เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

บนหนา้ ของเยห่ ลน่ิ หานแสดงสหี นา้ ทไ่ี มเ่ ขา้ ใจ “เฉียวเฉียว?” เสนิ่ เฉยี วหดตวั ไปอกี มมุ หนงึ่ และกอดหวั เขา่ ตนเองไว ้ แววตา มองดเู ยห่ ลนิ่ หานอยา่ งระมดั ระวงั “นมี่ ันไมเ่ กย่ี วกบั คณุ !” แววตาของเธอระวงั เหมอื นกบั กําลงั ป้องกนั ขโมยอยา่ งนัน้ มัน ทําใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานสลดใจ เขาขมวดควิ้ มองเธอ: “คณุ เกลยี ดผม ถงึ ขนาดนเ้ี ลยเหรอ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ ในใจของเสน่ิ เฉยี วถงึ กบั สน่ั สะเทอื น ไมร่ อเธอ ตอบโต ้ เยห่ ลนิ่ หานเดนิ หนา้ เขา้ ไปจับแขนเธอไวอ้ ยา่ งแรง: “ทําไม? ผมทําอะไรทท่ี ํารา้ ยคณุ เหรอครับ? คณุ ถงึ ตอ้ งเกลยี ด ผมเชน่ น?ี้ ตงั้ แตค่ ณุ เขา้ มาตระกลู เย่ ผมดกี บั คณุ มาตลอด แมก้ ระทงั่ ……” เสน่ิ เฉียวอยากจะดงึ แขนตนเองกลบั มา แตอ่ ยา่ เห็นวา่ เยห่ ล่ิ นหานปกตทิ า่ ทางออ่ นโยนเหมอื นดงั่ หยก แตแ่ รงของเขาก็ไม่ นอ้ ย จับแขนเธอไวอ้ ยา่ งแน่นมาก ไมว่ า่ เธอจะดนิ้ รนยงั ไงก็ สะบดั ไมอ่ อก จงึ ตอ้ งพดู อยา่ งโมโห: “แมก้ ระทงั่ อะไร? เยห่ ล่ิ นหาน คณุ ปลอ่ ยมอื ฉันนะ!” “แมก้ ระท่ังหวั ใจของผมกใ็ หค้ ณุ ไปแลว้ ” แววตาของเยห่ ล่ิ นหานมองเธออยา่ งเขม้ ขรมึ สหี นา้ ของเขาเจ็บปวด “แตค่ ณุ

กลับสกดั กนั้ ผม เกลยี ดผม เฉยี วเฉยี ว ตกลงผมทําอะไรผดิ เหรอครับ?” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ละอายใจทเี่ ห็นสายตาของเขาเจ็บปวดอยา่ งนัน้ มันกจ็ รงิ ตงั้ แตเ่ ธอเขา้ มาอยใู่ นบา้ นตระกลู เยน่ านขนาดน้ี เขา ชว่ ยเหลอื ตนเองมาตลอด รวมทัง้ ครัง้ กอ่ นทต่ี นถกู แมแ่ ทๆ้ ดา่ บนถนน แมก้ ระท่งั ยังมหี ลนิ เจยี ง เขายงั ชว่ ยตนเองจัดการ หลายๆเรอื่ งไมน่ อ้ ยเลย แตว่ า่ ……ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอและเขาสบั สนวนุ่ วายเกนิ ไป เธอไมอ่ ยากกลบั ไปยอมรับเรอ่ื งนัน้ ทมี่ นั ผา่ นไปแลว้ นกึ ถงึ ตรงนแ้ี ลว้ เสนิ่ เฉียวกม้ หนา้ กม้ ตา กดั รมิ ฝี ปากตนเองไว ้ อยา่ งแรง: “ปลอ่ ยฉัน” เยห่ ลนิ่ หานจับมอื เธอไวแ้ น่นๆ ไมม่ ที า่ ทางจะปลอ่ ยออกเลย “เยห่ ลนิ่ หาน!” เสนิ่ เฉียวโมโหจนสหี นา้ ซดี ขาวและตะคอกใส่ เขา ไดย้ นิ ชอื่ ของตนเองจากปากเธอ มอื ของเยห่ ลนิ่ หานจงึ ปลอ่ ย มอื ออกเล็กนอ้ ย จากนัน้ สกั พักเขากย็ ม้ิ อยา่ งเต็มอมิ่ และปลอ่ ย เธอ: “ถา้ คณุ ยอมเรยี กชอ่ื ผมบอ่ ยๆ งัน้ ผมจะไมท่ ํากบั คณุ แบบน้ี

ผมไมอ่ ยากไดย้ นิ คณุ เรยี กผมวา่ พชี่ ายใหญ่ วันหลังก็หา้ มเรยี ก เชน่ กนั ” เสน่ิ เฉียว: “……” เงยี บไปสกั พัก เสน่ิ เฉียวเตรยี มจะลงจากเตยี งในมมุ นัน้ “ฉันออกมานานเกนิ ไปแลว้ ฉันควรกลับไปแลว้ ” “ผา่ นไปหนงึ่ คนื แลว้ คณุ ยงั จะกลับไปอกี เหรอ?” เสน่ิ เฉียวตกใจเงยหนา้ ขน้ึ ผา่ นไปหนง่ึ คนื ? “ตอนทผ่ี มพาคณุ กลับไปทบี่ า้ นพักสว่ นตวั คณุ ไขข้ น้ึ ตลอดเลย จากนัน้ ก็ไมร่ จู ้ ะทํายงั ไงดี ผมจงึ ตอ้ งสง่ คณุ มาทโ่ี รงพยาบาล หมอบอกวา่ คณุ ตากลมเย็นมากไป แลว้ คณุ กไ็ ขข้ น้ึ สงู ไมล่ ดลง เลย นอนสลบไมต่ นื่ ดว้ ย จงึ ตอ้ งใหค้ ณุ นอนอยทู่ น่ี หี่ นง่ึ คนื ” นกึ ถงึ ตนเองไมก่ ลบั ไปนอนทบ่ี า้ นทงั้ คนื สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียว ซดี เซยี วกะทนั หนั ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะคดิ ยังไง นกึ ถงึ เชน่ นี้ เธอ รบี รอ้ นอยากจะหยบิ มอื ถอื ตนเองขนึ้ มา แตว่ า่ หาอยตู่ งั้ นานกลับ หาไมเ่ จอวา่ มอื ถอื อยไู่ หน

“คณุ กําลงั หาสงิ่ นเ้ี หรอครับ?” เยห่ ลน่ิ หานยน่ื มอื ถอื ของเธอขนึ้ เสนิ่ เฉียวรบี ยน่ื มอื ไปรับ แลว้ คดิ จะโทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ “ถา้ คนคดิ จะโทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ก็ งัน้ ผมจะบอกอะไรให ้ เมอื่ คนื ทงั้ คนื ไมเ่ ห็นมอื ถอื คณุ ดงั เลยสกั ครัง้ เดยี ว” เสน่ิ เฉียวหยดุ ชะงักอยา่ งงัน้ เงยหนา้ มองเยห่ ลนิ่ หานแบบไม่ อยากจะเชอื่ “ผดิ หวงั เหรอ? หรอื วา่ เจ็บใจเหรอ? คณุ ไมก่ ลบั บา้ นทงั้ คนื เขา ไมโ่ ทรหาคณุ เลยสกั ครัง้ ” เสน่ิ เฉยี ว: “……” เธอกม้ หนา้ เปิดมอื ถอื ดแู ลว้ มอื ถอื เงยี บสนทิ จรงิ ๆดว้ ย ไมม่ สี กั สายทโ่ี ทรเขา้ เลย เยห่ ลน่ิ หานเขา้ มาใกลๆ้ เสยี งกต็ ํา่ ลงดว้ ย: “การแตง่ งานของ พวกคณุ ทจ่ี รงิ แลว้ ก็แคก่ ารแตง่ งานทแ่ี ตง่ เพอ่ื ผลประโยชน์ แค…่ … คณุ หว่ันไหวกบั การแตง่ งานครัง้ นแี้ ลว้ ใชไ่ หม?” “ไมใ่ ช!่ ” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ ปฏเิ สธคําพดู ของเยห่ ลน่ิ หาน อยา่ งรวดเร็ว

เธอไมม่ ที างหวั่นไหวหรอก เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจเธอเลย ถา้ เธอ หวน่ั ไหวจรงิ ๆละ่ ก็ คนอนื่ คงคดิ วา่ มนั น่าตลกแน่? “คณุ ปฏเิ สธไดเ้ ร็วขนาดน้ี แลว้ ก็ปฏเิ สธไดอ้ ยา่ งดรุ า้ ย บอกวา่ ไมใ่ ช่ ใครจะเชอ่ื คณุ ?” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ นดิ ๆ แตร่ อยยม้ิ นัน้ เต็ม ไปดว้ ยความขมขนื่ “คณุ หลงรักโมเ่ ซนิ แลว้ ” คําพดู ทเี่ ด็ดเดยี่ วเชน่ นี้ ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วไมม่ โี อกาสไมย่ อมรับ “แตค่ ณุ เคยคดิ ไหม ระหวา่ งคณุ สองคน……ไมม่ ที างเป็ นไปได”้ ครัง้ นเี้ ยห่ ลน่ิ หานจับไหลเ่ ธอไวแ้ น่นๆ มองหนา้ เธอและพดู อยา่ งจรงิ จัง: “คณุ กบั เขาไมม่ ที างเป็ นไมไ่ ดห้ รอก!” “ปลอ่ ยฉัน!” เสน่ิ เฉยี วพดู เบาๆ เยห่ ลน่ิ หานไมป่ ลอ่ ย เสน่ิ เฉยี วจงึ ตอ้ งตะคอกดว้ ยเสยี งดงั ๆใส่ เขา: “ฉันบอกใหค้ ณุ ปลอ่ ยฉัน!” เยห่ ลน่ิ หานคอ่ ยๆปลอ่ ยมอื ของเขา เสนิ่ เฉียวหยบิ มอื ถอื แลว้ รบี กระโดดลงจากเตยี งทันที แตเ่ พราะผลขา้ งเคยี งของอาการไขข้ น้ึ สงู ดงั นัน้ ตอนทก่ี ระโดด ลงจากเตยี ง สมองรสู ้ กึ มนึ มาก รา่ งกายจงึ ลม้ ตวั ไปดา้ นหนา้

ปัง้ ! เสน่ิ เฉยี วลม้ ลงกบั พนื้ ทันที สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานตกใจ รบี พงุ่ เขา้ ไปพยงุ เธอ: “เฉยี วเฉียว คณุ เป็ นไรไหม?” “คณุ ปลอ่ ยฉันส”ิ เสน่ิ เฉียวใชม้ อื ดนั เขาออกไปอยา่ งแรง “เรอ่ื ง ของฉันคณุ อยา่ ยงุ่ คณุ เป็ นแคพ่ ชี่ ายใหญข่ องฉัน ถงึ แมเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ไมช่ อบฉัน นั่นกไ็ มเ่ กยี่ วกบั คณุ !” พดู จบ เสนิ่ เฉียวใชแ้ รงผลกั เยห่ ลน่ิ หานออกอยา่ งสดุ แรง ผชู ้ ายตวั ใหญอ่ ยา่ งเยห่ ลน่ิ หานถกู เธอผลักถอยหลงั ไปเรอ่ื ยๆ จนหลงั ของเขาตดิ กบั ผนังทเ่ี ยอื กเย็น สหี นา้ ของเขามองดเู สนิ่ เฉยี วอยา่ งเจ็บปวดใจ: “แตผ่ มไมอ่ ยากจะเป็ นพช่ี ายใหญข่ อง คณุ เลย” เสน่ิ เฉียวไมอ่ ยากพดู มากกบั เขาอกี และหนั หลงั เดนิ ออกไป โดยตรง ถงึ แมเ้ ธอจะเดนิ ไมค่ อ่ ยนงิ่ แตก่ ็ยังเดนิ ออกไปดา้ น นอกทลี ะกา้ ว เยห่ ลน่ิ หานจอ้ งดเู ธอจากไปตงั้ นาน สดุ ทา้ ยก็ทนไมไ่ หวรบี วงิ่ ตามหลงั ไป ถอนหายใจแรงๆหนง่ึ ครัง้

