เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ เธอกําลังพยายามปิดรอยชาํ้ เหลา่ นัน้ เอาไว ้ เขาเรม่ิ มสี หี นา้ ทไี่ มค่ อ่ ยพงึ พอใจ นว้ิ มอื ของเขายังคงหยดุ ชะงัก อยกู่ ลางอากาศ “ทําอะไรน่ะ?” เสน่ิ เฉยี วหลบเขา้ ไปในผา้ หม่ เธอโผลแ่ คศ่ รี ษะออกมาดา้ น นอก แววตาทห่ี วาดกลัวและสบั สนคนู่ ัน้ จอ้ งมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ “เมอื่ เมอ่ื คนื คณุ ……” เธอพดู ตะกกุ ตะกกั พดู ไมค่ อ่ ยออก แววตาของทเี่ ฉียบคมของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงจอ้ งมองไปทเี่ ธอ “ยงั ไง?” “เมอื่ คนื คณุ ไดไ้ มไ่ ด…้ ….” เสน่ิ เฉยี วอยากจะกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ของเธออกี แลว้ แตเ่ ธอนกึ ถงึ คําพดู ทเ่ี ขาบอกวา่ ตวั เธอเอะอะก็ จะกดั รมิ ฝี ปากของตวั เองอยา่ งเดยี ว รมิ ฝี ปากโดนตัวเธอเองกดั จนเป็ นแผลถลอก เธอจงึ ควบคมุ ไมใ่ หต้ วั เองทําพฤตกิ รรมเชน่ น้ี “ไดไ้ มไ่ ดอ้ ะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ ตอนทเ่ี ธอไรส้ ติ เธอน่าจะไมร่ ู ้ ดว้ ยซ้าํ วา่ เขาคอื ใคร ดงั นัน้ เขาจงึ ถามเธอวา่ ตวั เขาคอื ใคร ในชว่ งจังหวะทส่ี ําคญั ทส่ี ดุ ตอนทเี่ ธอกําลงั สะลมึ สะลอื แตไ่ ด ้

สตเิ ล็กนอ้ ยแลว้ เรยี กชอื่ ของเขาออกมา ลกึ ๆในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามรสู ้ กึ แปลกประหลาดอยา่ งหนงึ่ ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ธอมาถามถงึ ตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เรมิ่ ไมแ่ น่ใจวา่ ตก ลงเธอจําเรอื่ งในเมอ่ื คนื ไดร้ เึ ปลา่ เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองไปทเี่ ขา “ตอนนัน้ ฉันบอกใหค้ ณุ ออกไป คณุ ไดอ้ อกไปมยั้ ?” เธอหายใจเขา้ ลกึ ๆ พยายามทําใหต้ วั เองใจเย็นมากขนึ้ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงเหมอื นเดมิ “ไม”่ ไม?่ แววตาของเสน่ิ เฉยี วสน่ั เล็กนอ้ ย “ไมไ่ ดอ้ อกไปหรอ? งัน้ คณุ ……” ถา้ เขาไมไ่ ดอ้ อกไปละก็ งัน้ …เสน่ิ เฉียวอง้ึ ไปชว่ั ครู่ จากนัน้ ถาม ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “งัน้ คณุ โอเคดมี ัย้ ?” เสน้ เลอื ดทป่ี ดู อยบู่ นหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ เล็กนอ้ ย เขา หรต่ี ามองผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ แววตาของเธอแลดหู วาดกลวั ราวกบั วา่ กําลังเป็ นหว่ งเขาอยา่ งไรอยา่ งนัน้ เมอ่ื มองดแู ลว้ เห็น

ไดช้ ดั เจนวา่ เธอไมร่ วู ้ า่ เมอ่ื คนื เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ บา้ ง อกี ทัง้ ยังคง เป็ นหว่ งตวั เขา “ฉันโอเคหรอื ไมโ่ อเค คณุ ไมร่ รู ้ ไึ ง?” “เออ่ …..” “เมอ่ื คนื เกดิ อะไรขน้ึ คณุ จําไมไ่ ดเ้ ลยหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทนไม่ ไหวจนตอ้ งถามเธอ เสนิ่ เฉยี วนงิ่ เงยี บทนั ทที เี่ ขาถามคําถามน้ีกบั เธอ เธอเหลอื บตา ลงราวกบั วา่ กําลงั ครนุ่ คดิ อะไรบางอยา่ ง สกั พักเธอจงึ พดู “เมอ่ื คนื …..ฉันจําไดแ้ คว่ า่ คณุ เดนิ เขา้ มาในหอ้ ง แตล่ สู่ นุ ฉางจดุ ยาสลบเอาไวใ้ นหอ้ ง ขอแคค่ ณุ เดนิ เขา้ มา……คณุ กจ็ ะ…….ก็ จะ…..” “กจ็ ะอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าแลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ เสน่ิ เฉยี วไมร่ จู ้ ะพดู ออกมายงั ไง ใบหนา้ ทข่ี าวผอ่ งของเธอเรมิ่ แดงขนึ้ มา “พดู ส”ิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมวางมอื จากเธอ จากนัน้ พยายามเคน้ ถามเธอ

เสนิ่ เฉียวหลบสายตาของเขา จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “คณุ ไมร่ จู ้ ักยาสลบหรอ? ถา้ คณุ โดนฤทธยิ์ าเขา้ ไปละกค็ ณุ จะรสู ้ กึ ทรมาน เหมอื นกบั โดนวางยาน่ะแหละ แตค่ ณุ ไมใ่ ช่ วา่ ….” ไมใ่ ชว่ า่ ไรส้ มรรถภาพทางเพศหรอกหรอื ? แน่นอน เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู ออกไป แตเ่ ธอเปลย่ี นวธิ พี ดู เป็ นอกี แบบ “ลสู่ นุ ฉางไปฟังขา่ วลอื จาก ขา้ งนอก เขาคดิ วา่ คณุ อยา่ งนัน้ …ดงั นัน้ เขาจงึ อยากจะแกแ้ คน้ คณุ คณุ ไมเ่ ป็ น….อะไรจรงิ ๆใชม่ ัย้ ?” อยา่ งนัน้ …เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ อยตู่ งั้ นาน จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆเขา้ ใจ ความหมายของมนั ในใจลกึ ๆแลว้ เขารสู ้ กึ โมโหมากจนตอ้ งกดั ฟันแน่น บวกกบั เรอื่ ง เมอื่ คนื ทเี่ ขาพยายามทมุ่ แรงเพอื่ ชว่ ยเหลอื เธอขนาดนัน้ สดุ ทา้ ยเธอลมื เรอ่ื งทัง้ หมดไป สง่ิ นเี้ ขากะจะไมถ่ อื สาแลว้ แตน่ ี่ เธอกลับนกึ วา่ เขาเป็ นคนไรส้ มรรถภาพทางเพศอกี ตอนนเ้ี ธอ ยังเอาแตก่ งั วลวา่ ยาสลบเหลา่ นัน้ ของลสู่ นุ ฉางจะทําใหเ้ ขาแยร่ ึ ไง? “คณุ ชายเย?่ ” เสนิ่ เฉียวเห็นวา่ เขานง่ิ ไปจงึ เรยี กเขาหนงึ่ ที

เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ สตกิ ลบั มา เขาเคลอื่ นรถเข็นเขา้ มาใกลเ้ สนิ่ เฉียว มากขนึ้ “คณุ เป็ นหว่ งฉันหรอ?” เสน่ิ เฉียวองึ้ จากนัน้ สา่ ยหนา้ “ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ พวกเขาหลอกใช ้ ฉันเพอื่ ลอ่ ใหค้ ณุ เขา้ มา ดงั นัน้ ….จงึ รสู ้ กึ ผดิ เฉยๆ คณุ ชายเยอ่ ยา่ เขา้ ใจผดิ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะเบาๆ จๆู่ เขาดงึ เธอออกมาจากผา้ หม่ “หา๋ คณุ จะทําอะไรน่ะ?” หลังจากเสนิ่ เฉียวโดนเขาดงึ ตวั ออกมาจากผา้ หม่ เธอตกใจจนรอ้ งออกมา เธออยากจะผลักเขา ออกไป แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ขาวๆของเธอเอาไว ้ เขาจับขอ้ มอื ของเธอแลว้ ดงึ มาทใ่ี บหนา้ ของตวั เอง เสน่ิ เฉยี ว สงั เกตเห็นวา่ เขาหยดุ มอื ของเธอไวต้ รงตําแหน่งรอยแผลขดี ขว่ นบนใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “มองเห็นรเึ ปลา่ ? พวกน…้ี .คอื ผลงานของคณุ ทงั้ หมด” เยโ่ ม่ เซนิ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทที่ มุ ้ ตํา่ ราวกบั ไวนท์ มี่ รี สชาตกิ ลมกลอ่ ม คอ่ ยๆไหลผา่ นลําคอ อะไรนะ? เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองเขาดว้ ยความตกใจ ตอนเมอื่ ตะกที้ ่ี เขาเดนิ เขา้ มาในหอ้ งเธอก็สงั เกตเห็นรอยแผลขดี ขว่ นบน

ใบหนา้ ของเขา เธอยังรสู ้ กึ สงสยั วา่ มันเกดิ ขนึ้ ไดย้ งั ไง ทแี่ ทค้ อื โดนเธอขว่ นอยา่ งนัน้ หรอ? แตท่ ําไมเธอจําอะไรไมไ่ ดเ้ ลยสกั อยา่ ง “อกี ทัง้ ตรงนด้ี ว้ ย…” เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื ของเธอคอ่ ยๆเลอ่ื นลงไป เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ไดว้ า่ นวิ้ มอื ของเธอวางอยบู่ นสมั ผัสทอี่ อ่ นนุ่ม คอื รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ นั่นเอง อกี ทงั้ ตําแหน่งทน่ี ว้ิ มอื ของเธอวางอยคู่ อื ตําแหน่งทร่ี มิ ฝี ปาก ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทม่ี แี ผลถลอกอยพู่ อดี ทําไม…หวั ใจของเสนิ่ เฉยี วถงึ สนั่ ไหวขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ เขา ตกลงมนั หมายความวา่ อะไร? เยโ่ มเ่ ซนิ มองเห็นแววตาของเธอกําลังสนั่ นว้ิ มอื ของเธอคอ่ ยๆ หดกลบั เขา้ ไปจนกํามอื แน่น “ไมอ่ ยากยอมรับรไึ ง?” “อะไรนะ?”ดวงตาของเสนิ่ เฉยี วเบกิ กวา้ งดว้ ยความไมม่ น่ั ใจ “ฉันไม…่ รวู ้ า่ คณุ หมายความวา่ ยังไง”ถา้ จะบอกวา่ แผลขดี ขว่ น บนใบหนา้ ของเขาคอื สงิ่ ทเี่ ธอเป็ นคนทํา แบบนัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ มนั ก็อาจจะเป็ นไปได ้ แตแ่ ผลถลอกบนรมิ ฝี ปากนัน้ มนั ยังไงๆอยู่

หรอื วา่ เธอจะพงุ่ เขา้ ไปกดั อยา่ งนัน้ หรอ? เสนิ่ เฉยี วจําไดแ้ ค่ เหตกุ ารณ์กอ่ นหนา้ นัน้ แตเ่ หตกุ ารณ์หลงั จากนัน้ ยงั ไงๆเธอก็นกึ ไมอ่ อกอยดู่ ี “ไมร่ ?ู ้ ดแู ลว้ คณุ จะลมื ไปหมดแลว้ จรงิ ๆ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ ง เย็นชา มอื ใหญๆ่ ของเขาบบี หลังคอของเธออยา่ งกะทนั หนั “ตอ้ งการใหฉ้ ันชว่ ยยอ้ นความจําใหค้ ณุ มยั้ ?” เสนิ่ เฉียวมองหนา้ เขาอยา่ งทําตวั ไมถ่ กู เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาใกลๆ้ เพอื่ มาอยขู่ า้ งกายของเธอ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางแนบชดิ กบั ใบหู ของเธอ “เมอื่ คนื มคี นเขา้ มากอดฉันตลอดเวลา ขอรอ้ งใหฉ้ ันชว่ ย เธอ….” เพยี งแคห่ นง่ึ ประโยค สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลย่ี นไปทันที เธอรสู ้ กึ วา่ คนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําลังพดู ถงึ น่าจะหมายถงึ เธอสนิ ะ “เดมิ ทฉี ันไมอ่ ยากจะชว่ ยหรอก แตเ่ ธอพงุ่ เขา้ มาถอดเสอ้ื ผา้ ของฉัน….”

