เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

เสน่ิ เฉียวถอื โอกาสปีนขนึ้ ไปบนคําพดู ของเขา: “ ลา้ งแลว้ ยงั ไง หรอ? ถงึ อยา่ งไรกล็ า้ งไมส่ ะอาดหรอก สตู ้ ดั ทงิ้ ไปเลยดกี วา่ ! ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” เซยี วซทู่ ําสหี นา้ กลนั้ ขําอยใู่ นใจ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ……แข็งแกรง่ จรงิ ๆ! เสน่ิ เฉียวก็ถกู เขาทําใหโ้ มโหเหมอื นกนั เธออตุ สา่ มนี ํ้าใจไป เก็บเสอ้ื สทู กลับมา บอกวา่ จะเอาไปซกั แหง้ ให ้ เขาไมใ่ สก่ ็ไมใ่ ส่ สิ ทําไมตอ้ งพดู คําพวกนัน้ ออกมาเสยี ดสเี ธอดว้ ยละ โมโห แคน้ มาก บรรยากาศภายในลฟิ ทอ์ มึ ครมึ ขนึ้ พลงั ตอ่ สบู ้ นตวั เสน่ิ เฉยี วไม่ ลดลง พลังชวั่ รา้ ยบนตวั เยโ่ มเ่ ซนิ กค็ อ่ ยๆรนุ แรงขนึ้ เขาหรตี่ าลง แสงน่ากลวั ทอี่ ยใู่ นตาสหี มกึ คนู่ ัน้ ไดจ้ อ้ งไปทเี่ สน่ิ เฉียว เผชญิ หนา้ กบั สายตาทมี่ อี านุภาพน่ากลัวแบบน้ี ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี ว รสู ้ กึ หนาวทห่ี ลัง แตย่ งั คงยดื เอวสบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไม่ ยอมแพ ้

สกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หวั เราะอยา่ งเยอื กเย็น “ ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทไ่ี ม่ รจู ้ ักขายหนา้ สะจรงิ ” ตงิ้ —— เสน่ิ เฉยี วจอ้ งเขาอยา่ งโหดเหย้ี ม และรบี เดนิ ออกจากลฟิ ท์ เซยี วคดิ สกั พักและรสู ้ กึ วา่ เสน่ิ เฉยี วอารมณ์รอ้ นมาก และหนั ไป มองทา่ ทขี องเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ แมว้ า่ คลน่ื อารมณ์ของเขาจะใหญ่ แตก่ ถ็ กู เสน่ิ เฉยี วทําใหส้ ําลักจนพดู ไมอ่ อกอยา่ งชดั เจน ระหวา่ งนัน้ เซยี วซกู่ ําลังงงวา่ มนั เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? ใครไมร่ บู ้ า้ ง ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายสองของตระกลู เยจ่ ะน่ังอยบู่ น รถเข็น แตอ่ ารมณแ์ ปรปรวนมาก อกี ทัง้ ปากยงั แรงอกี ตา่ งหาก อยา่ วา่ แตก่ บั ผชู ้ ายเลย กบั ผหู ้ ญงิ เขาก็ไมม่ คี วามเกรงใจเลยสกั นดิ เดยี ว ตอนเขา้ รว่ มงานเลย้ี งไหนๆ เพยี งแคม่ ผี หู ้ ญงิ เขา้ มา ชวนเยโ่ มเ่ ซนิ คยุ สดุ ทา้ ยตอ้ งถกู คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหต้ า แดง ไมร่ อ้ งไห ้ กว็ งิ่ หนไี ปอยา่ งโมโห ปกตเิ สนิ่ เฉียวมที า่ ทเี หมอื นลกู พรับออ่ นทน่ี ่ารังแก นกึ ไมถ่ งึ วา่ ตอนถกเถยี ง……จะรจู ้ ักจับจดุ สําคญั เหมอื นกนั

แลว้ ปัญหากม็ าแลว้ …… เซยี วซเู่ ดนิ ออ้ มไปทด่ี า้ นหนา้ เขา พดู ถามดว้ ยสหี นา้ รา้ ยกาจ: “ คณุ ชายเย่ ตอ้ งการใหผ้ มเตรยี มมดี ใหไ้ หมครับ? ” …… “ ไสหวั ไป! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกทา้ วถบี เขา หลงั จากทเ่ี สนิ่ เฉียวออกมาจากบรษิ ัท เตรยี มเดนิ ไปทป่ี ้าย รถเมล์ ตอนทกี่ ําลงั รอรถ มรี ถหรสู ขี าวอมเทามาจอดตรงหนา้ เธอ กระจกรถเลอ่ื นลง เผยใหเ้ ห็นใบหนา้ ออ่ นโยนของเยห่ ลนิ่ หาน “ นอ้ งสะใภ ้ ” “ พใี่ หญ?่ ” เสน่ิ เฉียวชะงักไป “ ทําไมคณุ มาอยทู่ น่ี ไี่ ดล้ ะคะ? ” “ กลับบา้ นหรอ? ขนึ้ รถสิ เดย๋ี วพไ่ี ปสง่ เธอเอง ” น่ังรถของเยห่ ลน่ิ หานกลบั บา้ น? งัน้ กต็ อ้ งเจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ สิ ถงึ ตอนนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ คงพดู วา่ เธอไมไ่ ดเ้ รอื่ ง กลับกลอกอกี แน่นอน

คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวจงึ ปฏเิ สธความมนี ้ําใจของเยห่ ลนิ่ หาน อยา่ งออ้ มๆ: “ ไมต่ อ้ งพใี่ หญ่ ฉันนั่งรถเมลจ์ นชนิ แลว้ ” เยห่ ลนิ่ หานไมล่ ม้ เลกิ เขาพดู อยา่ งยม้ิ ๆ: “ รถเมลค์ นเยอะ น่ัง รถพสี่ ะดวกกวา่ ” เสน่ิ เฉยี ว: “ ไมต่ อ้ งจรงิ ๆคะ่ พใี่ หญ่ พก่ี ลับไปกอ่ นเลย ” เยห่ ลนิ่ หาน: “ นอ้ งสะใภก้ ลวั วา่ น่ังรถพแี่ ลว้ จะตกเป็ นขปี้ าก ของคนอน่ื หรอ? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ขอโทษคะ่ พใ่ี หญ่ ฉัน…… ” “ หรอื นอ้ งสะใภย้ งั เคอื งพท่ี ไ่ี มไ่ ดป้ ิดบงั เรอ่ื งตอนเชา้ ? ” พดู มาถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของเยห่ ลนิ่ หานกห็ งอยลง แมแ้ ตร่ อยยม้ิ ออ่ นโยนทอี่ ยบู่ นใบหนา้ ก็จางลงเชน่ เดยี วกนั : “ ชา่ งเถอะ ใน เมอ่ื เป็ นแบบน…้ี … ” เพราะวา่ ทนี่ คี่ อื ป้ายรถเมล์ ดงั นัน้ บทสนทนาของเสน่ิ เฉียว กบั เยห่ ลน่ิ หานจงึ ถกู คนอน่ื ไดย้ นิ หมดแลว้ สายตาสงสยั มากมายไดม้ าหยดุ บนตวั เสน่ิ เฉียว ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เกอ้ เขนิ นดิ หน่อย บวกกบั เยห่ ลน่ิ หานทเี่ ป็ นแบบน้ี เสน่ิ เฉียวจงึ รสู ้ กึ จน ปัญญาจรงิ ๆ

“ พใี่ หญ่ ” “ รบี ขน้ึ รถเถอะ ” จนปัญญา เสนิ่ เฉยี วทําไดแ้ คเ่ ดนิ ออ้ มไปอกี ฝั่ง และเปิดรถเขา้ ไปนั่ง หลงั จากขนึ้ รถ เสน่ิ เฉียวก็เรม่ิ หนา้ นว่ิ ควิ้ ขมวด ทนี่ ใี่ กลก้ บั บรษิ ัท ขนาดนัน้ ถงึ แมว้ า่ ทางกลับบา้ นตระกลู เยจ่ ะมหี ลายทาง แตไ่ มร่ ู ้ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะผา่ นมาทางนไี้ หม แลว้ เขาจะเห็นภาพเหตกุ ารณ์ เมอื่ สกั ครหู่ รอื เปลา่ ? เพยี งแตต่ อนนเ้ี ธอไมค่ วรกงั วลเรอ่ื งนี้ เธอควรกงั วลเรอื่ ง หลงั จากทก่ี ลับไปแลว้ ตา่ งหาก คดิ มาถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวจงึ รบี พดู ขน้ึ : “ พใี่ หญ่ อกี สกั ครตู่ อนถงึ ปากทางทใี่ กลจ้ ะถงึ บา้ นแลว้ พห่ี ยดุ ใหฉ้ ันลงหน่อยนะคะ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ มอื ทจ่ี ับพวงมาลยั ของเยห่ ลน่ิ หานก็ไดช้ ะงักไป ทันที สกั พักเขาถงึ ไดม้ องเธอยมิ้ ๆ: “ นอ้ งสะใภ ้ พน่ี ่าเกยี จ ขนาดนัน้ เลยหรอ? ”

