เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

นเี่ กดิ อะไรขนึ้ กบั เธอ ทําไมมอื เทา้ ของเธอไมม่ มี เี รยี่ วแรงเชน่ น้ี เสน่ิ เฉยี วมองดนู วิ้ ของตวั เองทส่ี นั่ ใบหนา้ ทขี่ าวผอ่ งแดงยงิ่ ขนึ้ มคี วามเรา่ รอ้ นคอ่ ยๆ ผา่ นขน้ึ มาจากหนา้ อก ความรสู ้ กึ น…้ี . คนุ ้ เคยมาก เป็ นความรสู ้ กึ เหมอื นกบั ครัง้ นัน้ ทเี่ ธอถกู ลสู่ นุ ฉางพาเขา้ ไปใน หอ้ งแลว้ ล็อกเธออยใู่ นหอ้ ง หรอื วา่ ….เธอถกู วางยาอกี แลว้ ? ความคดิ นพี้ ง่ึ ผดุ ขนึ้ มา เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ ผดิ หวงั หนักมาก “เสยี่ วเสนิ่ กอ่ นหนา้ นฉี้ ันก็เคยเตอื นเธอแลว้ ใหเ้ ธออยกู่ บั ฉัน แตว่ า่ เธอไมต่ กลง งัน้ ฉันก็ตอ้ งใชแ้ ผนตอ่ ไป เธอตอ้ งร…ู ้ . หวั หนา้ แบบฉัน ก็ยังชอบเธอมาก ถา้ หากวา่ วนั นเี้ ธอเชอ่ื ฟังละก็ ตอ่ จากนฉ้ี ันรับรองเลยวา่ ในแผนกไมม่ ใี ครกลา้ รังแกเธอแน่นอน เป็ นไง?” เสน่ิ เฉียวพงิ อยกู่ บั ผนังทเ่ี ย็น เธอหยกิ ขาของตวั เองอยา่ งแรง ใหต้ วั เองไดส้ ตหิ น่อย

ปรากฏวา่ กลับเห็นสวเี่ ลยี่ วเดนิ ตรงมาทางเธอ ยน่ื มอื จะมาปลด กระดมุ บนเสอื้ เธอ แววตานัน้ มแี สงสวา่ งเจดิ จา้ ไปหมด ภายใน หอ้ งทม่ี ดื มดิ ราวกบั วา่ เป็ นสตั วเ์ ผยแสงสวา่ ง ไมไ่ ด…้ . เธอไมส่ ามารถเสยี ตวั ทนี่ ไี่ ด ้ ถา้ หากวา่ เธอถกู สวเ่ี ลย่ี วจัดการไปแลว้ งัน้ ตอ่ จากนแ้ี ววตาทเี่ ย่ โมเ่ ซนิ มองเธอจะยง่ิ รังเกยี จเธอเขา้ ไปใหญ่ เขาจะรสู ้ กึ วา่ เธอ มันสกปรก! ไมไ่ ด!้ ไมไ่ ดเ้ ด็ดขาด! กอ่ นทสี่ วเี่ ลย่ี วจะมา เสนิ่ เฉยี วใชแ้ รงทงั้ หมดผลกั สวเ่ี ลยี่ วออก ไป “ถา้ หากนายกลา้ แตะตอ้ งฉันแมแ้ ตเ่ สน้ ผมเสน้ เดยี ว ฉันเป็ นผกี ็ ไมม่ ที างปลอ่ ยนายไปแน่นอน” ตอนแรกสวเี่ ลยี่ วคดิ วา่ เธอไมม่ แี รงอะไรแลว้ ใครจะไปรวู ้ า่ พอ ถกู เธอผลักแบบนี้ ทัง้ คนของเขาลม้ ลงไปยังบนพน้ื เลย

“หมื ? ยายังไมอ่ อกฤทธหิ์ รอ? เธอถงึ ไดม้ แี รงมากมายขนาดน?้ี ” เสนิ่ เฉียว “…..นายเป็ นคนวางยาฉันหรอ?” “เสยี่ วเสนิ่ อยา่ โทษพเี่ ลยี่ วเลย~ ประเด็นคอื เธอเนย่ี ดอื้ รัน้ เกนิ ไปแลว้ ก็เลยตอ้ งใชแ้ ผนการเล็กนอ้ ย” “เจา้ เลห่ !์ ” เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก แลว้ ใชส้ ตทิ ัง้ หมดทม่ี พี ดู กบั สวเี่ ลย่ี ววา่ “หรอื วา่ นายไมร่ หู ้ รอวา่ ฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ คกู่ นั ?” “เธอพดู วา่ อะไรนะ? ประธานเย?่ ” “นายคดิ วา่ ฉันถกู ลดตําแหน่งแลว้ เขากจ็ ะไมเ่ อาฉันแลว้ จรงิ หรอ?” เสน่ิ เฉียวพงิ ผนัง แลว้ พยายามใชแ้ รงจอ้ งฝ่ ายตรงขา้ ม “ถา้ หากเขาไมเ่ อาฉันแลว้ จรงิ ๆ ทําไมถงึ แคล่ ดตําแหน่งฉันแต่ ไมไ่ ลฉ่ ันออกละ่ ?” สวเ่ี ลยี่ วถกู เธอพดู จนอง้ึ ไปหมด ผา่ นไปนานมากกย็ ังไมร่ ตู ้ วั “เธอหมายความวา่ อะไร หรอื วา่ ความหมายของเธอคอื ….เธอ กบั ประธานคบกนั จรงิ ๆ?” “ถกู ตอ้ ง!”

เพอื่ ทจี่ ะชว่ ยตวั เอง เสนิ่ เฉยี วพดู ออกไปหมดแลว้ เธอกดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง “เขากแ็ คโ่ กรธฉันอยู่ ใชเ้ รอื่ งการลดตําแหน่ง มาประชดฉันเทา่ นัน้ ถา้ หากวา่ เขาไมอ่ ยากเจอฉันจรงิ ๆ กไ็ มม่ ี ทางเกบ็ ฉันไว ้ เขาลดตําแหน่งฉัน แคเ่ พราะวา่ สกั วันหนง่ึ จะยา้ ย ฉันกลบั ไปอยขู่ า้ งกายเขาอกี !” ถงึ แมว้ า่ ประโยคพวกนแี้ มแ้ ตเ่ สน่ิ เฉียวกไ็ มเ่ ชอ่ื แตว่ า่ เธอจะ สามารถทําอะไรไดอ้ กี ? อยทู่ นี่ เ่ี น่าๆ แบบน้ี ทกุ คนตา่ งก็รว่ มงาน อยขู่ า้ งหนา้ เธอจะตะโกนรอ้ งจนกลอ่ งเสยี งแตกกไ็ มม่ ใี ครมา ชว่ ยเธอ “ทเี่ ธอพดู เป็ นความจรงิ ?” สวเ่ี ลย่ี วอง้ึ ไปเลย ถา้ หากวา่ เป็ นแบบ ทเ่ี สนิ่ เฉียวพดู จรงิ ๆ งัน้ เขาก็ไมส่ ามารถแตะตอ้ งตวั เธอแลว้ ถา้ หากวา่ แตะตอ้ งแลว้ งัน้ ตอ่ จากนเี้ ขายงั จะสามารถทํางานตอ่ ทบี่ รษิ ัทตระกลู เยไ่ ดอ้ กี ไหม? “วนั นน้ี ายสง่ ฉันออกไปจากทนี่ ี่ ฉันสามารถทําเป็ นวา่ ไมม่ เี รอ่ื ง อะไรเกดิ ขน้ึ ได ้ และจะไมเ่ ปิดโปงนาย ตอ่ จากนเ้ี ราสองคนกแ็ ค่ หวั หนา้ และลกู นอ้ ย แตว่ า่ ถา้ หากวา่ นายแตะตอ้ งฉัน…ฉัน สาบาน ถงึ แมว้ า่ ฉันจะตายแลว้ ฉันกจ็ ะดงึ นายลงมาจาก

ตําแหน่งน่ัน หวั หนา้ สวี่ เรอื่ งทม่ี แี ตไ่ ดไ้ มม่ เี สยี แบบนี้ สง่ิ ที่ ไดม้ าตอ้ งเสยี ไปมากมายขนาดน้ี นายคงไมท่ ําหรอกมงั้ ?” ทันใดนัน้ สวเ่ี ลยี่ วกเ็ งยี บลงทันที กม้ หนา้ ลงกําลงั พจิ ารณาอยู่ “สวเ่ี ลย่ี ว นายไมต่ อ้ งถกู เธอโกหกแลว้ เธอถกู ยา้ ยมาทแี่ ผนก เรานานขนาดนแ้ี ลว้ ถา้ หากวา่ มคี นคดิ ถงึ เธอจรงิ ๆ เธอจะถกู สง่ มาทนี่ ห่ี รอ?” มเี สยี งเสยี งหนงึ่ มาจากขา้ งนอก เป็ นเสยี งของชยุ หมนิ่ ล่ี เธอถกู สง่ มาใหจ้ ับตาดไู ว ้ สถานการณข์ า้ งในเธอไดย้ นิ อยา่ วงชดั เจน กลัววา่ สวเี่ ลย่ี วจะตดิ กบั ดกั ของเสนิ่ เฉยี ว จงึ รบี ออกเสยี ง สวเ่ี ลยี่ วองึ้ ไปสกั ครู่ “ใชแ่ ลว้ ถา้ หากวา่ ประธานเยย่ ังคดิ ถงึ เธอ อยู่ จะไมม่ องเธอแมแ้ ตแ่ วบเดยี วไดไ้ งละ่ เธอกลับมาโกหก ฉัน!” “ฉันไมไ่ ดโ้ กหกนาย!” เสน่ิ เฉียวพดู ตะโกนดงั “ไมว่ า่ ยังไงฉันก็ อยทู่ นี่ ่ี นายคดิ ใหด้ กี ็แลว้ กนั ! จะเอาอนาคตของนาย หรอื วา่ ฉัน?”

