เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

หานชงิ ยนื อยดู่ ว้ ยกนั ดงั นัน้ พวกเขาทงั้ คจู่ งึ ไดย้ นิ สง่ิ ทลี่ งุ จนิ เลา่ หานชงิ ขมวดควิ้ แน่น: “คนทอี่ ยใู่ นนัน้ ตอนนค้ี อื เสโ่ ยว?” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ : “ขอโทษนะคะ ถา้ ฉันรเู ้ ร็วกวา่ น้ี คงจะ…” หานชงิ พดู ขดั ขนึ้ : “เรารอผลกอ่ นดกี วา่ คณุ ควรไปทําความ สะอาดกอ่ น ซจู วิ่ ” ซจู ว่ิ ตอบรับและรบี เขา้ ไปพยงุ เสนิ่ เฉียว: “คณุ เสน่ิ คะ ฉันไปทํา ความสะอาดเป็ นเพอื่ นนะ ตรงนม้ี คี ณุ หานแลว้ ไมต่ อ้ งกงั วลแลว้ นะคะ” “คะ่ ” หานชงิ มาแลว้ เสนิ่ เฉยี วกเ็ บาใจไปไดม้ าก แลว้ จงึ พยกั หนา้ แลว้ เดนิ ไปกบั ซจู วิ่ ซจู ว่ิ พาเธอไปทําความสะอาดทโ่ี รงแรมใกล ้ ๆ จากนัน้ เธอจงึ ไป ซอื้ เสอื้ ผา้ ตามขนาดของเสนิ่ เฉียวทรี่ า้ นใกล ้ ๆ แลว้ กลบั ไปท่ี โรงแรม เสนิ่ เฉียวทอี่ าบนํ้าอยจู่ งึ ไดอ้ อกมาเปลย่ี นชดุ พอดี

บนตวั เธอเปื้อนเลอื ดเยอะมาก เธออาบอยนู่ านกวา่ เลอื ดจะจาง หายไป เมอ่ื เธอออกมาและเปลย่ี นเสอื้ ผา้ ทซ่ี จู ว่ิ เตรยี มไวใ้ ห ้ แลว้ กพ็ ดู ขนึ้ อยา่ งรอ้ นรน: “งัน้ เราไปโรงพยาบาลกนั เถอะคะ่ ” “คณุ เสน่ิ ไมต่ อ้ งรบี นะคะ เมอ่ื ครฉู่ ันคยุ กบั คณุ หานแลว้ ตอนน้ี คณุ หนูหานยงั อยใู่ นหอ้ งฉุกเฉนิ ตอ่ ใหค้ ณุ เสน่ิ จะไปตอนนกี้ ็เขา้ ไปไมไ่ ดท้ ําไดเ้ พยี งรออยดู่ า้ นนอก ฉันวา่ คณุ เสนิ่ กต็ น่ื ตกใจไม่ นอ้ ย สใู ้ หค้ ณุ พักอยทู่ น่ี กี่ อ่ น รอคณุ หนูหานฟืนแลว้ ฉันคอ่ ยพา คณุ เสน่ิ กลบั ไปทโ่ี รงพยาบาลอกี ครัง้ ดกี วา่ คะ่ ” “ไมไ่ ด!้ ” เสนิ่ เฉยี วปฏเิ สธกลับมาทันที “ฉันตอ้ งไปดใู หเ้ ห็นกบั ตาวา่ เสโ่ ยวไมเ่ ป็ นไร กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเลอื ดไหลเยอะมาก” ซจู ว่ิ พจิ ารณาดแู ลว้ วา่ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วซดี ขาวจนถงึ ตอนน้ี เทยี บกบั กอ่ นหนา้ นแ้ี ลว้ ไมม่ วี แี่ วววา่ จะดขี นึ้ มแี ตจ่ ะหนักลง อกี ทงั้ น้ําเสยี งของเธอก็สน่ั เครอื นแ่ี สดงใหเ้ ห็นวา่ เธอยงั คงกงั วล เกย่ี วกบั หานเสโ่ ยวจนถงึ ตอนนี้ ถา้ หากวา่ คณุ หานไมไ่ ปทน่ี ั่น เธอกค็ งจะยงั ใสเ่ สอ้ื ทเ่ี ป้ือนเลอื ดและยนื รออยหู่ นา้ หอ้ งฉุกเฉนิ จนกวา่ ประตจู ะเปิดแน่ “คณุ เสนิ่ ฉันเขา้ ใจจติ ใจคณุ นะคะ แตท่ า่ ทางคณุ ตอนนเี้ องก็ดู ไมด่ เี ลย อันทจี่ รงิ ไมเ่ หมาะ…”

“คณุ กลวั วา่ พอถงึ เวลาฉันจะลม้ ไปอกี คนแลว้ พวกคณุ จะตอ้ งมา ดแู ลฉันดว้ ยใชไ่ หมคะ? วางใจเถอะคะ่ เพอื่ เสโ่ ยวแลว้ ฉันจะไม่ ลม้ งา่ ย ๆ ฉันไมเ่ ป็ นไร” พดู จบเสนิ่ เฉยี วก็เดนิ ไปกมุ มอื ซจู วิ่ : “ใหฉ้ ันไปดว้ ยเถอะนะคะ” ซจู ว่ิ ยงั คงลังเล แตแ่ ววตาของเสนิ่ เฉยี วนัน้ เต็มไปดว้ ยความ มงุ่ มนั่ ทําใหไ้ มส่ ามารถปฏเิ สธเธอได ้ “เลขาซ!ู ” เสน่ิ เฉยี วเห็นเธอยังคงไมย่ อมตอบ จงึ ไดส้ ง่ เธอเรยี กเธออกี ครัง้ สหี นา้ ทที่ ําอะไรไมถ่ กู ฉายออกมาผา่ นใบหนา้ ของซจู วิ่ สดุ ทา้ ย เธอจงึ พดู ขนึ้ “งัน้ กช็ ว่ ยไมไ่ ด ้ คงตอ้ งใหค้ ณุ ไป ไปดว้ ยกนั คะ่ ” “ขอบคณุ !” เสนิ่ เฉยี วน้ําตาไหลดว้ ยความซงึ้ ใจ จากนัน้ จงึ ได ้ ออกจากโรงแรมไปพรอ้ มกบั ซจู วิ่ เมอ่ื ถงึ โรงพยาบาลสามารถมองเห็นหานชงิ ทย่ี นื อยหู่ นา้ หอ้ ง ฉุกเฉนิ ไดแ้ ตไ่ กล เขารปู รา่ งสงู ใหญย่ นื พงิ กําแพงอยู่ และใชม้ อื หนง่ึ ลว้ งกระเป๋ า หลบุ ตาและไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอยู่

ตอนท่ี 281 ไมเ่ กยี่ วกบั คนอน่ื “คณุ หาน” ซจู ว่ิ ตะโกนออกมา หานชงิ เรยี กสตกิ ลับมา สายตามองทะลุ ผา่ นซจู วิ่ แลว้ ไปหยดุ ทเ่ี สน่ิ เฉยี ว เมอ่ื เห็นวา่ เธอไดเ้ ปลยี่ นชดุ เรยี บรอ้ ยแลว้ จงึ ไดล้ ะสายตา กลับไป เพยี งเเตช่ ว่ั ครหู่ นง่ึ เขากค็ ดิ อะไรบางอยา่ งขน้ึ มาได ้ จงึ ขมวดคว้ิ ขนึ้ เเละหนั ไปยงั ซจู่ ว่ิ ซจู วิ่ ทําไดเ้ พยี งอธบิ ายวา่ “คณุ หนูเสนิ่ เป็ นหว่ งคณุ หนูเสโ่ ยว จงึ ตอ้ งมากบั ฉันทนี่ ”ี่ เมอ่ื ไดย้ นิ ซจู วิ่ อธบิ ายแกห่ านชงิ เสน่ิ เฉยี วก็พอรอู ้ ะไรบางอยา่ ง จงึ กา้ วไปขา้ งหนา้ หนงึ่ กา้ วออกหนา้ แทนซจู วิ่ “ฉันอยากจะมา เอง เสโ่ ยวกม็ าเป็ นแบบนแ้ี ลว้ ฉันจะพักผอ่ นไดอ้ ยา่ งไร ใหม้ า โรงพยาบาลกบั พวกคณุ ดว้ ยยังดกี วา่ ” เธอพดู ถงึ ขนาดนัน้ แลว้ แตห่ านชงิ กไ็ มพ่ ดู อะไร

รออยใู่ นหอ้ งฉุกเฉนิ เป็ นเวลานาน เสน่ิ เฉยี วทต่ี อ่ มาตัวแข็งทอ่ื ก็ ถกู ซจู วิ่ พยงุ ใหม้ าน่ังขา้ งๆ ขณะทน่ี ั่งลงเสนิ่ เฉยี วถงึ ไดร้ ตู ้ วั วา่ ขา ตวั เองสน่ั อยา่ งหนัก ตอนทยี่ นื อยกู่ ไ็ มร่ ตู ้ วั เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ซจู ว่ิ วางมอื ลงมาแลว้ กดทข่ี าของเธอ “เธอโอเคไหม” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ ขน้ึ และสบตากบั ซจู ว่ิ ทม่ี องดว้ ย แววตาเป็ นหว่ ง “ฉันไมเ่ ป็ นไร” หลังจากรอสกั พักในทส่ี ดุ ประตหู อ้ งฉุกเฉนิ กเ็ ปิดออกและเสน่ิ เฉยี วทนี่ ่ังอยกู่ ร็ บี ลกุ ขน้ึ ยนื และกา้ วเดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งโซเซ มอื ใหญค่ หู่ นงึ่ ประคองเธอไวไ้ ดท้ นั เวลา เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มาทันสบตาทส่ี งบนง่ิ ของหานชงิ “ระวัง” เขาพดู อยา่ งเครง่ ขรมึ เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ อยา่ งงนุ งง “พวกคณุ เป็ นคนในครอบครัวของผปู ้ ่ วยทกี่ รดี ขอ้ มอื ฆา่ ตวั ตาย เมอื่ กนี้ หี้ รอื เปลา่ ” หมอถามหลังจากทเ่ี ขาออกมา หานชงิ กา้ ว

ไปขา้ งหนา้ พรอ้ มกบั ตอบรับหนง่ึ คํา และเสนิ่ เฉยี วเดนิ ตามหลัง เขาไป “ผมครับ” หานชงิ ตอบดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ หมอเหลอื บมองไปทเี่ ขาและหนั มามองทเ่ี สนิ่ เฉียวกอ่ นจะพดู วา่ “คนไขพ้ น้ ขดี อนั ตรายแลว้ โชคดที แี่ ผลไมล่ กึ ถา้ แผลลกึ กวา่ นี้ ก็ คงจะไมร่ อดแลว้ ” แมว้ า่ จะหวาดกลัวอยชู่ ว่ั ครแู่ ตเ่ สน่ิ เฉียวกไ็ ดย้ นิ ชดั เจนวา่ หานเส่ โยวไมเ่ ป็ นไรแลว้ ในทสี่ ดุ ความกงั วลทัง้ หมดทมี่ กี ห็ ายไป ขาของเสน่ิ เฉียวออ่ น แรงลงและเซไปขา้ งหลังและลม้ ลงไป “คณุ หนูเสนิ่ ” ซจู ว่ิ ยนื อยขู่ า้ งหลงั เธอพอดแี ละเมอื่ เห็นเธอถอย หลงั ลม้ ลงมา จงึ เออ้ื มมอื ไปพยงุ เธอโดยไมร่ ตู ้ วั หานชงิ หนั หนา้ กลับมาและพบวา่ เสน่ิ เฉยี วหมดสตไิ ปแลว้ หมอกถ็ งึ กบั ผงะและกา้ วไปตรวจดเู สนิ่ เฉียว “น่าตกใจมาก เกนิ ไปชว่ ยพยงุ เธอไปพักผอ่ นในหอ้ งผปู ้ ่ วยขา้ งๆสกั ครเู่ ถอะ สี หนา้ ของเธอดไู มด่ เี ลย”

