เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

เสน่ิ เฉยี วหลังจากดนิ้ รนมานานก็ไมพ่ น้ ยงั คงถกู เขากอดอยใู่ น อกอยา่ งแน่น เธอไมม่ แี รงจะดนิ้ รนแลว้ ไดแ้ ตพ่ ดู อยา่ งโกรธๆ : “ฉันทําไมตอ้ งบอกคณุ ? ” “ไมอ่ ยากบอก? กไ็ ด ้ ฉันใหเ้ ซยี วซไู่ ปสบื แป๊ บเดยี วกร็ แู ้ ลว้ ” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ ทันที จากนัน้ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาโทร หาเซยี วซู่ ใหเ้ ขาไปสบื ดู เสน่ิ เฉียวมองดอู ยา่ งอง้ึ ๆ รอเขาวางสายแลว้ ถงึ พดู วา่ : “คณุ ทําไมถงึ เป็ นคนเอาแตใ่ จขนาดน?ี้ ฉันไมส่ ามารถทจ่ี ะมพี น้ื ที่ ของตวั เองเลยหรอ? ” “ได ้ งัน้ เธอบอกฉันดว้ ยตวั เอง ” เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางของเธอไว ้ จอ้ งมองเธอ : “อยากมพี น้ื ทส่ี ว่ นตวั อะได ้ แตฉ่ ันเป็ นสามขี อง เธอ เธอตอ้ งบอกฉันวา่ เธอไปไหน? ” “ฉันไมม่ วี ันจะบอกคณุ หรอก เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันไดแ้ ตห่ ยา่ กบั คณุ ” “ฉันกบ็ อกแลว้ ไมม่ ที าง ” มอื ทจี่ ับคางของเธอเยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รง นดิ หน่อย “อยา่ เสยี แรงเปลา่ เลย เธอยังไงกเ็ ป็ นผหู ้ ญงิ ของ ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ”

เสน่ิ เฉยี วในใจรสู ้ กึ ขมขน่ื ถา้ หากเขาไมไ่ ดไ้ ปมสี ว่ นเกย่ี วขอ้ ง กบั หานเสโ่ ยว คําพดู พวกนข้ี องเขา……อาจจะทําใหเ้ ธอหนา้ ใจเตน้ ได ้ แตต่ อนนไี้ มเ่ หมอื นกนั หลงั จากเธอรเู ้ รอ่ื งเขากบั หานเสโ่ ยว ตอนนเ้ี ขาจะกอดเธอโดนตวั เธอ เสนิ่ เฉียวใจกไ็ มเ่ หมอื นเดมิ แลว้ เธอตอ่ ตา้ นเขามาก! แตเ่ ธอกไ็ มม่ ที างรับมอื กบั เขา สดุ ทา้ ยกถ็ กู เขาพากลับไปทบ่ี า้ น ตระกลู เย่ พากลบั ไปในหอ้ ง ในหอ้ งยงั กองของไวอ้ กี เยอะ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นหอ้ งทต่ี อนแรก เรยี บดมู ชี วี ติ ชวี าขน้ึ เพราะมขี องเพม่ิ เขา้ มาตอ้ งโกรธมากแน่ๆ หวั ใจทเี่ ย็นชาคอ่ ยๆ เบาลง เขาทนไมไ่ หวจับมอื ของเสนิ่ เฉยี ว ไว ้ “ของทใ่ี หเ้ ธอ ชอบไหม? ” เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดส้ นใจของเหลา่ นัน้ ขนาดมองยังไมเ่ คยไปมอง สกั ตา แมใ้ นใจเธอจะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ซอ้ื ของพวกนใ้ี หเ้ ธอก็ เพราะปิดปากเธอ ใหเ้ ธอไมพ่ ดู มาก คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ มองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู จา

ดวงตาของเธอเย็นชา ไมม่ คี วามอบอนุ่ อยเู่ ลย เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ใน ใจเล็กนอ้ ย หลงั จากนัน้ ไมน่ านเขาเมม้ ปากเบาๆ : “ไมช่ อบ? งัน้ เธอชอบอะไร? บอกฉัน” เสน่ิ เฉียวก็ยงั ไมพ่ ดู ยังคงจอ้ งทเี่ ขา เยโ่ มเ่ ซนิ ครนุ่ คดิ สกั ครู่ เสยี งอบอนุ่ ขนึ้ : “เสอ้ื ผา้ เครอ่ื งประดบั ก็ ไมช่ อบหมดเลยหรอ? งัน้ เธอชอบชอ็ กโกแลต ดอกไม?้ ” ตอนบา่ ยเซยี วซพู่ ดู กบั เขาไว ้ ถา้ เป็ นผหู ้ ญงิ ก็ปฏเิ สธเสน่หข์ อง ดอกไมก้ บั ชอ็ กโกแลตไมไ่ ด ้ ยงั มบี า้ น รถ บตั รธนาคาร “เหอะ ” เสนิ่ เฉยี วทนไมไ่ หวหวั เราะออกมา : “ดอกไม ้ ชอ็ กโกแลต? ” “กไ็ มช่ อบ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขทวดควิ้ เซยี วซนู่ พ่ี ง่ึ ไมไ่ ด ้ เขาบอกวา่ ผหู ้ ญงิ คนไหนก็ตา่ งอดใจไมไ่ ดไ้ มใ่ ชห่ รอ? คดิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู อกี วา่ : “งัน้ ซอ้ื บา้ นซอ้ื รถใหเ้ ธอ? ให ้ บตั รไมจ่ ํากดั วงเงนิ เธอรดู ? ” เสนิ่ เฉยี ว：“……”

เยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ หากฉันจําไมผ่ ดิ ตอนแรกทฉี่ ันแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยใ่ หมๆ่ คณุ คดิ วา่ ฉันเป็ นผหู ้ ญงิ ทโ่ี ลภในทรัพยส์ มบตั ิ ตอนนค้ี ณุ กลบั เอาของพวกนมี้ ามอบใหฉ้ ันแลว้ ? คณุ ไมค่ ดิ วา่ มันน่าขําหรอ? ฟังแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่น เมม้ ปากอยา่ งแน่นตลอด “ยังพดู วา่ ในใจของคณุ ฉันเป็ นผหู ้ ญงิ แบบนัน้ เลยเอาของพวก นมี้ ามอบใหฉ้ ันก็พอแลว้ หรอ? และฉัน ก็ตอ้ งรสู ้ กึ ขอบคณุ ใน ความเมตตาของคณุ อกี ดว้ ยงัน้ หรอ? ” นม่ี นั ตรรกะอะไรกนั ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ สมองเธอมนั กลบั ยงั ไง? เขามองเธออยา่ งไมม่ คี วามสขุ “ผหู ้ ญงิ โง่ นเี่ ธอมองไมอ่ อกหรอ วา่ ฉันกําลงั เอาใจเธอ? ” “……”เสน่ิ เฉียวตัวสนั่ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะมองไปทดี่ วงตาของเยโ่ ม่ เซนิ สกั พักเหมอื นวา่ ทัง้ หมดกาแล็กซรี วมตวั กนั อยใู่ นดวงตาของเขา สดใส สอ่ งแสงประกาย ชา่ งเป็ นเรอื่ งราวความรักทนี่ ่ารัก

ถา้ หากไมใ่ ชเ่ พราะรวู ้ า่ เขาอยากจับปลาสองมอื เสนิ่ เฉียวอาจจะ ถกู เขาทําใหป้ ระทับใจแลว้ ในทางตรงขา้ ม……เสน่ิ เฉยี วหัวเราะ พดู เบาๆ : “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ แคอ่ ยากจะเอาของพวกนมี้ าปิดปากฉัน น่าเสยี ดาย ฉันไมใ่ ช่ ผหู ้ ญงิ อยา่ งทคี่ ณุ คดิ เงนิ มคี วามหมายกบั ฉัน แตก่ ไ็ มไ่ ดส้ ําคญั ขนาดนัน้ พวกนัน้ กต็ า่ งเป็ นของนอกกาย” “งัน้ เธออยากไดอ้ ะไร? ” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นเป็ นเครง่ ขรมึ ขน้ึ มา เขารสู ้ กึ วา่ ทกุ สงิ่ ทเ่ี ขาทําในวนั นอี้ าจไรผ้ ล ตอนที่ 263 เชอื่ แคฉ่ นั อยากไดอ้ ะไร? เสน่ิ เฉียวก็กําลงั คดิ ตัวเองทแี่ ทจ้ รงิ แลว้ อยากไดอ้ ะไร? เป็ นการแตง่ งานทม่ี คี วามสขุ มั่นคง หรอื วา่ เป็ นผชู ้ ายทรี่ ักเธอ ดว้ ยใจจรงิ ? หรอื วา่ ผชู ้ ายทชี่ อบเธอดว้ ยใจจรงิ

น่าเสยี ดายทไ่ี มว่ า่ แบบไหน เธอกไ็ มเ่ คยไดม้ ากอ่ น อกี อยา่ งเธอผา่ นเรอ่ื งมาก็เยอะ ตอ่ ไปน่าจะไมม่ โี อกาสไดอ้ กี แลว้ “ของทฉี่ ันอยากไดน้ ายใหฉ้ ันไมไ่ ดห้ รอก ” “……เธอไมพ่ ดู อะไรสกั ประโยคกต็ ดั สนิ วา่ ฉันใหไ้ มไ่ ด?้ ” เยโ่ ม่ เซนิ สหี นา้ เปลยี่ นไปมาก กระชากขอ้ มอื ของเธอ โกรธจนกดั ฟัน : “เสนิ่ เฉยี ว ใครเป็ นคนใหค้ วามกลา้ กบั เธอ ใหเ้ ธอชอบคดิ เอง เออเองคนเดยี ว? ” แรงของเขาเยอะมาก เสน่ิ เฉียวเจ็บจนขมวดคว้ิ แตไ่ มไ่ ดผ้ ลกั มอื ของเขา มองหนา้ กนั อยา่ งดอ้ื ดงึ : “ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ของท่ี ฉันอยากไดค้ ณุ ใหไ้ มไ่ ดห้ รอก เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คดิ วา่ บนโลกนไ้ี ม่ มเี รอื่ งทค่ี ณุ ทําไมไ่ ดง้ ัน้ หรอ แตก่ ็ยงั มเี รอื่ งทคี่ ณุ ทําไมไ่ ดอ้ ยู่ คณุ ไมใ่ หฉ้ ันหยา่ กบั คณุ แตฉ่ ันจะบอกคณุ การหยา่ ครัง้ นถี้ งึ ตอ้ งใชช้ วี ติ มาแลก ฉันก็จะหยา่ ” ประโยคขา้ งหลงั ดงั บวกกบั สายตาของเธอทแี่ น่วแน่ แสดงออกการตดั สนิ ใจตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งชดั เจนมาก เธอตอ้ งการหยา่ จรงิ ๆ

