เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

เสน่ิ เฉียวน่ังอยทู่ เ่ี ดมิ หายใจเขา้ ลกึ ๆ เธอทจี่ รงิ แลว้ น่าจะเดา ออกวา่ สวเ่ี ลย่ี วมาหาเธอทําไม แตเ่ ธอไมไ่ ดม้ คี วามคดิ แบบนัน้ ยนื ตรงและไมก่ ลวั เงา ก็ดเี หมอื นกนั ไปพดู ใหม้ ันชดั เจน คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวล็อกคอมพวิ เตอร์ แลว้ ลกุ ขนึ้ ไปหอ้ ง ทํางาน เธอเดนิ ไป กาวหยนุ กบั ชยุ หมน่ิ ลกี่ ็เรม่ิ เขา้ หากนั อกี แลว้ “สวเี่ ลย่ี วนั่นอะไรกนั ? พเ่ี ฉยี งเวยไมไ่ ดบ้ อกเธอไวแ้ ลว้ หรอ? เขาทําไมไมช่ ว่ ยพวกเรา?” “ตายๆ เฒา่ หวั งู เห็นผหู ้ ญงิ ก็ใจเตน้ แลว้ ก็ไมด่ วู า่ นามสกลุ เสนิ่ น่ันหนา้ ตาเป็ นยงั ไง สวยไมถ่ งึ ครง่ึ ของพเี่ ฉยี งเวยหรอก เปลยี่ นแปลงอยา่ งไมค่ าดคดิ คนเลว” “กาวหยนุ งัน้ พวกเราตอนนที้ ํายงั ไงด?ี สวเ่ี ลย่ี วไมช่ ว่ ยพวกเรา พวกเราจะจัดการนังนามสกลุ เสน่ิ น่ันยงั ไงได?้ เธอเหมอื นกนั จะ เกง่ นะ”

ตอนที่ 166 แตง่ งานกบั ครอบครวั ทรี่ าํ่ รวยดจี รงิ หรอ “อยา่ รบี รอ้ นไป เธออยทู่ นี่ ี่ ฉันหาพเี่ ฉียงเวยเลา่ เรอ่ื งนสี้ กั หน่อย” กาวหยนุ ลกุ ขน้ึ จากนัน้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก ชยุ หมน่ิ ลที่ งิ้ ตวั เครยี ดมาก ถนู วิ้ ไปมา อกี ฝ่ังหนงึ่ หลงั จากเสน่ิ เฉยี วถงึ หอ้ งทํางานของสวเี่ ลยี่ ว สว่ี เลยี่ วก็น่ังยม้ิ อยทู่ น่ี ั่น มองทเี่ ธอพดู ดว้ ยเสยี งทนี่ ุ่มนวล : “เสนิ่ เฉียว คณุ มาแลว้ หรอ” สวเี่ ลย่ี วกม็ องเธออยา่ งออ่ นโยน แตก่ ารพดู จาออ่ นโยนมากๆ สําหรับเสน่ิ เฉยี ว กลับเป็ นสงิ่ ทนี่ ่ากลวั เธอถกู เขาจอ้ งจาเป็ นมนั ทนไมไ่ หวเลยเตอื นวา่ “ผจู ้ ัดการ ถา้ ไมม่ เี รอื่ งอะไร ฉันขอตวั กอ่ นละ่ !” พงึ่ จะหนั ตัวกลบั สวเ่ี ลย่ี วกร็ บี ลกุ ขน้ึ แลว้ พดู วา่ : “รอเดย๋ี ว ฉัน อยากจะถามเธอ อาหารเชา้ ถกู ปากไหม?” นมี่ นั อะไรกนั ……

เสนิ่ เฉียวคดิ ๆ คดิ อะไรออก สหี นา้ ดไู รเ้ ดยี งสา : “อาหารเชา้ ฉันไมเ่ ห็นอาหารเชา้ อะไรเลยนะ หวั หนา้ ถา้ ไมม่ เี รอื่ งอะไรฉัน ยงั มเี รอื่ งตอ้ งไปทําอกี เยอะนะ” สวเ่ี ลยี่ ววนรอบโตะ๊ เดนิ มากดทป่ี ระตู ไมใ่ หเ้ ธอไป เสน่ิ เฉียวสหี นา้ เย็นชา สายตาทเ่ี ย็นชากม็ องไปทเ่ี ขา สายตานัน้ สวเ่ี ลย่ี วหวั ใจกําลังผลบิ านอกี ครัง้ ยม้ิ หวานๆ มองมา ทเ่ี ธอ : “เสนิ่ เฉียว เรอ่ื งทคี่ ยุ กบั เธอสองสามวนั กอ่ น เธอคดิ ยงั ไงแลว้ บา้ ง?” คําพดู พวกนพ้ี ดู ไดท้ ําใหเ้ สนิ่ เฉียวอยากจะหวั เราะ “หวั หนา้ นไี่ มใ่ ชเ่ รอ่ื งทรี่ อู ้ ยแู่ ลว้ หรอ? เสนิ่ เฉียวเมม้ ปากตอบดว้ ย เสยี งนงิ่ ๆ ประโยคนงึ ” ฟังแลว้ สหี นา้ สวเ่ี ลย่ี วกค็ อ่ ยๆ เปลย่ี น : “หมายความวา่ ไง? เสน่ิ เฉียว เธอ…..ไมอ่ ยากกบั ฉัน?” เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ ถอยหลงั ไปสองสามกา้ วรักษาระยะหา่ ง ระหวา่ งเขา : “หวั หนา้ ปัญหานฉี้ ันบอกคําตอบกบั คณุ ไปแลว้ ”

กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันไมไ่ ดว้ เิ คราะหใ์ หเ้ ธอไปแลว้ หรอ? ถงึ แมก่ อ่ น หนา้ นค้ี ณุ มอี ะไรกบั ประธาน แตว่ า่ ตอนนเ้ี ขาไมต่ อ้ งการเธอแลว้ อกี อยา่ ง ฉันสวเี่ ลย่ี วไมด่ ตี รงไหน? ตอ่ ไปเธอตอ้ งทํางานอยทู่ ่ี แผนกน”ี้ “เสน่ิ เฉยี ว เธอรไู ้ หมเธอกําลงั พดู อะไรอย?ู่ เธออยกู่ บั ฉัน ฉัน สามารถพงึ่ ฉันได!้ ” “ฉันไมต่ อ้ งการพงึ่ ใคร ขอบคณุ ” เสน่ิ เฉียวไปลากประตเู ตรยี ม จะไป สวเี่ ลย่ี วกดประตไู ว ้ : “เธอจะไมล่ องคดิ ดอู กี ทจี รงิ ๆ หรอ ปฏเิ สธกนั งา่ ยแบบนเ้ี ลยหรอ?” “เจา้ นาย ปลอ่ ยฉันไปเถอะ” เสนิ่ เฉียวพดู ดว้ ยสหี นา้ ไมด่ ี โดนปฏเิ สธหลายครัง้ อกี อยา่ งไมไ่ วห้ นา้ กนั สกั นดิ สวเ่ี ลยี่ วคอ่ น ขา้ งโกรธมาก กดั ฟันพดู : “เธออยา่ หนา้ ดา้ น!” นค่ี อื โกรธแลว้ หรอ? เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มาชาํ เลอื งมองอกี ฝ่ าย “หลกี ไป”

“ฉันสามารถใหเ้ ธอพงึ่ ได ้ และยงั ใหเ้ ธออยใู่ นแผนกนไี้ มไ่ ด ้ เชน่ กนั ” “หรอ? เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆ ยมิ้ : “ก็เหมอื นฉันมาวนั แรกอะหรอ? เลน่ ละครตอ่ หนา้ ประธาน เป็ นคนฉลาด หวั หนา้ ฉันแนะนําให ้ คณุ อยา่ เป็ นเพราะฉันทําใหส้ ญู เสยี ตําแหน่งทต่ี วั เองไตข่ นึ้ มา อยา่ งยากลําบาก” “เธอ!” สวเ่ี ลยี่ วคดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะพดู ไดไ้ มเ่ ขา้ หขู นาดนี้ หนา้ เขยี วหนา้ ซดี ไปหมด เสน่ิ เฉียวลากประตเู ดนิ ออกไปแลว้ เขาทนไมไ่ หวดา่ ตามหลังเธอไป : “แสรง้ ทําเป็ นบรสิ ทุ ธสิ์ งู สง่ แตเ่ ป็ นแคถ่ กู คนพกิ ารทอดทง้ิ เฉยๆ มคี นอยากไดเ้ ธอก็ไมเ่ ลว แลว้ ยงั จะกลา้ ปฏเิ สธ! เธอเป็ นคนไรค้ วามปรานแี ละฉันกจ็ ะไม่ ชอบธรรม ฉันจะคอยดวู า่ เธอจะอยทู่ น่ี ต่ี อ่ ไปอยา่ งไร! ผหู ้ ญงิ เลว！” เสน่ิ เฉยี วก็ไมร่ วู ้ า่ การปฏเิ สธของตวั เองจะทําใหอ้ กี ฝ่ ายโกรธถงึ ขนาดน้ี แตว่ า่ เธอคดิ ถงึ ผลของการปฏเิ สธมากอ่ นแลว้ เธอก็ทํา ใจยอมรับมาบา้ งแลว้

เรม่ิ ตงั้ แตว่ ันทเ่ี ธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนตําแหน่ง เธอก็ทําใจไวท้ งั้ หมดแลว้ ไมว่ า่ จะเผชญิ หนา้ กบั อะไร เธอตอ้ งตอบสนอง จัดการดว้ ย ความใจเย็น ใสร่ หสั ผา่ น เสน่ิ เฉยี วเขา้ สโู่ หมดทํางานอกี ครัง้ ตอนกลางวันตอนกนิ ขา้ ว เสย่ี วเหยยี นพดู ดว้ ยความตน่ื เตน้ : “บรษิ ัทของพวกเราใกลจ้ ะถงึ วันครบรอบแลว้ ถงึ เวลาจะมกี าร จัดงานวันครบรอบ ตระกลู เยจ่ ะตอ้ งจัดงานเลยี้ งทย่ี ง่ิ ใหญ”่ พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็หยดุ งานเลยี้ งหรอ? “ถงึ ตอนนัน้ ทกุ คนกไ็ ปได ้ เฉยี วเฉยี ว เธอคดิ หรอื ยังวา่ จะใสช่ ดุ ไหนไป?” “ฉัน?” เสนิ่ เฉียวยมิ้ : “ตอนนฉ้ี ันเป็ นแคพ่ นักงานธรรมดา ไป งานเลย้ี งไดห้ รอ?” “ไปไดส้ ิ นเ่ี ป็ นงานวันครบรอบ เพราะฉะนัน้ พนักงานสามารถ เขา้ ไปได ้ เธอไมร่ ู ้ ปีทแี่ ลว้ ศกึ บนเวทเี ดยี วกนั น่ากลัวมาก!”

