เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

วันตอ่ มา ในขณะทเี่ สนิ่ เฉียวกําลังเคลมิ้ ฝันอยนู่ ัน้ สาวใชก้ ็เดนิ มาเคาะประตู แลว้ บอกเธอวา่ คณุ หานมาหา เสนิ่ เฉยี วมดุ ตวั ออกมาจากผา้ หม่ หลงั ไดย้ นิ ประโยคดงั กลา่ วก็ ยงั ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลับใดๆ อกี ทัง้ ยังถามกลับไปอยา่ งงงๆวา่ ：“ใครคอื คณุ หาน？” สาวใชย้ นื ตากะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ ตอบกลบั ไปวา่ ：“คณุ นาย นอ้ ยสอง เพอ่ื นทคี่ ณุ พามาเมอ่ื วานคะ่ พวกเราไดย้ นิ วา่ เธอแซ่ หาน” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวก็ไดส้ ติ ทแี่ ทก้ เ็ ป็ นเสโ่ ยว “โอเคเขา้ ใจแลว้ ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็หนั หลังเดนิ กลบั มา แตเ่ ดนิ ไปไดไ้ มก่ ก่ี า้ วก็ ตอ้ งหยดุ เพราะรสู ้ กึ ไมช่ อบมาพากล ยังเชา้ ขนาดน้ี เสโ่ ยวจะมาทําไมกนั ？ แตเ่ ธอก็มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั รวดเร็ว จงึ หันไปบอกวา่ ：“เธอ บอกใหเ้ สโ่ ยวรอฉันซกั ครู่ ฉันจะรบี ลงไป”

“ไดค้ ะ่ คณุ นายนอ้ ยสอง” หลงั จากสาวใชไ้ ปกนั หมดแลว้ เสนิ่ เฉียวก็รบี กลบั ไปทหี่ นา้ เตยี งของเธอ แลว้ เปิดตเู ้ สอื้ ผา้ หยบิ เอาชดุ ทเี่ จยี ดเงนิ ตวั เองไป ซอ้ื หยบิ ออกมา แตต่ อนทกี่ ําลงั เตรยี มตวั จะเขา้ ไปหอ้ งนํ้าเพอื่ เปลย่ี นชดุ นัน้ ก็เพง่ิ สงั เกตวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังใชห้ อ้ งน้ําอยู่ เสนิ่ เฉยี วคอ่ นขา้ งอดึ อดั เธอไมส่ ามารถบอกใหเ้ ขาออกมาได ้ และกไ็ มก่ ลา้ เปลยี่ นชดุ ขา้ งนอกหอ้ ง สดุ ทา้ ยกท็ ําไดแ้ ตย่ นื รอ เปื่อยๆอยตู่ รงนัน้ ตอ่ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองเธอ กอ่ นจะอาบนํ้าตอ่ ไป เสน่ิ เฉียวสดู ลมหายใจเขา้ ปอด และรออยา่ งใจจดใจจอ่ เธอมองดเู วลา ผา่ นไปสกั พัก เสนิ่ เฉียวก็มองดอู กี แลว้ กม็ องเยโ่ มเ่ ซนิ เขา ยงั คงอาบน้ําไมเ่ สร็จ ผา่ นไปอกี พักหนงึ่ เสน่ิ เฉียวกม็ องดนู าฬกิ าอกี ครัง้ สดุ ทา้ ยก็ เอย่ ปากพดู ออกมาอยา่ งหมดความอดทน：“เออ่ ……คณุ จะ อาบนํ้าเสร็จตอนไหน？ชว่ ย……เร็วกวา่ นหี้ น่อยไดม้ ัย้ ？”

เสโ่ ยว รอเธออยขู่ า้ งลา่ งนะ แตก่ เ็ หมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไมไ่ ดย้ นิ ทเี่ ธอพดู ยังคงคอ่ ยๆบรรจง อาบนํ้าตอ่ ไปเหมอื นไมม่ ใี ครอยตู่ รงนัน้ เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก“เยโ่ มเ่ ซนิ ……” “ไมร่ เู ้ หรอวา่ ฉันเป็ นคนพกิ าร？จะใหฉ้ ันอาบเร็วแคไ่ หน？” ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ อบกลับมาหนง่ึ ประโยค เสน่ิ เฉยี วหมดคําจะพดู ตอ่ เธออยากจะบอกกบั เขาวา่ คนพกิ ารก็ ไมไ่ ดพ้ เิ ศษนะ อาบน้ําตอ้ งใชเ้ วลาเป็ นสบิ นาทเี ลยเหรอ？ แต่ พอมองดขู าของเขาทไ่ี มส่ ามารถขยับไดน้ ัน้ เสน่ิ เฉยี วกเ็ กบ็ คําพดู พวกนัน้ เอาไวแ้ ละไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป ชา่ งมนั ละ เธอจะเถยี งกบั คนพกิ ารไปใหม้ ันไดอ้ ะไร？ แคเ่ ดมิ ทคี วามพกิ ารก็ทําใหเ้ ขามบี าดแผลในใจแลว้ การมาเป็ น ภรรยาของเขานัน้ ถา้ เธอยังจะมาทํารา้ ยความเจ็บปวดทเี่ ขามี นัน้ อกี เธอก็จะใจจดื ใจดําเกนิ ไปแลว้ คดิ ไดอ้ ยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ระงับความโกรธของตวั เองเอาไว ้ แลว้ ถามกลบั ไปเบาๆ：“แลว้ คณุ จะอาบอกี นานแคไ่ หนคะ？”

เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะออกมา：“เรง่ ฉันเหรอ？” เสนิ่ เฉียว：“เปลา่ ฉันกแ็ คถ่ ามเฉยๆ！” เยโ่ มเ่ ซนิ หันมามองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา：“อยา่ ลมื สถานะ ของตวั เอง” เสนิ่ เฉยี วโมโหมาก ดเู หมอื นวา่ เธอคงจะไมม่ โี อกาสไดใ้ ช ้ หอ้ งน้ําแลว้ หลงั จากทม่ี องเขาดว้ ยแววตาทจ่ี งเกลยี ดจงชงั แลว้ เสนิ่ เฉียวก็ถอื ชดุ เดนิ กลับไปน่ังลงขา้ งเตยี ง ปกตกิ ็ไมเ่ คยเห็นเขาใชห้ อ้ งน้ํานานขนาดน้ี แตท่ ําไมวนั นอี้ ยๆู่ ก็ ใชเ้ วลานานขนาดนัน้ เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ เหมอื นเขาจะจงใจทําแบบ นัน้ คดิ ถงึ ตรงน้ี อยๆู่ เสนิ่ เฉยี วก็นกึ ถงึ คําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอไว ้ เมอื่ คนื สหี นา้ เธอคอ่ ยๆเปลยี่ นไป แตไ่ มอ่ ยากจะคดิ ไปไกลกวา่ นัน้ แลว้ กจ็ ัดการเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ ตรงขา้ งๆเตยี ง เพราะยังไงประตู หอ้ งก็ล็อกเอาไวไ้ มม่ ใี ครเขา้ มาได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะอยใู่ น หอ้ งน้ํานานแคไ่ หนก็ใหเ้ ขาอยใู่ หเ้ ต็มที่

เสน่ิ เฉียวรวดเร็วมาก แคพ่ รบิ ตาก็เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ เสร็จแลว้ แต่ พอหนั กลบั มากลับพบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยบู่ นวลี แชรจ์ อ้ งมาทเ่ี ธอ และเธอเองก็ไมร่ วู ้ า่ เขามาตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ เสนิ่ เฉียวตาโตดว้ ยความตกใจ：“คณุ ออกมาตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร？่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทําสายตานง่ิ ๆ：“เธอเรง่ ฉันเองไมใ่ ชเ่ หรอ？” “……”เสนิ่ เฉียวไมร่ จู ้ ะพดู อะไรออกมา ตอนทเี่ รง่ เขาเขากลบั ไม่ ออกมา แตพ่ อไมเ่ รง่ กลบั ออกมา ในทนั ท？ี “คณุ เห็นหมดแลว้ ？”คดิ ๆแลว้ เสนิ่ เฉียวไมโ่ อเคอยา่ งมาก จงึ ถามออกไป ถงึ เมอื่ กน้ี เ้ี ธอจะหนั หลงั ให ้ แต…่ …เธอกโ็ ป๊ หมดเลยนะ และก็ ไมร่ วู ้ า่ ……เขาเห็นหรอื ไมเ่ ห็นกนั แน่ ยง่ิ คดิ ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็รอ้ นฉ่าขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยม้ิ แลว้ จอ้ งไปทเ่ี ธอ：“เห็นแลว้ ยงั ไงละ่ ？”

ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ตาโต แลว้ เอามอื ทงั้ สองกอดเขา้ ดว้ ยกนั เห็นแลว้ เป็ นยงั ไง…… ทําไมเขาถงึ พดู ออกมาไดอ้ ยา่ งเต็มปากเต็มคําแบบนัน้ ？ “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ มันไรย้ างอาย！” “ไรย้ างอาย？”เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั รถวลี แชรไ์ ปตรงหนา้ เธอ ขนตา กระตกุ เล็กนอ้ ย และอยๆู่ กเ็ จ็บแขนของเธอดงึ ตวั เธอเขา้ มา แต่ เสน่ิ เฉยี วก็ตอบโตไ้ ดก้ อ่ น เธอใชม้ อื ทัง้ สองขา้ งกดลงบนขา ของเขาเอาไว ้ ตวั ทเี่ ล็กบางนัน้ โนม้ ลงไปใกลก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ เขาจับไปทเ่ี อวของเธออยา่ งรนุ แรง：“ใหฉ้ ันเปิดประสบการณ์ ใหมใ่ หเ้ ธอหน่อยมัย้ วา่ อะไรทน่ี ่าไรย้ างอายยง่ิ กวา่ ？” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วคอ่ ยๆเปลย่ี นไป เธอยกมอื ขนึ้ มาจะดนั เขา ออก แตก่ ็นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ มอื ของเธอกดขาเขาเอาไวอ้ ยู่ หลงั จาก เอามอื อกี ขา้ งออก มอื ทก่ี ดขาเขาเอาไวก้ ็ออ่ นแรงลงไปโดย อตั โนมตั ิ บวกกบั ทา่ ทางทที่ ลุ กั ทเุ ลของเธอ ทําใหม้ อื ของเธอ ลน่ื และลนื่ ลงไปตรงหวา่ งขาคนู่ ัน้ ……ตรงกลางนัน้ ……

ตอนท่ี 67 เหมอื นคนทอี่ ดใจรอไมไ่ หว เสนิ่ เฉยี วตกใจ แมแ้ ตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เองกอ็ ง้ึ ไปเหมอื นกนั เสนิ่ เฉยี วรมิ ฝี ปากสน่ั ระเรอ่ื แลว้ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ กลๆ้ นัน้ อยา่ งอบั อาย：“ขอ ขอโทษคะ่ ……” เยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ ซดี กดั ฟันไปมาแลว้ จอ้ งไปทเี่ ธอ “ขอโทษ？”เขากดั ฟันพดู ออกมา：“เธอจะเอามอื ออกไดร้ ยึ ัง จะจับไปถงึ ไหน？” เสนิ่ เฉยี ว：“……” หลังจากเขาพดู จบ เสน่ิ เฉียวกส็ มั ผัสไดถ้ งึ จดุ ทเ่ี ธอจับอยู่ รสู ้ กึ วา่ ……จะรับรไู ้ ดแ้ ลว้ วา่ มันใหญข่ น้ึ นดิ หน่อย เสน่ิ เฉยี วรอ้ งเสยี งหลงออกมา แลว้ รบี เอามอื เก็บทันที เธอจอ้ ง ไปทเ่ี ขาดว้ ยใบหนา้ แดงกํา่ “โรคจติ ！”เธอพดู ออกไปขณะทใ่ี บหนา้ ก็แดงเป็ นลกู เชอรร์ ี่

เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” จะบา้ ตาย！เธอเอามอื มาจับเองแทๆ้ ยังจะมาโทษเขาวา่ ทําตวั ไมส่ ภุ าพอกี ？ เยโ่ มเ่ ซนิ หรส่ี ายตาทเ่ี หยยี ดยาว แลว้ จอ้ งเขม็งไปทเี่ ธอ：“เธอ บอกวา่ ใครโรคจติ นะ พดู อกี ทซี ？ิ ” ลมหายใจของเขาทัง้ น่ากลัวทงั้ เย็นชา ประดจุ ดงั่ สตั วร์ า้ ยท่ี พรอ้ มจะพงุ่ เขา้ หา แคค่ ณุ หนั หลังวง่ิ เขากพ็ รอ้ มจะกระโจนเขา้ ใสค่ ณุ แลว้ ฉีกรา่ งของคณุ ออกเป็ นชน้ิ ๆ！ ถงึ แมบ้ างครัง้ เสนิ่ เฉียวจะกลา้ ดา่ เขา แตเ่ ธอกไ็ มก่ ลา้ ทจ่ี ะทา้ ทายกบั อารมณ์โกรธทรี่ นุ แรงถงึ ขดี สดุ ของเขา พอถกู เขาถาม กลับมาแบบน้ี เสนิ่ เฉียวกเ็ กดิ กลัวขน้ึ มาทนั ที เธอกดั รมิ ฝี ปาก ตวั เองไวแ้ น่น “ฉัน——ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรผดิ ！” “ม่ันอกมนั่ ใจเหลอื เกนิ ยงั กลา้ พดู อกี วา่ ตัวเองไมผ่ ดิ ？ฉันโรค จติ งัน้ เหรอ？เหอะ แลว้ ใครกนั ทเี่ อามอื มาวางไวเ้ อง？” เสน่ิ เฉียว：“……ฉันกไ็ มไ่ ดต้ งั้ ใจซะหน่อย！”

“ใครจะไปร？ู ้ ผหู ้ ญงิ แบบเธอ ตอ่ ใหบ้ อกวา่ ตงั้ ใจกอ็ าจจะไม่ ยอมรับก็ได？้ ” “ตงั้ ใจ？”เสน่ิ เฉยี วหมดความอดทน เธอตอบกลับไปวา่ ：“เมอ่ื กฉี้ ันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ใครจะไปอยากโดนตวั คณุ ！” พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็หนั หลงั ให ้ แลว้ ฟึดฟัดพดู ออกมา：“แถมคณุ ยงั มาแอบดฉู ันเปลยี่ นเสอื้ ผา้ อกี ！” ประโยคทพ่ี ดู มานม้ี าจากความโมโหลว้ นๆ ไมไ่ ดพ้ ดู เพราะ ตอ้ งการจะเถยี งเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แตใ่ ครจะรวู ้ า่ อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ วั เราะเยาะออกมา：“เหรอ？ที่ เธอตอ้ งการจะสอื่ ก็คอื เพราะคดิ วา่ ฉันแอบดเู ธอเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ เธอกเ็ ลยมาจับของฉันคนื วา่ งัน้ เถอะ？” เสนิ่ เฉียวหนั กลับมาอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื ในสง่ิ ทไี่ ดย้ นิ ：“คณุ พดู เรอื่ งบา้ อะไรของคณุ ？ฉันไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ นะ！” เคาะๆ—— ตอนนัน้ เองเสยี งเคาะประตกู ็ดงั ขนึ้ เสนิ่ เฉียวหนั ไปมองทาง ประตู

เสยี งของหานเสโ่ ยวสง่ เขา้ มาจากดา้ นนอกของประต：ู “เฉียว เฉยี ว เธอตนื่ รยึ ัง？” เสโ่ ยว？เธอขน้ึ มาไดย้ งั ไง？ ทันใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งรอ้ นรนใจ แต่ กลับไดเ้ ห็นรอยยมิ้ ทม่ี เี ลศนัยของเขา หวั ใจเธอหยดุ เตน้ ไป ในทนั ที และรบี ตอบกลับไปวา่ ：“เสโ่ ยว？รอฉันแป๊ บนงึ ฉันจะ ออกไปเดย๋ี วนลี้ ะ่ ！” เสนิ่ เฉยี วนกึ ถงึ คําพดู เมอ่ื วานทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอเอาไวว้ า่ “ครัง้ หนา้ ทม่ี าอกี ฉันจะตอ้ นรับอยา่ งดเี ลยละ่ ” คําพดู นห้ี มายความวา่ ยังไง ไมต่ อ้ งใชส้ มองกเ็ ขา้ ใจไดว้ า่ เยโ่ ม่ เซนิ เป็ นคนเลวคนหนงึ่ ！ เสนิ่ เฉียวรบี หยบิ ของของตวั เอง แลว้ เดนิ ออ้ มเยโ่ มเ่ ซนิ เตรยี ม จะออกไป แตก่ ม็ เี สยี งทเี่ ย็นชาดงั ขนึ้ ตามหลังมา “เพอื่ นของเธอ ดเู หมอื นจะอดทนไมไ่ หวแลว้ นะ”

จังหวะการกา้ วเดนิ ของเสนิ่ เฉยี วตอ้ งหยดุ ลงทันทเี พราะคําพดู ประโยคน้ี เธอไมไ่ ดห้ นั กลับมา แตก่ ดั รมิ ฝี ปากตวั เองแลว้ ตอบ กลบั วา่ ：“เสโ่ ยวไมใ่ ชค่ นอยา่ งทค่ี ณุ คดิ อยา่ ไดเ้ อาตวั เองเป็ น บรรทัดฐานไปตดั สนิ คนอน่ื ！” “โงเ่ งา่ สนิ้ ด”ี เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะออกมา เสน่ิ เฉยี วกําหมัดแน่น ไดแ้ ตโ่ กรธอยขู่ า้ งใน “ฉันกบั เสโ่ ยวเป็ นเพอื่ นสนทิ กนั มาหลายปี ถา้ ฉันบอกวา่ ไมก่ ค็ อื ไม่ เยโ่ มเ่ ซนิ คนทไี่ มม่ เี พอ่ื นอยา่ งคณุ จะเขา้ ใจไดย้ ังไง？”พดู จบ เสน่ิ เฉียวกไ็ มส่ นใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมที า่ ทยี งั ไง เธอรบี เดนิ ออกจาหอ้ งไปทนั ที หลงั จากเปิดประตู กเ็ จอใบหนา้ อนั สวยสงา่ ของหานเสโ่ ยว “เฉียวเฉยี ว ในทสี่ ดุ เธอกม็ าซะทนี ะ”หานเสโ่ ยวเห็นเธอ กย็ มิ้ หนา้ บานแลว้ เตรยี มจะเดนิ เขา้ หอ้ งไป สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลย่ี นไป เธอขวางไมใ่ หห้ านเสโ่ ยวเขา้ ไป ในหอ้ งกอ่ นจะดนั เธอออกมา แลว้ ปิดประตู

“เกดิ อะไรขนึ้ ？”ทา่ ทขี องเธอทําใหห้ านเสโ่ ยวคอ่ นขา้ งสบั สน ：“เฉยี วเฉียว เธอไมใ่ หฉ้ ันเขา้ ไปเหรอ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ตอบกลับไปอยา่ งหน่ายใจวา่ ：“เยโ่ ม่ เซนิ อยขู่ า้ งใน” “อยขู่ า้ งในแลว้ ยงั ไง？”หานเสโ่ ยวหวั เราะออกมา แลว้ พดู ตอ่ อยา่ งไมส่ นใจวา่ ：“พวกเราเคยเจอกนั มากอ่ นแลว้ นะ” เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ ขน้ึ มาเองอตั โนมตั ิ ดเู หมอื นวา่ หานเสโ่ ยวจะ ไมเ่ กรงกลัวเยโ่ มเ่ ซนิ เลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว บรรยากาศทเ่ี ย็นยะ เยอื กรอบๆตวั ของเขา เธอไมร่ สู ้ กึ บา้ งเลยเหรอ？เสนิ่ เฉยี วยนื กะพรบิ ตาปรบิ ๆ อยากจะพดู แตก่ ็พดู ออกไปไมไ่ ด ้ หานเสโ่ ยวสงั เกตเห็นวา่ เธอเหมอื นมอี ะไรจะพดู แตไ่ มพ่ ดู ออกมา จงึ รับรไู ้ ดว้ า่ เธอเองคอ่ นขา้ งจะลํ้าเสน้ ไป จงึ เปลยี่ น คําพดู ใหมว่ า่ ：“น่ี ทฉี่ ันพดู น่ะหมายความวา่ ยังไงก็มเี ธออยทู่ ัง้ คน แลว้ ฉันมอี ะไรตอ้ งกลวั ดว้ ยละ่ ？” “แต…่ …”

“เขากเ็ ป็ นแคค่ นธรรมดา ไมใ่ ชส่ งิ สาราสตั ว์ เธอจะกลวั อะไร เฉียวเฉยี ว？” พดู จบ หานเสโ่ ยวก็จอ้ งไปทเ่ี ธอ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นไป เล็กนอ้ ย เธอกลัวอะไรหานเสโ่ ยวตอ้ งรสู ้ ถิ งึ จะถกู “เสโ่ ยว……” “เอาเถอะ ยังไงคนทฉ่ี ันมาหาก็คอื เธอไมใ่ ชเ่ ขา เขาไมอ่ ยใู่ น สายตาฉันหรอก ดงั นัน้ ฉันไมไ่ ดแ้ ครอ์ ะไร ไปกนั เถอะ ฉันจะพา ไปกนิ มอ้ื เชา้ ” เสนิ่ เฉียวคอ่ นขา้ งแปลกใจ：“เธอมาแตเ่ ชา้ แบบน้ี เพอ่ื มาพา ฉันไปกนิ ขา้ วเชา้ ？” “ใช่ เพราะเมอื่ วานฉันไปถามคณุ หมอแทนเธอมา หมอบอกวา่ สภาพรา่ งกายเธอแยม่ าก คาดวา่ น่าจะเป็ นเพราะการทํางานท่ี หกั โหมกอ่ นหนา้ น้ี บวกกบั ไมไ่ ดท้ านอาหารครบหา้ หมู่ น่า โมโหจรงิ ๆ หลนิ เจยี งไอผ้ ชู ้ ายเฮงซวยคนนใ้ี ชเ้ ธออยา่ งกบั ทาส เสยี เวลาสองปีทเ่ี ธออตุ สา่ หท์ นรักมัน กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันไมน่ ่าฟังที่ เธอหา้ มเลย น่าจะจัดการมนั ใหจ้ บๆไป เธอจะไดไ้ มต่ อ้ งมาเจ็บ ชาํ้ แบบน！ี้ ”

