เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

ตอนท่ี 213 ไมเ่ กยี่ วอะไรกบั นาย เสนิ่ เฉยี วปลอ่ ยไปแบบงงๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ซกุ หนา้ อยกู่ บั ลําคอของ เธอ เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ คางของเขากําลังซบไหลข่ องตวั เองอยู่ ตอน แรกเธอก็นกึ วา่ เขาจะทําอะไรอกี แตว่ า่ เขากลับซบอยแู่ บบนัน้ เงยี บๆ เรอ่ื งนมี้ นั ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วสงสยั เล็กนอ้ ย เพราะวา่ ลมหายใจท่ี ออกมาจากรา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ จๆู่ ก็เปลย่ี นเป็ นความเศรา้ เสน่ิ เฉยี วทโี่ ดนเขากอดสามารถสมั ผัสไดอ้ ยา่ งชดั เจน เศรา้ ยงั งัน้ หรอ? ชว่ั พรบิ ตานัน้ เสน่ิ เฉียวกค็ ดิ วา่ ความรสู ้ กึ ของตวั เองมอี ะไร ผดิ ปกตไิ ปรเึ ปลา่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ จะมอี ารมณ์เศรา้ ไดย้ งั ไงกนั ? “นายเป็ นอะไรรเึ ปลา่ ? ” เสน่ิ เฉียวถามดว้ ยความสงสยั หรอื วา่ เรอื่ งราวของเธอทําใหเ้ ขานกึ ถงึ อะไรขน้ึ มาไดร้ เึ ปลา่ ? แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบ แลว้ กไ็ มไ่ ดข้ ยับเหมอื นกนั ไดแ้ ต่ นอนซบอยแู่ บบนัน้ เงยี บๆ เสน่ิ เฉียวขยบั นดิ หน่อย แตว่ า่ เขาก็

จับขอ้ มอื ของเธอไวแ้ ลว้ ก็พดู ดว้ ยเสยี งแหบแหง้ “อยา่ ขยับ ขอ ฉันกอดแป๊ บหนงึ่ ” นํ้าเสยี งทมุ ้ ตํา่ และสน่ั เครอื มันเต็มไปดว้ ยความเศรา้ อยา่ งสดุ ซง้ึ เสนิ่ เฉียวมนึ งง รสู ้ กึ ไดว้ า่ ใจเตน้ แรง เสยี งและนํ้าเสยี งน…้ี … เพราะฉะนัน้ ทเี่ ธอสมั ผัสไดถ้ งึ ความเศรา้ โศกของเขานัน้ เธอรสู ้ กึ ผดิ ไปรเึ ปลา่ นะ? หลงั จากนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็ไมไ่ ดข้ ยับอกี ใหเ้ ขาน่ังพงิ ไปเงยี บๆ แบบนัน้ แมแ้ ต…่ …ยกมอื ขน้ึ มาดว้ ยความปวดใจ แลว้ ก็วางไว ้ ตรงหลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ชา้ ๆ ตอนทพี่ งึ่ จะวางลงไปนัน้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไดว้ า่ รา่ งกายของเยโ่ ม่ เซนิ สน่ั อยา่ งรนุ แรง หลังจากนัน้ ก็ไมไ่ ดข้ ยบั อะไรอกี ทัง้ สองคนนั่งเงยี บๆ อยแู่ บบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ซบไหลเ่ ธอตลอด หลังจากนัน้ ไมน่ านการหายใจของเขาก็สมํา่ เสมอขน้ึ เสน่ิ เฉยี ว：“？？？”

นเี่ ขาหลบั แลว้ หรอ? เสนิ่ เฉียวแอบกม้ มองเขา ก็เห็นวา่ ใตต้ า ของเขาดํามาก เหมอื นกบั วา่ ชว่ งนน้ี ่าจะไมค่ อ่ ยไดพ้ ักผอ่ น เทา่ ไหร่ และแลว้ เสนิ่ เฉียวกใ็ จออ่ นยวบ ปลอ่ ยใหเ้ ขาซบตวั เองแลว้ พักผอ่ นอยแู่ บบนัน้ ไมก่ ลา้ ขยบั เลย และกไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ผา่ นไปนานแคไ่ หน ทนั ใดนัน้ ก็มคี นเคาะ ประตหู อ้ งทํางาน หลังจากนัน้ เซยี วซกู่ บั เยห่ ลน่ิ หานกเ็ ดนิ เขา้ มา ตอนทเี่ ห็นภาพเหตกุ ารณ์นน้ี ัน้ คําพดู ทร่ี มิ ฝี ปากของทงั้ สอง คนก็หยดุ ลงทันที หลงั จากนัน้ เซยี วซกู่ ็เบกิ ตาโพลงมอง เหตกุ ารณ์ตรงหนา้ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื่ แลว้ กช็ น้ี วิ้ ไปทเี่ ธอ “คณุ นายนอ้ ยสอง นคี่ ณุ กบั คณุ ชายสอง……” “ช”ู่ เสน่ิ เฉียวยนื่ มอื มาวางตรงปากของตวั เอง หมายความวา่ ให ้ เซยี วซเู่ งยี บ เซยี วซกู่ ็เลยตอ้ งหบุ ปาก เสนิ่ เฉียวถงึ ไดโ้ ลง่ อก หลงั จากนัน้ ก็ สงั เกตเห็นวา่ มสี ายตาทแี่ ผดเผาจอ้ งมาทใี่ บหนา้ ของเธอ เธอก็ เลยมองไป เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดเ้ ห็นวา่ คนทเ่ี ขา้ มาไมไ่ ดม้ แี คเ่ ซยี วซู่ แตย่ งั มเี ยห่ ลน่ิ หานอกี ดว้ ย

เขาจอ้ งพวกเขา หลังจากนัน้ สายตาก็ไปหยดุ อยทู่ เี่ สนิ่ เฉยี ว ใบหนา้ ทเี่ ดมิ ทอี อ่ นโยนอยนู่ ัน้ หลังจากเห็นภาพเหตกุ ารณ์นกี้ ็ดู โกรธเล็กนอ้ ย ขมวดคว้ิ เขา้ หากนั เซยี วซกู่ ระแอมออกมา “ในเมอื่ คณุ ชายเยก่ บั คณุ นายนอ้ ยสอง ยงุ่ อยู่ งัน้ พวกเราออกไปกอ่ นเถอะครับ” เยห่ ลน่ิ หานยนื อยตู่ รงนัน้ ไมไ่ ดข้ ยบั ไปไหน นํ้าเสยี งเย็นชาลง เล็กนอ้ ย “ฉันมเี รอื่ งสําคญั ตอ้ งปรกึ ษากบั โมเ่ ซนิ ” เซยี วซ：ู่ “……รองประธานเย่ แตว่ า่ ……” “เวลาทํางาน แลว้ นค่ี อื ทําอะไรกนั ? ” เยห่ ลน่ิ หานเตอื นอยา่ งไม่ พอใจ เสยี งของเขาไมด่ งั ไมเ่ บา แตว่ า่ สามารถลอยไปถงึ ท่ัวทกุ มมุ ในหอ้ งทํางาน เซยี วซู่ “รองประธานเย่ นค่ี อื หอ้ งทํางานของคณุ ชายเยน่ ะครับ คณุ ชายเยอ่ ยากจะทําอะไรก็ทําแบบนัน้ แหละ” “แตว่ า่ เขาอยา่ ลมื นะ ถงึ แมว้ า่ มนั จะเป็ นหอ้ งทํางานของเขา แต่ วา่ มนั กเ็ ป็ นบรษิ ัทของตระกลู เยเ่ หมอื นกนั ! ”

จๆู่ กเ็ หมอื นเกดิ ไฟไหมใ้ นหอ้ งทํางาน แมแ้ ตเ่ สนิ่ เฉยี วกย็ ังรสู ้ กึ หวาดกลัว มองไปทเี่ ยห่ ลนิ่ หานทก่ี ําลังโกรธดว้ ยความงนุ งง คนทปี่ กตอิ อ่ นโยนราวกบั หยก ทําไมจๆู่ เปลย่ี นเป็ นฉุนเฉยี ว งา่ ยแบบนลี้ ะ่ ? เธอกลนื น้ําลายโดยไมร่ ตู ้ วั ยังไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั กลบั มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขยบั แลว้ เสยี งของเขาก็ดงั ออกมาจากไหลข่ องเธอ “รองประธานเยม่ าโมโหโทโสทห่ี อ้ งทํางานของฉันแตเ่ ชา้ ขนาด นี้ ไปไดร้ ับการยัว่ ยมุ าหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ น่าจะพง่ึ ตนื่ เสยี งของเขาทมุ ้ และมเี สน่ห์ แคไ่ ดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็ใจสนั่ ในทสี่ ดุ รา่ งสงู กข็ ยับ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆ เงยหนา้ ขน้ึ มา ดวงตาสี หมกึ ของเขาจอ้ งไปทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานอยา่ งดเุ ดอื ดและรนุ แรง เยห่ ลนิ่ หานสบตาเขาอยา่ งไมไ่ ดเ้ กรงกลวั สายตาของทงั้ สอง คนเยอื กเย็นเหมอื นกนั “คณุ ป่ ยู กบรษิ ัทตระกลู เยใ่ หน้ าย แตไ่ มเ่ คยบอกวา่ ใหน้ ายทํา เรอ่ื งวนุ่ วายแบบนรี้ เึ ปลา่ ? ”เยห่ ลน่ิ หานเดนิ ไปตรงหนา้ โตะ๊ ทํางานแลว้ นั่นลง พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทไ่ี มด่ งั ไมเ่ บา

เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปากขน้ึ “อะไรเรยี กวา่ กอ่ ความวนุ่ วาย? ทกุ การ ตดั สนิ ใจของฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เพอ่ื บรษิ ัทตระกลู เยท่ งั้ นัน้ ไปกอ่ ความวนุ่ วายเมอ่ื ไหรก่ นั ? ” “ตอนนเ้ี ป็ นเวลาทํางาน นายทําอะไรอย?ู่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ “นายก็เห็นแลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? ” หลงั จากพดู จบ มอื ของเขาก็โอบเอวของเสนิ่ เฉยี ว แลว้ กบ็ บี แน่น เสนิ่ เฉียวไมท่ ันคาดคดิ ก็อทุ านออกมาดว้ ยความตกใจ เยห่ ลนิ่ หานเห็นดงั นัน้ ก็กํามอื แน่น “นาย……” “พใ่ี หญก่ ําลงั โกรธอะไรอยหู่ รอ? ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ กอดภรรยาของ ตวั เอง เพราะวา่ ทํางานจนเหนอ่ื ยกเ็ ลยซบเธอแลว้ หลบั ไปแค่ แป๊ บเดยี วมันจะทําไมกนั ? ” เยห่ ลน่ิ หานเมม้ ปากแน่น พยายามกดความโกรธไว ้ “ไมม่ ี กาลเทศะ! ถา้ เกดิ วา่ มคี นอนื่ มาเห็นเขา้ ……” “แบบนคี้ อื ไมม่ กี าลเทศะงัน้ หรอ? ผมกแ็ คก่ อดเธอแลว้ นอน หลบั ไปแคน่ ัน้ เอง ถา้ เกดิ วา่ ผมจะทําอะไรกบั เธอ……ทแี่ นบ

แน่นกนั มากกวา่ น้ี พใ่ี หญจ่ ะคดิ ยังไงหรอ? ” ตอนทพี่ ดู อยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จงใจขยับเขา้ ไปใกลเ้ สน่ิ เฉยี ว รมิ ฝี ปากทเ่ี รยี วบาง ไลไ้ ปตรงใบหนา้ ของเธออยา่ งออ้ ยองิ่ ภาพตรงหนา้ ทําใหเ้ กดิ ผลกระทบตอ่ สายตาของเยห่ ลน่ิ หาน เขามองไปทเ่ี สน่ิ เฉยี ว ตอนแรกนกึ วา่ จะเห็นความอปั ยศบน ใบหนา้ ของเธอ ใครจะไปรวู ้ า่ สหี นา้ ของเธอกลับนงิ่ เรยี บมาก ไมไ่ ดม้ สี หี นา้ อะไรเลย “นคี่ อื ขอ้ มลู นายอา่ นเองแลว้ กนั ” เขาทง้ิ ประโยคนไ้ี ว ้ หลังจากนัน้ กเ็ ดนิ ออกไป หลงั จากเยห่ ลนิ่ หานออกไปแลว้ เซยี วซกู่ ็รบี ออกจากหอ้ ง ทํางานไปเหมอื นกนั ในหอ้ งทํางานก็เหลอื แคค่ นสองคน เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรเลย มแี ตเ่ ธอเทา่ นัน้ ทร่ี วู ้ า่ ตอนนใ้ี จ ของเธอมันเตน้ แรงแคไ่ หน เยโ่ มเ่ ซนิ จงใจทํากบั เธอแบบนตี้ อ่ หนา้ เยห่ ลนิ่ หาน กเ็ พอื่ จะ แสดงละคร เพอื่ ย่ัวใหเ้ ขาโกรธเทา่ นัน้ หลังจากเขาไปนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ ่าจะกลับมาเป็ นเหมอื นเดมิ