\"ศกึ บนเวทเี ดยี วกนั ? \" คํานท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉียวคดิ ไมถ่ งึ เธอทนไมไ่ หวหวั เราะออกมา : “มันขนาดนัน้ เลยหรอ?” “ไมม่ ไี ดไ้ ง? ถงึ แมเ้ ป็ นงานของตระกลู เย่ แตเ่ ธอคดิ วา่ คนทมี่ ามี แคค่ นในตระกลู เยห่ รอ? นอกจากนย้ี งั มบี คุ คลชนั้ สงู หลายคนทไี่ ดร้ ับเชญิ จากตระกลู เย่ ถา้ หากสามารถดงึ ดดู หนง่ึ ในนัน้ ชวี ติ หลังจากนก้ี ็ไมต่ อ้ งกงั วล วา่ จะดหี รอื ไมด่ แี ลว้ ?” เสยี่ วเหยยี นอธบิ าย ฟังแลว้ เสน่ิ เฉียวอง้ึ ไปสกั พัก “ดงึ ดดู ไดค้ นหนง่ึ ชวี ติ หลังจากน้ี ก็ไมต่ อ้ งกงั วลแลว้ ?” “แน่นอนสิ ถา้ หากดงึ ดดู ไดค้ นหนงึ่ กค็ อื แตง่ งานกบั ครอบครัวท่ี รํา่ รวยไง ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานกบั ครอบครัวทร่ี ํา่ รวย ยังจะตอ้ งกงั วล อะไร? ใครก็อยากจะเป็ นคณุ หญงิ บา้ นคนรวยทัง้ นัน้ ” “รวมถงึ เธอดว้ ยไหม?” เสย่ี วเหยยี นถกู ถามดว้ ยคําถามนแี้ ลว้ องึ้ ไปสกั พักใหญถ่ งึ หวั เราะวา่ เสน่ิ เฉียวประโยคนงึ : “ฉันจะเทยี บกบั พวกเขาได ้

ยงั ไง? ฉันกลบั หวั ไมเ่ ป็ นนะ ฉันตอ้ งหาคนทเ่ี หมาะสมกบั ฉันสิ มแี ตเ่ งนิ ไมม่ คี วามรักฉันกไ็ มแ่ ตง่ หรอก” มแี ตเ่ งนิ ไมม่ คี วามรัก เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนไ้ี มใ่ ชห่ รอ? เธอแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นเพราะเงนิ กไ็ มไ่ ดม้ คี วามรัก ไมใ่ ชส่ ิ ไมม่ เี งนิ ตรงนพี้ ดู ผดิ แลว้ ตอนนที้ ัง้ หา้ งก็เป็ นของเธอ เงนิ เยอะขนาดนัน้ คดิ ถงึ ตรงน้ี เธอเมม้ ปาก เสย่ี วเหยยี นอยดู่ ๆี กล็ ากเธอแลว้ ถาม : “เอางไี้ หมหลังเลกิ งาน พวกเราไปหา้ งซอ้ื ชดุ กนั เถอะ? ไป รา้ นทอี่ ยภู่ ายใตบ้ รษิ ัทตระกลู เย!่ ” เสน่ิ เฉียวสหี นา้ คอ่ ยๆ เปลย่ี น “ทเ่ี ธอพดู คอื รา้ นนัน้ หรอ?” “ยังมรี า้ นไหนอกี ? ก็รา้ นนัน้ เป็ นหา้ งทใี่ หญน่ น่ี า! ตอ้ งเป็ นหา้ ง ชนั้ นํา” เสนิ่ เฉยี ว： “……” งัน้ ไมใ่ ชท่ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ธอหา้ งนัน้ หรอ?

เสย่ี วเหยยี นชา่ งบงั เอญิ หรอื วา่ เธอรแู ้ ลว้ มาทดสอบเธอ? “ทําไมถงึ อยากไปหา้ งนัน้ ละ่ ?” “เธอโงห่ รอ ของในนัน้ คอื ของดที ส่ี ดุ ของเมอื งเป่ ย และทนั สมยั ทสี่ ดุ อกี อยา่ งมเี พยี งทน่ี ั่นทจี่ ะซอื้ ชดุ และชดุ แตง่ งานจาก ดไี ซนเ์ นอรต์ า่ งประเทศได ้ เธอนชี่ า่ งไมร่ ขู ้ า่ วคราวอะไรซะ เลย?” เสน่ิ เฉยี ว : “…..ใชส่ ิ ฉันไมค่ อ่ ยรเู ้ รอื่ ง” ในฐานะเจา้ ของใหมข่ องหา้ งนัน้ เธออะไรก็ไมร่ ทู ้ งั้ นัน้ “แบบน้ี ละกนั ตอนเย็นพวกเราหลงั เลกิ งานไปดว้ ยกนั ขา่ วเกยี่ วกบั หา้ ง นเี้ ธอสามารถบอกฉันทัง้ หมดไดไ้ หม?” เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ : “ไมม่ ปี ัญหา งัน้ เลกิ งานแลว้ คอ่ ยมาหา เธอ” สองคนนัดกนั ดแี ลว้ เสน่ิ เฉยี วก็กลบั ไปทแี่ ผนก รอเลกิ งานคอ่ ยไปหา้ งทมี่ คี ําแนะนํากบั เสยี่ วเหยยี น ระหวา่ งทางเสยี่ วเหยยี นพดู ใหเ้ ธอฟังหา้ งสรรพสนิ คา้ และ กจิ กรรมทเ่ี กย่ี วขอ้ งมากมาย เสนิ่ เฉยี วฟังไปจดไป

องิ จากทเี่ สยี่ วเหยยี นพดู ขอลงทด่ี ที สี่ ดุ ในเมอื งเป่ ยตา่ งรวมตวั กนั อยใู่ นหา้ งน้ี ไมว่ า่ เป็ นของกนิ ของใชก้ ม็ หี มด เพราะวา่ หา้ งนอ้ี ยใู่ นนามของนามสกลุ ——เย่ แมว้ า่ ผผู ้ ลติ หลายรายและดไี ซนเ์ นอรส์ จู ้ นหวั ปักหวั ปํ าอยาก ขายของทนี่ ่ี แตม่ กี ารตรวจสอบคณุ ภาพ ระดบั มอื อาชพี เพราะฉะนัน้ เลยไมผ่ า่ น หรอื วา่ ใครก็ตามทพี่ ยายามจะผา่ นมัน ไปจะไมผ่ า่ น ตอนที่ 167 ก็ถอื ซะวา่ ตดิ สนิ บน “เขม้ งวดขนาดนัน้ เลยหรอ เสนิ่ เฉียวพดู ” ฟังแลว้ เสย่ี วเหยยี นทนไมไ่ หวมองบนใสเ่ ธอ : “ขอรอ้ งละ่ ไม่ งัน้ เธอคดิ วา่ ตระกลู เยจ่ ะเป็ นกลมุ่ บรษิ ัททใ่ี หญท่ ส่ี ดุ ในเมอื งเป่ ยไหม? ทพี่ งึ่ คอื ตรงน้ี ทกุ คนมาทนี่ ซ่ี อ้ื ของกไ็ ดแ้ ตข่ องทด่ี ที สี่ ดุ ” เสนิ่ เฉียว： “….. ไมแ่ ปลกใจเลยทก่ี ําไรเดอื นๆ นงึ ถงึ เป็ น หลายสบิ ลา้ น อกี อยา่ งยังเป็ นเวลาทธ่ี รุ กจิ ปกตดิ ว้ ย……”

“อะไร? เธอพดู อะไรกําไรหลายสบิ ลา้ น? ” “ไมม่ อี ะไร” เสน่ิ เฉยี วตอบสนองกลับมา : “พวกเราไปทนี่ ั่น เถอะ ใชแ่ ลว้ ของทนี่ ไี่ มถ่ กู เลย เธออยากจะใชเ้ งนิ เยอะขนาด นัน้ ซอื้ ชดุ ชดุ เดยี วเนยี่ นะ? เพยี งเพราะไปรว่ มงาน? ” เสนิ่ เฉยี วจําไดว้ า่ เธอทํากระโปรงตวั หนงึ่ พัง คนบรกิ ารบอกวา่ กระโปรงตัวนัน้ ราคาสามแสนนะ เพราะงานเลยี้ งซอื้ กระโปรงราคาหนงึ่ แสน คนพวกน…้ี ….มเี งนิ จรงิ ๆ! “ก็ยงั ดี กระโปรงสองสามแสนไปรว่ มงานครัง้ เดยี ว ฉันวา่ สม ราคาแลว้ อกี อยา่ งผหู ้ ญงิ อายเุ ทา่ นก้ี ็สมควรจะสวยสกั นดิ ไมใ่ ช่ หรอ? ไมง่ ัน้ รอใหแ้ กแ้ ลว้ มารักสวยรักงามก็จะถกู นนิ ทาเอาได ้ อกี อยา่ งพวกเราเองก็รสู ้ กึ เสยี ดาย” สองคนเขา้ ไปในรา้ นๆ หนง่ึ เสยี่ วเหยยี นมคี วามรมู ้ าก เขา้ ไป แลว้ กอ็ ธบิ ายความตงั้ ใจของตวั เอง “ขอโทษนะคะ ฉันกบั นอ้ งสาวอยากซอื้ กระโปรงราคาประมาณ หา้ หมนื่ ลงมาคะ่ ดไี ซนเ์ กๆ๋ สสี นั สดใสหน่อย ใชแ่ ลว้ ขอบคณุ คะ่ ”

หลังจากพนักงานไดย้ นิ พวกเขาคยุ กนั เรอ่ื งราคา กไ็ มไ่ ดแ้ สดง สายตาดถู กู อะไร รบี พาพวกเธอไปทพ่ี นื้ ทเ่ี ล็กๆ “สวสั ดคี ะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ ทัง้ สอง ทนี่ นี่ ่าจะเหมาะสมกบั ความ ตอ้ งการของพวกคณุ คะ่ พวกคณุ สามารถดสู ไตลก์ อ่ นได ้ มี ปัญหาอะไรยนิ ดถี ามฉันไดต้ ลอดเวลา” “โอเค ขอบคณุ คะ่ ฉันขอดกู อ่ นนะคะ ” พนักงานจากไปอยา่ งเงยี บๆ เสยี่ วเหยยี นยกมมุ ปากขนึ้ : “เห็น ไหม? ขนาดพนักงานยังถกู อบรมมาเป็ นพเิ ศษ มมี ารยาทดมี าก ” เสนิ่ เฉยี ว：“…..” ครัง้ ทแ่ี ลว้ เธอทําไมเจอพนักงานขายทด่ี ี ขนาดนล้ี ะ่ ? ดแู ลว้ น่าจะเป็ นเพราะในกลมุ่ คนดกี ็ยังมคี นไมด่ ี แต่ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ จนวนั นเ้ี ธออาจจะเปลย่ี นแปลงแลว้ กไ็ ด ้ เฉียวเฉยี ว เธอรบี มาดตู วั นี้ กระโปรงสนี ํ้าเงนิ รสู ้ กึ วา่ จะเขา้ กบั เธอ เหมอื นกบั อารมณ์ของเธอ เสน่ิ เฉยี วรอยยมิ้ ทมี่ มุ รมิ ฝี ปากแข็งเล็กนอ้ ย : “ฉันไมซ่ อื้ เธอซอื้ ของเธอเถอะ”

เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ คอ่ ยๆ เปลยี่ น จอ้ งไปทเี่ ธอ ： “ทําไม? งัน้ เธอจะไมไ่ ปรว่ มงาน? ” “อมื ” เสน่ิ เฉียวพยักหนา้ เธอไมส่ นใจงานครบรอบเชน่ น้ี เธอซอื้ กระโปรงไมไ่ ด ้ แลว้ ก็สไู ้ มไ่ ดด้ ว้ ย อยอู่ ยา่ งมั่นคงในบรษิ ัท หรอื วา่ อยใู่ นบา้ น “พระเจา้ เธอไมไ่ ปรว่ มงาน งัน้ ฉันไปรว่ มงานคนเดยี ว หมายความวา่ ไง? ” เสยี่ วเหยยี นสกั พักกไ็ มม่ คี วามสขุ ทําปากจู๋ เสน่ิ เฉียวหวั เราะอยา่ งเฉยๆ : “ฉันไมเ่ หมอื นเธอนิ เธอสวย ขนาดนี้ แลว้ ยงั แข็งแรงอกี เธอไปรว่ มงาน ” ไดย้ นิ ความจรงิ เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ ดขี น้ึ มาหน่อย “แบบนก้ี ็ไมเ่ ทา่ ไหร่ งัน้ เธอรอฉันแปบนงึ ฉันไปลองกระโปรง” เวลาวา่ งระหวา่ งรอเธอลองชดุ เสนิ่ เฉียวหาทจ่ี ัดการกบั สมดุ โน๊ต เสย่ี วเหยยี นเทยี วมาหนา้ เธอถามเรอื่ งกระโปรง เธอรปู รา่ ง ดี ผวิ ก็ขาว ออ่ นหวาน เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ เธอใสต่ วั ไหนก็ไมเ่ ลว ตอนทส่ี องคนออกมาจากหา้ ง คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอเยห่ ลน่ิ หาน

