เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

เซยี วซอู่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะอว้ ก:\"โอโ้ หคณุ หนูนอ้ ย เพอื่ นสนทิ ของคณุ คนนนี้ ่ารังเกยี จมากเลย เธอกําลงั คดิ อะไรอยเู่ นยี่ ?\" คณุ ดสู หี นา้ ทา่ ทขี องเธอสิ ตอนนคี้ ณุ ยงั จะมาพดู กบั ผมวา่ เธอ ไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ อกี หรอื ?\" หลังจากบน่ เสร็จ เซยี วซเู่ พงิ่ จะวา่ เสนิ่ เฉียวเงยี บเกนิ ไป ดงั นัน้ เขาจงึ หนั หนา้ ไปมองเสนิ่ เฉียว พบวา่ ดวงตาอนั เย็นชา ของเธอ กําลงั มองขา้ งหนา้ อยา่ เงยี บสงบ แตใ่ บหนา้ ของเธอ กลบั ไมแ่ สดงสหี นา้ ใดๆออกมา \"คณุ นายนอ้ ยสอง?\" \"เซยี วซ…ู่ …พวกเรากลบั กนั เถอะ\" ตอนท่ี 207 คณุ เรยี กใครวา่ ยยั แอบ๊ ใสซอ่ื เซยี วซไู่ ดจ้ อ้ งตาโต\"กลับ? คณุ นายนอ้ ยสอง พวกเราไมเ่ ขา้ ไป หรอ?\" \"ไมล่ ะ่ \"

เสนิ่ เฉยี วหรต่ี าลง และมองไปทป่ี ลายเทา้ ตวั เองอยา่ งใจลอย\" มันไมจ่ ําเป็ นแลว้ ละ่ \" \"คณุ นายนอ้ ยสอง……\" ไมร่ อเซยี วซเู่ กลยี้ กลอ่ มเธออกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวกล็ กุ ขนึ้ เดนิ ไป ทางตรงกนั ขา้ ม เซยี วซยู่ ังคงยนื อยกู่ บั ท่ี หลงั จากนัน้ ไมก่ ว่ี นิ าที ถงึ จะรสู ้ กึ ตวั เลยหนั หลังวงิ่ ตามเธอไป \"คณุ นายนอ้ ยสอง เป็ นอะไรไปหรอื เปลา่ ? เมอ่ื กพี้ วกเรายงั คยุ กนั อยดู่ ๆี ไมใ่ ชห่ รอ จะเขา้ ไปดว้ ยกนั ไมใ่ ช?่ \" ไมว่ า่ เซยี วซจู่ ะพดู อะไรกบั เธอ เสน่ิ เฉียวก็ไมส่ นใจเขา เลยเดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ เซยี วซเู่ ดนิ ตามเธอไปตงั้ นาน ในทสี่ ดุ กท็ นไม่ ไหวทจ่ี ะไปยนื ขวางขา้ งหนา้ เธอ:\"คณุ นายนอ้ ยสอง ยังไงพวก เราก็มาแลว้ ไมเ่ ขา้ ไปแลว้ ยังเดนิ จากไปแบบน้ี มัน…..\" \"คณุ ไมเ่ ห็นหรอ?\"เสน่ิ เฉยี วไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ สายตาของเธอได ้ มองบนหนา้ ของเซยี วซอู่ ยา่ งไมแ่ ยแส สายตาของเธอทําใหเ้ ซยี วซตู่ ะลงึ ไปชวั่ คราว และไดถ้ ามอยา่ ง มนึ งงวา่ :\"เห็นอะไร?\"

ดวงตาของเสนิ่ เฉยี วขมขนื่ เล็กนอ้ ย เธอลดตาลงและพดู วา่ :\" คนเขาอยกู่ นั ดๆี พวกเราจะเขา้ ไปทําอะไร?ไปรบกวนคนอนื่ เขา หรอ?ฉันรสู ้ กึ วา่ ……มนั ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งด\"ี \"……\"เซยี วซคู่ ดิ วา่ เธอจะพดู อะไรซะอกี ทแ่ี ทก้ ็เรอื่ งนน้ี เ่ี องสี หนา้ ของเขาไดเ้ ปลย่ี นไป:\"พดู แบบนไี้ มไ่ ดน้ ะดตี รงไหนเลา่ ? คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ เห็นมากบั ตาวา่ หานเสโ่ ยวคดิ ไมด่ เี ลยนะ ทําไมคณุ ถงึ ……\" \"เพอื่ นสนทิ ของฉัน ฉันรนู ้ สิ ยั เธอดี แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ?คณุ เอาแต่ พดู หานเสโ่ ยวเป็ นคนยงั ไง แลว้ คณุ ทําไมไมพ่ ดู เยโ่ มเ่ ซนิ ? ถงึ สง่ิ ทคี่ ณุ พดู มนั เป็ นความจรงิ กเ็ ถอะ ถา้ หานเสโ่ ยวกบั เยโ่ มเ่ ซนิ มี อะไรกนั จรงิ ๆ?แลว้ เขาเองหมายความวา่ อะไร? คนอน่ื รสู ้ กึ ดกี บั เขา แลว้ เขาปฏเิ สธเองไมเ่ ป็ นหรอื ไง? ตอ้ งใหฉ้ ันมาปฏเิ สธ แทนเขาดว้ ยหรอื ไง?\" \"คอื ……\" \"เขาเป็ นผใู ้ หญม่ คี วามคดิ เป็ นของตวั เอง เขาอยากจะทําอะไร ฉันก็หา้ มไมไ่ ด ้ ถา้ เขาชอบเสโ่ ยวจรงิ ๆอยากอยกู่ บั เธอจรงิ ๆแลว้ ฉันตอ้ งถอื มดี ไปไวท้ คี่ อของเขา หา้ มไมใ่ หเ้ ขาชอบหรอ? เซยี ว ซคู่ ณุ ไมเ่ คยมคี นชอบคณุ ไมเ่ ขา้ ใจหรอก ถา้ เขาอยากจะทํา

แบบนัน้ จรงิ ๆ ฉันก็หา้ มไมไ่ ดแ้ น่นอน ถา้ เขา้ ไปตอนน…้ี …\"เสน่ิ เฉยี วลดตาลงหวั เราะเยาะตัวเองวา่ :\"แคไ่ ปหาเรอ่ื งน่าละอาย ใจใสต่ วั เทา่ นัน้ เอง\" เธอเสนิ่ เฉียวไมส่ ามารถทง้ิ ความมเี กยี รตใิ นตนเอง ความมี เกยี รตใิ นตนเองของเธอนัน้ มันใหญม่ ากกวา่ สง่ิ ใด ในวนิ าทนี ัน้ เซยี วซไู่ มร่ จู ้ ะโตเ้ ถยี งกบั อยา่ งไร เพราะเขารสู ้ กึ วา่ สง่ิ ทเ่ี สนิ่ เฉียวพดู มาดสู มเหตสุ มผลมาก อนั ทจี่ รงิ แลว้ หานเสโ่ ยวคดิ ทจี่ ะย่วั ยวนคณุ ชายเยน่ ัน้ ไมผ่ ดิ แต่ ถา้ คณุ ชายเยไ่ มไ่ หวตวั หานเสโ่ ยวก็ทําอะไรไมไ่ ด ้ คนทต่ี อบตก ลงวา่ จะมากนิ ขา้ วทรี่ า้ นอาหารกบั หานเสโ่ ยวก็เป็ นตวั เขาเอง ไมม่ ใี ครบงั คบั ใหเ้ ขามา \"ตบมอื ขา้ งเดยี วมนั ไมด่ งั หรอก ฉันกลับไปทํางานกอ่ นนะ ถา้ คณุ มธี รุ ะก็ไปทําธรุ ะเลย \"พดู จบเสน่ิ เฉียวไดล้ ดตาลงแลว้ เดนิ จากไป ไมม่ ใี ครเห็นน้ําตาใสๆทม่ี มุ ตาของเธออยา่ งชดั เจน เมอื่ เดนิ มาไกลแลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไดว้ า่ เซยี วซไู่ มไ่ ดต้ ามเธอมา เธอจงึ เงยหนา้ ขน้ึ ทําตวั ตรง แลว้ เดนิ ไปขา้ งหนา้ เธอไดย้ กมอื เพอ่ื เชด็ น้ําตาใสๆจากมมุ ตาของเธอออกอยา่ งไรร้ อ่ งรอย

ไมเ่ ป็ นไร ถา้ นเี่ ป็ นสง่ิ ทค่ี นอน่ื เลอื ก งัน้ เธอก็ทําอะไรไมไ่ ด ้ หลังจากทกี่ ลบั มาถงึ บรษิ ัท เสน่ิ เฉยี วไดพ้ บกบั เสยี่ วเหยยี นท่ี กําลังจะเดนิ ออกจากบรษิ ัท เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ ดวงตาของเธอ แดงรมิ ฝี ปากของเธอไดข้ ยบั และคดิ ทจี่ ะเขา้ ไปคยุ อะไรบา้ ง อยา่ งกบั เธอ จากนัน้ เธอเดนิ ไปไมก่ กี่ า้ วจๆู่ เธอก็นกึ อะไรขน้ึ มา ได ้ เธอไดเ้ มม้ รมิ ฝี ปากอยา่ งโกรธแลว้ หนั หลงั เดนิ จากไป \"เสยี่ ว……\"เสนิ่ เฉียวตะโกนเรยี กชอ่ื ไมท่ ันจะออกจากปาก และ ไดก้ ลนื ลงไปทันที ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ เธอทําไดเ้ พยี งมองหลงั ของเสย่ี วเหยยี นอยา่ ง เศรา้ ๆ ยนื อยสู่ กั พัก เสนิ่ เฉยี วเธอไดเ้ ขา้ ลฟิ ตอ์ กี ครัง้ เพอ่ื ทจ่ี ะกลับไปที่ ทํางาน สงิ่ ทเี่ ธอยังไมร่ นู ้ ่ันคอื คนทอี่ ยตู่ กึ ลา่ ง ไดพ้ ดู คยุ เกย่ี วกบั เรอื่ งเธอ ไปท่ัว \"เฮย้ พวกเธอ เห็นแลว้ ใชไ่ หม?เมอื่ กล้ี กู สาวของบรษิ ัทตระกลู หานหานเสโ่ ยวมาอะ่ ทแี รกฉันคดิ วา่ เธอมาหาคนทนี่ ามสกลุ

เสน่ิ คนนัน้ ใครจะไปรเู ้ มอื่ กฉี้ ันเห็นเธอผลกั คณุ ชายเยอ่ อกไป ดว้ ยกนั และไดพ้ ดู คยุ กนั หวั เราะกนั ดว้ ย\" \"อะไรเนย่ี ?หานเสโ่ ยวคนนัน้ กบั คนทน่ี ามสกลุ เสน่ิ เป็ นเพอ่ื น สนทิ กนั ไมใ่ ชห่ รอ?\" \"เพอื่ นสนทิ อะไรเลา่ ตอ่ หนา้ ผชู ้ ายไมม่ คี ําวา่ เพอื่ นสนทิ หรอก เรอ่ื งทโี่ ดนเพอื่ นสนทิ แยง่ แฟน เรอ่ื งแบบนพ้ี วกคณุ ไมเ่ คยเห็น หรอ?\" \"จะวา่ ไปกจ็ รงิ เนาะ ตอ่ หนา้ ผชู ้ ายเพอ่ื นสนทิ ลว้ นเป็ นของปลอม ทัง้ นัน้ อยา่ บอกนะวา่ หานเสโ่ ยวคนนัน้ จะมาแยง่ ผชู ้ ายกบั เธอ? โหถา้ มองจากรปู รา่ งและฐานะของเธอ คนทน่ี ามสกลุ เสน่ิ แพแ้ น่ เลย!\" \"แพแ้ น่นอน ดเู ธอสิ ไมม่ อี ะไรเลยหนา้ ตาก็เทยี บกนั ไมไ่ ด ้ จะ เอาอะไรไปสกู ้ บั ลกู คณุ หนูของตระกลู หาน?\" \"พวกเธอดทู า่ ทที เี่ ธอกลบั มาเมอื่ กสี้ ิ ดกู ร็ แู ้ ลว้ วา่ โดนแยง่ แฟน มารอดเู ถอะเธอเพงิ่ ไดร้ ับการเลอื่ นตําแหน่งไมใ่ ชเ่ หรอ? คาดวา่ ภายใน 3 วนั เธอจะถกู ไลอ่ อกจากบรษิ ัทตระกลู เย\"่