“คณุ คณุ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เสน่ิ เฉียวรบี พดู ขดั จังหวะดว้ ยนํ้าเสยี ง ทสี่ น่ั เทา “เมอื่ คนื ฉันโดนวางยา ฉันนกึ อะไรไมอ่ อกทงั้ นัน้ ” หลังจากพดู จบ ทนั ใดนัน้ มภี าพบางอยา่ งแวบขนึ้ มาในสมอง ของเสนิ่ เฉียว ภาพทเ่ี ห็นคอื เธอกอดคอเยโ่ มเ่ ซนิ เอาไว ้ เสอ้ื ผา้ บนรา่ งกาย หลดุ ลยุ่ ยงุ่ เหยงิ ไปหมด เธอน่ังอยบู่ นขาของเขาดนิ้ ไปดน้ิ มา เธอทําปากจแู๋ ลว้ จบู ไปทว่ั เหตกุ ารณ์ทงั้ หมดจะบอกวา่ เป็ น อบุ ตั เิ หตรุ ถชนทรี่ นุ แรงกไ็ ด ้ ไมส่ ามารถเก็บกวาดได!้ สว่ นเธอราวกบั วา่ ไดย้ นิ เสยี งของตวั เองพดู วา่ “ชว่ ยฉันดว้ ย….” เสยี งเสยี งนัน้ ชา่ งย่ัวยวนน่าขนลกุ คอื น้ําเสยี งหลังจากทเ่ี ธอ โดนวางยา เสนิ่ เฉยี วองึ้ อยกู่ บั ท่ี “ดงั นัน้ คอื คณุ ……หรอ?” รอยมว่ งชาํ้ ทอี่ ยเู่ ต็มตวั ของเธอ อยา่ บอกนะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทํา? เมอ่ื นกึ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วผลักตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกดว้ ยความ เหลอื เชอื่ จากนัน้ จอ้ งมองไปทเ่ี ขา “เมอื่ คนื พวกเรา…..”

“นกึ ออกแลว้ หรอ?” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงดเู ย็นชาเหมอื น เคย แตแ่ ววตาดไู มค่ อ่ ยเหมอื นเดมิ แววตาทเี่ ขาจอ้ งมองเธอดมู ี ความหยอกลอ้ เธอเล็กนอ้ ย “….นกึ เหตกุ ารณ์ชว่ งหนง่ึ ออก” “ใชเ่ หตกุ ารณ์ทค่ี ณุ มาย่วั ยวนฉันยังไงรเึ ปลา่ ? ผหู ้ ญงิ แตง่ งาน ครัง้ ทสี่ อง เมอื่ คนื ฉันโดนคณุ นแ่ี หละมาย่ัวยวน” แววตาของเสนิ่ เฉียวเต็มไปดว้ ยความสบั สน เธอเหลอื บไปมอง บรเิ วณระหวา่ งขาของเขาโดยไมร่ ตู ้ วั “เออ่ คอื …..คณุ ไมใ่ ช…่ … ไมใ่ ชว่ า่ มปี ัญหาดา้ นนัน้ รไึ ง? ทําไมยังสามารถ?” ไมใ่ ชว่ า่ คณุ ไรส้ มรรถภาพทางเพศรไึ ง? เธอยงั คงพดู คํานัน้ ไม่ ออก ตอนท่ี 106 ผหู้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ดา้ นนัน้ มปี ัญหา?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเปลย่ี นกลายเป็ น แววตาทด่ี ดุ นั และลมุ่ ลกึ “ใครเป็ นคนบอกคณุ ?”

แววตาของเขาดดู รุ า้ ยมากทําใหเ้ สน่ิ เฉียวกลนื นํ้าลายตวั เอง โดยไมร่ ตู ้ วั “คนขา้ งนอกบอกมา” “หึ คนขา้ งนอกพดู อะไรคณุ กเ็ ชอ่ื หมดงัน้ หรอ? ดา้ นนัน้ ของฉัน มปี ัญหารเึ ปลา่ คณุ ไมร่ รู ้ ไึ ง?” อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอแลว้ ดงึ มอื เธอไปวางอยบู่ นจดุ จดุ หนง่ึ เสน่ิ เฉยี วตกใจจนรอ้ งออกมา เธออยากจะดงึ มอื กลบั มา! “สมั ผัสดดู ดี วี า่ แทจ้ รงิ แลว้ ฉันมปี ัญหาดา้ นนัน้ รเึ ปลา่ !” ในสมองของเสน่ิ เฉียวขาวโพลนไปหมด ใครจะไปมเี วลาหรอื มี ความคดิ ทจี่ ะไปสมั ผัสเขา เธอตกใจจนกม้ หนา้ ลงแลว้ กดั ไปที่ ไหลข่ องเขาหนง่ึ ที จากนัน้ อาศยั จังหวะทเ่ี ขาเผลอรบี ดงึ มอื ของตวั เองกลบั ไป “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คอื ไอโ้ รคจติ !” “ฉันโรคจติ ? เมอ่ื คนื ตอนทคี่ ณุ ขอรอ้ งใหฉ้ ันเอาคณุ ทําไมไม่ บอกวา่ ฉันโรคจติ ละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งชว่ั รา้ ย เขากม้ หวั แลว้ กดั ไปทคี่ างเล็กๆของเธอหนง่ึ ที “คดิ วา่ ตวั เองเป็ นแมวป่ า งัน้ หรอ? เอะอะก็มากดั คนอนื่ ?”

ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวแดงกํา่ ราวกบั วา่ มเี ลอื ดไหลออกมา ทําไมเธอถงึ รสู ้ กึ วา่ ….ความรสู ้ กึ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ มตี อ่ เธอมนั ไมค่ อ่ ย เหมอื นเดมิ แลว้ ! “จําเอาไว!้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ทขี่ า้ งหขู องเธอ นํ้าเสยี งหนักแน่น “ตงั้ แตว่ ันนเ้ี ป็ นตน้ ไป คณุ คอื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ” หวั ใจของเสน่ิ เฉียวเตน้ รัว เขาพดู อะไรนะ? “ตอ่ จากนไี้ มว่ า่ จะเป็ นสามเี กา่ ของคณุ คนนัน้ หรอื วา่ เยห่ ลน่ิ หาน หรอื วา่ จะเป็ นผชู ้ ายคนอน่ื คณุ หา้ มตดิ ตอ่ กบั พวกเขาอกี แลว้ ก็ หา้ มคณุ มองคนอนื่ ดว้ ย” เสนิ่ เฉียว：“……” “ถา้ ฉันเห็นวา่ คณุ ยงั ตดิ ตอ่ ขอ้ งเกยี่ วกบั พวกเขา หรอื คณุ นอกใจ ละก…็ ….” กอ๊ ก กอ๊ ก—

ในจังหวะนัน้ เอง มคี นมาเคาะประตหู อ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ “มี เรอ่ื งอะไร?” เซยี วซพู่ ดู อยา่ งนอบนอ้ มจากนอกหอ้ ง “คณุ ชายเย่ ใกลถ้ งึ เวลาประชมุ แลว้ ครับ” “เขา้ ใจแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองสหี นา้ ทเี่ หมอ่ ลอยของเสนิ่ เฉยี ว เขายนื่ มอื ไป ดดี หนา้ ผากของเธอ “ไดย้ นิ มยั้ ?” ถงึ แมว้ า่ เสน่ิ เฉยี วจะยังไมไ่ ดด้ งึ สตกิ ลบั มา แตเ่ มอ่ื ไดย้ นิ คําคํานี้ เธอก็เอามอื ไปจับทห่ี นา้ ผากของตวั เองแลว้ พยักหนา้ “วนั นพี้ ักผอ่ นอยใู่ นโรงพยาบาลใหด้ ๆี ฉันจะใหค้ นมาคอยเฝ้ า คณุ หลังจากเลกิ งานแลว้ ฉันจะมารับคณุ ” “…..อมื ” หลังจากทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ออกไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วก็ยังคงเหมอ่ ลอย ไรส้ ตอิ ยอู่ ยา่ งนัน้ ตกลงมนั เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ดงั นัน้ เธอจงึ น่ังอยบู่ นเตยี งแลว้ ตัง้ ใจเรยี บเรยี งเรอ่ื งราวทเี่ กดิ ขน้ึ ในเมอ่ื คนื รวมไปถงึ คําพดู ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมาเมอื่ ตะกนี้ ้ี

เมอ่ื คนื เธอโดนวางยา ในหอ้ งจดุ ยาสลบเอาไว ้ ลสู่ นุ ฉางนกึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไรส้ มรรถภาพทางเพศ ดงั นัน้ จงึ ตงั้ ใจจะวางยาเขา จดุ ประสงคค์ อื ตอ้ งการรังควานเยโ่ มเ่ ซนิ อกี ทงั้ ยงั สามารถทํา รา้ ยเธอในเวลาเดยี วกนั แตส่ ดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ สบายดไี มเ่ ป็ น อะไร เธอตน่ื มากโ็ อเคดี มเี พยี งรอ่ งรอยแหง่ รักมากมายอยทู่ ่วั รา่ งกายของเธอโดยทไ่ี มร่ สู ้ าเหตุ ในตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ก็มาบอกกบั เธออกี วา่ จากนเ้ี ป็ นตน้ ไปเธอคอื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นั่นหมายความวา่ เมอื่ คนื พวกเขาทงั้ สองอยดู่ ว้ ยกนั ? เมอื่ คดิ ถงึ รอยชา้ํ บนรา่ งกายคอื สงิ่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทําแลว้ อณุ หภมู บิ นใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวอยๆู่ กพ็ งุ่ สงู ขนึ้ มาทนั ที พระเจา้ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอคดิ วา่ สวรรคต์ อ้ งลอ้ เลน่ ครัง้ ใหญอ่ ะไรกบั เธอ ตอ้ งการจะแกลง้ เธอใหต้ ายไปเลย นกึ ไมถ่ งึ …. นกึ ไมถ่ งึ วา่ คนทอ่ี ยดู่ ว้ ยกนั กบั เธอเมอ่ื คนื จะเป็ นเขา

