เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

เสน่ิ เฉียว: “….แตว่ า่ …ไมไ่ ดเ้ จ็บขนาดนัน้ จรงิ ๆ” เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังแลว้ ก็ยมิ้ เยย้ มองเธอแบบเยย้ ๆแลว้ พดู : “ยาทน่ี า้ ใหเ้ ธอดยี งั ไงกไ็ มใ่ ชย่ าวเิ ศษ เพง่ิ บาดเจ็บเมอื่ วาน เธอบอกวา่ วันนเี้ รมิ่ หายดแี ลว้ ? เธอบอื้ หรอื วา่ ผมโงก่ บั แน่? สายตาของเธอมองเขาไว ้ สายตาทใี่ สซอื่ มคี วามน่าสงสารและ ขอรอ้ ง ดแู ลว้ น่าสงสารมาก ทําใหท้ นดไู มไ่ ด ้ คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งิ่ ขมวดขน้ึ ผหู ้ ญงิ คนนอ้ี ะไรกนั แน่….ถงึ มา ทําหนา้ ตาน่าสงสารออ้ นเขา? “ใหต้ ายเถอะ เซยี วซู่ รบี พาเธอไป” เซยี วซ:ู่ “……” “คณุ หญงิ นอ้ ยรอง งัน้ ผมสง่ คณุ กลับ” เสน่ิ เฉยี วเห็นเขาทไี่ มม่ องเธอ กพ็ ดู ขน้ึ : “งัน้ วนั นฉ้ี ันไมม่ า ทํางาน เดย๋ี วสายๆฉันกลบั เอง แตว่ า่ ตอนนฉ้ี ันอยากไปดเู สย่ี ว เหยยี น ไดไ้ หม?”

ไดย้ นิ แบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เงยหนา้ มามองเธอ: “เสย่ี วเหยยี น?” “อมื เมอ่ื วานเธอชว่ ยฉันไว ้ ฉันตอ้ งไปดอู าการของเธอในตอนนี้ ไดไ้ หม?” คําสดุ ทา้ ย เสน่ิ เฉยี วพดู อยา่ งระวัง เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่นๆ จอ้ งเธอไว ้ นานมากกวา่ จะตอบ “ไป หลงั จากนคี้ รงึ่ ชวั่ โมงคอ่ ยกลบั มาหาผม” “แตว่ า่ นายจะประชมุ หน?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ มองสงู : “ครง่ึ ชวั่ โมงพอแลว้ ” “งัน้ ฉันไปดเู สยี่ วเหยยี นกอ่ นนะ สายๆหน่อยคอ่ ยมาหานาย” พอประตลู ฟิ ตป์ ิดลง ถงึ หอ้ งประชมุ เสนิ่ เฉียวเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ออกไปจากลฟิ ต์ กอ่ นไปเขายงั ใชส้ ายตากําชบั เธอ เหมอื นวา่ เตอื นเธอใหห้ ลงั จากครง่ึ ชว่ั โมงกลบั มาหาเขา ตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวไปหาเสย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นกําลงั น่ังอยู่ ตรงหนา้ คอม ไดย้ นิ เสยี งก็เงยหนา้ ขน้ึ กเ็ ห็นวา่ เป็ นเสน่ิ เฉยี ว “เฉยี วเฉียว?”

เธอรบี ลกุ ขน้ึ เดนิ ไปทางเธอ อยากจะไปจับเธอพอยกมอื ขนึ้ ก็ รสู ้ กึ เจ็บขนึ้ มาสหี นา้ ก็เปลย่ี นไป สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลย่ี นไปมาก เดนิ ไปดา้ นหนา้ : “ไมเ่ ป็ นไร ใชไ่ หม?” เสยี่ วเฉยี วทําปากย:ู่ “ไมเ่ ป็ นไร” “ขอโทษนะ เธอเจ็บทไี่ หนบา้ ง?” เสยี่ วเหยยี นตอบแบบปกต:ิ “กแ็ คแ่ ขนพลกิ นดิ หน่อย หมอบอก วา่ ไมเ่ ป็ นไรมาก แคเ่ จ็บไมก่ ว่ี ันเอง ฉันไมเ่ ป็ นไร” “ไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆหรอ?” เสนิ่ เฉียวมองเธออยา่ งเป็ นหว่ ง “ขอ โทษนะ เป็ นเพราะฉันแทๆ้ ทท่ี ําใหเ้ ธอเดอื ดรอ้ น และเมอ่ื วาน ตอนเย็น…….” เมอ่ื วานตอนเย็นเธอไปกบั คณุ เย?่ ฉันรู ้ เธอไมต่ อ้ งขอโทษฉัน ตอนนัน้ เซยี วซบู่ อกฉันแลว้ บอกวา่ เธอเจ็บหนัก” ใชส่ ิ เสนิ่ เฉียวเกอื บลมื ไปเลย ตอนนัน้ เซยี วซรู่ อทห่ี นา้ หอ้ ง ฉุกเฉนิ

งัน้ หลงั จากทเี่ ยห่ ลน่ิ หานกบั เสย่ี วเหยยี นกลบั มาแลว้ ตอ้ งเห็น เขา จากนสิ ยั ของเสยี่ วเหยยี นตอ้ งถามอยแู่ ลว้ “ฉันกไ็ มไ่ ดอ้ ะไร” เสยี่ วเหยยี นพดู แบบปกติ จากนัน้ ก็ยม้ิ ออกมา: “แตก่ แ็ คล่ ําบากรองประธานเยเ่ อง หลงั จากทเี่ ขา กลับมาไมเ่ ห็นเธอ หลงั จากทเ่ี ห็นทา่ ทางของเขา เหมอื นกบั ไร ้ วญิ ญาณเลย” เสน่ิ เฉียว:…..อยา่ พดู ถงึ นเี้ ลย” “รสู ้ กึ วา่ ไมค่ อ่ ยมเี หตผุ ลเลย เพราะเธอไมช่ อบเขา เพราะฉะนัน้ ถงึ เขาจะเสยี ใจมากเทา่ ไหร่ เธอเองกเ็ ฉยๆ แมแ้ ตฉ่ ันทเ่ี ห็นก็ รสู ้ กึ เห็นใจ แตเ่ ธอฟังแลว้ กลบั ไมร่ สู ้ กึ อะไรเลย” เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ ลง มองพนื้ โดยคดิ อะไรอยู่ “การเฉยคอื รปู แบบการแสดงออกทด่ี ที ส่ี ดุ ฉันเป็ นนอ้ งสะใภ ้ ของเขา ไมใ่ ชแ่ ฟนของเขา ถา้ มกี ารตอบสนองความรสู ้ กึ อะไร กบั เขา งัน้ กแ็ สดงก็ทํารา้ ยเขาน่ะส?ิ ” “มันกใ็ ช่ ใชส่ ิ เราไปหาทเี่ งยี บๆคยุ กนั เถอะ ตามฉันมา”

เสยี่ วเหยยี นลากเธอมาทหี่ อ้ งทํางานของตวั เอง ปิดประตลู ง เบาๆคอ่ ยพดู : “เมอื่ วานฉันไดย้ นิ มาวา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมเ่ ป็ นอะไร ทัง้ แมแ่ ละลกู เป็ นเรอ่ื งจรงิ ไหม?” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ “อมื ” “งัน้ เรอื่ งนก้ี ไ็ มเ่ กยี่ วอะไรกบั เราส?ิ ” เสยี่ วเหยยี นคอ่ นขา้ งเป็ น หว่ งเรอ่ื งนี้ เมอื่ วานพออารมณข์ น้ึ กอ็ ยากจะฆา่ เธอใหต้ าย เพราะวา่ ทําใหพ้ วกเธอทัง้ สองเจ็บขนาดน้ี แตพ่ อตอนนใี้ จเย็นลง เสย่ี วเหยยี นถงึ รสู ้ กึ ถงึ ความหนักเบาของ เรอื่ งราว สองแมล่ กู นัน้ ไมเ่ ป็ นอะไร เธอยังคดิ วา่ ….เลอื ดไหนเยอะขนาด นัน้ เด็กคงไมร่ อดแลว้ ใครจะไปร…ู ้ . “อมื น่าจะไมเ่ กยี่ วอะไรกบั เราแลว้ แตว่ า่ ….ฝ่ ายตรงขา้ มคงไม่ ยอมหยดุ แคน่ ”้ี เมอ่ื วานดทู า่ ทขี องหลนิ เจยี งแลว้ เขาอาจจะกอ่ เรอื่ งอกี ”

“หะ๊ ? ฝ่ ายตรงขา้ มยงั จะกอ่ เรอ่ื งอกี หรอ แตว่ า่ พวกเขาไมเ่ ป็ น อะไรหน!ิ ” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ออ่ นๆ: “จะกอ่ เรอื่ งอะไรไหมตอนนกี้ ็ไมร่ ู ้ แตว่ า่ เรอื่ งนเ้ี ธอวางใจได ้ ฉันไมใ่ หม้ ันเกย่ี วขอ้ งมาถงึ เธอแน่” “เธอพดู อะไรเนย่ี ? ฉันไมใ่ ชแ่ คเ่ พอื่ ตวั เอง ฉันก็เป็ นหว่ งเธอดว้ ย ในเมอ่ื เรอ่ื งนฉ้ี ันเขา้ ไปมสี ว่ นรว่ มแลว้ ถา้ ภายหลงั เธอแบกทกุ อยา่ งไวเ้ อง ฉันไมย่ อมนะ!” “โอเค ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ งเรอ่ื งนแ้ี ลว้ ฉันก็แคม่ าดวู า่ เธอเป็ นยังไง บา้ ง เดย๋ี วตอ้ งกลับไปอกี ” ทนั ใดนัน้ เสยี่ วเหยยี นกอ็ ยากรขู ้ น้ึ มา: “กลับไปทค่ี ณุ ชายเย?่ เมอื่ วานตอนทเี่ ขาพาเธอไป เธอดใี จใชไ่ หมละ่ ?” พดู ถงึ เรอื่ งเมอ่ื วาน หนา้ ของเสนิ่ เฉียวกแ็ ดงขน้ึ “ไมต่ อ้ งพดู เรอ่ื งเมอ่ื วานแลว้ เดย๋ี วฉันกจ็ ะกลับไปแลว้ ” “เอ๋ เธออยา่ เพง่ิ กลับสิ ฟังฉันกอ่ น วันนัน้ ทเี่ ราไปซอ้ื ของใช่ ไหม? วันทคี่ ณุ ชายเยไ่ ปดว้ ย ตมุ ้ หทู เี่ ธอชอบ หลังจากนัน้ ฉัน ไปถาม อยากจะแอบซอ้ื ใหเ้ ธอ แตเ่ ธอรไู ้ หมวา่ พนักงานพดู