ซจู ว่ิ พยักหนา้ ขณะทกี่ ําลังจะพยงุ เสน่ิ เฉียวไปหอ้ งขา้ งๆ ใครจะ รวู ้ า่ หลงั จากทหี่ านชงิ เจรจากบั หมออยา่ งชดั เจน แลว้ เขากก็ า้ ว ไปขา้ งหนา้ มาอมุ ้ เสนิ่ เฉยี วทเี่ ป็ นลมหมดสตไิ ปแลว้ ขนึ้ มาแลว้ พดู กบั ซจู วิ่ วา่ “เธอไปจัดการเรอ่ื งการเขา้ รักษาตวั ใน โรงพยาบาลกอ่ น” ซจู วิ่ จอ้ งมองฉากเบอื้ งหนา้ ดว้ ยความงนุ งงหลงั จากนัน้ ครหู่ นง่ึ ก็ ตอบสนอง “โอเคคะ่ คณุ หาน” หลงั จากรอใหห้ านชงิ อมุ ้ เสนิ่ เฉียวเดนิ จากไปไกลแลว้ ซจู วิ่ ก็ยนื ดฉู ากนอี้ ยา่ งงงงวยอยตู่ ามเดมิ มนั แปลกทหี่ านชงิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เสน่ิ เฉียวเกนิ ขอบเขตของเพอ่ื น ทั่วไป แตท่ า่ ทางและการกระทําทเี่ ขาอมุ ้ เสนิ่ เฉียว ไรซ้ ง่ึ บรรยากาศในทางชสู ้ าว ตรงกนั ขา้ ม…ดเู หมอื นพช่ี ายทห่ี ว่ งใย นอ้ งสาวของเขา เป็ นไปไดไ้ หมวา่ เสนิ่ เฉียวและหานเสโ่ ยเป็ นเพอื่ นทดี่ ตี อ่ กนั ดงั นัน้ หานชงิ จงึ ปฏบิ ตั ติ อ่ เธอเหมอื นนอ้ งสาวเชน่ กนั ชา่ งมันเถอะ ตอนนเี้ ธอจะมัวคดิ เรอื่ งนอี้ ยทู่ ําไม หานชงิ ปฏบิ ตั ิ ตอ่ ใครก็ตามลว้ นมขี อ้ จํากดั เขารดู ้ วี า่ อะไรควรทําและไมค่ วรทํา ความจรงิ ไมจ่ ําเป็ นใหเ้ ลขาอยา่ งเธอตอ้ งกงั วลเรอ่ื งนี้

คดิ ไดแ้ บบนซี้ จู วิ่ จงึ รบี ไปทําจัดการเรอื่ งการเขา้ รักษาตวั ใน โรงพยาบาลแทนหานเสโ่ ยว” ทง้ิ ใหล้ งุ จนิ ยนื อยคู่ นเดยี วไมไ่ ปไหน ตะลงึ อยนู่ านไมร่ ตู ้ วั เอง ตอ้ งทําอะไรพอคดิ ไดก้ ็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองออกมาพรอ้ มเสนิ่ เฉียวถา้ เชน่ นัน้ กต็ ามเธอไปเถอะ ดงั นัน้ ลงุ จนิ จงึ เรง่ ฝี เทา้ เดนิ ตามหานชงิ อยา่ งรวดเร็ว เมอื่ เห็น หานชงิ อมุ ้ เสนิ่ เฉียวเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย และขณะทกี่ ม้ ตวั วาง เธอลงบนเตยี งอยา่ งระมัดระวัง ลงุ จนิ รสู ้ กึ แปลกนดิ หน่อยแตก่ ็ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ถงึ ความสมั พันธใ์ นแงช่ สู ้ าวเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย เชน่ นก้ี ย็ งั ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งแจง้ เรอื่ งนใี้ หค้ ณุ ชายเยท่ ราบจะดกี วา่ หากพดู ไป จะสง่ ผลกระทบตอ่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งสามภี รรยา เมอื่ นกึ ถงึ จดุ นล้ี งุ จนิ จงึ ตดั สนิ ใจยนื รออยทู่ ป่ี ระตู หานชงิ กลับคดิ อะไรบางอยา่ งเขาเงยหนา้ ขนึ้ และเหลอื บมอง ไปทลี่ งุ จนิ ลงุ จนิ รบี ยนื อยขู่ า้ งประตแู ละไมพ่ ดู อะไร ซจู ว่ิ เขา้ มาหลงั จากทําจัดการเรอื่ งตา่ งๆเสร็จแลว้ “คณุ หาน เรา ควรเตรยี มคนรับใชม้ าดแู ลคณุ หนูเสโ่ ยวมยั้ คะ” “อมื ” หานชงิ พยักหนา้ “เอาสิ แลว้ เตรยี มอกี สองคนมาทนี่ ด่ี ว้ ย”

ซจู วิ่ ชะงักแลว้ กพ็ ยักหนา้ ตอบรับ เสนิ่ เฉียวฟื้นขนึ้ เร็วมากประมาณสบิ นาทตี อ่ มาเธอกต็ นื่ แต่ ใบหนา้ ของเธอยังคงซดี เมอ่ื เธอตนื่ ขน้ึ มาเธอเห็นหานชงิ นั่งอยู่ บนเกา้ อไี้ มไ่ กลจากเตยี ง ในหอ้ งผปู ้ ่ วยเงยี บมาก หลงั จากเงยี บไปชว่ั ครู่ จๆู่ เสนิ่ เฉียวก็จําไดว้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ กอ่ น หนา้ นเี้ ธอก็ยกผา้ หม่ ขน้ึ อยา่ งฉับพลันแลว้ ลกุ ขนึ้ น่ังสง่ เสยี ง ออกมา หานชงิ มองไปทเี่ ธอ “ตน่ื แลว้ เหรอ” “ขอโทษคะ่ …” เมอื่ สบตากบั เขา เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ อดึ อดั จนแทบไม่ ไหว หานชงิ เลกิ ควิ้ รมิ ฝี ปากบางของเขาเปิดออกเล็กนอ้ ย “ขอโทษ เรอื่ งอะไร” เสนิ่ เฉยี วไดแ้ ตก่ ดั รมิ ฝี ปากและอธบิ ายใหเ้ ขาฟัง “เกดิ เรอ่ื งขน้ึ ขนาดนใ้ี นเวลาแบบนแี้ ลว้ ฉันยังทําใหค้ ณุ ยง่ิ เดอื ดรอ้ นเขา้ ไป อกี ฉันขอโทษจรงิ ๆคะ่ ” หลงั จากพดู จบเสนิ่ เฉียวกล็ งจากเตยี งยนื โคง้ ตวั ลงขอโทษหาน ชงิ

ทา่ ทขี องเธอเชน่ นก้ี ลบั ทําใหห้ านชงิ ไมพ่ อใจเล็กนอ้ ย ไมร่ ู ้ เพราะเหตผุ ลใด… เขาไมอ่ ยากเห็นเธอกม้ หวั ใหค้ นอน่ื โดยเฉพาะกบั ตวั เอง “ไมต่ อ้ งขอโทษ” หานชงิ พดู เสยี งใส “เธอกรดี ขอ้ มอื ดว้ ยตวั เอง และไมเ่ กยี่ วกบั คนอน่ื ” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ แลว้ จอ้ งไปทเี่ ขา “เสโ่ ยวเป็ น ยังไงบา้ งคะ” “ตอนนย้ี งั อยรู่ ะหวา่ งสงั เกตอาการในหอ้ งไอซยี แู ละสามารถ ยา้ ยไปหอ้ งคนไขท้ ่วั ไปไดห้ ลังจากนย้ี สี่ บิ สชี่ ว่ั โมง” ยังอยดู่ อู าการในหอ้ งไอซยี ู เสน่ิ เฉียวหนา้ ซดี ไปหมดในชว่ั ครู่ เดยี ว พดู แบบนไ้ี มไ่ ดห้ มายถงึ เป็ นอนั ตรายถงึ ชวี ติ หรอกเหรอ “หมอบอกวา่ พน้ ขดี อันตรายแลว้ ใหอ้ ยใู่ นหอ้ งไอซยี เู พอ่ื สงั เกต อาการเพอ่ื ป้องกนั เกดิ ไมใ่ หเ้ กดิ เหตทุ ไี่ มค่ าดคดิ เธอไมต่ อ้ ง เป็ นหว่ ง” เสน่ิ เฉียว “…”

เธอยังคงกงั วลมากมอื ทัง้ สองขา้ งแนบลําตวั กําแน่นแลว้ คอ่ ยๆ คลายมอื ออกแลว้ กําแน่นอกี เธอมกั จะรสู ้ กึ วา่ เสโ่ ยวฆา่ ตวั ตายและเรยี กเธอไปหา ความจรงิ นัน้ มเี หตผุ ลอยู่ บางทอี าจเป็ นเพราะทะเลาะกนั ครัง้ กอ่ นและพดู คําพดู ทร่ี นุ แรง มากเกนิ ไปทําใหเ้ ธออยากฆา่ ตวั ตาย หรอื อาจจะเป็ นเหตผุ ลอนื่ … สรปุ แลว้ วา่ ตน้ เหตคุ งหนไี มพ่ น้ เธอและเยโ่ มเ่ ซนิ มฉิ ะนัน้ หลังจากทม่ี าถงึ ตระกลู หานคนทม่ี องโลกในแงด่ แี ละรา่ เรงิ อยา่ งหานเสโ่ ยว จๆู่ จะมาฆา่ ตวั ตายไดอ้ ยา่ งไร สําหรับเสน่ิ เฉียวนอกเหนอื จากนกี้ ไ็ มม่ เี หตผุ ลอน่ื ใดแลว้ “มันเป็ นความผดิ ของฉัน ฉันควรขอโทษ” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งของเธอแน่น “เธอตอ้ งกรดี ขอ้ มอื ก็เพราะฉัน แตค่ ณุ หานได ้ โปรดวางใจ ฉันจะคยุ เรอ่ื งนกี้ บั เธอใหร้ เู ้ รอื่ งหลงั จากทเี่ ธอฟื้น แลว้ ”

ความขดั แยง้ ระหวา่ งผหู ้ ญงิ หานชงิ ไมไ่ ดส้ นใจทจ่ี ะรับรู ้ แต่ ความขดั แยง้ เล็กๆนอ้ ยๆไมส่ ามารถทําใหห้ านเสโ่ ยวกรดี ขอ้ มอื ฆา่ ตวั ตายได ้ ถา้ ขัดแยง้ ใหญก่ วา่ นจี้ ะถงึ ขนั้ ไหนกนั หานชงิ จอ้ งมองรา่ งของเสน่ิ เฉยี วดว้ ยแววตาพนิ จิ พเิ คราะห์ ราว กบั จะสอบถามเรอื่ งราวกบั ถามเธอ แน่นอนวา่ เสน่ิ เฉยี วเขา้ ใจความหมายของสายตาของเขา เพยี งแต…่ เรอ่ื งระหวา่ งเธอกบั หานเสโ่ ยวพัวพันยงุ่ เหยงิ เกนิ ไป “ขอโทษคะ่ ตอนนฉ้ี ันยังบอกคณุ ไมไ่ ด”้ ตอนท่ี 282 เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาแลว้ เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ มองหานชงิ อยา่ งดอื้ ดงึ จนกวา่ ทกุ อยา่ งจะคลค่ี ลายเธอไมส่ ามารถบอกใครไดท้ ัง้ นัน้ ถงึ อยา่ งไรหานชงิ กเ็ ป็ นพชี่ ายของเสโ่ ยวถา้ เรอื่ งนไ้ี มไ่ ดจ้ ัดการ อยา่ งเหมาะสม เสโ่ ยวกอ็ าจจะเกลยี ดเธอ เดมิ ทเี ธอก็โกรธไมพ่ อใจและเสยี ใจอยแู่ ลว้

