เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

ยงั ไงคณุ ก็เกลยี ดฉันมาก งัน้ ฉันกท็ ําตามทค่ี ณุ ตอ้ งการไปให ้ ไกลจากสายตาคณุ ” คําพดู ของเธอทําเยโ่ มเ่ ซนิ ควิ้ ขมวดอยา่ งไมม่ คี วามสขุ ผหู ้ ญงิ คนนส้ี รปุ กําลังทะเลาะอะไร? อยา่ ทําใหอ้ ดึ อดั ถงึ แบบนเี้ ลย “ความคดิ เองเออเองเหลา่ นใี้ ครเป็ นคนบอกเธอมา? ในหวั ของ เธอกําลังคดิ อะไรอยกู่ นั แน่? ” “ปลอ่ ยฉัน! ” เสนิ่ เฉียวใหแ้ รงสะบดั มอื เขาออก เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ ับ ไวอ้ ยา่ งแน่น เสน่ิ เฉียวรบี รอ้ น กม้ หวั แลว้ กดั ไปทม่ี อื ของเขา เย่ โมเ่ ซนิ เจ็บเลยจะปลอ่ ยเธอ แตค่ ดิ ถงึ คําพดู เธอเรอื่ งหยา่ เมอื่ ก้ี ไดแ้ ตก่ ลัน้ ความเจ็บปวดนี้ ยังไงก็ตอ้ งไมย่ อมปลอ่ ยมอื กลน่ิ เลอื ดอบอวลไปทวั่ ปาก เสนิ่ เฉยี วใชแ้ รงจรงิ ๆ เธอก็ สามารถรับรถู ้ งึ ความเจ็บปวดของอกี ฝ่ังได ้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ งั ไมย่ อมปลอ่ ยเธอ เลอื ดสดๆ ไหลออกมาจากปาก เสน่ิ เฉียวถงึ ตกใจรสู ้ กึ ตวั ไดว้ า่ ตวั เองทําอะไรอยู่ เธอปลอ่ ยปากของตวั เอง มองไปทมี่ อื เยโ่ มเ่ ซนิ ทมี่ รี อยทต่ี วั เอง กดั ลกึ ลงไป แทบจะมองเห็นกระดกู ได ้ เลอื ดก็ไหลไมห่ ยดุ

เห็นเลอื ดสดๆ พวกนัน้ เสนิ่ เฉยี วตวั สน่ั ไปหมด “ทําไมไมก่ ดั ตอ่ หละ่ ? ” เสยี งแหบๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดังขนึ้ มา เขา ทนความเจ็บปวดมาตลอด หนา้ ผากเต็มไปดว้ ยเหงอ่ื “กลวั แลว้ หรอ? หรอื วา่ ปวดใจแลว้ ? ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉียวเรยี กสตกิ ลบั มา ใชแ้ รงสะบดั มอื เขาออก “เยโ่ มเ่ ซนิ เพราะคณุ ไมเ่ อามอื กลบั ไปตา่ งหาก! ” “ใช่ ฉันเต็มใจ ”เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธออยา่ งเงยี บๆ ทันใดนัน้ ใชม้ อื ท่ี ไดร้ ับบาดเจ็บจับเธอไว ้ เอาเธอมาไวใ้ นออ้ มอก เลอื ดบนมอื ก็ โดนเสอ้ื ผา้ ของเธอไปโดยปรยิ าย “สมน้ําหนา้ ฉัน โอเคไหม? ”เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าดว้ ยความอนั ตราย จอ้ งไปทเ่ี ธอ แตใ่ นน้ําเสยี งกลับเต็มไปดว้ ยความจําใจ : “ตอนนบ้ี อกฉันไดไ้ หม วา่ ทําไมอารมณ์ถงึ เปลยี่ นไปแรงขนาด นัน้ ? ” ทงั้ ๆ ทเี่ ธอเอาของทต่ี วั เองมอบใหค้ วา้ งทง้ิ ไปแลว้ แตเ่ ขาก็ยงั ไมอ่ าละวาดใสเ่ ธอ ยังรวู ้ า่ ผหู ้ ญงิ คนนโี้ กรธขน้ึ มาเขาไมม่ ที าง ดา่ กด็ า่ ไมไ่ ด ้ ตกี ็ตไี มไ่ ด ้ ไดแ้ ตป่ ลอบแลว้ ละ่

“เธอควรจะใหโ้ อกาสเขาอธบิ าย หรอื วา่ แคเ่ ขา้ ใจผดิ กนั ” คําพดู ของเสย่ี วเหยยี นกอ้ งอยใู่ นหู เสน่ิ เฉียวมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ทถ่ี กู เธอกดั จนเลอื ดไหลแลว้ ยงั ถกู เธอโมโหใสอ่ กี ทนั ใดนัน้ ก็ คดิ ……ใหโ้ อกาสเขาอธบิ ายดไี หม คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากตวั เอง จอ้ งเขาดว้ ยสายตา ดดุ นั “ฉันทําไมอารมณ์ถงึ เปลย่ี นไปแรงขนาดนัน้ ? คณุ สนใจดว้ ย หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งตา เมม้ ปาก : “เธอวา่ ไงละ่ ? ” ครัง้ นเี้ ขาไมไ่ ดไ้ มต่ อบคําถามของเธอ แลว้ ยงั ถามเธอกลับ เสน่ิ เฉยี วกลบั องึ้ คดิ ไมถ่ งึ สกั พักเธอก็หวั เราะอยา่ งเย็นชาออกมา “คณุ รแู ้ คว่ า่ อารมณฉ์ ัน เปลย่ี นไปแรง ทําไมไมด่ วู า่ ตวั เองทําอะไรลงไป? ” เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ สกั พัก จากนัน้ สหี นา้ เขาคอ่ ยๆ เปลย่ี น “คําพดู นี้ หมายความวา่ ยงั ไง? ”

“ถามตวั เองจะดกี วา่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันหยา่ กบั คณุ กค็ อื หลกี ทางให ้ พวกคณุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ คว้ิ ขมวดแน่น ฟังน้ําเสยี งเธอทําไมเหมอื นกบั รเู ้ รอ่ื งนัน้ แลว้ เลย? แตว่ า่ …..เธอรไู ้ ดย้ ังไง? “ฉันเสน่ิ เฉียวถงึ แมจ้ ะแตง่ งานแทนนอ้ งสาวเขา้ มาในบา้ น ตระกลู เย่ แตฉ่ ันกม็ ศี ักดศ์ิ รี ถา้ หากคณุ มคี วามรักกบั ผหู ้ ญงิ คน อนื่ คณุ กบ็ อกฉันสกั คํา ฉันจะไปเอง เกรงวา่ จะเป็ นเรอื่ งจนทกุ คนมองหนา้ กนั ไมต่ ดิ ” พดู ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวหวั เราะตวั เองอยา่ งไมเ่ ห็นคา่ : “ฉันมี ประสบการณก์ ารแตง่ งานทลี่ ม้ เหลวมาแลว้ ครัง้ หนง่ึ ไมอ่ ยากจะ เจออกี เป็ นครัง้ ทส่ี อง เพราะฉะนัน้ ……. ครัง้ นใี้ หเ้ ป็ นไปตามท่ี ฉันพดู เถอะ” “ฉันไมอ่ ยากมชี วี ติ อยไู่ ปวัน ๆ อยา่ งถกู ทอดทง้ิ แลว้ กไ็ มอ่ ยาก ทรมานดว้ ยสายตาเย็นชา รวมทงั้ ความเกลยี ดชงั ของคณุ ฉันไมอ่ ยากจะทนอกี แลว้ ยกเลกิ สญั ญากอ่ นกําหนด ฉันยอมทจี่ ะออกไปจากบา้ น ตระกลู เยเ่ อง ตอ่ ไปจะไมม่ คี วามขอ้ งเกย่ี วอะไรกบั คณุ อกี ”

พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ขดั จังหวะเธอดว้ ยการหายใจเร็ว ๆ : “ใคร อนุญาตใหเ้ ธออา้ งสทิ ธขิ์ องเธอเอง? ” ตอนที่ 257 ถา้ ฉนั บอกวา่ ไมไ่ ดเ้ ป็ นคนใหเ้ ธอจะเชอื่ ไหม เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ฟันจอ้ งไปทผี่ หู ้ ญงิ ทตี่ าแดงๆ ในออ้ มอก ตอนทพี่ ดู แบบนเี้ ขารสู ้ กึ วา่ เธอรา้ ยกาจมาก แตต่ อนนดี้ ทู า่ ทางทเี่ สยี ใจ ของเธอใจกเ็ จ็บปวดมาก ในใจเต็มไปดว้ ยความหงดุ หงดิ เยโ่ มเ่ ซนิ หายไปชวั่ คราว ยงิ่ ไม่ รวู ้ า่ จะทํายังไงกบั เธอ เสน่ิ เฉียวพดู วา่ : “นไี่ มใ่ ชเ่ อาตวั เองเป็ นใหญ”่ “งัน้ กอ็ ยา่ พดู เรอ่ื งหยา่ กบั ฉัน” เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไป มองไปทเี่ ขา : “งัน้ คณุ อธบิ ายใหฉ้ ันฟังหน่อย ฉันตอ้ งการแบบชดั เจน ” ไมร่ วู ้ า่ ทําไม เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ รสู ้ กึ วา่ เธอถงึ แลว้ บงั คบั ถามตวั เอง อารมณ์นัน้ แตก่ อ่ นหนา้ ทเ่ี ธอไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คดิ จะเอาเรอ่ื งนัน้ เก็บไวไ้ มบ่ อกเธอ เลยไมไ่ ดพ้ ดู ออกมา

“เธอตอ้ งการใหอ้ ธบิ ายอะไร เธอวา่ มา ” เสน่ิ เฉยี วยกมมุ ปากขน้ึ มองเขาดว้ ยรอยยม้ิ ขมขน่ื : “จนมาถงึ ขนาดนแี้ ลว้ คณุ ยังไมย่ อมจะพดู เองใชไ่ หม? หรอื วา่ คณุ ชอบ ความรสู ้ กึ ของการกอดซา้ ยกอดขวามาก ระหวา่ งผหู ้ ญงิ สองคน มันทําใหค้ ณุ รสู ้ กึ ถงึ ความสําเร็จใชไ่ หม? ” “อะไรยงุ่ เหยงิ ไปหมดแลว้ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ฟัน “เธอกําลงั พดู อะไรไรส้ าระอย?ู่ ” “เธอรไู ้ หมวนั นฉี้ ันเจอใคร? ” เยโ่ มเ่ ซนิ คว้ิ ขมวดและจอ้ งมองมาทเ่ี ธอ กําลังรอเธอพดู ตอ่ เสน่ิ เฉยี วหวั เราะ : “ฉันไมไ่ ดเ้ จอแคเ่ สยี่ วเหยยี น ตอนเชา้ ฉันพง่ึ เจอกบั หานเสโ่ ยวไป ” ตอนแรกเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ กี ารตอบสนองอะไร จากนัน้ ก็คดิ ได ้ ฉับพลนั ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กนอ้ ย : “วันนเี้ ธอไปเจอเธอ มา? ” “ใช่ คณุ วา่ บงั เอญิ ไหม? ฉันพง่ึ จะเจอเขา ฉันเห็นบนหขู องเธอ ใสต่ า่ งหสู ชี มพู บงั เอญิ เหมอื นกบั คนู่ ัน้ ทฉ่ี ันเห็นในรา้ นขาย

