เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

“ตอนนจี้ ําไดร้ ยึ งั ?” ฉากจบู เพงิ่ กระตนุ ้ เธอในตอนนแ้ี ละในทสี่ ดุ เสนิ่ เฉยี วกน็ กึ ถงึ ชนิ้ สว่ นบางอยา่ ง แตก่ ไ็ มเ่ ป็ นชนิ้ เป็ นอนั มากนักและไมม่ ี ประโยชนเ์ ลย แตท่ สี่ ามารถม่นั ใจไดค้ อื เมอ่ื คนื นเ้ี ธอ…ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ทํามดิ มี ิ รา้ ยอกี แลว้ ! “คนเลว!” เธอดา่ เขายกใหญแ่ ลว้ ผละออกจากตวั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ นอนอยขู่ า้ งเธอ เสนิ่ เฉียวรบี ลกุ ขน้ึ และพบวา่ เสอ้ื ผา้ บนตวั เธอถกู เปลยี่ นแลว้ เธอกา้ วเทา้ ออกไปจากหอ้ งดว้ ยอยา่ ง รบี รอ้ น เยโ่ มเ่ ซนิ เองกไ็ มต่ ามเธอ สถานทแ่ี หง่ นไ้ี มใ่ ชท่ ที่ ค่ี ดิ อยากจะไปกไ็ ปได ้ อยา่ งนอ้ ยสําหรับนสิ ยั เชน่ เธอแลว้ คงไมม่ ที างหาทางได ้ หึ ยยั เด็กโง่

ทนั ใดนัน้ มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มรี อยยมิ้ จาง ๆ จากนัน้ เขากย็ น่ื มอื ออกไปแตะทร่ี มิ ฝี ปากบางของตวั เอง ใครค่ รวญถงึ ลม หายใจหอมหวานทเ่ี หมอื นจะยงั หลงเหลอื อยขู่ องเธออยคู่ น เดยี ว หลังจากเสน่ิ เฉียวออกจากหอ้ งไปแลว้ เธอกเ็ ดนิ ออกไปตาม ทางเดนิ แตต่ อ้ งตะลงึ กบั ทวิ ทัศนท์ ส่ี วยงามระหวา่ งทาง จาก กา้ วเทา้ เร็ว เธอกเ็ ดนิ ชา้ ลงจนสดุ ทา้ ยก็หยดุ เธอยนื มองดทู ะเล กวา้ งทไี่ มส่ น้ิ สดุ นัน้ อยบู่ นพน้ื ไมอ้ ยา่ งเหมอ่ ลอย หอ้ งววิ ทะเล แตก่ อ่ นตอนเธอเพงิ่ แตง่ งานใหม่ ๆ กเ็ คยใฝ่ ฝัน วา่ ตวั เองจะได ้ ไปฮนั นมี นู กบั สามแี ละพักอยใู่ นหอ้ งรมิ ทะเล เป็ นแบบนกี้ จ็ ะได ้ ชมพระอาทติ ยข์ นึ้ และตกทกุ วนั แตน่ ่าเสยี ดายทคี่ วามหวังนัน้ ไมเ่ คยไดเ้ ป็ นจรงิ คดิ ไมถ่ งึ วา่ …วันนเ้ี ธอจะรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความเป็ นจรงิ ในวนั น้ี เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอมาทห่ี อ้ งพักรมิ ทะเล ถงึ แมต้ อนนจี้ ะเป็ นเวลา เทยี่ งแลว้ แตแ่ สงอาทติ ยท์ ต่ี กกระทบผนื ทะเลกย็ ังคงสวยงาม สะกดใจเหมอื นเดมิ

เสน่ิ เฉยี วยนื เหมอ่ อยอู่ ยา่ งนัน้ มหาสมทุ รกวา้ งมพี ลงั ทมี่ หศั จรรย์ แมว้ า่ จะเป็ นเพยี งมหาสมทุ รแตม่ ันก็มเี สน่หด์ งึ ดดู ใจ อารมณท์ ี่ ขนุ่ มัวเมอื่ กห้ี ายไปแลว้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ในใจของเธอคอ่ ย ๆ สงบลงแลว้ ทนี่ …ี่ มันคอื ทไ่ี หนกนั แน่? เธอเดนิ ไปขา้ งหนา้ และยนื อยบู่ นขอบของไมก้ ระดาน “ระวังอยา่ ตกลงไปละ่ ” เสยี งทช่ี ดั และเยอื กเย็นดงั ขน้ึ จากดา้ นหลัง เสนิ่ เฉยี วหนั กลับไปพบเยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นวลี แชร์ เขาอยดู่ า้ นหลังไมห่ า่ ง จากเธอนัก เสน่ิ เฉียวสบตากบั เขาแลว้ จงึ หลบสายตา จากนัน้ กส็ ง่ เสยี งเย็น ชาไมอ่ ยากจะสนใจเขา ทะเลสวยงามเชน่ นี้ เธอควรจะมเี วลาชน่ื ชมมนั มากกวา่ นสี้ ถิ งึ จะ ถกู มากกวา่ ทจี่ ะตอ้ งเสยี เวลาและชวี ติ มานั่งโมโหเขา

เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวก็ทง้ิ ตัวลงบนเกา้ อดี้ า้ นขา้ ง ขา้ ง ๆ เกา้ อมี้ รี ม่ ตงั้ อยู่ มนั ชว่ ยบงั แสงแดดอนั เจดิ จา้ ไดพ้ อดเี มอ่ื เอนตวั ลง ทําใหส้ ายตาของเธอปรับสภาพและมองผนื ทะเลไดอ้ ยา่ ง เหมาะเจาะ เสยี งของวลี แชรค์ อ่ ย ๆ เคลอ่ื นเขา้ มาใกล ้ เสน่ิ เฉยี วพดู ออกมา “ถา้ คณุ เขา้ มาฉันจะไป” จากนัน้ เสยี งของวลี แชรก์ ็หยดุ ลง เยโ่ มเ่ ซนิ อยหู่ า่ งจากเธอไมก่ ี่ กา้ วขมวดคว้ิ และจอ้ งมองเธอ: “รังเกยี จฉันมากขนาดนัน้ ?” “ใชค่ ะ่ !” เสนิ่ เฉียวพดู กลับไปอยา่ งหนักแน่น: “ถา้ คณุ เขา้ มาฉัน ก็จะไป” เยโ่ มเ่ ซนิ สดู หายใจลกึ รมิ ฝี ปากโคง้ งออยา่ งรอ้ นรน “ยัยโง่ เธอ ชว่ ยทําความเขา้ ใจดว้ ย ทนี่ ค่ี อื อาณาจักรของฉัน ฉันไปทไ่ี หนก็ ไดท้ ฉ่ี ันตอ้ งการ ยงิ่ กวา่ นัน้ เธอคดิ เธอหนฉี ันพน้ เหรอ?” “ฉันรวู ้ า่ ฉันหนคี ณุ ไมพ่ น้ ” เสน่ิ เฉียวเลอ่ื นตวั ขน้ึ กําหมดั แน่นและ จอ้ งทเ่ี ขา “แตค่ ณุ กห็ ยดุ ฉันไมไ่ ดใ้ ชไ่ หมละ่ ดงั นัน้ ฉันจงึ บอกวา่ ถา้ คณุ จะเขา้ มา ฉันจะออกไปจากตรงนี้ ถงึ ยังไงฉันก็ไม่ อยากจะอยทู่ เ่ี ดยี วกนั กบั คณุ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาเย็นชาอยนู่ าน สดุ ทา้ ยเหมอื น จะยอมประนปี ระนอม “ได ้ เธอสงบสตอิ ารมณอ์ ยทู่ นี่ ี่ อกี ยสี่ บิ นาทฉี ันจะใหค้ นเอาอาหารเชา้ มาให”้ พดู จบ เขาก็หนั หลงั กลับและจากไป เสน่ิ เฉยี วอา้ ปากคา้ งดว้ ยความประหลาดใจเล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ … ทําไมถงึ เปลยี่ นเป็ นคนวา่ งา่ ยแบบน?ี้ ตอนท่ี 269 แทจ้ รงิ แลว้ เราอยกู่ นั คนละโลก เมอ่ื เห็นภาพเยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี งิ่ อยหู่ า่ งไกลจากตวั เองออกไปทกุ ที จนลบั ตาเมอื่ เขาเลยี้ วไปทม่ี มุ นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ ไดถ้ อนสายตา เธอกม้ หนา้ และมองดเู สอื้ ผา้ ที่ ตนเองสวมใสแ่ ละมองดทู ะเลทส่ี งบนงิ่ ทัง้ หมดนเี้ ป็ นเรอ่ื งจรงิ หรอื เปลา่ ? ทําไมเธอจงึ ไดร้ สู ้ กึ เหมอื นไมใ่ ชค่ วามจรงิ ? ผา่ นไปยส่ี บิ นาที มคี นรับใชน้ ําอาหารเชา้ มาสง่ ให ้

เป็ นอาหารเชา้ ทหี่ ลากหลาย มแี ซนดว์ ชิ ขนมปังป้ิง และมผี ลไม ้ มากมายใหเ้ ธอเลอื ก คนรับใชป้ ฏบิ ตั ติ อ่ เธอดว้ ยความเกรงใจเป็ นพเิ ศษ ดว้ ยมารยาท และความเคารพ แตก่ ็เป็ นทส่ี งสยั เป็ นอยา่ งมากและสงั เกตเธอ ตลอดเวลาทเี่ สริ ฟ์ อาหาร ทัง้ สองคนถอยหา่ งออกไปแลว้ จงึ เรมิ่ สง่ เสยี งถกเถยี งกนั “เธอวา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เป็ นอะไรกบั คณุ ชายเย?่ ฉันอยทู่ นี่ มี่ าตงั้ หลายปีไมเ่ คยเห็นคณุ ชายเยพ่ าผหู ้ ญงิ กลบั มาสกั ครัง้ ” “ผหู ้ ญงิ คนแรกทคี่ ณุ ชายเยพ่ ากลบั มา วลิ ลา่ ไหเ่ จยี ง จะตอ้ ง ไมใ่ ชธ่ รรมดาแน่ พวกเราตอ้ งดแู ลใหด้ อี ยา่ ทําใหเ้ ธอไมพ่ อใจ” “คงจะไมห่ รอกมงั้ ? เธอดวู า่ งา่ ยออก ไมน่ ่าจะเป็ นคนประเภทท่ี ทําใหเ้ ราลําบากใจ” “ดแู ลว้ ก็เป็ นแบบนัน้ จรงิ ๆ นั่นแหละ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ตัวจรงิ เป็ น ยังไง? ยังไงครัง้ หนา้ เขา้ ไปกอ็ ยา่ ไปมองมว่ั ซวั่ อะไรไมค่ วรถาม กอ็ ยา่ ไปถาม”