แตเ่ มอ่ื เธอเห็นเสโ่ ยวนอนจมกองเลอื ดอยใู่ นอา่ งอาบน้ําและ มองเธออยา่ งออ่ นแรงและบอกเธอวา่ ไมอ่ ยากมชี วี ติ อยตู่ อ่ เสนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ เจ็บปวด ชว่ั ขณะหนง่ึ เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเป็ นเหมอื น ปี ศาจ เป็ นเพราะเธอบบี บงั คบั ใหห้ านเสโ่ ยวเป็ นแบบนี้ “ไมพ่ ดู ก็ไมเ่ ป็ นไร” หานชงิ ลกุ ขน้ึ ยนื ใบหนา้ สงบนงิ่ “พักทน่ี ี่ กอ่ นเถอะ” เมอื่ หานชงิ พดู จบเขากอ็ อกไปเมอื่ เสน่ิ เฉยี วเห็นดงั นัน้ กร็ บี ตาม ไป “หอ้ งไอซยี ไู มอ่ นุญาตใหเ้ ขา้ ไปเยย่ี มใชไ่ หมตอนน”้ี “ใชด่ งั นัน้ คณุ ไมต่ อ้ งกงั วล” เสน่ิ เฉียวครนุ่ คดิ ถงึ แมว้ า่ เธอจะเขา้ ไปไมไ่ ด ้ แตเ่ ธอกอ็ ยทู่ นี่ ไ่ี ป ตลอดไมไ่ ด ้ หลกี เลย่ี งไมใ่ หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ รอ่ื งนไี้ ด ้ เมอ่ื คดิ ถงึ จดุ นเ้ี สน่ิ เฉียวจงึ กลา่ ววา่ “งัน้ วันนฉ้ี ันจะกลบั ไปกอ่ น คอ่ ยกลับมาหาเธอหลังจากนยี้ สี่ บิ สช่ี วั่ โมง”

เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นร้ี มิ ฝี ปากของหานชงิ กข็ ยับพดู และพยักหนา้ ใน ทสี่ ดุ “ได ้ คนขบั รถของเธอยงั รอเธออยขู่ า้ งนอก เธอกลบั ไปได ้ เลย” “อมื ” หลงั จากบอกลาหานชงิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วก็เดนิ ออกจากหอ้ งไป ลําพังและเมอ่ื เธอเดนิ มาถงึ ประตเู ธอก็หนั กลับมากลา่ วขอบคณุ เขา อยา่ งไรเสยี เขาก็เปิดหอ้ งเธอพักผอ่ นทน่ี ี่ หานชงิ ยกมอื ขน้ึ อยา่ งมองเวลาบนนาฬกิ าดว้ ยสายตาเฉยเมย แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ วา่ “ฉันยังมเี รอื่ งทบ่ี รษิ ัทตอ้ งกลับไป จัดการ เธอกลบั ไปกอ่ นเถอะ” เสน่ิ เฉียวชะงักไปชว่ั ครู่ เธอคดิ วา่ หานชงิ จะอยทู่ น่ี กี่ บั หานเส่ โยว คดิ ไมถ่ งึ วา่ … กลบั มาคดิ ยอ้ นดู หอ้ งไอซยี มู เี จา้ หนา้ ทพี่ เิ ศษคอยดแู ลตลอด ยส่ี บิ สชี่ วั่ โมง แมว้ า่ เขาจะอยทู่ น่ี กี่ เ็ สยี เวลาเสยี เปลา่ ๆ เสน่ิ เฉียวปลอ่ ยวางเรอ่ื งหนักใจทัง้ หมด แลว้ ออกจาก โรงพยาบาลไปกบั ลงุ จนิ

ระหวา่ งทางกลบั ไปทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวยังไม่ คอ่ ยดนี ัก เธอมองไปทที่ วิ ทัศนท์ ก่ี ําลงั เปลยี่ นไปนอกหนา้ ตา่ ง และคดิ ถงึ ฉากทหี่ านเสโ่ ยวลม้ จมในกองเลอื ดรสู ้ กึ หวาดหว่นั ในยส่ี บิ สชี่ ว่ั โมงนเี้ จา้ หนา้ ทพี่ ยาบาลในไอซยี จู ะดแู ลเธออยา่ งดี ใชไ่ หม เมอื่ คดิ ไดเ้ ชน่ น้ี เสนิ่ เฉียวหลับตาลงรสู ้ กึ เหนอื่ ยลา้ ทงั้ กายและ ใจ ลงุ จนิ ทข่ี บั รถอยขู่ า้ งหนา้ เขาคงเห็นเธอไมส่ บายใจเขาจงึ พดู ปลอบใจ “คณุ นายนอ้ ย คณุ หนูเสน่ิ เป็ นคนดสี วรรคย์ อ่ ม คมุ ้ ครองไมต่ อ้ งหว่ ง ไมม่ อี ะไรแน่นอนวางใจเถอะครับ” เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วกเ็ รยี กสตกิ ลบั มา เธอลมื ตาขน้ึ และ มองไปทล่ี งุ จนิ ทกี่ ําลงั ขบั รถอยขู่ า้ งหนา้ เธอ สกั พักเธอกพ็ ดู วา่ “ลงุ จนิ วนั นเ้ี กดิ อะไรขน้ึ …” “คณุ นายนอ้ ยวางใจไดเ้ ลย ลงุ จนิ อยมู่ าถงึ ป่ านนไี้ มป่ ากโป้ง แน่นอน”

เสน่ิ เฉียวยม้ิ อยา่ งโลง่ ใจ “ขอบคณุ คะ่ ไมใ่ ชว่ า่ ฉันไมอ่ ยากบอก เขา ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ …เรอ่ื งนไ้ี มม่ อี ะไรเกย่ี วขอ้ งกบั เขาดงั นัน้ จงึ ไม่ อยากพดู เรอ่ื งนกี้ บั เขา” “ความคดิ ของคณุ นายนอ้ ยลงุ จนิ เขา้ ใจด”ี หลงั จากเสนิ่ เฉยี วพดู จบหลบุ ตาลง เธอบอกกบั ลงุ จนิ วา่ เรอ่ื งนี้ ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตม่ ันไมเ่ กย่ี วจรงิ เหรอ หานเสโ่ ยว ฆา่ ตวั ตาย ไมไ่ ดเ้ ป็ นเพราะพวกเธอจรงิ ๆ เหรอ หลังจากกลับมาทว่ี ลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง ลมทะเลพัดมาทําใหเ้ สนิ่ เฉยี ว หนาวมากจนตวั สน่ั จหู ยนุ พดู ขน้ึ มาวา่ “คณุ นายนอ้ ยหนาวใช่ ไหมคะ ตอนนอี้ ากาศเรมิ่ หนาวแลว้ รบี เขา้ หอ้ งดกี วา่ คะ่ ” หลงั จากพดู จบจหู ยนุ ถงึ สงั เกตเห็นวา่ เสอ้ื ผา้ ทเ่ี สน่ิ เฉียวใสไ่ มใ่ ช่ ชดุ สําหรับใสอ่ อกไปขา้ งนอก เธองงเล็กนอ้ ยเมอื่ เธออยากถาม ออกมา ก็เห็นลงุ จนิ ทยี่ นื อยขู่ า้ งหลงั เสน่ิ เฉียวขยบิ ตาใหก้ บั เธอ จหู ยนุ เสมอื นเฒา่ คนแกข่ องทน่ี เี่ มอ่ื เห็นดงั นัน้ เขากร็ บี หยดุ ปาก ไป เสน่ิ เฉียวเดนิ เขา้ ไปในบา้ นรบี เขา้ ไปในหอ้ งอยา่ งหมดหวัง จหู ยนุ มองามเธอจนลับตาหลังจากนัน้ จงึ รบี ซกั ถาม

“ลงุ จนิ วันนเ้ี กดิ อะไรขน้ึ ใชไ่ หม ทา่ ทางคณุ นายนอ้ ยดไู มค่ อ่ ยดี เลย” เมอ่ื ไดย้ นิ ลงุ จนิ กถ็ อนหายใจ “วนั นเี้ จอเรอื่ งมานดิ หน่อย แต่ ไมใ่ ชป่ ัญหาใหญ่ จัดการไดแ้ ลว้ ” “ลงุ จนิ เรอื่ งอะไรกนั รบี บอกฉันมา” จหู ยนุ พดู ออกมาอยา่ งอดไมไ่ ด ้ เมอื่ เห็นวา่ เธออยากรอู ้ ยากเห็นเกนิ ไปแลว้ ลงุ จนิ รสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนคี้ งจะไมป่ ากโป้งพดู เรอ่ื งไรส้ าระ จงึ กลา่ วสง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ ใน วันนก้ี บั จหู ยนุ ครา่ วๆ หลกั ๆ คอื เสน่ิ เฉียวออกไปพบเพอ่ื น ปรากฏวา่ ไมร่ เู ้ กดิ อะไรขนึ้ กบั เพอ่ื นคนน้ี อาจจะไดร้ ับบาดเจ็บ หรอื อาจเป็ นเพราะมแี รงกระตนุ ้ ทําใหฆ้ า่ ตวั ตาย จากนัน้ ถกู พวก เขาพบไดท้ นั เวลาและถกู สง่ ตวั ไปทโี่ รงพยาบาล หลังจากฟังจหู ยนุ กพ็ ยกั หนา้ เขา้ ใจ “จๆู่ เพอื่ นรักฆา่ ตวั ตาย เธอ น่าจะตกใจอกสน่ั ขวญั แขวนถงึ จะถกู เอาอยา่ งนส้ี ิ ลงุ จนิ ฉันจะ ปลอบโยนคณุ นายนอ้ ยใหเ้ ธอสงบสตอิ ารมณ์ เรอ่ื งนฉี้ ันจะไม่ แพรง่ พรายไปเด็ดขาด นกี่ ด็ กึ มากแลว้ ลงุ กลับไปพักผอ่ นซะ กอ่ นเถอะคะ่ ”

“ดี ฉันรวู ้ า่ เธอฉลาดมไี หวพรบิ งัน้ ฉันไปกอ่ นนะ” หลังจากกลับมาถงึ หอ้ งเสนิ่ เฉยี วกน็ ่ังบนโซฟา มองไปขา้ งหนา้ ดว้ ยความสนิ้ หวงั แตส่ ายตาไมไ่ ดโ้ ฟกสั ทใี่ ด จหู ยนุ ยกซปุ รอ้ นๆ มาหนงึ่ ถว้ ยแลว้ เดนิ เขา้ มา “คณุ นายนอ้ ย ทานซปุ รอ้ นๆ สกั ชามชว่ ยใหอ้ บอนุ่ รา่ งกายไดค้ ะ่ ” เมอื่ มองไปทช่ี ามซปุ ไอความรอ้ นคกุ รนุ่ ภาพทป่ี รากฏตรงหนา้ ของเสนิ่ เฉียวกลบั ปรากฏเป็ นหานเสโ่ ยวทลี่ ม้ ลงกลางกองเลอื ด กลน่ิ ซปุ ทห่ี อมฟ้งุ ถว้ ยนัน้ คอ่ ยๆ เปลยี่ นเป็ นกลนิ่ เลอื ดสดๆ คาวๆ กระทบกระเทอื นทางจติ ใจและสมองของเธอ รมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉยี วเดมิ ทกี ็ซดี เผอื ดอยแู่ ลว้ ชว่ั ครกู่ ส็ นั่ สะทา้ น จหู ยนุ พบวา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกตกิ บั เธอ เพยี งแคย่ น่ ควิ้ อยา่ ง สงสยั และเตรยี มทจ่ี ะถามทันใดนัน้ เสน่ิ เฉียวกลับกรดี รอ้ งเสยี ง แหลมและปัดถว้ ยในมอื ตกไป เปรยี้ ง ชามแกว้ ตกลงพน้ื แตกเป็ นชน้ิ เล็กชนิ้ นอ้ ย จหู ยนุ ถงึ กบั ผงะตา ของเธอเบกิ กวา้ งทนั ใด “คณุ นายนอ้ ยมอื ของคณุ ”