เครอ่ื งประดบั แตเ่ มอ่ื กคี้ ณุ พงึ่ ใหฉ้ ันมาอกี คู่ ไมใ่ ชค่ วามบงั เอญิ ถงึ แมจ้ ะเหมอื นกนั มาก แตฉ่ ันก็มองออกแลว้ ” เสนิ่ เฉยี วเลอื กคําและพดู ใหช้ ดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ จนแทบ จะผกู เป็ นปมได ้ ตอนแรกคดิ วา่ กอ่ นทจี่ ะสบื เรอื่ งนใ้ี หร้ เู ้ รอื่ งอยากจะเก็บเรอื่ งนไี้ ว ้ เป็ นความลับกบั เธอกอ่ น ใครจะรวู ้ า่ เธอประจันหนา้ กบั หานเส่ โยวแลว้ ประจันหนา้ กนั แลว้ กเ็ ทา่ นัน้ ปวดหวั ตรงทห่ี านเสโ่ ยวใสต่ า่ งหคู ู่ นัน้ ไปเจอเธอ งัน้ เธอเห็นแลว้ ……จะคดิ ยังไง? “เธอคดิ วา่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ฉันเป็ นคนให?้ ” เพราะฉะนัน้ ตอนทเี่ ปิดกลอ่ งเลยมที า่ ทางรนุ แรงแบบนัน้ ? เสน่ิ เฉยี วถามกลบั : “ถา้ ไมใ่ ชค่ ณุ ให ้ จะเป็ นใคร? ” คําถามนถี้ ามไดช้ ดั เจน เสนิ่ เฉยี วกจ็ อ้ งเขาอยตู่ ลอด อยากเห็น อะไรในตาของเขา แตส่ ายตาเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงแน่วแน่ ไมม่ ี สญั ญาณอนื่ เสน่ิ เฉยี วนงิ่ ไป ไดย้ นิ เสยี งแหบของเขาพดู ปกป้องตวั เอง

“ถา้ หากฉันบอกวา่ ไมไ่ ดใ้ ห ้ เธอจะเชอ่ื หรอื ไมเ่ ชอื่ ? ” เสนิ่ เฉียวไมพ่ ดู เธอคอ่ นขา้ งชดั เจนวา่ ไมเ่ ชอ่ื ถา้ หากเชอ่ื เธอ คงไมถ่ ามเขาแลว้ แตท่ า่ ทางของเขาตอนนค้ี อื อะไร? “ฉันกําลงั ถามคณุ คณุ ทําไมถามฉันกลับมา? ถา้ หากไมใ่ ชค่ ณุ เป็ นคนให ้ ตา่ งหจู ะไปอยใู่ นมอื ของเธอไดย้ งั ไง? ” เสน่ิ เฉยี ว ถามตโี พยตพี ายเล็กนอ้ ย ถามจบแลว้ เธอถงึ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองทํา กริ ยิ าไมเ่ หมาะสมเกนิ ไปแลว้ ทา่ ทางแบบนดี้ เู หมอื นผหู ้ ญงิ โง่ ๆ ทถี่ ามสามวี า่ รักเธอหรอื ไม่ เธอเปลย่ี นเป็ นแบบนไี้ ปตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวหายใจเขา้ ลกึ ๆ กดความโกรธไวใ้ นใจ จากนัน้ หนั กลับไป : “พอละ ฉันขเ้ี กยี จจะถามเรอื่ งพวกนกี้ บั คณุ คณุ อยากทํายังไงก็ทําอยา่ งนัน้ เถอะ ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วผลักออกจะลกุ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั กดเธอลงอกี ในตอนนี้ เสยี งเย็นชา “ตา่ งหนู ่ันไมใ่ ชฉ่ ันใหเ้ ธอ เรอ่ื งมันกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งทเี่ ธอคดิ ตอนน…ี้ ..เธอเชอ่ื หรอื ยงั ? ”

เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอไมเ่ งยหนา้ เลยบบี คางของเธอ บงั คบั ใหเ้ ธอ มองตาตวั เอง อธบิ ายดว้ ยความใจเย็นอกี ครัง้ : “ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยอธบิ ายกบั ใครมากอ่ น เธอเป็ นผหู ้ ญงิ คนแรกทที่ ําใหฉ้ ัน พดู เยอะขนาดน้ี ” เสนิ่ เฉยี ว：“……” เธอมองทเี่ ขา : “แลว้ ไง? คณุ คดิ วา่ นอกจากฉันจะตอ้ งเชอ่ื คณุ แลว้ ฉันยงั ตอ้ งขอบคณุ ทค่ี ณุ ทําแบบนก้ี บั ฉันอกี หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก สายตาเย็นชา : “เธอตอ้ งกา้ วรา้ วขนาดน้ี ไหม? ผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานสองครัง้ สรปุ เธอกําลงั หาเรอ่ื งอะไร? ” “หาเรอ่ื ง? ” เสนิ่ เฉียวหวั เราะอยา่ งเศรา้ ๆ ใบหนา้ เล็กซดี อยา่ ง เทยี บไมไ่ ด ้ : “ ถา้ คณุ คดิ วา่ ฉันหาเรอื่ ง คณุ อยา่ มาแตะตอ้ งฉัน ไมต่ อ้ งมาสนใจฉัน แลว้ ก็ไมต่ อ้ งมาถามฉัน! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ดวงตาจับจอ้ งเธอไวแ้ น่น “เธอ……” “ปลอ่ ย! ” เสน่ิ เฉียวตะโกนออกมา ปัดมอื ทบี่ บี คางของตวั เอง ไว ้ แลว้ ลกุ ขนึ้ ไปทช่ี นั้ ของตวั เอง “ตงั้ แตฉ่ ันแตง่ งานกบั คณุ มา

ตงั้ แตว่ ันแรก ฉันไมเ่ คยใชช้ วี ติ อยา่ งมคี วามสขุ เลย คณุ ไมเ่ คยรู ้ วา่ ฉันตอ้ งลําบากแคไ่ หน เพราะทจ่ี ะไดอ้ ยใู่ นบา้ นตระกลู เยฉ่ ัน ยอมรับขอ้ ตกลงของคณุ เซน็ สญั ญาภายใตก้ ารขม่ ขขู่ องคณุ เย่ โมเ่ ซนิ คณุ คดิ วา่ ฉันอยากมชี วี ติ แบบนหี้ รอ? ฉันทนมาพอแลว้ ” “ทนมาพอแลว้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าอยา่ งอนั ตราย “ผหู ้ ญงิ ที่ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เธอรไู ้ หมวา่ เธอกําลงั พดู อะไรอย?ู่ ” “แน่นอน ” เสน่ิ เฉียวยกคางขนึ้ : “วันนที้ ฉี่ ันพดู กบั คณุ เป็ น คําพดู ทม่ี าจากใจ หยา่ กนั เถอะ” “เธอพดู อกี ครัง้ ส?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองวนั นจี้ ะถกู ผหู ้ ญงิ คน นบี้ งั คบั ใหห้ ยา่ จรงิ ๆ แลว้ ตงั้ แตเ่ มอ่ื กถ้ี งึ ตอนนเี้ ธอพดู เรอื่ งหยา่ หลายประโยคแลว้ ทา่ ทางทอี่ ยากจะเลกิ รากบั เขาไป ไมต่ อ้ ง อยกู่ บั เขาแบบนอ้ี กี ทําใหเ้ ขาแทบคลัง่ เขาโกรธมาก ในใจกโ็ กรธแคน้ แตก่ ท็ ําอะไรผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มไ่ ด ้ เห็นเธอมคี วามมงุ่ มนั่ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชาครัง้ หนงึ่ : “เธอยอมแพเ้ ถอะ เธอแตง่ งานกบั ฉันแลว้ งัน้ เธอมชี วี ติ อยกู่ เ็ ป็ น

คนของเยโ่ มเ่ ซนิ ตายเเลว้ กเ็ ป็ นผขี องเยโ่ มเ่ ซนิ หยา่ ? เธอ พักผอ่ น ไมต่ อ้ งคดิ อะไร” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วหยดุ กา้ วอยกู่ บั ที่ เธอหนั กลับไปมองเยโ่ ม่ เซนิ อยา่ งไมเ่ ชอื่ “มสี ทิ ธอ์ิ ะไร? ฉันแคท่ ํากอ่ นสญั ญาเฉยๆ ” “สญั ญา? ” เยโ่ มเ่ ซนิ สายตาเย็นชา เสยี งคอ่ ยๆ : “สญั ญาอยใู่ น มอื ฉัน ฉันเป็ นคนเขยี นสญั ญาขนึ้ มา ฉันอยากใหม้ ันจบตอน ไหนมันกจ็ ะจบตอนนัน้ ” เสน่ิ เฉียว： “……คณุ เกนิ ไปแลว้ ! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกคว้ิ ขนึ้ ยกรมิ ฝี ปากทก่ี ระหายเลอื ด : “ตงั้ แตเ่ ธอ แตง่ งานเขา้ มาในตระกลู เย่ ชวี ติ ของเธอก็ผกู ตดิ กบั ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หยดุ คดิ จะหนไี ดแ้ ลว้ ” “สว่ นเรอ่ื งสญั ญา ” เยโ่ มเ่ ซนิ จดจอ้ งไปทใ่ี บหนา้ ของเธอ “ถา้ หากเธอคดิ วา่ เธอมอี ํานาจทจี่ ะจบสญั ญากอ่ น งัน้ ฉันจะบอกเธอ ไวเ้ ลย ฉันสามารถทําลายมันได”้

