เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1501-2000

เห็นเธอในสภาพเสอื้ ผา้ หลดุ รยุ่ ไมเ่ รยี บรอ้ ยแบบนม้ี ันจะไมง่ าม ฉะนัน้ เขาจงึ ถอดเสอ้ื เชต้ิ สขี าวของตวั เองแลว้ ใสใ่ หเ้ สน่ิ เฉียว พดู นัน้ งา่ ย เสนิ่ เฉยี วเหมอื นปลาหมกึ ทเี่ กาะอยบู่ นตวั เธอ รมิ ฝี ปากจบู ไปม่วั ไมส่ ามารถลงมอื ไดเ้ ลย เขาพง่ึ นํามอื ขา้ งหนง่ึ ของเธอลงมา กําลังเตรยี มตวั จะไปจับมอื อกี ขา้ ง มอื ขา้ งนัน้ กก็ อดขน้ึ มาอกี แลว้ ไมง่ า่ ยเลยกวา่ จะนํามอื ทัง้ สองขา้ งดงึ ออก ขาของเธอกแ็ ขวน ขน้ึ มาอกี แลว้ ถา้ หากไมใ่ ชเ่ พราะกลัววา่ เธอจะบาดเจ็บ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะตเี ธอ จนสลบไปเลย เหมอื นกบั เยห่ ลน่ิ หานแบบนัน้ แตว่ า่ พอมอื ไป ถงึ ลําคอเธอแลว้ เขาก็รสู ้ กึ ไมอ่ ยากทํา กบั ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ นเ้ี ขาทัง้ รักและทัง้ เกลยี ดจรงิ ๆ สดุ ทา้ ย ไมม่ ที าง เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไดแ้ ตแ่ รงหน่อย แลว้ พดู โกหกลอ่ มเธอ ใหส้ วมเสอ้ื ผา้ แลว้ กจ็ ะทําใหเ้ ธอพอใจ เสน่ิ เฉยี วเหมอื นกบั เด็กทต่ี อ้ งการลกู อมเลย คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะ เชอ่ื ฟัง ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ สวนเสอ้ื ใหต้ วั เอง หลงั จากสวมเสร็จตดิ กระดมุ เรยี บรอ้ ย เธอก็พงุ่ มาทางเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความตน่ื เตน้

“ตอนนไี้ ดแ้ ลว้ ใชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ กดทับเธอลงบนเตยี ง โดยตรงเลย “ยังไมไ่ ด ้ ตอ้ งรออกี สกั พัก” เสยี งของเขาแหบแหง้ เซกสซ์ มี่ เี สน่หน์ ่าหลงใหล เหมอื นวา่ ดมื่ เหลา้ มาเยอะมาก ลมรอ้ นทห่ี ายใจออกมากท็ ําใหผ้ คู ้ นมนึ เมา เสนิ่ เฉยี วกะพรบิ ตา “รสู ้ กึ วา่ เหน่อื ยมากเลย นายจะชว่ ยฉันตอน ไหนเนย่ี ….” “ขอแคเ่ ธอเชอ่ื ฟัง ปิดตาไมด่ อื้ อกี สามนาที ฉันก็จะชว่ ยเธอ” “จรงิ หรอ?” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เหมอื นเขากําลังจะโกหกเธออยู่ มอื ของเธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะไปกอดคอของเขา ขาทเี่ รยี วยาวทัง้ สองขา้ งกค็ วบเอวของเขาไว ้ การกระทําน…้ี . แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ฉียบขน้ึ เล็กนอ้ ย เขาเกอื บจะควบคมุ ตวั เองไมไ่ ดแ้ ลว้ ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ นม้ี กั จะยวั่ ยวนเขาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั ทําเอาเขา เกอื บจะหลดุ การควบคมุ เสว่ิ เฉยี วสา่ ยหวั “ไมเ่ อา ฉันทรมาน”

เธอถบี ไปทางหนา้ อกของเขา ไปถงึ ใบหนา้ ทหี่ ลอ่ เหลาของเขา ใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไรซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ แววตาดเู งยี บ สงบไมม่ คี ลน่ื มเี พยี งแตห่ นา้ ปากทมี่ เี สน้ เลอื ดเผยออกมาและ เห็นหยดเหงอ่ื ทแ่ี สดงออกมาอยา่ งชดั เจน ขณะนเ้ี ขาจะตอ้ ง อดทนถงึ ขนั้ ไหน “รออกี ..สองนาที ถา้ หากยงั ไมม่ า…” เขาก…็ ..ไมเ่ กรงใจแลว้ จะเรม่ิ กนิ แลว้ ! ตอนที่ 189 ชว่ ยคนเหมอื นชว่ ยไฟ กลางดกึ แบบน้ี สง้ อานตามเซยี วซเู่ ดนิ อยทู่ างระเบยี งเดนิ พดู บน่ ไปดว้ ยวา่ “กลางดกึ แบบนี้ นายก็ไมร่ จู ้ ักใหฉ้ ันไดพ้ ักผอ่ น เลย มเี รอื่ งอะไรก็มาหาแตฉ่ ัน” เซยี วซทู่ ําหนา้ ลําบากใจ “คณุ นา้ สง้ ฉันเองกไ็ มไ่ ดต้ งั้ ใจจะมา รบกวนคณุ นา้ แตว่ า่ เป็ นคําสง่ั ของประธานเย่ ฉันไมม่ ที างแลว้ จรงิ ๆ” สง้ อานมองเขาไปหนงึ่ ที “ครัง้ นเ้ี กดิ อะไรขน้ึ ?”

“คณุ นายนอ้ ยสองถกู คนวางยา ฉะนัน้ …” “วางยา?” สง้ อานตาโต “ถกู วางยาอะไร? คงจะไมใ่ ชย่ าทฉี่ ัน เขา้ ใจหรอกมงั้ ?” เซยี วซหู่ ยักหนา้ แลว้ ยม้ิ สง้ อานเบกิ ตากวา้ งทันที “ไปทําทา่ ไหนเน่ยี ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ สามารถปกป้องเขาดๆี หน่อยหรอ?” “คณุ นา้ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ รบี ไปกบั ผมเถอะ ชว่ ยคนกเ็ หมอื นชว่ ย ไฟ” “ฮา่ ” สง้ อานกลับอดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะ “นตี่ อ้ งการใหฉ้ ันไปชว่ ย ซะทไี่ หน เขาชว่ ยเองกไ็ ดแ้ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? จรงิ ๆ เลย…” เซยี วซกู่ ําลังหยดุ พอดี หลงั จากนําบตั รมารดู แลว้ ก็เปิดประตู ออก “คณุ ชายเย่ คณุ นา้ ของทา่ นมาแลว้ ครับ” ทงั้ สององ้ึ ไปเลย มองดภู าพทอ่ี ยใู่ นหอ้ ง เสนิ่ เฉยี วในขณะนเี้ ป็ นเหมอื นปลาหมกึ ทตี่ ดิ อยบู่ นตวั ของเยโ่ ม่ เซนิ ทงั้ มอื และขา แตว่ า่ บนตวั ยงั สวนเสอื้ สขี าวอยู่ ผมของเธอ

กย็ งุ่ ไปหมด สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หงอ่ื เต็มหวั ดงึ เธอไปดว้ ย หลบ เธอไปดว้ ย ภาพทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ นดี้ แู ลว้ ไมม่ คี วามออ่ นโยนเลย แตก่ ลบั ยงุ่ เหยงิ น่าตลกไปหมด เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นทงั้ สองเดนิ เขา้ มาแลว้ กลบั ยนื อยทู่ นี่ ่ันอยา่ งด.ๆ จๆู่ กโ็ มโหขนึ้ มา พดู ดว้ ยเสยี งทเ่ี ย็นชาวา่ “ยังไมร่ บี เขา้ มาชว่ ย อกี ?” สหี นา้ ของเซยี วซเู่ ปลยี่ นไปเลย รบี เดนิ ไปชว่ ย สง้ อานกลบั อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะขนึ้ มา “โมเ่ ซนิ ฉันอยมู่ าหลายปีขนาดนี้ ยังไมเ่ คยเห็นใครยงุ่ ไมร่ วู ้ า่ ควรทําอยา่ งไรดเี หมอื นนายเลย ทําไม นายเปลยี่ นเป็ นคนรัก นวลสงวนตวั แบบนตี้ ัง้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั ? เมอื่ กอ่ น….ไมเ่ ห็นนาย เป็ นแบบนเี้ ลยนะ?” พอพดู จบ สง้ อานกเ็ ดนิ ไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ

เซยี วซเู่ ดนิ ไปชว่ ยเงาดงึ เสน่ิ เฉยี วไว ้ แตก่ ็ไมก่ ลา้ จับไปมวั่ กลัว วา่ จะไปจับโดนทท่ี ไ่ี มค่ วรจับ ผชู ้ ายคนหนง่ึ เดนิ มากไ็ มร่ จู ้ ักทํา อะไรไมม้ อื ยงุ่ ไปหมด ชว่ ยไมไ่ ดเ้ ลย “คณุ นา้ สง้ ทําอยา่ งไรดี คณุ นา้ คอื หมอ รบี คดิ หาวธิ หี น่อย” สองมอื ของสง้ อานกอดไวท้ อี่ ก แลว้ มองดภู าพๆ น้ี “คณุ นา้ ” ทําอะไรไมไ่ ดแ้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดแ้ ตเ่ รยี กเธอ สง้ อานตกใจจนตาโต เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ย็นชา นอ้ ยมากทจ่ี ะเรยี กเธอ ตอนน…ี้ คดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ จะทําทา่ รปู ลักษณ์รอ้ งขอออกมา? นเ่ี ป็ นเพราะอะไร? เขาเป็ นผชู ้ าย…แทๆ้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ถกู วางยาแลว้ นั่นคอื ….. แตว่ า่ สง้ อานก็รบี หยบิ ยาทเ่ี ตรยี มมาจากกระเป๋ าออกมา แลว้ วาง ไปยังระหวา่ งจมกู ของเสนิ่ เฉยี ว ในเวลาเดยี วกนั เธอกข็ น้ึ ไปกด เสน่ิ เฉยี วไวด้ ว้ ย เธอไมไ่ ดใ้ ชแ้ รงอะไร ดแู ลว้ ออ่ นโยนอยู่ แตว่ า่ ก็กดทับเสน่ิ เฉยี ว ไดอ้ ยา่ งสบายแลว้ หลังจากนัน้ เสนิ่ เฉียวก็คอ่ ยๆ เงยี บลง จากนัน้ ดวงตาก็ปิดแลว้ สลบไป

