เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

“อะไรน่ะ? ดอุ ะไรกนั เราแคถ่ ามเธอคําเดยี วเอง ไมอ่ ยากตอบก็ ไมเ่ ห็นตอ้ งทําแบบนเ้ี ลย?” “เชอ้ เธอนกึ วา่ ตวั เองเป็ นใครกนั ? เพงิ่ ไดข้ นึ้ ตําแหน่งกเ็ รมิ่ กวน คนอน่ื แลว้ เหรอ ทา่ ทางทโี่ มโหแบบน้ี หรอื วา่ จะถกู ลดตําแหน่ง แลว้ อกี หน่อยอาจจะโดนไลอ่ อกก็ได!้ ” “ใชๆ่ กอ่ นหนา้ นเ้ี ป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ ชายเย่ ตอนนถ้ี งึ แมจ้ ะได ้ เลอื่ นตําแหน่งกเ็ ป็ นแคเ่ ลขาของรองประธานเย่ เธอนกึ วา่ เธอ เป็ นใครเหรอ?” ไดย้ นิ คํานนิ ทาเหลา่ น้ี เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งยม้ิ อยา่ งเย็นชา จากนัน้ น่ังลงทํางานของตวั เองตอ่ กาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ลยี่ ังมสี วเ่ี ลยี่ ว ตา่ งถกู ไลอ่ อกไปแลว้ เรอ่ื งน…ี้ …ไมร่ วู ้ า่ เป็ นฝี มอื ของเยห่ ลน่ิ หาน หรอื เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ถงึ สองคนน้ี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ปวดหวั เธอไมเ่ คยคดิ วา่ วันหนง่ึ เยห่ ลนิ่ หานจะพดู แบบนกี้ บั เธอ ความสมั พันธเ์ ธอกบั เยห่ ลน่ิ หานเดมิ ทกี ็ซบั ซอ้ นเกนิ พอแลว้ พดู ก็ไมช่ ดั เจนอธบิ ายไมไ่ ด ้ ตอนนเ้ี ขาก…็ ……

ตอ่ ไปนเ้ี สน่ิ เฉยี วคงตอ้ งใชช้ วี ติ อยา่ งวนุ่ วาย และไมร่ วู ้ า่ คดิ อะไร อยู่ รอจนถงึ เวลาพักเทยี่ ง เสน่ิ เฉียวเดนิ ออกจากแผนกก็เจอกบั เสย่ี วเหยยี น ทนั ทที เี่ สย่ี วเหยยี นเจอเธอก็รบี วงิ่ เขา้ มาคลอ้ ง แขนของเธอ “ดจี ังนะเธอ ฉันนกึ วา่ วันนเี้ ธอจะไมม่ าทํางานแลว้ ” พดู จบ เสยี่ วเหยยี นจอ้ งมองเธอตงั้ แตห่ วั จรดเทา้ “ตอนนเี้ ธอยนื มั่งคงหรอื ยัง?” เสนิ่ เฉยี ว: “…………”ทําไมถงึ จะไมไ่ ดล้ ะ?” “เมอ่ื คนื ……….เธอกบั คณุ ชายเยน่ ่าจะรอ้ นแรงกนั ไมใ่ ชเ่ หรอ?” เสน่ิ เฉียวไมม่ คี ําพดู “เธอจนิ ตนาการอะไรอย?ู่ ” “จนิ ตนาการม่วั อะไรละ่ เมอ่ื คนื เธอโดนวางยาไง— —มองเธอที่ เป็ นแบบนัน้ ทําไมถงึ หรอื วา่ ……….” พดู ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี น เบงิ่ ตากวา้ งแลว้ พดู อยา่ งตกใจ ทําใหเ้ ป็ นจดุ สนใจขนึ้ มา “คณุ ชายเยไ่ รส้ มรรถภาพจรงิ เหรอ?”

เสน่ิ เฉียวสหี นา้ เปลยี่ นทันที รบี ยนื่ มอื ออกไปปิดปากของเธอไว ้ “เธออยา่ พดู มว่ั นะ!” เสย่ี วเหยยี นใชแ้ รงในการกะพรบิ ตา สา่ ยหวั ไปมา เสนิ่ เฉียวถงึ ไดป้ ลอ่ ยมอื “เรอ่ื งนเ้ี ธออยา่ ถามอกี เลย และไมต่ อ้ งไปสนใจ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นยังไง พวกเราไปกนิ ขา้ วกนั เถอะ” พดู จบเสนิ่ เฉยี วก็เดนิ ไปขา้ งหนา้ โดยตรง เสย่ี วเหยยี นเลยเรง่ ฝี เทา้ ตามเธอจนทนั “ฉันไมย่ งุ่ ไมไ่ ดน้ ะ ฉันตอ้ งถามเธอแน่นอน เธอตอบฉันมาตาม ตรงเลย ทําไมเธอถงึ เป็ นภรรยาของคณุ ชายเย่ เรอ่ื งนี้ทําไมฉัน ถงึ ไมร่ ลู ้ ะ?” เสย่ี วเหยยี นใชเ้ วลาไปตงั้ หนง่ึ คนื ถงึ จะสามารถยอ่ ยขอ้ มลู นี้ พดู ถงึ เรอ่ื งน้ี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ปวดหวั ยงั ไงเสย่ี วเหยยี นกม็ วี ธิ ใี น การบบี ถามเธอ เธอตอบอยา่ งเออื มระอา: “ตวั ฉันเองก็ยงั สบั สน อยเู่ ลย เรอื่ งนพ้ี ดู แลว้ มันยาว ฉัน………”

“งัน้ กส็ รปุ ยอ่ ๆละกนั ! เสย่ี วเหยยี นตบโตะ๊ ไปสองสามที “เธอรอ อยตู่ รงน้ี คดิ ดวู า่ จะตอ้ งพดู ยังไง อาหารเทยี่ งเดย๋ี วฉันไปตกั ให ้ เธอเอง เดย๋ี วฉันกลับมาเธอตอ้ งบอกฉันนะ” เสน่ิ เฉยี วยังไมท่ นั ไดป้ ฏเิ สธเธอ เสย่ี วเหยยี นก็ไดล้ กุ ขน้ึ หนไี ป แลว้ มองดหู ลงั ทเ่ี รง่ รบี ของเธอ เสน่ิ เฉยี วเออื มระอามาก ยยั คน นมี้ นั ชา่ ง………บา้ ๆบอๆเสยี งจรงิ แตเ่ มอื่ คนื ตอ้ งขอบคณุ เธอ เขาไปพาเยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ ดา้ นหนา้ ตวั เธอ อาจจะเป็ นเพราะวา่ เขาสงั เกตเห็นวา่ เธอหายไป ดงั นัน้ จงึ ไปขอความชว่ ยเหลอื จากเยโ่ มเ่ ซนิ หากเมอ่ื คนื เยโ่ มเ่ ซนิ มาไมท่ นั เวลา เป็ นไปไดว้ า่ ………เธอกค็ ง ถกู เยห่ ลนิ่ หานชว่ ยไปแลว้ ถงึ เวลานัน้ อธบิ ายยังไงกค็ งไมเ่ คลยี ร์ ตอนท่ี 195 อยา่ ทาํ ใหเ้ ธอลาํ บากใจ รอไปสกั พัก เสย่ี วเหยยี นตกั ขา้ วกลบั มาสองท่ี ทหี่ นง่ึ วางไว ้ ดา้ นหนา้ ของเธอ

“น่ี ดทู า่ เมอ่ื คนื เธอคงลําบากมาก ฉันเพม่ิ กบั ขา้ วใหเ้ ธอดว้ ย” พดู ถงึ ตรงนี้ ใบหนา้ เสยี่ วเหยยี นไดใ้ จมาก: “ยังไง ฉันรักแก มากใชม่ ยั้ ละ?” เสน่ิ เฉยี วมองดใู นถว้ ยมเี นอ้ื อกไกเ่ พมิ่ ขนึ้ มา พดู อยา่ ง เออื มระอา: “เธอน”ี่ “คดิ เสร็จหรอื ยังวา่ จะเลา่ ยงั ไง? รบี บอกฉันเลยเรอื่ งนม้ี นั ยังไง กนั แน่?” เสยี่ วเหยยี นทอี่ ยากรวู ้ า่ ความคดิ เธอเสนิ่ เฉียวเขา้ ใจ แตว่ า่ …….. เรอื่ งของเธอมันซบั ซอ้ นเกนิ ไป ใหพ้ ดู ตอนนมี้ ันคอ่ นขา้ งยาก นดิ นงึ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวพดู ไดเ้ พยี ง: ทนี่ ค่ี นเยอะวนุ่ วาย ไมเ่ หมาะ จะคยุ เรอื่ งนี้ หากถกู คนไมห่ วังดไี ดย้ นิ เขา้ ถงึ เวลานัน้ ก็………” เสยี่ วเหยยี นก็เห็นดว้ ย ก็เลยพยักหนา้ : “ถกู ของเธอ หากคนอนื่ รฐู ้ านะของเธอ อาจจะกนิ เธอก็ได ้ งัน้ ชา่ งมนั เถอะ วันหลงั เธอ คอ่ ยบอกฉัน” “ขอบใจเธอนะ เสย่ี วเหยยี น”

เสย่ี วเหยยี นยม้ิ เล็กนอ้ ย โบกมอื ยา่ งไมเ่ ป็ นไร: “ขอบจงขอบใจ อะไรละ่ พวกเราเป็ นเพอื่ นกนั นนี่ า” “ใชแ่ ลว้ พดู ถงึ เรอื่ งนี้ ฉันรสู ้ กึ วา่ เธอควรอยหู่ า่ งๆหานเสโ่ ยวคน นัน้ หน่อยนะ เมอ่ื คนื เธอไดย้ นิ คําพดู ทเ่ี ขาพดู กบั คณุ ชายบรษิ ัท ตระกลู จา้ วมัย้ ? ถงึ แมพ้ วกเธอจะเป็ นเพอ่ื นรักกนั แตฉ่ ันกย็ งั อยากจะเตอื นเธอ เพอื่ นคนนัน้ ของเธอไมใ่ ชค่ นดอี ะไร เธอตอ้ ง ระวังหน่อยนะ” ไดฟ้ ังเรอ่ื งไมด่ ขี องหานเสโ่ ยว่ จากปากของเสย่ี วเหยยี นอกี แลว้ เสน่ิ เฉียวไมส่ บายใจจนขมวดควิ้ เสย่ี วเหยยี น งัน้ เธอรไู ้ หม พดู นนิ ทาคนเป็ นเรอื่ งไมด่ ี “ฉันรสู ้ ิ แตว่ า่ อดไมไ่ ดไ้ ง ฉันแคเ่ ห็นหนา้ เขากร็ สู ้ กึ ไมช่ อบ หลังจากเห็นหนา้ แลว้ ความรสู ้ กึ มันก็ไมไ่ ดห้ ายไป กลับทวคี ณู ขน้ึ เฉยี วเฉียวเธอรไู ้ หม? ความรสู ้ กึ ฉันมนั แมน่ มาโดยตลอด ยังไงเธอก็ตอ้ งระวังหานเสโ่ ยวหน่อย” เสน่ิ เฉียวทนฟังตอ่ ไปไมไ่ หว ลกุ ขนึ้ โดยตรง ทําใหเ้ สยี่ วเหยยี น สหี นา้ เปลยี่ นทันที รบี ดงึ เธอไว ้

“เอาละเอาละ ฉันไมพ่ ดู ละกนั เหย้ ผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอนฉี่ ันแคห่ วงั อกี กบั เธอ เมอื่ คนื เธอทต่ี อ้ งการทหี่ นง่ึ ยังทําขนาดไหน เป็ น เพราะฉันสงั เกตเห็นวา่ เธอหายไป ใชฉ่ ันหรอื เปลา่ …….ฮมึ่ ! เสย่ี วเหยยี นพดู ไป พลางโกรธไปดว้ ยแลว้ กค็ บี ซโี่ ครงหมเู ขา้ ปากไปกดั กนิ “รวู ้ า่ เธอชว่ ยฉัน ดงั นัน้ ฉันก็ทราบซง้ึ มาก รอใหเ้ งนิ เดอื นออก ฉันจะเลย้ี งมอื้ ใหญเ่ ธอ” “คําไหนคํานัน้ ” หลังจากคยุ กนั เรยี บรอ้ ยแลว้ กนิ ขา้ วเสร็จตา่ งคนตา่ งแยกยา้ ย ตอนทเ่ี สนิ่ เฉยี วกลบั มาถงึ แผนก พบวา่ ผชู ้ ว่ ยของเยห่ ลน่ิ หาน แยจอื่ ไดน้ ั่งรอเธออยแู่ ลว้ เพราะวา่ เธอเป็ นคนโปรดของเยห่ ลิ่ นหาน ดงั นัน้ คนในแผนกตา่ งมาตสี นทิ เธอ เสนิ่ เฉยี วเขา้ มาก็ เห็นคนมากมายรายลอ้ มรอบตวั เธอ “รองประธานเยข่ องเราปกตเิ ป็ นยงั ไงบา้ งเหรอคะ? ดแู ลว้ ชา่ ง เป็ นคนทอ่ี อ่ นโยนเสยี จรงิ มแี ฟนหรอื ยังคะ?”