พอคดิ แบบนี้ เสนิ่ เฉยี วกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี ไดแ้ ตร่ อเงยี บๆ แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับพยงุ ใหเ้ ธอลกุ ขน้ึ “ไปทํางาน เถอะ เลกิ งานแลว้ รอฉันดว้ ย พวกเรากลบั บา้ นพรอ้ มกนั ” เสนิ่ เฉยี วงนุ งงซกั พัก หลังจากนัน้ กค็ อ่ ยๆ พยกั หนา้ “โอเค” หลังจากนัน้ กเ็ ดนิ ออกไปดา้ นนอกอยา่ งชาๆ กลับไปทโ่ี ตะ๊ ทํางานของตวั เองหลังจากนัน้ กน็ ่ังลง ทนั ใดนัน้ กม็ รี า่ งหนง่ึ ปรากฏตวั ขน้ึ ควา้ แลว้ ของเธอแลว้ กเ็ ดนิ ออกไป ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ตงั้ สตไิ ด ้ เห็นวา่ คนทจี่ ับเธอไมใ่ ชใ่ ครอนื่ แต่ วา่ เป็ นเยห่ ลนิ่ หาน สหี นา้ ของเธอก็เปลยี่ นไปทนั ที “นายจะทํา อะไร? ปลอ่ ยฉันนะ! ” เยห่ ลน่ิ หานดงึ เธอเขา้ ไปในลฟิ ตโ์ ดยไมพ่ ดู อะไรซกั คํา กดป่ มุ ไปทช่ี นั้ ของตวั เอง เสน่ิ เฉียวเห็นสถานการณด์ งั นัน้ กก็ ลบั สงบ นงิ่ “พใี่ หญ่ สรปุ แลว้ มเี รอ่ื งอะไรหรอคะ? ” เยห่ ลน่ิ หานสหี นา้ ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหรน่ ัก “ฉันอยากชว่ ยเธอ ชว่ ย ยา้ ยตําแหน่งใหเ้ ธอ เธอไมเ่ ห็นดว้ ยก็แลว้ ไป แตท่ ําไมตอ้ งอยู่ ขา้ งๆ เขาดว้ ย? หรอื วา่ เธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อปั ยศเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว? ”

“อปั ยศงัน้ หรอ? ” “กเ็ ห็นไดช้ ดั อยวู่ า่ เขาจงใจใชเ้ ธอเพอื่ เลน่ ละครใหฉ้ ันดู เฉยี ว เฉยี ว แบบนเี้ ธอก็ไมส่ นใจงัน้ หรอ? ผชู ้ ายคนหนงึ่ ถา้ เกดิ วา่ ไม่ สนใจทจี่ ะทะนุถนอมผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ เธออยขู่ า้ งๆ เขาไปตลอด ชวี ติ ก็ไมม่ วี นั มคี วามสขุ หรอก! ” เสนิ่ เฉยี วดมู นึ งง หลงั จากนัน้ กด็ งึ มอื กลับมาอยา่ งใจเย็น “มันเป็ นเรอื่ งของฉัน ไมไ่ ดเ้ กยี่ วอะไรกบั นาย” ตอนที่ 214 ไมอ่ ยากหลอกลวงเธอ “ไมเ่ กย่ี วกบั ฉันงัน้ หรอ? ” หลังจากทเ่ี ธอพดู ประโยคนอ้ี อกมา เยห่ ลน่ิ หานกต็ ะลงึ ไป ในทันที ไมเ่ คยคดิ เลยวา่ เธอจะพดู อะไรทท่ี ํารา้ ยจติ ใจเขา ขนาดน้ี “ เฉียวเฉยี ว เธอลองคดิ ดดู ๆี อกี ทนี ะ ประโยคเมอื่ กท้ี เ่ี ธอพดู ออกมามันเป็ นสง่ิ ทเ่ี ธอคดิ จรงิ ๆ รเึ ปลา่ ? ”เยห่ ลนิ่ หานควา้ ขอ้ มอื ของเธอไว ้ พลางไลถ่ ามตอ่ อยา่ งไมย่ อมแพ ้

เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ มองเขา “พใ่ี หญ่ กอ่ นหนา้ นฉี้ ันก็เคยบอกพ่ี แลว้ วา่ ระหวา่ งพวกเรามันเป็ นไปไมไ่ ด ้ ทําไมพยี่ งั ไมย่ อมแพ?้ แลว้ อกี อยา่ งฉันกบั โมเ่ ซนิ ก็เป็ นสามภี รรยากนั เขาจะทํายงั ไง กบั ฉัน และฉันจะรสู ้ กึ ยงั ไงมนั กเ็ ป็ นเรอ่ื งของฉัน” เยห่ ลน่ิ หาน：“……” “เขาทํากบั เธอแบบนัน้ เธอไมส่ นใจจรงิ ๆ หรอ? ไมว่ า่ เขาจะทํา ใหเ้ ธออบั อายหรอื หลอกใชเ้ ธอ เธอก็ไมแ่ ครง์ ัน้ หรอ? เสนิ่ เฉยี ว ทําไมเธอถงึ ไดโ้ งแ่ บบน?้ี ” เสน่ิ เฉยี วเมม้ ปากไมพ่ ดู อะไร เยห่ ลน่ิ หานไมพ่ อใจ กา้ วขน้ึ ไป ดา้ นหนา้ แลว้ กอดเธอเอาไว ้ “เธอมาอยขู่ า้ งฉันเถอะ ฉันจะมอบความสขุ ทเ่ี ธอตอ้ งการ ฉันจะ ดกี บั เธอมากกวา่ ทโ่ี มเ่ ซนิ ทําพันเทา่ หมน่ื เทา่ ” “เหอะ” หลงั จากพดู จบ เยห่ ลนิ่ หานกไ็ ดย้ นิ เสยี งหวั เราะเยาะ เขาถอยออกมาอยา่ งประหลาดใจ หลงั จากนัน้ ก็เห็นรอยยม้ิ ท่ี ถากถางบนใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี ว

“พใี่ หญเ่ อาแตพ่ ดู วา่ อยากทําดกี บั ฉัน บอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ หลอกใช ้ ฉันและทําใหฉ้ ันอบั อาย ถา้ ลองเอามาเทยี บกนั ดแู ลว้ พใี่ หญพ่ ี่ ไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนัน้ เหมอื นกนั รไึ ง? ” เยห่ ลน่ิ หานตะลงึ “เธอพดู อะไร? ” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวสงบนงิ่ ดงึ มอื ของตวั เองกลบั มา “ฉันพดู ผดิ หรอ? ไมว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะทํายังไง หรอื พดู อะไร ฉันก็เป็ นแค่ เหยอ่ื ระหวา่ งการตอ่ สขู ้ องพวกคณุ สองพน่ี อ้ งเทา่ นัน้ ” เยห่ ลนิ่ หานขมวดควิ้ แน่น “เธอคดิ แบบนไี้ ดย้ งั ไง? ” “ไมใ่ ชว่ า่ ทําไมฉันถงึ คดิ แบบนี้ แตว่ า่ มนั คอื ความจรงิ ยังจําตอน ทฉี่ ันพง่ึ แตง่ งานเขา้ ตระกลู เยไ่ มน่ านแลว้ นายทา่ นเรยี กฉันไป ไดม้ ัย้ ? ตอนนัน้ พใี่ หญเ่ องก็อยใู่ ชม่ ยั้ ? ความหมายของนายทา่ น กค็ อื ใหฉ้ ันเฝ้าตดิ ตามการเคลอื่ นไหวของโมเ่ ซนิ อยา่ งใกลช้ ดิ การแตง่ งานครัง้ นก้ี เ็ พราะวา่ พวกคณุ พยายามหาตําแหน่งท่ี เหมาะสมใหฉ้ ันไดอ้ ยขู่ า้ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เพอื่ เป็ นแคห่ มากตวั หนง่ึ เทา่ นัน้ แตว่ า่ พวกคณุ ไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ฉันไมไ่ ดม้ ไี วใ้ หพ้ วกคณุ ใช ้ เพราะฉะนัน้ ……พกี่ เ็ ลยเปลยี่ นกลยทุ ธ์ นกึ วา่ ถา้ เกดิ วา่ ดกี บั ฉัน ออ่ นโยนกบั ฉันแลว้ ฉันก็จะรับใชพ้ ่ี ใชม่ ยั้ เยห่ ลนิ่ หาน？”

ประโยคนเ้ี ธอพดู อยา่ งมพี ลงั ถงึ แมว้ า่ เสยี งของเธอจะนุ่มนวล และบางเบา แตว่ า่ มันเหมอื นกบั กอ้ นหนิ ตกลงในหวั ใจของเย่ หลน่ิ หาน เหมอื นกบั วา่ ตบหนา้ เขา เยห่ ลน่ิ หานมองไปทเ่ี สน่ิ เฉียวทมี่ สี ายตาเย็นชาและชดั เจน สดใส รมิ ฝี ปากเขาขยับแตก่ พ็ ดู อะไรไมอ่ อกเป็ นเวลานาน “ดเู หมอื นวา่ ฉันน่าจะพดู สนิ ะ” รอยยม้ิ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นเป็ น เยาะเยย้ มากขน้ึ เรอ่ื ยๆ หลังจากนัน้ กเ็ ออื้ มมอื ไปกดลฟิ ต์ กอ่ นทเ่ี ธอจะกดลฟิ ตน์ ัน้ เยห่ ลนิ่ หานกก็ ดนว้ิ ของเธอไว ้ หลังจากนัน้ กม็ เี สยี งทเ่ี หนอื่ ยลา้ ดงึ ขน้ึ มาดา้ นหลังหขู องเธอ “ใช่ เธอวเิ คราะหไ์ ดไ้ มผ่ ดิ เลย เรม่ิ แรกฉันก็เขา้ ใกลเ้ ธอเพราะวา่ มเี ป้าหมายนี้ แตว่ า่ พอเวลาผา่ นไปฉันกลบั รวู ้ า่ ……ฉันไม่ สามารถควบคมุ ความรักความหว่ งใยทมี่ ตี อ่ เธอได ้ เสน่ิ เฉยี ว ฉัน ไดห้ กั หลงั ความตงั้ ใจเดมิ ของฉัน ตอนนใี้ นใจของเยห่ ลนิ่ หาน เต็มไปดว้ ยความชอบทบี่ รสิ ทุ ธใ์ิ จเทา่ นัน้ นอกจากเรอื่ งน้ี ก็ไมม่ ี เรอ่ื งอน่ื แลว้ ” เขากลา่ วออกมาดว้ ยความรัก ใครฟังกต็ อ้ งรสู ้ กึ ซาบซง้ึ กนั ทัง้ นัน้

