เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่2001-2500

พวกผหู ้ ญงิ มงุ่ เขา้ มาหาเสน่ิ เฉยี วดว้ ยความโกรธ แตจ่ ๆู่ เธอก็ ตอกกลบั มา เสน่ิ เฉียวดอู อ้ นแอน้ แตป่ ระโยคนขี้ องเธอทําใหพ้ วกเขาหยดุ นง่ิ แมว้ า่ เป็ นเพยี งคําคําเดยี วแตก่ ท็ ําใหพ้ วกเขาหยดุ อยกู่ บั ท่ี “ไมท่ ราบคณุ ชอ่ื แซอ่ ะไร จๆู่ บอกวา่ ฉันยั่วยวนสามคี ณุ มี หลกั ฐานหรอื อะไรไมท่ ราบคะ” ทกุ คนมองไปทซ่ี อื ฉนี เป่ าทันทดี ว้ ยสหี นา้ สบั สน “ชิ ผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอ ดกู ็รวู ้ า่ ไมจ่ รงิ ใจ จะตอ้ งมหี ลักฐานอะไรอกี ” “ถา้ เอาตามทค่ี ณุ วา่ มา ขอเพยี งเป็ นผหู ้ ญงิ ไมน่ ่าไวใ้ จคณุ คดิ วา่ จะย่วั ยวนสามคี ณุ ทัง้ นัน้ เหรอ คดิ วา่ สามคี ณุ เป็ นใคร ใครๆ ถงึ อยากยั่วยวนเขานัก” \"เธอแคอ่ จิ ฉาสามขี องฉันทถ่ี กู ลอตเตอรห่ี า้ ลา้ น เธอมนั หนา้ เงนิ โลภเงนิ ของเขา ดงั นัน้ คณุ จงึ จงใจย่วั ยวนเขา\" “หา้ ลา้ นเหรอ” เสน่ิ เฉียวยกรมิ ฝี ปากขน้ึ ยมิ้ จาง ๆ “ขอนามสกลุ สามหี น่อยไดไ้ หม” “หลนิ ”

ผคู ้ นตา่ งงนุ งงเล็กนอ้ ย “เกดิ อะไรขน้ึ เธอไมไ่ ดพ้ ดู วา่ เสน่ิ เฉียวย่ัวยวนสามเี ธอเหรอ ทํา ไมเสนิ่ เฉยี วดไู มร่ จู ้ ักสามเี ธอเลย และสง่ิ ทผี่ หู ้ ญงิ คนนพ้ี ดู … มนั แปลกเกนิ ไปหรอื เปลา่ แคถ่ กู รางวลั คนอน่ื กอ็ ยากย่ัวยวน สามเี ธอเลยเหรอ” “พดู ตามตรงเมอื่ เทยี บกบั พนี่ อ้ งตระกลู เย่ หา้ ลา้ นนี้ … น่าจะ เป็ นแคเ่ ศษเสย้ี วเดยี ว ไดร้ จู ้ ักอาหารอนั โอชะแลว้ จะไปเหลยี ว แลอาหารขา้ งทางอกี ทําไมไมท่ ราบ” “หมายความวา่ อยา่ งไร รองประธานเยแ่ ละคณุ ชายเยย่ ังแทบอยู่ ในกํามอื ของเธอ พน่ี อ้ งแทๆ้ เธอยงั ไมร่ สู ้ กึ ขยะแขยง ถา้ ลอง เพมิ่ อกี คนจะเป็ นไรไป แกลง้ ทําเป็ นไมร่ จู ้ ักละ่ สิ ความเป็ นจรงิ เธอเป็ นคนยงั ไงใครจะไปร”ู ้ “ถกู ตอ้ ง ถา้ เธอไมไ่ ดย้ ่ัวยวนผชู ้ าย คนทอ้ งโตแบบนจ้ี ะอตุ สา่ ห์ ถอ่ มาถงึ นท้ี ําไม” คนทถี่ กู ถามอยา่ งซอื ฉีนเป่ าก็ตอบกลบั อยา่ งกะทนั หัน เสน่ิ เฉียวนม่ี ันหาเรอื่ งเธอจรงิ ๆ ดว้ ย แมเ้ ธอตอบแบบโงๆ่ แบบนัน้ แตจ่ ๆู่ ก็หนา้ แดงทันที และกระทบื เทา้ ตอบ “เธอมนั หญงิ แพศยา ยัว่ สามขี องฉันยังไมอ่ ยากยอมรับ แตน่ ่าเสยี ดายทว่ี นั นี้

เธอคดิ ผดิ คณุ ป้าป้าอยา่ กลัวเธอ จับตวั เธอไวแ้ ลว้ เราจะกลับไป หาหลนิ เจยี ง” “ได”้ ขณะทพี่ วกเขากําลังคยุ กนั ผหู ้ ญงิ ทา่ ทางแข็งแกรง่ เหลา่ นัน้ ก็ เขา้ มาหาเสน่ิ เฉียว เสยี่ วเหยยี นกลวั มากจนหนา้ ซดี และตะโกน วา่ “อยา่ เขา้ มา รปภ.ปลอ่ ยใหค้ นนอกมากอ่ ความวนุ่ วายแบบน้ี ไดอ้ ยา่ งไร” เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ “เสย่ี วเหยยี น หลกี ไป” เมอื่ ไดย้ นิ เสย่ี วเหยยี นกจ็ อ้ งมองอยา่ งไมเ่ ชอ่ื “แตพ่ วกเธอกําลัง เขา้ มาอยา่ งน่ากลัว ดกู ็รวู ้ า่ ไมเ่ ป็ นมติ ร ถา้ จะมาโจมตเี ธอจรงิ ๆ …” “ไมต่ อ้ งกงั วล” เสนิ่ เฉียวเออ้ื มมอื ออกและดงึ เสย่ี วเหลยี น ออกไปอกี ฝ่ัง จากนัน้ จงึ เรม่ิ ทจ่ี ะเดนิ ไปหาผหู ้ ญงิ พวกนัน้ เดมิ ทเี ธอซอ่ นตวั อยขู่ า้ งหลังเสย่ี วเหยยี น พวกผหู ้ ญงิ คดิ เพยี ง วา่ เธอกลวั พวกเขา จงึ มคี วามกลา้ มากขน้ึ เรอ่ื ย ๆ ตอนนเี้ มอ่ื เห็น เธอเดนิ ไปหาพวกเขา กส็ บั สนอยพู่ ักหนงึ่ และจอ้ งไปทเี่ ธอ แลว้ จงึ หนั กลบั มามองซอื ฉนี เป่ า

เสนิ่ เฉียวกา้ วไปยังผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ ทลี ะกา้ ว โดยตรงมาหยดุ ขา้ งหนา้ ซอื ฉีนเป่ า “เธอจะทําอะไร” เสนิ่ เฉียวสวมรองเทา้ สน้ สงู ยนื อยตู่ รงหนา้ ซอื ฉีนเป่ าเธอสงู กวา่ มากกวา่ ครง่ึ ศรี ษะ และซอื ฉนี เป่ ากําลงั ตงั้ ครรภร์ า่ งกายของเธอ จงึ บวม ยง่ิ ทําใหด้ เู ตยี้ เขา้ ไปใหญ่ ความขาวของผวิ ก็สเู ้ สน่ิ เฉยี ว ไมไ่ ด ้ เมอ่ื เทยี บกบั เสน่ิ เฉยี นทยี่ นื คกู่ นั แลว้ ซอื ฉนี เป่ ากเ็ ป็ นรอง เล็กนอ้ ย เดมิ ทเี ธอเองกร็ สู ้ กึ อจิ ฉาผหู ้ ญงิ คนนม้ี าก เป็ นเจา้ ของหลนิ เจยี ง มาสองปีแลว้ หลังจากการหยา่ รา้ งกบั หลนิ เจยี งคนนเ้ี ขายงั คง คดิ ถงึ เธออยู่ แมว้ า่ เธอจะอยกู่ บั ผชู ้ ายคนอนื่ แลว้ กย็ งั คงพัวพัน กบั เธออยู่ จนถกู คนในบรษิ ัทอน่ื โจมตจี นแทบลม้ ละลาย “คณุ ชอื ใครเป็ นมอื ทส่ี าม เธอควรรดู ้ แี กใ่ จ เธอพาคนจํานวน มากมาทบี่ รษิ ัทเพอ่ื สรา้ งปัญหาคณุ ตอ้ งการใหท้ กุ คนเห็นวา่ คณุ เป็ นมอื ทส่ี ามหรอื ไง”

“หมื คดิ วา่ ฉันเป็ นมอื ทส่ี ามเหรอ” ซอื ฉนี เป่ าเยย้ หยันอยา่ ง เหยยี ดหยาม “ทําไมถงึ คดิ อยา่ งนัน้ มสี ทิ ธอิ์ ะไร ถา้ เพราะวา่ หลนิ เจยี งแตง่ งานกบั เธอแลว้ เธอเลยคดิ วา่ ฉันเป็ นมอื ทส่ี ามงัน้ เหรอ ฉันจะบอกเธอให ้ เราอยดู่ ว้ ยกนั ตงั้ แตต่ อนทเ่ี ธอยังไมไ่ ด ้ แตง่ งาน เธอคอื คนทเ่ี ขา้ มาแทรกแซงความสมั พันธข์ องเรา” “โอ”้ เสน่ิ เฉียวเลกิ คว้ิ และยม้ิ อยา่ งสบายๆ “เธออยดู่ ว้ ยกนั กอ่ น แลว้ ถา้ งัน้ ทําไมเขาตอ้ งมาแตง่ งานกบั ฉันแทนทจี่ ะเป็ นเธอ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ นัน้ สหี นา้ ของซอื ฉีนเป่ าเปลย่ี นไป “ไมใ่ ชเ่ พราะ เธอหรอกเหรอ ถา้ ไมบ่ งั คบั ใหเ้ ขาแตง่ งานแลว้ หลนิ เจยี งจะไป แตง่ งานกบั ผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอไดย้ ังไง” “ฉันบงั คบั ใหแ้ ตง่ งานเหรอ เฮย้ ฉันตหี วั เขาใหไ้ ปจดทะเบยี น หรอื ฉันเอามดี จอ่ คอของฉันและขอใหเ้ ขาแตง่ งานกบั ฉันละ่ คําพดู ไมน่ ่าฟังเลย กอ่ นหนา้ นฉี้ ันไมร่ วู ้ า่ เขามอี ะไรเกยี่ วขอ้ งกบั เธอ รไู ้ หมวา่ เขาพดู อะไรเมอ่ื ขอฉันแตง่ งาน เขาบอกวา่ ในชวี ติ เขารักฉันเพยี งคนเดยี ว บอกวา่ เขาสะอาดทัง้ รา่ งกายและจติ ใจ และจะไมอ่ ยกู่ บั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ ถา้ ฉันรวู ้ า่ เขาอยกู่ บั เธอกอ่ นแลว้ ฉันจะไมแ่ ตง่ งานกบั เขาเด็ดขาดและไมม่ วี ันทเี่ ธอจะมาหาฉัน แบบน\"้ี