“พแี่ ยจอื่ รองประธานเยข่ องเราชอบผหู ้ ญงิ แบบไหนกนั คะ? เขา………” หลงั จากทแ่ี ยจอ่ื เขา้ มาก็โดนคนพวกนที้ ําใหห้ งดุ หงดิ จะตายอยู่ แลว้ แตก่ ็ใสอ่ ารมณไ์ มไ่ ด ้ ในทสี่ ดุ กร็ อจนเสน่ิ เฉยี วกลบั มาแลว้ เธอจงึ ไดล้ กุ ขนึ้ มา: “เธอมาแลว้ ” เสนิ่ เฉยี วยนื อยทู่ เี่ ดมิ จอ้ งมองเธอโดยไมพ่ ดู อะไร “เธอไดถ้ กู ยา้ ยตําแหน่งแลว้ ดงั นัน้ ฉันรับคําสง่ั รองประธานเย่ มาพาเธอไปรับตําแหน่ง” เสน่ี เฉียว: “………..” จําเป็ นตอ้ งประกาศอยา่ งอลงั การใหค้ นฟังแบบนเี้ ลยเหรอ? สรา้ งศตั รใู หเ้ ธอโดยไมจ่ ําเป็ นอกี แลว้ เพยี งแต…่ ….ถงึ แมจ้ ะไม่ พดู ทกุ คนก็รเู ้ รอื่ งทเ่ี ธอถกู ปรับตําแหน่งอยแู่ ลว้ ถา้ จะเป็ นศัตรู ยังไงกเ็ ป็ นศตั รู เสน่ิ เฉยี วเมม้ ปาก พดู อยา่ งเย็นชา: “ฉันรสู ้ กึ วา่ อยทู่ น่ี ก่ี ็ดอี ยแู่ ลว้ กไ็ มไ่ ปละ”

แยจอ่ื เดนิ มาทางเธอ หยดุ ตรงหนา้ เธอ “ไมไ่ ดน้ ะคณุ เสนิ่ นม่ี ัน คอื การปรับตําแหน่ง ไมไ่ ดถ้ ามความเห็น ฉันใหเ้ วลาคณุ สบิ นาทใี นการเกบ็ ขา้ วของ” นค่ี อื การขม่ ขเู่ หรอ? “ไอห้ ยาคณุ เสน่ิ รองประธานเยย่ า้ ยคณุ ไป คณุ ยังจะเลน่ ตวั ให ้ เหนอ่ื ยทําไม? หรอื วา่ จะใหร้ องประธานเยม่ าเชญิ คณุ ดว้ ย ตวั เอง” “กใ็ ชไ่ ง ถงึ จะเลน่ ตวั กต็ อ้ งใหม้ ขี อบเขตหน่อยมัย้ รอง ประธานเยย่ า้ ยตําแหน่งใหเ้ ธอถอื เป็ นโชควาสนาอนั ใหญข่ อง เธอแลว้ ทําไมเธอไมร่ วู ้ า่ มันดลี ะ?” พวกเขาตา่ งใชส้ ายตาทม่ี องสตั วป์ ระหลาดมองเสนิ่ เฉียว พดู คําพดู ทดี่ แู คลนเหลา่ นัน้ เหมอื นเสน่ิ เฉยี วไมร่ จู ้ ักสํานกึ หาก ปฏเิ สธกเ็ หมอื นคนไมด่ อี ะไรประมาณนัน้ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ทม่ี มุ ปาก: “พวกเธออยากไปขนาดนัน้ ไปแทนฉันไดน้ ะทกุ คน? ผชู ้ ว่ ยแยจอื่ คณุ วา่ ใชห่ รอื ไม?่ พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็เดนิ มานั่งลงตําแหน่งของตวั เอง จากนัน้ ก็ เปิดคอมพวิ เตอร์ ไมม่ ที า่ ทที จี่ ะเกบ็ ขา้ วของแตอ่ ยา่ งไร

ผชู ้ ว่ ยแยจอื่ งัน้ คณุ คยุ กบั รองประธานเยใ่ หพ้ วกเราไปสิ เสย่ี ว เสน่ิ ชา่ งไมร่ จู ้ ักสํานกึ เสยี เลย แยจอ่ื มองเธอดว้ ยสายตาทเี่ ออื มระอา เธอเป็ นผชู ้ ว่ ยของรอง ประธานเยน่ านขนาดน้ี ทําไมถงึ จะมองไมอ่ อกความคดิ และ สายตาของเยห่ ลน่ิ หานละ? เขาใหเ้ ธอมารับดว้ ยตวั เอง เธอเลย ไมก่ ลา้ ใชท้ า่ ทที แี่ ข็งกรา้ วกบั เสนิ่ เฉียว วนั นเี้ สนิ่ เฉยี วไมอ่ ยาก ไปเลยสกั นดิ แยจอ่ื กไ็ มก่ ลา้ พดู จารนุ แรงกบั เธอ สดุ ทา้ ยทําไดเ้ พยี งไลค่ นใหก้ ลับไปทํางาน จากนัน้ เดนิ ไปท่ี ขา้ งกายเสน่ิ เฉยี วแลว้ โนม้ ตวั พดู : “แมท่ นู หวั ฉันยงั มารับเธอ ดว้ ยตวั เองแลว้ ไวห้ นา้ ฉันหน่อยไดไ้ หม เก็บขา้ วของแลว้ ไปกบั ฉันเถอะ” เสน่ิ เฉียวสบตากบั เธอ ใบหนา้ ไรร้ อยยมิ้ ผชู ้ ว่ ยแย เชญิ คณุ กลับไปบอกรองประธานเย่ ใหเ้ ขาอยา่ มาทํา ใหฉ้ ันลําบากใจเลย ฉันทํางานอยทู่ น่ี ม่ี นั …..ก็ดอี ยแู่ ลว้ ถา้ หาก เขาคดิ แทนฉันจรงิ เชญิ กลบั ไปเถอะ “อยตู่ รงนมี้ ดี อี ะไร? หากไปทางโนน้ รองประธานเยส่ ามารถ ปกป้องคณุ ดว้ ยตวั เอง แบบน…ี้ …….คณุ ก็ไมต่ อ้ งการเหรอ?”

เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั : “มันไมใ่ ชส่ งิ่ ทฉ่ี ันเรยี กรอ้ ง และไมใ่ ชส่ ง่ิ ทฉ่ี ัน ควรทํา คณุ กลบั ไปเถอะ” สดุ ทา้ ยเห็นเธอยนื กรานหนักแน่ แยจอ่ื จงึ ไดจ้ ากไป เสนิ่ เฉยี วสงบมาทัง้ บา่ ย รอถงึ เลกิ งานเธอเรม่ิ เกบ็ ของ เตรยี ม ตวั น่ังรถเมลก์ ลับบา้ น ทหี่ นา้ บรษิ ัทกลับพบคนทคี่ นุ ้ เคยคนหนง่ึ หลนิ เจยี ง หลนิ เจยี งเฝ้าอยหู่ นา้ ประตสู ายตาสอดสอ่ งตลอดเวลา ในทสี่ ดุ ก็เห็นเสน่ิ เฉียว จากนัน้ ก็วง่ิ มาทางเธอ แตก่ ลบั ถกู พนักงาน รักษาความปลอดภยั สกดั ไวเ้ สยี กอ่ น สหี นา้ เสน่ิ เฉียวเปลยี่ นไปมาก หลบหลกี เขาแลว้ เดนิ ไปอกี ทาง หลนิ เจยี งกลับชไ้ี ปทางเธอโดยตรง ผมรจู ้ ักเธอ ผมมาหาเธอ เสน่ิ เฉยี ว เสนิ่ เฉียวเธอมาหาฉันเดย๋ี วนนี้ ะ คนจํานวนไมน่ อ้ ยไดย้ นิ แลว้ หนั มองตามเสยี งเรยี ก เสน่ิ เฉยี วทํา ไดเ้ พยี งเดนิ ไปหาเขา “ขอโทษดว้ ยคะ่ เขาเป็ นเพอื่ นของฉัน คณุ มากบั ฉันเดย๋ี วน”้ี เสน่ิ เฉียวพาเขาจากไป หลนิ เจยี งรบี เดนิ ตามไป

จนกระท่งั ไปถงึ มมุ ทไ่ี มม่ คี น เสนิ่ เฉียวจงึ หยดุ เดนิ “คณุ จะทําอะไรกนั แน่? พวกเราหยา่ กนั แลว้ นะ? คณุ ยังมาตอแย ฉันอกี ทําไม? คณุ ไมร่ สู ้ กึ วา่ ตวั เองน่าขยะแขยงเหรอ?” เสน่ิ เฉยี วเพงิ่ จะถามคําถามเหลา่ นจี้ บลง ทนั ใดนัน้ หลนิ เจยี งได ้ คกุ เขา่ ตอ่ หนา้ เธอ ทา่ ทางทเี่ ลน่ ใหญน่ ท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉยี วสะดงุ ้ ตกใจ “คณุ ทําอะไร? ลกุ ขน้ึ !” “เฉยี วเฉยี ว เมอ่ื กอ่ นผมไมด่ เี อง คณุ ใหอ้ ภัยผมเถอะ!” เสน่ิ เฉียว: “………….คณุ กําลังพดู อะไรอย?ู่ ลกุ ขน้ึ !” คกุ เขา่ กะทนั หนั เพอื่ ขอใหเ้ ธออภัย เสนิ่ เฉียวไมร่ ดู ้ ว้ ยซ้ําวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ หลนิ เจยี งไมล่ กุ ขนึ้ แตก่ ลบั ดงึ ชายกระโปรงของเธอไว:้ “เฉยี ว เฉียว ผมเป็ นไอส้ ารเลว ผมมันไมใ่ ชค่ น ขอใหค้ ณุ เห็นแกท่ เี่ รา เคยเป็ นสามภี รรยากนั ใหผ้ ชู ้ ายของเธออยา่ มาทําแบบนกี้ บั ผม อกี เลย……….”