ยงั ไง? เขาบอกวา่ มผี ชู ้ ายคนหนงึ่ ซอ้ื ไปแลว้ เธอทายสวิ า่ เป็ น ใคร?” ตอนท่ี 239 ขอ้ ตกลง ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเมอ่ื วานเห็นตมุ ้ หคู นู่ ัน้ ในกระเป๋ าเสอ้ื ของเยโ่ ม่ เซนิ ตอนนี้เสน่ิ เฉียวคงแปลกใจวา่ ใครเป็ นคนซอ้ื แตว่ า่ ตอนน…ี้ .เธอรแู ้ ลว้ วา่ ตมุ ้ หอู ยทู่ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนเี้ สย่ี วเหยยี นถามขน้ึ ทันใดนัน้ เธอก็รสู ้ กึ ผดิ หนา้ แดงขนึ้ มา “เธอรบี ทายมาส!ิ ” เสย่ี วเหยยี นคดิ วา่ เธอไมร่ ู ้ ก็ผลักเธอ ใหเ้ ธอ ทาย เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดท้ าย ก็แคก่ ม้ หนา้ ลง พดู เสยี งตํา่ : “ฉันจะไปรไู ้ ด ้ ยังไง?” “ฮา่ ๆ งัน้ เธออยากรไู ้ หม?” เสยี่ วเหยยี นหวั เราะแลว้ ขยับมาถาม ตรงหนา้ เธอ

เสนิ่ เฉียว: “…..” เห็นเธอยน่ื หนา้ มาตรงหนา้ จมกู เกอื บชนกนั แลว้ เธอก็หนั ตวั ไปสา่ ยหนา้ : “ฉันไมอ่ ยากรู ้ เธอไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เสย่ี วเหยยี น: “….แปลกจรงิ ๆ ทําไมเธอถงึ ไมอ่ ยากร?ู ้ หรอื วา่ …..” ทันใดนัน้ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ ได ้ ตาโตขนึ้ มา: “หรอื วา่ เธอไดร้ ับแลว้ ?” “ยังไมไ่ ดร้ ับ!” เสนิ่ เฉียวตอบอยา่ งรวดเร็ว จรงิ ๆแลว้ เธอเองกไ็ ม่ แน่ใจวา่ ตมุ ้ หคู นู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ซอ้ื ใหเ้ ธอรเึ ปลา่ แตว่ า่ ในใจทายไวว้ า่ บอกกบั เธอวา่ ใช่ เพราะวา่ ตมุ ้ หคู นู่ ัน้ เธอชอบก็จรงิ ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดซ้ อ้ื ใหเ้ ธอ แลว้ จะซอ้ื กลบั มาทําไม และไมบ่ อกเธอดว้ ย? หลังจากทปี่ ฏเิ สธเสร็จ เสนิ่ เฉยี วถงึ รสู ้ กึ วา่ เธอหลดุ อะไรไป เธอ กดั ปากแน่นมองเสยี่ วเหยยี น เสย่ี วเหยยี นรบี กดไหลเ่ ธอไว:้ “จรงิ ๆแลว้ เธอกร็ แู ้ ลว้ นฉ่ี ันยังกะวา่ จะเอามาบอกเธอแบบเซอร์ ไพรส”์ เสนิ่ เฉยี วหนา้ แดง พยักหนา้

ฉันเห็นแบบไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แตว่ า่ …ไมแ่ น่ใจวา่ เขาซอ้ื ใหฉ้ ันรเึ ปลา่ ” “จะเป็ นไปไดย้ ังไง? เขาไมไ่ ดซ้ อ้ื ใหเ้ ธอ เธอยงั อยากจะซอ้ื ให ้ ใคร?” “ใชส่ ิ เขาอยากจะซอ้ื ใหใ้ คร ฉันเองกไ็ มร่ ”ู ้ “อยา่ คดิ ไปเรอื่ ยเลย เธอเป็ นภรรยาของเขา อกี อยา่ ง…วันนัน้ เขาเองก็เห็นเธอลองตมุ ้ หคู นู่ ัน้ ตอ่ หนา้ เขา ตอนนัเ้ ขาก็อยากจะ ซอื้ ใหเ้ ธอ? แตเ่ ธอเดนิ ไปเลย เขากเ็ ลยไมซ่ อ้ื จากนัน้ เขา กลับไป ตอนทเี่ ธอไมร่ ตู ้ วั กซ็ อ้ื ไว!้ ตอ้ งซอื้ ใหเ้ ธอแน่นอน เฉียว เฉียว เธอยังบอกวา่ พวกเธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ อะไรตอ่ กนั ฉันวา่ เยโ่ ม่ เซนิ ดกี บั เธอมากเลย!” ไดฟ้ ังตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วก็เรม่ิ หวนั่ ไหว หนั ไปมองเสย่ี วเหยยี น “ดกี บั ฉัน?” “คนทอี่ ยใู่ นงง คนนอกไมเ่ กยี่ ว สายตาทเี่ ขามอง เหมอื นกบั ที่ พอ่ ฉันมองแมฉ่ ันเลย!” เสน่ิ เฉียว: “…..นอี่ ธบิ ายยงั ไงเนีย่ ?”

“พอ่ ฉันดกี บั แมฉ่ ันมาก และพวกเขากร็ ักกนั มานานหลายปี เพราะฉะนัน้ เธอตอ้ งดคู ณุ ชายเยไ่ วด้ ๆี ผชู ้ ายทด่ี ขี นาดนอ้ี ยา่ ให ้ ผหู ้ ญงิ คนอน่ื แยง่ ไปไดน้ ะ” พอฟังถงึ ทนี่ ่ี เสนิ่ เฉียวกห็ วั เราะออกมา “เธอนน่ี ะ” ทงั้ สองกเ็ งยี บไปสกั พัก เสนิ่ เฉียวดเู วลาตลอด ดจู นเวงาเกอื บ ถงึ ครงึ่ ชว่ั โมง แลว้ กบ็ อกลากบั เสยี่ วเหยยี น จากนัน้ ก็เตรยี มท่ี จะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ใครจะไปรวู ้ า่ เธอเพงิ่ เดนิ ออกมาจากหอ้ งทํางานของเสย่ี วเห ยยี น ก็เห็นวา่ เซยี วซทู่ เี่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็นออกมา ตรงหนา้ เธอ ทัง้ สองสบตากนั เยโ่ มเ่ ซนิ ใชด้ วงตาสดี ําจอ้ งเธอไว ้ แสดงถงึ ความไมพ่ อใจ “ทําไมนานขนาดน?ี้ ” เสนิ่ เฉยี วก็รบี เดนิ ไปดา้ นหนา้ เดนิ ไปดา้ นหลงั ของเขา: “ทําไม นายถงึ มาละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ : “ผา่ นไปครง่ึ ชว่ั โมงแลว้ ”

พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็ดเู วลา พดู ขนึ้ : “เพงิ่ ผา่ นไปเอง” “ผหู ้ ญงิ แตง่ งาน2ครัง้ ดเู หมอื นวา่ เธอจะไมใ่ สใ่ จกบั คําพดู ของ ผม” พดู ถงึ ทน่ี ี่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็มองไปทเี่ สย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี น เหมอื นกบั เจอกผใู ้ หญย่ นื ตรงยดื อกยกไหล่ จากนัน้ ก็โบกมอื ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ คําพดู เย็นชาก็สง่ มา: “คณุ ชายเย่ กลับดๆี นะ” สายตาทแ่ี ปลกใจของพนักงานแผนกบญั ชคี นอน่ื ก็มองมา เสนิ่ เฉียวกท็ ําไดแ้ น่รบี เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาจากแผนกบญั ชี หลงั จากเขา้ ไปในลฟิ ตค์ อ่ ยพดู ขน้ึ : “เมอ่ื กฉี้ ันกะวา่ จะไปหานาย แตน่ ายมาแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชามาก ทําใหบ้ รรยากาศในลฟิ ตเ์ ย็นไปดว้ ย ลฟิ ต์ คอ่ ยๆเลอ่ื นลงทลี ะชนั้ ทลี ะชนั้ เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ คําพดู ทเี่ ย็นชา ของเยโ่ มเ่ ซนิ : “ผมใหเ้ ซยี วซไู่ ปสง่ เธอทโี่ รงพยาบาล ผมยัง ตอ้ งประชมุ ตอ่ ” การกระทําแบบนท้ี ําใหเ้ สน่ิ เฉียวรสู ้ กึ อบอนุ่ มาก ยมิ้ ขนึ้ : “ได ้ งัน้ ….วันนฉี้ ัน…..”

“พอทายาเสร็จ ก็กลับไปพักผอ่ นทบ่ี า้ น ไดย้ นิ ไหม?” เขาพดู อกี นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ สน่ิ เฉียวพยักหนา้ ตอบตกลงอยา่ งวา่ งา่ ย เห็นทา่ ทางทสี่ อ่ งออกมาของเสน่ิ เฉียว เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ เธอ อบอนุ่ มาก และวันนเ้ี ธอดเู ชอื่ ฟังมาก ความออ่ นโยนตอนกม้ หวั ลง….ทําใหเ้ ขาหลดุ การควบคมุ ความแปลกประหลาด ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ หงดุ หงดิ ขน้ึ ยนื่ มอื ออกมาดงึ เนกไททคี่ อเสอ้ื กดั ฟัน แตก่ ็ไมร่ จู ้ ะวา่ อะไรเธอ สดุ ทา้ ยก็เงยี บไว ้ จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ลบั ไปประชมุ ตอ่ เซยี วซสู่ ง่ เสนิ่ เฉียวไป โรงพยาบาล ตอนทไ่ี ปเอารถทลี่ า่ งตกึ เสน่ิ เฉยี วกถ็ ามขน้ึ : “เมอื่ กเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจออกมาจากการประชมุ เลยหรอ?” คําถามนถ้ี ามไดแ้ บบไมด่ ตู วั เองเลย แตเ่ สน่ิ เฉียวก็ถาม

เซยี วซนู่ งิ่ ไปสกั พัก แลว้ กพ็ ยักหนา้ : “ใช่ เวลาทค่ี ณุ ชายเยต่ ก ลงกบั คณุ นายนอ้ ยรองถงึ แลว้ คณุ นายนอ้ ยรองไมม่ า กเ็ ลยลง ไปหาคณุ นายนอ้ ยรองกอ่ นเอง” คําเรยี กคณุ นายนอ้ ยรองนเี้ รยี กไดส้ บายใจมาก เธอยม้ิ ออกมา เซยี วซเู่ ห็นเธอยม้ิ จากกระจก ในใจกร็ สู ้ กึ อนุ่ ใจ และรสู ้ กึ ดใี จ มองดา้ นหลงั ดว้ ยสายตาทง่ี นุ งงและถามเสน่ิ เฉียว: “คณุ นาย นอ้ ยรอง….” พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวกเ็ งยหนา้ ขน้ึ สายตาทใ่ี สซอื่ นัน้ ผา่ นเขา้ ไป ในสายของเขา “ทําไมหรอ?” สายตาทใ่ี สซอื่ นัน้ ก็ยงั มคี วามสบั สนเล็กนอ้ ย เหมอื นวา่ รวมทกุ อยา่ งไว ้ เสน่ิ เฉีนวในแบบน้ี จะทําใหค้ นไปทําลายไดย้ ังไง? เซยี วซเู่ งยี บไป เมอื่ กอ้ี ยากจะพดู อะไรแตก่ ็หยดุ เงยี บไป

