เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

“รบกวนคณุ หลายครัง้ แลว้ ขอบคณุ จรงิ ๆคะ่ ” “คนบา้ นเดยี วกนั ไมต่ อ้ งเกรงใจ เรอ่ื งเล็กแคน่ เ้ี องขอบคณุ อะไร กนั ? แตว่ า่ แผลของเธอ….อยา่ เพง่ิ ใหโ้ ดนนํ้า อกี อยา่ งตอ้ ง ทายาทกุ วนั ” เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ : “ไดค้ ะ่ ฉันจะระวัง” “ใชส่ ิ นอกจากแผลนอกบนตวั พวกนแ้ี ลว้ เธอยงั รสู ้ กึ เจ็บทไ่ี หน อกี ไหม?” พอไดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วก็นง่ิ ไป เธอก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ เจ็บทไ่ี หน……….. “โอเค ดทู า่ ทางของเธอแลว้ กค็ งไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ แตว่ า่ เธอก็ ตอ้ งระวังหน่อย เพราะวา่ ยงั ไงเธอกเ็ ป็ นทอ้ ง ตอ่ ไปสถานการณ์ แบบน…ี้ .กต็ อ้ งหลกี เลย่ี งนะ” มคี นเตอื นเธอเรอ่ื งทอ้ งอกี ครัง้ เห็นวา่ เสนิ่ เฉียวจะลมื อกี แลว้ ตอนนัน้ กแ็ คร่ สู ้ กึ วา่ ถา้ พวกเธอจะตบตจี รงิ ๆเธอเองก็ไมถ่ อย แน่นอน เธอเองกไ็ มร่ วู ้ า่ ตวั เองกลายเป็ นคนใจรอ้ นแบบนต้ี งั้ แต่ เมอื่ ไหร่ แตค่ รัง้ แรกเธอกแ็ คอ่ ยากจะคยุ กนั ดๆี ใครจะไปรวู ้ า่ สดุ ทา้ ย…จะกลายเป็ นแบบนไ้ี ปได ้

“คะ่ ฉันรแู ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ ตอ่ ไปเธอตอ้ งจํานไ้ี วด้ ๆี จรงิ ๆ แลว้ “แตว่ า่ ….” เห็นทา่ ทางทอ่ี ยากจะไปของเธอ สง้ อานกพ็ ดู ขนึ้ : “เธอพักผอ่ น ทนี่ ก่ี อ่ นเถอะ ฉันไปทําการผา่ ตดั เคสนงึ กอ่ น เดย๋ี วกลบั มาตรวจ แผลของเธอวา่ อกั เสบรเึ ปลา่ ” “เรอื่ งอนื่ หรอื สง่ิ ทเี่ ธอเป็ นหว่ ง ฉันไปพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เอง” เสน่ิ เฉียว: “…….งัน้ กไ็ ด ้ ขอบคณุ นะคะนา้ !” เยโ่ มเ่ ซนิ อยดู่ า้ นนอกนานมาก ขา่ วทเ่ี ซยี วซเู่ อามาใหเ้ ขา คอื ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ผา่ ตดั เด็กออกมาอยา่ งปลอดภยั แตว่ า่ เป็ น เด็กผหู ้ ญงิ ตอนนี้ หลนิ เจยี งกําลงั อยใู่ นสภาวะทว่ี นุ่ วาย แตแ่ ม่ ลกู ปลอดภัย ใหเ้ สนิ่ เฉียวไมต่ อ้ งหว่ งวา่ จะเป็ นเรอื่ งถงึ แกช่ วี ติ เสนิ่ เฉยี วไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง แตว่ า่ …..พวกเธอกลับตอ้ งเป็ นหว่ ง ทํารา้ ยเสนิ่ เฉียวจนเจ็บขนาดนี้ คดิ วา่ พดู 2-3คําก็แลว้ กนั หรอ? “เรอื่ งนผ่ี มรแู ้ ลว้ นายสงั่ คนไปเฝ้าทน่ี ัน้ ไว ้ แลว้ ก็ไปสบื เรอ่ื งนม้ี า ใหล้ ะเอยี ด”

พอเพงิ่ วางสาย เซยี วซกู ้ เ็ ห็นสง้ อานออกมา กเ็ มม้ ปาก “แผล ของเธอเป็ นยังไงบา้ ง?” “ก็ไดน้ ะ นายยังรจู ้ ักเป็ นหว่ ง? ฉันคดิ วา่ ไมอ่ ยากไดภ้ รรยากบั ลกู แลว้ !” พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ “ใครบอกวา่ ผมไมเ่ อาแลว้ ?” “งัน้ นายกําลังทําอะไรอย?ู่ ” สง้ อานถาม: “จากครัง้ กอ่ นฉันก็ บอกนายแลว้ เป็ นผขู ้ ายตอ้ งปกป้องภรรยาของตวั เองดๆี แต่ นายกําลังทําอะไรอย?ู่ ” “ผมไมร่ วู ้ า่ เธอทําอะไรไว”้ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบอยา่ งรําคาญใจ “อกี อยา่ งชว่ งนเี้ ธอไมป่ กต”ิ “ออ๋ ไมป่ กตยิ ังไง? นายลองพดู ออกมาใหฉ้ ันฟังดสู ”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ มองนา้ ตวั เอง ตงั้ แตท่ แี่ มข่ องเขาเสยี ไป สง้ อานก็เป็ น ญาตคิ นเดยี วในใจของเขา ในใจของเขามคี วามสงสยั ไมร่ วู ้ า่ จะ หาใคร อาจจะ พดู กบั สง้ อาน ก็อาจจะไขขอ้ สงสยั ได ้

คดิ ถงึ น้ี แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เศรา้ ลงมาก จากนัน้ ก็พดู การ กระทําในชว่ งนข้ี องเฉนิ่ เฉยี วใหส้ ง้ อานฟัง หลังจากทฟ่ี ังแลว้ สง้ อานกข็ มบิ ตา: “แลว้ ยงั ไง? เธอทําตวั เหมอื นปกติ นายไมช่ อบ?” “แปลก”เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก ตอบอยา่ งไมพ่ อใจ “แปลกจรงิ ” สง้ อานพยกั หนา้ ทนั ใดนัน้ กเ็ ยย้ เขา: “แตว่ า่ นาย ไมเ่ คยคดิ วา่ เธอจะเปลย่ี นไปจนน่าแปลกแบบน?้ี ในฐานะทเี่ ป็ น นา้ ของนายฉันสามารถพดู ไดอ้ ยา่ งมนั่ ใจ ผหู ้ ญงิ เป็ นคนที่ เปลยี่ นอารมณ์บอ่ ย และนังคดิ มากอกี เธอเปลย่ี นเป็ นแบบน้ี อยา่ งกะทนั หนั ตอ้ งทําการตดั สนิ ใจอะไรในใจแลว้ แน่ๆ หรอื วา่ นายทําอะไรใหเ้ ธอผดิ หวงั หรอื วา่ นายพดู ใหอ้ ะไรทที่ ําใหเ้ ธอมี การเปลย่ี นแปลง ไมอ่ ยา่ งนัน้ คนคนหนงึ่ …ไมม่ ที างเปลยี่ นไป แน่นอน นายลองคดิ ดวู า่ นายทําอะไรบา้ ง?” เขาทําอะไร? เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก เขาคดิ ไมอ่ อกจรงิ ๆ วา่ เขาทําอะไรกนั แน่ “แตว่ า่ นา้ พดู จรงิ ๆนะ ในเมอื่ นายกแ็ ตง่ งานกบั เธอแลว้ กอ็ ยู่ ดว้ ยกนั ดๆี นอกจาก….นายอยากจะหยา่ กบั เธอจรงิ ….”

ตอนท่ี 232 กลบั บา้ นเถอะผมทาํ อาหาร หยา่ กบั เธอ? พอไดย้ นิ คําน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ เองก็ขมวดควิ้ ขนึ้ กอ่ น หนา้ นเ้ี ขาเคยคดิ อยากจะหยา่ กบั เธอจรงิ ๆ แตว่ า่ ผา่ นการอยกู่ นั มาในชว่ งนี้ เขารสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ นไี้ มไ่ ดเ้ ป็ นอยา่ งทเ่ี ขาคดิ ไว ้ หรอื วา่ ….. “ฉันรวู ้ า่ ยังไงนายก็คงยงั สนใจเด็กคนนัน้ แตว่ า่ ในเมอื่ รา่ งกาย ของเธอไมส่ ามรถทําแทง้ เด็กคนนไี้ ด ้ งัน้ นายกต็ อ้ งเรยี นรทู ้ ตี่ ะ ยอมรับ” พอไดย้ นิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ งยหนา้ มองนา้ ของตน “นา้ หมายถงึ วา่ ผมตอ้ งฟังคําของตระกลู เย่ ตอ่ ไปก็ใชช้ วี ติ รว่ มกบั ผหู ้ ญงิ คนนตี้ ลอดไป? ถงึ ขนั้ …ถงึ แมว้ า่ เธอจะนอกใจผม” สหี นา้ ของสง้ อานเปลย่ี นไป แลว้ กพ็ ดู ขนึ้ : “อะไรคอื นอกใจ? เธอไมไ่ ดท้ อ้ งหลังจากทแ่ี ตง่ งานกบั นาย เธอกแ็ คเ่ จอกบั คนไม่ ดี ถา้ นายชอบเธอจรงิ ๆ ตอ้ งเห็นใจเธอ ตอ่ ไปยงิ่ ตอ้ งดแู ลเธอ ดๆี ฉันวา่ …สายตาของเธอกใ็ สซอ่ื ไมไ่ ดด้ รู า้ ยอะไร ทสี่ ําคญั คอื ตอนนนี้ ายนั่งอยบู่ นรถเข็น เธอกไ็ มไ่ ดร้ ังเกยี จนาย แตก่ ลับ ปกป้องนาย ผหู ้ ญงิ แบบนหี้ ายากจรงิ ๆ”

คําพดู เหลา่ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ฟังเขา้ หจู รงิ ๆ แตก่ ไ็ ดย้ นิ คําพดู ทค่ี นุ ้ ชนิ เขาขมบิ ตา จอ้ งนา้ ของเขาอยา่ งอนั ตราย: “ใครบอกวา่ ผมชอบ เธอ?” สง้ อานกแ็ คพ่ ดู ออกไปแคน่ ัน้ เอง ใครจะไปรวู ้ า่ เขาจะจรงิ จังกบั คําพดู นขี้ นึ้ มา เหมอื นคดิ อะไรไดแ้ ลว้ หวั เราะออกมา: “ทําไม? ฉันพดู ไปเยอะแยะขนาดนนี้ ายไดย้ นิ แคค่ ํานหี้ รอ? เยโ่ มเ่ ซนิ นายชอบเธอรเึ ปลา่ อนั นนี้ า้ เองกไ็ มร่ ู ้ แตว่ า่ นายสนใจเธอใชไ่ หม ละ่ ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ เรอ่ื งแบบนัน้ ทําไมนายถงึ ใหเ้ ซยี วซมู่ าเรยี กฉัน ใหไ้ ปชว่ ยในเวลาดกึ ขนาดนัน้ ? นายวา่ งไมม่ อี ะไรทําหรอ? หรอื วา่ ทําการกศุ ล?” พอเธอพดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ คอื ไมไ่ วห้ นา้ อะไรเลย วา่ กลา่ วเยโ่ มเ่ ซนิ จนสหี นา้ เปลย่ี นเลย “นายทําเรอ่ื งพวกนัน้ ทําไมในใจนายไมร่ เู ้ ลยหรอ?” สง้ อานพดู ขน้ึ อกี หลงั จากทเี่ ห็นสหี นา้ ทเ่ี ปลย่ี นไปของเยโ่ มเ่ ซนิ สง้ อานก็ยกยมิ้ ตรงมมุ ปากอยา่ งไดใ้ จ หลงั จากนัน้ ก็วางยาหลายขวดลงบน โตะ๊ : “ชว่ งนเี้ ธอจะโดนนํ้าไมไ่ ด ้ อกี อยา่ งตอ้ งลา้ งแผลและ ทายาทกุ วนั นายจัดการเองก็แลว้ กนั ”

พอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู : “ผมจะพาเธอทกุ วนั แน่” “ฉันยงุ่ มาก ถา้ ไมม่ เี รอ่ื งใหญอ่ ะไรก็อยา่ เรยี กฉันเลย แผลแคน่ ี้ เองนายจัดการเองกไ็ ดแ้ ลว้ แคท่ ายาก็ไมเ่ ป็ นหรอ? งัน้ นายก็ ปลอ่ ยแผลไวแ้ บบนัน้ แหละ หรอื วา่ ใหอ้ กั เสบเลย” พดู จบ สง้ อานก็หนั หลังทนั ที เดนิ ไปถงึ หนา้ หอ้ งทํางานดงึ ลน้ิ ชกั ออกมา มพี ยาบาลมาเคาะประตเู ตอื นเธอ: “คณุ หมอสง้ อกี ครงึ่ ชวั่ โมงมกี ารผา่ ตดั ตอนนค้ี วรเรมิ่ เตรยี มตวั แลว้ ” “โอเค มาเดย๋ี วนแ้ี หละ” สง้ อานพยกั หนา้ พยาบาลคอ่ ยเดนิ ไป สง้ อานมองมาทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ : “ไดย้ นิ ไหม? ฉันตอ้ งเขา้ ไปทําการ ผา่ ตดั แลว้ เธอพักผอ่ นอยดู่ า้ นใน พอเธอตนื่ แลว้ ก็พาเธอกลับ บา้ นทันทเี ลย” สง้ อานเกบ็ ของแลว้ ออกไปเร็วมาก ในหอ้ งทํางานเหลอื แคเ่ ย่ โมเ่ ซนิ คนเดยี ว เขาคดิ อะไรได ้ สายตาจอ้ งตรงยาพวกนัน้ สดุ ทา้ ยกย็ นื่ มอื ไปเอายาพวกนัน้ ไวใ้ นมอื ดา้ นในเงยี บมาก เสน่ิ เฉยี วน่าจะยงั พักผอ่ นอยู่ จรงิ ๆแลว้ เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดน้ อนพักผอ่ น หลังจากทส่ี ง้ อานออกไป เธอเองกล็ งจากเตยี งอยากจะออกไป แตพ่ อเดนิ ไปถงึ หนา้

ประตกู ไ็ ดย้ นิ ทัง้ สองคนคยุ กนั กเ็ ลยฟังคําทที่ งั้ สองคนคยุ กนั โดยไมพ่ ดู อะไร พอฟังเสร็จเธอกไ็ มก่ ลา้ ออกไป เพราะก็รสู ้ กึ ผดิ ทําไดแ้ คร่ บี กลบั ขน้ึ ไปหนั ตานอนลงบนเตยี ง แตว่ า่ รา่ งกายของเธอเจ็บเกนิ ไป ทายาเสร็จทัง้ ตวั กเ็ หยยี ว นอน ไวก้ อ็ ยไู่ มส่ บาย เพราะฉะนัน้ คว้ิ ของเสนิ่ เฉียวก็ขมวดไว ้ ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานเทา่ ไหร่ กม็ เี สยี งจากดา้ นนอก เป็ นเสยี งของ ลอ้ ถงึ แมว้ า่ เสยี งจะเบามาก แตเ่ พราะทน่ี เ่ี งยี บมาก เสนิ่ เฉียวก็ เลยไดย้ นิ อยา่ งชดั เจน รสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะเขา้ มา เสนิ่ เฉยี วก็นกึ ถงึ คําพดู ทเ่ี ขาคยุ กบั นา้ ของเขากอ่ นหนา้ น้ี ขนตาขยับเบาๆ จากนัน้ ก็พลกิ ตวั ให ้ หลงั อยทู่ างดา้ นประตู ไมอ่ ยา่ งนัน้ เดย๋ี วเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มา ถา้ เธอนอนไวก้ อ็ าจจะถกู เปิดเผยได ้ ประตถู กู เปิดออก เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาจรงิ ๆ

ลอ้ ของเขามาถงึ ทห่ี นา้ เตยี งเบามาก มองเสนิ่ เฉยี วทนี่ อน ตะแคงอยบู่ นเตยี ง เห็นรอยผลบนมอื และคอของเธอพอดี ตอนทเี่ ห็นรอยแผลพวกน้ี สายตาของเขามคี วามโหดรา้ ย คนทท่ี ํารา้ ยเธอ เขาไมม่ ที างปลอ่ ยไปงา่ ยๆแน่! เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ถงึ ความเย็นทแ่ี ผม่ า และยงั มรี ังสอี ํามหติ ทําให ้ ไหลข่ องเธอสน่ั นย่ี งั ไงกนั แน่? หรอื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ เธอแกลง้ หลบั ? คดิ ถงึ ทน่ี ่ี ขนตาของเสน่ิ เฉยี วก็กระพรบิ เพง่ิ ทําการกระทํานัน้ ไป กร็ สู ้ กึ ถงึ รังสขี องเยโ่ มเ่ ซนิ คลมุ เขา้ ไวแ้ ลว้ ทแี่ ทแ้ ลว้ เขาก็ถงึ ทด่ี า้ นหลงั ของเธอแลว้ ตอนนกี้ ําลงั ยนื่ มอื มาตรงมมุ เสอื้ ของ เธอ เปิดขนึ้ ชา้ ๆ เสนิ่ เฉียวกําลงั จะหดตวั แตก่ ท็ นไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ …เขากําลังจะทําอะไรกนั แน่? และสงิ่ ทเ่ี สน่ิ เฉยี วไมร่ คู ้ อื เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจอ้ งแผลบนหลงั ของ เธอไว ้ จากนัน้ ดวงตาสดี ํานัน้ กย็ ง่ิ เปลยี่ นไป สดุ ทา้ ยยังดโู หด กวา่ ความมดื ในยามคํา่ คนื

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ อ้ งนาน แตว่ า่ นสี้ ําหรับคนทแ่ี กลง้ นอนอยา่ ง เสน่ิ เฉียวแลว้ ทกุ วนิ าทคี อื ยากมาก ผวิ ของเธอทเ่ี ปลอื ยเปลา่ อยใู่ ตอ้ ากาศ เธออยากขยบั ตวั แตก่ ็ไมก่ ลา้ กลัววา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะรู ้ วา่ เธอแกลง้ หลับ ถงึ เวลานัน้ ก็น่าอายแลว้ มันไดแ้ คท่ นไว ้ ในทสี่ ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กว็ างนวิ้ ลง เสนิ่ เฉยี วคอ่ ย วางใจลง รสู ้ กึ วา่ รา่ งกายสบายขน้ึ ไมน่ อ้ ย สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออกไปแลว้ เสน่ิ เฉยี วคอ่ ยรสู ้ กึ วา่ สบายขน้ึ เธอคอ่ ยๆหนั ตวั มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยเู่ มอื่ ก้ี กําลังคดิ อะไรอยู่ จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วคอ่ ยหลบั ไปจรงิ ๆ พอเธอตนื่ มาฟ้าก็มดื แลว้ เสน่ิ เฉยี วลกุ ขนึ้ น่ัง รสู ้ กึ วา่ ความเจ็บบนตวั เจ็บนอ้ ยลงมาก ตอ้ ง ใหค้ ณุ งามความดกี บั การรักษาของสง้ อานและประสทิ ธผิ ลของ ยามนั ชา่ งสดุ ยอดจรงิ ๆ แตว่ า่ … ไปไหนกนั หมด? ในหอ้ งทํางานเงยี บสงบมาก สง้ อานน่าจะไป ผา่ ตัดยังไมก่ ลับมา แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไปไหนละ่ ? คดิ ถงึ ทนี่ ี่ เสน่ิ เฉยี วกร็ บี ลกุ ขน้ึ กลบั เห็นวา่ ทอ่ี ะไรบนตวั ของเธอ ตกกม้ ลงมองถงึ เห็นวา่ เป็ นเสอ้ื สทู ของเยโ่ มเ่ ซนิ

น…ี่ .เสนิ่ เฉียวหยบิ เสอื้ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ เอาเสอื้ คลมุ บนตวั ของเธอ งัน้ กแ็ สดงวา่ ตอนทเ่ี ธอหลบั ไปแลว้ เขาเขา้ มาอกี ? พอนกึ ถงึ ทนี่ ี่ ในใจของเสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ ดขี น้ึ มา เธอหยบิ สทู ขนึ้ แลว้ เดนิ ไปดา้ นนอก กลับเห็นวา่ สง้ อานกลบั มาแลว้ “ตนื่ แลว้ หรอ” สง้ อานหนั กลับไปมองเธอ ยม้ิ : “โมเ่ ซนิ มธี รุ ะ ออกไปกบั เซยี วซแู่ ลว้ วนั นเี้ ธอกนิ ขา้ วเย็นกบั ฉัน?” พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็นง่ิ ไป แลว้ กพ็ ยักหนา้ “ไดส้ ิ แตว่ า่ ….เขาไปไหนละ่ ?” เห็นวา่ ในมอื ของเธอหยบิ เสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไว ้ สง้ อานกย็ มิ้ ขน้ึ : “อยากรขู ้ นาดนี้ เธอก็โทรไปถามเองส?ิ ” โทรไปถามเอง? เสนิ่ เฉยี วเมม้ ปาก: “นา้ คะ เราไปกนิ ขา้ วทไ่ี หน?” ตอนที่ 233 ตมุ่

เสน่ิ เฉยี วก็แคน่ ง่ิ ไปสกั พัก แลว้ กพ็ ยักหนา้ พอรอสง้ อานเก็บ ของเสร็จก็กลับไปกนิ ขา้ วทบี่ า้ นกบั เธอ หลงั จากทอ่ี อกมาจากโรงพยาบาล ในยามคํา่ คนื ตา่ งก็มไี ฟเปิด สวา่ งไว ้ แสงไฟในเมอื งและหนา้ ถนนก็เปิดไวด้ ว้ ยกนั ลมใน ยามมดื พัดมา เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ หนาว กห็ ดตวั เก็บคดเขา้ กอด แขนของตวั เองไว ้ “ถา้ หนาว ก็ใสส่ ทู สิ รอฉันทนี่ ส่ี กั พัก ฉันไปขบั รถมา” “ไดค้ ะ่ คณุ นา้ ” ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวเรยี กเธอวา่ นา้ กเ็ รยี กจนจะตดิ ปากแลว้ รอทห่ี นา้ ประตโู รงพยาบาล ตอนนเ้ี ขา้ สฤู่ ดใู บไมร้ ว่ งแลว้ ลมใน เวลากลางคนื กย็ งั เย็นหน่อย เธอคดิ ๆแลว้ ก็เอาเสอ้ื สทู ของเยโ่ ม่ เซนิ คลมุ ไหลไ่ ว ้ สทู ของเขาใหญม่ าก คลมุ บนตวั เธอเหมอื นกบั เสอื้ คลมุ ทใ่ี หญ่ มาก บงั ลมไวม้ ดิ เสน่ิ เฉียวกม้ หวั ลงดม ทสี่ ทู ยังมกี ลนิ่ เฉพาะของเยโ่ มเ่ ซนิ อยู่ กลนิ่ ออ่ นๆ เหมอื นกลนิ่ ของยาสบู