ตอนที่ 196 เธอทาํ เรอ่ื งทผ่ี ดิ ตอ่ คณุ ฟังถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉยี วองึ้ ไปชว่ั ขณะ “มนั หมายความวา่ ไง?” หลนิ เจยี งขอโทษเธอไมห่ ยดุ : “ผมรวู ้ า่ เป็ นผมทไี่ มด่ เี อง กอ่ น หนา้ นัน้ ทอี่ ยใู่ นโรงพยาบาลทผี่ มคอยตอแยคณุ แลว้ พดู คําพดู สารเลวเหลา่ นัน้ วนั นผ้ี มมาขอโทษคณุ ขอใหค้ ณุ อภยั ใหผ้ ม เฉยี วเฉียว คณุ ตอ้ งใหอ้ ภยั ผมนะ หากคณุ ไมอ่ ภยั ใหผ้ ม ผมกบั เป่ าเออ๋ และลกู คงมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปไมไ่ ด”้ เสนิ่ เฉยี วไมร่ เู ้ ลยวา่ มันเกดิ อะไรกนั แน่ อยๆู่ เขากว็ ง่ิ มาขอรอ้ งให ้ เธอปลอ่ ยเขาอยา่ งแปลกประหลาด ยงั พดู อะไรวา่ เขากบั ลกู และเมยี นอ้ ยจะมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปไมไ่ ด ้ “คณุ กําลังพดู อะไรอยู่ ฉันฟังไมเ่ ขา้ ใจแมแ้ ตค่ ําเดยี ว!” เสน่ิ เฉียวถอยหลังไปสองสามกา้ ว หลบหลกี มอื ของหลนิ เจยี ง มอื ของหลนิ เจยี งหลน่ ลงบนพน้ื เงยหนา้ เห็นเสนิ่ เฉียวหนา้ มยุ่ คว้ิ ขมวด นกึ วา่ เธอไมย่ นิ ยอมใหอ้ ภยั ตวั เอง เขาจงึ ลกุ ขน้ึ ยนื

เสนิ่ เฉยี ว อยา่ มาทําเป็ นงงหน่อยเลย? ไมใ่ ชเ่ ธอหรอกเหรอให ้ ผชู ้ ายของเธอมาเลน่ งานผมน่ะ? ผมเพง่ิ เสยี เงนิ กอ่ ตงั้ บรษิ ัท เล็กๆขนึ้ มา ยังไมไ่ ดก้ ําไลคนื เลย ทัง้ หมดโดนผชู ้ ายของเธอทํา พังหมดแลว้ ตอนนผ้ี มมาขอใหค้ ณุ อภัย คณุ กแ็ คเ่ ห็นแกท่ เี่ รา เคยรักกนั แลว้ อภยั ใหผ้ มสกั ครัง้ ไดไ้ หม? เขาพดู อยา่ งววู่ าม สายตายงั เต็มไปดว้ ยความเกลยี ดชงั แตว่ า่ เสนิ่ เฉียวไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ จรงิ ๆ แตก่ ไ็ ดข้ อ้ มลู จากคําพดู ของ หลนิ เจยี งเล็กนอ้ ย แตข่ อ้ มลู เหลา่ นย้ี งั นอ้ ยมาก ผชู ้ ายของเธอ……… ผชู ้ ายของเธอเป็ นใคร? หรอื วา่ จะเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ? ไมน่ ่าใช่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยเห็นหลนิ เจยี งมากอ่ น คงไมส่ ามารถ ไปเลน่ งานเขา? “เสน่ิ เฉยี วคณุ อยา่ แกลง้ หน่อยเลยน่ะ ก็ผชู ้ ายทเี่ คยชว่ ยเธอ ตอนอยหู่ นา้ ประตโู รงพยาบาลไง? ฉันยงั ไดย้ นิ วา่ เขาใหเ้ งนิ คณุ แมข่ องคณุ สามแสนใชไ่ หม?” ไดย้ นิ แบบนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉียวสหี นา้ เปลยี่ นไปทนั ท:ี “คณุ พดู อะไร นะ? คณุ รเู ้ รอื่ งนไ้ี ดย้ งั ไง?”

“หากไมอ่ ยากใหค้ นอน่ื รู ้ นอกจากตวั เองจะไมท่ ํา!” หลนิ เจยี ง พดู อยา่ งดเุ ดอื ด:“เรอื่ งสกปรกทเี่ ธอทําจะใหฉ้ ันเลา่ ใหเ้ ธอฟังที ละเรอ่ื งทลี ะเรอ่ื งเหรอ?” เสนิ่ เฉยี ว: “ฉันทําเรอื่ งสกปรกอะไร? คณุ ชว่ ยเลา่ มาทลี ะเรอื่ งที ละเรอื่ งซ!ิ ” เธอกา้ วมาขา้ งหนา้ หนงึ่ กา้ ว ใชส้ ายตาทคี่ มเฉียบจอ้ งมองหลนิ เจยี ง ออรา่ บนหนา้ ก็เปลยี่ นไปจากเดมิ เธอกอ็ ยากรเู ้ หมอื นกนั เธอไปทําเรอ่ื งสกปรกเหลา่ นัน้ เมอื่ ไหร?่ หลนิ เจยี งถกู รังสที ยี่ ง่ิ ใหญบ่ นตัวเธอทําใหต้ กใจ ใจเสาะจนตอ้ ง ถอยหลังหนง่ึ กา้ ว “คณุ คณุ นกึ วา่ ตวั เองวเิ ศษวโิ สหรอื ไง? สารรปู คณุ ตอนนคี้ อื ถกู ผมพดู จนสมองรับไมไ่ ดถ้ งึ โกรธขนาดนใี้ ชไ่ หม? เสนิ่ เฉียว เสยี แรงทเี่ มอื่ กอ่ นผมรสู ้ กึ วา่ คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ทส่ี ะอาดบรสิ ทุ ธิ์ ไมค่ ดิ วา่ คณุ กจ็ ะหนา้ ดา้ นไดข้ นาดน้ี ย่วั ยวนผชู ้ ายยงั ไมพ่ อ ยังเอาเงนิ ของเขามาผลาญทบี่ า้ นแมอ่ กี ตอนนผี้ มจะบอกคณุ ใหท้ ําไมผม ถงึ ไมแ่ ตะตอ้ งคณุ ? กเ็ พราะวา่ ผมรตู ้ งั้ นานแลว้ วา่ คณุ มนั เป็ น พวกลมุ่ หลงชอื่ เสยี งเงนิ ทองดงั นัน้ จงึ ไมอ่ ยากแตะตอ้ งตวั คณุ

ฉันกก็ ลวั วา่ บา้ นแมย่ ายอยดู่ ๆี ก็มารดี ไถฉัน ไมค่ ดิ วา่ มคี นโดนซะ แลว้ เสนิ่ เฉียวคนในครอบครัวเธอชา่ งมคี วามสามารถหรอื เกนิ !” คณุ หบุ ปากเดย๋ี วนน้ี ะ เสน่ิ เฉยี วโกรธจนขดั จังหวะพดู ของเขา “ยงั ไมแ่ ตง่ งานคณุ ก็ไปอยกู่ บั ซอื ฉีนเป่ าแลว้ ยงั ไมห่ ยา่ คณุ กม็ ี ลกู แลว้ ถกู หวยหา้ ลา้ นคณุ กจ็ ะหยา่ กบั ฉันทนั ที ฉันแตง่ งานกบั คณุ ตงั้ นานไมไ่ ดค้ า่ ชดเชยใดๆเลย คณุ นกึ วา่ ฉันกลัวคณุ มาก หรอื ไง? เสน่ิ เฉยี วหัวเราะ รอยยมิ้ มมุ ปากทด่ี รุ า้ ย: “หากไมใ่ ช่ เห็นวา่ เราเคยรักกนั คณุ คดิ วา่ ฉันจะไมเ่ อาอะไรงา่ ยๆแบบนี้ เหรอ? หลนิ เจยี ง พดู ใหช้ ดั เจนหน่อยคณุ มันกผ็ ชู ้ ายเฮงซวย ลมื บญุ คณุ คน เป็ นกองขยะทไี่ มส่ ามารถรว่ มทกุ ขร์ ว่ มสขุ ได ้ ฉัน ไมร่ วู ้ า่ ใครกําลังเลน่ งานคณุ แตม่ นั ก็ไมเ่ กย่ี วกบั ฉันเลยสกั นดิ วันนคี้ ณุ ไดพ้ ดู คําพดู ทไ่ี มน่ ่าฟังถงึ เพยี งนี้ ฉันกม็ คี ําพดู ทจ่ี ะบอก คณุ ” เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองตาของเขา คอ่ ยๆพดู ขน้ึ : “สมน้ําหนา้ ” หลนิ เจยี ง: “คณุ !” “ไมต่ อ้ งมาหาฉันอกี ไมง่ ัน้ ………ครอบครัวคณุ อาจจะพังหรอื ตายกนั เร็วขน้ึ ก็ได”้

หลนิ เจยี งโกรธจนปากสน่ั เพราะคําขม่ ขขู่ องเธอ ทําใหโ้ มโห จนเถยี งไมอ่ อก เสน่ิ เฉียวหนั หลังกลบั แลว้ เดนิ จากไป แตด่ วงตาทไ่ี มเ่ อาไหน ตอนทห่ี นั หลังมันก็แดงขน้ึ มาแลว้ ตอนทเ่ี ธอเตรยี มทจี่ ะออก จากตรงน้ี หลนิ เจยี งคกุ เขา่ ลงมาเกาะขาของเธอไว:้ “ขอโทษ ดว้ ยเฉียวเฉยี ว เป็ นผมทเี่ ลอะเลอื นทําผดิ ตอ่ คณุ เป็ นผมทลี่ มื บญุ คณุ คน ผมหลนิ เจยี งมันไมใ่ ชอ่ ะไรทัง้ นัน้ แตต่ อนนบ้ี รษิ ัท ผมกําลงั เผชญิ กบั วกิ ฤติ ผมกําลังจะลม้ ละลาย และผมตอ้ ง ชดใชเ้ งนิ จํานวนมาก ผม ผมรับไมไ่ ด!้ เสน่ิ เฉียว คณุ ชว่ ยผม หน่อยไดไ้ หม ชว่ ยผมดว้ ย!” “มันเป็ นสง่ิ ทค่ี ณุ ไมค่ วรจะไดอ้ ยแู่ ลว้ อยา่ ลมื สวิ า่ ทคี่ ณุ ถกู หวย นัน้ ฉันเป็ นคนซอ้ื ใหค้ ณุ เอง” แตแ่ ลว้ เขากลบั มาหยา่ กบั เธอทนั ที จากนัน้ …….ไมไ่ ดแ้ บง่ เงนิ ใหเ้ ธอแมแ้ ตแ่ ดงเดยี ว ถงึ แมเ้ ธอจะไมค่ ดิ ถงึ เงนิ เหลา่ นัน้ แตก่ ารกระทําแบบนขี้ องเขา มนั เหมอื นคนบา้ คลัง่ “เฉียวเฉยี ว……..”

ไมต่ อ้ งเรยี กชอื่ ฉันแลว้ คณุ ไมเ่ หมาะ เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงกา้ วเทา้ ออก ยงั ไงก็แลว้ แตห่ ลนิ เจยี งไมย่ อมปลอ่ ยขาเธอออกงา่ ยๆ ราวกบั วา่ วางแผนมาแลว้ วา่ จะเกาะเธอเอาไว ้ เฉียวเฉียว คณุ แคช่ ว่ ยผมครัง้ เดยี ว ครัง้ เดยี วก็พอ ตอ่ ไปนคี้ ณุ ก็ คอื คนทมี่ บี ญุ คณุ ของผม เสนิ่ เฉียวหายใจเฮอื กใหญ่ หลับตาลง ในหวั เต็มไปดว้ ยภาพ ของเมยี นอ้ ยทอ่ี มุ ้ ทอ้ งมาโออ้ วดเธอ เขามชี ใู ้ นขนาดทแ่ี ตง่ งาน พาเมยี นอ้ ยเขา้ มาไลเ่ ธอออกจากบา้ น ทําใหเ้ ธอตอ้ งถกู คนรา้ ย พรากพรหมจรรยใ์ นคอื ฝนตก เธอหนกี ลบั ไปบา้ นตระกลู เสน่ิ จากนัน้ กถ็ กู บงั คบั ใหแ้ ตง่ งานกบั ตระกลู เย่ วนั นถ้ี งึ มสี ภาพแบบ นี้ ทงั้ หมดนไ้ี ดม้ าเพราะหลนิ เจยี งประทานให ้ ทําไมเธอตอ้ งชว่ ยเขา? ไมม่ ที างชว่ ยแน่นนอ! “ฉันพดู เป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วน”้ี เสนิ่ เฉียวลมื ตาขนึ้ นัยนต์ าเต็มไปดว้ ยความเย็นเยอื ก ทนั ใดนัน้ กแ็ ปลเปลยี่ น ประหลาดใจ เธอไมอ่ ยากจะเชอ่ื วา่ เขาจะมาปรากฏตรงหนา้ ของเธอ