“เป็ นประธานรองเย！่ ” เสย่ี วเหยยี นอดึ อดั จนกํากระโปรงไว ้ แน่น : “คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอเขาทนี่ ่ี เฮย้ ! เฮย้ ! เขาเดนิ เขา้ มาแลว้ ! ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วหัวใจถกู จับ เยห่ ลนิ่ หาน？ พง่ึ จะเงยหนา้ เสน่ิ เฉียวยงิ่ เห็นเยห่ ลนิ่ หานเดนิ เขา้ มาหาพวก เธออกี บนใบหนา้ ยงั คงมรี อยยมิ้ ทอี่ อ่ นโยนและมพี ลัง ดเู ป็ น สภุ าพบรุ ษุ มาก “พวกคณุ มาอยทู่ น่ี ไี่ ดย้ งั ไง? ” เยห่ ลนิ่ หานถามพวกเธอ แต่ สายตาของเขาไมไ่ ดต้ งั้ ใจมองมาทหี่ นา้ เสน่ิ เฉียว เผชญิ หนา้ กบั เยห่ ลนิ่ หานอกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วยังรสู ้ กึ อาย ครัง้ ที่ แลว้ หลงั จากทเ่ี ขามอบเงนิ 300,000 หยวนใหเ้ ธอในครัง้ ทแ่ี ลว้ เธอกร็ สู ้ กึ กดดนั ขน้ึ มา ยงิ่ ไมอ่ ยากเจอเขา ตอนนเ้ี ธอกําลัง พยายามเก็บเงนิ รบี คนื ใหเ้ ขา ในใจจะไดไ้ มต่ อ้ งกดดนั ขนาด นัน้ เสยี่ วเหยยี นตอบ : “พวกเรามาซอ้ื ชดุ ประธานรองเย่ คณุ ทําไม มาอยทู่ น่ี ไ่ี ด?้ ”

เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ เล็กนอ้ ย : “ฉันกม็ าซอ้ื ของ ดแู ลว้ พวกคณุ ซอ้ื เสร็จแลว้ จะไปทไี่ หน ฉันจะไปสง่ พวกคณุ ? ” “ดจี ัง! ฉันกําลังจะกลับบา้ น งัน้ ก็รบกวนประธานรองเยแ่ ลว้ กนั นะคะ” “เรอื่ งเล็ก’” เสย่ี วเหยยี นกําลงั คดิ วา่ จะลากเสน่ิ เฉยี วไปนั่งรถของเยห่ ลิ่ นหาน เสน่ิ เฉยี วกลบั ปลอ่ ยมอื ของเธอยนื อยทู่ เ่ี ดมิ เสย่ี วเหยยี น หนั กลับไปมองเธออยา่ งแปลกใจ “ฉันยังมธี รุ ะหน่ะ งัน้ รบกวนประธานรองเยไ่ ปสง่ เสย่ี วเหยยี น ดว้ ยนะคะ ฉันดกึ หน่อยคอ่ ยกลับเองคะ่ ” เสยี่ วเหยยี นถลงึ ตาโต มองเธออยา่ งไมเ่ ชอ่ื สายตานัน้ ราวกบั ถามเสนิ่ เฉยี ววา่ นมี่ นั อะไรกนั โอกาสดขี นาดนี้ ไมร่ จู ้ ักรักษาไว!้ เยห่ ลน่ิ หานตามดื ลงเล็กนอ้ ย แตไ่ มไ่ ดพ้ ดู อะไร

เสย่ี วเหยยี นทนไมไ่ หวเอย่ ปากออกมา ： “มธี รุ ะ เธอธรุ ะอะไร? เมอ่ื กตี้ อนทล่ี องกระโปรงกบั ฉันทําไมไมเ่ ห็นบอกวา่ มธี รุ ะ? ตอนนม้ี ธี รุ ะแลว้ ? ธรุ ะอะไรสําคัญหรอ? ” เสน่ิ เฉียว： “……อยา่ โวยวาย ฉันมธี รุ ะจรงิ ๆ แคพ่ ง่ึ นกึ ออกเอง” แตเ่ รอ่ื งนเี้ ธอไมไ่ ดโ้ กหก เธอพงึ่ จะคดิ ออกจรงิ ๆ “จรงิ หรอ? ” เสย่ี วเหยยี นจอ้ งมองเธออยา่ งสงสยั เสนิ่ เฉยี วก็อดึ อดั ตอนแรกกอ็ ดึ อดั อยแู่ ลว้ เสยี่ วเหยยี นถาม แบบนี้ เธอแทบจะไมม่ หี นา้ มองเขาแลว้ ไดแ้ ตพ่ ดู วา่ : “จรงิ ๆ ฉันมธี รุ ะจรงิ ๆ พวกคณุ กลับไปกอ่ นเถอะ ฉันกลับกอ่ น” พดู จบ ก็ไมร่ อการตอบสนองของทงั้ สองคน เสน่ิ เฉยี วกห็ นั กลบั ออกมาเลย เสย่ี วเหยยี นจอ้ งมองทดี่ า้ นหลงั ของเธออยา่ งหดห:ู่ “เรอ่ื งอะไร กนั ? ” หนั กลบั ไป เสยี่ วเหยยี นกลบั เห็นสายตาของเยห่ ลนิ่ หานจอ้ งไป ทเ่ี สนิ่ เฉยี วทเี่ ดนิ ไป จนมองไมเ่ ห็น สายตาของเขาถงึ กลบั มา ในสายตาคอื อารมณ์ทไ่ี มไ่ ดย้ บั ยัง้

“ประธานรองเยร่ จู ้ ักเสนิ่ เฉยี วมากอ่ นหรอ? พวกคณุ เป็ นอะไร กนั ? ” เธอถามอยา่ งประหลาดใจ เยห่ ลน่ิ หานคอ่ ยๆ หวั เราะ : “ไมใ่ ชอ่ ยากกลับบา้ นหรอ ไปเถอะ ฉันไปสง่ เธอ” เสยี่ วเหยยี นแลบลนิ้ : “ใครกร็ วู ้ า่ คนทคี่ ณุ อยากจะไปสง่ ไมใ่ ช่ ฉัน ฉันเป็ นทางผา่ น ตอนนคี้ นทคี่ ณุ อยากไปสง่ ไปแลว้ ฉันไม่ กลา้ น่ังรถของคณุ ” “ไมเ่ ป็ นไร คณุ เป็ นเพอ่ื นสนทิ เธอ ไปสง่ คณุ กไ็ มเ่ ป็ นไร ” เทคนคิ ในการพดู นค้ี อ่ นขา้ งดี เสยี่ วเหยยี นเอยี งหวั : “ประธาน รองเย่ คณุ กําลงั จบี เสนิ่ เฉยี วหรอ? ” ไดย้ นิ แลว้ เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ แตไ่ มพ่ ดู “คณุ พระชว่ ย งัน้ ฉันทายถกู แลว้ หรอ? คณุ จบี เสนิ่ เฉียวจรงิ ๆ หรอ? แตเ่ ธอ…..” เธอคอ่ นขา้ งชดั เจนวา่ ไมส่ นใจคณุ นะ แบบนี้ คอื ปฏเิ สธ? “ ไปเถอะ” เยห่ ลน่ิ หานกไ็ มต่ อบคําถาม แตใ่ นขณะเดยี วกนั ก็ ไมป่ ฏเิ สธ แคห่ นั กลับไปทจี่ อดรถ

เสย่ี วเหยยี นเดนิ ตามเขาไป พลางเดนิ พลางถาม : “ประธานรอง เย่ คณุ กําลังจบี เสนิ่ เฉยี วจรงิ ๆ หรอ? ใหฉ้ ันไปตามเสน่ิ เฉียว กลบั มาไหม เธอไมข่ น้ึ รถฉันขน้ึ รถคนเดยี วทําตวั ไมถ่ กู อะ่ ! ” “ไมเ่ ป็ นไร ” เยห่ ลนิ่ หานหนั กลับไป “กถ็ อื ซะวา่ ตดิ สนิ บน” ตอนที่ 168 โผงผางเหมอื นกบั ลา กเ็ ป็ นสนิ บน? เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ เปลยี่ น ดแู ลว้ ในคําพดู ของเยห่ ลนิ่ หานก็คอื ยอมรับแลว้ วา่ กําลงั จบี เสน่ิ เฉียว พระเจา้ ชว่ ย เสยี่ วเหยยี นทนไมไ่ หวกะพรบิ ตา ถา้ หากเยห่ ลน่ิ หานอยากจะ จบี เสน่ิ เฉียวจรงิ ๆ งัน้ ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ? ถงึ แมเ้ สยี่ วเห ยยี นกไ็ มไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ เสน่ิ เฉียวพงึ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ เขา้ มาในบรษิ ัท ตระกลู เย่ แตเ่ ธอรสู ้ กึ วา่ สถานะของเธอก็คลา้ ยๆ กนั กบั เธอ ไมไ่ ดพ้ เิ ศษอะไร แตว่ า่ ตอนน้ี เธอ……สถานะของเธอคงไมง่ า่ ยเลย?

ไมอ่ ยา่ งนัน้ ตระกลู เยส่ องพนี่ อ้ งนจี่ ะ….. คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นทนไมไ่ หวกระแอมออกมา : “รอง ประธานเย่ คณุ จรงิ จังกบั เฉยี วเฉียวไหม? ถงึ แม…้ .พวกเราจะ เป็ นคนธรรมดา ในสายตาพวกคณุ ผหู ้ ญงิ ธรรมดาแบบพวกเรา อะไรแบบนัน้ หรอ ……. แตว่ า่ รองประธานเยฉ่ ันอยากจะอธบิ าย สกั หน่อย พวกเรากม็ ศี กั ดศิ์ รี เสนิ่ เฉียวพงึ่ จะถกู ประธานเยถ่ อน ตําแหน่ง รองประธานเยก่ …็ … ” เธอพดู อยา่ งลงั เล พดู ครง่ึ ๆ กลางๆ ไมก่ ลา้ พดู ออกมาทงั้ หมด กลัววา่ ตวั เองไมร่ ะวังก็จะถกู โกรธ เยห่ ลนิ่ หานก็ฟังเขา้ ใจความหมายในคําพดู ของเธอ คอ่ ยๆ ยม้ิ “ฉันรวู ้ า่ เธอหมายความวา่ ยังไง วางใจ ฉันไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ” เสย่ี วเหยยี น： “คณุ รจู ้ รงิ ๆ หรอวา่ ฉันหมายความวา่ ยังไง? ” คดิ ไปคดิ มา เสยี่ วเหยยี นก็รสู ้ กึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ปกตเิ ธออยใู่ นบรษิ ัทเขาเป็ นสภุ าพบรุ ษุ และออ่ นโยน แตไ่ มเ่ คย เห็นเขาจะชอบใครจรงิ จัง ถา้ หากจะพดู วา่ สามารถคบกบั รอง ประธานเยไ่ ด ้ รองประธานเยต่ อ้ งเป็ นคนรักทอี่ อ่ นโยนมากแน่ๆ