คนทัง้ คนของเธอลม้ ลงไป เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื จับเธอไว ้ กอดเธอเจา้ มาในออ้ มกอด ในแววตา มคี วามโหดอยู่ “แคน่ ก้ี ไ็ ดแ้ ลว้ หรอ?” เขาถาม สง้ อานน่ังลงทบ่ี นเตยี ง “แน่นอนวา่ ไมใ่ ช่ นายปลอ่ ยเธอลง แลว้ ไปจัดการตวั นายเองเถอะ สง่ ตอ่ ใหฉ้ ันละกนั ” เซยี วซรู่ บี เดนิ ขนึ้ ไปพยงุ เยโ่ มเ่ ซนิ มานั่งบนรถเข็น ไมว่ า่ ยังไง แลว้ สว่ นบนของเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มไ่ ดใ้ สเ่ สอ้ื ไว ้ กไ็ มไ่ ดถ้ อื วา่ ดี สง้ อานคอื นา้ แทๆ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นําเสน่ิ เฉียวใหเ้ ธอดแู ล เขาก็ วางใจอยู่ หลังจากทค่ี นไปแลว้ สง้ อานมองดเู สนิ่ เฉยี วทห่ี ลับอยู่ อดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะสา่ ยหวั แลว้ ถอนหายใจ และอกี หอ้ งหนง่ึ เซย่ี วซกู่ ําลังชว่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ใสเ่ สอื้ เชติ้ สขี าว ก็ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู วา่ “คณุ ชายเย่ ทําไมคณุ ….ทําไมคณุ ไม…่ .” คําพดู ประโยคหลังไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา กลวั วา่ พดู ออกมาแลว้ จะไม่ มชี วี ติ อยตู่ อ่

เป็ นอยา่ งทค่ี ดิ ไวเ้ ธอ หลงั จากทเ่ี ขาพดู จบแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เยฯ้ ชาลงเยอะมาก แววตาราวกบั มดี มองผา่ น “ถงึ ตานายจะพดู มากแลว้ ?” เซยี วซกู่ ลนื นํ้าลายโดยไมร่ แู ้ ลว้ “ไมก่ ลา้ ครับ ผมก็แคล่ องถามดู ไมร่ วู ้ า่ คณุ นา้ สง้ จะสามารถ…..” “หบุ ปาก” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยความรําคาญ ทัง้ ตวั ของเขารอ้ น มาก มยี างสว่ นทย่ี งั ตงั้ อยู่ เป็ นภรรยาของเขาแทๆ้ แตเ่ ขากลบั เป็ นหว่ งรา่ งกายเธอแลว้ ควบคมุ ตวั เอง พอคดิ แลว้ กน็ ่าโมโห ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ดว้ ยเสยี งทเ่ี ย็นชาวา่ “ออกไป” เซยี วซู่ “…..ครับคณุ ชายเย”่ เซยี วซอู่ อกไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ ดุ ไฟทบ่ี หุ รี่ เข็นรถเข็นไปยัง ขา้ งหนา้ ตา่ ง มองดวู วิ กลางคนื นอกหนา้ ตา่ งทเี่ ต็มไปดว้ ยแสง ไฟ ดดู บหุ รอ่ี ยา่ งแรง ทา่ มกลางควัน เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ รมิ่ จนิ ตนาการรปู ตา่ งๆ ขน้ึ มา แสง ไฟดบั ๆ ตดิ ๆ อยทู่ า่ มกลางควัน

ผา่ นไปนานมาก เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งทสี่ ง่ ผา่ นมาจากขา้ งนอก “คณุ ชายเย”่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ วู ้ า่ สบู บหุ รไ่ี ปกอี่ นั แลว้ พอไดย้ นิ แลว้ ก็รบี กบั บหุ รี่ จากนัน้ ก็เข็นรถเข็นออกไป “คณุ นายนอ้ ยสองตนื่ แลว้ ครับ” เซยี วซพู่ ดู แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ชดั เจนขน้ึ เยอะมาก “รแู ้ ลว้ ” ในตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ หอ้ งนอน สง้ อานกําลังพดู กบั เสน่ิ เฉยี ว อยู่ “คนื นเี้ ธอกพ็ ักผอ่ นดๆี เถอะ นอนอยา่ งสบายใจคนื หนง่ึ พรงุ่ นเ้ี ชา้ ตน่ื ขนึ้ มากไ็ มม่ เี รอื่ งอะไรแลว้ ” หลังจากทเี่ สนิ่ เฉียวไดส้ ตกิ ลบั มาแลว้ กน็ กึ ถงึ เรอื่ งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นี้ ในใจก็ยังคงมคี วามเป็ นหว่ งอยู่ “ไมเ่ ป็ นอะไรจรงิ ๆ หรอคะ? ฉัน….” รวู ้ า่ เธอกําลงั กงั วลอะไรอยู่ สง้ อานคอ่ ยๆ จับหางควิ้ ของเธอ เหมอื นผใู ้ หญท่ เี่ ป็ นหว่ งเธอ “ยยั ซอ่ื บอ้ื ฉันเป็ นหมอนะ แน่นอนวา่ ฉันตอ้ งรวู ้ า่ เธอเป็ นหว่ ง อะไร วางใจเถอะ ลกู ไมเ่ ป็ นอะไร”

ในทส่ี ดุ เธอก็พดู ถงึ ลกู เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เธอพดู วา่ ลกู ไมเ่ ป็ นอะไร ในใจก็วางใจลง “ขอบคณุ คะ่ ” สง้ อานอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะ “เธอคอื ภรรยาของโมเ่ ซนิ ฉันคอื คณุ ชา้ ของโมเ่ ซนิ ตอ่ จากนเ้ี ธอกเ็ รยี กฉันวา่ คณุ นา้ เหมอื นเขา เถอะ” พอไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉียวกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะองึ้ ถา้ หากวา่ เขาเรยี ก เธอวา่ คณุ นา้ เหมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ ละก็ งัน้ ก…็ .. “คณุ นา้ ” กําลังคดิ อู่ เสยี งทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงั ขนึ้ เสนิ่ เฉียวมองไป ทางทเี่ สยี งดงั ผา่ นไป แลว้ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาทางนแ้ี ลว้ คนื นส้ี ตขิ องเธอยงั ดอี ยู่ ทนี พ้ี อเจอเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ กน็ กึ ถงึ เรอื่ ง กอ่ นหนา้ นท้ี ตี่ วั เองทําไม โดยเฉพาะรอยแดงๆ พวกนัน้ ทต่ี รา ทบั อยตู่ รงลําคอของเขา หนา้ ของเสน่ิ เฉียวแดงไปหมด ตอนนัน้ เธอกอดคอของเยโ่ มเ่ ซนิ ไวท้ งั้ จบู ทัง้ กดั ยง่ิ ขอรอ้ งให ้ คนอนื่ ชว่ ยเธอ

พอนกึ คดิ กลบั มาแลว้ จๆู่ เสนิ่ เฉียวกร็ สู ้ กึ วา่ ตวั เองไมต่ น่ื ขน้ึ มา เลยจะดกี วา่ หรอื วา่ ….ตใี หต้ ายก็ไมย่ อมรับกไ็ ดแ้ ลว้ และแลว้ เสน่ิ เฉียวกไ็ มส่ ามารถปกปิดอารมณข์ องตวั เองไดเ้ ลย เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ออกมา หนา้ เธอก็ดงแลว้ ทกุ คนตา่ งกร็ วู ้ า่ เธอคดิ อะไรอยู่ สว่ นเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หลอื บไปมองเธอดว้ ยแววตาทเี่ ย็นชา “โมเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ นา้ จะวา่ นาย ครัง้ ทแี่ ลว้ นายจะสามารถพดู ได ้ วา่ เป็ นอบุ ตั เิ หตุ แตค่ รัง้ นนี้ ายไมต่ อ้ งหาขอ้ อา้ งใหต้ วั เองแลว้ แหละมงั้ ? เสน่ิ เฉยี วคอื ภรรยาของนาย นายปกป้องภรรยาของ นายแบบนหี้ รอ? นาย….” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เมม้ ปาก สหี นา้ เย็นแข็งใหส้ ง้ อานดา่ โทษ สดุ ทา้ ยแลว้ เสนิ่ เฉยี วก็ไมอ่ ยากฟังตอ่ ไป พดู เบาๆ วา่ “เออ่ คอื …..คณุ นา้ ……” ตอนที่ 190 กลยทุ ธแ์ สรง้ ปลอ่ ยเพอื่ จบั

แววตาทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ “ใครอนุญาตใหเ้ ธอเรยี กเขาวา่ คณุ นา้ ?” บนตวั ของเขายงั มกี ลนิ่ ไอทเี่ ย็นชาออกมาทําเอาเสน่ิ เฉยี วตกใจ หดคอกลบั ไป แววตามองลงขา้ งลา่ ง ไมไ่ ดต้ อบคําพดู ของเขา “นายพดู กบั ใคร?” สง้ อานจอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ ไปหนงึ่ ที “มคี นแบบ นายหรอทพี่ ดู แบบนกี้ บั ภรรยา? เสน่ิ เฉยี ว เธอไมต่ อ้ งสนใจเขา คนื นกี้ ็พักผอ่ นดๆี ใหฉ้ ันไปสงั่ สอนเขาเอง” หลงั จากพดู จบ สง้ อานกล็ กุ ขนึ้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวด คว้ิ ยงั ไมท่ ันรอใหเ้ ขารตู ้ วั สง้ อานกย็ นื่ มอื ไปดงึ หขู องเขาแลว้ “นายออกมาเลยนะ” สหี นา้ ทไี่ รซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ ไดเ้ ปลย่ี นไปเลย เสนิ่ เฉียวก็ตกใจ เพราะวา่ เธอไมเ่ คยเห็นสหี นา้ แบบนบี้ นใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เลย ทัง้ โมโหอารมณต์ า่ งๆ สลบั ปรับเปลย่ี นอยบู่ นหนา้ ของเขา แตว่ า่ กบั คณุ นา้ แลว้ เขาก็ทําอะไรไมไ่ ด ้ ไดแ้ ตพ่ ดู อยา่ งเย็นชา วา่ “ปลอ่ ย” “ฝันไปเถอะ” สง้ อานดงึ หขู องเธอ “รบี ออกไปกบั ฉัน ฉันมเี รอ่ื ง จะคยุ ดว้ ย”

“ใหค้ านเถอะ!” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไปแลว้ แตว่ า่ เขาก็ ยงั คงออกไปกบั เธอดๆี รอใหพ้ วกเขาออกไปแลว้ เสน่ิ เฉียวกม็ องไปทางเซยี วซทู่ อ่ี ยู่ ขา้ งๆ มคี วามอายเล็กนอ้ ย “อนั นัน้ …คณุ นา้ ขอคณุ ชายก็แบบนแี้ หละ คงจะมเี ป็ นคนเดยี ว ในโลกทส่ี ามารถรักษาคณุ ชายเยไ่ ด”้ เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ ดว้ ยความเขา้ ใจ มองออก ถงึ แมเ้ ขาจะเย็นชาไปหน่อย แตว่ า่ กบั คณุ นา้ แลว้ เขาก็ยงั ให ้ ความเคารพอยู่ ไมว่ า่ ยงั ไงแลว้ บนใบหนา้ เผยสหี นา้ แบบนอี้ อก มาแลว้ ยงั สามารถเก็บปากรา้ ยปากจัดของเขาแลว้ เดนิ ออกไป ดแู ลว้ ผใู ้ หญก่ ย็ งั คงเป็ นผใู ้ หญ่ แตว่ า่ …ครัง้ นถี้ า้ หากวา่ เปลยี่ นเป็ นนายทา่ นแลว้ ก็ เยโ่ มเ่ ซนิ คง จะเรม่ิ โมโหแลว้ ขา้ งนอกประตู

มอื ของสง้ อานยงั คงดงึ หขู องเยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ “นายเป็ นอะไรของ นายกนั แน่ ผชู ้ ายคนหนงึ่ กลับรังแกผหู ้ ญงิ แบบนี้ นายไมอ่ าย หรอ?” “ผมรังแกเธอตรงไหน? รบี ปลอ่ ยมอื ” ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ น ชาย เนอ้ื หยาบดา้ น แตว่ า่ แรงของสง้ อานกไ็ มใ่ ชน่ อ้ ย อกี อยา่ ง หยกิ แบบนไ้ี วค้ ลอด หขู องเยโ่ มเ่ ซนิ แดงไปหมดแลว้ สหี นา้ ของเขาเย็นชาสง้ อานกลบั ไมส่ นใจเลย “นายไมไ่ ดร้ ังแกเธอแลว้ นายจะดขุ นาดนัน้ ทําไม? กบั ผหู ้ ญงิ ตอ้ งสภุ าพหน่อยนายไมร่ หู ้ รอ? ได ้ ฉันรวู ้ า่ นายเย็นชาตงั้ แตเ่ กดิ ไมไ่ ดน้ ําผหู ้ ญงิ มาใสไ่ วใ้ นสายตา แตว่ า่ เสนิ่ เฉียวคอื ภรรยาของ เธอ อยา่ งนอ้ ยนายกค็ วรจะทําหนา้ ทข่ี องสามไี มใ่ ชห่ รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรเลย “ไดย้ นิ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก พดู ดว้ ยความไมพ่ อใจวา่ “คณุ นา้ นเ่ี ป็ นเรอื่ ง สว่ นตวั ของผม นา้ ไมต่ อ้ งยงุ่ หรอกมงั้ ?”