พอนกึ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวกก็ ระพรบิ ตา แลว้ กด็ งึ สทู ใหก้ ระชบั ขน้ึ รอประมาณ2นาที สง้ อานกข็ บั รถมาแลว้ หยดุ ตรงหนา้ เธอไม่ ไกล เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปเปิดประตอู อกแลว้ เขา้ ไปน่ัง “อยา่ ลมื คาดเข็มขดั นะ” สง้ อานพดู เตอื น แลว้ กข็ บั รถออกไป รถขบั เขา้ สถู่ นนใหญ่ เสน่ิ เฉียวมองดไู ฟขา้ งทาง ทันใดนัน้ กไ็ ด ้ ยนิ สง้ อานถามตวั เอง: “แผลของวันน้ี เป็ นยงั ไงกนั แน่? เธอกบั โมเ่ ซนิ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่?” ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ….. “การเก็บเสยี งของหอ้ งทํางานไมด่ ี ตอนนัน้ เธอคงยังไมห่ ลบั ที่ เราพดู กนั เธอคงจะไดย้ นิ แลว้ ” สง้ อานไมร่ อใหเ้ ธอตอบ กพ็ ดู ขนึ้ อกี ไดย้ นิ แบบน้ี หนา้ และหขู องเสนิ่ เฉียวก็แดงขน้ึ คดิ ไมถ่ งึ วา่ สง้ อานจะละเอยี ดออ่ นในการสงั เกตขนาดนี้ แมแ้ ต่ อนั นก้ี น็ กึ ถงึ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ? เรอื่ งทนี่ า้ ของเขากส็ ามารถเดา ออก เขาเองกร็ แู ้ ลว้ ใชไ่ หม?

“งัน้ ตอนนฉ้ี ันถามเธอ เธออยากจะอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ ดไี ดว้ ยกนั จรงิ ๆไหม?” เธอจะตอบยงั ไง? เสน่ิ เฉียวทําทา่ ทางทตี่ อบยาก พดู เสยี งเบา: “นา้ คะ ฉันร…ู ้ วา่ นา้ เป็ นคนทด่ี มี าก แตว่ า่ …เรอื่ งความรักแบบนี้ มนั บงั คบั กนั ไมไ่ ด ้ ระหวา่ งฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ มนั ซบั ซอ้ นไปหน่อย อกี อยา่ ง…คนทอ่ี ยากจะแตง่ งานกบั เขาตงั้ แตแ่ รกก็ไมใ่ ชฉ่ ัน” “เรอื่ งของพวกเธอเซยี วซบู่ อกกบั ฉันหมดแลว้ เธอแตง่ งานแทน นอ้ งสาว เพราะวา่ คนตระกลู เสนิ คดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทพ่ี กิ ารเหมอื น เป็ นหลมุ ไฟ ใหล้ กู สาวแตง่ งานกบั เขากเ็ ทา่ กบั วา่ ไมม่ ี ความหวัง” คนพดู นถ้ี กู เสนิ่ เฉยี วไมม่ สี าเหตทุ จี่ ะตอบกลบั ทําไดแ้ คก่ ม้ หนา้ ลงตํา่ “ตอนนัน้ ฉันพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เพราะวา่ เขาพกิ าร เธอเลย ยอมแตง่ งานดว้ ย ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นแตง่ แทน แตเ่ ธอกเ็ ป็ นคนดี อกี อยา่ งฉันดแู ลว้ เธอเองกด็ กี บั โมเ่ ซนิ เธอบอกกบั นา้ ไดไ้ หม?” ไดย้ นิ แบบน้ี เสนิ่ เฉียวกม็ องสง้ อาน: “อะไร?” “ชอบโมเ่ ซนิ ไหม?”

เสนิ่ เฉียว: “…….” สง้ อานยม้ิ ขน้ึ “ตรงเกนิ ไป? งัน้ เราลองเปลยี่ นวธิ พี ดู ดู เธอคดิ ยงั ไงกบั การแตง่ งานครัง้ น้ี ถงึ แมต้ งั้ แตเ่ รม่ิ แรกมนั เป็ นแคข่ อ้ แลกเปลย่ี น แตส่ ว่ นมากในการทมี่ ขี อ้ แลกเปลยี่ นตกลงในการ แตง่ งานกม็ ันจะรสู ้ กึ รักกนั จรงิ ๆขนึ้ มา เธออยกู่ บั เขามาหลาย เดอื นแลว้ รสู ้ กึ ยังไงบา้ ง?” เสน่ิ เฉียว: :……ฉัน……” เธอกย็ ังไมร่ วู ้ า่ ควรตอบยงั ไง คําถามนี้ ถา้ เป็ นหานเสโ่ ยวมาถามเธอ เธอกไ็ มร่ จู ้ ะตอบยังไง ยงิ่ สง้ อาน เป็ นผใู ้ หญก่ วา่ เสน่ิ เฉียวกย็ งิ่ ไมร่ วู ้ า่ จะทํายงั ไงดี “ดแู ลว้ ในใจของเธอกค็ งจะสบั สนมาก” สง้ อานสา่ ยหนา้ : “ดู แลว้ พวกเธอคงยงั ตอ้ งการเวลาอกี ” เสน่ิ เฉียวกม้ หนา้ ลง “นา้ คะ นา้ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ …ไมม่ ี ทางชอบฉันหรอก” ไดย้ นิ แบบน้ี สง้ อานกท็ นไมไ่ หวหวั เราะออกมา: :ฉันยังดไู ม่ ออกเลย เธอกด็ ทู า่ จะเดาใจคนออกหรอ? เขาชอบเธอรึ เธอไม่ ถามเขาเอง เธอกร็ แู ้ ลว้ หรอ?” ไมต่ อ้ งถาม เสน่ิ เฉียวคดิ ในใจ และเธอกเ็ คยถามแลว้

ตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถามเธอวา่ ชอบเขาไหม เสน่ิ เฉียวก็ตอกกลับ แบบไมเ่ กรง ถามเขาวา่ ชอบเธอรเึ ปลา่ แตว่ า่ …สหี นา้ และ ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ มนั แสดงออก….. เขารังเกยี จเธอมาก แตว่ า่ การอยรู่ ว่ มกบั ของคนเราก็มักจะเกดิ ความรสู ้ กึ เล็กนอ้ ย แต่ วา่ …ถา้ ในใจมันมตี มุ่ อะไรไว ้ งัน้ ความรักครัง้ นก้ี ็ยงิ่ ไมส่ มบรู ณ์ “มหี ลายเรอื่ งทต่ี อ้ งถาม ถา้ เธอไมถ่ ามเธอจะรไู ้ ดย้ งั ไงวา่ ในใจ ของอกี ฝ่ ายคดิ ยังไง? อกี อยา่ ง ถา้ ถามแลว้ ทอี่ กี ฝ่ ายพดู ก็ อาจจะไมใ่ ชส่ งิ่ ทใี่ นใจคดิ ” พดู ถงึ ตรงนี้ สง้ อานก็ยมิ้ ตรงมมุ ปาก ตามองไปทางไกล “หลายเรอ่ื งก็มกั จะม2ี ดา้ น ก็เหมอื นกบั ตอน ทฉี่ ันถามเธอ เธอสบั สนและลังเลทจี่ ะตอบ งัน้ ก็แสดงวา่ มันตอ้ ง มเี หตผุ ลมากมายอยใู่ นนัน้ ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมช่ อบเยโ่ มเ่ ซนิ เธอก็ แคม่ บี างเหตผุ ลทที่ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ วา่ ชอบเยเ่ ซนิ ไมไ่ ด ้ เธอถงึ ขนั้ รสู ้ กึ วา่ ….เธอไมเ่ หมาะสมกบั เขา ใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉียวตกใจมาก มองสง้ อานดว้ ยสายตาทรี่ สู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย: “นา้ ไมใ่ ชห่ มอทที่ ําการผา่ ตดั หรอ ทําไม…ยังเป็ น….จติ วทิ ยา?” เธอถาม สง้ อานมองมาหาเธอในตอนทย่ี งุ่ แบบนี้ เห็นวา่ สหี นา้ แตต่ าของเธอกม็ นึ งง แลว้ ก็หวั เราะออกมา

“ฮา่ ๆ เธอนน่ี ะ…..จะเป็ นแมค่ นอยแู่ ลว้ ทําไมยงั เหมอื นกบั เด็ก อยอู่ กี ?ไมแ่ ปลกท…ี่ ..” ไมแ่ ปลกทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไปมากขนาดน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนดี้ ู เป็ นคนทเี่ ลอื ดเนอื้ ขน้ึ กวา่ เมอ่ื กอ่ น และยงั นกึ ถงึ ความรสู ้ กึ ของ เธออกี เยโ่ มเ่ ซนิ ในเมอื่ กอ่ นนัน้ ในใจคดิ แตอ่ ยากจะแกแ้ คน้ สาบานวา่ จะเอาบรษิ ัทตระกลู เยม่ าใหไ้ ด ้ ขา้ งกายเขาไมเ่ คยมผี หู ้ ญงิ เลย อยดู่ ๆี นายทา่ นกจ็ ัดการเรอ่ื งแตง่ งานใหเ้ ขา จรงิ ๆแลว้ สง้ อาน เองก็เป็ นหว่ ง แตว่ า่ เรอ่ื งชะตากรรมของชวี ติ มนั ก็พดู ชดั เจน ไมไ่ ด ้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะไดค้ กู่ บั เสนิ่ เฉยี ว เรอื่ งกลายเป็ นแบบนี้ ก็ เป็ นสง่ิ ทส่ี ง้ อานคดิ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ อาย กดั ปากตวั เอง จากนัน้ สง้ อานก็พาเธอมาทบ่ี า้ น สง้ อานมอี พารท์ เมน้ ของ ตวั เอง สภาพแวดลอ้ มของชมุ ชนเงยี บสงบ เปิดประตเู ขา้ ไป ดา้ นในตกแตง่ อบอนุ่ มาก

“เธอนั่งกอ่ นนะ ฉันไปเปลยี่ นเสอื้ ทดี่ า้ นในกอ่ น แลว้ ฉันจะโทร บอกใหโ้ มเ่ ซนิ วา่ เธออยนู่ ่ี ดกึ หน่อยคอ่ ยใหเ้ ขามารับเธอกลับ บา้ น” “ขอบคณุ คะ่ นา้ ” หลังจากทสี่ ง้ อานไป เสน่ิ เฉยี วก็นั่งลงบนโซฟา จากนัน้ ก็ใช ้ สายตามองสํารวจเครอ่ื งเรอื นของในบา้ น นั่งไปสกั พัก สง้ อานก็ กลับมาแลว้ “ทําไมหรอ? หลงั จากเขา้ มาดา้ นในแลว้ กไ็ มอ่ ยากถอดสทู ออก หรอ?” เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ คํานห้ี นา้ ก็รอ้ นผา่ วขนึ้ มา พดู ตอบ: “ฉันลมื ….” จากนัน้ เธอก็ถอดสทู ออกอยา่ งเรง่ รบี อาจจะเป็ นเพราะรนุ แรง เกนิ ไป ตอนถอดลงมาไดย้ นิ เสยี งเหมอื นมขี องอะไรตก “อะไรตกอะ่ ?” สง้ อานถาม เสนิ่ เฉียวกําลงั จะกม้ ลงหา กลบั เห็นวา่ สง้ อานกม้ ลงตรงหนา้ เธอ จากนัน้ กเ็ ก็บกลอ่ งเล็กๆตรงปลายเทา้ ของเธอขนึ้