ในตอนนัน้ เอง เสนิ่ เฉียวไมร่ วู ้ า่ ตัวเองควรจะดใี จหรอื เสยี ใจดี * เธออยใู่ นโรงพยาบาลคนเดยี วเป็ นเวลาครงึ่ วนั ตอ่ มาเธอเรม่ิ รสู ้ กึ เบอ่ื เธออยากจะทําเรอ่ื งออกจากโรงพยาบาล แตข่ อ้ มลู ทเ่ี ธอไดร้ ับคอื ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ดก้ ลับมา เธอ หา้ มออกจากโรงพยาบาล ตอ้ งรอเขาอยทู่ น่ี ี่ เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งเดนิ กลับหอ้ งพัก จากนัน้ เรม่ิ ตน้ วันเวลาท่ี น่าเบอื่ หลังจากทเ่ี ธอกลบั มาจากการเขา้ หอ้ งนํ้า ขาทัง้ สองขา้ งของ เสนิ่ เฉยี วสน่ั เล็กนอ้ ย เธอลองสงั เกตตวั เองตอ่ จากเมอ่ื ตะกี้ นอกจากบรเิ วณคอแลว้ บนรา่ งกายของเธอกเ็ ต็มไปดว้ ยรอยชาํ้ ขาทงั้ สองขา้ งทกี่ ําลังสน่ั กค็ อยเตอื นเธอวา่ เมอ่ื คนื พวกเธอสอง คนไดท้ ําเรอ่ื งทบี่ า้ บน่ิ ดว้ ยกนั มากมาย แตเ่ ธอกลับมเี รอ่ื งมากมายทนี่ กึ ไมอ่ อก เธอจําลางๆไดแ้ คเ่ ยโ่ ม่ เซนิ ถามเธออยตู่ ลอดวา่ สบายดมี ัย้ ยังอยากจะเอา…. จากนัน้ เธอก…็

สรปุ แลว้ เสน่ิ เฉยี วในตอนนรี้ สู ้ กึ อบั อายเป็ นอยา่ งมาก เธอรสู ้ กึ วา่ ตวั เองไมม่ หี นา้ ไปเจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ตอนทเ่ี ธอกําลังครนุ่ คดิ อยนู่ ัน้ ก็ไดย้ นิ เสยี งดงั แวว่ มาจากนอก หอ้ ง เหมอื นวา่ จะเป็ นเสยี งของลอ้ รถเข็น เขาเลกิ งานแลว้ ? สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นไปทันที เธอรบี หลับตาแกลง้ ทําเป็ น นอนหลับทันที “คณุ ชายสองเลกิ งานแลว้ หรอคะ? คณุ นายนอ้ ยสองงว่ งอยทู่ ัง้ วัน ตอนนน้ี ่าจะหลับไปแลว้ คะ่ ” ขอบคณุ ป้าเฉนิ ! ยะฮ!ู ้ ในเวลาน้เี สนิ่ เฉียวกําลงั โหร่ อ้ งดว้ ยความ ดใี จ เธอน่าจะสามารถแกลง้ หลบั ตอ่ เพอื่ หลบหนเี ยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ “อมื ” นํ้าเสยี งทที่ มุ ้ ตํา่ และเยอื กเย็นฟังไมอ่ อกวา่ อารมณข์ องเขาคอื อะไร

เสยี งลอ้ รถเข็นคอ่ ยๆเบาลง จากนัน้ หยดุ นงิ่ อยตู่ รงหนา้ เตยี งท่ี เธอนอนอยู่ เสน่ิ เฉียวแกลง้ ทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ อะไร ยังคงแกลง้ หลบั ตอ่ ไป “พวกคณุ ออกไปเถอะ” เสนิ่ เฉียวไดย้ นิ ฝี เทา้ ของคนสองคนเดนิ ออกไป น่าจะเป็ นเซยี ว ซแู่ ละป้าเฉนิ จากนัน้ บรรยากาศภายในหอ้ งพักเรมิ่ เงยี บสนทิ เมอื่ ผา่ นไปสกั พักเสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งพลกิ แผน่ กระดาษ เธอแอบลมื ตาขนึ้ มา เล็กนอ้ ย เธอมองเห็นตําแหน่งทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยเู่ ปลย่ี นไป เขา กําลงั กม้ หนา้ อา่ นนติ ยสารอยู่ เสนิ่ เฉยี ว：“……” บา้ อะไรเน๊ ยี ะ เขาจะไมอ่ อกไปรไึ ง? จะนั่งอยทู่ นี่ อ่ี า่ นนติ ยสาร? เสน่ิ เฉยี วหลบั ตาลงอกี ครัง้ หึ คณุ กอ็ า่ นไปเถอะ ฉันจะแกลง้ นอนหลบั ไปเรอ่ื ยๆ เสนิ่ เฉยี วยังคงไมข่ ยับตวั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงนั่งอา่ นนติ ยสารตอ่ ไป

เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆพลกิ กระดาษ แตห่ ลงั จากทเ่ี ขาไดย้ นิ เสยี งลม หายใจของคนทน่ี อนอยบู่ นเตยี งคอ่ ยๆสงบลง เสยี งพลกิ หนา้ กระดาษของเขาเบาจนแทบจะไมไ่ ดย้ นิ สดุ ทา้ ยเขาเงย หนา้ ขน้ึ สายตาทเี่ ย็นชาจอ้ งมองไปทใี่ บหนา้ เล็กๆทข่ี าวผอ่ งใบ นัน้ เธอกําลงั แกลง้ หลบั เขารดู ้ ี เธอคดิ วา่ คนอน่ื จะดไู มอ่ อก แตล่ มหายใจของคนทค่ี นนอนหลบั กบั คนทไี่ มไ่ ดน้ อนหลบั มนั ไมเ่ หมอื นกนั อกี ทงั้ เสยี งหวั ใจเตน้ ก็ สามารถแยกแยะได ้ ผหู ้ ญงิ โงค่ นน…้ี .ยังคดิ วา่ ตวั เองแกลง้ ทําไดอ้ ยา่ งแนบเนยี น ตระกลู เสน่ิ ทําไมถงึ หาคนแบบนมี้ าให?้ เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าเล็กนอ้ ย เขานกึ ถงึ เอกสารทเ่ี ซยี วซเู่ อามาใหเ้ ขา การใชช้ วี ติ ของเสน่ิ เฉียวนัน้ จําเจและเหมอื นเดมิ ทกุ วัน ทกุ ๆวัน นัน้ เรยี บงา่ ย เธอไปทํางานแลว้ กก็ ลับบา้ น ทําอาหาร ดแู ลและ อํานวยความสะดวกเรอ่ื งทั่วไปใหส้ ามี

แตผ่ ชู ้ ายคนนัน้ กลบั มผี หู ้ ญงิ อน่ื อยขู่ า้ งนอกตลอดเวลา แมแ้ ตก่ ารแตง่ งานในครัง้ นัน้ ก็เต็มไปดว้ ยการหลอกลวง กอ่ นแตง่ งาน ผชู ้ ายก็มเี รอื่ งนอกใจอยแู่ ลว้ แคเ่ ขากบั ผหู ้ ญงิ คน นัน้ ทะเลาะกนั เลยมาประชดแตง่ งานกบั เสน่ิ เฉยี วดว้ ยความ โกรธ ตอ่ มาผหู ้ ญงิ คนนัน้ ก็กลับมา… จนกระท่งั ผชู ้ ายถกู ลอตเตอรใี่ นวนั นัน้ ทงั้ สองจงึ หยา่ รา้ งกนั ถงึ แมว้ า่ เธอจะเจอกบั เรอ่ื งทเี่ ลวรา้ ยมาก แตท่ ําไมถงึ เป็ นเธอที่ ไดแ้ ตง่ เขา้ มาในตระกลู เย?่ ในเมอื งเป่ ยมผี คู ้ นมากมายที่ อยากจะมาสรา้ งความสมั พันธก์ บั ตระกลู เย่ แตค่ นสว่ นใหญ่ ตอ้ งการเยห่ ลนิ่ หาน แตไ่ มไ่ ดต้ อ้ งการเขาเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะในสายตาของทกุ คนเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นแคค่ นไรค้ า่ ทน่ี ่ังอยบู่ น รถเข็นตลอดเวลา ในทกุ ๆวนั ตอ้ งมคี นคอยดแู ล อกี ทัง้ ยงั มดี า้ น นัน้ ทไ่ี รส้ มรรถภาพ ดงั นัน้ การแตง่ งานกบั เขามนั มคี วามหมายแอบแฝงวา่ ไมเ่ พยี ง แคเ่ ป็ น ‘คนรับใช’้ คนหนงึ่ ทตี่ อ้ งคอยดแู ลเขาแลว้ อกี ทงั้ ยังตอ้ ง ใชช้ วี ติ โดดเดยี่ ว ไมม่ ชี วี ติ รักเหมอื นคสู่ ามภี รรยาท่วั ๆไป

อยา่ งนอ้ ย ในสายตาของคนขา้ งนอกมองวา่ เป็ นเชน่ นี้ ผหู ้ ญงิ ทวั่ ไปใครจะอยากมาทําแบบน?ี้ นอกจากซะวา่ ยังไงๆก็ ตอ้ งการจะมาผกู สมั พันธก์ บั ตระกลู เยใ่ หไ้ ด ้ เพอื่ หวงั จะได ้ ครอบครองผลประโยชนแ์ ละทรัพยส์ นิ ของตระกลู เย่ แตท่ วา่ จากพฤตกิ รรมของเสน่ิ เฉยี วในวนั นแ้ี ลว้ มนั ทําใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ดไู มอ่ อกซะแลว้ ในชว่ งระยะเวลานท้ี เี่ ธอมาอยใู่ นตระกลู เย่ เธอไมไ่ ดม้ พี ฤตกิ รรม อะไรออกมา ทกุ ๆวันทําแตเ่ รอื่ งแปลกๆ แมแ้ ตใ่ นเมอ่ื คนื …. ตอนท่ี 107 คณุ เสยี งดงั รบกวนเธอแลว้ พอมาถงึ ชว่ งเวลาแบบนัน้ เธอยงั คงเป็ นหว่ งเขา แตไ่ มใ่ ชต่ วั เธอเอง ใครเคยพดู กนั นะวา่ ในยามวกิ ฤตจะสามารถมองเห็นธาตแุ ทข้ อง คนออกไดม้ ากทส่ี ดุ