“ผมสง่ คณุ กลับบา้ นนะ” “ไมต่ อ้ ง” เสนิ่ เฉียวสะบดั มอื ของเขาออก: “ไมเ่ กยี่ วกบั คณุ ” “ถา้ คณุ ไมช่ อบสง่ิ ทผ่ี มพดู วนั หลังผมจะไมพ่ ดู มันอกี ” เยห่ ลิ่ นหานพดู จบ ยน่ื มอื ไปอมุ ้ เธอขน้ึ มาทนั ที ไมส่ นใจเธอจะดนิ้ ยงั ไง เอย่ ปากพดู อยา่ งนงิ่ ๆ: “ตอนนร้ี า่ งกายของคณุ ออ่ นแอ มาก จรงิ ๆตอ้ งนอนรักษาตวั ทโ่ี รงพยาบาล แตค่ ณุ ไมย่ อมพัก ผมสง่ คณุ กลับไปตอนน้ี จะไมบ่ งั คบั อะไรคณุ อกี แน่นอน!” คําพดู ประโยคหลงั ทําใหเ้ สน่ิ เฉียวเงยี บไป เธอเงยหนา้ ขน้ึ มา มองหนา้ ดา้ นขา้ งของเยห่ ลน่ิ หาน แลว้ ก็เงยี บไปกะทนั หนั “เงยี บๆหน่อย” เขาถอนหายใจอยา่ งอดึ อดั ใจ จากนัน้ อมุ ้ เสน่ิ เฉียวออกจากโรงพยาบาล ถงึ ทจ่ี อดรถแลว้ ก็เปิดประตรู ถ อมุ ้ เธอเขา้ ไปนั่งลง คอยระมัดระวังตลอดเวลา หลังจากนัน้ กก็ ม้ ตวั ลงไปรัดเข็มขดั นริ ภยั ใหเ้ ธอและเงยหนา้ มองเธอ “เฉียวเฉยี ว คณุ จําไว ้ ผมเยห่ ลน่ิ หาน จะไมม่ ที างบงั คบั คณุ ทํา อะไรเด็ดขาด ไมว่ า่ เมอ่ื ไหรเ่ วลาใด ถา้ คณุ ตอ้ งการ คณุ อยาก ใหผ้ มทําอะไรก็ได”้

ตอนท่ี 245 รวู้ า่ ตนเองอยใู่ นฐานะอะไรไหม หลังจากทชี่ ว่ ยเธอรัดเข็มขดั นริ ภยั แลว้ เยห่ ลนิ่ หานถงึ จะปิด ประตรู ถและออ้ มไปขน้ึ รถอกี ขา้ ง จากนัน้ กน็ กึ ถงึ อะไร เขาถอด เสอ้ื สทู บนตวั ลงมาและเอาไปคมุ ตวั เสนิ่ เฉียว: “หม่ ไวด้ ๆี อยา่ เป็ นหวัดซะละ่ ” เสน่ิ เฉียวมองบนเสอื้ คลมุ ทเ่ี ป็ นเสอ้ื สทู ตวั นี้ แลว้ ก็มองไปทเ่ี ขา ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธอะไร เยห่ ลน่ิ หาน…….ดตี อ่ เธอมากจรงิ ๆ ถา้ ……เธอไมห่ ลงรักเยโ่ มเ่ ซนิ บางทเี ธอจะอยดู่ ว้ ยกนั กบั เขาได ้ แตว่ า่ ตอนน้ี ในหวั สมองของเธอทา่ ทางจะเต็มไปดว้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ เธอไมส่ ามารถหลอกตวั เองไดอ้ กี นกึ ถงึ เชน่ นแ้ี ลว้ เสน่ิ เฉยี วหลับตาไว ้ ไมพ่ ดู คยุ โตต้ อบกบั เยห่ ลิ่ นหานอกี รถก็เดนิ หนา้ ตอ่ ไปเรอ่ื ย ไมร่ วู ้ า่ ผา่ นไปนานเทา่ ไหรแ่ ลว้ ในทสี่ ดุ กไ็ ปถงึ สนามจอดรถของตระกลู เย่

เสน่ิ เฉยี วกลัวจะถกู เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นและเขา้ ใจผดิ ดงั นัน้ ลงจากรถ อยา่ งรบี รอ้ น อกี ทงั้ ลงจากรถก็รบี วางเสอื้ สทู เกบ็ เขา้ ไปในรถ เย่ หลน่ิ หานเห็นแลว้ อดใจไมไ่ ดท้ จ่ี ะยมิ้ อยา่ งขมขนื่ : “คณุ ไมต่ อ้ ง กงั วลไปหรอกครับ ผมถามคนรับใชแ้ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมก่ ลบั มา เลย” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ หยดุ เดนิ ชะงักอยกู่ บั ที่ เธอหนั หลงั กลับไปมองเยห่ ลนิ หาน เยห่ ลนิ่ หานกก็ ําลงั มองเธออยู่ “แน่นอน คณุ คงไมอ่ ยากรวู ้ า่ เขาไปไหน” เขายม้ิ ออ่ นๆนดิ ๆ สายตากย็ ังออ่ นโยนเหมอื นเดมิ แตใ่ นตามคี วามแหลมคมซอ่ น อยู่ เสน่ิ เฉียวเห็นชดั เจนแลว้ ก็กม้ หนา้ ลง ทจี่ รงิ แลว้ ไมต่ อ้ งคดิ เธอกร็ แู ้ ลว้ เพราะเมอื่ คนื หานเสโ่ ยวใสต่ า่ ง หคู นู่ ัน้ แสดงตนออกมาใหเ้ ธอเห็นแลว้ ถงึ แมว้ า่ เธอจะไปถาม รา้ นจวิ เวลรแ่ี ลว้ แตว่ า่ ……ตอนนเ้ี ธอก็ยงั ไมค่ อ่ ยตายใจ เธอรสู ้ กึ พนักงานขายคนนัน้ อาจจะโกหกเธอนะ หรอื เธออาจจะ ดผู ดิ กไ็ ด ้ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ของหานเสโ่ ยวไมใ่ ชค่ ทู่ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ซอื้ เธอ จะมอี ะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ ังไง? ดงั นัน้ เธอคดิ อยากจะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ดวู า่ ตา่ งหคู นู่ ัน้ ยงั อยทู่ เี่ ขา หรอื ไม่ อยากจะสอบถามใหแ้ น่ใจ

“ดงั นัน้ อยา่ รบี รอ้ น คอ่ ยๆเดนิ หรอื ใหผ้ มสง่ คณุ กลบั หอ้ ง” “ไมต่ อ้ ง” ไมร่ อใหเ้ ขาเดนิ เขา้ มา เสนิ่ เฉียวกร็ บี ปฏเิ สธความหวัง ดขี องเยห่ ลน่ิ หานอยา่ งเยอื กเย็น จากนัน้ ตนเองคอ่ ยๆเดนิ ไป ขา้ งหนา้ เดนิ ไปไมก่ กี่ า้ ว เธอก็หยดุ เดนิ กะทันหนั และหนั หลงั ไปมองเยห่ ลนิ่ หาน เยห่ ลน่ิ หานเห็นเธอหนั กลับมา สหี นา้ แปลกใจ เรยี กชอื่ เธอ ออกมาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั : “เฉยี วเฉียว……” “พชี่ ายใหญ่ ฉันรวู ้ า่ คณุ ดกี บั ฉันมาก ฉันกข็ อบคณุ ความจรงิ ใจ ทัง้ หมดทม่ี ี แตเ่ รอื่ งความรักมันไมส่ ามารถฝื นใจได ้ ถา้ คณุ ยนิ ยอม คณุ กย็ งั เป็ นพช่ี ายใหญข่ องฉันตลอดไป ไมว่ า่ ฉันกบั โม่ เซนิ จะเป็ นยงั ไง” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ ในตาของเยห่ ลน่ิ หานทส่ี วา่ งกลบั หมน่ หมองลง สกั พักก็ยมิ้ ออกมาดว้ ยความขมขน่ื : “สงิ่ ทค่ี ณุ อยากพดู มแี คน่ ?ี้ ” “ใช่ หลงั จากนฉี้ ันจะไมพ่ ดู อกี แลว้ พชี่ ายใหญ่ เรอ่ื งเมอ่ื วาน ขอบคณุ พม่ี ากนะคะ ฉันไปกอ่ นนะ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วหนั ตวั แลว้ กเ็ ดนิ จากไป

มองดดู า้ นหลังของเธอทไี่ กลออกไป เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ขนึ้ มา กะทนั หนั มองดฝู ่ ามอื ของตนเอง มอื ทเ่ี มอ่ื สกั ครไู่ ดแ้ ตะตวั เธอ ในตอนนบ้ี นนวิ้ มอื เหมอื นยงั มกี ลน่ิ หอมของเธอตดิ อยู่ เขายนื อยทู่ เ่ี ดมิ ตงั้ นาน ถงึ จะไป * เสนิ่ เฉียวกลับไปถงึ หอ้ งนอน สงั เกตเห็นในหอ้ งเงยี บเหงาจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมก่ ลบั มาจรงิ ๆ เต็มๆทงั้ สองคนื เวลาตงั้ สองวนั เขา……ไมเ่ คยกลบั มาเลย เหรอ? เสน่ิ เฉียวนอนอยโู่ รงพยาบาลทงั้ คนื รสู ้ กึ วา่ ไมส่ บายทงั้ ตวั จงึ ตอ้ งไปอาบน้ํากอ่ น ตอนทน่ี ้ําอนุ่ สาดลงมา เสนิ่ เฉียวถงึ นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ บาดแผลของตนเองเหมอื นจะโดนน้ําไมไ่ ด ้ แตค่ ดิ ๆดผู า่ น ไปหลายวันแลว้ น่าจะไมเ่ ป็ นไรแลว้ ถา้ ยงั ไมอ่ าบนํ้าอกี เดย๋ี ว บนตวั จะมเี ชอ้ื โรค จงึ ไมส่ นใจ รบี ๆอาบเสร็จแลว้ จากนัน้ เสน่ิ เฉียวเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ และเดนิ ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยบู่ า้ น ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วแคใ่ สก่ ระโปรงนอนชดุ หนง่ึ กเ็ ดนิ ตรงออกมาเลย

เพง่ิ จะเดนิ ออกจากหอ้ งน้ํา เสน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ ถงึ ไอของความเยอื ก เย็นเต็มไปทัว่ ฟ้าปกคลมุ ลงมา เธอตกใจจนหยดุ ชะงักอยกู่ บั ที่ มองดคู นทอ่ี ยใู่ นหอ้ งกะทันหนั อยา่ งตกตะลงึ “เมอ่ื คนื คณุ ไปไหน?” เสยี งทเี่ ยอื กเย็นเหมอื นอมน้ําแขง็ ไว ้ กระทบไปทสี่ มองของเสน่ิ เฉียวอยา่ งไมม่ คี วามรสู ้ กึ คนทอี่ ยใู่ นหอ้ งไมใ่ ชค่ นอน่ื แตเ่ ป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็น วลี แชร์ สหี นา้ ของเขาเย็นชา เหมอื นยมบาลทอี่ ยใู่ นนรก สายตาของเขาแหลมคมดงั่ มดี ในตอนทเ่ี อย่ คําถาม “คณุ ……” เสนิ่ เฉียวมองเขาอยา่ งนงิ่ เฉย: “คณุ ทําไมกลบั มา อยา่ งกะทันหนั ละ่ ?” เขาไมก่ ลบั มาสองคนื แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมมาอยตู่ รงน้ี กะทนั หนั ไดย้ งั ไง อกี ทงั้ ยงั รวู ้ า่ เมอ่ื คนื เธอไมก่ ลับมา? “ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา: “ทนี่ มี่ ันอาณาเขตของผม เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งผมจะมาทน่ี ก่ี ็ตอ้ งขออนุญาตจากคนอน่ื ตงั้ แต่ เมอ่ื ไหร?่ ”