“นค่ี อื อะไรอะ่ ?” สง้ อานถาม เอากลอ่ งนัน้ ยน่ื ใหเ้ สนิ่ เฉียว: “ฉัน เห็นวา่ มนั ตกลงมาจากกระเป๋ าในเสอื้ สทู ” ตอนที่ 234 เธอมคี วามมน่ั ใจไหม ไดย้ นิ วา่ ตกออกมาจากกระเป๋ าเสอ้ื สทู เสน่ิ เฉียวก็รเู ้ ลยวา่ เป็ น ของของโมเ่ ยเ่ ซนิ พอรับของมาจากสง้ อานก็เก็บกลอ่ งเล็กๆลง ในกระเป๋ าสทู คนื การกระทําทม่ี มี ารยาทขนาดนท้ี ําใหส้ ง้ อานยกคว้ิ ขนึ้ ยม้ิ แลว้ พดู : “เธอไมแ่ ปลกใจหรอวา่ มนั คอื อะไร? ไมอ่ ยากเปิดดหู รอ?” พอไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็นง่ิ ไป แลว้ ก็เงยหนา้ ขนึ้ มองตาสง้ อาน เปิ ดด?ู “ฉันดกู ลอ่ งนเ้ี ล็กและประณีตมาก ถงึ จะเป็ นของเขา ฉันดแู ลว้ เขากค็ งจะซอ้ื ใหค้ นอนื่ อาจจะ…..ซอ้ื ใหเ้ ธอกไ็ ด ้ เธอก็ลอง เปิดดสู ?ิ ”

“น…่ี ไมด่ มี ัง้ ?” เสน่ิ เฉียวทําทา่ อดึ อดั ใจ เพราะวา่ เปิดดขู องของ โมเ่ ยเ่ ซนิ โดยทยี่ ังไมไ่ ดร้ ับอนุญาต อกี อยา่ ง…ทสี่ ําคญั ทส่ี ดุ เย่ โมเ่ ซนิ ไมม่ ที างซอื้ ของขวัญใหเ้ ธอ อาจจะ…เขาอาจจะซอ้ื ใหค้ นอน่ื สง้ อานนนื่ มอื เอากลอ่ งนัน้ มาทนั ท:ี “เธอไมเ่ ปิดฉันเปิดเอง ฉัน แปลกใจมากวา่ โมเ่ ซนิ จะซอ้ื อะไร” พอพดู จบ สง้ อานก็เปิดกลอ่ งออกทันที เสนิ่ เฉียวอยากจะหา้ ม แตก่ ไ็ มท่ นั หลังจากทเี่ ปิดออกแลว้ ตมุ ้ หเู พชรสชี มพกู ็แสดงขน้ึ ตอ่ หนา้ แสงของตา่ งหกู ลมสชี มพสู อ่ งจนทงั้ สองตะลงึ สง้ อานพดู ออกมาอยา่ งตกใจ: “จรงิ ไดว้ ย ฉันบอกแลว้ วา่ ซอื้ ใหเ้ ธอ” จอ้ งตมุ ้ หกู ลมสชี มพนู ัน้ ไว ้ เสน่ิ เฉยี วหยดุ หายใจไปสกั พัก เธอ นกึ วา่ ตวั เองดผู ดิ ตา่ งหคู นู่ ี้….. ครัง้ ทแี่ ลว้ พวกเขาไปซอ้ื ของ คทู่ เ่ี สยี่ วเหยยี นเลอื กใหเ้ ธอ ตอน นัน้ …เธอก็ลองใสด่ ู แตว่ า่ ราคาของตา่ งหคู นู่ แี้ พงมาก สดุ ทา้ ย

เสนิ่ เฉียวก็ไมไ่ ดซ้ อื้ ตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จะซอื้ ใหเ้ ธอ แตเ่ ธอ ปฏเิ สธ จากนัน้ เธอกเ็ ดนิ จากไปแลว้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะซอ้ื ไว?้ แตว่ า่ เขาซอื้ ตอนไหนกนั พอซอื้ แลว้ ทําไมไมใ่ หเ้ ธอ? คดิ ถงึ ดวงตาและคว้ิ ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ในเวลาปกตกิ ็ไมย่ มิ้ ไม่ พดู ตอนทไี่ มพ่ ดู ทําใหร้ สู ้ กึ อดึ อดั พอเวลาพดู กป็ ากรา้ ย คดิ ไม่ ถงึ เลยจรงิ ๆวา่ เขาจะซอื้ ตมุ ้ หคู นู่ ี้ จากนัน้ กว็ างไวใ้ นกระเป๋ าเสอื้ สทู ของเธอ “ดจู ากสหี นา้ เธอแลว้ เหมอื นจะไมป่ กต?ิ ทําไมหรอ?” สง้ อาน เห็นเธอมองจอ้ งตมุ ้ หสู ชี มพนู ัน้ ไวน้ ง่ิ ๆ ก็ถามอยา่ งแปลกใจ ไดย้ นิ เสยี งของเธอ เสนิ่ เฉยี วถงึ คอ่ ยเลกิ เหมอ่ ลอย สา่ ยหนา้ : “ไมม่ อี ะไร” เธอมองไปทางอน่ื ในใจก็ยงั คงแปลกใจ เพราะอะไรทําไมเยโ่ ม่ เซนิ ถงึ ซอ้ื ตมุ ้ หคู นู่ ใ้ี หเ้ ธอ? ทัง้ ทงั้ ท…่ี .เขาไมไ่ ดเ้ กลยี ดเธอ

“ผวิ ของเธอขาวมาก ตมุ ้ หคู นู่ เ้ี หมาะกบั เธอมาก” สง้ อานวาง กลอ่ งไวบ้ นมอื เธอ ยมิ้ แลว้ พดู : “ฉันไมเ่ คยเห็นโมเ่ ซนิ ซอ้ื ของ ใหผ้ หู ้ ญงิ คนไหนเลย” “นา้ คะ นา้ อาจจะเขา้ ใจผดิ แลว้ นอ้ี าจจะไมไ่ ดซ้ อื้ ใหฉ้ ันกไ็ ด”้ กลอ่ งนัน้ ถกู วางลงบนมอื ของเสน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เหมอื นกบั จับโดนของอะไรทมี่ ันหนักมาก รบี รับไวอ้ ยา่ งดี แลว้ กป็ ิดกลอ่ งอยา่ งระวงั ทา่ ทางทรี่ ะวงั มาก สง้ อานยม้ิ เหมอื นวา่ เขา้ ใจอะไรขนึ้ มาทนั ที แตว่ า่ เธอเขลิ งัน้ เธอทเี่ ป็ นนา้ ก็ไมพ่ ดู แลว้ จากนัน้ สง้ อานกไ็ ปทําอาหาร ทัง้ สองคนกนิ อาหารเรยี บงา่ ย ดว้ ยกนั เสนิ่ เฉียวกนิ ขา้ วถว้ ยนงึ อยา่ งผดิ ปกติ สง้ อานเห็นความ อยากอาหารเธอดี ก็พดู : “เธอควรกนิ เยอะกวา่ นห้ี น่อย ผอม เกนิ ไปแลว้ ไมด่ กี บั ลกู ในทอ้ งนะ” พอพดู จบ สง้ อานก็ลกุ ขนึ้ ตกั ซปุ ไกใ่ หเ้ ธอ: “ดแู ลว้ เหมอื น สารอาหารไมค่ รบ อยา่ ใหค้ นอนื่ วา่ วา่ โมเ่ ซนิ ไมด่ กี บั เธอ ตอ่ ไป ตอ้ งกนิ เยอะหน่อย ถา้ รสู ้ กึ วา่ ทพี่ วกเขาทําเธอไมช่ อบ ก็มาหา นา้ บอ่ ยๆได”้ “ขอบคณุ คะ่ นา้ แตว่ า่ …ฉันมารบกวนนา้ ทกุ วันไมไ่ ดห้ รอก”

“ไมเ่ ป็ นไรหรอก” สง้ อานยมิ้ : “เพราะนา้ เป็ นญาตคิ นเดยี วบน โลกนข้ี องโมเ่ ซนิ ” ไดย้ นิ เรอ่ื งชวี ติ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ครัง้ ในใจของเสน่ิ เฉียวกแ็ ปลก ใจ เพราะจากปากของเยห่ ลน่ิ หานนัน้ แมข่ องเยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ด ้ อยใู่ นบา้ นของตระกลู เยต่ งั้ แตเ่ ขายงั เด็ก เขาเองก็เพงิ่ กลับมา ใหค้ วามรสู ้ กึ ผดิ ๆทเ่ี หมอื นวา่ เขาเป็ นลกู ชู ้ “ขา้ งนอกพดู กนั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นลกู ชขู ้ องตระกลู เย?่ ” กําลังคดิ อยู่ สง้ อานกถ็ ามขน้ึ เสน่ิ เฉียวรบี ดงึ สตกิ ลบั มา มองสง้ อานดว้ ยสายตาทแี่ ปลก ประหลาด เธอรไู ้ ดย้ งั ไงวา่ เธอคดิ อะไรอย?ู่ “จรงิ ๆแลว้ นัน้ ไมใ่ ชค่ วามจรงิ ” สง้ อานวางตะเกยี บลง ดงึ ทชิ ชู ออกมาเชด็ ปากเบาๆ ทา่ ทางทอี่ อ่ นโยนและพดู ขนึ้ : “ตอนนัน้ พอ่ ของโมเ่ ซนิ ทงิ้ แมข่ องโมเ่ ซนิ ไป ก็คอื พสี่ าวของฉันเอง” “พส่ี าวของฉันชอื่ วา่ สง้ ซงิ พอ่ ของโมเ่ ซนิ จบี เธอ ทมุ่ เทหลาย วธิ มี าก พสี่ าวของฉันเป็ นคนใจออ่ น ถกู พอ่ ของโมเ่ ซนิ ตามก็