ครัง้ ทแ่ี ลว้ ลสู่ นุ ฉางยกเกา้ อขี้ นึ้ มาแลว้ จะพงุ่ เขา้ มาฟาดเขา ภายใตส้ ถานการณท์ เี่ ธอไมร่ วู ้ า่ เขาจะสามารถหลบหนไี ดท้ ัน เธอกลบั พงุ่ ตวั เขา้ มาเพอ่ื เอาตวั มาบงั เขาไว ้ ถา้ ในตอนนัน้ ไมใ่ ช่ เป็ นเพราะวา่ เขาหลบไดท้ ัน เกา้ อตี้ วั นัน้ คงฟาดไปทต่ี ัวของเธอ ทงั้ ทัง้ ท…ี่ .เป็ นคนทมี่ รี า่ งเล็กๆแคน่ ัน้ ถา้ โดนฟาดเขา้ ไปจรงิ ๆละ กเ็ หตกุ ารณ์คงเลวรา้ ยจนไมก่ ลา้ จะนกึ คดิ แมใ้ นตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ลองมานกึ ยอ้ นดกู ย็ งั คงรสู ้ กึ กลัว แตต่ วั เธอเองละ่ ? ในตอนนัน้ เธอมคี วามคดิ แบบไหนกนั ถงึ ได ้ พงุ่ ตวั เขา้ มาโดยทคี่ ดิ ถงึ ตวั เธอเองเลยสกั นดิ ? เมอื่ นกึ ถงึ จดุ นี้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเหลอื บขน้ึ มาจอ้ งมอง คนทนี่ อนอยบู่ นเตยี ง หรอื วา่ เธอจะไมไ่ ดเ้ ป็ นเหมอื นกบั ทเี่ ขาเคยจนิ ตนาการเอาไว?้ ภายในหอ้ งพักนัน้ เงยี บสนทิ มเี พยี งเสยี งลมหายใจและเสยี งหวั ใจเตน้ ของทัง้ สองทด่ี งั อยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ปิดหนังสอื นติ ยสาร จากนัน้ คอ่ ยๆเก็บเขา้ ไปในกระเป๋ า เขาคอ่ ยๆเคลอ่ื นรถเข็นมา ขา้ งหนา้ แลว้ จอ้ งมองเสนิ่ เฉียวทกี่ ําลงั หลับสนทิ อยู่

โครงหนา้ ของเสน่ิ เฉียวนัน้ ดดู ใี ชไ้ ด ้ รปู หนา้ ของเธอคอื รปู ทรง ไขห่ า่ นแบบดงั้ เดมิ เพยี งแคใ่ นเวลาปกตเิ ธอจะไมค่ อ่ ยแตง่ เตมิ อะไรใหต้ วั เองมากนัก ใสเ่ สอื้ ผา้ อะไรก็ได ้ ดงั นัน้ เวลาปกตเิ ธอ จงึ ดคู อ่ นขา้ งเชย ตอนทเี่ ธอพง่ึ จะมาเขา้ มาในตระกลู เย่ ตอนทสี่ วมใสช่ ดุ แตง่ งาน เธอดสู วยมาก ตอ่ มาเมอื่ เปลย่ี นมาใสช่ ดุ ของตวั เองจงึ เรม่ิ ดเู ชย ขนึ้ มาทนั ที ทัง้ ทัง้ ทยี่ ังสาวอยแู่ ทๆ้ แตเ่ ธอกลบั แตง่ ตวั ไมเ่ ป็ น จะบอกวา่ ผหู ้ ญงิ แบบนค้ี ดิ จะมาย่ัวยวนตวั เขา มนั คอื เรอ่ื งที่ เป็ นไปไมไ่ ดเ้ ลย แตส่ ดุ ทา้ ย…เยโ่ มเ่ ซนิ กลับไดม้ าอยกู่ บั เธอ…. เมอ่ื นกึ ถงึ เรอ่ื งเมอื่ คนื ทเ่ี ธอกม้ ตวั ลงมาอยดู่ า้ นลา่ งของตวั เขา จากนัน้ พดู ขอรอ้ งเขาหลายๆรอบ เรยี กชอ่ื เขา หวั ใจของเยโ่ ม่ เซนิ นัน้ คอ่ ยๆละลาย เขาอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยนื่ มอื ไปปัดเสน้ ผมสดี ําท่ี อยบู่ นหนา้ ผากแลว้ คอ่ ยๆคลอ้ งไปทห่ี ลงั หขู องเธอ *

ไมร่ วู ้ า่ หานเสโ่ ยวไปไดย้ นิ ขา่ วมาจากทไ่ี หน เมอ่ื เธอรขู ้ า่ ววา่ เกดิ เรอื่ งขน้ึ กบั เสน่ิ เฉียว เธอรบี พงุ่ ตวั ไปทโ่ี รงพยาบาลทันที ในตอนทเี่ ธอมาถงึ โรงพยาบาล เธอเห็นภาพทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยู่ ตรงหนา้ เตยี งของเสน่ิ เฉียว จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั ยน่ื มอื ไปจับ ทใี่ บหนา้ ของเสน่ิ เฉยี ว หานเสโ่ ยวจอ้ งมองภาพทอี่ ยตู่ รงหนา้ ผา่ นกระจกของประตหู อ้ งพักอยา่ งแน่นง่ิ และไรก้ ารตอบสนอง เป็ นเวลานาน นมี่ นั เรอื่ งอะไรกนั ? เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ กบั เธอ….. “คณุ หาน?” เซยี วซมู่ องเห็นหานเสโ่ ยวกําลงั เหมอ่ ลอย เขาจงึ เดนิ เขา้ มาถามเธอ หานเสโ่ ยวดงึ สตกิ ลบั เธอยม้ิ “สวสั ดี ฉันไดย้ นิ มาวา่ เกดิ เรอื่ ง กบั เสนิ่ เฉียว ดงั นัน้ ฉันมาเยยี่ มเธอน่ะ” เซยี วซหู่ นั หนา้ ไปมองภายในหอ้ ง ในหอ้ งนัน้ เงยี บสนทิ จน สามารถไดย้ นิ เสยี งเข็มตกเลยกว็ า่ ได ้ ดงั นัน้ เซยี วซจู่ งึ พดู ดว้ ย นํ้าเสยี งทท่ี มุ ้ ตํา่ “คณุ หาน ฉันรวู ้ า่ คณุ เป็ นหว่ งผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แต่

ตอนนเี้ ธอไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ เธอกําลงั พักผอ่ น ถา้ คณุ หานเขา้ ไป ในหอ้ งตอนนอ้ี าจจะไปเสยี งดงั รบกวนเธอได”้ เมอื่ ฟังจบ หานเสโ่ ยวเผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ทด่ี ผู ดิ หวัง แตส่ กั พัก เธอคอ่ ยๆพยักหนา้ “โอเค ถา้ เธอไมเ่ ป็ นไรแลว้ ฉันก็สบายใจ ใชแ่ ลว้ ตอนทเ่ี ธอตนื่ ขนึ้ มาคณุ ชว่ ยบอกฉันหน่อยไดม้ ัย้ ? หรอื วา่ ฉันขอนั่งอยทู่ น่ี ร่ี อเธอจนกวา่ จะตน่ื ไดม้ ัย้ ?” “คอื …” เซยี วซรู่ สู ้ กึ ลงั เลเล็กนอ้ ย เขารดู ้ วี า่ ความสมั พันธข์ อง เสนิ่ เฉยี วกบั หานเสโ่ ยวนัน้ คอ่ นขา้ งดี เขานกึ ไปสกั พัก จากนัน้ จงึ พยกั หนา้ ตอบ “โอเค ฉันเขา้ ไปรอนะ” เมอื่ พดู จบ หานเสโ่ ยวผลกั ประตเู ขา้ ไปทันทโี ดยทไี่ มร่ อให ้ เซยี วซเู่ ปิดปากพดู เซยี วซ：ู่ “คณุ หาน” “ช!ู่ ” หานเสโ่ ยวหนั มาหาเขาแลว้ ทําทา่ ทางทบ่ี ง่ บอกใหเ้ งยี บ เซยี วซจู่ งึ ปิดปากเงยี บทันที

“ฉันจะเขา้ ไปรอขา้ งใน วางใจได ้ ฉันจะไมส่ ง่ เสยี งดงั รบกวน แน่นอน” หานเสโ่ ยวคอ่ ยๆปิดประตหู อ้ ง จากนัน้ หนั หนา้ มาแลว้ คอ่ ยๆเดนิ ยอ่ งเขา้ ไปในหอ้ ง เธอกําลังจะเขา้ ไปทกั ทายเยโ่ มเ่ ซนิ แตน่ กึ ไมถ่ งึ เมอื่ เธอเงยหนา้ ขน้ึ มากส็ บตากบั ดวงตาทเี่ ย็นชาและไร ้ ความรสู ้ กึ คนู่ ัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ หานเสโ่ ยวชะงักไปชว่ั ครู่ เธอพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งอนั แผว่ เบา “คณุ ชายเยส่ วสั ดี ฉัน….มาเยย่ี มเสน่ิ เฉยี ว” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงนง่ิ ไมม่ อี ะไรเปลยี่ นแปลง นํ้าเสยี งเย็น ชา “เธอพักผอ่ นอยู่ เชญิ คณุ ออกไป” หานเสโ่ ยว：“……” เมอื่ ตอ้ งเผชญิ กบั คําพดู ขบั ไลท่ ไี่ รซ้ งึ่ ความเกรงอกเกรงใจใดๆ จากเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ อยๆู่ ใบหนา้ ทง่ี ดงามของหานเสโ่ ยวกข็ าวซดี ในทนั ที “ฉัน….” ดวงตาทงั้ สองของเยโ่ มเ่ ซนิ แลดมู ดื มน ไรซ้ ง่ึ ความทะนุถนอม ออ่ นโยนใดๆ

แตท่ วา่ ….เมอื่ ตะกเ้ี ขายน่ื มอื ไปจับใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียว สหี นา้ ของเขาเมอ่ื มองจากดา้ นขา้ งชา่ งดอู อ่ นโยนเหลอื เกนิ หรอื วา่ เขาจะชอบเสนิ่ เฉยี วเขา้ แลว้ ? ความคดิ นแ้ี วปเขา้ มาในหวั ของเธอ ทันใดนัน้ หานเสโ่ ยวรับรไู ้ ด ้ ถงึ ความไมช่ อบมาพากล ไมไ่ ดน้ ะ อนาคตพวกเขาตอ้ งหยา่ กนั เยโ่ มเ่ ซนิ จะหลงรักเสน่ิ เฉยี วไดย้ ังไงกนั ? หานเสโ่ ยวไมไ่ ดเ้ ดนิ ออกไป แตเ่ ธอยนื อยกู่ บั ทแ่ี ลว้ จอ้ งมองเขา “ขอโทษดว้ ย ฉันไมส่ ง่ เสยี งดงั หรอก ฉัน รับรองไดว้ า่ ฉันจะไมเ่ สยี งดงั รบกวนเธอ” เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเคลอ่ื นรถเข็นมาอยขู่ า้ งๆเธอ “คณุ เสยี งดงั รบกวนเธอแลว้ ละ่ ” หานเสโ่ ยวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง เธอหนั หนา้ มาสบตา กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ในแววตาลกึ ๆของเขาชา่ งดเู ย็นชา ราวกบั ป่ าตน้ ตาล แววตาท่ี จอ้ งมองเธอไรซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ ใดๆ เป็ นไปไดย้ ังไง? ถงึ แมว้ า่ ตวั เธอจะไมใ่ ชผ่ หู ้ ญงิ ทสี่ วยโดดเดน่ แตเ่ ธอก็ไมไ่ ดข้ เี้ หรต่ รงไหน น?ี่ เขาใชส้ ายตาแบบนมี้ องดตู วั เธอไดอ้ ยา่ งไร? หานเสโ่ ยว