หนงึ่ ในนัน้ กลา่ วเตอื นขน้ึ เมอ่ื ครเู่ ธอเองกร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ เสน่ิ เฉยี ว มองพวกเธอดว้ ยความสงสยั เป็ นไปไดว้ า่ อาจจะรสู ้ กึ ไมด่ ที พี่ วก เธอใชส้ ายตามองเธออยา่ งพนิ จิ พเิ คราะห์ “ฉันรแู ้ ลว้ น่ะ งัน้ พวกเรารบี ไปกนั เถอะ มอื้ เทย่ี งกต็ งั้ ใจหน่อย” เสนิ่ เฉียวไมม่ คี วามอยากอาหารเทา่ ใดนัก ดงั นัน้ จงึ เลอื กผลไม ้ ไมก่ ช่ี นิ้ เทา่ นัน้ เมอ่ื ทานไปแลว้ เธอก็เอนกายอยบู่ นเกา้ อพี้ ักหนงึ่ แตผ่ า่ นไปอกี พักหนงึ่ ก็เบอ่ื เธอจงึ ลกุ ขน้ึ และวางแผนจะเดนิ ดรู อบ ๆ ทนั ทที เี่ ธอลกุ ขนึ้ กม็ สี าวใชค้ นหนงึ่ รบี เขา้ มาถาม: “คณุ มคี ําสง่ั อะไรไหมคะ?” เสนิ่ เฉียวตกตะลงึ ไปพักหนงึ่ มคี นอยตู่ รงนตี้ งั้ แตต่ อนไหน ทําไมเธอถงึ ไมร่ …ู ้ เธออง้ึ อยนู่ านแลว้ จงึ สา่ ยหนา้ แลว้ : “ฉันไมม่ คี ําสงั่ อะไรคะ่ ฉัน แคอ่ ยากจะเดนิ ดรู อบ ๆ”

“อยา่ งนัน้ ใหฉ้ ันนําทางไหมคะ? ฉันคนุ ้ เคยกบั ทนี่ ด่ี แี ละสามารถ แนะนําคณุ ไดด้ ว้ ย” สาวใชย้ มิ้ หวานใหแ้ ละมองดเู ธอจนตาทัง้ สองขา้ งหยเี ป็ นรปู พระจันทรเ์ สย้ี ว เดมิ ทเี สนิ่ เฉยี วคดิ อยากปฏเิ สธเพราะเธออารมณไ์ มค่ อ่ ยดนี ัก อาการเมาคา้ งทําใหค้ ว้ิ ของเธอคงเจ็บ แตเ่ มอื่ เห็นความจรงิ ใจ และกระตอื รอื รน้ ของอกี ฝ่ าย ในใจของเธอจงึ ไมก่ ลา้ คดิ ปฏเิ สธ ทําไดเ้ พยี งพยักหนา้ : “ได ้ งัน้ ตอ้ งรบกวนคณุ ดว้ ยคะ่ ” “ไมร่ บกวนคะ่ ๆ” สาวใชร้ บี โบกมอื จากนัน้ จงึ เดนิ นําหนา้ ไป: “คณุ ตามฉันมาคะ่ ” เสนิ่ เฉียวเดนิ ตามเธอไป ขา้ มโถงทางเดนิ ไปจะมองเห็นสวนขนาดใหญม่ าก ในสวนนัน้ มี ดอกไมน้ านาพันธุ์ กลน่ิ หอมลอยเตะจมกู ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวอด ไมไ่ ดท้ จี่ ะหนั ไปมอง สาวใชแ้ นะนําเธอไปดว้ ยระหวา่ งเดนิ ไป เสน่ิ เฉยี วเดนิ ตามอยู่ นานจนเธอเรมิ่ เวยี นหวั เพราะทนี่ เี่ ป็ นสถานทท่ี ใี่ หญโ่ ตมาก การ สรา้ งอาณาจักรใหญข่ นาดน้ี ตอ้ งใชเ้ งนิ เทา่ ไหรก่ นั นะ? เสน่ิ เฉยี วยนื อง้ึ มองดสู ง่ิ ปลกู สรา้ งเหลา่ นัน้

“ทําไมคะ?” เสนิ่ เฉยี วไดส้ ตแิ ละยม้ิ “ฉันกําลังคดิ …วา่ พักทนี่ คี่ นื หนงึ่ ตอ้ งใช ้ เงนิ เทา่ ไหร”่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ สาวใชน้ ง่ิ องึ้ ไปในทแี รก นาทตี อ่ มาเธอกอ็ ดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะแอบหวั เราะออกมา “คณุ หวั เราะอะไรเหรอคะ?” เสนิ่ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจและถามดว้ ย ความสงสยั สาวใชจ้ งึ ไดอ้ ธบิ าย “คณุ ไมร่ เู ้ หรอคะ? ทน่ี คี่ อื วลิ ลา่ จดุ ชมววิ สว่ นตวั ของคณุ ชายเย่ พักทนี่ ไี่ มม่ คี า่ ใชจ้ า่ ยคะ่ ” เมอื่ พดู จบสหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วก็เปลย่ี นเป็ นซดี ขาว เธออา้ ปาก คา้ งและพดู ไมอ่ อกอยนู่ าน ทแ่ี ท…้ สถานทที่ ใี่ หญข่ นาดนี้ กค็ อื วลิ ลา่ สว่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ หรอกเหรอ? แลว้ เธอยังจะคดิ อกี วา่ พักทนี่ ต่ี อ้ งใชเ้ งนิ เทา่ ไหร่ คดิ ไมถ่ งึ …

สดุ ทา้ ย…สง่ิ นค้ี อื ความตา่ งระหวา่ งเธอกบั เขารเึ ปลา่ ? เขามเี งนิ มากเสยี จนอยใู่ นจดุ ทตี่ วั เองคดิ ไมถ่ งึ เธอยงั คงตอ้ งเป็ นกงั วล กบั การหาเชา้ กนิ คํา่ อยทู่ กุ วนั เวลาทโ่ี ดนหกั เงนิ เดอื นทบ่ี รษิ ัท แตเ่ ขากลับมเี งนิ มากขนาดน้ี เธอทเ่ี ป็ นแบบนี้ จะเขา้ ตาเยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไร? แตไ่ มเ่ หมอื นกบั หานเสโ่ ยว เธอมพี นื้ ฐานครอบครัวทด่ี มี าก ถงึ แมว้ า่ ตระกลู หานจะเทยี บ ไมไ่ ดก้ บั ตระกลู เย่ แตเ่ มอ่ื เทยี บฐานะของหานเสโ่ ยวกบั เยโ่ ม่ เซนิ แลว้ ก็ถอื วา่ เป็ นคทู่ เี่ หมาะสม เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวก็ไมส่ ดู ้ นี ัก “คณุ เป็ นอะไรคะ?” สาวใชส้ งั เกตเห็นสหี นา้ ของเธอทจี่ ู่ ๆ ก็ซดี ขาว จงึ ถามขน้ึ ดว้ ยความตน่ื เตน้ “ไมส่ บายตรงไหนรเึ ปลา่ คะ? ใหฉ้ ันตามคณุ ชายเยม่ าไหมคะ?” เสน่ิ เฉียวไมม่ อี ารมณ์จะตอบเธอไดแ้ ตส่ า่ ยหนา้ แตส่ าวใชก้ ลับ หนั หลังและวง่ิ ไปอยา่ งไวเพอื่ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ทันที

เสน่ิ เฉยี วมองหลงั เธอแลว้ ยม้ิ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยเธอจงึ หนั หลังและเดนิ ไปชา้ ๆ อยา่ งไรจ้ ดุ หมาย สถานทใี่ หญข่ นาดนี้ ทัง้ หมดเป็ นของเยโ่ มเ่ ซนิ สนิ ะ วลิ ลา่ รมิ ทะเล คดิ ไมถ่ งึ จรงิ ๆ วา่ การแตง่ งานแทนนจ้ี ะทําใหเ้ ธอไดแ้ ตง่ งานกบั ผชู ้ ายทม่ี อี ํานาจเชน่ น้ี น่าเสยี ดายก็เพยี งแคไ่ มว่ า่ มันจะเรอื งรองเพยี งใดมันก็เป็ นเพยี ง ความฝันเทา่ นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ ทส่ี าวใชม้ ารายงานวา่ เสน่ิ เฉยี วมสี หี นา้ ไมค่ อ่ ยดี เหมอื นจะไมส่ บาย จงึ รบี ตามเธอไปดว้ ยความตนื่ เตน้ แตเ่ มอ่ื เขาและสาวใชไ้ ปถงึ กลับไมเ่ ห็นเสนิ่ เฉยี วแลว้ “ตายแลว้ เมอ่ื ครยู่ ังอยตู่ รงน้ี ทําไมจู่ ๆ กห็ ายไปแลว้ ละ่ คะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ : “เกดิ อะไรขนึ้ ?” สาวใชส้ า่ ยหนา้ : “คณุ ชายเย่ ไมม่ อี ะไรคะ่ ฉันเพยี งแคพ่ าเธอ เดนิ เลน่ ในวลิ ลา่ จู่ ๆ สหี นา้ เธอก็ไมส่ ดู ้ ี ไมร่ วู ้ า่ ไมส่ บายรเึ ปลา่ ? ฉันเห็นเธอ…ทานผลไมไ้ มก่ ช่ี น้ิ เป็ นมอื้ เชา้ ”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยง่ิ ขมวดควิ้ แน่นกวา่ เดมิ : “ใหค้ นไป ตามหาละแวกน้ี พบแลว้ ใหร้ บี รายงานฉันดว้ ย” “คะ่ ! จะไปเดย๋ี วน้ีคะ่ ” จนเธอออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ลอ้ วลี แชรไ์ ปหาเธอใกล ้ ๆ อยคู่ น เดยี ว ทจ่ี รงิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดไ้ ปไหนไกล เธอเพยี งแคน่ ่ังอยบู่ นพนื้ และแชเ่ ทา้ อยใู่ กล ้ ๆ เอามอื ไพลห่ ลงั ไมร่ วู ้ า่ คดิ อะไรอยู่ นค่ี อื ภาพตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ หาเธอเจอ ใจทรี่ ะทกึ สดุ ทา้ ยก็ผอ่ นคลายลง เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ วลี แชรเ์ ขา้ ไป ใกลเ้ ธอ “ไดย้ นิ คนงานบอกวา่ เธอสหี นา้ ไมด่ ี เป็ นเพราะเมอ่ื วานดม่ื หนัก ไปรเึ ปลา่ จะใหต้ ามหมอมาดหู น่อยไหม?” เสนิ่ เฉียวไมพ่ ดู อะไรเพยี งแตต่ วั แข็งทอื่ ไปครหู่ นง่ึ จากนัน้ เธอก็ ยมิ้ และจอ้ งมองไปทมี่ หาสมทุ รทสี่ งบนง่ิ : “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ พาฉัน มาทน่ี ท่ี ําไมคะ?” ทําไมถงึ พาเธอมาทน่ี ?่ี

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยคดิ ถงึ ปัญหาขอ้ นี้ คดิ แตใ่ นตอนนัน้ อยากพาเธอ มาทน่ี ก่ี ท็ ําตามนัน้ ทเ่ี หลอื เขาไมเ่ คยคดิ ใหม้ ากความ “ทําไม?” “ทนี่ เ่ี ป็ นสถานทที่ ส่ี วยมาก ฉันชอบมากคะ่ ” เสน่ิ เฉียวพดู จากใจ “ชอบเหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกควิ้ เมอ่ื วานเขาทําอะไรไปตัง้ หลาย อยา่ งแตไ่ มไ่ ดม้ คี ําวา่ ชอบออกมาจากปากเธอแมแ้ ตน่ อ้ ย ตอนนี้ เธอบอกวา่ เธอชอบทน่ี ี่ เยโ่ มเ่ ซนิ เกดิ อารมณด์ ขี นึ้ มาทนั ใด มมุ ปากของเขายกยมิ้ สดุ ทา้ ยรอยยม้ิ ของเขาอยไู่ มถ่ งึ สองวนิ าทกี ไ็ ดย้ นิ เสยี งของเสน่ิ เฉยี วพดู ขนึ้ “ใชค่ ะ่ ชอบมาก และทําใหฉ้ ันเขา้ ใจไดช้ ดั เจนดว้ ย ความระหวา่ งฉันกบั คณุ เราหา่ งไกลกนั แคไ่ หน” พดู ถงึ ตรงนเี้ สนิ่ เฉยี วก็ลกุ ขนึ้ ยนื และหนั มาสบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยนํ้าเสยี งทอ่ี อ่ นเบาเหมอื นสายลม “เยโ่ มเ่ ซนิ วันนฉ้ี ันไดค้ น้ พบอยา่ งชดั เจน แทจ้ รงิ แลว้ พวกเรา อยกู่ นั คนละโลก” “เธอตอ้ งการจะพดู อะไร?”

