เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

“งัน้ พแี่ ครอ์ ะไร?” เสนิ่ เฉยี วยม้ิ อยา่ งเย็นชา: “สงิ่ เหลา่ นพ้ี ไ่ี ม่ แครเ์ ลย พค่ี ดิ วา่ ฉันจะเชอื่ เหรอ?” “พแ่ี ครห์ วั ใจของเธอ” เสน่ิ เฉยี วอง้ึ ไปชว่ั ขณะ มองเยห่ ลนิ่ หานทอี่ ยใู่ กลแ้ คเ่ ออ้ื มดว้ ย ความประหลาดใจ เยห่ ลนิ่ หานจอ้ งมองจอ้ งมองดวงตาทเ่ี ย็นชาของเธออยา่ ง จรงิ จัง: “พร่ี ู ้ หลังจากการแตง่ งานทลี่ ม้ เหลวถงึ สองครัง้ มันยาก ทจ่ี ะทําใหเ้ ธอเชอื่ ผชู ้ าย ดงั นัน้ พยี่ นิ ดที จ่ี ะรอเธอ รอจนถงึ วันท่ี เธอเต็มใจทจ่ี ะเชอื่ พ่ี เฉียวเฉยี ว พแี่ คอ่ ยากใหเ้ ธอรู ้ พเี่ ยห่ ลิ่ นหานคนนช้ี อบเธอจรงิ ๆ พไ่ี มไ่ ดล้ อ้ เลน่ กบั เธอ พส่ี ามารถ ใช…้ ….ชวี ติ ของพใ่ี นการสาบาน” เขายกมอื ขนึ้ เหมอื นกบั กําลังจะเขา้ พธิ กี ารอะไรสกั อยา่ ง “ฟ้าดนิ เป็ นพยาน ผมเยห่ ลนิ่ หานยนิ ยอมสาบานดว้ ยทรัพยส์ นิ และชวี ติ ทัง้ หมด เพอื่ แลกกบั ความเชอ่ื ใจของเสน่ิ เฉยี ว ผม ตอ้ งการดแู ลเธอในชาตภิ พน้ี หากผมพดู โกหกแมแ้ ตค่ ําเดยี ว ผมจะไดไ้ มต่ ายด”ี

เสนิ่ เฉยี วถกู คําพดู ประโยคสดุ ทา้ ยทําใหต้ กใจจนหนา้ ซดี : “พ่ี พอ่ี ยา่ พดู ไปเรอื่ ย!” ตอนที่ 201 จอมเผด็จการ \"คณุ เป็ นหว่ งเหรอ?\" เยห่ ลนิ่ หานดงึ รมิ ฝี ปาก หวั เราะขําๆ \"งัน้ คณุ ยอมเป็ นหว่ งผมเพม่ิ อกี หน่อยไดไ้ หม? คดิ ซะวา่ สงสารๆคน อยา่ งผมเถอะ ใหโ้ อกาสผมสกั ครัง้ นงึ นะ?\" เสน่ิ เฉยี ง:\"เยห่ ลนิ่ หานคณุ ……\" \"ตอ่ ไปเรยี กชอ่ื ของไดแ้ ลว้ ไมต่ อ้ งเรยี กวา่ พช่ี ายอกี ผมไมไ่ ด ้ อยากเป็ นพชี่ ายของคณุ ผมยอมใหค้ ณุ เรยี กชอ่ื ผมพรอ้ ม นามสกลุ \" เยห่ ลนิ่ หานพดู ชดั เจนแลว้ อะไรทค่ี วรพดู กพ็ ดู ใหเ้ สน่ิ เฉียวฟัง แลว้ หลังจากทพี่ ดู ไปหมดแลว้ ก็รอเวลาอยา่ งเงยี บๆ จากนัน้ ก็ คอ่ ยๆรกุ ตอ่ เวลาตอ่ จากนเ้ี ขาก็ไมร่ บี รอ้ นอกี เสน่ิ เฉียวยังไมท่ นั ไดป้ ฏเิ สธเขากถ็ อยตัวออก \"วันนข้ี นสหี นา้ ไมด่ เี ทา่ ไหร่ ใหค้ ณุ หยดุ พักวนั นงึ ดไี หม?\"

เขาเปลยี่ นเรอื่ งคยุ เสนิ่ เฉยี วกไ็ มพ่ ดู เรอื่ งนัน้ ตอ่ จงึ พดู ตอบเขา วา่ :\"ไมต่ อ้ ง ฉันไมเ่ ป็ นไร\" เธอแคห่ ลับไมส่ บายพอ ไมไ่ ดไ้ มส่ บายซะหน่อย \"ไปบรษิ ัทระยะทางประมาณ 20 นาที ตอนนยี้ งั เชา้ อยู่ ผมจะ ขบั ชา้ ๆ ใหค้ ณุ หลับบนรถเอา พอถงึ แลว้ ผมคอ่ ยเรยี กคณุ \" เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ขอ้ เสนอนกี้ ไ็ มเ่ ลว จงึ เลยพยกั หนา้ พงิ หลงั เบาะทน่ี ่ังแลว้ ก็หลบั ตาลง ใจเธอกระวนกระวายไปหมด สงิ่ ทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานพดู ใหเ้ ธอฟังเมอ่ื กี้ ตอนแรกเธอคดิ วา่ เขาแคอ่ ยากใหเ้ ธอเขา้ มาอยใู่ นศกึ สงคราม ระหวา่ งพวกเขาสองพน่ี อ้ งแตห่ ลงั จากทเี่ ขาสาบานแลว้ เสน่ิ เฉียวก็เรมิ่ ไมแ่ น่ใจ ถา้ หากเขาไมไ่ ดจ้ รงิ ใจ งัน้ ทําไมเขาตอ้ งพดู แบบนัน้ ละ่ ? แคอ่ ยากใหเ้ ธอเชอ่ื ก็ไมค่ วรพดู อะไรทท่ี ําใหต้ นเองไมต่ ายดี แบบนัน้ ส?ิ ในสมองสบั สนไปหมด แตห่ นังตาหนักมาก เพยี งแป๊ บเสนิ่ เฉียว กน็ อนหลับไป

ไมน่ าน การหายใจของเธอก็สมํา่ เสมอขนึ้ เยห่ ลนิ่ หานใชเ้ วลาวา่ งชว่ งตดิ ไฟแดงชอบๆดเู ธอทก่ี ําลงั หลับ ป๋ ยุ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวงดงามมาก ตอนนอนหลับทําใหข้ นตาดู งอนยาวและดเู ยอะ รอบๆดวงตามสี ดี ําออ่ นๆ รอ่ งตาเธอดลู กึ เลกิ ยง่ิ กวา่ ตอนแรกๆทเี่ ธอเพงิ่ แตง่ งานเขา้ มาในบา้ นตระกลู เย่ ตงั้ แตเ่ ธอแตง่ งานมาน้ําหนักก็ลดลงเรอ่ื ยๆ ผอมจนคางดู แหลมๆ ใบหนา้ ยงั ไมใ่ หญเ่ ทา่ ฝ่ ามอื ของเขา เยห่ ลนิ่ หานถอนหายใจ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะปัดเสน้ ผมตรงหนา้ ผาก เธอออก กลา่ วเสยี งตํา่ :\"ตอ่ ไปผมจะดแู ลปกป้องคณุ เอง\" การนอนในครัง้ นเ้ี สน่ิ เฉียวเหมอื นนอนไปนานเลย สงสยั จะใจ จดใจจอ่ กบั เรอื่ งทางไปบรษิ ัท หลังจากเธอตนื่ มาคําแรกทถี่ าม กค็ อื ถงึ หรอื ยงั ? พอ่ ถามจบโทษถงึ พบวา่ พวกเขาไดม้ าถงึ ที่ จอดรถแลว้ เสน่ิ เฉียวตกใจหมดเลย \"ถงึ แลว้ หรอ?\"

เยห่ ลนิ่ หานเรอ่ื งเล็กนอ้ ย \"เพง่ิ มาถงึ อยา่ รบี รอ้ นสิ ยงั มเี วลา อย\"ู่ เสน่ิ เฉยี วอยากหยบิ มอื ถอื จากกระเป๋ าออกมาดเู วลา เยห่ ลิ่ นหานกลบั ยนื่ ถงุ ใหเ้ ธอ:\"กนิ เสร็จคอ่ ยขน้ึ ไป\" \"นคี่ อื ?\" เสน่ิ เฉยี วมองดถู งุ ดว้ ยความสงสยั หลังจากรับมา เพราะวา่ ยังโอนอยู่ เธอเปิดถงุ ดพู บวา่ ขา้ งในเป็ นนมววั อนุ่ ๆ ถงุ นงึ และขนมปังทารต์ ไข่ ถอื วา่ เป็ นของทเ่ี ธอชอบกนิ เสนิ่ เฉียวแววตาขยบั เล็กนอ้ ย “ขอบคณุ คะ่ พชี่ าย\"เสน่ิ เฉยี วรับถงุ มา \"แตว่ า่ ฉันขน้ึ ไปกนิ บนตกึ ดกี วา่ ทน่ี ไ่ี มค่ อ่ ยเหมาะ\" นเี่ ป็ นรถของเขา กนิ อาหารทน่ี ่ี เดย๋ี วจะมคี นมาพบเห็นเอา ไม่ อยากใหค้ นอนื่ ไปนนิ ทา \"ยังเรยี กพช่ี ายอกี ? บอกแลว้ ไมใ่ ชห่ รอวา่ ใหเ้ รยี กชอ่ื ?\" เยห่ ลิ่ นหานยม้ิ ๆ เหมอื นไมจ่ งใจถาม แตเ่ สนิ่ เฉียวอายเหลอื เกนิ ถา้ ฉันเรยี กชอื่ เขาไดย้ ังไงและแลว้ เธอก็ดงึ สายตากลบั มา ไมพ่ ดู ตอ่ อกี

“ชา่ งเถอะ\"สดุ ทา้ ยกเ็ ยห่ ลน่ิ หานตอ้ งเป็ นคนยอมแพก้ อ่ น เธอ ถอนหายใจอยา่ งหนัก:\"ผมไมค่ วรบงั คบั คณุ ผมควรใหเ้ วลาคณุ ชนิ กบั มนั กอ่ น คณุ ขน้ึ ไปกอ่ นเลย\" “อมื ขอบคณุ คะ่ \"เสนิ่ เฉยี วกลา่ วขอบคณุ จบ จงึ ถอื ถงุ แลว้ เปิด ประตรู ถออกไป เสนิ่ เฉยี วกลบั ไปทแ่ี ผนกของตนเอง กเ็ ห็นคนกําลังยา้ ยของบน โตะ๊ เธออยพู่ อดี คนลอ้ มรอบๆก็ตา่ งคนตา่ งนนิ ทากนั เธอตะลงึ อยหู่ ลายวนิ าทแี ลว้ เดนิ เขา้ ไปถาม:\"นพ่ี วกคณุ กําลงั ทําอะไร อย?ู่ นเี่ ป็ นโตะ๊ ของฉันนะ\" พวกผชู ้ ายในชดุ สทู หลายคนกลา่ วอยา่ งไรส้ หี นา้ :\" คณุ หนูเสนิ่ นเ่ี ป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายเยค่ รับ\" \"คําสงั่ ของคณุ ชายเย?่ เยโ่ มเ่ ซนิ ? ใชแ่ ลว้ เสนิ่ เฉยี วนกึ ไดว้ า่ เมอื่ คนื เขาเคยบอกกบั ตน ใหเ้ ธอ กลบั ไปทํางานอยขู่ า้ งๆเขาตอ่ เขาก็กลบั ไปตอนเทย่ี งคนื แลว้ เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ เรอ่ื งน้ีจะจบลง คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะใหค้ นมา ยา้ ยของแบบน้ี

อาการสหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเรมิ่ เปลย่ี น กองไฟในใจรกุ เผาขน้ึ มา ทนั ที เทย่ี งคนื แบบนเี้ ขายังทําประชดประชนั กบั เธอ ก็จะรับสายสหี นา้ เขายังเหมอื นถกู รบกวนอยเู่ ลย แตพ่ อรับสายโทรศพั ทแ์ ลว้ ก็ ออกไปทนั ที กอ่ นออกไปยังสงั่ ใหใ้ หเ้ ธอรอเขา เธอรอเขาทัง้ คนื สดุ ทา้ ยแลว้ กไ็ มเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งา จนถงึ ตอนนกี้ ็ยังไมเ่ ห็นเงาของเขา ยังสงั่ ใหค้ นมายา้ ยของบน โตะ๊ เธออกี มสี ทิ ธอิ์ ะไรอะ่ ? มสี ทิ ธอ์ิ ะไรกนั แน่? \"ไมต่ อ้ งยา้ ยแลว้ ยงั ไงฉันกไ็ มไ่ ปหรอก\"เสน่ิ เฉียวกลา่ ว พวกผชู ้ ายหยดุ แป๊ บนงึ ไมไ่ ดท้ ําตามทเี่ ธอพดู บอกเพยี งวา่ น่ี เป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายเย่ เสน่ิ เฉียวไปยนื ตรงหนา้ ประตู ขวางทางของพวกเขา \"ฉันไมอ่ นุญาตใหพ้ วกคณุ ยา้ ยโตะ๊ ของฉัน ขอบคณุ บอกวา่ นี่ เป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายเย่ แลว้ เขาอยไู่ หน?\"

\"พวกเราเพยี งแคไ่ ดร้ ับคําสงั่ มา กเ็ ลย…… \" \"งัน้ ก็แสดงวา่ ไมเ่ ห็นคนละ่ สิ ในเมอ่ื ไมใ่ ชต่ วั เขาทอ่ี อกคําสงั่ ให ้ พวกคณุ พวกคณุ จะรไู ้ ดย้ งั ไงวา่ มนั จรงิ หรอื เปลา่ ? อยา่ แตะตอ้ ง ของของฉันเอาไปเก็บทเี่ ดมิ คณุ ออกไปเถอะ\" \"เอม่ิ ..คอื วา่ …..\" แตล่ ะคนมองตากนั สง่ สายตากนั จบ สดุ ทา้ ยกย็ ังกลา่ วอกี ครัง้ วา่ :\"ขอโทษครับคณุ หนูเสน่ิ นเ่ี ป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายเย่ ถา้ พวก เราไมท่ ําตาม พวกเราก็จะตอ้ งไดร้ ับบทลงโทษแน่ๆ พดู จบ คนหนงึ่ ในนัน้ แยกตวั ออกมามอื เปลา่ แลว้ ออกแรงดงึ ตวั เสนิ่ เฉียวไปอยอู่ กี ดา้ นขา้ ง แลว้ ใหค้ นอนื่ ยกโตะ๊ และสง่ิ ของ ออกไปโดยเร็ว เสนิ่ เฉยี วเห็นเหตกุ ารณก์ ะทนั หนั แบบนถี้ งึ กบั เงบิ ตอ้ ง…บา้ อํานาจขนาดนเ้ี ลยหรอ? รอพวกเขาลงมอื เรยี บรอ้ ย คนทจ่ี ับกมุ มอื เธอไวถ้ งึ ปลอ่ ยเธอ แลว้ กก็ ลา่ วอยา่ งเกรงใจ:\"ขอโทษดว้ ยคะ่ คณุ หนูเสน่ิ ทเ่ี มอ่ื กผ้ี ม

ตอ้ งลงมอื ตอ้ งขออภัยดว้ ย ของเราไปกอ่ นนะครับ สว่ นเรอ่ื งอน่ื คณุ สามารถไปถามคณุ ชายเยโ่ ดยตรงนะครับ\" เสน่ิ เฉยี ว:\"……\" หลงั จากพวกเขาไปแลว้ คนอน่ื ๆในแผนกรบี ลอ้ มเขา้ มาทนั ที \"โอโ้ หเกดิ อะไรขนึ้ เน่ีย? เมอื่ วานรองประธานเยจ่ ะยา้ ยตําแหน่ง คณุ ไมใ่ ชห่ รอ? ทําไมวันนคี้ ณุ ชายเยก่ ม็ ายา้ ยโตะ๊ ไปแลว้ อะ่ ? พวกเขาคดิ จะยา้ ยของของคณุ ไปไหนเนีย่ ?\" \"โอพ้ ระเจา้ อยา่ บอกนะวา่ จะยา้ ยไปขา้ งบนตกึ ? นอ้ งเสน่ิ คณุ ถกู ยา้ ยกลบั ไปตําแหน่งเดมิ แลว้ หรอ?\" \"แตค่ ณุ ชายเยท่ ําแบบนี้ มันหกั หนา้ รองประธานเยช่ ดั ๆไมใ่ ช่ เหรอ?\" \"ใชแ่ ลว้ เมอ่ื วานรองประธานเยย่ ังบอกใหย้ า้ ยตําแหน่ง วนั นี้ คณุ ชายเยใ่ หเ้ ธอกลับไปตําแหน่งเดมิ สองพนี่ อ้ งน…ี้ ..เกดิ เรอื่ ง อะไรกนั เนีย่ ? \" \"นอ้ งเสน่ิ คณุ กบั พวกเขาเป็ นความสมั พันธอ์ ะไรกนั ? คณุ ชายเย่ กบั รองประธานเยก่ ําลงั ตามจบี คณุ อยใู่ ชไ่ หม? น่าอจิ ฉาจรงิ ๆ

เลย? พวกเขาสองคนเป็ นคนทผ่ี หู ้ ญงิ ทกุ คนในบรษิ ัทของเรา ลว้ นชน่ื ชอบทงั้ นัน้ นะ ถงึ แมค้ ณุ ชายเยจ่ ะพกิ ารนั่งอยบู่ นรถเข็น แตใ่ บหนา้ ของเขาก็ดหู ลอ่ ไมเ่ บาเลยนะ ถา้ ลกุ ยนื ไดด้ ว้ ยกจ็ ะ สมบรู ณ์แบบสดุ ๆไปเลย!\" \"ลกุ ยนื ขนึ้ ไมไ่ ดแ้ ลว้ มัง้ ขาของคณุ ชายคงจะพกิ ารทัง้ ชวี ติ แน่ๆ เฮอ้ …..นอ้ งเสนิ่ เอย้ คณุ เลอื กรองประธานเยด่ กี วา่ นะ อยา่ งนอ้ ย เขายังเป็ นคนปกต\"ิ ตอนที่ 202 คณุ อยา่ มายงุ่ เรอื่ งของฉนั \"พวกคณุ พดู พอหรอื ยัง?\"อยๆู่ เสน่ิ เฉียวกพ็ ดู แทรกพวกเธอ จอ้ ง ไปรอบนงึ ดว้ ยสายตาเย็นชา \"เรอื่ งของฉันก็ไมไ่ ดเ้ กยี่ วอะไรกบั พวกคณุ แมแ้ ตน่ อ้ ยใชไ่ หม?\" \"หยง่ิ อะไรเลา่ ? ก็เพราะมคี ณุ ชายเยแ่ ละรองประธานเยช่ อบคณุ ละส?ิ เรายงั เคยเป็ นเพอื่ นรว่ มงานพักนงึ เลย ทําแบบนม้ี นั ไร ้ ความปรานีเกนิ ไปหรอื เปลา่ ?\" \"ใชแ่ ลว้ กแ็ คก่ ลับไปตําแหน่งเดมิ หยงิ่ อะไรกนั ไมแ่ น่ อกี ไม่ นานอาจจะถกู ลดตําแหน่งลง ไมว่ า่ ยังไงคณุ ชายเยก่ บั รอง

ประธานเยก่ ต็ อ้ งแตง่ งานอยดู่ ี บทบาทเล็กๆอยา่ งคณุ ไมม่ ที าง ไดแ้ ตง่ งานเขา้ บา้ นตระกลู เยไ่ ปเป็ นเจา้ นายนอ้ ยหรอก เชอะ!\" พอไมก่ คี่ นคนพดู จบ ก็หนั หลังเดนิ จากไปอยา่ งอารมณ์เสยี เสนิ่ เฉียวยนื อยทู่ เ่ี ดมิ เพยี งลําพัง ทอดสายตามองไปทท่ี วี่ า่ ง เปลา่ เยห่ ลนิ่ หานยา้ ยตําแหน่ง เธอไมย่ อมไป เขาจงึ ใหค้ นมาเชญิ เธอกย็ ังไมไ่ ป ใครจะไปรวู ้ า่ ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ ธอกลบั มาอยตู่ ําแหน่งเดมิ ดัน ใหค้ นมายา้ ยโตะ๊ โดยตรง นหี่ มายความวา่ ยงั ไงก็คดิ จะใหเ้ ธอ อยทู่ น่ี ต่ี อ่ อกี แลว้ วธิ กี ารทํางานของทงั้ สองคน ตา่ งกนั สน้ิ เชงิ เลย สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉียวทําอะไรไมถ่ กู ก็เลยหนั หลงั เดนิ ออกจากประตู แผนก พวกคนทเี่ ดนิ ออกไปอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกลา่ ววา่ :\"พวกคณุ รอดนู ะ คน อยา่ งเธอ สกั วนั จะถกู ถบี ออกจากตระกลู เย\"่

\"ใช่ หยง่ิ ตอนนก้ี ็ไมม่ ปี ระโยชน์ เกง่ จรงิ เธอกป็ ีนขนึ้ ไปตําแหน่ง คณุ นายนอ้ ยของตระกลู เยส่ ิ ถา้ ไมเ่ กง่ พอสดุ ทา้ ยก็ตอ้ งถกู คดั ออกอยดู่ \"ี เสนิ่ เฉียวถงึ ชนั้ สงู สดุ ของตกึ ถงึ ทที่ ค่ี นุ ้ เคย นเ่ี ป็ นทท่ี เี่ ธอไดส้ มั ผัสตอนทเ่ี ธอมาบรษิ ัทแรกๆ เพราะฉะนัน้ ทกุ อยา่ งของตรงนเ้ี ธอลว้ นแลว้ เคยชนิ มาก ภายในหอ้ งทํางานเงยี บงาน แคด่ กู ็รวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมก่ ลบั มา เวลาผา่ นไปตงั้ คนื นงึ แลว้ เขากย็ งั ไมก่ ลับมา เสนิ่ เฉียวนั่งทน่ี ่ัง แลว้ มองคอมพวิ เตอรท์ อี่ ยดู่ า้ นหนา้ ตนยงั เหมอ่ ลอย ถา้ เลอื กได ้ เธอยอมใหต้ นเองไมม่ หี วั ใจ ตวั เธอเองยังไมเ่ ขา้ ใจเลยวา่ ทําไมตนเองถงึ ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ะเป็ นเพราะวา่ …..ตอนทอี่ ยใู่ นหา้ งสรรพสนิ คา้ นัน้ ทกุ คนลว้ น หวั เราะเยาะเธอ ดถู กู เธอ และเขาใชม้ อื ขา้ งเดยี วจับเธอไว ้ ถา่ ย ถามวา่ ใครเป็ นคนผลักเธอลม้ และยังสง่ เอกสารสญั ญาของ หา้ งสรรพสนิ คา้ ใหก้ บั เธอตอ่ หนา้ ทกุ คนงัน้ เหรอ?

