เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

“แก แกอยา่ พดู ม่ัวส”ิ หานเสโ่ ยวจับมอื เธอไว ้ แลว้ กส็ า่ ยหวั แรงๆ: “ฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ อี ะไรกนั เลยนะ ฉันก็ไมไ่ ดช้ อบ เขา! เราไมใ่ ชศ่ ตั รหู วั ใจกนั เราเป็ นเพอ่ื นรักกนั ” “เพอ่ื นรักกนั ……” เสน่ิ เฉียวสะกดสามคํานีแ้ ละกม้ หนา้ ลง น้ําเสยี งยงิ่ อยยู่ ง่ิ ตํา่ ลง: “เราเป็ นเพอ่ื นรักกนั จรงิ ๆ แตว่ า่ ฉันก็นกึ ไมถ่ งึ วา่ เราจะชอบผชู ้ ายคนเดยี วกนั ได ้ แตแ่ กกลบั หลอกฉัน” “ฉันไมไ่ ดห้ ลอกแกนะ!” หานเสโ่ ยวรอ้ นใจขน้ึ มาจรงิ ๆ ลกุ ขน้ึ และออ้ มไปจับมอื ของเธอตรงหนา้ เธอ อธบิ ายอยา่ งรอ้ นใจ: “เฉียวเฉยี ว แกไดย้ นิ ใครพดู มว่ั ใชไ่ หม? เสยี่ วเหยยี นคนนัน้ ใช่ ไหม? เธอยวั่ ยอุ กี แลว้ ใชไ่ หม? แกตอ้ งเชอื่ ฉันสิ ฉันไมม่ ที างทํา อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆ……” ตอนทเี่ งยหนา้ ขนึ้ เสนิ่ เฉียวเห็นตา่ งหสู ชี มพบู นหขู องเธอกําลัง สอ่ งแสงระยบิ ระยับภายใตก้ ารหักเหของแสงแดด เหมอื นกําลัง ประชดหานเสโ่ ยวอยา่ งนัน้ ” “เสโ่ ยว แกรไู ้ หม?” เสน่ิ เฉยี วจับมอื ของเธอไว ้ แววตามองดเู ธอ อยา่ งนงิ่ ๆ: “ตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ บนหขู องแก ฉันเคยเห็นมากอ่ น” ประโยคเดยี ว ทําใหห้ านเสโ่ ยวหยดุ การกระทําทกุ อยา่ งโดย สน้ิ เชงิ

เธออา้ ปาก เหมอื นอยากจะพดู อะไรกบั เสนิ่ เฉียว แตว่ า่ ตงั้ นาน ยังพดู อะไรไมอ่ อกเลยสกั คํา เสน่ิ เฉยี วก็ยังยมิ้ แยม้ อยู่ พดู อยา่ งนง่ิ ๆ: “เรอื่ งของความรักมนั บงั คบั ใจกนั ไมไ่ ด ้ ฉันไมโ่ ทษแกหรอก แตว่ า่ ……ฉันกไ็ มอ่ าจให ้ อภัยแกเหมอื นกนั ” พดู จบแลว้ เสนิ่ เฉียวลกุ ขนึ้ ไมม่ องหนา้ หานเสโ่ ยวอกี แววตา มองนอกประตอู ยา่ งเศรา้ ใจ “วนั หลงั เราจะไมใ่ ชเ่ พอ่ื นรักกนั อกี ” จากนัน้ เสนิ่ เฉียวก็เดนิ จากไป หานเสโ่ ยวตะลงึ อยกู่ บั ทต่ี งั้ นาน ถงึ คดิ จะตามออกไปอธบิ าย แตว่ า่ ตอนทตี่ ามไปจนถงึ หนา้ ประตู ไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งาของเสนิ่ เฉยี ว เวลาเพยี งสนั้ ๆ หานเสโ่ ยวใจเตน้ จนไมร่ จู ้ ะทํายงั ไงได ้ เธอนกึ ไมถ่ งึ วา่ เรอื่ งนจ้ี ะถกู เสนิ่ เฉยี วรไู ้ ดเ้ ร็วขนาดน้ี เธอยังอยากปกปิด ไวอ้ กี ชว่ งหนงึ่ แคเ่ ธอไมพ่ ดู ออกมา นสิ ยั ของเสนิ่ เฉียวน่าจะไม่ ถามถงึ จะถกู ใครจะรวู ้ า่ วันนเี้ ธอกลับตรงไปตรงมาขนาดนี้

หานเสโ่ ยวจงึ ไดแ้ ตห่ ยบิ มอื ถอื ออกมาโทรหาเสนิ่ เฉยี ว แตว่ า่ มอื ถอื ของเธอกลบั ปิดเครอ่ื งแลว้ ไมม่ ที างอน่ื ในใจของหานเส่ โยวรอ้ นใจ จงึ รบี คน้ หาท่ัวทกุ ทัง้ สที่ ศิ หาเกอื บครงึ่ วนั เธอก็หาไมเ่ จอแมแ้ ตเ่ งาของเสน่ิ เฉียว ไมม่ ี ทางเลอื ก หานเสโ่ ยวจงึ ตอ้ งกลับไปกอ่ น ใครจะรวู ้ า่ กลางทาง ไดร้ ับสายของเซยี วซู่ บอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะพบเธอ หลงั จากทไี่ ดย้ นิ ขา่ ววา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะเจอเธอ อารมณข์ อง หานเสโ่ ยวทย่ี งั เครยี ดๆเมอื่ สกั ครนู่ ี้ กลบั ลมื ไปหมดเลย ถาม สถานทด่ี ว้ ยความดใี จ แลว้ กร็ บี ไปทนี่ ่ันทันที จนตอนทเี่ ธอรบี ไปถงึ ทน่ี ่ัน รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั มองเธออยา่ ง เยอื กเย็น แตห่ านเสโ่ ยวกย็ ังยมิ้ อยา่ งออ่ นโยนน่ารกั และเดนิ เขา้ ไป: “โมเ่ ซนิ คณุ หาฉัน” เซยี วซมู่ องเห็นหานเสโ่ ยว ถอยไปขา้ งๆสองสามกา้ วโดยไม่ รตู ้ วั พยายามหลกี หา่ งจากเธอหน่อย ถงึ แมจ้ ะรวู ้ า่ เรอ่ื งมันเป็ นมายังไง แตเ่ ขาก็ไมไ่ ดห้ ลงรักผหู ้ ญงิ คนนี้ เห็นหนา้ ก็รําคาญแลว้ กลา้ หกั หลังเพอื่ นรักของตนเอง อกี ทัง้ ยังทําไดไ้ มร่ สู ้ กึ ละอายใจ เวลาทเี่ ธอมองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ลกู ตาแทบกระเด็นไปตดิ อยบู่ นตวั เขาเลยทเี ดยี ว

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบโตก้ บั เธอ แคม่ องเธอพรบิ ตาเดยี ว แลว้ เหลอื บไปเห็นตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ อยบู่ นใบหขู องเธอ สองตาที่ แหลมคมอยา่ งกบั นกอนิ ทรยี ห์ ยดุ ชะงักอยอู่ ยา่ งนัน้ แลว้ ยนื่ มอื ไปดงึ แขนของเธอมาทขี่ า้ งๆตวั เอง “ใครใหค้ ณุ ใสต่ า่ งหคู นู่ ?้ี ” น้ําเสยี งของเขาเยอื กเย็นดงั่ น้ําแข็ง คมเหมอื นมดี ทเ่ี พงิ่ ลบั แลว้ “อา้ เจ็บ!” แขนของหานเสโ่ ยวถกู เขาดงึ จนมรี อยแดงๆ เจ็บจน สหี นา้ ซดี เซยี ว แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมค่ ดิ จะปลอ่ ยเธอ สายตามอง ไปทเี่ ธออยา่ งโมโหมาก: “ใครอนุญาตใหค้ ณุ เอาของของผม? พดู !” หานเสโ่ ยวเจ็บจนนํ้าตาไหลลงมา “คนื นัน้ มันตกลงมาจาก กระเป๋ าเสอื้ สทู ของคณุ ฉันเห็นแลว้ ชอบ ก็เลย……” “หยบิ ไปโดยไมถ่ ามก็คอื ขโมย! คณุ หนูใหญต่ ระกลู หานขาด ตา่ งคแู่ คค่ เู่ ดยี วอยา่ งนัน้ เหรอ?” เห็นตา่ งหคู นู่ ัน้ ใสอ่ ยบู่ นหขู องเธอ ไมร่ ทู ้ ําไม เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ อยู่ เสมอวา่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ มนั เปรอะเป้ือน

ตอนนัน้ เสนิ่ เฉียวใสแ่ ลว้ เขารสู ้ กึ น่ารักเป็ นพเิ ศษ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เธอไมซ่ อื้ แลว้ ก็ หนั ตวั เดนิ ออกไปเลย ดงั นัน้ เขาจงึ ยอ้ นกลบั ไปซอ้ื ภายหลงั เตรยี มจะหาโอกาสมอบใหเ้ ธอ แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ ผหู ้ ญงิ คนนก้ี ลบั แยง่ ไปใสก่ อ่ นแลว้ ! “ขอโทษ!” หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ วา่ แขนของตนเองเหมอื นจะถกู ดงึ จนหกั แลว้ เจ็บจนเธอรอ้ งไหน้ ํ้าตาไหล จงึ ไดแ้ ตข่ อโทษเยโ่ ม่ เซนิ ไมห่ ยดุ : “ขอโทษจรงิ ๆ ฉันชอบตา่ งหคู นู่ จ้ี รงิ ๆ ดังนัน้ จงึ เอา ใส่ ถา้ คณุ โกรธ ฉันจะคนื มันใหค้ ณุ ” พดู จบ เธอยนื่ มอื อกี ขา้ งหนง่ึ แกะตา่ งหคู นู่ ัน้ ใครจะรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ สลดั มอื ของเธอออกโดยตรง แลว้ ก็พดู ดว้ ย เสยี งทเ่ี ย็นชา: “ไมต่ อ้ งแลว้ ถงึ คณุ จะแกะออกมา ตา่ งหคู นู่ ก้ี ็ไม่ มปี ระโยชนแ์ ลว้ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ หานเสโ่ ยวหยดุ นง่ิ กบั ท่ี เธอมองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งตกใจ: “คณุ พดู แบบนห้ี มายความวา่ ไง?” เซยี วซทู่ ย่ี นื อยขู่ า้ งๆไดย้ นิ แลว้ กพ็ ดู เพม่ิ เตมิ : “กห็ มายความวา่ คณุ ทําตา่ งหคู นู่ เี้ ป้ือนไปแลว้ ไง จรงิ ๆเลย ยังเป็ นคณุ หนูใหญ่ ตระกลู หานดว้ ย ทําไมกริ ยิ ามารยาทแยข่ นาดน?ี้ ของของคน

อน่ื ไมถ่ ามกอ่ นแลว้ กห็ ยบิ ไปเลยเหรอ? ใชค่ ณุ หนูใหญต่ ระกลู หานจรงิ ๆหรอื เปลา่ หรอื จะเป็ นผแู ้ อบอา้ ง?” ตอนแรกกแ็ คค่ ําระบายเฉยๆ แตป่ ระโยคน้ีกลบั ทม่ิ โดนใจของ หานเสโ่ ยว สายตาของเธอเปลยี่ นเป็ นความดรุ า้ ยทันที จอ้ ง เซยี วซแู่ ละพดู วา่ : “คณุ พดู บา้ อะไร?” เซยี วซตู่ กใจกบั สายตาทดี่ รุ า้ ยของเธอ “สายตาอะไรของคณุ ?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองมา หานเสโ่ ยวจงึ รบี เปลยี่ นสหี นา้ กลบั มาเหมอื นดงั เดมิ กลายเป็ นทา่ ทางทนี่ ่ารัก: “โมเ่ ซนิ ขอ โทษจรงิ ๆนะ……ตา่ งหคู นู่ ัน้ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะใสน่ ะ ฉันก็แคต่ อน ทต่ี นื่ มาแลว้ เห็น จากนัน้ รสู ้ กึ วา่ สวยมาก ฉันคดิ วา่ คณุ จะมอบให ้ ฉัน ดงั นัน้ ฉันจงึ ……ใสม่ ัน ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆ ถา้ คณุ ไมช่ อบ วันหลังฉันจะไมแ่ ตะตอ้ งของคณุ อกี แลว้ ” พดู จบ หานเสโ่ ยวรบี แกะตา่ งหอู อกมาวางไวบ้ นฝ่ ามอื ของเยโ่ ม่ เซนิ “คนื ใหค้ ณุ ฉันสญั ญากบั คณุ ของทค่ี ณุ ไมใ่ หฉ้ ันแตะตอ้ ง ฉันจะ ไมแ่ ตะตอ้ งอกี เด็ดขาด”

ตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ กลับมาอยใู่ นมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ครัง้ เยโ่ ม่ เซนิ เห็นแลว้ รสู ้ กึ รําคาญ ยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็น: “ใสก่ ็ใสไ่ ปแลว้ คณุ คดิ วา่ ผมยงั จะเอาอกี เหรอ?” สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวกลายเป็ นสหี นา้ ทซี่ ดี ขาว จนรมิ ฝี ปากไมม่ ี สเี ลอื ดเลยสกั นดิ เธอกดั รมิ ฝี ปากดา้ นลา่ งและพดู เองเออเอง: “ฉันรแู ้ ลว้ ตา่ งหคู นู่ ัน้ คณุ ซอ้ื มาเพอ่ื จะมอบใหเ้ สน่ิ เฉยี วใชไ่ หม? ขอโทษจรงิ ๆนะ ถา้ ฉันรวู ้ า่ คณุ จะเตรยี มไวม้ อบใหเ้ สน่ิ เฉียว ไม่ วา่ ยงั ไงฉันคงไมแ่ ตะตอ้ งตา่ งหคู นู่ ัน้ แน่นอน!” พดู จบแลว้ หานเสโ่ ยวยกมอื ขนึ้ มาตบหนา้ ตนเองหนง่ึ ท:ี “ฉัน มนั ไมด่ เี อง ฉันไมค่ วรมาอยตู่ รงหนา้ คณุ ฉันจะไปหาเสนิ่ เฉียว เดย๋ี วน้ี ไปยอมรับผดิ กบั เธอ!” ตอนที่ 251 ฉนั ไมอ่ ยากแตง่ งานกบั เขา “ยนื อยตู่ รงนัน้ นะ! ”เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรยี กหยดุ เธอไว ้ กา้ วของหานเส่ โยวกห็ ยดุ อยทู่ เ่ี ดมิ ไมไ่ ดห้ นั กลับไป เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ย็นชาไดย้ นิ มาจากดา้ นหลัง : “เรอื่ งนไี้ ม่ ควรใหเ้ ธอร!ู ้ ”

หานเสโ่ ยวหวั เราะในใจอยา่ งเยอื กเย็น เสนิ่ เฉยี วรตู ้ งั้ นานแลว้ แตท่ ําเป็ นไมร่ ไู ้ มช่ ไ้ี มโ่ วยวาย หนั กลับไปมองทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง ออ่ นแอ “อมื คณุ วางใจได ้ ฉันจะไมบ่ อกเธอ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขเ้ี กยี จจะพดู อะไรกบั เธอไปมากกวา่ น้ี จอ้ งมองไปที่ เซยี วซอู่ ยา่ งเย็นชา : “ไป” เซยี วซเู่ ดนิ มาเข็นรถเข็นของเยโ่ มเ่ ซนิ ในขณะทก่ี ําลงั จะไป หานเสโ่ ยวกพ็ ดู ขนึ้ มา : “คณุ เคยคดิ ไหม สดุ ทา้ ยกระดาษก็หอ่ ไฟไมไ่ ด ้ ถา้ มวี นั หนงึ่ เฉียวเฉียวรขู ้ นึ้ มา คณุ จะเตรยี มรับมอื ยงั ไง? ” พดู ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวลบู ไปทที่ อ้ งของตวั เอง กดั รมิ ฝี ปาก แลว้ พดู วา่ : “ฉันกําลังทอ้ งลกู ของคณุ นะ ” ไดย้ นิ แลว้ สกั พักเยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ยตี าอยา่ งอนั ตราย : “เธอพดู อะไร? ” หานเสโ่ ยวไดย้ นิ เสยี งหวั ใจตวั เองเตน้ ไวมาก ไมผ่ ดิ เธอกําลงั โกหก แตว่ ันนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ ทางของเขาแสดงออกไดว้ า่ ยังไง ถา้ หากตา่ งหคู นู่ ัน้ ใหเ้ สน่ิ เฉียวจรงิ ๆ ก็เห็นไดช้ ดั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มี ความรสู ้ กึ ทล่ี กึ ซง้ึ ใหก้ บั เสนิ่ เฉียว แตต่ วั เขาเอาอาจจะไมร่ ตู ้ วั

เธอตอ้ งป้องกนั จะใหพ้ วกเขาอยดู่ ว้ ยกนั ไมไ่ ด ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ！ เป็ นผชู ้ ายทหี่ านเสโ่ ยวชอบ เธอเดนิ ไปกา้ วหนงึ่ แลว้ เธอตอ้ ง ทํากา้ วทเี่ หลอื ทงั้ หมด ไมส่ ามารถใหใ้ คร รวมถงึ เสนิ่ เฉียว มา แยง่ ผชู ้ ายทเี่ ธอหานเสโ่ ยวชอบไปได!้ ตอนทเี่ ซยี วซไู่ ดย้ นิ ประโยคนี้ ตกใจอยไู่ มน่ อ้ ย หานเสโ่ ยวทอ้ ง หรอ? แลว้ ……มนั จะไมย่ งุ่ เหยงิ กนั ไปใหญห่ รอ? หานเสโ่ ยวเดนิ เขา้ มา ยนื อยหู่ นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “ถา้ คณุ ไมเ่ ชอ่ื งัน้ เราไปตรวจทโ่ี รงพยาบาลกบั ตอนนเี้ ลย หรอื วา่ คณุ คดิ วา่ เด็กคนนอี้ ยแู่ ลว้ ไมม่ ปี ระโยชน์ ฉันกจ็ ะไปเอาออก ใหไ้ วทสี่ ดุ จะไมท่ ําใหค้ ณุ กบั เสน่ิ เฉยี วลําบากใจ ” เซยี วซ：ู่ “คณุ ชายเย่ น…ี่ …” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ชาํ เลอื งมองเธอ เมม้ รมิ ฝี ปาก : “กอ่ นทฉี่ ันจะ สบื เรอื่ งนใี้ หช้ ดั เจน เธออยทู่ น่ี ไ่ี ปกอ่ น” “ไป ”

เซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยอารมณท์ สี่ บั สนไปจากคฤหาสน์ คดิ ทัง้ ทางวา่ หานเสโ่ ยวทอ้ งลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ! แลว้ ทค่ี ณุ นายนอ้ ย สองทอ้ งเป็ นลกู ของคนแปลกหนา้ ตอ้ งเลอื กหนงึ่ คน ผชู ้ าย ปกตติ อ้ งรวู ้ า่ จะเลอื กยังไงส?ิ แตไ่ มร่ ทู ้ ําไม กน้ บงึ้ ในใจเขา…..คอยแตจ่ ะไปทางเสน่ิ เฉยี ว รสู ้ กึ วา่ หานเสโ่ ยวน่ันไมใ่ ชค่ นทด่ี อี ะไร แลว้ ก็แปลกๆ “คณุ ชายเย่ คณุ คดิ ยังไงกบั เรอ่ื งน?้ี ตอ้ งการใหผ้ มสง่ คนไปสบื ดไู หมวา่ ทเี่ ธอพดู เป็ นเรอื่ งจรงิ หรอื เปลา่ ? ” “สบื ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา : “ถงึ แมส้ ถานทแี่ ละ เวลาเธอพดู ถกู ทงั้ หมด ทงั้ หมดมนั ชา่ งพอดเี กนิ ไป ” บางทสี ง่ิ ทด่ี ปู กติ กค็ อื ไมป่ กติ “งัน้ คณุ นายนอ้ ยสองทน่ี ่ัน……” “เรอื่ งนอี้ ยา่ ใหเ้ ธอร”ู ้ “ไม่ ความหมายของคณุ ชายเยค่ อื ถา้ หากสบื มาแลว้ สดุ ทา้ ย เป็ นความจรงิ ละ่ ? หานเสโ่ ยวกบั คณุ นายนอ้ ยสองเป็ นทนี่ อ้ งทด่ี ี

ตอ่ กนั ถา้ หากเรอื่ งน…ี้ .. เกดิ แดงขนึ้ มา น่ันจะทํารา้ ยคณุ นาย นอ้ ยสองเป็ นอยา่ งมาก ” เรอ่ื งนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กร็ ดู ้ ี เพราะฉะนัน้ กอ็ ยากจะปิดเรอ่ื งนกี้ บั เสนิ่ เฉียว แตต่ อ่ ไปตอ้ งทําคอื ไปสบื ใหแ้ น่ใจวา่ ทห่ี านเสโ่ ยวพดู เป็ นความ จรงิ ไหม กม็ สี ทิ ธทิ์ เ่ี ธอกําลังจะพดู โกหกน?ิ * หลังจากเสน่ิ เฉยี วออกจากรา้ นชานมแลว้ เดนิ ไปตามถนนลกู รัง ไปขา้ งหนา้ เพราะนใี่ กลโ้ รงเรยี น เพราะฉะนัน้ จะมนี ักเรยี นไป มาจํานวนมาก จับกลมุ่ พดู คยุ กนั อยา่ งสนุกสนาน ทันใดนัน้ เธอกค็ ดิ ถงึ เมอื่ กอ่ นเวลาทเ่ี ธออยใู่ นมหาวทิ ยาลัยกบั หานเสโ่ ยว ตอนนัน้ สองคนดที สี่ ดุ แลว้ เพราะวา่ สภาพแวดลอ้ ม ของครอบครัวหานเสโ่ ยว ดงั นัน้ เธอถงึ ถกู เพอื่ นรว่ มชนั้ หลายๆ คนเบยี ดเบยี น บวกกบั ตวั เธอเองเขา้ สงั คมไมเ่ กง่ เพราะแบบน้ี เลยทําใหท้ กุ คนไมพ่ อใจ

มคี รัง้ หนงึ่ โดนเพอ่ื นตเี กอื บตาย กไ็ ดเ้ สน่ิ เฉียวชว่ ยเธอเอาไว ้ ครัง้ หนงึ่ จากนัน้ หานเสโ่ ยวก็มาปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เธอ ทําทา่ ทางดๆี หลังจากนัน้ สองคนกเ็ ป็ นเพอ่ื นสนทิ ทตี่ วั ตดิ กนั ยง่ิ นานไปก็ กลายเป็ นพนี่ อ้ งกนั เรยี นดว้ ยกนั บอ่ ยๆ จากนัน้ สองคนใจแลกใจหลายเรอ่ื ง รอจนหลังๆ มาทันใดนัน้ ครอบครัวกป็ รากฏตวั ขนึ้ และเธอก็กลายเป็ นคณุ หนูของตระกลู หาน ตอ่ มาความสมั พันธข์ องทงั้ สองคนก็ไมไ่ ดเ้ ปลยี่ นไป หานเสโ่ ย วกลบั ทําดกี บั เธอมากขน้ึ มขี องอะไรดๆี ก็มักจะคดิ ถงึ เธอ เธอ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ หานเสโ่ ยวกช็ ว่ ยเธอเป็ นคนแรก เธอไมเ่ คยคดิ เสยี ใจยอ้ นหลงั เลยทสี่ องคนมาเป็ นพน่ี อ้ งกนั แต่ เรอ่ื งทชี่ อบคนคนเดยี วกนั เสนิ่ เฉยี วตอนแรกรสู ้ กึ วา่ พระเจา้ เลน่ ตลกกบั เธอจรงิ ๆ หานเสโ่ ยวชอบสามตี วั เองโดยไมค่ าดคดิ แตพ่ วกเขากร็ ักกนั งัน้ เธอจะพดู อะไรได?้ จะโทษอะไรได?้