“เธอพดู วา่ อะไรนะ” สหี นา้ ของซอื ฉนี เป่ าเปลย่ี นไป “ตอนแรก หลนิ เจยี งไมไ่ ดบ้ อกฉันอยา่ งนี้ เขาบอกวา่ เธอบงั คบั ใหเ้ ขา แตง่ งานดว้ ย” “บงั คบั ใหแ้ ตง่ งาน ฉันเห็นอะไรในตวั เขา ถงึ ไดอ้ ยากแตง่ งาน กบั เขาขนาดนัน้ ” “เธอ” ซอื ฉีนเป่ าสหี นา้ เปลย่ี นดว้ ยความโกรธ เสนิ่ เฉียวเมอื่ เห็นเธอโกรธ ก็ยม้ิ และพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทตี่ ํา่ มาก “เธอมองไมอ่ อกอกี เหรอ สําหรับหลนิ เจยี งบางทเี ราอาจจะ ไมไ่ ดส้ ําคัญอะไร เธอคดิ วา่ ในความสมั พันธน์ เี้ ธอเป็ นเหยอ่ื แต่ ฉันละ่ ฉันแตง่ งานกบั เขามาไดส้ องปีแลว้ หลงั จากนัน้ การ แตง่ งานและการหยา่ รา้ งของเขาไมเ่ กย่ี วอะไรกบั ฉัน ฉันจา่ ย อะไรไปตลอดสองปีน้ี เธอคดิ วา่ ความสาวของผหู ้ ญงิ นาน เทา่ ไหร่ สองปีทผี่ า่ นมาเป็ นชว่ งทฉี่ ันยังสาวและมสี ขุ ภาพ แข็งแรง แตฉ่ ันกําลงั ทําอะไรอยู่ ฉันกลายเป็ นแมบ่ า้ นเพอื่ การ แตง่ งาน ตอ้ งซกั ผา้ และปรงุ อาหารใหเ้ ขาทกุ วนั หลังเลกิ งาน แตเ่ ขาใหอ้ ะไรฉันกลับมา เหมอื นกบั เธอน่ันแหละ เธอคดิ วา่ จะ ไดอ้ ยกู่ บั เขาได ้ แตเ่ ขากลับหนั หนา้ ไปแตง่ งานกบั ผหู ้ ญงิ อกี คน หนงึ่ มหี นง่ึ ก็ตอ้ งมสี อง เธอคดิ วา่ มลี กู ตอนน้ี เขาจะไมอ่ ยกู่ บั คน อนื่ อกี ตอ่ ไปแลว้ หรอื ”

เมอื่ ไดย้ นิ ซอื ฉีนเป่ าก็เบกิ ตากวา้ งและมองเธออยา่ งสงสยั “เธอหมายความวา่ ยงั ไงเหรอ หรอื วา่ เธอยังโทรศพั ทต์ ดิ ตอ่ กบั เขาอยตู่ ลอด” เสน่ิ เฉยี วเลกิ คว้ิ “ถงึ ฉันจะไมม่ จี ดุ แข็ง แตฉ่ ันกย็ ังมขี อ้ ดี ไมว่ า่ ยงั ไงก็กลับไปหาคนเกา่ แน่นอน แทนทจ่ี ะมาทน่ี เ่ี พอื่ หาเรอื่ ง เดอื ดรอ้ นและโกรธตวั เอง กลบั ไปเลยี้ งลกู อยา่ งสงบดมี ยั้ ” ซอื ฉนี เป่ ากดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “มใี ครอกี ละ่ นอกจากคณุ ” “ใครจะไปรู ้ ฉันบอกไปแลว้ วา่ มหี นง่ึ ก็จะมสี อง ฉันก็แคเ่ ป็ น เหยอื่ ของการแตง่ งานของเขา เธอกม็ าถงึ จดุ นใ้ี นอนาคต” “ไม่ เป็ นไปไมไ่ ด ้ มันตอ้ งเป็ นคณุ ” ซอื ฉีนเป่ าจอ้ งมองเธอกดั ฟันแลว้ พดู วา่ “มนั ตอ้ งเป็ นเธอไปพดู อะไรกบั เขา เขาถงึ ทํา แบบนกี้ บั ฉัน เสน่ิ เฉยี ว เธอผหู ้ ญงิ หนา้ ดา้ นฉันตอ้ งฉีกใบหนา้ ท่ี แทจ้ รงิ ของคณุ ดว้ ยตวั เองวันน”้ี ทันใดนัน้ ซอื ฉีนเป่ าก็ลมื เรอื่ งทเี่ ธอตงั้ ครรภแ์ ละรบี พงุ่ ไปหาเสนิ่ เฉยี ว!

ตอนท่ี 226 ทะเลาะกนั จนถงึ แกช่ วี ติ คาดไมถ่ งึ วา่ เสน่ิ เฉียวจะโชคดหี ลบตวั จากขา้ งๆ โดยอตั โนมัติ แตอ่ ยา่ มองขา้ มซอื ฉีนเป่ าทแี่ มว้ า่ เธอจะมที อ้ งโต แตเ่ ธอก็ ยังคงวอ่ งไวจับมอื เธอและเล็บยาวกจ็ กิ เขา้ ทแี่ ขนขาวราวกบั หมิ ะ ใบหนา้ ของเธอแสยะยมิ้ ฉีกฟัน “เธอมันสารเลว วันนฉ้ี ันจะ ไมป่ ลอ่ ยเธอไปอยา่ งแน่นอน เธอและฉันตอ้ งไปคยุ กบั เขาใหร้ ู ้ เรอ่ื ง” เล็บทจ่ี กิ เขา้ ไปในเนอื้ ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ อยา่ งเจ็บปวด เธอกดั รมิ ฝี ปากและพดู วา่ “ฉันไมไ่ ป ฉันตดั ความสมั พันธก์ บั เขาทัง้ หมดไปนานแลว้ ถา้ คดิ วา่ มอี ะไรบางอยา่ ง กเ็ ป็ นฝ่ ายเขา คนเดยี ว” “หะ๊ เธอคดิ วา่ ฉันจะเชอื่ เหรอ เสนิ่ เฉยี ว เธอมันก็ผหู ้ ญงิ ชนั้ ตํา่ ทกุ คนในตระกลู เสนิ่ ไมใ่ ชค่ นด\"ี ซอื ฉนี เป่ าคนนม้ี ดื มนมาก เพราะเธอมคี รรภค์ นอนื่ ๆ ไมก่ ลา้ ทํา อะไรเธอ ดังนัน้ เธอจงึ มงุ่ เป้าไปทางเสนิ่ เฉียว จงึ สามารถจับ และบบี แขนไดเ้ สนิ่ เฉียวอยา่ งแรง ทกุ คนตา่ งมองเห็นเล็บของ เธอจกิ เขา้ ไปในเนอ้ื ของเสนิ่ เฉียว และคราบเลอื ดกไ็ หลออกมา อยา่ งรวดเร็ว

แตใ่ นฐานะผหู ้ ญงิ ทอ้ ง เสนิ่ เฉียวจงึ ไมก่ ลา้ ขดั ขนื เชน่ เดยี วกบั รปภ.ของตระกลู เย่ เพราะเธอเป็ นหญงิ มคี รรภ์ แม ้ พวกเขาอยากจะยตุ คิ วามวนุ่ วาย แตก่ ็ไมก่ ลา้ ทําอะไรเธอ ตงั้ แตส่ มยั โบราณสงิ่ ทนี่ ่ากลัวทส่ี ดุ คอื สตรมี คี รรภแ์ ละผสู ้ งู อายุ ทสี่ รา้ งปัญหาเพราะกลวั วา่ อบุ ตั เิ หตคุ รา่ ชวี ติ ในสงั คมสมัยใหมช่ วี ติ เป็ นสง่ิ มคี า่ ไมส่ ามารถจา่ ยได ้ ทงั้ ๆ ทที่ ําอะไรไมถ่ กู แลว้ ไงละ่ คงทําไดแ้ คท่ น “ถา้ ยังไมป่ ลอ่ ย ฉันไมเ่ กรงใจแลว้ ถา้ เกดิ อะไรขน้ึ แลว้ เธอใช ้ อะไรผกู มัดเขา” จะทําอะไรก็ตอ้ งจับจดุ ความสําคญั ยงิ่ เจ็บปวดเสน่ิ เฉียวก็ยง่ิ สงบลงสงบสตอิ ารมณม์ ากขน้ึ จับเสน้ เลอื ดของซอื ฉีนเป่ าทันที แลว้ รบี ควา้ ตวั เธอไวด้ งึ เธอออกไป ใครจะรวู ้ า่ ซอื ฉีนเป่ าอง้ึ ไปเพยี งชว่ั ขณะหนงึ่ แลว้ กม็ ปี ฏกิ ริ ยิ า แลว้ ก็พดู ตรงไปตรงมา “คดิ งา่ ยไปแลว้ ถา้ เด็กคนเป็ นอะไรไป ฉันจะเปิดเผยใบหนา้ ทแี่ ทจ้ รงิ ของเธอวา่ เป็ นคนไรย้ างอาย\"

เมอื่ เห็นมอื ของเธอถกู บบี จนเป็ นรอยเลอื ด ในทส่ี ดุ เสย่ี วเหลยี น ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆ ก็ทนไมไ่ หว และรบี ตรงเขา้ ไปเพอ่ื ชว่ ย “เธอมนั ผหู ้ ญงิ หนา้ ดา้ น รังแกคนอน่ื แบบนเี้ พราะเธอเป็ นคน ทอ้ ง เธอคดิ วา่ เราเป็ นคนดยี อมใหแ้ กลง้ งา่ ยๆ แบบนเ้ี หรอ” เล็บ ทย่ี าวมากของเสย่ี วเหยยี น ไมส่ ามารถผลกั ซอื ฉนี เป่ าไปได ้ แต่ เธอกค็ วา้ มอื ซอื ฉีนเป่ าไวด้ ว้ ย แลว้ จกิ เล็บลงทแ่ี ขน “อะ๊ ” ซอื ฉีนเป่ ากรดี รอ้ งดว้ ยความเจ็บปวด ใบหนา้ จอ้ งไปที่ เสยี่ วเหยยี น “เธอนังสารเลว ฉันเป็ นคนทอ้ ง กลา้ ทํากบั ฉันแบบ นไ้ี ดย้ งั ไง” \"ใชเ่ พยี งเพราะทอ้ ง จงึ กลน่ั แกลง้ คนอน่ื และคนอนื่ ไมส่ ามารถ ทํากลบั ได ้ เฉยี วเฉียว เธอบบี แขนเธอ เราก็บบี แขนเธอกลบั ฉันไมเ่ ชอ่ื วา่ เราจะหกั แขนของเธอ ฉันไมเ่ ชอื่ วา่ ทําแบบนเ้ี ด็กจะ ประสบอบุ ตั เิ หตุ ตราบใดทย่ี งั ไมถ่ งึ แกช่ วี ติ ก็ไมเ่ ป็ นไร” เทยี บกบั เสนิ่ เฉียนแลว้ เสยี่ วเหยยี นจะรนุ แรงกวา่ มาก “เยย่ี ม” ซอื ฉนี เป่ าในทสี่ ดุ ก็ตระหนักไดแ้ ละตะโกนวา่ “คณุ ป้าถา้ ไมม่ า ชว่ ยฉัน ฉันจะถกู พวกเขาสองคนรังแกจนตาย …”

ในทส่ี ดุ ผหู ้ ญงิ ทย่ี นื โงๆ่ กลมุ่ หนงึ่ ก็โตต้ อบและรบี เดนิ หนา้ เขา้ รว่ มวงลอ้ ม เรม่ิ ตะลมุ บอนกนั และคนอนื่ ๆ ก็รมุ กนั เสนิ่ เฉยี วและ เสยี่ วเหยยี นจอ้ งหนา้ พวกเธออยา่ งรวดเร็ว ในระหวา่ งนัน้ จๆู่ กไ็ ดย้ นิ เสยี งกรดี รอ้ ง ปรากฏวา่ ซอื ฉีนเป่ าถกู ใครไมท่ ราบผลกั ออก แลว้ ลม้ ลงอยา่ ง แรงกระแทกชนั้ โครงเหล็กขา้ งหลงั ปึ ง ชนั้ เหล็กกําลังลม้ ลงมากดเธอ “อา๊ ” ผคู ้ นทด่ี อู ยตู่ า่ งกรดี รอ้ งจอ้ งมองฉากนดี้ ว้ ยดวงตาทเี่ บกิ กวา้ ง ขณะทเี่ สน่ิ เฉียวถกู พวกเขาจับและทบุ ตี พยายามปกป้องเสยี่ ว เหยยี นอยา่ งสดุ แรง ผหู ้ ญงิ พวกนัน้ แข็งแกรง่ และกลา้ หาญ พยายามจับ ตี และหยกิ ยงั ไมน่ ับรวมบาดแผลมากมายบน รา่ งกายของเสนิ่ เฉียว กอ่ นทเี่ ธอจะตอบสนองมเี สยี งกรดี รอ้ ง ตามดว้ ยเสยี งกระแทก แลว้ … ทกุ อยา่ งกเ็ งยี บ!