เสน่ิ เฉยี วเพยี งรสู ้ กึ เจ็บทมี่ อื เพราะโดนลวกเทา่ นัน้ เมอื่ เธอไดย้ นิ เสยี งของจหู ยนุ เธอก็พยายามสงบสตอิ ารมณ์ลงและรวู ้ า่ น่ัน ไมใ่ ชเ่ ลอื ดแตเ่ ป็ นซปุ หนงึ่ ชาม จหู ยนุ มองเธออยา่ งสงสยั แลว้ เธอกน็ กึ ไดว้ า่ ทําอะไรลงไป เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากดว้ ยความ หงดุ หงดิ “ขอโทษจหู ยนุ ฉัน … ฉันแค่ …” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ คณุ นายนอ้ ย” เมอื่ ไดย้ นิ เธอขอโทษตวั เอง จหู ยนุ ก็ตกใจมาก กวา่ จะเรยี กสตกิ ลับคนื มาจงึ ตอ้ งใชเ้ วลานานแลว้ จงึ หนั มาปลอบใจเธอ “ฉันไดย้ นิ เรอ่ื งจากลงุ จนิ เวลานเี้ ป็ นเรอื่ ง ปกตทิ จี่ ะขวญั หนดี ฝี ่ อ ถา้ ในตอนนค้ี ณุ นายนอ้ ยยังทานซปุ ไม่ ลง ถา้ อยา่ งนัน้ ไปอาบนํ้ากอ่ นฉันจะยกซปุ มาใหค้ ณุ ใน ภายหลัง” “เธอรเู ้ รอ่ื งนแ้ี ลว้ เหรอ เธอ…” “เกดิ เรอื่ งอะไร” เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตากวา้ งและกําลังจะบอกจหู ยนุ วา่ อยา่ พดู เรอ่ื งน้ี ออกไป กม็ เี สยี งทมุ ้ ตํา่ ในลําคอของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ลอดออกมา สหี นา้ ของเธอคอ่ ยๆ เปลย่ี นไปในทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาแลว้

เมอ่ื กําลังใครค่ รวญอยนู่ ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ซง่ึ นั่งอยบู่ นรถเข็นก็โผล่ เขา้ มาในหอ้ งแลว้ เสนิ่ เฉยี วมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งตนื่ ตกใจ “คณุ ชายกลบั มาแลว้ ” หลงั จากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาในหอ้ ง เห็นบนพนื้ ซงึ่ พงึ่ จะเกดิ เรอ่ื ง ขน้ึ อยา่ งตะลงึ และมองหนา้ ซดี เซยี วของเสนิ่ เฉียว จังหวะการเตน้ ของหัวใจเสนิ่ เฉียวเร็วขน้ึ อยา่ งเหลอื เชอื่ และ มองไปทจ่ี หู ยนุ โดยไมร่ ตู ้ วั “เกดิ อะไรขนึ้ ” จหู ยนุ ตอบสนองอยา่ งรวดเร็วและรบี ตอบแทนเสนิ่ เฉียววา่ “ขอ โทษคะ่ คณุ ผชู ้ าย เป็ นเพราะฉันไมร่ ะวังเผลอทําหลดุ มอื จน ลวกมอื คณุ นายนอ้ ยเขา้ ” ตอนที่ 283 เธอฟ้ื นแลว้ เสน่ิ เฉยี วผงะและมองเธอดว้ ยความประหลาดใจ “จหู ยนุ …”

“โดนลวกเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ หนั ไปทางเสน่ิ เฉียวและพบวา่ นวิ้ มอื ขาวนุ่มทัง้ หา้ ของเธอบดั นก้ี ลายเป็ นสแี ดงคล้ํา สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไปทันที กา้ วไปจับขอ้ มอื ของเธอและลาก เธอไปในหอ้ งน้ําลา้ งดว้ ยนํ้าเย็นพลางตําหนดิ ว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา วา่ “ไปเอาครมี ทาน้ํารอ้ นลวกมา” จหู ยนุ นง่ิ ไปสกั พักรบี ไปเอาครมี ทาน้ํารอ้ นลวกมา เสนิ่ เฉยี วปลอ่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ควา้ มอื เธอไวใ้ ตก้ อ๊ กน้ําและเปิดน้ํา ลา้ ง ความเย็นทําใหล้ า้ งความรอ้ นจากนว้ิ ของเธอหายไปไม่ นอ้ ย แตล่ า้ งไปลา้ งมา เสน่ิ เฉยี วมองดนู ํ้าทอี่ อกมาจากกอ๊ กน้ํา กลายเป็ นเลอื ดสแี ดงสดอกี ครัง้ สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไปอยา่ งมากดว้ ยความตกใจและกก็ รดี รอ้ ง เสยี งแหลมอยากจะถอนเอามอื กลับมา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตกใจกบั เสยี งทเ่ี ปลง่ ออกมาอยา่ งกะทันหนั ของเธอ แตช่ วั่ ครกู่ ็สขุ มุ ขนึ้ ขมวดควิ้ และถามเธอวา่ “ฉันทําใหเ้ ธอเจ็บ เหรอ ฉันหรนี่ ํ้าใหเ้ บาหน่อยดไี หม” เสยี งผชู ้ ายทมุ ้ ตํา่ ดงั อยขู่ า้ งหขู องเธอและลมหายใจเย็นๆ ท่ี อบอวลอยรู่ อบๆ ตวั เธอ เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆ เรยี กสตกิ ลับคนื มา หนั หนา้ ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ กลม้ าก

ดวงตาของเขาดําขลับ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ ตวั ทันใดนัน้ ก็ยน่ื มอื เขา้ ออกมาโอบเยโ่ มเ่ ซนิ แมว้ า่ การทอี่ ยใู่ นออ้ มกอดจะมคี วามสขุ มาก แตว่ นั นท้ี า่ ทางของ เสนิ่ เฉียวกลับตรงกนั ขา้ ม ดงั นัน้ มันจงึ ทําใหค้ นอนื่ กงั วล มอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ แตะทไี่ หลข่ องเธอ “เกดิ อะไรขน้ึ ” “เปลา่ ไมม่ อี ะไร” คางของเสน่ิ เฉยี วพงิ อยกู่ บั ไหลข่ องเขาและ ออกแรงขยบั “ฉันก็แค…่ รสู ้ กึ เจ็บมากทม่ี อื โดนลวก” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ “จหู ยนุ ทํางานสะเพรา่ เกนิ ไป แลว้ นะ ทําใหเ้ ธอโดนลวกถงึ ขนาดนี้ พรงุ่ นจี้ ะใหเ้ ธอออก” “อยา่ ใหเ้ ธอออก” เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะใหจ้ หู ยนุ ออก เสนิ่ เฉยี วรบี พดู แทนเธอ “ปัญหาไมไ่ ดม้ าจากเธอ ซปุ วางไวบ้ นโตะ๊ ฉันไมท่ นั ระวังถอื ไมด่ เี อง ไมเ่ กยี่ วอะไรกบั เธอ” “จรงิ เหรอ” เสน่ิ เฉยี วออกแรงพยกั หนา้ จหู ยนุ คนนฉ้ี ลาดมไี หวพรบิ กวา่ ที่ เธอคดิ ไวม้ ากแมว้ า่ เธอจะบอกวา่ รเู ้ รอ่ื งนแี้ ลว้ แตเ่ ธอก็เลอื กทจ่ี ะ ปกป้องเธอตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เธอหนา้ ซดี เพราะโดนนํ้ารอ้ นลวก

เด็กผหู ้ ญงิ คนนฉ้ี ลาดมากและมคี วามจรงิ ใจถงึ ขนาดนี้ ถา้ จะให ้ เธอออกโดยไมม่ เี หตผุ ลก็จะไมเ่ ป็ นธรรมตอ่ เธอ “ได ้ ถา้ เธอชอบกใ็ หอ้ ยเู่ ป็ นเพอื่ นเธอและฉันจะเพม่ิ เงนิ เดอื นให ้ เธอ” “ขอบคณุ คะ่ ” ไมน่ านจหู ยนุ ก็เอาครมี ทาน้ํารอ้ นลวก แลว้ ชว่ ยใสย่ าเสร็จถงึ จากไป เสนิ่ เฉยี วไมม่ อี ะไรจะพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอกลวั วา่ ตวั เองพดู มาก จะยง่ิ ผดิ ปกติ จงึ แกต้ วั วา่ ตวั เองเหนอื่ ยและตอ้ งการพักผอ่ นจงึ รบี ขน้ึ เตยี งนอนอยา่ งรวดเร็ว เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นสหี นา้ ของเธอไมด่ ี จงึ ไมไ่ ดร้ ัง้ เธอไว ้ เสน่ิ เฉยี วนอนไมห่ ลับทัง้ คนื และกวา่ จะหลับไปกห็ ลังจากเทยี่ ง คนื ในภาพความฝันของเธอกเ็ ต็มไปดว้ ยเลอื ดสดๆ หานเสโ่ ย วนอนจมกองเลอื ดและยนื่ มอื ไปหาเธอพลางเรยี กชอื่ เธออยา่ ง ออ่ นแรง “เฉยี วเฉียว ชว่ ยฉันดว้ ย… ชว่ ยฉันดว้ ย เฉียวเฉียว ชว่ ยฉันดว้ ย”

“เฉยี วเฉียว … ฉันไมอ่ ยากมชี วี ติ อยตู่ อ่ ไปใหฉ้ ันตายเถอะ” แลว้ ภาพก็เปลยี่ นไปเป็ นหานเสโ่ ยวและเยโ่ มเ่ ซนิ กอดกนั อยา่ ง รักใครม่ คี วามรสู ้ กึ ดๆี ใหก้ นั และภาพก็เปลย่ี นไปอกี ครัง้ เป็ นหนา้ ตาเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ “ผหู ้ ญงิ จติ ใจเหมอื นเดยี รัจฉานอยา่ งเธอไมค่ คู่ วรกบั ความรัก ของฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ทฉ่ี ันบอกวา่ ชอบเธอกแ็ คห่ ยอกเลน่ เธอคดิ จรงิ ๆ เหรอวา่ ฉันจะชอบผหู ้ ญงิ แบบเธอจรงิ ๆ เพอ้ เจอ้ ” “เสน่ิ เฉยี ว ทําไมเธอถงึ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจ เธอน่ะ…ก็เหมอื นรองเทา้ ขาดๆ ไมม่ ผี ชู ้ ายคนไหนชอบเธอจรงิ ๆ หรอก…ฮฮิ ”ิ เสยี งหวั เราะแปลกๆ ของทงั้ สองดงั เล็ดลอดออกมาและความ ฝันของเสนิ่ เฉยี วก็กลบั หวั กลบั หางเสนิ่ เฉียวเหงอื่ แตกพลก่ั พยายามทจี่ ะตนื่ จากความฝันและไมห่ ยดุ ทจ่ี ะหนที งั้ สองคน ทา่ มกลางความฝันหวงั เพยี งไมใ่ หพ้ วกเขาตามมาราวกบั พวก เขาเป็ นปีศาจก็มปิ าน ทัง้ สองจะตามไปทกุ ทไี่ มว่ า่ เธอจะไปท่ี ไหน “อา๊ ” เสนิ่ เฉียวอทุ านและลกุ ขนึ้ นั่งในทสี่ ดุ

มบี างอยา่ งปรากฏขน้ึ สง่ิ ทเ่ี ห็นคอื ดวงอาทติ ยแ์ ละทอ้ งฟ้าสี ครามทะเลกวา้ งใหญ่ ฟ้าสวา่ งแลว้ ยามเชา้ ขา้ งกายของเธอไมม่ แี มแ้ ตเ่ งาของเยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉยี ว เปียกโชกไปดว้ ยเหงอ่ื เย็นๆ ทั่วรา่ งกาย เสนิ่ เฉียวหยบิ โทรศพั ท์ มามองถงึ ไดร้ วู ้ า่ แปดโมงกวา่ แลว้ ตอนนกี้ ็ไมร่ วู ้ า่ เสโ่ ยวฟื้นหรอื ยัง เมอ่ื นกึ ถงึ เรอ่ื งนเ้ี สน่ิ เฉยี วก็ลกุ จากเตยี งไปเขา้ หอ้ งนํ้าเพอ่ื ลา้ ง หนา้ ลา้ งตา รอยแผลโดนลวกทนี่ ว้ิ ไมไ่ ดร้ า้ ยแรงอะไรและ หลงั จากทาครมี ตลอดทงั้ คนื ก็หายแทบเป็ นปกตแิ ลว้ หลังจากทเ่ี ธอเปลย่ี นเสอื้ ผา้ แลว้ กร็ บี หยบิ โทรศพั ทแ์ ละออกไป เตรยี มทจี่ ะไปโรงพยาบาล “คณุ นายนอ้ ยจะออกไปไหนขา้ งนอกเหรอคะ วนั นฉี้ ันไปกบั คณุ ดไี หมคะ” จหู ยนุ เสนอใหเ้ สน่ิ เฉียวฟัง