“สวเ่ี ลยี่ ว ไมต่ อ้ งเลอื กเลยดว้ ยซ้าํ นายสามารถไดท้ ัง้ สองอยา่ ง อยา่ ลมื พเ่ี ฉียงเวยของเราสิ พวกเรายงั คงชว่ ยนายอยู่ ตําแหน่ง นไี้ มม่ ที างไมม่ นั่ คงแน่นอน” “เฉียงเวยคอื ใคร?” เสนิ่ เฉยี วยม้ิ อยา่ งเย็นชา “หรอื วา่ อํานาจ ของเขามมี ากกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ หรอ?” สวเ่ี ลย่ี วลังเลมาก เสนิ่ เฉียวรอไมไ่ หวแลว้ เพราะวา่ ความเรา่ รอ้ นทผี่ า่ นกม็ าจาก หนา้ อกของเธอกําลงั โจมตเี ธออยา่ งไมห่ ยดุ ถา้ หากวา่ ยังคง เป็ นแบบนต้ี อ่ ไป เธอคงจะไมส่ ามารถควบคมุ สตขิ องตนเองได ้ ใหต้ ายเถอะ! เสนิ่ เฉียวยน่ื มอื มากดั นวิ้ ของตวั เอง ใหต้ วั เองรักษาสตไิ ว ้ เธอคอ่ ยๆ เดนิ ไปทางประตู เดนิ ไปดว้ ยพดู ไปดว้ ย “พง่ึ พา ตําแหน่งของหวั หนา้ นายอยากไดผ้ หู ้ ญงิ แบบนจี้ ะไมม่ หี รอ…. อยา่ เป็ นเพราะวา่ ฉันทําใหน้ ายลม้ เหลว เปิดประต”ู

“สวเ่ี ลยี่ ว อยา่ ฟังเธอ! นเ่ี ป็ นโอกาสเดยี วทน่ี ายพดู ถงึ มาโดย ตลอดเลยนะ ถา้ หากวา่ พลาดครัง้ นไี้ ป ครัง้ หนา้ นายอยากหา โอกาสก็ไมม่ แี ลว้ ! สวเี่ ลย่ี ว!” สวเี่ ลย่ี วไดย้ นิ เธอพดู แบบนแี้ ลว้ ก็ไดส้ ตกิ ลับมา ใชแ่ ลว้ ผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ เขาคดิ ไวน้ านขนาดนี้ ไมง่ า่ ยเลย กวา่ จะรอถงึ งานประจําปีครัง้ นที้ ไ่ี ดม้ โี อกาสลงมอื ถา้ หากปลอ่ ย เธอไปแบบนแ้ี ลว้ ก็…. “อกี อยา่ ง คนื นน้ี ายนอนกบั เธอแลว้ งัน้ เธอก็คอื รองเทา้ เน่าแลว้ ถงึ แมว้ า่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอจะมอี ะไรกบั ประธานเยจ่ รงิ ๆ ประธานเยก่ ็ คงจะไมเ่ อารองเทา้ เน่าๆ อกี ฉะนัน้ นายไมจ่ ําเป็ นตอ้ งกลวั เธอ เลย” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลย่ี นไป รบี เดนิ ไปทางประตอู ยากจะเปิด ประตสู วเ่ี ลย่ี วกไ็ ดส้ ตกิ ลับมาพงุ่ ตรงไปกอดเธอไว ้ แลว้ หวั เราะ ขน้ึ มา “พดู ไดถ้ กู ถา้ หากวา่ พอถงึ เวลาเธอกลา้ พดู ไปมว่ั ฉันกจ็ ะบอก วา่ เธอออ่ ยฉัน ประธานเยก่ ท็ ําอะไรฉันไมไ่ ด”้

“อา้ ปลอ่ ยฉัน!” เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงผลักเขาไปทางขา้ งหลังสวี่ เลย่ี วหมื้ ไปคําหนง่ึ แลว้ ล็อกไหลข่ องเธอไว ้ ดงึ ผา้ พาดไหล่ บางๆ บนตวั ของเธอออก ทําใหข้ า้ งหนา้ เผยหนา้ อกขาวเนยี น ขนาดใหญ่ ทนั ใดนัน้ ภาพๆ นที้ ําใหส้ วเ่ี ลย่ี วลมื ตาไมอ่ อกแลว้ “เสยี่ วเสนิ่ ….” สวเ่ี ลย่ี วกลนื นํ้าลายโดยไมร่ ตู ้ วั ราวกบั ปีศาจเลย “เธอตอ้ งฟังฉัน! ฉันรับรอง เธออยากไดอ้ ะไรฉันจะใหเ้ ธอ หมด!” ประตเู ปิดไมอ่ อกแลว้ เสนิ่ เฉียวไดแ้ ตส่ ง่ิ เขา้ ไปขา้ งนาย แลว้ ออ้ มไปทางโตะ๊ อกี ฝั่ง “นายอยา่ ขยบั มา” ชยุ หมนิ่ ลที่ อ่ี ยขู่ า้ งนอกไดย้ นิ เสยี งในหอ้ ง ก็ยมิ้ ทมี่ มุ ปากดว้ ย ความไดใ้ จ และกจิ กรรมขา้ งนอกกก็ ําลงั เป็ นไปอยา่ งสนุกสนาน เสย่ี งเหยยี นวา่ ยไปนานมากถงึ ไดส้ งั เกตเห็นวา่ ขา้ งบนไมม่ เี งา ของเสนิ่ เฉียว ฉะนัน้ เธอจงึ ใจไมอ่ ยกู่ บั ตวั ขนึ้ มา ทนั ใดนัน้ รางวัล ชนะเลศิ จงึ ถกู หานเสโ่ ยวเอาไป

“ไมใ่ ชบ่ อกวา่ เธอจะชนะฉันหรอ? ทําไมจๆู่ ถงึ ชา้ ไปขนาดนัน้ ละ่ ? หรอื วา่ แรงไมพ่ อตงั้ แตแ่ รกอยแู่ ลว้ ” หลงั จากฟังแลว้ เสย่ี วเหยยี นก็มองเธอไปหนง่ึ ที พดู อยา่ งเย็น ชาวา่ “เธออยา่ มาไดใ้ จเลย เพอ่ื นรักเธอไมอ่ ยแู่ ลว้ เธอก็ไม่ สงั เกตเห็นหรอ?” หานเสโ่ ยวหยดุ พดู ไปเลย มองไปรอบๆ ขา้ งไมเ่ ห็นเสนิ่ เฉยี ว จรงิ ๆ ดว้ ย ตอนที่ 184 ใหเ้ ธอชดใชช้ วี ติ ใหเ้ สนิ่ เฉยี ว “น่าแปลก เสน่ิ เฉียวไปไหนแลว้ ?” หานเสโ่ ยวปาดหยดนํ้าทอ่ี ยู่ บนใบหนา้ ออก จากนัน้ กถ็ าม มพี นักงานมาพยงุ เธอพอดี “ยนิ ดกี บั คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นนดี้ ว้ ยนะคะ ทไ่ี ดร้ ับรางวลั ชนะเลศิ ของการแขง่ ขนั วา่ ยนํ้าหญงิ ” แสงไฟสอ่ งลงมายังบนตวั เธอ ทําใหห้ ยดนํ้าบนตวั เธอดเู จดิ จา้ ไปอกี แววตาของคนสว่ นมากในงานตา่ งกม็ องมาทางหานเส่ โยว

หานเสโ่ ยวดใี จมาก ลมื เรอ่ื งของเสนิ่ เฉียวไปแลว้ เธอยม้ิ แยม้ อยา่ งไดใ้ จตอ่ หนา้ กลอ้ ง เสย่ี วเหยยี นขน้ึ มาจากสระนํ้า หยบิ ผา้ เชด็ ตวั มาเชด็ รา่ งกายของ ตวั เองจากนัน้ เธอเดนิ ไปทางดา้ นหลังทางทเี่ สนิ่ เฉยี วเดนิ ไป เมอ่ื กี้ ปรากฏวา่ เดนิ ไปจะวนหนง่ึ รอบแลว้ กย็ งั ไมเ่ ห็นเงาของ เสน่ิ เฉียว อกี อยา่ งโทรศพั ทท์ เ่ี ธอฝากใหเ้ สน่ิ เฉียวก็หายไปแลว้ เสย่ี วเหยยี นกงั วลในใจ เสนิ่ เฉียวทยี่ งั อยดู่ ๆี จะหายไปไหน แลว้ ? เธอมองไปรอบๆ ขา้ ง จๆู่ กม็ องเห็นรอยยม้ิ ทไ่ี ดใ้ จของกาวหยนุ ระหวา่ งสองคนน…ี้ .. เสย่ี วเหยยี นเหมอื นจะนกึ อะไรออกกะทนั หนั เธอก็เลยรบี ไป ตามหารองประธานเยไ่ ปท่วั อยากจะนําเรอ่ื งนไ้ี ปบอกกบั เยห่ ลิ่ นหาน เยห่ ลน่ิ หานมคี วามรสู ้ กึ ตอ่ เสน่ิ เฉยี ว นําเรอื่ งนไ้ี ปบอกเขา เขา จะตอ้ งไมเ่ ห็นแลว้ ไมช่ ว่ ยแน่นอน แตว่ า่ มองไปรอบๆ แลว้ ก็ไมเ่ จอเงาของเยห่ ลนิ่ หานเลย เสยี่ วเห ยยี นกงั วลราวกบั มดทอี่ ยบู่ นหมอ้

เธอเป็ นหว่ งและกลวั หางตาของเธอจๆู่ กม็ คี นทอ่ี ยไู่ มไ่ กลนัก คนหนงึ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็น！ เขา! กอ่ นหนา้ นเี้ สนิ่ เฉยี วเคยขน้ึ ลงรถของเขามากอ่ นไมใ่ ชห่ รอ? ทัง้ สองน่าจะเคยมอี ดตี ดว้ ยกนั จงึ จะถกู เธอไปขอรอ้ งใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ชว่ ย เขาคงจะไมม่ ที างไมส่ นใจหรอกมงั้ ? ไมส่ นแลว้ ! ตอนนห้ี าเยห่ ลนิ่ หานไมเ่ จอ เธอจงึ ตอ้ งไปหาเยโ่ ม่ เซนิ แลว้ ! เสย่ี วเหยยี นเดนิ ตรงไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยกา้ วเทา้ ทใ่ี หญ่ เซยี วซทู่ อ่ี ยไู่ กลๆ มองเห็นเสยี่ วเหยยี นสวมชดุ บกิ นิ แ่ี ลว้ เดนิ ตรงมาทางพวกเขาดว้ ยรา่ งกายทเี่ ต็มไปดว้ ยหยดน้ํา แววตาดู เรง่ รบี มองดอู ยา่ งแน่ชดั อกี ครัง้ นเี่ ป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ ักจะอยกู่ บั ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไมใ่ ชห่ รอ ฉะนัน้ เธอก็เลยกม้ หนา้ พดู ไปประโยคหนงึ่ “คณุ ชายเย่ มคี นมา ครับ”

เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะอยา่ งเย็นชาไปคําหนงึ่ “ใหเ้ ธอไปไกลๆ” วันนม้ี คี นไมน่ อ้ ยแลว้ ทอี่ ยากจะเขา้ มาใกลช้ ดิ เขา แตว่ า่ เยโ่ ม่ เซนิ เย็นชาเกนิ ไปแลว้ เพยี งแคแ่ ววตาเดยี วก็ทําเอาคนอนื่ ตกใจ จนไมก่ ลา้ เดนิ ขนึ้ มาอกี มบี างคนกลา้ หน่อยเดนิ ตรงมาขา้ งหนา้ แตต่ า่ งก็ถกู เซยี วซทู่ ําโมโหกลับไป “คณุ ชายเย่ เธอคงจะไมไ่ ดม้ าเพราะคณุ ” คําพดู ของเซยี วซทู่ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แลว้ มองไปทาง ผหู ้ ญงิ คนนัน้ หนงึ่ ที เพยี งแคแ่ วบเดยี ว เขาก็เก็บสายตา ไมไ่ ดด้ รู า่ งกายของผหู ้ ญงิ คนนัน้ อกี ในสมองกลับนกึ ถงึ ภาพเสน่ิ เฉยี วทสี่ วมชดุ กระโปรงเซก็ ซส่ี แี ดง ใหต้ ายเถอะ! ผหู ้ ญงิ คนนไี้ มย่ อมจากไปสกั ที พอพดู ขน้ึ มา——จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สงั เกตเห็นวา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ละ ออกจากสายตาของตวั เองไปแลว้ ไมร่ วู ้ า่ เธอหายไปไหนแลว้