หรอื วา่ จะแตง่ ตอนทอ่ี ยลู่ สู่ นุ ฉางอยากเอาเปรยี บเธอ แคเ่ ขา พดู คําเดยี วกไ็ มร่ ว่ มงานกบั อกี ฝ่ าย และตอ่ มายังจัดการเขาอกี ? ถงึ แมเ้ วลาทอ่ี ยดู่ ว้ ยกนั จะไมน่ านเทา่ ไหร่ แตพ่ อมานกึ ภาพดู แลว้ ทแี่ ทเ้ รอ่ื งมันเกดิ เยอะขนาดนแ้ี ลว้ ขณะทก่ี ําลังครนุ่ คดิ จๆู่ ลฟิ ตก์ ็เปิดออก เสนิ่ เฉยี วดงึ สตกิ ลับมา เห็นเซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาจากลฟิ ต์ ทงั้ สองคนไมไ่ ดห้ ลับไมไ่ ดน้ อน ขอบตาดําแบบเห็นไดช้ ดั เจน เลย เสนิ่ เฉยี วหยดุ อยแู่ ป๊ บนงึ แลว้ จงึ ลกุ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นจะไมค่ าดคดิ วา่ จะไดเ้ ห็นเธอทน่ี ่ี ทางไป แป๊ บนงึ เมอ่ื เห็นโตะ๊ ดา้ นหนา้ เธอถงึ นกึ ขน้ึ ได ้ ยกมมุ ปากขน้ึ :\" ทําไดด้ มี าก \" \"ใชค่ ณุ จรงิ ๆดว้ ยทสี่ ง่ั ใหพ้ วกเขายา้ ยของๆฉันมาทนี่ ี่ \" เซยี วซรู่ วู ้ า่ พอ่ เขามเี รอ่ื งตอ้ งคยุ กนั จงึ เห็นเขาไปดา้ นหนา้ เสน่ิ เฉยี วแลว้ กลา่ ว:\"คณุ ชายเย่ ผมไปทํางานกอ่ นนะครับ\" ไมร่ อใหเ้ ขาตอบก็หนั หลังเดนิ ไปในลฟิ ต์ หายตวั ไปในพรบิ ตา

เมอ่ื เห็นแบบนแี้ ลว้ เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งหวั เราะในใจ หนไี ดไ้ ว จรงิ ๆเลย \"ไมย่ า้ ยของๆคณุ คณุ จะขน้ึ มาดๆี มยั้ ?\"เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามอง เธอทนี งึ มอื กห็ มนุ ลอ้ รถ มงุ่ ไปยังหอ้ งทํางาน เสนิ่ เฉียวเห็นแบบน้ี เมม้ ปากแดง แลว้ เดนิ ตามเขาเขา้ ไปใน หอ้ งทํางาน “แตค่ ณุ กไ็ มค่ วรออกคําสงั่ ใหพ้ วกเขามายา้ ยของฉันแบบนสี้ ?ิ ของพวกนม้ี นั เป็ นของแผนกนัน้ อยแู่ ลว้ คณุ ยายของพวกนี้ ขนึ้ มาขา้ งบน งัน้ …..\" \"เรอ่ื งอนื่ คณุ อยา่ กงั วลไปเลย คณุ ทําหนา้ ทเ่ี ป็ นเลขาของผมดๆี กพ็ อแลว้ \" เซนิ่ เฉียว:\"ฉันไมไ่ ดอ้ ยากเป็ นเลขาของคณุ \" เยโ่ มเ่ ซนิ กลับไปทห่ี นา้ โตะ๊ ทํางาน กอ่ นโน๊ตบคุ๊ เสยี งเย็นชาลง \"ผมกําลงั แจง้ ใหค้ ณุ ทราบ ไมไ่ ดก้ ําลังถามความคดิ เห็นของ คณุ \"

เผด็จการเกนิ ไปแลว้ บางครัง้ เสน่ิ เฉยี วก็เกลยี ดจรงิ ๆกลับทา่ ที แบบนข้ี องเขา \"เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คดิ วา่ คณุ พดู อะไรฉันก็ตอ้ งเชอ่ื ฟังนัน้ เหรอ? ไม่ วา่ จะเป็ นเรอื่ งอะไรกต็ ามใชไ่ หม?\" เยโ่ มเ่ ซนิ แววตาเงยขน้ึ อยา่ งขเ้ี กยี จ:\"ผมคดิ วา่ ตงั้ แตค่ นแตง่ งาน เขา้ มาในตระกลู เย่ คณุ ก็ยอมรับชะตากรรมตนเองแลว้ \" \"รวมถงึ เรอ่ื งทถี่ กู คนทงิ้ ไวท้ บี่ า้ นตอนเทย่ี งคนื ดว้ ยงัน้ หรอ\"จๆู่ เสน่ิ เฉียวก็ไถถ่ ามขน้ึ มาคํานงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ตะลงึ ควิ้ เขม้ ยกขมวดขน้ึ \"คณุ พดู อกี รอบนงึ ส?ิ \" \"กอ่ นทค่ี ณุ จะออกไปเมอื่ คนื คณุ พดู อะไรไว?้ บอกใหฉ้ ันรอคณุ กลับมา\" มมุ ปากเสนิ่ เฉยี วยกขนึ้ เล็กนอ้ ย แววตาทเ่ี ย็นชาตงั้ ใจ ดว้ ยรอยยม้ิ ทขี่ มฝาด:\"ฉันรอคณุ ทัง้ คนื คณุ ไปไหนละ่ ? ไมโ่ ทร หาเลย โผลม่ าตอนนแ้ี ลว้ ยงั สงั่ ใหค้ นมายา้ ยของๆฉันขน้ึ มาอกี ใชส่ ิ ฉันแตง่ งานเขา้ มาในบา้ นตระกลู เยแ่ ทนนอ้ งสาวของฉันก็ จรงิ แตก่ ็ไมไ่ ดห้ มายความวา่ ฉันจะตอ้ งยอมทําตามทค่ี ณุ พดู ไป ซะทกุ อยา่ งนะ \"

เธอพดู ไดต้ น่ื เตน้ ไปหน่อย หลังจากเสนิ่ เฉยี วพดู จบยงั รสู ้ กึ วา่ ตวั เองพดู เยอะไปหน่อย คําพดู ของเธอเมอื่ ก้ี ราวกบั วา่ กําลังหงึ แลว้ กโ็ ทษเขาทไี่ ม่ กลับมาทงั้ คนื เหมอื นภรรยาทม่ี คี วามคบั แคน้ ใจลกึ ๆ แน่นอน เยโ่ มเ่ ซนิ ยง่ิ ขมวดควิ้ ลกึ ขนึ้ ดวงตายาวของเขาปิดเล็ก ลงเล็กนอ้ ย \"คณุ กําลังโทษผมทไี่ มก่ ลับมาทงั้ คนื ทําใหค้ ณุ ตอ้ งเหงาเดยี วดายสนิ ะ? \" เสน่ิ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ เมม้ ปากแน่นๆ ไมพ่ ดู ตอบ \"เฮอะ\" เยโ่ มเ่ ซนิ ขําเสยี งตํา่ แววตาดมู แี สงประกายอยา่ งมเี ลศ นัย :\" หญงิ แตง่ ครัง้ ทสี่ อง รสู ้ กึ เหงาแลว้ เหรอครับ?\" เขาหมนุ ลอ้ รถเข็นมงุ่ เขา้ หาเสนิ่ เฉียว \"เมอ่ื คนื ….\" \"อยา่ มาพดู เรอ่ื งเมอ่ื คนื !\" จๆู่ เสน่ิ เฉียวก็ดไุ ปหนง่ึ คํา เห็นเขา กําลังมงุ่ มาหาตน ก็รบี ถอยหลงั ไปกา้ วนงึ :\"คณุ ก็ไมต่ อ้ งมาใกล ้ ฉัน\"

เยโ่ มเ่ ซนิ คา้ งอยกู่ บั ทา่ เข็นรถอยทู่ เี่ ดมิ อยา่ งนัน้ จอ้ งเธอยังไม่ พอใจ \"คณุ ตอ้ งการบอกอะไรกนั แน่?\" เสนิ่ เฉยี วคดิ ๆดแู ลว้ กํามอื แน่น:\"ฉันหวังวา่ …..คณุ จะปลอ่ ยฉัน นะ\" เธอเงยหนา้ ขน้ึ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ มองเขาดว้ ยแววตาแน่ว แน่:\"ยังไงเราก็ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั จรงิ นิ ยังไงสกั วันกต็ อ้ งหยา่ รา้ งกนั งัน้ เรากท็ ําเหมอื นหยา่ กนั แลว้ ตงั้ แตต่ อนนไี้ มด่ กี วา่ เหรอ ฉันกลบั ไปทแี่ ผนกของฉันเหมอื นเดมิ คดิ ซะวา่ วันนกี้ ลบั เมอ่ื คนื ไมเ่ คยเกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ ทัง้ นัน้ \" พอพดู จบ เสน่ิ เฉยี วหนั หลงั แลว้ เดนิ ออกไปดา้ นนอก \"หยดุ นะ\" เสน่ิ เฉียวจดุ กา้ ว หนั ศรี ษะกลับไปมองเขา \"แบบนกี้ ็ไมไ่ ดห้ รอื ไง?\" เยโ่ มเ่ ซนิ ทดี่ วงตาคมเหมอื นนกอนิ ทรที อดมองไปทใ่ี บหนา้ ของ เธอ สายตาจอ้ งมองเธอแบบคน้ หา กลา่ วอยา่ งเยอื กเย็นวะ่ :\"น่ี

แสดงวา่ คณุ กําลงั โทษผมทเี่ มอ่ื คนื ผมปฏบิ ตั เิ ย็นชาตอ่ คณุ หญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เมอื่ คนื ผมมเี รอ่ื งทสี่ ําคญั จรงิ ๆ\" ไดย้ นิ ดงั นี้ เสนิ่ เฉียวเรม่ิ ควบคมุ ปากตนเองไมไ่ ด ้ เรอ่ื งสําคัญอะไร?คณุ บอกฉันไดไ้ หม?\" เยโมเ่ ซนิ นงิ่ สกั พัก กลา่ ว:\"หาคน\" \"หาคนหรอ?หาใครอะ่ ?\" เสนิ่ เฉียวถามลกึ เขา้ ไปอกี เยโ่ มเ่ ซนิ ทําตาเล็กๆดอู นั ตราย:\" นเี่ ป็ นเรอื่ งทค่ี ณุ ควรถาม เหรอ?\" เสน่ิ เฉียว:\"……ใชส่ ิ ฉันไมค่ วรถาม เรอ่ื งของคณุ เยโ่ มเ่ ซนิ วน ถงึ ฉันเป็ นคนถามตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ นั ? งัน้ เรมิ่ ตงั้ แตว่ ันนเ้ี ป็ นตน้ ไป คณุ ก็ไมต่ อ้ งมายงุ่ เรอ่ื งของฉันอกี \" เธอโมโหเสยี จนจะเป็ นบา้ อยแู่ ลว้ ! เมอื่ เห็นทา่ ทเี ธอโมโหแบบน้ี จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กค็ ดิ อะไรได ้ ปากบาง งอนขนึ้ เล็กนอ้ ย ยน่ื มอื ไปดงึ ตวั เสน่ิ เฉียวเขา้ มาอยใู่ นออ้ มแขน ของตน แลว้ ก็จับคางเธอไว ้ กลา่ วดว้ ยนํ้าเสยี งดมู เี ลศนัย:\"หญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง คณุ กําลังหงึ แลว้ ใชไ่ หม?\"

ตอนท่ี 203 เธออยากออ่ ยสามคี ณุ หงึ ……เหรอ? “เพราะวา่ ผมออกไปตอนเทยี่ งคนื คอื ใหค้ ณุ อยบู่ า้ นคนเดยี ว คณุ รสู ้ กึ เหงาโดดเดย่ี วเดยี วดาย ก็เลยหงึ ใชไ่ หม?”แรงของเย่ โมเ่ ซนิ ไมเ่ ยอะ แตก่ จ็ ับคางของเธอยังเผด็จการทําใหเ้ ธอขยับ ไมไ่ ด ้ เสน่ิ เฉยี วดน้ิ รน แตก่ ็ไมส่ ามารถดน้ิ ออกมา สดุ ทา้ ยก็เลยกลา่ ว ยังโมโห:”คณุ ปลอ่ ยฉันนะ เยโ่ มเ่ ซนิ เทย่ี งคนื แบบนค้ี ณุ ยงั ออกไปหาผหู ้ ญงิ อกี คณุ ยงั มาถามวา่ ฉันหงึ หรอ? ถา้ ไมใ่ ชค่ ณุ ที่ บา้ ไปแลว้ งัน้ กแ็ สดงวา่ ฉันเป็ นคนบา้ เอง ปลอ่ ยฉันนะ !” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลง่ ประกาย แรงมอื เพมิ่ ขน้ึ “งัน้ ก็แสดงวา่ ผมบา้ ไปแลว้ บอกผมมาสิ คณุ หงึ ใชไ่ หม?” “ฉันเปลา่ นะ!” เสนิ่ เฉียวออกแรงผลักเขา:”คณุ ปลอ่ ยฉัน เดย๋ี วน”ี้