“เลอื ดไหล…” ไมร่ วู ้ า่ ใครคํารามและในวนิ าทถี ดั มาเสยี งตา่ งๆ ก็ดงั ขนึ้ “นคี่ อื การพยายามฆา่ ชดั ๆ” และผหู ้ ญงิ ทป่ี ิดลอ้ มเสน่ิ เฉยี วและเสยี่ วเหยยี นก็แยกยา้ ยกนั ไป ในทส่ี ดุ เสน่ิ เฉียวก็เห็นวา่ เกดิ อะไรขนึ้ เมอ่ื เธอเห็นซอื ฉนี เป่ าลม้ ลงจมกองเลอื ด หวั ใจของเธอกเ็ ตน้ ผดิ จังหวะ กอ่ นทเ่ี ธอจะตอบสนอง เสย่ี วเหยยี นกรดี รอ้ งและ ควา้ เธอไว ้ “เฉียวเฉยี ว เกดิ เรอื่ งแลว้ จะทํายังไงดฉี ันไมไ่ ดผ้ ลกั เธอ” เสน่ิ เฉยี วหายใจไมอ่ อก ผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ เหลา่ นัน้ หนั กลบั มาและ จอ้ งมองเธออยา่ งดรุ า้ ย “ทงั้ หมดนเ้ี ป็ นฝี มอื ของเธอ เธอทําให ้ ฉีนเป่ าเป็ นแบบน้ี ฉันจะเรยี กตํารวจ” หลงั จากพดู จบเธอก็หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาโทรไปที่ 110 เสนิ่ เฉียวมองไปทเ่ี ธอและควา้ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอไป “เธอ บาดเจ็บมากขนาดน้ี ยังอยากโทรหาตํารวจทําไมไมโ่ ทร 120 ละ่ ”

หลงั จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วกเ็ รยี กรถพยาบาลอยา่ งใจเย็น เธอดเู ยอื ก เย็นขนึ้ มา แตเ่ มอื่ กดตวั เลขสามหลัก 120 มอื ของเธอก็เรม่ิ สนั่ หญงิ สาวนอนจมกองเลอื ด เสยี เลอื ดมาก และยงั มโี ครงเหล็ก หลน่ ลงมา … เกรงวา่ ครัง้ นเี้ ด็กและผใู ้ หญจ่ ะไมร่ อด เธอไมใ่ ชพ่ ระแมม่ ารยี ์ แตเ่ รอื่ งนเ้ี กดิ ขนึ้ เพราะเธอและทสี่ ําคญั ทส่ี ดุ คอื เสยี่ วเหลยี นกม็ สี ว่ นเกย่ี วขอ้ งดว้ ย ไมแ่ น่ใจวา่ เธอจะมี สว่ นรว่ มในครัง้ นัน้ เมอ่ื นกึ ถงึ เรอื่ งนเี้ สน่ิ เฉียวกร็ บี หนั ไปหาเสยี่ วเหยยี นและพดู วา่ “เสยี่ วเหยยี น กลับไปทแี่ ผนกกอ่ น” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสยี่ วเหยยี นก็ควา้ มอื เธอทนั ที “ฉันกลบั ไป แลว้ เธอละ่ ” “เธอมาทน่ี เี่ พอื่ ตามหาฉัน เรอ่ื งนไี้ มเ่ กยี่ วกบั เธอ เธอควร กลบั ไปทแ่ี ผนกโดยเร็วทสี่ ดุ ”

เสยี่ วเหยยี นครนุ่ คดิ อยา่ งรอบคอบและรไู ้ ดอ้ ยา่ งรวดเร็ว จับแขน เธอไวแ้ น่น “ฉันกลับแลว้ เธอจะรับทกุ อยา่ งไปเองหรอื เปลา่ เฉียวเฉียวไมไ่ ดน้ ะ ฉันไมใ่ ชค่ นเหยี้ มโหดไมร่ ับผดิ ชอบ” เสน่ิ เฉียวขมวดคว้ิ “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ เรอื่ งนไ้ี มเ่ กยี่ วอะไรกบั เธอ รบี ไปซะ” เสน่ิ เฉียวพดู ตรงๆ ผลักเธอออก ใครจะรวู ้ า่ จๆู่ พวก ผหู ้ ญงิ กลมุ่ นัน้ มาจับพวกเธอทัง้ สองจากดา้ นหลัง \"เธอสองคน เป็ นคนผลักเธอลม้ ลง ถา้ เธอตายพวกเธอทงั้ คจู่ ะตอ้ ง รับผดิ ชอบ” “เฉียวเฉียว” มอื ของเสยี่ วเหยยี นถกู จับไวแ้ ละเธอดน้ิ ขณะมอง ไปทเี่ สนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวไมม่ เี วลาทจ่ี ะดแู ลตวั เองและไมม่ เี วลาตอบเธอ หลงั จากทหี่ ญงิ บา้ พลงั ทซ่ี อื ฉีนเป่ าพามาพบวา่ ซอื ฉีนเป่ า ประสบอบุ ตั เิ หตสุ ง่ิ แรกทที่ ําไมใ่ ชข่ อความชว่ ยเหลอื แตม่ าจับ พวกเธอ ทําเอาใจดา้ นชา “เกดิ อะไรขนึ้ ” เสยี งอนั ออ่ นโยนดงั ออกมา เยห่ ลน่ิ หานมองไปยังสถานทที่ ี่ วนุ่ วายตรงหนา้ แลว้ ถามขน้ึ ทนั ที เสยี งนัน้ ลดลงเขาเห็นเสน่ิ

เฉยี วทถี่ กู ผหู ้ ญงิ สองสามคนรมุ ลอ้ ม ก็เปลย่ี นสหี นา้ และแววตา ทนั ที กา้ วไปชว่ ยเสน่ิ เฉยี ว “พวกคณุ เป็ นใคร ใครอนุญาตใหค้ ณุ มาทบ่ี รษิ ัทตระกลู เย่ สรา้ ง ความวนุ่ วายแบบนี้ รปภ.ละ่ ” ยงั ไงเสยี เยห่ ลน่ิ หานก็เป็ นรองประธาน เมอื่ มคี ําสง่ั รปภ.ทเี่ ฝ้าดู ความตน่ื เตน้ อยกู่ ก็ า้ วไปขา้ งหนา้ เพอื่ คลายความตงึ เครยี ด ตอนนไ้ี มม่ หี ญงิ ตงั้ ครรภม์ าขดั ขวางการหยดุ ยัง้ ผหู ้ ญงิ สองสาม คนกเ็ ป็ นเรอ่ื งงา่ ย ตอนที่ 227 ทาํ ไมโทรศพั ทข์ องเธอถงึ อยกู่ บั นาย หลังจากทเ่ี สนิ่ เฉียวไดร้ ับการชว่ ยเหลอื จากเขาแลว้ เยห่ ล่ิ นหานพบวา่ มจี ดุ สมี ว่ งจํานวนมากบนรา่ งกายของเธอ และมรี อย ขดี ขว่ นมากมายดนู ่าตกใจ “เป็ นแบบนไ้ี ปไดย้ งั ไง” เยห่ ลน่ิ หานจับขอ้ มอื ขาวบางของเธอ แลว้ ถามอยา่ งประหมา่

เสนิ่ เฉียวกําลังเพกิ เฉยการสานตอ่ ความสมั พันธก์ บั เขา พลกิ มอื มาจับเขาและพดู อยา่ งรอ้ นใจ “มบี างอยา่ งเกดิ ขน้ึ ทน่ี ั่น พรี่ บี ขอใหร้ ปภ.นําชนั้ วางของออกเร็วเขา้ คะ่ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานจงึ มองไปในทศิ ทางทเ่ี ธอกําลงั มอง มนั ตอ้ งสําคญั มากแน่ เมอ่ื มองไปเห็นภาพทเ่ี ต็มไปดว้ ยกองเลอื ดนี้ เขาจงึ เลกิ คว้ิ ขนึ้ “ยา้ ยชนั้ วางออกไปเร็วเขา้ ” “เฉียวเฉียว มนั เกดิ อะไรขนึ้ ทําไมเป็ นแบบน้ี เธอถงึ บาดเจ็บ ขนาดน”ี้ เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั “ฉันไมม่ เี วลาอธบิ ายใหฟ้ ัง ตอนนพี้ าเธอไปสง่ โรงพยาบาลไดไ้ หม” แมว้ า่ เธอจะเกลยี ดซอื ฉีนเป่ า แตก่ ็ปฏเิ สธไมไ่ ดว้ า่ หากมอี ะไร เกดิ ขนึ้ กบั เธอทน่ี ท่ี ัง้ ตระกลู เย่ อาจไดร้ ับผลกระทบทต่ี ามมา อยา่ งรา้ ยแรง ทสี่ ําคญั คอื เสยี่ วเหยยี นก็มสี ว่ นรว่ มดว้ ย ลําพัง เธอคนเดยี วไมเ่ ป็ นไร แตเ่ ธอกไ็ มอ่ ยากใหค้ นอนื่ มาเดอื ดรอ้ น ดว้ ย “โอเค ผมจะขบั รถ คณุ รอผม”

หลงั จากพดู จบเยห่ ลนิ่ หานก็รบี ปลอ่ ยมอื เธอเพอ่ื ไปขบั รถ แต่ โรงพยาบาลอยใู่ กลก้ บั บรษิ ัทตระกลู เยม่ ากกอ่ นทเี่ ยห่ ลน่ิ หาน จะมาถงึ รถพยาบาลกม็ าถงึ กอ่ น หมอและพยาบาลเห็น สถานการณอ์ ยา่ งนจ้ี งึ รบี ปฐมพยาบาลซอื ฉนี เป่ า หลังจากปฐม พยาบาลขนั้ พนื้ ฐานแลว้ เธอก็ถกู หามขนึ้ เปลหามแลว้ หามขน้ึ รถพยาบาลไป เสน่ิ เฉียวรบี ไปใหท้ นั และเมอื่ เธออยขู่ า้ งนอกเยห่ ลนิ่ หานกข็ บั รถมาจากลานจอดรถพอดี เขาเปิดหนา้ ตา่ งแลว้ พดู วา่ “เฉียว เฉยี วรบี ขนึ้ รถ ผมจะพาไปโรงพยาบาล” “คะ่ ” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ รบี เปิดประตแู ละเขา้ ไปในรถ “ฉันจะไปดว้ ย” เสย่ี วเหยยี นวง่ิ ตามเสน่ิ เฉียวนออกมาอยา่ ง รวดเร็ว จากนัน้ ก็เห็นเธอขน้ึ รถ จากนัน้ กร็ บี เดนิ เขา้ ไปในรถดว้ ย ปัง หลังจากประตรู ถปิดเสนิ่ เฉยี วมองเธอดว้ ยความประหลาดใจ “เธอมาดว้ ยทําไม ฉันบอกใหก้ ลับแผนกกอ่ นแลว้ ไง”

เมอื่ ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นก็จอ้ งมองเธออยา่ งดรุ า้ ย “เธอจะ เอาความผดิ ทกุ อยา่ งไปเป็ นของตวั เอง ฉันจะไมเ่ ป็ นอยา่ งทเ่ี ธอ ตอ้ งการ ถา้ เธออยากเอาเรอื่ งเธอขนึ้ มา แบง่ ความผดิ มาลงท่ี ฉันสกั นดิ หนง่ึ ก็แลว้ กนั \" เมอื่ พดู ถงึ ตรงนเ้ี สยี่ วเหยยี นก็กดั ฟัน “ยงั ไงก็ตามฉันเสยี่ วเห ยยี นกลา้ ทจ่ี ะทํา ก็กลา้ ยอมรับความผดิ มนั ไมม่ อี ะไรตอ้ งกลัว ถา้ รับผดิ ชอบไมไ่ หว ฉันยนิ ดมี อบทงั้ ชวี ติ … \" “อยา่ พดู เรอ่ื งไรส้ าระ” เสน่ิ เฉียวกดมอื เธอและพดู อยา่ งใจเย็น วา่ “ตอนนัน้ ฝงู ชนวนุ่ วายไมว่ า่ ใครจะเป็ นคนทผ่ี ลกั ออกไปนัน้ ยังไมไ่ ดร้ ับการตรวจสอบ เธอขน้ึ รถมาแบบนฉ้ี ันกลัววา่ จะ ควบคมุ ไมไ่ ด ้ แตถ่ า้ มันเกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ไมว่ า่ ยงั ไงตอ้ งไมเ่ ป็ น คนแรกทหี่ าเรอื่ ง แลว้ ก็หา้ มมทุ ะล\"ุ ในตอนแรกเสยี่ วเหยยี นไมเ่ ขา้ ใจ แลว้ จงึ คอ่ ยๆ ตอบกลบั วา่ “เธอหมายความวา่ บางทเี ราอาจจะไมไ่ ดผ้ ลกั เธอเหรอ” “ยังไมช่ วั รว์ า่ ใครเป็ นคนผลัก แตน่ ่าจะไมใ่ ชพ่ วกเรา” เสนิ่ เฉยี ว เลา่ อยา่ งระมัดระวงั “ตอนนัน้ เราถกู ควบคมุ โดยคนอนื่ และไดร้ ับ บาดเจ็บไปทัง้ ตวั เราไมน่ ่าจะสามารถผลักเธอไปไดไ้ กลขนาด นัน้ โอกาสเป็ นไปไดน้ อ้ ยมาก”