เสนิ่ เฉยี ว： “นค่ี ณุ จะทําอะไรกนั แน่? คณุ กไ็ มไ่ ดช้ อบฉัน ยังจะ มาผกู มัดฉันไวอ้ กี หรอ? ฉันหยา่ เองไมไ่ ดห้ รอ? พวกคณุ รักกนั ฉันกใ็ หพ้ วกคณุ อยแู่ ละบนิ ไปเป็ นคู่ แบบนไ้ี มด่ หี รอ? ” คําพดู นท้ี ําใหด้ วงตาเยโ่ มเ่ ซนิ จมลงทันที “ในโลกของฉัน มแี คฉ่ ันสามารถตดั สนิ ใจ ” “อกี อยา่ ง ใครบอกวา่ ฉันอยากอยแู่ ละบนิ ไปกบั เธอ? ประโยคตอ่ ไปนี้ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ กดตํา่ ลง เสนิ่ เฉียวแทบจะ ไมไ่ ดย้ นิ เธอไดย้ นิ แตป่ ระโยคทเ่ี ขาพดู กอ่ นหนา้ โกรธมาก สกั พักไมอ่ ยากสนใจเขาแลว้ เลยตรงกลับไปทช่ี นั้ ของตวั เอง สดุ ทา้ ยขนาดเสอ้ื ผา้ ก็ไมไ่ ดเ้ ปลย่ี น กน็ อนลงเลย เสนิ่ เฉียวเอา ผา้ หม่ มาคลมุ ไวท้ ห่ี วั ไมส่ นใจเยโ่ มเ่ ซนิ อกี เลย ตอนที่ 258 ฉนั ทาํ กบั เธอไมด่ หี รอ สดุ ทา้ ยตอนทนี่ อนอยกู่ ลางดกึ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ หลงั คันๆ นดิ หน่อย แตว่ า่ กส็ บายมาก บาดแผลเหมอื นกบั มคี นถใู หเ้ ธอ

บาดแผลของเธอเจ็บนดิ หน่อยคนั นดิ หน่อย แตต่ อนนรี้ สู ้ กึ สบาย มาก เธองว่ งจนแทบไมไ่ หว ไมไ่ ดล้ มื ตา เพยี งแคก่ รดี รอ้ งโดยไมร่ ตู ้ ัว มอื ทอี่ ยหู่ ลงั เธอหยดุ สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ มองเสน่ิ เฉยี วทกี่ ําลงั นอน ฝันอยอู่ ยา่ งไมร่ จู ้ ะทํายงั ไง เมม้ ปาก “ผหู ้ ญงิ ทนี่ ่าจะตาย ฉัน กําลงั ทําอะไร?” เธอกพ็ ดู แลว้ วา่ อยากจะหยา่ กบั ตวั เองแลว้ ไมอ่ ยกู่ บั ตวั เองอกี ตอ่ ไปแลว้ ทําเขาโกรธแทบจะตาย แตเ่ ขายงั วางใจแผลของ เธอไมไ่ ด ้ ดกึ ๆ รอเธอหลบั สนทิ แลว้ ถอดเสอื้ ผา้ เธอทายาให ้ เรอื่ งแบบน…้ี .. เรอ่ื งทท่ี ําใหค้ นแยแ่ บบน!้ี เขาทําไมถงึ ทําได?้ เยโ่ มเ่ ซนิ กําหมดั แน่น สกั พักเห็นเธอนอนหลบั สนทิ แลว้ ความ โกรธและความหงดุ หงดิ ในใจถกู แทนทท่ี ันทดี ว้ ยความเป็ นหว่ ง และทําอะไรไมถ่ กู กําหมดั คลายลง ทา่ ทางของเขานุ่มนวลลงมาก ทาครมี ทแ่ี ผล ใหเ้ ธอทลี ะนดิ

ในระหวา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวหลับสนทิ ตลอด ยังไมต่ น่ื เลย รอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทําเสร็จแลว้ เขาจอ้ งมองเธอทก่ี ําลังฝันเป็ น เวลานาน จากนัน้ ทนไมไ่ หวพดู ออกมาวา่ ประโยคนงึ “ผหู ้ ญงิ ไมม่ จี ติ สํานกึ รไู ้ หมวา่ คําพดู พวกนัน้ สามารถทําใหฉ้ ัน เจ็บ?” “พดู วา่ ฉันพดู จาแย่ ฉันพดู จาแยข่ นาดนัน้ เลยหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามสงสยั ลกึ ๆ เกย่ี วกบั ตวั เอง วันทส่ี องตอนทที่ ํางาน เขาถามเซยี วซอู่ ยบู่ นรถ “ปกตฉิ ันพดู จาแยข่ นาดนัน้ เลยหรอ?” เซยี วซตู่ งั้ ใจขบั รถ ไดย้ นิ เขาถามแบบนัน้ ทนั ใดนัน้ นง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ แอบมากเยโ่ มเ่ ซนิ จากกระจกมองหลัง ถามอยา่ งแปลกๆ : “คณุ ชายเยท่ ําไมอยดู่ ๆี ถามแบบน?ี้ ” สายตาของเซยี วซมู่ องจนเยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ หงดุ หงดิ เมม้ ปากตอบ ไปประโยคนงึ : “ไมม่ อี ะไร” จากนัน้ เขากม้ หวั สายตาเย็นชาไมร่ มู ้ องไปตรงไหน

สกั พัก เขาก็เงยหนา้ ขน้ึ : “ฉันทํากบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ยงั ไงบา้ ง?” เซยี วซู่ ： “…..คณุ ชายเย?่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองทด่ี า้ นหลังศรี ษะของเขาอยา่ งรนุ แรง “พดู ความจรงิ ” “เออ่ น…ี่ …” เซยี วซเู่ มม้ ปากอยา่ งทําตวั ไมถ่ กู : “องิ จาก มมุ มองของเขา คณุ ชายเยท่ ํากบั คณุ นายนอ้ ยสองกไ็ มเ่ ลว เพราะวา่ คณุ ชายเยไ่ มเ่ คยทํากบั ผหู ้ ญงิ คนไหนดขี นาดน”ี้ “งัน้ เธอทําไมถงึ อยากจะหยา่ กบั ฉัน” เซยี วซอู่ งึ้ มอื เกอื บลน่ื “คณุ นายนอ้ ยสองจะหยา่ กบั คณุ ชายเย?่ ทําไมละ่ ?” ถามแลว้ ไมม่ กี ารตอบสนอง เซยี วซสู่ ละเวลาไปหนั ไปมองเยโ่ ม่ เซนิ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเุ ดอื ดเหมอื นกบั นกเหนย่ี ว เซยี วซตู่ กใจ รบี ตงั้ สตขิ องตวั เอง เหอะออกมาเบาๆ “คณุ นายนอ้ ยสองกบั คณุ ชายเยจ่ ะหยา่ กนั แตไ่ มใ่ ชเ่ พราะ คณุ ชายเยท่ ํากบั เธอไมด่ ี แตเ่ พราะ…..”

“แตเ่ พราะอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ บงั คบั อยากรคู ้ ําตอบ ถงึ แมเ้ มอ่ื วานตอนกลางคนื ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไดพ้ ดู แตเ่ ขาคดิ วา่ …..น่ันไมใ่ ชค่ ําตอบจรงิ ๆ จากใจของเธอ หลกี ทางอะไรใหพ้ วกเขา อะไรคอื อยแู่ ละบนิ ไปดว้ ยกนั นม่ี นั เรอื่ งเลน่ อะไรกนั “แตว่ า่ คณุ นายไมช่ อบคณุ ชายเยห่ รอ?” เซยี วซกู่ ลนั้ ใจถาม ประโยคนงึ จากนัน้ เขากร็ สู ้ กึ ถงึ อณุ หภมู ใิ นรถลดลงอยา่ ง กะทนั หนั เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นดงั ขนึ้ มาจากนรก : “อยาก ตายหรอ?” เซยี วซตู่ กใจจนสนั่ รบี เปลยี่ นคําพดู : “งัน้ กอ็ าจจะเป็ นไปไดท้ ่ี คณุ นายชอบคนอนื่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ： “……เหอะๆ” “คณุ ชายเย่ จรงิ ๆ แลว้ กลวั วา่ พดู ความจรงิ คณุ จะตอ่ ยผมตาย” “พดู มา” เซยี วซู่ : “งัน้ คณุ ชายเยต่ อ้ งรับประกนั กอ่ นวา่ ชวี ติ ผมจะ ปลอดภยั ”

“ดแู ลว้ นายไมค่ อ่ ยพอใจกบั งานน”ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดร้ ับประกนั ใหเ้ ขา แลว้ ยังขม่ ขเู่ ขาอกี เซยี วซสู่ กั พักในใจรสู ้ กึ ขมขนื่ เขาจะกลา้ ไมพ่ อใจงานของ เจา้ นายละ่ ไดแ้ ตร่ บี อธบิ าย : “พอใจพอใจ ผมก็แคพ่ ดู ความคดิ ของผมกบั คณุ ชายเย!่ ทจ่ี รงิ แลว้ คณุ ชายเยท่ ํากบั คณุ นายนอ้ ย สองก็ไมเ่ ลว แตแ่ คใ่ นความคดิ ของผม จากมมุ มองของคณุ นาย นอ้ ยสอง คณุ ชายเย…่ ….ทจี่ รงิ แลว้ ก็เป็ นสามที ไ่ี ร ้ ความสามารถ” “ไร…้ .ไรค้ วามสามารถ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ คดิ ถงึ คําพดู ของ เซยี วซู่ แตย่ ังไงก็คดิ ไมเ่ ขา้ ใจ ไดแ้ ตถ่ าม : “พดู ตอ่ ” เซยี วซเู่ หงอื่ เต็มหนา้ ผากไปหมด โชคดที ต่ี อนนัน้ เป็ นไฟแดง เขาหยดุ รถ ยน่ื มอื ไปเชด็ เหงอ่ื ทห่ี นา้ ผากจากนัน้ ถงึ คอ่ ยๆ เอย่ ปากพดู : “ผหู ้ ญงิ กต็ า่ งชอบผชู ้ ายออ่ นโยน ตอ่ หนา้ คณุ นาย นอ้ ยสองคณุ ชายเยด่ มุ าก ถงึ แมผ้ มจะรวู ้ า่ คณุ ชายเยท่ ําดกี บั คณุ นายนอ้ ยสอง แตท่ ค่ี ณุ ทําดกี บั เธอไมเ่ คยพดู ออกมาจาก ปากเลย แลว้ กไ็ มเ่ คยอธบิ าย คณุ นายนอ้ ยสองจะเขา้ ใจได ้ ยังไง?”