“ยงั บอกวา่ เปลา่ อกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขําแบบเย็นชา”ถงึ กลบั โกรธแบบ นแี้ ลว้ เนยี่ ” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ โนม้ ตวั เขา้ หา ทนั ใดนัน้ กด็ ดู จ๊บุ ปากเธอทนี งึ กริ ยิ าทา่ ทที ม่ี าแบบไมท่ นั ตงั้ ตวั ทําเอาเสนิ่ เฉยี วตกใจใหญเ่ ลย มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยแู่ บบนัน้ ผา่ นไปสกั พักแกม้ ขาวๆของเธอก็เรมิ่ แดงขนึ้ “คณุ ทําอะไรอะ่ ?” “ถา้ หงึ ละก็ ผมจ๊บุ คณุ หนง่ึ ทอี าการคณุ ดขี นึ้ บา้ งรเึ ปลา่ ? ” เยโ่ ม่ เซนิ ทําตาเล็กๆ ชนหนา้ ผากเธอแลว้ กลา่ วดว้ ยเสยี งแหบ เสน่ิ เฉยี ว:”……” เธอมองนงิ่ ๆอยา่ งนัน้ อยสู่ บิ วนิ าทเี ต็มๆ ผา่ นไปสกั พักเธอกย็ ม้ิ เสยี งแบบขําตนเอง:”อะไรเนยี่ ….ทง้ิ คนไวเ้ ทย่ี งคนื แบบนัน้ คณุ จะไปกไ็ ปสิ ทําไมตอ้ งใหค้ นอน่ื รอคณุ กลบั มาดว้ ย แลว้ สดุ ทา้ ย คณุ ก็……” “ผมใหค้ ณุ รอ คณุ ก็รอเหรอ?”

น่าแปลก คอื วันนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ มองเสน่ิ เฉยี วแลว้ รสู ้ กึ มคี วามสขุ เป็ น พเิ ศษ โดยเฉพาะตอนทร่ี วู ้ า่ เธอหงึ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ น่ารักสดุ ๆ ก็เลยอยากหยอกเธอเลน่ แตเ่ ขาไมไ่ ดส้ งั เกตถงึ การเปลย่ี นแปลงในอาการสหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเลย เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ กวาดตามองจอ้ งทใี่ บหนา้ ของเขา “ถงึ คณุ จะรอ แตผ่ มก็กลับมาตอนนแี้ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ?” เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก ใชส่ ิ ใหเ้ ธอรอฟรไี ปคนื นงึ เขากลับไมป่ รากฏ ตวั สกั ที มาปรากฏตวั ในบรษิ ัทตอนนี้ เขายงั กลา้ พดู วา่ ตนเอง กลบั มาแลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ จดุ นี้ เสน่ิ เฉียวออกแรงดนิ้ ขนึ้ มา:”เยโ่ ม่ เซนิ คณุ ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วนน้ี ะ! ฉันรวู ้ า่ คณุ ไมเ่ คยใหค้ วามสําคญั กบั ฉัน แตค่ ณุ ก็ไมค่ วรรังแกกนั แบบน้ี คณุ คดิ วา่ คนอนื่ เป็ นคนโง่ ตลอดใชไ่ หม จะตอ้ งเชอ่ื ฟังและทําตามคณุ ตลอดงัน้ หรอ? ปลอ่ ยนะ ปลอ่ ย…อปุ๊ ” เธอยังพดู ไมจ่ บ เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ บู ปากแดงเธออยา่ งแรง มอื ใหญ่ วางไวต้ รงหลังของเธอ ลบู คลําเบาๆ ราวกบั วา่ กําลังปลอบ ความรสู ้ กึ เธอ

เสน่ิ เฉยี วทก่ี ําลังถกู จบู ก็ลมื ตาโตขนึ้ ดา้ นหนา้ เป็ นหนา้ อกที่ แข็งแกรง่ และมพี ลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดา้ นหลงั เป็ นมอื ทเ่ี รา่ รอ้ น ของเขา จบู ของเขาในตอนแรกจะหนักหน่อย แตพ่ อผา่ นไปสกั พักก็เรมิ่ ออ่ นโยนขน้ึ จบู ปากเธออยา่ งดดู ดม่ื และประนปี ระนอม คอ่ ยๆ จบู อยา่ งระมัดระวงั ราวกบั วา่ กําลงั เชยชมิ อาหารทตี่ นเองชอบ และแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็ตกอยใู่ นภวงั คแ์ หง่ ความรสู ้ กึ นี้ อารมณเ์ ธอ คอ่ ยสงบลง เยโ่ มเ่ ซนิ ถอยปากของตนออก ชนหนา้ ผากของเธอ “ยยั ผหู ้ ญงิ โง่ ตอ่ ไปผมใหค้ ณุ รอ คณุ ก็นอนกอ่ นไดเ้ ลย” ไดย้ นิ แบบน้ี เสนิ่ เฉียวเหมอื นถกู คนเอานํ้าเย็นสาดจนตน่ื ขน้ึ มา เมอ่ื กน้ี เี้ ธอกําลังคาดหวังอะไร เขาพดู แบบนม้ี ันกห็ มายความวา่ ตอ่ ไปเรอ่ื งแบบนจ้ี ะเกดิ ขนึ้ อกี เขาจะทงิ้ เธอไปหาผหู ้ ญงิ คนอน่ื อกี เหมอื นเดมิ พอมเี วลาวา่ งก็คอ่ ยมาเกลยี้ กลอ่ มเธอ

กเ็ หมอื นกบั สตั วเ์ ลย้ี งทเ่ี ขาเลย้ี งไวข้ า้ งกายตนเอง เวลาวา่ งก็มา หยอกคณุ เลน่ เวลาทย่ี งุ่ กไ็ มม่ เี วลาแมแ้ ตจ่ ะเหลยี วแลคณุ เสยี ดาย เสนิ่ เฉียวเธอไมใ่ ชแ่ มแ้ ตส่ ตั วเ์ ลย้ี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย ซ้ํา “ฉันยงั มธี รุ ะตอ้ งทํา คณุ ออกไปกอ่ นเถอะ” เสนิ่ เฉยี วยังไมท่ นั ตนื่ ตวั เธอก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ตวั ออก แลว้ กย็ นื อยขู่ า้ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ สายตากลบั มา เสนิ่ เฉยี วยนื มองเขาอยู่ ขา้ งๆอยอู่ ยา่ งนัน้ นานเลย เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดเ้ งยหนา้ ขนึ้ อกี เพยี งแตผ่ า่ นไปสกั พักกน็ กึ อะไรขนึ้ ได:้ ”ชว่ ยชงกาแฟใหผ้ มแกว้ นงึ ” เสนิ่ เฉยี วยังยนื อยอู่ ยา่ งนัน้ ไมข่ ยับ เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นจะรับรอู ้ ะไรไดบ้ า้ ง จงึ เงยหนา้ ขน้ึ มองเธอ เมอื่ เห็นแววตาทแี่ หลมคมของเขา ในใจของเธอเสนิ่ เฉยี วก็ยงิ่ ขมขน่ื เมอื่ คนื หนั หลังแลว้ คอ่ ยๆไปชงกาแฟใหเ้ ขาเงยี บๆ

หลังจากชงกาแฟใหเ้ ขาเสร็จ เสนิ่ เฉียวกก็ ลบั ไปน่ังตรง ตําแหน่งทที่ ํางานของตน มองคอมพวิ เตอรท์ เ่ี คยชนิ เครอ่ื งนี้ แลว้ ยงิ่ รสู ้ กึ เยาะเยย้ ตนเอง ตลอดเชา้ วันน้ี เสนิ่ เฉียวไดใ้ ชเ้ วลากบั การเหมอ่ ลอยอยอู่ ยา่ ง นัน้ จนถงึ ตอนเทยี่ งแลว้ เสย่ี วเหยยี นมาตามเธอลงไปกนิ ขา้ ว ดว้ ยกนั ทงั้ สองเพงิ่ ไปถงึ ตรงลฟิ ตก์ ็ไปเจอกบั หานเสโ่ ยวท่ี ออกมาจากลฟิ ต์ พอเห็นหานเสโ่ ยว เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ แปลกใจ :”หานเสโ่ ยว ทําไม คณุ ถงึ อยทู่ นี่ ?่ี ” หานเสโ่ ยวเรมิ่ อยพู่ ักนงึ จงึ เดนิ ออกมาจากลฟิ ต์ “เฉียวเฉยี ว งานวันครบรอบวันนัน้ คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรนะ?” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ ” เสย่ี วเหยยี นเห็นแบบนอ้ี ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะทําปากเบยี้ วใส:่ ”คนอะไร เนย่ี ผา่ นไปนานขนาดนถี้ งึ เพงิ่ มาถาม นย่ี ังดที ไ่ี มเ่ ป็ นอะไร ถา้ เกดิ อะไรขน้ึ จรงิ ๆแลว้ คณุ มาถามตอนนก้ี เ็ หมอื นใจคดิ ไมด่ ตี อ่ กนั นะ?”

“คณุ ! ” หานเสโ่ ยวจอ้ งหนา้ เสยี่ วเหยยี นอยา่ งแรง กดั รมิ ฝี ปาก กลา่ ว:”ตงั้ แตเ่ จอหนา้ คณุ กท็ ําเหมอื นเป็ นศตั รกู บั ฉัน ฉันไปทํา อะไรผดิ ตอ่ คณุ ตอนไหน? ถา้ ฉันจําไมผ่ ดิ เมอื่ กอ่ นเรากไ็ มเ่ คย รจู ้ ักกนั นะ?” พอพดู ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวกม็ องเสน่ิ เฉียวทนี งึ กไ็ มร่ วู ้ า่ เสน่ิ เฉยี วตนรับรอู ้ ะไรผดิ ไปหรอื เปลา่ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ สายตาของหานเสโ่ ยวกําลังสงสยั ตน ปากอมชมพอู า้ กวา้ ง เสน่ิ เฉยี วกําลงั คดิ จะอธบิ ายตนเอง เสยี่ วเหยยี นก็ไดก้ ลา่ ว:”ดคู ณุ ไมเ่ ขา้ ตาไงละ่ ใครใหห้ นา้ ตาคณุ ไมใ่ ชแ่ บบทฉ่ี ันชอบ กเ็ ลยจงใจเสยี ดสคี ณุ ทําไมละ่ ?” ตรงกลางระหวา่ งควิ้ ของหานเสโ่ ยวดโู มโหรอ้ นสดุ ๆ แตส่ ดุ ทา้ ย แลว้ เธอก็ยังอดทนเอาไวไ้ ด:้ ”เฮอ้ ฉันเป็ นถงึ คณุ หนูตระกลู หาน ไมอ่ ยากถอื สาคนตําแหน่งเล็กๆอยา่ งคณุ อยตู่ ําแหน่งอะไรกม็ ี แงค่ ดิ แบบนัน้ ก็วา่ ทําไมตอนนคี้ ณุ ยังเป็ นแคพ่ นักงานตําแหน่ง เล็กๆ น่าดถู กู จรงิ ๆเลย” “ออ ” เสยี่ วเหยยี นไมย่ อมแพแ้ ละควงแขนของเสนิ่ เฉียว :” คณุ หนูหานผทู ้ รงเกยี รติ ตอนทค่ี ณุ ประชดฉันคณุ ลมื คดิ ไปหรอื เปลา่ วา่ เสนิ่ เฉียวเพอื่ นสาวคนสนทิ ของเธอก็แคพ่ นักงาน

