เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

เขาตามหาตวั เองทําไม? เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตาจากนัน้ ก็มองดู ทา่ ทางทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยกรมิ ฝี ปาก “ดงั นัน้ เหตผุ ลทคี่ ณุ เก็บโทรศพั ทฉ์ ันไวเ้ พราะกลัวฉันจะโทรหา เขา?” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หดเล็กลงและไมพ่ ดู อะไรตอ่ “คณุ กําลงั หงึ เหรอคะ?” เสนิ่ เฉยี วโยนคําถามเพมิ่ สาวใชย้ งั ยนื อยขู่ า้ ง ๆ นะ เมอ่ื ไดย้ นิ ทงั้ สองคนหยอกเอนิ กนั ก็ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะยกมอื ขน้ึ มาปิดปากตวั เองกลนั้ เสยี งหวั เราะ เสยี ง หวั เราะคกิ คกั เร็ดรอดออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ชกั สหี นา้ ทนั ใดและหู ของเขากแ็ ดงขน้ึ มาอยา่ งน่าสงสยั “ขําอะไร?” เขาตําหนดิ ว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา: “ไสหวั ไป” สหี นา้ ของสาวใชเ้ ปลยี่ นไปทันใด แตเ่ มอ่ื เห็นหแู ดงของเยโ่ ม่ เซนิ ความกลวั กห็ ายไป พวกเขาออกไปพรอ้ มกบั รอยยม้ิ ในหอ้ งเหลอื เพยี งเสนิ่ เฉียวและเยโ่ มเ่ ซนิ สองคน เสน่ิ เฉียวเอยี งคอมองหขู องเขาทแ่ี ดงไปครง่ึ หนงึ่ แลว้ และแกลง้ ถามขน้ึ อยา่ งไรเ้ ดยี งสา: “ทําไมหแู ดงละ่ คะ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ฟันแลว้ จอ้ งไปทเ่ี ธอ: “ยยั โง่ เธอจงใจใชไ่ หม?” “จงใจอะไรคะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งประชดประชนั จากนัน้ ก็เออื้ มมอื ออกไป จับกรามของเธอ “ยงั จะแกลง้ อกี ? ดแู ลว้ …วันนเ้ี ธอจะดอ้ื นะ?” หลายวนั มานที้ ไ่ี ดอ้ ยกู่ บั เขา เสน่ิ เฉียวมคี วามกลา้ ขนึ้ มากเพราะ เขาดกี บั เธอมากจรงิ ๆ เธอมยุ่ ปาก: “ฉันกแ็ คถ่ ามด~ู ” “เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปใกลก้ วา่ เดมิ : “แคถ่ ามดจู รงิ เหรอ? ไมไ่ ดค้ ดิ อยา่ งอนื่ ?” ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็แขนของเขา: “คนื โทรศพั ทใ์ หฉ้ ันเถอะ ฉัน อยากคยุ กบั เสยี่ วเหยยี นหน่อย เธอคงจะเป็ นหว่ งฉันแลว้ ” “แคโ่ ทรหาเสย่ี วเหยยี น?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง “ไมม่ คี นอนื่ ?” ถา้ คณุ หมายถงึ พช่ี ายคณุ ละ่ ก็ ฉันรับรองไดว้ า่ ไมโ่ ทรหาเขา แน่นอน” เสน่ิ เฉยี วพดู ตรง ๆ ใหช้ ดั เจนเพอื่ ไมใ่ ชเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ ง คดิ มาก “คณุ นเี่ ป็ นคนยังไงกนั นะ? เห็นชดั ๆ อยวู่ า่ ตวั เองไม่ ยอมคนื โทรศพั ทเ์ พราะวา่ หงึ แลว้ ยังไมย่ อมรับอกี ไมย่ อมรับก็ ชา่ งเถอะ เอามอื ถอื ใหฉ้ ันส”ิ

พดู จบเสน่ิ เฉียวกย็ นื่ มอื ของตวั เองเขา้ ไปหาในกระเป๋ าชดุ สทู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่นและจับขอ้ มอื ของเธอไว ้ แน่แลว้ พมึ พํา: “อยา่ จับม่วั ๆ” “งัน้ คณุ กค็ นื โทรศพั ทใ์ หฉ้ ันเองส”ิ “ไมใ่ ห”้ เยโ่ มเ่ ซนิ ปฏเิ สธเธออกี ครัง้ แลว้ ก็นกึ บางอยา่ งขน้ึ ได ้ “ถา้ หาเธออยากเจอเสย่ี วเหยยี น ฉันจะใหเ้ ซยี วซพู่ าเธอมาเจอ เธอ” พาเสยี่ วเหยยี นมาเจอเธอ? แบบนก้ี เ็ หมอื นจะไมเ่ ป็ นปัญหา อะไร เพยี งแต…่ “เสย่ี วเหยยี นมาไดเ้ หรอคะ? ทน่ี …่ี ” “เธอเป็ นเพอื่ นของเธอ ก็ตอ้ งไดอ้ ยแู่ ลว้ ” “งัน้ มอื ถอื …” “งัน้ ก็เอาแบบนแี้ หละ” เสน่ิ เฉียว: “…” เชา้ วันตอ่ มาเซยี วซกู่ ็พาเสยี่ วเหยยี นมา

เสย่ี วเหยยี นยนื อยตู่ รงหนา้ เธอดว้ ยความรสู ้ กึ เกนิ จรงิ เสยี่ วเห ยยี นยนื มองดเู สน่ิ เฉียวอยอู่ ยา่ งนัน้ : “แมเ่ จา้ ฉันไมไ่ ดฝ้ ันไปใช่ ไหม?” “ทําไมเหรอ?” เสยี่ วเหยยี นอา้ ปากกวา้ ง “ตลอดทางทฉี่ ันเดนิ มา ทน่ี …ี่ คอื วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง? ?” “มันเป็ นปัญหาอะไรรเึ ปลา่ ?” เสนิ่ เฉยี วมองเธอดว้ ยความสงสยั เสยี่ วเหยยี นนง่ิ ไปสองสามวนิ าทจี ากนัน้ กก็ ระโจนเขา้ ใสอ่ ยา่ ง แรง: “เธอไมเ่ ป็ นไรก็ดแี ลว้ ! ไมเ่ ป็ นปัญหาเลย! รบี บอกฉันเร็ว เขา้ ทําไมเธอถงึ มาอยทู่ นี่ ไี่ ด?้ ” เสนิ่ เฉียว “…เธอปลอ่ ยฉันกอ่ น ฉันจะโดนเธอบบี คอตายกอ่ น แลว้ ” เสย่ี วเหยยี นจงึ ไดป้ ลอ่ ยเธอ “เธออยา่ บอกฉันนะวา่ ทเี่ ธอหายไป หลายวันน้ี เธอมคี วามสขุ อยทู่ นี่ ตี่ ลอดเลยน่ะ? แมเ่ จา้ เฉียว เฉยี ว เธอนไี่ มไ่ ดเ้ รอ่ื งเลยอะ เพง่ิ จะเรยี กฉันมาเนย่ี นะ ฉันกลัว แทนเธออยตู่ งั้ หลายวัน กลัววา่ จะเกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอ สดุ ทา้ ย เธอกย็ ังสบายดแี ถมยังมคี วามสขุ อยตู่ ลอดดว้ ย”

เสน่ิ เฉียวหนั ไปมองเซยี วซทู่ อ่ี ยดู่ า้ นหลงั เสย่ี วเหยยี นไมไ่ กลนัก เขาจงึ พยกั หนา้ ดว้ ยความเขา้ ใจแลว้ ถอยออกไป ในหอ้ งจงึ เหลอื พวกเธอเพยี งสองคน เสน่ิ เฉียวจงู เธอมานั่งท่ี ดา้ นขา้ งของเธอ “ไมใ่ ชไ่ มอ่ ยากจะหาเธอ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยดึ โทรศพั ทฉ์ ันไว ้ ฉัน เลยตดิ ตอ่ เธอไมไ่ ด”้ เสย่ี วเหยยี น: “…เขายดึ โทรศพั ทเ์ ธอไวท้ ําไม?” เสน่ิ เฉยี วนง่ิ ไปและไมพ่ ดู จา เสย่ี วเหยยี นใครค่ รวญ: “หรอื วา่ …กลวั วา่ เธอจะตดิ ตอ่ คนอน่ื ? หรอื วา่ เธอโดนกกั ขงั ?” กกั ขงั หน่วงเหนย่ี วเหรอ? ความจรงิ แลว้ ทถ่ี กู ตอ้ งคอื เสนิ่ เฉียวเต็มใจทจ่ี ะอยทู่ นี่ ด่ี ว้ ย ตนเอง เพราะสดุ ทา้ ยสถานการณ์หวั ใจของเธอไดเ้ ปลย่ี นไป จากเดมิ แลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งนี้ เสน่ิ เฉียวก็ยม้ิ ขนึ้ มาเล็กนอ้ ยและจะเลา่ เรอ่ื ง ทัง้ หมดทเี่ กดิ ขน้ึ ในไมก่ ว่ี นั ทผี่ า่ นมาใหเ้ สยี่ วเหยยี นฟัง

“ก็คอื อยา่ งน”้ี ตอนที่ 275 ไมย่ อมเชอื่ “ดงั นัน้ ก็คอื เธอใหโ้ อกาสคณุ ชายเยอ่ กี ครัง้ รอเขาใหค้ ําตอบที่ น่าพอใจใชไ่ หม?” เมอ่ื พดู ถงึ เรอื่ งน้ี แววตาของเสน่ิ เฉียวก็จางลงเล็กนอ้ ย “เรอ่ื งนี้ ผา่ นมาตงั้ หลายวันแลว้ จะเป็ นคําตอบทน่ี ่าพอใจรเึ ปลา่ กย็ งั ไม่ มใี ครรเู ้ ลย” “เธอก็อยา่ เป็ นกงั วลไปเลย ในเมอ่ื เขาบอกใหเ้ ธอเชอ่ื ใจเขา แลว้ งัน้ เธอก็ใหเ้ วลาเขาหน่อย” เมอ่ื พดู ถงึ ตรงนเ้ี สยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตาจากนัน้ เรมิ่ วเิ คราะหด์ ว้ ย สญั ชาตญาณของเธอ “เธอดนู ะ กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันบอกวา่ หานเสโ่ ยวเป็ นพวกแอบ๊ แบว๊ ถกู เผงเลยใชไ่ หม? ดงั นัน้ ฉันบอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ รักเธอจรงิ ๆ งัน้ เขา กต็ อ้ งรักเธอดว้ ยใจจรงิ ” เสนิ่ เฉียว: “…”