สง้ อานไดย้ นิ แลว้ ก็รบี ยักคว้ิ “นรี่ ังเกยี จทน่ี า้ เขา้ มายงุ่ แลว้ ใช ้ ไหม? กอ่ นทแี่ มน่ ายจะเสยี ไดฝ้ ากใหฉ้ ันดแู ลนาย นายก็ทําแบบ นกี้ บั นา้ ใชไ่ หม?” แววตาทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ “……” รสู ้ กึ ไดถ้ งึ กลน่ิ อายทแ่ี ตกตา่ งบนตวั ของเขา สง้ อานเบป้ าก แลว้ เกบ็ มอื กลบั มา “พอแลว้ นา้ กแ็ คพ่ ดู ไปงัน้ ๆ แหละ นายอยา่ คดิ มาก แตว่ า่ เมอื่ กี้ ฉันใหน้ ายออ่ นโยนกบั เสนิ่ เฉียวหน่อยนายอยา่ ลมื นะ เธอคอื ผหู ้ ญงิ ทไี่ มเ่ ลวจรงิ ๆ” พอไดย้ นิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ักควิ้ ยม้ิ “คณุ นา้ ก็แน่ใจขนาดนเี้ ลย วา่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ มเ่ ลว?” “นายลองดภู าพลกั ษณท์ นี่ ่ังอยบู่ นรถเข็นอยา่ งนาย ใครจะอยาก แตง่ งานกบั นาย?” เยโ่ มเ่ ซนิ “…..คนทอ่ี ยากจะแตง่ งานเขา้ มายังตระกลู เยม่ ากมาย ไป”

“นายก็รวู ้ า่ แตง่ งานทตี่ ระกลู เย่ แตไ่ มใ่ ชแ่ ตง่ กบั นาย ถา้ หากนาย ไมน่ ามสกลุ เย่ ไมใ่ ชป่ ระธานของบรษิ ัทตระกลู เย่ นายคดิ วา่ จะมี ผหู ้ ญงิ ชอบนายหรอ? นอกจากวา่ พวกเขาจะตาบอดไปแลว้ ” สง้ อานไมไ่ ดเ้ กรงใจเยโ่ มเ่ ซนิ เลย พดู ตรงมาก การพดู คํารา้ ยๆ สกลิ เดยี วพอๆ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เลย เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ พดู ดว้ ยความไมพ่ อใจวา่ “โจมตฉี ัน มผี ลดี อะไรกบั คณุ นา้ ?” “ความจรงิ ก็ไมฟ่ ังแลว้ ? นา้ แคอ่ ยากจะบอกเราวา่ เสนิ่ เฉยี วไม่ เลว ถา้ หากพลาดผหู ้ ญงิ แบบนไี้ ป ตอ่ จากนนี้ ายก็รอเสยี ใจที หลงั เถอะ!” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” “นา้ รไู ้ ดไ้ งวา่ เธอแตง่ เขา้ มาไมใ่ ชเ่ พราะเงนิ ?” “ฮา่ ” สง้ อานหวั เราะไปหนงึ่ ที สองมอื กอดอกี มองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย ความไมเ่ ห็นดว้ ย “ถา้ หากวา่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทโ่ี ลภมากในเงนิ จรงิ ๆ งัน้ เธอก็จะไมแ่ ตง่ งานกบั นายพรอ้ มลกู ถงึ ขนั้ รวู ้ า่ หลังจาก ทนี่ ายรแู ้ ลว้ ยงั พยายามสชู ้ วี ติ ปกป้องลกู อกี ” “นั่นเป็ นความสมั พันธท์ เ่ี ธอมตี อ่ อดตี สามแี ลว้ ”

“แตว่ า่ ตามทฉ่ี ันรู ้ เธอและอดตี สามขี องเธอไมไ่ ดม้ ี ความสมั พันธท์ สี่ ามารถพดู ไดเ้ ลย เธอแคค่ ณุ แมเ่ ลย้ี งเดย่ี ว กําลังปกป้องลกู แคน่ ัน้ เอง” เยโ่ มเ่ ซนิ หมื้ ดว้ ยความเย็นชา ยังคงยนื หยัดความคดิ ของตวั เอง “ฉันไดย้ นิ เซยี วซบู่ อกวา่ คนอน่ื พดู วา่ นายพกิ าร เธอยังจะ ปกป้องนาย โมเ่ ซนิ ถา้ หากนายรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ แบบโลภมาก จรงิ ๆ งัน้ นายกต็ าบอดแลว้ !” “เวลาไมเ่ ชา้ แลว้ ใหเ้ ซยี วซสู่ ง่ นา้ กลับไปนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขเ้ี กยี จคยุ กบั เขาแลว้ เขา้ ไปในหอ้ งนอนเลย สง้ อานมองดเู งาขา้ งหลงั ของเขา อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยมิ้ มมุ ปาก “ยัย เด็กดอื้ วา่ แกไปสองสามคํากไ็ มพ่ อใจแลว้ ได ้ วันนฉี้ ันไปกอ่ น ละกนั ” เซยี วซถู่ กู เรยี กออกไป จากนัน้ กไ็ ปสง่ สง้ อาน ในหอ้ งเหลอื เพยี งแตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ และเสนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวนกึ ถงึ เรอื่ งกอ่ นหนา้ น้ี ไมก่ ลา้ ทจี่ ะเผชญิ หนา้ กบั เขาเลย เพราะฉะนัน้ พอเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มา เธอกร็ บี นอนลงไปแลว้ ดงึ ผา้ หม่ มาหม่

เสยี งรถเข็นเคลอ่ื นทมี่ ายังขา้ งเตยี ง เสน่ิ เฉียวรบี ปิดตา ขา้ งหลังมเี สยี งทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ผา่ นมา “หญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทส่ี อง” หขู องเสน่ิ เฉียวขยับ รา่ งกายกลบั นอนอยไู่ มข่ ยบั “ลกุ ขนึ้ มาพยงุ ฉันขนึ้ เตยี ง” เสน่ิ เฉียวรบี เบกิ ตากวา้ ง หรอื วา่ เขาจะนอนทน่ี หี่ รอ? เธอไมไ่ ดข้ ยับ แกลง้ ทําเป็ นวา่ ตัวเองหลบั แลว้ “เธอตอบแทนบญุ คณุ คนทชี่ ว่ ยเธอไวแ้ บบนหี้ รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อกี ครัง้ เสนิ่ เฉยี ว “….ขา้ งๆ ยังมหี อ้ งอกี ไมใ่ ชห่ รอ” เพราะวา่ เขาจองเป็ นชดุ หอ้ ง ขา้ งๆ ยังมหี อ้ งนอน กอ่ นหนา้ นี้ เธอและเยโ่ มเ่ ซนิ แยกกนั นอนตลอด ฉะนัน้ เธอหวังวา่ ตอนนจ้ี ะ สามารถเป็ นเหมอื นเมอ่ื กอ่ น เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะดว้ ยความเย็นชา “ฉันจะนอนทนี่ ”่ี

ทําอะไรไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉียวไดแ้ ตค่ อ่ ยๆ ลกุ ขน้ึ “งัน้ ฉันพยงุ นายขนึ้ เตยี ง นายนอนทนี่ ี่ ฉันไปนอนอกี ฝ่ัง” หลังจากพดู จบก็ออ้ มไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ไปพยงุ เธอ แตก่ ลบั สงั เกตเห็นวา่ แมแ้ ตข่ ยับก็ไมข่ ยับ จงึ คอ่ ยๆ ขมวดควิ้ ขนึ้ เสนิ่ เฉยี วยกเปลอื กตาขน้ึ หนง่ึ ที มองเขาดว้ ยความสงสยั “นายขยบั หน่อยสิ ไมเ่ ชน่ นัน้ ฉันจะพยงุ นายขนึ้ เตยี งยงั ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอไปหนงึ่ ที ยมิ้ อยา่ งเย็นชา “พยงุ ฉันขนึ้ เตยี ง แลว้ เธอก็ไปอกี ขา้ งหนง่ึ ? ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เธอคดิ ไดด้ จี รงิ ๆ เมอื่ กตี้ อนทถ่ี กู วางยาเขา้ มาในออ้ มกอดของฉันทําไม ถงึ ไมพ่ ดู ประโยคน้?ี ” พดู ถงึ เรอื่ งทโ่ี ดนวางยา สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็เปลยี่ นไปเลย เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอไว ้ วางไวท้ ลี่ ําคอของตวั เอง “คดิ วา่ เธอก็น่าจะเห็นสงิ่ ทต่ี วั เองทําไวแลว้ น่ี นี่ ตา่ งก็เป็ นสง่ิ ท่ี เธอเหลอื ไว”้ เขาจับมอื ของเธอ อยภู่ ายใตล้ ําคอมของเขา จากนัน้ กจ็ ับไป หลายทมี่ าก แลว้ พดู ดว้ ยเสยี งทแี่ หบไปดว้ ย

เสน่ิ เฉยี วงงตงั้ แตเ่ รม่ิ แรกแลว้ จนกระท่ังตอนสดุ ทา้ ยทส่ี ะดงุ ้ อด ไมไ่ ดท้ อ่ี ยากจะเกบ็ มอื กลบั มา แตก่ ลบั ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รงกด ทบั หนา้ อดไว ้ “ดู เธออยากไดฉ้ ันขนาดนแี้ ทๆ้ ตอนนก้ี ลบั ไลฉ่ ันไป? หญงิ ที่ แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง นเี่ ธอไมไ่ ดก้ ําลังใชก้ ลยทุ ธแ์ สรง้ ปลอ่ ยเพอ่ื จับหรอ?” ตอนท่ี 191 ยว่ั โมโหผมสนุกมย้ั ปลอ่ ยเพอื่ ใหต้ ายใจ? เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ใชแ้ รงดงึ มอื ของตวั เองกลบั มา “คณุ คดิ มากไปแลว้ ฉันไมม่ กี ะจติ กะใจแบบนัน้ หรอก” ไมม่ เี หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ตรงึ เธอดว้ ยแววตาทค่ี มกรบิ น้ําเสยี งขม่ ขู่ เล็กนอ้ ย เสน่ิ เฉยี วเมม้ รมิ ฝี ปาก จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาทไี่ ม่ กะพรบิ