ตําแหน่งเล็กๆเหมอื นกนั ?คณุ พดู ดถู กู ตอ่ หนา้ เพอื่ นสาวของคณุ แบบนมี้ นั จะดหี รอ? หานเสโ่ ยวไมไ่ ดค้ ดิ เยอะขนาดนัน้ ตอนนัน้ แคอ่ ยากเถยี งเสยี่ ว เหยยี นใหช้ นะ คดิ วา่ จะดงึ เสน่ิ เฉียวเขา้ มาเกยี่ วขอ้ งดว้ ย สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวซดี ลง ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอบ ขอโทษดว้ ยนะเฉยี วเฉยี ว ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะพดู ใหค้ ณุ ตกตํา่ ลง เพยี งแตเ่ ธอ….” “พอเถอะพวกคณุ ไมต่ อ้ งพดู อะไรแลว้ คณุ มาทนี่ ไ่ี ดย้ ังไง? ” “คอื วา่ …..” หานเสโ่ ยวกดั รมิ ฝี ปากยาอดึ อดั “ฉันมาหาคณุ ชาย เย”่ หาเยโ่ มเ่ ซนิ ? เสนิ่ เฉียวมองเธอและรสู ้ กึ เอะใจ :”คณุ มาหา เขา?” “เฉียวเฉียวคณุ อยา่ คดิ มากนะ ฉันมาหาเขาเรอื่ งงานเฉยๆ น่ี พวกคณุ กําลังจะไปกนิ ขา้ วหรอ? งัน้ รบี ไปกนิ ขา้ วเถอะ ฉันคยุ กบั คณุ ชายแป๊ บเดยี วเดย๋ี วกม็ าหาคณุ นะ” เสน่ิ เฉียว:”…..อมื งัน้ พวกเราไปกอ่ นนะ”

“โอเค” หานเสโ่ ยวยมิ้ แยม้ สดใสใหเ้ ธอ จากนัน้ ก็จัดคอเสอ้ื แลว้ เดนิ ไปยังหอ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ พอเธอไปแลว้ เสยี่ วเหยยี นหยกิ เสน่ิ เฉยี วแรงๆทนี งึ :”นค่ี ณุ โง่ หรอื ไงเนย่ี คณุ จะปลอ่ ยใหเ้ ธอไปหาคณุ ชายเยค่ นเดยี วจรงิ ๆ เหรอ?” “หะ๊ ?” เสนิ่ เฉยี วมองหนา้ เสย่ี วเหยยี นอยา่ งทําอะไรไมถ่ กู ”ทํา ทําไมเหรอ?” “ดทู า่ ทขี องเธอ กก็ ําลงั อยากไปออ่ ยคณุ ชายเยช่ ดั ๆ?”ทําไม คณุ โงอ่ ยา่ งนเี้ นยี่ ?” ตอนท่ี 204 เห็นกบั ตาไมอ่ ยากจะเชอ่ื เสโ่ ยวคดิ ทจี่ ะออ่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ？ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไดย้ นิ เรอื่ งทไ่ี รส้ าระมากเรอื่ งนงึ มมุ ปา กอดไมไ่ ดท้ จี่ ะขยบั เสนิ่ เฉียวยมิ้ อยา่ งไมเ่ ต็มใจแลว้ พดู วา่ ：“ ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด ้ ? คณุ น่าจะเขา้ ใจเสโ่ ยวผดิ แลว้ ฉันรจู ้ ักเธอดี เธอไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ”

“เฮอ้ ฉันไมร่ วู ้ า่ จะพดู คณุ วา่ ไรเ้ ดยี งสาหรอื วา่ โงด่ ี ” เสยี่ วเห ยยี นโกรธจนเอามอื กอดอก วเิ คราะหใ์ หเ้ สน่ิ เฉยี วอยา่ งมเี หตผุ ล ：“เธอบอกคณุ วา่ เธอแคม่ าคยุ เรอ่ื งงานใชไ่ หม? งัน้ คณุ ดเู ธอ เอาอะไรมาคยุ เรอ่ื งงาน? นเี่ ป็ นขอ้ ทหี่ นงึ่ ขอ้ ทส่ี อง คยุ เรอื่ งงาน จําเป็ นตอ้ งใสถ่ งึ ขนาดนเี้ ลยหรอ ? ดคู อเสอ้ื เธอใหญจ่ นจะปิด ตวั เธอไมม่ ดิ อยลู่ ะ ฉันกลัววา่ เธอจะเดนิ ไมก่ ก่ี า้ วกจ็ งใจโชวเ์ นอ้ื ใหค้ ณุ ชายเยด่ ”ู เสน่ิ เฉยี ว：“……” “พวกคณุ เป็ นเพอ่ื นรักกนั ไดย้ งั ไง ？เฉียวเฉยี ว ผหู ้ ญงิ แบบนี้ คณุ ยงั เชอื่ ？” ในเวลานัน้ เสนิ่ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ จะพดู อะไรดี ถกู เสย่ี วเหยยี น วเิ คราะหใ์ หแ้ บบน้ี เธอก็รสู ้ กึ แปลกใจทเ่ี สโ่ ยวมาคยุ งานกบั เยโ่ ม่ เซนิ แตเ่ ธอกบั หานเสโ่ ยวเป็ นเพอื่ นรักกนั มาหลายปี เธอกย็ งั เชอื่ วา่ เสโ่ ยวจะไมท่ ําเรอ่ื งแบบนี้ ตอนทร่ี วู ้ า่ เธออยใู่ นสถานการณ์ลําบาก หานเสโ่ ยวกช็ ว่ ยอยา่ ง เต็มที่

“เสยี่ วเหยยี น ฉันรวู ้ า่ ทเี่ ธอไมช่ อบเสโ่ ยวกเ็ พราะหนา้ ตาของเธอ แตว่ า่ ฉันรจู ้ ักเธอมาตงั้ นานแลว้ เธอเป็ นคนแบบไหนฉันรดู ้ กี วา่ คณุ ในโลกนไ้ี มม่ ใี ครรจู ้ ักเธอดไี ปกวา่ ฉัน ดงั นัน้ ฉันหวงั วา่ ….. คําพดู แบบนตี้ อ่ ไปฉันจะไมไ่ ดย้ นิ อกี เสโ่ ยวเธอ….. เป็ นเพอื่ น รักของฉันตลอดมา เธอเคยชว่ ยเหลอื ฉันเยอะมาก แตเ่ รอื่ งพวก นค้ี ณุ ยังไมเ่ ขา้ ใจ คณุ ไมร่ อู ้ ะไรเลย คณุ พดู ใหเ้ ธอเสยี หายตอ่ หนา้ ฉันหลายครัง้ ถา้ …..” พดู ถงึ ทน่ี ี่ เสนิ่ เฉียวหยดุ สกั พัก แววตาทเ่ี ย็นชามคี วามเจ็บปวด เล็กนอ้ ย “ ถา้ คณุ แกไ้ มไ่ ดจ้ รงิ ๆ งัน้ ….. ตอ่ ไปคณุ ก็ไมต่ อ้ งมาหาฉันอกี ” เสย่ี วเหยยี นไดย้ นิ แบบนี้ ทนไมไ่ หวทจี่ ะลมื ตาโตๆ “หา๊ เสนิ่ เฉียวคณุ นมี่ ัน…..ฉันทําเพอ่ื คณุ นะ คณุ ยงั ….. ไมเ่ ป็ น เพอื่ นกบั ฉันเพราะเรอื่ งแบบน?้ี เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร ปิดปากสหี นา้ เฉยๆไมม่ กี ริ ยิ าสหี นา้ อะไร เสยี่ วเหยยี นดงึ สายตากลบั มาอยา่ งผดิ หวัง ：“กไ็ ด ้ ในเมอ่ื คณุ ไมเ่ ห็นคณุ คา่ ของฉัน ฉันกจ็ ะไมห่ นา้ ดา้ นอยตู่ อ่ แคน่ ้ีนะ”

พดู จบ เสย่ี วเหยยี นหันหลังแลว้ จากไป เสน่ิ เฉยี วขยับรมิ ฝี ปาก มอื ทหี่ อ้ ยขา้ งๆอยากจะไปดงึ เธอไว ้ แตส่ ดุ ทา้ ยกไ็ มไ่ ดข้ ยบั ชา่ งเถอะ ถา้ ไมใ่ ชค่ นประเภทเดยี วกนั งัน้ ……กไ็ มต่ อ้ งเป็ น เพอื่ นกนั ยงั จะดกี วา่ สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉียวไปโรงอาหารคนเดยี ว ตกั ขา้ วเสร็จพบวา่ ทนี่ ่ัง ทชี่ อบจองไวป้ ระจําถกู คนอน่ื จองไวแ้ ลว้ เพราะเธอมาสาย ปกติ เสยี่ วเหยยี นจะชอบดงึ เธอมาจองทน่ี ่ัง แลว้ อกี คนไปตกั ขา้ ว ตอนน…ี้ .. เธอหามมุ ๆหนง่ึ แลว้ นั่ง กนิ อาหารในจานเหมอื นไมม่ รี สชาติ อะไร เมอ่ื กอ่ นมเี ธออยขู่ า้ งๆตลอด ตอนนเ้ี สย่ี วเหยยี นไมอ่ ยกู่ บั เธอกะทันหนั เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ไมช่ นิ รสู ้ กึ เหงา แปลกมาก เสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ คําพดู ทเี่ สย่ี วเหยยี นพดู เมอ่ื ก้ี เธอบอกวา่ หานเสโ่ ยวคดิ ทจี่ ะออ่ ยคณุ ชายเย่ เป็ นไปไดย้ งั ไง? ไมต่ อ้ งพดู ถงึ วา่ หานเสโ่ ยวดเี ลศิ ขนาดไหน ตอนนเี้ ธอเป็ นถงึ ลกู สาวของตระกลู หาน จะไปชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้

ยงั ไง? เพราะถงึ ยงั ไง เขาจะหลอ่ แคไ่ หน แตเ่ ขาก็ยังนั่งอยบู่ น รถเข็น ถงึ แมว้ า่ เสนิ่ เฉยี วจะไมข่ ยะแขยงทเ่ี ขาน่ังรถเข็น แตว่ า่ ดว้ ยปกติ แลว้ ผหู ้ ญงิ คนอน่ื มักจะไมช่ อบผชู ้ ายทน่ี ั่งบนรถเข็นน่ี ยงิ่ คดิ เสน่ิ เฉียวยงิ่ ไมส่ บายใจ ถงึ แมเ้ ธอพดู วา่ เชอ่ื เสโ่ ยว แตเ่ สย่ี วเหยยี นกเ็ คยพดู ไวก้ อ่ นแลว้ ตอนนเี้ ธอกเ็ ลยนกึ ถงึ แตช่ ดุ ทหี่ านเสโ่ ยวใส่ ก็รสู ้ กึ ไมส่ บายใจ ขน้ึ มา กนิ ขา้ วไปไมก่ ค่ี ํา เสน่ิ เฉียวก็เก็บของขน้ึ ชนั้ บน หลังจากทอี่ อกจากลฟิ ต์ ยังไมเ่ ห็นหานเสโ่ ยว เสน่ิ เฉียวคดิ สกั แป๊ บ มองไปทางหอ้ งทํางาน ไมร่ วู ้ า่ เสโ่ ยวอยขู่ า้ งในหรอื เปลา่ ประตหู อ้ งทํางานปิดแน่น และ ไมร่ วู ้ า่ ตอนนสี้ ถานการณ์เป็ นแบบไหน เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ประหลาดใจ เทา้ ก็กา้ วไปทางหอ้ งทํางาน