แตเ่ สย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ เขารอยยมิ้ ของเขายงั ไมเ่ ขา้ ตา ให ้ ความรสู ้ กึ ราวกบั วา่ ใหก้ บั คนทไ่ี มร่ จู ้ ัก “รองประธานเย่ ฉันรสู ้ กึ วา่ เฉียวเฉยี วเป็ นคนทท่ี ําเรอื่ งอะไรก็ จรงิ จัง ” คดิ ไปคดิ มา เสย่ี วเหยยี น กพ็ ดู มาอกี ประโยค เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ แตไ่ มพ่ ดู สองคนยงิ่ เดนิ เขา้ หากนั ยง่ิ ไกล เสน่ิ เฉยี วตรงไปบนตกึ เพอ่ื ไปหาพจี่ งิ ตอนทผี่ ลักประตเู ขา้ ไป เสนิ่ เฉียวก็องึ้ เลย เพราะวนั นคี้ นในหอ้ งทํางานไมใ่ ชพ่ จ่ี งิ แตก่ ลบั เป็ น……เยโ่ ม่ เซนิ “คณุ มาอยทู่ นี่ ไ่ี ดย้ งั ไง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ สายตาเย็นตาจอ้ งไปทเ่ี ธอ “ทําไม สญั ญาก็ใหเ้ ธอแลว้ ทก่ี ็เป็ นของเธอแลว้ ” เสนิ่ เฉยี ว : “…… ฉันไมไ่ ดห้ มายความแบบนัน้ ” พดู จบ เธอเดนิ ไปเอาของทอ่ี ยใู่ นมอื วางไวบ้ นโตะ๊ เธอแคค่ ดิ ไม่ ถงึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะอยทู่ นี่ เ่ี ฉยๆ

อกี อยา่ งนกึ ไมถ่ งึ เลยเขาจะพดู กบั เธอแลว้ ตอนอยใู่ นบา้ นก็ ไมไ่ ดค้ ยุ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เยาะเยย้ : “สญั ญากบั บตั รธนาคาร อยากจะคนื ฉันไมใ่ ชห่ รอ? ทําไมถงึ หยบิ มาอกี ? ผหู ้ ญงิ ที่ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง คําพดู ของเธอทจี่ รงิ แลว้ มกี ค่ี ํากนั ทเี่ ป็ น ความจรงิ ? ” คําพดู นี้…….เสนิ่ เฉียวเจ็บในใจ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง ไมไ่ ดม้ องเขา “เธอคดิ วา่ มันเป็ นความจรงิ ก็คอื ความจรงิ เธอคดิ วา่ เป็ นเรอ่ื ง ปลอมหรอ ฉันไมม่ อี ะไรจะเถยี ง ” “จากทเ่ี ธอพดู แบบนี้ ฉันทําผดิ แลว้ โทษคณุ หรอ? ” เสน่ิ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาและมองมาทเ่ี ธอตลอด เสนิ่ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ “ยังไงพจี่ งิ ไมอ่ ยู่ ฉันขอกลบั กอ่ นละ ” พอเดนิ ถงึ นอกประตู เสน่ิ เฉียวก็บงั เอญิ เจอพจี่ งิ “อา้ ว เฉียว เฉยี วเธอมาแลว้ หรอ? ฉันพง่ึ จะพดู กบั โมเ่ ซนิ วา่ เดย๋ี วเธอก็

มาแลว้ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ วันนเี้ ธอจะมาสายนะ ฉันพงึ่ จะไปชนั้ ลา่ งซอ้ื กาแฟมา ชว่ ยฉันถอื แกว้ หนง่ึ ใหโ้ มเ่ ซนิ ” พดู จบ พจี่ งิ เดนิ ไปอกี ขา้ งของเธอ : “ฉันไปดพู วกเขาเป็ นยังไง บา้ งแลว้ ” เสนิ่ เฉียว：“……” เธอหยบิ กาแฟมาสองแกว้ แลว้ หยดุ นงิ่ สดุ ทา้ ยไดแ้ คก่ ลบั ตวั เอากาแฟสองแกว้ วางไวต้ อ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “เอาของเธอออกไป ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งเย็นชา เสนิ่ เฉียว： “ไมจ่ ําเป็ น นค่ี อื ของพจ่ี งิ ซอ้ื ใหค้ ณุ ” “มแี คแ่ กว้ หนง่ึ ใหฉ้ ัน ” เสนิ่ เฉยี ว： “……นคี่ ณุ เป็ นเด็กหรอ！” เธอโกรธ เอาแกว้ ของตวั เองหยบิ มาแลว้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทดี่ า้ นหลังของเธอ : “ยก หา้ งสรรพสนิ คา้ ใหเ้ ธอแลว้ ประสทิ ธภิ าพก็ลดลงอยา่ งสนิ้ เชงิ ”

เสน่ิ เฉยี ว： “ฉันรู ้ ไมต่ อ้ งใหค้ ณุ มาเตอื น ฉันกําลงั คดิ หาวธิ ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ： “คดิ วธิ ใี หป้ ระสทิ ธภิ าพลดลงไปอกี หรอ? ” เสน่ิ เฉียวกํามอื แน่น หนั หนา้ ไปจอ้ งตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งเยาะเยย้ ฉันแบบน้ี ชว่ งนฉ้ี ันกําลังเรยี นรกู ้ บั พ่ี จงิ อยา่ ขยนั ขนั แข็ง ถา้ หากคณุ คดิ วา่ ฉันไมม่ คี ณุ สมบตั กิ บั งานนี้ งัน้ คณุ สามารถเอาสญั ญากลับไป ฉันจะยกมันใหด้ ว้ ยสองมอื เลย ไมผ่ ดิ นัดแน่นอน! ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งทเี่ ธอ วา่ เธอสองประโยคก็จะเอาของคนื ไปใหเ้ ขา นานขนาดนนี้ สิ ยั ของเธอกย็ งั ไมเ่ คย่ี วกรําอกี หรอ ยังคงโผงผาง เหมอื นกบั ลา เห็นเขาไมพ่ ดู อะไรแลว้ เสนิ่ เฉียวก็ขเี้ กยี จจะสนใจเขาแลว้ ตอนพจี่ งิ มาแลว้ บรรยากาศทนี่ ่นี ง่ิ มาก ใครก็ไมพ่ ดู ไมจ่ า สายตาเธอมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสนิ่ เฉยี วครัง้ หนง่ึ แลว้ ยกมมุ ปาก: “พดู สิ คนื นอี้ ยากไปกนิ ขา้ วดว้ ยกนั ไหม? ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วใจเตน้ มมุ ตามองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ

ถา้ หากสามารถออกไปกนิ ขา้ วดว้ ยกนั ได ้ หรอื วา่ สามารถทําให ้ บรรยากาศระหวา่ งเธอและเยโ่ มเ่ ซนิ สงบลงได ้ ถงึ เวลาเธอก็จะ อธบิ ายเรอื่ งวันนัน้ กบั เขาไดไ้ ง? ถงึ แมจ้ ะหลายวันผา่ นมา แต่ เสน่ิ เฉยี วยังคงครนุ่ คดิ อยู่ ถงึ แมค้ ําพดู พวกนัน้ ……มันจะเกนิ ไป มาก หลงั จากนัน้ นานเธอก็ยังรสู ้ กึ วา่ คําพดู เหลา่ นัน้ เกนิ ไปมาก เพราะฉะนัน้ พจ่ี งิ พดู ขน้ึ มาวา่ อยากกนิ ขา้ วดว้ ยกนั ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ วา่ เป็ นขอ้ เสนอทด่ี ี สายตาเธอมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งมคี วามหวงั เสยี งทเ่ี ย็นชา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงั ขนึ้ ตอนน้ี “ไมต่ อ้ ง” เขาปฏเิ สธตรงๆ เลย เสน่ิ เฉียวตกใจ ในสายตาคอ่ นขา้ งผดิ หวงั พจ่ี งิ กลอกตาไปมา “ทําไมปฏเิ สธละ่ ? โมเ่ ซนิ ไปดว้ ยกนั เถอะ เสนิ่ เฉียวก็มา ” พดู จบ พจี่ งิ ผลกั เสนิ่ เฉยี วครัง้ หนงึ่ : “ใชไ่ หมเสยิ่ เฉียว? ”

เขากป็ ฏเิ สธแลว้ เสนิ่ เฉียวตอบกลบั งา่ ยๆ : “แลว้ แตเ่ ถอะ” นํ้าเสยี งเฉยๆ ราวกบั ไมไ่ ดส้ นใจ ทจี่ รงิ เธอผดิ หวงั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ป เกยี่ วอะไรกบั เธอละ่ ? เธอ ทําไมตอ้ งมาครนุ่ คดิ อยแู่ บบนี้ ใหเ้ ขาโกรธใหต้ ายไปเลย อกี อยา่ งคําพดู พวกน้ีเขา้ หเู ยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เธอไมส่ นใจหรอกวา่ เธอจะออกไปกนิ ขา้ วกบั ตวั เองหรอื ไม่ บางทที คี่ ําขอทพี่ จี่ งิ ขอ สําหรับเธออาจจะเป็ นการบงั คบั สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ ตวั เย็นเฉยี บ และรนุ แรงมากขนึ้ หลังจากนัน้ ไมน่ านกม็ เี สยี งหวั เราะคกิ คกั ขน้ึ มา พจ่ี งิ : “….. จะไมไ่ ปกนั จรงิ หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสน่ิ เฉยี วไมม่ กี ารตอบสนอง พจ่ี งิ คดิ วา่ ตวั เองทําดี ไมไ่ ดด้ ี เลยตอบไปประโยคนงึ : “โอเค งัน้ ฉันไปเอง” เสน่ิ เฉยี วอยกู่ ็เรม่ิ ลําคานแลว้ แลว้ กย็ นื ขนึ้ : “ฉันนัดกบั เพอื่ นไว ้ วา่ จะออกไปขา้ งนอก ฉันไปกอ่ นละ ” พดู จบไมร่ อการตอบสนองของสองคน กเ็ ดนิ จากไปจากหอ้ ง ทํางานเลย

ในหอ้ งทํางานเหลอื แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กบั พจี่ งิ พจ่ี งิ รสู ้ กึ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ที่ ลมหายใจจะผันผวนมากขน้ึ ทนไมไ่ หวดม่ื กาแฟไปอกึ หนง่ึ แลว้ ชาํ เลอื งมองเขา : “โมเ่ ซนิ พวกเธอเรอ่ื งอะไรกนั ? ทะเลาะ กนั หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ใชส้ ายตาทเี่ ย็นชาชาํ เลอื งมองเธอ แลว้ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร พจ่ี งิ กลบั เมม้ รมิ ฝี ปากดว้ ยความภาคภมู ใิ จ : “ดแู ลว้ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งพวกเธอจะดกี วา่ ทฉี่ ันคดิ ไวน้ ะ~ ” เสยี งเพยี งแผว่ ลง เยโ่ มเ่ ซนิ เพยี งแคห่ มนุ ลอ้ ของวลี แชรแ์ ลว้ ออกไป พจ่ี งิ ：“……” เธอทําอะไรผดิ ? ตอนท่ี 169 พบโอกาส ตอนเสนิ่ เฉียวมาถงึ ชนั้ ลา่ ง เห็นรถของเยโ่ มเ่ ซนิ เซยี วซเู่ ห็นเธอ ยงั ทักทายเธอ

“ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ！” เสนิ่ เฉยี วทจ่ี รงิ ก็ยงั เกรงใจเธอ แตต่ อนนเี้ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ กําลัง อยรู่ ะหวา่ งสงครามเย็น ตอนนเี้ ห็นเซยี วซกู่ ็มสี หี นา้ ไมด่ เี ทา่ ไหร่ ฉันแคเ่ หลอื บมองเขา ครา่ วๆ แลว้ กม็ องกลบั ไป จากนัน้ ออ้ มเขาแลว้ ก็ไป เซยี วซกู่ มุ ขมบั เขาทําอะไรผดิ ? หลงั จากนัน้ ไมน่ าน เยโ่ มเ่ ซนิ กล็ งมา เซยี วซยู่ ม้ิ ตอ้ นรับเขา สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ขนาดมองกไ็ มม่ องเขาสกั ตา เดนิ ผา่ นเขาไป หรอื วา่ สองคนนเ้ี จอหนา้ แลว้ ทะเลาะกนั แลว้ ? วนั ทส่ี อง เสน่ิ เฉยี วหยดุ งานไปโรงพยาบาลตรวจสขุ ภาพ ไดผ้ ลแลว้ หมอบอกเธอตําแหน่งของทารกในครรภไ์ มม่ ่ันคง บอกใหเ้ ธอพักผอ่ นมากเยอะๆ อยา่ ทํางานหนัก เสนิ่ เฉียวจําไวจ้ ากนัน้ เกบ็ ผลการตรวจแลว้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก เดนิ มาถงึ ขา้ งนอก ทนั ใดนัน้้ เสน่ิ เฉียวก็เจอรปู รา่ งทค่ี นุ ้ ๆ ดอู ยา่ ง ละเอยี ด นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะเป็ นซจู ว่ิ บรษิ ัทตระกลู หาน นั่นไมใ่ ช่

เลขาของหานชงิ หรอ? คดิ ถงึ เมอื่ กอ่ นพวกเธอกนิ ขา้ วบนโตะ๊ เดยี วกนั เสน่ิ เฉียวยง่ิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองตอ้ งไปทักทายถงึ จะดี เสน่ิ เฉยี วไปตบไหลซ่ จู ว่ิ ซจู ว่ิ หนั กลบั ไป “เสนิ่ …..เฉยี ว” “ใชเ่ ธอจรงิ ๆ อะ่ เลขาซู ” เสนิ่ เฉยี วทําใหเ้ ธอมรี อยยม้ิ ออกมา “เธอมาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ งั ไง? ไมค่ อ่ ยสบายหรอ? ” เห็นเสนิ่ เฉียว ซจู ว่ิ ตกใจมาก แตย่ ังไงเร็วๆ นเี้ ธอก็สบื หาขอ้ มลู ของเสนิ่ เฉียวมาตลอด จนถงึ ตอนนเี้ ห็นเธอปรากฏตวั ตอ่ หนา้ ตวั เองความรสู ้ กึ นชี้ า่ งพเิ ศษมากจรงิ ๆ “ไมใ่ ชฉ่ ัน ” ซจู ว่ิ คอ่ ยๆ ยมิ้ : “คอื ประธานหาน” ซจู วิ่ นกึ ไมอ่ อกวา่ หานชงิ คดิ ยงั ไงกบั เสน่ิ เฉยี ว ถงึ ใหเ้ ธอไปสบื ขอ้ มลู ของเสน่ิ เฉียว แตว่ า่ ประธานหานกลบั ไมไ่ ดม้ จี ดุ ประสงค์ อะไร เห็นทา่ ทางทเี่ ขาทํากบั เสนิ่ เฉยี วก็คอ่ นขา้ งอดึ อดั แตก่ ็ เหมอื นอารมณไ์ มใ่ ชแ่ ฟน

นอกจากความรักระหวา่ งชายหญงิ …….หานชงิ ทําไมถงึ ทํา ทา่ ทางอดึ อดั ขนาดนี้ ไมง่ ัน้ เพยี งเพราะเธอคอื เพอ่ื นของหานเส่ โยว? แตก่ ็ไมเ่ ห็นเขาสนใจนอ้ งตวั เองขนาดนัน้ อะ่ …… ไมม่ เี หตผุ ล ไมม่ เี หตผุ ลเอามากๆ! ซจู ว่ิ เดาตงั้ นานกไ็ มไ่ ดค้ ําตอบ หรอื วา่ …….วนั นเี้ สน่ิ เฉียว สามารถใหค้ ําตอบกบั ตวั เองไดแ้ ลว้ “ประธานหาน？ เสนิ่ เฉยี วคอ่ นขา้ งประหลาดใจ “เขากอ็ ย”ู่ “อมื ประธานหานไมค่ อ่ ยสบาย มาตรวจๆ ดู ฉันกําลงั จะไปเอา ยาใหเ้ ขา” “โอ ้ ” เสน่ิ เฉยี วคดิ ถงึ อะไร : “ประธานหานของพวกเธอทํางาน ขยันมากไปแลว้ กต็ อ้ งใหเ้ ขาระวงั สขุ ภาพหน่อย” ไดย้ นิ แลว้ ซจู วิ่ คอ่ ยๆ หวั เราะ : “ถา้ หากคําพดู พวกนปี้ ระธาน หานสามารถไดย้ นิ จากปากคณุ หนูเสนิ่ พดู เอง ตอ้ งดใี จมากแน่ เลย” “อะไร? ” เสนิ่ เฉียวอง้ึ ไปสกั พัก คดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ แลว้

“ไมม่ อี ะไร ประธานหานก็ตกใจ คณุ ไปทกั ทายกบั ฉันสกั หน่อย เถอะ ” พดู จบก็ไมร่ อเสน่ิ เฉียวตอบสนองกลับมา ซจู วิ่ กจ็ งู มอื เธอเดนิ ออกไปขา้ งนอก เสนิ่ เฉยี วใหเ้ ธอนําพาตวั เองไปขา้ งหนา้ จน ตอนถงึ รถเสนิ่ เฉียวถงึ ตอบสนองกลับมา ซจู ว่ิ เคาะหนา้ ตา่ งรถ หนา้ ตา่ งรถสนั่ สกั พัก หานชงิ ดวงตาทลี่ กึ สบเขา้ กบั ใบหนา้ ของเธอ “ประธานหาน ฉันบงั เอญิ เจอกบั คณุ หนูเสนิ่ อยากใหเ้ ธอน่ังรถ ตากลมของพวกเราสกั ครัง้ ? ” พดู จบ ซจู ว่ิ รสู ้ กึ ถงึ สายตาของหานชงิ ดเุ ดอื ดนดิ หน่อย ดเู หมอื น จะตําหนเิ ธอสําหรับความคดิ เห็นของเธอเอง ซจู ว่ิ เอวคอ่ ยๆ กม้ ลง ไมก่ ลา้ พดู อะไร เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ ถงึ การบงั คบั เธอมองซจู ว่ิ อยา่ งอดึ อดั แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งตํา่ ๆ : “ฉันกแ็ คม่ าดเู ฉยๆ ฉันยังมธี รุ ะใหไ้ ปทําอกี ก็ คอื ไมน่ ั่งรถตากอากาศของประธานหานแลว้ ไปกอ่ นนะ” “ขนึ้ รถเถอะ”

เสน่ิ เฉยี วกําลงั หนั ตวั กลบั ไป แตเ่ สยี งทเ่ี ย็นชาของหานชงิ ก็ดงั ขนึ้ มา กา้ วเทา้ ของเธอก็หยดุ ลง แลว้ กม็ องหนา้ เขาอยา่ ง ประหลาดใจ ไมร่ วู ้ า่ เขาจะทําอะไรกนั แน่ เห็นๆ อยวู่ า่ หนงึ่ วนิ าทกี อ่ นหนา้ นเี้ ขายังมที า่ ทางทจ่ี รงิ จังมาก เสน่ิ เฉยี วไมอ่ ยากใหม้ าพัวพันดว้ ย แตว่ า่ วนิ าทตี อ่ มา……เขา กลบั เรยี กเธอขนึ้ รถ ซจู วิ่ รวู ้ า่ ตัวเองเดาความคดิ ของหานชงิ ถกู กม้ หนา้ ลงแลว้ ใบหนา้ กป็ รากฏรอยยมิ้ จางๆ แลว้ ก็เรง่ เสนิ่ เฉยี วทยี่ นื โงๆ่ อยู่ ตรงนัน้ “รบี ขน้ึ รถเถอะคะ่ คณุ หนูเสนิ่ ” เธอเปิดประตรู ถใหเ้ สนิ่ เฉยี ว ผา่ นไปนานกวา่ เสนิ่ เฉียวจะตงั้ สติ ได ้ กําลงั คดิ อยากจะโบกมอื บอกปัด แตก่ ็เห็นใบหนา้ ทเี่ ย็นชา ของหานชงิ “เร็วหน่อย” ซจู วิ่ รวู ้ า่ นคี่ อื ลางบอกเหตกุ อ่ นโกรธของหานชงิ ไมก่ ลา้ ชกั ชา้ ผลกั เสนิ่ เฉียวเขา้ ไปในรถ เสน่ิ เฉียว：“……” ตมู !

“ออกรถ” รถออกจากโรงพยาบาล อกี อยา่ งเสนิ่ เฉียวทถี่ กู ผลักเขา้ รถมนึ งง นเ่ี ธอนับวา่ นักรถตากลมแลว้ หรอ? ถงึ แมเ้ ธอไมร่ วู ้ า่ พวกเขาจะไปทไ่ี หน แอรใ์ นรถยนตเ์ ปิดตํา่ มาก เสน่ิ เฉียวเขา้ ไปแปบเดยี วก็รสู ้ กึ หนาว แลว้ เธอยังใสเ่ สอื้ แขนกดุ อกี ทนไมไ่ หวยน่ื มอื ไปลบู ๆ แขน ตวั เอง รา่ งกายหดไปหมด หานชงิ สายตามองมาทหี่ นา้ เธอ เสนิ่ เฉียวทันใดนัน้ ก็เหมอื นน่ังอยบู่ นหมดุ และเข็ม สายตาของผชู ้ ายคนนดี้ รู นุ แรงเกนิ ไป เวลาทจ่ี อ้ งไปทเี่ ธอราว กบั พช่ี าย ทําใหค้ นรสู ้ กึ ไมโ่ กรธ เขาเรยี กสายตากลบั ไป น้ําเสยี งเย็นชา : “เรง่ ความเย็นของ แอรใ์ หส้ งู ขนึ้ ”

คนขบั รถรับคําสง่ั รบี เรง่ อณุ หภมู ขิ องแอรข์ น้ึ ซจู วิ่ ทอี่ ยอู่ กี ขา้ ง ปกตอิ ะไรพวกนจี้ ะอยใู่ นสายตา ในใจเซอรไ์ พรม์ าก เมอ่ื ไหรก่ นั ทหี่ านชงิ สงั เกตเห็นอารมณ์ของเขา? ทัง้ หมดไมใ่ ชเ่ พราะเป็ นหว่ งความรสู ้ กึ ของเขาหรอ? ดแู ลว้ เสน่ิ เฉยี วสําคญั มากจรงิ ๆ กพ็ อแลว้ “ไปไหน? ” หานชงิ ถามขนึ้ มา เสน่ิ เฉยี วกําลงั อง้ึ ๆ อยู่ ถกู เขา ถามแบบนส้ี กั พักถงึ ตอบสนองกลบั มา ทจี่ รงิ เธออยากพดู วา่ กลบั บา้ น แตค่ ดิ ๆ ดแู ลว้ ทางเสน้ นจี้ ะกลบั บา้ นตระกลู เยม่ นั คนละทาง เธอไดแ้ ตพ่ ดู วา่ : “ฉันจะไปลงรถท่ี ปากทางขา้ งหนา้ ” หานชงิ ขมวดควิ้ ไมม่ คี วามสขุ เล็กนอ้ ย : “ไมบ่ รษิ ัทตระกลู เย?่ ” เสน่ิ เฉียว：“……ใช่ ” ไมม่ ที างอน่ื เธอไดแ้ ตพ่ ดู แบบนแ้ี ลว้ “เหอะ ” หานชงิ หวั เราะแหง้ : “วันนเี้ ธอใสช่ ดุ สบายๆ ตอนนเ้ี ธอ ไดน้ ั่งรถตากลมแลว้ เพยี งแคเ่ ธอบอกจดุ หมายของเธอ ”