ไมร่ วู ้ า่ เมอ่ื ไหร่ เซยี วซไู่ ดเ้ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาตรงหนา้ พวกเธอ ตอนนชี้ ายรา่ งสงู และหลอ่ เหลาทนี่ ่ังอยบู่ นรถเข็นกําลังเฝ้ามอง พวกเขาราวกบั เทพเจา้ แววตาสดี ําคนู่ ัน้ เต็มไปรอยยม้ิ เยาะเยย้ เขาทําไมถงึ อยทู่ น่ี ไี่ ด?้ เซยี วซไู่ ดม้ องเธอดว้ ยสายตาทเี่ ห็นใจ ไมต่ อ้ งรอใหเ้ สน่ิ เฉยี ว พดู คนทอ่ี ยขู่ า้ งหลังเธอหลนิ เจยี งไดก้ ระโดดออกมาราวกบั ลงิ ตวั หนง่ึ คกุ เขา่ ลงตรงใตข้ าของเยโ่ มเ่ ซนิ “ผมจําคณุ ได ้ กอ่ น หนา้ นค้ี ณุ กบั เสนิ่ เฉยี วเคยไปปรากฏตวั ทห่ี า้ ง คณุ คอื ประธานเย่ แหง่ บรษิ ัทตระกลู เยใ่ ชไ่ หม? เสน่ิ เฉยี วเป็ นแฟนของคณุ ใช่ ไหม? ประธานเย่ คณุ ตอ้ งชว่ ยผม ชว่ ยผมดว้ ย!” “ออ้ ? แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เต็มไปดว้ ยความรังเกยี จ แลว้ ก็เลกิ คว้ิ ถาม: ชว่ ยคณุ ? คณุ ตอ้ งการใหผ้ าชว่ ยอะไรคณุ ละ่ ?” “ประธานเย่ ของเพยี งคณุ ยนิ ยอมชว่ ยผม ผมจะบอกความลับ กบั คณุ ความลบั ของเสน่ิ เฉียว!” เสน่ิ เฉียวทย่ี นื อยขู่ า้ งๆราวกบั ทอ่ นไม ้ ในใจเธอดา้ นชาเล็กนอ้ ย แตว่ า่ ไดย้ นิ ของหลนิ เจยี งทพี่ ดู แบบนัน้ แลว้ จๆู่ ในใจเธอกเ็ ตน้ ตบุ๊ ต๊บั อกี ครัง้ เหมอื นเป็ นรางไมด่ ี

“คณุ จะทําอะไร?” เธอถามอยา่ งสงสยั หลนิ เจยี งหวั เราะเหอ่ ๆ: “ประธานเย่ คณุ ดเู ธอกลัวแลว้ เธอทํา เรอื่ งทผี่ ดิ ตอ่ คณุ ประธานเย…่ ……ขอเพยี งยนิ ยอมชว่ ยให ้ บรษิ ัทผมไดเ้ กดิ ใหมอ่ กี ครัง้ ผมก็จะบอกเรอื่ งราวทเ่ี ธอกลัวให ้ คณุ ฟัง!” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลยี่ นไปมาก ใจเตน้ ราวกบั เสยี งตกี ลอน หลนิ เจยี งคงไมบ่ อกเรอ่ื งทพ่ี วกเขาไมเ่ คยมอี ะไรกนั ใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ฟังนะ? ตอนที่ 197 คณุ ไมม่ สี ทิ ธใิ์ นการปฏเิ สธ เสน่ิ เฉียวคดิ แลว้ คดิ เงยหนา้ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ : “คณุ อยา่ ไป เชอ่ื เขา สง่ิ ทเ่ี ขาพดู ไมเ่ ป็ นความจรงิ เขาแคต่ อ้ งการกอบกู ้ บรษิ ัทของเขาเทา่ นัน้ !” “ไดส้ ”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปากขนึ้ ยม้ิ อยา่ งเย็นชาแลว้ พดู : “งัน้ คณุ ลองพดู มา เธอทําเรอื่ งอะไรทผี่ ดิ ตอ่ ผม”

ไดย้ นิ แบบนแ้ี ลว้ เสนิ่ เฉยี วใจเย็นวาบเล็กนอ้ ย หรอื วา่ เยโ่ ม่ เซนิ ……….จะเชอื่ เขางา่ ยๆแบบนเี้ หรอ? แววตาของหลนิ เจยี งไดใ้ จไมน่ อ้ ย กลบั ไมไ่ ดส้ งั เกตดวงตาที่ เย็นชาและกระหายเลอื ดของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งดใี จ: “ครัง้ กอ่ น ผมพาภรรยาผมไปตรวจทโ่ี รงพยาบาล พบวา่ เสน่ิ เฉียวกไ็ ป โรงพยาบาลเหมอื นกนั แลว้ ผมก็ไปคยุ กบั เธอ จากนัน้ ก็มผี ชู ้ าย คนหนง่ึ ออกมาคยุ กบั เธอ และทา่ ทางของพวกเขาดใู กลช้ ดิ สนทิ สนมกนั มาก ดแู ลว้ เหมอื นจะอยดู่ ว้ ยกนั แลว้ ประธานเย่ ผหู ้ ญงิ คนนต้ี อนทอ่ี ยกู่ บั ผมมที ําตวั มกั มากในกามมชี ใู ้ นขนาดท่ี แตง่ งานแลว้ อาจจะเป็ นเพราะวา่ คณุ นั่งอยบู่ นรถเข็นไมม่ ี ความสามารถดา้ นนัน้ เธอกอ็ อกไปขา้ งนอกใหท้ า่ ผชู ้ ายสวมเขา ใหค้ ณุ !” หลนิ เจยี งพดู อยา่ งไดใ้ จ พดู ราวกบั วา่ ไดเ้ จอกบั ตน้ ฟางท่ี ชว่ ยชวี ติ ใหร้ อดได ้ สายตาทแี่ ฝงดว้ ยแสงชวั่ รา้ ย ไมไ่ ดส้ งั เกต เลยวา่ หลงั จากทเี่ ขาพดู จบแลว้ นัน้ ลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ เย็นลงทันที ใชส้ ายตาทค่ี มกรบิ จอ้ งมองเขา “ประธานเย่ สง่ิ ทผ่ี มพดู เป็ นความจรงิ ทงั้ นัน้ เสน่ิ เฉยี วเป็ น ผหู ้ ญงิ ทเ่ี จา้ ชู ้ เธอหนา้ ไมอ่ าย!”

เสนิ่ เฉียวทยี่ นื อยขู่ า้ งๆ: “……….” เธอตกตะลงึ จนอง้ึ เธอนกึ วา่ หลนิ เจยี งจะพดู เรอ่ื งทพี่ วกเขาไมเ่ คยนอนดว้ ยกนั ไม่ เคยคดิ วา่ เขาจะใสร่ า้ ยเธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ มร่ ักตวั เองมกั มากใน กาม ในขณะทโี่ กรธ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เมอ่ื กอ่ นตวั เองชา่ งตาบอดเสยี จรงิ ถงึ ไดช้ อบผชู ้ ายแบบนี้ ความรสู ้ กึ ดๆี ทห่ี ายไปตงั้ นานแลว้ ตอนนไ้ี ดแ้ ปลเปลยี่ นไปเป็ นตดิ ลบจากนัน้ กข็ ยะแขยงขน้ึ เรอ่ื ยๆ และกท็ ําใหเ้ สนิ่ เฉียวโลง่ อกทนั ที เธอแคก่ ลัวเยโ่ มเ่ ซนิ จะสงสยั เรอื่ งลกู ในทอ้ ง ใชเ่ หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปากขนึ้ รอยยม้ิ แฝงดว้ ยความรา้ ยกาจ เธอจอ้ งมองทเี่ สน่ิ เฉยี ว: เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทม่ี ชี จู ้ รงิ เหรอ? หลนิ เจยี งพยกั หนา้ : “ใชค่ รับประธานเย่ เธอเป็ นคนทเี่ จา้ ชู ้ ไม่ งัน้ ผมทําไมถงึ ไมเ่ อาเธอละ่ ? “ออ้ ดงั นัน้ ความหมายของคณุ คอื ……ภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ น คนเจา้ ช?ู ้ ”

หลนิ เจยี งพยักหนา้ ตอ่ : “ใช่ เป็ นแบบนแี้ หละ…………” พดู ถงึ ตรงน้ี หลนิ เจยี งกต็ ระหนักวา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ “ไมใ่ ช่ ไมใ่ ชป่ ระธานเย่ ผมไมไ่ ดห้ มายถงึ แบบนัน้ ความหมายของผม คอื ไมอ่ ยากใหค้ ณุ โดนหลอก! เสนิ่ เฉยี วเป็ นผหู ้ ญงิ ทไ่ี มด่ ี ประธานเยน่ ่าจะทง้ิ ผหู ้ ญงิ คนนี้ หาคนทด่ี กี วา่ ” “เมอื่ กคี้ ณุ ยังวา่ ผม……..ไมส่ ามารถ? เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเหมอื นไมไ่ ด ้ ยนิ ทเ่ี ขาอธบิ าย หลนิ เจยี งสหี นา้ เปลย่ี นทนั ท:ี “ประธานเยผ่ ม…………” “คณุ มนั ไมร่ จู ้ ักทตี่ ํา่ ทส่ี งู กลา้ มาบอกวา่ คณุ ชายเยไ่ รส้ มรรถภาพ ตอ่ หนา้ เขา ผมดคู ณุ เหมอื นไมอ่ ยากมชี วี ติ ตอ่ แลว้ ?” เสนิ่ เฉียวทอี่ ยขู่ า้ งๆไมค่ ดิ วา่ เรอื่ งราวจะกลายเป็ นแบบนี้ ยังคง ยนื เออ๋ อยทู่ เี่ ดมิ มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจแวบหนงึ่ “ประธานเยผ่ มไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ ผมแค…่ …… แค…่ ……”

“คณุ พดู เอง ไมใ่ ชเ่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งกระหายเลอื ด: “ท่ี แทค้ ณุ ตงั้ ใจมาทน่ี เี่ พอ่ื จะบอกผมเรอื่ งนเ้ี องเหรอ? ไมเ่ ห็นจะมี ความหมายอะไรเลย เซยี วซ”ู่ “ครับ!” เซยี วซเู่ ดนิ ไปดา้ นหนา้ ของหลนิ เจยี ง: รบี ไสหวั ไปเลย ประธานเยข่ องเราไมอ่ ยากเห็นหนา้ คณุ อกี อยา่ งบรษิ ัทของคณุ กไ็ มม่ วี นั จะไดเ้ กดิ ใหมแ่ น่นอน ตอ่ ไปนหี้ ากประธานเยย่ ังเห็นวา่ คณุ ยงั มาตอแยคณุ นายนอ้ ยสองอกี มันคงจะไมไ่ ดจ้ ากไปงา่ ยๆ แบบนแ้ี น่” หลนิ เจยี งไมย่ อม ยงั อยากขอรอ้ งตอ่ เพยี งแตเ่ งยหนา้ ขน้ึ กเ็ ห็น ออรา่ เย็นเยอื กกระจายทั่วรา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ รอบกายเหมอื นปก คลมุ ดว้ ยหมอกดํา เขาไมก่ ลา้ พดู มากอกี ไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ จากนัน้ ลกุ ขนึ้ จากไปอยา่ งไว รอจนกวา่ เขาจากไป เสน่ิ เฉยี วยังคงยนื อยทู่ เี่ ดมิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสยี งด:ุ “ยงั ไมร่ บี มาทางนอ้ี กี ” ไดย้ นิ แบบนี้ เสน่ิ เฉยี วตระหนักแลว้ มองเขา: “คณุ ………” ทําไมเขาถงึ มพี ฤตกิ รรมแบบน?้ี หรอื วา่ เขาไมไ่ ดเ้ ชอ่ื คําพดู ของ หลนิ เจยี ง?