“ถกู ตอ้ งแลว้ ” แมว้ า่ เยห่ ลน่ิ หานทกี่ ําลงั ขบั รถอยตู่ อนนจ้ี ะไมร่ ู ้ เรอ่ื งราวทัง้ หมด แตก่ เ็ ขา้ ใจอะไรบางอยา่ งและพยักหนา้ เห็น ดว้ ยอยา่ งมน่ั ใจจากการสนทนาระหวา่ งคนทัง้ สอง “ทกุ อยา่ ง ตอ้ งไดร้ ับการตรวจสอบดงั นัน้ อยา่ รบี ยอมรับมนั ตอนนไี้ ป โรงพยาบาลเพอ่ื ดสู ถานการณ์ฉันจะตดิ ตอ่ ผเู ้ ชยี่ วชาญใน ภายหลังดังนัน้ อยา่ กงั วลใจ” ฟังคําพดู นัน้ เสย่ี วเหยยี นมองเยห่ ลน่ิ หานซาบซงึ้ ขนึ้ มาอยา่ ง กะทนั หนั แลว้ กอดแขนเล็กๆ ของเสน่ิ เฉยี ว “พใ่ี หญเ่ ย่ น่าเชอ่ื ถอื มากกวา่ สามขี องเธอ คณุ ชายเยน่ ่ันเสยี อกี ทัง้ ยงั ออ่ นโยนทงั้ น่านับถอื ” แมว้ า่ เสยี งของเธอจะเบามาก แตก่ ็อยใู่ นรถและพน้ื ทก่ี ม็ จี ํากดั ดงั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานก็ไดย้ นิ ทัง้ หมด เสน่ิ เฉียวมองผา่ นกระจกเห็นเยห่ ลน่ิ หานกําลงั มองตาของตน จงึ พดู เสยี งเบาวา่ “อยา่ พดู เรอื่ งไรส้ าระ” เสย่ี วเหยยี นเมม้ รมิ ฝี ปากและไมพ่ ดู อะไร ขบั รถตามรถพยาบาลไปจนถงึ โรงพยาบาล เมอ่ื ลงจากรถเสน่ิ เฉียวแทบจะลม้ ลงกบั พนื้ โชคดที เี่ ยห่ ลนิ่ หานสามารถชว่ ย ประคองเธอไดท้ นั “ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม”

เสยี่ วเหยยี นก็ตามมา “เฉยี วเฉียวเธอไดร้ ับบาดเจ็บมากนะ หรอื ควรรักษาแผลกอ่ น” “ฉันไมเ่ ป็ นไร” เสน่ิ เฉียวแทบจะยนื ไมข่ นึ้ กอ่ นหนา้ นร้ี สู ้ กึ กงั วล เรอื่ งทเี่ กดิ มากกวา่ ตอนนรี้ สู ้ กึ แลว้ วา่ เขา่ ของคนเจ็บมาก น่าจะ แตกแลว้ นั่นคอื เหตผุ ลทรี่ สู ้ กึ เจ็บมาก “เมอ่ื กฉี้ ันไมท่ ันระวัง เรา มาดสู ถานการณก์ นั กอ่ นคอ่ ยวา่ กนั ” เยห่ ลนิ่ หานขมวดคว้ิ และตระหนักถงึ ความรา้ ยแรงของเรอ่ื งนี้ แลว้ จงึ พยักหนา้ “เอาละ่ เรามาดสู ถานการณ์กนั กอ่ นถา้ ไมม่ ี ปัญหาอะไรคณุ และเสย่ี วเหยยี นจะตอ้ งไปหาหมอดอู าการ บาดเจ็บทันท”ี “ทราบแลว้ คะ่ ” เสนิ่ เฉียวผลักเขาออกไปไมส่ นใจรอยแผลน่ัน แลว้ รบี ตามคน เจ็บไป เมอ่ื เห็นซอื ฉีนเป่ าถกู นําเขา้ หอ้ งผา่ ตดั เสน่ิ เฉียวนกึ ถงึ คนหนงึ่ ได ้ ซอื ฉนี เป่ าเป็ นเชน่ น้ี ควรโทรศพั ทห์ าหลนิ เจยี งดไี หม “เฉยี วเฉียว กําลงั คดิ อะไรอย”ู่ จๆู่ เสย่ี วเหลยี นก็ถามขน้ึ

ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวเรยี กสตกิ ลบั มาและขยบั รมิ ฝี ปาก “ฉันคดิ วา่ … ฉันควรโทรหาสามขี องเธอดไี หม” “เธอ รจู ้ ักสามขี องเธอ ถา้ อยา่ งนัน้ …” เธอคงจะไมไ่ ดเ้ ป็ นมอื ท่ี สามหรอกนะ เกอื บจะโพลง่ ประโยคนอี้ อกไปโชคดที เี่ สยี่ วเหยยี นหยดุ พดู กะทนั หนั แลว้ มองไปทเี่ สนิ่ เฉียว \"เหมาะสมหรอื ทจี่ ะโทรหา สามขี องเธอมยั้ ถงึ อยา่ งไรเธอกเ็ ป็ นถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ” เสน่ิ เฉียวครนุ่ คดิ สกั พัก กย็ งั คงหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมา “ฉัน จะสง่ ขอ้ ความไป” หลน่ิ หานมองไปขา้ งๆ ทเ่ี ขาดวงตาของเขามปี ระกายมาก “ทําอะไรไดก้ ต็ อ้ งทํา ไมต่ อ้ งกงั วล อยา่ งไรเสยี เรอ่ื งนไี้ มใ่ ช่ ความผดิ ของเธอ” ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเหลอื บมองไปทเ่ี ยห่ ลนิ่ หาน “ไมใ่ ชเ่ หรอ เธอเป็ นคนพาผหู ้ ญงิ พวกนัน้ มาเพอื่ สรา้ งเรอ่ื ง วนุ่ วายจนกลายเป็ นแบบน้ี สําหรับเรอ่ื งน้ีเธอกส็ มควรโทษ”

“ถกู ตอ้ ง เฉียวเฉยี วฉันคดิ วา่ เธอควรโทรหาคณุ ชายเยเ่ พอ่ื รายงานความปลอดภัยของเธอเพราะเขาเป็ นสามขี องเธอ” คําพดู ทไ่ี มไ่ ดต้ งั้ ใจของเสยี่ วเหยยี นทําใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานหนา้ เปลย่ี นสี เสย่ี วเหยยี นอง้ึ ไปเล็กนอ้ ยแลว้ หวั เราะ “ถา้ อยา่ งนัน้ ไมต่ อ้ งโทรแลว้ กนั ” เสนิ่ เฉยี ว “……” เธอกวาดสายตาเสยี่ วเหยยี นอยา่ งหมดปัญญา อยากจะถามเธอ วา่ แข็งแกรง่ หน่อยไดม้ ยั้ อยา่ งไรก็ตามคําพดู ของเสย่ี วเหยยี นทําใหเ้ ธอตงั้ สตไิ ด ้ เรอื่ ง ใหญโ่ ตแบบนแ้ี ละยงั อยใู่ นบรษิ ัทตระกลู เย่ ถงึ อยา่ งไรเธอก็เป็ น ผใู ้ ตบ้ งั คบั บญั ชา แตเ่ ธอก็ควรจะแจง้ เยโ่ มเ่ ซนิ สกั คํา เมอื่ นกึ ไดด้ งั นี้ เสนิ่ เฉยี วก็ขยบั ตาและคดิ จะโทรหาเยโ่ มเ่ ซนิ แต่ เธอกลบั ลงั เลและไมท่ ันไดค้ ดิ อะไรตอ่ จๆู่ เยห่ ลนิ่ หาน กย็ กมอื ขนึ้ พดู นํ้าเสยี งอบอนุ่ “โทรศพั ทแ์ จง้ โมเ่ ซนิ สกั หน่อยจะดกี วา่ ”

หลังจากพดู จบเขาก็กดป่ มุ โทรออก เสนิ่ เฉียวหยดุ นง่ิ แลว้ พดู วา่ “ฉันเอง” ทันทโี ทรออก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รับโทรศพั ทท์ ันที เพราะอยใู่ กลม้ าก เสนิ่ เฉยี วก็ไดย้ นิ เสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ เบา ๆ “มอี ะไร” เสนิ่ เฉียวกําลังคดิ จะพดู อะไรกบั เขากไ็ ดย้ นิ เยห่ ลน่ิ หานพดู วา่ “ฉันเอง” อกี ดา้ นหนงึ่ เกดิ ความเงยี บและหลังจากนัน้ ครหู่ นง่ึ มเี สยี ง หวั เราะเย็นชา “ทําไมโทรศพั ทข์ องเธอถงึ อยใู่ นมอื นาย” “เราอยโู่ รงพยาบาล” ตอนท่ี 228 ฉนั จะชว่ ยนวดให้ เมอื่ พดู คําวา่ โรงพยาบาล นัยนต์ าสดี ําของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็หรตี่ าลง และสน่ั ระรกิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ของหญงิ คนนัน้ ก็อยใู่ นมอื ของเย่ หลนิ่ หาน แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานอยโู่ รงพยาบาล สง่ิ นหี้ มายถงึ อะไร

แสดงวา่ อาจมบี างอยา่ งเกดิ ขนึ้ กบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทันใดนัน้ หวั ใจก็รสู ้ กึ บางอยา่ งราวกบั ถกู บบี แน่นจนแทบหายใจ ไมอ่ อก เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งทคี่ รํา่ ครวญถงึ กบั กระวนกระวาย “โรงพยาบาลไหน” เยห่ ลน่ิ หานนกึ ขนึ้ ไดค้ รหู่ นง่ึ แลว้ เอย่ ชอ่ื หนง่ึ แลว้ พดู วา่ “ฉันอยู่ ทนี่ แ้ี ลว้ นายควรจัดการเรอื่ งทบ่ี รษิ ัทกอ่ นไมต่ อ้ งรบี รอ้ นมา” จากนัน้ เขาก็วางสายและคนื โทรศพั ทใ์ หเ้ สน่ิ เฉยี ว เมอ่ื หนั กลับไปกร็ วู ้ า่ มอื ของเขากําลังบงั เสน่ิ เฉียวเพราะตอนท่ี เสน่ิ เฉยี วเธออยากจะคยุ แตเ่ ยห่ ลน่ิ หานพยายามเอามอื ปิดปาก เธอและไมไ่ ดเ้ ปิดโอกาสใหเ้ ธอไดพ้ ดู เสน่ิ เฉียวขมวดคว้ิ แน่น “ขอโทษ” เยห่ ลนิ่ หานสง่ โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอแลว้ ยมิ้ เล็กนอ้ ย “ผม กอ็ ยากเห็นแกต่ วั เหมอื นกนั ”