แตว่ า่ เสนิ่ เฉยี วกลับรสู ้ กึ วา่ เขาแคแ่ สดงละครเทา่ นัน้ เอง เธอยก รมิ ฝี ปากแลว้ พดู วา่ “ประโยคทนี่ ่าฟังใครกนั บา้ งละ่ ทพี่ ดู ไมไ่ ด?้ ในเมอื่ พรี่ สู ้ ถานะของฉันแลว้ ก็น่าจะรวู ้ า่ ฉันไมใ่ ชแ่ คผ่ หู ้ ญงิ ตวั เล็กๆ ธรรมดาๆ พวกเปลอื กเคลอื บนํ้าตาลอะไรนไ่ี มไ่ ดม้ ผี ลกบั ฉันหรอกนะ” หลงั จากพดู จบ เสนิ่ เฉียวกส็ ะบดั มอื ของเขาออก หลังจากนัน้ ก็ กดลฟิ ตช์ นั้ ทใ่ี กลท้ ส่ี ดุ พอลฟิ ตถ์ งึ ชนั้ นัน้ เธอก็รบี เดนิ ออกไป ทันที “เธอไมเ่ ชอ่ื ฉันกไ็ มเ่ ป็ นไรหรอก! ” เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ เธอกําลงั จะไป ก็พดู ออกมาอยา่ งรอ้ นรน “แตว่ า่ ตอนนฉ้ี ันชอบเธอจรงิ ๆ ฉันยอมใหเ้ วลาเธอ! ฉันจะรอวันทเ่ี ธอเขา้ ใจหวั ใจของฉัน แตว่ า่ กอ่ นจะถงึ วันนัน้ เธอรับปากฉันหน่อยไดม้ ัย้ วา่ จะดแู ลตวั เองใหด้ ี ไมใ่ หโ้ มเ่ ซนิ หลอกใชเ้ ธอและทําใหเ้ ธออปั ยศอดส?ู ” พอไดย้ นิ ดังนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็หยดุ เดนิ แลว้ ก็หนั กลบั ไปมองเขา “ทพี่ ใ่ี หญค่ ดิ วา่ มนั คอื ความอปั ยศเพราะวา่ พย่ี งั ไมเ่ ปลย่ี น ความคดิ ใหม้ นั ดี แตว่ า่ พเี่ คยคดิ มัย้ วา่ ฉันชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ? เพราะฉะนัน้ ตอ่ ใหเ้ ป็ นการหลอกใช ้ ฉัน……ก็เต็มใจ” “เธอพดู อะไรน่ะ? เธอชอบโมเ่ ซนิ ? ”

“ใชไ่ ง” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ “ฉันชอบเขา เพราะฉะนัน้ ฉันก็เลย อยากจะทําแบบน้ี และมนั ก็เป็ นเรอ่ื งของฉัน หวังวา่ พใี่ หญจ่ ะไม่ มายงุ่ เรอ่ื งของฉันอกี สําหรับเงนิ ทพี่ ใ่ี หแ้ มฉ่ ัน3แสนนัน้ ฉันจะ หาทางใชค้ นื ใหเ้ ร็วทสี่ ดุ พรอ้ มกบั ดอกเบย้ี ” หลังจากพดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็ไมอ่ ยตู่ รงนัน้ อกี ตอ่ ไป เดนิ ออกมา อยา่ งรวดเร็ว ไมเ่ ปิดโอกาสใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานไดพ้ ดู อะไรอกี เยห่ ลน่ิ หานยงั คงยนื อยทู่ เี่ ดมิ คนเดยี ว สายตามองไปทรี่ า่ งเล็ก ทก่ี ําลงั เดนิ ออกจากลฟิ ตด์ ว้ ยความเศรา้ ใจ ต๊งิ —— พอประตลู ฟิ ตป์ ิดลงอกี ครัง้ สายตาของเยห่ ลนิ่ หานก็จมดม่ื ลง เหมอื นกบั ทะเลลกึ ยังไงยงั งัน้ * เดมิ ทเี่ สน่ิ เฉยี วก็แคอ่ ยากจะออกมาเทา่ นัน้ เอง ใครจะไปรวู ้ า่ จะ มาถงึ แผนกการเงนิ พอดี ตอนทเี่ ดนิ ออกมานัน้ ก็ไดเ้ จอกบั เสย่ี ว เหยยี นทพี่ ง่ึ เดนิ ออกมาจากหอ้ งพักเบรก เมอื่ ทงั้ สองคนสบตา กนั ในอากาศ ทัง้ คกู่ ็ตา่ งองึ้ ไป หลังจากนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็เป็ นคน คลย่ี ม้ิ ออกมากอ่ น

“เฉยี วเฉยี ว เธอมาหาฉันหรอ? ” “เออ่ ……” เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากของตวั เองอยา่ งเกอ้ เขนิ ไมร่ วู ้ า่ ควรจะตอบคําถามของเธอยงั ไงดี เธอสามารถตอบไดม้ ัย้ วา่ เธอบงั เอญิ มาทแี่ ผนกการเงนิ โดยท่ี ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ? พอเห็นวา่ เธอไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ เสย่ี วเหยยี นก็วางแกว้ ในมอื ลง แลว้ ก็วงิ่ เขา้ ไปหาเธออยา่ งตน่ื เตน้ หลังจากนัน้ ก็กอดเธอไว ้ “ดี จังเลย ฉันก็รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ เธอไมม่ ที างไมส่ นใจฉันอยา่ งโหดรา้ ย ไดห้ รอก เฉยี วเฉียว ฉันดใี จจังเลย” เสน่ิ เฉยี ว：“……” จติ ใจทไี่ รเ้ ดยี งสาและบรสิ ทุ ธเิ์ ชน่ น้ี เสนิ่ เฉียวทนไมไ่ ดท้ จี่ ะ ทําลายมนั ก็เลยไดแ้ ตพ่ ยักหนา้ “ เฉยี วเฉยี ว หลายวันมานเี้ ธอไมส่ นใจฉันเลย ฉันก็นกึ วา่ ตอ่ จากนไ้ี ปพวกเราจะไมไ่ ดเ้ ป็ นเพอื่ นทดี่ ตี อ่ กนั อกี แลว้ ไมค่ ดิ เลย วา่ เธอจะมาหาฉันวันน้ี ใชส่ ิ เดย๋ี วฉันจะไปเธอไปตรงนัน้ ฉันซอื้ ของขวญั มาใหเ้ ธอดว้ ย”

หลังจากพดู จบเสย่ี วเหยยี นกไ็ มไ่ ดส้ นใจทา่ ทขี องเธอแลว้ กล็ าก เธอไปทอ่ี าณาบรเิ วณของตวั เองทนั ที เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไมม่ ที าง เลยี่ ง ก็ไดแ้ ตเ่ ดนิ ตามเธอไป สดุ ทา้ ยเสยี่ วเหยยี นกย็ น่ื ถงุ หนงึ่ ใสม่ อื ของเธอ “ฉันรวู ้ า่ ฉันใจ รอ้ นเกนิ ไปหน่อย ฉันไมค่ วรจะไปพดู มว่ั ๆ กบั เธอโดยทไี่ มม่ ี หลกั ฐาน แตว่ า่ ……ฉันกห็ วงั ดกี บั เธอ ฉันไปซอ้ื สงิ่ นที้ หี่ า้ ง เพราะจะเอามาชดใชใ้ หเ้ ธอ แตฉ่ ันกลัววา่ เธอจะไมส่ นใจฉัน ฉัน กเ็ ลยไมไ่ ดไ้ ปหาเธอเลย” เสน่ิ เฉยี วกม้ หนา้ แกะกลอ่ งออก และก็พบกบั เข็มกลัดทปี่ ระณีต และสวยงาม แปลกประหลาด เธอรสู ้ กึ เรมิ่ แสบจมกู ดวงตากเ็ รมิ่ เปี ยกชนื้ เสย่ี วเหยยี นปฏบิ ตั ติ อ่ เธออยา่ งจรงิ ใจขนาดน้ี แตว่ า่ ชว่ งนเ้ี ธอ กลับ……ไมเ่ คยคดิ วา่ อยากจะคยุ กบั เธอเลย ไมผ่ ดิ ทจี่ รงิ แลว้ เธอถอื สา เธอแมแ้ ตร่ สู ้ กึ วา่ เธอไมอ่ ยากจะไดเ้ พอื่ นทช่ี อบ วจิ ารณ์เหมอื นกบั เสยี่ วเหยยี น เธอกบั หานเสโ่ ยวเป็ นพน่ี อ้ งทด่ี กี นั มาหลายปี มนั ไมส่ ามารถ ทําลายไดแ้ คค่ ําพดู เพยี งไมก่ คี่ ํา เพราะฉะนัน้ ……เธอกเ็ ลย

เลอื กเสโ่ ยวอยา่ งโหดรา้ ย แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ เสยี่ วเหยยี นจะรอเธอ มาโดยตลอด พอคดิ แบบนี้ เสน่ิ เฉยี วกห็ ายใจเขา้ ลกึ ๆ “หา? เธอรอ้ งไหห้ รอ? ” เสย่ี วเหยยี นพงึ่ เห็นวา่ ตาเธอแดง ทนั ใดนัน้ กเ็ ครยี ดขนึ้ มาทนั ที “ขอโทษดว้ ยนะ ฉันพดู อะไรผดิ ไปรเึ ปลา่ ? ” เสนิ่ เฉียวมองหนา้ เธอดว้ ยดวงตาทแ่ี ดงกํา่ พดู อยา่ งสะอน้ื วา่ “ท่ี จรงิ แลว้ ……วนั นฉี้ ันมาทแี่ ผนกการเงนิ โดยบงั เอญิ ฉัน……ไม่ อยากจะหลอกลวงเธอ” ตอนที่ 215 เรยี กไดว้ า่ ฉนั กบั เขาไมไ่ ดม้ คี วามรสู้ กึ อะไรก็ ได ้ หลังจากพดู ออกไป รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเสยี่ วเหยยี นก็แข็ง ทอื่ ทนั ที เธอมองหนา้ เสนิ่ เฉยี วอยา่ งกระอกั กระอว่ น “เพราะฉะนัน้ ……เธอหมายความวา่ เธอไมไ่ ดอ้ ยากจะมาหาฉัน เพอ่ื มาคนื ดกี บั ฉันงัน้ หรอ? ถา้ ยังงัน้ ของขวญั ของฉัน……”

“ฉันไมร่ เู ้ ลย ถา้ เกดิ วา่ ฉันไมม่ ี บางท…ี …ฉันกอ็ าจจะไมร่ เู ้ ลย ดว้ ยซํ้าวา่ เธอทําอะไรพวกน้ี ขอโทษนะ……” เสย่ี วเหยยี นยนื อยอู่ ยา่ งงนุ งง ทนั ใดนัน้ ตาของเธอกแ็ ดงขน้ึ มา ทนั ที หลงั จากนัน้ เธอก็เชด็ อยา่ งแรง แลว้ ก็หวั เราะเยาะเยย้ ตวั เอง “ฉันโงม่ ากเลยใชม่ ยั้ ? ในสายตาของเธอ ฉันเป็ นคนที่ พดู เรอ่ื งทไี่ มด่ ขี องคนอน่ื ใชม่ ัย้ ? ตอนเรมิ่ แรกฉันไมด่ กี บั เธอ แถมยงั หยง่ิ มาก แตห่ ลงั จากนัน้ ฉันกร็ วู ้ า่ ฉันเขา้ ใจเธอปิดไป ก็ เลยอยากจะเป็ นเพอ่ื นทด่ี กี บั เธอเพอื่ ชดใช ้ แตว่ า่ ตอนน…้ี … เรอ่ื งทงั้ หมดนเ้ี ป็ นเพราะวา่ ฉันดงึ ดนั ใชม่ ัย้ ? ” “เปลา่ ” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ เพอ่ื ปฏเิ สธ “เธอดกี บั ฉันมาก เรอ่ื ง นัน้ ……ฉันใจแคบเกนิ ไปเองแหละ พวกเราดกี นั เถอะ” เสย่ี วเหยยี นมองเธออยา่ งเศรา้ ใจ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เสน่ิ เฉียพยายามกลัน้ นํ้าตาของตวั เองไว ้ “เธอยอมมยั้ ? ” เสยี่ วเหยยี นไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอยนู่ าน เสนิ่ เฉียวกไ็ ดแ้ ตห่ รตี่ าลง “ถา้ ยงั งัน้ กไ็ ด ้ ถา้ เกดิ วา่ เธอไมย่ อม งัน้ ฉัน……” “เสน่ิ เฉียว สรปุ แลว้ เธอหมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่เนย่ี ? เรอ่ื งน้ี ฉันเป็ นคนเจ็บปวดมาโดยตลอดละ เธอบอกวา่ จะดกี บั ฉัน จะไม่