\"พวกเธอพดู บา้ บออะไรกนั ?\"ทนั ใดนัน้ เสยี่ วเหยยี นกแ็ ทรกเขา้ มาพดู และไดจ้ อ้ งพวกเธออยา่ งดรุ า้ ย:\"เรอื่ งของคณุ ชายเย่ เป็ นเรอ่ื งทพ่ี วกเธอเอามาพดู คยุ ไดห้ รอื ?\" พนักงานหญงิ พวกนเี้ ห็นวา่ เสยี่ วเหยยี นเป็ นคนทม่ี าจากแผนก การเงนิ แมว้ า่ จะแสดงสหี นา้ ทไ่ี มด่ นี ัก แตก่ ไ็ มไ่ ดห้ ยาบคายกบั เธอ\"เสย่ี วเหยยี น แตก่ อ่ นคณุ ใกลช้ ดิ กบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมใ่ ช่ หรอ? ทําไมสองสามวนั นไ้ี มไ่ ปกนิ ขา้ วทโี่ รงอาหารกบั คณุ ละ่ ? หรอื วา่ เป็ นเพราะเธอเลอื่ นตําแหน่งแลว้ คดิ วา่ ไกป่ ่ าอยา่ ง ตวั เองสามารถบนิ ขนึ้ กง่ิ ไมก้ ลายเป็ นหงสไ์ ด ้ ก็เลยไมอ่ ยาก สนใจคณุ ? ฉันจะบอกคณุ น่ะใสซอ่ื เกนิ ไป แตก่ อ่ นเธอแคห่ ลอก ใชค้ ณุ ตอนนเ้ี ธอไมต่ อ้ งการแลว้ เลยถบี เธอออกไป\" เสยี่ วเหยยี น:\"……\" \"เสย่ี วเหยยี น เหมอื นทฉี่ ันพดู นะ ผหู ้ ญงิ แบบนต้ี อ่ ไปอยา่ ไป สนใจเธอเลย เธอไดใ้ จแคอ่ กี ไมก่ ว่ี ันแลว้ \" เสยี่ วเหยยี นขมวดคว้ิ :\"ใครบอกวา่ เธอไมส่ นใจฉัน?สองสามวนั น้ี ฉันแคไ่ มส่ บาย ไมอ่ ยากไปกนิ ขา้ วทโี่ รงอาหารไมไ่ ดห้ รอ?เกย่ี ว อะไรกบั พวกเธอ? ใครบอกวา่ เธอไดใ้ จแคไ่ มก่ ว่ี นั ?พวกเธอรวู ้ า่

เธอเป็ นใครไหม?ไมร่ อู ้ ะไรสกั อยา่ งแลว้ มาพดู บา้ บออยตู่ รงน้ี ไมร่ เู ้ รอ่ื งจรงิ ๆเลย!\" \"เธอ!\" \"เธออะไรคะ?ถา้ ไมพ่ อใจจะมาสกู ้ บั ฉันไหมละ่ ?ดซู วิ า่ ใครจะ ชนะ?\" \"……คนเถอ่ื น พวกเราไมต่ อ้ งคยุ กบั เธอ ไป!\" พนักงานหญงิ หลายคนไดเ้ ดนิ จากไปดว้ ยกนั เสย่ี วเหยยี นยนื อยกู่ บั ทก่ี ําหมดั อยา่ งแน่นดว้ ยความโมโห เสน่ิ เฉ่ียว……โงจ่ รงิ ๆเลย บอกเธอแลว้ วา่ หานเสโ่ ยวอยากยัว่ เยโ่ มเ่ ซนิ เธอกไ็ มเ่ ชอื่ ตอนนโ้ี ดนแยง่ แฟนจรงิ ๆแลว้ ใชไ่ หมละ่ ? หานเสโ่ ยวคนนัน้ ก็ รา้ ยจรงิ ๆนะ มาชวนเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ทบี่ รษิ ัทเพอื่ ทจี่ ะออกไปกนิ ขา้ ว ดว้ ยกนั อยา่ งเปิดเผย ยง่ิ คดิ ยงิ่ รสู ้ กึ ขยะแขยง หลงั จากทห่ี านเสโ่ ยวทานอาหารกลางวนั กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เสร็จ ก็ ไดเ้ ข็นเขากลบั แลว้ บอกลากบั เขา จากนัน้ กล็ งไปทล่ี านจอดรถ

ขณะทเี่ ธอจะเปิดประตรู ถนัน้ มมี อื ขา้ งนงึ ไดต้ บไปทป่ี ระตรู ถ ของเธอ หานเสโ่ ยวไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ แลว้ หนั มองไปทคี่ นๆนัน้ \"ยยั แอบ๊ ใสซอ่ื !\"คนทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ เธอไมใ่ ชค่ นอนื่ แตเ่ ป็ น เสยี่ วเหยยี นจากฝ่ ายการเงนิ เวลานเ้ี ธอไดจ้ อ้ งเธออยา่ งโกรธ หานเสโ่ ยวทําเป็ นเสแสรง้ เฉพาะตอ่ หนา้ เสนิ่ เฉียวเทา่ นัน้ และ จะหยงิ่ ตอ่ หนา้ คนอนื่ เมอื่ ไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นดา่ เธอวา่ แอบ๊ ใสซอ่ื เธอไดเ้ งยหนา้ ขน้ึ และตบเธออยา่ งรนุ แรง เสยี่ วเหยยี นคาดไมถ่ งึ เลย คาดไมถ่ งึ วา่ เธอจะลงมอื เลย โดน ตบจนถอยหลงั สองกา้ ว จากนัน้ มอื จับหนา้ และมองเธออยา่ ง ตกใจ หานเสโ่ ยวนํามอื อนั ขาวของเธอกลบั มา และยมิ้ อยา่ งเลวทราม \"คณุ เรยี กใครวา่ ยยั แอบ๊ ใสซอ่ื ?\" ตอนที่ 208 แกลง้ ทําเป็ นพนี่ อ้ งทร่ี กั กนั ทําไม

“คณุ ”เสยี่ วเหยยี นจับใบหนา้ ของตวั เองแลว้ อยากกา้ วไป ขา้ งหนา้ “ตบนเี้ พอ่ื เตอื นสตคิ ณุ หากคดิ ไดแ้ ลว้ ก็ไสหวั ไปให ้ พน้ ซะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……ฉันในฐานะคณุ หนูตระกลู หาน ใครจะมา หาเรอ่ื งฉันมนั ก็ไมง่ า่ ยนะ” เสยี่ วเหยยี นไมส่ นอะไรหนา้ ไหนพงุ่ ไปขา้ งหนา้ ตบคนื เธอ กลับไป เธอแข็งแกรง่ และรวดเร็ว หานเสโ่ ยวตกตะลงึ ไมต่ อบสนอง จน เมอื่ เธอถกู ตบหนา้ “เธอกลา้ ตบฉัน?” “เธอตบฉันแลว้ ฉันกต็ บเธอคอื ไมไ่ ดห้ รอ?” เสย่ี วเหยยี นพงุ่ เขา้ มากลา่ วอยา่ งรา้ ยกาจ หานเสโ่ ยวจับใบหนา้ ของตวั เอง จอ้ งมองกนั และกนั อยา่ งไม่ เป็ นมติ ร อยากทจี่ ะกา้ วไปขา้ งหนา้ และฉกี เธอ “อยา่ คดิ วา่ คณุ เป็ นเพอ่ื นของเฉียวเฉียว แลว้ ฉันจะไมก่ ลา้ ทําอะไรเธอ?” “เธอทําอะไรฉันไดอ้ ยแู่ ลว้ สามขี องเพอื่ นทดี่ ขี องคณุ เองคณุ ยัง สามารถลงมอื ไปแอบแยง่ เลย สว่ นฉันทเี่ ป็ นแคเ่ พอ่ื นธรรมดา

ของเพอ่ื นทด่ี ขี องคณุ ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ แน่นอนวา่ คณุ ตอ้ งใชว้ ธิ ี ทโ่ี หดกวา่ นม้ี าจัดการกบั ฉัน ฉันพดู ถกู ไหมละ่ ?” หลงั ฟังเธอพดู สหี นา้ หานเสโ่ ยวก็เปลยี่ นทนั ที “คณุ อยา่ พดู ไป มวั่ แอบแยง่ อะไรกนั ฉันฟังไมร่ เู ้ รอื่ งวา่ คณุ พดู อะไร” “ฟังไมร่ เู ้ รอ่ื ง?”เสย่ี วเหยยี นเชด็ เลอื ดจากมมุ รมิ ฝี ปากของเธอ และหวั เราะเยาะ “คณุ ฟังไมร่ เู ้ รอ่ื งอยแู่ ลว้ ทา้ ยทสี่ ดุ คณุ กเ็ สแสรง้ ตอ่ หนา้ เสน่ิ เฉียวแกลง้ เป็ นพนี่ อ้ งเธอ ตอ่ หนา้ คณุ ชายเยแ่ กลง้ ทําเป็ น เหมอื นดอกบวั ขาวทใ่ี สซอื่ บรสิ ทุ ธอิ์ กี อนั ทจี่ รงิ คณุ แคต่ อ้ งการ เกลยี้ กลอ่ มคณุ ชายเย่ คณุ จงใจแตง่ ตวั แบบนี้ คนอน่ื ดไู มอ่ อก คณุ อยา่ คดิ วา่ ฉันจะดไู มอ่ อก?” เสยี่ วเหยยี นไมเ่ กรงใจเลยสกั นดิ เลย เธอสงสยั ในตอนแรก ตอ่ มาฉันเห็นเธอกลับมาพรอ้ มกบั เยโ่ ม่ เซนิ หลงั จากรอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเธอและดวงตา เสย่ี วเห ยยี นคอ่ นขา้ งแน่ใจแลว้ วา่ เธอคดิ อะไรกบั คณุ ชายเย่

“คณุ ดอู อกอะไร?”คณุ แคค่ าดเดา คณุ แคต่ อ้ งการตรวจสอบสงิ่ ทฉี่ ันทํา?แมแ้ ตก่ ฎหมายก็ใหค้ วามสําคญั กบั หลักฐาน? คณุ ไมม่ ี หลกั ฐานอะไรจะพดู และตคี วามผอู ้ น่ื ไปม่วั ฉันไมย่ อมหรอก ” “รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ คณุ จะไมย่ อมรับ”เสย่ี วเหยยี นหวั เราะเยาะ เธอยก มอื ถอื ขน้ึ “ฉันถา่ ยฉากทค่ี ณุ อยกู่ บั คณุ ชายเยแ่ ละสง่ ใหเ้ สนิ่ เฉยี วแลว้ เดาวา่ เธอจะคดิ อยา่ งไรกบั คณุ เมอื่ เธอเห็น? พวกเธอ ยงั จะเป็ นพน่ี อ้ งไดไ้ หม?” หลังฟังจบ สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวเปลย่ี นไปทนั ที “ทําอะไรของ คณุ ?” เธอกา้ วไปขา้ งหนา้ เพอ่ื เอาโทรศพั ทข์ องเสย่ี วเหยยี นมา เสยี่ วเหยยี นถอยหลังออก ยมิ้ แลว้ พดู วา่ “รบี ทําไม? คณุ ไมไ่ ด ้ ทําไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมคณุ ถงึ ตอ้ งรอ้ นตวั ดว้ ย?” หานเสโ่ ยวพยายามสงบสตอิ ารมณ\"์ สง่ แลว้ ยงั ไงอะ่ ?ฉันเปิดเผย และโปรง่ ใสดี อกี อยา่ ง ยังไงเฉียวเฉียวก็ไมเ่ ชอื่ คณุ หรอก\" “ดี นัน้ ก็คอยดู ”เสยี่ วเหยยี นเก็บมอื ถอื ทันที ทําหนา้ ดจุ อ้ งไปที่ หานเสโ่ ยวแลว้ เดนิ ออกจากทนี่ ่ัน\" เมอ่ื เสนิ่ เฉียวลกุ ขน้ึ ไปรนิ ชา ไดย้ นิ ขอ้ ความเขา้ มาจากวแี ชท แลว้ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาดู หลงั จากเห็นวดิ โี อทเ่ี สย่ี วเหยยี น