ทนั ใดนัน้ อารมณข์ องเสน่ิ เฉยี วชะงัก และเสย่ี วเหยยี นทยี่ นื อยู่ ขา้ งๆ กก็ ะพรบิ ตาอยา่ งกระวนกระวายราวกบั วา่ เธอยนิ ดอี ยใู่ นใจ ชว่ั ขณะ ดทู า่ ทเี ยห่ ลนิ่ หาน … คงจะถอนตวั ไมข่ น้ึ “คนไขถ้ กู สง่ ไปทห่ี อ้ งฉุกเฉนิ แลว้ คาดวา่ จะไมส่ ามารถออกไป ไดอ้ กี สกั พัก คณุ สองคนบาดเจ็บแบบนผ้ี มจะสง่ พวกคณุ ไป ตรวจบาดแผลกอ่ น” “ไม”่ เสนิ่ เฉยี วเห็นเขาลกุ ขน้ึ และพยายามดงึ ตวั เอง ก็ปฏเิ สธ ขอ้ เสนอของเขาทนั ที “คณุ พาเสย่ี วเหยยี นไปกอ่ นฉันจะอยทู่ นี่ ”่ี เยห่ ลนิ่ หานเลกิ ควิ้ แลว้ พดู อยา่ งไมพ่ อใจ “เฉียวเฉียว” “พใ่ี หญ่ นเี่ ป็ นเรอื่ งสําคญั มากอยา่ มายงุ่ กบั ฉันเลยคะ่ ” เสนิ่ เฉียวกดรมิ ฝี ปากและกลา่ วอยา่ งเย็นชา เยห่ ลนิ่ หาน “……” เสยี่ วเหยยี นสหี นา้ เปลยี่ นไป เป็ นเวลานานทเี่ ยห่ ลนิ่ หานยม้ิ อยา่ งเวา้ วอน “ทา้ ยทส่ี ดุ ไมม่ ี ทางเลอื ก ผมก็ตอ้ งพาเธอไปใหไ้ ด ้ เพราะคณุ ยนื ยันขนาดนี้ งัน้

ผมจะพาเสย่ี วเหยยี นไปรักษาแผลแลว้ ใหเ้ ธอมาเฝ้าแทน คณุ คอ่ ยมารักษาแผลกนั ” รสู ้ กึ วา่ วธิ จี ัดการแบบนก้ี ็โอเคอยแู่ ละเสน่ิ เฉียวก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร อกี เยห่ ลนิ่ หานพาเสยี่ วเหยยี นไปจัดการกบั บาดแผลและทง้ิ เสน่ิ เฉียวไวต้ รงนัน้ อยคู่ นเดยี ว ความจรงิ เธอและเสย่ี วเหยยี น บาดเจ็บไมน่ อ้ ย ผหู ้ ญงิ พวกนัน้ แรงเยอะมาก มองเห็นไดช้ ดั เจน แผลสดๆ เป็ นๆ สงิ่ ทม่ี องไมเ่ ห็นคอื การบาดเจ็บภายในทล่ี กึ ขน้ึ เสน่ิ เฉยี วขยับแขนยกขาก็รสู ้ กึ เจ็บกระดกู ทั่วรา่ งกาย ผหู ้ ญงิ สกู ้ นั น่ากลัวจรงิ ๆ เธอหวั เราะเยาะเยย้ และสา่ ยหวั อกี ครัง้ ไมร่ วู ้ า่ นั่งมานานแคไ่ หน แตเ่ สนิ่ เฉยี วเอนหลงั และเมอื่ เหนอ่ื ย จนจะหลับตาก็ไดย้ นิ เสยี งรถเข็น

ยงิ่ ฟังกย็ ง่ิ คนุ ้ เคยมากขนึ้ เมอื่ เสยี งของรถเข็นมาถงึ เธอ เสน่ิ เฉยี วกล็ มื ตาขนึ้ มาทันใดนัน้ กเ็ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ อยใู่ กลๆ้ ผา่ นไปไมน่ านหลังจากวางสายโทรศพั ทเ์ ขา … ก็มาปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เธอแลว้ “หญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทสี่ อง” เขาจับไหลข่ องเธอดว้ ยความโกรธและมองไปทรี่ า่ งกายของ เธอดว้ ยทา่ ทางทด่ี รุ า้ ยเมอ่ื เขาเห็นวา่ เธอเจ็บไปทงั้ ตวั ความ โกรธก็ปะทขุ น้ึ มาในดวงตาสดี ําของเขา “ใครทํารา้ ยเธอแบบน”ี้ เมอ่ื พดู จบดเู หมอื นเขาจะคดิ อะไรบางอยา่ งออกเขามองไป รอบๆ แตเ่ ห็นเธออยคู่ นเดยี วจงึ ถามอยา่ งเย็นชาวา่ “แลว้ เยห่ ล่ิ นหานละ่ ” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ โลง่ ใจรมิ ฝี ปากสชี มพขู องเธอ ขยับและกระซบิ “เบาๆ มอื ไดไ้ หม … ไหลฉ่ ันเจ็บ” เธอเจ็บไปท่ัวรา่ งกายและเมอ่ื เขาบบี ไหลข่ องเธอ เธอกร็ สู ้ กึ เหมอื นรา่ งกายของเธอแตกเป็ นเสยี่ ง ๆ

เยโ่ มเ่ ซนิ ผงะและพบวา่ ใบหนา้ และรมิ ฝี ปากของเธอเป็ นสขี าว จากนัน้ ก็ปลอ่ ยมอื ออกอยา่ งรวดเร็ว สหี นา้ ของงดงามบดั นม้ี ดื มนมากขนึ้ และมบี รรยากาศทไี่ มเ่ ป็ น มติ รในดวงตา หลงั จากนัน้ ไมน่ านเขาก็เปลย่ี นมาจับขอ้ มอื ของเธอ “ไปหา หมอกบั ฉัน” “อยา่ นะมนั เจ็บ” เสน่ิ เฉียวชไ้ี ปทข่ี อ้ มอื ของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักและในทสี่ ดุ ก็ไมย่ อมปลอ่ ยเธอ แตค่ อ่ ยๆ ดงึ แขนเสอ้ื ขนึ้ เมอื่ เธอเห็นแขนขาวของเธอถกู ปกคลมุ ไปดว้ ย รอยขดี ขว่ นขนาดใหญแ่ ละเล็ก ดวงตาสดี ําของเขาก็แทบ ระเบดิ ความเป็ นโกรธอยา่ งรนุ แรง “ใครทํา” หวั ใจของเสน่ิ เฉียวเรมิ่ ออ่ นลงอยา่ งไมม่ เี หตผุ ล เห็นไดช้ ดั วา่ สงิ่ ทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานบอกเขาทางโทรศพั ทค์ อื ใหเ้ ขา จัดการเรอื่ งของบรษิ ัทกอ่ น แตห่ ลงั จากวางสายไดไ้ มก่ น่ี าทเี ขา ก็ปรากฏตวั ตอ่ หนา้ เธอ เชน่ นถ้ี า้ ไมไ่ ดฝ้ ่ าไฟแดงมาก็คงบนิ มา

ทําไมเขาถงึ กงั วลมากขนาดน้ี เสน่ิ เฉียวไมอ่ ยากสนใจเหตผุ ล อกี ตอ่ ไป เธอรแู ้ คว่ า่ ตอนนเี้ ขาหว่ งใยเธอ นํ้าเสยี งของเธอแผว่ เบาลงเล็กนอ้ ย “คนทท่ี ํารา้ ยฉันเจ็บกวา่ ฉัน อกี เยโ่ มเ่ ซนิ … ฉันอาจจะทําผดิ เรอ่ื งใหญม่ ากก็ได”้ ไดย้ นิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดควิ้ โดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ “มอี ะไรเหรอพดู มาใหช้ ดั ๆ” เสนิ่ เฉยี วยม้ิ เล็กนอ้ ยและพดู เบาๆ “ถา้ ฉันพดู วา่ ฉันตดิ คกุ เพราะ ทํารา้ ยคนในครัง้ นถ้ี า้ ฉันไมส่ ามารถออกจากคกุ ไดต้ ลอดชวี ติ ตอ่ ไปคณุ กไ็ มต่ อ้ งกงั วลแลว้ …” เมอ่ื พดู ประโยคสดุ ทา้ ยจบ เสน่ิ เฉียวถงึ กบั กม้ หนา้ มองปลาย เทา้ โดยไมพ่ ดู อะไรสกั คํา เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่นผหู ้ ญงิ คนนพี้ ดู เรอื่ งไรส้ าระอะไรกนั “อา้ ” จๆู่ เสนิ่ เฉียวก็อทุ านขนึ้ และเงยหนา้ ขน้ึ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทดี่ งึ เธอเขา้ มาในออ้ มแขนเขา “คณุ …” เยโ่ มเ่ ซนิ บบี คางเล็กๆ ของเธอเสยี งเย็นชา “แมว้ า่ ฉันจะไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ แตผ่ หู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ใครหนา้ ไหนกท็ ําอะไร

ไมไ่ ด ้ คนทท่ี ํารา้ ยเธอจนเจ็บแบบน้ี จะตอ้ งชดใชค้ นื เป็ นสบิ เทา่ ” เสนิ่ เฉียว “……” “เธอตอ้ งบอกฉันวา่ เกดิ อะไรขนึ้ อยา่ ตกรายละเอยี ดแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั “ฉันไมอ่ ยากพดู ” เมอื่ ไดย้ นิ ก็หรต่ี าลง “อยากตายเหรอ” “ฉันเจ็บ” เสนิ่ เฉยี วสดู ลมหายใจ ทันใดนัน้ ก็โนม้ ตวั ไปทหี่ นา้ อก ของเขาและยน่ื มอื ออกไปโอบคอเขา “เจ็บไปทัง้ ตวั ฉันไมอ่ ยาก อธบิ ายอะไรแลว้ ” เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ จะโกรธเธอ แตต่ อนนเี้ ธอกอดคอเขาเบาๆ และ พดู กบั เขาเสยี งตํา่ วา่ เธอเจ็บ … ความโกรธทก่ี ําลังจะปะทเุ มอื่ สกั ครตู่ อนนห้ี ายไปหมดแลว้ ไมร่ ู ้ วา่ เมอ่ื ใด เยโ่ มเ่ ซนิ พบวา่ หวั ใจของเขาออ่ นยวบเมอื่ มองไปที่ ผหู ้ ญงิ รา่ งผอมในออ้ มแขน กลนื น้ําลายลงคอ “เจ็บตรงไหน”

เสน่ิ เฉยี วหลบั ตา “เจ็บไปหมดทกุ ท”่ี เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ “แลว้ … ฉันจะนวดให”้ เสน่ิ เฉยี ว “…” เซยี วซทู่ มี่ าดว้ ยกนั “…” อยา่ ทําเป็ นมองไมเ่ ห็นผม เหอะ เหอะ บา๊ ยบาย แมว้ า่ เสนิ่ เฉียวจะไมต่ อบ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็เออื้ มมอื ไปทหี่ ลังคอ ของเธอ ตรงนัน้ มรี อยชา้ํ ขนาดใหญอ่ ยู่ และตอนทเี่ ธอคลอ เคลยี ยเขา้ มาใกล ้ เขากม้ หวั ลงกส็ ามารถมองเห็นได ้ ลําคอเดมิ เป็ นสขี าวและเรยี บเนยี น แตใ่ นเวลานถ้ี กู ปกคลมุ ไป ดว้ ยรอยมว่ งอมนํ้าเงนิ ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ทัง้ ปวดใจไมพ่ อใจ และโกรธมาก เขาใชแ้ รงเล็กนอ้ ยและนวดมันอยา่ งไมม่ ี ความสขุ เสนิ่ เฉยี วสนั่ ไปทัง้ ตวั หวั ใจของเขาก็ออ่ นลงทันที จากนัน้ ก็เบา มอื ลงมากและคอ่ ยๆ นวดแผลใหเ้ ธอเบาๆ “ดขี นึ้ มัย้ ”