เรอ่ื งทสี่ องคนรักกนั เธอจะไปแยกพวกเขาไดห้ รอ? ดงั นัน้ เธอไมโ่ ทษหานเสโ่ ยว แตว่ า่ เธอกไ็ มส่ ามารถจะยกโทษใหไ้ ด ้ พวกเธอกค็ งไมเ่ หมอื น เมอ่ื กอ่ นทเ่ี ป็ นพน่ี อ้ งทด่ี ตี อ่ กนั ไดอ้ กี แลว้ ทา้ ยทส่ี ดุ เธอกไ็ มใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ใจกวา้ งน…ิ ….. คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวกห็ ยดุ กา้ ว มองไปทผี่ ชู ้ ายทปี่ รากฏอยไู่ ม่ ไกลขา้ งหนา้ ผชู ้ ายใสเ่ สอ้ื เชต้ิ สขี าว ยนื อยตู่ รงนัน้ แสงแดดตกกระทบลงมา ทเี่ ขา ราวกบั วา่ มแี สงวอรม์ ไวทอ์ ยทู่ ั่วตวั เขา ทําใหท้ งั้ ตวั เปลย่ี นเป็ นอบอนุ่ ขน้ึ มา เยห่ ลนิ่ หาน คดิ ไมถ่ งึ มาจะเป็ นเขา คดิ ไมถ่ งึ วา่ ทปี่ รากฏตอ่ หนา้ เธอบอ่ ยๆ ตา่ งก็เป็ นเขา เสนิ่ เฉียวมองไปทดี่ วงตาทอี่ บอนุ่ และออ่ นโยนของเขา จๆู่ นํ้าตาก็ไหลออกมา เธอตาแดงๆ มองไปทเ่ี ยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลนิ่ หานหยดุ สายตา เดนิ เขา้ มาหาเธอหลงั จากนัน้ ไมน่ าน

“จัดการเรอื่ งทงั้ หมดแลว้ ? ” เสยี งของเขาออ่ นโยน ราวกบั ผใู ้ หญท่ เ่ี ป็ นหว่ งเธอ ในเวลานี้ เสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ ตอนนเ้ี ธอตอ้ งการไหลม่ าใหซ้ บ แตเ่ ยห่ ลนิ่ หาน เป็ นพช่ี ายของเยโ่ มเ่ ซนิ หลงั จากความคดิ นเ้ี ขา้ มาในหวั อยา่ งชดั เจน เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก หนั หลังเดนิ ไป ถงึ แมจ้ ะออ่ นแออกี แคไ่ หน เธอก็ไมต่ อ้ งการจะพง่ึ ไหลข่ องใคร หลนิ เจยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ …… เธอไมเ่ หมาะความรักของผชู ้ ายพวกนัน้ แตล่ ะคน……. มอื โดนจับไว ้ เยห่ ลน่ิ หานดงึ เธอไว ้ “เธอไดแ้ ตห่ นหี รอ? ” เสน่ิ เฉียวอง้ึ มอื ใหแ้ รงคดิ จะตอ่ สู ้ เยห่ ลน่ิ หานก็ดงึ เธอเขา้ มาใน ออ้ มแขน

“เธอดสู องวันน้ี เขาเคยมาหาเธอ? ถา้ เขามเี ธอในใจ กค็ งไมท่ ง้ิ เธอแบบนไ้ี มถ่ ามไถแ่ บบน!ี้ ” คําพดู ของเขาเหมอื นกบั ใชเ้ ข็มมาแทงใจ เสนิ่ เฉยี วผลักเขา อยา่ งแรง : “ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของคณุ ” “เธอบอกวา่ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของฉัน ฉันก็ไมอ่ ยากยงุ่ เรอ่ื งของเธอ หรอก แตน่ อกจากฉันทสี่ นใจเธอ ยังมใี ครสนใจเธอจะเป็ นตาย รา้ ยดอี กี ไหม? เสน่ิ เฉยี วเธอหันกลับมามองฉันไดไ้ หม? ฉัน ตา่ งหากทเี่ ป็ นคนทยี่ นื อยขู่ า้ งหลงั เธอตลอด คอื คนทม่ี อบหวั ใจ ใหเ้ ธอ คนทชี่ อบเธอจรงิ ๆ เธอเอาความชอบของเธอทช่ี อบเขา เอากลับมาทฉ่ี ัน ไมด่ หี รอ? ” ไดฟ้ ังแลว้ เสนิ่ เฉียวหันกลับมาอยา่ งหวั เราะ : “ดแู ลว้ ความรสู ้ กึ ของพช่ี ายคงจะมาไวไปไว ความรสู ้ กึ มันงา่ ยทจ่ี ะถา่ ยโอนขนาด นัน้ เลยหรอ? ฉันบอกใหก้ ลบั กส็ ามารถกลบั ไดเ้ ลยหรอ? คณุ คดิ วา่ ฉันอยากจะชอบเขาหรอ? ถา้ เป็ นไปได ้ ฉันไมอ่ ยากจะ แตง่ งานเขา้ ตระกลู เย!่ ” ตอนที่ 252 เกลยี ดฉนั ไหม

คําพดู นที้ ําใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานหยดุ ชะงัก “เธอเสยี ใจหรอ? ” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดต้ อบ มอื กย็ ังมที า่ ทางคงดน้ิ รนตอ่ ไป เยห่ ลิ่ นหานกพ็ ดู ขน้ึ มาทันที : “งัน้ ฉันพาเธอไป” “คณุ พดู อะไร? ” “ฉันพาเธอไปจากทนี่ ี่ ไปจากเมอื งเป่ ย ไปใหไ้ กล ” เสนิ่ เฉียว : “…..เยห่ ลน่ิ หานคณุ บา้ ไปแลว้ หรอ? คณุ พดู ขนึ้ มา แบบนไี้ ดย้ ังไง ฉันเป็ นพนี่ อ้ งของคณุ นะ! ” “กไ็ มใ่ ชพ่ น่ี อ้ งจรงิ ๆ สกั หน่อย ตอ้ งมาเสแสรง้ ตอ่ หนา้ ฉันดว้ ย หรอ? หรอื เธอคดิ วา่ ขอ้ อา้ งนจ้ี ะปฏเิ สธฉันไดห้ รอ? ” เยห่ ล่ิ นหานจับขอ้ มอื เธอไว ้ ยกขอ้ มอื เธอขนึ้ สงู จอ้ งมองเธออยา่ ง จรงิ จัง “เธอคดิ วา่ เรอื่ งของเธอกบั เขาฉันไมร่ สู ้ กั นดิ หรอ? เขาบงั คบั ให ้ เธอเซน็ ตส์ ญั ญา หลังจากครง่ึ ปีก็จะเตรยี มจากตระกลู เย่ ใช่ ไหม? ”

ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วทําตาโตอยา่ งไมเ่ ชอื่ เรอ่ื งนเ้ี ป็ นความลับ ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ นอกจากเซยี วซกู่ บั ป้าของเขาสง้ อานรู ้ แลว้ ยังมหี านเสโ่ ยวทเี่ ธอบอก คนอนื่ ไมม่ ที างรไู ้ ด ้ เขารไู ้ ดย้ ังไงกนั ? “แปลกใจละ่ สวิ า่ ทําไมฉันถงึ รเู ้ รอื่ งน?ี้ ” เยห่ ลนิ่ หานสมั ผัสถงึ ความเศรา้ โศกทปี่ รากฏขน้ึ ระหวา่ งคว้ิ และดวงตาทอ่ี อ่ นโยน เสยี งของเขาก็ลดลงเล็กนอ้ ย : “ทจี่ รงิ คดิ สกั หน่อยเธอก็น่าจะ เขา้ ใจ ทําไมฉันถงึ รเู ้ รอ่ื งทเี่ ธอจะหยา่ กค็ อื โมเ่ ซนิ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จ เธอ รบี อยากจะหยา่ กบั เธอ” “อยา่ พดู เลย ” เสนิ่ เฉียวขดั จังหวะคําพดู ของเขา เธอกดั รมิ ฝี ปากแลว้ พดู วา่ : “พชี่ าย ฉันเคยพดู กบั คณุ แลว้ ถงึ โมเ่ ซนิ จะ ไมช่ อบฉัน ฉันกไ็ มไ่ ดช้ อบคณุ ฉันเป็ นหนค้ี ณุ อยสู่ ามแสน ฉัน จะรบี หาทางหามาคนื คณุ ใหไ้ วทสี่ ดุ ตอ่ ไปขอใหค้ ณุ อยา่ พดู คําพดู พวกนอี้ กี เรอ่ื งวนั นฉ้ี ันจะคดิ ซะวา่ ไมเ่ คยเกดิ ขนึ้ ฉันไป กอ่ นละ ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วกลบั ตวั แลว้ จากไป

กไ็ มร่ วู ้ า่ เยห่ ลน่ิ หานถกู ประโยคไหนของเธอกระตนุ ้ ถกู เธอ บงั คบั ใหด้ งึ เธอกลบั มา จากนัน้ มอื ทใี่ หญจ่ ับหลงั ศรี ษะของเธอ ไว ้ โนม้ ตวั ไปจบู ทร่ี มิ ฝี ปากแดงของเธอ เห็นใบหนา้ หลอ่ ของเขาใกลเ้ ขา้ มา เสนิ่ เฉียวตน่ื ตระหนก ตอน กอ่ นทร่ี มิ ฝี ปากกําลังจะกระทบทตี่ วั เองเธอก็หนั หนา้ หนี รมิ ฝี ปากของเยห่ ลนิ่ หานกระทบลงบนแกม้ ของเธอ เยห่ ลน่ิ หานกไ็ มไ่ ดย้ อมแพ ้ ยง่ิ ทําใหเ้ ขาอยากจะปราบเธอ ใช ้ มอื หนงึ่ จับไปทคี่ างของเธอ และจบู อกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวทัง้ กระซบิ ทัง้ แอบ ทนี่ เี่ ป็ นถนนใหญ่ คนไปมา แตไ่ มม่ ี ใครมาขา้ งหนา้ ถงึ แมเ้ มอื่ กท้ี ัง้ สองจะยนื คยุ กนั อยนู่ านแลว้ อกี อยา่ งเยห่ ลนิ่ หาน รปู รา่ งสงู ใหญ่ หนา้ ตาหลอ่ เหลา จะดยู ังไงก็เป็ นคนมี ความสามารถ ใครก็ไมเ่ ชอ่ื วา่ เขาจะไปบงั คบั จบู ผหู ้ ญงิ คนนงึ “เยห่ ลนิ่ หาน！” ตอนทมี่ มุ รมิ ฝี ปากถกู เยห่ ลนิ่ หานจบู เสนิ่ เฉียวโกรธมาก ยกมอื ขน้ึ และตบไปทหี่ นา้ ของเยห่ ลน่ิ หาน