“คณุ ชายเย่ ขอรอ้ งคณุ ตอ้ งชว่ ยเสนิ่ เฉยี วนะ!” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แววตาทแ่ี หลมคมมองไปทางใบหนา้ ของ เธอ แววตาสดี ําจอ้ งเธอไว ้ “เธอพดู วา่ อะไรนะ?” เสย่ี วเหยยี นเดนิ เขา้ มาดว้ ยความรบี เรง่ ยังหายใจหนักๆ อยู่ “เฉียวๆ หายตวั ไปแลว้ ” “หายตวั ไป?” เซยี วซหู่ รตี่ า “เกดิ อะไรขนึ้ เนยี่ ? เธอรไู ้ ดไ้ งวา่ เสน่ิ เฉยี วหายตวั ไปแลว้ ?” เสย่ี วเหยยี นเรยี บเรยี งคําพดู แลว้ พดู ออกดว้ ยประโยคงา่ ยๆ สนั้ “กอ่ นทฉ่ี ันจะลงนํ้าเธอตกลงกบั ฉันวา่ จะไปถา่ ยรปู ใหพ้ วกเรา แตว่ า่ หลงั จากการแขง่ ขนั จบแลว้ เธอก็ไมป่ รากฏตวั อกี เลย เมอื่ กฉ้ี ันหาไปรอบหนง่ึ ก็ไมเ่ จอเงาของเธอแลว้ เฉยี วๆ ไมใ่ ชค่ นท่ี ไปไมล่ า ฉันสงสยั วา่ ตอ้ งเกดิ เรอื่ งขนึ้ กบั เธอแน่นอน” คําพดู ของเธอพดู โจมตอี ยบู่ นหวั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ มอื ทวี่ างอยู่ บนตกั กม็ กี ารจับแน่นขน้ึ อยา่ งแปลกๆ “ครัง้ สดุ ทา้ ยทเ่ี จอเธอคอื ทไี่ หน?”

เสย่ี วเหยยี นคดิ ไปสกั พัก แลว้ พดู วา่ “เพราะวา่ เธอสวมชดุ กระโปรงจงึ ไมไ่ ดไ้ ปไหน นั่งดมื่ และทานอาหารอยตู่ รงนัน้ ตลอด” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ เล็กนอ้ ย เซยี วซรู่ บี รตู ้ วั จากนัน้ หาคนไมก่ คี่ น ไปถาม ไมถ่ งึ สองนาที กาวหยนุ กถ็ กู คนกลมุ่ หนงึ่ จับตวั มา เพราะวา่ ดน้ิ รน ฉะนัน้ รปู ลกั ษณ์ของเธอจงึ มคี วามทรดุ โทรม เล็กนอ้ ย “พวก พวกนายจะทําอะไร? ปลอ่ ยฉัน!” กาวหยนุ เป็ นคนทหี่ ยง่ิ ยโสอยแู่ ลว้ ในตอนทเี่ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ก็รสู ้ กึ ขา้ งหลงั เย็นไป หมด ไมก่ ลา้ พดู อะไรม่ัวแลว้ ถงึ ขนั้ ไมก่ ลา้ มองตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เสย่ี วเหยยี นอยขู่ า้ งๆ “ตอนทกี่ ารแขง่ ขนั ยงั ไมเ่ รมิ่ ขน้ึ เธอกบั เพอ่ื นของเธอมาหาเรอื่ ง ตอนนัน้ พวกเขามสี องคน ทําไมตอนน้ี ถงึ มเี ธอแคค่ นเดยี ว?” ราวกบั วา่ มแี สงสวา่ งกะพรบิ เขา้ มา เหมอื นจะคดิ อะไรออก เสยี่ ว เหยยี นตะโกนถามเสยี งดงั “เพอื่ นของเธอละ่ ? พวกเธอรวมหวั กนั มาทําเรอ่ื งไมด่ แี ลว้ ใชไ่ หม?”

กาวหยนุ ไมอ่ ยากถกู จับได ้ จงึ ไดแ้ ตห่ นา้ ดา้ นแกต้ วั ใหต้ วั เอง “เธอพดู มัว่ อะไร? พวกเราจะไปทําเรอ่ื งไมด่ อี ะไรได?้ เธออยา่ ง ใสร่ า้ ยคนไปมวั่ !” “ฉันใสร่ า้ ยคนไปมว่ั งัน้ เพอื่ นของเธอละ่ ? เธอสามารถบอกฉัน ไดไ้ หมวา่ เขาไปไหนแลว้ ?” “เขากไ็ ปเขา้ หอ้ งน้ําเทา่ นัน้ เอง!” เซยี วซพู่ ดู ตดั คําพดู ของทงั้ สองดว้ ยความรําคาญ “ไมต่ อ้ ง ทะเลาะกนั แลว้ กาวหยนุ มคี นเห็นวา่ เมอ่ื กเี้ ธอเป็ นคนพาเสนิ่ เฉียวไป ตอนนเี้ ธอพาพวกเราไปหาเสน่ิ เฉียว” พอไดย้ นิ แลว้ สหี นา้ ของกาวหยนุ ก็ซดี ขาวไปหมด เสยี่ วเหยยี นพง่ึ ไดส้ ติ “ทแ่ี ทก้ ค็ อื พวกเธอทกี่ ําลงั ทํารา้ ยเธอ ใน ตอนทอ่ี ยใู่ นแผนกพวกเธอก็รังแกเธอมากมาย ใสร่ า้ ยเธอ ตอนนย้ี งั จะมาอกี ! ตกลงเธอพาเสนิ่ เฉียวไปไหนแลว้ ” กาวหยนุ กดั รมิ ฝี ปาก พดู ปฏเิ สธไมย่ อมรับ “ฉันไมไ่ ดใ้ สร่ า้ ยเธอ เธอบอกวา่ เธอไมส่ บาย ฉันก็เลยไปเธอไป พักผอ่ นขา้ งหลงั เทา่ นัน้ เอง!”

แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แหลมคมราวกบั มดี หยดุ อยบู่ นใบหนา้ ของ กาวหยนุ ทันใดนัน้ กาวหยนุ รสู ้ กึ วา่ ไหลข่ องตวั เองเหมอื นแบก รับภเู ขาลกู ใหญอ่ ยู่ ทําใหเ้ ธอตอ้ งกม้ โคง้ ลงไป “ภายในหนง่ึ นาที ฉันจะตอ้ งเห็นตวั เธอ” “ถา้ หากวา่ เสนิ่ เฉียวเกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ มา เธอตอ้ งใชด้ ว้ ยชวี ติ ” เสยี งทเ่ี ย็นชาราวกบั วา่ สง่ ผา่ นมาจากนรก กาวหยนุ ตกใจจนสี หนา้ ซดี ขาวไปหมด ทงั้ รา่ งกายของเธอสนั่ ไปหมด เซยี วซรู่ บี พดู ตอ่ “ยงั ไมร่ บี ไปหาเธออกี !” “ครับ….” กาวหยนุ ไมส่ นใจอยา่ งอนื่ แลว้ ในหวั สมองของเธอมี แตต่ ําพดู ประโยคเมอื่ กข้ี องเยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ หากวา่ เสน่ิ เฉียวเกดิ เรอ่ื งแลว้ ก็ งัน้ เธอกจ็ ะตอ้ ง…ตามไปดว้ ย เธอยังไมอ่ ยากตาย “ฉันไปพวกเธอไป รบี หน่อยเถอะ!” กาวหยนุ นกึ ถงึ เรอื่ งทจี่ ะ เกดิ ขน้ึ ตามมา กร็ บี ลกุ ขนึ้ เดนิ ไปทางขา้ งหลงั “ตามมา” เซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เดนิ ตามไป เสยี่ วเหยยี นองึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ รบี ตามไป

แตค่ นอน่ื ๆ ก็ยงั คงสนุกสนานกนั อยู่ มคี นนอ้ ยมากทร่ี ู ้ สถานการณน์ ้ี ไมว่ า่ งยงั ไงแลว้ ก็มผี คู ้ นมากมาย ในขณะทห่ี าน เสโ่ ยวกถ็ กู แสงสวา่ งตา่ งๆ ลอ้ มรอบ เธอมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความดใี จ แตก่ ลับเห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จากไปดว้ ยสหี นา้ ทแ่ี ย่ แลว้ ไมไ่ ดห้ นั มาทางเธอเลย ทันใดนัน้ รอยยมิ้ ของหานเสโ่ ยวกห็ ายไปแลว้ เพอื่ ทเ่ี ธอจะไดร้ ับรางวัลชนะเลศิ ในการแขง่ ขนั เพอ่ื ทจ่ี ะชนะ เกยี รตยิ ศนี้ เพอื่ ทจี่ ะเป็ นผหู ้ ญงิ ทงี่ ดงามทสี่ ดุ ในคํา่ คนื น้ี ฉะนัน้ เธอจงึ กดั ฟันพยายามมาตงั้ แตต่ น้ จนจบ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ องเธอเลย ทําไม? “เดนิ เร็วๆ หน่อย!” เสย่ี วเหยยี นตามหลังของเยโ่ มเ่ ซนิ เห็นกาว หยนุ เดนิ จนขาเซไปหมด จงึ พดู กบั เธอไปประโยคหนงึ่ กาวหยนุ จงึ ทําไดแ้ ตเ่ ดนิ เร็วขน้ึ เสย่ี วเหยยี นตนื่ เตน้ จะตายอยู่ แลว้ บน่ พมึ พําไปดว้ ยวา่ “พวกเธอเอาเสน่ิ เฉยี วไปไวท้ ไ่ี หน แลว้ พวกเธออยากทําอะไรกบั เธอ?”