ตอนที่ 229 ผหู้ ญงิ คนนเี้ หมอื นงพู ษิ เขาถาม เสนิ่ เฉียวไมต่ อบ แตส่ า่ ยหวั ยังอยใู่ นออ้ มแขน อนั ทจ่ี รงิ กอ่ นทเี่ ขาจะมาเสนิ่ เฉียวคดิ อยา่ งใจเย็นวา่ เธอไมไ่ ดท้ ํา และกไ็ มใ่ ชเ่ สย่ี วเหยยี นเป็ นคนทํา หากเธอตอ้ งเผชญิ หนา้ ก็จะ ไมก่ ลัว ทา้ ยทสี่ ดุ เธอจะรับมอื ทกุ อยา่ งคนเดยี ว แตต่ อนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ รบี วงิ่ มาหาเธอ ดวงตาสดี ําคนู่ ัน้ เต็มไปดว้ ย ความวติ กกงั วลทม่ี องเธอ ทําใหค้ วามคบั แคน้ ใจของเธอระเบดิ ออกมา เธอคดิ วา่ เธอไมอ่ าจจัดการดแู ลทกุ อยา่ งไดเ้ พยี งลําพัง เธอ ตอ้ งอธบิ ายทกุ สง่ิ ใหช้ ดั เจน แต่ … ถา้ ซอื ฉีนเป่ าโชครา้ ยจรงิ ๆละ่ ก็ … เรอื่ งนต้ี อ้ งเกยี่ วขอ้ ง กบั พวกหลอ่ นเป็ นแน่ หลายคนในทเ่ี กดิ เหตไุ มพ่ อใจเธอทงั้ นัน้ และอาจมหี ลายคนท่ี จะใชโ้ อกาสนจี้ ัดการเธอ

หลนิ เจยี งรบี มาหลังจากทเี่ ขาไดร้ ับขอ้ ความจากเสน่ิ เฉียวแจง้ วา่ เกดิ เรอื่ งกบั ซอื ฉนี เป่ า จงึ รบี ตามมาใครจะรวู ้ า่ จะเห็น เหตกุ ารณเ์ ชน่ นภ้ี รรยาเกา่ ของตัวเองกําลงั อยอู่ อ้ มกอดของ ผชู ้ ายคนอน่ื นที่ ําใหเ้ ขารสู ้ กึ โกรธและพดู ดว้ ยความโกรธ \"คณุ สง่ ขอ้ ความมาเพอ่ื แสดงใหผ้ มเห็นสงิ่ นหี้ รอื \" เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งของหลนิ เจยี ง เสน่ิ เฉยี วตนื่ จากภวงั ค์ ขา้ งหนา้ ของเธอคอื กลน่ิ อายทคี่ นุ ้ เคยของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะเมอ่ื สกั ครตู่ ก อยใู่ นความกลวั ตอนนกี้ ลับสคู่ วามเป็ นจรงิ เธอลกุ ขน้ึ ยนื ชา้ ๆ แตเ่ มอื่ เธอกําลงั จะตอบกลบั ศรี ษะของเธอก็ ถกู รัง้ ลง เยโ่ มเ่ ซนิ กดเธอกลับเขา้ ไปในออ้ มแขนของเขาและพดู อยา่ ง เย็นชาวา่ “ไปใหพ้ น้ ” ออรา่ ทที่ รงพลงั บนรา่ งของเขาแผอ่ อกไปทําใหห้ ลนิ เจยี งกดดนั แทบจะยนื ไมอ่ ยู่ เขามองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ กพ็ ดู อยา่ งสนั่ ๆ วา่ “ไมใ่ ชว่ า่ …ผมอยากจะมาเอง … เธอสง่ ขอ้ ความมาและให ้ ผมมาทน่ี ”่ี เมอ่ื ไดย้ นิ แลว้ รมิ ฝี ปากบางๆเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตอบกลับอยา่ งเย็นชา\" จรงิ เหรอ\"

เสน่ิ เฉยี วดนิ้ รนในออ้ มแขนของเขาและในทสี่ ดุ ก็พดู เสยี งออู ้ ้ี “ฉันโทรหาเขา” หลนิ เจยี งรสู ้ กึ ภาคภมู ใิ จทนั ที “เห็นมัย้ คณุ ดสู เิ ธอยอมรับแลว้ ” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาเล็กนอ้ ย ในทส่ี ดุ เสน่ิ เฉยี วกด็ น้ิ ออก จากออ้ มแขนของเขาแลว้ มองไปทหี่ ลนิ เจยี ง “จดุ ประสงคข์ อง ฉันคอื ใหไ้ ปเฝ้าทหี่ อ้ งฉุกเฉนิ ฉันเขยี นอะไรลมื ทฉ่ี ันบอกไป หรอื เปลา่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ แลว้ หลนิ เจยี งกน็ กึ ถงึ ขอ้ ความดงั กลา่ วบอกวา่ ซอื ฉีน เป่ ามบี างอยา่ งผดิ ปกติ เสนิ่ เฉยี วมองไปทห่ี อ้ งฉุกเฉนิ หลนิ เจยี งนกึ ขน้ึ ได ้ “เธอ หมายถงึ เป่ าเออ๋ อยใู่ นหอ้ งฉุกเฉนิ เหรอ” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู ถอื วา่ ยอมรับ หลนิ เจยี งเปลยี่ นสหี นา้ และชห้ี นา้ อยา่ งโกรธเกรยี้ วใสเ่ สนิ่ เฉียว “เกดิ อะไรขน้ึ กบั เป่ าเออ๋ ถา้ มอี ะไรเกดิ ขนึ้ กบั เด็ก ฉันจะตอ้ งเอา เรอื่ งเธอใหถ้ งึ ทส่ี ดุ ทําไมเธอแยแ่ บบนี้ เธอลงมอื เหรอ ถา้ เด็ก เป็ นอะไรเรอื่ งไมจ่ บงา่ ยๆแน่”

เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเขาและพดู อยา่ งเย็นชา “นายไมร่ ู ้ วา่ เกดิ อะไรขน้ึ ทําไมถงึ หาวา่ ฉันเลว” “นย่ี ังตอ้ งคดิ อะไรอกี หลงั จากหยา่ กบั ฉันเธอตอ้ งเสยี ใจเธอ อจิ ฉาทเี่ ป่ าเออ๋ ทอ้ ง เธอเลยอยากจะทํารา้ ยเธอเพราะเราไมม่ ี ลกู กนั มากอ่ น เธอจงึ อยากฆา่ ลกู คนเดยี วของฉัน เสนิ่ เฉียว คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเป็ นผหู ้ ญงิ แบบนี้ … ผหู ้ ญงิ แบบนใ้ี จคอโหดเหยี้ ม คณุ กร็ ะวังถกู เธอหลอก” เมอื่ พดู ถงึ ตรงน้ี จๆู่ หลนิ เจยี งก็คดิ อะไรบางอยา่ งขนึ้ มา “คณุ ชายเย่ ผหู ้ ญงิ แบบนคี้ ณุ ไมค่ วรเก็บเธอไวข้ า้ งกาย นับประสา อะไรกบั คําพดู เธอเชอื่ ถอื ไมไ่ ด ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ วันหนง่ึ จะถกู เธอทํา รา้ ย ผมเป็ นตวั อยา่ งทยี่ งั มชี วี ติ ” “…” เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งไมเ่ ต็มใจไอน้ ี่ ตอนทยี่ งั แตง่ งานกนั อยเู่ ขาทําอะไรไมเ่ คยทําอะไรเพอ่ื เธอมา กอ่ น หลงั จากหยา่ มาเจอกนั ก็พยายามทําใหเ้ ธอเสอื่ มเสยี ชอ่ื เสยี ง แตต่ อนนเ้ี สนิ่ เฉยี วกงั วลมากขน้ึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเชอื่ สง่ิ ทเี่ ขาพดู หรอื ไม่

เมอื่ นกึ ถงึ เรอื่ งนเี้ สนิ่ เฉยี วมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ และรสู ้ กึ ประหมา่ “อยา่ เชอื่ ทเ่ี ขาพดู …มนั ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ เลย” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ รมิ ฝี ปากบางๆของเขาคอ่ ยๆเลกิ ขนึ้ และเยาะ เยย้ “ทรี่ ัก เธอตกหลมุ รักผชู ้ ายแบบนแี้ ละแตง่ งานกบั เขามาได ้ ยังไงตงั้ สองปี สองปีทแี่ ลว้ ไมร่ สู ้ กึ อะไรเลยเหรอ เธอโงห่ รอื เปลา่ ” สงิ่ ทพี่ ดู นท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉียวหนา้ แดงขนึ้ มาเธอฟังเทยี บเคยี ง ประชดประชนั วา่ “มันควรจะเป็ นการโตก้ ลับทด่ี เุ ดอื ด” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ตะลงึ แมก้ ระทัง่ หลนิ เจยี งก็เชน่ กนั เมอ่ื พดู ถงึ เรอ่ื งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กวาดสายตามองไปยังหลนิ เจยี ง อยา่ งเยาะเยย้ “คณุ เป็ นอดตี สามที ไ่ี รป้ ระโยชนข์ องเฉียวเฉียว ไมเ่ คยออกคา่ ชจั้ า่ ยในบา้ น แถมยังมชี อู ้ กี ดว้ ยเหรอ” เสน่ิ เฉยี วมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ทแ่ี ตกตา่ งออกไป ไมค่ าดคดิ วา่ เขาจะออกหนา้ พดู ชว่ ยเธอและ … เขารมู ้ ากจรงิ ๆ หาใคร … มาตรวจสอบเขาหรอื

คณุ พดู เรอ่ื งไรส้ าระอะไร ฉนี เป่ าไมใ่ ชม่ อื ทส่ี าม” หลนิ เจยี งคง ไมค่ าดคดิ มากอ่ นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะหนั มาโจมตชี ายรา่ งใหญค่ น หนงึ่ พดู จนหนา้ แดง “ผหู ้ ญงิ คนนใี้ ชไ้ มไ่ ดแ้ ละใจรา้ ยใจมาร ผม จงึ ทงิ้ เธอไปแตง่ งานกบั คนอน่ื ” “ในวันหยา่ ของคณุ มอื ทสี่ ามตงั้ ครรภไ์ ดส้ องสามเดอื น คณุ ยงั กลา้ พดู วา่ คนอนื่ ไมด่ เี หรอ” ขอ้ มลู ของหลนิ เจยี งถกู เซยี วซู่ ตรวจสอบมาแลว้ เซยี วซรู่ เู ้ รอื่ งชดั เจน ไดย้ นิ เขาตอ่ วา่ เสนิ่ เฉยี ว เชน่ นัน้ เซยี วซอู่ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะลกุ ขน้ึ ยนื เพอ่ื รายงานความไม่ ยตุ ธิ รรมใหแ้ ทนเสนิ่ เฉียว “ผชู ้ ายอยา่ งคณุ หลงั จากแตง่ งาน สองปีเอาเงนิ ทค่ี ณุ ไดร้ ับไปใหม้ อื ทสี่ ามคนนัน้ ใชม่ ัย้ พอถกู รางวัลลอตเตอรม่ี าหยา่ กบั ภรรยาตวั เอง ตอนนยี้ ังไมร่ สู ้ กึ ละอาย ใจมาใสร่ า้ ยคนอน่ื และน่าขายหนา้ จรงิ ๆ อยา่ เรยี กตัวเองวา่ ผชู ้ ายเถอะ” สงิ่ ทเ่ี ซยี วซพู่ ดู นัน้ ไมน่ ่าฟัง หลนิ เจยี งนัยนต์ าสแี ดง “คณุ ” “การหยา่ รา้ งเป็ นสงิ่ ทดี่ แี ละอยหู่ า่ งจากผชู ้ ายอยา่ งคณุ คณุ นาย นอ้ ยสองจะมชี วี ติ ทมี่ คี วามสขุ มากขนึ้ ” “พดู ไปพดู มา” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ นอ้ ยๆ รมิ ฝี ปากบางของเขาเผยให ้ เห็นสว่ นโคง้ ทส่ี วยงามและนวิ้ ของเขาทาบกบั เสน่ิ เฉียวแลว้