เพ๊ ยี ะ — การตบนเ้ี ธอใชแ้ รงทงั้ หมด ระบายความอบั อายทถี่ กู จบู บนถนน ดว้ ยการตบครัง้ นี้ เยห่ ลนิ่ หานก็เจ็บโดนตบจนหนา้ หนั ไป ดา้ นขา้ ง ไวมาก ใบหนา้ หลอ่ เหลาของเขากม็ รี อยหา้ นว้ิ ปรากฏขน้ึ “ตบฉัน? ” ทม่ี มุ ปากของเยห่ ลน่ิ หานมเี ลอื ดไหลออกมาหนงึ่ หยด เขามองไปทเ่ี สนิ่ เฉียวดว้ ยดวงตาทเี่ ต็มไปดว้ ยความ เจ็บปวด หลังจากนัน้ ไมน่ านเขากห็ วั เราะอยา่ งขมขนื่ : “ฉันทํา ใหเ้ ธอเกลยี ดมากเลยใชไ่ หม? ” เห็นมมุ ปากของเขาเลอื ดไหล ในใจเสน่ิ เฉียวกเ็ รม่ิ ทนไมไ่ หว เธออา้ ปาก จากนัน้ กย็ น่ื มอื กลบั มา “ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แตค่ ณุ ทําเกนิ ไปแลว้ ! ” “เกนิ ไป? ” เยห่ ลน่ิ หานหวั เราะเสยี งตํา่ ๆ : “ฉันจรงิ ใจกบั เธอ เธอกลบั ทง้ิ ฉันอยา่ งไรค้ า่ แลว้ โมเ่ ซนิ ละ่ ? เขาทํากบั เธอแบบ นัน้ เธอกลบั ทําดกี บั เขาดว้ ยหวั ใจ เฉยี วเฉียว เธอวา่ เธอโง่ ไหม? ”

“ถงึ ฉันจะโงก่ ็ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั คณุ ! เสนิ่ เฉียวสะบดั มอื เขาออก : “ถา้ ตอ่ ไปคณุ ยงั เป็ นแบบนฉี้ ันจะไมเ่ กรงใจคณุ อกี แลว้ ” พดู จบ เธอวง่ิ หนไี ปดว้ ยรองเทา้ สน้ สงู ปลอ่ ยใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานยนื อยทู่ เี่ ดมิ ดเู งาหลังของเธอคอ่ ยๆ จากไป สายตาของเขาจอ้ งมองไปทเี่ ธอ จนเธอหายไปจากมมุ ถนนที่ ตอ้ งเลยี้ ว ยนื ไมร่ นู ้ านเทา่ ไหร่ มผี หู ้ ญงิ คนนงึ ยนื อยขู่ า้ งๆ เขา มองไปทเี่ ธออยา่ งอายๆ : “คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม? ” จากนัน้ ยน่ื ทชิ ชใู หเ้ ขา จอ้ งไปทม่ี มุ ปากของเขา : “ทมี่ มุ ปาก ของคณุ ยังมเี ลอื ดอย”ู่ เยห่ ลนิ่ หานนง่ิ ไปสกั พัก แลว้ กไ็ มไ่ ดร้ ับกระดาษทชิ ชจู ากผหู ้ ญงิ คนนัน้ แลว้ เอานว้ิ มาเชด็ ทร่ี มิ ฝี ปาก จากนัน้ ใชร้ มิ ฝี ปากเลยี ฝาดไปทงั้ ลน้ิ ความขมขนื่ ในดวงตาชดั ขนึ้ อกี ครัง้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอดอู อ่ นแอ แตพ่ อลงมอื ก็แรงไมเ่ บา “น่ี คณุ คะ ……ใหท้ ชิ ชคู ณุ ! ” ผหู ้ ญงิ รวบรวมความกลา้ สง่ กระดาษทชิ ชใู หต้ อ่ หนา้ เขาอกี ครัง้

เยห่ ลนิ่ หานปกตจิ ะดอู บอนุ่ ราวกบั หยก แตใ่ จจรงิ กลับเย็นชา เธอมองไปทผี่ หู ้ ญงิ ครัง้ หนงึ่ มองดว้ ยสายตาแปลกๆ “ขอบคณุ ไมต่ อ้ ง” ผหู ้ ญงิ ตอนนหี้ นา้ แดง ถกู ปฏเิ สธแบบนท้ี ําใหเ้ ธอเกอ้ เขนิ ขน้ึ มา เธอกํากระดาษทชิ ชทู อี่ ยใู่ นมอื ไวแ้ น่น พดู อยา่ งตดิ อา่ ง : “ขอ ขอโทษ ฉันแคเ่ ป็ นหว่ งคณุ เฉยๆ ถา้ คณุ ไมต่ อ้ งการ งัน้ ฉันไป ละ” เยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดส้ นใจเธอ แคม่ องเธออยา่ งเย็นชาแลว้ มอง กลบั มา จากนัน้ ตามไปทที่ างทเี่ สนิ่ เฉยี วจากไปเมอื่ ก้ี ยัยน่ันไมร่ วู ้ า่ จะกลับบา้ นตระกลู เยไ่ ดด้ ว้ ยดไี หม ถงึ แมส้ ภาพ ของเธอในวันนผ้ี ดิ ไปมาก เขาก็ตอ้ งตามไปดสู กั หน่อย ผหู ้ ญงิ เห็นเขาไมห่ นั กลบั มา ตาก็เลยแดง : “นาย นายยงั จะไป หาเธออกี หรอ? ” เยห่ ลน่ิ หานยกควิ้ ขนึ้ แลว้ หยดุ กา้ ว “เธอยงั มเี รอื่ งอะไร? ” “เปลา่ ฉันแคอ่ ยากจะเตอื นคณุ ……เธอเหมอื นกบั จะไมช่ อบคณุ คณุ …..ถา้ หากยังไปหาเธอ อาจจะถกู เธอเกลยี ดเอาได”้

ไดย้ นิ แลว้ เยห่ ลน่ิ หานสายตาไมม่ คี วามสขุ แสดงออกมาชดั เจน หลงั จากนัน้ ไมน่ านเขากห็ วั เราะอยา่ งเยอื กเย็น : “สาวนอ้ ย น่ี มันเรอื่ งของฉัน มันเกย่ี วอะไรกบั เธอ? ” ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมก่ ลา้ พดู แลว้ ถงึ ตอนน…้ี ..เธอจอ้ งไปทเ่ี ยห่ ลิ่ นหาน จากนัน้ หนั กลบั วงิ่ หายไป เยห่ ลนิ่ หานจากไปดว้ ยสายตาเย็นชา เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดก้ ลบั บา้ นตระกลู เย่ เพราะตอนนเี้ ธอไมอ่ ยากเจอ เยห่ ลน่ิ หาน เธอเลยกลับบา้ นแม่ ตงั้ ใจวา่ กลับไปดวู า่ ทบี่ า้ นเป็ นยงั ไง ใครจะรกู ้ ลับไปแลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ พอเห็นเธอรบี มากระโดดกอด เธอ : “เฉียวเฉยี วเธอกลบั มาแลว้ แมย่ งั คดิ วา่ จะไปหาอยพู่ อดี เลย ” เสน่ิ เฉียวยกคว้ิ ขน้ึ : “แมเ่ ป็ นไรไป? ” คณุ แมเ่ สนิ่ กอดเธอแลว้ รอ้ งไห ้ : “ทัง้ หมดเป็ นเพราะฉันไมด่ เี อง เป็ นเพราะฉันไมด่ เี อง! ”

เสน่ิ เฉยี วไดแ้ ตม่ องไปทคี่ ณุ พอ่ เสนิ่ ทอ่ี ยขู่ า้ งๆ คณุ พอ่ เสนิ่ พดู ดว้ ยความโกรธ : “เรอ่ื งทเ่ี ธอทําเอง! ” พดู จบก็สะบดั มอื เขา้ ไปในหอ้ ง เสน่ิ เฉยี วองึ้ อยตู่ รงนัน้ บรรยากาศในบา้ นแยม่ าก คณุ แมเ่ สน่ิ กอดเธอไวร้ อ้ งไหต้ ลอด เธอยังไมร่ เู ้ ลยวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ “สรปุ เกดิ เรอื่ งอะไร? ” “เฉียวเฉยี ว ทงั้ หมดเป็ นเพราะแมไ่ มด่ ี …… แมเ่ ห็นสถานะทาง การเงนิ ทบ่ี า้ นเราไมด่ ี ก็อยากจะไปรว่ มทําธรุ กจิ เล็กๆ กบั คนอน่ื แตใ่ ครจะร…ู ้ ..ฝั่งนัน้ หอบเงนิ หนไี ปหมดเลย” เสนิ่ เฉยี วตกใจมาก : “หนไี ปแลว้ ? เสยี ไปเทา่ ไหร?่ ” คณุ แมเ่ สนิ่ รอ้ งไหส้ ะอกึ สะอนื้ แลว้ พดู วา่ : “เงนิ ในบา้ นทัง้ หมด ไมเ่ หลอื แลว้ แลว้ ยงั มเี งนิ ทฉี่ ันไปกมู ้ าทงั้ หมดก็ไมเ่ หลอื แลว้ …… ” เสนิ่ เฉียวสหี นา้ เปลยี่ น สง่ั ใหต้ วั เองสงบลง “แจง้ ตํารวจหรอื ยัง? ”

ตอนท่ี 253การแยง่ ชงิ พอพดู ถงึ เรอ่ื งแจง้ ตํารวจ คณุ แมเ่ สนิ่ กแ็ ปลกๆ ไป ไมก่ ลา้ ตอบ คําถามเธอ เสน่ิ เฉียวไดแ้ คห่ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา : “งัน้ หนูจะแจง้ ตํารวจ ตอนนเี้ ลย ” “อยา่ แจง้ ตํารวจ! ” คณุ แมเ่ สน่ิ จับมอื เธอไว ้ สายตาตน่ื ตระหนก พดู วา่ : “เฉยี วเฉยี ว เรอ่ื งนถี้ งึ แจง้ ตํารวจก็ไมม่ ปี ระโยชน์ ฝั่งนัน้ น่าจะหนไี ปแลว้ ! ” “หนไี ปแลว้ กแ็ จง้ ตํารวจได ้ ใหต้ ํารวจจัดการเรอ่ื งนี้ หนไี ปพรอ้ ม กบั เงนิ จํานวนมาก นั่นคอื การฉอ้ โกง ” เสนิ่ เฉยี วยงั ตอ้ งโทร คณุ แมเ่ สนิ่ ตกใจจนตอ้ งแยง่ โทรศพั ทม์ าจากเธอ “อยา่ แจง้ ตํารวจ! ” ตอนนคี้ ณุ พอ่ เสนิ่ ฟังตอ่ ไมไ่ หวแลว้ ตรงไปเปิดประตหู อ้ งและ ตะโกนวา่ : “เฉียวเฉียวเธออยา่ ฟังทแี่ มเ่ ธอพดู เลอะเทอะมาก เงนิ พวกนัน้ ทจี่ รงิ กค็ อื เธอเอาไปพนัน! ”

“คณุ หยดุ พดู ไดแ้ ลว้ ! ” คณุ แมเ่ สน่ิ โกรธจนอยากจะไปปิดปาก เขา คณุ พอ่ เสน่ิ เปิดออก : “ฉันพดู เรอ่ื งจรงิ จะเป็ นไร? เธอยังทํา ใหเ้ ฉยี วเฉียวแยไ่ มพ่ ออกี หรอ? เงนิ สามแสนกอ่ นหนา้ นัน้ เธอ ไดม้ ายังไง? ตอนนเี้ ธอแพแ้ ลว้ ยงั จะมาเอาเงนิ ทเี่ ธออกี หรอ? เธอไมฆ่ า่ เธอซะเลยละ่ ! ” เสน่ิ เฉียว：“……” เธอจอ้ งมองเหตกุ ารณต์ อ่ หนา้ เธอดว้ ยความประหลาดใจ คดิ ไมถ่ งึ วา่ ฉากแคไ่ มก่ ปี่ ี สถานการณข์ องครอบครัวนกี้ ็ เปลยี่ นเป็ นแยล่ ง เธอเดนิ ไปตอ่ หนา้ คณุ แมเ่ สน่ิ ดว้ ยความมนึ งง เสยี งงงๆ : “แม่ แมต่ ดิ การพนันตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร?่ ” คณุ แมเ่ สนิ่ หลบสายตา ไมก่ ลา้ พดู อะไร “หลังๆ มานี้ คดิ วา่ เธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ลว้ มเี งนิ แลว้ เรมิ่ จะขยบั ขยายแลว้ ไปโมก้ บั คนอนื่ ทกุ วนั จากนัน้ ก็โดนคนหลอก ” เสน่ิ เฉยี ว：“……แลว้ ครัง้ ทแ่ี ลว้ แมไ่ ปยมื เงนิ ฉัน เป็ นเพราะแม่ เอาเงนิ ของครอบครัวไปแพจ้ นหมดแลว้ ? เพราะแบบนถ้ี งึ ไปหา ฉันเอาเงนิ สามแสนนั่น? ”