พอเห็นหานเสโ่ ยวโมโหแทนเธอขนาดน้ี เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ ขอบคณุ ขน้ึ มาจากภายใน “ชา่ งมนั เถอะ เรอ่ื งมนั แลว้ ก็แลว้ ไป” “อม้ื เยโ่ มเ่ ซนิ ตนื่ แลว้ เหรอ？เรยี กเขามาดว้ ยกนั มยั้ ？”หานเส่ โยวเสนอขนึ้ มาอกี ครัง้ “ไมต่ อ้ งก็ไดม้ งั้ ？เขาน่าจะไมอ่ ยากมากบั พวกเราหรอก พวก เราไปกนั แคส่ องคนก็พอแลว้ ” แกรก๊ —— และในตอนนัน้ เอง ประตหู อ้ งกเ็ ปิดขน้ึ มาอกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ เข็น วลี แชรอ์ อกมาจากหอ้ งดว้ ยตวั เอง สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียว เปลยี่ นไป แลว้ กํามอื หานเสโ่ ยวเอาไวแ้ น่นตามสญั ชาตญาณ！ “เสโ่ ยว งัน้ พวกเราไปกนั เถอะ” “คณุ ชายเย？่ อรณุ สวัสดคิ์ ะ่ ฉันกบั เฉยี วเฉียวกําลังจะไปทาน อาหารเชา้ กนั พอดี ไมท่ ราบวา่ คณุ ชายเยอ่ ยากจะไปทาน ดว้ ยกนั มัย้ คะ？”

“เสโ่ ยว！！”ใบหนา้ อนั ขาวสวยของเสน่ิ เฉียว เธอรอ้ งออกมา ดว้ ยความตกใจ “เป็ นอะไร？”หานเสโ่ ยวเห็นปฏกิ ริ ยิ าทเ่ี วอรว์ งั ของเสนิ่ เฉยี วนัน้ ก็ถามขนึ้ มาดว้ ยความประหลาดใจ เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก แลว้ พดู ออกมาอยา่ งประหมา่ ：“พวก พวกเรา……” “ไปส”ิ ในขณะทเี่ สน่ิ เฉยี วกําลังประหมา่ จนพดู ไมอ่ อกนัน้ เยโ่ ม่ เซนิ ยม้ิ มมุ ปากขนึ้ มา แลว้ ตบปากรับคํา เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตาโพลง ใหต้ ายส！ิ อยๆู่ เขากต็ อบรับคําซะอยา่ งนัน้ ！ “โอเค งัน้ ไปกนั เถอะ เดย๋ี วฉันขบั รถใหเ้ อง”หานเสโ่ ยวหยบิ กญุ แจออกมาจากกระเป๋ าแลว้ แกวง่ ไปมาตรงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ใชล้ ปิ สตกิ ทาปากใหม้ สี แี ดงโคง้ สวยเงางาม

เสน่ิ เฉยี วมองดภู าพตรงหนา้ อยา่ งเหนอ่ื ยใจ แลว้ ก็คดิ บางอยา่ ง ได ้ กอ่ นจะเดนิ ไปขา้ งหลงั เยโ่ มเ่ ซนิ ：“ฉันเข็นใหค้ ณุ นะ” ถงึ ยงั ไงเขากต็ อบตกลงแลว้ เสน่ิ เฉยี วจะมาพดู อะไรตอ่ หนา้ หานเสโ่ ยวอกี ก็คงจะดไู มด่ ี ไมง่ ัน้ ถา้ เกดิ เธอมปี ฏกิ ริ ยิ าทรี่ นุ แรง เกนิ ไป พอถงึ ตอนนัน้ เสโ่ ยวก็อาจจะคดิ ไปถงึ ไหนตอ่ ไหนได ้ “เอาละ่ ฉันไปเอารถกอ่ นนะ พวกเธอคอ่ ยๆตามมาละ่ ” จากนัน้ หานเสโ่ ยวกเ็ ดนิ นําหนา้ ไป เสน่ิ เฉียวก็เข็นวลี แชรข์ องเย่ โมเ่ ซนิ ตามไป แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งตํา่ ๆกบั เขาวา่ ：“คณุ คดิ จะ ทําอะไรกนั แน่？” ตอนท่ี 68 ยกั ควิ้ หลว่ิ ตา เธอกดน้ําเสยี งของตวั เองใหต้ ํา่ มาก เพอื่ ไมใ่ หห้ านเสโ่ ยวทอี่ ยู่ ขา้ งหนา้ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ มมุ ปาก ก็จะเอย่ ขน้ึ มาวา่ “กลวั เหรอ？”

เสน่ิ เฉียวมองไปทางหานเสโ่ ยวทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ วันนเ้ี ธอใสก่ ระโปรงสแี ดง รปู ทรงของกระโปรงทําใหเ้ รอื นรา่ ง ของเธอดสู วยมที รวดทรงองเอว หนุ่ ของเสโ่ ยวนัน้ ดดู มี าตลอด มนี มมกี น้ อยา่ บอกนะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ชอบเธอเขา้ แลว้ ？ คดิ ไดแ้ บบนัน้ เสนิ่ เฉียวกก็ ําหมัดแน่น แลว้ กดั รมิ ฝี ปากพดู วา่ ： “คณุ ก็รวู ้ า่ เธอเป็ นเพอื่ นของฉัน แลว้ ทําไมยงั ตอบรับคําเชญิ ไป กนิ ขา้ วเชา้ กบั พวกเราอกี ？คณุ มเี จตนาอะไรกนั แน่？” “หญงิ แมห่ มา้ ย ดเู หมอื นเธอจะยังไมเ่ ขา้ ใจสถานการณ์ ในตอนนน้ี ะ”เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะออกมา นํ้าเสยี งมคี วามเยย้ หยน่ั เธอ ：“แตเ่ พอื่ นเธอชวนฉันเองนะ ถา้ ฉันคดิ ไมซ่ อื่ เพอื่ น เธอกค็ ดิ กบั ฉันไมซ่ อ่ื เหมอื นกนั นั่นละ่ ” เสน่ิ เฉยี ว：“……” พดู มเี หตผุ ล เธอไรซ้ งึ่ หนทางตอบโต！้ ไม！่ เสโ่ ยวไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ ！ “คณุ เลกิ พดู จาไรส้ าระไดแ้ ลว้ เสโ่ ยวก็แคถ่ ามคณุ ตามารยาท เพราะเห็นคณุ กําลังออกจากหอ้ งมากเ็ ทา่ นัน้ ใครจะไปรวู ้ า่ อยๆู่

คณุ ก็ตบปากรับคํามาดว้ ยกนั ？”ไมว่ า่ ยงั ไง เสนิ่ เฉียวกเ็ ชอ่ื หวั ชนฝาวา่ หานเสโ่ ยวไมม่ ที างคดิ ไมซ่ อื่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตใ่ นความเป็ นจรงิ ถา้ ตดั เรอ่ื งทเ่ี ขาเป็ นคนพกิ ารออกไป เยโ่ ม่ เซนิ กเ็ ป็ นผชู ้ ายทโี่ ดด่ เดน่ คนหนงึ่ เลย แตเ่ ขากบั เธอกเ็ ป็ นสามี ภรรยากนั เสโ่ ยวไมม่ ที างคดิ อะไรแบบนัน้ กบั เขาแน่ เธอรนู ้ สิ ยั เสโ่ ยวด！ี “เหอะ ไรเ้ ดยี งสาจรงิ ๆ”เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ เธอเป็ นพวกทตี่ ามไมท่ ัน คน เขาจงึ ขเ้ี กยี จตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งกบั เธออกี ถงึ เสนิ่ เฉยี วจะโมโห แตเ่ ธอก็จําเป็ นตอ้ งเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปใน ลฟิ ต์ แลว้ กดป่ มุ ปิดลฟิ ตอ์ ยา่ งไมเ่ ต็มใจ แตใ่ นขณะทล่ี ฟิ ตก์ ําลังจะปิดไปนัน้ ก็มมี อื ขา้ งหนงึ่ สอดเขา้ มาตรงกลางของประตู ทําใหป้ ระตลู ฟิ ตเ์ ปิดขน้ึ อกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ มา กป็ ระหลาดใจทเ่ี ห็นรปู รา่ งทค่ี นุ ้ เคยนัน้ เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ออกมาอยา่ งนอบนอ้ มและเรยี บรอ้ ย สายตาที่ อบอนุ่ นัน้ มองมาทางเธอและเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ก็หานเสโ่ ยว：“ บงั เอญิ จรงิ ๆ ไดม้ าเจอพวกคณุ แตเ่ ชา้ แบบน”้ี

“พเ่ี ย？่ ”หานเสโ่ ยวเห็นเยห่ ลน่ิ หาน กร็ บี หนั ตวั หลบ：“เขา้ มา เลยคะ่ ” “ขอบคณุ ครับ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ใหเ้ ธอเล็กนอ้ ย กอ่ นจะกา้ วขาอนั เรยี วยาวเดนิ เขา้ มา แลว้ หยดุ ยนื ขา้ งๆเยโ่ มเ่ ซนิ ：“นอ้ งสะใภ ้ โมเ่ ซนิ ทําไม วนั นตี้ นื่ แตเ่ ชา้ ？” เสนิ่ เฉียวกําลังขยบั ปาก กําลังจะอธบิ าย หานเสโ่ ยวก็เอย่ ปาก เชญิ ซะกอ่ น：“พวกเรากําลงั จะไปทานอาหารเชา้ กนั คะ่ พเี่ ยไ่ ป ดว้ ยกนั มัย้ คะ？” “ไปทานขา้ วเชา้ ดว้ ยกนั ？เป็ นความคดิ ทไี่ มเ่ ลวเลยนะครับ”เย่ หลนิ่ หานยม้ิ ออกมา แลว้ พยกั หนา้ อยา่ งสภุ าพบรุ ษุ ：“ในเมอื่ คณุ หานเป็ นคนเชญิ ผมก็ไมอ่ าจจะปฏเิ สธไดแ้ ลว้ ละ่ ครับ” เสนิ่ เฉยี วเหงอ่ื เรม่ิ ไหล แตใ่ นเวลาเดยี วกนั ก็รสู ้ กึ โลง่ ใจออกไป ถา้ เยห่ ลนิ่ หานไปดว้ ยกนั เยโ่ มเ่ ซนิ ……ก็ไมน่ ่าจะกลา้ ทําอะไร ？

“นอ้ งสะใภส้ หี นา้ ดไู มค่ อ่ ยดเี ลยนะ หมน่ั ดแู ลสขุ ภาพตวั เองดว้ ย ละ่ ”เยห่ ลนิ่ หานมองเสนิ่ เฉียวแลว้ อยๆู่ ก็พดู ขนึ้ มา สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วคอ่ ยๆเปลย่ี นไปทลี ะนอ้ ย และพยกั หนา้ ตอบสายตาอนั อบอนุ่ ของเยห่ ลนิ่ หานไปอยา่ งงงๆ จากนัน้ กก็ ม้ หนา้ กม้ ตา ดเู หมอื นวา่ พช่ี ายของเยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นหว่ งเป็ นใยเธอเกนิ ไป ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นแคค่ ําถามสารทกุ ขส์ กุ ดบิ ทัว่ ไป แตก่ ารทเี่ ขาทํา แบบนก้ี บั เสน่ิ เฉียวมันเป็ นการทําใหเ้ ธอลําบากใจ เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ใจผดิ เอาได ้ “โมเ่ ซนิ ชว่ งนแี้ ผลของนายเป็ นไงบา้ ง？แผลเกา่ มอี าการ กําเรบิ อกี มัย้ ？”เยห่ ลนิ่ หานถามไถเ่ สนิ่ เฉยี วเสร็จ ก็หนั ไปถาม อาการบาดเจ็บของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก บรรยากาศบนตวั เขาเย็นเฉยี บ “ไมม่ ”ี เทยี บกนั แลว้ เยห่ ลนิ่ หานแสนจะอบอนุ่ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กแ็ สนจะ เย็นชา เสนิ่ เฉยี วคดิ อยใู่ นใจ