“เซยี วซู่ นายมอี ะไรจะพดู กบั ฉันหรอ?” เสน่ิ เฉยี วเห็นเขา อ้ําๆอง้ึ ๆ เหมอื นมอี ะไรจะพดู แตร่ อไปครง่ึ วนั กไ็ มพ่ ดู อะไร ออกมา เสน่ิ เฉียวก็เลยถามเองเลย พอถกู ถามแบบนี้ เซยี วซกู่ ห็ ลบสายตาทันที คดิ ถงึ ผหู ้ ญงิ บาง คน เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ ทงั้ ๆทมี่ เี รอื่ งจะพดู แตว่ า่ รอไปครง่ึ วันกไ็ มพ่ ดู อะไร งัน้ สําหรับเธอแลว้ กไ็ มย่ ตุ ธิ รรมเลย แตว่ า่ …เขาทํางานตามคําสง่ั ของคณุ ชายเย่ คําสง่ั ของคณุ ชายเย่ เขาไมฟ่ ังไมฟ่ ังไมไ่ ด ้ “ไม…่ ..ไมม่ อี ะไร” เซยี วซสู่ า่ ยหนา้ สดุ ทา้ ยกเ็ ลอื กทจี่ ะไมพ่ ดู เสนิ่ เฉียวเห็นสายตาของเขาก็ยง่ิ แปลกใจ ทัง้ ๆทส่ี หี นา้ แบะ ทา่ ทางของเขาเหมอื นวา่ มอี ะไรจะพดู แตก่ ็ไมพ่ ดู แตท่ ําไมถงึ ไมพ่ ดู ละ่ ? “เกนิ อะไรขนึ้ ….ใชไ่ หม?” “คณุ นายนอ้ ยสอง ไมม่ อี ะไร เป็ นปัญหาของผมเอง” เซยี วซพู่ ดู แลว้ กจ็ ับหวั ตวั เอง: “คณุ อยา่ ใสใ่ จเลย ผมจะสง่ คณุ ไป โรงพยาบาลเดย๋ี วนเ้ี ลย”

ในเมอ่ื เขาไมย่ อมบอก งัน้ เสนิ่ เฉยี วเองกจ็ ะไมบ่ งั คบั เขา แตว่ า่ …ในใจของเธอกส็ งสยั มาก เซยี วซปู่ ิดบงั อะไรอย?ู่ ตอนที่ 240 เขาไปไหน หลงั จากทไี่ ปโรงพยาบาลแลว้ เซยี วซกู่ บ็ อกสถานการณก์ บั สง้ อาน สง้ อานสา่ ยหนา้ ฆา่ เชอื้ และทายาใหเ้ ธอใหม่ จากนัน้ กใ็ ห ้ เธอกลบั ไปพักผอ่ น กอ่ นทเี่ สนิ่ เฉียวจะกลบั สง้ อานกท็ นไมไ่ ดพ้ ดู ขน้ึ : “เฉียวเฉียว นา้ คดิ วา่ เธอเป็ นคนบา้ นเดยี วกนั นะ มอี ะไรนา้ ก็พดู ตรงๆเลย แผลของเธอมนั กห็ นักอยู่ แตต่ อ่ ไปกม็ าโรงพยาบาลทกุ วนั ไมไ่ ด ้ เธอแคต่ ายใหโ้ มเ่ ซนิ ทายาใหเ้ ธอ ก็ไดแ้ ลว้ เขา้ ใจไหม?” เสนิ่ เฉียวถกู สง้ อานพดู จนหนา้ แดง: “ขอโทษนะคะนา้ ฉันจําไว ้ แลว้ ตอ่ ไปจะไมม่ ารบกวนนา้ อกี ” พอไดย้ นิ สง้ อานกม็ องเธอ: “เธอคดิ ยังไง? นา้ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ เธอ มารบกวน แตว่ า่ เธอจะมาใหน้ า้ ลา้ งแผลใหเ้ ธอทกุ วันที่

โรงพยาบาลไมไ่ ด ้ แตต่ อ้ งฝึกทจ่ี ะใหโ้ มเ่ ซนิ ชว่ ยเธอ รไู ้ หม? ผู ้ หญงิ น่ะ บางครัง้ ก็ตอ้ งออ่ นหน่อย อยา่ งแข็งเกนิ ไป” เสนิ่ เฉียวนง่ิ ไปสกั พัก รตู ้ วั วา่ สง้ อานกําลังสอนเธอวา่ จะจัดการ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไง “นา้ คะ ฉัน…..” “ทฉี่ ันบอกเธอวนั นัน้ ยา่ ลมื ละ่ ถงึ แมว้ า่ ดๆู แลว้ โมเ่ ซนิ จะปากรา้ ย แตจ่ รงิ ๆแลว้ ใจลองเขาบอกบางมาก เป็ นคนทอ่ี อ่ นแอเลย ภายนอกกนั ภายในของเขาไมเ่ หมอื นกนั จรงิ ๆ จัดการเขาเธอ ตอ้ งหาวธิ ี รไู ้ หม?” พดู ถงึ ทนี่ ่ี สง้ อานจับมอื เธอไว:้ “อยา่ บอกวา่ พวกนฉี้ ันเป็ นคน บอกเธอ เธอตอ้ งรเู ้ อง เขา้ ใจไหม?” หลงั จากทบี่ อกลากบั สง้ อาน เสน่ิ เฉียวกก็ ลบั บา้ นตระกลู เยท่ ันที หลังจากทก่ี ลบั บา้ นแลว้ เธอคดิ คนเดยี วอะไรเยอะแยะ ทนั ใด นัน้ ก็เอาโทรศพั ทอ์ อกมาสง่ ขอ้ ความใหห้ นาเสโ่ ยว เธอไมม่ เี พอื่ นอะไร กม็ แี คห่ านเสโ่ ยวทเี่ ป็ นเพอ่ื นทค่ี ยุ ได ้ ชว่ งน้ี กร็ จู ้ ักกบั เสย่ี วเหยยี น

ตอนนเ้ี รอื่ งในใจของเธอเยอะมาก เธอก็อยากจะหาคนคนหนง่ึ มารับฟัง เพงิ่ เปิดวแี ชทของกานเสโ่ ยวขน้ึ ทา่ ทางของเสนิ่ เฉยี วกน็ ง่ิ ไป คดิ ถงึ คํากอ่ นหนา้ นท้ี เี่ ธอพดู กบั ตวั เอง ไมร่ วู ้ า่ จะเอาเรอ่ื งในใจ ของเธอมาพดู ใหฟ้ ังดไี หม เธอจะดา่ ตวั เองไหม? พอนกึ ถงึ ทนี่ ี่ เสน่ิ เฉียวกส็ ดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ สดุ ทา้ ยกว็ าง โทรศพั ทล์ ง ชา่ งเถอะ เธอทําตามใจตวั เองดกี วา่ พอถงึ ชว่ งบา่ ย เสนิ่ เฉยี วกไ็ ปกนิ ขา้ วกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทบี่ รษิ ัท ปรากฏวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยทู่ บ่ี รษิ ัท พอถามกร็ วู ้ า่ เขาออกจากบรษิ ัทไปตงั้ แตเ่ ชา้ แลว้ ตาม ความหมายของยามแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปหลังจากทเี่ ธอ ออกไป พอเธอออกไปแลว้ เขากอ็ อกมา หลังจากทร่ี ขู ้ อ้ มลู นี้ เสนิ่ เฉียวก็คดิ ขน้ึ มา ตอนนัน้ ใหเ้ ซยี วซสู่ ง่ เธอกลับ บอกวา่ จะประชมุ

แสดงวา่ ประชมุ สําคญั มาก ก็เลยหยดุ กลางคนั แตห่ ลังจากนัน้ ทําไมเขาถงึ ออกมาตากบรษิ ัทได?้ มเี รอ่ื งสําคญั อะไรหรอ? สําคญั กวา่ การประชมุ ? เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ แปลกใจ แตก่ ไ็ มไ่ ดค้ ดิ มาก ไปกนิ ขา้ วกลางวันกบั เสย่ี วเหยยี น แตว่ า่ ทงั้ บา่ ยก็ไมเ่ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เลย เขากไ็ มไ่ ด ้ กลบั มาทบ่ี รษิ ัท สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉียวก็กลบั บา้ นกอ่ นคนเดยี ว เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ ตอนกลางคนื จะไดเ้ จอเขา กเ็ ลยไมไ่ ดท้ ายาใหม่ เพราะเธอจําคําทส่ี ง้ อานพดู ไว ้ คดิ วา่ เขาอาจจะชว่ ยเธอทายา ได ้ เรม่ิ แรกกเ็ ลยนั่งรอทโ่ี ซฟา รอจนเผลอหลับไป พอเธอตน่ื ขน้ึ มา เห็นวา่ ในหอ้ งกย็ ังโลง่ เหมอื นเดมิ ไมม่ เี ลยสกั คน เสนิ่ เฉียวขยต้ี า เยโ่ มเ่ ซนิ ….ยงั ไมก่ ลบั มาอกี หรอ? พอเธอขยตี้ าเสร็จ ก็หยบิ โทรศัพทอ์ อกมาดู เห็นวา่ ตอนนเี้ ป็ นเวลาเทย่ี งคนื แลว้ ดกึ ขนาดน้แี ลว้ ….. เธอหลับทโ่ี ซฟาไปหลายชวั่ โมงแลว้ ?

เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ หนาว รับลกุ ไปเอาเสอ้ื มาคลมุ ไว ้ แลว้ ก็เดนิ ออกไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ไปทห่ี อ้ งหนังสอื กไ็ มเ่ ห็น สดุ ทา้ ยไปถามคนใช ้ “คณุ ชายสองยังไมก่ ลับมาหรอ?” คนใชเ้ ห็นเธอ ก็ตอบ: “คณุ นายนอ้ ยรอง ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ ทําไม คณุ ยังไมพ่ ักผอ่ นหรอ?” พอไดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วก็เมม้ ปาก แลว้ ถาม: “คําถามทฉี่ ันถามเธอ เมอ่ื กี้ เธอยังไมไ่ ดต้ อบฉันเลย” คนใชต้ อบอยา่ งเคารพ: “คณุ ชายสองยงั ไมก่ ลบั มา อาจจะเป็ น เพราะงานยงุ่ ดกึ แลว้ คณุ นายนอ้ ยสองรบี พักผอ่ นเถอะ” พดู จบ คนใชก้ เ็ ดนิ จากไป เสน่ิ เฉยี วยนื นงิ่ ไวท้ เี่ ดมิ ดกึ ขนาดนแี้ ลว้ เขายงั ไมก่ ลับมา ไปยงุ่ อะไรหรอ?