ตอนแรกเสนิ่ เฉียนอยากจะปฏเิ สธเธอ แตพ่ อคดิ ทบทวนดแู ลว้ ก็ พยักหนา้ “งัน้ ก็มากบั ฉันเถอะ” “คะ่ ” เมอื่ จหู ยนุ เห็นเธอตอบรับ กไ็ ปเตรยี มตวั ดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ต็ม ไปดว้ ยรอยยมิ้ และสดุ ทา้ ยก็ออกไปกบั เสน่ิ เฉียว ลงุ จนิ ยงั คงขบั รถใหเ้ ชน่ เคย ลงุ จนิ ขบั รถไปโรงพยาบาลเมอ่ื วานนแี้ ละพาเสนิ่ เฉยี วและจหู ยนุ ไปทหี่ อ้ งผปู ้ ่ วย เจอซจู วิ่ ตรงทางเดนิ และเห็นซจู วิ่ ตรงเขา้ มาทักทาย “ฉันเดาไวแ้ ลว้ วา่ วันนคี้ ณุ หนูเสน่ิ จะตอ้ งมาแน่ๆ แตไ่ มค่ ดิ วา่ จะ มาเร็วขนาดน”้ี “เลขาซกู ็มาเชา้ มาก ฉันมาชา้ มากแลว้ เสโ่ ยว…” “คณุ หนูเสโ่ ยวฟ้ืนแลว้ คะ่ ” ซจู ว่ิ ยม้ิ เล็กนอ้ ยและพดู เบาๆ “คณุ หนูเสน่ิ ฉันจะพาคณุ ไปทหี่ อ้ งผปู ้ ่ วยนะคะ” เมอื่ ไดย้ นิ ขา่ ววา่ หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ ตวั แลว้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ บรเิ วณ หนา้ อกของเธอสนั่ อยา่ งรนุ แรง “เธอตนื่ แลว้ เหรอ”

“ใชค่ ะ่ คณุ หนูเสน่ิ มากบั ฉันสคิ ะ” ซจู ว่ิ หนั กลบั และเดนิ ไป เสนิ่ เฉียวตะลงึ ไปชวั่ ครแู่ ลว้ รบี เดนิ ตามเธอไป เสโ่ ยวฟ้ืนแลว้ … ถา้ อยา่ งนัน้ กเ็ ยยี่ มจรงิ ๆ เธอไมเ่ ป็ นไรแลว้ ขอบคณุ พระเจา้ . ดว้ ยเหตผุ ลบางอยา่ งเสน่ิ เฉยี วก็นํ้าตาไหลออกมา เธอพยายาม สงบสตคิ วามตน่ื เตน้ ของตวั เองระหวา่ งทางและเมอื่ ไปถงึ หอ้ ง จๆู่ ซจู ว่ิ กห็ ยดุ และหนั ไปมองเธอ “คณุ หานกอ็ ยขู่ า้ งในดว้ ย คณุ หนูเสน่ิ ตอ้ งการจะสงบสตอิ ารมณ์ ตวั เองกอ่ นทจ่ี ะเขา้ ไปสกั หน่อยไหมคะ” หลงั จากพดู จบ ซจู วิ่ ก็ ยน่ื ทชิ ชใู หห้ นงึ่ แผน่ เสนิ่ เฉยี วเพงิ่ ตระหนักวา่ ใบหนา้ ของเธอเต็มไปดว้ ยน้ําตาตงั้ แต่ เมอื่ ไรกไ็ มร่ ู ้ เธอหนั กลับมาดว้ ยความเขนิ อายจากนัน้ เจอจหู ยนุ ทย่ี ม้ิ จางๆ และยนื่ มอื ออกมาเพอื่ เชด็ น้ําตาออกจากหางตาของ เธอ “คณุ นายนอ้ ยไมเ่ ป็ นไรคะ่ แคเ่ มอ่ื กเ้ี ดนิ มาเร็วไปหน่อย เหงอื่ เลยออก ฉันเชด็ ใหแ้ ลว้ คะ่ ”

เมอ่ื ไดย้ นิ คําวา่ คณุ นายนอ้ ย … ซจู ว่ิ เลกิ ควิ้ ทันใดนัน้ เธอก็นกึ ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ คนนัน้ ยงั จําครัง้ แรกทพ่ี บกนั ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั อยใู่ นรา้ นอาหาร และทําตวั แปลกๆ ตอนนัน้ เธอยังแปลกใจ…แตต่ อนนคี้ ดิ ไปแลว้ บางท…ี เรอ่ื งมันเป็ นอยา่ งทเี่ ธอคดิ จรงิ ๆ หรอื เปลา่ นะ ดเู หมอื นวา่ สถานะของเสนิ่ เฉยี วคนนไ้ี มธ่ รรมดาเลย ซจู ว่ิ ยม้ิ เล็กนอ้ ย “ใช่ แมว้ า่ ตอนนจี้ ะเป็ นฤดใู บไมร้ ว่ ง แตถ่ า้ เดนิ เร็วเกนิ ไปก็จะมเี หงอื่ ออก มองฉันสคิ ะ…ฉันกม็ บี า้ ง” พดู ไป ซู จว่ิ ยงั คงยนื่ มอื วางทหี่ นา้ ผากเชด็ เบาๆ “คณุ หนูเสนิ่ เขา้ ไปกนั ไหมคะ” ตอนที่ 284 ไมอ่ ยากใหพ้ วกเขาพบกนั ในหอ้ งผปู ้ ่ วยหานเสโ่ ยวกําลงั เอนหลงั กบั หมอนทา่ ทางออ่ นแรง นั่งอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยความหวาดผวา อนั ทจี่ รงิ เมอ่ื ตน่ื ขน้ึ มาเห็นหานชงิ หานเสโ่ ยวกต็ กใจอยา่ งยงิ่ และเกอื บจะหมดสตลิ งไปอกี ครัง้

เธอไมค่ าดคดิ วา่ เสนิ่ เฉยี วจะพบหานชงิ แลว้ และเธอก็ไมร่ วู ้ า่ พวกเขาไดพ้ บกนั แลว้ หรอื ยงั ถา้ เพอ่ื ใหไ้ ดเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มาครองและตอ้ งสญู เสยี แตงโมลกู โต อยา่ งฐานะคณุ หนูใหญต่ ระกลู หาน มันก็จะดเู ป็ นการซอื้ ขายที่ ไมค่ มุ ้ คา่ ไมว่ า่ จะเป็ นสถานะคณุ หนูใหญห่ รอื ความรสู ้ กึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอ หานเสโ่ ยวตอ้ งการทัง้ สองอยา่ ง “ทําไม” น้ําเสยี งของหานชงิ เย็นยะเยอื กและฟังไมอ่ อกวา่ มี ความรสู ้ กึ เชน่ ใด หานเสโ่ ยวเงยหนา้ ขนึ้ มองเขาแลว้ ชว่ั พรบิ ตาเดยี วก็หลบุ ตาลงอกี ครัง้ ดว้ ยความตกใจ เธอจะพดู ยงั ไง ดเี ธอไมเ่ คยคดิ มากอ่ นวา่ หานชงิ จะรเู ้ รอ่ื งนแ้ี ละไมค่ ดิ วา่ เขาจะ เขา้ มาพัวพัน พดู ไดเ้ พยี งแคว่ า่ ครัง้ นเ้ี ธอคํานวณพลาดไปเอง ขณะทเ่ี ธอกรดี นัน้ ไมไ่ ดส้ นใจมากนัก ในชว่ งแรกเธอกรดี หนัง กําพรา้ เพยี งเล็กนอ้ ย แตเ่ ลอื ดไหลออกมาไมม่ ากนัก ดงั นัน้ เธอ จงึ ใชแ้ รงเล็กนอ้ ยใครจะรวู ้ า่ เพราะการสนั่ ของมอื เธอจะ … รสู ้ กึ เหมอื นวา่ เธอเดนิ ไปถงึ ประตนู รกจรงิ ๆ

เมอื่ นกึ ถงึ เรอื่ งนห้ี านเสโ่ ยวก็กลวั อยพู่ ักหนง่ึ เบา้ ตากเ็ รม่ิ แดง ดว้ ยแลว้ นํ้าตาก็รว่ งหลน่ หานชงิ เห็นทา่ ทางเชน่ นแี้ บบเธอ ก็อด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะขมวดควิ้ “ถามเธอแคน่ ก้ี ็รอ้ งไหแ้ ลว้ เหรอ ตอนฆา่ ตวั ตายเธอเอาความ กลา้ นัน้ มาจากไหน” “พใี่ หญ่ …” หานเสโ่ ยวเรยี กเขาดว้ ยเสยี งแอบ๊ แบว๊ หานชงิ มอง ทา่ ทางแบบนขี้ องเธอ เพยี งแคร่ สู ้ กึ หงดุ หงดิ ไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ ทกุ ขใ์ จเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แตใ่ บหนา้ ของเขายงั คงสงบนงิ่ และเขา อา่ นยาก “ฉัน … ฉันผดิ ไปแลว้ พใี่ หญอ่ ยา่ โกรธเลย” หานเสโ่ ยวรดู ้ วี า่ หานชงิ ไมใ่ ชค่ นทสี่ ามารถเกลยี้ กลอ่ มไดด้ ว้ ยการรอ้ งไห ้ สงิ่ เดยี วทจ่ี ะรับมอื กบั เขาไดค้ อื สารภาพความผดิ ไปโดยเร็วดงั นัน้ เธอจงึ รบี ขอโทษหานชงิ “คณุ หาน คณุ หนูเสนิ่ มาแลว้ คะ่ ” เสยี งซจู วิ่ รายงานดงั มาจากนอกประตแู ละเมอ่ื ไดย้ นิ ชอื่ เสน่ิ เฉยี ว สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวกซ็ ดี ขาวทนั ที พดู เสยี งดงั “ไม่ ฉัน ไมอ่ ยากเจอเธอ”

ทันใดนัน้ เธอกแ็ ทบจะกรดี รอ้ งออกมาเสยี งนัน้ แหลมสงู จนคน ทงั้ ภายในและภายนอกหอ้ งตกใจ หานชงิ เลกิ ควิ้ “จะไมเ่ จอ เหรอ” “ใช”่ หานเสโ่ ยวพยักหนา้ อยา่ งแรง “ฉันไมอ่ ยากเจอเธอ เลขา ซบู อกใหเ้ ธอไปเสยี ” ไมว่ า่ เสนิ่ เฉยี วและหานชงิ จะเจอกนั มากอ่ นหรอื ไม่ สรปุ ก็คอื วา่ ตอนนเี้ ธอไมส่ ามารถรับความเสย่ี งใดๆ ไดเ้ ลย หากยังไมเ่ จอ กนั เชน่ นัน้ การกระทําของเธอครัง้ นกี้ ม็ คี วามหมายและจะไมม่ ี วันปลอ่ ยใหพ้ วกเขาพบกนั ถา้ ไดพ้ บกนั แลว้ เธอกไ็ มเ่ สยี ใจ อยา่ งไรกต็ ามยอมจะฆา่ ผดิ ดกี วา่ ทจ่ี ะปลอ่ ยมันไป จๆู่ หานเสโ่ ยวกพ็ ลนั ลกุ ลลี้ กุ ลน กระทั่งสายตาและการ เคลอื่ นไหวรา่ งกายของเธอกร็ าวกบั เป็ นไปดว้ ย ทัง้ หมดนอ้ี ยใู่ น สายตาของหานชงิ เขาขมวดควิ้ เมอื่ วานเสน่ิ เฉียวทํากบั หานเส่ โยวราวกบั เป็ นพนี่ อ้ งแทๆ้ กงั วลวา่ มอี ะไรเกดิ ขนึ้ กบั เธอคอยเฝ้า อยตู่ ลอด ขนาดวา่ ตอนกลบั ยงั ราวกลับหมดเรยี่ วแรงแตห่ านเส่ โยวนัน้ ไมเ่ หมอื นกนั