เกลย้ี กลอ่ มฉันหน่อยหรอ? แคพ่ ดู ไมก่ ป่ี ระโยคแลว้ ฉันไมต่ กลง ก็จะไปแลว้ หรอ? สรปุ แลว้ เธออยากจะดกี บั ฉันจรงิ ๆ รเึ ปลา่ ? ” เสนิ่ เฉยี วหยดุ เดนิ แลว้ ก็หนั มามองหนา้ เธอ เสยี่ วเหยยี นเมม้ ปาก ตาแดงเหมอื นกบั กระตา่ ย “เธอตอ้ งเลย้ี ง ขา้ วกลางวันฉัน” เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ “ได ้ ไดส้ ”ิ “ตอนเลกิ งานเธอตอ้ งไปชอปปิ้งเป็ นเพอื่ นฉัน ชดเชยความ ผดิ พลาดในชว่ งน”้ี “ได”้ หลังจากเสน่ิ เฉียวรับปากเธอหลายๆ เรอื่ ง สดุ ทา้ ยเสยี่ วเหยยี น กค็ ลยี่ มิ้ ออกมา เสน่ิ เฉยี วเองก็จนปัญญาแลว้ ยยั เด็กเสยี่ วเหยยี นคนนน้ี มี่ จี ติ ใจ บรสิ ทุ ธจ์ิ ะตาย คําขอของเธอก็เหมอื นกบั วา่ เป็ นคําขอทเ่ี ด็กใช ้ ขอผใู ้ หญ่ เสน่ิ เฉยี วคดิ ในใจวา่ ทจี่ รงิ แลว้ เธอก็แคม่ นี สิ ยั เหมอื น เด็ก ไมไ่ ดม้ เี จตนารา้ ยอะไร ตอ่ ไปถา้ เธออยากจะพดู อะไร…… เธอก็จะฟังไปดว้ ยปลอ่ ยไปดว้ ยแลว้ กนั

หลังจากทัง้ สองคนดกี นั โรงอาหารของบรษิ ัทกก็ ลบั มาเห็น พวกเธอเดนิ เขา้ เดนิ ออกดว้ ยกนั อกี ครัง้ นสิ ยั ของเสยี่ วเหยยี น ไมไ่ ดเ้ ปลย่ี นเลย พง่ึ จะดกี บั เสน่ิ เฉยี วไดไ้ มก่ ชี่ ว่ั โมงก็อดไมไ่ ดท้ ่ี จะเรมิ่ นนิ ทา เรม่ิ แรกก็ถามเรอื่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ “เธอกบั คณุ ชายเยเ่ ป็ นยงั ไงกนั บา้ ง? การปรากฏตวั ของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมไ่ ดก้ ระทบตอ่ ความสมั พันธข์ องพวกเธอใชม่ ัย้ ? ” เสน่ิ เฉียวตกั น้ําซปุ ใสช่ าม คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ หลงั จากนัน้ กเ็ งยหนา้ ขนึ้ มาถามเธอ “เธอนีส่ นใจเรอื่ งระหวา่ งพวกเรามากเลยใชม่ ัย้ ? ” เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ อยา่ งแรง “ยงั ตอ้ งบอกอกี หรอ? การเป็ น หว่ งเกย่ี วกบั เหตกุ ารณ์ในชวี ติ ของเพอ่ื นคอื เรอื่ งใหญน่ ะ มนั เป็ น เรอ่ื งทฉ่ี ันควรทํา” “ถา้ ยงั งัน้ กไ็ ด ้ ตอนนีฉ้ ันจะบอกเธอ วา่ ระหวา่ งฉันกบั คณุ ชายเย่ เรยี กไดว้ า่ ไมม่ คี วามรสู ้ กึ อะไรกไ็ ด ้ เธอเชอ่ื มัย้ ? ” เสย่ี วเหยยี นมองเธอดว้ ยความงนุ งงอยนู่ าน หลังจากนัน้ กเ็ บกิ ตาโพลง “ถา้ ยังงัน้ พวกเธอจะแตง่ งานกนั ทําไม? เขาพกิ ารนะ ฉันก็นกึ วา่ เพราะวา่ เธอชอบเขา ก็เลย……แตง่ งานกบั เขา”

พอไดย้ นิ คําวา่ พกิ าร เสน่ิ เฉยี วก็หนา้ บง้ึ ทนั ที พรอ้ มกบั แกไ้ ขให ้ เธอรู ้ “เธออยา่ พดู คําวา่ พกิ ารออกมางา่ ยๆ แบบนสี้ ”ิ ตอนแรกเสยี่ วเหยยี นก็ตะลงึ หลังจากนัน้ ก็เมม้ ปากแน่น “ไมไ่ ด ้ ไมม่ คี วามรสู ้ กึ อะไรตอ่ กนั ไมใ่ ชห่ รอ? แลว้ เธอจะปกป้องเขา ทําไม? ” พอพดู ถงึ ตรงนี้ เสยี่ วเหยยี นก็เหลม่ องเธอ “หรอื วา่ เขาไมช่ อบเธอ แตว่ า่ เธอชอบเขา? ” พอพดู แทงใจ เสน่ิ เฉียวกไ็ ดแ้ ตเ่ งยี บ เธอไมไ่ ดแ้ กต้ วั อะไรใหต้ วั เอง แลว้ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อยา่ งอนื่ อกี ได ้ แตม่ องหนา้ เธออยา่ งใจเย็น ตอนนัน้ เสย่ี วเหยยี นกํา◌เ็ ขา้ ใจ แต่ ในขณะเดยี วกนั ก็รสู ้ กึ เงบิ ขน้ึ “ไมใ่ ชม่ งั้ ? เธอชอบคณุ ชายเย่ จรงิ ๆ หรอ? แตว่ า่ เขาไมช่ อบเธอ? ” “พดู เบาๆ หน่อย” เสนิ่ เฉียวเตอื น เสยี่ วเหยยี นถงึ ไดต้ งั้ สตไิ ด ้ เธอพยักหนา้ แลว้ ก็พดู เสยี งเบา “ถา้ ยังงัน้ ……เขาไมช่ อบเธอ แลว้ เธอทํายังไงละ่ ? ถา้ เกดิ วา่ เขา ไมช่ อบเธอละ่ ก็ มันกย็ ง่ิ อนั ตรายไมใ่ ชห่ รอ จรงิ ๆ เลย หานเส่ โยว……”

“เรอ่ื งนเ้ี ธอไมต่ อ้ งสนใจหรอก เรอื่ งของความรสู ้ กึ ไมใ่ ชอ่ ะไรท่ี ใครสามารถควบคมุ ได ้ และอกี อยา่ งความสมั พันธข์ องพวกเราก็ เป็ นอะไรทซี่ บั ซอ้ นมาก สรปุ แลว้ ตอ่ ไปเธอไมต่ อ้ งสนใจเรอื่ งนี้ หรอกนะ” เสยี่ วเหยยี นเมม้ ปาก “ถา้ ยงั งัน้ ก็ได ้ ฉันฟังเธอแลว้ กนั ” ตอนเลกิ งานนัน้ ตอนแรกเสนิ่ เฉียวเก็บขา้ วของเตรยี มจะไปหา เสย่ี วเหยยี น เพราะวา่ รับปากเธอไวแ้ ลว้ วา่ จะไปชอปป้ิงกบั เธอ เพราะฉะนัน้ ก็เลยลมื ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ สง่ั ไวว้ า่ ใหเ้ ธอกลบั บา้ นพรอ้ ม เขา ตอนทเ่ี ธอกบั เสย่ี วเหยยี นไปถงึ ทป่ี ้ายรถเมลน์ ัน้ กม็ รี ถทคี่ นุ ้ เคย มาจอดอยตู่ รงหนา้ ของเธอ รถคนั นัน้ ลดกระจกลง ก็เห็นใบหนา้ ทหี่ ลอ่ เหลาแตเ่ ย็นชาของ โมเ่ ซนิ พอเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เสยี่ วเหยยี นกเ็ บกิ ตาโพลงมองเขาทปี่ รากฏ ตวั ตอ่ หนา้ เธอ ตงั้ แตต่ อนทเ่ี ธอเป็ นเพอื่ นกบั เสน่ิ เฉียว ก็มเี รอ่ื งลวงตาเกดิ ขน้ึ มากมาย ครัง้ ทแี่ ลว้ ทเ่ี จอรองประธานเยท่ หี่ า้ ง รองประธานเยก่ ็

ไปสง่ เธอกลับบา้ นดว้ ยตวั เอง หลงั จากนัน้ ตอนทร่ี ว่ มงาน ประจําปี เธอก็เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ พาเสนิ่ เฉียวไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตา แลว้ ครัง้ นก้ี เ็ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เธออกี “ฉันไมไ่ ดบ้ อกใหเ้ ธอรอฉันหลงั เลกิ งานหรอ? ” น้ําเสยี งของเย่ โมเ่ ซนิ เยอื กเย็น ไมส่ ามารถสมั ผัสไดถ้ งึ อณุ หภมู ใิ ดๆ เลย เสนิ่ เฉยี วโดนเขาถามแบบน้ี ทันใดนัน้ กน็ กึ ถงึ คําพดู ทเ่ี ขาพดู กบั เธอตอนทอ่ี ยใู่ นหอ้ งทํางานได ้ รมิ ฝี ปากสชี มพขู องเธออา้ ออก “ฉัน……ลมื ไปเลย” หลงั จากพดู จบ บรรยากาศจากตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เยอื กเย็นขนึ้ กวา่ เดมิ “ลมื งัน้ หรอ? ” ลมเย็นๆ พัดมา เสนิ่ เฉียวหดคอโดยอตั โนมตั ิ และเสยี่ วเหยยี น กห็ ลบอยดู่ า้ นหลงั ของเธอดว้ ยความกลัว แอบมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ แบบนัน้ เมอื่ มคี นใหเ้ ปรยี บเทยี บแลว้ เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดพ้ บวา่ ตอนทเี่ ธออยู่ ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังถอื วา่ ม่ันคงและสงบนง่ิ ไดอ้ ยู่ อยา่ งนอ้ ย เธอก็ไมไ่ ดเ้ หมอื นกบั เสย่ี วเหยยี น

พอคดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวก็หายใจเขา้ ลกึ ๆ “ฉันรับปากวา่ จะไปช อปป้ิงกบั เสยี่ วเหยยี น หรอื วา่ ……วนั นคี้ ณุ กลบั ไปกอ่ นมัย้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร ไดแ้ ตจ่ อ้ งหนา้ เธอดว้ ยสายตาทเี่ ยอื กเย็น และเสยี่ วเหยยี นทห่ี ลบอยดู่ า้ นหลงั เธอกถ็ ามออกมาดว้ ยเสยี ง เล็กเสยี งนอ้ ย “ไมง่ ัน้ วันนเี้ ธอกลับไปกอ่ นเถอะ วนั อนื่ พวกเรา คอ่ ยนัดกนั ใหมม่ ัย้ ? ” เสน่ิ เฉยี วขมวดควิ้ แตว่ า่ เธอรับปากกบั เสย่ี วเหยยี นไวแ้ ลว้ ตอนน…้ี … ไมค่ ดิ เลยวา่ ตอนนเ้ี อง จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กถ็ ามออกมา “ไปทไี่ หน? ” “หา? ” “ขน้ึ รถ เดย๋ี วฉันไปสง่ พวกเธอ” เสน่ิ เฉียว：“……” เสยี่ วเหยยี นตาโตดว้ ยความเซอรไ์ พรส์ “สง่ สง่ พวกเราไปชอป ปิ้งหรอคะ? ”เสยี่ วเหยยี นกําเสอ้ื ของเสน่ิ เฉียวไวแ้ น่น “นค่ี อื เรอื่ งจรงิ หรอ? ”

เสนิ่ เฉยี วนกึ วา่ ตวั เองเขา้ ใจอะไรผดิ ไป ไมค่ ดิ วา่ เสย่ี วเหยยี นก็ คดิ เหมอื นกบั เธอ รมิ ฝี ปากของเธอกระตกุ เล็กนอ้ ย “น่าจะไมใ่ ช่ นะ……” เซยี วซลู่ งจากรถมา แลว้ กเ็ ปิดประตรู ถใหพ้ วกเธอ “คณุ นาย นอ้ ยขน้ึ รถเถอะครับ” เสน่ิ เฉยี วยังคงยนื งงอยทู่ เี่ ดมิ เสยี่ วเหยยี นก็ดนั เธอขน้ึ ไป หลงั จากนัน้ กย็ มิ้ จนตาหยแี ลว้ พดู วา่ “ขอบคณุ นะคะคณุ ชายเย่ ！” หลังจากพดู จบ เธอกอ็ อ้ มไปขน้ึ รถอกี ฝั่งหนงึ่ น่ังอยทู่ นี่ ั่งขา้ งๆ คนขบั หลงั จากนัน้ ก็เขา้ ไป เซยี วซเู่ ห็นสถานการณก์ แ็ อบชน่ื ชมเสยี่ วเหยยี นอยใู่ นใจ! นอ้ งสาวคนนใี้ ชไ้ ดเ้ ลยนี่ จงใจเหลอื ทวี่ า่ งดา้ นหลังใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสนิ่ เฉยี ว แข็งแกรง่ กวา่ หานเสโ่ ยวนัน้ เป็ นรอ้ ยเทา่ เลย “พวกเธอจะไปทไี่ หน? ” “ก็……” เสย่ี วเหยยี น บอกสถานทแ่ี กเ่ ซยี วซู่