“คณุ ก็รวู ้ า่ ฉันถกู วางยา ฉันก็เลยสะลมึ สะลอื ดงั นัน้ ถงึ ทําเรอื่ ง เหลา่ นัน้ สงิ่ เหลา่ นัน้ คณุ ก็จะนับรวมดว้ ยเหรอ?” “ออ้ ?” ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ รมิ ยกโคง้ ขน้ึ อยา่ งชวั่ รา้ ย ทนั ใด นัน้ เขาไดย้ นื่ มอื ไปดงึ เสนิ่ เฉยี วเขา้ มาในออ้ มอก มอื อกี ขา้ งจับ อยทู่ ที่ า้ ยทอยของเธอ ระยะหา่ งระหวา่ งเขาทัง้ สองจๆู่ ก็ใกลก้ นั มาก “สะลมึ สะลอื ? คณุ ทําไมถงึ ยงั ปฏเิ สธเยห่ ลน่ิ หานไดอ้ ธบิ ายให ้ ผมฟังหน่อย? ยัยผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง ยงั ไมย่ อมรับเหรอวา่ คณุ ชอบผม?” ในขณะนเ้ี หมอื นมสี ายฟ้าฟากทต่ี วั ของเสน่ิ เฉยี ว เธอมองดเู ยโ่ ม่ เซนิ ทอี่ ยใู่ กลแ้ คเ่ ออื้ ม หวั ใจเตน้ เร็วขนึ้ ทนั ที เขามคี ว้ิ ทคี่ มเขม้ และจมกู ทโ่ี ดง่ ยังมรี มิ ฝี ปากทบ่ี างเหมอื นมดี เขาทงั้ สองใกลก้ นั มาก ลมหายใจไดร้ วมเป็ นหนงึ่ เดยี ว เสนิ่ เฉียวยงั เห็นความรสู ้ กึ ลกึ ๆ ในดวงตาสดี ําของเขา ทน่ี ่าแปลกคอื เสน่ิ เฉียวเหมอื นโดนมนตส์ ะกด มองไปทเี่ ขา อยา่ งเหมอ่ ลอยและถาม “แลว้ คณุ ละ่ ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ องึ้ ไปทนั ที เสนิ่ เฉียวมองเขา: “คณุ ชอบฉันมยั้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ชะงัก แลว้ หรต่ี าลง เสนิ่ เฉยี วหายใจเขา้ เฮอื กใหญ่ แลว้ จอ้ งมองเขาทอ่ี ยใู่ กลเ้ ออ้ื ม อยา่ งไมข่ ยับ: “เยโ่ มเ่ ซนิ ความรักของฉันจะไมม่ ที างมอบใหก้ บั คนทไ่ี มไ่ ดร้ ักฉัน หรอื คนทเี่ กลยี ดฉัน คณุ ไมช่ อบฉัน แลว้ ทําไม ฉันตอ้ งชอบคณุ ?” “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเยาะเยย้ : “ทแี่ ทน้ ค่ี อื เหตผุ ลทค่ี ณุ ไม่ ยอมรับความจรงิ ? ยยั ผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง ทงั้ ๆทค่ี ณุ หวนั่ ไหวแลว้ ขณะทคี่ ณุ ปฏเิ สธเยห่ ลน่ิ หานแลว้ เดนิ มาทางผม คณุ กร็ แู ้ ลว้ วา่ ใจคณุ ตอ้ งการอะไร ไมใ่ ชเ่ หรอ?” “ใช่ ฉันรวู ้ า่ ตวั เองตอ้ งการอะไร แตฉ่ ันกร็ วู ้ า่ ฉันตอ้ งการพสิ จู น์ อะไร? ฉันเคยมอี ะไรกบั คณุ แลว้ ดงั นัน้ จะมอี กี ครัง้ ก็ไมเ่ ห็นจะ เป็ นไร ตอนนคี้ ณุ ฟังเขา้ ใจหรอื ยงั ?” เสน่ิ เฉียวรดู ้ วี า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ที างชอบเธอ แคเ่ รอ่ื งลกู ในทอ้ งของเธอ เขาก็ไมม่ วี ันยอมรับเธอได ้

ดงั นัน้ ……..เธอจะ ไมส่ ามารถแสดงออกวา่ ตวั เองมใี จใหก้ บั เย่ โมเ่ ซนิ ไดแ้ มแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เพอื่ หลกี เลย่ี ง…….การเยาะเยย้ และ ความปากรา้ ยของเขาทไี่ มร่ จู ้ ะจบสน้ิ แน่นอนมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยหู่ ลังคอของเธอไดเ้ พม่ิ แรงบบี ขน้ึ มาทนั ที ใกลก้ นั แคน่ ้ี เสน่ิ เฉยี วรับรไู ้ ดถ้ งึ ไฟโกรธในตวั เขา “ยัยผหู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง ยว่ั โมโหผมแลว้ สนุกมากมัย้ ?” เสน่ิ เฉยี วเมม้ ปาก พดู อยา่ งจรงิ จัง: “ฉันก็แคพ่ ดู ความจรงิ เทา่ นัน้ ” แผน่ อกเยโ่ มเ่ ซนิ กระพอื ขน้ึ ลง สายตาทค่ี มกรบิ จอ้ งเขม็งเธอ จๆู่ ก็ยม้ิ อยา่ งเย็นเยอื ก: “ดี ขอใหค้ ณุ รักษาทัศนคตแิ บบนี้ จนกวา่ จะออกจากบา้ นตระกลู เย่ กอ่ นทค่ี ณุ จะออกไปจากบา้ น ตระกลู เย่ หากใหผ้ มรเู ้ ขา้ วา่ คณุ ไปมาหาสกู่ บั ผชู ้ ายคนไหนหรอื มพี ฤตกิ รรมทไ่ี มเ่ หมาะสมละ่ ก็ ผมจะทําใหค้ ณุ รอ้ งไหจ้ นตอ้ ง ขอรอ้ งผม” “คณุ วางใจได ้ ฉันไมม่ ที างทําใหต้ ระกลู เยต่ อ้ งขายหนา้ แน่นอน หากคณุ เห็นวา่ ฉันอยทู่ นี่ แี่ ลว้ รกหรู กตาคณุ งัน้ เรา……สามารถ เลอ่ื นเวลา………”

“พอแลว้ ออกไปไดแ้ ลว้ ” เสน่ิ เฉยี วยังไมท่ ันพดู จับกถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขดั จังหวะอยา่ งหยาบ คาย เสนิ่ เฉียวอง้ึ ไปชว่ั ขณะ จากนัน้ เมม้ ปากแลว้ พยักหนา้ :“ได ้ ฉัน ไปนอนหอ้ งขา้ งๆ” จากนัน้ เธอกห็ นั หลังเดนิ ออกไปขา้ งนอก ขณะทหี่ นั หลังเด็ด เดยี่ วมาก ไมม่ คี วามลงั เลเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ มองตามแผน่ หลงั บางๆของเธอ รอยยมิ้ เย็นชาคอ่ ยๆ ปรากฏขน้ึ บนรมิ ฝี ปาก ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทใี่ จแข็งเหลอื เกนิ พดู วา่ ไปกไ็ ปเลย ลมื บญุ คณุ คน ลมื ไปหมดแลว้ วา่ เมอื่ กใ้ี ครเป็ นคนชว่ ยเธอ สมควรตาย! เสนิ่ เฉยี วไปถงึ อกี หอ้ งหนงึ่ ไมค่ ดิ วา่ ตรงนย้ี ังมเี สอ้ื ผา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ ทถ่ี กู ทงิ้ ไวต้ รงนี้ เธอเหมอ่ ไปสกั พัก แลว้ กข็ นึ้ ไปนอนบน เตยี ง

* ในงานเลยี้ งครบปีหานเสโ่ ยวรอตงั้ นานก็ไมเ่ ห็นสายตาของเย่ โมเ่ ซนิ มองอกี ครัง้ เยห่ ลนิ่ หานก็ไดห้ ายไปจากงานเลย้ี งแลว้ เดมิ ทถี ว้ ยรางวลั ทภี่ าคภมู ใิ จสําหรับเธอตอนนก้ี ลบั ไมม่ ี ความหมายแลว้ เธอจงึ ไดเ้ ลกิ สนทนากบั คนทพี่ ยายามมาตสี นทิ และยกยอเธอ แลว้ ไปเปลยี่ นชดุ โดยตรง กลับไดย้ นิ คนทอี่ ยใู่ นหอ้ งเปลย่ี นชดุ กําลังนนิ ทาคนอน่ื อยู่ “กาว…กาวหยนุ ถา้ หากเป็ นภรรยาของคณุ ชายเย่ งัน้ ครัง้ นพี้ วก เราคงตอ้ งตายแน่เลย?” “เธอกลัวอะไร กาวหยนุ ทโี่ มโห เห็นไดช้ ดั วา่ ในใจยังมคี วาม โกรธอยู่ เมอ่ื กฉี้ ันแคต่ กใจ แตว่ า่ มาคดิ อยา่ งละเอยี ดแลว้ สายตาทคี่ ณุ ชายเยม่ องเธอ ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นภรรยา ก็ไมใ่ ช่ ภรรยาทเี่ ขารัก ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาจะลดตําแหน่งใหภ้ รรยาตวั เอง มาอยแู่ ผนกเดยี วกบั พวกเราเหรอ?”

“ถงึ แมว้ า่ …….คณุ ชายเยจ่ ะไมด่ กี บั เธอ แตว่ า่ รองประธานเยล่ ะ่ ? ยงั ไงฉันก็น่ากงั วลนะ พรงุ่ นพี้ วกเราจะถกู ไลอ่ อกมัย้ ? ครัง้ นที้ ี่ ชว่ ยพเี่ ฉียงเวย พวกเราถอื วา่ ซวยมากๆเลย” หานเสโ่ ยวยง่ิ ฟังยงิ่ รสู ้ กึ วา่ ผดิ ปกติ เดนิ ออ้ มไปยงั ทางตน้ เสยี ง โดยตรง เตะประตอู อกอยา่ งหยง่ิ ผยอง “พวกแกคยุ อะไรกนั อย?ู่ ” กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลคี่ นื นต้ี า่ งไดร้ ับความหวาดกลัวกนั มาแลว้ ตอนนกี้ ารปรากฏตวั กะทนั หนั ของหานเสโ่ ยว ทําใหพ้ วกเธอ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก “คณุ คณุ คณุ คณุ จะทําอะไรน่ะ?” ชยุ หมน่ิ ลต่ี กใจจนตอ้ งหลบ ไปอยทู่ ด่ี า้ นหลังของกาวหยนุ : “คณุ เป็ นเพอ่ื นผหู ้ ญงิ คนนัน้ ใช่ ไหม? ฉันจะบอกคณุ …..ไมใ่ ชพ่ วกเราทจี่ ะทํารา้ ยเธอ และพวก เรากท็ ําไมส่ ําเร็จ เธอไดถ้ กู ชว่ ยไปแลว้ ” “ทํารา้ ยคน? เมอื่ กพ้ี วกแกบอกวา่ จะทํารา้ ยใครนะ? เพอื่ นของ ฉัน?” หานเสโ่ ยว่ กเ็ ขา้ ในทนั ที ทพ่ี วกเธอพดู ถงึ น่าจะเป็ นเสนิ่ เฉียว ถงึ วา่ ละ่ จๆู่ ถงึ ไมเ่ ห็นเสนิ่ เฉียว เธอกา้ วไปขา้ งๆและถาม อยา่ งดเุ ดอื ด: “พวกแกทําอะไรเธอ?”