กาวหยนุ เกอื บจะรอ้ งไหอ้ อกมาแลว้ “ฉันไมไ่ ดอ้ ยากทําแบบนี้ เลย คอื ….คอื คําสง่ั ของหวั หนา้ สว…ี่ .ใหฉ้ ันใสย่ าลงในแกว้ แลว้ นําเธอมา…..” ตอนท่ี 185 ฉนั จะตอ้ งอยตู่ อ่ สหี นา้ ของผคู ้ นเปลยี่ นไปหมด เซยี วซโู่ มโหถงึ ขนั้ ดา่ ออกไป เลย “พวกเธอกลา้ มาก คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะวางยาในบรษิ ัท!” กาวหยนุ ตกใจจนจะรอ้ งไหแ้ ลว้ “ขอโทษคะ่ เรอ่ื งนไ้ี มเ่ กย่ี วกบั ฉันจรงิ ๆ หัวหนา้ สวเ่ี ป็ นคนสงั่ ใหฉ้ ันทําแบบนี้ เขาเป็ นหวั หนา้ ของฉัน ฉันไมก่ ลา้ ทจี่ ะไมเ่ ชอื่ ฟังเขาเลย!” เซยี วซรู่ สู ้ กึ ตรงหนา้ อกมคี วามโมโหผดุ ขนึ้ มา “ยังไมร่ บี เดนิ อกี อยากใหฉ้ ันถลอกหนังเธอไหม?” กาวหยนุ รอ้ งไหไ้ ปดว้ ยพาพวกเขาออ้ มไปดว้ ย จากนัน้ ก็หยดุ เดนิ แลว้ ยนื เหมอ่ มองขา้ งหนา้ มเี พยี งแตเ่ สย่ี วเหยยี นทตี่ ะโกนตกใจออกมา

“เฉยี วๆ เย…่ .รองประธานเย่ คณุ มาอยทู่ นี่ ไ่ี ดอ้ ยา่ งไร?” เยห่ ลนิ่ หานอมุ ้ เสนิ่ เฉียวไว ้ เสน่ิ เฉียวทเี่ งยหนา้ ขน้ึ ปิดตาอยู่ ใบหนา้ ทซ่ี ดี ขาวมรี อยตบทช่ี ดั เจนอยู่ และประตหู อ้ งกเ็ ปิดอยู่ สวเี่ ลย่ี วถกู ตอ่ ยลม้ อยจู่ า้ งประตจู ะเป็ น จะตาย บนใบหนา้ ของเขามแี ผลมากมาย ดแู ลว้ จมกู และหนา้ ชาํ้ ไปหมด ขา้ งๆ ยังมชี ยุ หมนิ่ ลที่ ต่ี กใจมาก หลงั จากทเี่ ธอเห็นกาวหยนุ แลว้ ก็อยากจะรับเดนิ เขา้ มา แตพ่ อ มองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยไู่ มไ่ กลจากกาวหยนุ แลว้ กห็ ยดุ การ กระทําครัง้ นี้ บนตวั ของเสนิ่ เฉียวยังคงสวมชดุ เดรสสแี ดงตวั นัน้ อยู่ แตว่ า่ ผา้ ทอี่ ยบู่ นชดุ เดยี วถกู ฉีกขาดจนไมเ่ ป็ นทา่ ดกู ็รวู ้ า่ เคยถกู คนอน่ื ใช ้ แรงมาฉกี มชี ดุ สทู ตวั ใหญค่ ลมุ ตวั เธอไว ้ เยห่ ลน่ิ หานนําเธอทตี่ วั เล็กโอบกอดอยใู่ นออ้ มกอด ฤทธย์ิ าของ เสน่ิ เฉยี วออกฤทธหิ์ นักมาก เยห่ ลนิ่ หานจงึ ตใี หเ้ ธอสลบไป ภาพๆ นแ้ี ยงเขา้ ไปในดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ

คนทมี่ าก็คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะมภี าพๆ นี้ เสย่ี วเหยยี นยนื มองไปนานมา จงึ จะดงึ สตกิ ลบั มา เมอื่ กเ้ี ธอมองไมเ่ ห็นเยห่ ลนิ่ หาน ฉะนัน้ ถงึ ไดม้ าหาเยโ่ มเ่ ซนิ แตว่ า่ วันนี้พวกเขายังมาไมถ่ งึ เยห่ ลนิ่ หานกไ็ ดช้ ว่ ยเสนิ่ เฉยี ว ออกมาแลว้ งัน้ ก็แสดงวา่ …..เยห่ ลน่ิ หานมาถงึ กอ่ นแลว้ ? “พชี่ ายใหญเ่ ร็วจรงิ ๆ ” หลงั จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ประชดไปหนงึ่ คํา เยห่ ลนิ่ หานขมวดควิ้ ถงึ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมาแลว้ แตเ่ ขากลับ ไมไ่ ดป้ ลอ่ ยเธอออก กลบั อมุ ้ แน่นยงิ่ ขน้ึ แลว้ ตอบกลับดว้ ย ความเย็นชาไปวา่ “พร่ี วู ้ า่ นายไมช่ อบเธอ แตใ่ นเมอื่ เธอเป็ น ภรรยาของนาย นายทเ่ี ป็ นสามกี ค็ วรจะปกป้องเธอไมใ่ ชห่ รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ มมุ ปาก นัยนต์ าสดี ําคนู่ ัน้ แผงซอ่ นความแหลมคม กลงิ้ ไปมาอยู่ “พชี่ ายใหญก่ ป็ กป้องเธอเป็ นอยา่ งดเี ลยไมใ่ ชห่ รอ?” “เธอคอื ภรรยาของนาย!”

พอเห็นความไมใ่ สใ่ จภายในตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เยห่ ลนิ่ หานกร็ สู ้ กึ นอ้ ยใจแทนเสน่ิ เฉียว พดู ออกมาดว้ ยความโกรธ! แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําเหมอื นวา่ ไมเ่ ขา้ ใจ “แลว้ ยังไงละ่ ? ผหู ้ ญงิ ทําไดแ้ คน่ อนอยลู่ า่ งตวั ของผชู ้ ายอน่ื ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อ้ งการ” “นาย!” เยห่ ลนิ่ หานทอ่ี อ่ นโยนมาโดยตลอดโมโหจนเสยี การควบคมุ อารมณ์ ถา้ หากวา่ ในออ้ มกอดไมไ่ ดอ้ มุ ้ เสนิ่ เฉยี วไว ้ เยห่ ลน่ิ หาน คงจะพงุ่ เขา้ ไปจับชายเสอื้ ของเขาและคอ่ ยเขาไปไมก่ หี่ มัดแลว้ ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอดก็ขยบั เธอทส่ี ลบอยพู่ ดู พมึ พําอยทู่ ป่ี าก เยห่ ลน่ิ หานกําลังอยากจะเขา้ ใกลไ้ ปฟัง ปรากฏวา่ ไดย้ นิ คําวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ชดั เจน….. เขาหดตวั อยา่ งแรง แลว้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ คําวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กไดอ้ อ่ นไหวมาก มคี วามหมายถงึ การจอ ความชว่ ยเหลอื และความนอ้ ยใจ แตว่ า่ เธอไมไ่ ดล้ มื ตา ดอู อก อยา่ งชดั เจนเลยวา่ เป็ นการกระทําทไี่ มร่ ตู ้ วั

“ไดย้ นิ หรอื ยัง?” แววตาของเยห่ ลนิ่ หานราวกบั ตะขอ “เธอ เรยี กชอื่ ของนายตลอดเวลา” ประโยคนัน้ ราวกบั มอื ทจี่ ับหวั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ เขาหรตี่ าดว้ ย ความอนั ตราย “แลว้ ตวั คนละ่ ?” ความมดื มดิ ภายในตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาขยับรมิ ฝี ปากเล็กนอ้ ย “สง่ เธอมาใหฉ้ ัน” “โมเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ พอี่ ยากจะวา่ นาย” เยห่ ลนิ่ หานพดู ไปดว้ ย กอด เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอดแน่นขนึ้ ไปดว้ ย เสยี งเบาๆ “ถา้ หากวา่ นายไมม่ คี วามสามารถมาจะปกป้องเธอ งัน้ พวกเธอกห็ ยา่ กนั เถอะ\" หลังจากพดู จบ เขาก็อมุ ้ เสน่ิ เฉยี วจากไปเลย “รองประธานเย!่ ” เซยี วซรู่ บี เดนิ ตามไปแลว้ เรยี กเธอไว ้ “นค่ี ณุ พดู อะไร นั่นเป็ นภรรยาของคณุ ชายเย่ ขอเชญิ คณุ ปลอ่ ยเธอลง มาดว้ ย\"

“ขอโทษนะ ฉันยงั ตอ้ งพาเธอไปรักษา ถา้ หากวา่ พวกเธออยาก ชว่ ยเสนิ่ เฉียวจรงิ ๆ สามารถตามมาได”้ เซยี วซู่ “คณุ …..” เยห่ ลนิ่ หานเดนิ จากไป เซยี วซรู่ บี มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย!่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ เย็นชา ไมม่ คี วามรสู ้ กึ ใดๆ “คณุ ชายเย!่ ” เยห่ ลน่ิ หานอมุ ้ เสน่ิ เฉียวจากไป เดนิ ไปสองกา้ ว แลว้ เขาก็หยดุ เดนิ เพราะวา่ เสนิ่ เฉียวทสี่ ลบอยจู่ ๆู่ กจ็ ับเสอื้ เธอ “ปลอ่ ย ปลอ่ ย ฉันลงไป” “เสน่ิ เฉียว?” เยห่ ลนิ่ หานขมวดคว้ิ แลว้ มองเธอ “ปลอ่ ยฉันลงไป” เสน่ิ เฉียวขอรอ้ งเขาดว้ ยเสยี งเบาไปหนงึ่ ประโยค ในทส่ี ดุ เธอก็ลมื ตาดว้ ยความลําบาก มองไปทางเยห่ ลิ่ นหาน

แววตาทเ่ี ย็นชาคนู่ ัน้ ราวกบั วา่ ถกู ยอ้ มดว้ ยสแี ดงจา้ เพราะวา่ ถกู วางยา ทงั้ ตวั ของเธอจงึ เป็ นสชี มพหู มด ดแู ลว้ ออ่ นหวานนุ่มๆ เมอื่ กจ้ี ําเป็ นตอ้ งตเี ธอจนสลบเพราะทําอะไรไมไ่ ด ้ ตอนนเี้ ธอตนื่ แลว้ งัน้ ฤทธย์ิ าก็ออกแลว้ ส?ิ “อยา่ ดอ้ื ” . เขาพดู ดว้ ยเสยี งคํา่ กบั เธอ “เธอถกู วางยาแลว้ ตอนนฉ้ี ันจะพาเธอไปโรงพยาบาล” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหวั “ฉันไมไ่ ปโรงพยาบาล” เสยี งของเธอไมเ่ บา แตก่ ลบั ยนื หยดั มาก “จะอยตู่ อ่ จรงิ ๆ หรอ? ถงึ แมว้ า่ ….เขาไมส่ นใจเธอ เธอก็ยัง อยากจะอยตู่ อ่ ?” หลงั จากทเี่ ยห่ ลนิ่ หานถามคําถามนไี้ ปแลว้ จๆู่ ในใจกร็ สู ้ กึ เกลยี ดขนึ้ มา เกลยี ดวา่ ทําไมตอนนัน้ ถงึ ใหค้ ณุ ป่ ทู ํา เรอ่ื งแตง่ งานเรอื่ งนี้ ตอนนท้ี ําเอาเธอเหน่ือยและลําบากขนาดน้ี “อมื ” เสนิ่ เฉยี วจับเสอ้ื ของเธอเขาแน่น “ปลอ่ ยฉันลงมาเถอะ ไมเ่ ชน่ นัน้ …เขาจะยงิ่ เขา้ ใจผดิ ฉันไปใหญ”่