รสู ้ กึ แยข่ น้ึ มาทันที เธอพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งอนั แผว่ เบา “ฉันไมพ่ ดู อะไรแลว้ ละ่ ” ไมว่ า่ จะยงั ไงกต็ าม เธอก็ไมอ่ ยากจะออกไป เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรออกมา เขาเบะปากแลว้ ยม้ิ อยา่ งเยย้ หยัน่ ภาพทเ่ี ห็นมันชา่ งเสยี ดสเี ยย้ หย่ันหานเสโ่ ยวจนตอ้ งรสู ้ กึ เจ็บปวดอยลู่ กึ ๆในใจ เธอคดิ ไปคดิ มาจงึ ตดั สนิ ใจเดนิ ออกไป จากหอ้ งพัก เซยี วซมู่ องเห็นเหตกุ ารณท์ ัง้ หมด เมอ่ื เห็นหานเสโ่ ยวเดนิ ออกมา เขากร็ สู ้ กึ โลง่ ใจทนั ที “ฉันบอกกบั คณุ แลว้ วา่ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ กําลงั พักผอ่ นอยู่ คณุ ไมย่ อม เชอ่ื เอง” หานเสโ่ ยวเดนิ มานั่งอยบู่ นเกา้ อท้ี อี่ ยดู่ า้ นขา้ ง สภาพจติ ใจนัน้ แยม่ าก เซยี วซนู่ กึ วา่ เธอเป็ นหว่ งเสน่ิ เฉยี วจงึ พดู ปลอบใจเธอ ดว้ ยความหวงั ดี “คณุ หาน คณุ ไมต่ อ้ งกงั วลขนาดนห้ี รอก ผชู ้ ว่ ย เสนิ่ ไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ คณุ หมอไดเ้ ขา้ มาตรวจดแู ลว้ ”

“อมื ” หานเสโ่ ยวพยกั หนา้ เธอเหลอื บไปมองขา้ งในหอ้ งแลว้ นกึ ถงึ เหตกุ ารณเ์ มอ่ื ตะกี้ เธออดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถามเซยี วซู่ “คณุ ชายเยข่ องพวกคณุ ….ดกี บั เสนิ่ เฉียวรเึ ปลา่ ?” เมอ่ื ฟังจบ เซยี วซรู่ สู ้ กึ อง้ึ ไปเล็กนอ้ ย ทําไมอยๆู่ หานเสโ่ ยวจงึ ถามคําถามน?ี้ แตพ่ อมาคดิ ดดู ดี ี เธอคอื เพอื่ นรักของผชู ้ ว่ ยเสนิ่ แน่นอนวา่ เธอ จะตอ้ งกงั วลวา่ เสนิ่ เฉียวใชช้ วี ติ อยใู่ นตระกลู เยม่ คี วามสขุ ดรี ึ เปลา่ ? เมอื่ นกึ ถงึ จดุ น้ี เซยี วซจู่ งึ ตอบทนั ที “ดแี น่นอน ฉันอยกู่ บั คณุ ชายเยม่ าหลายปี นเี่ ป็ นครัง้ แรกทเ่ี ห็นวา่ คณุ ชายเยท่ ําดกี บั ผหู ้ ญงิ เชน่ น”้ี แน่นอนวา่ เขาจะตอ้ งพดู ใหด้ ดู เี มอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ ผอู ้ นื่ แมว้ า่ จะฟังดู เวอ่ รไ์ ปสกั นดิ แตค่ ําพดู นัน้ คอื ความจรงิ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งเท็จเลยสกั นดิ แสงสวา่ งเพยี งเล็กนอ้ ยในดวงตาของหานเสโ่ ยวคอ่ ยๆหายไป เธอคอ่ ยๆลดเปลอื กตาลง “จรงิ หรอ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ทําดกี บั เสน่ิ เฉยี วมาก? พวกเขา…ไมไ่ ดแ้ ตง่ งานแบบมี ขอ้ แลกเปลยี่ นรไึ ง? หรอื วา่ ….รักปลอมๆของพวกเขาจะกลายเป็ นรักจรงิ ขนึ้ มา? “สบายใจไดค้ ณุ หาน ฉันรวู ้ า่ คณุ เป็ นหว่ งผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แต่ คณุ ชายเยข่ องพวกเราดกี บั ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ มาก” ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นบางครัง้ ก็เถอะ เยโ่ มเ่ ซนิ ใชค้ ําพดู ทโ่ี หดรา้ ย กบั เสน่ิ เฉยี ว แตใ่ นใจลกึ ๆเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ดตี อ่ เสนิ่ เฉียวมาก พฤตกิ รรมเหลา่ นเ้ี ซยี วซทู่ เี่ ป็ นแคล่ กู นอ้ งยังสามารถทจ่ี ะรับรไู ้ ด ้ เชน่ กนั “ฉันเขา้ ใจแลว้ ขอบคณุ นะ” หานเสโ่ ยวลกุ ขนึ้ มา “ฉันกลับกอ่ น นะ” “อมื ” หลังจากทหี่ านเสโ่ ยวเดนิ ออกจากโรงพยาบาลแลว้ เธอมานั่ง อยบู่ นรถ มอื ทจี่ ับพวงมาลยั รถคอ่ ยๆกําแน่นขนึ้ มาเรอื่ ยๆโดยที่ ไมร่ สู ้ กึ ตวั

ทําไม? ทําไมเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ทําดกี บั เสนิ่ เฉยี วขนาดนัน้ ? ทงั้ ๆที่ เธอ….เธอคอื ผหู ้ ญงิ ทเี่ คยแตง่ งานมากอ่ นอกี ทัง้ ยังมลี กู ตดิ มา ดว้ ยไมใ่ ชห่ รอ? ตอนท่ี 108 คณุ ชายเยม่ คี วามเป็ นเด็กอยหู่ นอ่ ยๆ ฮดั เชย้ — เสนิ่ เฉียวทก่ี ําลังหลับ อยๆู่ ก็จามออกมา จากนัน้ จงึ ตนื่ ขนึ้ มา เธอจอ้ งมองเพดานหอ้ งอยา่ งสะลมึ สะลอื ไปชว่ั ครู่ จากนัน้ จงึ คอ่ ยๆดงึ สตกิ ลับมา เธอกําลังจะดงึ ผา้ หม่ ออก แตอ่ ยๆู่ มมี อื คหู่ นงึ่ เคลอื่ นไหวเขา้ มาไวกวา่ เธอ มอื คนู่ ัน้ รบี ดงึ ผา้ หม่ ขน้ึ มาหม่ ตวั เธอเอาไว ้ เสน่ิ เฉยี วหันหนา้ ไปมองคนคนนัน้ — “เย่ คณุ ชายเย…่ .” เสน่ิ เฉียวเรยี กเขา เธออยากจะลกุ ขน้ึ มาน่ัง

เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บไปมองดเู ธอ จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเ่ี ย็นชา “นอนแคค่ รงึ่ ชว่ั โมง ตอ้ งถบี ผา้ หม่ ดว้ ยหรอ คณุ คดิ วา่ ตวั เองเป็ น เด็กสามขวบรไึ ง? ” นํ้าเสยี งเย็นชาทแี่ ฝงไปดว้ ยความเอาใจทําใหเ้ สน่ิ เฉียวน่ังนงิ่ อยกู่ บั ท่ี เธอจอ้ งมองเขาอยา่ งทําตวั ไมถ่ กู ตกลงมันเกดิ อะไรขน้ึ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ? “ฉัน ฉันกไ็ มร่ วู ้ า่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ ” สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉียวทําไดเ้ พยี ง พดู อธบิ ายอยา่ งตะกกุ ตะกกั เหมอื นกบั วา่ เธอจะมนี สิ ยั ชอบถบี ผา้ หม่ แต…่ .นกึ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ จะเป็ นคนชว่ ยดงึ ผา้ หม่ มาหม่ ใหก้ บั เธอ “โง”่ เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บไปมองเธอ จากนัน้ จงึ หนั หนา้ กลบั ไป คําวา่ โงค่ ํานัน้ เมอ่ื พดู ออกมามันทําใหเ้ สนิ่ เฉียวมใี บหนา้ ทแี่ ดง กํา่ เธออยากจะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง แตอ่ ยๆู่ ก็มเี สยี ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ลอยเขา้ มา “แผลเกา่ ยังไมห่ ายแลว้ ยังอยากจะ เพมิ่ แผลใหม?่ ”

ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ หยดุ การกระทําของเธอทนั ที เธอจอ้ งมองเขา ดว้ ยแววตาทดี่ สู บั สน “ตนื่ แลว้ กล็ กุ ขน้ึ มาเก็บของ กลบั บา้ นกนั ” เมอ่ื พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆเคลอื่ นรถเข็นออกไปจากเตยี งนอนของเธอ เสน่ิ เฉยี วเหมอ่ ลอยไปสกั พัก จากนัน้ จงึ ดงึ ผา้ หม่ ออกแลว้ ลกุ ขน้ึ มาน่ัง ในจังหวะทเี่ ธอกําลังจะถามวา่ ตวั เองตอ้ งใสช่ ดุ อะไร เธอกเ็ หลอื บไปเห็นเสอื้ ผา้ ชดุ หนงึ่ วางอยตู่ รงปลายเตยี ง ดู เหมอื นวา่ จะถกู เตรยี มมาใหเ้ ธอ เธอจงึ ลกุ ขน้ึ มาหยบิ เสอ้ื ผา้ แลว้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งอาบน้ํา เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี ง จงึ หนั หนา้ กลบั ไปมอง เขาพบวา่ ทา่ เดนิ ของเสนิ่ เฉียวดแู ปลกๆ มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ เบะขน้ึ มาโดยไม่ รตู ้ วั ตอนทเี่ สน่ิ เฉียวกําลงั เปลยี่ นเสอ้ื ผา้ เธอรสู ้ กึ ตกใจกบั รอยชา้ํ บน รา่ งกายของตวั เองอกี ครัง้ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอยังรสู ้ กึ ทกุ ขเ์ พราะรอย ชา้ํ เหลา่ นี้ แตห่ ลงั จากทรี่ วู ้ า่ รอยชา้ํ เหลา่ นีค้ อื สง่ิ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ น คนทําแลว้ อยๆู่ สภาพจติ ใจของเธอกไ็ มไ่ ดแ้ ยเ่ หมอื นกอ่ นหนา้ นัน้ สกั เทา่ ไหรแ่ ลว้