เยโ่ มเ่ ซนิ ทันใดนัน้ รสู ้ กึ ออ่ นแอเล็กนอ้ ย ไฟทอี่ ยใู่ นกน้ บงึ้ ของ หวั ใจพงุ่ ขนึ้ มาอกี ครัง้ เขาถามดว้ ยเสยี งทเ่ี ย็นชา : “อยากหยา่ ขนาดนเี้ ลยหรอ? อยากจะทง้ิ ฉัน แลว้ หนไี ปกบั เยห่ ลน่ิ หานใช่ ไหม? ” ฟังแลว้ เสน่ิ เฉียวสหี นา้ เปลย่ี น : “คณุ พดู เรอ่ื งไรส้ าระอะไร? ” “ฉันกําลงั พดู เรอ่ื งไรส้ าระ หรอื เธอรอไมไ่ หวแลว้ ? ” เขาหวั เราะ อยา่ งเย็นชา มอื ใหญๆ่ ของเขาโนม้ เอวของเธอมาทตี่ ัวเอง จากนัน้ กม้ ลง สองคนหนา้ ผากชนกนั ปลายจมกู ชนกนั เพราะเขา้ ใกลก้ นั มาก สองคนหายใจแทบจะผสมเขา้ ดว้ ยกนั เสน่ิ เฉียวก็ชนเขา้ ไปในดวงตาสดี ําน่ัน “เขาดกี วา่ ฉันตรงไหน? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เสยี งเกรย้ี วกราด นํ้าเสยี ง กลบั เย็นชา ลมหายใจก็อนุ่ ขนึ้ มา ตามมาดว้ ยลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ลอ้ มรอบเธออยู่ เสน่ิ เฉยี วทนความรสู ้ กึ แบบนไ้ี มไ่ หว พยายาม ผลกั เขาออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ งิ เขา้ มา รมิ ฝี ปากเกอื บประกบเธอ “ถา้ พดู ไมช่ ดั เจนก็อยา่ คดิ จะหน”ี

เกอื บจะเขา้ ใกลแ้ ลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เสยี งเขาแหบเป็ นพเิ ศษ เซก็ ซแ่ี ทบตาย อกี อยา่ งเธอยังมภี าพลวงตา ก็คอื เวลาเยโ่ มเ่ ซนิ พดู เหมอื นจะ หอบ ลมหายใจก็หนักขนึ้ ตาม เสน่ิ เฉียวจะกลา้ พดู ทไี่ หน ไดแ้ คเ่ อนหลัง เธอกลัววา่ รมิ ฝี ปาก ตวั เองขยับกจ็ ะไปประกบกบั รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอถอยไปนว้ิ หนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ลอื่ นตามมานว้ิ หนงึ่ เธอรบี ถอยหลงั เยโ่ มเ่ ซนิ ประกบไปโดยตรงเลย รมิ ฝี ปากทเี่ ย็นและ นุ่มนวลประกบกบั มมุ รมิ ฝี ปากของเธอ ทแี่ ทเ้ ป็ นสมั ผัสทเ่ี ย็นชา ไมร่ วู ้ า่ ทําไมประกบไปทเี่ ธอแลว้ ปาก ทเ่ี ย็นชานัน้ ก็รอ้ นขน้ึ มาเหมอื นไฟ จากนัน้ ไมไ่ ดร้ อเสนิ่ เฉยี วตอบสนองกลับมา เยโ่ มเ่ ซนิ อา้ ปาก และปิดรมิ ฝี ปากลา่ งของเธอ “ออ้ื ” เสนิ่ เฉียวถลงึ ตาโต ถงึ แมจ้ ะคาดหวังมานานแลว้ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ น่าจะจบู อยแู่ ลว้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ จบู นถ้ี งึ แมจ้ ะไว ไวจนเธอไม่ ทันระวัง ฟันถกู เขาดันออก จากนัน้ เขาเอาลน้ิ เขา้ ไปในปากเธอ

“ปลอ่ ย……ออ้ื ……” เสนิ่ เฉียวยังอยากพดู อะไร แตถ่ กู เขามว้ น ลนิ้ ไว ้ ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จบู เธอ เหมอื นกบั วา่ กนิ ของทอ่ี รอ่ ย แทะแลว้ แทะอกี ดดู แลว้ ดดู อกี สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ รมิ ฝี ปากตวั เองถกู ดดู จนเจ็บแลว้ แรงทงั้ ตวั ก็ถกู เยโ่ มด่ ดู ไปทัง้ หมดแลว้ จบู เสร็จ รมิ ฝี ปากทงั้ คขู่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ถไู ปทมี่ มุ ปากของเธอไปถงึ หนา้ ของเธอ กดั ทห่ี ขู องเธอเบาๆ “ผหู ้ ญงิ โง่ อยขู่ า้ งๆ ฉัน ท่ี ไหนกไ็ มต่ อ้ งไป ” เสนิ่ เฉียวมา่ นตาขยาย ตาถลงึ โต “คําพดู ของใครกไ็ มต่ อ้ งไปเชอ่ื เธอแคเ่ ชอ่ื ฉันคนเดยี วก็พอ ” เชอื่ เขาคนเดยี วกพ็ อ? ได…้ …ไหม? เสน่ิ เฉยี วหนังตาหนักมากๆ เหมอื นกบั วา่ อยากจะนอน “ไดย้ นิ แลว้ หรอื ยงั ? อมื ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดร้ ับการตอบสนอง จากเธอ ถามอยา่ งรําคาญประโยคนงึ

เสนิ่ เฉียวเรยี กสตกิ ลบั มา รสู ้ กึ วา่ เมอื่ กเ้ี กดิ อะไรขนึ้ เธอรบี พดู : “คณุ คดิ วา่ คณุ เป็ นใคร คณุ พดู อะไรฉันกต็ อ้ งเชอ่ื ? งัน้ คณุ เคย เชอื่ ฉันมากอ่ นไหม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธออยา่ งตงั้ ใจ : “เรมิ่ เชอื่ ตงั้ แตต่ อนน”ี้ “ถา้ ฉันบอกวา่ ไมต่ อ้ งแลว้ ละ่ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรแลว้ มองไปทเ่ี ธอดว้ ยสหี นา้ เศรา้ หมอง “ด”ี เสนิ่ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง : “คณุ ไม่ อยากจะหยา่ กบั ฉันจรงิ ๆ ใชไ่ หม? งัน้ คณุ บอกฉันตอนนี้ คณุ กบั หานเสโ่ ยวจรงิ ๆ แลว้ มันเรอ่ื งอะไรกนั ? คณุ กลา้ พดู ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” คดิ ไมถ่ งึ วา่ ออ้ มไปออ้ มมา สดุ ทา้ ยเธอใหค้ วามสําคญั กค็ อื เรอ่ื ง น้ี “ถา้ หากฉันบอกวา่ ตอนนย้ี ังบอกเธอไมไ่ ด ้ แตฉ่ ันกบั เธอไมไ่ ด ้ มคี วามสมั พันธอ์ ะไรกนั เธอเชอื่ ไหม? ” “ไมเ่ ชอื่ ” เสน่ิ เฉยี วพดู ตรงๆ

“……งัน้ ตอ้ งการยังไง เธอถงึ จะเชอื่ ? ” เป็ นครัง้ แรกจรงิ ๆ ทเ่ี ย่ โมเ่ ซนิ ถกู ผหู ้ ญงิ ทําใหน้ งิ่ คดิ ๆ แลว้ เขาไมเ่ คยสะดดุ กบั ผหู ้ ญงิ มากอ่ น ตอนทแ่ี ตง่ งานกบั เสน่ิ เฉียว ก็เพราะตอบสนองความตอ้ งการ ของนายทา่ น เพราะเขาคดิ วา่ ตวั เองสามารถเพกิ เฉยภรรยาคนนไี้ ด ้ แตว่ า่ ใคร จะรเู ้ ธอทําใหเ้ ขาสนใจมาก สนใจถงึ ใหเ้ ขาคดิ ตลอดทัง้ วันวา่ จะ ทําอยา่ งไรใหเ้ ธอพอใจ แมก้ ระท่ังใหเ้ ซยี วซสู่ อนมากมาย แตว่ า่ วันนงึ เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ ทเ่ี ซยี วซแู่ นะนําใหเ้ ขาไมม่ ปี ระโยชน์ สกั นดิ “ของกใ็ หแ้ ลว้ พดู เยอะไปอกี ก็ไมม่ ปี ระโยชนแ์ ลว้ แหละ ” เสนิ่ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ ครัง้ หนง่ึ คดิ ไปคดิ มาตวั เองไปถามทงั้ สอง คนวา่ ทแ่ี ทม้ นั เรอื่ งอะไรกนั ชา่ งน่าขําเสยี จรงิ เธอกม้ หวั กดั ไปทไ่ี หลข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งแรง เพราะไมท่ นั ระวัง ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ เลยไมค่ าดคดิ สกั ครกู่ ็ผอ่ นคลายความ ระมัดระวังทนั ที

เสนิ่ เฉยี วถอื โอกาสถอยไป จากนัน้ ยนื อยทู่ ที่ หี่ า่ งจากเขา คอ่ นขา้ งไกล ถงึ พดู กบั เขาวา่ : “ตอ่ ไปขอใหค้ ณุ อยา่ ซอื้ ของที่ ไมม่ คี วามหมายอะไรพวกนอ้ี กี แลว้ กไ็ มต่ อ้ งทําเรอ่ื งทไี่ มม่ ี ความหมายอกี ” พดู จบ เสน่ิ เฉียวมองไปทข่ี องทแี่ มบ่ า้ นเอามา ใหใ้ นวันนที้ งั้ หมด “ถา้ หากเธอไมช่ อบทงั้ หมด งัน้ ก็ทง้ิ ทัง้ หมดไปเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ ทง้ิ ไวป้ ระโยคนงึ อยา่ งเย็นชา เห็นไดช้ ดั วา่ เขาก็โกรธแลว้ เหมอื นกนั หมนุ วงลอ้ ออกไปดว้ ย ใบหนา้ ทเ่ี ย็นชา เสนิ่ เฉยี วถกู ทงิ้ ใหอ้ ยใู่ นหอ้ งคนเดยี ว เธอยนื อง้ึ อยตู่ รงนัน้ มองไปทห่ี อ้ งทว่ี า่ งเปลา่ มแี คเ่ ตยี งหลังเดยี ว ดแู ลว้ คนื นเี้ ธอคงไมส่ ามารถนอนทนี่ ไ่ี ดแ้ ลว้ ทน่ี อนกบั พนื้ ก็ไม่ มแี ลว้ อกี อยา่ งเขากบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทะเลาะกนั หนักขนาดนี้ เธอจะ นอนเตยี งเดยี วกบั เขาไดย้ ังไง คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วหลับตา แตว่ า่ ไมน่ อนทนี่ ่ี เธอจะไปทไ่ี หนได?้