แตห่ านเสโ่ ยวทย่ี นื อยขู่ า้ งๆกลับไมค่ ดิ อยา่ งนัน้ เธอคดิ วา่ เยห่ ลิ่ นหานเป็ นคนทอ่ี อ่ นโยนเหมอื นกบั สายนํ้า ถา้ ไดค้ บกบั ผชู ้ าย แบบนค้ี งจะมคี วามสขุ น่าดู เพราะเขาจะตอ้ งใสใ่ จแฟนของเขา ดี และดแู ลจนยงุ ไมใ่ หไ้ ตไ่ รไมใ่ หต้ อม แตห่ านเสโ่ ยวก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะหันไปมองทางเยโ่ มเ่ ซนิ เธอคดิ เสมอวา่ ผชู ้ ายแบบเขานล่ี ะ่ ทท่ี ําใหค้ นมคี วามปรารถนาที่ อยากจะเอาชนะ ถงึ บรรยากาศรอบตวั เขาจะเย็นเป็ นนํ้าแข็ง ใบหนา้ อนั หลอ่ เหลาแตม่ ที า่ ทที ไี่ มร่ ับแขก ทวา่ เพราะแบบ น…ี้ …มนั ทําใหห้ านเสโ่ ยวรสู ้ กึ ผชู ้ ายประเภทน้ี ถา้ เขาไมร่ ักเขาก็จะทําตวั เย็นชาใส่ แตถ่ า้ เขาตกหลมุ รักคณุ ขน้ึ มาแลว้ ละ่ ก็ เขาก็จะรอ้ นแรงดจุ เปลว ไฟ มนั ไมเ่ หมอื นกบั ความออ่ นโยนของเยห่ ลนิ่ หาน คดิ ถงึ ตรงนี้ สายตาของหานเสโ่ ยวกจ็ อ้ งเขม็งยงิ่ กวา่ เดมิ สคี่ นตา่ งความคดิ แคช่ ว่ั ครกู่ ็ออกมาจากในลฟิ ต์ หลงั จาก ออกมาจากบา้ นตระกลู เย่ หานเสโ่ ยวจะไปขบั รถ ตอนแรกเธอ ตงั้ ใจจะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ นั่งรถของเธอ แตเ่ ธอกลบั มองขา้ มเรอื่ งรถ วลี แชรข์ อง เยโ่ มเ่ ซนิ ไป

การเอารถวลี แชรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ มาบนรถของเธอนัน้ จะลําบาก เอาแน่ๆ โชคดที ต่ี อนนัน้ เซยี วซเู่ ดนิ มาพอดี ดว้ ยเหตนุ เี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็เลยกลับไปขนึ้ รถของตวั เองแทน แลว้ ใหเ้ สนิ่ เฉียวเข็นรถเขา ไป หลงั จากทท่ี ัง้ สองไปแลว้ หานเสโ่ ยวก็มองดแู ผน่ หลังของเยโ่ ม่ เซนิ แลว้ ก็ผดิ หวังนดิ ๆ “คณุ หาน ถา้ ไมร่ ังเกยี จมาน่ังรถผมไดน้ ะครับ？” หานเสโ่ ยวหนั หนา้ กลับมา ก็เห็นเยห่ ลน่ิ หานยนื หนั ขา้ งแลว้ สง่ รอยยมิ้ ทอ่ี อ่ นโยนนัน้ มาให ้ เธอยมิ้ ทม่ี มุ ปาก แลว้ สา่ ยหวั ：“ไม่ เป็ นไรคะ่ ฉันขบั รถตัวเองมา พวกเราขบั รถของตวั เองไปดกี วา่ นะคะ พอถงึ ตอนเลกิ งานจะไดส้ ะดวก” เยห่ ลนิ่ หาน พยักหนา้ ตอบ：“ครับ” ทางเสนิ่ เฉียวหลังจากทเี่ ข็นรถวลี แชรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ขน้ึ ไปแลว้ กเ็ ดนิ ไปน่ังทขี่ องตวั เอง ตอ่ มากเ็ ห็นวา่ หานเสโ่ ยวและเยห่ ลิ่ นหานตา่ งขบั รถของตวั เองออกมากนั เธอดแู ลว้ ดอู กี “อยากนั่งรถของเยห่ ลน่ิ หาน？”อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามขน้ึ มา

ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวก็หนั กลับมา แลว้ มองไปทเ่ี ขาอยา่ ง สงสยั เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มอง จอ้ งไปทเ่ี ธอดว้ ยรอยยมิ้ ทมี่ เี ลศนัย “ฉันเดาผดิ ？แลว้ คนทยี่ กั ควิ้ หลว่ิ ตาใหเ้ ขาในลฟิ ต์ ไมใ่ ชเ่ ธองัน้ ส？ิ ” ยักควิ้ หลว่ิ ตา？เธอไปยกั ควิ้ หลวิ่ ตาใสเ่ ยห่ ลน่ิ หานตอนไหน？ เสน่ิ เฉียวตอบกลบั ดว้ ยความโมโหทันทที นั ใด：“คณุ อยา่ มาใส่ รา้ ยคนอน่ื แบบนนี้ ะ！” “หึ ทําใหพ้ ใ่ี หญถ่ ามไถส่ ารทกุ ขส์ กุ ดบิ ไดข้ นาดนัน้ รา้ ยกาจไม่ เบาเลยหน”ิ เสนิ่ เฉยี ว：“……” เธอกดั ฟันแน่น แขนทัง้ สองขา้ งทวี่ างไวข้ า้ งลําตวั กําแน่น เล็บ มอื เรมิ่ ซดี เผอื ด “มันก็แคป่ ระโยคคําถามประโยคเดยี ว คณุ จะตอ้ งเขา้ ใจผดิ คน อน่ื แบบนถ้ี งึ จะมคี วามสขุ ใชม่ ยั้ ？”เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากแน่น และจอ้ งตาทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ กรงกลัว

สายตาทชี่ วั่ รา้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทใี่ บหนา้ ของเธอ เหมอื น ตอ้ งการจะพดู อะไรบางอยา่ ง แตเ่ สน่ิ เฉียวกลบั คลายมอื ออก แลว้ หนั หลังกลบั ไป “คณุ อยากจะพดู อะไรก็พดู คณุ คดิ แบบนัน้ ก็ปลอ่ ยใหม้ นั เป็ น แบบนัน้ ไป” เธอไมอ่ ยากจะตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งดว้ ยอกี แลว้ เพราะไมว่ า่ จะพดู ยังไงมมุ มองทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มตี อ่ เธอมนั ก็ไมม่ ที างเปลย่ี นแปลงไป พอกนั ที คดิ ไดแ้ บบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็มองววิ ทวิ ทศั นท์ เ่ี ปลยี่ นผา่ นไปไม่ หยดุ นอกหนา้ ตา่ ง เศรา้ สลดอยภู่ ายในใจ แตง่ งานมาอยบู่ า้ นตระกลู เย่ มันอาจจะเป็ นเรอื่ งทนี่ ่าเศรา้ ตงั้ แต่ แรก พอนกึ ถงึ ทา่ ทที ค่ี ณุ แมเ่ สน่ิ ทํากบั เธอในคนื นัน้ บรรยากาศ รอบๆตวั ของเสน่ิ เฉยี วกม็ ดื มนลงไปในทนั ที และปกคลมุ ไปท่วั ทัง้ คนั รถ

อารมณท์ ห่ี มน่ หมองนเ้ี ดน่ ชดั มากเป็ นพเิ ศษ ไมท่ นั ไรเยโ่ มเ่ ซนิ กส็ ามารถรับรไู ้ ด ้ นวิ้ ทเ่ี รยี วยาวนัน้ หยดุ สายตาของเขามองไปที่ เสนิ่ เฉยี วทก่ี ําลังมองออกไปนอกหนา้ ตา่ งอยา่ งสบั สน แคว่ า่ เธอ สองสามประโยคก็เปลย่ี นไปเศรา้ ไดข้ นาดนเ้ี ลยเหรอ หรอื วา่ เขาจะเขา้ ใจผดิ ไปเองจรงิ ๆ？ แตท่ ําไม ทําไมเยห่ ลน่ิ หานถงึ ไดถ้ ามเธออยา่ งเป็ นหว่ งเป็ นใย กนั ขนาดนัน้ ？ ถา้ เธอไมไ่ ดท้ ําอะไร หรอื แอบสง่ ซกิ อะไรใหก้ นั เยห่ ลนิ่ หานจะ เป็ นแบบนเี้ หรอ？ ตอนนแี้ กลง้ ทําเป็ นเศรา้ แบบนี้ ทําใหใ้ ครด？ู ผหู ้ ญงิ ทผ่ี ลักไสนอ้ งสาวตวั เองใหพ้ น้ ทางเพอื่ ใหไ้ ดแ้ ตง่ งานเขา้ มาอยใู่ นบา้ นของตระกลู เย่ จะเป็ นคนดซี กั แคไ่ หนกนั เชยี ว ตอนท่ี 69 เธออยใู่ หห้ า่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ หนอ่ ยไดม้ ยั้ แคไ่ มน่ านกม็ าถงึ จดุ นัดพบ เซยี วซเู่ ปิดประตรู ถ พอลงรถมาก็ รสู ้ กึ ถงึ ความผอ่ นคลาย

ปาดเหงอื่ ไปหนง่ึ ที เซยี วซหู่ นั กลบั ไปมองทงั้ สองคนทนี่ ั่งอยใู่ น รถ สองคนน…้ี …อยๆู่ เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ วา่ เหมอื นเป็ นบพุ เพสนั นวิ าส จรงิ ๆ ปกตทิ ข่ี บั รถใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ บรรยากาศรอบตัวของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เย็น พอแลว้ แตพ่ อมเี สนิ่ เฉยี วมานั่งในรถดว้ ย เขากน็ กึ วา่ จะมาชว่ ย เพม่ิ สสี นั ใหก้ บั ภายในรถได ้ แตใ่ ครจะรวู ้ า่ ……อารมณท์ เี่ ศรา้ หมองของเธอกลบั ยงิ่ ทําใหบ้ รรยากาศทเ่ี ย็นยะเยอื กของเยโ่ ม่ เซนิ เพมิ่ ขนึ้ ไปอกี เหมาะสมกนั จรงิ ๆคนู่ ้ี คนหนงึ่ หมน่ หมองอกี คนหนงึ่ เย็นชา เสน่ิ เฉียวกําลงั เข็นวลี แชรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ลงมา หานเสโ่ ยวกบั เย่ หลนิ่ หานกจ็ อดรถเสร็จแลว้ เดนิ มาหาพอดี หานเสโ่ ยวเห็นสี หนา้ ของเสนิ่ เฉยี วไมค่ อ่ ยสดู ้ ี จงึ เดนิ ไปหาเธอขา้ งๆดว้ ยความ เป็ นหว่ ง “เฉียวเฉียว สหี นา้ ดไู มด่ เี ลยนะ ไมส่ บายเหรอ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวกฝ็ ื นยม้ิ ออกมา แลว้ พดู เบาๆวา่ ：“ฉัน สบายด”ี