เสน่ิ เฉียวทน่ี ั่งอยดู่ า้ นหลังฟังประโยคสนทนาของทัง้ สองคน ก็ มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเกๆ้ กงั ๆ “คณุ ……จะไปกบั พวกเรางัน้ หรอ? ” ตอนที่ 216 การชอบเขามนั เจ็บปวดมากเลยใชม่ ย้ั “มปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ ? ”เยโ่ มเ่ ซนิ กลอกตาใสเ่ ธอ เสน่ิ เฉียวจะเอาอะไรมากลา้ บอกวา่ มหี ละ่ ? เธอเพยี งแปลกใจก็ เทา่ นัน้ ทจี่ ๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยากทจ่ี ะไปกบั พวกเธอ เธอยังคดิ เลยวา่ ดว้ ยลักษณะนสิ ยั ของเขาแลว้ นัน้ เขาน่าทจ่ี ะออกปากบงั คบั ให ้ เธอเปลย่ี นไปเทยี่ วกบั เสย่ี วเหยยี นวันอน่ื แลว้ กใ็ หเ้ ธอขนึ้ รถ คดิ ไมถ่ งึ เลย……นม่ี ันชา่ งเป็ นอะไรทเี่ ธอคาดไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆ เดมิ ทเี สย่ี วเหยยี นอยากจะบอกใหเ้ ขาไปนั่งดา้ นหนา้ เพอื่ ทจ่ี ะใหท้ ดี่ า้ นหลังเหลอื วา่ งสองท่ี ใครจะรสู ้ งั เกตละ่ วา่ เขา ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี เลยจนถงึ จดุ หลายหลงั จากทพ่ี ดู ประโยคแรก นัน้ ออกมา ระหวา่ งนัน้ ตลอดทางทเี่ สย่ี วเหยยี นหนั หลงั กลบั ไป มอง เขาก็เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ นง่ิ ตลอดทาง สายตาเขาเย็นราว

กบั น้ําแข็ง เสน่ิ เฉียวทนี่ ั่งอยไู่ มห่ า่ งเองก็ไมแ่ สดงสหี นา้ เชน่ เดยี ว ถา้ หากไมร่ วู ้ า่ พวกเขาเป็ นสามภี รรยากนั หละ่ ก็ เสย่ี วเหยยี นยงั อาจจะคดิ ไดเ้ ลยวา่ ทัง้ สองเป็ นเพยี งคนแปลกหนา้ กนั เทา่ นัน้ นม่ี ันน่าอดึ อดั ใจชะมัด ดทู า่ ทางทเี่ ฉียวเฉยี วบอกวา่ ระหวา่ งพวกเขาสองคนนัน้ ไมไ่ ด ้ รสู ้ กึ อะไรกนั นั่นน่าจะเป็ นความจรงิ เพยี งแตว่ า่ …… เสย่ี วเหยยี นมองมมุ ตาทที่ อประกายของเสน่ิ เฉยี ว ตามคําพดู ของเสนิ่ เฉียวทบ่ี อกวา่ เธอไมส่ มหวงั กบั ความรัก เพราะการทร่ี ัก กอ้ นนํ้าแขง็ แบบนมี้ นั เจ็บปวด นกึ ถงึ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นกร็ สู ้ กึ เจ็บปวดแทนเสน่ิ เฉียวมาก จรงิ ๆ บรรยากาศในรถเงยี บสงัดชวนอดึ อดั มันเป็ นแบบนจี้ นกระทัง่ ถงึ จดุ หมายปลายทาง เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ มันใกลจ้ ะถงึ แลว้ จงึ รบี พดู ขนึ้ ”จอดดา้ นหนา้ เลย เดย๋ี วเราเขา้ กนั ไปตรงนัน้ ”

เซยี วซไู่ ดย้ นิ ดงั นัน้ ก็จอดรถลงตรงทางแยกตามทเ่ี ขาบอก เสยี่ วเหยยี นกนั ไปยม้ิ ใหเ้ ขาเป็ นการขอบคณุ กอ่ นจะถอดเข็ม ขดั นริ ภัยและลงรถไปรออยขู่ า้ งๆ เสน่ิ เฉยี วเห็นเธอลงจากรถ ในตอนทเี่ ธอเตรยี มจะลงบา้ งนัน้ เอง เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งั ขน้ึ มา “ดนั รถฉัน” เสนิ่ เฉียว：“？？？” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองเธอ “ฉันจะไปกบั พวกเธอดว้ ย” คําพดู นัน้ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวชะงักไปดว้ ยความสงสยั “นายจะไปช อปป้ิงกบั พวกเราอยา่ งนัน้ เหรอ? ” “……เมอ่ื กฉ้ี ันไมไ่ ดพ้ ดู ไปแลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งไมพ่ อใจ “อะ่ ก็ไดๆ้ ”เสนิ่ เฉยี วยอมจํานนและเขา้ ไปเข็นรถเข็นของเขา ตอนทเี่ สย่ี วเหยยี นทอี่ ยขู่ า้ งๆ เห็นเสนิ่ เฉียวเข็นรถของเยโ่ มเ่ ซนิ ลงมานั่นเอง เธอกร็ สู ้ ถานการณ์ไดใ้ นทนั ที จงึ แอบหยบิ ตาให ้ เสนิ่ เฉยี วเงยี บๆ

เซยี วซลู่ ดกระจกรถลง “คณุ ชายเย่ ผมจะไปหาทจ่ี อดรถนะครับ แลว้ จะตามพวกคณุ ไปทหี ลัง” “อมื ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบรับเสยี งเย็น เซยี วซไู่ ปจอดรถแลว้ เสยี่ วเหยยี นจงึ กา้ วนอ้ ยมาขา้ งๆ เสน่ิ เฉียวกอ่ นจะรวบรวมความกลา้ พดู ขน้ึ “คณุ ชายเย่ สาวๆ จะไปช อปปิ้งกนั อาจจะทําใหค้ ณุ เบอ่ื ได ้ คณุ แน่ใจเหรอคะวา่ จะไปกบั เราดว้ ย? ” “เบอื่ อยา่ งนัน้ เหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยหางตา จๆู่ ก็นกึ อะไรขน้ึ มาได ้ “เธอใชค่ นทอี่ ยใู่ นงานกจิ กรรมวนั ครบรอบนั่น ใชม่ ัย้ ? ” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ ใบหนา้ เสย่ี วเหยยี นก็แสดงอาการประหลาด ใจเล็กนอ้ ย กอ่ นจะพดู อยา่ งประจบสอพลอ “คณุ ชายเยจ่ ําฉัน ไดอ้ ยา่ งนัน้ เหรอคะ? แตไ่ มต่ อ้ งขอบอกขอบใจอะไรฉันหรอก คะ่ เรอ่ื งครัง้ ทแ่ี ลว้ มันเป็ นหนา้ ทขี่ องฉันเอง เพราะฉันเป็ น พนักงานแผนกการเงนิ ในบรษิ ัทของคณุ ชายเย่ ซง่ึ หวั หนา้ แผนกก็เป็ นพอ่ ของฉันเอง” เสนิ่ เฉียวไดย้ นิ แบบนัน้ ก็ตกตะลงึ

เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะหๆึ ในใจ ผหู ้ ญงิ คนนสี้ ายตามปี ัญหาไปแลว้ หรอื อยา่ งไร? หานเสโ่ ยวยังไมพ่ ดู อะไร ครัง้ นจี้ ๆู่ ผหู ้ ญงิ คนนก้ี ็ จนิ ตนาการไปเอง เขาบอกวา่ จะขอบคณุ เธอตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ เมอ่ื คดิ แบบนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หวั เราะเย็นเยย้ “ก็ไหนวา่ ไมต่ อ้ ง ขอบคณุ อะไรมากมายแลว้ ทเ่ี ธอรายงานบรษิ ัทนัน้ มัน หมายความวา่ ยงั ไง? ” เสยี่ วเหยยี นรสู ้ กึ อดึ อดั ขนึ้ มาฉับพลนั เสน่ิ เฉียวทอ่ี ยขู่ า้ งๆ ก็ พลอยอดึ อดั ไปดว้ ย ในขณะทเี่ ธอกําลังจะพดู แทนเพอื่ นนัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขดั ขนึ้ มา \"เดอื นหนา้ เดย๋ี วจะเพมิ่ เงนิ เดอื นให”้ เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ ดงั นัน้ ก็แทบจะกระโดดขนึ้ ดว้ ยความดใี จ แต่ ทน่ี ม่ี คี นสญั จรไปมาดงั นัน้ ทา้ ยสดุ เธอจงึ อดทจ่ี ะพดู ขน้ึ ไมไ่ ดว้ า่ “ขอบคณุ คะ่ คณุ ชายเย!่ คณุ ชายเยใ่ จดที ส่ี ดุ ฉันคอื เสยี่ วเหยยี น ทอ่ี ยแู่ ผนกการเงนิ นะคะ ไมว่ า่ ยังไงคณุ ชายเยก่ ็อยา่ ลมื หละ่ ! ” เสน่ิ เฉยี ว：“……เธอไมใ่ ชบ่ อกวา่ ……ไมต่ อ้ งขอบคณุ อะไรเธอ หรอกเหรอ? ” เมอื่ ไดย้ นิ แบบนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็กดั รมิ ฝี ปาก “กไ็ มต่ อ้ งขอบคณุ อะไรเป็ นพเิ ศษ แตค่ ณุ ชายเยเ่ ป็ นประธานบรษิ ัทนนี่ า การทจ่ี ะ

เพมิ่ เงนิ เดอื นใหม้ นั กเ็ พราะดว้ ยฝี มอื พนักงาน ไมไ่ ดม้ เี จตนา อะไรเป็ นพเิ ศษเลยนน่ี า ใชม่ ัย้ คะคณุ ชายเย?่ ” เธอทําทปี ระจบสอพลอ เสน่ิ เฉียวอา้ ปากคา้ งราวกบั ไมอ่ ยากจะเชอื่ ไมเ่ คยแมแ้ ตจ่ ะคดิ วา่ จๆู่ เสยี่ วเหยยี นจะมาคนประจบสอพลอ แบบนี้ ครัง้ กอ่ นทําไมถงึ มองไมอ่ อกนะ? เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ ครา้ นทจ่ี ะพดู กบั เธอ แตเ่ มอื่ สายตามองเห็นสี หนา้ ของเสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ สนใจขน้ึ มา นัยนต์ าของเขาฉายแวว สนุกกอ่ นจะเหยยี ดยมิ้ มมุ ปาก “อม้ื ” เสน่ิ เฉยี วเงยี บไปพักหนง่ึ ขณะนัน้ กเ็ ข็นรถเข็นของเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ หา้ งไปพรอ้ มกบั เสยี่ วเหยยี น เซยี วซทู่ จ่ี อดรถแลว้ ก็เดนิ ตามมาไกลๆ “ผชู ้ ว่ ยเซยี วมาแลว้ เดย๋ี วฉันไปหาเขาหละ่ ” พดู จบเสยี่ วเหยยี นก็วง่ิ ไปหาเซยี วซู่ เวน้ ชว่ งเวลาใหเ้ สนิ่ เฉียว กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั สองตอ่ สอง