“น่ันเพราะเธอโงเ่ อง” เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเสยี งเหอะออกมาอยา่ งเย็น ชา ทําก็พอแลว้ ยังตอ้ งพดู อกี ? ไดย้ นิ แลว้ เซยี วซเู่ หงอ่ื ไหล : “คณุ ชายเยร่ สู ้ กึ วา่ คณุ นายโง่ งัน้ คณุ นายก็โง่ งัน้ คณุ ชายเย…่ …ตวั เองกอ็ ยา่ ทําใหย้ งุ่ เหยงิ ละกนั ” “ใครบอกวา่ ฉันยงุ่ เหยงิ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ขาอยา่ งเย็นชา พดู อยา่ ง ไมม่ คี วามสขุ เซยี วซสู่ กั พักไมร่ จู ้ ะพดู อะไรแลว้ รสู ้ กึ วา่ พดู อะไรก็ไมถ่ กู เขาเลอื กทจ่ี ะหบุ ปาก ขอบคณุ ! ไฟแดงผา่ นไปแลว้ เซยี วซขู่ บั รถตอ่ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บไปสกั พัก กถ็ ามขนึ้ มาอกี : “ตอ้ งบอกเธอ เธอถงึ จะรหู ้ รอ?” เซยี วซู่ : “ฉันเลอื กทจ่ี ะตาย” “น่าจะใชแ่ หละ” เขาหวั เราะอยา่ งเคอะเขนิ ไมก่ ลา้ พดู คําตอบที่ ชดั เจนอกี ตอ่ ไป กลัววา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะใชค้ อ้ นทบุ เขาจนตาย

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรอกี แคพ่ งิ ไปทางขา้ งหลงั หลบั ตาลงและ ยน่ื มอื ไปนวดขมับทเ่ี จ็บ น่าจะตายจรงิ ๆ ครัง้ แรกทไี่ ดร้ ับอทิ ธพิ ลจากผหู ้ ญงิ หนักขนาดนี้ เมอื่ งาน กลางดกึ ทายาใหเ้ ธอเสร็จแลว้ สดุ ทา้ ยกลบั ไปนอนในสมอง เต็มไปดว้ ยภาพทเี่ ธอพดู วา่ จะหยา่ กบั ตวั เอง จากนัน้ กไ็ มร่ สู ้ กึ งว่ งเลยทัง้ คนื เยโ่ มเ่ ซนิ การทํางานและการพักผอ่ นเป็ นเรอ่ื งปกตแิ ละมวี นิ ัยใน ตนเอง แตเ่ ขาเป็ นเพราะคนๆ นงึ นอนไมห่ ลบั ครัง้ แรก เซยี วซเู่ ห็นเขาทา่ ทางไมค่ อ่ ยดี เขาจงึ ถามดว้ ยความเป็ นหว่ ง : “คณุ ชายเย่ คณุ ตอ้ งการยกเลกิ แผนการเดนิ ทางของวันนก้ี อ่ น ไหม? คณุ ไปพักผอ่ นกอ่ น? “ไมต่ อ้ ง” เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธเขา สกั พักก็พดู วา่ : “สญั ญาฉบบั นัน้ ทําลายมันซะ”

“สญั ญาฉบบั ไหน? เซยี วซไู่ มต่ อบสนองกลบั มา ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู จาไมต่ อ่ เนอื่ ง คดิ อะไรกพ็ ดู อนั นัน้ สมองของเซยี วซตู่ ามเขา ไมท่ นั แลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ลมหายใจเปลย่ี นไปอกี แลว้ เซยี วซตู่ อบสนองกลบั มาแลว้ : “สญั ญาฉบบั ทค่ี ณุ นายนอ้ ยสองเซน็ ตใ์ ชไ่ หม?” เขารแู ้ ลว้ เขา้ ใจความเคยชนิ นอกจากเรอ่ื งของคณุ นายนอ้ ย คณุ ชายเยก่ จ็ ะไมพ่ ดู อะไรใหย้ งุ่ เหยงิ ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ ความดนั อากาศในรา่ งกายจะไมเ่ พมิ่ ขนึ้ และ ลดลงอยา่ งกะทันหนั ตอ่ ไปก็ใชก้ ารพจิ ารณาแบบนแ้ี หละ เซยี วซขู่ บั รถอยเู่ หงอ่ื กไ็ หล ในใจดใี จ โชคดที ส่ี ามารถเดาได ้ “ผมรแู ้ ลว้ คณุ ชายเย่ ดกึ หน่อยจะเอาสญั ญามาใหค้ ณุ ” “ทําลายทง้ิ ไปซะ” เซยี วซมู่ อื นง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ พยักหนา้ สญั ญาฉบบั นัน้ ถงึ เวลาก็หยา่ ตอนนค้ี ณุ ชายเยก่ ลับใหเ้ ขา ทําลายมนั ทงิ้ งัน้ ก็หมายความวา่ ……คณุ ชายเยค่ ดิ ดแี ลว้ ? วา่ จะ ไมห่ ยา่ กบั คณุ นายนอ้ ยสอง?

คดิ ถงึ ตรงนี้ เซยี วซใู่ นใจคอ่ นขา้ งมคี วามสขุ ถา้ หากระหวา่ งหานเสโ่ ยวกบั เสน่ิ เฉียวคณุ ชายเยเ่ ลอื กเสนิ่ เฉยี ว งัน้ เขาตอ้ งมคี วามสขุ มากแน่ๆ ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ เรอ่ื งทห่ี านเสโ่ ยวทํา มันชา่ งน่ารังเกยี จเอาจรงิ ๆ เธอไมเ่ หมาะทจี่ ะเป็ นพน่ี อ้ งของคณุ นายนอ้ ยสอง ตอนท่ี 259 เอาใจเธอ เสนิ่ เฉยี วหลับลกึ เมอ่ื เธอตนื่ ขน้ึ มาเธอกเ็ ห็นวา่ หอ้ งนัน้ เต็มไป ดว้ ยแสงแดดกอ่ นทจี่ ะรตู ้ วั วา่ ดวงอาทติ ยข์ นึ้ แลว้ ไปจับ โทรศพั ทโ์ ดยทไี่ มร่ ตู ้ วั แตเ่ หมอื นกบั จับไปมแี ตค่ วามวา่ งเปลา่ และรสู ้ กึ แตกตา่ ง เธอตวั เเข็ง จากนัน้ มองไป ถงึ รวู ้ า่ ตวั เองทจี่ รงิ แลว้ นอนอยบู่ น เตยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ อง้ึ อยปู่ ระมาณหา้ วนิ าทเี ต็มๆ เสน่ิ เฉียวนั่งลง เมอ่ื คนื เธอก็นอน อยทู่ ท่ี นี่ อนของตวั เองนิ ทําไมตนื่ ขน้ึ มาอยบู่ นทนี่ อนของเขา ได?้

เสนิ่ เฉยี วตรงไปทที่ นี่ อนของตวั เอง ถงึ รวู ้ า่ ทน่ี ั่นโดนเกบ็ ไปแลว้ เอะ๊ ใหต้ าย! ไอค้ นเลว นใี่ หค้ นใชเ้ ก็บของของเธอไปอกี แลว้ เขาจะเลน่ วธิ แี บบนอี้ กี กค่ี รัง้ ? เสนิ่ เฉยี วยกผา้ นวมแลว้ ลกุ ขน้ึ ดว้ ยความโกรธ จากนัน้ เห็น โทรศพั ทอ์ ยบู่ นโตะ๊ ขา้ งเตยี ง เธอหยบิ ขน้ึ มาดเู วลา พงึ่ รวู ้ า่ เกอื บจะบา่ ยแลว้ นอนถงึ ตอนนี้ ตอนนเี้ ธอยง่ิ นานเขา้ ยง่ิ สามารถนอนไดน้ านขน้ึ แลว้ เสน่ิ เฉียวเคาะหวั ตวั เอง จากนัน้ ลกุ ขน้ึ ไปอาบน้ํา เพราะเมอ่ื คนื ไมไ่ ดอ้ าบนํ้าแลว้ นอนเลย ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ตอนนไ้ี มส่ บายไปทงั้ ตวั ดงั นัน้ เธอจงึ รบี ไปอาบน้ํา ตอนทถ่ี อดเสอื้ เมอ่ื วานเธอทงั้ วนั ก็ไมไ่ ดท้ ายานิ ทําไมเสอ้ื ผา้ ถงึ มรี อยยา?

เสน่ิ เฉยี วถอื เสอ้ื ผา้ ดว้ ยความงนุ งง ทันใดนัน้ กค็ ดิ ถงึ เมอ่ื วาน กลางดกึ เหมอื นกบั วา่ มมี อื คหู่ นงึ่ กําลงั กดไปทห่ี ลงั ของเธอ ความรสู ้ กึ นัน้ ทัง้ อบอนุ่ และเยอื กเย็น เหมอื นเมอ่ื กอ่ นทเี่ ขาทายาใหไ้ มม่ ผี ดิ ความอบอนุ่ ระหวา่ งนวิ้ ความเยอื กเย็นของยา แตว่ า่ เสน่ิ เฉยี วเมอ่ื คนื วานคดิ วา่ ตวั เองกําลงั ฝันไป อกี อยา่ งเธอ กไ็ มต่ นื่ เพราะฉะนัน้ ก็ไมไ่ ดถ้ อื สาอะไร ตอนนค้ี ดิ ขนึ้ ได ้ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทายาใหเ้ ธอตอน กลางดกึ ? พยักหนา้ เสน่ิ เฉยี วหวั เราะอยา่ งขมขน่ื ครัง้ หนงึ่ : “จะเป็ นไปได ้ ยังไง? ” เขาเกลยี ดคณุ และมันก็สายเกนิ ไป ยงั จะมาทายาให ้ เธอกลางดกึ ? คดิ มากไป เสนิ่ เฉียวเอาเสอ้ื ผา้ ควา้ งไปทชี่ นั้ ขา้ งๆ จากนัน้ เปิดฝักบวั อาบนํ้า

รอตอนทเี่ ธออาบน้ําเสร็จออกมา ทนั ใดนัน้ มแี มบ่ า้ นมาเคาะ ประตู เสนิ่ เฉยี วกไ็ ปเปิดประตู พอเปิดประตเู กอื บจะถกู สายตาท่ี นอกประตทู ําใหต้ กใจแลว้ พวกแมบ่ า้ นดนั ราวแขวนเสอ้ื เขา้ มาในหอ้ ง จากนัน้ ก็นํามาแขวน ไวท้ ต่ี เู ้ สอื้ ผา้ ทลี ะตวั ๆ “นพ่ี วกเธอ…….ทําอะไร? ” “คณุ นายนอ้ ยสอง นค่ี อื คณุ ชายเยส่ งั่ ใหพ้ วกเราเอาเขามา ทงั้ หมดนเ่ี ป็ นของคณุ นายนอ้ ยสอง” รอสง่ เสอื้ ผา้ เสร็จ ยังตอ้ งสง่ เครอ่ื งประดบั กองโต และยังมี เครอ่ื งสําอางและแก็ตเจ็ตเครอ่ื งประดบั มากมายนับไมถ่ ว้ น จากนัน้ ยังตงั้ ใจเพมิ่ ตเู ้ สอื้ ผา้ และโตะ๊ เครอื่ งแป้งใหญๆ่ สองหลงั แมบ่ า้ นมองเธออยา่ งเคารพ : “คณุ ชายสองพดู แลว้ คณุ นาย นอ้ ยสองมคี วามตอ้ งการอะไรใหร้ บี บอก เขาจะทําตามทค่ี ณุ ตอ้ งการ” พดู จบ คนรับใหผ้ หู ้ ญงิ ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยความอจิ ฉา คณุ ชาย สองทําดกี บั คณุ นายนอ้ ยสองดเี กนิ ไปแลว้