“ไมเ่ ป็ นไรกด้ แี ลว้ เดย๋ี วฉันชว่ ย” พดู จบก็ไมร่ อใหเ้ สน่ิ เฉียวไดต้ งั้ ตวั หานเสโ่ ยวเดนิ ไปเข็นรถวลี แชรแ์ ทนเธอ เสนิ่ เฉียวยนื องึ้ อยตู่ รงนัน้ มอื ของเธอคลายลงไป โดยอตั โนมตั ิ เธอยนื มองหานเสโ่ ยวเข็นรถวลี แชรข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาแบบงงๆ ในหวั เธอตอนนคี้ ดิ อะไรไมอ่ อก ไรซ้ ง่ึ ปฏกิ ริ ยิ าตอบ กลบั ใดๆทัง้ สน้ิ แตเ่ ซยี วซทู่ ยี่ นื อยขู่ า้ งๆพอมองเห็นภาพตรงหนา้ ก็งงเป็ นไกต่ า แตกไปเหมอื นกนั นมี่ นั เกดิ อะไรขน้ึ ？เพอ่ื นของผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ……รสู ้ กึ วา่ เธอจะทําตวั เกนิ หนา้ เกนิ ตาบอ่ ยนะ？ดว้ ยเหตนุ เี้ ซยี วซจู่ งึ มองไปทางเสนิ่ เฉียว แลว้ พดู เบาเรยี กสตเิ ธอเบาๆ：“ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ คณุ จะไมต่ าม ไปหน่อยเหรอครับ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ ไดส้ ติ ตามไป？ตามทําไม？ยงั ไงเยโ่ มเ่ ซนิ เขากไ็ มช่ อบขหี้ นา้ ฉันอยู่ ดี เธอตามไปแลว้ จะมปี ระโยชนอ์ ะไร？

ไมใ่ ชส่ ิ นเ่ี ธอกําลังคดิ อะไรอยู่ เธอควรจะตามไปเพอื่ ไมใ่ หเ้ ส่ โยวตอ้ งไดร้ ับความทรมานจากเยโ่ มเ่ ซนิ คดิ ไดแ้ บบนัน้ เสนิ่ เฉียวกร็ บี จํ้าอา้ วเดนิ ตามไป เซยี วซยู่ นื กอดอกอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ มองเสนิ่ เฉียวจากดา้ นหลังแว กส็ า่ ยหวั ไป เสน้ ประสาทเธอจะตายดา้ นไปถงึ ไหน？ถงึ ขนาด ยอมใหส้ ามขี องตวั เองทอี่ ยตู่ รงหนา้ โดนคนอนื่ แยง่ ไปได ้ แถม ยังยนื นงิ่ อยกู่ บั ทไี่ มข่ ยับเขยอ้ื นอกี ไมร่ จู ้ ะเรยี กวา่ โงห่ รอื วา่ ใสซอ่ื หรอื จะเรยี กวา่ ความรสู ้ กึ ชา้ ดี “ผชู ้ ว่ ยเซยี ว ยนื ทําอะไรตรงน้？ี เขา้ ไปดว้ ยกนั ส”ิ เซยี วซพู่ ยักหนา้ เขาดงึ ขาทก่ี ําลังกา้ วออกไปดงึ กลบั มา：“ไม่ ดกี วา่ ครับ ผมจะรอพวกคณุ อยตู่ รงน้ี ผมมเี รอื่ งทจี่ ะตอ้ งไป จัดการนดิ หน่อยครับ” เขาไมไ่ ดโ้ งน่ ะ บรรยากาศรอบๆของทงั้ สค่ี นแปลกไป ถา้ เขาไป มนั จะเป็ นการหาเรอื่ งใสต่ วั หรอื เปลา่ ？ ยนื สดู อากาศสดชน่ื ๆขา้ งนดี้ กี วา่ ！

เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ มมุ ปากเล็กนอ้ ย จอ้ งไปทเ่ี ขาแลว้ ยม้ิ ให ้ ราวกบั รู ้ วา่ เขาคดิ อะไรอยใู่ นใจ ผา่ นไปสกั พักกไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ แลว้ ก็ หนั หลงั เดนิ เขา้ ไปขา้ งใน อาจเป็ นเพราะยังเชา้ คนจงึ ไมค่ อ่ ยเยอะ หานเสโ่ ยวเป็ นลกู คา้ ประจําของรา้ น พอเขา้ ไปเจา้ ของรา้ นก็รบี เขา้ มาทักทายเธอ “เสโ่ ยว ทําไมวนั นมี้ าแตเ่ ชา้ เลย？หมื แลว้ น่ันใครน่ะ？แฟน เหรอ？” เสน่ิ เฉยี วทเี่ ดนิ ตามหลังมาตดิ ๆพอไดย้ นิ ประโยคนเ้ี ขา้ ก็ตอ้ ง หยดุ เดนิ ไปตามสญั ชาตญาณ แลว้ ยนื มองดพู วกเขาอยไู่ มไ่ กล หลงั จากหานเสโ่ ยวถกู ถามไปแบบนัน้ ใบหนา้ รปู ไขท่ ข่ี าวสวย นัน้ กแ็ ดงระเรอ่ื ขนึ้ มา แลว้ ก็พดู หยอกลอ้ กบั เจา้ ของรา้ นไปวา่ ： “คณุ ป้าก็ อยา่ พดู อะไรแบบนัน้ สคิ ะ เขาไมใ่ ชแ่ ฟนของหนู” คณุ ป้าเจา้ ของรา้ นเองเป็ นคนทส่ี ายตาเฉยี บแหลม เห็นเธอทํา หนา้ ทําตาเขนิ อายแบบนัน้ กย็ มิ้ มมุ ปากแลว้ พดู แซวตอ่ ไปวา่ “ตอนนไ้ี มใ่ ช่ ไมไ่ ดห้ มายความวา่ หลังจากนจี้ ะไมใ่ ช？่ ” เสนิ่ เฉียวทย่ี นื อยขู่ า้ งๆกําหมัดแน่น

ทําแบบนไี้ ดย้ งั ไง？ เธอเดนิ ขนึ้ ไปยนื อยขู่ า้ งๆหานเสโ่ ยวในทนั ที เธอมองคนทพ่ี ดู แซวนัน้ ดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา และใชน้ ้ําเสยี งตําหนวิ า่ ：“ไมใ่ ช่ วา่ เสโ่ ยวบอกแลว้ เหรอคะวา่ ไมใ่ ช？่ คณุ เป็ นคนจติ ใจแบบไหน กนั ถงึ ตอ้ งเขา้ มายงุ่ เรอ่ื งความสมั พันธข์ องคนอนื่ แบบน？ี้ ” เสนิ่ เฉยี วโมโหขน้ึ มาทันที นเี่ ป็ นสง่ิ ทท่ี กุ คนคาดไมถ่ งึ รวมถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งอยู่ เขาไมป่ ฏเิ สธวา่ เป็ นเพราะเขาอยากจะ ใหเ้ ธอตาสวา่ ง แตใ่ ครจะรวู ้ า่ อยๆู่ เธอจะโมโหแลว้ พดู จาแบบนัน้ ใสเ่ จา้ ของรา้ น ป้าเจา้ ของรา้ นถงึ กบั องึ้ ไป เพราะไมค่ ดิ วา่ จะเกดิ เหตกุ ารณแ์ บบ นข้ี นึ้ เธอมองไปทเี่ สน่ิ เฉียวแลว้ พนิ จิ พจิ ารณาอยสู่ กั พัก สดุ ทา้ ย มองไปทมี่ อื ของเธอทจี่ ับรถวลี แชรเ์ อาไว ้ แลว้ กม็ องไปทาง หานเสโ่ ยว แตห่ านเสโ่ ยวเองก็หนา้ ถอดสไี ปเหมอื นกนั สถานะเป็ นลกู คา้ ป้าเจา้ ของรา้ นอาหารเชา้ ไดส้ ตขิ นึ้ มาทันทวี า่ เกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ และเธอก็รบี ยม้ิ ออกมา：“ขอโทษดว้ ยนะคะ คณุ ลกู คา้ ป้าไมไ่ ดม้ เี จตนาไมด่ นี ะ แตป่ ้ากบั คณุ หานสนทิ กนั

มากๆ เลยคยุ กนั จนเพลนิ ไปหน่อย หวงั วา่ คณุ ลกู คา้ จะไมเ่ อา ไปคดิ เล็กคดิ นอ้ ยนะคะ” หานเสโ่ ยวทหี่ นา้ ซดี เผอื ดไปเมอื่ ครตู่ อนนก้ี ็ไดส้ ตกิ ลับคนื มา ในทันที เธอฝื นยมิ้ ออกมาใหก้ บั เสนิ่ เฉยี วแลว้ บอกกบั เธอวา่ ：“ ใชๆ่ เฉยี วเฉยี ว คณุ ป้าเจา้ ของรา้ นปกตกิ ็ชอบลอ้ เลน่ กบั ฉันแบบ นตี้ ลอด เธอยงั จําหลโ่ี ยห่ มงิ ไดม้ ยั้ ？ ครัง้ ทแี่ ลว้ ฉันมากนิ ขา้ ว กบั เขา แลว้ อยๆู่ ป้าแกกถ็ ามหลโี่ ยห่ มงิ วา่ เป็ นของฉันเหรอ？ฮา่ ฮา่ ฮา่ ทําเอาฉันขําทอ้ งแข็งเลย……จรงิ ๆนะเฉยี วเฉียว เธออยา่ ไปสนใจเลย ป้าแกก็แคพ่ ดู ไปเรอ่ื ยเป่ือยน่ะ” เสน่ิ เฉียวยังไมอ่ าจปลอ่ ยวางเรอื่ งนไ้ี ปได ้ อยา่ งไรกต็ าม เธอไมอ่ ยากใหเ้ สโ่ ยวและเยโ่ มเ่ ซนิ มี ความสมั พันธอ์ ะไรตอ่ กนั คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ คนื มันทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วกงั วลจนแทบจะ บา้ ！ ถงึ เสนิ่ เฉยี วจะอธบิ ายใหป้ ้าเจา้ ของรา้ นฟัง แตภ่ ายในใจของ เสนิ่ เฉียวเองกย็ งั ไมม่ คี วามสขุ เธอจงึ ไมพ่ ดู อะไรตอ่