กาวหยนุ หรตี่ าลง พดู อยา่ งเย็นชา: “ถงึ แมค้ ณุ จะเป็ นคณุ หนู ใหญต่ ระกลู หานพวกเรากไ็ มก่ ลวั หรอก ตระกลู หานถงึ แมจ้ ะมี บรษิ ัททยี่ ง่ิ ใหญ่ กค็ งไมส่ ามารถยนื่ มอื มายงุ่ เรอ่ื งของตระกลู เยม่ งั้ พวกเราไดถ้ กู คนไหวว้ างใหว้ างยาผหู ้ ญงิ คนนัน้ เพอ่ื เอา เธอสง่ มอบใหก้ บั หวั หนา้ แผนกของพวกเรา แตว่ า่ รอง ประธานเยไ่ ดป้ รากฏตวั มาชว่ ยเธอไปแลว้ จากนัน้ คณุ ชายเยก่ ็ ไดป้ รากฏตวั อกี คน เรอ่ื งราวทัง้ หมดก็เป็ นแบบนี้ คณุ ก็ไดร้ เู ้ รอ่ื ง ทอ่ี ยากรแู ้ ลว้ ปลอ่ ยพวกเราไปไดห้ รอื ยงั ?” พดู จบ กาวหยนุ ไดด้ งึ ชยุ หมน่ิ ลอ่ี อกมาโดยตรง กําลงั จะกา้ ว เทา้ ออกไปขา้ งนอก “หยดุ กอ่ น!” หานเสโ่ ยวใชเ้ สยี งทเ่ี ย็นเยอื กหยดุ เขาทัง้ สองไว ้ กาวหยนุ ขมวดควิ้ : “คณุ ยังจะทําอะไรอกี ? คณุ คงไมค่ ดิ วา่ จะทํา อะไรเราสองคนไดจ้ รงิ ๆมัง้ ?” หานเสโ่ ยวยม้ิ อยา่ งเย็นชา เมอ่ื กพ้ี วกแกพดู วา่ ……….คณุ ชายเย่ เป็ นคนพาเธอไป?” “ใชไ่ ง ทําไมเหรอ?”

ความดรุ า้ ยปรากฏขน้ึ ในดวงตาของหานเสโ่ ยว หลังจากทเ่ี ธอ ไดร้ ับถว้ ยรางวัลรอไปตงั้ นานกไ็ มเ่ ห็นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอ ยังนกึ วา่ เขาไปไหนเสยี อกี ทแี่ ทก้ ็มาชว่ ยเสน่ิ เฉียวนเี่ อง ไมไ่ ด!้ ทา่ ทางทตี่ นื่ ตระหนกของเขา เห็นไดช้ ดั วา่ มตี อ่ ใจเสน่ิ เฉียว เพยี งแตต่ อนนเี้ ขาทัง้ สองยังไมม่ ใี ครยอมรับมนั หากปลอ่ ยใหม้ ันพัฒนาตอ่ ไป งัน้ อนาคตเสน่ิ เฉียวจะไปจากเย่ โมเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ? หากเสนิ่ เฉียวไมไ่ ปจากเยโ่ มเ่ ซนิ เธอหานเสโ่ ยวจะมโี อกาสได ้ อยา่ งไรกนั ? คดิ ถงึ ตรงน้ี หานเสโ่ ยวอารมณ์รา้ ยขนึ้ มาทันที ยนื่ มอื ไป กระชากผมทย่ี าวของกาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ลี่ ใชแ้ รงไปโขกกบั ฝาผนัง “อา๊ !” ทัง้ สองคนตกใจจนรอ้ งเสยี งหลง ทา่ ทางของหานเส่ โยวตอนนนี้ ่ากลัวเหมอื นตวั อสรุ กายทก่ี นิ คน

“ฉันใหพ้ วกแกทําสง่ิ เหลา่ น้ี พวกแกกร็ อผลกรรมทจ่ี ะตามมาละ กนั !” ตอนที่ 192 ดาวลอ้ มเดอื น หานเสโ่ ยวกลับถงึ บา้ นตระกลู หานดว้ ยอารมณท์ โ่ี กรธ เขา้ ไปใน บา้ นก็บงั เอญิ เจอกบั ซจู วิ่ ซจู วิ่ ทกี่ ําลังเดนิ ออกมาจากในบา้ น ซู จว่ิ เป็ นเลขาของหานชงิ หานเสโ่ ยวถงึ แมอ้ ารมณจ์ ะไมด่ ยี ังไง แตก่ ็เกรงใจเธอเล็กนอ้ ย “เลขาซู ดกึ แลว้ ยังมงี านอกี เหรอ?” ซจู ว่ิ ยม้ิ ใหเ้ ธอเล็กนอ้ ย แลว้ อธบิ าย: “ใชค่ ะ่ ฉันมาหาประธาน หานเพอื่ แกป้ ัญหาเรอื่ งบางอยา่ ง เวลาไมเ่ ชา้ แลว้ ฉันไปกอ่ น นะ” หานเสโ่ ยวพดู อยา่ งออ่ นโยน: “ฉันใหค้ นขบั รถตระกลู หานไป สง่ เลขาซดู กี วา่ ดกึ ขนาดนแี้ ลว้ มนั อนั ตราย” “ไมต่ อ้ งคะ่ ฉันขบั รถไมก่ ส่ี บิ นาทกี ็ถงึ บา้ นแลว้ คณุ เสโ่ ยว ฉัน ไปกอ่ นนะคะ”

หลงั จากรํา่ ลาหานเสโ่ ยว่ แลว้ ซจู ว่ิ ก็ออกจากตระกลู หาน โดยตรง รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวก็หายไปดว้ ย นัยนต์ าโหดรา้ ย เล็กนอ้ ย เธอกา้ วเทา้ ขนึ้ บนั ได เดนิ ไปเคาะประตทู หี่ อ้ งของหาน ชงิ “พคี่ ะ พนี่ อนหรอื ยังคะ?” ขา้ งเงยี บไปสกั พัก กไ็ ดย้ นิ เสยี งของหานชงิ : “ยังเลย” “พคี่ ะ งัน้ ฉันเขา้ ไปไดไ้ หมคะ?” “เขา้ มาส”ิ ในทส่ี ดุ หานเสโ่ ยวถงึ ยมิ้ ออกมาได ้ หลังจากเปิดประตเู ขา้ ไป “พใ่ี หญ่ คนื นฉ้ี ันไปรว่ มงานครบรอบปีของตระกลู เยม่ า นเ่ี ป็ นชดุ ราตรที ฉี่ ันซอื้ มาเมอ่ื วาน สวยมัย้ คะ?” หานเสโ่ ยวรวบรวมความกลา้ แลว้ ถงึ ไดถ้ ามหานชงิ เธอรสู ้ กึ วา่ ยังไงตวั เองกต็ อ้ งสรา้ งสมั พันธท์ ดี่ กี บั หานชงิ ไว ้ เพราะวา่ ………ตวั เองยงั ตอ้ งเพง่ิ พาหานชงิ อกี

หานชงิ ทน่ี ั่งอยดู่ า้ นหนา้ ดา้ นหนา้ ทวี่ างไวด้ ว้ ยเอกสารและมอื ถอื สายตาเขาไมข่ ยบั แมแ้ ตน่ อ้ ย และไมไ่ ดต้ อบสนองเธอดว้ ย รอยยมิ้ ทแี่ สนหวานบนใบหนา้ ไดเ้ ปลย่ี นไปชวั่ ขณะ จากนัน้ คอ่ ยๆเดนิ ไปยงั เขา “พใ่ี หญ่ ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ ยังทํางานอกี เหรอคะ?” หานชงิ แคข่ ยับรมิ ฝี ปาก “อมื ” เห็นไดช้ ดั วา่ ไมอ่ ยากสนใจเธอ หานเสโ่ ยวยนื อยโู่ ดยไมข่ ยบั กดั รมิ ฝี ปากลา่ งตวั เองอยา่ งอดึ อดั พใ่ี หญ่ มกั จะทําทา่ ทางเย็นชากบั เธอ หลายปีมาแลว้ ยงั ไม่ เปลยี่ นแปลงไปสกั นดิ หานเสโ่ ยวกม้ หนา้ มองนวิ้ เทา้ ตวั เอง หวั ใจคอ่ ยๆจมดง่ิ ลงไป ทันใดนัน้ หานชงิ ก็รับรไู ้ ดว้ า่ ตงั้ แตเ่ ธอเขา้ มาในหอ้ งนัน้ ขา้ งในก็ เงยี บสงบเกนิ ไป เงยหนา้ มองหานเสโ่ ยวแวบหนงึ่ เห็นเธอทก่ี ม้ หนา้ มองเทา้ ตวั เองดว้ ยอาการทเี่ หมอ่ จๆู่ กร็ สู ้ กึ วา่ ตวั เองเย็นชา กบั เธอมากเกนิ ไป

คดิ ไดอ้ ยา่ งนแี้ ลว้ หานชงิ มองชดุ ทอี่ ยบู่ นรา่ งเธอแลว้ ถอน สายตากลับมา จากนัน้ กพ็ ดู ดว้ ยเสยี งทตี่ ํา่ : “กไ็ มเ่ ลว” ไดย้ นิ ดงั น้ี หานเสโ่ ยวเงยหนา้ ขนึ้ ทนั ที มองหานชงิ อยา่ ง ประหลาดใจ: “พใี่ หญ?่ ” “กระโปรง” หานชงิ พดู แคค่ ําเดยี ว จากนัน้ ก็กม้ หนา้ ลงดงั เดมิ หานเสโ่ ยวนง่ิ ไปสกั พักถงึ เขา้ ใจ นัยนต์ าเต็มไปดว้ ยความสขุ : “พใี่ หญร่ สู ้ กึ วา่ มนั สวยจรงิ ๆใชม่ ัย้ คะ? ขอบคณุ พใ่ี หญค่ ะ่ พดู จบกเ็ ดนิ ไปยงั เกา้ อด้ี า้ นหนา้ แลว้ น่ังลงโดยตรง แลว้ พบวา่ มี กลอ่ งทส่ี วยงามใบหนงึ่ วางอยู่ หานเสโ่ ยวอทุ าน: “กลอ่ งใบน้ี สวยจังเลย ขา้ งในคอื อะไรคะ?” เธอเพงิ่ จะยนื่ มอื ไปแตะ กลับโดนหานชงิ เอ็ด “หา้ มแตะ!” น้ําเสยี งของเขาเย็นเยอื ก ราวกบั สง่ มาจากใตผ้ นื น้ํา เย็นจนหาน เสโ่ ยวรบี เอามอื กลบั มาไวท้ เ่ี ดมิ ออกไป หานชงิ ดเู หมอื นจะหนาวสนั่ อยา่ งกะทันหนั พดู อยา่ งไม่ สบอารมณ์