ตอนท่ี 270 ดว้ ยชวี ติ แทจ้ รงิ แลว้ เธอตอ้ งการจะพดู อะไรนัน้ ในใจเขารดู ้ อี ยแู่ ลว้ เพยี งแตเ่ ขาไมเ่ คยเห็นดว้ ยเลย เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปดว้ ยความมงุ่ มัน่ “ฉันตอ้ งการไปจากทนี่ ่ี ฉันตอ้ งการหยา่ กบั คณุ ” “…” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หดตวั ลงเล็กนอ้ ย จากนัน้ รมิ ฝี ปากของเขา โคง้ งอและรอยยมิ้ ก็ดชู วั่ รา้ ยเล็กนอ้ ย “ฉันรอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ ผหู ้ ญงิ อยากเธอจะคดิ ยังไง ฉันจะบอกเธอตรง ๆ เลยก็แลว้ กนั วา่ เป็ นไปไมไ่ ด”้ “ตอ่ ใหเ้ ธอตาย กย็ งั ขนึ้ ชอ่ื วา่ เป็ นคนของเยโ่ มเ่ ซนิ ” “ตอ่ ไปเธออยทู่ นี่ ่ี หา้ มไปไหนอกี ” ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสนิ่ เฉียวอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น “เย่ โมเ่ ซนิ คณุ ใชอ้ ะไรมาตดั สนิ ? ฉันไมต่ อ้ งการจะอยทู่ นี่ !ี่ ”

“งัน้ ก็มาดกู นั วา่ เธอจะออกไปจากทนี่ ไี่ ดไ้ หม” เสยี งเยอื กเย็น ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั มาจากทไี่ กล ๆ ดา้ นหลงั เธอ เสนิ่ เฉียวไม่ สนใจเขา เขาคดิ วา่ ตวั เองจะหลงทางอยใู่ นวลิ ลา่ ขนาดใหญน่ ี้ เหรอไง? เธอไมห่ ลงหรอกเธอเดนิ ออกไปเองกไ็ ด ้ เดนิ วนจบสดุ ทา้ ยเธอกพ็ บวา่ จดุ ชมววิ นใี้ หญก่ วา่ ทเ่ี ธอคดิ ไว ้ เพราะมสี ง่ิ ปลกู สรา้ งมากมาย ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวหาทางออกเจอ แลว้ ทางหนง่ึ เมอื่ ออกไปก็เจอทางออกอกี ทางหนง่ึ สดุ ทา้ ยเธอเดนิ จนเหนอื่ ยหยดุ พักหายใจบนโขดหนิ ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นฤดใู บไมร้ ว่ งแลว้ แตเ่ ธอกเ็ ดนิ แบบนมี้ าเป็ น เวลานานและเหงอ่ื ออก เสน่ิ เฉยี วยน่ื มอื ออกมาพัดโบกทคี่ อ ทันใดนัน้ เธอกค็ ดิ อะไรบางอยา่ งได ้ ยน่ื มอื ลบู ทคี่ อของตวั เอง มันเจ็บเล็กนอ้ ยอกี ทัง้ ยังชา ๆ คอเธอเป็ นอะไร? เสยี ดายทต่ี วั เธอมองไมเ่ ห็น ดงั นัน้ จงึ ทําไดเ้ พยี งดงึ มอื กลบั น่ังพักอยคู่ รหู่ นงึ่ เสน่ิ เฉยี วกเ็ รมิ่ หาทางออกใหมอ่ กี ครัง้ สดุ ทา้ ยเธอกพ็ บกบั สาวใชค้ นกอ่ นหนา้ นท้ี หี่ วั มมุ “เธอเอง”

สาวใชค้ นนัน้ เห็นเธอก็ดใี จเชน่ กนั เธอเดนิ เขา้ มาดว้ ยสหี นา้ ชนื่ มนื่ “คณุ คะ คณุ ไมเ่ ป็ นไรแลว้ ใชไ่ หมคะ?” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ : “ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ ทําไมคะ?” “เมอ่ื ครสู่ หี นา้ คณุ ไมค่ อ่ ยดี ฉันยังเขา้ ใจผดิ คดิ วา่ คณุ ไมส่ บาย ตอนนค้ี ณุ ไมเ่ ป็ นไรแลว้ ใชไ่ หมคะ? จะใหค้ ณุ หมอมาตรวจไหม คะ?” เธอพดู ดว้ ยสหี นา้ ทจี่ รงิ ใจและเป็ นหว่ งเสน่ิ เฉยี วมาก เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ อบอนุ่ ใจจากนัน้ ก็สา่ ยหวั “ไมต่ อ้ งหาหมอหรอกคะ่ เพยี งแต…่ ฉันมอี กี เรอื่ งอยากใหค้ ณุ ชว่ ย” “คณุ บอกมาเลยคะ่ ! มเี รอื่ งอะไรใหฉ้ ันชว่ ย! ฉันจะชว่ ยคะ่ !” สาว ใชพ้ ดู จบแลว้ สง่ สายตามองไปทค่ี อของเธอ จากนัน้ ก็ยมิ้ ออกมา เอาใจใสด่ จี รงิ ๆ… เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ นค่ี งจะเป็ นเพราะเห็นแกห่ นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ สนิ ะ แตต่ อนนไี้ มใ่ ชเ่ วลาทจี่ ะคดิ ถงึ สง่ิ น้ี เสนิ่ เฉียวเมม้ ปากแลว้ พดู ขนึ้ : “ทางออกจากทนี่ อ่ี ยทู่ ไ่ี หน? คณุ พาฉันไปดหู น่อยได ้ ไหม?”

สาวใชไ้ มไ่ ดค้ ดิ มากอะไร เธอคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนพาเสน่ิ เฉียวมาเอง ทงั้ คคู่ งจะตอ้ งเป็ นคกู่ นั อยแู่ ลว้ เพราะหลายปีที่ ผา่ นมาเธอคอื ผหู ้ ญงิ คนแรกทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พากลับมา ตอนนสี้ าวใช ้ ในวลิ ลา่ ตา่ งพากนั พดู วา่ เสน่ิ เฉียวคอื วา่ ทค่ี ณุ นายของทน่ี แี่ ลว้ ดงั นัน้ ทกุ คนจงึ อยากจะเอาใจเธออยแู่ ลว้ ดงั นัน้ ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวเป็ นฝ่ ายเปิดปากขอรอ้ งเธอ สาวใชก้ อ็ ด ไมไ่ ดท้ จี่ ะแสดงใหเ้ ห็นและรบี พดู ทันท:ี “ฉันพาคณุ ไปคะ่ ” “ขอบคณุ นะ” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ใหเ้ ธอ ในใจคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ หเ้ ธอ ไปคดิ วา่ ตัวเธอคงหาทางออกไมเ่ จอ แตก่ ลบั ไมร่ วู ้ า่ สาวใช ้ เหลา่ นม้ี โี อกาสจะชว่ ยตวั เธอออกไปได ้ เสน่ิ เฉียวเดนิ ตามสาวใชค้ นนัน้ เดนิ ไปทที่ างออก สาวใชค้ นุ ้ เคย กบั ทน่ี เี่ ป็ นอยา่ งดี ดแู ลว้ คงเป็ นคนเกา่ คนแกท่ ํางานทน่ี ม่ี านาน เธอเดนิ ไปถงึ หนา้ ประตใู หญไ่ ดอ้ ยา่ งงา่ ยดายและรวดเร็ว หลังจากทเี่ ดนิ ออกมาแลว้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ โลง่ ไมน่ อ้ ย มองดปู ระตใู หญท่ ใ่ี กลแ้ คเ่ ออ้ื ม เธอคดิ …เพยี งแคเ่ ดนิ ผา่ นประตู นัน้ ไป เธอก็จะออกจากโลกของเยโ่ มเ่ ซนิ โดยสนิ้ เชงิ แลว้

เสน่ิ เฉยี วสดู หายใจหันหนา้ กลบั ไปมอง จากนัน้ เธอจงึ กา้ วเทา้ เดนิ ไปทปี่ ระตใู หญ่ ใครจะรเู ้ มอื่ เธอเดนิ ไปถงึ ประตู ก็ถกู คนขวางทางเอาไว ้ “พวกคณุ จะทําอะไร?” สาวใชพ้ ดู ดว้ ยสหี นา้ ทไ่ี มเ่ ขา้ ใจ: “พวก เราจะออกไป” หนง่ึ ในนัน้ มองไปทสี่ าวใชแ้ ละพดู ขนึ้ ดว้ ยสหี นา้ ไรอ้ ารมณ์: “คณุ ชายเยส่ ง่ั ไว ้ หา้ มทกุ คนออกไปขา้ งนอก” สาวใชเ้ บกิ ตาโพลง: “อะไรนะ? นเี่ ป็ นคําสง่ั ตอนไหน? เมอื่ เชา้ ยังดี ๆ อยเู่ ลยน?่ี ทําไมจู่ ๆ…” “นเี่ ป็ นคําสงั่ ทเ่ี พง่ิ สง่ั มา จหู ยนุ เธอพาคณุ นายนอ้ ยกลับไปกอ่ น เถอะ” จหู ยนุ คอื สาวใชท้ อ่ี ยกู่ บั เสน่ิ เฉียว เมอื่ เธอไดย้ นิ สรรพนามวา่ คณุ นายนอ้ ยกแ็ ปลกใจเล็กนอ้ ย “คะ…คณุ นายนอ้ ย? คณุ กําลัง จะบอกวา่ …” พดู จบ เธอมองไปทเี่ สน่ิ เฉยี วดว้ ยสายตาหวาดวติ กและอา้ ปาก คา้ ง พดู อะไรไมอ่ อกอยนู่ าน

เสนิ่ เฉียวคดิ จะใชโ้ อกาสทพ่ี วกเขากําลังคยุ กนั และเดนิ ออกไป จากอกี ฝ่ัง แตใ่ ครจะคดิ วา่ จะมอี กี สองคนมาขวางเธอไว ้ “คณุ นายนอ้ ย คณุ ชายเยบ่ อกแลว้ คณุ ออกไปจากประตนู ้ี ไมไ่ ด”้ เสน่ิ เฉยี วตกตะลงึ อยตู่ รงนัน้ และมองฝ่ ายตรงขา้ ม ทันใดนัน้ เธอก็คดิ ถงึ คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ขาพดู กบั เธอกอ่ น เขาจะไป “งัน้ กม็ าดกู นั วา่ เธอจะออกไปจากทน่ี ไ่ี ดไ้ หม” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นเป็ นซดี ขาว ตวั ของเธอกา้ วไปขา้ ง หลงั โดยไมไ่ ดต้ งั้ ตวั จนเกอื บลม้ ลง โชคดที ี่ จหู ยนุ รบี เขา้ มาพยงุ เธอไวไ้ ดท้ ัน “คณุ นายนอ้ ยไม่ เป็ นไรนะคะ?” ทจี่ รงิ …ทเี่ ขาบอกวา่ ออกไปจากทนี่ ไ่ี มไ่ ด ้ ไมไ่ ดห้ มายถงึ เรอ่ื ง หลงทาง แตเ่ ขา…ออกคําสง่ั กบั คนเฝ้าประตเู ตรยี มไวเ้ รอื่ งที่ เธอจะออกจากทน่ี ไ่ี ป ไมว่ า่ อยา่ งไรกห็ า้ มอนุญาตใหเ้ ธอออก จากทน่ี ่ี