คดิ ไปคดิ มา เสน่ิ เฉยี วมอื ทนไมไ่ หวกําหมัด จากนัน้ ไปเปลย่ี น เสอ้ื ผา้ จากนัน้ สง่ ขอ้ ความหาเสย่ี วเหยยี น เสย่ี วเหยยี นพอไดย้ นิ เธอพดู วา่ จะไปพักทเี่ ธอ ก็ปฏเิ สธเธอ “ไมไ่ ด”้ ไมง่ า่ ยเลยทฉ่ี ันจะสง่ เธอไปทข่ี า้ งกายเยโ่ มเ่ ซนิ เธอยัง กลบั มา? ตอนท่ี 264 ฉนั ไมอ่ ยากเจอคณุ เธอไมไ่ ดอ้ ยากจะอยขู่ า้ งกายเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตแ่ รก “ฉันขอหยา่ กบั เขาแลว้ ” เสน่ิ เฉียวพดู เสยี งพดู จบ เสน่ิ เฉียวก็ไดย้ นิ เสยี งองึ้ ของเสย่ี วเหยยี น ตงั้ นาน เสยี่ วเหยยี นก็เรยี นสตกิ ลบั มาไมไ่ ด ้ สกั ครตู่ อ่ มาถงึ พดู : “เธอ เธอเธอเธอขอเขาหยา่ จรงิ ๆ หรอ? งัน้ เขาตกลงไหม? ” “ไม”่ เสยี่ วเหยยี นโลง่ ใจ “เธอทําใหฉ้ ันตกใจ พดู เรอื่ งหยา่ อะไรไป เรอื่ ย โชคดที ค่ี ณุ ชายเยไ่ มไ่ ดต้ อบตกลง”

“ไมไ่ ดพ้ ดู ไปเรอื่ ย ” เสน่ิ เฉยี วพดู อยา่ งจรงิ จัง: “ฉันจรงิ จัง” เสย่ี วเหยยี น： “…..เธอจรงิ จังบา้ อะไร เธอขอหยา่ อะไรกนั ? เธอหยา่ แลว้ กไ็ มใ่ ชใ่ หโ้ อกาสหานเสโ่ ยวน่ันหรอ? ผหู ้ ญงิ แบบน้ี ตอ้ งไมใ่ หเ้ ธอมโี อกาสถงึ จะถกู นะ! ถา้ เธอไปจรงิ ๆ แลว้ งัน้ กไ็ ม่ ใชใ้ หอ้ กี ฝ่ังสมหวังหรอื ยงั ไง? ” ฟังถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวเงยี บ หรอื วา่ ความจรงิ มบี างคนไมส่ ามารถเห็นคนอน่ื สมหวงั ได ้ แตว่ า่ ในใจเธอเสนิ่ เฉียว กลับไมไ่ ดค้ ดิ แบบน้ี เธอคดิ วา่ ปรบมอื ขา้ งเดยี วไมด่ งั แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ หโ้ อกาสหานเสโ่ ยว สองคนนัน้ กค็ งไมไ่ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ยังไงพวกเขากอ็ ยดู่ ว้ ยกนั แลว้ งัน้ เธอก็ทําตวั เป็ นผใู ้ หญท่ ี่ สวยงามสกั ครัง้ แลว้ จะเกยี่ วอะไรกนั ? ทา้ ยทสี่ ดุ สําหรับเธอ เธอไมม่ พี ลงั ทจ่ี ะตอ่ สเู ้ พอ่ื อะไรเลยจรงิ ๆ เธอกไ็ มค่ ดิ วา่ ตวั เองจะสชู ้ นะ อกี อยา่ งชนะใจผชู ้ ายคนนัน้ เขาก็ เป็ นของตวั เองงัน้ หรอ? เธอรสู ้ กึ วา่ นคี่ อื ขอ้ เสยี ไมค่ มุ ้ คา่ มนั ทําใหเ้ ธอเองรสู ้ กึ เหนอ่ื ย

“เธอทําไมไมพ่ ดู ? เฉียวเฉียว นเี่ ธอกําลังคดิ อะไรอย?ู่ ” “ฉันตามใจไปเฉยๆ ” เสน่ิ เฉียวเรยี กสตกิ ลับมา ตอบดว้ ยเสยี ง นงิ่ ๆ “เรอื่ งนเ้ี ธออยา่ สนใจเลย เสย่ี วเหยยี น นเี่ ป็ นการตดั สนิ ใจ ของฉัน ไมม่ ใี ครสามารถเปลย่ี นได ้ ” เสย่ี วเหยยี นสกั พักพดู ไมอ่ อก แตส่ ดุ ทา้ ยกพ็ ดู แลว้ แตเ่ ธอแลว้ ก็ วางสาย เสนิ่ เฉียวไดย้ นิ เสยี งตดู ้ ตดู ้ ในโทรศพั ทด์ งั ออกมา เกบ็ โทรศพั ท์ อยา่ งทําอะไรไมถ่ กู ดแู ลว้ คนื นเ้ี ธอคงไมม่ ที ไ่ี ปจรงิ ๆ แลว้ ทนั ใดนัน้ เสยี งโทรศพั ทก์ ็ดงั ขนึ้ เสยี่ วเหยยี นโทรกลบั มา “เธอ ไมใ่ ชอ่ ยากจะมานอนทบ่ี า้ นฉันหรอกหรอ? มาสิ ฉันจะพาเธอ ไปคนื น”ี้ เสน่ิ เฉยี วยังคงเศรา้ หลังจากไดย้ นิ ประโยคนี้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ เปลย่ี นจากเมฆครม้ึ เป็ นแดดจัด เธอมคี วามสขุ จรงิ ๆ แลว้ พดู วา่ : “ขอบคณุ เธอนะเสยี่ วเหยยี น” “รบี มาเองเถอะ รออกี แป๊ บดกึ เกนิ ไปจะอนั ตราย”

“โอเค” เสน่ิ เฉยี วเกบ็ โทรศพั ทแ์ ลว้ รบี ไปหยบิ กระเป๋ า จากนัน้ รบี ออก จากบา้ น เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยพู่ อดี เธอออกจากบา้ นไดอ้ ยา่ งสะดวก ไมม่ ใี คร หา้ มเธอ ถา้ จะพดู วา่ หลงั จากแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยข่ อ้ ดที ด่ี ที สี่ ดุ คอื เธอ ไปไหนก็ไมม่ ใี ครจํากดั เธอ เธอเป็ นอสิ ระมาก เพราะฉะนัน้ ตอนนก้ี ็ถอื วา่ เธอออกจากบา้ นกลางดกึ ก็ไมม่ คี น หา้ มเธอ เสนิ่ เฉยี วไปเรยี กรถคนั นงึ เพอื่ ตรงไปทบ่ี า้ นเสย่ี วเหยยี น รถขบั มาถงึ ครงึ่ ทางเสย่ี วเหยยี นกโ็ ทรศพั ทห์ าเธอถามเธอวา่ ถงึ แลว้ หรอื ยงั เสนิ่ เฉยี วถามคนขบั รถ คนขบั รถบอกวา่ น่าจะอกี หา้ หก นาที เสยี่ วเหยยี นฟังแลว้ แปลกใจพดู ออกมา : “ทําไมยงั อกี นานละ่ ? เธอเป็ นเตา่ หรอ? ” “เอาน่า รอฉันอกี หน่อยสิ แคไ่ มก่ นี่ าท”ี

ตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วถงึ ทห่ี มาย เห็นเสย่ี วเหยยี นทยี่ นื ถอื ถงุ อยทู่ ลี่ า่ ง ตกึ ทอี่ ยไู่ กลๆ เห็นรถมา เธอมองมาทางน้ี เห็นเสนิ่ เฉียวทเ่ี บาะ น่ังขา้ งหลงั แลว้ สายตาของเธอถงึ มรี อยยม้ิ จางๆ เสนิ่ เฉียวจา่ ยคา่ รถแลว้ ลงรถ กไ็ ดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นบน่ กบั เธอ : “เธอเป็ นเตา่ จรงิ ๆ อะ่ รไู ้ หมวา่ ฉันถอื ถงุ รอเธอนานแคไ่ หนแลว้ ? ” เสนิ่ เฉียวเดนิ ไปกอดเธอแน่นๆ “ขอโทษละกนั นะ คนขบั บอกวา่ นกี่ ไ็ วทส่ี ดุ แลว้ เธอก็รออยบู่ นตกึ ไดน้ นี่ า ฉันถงึ แลว้ ก็จะโทรหา เธอเอง ” “ตายละ เธอคดิ วา่ ฉันอยากรอเธอหรอ? แตเ่ ป็ นเพราะฉันมาซอื้ ของทลี่ า่ งตกึ ฉันขเ้ี กยี จไปกลับหลายรอบเฉยๆ เลยรอเธออยู่ ทน่ี ”่ี “ซอื้ อะไร? ” “ฮลั โหล จดุ สนใจเธอชา่ งแปลกประหลาด! ” เสนิ่ เฉียวองึ้ สกั พักกห็ วั เราะออกมา เธอกบั เสย่ี วเหยยี นเขา้ ไป ในลฟิ ตด์ ว้ ยกนั จากนัน้ เขา้ ไปในหอ้ ง

เสย่ี วเหยยี นเป็ นครอบครัวทม่ี ฐี านะดี แมว้ า่ จะไมใ่ ชค่ รอบครัว ใหญ่ แตช่ วี ติ ของเธอก็เพอรเ์ ฟคมาก เธอเป็ นลกู สาวคนเดยี ว พอ่ แมก่ ็ซอ้ื หอ้ งหนงึ่ หอ้ งใหเ้ ธอตงั้ นานแลว้ ใหเ้ รยี นรกู ้ ารใช ้ ชวี ติ คนเดยี ว ดงั้ นัน้ เสน่ิ เฉยี วมาหาเธอ คดิ ถกู แลว้ จรงิ ๆ เสย่ี วเหยยี นปกติ เกลยี ดการอยคู่ นเดยี วเพราะวา่ โดดเดยี่ วเกนิ ไปเเลว้ แตก่ ็ไมไ่ ด ้ หาแฟนทเี่ หมาะสม เพราะฉะนัน้ เลยใชช้ วี ติ อยคู่ นเดยี วมาตลอด หลังจากเขา้ มาในหอ้ ง เสยี่ วเหยยี นเอาของวางไวบ้ นโตะ๊ : “ดู ทา่ ทางของเธอน่าจะยงั ไมไ่ ดอ้ าบนํ้าละ่ ซิ น้ํากย็ งั ไมไ่ ดอ้ าบกม็ า เลยใชไ่ หม? ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ อยา่ งสงสยั : “ฉันรบี ออกมานิ จะ ไปอาบน้ําไดย้ งั ไงละ่ ? อาบนํ้าเปลอื งเวลาจะตาย” “ตายละ! ”เสยี่ วเหยยี นฮดึ ฮดั อยา่ งไมม่ คี วามสขุ จากนัน้ เขา้ ไป ในหอ้ งครัว พลางพดู : “งัน้ พวกเรากนิ อะไรกอ่ น กนิ เสร็จแลว้ เธอคอ่ ยไปอาบนํ้า ใสเ่ สอื้ ผา้ ฉัน แตบ่ อกไวก้ อ่ น เสอื้ ผา้ ของฉัน กต็ า่ งเป็ นเสอื้ ทม่ี าจากแผงลอย เทยี บไมไ่ ดก้ บั เสอ้ื ผา้ แบรนด์ เนมทคี่ ณุ ชายเยซ่ อ้ื ใหเ้ ธอ ถา้ เธอกลา้ รังเกยี จคณุ ภาพของ เสอ้ื ผา้ ฉันไมด่ ี ฉันจะโยนเธอลงไปจากตกึ เลย! ”