ทศั นคตขิ องทงั้ สองทมี่ ตี อ่ กนั กลา่ วไดว้ า่ ตรงกนั ขา้ ม เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยดู่ า้ นนอกประตไู ดย้ นิ เสยี งหานเสโ่ ยวชดั เจน ซจู ิ่ วหนั กลับมามองเธออยา่ งอดึ อดั “คณุ หนูเสน่ิ …คณุ หนูเสโ่ ยว เธอ…” เสนิ่ เฉยี วสหี นา้ ซดี เซยี วเล็กนอ้ ยกม้ ศรี ษะลงและกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งราวกบั วา่ กําลังอดกลัน้ บางอยา่ งหลังจากนัน้ ไมน่ านเธอก็ เงยหนา้ ขน้ึ อกี ครัง้ และยมิ้ อยา่ งออ่ นแรง “รา่ งกายของเธอยัง ออ่ นแออยา่ ใหเ้ ธอวติ กมากนัก ในเมอ่ื เธอไมอ่ ยากเจอฉัน ในตอนนฉ้ี ันจะกลบั ไปกอ่ น” หลังจากพดู จบ เสนิ่ เฉียวก็ไมส่ นใจวา่ ซจู ว่ิ มปี ฏกิ ริ ยิ าอยา่ งไร หนั หลังกลบั และจากไป ประตแู งม้ อยู่ แน่นอนวา่ ทัง้ สองฝ่ ายสามารถไดย้ นิ บทสนทนา ฝ่ ายตรงขา้ ม หลังจากหานเสโ่ ยวไดย้ นิ เธอพดู วา่ จะจากไป กถ็ อนหายใจดว้ ย ความโลง่ อกและแสดงมันบนใบหนา้ ของเธออยา่ งเป็ น ธรรมชาติ แตเ่ มอ่ื เธอผอ่ นคลายลงเธอสงั เกตเห็นวา่ มสี ายตา

แหลมคมจอ้ งมองมาทเี่ ธอ หานเสโ่ ยวมองไปและพบวา่ สายตา ของหานชงิ จอ้ งมองไปทเ่ี ธออยา่ งอยากรอู ้ ยากเห็น หานเสโ่ ยวจๆู่ กร็ สู ้ กึ ประหมา่ และพดู ตดิ อา่ ง “พใี่ หญฉ่ ันแคไ่ ม่ อยากเจอเธอตอนนฉี้ ัน …” “ไมต่ อ้ งอธบิ าย” หานชงิ ลกุ ขนึ้ ยนื และเอามอื ขา้ งหนง่ึ ลว้ งกระเป๋ า “ฉันไมส่ นใจความขดั แยง้ ระหวา่ งผหู ้ ญงิ ของพวก เธอ แต่ …” เขาชะงักแลว้ ชวั่ ครกู่ พ็ ดู อยา่ งเย็นชา “เมอื่ วานนี้ เธอมาสง่ เธอไปโรงพยาบาลโดยไมค่ ํานงึ ถงึ อะไร ไมว่ า่ ทัง้ ความรสู ้ กึ หรอื หลกั เหตผุ ลยงั ไงกค็ วรพดู ขอบคณุ กบั เธอสกั คํา บา้ นตระกลู หานสอนใหเ้ ธอเป็ นแบบนเี้ หรอ” หานเสโ่ ยวหนา้ ซดี “พใ่ี หญ่ ฉัน…” หานชงิ หนั หลังและเดนิ ออกไป “พใี่ หญ”่ หานเสโ่ ยวตะโกนและอยากจะกระโดดลงจากเตยี งใหท้ นั แต่ กา้ วเทา้ ของหานชงิ เร็วมากเขาออกจากหอ้ งผปู ้ ่ วยอยา่ งรวดเร็ว แลว้ บอกซจู วิ่ “คอยดเู ธอใหด้ อี ยา่ ปลอ่ ยใหไ้ ปไหน”

“คะ่ คณุ หาน” ซจู ว่ิ เดนิ เขา้ มาและปิดประตู แตห่ านเสโ่ ยวกลับ รบี โผตามมาทัน “คณุ หนูเสโ่ ยวคณุ หานบอกวา่ ตอนนรี้ า่ งกายของคณุ ออ่ นแอ ควรนอนลงบนเตยี งและพักผอ่ น” “ไม่ พใ่ี หญเ่ ขา้ ใจฉันผดิ ฉันจะตอ้ งอธบิ ายใหพ้ ใี่ หญฟ่ ัง” หาน เสโ่ ยออกแรงผลกั ซจู วิ่ แตอ่ ยา่ งไรเสยี เธอกอ็ อ่ นแอมากและ เธอกถ็ กู ซจู วิ่ ผลกั กลบั ไปน่ังลงทเี่ ตยี ง แลว้ ซจู ว่ิ กถ็ อนหายใจ อยา่ งเบอ่ื หน่ายอธบิ ายใหเ้ ธอฟัง “คณุ กร็ จู ้ ักนสิ ยั ของคณุ หานดี ถา้ คณุ หนูเสโ่ ยวยังต๊อื จะตามไปใหไ้ ด ้ คณุ หานจะโกรธเอานะ คะ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นหี้ านเสโ่ ยวกม็ ปี ฏกิ ริ ยิ าทันที ใช่ นสิ ยั ของหาน ชงิ เป็ นแบบน้ี ถา้ เธอยงั จะตามไปอกี ตอนน้ี เขาจะโกรธ ชา่ งมัน เถอะ หานเสโ่ ยวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งทนั ใดนัน้ ก็นกึ อะไรบางอยา่ ง ขนึ้ มา “เลขาซู เสน่ิ เฉยี วไดพ้ บกบั พใ่ี หญข่ องฉันแลว้ เหรอ” ซจู่ ิ่ วตะลงึ “อมึ ” “ฉันหมายความวา่ เมอ่ื วานนพ้ี วกเธอรเู ้ รอื่ งนไ้ี ดย้ งั ไง เสน่ิ เฉยี ว มาแจง้ ใชไ่ หม”

ซจู วิ่ พดู ไมอ่ อกอยนู่ านและสา่ ยหวั “คณุ หนูเสโ่ ยว เรอื่ งทค่ี ณุ ฆา่ ตวั ตายเรอื่ งใหญข่ นาดน้ี คณุ คดิ วา่ คณุ หนูเสน่ิ จะไมบ่ อกพวกเรา ไดเ้ หรอ แมว้ า่ ฉันทราบดวี า่ พวกคณุ เป็ นเพอื่ นรักกนั แต…่ เรอ่ื ง ใหญข่ นาดนยี้ งั ตอ้ งแจง้ ใหท้ างบา้ นทราบ หรอื วา่ เป็ นเพราะ เรอื่ งทเ่ี ธอบอกใหพ้ ใ่ี หญข่ องคณุ ทราบ คณุ จงึ โกรธคณุ หนูเสนิ่ จงึ ไมอ่ ยากเจอเธอเหรอคะ” เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวหนา้ ซดี ขน้ึ ยงิ่ ขน้ึ “ฉันแคไ่ มอ่ ยาก ใหพ้ ใี่ หญก่ งั วล” “… คณุ หนูเสโ่ ยว ดว้ ยความเคารพฉันขอพดู ตามตรง คณุ เลอื ก ทจี่ ะฆา่ ตวั ตายแลว้ เรอ่ื งนไ้ี มใ่ ชเ่ รอ่ื งทนี่ ่ากงั วลไมใ่ ชเ่ หรอ หรอื วา่ คณุ ” “เมอื่ กฉี้ ันพดู ผดิ เอง ฉันไมอ่ ยากใหพ้ ใี่ หญร่ ”ู ้ หานเสโ่ ยวตอบ อยา่ งโกรธๆ และเธอจอ้ งไปทซ่ี จู วิ่ “เธอเป็ นอะไรไปทําไมถงึ ได ้ หาเรอื่ งฉันตลอด ความสมั พันธข์ องเธอกบั เสน่ิ เฉยี วดมี ากเลย เหรอ” ซจู ว่ิ “…” เธอยม้ิ จางๆ “คณุ หนูเสโ่ ยวลอ้ เลน่ แลว้ ฉันกบั คณุ หนูเพยี งแค่ ทํางานดว้ ยกนั กอ่ นหนา้ น้ี ไมไ่ ดน้ ับวา่ สนทิ กนั นัก”

แตว่ า่ เธอประหลาดใจมากเมอ่ื หานเสโ่ ยวฟ้ืนขนึ้ มาจากการฆา่ ตวั ตายไมเ่ หมอื นคนอยากตายและคําพดู คําจาก็ไมเ่ ขา้ ทา่ ทํา ใหร้ สู ้ กึ แปลกมาก แตแ่ ปลกตรงไหนซจู วิ่ ก็ไมท่ ราบ แตซ่ จู ว่ิ รสู ้ กึ สงสยั เกยี่ วกบั อารมณ์ความรสู ้ กึ ของเธอ ตอนที่ 285 ตอ้ งการใหค้ ณุ ไขขอ้ สงสยั ดา้ นนอกหลังจากเสน่ิ เฉยี วจากไป จหู ยนุ และลงุ จนิ รบี เดนิ ตาม เธอไป “คณุ นายนอ้ ย คณุ ไมไ่ ดช้ ว่ ยเธอไวเ้ หรอคะ ทําไมเธอไมอ่ ยาก เจอคณุ ” “ไมเ่ จอกไ็ มเ่ จอ พวกเรากลับกนั กอ่ นเถอะ” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดฝ้ ื น มากนัก หานเสโ่ ยวไมต่ อ้ งเจอเธอกเ็ ขา้ ใจได ้ ก็เหมอื นกบั แต่ กอ่ นทเี่ ธอไมอ่ ยากเจอหานเสโ่ ยวเชน่ กนั ถา้ เธอไมไ่ ดพ้ ดู คําพดู เชน่ นัน้ คาดวา่ เสนิ่ เฉียวก็คงไมไ่ ปหาเธอ ทโี่ รงแรม ยง่ิ กวา่ นัน้ คงไมไ่ ปเจอวา่ เธอฆา่ ตวั ตาย

เมอ่ื ถงึ ตอนนี้ ตงั้ แตเ่ รอ่ื งทเ่ี ธอฆา่ ตวั ตายเสน่ิ เฉยี วกไ็ มส่ ามารถ ผอ่ นคลายตวั เองได ้ “ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเราก็มาเสยี เทย่ี วไมใ่ ชเ่ หรอ” จหู ยนุ อดไมไ่ ดท้ ่ี จะพน่ ประโยคนอ้ี อกมา “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ กจ็ ติ ใจคบั แคบเกนิ ไป หรอื เปลา่ คณุ นายนอ้ ยชว่ ยเธอไวแ้ ทๆ้ ปรากฏวา่ แมแ้ ตค่ ําพดู ขอบคณุ สกั คํากไ็ มม่ ยี งั จะมาพดู เสยี งดงั วา่ ไมอ่ ยากเจอคณุ อกี ” จหู ยนุ คดิ วา่ เสน่ิ เฉยี วคงจะทกุ ขใ์ จไมใ่ ชน่ อ้ ย ลงุ จนิ มองไปทแี่ วบหนง่ึ แลว้ หนั ไปสา่ ยหนา้ หมายถงึ ไมใ่ หเ้ ธอ พดู อะไรอกี จหู ยนุ รสู ้ กึ ตวั วา่ ตัวเองเพง่ิ จะพน่ คําพดู ไมด่ อี อกมา รบี อธบิ าย แกเ่ สน่ิ เฉยี ว “ขอโทษคะ่ คณุ นายนอ้ ย เมอื่ กนี้ ฉี้ ันพดู ผดิ ไปแลว้ ” “ไมเ่ ป็ นไร”เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ กา้ วเดนิ ออกไปขา้ งนอกอยา่ ง ตอ่ เนอ่ื ง เมอ่ื กําลังจะกา้ วออกจากประตโู รงพยาบาลมนี ้ําเสยี งคนุ ้ เคยรัง้ พวกเธอไว ้ เสนิ่ เฉยี วหนั หลงั กลับมาก็เห็นหานชงิ ทย่ี นื อยไู่ ม่ ไกลจากจดุ ทพ่ี วกเธอยนื อยู่ สายตาของเขาเย็นชายนื อยจู่ ดุ นัน้ ดว้ ยความสงบ