ห…ึ เสยี กเ็ พยี งแตว่ า่ เธอเขา้ ใจวา่ เพยี งแคเ่ ธอหาคนนําทางไดก้ ็ สามารถออกไปจากทน่ี ไี่ ดอ้ ยา่ งสบายใจแลว้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาไดเ้ ตรยี มการไวห้ มดแลว้ เพยี งรอใหเ้ ธอเดนิ เขา้ มาตดิ กบั อยา่ งโงเ่ ขลา จากนัน้ ก็จับตวั เธอกลบั ไป เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวก็พดู อะไรไมอ่ อกสกั คํา เธอหลบั ตา และตวั สนั่ ไปหมด “ทําไม? นมี่ ันการจองจํา!” สดุ ทา้ ยเธออดกลัน้ ตอ่ รา่ งกายทส่ี น่ั เทาและระเบดิ คําพดู ออกมา ยามเฝ้าประตหู ลายคนเห็นใบหนา้ เธอซดี ขาวและโกรธจนปาก สน่ั จงึ ไมก่ ลา้ พดู อะไร พวกเขากา้ วถอยหลังไปไมก่ กี่ า้ ว “หลกี ไป” เสนิ่ เฉียวเปิดเปลอื กตาขนึ้ อกี ครัง้ และมองพวกเขา ดว้ ยสายตาเย็นชา: “วนั นฉี้ ันจะตอ้ งออกไปจากทนี่ ”่ี “ขอโทษครับคณุ นายนอ้ ย นเ่ี ป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายเย่ ตอ่ ให ้ พวกเราตอ้ งตาย ก็คงไมส่ ามารถปลอ่ ยใหค้ ณุ ออกไปได”้ “ใชเ่ หรอ?” เสน่ิ เฉียวยม้ิ หนา้ ซดี : “ถา้ หากฉันจะแลกดว้ ยชวี ติ ละ่ ? พวกคณุ กจ็ ะไมป่ ลอ่ ยฉันไปเหรอ?”

หลายคนทอ่ี ยตู่ รงนัน้ ไดฟ้ ังแลว้ กต็ อ้ งตกใจกลัวจนหนั ไปมอง หนา้ กนั “คณุ นายนอ้ ยครับ คณุ อยา่ ทําใหเ้ ราลําบากใจเลยครับ พวกเรามอบชวี ติ ใหค้ ณุ ชายเยแ่ ลว้ ถา้ หากคณุ ออกไป งัน้ พวก เรา…กค็ งตายกนั หมด” จหู ยนุ ทไี่ ดย้ นิ สง่ิ นก้ี ็กลวั จนเหงอ่ื ตก “พวกนายพดู อะไร กนั เนย่ี ? คดิ จะขคู่ ณุ นายนอ้ ยรไึ ง? คณุ นายนอ้ ยคะ วันนพี้ วกเรา อยา่ เพง่ิ ออกไปเลยนะคะ ฉันพยงุ คณุ กลับไปพักกอ่ นดกี วา่ ” เสนิ่ เฉียวหนั ไปมองคนเหลา่ นัน้ ดว้ ยใบหนา้ ซดี เซยี ว พวกเขา พดู ดว้ ยสหี นา้ ทา่ ทที จี่ รงิ ใจ ราวกบั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ําหนดชวี ติ พวกเขาไวจ้ รงิ ๆ และเสน่ิ เฉียวเธอจะตอ้ งดคู นเหลา่ นต้ี ายจรงิ ๆ เหรอ? เป็ นอยา่ งทค่ี ดิ ถอื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ รจู ้ ักเธอดี และรสู ้ กึ วา่ เธอจะทนไมไ่ ดด้ งั นัน้ จงึ จะ อยทู่ นี่ ต่ี อ่ ไป “เขาคดิ วา่ ตวั เองเขา้ ใจฉันดเี หรอ? วันนฉ้ี ัน…จะตอ้ งออกไปให ้ ได”้

ตอนท่ี 271 ดา้ นทเี่ ปราะบางของเยโ่ มเ่ ซนิ พดู จบ เสน่ิ เฉียวกพ็ งุ่ ตวั ออกไปดา้ นนอก “ถา้ เธอไมส่ นวา่ พวกเขาจะตาย เธอก็ออกไปไดเ้ ลย” เสยี ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ลอยมาจากดา้ นหลงั อยา่ งไมท่ ันคาดคดิ เสน่ิ เฉียวหยดุ นงิ่ อยทู่ เ่ี ดมิ หนั ไปกพ็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งอยบู่ นวลี แชรท์ อี่ ยหู่ า่ งไปไมไ่ กล สายตาของเขาเย็นชา ทอดไปไกลและมองดเู ธออยา่ งไมใ่ สใ่ จ นัก ไรอ้ ารมณ์และเยอื กเย็น “ทําไม?” เสน่ิ เฉยี วสบตาเขาและถามอยา่ งออ่ นแรง “ฉันไมอ่ ยากอยทู่ นี่ ี่ ฉันอยากออกไปไมไ่ ดเ้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากบางแน่น ลมหายใจทเี่ ย็นชาเกอื บจะหอ่ หมุ ้ ทกุ สง่ิ รอบตวั จหู ยนุ กร็ สู ้ กึ ไดถ้ งึ ความกดดนั นแี้ ละไมก่ ลา้ จะ มองเยโ่ มเ่ ซนิ “ไมไ่ ด”้

“ห…ึ ” เสนิ่ เฉียวหวั เราะเบา ๆ สดุ ทา้ ยเธอเดนิ เขา้ ไปหาเยโ่ ม่ เซนิ ทลี ะกา้ ว ๆ สาวใชแ้ ละพนักงานเฝ้าประตตู า่ งแทบจะหยดุ หายใจยนื ดฉู ากนี้ คณุ ชายเยท่ ที่ กุ คนตา่ งหวาดกลัว คดิ ไมถ่ งึ วา่ วันหนง่ึ จะถกู ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ปฏเิ สธแบบนซ้ี ง่ึ ถอื วา่ เป็ นอะไรทคี่ าดไมถ่ งึ จรงิ ๆ “คณุ จะตอ้ งบงั คบั ฉันแบบนจ้ี รงิ ๆ ใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ และถามขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกเปลอื กตาขนึ้ เล็กนอ้ ยแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “จหู ยนุ พาเธอกลับไปทหี่ อ้ งของเธอ” จหู ยนุ ทก่ี ลัวแทบตายรบี พยกั หนา้ และขยับเขา้ ไปจงู มอื ของ เสนิ่ เฉียวแน่น: “คณุ นายนอ้ ยไปคะ่ ฉันพาคณุ กลับหอ้ งนะคะ” “ฉันไมไ่ ป” ขาของเสน่ิ เฉยี วยังอยทู่ เี่ ดมิ ไมเ่ ต็มใจจะเดนิ ไป แมแ้ ตก่ า้ วเดยี ว จหู ยนุ ตกใจกลัวจนหนา้ เปลย่ี นสแี ลว้ กระซบิ : “คณุ นายนอ้ ยคะ รบี ไปเถอะคะ่ เดย๋ี วคณุ ชายเยจ่ ะโมโหแลว้ นะ คะ” “เขาโมโห แลว้ เกย่ี วกบั ฉันยงั ไง?” เสนิ่ เฉียวจอ้ งไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาเย็นชา จากนัน้ เธอกด็ งึ มอื ออกแลว้ เดนิ เขา้ ไปหาเย่

โมเ่ ซนิ “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ รไู ้ หมวา่ นคี่ อื การกกั ขงั หน่วงเหนย่ี ว? มัน ผดิ กฎหมาย?” สหี นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงนง่ิ เฉยนํ้าเสยี งไมม่ คี วามอบอนุ่ “กกั ขงั ? เธอเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ขา้ งนอกมนั อนั ตราย ฉัน หา้ มเธอออกไปมันผดิ กฎหมายตรงไหน? หอื ?” “จหู ยนุ !” เยโ่ มเ่ ซนิ ตะโกน จหู ยนุ รบี เขา้ ไปจับเสน่ิ เฉียวดว้ ย ความตระหนก: “ไปเถอะคะ่ คณุ นายนอ้ ย ฉันชว่ ยพยงุ รบี ไปคะ่ ” หลังจากที่ จหู ยนุ กงึ่ ลากกง่ึ กอดเสนิ่ เฉียวเดนิ ไปและโชคดที ่ี เธอแรงเยอะ อกี ทัง้ ยงั โชคดที เ่ี สน่ิ เฉียวคอ่ นขา้ งออ่ นแอ หลงั จากพวกเธอเดนิ ไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ันไปมองพนักงาน รักษาความปลอดภยั ทเ่ี ฝ้าประตู “คณุ ชายเยว่ างใจไดค้ รับ พวกเราจะตรวจสอบทกุ ซอกมมุ ดว้ ย ชวี ติ คําสง่ั ของคณุ พวกเราจะตอ้ งทําใหไ้ ดค้ รับ” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดพ้ ยกั หนา้ ดว้ ยความพอใจแลว้ จากไป หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ ไปแลว้ กลมุ่ พนักงานกถ็ อนหายใจเฮอื กใหญ่

“กลวั แทบตาย ฉันยังนกึ วา่ ครัง้ นจ้ี ะตอ้ งตายเสยี แลว้ ผหู ้ ญงิ ทจ่ี ู่ ๆ ก็โผลม่ าเธอเป็ นใครน่ะ จู่ ๆ กม็ าเกย่ี วพันกบั ชวี ติ เรา?” “เมอ่ื กเ้ี ธอไมไ่ ดย้ นิ เหรอ คณุ นายนอ้ ย ผหู ้ ญงิ ของคณุ ชายเย”่ “คณุ ชายเย…่ ไมเ่ คยมผี หู ้ ญงิ อยขู่ า้ งกายเลยนะ? ทําไมจู่ ๆ กม็ ี ผหู ้ ญงิ โผลม่ า?” “น่ันกไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั เรอ่ื งของเจา้ นายอยา่ ถามใหม้ ากความเลย ทําเรอ่ื งทเ่ี จา้ นายมอบหมายพวกเราใหด้ กี ็พอ” กลมุ่ คนงานจงึ ไดเ้ งยี บลง เสนิ่ เฉียวถกู จหู ยนุ กลบั มาทห่ี อ้ ง หลงั จากน่ังลงเสนิ่ เฉยี วก็ เอนหลังลงอยา่ งไรเ้ รยี่ วแรง เธอเอนหลงั พงิ กบั ผา้ หม่ ออ่ นนุ่ม พอดี จหู ยนุ เห็นสหี นา้ ของเธอแยม่ ากจงึ ไดแ้ ตเ่ กลย้ี กลอ่ มเบา ๆ: “คณุ นายนอ้ ยอยา่ งเป็ นกงั วลเลยคะ่ คณุ ชายเยค่ งแคโ่ มโห รออกี พักไมแ่ น่วา่ คณุ อาจจะออกไปขา้ งนอกไดก้ ไ็ ดค้ ะ่ ” “ออกไป? ฉันยงั มโี อกาสนัน้ อกี เหรอ?” เสนิ่ เฉยี วหัวเราะอยา่ ง เย็นชา: “เขาคดิ จะขังฉันไวท้ นี่ ่ี จหู ยนุ …เธอชอ่ื จหู ยนุ ใชไ่ หม จ๊ะ? ชว่ ยฉันแจง้ ความที ฉันจะแจง้ ความ”