ยอมคบดว้ ย ตอ่ มาทัง้ 2ก็รักกนั ก็อยดู่ ว้ ยกนั แตแ่ ตง่ งานไดไ้ ม่ นาน พอ่ ของโมเ่ ซนิ กม็ ชี ”ู ้ พดู ถงึ ทน่ี ี่ สง้ อานกน็ ง่ิ ไปสกั พัก จากนัน้ กพ็ ดู ตอ่ เสยี งเบา: “ถงึ แมว้ า่ พสี่ าวของฉันจะเป็ นคนใจออ่ น แตว่ า่ เธอก็เขม้ แข็ง มาก ผหู ้ ญงิ ทเ่ี ขม้ แข็งทไี่ หนจะยอมใหผ้ ชู ้ ายของตวั เองนอกใจ? อยา่ วา่ เป็ นรา่ งกายเลย แคค่ วามรสู ้ กึ กไ็ มไ่ ด ้ พส่ี าวเป็ นคนทไี่ ม่ ยอมคน ก็เลย….” “ก็เลยไมใ่ หโ้ อกาสพอ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จากไปทนั ที ใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉียวพดู ตอ่ พอไดย้ นิ สง้ อานกม็ องไปหาเธอ ในสายตามคี วามรสู ้ กึ ชน่ื ชม พยักหนา้ : “ใช”่ “พสี่ าวเป็ นคนทไี่ มย่ อมงา่ ยๆ อกี อยา่ งตอนนัน้ ผชู ้ ายคนนัน้ สญั ญาอยา่ งดี ใครจะไปรวู ้ า่ จะเปลยี่ นใจเร็วแบบน้ี พสี่ าวก็เลย ไปอยา่ งเด็ดขาด ไมห่ นั กลับมา ถงึ แมว้ า่ สดุ ทา้ ยเขาจะมา ขอรอ้ งใหเ้ ธอกลบั ไป และก็ไมไ่ ดร้ อ้ งไหเ้ พอื่ ผชู ้ ายคนนัน้ อกี แตว่ า่ ผา่ นไปไมน่ าน ผชู ้ ายคนนัน้ ทดี่ เู หมอื นจะรักเธอมาก ก็พา ชคู ้ นนัน้ เขา้ บา้ น”

“อะไรนะ?” เสน่ิ เฉยี วตกใจตาโต: “พาชเู ้ ขา้ บา้ น งัน้ …..” “ตกใจมากใชไ่ หม แตว่ า่ หลายครัง้ ผชู ้ ายกเ็ ปลย่ี นงา่ ยแบบนี้ วนิ าทกี อ่ นหนา้ นอี้ าจจะบอกวา่ รักเธอ แตว่ นิ าทตี อ่ ไปกอ็ าจจะ รักผหู ้ ญงิ คนอน่ื ” “แน่นอน” สง้ อานเปลยี่ นเรอื่ งคยุ ทันท:ี “โมเ่ ซนิ ไมใ่ ชค่ นแบบน้ี แน่นอน ในเมอ่ื —แมข่ องเขาสอนเขามาโดยตลอด เขา เหมอื นกบั พสี่ าวฉันมาก เพราะฉะนัน้ เธอก็ไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง วา่ เขาจะไปรักผหู ้ ญงิ คนอน่ื ” พอไดฟ้ ัง มอื ของเสนิ่ เฉียวกส็ นั่ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ป็ นคนทเี่ ขม้ แข็ง เหมอื นแมข่ องเขา “กลวั แคว่ า่ เขาคนทเี่ ขม้ แข็ง…จะยงิ่ ตอ่ ตา้ นการแตง่ งานแบบนี้ ไมใ่ ชห่ รอ?” “ใชส่ ิ ตอ่ ตา้ นกเ็ รอ่ิื งนงึ แตว่ า่ ….ควบคมุ หวั ใจไมไ่ ด ้ ใจมันรักไป แลว้ ก็อกี เรอ่ื งนงึ เธอคดิ วา่ ไงละ่ ?” “เรม่ิ แรกเขาอาจจะตอ่ ตา้ น แตว่ า่ ทงั้ หมดทเ่ี ขาทํา ในใจเธอเอง กร็ ู ้ ไมใ่ ชห่ รอ? ฉันเจอเธอหลายครัง้ เขากก็ ําลังทําอะไรอยู่ คน เป็ นนา้ อยา่ งฉันกเ็ ห็น”

“เสน่ิ เฉียว นา้ เรยี กเธอเฉยี วเฉียวดกี วา่ นา้ รวู ้ า่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทด่ี ี แตว่ า่ โมเ่ ซนิ เป็ นคนทอี่ อ่ นไหวกบั ความรสู ้ กึ อาจจะตอ่ ตา้ นมาก เพราะฉะนัน้ …เธอมคี วามม่ันใจไหม?” ตอนท่ี 235 เธอกาํ ลงั สงสารหลอ่ น มคี วามมนั่ ใจไหม? สง้ อานจับมอื เธออยา่ งกะทนั หนั : “ถา้ อยกู่ บั เขา อาจจะลําบาก มาก เพราะปัญหานสิ ยั ของเขา แตฉ่ ันเชอื่ วา่ เขาไมใ่ ชไ่ มม่ ี ความรสู ้ กึ อะไรกบั เธอ แตว่ า่ ระหวา่ งพวกเธอตอ้ งใชเ้ วลาในการ ปรับตวั ” “เพราะฉะนัน้ นา้ บอกกบั เธอกอ่ น หวงั วา่ เธอจะเตรยี มใจไว”้ ตอ้ งการเวลาในการปรับตวั ตวั ? พอถงึ เวลาเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ อ้ งหยา่ กนั พวกเธอยงั จะมเี วลา อกี นานเทา่ ไหรท่ จ่ี ะปรับตวั ? ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็นกึ ถงึ ตมุ ้ หสู ชี มพนู ัน้ ขน้ึ มา ถา้ เขามใี จที่ อยากจะใหเ้ ธอจรงิ ๆ…..

ถา้ ….เขามคี วามรสู ้ กึ กบั เธอสกั นดิ “โอเค คําทนี่ า้ พดู ใหเ้ ธอ เธอแคจ่ ําไวก้ ็พอแลว้ ดม่ื ซปุ เยอะๆ หน่อย” จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ดมื่ ซปุ อกี 1ถว้ ยจากการตอ้ื ของสง้ อาน พอ เสร็จแลว้ เธอคอ่ ยลกุ ขน้ึ เกบ็ จากนัน้ ไมก่ น่ี าที โทรศัพทข์ องสง้ อานกด็ งั ขนึ้ กอ่ นทจ่ี ะดวู า่ ใครโทรมา สง้ อานกม็ องเสน่ิ เฉียว จากนัน้ ก็รบั สาย “ยงั รจู ้ ักโทรหาฉันอกี หรอ? ยังจําไดห้ รอวา่ ภรรยาของนายอยู่ กบั ฉัน? ใช่ กนิ แลว้ นายจะมาเมอื่ ไหร?่ ได ้ งัน้ เดย๋ี วนายมารับ ดว้ ยตวั เองนะ” พดู เสร็จ สง้ อานก็วางสาย จากนัน้ กห็ นั ไปมองเสนิ่ เฉยี ว: “ดสู ิ น่ี กไ็ มใ่ ชว่ า่ เป็ นหว่ งเธอหรอ? เพราะฉะนัน้ ….ถา้ เธอชอบโมเ่ ซนิ อยา่ ….ยอมแพเ้ ด็ดขาด รมู ้ ยั้ ?” วันนเ้ี ธอกพ็ ดู ทัง้ ตรงๆและออ้ มๆแลว้ เสนิ่ เฉียวไมม่ ที างไมเ่ ขา้ ใจ แน่นอน เธอพยักหนา้ “ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ นา้ วางใจเถอะ ถา้ เป็ นไปได ้ ฉันจะพยายาม แน่นอน”

“แบบนก้ี ็ดแี ลว้ ” สง้ อานก็หายหว่ งสกั ที จากนัน้ ก็ยม้ิ ใหเ้ สนิ่ เฉียว ทงั้ 2ก็รอไปสกั พัก ทันใดนัน้ เสยี งกรงิ่ ดา้ นนอกก็ดงั ขน้ึ มา สง้ อานชที้ างประต:ู “เธอไปเปิดประตเู ถอะ เขามารับเธอแลว้ ” ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ ตน่ื เตน้ ขนึ้ มา เพราะนกึ ถงึ ตมุ ้ หคู นู่ ัน้ ที่ เขาซอื้ ใหเ้ ธอ หรอื วา่ หลังจากทเ่ี ขาบอกความรสู ้ กึ กบั เธอ เสน่ิ เฉยี วคดิ ถงึ วา่ จะไดเ้ จอกบั เขา ในใจก็เตน้ แรงขน้ึ มา “ไปเถอะ เอาสทู ไปดว้ ย เรอื่ งวันนี้ เธอกท็ ําวา่ ยังไมร่ ู ้ รอใหเ้ ขา เอามันใหก้ บั เธอเอง เขา้ ใจไหม?” สง้ อานเห็นเธอน่ังไวด้ ว้ ย ทา่ ทที ตี่ นื่ เตน้ ก็บอกกบั เธอ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ สง้ อานเป็ นผใู ้ หญท่ ดี่ มี าก ตอนลกุ ขน้ึ กพ็ ดู ขอบคณุ เธอ แลว้ ก็เอาสทู เดนิ ไปเปิดประตู สดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ หลงั จากทเี่ สน่ิ เฉียวเปิดประตู กเ็ ห็นวา่ เป็ นเย่ โมเ่ ซนิ เซยี วซอู่ ยดู่ า้ นหลงั ของเขา มองเธอดว้ ยสายตาทเี่ ป็ น มติ ร เสนิ่ เฉียวสบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ใดนัน้ ถงึ รสู ้ กึ วา่ สายตาของเขา มองอยบู่ นตวั เธอ กม้ หวั ลงดถู งึ เห็นวา่ บนตัวเธอกอดสทู ของเขา ไวอ้ ยู่

เธอนกึ อะไรได ้ รบี คนื สทู ใหเ้ ขา: “ของนาย” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก สายตาของเขามองทหี่ นา้ ของเธออกี ครัง้ เสยี งนง่ิ : “คลมุ ไวเ้ ถอะ กลางคนื หนาว” “…..” เสน่ิ เฉียวหยดุ คดิ ไปสกั พัก สดุ ทา้ ยกเ็ อาสทู คนื ใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ แลว้ ก็พดู วา่ : “พวกเรากลบั กบั เถอะ ดกึ แลว้ ” พดู จบ เธอกเ็ ดนิ ไปกอ่ น แตว่ า่ เดนิ ไดไ้ มถ่ งึ 2กา้ ว แขนของเธอก็ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ จับไว ้ แลว้ กด็ งึ เธอกลับมา “วงิ่ อะไร? ก็บอกใหใ้ สไ่ วไ้ ง?” เขาขมวดคว้ิ อยา่ งไมพ่ อใจ ยก ดงึ เธอเขา้ มาในออ้ มกอด เอาสทู คลมุ ไหลข่ องเธอไว ้ อยใู่ กล ้ แลว้ จะไดด้ แู ผลตรงคอของเธอดว้ ย สายตาของเขาดนู ง่ิ ไปอกี เขาดงึ สทู บนตวั เธอใหม้ ดิ ชดิ นว้ิ สมั ผัสกบั ผวิ ของเธออยา่ ง ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ แลว้ กถ็ ามวา่ : “ยังเจ็บไหม?” นวิ้ ของเขาเบามาก เหมอื นกบั ขนทกี่ รดี ผา่ น ทําใหเ้ สน่ิ เฉียว ถงึ กบั สน่ั แลว้ กบ็ อกเขา: “ดี ดขี นึ้ เยอะแลว้ ” เสยี งของเธอดสู นั่ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ทฟี่ ังอยถู่ งึ กบั ขมวดคว้ิ : “ทําไม เสยี งสน่ั ๆ?”