คําพดู นเี้ สน่ิ เฉยี วฟังแลว้ ขนหวั ลกุ เลยทเี ดยี ว จงึ ไดแ้ ตอ่ ธบิ าย ดว้ ยเสยี งเบาๆ: “ฉันไมไ่ ดห้ มายความแบบนี้ ฉันกแ็ ค…่ …” คําพดู ของเธอยงั พดู ไมจ่ บ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ มนุ ลอ้ รถวลี แชรเ์ ขา้ มา ใกลๆ้ จากนัน้ จับแขนเธอไวแ้ ละดงึ ตวั เธอมากอดไวท้ อี่ อ้ มอก “อา้ !” เสน่ิ เฉยี วตกใจตะโกนรอ้ งออกมา ทงั้ คนควํา่ อยบู่ นตวั ของเขา เธอเพงิ่ จะอาบน้ําเสร็จ บนตวั ยงั มหี ยดุ นํ้าเปียกตวั อยู่ อกี ทัง้ ยัง ไมไ่ ดใ้ สช่ ดุ ชนั้ ใน ตอนทแ่ี นบอยบู่ นตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั รสู ้ กึ วา่ มบี าง ทถ่ี กู ชนจนเจ็บ จนเธอหนา้ แดงทันที อยากจะผลักเขาออกไป สหี นา้ บนใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ากลัวและเขม้ ขรมึ กลนิ่ อาย รอบๆตวั เต็มไปดว้ ยความมดื ! “ไมไ่ ดห้ มายความแบบน?้ี แลว้ คณุ หมายความวา่ อะไร? หรอื วา่ รสู ้ กึ วา่ ผมโผลม่ ากะทันหนั รบกวนเรอ่ื งดๆี ของคณุ ?” “อะไร?” เสน่ิ เฉยี วตกใจอยา่ งมากและมองหนา้ เขา ยนื่ มอื จะ ผลักเขาออกไป แตว่ า่ แขนถกู เขาจับไวอ้ ยา่ งแรง เจ็บจนเธอ หนา้ ซดี เซยี ว: “คณุ ทําใหม้ อื ของฉันเจ็บแลว้ นะ”

“คณุ ยังรจู ้ ักเจ็บเหรอ?” สายตาทเี่ ยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ ง มองเธออยู่ ออกเสยี งอยา่ งประชดประชนั : “เมอื่ คนื ตอนทไี่ ม่ กลบั บา้ น คณุ ทําไมไมถ่ งึ ตอนนลี้ ะ่ ? หมื ? รวู ้ า่ ตนเองเป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ ผี ัวหรอื เปลา่ ? รวู ้ า่ ตนเองควรทําอะไรไหม?” ไดย้ นิ เชน่ นแี้ ลว้ ในทสี่ ดุ เสนิ่ เฉียวกเ็ ขา้ ใจสาเหตทุ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ โมโห เธอลมื ตาโตๆจอ้ งเขาอย:ู่ “คณุ คณุ รไู ้ ดย้ งั ไงวา่ ฉันไม่ กลับมานอนบา้ น?” “คณุ นกึ วา่ จะปิดบงั ผมไดเ้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา หนง่ึ เสยี ง “ดแู ลว้ ชว่ งเวลาทแี่ ตง่ เขา้ ตระกลู เย่ ความกลา้ ของ คณุ กลา้ ขน้ึ มาไมน่ อ้ ยเลยนะ กลา้ ไมก่ ลบั มานอนทบ่ี า้ นเป็ นแลว้ พดู มา เมอื่ คนื คณุ ไปทําอะไร?” นํ้าเสยี งของเขาเต็มไปดว้ ยคําตําหนิ จากนัน้ เหมอื นกบั วา่ ไม่ หว่ งไมไ่ ยดเี ลย ตอนแรกเสนิ่ เฉยี วยังรสู ้ กึ ละอายใจนดิ ๆ อกี ทงั้ ยังรสู ้ กึ กลัวดว้ ย เขารเู ้ รอ่ื งทตี่ นเองไมก่ ลับมานอนบา้ น แลว้ เขารไู ้ ดอ้ ยา่ งไร? แตต่ อนนเี้ ขากลับซกั ถามตนเองแบบนี้ เสนิ่ เฉยี วก็กลับมามสี ติ ทนั ที เขามสี ทิ ธอ์ิ ะไรมาซกั ถามตนเอง?

ดงั นัน้ เธอคอ่ ยๆเงยหนา้ ขนึ้ มา สบสายตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ย น้ําเสยี งทเี่ ย็นชาอยา่ งนกึ ไมถ่ งึ “ฉันไปทําอะไร คณุ เป็ นหว่ งดว้ ยเหรอ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมบิ ตา หรต่ี าลงและจอ้ งเธออยา่ งน่า กลัว “คณุ พดู อะไร?” เสนิ่ เฉียวไมก่ ลวั เขาเลยสกั นดิ กดั รมิ ฝี ปากและทา้ ทายแววตา ของเขา ยังตงั้ ใจกดเสยี งใหต้ ํา่ “ฉันพดู อะไรคณุ ไมร่ เู ้ หรอคะ? เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ กไ็ มก่ ลบั บา้ นได ้ แลว้ ฉันทําไมจะทําไมไ่ ด?้ คณุ ไมก่ ลับมาสองวนั สองคนื ได ้ ฉัน ก็แคไ่ มก่ ลับมานอนคนื เดยี ว คณุ ก็ตะคอกใสฉ่ ันทําไม?” ตอนที่ 246 คณุ มสี ทิ ธอิ์ ะไรมาขอรอ้ งผม “……” ประมาณเหมอื นกบั นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะพดู เชน่ น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบไม่ ถกู และองึ้ ไปสกั พัก

หลังจากทเี่ ขารสู ้ กึ มสี ตคิ ดิ ไดว้ า่ เธอพดู อะไร รมิ ฝี ปากบางๆ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยมิ้ ขน้ึ อยา่ งเยอื กเย็น ใชม้ อื ใหญๆ่ นัน้ จับคาง ของเธออยา่ งแรง: “คณุ ไมร่ วู ้ า่ กําลงั พดู กบั ใครอยหู่ รอื ? พดู อะไร?” แรงของเขาหนักมาก แคแ่ ป๊ บเดยี วก็ทําใหค้ างของเสนิ่ เฉียว เป็ นรอยแดงๆ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เจ็บมา อยากจะปัดมอื เขาออก แตป่ ัดไมอ่ อก เธอทําไดเ้ พยี งแคก่ ดั รมิ ฝี ปากไวแ้ ละมองเขา อยา่ งโกรธเกลยี ด: “ฉันก็ตอ้ งรสู ้ ิ แลว้ จะทําไม? ทฉ่ี ันพดู มันผดิ เหรอ? ถอื สทิ ธอ์ิ ะไรทไี่ มก่ ลบั มานอนบา้ นไดแ้ คค่ ณุ คนเดยี ว?” พดู จบ เสน่ิ เฉียวพยายามจะผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป แตเ่ รย่ี วแรง ของทัง้ สองตา่ งกนั เกนิ ไปอยา่ งเห็นไดช้ ดั เสน่ิ เฉียวผลักอยตู่ งั้ นาน กย็ ังผลักเขาออกไปไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยจงึ หยดุ นงิ่ อยา่ งโมโห มาก เพราะเมอ่ื สกั ครใู่ ชแ่ รงมากเกนิ ไป ดงั นัน้ หนา้ ทขี่ าวๆของเธอ ตอนนกี้ ลายเป็ นสแี ดงๆ เพราะอารมณก์ ําลังโกรธ ดงั นัน้ สองตา ของเธอเย็นชาเป็ นพเิ ศษ เหมอื นดาวทส่ี ะทอ้ นเงาอยบู่ นแมน่ ํ้า สอ่ งแสงระยบิ ระยบั ทด่ี งึ ดดู คน

ปกตเิ ยโ่ มเ่ ซนิ ควรจะโมโหมากกวา่ แตว่ า่ หลังจากทเ่ี ธอโตต้ อบ ถามตนเองกลบั แลว้ เขานกึ ถงึ อะไรบางอยา่ ง จากนัน้ หรตี่ าเขา้ ไปใกลเ้ ธอและพดู ดว้ ยเสยี งเบาๆ “นค่ี ณุ กําลัง…..หงึ หวงผมเหรอ?” เสนิ่ เฉยี วตะลงึ ไปสกั พัก เธอหงึ หรอื ? “หมื ? แครท์ ผ่ี มไมก่ ลบั มานอน ไดย้ นิ วา่ คณุ ยงั โทรหาเซยี วซู่ กลวั วา่ ผมจะเกดิ เรอื่ งอะไรหรอื เปลา่ ?” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู จา ไดแ้ ตล่ มื ตาจอ้ งสบตาเขาอยา่ งดอ้ื ๆ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับยกคางของเธอขนึ้ สงู นดิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ ตวั ลง ไป รมิ ฝี ปากบางๆทเ่ี ยอื กเย็นเกอื บจะแตะโดนเธอแลว้ “ตอบผมส”ิ น้ําเสยี งแข็งเกลา้ เอาแตใ่ จ มองดหู นา้ ของเขาทอี่ ยตู่ รงหนา้ เสนิ่ เฉยี วสามารถรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลม หายใจโดยเฉพาะของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ยอื กเย็น เย็นๆ เหมอื นกลนิ่ ของผา้ หม่ ทว่ี างอยใู่ นหอ้ งนานมากๆในฤดหู นาว

เสนิ่ เฉยี วสะดงุ ้ ไปสกั พัก สดุ ทา้ ยกค็ อ่ ยๆเอย่ ปากพดู เบาๆ: “ถกู คณุ ดอู อกแลว้ ” ประโยคเดยี ว กท็ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตะลงึ ตอนแรกเขาคดิ วา่ เธอจะปฏเิ สธ หรอื อาจจะถกเถยี ง คดิ ไมถ่ งึ …….เธอกลับยอมรับ เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ๆตอ่ หนา้ เขา รมิ ฝี ปากสชี มพยู ม้ิ ขน้ึ มา: “ก็ถอื ซะวา่ ฉันหงึ ละกนั ดงั นัน้ คณุ ยังจะไมก่ ลบั บา้ นอกี ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าเล็กๆอยา่ งอนั ตราย โนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ นดิ หน่อย ปลายจมกู และหนา้ ผากตรงกบั เธอ ลมหายใจทเ่ี ยอื กเย็นไดป้ ก คลมุ เธอไวด้ า้ นใน เสนิ่ เฉียวกําลังมองควิ้ และนัยนต์ าอนั งดงาม ของเขา ทันใดนัน้ หวั ใจกเ็ ตน้ แรงขน้ึ อกี ครัง้ อยา่ งไมเ่ อาไหน เขาทําใหเ้ ธอ……หว่ันไหวจรงิ ๆ ใจเตน้ จนไมส่ ามารถควบคมุ ได ้ ตรงดา้ นหนา้ เป็ นอกทแ่ี ข็งแกรง่ ของเขา และเธอกเ็ พง่ิ จะอาบน้ํา หนา้ อกทนี่ ุ่มนวลก็แนบชดิ กบั หนา้ อกของเขาอยา่ งไมเ่ หลอื