มมุ ปากของเสนิ่ เฉียวกระตกุ นดิ หน่อย พใ่ี หญไ่ มไ่ ดน้ ่าเกยี จ หรอก แตม่ บี างคนทน่ี ่าหวาดกลัวจรงิ ๆ ตอนเชา้ เธอใสช่ ดุ ทคี่ นใชข้ องเยห่ ลน่ิ หานเตรยี มไวใ้ ห ้ ผล สดุ ทา้ ย นกึ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะโมโหจนฉกี เสอื้ ผา้ บนตวั ของ เธอ แมว้ า่ ตอนหลังเขาจะหาเสอื้ ผา้ มาใหเ้ ธอใสจ่ รงิ ๆ แตน่ สิ ยั แบบน้ี เธอกลวั จรงิ ๆนะ ถา้ หากวา่ ตอนกลางคนเขาฉกี มันอกี ครัง้ ……เสนิ่ เฉียวไมก่ ลา้ รับประกนั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะทําอะไรเธอหรอื เปลา่ “ ก็ได ้ พร่ี วู ้ า่ เธอลําบากใจ อกี สกั ครพู่ จี่ ะสง่ เธอทป่ี ากทางก็แลว้ กนั ” เยห่ ลน่ิ หานพดู อยา่ งเขา้ ใจความรสู ้ กึ ของเธอ เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดห้ มดหว่ ง: “ ขอบคณุ คะ่ พใ่ี หญ่ ” “ ใชแ่ ลว้ ความสมั พันธข์ องเธอกบั โมเ่ ซนิ เป็ นแบบนตี้ ลอดเลย หรอ? ” เยห่ ลนิ่ หานถามขน้ึ มาอยา่ งกะทนั หนั ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวก็ชะงักไป ไมร่ จู ้ ะตอบยังไงดี

พดู ตามหลกั ความจรงิ ความสมั พันธข์ องเธอกบั เขาเป็ นแคก่ าร แตง่ งานทางการคา้ ขาย หลังครง่ึ ปีก็หยา่ กนั แลว้ แตน่ เ่ี ป็ น ความลบั ของพวกเขาสองคน ไมม่ เี หตผุ ลทจ่ี ะบอกกบั เยห่ ลิ่ นหานจรงิ ๆ “ นอ้ งสะใภ ้ อยา่ เขา้ ใจผดิ พห่ี มายความวา่ ……ทา่ ทที เ่ี ขา ปฏบิ ตั ติ อ่ เธอมนั แยแ่ บบนต้ี ลอดเลยหรอ? ” เสนิ่ เฉยี วกม้ หนา้ และยมิ้ ออกมา: “ ไมส่ นวา่ มนั จะแยห่ รอื ไมแ่ ย่ แตน่ สิ ยั ของเขากเ็ ป็ นแบบนไ้ี มใ่ ชห่ รอ? ไมใ่ ชว่ า่ พใี่ หญใ่ หฉ้ ัน เห็นอกเห็นใจเขาหรอกหรอ? ” “ ใช่ เป็ นแบบนแ้ี หละ เพยี งแตพ่ ย่ี ังคงเป็ นหว่ งเธอ ” เยห่ ล่ิ นหานถอนหายใจ: “ บางที ทคี่ ณุ ป่ ตู ดั สนิ ใจตอนนัน้ มันอาจจะ เป็ นเรอ่ื งทผ่ี ดิ พยี่ งั ไมเ่ คยบอกเธอใชไ่ หม? วา่ ทจี่ รงิ แลว้ พก่ี บั โมเ่ ซนิ เราไมไ่ ดเ้ ป็ นพนี่ อ้ งกนั แทๆ้ ” เสนิ่ เฉียวตกใจไปสกั พัก “ ไม่ ไมใ่ ชพ่ น่ี อ้ งแทๆ้ ” มนิ ่าละ ทา่ ทที เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เยห่ ลน่ิ หานถงึ ไดแ้ ยข่ นาดนัน้ อกี ทัง้ รปู แบบทเ่ี ขาคบคา้ สมาคมกบั คนของตระกลู เยก่ ็แปลก ประหลาดมากดว้ ยเชน่ กนั

ตอนท่ี 89 ภมู หิ ลงั ของผชู้ ายคนนนั้ ยง่ิ ใหญม่ าก “ ออื พก่ี บั โมเ่ ซนิ เราพอ่ คนเดยี วกนั แตค่ นละแม่ ” เยห่ ลน่ิ หานพดู อธบิ ายเบาๆ: “ เรอื่ งมันคอ่ นขา้ งซบั ซอ้ น เพยี งแตโ่ มเ่ ซนิ เขาโตทดี่ า้ นนอก ไมก่ ปี่ ีมานถี้ งึ ไดก้ ลับมาทบี่ า้ น ตระกลู เย่ เพราะฉะนัน้ รปู แบบทเ่ี ขาคบคา้ สมาคมกบั พวกเราจงึ คอ่ นขา้ งแปลกประหลาดนดิ หน่อย บวกกบั ขาของเขาไดร้ ับ บาดเจ็บ นสิ ยั ขรี้ ะเบดิ อารมณก์ ็อยใู่ นขอบเขตทปี่ กติ โม่ เซนิ ……ไดร้ ับความทกุ ขม์ ากมายตอนทอี่ ยดู่ า้ นนอก คณุ ป่ หู วงั วา่ จะสามารถชดเชยสว่ นทขี่ าดใหเ้ ขา จงึ ยกตําแหน่งประธาน บรษิ ัทใหก้ บั โมเ่ ซนิ แน่นอนวา่ ตวั เขามคี วามขยันมาก ตอ่ ให ้ คณุ ป่ จู ะไมย่ กตําแหน่งนใี้ หเ้ ขา แตส่ กั วันเขากจ็ ะสามารถอาศยั ความขยนั ของตวั เองไปนั่งอยบู่ นตําแหน่งนัน้ ไดอ้ ยา่ งแน่นอน ” เสนิ่ เฉียว: “ …… ” นกึ ไมถ่ งึ วา่ เรอ่ื งมันจะซบั ซอ้ นขนาดน้ี เพยี งแต่ เยโ่ มเ่ ซนิ โตทดี่ า้ นนอก? มพี อ่ คนเดยี วกนั กบั เยห่ ลิ่ นหาน แตค่ นละแม?่ งัน้ ก็เป็ น……ลกู คนเดยี วส?ิ

พอคดิ วา่ แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ อาจจะเป็ นเมยี นอ้ ย ในใจของเสนิ่ เฉยี วก็มคี วามรสู ้ กึ ทพี่ ดู ไมอ่ อก คงเป็ นเพราะเธอเพงิ่ แยกยา้ ยความสมั พันธ์ จงึ …… คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก นกึ ถงึ ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นเพราะเรอื่ งนเ้ี ขาถงึ โกรธงา่ ยอยา่ งนัน้ หรอ? “ เรอ่ื งนพี้ ไี่ ดบ้ อกเธอแลว้ นอ้ งสะใภร้ กู ้ ด็ แี ลว้ อยา่ พดู เรอื่ งนต้ี อ่ หนา้ โมเ่ ซนิ เด็ดขาด ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาจะโกรธเอาได ้ ” เยห่ ล่ิ นหานยมิ้ ใหเ้ สนิ่ เฉยี วเล็กนอ้ ย: “ เธอเขา้ ใจใชไ่ หม? ” เสน่ิ เฉยี วมองเขา ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทําแคพ่ ยกั หนา้ หลังจากทถี่ งึ ปากทางเขา้ บา้ นตระกลู เย่ เยห่ ลน่ิ หานก็หยดุ รถ อยา่ งนุ่มนวล “ ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ่ ฉันไปกอ่ นละ ” กอ่ นทเี่ สนิ่ เฉียวจะเดนิ จาก ไป เยห่ ลน่ิ หานไดเ้ รยี กเธอไวก้ อ่ น หลงั จากนัน้ กส็ ง่ ถงุ ใหเ้ ธอ “ นเี่ ป็ นเคก้ ทเ่ี รขาของพซ่ี อ้ื เกนิ มา แตพ่ ไี่ มช่ อบกนิ ของหวาน พี่ ใหน้ อ้ งสะใภ ้ ” เคก้ ?

เสน่ิ เฉยี วชะงักไปเล็กนอ้ ย เธอก…็ …ไมช่ อบกนิ เหมอื นกนั ของ แบบนัน้ เลย่ี นจะตายไป เธอกนิ คําเดยี วกอ็ ว้ กออกมาแลว้ “ พใ่ี หญ่ ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ” “ เอาไปเถอะ พวกผหู ้ ญงิ ชอบกนิ ไมใ่ ชห่ รอ ” เยห่ ลนิ่ หานยัดถงุ เคก้ ใสใ่ นมอื ของเธออยา่ งดอ้ื ดงึ ชว่ ยไมไ่ ด ้ เสน่ิ เฉยี วทําได ้ เพยี งรับมา หลงั จากนัน้ กล็ งจากรถไป หลังจากทบ่ี อกลากบั เยห่ ลน่ิ หานแลว้ เสน่ิ เฉยี วยนื อยทู่ ปี่ าก ทางสกั พัก ถงึ คอ่ ยเดนิ เขา้ ไปดา้ นใน ในมอื ยังถอื ถงุ เคก้ เอาไว ้ อยู่ มคี วามทกุ ขใ์ จเล็กนอ้ ย เธอจะจัดการกบั เคก้ นยี้ ังไงดลี ะ? ของ ทเ่ี ขาใหม้ า เอาไปโยนทงิ้ คงกร็ สู ้ กึ ไมค่ อ่ ยดี แตถ่ า้ ใหก้ นิ …… เธอกก็ นิ ไมล่ งอกี นกึ ออกแลว้ โทรหาหานเสโ่ ยวดกี วา่ เธอชอบกนิ ของหวาน ทสี่ ดุ แลว้ คดิ ไดด้ งั นัน้ ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วกําลงั หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาเตรยี ม โทรหาหานเสโ่ ยว ไดม้ รี ถคนุ ้ ตาขบั ผา่ นตวั ของเธอไป หลังจาก นัน้ ความเร็วรถกค็ อ่ ยๆชา้ ลง