สง่ มา เธอยนื อยทู่ นี่ ั่นเป็ นเวลานานอยา่ งตกตะลงึ ไมร่ ดู ้ ว้ ยซํ้าวา่ น้ําเดอื ดลน้ ออกมาจากแกว้ จนมอื โดนน้ํารอ้ นจนเจ็บปวด เสนิ่ เฉยี วจงึ ดงึ สตกิ ลับมาทนั ที วางแกว้ ลงอยา่ งรวดเร็วดว้ ยนวิ้ ทสี่ น่ั จากนัน้ ก็มองไปทฝี่ ่ ามอื และนวิ้ ของเธอทแี่ ดงรอ้ น ครนุ่ คดิ สกั พัก เสน่ิ เฉียวไปแชน่ ํ้าเย็น จากนัน้ ก็หยบิ ครมี ทาแผล นํ้ารอ้ นลวกมาทาเล็กนอ้ ย แลว้ กลบั ไปทที่ ํางาน พงึ่ น่ังลง มขี อ้ ความจากเสย่ี วเหยยี นสง่ มาอกี ครัง้ {ฉันรวู ้ า่ ตอนนค้ี ณุ ไมย่ อมฟังฉัน แตฉ่ ันมวี ดิ โี อเป็ นหลกั ฐาน พสิ จู นว์ า่ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู โกหก เฉียวเฉียว ฉันดคู นแมน่ มาก คณุ เชอ่ื ฉันสกั ครัง้ นะ} เสน่ิ เฉียวจอ้ งทขี่ อ้ ความนอ้ี ยา่ งเงยี บ ๆ เมอื่ พรอ้ มจะตอบกลับ สายจากหานเสโ่ ยวกโ็ ทรเขา้ มา เมอ่ื เห็นสายจากหานเสโ่ ยว มอื ของเสน่ิ เฉียวกส็ นั่ มอื ถอื ก็ตก ลงทโี่ ตะ๊ ตกจากทไ่ี มส่ งู มอื ถอื เลยไมม่ ปี ัญหาอะไร สายยังดงั อยเู่ รอื่ ยๆ

เวลาตงั้ นาน เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยรับสาย “ฮลั โหล?\" “…….เฉียวเฉียว” เสนิ่ เฉียวไมพ่ ดู อะไร แคอ่ ยากฟังอกี ฝ่ ายจะพดู อะไร “ขอโทษนะเฉยี วเฉยี ว ”เสยี งของ หานเสโ่ ยวเต็มไปดว้ ยความ กระวนกระวาย เสยี งพดู ดว้ ยความขมขนื่ และลําบาก “เสย่ี วเห ยยี นสง่ วดี โี อใหค้ ณุ หรอ? เธอพดู อะไรคณุ ก็อยา่ ไปเชอ่ื เธอนะ พวกเราเป็ นเพอ่ื นทดี่ ี เป็ นพน่ี อ้ งทด่ี ี ถงึ แมท้ กุ คนจะหกั หลงั คณุ ฉันก็จะไมห่ กั หลังคณุ แน่” เสนิ่ เฉียวพดู อะไรไมอ่ อกเพราะอยากจะพดู กพ็ ดู ไมอ่ อกลําคอ เธอก็สําลัก หานเสโ่ ยวกลา่ วอกี วา่ “แบบนนี้ ะ หลังเลกิ งานฉัน มารับคณุ เราพบปะพดู คยุ กนั ไดไ้ หม?” สดุ ทา้ ยแลว้ เสนิ่ เฉยี วกท็ ําไดเ้ พยี งพยกั หนา้ ตอบรับ ระหวา่ งนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอไปหอ้ งทํางานและใหแ้ ผนธรุ กจิ กบั เธอชดุ นงึ ถามเธอวา่ มขี อ้ เสนอแนะนําหรอื ไม่ เสนิ่ เฉียวยังคง

ประหลาดใจเล็กนอ้ ยเมอ่ื เธอไดร้ ับแผนธรุ กจิ น้ี เมอื่ กอ่ นเยโ่ ม่ เซนิ ไมเ่ คยขอคําแนะนําจากเธอมากอ่ น แตท่ ําไมวนั น…ี้ … “ทําไม?”เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขน้ึ “มปี ัญหาเหรอ?” เสนิ่ เฉียวดงึ สตกิ ลับมา ยกตาขนึ้ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ สา่ ยหวั เงยี บ ๆ ตงั้ ใจดแู ผนธรุ กจิ อยา่ งจรงิ จัง เคาะๆ —— “ เขา้ มา” ประตทู ท่ี ํางานถกู ผลกั ใหเ้ ปิดออก รา่ งสงู เดนิ เขา้ มา เป็ นเยห่ ลิ่ นหาน แตเ่ สน่ิ เฉยี วยงั คงมองไปทแ่ี ผนธรุ กจิ ไมท่ นั สงั เกตวา่ ใครเขา้ มา หลงั เยห่ ลนิ่ หานเขา้ มาแลว้ เห็นเสนิ่ เฉยี ว ความเศรา้ หมองฉาย ประกายในดวงตาสนี ํ้าตาลเทา แตไ่ มน่ านกถ็ กู แสงอนั ออ่ นโยน ของดวงตาเขา้ มาปกคลมุ เขาเดนิ กา้ วขาเบาๆไปทโ่ี ตะ๊ ทํางาน “โมเ่ ซนิ ”

เธอเย็นชา เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เสยี งของเยห่ ลน่ิ หาน เงยหนา้ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว แตเ่ ดมิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ หลม่ มุ ตามองไปทเี่ สนิ่ เฉียว อยากดวู า่ เธอ จะมปี ฏกิ ริ ยิ าอยา่ งไร ใครจะรวู ้ า่ เธอจะเงยหนา้ ขนึ้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมม่ คี วามสขุ ในใจ มอื ทว่ี างอยบู่ นขากําแน่นขนึ้ หลงั จากทดี่ วงตาของเยห่ ลนิ่ หานและเสน่ิ เฉียวสมั ผัสกนั ใน อากาศชวั่ ครู่ เสนิ่ เฉียวกม้ ศรี ษะลงอกี ครัง้ เยห่ ลนิ่ หานใหเ้ ธอ ยา้ ยตําแหน่งเธอไมไ่ ป ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เลอ่ื นตําแหน่งใหเ้ ธอ และเธอก็ปรากฏตวั ในหอ้ งทํางาน เขาน่าจะไมค่ ดิ วา่ เธอเป็ นคน โลภใชไ่ หม? “มธี รุ ะเหรอ?”เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา ดวงตากําลังจอ้ งมอง ไปทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานเหมอื นมดี คม ดวงตาของเยห่ ลน่ิ หานตวัดไปทใ่ี บหนา้ ของเสนิ่ เฉียว จากนัน้ รบี หนั กลับมา “มาสง่ เอกสาร \"เยห่ ลน่ิ หานกา้ วไปขา้ งหนา้ และวางเอกสารลง บนโตะ๊

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งทแ่ี ฟ้มงาน จงใจเยาะเยย้ “ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรท่ แ่ี ฟ้ม งานตอ้ งใหพ้ เี่ ป็ นคนมาสง่ เอง? หรอื วา่ ไดย้ นิ บางคนอยทู่ นี่ ี่ เลย รอไมไ่ หวแลว้ ทจ่ี ะรบี มาพบ?” เสน่ิ เฉียว “……” เธอไมไ่ ดพ้ ดู อะไรนะ? ทําไมไฟลกุ ลามถงึ ตวั เธออกี แลว้ ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมถ่ กู กบั เยห่ ลนิ่ หานมาก ทัง้ สองไมใ่ ชพ่ นี่ อ้ งแทๆ้ กนั เสนิ่ เฉียวเขา้ ใจถงึ ความขดั แยง้ ไมถ่ กู ใจกนั นี้ แตเ่ ธอไมต่ อ้ งการ เป็ นเหยอ่ื ทอ่ี ยตู่ รงกลางระหวา่ งทัง้ สองคน เยห่ ลน่ิ หานกลา่ วดว้ ยรอยยม้ิ เล็กนอ้ ยวา่ “โมเ่ ซนิ เขา้ ใจผดิ แลว้ แคว่ า่ เลขามเี รอ่ื งสําคัญทต่ี อ้ งจัดการ ก็เลยตอ้ งมาดว้ ยตวั เอง ลองดทู แี่ ฟ้มงานสิ หากไมม่ ปี ัญหากล็ งชอ่ื เลย” เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยา่ งไมข่ ยับ จอ้ งมองไปทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานอยา่ งรวดเร็ว “ใชล่ ะ โมเ่ ซนิ ลดตําแหน่งเธอมากอ่ นไมใ่ ชห่ รอ? ผมยังอยาก ดแู ลเธอ ใหเ้ ธอยา้ ยมาเป็ นเลขาทผ่ี ม” ตอนท่ี 209 ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะชตี้ วั

เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเย็นชา “พช่ี ายคดิ มากเกนิ ไป การถอดถอน เป็ นเพยี งการปิดบงั คนอน่ื เฉยี วเฉียวเป็ นถงึ ภรรยาผม ผมจะ ยอมใหภ้ รรยาของผมถกู รังแกในทแ่ี บบนัน้ ไดอ้ ยา่ งไร?” พดู ถงึ ตอนนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ มนุ วงลอ้ ตรงไปทางเสนิ่ เฉียว ในมอื ของเสน่ิ เฉียวยังคงถอื เอกสารไว ้ “เฉียวเฉียว เธอวา่ ใชไ่ หม?” “อะไรนะ?”เสนิ่ เฉยี วไมท่ นั ตอบสนอง ทันใดนัน้ ทเ่ี อวแน่น เยโ่ ม่ เซนิ โอบตวั เธอไว ้ แลว้ ดงึ เธอเขา้ มาอยใู่ นออ้ มแขนของเขา ตัว เธอขยับไปทอ่ี อ้ มแขนของเยโ่ มเ่ ซนิ โดยทเี่ ธอไมส่ ามารถ ควบคมุ ได ้ เยห่ ลน่ิ หานทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งเห็นฉากนี้ มอื ทหี่ อ้ ยอยทู่ งั้ สองขา้ ง ของเขาก็กําเอง ความโกรธกป็ รากฏขนึ้ “ดเู หมอื นวา่ วันนภี้ รรยาของผมจะใจรอ้ นมากเป็ นพเิ ศษ เป็ น ฝ่ ายรกุ กอ่ นเขา้ มาในออ้ มกอดผมเอง นัน้ …… ผมจะไมท่ ําให ้ คณุ ผดิ หวัง” กอ่ นทเี่ สนิ่ เฉียวจะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จะทําอะไร เขาก็จับคาง เธอแลว้ ก็เรม่ิ จบู ขนึ้ มาทันที

ชว่ งเวลาทอ่ี ยใู่ กลก้ นั เสน่ิ เฉยี วตวั สนั่ ถงึ กบั ลมื ดนิ้ รน แมแ้ ตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทแ่ี ตก่ อ่ นเคยทานขา้ วกบั หานเสโ่ ยวอยู่ พอ ตอนน้ี ยังกลา้ จบู เธอตอ่ หนา้ พช่ี ายไดไ้ ง มันหมายความวา่ อะไร? นไ่ี มใ่ ชค่ วามสมั พันธท์ เ่ี รยี กวา่ รักหรอก และไมใ่ ชค่ วาม ปรารถนา แตเ่ ป็ นการแกแ้ คน้ ! เป็ นเพราะเยห่ ลน่ิ หานอยตู่ รงนี้ เขาจงึ ตงั้ ใจทําแบบนี้ ในสมองวนเวยี นอยพู่ ักหนงึ่ เมอื่ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ตวั ไดอ้ กี ทแี ละ ขณะทเี่ ธอคดิ ทจ่ี ะผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก เยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ ับไหลข่ อง เธอดงึ ตวั เธอออก มองดอู กี ครัง้ เยห่ ลน่ิ หานกไ็ มไ่ ดอ้ ยใู่ นหอ้ งทํางานแลว้ เสน่ิ เฉียวชมู อื ขนึ้ ตบไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ หนง่ึ ที “ไอเ้ ลว” เยโ่ มเ่ ซนิ โดนตบหนา้ บนใบหนา้ กม็ รี อยมอื ทต่ี บขน้ึ ทันที เขา หนั หนา้ ไปดา้ นขา้ ง รมิ ฝี ปากเขาเมม้ แน่นทําใหเ้ ห็นลายเสน้ ชดั