“ฉันไมอ่ ยาก….” หนา้ ผากของเสนิ่ เฉยี วเหงอ่ื ออกเต็มไปหมด ออกเสยี งอยา่ งลําบาก “ใหเ้ ขาเขา้ ใจฉันผดิ อกี แลว้ ขาของเยห่ ลน่ิ หานเหมอื นวา่ ถกู จับไวไ้ มข่ ยบั เลย และมอื ก็ เหมอื นถกู โซล่ ็อกเธอเอาไว ้ ไมไ่ ดป้ ลอ่ ยเธอลงมา “พชี่ ายใหญ”่ ในน้ําเสยี งของเสนิ่ เฉียวมคี วามรอ้ งขออยู่ แววตา ของเธอเต็มไปดว้ ยน้ําตา เยห่ ลนิ่ หานใจออ่ น จงึ ปลอ่ ยเธอลงมาโดยทท่ี ําอะไรไมไ่ ด ้ จากนัน้ ก็พยงุ ใหเ้ ธอยนื ตรง “จะอยตู่ อ่ จรงิ ๆ หรอ? เธอจะตอ้ งรู ้ ตอนนรี้ า่ งกายของเธอถกู วางยา ถา้ หากไมไ่ ปโรงพยาบาลแลว้ ก็….” “ฉันร”ู ้ เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ “ฉันรอู ้ ย…ู่ ..” แตน่ ่ันแลว้ จะทําไมละ่ ถา้ หากวา่ คนื นเี้ ธอไปกบั เยห่ ลนิ่ หาน จรงิ ๆ งัน้ กค็ งเขา้ ใจผดิ กนั ไปใหญแ่ ลว้ ฉะนัน้ ไมว่ า่ ยงั ไงแลว้ เธอก็จะตอ้ งอยตู่ อ่ “โมเ่ ซนิ !” เยห่ ลน่ิ หานไมม่ หี นทางอน่ื แลว้ สดุ ทา้ ยเธอกย็ ังคง ยนื หยดั ทจ่ี ะอยตู่ อ่ เขาจงึ ทําใหแ้ ตห่ นั ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พดู

ดว้ ยความเย็นชาวา่ “นายเห็นหรอื ยัง ผชู ้ ายทน่ี ายเขา้ ใจผดิ ไม่ ยอมจากไปกบั ฉัน ตอนนเี้ ธอถกู วางยา ถา้ หากวา่ นายเป็ นผชู ้ าย ละก็ ก็พาเธอไปรักษาทโ่ี รงพยาบาล?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นแข็งเย็นชามาก หยดุ อยบู่ นตวั ของเสน่ิ เฉยี วดว้ ยความเย็น แตแ่ คเ่ พราะวา่ ทัง้ ตวั ของเสนิ่ เฉยี วเหมอื น กําลงั ถกู ไฟเผา ฉะนัน้ จงึ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ถงึ ความเย็นน้ี ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ มิ้ ทม่ี มุ ปาก แลว้ หวั เราะอยา่ งเย็นชา “ใคร บอกวา่ ถกู วางยาแลว้ ตอ้ งไปโรงพยาบาล?” “พชี่ ายใหญช่ อบชว่ ยเหลอื เธอขนาดนี้ งัน้ กช็ ว่ ยใหถ้ งึ ทสี่ ดุ ส?ิ ” “เยโ่ มเ่ ซนิ !” เยห่ ลน่ิ หานโมโหมากแลว้ เดนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ แตก่ ลับถกู เสนิ่ เฉยี วจับไว ้ เสนิ่ เฉยี วจับชายเสอ้ื ของเขาไว ้ แลว้ เดนิ ขน้ึ มาทลี ะกา้ วๆ เดนิ ไปยงั ขา้ งหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นคนกลับกลอกใจงา่ ย”

ตอนที่ 186 เธอชอบเขาขนึ้ มาแลว้ จรงิ ๆ เธอจอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ สดู จมกู “ไมใ่ ชว่ า่ ฉันจะมาเอง ฉันถกู วางยา นายกเ็ ห็น” เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู คําพดู ของเธอพดู จนอง้ึ ไปสกั ครู่ เธอกําลงั อธบิ ายกบั เขา หลังจากอธบิ ายเรยี บรอ้ ยแลว้ เสน่ิ เฉียวก็ไมไ่ ดอ้ ยตู่ อ่ แตก่ ลับ เดนิ ผา่ นเยโ่ มเ่ ซนิ ไป เซยี วซรู่ ับถามเธอ “คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ เดนิ ไปทําไม” เสน่ิ เฉียวเดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ โดยไมพ่ ดู อะไรเลย เยห่ ลน่ิ หานกําหมดั แน่นยนื อยทู่ เี่ ดมิ อดทนกบั ความววู่ ามท่ี อยากจะเดนิ ไปขา้ งหนา้ ทเี่ ขาอดทนมาโดยตลอด เพราะวา่ แววตาของเสน่ิ เฉียวดอ้ื รัน้ เกนิ ไปแลว้ ถา้ หากวา่ เขาววู่ ามไปในตอนน้ี งัน้ สง่ิ ทเี่ ธอทํามาก็ เปลา่ ประโยชน์ คนทอ่ี ยใู่ นเหตกุ ารณ์นัน้ ตา่ งกง็ งไปหมด

คนทงี่ งทส่ี ดุ คอื กาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ล่ี พวกเธอทัง้ สองเห็นวา่ เสนิ่ เฉยี วถกู ลดตําแหน่งแลว้ ชว่ งเวลา เหลา่ นจี้ งึ ใชแ้ ผนการตา่ งๆ ใสร่ า้ ยเธอ ถงึ แมก้ อ่ นหนา้ นจ้ี ะไม่ สําเร็จ แตว่ า่ ครัง้ น…้ี .พวกเธอกลบั ทํารา้ ยเสนิ่ เฉยี วหนักมาก อกี อยา่ ง….คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ ….จะเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ! ภรรยาเลยนะ!!! จดุ จดุ นไ้ี มม่ ใี ครนกึ ถงึ หรอก! ทันใดนัน้ พวกเธอมคี วามรสู ้ กึ วา่ ตวั เองจบแลว้ เสย่ี วเหยยี นยนื เหมอ่ อยทู่ เ่ี ดมิ เหมอื นวา่ ถกู สะกดจติ ไวไ้ มข่ ยบั เลย ผา่ นไปสกั พัก เธอเหมอื นวา่ คดิ อะไรออก จงึ หนั ไปแลว้ วงิ่ ไป ทางทเี่ สนิ่ เฉียวหายตัวไปเมอื่ ก้ี “เซยี วซ”ู่ เซยี วซทู่ ถ่ี กู เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กชอ่ื จงึ จะดงึ สตกิ ลบั มาได ้ เข็นเยโ่ ม่ เซนิ ไปอกี ทาง แลว้ วงิ่ ตามทางทเี่ สน่ิ เฉยี วจากไป

เสน่ิ เฉยี วจับผนังแลว้ คอ่ ยๆ เดนิ ไปทางขา้ งหนา้ บนใบหนา้ ตา่ ง กเ็ ป็ นเงาทัง้ หมด มหี ลายครัง้ มากทเี่ สน่ิ เฉียวเกอื บจะลม้ ลงแลว้ “เฉยี วๆ!” เสยี่ วเหยยี นรบี วงิ่ ไปพยงุ ทข่ี า้ งกายของเสน่ิ เฉยี ว “เธอไมเ่ ป็ น อะไรใชไ่ หม?” “เสยี่ วเหยยี น?” เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งของเธอแลว้ ก็อธบิ ายดว้ ย เสยี งตํา่ วา่ “ขอโทษนะ คอื วันน…้ี ฉันไมไ่ ดถ้ า่ ยรปู ใหเ้ ธอ” “ตอนนพ้ี ดู เรอ่ื งนที้ ําไม?” เสยี่ วเหยยี นจับแขนของเธอไว”้ ทงั้ ตวั ของเธอรอ้ ยไปหมดเลย ไอส้ วเ่ี ลย่ี วทส่ี มควรตาย นกึ ไม่ ถงึ เลยวา่ เขาจะวางยาเธอ คนทโ่ี งเ่ หมอื นหมอู ยา่ งเงา ไมส่ อ่ ง กระจกดเู ลยวา่ ตวั เองเหมาะสมหรอื เปลา่ ฉันจะรบี สง่ เธอไป โรงพยาบาล เธอตอ้ งอดทนนะ” “อมื ….” เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ และพงิ ไปทางรา่ งกายของเสย่ี วเห ยยี น เพราะวา่ เสยี่ วเหยยี นพง่ึ ขน้ึ มาจากสระนํ้า หยดนํ้าทอี่ ยบู่ น ตวั กย็ งั ไมแ่ หง้ ฉะนัน้ ทงั้ ตวั ของเธอจงึ เย็นไปหมด พงิ ลงไปแลว้ สบายมาก เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ดขี น้ึ เยอะเลย “ขอบคณุ นะ”

เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ ทัง้ ตวั ของเธอเหมอื นถกู ไฟเผาไปหมด ไม่ คอ่ ยชนิ และรสู ้ กึ สงสารเธอ “ไมต่ อ้ งขอบคณุ รบี ไปเถอะ” \"รอกอ่ น\" ในตอนทเี่ ดนิ ไประยะทางหนงึ่ แลว้ เซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ตาม พวกเขามา “คณุ นายนอ้ ยสอง ฉันสง่ คณุ ไปโรงพยาบาลเถอะ” เสน่ิ เฉยี วถกู เสยี่ วเหยยี นพยงุ มาทางขา้ งหนา้ ใชแ้ ววตามอง พวกเขาไปหนง่ึ ที สงั เกตเห็นถงึ สหี นา้ ทไ่ี รค้ วามรสู ้ กึ ของเยโ่ ม่ เซนิ จงึ ไมไ่ ดต้ อบ “หยดุ ” ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปิดปากพดู เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดห้ ยดุ เสยี่ วเหยยี นกลับหยดุ เดนิ ไมม่ ที างอนื่ แลว้ เธอรถู ้ งึ ภายใตอ้ ํานาจของเยโ่ มเ่ ซนิ อยแู่ ลว้ “เฉยี วๆ หรอื วา่ ….ใหป้ ระธานเยส่ ง่ เธอไปโรงพยาบาลเถอะ!” “ไมต่ อ้ ง” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหวั ปฏเิ สธคําขอของเธอ “พวกเราไป กนั ”