เสน่ิ เฉยี วเอยี งหวั มองดว้ ยความดว้ ยความเคยชนิ กไ็ ดส้ บเขา้ กบั สายตาเยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ พอดี การกระทําทกุ อยา่ งจงึ ชะงักอยกู่ บั ท่ี เยโ่ มเ่ ซนิ ……เขากก็ ลับมาเหมอื นกนั หรอ? เวลาทล่ี งรถจนถงึ ตอนนแี้ คห่ นงึ่ นาทกี วา่ งัน้ เขา……จะเห็น ไหม? คดิ มาถงึ ตรงน้ี เลอื ดฝาดบนใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียวก็ซดี ลง ทนั ที แตท่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเพยี งมองเธออยา่ งเยอื กเย็น แลว้ ก็เกบ็ สายตากลับไป หลงั จากนัน้ รถกแ็ ลน่ ผา่ นไป และกระเพอื่ มฝ่ นุ ละอองขนึ้ มา ในขณะเดยี วกนั โทรศพั ทข์ องเสนิ่ เฉยี วก็ไดม้ สี ายเรยี กเขา้ ของ หานเสโ่ ยว “ ฮาโหล? เฉยี วเฉยี ว? ฮาโหล? พดู สิ ” เสยี งพดู ถามของหานเสโ่ ยวดงั มาจากโทรศพั ทอ์ ยา่ งตอ่ เนอ่ื ง เสน่ิ เฉียวถงึ ไดห้ นั กลับมา และเอาโทรศพั ทม์ าแนบทขี่ า้ งหู “ เสโ่ ยว ”

“ เฉียวเฉียว เมอื่ สกั ครเู่ ธอทําอะไรอย?ู่ ทําไมฉันเรยี กเธอตงั้ นาน เธอไมต่ อบกลับสกั ทลี ะ? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ยม้ิ ออกมา และพดู อธบิ ายเสยี งเบา: “ ฉันเดนิ อยบู่ นถนน เมอ่ื สกั ครเู่ ห็นรถจงึ หลบนดิ หน่อย ” “ เธอไมเ่ ป็ นไรนะ? ” “ ไมเ่ ป็ นไร ” “ เธอโทรหาฉันทําไมหรอ? ” เสน่ิ เฉียวมองเคก้ ในมอื “ ไมใ่ ชว่ า่ เธอชอบกนิ เคก้ หรอ? ในมอื ของฉันมอี ยชู่ น้ิ นงึ เอาไหมละ? ” หานเสโ่ ยวไดฟ้ ังจงึ รบี ตอบรับอยา่ งรวดเร็ว: “ เอาสเิ อาสิ เธอ อยไู่ หน? ฉันจะไปหาเธอเดย๋ี วนเ้ี ลย ” ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ นัดสถานทพี่ บเจอ หลงั จากทว่ี างสาย เธอก็ ไปรา้ นกาแฟทอี่ ยแู่ ถวน้ี เพง่ิ น่ังไดไ้ มน่ าน หานเสโ่ ยวก็มา ตอนเห็นเคก้ ตาของหานเสโ่ ยวกเ็ ป็ นประกายทันที

“ เฉยี วเฉียวผเู ้ ป็ นทรี่ ัก เธอชา่ งเป็ นเพอื่ นรักของฉันสะจรงิ แมแ้ ตเ่ คก้ รา้ นซง่ิ ฝซู ซู งิ เธอกย็ งั แยง่ มนั มาได!้ ” ซง่ิ ฝซู ซู งิ ? เสน่ิ เฉียวเอยี งหวั : “ เคก้ รา้ นนด้ี งั มากเลยหรอ? ” “ แน่นอน! ” หานเสโ่ ยวรอไมไ่ หวจงึ หยบิ ชอ้ นตกั ครมี ขน้ึ มาชมิ “ เป็ นรา้ นเคก้ ทขี่ ายดที สี่ ดุ ในเมอื งเป่ ย เจา้ ของรา้ นแปลก ประหลาดมาก ทกุ วันจะทําเคก้ แคส่ บิ ชนิ้ ขายหมดก็ไมท่ ําเพม่ิ ฉันไปตอ่ แถวซอ้ื อยบู่ อ่ ยครัง้ แตห่ มดกอ่ นทกุ ครัง้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะซอื้ มันมาได ้ เกง่ มาก ” ซอ้ื ยากขนาดนัน้ เลยหรอ? แลว้ ทําไมเลขาของเยห่ ลน่ิ หานซอื้ มนั มาไดล้ ะ? เพยี งแตน่ ไ่ี มใ่ ชป่ ัญหาทเี่ ธอควรพจิ ารณา “ ใชแ่ ลว้ เรอ่ื งทเ่ี ธอชว่ ยฉันสบื หน่ะ? มขี อ้ มลู หรอื ยงั ? ” เสน่ิ เฉียวพดู ถามขน้ึ ไดฟ้ ังดงั นัน้ หานเสโ่ ยวจงึ เงยหนา้ มองเธอ มมุ ปากยังเลอะไป ดว้ ยครมี “ รอู ้ ยแู่ ลว้ วา่ เธอคงจะไมใ่ จดขี นาดนัน้ ฉันกว็ า่ อยๆู่

วนั นที้ ําเป็ นซอื้ เคก้ ใหฉ้ ัน ปกตเิ ธอไมเ่ คยมาเจอเลยดว้ ยซํ้า ที่ แทก้ ็มเี รอ่ื งถามฉันนเี่ อง ” เสน่ิ เฉียวมองเธออยา่ งจนปัญญา: “ กใ็ ชไ่ ง มเี รอ่ื งตอ้ งขอรอ้ ง เธอ ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งเอาอกเอาใจหน่อย ” “ พอไดแ้ ลว้ น่า รวู ้ า่ เธอตอ้ งขดู รดี ฉัน แตเ่ ห็นแกเ่ คก้ ชน้ิ นี้ ฉันจะ บอกขา่ วดใี หเ้ ธอฟัง ” พดู มาถงึ ตรงนี้ สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวก็ เปลยี่ นเป็ นเครง่ ขรมึ ทันที เธอวางมดี และซอ้ มในมอื ลง และพดู อยา่ งตงั้ ใจ “ ตอนนพ้ี วกเราชว่ ยเธอหาสถานทท่ี ผี่ ลติ กระดมุ เจอแลว้ ยงั มี เป้าหมายทใ่ี ชอ้ กี ดว้ ย ตอนนพ้ี ช่ี ายของฉันกําลงั ทดลองตดิ ตอ่ นักออกแบบทา่ นนัน้ อยู่ เพยี งแตไ่ ดย้ นิ มาวา่ นักออกแบบทา่ นนี้ มนี สิ ยั ทแี่ ปลกประหลาดมาก ของทกุ อยา่ งเขาเป็ นคนขายเอง อกี อยา่ ง ขายใหแ้ คค่ นสนทิ หรอื คนทม่ี วี าสนาเทา่ นัน้ กระดมุ ของเสอ้ื สทู ตวั น้ี ฉันจําไดว้ า่ ฉันเคยบอกเธอแลว้ วา่ เสอ้ื สทู ทใ่ี ช ้ กระดมุ อนั นมี้ แี คส่ องตวั ถกู ไหม? หนง่ึ ในนัน้ ขายไดค้ อ่ นขา้ งดี เพราะนักออกแบบทา่ นนมี้ ชี อื่ เสยี งมาก มหี ลายคนทเ่ี สนอราคา สงู แตก่ ลับไมไ่ ดม้ นั ดังนัน้ เขาจงึ เอาเสอ้ื สทู ทใ่ี ชก้ ระดมุ อนั นไ้ี ป สง่ ทห่ี น่วยงานใจบญุ หน่วยงานใจบญุ สง่ ใหห้ น่วยงานประมลู ตอ่ มากไ็ ดเ้ ปิดประมลู ไดย้ นิ มาวา่ คนทป่ี ระมลู ประมลู เป็ นเงนิ

สบิ ลา้ นเหรยี ญสหรัฐ แน่นอนวา่ คนทปี่ ระมลู ได ้ คอื นักธรุ กจิ ทม่ี ี ชอื่ เสยี งอยทู่ ตี่ า่ งประเทศ เขามภี รรยา ลกู ชาย และลกู สาวแลว้ อกี อยา่ ง พวกเราตรวจแลว้ พบวา่ เขาไมเ่ คยมาประเทศจนี ดงั นัน้ คนนสี้ ามารถตดั ออกไปไดเ้ ลย ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวกก็ ลนั้ หายใจอยา่ งอดไมไ่ ด ้ เธอรสู ้ กึ ตก ตะลงึ อยใู่ นใจ กระดมุ อนั นัน้ ……นกึ ไมถ่ งึ วา่ ภมู หิ ลังจะยง่ิ ใหญข่ นาดน้ี สบิ ลา้ นเหรยี ญสหรัฐ ตอ้ งเป็ นเงนิ เทา่ ไหรก่ นั ? “ อกี ชดุ พวกเรากําลังสบื หา เพยี งแคต่ ดิ ตอ่ นักออกแบบคนนัน้ ได ้ ก็จะสามารถรวู ้ า่ ชดุ นไ้ี ดถ้ กู นําไปขายทไี่ หน แตท่ สี่ ามารถ แน่ใจไดค้ อื ……เฉียวเฉียว นกนางแอน่ อยา่ งเธอจะไดก้ ลายเป็ น นกฟินกิ สอ์ นั สงู สง่ แลว้ ! ” ไดฟ้ ังประโยคหลงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วก็มสี หี นา้ ทไี่ มค่ อ่ ยน่ามองนัก เป็ นนกฟินกิ สอ์ นั สงู สง่ ? เธอไมเ่ คยคดิ แบบนัน้ อกี อยา่ ง……ภมู ิ หลงั ของฝ่ ายตรงขา้ มยง่ิ ใหญม่ ากขนาดไหน เสนิ่ เฉยี วก็เป็ น กงั วลมากขนาดนัน้

เธอยอมใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มเป็ นคนธรรมดาสะดกี วา่ เห็นเธอกม้ หนา้ ดเู หมอื นวา่ อารมณไ์ ดต้ กตํา่ ลง หานเสโ่ ยวกค็ ดิ วา่ คําพดู ของตวั เองไดท้ ํารา้ ยเธอ จงึ รบี พดู อธบิ ายอยา่ ง ลกุ ลล้ี กุ ลน: “ เฉียวเฉียว เธออยา่ เขา้ ใจผดิ ละ ทฉ่ี ันบอกวา่ นก นางแอน่ อยา่ งเธอจะไดก้ ลายเป็ นนกฟินกิ สอ์ นั สงู สง่ แลว้ ไมไ่ ด ้ หมายความวา่ ฉันดถู กู เธอนะ ฉันแคด่ ใี จทเี่ ธอจะไดเ้ จอผชู ้ ายท่ี เกง่ กาจมากๆคนนงึ เทา่ นัน้ เอง! ” ตอนท่ี 90 เปลยี่ นไปอยา่ งกะทนั หนั เสนิ่ เฉียวหนั กลับมา เห็นหานเสโ่ ยวพดู อธบิ ายใหต้ วั เองฟัง อยา่ งลกุ ลล้ี กุ ลน เธอจงึ ยมิ้ ปลอบฝ่ ายตรงขา้ ม “ ฉันไมไ่ ดโ้ ทษคําพดู ของเธอ ฉันแคก่ ําลังคดิ เรอ่ื งของตวั เอง เทา่ นัน้ ” “ เป็ นอะไร? ” หานเสโ่ ยวมองเธออยา่ งเป็ นกงั วล และยน่ื มอื ออกมาจับเธอไว:้ “ เธอกงั วลวา่ จะหาไมเ่ จอใชไ่ หม? เฉียว เฉียว เธอวางใจเถอะ ฉันจะหาผชู ้ ายคนนัน้ ใหเ้ จออยา่ งแน่นอน! ”

เห็นเธอกําลงั รับรองกบั ตวั เอง เสนิ่ เฉยี วจงึ หวั เราะออกเสยี ง อยา่ งอดไมไ่ ด:้ “ เสโ่ ยว ทําไมเธอถงึ ไดโ้ งถ่ งึ ขนาดนล้ี ะ เห็น อยวู่ า่ เป็ นเรอ่ื งของฉัน แตเ่ ธอกลับทมุ่ เทเพอื่ ฉันมาตลอด ” “ เพราะเราเป็ นเพอื่ นรักกนั ไง เพยี งแต…่ … ” อยๆู่ หานเสโ่ ยวก็ นกึ อะไรออก เธอชะงักไป และพดู ถามเสยี งเบา: “ เฉยี วเฉียว เราจะเป็ นเพอื่ นรักกนั ตลอดไปถกู ไหม? ” เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ : “ แน่นอนอยแู่ ลว้ ” “ แลว้ ……ถา้ สกั วนั ฉันทําเรอื่ งไมด่ ตี อ่ เธอ เธอจะ……ยกโทษ ใหฉ้ ันไหม? ” อะไร? เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดต้ อบสนองไปชวั่ ขณะ: “ ทําเรอื่ งไมด่ ตี อ่ ฉัน? ” “ แบบวา่ มบี างท…ี ..เธอก็รวู ้ า่ คนอยา่ งฉัน บางทเี รอื่ งทท่ี ําไป ไมค่ อ่ ยไดค้ ดิ หนา้ คดิ หลัง อาจจะไมร่ ะวังและทําผดิ ไปไง ถงึ ตอนนัน้ เธอ……ตอ้ งยกโทษใหฉ้ ันนะ! ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……เธอไปคดิ หนา้ คดิ หลังตอนไหน ตลอดหลายปี มาน้ี ฉันไมเ่ คยโทษเธอเลย ยงิ่ กวา่ นัน้ เธอชว่ ยฉันไวต้ งั้ เยอะ ฉันตอ้ งขอบคณุ เธอถงึ จะถกู ”

“ ไอยา พวกเราพดู เรอ่ื งนท้ี ําไม เรอ่ื งทยี่ ังไมถ่ งึ คอ่ ยพดู ดกี วา่ กนิ เคก้ สกั คําไหม? ” เสน่ิ เฉยี ว: “ ไม!่ ” ทัง้ สองคนหยอกลอ้ กนั ไปมาอยใู่ นรา้ นกาแฟ ทา้ ยสดุ กนิ ของ เสร็จแลว้ ถงึ ไดแ้ ยกยา้ ยไปพรอ้ มกนั หานเสโ่ ยวสง่ เสน่ิ เฉียว กลบั บา้ นดว้ ยความสมคั รใจ ตอนถงึ หนา้ ประตบู า้ นตระกลู เย่ เธอกระพรบิ ตาไปมา: “ เฉยี วเฉียว ฉันพาเธอขนึ้ ไปสง่ ขา้ งบน เอาไหม? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ คดิ เล็กนอ้ ย และสา่ ยหวั ไปมา: “ ไม่ ตอ้ งแลว้ ละ? นม่ี นั กด็ กึ แลว้ เธอขบั รถตอนกลางคนื มนั อนั ตราย วันนเี้ ธอกลบั ไปกอ่ นเถอะ ” หานเสโ่ ยวมสี หี นา้ ผดิ หวัง และทําปากจู๋ “ กไ็ ด ้ งัน้ พรงุ่ นฉี้ ันคอ่ ยมาหาเธอนะ ” หลังจากทหี่ านเสโ่ ยวกลับไปแลว้ เสน่ิ เฉียวกก็ า้ วเทา้ เดนิ เขา้ บา้ นตระกลู เยเ่ บาๆ ตอนทเ่ี ธอเตรยี มจะขน้ึ ไปบนตกึ คนใชก้ ลับ เดนิ ขนึ้ มาขวางเธอไวเ้ สยี กอ่ น

“ คณุ นายนอ้ ยสอง นายทา่ นตอ้ งการพบคณุ คะ่ ” ไดย้ นิ วา่ นายทา่ น รา่ งเล็กของเสนิ่ เฉยี วก็สน่ั ขนึ้ มาอยา่ งไมร่ ตู ้ วั “ ฉันรแู ้ ลว้ จะไปเดย๋ี วน้ี ” ตอนทเี่ ธอมาถงึ หอ้ มสมดุ เดมิ ทคี ดิ วา่ นายทา่ นตอ้ งสงั่ สอนเธอ อกี แน่ๆ หรอื มเี รอ่ื งใหเ้ ธอไปทํา แตเ่ ขา้ ไปแลว้ กลับเห็นนาย ทา่ นมองเธออยา่ งยมิ้ แยม้ ใบหนา้ เครง่ ขรมึ ทดี่ ดู ดุ นั ในตอนปกติ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เวลานจ้ี ะมคี วามเมตตาและความออ่ นโยน ทําใหค้ น ไมก่ ลวั ขนาดนัน้ แลว้ “ นาย……ทา่ น? ” “ เสน่ิ โยว่ มานสี่ ิ ” นายทา่ นลกุ ขนึ้ เดนิ ไปน่ังทโ่ี ตะ๊ ขา้ งๆ และชี้ ฝ่ ายตรงขา้ ม: “ มานั่ง ” การเปลยี่ นแปลงอยา่ งกะทนั หนั นท้ี ําใหเ้ สน่ิ เฉียวรับมอื ไมท่ นั แตเ่ ธอยงั คงเดนิ ไป และน่ังลงตรงหนา้ เขาอยา่ งเชอื่ ฟัง “ นาย ทา่ น? คณุ หาฉัน……มเี รอ่ื งอะไรหรอื เปลา่ คะ? ” “ เสนิ่ โยว่ เธอแตง่ งานกบั โมเ่ ซนิ แลว้ ทําไมยงั เรยี กฉันวา่ นาย ทา่ นละ? ”

ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวกช็ ะงักไปทันที เมอ่ื กอ่ นตอนเรยี กนาย ทา่ น ไมเ่ ห็นเขาจะมปี ฏกิ ริ ยิ าอะไรนนี่ า? ” “ ควรเปลยี่ นเป็ นเรยี กวา่ คณุ ป่ ไู ดแ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉยี วตกใจ เบกิ ตาโตอยา่ งไมร่ ตู ้ วั นม่ี ันเกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? ทําไมทา่ ทที น่ี ายทา่ นปฏบิ ตั ติ อ่ เธอถงึ ไดเ้ ปลย่ี นไปมากขนาดนี้ ละ? “ นายทา่ น ฉัน…… ” “ เธอมาทบี่ า้ นตระกลู เยไ่ ดไ้ มน่ าน ถา้ มตี รงไหนทไ่ี มช่ นิ ก็บอกป่ ู ไดเ้ ลย หรอื ตอ้ งการอะไร ป่ จู ะชว่ ยเธอเอง ” พดู ถงึ ตรงน้ี อยๆู่ นายทา่ นกห็ ยบิ บตั รธนาคารออกมาและเอาไปวางไวต้ รงหนา้ เสนิ่ เฉียว: “ ฉันรวู ้ า่ สถานการณ์ของตระกลู เสนิ่ เป็ นยงั ไง เธอ ลําบากมากแลว้ ถอื วา่ นเี่ ป็ นเงนิ เล็กๆนอ้ ยๆทป่ี ่ ใู หเ้ ธอก็แลว้ กนั ” ไม!่ นม่ี นั คอ่ นขา้ งผดิ ปกต!ิ เสน่ิ เฉียวลกุ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว และยดื ตวั ตรง: “ คณุ ป่ คู ะ ฉันไม่ ตอ้ งการเงนิ พวกน้ี ตอนนฉี้ ันเป็ นเรขาใหก้ บั โมเ่ ซนิ และฉันมี เงนิ เดอื นแลว้ คะ่ ”