“ใชแ่ ลว้ คณุ หนูเสน่ิ ไมเ่ ป็ นไรหรอก ยงั ไงวนั นปี้ ระธานหานของ พวกเราก็ลางานแลว้ ” เสนิ่ เฉียว: “…..โอเค งัน้ รบกวนพวกคณุ ไปสง่ ฉันที่ หา้ งสรรพสนิ คา้ ทถ่ี นนสวหี ยนิ่ ทน่ี ั่น ฉันมธี รุ ะทนี่ ั่น” ซจู วิ่ สายตาเขาหนั มา “ทน่ี ่ันเป็ นอตุ สาหกรรมของตระกลู เย่ เธอ…… ” หานชงิ มองไปทซี่ จู ว่ิ เธอเลยรบี เงยี บลง “ไปถนนสวหี ยนิ่ ” “ไดค้ รับ นายหาน” คนขบั รถเปลยี่ นเสน้ ทาง เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก มองไปทห่ี านชงิ อยา่ งซาบซง้ึ : “ขอบคณุ ประธานหาน” หานชงิ รมิ ฝี ปากเรมิ่ ขยบั ราวกบั อยากพดู อะไร ในทส่ี ดุ ก็มา บรรจบกนั และหลงั จากนัน้ ครหู่ นง่ึ เขากถ็ าม : “คณุ หนูเสน่ิ อยู่ ใกลก้ บั เสโ่ ยว? ”

พดู ถงึ หานเสโ่ ยว เสนิ่ เฉยี วพง่ึ รสู ้ กึ วา่ เธอกบั หานเสโ่ ยวหา่ งกนั ไมไ่ ดไ้ กลเลย ใบหนา้ กเ็ ปลย่ี นเป็ นออ่ นโยนอยหู่ ลายนาที “อมื พวกเราเป็ นเพอ่ื นสนทิ ” เพอื่ นสนทิ ? หานชงิ คอ่ ยๆ หลส่ี ายตา : “สนทิ กนั ขนาดไหน? แลกเปลยี่ นความลับกนั ? ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉียวตกใจ คดิ ไมถ่ งึ วา่ หานชงิ ทําไมตอ้ งถาม คําถามแบบนี้ แตว่ า่ ถา้ คดิ ในมมุ ของเขาทเ่ี ป็ นหว่ งนอ้ งสาวของ ตวั เองก็ไมแ่ น่ ก็พยักหนา้ : “อมื พวกเราถงึ ขนั้ สามารถ แลกเปลย่ี นความลับตอ่ กนั ประธานหาน ฉันรวู ้ า่ ในภายหลัง เส่ โยวถงึ จะถกู ยอมรับเป็ นนอ้ งสาวทบี่ า้ นตระกลู หาน เธอเมอื่ กอ่ น นัน้ ……ไดร้ ับความยากลําบากมามากแลว้ ” ตอนท่ี 170 ไมไ่ ดส้ นใจเธอ เสน่ิ เฉียวเคยไดย้ นิ หานเสโ่ ยวพดู ถงึ เรอื่ งของพใี่ หญข่ องเธอ ใน คําพดู ของเธอแสดงใหเ้ ห็นวา่ พใ่ี หญข่ องเธอเย็นชากบั เธอมาก ชอบกงั วลวา่ เธอเป็ นนอ้ งคนสดุ ทา้ ยทพี่ จี่ ะนกึ ถงึ ดงั นัน้ กเ็ ลย ไมไ่ ดร้ ับความสําคญั

ตอนนัน้ เสนิ่ เฉียวยังเคยปลอบหานเสโ่ ยวอยเู่ ลย หลังจากนัน้ ก็ ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั หานเสโ่ ยว เธออารมณ์ฉุนเฉียวงา่ ยอยา่ ง แปลกประหลาด ตอนนัน้ หานชงิ ถามขน้ึ มา ในฐานะทเี่ สน่ิ เฉียวเป็ นเพอื่ นสนทิ ของหานเสโ่ ยว กอ็ ยากจะพดู แทนเธอเป็ นธรรมดา ดวงตาของหานชงิ ลกึ ซงึ้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย ไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ของเธอ ตอ่ มา เขาถามเธอ “ถา้ ยงั งัน้ คณุ ก็รเู ้ รอ่ื งของเธอทกุ เรอ่ื งเลย หรอ? เรอ่ื งของคณุ เธอกร็ หู ้ มดเหมอื นกนั ? ” ถงึ แมเ้ สนิ่ เฉยี วจะไมเ่ ขา้ ใจวา่ คําถามนม้ี นั หมายความวา่ อะไร แตก่ พ็ ยกั หนา้ เธอกบั หานเสโ่ ยวไมไ่ ดแ้ บง่ เรอื่ งเธอกบั ฉันอยแู่ ลว้ ในรถเขา้ สคู่ วามเงยี บอกี ครัง้ หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เสน่ิ เฉยี ว เองก็ไมร่ จู ้ ะพดู อะไรกบั ฝ่ ายตรงขา้ มเหมอื นกนั เป็ นแบบนต้ี ลอดทัง้ ทางจนถงึ ทหี่ มาย ตอนทรี่ ถจอดลงนัน้ เสนิ่ เฉียวมองออกไปดา้ นนอก แลว้ ก็กลา่ วขอบคณุ หานชงิ “

ขอบคณุ ประธานหานนะคะทใี่ หฉ้ ันตดิ รถมาดว้ ย ฉันไปกอ่ นนะ คะ” หลังจากเสน่ิ เฉยี วพดู จบก็เปิดประตรู ถ ตอนทกี่ ม้ หวั กําลังจะลง จากรถนัน้ จๆู่ หานชงิ กลับเรยี กชอื่ ของเธอไว ้ “คณุ หนูเสนิ่ เพม่ิ เพอ่ื นในวแี ชทไดม้ ัย้ ครับ? ” คําถามของหานชงิ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวหยดุ การกระทําในทันที แม ้ แตซ่ จู วิ่ ทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งยงั อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเบกิ ตาโพลงออกมา เธอ อยกู่ บั หานชงิ มาตงั้ หลายปี เคยเห็นเขาใชแ้ อปพลเิ คชนั อยา่ งวี แชททไี่ หนกนั ? ” ตอนนกี้ ลบั มาใชโ้ ซเชยี ลแอปพลเิ คชนั เพราะวา่ คณุ หนูเสน่ิ เขา ใชเ้ ป็ นงัน้ หรอ? เสน่ิ เฉียวคาดไมถ่ งึ วา่ จๆู่ หานชงิ จะ……ผา่ นไปนานถงึ ตงั้ สตไิ ด ้ เขาอาจจะอยากถามตวั เธอเองเกย่ี วกบั นอ้ งสาวของเขาใชม่ ยั้ ? ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ บอกเลขวแี ชทของตวั เอง ใครจะไปคดิ วา่ จๆู่ หานชงิ จะสง่ โทรศพั ทม์ าให ้ “ชว่ ยแอดใหผ้ มหน่อย” “……”เสนิ่ เฉียวไดแ้ ตร่ ับมา โทรศพั ทข์ องเขาเย็นชดั เสน่ิ เฉียว เห็นวา่ จรงิ ๆ แลว้ บญั ชผี ใู ้ ชข้ องเขานพ้ี งึ่ สมคั รใหม่ เธอไมก่ ลา้ ดู

อะไรเยอะ กลัววา่ จะไปเห็นอะไรในโทรศพั ทเ์ ขาทไี่ มค่ วรจะเห็น เขา้ ดงั นัน้ ก็เลยใสไ่ อดวี แี ชทของตวั เอง หลังจากเพม่ิ เพอ่ื น เสร็จแลว้ กส็ ง่ คนื ใหห้ านชงิ “เสร็จแลว้ คะ่ ประธานหาน” “อมื ” หานชงิ พยักหนา้ แลว้ ก็เก็บโทรศพั ท์ “ถา้ ยงั งัน้ ……ฉันไปกอ่ นนะคะ วันนต้ี อ้ งขอบคณุ มาก” ตอนน้ี เองเสนิ่ เฉียวถงึ ออกมาไดอ้ ยา่ งราบรน่ื หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉยี วไปแลว้ ซจู ว่ิ ก็จอ้ งหานชงิ อยนู่ านมาก อยากจะพดู อะไรบางอยา่ งแตก่ ็ไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา “มปี ัญหาอะไร? ” หานชงิ มองเธอ ซจู ว่ิ ตงั้ สตกิ ลบั มา กระแอมเล็กนอ้ ย “ประธานหาน คณุ ใชว้ แี ชท เป็ นหรอคะ? ” หานชงิ นงิ่ ไป หลังจากนัน้ กม็ องหนา้ เธอดว้ ยสายตาเย็นชา “กําลงั ศกึ ษาอย”ู่ ซจู ว่ิ ：“……ตอ้ งการใหฉ้ ันชว่ ยสอนอะไรมยั้ คะ? ”

“ไมต่ อ้ ง พนื้ ฐานฉันพอใชไ้ ดอ้ ย”ู่ หลังจากหานชงิ พดู จบกไ็ มส่ นใจซจู ว่ิ อกี เอนหลังและหลับตา พักผอ่ น ซจู วิ่ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เธอไดแ้ ตส่ งสยั อยใู่ นใจ ทา่ ทางทหี่ านชงิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เสน่ิ เฉยี วนัน้ แปลกมาก สายตาของเขาไมเ่ คยละจากเสน่ิ เฉียวเลยน่ันคอื เรอ่ื งจรงิ แตว่ า่ สายตาทเ่ี ขามองเสน่ิ เฉียวนัน้ ไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ ชายหญงิ เลยสกั นดิ เธอไมเ่ ขา้ ใจเลยวา่ สรปุ แลว้ มันเรอ่ื งอะไร กนั แน่ อกี หลายวนั ผา่ นไป เสน่ิ เฉียวกเ็ รมิ่ คนุ ้ เคยกบั งานบรหิ าร หา้ งสรรพสนิ คา้ ขน้ึ มากเรอื่ ยๆ งานเลย้ี งประจําปีของบรษิ ัท ตระกลู เยก่ ็ใกลเ้ ขา้ มาเรอื่ ยๆ พนักงานบรษิ ัทกเ็ รม่ิ เตรยี มการ แลว้ แผนกท่วั ไปของเธอก็ตอ้ งชว่ ยอยแู่ ลว้ เป็ นเรอื่ งธรรมดา ตอนนส้ี ถานทจี่ ัดงานมงี านคอ่ นขา้ งหนัก ก็จะเลอื กคนจาก แผนกบางคนมาชว่ ยเหลอื เพราะวา่ กอ่ นหนา้ นเี้ สน่ิ เฉยี วทําใหส้ วเี่ ลยี่ วไมพ่ อใจ เพราะฉะนัน้ แน่นอนวา่ ตอ้ งมชี อ่ื เธออยใู่ นนัน้ แลว้ ก็ยังมกี าว หยนุ และชยุ หมน่ิ ลด่ี ว้ ย