“กแ็ คก่ ารลอ้ เลน่ กนั ก็เทา่ นัน้ อยา่ ไปใสใ่ จ”จังหวะนัน้ เอง เยโ่ ม่ เซนิ ก็เอย่ ปากพดู ขนึ้ มา ทกุ คนตา่ งพากนั มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ หนั หนา้ ไป ดา้ นขา้ ง แตส่ ายตาทเ่ี ย็นชาผดิ ปกตนิ ัน้ เสน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ เย็นวาบ ขนึ้ มาในทันที เธอจับรถวลี แชรไ์ วแ้ น่น แลว้ กดั รมิ ฝี ปาก หานเสโ่ ยวตาเป็ นประกาย！ “ใชม่ ยั้ ใชม่ ยั้ แคห่ ยอกลอ้ กนั เทา่ นัน้ เองคะ่ เชญิ คะ่ เชญิ เขา้ ไป ขา้ งใน！”ป้าเจา้ ของรา้ นรสู ้ กึ ไดว้ า่ ไมค่ วรยงุ่ กบั ผชู ้ ายคนน้ี และ กไ็ มก่ ลา้ พดู จาซซี้ ๊วั อกี จงึ ไดแ้ ตพ่ าทกุ คนไปในขา้ งในกอ่ น เพอื่ หลกี เลยี่ งไมใ่ หก้ ระทบตอ่ รา้ นคา้ ของแก ภายใตอ้ ารมณ์ทไ่ี มโ่ อเคนัน้ เสนิ่ เฉยี วทําไดแ้ ตเ่ ดนิ ตามทกุ คน เขา้ ไปในรา้ น เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กบั เอย่ ปากบอกเองวา่ ไมเ่ ป็ นไร ถา้ เธอยงั จะไปตอ่ ลอ้ ตอ่ เถยี งอกี ละ่ ก็ เธอก็จะถกู มองวา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทไ่ี รเ้ หตผุ ลอกี หลงั จากนั่งลง ตอนสงั่ อาหารเสน่ิ เฉยี วไมม่ คี วามสนใจเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย แตห่ านเสโ่ ยวกลบั หนั ไปหาสองพนี่ อ้ งบรษิ ัทบรษิ ัท ตระกลู เยแ่ ลว้ อธบิ ายถงึ วธิ กี ารทําและการรับประทานอาหาร

ของทน่ี อ่ี ยา่ งขะมกั เขมน้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ังคงนั่งทําหนา้ นงิ่ ๆ สว่ นเยห่ ลนิ่ หานก็ตอบกลบั บา้ งบางประโยคตามมารยาท บรรยากาศแบบนเ้ี ป็ นอะไรทนี่ ่าอดึ อดั เสน่ิ เฉียวจงึ ลกุ ขน้ึ ：“ฉัน ขอตวั ไปเขา้ หอ้ งน้ํานะ” เธอลกุ ขนึ้ แลว้ ก็เดนิ ออกไปเลย หานเสโ่ ยวทก่ี ําลงั พดู อยกู่ ็หยดุ ไป แลว้ มองไปทเ่ี สน่ิ เฉียว ใบหนา้ ทย่ี ม้ิ แยม้ นัน้ คอ่ ยๆจางหายไป เหมอื นเธอจะคดิ อะไรออก ทนั ใดนัน้ กล็ กุ ขน้ึ ：“เฉียวเฉยี ว รอ ฉันดว้ ย ฉันไปดว้ ยคน” เสนิ่ เฉียวทเ่ี ดนิ มาถงึ ปากประตกู ็ตอ้ งหยดุ เดนิ แลว้ หนั กลับมา มองเธอ หานเสโ่ ยวเดนิ เขา้ มากมุ มอื เธอไวอ้ ยา่ งแนบชดิ สนทิ สนม แลว้ เดนิ ไปทางหอ้ งนํ้าดว้ ยกนั “เฉยี วเฉียว เธอยงั โกรธฉันเรอื่ งเมอื่ กอ้ี ยอู่ กี เหรอ？จรงิ ๆแลว้ ป้า แกไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเลยนะ เมอ่ื กฉี้ ันกอ็ ธบิ ายใหเ้ ธอฟังแลว้ หนิ เธอเชอ่ื ใจฉันนะ？”

สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเหมอื นกําลงั คดิ อะไรบางอยา่ งอยู่ พอไดย้ นิ ประโยคนเี้ ขา้ กจ็ งึ หยดุ เดนิ จากนัน้ ก็เงยหนา้ มองไปทห่ี านเส่ โยวดว้ ยสายตาทด่ี สู บั สน “เสโ่ ยว เธออยหู่ า่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ ……หน่อยไดม้ ยั้ ？” ตอนท่ี 70 ถา้ ไมเ่ ชอ่ื มาพนนั กนั “เฉียวเฉยี ว พดู แบบน…ี้ …หมายความวา่ ยังไง？”รอยยมิ้ ตรงมมุ ปากของหานเสโ่ ยวแข็งทอ่ื ไปทันใด：“ฉันไมม่ เี จตนาแอบแฝง เลยนะ เธอสงสยั ฉันเหรอ？” “ไมใ่ ชแ่ บบนัน้ ！”เสนิ่ เฉียวสา่ ยหวั ：“ฉันจะไปสงสยั เธอได ้ ยังไง？” เธอแคเ่ ป็ นหว่ งเรอ่ื งระยะหา่ งของหานเสโ่ ยวทใ่ี กลเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มากจนเกนิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะลงมอื กบั เธอได ้ ถงึ อยา่ งนัน้ เธอ กร็ สู ้ กึ วา่ ……คําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมานัน้ ไมใ่ ชก่ ารลอ้ เลน่ แน่ ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ เรอื่ งทไ่ี ดย้ นิ มากอ็ าจจะไมเ่ ป็ นความจรงิ เสมอไป

เรอ่ื งทเ่ี ขาพกิ ารอาจเป็ นเรอื่ งจรงิ แตเ่ รอื่ งทเ่ี ขาไรส้ มรรถภาพ ทางเพศ——ดเู หมอื นจะเป็ นแคข่ า่ วลอื “เฉยี วเฉียว เธอไมส่ งสยั ฉัน แลว้ ทําไมเธอถงึ พดู ออกมาแบบ นัน้ ละ่ ？”ทา่ ทขี องหานเสโ่ ยวเปลยี่ นไปเป็ นความอดึ อดั เธอกม้ หนา้ กม้ ตาแลว้ ทําเสยี งตํา่ ：“เป็ นเพราะคําพดู ทป่ี ้าแกพดู เลย ทําใหเ้ ธอเขา้ ใจผดิ ใชม่ ัย้ ？แตฉ่ ันบอกเธอไปแลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ ป้าแกกแ็ คพ่ ดู เลน่ เทา่ นัน้ เอง？ถา้ เธอไมเ่ ชอื่ ครัง้ หนา้ ฉันจะ พาหลโ่ี ยห่ มงิ มาพดู กบั เธอดว้ ยตวั เอง” เสนิ่ เฉยี วนง่ิ เงยี บ แลว้ ขมวดคว้ิ จอ้ งไปทางเธอเทา่ นัน้ อยากจะ อธบิ ายใหฟ้ ัง แตก่ ็ไมร่ จู ้ ะเรม่ิ จากไหน หานเสโ่ ยวคดิ วา่ เธอไมเ่ ชอ่ื จงึ รบี หยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมา จากในกระเป๋ า “ฉันจะโทรหาหลโ่ี ยห่ มงิ เดย๋ี วนล้ี ะ่ ！” เสน่ิ เฉยี วหยดุ เธอเอาไว ้ หานเสโ่ ยวเงยหนา้ มองเธอ “เธอไมต่ อ้ งโทรหาเขาหรอก ไมใ่ ชว่ า่ ฉันไมเ่ ชอ่ื ใจเธอนะ แต่ ฉันแค…่ …”เธอจะพดู ยังไงดี หรอื ควรจะพดู ไปวา่ เธอเป็ นหว่ ง

เพราะกลวั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะลงมอื กบั เธอ？แตข่ นื พดู แบบนี้ ออกไป กเ็ ทา่ กบั วา่ เธอขายเยโ่ มเ่ ซนิ น่ะสิ “แตอ่ ะไร？”หานเสโ่ ยวเห็นเธอกระอกั กระอว่ น จงึ ถามขน้ึ มา เสน่ิ เฉียวกดั ปากอยา่ งรอ้ นรนใจ：“ฉันไมร่ จู ้ ะอธบิ ายกบั เธอ ยงั ไงดี แตเ่ สโ่ ยว พวกเราเป็ นเพอ่ื นกนั ไมใ่ ชเ่ หรอ？เธอฟังฉัน หน่อยไดม้ ัย้ ？อยใู่ หห้ า่ งจากเขาไวเ้ ถอะ！” สหี นา้ ทา่ ทางของหานเสโ่ ยวนง่ิ ไปทนั ท：ี “เฉยี วเฉยี ว เธอชอบ เขาแลว้ เหรอ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวถงึ กบั หายใจไมอ่ อก：“เธอพดู วา่ ยงั ไง นะ？” “ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเธอชอบเขา แลว้ เธอจะมาบอกใหฉ้ ันอยหู่ า่ งๆ เขาไปทําไม？อกี อยา่ งนะ ฉันยังไมไ่ ดเ้ ขา้ ใกลเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เลย ดว้ ย？แตเ่ ธอทําตวั แบบนี้ เทยี บกบั คนทช่ี อบใครซกั คนแลว้ เธอก็มปี ฏกิ ริ ยิ าไมต่ า่ งจากคนพวกนัน้ เลย” เสนิ่ เฉียวเบกิ ตาโพลง เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ？นั่นเป็ นเรอ่ื งท่ี เป็ นไปไมไ่ ด ้ การพดู การจาของเขากไ็ มเ่ ขา้ หู และเหตผุ ลทเี่ ธอ

หา้ มปรามเสโ่ ยวนั่นกเ็ พราะเธอกลัววา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะลงไมล้ งมอื กบั เสโ่ ยว ไมม่ เี หตผุ ลอน่ื ใดเลย “ไมใ่ ชแ่ บบนัน้ ！แตฉ่ ันไมร่ จู ้ ะอธบิ ายยงั ไงใหเ้ ธอเขา้ ใจ！” “ไมต่ อ้ งอธบิ ายอะไรแลว้ ละ่ ”หานเสโ่ ยวเบอื นหนา้ หนี ไมม่ อง เธออกี แสดงใหเ้ ห็นวา่ อารมณ์ของเธอไมด่ เี อามากๆ：“เฉียว เฉียว ฉันคดิ วา่ พวกเราเป็ นเพอ่ื นทด่ี ตี อ่ กนั การไวใ้ จกนั ในเรอ่ื ง แบบนถี้ อื เป็ นพน้ื ฐานอยา่ งหนง่ึ เลย ฉันนชว่ ยเธอมาก็หลาย เรอื่ ง แตอ่ ยๆู่ เธอกลับคดิ วา่ ฉันคดิ อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แบบนัน้ เหรอ？” เสนิ่ เฉียวหนา้ ซดี เผอื ด เธอดงึ มอื ของหานเสโ่ ยวเอาไว：้ “เส่ โยว ไมใ่ ชว่ า่ ฉันไมเ่ ชอ่ื ใจเธอนะ และไมไ่ ดค้ ดิ วา่ เธอคดิ อะไร กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เลย เพยี งแต…่ …” หานเสโ่ ยวถอนหายใจออกมาอกี ครัง้ แลว้ หนั ไปจับมอื ของเธอ แลว้ พดู กบั เธอเบาๆ：“เธอคดิ วา่ ทําไมฉันถงึ ชวนเขาออกมากนิ มอื้ เชา้ กบั พวกเราละ่ ？ ทัง้ หมดทฉี่ ันทําไปกเ็ พอ่ื เธอ” “เพอื่ ……ฉัน？”