“ ป่ รู ู ้ แตเ่ งนิ พวกนัน้ ไดไ้ มม่ ากไมใ่ ชห่ รอ? คณุ นายนอ้ ยสองของ ตระกลู เย่ ตอ้ งไมใ่ หค้ นดา้ นนอกมาดถู กู ได ้ ” เสน่ิ เฉยี วจับมมุ เสอ้ื ของตวั เองแน่น ใบหนา้ ขาวซดี “ คณุ ป่ คู ะ มเี รอ่ื งอะไร……ทตี่ อ้ งบอกฉันหรอื เปลา่ ? ” นายทา่ นลกุ ขน้ึ ยนื ลบู หนวดทอี่ ยใู่ ตค้ าง และมองเธอยม้ิ ๆ “ เธอเป็ นเด็กฉลาดนะ ” ในใจของเสน่ิ เฉยี วเกดิ เสยี งขน้ึ จรงิ ๆดว้ ย! ถา้ ไมม่ เี รอ่ื งก็คงไมท่ ําดใี ส่ ไมม่ สี ง่ิ ไหนทไ่ี ดม้ าฟรๆี ! “ คอื แบบน้ี เพอ่ื นของเธอคนนัน้ คนทเี่ ป็ นลกู สาวของตระกลู หาน ชอื่ อะไรแลว้ นะ? ” เสนิ่ เฉยี วกดั ปาก ไมพ่ ดู อะไร “ หลอ่ นเป็ นเด็กทวี่ า่ นอนสอนงา่ ยนะ เสนิ่ โยว่ เธอสนทิ กบั หลอ่ นใชไ่ หม? ” เสน่ิ โยว่ ตอนนเี้ ธอคอื เสนิ่ โยว่ ……เสน่ิ เฉียวกม้ หนา้ และพดู ออกมาอยา่ งตน่ื เตน้ : “ ประมาณนัน้ คะ่ ”

“ พวกเธอรจู ้ ักกนั ไดย้ งั ไง? ” เสน่ิ เฉยี วมอื สนั่ เกอื บกา้ วถอยหลังแลว้ แตก่ อ่ นทเี่ ธอจะไดก้ า้ ว ถอยหลงั คําพดู ของนายทา่ นกพ็ ดู ออกมากอ่ นทเี่ ธอจะไดก้ า้ ว เดนิ “ ตระกลู เยม่ แี คโ่ มเ่ ซนิ กบั หลนิ่ หานสองคน โมเ่ ซนิ แตง่ งานกบั เธอแลว้ ตอ่ ไปนฉ้ี ันก็ไมต่ อ้ งเป็ นกงั วลแทนเขาอกี แตห่ ลนิ่ หาน กอ็ ายมุ ากแลว้ ยงั หาผหู ้ ญงิ ทถ่ี กู อกถกู ใจไมไ่ ดเ้ ลย ฉันเห็นวา่ เด็กบา้ นตระกลู หานไมเ่ ลว…… ” ฟังมาถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวก็เขา้ ใจแลว้ ทแี่ ทน้ ายทา่ นกอ็ ยากเป็ น แมส่ อื่ ใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานกบั หานเสโ่ ยวนเี่ อง แต…่ …หานเสโ่ ยวจะชอบเยห่ ลนิ่ หานหรอ? แลว้ เยห่ ลนิ่ หานจะ ชอบหานเสโ่ ยวไหม? เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ น่าจะไม่ เธอรจู ้ ักกบั หาน เสโ่ ยวมาตัง้ นาน เสโ่ ยวไมเ่ คยชอบสไตลแ์ บบเยห่ ลนิ่ หานเลย เมอื่ กอ่ นตอนอยทู่ โ่ี รงเรยี น สไตลท์ ห่ี านเสโ่ ยวชอบคอื พวกหวั โจกทชี่ อบพาลคนไปทัว่ แตพ่ วกนักเรยี นดเี ดน่ ไมว่ า่ จะหนา้ ตา หลอ่ แคไ่ หน เธอกไ็ มเ่ คยสนใจเลยสกั นดิ เดยี ว กลับไปวงิ่ ตาม ตดู พวกอนั ธพาลในโรงเรยี นแทน

ถงึ แมว้ า่ สดุ ทา้ ยจะจบี ไมไ่ ดก้ ต็ าม แตเ่ สน่ิ เฉียวรวู ้ า่ มาตรฐานการเลอื กคขู่ องเยห่ ลนิ่ หานกบั หานเส่ โยวนัน้ แตกตา่ งกนั มากๆ “ คณุ ป่ คู ะ อาจจะ……ไมไ่ ด ้ ” “ อะไรนะ? ” สายตาของนายทา่ นไดเ้ ปลย่ี นเป็ นดดุ นั ขนึ้ ทนั ที เสน่ิ เฉียวตกใจจนกา้ วถอยหลงั และพดู อธบิ ายเสยี งเบา: “ หาน เสโ่ ยว……มแี ฟนแลว้ คะ่ ! ” ชว่ ยไมไ่ ด ้ ทําไดแ้ คพ่ ดู ออกไปแบบนี้ “ มแี ฟนแลว้ ? ” ตอนแรกนายทา่ นตกตะลงึ ไปนดิ หน่อย ผา่ นไป ชวั่ ขณะถงึ ไดต้ อบสนองกลับมา: “ แลว้ มนั เกย่ี วอะไรละ? แฟน ไมใ่ ชส่ ามสี กั หน่อย เพยี งแคย่ ังไมแ่ ตง่ งานก็มโี อกาสอยู่ เธอก็ ชว่ ยป่ ถู ามเด็กหานน่ันหน่อยกแ็ ลว้ กนั ” เสน่ิ เฉียว: “ …… ” พดู ขนาดนแ้ี ลว้ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจอกี หรอ? เธอกดั ปาก “ ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ ฉันจะไปถามเธอให ้ ” “ เงนิ นี้ เธอเก็บไวเ้ ถอะ ”

เสน่ิ เฉียวไมก่ ลา้ รับไว ้ แตส่ ายตาของนายทา่ นเหมอื นไฟฟ้า ผสมปนเปจนขนุ่ ไปหมด คลา้ ยกบั วา่ ถา้ ไมร่ ับไป เขากจ็ ะไมเ่ ชอื่ วา่ เธอจะชว่ ยจรงิ ๆ ภายใตค้ วามจนปัญญาทมี่ มี ากนัน้ เสน่ิ เฉยี ว ทําไดเ้ พยี งรับบตั รธนาคารนัน้ มา หลงั จากนัน้ กเ็ ดนิ ออกไปจาก หอ้ งสมดุ เธอเดนิ ขนึ้ ตกึ อยา่ งทกุ ขใ์ จ ทเี่ ธอไมอ่ ยากใหเ้ สโ่ ยวคบกบั เยห่ ลนิ่ หาน กเ็ พราะมหี นงึ่ สาเหตุ สถานการณ์ของตระกลู เยซ่ บั ซอ้ นเกนิ ไป เยห่ ลนิ่ หานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั มนี ายทา่ นอกี พวกเขาใจไมต่ รงกนั ทนี่ เ้ี ขาตอ่ สกู ้ นั ถา้ ……แตง่ เขา้ มา ก็เทา่ กบั วา่ ผลักเธอเขา้ มาใน กองไฟอยา่ งไมต่ อ้ งสงสยั เธอกบั หานเสโ่ ยวเป็ นเพอื่ นสนทิ กนั ตวั เองอยใู่ นกองไฟแลว้ จะตอ้ งไมล่ ากเธอลงมาดว้ ยเด็ดขาด! ตอนท่ี 91 เจ็บก็จงรอ้ งออกมา

เสนิ่ เฉยี วเดนิ กลบั หอ้ งตวั เองดว้ ยอาการใจลอย เขา้ หอ้ งไดเ้ ธอ กถ็ อดรองเทา้ เปลย่ี นเป็ นสลปิ เปอร์ เสร็จแลว้ ก็รบี พงุ่ ตวั ไปยัง เตยี งนอน เธอนั่งอยบู่ นเตยี งอยา่ งทอ้ แท ้ เหมอ่ มองบตั ร ธนาคารในมอื ทํายังไงด?ี เธอจะบอกเรอื่ งนกี้ บั หานเสโ่ ยวยังไงด?ี ปวดหวั จรงิ ตามหลักแลว้ ตระกลู เยก่ บั ตระกลู หานแตง่ งานกนั ทัง้ สอง ตระกลู มสี ทิ ธเ์ิ ทา่ เทยี มกนั แตต่ อนนต้ี ระกลู เยเ่ ป็ นแบบน…้ี … ขณะทก่ี ําลังใชค้ วามคดิ จู่ ๆเสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ วา่ บรรยากาศรอบตวั เธอลงเย็นลงอยา่ งผดิ ปกติ พอเงยหนา้ สายตากป็ ะทะเขา้ กบั ดวงตาเย็นชาดํามดื คหู่ นงึ่ เสน่ิ เฉียวสะดงุ ้ ตกใจ ทําบตั รธนาคาร ในมอื ตกลงบนพนื้ ‘แปะ’ บตั รธนาคารตกลงไปกระทบกบั พนื้ เย็น สายตาของอกี คนก็มองตามบตั รใบนัน้ เชน่ เดยี วกนั เสนิ่ เฉยี ว หนา้ ซดี เธอยนื ขนึ้ “ฉันอธบิ ายได!้ ”

“แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง เธอนชี่ อบทําใหฉ้ ันประหลาดใจจรงิ นะ” เย่ โมเ่ ซนิ ยมิ้ เย็น ตอนทเ่ี ขาเงยหนา้ ขน้ึ มา ในตาเขามเี งามดื เหมอื นกบั ทะเลในตอนกลางคนื ทําใหค้ นมองรสู ้ กึ หวาดกลวั ปากของเสนิ่ เฉยี วสน่ั เบา ๆ “ฉัน…..” “นกี่ ค็ อื เหตผุ ลทเี่ ธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยใ่ ชไ่ หม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองบตั รธนาคารใบนัน้ “หึ คณุ ป่ ยู อมจา่ ยเงนิ เยอะขนาด นถี้ อื วา่ ทา่ นใจกวา้ ง แตเ่ ธอมคี า่ พอทจี่ ะใหเ้ งนิ เยอะขนาดนี้ หรอ?” เสนิ่ เฉยี วกํามอื เแน่น กดั ปาก แลว้ พดู วา่ “เรอ่ื งมนั ไมใ่ ชแ่ บบที่ นายคดิ นายชว่ ยฟังฉันอธบิ ายกอ่ นไดไ้ หม?” “อธบิ ายวา่ เธอทํายังไงใหค้ ณุ ป่ ยู อมใหเ้ งนิ เธองัน้ หรอ? เธอจะ ลองอธบิ ายก็ไดน้ ะ หรอื วา่ … ใชร้ า่ งกายของเธออธบิ ายใหฉ้ ัน ฟังก็ได”้ เสนิ่ เฉียวหนา้ ซดี เผอื ด “นายพดู แบบนห้ี มายความวา่ ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทางเธอ “ความสามารถเธอน่าจะพอตวั อยนู่ ะ?” “เยโ่ มเ่ ซนิ ไอค้ นทเุ รศ!”