ในหอ้ งทํางานเงยี บมาก ประตดู เู หมอื นเป็ นแคท่ ปี่ กปิด เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ประหลาดใจมาก แอบเขา้ ใกลอ้ ยา่ งกบั โจร เดนิ เขา้ ใกลๆ้ เสน่ิ เฉียวคอ่ ยไดย้ นิ เสยี งสนทนาจากขา้ งใน เหมอื นเป็ นเสยี งของเสโ่ ยว เสยี งของเธอนุ่มนวลมาก เบาๆ นุ่มนวลเหมอื นรบิ บน้ิ ถงึ แมว้ า่ จะไดย้ นิ เสยี ง แตว่ า่ หานเสโ่ ยวพดู เสยี งเบามาก เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดย้ นิ วา่ ฝ่ ายตรงขา้ มพดู อะไรเลย แตใ่ นใจก็รสู ้ กึ แปลกใจมาก เธอก็เลยขยบั ตวั เขา้ ไปใกล ้ มองไป ขา้ งในผา่ นรอยรอ่ งตรงประตู ไมด่ ยู งั ไมเ่ ป็ นไร พอดแู ลว้ เสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นสหี นา้ ทนั ที เพราะหานเสโ่ ยวนั่งขา้ งๆโตะ๊ ทํางาน เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทโ่ี น๊ตบุ๊ คทอ่ี ยตู่ รงหนา้ อยา่ งเย็นชา และหานเสโ่ ยวน่ังอย◌่ ขู า้ งหนา้ โตะ๊ ทํางาน เธอมรี ปู รา่ งหนุ่ ทด่ี มี าโดยตลอด วันนดี้ เู หมอื นมนี ้ํามี นวลมากกวา่ ปกติ น้ําหนักสว่ นบนไปตกอย◌่ ทู โ่ี ตะ๊ เต็มที่ คอเสอ้ื ทก่ี วา้ งก็หลดุ ออกจากกนั เพราะเอนตวั ไปขา้ งหนา้ เห็นผวิ ทนี่ ุ่ม ขาวเต็มๆ….. เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากอยา่ งไมร่ ตู ้ ัว ทําไมเป็ นแบบน?้ี

เสโ่ ยวเธอ…..แบบไมร่ ตู ้ วั หรอื วา่ …..จงใจแบบน?ี้ แคพ่ รบิ ตา เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ อดึ อดั ใจมาก แยกไมอ่ อกวา่ เกดิ อะไรขนึ้ ？ และเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ นหอ้ งทํางาน เหมอื นรสู ้ กึ อะไรได ้ แววตา คมมองพงุ่ ออกไปนอกประตู เสนิ่ เฉียวตกใจ หลบกอ่ นทเี่ ขาจะมองมา ใจเตน้ แรงมากแบบไม่ หยดุ ！ สกั พัก เธอกลนื น้ําลายดว้ ยความประหมา่ แลว้ เอามอื ไวท้ ่ี หนา้ อกเดนิ ไปยงั ตําแหน่งทท่ี ํางานตวั เอง หลงั จากทนี่ ่ังลง สมองของเสน่ิ เฉยี วยงุ่ เหยงิ มาก เป็ นภาพของ หานเสโ่ ยวเอ็นรา่ งกายสว่ นบนของเธอไวบ้ นโตะ๊ ทํางานทงั้ หมด ภาพการโชวผ์ วิ ขาวออ่ นนุ่ม ทา่ ทางแบบนัน้ …..ดเู หมอื นจะ ไมร่ ◌้ ตู ัว แตว่ า่ …..โชวอ์ อกมาเยอะขนาดนี้ เธอคดิ มากไปเอง หรอื วา่ หานเสโ่ ยวอยากจะออ่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆ ？ “เธอบอกคณุ วา่ เธอแคม่ าคยุ เรอ่ื งงานใชไ่ หม? งัน้ คณุ ดเู ธอเอา อะไรมาคยุ เรอื่ งงาน? นเ่ี ป็ นขอ้ ทห่ี นง่ึ ขอ้ ทส่ี อง คยุ เรอื่ งงาน จําเป็ นตอ้ งใสถ่ งึ ขนาดนเี้ ลยหรอ ? ดคู อเสอื้ เธอใหญจ่ นจะปิด

เธอไมไ่ ดอ้ ยลู่ ะ ฉันกลัววา่ เธอจะเดนิ ไมก่ ก่ี า้ วก็จงใจโชวเ์ นอื้ ให ้ คณุ ชายเยด่ ”ู คาดไมถ่ งึ วา่ คําพดู ของเสยี่ วเหยยี นทเ่ี คยพดู กบั ตวั เองก็ดงั ขนึ้ มาขา้ งหู เสน่ิ เฉียวดงึ สตกิ ลับมา เอามอื มากดหวั ตวั เองไว ้ “ เสนิ่ เฉยี ว อยา่ คดิ มาก คณุ กบั เธอรจู ้ ักมากป่ี ีแลว้ เธอไมม่ ที าง ทําแบบนก้ี บั เธอ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ คนแบบเยโ่ มเ่ ซนิ …..ใครจะไป ชอบเขาละ่ ? เธอกงั วลไปเองจรงิ ๆ เสนิ่ เฉยี วคดิ คําปลอบใจไวใ้ หต้ วั เองมากมาย สดุ ทา้ ยคอ่ ยสบาย ใจขนึ้ เธอเปิดคอมเตรยี มตวั จะทํางาน แคท่ ําใหย้ งุ่ ขนึ้ มากจ็ ะจํา เรอ่ื งเมอื่ กไ้ี มไ่ ดอ้ กี เพง่ิ เปิดเอกสารป้อนขอ้ มลู เสนิ่ เฉียวหยดุ สกั แป๊ บนงึ เพราะประตหู อ้ งทํางานเปิดละ เธอไดย้ นิ เสยี ง เสยี งรถเข็นบวก กบั เสยี งรองเทา้ สน้ สงู ของหานเสโ่ ยว เสน่ิ เฉียวมองไปทางพวกเขา โดยจติ ใตส้ ํานกึ ของเธอ

“ เฉียวเฉยี ว คณุ กนิ ขา้ วเสร็จแลว้ หรอ ? ฉันกบั คณุ ชายเยค่ ดิ วา่ จะออกไปกนิ ขา้ วกนั ฉันยังคดิ ทจ่ี ะเรยี กคณุ ไปดว้ ย ” เสนิ่ เฉียวดงึ รมิ ฝี ปาก：“ ไม่ ไมต่ อ้ งแลว้ ฉันกนิ เสร็จแลว้ ” ตอนที่ 205 ฉนั เขา้ ใจเธอดกี วา่ คณุ “ แบบนนี้ เี่ อง” หานเสโ่ ยวเอยี งหวั เล็กนอ้ ย คอทยี่ าวและงดงามภายใตแ้ สงอาทติ ยท์ ส่ี าดสอ่ งมากระทบทํา ใหร้ อยเสน้ บนคอดงู ดงามนัก ：“งัน้ ……คณุ ไปกนิ กบั พวกเรา อกี ครัง้ หนงึ่ ไหม？กนิ นดิ หน่อยก็พอ” ไมร่ วู ้ า่ ทําไม เสน่ิ เฉยี วมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมร่ ตู ้ ัว สหี นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เฉยชามาก ตอนเห็นเธอมองมาคว้ิ ขยับเล็กนอ้ ย เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆปิดรมิ ฝี ปาก โมโหขน้ึ มาทนั ที “ไมต่ อ้ งแลว้ พวกคณุ ไปกพ็ อ ฉันกนิ ไมล่ งแลว้ ” “หา๊ ？”หานเสโ่ ยวมองเธอแลว้ รสู ้ กึ เสยี ดาย：“เฉียวเฉียว คณุ ไมไ่ ปกบั พวกเราจรงิ ๆเหรอ？”

“ไมไ่ ปจรงิ ๆ พวกคณุ ไปกพ็ อละ ”เสนิ่ เฉยี วพดู จบก็กม้ หวั ลง สน ใจอย◌่ กู บั เอกสาร เหมอื นจะไมส่ นใจพวกเขาแลว้ หานเสโ่ ยวม องไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความลําบากใจ：“คณุ ชายเย่ เฉยี วเฉียว เธอ……” “ไมเ่ ป็ นไร เราไปเถอะ”เยโ่ มเ่ ซนิ แววตาลกึ ซงึ้ น้ําเสยี งก็เยอื ก เย็นขน้ึ “คะ่ ”หานเสโ่ ยวพยกั หนา้ แลว้ มองไปทเ่ี สนิ่ เฉียว“งัน้ เฉียวเฉยี ว คณุ รอพวกเรากลบั มานะ เดย๋ี วฉันเอาตมิ่ ซํามาใหค้ ณุ ” พดู จบ เธอเดนิ ไปเข็นรถเข็นขา้ งหลังของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งมี ความสขุ ยนื่ มอื ไปผลกั ดนั เขา แลว้ ทัง้ สองก็หายตวั ไปจาก สายตาของเสนิ่ เฉียวอยา่ งรวดเร็ว หลังจากทพ่ี วกเขาจากไป ปากกาของเสนิ่ เฉียวตกลงบนโตะ๊ สกั พัก เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง เหมอื นกบั วา่ กําลังพดู เองเออเอง “เฉียวเฉียว คณุ อยา่ คดิ มากนะ เสโ่ ยวไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ พวกเขา แคถ่ งึ เวลากนิ ขา้ วกเ็ ลยไปดว้ ยกนั แคน่ ัน้ เอง และ……เธอกช็ วน คณุ แลว้ คณุ ไมไ่ ปเอง ！” ใชเ่ ธอไมไ่ ปเอง

ทําไมเธอไมไ่ ปละ่ ? ทัง้ ๆทใ่ี นใจก็ถอื สา อยากไปแตท่ ําไมเธอ ตอ้ งปฏเิ สธละ่ ？ เสนิ่ เฉยี วก็ไมร่ วู ้ า่ ในใจตวั เองคดิ ยงั ไงกนั แน่ ตอนนกี้ อ็ ารมณเ์ สยี มาก ถา้ รวู ้ า่ ตวั เองจะหว่ งขนาดนี้ เมอื่ กตี้ อนทเี่ สโ่ ยวถาม เธอ น่าจะลกุ ไปกบั พวกเธอดว้ ย “เฮอ้ ”เสนิ่ เฉยี วถอนหายใจ ทงั้ ตวั ฟบุ ลงบนโตะ๊ อยา่ งออ่ นแรง เสยี งกรงิ่ ดงั ขน้ึ มาตง้ิ ตง่ —— ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดแลว้ ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วกก็ ระชบั หลังของเธอ ทําไมกลบั มาเร็วขนาดน้ี ？ เสน่ิ เฉยี วกําลังฟบุ อยบู่ นโตะ๊ เสยี งฝี เทา้ ทเ่ี รง่ รบี ดงั เขา้ มา เซยี วซ◌่ กู ็เดนิ เขา้ มาอยา่ งรวดเร็ว เคยเห็นเสน่ิ เฉยี วคลานอยู่ ตรงนัน้ โกรธขน้ึ มาในทันที “คณุ นายนอ้ ยสอง ทําไมคณุ ยังอยทู่ น่ี ่ี ？” “หะ๊ ？”เสน่ิ เฉียวเงยศรี ษะขน้ึ รสู ้ กึ แปลกใจแลว้ มองเซยี วซ◌่ ทู ่ี ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เธอ ทําไมเขาถงึ อยทู่ น่ี ่ี ？

และไมร่ วู ้ า่ เรมิ่ ตงั้ แตต่ อนไหน เซยี วซกู่ ไ็ ดเ้ ปลยี่ นจากทเ่ี คย เรยี กผ◌้ ชู ว่ ยเสนิ่ กลายเป็ นคณุ นายนอ้ ยสอง การเปลยี่ นแปลง น…้ี …เสนิ่ เฉยี วกพ็ งึ่ สงั เกตเห็น “เมอื่ กค้ี ณุ อยทู่ น่ี ตี่ ลอดใชไ่ หมครับ？เรอ่ื งคณุ ชายเยล่ งไปกนิ ขา้ วคณุ นายนอ้ ยสองรไู ้ หมครับ？” เสน่ิ เฉยี วเงยี บสกั พัก พยกั หนา้ ：“รคู ้ ะ่ ” “แลว้ คณุ นายนอ้ ยสองเกดิ อะไรขนึ้ ？” “ อะไรเกดิ อะไรขนึ้ ？”เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆปิดปาก ตอบอยา่ งไมม่ ี ความสขุ เซยี วซเู่ ลยี รมิ ฝี ปาก กดั ฟันแลว้ กา้ วไปขา้ งหนา้ ：“คณุ นายนอ้ ง สองไมเ่ ห็นหรอกครับวา่ คณุ ชายเยล่ งไปกบั ใคร？” “เสโ่ ยว ”เสน่ิ เฉยี วพดู ชอ่ื ของเธอไดอ้ ยา่ งถกู ตอ้ ง “แลว้ คณุ นายนอ้ ยสองยังมใี จทจ่ี ะน่ังอยทู่ นี่ อ่ี กี หรอ？” เสนิ่ เฉยี ว ：“……”