เมอ่ื เปลย่ี นชดุ เสร็จ เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆเดนิ ออกมาจากหอ้ งอาบน้ํา เธอเดนิ มาอยตู่ รงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “พวกเราจะกลับไปตอนนเ้ี ลยมยั้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองมาทเ่ี ธอ เขาเอากระโปรงตวั นม้ี าจากตเู ้ สอื้ ผา้ ทบี่ า้ น กระโปรงวันพชี สฟี ้า ทําใหเ้ ผยรปู รา่ งทดี่ งู ดงามของเธอออกมา เพยี งแค…่ . เยโ่ ม่ เซนิ หรต่ี าลง อยๆู่ ก็ถอดเสอ้ื นอกบนรา่ งกายของเขาออกมา “สวมเอาไว”้ เสน่ิ เฉียวองึ้ ไปชว่ั ครู่ จากนัน้ คอ่ ยๆเออ้ื มมอื ไปรับเสอ้ื นอกมา แตเ่ ธอไมย่ อมสวมใสม่ นั “รังเกยี จหรอ?” เขาถาม เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหวั “งัน้ ทําไมไมใ่ ส?่ ”

เสน่ิ เฉียวพดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “ชดุ สทู ตวั นคี้ งจะแพงมาก สนิ ะ? ถา้ ฉันใสล่ ะกค็ ณุ กต็ อ้ งโยนมันทง้ิ อกี ฉันคนื ใหค้ ณุ ดกี วา่ ” เมอื่ พดู จบ เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆยนื่ เสอื้ สทู คนื ใหก้ บั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงองึ้ กบั คําพดู ของเธอ เขานกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเอาสงิ่ นมี้ าเป็ นเหตผุ ล คว้ิ ของเขาขมวดแน่น เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ย น้ําเสยี งทเ่ี ย็นชา “คณุ อยากจะกลับไปถงึ บา้ นแลว้ ป่ าวประกาศ ใหท้ กุ คนรวู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั พวกเราสองคนในเมอื่ คนื รไึ ง?” เสนิ่ เฉยี วองึ้ ทันที สหี นา้ ของเธอขาวซดี “ฉันเปลา่ นะ!” เธอกลา้ คดิ แบบนซ้ี ะทไ่ี หน เธอไมเ่ คยคดิ อะไรทงั้ นัน้ ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เรม่ิ เขา้ ใจความหมายทเ่ี ขายน่ื เสอ้ื สทู ให ้ เธอสวมใส่ เป็ นเพยี งเพราะวา่ เขาไมอ่ ยากใหค้ นในตระกลู เย่ มองเห็นรอยชา้ํ บนรา่ งกายของเธอ เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ นี้ เสนิ่ เฉียวจงึ สวมใสเ่ สอ้ื สทู ไวบ้ นรา่ งกายของเธอ เธอดงึ เสอ้ื มาปิดตรงบรเิ วณคอของเธออยา่ งมดิ ชดิ

เมอ่ื รา่ งเล็กๆผอมๆของเธอสวมใสเ่ สอ้ื สทู ทําใหด้ เู หมอื นกบั เด็ก ตวั เล็กๆทแ่ี อบขโมยเสอื้ ผา้ ของผใู ้ หญม่ าใส่ มองยังไงก็ดู แปลกๆ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั รสู ้ กึ วา่ มันก็ดดู ไี ปอกี แบบ เขาหนั หนา้ กลับไปแลว้ พดู “ไปกนั เถอะ” “อมื ” เสนิ่ เฉียวเดนิ ตามหลงั ของเขาแลว้ ออกไปจากหอ้ งพัก ดว้ ยกนั ถงึ แมว้ า่ จะผา่ นไปหนง่ึ วันแลว้ แตท่ า่ เดนิ ของเสน่ิ เฉยี วยังคงดู แปลกประหลาด เธอรสู ้ กึ วา่ ทกุ ครัง้ ทก่ี า้ วขาเดนิ หนงึ่ ถงึ สองกา้ ว ขาของเธอจะปวดเป็ นอยา่ งมาก แตถ่ า้ เดนิ แบบนแี้ ลว้ โดนคน ของตระกลู เยส่ งสยั ขนึ้ มาจะทํายงั ไง? ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ พยายามฝื นตวั เองใหเ้ ดนิ อยใู่ นทา่ ทางทด่ี เู ป็ นปกติ หลังจากขน้ึ มาอยบู่ นรถ อยๆู่ เสนิ่ เฉยี วพงึ่ จะนกึ อะไรออก “โทรศพั ทม์ อื ถอื ของฉันละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดส้ นใจเธอ เสนิ่ เฉยี วเรม่ิ กงั วลขนึ้ มาเล็กนอ้ ย เพราะกอ่ นหนา้ น้ี โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ยดึ ไป ตอ่ มาหานเสโ่ ยวได ้ มอบโทรศพั ทม์ อื ถอื กบั เธออกี หนง่ึ เครอื่ ง แตต่ อนนเ้ี ธอกลบั ทํา

มันหายอกี ไมร่ วู ้ า่ โดนลสู่ นุ ฉางเอาไป หรอื วา่ โดนเยโ่ มเ่ ซนิ ยดึ ไปอกี รอบ “คณุ ชายเย่ กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ เคยบอกวา่ แคฉ่ ันยอมไปรว่ มงาน เลย้ี งกบั คณุ คณุ ก็จะคนื โทรศพั ทม์ อื ถอื ใหก้ บั ฉัน” การเรยี กเขาวา่ คณุ ชายเยน่ …ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “คณุ เรยี กฉันวา่ อะไร?” เสน่ิ เฉียวอง้ึ ไปสกั พัก “เย่ คณุ ชายเยไ่ ง….มอี ะไรผดิ ไปรเึ ปลา่ ?” “ใครใชใ้ หค้ ณุ เรยี กฉันแบบน?ี้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ดเุ ธอดว้ ยความโมโห เสนิ่ เฉยี วตกใจจนหดไหลเ่ ขา้ ไป รา่ งกายของเธอหดเขา้ ไปใน เสอ้ื สทู “ไมใ่ ชค่ ณุ รไึ งทเี่ ป็ นคนบอกใหฉ้ ันเรยี กคณุ แบบน?ี้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ “….งัน้ ตอ่ จากนหี้ า้ มเรยี กฉันแบบนอ้ี กี ” เสน่ิ เฉียว “….งัน้ ใหฉ้ ันเรยี กคณุ วา่ อะไรด?ี ”

อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมร่ วู ้ า่ จะตอบอะไรดี เขาแคห่ นั หนา้ มามองเธอ ดว้ ยสายตาทด่ี ดุ นั จากนัน้ พดู เตอื นเธอ “ยังไงกแ็ ลว้ แตต่ อ่ จาก นห้ี า้ มคณุ เรยี กฉันแบบนัน้ อกี !” อยๆู่ บรรยากาศก็เงยี บไปชว่ั ครู่ เสน่ิ เฉยี วหันหนา้ ไปหาเขาแลว้ กม้ หนา้ ลง “เขา้ ใจแลว้ ” “งัน้ คณุ จะคนื โทรศพั ทม์ อื ถอื ใหฉ้ ันเมอื่ ไหร?่ ” “มอื ถอื มอื ถอื ในสายตาของคณุ นอกจากโทรศพั ทม์ อื ถอื ยงั จะมี อะไรอกี ?” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ จะบา้ ตายกบั ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ คนนี้ ตอนนเี้ รอ่ื งทสี่ ําคญั ทส่ี ดุ คอื โทรศพั ทม์ อื ถอื เครอ่ื งนัน้ รไึ ง? เสนิ่ เฉียวโดนเขาดจุ นรสู ้ กึ นอ้ ยใจเล็กนอ้ ย เบา้ ตาของเธอเรมิ่ แดงโดยไมร่ ตู ้ วั “คอื คณุ เองทบี่ อกใหฉ้ ันไปรว่ มงานเลยี้ งกบั คณุ แลว้ จะคนื โทรศพั ทม์ อื ถอื ใหก้ บั ฉัน ฉันไมไ่ ดข้ อรอ้ งคณุ สกั หน่อย!” เมอ่ื เห็นวา่ เธอมที า่ ทที ด่ี เู หมอื นวา่ จะรอ้ งไห ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมร่ จู ้ ะ ทํายงั ไงกบั เธอดี “กลบั ไปจะคนื ใหค้ ณุ ”

บรรยากาศภายในรถจงึ เงยี บลง เซยี วซทู่ น่ี ่ังอยขู่ า้ งหนา้ มสี หี นา้ นง่ิ และเออื มระอาเล็กนอ้ ย ทําไมถงึ รสู ้ กึ วา่ คณุ ชายเย…่ .เหมอื นวา่ จะมคี วามเป็ นเด็กอยู่ หน่อยๆ? อกี อยา่ งเขากําลงั หงดุ หงดิ อะไร? ไมเ่ ขา้ ใจเลยจรงิ ๆ! รถยนตใ์ กลจ้ ะขบั มาถงึ บา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ ตอนทเี่ สน่ิ เฉยี วเดนิ ลงจากรถ ขาของเธอปวดจนเกอื บจะลม้ ลง โชคดที เ่ี ธอรสู ้ กึ ตวั กอ่ นจงึ สามารถป้องกนั ไมใ่ หเ้ กดิ เรอ่ื งน่าเศรา้ ได ้ เธอเดนิ ตามเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในบา้ นตระกลู เย่ ภายในหอ้ งนั่งเลน่ มนี ายทา่ นเยแ่ ละเยห่ ลน่ิ หานอยู่ เยห่ ลนิ่ หานลกุ ขน้ึ มา จากนัน้ ยมิ้ ออ่ นๆแลว้ จอ้ งมองไปทพี่ วกเธอ “โมเ่ ซนิ นอ้ งสะใภ ้ พวกคณุ กลบั มาแลว้ หรอ?” “อมื ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ สายตาของเขาไมเ่ หลอื บมามองเลย สกั นดิ จากนัน้ จงึ มงุ่ ตรงไปทลี่ ฟิ ต์

นายทา่ นเยร่ สู ้ กึ โมโหกบั ทา่ ทเี ชน่ นข้ี องเขามาก เขาลกุ ขน้ึ มา ยนื “พวกนายยนื อยกู่ บั ทเ่ี ดย๋ี วน้ีนะ ไอเ้ ด็กเวรนใี่ นสายตาของ นายยงั มปี ่ คู นนอ้ี กี มยั้ ?” ชดั เจนมาก ไมม่ ี มฉิ ะนัน้ แมแ้ ตก่ ารทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะหนั ไปทักทายเขายงั ไมม่ ดี ว้ ยซํ้า เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ อยกู่ บั ที่ เสนิ่ เฉียวกไ็ มก่ ลา้ ทจ่ี ะเดนิ ไปขา้ งหนา้ ตอ่ เธอดงึ เสอื้ สทู ทส่ี วมอยบู่ นรา่ งกายเขา้ มากอดแน่น จากนัน้ คอยระแวดระวังวา่ รอยชาํ้ บรเิ วณคอของตัวเองไดโ้ ผลอ่ อกมารึ เปลา่ “มธี รุ ะหรอ?” น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ฟังดเู ย็นชา นายทา่ นเยย่ นื อยกู่ บั ทแ่ี ลว้ หวั เราะอยา่ งเย็นชา “ เรอ่ื งของ ตระกลู ลนู่ ายคดิ จะทํายงั ไงกบั มัน? ครัง้ ทแี่ ลว้ นายไปทําลายคน อนื่ เขา ครัง้ นนี้ ายคดิ จะทําอะไรอกี ? ตกลงลสู่ นุ ฉางไปทําอะไร ใหน้ ายตอ้ งขนุ่ เคอื ง?” เมอื่ ฟังจบ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เอะใจขน้ึ มาทันที

