เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

เยโ่ มเ่ ซนิ มองใบหนา้ ทไ่ี รเ้ ดยี งสาของเธอ กอ่ นจะพดู อยา่ ง หงดุ หงดิ “เธอแน่ใจนะวา่ ไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ ง? ” “เยโ่ มเ่ ซนิ หรอื เพราะนายทําอะไรหายเองแลว้ คดิ วา่ ฉันเป็ นคน ขโมย? เสอื้ ผา้ นายมอี ะไรมคี า่ นักหละ่ ฉันอยบู่ า้ นหลังเดยี วกบั นาย ถา้ ฉันจะขโมยอะไรฉันกน็ ่าจะเอาของทมี่ คี า่ มยั้ ? ฉันจะไป ยงุ่ กบั เสอ้ื ผา้ ในตนู ้ ายทําไม? ” ตอนท่ี 219 แสรง้ ทาํ เป็ นใสซอ่ื ตาคมของเขามองมาราวกบั กําลงั มองขโมยนั่นจงึ ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากดว้ ยความโกรธ “ใครบอกวา่ เธอขโมย? ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งไมร่ อ้ นไมห่ นาว แตก่ ลบั ทําใหค้ นฟังรสู ้ กึ ชา ขนึ้ มา เสน่ิ เฉยี วกําหมัดขนึ้ พลางพดู งัน้ ทนี่ ายพดู มันน หมายความวา่ ยงั ไง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ไปถงึ สทู ตวั นัน้ ทกี่ ระดมุ บนมนั หายไป

หลังจากทอี่ ยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ในแป๊ บนัน้ กลบั มากพบวา่ กระดมุ มนั หายไป เขาเองก็ไมไ่ ดส้ นใจ แตก่ ารทก่ี ระดมุ หายไปน่ันเป็ น ปกตทิ เ่ี ขาจะไมใ่ สม่ นั อกี แตเ่ ขาก็ยังไมท่ ง้ิ ชดุ นัน้ ไปทัง้ ยังเกบ็ เอาไว ้ วนั นกี้ ลบั บงั เอญิ เห็นวา่ กระดมุ มนั ถกู ถอดออกไป พอมาพจิ ารณาใหด้ ๆี เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะทําอะไรแบบนแี้ น่ แตว่ า่ ……นอกจากเธอแลว้ จะเป็ นใครไดอ้ กี หละ่ ? อกี ทัง้ ในชว่ งเวลาแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดทจ่ี ะคดิ ไมไ่ ดว้ า่ กระดมุ ที่ หายไปนัน้ มันอยกู่ บั ผหู ้ ญงิ ในคนื นัน้ หรอื เปลา่ ? “ไมม่ อี ะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งเย็น ขมวดควิ้ “เพยี งแตเ่ ธอกลา้ พดู มัย้ วา่ เธอไมไ่ ดแ้ ตะตอ้ งเสอ้ื ผา้ ในตฉู ้ ัน? ” เสนิ่ เฉยี ว：“……นน่ี ายทําอะไรหายกนั แน่ นายจะพดู อะไรก็พดู ออกมาตรงๆ มาถามสมุ่ แบบนหี้ มายความวา่ ยังไง? ” เขายงั คงเงยี บ เสนิ่ เฉียวจงึ พยักหนา้ “โอเค เรอื่ งนเ้ี อาไวเ้ ย็นนี้ คอ่ ยมาคยุ กนั เดย๋ี วเสโ่ ยวจะมาเยย่ี มนายทา่ น ฉันจะตอ้ งลงไป กอ่ นหละ่ ”

พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็หมนุ ตวั เดนิ ออกไป รอจนเธอเดนิ ออกไปแลว้ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะหยบิ เอาสทู ตวั นัน้ ออกมา กอ่ นจะจอ้ งไปทกี่ ระดมุ ถกู ถอดออกไป ทําหลน่ ไป1เม็ด ขาดไป2เม็ด–มนั ไมอ่ ยทู่ ไ่ี หนกนั แน่? * เมอื่ เสน่ิ เฉียวมาถงึ ชนั้ ลา่ งเธอก็เตรยี มออกไปรออยทู่ ป่ี ระตใู หญ่ ในตอนทกี่ ําลังเดนิ ผา่ นหอ้ งนั่งเลน่ นัน้ เองเธอก็เห็นเยห่ ลน่ิ หาน นั่งอยทู่ โี่ ซฟา เขาถอื โทรศพั ทร์ าวกบั กําลังคยุ กบั ใครอยู่ และ จๆู่ ราวกบั รสู ้ กึ ไดว้ า่ มคี นมองเขาจงึ หนั มามองทางเธอ เสนิ่ เฉียว จงึ รบี เรง่ สปีดเทา้ เดนิ ออกมา เธอมาถงึ หนา้ ประตตู ระกลู เยส่ กั พักกเ็ ห็นรถของหานเสโ่ ยวขบั มา เมอื่ หานเสโ่ ยวลงจากรถแลว้ เธอก็เอากญุ แจใหพ้ อ่ บา้ นเอาไป จอดรถ จากนัน้ ก็เอาของเดนิ เขา้ ไปในบา้ นพรอ้ มกบั เสน่ิ เฉียว “เฉยี วเฉยี ว แกดกี บั ฉันมากจรงิ ๆ เลยนะ นฉี่ ันยังคดิ วา่ แกยัง โกรธฉันอยเู่ ลย หลายวนั กอ่ นฉันยังไมไ่ ดม้ าน่ังทบทวนก็เลยไม่

ไดม้ าหาแกเลยขอโทษนะ แกโอเคมัย้ ? ” หานเสโ่ ยวเดนิ เขา้ บา้ นมาไดก้ ถ็ ามเธอทันที เสน่ิ เฉียวจะไปคดิ อะไรมากมายเกย่ี วกบั เรอื่ งนัน้ ไดย้ ังไง หลาย วันมานเ้ี ธอเพยี งพยายามใจเย็นเทา่ นัน้ จงึ สา่ ยหนา้ ตอบไป “ไมไ่ ดส้ ําคญั อะไรหรอก เขา้ บา้ นเถอะ ออ้ จรงิ สิ คณุ ทา่ น ออกไปแลว้ หละ่ น่าจะกลับมาเย็นๆ ” “ไมเ่ ป็ นไรเลย” หานเสโ่ ยวพดู พลางยมิ้ ตาหยี “ประเด็นสําคญั ของฉันก็คอื มาหาแกนหี่ ละ่ ก็เลยแวะเยย่ี มคณุ ป่ เู ยด่ ว้ ย แกเป็ น เจา้ บา้ นน”่ี เมอื่ ไดย้ นิ แบบนเ้ี สนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ อบอนุ่ หวั ใจขน้ึ มา “ขอบใจนะเสโ่ ยว” “จา้ เขา้ บา้ นกนั เถอะ” เสนิ่ เฉยี วชว่ ยเธอถอื ของ เมอื่ ทัง้ สองเขา้ มาดา้ นในแลว้ กเ็ จอ เขา้ กบั เยห่ ลน่ิ หาน และเมอื่ เห็นเยห่ ลน่ิ หาน หานเสโ่ ยวก็ ทกั ทายอยา่ งกระตอื รอื รน้ ทนั ที “พเี่ ย。่ ”

“มาเทย่ี วเลน่ เหรอ? ”มอื ของเยห่ ลนิ่ หานถอื หนังสอื อยเู่ ลม่ หนง่ึ เขายม้ิ แลว้ มองมาทางพวกเธอ สายตาตกอยทู่ ใ่ี บหนา้ ของเสนิ่ เฉียว เมอื่ เห็นวา่ เสนิ่ เฉยี วหลบหนา้ เขาตลอด ใบหนา้ เขาจงึ หมองลงเล็กนอ้ ย “ออ้ จรงิ สพิ เี่ ย่ เห็นวา่ คณุ ป่ อู อกไปขา้ งนอก ฉันเอาของมาใหท้ กุ คนหน่ะคะ่ ” พดู จบ หานเสโ่ ยวกห็ ยบิ ถงุ หนงึ่ ใหเ้ ยห่ ลน่ิ หาน พลางพดู ตาหยี “หวังวา่ พจี่ ะไมร่ ังเกยี จนะคะ” “ตวั มาก็พอแลว้ จะเอาของขวัญอะไรมาใหด้ ว้ ยเลา่ ? ” เยห่ ลิ่ นหานรับของถงุ จากเธอมาอยา่ งสภุ าพ “ฉันมาเป็ นแขกนคี่ ะ ก็ตอ้ งเอาของตดิ ไมต้ ดิ มอื มาบา้ ง” “โอเคเอาหละ่ พวกเธอคยุ กนั ตามสบายเลยนะ ฉันไปทําธรุ ะ กอ่ น”เยห่ ลนิ่ หานเมอ่ื เห็นวา่ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไมโ่ อเค เขาจงึ หา ขอ้ อา้ งเพอ่ื ทจี่ ะจากไป รอจนกระท่งั เขาเดนิ ไปแลว้ หานเสโ่ ยวจงึ จับมอื เสน่ิ เฉียวเขา้ ไปทางหอ้ งนั่งเลน่ “จรงิ ๆ ฉันคดิ วา่ พเ่ี ยเ่ องก็เป็ นคนอบอนุ่ แลว้ กส็ ภุ าพนะ ออ่ นโยนกบั ทกุ ๆ คน คนแบบนนี้ ไี่ มเ่ ลวเลย แต…่ … ถา้ เธอไมช่ อบหละ่ ก็ ไมก่ จ็ ะไมซ่ กั ไซว้ า่ ทําไมแลว้ กจ็ ะไมถ่ าม ถงึ อกี ดว้ ย”

เมอื่ ไดย้ นิ แบบนเ้ี ธอกช็ ะงักไป มองอกี ฝ่ ายอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื “เสโ่ ยว？” “ประหลาดใจเลยใชม่ ัย้ หละ่ ? เราเป็ นพน่ี อ้ งกนั หลายวันมานฉี้ ัน กลบั ไปคดิ ทบทวนอยา่ งพนิ จิ แลว้ หละ่ ฉันรสู ้ กึ วา่ ฉันควรจะ เคารพกบั การเลอื กของแก แลว้ อกี อยา่ ง เรอื่ งนม้ี ันก็เป็ นเรอ่ื ง ของแกดว้ ย ฉันไมค่ วรจะเขา้ ไปแทรกแซงมากจนเกนิ ไป” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวกเ็ อาของในมอื วางลง “แกไมต่ อ้ ง ซาบซงึ้ อะไรมากหรอกนะ ออ้ จรงิ ดว้ ยสิ ตอนนคี้ ณุ ป่ เู ยย่ ังไมม่ า เราทําอะไรกนั กอ่ นด?ี ” “งัน้ เดย๋ี วฉันพาเธอไปเดนิ เลน่ รอบๆ ” พอดกี บั ทเ่ี ธอเองกไ็ มไ่ ดค้ นุ ้ เคยกบั ทนี่ ม่ี ากนัก พาอกี ฝ่ ายไป เดนิ ดทู ว่ั ๆ ตวั เธอเองก็จะไดด้ ดู ว้ ยเชน่ เดยี วกนั ดงั นัน้ เธอจงึ พาหานเสโ่ ยวไปเดนิ เลน่ อยรู่ อบๆ สวนดา้ นหลงั และจๆู่ หานเสโ่ ยวกบ็ อกวา่ ปวดทอ้ งขนึ้ มาอยากจะไปเขา้ หอ้ งนํ้า เสน่ิ เฉยี วจงึ หยักหนา้ รับ “ไดส้ ิ ไปเถอะ เดย๋ี วฉันรออยู่ น”ี่