คดิ ถงึ น้ี เสนิ่ เฉยี วกน็ กึ ถงึ สถานการณ์ทถ่ี ามถงึ ทบ่ี รษิ ัท เขาออก จากบรษิ ัทตงั้ แตเ่ ชา้ แลว้ เธอกร็ อเขาทงั้ บา่ ยกไ็ มเ่ จอ และ กลบั มาทบี่ า้ นกไ็ มเ่ จออกี อาจจะ…เกดิ อะไรขนึ้ รเึ ปลา่ ? ใจของเสนิ่ เฉยี วเตน้ แรงขน้ึ รบี เอาโทรศพั ทอ์ อกมาโทรหาเยโ่ ม่ เซนิ โทรไปถงึ รวู ้ า่ โทรไมต่ ดิ ในใจของเสนิ่ เฉียวเป็ นหว่ งมาก ทําได ้ แคโ่ ทรหาเซยี วซู่ ทางเซยี วซเู่ องกโ็ ทรไปหลายสายถงึ จะรับ เสยี งเขาไมช่ ดั เจน เหมอื นถกู ปลกุ ตนื่ “ใครอะ่ ?” “เซยี วซู่ ฉันเอง” “….เออ่ ? คณุ เป็ นใคร? คณุ คณุ นายนอ้ ยรอง?” แรกๆเซยี วซยู่ ัง เบลอๆ ตอนหลงั คอ่ ยฟังออกวา่ เป็ นเสยี งของเสนิ่ เฉยี ว จากนัน้ ก็เหมอื นวา่ เธอกต็ น่ื ทันทเี ลย จากนัน้ เสน่ิ เฉียวกไ็ ดย้ นิ เสยี ง เธอ

เอาโทรศพั ทอ์ อกหา่ งแบบมมี ารยา. ผา่ นไปสกั พักก็มเี สยี งของ เซยี วซู่ เธอถงึ วางโทรศพั ทไ์ วข้ า้ งหคู นื “ขอโทษนะครับคณุ นายนอ้ ยรอง ชา้ ไปหน่อย คณุ หาผมมเี รอ่ื ง อะไรรเึ ปลา่ ?” ฟังจากนํ้าเสยี งของเขา เหมอื นวา่ ไมไ่ ดอ้ ยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ? พอนกึ ถงึ นี้ เสนิ่ เฉียวก็ถามอยา่ งระวงั : “ฉันอยากถามนายวา่ …. วนั นนี้ ายอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ไหม?” ไดย้ นิ ชอื่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นวา่ เซยี วซจู่ ะนกึ อะไรได ้ เหมอื น รสู ้ กึ ผดิ ขนึ้ มา “คณุ นายนอ้ ยรอง….ทําไมถงึ ถามแบบน?ี้ มปี ัญหาอะไรรึ เปลา่ ?” “เขา…ถงึ ตอนนก้ี ย็ ังไมก่ ลับมาบา้ นเลย ฉันรสู ้ กึ เป็ นหว่ งเขานดิ หน่อย” “อะไรนะ?” เซยี วซตู่ กใจ “ถงึ ตอนนแี้ ลว้ คณุ ชายเยย่ งั ไมไ่ ด ้ กลบั ไป?” เสน่ิ เฉียวตอบ : “ใช่ นายรไู ้ หมวา่ เขายไู่ หน?”

“วา้ ว!” เซยี วซอู่ ทุ านออกมา: “คณุ ชายเยถ่ กู เธอตามถงึ ตอนน?ี้ กโ่ี มงแลว้ เนย่ี ?” คําคํานี้เป็ นเซยี วซพู่ ดู ออกมา ถงึ แมพ้ ดู เบามาก แตเ่ สนิ่ เฉยี วก็ ไดย้ นิ แตก่ ็ไมช่ ดั เจนมาก ถามเขาอยา่ งสงสยั : “เมอื่ กน้ี ายพดู อะไรนะ?” “ไม”่ เซยี วซตู่ อบเร็วมาก ปฏเิ สธ: “ไมม่ อี ะไร คณุ นายนอ้ ยรอง ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง ผมจะโทรหาถามคณุ ชายเยเ่ ดย๋ี วนเี้ ลย” “โทรศพั ทข์ องเขาโทรไมต่ ดิ ” เสนิ่ เฉยี วนง่ิ ไป กดั ปากของเธออยา่ งเป็ นหว่ ง: “นาย…พาฉันไป หาเขาไดไ้ หม?” เธอแปลกใจมาก วนั นเ้ี ขายงุ่ ทงั้ วัน ยงุ่ อะไรกนั แน่? “คณุ นายนอ้ ยรอง……” เซยี วซพู่ ดู อยา่ งลงั เล: “คงจะไมไ่ ด ้ ดกึ เกนิ ไปแลว้ อกี อยา่ งคณุ บาดเจ็บอยู่ ถา้ คณุ ชายเยร่ วู ้ า่ ผมพาคณุ ไป ตอ้ งลงโทษผมแน่เลย” “ไมเ่ ป็ นไร แผลของฉันจะหายดแี ลว้ ฉันแคร่ สู ้ กึ เป็ นหว่ ง”

“คณุ นายนอ้ ยรอง ผมไปหาคณุ ชายเยต่ อนนเี้ ลย คณุ รบี พักผอ่ น เถอะ” ตอนท่ี 241 ตงั้ ใจ พดู จบ อกี ฝ่ ายวางสายโทรศพั ทโ์ ดยตรง เสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ แคค่ ําพดู ทรี่ บี เรง่ หลงั จากนัน้ คําสดุ ทา้ ยไมท่ นั พดู อกี ตะลงึ ไปสกั พักหนงึ่ เสนิ่ เฉยี วถงึ จะวางโทรศพั ทล์ ง จากนัน้ ถอน หายใจแรงๆหนง่ึ ครัง้ ไมป่ กติ ตอ้ งมอี ะไรทไ่ี มป่ กตแิ น่ๆ ตอนกลางวันทเ่ี ซยี วซสู่ ง่ ตนเองกลบั มา เขากส็ หี นา้ ทา่ ทาง อยากพดู แตไ่ มพ่ ดู เหมอื นวา่ มอี ะไรอยากจะพดู แตว่ า่ หลงั จาก นัน้ ก็ไมพ่ ดู ตอ่ เห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ มเี รอื่ งปิดบงั เธอ แตว่ า่ เธอ ไมก่ ลา้ พดู

เรอ่ื งเกย่ี วกบั อะไร เสนิ่ เฉียวนกึ และทายไมอ่ อกเลย นก่ี ช็ า่ งมนั เถอะ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ขอตวั ออกจากทป่ี ระชมุ อยา่ ง กะทันหนั อกี ทัง้ ยงั ไปทงั้ วนั นมี่ นั หมายความวา่ อะไรกนั แน่? มเี รอ่ื งสําคัญตอ้ งใหเ้ ขาไปจัดการ ถงึ แมเ้ ธอไมร่ วู ้ า่ เรอ่ื งอะไร แตค่ นกต็ อ้ งเกดิ ความสงสยั อยแู่ ลว้ โดยเฉพาะอยา่ งยง่ิ หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉยี วตัดสนิ ใจเดนิ ตามใจของ ตนเอง เธอกย็ งิ่ หวังวา่ ตนเองสามารถเขา้ กบั ชวี ติ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ คอ่ ยๆเดนิ เขา้ ไปอยใู่ นใจของเขา แลว้ เรอื่ งของเขา เธอจงึ ตอ้ งอยากรมู ้ ากเป็ นพเิ ศษ แต…่ …เธอไมม่ ขี า่ วคราวหรอื รอ่ งรอยอะไร จงึ ไมส่ ามารถหา เขาไดเ้ ลย ชา่ งเถอะ กลบั ไปรอกอ่ นละกนั คอยดวู า่ เซยี วซจู่ ะหาเขากลับมาไดเ้ มอื่ ไหร่ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียว กลบั ไปทหี่ อ้ ง

นอนอยบู่ นโซฟาทน่ี ุ่มๆ เสน่ิ เฉยี วมองดเู พดานทขี่ าวเหมอื นหมิ ะ แลว้ ยน่ื มอื ไปแตะเบาๆทที่ อ้ งนอ้ ยอยา่ งไมร่ ตู ้ วั พดู เองเออเอง: “ลกู จา๋ ถา้ แมจ่ ะใชช้ วี ติ อยกู่ บั เขา เขา… …จะยอมรับหนูไหม?” เสนิ่ เฉียวรู ้ ลกู นอ้ ยในทอ้ งของเธอยงั ไมเ่ ป็ นรปู เป็ นรา่ ง ไมไ่ ด ้ ยนิ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู คอื อะไร แตเ่ ธอกย็ ังหวงั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ สามารถ ยอมรับลกู คนน้ี คดิ ถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสน่ิ เฉยี วยม้ิ เบาๆนดิ ๆ กลับมสี ายตาทอ่ี บอนุ่ ของเยห่ ลนิ่ หานโผลอ่ อกมาตรงหนา้ เสน่ิ เฉยี วตกใจ ทําไมคดิ ถงึ เขาในเวลาตอนน้ี เธอรบี สา่ ยหวั ไปมา นกึ ถงึ สง่ิ ทเี่ ธอฝันเมอ่ื คนื “ผหู ้ ญงิ อยา่ งคณุ เหมาะสมทจ่ี ะไดร้ ับความรักของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งผมเหรอ?” เสยี งทเี่ ย็นชาไมไ่ ยดดี งั ขนึ้ ขา้ งๆหู ในฝันนัน้ สายตาของเยโ่ ม่ เซนิ เยอื กเย็นมาก พดู ไดว้ า่ เย็นเทา่ กบั ธารนํ้าแข็งบนขวั้ โลก เหนอื เลยก็วา่ ได ้

เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตนเองเพอ้ ฝันเกนิ ไปอยา่ งกะทันหนั ลกู ในทอ้ ง ของเธอเป็ นของชายอน่ื กลับหวังวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยอมรับเขา? มนั เป็ นไปไดเ้ หรอ? เพอ้ ฝัน ทัง้ หมดนเี้ ป็ นแคเ่ พอ้ ฝันเทา่ นัน้ อารมณข์ องเสนิ่ เฉยี วเศรา้ หมองจนลกึ สดุ ใจ ลกุ ขน้ึ แลว้ กลบั ไป ทน่ี อนของตนเอง นอนลงแลว้ แตไ่ มห่ ลับทัง้ คนื จนถงึ ตอนทฟี่ ้าสางใกลส้ วา่ งแลว้ เสนิ่ เฉียวเพง่ิ จะงว่ งแลว้ หลบั ไป เธอตนื่ มาอกี ที กเ็ กอื บจะเทยี่ งแลว้ เสน่ิ เฉยี วพลกิ ตวั มา แสงอาทติ ยน์ อกหนา้ ตาสอ่ งเขา้ มาสวา่ งจา้ เธอรบี ลกุ ขนึ้ มาดู หนา้ จอโทรศพั ท์ สบิ โมงกวา่ และโทรศพั ทก์ เ็ งยี บอยอู่ ยา่ งนัน้ ไมม่ ขี อ้ ความขา่ วคราวใดๆเลย เซยี วซ…ู่ …ยังไมโ่ ทรกลับมาหาเธอ เสน่ิ เฉียวมองดรู อบๆแลว้ ก็ยงั วา่ งเปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ……ยังไม่ กลบั มาอกี เหรอ? คดิ ไปคดิ มา เสน่ิ เฉยี วโทรไปหาเซยี วซู่