คณุ แมเ่ สนิ่ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทา่ ทางดสู ํานกึ ผดิ เสนิ่ เฉยี วอยดู่ ๆี กร็ สู ้ กึ ขําขนึ้ มา “แลว้ แมเ่ อาเงนิ สามแสนไปแลว้ ไมไ่ ดเ้ อามาคนื เงนิ ของครอบครัวทขี่ าดไป ยงั จะเอาไปเลน่ การ พนันตอ่ อกี ? ” “เฉยี วเฉียว แมท่ ําไมด่ กี บั ลกู แตค่ รัง้ นล้ี กู ตอ้ งชว่ ยแม่ ไมง่ ัน้ ….. ชวี ติ ของแมค่ งจบแลว้ ” เสน่ิ เฉียวเหนอื่ ยใจจนหลบั ตา “ตอนแรกฉันคดิ วา่ กลับมาบา้ นจะ รสู ้ กึ ถงึ ความเป็ นเจา้ ของบา้ น คดิ ไมถ่ งึ …..แตค่ ณุ กลบั ทําใหฉ้ ัน มแี ตค่ วามเหนอ่ื ยลา้ ทไี่ มม่ ที สี่ นิ้ สดุ แมร่ ไู ้ หม? เงนิ สามแสนนั่น ฉันตอ้ งคอ่ ยๆ หามาคนื นะ ” “คนื อะไร? ” คณุ แมเ่ สนิ่ ทําตาโตไมเ่ ชอ่ื จับแขนของเธอ : “เธอ เป็ นคณุ นายของบา้ นตระกลู เยน่ ะ เธอเป็ นคณุ นายทสี่ งู สง่ ทําไมตอ้ งคนื เงนิ ? เฉียวเฉยี ว แมร่ วู ้ า่ ผดิ ไปแลว้ เธอชว่ ยแมค่ รัง้ นไ้ี ดไ้ หม? ” เสน่ิ เฉียวถกู เธอเขยา่ จนแทบจะยนื ไมน่ ง่ิ แลว้ เธอยนื อยตู่ รงนัน้ ไมม่ ชี วี ติ ชวี า เหมอื นกบั อกี วนิ าทเี ดยี วจะลม้ ลงไป

เธอหลบั ตาลงอยา่ งสนิ้ หวงั : “แม่ แมค่ ดิ วา่ ……ฉันมเี งนิ มากมาย? หรอื คดิ วา่ ฉันอยใู่ นตระกลู เยไ่ มถ่ กู รังเกยี จ ฉัน แตง่ งานเขา้ บา้ นตระกลู เยห่ ลายเดอื นแลว้ แมไ่ มเ่ คยถามฉัน เลย…..แคป่ ระโยคเดยี ว ฉันสบายดไี หม? ” คณุ แมเ่ สน่ิ อง้ึ อยตู่ รงนัน้ มองทเ่ี ธออยา่ งงงๆ สกั ครตู่ อ่ มาเธอเหมอื นกบั จะบา้ ขนึ้ มา จับแขนของเธอแลว้ พดู วา่ : “เธอพดู แบบนีห้ มายความวา่ ยงั ไง? เธอหมายความวา่ จะ ไมย่ อมชว่ ยฉันแลว้ ใชไ่ หม? หรอื เธออยากเห็นแมข่ องเธอถกู ฆา่ ใชไ่ หม? เธอชา่ งไมก่ ตญั ญเู อาซะเลย ทฉ่ี ันเลย้ี งมาตงั้ หลาย ปีคอื เลย้ี งหมาป่ าตาขาวงัน้ หรอ? ” พดู ถงึ ตรงนี้ คณุ แมเ่ สน่ิ ยกมอื ขนึ้ ตไี ปทรี่ า่ งกายของเธอ ตเี ธอ อยา่ งแรง เสนิ่ เฉียวยนื อยตู่ รงนัน้ กดั รมิ ฝี ปากอยา่ งแน่น : “ถงึ แมจ่ ะตหี นู จนตาย ฉันกไ็ มม่ เี งนิ ! ” คณุ พอ่ เสนิ่ กม็ าหา้ มปราม : “จะตเี ธอทําไม? เธอเอาจากเธอไป สามแสนยังไมพ่ อหรอ? เฉียวเฉียวแตง่ งานกบั คนพกิ าร ใครจะรู ้ วา่ อยใู่ นตระกลู เยด่ ว้ ยสถานะอะไร? อยา่ ทําใหเ้ ธอลําบากใจเลย เฉียวเฉียว ลกู กลบั ไปเถอะ เรอื่ งนพี้ อ่ กบั แมจ่ ะหาวธิ เี อง ”

“ไม!่ กลับไปไมไ่ ด!้ เธอไปแลว้ ใครจะใหเ้ งนิ ? ” คณุ แมเ่ สน่ิ เหมอื นกบั บา้ ไปแลว้ เพราะคดิ วา่ ตวั เองคนื เงนิ ไมไ่ ดอ้ าจจะถกู จับไปตดั มอื ตดั เทา้ เธอก็กลวั แลว้ ไดแ้ ตจ่ ับแขนของเสน่ิ เฉียว อยา่ งแน่น จนแขนของเธอมเี ลอื ดออก บาดแผลทต่ี วั ของเสนิ่ เฉียวทจ่ี รงิ ยังไมด่ ขี นึ้ ทงั้ หมด แผลเกา่ ยงั ไมห่ ายแผลใหมก่ ม็ าอกี แลว้ เธอกม้ หวั มองไปทแี่ ผลใหมอ่ ยา่ งวา่ งเปลา่ มอี าการบาดเจ็บเกา่ ๆ ทซ่ี บั ซอ้ นอยขู่ า้ งใต ้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะหลังจากนัน้ เธอเจ็บจนขนาดนแ้ี ลว้ กลับมาบา้ นแมก่ ็ไมม่ ใี ครสนใจถามเธอ สกั คํา แลว้ ยังทําใหเ้ ธอเจ็บอกี บางครัง้ เธอก็คดิ ทจ่ี รงิ แลว้ เธอเป็ นลกู สาวของตระกลู เสนิ่ ไหม ทําไมคณุ แมเ่ สน่ิ ทํากบั เธอ –ตา่ งจากทท่ี ํากบั เสน่ิ โยว่ ตา่ งกนั มากขนาดน!้ี “เฉยี วเฉยี ว เธอรบี ไป! ” สดุ ทา้ ยคณุ พอ่ เสน่ิ ทนดตู อ่ ไปไมไ่ หวแลว้ รบี ไปลากคณุ แมเ่ สนิ่ ไว ้ จากนัน้ ใหส้ ญั ญาณเสนิ่ เฉียวรบี ไป

ตอนนที้ า่ ทางคณุ พอ่ เสนิ่ สําหรับเสนิ่ เฉียวไมส่ งสยั เลยวา่ เป็ น เลอื ดเนอื้ เชอื้ ไขกนั เสน่ิ เฉยี วมองทคี่ ณุ พอ่ เสนิ่ อยา่ งซาบซงึ้ ออกมาทถี่ นนแลว้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตวั เองชา่ งไมม่ ที ไี่ ปจรงิ ๆ ทนั ใดนัน้ โทรศพั ทก์ ็ดงั ขนึ้ เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดส้ นใจ แตโ่ ทรศพั ทก์ ็ ดงั อยไู่ มห่ ยดุ สดุ ทา้ ย เสนิ่ เฉยี วเห็นโทรศพั ทด์ งั ไมห่ ยดุ ก็เลยรับโทรศพั ท์ “ฮลั โหล? ” เสยี งของเธอดไู มม่ แี รง “เฉยี วเฉียว! ” เป็ นเสยี งของเสยี่ วเหยยี น เสยี งของเธอฟังแลว้ ดมู ชี วี ติ ชวี า ดมู พี ลงั : “ตอนนเ้ี ธออยทู่ ไ่ี หน? ทําไมวนั นไี้ มม่ า บรษิ ัทละ่ ? หรอื วา่ เป็ นวันหยดุ พักผอ่ น? ” ไดย้ นิ เสยี งของเสยี่ วเหยยี น เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไปสกั พัก สกั ครถู่ งึ ตอบ : “อมื วันนเี้ ป็ นวันหยดุ พักผอ่ น ” “วา้ ว วันนฉี้ ันก็หยดุ พักผอ่ น นอนจนถงึ ตอนนพี้ งึ่ จะตนื่ ！ฉันไป หาเธอดไี หม? วนั นพี้ วกเราไปเดนิ ชอ็ ปป้ิงกนั ! ”

เสน่ิ เฉยี วมองไปทถ่ี นน แลว้ กะพรบิ ตา : “ไมเ่ อาดกี วา่ ? ” ตอนนเ้ี ธอจะมอี ารมณอ์ ะไรไปเดนิ ชอ็ ปปิ้งละ่ ? “เธอรบี บอกฉันวา่ เธออยทู่ ไ่ี หน ฉันจะไปหาเธอ สง่ โลเคชน่ั ให ้ ฉัน ฉันบอกวา่ ฉันตอ้ งการก็คอื ตอ้ งการ! ” เสยี่ วเหยยี นสง่ั เธอ โดยตรง เสน่ิ เฉียวไมร่ จู ้ ะทํายงั ไง ไมแ่ ตส่ ง่ โลเคชน่ั ใหเ้ ธอ จากนัน้ ไปหาทล่ี า้ งแผลทแี่ ขน จัดการเสร็จแลว้ รอใหเ้ สยี่ วเห ยยี นมาหาเธอ ตอนทเ่ี สยี่ วเหยยี นหาเธอเจอ เห็นแขนของเธอมรี อยแผลใหม่ เพมิ่ มา สหี นา้ กเ็ ปลยี่ นเป็ นไมน่ ่ามองแลว้ “เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ? เธอทําไมถงึ เจ็บถงึ ขนาดน?้ี หรอื เธอเจอ ผหู ้ ญงิ แกพ่ วกนัน้ อกี แลว้ ? พวกเธอทํารา้ ยเธอหรอ? ” เธอถามตอ่ เนอื่ งหายคําถาม ถามจนเสนิ่ เฉียวหวั เราะ “ไมม่ ี อะไรหรอก ฉันไมร่ ะวังลนื่ ลม้ เฉยๆ ” “เธอขโี้ กหก” เสย่ี วเหยยี นจอ้ งมองเธออยา่ งดรุ า้ ย แลว้ ลากเธอ ขนึ้ รถ : “ไปทบี่ า้ นฉันจัดการสกั หน่อยเถอะ” “เธอ……”

“บอกเธอละกนั รองประธานเยเ่ ป็ นคนโทรหาฉัน บอกวา่ วนั นี้ ทา่ ทางเธอไมค่ อ่ ยดี ใหฉ้ ันมาหาเธอ ” รองประธานเย…่ … เยห่ ลนิ่ หาน？ เสน่ิ เฉยี วสายตาเปลยี่ นไปมาก คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะ….. “เธอบอกวา่ ผชู ้ ายคนนัน้ เกดิ อะไรขนึ้ ? เขาอยากจะทําดกี บั เธอ มาเองไมไ่ ดห้ รอ? ใหฉ้ ันมาอยเู่ ป็ นเพอ่ื นเธอ วธิ จี บี คนแบบน้ี แปลกเกนิ ไปแลว้ อกี อยา่ งทสี่ ําคญั เธอเป็ นพน่ี อ้ งกบั เขา เฉยี ว เฉียว ฉันตอ้ งพดู เรอ่ื งนงึ กบั เธอ! รองประธานเยถ่ งึ แมจ้ ะหลอ่ แลว้ ยังออ่ นโยนอกี แตร่ สู ้ กึ วา่ บคุ ลกิ เขาไมค่ อ่ ยดี พฤตกิ รรม ของเขาสอดรสู ้ อดเห็นผดิ ศลี ธรรม! ” ตอนท่ี 254 ก็ไมแ่ นท่ เี่ ธอจะขโมย เสน่ิ เฉยี ว： “……เธอคดิ มากไปแลว้ ”