“โอเค งัน้ แกรอฉันแป๊ บหนง่ึ เดย๋ี วฉันกลับมา” หานเสโ่ ยวลาเธอเสร็จกก็ า้ วยาวๆ ไปตามทางเดนิ กเ็ ห็นเยโ่ ม่ เซนิ อยดู่ า้ นหนา้ ไมไ่ กล รมิ ฝี ปากเธอกระตกุ ยมิ้ ขนึ้ จากนัน้ จงึ แสรง้ เดนิ ไปหาทา่ ทางประหลาดใจ “คณุ ชายเย?่ คณุ มานไ่ี ดย้ ังไง……” เวลาวันหยดุ เยโ่ มเ่ ซนิ มกั จะออกมาเดนิ เลน่ ทส่ี วนหลงั บา้ น แค่ ไมค่ ดิ วา่ จะไดเ้ จอกบั หานเสโ่ ยวเขา้ สําหรับเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งมองปราดอยา่ งเย็นชากอ่ นจะตอบรับ เพยี งอมื คําเดยี ว “ขอโทษนะคะ พอดฉี ันมาเดนิ เลน่ กบั เฉยี วเฉียว แตว่ า่ เมอ่ื ครู่ ฉันอยากจะเขา้ หอ้ งนํ้า แตด่ นั เกดิ หลงทางขน้ึ มาได”้ พอพดู ถงึ ตรงน้ี หานเสโ่ ยวก็เดนิ เขา้ มาใกลม้ ากขน้ึ กอ่ นจะใชม้ อื แตะไป ทห่ี ลังของเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเยค่ ดิ วา่ ฉันเซอ่ ซา่ มัย้ หละ่ คะ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาขมวดคว้ิ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนนน้ี …ี่ …

“คณุ ชายเย่ คณุ ชว่ ยไปหอ้ งนํ้าเป็ นเพอ่ื นฉันทไี ดม้ ัย้ คะ? ” พลางพดู หานเสโ่ ยวก็คอ่ ยๆ ยกมอื ขน้ึ สมั ผัสหลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื เห็นวา่ เขาไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไร เธอก็คอ่ ยๆ ไลม้ อื ขน้ึ ไป บรเิ วณคอของเขา หวั ใจยง่ิ เตน้ รัวขนึ้ สายตาก็ยังมองนวิ้ เรยี วขาวของเธอเองทไี่ ลอ้ ยทู่ ค่ี อของเขา แต่ แลว้ จๆู่ ขอ้ มอื ของเธอกถ็ กู จับ เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธออยา่ งเย็นชา พดู เสยี งเย็นราวน้ําแข็ง “เธอคดิ จะทําอะไร? ” หานเสโ่ ยวตกใจแทบกระโดด อกี ทัง้ เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รง เยอะมาก ทําใหม้ อื ของเธอเหมอื นถกู รัดล็อกเอาไว ้ เขาเคยทํา แบบนก้ี บั เธอมากอ่ นหรอื เปลา่ นะ? หานเสโ่ ยวสบั สน “เปลา่ ฉัน ไมไ่ ดจ้ ะทําอะไร..คณุ ชายเย…่ .คณุ ทําฉันเจ็บนะคะ” เธอเบกิ ตาทมี่ นี ํ้าใสๆ คลอมองเขาอยา่ งใสซอ่ื เมอื่ มองดวงตาทมี่ นี ํ้าตาคลอของเธอ ก็เหมอื นมนี ้ํากระแสไหล เย็นแทรกเขา้ มาในสมองของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ไปถงึ เสน่ิ เฉยี ว ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็ใชส้ ายตาทบี่ รสิ ทุ ธใิ์ สซอ่ื แบบนม้ี องตน เพยี งแต่ แววตาของเธอมันแข็งแรงและดอ้ื รัน้ เต็มไปดว้ ยความไมย่ อม แพ ้

แตผ่ หู ้ ญงิ ตรงหนา้ นัน้ ตา่ งกนั ดวงตาของเธอฉายแววกแ็ สรง้ แสดงความใสซอื่ อยา่ งเห็นไดช้ ดั “ไมไ่ ดท้ ําอะไร”เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเย็น “แลว้ เธอจะมาเขา้ ใกลฉ้ ัน ทําไม? ” ตอนท่ี 220 ความจรงิ เกยี่ วกบั คนื วนั ฝนตก คําถามทร่ี นุ แรงแบบนที้ ําใหห้ านเสโ่ ยวตาแดงเรอื่ ขนึ้ มา ขอโทษคะ่ ฉันเพยี งอยากจะชว่ ยพยงุ คณุ เทา่ นัน้ เมอ่ื ครฉู่ ัน ไมไ่ ดม้ เี จตนาจะทําอะไรคณุ เลย…คณุ ชายเย่ คณุ ทําฉันเจ็บนะ ปลอ่ ยฉันหน่อยไดม้ ัย้ ?” พลางพดู น้ําตาของหานเสโ่ ยวกต็ กลง จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆดงึ มอื ตวั เองกลบั เบาๆ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะหึ กอ่ นจะปลอ่ ยขอ้ มอื เธอ หานเสโ่ ยวลม้ ลงพงิ ผนังขา้ งๆเบาๆราวกบั คนไมม่ กี ระดกู เธอ ลบู คลําขอ้ มอื ทถ่ี กู จับ กลัวความผดิ ขน้ึ มาจับใจ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ น่าจะมคี วามรสู ้ กึ บางอยา่ งใหแ้ กเ่ ธอ บา้ ง ตราบเทา่ ทเี่ ธอใชก้ ลวธิ ขี องเธอนัน้ เขาจะตอ้ งตดิ กบั เธอ

ไมค่ ดิ เลยวา่ เขาจะหยาบคายแบบน้ี แตว่ า่ ……เขากไ็ มไ่ ดต้ อ่ ตา้ นเธอสกั เทา่ ไหร่ หานเสโ่ ยวจงึ ยงิ่ รสู ้ กึ สนใจผชู ้ ายดบิ เถอื่ นคนนม้ี ากขน้ึ ไปอกี เธอยง่ิ คดิ ก็ยงิ่ อยากทจ่ี ะไดห้ วั ใจของเขา ผชู ้ ายแบบนห้ี าก เพยี งแตไ่ ดห้ วั ใจของเขามาหละ่ ก็ เธอกจ็ ะไดเ้ ป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ ี ความสขุ ทส่ี ดุ ในโลก แตว่ า่ เธอกย็ ังหาวธิ คี ดิ ทจ่ี ะไดห้ วั ใจของเขานัน้ ไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี หานเสโ่ ยวหลบั ตาพงิ กําแพง เฉยี วเฉยี ว…ฉันขอโทษแกดว้ ยนะ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เองก็ไมไ่ ดช้ อบแก เพราะเป็ นแบบนัน้ ใหฉ้ ัน เถอะ เมอื่ คดิ ไดแ้ บบนี้ หานเสโ่ ยวกล็ มื ตาขน้ึ มาอกี ครัง้ ดว้ ยแววตาท่ี แปรเปลยี่ นไป เธอลกุ ขน้ึ ยนื ขน้ึ มาอกี ครัง้ พดู ดว้ ยเสยี งเล็ก เสยี งนอ้ ย “ขอโทษนะคะคณุ ชายเย่ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ…ถา้ หากวา่ คณุ รังเกยี จ ฉันมาก งัน้ ฉันขอตวั กอ่ นแลว้ กนั คะ่ ”

ในขณะทพ่ี ดู หานเสโ่ ยวก็เดนิ ออกไป แสรง้ ทําทพี ดู เหมอื น ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ “มนั เป็ นความผดิ ของฉันเองทจี่ ําอะไรก็ไมไ่ ด ้ ความ จรงิ แลว้ ในคนื ทฝี่ นตกคนื นัน้ ….ตอนนม้ี ันคงเป็ นเรอ่ื งน่าขนั ของ คณุ แลว้ ใชม่ ยั้ ?” เดมิ ทที เี่ ธอคดิ จะจากไปเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ กค็ รา้ นทจี่ ะคยุ กบั เธอ แต่ หลงั จากทไี่ ดย้ นิ ในสง่ิ ทเี่ ธอพมึ พํานัน้ ความเย็นชาในนัยนต์ า ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลยี่ นไป คําพดู ของเธอนัน้ หยดุ เขาเอาไว ้ “หยดุ อยตู่ รงนัน้ ” หานเสโ่ ยวสน่ั ราวกบั นกทหี่ วาดผวา เธอหันมองเขาอยา่ ง ประหลาดใจ “เมอื่ กเี้ ธอ…พดู วา่ อะไร?” หานเสโ่ ยวเออื้ มมอื ขนึ้ ปิดปาก เบกิ ตากวา้ งและถอยหลงั ไปดว้ ย ความกลวั “เปลา่ นะ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร คณุ ฟังผดิ แลว้ หละ่ ” พดู จบเธอก็หนั ตวั เดนิ หนี

“อยากตายหรอื ไง กลบั มา!” เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอใหห้ ยดุ แตห่ าน เสโ่ ยวไดบ้ รรลจุ ดุ ประสงคข์ องเธอแลว้ มหี รอื เธอจะหยดุ เธอ อยากทจี่ ะทงิ้ ไวใ้ หเ้ ขาสงสยั ไมน่ าน รา่ งของหานเสโ่ ยวหายไปจากมมุ เลย้ี ว อกี ดา้ นหนง่ึ เสนิ่ เฉยี วยนื รออยทู่ เี่ ดมิ เป็ นเวลานาน รอนาน แลว้ แตห่ านเสโ่ ยวก็ไมก่ ลับมาสกั ที ดว้ ยเพราะสวนแหง่ นม้ี นั กด็ ู ซบั ซอ้ นเธอจงึ กลวั วา่ อกี ฝ่ ายจะหลงทางหรอื ไมก่ ห็ าหอ้ งนํ้าไม่ เจอ รอสกั สามนาทกี ย็ งั ไมเ่ ห็นเธอ จงึ เดนิ ออกไปตามทางเดนิ ผลก็คอื เดนิ ไปไดไ้ มไ่ กลนักเธอก็ พบเขา้ กบั หานเสโ่ ยวทก่ี ําลังเดนิ มาทางน้ี ดว้ ยเพราะหานเสโ่ ยว เดนิ มาอยา่ งรบี รอ้ นจงึ เกอื บทจี่ ะชนเขา้ กบั เธอ แตโ่ ชคดที ท่ี งั้ สองยงั้ เทา้ เอาไวท้ นั “เกดิ อะไรขนึ้ เหรอ?ไปเจออะไรมา?” เสนิ่ เฉียวจับหานเสโ่ ยว เอาไวพ้ ลางถาม เมอ่ื เห็นวา่ เธอตาเรอ่ื แดง หวั ใจก็เตน้ แรงขน้ึ ทนั ที หานเสโ่ ยวรบี หนั หลังใหเ้ ธอ แลว้ ยนื่ มอื มาเชด็ ตา “ไมเ่ ป็ นอะไร ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไร”

“แตว่ า่ ……ทําไมเธอรอ้ งไหล้ ะ่ ?” เสนิ่ เฉียวขมวดคว้ิ แลว้ ถาม อยา่ งสงสยั ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ทําไม……จๆู่ เธอก็รสู ้ กึ สงั หรณ์ใจไมด่ เี ทา่ ไหร่ นัก “หรอ? ฉันรอ้ งไหห้ รอ?”หานเสโ่ ยวคลย่ี ม้ิ ออกมา แลว้ กเ็ อามอื ลบู ใบหนา้ ของตวั เองอยา่ งแรง “รอ้ งตรงไหน? ทําไมฉันถงึ ไม่ รตู ้ วั เลย? อาจจะเพราะวา่ เมอ่ื กตี้ อนลา้ งหนา้ แลว้ นํ้าเขา้ โดยไม่ ทนั ระวงั รเึ ปลา่ ?” เสน่ิ เฉียว：“……” “เธอไมไ่ ดห้ ลอกฉันหรอ?” “เฮอ้ ฉันจะหลอกเธอทําไมกนั ฉันไมไ่ ดร้ อ้ งไหจ้ รงิ ๆ!” หานเสโ่ ยวดงึ มอื ของเธอ แลว้ ก็เปลยี่ นหวั ขอ้ ดว้ ยความรวดเร็ว “ไปกนั เถอะ พวกเราไปดทู างนัน้ กนั ” ถงึ แมว้ า่ เสนิ่ เฉียวจะเต็มไปดว้ ยความสงสยั แตว่ า่ ถา้ หานเสโ่ ยว ไมอ่ ยากจะพดู เสน่ิ เฉียวเองกไ็ มม่ วี ธิ อี น่ื หลังจากนัน้ ก็เห็นวา่ อารมณเ์ ธอไมไ่ ดด้ ผู ดิ ปกติ กเ็ ลยลมื เรอ่ื งนไ้ี ป