เสนิ่ เฉียว： “…….พดู เพอ้ เจอ้ อะไร? ใสส่ บายก็ดแี ลว้ ทเ่ี ธอใส่ นยี่ ังดกี วา่ ทฉี่ ันเคยใสม่ ากแลว้ ” แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลัวจะขายหนา้ ตระกลู เย่ ดงั นัน้ เลยซอื้ เสอ้ื ผา้ ราคา แพงใหเ้ ธอ ตอนแรกเสนิ่ เฉียวไมเ่ คยชนิ ตอ่ มาใสไ่ ปๆ ก็เคยชนิ แลว้ สดุ ทา้ ยแลว้ กแ็ คแ่ ตง่ ตวั น่าอบั อาย ตวั เธอเองกไ็ มไ่ ดใ้ สใ่ จขนาด นัน้ นสิ ยั ของเสยี่ วเหยยี นกบั เสน่ิ เฉียวรกู ้ นั และกนั คนหนง่ึ ใจรอ้ น คนหนงึ่ กส็ งบนง่ิ ดงั นัน้ อยดู่ ว้ ยกนั กเ็ ขา้ กนั เสรมิ กนั ไดด้ ี สองคน พออยดู่ ว้ ยกนั บรรยากาศจะดมี าก วันนัน้ ตอนกลางคนื เสน่ิ เฉยี วก็กนิ มอื เย็นกบั เสย่ี วเหยยี น จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นมกี ําลังขนึ้ มาแลว้ กล็ งไปซอื้ เหลา้ มากนิ เหลา้ กนั เสนิ่ เฉยี ว ผหู ้ ญงิ สองคนตอนแรกก็ยงั มพี ดู คยุ หวั เราะ สดุ ทา้ ยทงั้ คกู่ เ็ มา มาก

เสยี่ วเหยยี นจบิ เหลา้ เขา้ ไป จากนัน้ ดา่ อยา่ งเสยี งดงั : “เสน่ิ เฉียว เธอพดู มาสวิ า่ เธอเป็ นคนโงไ่ หม? เหอ้ …..คนอน่ื สามถี กู แยง่ ไปก็ตา่ งไปจัดการตบเมยี นอ้ ย เธอกลับดี ไมค่ าดคดิ ….. เหอ้ …..ไมค่ าดคดิ วา่ ยัง……ยังเอาสามสี ง่ มอบใหค้ นอน่ื ” เสน่ิ เฉียวก็เมาแลว้ หนา้ ขาวๆ ก็แดงขนึ้ มาแลว้ เหมอื นกบั แอป เปิ้ลทสี่ กุ งอม ไดย้ นิ แลว้ เธอทนไมไ่ หวหัวเราะออกมาแลว้ พดู วา่ : “ฉันทําไมตอ้ งไมส่ ง่ มอบใหล้ ะ่ ? คนอนื่ แยง่ สามเี หนอ่ื ย ขนาดไหนละ่ ……ฉัน ฉันไมต่ อ้ งการ” “เหอะ! เหนอื่ ยก็เลยอยากยอมแพห้ รอ? เหอ้ …..ฉันจะบอกเธอ ให ้ ถา้ ฉันเป็ นเธอก็ดไี ปแลว้ ฉันตอ้ งตบหานเสโ่ ยวนั่นใหต้ าย ……. ใหเ้ ธอรจู ้ ดุ จบของการเป็ นเมยี นอ้ ย และใหเ้ ธอรวู ้ า่ ฉันเกง่ แคไ่ หน! เหอะ! ” ทันใดนัน้ รา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ กป็ รากฏขนึ้ อยา่ งชดั เจน เสนิ่ เฉียวหร่ี ตา กพ็ ยักหนา้ ถา้ หากทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังอยตู่ รงหนา้ เธอ เธอทนไมไ่ หวโกรธแลว้ พดู วา่ : “เยโ่ มเ่ ซนิ ……นายไสหวั ไป! ” “ไสหวั ไปไสหวั ไป ฉันไมอ่ ยากเจอนาย”

เสยี่ วเหยยี นเห็นมอื ของเสนิ่ เฉียวโบกมอื อยา่ งดเุ ดอื ด พลาง ตะโกนชอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ กท็ นไมไ่ หวหวั เราะออกมา : “เฉียวเฉียว เธอชอบคณุ ชายเยม่ ากใชไ่ หม? ” ตอนท่ี 265 ฉนั อยากกอดคณุ “ชอบ….ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ? ” เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ คําถามนย้ี ากแลว้ กะพรบิ ตาอยนู่ าน สา่ ยหนา้ : “ไม่ ฉันไมช่ อบเขา! ” “เหอะเหอะ โกหก! ” เสยี่ วเหยยี นวา่ เธอโดยไมล่ งั เล หวั เราะเบาๆ แลว้ พดู วา่ : “เธอ ชอบเขา! ” “ไม!่ ฉันไมช่ อบเขา! ” เสน่ิ เฉยี วลบคําพดู ของเสย่ี วเหยยี นดว้ ย ความโกรธ ยงั ไงกไ็ มย่ อมรับเรอ่ื งทตี่ วั เองชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ แมต้ อนนเี้ ธอจะเมาแลว้ แตใ่ นจติ ใตส้ ํานกึ ของเธอ เรอื่ งท่ี ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นความลบั ของเธอ เธอรสู ้ กึ วา่ …..ชวี ติ นตี้ อ้ ง ซอ่ นเอาไว ้ ไมใ่ หค้ นอนื่ รู ้

หลังจากนัน้ ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ มองจากมมุ คนอนื่ เป็ นเรอื่ งทนี่ ่าขํา มาก เพราะเธออะไรกไ็ มม่ อี ะ่ อกี อยา่ งเธอก็ดไี มพ่ อสกั นดิ ไม่ เหมาะสมกบั คนทสี่ งู สง่ อยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ คนทมี่ ตี ําหนอิ ยา่ งเธอ ไปชอบเขา ชา่ งน่าหวั เราะจรงิ ๆ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวทนไมไ่ หวหวั เราะออกมา มนี ้ําตา ภายใต ้ แสงไฟ ดวงตาทเี่ ต็มไปดว้ ยนํ้าตาราวกบั มหาสมทุ รอนั กวา้ ง ใหญ่ “เออ่ ฉันเหมอื นกบั ดมู หาสมทุ ร! ” เสย่ี วเหยยี นอทุ านออกมา จากนัน้ ยน่ื มอื ไปจับเสนิ่ เฉยี ว ไมร่ ะวังไมจ่ ับโดนผมของเสนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวเจ็บจนอทุ าน ออกมา “โอย๊ เธอจับโดนผมของฉันแลว้ ” “ใชห่ รอ? ขอโทษนะ ” เสย่ี วเหยยี นเอามอื กลบั มา “แตว่ า่ เมอื่ ก้ี ฉันเห็นทะเลจรงิ ๆ ……เหอ้ ” พดู ถงึ ตรงน้ี เสยี่ วเหยยี นก็สะอกึ เหลา้

เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ หดหจู่ ับไปทห่ี นังศรี ษะทถี่ กู ดงึ จนเจ็บ จากนัน้ นอนฟบุ ลงบนโตะ๊ ในสมองกค็ ดิ ถงึ ภาพเยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาขน้ึ มา เขาน่ารําคาญจรงิ ๆ ทําไมตอ้ งมาทําใหต้ วั เองรําคาญตอนน?้ี จรงิ ๆ ตวั เองกอ็ ยากจะหยา่ กบั เขาอยแู่ ลว้ แตเ่ ธอทําไมยังคง คดิ ถงึ เขาละ่ ? หรอื วา่ …..เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ มากกวา่ รําคาญหรอ? “ตง้ิ ตง้ิ ตงิ้ ——” ทันใดนัน้ โทรศพั ทบ์ นโตะ๊ กด็ งั ขน้ึ ดงั อยนู่ านกไ็ มม่ คี นรับสาย ผหู ้ ญงิ สองคนดม่ื จนเมาขนาดนี้ ชนแกว้ ทกุ แบบ โทรศพั ทก์ ็ดงั แลว้ เงยี บ เงยี บแลว้ ดงั อยตู่ รงนัน้ “เออ่ ! ดงั จะตายอยแู่ ลว้ ! ” เสยี่ วเหยยี นสดุ ทา้ ยโกรธจนดา่ ออกมา จากนัน้ เอาขวดเหลา้ มาทบุ โตะ๊ ลกุ ขน้ึ ไปหยบิ โทรศพั ท์ มารับสาย “นใี่ ครอะ่ ? ” โกรธมากๆ! เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งนี้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะขมวดควิ้

เกน็ ไดช้ ดั วา่ ไมใ่ ชเ่ สยี งของเสน่ิ เฉยี ว เขาเมม้ ปากเสยี งเย็นชา ถามไปวา่ : “เธอเป็ นใคร? ” “หมื ? ”เสยี่ วเหยยี นไดย้ นิ เสยี งนค้ี อ่ นขา้ งคนุ ้ เคย “ฉันเป็ นใคร เกย่ี วอะไรกบั นายละ่ ? นายไมไ่ ดจ้ ะโทรหาฉันหรอ? เหอ้ ! ยงั จะ มหี นา้ มาถามวา่ ฉันเป็ นใคร ตัดนายใหต้ าย! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” หลงั จากนัน้ ไมน่ าน เสยี งเย็นชาก็สะทอ้ นกลบั มา : “เธอคอื เสยี่ วเหยยี น? ” “เอะ๊ นายรชู ้ อื่ ของฉันไดย้ งั ไง? ” “เสนิ่ เฉียวอยทู่ ไี่ หน? ” “เสน่ิ เฉยี ว…..เสนิ่ เฉียวเป็ นใคร? ” เสย่ี วเหยยี นพดู ไปกส็ ะอกึ เหลา้ พดู จาเห็นไดช้ ดั วา่ หวั ไมต่ รงกบั หาง ไมร่ สู ้ กึ ตวั ถงึ ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ สามารถสรปุ ได ้ วา่ เสยี่ วเหยยี นเมาแลว้ แลว้ เธอกเ็ อาโทรศพั ทข์ องเสน่ิ เฉียวมาพดู เพอ้ เจอ้ กไ็ มแ่ น่วา่ เสนิ่ เฉียวก็……

คดิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ลมปราณบนรา่ งกายก็เย็นยะเยอื กทนั ที ขนาดน้ําเสยี งในการพดู ก็แข็งขนึ้ : “บอกฉันมาเธออยไู่ หน ไมอ่ ยา่ งนัน้ …..โบนัสสนิ้ ปีของเธอก็จะไมม่ แี ลว้ ” เสย่ี วเหยยี นเห็นแกเ่ งนิ แมว้ า่ จะเมา แตก่ ็มแี ฝงอยใู่ นจติ ใต ้ สํานกึ ไดย้ นิ เรอ่ื งเงนิ ๆ ทองๆ ก็มกี ารตอบสนองกลับมา “เธอกบั ฉันทนี่ !่ี ” เธอยนื ตรง จากนัน้ มองไปทเี่ สนิ่ เฉียว : “เสน่ิ เฉียว……อยทู่ บ่ี า้ นฉัน! ” ยสี่ บิ นาทตี อ่ มา เสย่ี วเหยยี นยนื อยทู่ ป่ี ระตมู องไปรอบ ๆ เป็ นเวลานาน ถงึ เปิด ประตู ทนั ทที ปี่ ระตเู ปิดออกรา่ งของเธอกพ็ งุ่ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งไม่ สามารถควบคมุ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ ทางเร็วมาก หลกี เลยี่ งโดยไมม่ ี รอ่ งรอย เมอื่ เห็นเสย่ี วเหยยี นกําลงั จะลม้ ลงทพ่ี น้ื เซยี วซทู่ ย่ี นื อยทู่ ขี่ า้ งๆ กร็ บี ยนื่ มอื มารับเธอไว ้ เมอ่ื รับเธอไว ้ เสย่ี วเหยยี นก็กระโดดเขา้ ไปในออ้ มอกเขา เหมอื นกบั ปลาหมกึ จากนัน้ กด็ งึ คอและแขนของเขา : “โห

พวกคณุ ทําไมมาไวขนาดนล้ี ะ่ ? ครๆิ หนุ่ ของคณุ ดมี าก ฉันจับ กลา้ มของคณุ ไดไ้ หม? ” เสยี่ วเหยยี นทเี่ มาแลว้ ก็ลวนลามเซยี วซู่ เซยี วซสู่ กั พักก็หนา้ แดงทนั ที มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมร่ ตู ้ วั จากนัน้ พดู ออกมา อยา่ งทําตัวไมถ่ กู : “คณุ คณุ รบี ลงมา ” พดู จบเขากย็ นื่ มอื ไปพยายามดงึ เสย่ี วเหยยี นลงมาจากรา่ งกาย ตวั เอง “ไม!่ ตวั คณุ อนุ่ มาก ฉันอยากกอดคณุ ! ครๆิ ! ” เสย่ี วเหยยี น เหมอื นกบั เด็กคนหนงึ่ ถไู ปทรี่ า่ งกายของเซยี วซู่ รมิ ฝี ปากกถ็ ู ตรงไปทคี่ อของเขาแลว้ รา่ งกายเต็มไปดว้ ยกลน่ิ เหลา้ เยโ่ มเ่ ซนิ สายตาเฉยชา ไมไ่ ดส้ นใจฉากน้ี เขาเมม้ รมิ ฝี ปาก บางๆ เขาผลักรถเข็นเขา้ ไปในหอ้ งดว้ ยสหี นา้ เครง่ ขรมึ พอเขา้ ไปคว้ิ ของเขากข็ มวดขน้ึ มา เพราะวา่ มกี ลน่ิ เหลา้ มาเตะจมกู ความเขม้ ขน้ ของแอลกอฮอล์ ในอากาศบอกคณุ วา่ ทัง้ สองคนดม่ื มากแคไ่ หน น่าจะตาย!

ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไมร่ จู ้ ักรา่ งกายตวั เองเลยหรอ? ถงึ ไมไ่ ดใ้ สใ่ จ คําสง่ั ของหมอเลย ยังมาดม่ื เหลา้ ทน่ี อี่ กี ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทไี่ มก่ ลัวตาย! เยโ่ มเ่ ซนิ ผา่ นโถงทางเดนิ เขา้ ไปในหอ้ งดา้ นในดว้ ยความโกรธ ก็เห็นเสนิ่ เฉยี วทล่ี ม้ อยบู่ นโซฟา สหี นา้ ซดี เซยี ว ขา้ งๆ เต็มไปดว้ ยขวดเปลา่ มากมาย ยงั มขี องทพี่ วกเธอกนิ กนั ในมอ้ื เย็นอกี ในหอ้ งเต็มไปดว้ ยความยงุ่ เหยงิ สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ ทรี่ ักความสะอาด กอ่ นทจ่ี ะเห็นฉากนเ้ี ขา อาจจะหนั หลงั กลบั และจากไป แตว่ า่ วันน้ีไมเ่ หมอื นเดมิ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ นอนอยบู่ นขยะ เป้าหมาย ทเี่ ขามาเพราะผหู ้ ญงิ คนน้ี เพราะฉะนัน้ ไมว่ า่ จะยงั ไงก็ตอ้ งไป เอาเธอมาแลว้ คอ่ ยกลับไป แตว่ า่ กลนิ่ ของหอ้ งนี้ ชา่ งทําใหค้ นไมเ่ คยชนิ เยโ่ มเ่ ซนิ กลนั้ ลมหายใจ จากนัน้ เข็นลอ้ ไป ถา้ หากตงั้ ใจดู ลอ้ ของเขาเคลอื่ นไปขา้ งหนา้ เพอื่ หลกี เลยี่ งขยะบนพนื้ ถงึ ตอน

สดุ ทา้ ยหยดุ อยทู่ หี่ นา้ โซฟา สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งไปทเี่ สนิ่ เฉียวอยา่ งเย็นชา “โอ”้ เสนิ่ เฉียวราวกบั เจ็บปวด กมุ ทอ้ งพลางกรดี รอ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เห็นทา่ ทางของเธอแบบนช้ี า่ งทําใหโ้ กรธ มากขนึ้ ผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มเ่ ขา้ ใจรักรา่ งกายของตวั เอง งัน้ เขาจะ ชว่ ยเธอทําไม? คดิ ถงึ ตรงนี้ มอื ของเขาขยับ หนั กลบั เตรยี มจะออกไป แตว่ า่ เมอ่ื เพยี งแคห่ นั กลบั มา ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวกรดี รอ้ งดว้ ยความ เจ็บปวด ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทนไมไ่ หว หนั ตวั กลับไปกอดเธอ “เออ่ ” เสน่ิ เฉยี วทถี่ กู กอดกต็ กใจ ใชแ้ รงตอ่ สดู ้ น้ิ รน จากนัน้ โดดลงมา สดุ ทา้ ยไมร่ ะวงั ถกู ขวดลม้ ขวดเหลา้ กระทบลงบนพนื้ ทนั ใดนัน้ ก็แตกเป็ นชน้ิ ๆ เสน่ิ เฉยี วทเี่ มาอยไู่ มร่ ู ้ กา้ วเทา้ ทันใดนัน้ ก็เหยยี บลงไป

ระหวา่ งประกายหนิ เหล็กไฟ รา่ งทสี่ งู เขา้ มา เอาเธอกอดไว ้ จากนัน้ กอดเอวไวอ้ ยา่ งแน่น ไมใ่ หเ้ ธอดนิ้ รนหนไี ปอกี เซยี วซทู่ อี่ ยนู่ อกประตใู นทส่ี ดุ ก็หลดุ พน้ จากหว่ งของ เสย่ี วเห ยยี น และรบี เขา้ ไป สดุ ทา้ ยเขาไปกเ็ ห็นฉากน้ี เสย่ี วเหยยี นเห็น ไมค่ อ่ ยชดั เจนรา่ งสงู ลกุ ขน้ึ ยนื อกี อยา่ งรา่ งนัน้ น่าจะเป็ น….. “น…่ี ..นค่ี อื ? ” เธอตกใจมาก ตอนท่ี 266 ผหู้ ญงิ ทย่ี อมรบั อยา่ งแนน่ อน เซยี วซเู่ ห็นฉากทอี่ ยตู่ รงหนา้ ดว้ ยสหี นา้ นงิ่ สงบ ครตู่ อ่ มาเขาก็ พดู ขนึ้ อยา่ งเรยี บนงิ่ : “คณุ ดผู ดิ แลว้ ” พดู จบ เขาก็ยน่ื มอื ออกไปจับทคี่ อเธอแลว้ โนม้ เขา้ มาไวใ้ นออ้ ม กอดแลว้ พดู กบั เธอนงิ่ ๆ: “ผมสง่ คณุ กลบั หอ้ งนะ” เสย่ี วเหยยี นยงั คงตกตะลงึ เธอถกู ลากออกไปกอ่ นทเี่ ธอจะ ตอบสนอง จากนัน้ เมอื่ กลับถงึ หอ้ งของตนเอง เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ วา่ ตนสรา่ ง เมาไปกวา่ เจ็ดสบิ เปอรเ์ ซน็ ตแ์ ลว้ !

“เมอ่ื ก…้ี ฉันเห็นคณุ ชายเย…่ ” “คณุ ดมื่ จนเมาแลว้ ละ่ ” เซยี วซมู่ องดเู ธอดว้ ยสหี นา้ เย็นชา: “ไมไ่ ดเ้ ห็นอะไรทัง้ นัน้ ” “ใช่ ใชไ่ หม?” เสย่ี วเหยยี นกะพรบิ ตาและถาม ทา่ ทางเงอะงะ ทําใหอ้ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะหัวเราะ แตว่ า่ เมอ่ื ครเู่ ธอเห็นจรงิ ๆ วา่ … ผชู ้ ายคนนัน้ ยนื อยตู่ รงนัน้ นั่นมันคอื อะไรกนั ละ่ ? คณุ ชายเยพ่ กิ ารไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไม…ถงึ ยนื อยตู่ รงนัน้ ได?้ “ใช”่ เซยี วซจู่ อ้ งมองเธออยา่ งดดุ นั และตงั้ ใจ: “ตอนนค้ี ณุ ตอ้ ง พักผอ่ นแลว้ พรงุ่ นท้ี กุ อยา่ งกจ็ ะกลบั มาเป็ นปกต”ิ “ออ้ ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ อยา่ งวา่ งา่ ยจากนัน้ จงึ หนั หลงั และ เดนิ ไปทข่ี า้ งเตยี งของตนเอง เมอื่ เดนิ ถงึ ขา้ งเตยี งแลว้ เธอก็ลม้ ตวั ลงนอนทันที เธอนอนแผห่ ลา เอยี งศรี ษะและหลับไปอยา่ ง รวดเร็ว เซยี วซทู่ อี่ ยใู่ นหอ้ ง: “…”

การหายใจของเสย่ี วเหยยี นสมํา่ เสมออยา่ งรวดเร็วหลังจากท่ี เธอแน่ใจวา่ เธอหลับไปแลว้ จรงิ ๆ เซยี วซจู่ งึ ถอนหายใจได ้ จากนัน้ กห็ นั หลงั แลว้ ออกจากหอ้ ง พลกิ มอื ไปเพอ่ื ปิดประตหู อ้ ง ในขณะทป่ี ิดประตหู อ้ งนัน้ เขามสี หี นา้ หนักแน่นจรงิ จัง จากนัน้ เมอ่ื เขากลับไปทห่ี อ้ งรับแขกแลว้ ชายหนุ่มทส่ี งา่ งามนัน้ ไดน้ ั่งกลับไปทว่ี ลี แชรแ์ ลว้ กอดเสนิ่ เฉยี วทบี่ ดิ ตวั อยใู่ นออ้ ม แขน มองเขาดว้ ยสหี นา้ เย็นชา “เธอเห็นแลว้ เหรอ?” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา ไรอ้ ารมณ์ ราวกบั หมิ ะในเดอื นสบิ สอง เซยี วซพู่ ยักหนา้ สดุ ทา้ ยแลว้ กส็ า่ ยหนา้ เขาเหงอ่ื ออกทว่ มหลงั ดว้ ยความตกใจกลัว “คณุ ชายเย่ เธอเมาหนักมากครับ คาดวา่ พรงุ่ นต้ี นื่ ขนึ้ มากค็ งลมื หมดแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร บรรยากาศในหอ้ งนัน้ เย็นยะเยอื กจนน่า กลวั เซยี วซกู่ ําลังลงั เลใจสดุ ทา้ ยกอ็ อกปากรอ้ งขอแทนเธอ