ตอนทไี่ ปถงึ ทจี่ ัดงานนัน้ พนักงานก็เรยี กใหพ้ วกเธอไปสบู ลกู โป่ ง ถงึ แมว้ า่ ทัง้ สามคนจะอยใู่ นแผนกเดยี วกนั แตว่ า่ กาว หยนุ กบั ชยุ หมนิ่ ลร่ี วมตวั กนั แลว้ ก็ทงิ้ เสนิ่ เฉียวไวอ้ กี ดา้ นหนงึ่ “สวเี่ ลย่ี วนจี่ รงิ ๆ เลย ทําไมเขาถงึ ไมเ่ ห็นแกห่ นา้ ของพเ่ี ฉียงเวย แลว้ กด็ แู ลพวกเราใหด้ หี น่อย? นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะเรยี กพวกเรา มาทํางานหนักอกี สรปุ แลว้ เขาคดิ อะไรกนั แน่? ” ชยุ หมน่ิ ลสี่ บู ลกู โป่ งไปดว้ ย แลว้ กบ็ น่ อยา่ งหดหไู่ ปดว้ ย กาวหยนุ เมม้ ปาก ชาํ เลอื งมองเสน่ิ เฉียวทอี่ ยไู่ มไ่ กลนัก เธออยู่ ตวั คนเดยี ว แตพ่ วกเธอกลบั มารวมอยดู่ ว้ ยกนั พอคดิ แบบน้ี กาวหยนุ ก็ยกรมิ ฝี ปากขนึ้ “บางที ไมแ่ น่วา่ สวี่ เลย่ี วอาจจะจงใจก็ไดน้ ะ” “จงใจจรงิ ๆ หรอ? ไอเ้ ลวน!ี่ ” ”ชยุ หมนิ่ ลโี่ กรธจนทบุ อยา่ งแรง แตว่ า่ ลกู โป่ งนัน้ เตมิ ลมเต็มแลว้ พอโดนทบุ กล็ อยออกไป ก็เลย ไมส่ ามารถระบายอารมณไ์ ด ้ กาวหยนุ กลบั หวั เราะออกมาอยา่ งเย็นชา “เธอจะรบี โกรธไป ทําไมกนั ? ตอนนพ้ี วกเราก็รวมกลมุ่ กนั อยไู่ มใ่ ชห่ รอ? ”

“รวมกลมุ่ กนั แลว้ ยงั ไง? นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะใหพ้ วกเรามาทําเรอื่ ง ทไ่ี มส่ ําคญั อะไรแบบนเ้ี ลย ฉันโกรธจะตายอยแู่ ลว้ สวเ่ี ลยี่ วบา้ ไปแลว้ จรงิ ๆ เดย๋ี วกลับไปฉันจะฟ้องพเี่ ฉยี งเวย” “ชยุ หมนิ่ ล่ี สมองของเธองอกทเี่ ทา้ หรอื ยงั ไง ทฉ่ี ันพดู เธอ ไมไ่ ดย้ นิ หรอ? สวเี่ ลย่ี วเลอื กเฉียวใหม้ าทน่ี ่ี แลว้ ก็เลอื กพวกเรา มา กเ็ พราะวา่ จงใจจะใหพ้ วกเรา……จัดการเธอหน่อยไง” ชยุ หมน่ิ ล：ี่ ”หา? ” “หาอะไรกนั ? เธอโงห่ รอื ยังไง แคน่ กี้ ไ็ มเ่ ขา้ ใจหรอ? สวเี่ ลยี่ ว ฟังคําพดู ของพเ่ี ฉียงเวยแลว้ ก็มอบโอกาสใหพ้ วกเรานไี่ ง” พอไดย้ นิ กาวหยนุ อธบิ ายแบบนี้ ชยุ หมนิ่ ลกี่ ส็ ามารถตงั้ สตไิ ด ้ “ทแ่ี ทก้ ็แบบนเ้ี อง งัน้ พวกเราใชโ้ อกาสนใี้ นการจัดการเธอดมี ัย้ ? ” “ไมต่ อ้ งรบี ไปหรอก กวา่ จะถงึ งานเลย้ี งประจําปีกเ็ หลอื เวลาอกี ตงั้ ครง่ึ เดอื นแหนะ เราจะไดจ้ ัดใหเ้ ธอชดุ ใหญ่ ใหเ้ ธอไดร้ วู ้ า่ …… พวกเราไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะมาย่ัวยไุ ด”้ ชยุ หมนิ่ ลพี่ อไดย้ นิ วา่ จะไดแ้ กแ้ คน้ เสน่ิ เฉียว กร็ สู ้ กึ ตน่ื เตน้ มาก กาวหยนุ นัน้ เป็ นคนทม่ี องไปทางดา้ นหนา้ เทา่ นัน้

เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว แป๊ บเดยี วกผ็ า่ นไปอาทติ ยห์ นงึ่ แลว้ เพราะวา่ ไปชว่ ยงาน ทกุ วนั ไมใ่ ชแ่ คต่ อ้ งไปชว่ ยงาน บางทกี ็ ตอ้ งออกแดดดว้ ย กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลดี่ ําขนึ้ แตเ่ สน่ิ เฉียว กลับไมด่ ําขน้ึ เลย ผวิ ทข่ี าวและออ่ นโยนเป็ นทน่ี ่าอจิ ฉา กาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ลอี่ จิ ฉามาก และในใจของสวเี่ ลยี่ วแลว้ นัน้ เมอื่ เอาพวกเธอทัง้ สามคนมา เปรยี บเทยี บกนั ก็ยงั รสู ้ กึ วา่ สนิ่ เฉียวเป็ นของทหี่ ายาก ทําใหใ้ น ใจของเธอยง่ิ คดิ ทอี่ ยากจะกอ่ การรา้ ยมากยง่ิ ๆ ขน้ึ ไปอกี ดงั นัน้ เขาก็เลยอา้ งเรอื่ งแผนเรง่ เรยี กเสน่ิ เฉยี วมาจากสถานท่ี จัดงาน “เสย่ี วเสนิ่ ชว่ งนเ้ี หนือ่ ยมากมัย้ ? ” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเย็นชา “ยงั ดอี ยคู่ ะ่ ” สวเ่ี ลยี่ วกา้ วขนึ้ มาดา้ นหนา้ สองกา้ ว แลว้ กย็ น่ื มอื ไปตบไหลเ่ ธอ แตว่ า่ มอื ยังไมท่ ันจะแตะโดนเธอ เสนิ่ เฉียวกถ็ อยหลังไปสอง กา้ ว “หวั หนา้ คะ เรยี กฉันมามธี รุ ะอะไรรเึ ปลา่ ? ”

“กไ็ มไ่ ดม้ เี รอื่ งอะไรหรอก ก็แคอ่ ยากจะมาดเู ธอหน่อย วา่ เหนอ่ื ยมยั้ ถา้ เกดิ วา่ เหนอ่ื ยเกนิ ไปละ่ ก็ เธอสามารถขอรอ้ งฉัน ไดน้ ะ หวั หนา้ ……สามารถใหเ้ ธอกลบั ไปไดน้ ะ” เสน่ิ เฉียว：“……ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ฉันอยทู่ นี่ สี่ บายดมี ากๆ ” ทแี่ ทเ้ ขาก็ยงั ไมย่ อมแพ ้ สวเี่ ลย่ี วองึ้ ไป หลงั จากนัน้ กถ็ อนหายใจอยา่ งหมดหนทางแลว้ ก็ สา่ ยหวั “เสย่ี วเสนิ่ ฉันเห็นผหู ้ ญงิ ทเ่ี ขม้ แข็งอยา่ งเธอมาเยอะ มาก แตว่ า่ มนั กแ็ คเ่ รม่ิ ตน้ เทา่ นัน้ การเหน็ดเหนอื่ ยเล็กๆ นอ้ ยๆ นเี้ ธออาจจะรสู ้ กึ วา่ ไมไ่ ดม้ อี ะไร แตว่ า่ อนาคตละ่ ? ถา้ เกดิ วา่ ตอ้ ง มารับความลําบากแบบนท้ี กุ วนั หรอื วา่ ยังลําบากกวา่ นสี้ บิ เทา่ รอ้ ยเทา่ จนถงึ ตอนนัน้ เธอจะยงั รับไหวมยั้ ? คนฉลาดคอื คนท่ี รจู ้ ักปรับตวั แทนทจี่ ะตอ้ งมาน่ังเสยี ใจกบั ความลําบากใน อนาคต ไมเ่ ทา่ ……ตอนนเี้ ธอไปกบั ฉันเถอะ” “หวั หนา้ สวพ่ี ดู ตลกแลว้ คะ่ คนเราก็ตอ้ งกา้ วสงู ขน้ึ ไปเรอ่ื ยๆ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะโดนลดตําแหน่ง แตว่ า่ ……ในใจของฉันกลบั อยู่ ในตําแหน่งสงู มาก สําหรับคณุ แลว้ ……ฉันไมไ่ ดส้ นใจจรงิ ๆ คะ่ ”

สหี นา้ ของสวเ่ี ลยี่ วเปลย่ี นไปทันที ชห้ี นา้ เธอดว้ ยความโกรธ “นี่ เธอยงั คงคดิ วา่ เธอยงั คงกลับไปอยตู่ ําแหน่งสงู ไดอ้ กี หรอ? เธอ เนย่ี นะ? ” ตอนที่ 171 เหตผุ ลทห่ี ลบหนา้ ฉนั คอื อะไร “ใช่ ฉันนแ่ี หละ” เสน่ิ เฉยี วเมม้ ปาก แววตาเย็นชาจอ้ งมองทส่ี ว่ี เลยี่ ว “ไมว่ า่ อนาคตฉันจะลําบากหรอื วา่ อะไร กไ็ มไ่ ดเ้ กยี่ วอะไร กบั ผอู ้ ํานวยการนคี่ ะ หวงั วา่ ตอ่ จากนผ้ี อู ้ ํานวยการจะไมม่ ายงุ่ กบั ฉันอกี บรษิ ัทของเรากม็ กี ฎใชไ่ หมคะ ระหวา่ งพนักงานหา้ มมี ความสมั พันธก์ นั ถา้ เกดิ วา่ ฉันจําไมผ่ ดิ ผอู ้ ํานวยการแตง่ งาน แลว้ ใชไ่ หมละคะ? ผชู ้ ายทแี่ ตง่ งานแลว้ แบบคณุ มายงุ่ วนุ่ วายกบั ผหู ้ ญงิ โสดอยา่ งฉัน ฉันสามารถทจ่ี ะฟ้องเบอ้ื งบนไดโ้ ดยตรง ถงึ ตอนนัน้ ……” แววตาของสวเี่ ลย่ี วเปลยี่ นเป็ นเกรยี้ วโกรธขน้ึ มา “คดิ ไมถ่ งึ เลยนะวา่ คณุ จะมพี รสวรรคใ์ นดา้ นการพดู ขนาดนี้ คณุ เคยคดิ บา้ งหรอื เปลา่ วา่ ตอนนคี้ ณุ อยใู่ นถนิ่ ของใคร? คณุ กลา้ จะ พดู กบั ผมแบบนี้ ไมก่ ลัววา่ ผมจะไลค่ ณุ ออกจากบรษิ ัทตระกลู เย่ เหรอ?”