เสน่ิ เฉยี วหลบสายตาของเขา พดู เสยี งเบา: “อาจจะเป็ น เพราะ……หนาวมัง้ เรารบี กลับกนั เถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอหลบสายตา แตก่ ็ไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร ทําไดแ้ ค่ ตอบ: “อมื ” จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ลกุ ขนึ้ ดนั เขาไปทล่ี ฟิ ต์ เซยี วซทู่ อ่ี ยขู่ า้ งๆ ชว่ ยสง้ อานปิดประตบู า้ น ทกุ คนก็ออกจากชมุ ชนทอี่ ยขู่ องสง้ อาน หลังจากทข่ี นึ้ รถแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็หาทนี่ ั่งน่ังเอง พอดกี บั ตรงมมุ เป็ นมมุ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มองไมเ่ ห็นพอดี รถเคลอื่ นไปยังถนน ประมาณ10นาที เสนิ่ เฉยี วก็ไดย้ นิ เยโ่ ม่ เซนิ ถามเธอ “ทําไมไมถ่ ามผมวา่ จะไปไหน?” พอไดฟ้ ัง เสน่ิ เฉยี วก็เพงิ่ รสู ้ กึ วา่ บนรถเงยี บมาก นกึ ถงึ คําถาม ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ถามเธอ: “นายจะไปจัดการเรอ่ื งของซอื ฉีนเป่ าไมใ่ ช่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ ไป จอ้ งเธอไว:้ “เธอ……….”

“หรอื วา่ นายไมไ่ ป?” เสนิ่ เฉยี วมองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตา ทงี่ นุ งง สายตาของเขาทน่ี งิ่ อยแู่ ลว้ ตอนนจ้ี อ้ งตาเธอไวอ้ กี เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ถงึ คนเมอื่ สกั ครทู่ เี่ ขาไปเจอมา ในใจกส็ บั สน “ถา้ ผมบอกวา่ ผมไมไ่ ดไ้ ปละ่ ?” เสน่ิ เฉียว: “……งัน้ นายไปทําอะไรมาละ่ ?” ชา่ งเถอะ! เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ กอ่ นทยี่ ังสบื เรอ่ื งไดไ้ มห่ มด กย็ ังไมบ่ อกเธอ ดกี วา่ อยดู่ ๆี กไ็ มพ่ ดู เสนิ่ เฉียวกท็ ําอะไรไมไ่ ด ้ แตว่ า่ เธอไมเ่ ขา้ ใจ นอกจากเรอื่ งนแ้ี ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไปทําอะไร อกี ? “ผมก็ยงุ่ มาก ไมใ่ ชแ่ คจ่ ัดการแคเ่ รอ่ื งของเธอ” เสนิ่ เฉียว: “……รแู ้ ลว้ ”

เธอกม้ หนา้ ลง ดเู หมอื นจะเศรา้ เพราะวา่ เห็นตมุ ้ หคู นู่ ัน้ และคํา ทส่ี ง้ อานพดู ก็ทําใหเ้ ธอชะลา่ ใจขน้ึ มา แตว่ า่ ….ตอ้ งพดู วา่ ดใี จ ถงึ จะถกู เพราะฉะนัน้ คําทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พดู เธอก็ทําเป็ นวา่ ไมไ่ ดย้ นิ ไอค้ นปากรา้ ย หึ มปี ัญญาก็อยา่ ซอื้ ตมุ ้ หใู หเ้ ธอส!ิ พอนกึ ถงึ ตรงน้ี ตรงมมุ ปากของเสน่ิ เฉยี วก็ยกขน้ึ สายตากด็ ู เหมอื นยม้ิ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นหวั ของเธอพงิ ไว ้ แตว่ า่ ถกู บังไว ้ ทําใหไ้ มเ่ ห็นสี หนา้ ของเธออยา่ งชดั เจน ไมร่ ทู ้ ําไม เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ หงดุ หงดิ ขน้ึ มา ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วกเ็ งยหนา้ ขนึ้ “ใชส่ ิ ฉันลมื ถามไปเลย ซอื ฉีนเป่ าเป็ นยงั ไงบา้ ง? เธอกบั ลกู ของเธอปลอดภยั ไหม?” เซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นหนา้ ไดย้ นิ กร็ บี ตอบ: “คณุ นายนอ้ ยสองวางใจ เถอะ ทัง้ สองปลอดภัยดี ไมเ่ ป็ นอะไร ก็แคร่ า่ งกายออ่ นแอตอ้ ง นอนทโ่ี รงพยาบาล”

ไดย้ นิ วา่ ทัง้ สองไมเ่ ป็ นอะไร เสนิ่ เฉยี วกโ็ ลง่ อก ไมใ่ ชแ่ คว่ า่ เธอกลัววา่ จะทําใหค้ นอน่ื เดอื ดรอ้ นดว้ ย ในเวลา เดยี วกนั เธอเองก็รสู ้ กึ วา่ ซอื ฉนี เป่ าก็เป็ นผหู ้ ญงิ ทนี่ ่าสงสารคน หนงึ่ เธอเองกไ็ มอ่ ยากใหซ้ อื ฉีนเป่ ากบั ลกู เป็ นอะไร ถา้ เป็ นแบบ นก้ี น็ ่าสงสารมาก “คณุ นายนอ้ ยสอง จรงิ ๆแลว้ คนแบบนเี้ ป็ นอะไรไปก็สมควรแลว้ วดิ โี อทางบรษิ ัทเราเจอแลว้ เป็ นเธอทตี่ งั้ ใจมาหาเรอื่ ง ถงึ แมถ้ า้ จะเกดิ อะไรขน้ึ จรงิ ๆ กไ็ มเ่ ดอื ดรอ้ นถงึ คณุ นายนอ้ ยสองแน่นอน เพราะฉะนัน้ คณุ นายนอ้ ยสองไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง” พดู ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวก็ไมไ่ ดต้ อบอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดสายตา มองเธอ: :คณุ กําลังเป็ นหว่ งหลอ่ น? หรอื วา่ สงสารหลอ่ น?” ตอนท่ี 236 ผมชว่ ยเธอทายา คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะดอู อกวา่ เธอคดิ อะไร เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ สบตากบั เขา แลว้ ก็พดู : “กท็ งั้ สองอยา่ ง เป็ นความเป็ นหว่ ง ในฐานะแมเ่ หมอื นกนั และก็สงสารเธอทเ่ี จอกบั คนไมด่ ”ี

เจอคนไมด่ ี คําพดู น้ีถงึ หขู องเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ แู หลมคมขน้ึ สายตาทเี่ ขามองเสน่ิ เฉยี วก็เลยดลู กึ ขนึ้ “ตอนนเ้ี ธอรแู ้ ลว้ หรอ วา่ เธอเจอคนไมด่ ?ี ” พอไดย้ นิ แบบน้ี มอื ของเสน่ิ เฉียวทวี่ างไวบ้ นตกั ก็กําแน่น ไมพ่ ดู อะไร “ถา้ ใหโ้ อกาสเธอเลอื กอกี ครัง้ เธอกจ็ ะเลอื กเกบ็ เด็กไว?้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามแบบกะทนั หนั เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ จอ้ งสายตาที่ ลกึ ซง้ึ จองเขา “….ฉัน” เธอตอ้ งเก็บเด็กไวแ้ น่นอน เด็กไมเ่ กยี่ วอะไรดว้ ย และก็ไมใ่ ชล่ กู ของหลนิ เจยี ง แตว่ า่ ….เป็ นของคนแปลกหนา้ เรมิ่ แรกเธอเองกไ็ มค่ ดิ วา่ จะทอ้ ง ชว่ งนัน้ เธอกร็ สู ้ กึ คนั ตวั ตลอด ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ หยา่ กบั หลนิ เจยี งถงึ เศรา้ เสยี ใจ แตเ่ พราะวา่

กลบั มาในบา้ นแลว้ ไมม่ คี นดแู ลสงสาร ถงึ ขนั้ บงั คบั เธอแตง่ งาน อกี หลังจากทเ่ี ธอแตง่ งานเขา้ มาอยใู่ นตระกลู เย่ ถงึ เพง่ิ รวู ้ า่ ทอ้ ง แลว้ พอตอนทไ่ี ปตรวจก็เจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ พอดี ทงั้ หมดนเ้ี กดิ ขน้ึ อยา่ งไมท่ นั ตงั้ ตวั เสน่ิ เฉยี วเองกค็ ดิ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั “ทําไม คําถามนตี้ อบยากมากเลยหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งไม่ พอใจ เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ : “ไมใ่ ช่ ฉันบอกนายตอนนไ้ี ดเ้ ลย ถา้ ให ้ โอกาสฉันอกี ครัง้ ถงึ แมว้ า่ นายจะไลฉ่ ันออกจากตระกลู เย่ ฉันก็ จะเก็บเขาไว”้ พดู ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวก็ยนื่ มอื จับตรงทอ้ งไว:้ “ทนี่ …่ี กเ็ ป็ น ชวี ติ นงึ ฉันไมไ่ ดโ้ หดรา้ ยขนาดนัน้ อกี อยา่ งฉันก็อยากจะมลี กู สกั คน” เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ ลง บนใบหนา้ มรี อยยม้ิ : “ตอ่ ไปกจ็ ะมคี นรัก เพมิ่ ขนึ้ อกี คน” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นใบหนา้ ทอ่ี อ่ นโยนของเธอ ในสมองกม็ ภี าพของ ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ โผลอ่ อกมา ถงึ แมว้ า่ เขาไมเ่ คยเห็นเองกบั ตา แต่

ก็สามารถคดิ ภาพทผี่ หู ้ ญงิ คนนัน้ ลบู ทอ้ งของตวั เองได ้ ตอนท่ี หนักแน่นกบั ความคดิ ทจ่ี ะคลอดเขา แม่ ตอนนัน้ แมก่ ็คดิ เหมอื นเธอใชไ่ หม? “เพอื่ ผชู ้ ายทเ่ี ลวอยา่ งนัน้ คมุ ้ หรอ?” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ตํา่ ลง เสน่ิ เฉยี วสงั เกตเสยี งมเ่ี ปลย่ี นไปของเขา มองไปทางทเ่ี ขาอยู่ เห็นวา่ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทางไกล เหมอื นกบั วา่ กําลัง ตกอยใู่ นภวังคแ์ หง่ ความทรงจํา เสนิ่ เฉียวนกึ ถงึ คําทส่ี ง้ อานพดู กบั เธอ ทา่ ทางของเธอในเมอื่ สกั คร…ู่ .ทําใหเ้ ขานกึ ถงึ แมข่ องเขาหรอ? “คมุ ้ ส”ิ สายตาของเสนิ่ เฉยี วออ่ นโยนขนึ้ เธอยนื่ มอื ออกไป วาง ไวบ้ นมอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ พดู : “แคใ่ นใจหนักแน่นพอ ทกุ อยา่ งกค็ มุ ้ คา่ ” มอื เล็กๆเย็นๆ วางไวบ้ นมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ขาหนั กลบั มา มองสายตาทอี่ บอนุ่ ของเธอ ทอี่ อ่ นโยน เหมอื นดาวและดวง จันทรบ์ นทอ้ งฟ้า ทเ่ี ตะตามาก เยโ่ มเ่ ซนิ ขมบิ ตา สายตาหยดุ ลงตรงมอื ของเธอ