“ไมม่ านี่ คอื อยากจะไปกบั เขาเหรอ?” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็น ลงมา เสน่ิ เฉียวตอนสนอง รบี กา้ วเดนิ มาอยา่ งเร็ว เซยี วซรู่ ตู ้ วั ยนื ไปขา้ งๆ ใหเ้ ธอมาเข็นรถใหเ้ ขา “ผชู ้ ายคนนก้ี ็คอื คนทเี่ ธอสสู ้ ดุ ชวี ติ เพอ่ื จะเก็บลกู ของเขาไว ้ เพอื่ นอนาคตของตวั เองแลว้ มาใสร่ า้ ยเธอ เสนิ่ เฉียว สายตาเธอ มันชา่ งแยเ่ สยี งจรงิ ” เสน่ิ เฉยี ว: “…………..” เธอยม้ิ อยา่ งขมขนื่ : “คณุ เรยี กฉันมาเพอื่ ซํ้าเตมิ เหรอ?” “คณุ ยงั นอ้ ยใจเป็ นดว้ ย?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา สายตา มดื มนเล็กนอ้ ย ผชู ้ ายคนนัน้ ทํารา้ ยคณุ แบบน้ี คณุ ยงั จะเก็บลกู ของเขาไวท้ ําไม? เสน่ิ เฉยี ว คณุ ไมเ่ อย่ ถงึ เรอ่ื งลกู ไดไ้ หม? เด็กผบู ้ รสิ ทุ ธ!์ิ ” “ผบู ้ รสิ ทุ ธ?ิ์ เยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ สน่ิ เฉียวหยดุ เข็น เสนิ่ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจ ดงั นัน้ จงึ หยดุ อยทู่ เี่ ดมิ เด็กเป็ นผบู ้ รสิ ทุ ธิ์ แลว้ คณุ ละก็เป็ นผู ้ บรสิ ทุ ธ?ิ์ เยห่ ลนิ่ หานยา้ ยตําแหน่งใหค้ ณุ ผมรแู ้ ลว้ ”

ไดย้ นิ แบบนี้ มอื ทขี่ ยบั ของเสนิ่ เฉียวหยดุ ชะงักทนั ที เธอมองไป ทท่ี า้ ยทอยของเยโ่ มเ่ ซนิ : “แลว้ มันยงั ไง? ไมใ่ ชฉ่ ันใหเ้ ขาทํา แบบนัน้ สกั หน่อย” “ยัยผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง ไมพ่ ดู ไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ เธอก็เกง่ ใชย่ อ่ ย นะ แมแ้ ตพ่ ใี่ หญก่ ็ยงั ตกอยใู่ นกํามอื เธอ” เสน่ิ เฉยี วยนื นง่ิ ไมข่ ยับ และไมอ่ ยากทจ่ี ะเข็นเขาแลว้ “เข็นตอ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยเสยี งทเี่ ย็นเฉียบ: “ตอ่ ไปนเี้ ขา้ งาน หรอื เลกิ งานคณุ ก็ตอ้ งมาพรอ้ มผม” เสนิ่ เฉยี วเบง่ิ ตากวา้ ง: “อะไรนะ? พรอ้ มคณุ ? คณุ คงจะไมใ่ ชว่ า่ จะใหฉ้ ันเขา้ งานพรอ้ มคณุ นะ?” “มปี ัญหาอะไรเหรอ? พวกเราเป็ นสามภี รรยาอยแู่ ลว้ เขา้ งาน เลกิ งานพรอ้ มกนั มอี ะไรมยั้ ?” “มแี น่นอน เราไมไ่ ดอ้ ยแู่ ผนกเดยี วกนั เมอื่ กอ่ นฉันกข็ นึ้ รถเมล์ มาทํางานเอง เรากท็ ําเหมอื นทผี่ า่ นมากละกนั ”

“เหอ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยหางตา: “คณุ คดิ วา่ ฉันจะใหโ้ อกาส คณุ หลอกลอ่ พใี่ หญง่ ัน้ เหรอ? เรม่ิ ตงั้ แตว่ นั พรงุ่ น้ี คณุ กลับมา ทํางานทหี่ อ้ งทํางานของผม” “คณุ พดู อะไรนะ?” เสน่ิ เฉยี วเบง่ิ ตากวา้ งอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื ใหฉ้ ันกลับไปทํางาน? “เธอก็กลบั มาเป็ นผชู ้ ว่ ยเหมอื นเดมิ ” เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเขาอยคู่ รหู่ นง่ึ จากนัน้ เธอกห็ วั เราะเยาะ ออกมา: “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คงรสู ้ กึ สนุกมากทไ่ี ดแ้ กลง้ ฉันใชไ่ หม? คณุ บอกวา่ ยา้ ยตําแหน่งก็ตอ้ งยา้ ย ฉันจะบอกคณุ ให ้ ตอนนฉี้ ัน อยแู่ ผนกนก้ี ็ดอี ยแู่ ลว้ ตําแหน่งของพวกคณุ สองพนี่ อ้ ง ฉันไม่ ไปทงั้ นัน้ !” พดู จบก็หนั หลังเดนิ ไป ไมค่ ดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะควา้ ขอ้ มอื เธอไว:้ “ทข่ี องเยห่ ลน่ิ หานคณุ ไมไ่ ปก็ได ้ แตท่ ขี่ องผมคณุ ไมม่ สี ทิ ธ์ิ ปฏเิ สธ ขนึ้ รถ” ฉันไมข่ นึ้ เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงดน้ิ พยายามจะดงึ มอื ตวั เองกลบั มา แตว่ า่ แรงของเยโ่ มเ่ ซนิ เยอะเกนิ ไป มอื ของเขาเหมอื นคมี หนบี มอื เธอไวอ้ ยา่ งแน่นหนา ทําใหเ้ ธอไมส่ ามารถเคลอื่ นไหวได ้

เสนิ่ เฉยี วหนา้ แดงดว้ ยความโกรธ: “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉัน ฉัน ถงึ ไมอ่ ยากจะตอบพวกคณุ หรอื วา่ ฉันอยากจะอยตู่ รงไหนฉันก็ ไมม่ สี ทิ ธเ์ิ ลอื กเองเหรอ?” “ตงั้ แตเ่ ธอแตง่ งานเขา้ บา้ นตระกลู เยเ่ ป็ นตน้ มา ชาตนิ ช้ี วี ติ คณุ ก็ ถกู กําหนดมาใหฟ้ ังผมคนเดยี ว” เยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รงดงึ เสน่ิ เฉียวก็ ตกลงไปในออ้ มแขนของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ใชม้ อื อกี ขา้ งโอบรอบ เอวของเธอไว ้ พวกเขายงั อยหู่ นา้ บรษิ ัท ภาพนี้ถกู พนักงานในบรษิ ัทเห็นเขา้ แลว้ เสนิ่ เฉียวตกใจมาก ใชแ้ รงผลักเขา: “ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วน”ี้ เธอผลกั อกี เชอื่ มยั้ วา่ ผมจะจบู คณุ ตรงนี้ ตอนที่ 198 คณุ ยว่ั ผม เสนิ่ เฉยี วตะลงึ กบั คําพดู ของเขา จอ้ งมองเขาอยา่ งตกตะลงึ เป็ น เวลานาน เยโ่ มเ่ ซนิ เข็นรถเข็นไปขา้ งหนา้ ดว้ ยตวั เอง เสน่ิ เฉียว ก็ไมก่ ลา้ ทจ่ี ะตอ่ ตา้ นอกี กลวั วา่ เขาจะจบู เธอตอ่ หนา้ ผคู ้ นตรงนี้

ในทา้ ยทส่ี ดุ กถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ บงั คบั ใหข้ น้ึ รถจนได ้ เสน่ิ เฉียวไม่ กลา้ เงยหนา้ ขนึ้ ทําไดเ้ พยี งแคห่ ลบหนา้ ไวท้ อ่ี อ้ มอกของเขา จนกวา่ ขน้ึ ไปบนรถ เธอถงึ ใชแ้ รงผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออก “จๆู่ ทําไมคณุ ถงึ ทําแบบน?ี้ ” เสน่ิ เฉียวน่ังอยบู่ นทนี่ ั่งของรถ จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมพ่ อใจ “กอ่ นหนา้ นัน้ คณุ บอกฉันตลอด อยขู่ า้ งนอกฉันเป็ นเพยี ง พนักงานของคณุ ? ตอนนค้ี ณุ จะทําอะไรกนั แน่?” อมุ ้ เธอมานั่ง ตกั เขาอยา่ งยง่ิ ใหญ่ ยงั พาเธอขน้ึ รถ ตอ่ ไปนต้ี อ้ งไปทํางาน พรอ้ มเขาทกุ วนั “ผมกําลังทําอะไรคณุ ไมร่ เู ้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลับ เสน่ิ เฉยี วทถ่ี กู สายตาทส่ี วา่ งไสวของเขามองจนเธอกลวั จงึ ตอ้ งหลบสายตาของเขา เสยี งพดู ก็เบาลง “ฉันจะไปรไู ้ ดว้ า่ คณุ จะทําอะไร?” “งัน้ กด็ ”ี เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื่ มอื ไปจับคางเธอ บงั คบั เธอใหส้ บตาเขา เสน่ิ เฉียวพยายามอยา่ งหนักทจี่ ะหลกี เลย่ี ง แตห่ ลังจาก

พยายามมานานเขากย็ งั คงจับคางของเธอไวใ้ นมอื และใชแ้ รง ทมี่ ากเกนิ ไป เจ็บจนหนา้ เธอเปลย่ี นสี “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉัน!” “ตอนนผ้ี มจะบอกคณุ วา่ ผมจะทําอะไร?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ รอ้ นแรงราวกบั เปลวไฟ หยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอ เผาทกุ ตารางนว้ิ บนใบหนา้ ของเธอ: “ผมจะบอกกบั ทกุ คน คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ของเย่ โมเ่ ซนิ ใครกห็ า้ มมาคดิ ไมซ่ อ่ื กบั คณุ รวมทัง้ เยห่ ลนิ่ หานดว้ ย ถา้ หาก……เขายงั กลา้ ทจ่ี ะโยกยา้ ยตําแหน่งคณุ อยา่ งเปิดเผย ก็ เทา่ กบั ตที า้ ยครัวของผม” พดู ถงึ ตอนน้ี ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นมคี วามเกลยี ดชงั : “เขาเหมอื นกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมม่ ผี ดิ เพยี้ น ของของคนอน่ื มักจะ ดกี วา่ เสมอ ไมว่ า่ ตอ้ งใชว้ ธิ ไี หนกจ็ ะแยง่ มาใหไ้ ด ้ ยยั ผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง ผมจะบอกเธอลว่ งหนา้ นะ หากคณุ กลา้ ไปมี อะไรกบั เยห่ ลน่ิ หาน ผมจะ………ไมม่ ที างปลอ่ ยคณุ ไปแน่” “ฟังเขา้ ใจมยั้ ?” เสนิ่ เฉียวทําไมจะฟังไมเ่ ขา้ ใจละ่ ? เธอใชแ้ รงผลักมอื ของเยโ่ ม่ เซนิ ออก พดู อยา่ งโกรธเคอื ง: “ความแคน้ ระหวา่ งพน่ี อ้ งของ พวกคณุ ทําไมตอ้ งดงึ ฉันเขา้ ไปเกยี่ วขอ้ งดว้ ย? ปลอ่ ยฉัน!”