“ฉันคดิ มากไปทไี่ หน? เธอกลา้ บอกวา่ ฉันพดู ไมถ่ กู ถงึ แมเ้ ขาจะ ทําดกี บั เธอ แตเ่ ธอเป็ นคนมสี ามแี ลว้ มอื ทส่ี ามผชู ้ ายกบั มอื ที่ สามผหู ้ ญงิ หนา้ ตาน่ารังเกยี จ” ฟังถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะไปมองเสย่ี วเหยยี น เสย่ี วเห ยยี นจอ้ งมองเธออยา่ งไมย่ อมแพ ้ : “อะไร? แลว้ เธอคดิ วา่ ฉัน พดู ผดิ หรอ?” เสนิ่ เฉยี วยมิ้ เล็กๆ พยักหนา้ : “เปลา่ ฉันรสู ้ กึ วา่ มมุ มองทงั้ สาม ของเธอถกู ตอ้ ง ตรงกบั ทฉี่ ันคดิ ไว ้ ทนั ใดนัน้ เธอกค็ ดิ เรอ่ื งหนงึ่ ขน้ึ ได ้ แลว้ ถามขน้ึ มาวา่ : “งัน้ ถา้ หาก ……สามภี รรยาคนู่ ไ้ี มไ่ ดร้ ักกนั ละ่ ? อกี อยา่ งฝ่ ายชายกร็ ัก กบั ผหู ้ ญงิ คนนงึ แลว้ พวกเขารักกนั เธอคดิ วา่ ฝ่ ายหญงิ ควรจะ หลกี ทางใหพ้ วกเขาไหม?” “โอ ้ ทําไมตอ้ งหลกี ทาง? นแ่ี ตง่ งานแลว้ ยังจะมรี ักนริ ันดรอ์ ะไร แบบนัน้ อกี หรอ? ทําไมกอ่ นแตง่ งานไมม่ ลี ะ่ ? แตง่ งานแลว้ รักนิ รันดรน์ ่ันก็น่ารังเกยี จแลว้ ถงึ แมไ่ มไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ ก็ไมค่ วรทํา แบบน”้ี

เสย่ี วเหยยี นพดู อยา่ งจรงิ จัง สกั พักเธอเหมอื นกบั สงั เกตเห็น อะไร หนั หวั ไปมองเสนิ่ เฉยี ว สายตานั่นมองจนเสนิ่ เฉียวขนลกุ ไปหมด “อะไรของเธอ?” เธอควา้ ไหลข่ องเสน่ิ เฉียว : “ทเ่ี ธอพดู เมอ่ื กห้ี มายความวา่ ไง? หลกี ทางอะไรหรอ? อะไรคอื รักนริ ันดร?์ ทพี่ ดู น่ันเธอหมายถงึ คณุ ชายเยก่ บั หานเสโ่ ยวหรอ?” เรอ่ื งมนั กเ็ กดิ ขน้ึ แลว้ เสนิ่ เฉียวกไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งปฏเิ สธ เธอ หวั เราะอยา่ งเย็นชา แลว้ พยักหนา้ : “เธอฉลาดมากจรงิ ๆ เสยี่ ว เหยยี น” “พระเจา้ ! เสย่ี วเหยยี นสกั พักโกรธเอามากๆ ดา่ ออกมา : “หาน เสโ่ ยวนังสารเลว ฉันบอกกบั เธอตงั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ เธอดไู มน่ ่าจะ เป็ นคนดี ตอนนัน้ เธอไมเ่ ชอื่ ฉันแลว้ ยงั โกรธฉันอกี ตอนนรี้ แู ้ ลว้ ละส?ิ ” เสน่ิ เฉียว： “……เรอื่ งแบบนี้ ปรบมอื ขา้ งเดยี วมนั ไมด่ งั หรอก ถา้ อกี ฝ่ ายปฏเิ สธ สองคนกค็ งไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ” เสยี่ วเหยยี น： “เพราะฉะนัน้ นเ่ี ธอยนื ยนั วา่ พวกเขาอยดู่ ว้ ยกนั แลว้ ?”

เสนิ่ นงิ่ ไปสกั พัก “ใชแ่ หละ” “อะไรคอื ใชแ่ หละ” เสยี่ วเหยยี นทา่ ทางไมพ่ อใจเอามากๆ : “เธอถามจากปากเยโ่ มเ่ ซนิ จากปากแลว้ หรอ? เขาบอกวา่ เขาไม่ รักเธอแลว้ รักหานเสโ่ ยว?” “……ไมแ่ น่นอน！” “รักนริ ันดรบ์ า้ อะไรละ่ เธอสมองมปี ัญหาหรอื เปลา่ ? เธอ จนิ ตนาการเอาเองหรอ?” “แตว่ า่ ……” เสน่ิ เฉยี วมองไปทเ่ี สย่ี วเหยยี น เอาเรอื่ งตา่ งหนู ่ัน มาบอกเธอ เกย่ี วกบั เรอ่ื งตา่ งหสู ชี มพนู ่ัน เสยี่ วเหยยี นถอื วา่ เป็ นคนฉลาด ทสี่ ดุ ในนัน้ จรงิ ๆ แลว้ ไดย้ นิ เธออธบิ ายแลว้ เธอโกรธจนคนไม่ ไหว แตว่ า่ กลับเย็นลงอยา่ งไว จากนัน้ ก็แจกแจงใหเ้ สน่ิ เฉยี ว “เธอวา่ ตา่ งหสู ชี มพทู ห่ี านเสโ่ ยวใสอ่ ยนู่ ่ัน? บงั เอญิ ทคี่ ณุ ชายเย่ ไมเ่ จอพอดเี ลย?” เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ “ดงั นัน้ เธอวา่ ตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ เป็ นคณุ ชายเยใ่ หเ้ ธอหรอ?”

“งัน้ ไมใ่ ชห่ รอ?” “ความรักทําใหค้ นตาบอด กไ็ มแ่ น่วา่ หานเสโ่ ยวจะขโมยไป?” คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นคําเดยี วทําใหค้ นตน่ื จากฝัน “ได ้ ไดย้ งั ไง?” เสนิ่ เฉยี วไมก่ ลา้ จะเชอื่ “เธออยา่ ไมเ่ ชอื่ ฉันไมใ่ ชไ่ มเ่ คยคลกุ คลกี บั เธอ นอกจากน้ี สายตาทค่ี ณุ ชายเยม่ องเธอก็ดชู อบเธอ เหมอื นกบั พอ่ ของฉัน มองแมข่ องฉันเป๊ ะ! เฉียวเฉยี ว นอกจากคณุ ชายเยเ่ ป็ นผชู ้ าย เลวๆ จับปลาสองมอื ไมง่ ัน้ ……เขาไมท่ ําเรอื่ งแบบนหี้ รอก นอกจากนี้ ฉันรสู ้ กึ วา่ เธอไมค่ วรทจี่ ะเชอ่ื หานเสโ่ ยวอกี แลว้ ตา่ ง หนู ั่นไมว่ า่ จะเป็ นเธอขโมยหรอื วา่ คณุ ชายเยใ่ หก้ ็ตาม เธอก็ไม่ มคี ณุ สมบตั ทิ จี่ ะเป็ นพน่ี อ้ งกบั เธอแลว้ ถา้ หากเธอคดิ วา่ เธอเป็ น พน่ี อ้ งจรงิ ๆ งัน้ ก็คงไมย่ อมรับตา่ งหคู นู่ ัน้ เขา้ ใจไหม?” คําพดู เหมอื นสายฟ้าฟาด เสนิ่ เฉยี วอง้ึ อยตู่ รงนัน้ จากหวั ถงึ เทา้ ชาราวกบั คนเอาน้ําเย็นมา ราดใส่ ในใจหนาวจนเธอแทบจะสน่ั

รมิ ฝี ปากขาวอมชมพสู นั่ สะทา้ น แตท่ า้ ยทสี่ ดุ ก็ไมม่ คี ําพดู ออกมาสกั ประโยค เสนิ่ เฉียวกม้ หวั ขนตายาวปกปิดดวงตา เธอ…..เธอทําไมไมเ่ ขา้ ใจละ? ก็เพราะวา่ เขา้ ใจ เธอถงึ ไมย่ อมยกโทษใหห้ านเสโ่ ยวไง แคเ่ ป็ นพนี่ อ้ งกนั มาไมก่ ป่ี ี เธอยังหาคําแกต้ วั แทนเธอ หวังวา่ จะ ลดความผดิ ของเธอลง “ฉันพดู แทงใจดําเธอแลว้ ใชไ่ หม? เสยี่ วเหยยี นตรวจดขู นตา ของเธอ ทันใดนัน้ เสยี งกเ็ บาลง : “ทจ่ี รงิ เธอคอ่ นขา้ งให ้ ความสําคญั กบั ความรสู ้ กึ เมอื่ กอ่ นตอนเธอพดู แทนเธอฉันก็ดู ออกแลว้ เธอไมม่ อี ะไรจะพดู กบั เธอ แตท่ เ่ี ธอทําดกี บั เธอ มันมี จดุ ประสงคอ์ ยู่ งัน้ ความดแี บบนไ้ี มด่ แี ลว้ แหละ” “ฉันกบั เสโ่ ยวรจู ้ ักกนั มานานแลว้ กอ่ นฉันจะแตง่ งานกบั เยโ่ ม่ เซนิ ” เสยี งของเสนิ่ เฉียวคอ่ นขา้ งเบา เธอมองไปทปี่ ลายนว้ิ คดิ ถงึ เวลาทท่ี งั้ สองอยใู่ นมหาวทิ ยาลัย “ฉันคดิ ไมถ่ งึ …..”