ชอ่ งวา่ งเลยสกั นดิ เดยี ว เพราะการเขา้ ใกลข้ องเขา เสนิ่ เฉียว ตนื่ เตน้ กะทันหนั จนแลบลน้ิ ออกมาเลยี รมิ ฝี ปากตนเอง การเคลอ่ื นไหวเล็กๆโดยไมต่ งั้ ใจนี้ ทําใหต้ าของเยโ่ มเ่ ซนิ กระพรบิ จากนัน้ เกดิ แรงกระตนุ ้ บางทเี่ กอื บจะพงุ่ ออกมาจาก ดา้ นใน “คนสวย คณุ ตงั้ ใจทําใชไ่ หม?” เขาถามอยา่ งไมพ่ อใจหนงึ่ คํา จากนัน้ กจ็ บู เขา้ ไปทปี่ ากแดงๆของเธออยา่ งแรงในตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วก็เอย่ ปากจะพดู “อมื้ ” นาทที ปี่ ากแดงๆถกู เขาจบู เสนิ่ เฉยี วทนไมไ่ ด ้ จงึ ตอ้ งออกเสยี ง ครางขน้ึ มาหนงึ่ เสยี ง เสยี งครางทบ่ี อบบางนดี้ เู หมอื นวา่ จะสมั ผัสจดุ ๆหนง่ึ ของเยโ่ ม่ เซนิ ฝ่ ามอื อนั ใหญท่ ก่ี ําลังจับคางเธอไวก้ ็ยน่ื ไปดนั หวั เธอไว ้ ดา้ นหลัง กดดว้ ยแรงๆนดิ ๆ จบู ไดล้ กึ ซงึ้ ขน้ึ เรอื่ ยๆ ปากและลน้ิ ของทัง้ สองคนพันกนั ลมหายใจทัง้ หมดของเสน่ิ เฉียวถกู เขาดดู ไปหมด เรม่ิ แรกเธอยงั สามารถโตต้ อบได ้

จากนัน้ คนทัง้ คนไดก้ ลายเป็ นนํ้าแหง่ ความสขุ ออ่ นเพลยี ไป ทงั้ ตวั และกอดเขาไวใ้ นอก เยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมป่ ลอ่ ยเธอเพยี งแคน่ ้ี กลบั จับเธอไวแ้ ลว้ ก็จบู ตอ่ อกี สกั พัก จากนัน้ กจ็ บู ลงไปดา้ นลา่ งเรอื่ ยๆ จนถงึ คอของเธอ เสนิ่ เฉียวเคลมิ้ ๆตลอดเวลา จนถงึ ตอนทกี่ ระโปรงชดุ นอนถกู ดงึ ขนึ้ มา จากนัน้ รา่ งกายก็เย็นฮวบ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตนื่ ขน้ึ มาทนั ที จากนัน้ ผลกั ตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ออก “……” เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังมนึ เมาอยใู่ นโลกของตนเอง ถกู ขดั ขวาง กะทนั หนั และขมวดคว้ิ ขน้ึ มาอยา่ งไมพ่ อใจ “อยากตายเหรอ?” เขาเอย่ ปากดา่ เธอหนงึ่ คํา เสยี งแหบจน ขนาดนัน้ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาหวัน่ ไหวในใจจรงิ ๆแลว้ เสนิ่ เฉียวรบี จัดเสอื้ ผา้ ใหเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ ก็ผลักเขา: “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ อยา่ มาทําแบบนเี้ ลย คณุ คดิ วา่ ทําอยา่ งนแ้ี ลว้ จะสามารถทํา ใหฉ้ ันลมื เรอื่ งทคี่ ณุ ไมก่ ลับมานอนบา้ นอยา่ งนัน้ เหรอ?” “ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นคดิ อะไรอยแู่ ละมองเธอดว้ ย: “เพราะ ผมไมก่ ลบั มานอน ดงั นัน้ คณุ ก็ไมก่ ลบั มานอนเพอ่ื แกแ้ คน้ ผม เหรอ?”

“ใชแ่ ลว้ จะทําไม?” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากดา้ นลา่ งไว ้ ปากทเี่ พงิ่ ถกู จบู จนแดงบวม ถกู ฟันสขี าวของเธอกดั ไว ้ มองเห็นอยา่ งได ้ ชดั “คณุ ทําได ้ งัน้ ฉันกท็ ําได?้ ” “……คณุ !” เยโ่ มเ่ ซนิ โมโหอยา่ งมาก “ฟังใหช้ ดั ๆ สงิ่ ทผี่ มทําได ้ ไมไ่ ดห้ มายความวา่ คณุ กท็ ําได ้ นอกจากผม ผมไมอ่ นุญาตให ้ คณุ พดู คยุ ตดิ ตอ่ กบั ผชู ้ ายคนไหนอกี ไดย้ งั ไหม?” เสนิ่ เฉยี วไมโ่ ตต้ อบ มองดเู ขาอยา่ งน่าตลก “แลว้ คณุ ละ่ ? ไมย่ อมใหฉ้ ันคบหากบั ชายคนอน่ื แลว้ คณุ จะคบ กบั ผหู ้ ญงิ อนื่ ไหม?” จนคําถามสดุ ทา้ ย เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของตนเองจะหยดุ เตน้ อยา่ งนัน้ มคี ําตอบอะไรกอ็ ยากจะตะโกนตอบมาใหห้ มด พดู ถงึ เรอ่ื งนี้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หมน่ หมองลงไปนดิ หนงึ่ จากนัน้ สายตาทม่ี องดเู ธอก็สบั สนยงิ่ ขน้ึ กวา่ เดมิ และเสน่ิ เฉยี ว ไดย้ นิ เขาถาม: “ผมไปมาหาสกู่ บั ผหู ้ ญงิ อนื่ คณุ แครด์ ว้ ยเหรอ?” เสนิ่ เฉียว: “……”

เสนิ่ เฉยี วพดู ดว้ ยความรบี รอ้ นอยา่ งไมต่ งั้ ใจ: “ทค่ี ณุ พดู มนั ไร ้ สาระสนิ้ ด?ี ” พดู จบแลว้ เสนิ่ เฉียวเพง่ิ จะนกึ ขน้ึ ไดว้ า่ เมอื่ สกั ครนู่ ตี้ นเองได ้ ยอมรับอะไรไป สหี นา้ เธอจงึ เปลยี่ นไป อยากจะกระโดดลงจาก ตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ถกู เขาดงึ แขนไว ้ “มองดแู ลว้ คณู แครจ์ รงิ ๆนนี่ า” “คําเมอ่ื กฉี้ ันพดู มวั่ ๆน่ะ!” เสนิ่ เฉียวรบี รอ้ นอธบิ าย ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ ขน้ึ “คําพดู ทพ่ี ดู ออกมาแลว้ ก็เหมอื นน้ําที่ สาดทง้ิ ไปแลว้ อกี ทัง้ ยงั พดู ใหผ้ มฟังดว้ ย สําหรับในทนี่ ข้ี องเย่ โมเ่ ซนิ อยา่ งผมไมม่ ที างใหโ้ อกาสคณุ เก็บคําพดู คนื ไปได ้ หรอก!” เสนิ่ เฉียวมองหนา้ เขาอยา่ งเหมอ่ ลอยสกั พัก จากนัน้ ปากของ เธอกเ็ อย่ คําถามขนึ้ : “ดี ฉันไมเ่ ก็บคนื หรอก แลว้ คณุ ละ่ ?” วนั หลงั คณุ ยงั จะไมก่ ลับมานอนบา้ นอกี ไหม? คณุ จะคบกบั ผหู ้ ญงิ อน่ื ลับหลงั ฉันอกี หรอื เปลา่ ?” ไดย้ นิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เหมอื นจะไมพ่ อใจกบั คําพดู ของ เธอ

“ทําไดไ้ หม?” เสน่ิ เฉียวยังไมต่ ายใจและถามอกี ครัง้ ถงึ แมว้ า่ เรอื่ งมนั จะมาถงึ ตอนนแ้ี ลว้ เธอกย็ ังไมก่ ลา้ เชอ่ื วา่ เยโ่ ม่ เซนิ และหานเสโ่ ยวมอี ะไรกนั เธอคดิ วา่ มนั ตอ้ งใชค่ วามบงั เอญิ แน่นอน! รมิ ฝี ปากบางๆของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เบาๆ ยนื่ มอื ไปนวดๆทหี่ วั เธอ: “ใครบอกวา่ ผมไมก่ ลบั บา้ นกต็ อ้ งไปกลบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ละ่ ? คณุ เห็นกบั ตาเหรอ?” เสนิ่ เฉียว: “……ไมใ่ ช่ แตว่ า่ มันมเี รอื่ งอะไรทสี่ ําคญั ขนาดนัน้ คณุ ถงึ ตอ้ งไมก่ ลบั มาตงั้ สองวันสองคนื ? คณุ บอกฉันไดไ้ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลงเล็กๆ มองหนา้ เธออยา่ งอนั ตราย “เรอ่ื งของผม คณุ อยา่ มายงุ่ ดที สี่ ดุ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ แลว้ เสน่ิ เฉยี วทนไมไ่ หวและหวั เราะออกมา เสยี ง หวั เราะและรอยยม้ิ ของเธอมนั ขมขนื่ มาก “มองดแู ลว้ คณุ แคอ่ ยากจะใหผ้ มแครค์ ณุ เทา่ นัน้ ” พดู จบ เธอปลอ่ ยมอื เขาออก จากนัน้ ลกุ ขน้ึ ออกจากตกั ของเขา ยนื อยหู่ า่ งๆจากเขาอกี ทห่ี นงึ่

“ในเมอ่ื เป็ นเชน่ นี้ คณุ มสี ทิ ธอิ์ ะไรมาขอรอ้ งผม?” ตอนที่ 247 ขอใหส้ มหวงั เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ขน้ึ มา มองหนา้ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทย่ี นื อยไู่ มไ่ กล อยา่ งไมพ่ อใจ “คณุ พดู อกี ครัง้ ส?ิ ” เสน่ิ เฉียวยม้ิ อยา่ งขมขน่ื “พดู อกี ครัง้ แลว้ จะยังไง? จะเปลยี่ น ความคดิ ของคณุ และกนั ไดเ้ หรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ ในเมอื่ คณุ ไมส่ นใจ ฉัน งัน้ คณุ ก็อยา่ ยงุ่ เรอื่ งของฉัน!” “ไมย่ งุ่ กบั คณุ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะออกมาหนงึ่ เสยี ง ลกู ตาสดี ําๆ เต็มไปดว้ ยแสงทน่ี ่าอนั ตราย: “พดู แบบนี้ คณุ อยากจะบนิ หนไี ป กบั เยห่ ลน่ิ หานกนั สองคนเหรอ? ผมขวางพวกคณุ ไวเ้ หรอ?” “ใช!่ ” เสนิ่ เฉยี วไมร่ เู ้ อาความกลา้ หาญมาจากไหน ในเมอื่ ตอบ อยา่ งเสยี งดงั ไปแลว้ หนง่ึ คํา ก็ตอ้ งโตแ้ ยง้ ใหถ้ งึ ทส่ี ดุ : “ใชแ่ ลว้ จะยงั ไง?”