“ใครใชใ้ หค้ ณุ ยั่วผมแลว้ กไ็ ปยว่ั คนอนื่ ละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื เธอไว ้ ไมป่ ลอ่ ยออกแมแ้ ตต่ ารางนว้ิ เสน่ิ เฉยี วเจ็บ เลยไมด่ น้ิ อกี เพราะตอนนอ้ี ยบู่ นรถ จะกอดยงั ไงจบู ยังไงกไ็ มม่ คี นเห็น ตามใจเขาละกนั ดเู ธอสงบลง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงจะเบอ่ื มอื เธอทถี่ กู กําแน่นไวไ้ มไ่ ด ้ ใชแ้ รงมากเหมอื นเมอ่ื กี้ หลังจากนัน้ ไมน่ านรา่ งกายของเขาก็ เอนไปหาเธอ เสน่ิ เฉียวสะดงุ ้ คดิ จะผลักเขาออกนัน้ กลับพบวา่ หวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ซบอยบู่ นไหลเ่ ธอแลว้ “คณุ จะทําอะไรอกี ?” การกระทําของเขาน่าตกใจจรงิ ๆ เสน่ิ เฉียวถกู เขาทําใหต้ กใจไมน่ อ้ ย พงิ แป๊ บ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งเหนอื่ ยลา้ ใตต้ าของเขาเห็นไดช้ ดั วา่ เหนอื่ ยลา้ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ มอ่ื คนื ไดป้ ลกุ ไฟในตวั เขาขนึ้ มา แลว้ ก็หนไี ปนอนอกี หอ้ งหนงึ่ ทงิ้ เขาไวใ้ นหอ้ งคนเดยี วอยา่ งนอนไม่ หลบั เสน่ิ เฉียวตะลงึ รอจนกวา่ เธอจะรตู ้ วั เยโ่ มเ่ ซนิ เอาแรงทัง้ หมดทม่ี ี ทับไวบ้ นไหลข่ องเธอ ชวั่ ขณะรา่ งกายทหี่ นักไดถ้ อยไปขา้ ง หลงั พงิ ไปเบาะทน่ี ุ่มนมิ่ ของเธอ “คณุ ………..”

เธอรสู ้ กึ หนัก อยากจะผลักเขาออกโดยสญั ชาตญาณ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดล้ ็อกมอื ทขี่ ยับไปมาของเธอ กดลง พดู ดว้ ยเสยี งทแี่ หบ แหง้ : “ทางทด่ี คี ณุ ควรจะอยเู่ ฉยๆ อยา่ ลมื วา่ เมอื่ คนื ผมบรกิ าร คณุ ยังไง” บรกิ าร? ไดย้ นิ คําเปรยี บเปรยนคี้ วามรสู ้ กึ แรก เสน่ิ เฉียวคดิ ลกึ ทนั ที สี หนา้ แดงเล็กนอ้ ย “คณุ อยา่ พดู ไปเรอ่ื ย เมอ่ื คนื ……….” คณุ กลา้ ปฏเิ สธ? เยโ่ มเ่ ซนิ น้ําเสยี งแข็งกรา้ วเล็กนอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ ไมค่ อ่ ยพอใจ รมิ ฝี ปากสชี มพขู องเสนิ่ เฉียวอา้ ขน้ึ ตอ้ งการจะเถยี งแทนตวั เอง แตส่ ดุ ทา้ ยคดิ ไปคดิ มา กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรเลย ไมว่ า่ ยังไงเมอ่ื คนื เขาก็เป็ นคนทช่ี ว่ ยเหลอื เธอ เขาไมไ่ ดท้ ํา อะไรในขนาดทห่ี นา้ สวิ่ หนา้ ขวาน แตก่ ลับเรยี กคณุ อาของเขา มา………

แคจ่ ดุ นี้ เสน่ิ เฉียวก็ไมค่ วรทจ่ี ะโกรธเขาอกี พงิ ก็พงิ เถอะ แคพ่ งิ ไมถ่ งึ กลบั ตายสกั หน่อย คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉยี วสงบลง จากนัน้ เธอกม็ องไปทอ่ี าคารและ เงาตน้ ไมท้ ถ่ี อยหา่ งออกไปจากนอกหนา้ ตา่ ง มภี าพทกี่ ระจัด กระจายอยใู่ นหวั เมอื่ คนื ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจะเขา้ สเู่ ขตหวง หา้ มของเธอนัน้ จๆู่ ก็ถอยออกทันที ปลอ่ ยเธอทนทรมานโดย ไมแ่ ตะเธออกี เพราะอะไร? อยๆู่ เสนิ่ เฉียวก็อยากรคู ้ ําตอบขน้ึ มา ไดเ้ อย่ ถามขนึ้ มาอยา่ งแผว่ เบา “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ………..” ลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ สมํา่ เสมอ ซบอยตู่ รงไหลข่ องเธอเห็น ไดช้ ดั วา่ ไดห้ ลับไปแลว้ คําพดู เสน่ิ เฉยี วทม่ี าถงึ รมิ ฝี ปากไดแ้ ต่ เกบ็ มันกลบั มา จากนัน้ เธอกม็ องออกไปนอกหนา้ ตา่ งและเงยี บ ไป เซยี วซขู่ บั รถไดน้ งิ่ มาก เสน่ิ เฉยี วทพ่ี งิ อยกู่ ค็ อ่ ยๆหลับตาลง สดุ ทา้ ยก็เขา้ สหู่ ว้ งแหง่ นทิ รา

หลับไปนานเทา่ ไหร่ เสนิ่ เฉยี วรเู ้ พยี งวา่ ตนื่ ขนึ้ มาตวั เธอไดอ้ ยใู่ น บา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ และยงั นอนอยบู่ นเตยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ แค่ พลกิ ตวั ก็เห็นผา้ ปทู น่ี อนทต่ี วั เองเป็ นคนปู สบิ วนิ าทเี ต็ม สมองของเสน่ิ เฉียวถงึ รันมาปกติ เธอคอ่ ยๆลกุ ขนึ้ มาอยา่ งเออ้ ระเหยลอยชายแลว้ น่ังมองผา้ ปทู ตี่ วั เองปู ทําไม เธอถงึ ไดม้ านอนอยตู่ รงน้ี ทงั้ ๆทเ่ี มอื่ กเ้ี ธอยังนอนอยบู่ นรถ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เลย ทําไมตน่ื ขนึ้ มาอยตู่ รงน?้ี ใครเป็ นคนอมุ ้ เธอ มาทเ่ี ตยี ง? ตามหลักแลว้ ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ……….จะอมุ ้ เธอขน้ึ มา แตว่ า่ จะ วางเธอลงบนเตยี งมันก็ยากพอสมควรนะ? หรอื วา่ ใหเ้ ซยี วซชู่ ว่ ย? ชา่ งมนั เถอะ เธอจะไปคดิ ทําไม? คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวรบี เอาผา้ หม่ ออกลกุ ลงจากเตยี ง จากนัน้ ไปลา้ งหนา้ ทานขา้ วเย็น รอจนถงึ กลางคนื เขา้ นอน เสนิ่ เฉยี วยงั อยากกลับไปนอนหอ้ ง ของตวั เอง เอวก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ คลอ้ งไวโ้ ดยตรง: “พรงุ่ นใ้ี หค้ น เกบ็ ขา้ วของไปใหห้ มด ตอ่ ไปนี้คณุ ตอ้ งนอนกบั ผม”

ไดย้ นิ แบบนแ้ี ลว้ สหี นา้ เสน่ิ เฉียวเปลยี่ นทันท:ี “คณุ มสี ทิ ธอ์ิ ะไร มาเก็บขา้ วของของฉัน? พวกเราตกลงกนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอวา่ แยกกนั นอน?” “ผมเคยพดู ผมจะใหท้ กุ คนรวู ้ า่ คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ของผมเยโ่ มเ่ ซนิ ใครกไ็ มส่ ามารถมาคดิ ถงึ ได ้ เป็ นไปไดย้ งั ไงจะใหค้ ณุ แยกนอน กบั ผม?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ฉียบขาด ความแข็งแกรง่ ในคําพดู นัน้ ทําคนสนั่ สะทา้ น “นม่ี นั คอื ทบี่ า้ น ไมม่ ใี ครเห็น!” “แลว้ จะทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ล็อกเอวเธอแน่นขนึ้ : “ขอเพยี งเป็ น เรอ่ื งทผ่ี มเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการจะทํา อยไู่ หนก็เหมอื นกนั ” เขาใชแ้ รงในมอื นดิ หน่อย ก็ผลักเธอลงไปบนเตยี ง ชดุ นอนที เสนิ่ เฉยี วใสย่ าวถงึ เขา่ ลม้ ลงบนเตยี งอยา่ งไมท่ ันระวงั กระโปรงวง่ิ มาถงึ ดา้ นบนตวั ทําใหเ้ ธอตกใจจนรอ้ ง รบี ยนื่ มอื ดงึ กระโปรงลงมา แตภ่ าพนไ้ี ดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเขา้ แลว้ สดี ําทเี่ งยี บสงบทอี่ ยใู่ ต ้ แสงไฟไดเ้ คลอื่ นไหวขนึ้ มา ทันใดนัน้ เขาก็ยนื่ มอื ออกไปใช ้ พลกิ ตวั ขน้ึ มาบนเตยี ง เสน่ิ เฉียวตกใจกบั การเคลอื่ นไหวของ เขา ยังไมท่ เ่ี ธอจะรตู ้ วั รา่ งทัง้ รา่ งของเขาก็ทบั อยบู่ นตวั เธอแลว้

“แมวโดเรมอน? ยัยผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสองทําไมคณุ ไรเ้ ดยี งสา แบบน?ี้ หรอื วา่ คณุ จงใจยั่วผม?” เสน่ิ เฉียวหายใจ ใจทเี่ ตน้ อยเู่ กอื บจะหยดุ เตน้ ทนั ที ตอนที่ 199 เธออะไรก็ไมใ่ ช่ เธอ………ถกู เขาเห็นเขา้ ครัง้ นเ้ี ธอรสู ้ กึ อายจรงิ ๆ คณุ คดิ วา่ ฉันไรเ้ ดยี งสาแลว้ ทําไมคดิ วา่ ฉันย่ัวคณุ อกี ละ่ ? ลงไป เสน่ิ เฉยี วผลกั รา่ งกายทห่ี นักอง้ึ ของเขา จๆู่ ก็คดิ ถงึ ทา่ ทเ่ี ขาขนึ้ เตยี งดว้ ยตัวเองเมอื่ ก้ี เห็นไดช้ ดั วา่ วอ่ งไวมาก งัน้ เมอื่ กอ่ นเขา คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวเบง่ิ ตากวา้ งมองคนทท่ี บั อยบู่ นรา่ งของ เขา “ทงั้ ๆทค่ี ณุ สามารถขนึ้ เตยี งดว้ ยตวั เอง แลว้ ทําไมเมอ่ื กอ่ น คณุ ……….”