ทัง้ สองคนเดนิ เลน่ กนั อยซู่ กั พักแลว้ กก็ ลบั นายทา่ นกลบั มาแลว้ หลงั จากเห็นหานเสโ่ ยว แลว้ ก็เห็นวา่ เธอนําขา้ วของมากมายมา ตระกลู เยก่ ม็ คี วามสขุ ขน้ึ มาทนั ที เอาแตบ่ อกวา่ ถา้ เกดิ วา่ มี โอกาสกอ็ ยากจะรจู ้ ักหานชงิ ใหห้ านเสโ่ ยวชว่ ยแนะนําใหห้ น่อย หานเสโ่ ยวบอกวา่ พช่ี ายของเธอยงุ่ มาก ครัง้ หนา้ ถา้ เกดิ วา่ มี โอกาสจะตอ้ งแนะนําใหพ้ วกเขารจู ้ ักกนั แน่นอน คณุ ป่ ตู อบรับอยา่ งมคี วามสขุ หลงั จากนัน้ ก็เชญิ ใหห้ านเสโ่ ยวอ ยกู่ นิ ขา้ วดว้ ยกนั เสนิ่ เฉยี วทม่ี องอยดู่ า้ นขา้ งกก็ งั วลเล็กนอ้ ย ทจี่ รงิ แลว้ นายทา่ น คดิ อะไรอยเู่ ธอนัน้ ยอ่ มรดู ้ ี เขาอยากจะจับคเู่ สโ่ ยวกบั เยห่ ล่ิ นหานมาโดยตลอด หลงั จากเขาไปแลว้ เธอก็ดงึ หานเสโ่ ยวมา ตรงมมุ “ถา้ เกดิ วา่ นายทา่ นใหเ้ ธอแตง่ งานกบั เยห่ ลนิ่ หาน เธอจะ ยอมมยั้ ?” พอไดย้ นิ ดังนัน้ หานเสโ่ ยวก็เบกิ ตาโพลงดว้ ยความตกใจ “จะ เป็ นไปไดย้ ังไง?” คดิ อยซู่ กั พัก แลว้ เธอกพ็ ดู ตอ่

“เฉยี วเฉยี ว แมว้ า่ ฉันจะไมไ่ ปกา้ วกา่ ยการตดั สนิ ใจอะไรของเธอ อกี กไ็ มไ่ ดห้ มายความวา่ ฉันจะคบกบั เขาไดน้ ะ ยังไงเขาก็ คอื ……พอ่ ของลกู ในทอ้ งของเธอ แลว้ ฉันจะไปคบกบั เขาได ้ ยังไงกนั ” เสน่ิ เฉียวเมม้ ปากแน่น “ถา้ ยังงัน้ กน็ ่าจะลําบากนดิ หน่อย นาย ทา่ นอยากจะจับคเู่ ธอกบั เยห่ ลนิ่ หาน เธอคงไมไ่ ดม้ องไมอ่ อก หรอกใชม่ ัย้ ?” “……จรงิ หรอ? ฉันก็นกึ วา่ เขาแคอ่ ยากรจู ้ ักพใี่ หญข่ องฉันเทา่ นัน้ กเ็ ลยกระตอื รอื รน้ นดิ หน่อย” “เธอโงห่ รอื ยงั ไงเนยี่ ? สถานะและชอ่ื เสยี งของตระกลู หานใน เมอื งเป่ ยเป็ นยังไง นายทา่ นอยากจะใหเ้ ธอเป็ นหลานสะใภข้ อง เขาใหไ้ ดน้ ่ะส”ิ “แบบนเ้ี องหรอ……”หานเสโ่ ยวกม้ หนา้ อยา่ งลังเล “งัน้ ครัง้ หนา้ ฉันจะระวงั ยงั ไงฉันก็จะไมม่ วี นั มอี ะไรกบั เยห่ ลนิ่ หานหรอก” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ของเธอ หานเสโ่ ยวแคบ่ อกวา่ เธอจะ ไมม่ อี ะไรกบั เยห่ ลน่ิ หาน แตไ่ มไ่ ดบ้ อกวา่ เธอจะไมม่ อี ะไรกบั เย่ โมเ่ ซนิ

เมอ่ื ทกุ คนกนิ ขา้ วเทยี่ งดว้ ยกนั ทโี่ ตะ๊ อาหาร สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เยอื กเย็นราวกบั นํ้าแข็ง ลมหายใจทเ่ี ยอื กเย็นของเขาเหมอื น จะหยดุ ทกุ อยา่ งทอี่ ยรู่ อบตวั คนรับใชไ้ มก่ ลา้ เขา้ ใกลเ้ ขา เสนิ่ เฉยี วก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมองไปทเี่ ขา ตอนเชา้ รสู ้ กึ วา่ เขามอี ะไรทผ่ี ดิ ปกตไิ ป แลว้ ตอนนก้ี เ็ หมอื นกบั วา่ จะรนุ แรงขน้ึ อกี ? วนั นเี้ ขาเป็ นอะไรไป? “เสโ่ ยว ตอ่ ไปถา้ เกดิ วา่ มเี วลาวา่ งกม็ าหาคณุ ป่ เู ยบ่ อ่ ยๆหน่อย นะ” นายทา่ นยม้ิ จนตาหยี คอ่ ยๆปอกเปลอื กกงุ ้ แลว้ ใสใ่ นชาม ของเธอ หานเสโ่ ยวยมิ้ กวา้ ง “ขอบคณุ นะคะคณุ ป่ เู ย่ หนูจะมา คะ่ ” เห็นภาพเหตกุ ารณ์ตรงหนา้ เสนิ่ เฉียวก็ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรมาก ยังไง เรอื่ งทน่ี ายทา่ นไมช่ อบเธอ เธอกร็ ดู ้ ตี งั้ แตแ่ รกอยแู่ ลว้ และเยห่ ลนิ่ หานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ สองคนไมม่ ใี ครพดู อะไร บน โตะ๊ อาหารมแี ตน่ ายทา่ นกบั หานเสโ่ ยวพดู คยุ กนั เทา่ นัน้ การกนิ ขา้ วมอ้ื นก้ี ระอกั กระอว่ นมาก ตอนทจี่ บลงนัน้ จๆู่ นายทา่ นกพ็ ดู ขน้ึ มา “เสนิ่ โยว่ ชว่ ยเก็บชามหน่อยส”ิ

เสนิ่ เฉียวองึ้ ไป หลงั จากนัน้ กพ็ ยักหนา้ “ไดค้ ะ่ นายทา่ น” หลังจากนัน้ เธอก็ลกุ ขนึ้ ชว่ ยคนรับใชเ้ กบ็ ชาม หานเสโ่ ยวเห็น ดงั นัน้ กพ็ ดู วา่ “ถา้ ยังงัน้ ฉันชว่ ยดว้ ย” “ไมต่ อ้ งหรอก เสโ่ ยวหนูมากบั ป่ หู น่อย ป่ มู เี รอื่ งอยากจะคยุ กบั หนู” “คอื วา่ ……” “ไมเ่ ป็ นไรหรอก เธอไปเถอะ” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ใหเ้ ธอ หานเสโ่ ยว ถงึ ไดพ้ ยักหนา้ “ถา้ ยงั งัน้ ตอนเย็นฉันมาหาเธอนะ” หลังจากกลมุ่ คนแยกยา้ ยกนั ไป เสนิ่ เฉยี วก็ชว่ ยเกบ็ จานชามใน หอ้ งครัว ตอนท่ี 221 เรามนั ก็คนประเภทเดยี วกนั “มอี ะไรเหรอ คณุ นายนอ้ ยสองเขา้ ไปลา้ งจานในครัวไดย้ งั ไง” “น่าจะเป็ นคําสง่ั มาจากนายทา่ น”

“ไมน่ ่าจะใชน่ ะ เพอ่ื นของคณุ นายนอ้ ยสองยงั อยทู่ น่ี ่ี ฉันคดิ วา่ นายทา่ นทําดตี อ่ เพอื่ นของคณุ นายนอ้ ยสองมาก ยม้ิ ตาหยใี ห ้ ตลอด เมอ่ื กอ่ นไมเ่ คยเห็นนายทา่ นทําแบบนก้ี บั ใครมากอ่ น” “อา่ พวกเธอคดิ มยั้ วา่ นายทา่ นไมช่ อบคณุ นายนอ้ ยสองคน ปัจจบุ นั ของพวกเราอยกู่ อ่ นแลว้ เลยอยากหาคณุ นายนอ้ ยคน ใหมม่ าใหค้ ณุ ชายสองของ ดงั นัน้ …” หวั ขอ้ สนทนาเหลา่ นเี้ ขา้ หเู สน่ิ เฉียวโดยไมต่ กหลน่ สกั คํา มอื ของเธอออ่ นแรงฉับพลนั และจานในมอื ของเธอก็หลดุ ออกตก ลงบนพนื้ ตามมาดว้ ยเสยี งดงั โครมคราม สาวใชม้ องหนา้ กนั แลว้ กระซบิ “พอไมต่ อ้ งพดู แลว้ เดย๋ี วคณุ นายนอ้ ยสองจะโกรธ พวกเธอลมื เรอื่ งครัง้ กอ่ นไปแลว้ หรอื ไง” “ไปเร็ว” กลมุ่ คนรบี ออกจากครัวอยา่ งรวดเร็ว

ดงั นัน้ ในครัวตอนนจ้ี งึ เหลอื เสน่ิ เฉียวทยี่ นื โงๆ่ อยเู่ พยี งคนเดยี ว หนา้ อา่ งลา้ งจานมองไปทก่ี องจานเทา่ ภเู ขา จๆู่ ก็รสู ้ กึ อดึ อดั ใน ใจ นายทา่ นเย่ ทแี่ ทไ้ มอ่ ยากเป็ นแมส่ อื่ ใหห้ านเสย่ โยวและเยห่ ล่ิ นหานเหรอ ทําไมถงึ มากลายเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ไปไดย้ ังไง จะวา่ ไปไมว่ า่ จะเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื เยห่ ลน่ิ หาน ก็ตอ้ งขนึ้ อยกู่ บั วา่ หานเสโ่ ยวพอใจหรอื เปลา่ เธอกําลงั คดิ อะไรอยู่ เสนิ่ เฉียวตอบสนองในฉับพลันแลว้ กม้ ลงไปหยบิ เศษแกว้ ทพี่ น้ื รา่ งสงู กา้ วเดนิ เขา้ มา จับนวิ้ ขาวของเธอกอ่ นทมี่ อื ของเธอจะ สมั ผัสกบั เศษแกว้ และเปลง่ เสยี งนุ่มลกึ ออกมา “อยา่ แตะ” เสยี งทค่ี นุ ้ เคยทําใหเ้ สน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ ดว้ ยความตกใจจากนัน้ ก็สบเขา้ กบั ดวงตาทอี่ อ่ นโยนทําเอาทําอะไรแทบไมถ่ กู “พใ่ี หญ”่