เสน่ิ เฉยี ว：“……” เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื กอ่ นก็ใชช้ วี ติ อยคู่ นเดยี ว ดงั นัน้ ในหอ้ งเขาเรยี บ งา่ ย ตอนนเี้ พมิ่ ของของเธอแลว้ ก็เลยกองพะเนนิ ขน้ึ มา แตม่ องทขี่ องทอี่ ยขู่ า้ งหนา้ ในใจของเสน่ิ เฉียวกลบั ไมอ่ บอนุ่ ขน้ึ มา ใจของเธอตกลงไปดา้ นลา่ ง ทําแบบน…ี้ ..จะทําใหเ้ ธออบอนุ่ ขน้ึ มาไดย้ ังไง? ในทางกลบั กนั สําหรับเธอ การชดเชยดว้ ยของเหลา่ นถ้ี อื เป็ น ความอปั ยศอดสู หนาว เสน่ิ เฉียวยกมมุ ปากแลว้ หวั เราะออกมาอยา่ งเลอื ดเย็น : “นเ่ี ขาหมายความวา่ อะไร? คดิ วา่ เอาของพวกนมี้ ากส็ ามารถซอ้ื ฉันไดแ้ ลว้ หรอ? เธอไปบอกเขา ถงึ เป็ นแบบนฉี้ ันกไ็ มเ่ ปลยี่ น การตดั สนิ ใจของฉัน ” “เออ่ ? ” แมบ่ า้ นองึ้ หนา้ เต็มไปดว้ ยความประหลาดใจแลว้ มอง มาทเี่ ธอ

เสน่ิ เฉยี วมองเธอ รวู ้ า่ เธอหนา้ เต็มไปดว้ ยความมนึ งง ไมร่ วู ้ า่ จะ ทํายงั ไงดี “คณุ นายนอ้ ยสอง คําพดู เมอื่ ก…้ี ….” “เมอื่ กฉี้ ันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร วนั นเี้ ธอลําบากเลย ทนี่ ฉี่ ันไมข่ าดอะไร เธอกลับไปเถอะ” แมบ่ า้ นพยกั หนา้ “ไดค้ ะ่ คณุ นายนอ้ ยสอง งัน้ ฉันไปกอ่ นนะคะ คณุ ตอ้ งการอะไรกเ็ รยี กใชฉ้ ันไดน้ ะคะ ” “โอเค ขอบใจ” ตอนเธอไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วน่ังลงทข่ี อบเตยี ง จอ้ งมองทเ่ี สอื้ ผา้ ท่ี เพม่ิ ขนึ้ มา มสี สี นั มากเลย เสยี ดาย เธอไมส่ นใจสกั อยา่ ง หรอื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ ผหู ้ ญงิ ขาดของพวกนี้ ชอบของพวกนี้ ดงั นัน้ แคเ่ อาของพวกนม้ี าซอ้ื เธอกไ็ ดแ้ ลว้ แตว่ า่ แมว้ า่ เธอจะยากจนมากจนกนิ อะไรไมไ่ ดก้ ต็ าม เธอกไ็ ม่ อยากเป็ นทถ่ี กู กอดซา้ ยกอดขวา

เยโ่ มเ่ ซนิ ทางนก้ี ําลงั จะเซน็ ตส์ ญั ญาไปฉบบั หนง่ึ เซยี วซกู่ ็ รายงานวา่ ของสง่ ไปถงึ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ พดู วา่ : “ใหข้ องพวกน้ี เธอจะชอบจรงิ ๆ หรอ? ” “มากกวา่ นัน้ แน่นอน ” เซยี วซถู่ อนหายใจ : “อยากจะเอาใจ ผหู ้ ญงิ คนนงึ ใหข้ องพวกนแ้ี น่นอนวา่ สําคญั มาก แตก่ ็กลับไม่ สําคญั ทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ …..ก็คอื คณุ นายเย”่ ฟังแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ : “ฉันคนน?ี้ ” เซยี วซพู่ ยักหนา้ ทา่ ทางราวกบั กองทหารบอกทางใหเ้ ขา ให ้ คณุ นายนอ้ ยสองรวู ้ า่ คณุ ชอบเธอ “เดย๋ี วเดย๋ี ว ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ขดั จังหวะคําพดู เขา หวั เราะ อยา่ งเย็นชา : “ใครบอกวา่ ฉันชอบเธอแลว้ ? ” เซยี วซ：ู่ “……งัน้ คณุ ชายสองไมช่ อบคณุ นายนอ้ ยสองหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เซยี วซู่ : “งัน้ คณุ เอาใจเธอทําไม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ไมม่ คี ําตอบ แคม่ องสายตาเย็นชาของเซยี ว ซู่ เหมอื นกบั วนิ าทตี อ่ ไปจะไปฆา่ คนอยา่ งนัน้

“โอเคโอเคโอเค คณุ ชายสองไมช่ อบคณุ นายนอ้ ยสอง คณุ ชาย สองแคไ่ มอ่ ยากใหค้ ณุ นายนอ้ ยสองชอบคนอน่ื เฉยๆ ” ไมม่ ที างอน่ื แลว้ ใครใหห้ วั หนา้ ครอบครัวเขาชว่ ยหนา้ ? งัน้ ผชู ้ ว่ ยแบบเขาไดแ้ ตแ่ สดงไปดว้ ย ไมก่ ็ไมช่ อบหรอ? “ยงั ไงคณุ ชายเยอ่ งิ จากทผ่ี มพดู เมอื่ กไ้ี ปทํากไ็ มเ่ ลวนะ! ” เยโ่ มเ่ ซนิ อยดู่ ๆี กค็ ดิ อะไรขนึ้ ได ้ เขาจอ้ งทเี่ ซยี วซดู่ อู ยสู่ กั พัก : “นายมแี ฟนไหม? ” เซยี วซโู่ สดมาหลายปีแลว้ พดู ถงึ เรอ่ื งนเ้ี ขาคอ่ นขา้ งจะหนา้ แดง : “ไมม่ ”ี “ไมเ่ คยมเี ลย? ” เซยี วซพู่ ยักหนา้ : “ใชแ่ ลว้ คณุ ชายเย่ แลว้ มนั เกยี่ วอะไรกบั ผม? ” “เหอะ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา : “นายไมม่ แี ฟน ยังกลา้ มาสอนฉันจบี ผหู ้ ญงิ ” “ คณุ ชายเย่ ผมไมม่ แี ฟนไมใ่ ชเ่ พราะผมจบี ไมต่ ดิ แตเ่ ป็ นเพราะ ผมไมม่ เี วลามคี วามรัก! ” เซยี วซกู่ ดั ฟันเพอื่ ชแ้ี จงใหต้ วั เอง เขา

โสดมาหลายปีแบบนไ้ี มใ่ ชเ่ พราะเป็ นผชู ้ ว่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ หรอ? กลางดกึ กลบั นอนอยกู่ ็ยังโดนปลกุ ขนึ้ มา น่าจะบรกิ ารใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ตลอด 24 ชวั่ โมง! วัยหนุ่มของเขาก็เต็มไปดว้ ยงาน แลว้ จะมคี วามรักยงั ไง? “หรอ? ” เยใ่ มเ่ ซนิ มองไปทเี่ ขาอยา่ งเชอื่ ครงึ่ สงสยั ครงึ่ เห็นได ้ ชดั วา่ สงสยั เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ ศกั ดศ์ิ รลี กู ผชู ้ ายถกู ทํารา้ ย โกรธจนกดั ฟัน : “ถา้ หากคณุ ชายเยค่ ดิ วา่ วธิ ขี องผมพงึ่ ไมไ่ ด ้ งัน้ ก็ไปหาคนอนื่ เถอะ! ” พดู จบเขากห็ นั แลว้ เดนิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดเ้ รยี กเขาไว ้ แค่ คดิ ถงึ คําพดู ของเขาเมอ่ื กี้ ความออ่ นโยน ทําใหเ้ ธอรวู ้ า่ ตวั เองชอบเธอ? นจี่ ะออ่ นโยนยงั ไง? ใหต้ ายเถอะ! แมง่ เอย้ !

เยโ่ มเ่ ซนิ สบถออกมาเสยี งตํา่ ทันใดนัน้ ก็ผลักของทัง้ หมดบน โตะ๊ ลงอยา่ งหงดุ หงดิ ตอนที่ 260 เจอหานชงิ อกี แลว้ ตกกลางคนื ประกายไฟของเมอื งก็สวา่ งขนึ้ เขา้ ฤดใู บไมร้ ว่ งนานมากแลว้ ตอนนล้ี มแรงขนึ้ มาก บางครัง้ ก็ พัดบนถนน กจ็ ะมคี วามรสู ้ กึ ทจ่ี ะเขา้ ฤดหู นาวแลว้ กเ็ หมอื นเสน่ิ เฉียวตอนน้ี ตอนนอ้ี อกมาขา้ งนอกลมื เอาเสอื้ คลมุ มาสกั ตวั ยนื อยทู่ ถี่ นนหนาวจนสนั่ ไปหมด เธอไมไ่ ดไ้ ปบรษิ ัททงั้ วนั แลว้ ไปตรวจทโี่ รงพยาบาล ถงึ แมจ้ ะทอ้ งสกั พักแลว้ รา่ งกายของเธอคอ่ นขา้ งไมค่ อ่ ยดี เพราะวา่ เป็ นกงั วลเลยไปตรวจดสู กั หน่อย ผลออกมาทําใหเ้ ธอชอบมาก

หมอบอกวา่ ลกู คอ่ นขา้ งแข็งแรง แคร่ า่ งกายของเธอออ่ นแอ มาก ตอ้ งบํารงุ ใหม้ ากขน้ึ ถงึ จะดี ไมง่ ัน้ พอถงึ เวลาเด็ก โภชนาการของจะไมเ่ พยี งพอ แคเ่ ธอไดใ้ หก้ ําเนดิ ลกู คนนี้ จากนัน้ บนโลกก็จะมคี นใน ครอบครัวเพมิ่ มาอกี หนงึ่ คน เธอกําลงั คดิ ตอ่ ไปเลกิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ตอ้ งไปหางานทําใหม่ ใหด้ ๆี จากนัน้ พยายามเลย้ี งลกู ใหโ้ ตคนเดยี ว สอนเขาอา่ น หนังสอื เขยี นตวั หนังสอื จากนัน้ ลกู กจ็ ะอยขู่ า้ งหลงั คอยตามเธอ วง่ิ และกระโดด คดิ ถงึ ภาพเหลา่ น้ี เสนิ่ เฉียวใจออ่ นราวกบั แอง่ น้ํา ความรสู ้ กึ นด้ี มี าก คนในครอบครัวของตวั เองอะ่ เสน่ิ เฉยี วนานแลว้ ทไี่ มม่ คี วามรสู ้ กึ ทมี่ คี นในครอบครัวอะไรแบบ น้ี ถงึ แมเ้ ธอจะเป็ นลกู สาวตระกลู เสนิ่ แตไ่ มร่ ทู ้ ําไม เธอไมเ่ คยรสู ้ กึ ถงึ ความอบอนุ่ ของคนในครอบครัว