“คณุ นายนอ้ ยสอง ตอนนเ้ี ธอใสช่ ดุ แบบน้ี คงจะไมส่ ามารถสง่ คณุ ไปโรงพยาบาลได”้ หลงั จากไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วถงึ พงึ่ สงั เกตเห็นวา่ บนตวั ของ เสยี่ วเหยยี นยงั คงสวมชดุ บกิ นี อี่ ยู่ สวมชดุ แบบนส้ี ง่ เธอไป โรงพยาบาล ทจ่ี รงิ แลว้ …. เสย่ี วเหยยี นกลับสหี นา้ เปลยี่ นไปเลย “แยไ่ ปเลย เมอื่ กเี้ พราะวา่ จะมาชว่ ยเธอจงึ รบี วง่ิ มา ลมื เสอื้ ผา้ แลว้ เธอรอฉันอยทู่ นี่ ห่ี นงึ่ นาที ฉันจะรบี กลับมา!” หลงั จากพดู จบ เสยี่ วเหยยี นก็ปลอ่ ยเสนิ่ เฉียวลง แลว้ หนั หลังวงิ่ ไป พอเธอไป เสน่ิ เฉยี วไมม่ แี รงแมแ้ ตย่ นื รา่ งกายทพ่ี งิ ผนังไว ้ คอ่ ยๆ ไหลลงมา เยโ่ มเ่ ซนิ เข็นตวั เองไปทางขา้ งหนา้ จับขอ้ มอื ของเธอ “ไป โรงพยาบาล” มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นราวกบั น้ําแข็ง จับขอ้ มอื ทรี่ อ้ ยของเธอ จากนัน้ กถ็ กู สะบดั ออก เสนิ่ เฉยี วจอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ ดว้ ย ความเกลยี ด

“ไมต่ อ้ งการใหน้ ายมาสนใจฉัน” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ มองเธอดว้ ยไมพ่ อใจ “ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เธอทําอะไร?” เสน่ิ เฉยี วคอ่ ยๆ ไหลลงมาจากผนัง เธอไมม่ แี รงทจี่ ะอดทนแลว้ เปลอื กตาของเธอหนักมาก “ฉันบอกวา่ ไมต่ อ้ งการใหน้ ายมาสนใจ ไมว่ า่ ยังไง….นายก็ไม่ เชอื่ ฉันอยแู่ ลว้ ” งัน้ ก็ใหเ้ ธอจัดการเองทน่ี เ่ี ถอะ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ หนักมาก และเพราะเธอเป็ นแบบนภี้ ายในก็ เรม่ิ ถกู เผาไหมข้ น้ึ มา เธอรไู ้ หมวา่ ตวั เองในตอนนนี้ ่าดงึ ดเู พยี ง ไหน? ความหลงใหลในแววตา ทัง้ ตวั เป็ นสชี มพหู มด บวกกบั ชดุ เดรสทฉี่ ีกขาดตวั นัน้ ทําใหค้ นอยากจะแปลงรา่ งเป็ นหมาป่ า ทบั ตวั เธอลงไป “ขน้ึ มา” เยโ่ มเ่ ซนิ ออกคําสง่ั ดว้ ยเสยี งทเี่ ย็นชา “ฉันสง่ เธอไป รักษาทโ่ี รงพยาบาล”

เสน่ิ เฉียวไมส่ นใจเขา เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปจับเธอ เสนิ่ เฉยี วอยทู่ เี่ ดมิ ไมข่ ยบั เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ใชแ้ รง รา่ งกายทผ่ี อมเรยี วของเสนิ่ เฉยี วก็ ถกู เขาจับขนึ้ มา จากนัน้ กล็ ม้ ลงบนออ้ มกอดของเขา “นายปลอ่ ยฉัน ปลอ่ ยฉัน! ฉันไมต่ อ้ งการใหน้ ายไปสง่ ฉันจะรอ เสยี่ วเหยยี นอยทู่ นี่ ”่ี “เซยี วซู่ ไปขบั รถ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ ประโยคนี้ใหเ้ ซยี วซู่ เซยี วซรู่ ับ คําสง่ั แลว้ กร็ บี หยกั หนา้ จากนัน้ ก็ไปทําตามคําสงั่ เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื ขา้ งเดยี วจับเอวของเสน่ิ เฉยี วไว ้ แลว้ ใชม้ อื อกี ขา้ งหนง่ึ ขยับลอ้ ของรถเข็น “ดที สี่ ดุ เธอเชอ่ื ฟังฉันดๆี ไมเ่ ชน่ นัน้ ฉันจะสง่ เธอกลบั ไปทห่ี อ้ งโถง หรอื วา่ เธออยากจะใหค้ นอนื่ เห็น สภาพของเธอในตอนนวี้ า่ อยากไดผ้ ชู ้ ายมากแคไ่ หน?” เสน่ิ เฉียวรบี หดตวั “นาย!” วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ จับศรี ษะขา้ งหลังของเธอ นําศรี ษะของ เธอกดทบั เขา้ มายงั บนหนา้ อกของตวั เอง “หบุ ปาก” มอื ของเขาวอ่ งไวมาก ในไมช่ า้ รถเข็นก็เข็นมาถงึ ขา้ งหนา้ ใน ตอนทเี่ สยี่ วเหยยี นเดนิ มาดว้ ยใสเ่ สอื้ ผา้ วงิ่ มาดว้ ย พอถงึ แลว้ ก็ ไมเ่ หลอื ใครสกั คนแลว้

เธอยนื งงอยทู่ เ่ี ดมิ นานมาก ยนื่ มอื ขยห้ี วั ของตวั เอง “คงจะ….ถกู คณุ ชายเยพ่ าไปแลว้ ละ่ ” “ในเมอื่ …..ทงั้ สองเป็ นสามภี รรยากนั งัน้ ก็ไมต่ อ้ งสนใจพวกเขา แลว้ !” เสน่ิ เฉียวถกู เยโ่ มเ่ ซนิ พาขน้ึ รถไป เธอไมม่ แี รง รา่ งกายทเี่ รา่ รอ้ นถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ควบคมุ ไว ้ ไมส่ ามารถขยับไดเ้ ลย อกี อยา่ ง กลน่ิ ไอของผชู ้ ายบนรา่ งกายของเขาลอ้ มรอบเธออยู่ กลนิ่ นท้ี ํา ใหเ้ ธอรสู ้ กึ อยากจะมอี ะไร อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยน่ื มอื ไปกอดเขา เสนิ่ เฉียวรู ้ เธอ….มคี วามรสู ้ กึ กบั ผชู ้ ายคนนข้ี น้ึ มาแลว้ จรงิ ๆ ใกลช้ ดิ กนั มาก ถงึ แมว้ า่ เขาจะปากรา้ ย คําพดู ทัง้ หมดทพ่ี ดู ตา่ งก็เหมอื นยาพษิ ทม่ี าขดุ เอาหวั ใจไป แตว่ า่ …เรอื่ งกอ่ นหนา้ นที้ เี่ ขาทําแทนเธอ ก็ ยงั คงมอี ยู่ ไมเ่ คยมใี ครดกี บั เธอขนาดนม้ี ากอ่ นเลย เธอเองก็ซาบซงึ้ ใจแลว้ จากนัน้ ก็รสู ้ กึ หวัน่ ไหวในตอนนัน้ อยา่ ง ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ

ความรสู ้ กึ เป็ นสงิ่ ทเ่ี กรย้ี วกราดจรงิ ๆ ไมม่ เี หตผุ ลใดๆ กเ็ กดิ ขนึ้ มาอยา่ งไรส้ าเหตแุ ลว้ มตี น้ กลา้ เตบิ โตอยใู่ นสว่ นลกึ ของหวั ใจของเธอ จากนัน้ ก็คอ่ ยๆ เตบิ โต…. จนกระท่ังตอนน้ี มรี ากฝังอยา่ งแน่น “ปัง….” หลงั จากทปี่ ระตรู ถปิดลงแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดย้ นิ เสยี ง รอ้ งไห ้ เขารสู ้ กึ สงสารมาก กม้ หนา้ มองเสนิ่ เฉียวทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอด ปลอ่ ยมอื ออกจับคางของเธอแลว้ สงั เกตเห็นวา่ ใบหนา้ ของเธอ เต็มไปดว้ ยน้ําตา น้ําตาพวกนัน้ ทําใหเ้ ขารสู ้ กึ เครยี ดขนึ้ มา “รอ้ งไหอ้ ะไร?” เขายน่ื มอื ไปเชด็ น้ําตาของเขาดว้ ยความ รนุ แรง เพราะวา่ การกระทําแรงเกนิ ไป เพยี งแคแ่ ป๊ บเดยี วก็เชด็ จนผวิ ใต ้ ตาของเสนิ่ เฉียวแดงไปหมดแลว้

ตอนที่ 187 เอาเขาหรอื วา่ เอาฉนั ใหต้ ายเถอะ! เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งรอยแดงใตต้ าของเธอดว้ ยความไมพ่ อใจ ผหู ้ ญงิ คนนท้ี ํามาจากนํ้าหรอ? เชด็ นํ้าตาใหเ้ ธอแป๊ บเดยี วก็ กลายเป็ นแบบนแี้ ลว้ “หา้ มรอ้ งไหแ้ ลว้ ” นํ้าเสยี งของเขาแหบมาก แววตาก็มดื มาก เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มาจากออ้ มกอดของเขา จอ้ งเขาดว้ ย สายตาทเ่ี บลอ แววตานัน้ กําลงั เตอื นเขาอยู่ หลังจากนัน้ กใ็ ชแ้ รงดน้ิ รน “ไมว่ า่ ยังไงนายก็ไมเ่ ชอื่ ฉันอยแู่ ลว้ ฉันไมต่ อ้ งการใหน้ ายสง่ ฉันไป โรงพยาบาล” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดข้ ยับ แคม่ องเธอดว้ ยความเย็นชา เธอดอ้ื รัน้ อกี ครัง้ ครัง้ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กลับล็อกขอ้ มอื เธอไว ้ “ฉันเชอื่ ”

เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ไปเลย มองเธอดว้ ยความแปลกใจ “นาย….นายพดู วา่ อะไรนะ?” “ฉันเชอื่ แลว้ ไมไ่ ดห้ รอ?” แววตาทแี่ ปลกใจของเธอทําใหค้ วาม รําคาญและความเครยี ดของเขาเพมิ่ ขน้ึ เขาพดู ดว้ ยเสยี งตํา่ ไป ประโยคหนงึ่ จากนัน้ ก็จับเอวเธอไว ้ “ฉันบอกวา่ ฉันเชอ่ื ไดย้ นิ หรอื ยงั ” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดต้ อบ เพราะวา่ เธอคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะ เชอื่ เธอ หลังจากนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็มองลงขา้ งลา่ ง อารมณด์ ผู ดิ หวงั มาก เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอแลว้ พดู วา่ “ตอนนสี้ ามารถไปโรงพยาบาลดๆี ไดห้ รอื ยงั ?” “เซยี วซู่ ขบั รถ” เซยี วซู่ พยักหนา้ ขบั รถ รถถกู ขบั ออกไปหนง่ึ นาที เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ สหี นา้ ของเธอก็ยังคง แยอ่ ยู่ จงึ พดู ดว้ ยเสยี งทเี่ ย็นชาวา่ “ถา้ หากวา่ ไมอ่ ยากไป โรงพยาบาล ฉันสามารถใชอ้ กี วธิ หี นง่ึ ชว่ ยเธอจัดการได”้

ตอนแรกเสนิ่ เฉยี วไดบ้ นิ ไมช่ ดั เจน หลงั จากนัน้ กร็ บี ไดส้ ติ เงย หนา้ บอกเขาดว้ ยความตกใจ “นายพดู วา่ อะไรนะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางของเธอ รา่ งกายของเขาเอนไปขา้ งหนา้ เล็กนอ้ ย กลนิ่ อายทเ่ี ย็นชาของผชู ้ ายคลมุ เธอไว ้ “เหตผุ ลทเ่ี หมาะสมมาก ไมใ่ ชห่ รอ?” “ฉันไมเ่ อา!” เสน่ิ เฉยี วคดิ ก็ไมค่ ดิ เลย ปฏเิ สธเขาทนั ท!ี ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รต่ี าดว้ ยความอนั ตราย “เธอกลา้ ปฏเิ สธ ฉัน? รังเกยี จฉัน?” มอื ทใี่ หญข่ องเขาจับคางของเธอ จๆู่ กใ็ ชแ้ รงดดู ไปทร่ี มิ ฝี ปาก ของเธอ จากนัน้ ก็หลกี ออกมาเล็กนอ้ ย กม้ หวั ของเขาแลว้ หายใจ “หรอื วา่ เธออยากใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานมาแกพ้ ษิ ใหเ้ ธอ?” ไดย้ นิ ชอื่ ของเยห่ ลน่ิ หาน เสนิ่ เฉียวหดตวั ปิดตานอ้ ย สา่ ยหวั “ไมเ่ อา!” การตอบสนองของเธอมคี วามตน่ื เตน้ เล็กนอ้ ย ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ผดิ ปกติ “เธอตน่ื เตน้ อะไร?”