หลงั จากทางโนน้ รับสาย เสยี งของเซยี วซฟู่ ังดแู ลว้ เหนอ่ื ยลา้ มาก “คณุ นายนอ้ ยสอง” “เซยี วซู่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา…….เป็ นยังไงบา้ ง? คณุ หาเขาเจอหรอื ยัง?” “คณุ ชายเยต่ อนนอ้ี ยทู่ บ่ี รษิ ัทครับ” ไดย้ นิ วา่ เขาอยทู่ บี่ รษิ ัท ใจทกี่ ระวนกระวายของเสน่ิ เฉียว ใน ทส่ี ดุ ก็โลง่ ใจสกั ที เธอไดย้ นิ ตนเองโลง่ ใจ แลว้ กพ็ ดู วา่ : “ถา้ อยา่ งนัน้ กด็ แี ลว้ ” เซยี วซถู่ ามอยา่ งลังเลวา่ : “คณุ นายนอ้ ยสอง……คงไมใ่ ชว่ า่ รอ คณุ ชายเยท่ งั้ คนื นะครับ?” เสน่ิ เฉียวตะลงึ ไปสกั พักแลว้ ก็รบี ดงึ สตกิ ลบั มา จากนัน้ ก็ยม้ิ แลว้ พดู วา่ : “เป็ นไปไดไ้ ง? ฉันก็แคถ่ ามดเู ทา่ นัน้ เอง ในเมอ่ื เขาไม่ เป็ นอะไรแลว้ งัน้ ฉันวางสายกอ่ นนะ” พดู จบแลว้ เสน่ิ เฉียวยังไมท่ ันรอใหเ้ ซยี วซตู่ อบโตก้ ลบั จงึ รบี วางสายโทรศพั ท์

หลังจากทว่ี างสายแลว้ เสนิ่ เฉียวมองดมู อื ถอื อยา่ งเหมอ่ ลอย แลว้ ก็ควํา่ ตวั กลับไปบนเตยี ง เธอกําลังคดิ อะไรอยนู่ ะ? เขาอยากไปไหนกไ็ ป ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งทเ่ี ธอ ควรถาม เธอกไ็ มม่ สี ทิ ธส์ิ อบถามดว้ ย เสน่ิ เฉียวนอนกลับไปบนเตยี ง มองดเู พดานอยา่ งเหมอ่ ลอย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ หเ้ ธอไปทบ่ี รษิ ัท เธอเพยี งแคอ่ ยแู่ ตใ่ นหอ้ งนอน ไมไ่ ปไหนเลย อกี ทงั้ เธอรออยทู่ ัง้ คนื บน่ อยลู่ กึ ๆในใจ ตอนนไี้ มอ่ ยากเห็นเยโ่ ม่ เซนิ อกี แลว้ จรงิ ๆ นอนนงิ่ อยตู่ งั้ นาน มอื ถอื ดงั ขนึ้ มาอยา่ งกะทนั หนั เสนิ่ เฉียวเหมอื นจะตกใจกะทันหนั รบี หยบิ มอื ถอื ออกมา เธอยงั นกึ วา่ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ โทรศพั ทม์ าหาเธอ ตอนทเี่ ห็นบนหนา้ จอ เป็ นชอื่ ของหา่ นเสโ่ ยวนัน้ เธอกไ็ มไ่ ดร้ สู ้ กึ ผดิ หวงั กลับดใี จมาก ดว้ ย “เสโ่ ยว?”

เธออยากจะตดิ ตอ่ เธออยแู่ ลว้ แตไ่ มร่ วู ้ า่ จะเอย่ ปากกบั เธอยงั ไง เสโ่ ยวก็มาหาพอดี เธอสามารถพดู คยุ เรอ่ื งราวในใจกบั เธออกี ดว้ ย “เฉยี วเฉยี ว” ไมเ่ ห็นหนา้ กนั หลายวัน เสยี งของหานเสโ่ ยวฟังดแู ลว้ เหมอื นจะ เหนอื่ ยๆ อกี ทงั้ เสยี งแหบดว้ ย เหมอื นเคยรอ้ งไหอ้ ยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉยี วตะลงึ ไปสกั พัก แลว้ ก็ถามไถว่ า่ : “เสยี งของแกเป็ น อะไรเหรอ?” “ไมน่ ิ ไมเ่ ป็ นอะไร” น้ําเสยี งของหานเสโ่ ยวฟังดแู ลว้ เหมอื นจะ ตนื่ เตน้ รอ้ นใจ จากนัน้ กพ็ ดู หวั เราะเบาๆ: “เฉยี วเฉียว ชว่ งนี้ ความเป็ นมติ รของเราจดื จางลงไปไมน่ อ้ ยเลยนะ แกกบั เสยี่ วเห ยยี นคนนัน้ … …” พดู ถงึ เรอ่ื งน้ี ในใจเสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ เชน่ นเี้ หมอื นกนั เหมอื นกบั วา่ หลังจากทเี่ ขาสองคนมคี วามคดิ เห็นไมต่ รงกนั กอ่ นหนา้ นัน้ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเขาทงั้ สองคนเยอื กเย็นลง ไมอ่ บอนุ่ เหมอื นเมอื่ กอ่ นแลว้

“ความสมั พันธร์ ะหวา่ งฉันกบั เธอ ไมไ่ ดเ้ ป็ นอปุ สรรคในการเป็ น เพอื่ นกนั น”ิ เสนิ่ เฉยี วพดู อธบิ ายดว้ ยเสยี งเบาๆ “แตว่ า่ เธอเหมอื นจะมคี วามอคตโิ กรธเคอื งฉัน แตว่ า่ เธอสง่ ผลกระทบตอ่ ความเป็ นเพอื่ นระหวา่ งเราสองคนแลว้ แกยังจะ เป็ นเพอื่ นกบั เขาอกี เหรอ?” “ฉัน… …” เสน่ิ เฉียวตะลงึ ไปสกั พัก นกึ ไมถ่ งึ เลยจรงิ ๆวา่ หานเส่ โยวจะพดู แบบนี้ วนั นเ้ี ธอโทรศัพทม์ ากเ็ พราะเรอื่ งนหี้ รอื ? ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วกําลังมนึ งงวา่ ควรตอบเธอยังไงดี หานเสโ่ ยว พดู ขนึ้ มากอ่ นอกี ครัง้ “ชา่ งมนั เถอะ วันนฉ้ี ันก็ไมไ่ ดโ้ ทรมาซกั ถามความผดิ ถกู กบั แก สกั หน่อย ฉันอยากชวนแกออกมาพบปะเจอหนา้ กนั แลว้ ก็… … คนอยา่ งเสโ่ ยวไมไ่ ดเ้ ป็ นคนทใ่ี จแคบขนาดนัน้ นิ ฉันรวู ้ า่ ในกลมุ่ เพอื่ นๆของแกก็ไมไ่ ดม้ เี พยี งฉันคนเดยี ว ตอ้ งมคี นอน่ื ดว้ ยอยู่ แลว้ ฉันไมโ่ ทษแกหรอก” ไดย้ นิ อยา่ งนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉียวในทสี่ ดุ กม็ รี อยยม้ิ บนหนา้ อกี ครัง้ “ดจี ังเลยเสโ่ ยว แกไมถ่ อื สาก็ดแี ลว้ ฉันยังสบั สนอยเู่ ลย”

“เราเจอกนั ทร่ี า้ นเบเกอรท่ี เี่ จอกนั ครัง้ กอ่ นดไี หม” หานเสโ่ ยวชอบทานของหวาน ถงึ แมเ้ สนิ่ เฉียวไมช่ อบ แตก่ ไ็ ม่ รสู ้ กึ มปี ัญหาอะไร ไดแ้ ตพ่ ยักหนา้ : “แกชอบก็โอเคแลว้ งัน้ ฉัน ไปเตรยี มตัวกอ่ นแลว้ คอ่ ยไปนะ” “โอเค” หลงั จากวางสายโทรศพั ท์ เสนิ่ เฉยี วรบี ลกุ ขน้ึ มาเปลยี่ นเสอื้ ผา้ จากนัน้ ออกไปตามนัดกบั หานเสโ่ ยว หลงั จากทไ่ี ปถงึ รา้ นเบเกอรแี่ ลว้ เสนิ่ เฉียวเขา้ ไปทรี่ า้ นก็ มองเห็นหานเสโ่ ยวทน่ี ่ังอยรู่ มิ หนา้ ตา่ ง วันนเ้ี ธอใสช่ ดุ กระโปรง สชี มพอู อ่ นๆ ดดั ผมไดส้ วยมาก สผี มเหมอื นจะยอ้ มใหม่ “เฉยี วเฉยี ว ตรงน”ี้ หานเสโ่ ยวโบกมอื ใหเ้ ธอ เสนิ่ เฉียวเดนิ ไปถงึ ตรงหนา้ เธอแลว้ ก็ นั่งลง เอย่ ปากแลว้ ก็ถาม: “เสโ่ ยว แกไปทําผมมาใหมเ่ หรอ?” เพง่ิ จะนั่งลง พนักงานบรกิ ารก็เดนิ มายนื่ เมนูให ้ บนใบหนา้ ของ เสนิ่ เฉยี วยังเต็มไปดว้ ยรอยยมิ้ อยู่ แตใ่ นตอนทเ่ี ห็นหานเสโ่ ยว หนั ขา้ งไปรับเมนูอาหารนัน้ เธอตกตะลงึ อยกู่ บั ทท่ี ัง้ ตวั

เพราะวา่ ตอนทหี่ านเสโ่ ยวหนั ขา้ งนัน้ เธอมองเห็นตา่ งหคู นู่ ัน้ บน หขู องเธอโผลอ่ อกมาพอดี หานเสโ่ ยวชอบแตง่ ตวั มาก เธอใสต่ า่ งหอู ะไรเสน่ิ เฉยี วกไ็ มเ่ คย รสู ้ กึ แปลก แตว่ า่ ตา่ งหทู ใ่ี สใ่ นวันนี้ มันเป็ นคนู่ ัน้ …….ทเี่ ธอเคยเห็นอยใู่ น กลอ่ งอนั นัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ พอด…ี …ตา่ งหทู มี่ สี ชี มพู ตอนท่ี 242 ความจรงิ ทเ่ี ก็บซอ่ น มชี ว่ั ขณะหนง่ึ เสน่ิ เฉียวยงั คดิ วา่ ตนเองมองผดิ ไป เพราะเธอกลบั เห็นตา่ งหคู นู่ ัน้ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนซอื้ อยบู่ นหขู อง หานเสโ่ ยว “คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นน้ี คณุ ตอ้ งการอะไรหรอื คะ?” เสยี งของ พนักงานดงั ขนึ้ มา ในทส่ี ดุ ก็เรยี กใหเ้ สนิ่ เฉียวมสี ตกิ ลบั คนื มา เสน่ิ เฉียวจงึ มสี ตกิ ลบั มาได ้ แลว้ หนั ไปพดู ขยบั ปากกบั พนักงาน อยา่ งเขนิ อาย: “ฉันเอากาแฟหนงึ่ แกว้ ก็พอคะ่ ”