แตค่ วามโกรธของเสนิ่ เฉยี วยงั คงอยู่ อยากจะตบเขาอกี ครัง้ คราวนมี้ ันถกู เยโ่ มเ่ ซนิ หา้ มไว ้ เธอดน้ิ รนหลายครัง้ แตด่ นิ้ รนไมอ่ อก พดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความโกรธวา่ :\"คณุ หมายความวา่ ยังไง? ให ้ ฉันเป็ นเครอื่ งมอื ในการแกแ้ คน้ หรอ?” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นตะขอ ดวงตามดื มดิ และเย็นชา คําพดู ทพี่ ดู เหมอื นมดี คม “คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ คนแรกทก่ี ลา้ ตบผม” “นัน้ แลว้ ยงั ไง? ”เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปาก “คณุ ดถู กู ฉันเธอทําให ้ ฉันอบั อายได ้ แลว้ ฉันจะไมส่ ามารถแกแ้ คน้ คณุ ไดห้ รอื ไง? คณุ คดิ วา่ ฉันจะขอบคณุ คณุ ไหมถา้ คณุ เลอื่ นตําแหน่งกลับมาให ้ ฉัน? เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันบอกคณุ กอ่ นวา่ ฉันจะไมข่ อบคณุ คณุ หรอก! ฉันยอมอยใู่ นแผนกทเี่ ล็กจนไมร่ จู ้ ะเล็กยังไงแลว้ ทํางานของ ตวั เอง ไมอ่ ยากกลบั ไปทนี่ ่าขยะแขยงแบบนัน้ !” พดู จบ เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป หนั หลงั วงิ่ ออกไป ตอนเธอหนั หลงั เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นดวงตาสแี ดงของเธอ การ เคลอื่ นไหวของมอื กห็ ยดุ ลง มองดเู ธอวง่ิ หนอี อกไปจากตนเอง อยา่ งตะลงึ แลว้ หายลบั ตาไป

ครตู่ อ่ มา เขาตามองตํา่ ลง คณุ เศรา้ ยัง？ เสน่ิ เฉียวก็ไมใ่ ชค่ นทไ่ี มม่ อี ารมณ์ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ดถู กู ใส่ เธอถอื กระเป๋ าของเธอเลกิ งานออกกอ่ นเวลา ไมส่ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะหกั เงนิ เดอื นหรอื โบนัสของเธอหรอื เปลา่ ? เธอไมอ่ ยากอยทู่ น่ี ่ันอกี ตอ่ ไป เธอจงึ ออกจากงานกอ่ นกําหนด จากนัน้ ก็ไปนั่งในรา้ นกาแฟ น่ัง จนถงึ เวลาจะเลกิ งานเธอเลยสง่ ขอ้ ความใหห้ านเสโ่ ยว หานเสโ่ ยวเลยรบี ไป เสนิ่ เฉยี วน่ังมานานแลว้ ดมื่ กาแฟไป หลายแกว้ “เฉยี วเฉยี ว”หานเสโ่ ยววง่ิ เขา้ มา ยังหอบอยู่ แตห่ ลงั จากเขา้ ใกลเ้ สนิ่ เฉียวแลว้ กา้ วของเธอกช็ า้ ลง เมอ่ื เดนิ ไปขา้ งหนา้ เธอ และนั่งลง การหายใจก็สงบลง “นั่งเลยสิ ”เสน่ิ เฉียวพดู อยา่ งเบาๆ หานเสโ่ ยวนั่งลงอยา่ งประหมา่ พนักงานเขา้ มาและเธอกส็ งั่ กาแฟหนง่ึ แกว้ จากนัน้ จงึ มองไปทเ่ี สน่ิ เฉียว

“เฉียวเฉยี ว สหี นา้ เธอ……ดไู มค่ อ่ ยดเี ลย เธอยังโกรธฉันอยู่ หรอ?” “โกรธ?” เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ ขน้ึ มองอกี ฝ่ าย หานเสโ่ ยวแตง่ ตวั อยา่ งสวย แตว่ า่ ไมใ่ ชช่ ดุ ทใ่ี สต่ อนเทยี่ งแลว้ ตอนนเี้ ธอใส่ กระโปรงสชี มพู การออกแบบคอกลมใหเ้ ห็นเฉพาะคอทเ่ี รยี ว เสนิ่ เฉียวมองขน้ึ อยา่ งสงบ จากนัน้ ก็ลดตาลง “ฉันจะโกรธอะไรละ่ ?” “เฉยี วเฉยี ว วดี โี อทเี่ สย่ี วเหยยี นสง่ ให ้ เธอเชอื่ แลว้ หรอ?” “คณุ อยา่ เชอ่ื เธอนะ เธอไมถ่ กู กบั ฉันตงั้ แตเ่ จอกนั ครัง้ แรกแลว้ สายตาเธอนัน้ กแ็ ปลกมากดว้ ย เธอบอกวา่ ฉันไปยวั่ คณุ ชายเย่ เลย ฉันเป็ นพนี่ อ้ งทดี่ กี บั คณุ นะ จะทําเรอ่ื งแบบนัน้ ไดไ้ ง?” เธอพดู คอ่ นขา้ งเยอะ เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู ไร “เฉยี วเฉียว คณุ พดู สกั คําสิ หรอื คณุ เชอื่ ทเี่ ธอพดู หรอ? นเี่ รา เป็ นพน่ี อ้ งกนั นะ ถา้ เธอไมเ่ ชอื่ ฉัน ฉันสาบานได”้ สาบาน……

ดวงตาของเสน่ิ เฉยี วกะพรบิ มองไปทหี่ านเสโ่ ยว หานเสโ่ ยวหยดุ อยนู่ ง่ิ กอ่ นจะเงยหนา้ ขน้ึ “ฉันสาบานตอ่ ฟ้า ฉัน ไมเ่ คยคดิ ทจ่ี ะยัว่ ……” “เธอพดู อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ? ” เสนิ่ เฉยี วขดั จังหวะเธอทนั ที หาน เสโ่ ยวเมม้ รมิ ฝี ปาก เสยี งเบาลง “ก…็ …กไ็ มพ่ ดู ไร” “ไมใ่ ชพ่ ดู เรอ่ื งทํางานหรอ? ทําไมจะไมพ่ ดู ไรละ่ ? ”เสนิ่ เฉยี วรวู ้ า่ น้ําเสยี งของตนกําลังตงั้ คําถาม แตค่ ําถามนเ้ี ธอก็ แคเ่ ดนิ ตามหวั ใจของเธอ เธอแคอ่ ยากถามพน่ี อ้ งทส่ี นทิ สนมคน นวี้ า่ เธออยากทําอะไรกนั แน่ “เฉียวเฉยี ว เธอพดู แบบน…้ี …หมายความวา่ เธอเชอื่ คําพดู ของ เสยี่ วเหยยี นหรอ คณุ กําลังสงสยั ฉันอยู่ ใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ “ทําไมเธอจะคดิ แบบน?้ี ฉันถามวา่ พวกคณุ คยุ อะไรกนั นมี่ ปี ัญหาอะไรมยั้ ? เราเป็ นพนี่ อ้ งทแ่ี สนดที ่ี เคยพดู คยุ กนั ไดท้ กุ เรอ่ื งมากอ่ นไมใ่ ชห่ รอื ? แคบ่ อกเนอ้ื หาใน การสนทนาของเธอกบั เขายังบอกไมไ่ ดห้ รอ?” “เฉียวเฉยี ว ฉัน…….”

เสนิ่ เฉียวมองไปทเี่ ธออยา่ งแน่วแน่ ตาของหานเสโ่ ยว เปลยี่ นเป็ นสแี ดงในทันที เธอหลง่ั น้ําตาตอ่ หนา้ เธอ เสนิ่ เฉยี ว ผงะ “ฉันคดิ วา่ เธอควรเชอ่ื ใจฉันโดยไมม่ เี งอื่ นไข เฉยี วเฉียว! ตอน ฉันมปี ัญหา เป็ นเธอทดี่ งึ ฉันออกมาจากปัญหาเหลา่ นัน้ ถงึ แม ้ ชาตนิ ฉ้ี ันจะไมด่ ตี อ่ คนอน่ื ฉันก็จะดตี อ่ เธอ อาจจะ……ทศั นคติ ของฉันทมี่ ตี อ่ เสย่ี วเหยยี นไมค่ อ่ ยดนี ัก บางทฉี ันอาจจะหยง่ิ กบั คนอนื่ แตฉ่ ันอยตู่ อ่ หนา้ เธอ เฉียวเฉียว! ฉันคดิ แทนเธอมา ตลอด! ทฉี่ ันตงั้ ใจเขา้ หา เยโ่ มเ่ ซนิ นั่นก็เป็ นเพราะฉันตอ้ งการ ย่วั เขาไง!” “เพราะฉะนัน้ ……เธอยอมรับวา่ เธอจงใจเขา้ หาเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ?” “ใช่ ”หานเสโ่ ยวรอ้ งไหแ้ ลว้ พดู “ฉันยอมรับฉันตงั้ ใจเขา้ หาเย่ โมเ่ ซนิ เอง แตแ่ ลว้ ไงละ่ ? เขารา้ ยกบั เธอมาก ฉันไมถ่ กู ตากบั เขา ฉันแคต่ อ้ งการลา้ งแคน้ แทนเธอ อกี อยา่ ง……คณุ กบั เขาก็ เป็ นแคส่ ามภี รรยากนั ในนามเทา่ นัน้ ลกู ในทอ้ งเธอ……” “หยดุ พดู ไดแ้ ลว้ !”ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไปอยา่ งมากและ พดู แทรกเธอ“ ตอ่ ไปเธอไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอื่ งนอ้ี กี !”

อารมณค์ วามรสู ้ กึ เธอสะเทอื นอยา่ งรนุ แรง หานเสโ่ ยวรอ้ งไหอ้ ยู่ แลว้ กห็ วั เราะขนึ้ มาพรอ้ มพดู วา่ :“ทําไมไมใ่ หพ้ ดู ถงึ ละ่ ?ทฉ่ี ัน พดู เป็ นความจรงิ และเรอ่ื งจรงิ ทฉ่ี ันตอ้ งลําบากใหพ้ ช่ี ายฉันชว่ ย ตามหาคนๆนัน้ เพยี งแคห่ วังวา่ คณุ จะไดเ้ จอคนทฝี่ ากชวี ติ ได ้ ของคณุ ? แตว่ า่ คณุ ทําอะไรอย?ู่ เขายนื อยตู่ รงหนา้ คณุ แตค่ ณุ ก็ไมก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะชต้ี ัวเขา! ?” ตอนท่ี 210 ดแู ลปกป้ องอยเู่ งยี บๆ เสยี งของหานเสโ่ ยวจะดงั หน่อย ทําใหค้ นในรา้ นกาแฟหนั มา มองกนั เสนิ่ เฉยี วสงั เกตเห็นดงั นัน้ ในใจเธอกก็ ระวนกระวายไป หมด เธอรบี ลกุ ยนื แลว้ เดนิ ไปดา้ นหนา้ หานเสโ่ ยวปิดปากของ เธอ\"พอแลว้ คณุ ไมต่ อ้ งพดู อะไรอกี แลว้ \" \"ทําไมคณุ ไมใ่ หฉ้ ันพดู ?\" หานเสโ่ ยวออกแรงกมุ มอื เธอไว ้ กลา่ วเสยี งสะอน้ื :\"คณุ ไมก่ ลา้ เผชญิ หนา้ กบั ความจรงิ แตฉ่ ันกบั เธอไมเ่ หมอื นกนั ! ฉันเป็ นคนนอก ฉันรวู ้ า่ คณุ เหมาะกบั คนแบบ ไหนไมเ่ หมาะกบั คนแบบไหน และใครทด่ี กี บั คณุ ฉันกแ็ ยกยา้ ย ออก!\"