หานเสโ่ ยวเงยหนา้ สบตาทเ่ี ย็นเยอื กของเขา สหี นา้ ของหานชงิ จรงิ จังมาก ดแู ลว้ ดมุ าก ทน่ี ่าแปลกก็คอื หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ นอ้ ยใจมาก เธอนอ้ ยใจจนรบี ดงึ มอื กลับมา หลงั จากนัน้ ลกุ ขนึ้ พดู อยา่ งเบาๆ: “ฉัน ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ ” แลว้ หนั หลงั เดนิ ออกไปจากหอ้ งนอน สหี นา้ หานชงิ ยังคงเหมอื นเดมิ ไมเ่ ปลย่ี น เขายกมอื ขน้ึ นวิ้ มอื ไป หยดุ อยบู่ นกลอ่ งทสี่ วยงามใบน้ี นค่ี อื ชดุ ราตรที เ่ี ขาใหซ้ จู ว่ิ สง่ ไปใหเ้ สนิ่ เฉียว แตว่ า่ ซจู วิ่ โทรหา เสน่ิ เฉยี วไมต่ ดิ อกี ทัง้ เธอกม็ ชี ดุ ของตวั เองแลว้ ดงั นัน้ จงึ ไดน้ ํา กลอ่ งนก้ี ลบั มา แตว่ า่ ชดุ ราตรตี วั นไี้ มใ่ ชช่ ดุ ธรรมดา หานชงิ ถงึ ใสใ่ จเป็ นพเิ ศษ สดุ ทา้ ยยงั ไงก็ตอ้ งมอบใหเ้ สนิ่ เฉียวอยดู่ ี แลว้ จะใหค้ นอนื่ จะ สมั ผัสไดอ้ ยา่ งไร? คดิ ไดด้ งั นี้ หานชงิ หยบิ มอื ถอื ขน้ึ มาสง่ ขอ้ ความผา่ นทางวแี ชท ใหก้ บั เสน่ิ เฉียว

หานเสโ่ ยวทรี่ อ้ งไหว้ ง่ิ ออกมาจากหอ้ งนอนแลว้ นัน้ กลับไปยัง หอ้ งนอนของตวั เอง ไมม่ กี ะจติ กะใจทําอะไรเลย เธอไมเ่ คยคดิ อยากใหห้ านชงิ มาหาเธอเลย แตว่ า่ หานชงิ ทไ่ี ม่ สนใจนอ้ งสาวอยา่ งเธอมันทําใหเ้ ธอเสยี ใจมาก แตส่ งิ่ ที่ มากกวา่ นัน้ ก็คอื ความสยอง ยังไงซกั ฐานะของเธอก็ถกู ขโมยมา ตงั้ แตว่ นั นัน้ เป็ นตน้ มาทเ่ี ธอ มาเป็ นคณุ หนูใหญต่ ระกลู หานเสวยสขุ เหมอื นกบั ดาวลอ้ มเดอื น ทม่ี ี เกยี รตแิ ละฝันรา้ ยกไ็ ดเ้ รม่ิ ตน้ พรอ้ มๆกนั เธอชอบถกู ถอื ไวใ้ นบนมอื แบบนี้ เธอดา่ คนอนื่ มคี วามรสู ้ กึ สขุ ที่ คนอน่ื ไมก่ ลา้ โกรธไมก่ ลา้ เถยี ง แตใ่ นเวลาเดยี วกนั ก็กลวั วา่ ฐานะเธอจะถกู เปิดเผย หานชงิ ทเ่ี ป็ นคนเย็นชาอยา่ งนี้ หากฐานะของเธอถกู เปิดเผย ตอ่ ไปเธอ………คงจะตอ้ งลําบากอยา่ งแน่นอน ตงั้ แตเ่ ธอเขา้ มาบา้ นตระกลู หานจนถงึ ตอนนี้ ทกุ การแสดงออก ของหานชงิ ดกู ็รวู ้ า่ ยังไมย่ อมรับเธอทัง้ หมด คดิ ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวปิดประตู เปลยี่ นเป็ นสหี นา้ ทดี่ รุ า้ ยขน้ึ มา

ตงิ — เสน่ิ เฉยี วทเ่ี พงิ่ เขา้ นอน ไดย้ นิ เสยี งมอื ถอื ดงั ขน้ึ หนง่ึ ครัง้ เธอ ขยับหนังตา ไมค่ อ่ ยมแี รง แลว้ นอนหลับตอ่ ไป กระท่งั เชา้ วันทสี่ องตน่ื ขน้ึ มานัน้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ แขนขาของ ตวั เองไมม่ เี รยี่ วแรง น่าจะเป็ นผลขา้ งเคยี งมาจากยา เธอนวดควิ้ ของตวั เองสองสามที ดงึ ผา้ หม่ ออกแลว้ ลงจากเตยี ง “คณุ นายนอ้ ยสองตนื่ แลว้ เหรอคะ” เสยี งผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ดังขนึ้ มากะทันหนั ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวสะดงุ ้ ตกใจ เสน่ิ เฉยี วตงั้ ใจมอง ถงึ ไดร้ วู ้ า่ เป็ นสาวใชท้ เ่ี คยเจอทว่ี ลิ ลา่ เหมอื นจะชอื่ เสยี่ วหยอู่ ะไรสกั อยา่ ง? “ทําไมเธอถงึ มาอยนู่ ไ่ี ด?้ ” เสย่ี วหยมู่ องเธออยา่ งถอ่ มตวั : “คณุ ชายเยใ่ หฉ้ ันมารอคณุ นาย นอ้ ยสองตรงนค้ี ะ่ ตรงนัน้ มเี สอ้ื ผา้ ทไ่ี วเ้ ปลยี่ นหลงั จากอาบนํ้า ฉันไปเตรยี มอาหารเชา้ แลว้ นะคะ” เสน่ิ เฉียวมองไปยงั ทเ่ี ธอชี้ พบกวา่ ตรงนัน้ มเี สอ้ื ผา้ วางไวห้ ลาย ชดุ เป็ นชดุ ใหมท่ งั้ หมด

“อนั นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนซอ้ื เหรอ?” เธอถามโดยไมร่ ตู ้ วั เสย่ี วหยอู่ ง้ึ ไปชวั่ ขณะ จากนัน้ ก็สา่ ยหวั “คณุ นายนอ้ ยสอง ฉันกไ็ มท่ ราบคะ่ มนั กค็ อื ทค่ี ณุ ชายเยส่ งั่ มา น่ันแหละคะ่ คงจะใชค่ ณุ เยซ่ อื้ ดว้ ยตวั เองมัง้ คะ คณุ นายนอ้ ย สองนชี่ า่ งมคี วามสขุ เสยี จรงิ ” ความสขุ ? เสนิ่ เฉียวหัวเราะขมขนื่ ในใจสกั พัก สองตวั อกั ษรนไี้ มม่ คี วาม เกยี่ วขอ้ งอะไรกบั เธอเลย? เสยี่ วหยไู่ ปเตรยี มอาหารเชา้ แลว้ เสน่ิ เฉยี วน่ังเหมอ่ ไปสกั ครู่ แลว้ กไ็ ปอาบนํ้าฟันเปลย่ี นชดุ เธอเลอื กชดุ ทเี่ รยี บทสี่ ดุ แลว้ ก็ ไปหยบิ มอื ถอื มองไปถงึ รวู ้ า่ วแี ชทมขี อ้ ความทย่ี ังไมไ่ ดอ้ า่ นหลายขอ้ ความ ยงั มหี ลายสายทไ่ี มไ่ ดร้ ับ สว่ นใหญเ่ ป็ นเสยี่ วเหยยี นทส่ี ง่ มา เรมิ่ แรกเป็ นขอ้ ความที่ ประมาณวา่ หว่ งใยเธอ หลังๆก็ถามประมาณวา่ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ

ใชช้ วี ติ เป็ นยงั ไงมั่ง อา่ นจนประโยคสดุ ทา้ ยกถ็ อยออก แลว้ ก็ เห็นขอ้ ความทหี่ านชงิ สง่ มา เธอกดเขา้ ไปดู หานชงิ สง่ เป็ นขอ้ ความเสยี ง “ชดุ ราตรนี ผ้ี มจะใหเ้ ลขาซหู าเวลาไปสง่ ใหค้ ณุ หรอื วา่ คณุ มี เวลาเมอื่ ไหร?่ ” เสน่ิ เฉยี วหมดคําพดู งานกไ็ ดผ้ า่ นไปแลว้ เธอจะเอาชดุ ราตรมี า ทําอะไรอกี ? แตแ่ ลว้ เธอกต็ อบขอ้ ความกลับ ขอบคณุ ความหวังดขี องประธานหาน แตว่ า่ งานไดผ้ า่ นไปแลว้ ฉันไมม่ คี วามจําเป็ นตอ้ งใชช้ ดุ ราตรี ก็ไมก่ ลา้ รบกวนประธาน หานดว้ ยคะ่ เขาไมไ่ ดค้ าดวา่ ใหห้ านชงิ ตอบกลับ เพยี งแตพ่ ดู ใหม้ นั ชดั เจน เทา่ นัน้ เอง เพราะครัง้ กอ่ นเธอไดเ้ คยบอกหานชงิ ไปแลว้ วา่ ไมต่ อ้ งให ้ แต่ เขากย็ ังใหซ้ จู วิ่ สง่ มาอกี

ตงิ —— ใครจะรวู ้ า่ ขอ้ ความทเ่ี พงิ่ ถกู สง่ ออกไป กไ็ ดถ้ กู ตอบกลบั มาทันที ตอนที่ 193 ใหผ้ มปกป้ องคณุ “ไดส้ ง่ั ทําไปแลว้ คณุ ไมเ่ อาแลว้ จะเอาไปใหใ้ คร? รับไวด้ ว้ ย” หลังฟังขอ้ ความเสยี งจบ เสนิ่ เฉียวองึ้ ไปทงั้ ตวั คําพดู ของ ประธานหานหมายความวา่ ไง……..กระโปรงตวั นัน้ ตดั ตามไซส์ ของเธองัน้ เหรอ? หากเธอไมร่ ับไว ้ ก็ใหค้ นอน่ื ไมไ่ ด?้ กลวั วา่ ตวั เองจะเขา้ ใจผดิ เสนิ่ เฉยี วก็ไดถ้ ามฝ่ ายตรงขา้ มไปวา่ ทําไมถงึ เรอื่ งรขู ้ นาดสดั สว่ นของเธอ ถามจบแลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ อายเล็กนอ้ ย กเ็ ลยจะพมิ พข์ อ้ ความ แตย่ ังไมท่ ันสง่ ออกหานชงิ ก็ตอบกลับมาแลว้ “เรอ่ื งขนาดหากผมอยากรกู ้ ็มวี ธิ ี หากคณุ ไมม่ เี วลาผมจะใหซ้ จู ว่ิ เอาไปให”้ ใหซ้ จู วิ่ เอามา? งัน้ กจ็ ะกลายเป็ นจดุ สนใจละส?ิ เสนิ่ เฉียวเรม่ิ ตอบกลับ: “อยา่ คะ่ พรงุ่ นฉี้ ันไปเอากบั ซจู วิ่ ทบี่ รษิ ัทคณุ ละกนั ”