“เหอะ! แทนทจ่ี ะแตง่ กบั ฉัน ทําไมเธอไมแ่ ตง่ กบั ป่ ฉู ันตงั้ แตแ่ รก ละ่ แบบนัน้ มเี กยี รตกิ วา่ อกี !” เสน่ิ เฉยี วทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไป หลับตาตะโกนกอ้ ง “พอกนั ท!ี ฉัน ทนนายมามากพอแลว้ !” เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยมิ้ “ในทสี่ ดุ กท็ นไมไ่ หวแลว้ เหรอ?” เสน่ิ เฉยี วกม้ เกบ็ บตั รทตี่ กอยบู่ นพนื้ เดนิ ไปอยตู่ รงหนา้ ของเย่ โมเ่ ซนิ กระแทกบตั รเขา้ ทหี่ นา้ อกของเขา “ฉันเคยบอกคณุ แลว้ ฉันไมเ่ คยตอ้ งการเงนิ ของคณุ และฉันก็ ไมม่ วี นั รับเงนิ ของตระกลู เย่ นเี่ งนิ ของป่ คู ณุ เอาคนื ไป!” เยโ่ มเ่ ซนิ ใชน้ ว้ิ คบี บตั รธนาคารเอาไว ้ “คณุ ผหู ้ ญงิ คดิ ดแี ลว้ หรอทจี่ ะยกบตั รใบนใ้ี หผ้ ม? นเ่ี ป็ นเงนิ ท่ี คณุ คดิ สารพัดวธิ เี พอ่ื ทจ่ี ะไดม้ ันมานะ คณุ มนั่ ใจแลว้ หรอ?” “ฉันมั่นใจ!” เสน่ิ เฉียวกดั ฟัน “คณุ เขา้ ใจถกู แลว้ ฉันไปหาคณุ ป่ ู มา ทา่ นพอใจมาก กเ็ ลยใหเ้ งนิ ฉันมา ฉันพดู แบบน้ี…. คณุ พอใจแลว้ ใชไ่ หม? เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ อยากโดนสวมเขามากใช่ ไหม? งัน้ คณุ รอไดเ้ ลย ฉันจะทําแบบทค่ี ณุ ตอ้ งการ!”

พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็หมนุ ตวั จะออกไปขา้ งนอก เขากําบตั รธนาคารใบนัน้ เอาไวแ้ น่นจนมอื สนั่ เสน้ เลอื ดในสมอง เขาเตน้ ตบุ ๆ “ไปไหน?” เสนิ่ เฉียวไมต่ อบคําถามของเขา ตอนทเี่ ธอกําลังหมนุ ตวั หาง ตาของเธอมหี ยดน้ําตามารวมกนั มากมาย เธอทนคําพดู รา้ ยกาจ เหลา่ นัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ หวแลว้ ทงั้ ๆทเี่ ราทงั้ คกู่ ต็ กลงกนั เรยี บรอ้ ยแลว้ แตเ่ ขาก็มกั จะทําเหมอื นเธอไมไ่ ดร้ สู ้ กึ จรงิ อยา่ งที่ พดู ทกุ ครัง้ จะตอ้ งใชค้ ําพดู แรงๆมาทํารา้ ยเธอ เธอแคอ่ ยากไปใหพ้ น้ จากหอ้ งน้ี ไปใหพ้ น้ จากเยโ่ มเ่ ซนิ “หยดุ นะ! ถา้ เธอกลา้ นอกใจฉัน เธอตายแน่!” เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ถงึ สง่ิ ทเี่ ธอพดู กอ่ นจะออกไป ภายในใจกร็ สู ้ กึ ปั่นป่ วน แตต่ อนนเี้ สนิ่ เฉยี วกําลงั โกรธจนเลอื ดขนึ้ หนา้ แน่นอนวา่ เธอไม่ มที างฟังเขา ไมว่ า่ คําพดู ของเขาจะน่ากลัวแคไ่ หนไมม่ ี ประโยชน์ ตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตามเธอออกไป เสนิ่ เฉียวก็ตดั สนิ ใจ รบี วงิ่ ออกไปโดยทันที “ยัยบา้ เอย้ ! ถา้ เธอยงั ขยบั อกี แคก่ า้ วเดยี ว เชอ่ื ไหมวา่ ฉัน จะ…..” ยังไมท่ ันจะพดู จบ รา่ งของเสน่ิ เฉยี วก็ไมพ่ บแลว้

“………” คงเพราะทะเลาะกนั เสยี งดงั พวกคนรับใชก้ ็เลยไดย้ นิ อยา่ ง ชดั เจน สดุ ทา้ ยทนไมไ่ หวจนตอ้ งแอบดู ตอนทพี่ วกเธอเห็นสหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ลัวจนตอ้ งรบี หมนุ ตวั กลับไป “สหี นา้ ของคณุ ชายสองน่ากลัวมาก คณุ นายนอ้ ยสองไปทํา ยงั ไงเขา้ ทา่ นถงึ ไดโ้ กรธขนาดน?้ี ” “ไมร่ เู ้ หมอื นกนั คงจะสามภี รรยาทะเลาะกนั แหละมัง้ ?” “คณุ นายนอ้ ยสองกใ็ จกลา้ จังเลยนะ ถงึ กบั กลา้ ทําใหค้ ณุ ชาย สองของพวกเราโกรธ” “จรงิ ๆ คณุ ชายสองก็ดกี บั คณุ นายนอ้ ยสองนะ ครัง้ ทแี่ ลว้ ก็ซอื้ เสอ้ื ผา้ สวยๆมาใหค้ ณุ นายนอ้ ยสองใสเ่ ป็ นกองเลย แตค่ ณุ นาย นอ้ ยสองไมส่ นใจสกั นดิ ฉันไมเ่ คยเห็นเธอใสเ่ สอื้ ผา้ ทคี่ ณุ ชาย สองซอ้ื ใหเ้ ลยสกั ครัง้ ” “ทําไมละ่ คณุ ชายสองดตี อ่ เธอขนาดนัน้ ทําไมเธอไมไ่ ยดเี ลย” “คงเป็ นเพราะ….. คณุ ชายสองเป็ นคนพกิ ารละมงั้ ..”

“ชวู่ ! เรอ่ื งแบบนี้ หา้ มพดู มวั่ ซวั่ นะ!” “ก็ฉันพดู เรอื่ งจรงิ นนี่ า ถงึ คณุ ชายสองจะหลอ่ แตว่ า่ ทา่ นกม็ ขี า พกิ ารนี่ แถมถา้ รวมเรอื่ งทําเรอ่ื งนัน้ ไมไ่ ดด้ ว้ ยแลว้ …. จะมี ผหู ้ ญงิ คนไหนชอบทา่ นกนั ?” พวกคนรับใชส้ าวซอ่ นไปพดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ไปอยตู่ รงประตู ไมม่ ี ใครทนั สงั เกตวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไถรถเข็นเขา้ มาอยตู่ อ่ หนา้ พวกเธอ แลว้ ” “น่ังนนิ ทาฉันตอ่ หนา้ ฉัน คดิ วา่ ฉันเป็ นคนตายหรอื ไง?” ราวกบั พวกเธอไดย้ นิ เสยี งเรยี กจากนรก พวกคนรับใชห้ นา้ ซดี หนั กลบั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทไ่ี มร่ วู ้ า่ มาอยทู่ ปี่ ระตตู งั้ แตเ่ มอื่ ไหร่ “ค.. คณุ ชายสอง…” พวกเธอไมก่ คี่ นกลัวจนแขง้ ขาออ่ น คกุ เขา่ อยตู่ อ่ หนา้ เขา หนงึ่ ในนัน้ มคี นกลวั จนเป็ นลม “ออกไปตามคน ถา้ พวกเธอทําไมส่ ําเร็จ พรงุ่ นกี้ ็เกบ็ ขา้ วของ ออกไปจากบา้ นตระกลู เยไ่ ดเ้ ลย”

จรงิ ๆแลว้ เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดห้ นอี อกจากบา้ นตระกลู เย่ เธอวง่ิ มา ทางสวนดา้ นหลังบา้ นแทน สวนตอนกลางคนื มดื เธอน่ังหลบรอ้ งไหอ้ ยใู่ ตต้ น้ ไมต้ น้ หนงึ่ ใน ใจกไ็ ดแ้ ตก่ น่ ดา่ ไอค้ นสารเลวเยโ่ มเ่ ซนิ ! ครง่ึ ปี……. เธอตอ้ งทนไปอกี ครงึ่ ปี ครงึ่ ปีนเี้ ธอควรใชช้ วี ติ ยงั ไงตอ่ …. เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ หมดหวงั กบั อนาคต ทงิ้ ตวั พงิ กบั ลําตน้ หลบั ตาแลว้ ปลอ่ ยใหน้ ้ําตาไหลไปเรอ่ื ย ๆ ครัง้ นจ้ี ะเป็ นครัง้ สดุ ทา้ ยทรี่ อ้ งไห ้ ตอ่ ไปไมว่ า่ เจอเรอ่ื งอะไรเธอ จะไมร่ อ้ งไหอ้ กี .. เธอเป็ นแมค่ น ตอ้ งไมโ่ กรธเพราะคําพดู แคน่ ี้ อยู่ ๆ กม็ มี อื เชด็ นํ้าตาทปี่ ลายหางตาให ้ มอื นัน้ เชด็ นํ้าตาแทน เธอจนหมด เสนิ่ เฉยี วกระพรบิ ตา ใคร…กนั ? เสยี งถอนหายใจอยา่ งเหนอื่ ยหน่ายดงั ขน้ึ เสน่ิ เฉียวลมื ตามอง เธอมองเห็นดวงตาเศรา้ โศกคหู่ นง่ึ มองมาทเี่ ธออยา่ งเป็ นหว่ ง