“หวั หนา้ สวค่ี ณุ มอี ํานาจมากขนาดนัน้ ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ แถมยังไล่ คนออกจากบรษิ ัทตระกลู เยแ่ บบตามใจอกี ?” ไมไ่ ดร้ อใหเ้ สน่ิ เฉียวไดพ้ ดู เสยี งเย็นกด็ งั ขน้ึ มากอ่ น เสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งคนุ ้ หู ไมท่ ันไดร้ อใหเ้ ธอไดต้ อบรับ สวเ่ี ลย่ี ว กพ็ ดู ขนึ้ อยา่ งลกุ ลล้ี กุ ลน “รองประธานเย่ คณุ มาไดย้ ังไงครับ?” เยห่ ลนิ่ หาน? ไดย้ นิ ชอ่ื นี้ เสน่ิ เฉยี วกถ็ งึ กบั กม้ หวั อยากจะหลบหนา้ เขา ชว่ งนเี้ ธอคอยหลบหนา้ เยห่ ลนิ่ หานตลอดเวลา เวลาอยทู่ บ่ี รษิ ัท แคเ่ ห็นเขามาจากไกลๆเธอกแ็ อบแลว้ ตอนอยทู่ บี่ า้ นตระกลู เย่ ตอ้ งเจอหนา้ เขาบา้ ง เธอกท็ ําเป็ นไมเ่ ห็นเขาแลว้ กเ็ ดนิ เลย้ี วไป อกี ทาง ตอนนเี้ ขากลบั มาอยทู่ นี่ …่ี .. “สวเี่ ลย่ี ว เป็ นใครทใี่ หอ้ ํานาจคณุ ไลค่ นออก?” ถงึ เยห่ ลนิ่ หานจะเป็ นรองประธาน ในเวลาท่วั ไปเป็ นคนอบอนุ่ และมมี ารยาทกบั ทกุ ๆคน แตว่ า่ ถา้ เกดิ เขาจรงิ จังขนึ้ มา จะแรง กดดนั จากลกู หลานคนไหนของตระกลู เยก่ ็ไมไ่ ดผ้ ล

สวเี่ ลยี่ วโคง้ ตวั อยา่ งตกใจ พดู ขน้ึ มาเสยี งสนั่ ๆ “รองประธาน เย…่ .. ผม ผมแคเ่ ห็นเวลาเด็กคนนชี้ อบแอบองู ้ าน ผมโมโหก็ เลยพดู ใหเ้ ธอกลัวไปแบบนัน้ แหละครับ ไมไ่ ดค้ ดิ จะไลค่ นออก จรงิ หรอก” “อยา่ งนัน้ เหรอ?” เยห่ ลนิ่ หานมองเขานงิ่ ๆ “เป็ นเพราะเธอองู ้ าน หรอื เป็ นเพราะวา่ คณุ หลอกลอ่ เธอไมส่ ําเร็จก็เลยขเู่ ธอ?” หนา้ ผากของสวเี่ ลยี่ วเรม่ิ มเี หงอื่ ซมึ ออกมา เขาหวั เราะแหง้ ๆ “รองประธานเย่ พดู เลน่ ไปไดค้ รับ ผมจะไปหลอกลอ่ เธอได ้ ยังไงกนั ?” “คณุ คดิ วา่ ผมไมไ่ ดย้ นิ สงิ่ ทพ่ี วกคณุ พดู กนั เมอ่ื กอ้ี ยา่ งนัน้ เหรอ?” ครัง้ นส้ี วเ่ี ลย่ี วพดู ไมอ่ อก อยๆู่ ขาทงั้ สองขา้ งก็ไมม่ แี รงขนึ้ มา “รองประธานเย่ ครัง้ นเ้ี ป็ นผมทห่ี ลงผดิ ไปเองครับ ทา่ นชว่ ยยก โทษใหผ้ มสกั ครัง้ เถอะ” เห็นไดช้ ดั วา่ เยห่ ลน่ิ หานไมอ่ ยากจะพดู อะไรกบั เขาอกี ก็แคพ่ ดู เตอื นเสยี งแข็ง “คณุ ตงั้ ใจฟังผมใหด้ นี ะ ตอ่ ใหต้ อนนเ้ี ธอถกู ลด ตําแหน่งมาอยทู่ แี่ ผนกของคณุ แตว่ า่ เธอไมใ่ ชค่ นทคี่ ณุ จะแตะ ตอ้ งได ้ เขา้ ใจไหม?”

“ขะ…เขา้ ใจแลว้ ครับ” สวเ่ี ลย่ี วพยักหนา้ อยา่ งแรง “ไสหวั ออกไปไดแ้ ลว้ ” เป็ นครัง้ แรกทไี่ ดย้ นิ เยห่ ลนิ่ หานพดู คํา หยาบ ไดฟ้ ังเสนิ่ เฉียวก็ชะงักไป แลว้ มองใบหนา้ ดา้ นขา้ งของ เขาดว้ ยความชอ็ ก ในเวลาปกตดิ วงตาทม่ี ักจะมแี ววตาอบอนุ่ อยใู่ นนัน้ ตอนนกี้ ลับ เต็มไปดว้ ยความเย็นชา ดกู ร็ วู ้ า่ แตกตา่ งจากตอนปกตอิ ยา่ ง ชดั เจน มองไมอ่ อกเลยวา่ เป็ นคนคนเดยี วกนั เพราะฉะนัน้ คําพดู ทว่ี า่ คนเรามสี องดา้ นถกู ตอ้ งใชไ่ หม? เวลา ทว่ั ไปเยห่ ลนิ่ หานออ่ นโยนกบั คนอน่ื เสมอ แตค่ วามจรงิ แลว้ เขา ก็มอี กี มมุ ทเี่ ย็นชา คดิ ๆไป เยห่ ลนิ่ หานขยบั ตวั มาทางนแ้ี ลว้ เขาสบตาเขา้ กบั เสน่ิ เฉยี วพอดี หลงั จากทท่ี งั้ สองคนประสานตากนั เสน่ิ เฉียวคดิ ถงึ อะไร บางอยา่ งแลว้ กร็ บี หมนุ ตวั แลว้ เดนิ หนไี ปทันที ไมท่ นั คดิ เยห่ ลนิ่ หานกก็ า้ วตามเธอไปดา้ นหนา้ แลว้ รัง้ ตวั เธอไว ้ “ตกลงวา่ พที่ ําอะไรผดิ พอเธอแคเ่ ห็นหนา้ ก็รบี หน?ี ”

“……..” เธอไมพ่ ดู อะไร เงยี บไปแป๊ บหนงึ่ แลว้ เดนิ ออกไปทางดา้ นขวา เยห่ ลนิ่ หานกลบั ตามหลังเธอไปเหมอื นกําลังแขง่ ขนั กบั เธออยู่ อยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉยี วไปทางซา้ ย เยห่ ลนิ่ หานก็ไปทางซา้ ย ใน ทส่ี ดุ เสน่ิ เฉยี วก็ทนไมไ่ หว หมนุ ตวั เตรยี มจะวง่ิ แตก่ ลบั โดนเยห่ ลนิ่ หานจับมอื เอาไว ้ กา้ วไปดา้ นหนา้ แตก่ ลบั เดนิ ไปไมไ่ ด ้ “ปลอ่ ยฉันนะคะ!” เสน่ิ เฉียวรอ้ นใจ อยากจะสะบดั มอื เขาออก ตรงนคี้ นไมค่ อ่ ยเยอะ แตว่ า่ ก็ไมน่ อ้ ย แถมสว่ นมากก็เป็ นคนของ บรษิ ัทอยดู่ ี ถา้ เกดิ วา่ ปลอ่ ยใหค้ นอนื่ ๆเห็นวา่ ระหวา่ งเธอกบั เย่ หลนิ่ หานดมู เี บอื้ งลกึ เบอื้ งหลงั ตอ้ งโดนนนิ ทาอกี รอบแน่ๆ แลว้ ถา้ คํานนิ ทาไปเขา้ หขู องเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ละ่ ก…็ … “ยกเวน้ เธอจะบอกพวี่ า่ เหตผุ ลทหี่ ลบหนา้ พค่ี อื อะไร พถ่ี งึ จะ คอ่ ยคดิ วา่ จะปลอ่ ยเธอไปดไี หม” ถา้ เปรยี บเทยี บกนั เสนิ่ เฉยี วนัน้ รอ้ นใจมากแตอ่ ารมณ์และ นํ้าเสยี งของเยห่ ลน่ิ หานนัน้ กลับนงิ่ สงบและราบเรยี บ ราวกบั ไมไ่ ดส้ นใจเลยวา่ จะมใี ครมาเห็นภาพแบบนเี้ ขา้

เหตผุ ลทหี่ ลบหนา้ เขา? เสนิ่ เฉียวไมร่ เู ้ ลยดว้ ยซาํ้ วา่ จะบอกกบั เขายัง ตอนนเี้ ธอไมอ่ ยากจะเห็นหนา้ เขาเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เธอรับไมไ่ ดท้ ต่ี อนดกึ ในคนื นัน้ คนแปลกหนา้ ทอ่ี ยากไดเ้ ธอคอื เยห่ ลน่ิ หาน “ปลอ่ ยฉัน” เสน่ิ เฉียวยังคงดนิ้ ราวกบั วา่ เธอไมไ่ ดย้ นิ ในสง่ิ ทเี่ ย่ หลน่ิ หาน มอื ของเยห่ ลนิ่ หานมนั หนักราวกบั โซเ่ หล็ก ล็อกตวั เธอเอาไว ้ แน่น “หรอื เพราะวา่ พใี่ หเ้ งนิ แมเ่ ธอไปสามแสน? เธอคดิ วา่ เธอกําลงั ตดิ คา้ งพอี่ ย?ู่ ดงั นัน้ กเ็ ลยอยากหลบหนา้ พ?่ี ” เสนิ่ เฉียวไมย่ อมพดู และยงั คงพยายามดน้ิ “ถา้ เป็ นเพราะเรอ่ื งน้ี อยา่ งนัน้ เธอเองก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งหลบหนา้ พ่ี เพราะวา่ เงนิ พวกนัน้ เป็ นเงนิ ทพี่ ใ่ี หไ้ ปโดยทไ่ี มไ่ ดร้ ับการ อนุญาตจากเธอ ไมไ่ ดเ้ กยี่ วกบั เธอเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เธอเองก็ ไมต่ อ้ งกดดนั พเี่ องกไ็ มม่ ที างใหเ้ ธอคนื ” ฟังถงึ ตรงนี้ ในทสี่ ดุ อารมณข์ องเสนิ่ เฉียวกต็ กี ลับขนึ้ มาเหมอื น ระลอกคลนื่ เธอเบนสายตามามองผชู ้ ายตรงหนา้ ไมห่ นไี ปไหน

“คณุ คดิ วา่ นเ่ี ป็ นเหตผุ ลหลกั อยา่ งนัน้ เหรอ? เยห่ ลน่ิ หาน คณุ ปลอ่ ยฉันไดแ้ ลว้ ” เยห่ ลนิ่ หานหรตี่ าลง มองเขา้ ไปในดวงตา ทใ่ี นเวลาปกตมิ นั มกั จะมแี ววตาเย็นชาฉายอยตู่ ลอด ในตอนนมี้ นั กลบั เต็มไปดว้ ย ความสบั สนและซบั ซอ้ นวนุ่ วาย ในใจดมู คี ําถาม “อยา่ งนัน้ ปัญหาหลักมนั คอื อะไรละ่ ? บอกพมี่ าสิ !” เขาออกแรงกําขอ้ มอื เธอไวแ้ น่นกวา่ เดมิ คว้ิ เรยี วของเสน่ิ เฉยี วขมวดมนุ่ “เจ็บ” เยห่ ลน่ิ หานรตู ้ วั แลว้ ก็รบี ปลอ่ ยมอื เธอในทันที “ขอโทษ เมอ่ื กพ้ี ่ี ใจรอ้ นไปหน่อย ขอ้ มอื เธอเป็ นยงั ไงบา้ ง?” เสน่ิ เฉียวหาจังหวะเหมาะแลว้ สะบดั เขาออก เสร็จแลว้ กถ็ อย หลังไปสองกา้ ว “มอื ของฉันไมเ่ ป็ นอะไร แตว่ า่ ฉันมงี านอกี มาก ทตี่ อ้ งทํา ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ” พดู จบ เสนิ่ เฉียวก็หมนุ ตวั แลว้ หายไปในทนั ที เยห่ ลน่ิ หาน อยากจะตามไป แตก่ ็กลบั หยดุ เดนิ แลว้ ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ มองตาม แผน่ หลังของเธอไป