จรงิ ๆ แลว้ วันนเ้ี ป็ นเสย่ี วเหยยี นอยากทจี่ ะชอปป้ิง เธอเพยี งมา เป็ นเพอ่ื นเทา่ นัน้ ตอนนเ้ี สยี่ วเหยยี นทงิ้ พวกเขาไวด้ า้ นหลงั แบบนี้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ไมร่ วู ้ า่ ควรจะไปไหน จงึ ไดแ้ ตเ่ ข็นพาเยโ่ ม่ เซนิ เดนิ ไปอยา่ งไรจ้ ดุ หมายพลางถามขน้ึ “นายอยากจะไปที่ ไหนมัย้ หละ่ ? ” “หมื ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขนึ้ “ไมใ่ ชว่ า่ เธออยากมาชอปปิ้งอยา่ ง นัน้ เหรอ? ” เสนิ่ เฉยี วจงึ อธบิ าย “เป็ นเสยี่ วเหยยี นหน่ะทอี่ ยาก ฉัน……” “เธอเองกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ ชอบอะไรก็ซอ้ื ส”ิ เสนิ่ เฉียว：“……” “นฉ่ี ันกม็ าดว้ ยแลว้ อยากไดอ้ ะไรเดย๋ี วฉันจา่ ยให”้ หวั ใจของเสนิ่ เฉยี วขมขนื่ เล็กนอ้ ย แตก่ ็ยังวางหนา้ นง่ิ พลางพดู “ไมต่ อ้ งหรอก ฉันไมม่ อี ะไรทจ่ี ําเป็ นตอ้ งซอื้ ” เธอไมม่ อี ะไรทอ่ี ยากไดจ้ รงิ ๆ เพราะพวกเสอ้ื ผา้ ของใช ้ เครอ่ื งประดบั ตา่ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ตรยี มไวใ้ หเ้ ธอมากแลว้ การ เดนิ ชอปป้ิงนเี่ ธอจงึ ไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งซอ้ื อะไรแลว้

เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลงดว้ ยความประหลาดใจ “ไมอ่ ยากไดห้ รอื เพราะรสู ้ กึ วา่ เดนิ ชอปปิ้งกบั ฉันแลว้ ไมก่ ลา้ ทจ่ี ะใชเ้ งนิ กลัวฉัน จะรังเกยี จทเี่ ห็นวา่ เธอฟ่ มุ เฟือยอยา่ งนัน้ เหรอ? ” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็พดู ยม้ิ ๆ “ไมใ่ ชว่ า่ นายกม็ องฉันแบบนัน้ มาตลอดอยแู่ ลว้ เหรอ? ” คําพดู นัน้ ทําเยโ่ มเ่ ซนิ แทบสําลกั เพยี งอดึ ใจจงึ ถามกลบั ดว้ ย น้ําเสยี งรา้ ยกาจ “หรอื วา่ ความคดิ ของฉันมนั เปลย่ี นแปลงไป ไมไ่ ด?้ เธอตงั้ คา่ ใหฉ้ ันเป็ นแบบนเ้ี ลยใชม่ ัย้ ? ” “คําถามนฉ้ี ันควรทจี่ ะเป็ นฝ่ ายถามมากกวา่ มัย้ ? ” ในขณะทท่ี ัง้ สองกําลงั เถยี งกนั อยนู่ ั่นเองก็ไดย้ นิ เสยี งดงั มาจาก ทางดา้ นหลัง “เฉียวเฉยี ว คณุ ชายเย่ มาทางนเี้ ร็วเขา้ ” เสนิ่ เฉียวมองไปทางดา้ นหลังทนั ที เมอ่ื เห็นเสย่ี วเหยยี นเดนิ เขา้ ไปในรา้ นเครอ่ื งประดบั เสน่ิ เฉยี วก็ทําไดเ้ พยี งเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ตามเขา้ ไป เรม่ิ แรกเดมิ ทเี สยี่ วเหยยี นนัน้ ออกจะกลวั ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ แต่ หลังจากทเ่ี ขาเพมิ่ เงนิ เดอื นใหเ้ ธอแลว้ นัน้ เธอกร็ สู ้ กึ วา่ ใบหนา้ เย็นๆ และคว้ิ ขมวดปมเข็มของเขามนั ชา่ งน่ารักขน้ึ มาในบดั ดล

อกี ทงั้ เธอยังเป็ นคนทค่ี อ่ นขา้ งจะเขา้ กบั คนไดง้ า่ ย จงึ สามารถที่ จะปรับตวั ใหเ้ ขา้ กบั สถานการณ์ได ้ เมอ่ื เขา้ ไปแลว้ เธอก็ลากให ้ เสนิ่ เฉยี วชว่ ยเธอเลอื ก เสนิ่ เฉียวกําลงั เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ อยกู่ ็ไมส่ ะดวก แตเ่ สยี่ วเหยยี นเรยี ก อยหู่ ลายครัง้ เธอจะไมไ่ ปกไ็ มไ่ ด ้ “แกวา่ ตา่ งหคู นู่ ส้ี วยมัย้ ? ” เสน่ิ เฉียวมองไปตามมอื ทเ่ี ธอชี้ กพ็ บเขา้ กบั ตา่ งหเู พชรสชี มพู สวยระยบิ ระยับ รสู ้ กึ ชอบขน้ึ มา เดมิ ทเี สน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ ไมม่ อี ะไร จะซอ้ื แตเ่ มอ่ื เห็นตา่ งหคู นู่ เ้ี ธอกม็ องมนั อยหู่ ลายครัง้ จากนัน้ จงึ พดู ดว้ ยรอยยม้ิ “อม้ื สวย” สชี มพมู ันเป็ นอะไรทเ่ี ขา้ กนั กบั สไตลข์ องเสย่ี วเหยยี นมากๆ เลยหละ่ “งัน้ แกลองใสด่ สู ”ิ ใครจะรหู ้ ละ่ วา่ เสยี่ วเหยยี นจะบอกให ้ พนักงานเอาตา่ งหคู นู่ ัน้ ออกมา จากนัน้ กเ็ อามายน่ื ตรงหนา้ เธอ ตอนที่ 217 กลมกะทดั รดั

“ฉันเหรอ? ”เสนิ่ เฉยี วชะงัก “มันไมใ่ ชท่ แ่ี กมองอยเู่ หรอ? ” “ฉันมองแทนแกยังไงหละ่ ? ” เสยี่ วเหยยี นสง่ สญั ญาณใหเ้ ธอ รับตา่ งหใู นขณะทพี่ นักงานขายก็คอยตามมองอยา่ งใครร่ ู ้ สายตาทกุ คใู่ นรา้ นจับจอ้ งมาทเ่ี ธอ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวซดี เผอื ด ปฏเิ สธขนึ้ “ไมเ่ อาหรอก ฉันไมใ่ สๆ่ ” “ไอห้ ยา ถา้ แกไมช่ อบกค็ ดิ ซะวา่ ลองแทนฉันยงั ไงหละ่ ? วันน้ี ตา่ งหทู ฉ่ี ันใสม่ ามนั ถอดยาก ดงั นัน้ แกชว่ ยลองแทนฉันหน่อย น่า” เสนิ่ เฉียว：“……” “ลองหน่อยน่า” เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังอยบู่ นรถเข็นไดย้ นิ บทสนทนาของสองสาวกม็ อง ไปทเี่ สน่ิ เฉียวอยา่ งไมร่ ตู ้ วั วนั นเ้ี ธอใสเ่ พยี งเสอ้ื ยดื สขี าวธรรมดา บวกกบั ผกู ผมหางมา้ ท่ี ยาวยอ้ ยถงึ เอว มองดแู ลว้ เป็ นผหู ้ ญงิ ทะมดั ทะแมงมี ความสามารถ รับกบั แกม้ ขาวทขี่ นาบขา้ งดว้ ยตงิ่ หกู ลมกะทัดรัด

เขา……เหมอื นกบั เคยไดล้ ม้ิ รสตง่ิ หนู ั่นมากอ่ น มันชา่ งหวาน อกี ทัง้ ยงั …… นุ่มมากทเี ดยี ว นานมากแลว้ ทไ่ี มเ่ คยทจี่ ะไดเ้ ห็นเธอสวมเครอ่ื งประดบั อะไร เขาใหค้ นไปเตรยี มของเหลา่ นัน้ มา แตเ่ ธอก็ไมย่ อมทจี่ ะแตะ ตอ้ งมนั รา่ งทัง้ รา่ งของเธอจงึ เปลอื ยมาโดยตลอด เยโ่ มเ่ ซนิ มองตา่ งหคู นู่ ัน้ มนั กลมกะทดั รัดเหมอื นกบั ตง่ิ หขู อง เธอไมม่ ผี ดิ ถา้ หากวา่ ……หขู องเธอไดส้ วมใสม่ ัน…… เมอื่ คดิ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ หมอ่ อยหู่ ลายวนิ าที กอ่ นจะเอย่ ปากขนึ้ ดว้ ยเสยี งทคี่ อ่ นขา้ งแหบแหง้ “ลองส”ิ เขาเองก็อยากดู วา่ เธอใสต่ า่ งหคู นู่ ัน้ แลว้ มันจะเป็ นยังไง เสย่ี วเหยยี นนัน้ เดมิ ทเี พยี งอยากทดสอบ เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู แบบนัน้ กก็ ระด๊กี ระดา๊ รบี จับมอื เสนิ่ เฉยี ว “ดสู คิ ณุ ชายเยย่ งั เอย่ ปากเลย แกลองใสด่ ๆู ” เสนิ่ เฉียวถกู บงั คบั ใหห้ มดหนทาง จงึ รับตา่ งหคู นู่ ัน้ มา “อะ่ งัน้ ……กไ็ ด”้

เธอคอ่ ยๆ หยบิ เอาตา่ งหทู อี่ ยทู่ ฝ่ี ่ ามอื กอ่ นจะลองใหม้ ันหนา้ กระจก เมอ่ื ลกู ปัดเพชรกลมกะทัดรัดมาประดบั ทห่ี ขู องเธอ กพ็ ลนั รับเขา้ กบั ผวิ ทข่ี าวผอ่ งของเธอ ขนาดหทู เี่ ป็ นสขี าวของเสน่ิ เฉยี วยงั เปลย่ี นกลายเป็ นสชี มพเู รอ่ื ขนึ้ มา “สวยมากเลยนะ”เสยี่ วเหยยี นพดู อยา่ งตะลงึ จกานัน้ จงึ กดไหล่ ของเสน่ิ เฉียวใหห้ นั ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเยด่ สู ค้ิ ะ เฉียว เฉียวใสแ่ ลว้ ดเู หมาะเหม็งเลยใชม่ ัย้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บตามองตา่ งหสู ชี มพทู รี่ ับเขา้ พอดกี บั ตงิ่ หขู อง หญงิ สาวกอ่ นจะทําเสยี งอมื้ “ซอื้ เถอะๆ ”เสยี่ วเหยยี นแนะนํา พนักงานดแู ลทยี่ นื อยขู่ า้ งๆ ไดย้ นิ แบบนัน้ กพ็ ดู อยา่ งรา่ เรงิ “ใช่ คะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ ตา่ งหคู นู่ เี้ ป็ นรนุ่ ใหมส่ ดุ ของรา้ นเราเลยนะคะ สไตลเ์ ป็ นเอกลกั ษณแ์ ถมยงั มเี พยี งคเู่ ดยี วดว้ ย ถา้ คณุ ชอบก็ สามารถซอื้ ไดเ้ ลยคะ่ ”

เสน่ิ เฉยี วมองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งตนื่ ๆ เมอ่ื เห็นดวงตาดําของ เขามองมาทรี่ า่ งของเธอ จๆู่ เธอกค็ ดิ อะไรขนึ้ มาได ้ จงึ หนั หนา้ ไปทางพนักงานขาย “ถา้ งัน้ ……” “คณุ ผหู ้ ญงิ คะ ตา่ งหคู นู่ อ้ี ยใู่ นชว่ งโปรโมชนั่ พอดเี ลยหละ่ คะ่ ราคามนั น่ารักมากเลยดว้ ย” เธอใชเ้ ครอื่ งคดิ เลขขน้ึ มาคํานวณกอ่ นจะยนื่ ใหเ้ สนิ่ เฉยี วเห็นถงึ จํานวนเงนิ เมอ่ื เสนิ่ เฉียวเห็นตวั เลข สหี นา้ ของเธอก็เปลย่ี นไปทันที แพงมากเลยอะ่ …… เธอจา่ ยไมไ่ หวอยแู่ ลว้ เสยี่ วเหยยี นพยักหนา้ อยา่ งรา่ เรงิ พลางพดู “ราคาน่ารักจรงิ ๆ ดว้ ย เอาใสก่ ลอ่ งเลยคะ่ ” “ไมน่ ะ……”เสน่ิ เฉยี วรบี หา้ มเธอ พดู เสยี งกระซบิ “แกจะบา้ หรอื ยงั ไง ฉันไมไ่ ดม้ เี งนิ เยอะอะไรขนาดนัน้ ”