“ไดค้ ะ่ ” พนักงานเดนิ ออกไปแลว้ หานเสโ่ ยวมองดเู สน่ิ เฉียวท่ี ยม้ิ แยม้ อยา่ งออ่ นหวานและดงึ มอื เธอมาจับไวอ้ ยา่ งสนทิ สน มมาก: “เฉียวเฉียว ขอบใจแกมากนะ แกเป็ นคนดจี ัง ทงั้ ๆที่ ตนเองไมช่ อบทานของหวาน แตก่ ็ยอมมาทานเป็ นเพอื่ นฉัน ตลอดเลย เราจะเป็ นเพอ่ื นรักกนั ตลอดไปนะ” สายตาของเสนิ่ เฉียวอดใจไมไ่ ดท้ จ่ี ะมองไปบนหขู องหานเส่ โยวอกี ตา่ งหคู นู่ ัน้ สชี มพอู อ่ นหวานน่ารัก สอ่ งแสงระยบิ ระยบั ใตแ้ สงไฟ ทดี่ งึ ดดู ตาคน แตว่ า่ หลังจากนัน้ ……. เธออดใจไมไ่ หวทจี่ ะตอ้ งถาม: “ตา่ งหขู องแกคนู่ …้ี …” ไดย้ นิ แลว้ หานเสโ่ ยวเหมอื นจะรสู ้ กึ ตวั ขนึ้ มาทันที ยน่ื มอื ไปจับ ตา่ งหบู นหคู นู่ ัน้ ของตนเอง จากนัน้ ก็อมยมิ้ “สวยมากเลยใช่ ไหม?” เสนิ่ เฉียวไมร่ คู ้ วรจะตอบอยา่ งไรดี จงึ พยกั หนา้ ตอบอยา่ งเหมอ่ ลอย “สวย” เธอยม้ิ นดิ ๆ แตว่ า่ รอยยมิ้ นก้ี ลับขมขนื่ จนลกึ เขา้ ไปสดุ ใจ คงมเี พยี งเธอทรี่ อู ้ ยใู่ นใจคนเดยี ว

พดู จบแลว้ เสน่ิ เฉียวมองเห็นหานเสโ่ ยวยนื่ มอื ตนเองไปจับ ใบหนา้ ของตนเอง สหี นา้ เขนิ อายและจับตา่ งหขู องตนเอง “ฉัน กร็ สู ้ กึ วา่ มนั สวย” ในใจของเสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ขมขนื่ อยา่ งมาก มอื ทว่ี างอยใู่ ตโ้ ตะ๊ นัน้ กําลังกําไวอ้ ยา่ งแน่นๆ เล็บมอื เกอื บจะหยกิ เขา้ ไปในเนอ้ื จากนัน้ เธอก็ปลอ่ ยมอื อกี ครัง้ มองไปทต่ี า่ งหแู ละถามวา่ : \"แก….เป็ นคนซอื้ เองเหรอ?” หานเสโ่ ยวเหมอื นจะตะลงึ ไปสกั พัก จากนัน้ สา่ ยหวั : “ไมใ่ ชอ่ ยู่ แลว้ เป็ น…..คนอน่ื มอบใหฉ้ ันเอง!” พดู ถงึ ตรงน้ี ใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวแดงขน้ึ มาเลย สหี นา้ เต็มไป ดว้ ยความเขนิ อาย ทา่ ทางของเธอเชน่ นี้ เสน่ิ เฉยี วตอ้ งเขา้ ใจอยแู่ ลว้ วา่ มนั หมายความวา่ อะไร สหี นา้ ทา่ ทางเหมอื นกําลังมคี วามรัก แตว่ า่ ……ตอนนเี้ สนิ่ เฉียวกําลงั คดิ วา่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ คงจะไมใ่ ชเ่ ย่ โมเ่ ซนิ เป็ นคนมอบใหห้ รอกนะ? ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มใี จแบบนัน้ แต่ เสโ่ ยวไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ น?ิ ในขณะทร่ี แู ้ ลว้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั ตนเอง เป็ นคสู่ ามภี รรยากนั แลว้ หานเสโ่ ยวจะยอมรับของขวญั จากเย่

โมเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไร ยังแสดงอาการทเี่ ขนิ อายแบบนี้ เธอไมใ่ ชค่ น แบบนัน้ คดิ ถงึ แบบนแี้ ลว้ ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ โลง่ ใจ จากนัน้ มอื ทกี่ ํา ไวด้ ว้ ยกนั แน่นๆจงึ ปลอ่ ยออก “ยนิ ดกี บั แกดว้ ยนา้ ” เสน่ิ เฉียวขอบคณุ เธออยา่ งจรงิ ใจ ในใจคดิ นค่ี งจะเป็ นแคบ่ งั เอญิ เทา่ นัน้ ไดย้ นิ เธอบอกวา่ ยนิ ดี สหี นา้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวตะลงึ ไป สกั พักหนง่ึ จากนัน้ เธอกระพรบิ ๆตาและมองดเู สน่ิ เฉยี วอยา่ ง เงยี บๆกะทันหนั เสน่ิ เฉียวถกู เธอมองมาจนมคี วามแปลกใจ จงึ ถามกลับไปวา่ : “ทําไมเหรอ?” หานเสโ่ ยวรอ้ งอา้ !ออกมาหนง่ึ เสยี ง จากนัน้ สา่ ยหวั บอกวา่ ไมม่ ี อะไร พนักงานมาเสริ ฟ์ ของหวานพอดี หานเสโ่ ยวหยบิ ชอ้ น ขน้ึ มาตกั เนยหนงึ่ คําและทานลงไป “ดจี ังเลย” กาแฟของเสน่ิ เฉยี วถกู สง่ มาแลว้ เธอดม่ื ไปหนงึ่ คํา มนั ขมจน เขา้ ไปขา้ งในใจ

ถงึ จะพยายามปลอบใจตนเองสดุ ๆแลว้ แตใ่ นใจก็ยังรสู ้ กึ กงั วล อยา่ งมาก ตา่ งหคู นู่ ัน้ ……มนั เป็ นแคเ่ รอ่ื งบังเอญิ จรงิ ๆหรอื ? ตอนทท่ี งั้ สองจะจากกนั นัน้ หานเสโ่ ยวจับมอื ของเสน่ิ เฉียว อยา่ งกะทนั หนั ถามดว้ ยเสยี งเบาๆวา่ : “เฉยี วเฉยี ว ฉันอยากจะ บอกเธอเรอื่ งหนงึ่ แตว่ า่ ……ไมร่ วู ้ า่ ควรเอย่ ปากพดู กบั เธอยังไง” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ หางตากระตกุ อยา่ งแรง เสยี งของ เธอสน่ั เล็กนอ้ ย “เรอื่ ง เรอ่ื งอะไรเหรอ?” หานเสโ่ ยวจอ้ งมองเธอสกั พัก สหี นา้ กไ็ มไ่ ดอ้ อ่ นโยนเหมอื น กอ่ นหนา้ นัน้ แลว้ แตก่ ลายเป็ นความเศรา้ ขนึ้ มาหน่อย มองจาก สายตาเธอแลว้ เหมอื นทําอะไรทผ่ี ดิ ตอ่ เธออยา่ งนัน้ สายตา แบบนท้ี ําใหใ้ นใจของเสนิ่ เฉยี วสะเทอื น “ชา่ งเถอะ ไมพ่ ดู แลว้ จะดกี วา่ ” หานเสโ่ ยวถอนหายใจแรงๆ กม้ หนา้ ลงและปิดปากเงยี บไมพ่ ดู อกี เสนิ่ เฉยี ว : “……แกพดู สิ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเรา ไมม่ อี ะไร พดู ไมไ่ ด”้

หานเสโ่ ยวสา่ ยหวั : “ยังไมถ่ งึ เวลาอนั สมควร รอถงึ เวลานัน้ ฉัน จะบอกเธอ เฉยี วเฉียว……ไมว่ า่ เมอ่ื ไหร่ แกจะตอ้ งจําไว ้ เรา เป็ นเพอื่ นรักกนั แกตอ้ ง……เชอื่ ใจฉันนะ!” เธอกอดแขนของเสน่ิ เฉยี วไวแ้ น่นๆ มองดเู สน่ิ เฉียวและพดู อยา่ งจรงิ จัง ตอนแรกเสนิ่ เฉียวปลอบใจตนเองแลว้ แตใ่ นวนั นค้ี ําพดู ของ หานเสโ่ ยวทจ่ี ะพดู แตก่ ไ็ มพ่ ดู ยงิ่ ทําใหเ้ ธอใจหาย มองดหู านเส่ โยวอยา่ งลําบากใจและกดั รมิ ฝี ปากไว:้ “เสโ่ ยว เราเป็ นเพอ่ื นรัก เพอ่ื นสนทิ กนั ฉันตอ้ งเชอื่ ใจเธออยแู่ ลว้ แต…่ …อะไรคอื ถงึ เวลาเหมาะสมตอนไหน? ตกลงแกมอี ะไรปิดบงั ฉันหรอื ?” “ไมม่ อี ะไร เสนิ่ เฉยี วแกอยา่ งคดิ มาก วนั หลงั ฉันตอ้ งบอกแก แน่นอน แตแ่ กตอ้ งเชอื่ ใจฉัน เราจะเป็ นเพอ่ื นรักกนั ตลอดไป” สดุ ทา้ ย หานเสโ่ ยวกไ็ มพ่ ดู อะไรกบั เธอ เสน่ิ เฉียวไมม่ ที างอนื่ หลังจากทจี่ ากกบั เธอแลว้ กลบั บา้ นไปอยา่ งสลดหดหใู่ จ เดนิ ไปครง่ึ ทาง เสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ รา้ นนัน้ ในครัง้ กอ่ น ดงั นัน้ จงึ รบี บอกคนขบั : “พคี่ ะ รบกวนกลับรถหน่อยคะ่ !”