ทําไมเยห่ ลนิ่ หานถงึ มาอยทู่ น่ี ไ่ี ด ้ “อยา่ เอามอื ไปโดนเศษแกว้ มันคมออก จะบาดเจ็บเอาได”้ ในขณะทพ่ี ดู อยเู่ ยห่ ลนิ่ หานก็จับเธอไวแ้ ละพยงุ เธอใหล้ กุ ขนึ้ มา เสน่ิ เฉยี วตะลงึ อยสู่ กั สองสามวนิ าทแี ลว้ ดงึ มอื กลับมา เยห่ ลิ่ นหานไปเอาไมก้ วาดมากวาดเศษแกว้ ทพี่ นื้ แลว้ ทง้ิ ลงถงั ขยะ ไมว่ า่ อยา่ งไรกต็ ามการกระทําของเขาลว้ นมเี จตนาทด่ี ี เสนิ่ เฉียวไมส่ ามารถจะโกรธใสเ่ ขาได ้ จงึ ทําเพยี งพยักหนา้ “ขอบคณุ คะ่ พใ่ี หญ”่ หลังจากพดู เสร็จก็หนั ไปเปิดกอ๊ กนํ้าเพอ่ื ลา้ งสง่ิ ตกคา้ งทถ่ี ว้ ย ชาม “อยา่ ทําเลย” เยห่ ลนิ่ หานกา้ วไปปิดกอ๊ กน้ําขมวดคว้ิ แลว้ พดู วา่ “เรอื่ งพวกนใี้ หค้ นรับใชท้ ําก็ไดเ้ ธอขน้ึ ไปชนั้ บนไดแ้ ลว้ ” “แต่ …” นายทา่ นบอกใหเ้ ธอทํา ถา้ เธอทําไมด่ ี จะ… “คณุ ป่ พู ดู ไปอยา่ งนัน้ เขากไ็ มม่ าดหู รอกวา่ เธอลา้ งเองหรอื เปลา่ เธอไมจ่ ําเป็ นตอ้ งอยทู่ นี่ หี่ รอก ขนึ้ ไปชนั้ บนกนั เถอะ”

คดิ ไปคดิ มา เสน่ิ เฉียวยังคงสา่ ยหวั \"ชา่ งเถอะ มันไมใ่ ชเ่ รอ่ื ง ใหญอ่ ะไรสําหรับฉัน\" เสน่ิ เฉยี วเปิดกอ๊ กน้ําอกี ครัง้ ความจรงิ เธอคนุ ้ ชนิ กบั เรอ่ื งพวกนี้ มาก เรอ่ื งพวกนเ้ี มอ่ื กอ่ นก็ทํามาไมน่ อ้ ย แตเ่ ธอแทบไมไ่ ดท้ ํา เลยหลงั จากแตง่ งานกบั ตระกลู เยแ่ ละวันนมี้ าทําอกี กไ็ มไ่ ดร้ สู ้ กึ แปลกอะไร เมอื่ ไดเ้ ห็นการทา่ ทางทค่ี ลอ่ งแคลว่ ของเธอทําใหเ้ ยห่ ลนิ่ หาน รสู ้ กึ เป็ นทกุ ขข์ นึ้ มา “ไมร่ สู ้ กึ วา่ มนั นอ้ ยใจเหรอ” เสนิ่ เฉียวตะลงึ ครหู่ นงึ่ กย็ ม้ิ บางๆ ออกมา “จะเป็ นอะไรไปคะ เรอ่ื งพวกนเี้ มอ่ื กอ่ นฉันทําจนชนิ แลว้ ละ่ พใี่ หญ่ พวกนฉี้ ันจัดการ เองพอ่ี อกไปกอ่ นเถอะคะ่ ” แตพ่ ดู อยนู่ านคนทย่ี นื อยขู่ า้ งหลงั ก็นง่ิ ไมไ่ หวตงิ และไมค่ ดิ ทจี่ ะ จากไปไหน หลังจากนัน้ ไมน่ านเยห่ ลน่ิ หานกเ็ ดนิ มาขา้ งๆ เธอ “อมื ในเมอื่ อยากทํางัน้ พจี่ ะชว่ ยเธอเอง”

เยห่ ลน่ิ หานยน่ื มอื เขา้ ชว่ ย เสน่ิ เฉยี วตะลงึ จอ้ งมองเขา “พใี่ หญ่ …” “อยา่ เรยี กฉันวา่ พใ่ี หญเ่ ลย” เยห่ ลนิ่ หานเมม้ รมิ ฝี ปากอยา่ งไม่ พอใจ “ฉันหวังใหเ้ ธอเรยี กดว้ ยชอ่ื และนามสกลุ จรงิ ของฉัน” เสนิ่ เฉยี ว “…” เธอไมพ่ ดู แตม่ องไปทอี่ า่ งดอื้ ๆ “เฉยี วเฉียว ฉันรวู ้ า่ เป็ นไปไมไ่ ดท้ เ่ี ธอจะยอมรับในเวลาสนั้ ๆ แบบนี้ แตฉ่ ันยนิ ดที จี่ ะรอไมว่ า่ ตอนนเี้ ธอจะคดิ ยงั ไงฉันแคห่ วัง วา่ เธอจะจําไวว้ า่ ไมว่ า่ จะเกดิ อะไรขน้ึ ฉันไมม่ คี วามคดิ แงร่ า้ ยตอ่ เธอ มแี ตเ่ พยี งความจรงิ ใจใหเ้ ธอเทา่ นัน้ ขอเพยี งเธอตอ้ งการ ไหลข่ องฉันสามารถปกป้องเธอจากลมฝนไดต้ ลอดชวี ติ แมว้ า่ คนทงั้ โลกจะดา่ วา่ ฉัน เธอกส็ ามารถซอ่ นตวั อยหู่ ลงั ของฉันได”้ “พใี่ หญ”่ เสนิ่ เฉียวขดั คําพดู ของเขาและพดู อยา่ งเครง่ ขรมึ “ที หลงั อยา่ พดู แบบนอี้ กี ฉันไมอ่ ยากฟัง” “เฉยี วเฉยี ว …” เยห่ ลน่ิ หานมองเธออยา่ งเจ็บปวด “ตอนนเี้ ธอ เรม่ิ เกลยี ดฉันแลว้ หรอื ”

“ไมค่ ะ่ …ฉันไมไ่ ดเ้ กลยี ดพใี่ หญ่ แต…่ เป็ นพใ่ี หญก่ ็จะเป็ นพใ่ี หญ่ ตลอดไป ก็เหมอื นกบั …ถา้ ในอนาคตขา้ งหนา้ ฉันไมไ่ ดอ้ ยู่ รว่ มกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พกี่ ไ็ มม่ ที างเป็ นไปได”้ พดู เทา่ นี้ เสนิ่ เฉียวเดาวา่ ไมว่ า่ เขาจะมคี วามรสู ้ กึ ลกึ ซง้ึ แคไ่ หน เขากน็ ่าจะเขา้ ใจความหมายของเธอแลว้ เธออยากจะลา้ งอยทู่ นี่ ตี่ อ่ แตเ่ ยห่ ลน่ิ หานก็อยทู่ น่ี ดี่ ว้ ย เสนิ่ เฉยี ว จงึ ไมส่ ามารถอยตู่ อ่ ไปได ้ เธอจงึ พดู วา่ “ถา้ อยากลา้ งฉันจะ ออกไปกอ่ น” หลังจากพดู จบเสนิ่ เฉียวก็หนั หลงั เดนิ ออกไปเยห่ ลน่ิ หานรสู ้ กึ กระวนกระวายและกา้ วไปขา้ งหนา้ เพอ่ื หยดุ ไมใ่ หเ้ ธอออกไป “เฉยี วเฉียวใหโ้ อกาสฉันอกี ครัง้ ไมไ่ ดเ้ หรอ” “พใี่ หญม่ นั เป็ นไปไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหวั เดนิ ผา่ นเขา ออกไป เยห่ ลน่ิ หานรบี รัง้ ขอ้ มอื เธอของเธอไว ้ “ถงึ โมเ่ ซนิ จะไม่ ชอบเธอกไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งดถู กู ตวั เองขนาดน”ี้ ไมน่ านเสนิ่ เฉยี วก็คอ่ ยๆ ผลกั มอื ทก่ี มุ มอื เธอออกไปเบาๆ น้ําเสยี งของเธอดงั่ พายุ “แลว้ พใ่ี หญล่ ะ่ ตอนนต้ี า่ งจากฉันเหรอ พต่ี อนนแี้ ยย่ งิ่ กวา่ ฉันเสยี อกี ”

ไดย้ นิ เชน่ นัน้ แววตาทอ่ี บอนุ่ ของเยห่ ลน่ิ หานกท็ ําใหร้ สู ้ กึ ถงึ ความรสู ้ กึ ไมเ่ ห็นคณุ คา่ ในตวั เอง เขายม้ิ อยา่ งขมขน่ื “ก็ถอื วา่ ดี ไมใ่ ชเ่ หรอ แสดงวา่ เราเป็ นคนประเภทเดยี วกนั ขอเพยี งเธอ ยอมรับฉันก็ไมต่ อ้ งมเี รอ่ื งรักสามเสา้ อกี แลว้ ” “ฉันขอตวั ไปกอ่ น” เสน่ิ เฉยี วไมอ่ ยากคยุ กบั เขาอกี ตอ่ ไป จงึ กา้ วเทา้ ออกจากครัวไป เธอเดนิ ไปทหี่ อ้ งน้ําขา้ งๆ เพอื่ ลา้ งมอื จากนัน้ ก็ขนึ้ ไปชนั้ บน เสนิ่ เฉียวตรงไปยงั หอ้ งของตนเมอื่ เธอไปถงึ ประตกู ําลงั จะเปิดประตู อยนู่ ัน้ ก็พบวา่ ประตเู ปิดอยแู่ ลว้ เมอ่ื เธอยงั แปลกอยนู่ ัน้ กไ็ ดย้ นิ เสยี งผหู ้ ญงิ ดงั มาจากขา้ งใน “คณุ ชายเย่ ปลอ่ ยฉันไปเถอะ” นค่ี อื … เสยี งของหานเสโ่ ยวเหรอ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลย่ี นไป มองผา่ นชอ่ งทป่ี ระตเู ห็นเยโ่ ม่ เซนิ จับขอ้ มอื ของหานเสโ่ ยว มองไปทเ่ี ธอดว้ ยใบหนา้ เครง่ ขรมึ

เห็นไดช้ ดั วา่ หานเสโ่ ยวอยากจะดงึ มอื กลบั แตแ่ รงของเธอมไี ม่ พอ เสนิ่ เฉียวแทบจะพงุ่ เขา้ ไป แต…่ เทา้ ทัง้ สองของเธอตอนนข้ี ยบั ไมไ่ ดเ้ หมอื นตดิ อยกู่ บั ท่ี เกดิ อะไรขน้ึ เธอเองก็ไมร่ แู ้ ละกอ่ นทเี่ ธอจะไดย้ นิ สงิ่ ทพ่ี วกเขา กําลังพดู เสนิ่ เฉียวก็ออกไปจากตรงนัน้ เธอรบี วง่ิ ลงไปขา้ งลา่ ง ทเ่ี ธอเพงิ่ จากมาราวกบั จะบนิ ลงไปอยา่ งนัน้ จากนัน้ กไ็ ปทม่ี มุ หนง่ึ ของสวนเธอกค็ อ่ ยๆ สงบสตอิ ารมณล์ ง เธอกําลงั …ทําอะไร เมอื่ เห็นฉากดงั กลา่ วเธอไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปยตุ ิ แตก่ ลับถอยหลงั และวง่ิ ออกมาเหรอ เธอผดิ อะไร เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ สมองอยใู่ นสภาพตาย อกี ดา้ นหนงึ่ ดวงตาของหานเสโ่ ยวมสี แี ดง “คณุ ชายเย่ ฉันพดู ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ ไดโ้ ปรดปลอ่ ยฉันไปเถอะคะ่ ” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นถกู วางยาพษิ \"ทางทดี่ บี อกฉันมา ใหห้ มด ไมง่ ัน้ … \"