“เรอ่ื งก็เกดิ ขน้ึ แลว้ ตอนนเ้ี ธอคดิ จะทํายังไง? ถา้ หากเธอก็ชอบ คณุ ชายเย่ เรอื่ งนตี้ อ้ งไปสบื ใหช้ ดั เจน ตา่ งหคู นู่ ัน้ แทจ้ รงิ แลว้ เป็ นหานเสโ่ ยวขโมยหรอื วา่ คณุ ชายเยใ่ หด้ ว้ ยมอื ตวั เอง” อนั น…้ี … เสนิ่ เฉยี วทันใดนัน้ ยกมมุ ปากขนึ้ ยมิ้ อยา่ งเย็นชา : “เหมอื นกบั ไมไ่ ดส้ ําคัญขนาดนัน้ ” เขาใหก้ บั มอื กบั หานเสโ่ ยวขโมยตา่ งกนั ยังไง? ตอ้ งเขาใหโ้ อกาส เสโ่ ยวถงึ จะมโี อกาสขโมย ตอ้ งอยใู่ น สถานการณ์แบบไหนถงึ ใหโ้ อกาสได?้ สองวันสองคนื ไมไ่ ด ้ กลับบา้ น…….ใครจะไปรวู ้ า่ กําลังทําอะไรอย?ู่ “อะไรกนั ไมร่ วู ้ า่ เธอกําลงั คดิ อะไรอยจู่ รงิ ๆ! เสยี่ วเหยยี นโกรธ จนหนั ไปทางนอกหนา้ ตา่ ง โกรธจนเอย่ ปากออกมาวา่ : “ถา้ ฉัน เป็ นเธอ ฉันคงรบี ไปคาดคนั้ หานเสโ่ ยวแลว้ ไม่ ฉันน่าจะไป คาดคนั้ เยโ่ มเ่ ซนิ ! ถามเขาวา่ สดุ ทา้ ยแลว้ มนั เรอ่ื งอะไรกนั ! ก็ แตง่ งานแลว้ กลา้ ทจี่ ะโกงฉันก็จะไมป่ ลอ่ ยใหพ้ วกเขาไดใ้ นสงิ่ ทตี่ อ้ งการ” เมอ่ื เทยี บอารมณ์โกรธกบั เสยี่ วเหยยี น เสน่ิ เฉียวดเู งยี บสงบมาก

เสยี่ วเหยยี นดา่ มานานกเ็ หนอ่ื ยแลว้ ดเู ธอลม้ ลงบนรถดว้ ย ทา่ ทางเหนอ่ื ยลา้ ไดแ้ ตห่ ยดุ ปาก จากนัน้ เสย่ี วเหยยี นพาเสน่ิ เฉียวกลับบา้ นตวั เอง แลว้ ทําแผลใหเ้ ธอ ทําเสร็จแลว้ กใ็ หเ้ ธอ พักผอ่ นอยทู่ บี่ า้ น “เกอื บจะบา่ ยแลว้ วันนเี้ ธออยกู่ นิ ขา้ วทบี่ า้ นฉันเถอะ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ตอบสนองมองทเี่ ธอ : “เสย่ี วเห ยยี น ขอบคณุ นะ” สายตาของเธอจรงิ จัง จอ้ งจนเสย่ี วเหยยี นทําอะไรไมถ่ กู แลว้ เบะปากแลว้ พดู วา่ : “ถงึ แมเ่ ธอจะขอบคณุ ฉันขนาดน้ี ฉันก็ไม่ ซาบซง้ึ อะไรหรอก เธออยทู่ นี่ ใี่ หส้ บายเถอะ” จากนัน้ หลงั จากเสยี่ วเหยยี นออกมาแลว้ ก็สง่ ขอ้ ความใหเ้ ยห่ ล่ิ นหาน บอกเขาวา่ เสน่ิ เฉียวปลอดภัยดี สง่ เสร็จแลว้ เธอก็คดิ อะไรขน้ึ ได ้ ถอนหายใจ ความรสู ้ กึ ระหวา่ งเสน่ิ เฉียวกบั สองทนี่ อ้ งตระกลู เย่ ชา่ งสบั สน จรงิ ๆ ในสายตาเธอทชี่ าญฉลาดเยห่ ลน่ิ หานดกู ร็ แู ้ ลว้ วา่ เป็ น ความรักทเ่ี ป็ นไปไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ กบั เขา แตเ่ ย่ หลน่ิ หานก็ไมต่ าย

หานเสโ่ ยวกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ก…็ … คดิ ถงึ ตรงนี้ เสยี่ วเหยยี นหนั กลับไปมองทหี่ อ้ งของตวั เอง แลว้ ถอนหายใจแรงๆ เสน่ิ เฉยี วอยทู่ บ่ี า้ นของเสยี่ วเหยยี น ตอนแรกก็เตรยี มจะอยทู่ ี่ บา้ นเธอตอ่ ไป แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ถงึ ตอนกลางคนื สายของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็โทรเขา้ มา ตอนมองไปทหี่ นา้ จอแลว้ เห็นชอื่ เขา เสนิ่ เฉียวกไ็ มไ่ ดอ้ ยากรับ เลยเอาโทรศพั ทว์ างไวข้ า้ งๆ เสยี่ วเหยยี นยกโทรศพั ทด์ ู : “สายของคณุ ชายเยน่ ิ เธอไมร่ ับ หรอ?” ตอนที่ 255 กลบั บา้ นกบั ฉนั “ไมร่ ับ” เธอรสู ้ กึ วา่ ตอนนต้ี วั เองไมส่ ามารถจะคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ โทรศพั ทด์ งั สกั พักกห็ ยดุ แลว้ ก็ดงั ขนึ้ อกี

เสย่ี วเหยยี นกะพรบิ ตา ตดั สนิ ใจแทนเธอ : “ไมว่ า่ จะยังไง เขา ตงั้ ใจมาหาเธอน่าจะมอี ะไรอยากจะพดู กบั เธอ เธอก็น่าจะให ้ โอกาสเขาสกั ครัง้ นะ? ไมง่ ัน้ เขาจะเขา้ ใจผดิ เอา เธอสนใจก็ไม่ สนใจ งัน้ คนอน่ื ไมใ่ ชข่ นาดโอกาสทจี่ ะอธบิ ายกไ็ มม่ หี รอ?” คดิ ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี นก็รับโทรศพั ท์ ดว้ ยสายตาทต่ี ะลงึ ของ เสนิ่ เฉยี วหยบิ โทรศพั ทแ์ ลว้ ยนื ขนึ้ “คณุ ชายเยส่ วัสดคี ะ่ ฉันคอื เสย่ี วเหยยี น” เสน่ิ เฉยี วถลงึ ตาโตมองไปทเ่ี ธอ สกั พักถงึ จะตอบสนองกลับมา ยนื ขนึ้ แลว้ แยง่ โทรศัพทก์ ลบั มา เสย่ี วเหยยี นรบี วง่ิ ออกจากหอ้ งทันควนั เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดย้ นิ เธอ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ คยุ อะไรกนั ไดย้ นิ แตก่ ารตอ่ รอง รอเธอกลบั มา เสยี่ วเหยยี นก็เอาโทรศพั ทม์ าคนื เธอ “รอดๆี สกั พักหนงึ่ เถอะ รอสกั พักคณุ ชายเยจ่ ะมารับเธอแลว้ ” “เธอใหเ้ ขามาแลว้ หรอ?” เสนิ่ เฉียวขมวดควิ้ ทนั ใดนัน้ กน็ กึ อะไร ได ้ กลบั ไปหยบิ กระเป๋ าตวั เอง จากนัน้ ก็ปิดประตจู ะไป

“น่ี เธอทําอะไรอะ่ ?” คณุ ชายเยพ่ ดู เองวา่ จะมารับเธอ ใหฉ้ ัน บอกทอ่ี ยจู่ ะเป็ นไรไป? “ฉันไมอ่ ยากเจอเขา” “ฉันบอกเขาวา่ เธอบาดเจ็บ พอเขาไดย้ นิ ก็ทําตวั ไมถ่ กู เฉยี ว เฉยี ว หรอื วา่ เธอควรใหโ้ อกาสเขาอธบิ ายสกั ครัง้ !” เสย่ี วเหยยี น กดไหลข่ องเธอ จอ้ งเธออยา่ งจรงิ จังแลว้ พดู เสน่ิ เฉยี วจอ้ งเธออยา่ งงงๆ สกั พักประโยคนงึ ก็ไมพ่ ดู สดุ ทา้ ยเธอรออยทู่ บี่ า้ นเสยี่ วเหยยี นสบิ นาที ก็มคี นกดกรง่ิ ประตู ตอนเสยี่ วเหยยี นไปเปิดประตู เสน่ิ เฉียวทนี่ ั่งอยทู่ ห่ี อ้ งรับแขกได ้ ยนิ เสยี งเซยี วซแู่ ลว้ : “ขอโทษนะครับ รบกวนเลย” จากนัน้ ก็เป็ นเสยี งลอ้ กลงิ้ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดเ้ งยหนา้ กร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ เย่ โมเ่ ซนิ มาแลว้ เธอไมอ่ ยากจะมองเยโ่ มเ่ ซนิ สกั ตา น่ังหลบั ตาอยตู่ รงนัน้ อาจจะเป็ นเพราะเธอรอ้ งไหม้ า ตาแดงๆ เพราะฉะนัน้ เลยไม่ อยากเจอเขา

“ตรงไหนบาดเจ็บ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาแลว้ เห็นเธอนั่งอยตู่ รงนัน้ ขนาดเงยหนา้ ยงั ไมเ่ งยหนา้ เลย ควิ้ ยน่ ถามโดยไมไ่ ดย้ บั ยัง้ ตวั เองประโยคหนงึ่ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ก็ไมไ่ ดเ้ งยหนา้ มองเขา เสย่ี วเหยยี นกบั เซยี วซยู่ นื อยทู่ ท่ี างเขา้ ใหพ้ น้ื ทก่ี บั พวกเขา แลว้ เธอก็มองไปทเี่ ซยี วซู่ แลว้ หยกั ไหล่ เซยี วซยู่ ง่ิ ชน่ื ชมเสย่ี วเหยยี น ผหู ้ ญงิ คนนรี้ กู ้ า้ วรถู ้ อย เหมาะทจ่ี ะ เป็ นพน่ี อ้ งกบั เสนิ่ เฉยี ว! “ฉันกําลังถามเธอ” เมอ่ื เสยี งชายเย็นชาดังมาจากบนหวั ของในน้ําเสยี งเต็มไปดว้ ย ความโกรธ เสนิ่ เฉียวชอ็ กทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มาใกลต้ วั เธอ อง้ึ ไปสกั พัก ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วเงยหนา้ บงั เอญิ ไปชนเขา้ กบั ดวงตาทลี่ กึ ของเขา ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวพง่ึ รู ้ ถงึ แมข้ าคนู่ ัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ปี ระโยชน์ แลว้ นั่งบนรถเข็น แตเ่ ขากเ็ ป็ นผชู ้ ายคนหนง่ึ แลว้ ยงั เป็ นผชู ้ ายท่ี

รปู รา่ งสงู ใหญ่ ตอนนเ้ี ขายังคงมองลงมาทเ่ี ธอ ดวงตาสดี ําคนู่ ัน้ ลกึ ลํ้าราวกบั กลางคนื แตว่ า่ เมอื่ สมั ผัสดวงตาสแี ดงของเธอ สกั พักสายตาของเยโ่ ม่ เซนิ กเ็ ปลย่ี นไป ยน่ื มอื มาจับคางของเธอ : “เธอรอ้ งไห?้ ” มอื ผชู ้ ายทา่ ทางไมเ่ บาไมห่ นัก เสนิ่ เฉยี วถกู มอื เขาจับจนเจ็บ รอ้ งออกมาโดยไมร่ ตู ้ วั เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ มอื คลายออก แลว้ เปลย่ี นมาโอบเอวของเธอ เอาเธอมากอดไวใ้ นออ้ มอก “เออ่ คณุ จะทําอะไร?” เสน่ิ เฉยี วอทุ านออกมา รอเขา ตอบสนองกลบั มาทนั ใดนัน้ ทงั้ ตัวก็เขา้ ไปในออ้ มกอดของเยโ่ ม่ เซนิ พอนกึ ไดว้ า่ เสย่ี วเหยยี นอยขู่ า้ งๆ ดอู ยู่ เธอทัง้ เขนิ ทัง้ โกรธผลัก เขาออกอยากจะยนื ขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับโอบเธออยา่ งแน่นๆ เข็น รถมอื เดยี ว “กลบั บา้ นกบั ฉัน” เสยี่ วเหยยี นกบั เซยี วซทู่ ย่ี นื อยหู่ นา้ ประตเู ห็นทา่ ทาง รบี เดนิ หลกี ทางใหส้ องคน