“ถงึ แมว้ า่ อกี ครง่ึ ปีหลงั พวกเธอจะตอ้ งหยา่ กนั ก็ตาม แตถ่ งึ อยา่ ง นัน้ ตอนนเ้ี ธอก็ยังมศี กั ดเ์ิ ป็ นภรรยาของเขา เธออาศยั ในบา้ น ตระกลู เย่ ฉันเลยหวังวา่ จะไดส้ านสมั พันธอ์ นั ดกี บั เยโ่ มเ่ ซนิ และเพอื่ ใหเ้ ธอมวี ันทด่ี ๆี กบั คนในบา้ นตระกลู เยบ่ า้ ง เฉยี วเฉียว จรงิ ๆแลว้ เธอเห็นถงึ ความตงั้ ใจจรงิ ของฉันบา้ งมัย้ ？” เสนิ่ เฉยี ว：“……” “ฉันแคห่ วังวา่ ครงึ่ ปีหลังจากนเ้ี ธอจะอยใู่ นบา้ นตระกลู เยไ่ ด ้ อยา่ งปลอดภยั พวกเรากเ็ หมอื นพเี่ หมอื นนอ้ ง หรอื วา่ เธอไม่ เคยรับรเู ้ ลย？” “เสโ่ ยว……ฉันขอโทษ”ทจ่ี รงิ เสน่ิ เฉียวไมค่ ดิ เลยวา่ เธอจะคดิ เผอื่ ตวั เองขนาดนี้ เธอนกึ ถงึ ตอนแรกๆทหี่ านเสโ่ ยวเอย่ ปาก ชวนเยโ่ มเ่ ซนิ และเยห่ ลนิ่ หานดว้ ยความสภุ าพ และไมท่ ันคดิ เลยวา่ หานเสโ่ ยวจะคดิ เผอ่ื ขนาดนัน้ แตต่ ัวเธอเองภายในใจเธอ กลับคดิ เป็ นอกศุ ลแบบนไ้ี ปซะได ้ เธอรสู ้ กึ วา่ คําพดู ของคณุ ป้าเจา้ ของรา้ นแทงบาดเขา้ มาในแกว้ หู คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ เศรา้ ขนึ้ มาจากภายใน รอบตาเธอ แดงขน้ึ มาเองโดยไมร่ ตู ้ วั ：“เสโ่ ยว ฉันไมไ่ ดเ้ ขา้ ใจเธอผดิ นะ ที่

ฉันขอใหเ้ ธออยหู่ า่ งจากเขา……เพราะมคี วามลําบากใจ บางอยา่ ง” “เอาเถอะ ฉันเขา้ ใจแลว้ วา่ เธอลําบากใจ ฉันจะไมโ่ ทษเธอ แต่ วา่ ……อยา่ หา้ มใหฉ้ ันชว่ ยเธอ ตกลงมัย้ ？”หานเสโ่ ยวพดู กบั เธอดว้ ยนํ้าเสยี งทอี่ อ่ นโยน เสนิ่ เฉียวเองกไ็ มร่ จู ้ ะปฏเิ สธยงั ไง จงึ ไดแ้ ตพ่ ยักหนา้ ตอบไป “งัน้ พวกเรากลับกนั เถอะ อยา่ ใหพ้ วกเขารอนาน” “โอเค” หลังจากกลับไป เสน่ิ เฉียวและหานเสโ่ ยวทัง้ สองกแ็ ยกกนั นั่ง ยังไงซะเสนิ่ เฉยี วก็เป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งน่ังขา้ งเยโ่ ม่ เซนิ อยแู่ ลว้ แตพ่ อกน้ เธอกําลังจะสมั ผัสลงไปบนเกา้ อี้ นํ้าเสยี ง ทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลอยมา “ประหมา่ จนตอ้ งไปวางแผนรับมอื กบั เพอ่ื นเลย？” ไดย้ นิ แบบนัน้ ทา่ ทางของเสน่ิ เฉยี วก็หยดุ นงิ่ เธอหนั ไปมอง ทางเยโ่ มเ่ ซนิ

เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หนา้ มาขา้ งๆ แลว้ จอ้ งมองเธอยา่ งจัง รมิ ฝี ปาก บางๆโคง้ ขน้ึ เล็กนอ้ ย：“ไมไ่ ดผ้ ลหรอก” เสนิ่ เฉียวหนา้ ซดี และไมต่ อบเยโ่ มเ่ ซนิ “เพอื่ นของเธอ เห็นไดฉ้ ันวา่ เธออยากยวั่ ยวนฉัน เชอ่ื ฉันมยั้ ？” เสนิ่ เฉยี วไมส่ นใจเขา แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเลน่ แบบน้ี รา่ งกายทสี่ งู ใหญข่ องเขาคอ่ ยๆเอยี งมาทางเธอ รมิ ฝี ปากทบ่ี าง นัน้ กระซบิ มาทข่ี า้ งหขู องเธอเบาๆ ลมหายใจอนุ่ ๆทอี่ อกมานัน้ ผสมปนเปกบั น้ําลายทก่ี ระเด็นมาโดนตรงคอเธอ มันจ๊ักจ้ี รปู รา่ งทเี่ รยี วเล็กของเสน่ิ เฉยี วสนั่ เทา เธออยากจะหนไี ปให ้ ไกลจากเขา แตก่ ลบั ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ จับแขนเอาไว ้ “ถา้ ไมเ่ ชอื่ เรามาพนันกนั หน่อยมยั้ ” พนัน？เสน่ิ เฉยี วกะพรบิ ตาปรบิ ๆ กดั ปากตอบไปวา่ ：“เรอื่ งนไ้ี ม่ มที างเป็ นไปได ้ ดงั นัน้ ฉันจะไมพ่ นันอะไรกบั คณุ ทงั้ นัน้ ไรส้ าระ ！” “เฮอะ”เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมาอยา่ งเปิดเผย：“ถา้ เธอแพ ้ ตอ้ งทํา แทง้ ลกู นอกสมรสในทอ้ งของเธอซะ”

เสนิ่ เฉียวทําตาโตขน้ึ มาอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื ในสง่ิ ทไี่ ดย้ นิ เธอ กําหมดั แน่นอยใู่ ตโ้ ตะ๊ เธอกดั รมิ ฝี ปากตอบไปวา่ ：“ไมม่ ที าง！ ” “ทําไม？กลัวงัน้ ส？ิ ” น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ ถากถางและไรเ้ ยอ่ื ใย เสน่ิ เฉียวนั่งหลัง ตวั ตรง：“การพนันแบบนมี้ ันน่าเบอื่ ฉันไมข่ อรว่ ม” “น่ันมนั เรอ่ื งของเธอ ยังไงกต็ าม ลกู นอกคอกกบั เพอื่ นของเธอ เลอื กมาอยา่ งเดยี ว เธอ……จะเลอื กใคร？” เสนิ่ เฉยี ว：“……เยโ่ มเ่ ซนิ ใหม้ ันนอ้ ยๆหน่อย” “คณุ สญั ญากบั ฉันแลว้ วา่ ใหฉ้ ันอมุ ้ ทอ้ งและอยทู่ บี่ า้ นตระกลู เย่ ได ้ และพวกเราก็เซน็ สญั ญากนั แลว้ ฉันแคต่ อ้ งอยทู่ บ่ี า้ น ตระกลู เยแ่ คค่ รง่ึ ปีแลว้ เรากจ็ ะหยา่ กนั เรอื่ งนไี้ มเ่ กย่ี วกบั เสโ่ ยว เลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ทําไมคณุ ตอ้ งลากเธอเขา้ มาเกย่ี วดว้ ย？” เสน่ิ เฉียวโมโหเอามากๆ หานเสโ่ ยวคดิ เผอื่ เธอขนาดนัน้ แต่ อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับใหเ้ ธอเลอื กมาระหวา่ งลกู ในไสก้ บั เสโ่ ยว

“ในเมอื่ เกมเรมิ่ แลว้ ดงั นัน้ กฎของเกมกข็ น้ึ อยกู่ บั ฉัน ตงั้ แต่ วนิ าทที เี่ ธอแตง่ งานมาอยบู่ า้ นตระกลู เยแ่ ทนนอ้ งสาวของเธอ ชะตาชวี ติ ของเธอกถ็ กู กําหนดเอาไวอ้ ยแู่ ลว้ ทําไม？ยังไมร่ ู ้ สถานะของตวั เองอกี ？” เสน่ิ เฉียวกดั ฟันแน่น เล็บทกี่ ําแน่นอยา่ งไรซ้ งึ่ เสยี งแทบจะกด เขา้ ไปในเนอื้ “คยุ อะไรกนั ？”เยห่ ลน่ิ หานทนี่ ั่งอยตู่ รงขา้ มเห็นทัง้ สองคนนั่ง คยุ กนั อยา่ งใกลช้ ดิ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะหวั เราะขนึ้ มา แลว้ แซววา่ ：“ โมเ่ ซนิ กบั นอ้ งสะใภร้ ักกนั ดจี รงิ ๆ” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ขยบั ตวั ออกหา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ โดยทนั ที แลว้ คดิ ในใจวา่ ใครมันจะอยากมารสู ้ กึ ดกี บั คนโรคจติ แบบนกี้ นั ？ แขนเธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ กําไวอ้ ยา่ งแน่น เขายม้ิ ใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานแลว้ สง่ สายตาทอ่ี อ่ นโยนให：้ “ใชค่ รับ ตอ้ งขอบคณุ พจ่ี รงิ ๆ ผมเลย ไดภ้ รรยาทดี่ แี บบน”ี้

ตอนท่ี 71 ทาํ ไมคณุ ถงึ ไมเ่ ปิ ดโปงฉนั เยห่ ลนิ่ หานนงิ่ ไปครหู่ นงึ่ ประเดย๋ี วเดยี วก็ยมิ้ ออกมาอยา่ งชว่ ย ไมไ่ ด ้ “โมเ่ ซนิ นนี่ ายกําลังโทษพใ่ี หญท่ ใ่ี หค้ ณุ ป่ ไู ปเป็ นผใู ้ หญส่ ขู่ อ งานแตง่ ของนายเหรอ?” อะไรนะ? เสนิ่ เฉยี วตกใจมาก งานแตง่ งานของเยโ่ มเซนิ่ เยห่ ล่ิ นหานไปเป็ นผใู ้ หญส่ ขู่ อให?้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยาะ แลว้ ไมไ่ ดต้ อบอะไรอกี “นายก็ไมใ่ ชเ่ ด็กๆแลว้ อกี อยา่ งนายยังมอี าการบาดเจ็บทขี่ า ควรหาคนดแู ล เรอ่ื งลกู สาวตระกลู เสนิ่ ฉันเขา้ ใจอยา่ งแจม่ แจง้ มากอ่ น ดงั นัน้ ทพี่ ใี่ หญใ่ หค้ ณุ ป่ ไู ปเป็ นผใู ้ หญส่ ขู่ อใหง้ านแตง่ นาย นายก็ น่าจะเขา้ ใจความหวังดขี องพใี่ หญ”่ ในตอนแรกเสนิ่ เฉียวเพยี งแคร่ สู ้ กึ ประหลาดใจ กบั การแตง่ งานของเยโ่ มเ่ ซนิ แตน่ กึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เยห่ ลน่ิ หานจะ เป็ นผใู ้ หญไ่ ปสขู่ อให ้