หลงั จากทัง้ สองตกลงตามทตี่ อ้ งการแลว้ หานชงิ ก็ไมไ่ ดต้ อบ ขอ้ ความเธออกี เลย เสน่ิ เฉียวหายใจเขา้ เฮอื กใหญ่ จากนัน้ วางมอื ถอื ลงไป หลังจากทลี่ กุ ขนึ้ ออกไป สาวใชเ้ สยี่ วหยไู่ ดท้ ําอาหารเชา้ เสร็จ แลว้ “คณุ นายนอ้ ยสอง ไมร่ วู ้ า่ คณุ ชอบทานอะไร จงึ ไดท้ ําตงั้ หลาย อยา่ ง คณุ ดกู อ่ นวา่ ชอบหรอื ไม…่ ………” เสนิ่ เฉยี วนอกจากของหวานเลย่ี นแลว้ อยา่ งอน่ื ไมไ่ ดเ้ รอื่ งมาก เทา่ ไหร่ มองแลว้ ยมิ้ ไปทางเธอ: “ชอบจา้ ลําบากเธอแลว้ นะ” “ไมล่ ําบากหรอกคะ่ คณุ นายนอ้ ยสองชอบกด็ แี ลว้ คะ่ ” เสน่ิ เฉยี วน่ังลงทานขา้ ว คดิ ไปครหู่ นง่ึ : “พวกเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป หมดแลว้ เหรอ?” เสย่ี วหยพู่ ยักหนา้ รับ: “อมื คณุ ชายเยแ่ ละผชู ้ ว่ ยเซยี วออกไปแต่ เชา้ แลว้ คะ่ ” เสน่ิ เฉียวคดิ ในใจ พวกเขาน่าจะไปบรษิ ัท ทานเสร็จแลว้ ก็จะ ออกไป

หลังจากทเี่ ธอเตรยี มตวั เรยี บรอ้ ยไปถงึ บรษิ ัท ไมค่ ดิ วา่ ในแผนก จะวนุ่ วายขนาดนี้ สวเ่ี ลย่ี วโดนบรษิ ัทไลอ่ อกโดยตรง ถงึ แมท้ กุ คนจะไมร่ วู ้ า่ เป็ น เพราะอะไร แตก่ ็ยังคงสนทนากนั อยา่ งไมห่ ยดุ “เรอื่ งมนั ยังไงกนั แน่? เขาเป็ นหวั หนา้ ของบรษิ ัทมาหลายปีแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมอ่ ยดู่ ๆี ถงึ โดนไลอ่ อกละ?” “เชอ้ น่าจะลว่ งเกนิ ใครหรอื เปลา่ หรอื วา่ อาจจะทําอะไรผดิ ไป จากทฉ่ี ันมองนะ ก็คอื นสิ ยั บา้ กามไมเ่ ปลย่ี น น่าจะไปแตะตอ้ ง คนทไ่ี มส่ มควรจะแตะ ครัง้ นี้ …… ในทสี่ ดุ เรอื กล็ ม่ ในรางนํ้า” “ถา้ ใหฉ้ ันพดู นะ สมนํ้าหนา้ วะ ใครใหเ้ ขาบา้ กามขนาดนัน้ ทัง้ ๆ ทเี่ ป็ นไอแ้ กท่ แ่ี ตง่ งานแลว้ หนา้ ไมอ่ ายจรงิ ๆ” “ก็ควรสมน้ําหนา้ อยู่ แตว่ า่ ก็………..น่าสงั เวชอยนู่ ะ ทบี่ า้ นยงั มี ลกู มเี มยี ถกู ไลอ่ อกแบบน้ี ตอ่ ไปนจ้ี ะเอาอะไรเลยี้ งครอบครัว ละ?” “ผชู ้ ายทัง้ คนยังจะกงั วลเลยี้ งครอบครัวไมไ่ หวเหรอ? งัน้ กต็ อ้ ง เป็ นตวั ไรป้ ระโยชนอ์ ะไรดลี ะ?”

“แกไมเ่ ขา้ ใจหรอก! ถกู บรษิ ัทตระกลู เยไ่ ลอ่ อกมันหมายความ วา่ ไงแกรมู ้ ัย้ ? บรษิ ัทตระกลู เยอ่ ยใู่ นเมอื งเป่ ยถอื เป็ นบรษิ ัท อนั ดบั หนง่ึ เขาถกู บรษิ ัทอนั ดบั หนงึ่ ไลอ่ อก มปี ระวัตแิ บบนี้ บรษิ ัทไหนจะกลา้ รับเขาเขา้ ทํางานอกี ?” “อา๋ ? งัน้ …..ตอ่ ไปหางานก็ยากมากละ่ ส?ิ งัน้ ก็น่าสงั เวชอยนู่ ะ” คําพดู เหลา่ นไี้ ดเ้ ขา้ ไปในหขู องเสนิ่ เฉียวทัง้ หมด เธอพลางเดนิ ไปแลว้ ก็ฟังไป จนกระทั่งถงึ หนา้ โตะ๊ ทํางานตวั เองจงึ นั่งลง เพงิ่ นั่งลงไดไ้ มน่ าน แลว้ ก็ไดย้ นิ คนขา้ งๆถามเธอขนึ้ มา “เสย่ี วเสนิ่ เธอทําไมยังอยตู่ รงนลี้ ะ่ ?” “อา๋ ?” เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ คนเรยี กตวั เธอ ก็ไดห้ นั กลับไปโดย สญั ชาตญาณ คนคนนัน้ ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ ทกุ อยา่ งบนใบหนา้ จนจะ รวมเป็ นหนง่ึ เดยี วอยแู่ ลว้ “เธอไดเ้ ลอื่ นตําแหน่งแลว้ นะ” ไดย้ นิ ดงั น้ี เสนิ่ เฉยี วชะงัก “เลอ่ื นตําแหน่ง?”

เรอื่ งนเี้ กดิ ขนึ้ เมอื่ ไหร?่ เขาทําไม………..จงึ ไมร่ เู ้ รอื่ งอะไรเลย? “ใชจ่ า้ รองประธานเยแ่ ตง่ ตงั้ ใหเ้ ธอเป็ นเลขาของเขา เธอไมร่ ู ้ เรอ่ื งเหรอ?” เสนิ่ เฉยี ว: “……….มนั เรอื่ งอะไรกนั ?” รองประธานแตง่ ตงั้ เธอเป็ นเลขา? ไมใ่ ชเ่ ยห่ ลนิ่ หานหรอก เหรอ? อยดู่ ๆี เขาทําไมถงึ ตอ้ งมายงุ่ เรอื่ งงานเธอกะทันหนั แบบ น?้ี ทัง้ ๆทเี่ มอื่ คนื ……. คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก สหี นา้ ดแู ยม่ าก “อจิ ฉาเธอจังเลย กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ ชายเย่ ตอนนก้ี ็ไดไ้ ปเป็ นเลขาของประธานเย่ ทําไมวาสนาถงึ ดเี พยี ง น?ี้ ” “ตอนทเี่ ธอมาแผนกของเรา พวกเราไมม่ ใี ครรังแกเธอใชป่ ่ ะ? เธออยากไปรอ้ งเรยี นพวกเราตอ่ หนา้ รองประธานเลยนะ” เสนิ่ เฉยี วยง่ิ คดิ ยง่ิ รสู ้ กึ วา่ มนั แปลกๆ หากแมว้ า่ เยห่ ลนิ่ หานรสู ้ กึ ดี กบั เธอจรงิ แตเ่ มอื่ กอ่ นกไ็ มเ่ คยยงุ่ เรอื่ งงานของเธอนนี่ า ตอนนี้ ทําไม………ถงึ จัดเธอไปเป็ นเลขาอยขู่ า้ งกายเขา?

คดิ ไปคดิ มา เสนิ่ เฉยี วรบี ลกุ ขนึ้ เกบ็ ขา้ วของ ไปหาเยห่ ลนิ่ หาน โดยตรง ตอนทเ่ี ธอถงึ หนา้ หอ้ งทํางานเยห่ ลน่ิ หานนัน้ พอดเี จอกบั ผชู ้ ว่ ย เขาทเี่ ดนิ ออกมา เห็นเธอแลว้ ก็ยมิ้ ออกมา: “เป็ นเธอเหรอ เธอ มารายงานตวั แลว้ ใชม่ ยั้ ?” ใบหนา้ เสนิ่ เฉียวไรร้ อยยม้ิ สายตาก็จรงิ จังมาก ผชู ้ ว่ ยองึ้ ไป ทนั ที แลว้ พดู วา่ รองประธานเยก่ ําลงั คยุ โทรศพั ทอ์ ยู่ เธอรอ สกั คร?ู่ เสน่ิ เฉียวมกี ะจติ กะใจรอทไ่ี หนกนั ? เธอตอ้ งการคยุ กบั เยห่ ลิ่ นหานใหช้ ดั เจน ก็เลยเดนิ ไปขา้ งหนา้ โดยตรง ผชู ้ ว่ ยสหี นา้ เปลย่ี นทันที รบี ไป ขวางเธอไว ้ “ตอนนเี้ ธอยังเขา้ ไปไมไ่ ด ้ รองประธานเยเ่ ธอ………..” “แยจอื่ ใหเ้ ธอเขา้ มา”

ผชู ้ ว่ ยของเยห่ ลนิ่ หานแซแ่ ย ชอ่ื แยซงิ ซงิ ตงั้ แตเ่ ด็กก็มคี นเรยี ก เธอแยจอื่ มาตลอด ดงั นัน้ มาทํางานทน่ี ท่ี กุ คนก็เรยี กเธอวา่ แยจอื่ เรยี กจนชนิ แลว้ แยจอื่ องึ้ ไปชว่ั ขณะ จากนัน้ ก็พยกั หนา้ รับ: “งัน้ กไ็ ดค้ ะ่ เธอเขา้ ไปไดแ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉยี วเมม้ ปาก จากนัน้ กา้ วเทา้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งทํางาน เยห่ ลนิ่ หานนั่งอยหู่ นา้ โตะ๊ ทํางาน กําลังสนทนากบั ปลายสาย ไมก่ ปี่ ระโยค จากนัน้ กว็ างสาย หลังจากวางสาย เธอเงยหนา้ ขน้ึ ยม้ิ ใหก้ บั เสน่ิ เฉยี ว “เธอรแู ้ ลว้ ? ของเอามาหมดหรอื ยงั ? เดย๋ี วพใ่ี หแ้ ยจอื่ พาเธอไป ดหู อ้ งทํางานหรอื ……เธอจะทํางานทหี่ อ้ งเดยี วกบั พก่ี ็ได…้ .” “พใี่ หญ”่ จๆู่ เสนิ่ เฉียวก็ขดั จังหวะพดู ของเขา บนใบหนา้ รปู ไขท่ ส่ี วยงาม กลบั ไมม่ รี อยยมิ้ ใดๆ “พท่ี ําไมตอ้ งยา้ ยตําแหน่งของฉัน?”