เสนิ่ เฉียวถงึ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองทําอะไรไป ในขณะทเี่ ธอรบี รอ้ นเก็บ มอื ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ เร็วมาก จับมอื เล็กทเี่ ย็นของเธอไว ้ จากนัน้ กบ็ งั คบั จับมอื เธอสอดประสาน มอื ทัง้ 10นว้ิ ประสานกนั เสน่ิ เฉียวตกใจตาโต สายตาทอ่ี อ่ นโยนใตแ้ สงไฟ ทําใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ มคี วามคดิ หนง่ึ ขน้ึ มา อยากจะจบู เธอ เขาเองกไ็ มไ่ ดค้ วบคมุ ความคดิ ของตวั เอง รา่ งใหญเ่ อนตวั ไป ดา้ นหนา้ ใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาเขา้ ใกลเ้ ธอ ตอนทล่ี มหายใจทอี่ นุ่ ๆเป่ าโดนหนา้ เธอ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ ตวั ขยับ ตวั ไปดา้ นหลงั เล็กนอ้ ย มองเขาดว้ ยทา่ ทที ตี่ น่ื เตน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดจ้ บู เธอดงั ใจหวงั กพ็ ดู อยา่ งไมพ่ อใจ: “หลบ อะไร?” “ฉัน…….” หนา้ ของเสน่ิ เฉียวรอ้ นแดง ไมร่ วู ้ า่ จะตอบเขายงั ไง มอื ขา้ งนงึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออ้ มไปจับตรงคอเธอทนั ที กดหวั เธอ กลบั มา

ไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉยี วทนั ตงั้ ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ บู เธอแลว้ “อม้ื ” ครัง้ น้ี เสนิ่ เฉียวอยากจะหลบก็หลบไมไ่ ดแ้ ลว้ เพราะวา่ เยโ่ ม่ เซนิ กดตรงหลงั คอเธอไว ้ มอื ใหญท่ ัง้ 5นวิ้ กดลงตรงผมของเธอ ไวแ้ น่น และมอื อกี ขา้ งนงึ ก็ประสานมอื เธอเอาไว ้ เสนิ่ เฉยี วขดั ขนื ไมไ่ ดเ้ ลย ไดแ้ คป่ ลอ่ ยใหเ้ ขาทําอยา่ งตามใจ แลว้ ก็เมม้ ปาก ของเธอ เซยี วซทู่ ข่ี บั รถอยดู่ า้ นหนา้ ก็สงั เกตเห็นสถานการณด์ า้ นหลัง แตว่ า่ เขาก็ชนิ แลว้ เพราะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทท่ี ําอะไรไมด่ ู สถานทส่ี ถานการณ์อยแู่ ลว้ และในตอนน้ี เขาตอ้ งการทําวา่ ตวั เองเป็ นมนุษยล์ อ่ งหน กไ็ ดแ้ ลว้ ! * ตอนทถี่ งึ บา้ นของตระกลู เย่ เสน่ิ เฉยี วดนั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาจาก รถดว้ ยหนา้ ทแี่ ดงมาก หนา้ ของเธอทข่ี าวเนยี นตอนนแ้ี ดง หมดแลว้ ปากก็บวมแดง สายตากด็ เู ขลิ อาย ดแู ลว้ ก็รเู ้ ลยวา่ ถกู รังแก

และเยโ่ มเ่ ซนิ ทถ่ี กู ดนั ลงจากรถ ใบหนา้ ของเขาก็มรี อยยม้ิ เล็กนอ้ ย และสายตาทไี่ ดใ้ จ และภาพเหตกุ ารณ์นก้ี ็ถกู เยห่ ลนิ่ หานเห็น แลว้ เขาก็หยดุ อยกู่ บั ที่ ทันใดนัน้ เขาทอี่ บอนุ่ มมี ารยาทในขณะนกี้ ็ควบคมุ ตนเอง ไมไ่ ด ้ ทําหนา้ บงึ้ ตงึ มองดพู วกเขาสองคนเขา้ มา สายตาอนั มดื มนนุ่มลกึ ของเขาจอ้ งเขม็งเห็นเงาทัง้ สองคนในชวั่ ครู่ เขาถงึ จะเดนิ จากไปอยา่ งไมพ่ อใจ หลงั จากทเี่ ขา้ ไปในหอ้ ง เสนิ่ เฉียวกร็ บี เอาสทู บนตวั คนื ใหเ้ ขา จากนัน้ ก็ไปหาเสอื้ ของตวั เอง เตรยี มจะเขา้ ไปในหอ้ งอาบนํ้า เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอไว:้ “ลมื คําทน่ี า้ กําชบั หรอ แผลของเธอ2วันน้ี หา้ มโดนน้ํา” พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วก็หยดุ เดนิ เหมอื นวา่ สง้ อานจะกําชบั ไว ้ แต่ วา่ …ไมอ่ าบน้ําจะนอนยงั ไง? “ทนไว”้ เหมอื นวา่ รวู ้ า่ เธอคดิ อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขนึ้ อยา่ งกะทันหนั เสนิ่ เฉียวทําหนา้ เศรา้ วันนงึ ทนได ้ สองสามวนั จะทนไดย้ งั ไง?

คดิ ไมถ่ งึ วา่ แผลบนตัวจะหนักขนาดนี้ แมแ้ ตน่ ํ้ากโ็ ดนไมไ่ ด ้ “กลางคนื คอ่ ยมาทายา” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู “ทา ทายา?” “ทําไม? วนั ละ2ครัง้ เธอไมร่ หู ้ รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เอายาออกมาจาก กระเป๋ าทส่ี ง้ อานเอาใหเ้ ขา เอาไวบ้ นมอื ทัง้ ตวั ของเสน่ิ เฉียวเป็ นแตร่ อยแผล งัน้ ก็ตอ้ งถอดเสอื้ ตอ่ หนา้ เขา ถอดเสอื้ ? พอนกึ ถงึ วา่ ตอ้ งถอดเสอ้ื ตอ่ หนา้ เขา หนา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็แดง ขน้ึ เดนิ ไปจะเอายาจากเขา: “ฉันทาเองเถอะ” คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเกบ็ มอื ไป มองเธอ: “เธอทาขา้ งหลงั ได ้ หรอ?” เสนิ่ เฉยี ว: “……” ทําอะไรไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉยี วเองก็เงยี บ ทําไดแ้ คต่ กลงให ้ เขาทาให ้ “ถอดเถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ออกคําสง่ั

เสนิ่ เฉยี ว: “……หรอื วา่ หาคนใชท้ าใหฉ้ ันไหม?” เธอยังคงขัดขนื เธอไมส่ ามารถถอดเสอ้ื ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกควิ้ ยมิ้ ออ่ นๆ: “ฉันทายาใหเ้ ธอเอง เธอยังรังเกยี จ หรอ?” เสนิ่ เฉยี วกดั ปาก ทําหนา้ น่าสงสาร เธอไมไ่ ดร้ ังเกยี จ เธอก็แค่ เกอ้ เขนิ “รบี ถอดเถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เล็กๆของเธอทบ่ี งึ้ ตงึ ในใจก็ รสู ้ กึ สนุกขนึ้ มา กร็ บี เรง่ เธออยา่ งขบขนั ตอนที่ 237 คาํ เตอื นจากฝนั เสนิ่ เฉยี วเองก็ยังสบั สน เหมอื นวา่ ไดฟ้ ังคําแกลง้ จากเยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มองเขา ก็เห็นทา่ ทางทแี่ สดงถงึ การแกลง้ ของเยโ่ ม่ เซนิ ชดั เจนมาก เขาตงั้ ใจ!

เสน่ิ เฉียวกดั ปากตวั เอง พดู อยา่ งโมโห: “ฉันไมต่ อ้ งการใหน้ าย ชว่ ยทา ฉันทาดา้ นหนา้ เองก็ไดแ้ ลว้ ” พดู เสร็จ เธอก็เขา้ ไปเอายาไว ้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะยน่ื มอื ไปดงึ เธอเขา้ มาในออ้ มกอด ของเขา ใชม้ อื ขา้ งเดยี วกอดตรงเอวเธอไว:้ “วง่ิ อะไร? ทัง้ ตวั ของเธอมที ไี่ หนบา้ งทผี่ มยังไมเ่ คยจับ?เวลานเ้ี พงิ่ รสู ้ กึ อาย หรอ?” คําพดู นที้ ําใหเ้ สนิ่ เฉียวตกใจตาโต “นาย……” “เร็วๆ พอทายาเสร็จผมจะไปอาบนํ้า” เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรง่ เธออกี เห็นเธอไมข่ ยบั ตวั ก็ยกยมิ้ ตรงมมุ ปาก พดู ดว้ ยน้ําเสยี งออ่ นๆที่ ขา้ งๆเธอ: “หรอื วา่ …..เธออยากใหฉ้ ันชว่ ยเธอถอด?” เสน่ิ เฉยี วเขาอยา่ งโมโห: “ปลอ่ ยฉันนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ลอ่ ย เสน่ิ เฉียวก็ทําไดแ้ คข่ อรอ้ ง พดู ขอรอ้ งเขา เสยี งเบา: “นายกอดเอวฉันแบบนี้ มนั แตะโดนแผลของฉัน แลว้ ”

พอไดย้ นิ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ออ่ นลง แลว้ กป็ ลอ่ ยเธอออก บา้ ง “รวู ้ า่ เจ็บ ยังไมเ่ ร็วหน่อย ฉันชว่ ยทายาใหเ้ ธอ” เพงิ่ พดู เสร็จ เสน่ิ เฉียวยงั ไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยนื่ มอื ออก มาแลว้ แกะกระดมุ เสอ้ื เธอออก วนั นเี้ สนิ่ เฉียวใสเ่ สอ้ื เชต้ิ กระดมุ สฟี ้า ตอนทเ่ี ขายน่ื มอื มาแกะ กระดมุ เธอถงึ เพง่ิ รสู ้ กึ ตวั กดมอื ของเขาไว:้ “จรงิ ๆนะฉันทาเอง ได”้ ถกู เธอปฏเิ สธหลายรอบ ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มพ่ อใจแลว้ พอเธอ อยา่ งอนั ตราย: “พดู ใหมอ่ กี รอบส?ิ ” เสนิ่ เฉยี ว: “……” ชา่ งเถอะ ดกู ด็ เู ถอะ สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉียวก็หลบั ตาลง ปลอ่ ยใหเ้ ขาถอดเสอื้ ออกดว้ ยสี หนา้ ทไ่ี มเ่ ต็มใจ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอทําหนา้ แบบน้ี แมแ้ ตต่ วั ของ เธอก็สน่ั กย็ ม้ิ ขนึ้ มา เขาอยากจะทายาใหเ้ ธอเองจรงิ ๆ เพราะวา่ ทงั้ ตวั ของเธอกเ็ ป็ น แตแ่ ผล เขาเองก็ทําอะไรไมล่ งหรอก

เสนิ่ เฉียวหลบั ตาลงนานมาก จนรสู ้ กึ วา่ ยาเย็นๆทาลงบนผวิ ของ เธอ เธอถงึ คอ่ ยลมื ตาขนึ้ มา จากนัน้ ก็เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ไว ้ ตงั้ ใจบบี ยาออกมาทน่ี ว้ิ แลว้ ก็ทายาตรงแผลของเธอ ทา่ ทางของเขาระวังมาก และตงั้ ใจมากๆ ทาลงบนผวิ อยา่ งกบั ถกู ขนปัดไปมา กลวั วา่ จะทําใหเ้ ธอเจ็บ “โมเ่ ซนิ ….กไ็ มใ่ ชว่ า่ ไมร่ สู ้ กึ อะไรกบั เธอเลย” ทนั ใดนัน้ คําพดู ทส่ี ง้ อานพดู กบั เธอเมอ่ื ตอนกนิ ขา้ วเย็นกโ็ ผล่ ออกมา เสน่ิ เฉยี วมองดา้ นหลงั ของเยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ ในตอนนใ้ี จ ของเธอกถ็ กู เตมิ เต็มหมดแลว้ ไมช่ อบเธอกไ็ มเ่ ป็ นไร ก็แตม่ …ี .ความรสู ้ กึ ดๆี กพ็ อแลว้ ทเี่ หลอื …..ใหเ้ ธอมาเตมิ เต็มคนเดยี วกไ็ ดแ้ ลว้ เสนิ่ เฉียวคดิ แบบน้ี จากนัน้ เธอกย็ มิ้ ออ่ นๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทาเพม่ิ เห็นวา่ ผหู ้ ญงิ เงยี บแบบแปลกๆ และรสู ้ กึ มี สายตาอนั หนง่ึ มอง ตอนทเี่ งยหนา้ ขน้ึ มากส็ บตากบั เธอพอดี