“เธอเป็ นเพอ่ื นสนทิ ของคณุ นายนอ้ ยสอง ถา้ หากคณุ ชายเยล่ ง มอื กบั เธอ คณุ นายนอ้ ยสอง…คงจะไมเ่ ห็นดว้ ยนะครับ?” เซยี วซเู่ พง่ิ จะพดู ออกไป ยง่ิ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาอนั แหลมคมดงั มดี บนิ พงุ่ เขา้ หาตวั เขา เขาไมก่ ลา้ เงยหนา้ ขนึ้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทําได ้ เพยี งหลบสายตาและพยายามลดไหลข่ องตนเองลง “นแี่ กกําลงั รอ้ งขอแทนเธออยา่ งนัน้ เหรอ? เซยี วซ”ู่ หนา้ ผากของเซยี วซเู่ ต็มไปดว้ ยเม็ดเหงอ่ื มคี วามสนั่ เครอื ใน นํ้าเสยี งของเขา “ไม่ ไมใ่ ชค่ รับ! เซยี วซเู่ พยี งแคพ่ ดู ความจรงิ เทา่ นัน้ !” “หึ เป็ นความจรงิ ทดี่ จี รงิ ๆ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะออกมาอยา่ งเยย้ หยัน “แคจ่ ากทเี่ ธอพาผหู ้ ญงิ คนนไี้ ปดมื่ จนเป็ นแบบนแี้ ลว้ ฉันก็ ลงมอื กบั เธอไดแ้ ลว้ อยา่ งไรก็ตาม…” อยา่ งไรกต็ ามอะไร? เซยี วซอู่ ยากรมู ้ ากวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะจัดการ อยา่ งไร แตเ่ ขาก็ไมก่ ลา้ ถามอะไรมากไปกวา่ น้ี เวลาผา่ นไปทกุ นาทที กุ วนิ าที นานจนเซยี วซคู่ ดิ วา่ เสยี่ วเหยยี น คงจะชะตาขาดแลว้ ในทส่ี ดุ เขาก็ไดเ้ สยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ

“ครัง้ นเ้ี ป็ นขอ้ ยกเวน้ นายอยทู่ นี่ จี่ ัดการเรอ่ื งทเ่ี หลอื นายคงรู ้ ระดบั ความสําคญั ของเรอื่ งนดี้ นี ะ” เซยี วซตู่ กตะลงึ อยใู่ นใจและเงยหนา้ ขนึ้ มาอยา่ งรวดเร็ว “คณุ ชายเยห่ มายความวา่ จะไมเ่ อาเรอ่ื งใชไ่ หมครับ?” “ไมเ่ อาเรอื่ งไมไ่ ดห้ มายความวา่ ใหน้ ายผอ่ นคลายได”้ “ครับ!” เซยี วซรู่ บี พยักหนา้ ทันที และพดู อยา่ งมพี ลงั เล็กนอ้ ย “ผมจะอยจู่ ัดการเองครับ รอเธอตนื่ แลว้ จะถามใหช้ ดั เจน วางใจ เถอะครับคณุ ชายเย่ ผมรวู ้ า่ ตอ้ งทํายังไง” หลังจากไดค้ ําตอบทต่ี อ้ งการแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมม่ เี หตผุ ลอะไร ทจ่ี ะตอ้ งอยแู่ ลว้ ยง่ิ กวา่ นัน้ หญงิ สาวทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอดนัน้ กอ็ ยไู่ ม่ สขุ เหมอื นกบั วา่ เธอนัน้ ไมส่ บายตวั เธอขยับตวั ถไู ถไปอยใู่ น ออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ ตลอดเวลา กลน่ิ ของไวนแ์ ละบารบ์ คี วิ ท่วั รา่ งกายของเธอกระตนุ ้ ตอ่ มรับรสของเขา ถา้ หากวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะความอดทน เขาคงโยนเธอทง้ิ ไปนาน แลว้ “ยัยโง่ เธอนไี่ มเ่ ชอ่ื ฟังจรงิ ๆ เชยี ว” เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลง และ กดั รมิ ฝี ปากแดงระเรอ่ื ของเธออยา่ งแรงดว้ ยความโมโห

“อะ๊ …” เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยใู่ นอาการเมาเจ็บและรอ้ นออกมาเบา ๆ ยนื่ มอื ออกไปแลว้ ตบโดยไมร่ ตู ้ วั กอ่ นทม่ี อื จะโดนหนา้ ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ขาวของเธอไวไ้ ดม้ ่นั แลว้ ดงึ มันลงไป: “ฉัน ไปกอ่ น นายอยทู่ นี่ แี่ หละ” “ครับ คณุ ชายเย”่ เยโ่ มเ่ ซนิ พาเสนิ่ เฉยี วออกไปแลว้ หอ้ งคอ่ ย ๆ สงบนง่ิ ลง บรรยากาศรอบ ๆ ทเี่ ย็นยะเยอื กในตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยนู่ ัน้ กลบั เขา้ สอู่ ณุ หภมู ปิ กตอิ ยา่ งชา้ ๆ เซยี วซเู่ หงอ่ื ออกโทรมกาย พระเจา้ เทา่ นัน้ ทรี่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ช่ คนพกิ ารมนั เป็ นความลับทมี่ เี พยี งเขาและสง้ อานเทา่ นัน้ ทรี่ ู ้ แมแ้ ตค่ ณุ นายสองกไ็ มร่ เู ้ รอื่ งนี้ อกี ทัง้ ในตอนเรมิ่ ตน้ ทคี่ ณุ นายนอ้ ยสองเกอื บจะรคู ้ วามจรงิ เขา้ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดพ้ ดู กบั เธอวา่ จะจบชวี ติ เธอดว้ ยมอื เขาเองกท็ ํา ใหเ้ ซยี วซตู่ กใจกลัวอยไู่ มน่ อ้ ย ความรสู ้ กึ ทคี่ ณุ ชายเยม่ ตี อ่ คณุ นายนอ้ ยสองนัน้ เป็ นอยา่ งไร? ใน ความคดิ ของเซยี วซนู่ ัน้ คณุ ชายเยน่ ัน้ มใี จใหก้ บั เสน่ิ เฉยี วจรงิ แตเ่ ขาก็ยังพดู ออกมาอยา่ งงา่ ยดายวา่ จะจบชวี ติ เธอดว้ ยมอื เขา เอง

งัน้ เสย่ี วเหยยี นละ่ ? เธอเป็ นเพยี งพนักงานทวั่ ไปคนหนง่ึ เทา่ นัน้ ยงิ่ จะตายเร็วกวา่ รึ เปลา่ ? ดงั นัน้ เขาจงึ กลวั จนเหงอ่ื แตกพลั่กจรงิ ๆ โชคด…ี โชคดที ี่ สดุ ทา้ ยคณุ ชายเยก่ ็เพยี งใหเ้ ขาอยจู่ ัดการเรอื่ งราวและปลอ่ ย เสยี่ วเหยยี นไป ดแู ลว้ คณุ ชายเยใ่ นตอนนแ้ี ตกตา่ งจากเขาในอดตี แลว้ ทจ่ี รงิ แลว้ …เขามหี ลายเรอ่ื งทพ่ี ดู ออกไปแลว้ แตไ่ มท่ ํา อกี ทัง้ ความเปลย่ี นแปลงน้ี อาจจะเกย่ี วโยงถงึ คณุ นายนอ้ ย สอง… เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เซยี วซยู่ น่ื มอื ออกมาเชด็ เหงอื่ ทหี่ นา้ ผาก จากนัน้ ก็หนั หลงั กลับหอ้ งไป เขามองดเู สย่ี วเหยยี นทก่ี ําลงั นอน หลับโดยไมม่ กี ารรักษาภาพลกั ษณใ์ ด ๆ เขาไดเ้ พยี งแตส่ า่ ย หนา้ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ โชคดที ด่ี ม่ื จนเมาจรงิ ๆ ยง่ิ กวา่ นัน้ เสย่ี วเหยยี นกไ็ มใ่ ชค่ นฉลาด อะไร

ถา้ หาก…ไมไ่ ดเ้ มา คงจะ… เฮอ้ เซยี วซไู่ มก่ ลา้ แมแ้ ตจ่ ะคดิ สว่ นอกี ดา้ น เยโ่ มเ่ ซนิ พาเสนิ่ เฉียวออกมาจากบา้ นของเสย่ี วเห ยยี นแลว้ ขน้ึ รถไป คนื นไี้ มไ่ ดม้ เี พยี งเขาและเซยี วซทู่ ม่ี า ยังมคี นขบั รถ เขาเป็ นคน ชว่ ยเปิดประตแู ละเข็นวลี แชรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ ไปบนรถและปิด ประตรู ถ “คณุ ชายเย่ กลบั บา้ นเลยไหมครับ?” คนขบั รถไมก่ ลา้ มองเสน่ิ เฉียวเป็ นเวลานาน เมอ่ื ขนึ้ รถแลว้ จงึ ถามขนึ้ อยา่ งสภุ าพ เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ ไปครหู่ นง่ึ เดมิ ทเี ขาคดิ จะพาเสนิ่ เฉียวกลับบา้ น ตระกลู เย่ แตว่ า่ …ผหู ้ ญงิ คนนชี้ ว่ งนเ้ี ธอสง่ เสยี งเอะอะดงั มากไปหน่อย หากใหอ้ ยใู่ นบา้ นเขาเองกไ็ มม่ เี วลาจะดแู ลเธอไดส้ ะดวก… หลงั จากพจิ ารณาดคู รา่ ว ๆ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากแลว้ พดู “ไปวลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง” “ครับ คณุ ชายเย”่

รถยนตห์ มนุ หวั กลับในความมดื จากนัน้ กห็ ายไปจากใตต้ กึ เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ และมองดเู สนิ่ เฉียวดว้ ยความสงสยั ในตอนนี้ เธอสงบลงมากกวา่ กอ่ นหนา้ นบี้ า้ งแลว้ คว้ิ บอบบางคนู่ ัน้ ยังคง ขมวดแน่น รมิ ฝี ปากซดี ขาวเล็กนอ้ ยแตก่ ลับชมุ่ ชน้ื วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง เป็ นทรัพยส์ นิ สว่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี มม่ ใี ครรู ้ ครบรอบวันเกดิ ของแมเ่ ขาทกุ ปี เขาจะไปอยทู่ น่ี ั่นคนเดยี ว ประมาณสองถงึ สามวนั การไปลว่ งหนา้ ครัง้ นท้ี ําใหค้ นขบั รถ รสู ้ กึ คอ่ นขา้ งประหลาดใจ ยง่ิ สําคญั ไปกวา่ นัน้ คอื คณุ ชายเยว่ างแผนพาผหู ้ ญงิ คนนไ้ี ปกบั เขาดว้ ย เขามเี จตนาอะไร? หรอื วา่ ตดั สนิ ใจแน่วแน่กบั เสน่ิ เฉียวแลว้ ? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี คนขบั รถกต็ กตะลงึ เล็กนอ้ ย เขาเองกอ็ ยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ มาหลายปีแลว้ ก็ถอื วา่ เป็ นลกู นอ้ ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ คนหนงึ่ ดงั นัน้ เขากพ็ อจะรเู ้ รอ่ื งของเยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ บา้ ง แตเ่ ขาไมเ่ คยถาม