นายทา่ นเยโ่ มโหเพราะเรอ่ื งของตระกลู ลอู่ ยา่ งนัน้ หรอ? หลังจากทผี่ า่ นเรอ่ื งเมอ่ื คราวทแี่ ลว้ ตอนนเี้ สนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ กงั วล มากวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไปลงมอื กบั ลสู่ นุ ฉาง ครัง้ น…ี้ .ก็ไมร่ วู ้ า่ เขาจะ ทํายงั ไงกบั ลสู่ นุ ฉาง “เขาจะทําอะไรใหฉ้ ันตอ้ งรสู ้ กึ ขนุ่ เคอื ง ฉันกไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งมา รายงานใหค้ ณุ ฟังรเึ ปลา่ ?” ตอนท่ี 109 เพราะวา่ พวกเราเคยนอนดว้ ยกนั “ไอเ้ ด็กเวร! นายไปทํารา้ ยคนอนื่ เคา้ อยา่ งไรส้ าเหตแุ บบนัน้ คําอธบิ ายสกั คําก็ไมม่ ี นายคดิ จะทําลายตระกลู เยร่ ไึ ง!?” เยห่ ลน่ิ หานทยี่ นื อยขู่ า้ งๆนายทา่ นเยท่ ก่ี ําลงั โกรธจัดเขา้ มาพดู เตอื น “คณุ ป่ ู โมเ่ ซนิ จะทําอะไรก็ลว้ นแตม่ เี หตผุ ลเป็ นของ ตวั เอง แตก่ อ่ นก็ไมเ่ คยเห็นเขาไปทําอะไรใครเคา้ กอ่ น อาจจะ เป็ นเพราะวา่ ครัง้ นลี้ สู่ นุ ฉางน่าจะไปทําอะไรใหโ้ มเ่ ซนิ ไมพ่ อใจ จรงิ ๆ โมเ่ ซนิ อยา่ งนอ้ ยนายควรจะเลา่ เรอ่ื งราวทเ่ี กดิ ขนึ้ ใหก้ บั คนในบา้ นไดฟ้ ัง ตกลงลสู่ นุ ฉางไปทําเรอ่ื งอะไรใหน้ ายตอ้ งขนุ่ เคอื งใจ?”

“หึ พวกนายมสี ทิ ธอ์ิ ะไรมารเู ้ รอื่ งของฉัน?” ทา่ ทขี องเยโ่ มเ่ ซนิ ดู หยง่ิ ผยองอยา่ งเต็มที่ เขาไมไ่ ดม้ องนายทา่ นเยแ่ ละเยห่ ลนิ่ หาน ไวใ้ นสายตาเลยสกั นดิ แตเ่ สน่ิ เฉียวทยี่ นื อยขู่ า้ งๆเขากลบั รดู ้ ี เขาไมอ่ ยากดงึ ตวั เธอเขา้ ไปเกย่ี วขอ้ งดว้ ย ในครัง้ ทแี่ ลว้ ตอนทเ่ี สนิ่ เฉียวออกมาพดู แลว้ โดนเขาเขา้ มา ขดั ขวางเอาไว ้ เธอกร็ ดู ้ วี า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยากจะดงึ เธอเขา้ มา เกย่ี วขอ้ งดว้ ย แตว่ า่ ….มนั ก็ไมม่ เี หตผุ ลทเี่ ขาจะตอ้ งมารับเรอ่ื งเหลา่ นแี้ ทนตวั เธอรเึ ปลา่ ? มันคอื เวลาทเ่ี ธอควรจะยดื อกออกมา เธอไมต่ อ้ งการทจี่ ะใหเ้ ย่ โมเ่ ซนิ ตอ้ งมารับเรอื่ งแทนตวั เองทกุ ครัง้ เมอื่ นกึ ถงึ จดุ นี้ เสนิ่ เฉียวจงึ ยดื อกออกมาพดู กอ่ นทน่ี ายทา่ นเย่ จะโมโหอกี ครัง้ “เป็ นเพราะเรอ่ื งของฉันเองคะ่ ” เสน่ิ เฉียวยดื อกออกมาพดู ถงึ แมว้ า่ รา่ งของเธอจะผอมบางแตเ่ ธอกลับยนื บงั รา่ งของเยโ่ ม่ เซนิ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ อง้ึ ทนั ที จากนัน้ ขมวดควิ้ แน่น

“ฉันใหเ้ ธอเปิดปากพดู ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหรก่ นั ?” เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวจงึ ขาวซดี เขาตอ้ งการจะ พดู ขม่ เธอเพอื่ ใหเ้ ธอกลายเป็ นคนนอกอกี แลว้ ใชม่ ยั้ ? แตค่ รัง้ น้ี เสน่ิ เฉยี วไมอ่ ยากใหเ้ ขาตอ้ งมารับกรรมแทนตวั เองอกี ดงั นัน้ เธอจงึ รบี พดู “เป็ นเพราะวา่ ลสู่ นุ ฉางมาลกั พาตวั ฉัน!” “อะไรนะ?” เยห่ ลนิ่ หานตกใจทันที “นอ้ งสะใภ ้ คณุ บอกวา่ ลสู่ ุ นฉางลกั พาตวั คณุ ? น…่ี .” ดวงตาทเี่ ฉียบคมของนายทา่ นเยจ่ อ้ งมองมาทเ่ี ธอ “ลกั พาตวั คณุ ? เกดิ เรอื่ งขน้ึ เมอ่ื ไหร?่ ” เขาไมร่ อใหเ้ สน่ิ เฉยี วเปิดปากพดู เยโ่ มเ่ ซนิ เคลอ่ื นรถเข็นเขา้ มา เสนิ่ เฉียวกลัววา่ เขาจะถกู ตําหนเิ พราะเขา้ มาปกป้องตวั เธออกี ในจังหวะกอ่ นทเ่ี ขาจะพดู เธอรบี พดู แทรกออกมากอ่ น “เกดิ ขน้ึ เมอื่ คนื เขาลักพาตวั ฉันตอนทไี่ ปรว่ มงานเลยี้ ง” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “เชยี่ เอย๊ !” ผหู ้ ญงิ คนนม้ี าออกหนา้ เพอ่ื อะไร? คนอยา่ งเขาเยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งการใหค้ นอน่ื มาออกหนา้ แทนเพอ่ื ปกป้องเขาดว้ ยรไึ ง?

“นายทา่ นคะ ฉันรดู ้ วี า่ สง่ิ ทฉ่ี ันพดู มันอาจจะเป็ นเรอ่ื งเหลอื เชอ่ื สําหรับคณุ แตล่ สู่ นุ ฉางลกั พาตวั ฉันไปจรงิ ๆ อกี ทัง้ เขายังพดู จา ไมด่ ตี อ่ เยโ่ มเ่ ซนิ มงุ่ ทํารา้ ยรา่ งกาย ถา้ หากวา่ เป็ นนายทา่ นละก็ คงไมอ่ ยากเห็นคนอน่ื มาทํารา้ ยหลานชายของตวั เองเชน่ นรี้ ึ เปลา่ ? ” เมอ่ื พดู มาถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉยี วเหลอื บไปมองดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ เธอไมร่ ับรถู ้ งึ สายตาทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอไม่ อาจจะทนมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทต่ี อ้ งเขา้ มารับเรอ่ื งทกุ อยา่ งแทนเธอ อกี แลว้ “ฉันอยากจะพดู มาตงั้ แตก่ อ่ นหนา้ นแี้ ลว้ แตไ่ มม่ โี อกาสไดพ้ ดู มาตลอด ครัง้ นฉี้ ันพดู ออกมาแลว้ นายทา่ นคงจะไมโ่ ทษโมเ่ ซนิ แลว้ สนิ ะ?” นายทา่ นเยห่ รตี่ าลงแลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร มแี ตเ่ ยห่ ลน่ิ หานทถ่ี ามเธอดว้ ยความกงั วลวา่ “ลสู่ นุ ฉางลกั พา ตวั คณุ ? คณุ บาดเจ็บตรงไหนรเึ ปลา่ ?” เสนิ่ เฉียวกา้ วถอยหลังไปหนง่ึ กา้ ว เธอถอยมายนื อยขู่ า้ งๆเยโ่ ม่ เซนิ จากนัน้ ตอบดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “ไมไ่ ดบ้ าดเจ็บ เยโ่ ม่ เซนิ ชว่ ยฉันเอาไว”้

เสนิ่ เฉยี วเหลอื บไปมองนายทา่ นอกี ครัง้ เธอเห็นเขายังคงมองดู ตวั เอง ไมไ่ ดม้ คี วามหมายอนื่ เสนิ่ เฉยี วจงึ ยกเรอ่ื งทัง้ หมดทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เคยพดู กบั ตวั เองมา อธบิ ายใหก้ บั นายทา่ นเย่ “อกี อยา่ ง หากจะพดู ในดา้ นของการ รว่ มธรุ กจิ ลสู่ นุ ฉางคนนเ้ี ป็ นคนทม่ี คี วามคดิ ไมเ่ หมอื นคนปกติ ทั่วไปจงึ ทําอะไรเขา้ กบั ผอู ้ นื่ ยาก ไมส่ ามารถมองทะลุ วัตถปุ ระสงคท์ แ่ี ทจ้ รงิ ของเขาได ้ ในครัง้ นโี้ ครงการทบี่ รษิ ัท ตระกลู เยแ่ ละบรษิ ัทตระกลู ลตู่ อ้ งรว่ มมอื ทําคอื โครงการทต่ี อ้ ง ใชเ้ วลาในการดําเนนิ การเป็ นเวลานาน ฉันตรวจสอบมาแลว้ การรว่ มธรุ กจิ กบั บรษิ ัทแบบเดยี วกนั หากรว่ มงานกบั บรษิ ัท ตระกลู ฟางจะคมุ ้ คา่ มากกวา่ บรษิ ัทตระกลู ล!ู่ ” เมอ่ื ฟังจบ เยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเลกิ ควิ้ ขนึ้ แลว้ หนั ไปมองท่ี เสนิ่ เฉียว ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ .ดฉู ลาดกวา่ ทเี่ ขาคดิ ซะอกี แมแ้ ตจ่ ดุ เล็กๆนเ้ี ธอก็ ยงั มองออก เหอ้ ~ สมกบั เป็ นผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ คนนี้ ดงั นัน้ ภายใตแ้ ววตาทมี่ ดื มนดวงนัน้ แฝงไปดว้ ยความพงึ พอใจ