เป็ นอกี ครัง้ ทเี่ ธอไดย้ นิ เสยี่ วโยวพดู วา่ หานเสโ่ ยวเป็ นพวก แอบ๊ แบว๊ เสนิ่ เฉียวยงั คงรสู ้ กึ ไมส่ บายใจ เธอขมวดควิ้ และคดิ จะ พดู บางอยา่ ง เสยี่ วเหยยี นกลับแยง่ เธอพดู : “เธออยา่ พดู แกต้ า่ ง กบั ฉันเลย เธอทําเรอ่ื งถงึ ขนาดนแี้ ลว้ ถา้ เธอยังจะมาพดู แกต้ วั ใหเ้ ธออกี งัน้ ตอ่ ไปฉันจะไมช่ ว่ ยเธอแลว้ นะ” เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งน้ี เสน่ิ เฉยี วจงึ อดไมไ่ ดท้ ถี่ อนหายใจและพดู ขน้ึ เบา ๆ: “ทจี่ รงิ …เรอื่ งจรงิ เป็ นยังไงกย็ งั ไมก่ ระจา่ ง” “จะสนใจความจรงิ ทําไม ทําไปแลว้ ก็คอื ทําไปแลว้ หลอ่ นใส่ ตา่ งหคู ทู่ คี่ ณุ ชายเยซ่ อ้ื ใชร่ เึ ปลา่ ? ไมว่ า่ จะพดู อะไรก็ไมส่ ามารถ ลา้ งความผดิ ใหต้ วั เองได ้ เฉียวเฉยี ว เธอตอ้ งตาสวา่ งหน่อยนะ อยา่ เอาอดตี มาเป็ นขอ้ อา้ งลา้ งความผดิ ใหห้ ลอ่ น เป็ นไปไดว้ า่ เมอ่ื กอ่ นพวกเธอสนทิ กนั มาก แตฉ่ ันจะพดู ตรง ๆ กบั เธอสกั อยา่ ง คนเราไมม่ ใี ครเปลย่ี นไปชว่ั ขา้ มคนื หรอกนะ เป็ นไปไดว้ า่ หลอ่ นตสี นทิ เธอเพราะมจี ดุ มงุ่ หมายอน่ื ตงั้ แตแ่ รกแลว้ ก็เป็ นได”้ เสน่ิ เฉยี ว: “ตสี นทิ ฉันเพราะมจี ดุ มงุ่ หมายอนื่ ตงั้ แตแ่ รกเหรอ?” “ใช!่ พวกเธอรจู ้ ักกนั สมัยเรยี นมหาวทิ ยาลัย งัน้ ตวั เธอกต็ อ้ งมี อะไรทเี่ ป็ นประโยชนท์ ใี่ ชง้ านไดแ้ น่” สมยั เรยี นมหาวทิ ยาลัย ตวั เธอกบั ของทม่ี ปี ระโยชนใ์ ชง้ านได?้

เสน่ิ เฉียวคดิ อยนู่ านและสา่ ยหนา้ ดว้ ยความกงั วล “ตวั ฉันไมเ่ คย มขี องมคี า่ อะไรนะ ทเ่ี ธอพดู ฟังดไู มน่ ่าเป็ นไปได”้ “ตวั เธอรสู ้ กึ วา่ มันไมม่ คี า่ คงเพราะเธอไมร่ ตู ้ วั แตห่ ลอ่ นรู ้ ก็ เหมอื นกบั การทเี่ ธอแตง่ งานกบั คณุ ชายเยค่ รัง้ นี้ หลอ่ นก็คดิ จะ แยง่ คณุ ชายเยไ่ ปจากเธอไง เฉยี วเฉยี ว ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเธอชอบ ตา่ งหคู นู่ ัน้ มาก เธอจะรไู ้ หมวา่ หายเสโ่ ยวทําเรอื่ งพวกนล้ี ับหลงั เธอ? เป็ นไปไดว้ า่ …หลอ่ นแยง่ ของ ๆ เธอทมี่ องไมเ่ ห็นดว้ ยตา เปลา่ ไปแลว้ มากมาย เพยี งแตเ่ ธอไมร่ ตู ้ วั เทา่ นัน้ ” เสน่ิ เฉียว: “…” “เธอนเี่ ขา้ ขา่ ยทฤษฎสี มคบคดิ เกนิ ไปแลว้ บางทเี ธออาจจะแค่ ชอบเยโ่ มเ่ ซนิ เทา่ นัน้ ก็เลยไมม่ ที างเลอื ก——” “เธอนน่ี ่ารําคาญจรงิ ๆ! เธอคดิ จะปลอบใจตวั เองไปถงึ เมอ่ื ไหร?่ หลอ่ นทํากบั เธอถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ยังคดิ จะปกป้อง หลอ่ น? เสน่ิ เฉยี ว ใหฉ้ ันตบบอ้ งหเู ธอสกั ทไี หมจะไดต้ น่ื ? หรอื จะรอใหห้ ลอ่ นแยง่ ทกุ อยา่ งของเธอไปกอ่ น เธอถงึ จะตน่ื ?” เสน่ิ เฉียวมองเธอเงยี บ ๆ เสยี่ งเหยยี นแกม้ ตยุ่ เพราะวา่ รสู ้ กึ โกรธ แทนเธออยา่ งเห็นไดช้ ดั

ทัง้ สองคนมองหนา้ กนั อยคู่ รหู่ นง่ึ และเสน่ิ เฉยี วก็ลดสายตาลง และเธอกไ็ มม่ ชี วี ติ ชวี า “แตว่ า่ เธอจะใหฉ้ ันเชอื่ ไดย้ ังไง? เพอื่ นรักทฉ่ี ันคบมานานจะ เป็ นอยา่ งนัน้ ไดย้ ังไง? ทผี่ า่ นมาเธอก็คอยชว่ ยฉันอยตู่ ลอด” รวมทัง้ เรอื่ งทเ่ี ธอหาชายแปลกหนา้ ในคนื ฝนตกแทนเธอ ก็เป็ น หานเสโ่ ยวทท่ี ําแทนเธอเสมอ ยงิ่ กวา่ นัน้ เธอมักจะเป็ นคนวางแผนทําอะไรแทนเธอ หานเสโ่ ยว ทําแมก้ ระทั่งผลักเธอสอู่ อ้ มอกของเยห่ ลนิ่ หานเพราะอยากเห็น เธอมคี วามสขุ ไมว่ า่ อยา่ งไรเธอกไ็ มย่ อมเชอื่ วา่ หลอ่ นจะจงใจ ทําแบบนัน้ ได ้ เสยี่ วเหยยี นเงยี บไป เธอน่ังลงขา้ ง ๆ เสน่ิ เฉียว ในฉันพลนั เธอกเ็ กดิ ความเขา้ ใจ จติ ใจของเสน่ิ เฉียว ใชส่ นิ ะ เป็ นเพอ่ื นพนี่ อ้ งกนั มาหลายปี จู่ ๆ จะมาบอกวา่ เพอ่ื นรัก หกั หลังเป็ นใครก็คงทําใจเชอื่ ไมไ่ ดง้ า่ ย ๆ นอกเสยี จาก เธอจะไดย้ นิ คําสารภาพจากปากของหานเสโ่ ยว

แตผ่ หู ้ ญงิ คนนัน้ มเี ลห่ เ์ หลยี่ มเยอะขนาดนัน้ จะใหเ้ ธอยอมรับคง เป็ นไปไมไ่ ดแ้ น่ เมอื่ คดิ ถงึ จดุ นเี้ สย่ี วเหยยี นจงึ ถอนหายใจ “ฉันรวู ้ า่ เธอใจไมด่ ี แตบ่ างครัง้ สง่ิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ อาจจะไมใ่ ชค่ วามจรงิ แตก่ ลับมี สาเหตอุ น่ื หานเสโ่ ยวทําอยา่ งนอี้ ธบิ ายถงึ ปัญหามากมาย ไมว่ า่ ผลลัพธจ์ ะออกมาเป็ นยงั ไง เธอก็ตอ้ งยอมรับมนั วันนฉ้ี ันมาเพอ่ื ดวู า่ เธอเป็ นยังไงบา้ ง ในเมอื่ ตอนนเี้ ธอสบายดี งัน้ ฉันก็ควรกลับ ไดแ้ ลว้ ” ไดย้ นิ วา่ เธอจะไปเสน่ิ เฉยี วก็รบี ลกุ ขนึ้ “เธอจะกลับแลว้ เหรอ? ฉันยงั อยากใหเ้ ธออยทู่ านขา้ วดว้ ยกนั กอ่ น” เสย่ี วเหยยี นยมิ้ เล็กนอ้ ย “เธอคดิ วา่ ฉันไมอ่ ยากอยกู่ นิ ขา้ วกบั เธอเหรอ? แตฉ่ ันตอ้ งกลบั ไปทํางานรเึ ปลา่ ยะ? ใครจะไป เหมอื นเธอ! ฮอื ๆ ฉันยงั หาพอ่ บญุ ทมุ่ ไมไ่ ด ้ งานเลยี้ งครบรอบ ครัง้ กอ่ นฉันก็ไมไ่ ดเ้ จอคนดี ๆ เพราะเธอนั่นแหละ! ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะชว่ ยเธอ ฉันคงจะไดถ้ ว้ ยรางวลั แลว้ จากนัน้ ภายใตแ้ สงส ปอตไลท์ ผชู ้ ายดี ๆ ก็จะสามารถมองเห็นฉันได ้ ไมแ่ น่นะ… ป่ านนแี้ มค่ งจะกําลงั มคี วามรักอยกู่ ไ็ ดเ้ นอะ?” เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ แลว้ จงึ พดู ขนึ้ : “สงสยั สมองจะมปี ัญหาหนัก”

“ชา่ งเธอเถอะ ฉันไปกอ่ นนะ เอาไวว้ ันหลังฉันจะมาเยยี่ มเธอ อกี ” หลังจากเสยี่ วเหยยี นกลับไป เสน่ิ เฉยี วทอ่ี ยคู่ นเดยี วกเ็ ขา้ สู่ ภวงั คอ์ กี ครัง้ เธอไมเ่ ชอ่ื จรงิ ๆ วา่ หานเสโ่ ยวจะเขา้ มาตสี นทิ ตวั เธอดว้ ย จดุ ประสงคแ์ อบแฝง แมแ้ ตห่ ลังจากเรอ่ื งทเี่ กดิ ขน้ึ ในครัง้ นเ้ี ธอก็ ยงั คดิ ถา้ หากวา่ พวกเขามใี จใหก้ นั เธอจะเป็ นคนไปเอง แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ … เสน่ิ เฉียวลดสายตาลงและรสู ้ กึ วา่ ความคดิ เธอจะลอ่ งลอยกลับสู่ อดตี * เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาทัง้ บา้ นกว็ า่ งเปลา่ เหลา่ สาวใชก้ ําลงั เกบ็ ของบนโตะ๊ และตา่ งพากนั จับกลมุ่ พดู คยุ อะไรกนั บางอยา่ ง โดยปกตใิ นเวลาน้ี เสน่ิ เฉยี วมักจะอยคู่ ยุ เลน่ กบั พวกเธออยา่ ง ยมิ้ แยม้ พอเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ประตมู า ก็เห็นไดว้ า่ วนั นก้ี ลับไมม่ เี สนิ่ เฉียวอยู่

“คณุ ชาย คณุ กลับมาแลว้ เหรอคะ” จหู ยนุ เดนิ เขา้ ไปทําความ เคารพและกลา่ วทกั ทาย เมอื่ ไมเ่ ห็นตวั เสน่ิ เฉียว ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ กดิ เควง้ เขาเมม้ รมิ ฝี ปากและมองเธอแววตาสงสยั จหู ยนุ รวู ้ า่ เขาตอ้ งการถามอะไร จงึ ไดอ้ ธบิ ายขน้ึ “ดเู หมอื นวันน้ี คณุ นายนอ้ ยจะไมค่ อ่ ยอยากอาหารคะ่ ดงั นัน้ จงึ กลับไปพักผอ่ น ทห่ี อ้ งแลว้ คณุ ชาย วันนคี้ ณุ นายดเู หมอื นจะอารมณ์ไมค่ อ่ ยดนี ะ คะ” เมอื่ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ อ้ งขมวดคว้ิ ไมใ่ ชว่ า่ ใหเ้ สย่ี วเหยยี นมา เยยี่ มเธอแลว้ เหรอ? ทําไมกลับอารมณไ์ มด่ ลี ะ่ ? เมอื่ คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ยักหนา้ : “ฉันเขา้ ใจแลว้ พวกเธอ ออกไปกอ่ นเถอะ” “คะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในหอ้ ง ทงั้ หอ้ งมดื สนทิ เขาขมวดคว้ิ และควาน หาสวติ ชไ์ ฟ เมอ่ื เปิดไฟแลว้ กพ็ บวา่ ในหอ้ งไมม่ ใี ครสกั คน ทัง้ หอ้ งวา่ งเปลา่ ราวกบั ทงั้ เดมิ ทหี อ้ งนไี้ มม่ ใี ครอยู่