ลมพัดมาอกี ครัง้ เสนิ่ เฉยี วตวั สน่ั จากความหนาวเย็น เออื้ มมอื ไปกอดแขนโดยไมร่ ตู ้ วั ไฟของรถคนั หนงึ่ สาดเขา้ มาจากระยะไกล เสน่ิ เฉียวถกู สอ่ งจน ลมื ตาไมไ่ ด ้ รอไฟมดื ลง เธอถงึ รวู ้ า่ รถหยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอ หนา้ ตา่ งรถเลอื่ นลง หนา้ ตาหลอ่ เหลาทค่ี นุ ้ เคยปรากฏอยตู่ อ่ หนา้ เสน่ิ เฉียว “คณุ หนูเสนิ่ เมอ่ื กม้ี องไกลๆ คดิ วา่ เป็ นคณุ คดิ ไมถ่ งึ วา่ พอมา ใกลๆ้ กเ็ ป็ นคณุ จรงิ ๆ ” เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย เห็นซจู วิ่ เปิดประตรู ถแลว้ เดนิ ลงมา แลว้ หานชงิ ทนี่ ั่งอยหู่ ลงั สหี นา้ เย็นชา คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอพวกเขาทน่ี ี่ “กค่ี รัง้ ทเ่ี จอคณุ กเ็ จอทโี่ รงพยาบาล คณุ หนูเสน่ิ ไมค่ อ่ ยสบาย หรอ? ซจู วิ่ ถามดว้ ยความหว่ งใย เสน่ิ เฉยี วยม้ิ เล็กนอ้ ยและสา่ ย หนา้ : “ เปลา่ คะ่ เพยี งแคม่ าตรวจเป็ นประจําอยแู่ ลว้ คะ่ แลว้ พวกคณุ มาทนี่ ไี่ ดย้ ังไงคะ? ”

“ผา่ นมาทน่ี ่ี เห็นไกลๆ เหมอื นคณุ หนูเสน่ิ ก็เลยวนกลับมาดู คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอ กําลังรอรถหรอ? ” เสนิ่ เฉียวคอ่ นขา้ งทําตวั ไมถ่ กู หนา้ ขาวๆ ถกู ลมพัดจนแดงๆ พยกั หนา้ : “อมื ” “ขน้ึ รถเถอะ เดย๋ี วพาคณุ ไปเพราะเป็ นทางผา่ นของพวกเรา” ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวทําตวั ไมถ่ กู สา่ ยหนา้ : “น่าจะไมค่ อ่ ยเป็ น ทางผา่ นนะ ไมเ่ ป็ นไร ฉันรออกี สกั ครไู่ ด ้ ” “ขนึ้ รถ ” หานชงิ เห็นเธอปฏเิ สธ ขมวดควิ้ แลว้ พดู นํ้าเสยี งของเขาเย็นชา ฟังไมอ่ อกวา่ มอี ารมณ์ใดๆ แตก่ เ็ ต็มไป ดว้ ยความยับยัง้ เสนิ่ เฉียวนงิ่ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็เปิดประตรู ถ และขน้ึ รถไปโดยดี หลังจากขนึ้ รถ หานชงิ เห็นเธอใสเ่ สอื้ ผา้ บาง รมิ ฝี ปากสชี มพู โดนลมพัดจนแหง้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถาม : “รอมานานแคไ่ หนแลว้ ? ” “ก็ไมไ่ ดน้ าน พงึ่ ออกมาเอง ”

“พดู โกหกไมใ่ ชน่ สิ ยั ทดี่ อี ะไร” หานชงิ ดงึ สายตากลับมา น้ําเสยี งดไู มพ่ อใจ : “แมว้ า่ คณุ จะคดิ วา่ นเี่ ป็ นเรอื่ งโกหกดว้ ย ความหวงั ด”ี ซจู วิ่ ซง่ึ นั่งอยทู่ เ่ี บาะผโู ้ ดยสารดา้ นหนา้ ดแู ปลกใจเล็กนอ้ ยเมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ มองจากกระจกมองหลงั ไมด่ เู สนิ่ เฉยี ว สดุ ทา้ ยเห็น เสนิ่ เฉียวสหี นา้ เกอ้ เขนิ จากนัน้ เสน่ิ เฉียวมองไปทหี่ านชงิ อา้ ปาก หลังจากนัน้ ไมน่ านกไ็ มพ่ ดู อะไรสกั คํา ซจู วิ่ ยกมมุ ปากขนึ้ รบี พดู ออกมา : “คณุ หนูเสน่ิ อยา่ ถอื สา ประธานหานของพวกเราเป็ นคนแข็งๆ แตม่ เี จตนาทดี่ ”ี ไดย้ นิ แลว้ หานชงิ ขมวดควิ้ : “เรอ่ื งมาก” ซจู ว่ิ ยมิ้ เบาๆ หนั หวั กลับไป และไมพ่ ดู อะไรอกี บรรยากาศในรถดอู บอนุ่ ขนึ้ เล็กนอ้ ย เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตา ทจ่ี รงิ เธอไมไ่ ดถ้ อื สาอะไร แคเ่ พยี งเธอคดิ ไมถ่ งึ วา่ หานชงิ จะเจาะจง เรอ่ื งโกหกของเธอ ในรถกลับมาสงบ ในรถอณุ หภมู คิ อ่ นขา้ งสงู เสน่ิ เฉียวทหี่ นาว อยขู่ า้ งนอกหลังจากน่ังลงก็อบอนุ่ ขนึ้ เยอะ ถงึ แมฝ้ ่ ามอื ยงั คง เย็นอยู่

หานชงิ น่าจะสงั เกตเห็นเเลว้ ทันใดนัน้ ยกมอื ขน้ึ เพอ่ื ปลดกระดมุ เสอื้ สทู จากนัน้ ถอดเสอื้ สทู ออกมาใหเ้ ธอ “ใสไ่ วเ้ ถอะ” ไดย้ นิ แลว้ ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองเขาดว้ ยความประหลาด ใจ : “ไม่ ไมเ่ ป็ นไร……” “ทําไม? ” หานชงิ ขมวดควิ้ น้ําเสยี งยังคงเย็นชา : “เขา โรงพยาบาลยงั ไมพ่ อหรอ? ถงึ ตอนเป็ นหวดั เดย๋ี วกต็ อ้ งไปอกี ใสไ่ ว”้ นํ้าเสยี งเขาแข็งไมย่ อมใหป้ ฏเิ สธงา่ ยๆ แตว่ า่ เสน่ิ เฉียวกไ็ ม่ อยากรับเสอ้ื ของเขา เพราะเธอคดิ วา่ …..หานชงิ ทําดกี บั เธอ เกนิ ไปแลว้ นที่ ําไมกนั ? เห็นเธอไมร่ ับ ซจู ว่ิ ก็พดู วา่ : “คณุ หนูเสน่ิ ใสไ่ วเ้ ถอะ ทางยงั อกี ไกลนะ เมอ่ื กค้ี ณุ กถ็ กู ลมพัดอยเู่ ป็ นครงึ่ ชว่ั โมงนะ ใสก่ อ่ นเถอะ อกี แป๊ บตอนลงรถหยบิ ออกก็ไมส่ าย ” ไมว่ า่ จะยังไง เสน่ิ เฉียวกไ็ มย่ อมรับสทู ตวั นัน้

หานชงิ ขมวดควิ้ สกั พักก็ยนื่ มอื ไปเอาสทู คลมุ ไปทตี่ ัวของเสน่ิ เฉยี ว การกระทําของเขาไวมาก ใกลถ้ งึ เสน่ิ เฉียวกป็ ฏเิ สธไมท่ ัน สทู ทม่ี าพรอ้ มกบั ความอนุ่ ของเขาก็มาถงึ บนตวั เธอแลว้ จากนัน้ ก็คลมุ ไหลผ่ อมๆ ของเธอไวห้ มด “น…่ี …” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ อยากจะพดู อะไรกบั เขา แตก่ ลับเห็น คว้ิ ทม่ี งุ่ มน่ั ของหานชงิ พอดี เสนิ่ เฉยี วองึ้ อยตู่ รงนัน้ สายตาของเขาบงั คบั มงุ่ มั่น “ใสไ่ ว ้ อยา่ ถอดออกมา” จากนัน้ เขากเ็ อามอื กลับไป กลบั ไปนั่งทข่ี องตวั เอง เสนิ่ เฉียวเงยี บไป กม้ หนา้ มองสทู ทอี่ ยบู่ นตวั แลว้ ดหู นา้ หานชงิ อยา่ งละเอยี ดอกี ที กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไม ทันใดนัน้ ในใจกม็ คี วามรสู ้ กึ แข็งแรงขนึ้ มา ความรสู ้ กึ นัน้ จะบรรยายยงั ไง? เหมอื นกบั วา่ เป็ น…..ญาต…ิ .

ถงึ แมค้ วามรสู ้ กึ นชี้ า่ งไรส้ าระสําหรับเสน่ิ เฉียวมาก แตห่ านชงิ ให ้ ความรสู ้ กึ กบั เธอเหมอื นกบั …..พช่ี ายทดี่ มี ากคนนงึ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉยี วกม้ หนา้ ลงดกู ระโปรงตวั เอง เธอคดิ อาจจะเป็ นเพราะไมน่ านมานเี้ รอ่ื งเกดิ ขนึ้ มากมาย ทําให ้ เธอตน่ื ตกใจเกนิ ไป ดังนัน้ ถงึ ไดเ้ กดิ ความรสู ้ กึ แบบนข้ี น้ึ ? อกี อยา่ งหานชงิ กเ็ ป็ นคนทม่ี ัน่ คงมากคนนงึ เป็ นคนทที่ ําใหค้ นมี ความรสู ้ กึ ปลอดภัย ดงั นัน้ เธอถงึ เกดิ ความรสู ้ กึ แบบน้ี คดิ ถงึ ตรงน้ี ในใจเสนิ่ เฉียวถงึ สบายขน้ึ มานดิ หน่อย จากนัน้ รมิ ฝี ปากสแี ดงก็คอ่ ยๆ งา้ งออกมาเล็กนอ้ ย พดู กบั หานชงิ ประโยค นงึ ขอบคณุ ไดย้ นิ เธอขอบคณุ หานชงิ องึ้ มมุ ตากเ็ หลอื บไปมองเธอ พอดเี สน่ิ เฉยี วใสเ่ สอื้ สทู น่ังอยทู่ นี่ ่ัน กม้ หวั ลง ปอยผมหอ้ ยลงมา คลมุ ครง่ึ แกม้ แตข่ นตายาวทอดเงารปู พัดรอบดวงตาของเธอ หวั ใจของหานชงิ เตน้ อยา่ งกะทนั หนั ทา่ ทางของเธอตอนน…้ี …