“ยา้ ยตําแหน่งใหเ้ ธอ…….ไมด่ เี หรอ?” รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเย่ หลน่ิ หานจางไปเล็กนอ้ ย เสยี งก็เรยี บเฉย: “คนอยา่ งสวเี่ ลย่ี วเธอกไ็ ดเ้ ห็นแลว้ เพอ่ื หลกี เลยี่ งทจ่ี ะเกดิ เรอื่ งแบบนใี้ น ภายหลัง ดงั นัน้ พจ่ี งึ ตอ้ งยา้ ยเธอมาอยขู่ า้ งกายพ่ี ไมใ่ หเ้ ธอ ไดร้ ับอนั ตราย” “………”ในใจของเสน่ิ เฉยี วเตน้ ตบุ๊ ต๊บั มคี วามรสู ้ กึ ไมด่ คี อ่ ยๆ เกดิ ขนึ้ ในใจ เธอไมก่ ลา้ คดิ มากไปกวา่ น้ี กลวั วา่ ตวั เองจะคดิ มากเกนิ ไป เยห่ ลนิ่ หานเดนิ มาขา้ งหนา้ เขา้ ใกลเ้ ธอ “เฉียวเฉียว อยา่ งเรอ่ื ง เมอื่ คนื พไี่ มอ่ ยากใหม้ ันเกดิ ขน้ึ เป็ นครัง้ ทส่ี อง” ไดย้ นิ เขาเรยี กตวั เองวา่ เฉียวเฉียว เดมิ ทดี วงตาทไ่ี รค้ วามรสู ้ กึ ของเสน่ิ เฉียวปรากฏความประหลาดใจขนึ้ มา เธอเงยหนา้ มอง เขาอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื “พใี่ หญพ่ …่ี ……” “ทจ่ี รงิ ฐานะของเธอตัง้ แตท่ เี่ ธอเขา้ มาบา้ นตระกลู เยพ่ ก่ี ็รแู ้ ลว้ ” เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ เล็กนอ้ ย ยนื่ มอื ไปลบู หวั เธอเบาๆ: “ทพ่ี ไี่ มไ่ ด ้ เปิดเผยเป็ นเพราะเธอคอื ลกู สาวบา้ นตระกลู เสน่ิ และในวัน

แตง่ งาน หากเปิดเผยกจ็ ะทําใหข้ ายหนา้ ทงั้ สองตระกลู แต่ ตอนน…้ี ……พกี่ ลับรสู ้ กึ วา่ วันนัน้ พนี่ ่าจะเปิดเผยฐานะของเธอ อยา่ งนอ้ ยแบบน้ี เธอกไ็ มต่ อ้ งทนทกุ ขท์ รมานทบี่ า้ นตระกลู เย่ และไมต่ อ้ งทนฝื นเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ” คําพดู เหลา่ นม้ี คี วามหมายแฝงอยหู่ ลายอยา่ ง เสน่ิ เฉียวตกใจ จนถอยหลงั ไปสองกา้ ว ทนั ใดนัน้ เยห่ ลนิ่ หานก็ไดย้ น่ื มอื ไปโอบ ไหลเ่ ธอไว ้ “เฉยี วเฉยี ว พใี่ หญเ่ สยี ใจจรงิ ๆ เสยี ใจทว่ี ันนัน้ ไมไ่ ดเ้ ปิดเผย เรอื่ งของพวกเธอ แต…่ ….ตอนนกี้ ย็ ังไมส่ าย โมเ่ ซนิ เขาไมย่ อม ปกป้องเธอ งัน้ พใ่ี หญก่ ็จะปกป้องเธอเอง ดมี ัย้ ?” ตอนท่ี 194 ไปรบั เธอมา “พ่ี พใ่ี หญ…่ …..” เสน่ิ เฉียวถกู ทําใหต้ กใจจนถอยหลงั ไปสองสามกา้ ว หลกี เลยี่ ง สองมอื ทสี่ มั ผัสของเยห่ ลนิ่ หาน “พ…่ี ………กําลังพดู อะไรอย?ู่ ”

เยห่ ลนิ่ หานไมม่ ที า่ ทที จี่ ะหลบสายตาเธอ จอ้ งมองเธออยา่ งไม่ กะพรบิ ตา ยม้ิ อยา่ งขมขนื่ : “เธอฉลาดเพยี งน้ี ทําไมถงึ จะไม่ เขา้ ใจความหมายของพล่ี ะ่ ?” เสน่ิ เฉยี วตกใจจนหนา้ ซดี เขาทําแบบน…ี้ …..คอื กําลงั ตที า้ ยครัวของนอ้ งชายตัวเองอยา่ ง เปิดเผยงัน้ เหรอ? ในใจของเสนิ่ เฉยี วสบั สนมาก สา่ ยหวั แลว้ ถอยไปขา้ งหลงั เยห่ ลน่ิ หานกลบั ล็อกไหลเ่ ธอจากดา้ นบน เมอื่ คนื เธอกเ็ ห็นแลว้ : “เขาไมไ่ ดส้ นใจวา่ เธอจะเป็ นหรอื ตาย พี่ สงสารเธอ ไมอ่ ยากใหเ้ ธอตอ้ งทนทกุ ขท์ รมานแบบนอ้ี กี ” “ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วน!ี้ ” เสน่ิ เฉียวรมิ ฝี ปากสนั่ ใชแ้ รงดนิ้ รน “ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะไมส่ งสารฉัน กไ็ มถ่ งึ คราวของพท่ี ต่ี อ้ งมา สงสารฉัน พเ่ี ป็ นพใ่ี หญข่ องเขานะ” “ก็เพราะวา่ พคี่ อื พใี่ หญด่ งั นัน้ จงึ อดทนมานานขนาดน!ี้ ” คําพดู ของเยห่ ลน่ิ หานรนุ แรงเล็กนอ้ ย เขาหรต่ี าลง จๆู่ ลมหายใจบน รา่ งกายกเ็ ย็นเฉยี บราวกบั น้ําแข็งในหอ้ งใตด้ นิ “หากไมเ่ ห็นแก่ ความเป็ นญาติ เรอื่ งทเ่ี ขากบั เธอทัง้ หมด พคี่ งจะจัดการไปตงั้ นานแลว้ ” เสนิ่ เฉยี วปากแข็งทอื่ มองดเู ขาดว้ ยสายตาทไี่ มอ่ ยากจะเชอ่ื

ทําไมเป็ นแบบน?้ี เยห่ ลนิ่ หาน……….เยห่ ลน่ิ หานชอบเธอ เหรอ? หรอื วา่ ……..ดเู ธอน่าสงั เวชเกนิ ไป ก็เลยสงสารเธอ? “พไี่ มอ่ ยากเห็นเธอไดร้ ับบาดเจ็บอนั ใดอกี รไู ้ หม?” “ไม!่ ” เสน่ิ เฉียวเหมอื นนกึ เรอ่ื งสําคญั บางอยา่ งได ้ ทันใดนัน้ ก็ ผลักเยห่ ลนิ่ หานอยา่ งแรง มันจะเป็ นแบบนไ้ี มไ่ ด ้ พเ่ี ป็ นพช่ี าย ของเยโ่ มเ่ ซนิ และกเ็ ป็ นพชี่ ายฉันดว้ ย ระหวา่ งเรามันกเ็ ป็ นไป ไมไ่ ด ้ วันนท้ี ฉ่ี ันมา จะมาบอกพวี่ า่ ฉันอยแู่ ผนกเดมิ ก็ดอี ยแู่ ลว้ ฉันไมย่ อมรับการยา้ ยตําแหน่งน!ี้ ” พดู จบ เสนิ่ เฉียวก็หนั หลังเดนิ ออกไปจากหอ้ งทํางานโดยตรง แยจอื่ ทร่ี อยดู่ า้ นนอก ไมร่ วู ้ า่ เสนิ่ เฉยี วจะพรวดพราดออกมา อกี นดิ ก็จะชนเธอจนลม้ เสนิ่ เฉยี วทงิ้ คําขอโทษไวก้ จ็ ากไป แยจอ่ื สงสยั จนตอ้ งมองเขา้ ไปในหอ้ งทํางานของเยห่ ลนิ่ หาน “รองประธานเย่ เออ………..เธอเป็ นอะไรคะ?” เยห่ ลนิ่ หานมองดหู ลังของเสนิ่ เฉียวทค่ี อ่ ยๆไกลออกไป กม้ หนา้ ยมิ้ อยา่ งขมขน่ื เธอเป็ นอะไรเหรอ? “อาจเป็ นเพราะผมทําใหเ้ ธอตกใจมัง้ ?”

“รองประธานเยท่ ําอะไรเธอ……….” “คณุ ไปทํางานกอ่ น สายๆหากเธอยังไมม่ ารายงานตวั คณุ กไ็ ป รับเธอทแี่ ผนกไดเ้ ลย” แยจอ่ื : “………” ช!ิ ถงึ กบั ตอ้ งไปรับ ดทู า่ รองประธานเยจ่ ะดกี บั ยยั เด็กนั่นไมน่ อ้ ย? ในใจแยจอื่ พอจะประเมนิ ไดแ้ ลว้ เสนิ่ เฉียวทไี่ ปแลว้ กลบั มาใหม่ คนในแผนกตา่ งพากนั ประหลาด ใจ “เอะ๊ เธอทําไมถงึ กลับมาละ่ ? เธอไปเป็ นเลขาแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ?” “ใชจ่ า้ เธอกลับมาทําไมอกี เหรอ?” เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดร้ จู ้ ักพวกเขาอยา่ งลกึ ซงึ้ และไมไ่ ดอ้ ยากเป็ น เพอื่ นกบั พวกเขา ตงั้ แตก่ าวหยนุ ชยุ หมน่ิ ลต่ี อนนัน้ ทร่ี ังแกเธอ พวกเขาก็ดเู ป็ นเรอื่ งสนุก ดงั นัน้ เธอสา่ ยหวั ไปมา ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรทงั้ นัน้ แลว้ นั่งลงโดยตรง

“เอะ๊ ไดย้ นิ วา่ หวั หนา้ ถกู ไลอ่ อกแลว้ กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลกี่ ็ ถกู ไลอ่ อกเชน่ กนั มนั เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ กนั แน่? เสย่ี วเสน่ิ ปกติ พวกเขาสองคนชอบรังแกเธอ พวกเขาโดนไลอ่ อก แตเ่ ธอได ้ ยา้ ยตําแหน่ง เรอ่ื งนม้ี ันเกยี่ วกบั เธอดว้ ยหรอื เปลา่ ?” “ถกู แลว้ เสยี่ วเสนิ่ หากเธอรอู ้ ะไรกบ็ อกพวกเราหน่อยเถอะ พวก เราสงสยั มากเลย” “พดู หน่อยส”ิ ทกุ คนตา่ งพากนั ถามเสน่ิ เฉียว เสนิ่ เฉียวอารมณ์ไมด่ อี ยแู่ ลว้ ถกู พวกเขาถามตลอดเวลา ยง่ิ ทําใหห้ งดุ หงดิ จนลกุ ขนึ้ ตอบไป หนงึ่ ประโยค “ไลอ่ อกพวกเขา ยา้ ยตําแหน่งใหฉ้ ันกไ็ มใ่ ชฉ่ ันสกั หน่อย ฉันจะ ไปรไู ้ ดไ้ งวา่ เกดิ อะไรขนึ้ ? แมก้ ระทัง่ ฉันถกู ยา้ ยตําแหน่งยงั รจู ้ าก ปากของพวกคณุ เลย พวกคณุ อยากรอู ้ ะไรกไ็ ปถามขา้ งบนละ กนั นะ?” เขาระเบดิ อารมณ์ทันที ทกุ คนตา่ งพากนั สะดงุ ้ คดิ ไมอ่ อกวา่ ทําไมอยดู่ ๆี เธอถงึ โมโหเพยี งนี้ จากนัน้ มคี นสง่ มไี ดพ้ ดู ขน้ึ หนงึ่ คน