เยโ่ มเ่ ซนิ นัยนต์ าเต็มไปดว้ ยความขเ้ี ลน่ “ทําไม? ผมสามารถขน้ึ ไปบนเตยี งไดด้ ว้ ยตนเอง งัน้ ผมกจ็ ําเป็ นทจ่ี ะตอ้ งเสยี แรงขน้ึ เอง เหรอ? ทพ่ี ดู กถ็ กู เขาสามารถทําเองได ้ แตก่ ท็ ําเป็ นแกลง้ เธอวา่ เขาขน้ึ เองไมไ่ ด ้ แตว่ า่ การเคลอ่ื นไหวของเขาวอ่ งไวเกนิ ไปไหม? ไมเ่ หมอื นคน ทเี่ ป็ นอมั พาตจะทําออกมาได?้ เสน่ิ เฉยี วเรม่ิ สงสยั สายตาไปจอ้ งมองทขี่ าของเขา “คณุ ไมค่ ดิ เหรอวา่ ผมเป็ นอมั พาตมาหลายปี เรอ่ื งแคน่ จี้ ะเรยี นรู ้ ไมเ่ ป็ นหรอื ไง?” เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ไปชว่ั ขณะ รสู ้ กึ วา่ ทเี่ ขาพดู กม็ เี หตผุ ล คนทเ่ี ป็ น อมั พาตนานแลว้ กต็ อ้ งคดิ หาเทคนคิ ชว่ ยตวั เอง เธอไมค่ วรทจ่ี ะ ไปสงสยั เขา เพราะเรอ่ื งขาของเขา จงึ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวลมื วา่ ตวั เองกําลังอยู่ ในทที่ อ่ี นั ตรายแคไ่ หน รอจนกวา่ เธอคดิ ทําความเขา้ ใจแลว้ นัน้ พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังอยบู่ นรา่ งกายของเธอ

“เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉัน ฉันจะลงไป” เธอพยายามผลักเขา เย่ โมเ่ ซนิ ยมิ้ ยกมมุ ปาก “ขนึ้ มาแลว้ อยา่ หวังวา่ จะไดล้ งไปเลย นอนทนี่ อ่ี ยา่ งดๆี หากคณุ ยังคดิ ไมซ่ อื่ อกี ผมไมถ่ อื สาทจ่ี ะทําสงิ่ ทผี่ มยังทําไมเ่ สร็จเมอ่ื คนื ” พดู จนถงึ สดุ ทา้ ย รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไดเ้ คลอ่ื นไปทขี่ า้ งหู ของเธอ กดั ลงหทู อี่ อ่ นนุ่มของเธอ “คณุ กร็ วู ้ า่ วา่ ผมไมใ่ ชส่ ภุ าพบรุ ษุ อะไร” ความรอ้ นของลมหายใจทําใหเ้ สน่ิ เฉียวสน่ั สะทา้ น คอเธอหดลง โดยสญั ชาตญาณ รคู ้ วามหมายของเขาแน่นอน ความรสู ้ กึ ของเมอื่ คนื ยังตกคา้ งอยู่ และมันมากเสยี ดว้ ย รับรู ้ โดยธรรมชาตวิ า่ เขาเขา้ มาแลว้ ก็ออกไป คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อกี เลย เยโ่ มเ่ ซนิ พลกิ ตวั ลง นอนอยขู่ า้ งกายเธอ พอดอี ยดู่ า้ นหนา้ เธอ ภายใตแ้ สงไฟทส่ี ลวั ทงั้ สองนอนสบตากนั ลมหายใจรวมเป็ น หนง่ึ เดยี ว ทําใหบ้ รรยากาศทโ่ี รแมนตกิ มเี สน่หข์ น้ึ เล็กนอ้ ย

เสน่ิ เฉยี วกะพรบิ ตา ใจเตน้ เร็วเล็กนอ้ ย จากนัน้ เธอกข็ ยบั แขน ขา คดิ จะคอ่ ยๆพลกิ ตัวหนี เป็ นเพราะควบคมุ แรงไมด่ พี อ บวก กบั ระยะหา่ งของทงั้ สองทใ่ี กลก้ นั มาก การขยบั ของเขาทําให ้ จบู ลงไป รมิ ฝี ปากทเ่ี ย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ หายใจทันที เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองไปเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ กลแ้ คเ่ ออ้ื ม การหายใจ หยดุ ลงทนั ที เธอ………ทําอะไรน่ะ? อง้ึ ไปหา้ วนิ าทเี ต็ม เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดร้ ตู ้ วั สายตาสบั สนอยากทจ่ี ะ ถอยหลงั ขณะทเี่ ธอถอยหลงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทสี่ งบนงิ่ และไมเ่ คลอื่ นไหว มาโดยตลอดจู่ ๆ กเ็ ออ้ื มมอื มาจับดา้ นหลงั ศรี ษะของเธอ โนม้ ตวั เป็ นผรู ้ กุ จบู เธอ เสน่ิ เฉียวยนื่ มอื ไปบงั ไวท้ รี่ ะหวา่ งกลางของเขาทงั้ สอง เบงิ่ ตา กวา้ งมองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ เสยี งทมุ ้ ตํา่ ดงั มาจากระหวา่ งรมิ ฝี ปากและฟันของเขาทัง้ สอง “คณุ เป็ นฝ่ ายรกุ กอ่ นนะ”

“ฉัน……..” เสนิ่ เฉยี วอยากอา้ ปากอธบิ าย ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มโี อกาส ใชล้ นิ้ สอดลกึ เขา้ ไปสมั ผัสกบั ลน้ิ ของเธอโดยตรง เธอถอยเขารกุ เธอ เฝ้ารอการรกุ รานทดี่ เุ ดอื ดของเขา สดุ ทา้ ย เสนิ่ เฉียวก็ยอมศโิ รราบ ใชม้ อื ไปจับทค่ี อของเขาโดย สญั ชาตญาณ ทัง้ สองจบู กนั ราวกบั วา่ ไมอ่ ยากจะแยกจากกนั อณุ หภมู ใิ นหอ้ ง และบนรา่ งกายทวคี วามรอ้ นขน้ึ อยา่ งไมล่ ดละ เสนิ่ เฉียวจํา ไมไ่ ดแ้ ลว้ วา่ วนั นมี้ นั วนั อะไรกนั แน่ กร๊งิ ๆๆ จๆู่ เวลานี้ เสยี งโทรศพั ทไ์ ดด้ งั ขนึ้ มา ทําใหไ้ ฟทล่ี กุ อยขู่ องทงั้ สองถกู ตดั ขาด เสน่ิ เฉยี วมสี ตขิ น้ึ มาทันที ถงึ พบวา่ ตวั เองไดจ้ บู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เธอตกตะลงึ จนอยากจะกระโดดหนี เยโ่ มเ่ ซนิ ทําราวกบั วา่ ไมไ่ ด ้ ยนิ เสยี งโทรศพั ทท์ ด่ี งั ยังคงดดู รมิ ฝี ปากของเธออยา่ งตอ่ เนอ่ื ง ดดู แลว้ ดดู อกี

“เยโ่ มเ่ ซนิ ……..”เสนิ่ เฉียวกลวั จนอยากหลบการจบู ของเขา “คณุ เสยี งโทรศพั ทค์ ณุ ดงั !” เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั คงไมส่ นใจ เสน่ิ เฉียวเรมิ่ ใจเย็นลง: “เยโ่ มเ่ ซนิ !” “ไมต่ อ้ งสนใจ” เขาพดู ดว้ ยเสยี งตํา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ ความพดู ประโยคนีแ้ ลว้ กไ็ มส่ นใจเธอ เสน่ิ เฉยี วรอ้ น ใจแทบแย่ แลว้ โทรศพั ทก์ ด็ งั ขน้ึ มาอกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วทําได ้ เพยี งพดู วา่ : “โทรศัพทค์ ณุ ดงั อกี แลว้ อาจจะมเี รอื่ งดว่ นก็ได?้ ” เธอตนื่ เต็มตา เมอ่ื กสี้ บั สนหลงใหลไมร่ เู ้ ลยวา่ มันเกดิ เรอื่ งอะไร ขน้ึ โทรศพั ทย์ ังคงดงั ตอ่ เนอ่ื ง ไมจ่ บไมส่ น้ิ ราวกบั วา่ มเี รอื่ งดว่ น มาก ในทสี่ ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะดา่ แลว้ ลกุ ขนึ้ จากนัน้ หยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา รับสายดว้ ยใบหนา้ ทมี่ ดื มน “คณุ ชายเย่ เกดิ เรอื่ งใหญแ่ ลว้ !”

เยโ่ มเ่ ซนิ มองเสน่ิ เฉยี วแวบหนง่ึ เมม้ รมิ ฝี ปากและพดู อยา่ งเย็น ชา: “คณุ ควรอธษิ ฐานไวว้ า่ มันเป็ นเรอ่ื งใหญจ่ รงิ ๆ ไมง่ ัน้ ละ ก็………” คําพดู เขายังพดู ไมท่ ันจบ เสนิ่ เฉยี วมองดสู หี นา้ ทเ่ี ปลย่ี นไป ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หรต่ี าลงอยา่ งอนั ตราย: “เรอื่ งจรงิ ?” หลังจากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กว็ างสาย เขากดมอื ลงไปราวกบั วา่ จะลง จากเตยี ง และตระหนักอะไรไดบ้ างอยา่ ง เขาหนั หนา้ มาดว้ ย สายตาทสี่ บั สนมองดเู สนิ่ เฉียวแวบหนง่ึ ทันใดนัน้ จับคางเธอมา กม้ หนา้ ลงจบู เธออยา่ งแรง “รอผมกลบั มา” แลว้ ดงึ ผา้ หม่ ทอ่ี ยขู่ า้ งๆมาหม่ ใหเ้ ธอ เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ไปทัง้ รา่ ง ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ บา้ ง รอจนกวา่ เธอรตู ้ วั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ อกไปจากหอ้ งนอนแลว้ ใน อากาศยงั ลอยดว้ ยกลนิ่ ตวั ทรี่ อ้ นแรงของเขา น่าจะเป็ นเซยี วซทู่ โ่ี ทรมาหาเขา เหมอื นจะมเี รอ่ื งดว่ นอะไร ไมอ่ ยา่ งนัน้ ………สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดเ้ ปลยี่ นกะทนั หนั แลว้ จากไป?

ในใจเสน่ิ เฉยี วสงสยั เป็ นอยา่ งมาก คาดเดาวา่ จะเกย่ี วขอ้ งกบั ผชู ้ ายทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตามหากอ่ นหนา้ นัน้ หรอื เปลา่ ? เขาเหมอื นกบั กําลงั ตามหาใครสกั คน พลกิ ตวั นอน เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ คนทเี่ ขากําลงั ตามหาอาจเป็ น ผหู ้ ญงิ ในใจ … รสู ้ กึ ไมด่ กี บั มันเลยจรงิ ๆ แตไ่ หนแตไ่ ร เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เยอื กเย็นมาตลอด ไมส่ นใจวา่ ใครจะ เป็ นหรอื จะตาย เธอปฏบิ ตั ติ อ่ ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ราวกบั วา่ มองไมเ่ ห็น ผหู ้ ญงิ ทท่ี ําใหเ้ ขารอ้ นใจไดเ้ พยี งนี้ น่าจะเป็ นคนทส่ี ําคญั แน่เลย เสน่ิ เฉยี วจับผา้ นวมแน่ๆไวใ้ นมอื โดยไมร่ ตู ้ วั เธอพบวา่ ไฟแหง่ ความหงึ กําลงั แลน่ มาจากทอ้ งนอ้ ยแลว้ แลน่ ขนึ้ มาขา้ งบนเรอ่ื ยๆ แทบจะเผารา่ งทงั้ รา่ งของเธอใหม้ อดไหม ้ อจิ ฉา……. ทําไม? เสน่ิ เฉียว เธอคดิ วา่ เธอมสี ทิ ธม์ิ คี วามรสู ้ กึ แบบนเี้ หรอ? เขาแคม่ องหาคนทเี่ ขาใหค้ วามสําคญั แตเ่ ธอ……..อะไรก็ไมใ่ ช่ ตอนที่ 200 ปกป้ องเธอทง้ั ภพทง้ั ชาติ

ครง่ึ คนื ทเี่ หลอื เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดน้ อน ยังคงรอเขา รอเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มา ความจรงิ ก็บอกวา่ เธอไดร้ อเกอ้ เพราะเวลาประมาณตหี า้ หก โมงแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยังไมม่ ที า่ ทวี า่ จะกลับมา เขายังคงนอนอยู่ ในทา่ เดมิ โดยไมไ่ ดข้ ยับแมแ้ ตน่ อ้ ย ผา่ นไปอกี สกั พัก เสนิ่ เฉยี วราวกบั วา่ ยอมรับชะตากรรม คอ่ ยๆ ลกุ จากเตยี ง แลว้ เดนิ ไปทหี่ นา้ ตเู ้ สอื้ ผา้ หยบิ ชดุ นอนออกมา สวมใหต้ วั เองอยา่ งดา้ นชา แลว้ หนั หลังกลบั ไปยังเตยี งของ ตนเอง โนม้ ตวั ลงนอน เธอทําราวกบั วา่ ไดต้ ดั สนิ ใจอะไรบางอยา่ ง โนม้ ตวั ลงกห็ ลับตา ลงทนั ที ในไมช่ า้ ก็เขา้ สหู่ ว้ งแหง่ นทิ รา ชา่ งเขาจะไปหาผหู ้ ญงิ คนไหน ในเมอ่ื มนั ก็ไมไ่ ดเ้ กย่ี วกบั เธอ นอนหลับจนถงึ วันรงุ่ ขนึ้ แตเ่ พง่ิ นอนไปแคส่ องสามชว่ั โมงเสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ปวดหวั จนระเบดิ ขณะทต่ี นื่ นอนเธอพยงุ หวั เขา้ ไปใน หอ้ งนํ้า ลา้ งหนา้ แปรงฟันแลว้ ลงไปยังชนั้ ลา่ ง