\"พอแลว้ ฉันไมอ่ ยากฟังอกี \"เสน่ิ เฉยี วไดส้ ะบดั มอื เธอออก\"ถา้ คณุ อยากพดู จรงิ ๆ คณุ ก็พดู เองคนเดยี วตรงนเี้ หอะ\" พอพดู จบ เสน่ิ เฉียวก็ถอื กระเป๋ าเดนิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว หานเสโ่ ยวมองดา้ นหลงั เธอแลว้ เงบิ อยหู่ ลายวนิ าที ถงึ รสู ้ กึ ตวั อกี ทยี นื่ มอื ไปปาดน้ําตาบนใบหนา้ จากนัน้ ก็กา้ วใหญเ่ ดนิ ตาม ออกไป \"เฉยี วเฉยี ว คณุ อยา่ โกรธสิ แตว่ า่ คณุ ฟังฉันกอ่ นได ้ ไหม?\" เสน่ิ เฉียวเดนิ ไปดา้ นหนา้ อยา่ งไมส่ นใจ ทน่ี คี่ นเยอะ ถา้ ขนื ปลอ่ ยใหห้ านเสโ่ ยวพดู อะไรไปเรอ่ื ยอกี ถงึ ตอนนัน้ ……ไมว่ า่ จะ แกต้ า่ งอยา่ งไรกฟ็ ังไมข่ นึ้ อยดู่ ี \"ฉันรวู ้ า่ สถานะของเขาทําใหค้ ณุ ยากทจ่ี ะยอมรับได ้ แตบ่ นโลก นกี้ ็มหี ลายๆเรอ่ื งทเ่ี ราไมม่ ที างเลอื กกนั ทงั้ นัน้ เพยี งแคเ่ ขาไม่ รังเกยี จฐานะของคณุ ยอมรับผดิ ชอบก็ดแี ลว้ น่ี คณุ เลอื กอยกู่ บั เขา ตอ้ งมคี วามสขุ มากกวา่ ตอนนแ้ี น่ๆ!\" เสน่ิ เฉียวหยดุ กา้ วในทนั ที หนั หนา้ ไปมองหานเสโ่ ยว \"คณุ คดิ แบบนจ้ี รงิ ๆเหรอ?\"

เห็นเธอหยดุ เดนิ หานเสโ่ ยวก็หยดุ ตาม เธอพยกั หนา้ อยา่ ง ตงั้ ใจ:\"พเ่ี ยน่ สิ ยั อบอนุ่ เป็ นสภุ าพชนทไี่ มม่ อี คตทิ ค่ี บั แคบ และ ยงั สภุ าพบรุ ษุ มากดว้ ย และฉันก็เห็นวา่ เขาคดิ กบั คณุ ในทางนัน้ จรงิ ๆ ถา้ คณุ สามารถ……\" \"ถา้ แบบนหี้ รอ คณุ ถงึ รสู ้ กึ วา่ เขาจะทําแบบนัน้ กบั ฉัน? เสโ่ ยว ถา้ เขาอยากจะรับผดิ ชอบจรงิ ๆ ทําไมเขาไมม่ าหาฉันเองละ่ ?\" \"อะไรนะ……?\" หานเสโ่ ยวงงอยทู่ เี่ ดมิ \"เรอื่ งมันผา่ นไปนานขนาดน้ี ถา้ เขามใี จจรงิ ๆ หรอื ถา้ เขา อยากจะเป็ นคนรับผดิ ชอบ ทําไมเขาไมเ่ คยมาหาฉันเลย? กลับ เป็ นฉันทต่ี อ้ งสง่ คนไปหาเขา นีแ่ สดงวา่ อะไร?\" เสน่ิ เฉยี วยม้ิ เยาะเยย้ ตนเอง ไมร่ อใหห้ านเสโ่ ยวเอย่ ปากพดู กพ็ ดู ตอ่ อกี วา่ :\" นแี่ สดงวา่ เขาไมใ่ สใ่ จเรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในคนื นัน้ เลยสกั นดิ และไม่ เคยคดิ จะยงุ่ เกยี่ วกบั ผหู ้ ญงิ ในคนื นัน้ เลยสกั นดิ หรอื วา่ ….เขาไม่ เคยใหค้ วามสําคญั กบั เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ ในคนื นัน้ เลย ในสายตาของ พวกเขา วันนัน้ เป็ นเพยี งแคเ่ รอ่ื งบงั เอญิ และฉัน….กเ็ ป็ นฝ่ าย เขา้ หาเอง ไมม่ ใี ครสนใจเลยหรอก\" \"……เมอื่ กอ่ นฉันไมเ่ คยคดิ แตฟ่ ังเธอพดู แบบนกี้ ็ใชว่ า่ จะไมม่ ี เหตผุ ล แตค่ ณุ เคยคดิ ไหม? เขาอาจจะกําลังตามหาคณุ

เหมอื นกนั นะ? เพยี งแต…่ ..ใชว้ ธิ ตี ามหาคณุ แบบทค่ี ณุ ไมร่ เู ้ ฉยๆ กเ็ หมอื นเยห่ ลน่ิ หาน เขาก็ไมร่ วู ้ า่ พวกเรากําลงั ตามหาเขาไง? อาจเป็ นเพราะ เขาแคไ่ มม่ เี บาะแสอะไรทจ่ี ะตามหาคณุ อกี อยา่ ง…..\"พอพดู ถงึ ตรงนห้ี านเสโ่ ยวก็หลบสายตา มองตรง พน้ื :\"ขน้ึ วนั นัน้ คณุ ก็ไมไ่ ดท้ งิ้ รอ่ งรอยอะไรไว ้ มเี พยี ง….กระดมุ อนั นัน้ พอพดู ถงึ กระดมุ อนั นัน้ ในใจของหานเสโ่ ยวก็เหมอื นมอี ะไรคา้ ง คา เธอตอ้ งทํายงั ไงถงึ จะไดก้ ระดมุ ทเ่ี หลอื นัน้ จากมอื เสนิ่ เฉยี ว ละ่ ? ตอนนใ้ี นมอื เธอมกี ระดมุ ชดุ สทู เดมิ อยสู่ องเม็ดแลว้ เพยี ง แคเ่ อาเม็ดนัน้ จากมอื เสนิ่ เฉยี วมาทกุ อยา่ งก็จะไมม่ ขี อ้ ผดิ พลาด อะไรอกี คดิ ถงึ ตรงนแ้ี ลว้ หานเสโ่ ยวเหมอื นนกึ อะไรขนึ้ ได ้ จงึ เอย่ ปาก พดู :\"งัน้ ฉันคดิ วธิ ชี ว่ ยคณุ ใหเ้ ขามาหาคณุ เอง?\" \"อะไรอะ่ คดิ วธิ อี ะไรอะไร?\" \"คณุ เอากระดมุ ใหฉ้ ัน ฉันมวี ธิ เี อง\" ความคดิ ทชี่ ว่ั รา้ ยในใจของหานเสโ่ ยว ไดเ้ ตบิ โตขนึ้ เยอะมาก เสน่ิ เฉียวยนื ไมข่ ยับ ไมไ่ ดต้ อบตกลง และกไ็ มไ่ ดป้ ฏเิ สธ

\"เฉียวเฉียว? เป็ นไง?\" \"ทจ่ี รงิ แบบนกี้ ็ดนี ะ \" เสยี งของเสน่ิ เฉยี วเบาเหมอื นลม :\"ฉันก็ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จกบั ผชู ้ ายในคนื นัน้ วา่ เป็ นใคร และฉันกไ็ มอ่ ยากไป แยง่ อะไรขออะไรทัง้ นัน้ ฉันแคอ่ ยา่ ใชช้ วี ติ ในตอนนใี้ หด้ กี ็พอ\" ฟังจากนํ้าเสยี งเธอแลว้ ไมอ่ ยากกลับสทู่ างธรรมแลว้ สนิ ะ หาน เสโ่ ยวรอ้ นรนขนึ้ มาทนั ท:ี \"คณุ ทําแบบนไี้ ดย้ ังไง? ฉันอตุ สา่ ห์ ขอใหพ้ ชี่ ายฉันชว่ ยคณุ ตามหายังลําบาก คณุ อยากใชช้ วี ติ ตอนนใ้ี หด้ งี ัน้ หรอ? ในตอนนท้ี ําใหค้ ณุ มคี วามสขุ ไดจ้ รงิ ๆเหรอ? คณุ ตอ้ งปพู นื้ นอนทกุ คนื เยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะเหลยี วแลคณุ เสนิ่ เฉยี วคณุ เป็ นอะไรกนั แน่? ผชู ้ ายแบบนคี้ ณุ ยงั ลังเลทจี่ ะ ออกไปจากชวี ติ เขาขนาดนเี้ หรอ? ใช่ เขาไมด่ กี บั เธอ แต่ บางครัง้ เขาก็ดกี บั เธอมาก ชว่ ยเธอรักษาเกยี รตแิ ละสกั สี อยา่ งเต็มท่ี ไมเ่ คยเหมอื นเขาทเ่ี หมอื นดง่ั เทพบตุ รคอยปรากฏตวั ในเวลาที่ เธอตอ้ งการใครมากทสี่ ดุ เสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ ตอนทเ่ี ขาหยง่ิ ผยอง แตก่ ค็ วบคมุ หวั ใจของตนทหี่ ลงรักเขาไมไ่ หว

\"เสน่ิ เฉยี ว หรอื วา่ คณุ ชอบเขาจรงิ ๆหรอ?\" \"ใช'่ เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ :\"ฉันชอบเขาแลว้ จรงิ ดว้ ย\" ไดย้ นิ แบบนี้ หานเสโ่ ยวตกใจจนลมื ตาโตขนึ้ รา่ งกายออ่ น แรง:\"คณุ ……\" ไดพ้ ดู สง่ิ ทอี่ ดั อนั้ อยใู่ นใจออกมาสกั ที เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ สบายขน้ึ มาก \"ฉันรวู ้ า่ คณุ อาจจะรสู ้ กึ วา่ ฉันน่าขํา แตผ่ า่ นอะไรมาบา้ งมเี พยี ง ฉันเองทรี่ ู ้ ใจฉันคดิ ยังไงกม็ เี พยี งฉันเองทเ่ี ขา้ ใจ เพราะฉะนัน้ ….ถงึ คณุ ทําเพอื่ ฉันจรงิ ๆ กไ็ มต่ อ้ งทําอะไรแทนฉัน แลว้ ละ่ \" \"เฉียวเฉียว!\" \" พอแลว้ วนั นเี้ ราพดู ถงึ ตรงนพ้ี อ เมอื่ กอ่ นทฉ่ี ันสงสยั คณุ นัน้ ฉัน ผดิ เอง แตว่ า่ ฉันหวงั วา่ ตอ่ ไปคณุ จะไมเ่ ขา้ ใกลเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อกี นะ ฉันไมส่ งสยั คณุ ไดอ้ ยแู่ ลว้ แตค่ งเลยี่ งไมไ่ ดท้ จ่ี ะถกู คนอน่ื เอา ไปพดู นนิ ทากนั เสโ่ ยว คณุ เขา้ ใจความหมายของฉันนะ?\" หานเสโ่ ยวไมต่ อบอะไร กดั รมิ ฝี ปากแลว้ มองเธอยงั ไมพ่ อใจ

\"ฉันไมเ่ ขา้ ใจจรงิ ๆทําไมคณุ ถงึ ชอบเขาทงั้ ๆทพี่ วกคณุ กก็ ําลงั จะ หยา่ กนั ในอกี ไมก่ เี่ ดอื นแลว้ !\" \"ใช่ \"เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ ยมิ้ อยา่ งขมขนื่ :\"อกี ไมก่ เ่ี ดอื นฉันก็จะ ไปจากตระกลู เยแ่ ลว้ เวลาทจี่ ะอยกู่ บั เขากไ็ มน่ านแลว้ เพราะฉะนัน้ …..ก็ใหฉ้ ันไดม้ องเขาอกี ไมก่ เ่ี ดอื นนะ พอถงึ เวลา ฉันจะออกไปเอง\" หานเสโ่ ยว:\"……เฉียวเฉียว คณุ ไตรต่ รองดดู ๆี อกี ครัง้ ไหม? แลว้ ก…็ ..ถงึ ตอนนัน้ คณุ จะไปจะจากเขาจรงิ ๆเหรอ? แลว้ ….. คณุ กบั ลกู จะทํายังไง?คณุ จะไปไหน? คณุ ไมเ่ คยคดิ หรอวา่ เย่ หลน่ิ หานก็อาจจะกําลังตามหาคณุ อย?ู่ \" \"ไมต่ อ้ งเครยี ดหรอก ฉันไมเ่ คยคดิ แบบนัน้ กบั เขา ฉันกไ็ มช่ อบ ทจี่ ะเอาลกู ไปผกู มัดใครมา \" เสน่ิ เฉียวกลา่ วอยา่ งน้ําเสยี ง ธรรมดา หานเสโ่ ยวเห็นวา่ เกลยี้ กลอ่ มเธอไมส่ ําเร็จ กํามอื แน่นขน้ึ ตอน แรกยังคดิ อยเู่ ลยวา่ จะยใุ หเ้ ธอกลับเยห่ ลนิ่ หานคกู่ นั เธอจะได ้ ยนื ขา้ งๆเยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมต่ อ้ งสงสยั แตต่ อนน…้ี …เธอกลบั ยอมรับ จากปากตนเองวา่ เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื วา่ เธอจะรอจนถงึ วันทเ่ี สนิ่ เฉียวเดนิ ออกไปเอง?