วนิ าทนี ัน้ ลกู ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กระพรบิ และลมื ขนึ้ มาโตๆ จากนัน้ กเ็ รม่ิ สะดงุ ้ หลังจากทไี่ ดย้ นิ เธอพดู ยอมรับกบั ปากตนเองแลว้ มี อะไรคลานขน้ึ มาตรงหวั ใจของเขา จากนัน้ กบ็ บี หวั ใจของเขา อยา่ งแรง ทําใหเ้ ขาเกอื บจะหายใจไมอ่ อก ไอผ้ หู ้ ญงิ สมควรตายน!่ี กลา้ ยอมรับตอ่ หนา้ เขา เธอยากอยดู่ ว้ ยกนั กบั พชี่ ายใหญเ่ หรอ? เขายังไมท่ ันปรับอารมณ์และความรสู ้ กึ เสน่ิ เฉียวก็หันหลังไป “ใชฉ่ ันชอบพช่ี ายใหญ่ พช่ี ายใหญอ่ อ่ นโยนหว่ ยใยคนอนื่ ตลอดเวลา ทัง้ ยงั มมี ารยาทดงี าม ดกี วา่ คนทเี่ ยอ่ หยง่ิ ยโสโอหงั อยา่ งคณุ หลายรอ้ ยเทา่ ดกี วา่ คนทคี่ ดิ แตอ่ ยากจะบบี บงั คบั คน อน่ื อยา่ งคณุ เยอะเลย เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คดิ มาตลอดวา่ ฉันชอบคณุ ทจ่ี รงิ แลว้ คณุ คดิ ผดิ ไปแลว้ ฉันไมเ่ คยชอบคณุ คนอยา่ งคณุ ถงึ แมผ้ ชู ้ ายบนโลกใบนจี้ ะตายหมด ฉันก็จะไมช่ อบคณุ แมแ้ ต่ นดิ เดยี ว” พดู จบ เสนิ่ เฉียวไมส่ นใจคนขา้ งหลังจะตอบยงั ไง กา้ วเดนิ ออกไปจากทนี่ ั่นเลย

เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยบู่ นรถเข็น ในใจเหมอื นถกู เข็มทม่ิ ลงกลางใจ อยา่ งกะทนั หนั ความรสู ้ กึ ทแ่ี ปลกเชน่ นท้ี ําใหร้ สู ้ กึ ไมส่ บายใจ อยา่ งมากจนตอ้ งขมวดคว้ิ ขน้ึ ยนื่ มอื มากดทหี่ นา้ ตนเอง ใช…่ …เขากําลังเจ็บปวดใจหรอื ? เพราะผหู ้ ญงิ คนนัน้ ? มันน่าหวั เราะเยาะทสี่ ดุ ! เยโ่ มเ่ ซนิ มองดเู งาหลังของเธอ สกั พักรมิ ฝี ปากกแ็ สยะยม้ิ ขน้ึ อยา่ งเยอื กเย็นและประชด กแ็ คผ่ หู ้ ญงิ คนเดยี ว ไมม่ อี ะไรทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเขาตอ้ งสนใจ บนหนทางชวี ติ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งเขา ไมต่ อ้ งการมผี หู ้ ญงิ อยู่ แลว้ * ถงึ แมจ้ ะพดู เชน่ นี้ ตอนทเี่ สน่ิ เฉียวนอนกลบั ไปทนี่ อนบนพน้ื ของ เธอ ก็ยังกลนั้ นํ้าตาไมท่ ไ่ี หลออกมาจนเต็มตาไมไ่ ด ้ คําพดู ทเ่ี ธอพดู เหลา่ นัน้ มนั เลอื ดเย็นมาก แตเ่ ธอรวู ้ า่ คําพดู พวก นัน้ ทจ่ี รงิ แลว้ ทํารา้ ยแคต่ นเอง บางทเี ยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะไมส่ นใจ สง่ิ ทเี่ ธอพดู เลยดว้ ยซาํ้

หลงั จากทเ่ี ธอไดย้ นิ เขาไปอาบน้ําแลว้ เสน่ิ เฉยี วนกึ ขนึ้ ได ้ หรอื ลกุ ขนึ้ มา เชด็ ๆนํ้าตาบนหนา้ ตนเอง จากนัน้ ลกุ ไปตรงทเี่ ขา แขวนเสอื้ สทู เสอ้ื สทู ตวั นัน้ เป็ นเสอื้ ทเ่ี ขาใสต่ วั นัน้ ถา้ เขามอบของออกไปแลว้ กลอ่ งนัน้ น่าจะไมอ่ ยใู่ นนัน้ แลว้ เสน่ิ เฉยี วทา่ ทางระมัดระวงั เหมอื นขโมยอยา่ งนัน้ ยนื่ มอื เขา้ ไป ลว้ งกระเป๋ าเสอื้ ทงั้ สองขา้ ง แป๊ บเดยี วจับโดนกลอ่ งเล็กๆท่ี แข็งๆ นกึ ไมถ่ งึ …..ยงั อยทู่ เ่ี ขาเหรอ? เสนิ่ เฉียวตะลงึ ไปสกั พัก หยบิ กลอ่ งนัน้ ออกมา ใชก่ ลอ่ งทเี่ ห็นวันนัน้ จรงิ ๆดว้ ย ทําไมยังอยทู่ เี่ ขา? หรอื วา่ เธอเขา้ ใจเขาผดิ ไปเหรอ? ทันใดนัน้ ลกึ ๆในใจของเสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ผดิ มาก ถา้ เธอเขา้ ใจเขา ผดิ จรงิ ๆ คําพดู เหลา่ นัน้ ทเ่ี ธอพดู ทํารา้ ยเขา…… นกึ ถงึ ตรงนี้ มอื ขา้ งหนง่ึ ของเสน่ิ เฉยี วเปิดกลอ่ งออก จากนัน้ เธอตะลงึ อยกู่ บั ที่

หลังจากนัน้ สกั พัก เธอปิดกลอ่ งแลว้ ยมิ้ อยา่ งขมขนื่ และเอา กลอ่ งใสก่ ลบั ไปในกระเป๋ าเสอ้ื เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ รา่ งของเสน่ิ เฉียวเดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งลม้ ลกุ คลกุ คลาน ตอนทน่ี อนลง เธอหลับตาลง แลว้ น้ําตาก็ไหลลงมาอยา่ งสนิ้ หวัง กลอ่ งอนั นัน้ ……วา่ งเปลา่ ตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ ทอ่ี ยขู่ า้ งในไมอ่ ยใู่ นนัน้ แลว้ มันใสอ่ ยบู่ นหขู องหานเสโ่ ยว ตอนทห่ี านเสโ่ ยวพดู ถงึ ตา่ งหคู นู่ ้ี ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยความเขนิ อาย จากนัน้ ก็พดู ไมเ่ ต็มประโยค หลังจากนัน้ กใ็ หเ้ ธอตอ้ งเชอ่ื ใจเธอ เชอื่ อะไรเธอ? ตอนนเ้ี สน่ิ เฉียวเขา้ ใจทกุ อยา่ งแลว้ เสนิ่ เฉยี วหลบั ตาลง คําพดู และเรอ่ื งราวทห่ี านเสโ่ ยวและเยโ่ ม่ เซนิ เคยพดู กนั มนั โผลข่ นึ้ มาในสมองเหมอื นมา้ เดนิ มองดดู อก หญา้ ขา้ งทางอยา่ งนัน้ ไปเรอื่ ยๆ จนเสน่ิ เฉียวหลับใหลเขา้ ไปใน ความฝัน

ถงึ เวลาดกึ ๆ เสน่ิ เฉียวตน่ื มาหนง่ึ ครัง้ จับหมอนแลว้ ถงึ รวู ้ า่ หมอนตนเองเปี ยกไปหมด ไมร่ ทู ้ ํายงั ไงดี จงึ ตอ้ งกลับหมอนอกี ขา้ งขนึ้ มานอน ในหอ้ งนอน เงยี บสนทิ เธอหนั ขา้ งนอนดแู สงจันทรน์ อกหนา้ ตา่ ง สกั พักหนง่ึ ก็คอ่ ยๆหลับตาลง ชา่ งมนั เถอะ ปลอ่ ยมันเป็ นอยา่ งนเี้ ถอะ หลกี ทางใหค้ นอน่ื สมหวงั กเ็ ป็ นเรอ่ื งทด่ี ี ไมว่ า่ จะยังไง ผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานรอบสองอยา่ งเธอ ยังทอ้ งลกู ของคนอนื่ อยู่ ไมส่ มควรไดร้ ับความสขุ หรอก พรงุ่ นี้ เธอก็ไปหาหานเสโ่ ยวพดู คยุ ใหช้ ดั เจน หลงั จากทค่ี ดิ ดๆี แลว้ เสน่ิ เฉียวพบวา่ หวั ใจของตนเองสงบลง คนื นนี้ อนใหอ้ มิ่ รอจนพรงุ่ นเ้ี ชา้ ตน่ื มา เธออาบนํ้าแตง่ ตวั เปลยี่ น เสอ้ื ผา้ อยา่ งใจเย็นๆ จากนัน้ นั่งขา้ งหนา้ โตะ๊ เครอื่ งแป้งนานๆสกั ทหี นง่ึ มองกระจกแลว้ ก็ตงั้ ใจแตง่ หนา้ ทาปาก ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เห็นภาพนแ้ี ลว้ ทนไมไ่ หวจนขมวดคว้ิ ขน้ึ

วันนผี้ หู ้ ญงิ คนนเ้ี ปลยี่ นเพศแลว้ เหรอ? แตง่ งานมาตงั้ นาน ครัง้ แรกทเ่ี ห็นเธอนั่งแตง่ หนา้ หนา้ โตะ๊ เครอื่ งแป้ง ทจี่ รงิ แลว้ เสนิ่ เฉียวไมค่ อ่ ยแตง่ หนา้ เลย แตไ่ มไ่ ดแ้ ปลวา่ เธอ แตง่ ไมเ่ ป็ น เมอ่ื กอ่ นตอนทย่ี งั สาวๆ ทกุ คนตา่ งกอ็ ยดู่ ว้ ยกนั ก็รัก สวยรักงามเหมอื นกนั แตว่ า่ หลงั จากนัน้ ไมค่ อ่ ยมเี วลา อกี ทงั้ ยัง ไมม่ กี ะจติ กะใจทอี่ ยากจะแตง่ หนา้ แลว้ เธอตงั้ ใจเขยี นขอบตาอยา่ งจรงิ จัง มอื ก็ไมส่ นั่ วาดขอบตาได ้ เสน้ เล็กๆและสวยมาก แป๊ บเดยี วกว็ าดเสร็จแลว้ ขอบตาเสน้ เล็กๆดําๆทําใหต้ าทดี่ จู ดื ๆกลายเป็ นตาทม่ี ดี อกไมไ้ ฟอยา่ งนัน้ จากนัน้ เสนิ่ เฉียวก็เรมิ่ หนบี ขนตาและปัดขนตาดว้ ยมาสคารา่ จากนัน้ ก็ตามดว้ ยลปิ สตกิ ตอนทเ่ี ธอเพง่ิ จะทาลปิ สตกิ เสร็จแลว้ นัน้ ยังเมม้ ปากตรงหนา้ กระจก ทงั้ ปากดแู ดงชดั อยา่ งไมม่ ที ี่ เปรยี บ วางลปิ สตกิ ลงแลว้ เสน่ิ เฉียวสงั เกตเห็นตนเองยงั ไมไ่ ดป้ ัดแกม้ เสรมิ คาง ตอนทเี่ รม่ิ จะปัดนัน้ กลบั รสู ้ กึ วา่ ดา้ นหลังของตนเองมี เงาเกนิ มาอกี คน เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ

มองผา่ นกระจก เสน่ิ เฉียวมองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองตนเอง อยา่ งน่ากลัว “คณุ แตง่ หนา้ ครัง้ แรก” เสยี งของเขาแหบแหง้ พดู อยา่ งสหี นา้ ไมด่ ี ในใจของเสน่ิ เฉยี วเขา้ ใจดแี ลว้ ดงั นัน้ จงึ ยมิ้ ใหเ้ ขาทอี่ ยใู่ น กระจก: “ไมด่ เี หรอ? ฉันแตง่ ตัวใหส้ วย กต็ อ้ งทําใหค้ ณุ มหี นา้ มี ตามากขน้ึ แตว่ า่ ……ในอนาคต คณุ คงจะไมต่ อ้ งการแลว้ ” ประโยคหลงั เธอพดู ดว้ ยเสยี งเบาๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ ไมช่ ดั ไดย้ นิ แคน่ ดิ เดยี ว ขมวดคว้ิ ขน้ึ และถามอยา่ งไมพ่ อใจวา่ : “คณุ พดู อะไรของคณุ ?” เสนิ่ เฉยี วตงั้ สตดิ ๆี ยมิ้ ใหเ้ ขาในกระจก: “ฉันพดู อะไรไปเหรอ? ไมไ่ ดพ้ ดู มัง้ ? ฉันแคพ่ ดู วา่ คณุ ตอ้ งการมหี นา้ ตาไมใ่ ชเ่ หรอ? ฉันแตง่ ตัวใหส้ วยๆ มันก็ทําใหค้ ณุ มหี นา้ มตี าขน้ึ มาบา้ งใชไ่ หม ละ่ ?” พดู จบแลว้ เสน่ิ เฉียวลกุ ขน้ึ เดนิ ไปทต่ี เู ้ สอ้ื ผา้ เลอื กชดุ กระโปรงสี ฟ้าและเปลยี่ นใส่ ตอนทเ่ี ดนิ ออกมาปลอ่ ยผมลงมาดว้ ย ผมทดี่ ํา เงาถงึ เอวพาดอยบู่ นไหลอ่ ยอู่ ยา่ งงัน้ เพมิ่ ความมเี สน่หใ์ หเ้ ธอ อกี หน่อย

มองเห็นเสน่ิ เฉียวในภาพนี้ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมด่ มี ากใน ชวั่ ขณะหนงึ่ เขาเมม้ รมิ ฝี ปากทบ่ี างๆ ซกั ถามอยา่ งเย็นชา: “คณุ จะออกไป?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวพยักหนา้ : “ใช่ ฉันกะวา่ ……วันนจ้ี ะชวน หานเสโ่ ยวออกมา เราสองคน……ไมไ่ ดไ้ ปเดนิ ชอ้ ปป้ิงดว้ ยกนั มานานแลว้ ” ไดย้ นิ ชอื่ ของหานเสโ่ ยวแลว้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ บนใบหนา้ เปลย่ี นไปนดิ ๆ แววตาเหมอื นไมค่ อ่ ยปกติ “คณุ จะไปหาเธอ?” ตอนท่ี 248 ไมป่ กตทิ ง้ั ตวั เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “มปี ัญหาอะไรเหรอ?” ตอนทถ่ี ามประโยคน้ี เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ตลอด คดิ อยากจะมองหาสหี นา้ ทไี่ มเ่ หมอื นกนั จากตวั ของเขา

แตค่ รัง้ แรก เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดส้ บตาของเธอ แตม่ องทอ่ี น่ื อยู่ แลว้ พดู อยา่ งเย็นชา: “ไมม่ ”ี “ออ๋ งัน้ วนั นฉ้ี ันขอลาตอ่ อกี หนง่ึ วนั ฉันออกไปกอ่ นนะ” พดู จบ เสน่ิ เฉียวหยบิ กระเป๋ าตนเองขนึ้ มาและเดนิ ตรงออกจาก ประตู “หยดุ เดย๋ี วนนี้ ะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอใหห้ ยดุ กะทนั หนั เสนิ่ เฉยี วหยดุ เดนิ กะทันหนั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดส้ งั เกตเลยสกั นดิ วา่ หนา้ ของเสนิ่ เฉียวทห่ี นั หลงั ใหเ้ ขา ไมม่ รี อยยมิ้ เลยสกั นดิ เหมอื นเป็ นคนละคน ไมเ่ หมอื นตอนทเี่ ผชญิ หนา้ กบั เขา “คณุ แน่ใจวา่ คณุ จะไปหาแคเ่ ธอคนเดยี ว? ไมไ่ ปหาคนอน่ื ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วหนั หนา้ กลับมายมิ้ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ “หรอื คณุ รสู ้ กึ วา่ ฉันจะนัดและไปกบั ชายอน่ื ลบั หลังคณุ งัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ อยา่ งไมพ่ อใจ สายตาแหลมคมเหมอื นนก อนิ ทรยี ท์ กี่ ําลงั จอ้ งเธออยู่

“วางใจเถอะ ฉันไมม่ คี วามสนใจกบั เรอ่ื งพวกนัน้ ถงึ แมฉ้ ันจะนัด กบั ผชู ้ ายไวจ้ รงิ ๆ ก็คงไมท่ ําตวั เชน่ นต้ี อ่ หนา้ คณุ หรอก” พดู จบแลว้ เสน่ิ เฉียวออกจากหอ้ งโดยตรง มองดดู า้ นหลังของเธอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ ทู ้ ําไม รสู ้ กึ เหมอื น กําลังจะเสยี อะไรไป ความรสู ้ กึ แบบนี้ ทําใหเ้ ขาไมร่ จู ้ ะทํายงั ไงดี ลงไปถงึ ชนั้ ลา่ ง เสน่ิ เฉียวเจอกบั เยห่ ลน่ิ หานทก่ี ําลังจะออกจาก บา้ นพอดี ตอนทที่ ัง้ สองคนสบตากนั สายตาของเยห่ ลนิ่ หานตกตะลงึ นดิ ๆ แตก่ ลายเป็ นสงสยั อยา่ งรวดเร็ว ปกตไิ มค่ อ่ ยแตง่ หนา้ อยา่ งเธอ วันนแ้ี ตง่ หนา้ ออกมาเชน่ นอี้ ยา่ งกะทนั หนั ? เขายงั ไมท่ ันโตต้ อบ เทา้ ของเขาไดเ้ กา้ ไปหาเธอแลว้ “เฉยี วเฉยี ว จะออกไปขา้ งนอกเหรอครับ?” เขาถาม เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ : “อมื้ พช่ี ายใหญ่ อรณุ สวัสดค์ิ ะ่ ”

พช่ี ายใหญค่ ํานท้ี ําใหส้ ายตาของเยห่ ลนิ่ หานหมน่ หมองลง สกั พักเขาเหมอื นจะคดิ อะไรไดแ้ ละยม้ิ ออกมา: “อรณุ สวัสดคิ์ รับ วนั นแี้ ตง่ ตวั ออกไปขา้ งนอกซะสวยขนาดนี้ จะไปพบคนสําคัญ คนไหน?” “ไมใ่ ช่ แคไ่ ปเดนิ ชอ้ ปปิ้งกบั เพอื่ นเทา่ นัน้ คะ่ ” “ตอ้ งการใหผ้ มไปสง่ คณุ ไหม?” เยห่ ลนิ่ หานขยับกญุ แจรถใน มอื “ผมกก็ ําลังจะออกไป” ตอนแรกเสนิ่ เฉียวคดิ วา่ จะปฏเิ สธไปเลย แตต่ อนทเ่ี งยหนา้ ขน้ึ หางตาเหมอื นจะมองเห็นเงาของคนทค่ี นุ ้ เคย เสนิ่ เฉยี วหยดุ คดิ สกั พัก จากนัน้ พยักหนา้ : “ไดค้ ะ่ ” เยห่ ลนิ่ หานไมใ่ ชไ่ มส่ งั เกตเห็นกริ ยิ าอาการของเธอ เขายมิ้ : “งัน้ ไปกนั เถอะ” “อม้ื ” เสน่ิ เฉียวเดนิ ตรงไปขา้ งหนา้ เยห่ ลนิ่ หานเงยหนา้ ขน้ึ มา ทันที สายตามองไปคนทอ่ี ยขู่ า้ งบนไกลๆ สบตากบั แววตาที่ เหมอื นนกอนิ ทรยี ค์ นู่ ัน้ พอดี

ปกตเิ ป็ นคนทอี่ อ่ นโยนอยา่ งเขาในตอนนี้ กําลงั ยมิ้ อยา่ งไดใ้ จ จากนัน้ หนั ตวั รบี เดนิ ตามฝี เทา้ ของเธอ “ทานอาหารเชา้ หรอื ยงั ? เดย๋ี วแวะขา้ งทางทานอาหารเชา้ ดว้ ยกนั ไหม?” เสนิ่ เฉยี วกระพรบิ ๆตา จากนัน้ พยักหนา้ : “ดคี ะ่ ” เยห่ ลน่ิ หานไมร่ วู ้ า่ ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เกดิ อะไรขน้ึ ทําไม เธอเปลยี่ นไปมากอยา่ งกะทนั หัน แตส่ ําหรับเขาไมม่ ี ความหมายมาก เขาขอแคเ่ สน่ิ เฉียวยอมใหโ้ อกาสเขาเขา้ ใกล ้ เขากจ็ ะมเี วลาแสดงความรสู ้ กึ ของตนเองกบั เธอ แคน่ ้ี กเ็ พยี งพอแลว้ หลังจากขนึ้ รถแลว้ เสน่ิ เฉียวถงึ จะหยบิ มอื ถอื ขน้ึ มาสง่ ขอ้ ความ ใหห้ านเสโ่ ยวทางวแี ชท ชวนเธอไปเจอกนั ทร่ี า้ นชานมแถวๆ โรงเรยี นในวนั น้ี ไดย้ นิ เธอพดู ถงึ รา้ นชานม หานเสโ่ ยวตอบกลับเธอดว้ ย เครอ่ื งหมายคําถาม จากนัน้ สง่ ขอ้ ความมาอกี อยา่ งรวดเร็ว: “ทําไมนัดพบกนั ทรี่ า้ น ชานมกะทันหนั ละ่ ?”

เสนิ่ เฉียวตอบหนงึ่ คําดว้ ยสหี นา้ ทน่ี ง่ิ ๆ: “อยากไปดมื่ ชานมทนี่ ั่น กะทันหนั แกยอมไปเป็ นเพอื่ นฉันไหม?” ทางโนน้ เงยี บไปสกั พัก จากนัน้ ตอบเธอหนง่ึ คําวา่ “ได”้ เสน่ิ เฉียวบอกเวลากบั เธอ แลว้ ก็วางมอื ถอื ไวข้ า้ งๆ “มนี ัดกบั เพอ่ื น?” เห็นเธอวางมอื ถอื ลง เยห่ ลน่ิ หานถามไปหนงึ่ คําอยา่ งไมต่ งั้ ใจ เสนิ่ เฉยี วพงิ เบาะทน่ี ั่งและตน้ ไมส้ ง่ิ กอ่ สรา้ งดา้ นนอกหนา้ ตา่ งที่ กําลงั ผา่ นไปเรอื่ ยๆ แลว้ ก็พยกั หนา้ ถงึ แมว้ า่ ตอนนแ้ี ดดจา้ อกี ทงั้ ในเมอื งนมี้ คี นเยอะมาก เสอ้ื บนตวั ของเธอก็หนาดว้ ย แตว่ า่ เสนิ่ เฉียวก็ยังรสู ้ กึ วา่ หนาวมาก อกี ทัง้ ……ยงั โดดเดยี่ วและเหงามาก เยห่ ลน่ิ หานขบั รถและมองเธออยู่ สงั เกตเห็นวา่ วนั นอี้ ารมณ์ของ เธอในวันนไ้ี มเ่ หมอื นเดมิ ทัง้ คนเลย รสู ้ กึ ไมด่ มี าก เขาขมวดคว้ิ ขนึ้ ถามอยา่ งน่าเป็ นหว่ ง: “เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ?” ไดย้ ังแลว้ เสนิ่ เฉียวตะลงึ นดิ ๆ จากนัน้ ก็สา่ ยหวั : “ไมไ่ ดเ้ กดิ เรอื่ งอะไรน”ิ