วนิ าทนี ัน้ มเี พยี งความคดิ เดยี วทโี่ ผลเ่ ขา้ มาในหวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ันก็คอื …เสน่ิ เฉียวหนไี ปแลว้ ทนั ใดนัน้ จู่ ๆ ลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปลยี่ นไป เสน้ เลอื ดปดู โปนเต็มหนา้ ผาก เขาหมนุ วลี แชรอ์ อกจากหอ้ งไปดว้ ยความ โมโห ยัยผหู ้ ญงิ คนนสี้ มควรตายจรงิ ๆ จู่ ๆ กค็ ดิ จะหนี เธอคดิ วา่ ตวั เองจะหนพี น้ รไึ ง? ถงึ แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะใชว้ ลี แชร์ แตเ่ ขากเ็ ร็วมากเพยี งแป๊ บเดยี ว เทา่ นัน้ กไ็ มเ่ ห็นตวั เขาแลว้ เขารบี ไปหาเสน่ิ เฉียวและออกไปอยา่ งโมโห โดยไมท่ นั สงั เกต วา่ มใี ครคนหนงึ่ น่ังอยทู่ พ่ี นื้ ไมก้ ระดานรมิ หาด เสน่ิ เฉยี วนั่งกอด เขา่ เงยี บ ๆ มองดทู ะเลผนื ใหญใ่ นชว่ งหวั คํา่ อยตู่ รงนัน้ ผนื ทะเลภายใตแ้ สงจันทรส์ วยกวา่ ทะเลตอนกลางวนั เสยี อกี พระจันทรท์ ส่ี าดแสงกระทบน้ําทะเล ใหค้ วามรสู ้ กึ ถงึ คนไกล ตอนที่ 276 อาบนํา้ ดว้ ยกนั

เดมิ ทจี ติ ใจทวี่ นุ่ วายของเสน่ิ เฉียว เมอื่ น่ังลงตากลมทะเลแลว้ ความวนุ่ วายใจกพ็ ลนั หายไปไดเ้ ยอะ ลมทะเลในตอนกลางคนื นัน้ พัดแรงและหนาวเย็น พัดพาลมหนาวนดิ ๆ เขา้ มาดว้ ย แตท่ ําใหใ้ จผอ่ นคลาย ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ น่าจะกลบั มาแลว้ สนิ ะ? อยา่ งนัน้ เธอนั่งอกี หน่อยแลว้ คอ่ ยกลบั ไป เยโ่ มเ่ ซนิ ทคี่ ดิ วา่ เสนิ่ เฉยี วหนไี ปแลว้ เขาจงึ เรยี กใหท้ กุ คน รวมตวั กนั แทบจะพลกิ วลิ ลา่ เพอ่ื หาตวั เธอ สดุ ทา้ ยก็ไมม่ ใี ครหา เสนิ่ เฉยี วพบ เพราะทกุ คนรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในหอ้ งแลว้ ไมพ่ บกบั เสน่ิ เฉียว ดงั นัน้ ทกุ คนจงึ ไมม่ ใี ครคดิ กลับเขา้ ไปหาในหอ้ งอกี กลมุ่ พนักงานเฝ้าประตถู กู ซกั ถามอยหู่ ลายรอบ ซงึ่ ทกุ รอบตา่ งก็ไมม่ ี ใครเห็นหรอื วา่ จะไมม่ ใี ครออกไปตงั้ แตแ่ รก แตว่ า่ คนดี ๆ ทัง้ คนไมไ่ ดอ้ อกไปขา้ งนอกและไมอ่ ยใู่ นวลิ ลา่ หรอื วา่ จะหายไปเฉย ๆ ในอากาศไดง้ ัน้ เหรอ?

“คณุ ชายเย่ พวกเราหาทกุ ทหี่ ลายรอบแลว้ ก็ไมเ่ จอคณุ นาย นอ้ ยเลย!” เมอื่ ไดย้ นิ รายงานจากลกู นอ้ งแลว้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ยม่ าก และพดู ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “หาอกี ใหค้ นออกไปหา ใชท้ ัง้ การสอบถามและตรวจตรา” ทกุ คนออกมาหาเป็ นวงรอบอกี ครัง้ แตส่ ดุ ทา้ ยกย็ งั ไมพ่ บตวั จหู ยนุ กลบั มาดว้ ยสหี นา้ ไมค่ อ่ ยดนี ักและดว้ ยแววตาที่ หวาดกลัว “คณุ ชายเย่ พวกเราหาทกุ ทแี่ ลว้ แตก่ ห็ าไมพ่ บเลย…คณุ ชาย เย…่ ” “เธอคดิ จะพดู อะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดสายตามองไปทเ่ี ธอดว้ ย สายตาทเ่ี ป็ นอนั ตรายเป็ นอยา่ งมาก จหู ยนุ ตวั สน่ั ดว้ ยความตกใจแตส่ ดุ ทา้ ยตอ้ งทําใจกลา้ พดู ขน้ึ : “หรอื วา่ …ทจี่ รงิ แลว้ คณุ นายนอ้ ยไมไ่ ดอ้ อกจากหอ้ งคะ? ตอน นัน้ ทท่ี พ่ี วกเราอยมู่ เี พยี งทางออกเดยี วเทา่ นัน้ ถา้ คณุ นายนอ้ ย จะออกไปพวกเราจะตอ้ งเห็น แตว่ า่ พวกเราหลายคนอยตู่ รงนัน้

ตา่ งก็ไมม่ ใี ครเห็นคณุ นายนอ้ ยออกไปเลย ดงั นัน้ ฉันเดาวา่ เป็ นไปไดว้ า่ คณุ นายนอ้ ยยงั อยใู่ นหอ้ งตวั เองไหมคะ?” เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ โดยไมร่ ตู ้ วั และพดู ขนึ้ ดว้ ยน้ําเสยี งทมุ ้ : “ในหอ้ งไมม่ คี น” จหู ยนุ และทกุ คนมองหนา้ กนั “เดย๋ี วกอ่ น” ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็นกึ บางอยา่ งขน้ึ มาได ้ เพราะ เลอื กหอ้ งทดี่ ที สี่ ดุ ใหเ้ ธอ หอ้ งนัน้ มที างออกแคท่ างเดยี ว แต่ หอ้ งนัน้ ยงั มอี กี ทางแตเ่ ป็ นเพยี งทางทจ่ี ะไปรมิ หาดเทา่ นัน้ หรอื วา่ …? ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กน็ กึ ขน้ึ ได ้ และสหี นา้ ก็เปลย่ี นไปทนั ท:ี “พวกเธอรออยทู่ น่ี กี่ อ่ น ฉันจะเขา้ ไปหาเธอในหอ้ งเอง” ทกุ คนยงั ไมท่ ันตอบรับ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หายไปแลว้ “จหู ยนุ เมอ่ื กที้ เ่ี ธอพดู หมายความวา่ ยังไงเหรอ? คณุ นายนอ้ ย ยงั อยใู่ นหอ้ งงัน้ เหรอ?” จหู ยนุ ยม้ิ เล็กนอ้ ย: “มนั กไ็ มแ่ น่ แตว่ า่ นเี่ ป็ นครัง้ แรกเลยนะทฉี่ ัน เห็นคณุ ชายเยต่ นื่ ตระหนกแบบน”ี้

“จรงิ ดว้ ย นกี่ ็เป็ นครัง้ แรกเหมอื นกนั ทฉ่ี ันเห็นคณุ ชายเยโ่ กรธ รสู ้ กึ วา่ คณุ นายนอ้ ยจะตอ้ งมคี วามสขุ มากแน่ ๆ เลย” เสน่ิ เฉียวทต่ี ากลมจนหนาวขนึ้ มา และคดิ อยใู่ นใจวา่ ถงึ เวลาท่ี ควรจะเตรยี มตวั กลับเขา้ ไปแลว้ จู่ ๆ ก็ไดย้ นิ เสยี งเอะอะ “ยัยโง่ เธออยทู่ นี่ เ่ี องเหรอ” เมอื่ ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็รบี หนั ไปมอง ทนั ใดนัน้ กเ็ ห็นคนคนหนงึ่ ปรากฏตวั ขน้ึ บนกระดานไมท้ สี่ งบนง่ิ คนคนนัน้ น่ังอยบู่ นวลี แชรส์ ะทอ้ นกบั แสงไฟ เคา้ โครงแหง่ ความ มงุ่ มน่ั ปรากฏอยใู่ ตแ้ สงนัน้ ทําใหร้ สู ้ กึ เหนอื จรงิ โดยไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉยี วมปี ฏกิ ริ ยิ าใด ๆ คนคนนัน้ ไดห้ ยดุ ลง ตรงหนา้ เธอแลว้ ทนั ใดนัน้ เองก็เออ้ื มมอื ใหญข่ องเขาไปควา้ เธอ จากพนื้ เขา้ สอู่ อ้ มแขนของเขา “เย…่ ออื ” รมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉียวถกู เขาใชแ้ รงประกบปากจบู ทันทที กี่ ําลงั จะเรยี กชอ่ื เขา

จบู ของเขาป่ันป่ วนราวกบั มหาสมทุ รทเี่ รง่ รบี ผลกั เธอขน้ึ และลง จนเธอเวยี นหวั และตอ้ งใชเ้ วลานานกวา่ ทเี่ สน่ิ เฉยี วจะไดส้ ติ เธอใชแ้ รงผลักเขา: “คณุ เป็ นอะไรคะ?” จบู ของเขาวนั นไ้ี มเ่ หมอื นกบั ทกุ ที มันเหมอื นกบั สตั วร์ า้ ยท่ี กําลังกดั กนิ เธอ ไมไ่ ดใ้ หค้ วามรสู ้ กึ ทด่ี เี ลยสกั นดิ เยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอและกดั ฟันสกั พักกอ่ นทจ่ี ะหยดุ มอื ใหญโ่ อบ รอบเอวเธอไวแ้ น่นนํ้าเสยี งทมุ ้ ตํา่ : “เธออยทู่ น่ี ตี่ ลอดเลยเหรอ? ไมไ่ ดไ้ ปไหนมาเลยเหรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็ประหลาดใจเล็กนอ้ ย: “ฉันจะไปไหนได?้ ” “…” “คณุ เป็ นอะไร?” “ไมม่ อี ะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาและฝังหนา้ ลงทคี่ อของเธอ แต่ เสน่ิ เฉยี วก็ยงั ไดย้ นิ น้ําเสยี งทส่ี นั่ เครอื ของเขา เหมอื นกําลงั กลวั อะไรบางอยา่ ง เธอนงิ่ อยอู่ ยา่ งนัน้ โดยทไี่ มร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ ดงั นัน้ ตอนนจ้ี งึ ทําไดเ้ พยี งยนื่ มอื ออกไปกอดคอของเขา: “เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ รเึ ปลา่ คะ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบ เขาทําเพยี งยงั กอดเธอไวแ้ น่น ลมทะเลพัดเขา้ มาจนเสนิ่ เฉยี วตวั สนั่ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ กําลังกอดเสนิ่ เฉยี วทต่ี วั เปียกไปหมด เมอ่ื เขากอดเธอเสอื้ เชต้ิ ของเขากพ็ ลอยเปียกไปดว้ ย นาทนี เ้ี สอื้ เปี ยกทแี่ นบเนอ้ื ทําให ้ หนาวแทบบา้ เมอ่ื ลมพัดเขา้ มา “เธอมันยยั เด็กโง่ เธอมาน่ังตรงนนี้ านแคไ่ หนแลว้ ? เสอ้ื ถงึ ได ้ เปี ยกหมด?” “ก็พอไมท่ ันระวงั …คลนื่ ซดั เขา้ มา จากนัน้ กเ็ ลยเปียกโดยไมไ่ ด ้ ระวงั แตว่ า่ กย็ ังดที ไ่ี มเ่ ปียกเทา่ ไหร่ ฉันกําลังจะกลับเขา้ ไปหา คณุ ก็…” เมอ่ื รวู ้ า่ เธอน่ังอยทู่ น่ี ตี่ ลอด ความโกรธและหวาดกลวั ของเยโ่ ม่ เซนิ ทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอื่ ครกู่ ็หายไป กลับรสู ้ กึ เหมอื นไดข้ องทส่ี ญู เสยี ไปแลว้ กลับคนื มาแทนที่ เธอยังอยทู่ นี่ ่ี เธอไมไ่ ดห้ นไี ป แตต่ วั ที่ เปียกชนื้ และมอื และเทา้ ทเี่ ย็นเฉียบของเธอทําใหเ้ ขารสู ้ กึ ทกุ ข์ ใจอยา่ งมาก ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็มคี วามรสู ้ กึ ทห่ี ลากหลายและ กอดเธอขนึ้ มา: “ยัยเด็กโง่ เสอ้ื ผา้ เปียกขนาดนเี้ ธอยังไมร่ จู ้ ัก เขา้ ไปอาบนํ้าอกี เหรอ? เป็ นหวัดขน้ึ มาจะทํายังไง?” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ าเสนิ่ เฉยี วกลับเขา้ มาในหอ้ ง