คอ่ ยๆถจู ดุ สนี ้ําเงนิ และสมี ว่ งใหเ้ ธอ ทา่ ทางอบอนุ่ ชว่ั ครเู่ สนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ วา่ แผลดขี นึ้ มาก “ฉันอยากจะขอบคณุ ชายขโ้ี กงคนน้ี ดว้ ย ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะคณุ ผมคงหาภรรยาทดี่ ขี นาดนไี้ มไ่ ดห้ รอก มงั้ ” เขามองเสนิ่ เฉียวและพดู อยา่ งจรงิ จังและออ่ นโยน ในตอนนดี้ วงตาของเขาเป็ นประกายราวกบั ดวงดาวยามเชา้ มดื ในทอ้ งทะเล ครหู่ นงึ่ เสนิ่ เฉยี วเกอื บจะคดิ วา่ สง่ิ ทเ่ี ขากําลังบอก ตวั เองนัน้ เป็ นความจรงิ แต่ … เสนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ อยา่ งรวดเร็วมัน เป็ นเพยี งแคก่ ารเลน่ ละคร ฐานะภรรยาของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งไมท่ ําใหเ้ ขาเสยี หนา้ เขาเพยี งตอ้ งการรักษาหนา้ ของเขา เมอื่ นกึ ถงึ สงิ่ นเ้ี สนิ่ เฉียวยมิ้ ตามดว้ ยรอยยม้ิ หวาน “ใชฉ่ ันตอ้ ง ขอบคณุ นายดว้ ยทเ่ี ลอื กหยา่ กบั ฉัน ถา้ นายยงั ไมห่ ยา่ กบั ฉัน ฉัน อาจจะไมร่ อดพน้ จากทะเลแหง่ ความทกุ ขแ์ ละยงั คงโงเ่ งา่ ถกู นายหลอกลวง” หลังจากพดู เชน่ นัน้ เธอใชม้ อื โอบคอของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ พงิ เขา “ตอนนฉ้ี ันไดพ้ บกบั สามที ด่ี เี ชน่ นฉ้ี ันอยากขอบคณุ จรงิ ๆ”

“พวกคณุ … “ หลนิ เจยี งไมค่ าดคดิ วา่ ครู่ ักคนู่ จ้ี ะแสดงความรัก ตอ่ หนา้ เขา ดว้ ยความโกรธพวกเขาจงึ กําหมดั แน่นและพดู อะไร ไมอ่ อก ตอนที่ 230 หบุ ปาก หลงั จากแสดงความรักจบเยโ่ มเ่ ซนิ ก็กลา่ ววา่ “ครัง้ นภ้ี รรยาของผมบาดเจ็บสาหสั ผมจะไมย่ อมงา่ ยๆ แน่” หลนิ เจยี งแทบจะอาเจยี นเป็ นเลอื ดเมอื่ เขาไดย้ นิ เชน่ นัน้ และ อยากจะถามเขากลับ แลว้ เขาละ่ ภรรยานอนอยใู่ นหอ้ งฉุกเฉนิ ไมร่ วู ้ า่ มอี นั ตรายหรอื ไม่ ทน่ี ่าประหลาดใจกค็ อื วา่ จๆู่ ประตหู อ้ งฉุกเฉนิ ก็เปิดออกหมอก็ เดนิ ออกมา “ใครคอื ญาตขิ องคณุ ซอื ฉีนเป่ า” ไมม่ ใี ครตอบ หมอขมวดคว้ิ “มคี นในครอบครัวซอื ฉีนเป่ าไหม”

ทนั ใดนัน้ หลนิ เจยี งก็ตอบสนองและกา้ วไปขา้ งหนา้ “คณุ หมอ ผมเป็ นสามขี องฉีนเป่ า” “คณุ ผชู ้ าย ภรรยาของคณุ ตกเลอื ดอยา่ งหนักและเด็กกําลงั จะ คลอดกอ่ นกําหนด ดงั นัน้ โปรดลงชอ่ื ในใบยนิ ยอมสาํ หรับการ ผา่ ตัด” เมอ่ื ไดย้ นิ แลว้ ก็เบกิ ตากวา้ ง “คลอดกอ่ นกําหนด … เด็กจะ แข็งแรงไหมครับ” “คณุ ผชู ้ าย ยงั ไมท่ ราบวา่ เด็กจะคลอดออกมาไดอ้ ยา่ งปลอดภัย หรอื ไม่ แตท่ างโรงพยาบาลจะพยายามอยา่ งเต็มทโ่ี ปรดลงนาม โดยเร็วทส่ี ดุ และอยา่ รอชา้ ” หลนิ เจยี งตวั สนั่ หยบิ ปากกาออกมาเพอ่ื เซ็นชอ่ื ของเขา ในทส่ี ดุ เขากค็ รนุ่ คดิ และกดั ฟัน “คณุ หมอถา้ คณุ ทําได ้ … ฉัน อยากจะขอรอ้ งคณุ ” “อะไร” หมอชาํ เลอื งมอง หลนิ เจยี งกําหมัดแน่นและดเู หมอื นจะตดั สนิ ใจครัง้ ใหญ่ “ถา้ ทัง้ คตู่ กอยใู่ นอนั ตรายผมหวงั วา่ … จะเก็บลกู ของผมไว”้

คณุ หมอ “……” เสน่ิ เฉยี ว “…” ดวงตาของเธอเบกิ กวา้ งเธอนกึ ไมถ่ งึ วา่ จะไดย้ นิ อะไรเชน่ นี้ ถงึ แมห้ ลนิ เจยี ง …บอกใหห้ มอรักษาเด็กแลว้ ผใู ้ หญล่ ะ่ เขาไม่ ตอ้ งการผใู ้ หญห่ รอกเหรอ เกดิ ความหนาวเย็นขน้ึ อยา่ งกะทันหนั เสน่ิ เฉยี วมองชายทเ่ี คย อยกู่ บั เธอมาสองปี ตอนนรี้ สู ้ กึ เหมอื นอยใู่ นถํ้าน้ําแข็ง กลายเป็ น วา่ ตลอดสองปีทอ่ี ยดู่ ว้ ยกนั เธอไมเ่ คยเขา้ ใจผชู ้ ายคนนเ้ี ลย เธอ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะเป็ นคนขโี้ กงไรค้ วามปรานแี ละบา้ คล่งั ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉียวเรยี กรอ้ งแทนซอื ฉีนเป่ า เธอน่าจะเป็ นผหู ้ ญงิ ทนี่ ่าสงสารทถ่ี กู หลนิ เจยี งหลอกลวง เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะดเุ ขาตรงๆ “หลนิ เจยี งนายยังมคี วามเป็ นคนอยู่ หรอื เปลา่ ” เมอ่ื ไดย้ นิ คําถามของเธอหลนิ เจยี งจงึ หนั กลบั มามองเธอ “อยา่ สนใจเรอ่ื งคนอน่ื ไมใ่ ชเ่ พราะเธอหรอกเหรอทําใหฉ้ นี เป่ าตอ้ ง นอนอยใู่ นนัน้ อยา่ มาเสแสรง้ ”

เสน่ิ เฉียวหัวเราะเยาะ “เหตผุ ลทเ่ี ธอมาหาฉัน นายตอ้ งรชู ้ ดั เจน กวา่ ฉันใชไ่ หม” คําพดู นท้ี ําใหจ้ ๆู่ หลนิ เจยี งก็รสู ้ กึ ผดิ เขาหบุ คอแลว้ หนั ไปหา หมอ “หมอครับทผี่ มเพงิ่ พดู ไปคอื สงิ่ ทผ่ี มจะพดู ” แตใ่ ครจะรวู ้ า่ หมอจะไมใ่ หเ้ กยี รตเิ ขาและตอบกลบั วา่ “สภุ าพบรุ ษุ คนนที้ างโรงพยาบาลมขี อ้ กําหนดชดั เจนเป็ นลาย ลกั ษณ์อกั ษรวา่ เมอ่ื ผใู ้ หญแ่ ละเด็กตกอยใู่ นอนั ตรายพวกเขาจะ ใหค้ วามสําคญั กบั การดแู ลผใู ้ หญก่ อ่ น” “คณุ กําลังพดู เรอ่ื งอะไร” หลนิ เจยี งขมวดควิ้ “หมายความวา่ อยา่ งไรขอ้ กําหนดชดั เจนเป็ นลายลกั ษณ์อกั ษรคอื อะไร การ ตดั สนิ ใจนเี้ ราตัดสนิ ใจเองไมไ่ ดเ้ หรอครับ เกยี่ วอะไรกบั โรงพยาบาลดว้ ย” คณุ หมอครา้ นจะสนใจเขาอกี แลว้ จงึ เดนิ ตรงเขา้ ไปในหอ้ ง ผา่ ตัดหลงั จากประตปู ิดแลว้ หลนิ เจยี งกย็ ังอยากจะตามเขา้ ไป พยาบาลเขา้ มา “ขอโทษนะคะ นคี่ อื หอ้ งฉุกเฉนิ กรณุ าหยดุ ใช ้ เสยี ง” หลนิ เจยี งโกรธมากจงึ ชไ้ี ปท่ี “รักษาโดยใหค้ วามสําคญั ผใู ้ หญ่ กอ่ น แตไ่ มส่ นใจเด็กหมายความวา่ อยา่ งไร คณุ ไมไ่ ดย้ นิ เหรอ

วา่ ผมตอ้ งการรักษาชวี ติ เด็กเก็บผใู ้ หญไ่ วม้ ปี ระโยชนอ์ ะไร ผม ตอ้ งการเก็บเด็กไวเ้ พอื่ เป็ นทายาทใหผ้ ม” พยาบาลเป็ นเพยี งเด็กผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ และเธออยากจะชกเขา เมอื่ เธอไดย้ นิ คําพดู ทตี่ รงไปตรงมาของเขา แตค่ วามเป็ นมอื อาชพี ทดี่ ขี องเธอทําใหเ้ ธออดทนไวท้ า้ ยทสี่ ดุ เธอกพ็ ดู เหน็บ แนมวา่ “ครอบครัวของคณุ จําเป็ นตอ้ งสบื ทอดบลั ลงั กห์ รอื ยังไง คะ” เมอื่ ไดย้ นิ แลว้ หลนิ เจยี งกผ็ งะ “คณุ พดู อะไร” “ถา้ ไมใ่ ชเ่ จา้ ไมม่ บี ลั ลังกใ์ หส้ บื ทอดอนาคตจะเกดิ ใหมไ่ มไ่ ด ้ เหรอไงคะ จําเป็ นตอ้ งเกบ็ เด็กไวส้ บื สกลุ ถา้ ไมใ่ ชเ่ ด็กผชู ้ ายคณุ ก็คงไมต่ อ้ งการหรอื เปลา่ ” สง่ิ ทเ่ี ธอพดู นัน้ ตรงไปตรงมามาก จม้ิ แทงเขา้ ไปในหวั ใจของ หลนิ เจยี ง จนหนา้ ซดี กลายเป็ นสขี าวและชไี้ ปทเี่ ธอดว้ ยความ โกรธ “คณุ คณุ …” “คณุ พดู ถกู ” เซยี วซกู่ า้ วไปขา้ งหนา้ และยนื อยตู่ รงหนา้ พยาบาล “คณุ เป็ นผชู ้ ายอกสามศอกทไ่ี มแ่ มแ้ ตจ่ ะปกป้องภรรยาของ ตวั เองเลยถา้ คณุ พดู แบบนี้ อกี หน่อยจะมใี ครกลา้ แตง่ งานดว้ ย