แตว่ า่ พอไดย้ นิ เธอพดู วา่ ไมเ่ อา ในใจลกึ ๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มี ความดใี จอยู่ รมิ ฝี ปากก็คอ่ ยๆ ยมิ้ ขน้ึ “ไมเ่ อาเขา งัน้ จะเอาฉัน ไหม?” ไมเ่ อาเธอ งัน้ เอาฉันไหม เสน่ิ เฉียวอง้ึ ในคําพดู นข้ี องเขาแลว้ ยงั ไมท่ ันรอใหเ้ ธอไดส้ ติ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ใชแ้ ขนทย่ี าวลอ้ มรอบคอของเธอ แลว้ กอดเธอเขา้ มาในออ้ มกอดดว้ ยความเกรยี้ วกราด “ตอบคําถาม!” “เออ….” ในตอนนัน้ เสน่ิ เฉยี วกลับไมร่ วู ้ า่ ควรจะตอบกลับอยา่ งไรดี เธอคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะถามคําถามแบบน้ี เธอยังไม่ แน่ใจเลยวา่ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ คดิ อะไรกนั แน่แลว้ ตอนแรกเย็นชาขนาดนัน้ แทๆ้ รังเกยี จตวั เองขนาดนัน้ แทๆ้ แต่ วา่ เหมอื นจะชอบแกลง้ เธอ ยงั เป็ นหนา้ ตาทต่ี นื่ เตน้ อกี เหมอื นกบั ตอนนี้ แววตาทมี่ ดื ดําของเธอมแี สงสอ่ งอยู่ ราวกบั วา่ สตั วป์ ่ าทม่ี องเห็นเหยอื่ ยังไงกต็ อ้ งเอาใหไ้ ด ้ ไมว่ า่ ยังไงเธอก็ ไมส่ ามารถหนพี น้ ความมั่นใจในฝ่ ามอื ของเขาได ้

ทันใดนัน้ เสน่ิ เชยี วก็กลนื นํ้าลายโดยไมร่ ตู ้ วั “ฉัน…..” คําตอบแบบนเี้ ธอไมม่ ที างตอบแน่นอน ไมว่ า่ จะเอาใคร ถงึ แม…้ .ในใจของเธอจะชอบเยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆ ยงั ไงซะเขาก็อยากไดเ้ ธอจรงิ ๆ แตเ่ ธอกไ็ มม่ ที างพดู ตรงๆ ออกมานน่ี า อกี อยา่ ง ใครจะไปรวู ้ า่ หลงั จากพดู ออกมาแลว้ ผลจะเป็ นยงั ไง? พอถงึ เวลาเยโ่ มเ่ ซนิ จะพดู วา่ เธอเจา้ ชอู ้ กี หรอื เปลา่ กไ็ มร่ ู ้ “ไปโรงพยาบาลเถอะ” สดุ ทา้ ย เธอพดู ประโยคนอี้ อกมา เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากอยา่ งไมพ่ อใจ “ตอนนรี้ จู ้ ักหนแี ลว้ ? งัน้ ก็ตอ้ ง เลอื กคําถามเมอ่ื กก้ี อ่ นถงึ จะไปโรงพยาบาล” เสนืิ่ เฉียวไมส่ บายตวั มาก เขายังใกลช้ ดิ เธอขนาดนอ้ี กี ถา้ หาก ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเคยโดนวางยาหนักเกนิ ไป ครัง้ นี้ คงจะจบแลว้ จะยังมแี รงมาพดู กบั เขาอกี ไดอ้ ยา่ งไร เธอหนั ไปทางอนื่ “ฉันไมอ่ ยากเลอื ก”

“ไมอ่ ยากเลอื ก?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอดว้ ยความอนั ตราย “เธอไม่ อยากเลอื ก! ฉันตา่ งหากทเี่ ป็ นสามขี องเธอ!” เขาใชแ้ รงกอด เธอ แลว้ จบู เธออยา่ งแรง การจบู ของเขาทัง้ รนุ แรงทัง้ เรา่ รอ้ น เสนิ่ เฉยี วรอ้ งดว้ ยความเจ็บปวด เมอื่ กย้ี งั สามารถในควบคมุ สตไิ วไ้ ด ้ ตอนนถ้ี กู เขาจบู ขนาดนถี้ กู โจมตจี นแตกสลายไปหมด เธอพยายามจะผลกั เขาออก แต่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอแน่นเกนิ ไป ม่ันคงเหมอื นภเู ขารปู หนง่ึ เธอ ผลกั ไมอ่ อกเลย ในชอ่ งปากของเธอถกู เตมิ เต็มดว้ ยกลน่ิ ความมมุ่ มาดปรารถนา ของเขา แมก้ ระท่งั รา่ งกายของทัง้ สองคนกแ็ นบชดิ ตดิ กนั มี เสอื้ ผา้ กนั้ อยกู่ ส็ ามารถรับรไู ้ ดถ้ งึ ความเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอคดิ วา่ คงจะเป็ นเพราะรา่ งกายของเธอรอ้ นเกนิ ไปแลว้ ฉะนัน้ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ สบายขนาดนี้ ตอ้ งใชแ่ น่ๆ สมองกําลงั งงอยู่ จๆู่ เสน่ิ เฉียวก็พง่ึ รตู ้ วั วา่ สทู เมอ่ื กขี้ องเธอถกู ถอดออก จากนัน้ กระจกรถกถ็ กู ลดลงมา ลมเย็นในคํา่ คนื พัด ผา่ นเขา้ มา ทําใหพ้ ัดปลวิ กระโปรงบางๆ สแี ดงของเธอ

สทู ทจี่ ับลงมาจากบนตวั ของเธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ โยนออกไปโดยไม่ ลงั เล แลว้ ตกอยบู่ นถนน ภาพๆ นเ้ี สน่ิ เฉยี วองึ้ ไปเลย จากนัน้ ยังไมท่ นั รตู ้ วั ก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางแลว้ บงั คบั ใหเ้ ธอสบตากบั เขา แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื สนทิ ราวกบั ทอ้ งหา้ ทเ่ี ต็มไปดว้ ยเมฆคร 7hม คนื นกี้ ระโปรงสแี ดงของเธอราวกบั เปลวไฟ ตงั้ แตอ่ อกมากโ็ ดด เดน่ จนถงึ ตอนนี้ มาถงึ บนตวั ของเธอทถ่ี กู สทู ของเยห่ ลน่ิ หาน โอบกอดอยู่ ตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ มแี มก้ ระทงั่ ความคดิ ทจ่ี ะฆา่ พวก เขา แตว่ า่ ตอ่ มาผหู ้ ญงิ คนนหี้ ลบั ทง้ิ เยห่ ลน่ิ หานแลว้ เดนิ มาทางเขา ฉะนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ อดใจไมไ่ ด ้ กระโปรงสแี ดงบนตวั ของเธอเซก็ ซอ่ี ยแู่ ลว้ บวกกบั ถกู ฉกี ขาด อกี ครัง้ นยี้ ังเผยใหเ้ ห็นรา่ งกายครงึ่ หนงึ่ ของเธอ ดวู ับๆแวมๆ จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กม้ หนา้ กดั ไปทไ่ี หลอ่ นั ขาวราวกบั หมิ ะของเธอ ไมไ่ ดแ้ รงมาก แตก่ ลบั เจ็บ

เสน่ิ เฉยี วรอ้ งออกเสยี ง “นาย….นายทําอะไร?” “ใหเ้ ธอจําไว”้ เสยี งทต่ี ํา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามเบลอเล็กนอ้ ย “ตอ่ จากนหี้ า้ มใสก่ ระโปรงแบบนตี้ อ่ หนา้ ผชู ้ ายคนอนื่ แลว้ และ หา้ มเธอใสเ่ สอื้ ของผชู ้ ายคนอน่ื อกี ไดย้ นิ ไหม?” เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู มอื ของเธอกอดไปทคี่ อของเยโ่ มเ่ ซนิ โดยไม่ รตู ้ วั รา่ งกายทผี่ อมเรยี วพงิ เขา้ ไปบนตวั ของเขา พงิ อยู่ ราวกบั วา่ ชอบอณุ หภมู ใิ นรา่ งกายของเขามาก เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักไปสกั พัก ถามซา้ํ วา่ “ไดย้ นิ หรอื ยัง?” เสนิ่ เฉยี วทรมาน เพยี งแคร่ อ้ งไปคําหนงึ่ กอดคอของเขาไวแ้ ลว้ เงยหนา้ ขน้ึ รมิ ฝี ปากทอี่ อ่ นโยนและเรา่ รอ้ นกดั ไปทลี่ ําคอของ เขาหนงึ่ ที การกระทํานท้ี ําเอาทงั้ ตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ รวมแน่นไปหมด เสน้ เลอื ดบนหนา้ ปากกเ็ ผยออกมา เขานํามอื ของเสนิ่ เฉยี วออก แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทหี่ นักวา่ “เดย๋ี วกอ่ น ตอบฉันกอ่ น ไมเ่ ชน่ นัน้ …..ฉันไมส่ นใจเธอแลว้ ”