เสนิ่ เฉียวทอ่ี ยบู่ นตวั และออ้ มกอดของเขาหวั เราะเบา ๆ: “ก็ยังมี คณุ ไมใ่ ชเ่ หรอ? จะพดู ไปฉันก็กําลงั จะกลับก็เจอคณุ พอด”ี “ก็เลยจะโทษฉันงัน้ ส?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลับ สวบ—— เสยี งประตกู ระจกถกู เปิดออก เยโ่ มเ่ ซนิ พาเสนิ่ เฉยี วเขา้ ไปใน หอ้ งน้ําแลว้ เปิดฝักบวั เมอื่ นํ้ารอ้ นไหลลงมาเสน่ิ เฉียวจงึ ไดร้ ตู ้ วั และตะโกนขนึ้ “อะ๊ คณุ จะเขา้ มาทําไม? ออกไปเร็ว!” นํ้ารอ้ นไหลลงกระทบตวั ของทัง้ คู่ ผมของเสน่ิ เฉียวก็เปียกแลว้ เธอรบี จะลกุ ขน้ึ จากนัน้ จะผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป แตก่ ลับถกู เยโ่ ม่ เซนิ จับมอื เธอไวแ้ น่น: “ผลกั ทําไม? เสอ้ื ฉันกเ็ ปียกเหมอื นกนั ” ขณะทหี่ มอกลอยขนึ้ เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเขาดว้ ยความตกตะลงึ : “คณุ …คณุ คงไมไ่ ดค้ ดิ จะอาบน้ําดว้ ยกนั หรอกนะ?” “ออื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปากดว้ ยความพอใจ: “อาบดว้ ยกนั ” หลงั จากอยไู่ มก่ ว่ี นิ าทเี สน่ิ เฉียวก็ตอบสนอง: “ฉันไมอ่ าบกบั คณุ หรอก คณุ อาบกอ่ นเถอะ ฉันจะออกไป”

เมอ่ื กา้ วไปไมก่ กี่ า้ ว เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงไมป่ ลอ่ ยมอื เธอแตเ่ ขากลบั ยน่ื มอื ไปปิดประตหู อ้ งนํ้า “พวกเราเป็ นสามภี รรยากนั อาบนํ้าดว้ ยกนั แลว้ จะยงั ไง? ไมใ่ ช่ วา่ ไมเ่ คยเห็น…” ใบหนา้ เสนิ่ เฉียวเปลยี่ นเป็ นสแี ดงทนั ใด ใชแ่ ลว้ ถงึ แมพ้ วกเขา จะเป็ นสามภี รรยากนั อาบน้ําดว้ ยกนั กไ็ มแ่ ปลก แตว่ า่ …เธอยังไม่ มคี วามกลา้ จะเปลอื ยกายตอ่ หนา้ เขา นั่น…จะทําไดย้ ังไง? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉยี วกห็ นา้ แดงและกดั ฟันปฏเิ สธเขา “ฉัน ไมเ่ อา ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ ก็อาบกอ่ น หรอื ฉันอาบเอง ไมง่ ัน้ ก็ไม่ อาบแลว้ แตไ่ มอ่ าบดว้ ยกนั !” ทนั ทที สี่ น้ิ เสยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรม่ิ ปลดกระดมุ เสอื้ ของเธอแลว้ ตอนที่ 277 จดุ ทป่ี ระทบั ใจ เขาแรงเยอะและเสน่ิ เฉยี วไมม่ แี รงจะสู ้ ทําไดเ้ พยี งเสยี งดงั ใส:่ “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ทําอะไรน่ะ? รบี ปลอ่ ยฉันนะ!” เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเหมอื นไดย้ นิ ทเี่ ธอพดู มอื ก็ยงั ไมย่ อมหยดุ

เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ สบั สนและรบี เออื้ มไปจับมอื ใหญข่ องเขา: “อยา่ มายงุ่ กบั กระดมุ ฉันนะ!” เมอื่ หมอกลอยขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ห็นใบหนา้ ขาวของเสนิ่ เฉยี ว เปลย่ี นเป็ นสแี ดงกํา่ ความเขนิ อายยังมมี ากขนึ้ อยา่ งเห็นไดช้ ดั เขาอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยกมมุ ปากแลว้ พดู : “ไมป่ ลดกระดมุ แลว้ จะ อาบนํ้ายงั ไง?” เสนิ่ เฉียวหนา้ แดงจนเลอื ดแทบไหล เธออดทนตอ่ แรงกระตนุ ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื ออกไปปกกนั กระดมุ เม็ดเล็ก ๆ บนเสอ้ื ของ ตวั เอง “เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ทําอยา่ งนนี้ ะ ปลอ่ ยฉัน” “อายอะไร?” ยงิ่ เธอขดั ขนื เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ง่ิ อยากเขา้ ไปใกลเ้ ธอ เสอื้ ของทงั้ คเู่ ปียกปอนเพราะนํ้าอนุ่ จากฝักบวั เยโ่ มเ่ ซนิ ออก แรงทําใหเ้ สน่ิ เฉียวนอนอยบู่ นตวั ของเขา เสนิ่ เฉียวตน่ื ตระหนกและเรยี กชอื่ ของเขา: “เยโ่ มเ่ ซนิ !” “ออื ” เขาตอบมอื ใหญแ่ อบลว้ งผา่ นเสอื้ ผา้ ของเธอ “คณุ อยา่ ลมื คนทจ่ี ดุ ไฟแลว้ ไมส่ ามารถดบั ไฟไดก้ ็คอื ตวั คณุ เอง!”

เมอื่ ไดย้ นิ การเคลอื่ นไหวของเยโ่ มเ่ ซนิ กแ็ ข็งกระดา้ งและแมแ้ ต่ รอยยม้ิ ทม่ี มุ ปากของเขาก็แข็งขนึ้ หลังจากนัน้ ไมน่ านเขาก็คอ่ ย ๆ คลายความยบั ยัง้ ชง่ั ใจตอ่ เสน่ิ เฉยี ว ใชส่ นิ ะ หากจดุ ไฟใหล้ กุ โชนแลว้ ตอ้ งสง่ ผลตอ่ ตวั เธอใน ภายหลงั ดงั นัน้ จงึ ทําอะไรกบั เธอไมไ่ ด ้ แลว้ เขาจะลงอา่ งกบั เธอไดย้ งั ไงกนั ? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กย็ มิ้ แหย ๆ: “พดู ไปกถ็ กู งัน้ เธออาบ กอ่ น อาบเสร็จแลว้ คอ่ ยออกมา” พดู จบแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปลอ่ ยเธอจรงิ ๆ จากนัน้ กห็ นั กลบั แลว้ ออกไป เสน่ิ เฉียวตะลงึ อยตู่ รงนัน้ มองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ ปียกปอนไปทัง้ ตวั ออกไปจากหอ้ งน้ํา ตวั ของเขายังเปียกจนนํ้าหยดไหลเป็ นทาง เธออา้ ปากคา้ งมองดดู ว้ ยความประหลาดใจ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เขาคงจะไมย่ อมปลอ่ ยเธอ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะ ยอมปลอ่ ยเธอเร็วขนาดน…้ี

ไมร่ ดู ้ ว้ ยเหตใุ ด เสน่ิ เฉยี วเห็นเสอื้ ทเี่ ปียกปอนของเขาแลว้ ในใจ กลบั ไมค่ ดิ จะปลอ่ ยผา่ นและอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเรยี กเขา: “เยโ่ มเ่ ซนิ …” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ และหนั กลบั มามองเธอดว้ ยสายตาออ่ นโยนแบบ ทย่ี ากจะไดเ้ ห็น: “ยงั ไมร่ บี อาบอกี ถา้ ยงั เรยี กฉันอกี ฉันจะไม่ เกรงใจแลว้ นะ” เขาเออื้ มมอื ไปปิดประตใู นหอ้ งน้ําจงึ เหลอื เพยี งเสนิ่ เฉยี วคน เดยี ว เพราะคดิ เรอ่ื งทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เปียกไปทัง้ ตวั และเสอื้ ผา้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี อาบนํ้าและเปลยี่ นเสอื้ ผา้ แลว้ ออกไป ในหอ้ งวา่ งเปลา่ ไมม่ คี น จหู ยนุ กําลังเชด็ คราบน้ําทพ่ี นื้ และยม้ิ เมอื่ เห็นเธอออกมา: “คณุ นายนอ้ ยอาบนํ้าเสร็จแลว้ เหรอคะ? คณุ รอสกั ครนู่ ะคะ ฉันทําความสะอาดตรงนเี้ สร็จแลว้ จะชว่ ยคณุ เป่ าผม” พดู จบ จหู ยนุ ก็รบี กม้ หนา้ และเรม่ิ ทํางาน เสนิ่ เฉยี วมองดเู ธอทก่ี ม้ หนา้ ทํางานทด่ี ใู ชแ้ รงอยา่ งนัน้ กอ็ ดทน ดไู มไ่ ด ้

“ไมต่ อ้ งหรอก เดย๋ี วฉันเป่ าผมเองก็ได ้ เธอทําความสะอาดตรง นเ้ี สร็จแลว้ กร็ บี กลบั ไปพักเถอะ มันดกึ มากแลว้ ” เมอื่ จหู ยนุ ไดย้ นิ กร็ สู ้ กึ ประทับใจเธอ: “ขอบคณุ คะ่ คณุ นาย นอ้ ย ใชแ่ ลว้ คณุ ชายเยอ่ าบนํ้าอยหู่ อ้ งขา้ ง ๆ นะคะ” เธอทําความสะอาดพน้ื ในทนั ทแี ละลกุ ขนึ้ อกี ครัง้ และออกไป เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ เธอคงกลับไปพักผอ่ นแลว้ จงึ รบี เอาผา้ ขนหนู แหง้ เชด็ ผมหลังจากน่ังไปสกั พัก จหู ยนุ ก็กลับมาอยา่ งรวดเร็ว ในมอื เธอมแี กว้ ใบหนงึ่ และวางลงตรงหนา้ เธอ “ไดย้ นิ คณุ ชายเยบ่ อกวา่ เมอ่ื ครคู่ ณุ นายนอ้ ยน่ังอยรู่ มิ ทะเลอยู่ นานจนเสอื้ ผา้ เปียก กลัววา่ คณุ จะเป็ นไขจ้ งึ ตงั้ ใจทํา ซปุ ขงิ มา ใหค้ ณุ นายนอ้ ยคะ่ คณุ นายนอ้ ยรบี ดมื่ ตอนยงั รอ้ นนะคะ” เสน่ิ เฉยี ว: “…น…ี่ ” เธอนงิ่ ไปครหู๋ นงึ่ มองดู ซปุ ขงิ ทรี่ อ้ นควันฉุย เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ทงั้ หมดนช่ี า่ งไมเ่ หมอื นความจรงิ ตงั้ แตเ่ ล็กจนโต เป็ นครัง้ แรกทม่ี คี นดแู ลเธอเป็ นอยา่ งดแี บบนี้ เธอไมเ่ คยคดิ มากอ่ นวา่ จะมวี นั น้ี