เสน่ิ เฉยี วขัดขนื ตลอด แตแ่ รงก็สเู ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ด ้ ไดแ้ ตถ่ กู เขา บงั คบั ใหอ้ อกไปขา้ งนอก ถงึ แมเ้ ขาน่ังอยบู่ นรถเข็น แตเ่ ขา ไมไ่ ดส้ นใจถงึ จดุ นเ้ี ลย บอกวา่ กอดเธอก็กอดเธอ เสยี่ วเหยยี นบอกเซยี วซู่ : “คณุ รบี ตามไปเถอะ” “ขอบคณุ ครับ” เซยี วซขู่ อบคณุ เธอเสร็จ รบี ตามสองคนไป กลับไปบา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ เสน่ิ เฉียวพงึ่ จะลงรถก็รบี กระโดดลง จากออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ บอกวา่ ตวั เองรบี เดนิ ขนึ้ ไปชนั้ บน กลับไปหอ้ งของตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ วันนอ้ี ารมณ์ของเธอ แปลกมาก และดวงตาสแี ดงในตอนนที้ ําใหห้ วั ใจของเขาสมั ผัส ไดอ้ ยา่ งแทจ้ รงิ นกึ ถงึ ตา่ งหคู ทู่ เี่ ลอื กในวนั นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ กลอ่ งเล็กๆ ใน กระเป๋ าออกมา เปิดออกมาขา้ งในเป็ นตา่ งหทู ว่ี บิ วับ เซยี วซคู่ ดิ ไปคดิ มา รวบรวมความกลา้ : “คณุ ชายเย่ คณุ นาย นอ้ ยสองทา่ ทางอารมณไ์ มด่ มี ากๆ เลย คณุ ชายเยน่ ่าจะ……..” “หบุ ปาก” เยโ่ มเ่ ซนิ ดมุ าประโยคนงึ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา : “ตวั ฉันเองรวู ้ า่ ฉันตอ้ งทําอะไร”

“แตค่ ณุ ชายเย…่ … ยง่ิ ไมท่ ําอะไรผมกลวั วา่ ถงึ ตอนนัน้ คณุ นาย นอ้ ยสองจะหนไี ปแลว้ คณุ จะตอ้ งเสยี ดาย” เยโ่ มเ่ ซนิ ： “……” “กระดาษหอ่ ไฟไมไ่ ด ้ เรอ่ื งนัน้ คณุ นายนอ้ ยสองไวชา้ ยังไงก็ ตอ้ งรู ้ หานเสโ่ ยวเป็ นพนี่ อ้ งของเธอ คณุ นายนอ้ ยสองถงึ แม ้ ปกตจิ ะดแู ลว้ ไมม่ ปี ากมเี สยี ง แตน่ สิ ยั ของเธอคณุ ชายเยน่ ่าจะ เขา้ ใจกวา่ ผม ฉันเดาวา่ เธอคงไมท่ นกบั เรอื่ งทงั้ หมดน”้ี พงึ่ จะพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ สายตาทเี่ หมอื นมดี กวาดมาทางเขา เซยี วซตู่ กใจจนหยดุ หายใจไปชว่ั ขณะ รบี หนั หนา้ ไปทางอนื่ ราวกบั วา่ เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ตามขนึ้ ไป ตามเสน่ิ เฉยี วเขา้ ไปในหอ้ ง เมอ่ื อยใู่ นหอ้ ง ทัง้ สองคนอยใู่ นพน้ื ทเี่ ดยี วกนั หอ้ งดเู หมอื นจะ เล็กลงเพราะมกี ารเขา้ มาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทกุ ทม่ี ลี มหายใจของ เขา เสน่ิ เฉียวหนั หลังใหเ้ ขา พยายามไมส่ นใจเขา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ แี พลนทจ่ี ะปลอ่ ยเธอ เสยี งดงั ขนึ้ จากขา้ งหลังของเธอ “เธอบาดเจ็บตรงไหน? ฉันดหู น่อยส”ิ

น้ําเสยี งของเขาฟังดแู ลว้ ออ่ นโยนเป็ นพเิ ศษ ราวกบั ทําเรอ่ื ง อะไรผดิ แลว้ มาปลอบเธออยา่ งระมดั ระวงั เสนิ่ เฉยี วคดิ ถงึ เรอ่ื งเขากบั หานเสโ่ ยว ในใจกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ เสยี ใจ กดั รมิ ฝี ปากอยา่ งแน่นไมไ่ ดต้ อบคําถามของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ไปหยบิ ยา แลว้ หยบิ ชดุ นอนมาใหเ้ ธอ : “ถอดเสอื้ ผา้ กอ่ น ฉันจะทายาให ้ แลว้ เธอคอ่ ยเปลย่ี นใสต่ วั น”้ี เขาเอาชดุ นอนสง่ ใหเ้ ธอ เสนิ่ เฉียวกย็ ังนั่งนงิ่ ๆ และก็ไมไ่ ดย้ นื่ มอื ไปรับ ก็ยงั น่ังเงยี บๆ อยตู่ รงนัน้ ถา้ หากเป็ นวันธรรมดา เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ไมส่ นใจแบบนนี้ ่ากลัววา่ จะ โกรธแลว้ แตพ่ ักหลังๆ มาเสนิ่ เฉียวมบี างอยา่ งผดิ ปกติ โดยเฉพาะตอนนเ้ี ธอน่ังตาแดงๆ อยตู่ รงนัน้ ก็เหมอื นภรรยาที่ ถกู รังแก ทําใหค้ นทม่ี องเห็นสงสาร เยโ่ มเ่ ซนิ เอาชดุ นอนวางไวข้ า้ งๆ เธอ พดู เบาๆ : “ทายากอ่ น นะ?” เธอยังไมส่ นใจเขา

เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ถงึ คําพดู ของเซยี วซู่ เงยี บไปสกั พัก หยบิ กลอ่ ง เล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ าสง่ ใหเ้ ธอ “ฉันใหเ้ ธอ อยา่ ทําแบบนเ้ี ลยนะ?” เสนิ่ เฉียวกม้ หวั ลงตลอด ถงึ แมจ้ ะมกี ลอ่ งสวยๆ เล็กๆ อยตู่ อ่ หนา้ รปู รา่ งกลอ่ งเล็กๆ คอ่ นขา้ งคนุ ้ เหมอื นกบั ทเ่ี ธอเคยเห็น แตค่ งไมใ่ ชแ่ บบเดยี วกนั สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉยี วขยับเล็กนอ้ ย คอ่ ยๆ รับกลอ่ งมา ตอนที่ 256 พวกเราหยา่ กนั เถอะ “เปิดดสู ิ ” สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มกี ารตอบสนอง รมิ ฝี ปากบาง ๆ ก็ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกขน้ึ ทําใหส้ วยงาม ทจี่ รงิ แลว้ ผหู ้ ญงิ ชอบอะไรพวกนี้ ถา้ รตู ้ งั้ แตแ่ รกวา่ เธอปลอบงา่ ยขนาดน้ี เขาคงซอื้ อะไรพวกนใ้ี ห ้ เธอเยอะๆ พรงุ่ นตี้ อ้ งใหร้ างวัลเซยี วซสู่ กั หน่อย เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ

เสนิ่ เฉียวอยใู่ นสายตาเขาคอ่ ยๆ เปิดกลอ่ ง แตส่ หี นา้ และ ทา่ ทางของเธอแปลกๆ ราวกบั เรอ่ื งจักร คอ่ ยๆ เปิดกลอ่ งนัน้ ตา่ งหเู พชรสชี มพปู รากฏอยตู่ อ่ หนา้ เธอ ขณะทเ่ี ห็นตา่ งหเู พชรสชี มพู เสน่ิ เฉียวมสี กั ครทู่ ค่ี ดิ วา่ ตวั เองดู ผดิ แลว้ เลยดอู ยา่ งละเอยี ด ถงึ รวู ้ า่ ไมใ่ ชค่ กู่ อ่ นหนา้ น้ี อนั กอ่ นหนา้ นเ้ี ป็ นกลมๆ เล็กๆ แตค่ นู่ มี้ คี วามประณีตกวา่ อยา่ ง เห็นไดช้ ดั และออกแบบรปู ทรงเกไ๋ ก๋ ดอู อกวา่ ใชใ้ จเลอื กมา แตว่ า่ …..ตอนนเี้ ธอมองทตี่ า่ งหกู ็คดิ ถงึ หานเสโ่ ยวทที่ า่ ทางขอ้ี ายเมอื่ สวมตา่ งเพชรคนู่ ัน้ ในใจ เหมอื นมไี ฟลกุ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอจอ้ งตา่ งหคู นู่ ัน้ ไมล่ ะสายตา ก็มรี อยยม้ิ เล็กนอ้ ยในดวงตา โนม้ ตวั เขา้ ไปใกล ้ ทําเสยี งตํา่ ๆ ดงั ขน้ึ อยบู่ นหวั เธอ : “ชอบไหม? ” พดู แลว้ เขาอดไมไ่ ดท้ จี่ ะยกมอื ขน้ึ ชไ้ี ปทร่ี อยชาํ้ บนหนา้ ผาก ของเธอ : “นเ่ี ดย๋ี วตอ้ งทายาแลว้ แหละ? ”

ตมู ! เสนิ่ เฉยี วทนี่ ั่งนง่ิ ๆ ไมร่ เู ้ อาความโกรธและความกลา้ ทไ่ี หนมา ทนั ใดนัน้ เอาตา่ งหกู บั กลอ่ งควา้ งออกไปอยา่ งแรง! ทา่ ทางนเี้ กดิ ขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมร่ เู ้ รอื่ งอะไร ฉันรแู ้ คว่ า่ จๆู่ เธอก็ลกุ ขนึ้ มาทบุ ขา้ วของอยา่ งบา้ คลั่ง จากนัน้ กลอ่ งกระแทกกบั ผนังดงั ปัง้ ถงึ หลน่ ลงมา ตา่ งหขู า้ งในก็หลน่ ออกมาอยบู่ นพน้ื เสยี งดงั ขนึ้ คอ่ นขา้ งชดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ รอยยมิ้ บนรมิ ฝี ปากเย็นลง รอยยม้ิ ในดวงตากป็ ิดลง หลังจากนัน้ เขาก็เต็มไปดว้ ยความโกรธ จอ้ งมองไปทเี่ สน่ิ เฉยี ว อยา่ งโกรธแคน้ “เธอรไู ้ หมเธอกําลังทําอะไรอยู่ ” เสน่ิ เฉียวอารมณอ์ ยเู่ หนอื การควบคมุ เธอเอาของควา้ งออกไป แลว้ ไฟในใจไมไ่ ดร้ ะบายความโกรธออกมา แลว้ ยงั ลกุ เป็ นไฟ มากขน้ึ เธอยมิ้ อยา่ งเย็นชาจอ้ งไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คดิ วา่ ฉันจะสนใจของเหลา่ นที้ ค่ี ณุ ใหฉ้ ันหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ สายตามองดเู ธออยา่ งโศกเศรา้

“ไมส่ น? ” เสนิ่ เฉียวหวั เราะอยา่ งเย็นชา : “ใช่ ฉันไมส่ นใจ คณุ รบี เอาไป ใหผ้ หู ้ ญงิ คนอน่ื เถอะ ฉันไมต่ อ้ งการ! ” ตา่ งหคู นู่ ัน้ ทําฟางเสน้ สดุ ทา้ ยของเธอขาดลง เขาหมายความวา่ ยังไง? ตอนทแี่ รกคทู่ เ่ี ธอชอบเขาใหค้ นอนื่ ไปแลว้ ตอนนกี้ ไ็ ป หาอกี คทู่ ค่ี ลา้ ยๆ กนั มาใหต้ วั เอง? ยังไง! น่าขํา! เสน่ิ เฉียวหวั เราะตวั เองในใจเป็ นแปดรอ้ ยครัง้ แลว้ ก็ยงั รสู ้ กึ วา่ น่าขํามากเลย! คําพดู ทเี่ ก็บไวใ้ นใจนานมากจนทนไมไ่ หวแลว้ เลยพดู ออกมา : “เยโ่ มเ่ ซนิ พวกเราหยา่ กนั กอ่ นเถอะ ” ขณะนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ รมู า่ นตาหดลงทันที แลว้ ก็ใหญข่ น้ึ เขาจับขอ้ มอื ของเสน่ิ เฉียว เสยี งแข็งขน้ึ : “เธอพดู อกี ครัง้ ส?ิ ” เสนิ่ เฉยี วเจ็บ อยากเอามอื กลบั มา “หยา่ ฉันอยากหยา่ กบั คณุ แลว้ ! ปลอ่ ยฉัน เยโ่ มเ่ ซนิ พวกเราไมต่ อ้ งองิ จากสญั ญาแลว้