เขาเหรอ เสน่ิ เฉียวเห็นถงึ ความหว่ งใยจากเขา จงึ เดนิ ไปทาง เขา “คณุ หาน” หานชงิ หนั ไปทางเธอพยกั หนา้ หลงั จากนัน้ สายตากไ็ ปหยดุ ท่ี สองคนทยี่ นื อยขู่ า้ งหลังของเธอแลว้ กลา่ ววา่ “ไปหาทนี่ ่ังใกลๆ้ แถวนไี้ หม” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ อยา่ งตกใจ “คณุ หาน” “เธอชว่ ยเสโ่ ยวไวใ้ นเมอื่ ฉันเป็ นพช่ี ายของเขา ยังไงเสยี ก็ควร ขอบคณุ เธอ” “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ” ชวั่ ครใู่ บหนา้ ของเสนิ่ เฉียวกแ็ ดงขน้ึ รบี โบก มอื ปฏเิ สธ “ก็แคฉ่ ันพบกอ่ นถา้ เป็ นคนอน่ื มาเจอแน่นอนวา่ ตอ้ ง ชว่ ยเธอเหมอื นกนั อกี อยา่ งฉันก็รจู ้ ักกบั เสโ่ ยวมานาน…เป็ น ธรรมดาทเี่ มอื่ เห็นเธอเป็ นแบบนัน้ กต็ อ้ งชว่ ย” เธอไมไ่ ดใ้ ชค้ ําพดู ทวี่ า่ ฉันกบั เสโ่ ยวเป็ นพนี่ อ้ งกนั เพราะเธอ รสู ้ กึ วา่ …ความสมั พันธข์ องเธอกบั เสโ่ ยวหา่ งไกลเกนิ ไปแลว้ บางทตี อนน้ี เรยี กวา่ พน่ี อ้ งไมไ่ ดอ้ กี แลว้

หานชงิ ยงั คงมองดเู ธออยา่ งสงบ “ฉันไมต่ อ้ งการสอบถามเรอื่ ง ระหวา่ งพวกเธอ แตฉ่ ันเชอ่ื วา่ คณุ หนูเสนิ่ เป็ นคนจติ ใจด”ี เสนิ่ เฉียว “….คณุ หาน” “แตฉ่ ันมคี ําถาม อยากใหค้ ณุ หนูเสน่ิ ชว่ ยอธบิ ายใหห้ น่อย” เมอื่ พดู ถงึ ตรงน้ี แววตาของหานชงิ ทจี่ อ้ งมองมาก็รอ้ นแรงขน้ึ และจหู ยนุ และลงุ จนิ ทอี่ ยดู่ า้ นหลังอดไมไ่ ดท้ จี่ ะมองหนา้ กนั ไป มา โอพ้ ระเจา้ ไมใ่ ชว่ า่ ชายคนนอ้ี ยากจะไดค้ ณุ นายนอ้ ยของพวก เขาหรอกใชม่ ัย้ ฝันไปเถอะ “ไมท่ ราบวา่ ทคี่ ณุ หานพดู ถงึ คอื เรอื่ งอะไร” หานชงิ ขยับรมิ ฝี ปาก “ฉันวา่ หาทน่ี ั่งคยุ กนั ดกี วา่ ” สายตาของเขายังคงจับจอ้ งทดี่ วงตาของเธอแมว้ า่ เขาจะรวู ้ า่ เขาทําแบบนหี้ ยาบคาย แตเ่ ขากอ็ ดไมไ่ ด ้ เหมอื นมาก

ทกุ ครัง้ ทเ่ี ห็นเธอ หานชงิ รสู ้ กึ ชดั เจนมากขน้ึ เป็ นความรสู ้ กึ ของ สายสมั พันธร์ าวกบั รจู ้ ักกนั มากอ่ น หรอื วา่ เป็ นความสมั พันธท์ าง สายเลอื ดระหวา่ งญาตทิ ชี่ นี้ ําเขาหรอื เปลา่ เมอื่ คนื วานเขาไดข้ อ้ มลู การสอบสวนจากซจู ว่ิ เกยี่ วกบั รายละเอยี ดประวัตทิ ัง้ หมดของเสน่ิ เฉยี ว เขาทนอา่ นขอ้ มลู ทงั้ หมดทงั้ คนื ทกุ คําทกุ ประโยคทเี่ คยปลอ่ ย ผา่ นไปดงั นัน้ เรอื่ งทเ่ี กย่ี วกบั เธอเขาอา่ นมาหมดแลว้ ตอ่ มาเขาคน้ พบวา่ เด็กผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มเ่ พยี งแตม่ นี สิ ยั ใจคอคลา้ ย กบั คนๆนัน้ แตย่ ังคลา้ ยกนั มากทัง้ วธิ ที เ่ี ธอพดู และจัดการกบั สง่ิ ตา่ งๆถา้ ไมเ่ ป็ นเพราะรปู รา่ งหนา้ ตาตา่ งกนั เกรงวา่ หานชงิ จะคดิ วา่ พวกเขาเป็ นคนเดยี วกนั มบี างอยา่ งในใจทอี่ ยากแสดงออกมา แตห่ านชงิ ไมก่ ลา้ ยอมรับ ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ เรอื่ งนเี้ ป็ นเรอ่ื งใหญม่ าก ถา้ เกดิ ความผดิ พลาด เพยี งเล็กนอ้ ยอาจสง่ ผลตอ่ คนสองคนได ้ ดงั นัน้ เขายังคงตอ้ งระมดั ระวงั

จหู ยนุ เดมิ ทตี อ้ งการปฏเิ สธเสยี งแข็ง แตร่ ปู ลักษณ์ของหานชงิ ไมใ่ ชค่ นชว่ั รา้ ยบวกกบั เสน่ิ เฉยี วตอบรับแลว้ เธอจงึ ไมม่ ี ทางเลอื กอน่ื นอกจากตอ้ งทําตามโดยไมโ่ ตแ้ ยง้ และเดนิ ตาม เสน่ิ เฉยี วไป เธอกค็ ดิ วา่ ยงั ไงเสยี แมว้ า่ จหู ยนุ ดพู ลาดไป อกี ฝ่ ายไมใ่ ช่ สภุ าพบรุ ษุ แตเ่ ป็ นคนเสเพลแลว้ เธอกบั ลงุ จนิ จะสามารถชว่ ย คณุ นายนอ้ ยไดไ้ หม มรี า้ นอาหารอยใู่ กลโ้ รงพยาบาลสภาพแวดลอ้ มเงยี บสงบมาก ทัง้ หมดเดนิ เขา้ มาถามหาทน่ี ่ังรมิ หนา้ ตา่ งจากนัน้ เสนิ่ เฉียวกบั หานชงิ น่ังตรงขา้ มกนั จหู ยนุ เมอ่ื มองไปทตี่ ําแหน่งนัน้ สามารถมองเห็นคนเดนิ ไปมา ดา้ นนอกได ้ ดเู หมอื นวา่ หานชงิ คนนมี้ ขี อ้ สงสยั และตอ้ งการใหแ้ กข้ อ้ ขอ้ งใจ ปัญหา และไมน่ ่าใชค่ วามคดิ ทช่ี ว่ั รา้ ยอะไร คดิ ไดเ้ ชน่ นัน้ จหู ยนุ กโ็ ลง่ ใจ พนักงานของรา้ นอาหารมาเสริ ฟ์ ชา สว่ นหานชงิ และเสนิ่ เฉยี ว สง่ั อาหารจานเล็กสองสามอยา่ ง พนักงานกห็ ยบิ เมนูและจากไป

“บรรยากาศทนี่ ไ่ี มเ่ ลวเลย” เสนิ่ เฉียวมองไปรอบๆ แลว้ กลา่ วชม “คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอทเ่ี งยี บๆ แบบนใี้ นยา่ นทม่ี เี สยี งดงั ใกลโ้ รงพยาบาล” หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู เขาลดสายตาลงและขมวดควิ้ ราวกบั กําลังคดิ อะไรบางอยา่ ง เสน่ิ เฉยี วเห็นวา่ เขาเงยี บจงึ เงยี บโดยไมพ่ ดู อกี หลังจากน่ังสงบสตอิ ารมณ์ไดไ้ มก่ น่ี าที หานชงิ กย็ กมอื ขนึ้ หยบิ รปู ถา่ ยจากกระเป๋ าเสอื้ ออกมาวางไวต้ รงหนา้ เสน่ิ เฉียว “คณุ หนูเสน่ิ รจู ้ ักของแบบนไ้ี หม” ของอะไร เสนิ่ เฉยี วเออื้ มมอื ไปถา่ ยรปู อยา่ งสงสยั ในภาพแสดงใหเ้ ห็นล็อกเกตนําโชคสที อง ซง่ึ ดเู หมอื นจะไม่ ตา่ งจากทเี่ ธอมักจะเห็น เธอยม้ิ “ขอถามคณุ หาน ล็อกเกตนํา โชคนม้ี อี ะไรพเิ ศษไหมคะ”

“อนั ทจ่ี รงิ ไมม่ อี ะไรพเิ ศษ” หานชงิ ยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็นและเสยี ง ของเขาก็สขุ มุ ขน้ึ อยา่ งมาก “มนั เกอื บจะเหมอื นกบั ล็อกเกตนํา โชคท่วั ไป แต่ … สง่ิ ทพี่ เิ ศษเกยี่ วกบั อนั นค้ี อื วัสดแุ ละ เบอ้ื งหลัง” วสั ดแุ ละเบอื้ งหลงั เหรอ เสนิ่ เฉยี วองึ้ ชวั่ ครอู่ นั ทจี่ รงิ ล็อกเกตนําโชคในรปู ถา่ ยใบนดี้ ู แตกตา่ งจากปกติ “ล็อกเกตนําโชคนท้ี ําขนึ้ เป็ นพเิ ศษโดยป่ ขู องฉัน” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ “แตใ่ นรปู นเ้ี ห็นแคด่ า้ นหนา้ ไมเ่ ห็นดา้ นหลงั เลย” พดู จบหานชงิ กส็ ง่ รปู ถา่ ยใหอ้ กี ใบคราวนเี้ ป็ นดา้ นหลงั ของ ล็อกเกตนําโชค ตอนแรกเสนิ่ เฉียวมองไมเ่ ห็นความแตกตา่ ง แตท่ ันใดนัน้ กไ็ ด ้ ยนิ จหู ยนุ อทุ านวา่ “คณุ นายนอ้ ยมคี ําสลกั อยดู่ า้ นหลัง” เสน่ิ เฉียวก็สงั เกตเห็นคําสองคําสลักอยดู่ า้ นหลงั มจู่ อ่ื