เหมอื นมากจรงิ ๆ จะมคี นสองคนทเ่ี หมอื นกนั มากขนาดนไ้ี ดย้ ังไง? ถา้ เธอไมม่ สี ว่ นเกย่ี วขอ้ งกบั ตระกลู หาน ทําไมอารมณบ์ นตวั เธอ ถงึ เหมอื นคนนัน้ ขนาดนัน้ ? ความเยอ่ หยง่ิ บนรา่ งกาย ยงั มคี วามเย็นชาในดวงตา เหมอื นกนั ทกุ อยา่ ง “เธอ…..” รมิ ฝี ปากบางๆ ของหานชงิ ขยับไปมา ทนไมไ่ หวมอง ทเี่ ธอ “คณุ หนูเสนิ่ ในครอบครัวมญี าตกิ คี่ น? ” ซจู วิ่ ทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ ไดย้ นิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะแปลกใจ นายหาน สดุ ทา้ ยเรมิ่ มปี ฏกิ ริ ยิ าแลว้ หรอ? ทจี่ รงิ เขาก็มองไมอ่ อกวา่ หานชงิ จะทําอะไรกบั เสนิ่ เฉียว ถา้ จะ พดู วา่ เขาอยากจะจบี เสนิ่ เฉยี ว แตเ่ ขาดสู ายตาเสนิ่ เฉียวไมม่ ใี จ ใหส้ กั นดิ แตผ่ ชู ้ ายไมท่ ําดกี บั ผหู ้ ญงิ โดยไมม่ เี หตผุ ล ถา้ หาก ไมใ่ ชอ่ ยากจะจบี เธอ งัน้ ทําไมตอ้ งทําดกี บั เธอขนาดนัน้ ละ่ ? เรอื่ งนี้ ซจู วิ่ คดิ ก็ไมเ่ ขา้ ใจ และกม็ องไมอ่ อก

ตอนท่ี 261 ฉนั เดนิ เป็ นเพอื่ นเธอ หานชงิ เป็ นคนทเี่ ดาใจยาก คนธรรมดาไมส่ ามารถเดาไดว้ า่ เขา คดิ อะไร ขนาดซจู วิ่ ตามเขา้ มานานกไ็ มส่ ามารถเขา้ ใจความคดิ ของเขา ได ้ ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เสนิ่ เฉียวทพ่ี งึ่ รจู ้ ัก แคค่ วามคดิ เห็นของสองคนไมต่ รงกนั เสน่ิ เฉยี วคดิ ไมถ่ งึ ระดับทลี่ กึ ขนาดนัน้ แคใ่ ชใ้ จของตวั เองรสู ้ กึ หานชงิ พดู กบั เธอ ดเู หมอื นพช่ี ายจรงิ ๆ เธอเองก็รสู ้ กึ แปลกๆ หลงั จากนัน้ ……ไมเ่ คยมผี ชู ้ ายให ้ ความรสู ้ กึ นก้ี บั เธอ แตว่ า่ หานชงิ ทําไดจ้ รงิ จากนัน้ การหลบหนเี ป็ นการปลอบ ประโลมตวั เองอกี ครัง้ อาจจะเป็ นเพราะวา่ เขาคอื พชี่ ายหานเส่ โยว คดิ เกย่ี วกบั สง่ิ น้ี เสน่ิ เฉยี วอนุ่ ใจ จากนัน้ ตอบคําถามหานชงิ อยา่ งเบาๆ “ในบา้ นฉันมพี อ่ แมแ่ ละนอ้ งสาว ”

ทจี่ รงิ ยังมนี อ้ งสาว? หานชงิ เมม้ รมิ ฝี ปาก : “งัน้ เธอก็โตมากบั พวกเขา? ” ฟังแลว้ เสนิ่ เฉียวองึ้ สกั พักพยกั หนา้ : “แน่นอน” หานชงิ หลงอยใู่ นความคดิ ตอนนัน้ ซจู วิ่ ขอ้ มลู ทพี่ บยังเป็ นเชน่ น้ี เธออยกู่ บั พอ่ แมม่ าตงั้ แตเ่ ล็กๆ รวมถงึ ตอนทเี่ ธอถกู จับโดยผคู ้ า้ มนุษย์ ก็ไมม่ กี ารเปลยี่ นตวั แต่ … เกดิ ปัญหาขน้ึ ทไ่ี หน? ถา้ หากเธอเป็ นลกู สาวตระกลู เสน่ิ งัน้ เสน่ิ เฉียวทําไมถงึ มนี สิ ยั ใจ คอของเธอ? ตอนทเ่ี งยี บๆ ทําไมสองคนถงึ เหมอื นกนั ขนาดนัน้ ถา้ งัน้ จะบอกวา่ มสี องคนในโลกนท้ี ไ่ี มเ่ กยี่ วขอ้ งกนั ทาง สายเลอื ด แตด่ เู หมอื นทกุ อยา่ ง? หานชงิ เงยี บไป ขมวดคว้ิ เห็นไดช้ ดั วา่ กําลังคดิ เรอ่ื งสําคญั อยู่ ในรถกเ็ รม่ิ เงยี บไปอกี เสนิ่ เฉียวทใี่ สส่ ทู นั่นไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทงั้ ทางยงิ่ ผา่ นยงิ่ ไมร่ วู ้ า่ แสงนอี อนมกี ดี่ วง มตี กึ สงู กต่ี กึ รอเสนิ่ เฉียวตอบสนองกลับมา รถกจ็ อดอยทู่ ห่ี า่ งจากบา้ นตระกลู เยไ่ ม่ ไกล

“คณุ หนูเสน่ิ เพอ่ื หลกี เลย่ี งคําพดู ของผคู ้ น ไดแ้ คส่ ง่ คณุ ตรงนี้ นะ ” ซจู วิ่ หนั หวั จากขา้ งหนา้ มา พดู พลางหวั เราะ เสน่ิ เฉยี วมองหนา้ ตา่ ง เป็ นทางเขา้ ทค่ี นุ ้ เคย เธอมองซจู ว่ิ อยา่ ง ซาบซง้ึ กอ่ นจะผลักประตลู งรถเอาสทู ทอี่ ยบู่ นรา่ งกายถอดออก แลว้ คนื ใหห้ านชงิ : “นายหาน วันนขี้ อบคณุ คณุ มาก ฉันไปกอ่ น นะ ครัง้ หนา้ ถา้ มโี อกาสฉันจะเลย้ี งขา้ วคณุ ” ไดย้ นิ เธออยากจะเลย้ี งขา้ วตวั เอง หานชงิ ขยบั สหี นา้ พยักหนา้ : “อกี สองวนั ฉันมเี วลา” เสน่ิ เฉยี วทา่ ทางนง่ิ ไป หลงั จากนัน้ ไมน่ านเธอกย็ ม้ิ : “โอเค งัน้ อกี สองสามวนั ฉันคอ่ ยตดิ ตอ่ นายหาน” เสน่ิ เฉียวเดนิ จากไปแลว้ ซจู วิ่ ทนไมไ่ หวเลยถามออกมา : “นายหาน คณุ คําแบบนม้ี ันจะตรงเกนิ ไปไหม? ” ไดย้ นิ แลว้ หานชงิ ขมวดควิ้ มองไปทซี่ จู วิ่ : “ตรงไปทไ่ี หน? ” ซจู ว่ิ ขยบั มมุ ปากอยา่ งเกอ้ เขนิ สา่ ยหนา้ : “ไมม่ อี ะไร นายหาน มคี วามคดิ ของตวั เอง แตว่ า่ นายหาน ฉันมเี รอื่ งไมเ่ ขา้ ใจเรอ่ื ง นงึ ”

พดู จบแลว้ ซจู ว่ิ ใหค้ นขบั รถหนั กลับมา สายตาของหานชงิ ยังตกอยทู่ เ่ี งารา่ งบางๆ ทอ่ี ยไู่ กลๆ น่ัน สายตานงิ่ สงบ “ทา่ ทางทฉ่ี ันทํากบั เธอ ทําใหน้ ายสงสยั ? ” ซจู ว่ิ พยักหนา้ “ใช่ ผมอยกู่ บั นายหานมาตงั้ หลายปีแลว้ เป็ นครัง้ แรกทเี่ ห็นนาย หาน ……ทําแบบน…้ี …กบั ผหู ้ ญงิ คน แตว่ า่ ในสายตาของนาย หาน……เพราะฉะนัน้ ผมคอ่ นขา้ งสบั สน” “ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งสบั สน ”หานชงิ สายตานง่ิ เฉย : “เรอ่ื งนไ้ี ม่ เกย่ี วกบั นาย” เพราะฉะนัน้ เขาเลยพดู แบบน้ี ถา้ ซจู วิ่ ยังคงถามตอ่ ไปงัน้ ก็ไมใ่ ห ้ เกยี รตกิ นั แลว้ คดิ ถงึ ตรงนี้ ซจู วิ่ หวั เราะอยา่ งเย็นชา พยักหนา้ : “ใช่ นายหานพดู วา่ ไมเ่ กยี่ ว งัน้ ก็ไมเ่ กย่ี ว ” ดวงตาสดี ําของหานชงิ กดตํา่ ลง หลังจากนัน้ ไมน่ านเหมอื นเขา จะคดิ อะไรได ้ พดู ความตอ้ งการออกมา : “นายไปสบื ขอ้ มลู ของ คนในตระกลู เสน่ิ มาใหห้ มด ความเป็ นไปเป็ นมาเป็ นยงั ไง”

ไดย้ นิ แลว้ ซจู ว่ิ แปลกใจ “นายหานอยากสบื ขอ้ มลู ของคน ทงั้ หมดในตระกลู เสนิ่ ? ” “เรอ่ื งน้ี นายไปสบื มากอ่ น สบื ไดเ้ บาะแสอะไรก็ตอ้ งมาบอกฉัน นดิ นงึ ก็อยา่ ใหพ้ ลาด ” “……ครับ ผมรแู ้ ลว้ ! ” ซจู ว่ิ ถงึ แมจ้ ะตกใจ แตว่ า่ คําสงั่ ของหาน ชงิ เขาก็ไมไ่ ดล้ ะเลย อกี อยา่ งกไ็ มส่ ามารถทจ่ี ะมคี ําถามได ้ ได ้ แตพ่ ยกั หนา้ ตอบรับ ในขณะทคี่ นขบั หนั กลบั มา ซจู ว่ิ มองไปทน่ี อกหนา้ ตา่ งสายตา ไปเห็นเงารา่ งเพรยี วเดนิ คนเดยี วบนถนน ผมยาวพลวิ้ ไหวไปกบั สายลมเย็น รา่ งบางๆ นั่นสนั่ ไหว ราวกบั วา่ สามารถถกู ลมพัด ปลวิ ไปไดเ้ ลย * เสน่ิ เฉยี วกําลังเดนิ กลบั บา้ นตระกลู เยค่ นเดยี ว แทบจะไมม่ คี นอยบู่ นถนนทม่ี งุ่ หนา้ ไปยังบา้ นตระกลู เย่ เพราะวา่ ทบี่ รเิ วณรอบๆ เป็ นของตระกลู เย่ ทัง้ หมดถกู สรา้ งให ้ เป็ นพนื้ ทส่ี เี ขยี ว มไี ฟไปตลอดทาง เธอกา้ วแตล่ ะกา้ วเดนิ ไป อยา่ งชา้ ๆ