เสยี่ วเหยยี นหวั เราะหหิ พิ ลางหนั ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเยก่ ็ อยไู่ มใ่ ชห่ รอื ยงั ไง? ไมเ่ ห็นตอ้ งใชเ้ งนิ แกเลย” พดู จบเธอก็กระซบิ อะไรบางอยา่ งทห่ี ขู องเสน่ิ เฉยี ว เสนิ่ เฉียว จากทส่ี หี นา้ ไมค่ อ่ ยดแี ลว้ หนา้ กซ็ ดี เผอื ดลงทันทเี มอ่ื ไดย้ นิ ที่ เธอพดู พลางสา่ ยหนา้ อยา่ งเด็ดขาด “ไมต่ อ้ งหอ่ นะ ฉันยงั ไมอ่ ยากไดม้ นั ตอนน”้ี พดู จบเธอก็ยกมอื ขน้ึ จับตา่ งหทู ห่ี เู ธอ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นกริ ยิ าของเธอกส็ ง่ เสยี งหา้ มทันที “ใสไ่ ปเถอะ ฉัน จา่ ยเอง” การเคลอื่ นไหวของเสนิ่ เฉียวหยดุ ชะงัก และในเสยี้ ววนิ าทถี ัด มาเธอกร็ บี แกะตา่ งหอู อกมาวางทเ่ี คานเ์ ตอร์ “ขอโทษนะคะ ขอ โทษจรงิ ๆ แตฉ่ ันยังไมไ่ ดช้ อบตา่ งหคู นู่ เ้ี ทา่ ไหร่ เอากลับไปวาง เถอะ” เสยี่ วเหยยี น：“เฉียวเฉยี ว？” เยโ่ มเ่ ซนิ เองกเ็ ลกิ คว้ิ ขนึ้ ดว้ ยเชน่ กนั เกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอกนั นะ? ตา่ งหคู นู่ ีเ้ หมาะกบั หเู ธอจะตายไป

พนักงานรับตา่ งหไู ปดว้ ยใบหนา้ ทย่ี งั คงคาใจ “คณุ ผหู ้ ญงิ คะ ตา่ งหคู นู่ งี้ ามมากเลยนะคะ คณุ ไมล่ องคดิ ดอู กี สกั รอบเหรอคะ? ” “ของคณุ นะคะ แตไ่ มเ่ อาดกี วา่ ” เสนิ่ เฉียวขอบคณุ พลางเดนิ ไป ลากเสย่ี วเหยยี นเพอื่ ทจ่ี ะกลับ แตเ่ ดอื นไปเพยี งกา้ วเดยี วเธอก็ เหมอื นนกึ อะไรขนึ้ มาได ้ จงึ กลบั ไปอกี ครัง้ เพอื่ ทจ่ี ะเข็นเยโ่ ม่ เซนิ ออกมา เหตผุ ลงา่ ยๆ ทเ่ี ธอไมอ่ ยากทจ่ี ะรับตา่ งหคู นู่ ัน้ ก็เป็ นเพราะวา่ เธอซอื้ มันไมไ่ ด ้ อกี อยา่ งเธอกไ็ มอ่ ยากใหใ้ ครตอ้ งมาซอ้ื ให ้ และยง่ิ กวา่ นัน้ เธอไมอ่ ยากใหค้ นทซ่ี อื้ ใหเ้ ธอเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยอะไรหลายๆ อยา่ งของเธอและเขามนั คนละระดบั กนั อยู่ กอ่ นแลว้ เธอไมอ่ ยากทจ่ี ะใชช้ ว่ งเวลาแบบนไี้ ปลดระดบั สถานะ ลงไปอกี เมอ่ื ออกมาจากรา้ นเครอ่ื งประดับแลว้ เสยี่ วเหยยี นก็ยังเศรา้ ใจ วา่ ทําไมเธอถงึ ไมเ่ อา แตเ่ มอื่ เห็นสหี นา้ ของเธอดไู มด่ เี อา เสยี เลย จงึ ไมไ่ ดถ้ ามอะไรมากมาย เธอเองเป็ นคนทค่ี าดเดาสี หนา้ ของคนอน่ื เกง่ แคม่ องแวบเดยี วเธอก็พอจะรวู ้ า่ สหี นา้ ของ

เสน่ิ เฉยี วผดิ ปกติ จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู วา่ อยากจะชอปปี้ตอ่ อกี ทัง้ ยัง แนะทจี่ ะใหไ้ ปหาอะไรกนั เมอ่ื พดู เรอ่ื งกนิ เสน่ิ เฉยี วก็ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าอะไร เธอเพยี งแค…่ … มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นจะถามขน้ึ “นายกนิ ไดม้ ยั้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคดิ วกวนเกยี่ วกบั ตา่ งหทู รี่ า้ นเครอ่ื งประดบั นั่นเมอื่ ไดย้ นิ ทเี่ ธอถาม ก็เหลอื บมองเธอ และจดจอ้ งไปยงั ตง่ิ หทู ก่ี ลม กลงึ กะทัดรัดของเธอ หลังจากทจ่ี อ้ งอยพู่ ักเขาก็ตอบดว้ ยเสยี ง แหบพรา่ “ได”้ “โอเค งัน้ เราไปกนิ ซปุ หมา่ ลา่ อรอ่ ยๆ กนั ไมแ่ พงดว้ ย เพยี งแต่ คณุ ชายเยจ่ ะทานไดห้ รอื เปลา่ ? ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไป ซปุ หมา่ ลา่ ? มนั คอ่ นขา้ งจะ ธรรมดาไปไหม? เยโ่ มเ่ ซนิ คนสงู ศกั ดแิ์ บบนจ้ี ะรับอาหารแบบน้ี ไดเ้ หรอ? ” “เอาอยา่ งนม้ี ยั้ ฉันวา่ ไมต่ อ้ งวันนห้ี รอก เอาเป็ นวันหนา้ ……” “กนิ ได ้ ไปเถอะ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตดั บทเธออกี ครัง้ เสยี่ วเหยยี นตาโต ดว้ ยความแปลกใจ “จรงิ เหรอคะคณุ ชายเย?่ ”

ทันทที นั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ออ้ื มมอื ไปจับขอ้ มอื ของเสน่ิ เฉียว “เธออยากกนิ มยั้ ? ” เสน่ิ เฉยี วทจี่ ๆู่ ก็ถกู ถามแบบนัน้ ：“？？？” เสยี่ วเหยยี นมองฉากทอ่ี ยตู่ รงหนา้ จๆู่ เธอก็รสู ้ กึ วา่ บรรยากาศ ระหวา่ งคนทงั้ สองมนั ชา่ งดอู บอนุ่ นค่ี ณุ ชายเยก่ ําลังขอ ความเห็นจากเสนิ่ เฉียวอยอู่ ยา่ งนัน้ เหรอ? “มะ ไมม่ ปี ัญหา? ” เสนิ่ เฉียวตอบเสยี งแหง้ หลังจากตดั สนิ ใจแลว้ เสย่ี วเหยยี นก็เป็ นคนพาคนทงั้ หมดไป รา้ นอาหารใกลๆ้ หลงั จากทเ่ี ขา้ ไปในรา้ นแลว้ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ วา่ รา้ นนต้ี กแตง่ ไดด้ ที เี ดยี ว ไมไ่ ดม้ กี ลน่ิ ทัง้ ยังสะอาดเป็ นพเิ ศษ ดว้ ย เมอ่ื เธอเลอื กหาทนี่ ่ังไดแ้ ลว้ ก็หยบิ กระดาษขน้ึ เชด็ โตะ๊ พลาง มองรอบๆ กพ็ บวา่ มันไมม่ คี ราบน้ํามนั เลยสกั นดิ ดทู า่ เรอื่ งสขุ อนามยั นัน้ ผา่ นเลยหละ่ คงไมไ่ ดท้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งลําบาก

เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนเ้ี ธอก็มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มันกเ็ ป็ นจังหวะพอดที ่ี สายตาเขากก็ ําลังมองมาทเ่ี ธอ ราวกบั โดนโจรขโมยหวั ใจไป เมอ่ื เสน่ิ เฉียวสบตาเขาไดเ้ พยี ง สองวกิ ็ตอ้ งเบย่ี งสายตาหลบไป จรงิ ๆ แลว้ ซปุ หมา่ ลา่ นัน้ เป็ นอะไรทเี่ สน่ิ เฉียวชอบกนิ ทส่ี ดุ กอ่ นทจี่ ะทอ้ งเธอชอบกนิ มันมาก พอทอ้ งแลว้ นัน้ เธอกอ็ ยากที่ จะกนิ มันมาโดยตลอด เพยี งแตเ่ มอ่ื แตง่ เขา้ ไปอยบู่ า้ นตระกลู เย่ แลว้ กไ็ มไ่ ดก้ นิ มนั อกี เลย ไมค่ ดิ เลยวา่ วันนเ้ี ธอจะไดม้ โี อกาสกนิ มนั อกี ครัง้ อกี ทงั้ ยังกนิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย มันเกนิ จนิ ตนาการไป แลว้ “เออ่ คอื ……นายอยากเพม่ิ พรกิ มยั้ ? ” ตอนที่ 218 เธอมาแตะตอ้ งของของฉนั หรอื เปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มองดพู รกิ แดง ตาดขู องเขาราวกบั ทําใหเ้ ป็ นสแี ดง ขน้ึ มา ไมร่ อใหเ้ ขาตอบสนองอะไรกลับมา เสย่ี วเหยยี นก็เพมิ่ พรกิ เขา้ ไป จากนัน้ กห็ นั มาพดู ตาหยี “ซปุ หมา่ ลา่ หน่ะ มันตอ้ ง เผ็ดตอ้ งรอ้ น ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะสดชน่ื ไดย้ ังไง? ”

พดู จบเธอก็อวดฟันขาวใหเ้ สนิ่ เฉียวราวกบั โชวค์ วามบรสิ ทุ ธ์ิ และไรเ้ ดยี งสาอยา่ งไรอยา่ งนัน้ นั่นจงึ ทําใหใ้ ครกไ็ มอ่ าจจะ ตําหนเิ ธอ เสนิ่ เฉียวลอบมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ เห็นวา่ เขาไมไ่ ดแ้ สดง อาการอะไร เธอจงึ ถอนหายใจออกมาเบาๆ แตห่ ลงั จากทเ่ี ขากนิ เนอ้ื แกะทต่ี นุ๋ ในซปุ หมา่ ลา่ แลว้ นัน้ สหี นา้ ของเขากเ็ ปลย่ี นไปอยา่ งสนิ้ เชงิ เขากําตะเกยี บเอาไวเ้ พอ่ื ทจี่ ะ ใบหนา้ หลอ่ เหลาทไี่ รส้ หี นา้ นัน้ ราวกบั เหมอื นโดนอะไรมา กระทบ เสยี่ วเหยยี นซดู ปากอยา่ งเผ็ดรอ้ น แตก่ ก็ นิ อยา่ งเอร็ดอรอ่ ย เรมิ่ ตน้ เสน่ิ เฉยี วไมก่ ลา้ ทจี่ ะกนิ ไดแ้ ตล่ อบมองสหี นา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ และเมอื่ เห็นสหี นา้ ของเขาเปลยี่ นจงึ สงั เกตไดใ้ นทันที “นายกนิ เผ็ดไมไ่ ดใ้ ชม่ ัย้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย ไมไ่ ดต้ อบคําถามเธอ แตส่ หี นา้ ไม่ คอ่ ยดนี ัก เสนิ่ เฉยี วคดิ อะไรมาได ้ เธอจงึ รบี บง่ึ ไปหาพนักงานเพอ่ื ขอน้ํา เย็นใหแ้ กเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ

“ถา้ กนิ ไมไ่ ดน้ ายคายออกมาเลย แลว้ คอ่ ยกนิ น้ําเย็นตาม” เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ เป็ นคนมมี ารยาททด่ี ี เขาไมเ่ คยคายอะไรในที่ สาธารณะ เมอื่ ครทู่ เ่ี สน่ิ เฉียวใหเ้ ขาทํานัน้ เขาจงึ ขมวดคว้ิ ขน้ึ “รบี คายออกมาเถอะ”เสน่ิ เฉียวเออ้ื มมอื ไปทปี่ ากของเขา เยโ่ ม่ เซนิ ก็ยังนงิ่ ทา้ ยสดุ เซยี วซจู่ งึ หยบิ กระดาษใหแ้ กเ่ ขา เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ยอมคายออกมาจากนัน้ จงึ ดม่ื น้ําเย็นตาม แตใ่ บหนา้ งามของเขาก็ยังคงแดงเรอ่ื ในขณะทเ่ี สยี่ วเหยยี นที่ น่ังขา้ งๆ กย็ ังคงกนิ อยา่ งเอร็ดอรอ่ ย แตเ่ มอ่ื เจอกบั สถานการณ์ ตรงหนา้ เขา้ เธอก็ไมก่ ลา้ กนิ ตอ่ ไดแ้ ตม่ องพวกเขาอยา่ งวนุ่ วาย ใจ “ขอโทษนะคะคณุ ชายเย่ ถา้ ฉันรวู ้ า่ คณุ กนิ พรกิ ไมไ่ ด ้ ฉันจะไม่ ใสไ่ ปแน่” เสน่ิ เฉียวเห็นสหี นา้ ของเขาไมด่ นี ักจงึ ไดแ้ ตเ่ ก็บของ “เสยี่ วเห ยยี นไมต่ อ้ งตระหนกตกใจไป เธออยกู่ นิ ตอ่ เถอะ เดย๋ี วฉัน กลบั ไปสง่ เขากลับบา้ นกอ่ น แลว้ เดย๋ี วจะกลบั มาหา” เสย่ี วเหยยี นเพยี งพยักหนา้ จากนัน้ กโ็ บกมอื “ไมต่ อ้ งกลบั มา หรอก แกรบี ไปเถอะ เย็นๆ เดย๋ี วฉันโทรใหพ้ อ่ มารับก็ได”้

“งัน้ กไ็ ด ้ แกดแู ลตวั เองดว้ ย” เสนิ่ เฉียวพดู จบกเ็ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป เมอื่ พาเขาขนึ้ รถอยา่ ง ทลุ กั ทเุ ลได ้ เสนิ่ เฉียวก็บอกเซยี วซวู่ า่ จะไปโรงพยาบาล เซยี วซผู่ งะ เพยี งแคก่ นิ พรกิ เขา้ ไปจะตอ้ งไปโรงพยาบาลเลย เชยี วเหรอ? แตเ่ มอื่ เห็นอาการทใี่ บหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ อ่ ยดี เซยี วซจู่ งึ ไม่ มขี อ้ กงั ขาใดๆ พยกั หนา้ เตรยี มจะออกรถ “กลบั บา้ นตระกลู เย”่ จๆู่ เสยี งแหบพรา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งั ขน้ึ มา เสนิ่ เฉยี วจงึ มองไปทางเขาถาม “ไมไ่ ปโรงพบาลเหรอ? ” “ฉันป่ วยหรอื ยังไง? ” เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลับมา เสนิ่ เฉยี วก็ เงยี บไป ก็ได ้ เป็ นเธอเองทต่ี น่ื ตระหนกเกนิ ไป ระหวา่ งทาง สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมด่ เี อามากๆ ปากและลน้ิ ของ เขารอ้ นไปหมด มันราวกบั โดนอะไรเผาอยา่ งไรอยา่ งนัน้ เมอื่ มองไปทเ่ี สน่ิ เฉียว ใบหนา้ ของเธอก็เต็มไปดว้ ยความสบั สน เมอ่ื กลับถงึ บา้ นตระกลู เย่ เสนิ่ เฉียวก็เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ บา้ น ก็ พอดเี จอกบั เยห่ ลน่ิ หานทอ่ี อกมาพอดี หลังจากทด่ี วงตาทัง้ สาม

คนสบกนั ทก่ี ลางอากาศ เสนิ่ เฉยี วกน็ กึ ไปถงึ กอ่ นหนา้ นที้ เ่ี ยห่ ล่ิ นหานพดู กบั เธอ จงึ รบี ลดสายตาลงเพอ่ื หลกี เลยี่ งทจี่ ะสบตา เยโ่ มเ่ ซนิ เองกอ็ ยใู่ นอารมณ์ไมส่ ดู ้ ี ดงั นัน้ จงึ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองเขา ทัง้ สามคนเดนิ ผา่ นกนั ไปเฉยๆ ทา้ ยสดุ ก็เป็ นเยห่ ลน่ิ หานทหี่ นั กลบั มามองรา่ งเล็กๆ ของเสน่ิ เฉียวกอ่ นจะหา้ มใจไมไ่ ดท้ จี่ ะกํามอื ขน้ึ แน่น หลงั จากเหตกุ ารณ์หมอ้ ไฟนัน้ ทกุ ๆ วันเสยี่ วเหยยี นก็จะพะวง ถามอยา่ งเป็ นหว่ งวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นยงั ไงบา้ ง เขาจะทําโทษอะไร เธอมัย้ อะไรเทอื กๆ นัน้ อกี ทัง้ เธอก็ไมไ่ ดเ้ งนิ เดอื นเพมิ่ น่ันน่าจะ หลังจากทเี่ ธอเพมิ่ พรกิ เขา้ ไปและกไ็ มไ่ ดเ้ พม่ิ แบบธรรมดา เธอ เพม่ิ แบบเฉพาะกบั คนทรี่ ักในประสบการณก์ ารกนิ เผ็ด แต่ สําหรับคนไมก่ นิ เผ็ดนัน้ เพยี งแคก่ นิ เนอื้ แกะทล่ี วกหนา้ ก็แย่ แลว้ ! ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี นจงึ รสู ้ กึ กลัวอยลู่ กึ ๆ วา่ การเพม่ิ เงนิ เดอื นของ เธอคงจะหมดหวงั แลว้ “แกยังกลา้ พดู ถงึ อกี หรอื ยงั ไง? ”เสน่ิ เฉียวจม้ิ หนา้ ผากของเธอ “ไอเ้ รอื่ งเพมิ่ เงนิ เดอื นนเ่ี ลกิ คดิ ไปไดเ้ ลย วันนัน้ ทก่ี ลบั ไปหน่ะ

เขาไมพ่ ดู กบั ฉันอยนู่ านเชยี วหละ่ ไมร่ วู ้ า่ อาจจะเพราะวา่ …… รสู ้ กึ ขายหนา้ กบั พวกเราในวนั นัน้ หรอื เปลา่ ” นเี่ ป็ นเพยี งสงิ่ ทเ่ี สน่ิ เฉียวเดาขน้ึ มาเอง เพราะวนั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรมาก แตเ่ ขากย็ งั คงหนา้ ถมงึ ทงึ ใสเ่ ธอไปกวา่ สอง สามวนั ราวกบั วา่ เสน่ิ เฉียวไปตดิ หนก้ี อ้ นโตเขาไวอ้ ยา่ งไรอยา่ ง นัน้ “ทพ่ี ดู มากถ็ กู แหละ่ เขาเป็ นผชู ้ ายแลว้ มาทําเรอ่ื งขายหนา้ ตอ่ หนา้ เรา ก็คงจะลมื ไปลงแน่นอน งัน้ สองสามวันนฉ้ี ันยงั ไมไ่ ป เจอเยโ่ มเ่ ซนิ ตรงๆ ดกี วา่ ออ้ จรงิ ส…ิ …พอฉันคนื ดกี บั เธอแลว้ ทําไมถงึ ไมเ่ ห็นหานเสโ่ ยวมาหาเธออกี หละ่ ? ” เมอ่ื พดู ถงึ เรอ่ื งนร้ี อยยมิ้ บนใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็ลดลงเล็กนอ้ ย พดู ไปกแ็ ปลก ตงั้ แตว่ ันทเี่ ธอทะเลาะกบั หานเสโ่ ยว หานเสโ่ ยว กไ็ มม่ าหาเธออกี เลย บางทเี ธออาจจะโกรธ แตเ่ สนิ่ เฉียวก็ไม่ อยากแบกหนา้ ไปงอ้ เธอ ดว้ ยเพราะเธอไมอ่ ยากทจ่ี ะเอาความจรงิ ไปบอกแกเ่ ยห่ ลนิ่ หาน แตห่ านเสโ่ ยวนัน้ ก็จะคอยจับคเู่ ธอกบั เยห่ ลนิ่ หานอยเู่ รอ่ื ย มนั ดี กวา่ ทจี่ ะไมต่ ดิ ตอ่ กบั เธอในตอนน้ี ใหท้ ัง้ สองฝ่ ายใจเย็นๆ กนั สกั หน่อย แลว้ คอ่ ยจัดการกบั มนั เมอื่ ถงึ เวลา

เพยี งแตเ่ สนิ่ เฉียวไมไ่ ดค้ าดคดิ วา่ การเคลอื่ นไหวของหานเสโ่ ย วจะ……รวดเร็วขนาดนี้ มนั เร็วถงึ ขนาดทที่ ําใหเ้ ธอสบั สน เวลาผา่ นไปไวเหมอื นโกหก เดมิ ทเี สน่ิ เฉียวคดิ ทจ่ี ะโทรหาอกี ฝ่ ายในวันหยดุ สดุ สปั ดาห์ ไมค่ ดิ เลยวา่ อกี ฝ่ ายจะเป็ นฝ่ ายโทร หาเธอกอ่ น โทรมาบอกวา่ ซอ้ื อาหารเสรมิ อะไรสกั อยา่ งมา และ จะเขา้ มาเป็ นแขกทบ่ี า้ นตระกลู เยใ่ นตอนเย็น เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เธอจะเขา้ มาทบ่ี า้ นตระกลู เย่ เสน่ิ เฉียวจงึ กงั วล เล็กนอ้ ย “เราออกไปคยุ ขา้ งนอกไมด่ กี วา่ เหรอ? ” “แกคดิ อะไรของแกหน่ะ? อาหารเสรมิ หน่ะฉันเอาฝากคณุ ป่ เู ย่ ของขวญั ของแกหน่ะฉันเตรยี มแยกเอาไว ้ เฉยี วเฉยี ว แกไม่ โกรธฉันแลว้ ไดม้ ยั้ ? ฉันรแู ้ ลว้ วา่ ฉันผดิ หน่ะ” “อมื งัน้ ก็ได ้ แกจะมากโ่ี มงหละ่ ? ” “อกี ครงึ่ ชวั่ โมงเดย๋ี วฉันเขา้ ไป” ครงึ่ ชว่ั โมง? เสนิ่ เฉยี วมองดนู าฬกิ ากอ่ นจะลกุ ขนึ้ ยนื “ได ้ เดย๋ี ว ฉันเตรยี มตวั ”

หลงั จากวางสายไปแลว้ เธอกล็ กุ ขน้ึ เปลย่ี นเสอื้ ผา้ เตรยี มจะลง ไปดา้ นลา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มองเธอดว้ ยสายตาไมเ่ ป็ นมติ ร มนั ผา่ นไปไดห้ ลายวันแลว้ ตงั้ แตเ่ กดิ เหตกุ ารณ์ขน้ึ วนั นัน้ เสนิ่ เฉยี วมองสายตานัน้ ของเขากไ็ ดแ้ ตค่ ดิ วา่ เขายงั โกรธเธออยู่ อยา่ งนัน้ เหรอ? ในขณะทเ่ี ธอเดนิ วนอยใู่ กลๆ้ ตวั เขานัน้ ใครจะรหู ้ ละ่ วา่ จะไดย้ นิ เขาพดู ขน้ึ ดว้ ยเสยี งเย็นชา “เธอมาแตะตอ้ งเสอื้ ผา้ ในตขู ้ องฉัน อยา่ งนัน้ เหรอ? ” เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ชะงักกอ่ นจะมองเขาดว้ ยความ สงสยั “วา่ ยังไงนะ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยสายตาคมราวกบั มดี “เธอแตะตอ้ งเสอื้ ผา้ ฉัน? ” เสน่ิ เฉียว：“……แลว้ ฉันจะไปยา้ ยเสอื้ ผา้ นายทําไม? ” ถงึ แมว้ า่ พวกเขาจะใชต้ เู ้ สอ้ื ผา้ หลงั เดยี วกนั แตม่ นั แยกเป็ นคน ละดา้ น เธอไมเ่ ห็นมนั ดว้ ยซํ้าแลว้ จะไปแตะตอ้ งมนั ไดย้ งั ไง?