ไม่ ไมถ่ กู ไมไ่ ด!้ ระยะเวลาทเี่ ธอจะออกไปยงั มอี กี หลายเดอื น พวกเขาเพง่ิ จะ แตง่ งานกนั นานแคน่ ้ี เสน่ิ เฉียวก็หลงรักเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ แลว้ ถา้ เธอไมล่ งมอื ตงั้ แตต่ อนน้ี พอเวลานานไปอนาคตอาจกลายเป็ น ฝันรา้ ยกไ็ ด ้ ถา้ เกดิ ตอนนัน้ เกดิ มอี ะไรเปลยี่ นแปลงขนึ้ มา รวมเป็ นสง่ิ ทห่ี าน เสโ่ ยวเธอไมส่ ามารถควบคมุ ได ้ \"โอเค นกี่ ็สายแลว้ คณุ กลับไปเชา้ ๆหน่อยเถอะ สง่ิ ทฉ่ี ันพดู ใน วนั นคี้ ณุ จําไดน้ ะ\" หานเสโ่ ยวมองดา้ นหลงั เธอ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะกดั ฟัน เธอจะปลอ่ ยใหเ้ ธออยขู่ า้ งกายเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ ไมไ่ ดแ้ ลว้ คอยรัก อยา่ งเงยี บๆอยใู่ นใจก็ไมไ่ ดเ้ ด็ดขาด! ! ! ตอนท่ี 211 มานี่

เวลาผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว หา่ งจากวันนัน้ ทเ่ี สน่ิ เฉียวทง้ิ ไป ตงั้ แตต่ อนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ตบหนา้ นัน้ ก็ผา่ นไปเป็ นเวลาหนงึ่ อาทติ ย์ แลว้ เสน่ิ เฉียวตงั้ แตต่ อนทยี่ อมรับตอ่ หนา้ หานเสโ่ ยววา่ ตวั เอง ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ และตอ้ งการจะปกป้องเขาในวันเวลาทเ่ี หลอื อยู่ หวั ใจของเธอกค็ อ่ ยๆ สงบลง บางที ตอนแรกอาจจะเพราะวา่ ตวั เธอเองคดิ มากเกนิ ไป ขอ อะไรมากเกนิ ไป นั่นเป็ นเหตผุ ลวา่ ทําไมระหวา่ งทัง้ สองคนถงึ ไดม้ เี รอื่ งขดั แยง้ กนั มากมาย ถา้ เกดิ วา่ เธอไมส่ นใจอะไรสกั อยา่ ง อะไรกไ็ ด ้ บางทใี น ชว่ งเวลาทเ่ี หลอื อยไู่ มม่ าก เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะไดเ้ ป็ นคสู่ ามี ภรรยาทธี่ รรมดาๆ ไมไ่ ดส้ ลบั ซบั ซอ้ นอะไรกไ็ ด ้ เพราะฉะนัน้ เสน่ิ เฉียวกเ็ ลยเขา้ ใจแลว้ การอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งสงบ สขุ ดกี วา่ การมาน่ังถอื สากนั ในเรอื่ งเล็กๆ นอ้ ย ๆ เยอะเลย เธอไมเ่ อาเรอื่ งสบายใจมาใสใ่ จไดแ้ ลว้ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั โดน เธอทําใหส้ บั สนงนุ งงไปหมด เขาเป็ นคนทห่ี ยง่ิ ยโส เมอื่ อยตู่ อ่ หนา้ เสนิ่ เฉียวก็ไมเ่ คยยอมรับ เลย หรอื บางทเี ขาอาจจะยังไมร่ เู ้ ลยดว้ ยซ้ําวา่ สรปุ แลว้ เขารสู ้ กึ

ยังไงกบั เสนิ่ เฉียวกนั แน่ ตอนแรกเธอเป็ นแคเ่ หยอื่ สงั เวยในการ แตง่ งานเพยี งเทา่ นัน้ แลว้ มนั กค็ อ่ ยๆ ……เหมอื นกบั วา่ เรอ่ื งราว มนั จะไมไ่ ดเ้ ป็ นแบบนัน้ อกี แลว้ แตว่ า่ ถา้ จะใหพ้ ดู อยา่ งอนื่ กเ็ หมอื นจะไมม่ อี ะไรจะพดู อกี แลว้ ตอนแรกกอ็ ยากจะเห็นเธอหงึ อยา่ งบา้ คล่ัง แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ หลังจากผา่ นวันนัน้ ไปเธอจะกลายเป็ นคนสงบนงิ่ ไมเ่ หมอื นคน ปกติ ตอนตน่ื นอนก็เห็นเธอ แถมเธอยังทักทายเขาอกี ดว้ ย หลงั จากนัน้ กล็ งจากเตยี งไปอาบนํ้าอยา่ งเมนิ เฉย ทบี่ รษิ ัทก็ ไมไ่ ดต้ อ่ ตา้ นอะไรอกี ทกุ วนั ตา่ งก็ตงั้ ใจทํางาน ตงั้ ใจกนิ ขา้ ง ตงั้ ใจเลกิ งาน หลงั จากเลกิ งานแลว้ กต็ งั้ ใจไปหา้ งสรรพสนิ คา้ เพอื่ วจิ ัยรปู แบบ ตลาด ทัง้ หมดนี่ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นอยใู่ นสายตาตลอด ดวงตาทมี่ สี เี หมอื น นํ้าหมกึ ก็หนักแน่นขน้ึ เรอื่ ยๆ “เธอเป็ นบา้ ไปแลว้ หรอ? ” จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กถ็ ามประโยคนอ้ี อกมา

เซยี วซทู่ ยี่ นื อยดู่ า้ นหลังเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตะลงึ ไปนดิ หน่อย ไมเ่ ขา้ ใจ วา่ ประโยคนขี้ องเยโ่ มเ่ ซนิ หมายความวา่ ยังไง หลงั จากนัน้ ก็ คอ่ ยๆ ตอบสนอง เธอถามออกมาเสยี งเบาๆ “ คณุ ชายเย่ หมายถงึ คณุ นายนอ้ ยสองหรอครับ ？” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลับอยา่ งรําคาญ “หรอื วา่ มคี นอนื่ อกี ละ่ ? ” “เออ่ ” อารมณฉ์ ุนเฉียวทเ่ี กดิ ขนึ้ อยา่ งฉับพลนั นัน้ ทําใหค้ นกลวั เซยี วซกู่ ลบั ไปยอ้ นคดิ ถงึ เรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ พักนแี้ ลว้ กล็ บู หวั ของตวั เอง “เปลา่ นคิ รับชว่ งนค้ี ณุ นายนอ้ ยสองปกตดิ ไี มใ่ ชห่ รอ ครับ? ” ทกุ วันก็พดู คยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ สงบนง่ิ ตอ่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ถากถางเธอ เธอกไ็ มไ่ ดไ้ ปโตเ้ ถยี งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เลย แตว่ า่ เธอกลบั กลายเป็ น ออ่ นโยนอยา่ งมาก เพราะฉะนัน้ เซยี วซถู่ งึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ แบบนด้ี มี าก เลย ถา้ เกดิ วา่ ทัง้ สองคนอยรู่ ว่ มกนั ดว้ ยความเคารพกนั ในฐานะสามี ภรรยาแบบนไี้ ปเรอ่ื ยๆ มันกจ็ ะเกดิ ความรสู ้ กึ ตอ่ กนั ขนึ้ ได ้ ใชไ่ ง ปกตจิ ะตาย

สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาขน้ึ ก็เพราะวา่ มนั ปกตเิ กนิ ไป มนั ถงึ ไดผ้ ดิ ปกติ “ปกต?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามอยา่ งไมพ่ อใจ เซยี วซอู่ งึ้ ไป “หรอื วา่ ไมธ่ รรมดาหรอครับ? ” “……สมองหม”ู ดเู หมอื นวา่ จะพดู อะไรไมอ่ อกเวลาคยุ กบั เขา เย่ โมเ่ ซนิ หรตี่ าลงขเี้ กยี จจะไปสนใจเขาแลว้ หลังจากนัน้ เซยี วซกู่ ค็ ดิ อยกู่ บั ตวั เองสกั พัก ถงึ ไดพ้ ดู ออกมาวา่ “คณุ ชายเยก่ ําลังโกรธทค่ี ณุ นายนอ้ ยสองไมท่ ะเลาะกบั คณุ หรอ ครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เซยี วซลู่ บู คางของตวั เองพลางไตรต่ รอง “ยังไงซะเมอ่ื กอ่ นเธอ กท็ ะเลาะกบั คณุ บอ่ ย แลว้ จๆู่ ชว่ งนก้ี ็ไมต่ อบโตค้ ณุ ชายเยแ่ ลว้ เพราะฉะนัน้ คณุ ชายเยก่ เ็ ลยไมช่ นิ หรอครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ “นายหบุ ปากไดแ้ ลว้ ”

เซยี วซทู่ า่ ทางเงอะงะ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมอ่ นุญาตใหเ้ ขาพดู เขากไ็ มพ่ ดู ไดแ้ ตร่ สู ้ กึ หดหู่ คดิ อยวู่ า่ ควรจะพดู ถงึ เสนิ่ เฉยี ว ตอ่ มัย้ เพราะฉะนัน้ อาศยั โอกาสตอนทเี่ สน่ิ เฉียวไปชงกาแฟทหี่ อ้ ง เบรกในเวลาวา่ ง เซยี วซกู่ แ็ อบเขา้ ไป หลังจากนัน้ กถ็ ามเธอ เกย่ี วกบั เรอื่ งในชว่ งนี้ “ คณุ นายนอ้ ยสอง ชว่ งนคี้ ณุ ……เป็ นอะไรหรอครับ? ” “อะไรนะ? ” เสนิ่ เฉยี วคนกาแฟอยู่ สหี นา้ เรยี บเฉย “เหมอื นกบั วา่ จๆู่ คณุ นายนอ้ ยสองกเ็ ปลย่ี นเป็ นอกี คนหนง่ึ ไป เลยอะครับ” พอไดย้ นิ ดังนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ชะงัก หลังจากนัน้ เธอก็ยกรมิ ฝี ปาก ขนึ้ แลว้ พดู วา่ “ไมด่ หี รอ? ทกุ วนั มแี ตเ่ รอื่ งสงบจติ สงบใจแบบนี้ ฉันวา่ ดจี ะตาย” อยา่ งนอ้ ย เธอกไ็ มต่ อ้ งมานั่งเศรา้ เสยี ใจกบั เรอ่ื งไรส้ าระพวกน้ี อกี แลว้