ยงั ไมร่ อใหด้ ชู ดั เจน เสนิ่ เฉยี วกร็ บี ดไู ปทางอนื่ เหมอื นกบั กวาง นอ้ ยในป่ าทเ่ี จอกบั นายพราน ตกใจจนรบี หนี แตก่ เ็ รง่ รบี จนไมด่ ู ทาง “เมอื่ กเี้ ธอมองผม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถาม เสนิ่ เฉยี วรบี สา่ ยหนา้ ทําทา่ ปฏเิ สธ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ชอื่ เขาจับ คางเธอไว ้ บงั คบั ใหเ้ ธอสบตากบั เธอ: “ผมเห็นแลว้ ยงั ไม่ ยอมรับอกี หรอวา่ ชอบผม?” “ฉัน…..” เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก แตก่ ็พดู อะไรไมอ่ อก เธอกย็ ังไมก่ ลา้ ยอมรับวา่ ชอบเขา หลังจากทย่ี อมรับแลว้ จะถกู หวั เราะเยย้ มัย้ ? สมมตุ วิ า่ เขาชอบเธอจรงิ ๆสกั นดิ แตถ่ า้ รวู ้ า่ เธอคดิ แบบน้ี เขาจะ เรม่ิ เกลยี ดเธอไหม พอนกึ ถงึ ตรงน่ี เสนิ่ เฉียวกก็ ดั ฟันแน่น ไมย่ อมพดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ แคอ่ ยากไดย้ นิ เธอพดู เทา่ นัน้ เอง ทกุ ครัง้ ทพ่ี ดู ถงึ ปัญหานี้ ผหู ้ ญงิ คนนกี้ ็จะทําทา่ ทางไมช่ อบเขาอยตู่ ลอด หรอื วา่ ทา่ ทางทไ่ี มพ่ ดู อะไรเลย

“ชา่ งเถอะ” เขาปลอ่ ยมอื ลง แลว้ ก็ทายาใหเ้ ธอตอ่ แลว้ ก็พดู : “เพราะยังผมก็ไมม่ ที างชอบเธออยดู่ ”ี เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดโ้ มโห เพราะวันนเี้ ธอรสู ้ กึ สขุ ใจมาก ยังมเี วลาอกี หลายเดอื น อาจจะรอหน่อย….เยโ่ มเ่ ซนิ กจ็ ะชอบ เธอนดิ หน่อย! หลังจากทที่ ายาเสร็จ เยโ่ มเ่ ซนิ กท็ ง้ิ ยาใหเ้ ธอ: “เสร็จแลว้ ไส หวั ไปนอนเถอะ” เสยี งของเขาเย็นชามาก แมแ้ ตส่ ายตากด็ มู นั่ ใจมาก เสน่ิ เฉยี ว รับยาไว ้ ตอบคําสนั้ ๆ จากนัน้ กเ็ ตรยี มจะใสเ่ สอื้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับ กดมอื เธอไว ้ พดู : “เสอ้ื ตวั นใ้ี สม่ าทัง้ วันแลว้ ไมร่ จู ้ ักเปลยี่ น หรอ? ไปเปลยี่ นเสอ้ื แลว้ คอ่ ยนอน” พอไดฟ้ ัง สายตาก็เสนิ่ เฉียวก็สวา่ งขนึ้ สวา่ งเหมอื นกบั ดาว เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ นงิ่ ไปสกั พัก แลว้ กพ็ ดู อยา่ งโหดๆ: “ไมไ่ ดเ้ ป็ น หว่ ง กแ็ คไ่ มอ่ ยากใหแ้ ผลหนักกวา่ เดมิ ถงึ เวลาจะเดอื ดรอ้ นถงึ งาน เขา้ ใจไหม?”

“ออ๋ ” เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ แสดงวา่ เขา้ ใจแลว้ แตว่ า่ สายตาของ เธอก็ยังสวา่ งไสวอยู่ ดจู นเยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ แปลกๆ จากนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ลกุ ขน้ึ จับยาไวไ้ ปเปลย่ี นเสอื้ แลว้ กน็ อนลง จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไปทําอะไรเธอกไ็ มส่ นใจแลว้ หลังจากนัน้ ในตอนกลางคนื เธอกฝ็ ัน ในฝันเยโ่ มเ่ ซนิ พดู คําหวานขา้ งๆหขู องเธอเยอะมาก จากนัน้ ยัง เอาตมุ ้ หสู ชี มพนู ัน้ ออกมา และใสใ่ หเ้ ธอ จากนัน้ กม็ าขา้ งหขู อง เธอจบู เธอเบาๆ “เสน่ิ เฉยี ว เธอเป็ นของผม” เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยใู่ นฝัน ดโู รแมนตกิ เหมอื นกบั คนทต่ี ามจบี เธอมา นานหลายปี ความเย็นขาตามเวลาปกตกิ อ็ อ่ นโยนลง เสน่ิ เฉยี ว รสู ้ กึ วา่ ตวั เองตกอยใู่ นภวงั คค์ วามฝันนัน้ แขนก็รสู ้ กึ เจ็บขน้ึ มา พอเธอรสู ้ กึ ตวั กเ็ ห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ ดี กรดี ตรงแขนของเธอ แลว้ กม็ เี ลอื ดไหลออกมา เสน่ิ เฉียวตกใจมากจับแขนของตวั เอง ไว ้ ถามเขาเพราะอะไร? เยโ่ มเ่ ซนิ ใชส้ ายตาทเี่ ย็นชามองเธอ เสยี งเย็นชามาก

“ผหู ้ ญงิ แบบเธอเนยี่ นะ ทเ่ี หมาะสมทจ่ี ะไดค้ วามรักของผมเยโ่ ม่ เซนิ ?” จากนัน้ มดี ก็ฟันลงมา เสนิ่ เฉียวตกใจจนรอ้ งออกมา แลว้ กล็ มื ตา ตาลกุ ขนึ้ น่ังอยา่ งตกใจ สง่ิ ทเ่ี ห็นคอื แสงแดด เสน่ิ เฉียวมองรอบๆ เพงิ่ รวู ้ า่ เชา้ แลว้ และ เรอ่ื งทเี่ กดิ ขน้ึ เมอื่ กี้ เป็ นแคฝ่ ันเทา่ นัน้ เสนิ่ เฉยี วถอนหายใจ แลว้ ก็ยนื่ มอื มาเชด็ เหงอื่ ตรงหวั ตกใจมากเลย นกึ วา่ เป็ นความจรงิ ทแี่ ทแ้ ลว้ ก็แคฝ่ ันเทา่ นัน้ เอง แตว่ า่ ในฝันทา่ ทางทโ่ี หดรา้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอตกใจมาก เหมอื นกบั เป็ นความจรงิ พอตงั้ สตไิ ด ้ เสนิ่ เฉียวกล็ กุ ขนึ้ ไปลา้ งหนา้ ทห่ี อ้ งอาบน้ํา จากนัน้ กม็ องเธอในกระจก เธอไมส่ วยพอ จากหนา้ ตาเทยี บกบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ แลว้ ธรรมดา มาก และไมช่ อบแตง่ ตวั อกี หนุ่ กไ็ มแ่ ซบ่ พอ แตว่ า่ เยโ๋ มเ่ ซนิ หลอ่ เหลามาก ความฝันนัน้ ….กําลงั เตอื นอะไรเธอรเึ ปลา่ ?

ตอนที่ 238 จําไวม้ าหาผม เสนิ่ เฉยี วมองตวั เองในกระจกเหมอื นคดิ อะไรอยู่ อาจจะเป็ นเพราะวา่ เมอื่ วานทเี่ ขาเห็นตมุ ้ หคู นู่ ัน้ แลว้ กค็ ดิ เยอะ เกนิ ไป กเ็ ลยฝันแบบน้ี เธอรบี เชด็ นํ้าบนหนา้ จนหมด แลว้ ก็เดนิ ออกจากหอ้ งน้ํา เตยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ วา่ งมาก เขาลกุ ไปแตเ่ ชา้ แลว้ เสน่ิ เฉยี วมอง ไปทเี่ วลา เพงิ่ รวู ้ า่ เป็ นเวลาทํางานแลว้ งัน้ เธอ….ก็สายน่ะส?ิ พอนกึ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวก็รบี ไปเปลย่ี นเสอื้ ผา้ ไปบรษิ ัททนั ที พอเวลาทเี่ ธอถงึ บรษิ ัท ก็เห็นเซยี วซไู่ ปทห่ี อ้ งประชมุ กบั เยโ่ ม่ เซนิ เสนิ่ เฉียวกําลงั เดนิ ออกมาจากลฟิ ต์ และพวกเขากก็ ําลังจะ เขา้ ไปในลฟิ ต์ พอเห็นเสน่ิ เฉียว คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดเขา้ หากนั มองเธอ อยา่ งไมพ่ อใจแลว้ พดู : “เธอไมพ่ ักผอ่ นทบี่ า้ นดๆี วงิ่ มาทบี่ รษิ ัท ทําไม?”

“หะ๊ ?” เสน่ิ เฉียวตอบอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ “ก็เธอบาดเจ็บ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเสอื้ ของเธอ สายตาหยดุ ลงทคี่ อ ของเธอ ทน่ี ่ันยังมรี อยแผลอกี เยอะ คดิ ถงึ อะไรได ้ เขากถ็ าม: “วันนท้ี ายารยึ งั ?” พอไดย้ นิ เหมอื นวา่ เสนิ่ เฉยี วจะนกึ อะไรไดข้ น้ึ มา ยนื่ มอื ไปจับ ตรงคอจองเธอ “ยังไมไ่ ดท้ า” “กลบั ไปพักผอ่ น ทายา” ต๊งิ ——– พอดลี ฟิ ตจ์ ะปิดแลว้ เสนิ่ เฉียวก็รบี เดนิ ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ กด็ นั เซยี วซเู่ ขา้ ไป หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปแลว้ กย็ น่ื มอื ออกไปดงึ เสน่ิ เฉียวเขา้ มา “เซยี วซู่ สง่ เธอกลบั ไปดว้ ย” เซยี วซนู่ งิ่ ไปสกั พัก “แตว่ า่ ประชมุ …..” “ฉันไมเ่ ป็ นไร” เสนิ่ เฉียวรบี พดู ขัดเขา: “แผลบนตวั ฉันก็เป็ นแต่ แผลภายนอกเอง อกี อยา่ งยาทนี่ า้ ใหก้ เ็ ห็นผลดี บนตวั ฉันก็หาย เยอะแลว้ มาทํางานไดแ้ ลว้ ”