“วนั นคี้ ณุ ไมค่ อ่ ยปกตทิ ัง้ คนเลยนะ” “ใชเ่ หรอ?” เสน่ิ เฉยี วหวั เราะเบาๆและยม้ิ : “คงเป็ นเพราะวา่ ฉัน แตง่ หนา้ แตง่ ตวั มงั้ ” เธอพดู คอ่ ยๆอยา่ งใจเย็น เหมอื นไมใ่ สใ่ จเรอ่ื งนเี้ ลยสกั นดิ ถามแลว้ ไมไ่ ดค้ ําตอบ อกี ทงั้ เธอไมต่ อ้ งการพดู เยห่ ลน่ิ หานได ้ แตป่ ลอ่ ยใหม้ ันผา่ นไป “มอ้ื เชา้ อยากทานอะไร?” “พช่ี ายใหญเ่ ป็ นคนตดั สนิ ใจเองกพ็ อ ฉันอะไรก็ได”้ เสนิ่ เฉยี ว ตอบเหมอื นไมม่ อี ารมณ์ จากนัน้ กห็ ลบั ตาพักผอ่ น เยห่ ลน่ิ หานมองดเู ธอแลว้ เหมอื นเหนอื่ ยลา้ มาก จงึ ไมพ่ ดู จากบั เธออกี แลว้ ก็ขบั รถเร็วขน้ึ ไมร่ ขู ้ บั มานานเทา่ ไหรแ่ ลว้ รถถงึ ทแี่ ลว้ ก็จอด เสน่ิ เฉยี วนอน หลับแลว้ ถกู เยห่ ลน่ิ หานเรยี กหลายครัง้ ถงึ จะตน่ื ขน้ึ มา จากนัน้ ตอนทลี่ มื ตาคนู่ ัน้ ทเ่ี พงิ่ ตน่ื และมองไปทเี่ ยห่ ลนิ่ หาน เขากก็ ําลงั มองเธออยา่ งหลงใหล: “ถงึ แลว้ เตรยี มตวั ลงรถเถอะครับ” เสนิ่ เฉียวมองหนา้ เขาอยา่ งนง่ิ เฉยสกั พักถงึ คอ่ ยๆมสี ตติ น่ื มา “คะ่ ”

เธอเปิดเข็มขดั นริ ภัยออก จากนัน้ จะเอามอื ไปขยต้ี า แตม่ อื กลบั ถกู เยห่ ลนิ่ หานจับไว ้ เธอเงยหนา้ ขนึ้ มามองเขาดว้ ยความตกใจ “พ?ี่ ” เยห่ ลนิ หานหวั เราะเบาๆ ยนื่ มอื ออกมาดดี บนหนา้ ผากเธอ: “คดิ อะไร? คณุ แตง่ หนา้ อยู่ เอามอื ไปขย้ี เดย๋ี วหนา้ จะลายไปหมด นะ” เสยี งของเขาออ่ นหวานจนไมร่ จู ้ ะเปรยี บเทยี บยังไงดี เหมอื น สําลที ม่ี ว้ นเขา้ ไปลกึ ๆในใจของเสน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เขาพดู แบบนแี้ ลว้ เธอเพงิ่ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ ตนเอง แตง่ หนา้ อยนู่ นี่ า ใชม้ อื ขยแี้ ลว้ ตอ้ งลายไปหมดแน่ๆ คดิ แลว้ เธอพยักหนา้ : “ฉันรแู ้ ลว้ น่า” จากนัน้ ดงึ มอื ตนเองกลับไป แคก่ ระพรบิ ๆตา จากนัน้ เยห่ ล่ิ นหานกล็ งจากรถดว้ ย ตอนทที่ านอาหารเชา้ เสน่ิ เฉียวกย็ ังเหมอ่ ลอยเหมอื นใจไมอ่ ยู่ กบั เนอื้ กบั ตวั อาหารหลายอยา่ งวางไวต้ รงหนา้ เต็มไปดว้ ยกลนิ่

หอมของอาหารทโ่ี ชยไปมา แตส่ หี นา้ บนหนา้ ของเธอกย็ งั นงิ่ ๆ ไมร่ สู ้ กึ ตนื่ เตน้ อะไรเลย เยห่ ลนิ่ หานคบี เก๊ยี วใหเ้ ธอหนง่ึ ลกู ไวท้ ถ่ี ว้ ยของเธอ: “เหมอื น คณุ จะไมค่ อ่ ยสนใจเรอ่ื งอาหารการกนิ เทา่ ไหรน่ ะ” เขาพดู กบั ตนเอง สตเิ สน่ิ เฉยี วจงึ ถกู ดงึ กลับมา “ออ๋ ก็ดนี คี่ ะ ใชไ้ ด”้ เธอยม้ิ อยา่ งเกรงๆ จากนัน้ กนิ เก๊ยี วเขา้ ไป เหมอื นกําลงั กนิ ของทไ่ี มม่ สี สี นั ไมม่ รี สชาตอิ ยา่ งนัน้ เห็นเชน่ น้ี แลว้ ในทสี่ ดุ เยห่ ลนิ่ หานกอ็ ดใจไมไ่ หว แลว้ ก็ขมวดควิ้ ขนึ้ มา วางตะเกยี บลง “เฉียวเฉยี ว บอกพม่ี าซิ ตกลงมันเกดิ อะไรขน้ึ ?” เสน่ิ เฉยี วมองหนา้ เขาอยา่ งนง่ิ ๆ “ระหวา่ งคณุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ คนื ……เกดิ อะไรขนึ้ ? อยา่ คดิ ปิดบงั ผม วนั นคี้ ณุ เปลย่ี นไปเป็ นคนละคน” คดิ ตงั้ นานสกั พักหนง่ึ เสนิ่ เฉียวจงึ ยม้ิ อยา่ งปกต:ิ “พช่ี ายใหญพ่ ่ี คดิ มากไปแลว้ เมอื่ กฉี้ ันแคก่ ําลังคดิ วา่ เดย๋ี วไปชอ้ ปป้ิงกบั เพอื่ น

จะไปทไี่ หนดเี ทา่ นัน้ เอง ดงั นัน้ จงึ คดิ เพลนิ ไปหน่อย ระหวา่ งฉัน กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขนึ้ สกั หน่อย” พดู ถงึ ตรงนแี้ ลว้ เธอหยดุ ไปสกั พัก จากนัน้ จอ้ งมองเยห่ ลิ่ นหาน: “เมอื่ คนื พพ่ี ดู อะไรไว ้ ลมื ไปแลว้ เหรอคะ? พจ่ี ะไมบ่ งั คบั ฉันทําอะไร งัน้ กค็ งไมบ่ งั คบั ใหฉ้ ันพดู ดว้ ย?” เยห่ ลน่ิ หานถงึ กบั พดู ไมอ่ อก สกั พักหนงึ่ จงึ เอย่ ปากพดู อยา่ งอดึ อดั ใจ: “คณุ กําลงั วา่ ผมยงุ่ เรอ่ื งมากไปเหรอครับ?” ตอนที่ 249 เป็ นศตั รหู วั ใจหรอื “ชา่ งเถอะ ในเมอื่ คณุ ไมอ่ ยากพดู พจ่ี ะไมบ่ ังคบั ใหพ้ ดู อกี แลว้ ” เยห่ ลน่ิ หานคบี เก๊ยี วอกี อนั ใหเ้ ธอในถว้ ย: “แตค่ ณุ ผอมเกนิ ไป ตอ้ งกนิ เยอะๆหน่อย” “อม้ื ขอบคณุ คะ่ พช่ี ายใหญ”่ เสนิ่ เฉยี วพดู ขอบคณุ เขา จากนัน้ ก็ กนิ ลงไปอกี หนงึ่ อนั

เสน่ิ เฉียวทานอาหารเชา้ แบบเหมอ่ ลอยเชน่ นจ้ี นเสร็จเรยี บรอ้ ย ตอนทจี่ ะจากกนั เยห่ ลน่ิ หานยังไมว่ างใจใหเ้ ธอไปคนเดยี ว ตกั เตอื นและเนน้ ยํ้าตัง้ นานจงึ จะปลอ่ ยใหเ้ ธอไปคนเดยี ว สดุ ทา้ ยแลว้ เสน่ิ เฉียวขนึ้ รถประจําทางไปคนเดยี ว ตอนทนี่ ั่งอยู่ บนรถประจําทาง เธอกน็ ่ังเหมอ่ และคดิ อะไรไปเรอ่ื ยๆอกี วนั นเี้ ธอตอ้ งคยุ ยังไงกบั หานเสโ่ ยวใหช้ ดั เจนกบั เรอื่ งน?ี้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ สบั สนวนุ่ วายตลอดทาง น่ังรถเมลจ์ นเลยป้ายกย็ ัง ไมร่ ู ้ จนเธอรวู ้ า่ ตนเองน่ังเลยป้ายแลว้ จงึ รบี ตะโกนบอกใหห้ ยดุ แลว้ กล็ งจากรถ หลังจากลงรถแลว้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เบอ่ื หน่ายทัง้ คน ยนื่ มอื ไปกด ตรงหวา่ งคว้ิ ทกี่ ําลงั ปวดอยขู่ องตนเอง มอื ถอื เกดิ สนั่ ขนึ้ มาหนงึ่ ครัง้ เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ ลงไปดเู ป็ น ขอ้ ความทหี่ านเสโ่ ยวสง่ มาในวแี ชท ถามเธอวา่ ทําไมยงั ไมถ่ งึ เสน่ิ เฉยี วจงึ ตอบขอ้ ความกลบั ไปวา่ : “ฉันนั่งเลยป้ายแลว้ เดย๋ี ว จะรบี ไป!”

จากนัน้ ตอนทเ่ี ตรยี มตวั จะเดนิ ไปน่ังรถเมลไ์ ปฝ่ังตรงขา้ ม มรี ถ คนั หนงึ่ หยดุ ตรงหนา้ ของเธอ จากนัน้ เปิดกระจกรถลงมา “ขน้ึ รถส”ิ สายตาของเยห่ ลน่ิ หานทอี่ อ่ นโยน มองดเู ธออยา่ งอดั อนั้ ใจ มองเห็นเป็ นเยห่ ลน่ิ หาน เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย และจอ้ งมองเขาดว้ ยความตะลงึ : “พชี่ ายใหญท่ ําไมถงึ มาอยู่ ตรงน?้ี คณุ ไมใ่ ชค่ วรจะ……” ไปแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทัง้ ๆทเ่ี ธอนั่ง เลยมาหลายป้ายแลว้ เขาน่าจะไมค่ วรมาอยทู่ นี่ ถี่ งึ จะถกู “เด็กโง่ ผมเห็นคณุ จติ ใจไมอ่ ยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั ตงั้ แตเ่ ชา้ จะวางใจ ใหค้ ณุ นั่งรถเมลป์ ระจําทางคนเดยี วไดไ้ ง? แตค่ ณุ กไ็ มย่ อมให ้ ผมไปสง่ คณุ ผมจงึ ตอ้ งตามคณุ มา” พดู จบแลว้ เยห่ ลนิ หานก็ยมิ้ ๆ พดู อยา่ งออ่ นโยน: “รบี ขนึ้ รถ เถอะ” หานเสโ่ ยวกําลังรอเธออยู่ นั่งจากป้ายนไี้ ปคงตอ้ งใชเ้ วลาสบิ กวา่ นาที เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เกรงใจไมอ่ ยากใหเ้ ธอรออกี จงึ ตอ้ งรบี ขน้ึ รถ

หลังจากขนึ้ รถแลว้ เยห่ ลนิ่ หานเตอื นใหเ้ ธอรัดเข็มขัดนริ ภยั ใหด้ ี จากนัน้ สง่ เธอไปทน่ี ัดหมาย “ไปเถอะ ระวังความปลอดภยั ดว้ ย” เยห่ ลนิ่ หานนวดๆทหี่ ัวของเธอ ใหเ้ ธอรบี ไป เสน่ิ เฉียวมองหนา้ เขาอยา่ งนงิ่ เฉย จากนัน้ พยกั หนา้ และเดนิ จากไป ทต่ี รงนหี้ า่ งจากทนี่ ัดหมายใชเ้ ทา้ เดนิ ระยะทางประมาณสอง นาที เสน่ิ เฉยี วจงึ รบี เดนิ ไปจนถงึ ทนี่ ัดหมาย ถงึ แมจ้ บจากโรงเรยี นไปไมน่ าน แตร่ า้ นชานมรา้ นนกี้ ย็ ังมลี กู คา้ วนเวยี นไปมาเยอะมาก อกี ทัง้ สว่ นมากเป็ นนักเรยี นทอ่ี ยลู่ ะแวก น้ี หนา้ ตาของเสน่ิ เฉียวหลงั จากแตง่ หนา้ แลว้ ดสู วยงามดงึ ดดู ตาเป็ นพเิ ศษ ตอนทเ่ี ดนิ เขา้ รา้ นยังดงึ ดดู สายตาของผคู ้ น เยอะแยะ ผชู ้ ายทด่ี ทู า่ ทางเป็ นนักเลงทน่ี ั่งอยใู่ นรา้ นยังผวิ ปาก ใหเ้ ธอดว้ ย เสน่ิ เฉยี วทําเหมอื นมองไมเ่ ห็นจงึ เดนิ ออ้ มไป เธอมองเห็นหาน เสโ่ ยวทน่ี ั่งอยมู่ มุ นัน้ แลว้