ทางยาวขา้ งหนา้ เสนิ่ เฉียวหยดุ กา้ วในทันที เมอื่ มองไป ดา้ นหนา้ กเ็ รมิ่ สบั สนขน้ึ มา ทางเสน้ น้ี น่าจะไมใ่ ชท่ างกลบั บา้ นนะ? แตว่ า่ ทางกลบั บา้ นของเธออยไู่ หน เธอเองก็ไมร่ ู ้ ขา้ งหลังมรี ถกลบั มา เสนิ่ เฉยี วก็ไมไ่ ดห้ นั กลบั ไป สดุ ทา้ ยรถคนั นัน้ หยดุ อยทู่ ข่ี า้ งตวั เธอ จากนัน้ เสยี งทคี่ นุ ้ เคยกด็ งั ขนึ้ : “ยนื่ อยู่ ตรงนท้ี ําอะไร? ” ไดย้ นิ เสยี งนี้ ไหลข่ องเสน่ิ เฉยี วก็สะดงุ ้ จากนัน้ ก็เดนิ ตอ่ ไป ขา้ งหนา้ โดยทไ่ี มไ่ ดห้ นั กลับมา นเี่ ป็ นเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอฟังไมผ่ ดิ เขามาอยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ ังไง? “ยน่ื อยตู่ รงนัน้ ! ”เยโ่ มเ่ ซนิ ดมุ าประโยคหนง่ึ เสน่ิ เฉยี วกลับไม่ ฟังเขา ยงั คงเดนิ ไปขา้ งหนา้ ตอ่ “ตอ้ งใหฉ้ ันลงรถไปเดนิ เป็ นเพอ่ื นเธอหรอ? ”

ตอนนก้ี า้ วของเสน่ิ เฉียวกห็ ยดุ นงิ่ จากนัน้ เธอหนั หวั กลบั ไปดเู ย่ โมเ่ ซนิ เขากําลังจอ้ งเธออยา่ งเย็นชา “ขน้ึ รถ ” เสน่ิ เฉยี วหยดุ อยทู่ เ่ี ดมิ ในทส่ี ดุ ก็ไมไ่ ดข้ นึ้ รถ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เฉยี บคมราวกบั สตั วร์ า้ ยในความมดื น่ังอยู่ บนรถจอ้ งเธอราวกบั มองลงไป สองคนหยดุ ชะงักอยา่ งนสี้ กั พัก ใครจะรวู ้ า่ อยดู่ ๆี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ออกเสยี งมา : “เปิดประต”ู เซยี วซทู่ อี่ ยขู่ า้ งหนา้ ฟังคําสง่ั ของเขาแลว้ มาเปิดประตแู ทนเขา จากนัน้ ถามวา่ : “คณุ ชายเยจ่ ะลงรถ? แตว่ า่ …..” “อกี ไมไ่ กลมาก นายกลับไปกอ่ น” เยโ่ มเ่ ซนิ ผลกั รถเข็นลงจากรถดว้ ยตวั เอง จากนัน้ สงั่ ออกมา เซยี วซถู่ งึ พยักหนา้

รถขบั ไปแลว้ ภายใตโ้ คมไฟถนนทเี่ งยี บเหงาและหนาวเหน็บยงั มอี กี หนง่ึ คนเพมิ่ ขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยบู่ นรถเข็น ทอ่ี ยใู่ กลเ้ ธอพอดี “ถา้ อยากเดนิ ฉันก็เดนิ เป็ นเพอื่ นเธอได ้ ” เขาพดู ดว้ ยเสยี งเย็น ชา น้ําเสยี งคอ่ นขา้ งแปลก เยโ่ มเ่ ซนิ ตอนแรกเมอื่ กอี้ ยากจะ บงั คบั ใหเ้ ธอขนึ้ รถ แตก่ ลับคดิ ถงึ คําพดู ของเซยี วซทู่ พ่ี ดู กบั เขา เมอื่ ตอนบา่ ย หรอื วา่ นเี่ ป็ นโอกาสเปลย่ี นแปลงของเขาครัง้ หนงึ่ เพราะผหู ้ ญงิ คนนี้ เขามขี อ้ ยกเวน้ ซา้ํ แลว้ ซ้ําเลา่ จรงิ ๆ เสนิ่ เฉยี วมองทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็น สายตาของเขา ถงึ แมว้ า่ จะเย็นชา แตว่ า่ คําพดู ทพ่ี ดู ออกมาทําใหเ้ ธออง้ึ จากนัน้ ตอบไปประโยคนงึ : “ใครอยากใหค้ ณุ มาเดนิ เป็ นเพอ่ื นฉัน? ฉัน เดนิ คนเดยี วได ้ ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วหนั กลับไปเดนิ ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ คี วามสขุ พดู ดว้ ยเสยี งเย็นชา : “มาเข็นฉัน” “เรอื่ งอะไร? ”

เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะอยา่ งเย็นชา : “กเ็ พราะฉันลงรถมาเพอ่ื เธอ แลว้ ! ผหู ้ ญงิ โง!่ ” ผหู ้ ญงิ โง?่ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดา่ เธอแบบนี้ ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วโกรธ จนหนา้ แดง กอ่ นหนา้ นปี้ ากเสยี กบั เธอไวย้ ังไมพ่ อ ตอนนขี้ นาด ผหู ้ ญงิ โงก่ ็เพม่ิ ขน้ึ มาแลว้ ? เสนิ่ เฉยี วโกรธจนกดั เขยี้ วกดั ฟัน : “นายมมี อื ก็เข็นเอง! ” ตอนที่ 262 ไรผ้ ลประโยชน์ “ไมเ่ ข็น? งัน้ เปลยี่ นใหฉ้ ันกอดเธอเดนิ หรอ? ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉียวสกั พักก็หนา้ แดง จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง ดเุ ดอื ด ไอค้ นเลวนจ่ี ะทําอะไรกนั แน่? “ไมจ่ ําเป็ น พวกเราตา่ งคนตา่ งเดนิ ก็พอแลว้ ”

“ไม่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากเบาๆ สายตาแทบจะแผดเผา ใบหนา้ ของเธอ น้ําเสยี งแข็งๆ : “เธอจะมาเข็นฉันหรอื จะใหฉ้ ัน ไปกอดเธอ ” เสน่ิ เฉียว：“……” “ใหเ้ วลาเลอื กสามวนิ าที เธอน่าจะรวู ้ า่ ไมม่ เี รอ่ื งทฉี่ ันเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมไ่ ด ้ ฉันอยากจะกอดเธอ เธอกห็ นไี มพ่ น้ ” ดวงตาของเขา จับจอ้ งเธอเหมอื นหมาป่ า ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวมคี วามรสู ้ กึ เหมอื น โดนลงโทษแบบนงึ “นาย! ” เสน่ิ เฉียวโกรธมาก แตก่ ็เชอ่ื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ รอ่ื งไหนที่ เขาทําไมไ่ ด ้ แตแ่ ลว้ ยังไงละ่ ? เธอก็ยังไมไ่ ปเข็นเขา เธอกบั เขากําลัง ทะเลาะกนั เรอื่ งหยา่ ! คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉยี วกอ่ นทม่ี อื เขาจะหมนุ ลอ้ เขา้ มา หนั ตวั กลบั แลว้ เดนิ หนี เธอคดิ ไมว่ า่ จะพดู ยังไง ตวั เองมสี องเทา้ ก็คงไมข่ นาดวง่ิ ชา้ กวา่ ลอ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หรอกมัง้ ?

เธอประเมนิ ความแข็งแกรง่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตํา่ ไป เธอวงิ่ ไวมาก จากนัน้ กห็ มนุ ไปรอบๆ เสนิ่ เฉียวตกใจจนรอ้ งออกมาเสยี งแหลม ยนื่ มอื ออกไปจับคอ เสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตมู ! เสนิ่ เฉยี วเขา้ ไปอยใู่ นออ้ มอกของเยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ ตวั ลมหายใจสกั พักถกู ความเยอื กเย็นบนรา่ งกายเขาปกคลมุ หมด “ก็บอกแลว้ วา่ มแี คส่ องตวั เลอื ก? ยังกลา้ หน?ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทํา เสยี งตํา่ ดอุ อกมา เสนิ่ เฉยี วตอ่ สอู ้ ยใู่ นออ้ มอกเขา “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉัน ฉัน ไมไ่ ดต้ อ้ งการใหค้ ณุ อมุ ้ ฉันกลับไป ฉันกไ็ มอ่ ยากเข็นคณุ กลบั ไปดว้ ย พวกเราตา่ งคนตา่ งเดนิ ไมไ่ ดห้ รอ? ” “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ จับเธอไวใ้ นออ้ มแขนดว้ ยมอื ขา้ งเดยี วเพอื่ ป้องกนั ไมใ่ หเ้ ธอขยับ อกี มอื ก็เข็นลอ้ ทา่ ทางแบบนส้ี ําหรับเสน่ิ เฉียวมองมาคดิ วา่ ยากมาก แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ กลบั ทําไดอ้ ยา่ งสบาย ดงู า่ ยดายมาก

เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ เขาแรงเยอะ บางครัง้ เธอคดิ วา่ เป็ นเรอื่ งปกตทิ ี่ ผชู ้ ายและผหู ้ ญงิ แรงจะมคี วามเหลอื่ มลํ้ากนั แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ น คนพกิ าร แตท่ า่ ทางทเี่ ขาทําไมเ่ หมอื นคนพกิ าร รวมถงึ สมรรถภาพทางกายและหนุ่ ของเขา ยังคงมคี วามสงา่ ไมเ่ หมอื นทค่ี นพกิ ารมาหลายปี! “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ เขา้ ใจสถานการณแ์ ลว้ หรอื ยงั ? พวกเรากําลัง ทะเลาะกนั เรอ่ื งหยา่ ! ” เสนิ่ เฉียวผลกั อกของเขาอยา่ งโกรธเกรย้ี วและตะโกน ไดย้ นิ คําวา่ หยา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ความเย็นชาในดวงตาก็ลกึ ขน้ึ เขายม้ิ มมุ ปากแลว้ พดู วา่ : “ฉันก็เคยบอกเธอแลว้ เธอมชี วี ติ อยเู่ ธอคอื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ตายแลว้ กเ็ ป็ นของเยโ่ มเ่ ซนิ เกมพงึ่ จะเรมิ่ ตราบใดทฉ่ี ันยงั ไมบ่ อกใหม้ ันจบมนั กจ็ ะไมจ่ บ เพราะฉะนัน้ เธอ คอื ผหู ้ ญงิ ของฉันตลอดไป” “หยา่ ? ” เขากม้ หวั จอ้ งมองเธออยา่ งแผดเผา เมม้ รมิ ฝี ปาก บางๆ เบาๆ : “เป็ นไปไมไ่ ดอ้ ยแู่ ลว้ ” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ คดิ อะไรออก “วันนเี้ ธอไปไหนมา? ”