จากนัน้ เสน่ิ เฉียวบอกทอ่ี ยใู่ หมใ่ หแ้ กค่ นขับรถ คนขับจงึ สง่ เธอ ไปตามทอี่ ยใู่ หม่ หลังจากลงรถแลว้ เสนิ่ เฉียวรบี เดนิ เขา้ ไปรา้ นจวิ เวลรร่ี า้ นนัน้ เพงิ่ เดนิ เขา้ ไป กเ็ จอพนักงานขายทค่ี รัง้ กอ่ นนําตา่ งหใู หเ้ ธอ ลองใสพ่ อดี พนักงานขายยงั จําเธอได ้ มองเห็นเธอก็รบี ยม้ิ ให ้ “สวัสดคี ะ่ ” เพราะวา่ เรอ่ื งของวนั นัน้ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวมคี วามเขนิ อายนดิ ๆ จงึ ยมิ้ แยม้ ใหเ้ ธอ พนักงานขายเอย่ ปากพดู กอ่ น “สวสั ดคี ะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นมาดู ตา่ งหคู นู่ ัน้ เหรอคะ?” นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอยงั จําตนเองไดจ้ รงิ ๆ เสนิ่ เฉียวไดแ้ คพ่ ยักหนา้ : “อม่ื ” “คณุ ผหู ้ ญงิ ตอ้ งการซอื้ กลบั ไปเหรอคะ?” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั : “ฉันแคอ่ ยากจะถามดู วา่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ……”

“สวัสดคี ะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ วันนัน้ คณุ ผชู ้ ายคนนัน้ ไดม้ าซอื้ ตา่ งหู กลบั ไปแลว้ ในวนั ทสี่ อง ตอ้ งมาซอื้ ใหค้ ณุ แน่ๆเลย คณุ โชคดี จรงิ ๆเลยนะคะ เพอื่ นของคณุ ก็เคยมา นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ ก็มา……” เสนิ่ เฉยี วขยบั ๆปาก รสู ้ กึ เขนิ อายมาก “ทจ่ี รงิ แลว้ ฉันก็แคอ่ ยากถามวา่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ……ยังมอี กี ไหม” เธอสงสยั อยา่ งมาก ตา่ งหคู นู่ ัน้ มแี บบเดยี วกนั หรอื ไม่ เธอหวงั วา่ มันเป็ นแคเ่ รอื่ งบงั เอญิ จรงิ ๆ “แบบเดยี วกนั ?” พนักงานขายตอนแรกกต็ ะลงึ หลงั จากนัน้ สกั พักถงึ รสู ้ กึ ได ้ วา่ สง่ิ ทเ่ี ธอพดู หมายความวา่ อะไร: “คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นวางใจไดค้ ะ่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ออกแบบพเิ ศษ ในตลาดมเี พยี ง หนง่ึ คชู่ วั่ คราว” ในตลาดมเี พยี งหนง่ึ คเู่ ทา่ นัน้ ? “ชว่ั คราว?” “ใชค่ ะ่ สนิ คา้ ของรา้ นเราสว่ นใหญจ่ ะมเี พยี งแบบเดยี ว ขาย ออกไปแลว้ ถงึ จะพจิ ารณาสง่ั ทําแบบเดยี วกนั อกี ”

ไดย้ นิ เชน่ นแ้ี ลว้ ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉียวฟังกเ็ ขา้ ใจแลว้ และถามวา่ : “ถา้ ฉันอยากไดค้ ทู่ สี่ อง สง่ั ตอนนตี้ อ้ งใชเ้ วลานานเทา่ ไหรถ่ งึ จะ ไดค้ ะ?” พนักงานขายคดิ ไปสกั พัก ใหค้ ําตอบเธอ “เวลาจากการซอ้ื ขายจนถงึ มอื ทา่ น ระหวา่ งนตี้ อ้ งใชเ้ วลา ประมาณหนงึ่ เดอื นกวา่ คะ่ คณุ ผหู ้ ญงิ ” หนง่ึ เดอื นกวา่ …… เสนิ่ เฉียวก็ยังไมต่ ายใจ: “แลว้ มแี บบทค่ี ลา้ ยๆกนั ไหมคะ?” “สชี มพมู แี คค่ นู่ ช้ี วั่ คราวเทา่ นัน้ คะ่ ” ความหวงั เล็กๆสดุ ทา้ ยในใจของเสนิ่ เฉยี ว สดุ ทา้ ยก็ถกู ทําลาย ดงั นัน้ ……คําพดู ทพ่ี ดู แลว้ หยดุ ของหานเสโ่ ยวมันเกยี่ วกบั ตา่ งหู คนู่ หี้ รอื ? ตา่ งหคู นู่ ัน้ ทจี่ รงิ แลว้ ก็คอื เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนมอบใหห้ านเสโ่ ยว? นกึ ถงึ เชน่ นแ้ี ลว้ เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก ตรงหนา้ เรมิ่ โลกหมนุ

มชี ว่ั ขณะหนงึ่ เธอรสู ้ กึ วา่ ตนเองเหมอื นจะลม้ ลงไป โชคดที ่ี พนักงานขายมองเห็นสหี นา้ เธอไมป่ กติ รบี พยงุ เธอไว ้ “คณุ ผหู ้ ญงิ ทา่ นเป็ นอะไรไหม?” ตอนที่ 243 จากเขาไปเถอะ เสนิ่ เฉียวดงึ สตกิ ลับมา แลว้ จับตโู ้ ชวส์ นิ คา้ ทอี่ ยขู่ า้ งๆอยา่ ง ออ่ นเพลยี พยายามใหต้ นเองสงบนงิ่ ลงมา “ฉันไมเ่ ป็ นไร” “แตว่ า่ สหี นา้ ของคณุ ดแู ลว้ ไมค่ อ่ ยดเี ลยนะคะ ตอ้ งการใหด้ ฉิ ัน ชว่ ยโทรศพั ทไ์ หมคะ?” เสนิ่ เฉยี วไมต่ อบคําถาม หายใจลกึ ๆและทําใจใหป้ กติ เหมอื นเดมิ ผา่ นไปสกั พักหนงึ่ เธอจงึ เงยหนา้ ขน้ึ มายมิ้ ให ้ พนักงานขายและยมิ้ ให:้ “ขอบคณุ ทเี่ ป็ นหว่ งนะคะ ฉันไมเ่ ป็ นไร ฉันไปกอ่ นนะคะ” จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็เดนิ ออกไปในขณะทพี่ นักงานขายยังมสี ายตา ทก่ี งั วลและเป็ นหว่ งอยู่

ระหวา่ งทาง เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งไมม่ จี ดุ หมาย ตรงหนา้ คอื ทใี่ ด เธอกไ็ มร่ ู ้ กอ่ นทจี่ ะมารา้ นจวิ เวลรท่ี น่ี ่ี เธอพยายามปลอบใจและโนม้ นา้ ว ใจตนเองตลอด ตา่ งหคู นู่ ัน้ เป็ นแคแ่ บบเหมอื นกนั เทา่ นัน้ ไมง่ ัน้ คงไมบ่ งั เอญิ แขวนอยบู่ นหขู องหานเสโ่ ยวขนาดนัน้ เธอถงึ กบั ไมก่ ลา้ มาสอบถามใหช้ ดั เจน แตต่ อนหลังก็มาจนได ้ หลงั จากทไ่ี ดค้ ําตอบแลว้ ถงึ รวู ้ า่ ทจ่ี รงิ แลว้ คําตอบไมใ่ ชส่ งิ่ ทต่ี น สามารถยอมรับได ้ เพราะวา่ ตอ้ งประชมุ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ปลอบใจเซยี วซใู่ หส้ ง่ เธอกลบั บา้ นตระกลู เย่ จากนัน้ กร็ บี ทง้ิ การประชมุ และออกไป แลว้ กไ็ มก่ ลบั บา้ นทงั้ คนื ในวนั นห้ี านเสโ่ ยวกลับใสต่ า่ งหคู นู่ ัน้ มา อยตู่ รงหนา้ ของตนเอง นม่ี นั หมายความวา่ อะไร? เสน่ิ เฉียวยนื นง่ิ ๆ หมายความวา่ เมอื่ วานพวกเขาสองคนอยดู่ ว้ ยกนั ทัง้ วนั ทัง้ คนื ฮาๆ

เสนิ่ เฉียวเอย้ เสน่ิ เฉียว เธอยังรอเขาอยทู่ บี่ า้ นทงั้ คนื เธอนมี่ นั เป็ นคนโงจ่ รงิ ๆ? ยงั เป็ นหว่ งวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ และโทรหาเซยี วซู่ ตอนนค้ี ดิ ดแู ลว้ เซยี วซเู่ มอ่ื วานอยากจะพดู แตก่ ไ็ มพ่ ดู ก็คงเป็ น เรอ่ื งพวกนลี้ ะ่ ? ไมน่ ่า ไมน่ ่าเขาจงึ ใชส้ ายตาทส่ี งสารมองดู ตนเอง! ทแี่ ท…้ …มแี ตเ่ ธอทถ่ี กู ปิดบงั ไวอ้ ยคู่ นเดยี ว “คนหลอกลวง” เสนิ่ เฉยี วดา่ เบาๆ รา่ งกายเดนิ กา้ วไปขา้ งหนา้ อยา่ งทลุ ักทเุ ล ปัง้ ! ไมท่ ันระวงั ชนไปทอี่ อ้ มอกใคร “เดนิ ไมม่ องเลยเหรอ? เชอื่ ไมเ่ ชอื่ วา่ ฉันตคี ณุ ใหต้ ายเลย? หลกี ไป” มคี นดา่ อยา่ งรนุ แรงและเดนิ ผา่ นเธอไป เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดด้ เู ลยสกั นดิ วา่ คอื ใคร และไมท่ นั พดู คําขอโทษ

เธอเดนิ ตอ่ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งลม้ ลกุ คลกุ คลาน เดนิ ไปไมก่ ก่ี า้ วก็ เดนิ ชนคนอนื่ อกี แตว่ า่ ครัง้ นโี้ ชคไมด่ นี ัก เธอชนจนตนเองลม้ ลงไปกบั พน้ื นั่งอยบู่ นพนื้ ทเี่ ยอื กเย็นและแข็งกระดา้ ง “เวย้ คณุ นมี่ นั เป็ นยังไงกนั ? เดนิ ชนคนอนื่ อยไู่ ด?้ น่ังอยตู่ รงนัน้ อยากจะทําอะไร? คงไมใ่ ชจ่ ะมาตม้ ตนุ๋ เงนิ ของฉันนะ?” คนนัน้ พดู จบกร็ บี เดนิ ออกไป กลัวเธอจะแกลง้ หรอื มกี ลอบุ ายอะไร เธอนั่งอยบู่ นพนื้ ตงั้ นาน อยากจะลกุ ขนึ้ มา กลับรสู ้ กึ ออ่ นแรงไป ทัง้ ตวั ไมม่ เี รย่ี วแรงเลย เสน่ิ เฉียวโมโหมาก ก็แคเ่ รอื่ งเล็กๆแคน่ เ้ี อง มันคมุ ้ คา่ กบั เธอท่ี ตอ้ งซมซานขนาดนเี้ ลยเหรอ? ตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วหยา่ กบั หลนิ เจยี ง พอ่ แมด่ นั ตวั เธอออกไปอยา่ ง โหดรา้ ย ตอนนัน้ เธอยงั สามารถลกุ ขน้ึ มาได ้ ตอนนก้ี ต็ อ้ งลกุ ได…้ … เธอพยายามใชแ้ รงดนั พนื้ อยากจะลกุ ขน้ึ มอื ทอี่ บอนุ่ คใู่ หญๆ่ คู่ หนง่ึ มาจับแขนเธอไวอ้ ยา่ งกะทันหนั จากนัน้ พยงุ เธอลกุ ขน้ึ มา ในตาทน่ี ํ้าตาคลอเบา้ สลัวๆ ตรงหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วมเี งาของคน รา่ งผอมสงู และแข็งแรงยนื อยู่