หานเสโ่ ยวในวันนก้ี ย็ งั ใสช่ ดุ กระโปรงสชี มพเู หมอื นเดมิ ชายกระโปรงจะพองๆบานๆหน่อย มองดแู ลว้ อมชมพๆู เหมอื น องคห์ ญงิ นอ้ ย หานเสโ่ ยวกําลงั เจาะไขม่ กุ ทอี่ ยใู่ นแกว้ ชานมอยอู่ ยา่ งเบอื่ หน่าย มาก ทา่ ทางบนใบหนา้ เหมอื นเบอ่ื จนอดึ อดั ใจอยา่ งมาก มี ผชู ้ ายอยากเดนิ เขา้ ขอเบอรโ์ ทรของเธอ กลบั ถกู เธอหวั เราะ เยาะอยา่ งเย็นชาและไลด่ า่ กลับไป: “หลกี ไปไกลๆคนน่า รังเกยี จ คคู่ วรกบั ฉันไดเ้ หรอ?” ชายคนนัน้ ถกู เธอดา่ จนหนา้ แดง “คณุ คณุ ไมอ่ ยากใหก้ ็ไมต่ อ้ ง ให ้ ทําไมตอ้ งดา่ คน?” หานเสโ่ ยวจอ้ งหนา้ เขาอยา่ งเยอ่ หยงิ่ : “รรู ้ เึ ปลา่ วา่ ฉันเป็ นใคร? กลา้ ขอเบอรต์ ดิ ตอ่ กบั ฉัน? ถา้ ยังกลา้ ยงุ่ กบั ฉันอกี ฉันจะไม่ เพยี งแคด่ า่ คนงา่ ยๆแคน่ แ้ี ลว้ นะ!” ผชู ้ ายคนนัน้ ทําอะไรไมถ่ กู อยา่ งอดึ อดั ใจ แตย่ ังขขี้ ลาดดว้ ย จงึ หนั หลังเดนิ ออกไป ใครจะรวู ้ า่ หนั ไปก็ชนกบั ตวั เสนิ่ เฉียวทก่ี ําลัง เดนิ มา เสนิ่ เฉียวถกู เขาชนถอยหลังไปสองเกา้ จนเกอื บจะหก ลม้

“อา่ ขอโทษครับ!” ผชู ้ ายคนนัน้ รวู ้ า่ ตนเองชนคนอนื่ จงึ รบี รอ้ นขอ โทษ ตอนทเี่ งยหนา้ ขน้ึ มา มองเห็นหนา้ ของเสน่ิ เฉยี ว ตกตะลงึ จนตาโตยนื อยกู่ บั ที่ ในตาแสดงอาการตกตะลงึ ในความ สวยงามของเธอ นกึ ไมถ่ งึ วา่ วนั นเี้ ขาจะโชคดขี นาดน้ี เพงิ่ จะพดู สาวสวยคนหนงึ่ ปฏเิ สธ แลว้ ก็ไปชนกบั คนสวยอกี คนหนง่ึ “คนสวยสวสั ดคี รับ ผมชอ่ื ……” ผชู ้ ายจะเดนิ หนา้ ไปคยุ กบั เสน่ิ เฉียว หานเสโ่ ยวยนื ขนึ้ มาผลักเขาออกไปโดยตรง พดู ดว้ ย นํ้าเสยี งทไ่ี มอ่ ยากจะทน: “คณุ หลกี ไปใหพ้ น้ เฉียวเฉียว แก ทําไมเพงิ่ มาตอนนลี้ ะ่ แกรหู ้ รอื ไมว่ า่ ฉันรอแก…….” พดู ถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานเสโ่ ยวตะลงึ จนหยดุ ชะงัก เธอจอ้ งมองเสนิ่ เฉยี วทใี่ สก่ ระโปรงยาวยนื อยตู่ รงหนา้ “แก แก ทําไม……” เสนิ่ เฉียวยมิ้ ใหเ้ ธอ แลว้ ก็หนั ไปบอกผชู ้ ายขา้ งๆดว้ ยเสยี งเบาๆ: “ฉันไมเ่ ป็ นไร คณุ ไปเถอะ”

พดู จบแลว้ กเ็ ดนิ ออ้ มไปนั่งลงตรงขา้ มของหานเสโ่ ยว หานเส่ โยวยังกําลังน่ังเหมอ่ อยู่ ผชู ้ ายคนนัน้ หลงใหลรอยยมิ้ ของเสน่ิ เฉยี วจนยนื อยกู่ บั ทต่ี งั้ นานยงั ไมไ่ ดส้ ติ โอพ้ ระเจา้ นางฟ้าชดั ๆ! ออ่ นหวานขนาดน้ี รอยยม้ิ ก็สวยมาก! หานเสโ่ ยวตงั้ นานกวา่ จะดงึ สตกิ ลับมา สายตาของเธอมองดู เสนิ่ เฉียวอยา่ งสบั สน เมอ่ื กอ่ นเธอไมแ่ ตง่ หนา้ ยังไมร่ ู ้ เสนิ่ เฉียว ในวันนที้ แ่ี ตง่ หนา้ อยา่ งจรงิ จัง ทําใหค้ วามสวยความสงา่ งาม แสดงออกมา ดงึ ดดู ตามาก ถงึ แม ้ เธอจะแตง่ หนา้ ออ่ นๆ แตว่ า่ ความออ่ นโยนและรอยยมิ้ บนหนา้ ของเธอ ยงั มดี วงตาท่ี เย็นชานัน้ แสดงความสงา่ งามออกมาดว้ ย เหมอื นกนั กบั …… ผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยใู่ นรปู นัน้ จรงิ ๆ กริ ยิ าทา่ ทางทกุ อยา่ ง…….หรอื วา่ นเี่ ป็ นพลังของสายเลอื ด หรอื ?

นกึ ถงึ ตรงน้ี ในใจของหานเสโ่ ยวสะเทอื นอยา่ งแรงสกั พัก ไมไ่ ด!้ เสนิ่ เฉียวในแบบนหี้ นา้ เหมอื นคณุ นายหานมากเกนิ ไป จรงิ ๆ ถา้ ใหห้ านชงิ เห็นเสนิ่ เฉียวทเ่ี ป็ นเชน่ น้ี ตอ้ งเกดิ เรอื่ งแน่ๆ แตต่ อนนไ้ี มม่ ที างอน่ื หานเสโ่ ยวจงึ ตอ้ งเกบ็ กดความวนุ่ วายใน ใจไว ้ ยมิ้ ใหเ้ สนิ่ เฉยี วอยา่ งแหบแหง้ : “เฉียวเฉยี ว แก……วันน้ี ทําไมมอี ารมณแ์ ตง่ หนา้ แตง่ ตวั ละ่ ? อกี ทัง้ ยงั แตง่ ไดส้ วยขนาด น?้ี ” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉียวมองหนา้ เธออยา่ งแปลกใจ: “เมอ่ื กอ่ นแก อยากใหฉ้ ันแตง่ ตวั มาตลอดไมใ่ ชเ่ หรอ? ตอนนฉี้ ันคดิ ไดแ้ ลว้ ผหู ้ ญงิ ตอ้ งรักตวั เองใหม้ ากๆ” พดู จบ เสน่ิ เฉยี วยังหนั ไปยมิ้ ใหเ้ ธอ: “เสโ่ ยว แกวา่ ฉันเป็ นแบบ นไ้ี มด่ เี หรอ?” สหี นา้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวแข็งกระดา้ ง พยักหนา้ อยา่ ง ลําบากใจ: “ดสี ิ ดจี รงิ ๆ” แคเ่ ธอสวยขนึ้ กจ็ ะเป็ นภัยทกี่ ดดันขม่ ขเู่ ธอ ทันใดนัน้ หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ วา่ ปีศาจทอ่ี ยลู่ กึ ๆขา้ งในใจของเธอ เรม่ิ สนั่ สนั่นหวน่ั ไหวอยา่ งบา้ คลั่ง

เสนิ่ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ ในใจของเธอกําลังคดิ อะไรอยู่ แตส่ หี นา้ ของ เธอก็ยังสามารถดอู ะไรออกไดบ้ า้ ง ดงั นัน้ จงึ แกลง้ ถามหนงึ่ คํา วา่ : “ดแู ลว้ แกเหมอื นจะไมค่ อ่ ยดใี จ?” ไดย้ นิ ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวสหี นา้ เปลย่ี นไป รบี อธบิ ายแทนตนเอง: “อะไร? จะเป็ นไปไดไ้ ง? ฉันจะไมด่ ใี จไดไ้ ง? แกสวยขนึ้ แลว้ ฉัน ดใี จไมท่ ันเลย?” “ใชเ่ หรอ? งัน้ แกคดิ วา่ ……หลงั จากทฉี่ ันสวยขน้ึ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ จะชอบฉันไหม?” สหี นา้ บนใบหนา้ ของหานเสโ่ ยวในตอนนแ้ี ทบจะเก็บอาการไม่ ไหวแลว้ เธอจอ้ งมองเสนิ่ เฉียวตรงๆ “เฉยี วเฉยี ว แก……แก หลงรักเขาแลว้ จรงิ ๆเหรอ?” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ เล็กนอ้ ย: “ใชส่ ิ ฉันชอบเขาจรงิ ๆ” “แตว่ า่ ……” “แตว่ า่ อะไร?”

“……” หานเสโ่ ยวพดู แลว้ กห็ ยดุ ตรงหนา้ ก็เห็นภาพทเี่ ธอ ชว่ ยเหลอื ตนเองโผลอ่ อกมา รสู ้ กึ วา่ คําพดู ทกี่ ําลงั จะออกจาก ปากกลบั พดู ไมอ่ อกสกั คํา เสนิ่ เฉียวเห็นเธอมองตนเองไมพ่ ดู อยนู่ าน รอยยม้ิ บนหนา้ คอ่ ยๆ จดื จางไป ผา่ นไปสกั พักเธอจงึ พดู อยา่ งตรงไปตรงมา: “แตว่ า่ แกก็ชอบเขาเหมอื นกนั ดงั นัน้ เรากลายเป็ นศตั รหู วั ใจกนั แลว้ ใชไ่ หม?” ตอนที่ 250 ใครใหค้ ณุ แตะตอ้ งของของผม “เฉยี วเฉยี ว!” หานเสโ่ ยวตกใจจนสหี นา้ เปลย่ี นไป เทยี บกบั เธอแลว้ เสนิ่ เฉยี วสงบนง่ิ เป็ นพเิ ศษ “สงิ่ ทแ่ี กพดู ไมอ่ อก ฉันพดู แทนแกหมดแลว้ ” สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวซดี เซยี วมาก จอ้ งหนา้ เธออยา่ งกบั ผี เสนิ่ เฉยี วหัวเราะเบาๆหนง่ึ เสยี ง ยนื มอื ไปหยกิ แกม้ ทเี่ ย็นๆของ เธอ: “ทําไมตอ้ งทําหนา้ ตกใจขนาดนัน้ ?”