เยห่ ลนิ่ หาน? เขา… มาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ งั ไง? ดวงตาทว่ี าวเพราะนํ้าตาของเสนิ่ เฉียวจับจอ้ งไปทชี่ ายคนนัน้ เขาดแู ตกตา่ งกบั เมอ่ื ตอนกลางวนั ตอนนใี้ นตาของเยห่ ลน่ิ หานเต็มไปดว้ ยความสงสาร เหมอื นกบั วา่ เขากําลังเป็ นหว่ งเธอ เป็ นหว่ ง? เสน่ิ เฉียวไมเ่ คยรู ้ วา่ มคี นคอยหว่ งเธอดว้ ย โดยเฉพาะคนทแ่ี มแ้ ตพ่ อ่ แมก่ ็ไมร่ ักแบบเธอ คงไมม่ ใี ครมาชอบ หรอื เป็ นหว่ ง “เด็กโง”่ เยห่ ลน่ิ หานพดู เสยี งตํา่ เขายนื่ มอื มาเชด็ นํ้าตาใหก้ บั เธออกี ครัง้ “เธอมาแอบรอ้ งไหแ้ บบนี้ ไมม่ ใี ครรับรถู ้ งึ ความ เจ็บปวดของเธอหรอก” เสนิ่ เฉยี วนง่ิ จอ้ งมองเยห่ ลนิ่ หานทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ อกี แป๊ บหนงึ่ นํ้าตากไ็ หลพราก ระบายความเสยี ใจทเี่ ธอเกบ็ มนั ไวไ้ มไ่ หวอกี ตอ่ ไปแลว้ เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ นอ้ ยๆ “ เมอื่ เจ็บปวดตอ้ งตะโกนออกมา เมอ่ื รสู ้ กึ แยเ่ ธอตอ้ งพดู ตอ้ งตะโกนออกมา ถา้ เธอไมพ่ ดู ออกมา คนอนื่ ไมม่ วี ันรับรถู ้ งึ ความเจ็บปวดนัน้ ของเธอ”

ตอนท่ี 92 ตาตอ่ ตา ฟนั ตอ่ ฟนั ออกมา พดู ออกมา คนอนื่ รแู ้ ลว้ ยงั ไง? เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทงั้ ยังผลกั มอื ของเยห่ ลนิ่ หายออกอยา่ งเกลยี ดชงั เธอพดู ดว้ ย เสยี งแหบแหง้ “นายไปเถอะ ฉันอยากอยคู่ นเดยี วสกั พัก” หลงั จากทเี่ ยห่ ลน่ิ หานโดนผลกั เขาไมโ่ กรธ กลบั ยมิ้ ใหเ้ ธอ แลว้ เดนิ มานั่งพงิ ตวั เขา้ กบั ลําตน้ ของตน้ ไมข้ า้ งๆเธอ “ถา้ ฉันไป เธอคงรอ้ งไหค้ นเดยี ว แลว้ กห็ นักกวา่ เดมิ ดว้ ย” เยห่ ลน่ิ หานอธบิ ายเสยี งเบา “จรงิ ๆ เวลาอารมณไ์ มด่ ี การปลกี ตวั ออกมาอยคู่ นเดยี วคอื วธิ ที แี่ ยท่ สี่ ดุ เพราะเธอจะคดิ ถงึ แต่ เรอื่ งพวกนัน้ แตถ่ า้ มคี นอยคู่ ยุ ดว้ ย เธอจะคอ่ ยๆลมื เรอ่ื งพวกนัน้ แลว้ เรอ่ื งทท่ี ําใหเ้ ธอเสยี ใจ…. คอื เรอื่ งอะไรหรอ” เสยี งของเขาฟังดเู จ็บปวดมากขน้ึ เสน่ิ เฉียวหนั ไปมองเขาครัง้ หนง่ึ “เมอื่ กอ่ น…. คณุ ก็เคยเสยี ใจมากๆแบบนอี้ ยา่ งนัน้ หรอ?”

ฟังจบ เยห่ ลน่ิ หานกห็ นั ไปสบตากบั เธอ “ดเู หมอื นวา่ วธิ นี จ้ี ะ ไดผ้ ลนะ เธอเรม่ิ สนใจเรอ่ื งของฉันแลว้ ” เสนิ่ เฉียวหยดุ หายใจ ดเู หมอื นจะอยา่ งทเ่ี ขาบอก เธอมองเยห่ ลน่ิ หานทอ่ี ยหู่ า่ งจากเธอเพยี งหนง่ึ ไมบ้ รรทัด เสน่ิ เฉียวหนั หลัง ยกมอื ขน้ึ มาเชด็ น้ําตาบนหนา้ สดู นํ้ามกู “ฉันไมเ่ หมอื นกบั นาย ฉันอยคู่ นเดยี วก็โอเคแลว้ ” แตไ่ หนแตไ่ รมาก็เป็ นเธอทรี่ ักษาบาดแผลพวกนัน้ ดว้ ยตวั เอง ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งใหใ้ ครมารักษาแทน “ถา้ ทําตวั เขม้ แข็งแบบนไี้ ปตลอด คนทเ่ี จ็บทสี่ ดุ ก็คอื ตวั เธอ เอง” เยห่ ลนิ่ หานพดู ตอ่ “โมเ่ ซนิ ก็ไมใ่ ชค่ นทจ่ี ติ ใจดา้ นชา เธอ เคยลองคดิ เรอื่ งทําตัวออ่ นแอตอ่ หนา้ เขาบา้ งไหม? บางที เขา อาจจะเป็ นหว่ งเธอ และถา้ เขาใสใ่ จเธอ เขาจะไมป่ ลอ่ ยใหเ้ ธอ มาแอบรอ้ งไหท้ น่ี คี่ นเดยี ว” เสน่ิ เฉยี วคดิ เธอไมไ่ ดอ้ ยากใหเ้ ขามาใสใ่ จเธอเสยี หน่อย อกี อยา่ งนายเองกไ็ มไ่ ดร้ เู ้ รอ่ื งของฉันกบั เขา

เมอ่ื เธอเงยี บไมพ่ ดู อะไร เยห่ ลนิ่ หานก็เงยหนา้ มองทอ้ งฟ้า แลว้ ไมพ่ ดู อะไรอกี พักใหญ่ เขายนื่ มอื ออกมาจับขอ้ มอื บางของเสน่ิ เฉียว เธอตกใจ ตงั้ ใจจะดงึ ขอ้ มอื ของตวั เองกลบั “ฉันรวู ้ า่ เธอเสยี ใจทแ่ี ตง่ งานเขา้ ตระกลู เย่ คราวหลงั ถา้ มเี รอื่ งไม่ สบายใจอกี ก็มาหาฉันไดเ้ สมอ” “พ…ี่ พใ่ี หญ…่ .” เสน่ิ เฉียวดงึ มอื ตวั เองกลบั มา การเผชญิ หนา้ กบั ความออ่ นโยน แตเ่ ต็มไปดว้ ยการควบคมุ ทไ่ี มม่ ที ส่ี น้ิ สดุ ของ เยห่ ลนิ่ หานนัน้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เหมอื นคนทห่ี าทางออกไมเ่ จอ หลงั จากทดี่ งึ มอื กลับมาไดเ้ ธอก็หนั หลังใหก้ บั เขา แลว้ กม้ หนา้ เหมอ่ มองพน้ื ไมไ่ กลจากพวกเขาเซยี วซกู่ ็ไดจ้ ดจําภาพทเี่ ห็นเอาไว ้ เซยี วซรู่ สู ้ กึ ไดถ้ งึ บรรยากาศทเี่ ปลยี่ นไป เขาอยากทจ่ี ะพดู แทน เสน่ิ เฉยี ว แตว่ า่ ภาพตรงหนา้ ทําใหเ้ ขาคดิ ไมอ่ อกวา่ ควรจะ อธบิ ายอยา่ งไร เลยไดแ้ ตเ่ งยี บ

เยโ่ มเ่ ซนิ มองดเู งาของคนสองคน แสงจันทรท์ ท่ี ะลผุ า่ นเงาไม ้ สาดสอ่ งลงมา แสงจันทรอ์ อ่ นๆทพี่ าดผา่ นคนทัง้ คู่ ทําใหค้ นที่ อยหู่ า่ งไกลออกมามองแลว้ รสู ้ กึ วา่ ทัง้ คนู่ ัน้ ชา่ งเหมาะสมกนั มาก การกระทําของคนทงั้ คเู่ มอ่ื ก้ี โดนเยโ่ มเ่ ซนิ เห็นและจําไว ้ หมดแลว้ ตอนเยห่ ลนิ่ หานยกมอื ขนึ้ ไปเชด็ น้ําตาใหเ้ สน่ิ เฉยี ว อยา่ งออ่ นโยน เยโ่ มเ่ ซนิ เกอื บจะพงุ่ ตวั ไปชกคนแลว้ แตเ่ ซยี วซู่ จับไหลเ่ ขาไว ้ พดู ยํ้าวา่ “คณุ ชายเย่ ใจเย็นๆ!” ไมร่ วู ้ า่ เมอ่ื ไหร่ ภายในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เรมิ่ เปลย่ี น ไมอ่ ยากเห็นเสนิ่ เฉยี วรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ ตวั เอง คดิ วา่ ผหู ้ ญงิ ท่ี รอ้ งไหต้ อ่ หนา้ คนอนื่ นัน้ น่ารําคาญ แตว่ นั นท้ี เ่ี ห็นเธอรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ ผชู ้ ายคนอนื่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับรสู ้ กึ เหมอื นมมี อื คหู่ นง่ึ กําลงั บบี หวั ใจของตวั เอง น่าโมโหยงิ่ กวา่ ตอนทเี่ ห็นเธอรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ ตวั เองอกี วันนกี้ อ่ นทเ่ี ธอจะวง่ิ ออกมา ขอบตาของเธอเป็ นสแี ดงกํา่ ชดั เจนวา่ เธอเสยี ใจเพราะคําพดู ของเขา “นายอยากโดนฉันสวมเขามากใชไ่ หม? ไดฉ้ ันจะทําใหน้ ายเห็น เอง!”