ตอนที่ 222 เธอมสี ทิ ธท์ิ จ่ี ะโกรธ “ไมไ่ ดค้ ะ่ ฉันสญั ญากบั เฉียวเฉียวแลว้ วา่ จะไมพ่ ดู ” หานเสโ่ ยวพยายามออกแรงเพอ่ื ถอนมอื ออกทงั้ น้ําตา “สญั ญากบั เสน่ิ เฉียวเหรอ\" เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลงอยา่ งอนั ตรายและ ใชน้ ํ้าเสยี งเย็นชา “พวกเธอตกลงเรอื่ งอะไรกนั ลบั หลงั ฉัน” ทันใดนัน้ หานเสโ่ ยวก็พดู ราวกบั ปากร่ัวและเบกิ ตากวา้ ง “ไม่ ฉัน ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเลยเมอ่ื ก้ี คณุ ชายเย่ เสนิ่ เฉียวน่าจะกําลังใกลข้ น้ึ มาแลว้ คณุ ควรรบี ปลอ่ ยฉันไดแ้ ลว้ เรอ่ื งในวนั นถ้ี อื วา่ ไมเ่ คย เกดิ ขน้ึ ” “ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ เหรอ” รมิ ฝี ปากบางๆ งอของเยโ่ มเ่ ซนิ เผยให ้ เห็นรอยยมิ้ ทกี่ ระหายเลอื ดและเพมิ่ กําลงั ของมอื ของเขาขน้ึ เล็กนอ้ ย “เธอเห็นฉันเยโ่ มเ่ ซนิ โง่ แคเ่ ลน่ ละครเงอะๆ งะๆ หลอกตบตาไดง้ า่ ยๆ เหรอ แคล่ ะครนไี้ มเ่ นยี นเอาเสยี เลยยังจะ กลา้ เลน่ ตอ่ หนา้ ฉันอกี ” หานเสโ่ ยวมองอยา่ งตกตะลงึ “เลน่ ละครเงอะงะๆ”

“เหอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยย้ หยนั “เธอควรบอกความจรงิ ทงั้ หมดมา ดกี วา่ ฉันใหโ้ อกาสเธอแคค่ รัง้ เดยี ว” เมอ่ื เขาพดู แบบน้ี หานเสโ่ ยวรดู ้ วี า่ ไมส่ ามารถแกลง้ ทําตอ่ ไปได ้ อกี จงึ ทําไดแ้ ตล่ ดตาลงชา้ ๆ มองไปทพ่ี นื้ และสงบสตลิ งสกั พัก จากนัน้ กพ็ ดู ชา้ ๆ “ฉันไมอ่ ยากพดู เพราะรสู ้ กึ ผดิ ฉันกบั เฉียว เฉียวเป็ นเหมอื นพน่ี อ้ งทดี่ ตี อ่ กนั และคณุ กบั เธอแตง่ งานกนั แลว้ ฉันรเู ้ รอ่ื งนมี้ านานแลว้ แตฉ่ ันเลอื กทจ่ี ะเงยี บเพราะไมอ่ ยากทํา รา้ ยเธอ เธอปวดใจกบั เรอื่ งนม้ี ากจรงิ ๆ ฉันไมอ่ ยากใหเ้ ธอ เจ็บปวดอกี ตอ่ ไปแลว้ ดงั นัน้ เรอื่ งนที้ ําเหมอื นไมเ่ คยเกดิ ขน้ึ จะ ไดไ้ หมคะ” “บอกฉันมาวา่ ผหู ้ ญงิ ในคนื นัน้ เป็ นใคร” ตอนนที้ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการมเี พยี งแคอ่ ยากรเู ้ รอ่ื งน้ี คนทเ่ี ขาขอใหเ้ ซยี วซหู่ ามานานมากและขอ้ มลู ทงั้ หมดทเี่ ขา ไดม้ ากอ่ นหนา้ นเ้ี ป็ นเท็จ แตต่ อนนห้ี านเสโ่ ยวกร็ บี โพลง่ ออกมา และบอกวา่ รเู ้ รอื่ งนแ้ี ลว้ มนั ดจู ะบงั เอญิ เกนิ ไป เมอื่ ไดย้ นิ แบบนห้ี านเสโ่ ยวก็กดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่นไมอ่ ยากจะ พดู อะไรอกี “พดู มา”

หานเสโ่ ยวถงึ กบั ผงะนํ้าตาซมึ ดว้ ยความตกใจ แลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ ี่ จะรอ้ งไหอ้ อกมา “ขอโทษคะ่ คณุ ชายเย่ ฉันขอโทษ ฉันไม่ สามารถพดู ออกมาไดจ้ รงิ ๆ ฉันไมส่ ามารถหกั หลังเสน่ิ เฉยี วได ้ คณุ ลมื ทกุ อยา่ งในวนั นไี้ ปเถอะนะคะ\" ทงั้ สองคนกําลังคยุ กนั อยนู่ ัน้ ทนั ใดนัน้ ก็มเี สยี งฝี เทา้ ดา้ นนอก และพวกเขากไ็ ดย้ นิ เสนิ่ เฉียวถามวา่ “เสโ่ ยวอยทู่ นี่ หี่ รอื เปลา่ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ ทําใหส้ หี นา้ ของหานเสโ่ ยวเปลย่ี นไปทันทแี ละ ขณะทกี่ ําลังจะผลักเขาออก เขากลบั คลายมอื เธอออกเสยี กอ่ น แลว้ รบี ถอยหา่ งเธอทันที การเคลอ่ื นไหวของเขาเป็ นจติ ใตส้ ํานกึ หานเสโ่ ยวเดมิ กต็ อ้ งทํา เชน่ กนั แตไ่ มค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเคลอ่ื นไหวเร็วกวา่ เธอมาก ทําใหห้ นา้ ของเธอซดี เผอื ดขนึ้ มา ทา่ ทางเยโ่ มเ่ ซนิ ชดั เจน… สนใจแคเ่ สนิ่ เฉยี วเพยี งคนเดยี ว นเี่ ป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร ผหู ้ ญงิ อยา่ งเสน่ิ เฉยี วไมต่ อ้ งพดู ถงึ ภาพลักษณข์ องเธอ เรอ่ื งที่ เธอแตง่ งานครัง้ ทสี่ องและกําลงั ตงั้ ทอ้ งลกู ของคนอนื่ ทแี่ ทเ้ ย่ โมเ่ ซนิ ไมร่ สู ้ กึ อะไรบา้ งเลยหรอื ไง

แตถ่ า้ เขารสู ้ กึ ดกี บั เธอ ทําไมเขาตอ้ งทําเรอื่ งชว่ั ๆ แบบนัน้ กบั เสนิ่ เฉยี ว หานเสโ่ ยวคดิ ไมอ่ อกจรงิ ๆ แตเ่ วลาไมเ่ ออื้ อํานวยใหเ้ ธอคดิ เรอ่ื งพวกนี้ เสยี งของเสนิ่ เฉียวดงั ออกมาอกี ครัง้ “เสโ่ ยว” หานเสโ่ ยวเรยี กสตกิ ลับคนื มา “เฉียวเฉยี วฉันอยทู่ นี่ ”่ี ถา้ จะเลน่ ละครก็ตอ้ งเลน่ ใหจ้ บ เธอรบี เชด็ น้ําตาบนใบหนา้ แลว้ ยมิ้ ใหเ้ ธอ ทจี่ รงิ เสนิ่ เฉยี วก็สงบสตอิ ยใู่ นสวนอยนู่ าน ในทสี่ ดุ ถงึ รวู ้ า่ ตวั เอง ไมม่ คี วามกลา้ พอ ดงั นัน้ จงึ ตดั สนิ ใจกลบั มาหาเธอแกลง้ ทําเป็ น ไมร่ เู ้ รอื่ งอะไรดสู ถานการณก์ อ่ นคอ่ ยวา่ กนั เปิดประตอู อก เสน่ิ เฉียวก็เห็นหานเสโ่ ยว และเยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ยทู่ ี่ หนา้ ตา่ งทกุ อยา่ งในหอ้ งกด็ ปู กติ ราวกบั ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ “ฉันคดิ วา่ เธอไมไ่ ดอ้ ยทู่ น่ี ”่ี “ฉันก็เพงิ่ มาเหมอื นกนั คดิ วา่ เธออยนู่ ่ี ไมค่ ดิ วา่ เธอยงุ่ อยเู่ พง่ิ เสร็จเหรอ” “อมื ”

หานเสโ่ ยวมองไปทเ่ี ธอและไมพ่ บอะไรทผี่ ดิ ปกติ ก็โลง่ ใจถอน ใจเบาๆ เธอยงั …ไมไ่ ดอ้ ยากทจ่ี ะใหเ้ สน่ิ เฉียวรเู ้ รอื่ งเขา้ เพอื่ ไมใ่ หค้ ดิ ฟ้งุ ซา่ น รมิ ฝี ปากบางๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี นื รมิ หนา้ ตา่ งขยบั และมองไป ทางเสนิ่ เฉียวกพ็ บวา่ เธอไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอนื่ ใดนอกจากเลกิ ควิ้ ขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนนสี้ มองหมหู รอื ยงั ไงกนั เพอ่ื นสนทิ ของตวั เองอยใู่ น หอ้ งกบั สามตี วั เอง ทแี่ ทเ้ ธอไมร่ สู ้ กึ สงสยั อะไรเลยเหรอ หึ เป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ มร่ สู ้ กึ ถงึ อนั ตรายเลยจรงิ ๆ โงเ่ หมอื นหมจู รงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ อดทจ่ี ะคดิ เชน่ นไี้ มไ่ ด ้ “วันนก้ี ด็ กึ มากแลว้ ฉันขอตวั กอ่ นแลว้ กนั แลว้ เจอกนั ” หานเส่ โยวคดิ ไปคดิ มา เรอื่ งวันนเ้ี บรกไวก้ อ่ น ยงั ไงกต็ ามจดุ ประสงค์ ของเธอทอ่ี ยตู่ รงหนา้ กค็ อื เยโ่ มเ่ ซนิ กส็ ําเร็จแลว้ ขนั้ ตอนตอ่ ไปก็ รอใหเ้ ขาตดิ กบั เสนิ่ เฉยี วคดิ สกั พักพยักหนา้ “โอเคฉันไปสง่ เธอขา้ งลา่ ง”

หลงั จากนัน้ เธอกส็ ง่ หานเสโ่ ยวกลบั ไปและกลบั หอ้ งหลัง จากนัน้ ประมาณสบิ นาทเี ธอไมไ่ ดส้ นใจเยโ่ มเ่ ซนิ เลย จติ ใจของ เธอยังคงสบั สนอยคู่ อยคดิ ถงึ ฉากทเี่ ห็นเขาจับขอ้ มอื หานเสโ่ ยว เยโ่ มเ่ ซนิ …ชอบเสโ่ ยวเหรอ ถา้ เขาชอบเสโ่ ยวจรงิ นายทา่ นเยก่ อ็ ยากใหต้ ระกลู หานและ ตระกลู เยด่ องกนั อยแู่ ลว้ ดว้ ย เขาจะตกลงมยั้ นะ เมอื่ นกึ ถงึ เรอ่ื งนเ้ี สน่ิ เฉียวกก็ ํามอื แน่นโดยไมร่ ตู ้ วั แลว้ ปลอ่ ย ออก ชา่ งเถอะ ถา้ ชอบกนั จรงิ ๆ ยังไงความรสู ้ กึ ก็เป็ นเรอ่ื งทค่ี วบคมุ ไมไ่ ด ้ เหมอื นกบั ทรี่ ดู ้ วี า่ เรอ่ื งของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ มนั เป็ นไปไมไ่ ด ้ แต่ ยังชอบเขาอยู่ เธอก็ไมส่ ามารถควบคมุ ตวั เองได ้ มเี สยี งลอ้ ขยบั เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขน้ึ มากพ็ บวา่ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็มา อยตู่ รงหนา้ เธอ