“สองคํานห้ี มายความวา่ อยา่ งไร” จหู ยนุ ถามอยา่ งสงสยั ถงึ ตอนนเี้ ธอกย็ ังไมเ่ ขา้ ใจความหมาย ของหานชงิ ทแ่ี ทเ้ ขาอยากถามคณุ นายนอ้ ยเกย่ี วกบั ล็อกเกต นําโชคทหี่ ายไป แตเ่ หตผุ ลละ่ ปกตคิ ณุ นายนอ้ ยไมไ่ ดย้ งุ่ เกย่ี วกบั สงิ่ เหลา่ นี้ จะรไู ้ ดอ้ ยา่ งไร มจู่ อื่ เหรอ เสน่ิ เฉยี วมองสองคําน้ี แคร่ สู ้ กึ แปลกๆ เธอเงยหนา้ ขนึ้ มองหาน ชงิ “คณุ หานจๆู่ ก็ถามวา่ …เกดิ อะไรขนึ้ เหรอ” หานชงิ รสู ้ กึ แคว่ า่ คําพดู ทอ่ี อกจากลําคอมลายหายไปและหลัง จากนัน้ ไมน่ านเขาก็กลนื มนั กลับไปและเปลย่ี นประโยคพดู ใหม่ “คณุ หนูเสนิ่ ไมเ่ คยเห็นล็อกเกตนําโชคนมี้ ากอ่ นเหรอ” เสนิ่ เฉียวขมวดควิ้ เล็กนอ้ ยและสา่ ยหวั ตอนท่ี 286 ลางสงั หรณ์ “ไมเ่ คยเห็น”

หลงั จากพดู จบ เสนิ่ เฉียวกน็ ํารปู ถา่ ยไวด้ ว้ ยกนั แลว้ สง่ คนื “คณุ หานทําล็อกเกตนําโชคนห้ี าย กําลังหามันอยเู่ หรอคะ” สายตาของหานชงิ แสดงความผดิ หวงั เล็กนอ้ ย เบาะแสน้ี พังทลายอยา่ งสมบรู ณ์และไมส่ ามารถเดนิ หนา้ ไปได ้ “ใชล่ ็อกเกตนําโชคนี้อยกู่ บั คนทสี่ ําคญั มาก ฉันกําลงั หาคนท่ี สวมล็อกเกตนําโชคน”้ี เสน่ิ เฉยี ว “เป็ นอยา่ งนน้ี เ่ี อง หรอื วา่ …ลองประกาศใน หนังสอื พมิ พด์ ไี หมคะ” ประกาศในหนังสอื พมิ พเ์ หรอ หานชงิ ไมเ่ คยคดิ เรอ่ื งน้ี แตน่ ่ันจะทํายง่ิ ยงุ่ ยากมาก สถานะของ ตระกลู หานในเมอื งเป่ ย เมอื่ ภาพนัน้ ถกู เผยแพรจ่ ะมกี ค่ี นที่ ตอ้ งการแอบอา้ ง หลงั จากคดิ ไปคดิ มา เสน่ิ เฉยี วก็ปฏเิ สธความคดิ น้ี “อมื ลง ประกาศในหนังสอื พมิ พด์ ไู มส่ มควรจรงิ ๆ ล็อกเกตนําโชคมี หลายแบบเกนิ ไป ไมแ่ น่วา่ ถา้ ลงในหนังสอื พมิ พจ์ ะมคี นแอบ

อา้ ง ไมท่ ราบวา่ คณุ หานกําลงั มองหาใคร ตวั ล็อกนี้ … ลกั ษณะ เหมอื นของใชข้ องทารก คนนน้ี ่าจะอายไุ มม่ ากใชม่ ยั้ คะ” เมอื่ พดู เรอื่ งเหลา่ นเี้ สน่ิ เฉียวยังคงกมุ แกม้ ไวค้ รนุ่ คดิ และคดิ อยา่ งใชค้ วามคดิ เมอื่ เธอคดิ ถงึ สง่ิ ตา่ งๆ ควิ้ ทบ่ี างทัง้ สองของ เธอแทบจะยน่ เหมอื นมหี นอนสองตวั บนหนา้ ผาก ทา่ ทางแบบน้ี เหมอื นเกนิ ไปแลว้ หานชงิ ใจเตน้ และแทบจะโพลง่ ความในใจบางอยา่ งออกมา ในทส่ี ดุ เขาก็เหลอื บไปเห็นเบอ้ื งหลังของเสนิ่ เฉยี วคอื จหู ยนุ และลงุ จนิ “ฉันมเี รอื่ งสําคญั จะถามคณุ นายนอ้ ยของพวกเธอสกั สองสามประโยค พวกเธอจะ…” จหู ยนุ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เหมอื นมอี อดในใจดงั ขน้ึ และก็ปฏเิ สธทนั ที “ไม”่ ทแี่ ทก้ ็รออยนู่ ไ่ี ง เสยี แรงทเี่ ธอคดิ วา่ หานชงิ เป็ นสภุ าพบรุ ษุ ท่ี แทก้ ็แคฉ่ ากบงั หนา้ สนิ ะ ตอนนเ้ี ธอตอ้ งการแยกพวกเขาจากกนั จรงิ ๆ

ทา่ ทางจหู ยนุ ปกป้องเสน่ิ เฉยี วเหมอื นแมไ่ กป่ กป้องลกู ววั ลงุ จิ นองึ้ เล็กนอ้ ยไมร่ จู ้ ะหวั เราะหรอื รอ้ งไหด้ ี เขารสู ้ กึ วา่ ตวั เองดคู น แมน่ มาก ตงั้ แตเ่ มอื่ วานทเ่ี ขาอมุ ้ เสนิ่ เฉยี วไปยังหอ้ งผปู ้ ่ วย หาน ชงิ ไมไ่ ดแ้ สดงอาการเจา้ ชใู ้ ดๆ เพยี งแคว่ างเธอลงบนเตยี งและ อยเู่ ฝ้าจนเธอฟื้น ลงุ จนิ รสู ้ กึ วา่ หานชงิ คนนเี้ ป็ นสภุ าพบรุ ษุ เพยี งแตเ่ ขาทําเชน่ นัน้ กบั คณุ นายนอ้ ยตอ้ งมเี หตผุ ลอน่ื เหตผุ ลนเ้ี องทที่ ําใหค้ นอนื่ เขา้ ใจผดิ เขาก็คดิ เชน่ เดยี วกบั ซจู วิ่ เขาทําดกี บั คณุ นายนอ้ ย แตไ่ มม่ คี วามเศษเสยี้ วแหง่ ความชสู ้ าว เลย แตม่ ันเหมอื นกบั …ความรสู ้ กึ ระหวา่ งญาติ ใช่ ทา่ ทางหานชงิ ดเู หมอื นพช่ี ายทสี่ ขุ มุ เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ นล้ี งุ จนิ จงึ ดงึ แขนเสอ้ื ของจหู ยนุ เพอ่ื สง่ สญั ญาณ ใหเ้ ธอเงยี บ “คณุ นายนอ้ ย” จหู ยนุ ไมส่ นใจลงุ จนิ และดงึ ชายเสอ้ื ของเสนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวดอู อกวา่ หานชงิ มเี รอ่ื งสําคญั จะถามเธอ จงึ หนั กลบั มา สง่ สายตาจหู ยนุ และลงุ จนิ “ไปรอฉันทางนัน้ กอ่ น ไดม้ ยั้ คะ”

“คณุ นายนอ้ ย ไมน่ ะ” จหู ยนุ เมม้ รมิ ฝี ปากแลว้ กระซบิ “ใครจะรู ้ วา่ เขาเป็ นคนดรี เึ ปลา่ ” เธอพดู ประโยคนเี้ บาๆ แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ หานชงิ ก็ไดย้ นิ เชน่ กนั เขาไมไ่ ดโ้ กรธและใบหนา้ ของเขาก็ยงั สงบนงิ่ เหมอื นเดมิ “ไมต่ อ้ งกงั วล” เสนิ่ เฉียวตบมอื เธออยา่ งม่นั ใจ “ฉันแยกแยะได ้ ลงุ จนิ รบกวนหน่อยคะ่ ” “โอเคคณุ นายนอ้ ย” ลงุ จนิ พยกั หนา้ แลว้ ไปดงึ ไหลจ่ หู ยนุ “เอาหน่าจหู ยนุ ไปกนั เถอะคณุ นายนอ้ ยออกปากแลว้ ” จหู ยนุ เดนิ ตามลงุ จนิ ไปขา้ งๆ อยา่ งไมเ่ ต็มใจและพดู อยา่ ง โกรธๆ วา่ “ทําไมฉันถงึ รสู ้ กึ วา่ ผชู ้ ายคนนัน้ มเี จตนาไมด่ ี ลงุ จนิ ทําไมถงึ ยังฟังเขาอกี ละ่ คะ” “เชอื่ ลงุ จนิ สิ เขาไมใ่ ชค่ นแบบทเี่ ธอคดิ แน่นอน” “รไู ้ ดอ้ ยา่ งไรคะ เพง่ิ พบหนา้ กนั เมอ่ื วานนแ้ี ทๆ้ ” “ดแู ววตาทา่ ทางของเขาก็รแู ้ ลว้ ครอบครัวตระกลู หานเป็ นผนู ้ ํา ของเมอื งเป่ ยเป็ นอนั ดบั สองรองจากบรษิ ัทตระกลู หาน”

เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ จหู ยนุ กต็ กใจเล็กนอ้ ย “หาน ผนู ้ ําของบรษิ ัท ตระกลู หาน ฉัน ไมร่ จู ้ ักเขานคี่ ะ” “เธอแคต่ อ้ งรวู ้ า่ ความจรงิ เขากบั คณุ ชายเยเ่ ป็ นคนลักษณะ คลา้ ยกนั ” ลงุ จนิ ยม้ิ นอ้ ยๆ และไมพ่ ดู อะไรอกี จหู ยนุ ยังคงรําคาญเล็กนอ้ ยทําไดเ้ พยี งกมุ มอื มองไปทางเสน่ิ เฉยี วดว้ ยความไมพ่ อใจ หลงั จากทงั้ สองคนจากไปทกุ คนกเ็ งยี บ คําถามทอ่ี ดั แน่นอยใู่ นกน้ บงึ้ หวั ใจของหานชงิ กลบั รสู ้ กึ ไม่ สามารถเอย่ ปากได ้ “คณุ หานคณุ อยากจะพดู อะไรกบั ฉันหรอื เปลา่ มนั เกย่ี วกบั … เส่ โยวหรอื เปลา่ คะ” พดู แคน่ เี้ สน่ิ เฉียวลดสายตาลงและเลยี รมิ ฝี ปาก “ถา้ เป็ นเรอื่ งเสโ่ ยว เมอ่ื วานนฉ้ี ันบอกคณุ ไปหมดแลว้ คะ่ เรอื่ งระหวา่ งฉันกบั เสโ่ ยวยังไมส่ ามารถ…” “เสน่ิ เฉยี ว เธอเขา้ ใจผดิ แลว้ ฉันไมไ่ ดจ้ ะถามถงึ เรอ่ื งระหวา่ ง เธอกบั เสโ่ ยว แตจ่ ะถามเกย่ี วกบั ตวั เธอเอง”

“เกย่ี วกบั ฉันเหรอ” เสน่ิ เฉยี วอง้ึ พดู พลางมองเขาดว้ ยความรสู ้ กึ คาดไมถ่ งึ หานชงิ พยักหนา้ จอ้ งมองเธออยนู่ านกอ่ นทจี่ ะหยบิ รปู ถา่ ยหนงึ่ ใบออกมาจากกระเป๋ า เสนิ่ เฉียวมองดแู ละพบวา่ มนั เป็ นรปู ของ เด็กทารก ทารกในภาพมผี วิ ขาวเนยี นกําปัน้ เล็กๆ ออกสชี มพรู ะเรอื่ ประสานกนั ดนู ่ารัก “น่ารักจังเลยคะ่ ” เสน่ิ เฉยี วเห็นเด็กนอ้ ยคนนแี้ ลว้ กช็ อบใจ หยบิ รปู ไวใ้ นมอื อมยมิ้ แลว้ พดู วา่ “คณุ หาน นล่ี กู ของใครคะ” หานชงิ มองทา่ ทางเชน่ นข้ี องเธอแลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเมม้ รมิ ฝี ปาก ถา้ เขาพดู อะไรบางอยา่ งในตอนนี้ วา่ ก็คอื เธอจะทําใหเ้ ธอตกใจ ไหมนะ แมว้ า่ ตอนนเี้ ขาจะยังไมแ่ น่ใจ แตใ่ นใจลกึ ๆ แลว้ สญั ชาตญาณ บอกเขาวา่ บางทเี สน่ิ เฉยี วคอื …คนทเ่ี ขาตามหามาตลอด ไมผ่ ดิ