“หวงั วา่ นายทา่ น จะลองพจิ ารณาด”ู เสนิ่ เฉียวพดู เสรมิ อกี หนง่ึ ประโยค “ไดย้ นิ รยึ ังตาแก?่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสรมิ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย มอื ทอี่ ยดู่ า้ นในของเสอื้ สทู คอ่ ยๆกําแน่นโดยไมร่ ตู ้ วั ไอส้ ารเลวคนนี้ ไมง่ า่ ยเลยทเี่ ธอจะ พดู ออกมาไดข้ นาดนี้ สดุ ทา้ ยเขากลับมาพดู จาแบบน้ี ตอ้ งการ จะยั่วโมโหคนอนื่ รไึ ง? ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไปดา้ นหลัง จากนัน้ วงิ่ กลับมา “นายทา่ นคะ ฉันตอ้ งขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ แตใ่ นการรว่ มธรุ กจิ ใน ครัง้ นห้ี ากวา่ การเจรจาระหวา่ งบรษิ ัทตระกลู ลกู่ บั บรษิ ัท ตระกลู เยไ่ มส่ ําเร็จ จะไมถ่ อื วา่ เป็ นเรอื่ งทพี่ วกเราเสยี หายอะไร แตก่ ลบั ตรงกนั ขา้ มมนั คอื ชยั ชนะอยา่ งหนงึ่ ขอแคเ่ ราสามารถ รว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู ฟางไดก้ ็พอ” เมอื่ ฟังจบ สายตาอนั เฉยี บแหลมของนายทา่ นเยจ่ อ้ งมองมาท่ี เธอ “คณุ มั่นใจใชม่ ัย้ ?” เสนิ่ เฉียวองึ้ ทันที แตเ่ ธอสามารถโตต้ อบไดอ้ ยา่ งรวดเร็ว เห็น ไดช้ ดั วา่ เธอไดเ้ ตรยี มใจเอาไวแ้ ลว้

เสนิ่ เฉียวตอบ “ฉันจะพยายามคะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่น เขากําลงั จะเปิดปากพดู อะไรบางอยา่ ง แตเ่ สน่ิ เฉียวรบี พดู ตดั หนา้ เขา “งัน้ พวกเราขอตวั กลบั หอ้ งกอ่ น นะคะ” จากนัน้ ไมร่ อใหน้ ายทา่ นเยโ่ ตต้ อบอะไร เสน่ิ เฉียวจงึ หนั หลงั แลว้ เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป กระบวนการทัง้ หมดนนี้ ่าจะใชเ้ วลาไมถ่ งึ สามนาที ถา้ ปลอ่ ย ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กบั นายทา่ นเยพ่ ดู คยุ กนั ละกส็ งสยั นายทา่ นเยค่ งจะ โมโหจนบา้ ตายกอ่ น เมอื่ เขา้ มาอยใู่ นลฟิ ต์ น้ําเสยี งอนั เย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ขนึ้ มา “ใครใหค้ ณุ คดิ ตดั สนิ ใจอะไรเองแบบน?ี้ ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย จากนัน้ พดู อธบิ าย “ยงั ไงก็แลว้ แตพ่ วกเรากเ็ ตรยี มทจ่ี ะรว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง อยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ?” “ดงั นัน้ คณุ เลยเอาเรอ่ื งนมี้ าบงั เอาไวน้ ่ะหรอ?”

เสนิ่ เฉยี วเมม้ ปาก “ฉันจะพยายามตงั้ ใจเจรจาเรอื่ งการรว่ มงาน กบั บรษิ ัทตระกลู ฟางนะ ฉันขอโทษ…..” ขอโทษอกี แลว้ ? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชามากขน้ึ “ใครใช ้ ใหค้ ณุ มาขอโทษ?” “งัน้ ….คณุ จะใหฉ้ ันพดู วา่ อะไร?” เสนิ่ เฉียวรับรไู ้ ดว้ า่ เมอื่ ตวั เอง อยตู่ อ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เธอไมเ่ คยทําอะไรถกู ทัง้ นัน้ ไมว่ า่ จะพดู อะไรกโ็ ดนเยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขดั ตลอด เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บตาขนึ้ มามองเธอ รา่ งผอมบางของเธอถกู หอ่ อยขู่ า้ งในเสอ้ื สทู เผยใหเ้ ห็นแค่ ใบหนา้ เล็กๆอนั ขาวผอ่ ง แววตาคนู่ ัน้ ชา่ งดใู สสะอาดแตก่ ็แฝง ไปดว้ ยความออ่ นแอ ทา่ ทา่ งเธอในตอนนแ้ี ทบจะไมส่ ามารถจนิ ตนาการเชอ่ื มโยงกบั เธอในเมอื่ สกั ครนู่ ที้ ล่ี กุ ขน้ึ มาออกหนา้ พดู แทนเขาไดเ้ ลย แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ สน่ั ไหว “มานสี่ ”ิ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ แปลกใจเล็กนอ้ ย แตเ่ ธอกเ็ ชอื่ ฟังคําพดู ของเขา แลว้ เดนิ เขา้ มาใกลๆ้

“คณุ จะทํา…อะไร…….” เธอยังพดู ไมจ่ บ มอื ใหญๆ่ ของเยโ่ ม่ เซนิ ยน่ื เขา้ มา จากนัน้ ดงึ เธอเขา้ มาในออ้ มอกของตวั เอง เสน่ิ เฉยี วนกึ ไมถ่ งึ วา่ เกดิ เหตกุ ารณ์เชน่ นี้ เธอนั่งอยบู่ นขาของเขา “ฟังนะ ไมว่ า่ จะเป็ นตอนไหนหา้ มเธอมายนื บงั อยขู่ า้ งหนา้ ฉัน” เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองเขาดว้ ยสายตาทตี่ กตะลงึ “ไมว่ า่ จะเป็ นเรอื่ งลสู่ นุ ฉางเมอื่ คราวกอ่ น หรอื วา่ ตอนทฉ่ี ันกําลงั ทะเลาะกบั ตาแกน่ ั่น ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แคย่ นื อยขู่ า้ งหลังฉันก็ พอ” อะไรนะ? ดวงตาของเสนิ่ เฉียวเบกิ กวา้ ง นกึ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป….เธอเอามอื ปิดปากตวั เองเอาไว ้ เขาบอกวา่ เธอคอื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ? จรงิ …..ใชม่ ยั้ ? “สหี นา้ อะไรของคณุ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทไ่ี ม่ พอใจ เขาหรต่ี าแลว้ พดู

เสนิ่ เฉียวพดู อยา่ งตะกกุ ตะกกั “คณุ เมอ่ื ตะกคี้ ณุ พดู …..ฉันคอื ผหู ้ ญงิ ของคณุ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไมส่ บอารมณ์ เขาบบี คางของเธอแลว้ ถามเธอ กลบั “นอนกน็ อนดว้ ยกนั แลว้ คณุ ยงั อยากจะปฏเิ สธ? หรอื จะ บอกวา่ คณุ ยงั อยากจะกลับไปอยเู่ คยี งขา้ งสามเี กา่ ของคณุ คน นัน้ ?” เสน่ิ เฉียวอง้ึ อยกู่ บั ที่ “ฉัน…..” “ไมอ่ นุญาต!” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลดมู ดื มน ราวกบั คํา่ คนื อนั เงยี บสงบ นํ้าเสยี งเย็นชาแตม่ คี วามดงึ ดดู น่าฟัง “จากนไี้ ปหา้ มคณุ ไป ตดิ ตอ่ ขอ้ งเกย่ี วกบั ผชู ้ ายคนอน่ื อกี ไดย้ นิ มัย้ ?” เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ทันที รมิ ฝี ปากของเธอขยับ “เพราะวา่ ….พวกเรา เคยนอนดว้ ยกนั ดงั นัน้ คณุ เลยยอมรับวา่ ฉันคอื ผหู ้ ญงิ ของคณุ อยา่ งนัน้ หรอ?” ตอนท่ี 110 หาเรอื่ ง

“แลว้ ยังไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามองดว้ ยสายตาทด่ี ดุ นั “คณุ มี ปัญหาอะไรมยั้ ?” เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ตกใจ จากนัน้ จงึ กม้ หนา้ หลบตา “ไม่ ไมม่ ”ี เธอแคร่ สู ้ กึ วา่ มนั แปลกมาก เยโ่ มเ่ ซนิ คนน้ี….ทงั้ ทงั้ ทกี่ อ่ นหนา้ น้ี เขารังเกยี จเธอขนาดนัน้ มันเป็ นเพราะวา่ เขาเคยนอนกบั เธอ เลยทําใหค้ วามคดิ ของเขาเปลย่ี นไปอยา่ งนัน้ หรอ? ฟังดแู ลว้ มนั น่าเหลอื เชอ่ื จรงิ ๆ เธออยากจะถามเขามาก งัน้ เขาไมถ่ อื สาเด็กในทอ้ งของเธอท่ี ไมใ่ ชเ่ ลอื ดเนอื้ เชอื้ ไขของเขาใชม่ ัย้ ? คําพดู นัน้ เกอื บจะถกู พดู ออกมา แตเ่ สน่ิ เฉียวตดั สนิ ใจทจี่ ะกลนื คําพดู นัน้ กลับไป เธอกําลงั คาดหวงั อะไร? เขาไมช่ อบเด็กคนนอี้ ยแู่ ลว้ กอ่ นหนา้ นเ้ี ขายังตอ้ งการเอาลกู ของเธอออก ถงึ แมว้ า่ ตอ่ มาเสนิ่ เฉียวจะ ไมร่ วู ้ า่ เป็ นเพราะอะไรทอี่ ยๆู่ เขาจงึ เปลยี่ นความคดิ แตพ่ วกเธอ ไดท้ ําขอ้ ตกลงกนั เอาไว ้ ครง่ึ ปีหลงั จากนเ้ี ธอจะตอ้ งออกไปจาก ทนี่ ี่ เมอื่ กลับมาถงึ หอ้ งพัก เสนิ่ เฉยี วจงึ เงยี บลง

เยโ่ มเ่ ซนิ เอาโทรศพั ทม์ อื ถอื สองเครอ่ื งคนื ใหก้ บั เธอ “ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ใหค้ ณุ หรอ?” ในตอนแรกเสนิ่ เฉียวองึ้ ไปชวั่ ครู่ สกั พักเธอจงึ นกึ ออกวา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ทเ่ี ขาพดู ถงึ คอื ใคร เธอขมวดคว้ิ แลว้ พดู “คณุ อยา่ เรยี ก เธอแบบนัน้ เสโ่ ยวมชี อ่ื นะ!” เมอื่ พดู จบ เธอเอานวิ้ มาสแกนลายนว้ิ มอื เพอ่ื ใชง้ าน โทรศพั ทม์ อื ถอื เธอหนั มาถาม “คณุ ไมไ่ ดเ้ ขา้ มายงุ่ กบั โทรศพั ทม์ อื ถอื ของฉันใชม่ ัย้ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แน่นแฝงไปดว้ ยความโมโห “มคี วามลับอะไร ทใี่ หใ้ ครเห็นไมไ่ ดร้ ไึ ง?” เมอ่ื พดู จบ เสน่ิ เฉยี วเหลอื บตาขน้ึ มามองเขา “ ความลับน่ะไมม่ ี หรอก แตฉ่ ันไมช่ อบใหค้ นอน่ื มาแอบสอ่ งเรอ่ื งสว่ นตวั ของฉัน คณุ เองกม็ เี รอ่ื งสว่ นตัวเหมอื นกนั รเึ ปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเย็นชา “ในความสมั พันธร์ ะหวา่ งสามภี รรยา คณุ มาพดู เรอื่ งความสว่ นตวั กบั ฉันหรอ?” เสน่ิ เฉยี ว：“……”