“ขอบคณุ นะ” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ขอบคณุ และมองไปท่ี จหู ยนุ จากนัน้ กย็ กแกว้ ซปุ ขงิ ขนึ้ ดม่ื จหู ยนุ ชน่ื ชอบเสน่ิ เฉียว ถงึ แมเ้ ธอจะเป็ นคณุ นายนอ้ ยแตก่ ลับ ไมเ่ คยมมี าด คขู่ องเยโ่ มเ่ ซนิ และเสน่ิ เฉียวไมเ่ หมอื นกบั คไู่ ฮโซ ทม่ี าจากครอบครัวคนมเี งนิ คอู่ น่ื พวกเขารสู ้ กึ และคดิ ไปเองวา่ พวกเขาอยสู่ งู กวา่ คนอน่ื เพยี งเพราะพวกเขามเี งนิ มากมาย และ ไมเ่ คยมสี าวใชค้ นอยา่ งพวกเธออยใู่ นสายตา เวลาปกตเิ พยี ง แคเ่ รอ่ื งผดิ พลาดเพยี งเล็กนอ้ ยกจ็ ะพดู จาดา่ วา่ สารพัด หากไมร่ ะวังอาจจะโดนทบุ ตี แตก่ ไ็ มม่ ที างเลอื ก… เพอ่ื คา่ ตอบแทนทส่ี งู ทกุ คนจงึ ตอ้ งอดทนตอ่ ความโหดรา้ ยนี้ แตต่ งั้ แตม่ าอยทู่ น่ี ี่ พวกเธอกม็ คี วามสขุ กบั อสิ ระทมี่ ากกวา่ แต่ กอ่ น ถงึ แมว้ า่ เวลาปกตเิ ยโ่ มเ่ ซนิ มกั จะมสี หี นา้ เย็นชา และไม่ แสดงสหี นา้ เป็ นมติ ร อกี ทัง้ คําพดู ทเี่ ย็นชาแตภ่ ายใตก้ ารเวน้ ระยะหา่ งในสายตาของเขา ขอเพยี งพวกเธอทําตามกฎ เขาไม่ มที างจะตําหนพิ วกเขาดว้ ยความรนุ แรง สําหรับพวกเธอแลว้ ผชู ้ ายคนนัน้ ปฏบิ ตั ติ วั ตอ่ พวกเธอ เหมอื นกบั เทพองคห์ นงึ่

“คณุ นายนอ้ ยดมื่ เสร็จแลว้ รบี พักนะคะ ฉันขอตวั กอ่ น” “ออื ” หลังจากเธอออกไปแลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ เรม่ิ เป่ าผมตอ่ ใหแ้ หง้ จน เธอเป่ าผมจนแหง้ และเตรยี มจะพักผอ่ นเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั ไมก่ ลับมา เธอจงึ ไดแ้ อบไปดทู ห่ี อ้ งขา้ ง ๆ และยงั คงไดย้ นิ เสยี งนํ้าดงั ซา่ ๆ ตาคนนจ้ี นป่ านนย้ี ังอาบนํ้าไมเ่ สร็จอกี เหรอ? เสน่ิ เฉยี วขเี้ กยี จรอเขา อกี ทัง้ เธอกง็ ว่ งจนจะไมไ่ หวแลว้ จงึ ได ้ กลบั ไปนอนทห่ี อ้ งของตวั เอง หลังจากเขา้ นอนขณะสะลมึ สะลอื อยนู่ ัน้ ก็รสู ้ กึ วา่ ตําแหน่งขา้ ง เตยี งยบุ ลงเล็กนอ้ ยแลว้ รา่ งเย็นกเ็ ขา้ มาแลว้ โอบเอวเธอ ภายใต ้ ผา้ หม่ ทอี่ นุ่ ความเย็นนท้ี ําใหเ้ สน่ิ เฉียวหดตวั และเขยบิ ตวั ไป ขา้ งหนา้ โดยไมร่ ตู ้ วั และตอ้ งการทงิ้ รา่ งเย็นไวข้ า้ งหลงั คนขา้ งหลงั นงิ่ ไปเล็กนอ้ ยแลว้ นอนอยใู่ ตผ้ า้ นวมครหู่ นง่ึ รอจน ตวั ของเขาอนุ่ ไดท้ แี่ ลว้ จงึ เขา้ ไปกอดเธอเอาไว ้ ครัง้ น้ี เสนิ่ เฉียวไมเ่ ขยบิ หนแี ลว้ หลับฝันดที งั้ คนื

เชา้ วนั ตอ่ มาเสนิ่ เฉยี วตนื่ ขน้ึ และพบวา่ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของ ตวั เองวางนง่ิ อยทู่ ช่ี นั้ หวั เตยี ง บนโตะ๊ ยงั มโี นต้ จากเยโ่ มเ่ ซนิ กําชบั ใหเ้ ธออยา่ ลมื ทานขา้ วเชา้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ อบอนุ่ ใจ ดแู ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะยอมใหเ้ ธอตดิ ตอ่ กบั โลกภายนอกแลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวกล็ กุ ขนึ้ ไปอาบน้ําจหู ยนุ คยุ เลน่ กบั เธอขณะรับประทานอาหารเชา้ เสนิ่ เฉียวพบวา่ จหู ยนุ และอกี หลายคนสหี นา้ ไมค่ อ่ ยดดี ไู มส่ ดชนื่ “พวกเธอเป็ นอะไร?” เสน่ิ เฉยี วถามดว้ ยความสงสยั เมอ่ื ไดย้ นิ จหู ยนุ กต็ อบ: “เมอื่ คนื พวกเธอหาคณุ นายนอ้ ยอยู่ นาน สดุ ทา้ ยเลยตกใจกนั หมดกลับไปนอนไมห่ ลบั ก็เลยดแู ลว้ ไมม่ ชี วี ติ ชวี าคะ่ ” เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ : “หาฉันอยนู่ านเหรอ? ฉันก็อยทู่ น่ี ต่ี ลอด ไมใ่ ชเ่ หรอ? เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ เหรอ?” “คณุ นายนอ้ ยไมร่ เู ้ หรอคะ?” จหู ยนุ เลา่ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ เมอื่ คนื ให ้ เสนิ่ เฉยี วฟัง เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ตระหนกหลังจากไดฟ้ ัง

มนิ ่าละ่ เมอ่ื คนื เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดด้ งึ ตวั เธอเขา้ ไปกอดเสยี แน่น หลงั จากหาเธอเจอ หลังจากนัน้ ก็ยงั พดู จาแปลก ๆ ทแี่ ท…้ มี เรอื่ งแบบนเี้ กดิ ขนึ้ นเี่ อง เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉยี วกห็ นั ไปมองโทรศพั ทม์ อื ถอื ทวี่ างอยู่ บนโตะ๊ ดงั นัน้ กอ่ นถงึ เมอื่ คนื นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นกงั วลมาตลอดวา่ เธอจะหนี ไป ดงั นัน้ จงึ ไมย่ อมคนื โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอ เมอื่ รวู ้ า่ เธอคดิ ยงั ไง แลว้ จงึ ไดค้ นื โทรศพั ทใ์ หต้ วั เธออยา่ งนัน้ สนิ ะ? ตอนที่ 278 อยากเจอครงั้ สดุ ทา้ ย “คณุ นายนอ้ ย คณุ ชายเยใ่ สใ่ จคณุ มากเลยนะคะ” จหู ยนุ เห็น เธอเก็บสายตาและไมพ่ ดู จา กลวั วา่ เธอจะคดิ อะไรไรส้ าระและ อาจจะเขา้ ใจผดิ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดร้ บี เอย่ ปากอธบิ ายแทนเยโ่ ม่ เซนิ เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วไดส้ ตกิ ลับมาและมองหนา้ จหู ยนุ แลว้ หวั เราะ: “เธอนอ่ี อกตวั แทนเขาเกง่ จรงิ ๆ นะ”

จหู ยนุ หนา้ แดงเหมอื นจะรสู ้ กึ เกรงใจเล็กนอ้ ย “คณุ นายนอ้ ยลอ้ เลน่ อกี แลว้ ฉันไมไ่ ดอ้ อกตวั แทนคณุ ชายเยน่ ะ คะ จหู ยนุ พดู ความจรงิ คณุ นายนอ้ ยกค็ งรดู ้ แี กใ่ จ ไมใ่ ชเ่ หรอ คะ?” ใช่ ครัง้ นเ้ี สน่ิ เฉยี วรแู ้ ลว้ ไมใ่ ชเ่ พยี งแคเ่ ธอทคี่ ดิ เขา้ ขา้ งตวั เองฝ่ ายเดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ เองก็มี ใจใหเ้ ธอเหมอื นกนั ขอเพยี งเทา่ น…ี้ กเ็ พยี งพอแลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉยี วกย็ ม้ิ เบา ๆ ในเมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นกงั วลเกยี่ วกบั ตวั เธอ อยา่ งนัน้ ในชว่ งนเ้ี ธอ จะอยทู่ วี่ ลิ ลา่ และรอขา่ วคราวจากเขา จะยังคงไมอ่ อกไปธรุ ะ ขา้ งนอกเป็ นอยา่ งไรละ่ เพยี งแตค่ ดิ วา่ ตวั เองสามารถใชช้ วี ติ สงบ ๆ จนกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะ บอกขา่ วเธอ ถงึ แมจ้ ะตอ้ งรอทกุ วัน ในตอนแรกเธอยังคงเรง่ รบี แตว่ า่ เมอ่ื รอไปจนสดุ ทา้ ยเธอกร็ สู ้ กึ ชนิ เป็ นนสิ ยั ไปแลว้ ทกุ วนั ตอนเย็นเธอจะเฝ้าคอยเยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาอปั เดตขา่ วใหต้ วั เองฟัง

แตต่ อ่ ใหเ้ ขากลับมาแลว้ ไมม่ อี ะไรจะเลา่ ใหเ้ ธอฟัง เธอกจ็ ะไม่ ถามใหม้ ากความ เธอคดิ วา่ หากมขี า่ วคราวความคบื หนา้ แมเ้ พยี งนอ้ ยนดิ เขาก็จะ ไมป่ ิดบงั เธอหรอก เสนิ่ เฉียวเฝ้ารอมาตลอด รอจนสดุ ทา้ ยก็ไดข้ า่ ว แตไ่ มใ่ ชจ่ ากเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ป็ นหานเสโ่ ยว หานเสโ่ ยวสง่ ขอ้ ความ เวย่ ซนิ มาหาเธอบอกวา่ อยากจะพบเธอ สกั ครัง้ ไมร่ ดู ้ ว้ ยเหตใุ ด ขอ้ ความเวย่ ซนิ ทห่ี านเสโ่ ยวสง่ มานัน้ ทําให ้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ หนักอง้ึ เสนิ่ เฉยี วมลี างสงั หรณ์ทไ่ี มค่ อ่ ยจะชดั เจน นัก เพยี งแตร่ สู ้ กึ วา่ มนั จะตอ้ งมเี รอื่ งอะไรสกั อยา่ งเกดิ ขน้ึ เป็ นแน่ เธอสนทิ สนมกบั หานเสโ่ ยวมาหลายปี ครัง้ กอ่ นทพี่ ดู คยุ กนั ให ้ ชดั เจน เธอรสู ้ กึ วา่ เธอคงไมม่ วี ันไดเ้ จอเธออกี ดงั นัน้ เธอจงึ ตอบกลับไป: “ฉันกบั เธอไมม่ อี ะไรตอ้ งคยุ กนั แลว้ ” “เฉียวเฉียว ถอื วา่ เป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย เธอกไ็ มย่ อมจะมาเจอฉัน เหรอ?”