ไดย้ นิ วา่ เขาอาจจะไมส่ นใจตวั เองแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ เหนอ่ื ยใจ พดู ตรงๆ เลยวา่ “งัน้ นายกไ็ มต่ อ้ งสนใจฉันแลว้ ทง้ิ ฉันไวท้ ข่ี า้ ง ถนนเถอะ ใหฉ้ ันจัดการตวั เองแลว้ ตาไปเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ประโยคน้ฟี ังแลว้ ทําไมดเู หมอื นวา่ กําลังออ้ นอยเู่ ลย? เยโ่ มเ่ ซนิ โมโหกบั เธอไมข่ นึ้ จรงิ ๆ จอ้ งเจอ แลว้ นํ้าเสยี งก็ ออ่ นโยนลงเยอะมาก “อยากจะจัดการดว้ ยตวั เองจรงิ ๆ หรอ?” เสนิ่ เฉียวลมื ตามองหนา้ เขา แลว้ พยักหนา้ ดว้ ยความน่าสงสาร แววตานัน้ เหมอื นกําลงั บอกวา่ เธอทรมานไมไ่ หวแลว้ รับชว่ ย เธอหน่อย เยโ่ มเ่ ซนิ ควบคมุ ความหวังของตวั เองทถ่ี กู ย่ัวยวนขน้ึ มา “งัน้ ก็ ตอ้ งถามฉันวา่ ตกลงไหม” ตอนที่ 188 สงสารเธอ

รถในตอนกลางคนื ไมไ่ ดเ้ ยอะมากนัก มลี มออ่ นพัดผา่ นเขา่ มา จากหนา้ ตา่ ง เสน่ิ เฉยี วนั่งอยบู่ นตกั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขณะนย้ี งั นอน อยบู่ นตกั ของเขาอยู่ ความเรา่ รอ้ นบนตวั ยงั คงไมห่ ยดุ ทจี่ ะคอ่ ยๆ สง่ ผา่ นไปยงั บนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ “แลว้ นายตกลงไหม?” เสนิ่ เฉียวถามดว้ ยเสยี งทเี่ บาไปประโยค หนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะไปหนง่ึ ที รมิ ฝี ปากเขา้ ใกลห้ นา้ ผากของเธอ “เธอวา่ ละ่ ?” เสนิ่ เฉียวกะพรบิ ตา ไมพ่ ดู อะไร “หาโรงแรม หรอื วา่ กลบั บา้ น?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามอกี แลว้ เสน่ิ เฉียวองึ้ ไปทหี นงึ่ แลว้ ไดส้ ตเิ ขา้ ใจถงึ ความหมายของคําพดู ของเขา เธอตดิ ๆ ขัดๆ พดู ไมอ่ อก เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอไปสองวนิ าที ตดั สนิ ใจแทนเธอไปเลย “ไปโรงแรมทใี่ กลท้ ส่ี ดุ ”

เซยี วซทู่ ขี่ บั รถอยขู่ า้ งหนา้ “……” ใหต้ ายเถอะ! สถานการณต์ อ้ งเปลยี่ นไปเร็วขนาดนเ้ี ลยหรอ? เธอยงั ไมท่ ันดงึ สตกิ ลับมาไดเ้ ลยนะ? ตอนขนึ้ รถมัง้ สองยังเย็นชาแทๆ้ ปรากฏวา่ ตอนนก้ี ลับกําลังคยุ กนั เรอื่ ง….ไปโรงพยาบาล ไปโรงแรม? “ฟังภาษาคนไมร่ เู ้ รอื่ ง?” เซยี วซรู่ บี ตอบกลบั “รับทราบครับคณุ ชายเย่ ฉันจะรบี หมนุ รถ กลับไปยังโรงแรมทใ่ี กลท้ ส่ี ดุ \" เสนิ่ เฉยี วก็ไดย้ นิ เสยี งของเซยี วซอู่ ยู่ ถงึ ไดน้ กึ ออกวา่ บนรถนไี้ ม่ เพยี งแตเ่ ธอและเยโ่ มเ่ ซนิ สองคน ทันใดนัน้ หขู องเธอก็แดง กระหนํ่า มดุ ศรี ษะของเธอเขา้ ไปในออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ โดย ไมร่ ตู ้ วั รสู ้ กึ วา่ ……น่าอายมากเลย! ในไมช่ า้ กม็ าถงึ โรงแรม เซยี วซไู่ ดจ้ องหอ้ งกบั ทางโรงแรมไว ้ กอ่ นแลว้ พอลงรถเยโ่ มเ่ ซนิ กร็ บี พงุ่ เขา้ ไปในลฟิ ต์

คนทอ่ี ยหู่ อ้ งโถงโรงแรม ผคู ้ นมากมายทรี่ อการลงทะเบยี นหรอื คนทเี่ ดนิ ผา่ นมาเห็นภาพนแ้ี ลว้ ตา่ งก็รสู ้ กึ แปลก ผชู ้ ายคนหนงึ่ เข็นผชู ้ ายอกี คนหนงึ่ ทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็นแลว้ พงุ่ ตรง ไป สง่ิ ทน่ี ่าแปลกไปกวา่ นัน้ คอื ผชู ้ ายทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็นยงั อมุ ้ ผหู ้ ญงิ อกี คนหนงึ่ ไวใ้ นออ้ มกอดอกี บนตวั ของผหู ้ ญงิ สวมชดุ สทู ของผชู ้ ายอยู่ หดตวั อยใู่ นออ้ มกอดของผชู ้ ายเงยี บๆ ตอนพวกเขาหายไปแลว้ ก็มคี นอดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามออกมา “นค่ี อื ….จะนอนดว้ ยกนั สามคนหรอ?” * เซยี วซสู่ ง่ ทัง้ สองคนเขา้ หอ้ งแลว้ กร็ บี ออกมาเลย เพราะเขารวู ้ า่ เรอ่ื งตอ่ จากนไ้ี มม่ คี วามเกย่ี วขอ้ งกบั เขาแลว้ หลังจากทเ่ี ขาล็อกประตหู อ้ งแลว้ กล็ งตกึ มาเลย จากนัน้ ก็ กลับไปทร่ี ถ คดิ ไปคดิ มากข็ บั รถไปทานอาหารดกึ แลว้ เสน่ิ เฉียวยังเบลอๆ อยู่ เสยี สตไิ ปบา้ ง แตก่ ็ยังรสู ้ กึ ไดอ้ ยวู่ า่ ตวั เองถกู อมุ ้ มาวางอยบู่ นเตยี งทนี่ ุ่ม จากนัน้ ก็มรี า่ งกายทห่ี นัก กดทับลงมา

ตอนแรกเธอรสู ้ กึ วา่ คนๆ นห้ี นักมาก หนักจนเธอหายใจไมอ่ อก ตอ่ มากร็ สู ้ กึ วา่ อณุ หภมู ใิ นรา่ งกายของคนนท้ี ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ สบาย และอบอนุ่ อกี อยา่ งกลน่ิ อายทป่ี ลอ่ ยออกมาจากตวั เขาก็ทําให ้ เธออยากจะพะเนา้ พะนอ ดงั นัน้ เธอก็เลยเอนรา่ งกายของตวั เองขน้ึ ตามความรสู ้ กึ และ สญั ชาตญาณ ยกเอวของตวั เองขน้ึ ใหค้ วามรว่ มมอื กบั ฝ่ ายตรง ขา้ ม การกระทําพวกนเี้ ธอไมร่ ตู ้ วั เลย เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สงั เกตเห็นแลว้ แววตาของเธอกระจัดกระจาย ตลอดทางนส้ี ามารถคยุ กบั เธอ ได ้ ถอื วา่ สตยิ นื หยดั มากแลว้ ตอนน…ี้ . เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยตวั ลงไป แลว้ ล็อกขอ้ มอื ของเธอในเวลา เดยี วกนั กอ่ นทจี่ ะลงมอื ในสมองของเขาจๆู่ ก็มภี าพเสนิ่ เฉียว นั่งรอ้ งไหเ้ สยี ใจตอ่ หนา้ เขา ตอนนัน้ เขาอยากไดเ้ ธอ แตว่ า่ เธอ ไมย่ อม พดู วา่ ถา้ หากทําแบบนลี้ กู เธอจะไมม่ ไี ด ้ เป็ นลกู ไมม่ พี อ่ แทๆ้ เธอไมส่ มควรเจ็บใจเอ็นดแู ทๆ้ ถงึ แมจ้ ะไมม่ ลี กู แลว้ งัน้ เกยี่ วอะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ?

แตว่ า่ …เขากลับใสใ่ จนํ้าตาของผหู ้ ญงิ คนนี้ พง่ึ เขา้ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออกมา จากนัน้ ก็น่ังอยบู่ นเตยี ง มองเสน่ิ เฉียวดว้ ยแววตาทสี่ บั สน เยโ่ มเ่ ซนิ เอย้ เยโ่ มเ่ ซนิ นน่ี ายถกู สะกดจติ ไปแลว้ หรอ? ผหู ้ ญงิ แบบนี้ ก็เหมาะสมทน่ี ายจะไปสงสาร? ลกู ทเี่ ธอทอ้ ง ไมใ่ ชล่ กู ของนายเลย! “อา้ ….” ตอนแรกเสน่ิ เฉียวคดิ วา่ ตวั เองไดป้ ลดปลอ่ ยแลว้ ใคร จะไปรวู ้ า่ เขากลบั ถอยออกไป ความวา่ งเปลา่ ขนาดใหญ่ เสนิ่ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จี่ ะหดนว้ิ เทา้ ราวกบั ปลาหมกึ ทเ่ี ขา้ ไป ลอ้ มรอบเยโ่ มเ่ ซนิ แรงของเยโ่ มเ่ ซนิ แรงมาก และไมส่ นใจเธอ หยบิ โทรศพั ทอ์ อก มาแลว้ โทรหาเซยี วซู่ “พาสง้ อานมา” “หา?” เซยี วซพู่ ง่ึ มาถงึ รา้ นขายอาหารดกึ พง่ึ สง่ั เสร็จ ยงั ไมท่ นั ไดก้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ใหเ้ ขาพาคณุ หมอไป “ไมใ่ ชค่ รับ…คณุ ชายเย่ คณุ กบั คณุ นายนอ้ ยสองจะ….”

“พดู มากอะไร? ภายในสบิ นาทฉี ันจะเจอคน ถา้ ผา่ นเวลานไ้ี ป นายออกไปเองเลย” หลงั จากพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กว็ างโทรศพั ท์ กอ่ นทจ่ี ะวางโทรศพั ท์ เซยี วซไู่ ดย้ นิ เสยี งรอ้ งของผหู ้ ญงิ “ชว่ ย ฉันหน่อย….” เซยี วซฟู่ ังเสยี งทส่ี ง่ ผา่ นมาจากโทรศพั ท์ ในใจมกี ารถอน หายใจนับลา้ น เป็ นถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ยังทนได ้ ประธานเยช่ า่ ง…. สภุ าพบรุ ษุ ปลอบชดั ๆ! นั่นเป็ นภรรยาตวั เองแทๆ้ ! เซยี วซมู่ องดหู มร่ี อ้ นๆ ทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ ดว้ ยความเสยี ใจ ลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ จากไปเลย ไมม่ ที างอน่ื แลว้ คําสงั่ จากเจา้ นายไมส่ ามารถขดั ได ้ และอกี ฝั่งหนงึ่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั อยใู่ นทา่ มกลางความเรา่ รอ้ นอยู่ นอกจากจะตอ้ งควบคมุ ความอยากของตวั เองแลว้ เขายัง จะตอ้ งสวมเสอ้ื ผา้ ใหเ้ สน่ิ เฉียว เดย๋ี วสง้ อานและเซยี วซเู่ ขา้ มา