“สงบจติ สงบใจงัน้ หรอครับ? ” เซยี วซมู่ องเธอ เหมอื นกบั วา่ เห็นอารมณ์อกี แบบหนงึ่ จากดวงตาทเ่ี ย็นชาของเธอ ตอน นัน้ เองเขากไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ตวั เองดผู ดิ รเึ ปลา่ เขาจงึ ถามดว้ ย ความงนุ งงวา่ “คณุ นายนอ้ ยสองจติ ใจสงบจรงิ ๆ หรอื วา่ เป็ นแค่ การแสดงออกเทา่ นัน้ หรอครับ? ” เสนิ่ เฉยี ว “ เซยี วซู่ นายอยากจะพดู อะไรกนั แน่? ” พอโดนเธอถามแบบน้ี เซยี วซรู่ ับโบกมอื แลว้ อธบิ ายทันที “เปลา่ ครับ ผมกแ็ คอ่ ยากจะเตอื นคณุ นายนอ้ ยนดิ หน่อย คณุ ชายเย…่ …ทจ่ี รงิ แลว้ สําหรับเขาแลว้ คณุ ไมเ่ หมอื นคนอนื่ ๆ แลว้ อกี อยา่ งผมกห็ วงั ดกี บั พวกคณุ เพราะฉะนัน้ ……” เขายังไมท่ ันจะพดู จบ สายตาของเสน่ิ เฉยี วก็แปลกไป เธอจํา ไดว้ า่ กอ่ นหนา้ นถ้ี งึ แมว้ า่ เซยี วซจู่ ะดเู กรงใจเธออยบู่ า้ ง แตว่ า่ เขาไมช่ อบเธอ แถมยังบอกไมใ่ หเ้ ธอถามในสง่ิ ทไ่ี มค่ วรถามอกี ดว้ ย “ฉันยังมงี านอกี เยอะ แลว้ อกี อยา่ งฉันจะเอากาแฟไปให ้ คณุ ชายเยด่ ว้ ย ไปกอ่ นนะ”เสนิ่ เฉียวไมอ่ ยากจะคยุ กบั เขาลกึ ขน้ึ ไปในหวั ขอ้ น้ี หลงั จากพดู ไมก่ ปี่ ระโยคกอ็ อกมาจากหอ้ งเบรก

หลังจากเธอไปแลว้ เซยี วซกู่ ็เกาหวั ตวั เองอยา่ งแรง สหี นา้ ดู หงดุ หงดิ โมโห เขาพดู อะไรผดิ ไปยังงัน้ หรอ? เมอื่ กอ่ นเซยี วซกู่ ไ็ มช่ อบเสนิ่ เฉียวจรงิ ๆ แตว่ า่ หลงั จากไดค้ บคา้ สมาคมกนั ไปเรอื่ ยๆ เขากร็ สู ้ กึ วา่ เสนิ่ เฉียวเองก็น่าสงสารมาก เหมอื นกนั สามคี นกอ่ นก็เป็ นผชู ้ ายชว่ั ๆ แตว่ า่ เธอก็ปกป้องลกู ของเธอมาตลอด แถมยังเซน็ ตส์ ญั ญากบั คณุ ชายเยอ่ กี ดว้ ย แลว้ อกี อยา่ งวันเวลาชว่ งน้ี เธอทํากบั คณุ ชายเยย่ ังไงบา้ งเซยี ว ซกู่ ็เห็นอยเู่ หมอื นกนั เธอไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ โลภในอํานาจและเห็นแกต่ วั เหมอื นทพ่ี วกเขา คดิ ไวต้ อนแรก ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ งทเ่ี ธอเจอมา มนั ไมใ่ ชค่ วามเต็มใจของเธอเอง ดว้ ยซํา้ ไดแ้ ตโ่ ทษโชคชะตา หรอื บางท…ี …อาจจะเป็ น เพราะวา่ เธอตาบอดเอง ในหอ้ งทํางาน

ดา้ นหนา้ หนา้ ตา่ งแนวฝร่ังเศส เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยบู่ นรถวลี แชรแ์ ลว้ มองไปทว่ี วิ ทวิ ทศั นน์ อกหนา้ ตา่ ง เหมอื นกบั วา่ ดวงตาสนี ํ้าหมกึ ของเขาจะมองไปดา้ นลา่ ง แตว่ า่ ถา้ เกดิ วา่ สงั เกตอยา่ งละเอยี ด ละก็ จะสงั เกตไดว้ า่ ตอนนสี้ ายตาของเขาไมไ่ ดโ้ ฟกสั อยกู่ บั อะไรเลย ตงั้ แตห่ ลังจากทเี่ สน่ิ เฉียวเปลยี่ นเป็ นปกติ เขากพ็ บวา่ ตวั เอง กลับเปลย่ี นไปไมป่ กติ ทกุ วนั ตา่ งหาเรอ่ื งไปทมิ่ เทเธอ แตว่ า่ ปฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบของเธอทกุ ครัง้ ไดบ้ อกเขาวา่ การทเ่ี ขาตตี น้ ฝ้ายแบบนี้ มนั ไมไ่ ดม้ ปี ระโยชนอ์ ะไรเลย กอ๊ กๆ —— ประตถู กู เปิดออก เสน่ิ เฉยี วถอื กาแฟเขา้ มา เธอเดนิ ไปทโี่ ตะ๊ ทํางานโดยทไ่ี มไ่ ดเ้ หลม่ องอะไร วางกาแฟลง หลงั จากนัน้ ก็ พดู ออกมาอยา่ งสงบ “คณุ ชายเย่ กาแฟของคณุ คะ่ ถา้ เกดิ วา่ ไม่ มอี ะไรแลว้ ฉันออกไปกอ่ นนะคะ” หลงั จากพดู จบ เสนิ่ เฉียวกเ็ ดนิ ออกไปดา้ นนอก เยโ่ มเ่ ซนิ เหลม่ องเธอ ยังคงทําตามหนา้ ทจ่ี รงิ ๆ เลย “หยดุ กอ่ น”

เสน่ิ เฉยี วหยดุ เดนิ แลว้ กห็ นั หนา้ มา “คณุ ชายเยย่ งั มอี ะไรจะสง่ั อกี หรอคะ? ” “มาน”ี่ ขนตาของเสนิ่ เฉยี วขยับ ฝี เทา้ ไมไ่ ดข้ ยบั เลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เหมอื นกบั วา่ มรี ากงอกอยตู่ รงนัน้ ผา่ นไปซกั พักเธอถงึ ไดถ้ าม ออกมาอกี ครัง้ “คณุ ชายเย่ มอี ะไรจะสงั่ หรอคะ? พดู มาไดเ้ ลย คะ่ ” “ใหเ้ ธอมาตรงน้ี ตอ้ งพดู อะไรใหม้ ากมายขนาดนัน้ ดว้ ยรไึ ง? ” น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เยอื กเย็น หรต่ี าจอ้ งหนา้ เธออยา่ ง อนั ตราย เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มองหนา้ เขา กพ็ บวา่ ตอนนท้ี า่ ทางของเขา เหมอื นกบั สตั วป์ ่ าทกี่ ําลงั จอ้ งมองเหยอ่ื ของตวั เองอยู่ สายตา นัน้ เหมอื นกนั เป๊ ะเลย ชว่ งน…้ี …เธออยกู่ บั เขาอยา่ งสงบสขุ แต่ ไมค่ ดิ เลยวา่ วนั น…ี้ …เขาจะเรมิ่ เกดิ โทสะขนึ้ อกี แลว้ หรอ? ไมม่ ที างเลอื ก เสนิ่ เฉียวกจ็ ําเป็ นตอ้ งกา้ วเขา้ ไปหยดุ อยตู่ รงหนา้ เขาชา้ ๆ “คณุ ชายเย่ ฉันมาแลว้ คะ่ มเี รอ่ื งอะไรรเึ ปลา่ คะ? ”

ตอนที่ 212 เธอไมเ่ สยี ใจจรงิ ๆ หรอ “เขา้ มาใกลห้ น่อย” เสนิ่ เฉยี วก็กา้ วเล็กๆ ขนึ้ มาอกี กา้ วเดยี ว “คณุ ชายเย？่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทผ่ี หู ้ ญงิ ทอ่ี ยหู่ า่ งจากตวั เองไป7-8กา้ ว ความ เยาะเยย้ ในใจกเ็ รม่ิ ขยายใหญข่ นึ้ เรอื่ ยๆ “ฉันใหเ้ วลาเธอ5วนิ าที เธอตอ้ งเดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ ฉันเดย๋ี วน”ี้ “5” “4” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็วแลว้ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ วา่ เขาจะนับดว้ ย เธอลังเลอยคู่ รหู่ นง่ึ แลว้ สดุ ทา้ ยในตอนทเี่ ขา นับเลขสดุ ทา้ ยนัน้ เสน่ิ เฉียวก็เดนิ เขา้ ไปหยดุ อยตู่ รงหนา้ เขา แลว้ เสยี งก็หายไป ทันใดนัน้ ลมปราณของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ เปลย่ี นเป็ นเย็นยะเยอื กทนั ที “ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทส่ี องคนนี้ กลา้ ใหฉ้ ันรองัน้ หรอ! ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวคอ่ ยๆ เปลย่ี นไป “คณุ ชายเย่ ฉัน……โอย๊ ”

เธอยงั ไมท่ ันจะพดู จบ ขอ้ มอื ของเธอกถ็ กู จับอยา่ งป่ าเถอื่ น วนิ าทถี ัดมาเธอกโ็ ดนเยโ่ มเ่ ซนิ ออกแรงดงึ ไปกอดไวใ้ นออ้ ม แขน บบี คางเธอ แลว้ กจ็ บู อยา่ งรนุ แรงทร่ี มิ ฝี ปากของเธอ “ออื้ ……”เสนิ่ เฉยี วลม้ ลงในออ้ มแขนของเขา น่ังบนขาของเขา ทงั้ รา่ งกายของเธอถกู ปกคลมุ ดว้ ยลมหายใจของผชู ้ ายทเี่ อาแต่ ใจ โดยเฉพาะชอ่ งปากของเธอ มันเต็มไปดว้ ยรมิ ฝี ปากและลนิ้ ของ เขา เยโ่ มเ่ ซนิ จบู อยา่ งรนุ แรงมาก ครอบครองทกุ สว่ นในปาก ของเธออยา่ งรนุ แรง ดดู ซบั ความหวานของเธอ ใน ขณะเดยี วกนั กฉ็ กฉวยเอาลมหายใจของเธอไปดว้ ย เธออยากจะขดั ขนื แตว่ า่ ขยบั ไมไ่ ด ้ กเ็ ลยไดแ้ ตป่ ลอ่ ยใหเ้ ขาทํา ตามความตอ้ งการไปแบบนัน้ น่าจะผา่ นไปประมาณหลายนาที จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถอนรมิ ฝี ปาก และลนิ้ ของตวั เองออก บบี คางของเธอแลว้ กจ็ อ้ งรมิ ฝี ปากสี แดงสดของเธออยา่ งดเุ ดอื ด “หรอื วา่ พอฉันไมไ่ ดท้ ําอะไรกบั เธอหน่อย เธอกเ็ ลยลมื สถานะ ของตวั เองไปยงั งัน้ หรอ? ”

ถงึ แมว้ า่ เขาจะจบู อยา่ งแรง แตว่ า่ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดส้ ญู เสยี สตปิ ัญญาของตวั เองไป น่าจะเพราะวา่ มนั ไมไ่ ดน้ านเทา่ ไหร่ เธอก็เลยยังครองสตติ วั เองไวไ้ ด ้ เสน่ิ เฉียวจอ้ งตาเยโ่ มเ่ ซนิ ดวงตาสหี มกึ ของเขาลกึ ดงั่ นํ้าทะเล ความโกรธกําลงั ซดั ไปมาเหมอื นดง่ั คลน่ื เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตา แลว้ กต็ อบดว้ ยเสยี งเบา “แน่นอนวา่ ฉันรสู ้ ถานะของตวั เองด”ี “ถา้ ยังงัน้ เธอก็บอกฉันมาสิ วา่ สถานะของเธอคอื อะไร? ” เสน่ิ เฉยี วหวั เราะเบาๆ “คณุ ชายเย่ ทําไมสง่ิ ทคี่ ณุ ถามฉันคณุ ไม่ ถามตวั เองเอาละ่ ? ในใจของคณุ คดิ วา่ ฉันอยใู่ นสถานะอะไรฉัน ก็อยใู่ นสถานะนั่นแหละ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” สมควรตาย นเ่ี ขากแ็ สดงอาการโกรธใสเ่ ธอแลว้ เธอยงั มที า่ ทไี มก่ ลัวตาย อยอู่ กี งัน้ หรอ? “ยัยผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานสองคน นเ่ี ธอกําลังบบี ใหฉ้ ันโกรธเธออยู่ ยังงัน้ หรอ? ” เขาพดู แลว้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็บบี ไหลข่ องเธอ