เจอครัง้ สดุ ทา้ ย? เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ สะดดุ ในใจเมอื่ เห็นคําคําน้ี “หมายความวา่ ยังไง?” “เธอพดู สวิ า่ จะยอมหรอื ไมย่ อมมาเจอฉัน” แตอ่ กี ฝ่ ายกลบั แสดงทา่ ทที แ่ี ข็งกรา้ วจะใหเ้ ธอพบหนา้ ใหไ้ ด ้ เสน่ิ เฉียวอดรนทนไมไ่ หว พดู ตามจรงิ แลว้ เธอใจออ่ นใหห้ านเส่ โยว เธอชว่ ยตวั เองมากเ็ ยอะ เธอไมส่ ามารถจะเกลยี ดเธอลงได ้ เลย แลว้ เมอ่ื เธอพดู แปลก ๆ เหมอื นอยา่ งวนั นี้ เหมอื นกบั กําลงั จะคดิ สนั้ อยา่ งนัน้ ถา้ หากไมใ่ ชก่ ็ดไี ป แตถ่ า้ ใชล่ ะ่ ? ถา้ หากวา่ มเี รอื่ งอะไรเกดิ ขน้ึ กบั เธอ เสนิ่ เฉยี วกลัววา่ จะตอ้ ง เสยี ใจภายหลังไปทัง้ ชวี ติ “บอกเวลาและสถานทกี่ บั ฉัน” สดุ ทา้ ย เสน่ิ เฉยี วกป็ ระนปี ระนอม ผา่ นไปนานกวา่ หานเสโ่ ยวจะ บอกทอี่ ยใู่ หก้ บั เธอ

เธอดทู อ่ี ยเู่ สร็จแลว้ จงึ พบวา่ มนั เป็ นโรงแรม เธอขมวดควิ้ และ ความกระวนกระวายใจกย็ ง่ิ เพมิ่ มากขน้ึ เสนิ่ เฉยี วเกบ็ โทรศพั ทจ์ ากนัน้ กพ็ ดู กบั จหู ยนุ : “วันนฉ้ี ันอยาก ออกไปขา้ งนอก ไดไ้ หม?” จหู ยนุ นง่ิ ไปจากนัน้ กย็ มิ้ ขน้ึ และบอกเธอ: “คณุ นายนอ้ ยกบั คณุ ชายเยใ่ จตรงกนั เลยนะคะ เมอ่ื เชา้ คณุ ชายยกเลกิ คําสง่ั หา้ ม คณุ ออกไปขา้ งนอกแลว้ ตอ่ ไปคณุ มอี สิ ระในการเขา้ ออกแลว้ อกี ทัง้ ยังมคี นขบั รถสว่ นตวั ใหค้ ณุ นายนอ้ ยดว้ ยคะ่ ” เสนิ่ เฉียว: “…ไมต่ อ้ งยงุ่ ยากขนาดนัน้ กไ็ ด ้ เพยี งแตท่ นี่ คี่ อ่ นขา้ ง ซบั ซอ้ น ตอ้ งรบกวนใหเ้ ธอนําทางฉันไปทปี่ ระต”ู “คณุ นายนอ้ ยวางใจ เดย๋ี ว จหู ยนุ จะพาคณุ ไปเองคะ่ ” เสนิ่ เฉยี วเปลย่ี นเสอ้ื แบบงา่ ย ๆ จากนัน้ จหู ยนุ จงึ นําทางไปที่ หนา้ ประตู คงเป็ นจหู ยนุ ทแ่ี จง้ ไวล้ ว่ งหนา้ จงึ มรี ถมารอเธออยทู่ ี่ หนา้ ประตแู ลว้ “คณุ นายนอ้ ย คณุ จะไปไหนกบ็ อกคนขบั รถนะคะ คนขบั รถจะ ไปสง่ คะ่ ”

เดมิ ทเี สน่ิ เฉยี วอยากจะไปเอง เพราะเธอกําลังจะไปหาหานเส่ โยว เธอรสู ้ กึ วา่ มบี างเรอ่ื งทต่ี อ้ งคยุ กนั ใหเ้ ขา้ ใจ “ได”้ เสนิ่ เฉยี วขนึ้ รถแลว้ หยบิ ทอ่ี ยสู่ ง่ ใหค้ นขบั รถ “รบกวนไปตามที่ อยทู่ ฉี่ ันใหค้ ะ่ ” “คณุ นายนอ้ ยเกรงใจไปแลว้ ผมจะไปสง่ คณุ เองครับ” คนขบั รถของเธอเป็ นคณุ ลงุ วยั กลางคนมดี วงตาเมตตาและ พดู จาออ่ นโยน หลังจากเสน่ิ เฉยี วถงึ จดุ หมาย เธออยากใหค้ นขบั รถกลับไป กอ่ น ใครจะคดิ วา่ คนขบั รถกลบั บอกจะรอเธออยขู่ า้ งลา่ ง จากนัน้ ก็พดู ขน้ึ ดว้ ยความกงั วลใจ: “คณุ นายนอ้ ยในโรงแรมคน เยอะมาก ใหผ้ มไปเป็ นเพอื่ นเถอะครับ ถงึ เวลาหากเกดิ เรอื่ ง อะไรผมจะไมท่ ันการ” เสนิ่ เฉยี วทอี่ ยากปฏเิ สธแตค่ นขับรถกพ็ ดู ขน้ึ อกี : “ถงึ เวลาผมจะ รอทปี่ ระตู คณุ นายนอ้ ยไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง” “ฉันมาหาเพอื่ นคะ่ เธอบอกวา่ อยทู่ น่ี ี่ ขอบคณุ นะคะลงุ ”

“เรยี กผมวา่ ลงุ จนิ ก็ไดค้ รับ” “ขอบคณุ คะ่ ลงุ จนิ ” เสน่ิ เฉียวทมี่ ี ลงุ จนิ ไปเป็ นเพอ่ื นเดนิ เขา้ ไปในโรงแรม จากนัน้ ก็ โดยสารลฟิ ตไ์ ปหอ้ งทหี่ านเสโ่ ยวบอกไว ้ เมอื่ ไปถงึ เสน่ิ เฉยี วกดออด ลงุ จนิ หลบไปยนื อยตู่ รงหวั มมุ อยา่ ง เป็ นธรรมชาติ เสนิ่ เฉียวกดออดอยนู่ านแตก่ ็ไมม่ ใี ครมาเปิด ประตู เสน่ิ เฉยี วจงึ ทําไดเ้ พยี งสง่ ขอ้ ความเวย่ ซนิ ไปบอกหานเสโ่ ยววา่ เธอมาถงึ แลว้ ผา่ นไปหลายนาทหี านเสโ่ ยวก็ยังไมต่ อบ ความกระวนกระวายใจยงิ่ เพมิ่ มากขน้ึ เสนิ่ เฉียวทคี่ ดิ จะโทรหา หานเสโ่ ยว ทันใดนัน้ กลับพบวา่ ประตนู ัน้ ปิดอยแู่ ตไ่ มไ่ ดล้ ็อก เหมอื นกบั ตงั้ ใจปิดเอาไวร้ อใหเ้ ธอมาอยา่ งนัน้ ผา่ นไปประมาณหา้ วนิ าที เสน่ิ เฉียวก็ไดส้ ตกิ ลับมา ใชเ้ ทา้ แตะ ประตแู ละเดนิ เขา้ ไป ในหอ้ งพักเงยี บสนทิ ไมม่ ใี ครสกั คน บนโตะ๊ มขี วดไวนแ์ ดงวาง ไว ้

เสอ้ื นอกสชี มพบู านเย็นทคี่ นุ ้ ตาและกระเป๋ าถกู วางไวบ้ นโซฟา รองเทา้ สน้ สงู ถกู ถอดวางไวอ้ กี ดา้ น ดแู ลว้ ไมม่ อี ะไรผดิ ปกติ แต่ วา่ …ในใจเสน่ิ เฉยี วกลบั ตนื่ ตระหนก “เสโ่ ยว? ฉันมาแลว้ เธออยไู่ หน?” ไมม่ ใี ครตอบคําถามเธอ รอบ ๆ ยงั คงเงยี บสนทิ เสยี จนเสนิ่ เฉียว ไดย้ นิ เสยี งลมหายใจของตวั เอง “เสโ่ ยว หายเสโ่ ยว เธอทําอะไรของเธอเนย่ี ?” จบพดู เสน่ิ เฉยี ว ก็เดนิ ไปรอบ ๆ เพอื่ หารอ่ งรอยของหานเสโ่ ยว เมอ่ื เดนิ ผา่ น หอ้ งนํ้าเธอไดย้ นิ เสยี งนํ้าหยดต๊งิ ๆ เหมอื นเสยี งหยดนํ้าหยดลง พน้ื เสนิ่ เฉียวหยดุ ชวั่ ขณะและหลงั จากนัน้ ไมน่ านเธอกค็ อ่ ย ๆ หนั กลับมาและผลกั ประตหู อ้ งน้ําออก หลงั จากเห็นฉากในหอ้ งนํ้าใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วก็ซดี ลงทันที ราวกบั ผใี ตแ้ สงไฟกระทบนัน้ เธอตวั สน่ั อยา่ งควบคมุ ไมไ่ ดแ้ ลว้ กรดี รอ้ งเสยี งดงั : “เสโ่ ยว!” ลงุ จนิ ทย่ี นื เฝ้าอยหู่ นา้ ประตเู ผอ่ื มเี รอ่ื งอะไรจะไดเ้ ขา้ มาชว่ ยทัน นัน้ ใครจะคดิ วา่ ไมท่ นั ไรก็จะไดย้ นิ เสยี งรอ้ งของเสน่ิ เฉยี วดงั ขน้ึ

เขารสู ้ กึ วา่ มันผดิ ปกติ เมอื่ เดนิ มาทขี่ า้ งประตกู ็เห็นเสน่ิ เฉยี ววง่ิ มาทางเขาอยา่ งทลุ กั ทเุ ล “จนิ … ลงุ จนิ โทรเรยี กรถพยาบาล…” ลงุ จนิ ทไ่ี มร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ ภายในหอ้ งนัน้ แตใ่ บหนา้ ซดี ขาว ราวกบั ผขี องเสน่ิ เฉยี วกท็ ําใหเ้ ขาตกใจกลวั เขารบี หยบิ โทรศพั ทแ์ ละโทรเรยี กรถพยาบาล เมอื่ เขาโทรเสร็จแลว้ จงึ กลบั เขา้ ไปในหอ้ งพัก “คณุ นายนอ้ ย เกดิ อะไรขน้ึ ครับเนย่ี ?” เสนิ่ เฉียวกลวั จนตวั สนั่ เทาแตก่ ็ยงั พยายามทจี่ ะสงบนงิ่ และพดู ขน้ึ : “ลงุ จนิ มาชว่ ยฉันทคี ะ่ ” ลงุ จนิ เขา้ ไปในหอ้ งน้ํากบั เธอ ชายวัยกลางคนทใี่ ชช้ วี ติ มากวา่ ครงึ่ ชวี ติ อยา่ งเขาเมอ่ื เขา้ ไปในหอ้ งน้ําและเห็นฉากนัน้ ก็ยงั อด ไมไ่ ดท้ จ่ี ะเบกิ ตาโพลงและเหงอื่ ออกชมุ่ ตอนท่ี 279 ฉนั ไมอ่ ยากอยแู่ ลว้

เรอ่ื งนเี้ ป็ นเรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ไมท่ นั ตงั้ ตวั คนทเ่ี พง่ิ เคยเจอ สถานการณอ์ ยา่ งนเี้ ป็ นครัง้ แรก เห็นเลอื ดกองใหญใ่ นหอ้ งน้ํา อยา่ งเสนิ่ เฉียวแทบจะเป็ นลมลม้ พับแตเ่ ธอกร็ วู ้ า่ ทําไมไ่ ด ้ ถา้ หากเป็ นลมลม้ ไปแลว้ ใครจะชว่ ยเสโ่ ยว? ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งแข็ง ใจขม่ ความกลัวเอาไว ้ เธอให ้ ลงุ จนิ ชว่ ยกนั อมุ ้ หานเสโ่ ยว ออกมาจากอา่ งอาบนํ้า รมิ ฝี ปากของเธอซดี จนเหมอื นไมม่ ี เลอื ดไหลผา่ น ลงุ จนิ ทแี่ รงเยอะกวา่ อมุ ้ หานเสโ่ ยวมาไวบ้ น โซฟา เสน่ิ เฉียวเขา้ ไปกดมอื ของเธอไวเ้ พอ่ื หา้ มเลอื ดทก่ี ําลงั ไหลนองออกมา “ไมไ่ ด ้ หา้ มไมไ่ ด ้ ลงุ จนิ …คงรอรถพยาบาลไมไ่ หวแลว้ คะ่ ” เสนิ่ เฉียวพดู ดว้ ยน้ําเสยี งสนั่ เทา เธอใครค่ รวญแลว้ จงึ พดู ขน้ึ อยา่ ง หนักแน่น: “ลงุ จนิ คงตอ้ งรบกวนคณุ อมุ ้ เธอไปทร่ี ถ พาพวกเรา ไปโรงพยาบาลทใ่ี กลท้ สี่ ดุ แลว้ คะ่ ” ลงุ จนิ เป็ นผชู ้ ายและผา่ นรอ้ นผา่ นหนาวมามาก แมจ้ ะตกใจใน ตอนแรกแตเ่ ขากส็ งบลงแลว้ ในตอนนี้ เขาพยักหนา้ และเขา้ ไปอมุ ้ หานเสโ่ ยว: “เดย๋ี วผมจะอมุ ้ เธอลง ไปครับ”

“คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วรบี เดนิ ตามเขาไปและเปิดจพี เี อสเพอ่ื หา โรงพยาบาลทอ่ี ยใู่ กลท้ สี่ ดุ เมอ่ื หาเจอแลว้ เธอกค็ ดิ บางอยา่ งได ้ ตอ้ งรบี สง่ ขอ้ ความ เวย่ ซนิ ไปบอกพช่ี ายของหานเสโ่ ยวใหเ้ ขาไปเจอทโี่ รงพยาบาล เมอ่ื ถงึ ชนั้ ลา่ ง คนในล็อบบตี้ า่ งพากนั ตกใจเมอ่ื เห็นเขาอมุ ้ คนที่ เลอื ดเปื้อนเต็มตวั เมอ่ื คดิ อยากจะเขา้ ไปซกั ถามแตก่ ลับถกู เสน่ิ เฉียวปรามไว:้ “หอ้ งพักของแขกคนนใ้ี หป้ ิดเอาไวก้ อ่ น” “คะ่ ๆ ๆ!” ทัง้ ๆ ทพ่ี นักงานคนนัน้ ยังไมร่ วู ้ า่ เธอพดู ถงึ หอ้ งไหน จนเมอ่ื พวกเขาออกไปแลว้ จงึ ไดไ้ ปเชค็ ดู เมอ่ื เขา้ ไปในรถแลว้ เสนิ่ เฉียวยังใชม้ อื กดไปทมี่ อื ของหานเส่ โยวตลอดเวลา เวย่ ซนิ ออกรถไปทโ่ี รงพยาบาลทใี่ กลท้ สี่ ดุ ตามทเี่ สนิ่ เฉียวบอก แตถ่ งึ แมจ้ ะเป็ นโรงพยาบาลทใี่ กลท้ สี่ ดุ ก็ ยงั ตอ้ งใชเ้ วลากวา่ สบิ นาที พดู ไดว้ า่ เสนิ่ เฉยี วนัน้ รอ้ นใจจนไม่ สามารถจะสงบจติ ใจไวไ้ ด ้ ตอนนเี้ ธอเป็ นเหมอื นดงั มดทอี่ ยใู่ นกระทะรอ้ น ๆ “เฉียวเฉยี ว…” เสยี งทอี่ อ่ นระรวยดงั ขนึ้ จากดา้ นขา้ ง เสน่ิ เฉียว กม้ หนา้ ลงมองหานเสโ่ ยวทลี่ มื ตาขนึ้ มองเธอดว้ ยรมิ ฝี ปากซดี

ดว้ ยใบหนา้ แบบนัน้ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวตอ้ งทกุ ขใ์ จเป็ นทสี่ ดุ ตาแดง กํา่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งและพดู ขนึ้ อยา่ งรนุ แรง: “เธอไมต่ อ้ งพดู อะไร แลว้ เดย๋ี วก็ถงึ โรงพยาบาลแลว้ ” “ไม…่ ไมเ่ อา…” หานเสโ่ ยวสา่ ยหนา้ ใบหนา้ ซดี ขาวพดู ออกมา อยา่ งไรเ้ รย่ี วแรง: “อยา่ ชว่ ยฉัน ฉัน…ไมอ่ ยากอยแู่ ลว้ ” “เธอพดู อะไรโง่ ๆ!” เสนิ่ เฉียวตําหนเิ ธอแลว้ กดั ฟันพดู ขน้ึ : “ตอนนเ้ี ธอหลบั ตาแลว้ กพ็ ักซะ พวกเราอกี ไมก่ นี่ าทกี ถ็ งึ โรงพยาบาลแลว้ เดย๋ี วคณุ หมอจะมาชว่ ยเธอ เธอจะตอ้ งไม่ ตาย” “เฉยี วเฉียว…” หานเสโ่ ยวนํ้าตาไหลและเรยี กชอ่ื เธอ เสนิ่ เฉยี วไมอ่ าจฝื นทนมองเธอได ้ นํ้าตาเธอไหลเออ่ เต็มสองตา เธอหนั หนา้ ไปไมอ่ ยากใหห้ านเสโ่ ยวตอ้ งเห็นนํ้าตาของตวั เอง แลว้ พดู ขนึ้ อยา่ งดงั : “ตอ่ ใหต้ าย ก็อยา่ ตายตอ่ หนา้ ฉัน” “ขอโทษ” หานเสโ่ ยวพดู เบา ๆ จากนัน้ เธอก็หลับตาและหมด สตลิ ง

“เสโ่ ยว! เสโ่ ยว!” เสนิ่ เฉียวทเ่ี ห็นหานเสโ่ ยวหมดสตไิ ป ใบหนา้ เธอซดี ขาวดว้ ยความตกใจ “ลงุ จนิ คะคณุ ชว่ ยขบั เร็วอกี ไดไ้ หม คะ! ฉันกลัววา่ จะไมท่ ัน…ฮอื …” กอ่ นทเี่ ธอจะพดู จบเสนิ่ เฉยี วกร็ อ้ งไหแ้ ลว้ เธอกอดหานเสโ่ ยวเอาไว ้ มอื กดจดุ ฝังเข็มไวเ้ พอ่ื หา้ มเลอื ดอยู่ ตลอด เธอกลวั กลัวมากจรงิ ๆ สภาพแวดลอ้ มดเู หมอื นจะกลายเป็ นหอ้ งเล็ก ๆ ทมี่ ดื มนกอ่ น หนา้ นมี้ ันมดื และลกึ โดยไมส่ ามารถมองเห็นนว้ิ ได ้ แตเ่ ธอเป็ น คนเดยี วทอี่ ยใู่ นนัน้ และความมดื ก็ปกคลมุ ใบหนา้ ของเธอเกอื บ ครอบงําตวั เธอ “ไม…่ ไมน่ ะ” กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอกลน่ิ เลอื ดปรากฏขนึ้ ใน ปากของเธอและความเจ็บปวดทําใหเ้ ธอไดส้ ติ เธอจะลม้ ไมไ่ ด!้ ไมไ่ ด!้ ถา้ เธอลม้ กจ็ ะไมม่ ใี ครชว่ ยหานเสโ่ ยว “ลงุ จนิ เร็วคะ่ !”

เสนิ่ เฉียวพดู ขนึ้ อกี ครัง้ มนั ไมง่ า่ ยเลยในทสี่ ดุ รถกถ็ งึ โรงพยาบาล แพทยพ์ ยาบาลท่ี ไดร้ ับแจง้ ลว่ งหนา้ ไดร้ ออยทู่ หี่ นา้ ประตแู ลว้ เมอื่ เห็นพวกเธอที่ ลงมาจากรถดว้ ยเลอื ดเต็มตวั จงึ รบี เข็นเปลผปู ้ ่ วยเขา้ ไปเพอ่ื รับ ตวั หานเสโ่ ยวไป “เร็ว! มผี ปู ้ ่ วยฉุกเฉนิ ยา้ ยขน้ึ รถเข็นและเขา้ หอ้ งฉุกเฉนิ ทนั ท”ี เสนิ่ เฉยี ววง่ิ ตามพวกเขาเขา้ ไปขา้ งใน เป็ นเพราะเธออยกู่ บั หาน เสโ่ ยวตลอดเวลาดงั นัน้ ทัง้ ตวั เธอจงึ เต็มไปดว้ ยเลอื ดไมน่ อ้ ย กวา่ เลอื ดบนตวั ของหานเสโ่ ยวเลย ทัง้ สองคนทเ่ี ป็ นอยา่ งนัน้ เป็ นภาพทนี่ ่าตกใจ “คณุ หมอ เธอเป็ นยังไงบา้ ง? เธอเสยี เลอื ดมากเกนิ ไปรเึ ปลา่ คะ?” เสนิ่ เฉยี วดวงตาแดงกํา่ และถามดว้ ยเสยี งสนั่ เครอื แพทยร์ บี เดนิ เขา้ หอ้ งฉุกเฉนิ และพดู กบั เธอ “คณุ เป็ นเพอ่ื นของ เธอสนิ ะ? อยา่ เพงิ่ รบี รอ้ น อกี เดย๋ี วเธอเขา้ หอ้ งฉุกเฉนิ แลว้ คณุ ก็ ไปทําความสะอาดเลอื ดบนตวั คณุ กอ่ น เลอื ดเยอะขนาดนม้ี นั ไม่ ถกู สขุ ลักษณะ”

ลงุ จนิ ทวี่ ง่ิ ตามพวกเธอมาดว้ ยจนหานเสโ่ ยวเขา้ หอ้ งฉุกเฉนิ เสน่ิ เฉียวยังยนื อยตู่ รงนัน้ และอยากจะเขา้ ไปดว้ ย สดุ ทา้ ยเธอก็ ถกู กนั ออกมานอกประตู เสนิ่ เฉียวจงึ ไดห้ ยดุ ปัง! เสยี งประตหู อ้ งฉุกเฉนิ ถกู ปิดลง เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ถงึ ความตงึ เครยี ด ในเสน้ ประสาท เธอกดั รมิ ฝี ปากอยตู่ ลอดเหมอื นหวั ใจเธอถกู หอ้ ยไวบ้ นทสี่ งู ลงุ จนิ ทย่ี นื อยขู่ า้ ง ๆ พักหนง่ึ พบวา่ เธอยงั ยนื อยตู่ รงนัน้ ไมข่ ยับ เขยอ้ื นดแู ลว้ น่ากลวั เป็ นอยา่ งมาก เขาทําไดเ้ พยี งเดนิ เขา้ ไปแลว้ พดู : “คณุ นายนอ้ ยครับ ตรงนัน้ มี เกา้ อ้ี คณุ น่ังลงกอ่ นดไี หม?” เสน่ิ เฉียวทดี่ เู หมอื นจะไมไ่ ดย้ นิ อะไรทงั้ นัน้ เธอยังยนื อยทู่ เี่ ดมิ ลงุ จนิ เกลย้ี กลอ่ มอยพู่ ักหนงึ่ เธอก็ยังคงไมส่ นใจเขา สดุ ทา้ ย ลงุ จนิ หมดหนทางไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร เขารบี เดนิ ไปหามมุ ท่ี เงยี บสงบ หยบิ โทรศัพทม์ อื ถอื ขน้ึ มาเพอื่ จะโทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ

แตเ่ สนิ่ เฉียวทยี่ นื นง่ิ อยตู่ รงนัน้ เหมอื นจะรับรไู ้ ด ้ จู่ ๆ เธอหนั หนา้ ไปมอง ลงุ จนิ “ลงุ จนิ คะ คณุ กําลังจะโทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ เหรอ?” เมอื่ ไดย้ นิ ลงุ จนิ ทก่ี ําลังกดโทรศพั ทอ์ ยกู่ ็หยดุ เขาหนั กลับมา มองเสนิ่ เฉียวดว้ ยความแปลกใจ: “ทําไมเหรอครับคณุ นาย นอ้ ย?” “คณุ จะโทรหาเขาเหรอคะ?” เสน่ิ เฉียวคดิ ขนึ้ ไดแ้ ละรบี เดนิ เขา้ ไป: “อยา่ โทรหาเขานะคะ” “คณุ นายนอ้ ย ทําไมละ่ ครับ? เกดิ เรอื่ งใหญข่ นาดนี้ ผมคดิ วา่ ควรจะบอกคณุ ชายเยน่ ่าจะดกี วา่ ” “ไมต่ อ้ ง” เสนิ่ เฉียวพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา: “เรอ่ื งนไี้ มเ่ กยี่ วกบั เขา คนทอี่ ยใู่ นนัน้ เป็ นเพอ่ื นฉันคะ่ คณุ อยา่ โทรหาเขา” เมอ่ื ลงุ จนิ เห็นสหี นา้ เธอไมด่ นี ักบวกกบั นํ้าเสยี งทแ่ี ข็งกวา่ ปกติ จงึ เขา้ ใจผดิ วา่ เสนิ่ เฉียวอาจจะไมอ่ ยากใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งเป็ น กงั วลจงึ ไดป้ ฏเิ สธ เขาจงึ เกบ็ โทรศพั ท:์ “ในเมอ่ื คณุ นายนอ้ ย ไมใ่ หโ้ ทร งัน้ ลงุ จนิ กไ็ มโ่ ทรครับ ผมอยดู่ แู ลตรงนี้แลว้ คณุ นายนอ้ ยไปลา้ งตัวสกั หน่อยเถอะครับ”

เสนิ่ เฉยี วกม้ ลงดเู สอื้ ผา้ ของตวั เองแลว้ พดู ขน้ึ เบา ๆ “ไมม่ ที ใ่ี ห ้ เปลยี่ นหรอื ซกั เสอ้ื ไดเ้ ลยแลว้ จะทําความสะอาดยังไง? ชา่ ง เถอะ ฉันไมเ่ ป็ นไร ฉันรอเธออยตู่ รงนก้ี ็แลว้ กนั ” “งัน้ คณุ นายนอ้ ยไปน่ังทเ่ี กา้ อต้ี รงนัน้ ไหมครับ?” เลอื ดบนตัวฉันจะเลอะเกา้ อหี้ มดน่ะสคิ ะ” เพราะตวั เธอมแี ตเ่ ลอื ดดงั นัน้ ทัง้ ญาตแิ ละผปู ้ ่ วยโดยรอบจงึ ถอย หา่ งจากเธอและไมก่ ลา้ เขา้ ใกล ้ สภาพของเสน่ิ เฉยี วในตอนนนี้ ัน้ ชา่ งน่ากลวั ทัง้ ตวั เธอเต็มไป ดว้ ยเลอื ดสแี ดง ดวงตาแดงกํา่ เพราะรอ้ งไหแ้ ละผมเผา้ ยงุ่ เหยงิ ดแู ลว้ น่าสยดสยอง แตย่ ังดที เ่ี ธอเป็ นผหู ้ ญงิ ถา้ เธอเป็ นผชู ้ ายทกุ คนคงจะคดิ วา่ เธอ เป็ นฆาตกรไปแลว้ ตอนที่ 280 โทษตวั เอง

เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดส้ นใจสายตาพวกเขา เธอรออยทู่ ห่ี นา้ หอ้ ง ฉุกเฉนิ เธอจะรอจนกวา่ หานเสโ่ ยวจะพน้ ขดี อนั ตรายเธอจงึ จะ ไป โทรศพั ทม์ อื ถอื ในมอื เธอกําลังสนั่ เสน่ิ เฉียวถอื ขน้ึ มาดแู ละ พบวา่ ทหี่ นา้ จอเป้ือนเลอื ดเต็มไปหมด และดเู หมอื นจะเป็ นซจู วิ่ ทโ่ี ทรเขา้ มา เธอเชด็ คราบเลอื ดบนหนา้ จอดว้ ยเสอ้ื ของตวั เอง ใครจะรวู ้ า่ เสอื้ ทเ่ี ต็มไปดว้ ยเลอื ดอยแู่ ลว้ ยงิ่ เชด็ ก็ยง่ิ สกปรก สดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉียว จงึ ตอ้ งรับสายไปกอ่ น “ฮลั โหล?” เสยี งของเสนิ่ เฉยี วยงั คงสน่ั เครอื เมอื่ รับสาย “คณุ เสนิ่ ? เมอ่ื ครคู่ ณุ สง่ ขอ้ ความ เวย่ ซนิ ใหค้ ณุ หานใชไ่ หม?” เสยี งของซจู วิ่ ดงั ขน้ึ ถามเธอเพอ่ื ยนื ยัน “ฉันเอง” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ แลว้ สดู หายใจลกึ พยายามปรับ เสยี งของตัวเองใหเ้ ป็ นปกต:ิ “พวกคณุ ถงึ รยึ งั คะ?”

อกี ดา้ นหนง่ึ เงยี บไปชว่ั ขณะแลว้ เปลยี่ นเป็ นเสยี งผชู ้ ายทเ่ี ย็นชา และมั่นคง “กําลังรบี ไป ชว่ ยบอกผมกอ่ นไดไ้ หมวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ ” เสน่ิ เฉยี วอยากจะบอกแตก่ ต็ ดิ อยทู่ รี่ มิ ฝี ปากและกลับพดู ไมอ่ อก สกั คํา เธอไมร่ จู ้ ะบรรยายออกมาเป็ นคําพดู ไดอ้ ยา่ งไรวา่ หานเสโ่ ยวฆา่ ตวั ตาย จนถงึ ตอนนเ้ี ธอยังไมอ่ ยากจะเชอ่ื วา่ มนั เป็ นเรอื่ งจรงิ คดิ ถงึ ตรงนเี้ ธอก็หลบั ตาลงแลว้ พดู ขน้ึ อยา่ งออ่ นลา้ : “พวกคณุ มาแลว้ ก็จะรเู ้ อง ฉันไมห่ ลอกพวกคณุ แน่ ฉันรอพวกคณุ อยหู่ นา้ หอ้ งฉุกเฉนิ นะคะ” พดู จบเสนิ่ เฉยี วกว็ างสายไปโดยไมไ่ ดร้ อใหป้ ลายสายไดถ้ าม อะไร ตดู๊ ๆ ๆ—— เสยี งปลายสายดงั ขน้ึ ทําใหห้ านชงิ ตอ้ งขมวดควิ้ ซจู วิ่ ทน่ี ั่งขา้ ง ๆ หนั ไปมองเขาดว้ ยความสงสยั : “คณุ หาน?”

เมอื่ ไดย้ นิ หานชงิ ไดต้ แิ ลว้ หนั ไปมองเธอ: “เร็วเขา้ ไป โรงพยาบาล” ซจู วิ่ พยกั หนา้ แลว้ บอกคนขบั รถดา้ นหนา้ “พห่ี ลนิ รบกวนขบั เร็ว อกี นดิ คะ่ ” “ไดค้ รับ!” ทัง้ สองคนมสี หี นา้ ไมด่ นี ัก เพราะเสน่ิ เฉียวสง่ ขอ้ ความมาบอก เพยี งประโยคเดยี วบอกวา่ นอ้ งสาวของเขาเกดิ เรอื่ งแลว้ ใหเ้ ขา รบี ไปทโี่ รงพยาบาล น้ําเสยี งทสี่ นั่ เครอื ของเธอแบบนัน้ ถา้ ไมไ่ ดเ้ กดิ เรอื่ งใหญม่ ากขน้ึ แลว้ จะเป็ นอยา่ งนัน้ ไดย้ ังไง? หรอื …ซจู ว่ิ ไดแ้ ตเ่ กบ็ ความคดิ นัน้ ไวใ้ นใจ เวลาผา่ นไปทกุ วนิ าทแี ละนาที เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เหมอื นเธอรอมา หนงึ่ ปีแสง เธอเดนิ วนไปมาทโี่ ถงทางเดนิ หลายรอบ แตก่ ย็ งั ไม่ เห็นหานเสโ่ ยวแมเ้ งา ในใจของเธอกระวนกระวายจนแทบคลัง่ ในเวลานัน้ เธอคดิ วา่ ควรจะแจง้ ใหญ้ าตขิ องหานเสโ่ ยวรแู ้ ละรบี มา เลอื ดทไ่ี หลนองเมอื่ ครเู่ ธอหวนั่ ใจวา่ จะเกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้

เธอหลบุ ตาลง เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ เป็ นทกุ ขอ์ ยา่ งทสี่ ดุ ถา้ เธอมาเร็ว กวา่ นกี้ ็คงดี ทําไมเธอถงึ ไดช้ า้ อยา่ งนน้ี ะ? ในระหวา่ งทค่ี ดิ อยนู่ ัน้ เสยี งกา้ วเทา้ ทหี่ นักแน่นและเสยี ง รองเทา้ สน้ สงู ทเี่ ดนิ ตามกด็ งั ขนึ้ เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ มองทป่ี าก ทางโถงทางเดนิ เธอพบกบั คนสองคนทค่ี นุ ้ เคย เป็ นหานชงิ และซจู วิ่ เมอ่ื เห็นดวงตาทมี่ ่นั คงของหานชงิ เสน่ิ เฉียวกไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไม ในขณะนเ้ี ธอรสู ้ กึ เหมอื นไดเ้ จอญาติ นํ้าตาทเ่ี ธออดทนมาตอนน้ี แทบจะพร่ังพรอู อกมา เพอ่ื ป้องกนั ไมใ่ หน้ ้ําตาไหลเสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธออยา่ งรวดเร็วและหนั ศรี ษะไปไมม่ องตา หานชงิ อกี เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองนัน้ เสยี มารยาทมาก เขาคอื พใ่ี หญข่ องหานชงิ ชดั ๆ แตท่ ําไมเธอถงึ ไดเ้ ห็นเขาเป็ น เหมอื นพชี่ ายของตวั เองอยเู่ รอื่ ย? หากเสโ่ ยวรเู ้ ขา้ คงจะหวั เราะ เยาะเธอแน่ “เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ?”

ในระหวา่ งทกี่ ําลงั คดิ อยนู่ ัน้ เสยี งของหานชงิ ก็ดงั ขน้ึ จาก ดา้ นหลัง เธอถกู ใครบางคนโอบไหลเ่ ธอจากนัน้ เธอกห็ นั กลบั มาสบตากบั หานชงิ ลมหายใจของเขามคี วามอบอนุ่ แบบญาตสิ นทิ อกี ทงั้ ความ ปลอดภัยเป็ นอยา่ งมาก ความเจ็บระหวา่ งจมกู ของเสนิ่ เฉียวหนักกวา่ เดมิ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งและพดู อะไรไมอ่ อก แตน่ ้ําตายังคงรว่ งหลน่ เพยี งครเู่ ดยี วเธอก็รอ้ งไหห้ นักบวกกบั เลอื ดบนตวั เธอ หานชงิ รสู ้ กึ สะดดุ กกึ ในใจของตวั เอง เหมอื นกบั มสี งิ่ ของแหลมคงปัก อยกู่ ลางใจเขาอยา่ งนัน้ ซจู วิ่ ทอ่ี ยขู่ า้ ง ๆ เห็นเสนิ่ เฉียวทเี่ ป็ นเชน่ นัน้ เดาวา่ เธอคงไม่ สามารถเลา่ เรอ่ื งทัง้ หมดไดใ้ นตอนนี้ จงึ ไดเ้ ขา้ ไปหา ลงุ จนิ ที่ ยนื อยขู่ า้ งเธอ “รบกวนคณุ ถา้ หากวา่ คณุ รวู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ คณุ ชว่ ยบอกพวเราหน่อยไดไ้ หมคะ” แทจ้ รงิ แลว้ ลงุ จนิ ไมค่ อ่ ยรตู ้ น้ สายปลายเหตอุ ยา่ งชดั เจน แต่ เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ ระหวา่ งนัน้ เขาพอจะอธบิ ายได ้ เขาจงึ ไดบ้ อกเลา่ เรอ่ื งตงั้ แตอ่ อกจากบา้ นจนถงึ โรงพยาบาลโดยครา่ วๆ ซจู วิ่ และ