เมอื่ สบตากนั เสนิ่ เฉยี วก็พบวา่ ดวงตาสหี มกึ ของเขากวา้ งใหญ่ ราวกบั ทะเลลกึ และรมิ ฝี ปากสชี มพขู องเขาขยับ แตเ่ ขาไมไ่ ด ้ พดู “หญงิ ทแ่ี ตง่ งานครัง้ ทส่ี อง” รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ เปิดออก เบา ๆ และเรยี กเธอ หญงิ ทแ่ี ตง่ งานครัง้ ทสี่ องชอ่ื นเ้ี สน่ิ เฉยี นดเู หมอื นจะเคยชนิ กบั มนั แลว้ ทไี่ ดย้ นิ แบบนี้ “ทําไมเธอไมถ่ ามฉันละ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถาม เสน่ิ เฉยี ว “…” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทใี่ บหนา้ ทส่ี บั สนของเธอเรม่ิ หงดุ หงดิ ขนึ้ เล็กนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนนช้ี ว่ งนมี้ อี าการผดิ ปกตมิ าก แตก่ อ่ นหานเส่ โยวเขา้ ใกลเ้ ขา เธอจะกงั วลและกระวนกระวายและเตอื นไมใ่ ห ้ เขาทําอะไรหานเสโ่ ยว แตต่ อนนเ้ี งยี บลงอยา่ งน่ากลวั “สมควรตาย” เยโ่ มเ่ ซนิ สบถเสยี งตํา่ และพดู อยา่ งไมส่ บอารมณ์ “ไมม่ อี ะไรจะพดู กบั ฉันเหรอ”

ในตอนแรกเสน่ิ เฉยี วตกตะลงึ และหลงั จากนัน้ ไมน่ านก็เขา้ ใจสงิ่ ทเี่ ขาหมายถงึ และหลบุ ตาลงมองนวิ้ ของเขาอยา่ งครนุ่ คดิ “ไม่ ม”ี เมอ่ื เธอตัดสนิ ใจเธอตดั สนิ ใจในตอนแรกวา่ จะไมต่ อ่ ความยาว อะไรอกี เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะทําอะไร … ไมม่ อี ะไรเกย่ี วขอ้ งกบั เธอ ตราบใดทพี่ วกเขาสมคั รใจ หนา้ ตาเฉยเมยของเธอทําใหค้ วามหงดุ หงดิ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เพมิ่ ขนึ้ สองสามเทา่ และดวงตาของเขากท็ วคี วามโกรธชดั ขนึ้ “ไมม่ เี หรอ” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั และยนื ยันอกี ครัง้ “ไม”่ ในตอนทา้ ยเธอเงยหนา้ ขนึ้ และมองเขาอยา่ งไรเ้ ดยี งสาดว้ ยแวว ตาทไี่ รเ้ ดยี งสาของเธอ “หรอื ฉันตอ้ งมอี ะไรจะบอกคณุ งัน้ เหรอ หรอื คณุ อยากไดย้ นิ อะไรจากฉันคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ “…”

เขาหายใจเขา้ ลกึ ๆ กระตกุ ทม่ี มุ ปากและในทส่ี ดุ ก็ยม้ิ เย็นชา ออกมา “เยย่ี มมาก” ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี กง่ ทจี่ ะทําใหเ้ ขาโกรธจรงิ ๆ ตอนท่ี 223 คณุ คอื ปี ศาจ เนอื่ งจากเธอไมม่ อี ะไรจะพดู เขากไ็ มถ่ ามอะไรอกี เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปแลว้ ในหอ้ งเหลอื เธอเพยี งคนเดยี ว เสนิ่ เฉียว อง้ึ ไป จากนัน้ กเ็ อนหลังบนเตยี งและมองไปทเี่ พดานตรงหนา้ สมองวา่ งเปลา่ แมว้ า่ เธอจะพยายามปลอบตวั เองแลว้ วา่ สงิ่ เหลา่ นไี้ มเ่ กยี่ วขอ้ ง กบั เธอ เธออยากจะสงบ แตก่ ็ยงั อดเศรา้ ไมไ่ ด ้ หลบั ตาลงสง่ิ ทป่ี รากฏในสมองของเสน่ิ เฉียวคอื ภาพทพ่ี วกเขา ทอี่ ยดู่ ว้ ยกนั

ตงั้ แตว่ นั นัน้ เป็ นตน้ มา หานเสโ่ ยวกไ็ มไ่ ดต้ ดิ ตอ่ เธออกี เลย เสนิ่ เฉียวก็ไมเ่ ขา้ ใจและไมไ่ ดเ้ ป็ นฝ่ ายตดิ ตอ่ เธอไปโดยยังคง ทํางานทกุ วนั ราวกบั วา่ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ ตา่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตห่ านเสโ่ ยมาหาเขา เขาก็เรมิ่ สงสยั และ ขอใหเ้ ซยี วซตู่ รวจสอบ หลังจากทเ่ี ซยี วซทู่ ราบขา่ วเขาก็รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “คณุ ชายเย่ คณุ คดิ วา่ หานเสย่ โยว …” “เธอจะตอ้ งเกยี่ วขอ้ งกบั เรอื่ งนแ้ี น่ เพอ่ื หาเบาะแสวา่ ผหู ้ ญงิ ใน คนื นัน้ คอื ใครเราตอ้ งใชเ้ ธอ คณุ น่าจะรวู ้ า่ ฉันหมายถงึ อะไร” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นเ้ี ซยี วซกู่ ็พยักหนา้ แสดงถงึ เขา้ ใจ \"แตเ่ ธอเป็ น ลกู สาวของตระกลู หาน เกรงวา่ … \" “คณุ ทําใหส้ ดุ ความสามารถกอ่ น เมอ่ื จําเป็ นสามารถใชไ้ มแ้ ข็ง” “ทราบแลว้ คณุ ชายเย่ ผมจะทําตามทคี่ ณุ บอก” เมอ่ื เซยี วซอู่ อกไปบงั เอญิ พบกบั เสน่ิ เฉียวทเี่ อากาแฟเขา้ มา เมอ่ื เห็นเสน่ิ เฉยี วทม่ี ที ที า่ ไรอ้ ารมณ์ เซยี วซจู่ ๆู่ ก็คดิ อะไรขน้ึ มา จงึ สา่ ยหนา้ พรอ้ มกบั ถอนหายใจแลว้ ออกไป

ผา่ นไปนานมากแลว้ เซยี วซกู่ ช็ ว่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ หาผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมไ่ ด ้ เขายงั คดิ วา่ เรอ่ื งนน้ี ่าจะเป็ นไปไมไ่ ดแ้ ลว้ จๆู่ ก็มเี บาะแส ปรากฏขนึ้ อกี ครัง้ เห็นคณุ ชายเยย่ งั หว่ งใยผหู ้ ญงิ ในคนื นัน้ มาก ถา้ หาคนคนนัน้ เจอและนํากลับมาไดจ้ รงิ ๆ ถงึ ตอนนัน้ คณุ นายนอ้ ยสองจะเป็ น อยา่ งไร อยใู่ นสถานะอะไร ทันใดนัน้ เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา้ วนุ่ ใจแทนเสนิ่ เฉยี วขนึ้ มา เสน่ิ เฉียววางกาแฟลงบนโตะ๊ เงยี บๆ แลว้ เดนิ ออกไปอกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอและนง่ิ เงยี บ ณ โรงอาหารตอนกลางวันมเี สยี งดงั เจ๊ ยี วจ๊าวขนึ้ มา ถา้ เป็ นเสนิ่ เฉียวในปกตมิ ักจะไมส่ นใจเรอื่ งแบบนี้ แตว่ นั นที้ ันทที เี่ ธอเดนิ เขา้ ไปสายตาของคนนับไมถ่ ว้ นก็จอ้ งมาทใ่ี บหนา้ ของเธอบาง คนถงึ กบั ดถู กู และเออื มระอา มองเสน่ิ เฉียวทา่ ทที ไ่ี มร่ เู ้ รอื่ งรรู ้ าว ดงั นัน้ เธอจงึ สะกดิ เสยี่ วเหยยี นทอี่ ยขู่ า้ งๆ “เธอคดิ วา่ วันนส้ี ายตา ของทกุ คนแปลกไปวา่ ไหม”

เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นมองไปรอบๆ และพยกั หนา้ \"ฉัน รสู ้ กึ เหมอื นกนั ดเู หมอื นวา่ พวกเขาแทบจะถยุ น้ําลายใสเ่ ธออยู่ แลว้ เธอไปทําอะไรผดิ อกี หรอื เปลา่ ” เสนิ่ เฉียวมองดว้ ยสหี นา้ วา่ งเปลา่ เล็กนอ้ ย “ฉันทําอะไร” “งัน้ ไปกนิ ขา้ วกนั กอ่ นนะแลว้ ฉันจะชว่ ยถามสาเหตุ หลังจากที่ เรากนิ เสร็จ” เสยี่ วเหยยี นลากเธอไปทม่ี มุ หนง่ึ เพอ่ื นั่งลงทนั ทที พี่ วกเขานั่งลง พวกเขากไ็ ดย้ นิ เสยี งจากโตะ๊ ขา้ งๆ ทอี่ ยตู่ ดิ กนั “ทําไมเธอถงึ กลา้ มาละ่ ไรย้ างอายจรงิ ๆ ทกี่ ลา้ มาโผลท่ นี่ ี่ หลงั จากทําเรอ่ื งออื้ ฉาวแบบน”้ี เรอื่ งออื้ ฉาวงัน้ เหรอ เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย “อยา่ พดู ถงึ เธอเลย เธอสนทไี่ หนกนั ละ่ แมแ้ ตค่ ณุ ชายเยแ่ ละ รองประธานเยข่ องเราก็ยงั คลานขน้ึ เตยี งได ้ เห็นวา่ พวกเขา ปฏบิ ตั กิ บั เธอแบบพเิ ศษ พวกเขาคงตอ้ งเลน่ กนั บนเตยี ง เธอ ยั่วยวนใหผ้ ชู ้ ายทงั้ สองคนในตระกลู เยย่ า้ ยตําแหน่งของเธอจน

เลอ่ื นขน้ึ มา น่าเสยี ดายทยี่ ังไมพ่ อใจ และเธอก็หลอกลอ่ ผชู ้ าย ทแ่ี ตง่ งานแลว้ เรอื่ งตํา่ ๆ แบบนี้ มแี ตค่ นตํา่ ๆ เทา่ นัน้ แหละทท่ี ํา ได”้ เสย่ี วเหยยี นเพง่ิ กนิ ขา้ วไปหนง่ึ คําไดย้ นิ ดงั นัน้ ก็วางชอ้ นลงแลว้ พดู วา่ “พวกเขาคยุ อะไรกนั ไรส้ าระ” “อา้ ว นมี่ อื ทส่ี ามไมใ่ ชเ่ หรอ มาทโี่ รงอาหารเพอื่ ทานอาหารดว้ ย เหรอ บงั เอญิ เหลอื เกนิ ” ทนั ใดนัน้ กม็ เี สยี งผหู ้ ญงิ รอ้ งดงั ขนึ้ ตามดว้ ยเสยี งรองเทา้ สน้ สงู แหลมป๊ ีด เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มองคนทเ่ี พง่ิ มาและพบวา่ คนคน นัน้ กค็ อื เฉียงเวยทเ่ี คยทะเลาะกบั เธอในโรงอาหารครัง้ กอ่ น “ฉันบอกแลว้ ไง เป็ นมอื ทส่ี ามกเ็ ป็ นไป ถงึ ยังไงก็เป็ นทางเลอื ก ของเธอ แตค่ ณุ กเ็ ชอ่ื ฟังเกนิ ไปตอนทย่ี งั ผยองไปทโี่ รงอาหาร เพอื่ กนิ ขา้ ว ไมก่ ลวั ทจ่ี ะทําใหค้ นอนื่ คลนื่ ไสก้ นิ ไมล่ ง คดิ ถงึ ใจ คนอนื่ บา้ งสจิ ะรสู ้ กึ ยังไง” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย “ครัง้ ทแี่ ลว้ บทเรยี น ไมพ่ อเหรอ อยากจะโดนอกี ใชม่ ัย้ ”