เธอตอ้ งการจะออกไป เธอจะอยทู่ น่ี ไ่ี ดอ้ ยา่ งไรกนั เธอตอ้ งพยายามคดิ หาทางหนอี อกไปจากทน่ี ใี่ หไ้ ด ้ เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เธอจะแจง้ ความ จหู ยนุ ก็ถงึ กบั องึ้ ดว้ ยความกลวั อยนู่ านกวา่ จะไดส้ ตกิ ลบั มา: “คณุ นายนอ้ ย คณุ เป็ นภรรยาของ คณุ ชายเยน่ ะคะ แจง้ ความไมไ่ ดห้ รอกคะ่ แจง้ ความมว่ั ไมไ่ ดน้ ะ คะ” “แจง้ ความไมไ่ ด ้ แลว้ ทํายังไงถงึ จะไดอ้ อกไปจากทน่ี ?่ี ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ : “ฉันตอ้ งแจง้ ความ ฉันตอ้ งออกไปจากทน่ี ใ่ี หไ้ ด ้ ฉันจะอยทู่ นี่ ไ่ี มไ่ ด”้ เธอยอมรอ่ นเรอ่ ยขู่ า้ งนอกอยา่ งโดดเดย่ี วแตจ่ ะไมย่ อมเป็ นนก นอ้ ยในกรงทองของเขาอยทู่ นี่ !่ี แลว้ ยงิ่ กวา่ นัน้ คอื เธอเป็ นไมใ่ ชเ่ พยี งนกนอ้ ยเพยี งตวั เดยี ว เมอื่ คดิ วา่ หานเสโ่ ยวมคี วามสมั พันธก์ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เหมอื นมมี ดี แหลมแทงเขา้ กลางใจ ไมว่ า่ อยา่ งไรเธอกท็ นรับมนั ไมไ่ หว!

“คณุ นายนอ้ ย แจง้ ความก็ไมม่ ปี ระโยชนห์ รอกคะ่ คณุ ชายเย่ ทา่ นทําเพอ่ื คณุ นะคะ ยงิ่ กวา่ นัน้ คณุ ชายเยด่ กี บั คณุ ขนาดนี้ อกี ทงั้ ไมใ่ ชค้ วามรนุ แรง ตอ่ ใหแ้ จง้ ความแลว้ ตํารวจมา เขาก็ทํา อะไรไมไ่ ดเ้ พราะถอื วา่ พวกคณุ ก็แคท่ ะเลาะกนั เทา่ นัน้ !” คําพดู นฉ้ี ุดใหค้ นตน่ื จากฝัน เสน่ิ เฉยี วนงิ่ ตะลงึ อยตู่ รงนัน้ จรงิ ส…ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดท้ ําไมด่ กี บั เธอ ตรงกนั ขา้ มเขาดกี บั เธอมาก เขาซอื้ ของใหเ้ ธอมากมาย นอกจากคําพดู ทเ่ี ชอื ดเฉือนของเขาแลว้ เขาไมเ่ คยลงไมล้ งมอื กบั เธอเลย ความรนุ แรงไมต่ อ้ งพดู ถงึ เรอื่ งลว่ งละเมดิ ยงิ่ ไมม่ ี ตํารวจมาแลว้ จะมปี ระโยชนอ์ ะไรละ่ ? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ รอยยมิ้ ของเสน่ิ เฉยี วก็เจอื่ นลง: “งัน้ กเ็ ทา่ กบั วา่ ฉันตอ้ งโดนเขาขงั ไวท้ น่ี ต่ี ลอดไปใชไ่ หม?” “ทจ่ี รงิ …”จหู ยนุ นงิ่ ไปแลว้ อธบิ ายขน้ึ เบา ๆ “ถงึ แมว้ า่ ฉันจะไมร่ ู ้ วา่ ทําไมคณุ นายนอ้ ยถงึ อยากจะไปจากทน่ี ่ี และไมแ่ น่ใจวา่ ระหวา่ งคณุ กบั คณุ ชายเยเ่ กดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ แต่ จหู ยนุ กอ็ ยากจะ

บอกคณุ คะ่ สถานตากอากาศนเ้ี ป็ นสถานทที่ ค่ี ณุ ชายเยใ่ ห ้ ความสําคัญทสี่ ดุ ” “ทกุ ปี คณุ ชายเยจ่ ะมาทน่ี เ่ี พยี งสามครัง้ เทา่ นัน้ ” “ครัง้ ทห่ี นง่ึ คอื วันเกดิ คณุ แมข่ องคณุ ชายเย่ ครัง้ ทสี่ องคอื วัน ครบรอบการจากไปของคณุ แม่ และอกี ครัง้ กค็ อื ชว่ งไหว ้ พระจันทร”์ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสนิ่ เฉียวก็นงิ่ ไป “เธอจะพดู อะไร?” “ฉันพดู มาตงั้ ขนาดนคี้ ณุ นายนอ้ ยไมเ่ ขา้ ใจเหรอคะ? สถานทนี่ ้ี เป็ นสถานทแี่ หง่ ความทรงจําของคณุ ชายเยแ่ ละเป็ นสถานทท่ี ม่ี ี คา่ มาก ทกุ ปีเขาจะกลับมาเพยี งสามวาระและพักอยไู่ มก่ วี่ ัน ถงึ แมว้ า่ คณุ แมข่ องคณุ ชายเยจ่ ะจากไปนานแลว้ แตฉ่ ันรวู ้ า่ ใน ใจของคณุ ชายเย่ เขาคงจะยังคดิ ถงึ คณุ แมม่ ากแน่ ทนี่ นี่ อกจาก คณุ ชายเยแ่ ลว้ ก็ไมเ่ คยมผี หู ้ ญงิ คนไหนเคยมาทน่ี มี่ ากอ่ น” ไมเ่ คยมผี หู ้ ญงิ คนไหนเขา้ มาทน่ี ม่ี ากอ่ น? ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็ คดิ ถงึ หานเสโ่ ยว หรอื วา่ …เธอกไ็ มเ่ คยมาทนี่ งี่ ัน้ เหรอ? “ไมเ่ คย…มผี หู ้ ญงิ คนไหนเคยมาเลยเหรอ?”

จหู ยนุ สา่ ยหนา้ : “นอกจากสาวใชอ้ ยา่ งพวกฉัน คณุ นายนอ้ ย เป็ นคนแรกคะ่ ” “เป็ นครัง้ แรกทค่ี ณุ ชายพาผหู ้ ญงิ กลบั มาดว้ ย ทน่ี …ี่ เป็ นสถานที่ ทเ่ี ปราะบางทส่ี ดุ ในใจของคณุ ชายเย่ สําหรับคณุ ชายเยแ่ ลว้ คณุ นายนอ้ ยจะตอ้ งเป็ นคนทส่ี ําคัญมากแน่นอนคะ่ ! ไมอ่ ยา่ งนัน้ ไมม่ ที างปรากฏตวั อยทู่ นี่ ไี่ ดแ้ น่” เสน่ิ เฉียวตกตะลงึ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ ทน่ี เี่ ป็ นเพยี งสถานพักตาก อากาศท่วั ไปเทา่ นัน้ เป็ นสถานทเ่ี อาไวว้ งิ่ เลน่ สําหรับคนมเี งนิ คดิ ไมถ่ งึ …ทน่ี จ่ี ะเป็ นสถานทท่ี มี่ ที มี่ ามากมายขนาดนี้ สถานทท่ี ใี่ หญโ่ ตแบบนี้ เขามาเพยี งปีละสามครัง้ เทา่ นัน้ เหรอ? ยง่ิ กวา่ นัน้ …ยงั เลอื กมาวนั เกดิ และครบรอบวันตายของแม่ และ ชว่ งไหวพ้ ระจันทร…์ ไหวพ้ ระจันทร…์ ใชแ่ ลว้ …ไหวพ้ ระจันทรค์ อื วนั ทอี่ ยกู่ นั พรอ้ มหนา้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะมเี รอ่ื งทส่ี ลบั ซบั ซอ้ นเชน่ นี้

“ดงั นัน้ คณุ นายนอ้ ยคะ คณุ อยา่ โมโหอกี เลยนะคะ ฉันจะไปยก อาหารกลางวนั มาให ้ ดไี หมคะ?” เสน่ิ เฉียวเงยี บไปและนั่งเฉย ๆ อยตู่ รงนัน้ เธอกําลังคดิ วา่ ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ พาเธอมาทนี่ ?ี่ หากสง่ิ ท่ี จหู ยนุ พดู เป็ นความจรงิ สถานทนี่ ก้ี ถ็ อื เป็ นฐานลับ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ในขณะเดยี วกนั กถ็ อื วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ แสดงใหเ้ ธอเห็น ถงึ ดา้ นทเ่ี ปราะบางทส่ี ดุ ของตวั เขาเองดว้ ยเชน่ กนั ตอนท่ี 272 คณุ คดิ วา่ ฉนั เป็ นอะไรสาํ หรบั คณุ กนั แน่ คนคนหนง่ึ หากวา่ เขายอมเปิดเผยดา้ นทเี่ ปราะบางทส่ี ดุ ใหค้ ณุ เห็น น่ันก็สามารถพดู ไดว้ า่ เขาเชอื่ ใจคณุ มากพอ ไมเ่ ชน่ นัน้ …เขาคง ไมส่ ามารถทําเชน่ นัน้ ได ้ แตว่ า่ ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะตอ้ งแสดงใหเ้ ธอเห็นถงึ ความ เปราะบางของเขา? หรอื วา่ …

เขามใี จใหเ้ ธอจรงิ ๆ งัน้ เหรอ? แต…่ ถา้ หากวา่ เขารักเธอ แลว้ ทําไมเขาถงึ ตอ้ งยงุ่ วนุ่ วายกบั หานเสโ่ ยวดว้ ย? มันมอี ะไรในเรอื่ งนนี้ ะ? ยง่ิ เสนิ่ เฉียวใชค้ วามคดิ เธอก็ยงิ่ ปวดหวั และทําไดเ้ พยี งหลบั ตา ลง หลงั จากหลบั ตาลง ในหวั ของเธอกลบั มแี ตภ่ าพของหานเสโ่ ยว สวมตา่ งหสู ชี มพคู นู่ ัน้ และยม้ิ เธอลมื ตาขนึ้ ทันทแี ละลกุ ขนึ้ น่ัง ไมไ่ ด ้ เธออยตู่ รงนตี้ อ่ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ เธอจะตอ้ งไปถามเยโ่ มเ่ ซนิ ใหร้ เู ้ รอ่ื ง เขาตอ้ งการจะทําอะไรกนั แน่! เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วรบี ลกุ ขน้ึ แลว้ เดนิ ไปเปิดประตหู อ้ ง และเตรยี มตวั จะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ แต่ จหู ยนุ นัน้ ชา่ งรวดเร็ว เธอมาพรอ้ มกบั เพอ่ื นสาวใชอ้ กี สาม คนเข็นรถอาหารคนั ใหญเ่ ขา้ มา “คณุ นายนอ้ ย!” มองเห็นเธอแตไ่ กล จหู ยนุ จงึ รบี เรยี กเธอไว ้ “ฉันพาทกุ คนยกอาหารกลางวันมาใหค้ ณุ คะ่ ”

เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ทําไดเ้ พยี งหยดุ อยตู่ รงนัน้ และ หนั กลบั มามอง ตอนนเี้ ธอมแี กใ่ จจะกนิ อะไรทไี่ หนกนั ? เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนเี้ สนิ่ เฉียวก็พดู ขน้ึ เบา ๆ “ฉันยงั ไมอ่ ยากกนิ วางไวก้ อ่ นเถอะ เดย๋ี ว ฉันกลับมากนิ ” “ไมไ่ ดน้ ะคะคณุ นายนอ้ ย พวกเธอทําอาหารพวกนด้ี ว้ ยความ ตงั้ ใจ ตอ้ งทานตอนรอ้ น ๆ อกี เดย๋ี วเย็นแลว้ กไ็ มอ่ รอ่ ยแลว้ ทกุ คนตอ้ งกลับไปทํามาใหม”่ จหู ยนุ เผลอพดู ความจรงิ ออกไป เมอ่ื พดู จบเธอกร็ บี ใชม้ อื ปิด ปากตวั เองเอาไวแ้ น่นแลว้ พดู ขน้ึ อยา่ งเก ้ ๆ กงั ๆ “คณุ นายนอ้ ย เมอ่ื ครฉู่ ันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรทัง้ นัน้ คณุ อยา่ ไปใสใ่ จนะคะ ถา้ คณุ รสู ้ กึ ไมด่ ที ําใหค้ ณุ ใหมท่ หี ลงั กไ็ ดไ้ มเ่ ป็ นปัญหาเลยคะ่ ” เสน่ิ เฉยี ว: “…” เมอ่ื มองดคู นเหลา่ นัน้ ดว้ ยความคาดหวงั หากเธอไมท่ านสกั หน่อยคงจะทําใหพ้ วกเธอตอ้ งผดิ หวงั แน่ ๆ ขอ้ เสยี ทเ่ี ป็ นจดุ ออ่ นทส่ี ดุ ของเสนิ่ เฉยี วก็คอื เธอเป็ นคนใจออ่ น เธอจงึ ไดแ้ ตเ่ ดนิ กลับเขา้ มาในหอ้ งกบั พวกเธออกี ครัง้

เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เธอคอื นายหญงิ กลมุ่ สาวใชต้ า่ งพยายามเต็มที่ เพอื่ เสน่ิ เฉียว พวกเธอจัดวางอาหารและเครอื่ งดม่ื เลศิ รสเต็ม โตะ๊ จนทัง้ หอ้ งหอมกรนุ่ ไปดว้ ยกลนิ่ อาหาร อยา่ งไรก็ตามความอยากอาหารของเสนิ่ เฉียวนัน้ นอ้ ยมาก เมอ่ื มองไปทอ่ี าหารทว่ี างอยเู่ ต็มโตะ๊ ก็ไมไ่ ดท้ ําใหเ้ ธออยากอาหาร มากขน้ึ เลย “คณุ นายนอ้ ย นเ่ี ป็ นขนมทฉ่ี ันตงั้ ใจทํา ผสมกลบี ดอกไมก้ วา่ สบิ ชนดิ บวกกบั สะระแหน่ รสชาตอิ รอ่ ยมาก คณุ รบี มาชมิ สคิ ะ” หนงึ่ ในนัน้ นําขนมของตวั เองออกมาอยา่ งเอาอกเอาใจและวาง ไวต้ รงหนา้ เสน่ิ เฉียว เสนิ่ เฉียวยมิ้ ใหเ้ ธอจากนัน้ จงึ หยบิ ขนึ้ มากดั คําเล็ก ๆ เธอไมช่ อบทานขนมหวานแตค่ วามหวานของขนมนกี้ ็หวานเบา ๆ กําลังดี เมอื่ เขา้ ปากแลว้ กลน่ิ หอมอบอวลอยใู่ นปากซงึ่ ทํา ออกมาไดด้ มี าก ๆ “คณุ นายนอ้ ย คณุ ลองชมิ ซปุ ไกด่ ําทฉ่ี ันทําดสู คิ ะ ฉันใสย่ าบํารงุ หลายอยา่ งเขา้ ไป เหมาะมากสําหรับเป็ นยาบํารงุ สําหรับผหู ้ ญงิ คณุ นายนอ้ ยผอมอยา่ งนค้ี วรรับประทานซปุ ไกด่ ําเยอะ ๆ หน่อย นะคะ”

สว่ นสาวใชอ้ กี คนกย็ กซปุ ไกด่ ํามาเสริ ฟ์ ใหเ้ สน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉียว รับประทานไปหนงึ่ คํา ซปุ ไกน่ ัน้ ไมม่ นั และไมเ่ ลย่ี น ความรอ้ นกก็ าํ ลังดี เดมิ ทเี ธอไมค่ อ่ ยมคี วามอยากอาหาร แตเ่ มอื่ ทานไป ๆ กก็ ลับ หวิ ขน้ึ มาแลว้ เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะมองพวกสาวใช:้ “พวกเธอทําอาหารเกง่ นะ ทนี่ มี่ แี มค่ รัวหรอื เปลา่ คะ?” “จะวา่ ไปกไ็ มม่ หี รอกคะ่ คณุ ชายเยม่ าทน่ี ปี่ ีละไมก่ คี่ รัง้ พวกเราก็ เลยมเี วลาวา่ งเหลอื เฟือก็เลยใชเ้ วลาในการวจิ ัยอาหาร เพอ่ื จะ ไดท้ ําใหค้ ณุ ชายเยท่ านเวลาเขามาทน่ี ่ี ถา้ คณุ ชายพอใจพวก เราจะไดท้ ํางานตอ่ ไปทน่ี ไ่ี ดค้ ะ่ ” “ใชค่ ะ่ คณุ นายนอ้ ย พวกเราอยทู่ น่ี เ่ี งนิ เดอื นสงู มากแถมวา่ งทัง้ ปี ดงั นัน้ …” ยังไมท่ นั ทเ่ี ธอจะพดู จนจบก็ถกู จหู ยนุ ปรามไวด้ ว้ ยสหี นา้ ตระหนก “พวกเธอพดู จาเลอะเทอะอะไรน่ะ?”

จรงิ ๆ เลยเชยี ว พวกคนโงพ่ วกน้ี จู่ ๆ ก็พดู เรอื่ งพวกนขี้ น้ึ มา เสยี อยา่ งนัน้ ไมร่ รู ้ ไึ งวา่ เสน่ิ เฉยี วคอื คณุ นายนอ้ ยนะ พดู เรอื่ งพวกน…้ี น่ันไม่ เทา่ กบั เป็ นการบอกเสน่ิ เฉยี วเหรอวา่ พวกเธอวา่ ง ทัง้ ปีไมม่ งี าน อะไรใหท้ ําแตก่ ็ยงั ไดเ้ งนิ เดอื นตงั้ เยอะน่ะ? หากถกู ลดเงนิ เดอื น ขนึ้ มาจะทํายงั ไง? ใครจะรวู ้ า่ เสน่ิ เฉยี วเองไมไ่ ดใ้ สใ่ จเรอื่ งพวกนเี้ ลย เธอไดแ้ ตย่ มิ้ เล็กนอ้ ย: “งัน้ พวกเธอก็ตงั้ ใจมากเลยนะ” “คณุ นายนอ้ ย ทพี่ วกเธอพดู เหลวไหลเมอื่ ครู่ คณุ อยา่ เก็บมาใส่ ใจเลยนะคะ” “วางใจเถอะ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ เบา ๆ และไมใ่ สใ่ จ: “เรอื่ งพวก นไ้ี มเ่ กยี่ วกบั ฉัน ฉันไมม่ ที างพดู หรอก พวกเธอไมต่ อ้ งกงั วล” เมอ่ื เสน่ิ เฉียวพดู กบั พวกเธอแบบนี้ จงึ หนา้ แดงดว้ ยความรสู ้ กึ เกรงใจ อยา่ งไรกต็ ามพวกเธอกย็ ังปฏบิ ตั ติ อ่ เสน่ิ เฉียวอยา่ งเต็มทแี่ ละ เกลยี้ กลอ่ มใหเ้ ธอทาน เสน่ิ เฉียวเองกท็ านอาหารตามทพี่ วก เธอบอกไปหลายอยา่ ง

ทอ้ งวา่ งถกู เตมิ เต็มไปดว้ ยอาหารมากมาย เป็ นครัง้ แรกนาน มาแลว้ ทเ่ี สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ อมิ่ ขนาดน้ี “วันนขี้ อบคณุ พวกเธอมากนะ” “ถา้ คณุ นายนอ้ ยชอบ มอื้ เย็นพวกเราจะทําอาหารใหม่ ๆ มาให ้ คณุ อกี คะ่ ขอเพยี งคณุ ชอบก็พอ” “คอื วา่ …” เสนิ่ เฉยี วพดู ดว้ ยความเคอะเขนิ “ไมต่ อ้ งยงุ่ ยาก ขนาดนัน้ หรอกคะ่ แคอ่ าหารธรรมดาก็พอแลว้ ” “ไมย่ งุ่ ยากเลยคะ่ ๆ ขอเพยี งคณุ นายนอ้ ยชอบ พวกเราทําอะไร กไ็ ดค้ ะ่ ” เสน่ิ เฉียวเก ้ ๆ กงั ๆ จนแทบทนไมไ่ หว พวกเธอคงจะรสู ้ กึ วา่ เธอ เพราะเธอมฐี านะเป็ นคณุ นายนอ้ ยจงึ ไมก่ ลา้ ทําใหเ้ ธอขนุ่ เคอื ง ใจและปกป้องเธอเชน่ น้ี คดิ ไมถ่ งึ วา่ ในชว่ งชวี ติ ของเธอจะมคี นเอาใจเธอเชน่ น้ี เหมอื นกําลงั ฝันไป… “เอาละ่ คะ่ พวกเราไมร่ บกวนเวลาพักผอ่ นของคณุ นายนอ้ ยแลว้ พวกเราขอตวั กอ่ น ชว่ งบา่ ยเราจะนําผลไมม้ าใหน้ ะคะ”

เมอื่ เห็น จหู ยนุ กําลงั จะออกไป เสนิ่ เฉียวก็เรยี กเธอไวก้ อ่ น เหมอื นจะคดิ อะไรออก “จหู ยนุ เธออยกู่ อ่ น ฉันมเี รอื่ งอยากถามเธอ” จหู ยนุ จงึ ใหค้ นอนื่ ออกไปกอ่ นและเหลอื เพยี งตนเอง “คณุ นายนอ้ ยเป็ นอะไรคะ?” “ฉันอยากไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เขาอยไู่ หนเหรอ?” จหู ยนุ รสู ้ กึ ตะลงึ ในตอนแรกจากนัน้ ดวงตาของเขากก็ ลอกไป มา “ตอนนคี้ ณุ ชายเยค่ งจะนอนพักอยคู่ ะ่ คณุ นายนอ้ ยนอนพัก กลางวนั สกั นดิ ดไี หมคะแลว้ ฉันจะพาไปหาเขา?” เมอื่ คดิ ดแู ลว้ เสน่ิ เฉียวกพ็ ยักหนา้ : “แบบนกี้ ด็ ”ี อยา่ งไรก็ตามตอนนเ้ี ธอทานเยอะเกนิ ไป จะนั่งก็รสู ้ กึ ไมส่ บาย และควรจะลกุ เดนิ เลน่ บา้ ง “คณุ นายนอ้ ย ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ” จากนัน้ จหู ยนุ กอ็ อกไปเหลอื เพยี งเสนิ่ เฉียวลําพังในหอ้ ง