คนๆนัน้ ยนื่ มอื มาเชด็ ขอบตาของเธอ หลงั จากนัน้ กม็ นี ้ําตาไหล ออกมาไมห่ ยดุ ตรงหนา้ ทดี่ สู ลวั ก็เรม่ิ คอ่ ยๆชดั เจนขนึ้ มา เสน่ิ เฉยี วมองเห็นคนทเ่ี ชด็ น้ําตาใหเ้ ธออยา่ งชดั เจน สายตาของเยห่ ลน่ิ หานมองดเู ธออยา่ งน่าสงสาร เชด็ น้ําตาให ้ เธอดว้ ยทา่ ทางทอ่ี อ่ นโยนอยา่ งไมม่ ที เ่ี ปรยี บ แลว้ ถอนหายใจ อยา่ งอดั อนั้ ตนั ใจ “หญงิ โง่ คณุ รอ้ งไหจ้ นเป็ นแบบนี้ เขามองไมเ่ ห็นเลยสกั นดิ ” น้ําตาของเสนิ่ เฉยี วไหลพรากลงมาทนั ที น้ําตาพวกนัน้ เหมอื นกบั ไมเ่ อาซะอยา่ งนัน้ ไหลลงมาเยอะมาก เหมอื นแขง่ กนั รอ้ ง เยห่ ลน่ิ หานเรม่ิ แรกยังเชด็ ใหเ้ ธออยา่ งนง่ิ ๆ จากนัน้ ยง่ิ นานกย็ งิ่ เยอะ ความหว่ งใยในสายตาของเขาก็ยงิ่ ลกึ เขา้ ไปอกี จงึ ยน่ื มอื ไปโอบเธอเขา้ มาในออ้ มกอด “จากเขาไปเถอะ” เขาจับหวั ดา้ นหลงั ของเธอดว้ ยเสยี งแหบ ดนั หนา้ เธอมาแนบออ้ มอกตนเองไวแ้ น่นๆ นํ้าตาทไ่ี หลพรากออกมาพวกนัน้ ทําใหเ้ สอ้ื ของเขาเปียก อนุ่ ๆ และเปี ยกไปหมด

“ถา้ เป็ นผม ผมจะไมท่ ําใหค้ ณุ รอ้ งไหเ้ สยี ใจขนาดนค้ี นเดยี ว เฉียวเฉียว ใหโ้ อกาสผมสกั ครัง้ ครัง้ เดยี วก็พอ” เสน่ิ เฉียวถกู เขาดงึ ตวั ไปอยใู่ นออ้ มกอด กลน่ิ กายทไี่ มช่ นิ ของ เขาทําใหเ้ ธอเหมอื นจะมคี วามตอ่ ตา้ นปฏเิ สธ แตว่ า่ ความรสู ้ กึ อบอนุ่ แบบนัน้ กลับทําใหเ้ ธออยากไดอ้ ยา่ งน่าแปลก เธอรสู ้ กึ วา่ ตนเองเหนือ่ ยแลว้ จรงิ ๆ อกี ทัง้ ยังไมม่ เี รยี่ วแรง มอี อ้ มกอดท่ี อบอนุ่ เชน่ นกี้ ะทันหนั เธอไมม่ เี รย่ี วแรงจะตอ่ ตา้ นแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว คนเดนิ ไปเดนิ มาเต็มถนน เยห่ ลนิ่ หานกอดเธอไวอ้ ยา่ งนัน้ ไม่ สนใจสายตาของคนอนื่ ทมี่ องมาอยา่ งแปลกประหลาดใจ ผา่ นไปสกั พัก คนในออ้ มกอดไมต่ อบโตอ้ ะไรอยา่ งกะทนั หนั เย่ หลนิ่ หานดนั เธอออกมา ถงึ รวู ้ า่ เธอปิดตาอยู่ เหมอื นสลบไป อยา่ งนัน้ สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานเปลยี่ นไป จงึ รบี ยนื่ มอื อมุ ้ เธอขน้ึ มา เดนิ ออกจากทน่ี ั่นอยา่ งรวดเร็ว * เปรยี้ ง——

เสยี งฟ้าผา่ ดงั ขน้ึ อยา่ งน่าตกใจ กอ้ นเมฆทม่ี ดื ครม้ึ มาตงั้ นาน ใน ทสี่ ดุ ฝนกต็ กลงมาอยา่ งหนักและยงั มฟี ้าผา่ ดว้ ย ผา่ ไปเกอื บครง่ึ ฟ้ า เสยี งฟ้าผา่ ดงั ขนึ้ ตดิ ตอ่ กนั หลายครัง้ เสน่ิ เฉียวตกใจตนื่ ขน้ึ มา ทันที แลว้ ก็มองดรู อบๆ สงั เกตวา่ ตนเองนอนอยใู่ นหอ้ งผปู ้ ่ วยท่ี อบอนุ่ ไมใ่ ชถ่ นนทวี่ นุ่ วายอกี แลว้ “ตน่ื แลว้ เหรอ?” เสยี งทอี่ อ่ นโยนดงั ขน้ึ เสน่ิ เฉยี วมองไปทาง เสยี งทดี่ งั ขน้ึ มองไปก็เห็นเยห่ ลน่ิ หานทนี่ ่ังอยตู่ รงหนา้ เตยี ง ผปู ้ ่ วยของเธอ สายตาของเขากําลงั มองเธออยา่ งออ่ นโยน: “รสู ้ กึ วา่ ไมส่ บายตรงไหนหรอื เปลา่ ครับ?” จากนัน้ ยนื่ มอื ไปแตะหนา้ ผากของเธอ เหมอื นกําลงั วัดอณุ หภมู ิ วดั ไปสกั พักหนง่ึ เขาเหมอื นวดั ไมอ่ อก ดงั นัน้ จงึ กม้ ตวั ลงไปใช ้ หนา้ ผากตนเองไปแตะ หนา้ ผากแตะหนา้ ผากของเธอเพอื่ สมั ผัสอณุ หภมู ิ ลมหายใจทอี่ นุ่ ๆรอ้ นๆระเหยไปบนหนา้ ของเธออยา่ งไมแ่ จง้ กอ่ น เสน่ิ เฉยี วเห็นโครงหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเยห่ ลนิ่ หานใกลๆ้ เธอมาก แววตาสะดงุ ้ ไปพักหนงึ่

ตอนทเี่ ธอรสู ้ กึ ตวั จงึ อยากยน่ื มอื ดนั ตวั เขาออก เยห่ ลนิ่ หานกลบั ถอยออกหา่ งแลว้ จากนัน้ กย็ มิ้ : “โชคดที ไี่ ขล้ ดลงแลว้ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ผมคงตอ้ งเป็ นหว่ งคณุ จนแย”่ ไดย้ นิ แลว้ ปากของเสนิ่ เฉียวขยับๆ “ฉันเป็ นไขเ้ หรอ?” พอเอย่ ปาก เธอถงึ รวู ้ า่ ตนเองเสยี งแหบมาก เยหลน่ิ หานยมิ้ เบาๆ ไมพ่ ดู อะไร แลว้ ลกุ ขน้ึ มาไปรนิ น้ําใหเ้ ธอ หนง่ึ แกว้ จากนัน้ พยงุ เธอขนึ้ มานั่ง: “ดม่ื น้ํากอ่ น ทําใหค้ อชมุ่ ชนื้ หน่อย ดม่ื หมดคอ่ ยพดู ” คอแหบจนจะตายอยแู่ ลว้ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดป้ ฏเิ สธอยแู่ ลว้ ขยบั ไป รับแกว้ มา จากนัน้ ดมื่ จนหมดแกว้ “อยา่ รบี รอ้ น คอ่ ยๆดม่ื เดย๋ี วสําลกั เอาจะไมด่ ”ี รอจนเธอดม่ื หมดแลว้ เยห่ ลน่ิ หานก็รับแกว้ ไปอยา่ งเป็ น ธรรมชาตจิ นไมม่ ที เี่ ปรยี บ มอื อกี ขา้ งหนงึ่ กย็ น่ื ไปขา้ งปากของ เธอและเชด็ หยดน้ําทม่ี มุ ปากเธอ การกระทําทใ่ี กลช้ ดิ เชน่ นท้ี ําใหเ้ สน่ิ เฉียวขมวดคว้ิ สวยๆ จากนัน้ จติ ใตส้ ํานกึ อยากจะหลบออกจากการสมั ผัสของเขา

เพยี งแตว่ า่ ความเคลอ่ื นไหวของเยห่ ลนิ่ หานนัน้ มนั เร็วเกนิ ไป สมั ผัสไดเ้ ร็ว เก็บขนึ้ ก็เร็ว เธอหลบไมท่ ัน ยงิ่ ไมท่ นั ดนั เขา ออกไป “คณุ ไขข้ นึ้ สงู จรงิ ๆ อกี ทัง้ ยงั หนักดว้ ย หมอบอกวา่ คณุ เป็ นหวัด ถกู ลมหนาวมากไป เฉียวเฉยี ว รา่ งกายคณุ ออ่ นแอเกนิ ไปแลว้ อาจจะตอ้ งนอนพักรักษาตวั ทโ่ี รงพยาบาลอกี หลายวัน” ไดย้ นิ วา่ ตอ้ งนอนโรงพยาบาล สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไป ทันที “ฉันไมน่ อนโรงพยาบาล” เธอไมช่ อบอยโู่ รงพยาบาล ไมม่ เี หตมุ ผี ลเธอไมอ่ ยากอยทู่ น่ี ่ี หรอก เยห่ ลน่ิ หานไดย้ นิ เธอปฏเิ สธ ขมวดควิ้ และจอ้ งเธออยา่ งเขม้ ขรมึ : “ไมพ่ ักโรงพยาบาลไมไ่ ด ้ สขุ ภาพของคณุ แยม่ าก อกี ทัง้ ……ผมไดย้ นิ หมอบอกวา่ คณุ ทอ้ งแลว้ ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉียวตกใจจนตาโต มองหนา้ เขาอยา่ งตะลงึ ทันใดนัน้ ในใจของเธอรสู ้ กึ สบั สนเหมอื นมหี ลายสง่ิ หลายอยา่ ง ทับถมเขา้ มา จนเกอื บทําใหเ้ ธอหมดลมหายใจ

ตอนท่ี 244 ผมจะไมบ่ งั คบั คณุ เขา… …เขารวู ้ า่ ตนเองทอ้ งแลว้ ? แลว้ เขาจะสงสยั วา่ เด็กมคี วามเกย่ี วพันกบั เขาหรอื ไม?่ หรอื เรอื่ ง นจ้ี ะทําใหเ้ ขานกึ ถงึ คนื วันทฝี่ นตกหรอื ไม?่ เห็นเธอสหี นา้ ซดี เซยี วกะทันหนั เยห่ ลน่ิ หานขมวดควิ้ ขน้ึ น้ําเสยี งตํา่ ลง: “คณุ เองไมร่ เู ้ รอ่ื งนเี้ หรอ?” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั แลว้ ถอยหลังออกไป มอื ของเยห่ ลน่ิ หานทยี่ นื่ ไปคา้ งอยกู่ ลางอากาศ สกั พักเขาก็กดั รมิ ฝี ปากและพดู วา่ : “เป็ นของโมเ่ ซนิ ใชไ่ หม?” ไมร่ อใหเ้ ธอตอบคําถาม เยห่ ลน่ิ หานกพ็ ดู ขนึ้ มาอกี : “ไมถ่ กู โม่ เซนิ นั่งอยบู่ นวลี แชร์ คงจะทําเรอื่ งพวกนไี้ มไ่ ด ้ งัน้ ……” แววตา ของเขาแหลมคม มองไปทหี่ นา้ ของเธอ “ไมเ่ ป็ นของใครเลย!” เสนิ่ เฉียวแยง่ ตอบโตก้ อ่ นทเี่ ขาจะเอย่ ปาก