เธอไมไ่ ดต้ อบรับ จอ้ งเซยี วซดู่ ว้ ยสายตาแปลกๆ สหี นา้ เขา ทําไมเหมอื นกบั เสย่ี วเหยยี นเลย เหมอื นกําลังคดิ วางแผนอะไร แทนเธอเลย เซยี วซ◌่ ：ู “คณุ นายนอ้ ยสอง ไมใ่ ชผ่ มอยากวา่ คณุ ยังไงคณุ ก็ เป็ นภรรยาของคณุ ชายเย่ คณุ ชายเยก่ บั คณุ หนูหานลงไปกนิ ขา้ วดว้ ยกนั แลว้ ทําไมคณุ ถงึ ไมส่ นใจไมใ่ สใ่ จอะไรเลย?คณุ ไมก่ ลวั คณุ ชายเยถ่ กู คณุ หนูหาน แยง่ ไปหรอครับ？” คําพดู สดุ ทา้ ย เซยี วซ◌่ พู ดู อยา่ งไมส่ นอะไรน่าไหน เพราะวา่ เขาไมร่ วู ้ า่ ตวั เองตอ้ งรับผลกระทบอะไรบา้ งหากพดู ออกมาแลว้ แตเ่ ขารวู ้ า่ ถา้ หากตัวเองไมพ่ ดู ละก็ งัน้ ..…ถา้ ถงึ ตอนนัน้ คณุ นาย นอ้ ยสองเปลย่ี นคนละก็แยแ่ ลว้ หานเสโ่ ยวดแู ลว้ กไ็ มช่ อบ ถงึ แมว้ า่ ฐานะทางบา้ นดี หนา้ ตาก็ดี แต…่ … ยังไงเธอก็เป็ นเพอื่ นรักของ คณุ นายนอ้ ยสอง ผหู ้ ญงิ ท่ี แยง่ แฟนของเพอ่ื นสนทิ เซยี วซ◌่ ไู มช่ อบทสี่ ดุ และไมอ่ ยากเห็น

คําพดู พวกนพี้ ดู จบ เสนิ่ เฉียวเปลยี่ นสหี นา้ สกั ที เธอขมวดคว้ิ และจอ้ งเซยี วซทู่ อี่ ยตู่ รงหนา้ ：“เซยี วซู่ คณุ รไู ้ หมวา่ คณุ กําลงั พดู อะไรอย？ู่ ” “ฉันรู ้ คณุ นายนอ้ ยสองไมส่ งั เกตเห็นหรอ ？ชว่ งนค้ี ณุ หนูหาน กบั คณุ ชายเยส่ นทิ กนั เกนิ ไปแลว้ ？และ……พดู แบบไมน่ ่าฟัง ทา่ ทางเธอเหมอื นกําลังออ่ ยคณุ ชายเยอ่ ยตู่ ลอดเวลา ” “เป็ นไปไมไ่ ด！้ ”เสน่ิ เฉียวคดิ กไ็ มค่ ดิ ปฏเิ สธคําพดู ของเซยี วซู่ โดยตรง “ทําไมจะเป็ นไปไมไ่ ด？้ ”เซยี วซ◌่ เู ถยี งคําไมต่ กฟากแลว้ พดู วา่ ：“ผมเป็ นผชู ้ าย เธอออ่ ยหรอื วา่ ไมอ่ อ่ ยคณุ ชายเยผ่ มรสู ้ กึ ได ้ อยา่ งชดั เจน เวลาผหู ้ ญงิ ออ่ ยผชู ้ ายเป็ นแบบไหน คณุ นายนอ้ ย สองจะรดู ้ กี วา่ ผมหรอครับ？” คําพดู พวกนที้ ําใหเ้ สน่ิ เฉียวพดู อะไรไมอ่ อกไปชว่ั ขณะ เธอตงั้ สตแิ ลว้ คอ่ ยพดู วา่ ：“ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะไมร่ วู ้ า่ ผหู ้ ญงิ ออ่ ยผชู ้ าย เป็ นแบบไหน แตค่ ณุ อยา่ ลมื สฉิ ันก็เป็ นผหู ้ ญงิ ฉันก็รวู ้ า่ ผหู ้ ญงิ จะออ่ ยผชู ้ ายเวลาไหน นอกจากนี้ ฉันเขา้ ใจเสโ่ ยวดกี วา่ คณุ เธอจะไมท่ ําเรอื่ งแบบน”้ี

“แลว้ เมอื่ กค้ี ณุ นายนอ้ ยนอนฟบุ บนโตะ๊ อยา่ งไรอ้ ารมณอ์ ยตู่ รงน้ี ทําไมครับ？” “ฉัน……” “คณุ รสู ้ กึ หงดุ หงดิ เพราะเห็นคณุ ชายเยก่ บั คณุ หนูหานอยู่ ดว้ ยกนั ใชไ่ หม？ได ้ แมว้ า่ คณุ หนูหานจะไมม่ คี วามคดิ แบบนัน้ ก็ ตาม คณุ นายนอ้ ยสองก็ควรความระมัดระวังดว้ ยไหมละ่ ？” ความระมัดระวัง ? เสโ่ ยวกบั เธอเป็ นเพอื่ นกนั มาหลายปี ถา้ เธอระวังเธออยา่ งกบั ระวงั โจร จะไมล่ ะอายใจตอ่ เธอยังไง？ “คณุ นายนอ้ ยสอง ผมพดู ถงึ ทน่ี ี่ คณุ กนั ไวก้ ไ็ มเ่ สยี หาย ถา้ คณุ ไมก่ นั เธอไว ้ ถงึ ตอนนัน้ ถา้ เกดิ ใจของเธอทอ่ี ยากออ่ ยคณุ ชายเย่ เป็ นความจรงิ ถงึ ตอนนัน้ พวกคณุ ก็ตอ้ งฉีกหนา้ แตกคอกนั แลว้ ” เสนิ่ เฉยี วนอนฟบุ ลงมาอกี ครัง้ เหมอื นลกู โป่ งทม่ี ลี มร่ัวไหล ออกไป：“พอแลว้ เซยี วซ◌่ ู คณุ หยดุ พดู ไดแ้ ลว้ ฉันเชอ่ื วา่ เสโ่ ย วจะไมท่ ําเรอ่ื งแบบน้ี คณุ มเี รอ่ื งอะไรทตี่ อ้ งทํากไ็ ปทําเถอะ เอะ๊ คณุ ทําอะไร？”

เธอยงั พดู ไมจ่ บ จๆู่ เซยี วซกู่ ย็ น่ื มอื ออกไปจับแขนของเธอและ ดงึ เธอออกมาจากทนี่ ่ัง กอ่ นทเ่ี ธอจะร◌้ สู กึ ตวั ก็ดงึ เธอไปทลี่ ฟิ ต์ “เซยี วซ◌่ ู คณุ จะทําอะไร？รบี ปลอ่ ยฉัน！”เธอมลี างสงั หรณท์ ่ี ไมด่ ี หรอื วา่ เซยี วซจู่ ะพาเธอไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ กบั หานเสโ่ ยว? เธอ ปฏเิ สธทจี่ ะไปกนิ ขา้ วดว้ ยกนั แลว้ ถา้ ไปตอนนล้ี ะกเ็ ธอคงเสยี หนา้ แน่เลย ？ คดิ ถงึ ทน่ี ่ี เสน่ิ เฉยี วดนิ้ รนอยา่ งแรง：“เซยี วซ◌่ รู บี ปลอ่ ยฉัน คณุ จะไปหา้ มพวกเขาคณุ กไ็ ปเอง อยา่ ดงึ ฉันไปดว้ ย อยา่ งไงกต็ าม คนทสี่ งสยั เป็ นคณุ ไมใ่ ชฉ่ ัน” “แตค่ ณุ นายนอ้ ยสองกบั คณุ ชายเยเ่ ป็ นสามภี รรยากนั คณุ ไมไ่ ป ใครจะไปครับ? “ \"ใครอยากไปใครไป ยงั ไงฉันกไ็ มไ่ ป” ตง้ิ —— ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก เมอื่ เห็นวา่ เสน่ิ เฉยี วกําลังจะถกู เขาลากเขา้ ไป เธอรบี เออ้ื มมอื ไปควา้ ทด่ี า้ นขา้ งของลฟิ ต์ ไมย่ อมเขา้ ไป

“คณุ นายนอ้ ยสอง คดิ ซะวา่ ผมเซยี วซ◌่ ขู อรอ้ งคณุ ไดไ้ หม ไป กบั ผมเถอะ” “ฉันไมไ่ ป”เสน่ิ เฉยี วสะบดั หวั แตว่ า่ แรงของเซยี วซ◌่ เู ยอะมาก เขายน่ื มอื มาดงึ เธอ สดุ ทา้ ยลากเธอเขา้ ไปในลฟิ ต์ ประตลู ฟิ ตป์ ิดอกี ครัง้ เสนิ่ เฉยี วสงั เกตเห็นแขนตวั เองชํ้าไปหมด เลย เซยี วซ◌่ จู ับหวั ตวั เองดว้ ยเขนิ อาย กลา่ วอยา่ งรสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย ：“ขอโทษนะครับคณุ นายนอ้ ยสอง ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ผมแค…่ …มี ความรบี รอ้ ยหน่อย” ชา้ํ ไปหมดแลว้ ยงั ไมไ่ ดต้ งั้ ใจอกี หรอ？ ตอนท่ี 206 พวกเรากลบั กนั เถอะ \"เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กคณุ มาแกแ้ คน้ ฉันแน่ๆเลย\" เสน่ิ เฉยี วจับ ตําแหน่งทต่ี นเองชาํ้ แลว้ รสู ้ กึ เจ็บแปลบๆ ถงึ ยงั ไงก็เขา้ มาในลฟิ ตแ์ ลว้ เธอยังจะมโี อกาสหนอี ยหู่ รอื ?

\"คณุ นายนอ้ ยสอง เดย๋ี วเมอ่ื ถงึ ชนั้ ดา้ นลา่ งแลว้ ถา้ เธอยังทํา แบบนกี้ บั ผมอกี เมอื่ ถงึ เวลานัน้ มแี ตจ่ ะใหพ้ นักงานคนอน่ื เยาะ เยย้ เอา……ปากคนอน่ื จะพดู อะไรผมกห็ า้ มไมไ่ ดน้ ะครับ\" นนี่ ับวา่ เป็ นการคกุ คามเธอไหม? เสน่ิ เฉียวไดม้ องเขา เซยี วซู่ เหมอื นรสู ้ กึ ไดว้ า่ เธอกําลังมองมา เลยรบี หลบสายตากอ่ นทเี่ ธอ จะมองมา ทําเหมอื นกบั วา่ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ ลฟิ ตไ์ ดล้ งทลี ะชนั้ ไมช่ า้ ก็ถงึ ชนั้ ลา่ งตกึ เมอื่ ประตลู ฟิ ตเ์ ปิด เซยี วซไู่ ดย้ นื อยขู่ า้ งหลงั เธอ:\"ไปกนั เถอะคณุ นายนอ้ ยสอง\" ไมม่ ที างเลอื ก เสน่ิ เฉียวก็ไมอ่ ยากถกู คนอนื่ เยาะเยย้ เธอ ทําได ้ เพยี งเดนิ ออกไป เซยี วซไู่ ดต้ ามหลังเธอแลว้ เดนิ ออกไปดว้ ยกนั \"คณุ ชายเยพ่ วกเขาน่าจะไมไ่ ดไ้ ปทไี่ กลๆ พวกเราไปหาแถวๆน้ี กพ็ อแลว้ \" เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วไดห้ ยดุ แลว้ สกั พัก:\"ไปหาแถวๆน้ี แลว้ จะหาเจอไหมเนย่ี ?\" \"หาเจอแน่นอน\"เซยี วซดู่ มู คี วามมน่ั ใจมาก ทจี่ รงิ แลว้ ตอนทเ่ี จอ กนั เซยี วซไู่ ดส้ อบถามไวแ้ ลว้ และในคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ เอย่ ถงึ ทที่ เี่ ขาจะไป