หอ้ งของเธออยตู่ ดิ ทะเลแสงแดดสอ่ งถงึ ไดด้ ี เสนิ่ เฉียวลกุ ขน้ึ และเดนิ ออกไปนั่งทใ่ี ตร้ ม่ กนั แดดจากนัน้ กเ็ ลน่ นํ้าทะเลสกั พัก เมอื่ เธอลกุ ขน้ึ และเตรยี มทจี่ ะเดนิ ออกไปก็พบเขา้ กบั สายตาเย็น ชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทตี่ รงมมุ ดา้ นหนงึ่ “เยโ่ มเ่ ซนิ ?” จหู ยนุ บอกวา่ เขาพักอยไู่ มใ่ ชเ่ หรอ? “คณุ ไมไ่ ดน้ อนพักเหรอ?” ทัง้ สองสบตากนั เสน่ิ เฉียวเป็ นฝ่ ายเดนิ เขา้ ไปหาเขากอ่ น หลังจากไดย้ นิ เรอื่ งราวนัน้ จาก จหู ยนุ แลว้ เธอเกดิ คําถามขน้ึ ในใจมากมาย เธออยากจะถามเยโ่ มเ่ ซนิ ไดค้ วามกระจา่ ง “หาฉันเหรอ?” เมอ่ื เห็นเธอเดนิ เขา้ มาหาตนเอง เยโ่ มเ่ ซนิ เกดิ ลางสงั หรณท์ คี่ ลมุ เครอื เขาขมวดคว้ิ และพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา เมอื่ เธอเดนิ เขา้ มาทต่ี รงหนา้ เขา “ถา้ จะมาพดู เรอ่ื งหยา่ หรอื ไป จากทน่ี ต่ี อ่ จากกอ่ นหนา้ น้ี งัน้ ฉันกจ็ ะยังยนื ยนั เหมอื นเดมิ วา่ อยา่ แมแ้ ตจ่ ะคดิ ” “ทําไมคณุ ถงึ พาฉันมาทนี่ ?่ี สําหรับคณุ แลว้ ฉันเป็ นอะไรกนั แน่?”

ตอนที่ 273 เชอ่ื ใจฉนั แววตาของเสน่ิ เฉยี วเต็มไปดว้ ยความอยากไดใ้ ครร่ ู ้ ราวกบั ตอ้ งการจะดวู า่ มอี ะไรแปลกไปจากดวงตาหรอื ระหวา่ งควิ้ นัน้ หรอื ไมโ่ ดยไมต่ อ้ งการจะปลอ่ ยมนั ไปแมแ้ ตน่ อ้ ย แตค่ นอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ คนนน้ี ัน้ เขาปิดบงั ความรสู ้ กึ ของตนเองได ้ ดเี ลศิ จนเกนิ ไปเสยี ดว้ ยซํา้ เสน่ิ เฉยี วดไู มอ่ อกเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ในตอนทา้ ยเสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เขาพดู ดว้ ยเสยี งตํา่ : “จะตอ้ งใหฉ้ ัน พดู ใหช้ ดั ๆ เธอถงึ จะเขา้ ใจความหมายของฉันใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉยี วนงิ่ ไปและมองเขาดว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกรมิ ฝี ปากบาง: “มานส่ี ”ิ เสยี งของเขานัน้ เหมอื นมพี ลงั วเิ ศษ อยา่ งไมค่ าดคดิ เสน่ิ เฉยี วก็ เดนิ เขา้ ไปหาเขาสองสามกา้ วจนถงึ หนา้ เขา ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ น่ื มอื และดงึ เธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มอก จากนัน้ เขาโอบเอวเธอ

และโนม้ ตวั เขา้ ใกลห้ ขู องเธอแลว้ กระซบิ : “ฉันเอาใจเธอมา ตลอด เธอไมเ่ คยรเู ้ ลยเหรอ?” เสน่ิ เฉียวตกใจรมิ ฝี ปากสชี มพขู องเธอขยบั ทันใดนัน้ ในใจของเธอกท็ ว่ มทน้ เหมอื นกบั มา้ หลายพันตวั กําลัง วง่ิ อยใู่ นใจเธอ ความรสู ้ กึ เชน่ น…ี้ เสน่ิ เฉียวอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่นและมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยอู่ ยา่ งนัน้ ทัง้ สองอยใู่ กลก้ นั มากใกลเ้ สยี จนแทบจะไมไ่ ดโ้ ฟกสั แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ ก็ยังพยายามเขยบิ เขา้ ไปใหใ้ กลก้ วา่ เดมิ อกี จนปลายจมกู ของเขาชนกบั รมิ ฝี ปากบางและตอ้ งการจะจบู เธอ เสนิ่ เฉียวดงึ สตกิ ลบั มากอ่ นทเี่ ขาจะจบู ตน เธอยนื่ มอื ออกไป ขวางระหวา่ งพวกเขาทัง้ คู่ สมั ผัสทจ่ี ะประทับลงบนรมิ ฝี ปากกลับกลายเป็ นฝ่ ามอื ของเธอ แทนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมโ่ กรธเขาประทับจบู ลงทฝี่ ่ ามอื ของเธอ จ๊วบ—— เสน่ิ เฉียวหนา้ แดงในทันทแี ละเบกิ ตาโพลงอยหู่ ลายนาที ไอค้ นเลว

“ใหเ้ วลาฉันหน่อย” เขาพดู และพน่ ลมหายใจรอ้ นใสฝ่ ่ ามอื ของ เธอ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ฝ่ ามอื ของเธอนัน้ รอ้ นรมุ่ อยา่ งเห็นไดช้ ดั “ฉันจะใหค้ ําตอบทเ่ี ธอพอใจแน่นอน” คําตอบทนี่ ่าพอใจ? “คณุ หมายถงึ เรอ่ื งของหานเสโ่ ยว?” เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไป “คณุ จะให ้ คําตอบทน่ี ่าพอใจอะไรกบั ฉัน?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกึ ลบั ลงไปมาก “ใหเ้ วลาฉันหน่อย” เขาพดู ย้ําประโยคเดมิ อกี ครัง้ เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น ทนั ใดนัน้ เธอกเ็ กยี่ วคอของเยโ่ ม่ เซนิ ไวแ้ น่น “งัน้ คณุ บอกฉันสิ คณุ กบั เสโ่ ยว…ตา่ งหคู นู่ ัน้ …” “เชอื่ ใจฉัน” เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองเขาดว้ ยความตกตะลงึ เชอื่ ใจเขา? เธอ…จะเชอ่ื ใจเขาไหม?

แตถ่ า้ สง่ิ ทสี่ าวใชพ้ ดู เป็ นเรอ่ื งจรงิ เขาปฏบิ ตั ติ อ่ เธอ…ตา่ งคนอน่ื จรงิ ๆ แตเ่ รอื่ งของหานเสโ่ ยวกย็ งั คงตดิ อยใู่ นใจเธอ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอ่ื งนเ้ี สนิ่ เฉยี วกใ็ ชแ้ รงกดั ฟันตวั เองแลว้ พดู ขน้ึ : “ฉันจะบอก คณุ ไวก้ อ่ น ฉันไมค่ ดิ จะใชส้ ามคี นเดยี วกนั กบั เพอื่ นสนทิ หรอก นะ” เมอื่ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ : “ใครใหเ้ ธอคดิ เรอื่ งไรส้ าระแบบ น้ี ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมเ่ คยคดิ จะมเี มยี สองคนหรอกนะ” เสน่ิ เฉยี วทเี่ มม้ ปากดว้ ยความดอ้ื นัน้ ทันใดนัน้ เธอก็ไมร่ วู ้ า่ จะพดู อะไรดี เพราะเขาพดู ออกมาเสยี ชดั เจนขนาดนัน้ หรอื วา่ เธอจะ เขา้ ใจผดิ เรอื่ งระหวา่ งเขากบั เสโ่ ยวจรงิ ๆ? แตว่ า่ เรอ่ื งพวกนัน้ เธอเห็นกบั ตานะ เมอ่ื คดิ ถงึ จดุ น้ี เสนิ่ เฉยี วยงั อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามอกี ครัง้ “คณุ พดู ถงึ ขนาดนแี้ ลว้ คณุ จะไมย่ อมบอกหน่อยเหรอวา่ เหตผุ ลทแ่ี ทจ้ รงิ มันคอื อะไรกนั แน่?” “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยสหี นา้ และน้ําเสยี งเย็นชา “เรอ่ื งนยี้ งั ไมไ่ ดร้ ับ การจัดการ จะไมย่ อมเชอื่ ใจฉันสกั ครัง้ เหรอ?”

เสนิ่ เฉียวเกดิ ความลังเล เชอ่ื ใจเขาสกั ครัง้ จะใหโ้ อกาสเขาสกั ครัง้ ดไี หม? แตว่ า่ …เสนิ่ เฉยี วยังคงรสู ้ กึ ลงั เลอยไู่ มน่ อ้ ย รมิ ฝี ปากของเธอขยับและกอ่ นที่ เธอจะพดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ม้ ศรี ษะลงและจบู เธอแลว้ รมิ ฝี ปากทัง้ สป่ี ระกบเขา้ ดว้ ยกนั สมั ผัสทน่ี ุ่มเหมอื นกบั ปยุ นุ่น ในเวลานเ้ี สนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ทกุ ความคดิ ของเธอถกู จบู ของเขา กลนื กนิ เขา้ ไปหมดแลว้ ทัง้ ความสงสยั ความสบั สน ความลังเล ใจทกุ อยา่ งมันไดพ้ ังทลายลงไปหมดแลว้ เชอ่ื ใจเขาเถอะ ในเมอ่ื เขาเอย่ ปากแลว้ เป็ นครัง้ แรกทรี่ ักผชู ้ ายคนหนง่ึ มากขนาดนแี้ ลว้ กค็ วรจะเชอ่ื ใจ เขาใหถ้ งึ ทสี่ ดุ จากนัน้ …ไมว่ า่ ผลจะออกมาเป็ นเชน่ ไร ก็จะไม่ เสยี ใจภายหลงั ปมในใจของเสนิ่ เฉยี วไดค้ ลายลงแลว้ เธอเผชญิ หนา้ กบั จบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ และคอ่ ย ๆ ตอบรับจบู ของเขาอยา่ งใสซอ่ื

ใบไมแ้ หง้ และไฟทโ่ี หมกระหนํ่า ทัง้ สองกอดกนั แน่นและเมอื่ เย่ โมเ่ ซนิ กดเธอลงบนผา้ นวมนุ่มและตอ้ งการทจี่ ะเขา้ ไปในตวั เธอ เสนิ่ เฉียวแอน่ เอวรับแตท่ นั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ เขาหยดุ และจอ้ งมองเธออยา่ งแผว่ เบาอยตู่ ลอดจนเธอชาไป ทัง้ ตวั เสน่ิ เฉยี วกะพรบิ ตาแลว้ ถามขน้ึ อยา่ งพรา่ มวั : “ทะ…ทําไม เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังเงยี บ เขาเมม้ ปากและยังคงจอ้ งเธออยอู่ ยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวทช่ี าไปทัง้ ตัวไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ เพยี งอดึ ใจเดยี วเยโ่ ม่ เซนิ กล็ ม้ ตวั ลงนอนขา้ ง ๆ เธอ อกหนักของเขากระเพอ่ื มและ หายใจถ่ี เสนิ่ เฉียวเองก็ใจเตน้ ไมต่ า่ งกนั ทงั้ สองคนหายใจ อยา่ งหนักหน่วง “เกดิ อะไรขนึ้ …กนั แน่?” “ลมื เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองเธอ: “เธอทอ้ งอย”ู่ เสน่ิ เฉยี วหนา้ ซดี เผอื ด: “คะ…คณุ รังเกยี จฉันเหรอคะ?”