ตอนทร่ี ับประทานอาหารเชา้ เยห่ ลนิ่ หานสงั เกตเห็นหนา้ เธอขาว ซดี ไดถ้ ามอยา่ งหว่ งใย: “ทําไมสหี นา้ ดแู ยจ่ ัง? เมอื่ คนื หลับไม่ ดที ัง้ คนื เหรอ?” คําถามของเยห่ ลน่ิ หานทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วอง้ึ ไปชวั่ ขณะ แลว้ สา่ ย หวั : “ฉันไมเ่ ป็ นไร” วนั นคี้ ณุ ป่ เู ยไ่ มไ่ ดร้ ว่ มโตะ๊ อาหารดว้ ย เยห่ ลนิ่ หานคยุ กบั เธอ อยา่ งไมต่ อ้ งหลบหลกี ไดย้ นิ มาวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปกลางดกึ ถงึ ตอนนแ้ี ลว้ ยงั ไมไ่ ด ้ กลับมา เสน่ิ เฉยี วทกี่ ําลงั จะดมื่ นม เพง่ิ จะยกแกว้ นมขนึ้ มากไ็ ดย้ นิ ประโยคน้ี มอื ไดห้ ยชู่ ะงักทนั ที นมเกอื บจะหกออกมา เธอวาง แกว้ นมลง หยบิ ซชู ขิ นึ้ มาหนง่ึ ชนิ้ “ไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ตามหาคน?” เสนิ่ เฉยี วเพง่ิ จะอา้ ปากกนิ ซชู เิ ขา้ ไปในปาก ไดย้ นิ คําพดู นแี้ ลว้ รสู ้ กึ ไมค่ อ่ ยดี อาหารทอี่ ยใู่ นปากราวกบั กําลงั เคย้ี วขผี้ งึ้ เธอ ไมไ่ ดต้ อ่ คําพดู ของเยห่ ลน่ิ หาน แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานกลบั พดู ตอ่ ไป

“เธอรไู ้ หมทําไมเขากําลังหาใครอย?ู่ ” เสน่ิ เฉยี วดม่ื นมไปหนง่ึ คํา: “สา่ ยหวั ฉันไมร่ ู ้ ฉันอม่ิ แลว้ ฉันไป กอ่ นละพใ่ี หญ”่ พดู จบเสน่ิ เฉียวกล็ กุ ขนึ้ เดนิ ไปขา้ งนอก ฝี เทา้ ของเธอคอ่ นขา้ ง เร็ว ราวกบั วา่ กระโดดหนี เดนิ ไปสกั พัก เยห่ ลนิ่ หานกต็ ามเธอทนั “พกี่ ็กําลงั จะไปบรษิ ัท พสี่ ง่ เธอไปนะ” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ” เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดห้ นั กลบั มา เดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ ง เดยี ว ทนั ใดนัน้ มอื ก็ถกู คนจับไว ้ เสนิ่ เฉียวตกใจจนหนั หนา้ กลับไป เห็นเยห่ ลน่ิ หานจับขอ้ มอื เธอไว ้ “เฉียวเฉียว พสี่ ง่ เธอไปบรษิ ัท นะ” เสน่ิ เฉียวขมวดควิ้ โดยไมร่ ตู ้ วั อยากทจี่ ะดนิ้ ใหห้ ลดุ จากมอื ของ เขา แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานจับไดแ้ น่นมาก: “รอพอี่ ยตู่ รงน้ี หา้ มหนี เด็ดขาด เขา้ ใจมัย้ ?” เสน่ิ เฉยี ว: “………..พใ่ี หญ่ ฉัน……………”

พไี่ ปขบั รถ เยห่ ลนิ่ หานไปขบั รถแลว้ เดมิ ทเี สนิ่ เฉียวคดิ จะจากไป แตน่ กึ ถงึ คําพดู ประโยคทนี่ ่ากลัวนัน้ เธอจงึ ไดย้ นื รอตรงจดุ เดมิ ผา่ นไปสกั พัก เยห่ ลนิ่ หานไดข้ ับรถมาจอดยังดา้ นหนา้ ของเธอ เพอื่ ใหเ้ ธอขน้ึ รถ เสนิ่ เฉียวจงึ ไดข้ นึ้ รถไป ตอนทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานโนม้ ตวั มาชว่ ยเธอ คาดเข็มขดั นริ ภัยเสนิ่ เฉียวพดู อยา่ งรบี รอ้ น: “ฉันทําเองได”้ “พท่ี ําให”้ เยห่ ลน่ิ หานกดทับมอื เธอไว ้ จะโนม้ ตวั มาคาดใหเ้ ธอ จงได ้ กลน่ิ กายของผชู ้ ายปกคลมุ เธอไปท่ัวรา่ ง คาดเข็มขดั นริ ภยั งา่ ยมาก แตเ่ หมอื นเยห่ ลนิ่ หานจงใจทจี่ ะทําอยา่ งชกั ชา้ ไอเย็นนอ้ ยๆไดก้ ระจายบนหนา้ ของเธอ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ อดึ อดั หดรา่ งกายโดยไมร่ ตู ้ วั หวั ก็เอนไปขา้ งหลงั เล็กนอ้ ย เพอ่ื ใหห้ า่ งจากเขาเล็กนอ้ ย เสยี งของเยห่ ลนิ่ หานคอ่ ยๆดงั ขน้ึ “เธอกร็ บี รอ้ นทอี่ ยากจะออกหา่ งพห่ี รอื เกนิ ?”

ไดย้ นิ แบบนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉยี วเหมอื นไมไ่ ดห้ ายใจ เงยหนา้ ขน้ึ โดย ไมร่ ตู ้ วั ชนเขา้ ไปในดวงตาทเี่ ย็นชาของเยห่ ลน่ิ หานโดยตรง “พ…่ี ……..” “ทย่ี า้ ยตําแหน่งใหเ้ ธอ เพอ่ื ไมต่ อ้ งการใหเ้ ธอโดนรังแกอกี ตอ่ ไป ไมไ่ ดอ้ ยากทําอะไร” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู เพยี งแตห่ ายใจเร็วขน้ึ เล็กนอ้ ย เยห่ ลนิ่ หานไดช้ ว่ ยเธอคาดเข็มขดั นริ ภยั เรยี บรอ้ ยแลว้ แตก่ ็ ไมไ่ ดร้ บี รอ้ นขบั รถ แตก่ ลบั มากมุ มอื ของเธอ: “รไู ้ หมเมอ่ื คนื เย่ โมเ่ ซนิ ออกไปหาใคร?” ไมไ่ ดร้ อใหเ้ สนิ่ เฉียวไดพ้ ดู เยห่ ลน่ิ หานก็ไดพ้ ดู ตอ่ : “หาก ระหวา่ งเธอทงั้ สองมคี วามรักกนั หากเธอมคี วามสขุ ละก็ พก่ี ็จะ ไมพ่ ดู อะไรเลย แตพ่ ไี่ มอ่ ยากเห็นเธอไดร้ ับบาดเจ็บอกี ” “พใี่ หญ…่ …..” เสน่ิ เฉยี วอยากผลกั เขาออก ทนั ใดนัน้ เยห่ ล่ิ นหานยน่ื มอื ออกไปโอบไหลเ่ ธอไว ้ แลว้ ก็กอดเธอ ชวั่ ขณะน้ี เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เสยี งเตน้ ของหวั ใจตวั เองอยา่ งไม่ หยดุ

เยห่ ลน่ิ หาน…….เขาจะทําอะไร? “เฉยี วเฉียว หากเธอยนิ ยอม พใี่ หญจ่ ะดแู ลเธอตลอดชวี ติ ” ไดย้ นิ แบบนี้ เสนิ่ เฉียวยมิ้ ทมี่ มุ ปาก “กอ่ นทพ่ี ใ่ี หญจ่ ะทําเรอื่ งนี้ ไดค้ ดิ ถงึ ความรสู ้ กึ ของนอ้ งชายตวั เองวา่ เป็ นยังไงมัย้ ?” “ในเมอื่ โมเ่ ซนิ ไมอ่ ยากรักษาเธอไวด้ ๆี พก่ี ็จะไมใ่ หโ้ อกาสเขา อกี เฉียวเฉียว หยา่ กบั เขาเถอะ” “หลงั จากหยา่ ละ่ ?” เสนิ่ เฉียวถาม เยห่ ลน่ิ หานนง่ิ ไปสกั พัก แลว้ ถอยตวั ออก ใชส้ ายตาทอ่ี อ่ นโยน จอ้ งมองเธอ “หลังจากหยา่ ฉันก็จะกลายเป็ นเป้าทถ่ี กู คนโจมตี ถงึ เวลานัน้ คอ่ ยแตง่ งานกบั พใ่ี หญเ่ หรอ? พใ่ี หญห่ วังดกี บั ฉันจรงิ ๆใช่ ไหม?” เยห่ ลน่ิ หานเมม้ รมิ ฝี ปากบาง นั่งนง่ิ ไมเ่ คลอ่ื นไหวใดๆ “เหอ่ ” เสน่ิ เฉียวหวั เราะเยาะเยย้ : “เยห่ ลน่ิ หาน คณุ สงสารทฉี่ ัน ถกู รังแกจรงิ ๆ หรอื วา่ คณุ แคต่ อ้ งการแกแ้ คน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ อยาก

ใหฉ้ ันหยา่ นักหยา่ หนา? จะใหฉ้ ันไปอยกู่ บั คณุ เพอ่ื ยนื ยันวา่ คณุ มเี สน่หม์ ากงัน้ เหรอ?” ไดย้ นิ แบบนแ้ี ลว้ สายตาทอ่ี อ่ นโยนของเยห่ ลนิ่ หานเปลย่ี น กระวนกระวาย เขาไมค่ าดคดิ วา่ เสน่ิ เฉียวจะคดิ แบบนี้ และยงั พดู ออกมาโดยตรง เขาโอบไหลข่ องเสนิ่ เฉยี ว: “เธอทําไมคดิ แบบนี้ หรอื วา่ ในสายตาเธอ พใ่ี หญเ่ ป็ นคนแบบนัน้ เหรอ?” “พใ่ี หญง่ ัน้ ฉันจะบอกพี่ วา่ พเ่ี ป็ นคนแบบไหน? พค่ี ดิ วา่ ฉันจะ เชอ่ื จรงิ เหรอ วา่ พจี่ ะชอบผหู ้ ญงิ ทมี่ สี ามแี ลว้ ? งัน้ พก่ี ็น่าจะรู ้ นอกจากเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เมอื่ กอ่ นฉันก็เคยแตง่ งาน หากหยา่ อกี ครัง้ ฉันกจ็ ะกลายเป็ นผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานสามครัง้ ในสายตาของ ผชู ้ ายอยา่ งพวกคณุ ผหู ้ ญงิ อยา่ งฉันกแ็ คร่ องเทา้ ทขี่ าดๆคหู่ นง่ึ เทา่ นัน้ พจี่ ะเอามนั จรงิ เหรอ? อยา่ ซอื่ หน่อยเลย ถงึ แมพ้ พี่ ดู มากกวา่ นี้ ฉันก็ไมม่ ที างเชอ่ื !” เยห่ ลนิ่ หานขมวดควิ้ มอื ทโี่ อบไหลเ่ ธอยง่ิ อยยู่ งิ่ แน่นขนึ้ รอ จนกวา่ เขาพดู จบเขากพ็ ดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งทต่ี ํา่ : “หา้ มเธอวา่ ตวั เอง แบบน้ี อะไรแตง่ งานสามครัง้ อะไรรองเทา้ ขาดๆ พไี่ มแ่ ครส์ กั อยา่ ง”