ตอนท่ี 267 เธอสามารถพง่ึ พาฉนั ไดต้ ลอด ท่ี วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง คนขบั รถขับรถเขา้ มากลางดกึ พนักงานรักษาความปลอดภยั กะ กลางคนื มองเห็นรถเยโ่ มเ่ ซนิ มาแตไ่ กล หลังจากทที่ งั้ สองฝ่ าย ไดร้ ับสายแลว้ พวกเขาก็ไดร้ ับการปลอ่ ยตวั ทนั ที รถเคลอื่ นตวั ไปทลี่ านจอด คนขบั รถจงึ รบี ลงจากรถและเปิด ประตู เยโ่ มเ่ ซนิ ลงจากรถ เสนิ่ เฉยี วนอนขดตวั อยใู่ นออ้ มกอดของเขา อยนู่ านแลว้ และสวมเสอื้ นอกของเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ ทนี่ อ่ี ยใู่ กลท้ ะเล ลมทพ่ี ัดเขา้ ฝั่งในตอนกลางคนื นัน้ ทําใหต้ อ้ ง สนั่ สะทา้ นได ้ แตค่ รัง้ นเี้ สนิ่ เฉียวขดตวั อยใู่ นอกรอ้ นกรนุ่ ของเย่ โมเ่ ซนิ และไมร่ สู ้ กึ หนาวแมแ้ ตน่ อ้ ย “คณุ ชายเย่ อยา่ งนัน้ คณุ จะอยทู่ น่ี สี่ กั พักใชไ่ หมครับ?” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบรับดว้ ยน้ําเสยี งหยาบกรา้ น จากนัน้ จงึ พดู ขนึ้ : “พรงุ่ นใี้ หเ้ ซยี วซมู่ าหาฉันหลงั จากแกไ้ ขปัญหาแลว้ วนั นี้ นายกลบั ไปกอ่ นเถอะ”

“งัน้ คณุ ชายเยจ่ ะอยคู่ นเดยี วเหรอครับ?” คนขบั รถมองไปทเ่ี สน่ิ เฉียวอยใู่ นออ้ มกอดของเขาดว้ ยความไมว่ างใจเล็กนอ้ ย “ฉันไมเ่ ป็ นไร นายกลับไปกอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขน้ึ อยา่ งเย็นชา คณุ ลงุ คนขบั รถพยักหนา้ แลว้ จงึ พดู ขนึ้ : “งัน้ ก็ไดค้ รับคณุ ชายเย่ หากมอี ะไรคณุ โทรหาผมไดน้ ะครับ งัน้ ผมขอตวั กอ่ น” คนขบั รถพดู จบแลว้ กข็ บั รถออกไปทันที ในคํา่ คนื ทมี่ เี พยี งแคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยเู่ พยี งลําพังกบั เสนิ่ เฉียว เขา คอ่ ย ๆ เคลอื่ นไปขา้ งหนา้ วลี แชรห์ มนุ ไปกบั พน้ื เกดิ เป็ เสยี งท่ี สมํา่ เสมอ ลมทะเลพัดเสอื้ ของเขาจนยับ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงไมเ่ ปลย่ี นแปลง เขากม้ หนา้ ลงมองหญงิ สาวในออ้ มกอด ตงั้ แตล่ งมาจากรถเมอ่ื ครู่ เหมอื นเธอจะรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความ เคลอ่ื นไหวและหนาวเย็น มอื ของเธอจับแขนเสอ้ื เขาไวแ้ น่น รา่ งเล็กซกุ เขา้ หาออ้ มอกเขาไมข่ าดกอดเขาไวแ้ น่นเหมอื นกบั เด็กทารกตวั นอ้ ยทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอดของผใู ้ หญไ่ มม่ ผี ดิ

เมอ่ื กอ่ นเยโ่ มเ่ ซนิ เกลยี ดการทผี่ หู ้ ญงิ พยายามเขา้ ใกลเ้ ขามาก ทสี่ ดุ แตว่ า่ ในตอนนี้ ในใจลกึ ๆ ของเขากลบั อดอยากทจ่ี ะใหห้ ญงิ สาวคนนเ้ี ขา้ มาวนุ่ วายกบั เขาทกุ วันไมไ่ ด ้ เชน่ เดยี วกนั กบั ในตอนนี้ เธออาศยั เขาเปรยี บเสมอื นชายฝ่ังที่ ปลอดภัยทสี่ ดุ จากนัน้ จงึ ยดึ ตดิ กบั ตวั เขาหมดตวั และหวั ใจ คดิ ถงึ สงิ่ นรี้ มิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกขนึ้ มอื ของเขาตกลงและ บบี แกม้ ออ่ นนุ่มของเธอโดยไมร่ ตู ้ วั และพดู ขน้ึ เบา ๆ: “ยัยโง่ เธอตอ้ งพง่ึ ฉันตลอดไปสนิ ะ” “ฉันจะเป็ นชายฝ่ังใหเ้ ธอเสมอ” คําพดู ตอ่ จากนัน้ เสยี งของเขาแผว่ เบาคงจะมเี พยี งแคต่ วั เขา เองเทา่ นัน้ ทไ่ี ดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ ของเขาและสง่ เสยี งเบา ๆ ควิ้ สวยขมวดลงและ ยงั คงซกุ ตวั เขาเพอ่ื หาไออนุ่ เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอไวแ้ ละเพมิ่ ความเร็วเพอ่ื เขา้ บา้ น

คนงานกะกลางคนื เปิดประตใู หพ้ วกเขา เมอ่ื เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กลาง คํา่ คนื อยา่ งนยี้ ังคดิ วา่ เกดิ เรอื่ งดว่ นอะไร สดุ ทา้ ยเมอื่ จอ้ งมองไป กพ็ บยังมคี นอกี คนอยใู่ นออ้ มอกของเขา ถงึ แมว้ า่ จะมเี สอ้ื นอก ของเขาคลมุ ไวจ้ นแทบไมเ่ ห็นตัว แตช่ ดุ กระโปรงสฟี ้าและ รองเทา้ สน้ สงู กบ็ อกไดถ้ งึ เพศของคนคนนัน้ บรรดาคนงานหนั มามองหนา้ กนั และตา่ งไมก่ ลา้ พดู อะไรออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ พาเสนิ่ เฉยี วขน้ึ ขา้ งบนทันที จากนัน้ กว็ างตวั เธอลง ดว้ ยตวั เขาเอง เวลาตอ่ มาเสนิ่ เฉียวก็ยังคงจับเสอ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไวแ้ น่น ไมว่ า่ อยา่ งไรกไ็ มย่ อมปลอ่ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่นแลว้ พดู :“ปลอ่ ย กอ่ นสิ จะไดเ้ ปลย่ี นเสอื้ ให”้ “ฉันไมป่ ลอ่ ย” เสนิ่ เฉยี วลมื ตากวา้ ง ดว้ ยความเมาทําใหม้ อง เขาอยา่ งเลอื นราง: “คณุ จะปล้ําฉัน!” เยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ ไปครหู่ นง่ึ ดวงตาของเขามดื มดิ ลง เขากม้ ตวั ลง และใชห้ นา้ ผากของตวั เองแตะหนา้ ผากของเธอแลว้ สง่ เสยี ง แหบพรา่ : “เธอวา่ ใครจะปล้ําเธอนะ?”

“คณุ ไง!” เสน่ิ เฉียวพดู อยา่ งใสอ่ ารมณ์ใสเ่ ขา และเพราะทา่ ทาง ทเี่ ลน่ ใหญเ่ กนิ ไปหนา้ ของเธอจงึ ชนกบั เขา รมิ ฝี ปากออ่ นนุ่มชน เขา้ กบั รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลม หายใจของตวั เองทหี่ นักอง้ึ ขนึ้ มาก แตไ่ มร่ อใหเ้ ขามปี ฏกิ ริ ยิ า ตอบกลบั เสนิ่ เฉยี วก็ยน่ื มอื ออกมาปิดปากตวั เองดว้ ยความ ตกใจ จากนัน้ กเ็ บกิ ตาโพลงเหมอื นกบั เห็นผมี องไปทเ่ี ขา “ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางและจอ้ งเธออยา่ งเยอื กเย็น ในทอ้ งของเขาเกดิ ไฟกอ้ นใหญใ่ หเ้ ขาตอ้ งกดระงับมนั ลงไป เขามองกลับไปทเี่ ธอและดวู า่ เธอจะพดู อะไร เสน่ิ เฉียวปิดปากและเบกิ ตาโพลงมองไปทเ่ี ขาครหู่ นงึ่ จากนัน้ จงึ ไดเ้ อามอื ออกและพดู สงิ่ ทท่ี ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งตกใจ “เมอื่ กคี้ ณุ จบู ฉัน…คณุ นั่นแหละปลํ้าฉัน!” เธอทา่ ทางชดั เจนในตอนทพ่ี ดู สงิ่ นัน้ แววตาของเธอใสเหมอื น น้ําพทุ ไ่ี มม่ มี ลพษิ ใด ๆ ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ถกู เธอกระตนุ ้ จนรสู ้ กึ ระคายขนึ้ มาแลว้ มอื ใหญข่ องเขาชอ้ นตวั เธอใหเ้ ขยบิ เขา้ มา ใกลต้ วั เขา

ลมหายใจอนุ่ ๆ ของเขาพน่ ออกมาบนผวิ ขาวและบอบบางของ เธอ “เมอ่ื กเี้ ธอเพงิ่ บอกวา่ …ฉันจบู เธอแลว้ ?” การเขา้ ใกลอ้ ยา่ งกะทนั หนั ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวตกใจ เธอยังคงเบกิ ตาโพลงเหมอื นเมอื่ ครู่ ยน่ื มอื ออกไปขวางระหวา่ งอกของเยโ่ ม่ เซนิ และคดิ จะใชแ้ รงผลักเขาออกไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นกบั ขนุ เขาลกู ใหญท่ ไี่ มแ่ มแ้ ตจ่ ะไหวตงิ ใหค้ นตอ้ งสงสยั ในแรงของ ตน “งัน้ เธอกล็ องพดู อกี ทสี …ิ ฉันจบู เธอทไี่ หนเหรอ?” เสนิ่ เฉียวกะพรบิ ตาอยา่ งงนุ งง “ห?ึ พดู ส”ิ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ตํา่ ลงและมคี วามเยา้ ยวนอยใู่ น นัน้ “ปาก…อมื ” เสน่ิ เฉียวยนื่ มอื ชไ้ี ปทร่ี มิ ฝี ปากระเรอ่ื ของตนเอง เพยี งพดู ออกไปรมิ ฝี ปากนัน้ ก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ประกบไวแ้ น่นแลว้

เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื จับทา้ ยทอยเธอแน่น อกี มอื จับเอวของเธอไว ้ และกอดรัดเธอจนแน่น จากนัน้ เขากก็ ม้ ศรี ษะลงและดดู ทรี่ มิ ฝี ปากของเธอ เสน่ิ เฉยี วทเี่ มามายดมู เี สน่หเ์ ยา้ ยวนมากกวา่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จนิ ตนาการไวม้ าก ดวงตาทเี่ ย็นชาในวนั ธรรมดานัน้ เต็มไปดว้ ย ความออ่ นโยนในขณะน้ี เพยี งแคแ่ ววตานัน้ ก็เกอื บจะทําใหเ้ ขา อดกลนั้ ไวไ้ มอ่ ยู่ ครัง้ กอ่ นทเี่ ธอเมาก็ทําใหเ้ ขาหลงจนหวั ปักหวั ปํ า เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ เวลาเมานัน้ ชา่ งน่าเยา้ ยวนอะไรเชน่ นี้ แตว่ ันนหี้ ลังจากเห็นสภาพบา้ ๆ บอ ๆ ของเสยี่ วเหยยี นแลว้ เขาจงึ ไดร้ วู ้ า่ …ไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ทกุ คนจะเหมอื นเสน่ิ เฉียว ทม่ี แี รง ดงึ ดดู ตนเองไดข้ นาดนัน้ ภรรยาของเขา เสน่ิ เฉียว ดว้ ยความอดทนมาตลอดทาง สดุ ทา้ ยในครัง้ นก้ี ไ็ ดป้ ลดปลอ่ ย ……

วันตอ่ มา เสนิ่ เฉียวตน่ื ขน้ึ และพบวา่ ตอนนต้ี วั เองอยบู่ นเตยี ง ใหญท่ อ่ี อ่ นนุ่ม แสงแดดสอ่ งผา่ นหนา้ ตา่ งสงู จากพน้ื จรดเพดาน บานใหญท่ ําใหท้ ัง้ หอ้ งสวา่ งไสว เพยี งแคเ่ หลอื บตามองไปเสนิ่ เฉียวก็พบกบั ทะเลสคี ราม แสงอาทติ ยท์ ส่ี าดแสงกระทบกบั คลน่ื เกดิ เป็ นประกายแวววบั สวยจนแทบลมื หายใจ ความงามแหง่ ธรรมชาตอิ นั ยง่ิ ใหญด่ ง่ั เป็ นสง่ิ ทเี่ หลา่ ทวยเทพ รังสรรค์ และไมม่ ที างทค่ี นธรรมดาจะสรา้ งได ้ เสน่ิ เฉยี วทอดสายตามองทะเลอยนู่ านกวา่ จะไดส้ ตกิ ลบั มา ทน่ี คี่ อื ทไ่ี หน? เธอมาอยทู่ นี่ ไ่ี ดอ้ ยา่ งไร? ยงิ่ กวา่ นัน้ …เมอื่ คนื เธอ ไปหาเสย่ี วเหยยี นไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมตอนนจ้ี งึ ตนื่ มาอยใู่ นหอ้ ง ทม่ี องเห็นทะเลผนื ใหญน่ ไี้ ด?้ หรอื วา่ ..เธอกําลงั ฝัน?

เมอื่ คดิ ถงึ ตรงน…้ี เสน่ิ เฉียวก็ขยับตวั และอยากจะลองลกุ ขนึ้ ดู แตเ่ อวของเธอกลบั ถกู จับแน่นมคี นลากเธอกลบั ไป จากนัน้ กล็ ม้ ลงอยใู่ นออ้ มกอดทอี่ บอนุ่ เสนิ่ เฉียวทอ่ี ยากจะรอ้ งตะโกน ไดย้ นิ เสยี งทค่ี นุ ้ เคยดงั ขนึ้ อยู่ ขา้ งหู “นอนตอ่ อกี นดิ ” ตอนที่ 268 รงั เกยี จฉนั ขนาดนเ้ี ลยเหรอ เสยี งทมุ ้ และมเี สน่หพ์ รอ้ มกบั ความอดิ โรยดงั เขา้ หขู องเสน่ิ เฉียว โดยไมม่ กี ารเตอื นลว่ งหนา้ เสนิ่ เฉียวนง่ิ ไปครหู่ นง่ึ กอ่ นจะตอบสนองอยา่ งทันที นม่ี นั …เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ น!่ี คนทก่ี อดเธอคอื เยโ่ มเ่ ซนิ ?

เสน่ิ เฉียวหันกลบั ไปอยา่ งเร็ว เธอเห็นหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยู่ ใกลเ้ พยี งเออื้ มมอื เพยี งแตต่ อนนเี้ ขากําลงั หลบั ตาและ เหมอื นกบั กําลังหลบั ฝันอยู่ ดว้ ยความงนุ งงครหู่ นง่ึ เสนิ่ เฉยี วกต็ อบสนองทนั ใด เธอกําลงั ฝันไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมในฝันมเี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยละ่ ? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉยี วก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยน่ื มอื ออกมาหยกิ หนา้ ตวั เอง เจ็บจัง… เสน่ิ เฉยี วขมวดคว้ิ แน่นจนน้ําตาแทบจะไหลออกมา เจ็บขนาดน้ี มนั คอื ความจรงิ อยา่ งนัน้ เหรอ? แตว่ า่ …ทําไมจู่ ๆ เธอกม็ าอยใู่ นหอ้ งตดิ ทะเล อกี ทัง้ ยงั มเี ยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี อนหลับอยู่ ขา้ ง ๆ ภาพเชน่ นไ้ี มว่ า่ จะดยู งั ไงมันกด็ ไู มใ่ ชค่ วามจรงิ เลยสกั นดิ เสน่ิ เฉยี วเขยบิ เขา้ ไปใกลห้ นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ และออกแรงหยกิ แกม้ ของเขา ถา้ หากวา่ เขาไมเ่ จ็บไมม่ คี วามรสู ้ กึ ละ่ ก็ มนั ก็คงจะแคค่ วามฝัน สนิ ะ

“ออื …” เธอใชแ้ รงหยกิ แกม้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาเจ็บและสง่ เสยี งรอ้ ง ออกมาเพราะความเจ็บ จากนัน้ ขนตาเขาก็สนั่ ไหวและลมื ตาขนึ้ ดวงตาของเขามดื มดิ และลกึ ล้ําราวกบั มหาสมทุ รลกึ ทไี่ ร ้ ขอบเขต แตเ่ พราะเขาเพง่ิ ตนื่ จากการหลบั ใหลจงึ ยังคงมหี มอก บาง ๆ อยภู่ ายใน เสน่ิ เฉียวคอ่ ย ๆ เกบ็ มอื เธอลงแลว้ ถามขน้ึ ดว้ ยความงนุ งง: “เจ็บ…ไหม?” เจ็บไหม? เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลงเล็กนอ้ ยแลว้ พดู ขนึ้ ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา: “ทํา อะไรแตเ่ ชา้ เนย่ี ?” พดู จบเขาก็ยนื่ มอื ออกไปกอดเธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มอกแลว้ กม้ หนา้ เขา้ มา: “เด็กดหี น่อย นอนอกี นดิ ” เสน่ิ เฉียวถกู เขากอดอยใู่ นออ้ มอก หนา้ ของเธอแนบชดิ กบั แผง อกของเขาฟังเสยี งหวั ใจของเขาทเ่ี ตน้ ตกึ ๆ เสนิ่ เฉียวกะพรบิ ตาแรง เธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยนื่ มอื ออกไปลบู แผงอกของเขา

มเี สยี งหวั ใจเตน้ ดงั นัน้ …นคี่ อื เรอื่ งจรงิ งัน้ ส?ิ ยงิ่ คดิ เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ การเตน้ ของหวั ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ แรง ขน้ึ ทันใด เอะ๊ ? เสน่ิ เฉียวเกดิ ความสงสยั ขนึ้ เกดิ อะไรขนึ้ กนั นะ? เธอกม้ หนา้ ลงไปมองทแ่ี ผงอกเขาแลว้ คดิ แลว้ คดิ อกี จากนัน้ กเ็ ขยบิ เขา้ ไปเอาหแู นบฟังอกี ในขณะทชี่ ลุ มนุ กนั เสนิ่ เฉยี วกไ็ ดย้ นิ การสน่ั ของหนา้ อกของ เขาเยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ : “นยี่ ัว่ ฉันตงั้ แตเ่ ชา้ ?” อะไรนะ? เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ดว้ ยความพศิ วง: “ใคร…ใครยัว่ คณุ ? นไ่ี มใ่ ชฝ่ ันหรอกเหรอ?” พดู จบเธอผลกั เขาออกและกระโดดลกุ ขน้ึ ดวงตาสน่ั เทา เธอเขา้ ใจผดิ มาตลอดวา่ มนั คอื ความฝัน แตเ่ ป็ นความฝันที่ เหมอื นจรงิ มาก “ฝัน?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเบา ๆ ดวงตามดื มดิ ราวกบั คํา่ คนื ท่ี เหน็บหนาว ทนั ใดนัน้ เขาก็ยกตวั มาทับรา่ งเธอไว ้ รปู รา่ งสงู ใหญแ่ ละหนักอง้ึ ทับเธอเอาไวแ้ บบนโ้ี ดยไมบ่ อกลว่ งหนา้

“อา ปลอ่ ยฉัน! เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ คนื นเี้ กดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? ทําไม ฉันถงึ มาอยทู่ นี่ ?่ี แลว้ ทําไมคณุ ถงึ มาอยทู่ น่ี ?ี่ ” “จําไมไ่ ดเ้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเบา ๆ เพยี งแคข่ า้ มวนั ผหู ้ ญงิ คนนกี้ ล็ มื เรอื่ งเมอ่ื คนื นไ้ี ปจนหมดเสยี แลว้ “ดทู า่ ฉันคงตอ้ งทําอะไรหน่อยแลว้ ใหเ้ ธอคนื ความจําสกั หน่อย” ทนั ทที สี่ นิ้ เสยี งจบู ของเขาก็ประทบั ลงและความเร็วนัน้ เร็วมาก จนเสน่ิ เฉียวไมส่ ามารถหลบหนไี ด ้ รมิ ฝี ปากจงึ ถกู เขาประกบไว ้ แน่น รมิ ฝี ปากของเธอหอมหวานเหมอื นเมอื่ วาน เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ แค่ อยากจะชว่ ยเรยี กความทรงจําของเธอสกั หน่อย แตย่ งิ่ จบู ไปรส จบู นัน้ ก็ยงิ่ มรี สชาติ มอื ใหญอ่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะแตะลงทขี่ า้ งคอและ ลบู ลงไป “อะ๊ …อมื ” เสน่ิ เฉยี วรอ้ งดว้ ยความตกใจ และกดั เขา้ ทร่ี มิ ฝี ปาก ลา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนจบู เพราะความเจ็บปวดและมองเธออยา่ งไมส่ บ อารมณ์