ออ่ นไหวเพราะใสใ่ จมากเกนิ ไปหรอื เปลา่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ ลากผา้ หม่ มาคลมุ ตวั เธอปิดคลมุ ความเยา้ ยวนตรงหนา้ นัน้ ไว ้ จากนัน้ ก็ พมึ พําขน้ึ “รังเกยี จอะไรกนั ? ยัยโง่ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอบอกฉันเอง ถา้ ทํามากเกนิ ไปจะสง่ ผลตอ่ ลกู ของเธอไมใ่ ชร่ ไึ ง?” เมอื่ ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ตาโตและมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ ง แทบไมเ่ ชอ่ื สายตา สาเหตทุ เ่ี ขาไมท่ ําตอ่ เพราะกลวั จะทําเธอเจ็บเหรอ? แตส่ งิ่ แรก ทเ่ี ธอคดิ กลบั คดิ วา่ เขารังเกยี จตวั เธอ? ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วที่ ตนื่ เตน้ จนแทบจะทนไมไ่ หว เธอครนุ่ คดิ ครหู่ นง่ึ แลว้ ยน่ื มอื ออกไปโอบคอของเยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมค่ ดิ อะไรทัง้ นัน้ จากนัน้ ก็ กอดรัดเขาไวแ้ น่นและกระซบิ กบั เขาเบา ๆ พดู จบหนา้ เธอก็แดงเสยี จนเสน้ เลอื ดแทบจะแตก “เธอพดู วา่ ไงนะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ตวั สน่ั สะทา้ นเมอ่ื ถกู เธอกอดเป็ น ครัง้ แรก มอื ใหญจ่ ับเอวบางไวแ้ น่น “เมอื่ กเ้ี ธอพดู วา่ อะไรนะ? พดู อกี ทสี ”ิ เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ คําพดู แบบนัน้ พดู ครัง้ เดยี วกเ็ กนิ พอแลว้ ทําไมตอ้ งใหพ้ ดู อกี รอบดว้ ย?

เธอสา่ ยหนา้ และตอบดว้ ยความลนลาน: “ไม่ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร…” “หึ ใชเ่ หรอ?” ไมร่ ทู ้ ําไม ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ จู่ ๆ กเ็ กดิ ความ รนื่ รมยข์ น้ึ รมิ ฝี ปากของเขายกขน้ึ เป็ นรอยยม้ิ ทเี่ จา้ เลห่ แ์ ละพดู หยอกเยา้ ขนึ้ : “ทําไมเหมอื นฉันจะไดย้ นิ ใครบางคนบอกวา่ … เบาหน่อยกน็ ่าจะไมเ่ ป็ นไรละ่ ?” เสนิ่ เฉยี วอายจนไมม่ หี นา้ จะไปพบเจอใครไดอ้ กี แลว้ เธอมดุ หนา้ อยภู่ ายใตแ้ ผงอกของเขาไมย่ อมเงยหนา้ ขน้ึ แกม้ นุ่มของ เธอแนบชดิ อยกู่ บั แผงอกของเขาอยอู่ ยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ สว่ นทเี่ ปราะบางทส่ี ดุ ในใจไดถ้ กู สมั ผัสแลว้ “ชา่ งเถอะ ฉันกลัวจะทําเธอเจ็บ รอกอ่ นกไ็ ด”้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ สดุ ทา้ ยเขาจะยอมแพ ้ เสน่ิ เฉียวคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ขน้ึ กะพรบิ ตาและมองดเู ขา: “ถา้ ไมท่ ํา คณุ ไมเ่ ป็ นไรเหรอ?” “จะเป็ นอะไร?” ดวงตาสกุ ใสสกาวเหมอื นบอ่ น้ําใสสะอาดจอ้ ง มองเขา เยโ่ มเ่ ซนิ หลบั ตาและขม่ อารมณ์ของตวั เองไว ้ มนั ไมง่ า่ ยทจ่ี ะงอ้ เธอกลับมาได ้ หากวา่ ทําเธอเจ็บอกี ถงึ เวลา คนทต่ี อ้ งปวดหวั ก็คงเป็ นเขาเอง

จะเป็ นอะไรไป? เสนิ่ เฉียวกะพรบิ ตา ถงึ แมเ้ ขาจะพดู วา่ ไม่ เป็ นไร แตท่ ตี่ รงนัน้ ของเขา…กลบั ไมไ่ ดค้ ดิ แบบนัน้ เลย เพราะเสนิ่ เฉียวนอนอยบู่ นตวั เขา ดงั นัน้ เธอจงึ รับรถู ้ งึ มนั ได ้ ชดั เจน อยา่ งไรกต็ ามการทเี่ ขาควบคมุ ความปรารถนาของตวั เองไวไ้ ด ้ และไมย่ งุ่ กบั เธอ มันคอื ความอนุ่ ใจเป็ นอยา่ งมาก เสนิ่ เฉยี วยม้ิ และนอนอยใู่ นออ้ มกอดของเขา: “ขอบคณุ คะ่ ” ตอนที่ 274 เยโ่ มเ่ ซนิ หแู ดง เป็ นครัง้ แรก เป็ นครัง้ แรกทเ่ี สนิ่ เฉียวกลา่ วขอบคณุ เขาอยา่ งออ่ นโยน เยโ่ ม่ เซนิ รสู ้ กึ อบอนุ่ ไปทงั้ ใจ ทแ่ี ท…้ การชอบใครสกั คนมันรสู ้ กึ อยา่ ง นเี้ อง เยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี มเ่ คยสมั ผัสความอบอนุ่ เชน่ นม้ี ากอ่ น ในตอนน…ี้ เขาอาลัยอาวรณ์มันเป็ นอยา่ งมาก

เขาตดิ อยใู่ นความมดื มนมาเนน่ิ นานเกนิ ไป รวมถงึ สถานะของ เสนิ่ เฉยี วทําใหเ้ ขายง่ิ ตอ่ ตา้ น แตเ่ มอ่ื ไดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั ทกุ วนั คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาทถ่ี งึ แมจ้ ะยงั พยายามควบคมุ ตวั เอง แตต่ วั เธอ…เหมอื นกบั มเี วทมนตร์ ทท่ี ํา ใหเ้ ขาอยากจะเขาจะปกป้องเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ หลบั ตาลงและวางมอื ใหญไ่ วท้ หี่ ลังเธอ โอบไว ้ ทงั้ สองกอดกนั แน่น นาทนี ี้ เสนิ่ เฉยี วรวู ้ า่ ถงึ แมว้ า่ พวกเขาจะไดส้ มั ผัสกนั ผา่ นทาง รา่ งกาย แตก่ ลับอกี ครัง้ ทจ่ี ติ วญิ ญาณของพวกเขาอยใู่ กลช้ ดิ กนั มากทส่ี ดุ ในชวี ติ ของเธอนับจากนต้ี อ่ ไป ตอ่ ใหต้ อ้ งใชช้ วี ติ เพยี งลําพัง แตเ่ ธอจะหวนคดิ ถงึ นาทนี ไี้ ดเ้ สมอไป * อาจจะพดู ไดว้ า่ เสนิ่ เฉยี วและเยโ่ มเ่ ซนิ เปิดใจใหแ้ กก่ นั แลว้ ถงึ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมบ่ อกเธอวา่ เกดิ อะไรขนึ้ ระหวา่ งเขาและ หานเสโ่ ยว แตใ่ นเมอ่ื เป็ นภรรยาของเขา เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ … ตนเองควรเชอ่ื ใจเขาและใหโ้ อกาสเขาสกั ครัง้

ดงั นัน้ เธอจงึ ไมถ่ ามเรอื่ งของหานเสโ่ ยวอกี เธอตงั้ ใจรอคําตอบ จากเขาอยา่ งเงยี บ ๆ เพยี งแต…่ ชว่ งนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั ไมย่ อมใหเ้ ธอออกไปขา้ งนอก เขาใหเ้ ธออยแู่ ตใ่ นวลิ ลา่ ทกุ วันจะมคี นดแู ลเรอ่ื งอาหารการกนิ ใหเ้ ธอโดยเฉพาะ ทกุ วนั เยโ่ มเ่ ซนิ จะออกไปทํางานตอน กลางวัน เมอื่ กลบั มาในตอนหวั คํา่ กจ็ ะทานอาหารเป็ นเพอ่ื นเธอ วนั เวลาผา่ นไปแบบนอี้ ยา่ งมคี วามสขุ เหลา่ สาวใชเ้ มอ่ื เห็นวา่ วลิ ลา่ มนี ายหญงิ เพม่ิ มาอกี คนก็ตา่ งพา กนั ยงุ่ วนุ่ วายหาวธิ เี พอื่ เอาใจเสน่ิ เฉยี ว วลิ ลา่ ทเ่ี คยเงยี บเหงาก็กลบั กลายเป็ นสถานตากอากาศที่ ครกึ ครน้ื ขน้ึ มาก เมอื่ เซยี วซเู่ ห็นทัง้ สองอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งกลม เกลยี วเขากพ็ ลอยมคี วามสขุ ไปดว้ ยและรสู ้ กึ วา่ ถา้ เป็ นแบบนไ้ี ด ้ ตลอดไปก็คงจะดี เพยี งแตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมย่ อมใหเ้ สนิ่ เฉยี วตดิ ตอ่ กบั โลกภายนอก ขา่ วคราวทกุ อยา่ งเธอรับรผู ้ า่ นเยโ่ มเ่ ซนิ เทา่ นัน้ ดงั นัน้ วันนี้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ไดข้ อโทรศพั ทม์ อื ถอื คนื จากเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ เกบ็ มอื ถอื ฉันไวใ้ ชไ่ หมคะ? คนื ใหฉ้ ัน”

เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดคว้ิ : “เธอจะเอาโทรศพั ทไ์ ปทํา อะไร?” “กต็ อ้ งเอาไปตดิ ตอ่ เพอื่ นของฉันน่ะสิ ทกุ คนเขาเป็ นหว่ งฉัน ฉัน กต็ อ้ งสง่ ขา่ วพวกเธอบา้ ง” เสน่ิ เฉยี วคดิ ถงึ เสยี่ วเหยยี นอยตู่ ลอด ตวั เธอหายไปตัง้ หลายวนั แบบนคี้ นทเ่ี ป็ นหว่ งตวั เธอทสี่ ดุ กค็ งเป็ นเธอนแี่ หละ ดงั นัน้ เธอ ควรจะรายตวั กบั เธอวา่ สบายดี ยงิ่ กวา่ นัน้ เธอมเี รอ่ื งอยากจะพดู เลา่ ใหเ้ สย่ี วเหยยี นฟังมากมาย “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ รบี ปฏเิ สธเธอทันใด “ทําไมคะ?” เสน่ิ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจ “หรอื วา่ ชวี ติ นฉี้ ันจะตอ้ งอยทู่ น่ี ี่ และไมไ่ ดใ้ ชโ้ ทรศพั ทม์ อื ถอื ไปตลอดชวี ติ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื เธอไว ้ “อยกู่ บั ฉัน ไมด่ เี หรอ? เธอจะเอา โทรศพั ทไ์ ปตดิ ตอ่ ใคร? เยห่ ลนิ่ หาน? ใช่ หลายวันนเ้ี ขาตามหา เธอแตฉ่ ันไมย่ อมใหพ้ วกเธอไดเ้ จอกนั หรอกนะ ” เยห่ ลนิ่ หาน…