เมอ่ื พดู ถงึ ครัง้ กอ่ น สหี นา้ ของเฉยี งเวยก็เปลย่ี นไป มอื เทา้ บดิ เกร็งเล็กนอ้ ยและพดู วา่ “เธอยงั กลา้ พดู ถงึ เรอื่ งครัง้ กอ่ น คดิ วา่ ฉันจะกลัวหรอื ไง\" “ถา้ ไมก่ ลัวทําไมวนั นถี้ งึ เพง่ิ มาหาเรอ่ื งละ่ ไปไหนมา” เสนิ่ เฉียว กระแทกกลบั อยา่ งโกรธๆ “เธอ” เฉยี งเวยโกรธมากจนกดั ฟัน ยกมอื ขนึ้ ปัดไปทางเสน่ิ เฉียว สายตาของเสย่ี วเหยยี นเร็วมากจงึ พยายามขวางเธออยา่ ง รวดเร็วและถามเสยี งดงั “เฉยี งเวย จะทําอะไรหน่ะ มาตคี นอนื่ ตามอําเภอใจชอบแบบนไี้ ดย้ ังไง” วนั นโ้ี รงอาหารมชี วี ติ ชวี ามากแลว้ ยังเสรมิ ดว้ ยปัญหาของเฉยี ง เวยแลว้ ทกุ คนในโรงอาหารกจ็ อ้ งมองพวกเขาทงั้ สามคนดว้ ยสี หนา้ ราวกบั กําลงั รอชมการแสดงทดี่ ี “เธอยงุ่ อะไรดว้ ย ฉันจะตใี คร ไมเ่ ห็นเหรอวา่ เพอื่ นเธอปากสวา่ ง ฉันตเี ธอ ผดิ ตรงไหน ปลอ่ ยนะ” เฉียงเวยสะบดั มอื ทถี่ กู เสยี่ วเห ยยี นจับไว ้ เสย่ี วเหยยี นมายนื หนา้ เสนิ่ เฉยี วพรอ้ มกบั เทา้ สะเอว “ใครปากสวา่ ง เห็นๆ อยวู่ า่ คนนัน้ กค็ อื เธอ คนเขากําลังกนิ อาหารถกู ปาก จๆู่ เธอนั่นแหละทม่ี าหาเรอ่ื ง พวกเราใชใ้ หเ้ ธอ

มาทนี่ ห่ี รอื ไงกนั เฉียวเฉียวเองกไ็ มอ่ ยากสนใจเธอ เธอเอง ตา่ งหากทกี่ ระเสอื กกระสนมาหาทนี่ เ่ี อง น่าขยะแขยงจรงิ ๆ” “แก” เมอ่ื เสย่ี วเหยยี นดา่ คน จะไมเ่ กรงใจแมแ้ ตน่ อ้ ย เดมิ ทกี เ็ ป็ น หยาบคายและมอี ารมณ์รนุ แรงและคําพดู ของเธอกไ็ มเ่ บา จรงิ จังและไมใ่ หเ้ กยี รตคิ นแมแ้ ตน่ อ้ ย ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เมอื่ ดา่ คน มันไมน่ ่าฟังเลยจรงิ ๆ “ทําไม” เฉียงเวยเอามอื กอดอกแลว้ มองทงั้ สองดว้ ยสายตาเยย้ หยนั “กลา้ พดู วา่ ฉันปากสวา่ ง เอาฉันมาเปรยี บกบั ผหู ้ ญงิ ทข่ี น้ึ รถกบั ผชู ้ ายคนไหนก็ได ้ ฉันพดู เรอื่ งจรงิ ผดิ ตรงไหน เธอกลา้ ทํา แตไ่ มย่ อมรับเหรอ” เป๊ ียะ เสนิ่ เฉียวซงึ่ น่ังนง่ิ อยกู่ ็ลกุ ขน้ึ ยนื อยา่ งกะทันหนั และเดนิ ไปท่ี เฉยี งเวยดว้ ยสายตาเย็นชาทไี่ มแ่ สดงออกอยา่ งใด “ฉันอยากรเู ้ หลอื เกนิ สงิ่ ทเ่ี ธอกลา้ พดู และไมก่ ลา้ ยอมรับคอื มี อะไร เธอเป็ นคนนอกรดู ้ กี วา่ ฉันไดย้ งั ไง”

“ใช่ เรอื่ งเราเองเราไมร่ ู ้ พวกเธอก็รแู ้ ลว้ สรปุ แลว้ เราทําเรอื่ ง อะไรไมด่ ี หรอื วา่ พวกเธอกนั แน่ทก่ี เุ รอื่ งหลอกคนอน่ื ” “เป็ นเรอ่ื งกอ่ ขน้ึ มาหลอกคนอนื่ หรอื เปลา่ ลงไปขา้ งลา่ งแลว้ ดกู ็ รู ้ นังมอื ทสี่ ามหนา้ ดา้ น” ขา้ งลา่ ง เสย่ี วเหยยี นและเสนิ่ เฉียวมองหนา้ กนั และตา่ งก็เห็นแสดงสหี นา้ สงสยั มองกนั และกนั “ขา้ งลา่ งเกดิ อะไรขนึ้ เฉยี วเฉียวเราไปดกู นั เถอะ” เดมิ ทเี สนิ่ เฉยี วกอ็ ยากจะพยักหนา้ แตพ่ อคดิ ไดก้ ็บอกวา่ “ไม่ ตอ้ งหว่ งไปกนิ ขา้ วกนั กอ่ นแลว้ คอ่ ยลงไปด”ู หลงั จากพดู จบ เสน่ิ เฉยี นก็นั่งลงจากนัน้ หยบิ ตะเกยี บขน้ึ มาแลว้ เรมิ่ กนิ ชา้ ๆ เสยี่ วเหยยี นยนื อยขู่ า้ งๆ อยา่ งตะลงึ สกั พักกอ่ นทจี่ ะ ตอบกลบั วา่ “เฉียวเฉียว” “น่ังลงส”ิ สหี นา้ และแววตาของเสน่ิ เฉยี วดสู งบลงอยา่ งเห็นได ้ ชดั เสยี่ วเหยยี นจงึ นั่งลง และกนิ ขา้ วตอ่

ในตอนนเ้ี ฉียงเวยซง่ึ ยนื อยขู่ า้ งๆ ทําหนา้ ไมถ่ กู เธอบอกวา่ มี บางอยา่ งเกดิ ขน้ึ ทชี่ นั้ ลา่ งแตพ่ วกเธอยงั นั่งอยทู่ น่ี แี่ ละกนิ อยา่ ง ชา้ ๆ ได ้ “นังแพศยา นังปีศาจ” เฉยี งเวยอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะดา่ ตอนท่ี 224 โจรตะโกนจบั โจร เสนิ่ เฉยี วยกรมิ ฝี ปากขน้ึ หวั เราะเยาะ “พวกเราไมเ่ หมอื นเธอทมี่ ี ทรัพยส์ นิ เงนิ ทองมากมาย อาหารกลางวนั ก็ตอ้ งจา่ ยเงนิ ซอื้ มา ฉันจะกนิ อะไรเกย่ี วอะไรกบั เธอดว้ ยไมท่ ราบ” และเฉนิ เฉียวเชอื่ วา่ หากมอี ะไรเกดิ ขน้ึ ทช่ี นั้ ลา่ ง ทกุ คนก็จอ้ ง มองเธอดว้ ยสายตาดถู กู แบบนัน้ โดยทเ่ี ธอไมร่ วู ้ า่ เรอื่ งอะไร เธอ เชอื่ วา่ หลงั จากทเ่ี ธอกนิ อาหารมอื้ นเี้ สร็จชนั้ ลา่ งก็ยงั อยเู่ ชน่ เดมิ และคงจะใชเ้ วลาทัง้ วัน เนอ่ื งจากคนขา้ งลา่ งคงไมห่ ายไปไหนงา่ ยๆ แลว้ ทําไมเธอไม่ กนิ อาหารกอ่ นใหเ้ รยี บรอ้ ยทจ่ี ะไปละ่

เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ หดหใู่ จมากขณะรับประทานอาหารและถาม ดว้ ยเสยี งตํา่ “เธอไมไ่ ดร้ บี รอ้ นเลยนะ ฉันอยากรมู ้ ากวา่ เกดิ อะไรขน้ึ ทช่ี นั้ ลา่ ง ฉันจะมใี จกนิ ขา้ วลงไดอ้ ยา่ งไร” “กนิ เถอะ ไมม่ อี ารมณจ์ ะกนิ ก็ตอ้ งกนิ เขา้ ไป ใครจะรวู ้ า่ เดย๋ี ว จะตอ้ งออกแรงอะไรหรอื เปลา่ ” เสน่ิ เฉียวตอบโดยไมร่ ตู ้ วั เสย่ี วเหยยี นเขา้ ใจทงั้ หมดในทนั ทแี ละพยกั หนา้ “เธอพดู ถกู บางทเี ราอาจจะยังตอ้ งสรู ้ บตบมอื อกี ฉันไมไ่ ดม้ เี รอ่ื งมานาน แลว้ ฉันกต็ น่ื เตน้ มาก” เสน่ิ เฉียว “……” เธอแทบสําลกั มองเสยี่ วเหยยี นอยา่ งทําอะไรไมถ่ กู “ทําไมซน อยา่ งน”้ี “แบร”่ เพยี งแตว่ า่ เสนิ่ เฉยี วคงไมค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เรอ่ื งทเี่ ธอตดั สนิ ใจ จะกนิ อาหารมอ้ื นเี้ ป็ นเรอื่ งถกู ตอ้ งจรงิ ๆ เพราะเธอตอ้ งออกแรง หลังจากลงไปขา้ งลา่ ง

เดมิ เฉยี งเวยมาทน่ี เ่ี พอ่ื หาเรอ่ื ง ไมไ่ ดค้ าดคดิ วา่ พวกเธอจะสงบ นงิ่ ขนาดนี้ จๆู่ เธอกร็ สู ้ กึ เขนิ อายเมอ่ื ยนื อยขู่ า้ งๆ เธอจอ้ งไปท่ี เสนิ่ เฉยี วแลว้ พดู อยา่ งโกรธเคอื งวา่ “ฉันจะคอยดตู อนทลี่ งไป ชนั้ ลา่ งจะใจเย็นแบบนไี้ ดอ้ กี ไหม” หลังจากพดู แลว้ เฉียงเวยกห็ นั ไปเดนิ จากไปดว้ ยความโกรธ หลังจากทเ่ี ธอจากไป เสยี่ วเหยยี นก็แลบลนิ้ ออกมา แสดงถงึ การไมส่ นใจแมแ้ ตน่ อ้ ย เสนิ่ เฉียวหลบุ ตาลงอยา่ งชว่ ยไมไ่ ดแ้ ละกนิ อาหารของตวั เอง ตอ่ ไป พวกเธอสองคนกนิ อยา่ งชา้ ๆ และครนุ่ คดิ คนอน่ื ๆ ก็ดเู ป็ นกงั วล แทนพวกเธอ แตท่ งั้ สองคนดเู หมอื นจะไมส่ นใจทําตวั สงบเงยี บ กวา่ ใคร ๆ เมอ่ื พวกเขาทานอาหารเสร็จกผ็ า่ นไปสบิ นาทแี ลว้ เสย่ี วเหยยี น ก็เก็บขา้ วของ “งัน้ เราไปชนั้ ลา่ งกนั เลยไหม” เสนิ่ เฉียวเอาทชิ ชเู่ ชด็ มมุ ปากพยกั หนา้ “โอเคลงไปเถอะ”