ยงั มหี นา้ มาบอกวา่ ทายาทสบื สกลุ ครอบครัวของคณุ มที รัพยส์ นิ เทา่ ไหรก่ นั เชยี ว” นางพยาบาลเห็นเซยี วซอู่ ยขู่ า้ งตน ก็จอ้ งเซยี วซตู่ าเป็ นประกาย ทนั ที และเสน่ิ เฉียวมองไปทฉ่ี ากนแี้ ลว้ สา่ ยหวั อยา่ งชว่ ยไมไ่ ดเ้ ธอไม่ คาดคดิ มากอ่ นวา่ หลนิ เจยี งเป็ นคนเชน่ น้ี “จๆู่ ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเคยตาบอด มาตกหลมุ รักผชู ้ ายคนนจี้ รงิ หรอื ไดย้ งั ไง” เสยี งทมุ ้ ดงั ขนึ้ ในหขู องเธอและทันใดนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ออกจาก ภวงั คก์ ร็ วู ้ า่ เธอยงั คงซบอยใู่ นออ้ มแขนของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอลดตาลง “อนั ทจี่ รงิ ฉันเคยมองคนผดิ มากอ่ น” เสนิ่ เฉยี วไมเ่ คยรมู ้ ากอ่ นวา่ หลนิ เจยี งเป็ นคนเชน่ นเ้ี ธอกดรมิ ฝี ปาก เธอพดู เบาๆ วา่ “ปลอ่ ยฉันเถอะ ขอบคณุ เรอื่ งเมอื่ สกั ครู่ มาก” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมป่ ลอ่ ยเธอ แตย่ กรมิ ฝี ปากขน้ึ \"ถา้ อยากขอบคณุ ฉัน ตอ้ งปลอ่ ยใหม้ ันเป็ นไปตามธรรมชาต”ิ

“หอื ” เธอเงยหนา้ ขน้ึ และจอ้ งมองเขาอยา่ งสงสยั ในระยะใกลม้ าก เชน่ นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ เพง่ิ สงั เกตวา่ มรี อยขดี ขว่ นเล็กนอ้ ยบนแกม้ ขาว ของเธอ หากพวกนท้ี ง้ิ รอยแผลเป็ นไวใ้ นอนาคต ใหต้ ายสิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ขน้ึ แลว้ ลบู ใบหนา้ ของเธอเบาๆ ดว้ ยนวิ้ ทห่ี ยาบ เล็กนอ้ ย ดวงตาของเธอลกึ ขน้ึ “ฉันจะใหพ้ วกเขาชดใชต้ อนนี้ จัดการกบั บาดแผลกอ่ น” “ไม”่ เสนิ่ เฉียวสา่ ยหัว “เมอ่ื กไี้ ดย้ นิ หมอกําลงั ปฐมพยาบาลอยู่ ฉันตอ้ งอยทู่ นี่ เ่ี พอื่ ดวู า่ เกดิ อะไรขน้ึ ” “เซยี วซเู่ ฝ้ าอยทู่ นี่ ค่ี ณุ ยงั กลัววา่ จะไมร่ สู ้ ถานการณ์อกี หรอื ” เสน่ิ เฉยี ว “…” ดเู หมอื นวา่ จะพดู ถกู เซยี วซลู่ งมอื รสู ้ กึ วางใจไดจ้ รงิ ๆ “แต่ …” ในขณะทเี่ ธอยังลงั เลอยนู่ ัน้ ก็ยกมอื ขนึ้ เพอื่ เข็นรถเข็น ออกไปกอ่ นทเี่ ธอจะไหวตวั ทนั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ ง้ิ คําพดู เอาไว ้ กอ่ นทจี่ ะพาเธอจากไป

“เธออยทู่ นี่ เ่ี พอื่ ดคู วามคบื หนา้ และหากมอี ะไรรายงานใหฉ้ ัน ทราบทนั ท”ี เซยี วซมู่ องรา่ งทจ่ี ากไปของพวกเขาแลว้ พยกั หนา้ “ครับ คณุ ชายเย”่ เจยี งเฉนิ เห็นสง่ิ นแ้ี ลว้ อยากจะตามไป “เสนิ่ เฉียวกลับมาเดย๋ี วน้ี ทํารา้ ยฉีนเป่ ายงั มหี นา้ หนไี ปอกี ” แขนขา้ งหนงึ่ กนั เขา้ ไวด้ า้ นหนา้ เซยี วซจู่ อ้ งมองเขาอยา่ งเย็น ชา “ยังไมช่ ดั เจนวา่ ใครเป็ นคนทํารา้ ย แตต่ อนนฉี้ ันอยทู่ นี่ ค่ี ณุ ไมส่ ามารถไปไหนไดแ้ ละฉันไมต่ อ้ งการใหค้ ณุ ไปรบกวน คณุ ชายสองและคณุ นายนอ้ ยสองของพวกเรา” หลนิ เจยี งยนื อยกู่ บั ท่ี ดว้ ยความโกรธจนควันออกหอู ยา่ งรวดเร็ว แตก่ ท็ ําอะไรไมไ่ ด ้ และอกี ฟากเสน่ิ เฉยี วกถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ นําตวั ไป เพราะเขานั่งอยบู่ น รถเข็น เสนิ่ เฉยี วถกู กดไวบ้ นขาของเขา ในขณะทเ่ี ขาน่ังอยบู่ น รถเข็นมเี สน่ิ เฉียวอยบู่ นตกั ภาพประหลาดนท้ี ําใหผ้ คู ้ นจํานวน มากมองตามกนั เป็ นแถว เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ อาย ทําไดแ้ คแ่ นะนําวา่ “ฉันควรลงมาเดนิ ดว้ ยตวั เองดกี วา่ ฉันจะเข็นรถใหค้ ณุ ”

“เธอกําลังเจ็บปวด” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจเธอและตอบกลบั “อาการบาดเจ็บของฉันไมร่ า้ ยแรง” “รา้ ยแรง” เสน่ิ เฉียว “… ฉันเดนิ ไดแ้ ลว้ ” “หบุ ปากซะ” ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ กะทนั หนั และจอ้ งลงไป ทรี่ มิ ฝี ปากของเธอ “ถา้ เธอพดู อกี ฉันจะจบู เธอเดย๋ี วน”้ี เสนิ่ เฉียวเบกิ ตากวา้ งดว้ ยความตกใจวนิ าทตี อ่ มาเธอยน่ื มอื มา ปิ ดปาก ตอนที่ 231 นอกจากนายอยากจะหยา่ กบั เธอ เสนิ่ เฉยี วถกู เยโ่ มเ่ ซนิ พาเขา้ ไปในหอ้ งทํางานหอ้ งหนงึ่ ตอนท่ี กําลงั งงทําไมถงึ เขา้ มาไดง้ า่ ยๆแบบนี้ กลับไดย้ นิ เสยี งทค่ี นุ ้ เคย “พวกเธออยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ ังไง?” พอไดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วถงึ สงั เกตเห็นคนทอี่ ยใู่ นหอ้ งทํางานคอื สง้ อาน

คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะเจอเธอทนี่ ี่ ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ มคี วามรสู ้ กึ วา่ นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยทู่ กุ ๆทจ่ี รงิ ๆ “วา้ ย เฉียวเฉียวทําไมเธอถงึ บาดเจ็บแบบน?ี้ ” คณุ นา้ เห็นเสน่ิ เฉยี วบาดเจ็บแบบนี้ ก็ตกใจมาก ปฏกิ ริ ยิ าทแี่ สดงออกมาดรู นุ แรงกวา่ ตอนทเ่ี ธอถกู วางยาอกี เพราะวา่ ครัง้ นเ้ี ป็ นแตแ่ ผลภายนอก ทห่ี นา้ ทค่ี อ ทม่ี อื ทข่ี าก็ เป็ นแตแ่ ผลเล็กแผลใหญ่ ดแู ลว้ ก็น่าตกใจ เหมอื นผา่ น….การ ถกู ละเมดิ ทนี่ ่ากลัวมา “เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นหนา้ นน้ี า้ เคยบอกนายแลว้ ไมใ่ ชห่ รอ ตอ้ งดแู ล ปกป้องภรรยาของตวั เองดๆี ? นายปกป้องเธอแบบนห้ี รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ : “……..” พอถกู สง้ อานกลา่ วโทษแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมไ่ ด ้ ปกป้องภรรยาตวั เองดๆี เรอ่ื งกอ่ นหนา้ นก้ี ไ็ มไ่ ดค้ ดิ มากอะไร แต่ วา่ ครัง้ น้…ี .เห็นเธอทเี่ ต็มไปดว้ ยแผลแบบนี้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู ศรา้ ลง พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา: “ทําแผล ใหเ้ ธอกอ่ น”

“ตอ้ งทําแผลใหอ้ ยแู่ ลว้ นายออกไปกอ่ น” สง้ อานใหเ้ สนิ่ เฉยี ว อยไู่ ว ้ แลว้ กไ็ ลเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป ปิดประตแู ลว้ ทําแผลใหเ้ สน่ิ เฉียว “ถอดเสอ้ื ออกเถอะ ใหฉ้ ันดวู า่ แผลเป็ นยังไงบา้ ง” เพราะวา่ กอ่ นหนา้ นเ้ี คยถอดเสอ้ื ผา้ ตอ่ หนา้ สง้ อานครัง้ นงึ เพราะฉะนัน้ ครัง้ นเ้ี สนิ่ เฉียวก็ไมไ่ ดล้ ังเลอะไรมาก ปลดกระดมุ ทันที ตอนทถี่ อดเสอ้ื ออกเธอกร็ สู ้ กึ วา่ ทผ่ี วิ ของเธอเจ็บมาก “เดย๋ี วกอ่ น!” สง้ อานพดู แลว้ เขา้ ไปดใู กลๆ้ : “นใี่ ครเป็ นคนทํา ลงมอื หนักขนาดน้ี เสอื้ กต็ ดิ ตรงแผลแลว้ เธออยา่ ดงึ แรก ฉัน ชว่ ยเธอเอง” เสน่ิ เฉยี วมองไมเ่ ห็นวา่ หลงั ของเธอมสี ภาพเป็ นยงั ไง กท็ ําได ้ แคใ่ หส้ ง้ อานชว่ ยจัดการ ถงึ แมว้ า่ ตอนทด่ี งึ เสอ้ื จะระวังมากแลว้ แตเ่ สนิ่ เฉียวก็เจ็บจนควิ้ ขมวด กดั ปากไวไ้ มใ่ หร้ อ้ งออกมา ผา่ นไปสกั พัก สง้ อานคอ่ ยพดู : “เสร็จแลว้ ” เสนิ่ เฉียวคอ่ ยถอดเสอื้ ออกได ้ มองหลงั ของเธอ สง้ อานทน ไมไ่ ดจ้ นหลบั ตา แลว้ กเ็ ธอน่ังไวไ้ มใ่ หข้ ยับ หนั กลบั ไปเอายา

ตอนทส่ี ง้ อานออกไปเอายา เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นนอก ก็เตะ เขาอยา่ งโมโห เยโ่ มเ่ ซนิ ทร่ี สู ้ กึ เจ็บ แตก่ แ็ คข่ มวดคว้ิ “ครัง้ นฉ้ี ันกจ็ ะไมว่ า่ นายแลว้ นายเขา้ ไปดเู องเถอะ ดวู า่ เธอ บาดเจ็บขนาดไหน” สง้ อานพดู เสร็จกไ็ ปหายาทนั ที ทง้ิ ไวแ้ ค่ เงาหลังใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งนง่ิ อยทู่ เี่ ดนิ สกั พัก นกึ ถงึ ทา่ ทางเมอื่ สกั ครขู่ องเสนิ่ เฉยี ว จรงิ ๆแลว้ เห็นแคแ่ ผลดา้ นนอกของเธอก็เดาไดว้ า่ แผล ตรงทม่ี องไมเ่ ห็นก็คงจะหนักมาก สง้ อานหายาเสร็จเดนิ กลับมากลบั เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังนั่งอยทู่ ่ี เดมิ ไมข่ ยับเลย กโ็ มโหมาก: “นายนม้ี ันคดิ ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆเลย!” พอพดู เสร็จก็เดนิ เขา้ ไปทนั ทเี เยโ่ มเ่ ซนิ รออยทู่ หี่ นา้ ประตู ตลอด ในขณะเดยี วกนั กร็ อขา่ วจากเซยี วซดู่ ว้ ย สง้ อานชว่ ยเสนิ่ เฉียวลา้ งแผลเสร็จแลว้ ก็ทําแผลให ้ พอทําเสร็จ ก็ใชเ้ วลานาน เสน่ิ เฉียวยังเป็ นหว่ งผลของทางซอื ฉนี เป่ าอยู่ พอเธอดวู า่ ทําแผลเสร็จแลว้ กร็ บี ใสเ่ สอื้ ผา้ แลว้ ลงจากเตยี ง