ถา้ ไมม่ เี ยโ่ มเ่ ซนิ ใหเ้ บาะแสกบั เขา ตอนนใี้ หเ้ ขาไปหาแถวๆนี้ เขาอาจจะหาไมเ่ จอจรงิ ๆ ในเมอ่ื มรี า้ นคา้ มากมายขนาดน้ี ใครจะไปรวู ้ า่ เขาจะไปรา้ นไหน? \"แตว่ า่ ……เมอ่ื กเ้ี สโ่ ยวไดถ้ ามฉันแลว้ วา่ จะไปดว้ ยหรอื ไม่ ฉัน ไดป้ ฏเิ สธไปแลว้ ตอนนไี้ ปหาพวกเขาอกี มนั จะด…ู …\"เสน่ิ เฉยี ว คดิ ถงึ ตรงนเ้ี ธอรสู ้ กึ ลังเล เซยี วซไู่ มไ่ ดใ้ หเ้ ธอมโี อกาสคดิ เลย และพดู ไปตรงๆวา่ :\"นจ่ี ะมี อะไรเลา่ ? คณุ กบ็ อกวา่ จๆู่ คณุ ก็หวิ ขนึ้ มา คณุ นายนอ้ ยสองแคน่ ้ี คณุ ก็ไมเ่ ป็ นหรอ ระวังวนั ไหนคณุ ชายเยจ่ ะโดนแยง่ ไปจรงิ ๆละ่ \" ทจี่ รงิ แลว้ เธอไมเ่ คยคดิ เรอื่ งนเี้ ลยเสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ หดหถู่ า้ ไมใ่ ช่ เซยี วซดู่ งึ เธอลงมา เธอไมค่ ดิ จะไปเลยจรงิ ๆ แตต่ อนน้…ี …กถ็ อื วา่ สมใจเธอ ชา่ งมนั เถอะ ไปกนั ดกี วา่ \"คณุ นายนอ้ ยสองครับ ศกั ดศ์ิ รแี ละหนา้ ตาไมไ่ ดส้ ําคญั ขนาดนัน้ จะ วา่ ไปแลว้ ถา้ วันไหนคณุ ชายเยโ่ ดนแยง่ ไปจรงิ ๆ คณุ โดน เพอ่ื นสนทิ แยง่ ผชู ้ ายไป มนั จะไมน่ ่าอายกวา่ หรอครับ?

พดู ไดม้ เี หตผุ ลมาก จนเธอไมม่ ที างโตเ้ ถยี งได ้ ไมใ่ ชส่ ิ เสนิ่ เฉียวไดต้ อบสนองอยา่ งรนุ แรงทันท:ี \"คณุ พดู บา้ อะไร? พวกเราแคม่ าหาเขาเพอ่ื กนิ ขา้ วดว้ ยกนั คณุ ทําเหมอื นจะ มาจับช\"ู ้ เซยี วซไู่ ดล้ บู หวั ตวั เองแลว้ ยม้ิ พอละ่ แคค่ ณุ นายนอ้ ยสองยอมมากบั เขา มนั สําคญั กวา่ ทกุ อยา่ ง เสนิ่ เฉยี วเดนิ ตามเซยี วซตู่ ลอด ไมร่ วู ้ า่ เดนิ ไปนานขนาดไหน ยงั ไงก็รสู ้ กึ วา่ เซยี วซกู่ ําลังพาเธอคดไปคดมา ระหวา่ งทางนัน้ เหมอื นไมไ่ ดห้ าอะไรมากนัก และในไมช่ า้ กม็ าถงึ หนา้ ประตู รา้ นอาหารแหง่ นงึ \"คณุ นายนอ้ ยสองครับ รา้ นนแ้ี หละ\" เสน่ิ เฉยี วไดม้ องเขา จากนัน้ ไดม้ องตามสายตาเขาทม่ี องไป มองขา้ มจากกระจกใสจะเห็นคนสองคนน่ังอยขู่ า้ งๆหนา้ ตา่ ง เย่ โมเ่ ซนิ และหานเสโ่ ยวไมไ่ ดน้ ั่งตรงกนั ขา้ มกนั แตไ่ ดน้ ่ังชดิ กนั

หานเสโ่ ยวไดพ้ ดู อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ตลอด ในขณะทถี่ อื เมนูอยู่ คอเสอ้ื ไดเ้ อยี งลงโดยทต่ี งั้ ใจหรอื ไมต่ งั้ ใจ แตก่ ็ไมไ่ ดเ้ ปิดเผย มากเกนิ แคเ่ อยี งเล็กนอ้ ย ถา้ บอกวา่ เธอแกลง้ ทําทา่ กด็ เู หมอื น เธอไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แตถ่ า้ บอกวา่ เธอไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แต…่ ..ก็มคี วาม ตงั้ ใจเล็กนอ้ ย \"โอโ้ หเห็นแลว้ ใชไ่ หมครับคณุ นายนอ้ ย? นค้ี ณุ มาเห็นกบั ตา เลยนะ คณุ ดสู หิ านเสโ่ ยวผหู ้ ญงิ คนนัน้ จงใจไปใกลช้ ดิ คณุ ชายเยแ่ ลว้ ยงั ……เปลอื ยไหลอ่ กี เห็นไดช้ ดั เจนเลยวา่ คอื เจตนาทไี่ มด่ ี เธอยงั จะเชอื่ เธออกี หรอ?\" เสน่ิ เฉียวไดจ้ อ้ งคนสองคนในนัน้ ยนื ดตู อ่ เนอ่ื ง และอยอู่ ยา่ ง เงยี บๆ เซยี วซ:ู่ \"……คณุ นายนอ้ ยสองครับพวกเราเขา้ ไปไหม?\" \"ไม!่ \" เสน่ิ เฉยี วเห็นเซยี วซกู่ ําลังจะเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน จงึ รบี เออ้ื มมอื ไปควา้ เสอ้ื ของเขาไว ้ เพอื่ ทจ่ี ะหยดุ ไมใ่ หเ้ ขาเขา้ ไป เธอจอ้ งสองคนนัน้ ทน่ี ั่งอยขู่ า้ งใน ดเู หมอื นกําลงั คดิ อะไรอยู่ ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นรับรจู ้ ังหวะอะไรบางอยา่ ง มมุ ตาของ เขาไดม้ องมาทางนี้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ไดท้ ันที ตกใจจนลากเซยี วซู่

นั่งลงกบั เธอ ซอ่ นตวั อยทู่ มี่ มุ และหลบเลยี่ งสายตาของเยโ่ ม่ เซนิ ไดอ้ ยา่ งราบรนื่ \"คณุ ชายเย่ คณุ ดสู คิ ะวา่ พวกเราจะกนิ อนั นหี้ รอื อนั นดี้ คี ะ?\" หาน เสโ่ ยวไดถ้ อื เมนูแลว้ เอยี งตวั ไปขา้ งหนา้ อยา่ งจงใจ และเขา้ ใกลเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งชา้ ๆ วันนเี้ ธอไดฉ้ ีดนํ้าหอมทหี่ รหู รามากบน รา่ งกายของเธอ และจงใจทาลปิ สตกิ ทผี่ ชู ้ ายชอบ บวกกบั เมค อพั ระบายอากาศ เพอ่ื ใหเ้ ธอดบู รสิ ทุ ธแ์ิ ละไรเ้ ดยี งสา หานเสโ่ ยวมคี วามม่ันใจในตวั เองมาก ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดช้ อบ เสน่ิ เฉยี ว เพยี งแคเ่ ธอพยายาม น่าจะทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ โปรดปราน เธอได ้ อยา่ งไรกต็ าม ดว้ ยรปู ลกั ษณ์และหนา้ ตาของเธอ เธอไมเ่ ชอ่ื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมส่ นใจเธอ ในขณะทก่ี ําลังพดู ทนั ใดนัน้ หานเสโ่ ยวก็พบวา่ ดวงตาสดี ํา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดจ้ อ้ งออกไปขา้ งนอก เธอหยดุ แลว้ สกั พักและ มองตามสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ :\"คณุ ชายเยเ่ ป็ นอะไรคะ? ขา้ ง นอกมอี ะไรหรอ? ขณะทพ่ี ดู เธอกไ็ ดล้ กุ ขนึ้ มา

\"ไมม่ อี ะไร\"เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ลกิ จอ้ งมองขา้ งนอก แลว้ ดวงตาสดี ําก็ กลับมาเย็นชาเหมอื นเดมิ รมิ ฝี ปากบางของเขาเมม้ แน่นเป็ น เสน้ ตรง หานเสโ่ ยวไมร่ สู ้ กึ ทอ้ แท ้ เธอไดย้ กรมิ ฝี ปากขน้ึ และยมิ้ เบาๆ:\" แลว้ คณุ ชายเยอ่ ยากทานอะไรคะ?\" \"แลว้ แตค่ ณุ สงั่ เลย\"เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ และมองเธอดว้ ย สายตาอนั เฉียบคมสายตานัน้ เฉียบคมมาก ตอนแรกหานเส่ โยวตกใจมากเหมอื นกบั วา่ มมี ดี บนิ มาหาเธอ แตเ่ ธอก็คอ่ ยๆคดิ ไดแ้ ลว้ สําหรับผชู ้ ายเย็นชาอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นทจี่ ะไดใ้ จเขานัน้ เขาก็ เหมอื นกอ้ นนํ้าแข็งทยี่ ากจะละลาย แตถ่ า้ ภเู ขานํ้าแข็งนล้ี ะลาย เขาจะจะรอ้ นยง่ิ กวา่ หนิ เหล็กไฟ เธอทําได ้ เธอจะพลาดเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ ด็ดขาด เธอทําไดต้ อ้ งไดเ้ ขามาแน่นอน! หานเสโ่ ยวยมิ้ อยา่ งยวั่ ยวนและพยายามทําใหเ้ สยี งตัวเอง นุ่มนวลเบาลง:\"เอาละ่ งัน้ ฉันจะเป็ นคนสงั่ นะคะ\"

และแลว้ เธอก็เรยี กพนักงานเสริ ฟ์ แลว้ สง่ั อาหารสองสามอยา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เมอ่ื ไดย้ นิ หลังจากพนักงานเสริ ฟ์ เดนิ จากไป เขามองหานเสโ่ ยวในทา่ ทคี ดิ อะไรบางอยา่ ง \"คณุ รวู ้ า่ ผมชอบกนิ อะไร?\" เมอื่ ไดย้ นิ เขาถาม หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ เขนิ อายและหรต่ี าลงพรอ้ ม พดู เบาๆวา่ :\"รโู ้ ดยบงั เอญิ คะ่ คณุ ชายเยไ่ มร่ ังเกยี จใชไ่ หมคะ?\" \"ออ๋ ?\"เยโ่ มเ่ ซนิ พยักควิ้ และแววตาทยี่ ม้ิ ของเขามคี วามประชด ประชนั เล็กนอ้ ยไปเลย้ี งวัว:\"รโู ้ ดยบงั เอญิ ?\" \"พอแลว้ \"หานเสโ่ ยวเรม่ิ หนา้ แดง สหี นา้ บนใบหนา้ ของเธอ แสดงออกใหเ้ ห็นวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ตวั เล็กๆทข่ี อ้ี าย:\"อนั ทจ่ี รงิ บรษิ ัท ของเรากําลังรว่ มมอื กบั ตระกลู เย่ เลขาซไู ดจ้ ัดระเบยี บขอ้ มลู เอกสารชดุ นงึ ของคณุ ชายเย่ หลังๆมา ฉันไดด้ ขู อ้ มลู ชดุ น้ี ดไู ป สกั พัก จากนัน้ กจ็ ําไดเ้ ลยคะ่ \" และเสน่ิ เฉียวทน่ี ่ังยองๆซอ่ นตวั อยขู่ า้ งนอก ทกุ คําพดู และทกุ การกระทําของทงั้ สองอยใู่ นสายตาของเธอ เธอนั่งยองๆอยา่ ง เงยี บๆ มองอยอู่ ยา่ งนัน้