หลังจากทที่ ัง้ สองคนเกบ็ ขา้ วของเรยี บรอ้ ยแลว้ กล็ งไปชนั้ ลา่ ง ในขณะทพี่ วกเขากําลงั รับประทานอาหาร คนอน่ื ๆ ทต่ี อ้ งการ ชมละครกเ็ รง่ ความเร็วในการทานอาหาร เมอ่ื เห็นพวกเธอเดนิ ลงไปชนั้ ลา่ งพวกเขากร็ บี เกบ็ ขา้ วของและตามลงไปชนั้ ลา่ ง ดว้ ยเพอื่ รับชมการแสดง ถงึ ยังไง คนกเ็ ป็ นแบบนชี้ อบนนิ ทาและหาเรอ่ื งเมา้ ท์ เสย่ี วเหยยี นตามเสน่ิ เฉยี วลงไปชนั้ ลา่ งเหลอื บมองไปทค่ี นขา้ ง หลังแลว้ ถามดว้ ยเสยี งตํา่ “ไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ เหรอ พวกเขาตาม เรามาตลอดเลย ฉันไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ ขา้ งลา่ งกนั แน่ ใหฉ้ ันลง ไปสบื ใหเ้ ธอกอ่ นไหม” “เธอไมจ่ ําเป็ นตอ้ งลําบากขนาดนัน้ หรอก เกดิ อะไรขนึ้ ลงไป ขา้ งลา่ งก็รเู ้ อง” เสน่ิ เฉยี วฉันอยากรจู ้ รงิ ๆ วา่ เกดิ อะไรขนึ้ จๆู่ กม็ ี คนบอกวา่ เธอเป็ นมอื ทส่ี าม คําวา่ มอื ทส่ี ามนัน้ ชา่ งหา่ งไกลจากเธอเหลอื เกนิ นอกจาก … แมว้ า่ จะเป็ นมอื ทส่ี ามแตเ่ ธอก็เป็ นคนโดยไมร่ ตู ้ วั มากอ่ น คดิ ถงึ หลนิ เจยี งขนึ้ มา

เมอื่ คดิ ถงึ เรอื่ งนี้ กา้ วยา่ งของเสน่ิ เฉียวก็หยดุ อยา่ งกะทนั หนั คดิ ถงึ เรอ่ื งกอ่ นหนา้ นห้ี ลนิ เจยี งเขา้ มาและขอรอ้ งตวั เองวา่ อยา่ ยงุ่ เกยี่ วกบั เขาอกี แตเ่ สนิ่ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ มาตอนนค้ี น ทมี่ คี วามแคน้ กบั เธอน่าจะเป็ นหลนิ เจยี งและ มอื ทสี่ ามอยา่ งซอื ฉีนเป่ าคนทเี่ ขาพาเขา้ มาในบา้ น “มอี ะไรเหรอ” เสย่ี วเหยยี นตระหนักวา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกตกิ บั เธอจงึ ถาม เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวกลบั มามสี ตอิ กี ครัง้ “ไมเ่ ป็ นไร ฉันแค่ คดิ วา่ ฉันรแู ้ ลว้ วา่ คนทที่ ําใหเ้ กดิ เรอ่ื งวนุ่ วายอยชู่ นั้ ลา่ งคอื ใคร” “คอื ใคร” เสยี่ วเหยยี นถามอยา่ งอยากรอู ้ ยากเห็น เสนิ่ เฉยี วยม้ิ อยา่ งแผว่ เบา “ถา้ ฉันเดาไมผ่ ดิ ก็น่าจะมแี ตค่ นคน นัน้ ทจ่ี ะทําเรอื่ งแบบน”้ี “… อะไรกนั ทา่ ทางแบบนี้ ไมร่ วู ้ า่ กําลงั พดู ถงึ ใครอยดู่ ”ี “ไมต่ อ้ งกงั วลเดย๋ี วกร็ วู ้ า่ แลว้ ” “งัน้ เรารบี ไปกนั เถอะ” “อมื ”

ทงั้ สองเขา้ ไปในลฟิ ตด์ ว้ ยกนั และมคี นจํานวนมากวง่ิ เขา้ มา ดา้ นหลงั พวกเขา หลังจากทพ่ี วกเขาเขา้ มาในลฟิ ตก์ ม็ แี จง้ เตอื นโอเวอรโ์ หลดและ เสย่ี วเหยยี นก็ถกู เบยี ดก็พยายามอยา่ งเอาเป็ นเอาตายเพอื่ ปกป้องเสนิ่ เฉียน เธอพดู ไมเ่ ป็ นภาษา “พวกเธอชอบเมา้ ท์ เหมอื นกนั นะ เรอ่ื งนเี้ กยี่ วกบั พวกเธอตรงไหนถงึ ไดย้ กโขยงกนั มาแบบน”ี้ มคี นตอบกลบั มาวา่ “อะไรกนั ใครๆ เคา้ ก็อยากเมา้ ทท์ งั้ นัน้ ก็ แมแ้ ตเ่ ธอเองก็ยงั ลงไปเลย กไ็ มเ่ กยี่ วกบั เธอไมใ่ ชเ่ หรอ เธอไป ไดท้ ําไมพวกเราจะไมไ่ ด”้ “นั่นสิ เสย่ี วเหยยี น อยา่ หา้ มเรานะในเมอื่ เธอเองก็อยากดเู รอื่ ง ตน่ื เตน้ เหมอื นกนั ” “เชอะ ฉันเหมอื นพวกเธอทไี่ หนกนั ฉันเป็ นเพอื่ นสนทิ ของเธอ พวกเธอเกยี่ วทไ่ี หนกนั ยะ เสยี งลฟิ ตน์ ้ําหนักเกนิ ไมร่ วู ้ า่ ยัดคน ลงไปกค่ี น ทําแบบนท้ี ัง้ หมดกล็ งไมไ่ ด\"้ “ถกู ตอ้ ง คนตรงหนา้ ลงไปหน่อยส”ิ “ทําไมพวกเราตอ้ งลงไปดว้ ย”

“ไปชา้ หน่อยจะเป็ นอะไรไป ลงบนั ไดสเิ ร็วดว้ ย ไมไ่ ดใ้ หข้ น้ึ บนั ไดสกั หน่อย” คนในลฟิ ตไ์ มข่ ยับเลย แตล่ ฟิ ตก์ ข็ ยับไมไ่ ดเ้ ชน่ กนั ดว้ ยความสน้ิ หวังคนจํานวนนง่ึ จงึ ตอ้ งออกไปและลฟิ ตก์ ล็ งจอดอยา่ งราบรนื่ เสนิ่ เฉียวทถ่ี กู อดั จนมมุ มอื ทัง้ สองแนบไวก้ บั ผนังกย็ งั อดไมไ่ ดท้ ่ี จะซบุ ซบิ คนเหลา่ น้ขี เ้ี มา้ ทเ์ กนิ จนิ ตนาการของเธอจรงิ ๆ เห็นไดช้ ดั วา่ เป็ นเพยี งเรอื่ งของเธอเอง แตค่ นอน่ื สนใจมากกวา่ เธอเสยี อกี ต๊ งิ ลฟิ ตม์ าถงึ และคนในลฟิ ตก์ พ็ ากนั ออกไป เสนิ่ เฉียวและเสย่ี วเหยยี นออกมาในตอนทา้ ยพวกเขากถ็ กู เบยี ด จนแทบจะแบน “คนพวกนนี้ ่ากลวั จรงิ ๆ” “นั่นไง ดสู ิ ผหู ้ ญงิ ทที่ อ้ งโตคนนัน้ ”

“ใชเ่ ธอนั่นแหละ โหวกเหวกอยนู่ านแลว้ เอาแตบ่ อกวา่ เสนิ่ เฉียวแยง่ สามขี องเธอไป” เมอื่ พดู ถงึ ชอื่ เสนิ่ เฉียว ฝงู ชนก็หลกี ทางใหเ้ ธอโดยอตั โนมตั ิ เสน่ิ เฉยี วมองไปตามทางและเห็นซอื ฉีนเป่ าทม่ี ที อ้ งโตยนื อยู่ ในชว่ งสองสามเดอื นทผ่ี า่ นมาทอ้ งของเธอใหญข่ น้ึ มากและ ตอนนยี้ ังคงรอ้ งไหโ้ ดยเอามอื จับเอวไว ้ “ฉันตงั้ ครรภอ์ ยา่ งลําบาก แตแ่ ลว้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กย็ ว่ั ยวนสามขี อง ฉันอยา่ งไรย้ างอาย แลว้ ยังจะบอกอกี วา่ … ฉันจะกลายเป็ นคน น่าเกลยี ดหลงั คลอดลกู ไมส่ าวและสวยเหมอื นเธอ ทําไมมี ผหู ้ ญงิ ทน่ี ่ารังเกยี จแบบนไี้ ด ้ ฮอื ฮอื สามขี องฉัน……” คนในฝงู ชนตะโกนวา่ เสน่ิ เฉียวมาแลว้ และซอื ฉนี เป่ ากม็ องไปที่ เธอ และเมอ่ื เห็นเธอจงึ เดนิ เขา้ ไปหาทนั ที “เสนิ่ เฉียว แก นังสารเลว” เธอเดนิ เขา้ ไปหาเสนิ่ เฉยี วอยา่ งกา้ วรา้ ว เสน่ิ เฉยี วก็เห็นไดอ้ ยา่ ง ชดั เจนวา่ วันนเี้ ธอไมม่ าคนเดยี วเทา่ นัน้ แตเ่ ธอยังพาผหู ้ ญงิ ทด่ี ู สมบกุ สมบนั ทา่ ทางน่าจะแตง่ งานแลว้ หลายคนมาอยขู่ า้ งหลงั เธอดว้ ย ดทู า่ ทางใหญโ่ ตยงิ่

เรอ่ื งซอื ฉนี เป่ าสรา้ งความเดอื ดรอ้ นแบบนี้ เดมิ ทเี สน่ิ เฉยี วก็ พอจะเดาได ้ แตเ่ ห็นเธอพาผหู ้ ญงิ มาหลายคนเธอก็อดขมวดควิ้ ไมไ่ ด ้ เธอพยายามทําอะไร “คณุ ป้า เธอตอ้ งการยว่ั ยวนหลนิ เจยี ง พวกคณุ จับเธอไว”้ ฝงู ชนทย่ี นื อยขู่ า้ งๆ เสนิ่ เฉยี วเพราะอยากจะเมา้ ทเ์ มอื่ ครู่ รบี ออกไปและไปยนื มองอยไู่ กลๆ ราวกบั ดลู ะคร ทันใดนัน้ เหลอื เพยี งเสยี่ วเหยยี นเทา่ นัน้ ทย่ี นื อยกู่ บั เธอ “เฮ ้ คณุ ตอ้ งการทําอะไร นคี่ อื บรษิ ัทของตระกลู เย่ ไมใ่ ชต่ ลาด ผัก รปภ.ละ่ ” เสย่ี วเหยยี นตะโกนลั่น! ตอนท่ี 225 ใครกนั แนท่ เี่ ป็ นมอื ทสี่ าม “หยดุ ”