แน่น แคอ่ อกแรงเพยี งนดิ หน่อย แตว่ า่ เสน่ิ เฉยี วกข็ มวดคว้ิ เพราะความเจ็บปวด รมิ ฝี ปากสชี มพขู องเธอขยบั เหมอื นกบั วา่ อยากจะรอ้ งออกมา สายตาทค่ี มกรบิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งหนา้ เธอ “ทําไม? ตอ่ ใหเ้ ป็ น แบบน้ี เธอก็ยงั จะทําทา่ ทางเหมอื นไมก่ ลวั ตายอยยู่ ังงัน้ หรอ? ” ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ตงั้ สตกิ ลับมาได ้ ทแ่ี ทเ้ ขากําลงั ย่วั ยเุ ธอ แต่ วา่ น่าเสยี ดายทเ่ี ธอไดต้ ดั สนิ ใจตัง้ แตแ่ รกแลว้ เธอหลับตาและ พดู เบาๆ วา่ “ถา้ เกดิ วา่ คณุ ชายเยไ่ ดร้ ะบายพอแลว้ จะปลอ่ ยฉัน ไดร้ ยึ งั คะ? ” หลงั จากเงยี บไปนาน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็อดทนเก็บความโกรธไวไ้ ม่ ไหว “ปลอ่ ยงัน้ หรอ? ตลอดชวี ติ นไ้ี มม่ ที างเป็ นไปไดห้ รอก” สน้ิ เสยี ง มอื หนาของเขาก็ยกเสอื้ ผา้ ของเธอขน้ึ การเคลอื่ นไหว ทป่ี ่ าเถอ่ื นทําใหเ้ สน่ิ เฉียวทนไมไ่ หว เธอจับมอื ทไ่ี รม้ ารยาทของ เขาไว ้ “นายจะทําอะไร? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ประเมนิ เสน่ิ เฉยี วทอ่ี ยตู่ รงหนา้ ของเขา พอเห็นวา่ ใบหนา้ สขี าวของเธอเรม่ิ มสี หี นา้ กงั วลขนึ้ มา เขาก็ถามออกมา อยา่ งเลวรา้ ย “ตอนนถี้ งึ พงึ่ จะกลวั งัน้ หรอ? เมอื่ กไี้ มไ่ ดส้ นใจ ไมใ่ ชห่ รอ? ฉันกเ็ ลยนกึ วา่ เธอไมส่ นใจอะไรเลย”

“……” เสน่ิ เฉยี วหอบเบาๆ จับมอื ของเขาไวไ้ มใ่ หข้ ยบั “คณุ ชายเย่ ฉันยงั มงี านอกี หลายอยา่ งใหต้ อ้ งสะสาง ฉัน……” “ไมต่ อ้ งพดู เรอื่ งพวกน”้ี มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ ออกแรง ตอ้ งการ ทจ่ี ะดงึ เสอื้ ผา้ ของเธอขน้ึ อกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวหายใจหอบอยา่ ง กงั วล “เยโ่ มเ่ ซนิ ！” ในทสี่ ดุ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ เขาหวั เราะเยาะ “ลองเรยี กอกี ครัง้ ส”ิ มมุ ปากอดกระตกุ ไมไ่ ด ้ แตว่ า่ เสน่ิ เฉยี วก็เงยี บ แน่นอนวา่ ไมไ่ ด ้ เรยี กเขาอกี ครัง้ ตามทเ่ี ขาตอ้ งการ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรม่ิ การกระทําท่ี มอื ของตวั เองตอ่ สายตาเต็มไปดว้ ยความรา้ ยกาจ “จะดอื้ กบั ฉัน ใชม่ ยั้ ? จะเรยี กไมเ่ รยี ก? ” เสนิ่ เฉยี วตัวสน่ั นดิ หน่อย แลว้ ก็เรยี กอกี ครัง้ “เยโ่ มเ่ ซนิ นาย…… จะทําอะไรกนั แน่? ” “ออ้ กท็ ําตามหนา้ ทขี่ องสามภี รรยาไง” มอื หนาทล่ี กุ เป็ นไฟของเขาสนั่ สะทา้ นเหมอื นกบั เหล็กทแี่ ผด เผาบนผวิ ของเธอ เสนิ่ เฉยี วใจเตน้ แรงมาก แตก่ พ็ ยายามทําให ้ สหี นา้ ของตวั เองสงบนงิ่ ใหม้ ากทสี่ ดุ

“กอ่ นหนา้ นฉี้ ันเคยบอกนายแลว้ ตอนนฉ้ี ันทอ้ งอยู่ ไมไ่ ด…้ … ไมไ่ ด…้ …” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ การกระทําของเขา แลว้ ก็หรต่ี าลง เกอื บลมื เรอื่ งทเ่ี ธอทอ้ งไปแลว้ หลงั จากเสนิ่ เฉยี วพดู จบ เห็นวา่ เขาหยดุ ก็นกึ วา่ เขาจะปลอ่ ย ตวั เองไป ใครจะไปรวู ้ า่ มอื ของเขากลับคลํามาทหี่ นา้ ทอ้ งของ เธอ เวลาก็ผา่ นไปนานแลว้ ทอ้ งลา่ งของเสนิ่ เฉียวกแ็ คป่ ดู ขนึ้ นดิ หน่อยเทา่ นัน้ เอง ตอนทม่ี อื ของเยโ่ มเ่ ซนิ วางลงตรงนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ตกใจ เธอคดิ วา่ เขาจะทําอะไรลกู ของตวั เองรเึ ปลา่ ? รอจนผา่ นไปซกั ครู่ มอื อนุ่ ๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็แคจ่ ับตรงนัน้ เทา่ นัน้ แตว่ า่ ไมไ่ ดท้ ําอะไรอยา่ งอนื่ ผา่ นไปซกั พักเขากถ็ ามออกมาดว้ ยน้ําเสยี งแหบแหง้ “จะคลอด ลกู ของผชู ้ ายแบบนัน้ ออกมา จะไมเ่ สยี ใจภายหลงั จรงิ ๆ หรอ? ” เสนิ่ เฉยี ว：“……”

ลกู ไมใ่ ชข่ องหลนิ เจยี ง แลว้ เธอพดู อะไรไดบ้ า้ งละ่ ? เสนิ่ เฉยี ว หลบุ ตาลง ขนตาเธอสน่ั เล็กนอ้ ย “นายไมเ่ ขา้ ใจ” “เหอะ ทําไมฉันถงึ ไมเ่ ขา้ ใจ? ” “นายเป็ นผชู ้ าย นายไมม่ วี ันทอ้ ง นายไมเ่ ขา้ ใจหรอก……วา่ ใจ ของคนเป็ นแมเ่ ป็ นยงั ไง” เห็นทา่ ทางของเธอตอนน้ี จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ กึ ถงึ แมข่ องตวั เองใน ตอนแรกขนึ้ มา พอนกึ ถงึ ทา่ ทางทแ่ี มข่ องเขาตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั ความตาย สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มดื มนลงไปเยอะ เขามดุ หวั เขา้ ไปตรงระหวา่ งคอของเสนิ่ เฉียว กอ่ นทแี่ มจ่ ะเสยี ชวี ติ เธอบอกใหเ้ ขากลับตระกลู เย่ ในใจของเย่ โมเ่ ซนิ เต็มไปดว้ ยความเคยี ดแคน้ ผชู ้ ายคนนัน้ พาชเู ้ ขา้ มาใน หอ้ งหลกั แลว้ กไ็ ลค่ นทอ่ี ยใู่ นตําแหน่งออกไป แลว้ ทําไมแม่ ของเขายงั ตอ้ งคลอดลกู ออกมาเพอื่ ผชู ้ ายแบบนอ้ี กี ตอนนัน้ แมจ่ ับมอื ของเขาไว ้ แลว้ กม็ องเขาดว้ ยรอยยม้ิ

“โมเ่ ซนิ บอื้ ทแี่ มค่ ลอดลกู ออกมาไมใ่ ชเ่ พอ่ื เขา แตว่ า่ เพอื่ ลกู ตา่ งหาก” ตอนนัน้ เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ชอ็ กไป มันจะเป็ นเพอ่ื เขาไดย้ ังไงกนั เขาหรต่ี าลงแลว้ ถามวา่ “เพอ่ื ผมหรอ? ” สง้ อานทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งไดย้ นิ ดงั นัน้ ก็ถอนหายใจออกมา “ใชแ่ ลว้ โมเ่ ซนิ หลานคดิ วา่ พที่ ําเพอ่ื พอ่ เลวๆ คนนัน้ น่ะหรอ? ทจ่ี รงิ แลว้ เขานับวา่ เป็ นใครกนั ? เหตผุ ลทส่ี ําคญั ทสี่ ดุ ก็คอื หลานไง หลาน คอื คนทพ่ี อ่ี มุ ้ ทอ้ งมาทงั้ หมด10เดอื น แมว้ า่ ในกระดกู ของหลาน จะมเี ลอื ดของผชู ้ ายเลวๆ คนนัน้ ไหลอยกู่ ็ตาม แตว่ า่ สงิ่ ทส่ี ําคญั กค็ อื เลอื ดของหลานก็มเี ลอื ดของแมอ่ ยคู่ รงึ่ หนง่ึ เลยนะ และ ตอนทตี่ งั้ ทอ้ งหลานนัน้ พวกเธอสองคนแมล่ กู ก็เป็ นรา่ งกาย เดยี วกนั แมค่ นหนงึ่ ……ไมโ่ หดรา้ ยขนาดทจี่ ะสามารถทําลาย ลกู ของตวั เองไดห้ รอก” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ คอื พส่ี าวของสง้ อาน ชอื่ วา่ สง้ ซนิ หลงั จากแตง่ งานกบั พอ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมน่ าน พอ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออกนอกลนู่ อกทาง หลงั จากนัน้ ก็พาชเู ้ ขา้ มาทบี่ า้ นตระกลู เย่

สง้ ซนิ โกรธจนหยา่ กบั เขาทนั ทหี ลังจากนัน้ ก็ออกมาจากบา้ น ตระกลู เย่ แตว่ า่ ผา่ นไปไมน่ านกพ็ บวา่ ตวั เองตงั้ ทอ้ ง ตอนนัน้ สง้ อานเคยแนะนําใหเ้ ธอทําแทง้ ซะ แตว่ า่ ตอ่ ใหต้ อ้ งตายสง้ ซนิ ก็ จะปกป้องเอาไว ้ กเ็ ลยมเี ยโ่ มเ่ ซนิ ออกมา ถา้ ใหพ้ ดู ตามจรงิ สง่ิ ทเ่ี สน่ิ เฉียวผา่ นมาก็ไมไ่ ดต้ า่ งกบั สง้ ซิ นแมข่ องเขาเทา่ ไหรน่ ัก แตว่ า่ สง้ ซนิ ไมเ่ หมอื นกบั เสนิ่ เฉยี ว สง้ ซนิ ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานใหม่ แลว้ ก็ตอ้ งเลยี้ งดเู ยโ่ มเ่ ซนิ มาดว้ ยตวั คน เดยี ว แตว่ า่ เสนิ่ เฉียวแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เหตผุ ลทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมรับเสน่ิ เฉยี วในตอนแรกนัน้ ก็คอื เหตผุ ลน้ี นอกจากเรอื่ งทเี่ ขาไมอ่ ยากจะใชข้ องซ้ําจากผชู ้ ายคน อน่ื แลว้ นัน้ เขายังรสู ้ กึ วา่ เสน่ิ เฉียวนัน้ โง่ คลอดลกู ของผชู ้ าย เลวๆ ออกมาอยา่ งไมจ่ ําเป็ น แตว่ า่ หลงั จากนัน้ พอเห็นวา่ เธอพยายามปกป้องสดุ ชวี ติ กท็ ําให ้ เขานกึ ถงึ แมข้ องตวั เอง แลว้ อกี อยา่ ง……รา่ งกายของเธอกไ็ ม่ เหมาะกบั การทําแทง้ ก็เลยเกบ็ ลกู ไวจ้ นถงึ ตอนน้ี