หลังจากไดย้ นิ แลว้ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวก็เปลย่ี นไปทันที และ เธอกม็ องเยห่ ลนิ่ หานดว้ ยจติ ใตส้ ํานกึ เขาเคยสบื เกยี่ วกบั ลกู สาวตระกลู เสนิ่ หรอื ไม?่ นไ่ี มไ่ ด ้ หมายความวา่ …… เขารแู ้ ลว้ วา่ เธอไมใ่ ชเ่ สน่ิ เฉียว? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนแี้ ลว้ เสน่ิ เฉียวก็จําไดว้ า่ เมอ่ื พดู คยุ กบั เขากอ่ น หนา้ น้ี เขาไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะตะโกนชอ่ื ของตวั เธอออกมา! ในเวลานัน้ เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดส้ งั เกต เพราะเธอถกู เรยี กวา่ เสนิ่ เฉยี ว จนชนิ แลว้ ดงั นัน้ ….. เมอื่ คดิ อยา่ งนี้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ ตกใจเหงอ่ื เย็นจัดกไ็ หลออกมา เธอมองชายผมู ้ รี อยยมิ้ อนั ออ่ นโยนและดวงตาอนั อบอนุ่ นั่งตรง ขา้ ม เขารจู ้ ักตวั ตนของเธอมานานแลว้ แตเ่ ขาไมเ่ คยเปิดโปง เธอเลย และตอ่ หนา้ เขายังสามารถพดู คยุ สนุกสนานกบั เธอได ้ อกี ดว้ ย ผชู ้ ายแบบน…ี้ …ผชู ้ ายแบบน…้ี … ยงิ่ คดิ วา่ เสน่ิ เฉียวหลังของเธอเย็นยะเยอื ก และหนา้ ผากของ เธอกม็ เี หงอ่ื ไหลซมึ ออกมา

“นอ้ งสะใภเ้ กดิ อะไรขน้ึ ?” เขาสงั เกตเห็นสายตาของเธอ เมอื่ เธอเห็นวา่ ใบหนา้ ของเธอเปลย่ี นเป็ นซดี เผอื ด และหนา้ ผาก ของเธอกม็ เี หงอ่ื ซมึ ออกมา เขาขมวดควิ้ แลว้ ถามอยา่ งเป็ นหว่ ง วา่ “ทําไมจ่ ๆู่ สหี นา้ ก็ไมส่ ดู ้ ี ไมใ่ ชร่ สู ้ กึ ไมส่ บายตรงไหนหรอื เปลา่ ?” ดวงตาของเขายังคงออ่ นโยนและเสยี งของเขาก็เบาเหมอื นสาย ลม แตผ่ ชู ้ ายแบบนี้ ….. เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง เธอรสู ้ กึ เย็นไปทัว่ รา่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สงั เกตเห็นปฏกิ ริ ยิ าของเธอ เขาขมวดคว้ิ โดยไมร่ ตู ้ ัว “หญงิ แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง คณุ เป็ นอะไรไป?” รมิ ฝี ปากของเสนิ่ เฉียวขยับไปมา เธอตวั สน่ั ตอบกลับไปวา่ “ไม่ ไมม่ อี ะไร” “ไมม่ อี ะไร แลว้ ทําไมคณุ เหงอื่ ออกมากขนาดน?้ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งทเ่ี ธออยา่ งไมพ่ อใจ ไมใ่ ชว่ า่ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ คยชนิ กบั การ โกหกแลว้ เหรอ หรอื เธอคดิ วา่ เขาเป็ นคนตาบอด เรอื่ งตา่ งๆก็ ชดั อยตู่ รงหนา้ เธอยงั จะมาเถยี งขา้ งๆคๆู อกี

เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็ยกมอื ขน้ึ ปาดเหงอื่ บนหนา้ ผากอยา่ งไม่ รตู ้ วั มอื ของเธอสนั่ เล็กนอ้ ย “จๆู่ กร็ สู ้ กึ ไมค่ อ่ ยสบายทอ้ ง” “เฉยี วเฉียว ไมเ่ ป็ นอะไรนะ?” หานเสโ่ ยว เห็นวา่ สหี นา้ ของเธอไมด่ ี จงึ ลกุ ขน้ึ ถามเธอดว้ ยความกงั วล ทกุ คนมองเธอ ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วยง่ิ กดดนั ขน้ึ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอในทันที “ฉันแค…่ ..รสู ้ กึ ไมส่ บายเล็กนอ้ ย ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันขอตวั กลับ กอ่ น” หลังจากพดู จบเสนิ่ เฉียวแทบจะลกุ ขนึ้ ยนื ทนั ทโี ดยไมร่ ตู ้ วั แลว้ ก็เดนิ ออกไปโดยไมพ่ ดู อะไรมาก สายตาของทกุ คนก็มองขา้ ง หลังเธออยา่ งสงสยั หลังจากกา้ วไปไดส้ องกา้ ว เสนิ่ เฉยี วกห็ ยดุ กะทันหนั แลว้ มอง กลบั ไปทห่ี านเสโ่ ยว

หานเสโ่ ยวกําลังจะยนื ขนึ้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับเลอื่ นรถเข็นมา ขา้ งหนา้ “ในเมอ่ื ภรรยาของผมไมส่ บาย ถา้ อยา่ งนัน้ แลว้ ตอ้ ง รบกวนพใี่ หญต่ อ้ นรับคณุ หนูหานดว้ ย” หานเสโ่ ยวหยดุ อยกู่ บั ท่ี เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ออกมาเล็กนอ้ ย “ไมม่ ปี ัญหา ถา้ อยา่ งนัน้ โมเ่ ซนิ ไปสง่ นอ้ งสะใภก้ ลับกอ่ นเถอะ นอ้ งสะใภ ้ พวกเธอเดนิ ทาง ระวงั ๆ” “ไดค้ ะ่ ได…้ .. เสนิ่ เฉียวรับปากอยา่ งตะกกุ ตะกกั หลงั จากนัน้ เธอก็มองไปทหี่ านเสโ่ ยวอยา่ งไมส่ บายใจ หานเสโ่ ยวแตแ่ รก อารมณ์ไมด่ ี แตย่ ังโบกมอื ใหเ้ ธอ “ไมเ่ ป็ นไร คณุ ไมต่ อ้ งกงั วล เกยี่ วกบั ฉัน พวกคณุ กลับไปกอ่ นเถอะ” “อมื ” หลังจากออกมาแลว้ เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปขา้ งหนา้ ขณะทเ่ี ธอกําลงั จะลงบนั ได เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอใหห้ ยดุ “หญงิ แตง่ งานครัง้ ที่ สอง” เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉยี วก็หยดุ เดนิ แลว้ หนั กลับมามองเขาอยา่ ง งงงวย

“มานสี่ ”ิ เสน่ิ เฉียวเดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งเชอ่ื ฟังเหมอื นตกุ๊ ตาหนุ่ กระบอก “มเี รอ่ื งอะไรเหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งระงับความโกรธของเขา “ขา้ งหนา้ เป็ นบนั ได” เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉยี วก็หนั หลังกลบั ไปมองเขาและ “ฉันรู ้ มี ปัญหาอะไรเหรอ” “มปี ัญหาอะไร? ใช่ จะมปี ัญหาอะไร? เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยาะ “ผมไม่ รวู ้ า่ ภรรยาของผมอยากจะฆา่ ผมจรงิ ๆไหม? หมื ?” “……”เสน่ิ เฉยี วถงึ ตอบสนองกลบั มา บนั ไดดา้ นหนา้ ไมไ่ ดเ้ ป็ น ปัญหาสําหรับเธอ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับบาดเจ็บเขานั่งอยบู่ น รถเข็นไมส่ ามารถลงจากบนั ไดได ้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนเี้ สน่ิ เฉยี วถงึ ขน้ึ มาเข็นรถเข็นเขา “ฉันขอโทษ ฉันกําลงั คดิ ถงึ เรอ่ื งตา่ งๆอยู่ ดงั นัน้ ฉันเลยลมื ไป พวกเราไปที่ ลฟิ ตท์ างนัน้ กนั เถอะ”

เสนิ่ เฉียวเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไปทางลฟิ ต์ นว้ิ ทสี่ นั่ กอ่ นหนา้ นดี้ ขี น้ึ เล็กนอ้ ย ดา้ นนอกอากาศสดชนื่ อยภู่ ายใตห้ ลงั คาเดยี วกนั กบั เยห่ ลนิ่ หานทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ กดดนั อยา่ งมาก จๆู่ เธอรสู ้ กึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานภายนอกอาจดอู อ่ นโยน แตต่ วั ตนที่ แทจ้ รงิ นัน้ …… ไมก่ ลา้ ทจี่ ะจนิ ตนาการ “เมอื่ ครคู่ ณุ จะพดู อะไรก็หยดุ พดู ตกใจกลวั จนตวั สนั่ เจอเรอ่ื ง อะไรทไ่ี มค่ าดคดิ เหรอ?” เสนิ่ เฉียวเกย่ี วกบั เรอื่ งน้ี จๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็นก็ถามขนึ้ อยา่ งเย็นชา “ไม่ ไมม่ อี ะไรแลว้ ” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั ของเธอ “เมอ่ื ครฉู่ ันรสู ้ กึ อดึ อดั ทอ้ ง แตต่ อนน…ี้ …ดขี น้ึ มากแลว้ ” เธอไมค่ ดิ จะบอกเยโ่ มเ่ ซนิ เกย่ี วกบั เรอื่ งนที้ ัง้ หมดน้ี อยา่ งไรเสยี นสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นกบั ระเบดิ เวลาบอกกําเรบิ ก็กําเรบิ พดู ไปแลว้ กไ็ มร่ วู ้ า่ หลังจากนจ้ี ะเกดิ อะไรขน้ึ กบั เขา เสน่ิ เฉียวกําลังคดิ ถา้ เยห่ ลน่ิ หานรจู ้ ักตวั ตนทแี่ ทจ้ รงิ ของเธอ ทําไมถงึ ไมบ่ อกนายทา่ นเยล่ ะ่ ?

ตามหลักการแลว้ เขากบั นายทา่ นควรจะอยฝู่ ่ ายเดยี วกนั เยห่ ลนิ่ หานเป็ นมติ รหรอื ศตั ร?ู “อา่ ผหู ้ ญงิ คนหนง่ึ ทไ่ี มร่ วู ้ ธิ ที จ่ี ะซอ่ นความรสู ้ กึ ของตวั เอง ยงั เปิดเผยทัง้ หมดทต่ี อ่ หนา้ คนนอก นกึ ไมถ่ งึ ยังพยายามทจ่ี ะ โกหกอกี ?” เสยี งเยาะเยย้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ขนึ้ มา ทําใหส้ หี นา้ ของเสนิ่ เฉยี ว เปลยี่ นไป แตเ่ ธอกย็ ังคงกดั ฟันแน่น ตงิ —— ลฟิ ตม์ าถงึ แลว้ เสน่ิ เฉียวกเ็ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขาไป ในพนื้ ทเี่ ล็กๆ มเี พยี งคนสองคน ลมหายใจของเสน่ิ เฉียวไม่ มั่นคง และในทสี่ ดุ เธอก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะถามวา่ “ตอนแรก ทําไม คณุ ถงึ คดิ จะสบื เรอื่ งเสนิ่ โยว่ ?” เมอื่ ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ ามารถปรปิ ากพดู อะไรได ้ “เพงิ่ จะแคน่ กี้ ท็ นไมไ่ ดแ้ ลว้ เหรอ?” คดิ วา่ เธอจะมดี ี