อยา่ งทเ่ี ขาตอ้ งการ? เพราะอยา่ งนัน้ เธอเลยมาหาเยห่ ลน่ิ หาน?? ตอนทก่ี ําลังใชค้ วามคดิ ฝั่งนัน้ จๆู่ เยห่ ลน่ิ หานกย็ นื ขน้ึ จากนัน้ ก็ กม้ ตวั สง่ มอื ใหเ้ สน่ิ เฉียว “บนพนื้ มนั เย็น อยา่ น่ังนานเลย รบี ลกุ ขน้ึ มาเถอะ” เสนิ่ เฉยี วน่ังอยตู่ รงนัน้ ไมข่ ยับ ชดั เจนวา่ ไมต่ อ้ งการทจี่ ะสนใจเย่ หลนิ่ หาน ดงั นัน้ ภายในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ดขี นึ้ มา แตว่ นิ าทถี ดั ไป เย่ หลน่ิ หานกพ็ ดู ขน้ึ มาวา่ “ตอนคํา่ ๆมักจะมแี มลงออกมานะ ถา้ เธอยังน่ังอยตู่ อ่ ไปละก็ พวกมนั อาจจะ…. ไตข่ น้ึ มาบนตวั เธอก็ ได”้ ประโยคนจ้ี จี้ ดุ ของเสน่ิ เฉียวเขา้ เต็มๆ แววตาของเธอวาววบั ดวงตาหลบุ มองไปมา เธอหนั ซา้ ยหนั ขวามองไปรอบ ๆท่ี ๆเธอ นั่ง สภาพโดนหลอกงา่ ยของเธอนั่น ในสายตาของเยห่ ลนิ่ หาน เธอนัน้ ดนู ่ารักมาก ๆ “ยงั ไมร่ บี ลกุ ขนึ้ อกี ?”

จบคํา เขาไมร่ อเธอยนื่ มอื มาใหจ้ ับอกี ตอ่ ไป แตย่ น่ื มอื ไปจับ ศอกเล็กของเธอแลว้ พยงุ เธอขน้ึ มาแทน หลงั จากยนื ขน้ึ เสน่ิ เฉียวกร็ บี หาวา่ บนตวั ของเธอมแี มลงอะไร ไตข่ น้ึ มาหรอื ไม่ “ไมต่ อ้ งดแู ลว้ ถา้ ดตู อ่ ไปอกี นดิ คงมแี มลงเกาะอยจู่ รงิ ๆ ไปกนั เถอะ ฉันไปสง่ ” “ขอบคณุ พใ่ี หญ…่ . แลว้ ก็ขอโทษ” ตอนนเ้ี สนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ อาย เมอ่ื กเี้ ธอรอ้ งไหต้ อ่ หนา้ เขาเสยี หมดสภาพ ตอนกลางวันก็ เชน่ กนั กําลงั กนิ ขา้ ว อยู่ ๆกน็ ํ้าตาไหลเสยี อยา่ งนัน้ ถงึ มนั จะไมใ่ ชน่ สิ ยั ของเธอ แตว่ า่ คนทอ่ี อ่ นโยน….. มักจะเป็ นคนทท่ี ําใหค้ นอน่ื ลดกําแพง กบั ความระแวงทสี่ รา้ งไว ้ แลว้ ก็จะคอ่ ยๆใจออ่ น… การโจมตแี ค่ ครัง้ เดยี ว กําแพงก็พังทลาย ทงั้ สองคนกําลงั เดนิ กลับ เพราะทางคอ่ นขา้ งมดื เยห่ ลนิ่ หาน กลัวเธอสะดดุ ลม้ เขาก็เลยจับขอ้ ศอกเธอเอาไวต้ ลอดเวลา เสนิ่ เฉียวยังคงเสยี ใจ ตลอดทางเธอเลยกม้ หนา้

อยู่ ๆ เยห่ ลนิ่ หานกห็ ยดุ เดนิ เสน่ิ เฉยี วสงสยั ทําไมไมเ่ ดนิ ตอ่ ละ่ ? เธอเงยหนา้ ขนึ้ เลยเจอเงา ของรา่ งสองรา่ งทเี่ ธอคนุ ้ เคยเป็ นอยา่ งดี กําลงั ขวางทางอยู่ แคม่ องเห็นใบหนา้ ทคี่ นุ ้ เคย สมองของเสนิ่ เฉียวก็เลน่ เสยี งที่ เธอไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู กอ่ นหนา้ น้ี เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง ไมอ่ ยาก เห็นหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ แตก่ ็ไมไ่ ดถ้ อยออกจากเยห่ ลน่ิ หาน เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามอง “โมเ่ ซนิ ?” เยห่ ลน่ิ หานแปลกใจทเี่ จอเยโ่ มเ่ ซนิ ดวงตาของเขา พราวระยับ เขาหยดุ ใชค้ วามคดิ เพยี งเสยี้ ววิ “ฉันพบนอ้ งสะใภ ้ ทนี่ ่ี กําลังจะพาเธอไปสง่ พอดี นายมาแลว้ ถา้ งัน้ ฉันก็ไมเ่ ป็ น ธรุ ะใหแ้ ลว้ ” ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาเป็ นคนทร่ี ขู ้ อบเขต ไมท่ ําเรอ่ื งขา้ มหนา้ ขา้ มตา เยโ่ มเ่ ซนิ ใชส้ ายตาเย็นเยอื กมองมาทเี่ ยห่ ลน่ิ หาน “พใ่ี หญโ่ ผลม่ าอยขู่ า้ งๆภรรยาผมบอ่ ยๆ มจี ดุ ประสงคอ์ ะไรหรอ ครับ?”

แตไ่ มว่ า่ เยห่ ลนิ่ หานจะทําตวั มขี อบเขตและรกู ้ าลเทศะแคไ่ หน แตด่ เู หมอื นวา่ คนื นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ คงจะไมป่ ลอ่ ยเขาไปงา่ ยๆ “เหอะ! หรอื คดิ วา่ ของของคนอนื่ ถงึ จะดี ก็เลยมคี วามคดิ ท่ี จะตอ้ งแยง่ มาใหไ้ ด ้ ชา้ ๆไดพ้ รา่ เลม่ งามงัน้ ส?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งเย็นเยยี บ สายตาเยอื กเย็นยังคงมองอยทู่ เี่ ยห่ ล่ิ นหาน เยห่ ลนิ่ หานชะงัก วนิ าทถี ดั มาเขาก็คลยี่ ม้ิ “โมเ่ ซนิ เขา้ ใจพใี่ หญผ่ ดิ แลว้ ละ่ พก่ี แ็ คบ่ งั เอญิ มาเจอนอ้ งสะใภ ้ ครอบครัวเดยี วกนั พกี่ ไ็ มม่ เี หตผุ ลอะไรทต่ี อ้ งเมนิ นกี่ ด็ กึ มาก แลว้ พวกนายรบี กลับไปพักผอ่ นเถอะ” สถานการณ์เรมิ่ อดึ อัด “ถงึ จะรับมรดกมาจากแม่ แตผ่ มน่าจะรตู ้ งั้ แตแ่ รกวา่ คณุ เป็ นคน แบบนี้ ของของคนอนื่ คอื สงิ่ ทดี่ ที สี่ ดุ เพอ่ื ใหไ้ ดม้ าไมว่ า่ วธิ ไี หน กท็ ํา” เมอื่ พดู ถงึ แมข่ องเยห่ ลน่ิ หาน สหี นา้ ออ่ นโยนของเขาก็ เปลยี่ นเป็ นบดิ เบยี้ ว แตก่ เ็ ปลยี่ นกลบั เป็ นปกตทิ ันที สว่ นมอื ของ เขานัน้ กําเป็ นกําปัน้ แน่น

“คําพดู นข้ี องโมเ่ ซนิ ก็ออกจะเกนิ ไปหน่อยนะ พใ่ี หญไ่ มไ่ ดม้ ี ความคดิ แบบนัน้ เลย งานแตง่ ของพวกนาย ก็เป็ นพที่ อ่ี อกหนา้ พดู ให ้ ถา้ พคี่ วามคดิ แบบนัน้ จรงิ ๆ จะพดู เรอ่ื งแตง่ งานแทนนาย ทําไมกนั ?” ตอนท่ี 93 ผลประโยชนท์ ไี่ มเ่ ทา่ กนั “อยา่ งนัน้ กต็ อ้ งถามพใ่ี หญแ่ ลว้ วา่ หลงั จากทยี่ ัดเยยี ดภรรยาให ้ ผมแลว้ มาทําดกี บั เธอทําไม” “เรอื่ งนนี้ ายเขา้ ใจผดิ แลว้ ฉันแคบ่ งั เอญิ ผา่ นมาเจอเธอ” “งัน้ หรอ? แคบ่ งั เอญิ หรอื วา่ นัดกนั เอาไวก้ อ่ นแลว้ ” พดู ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ปรายตาไปมองเสนิ่ เฉียวเล็กนอ้ ย เสนิ่ เฉยี วกํามอื แน่น เธอมองไมเ่ ขา้ ไปในดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ กรงกลัว เมม้ รมิ ฝี ปาก ทกุ ๆคนคดิ วา่ เธอจะอธบิ าย แตใ่ ครจะรวู ้ า่ เสนิ่ เฉยี วจะพดู แบบนี้ \" ไมว่ า่ จะตงั้ ใจ หรอื ไมต่ งั้ ใจ คณุ อยากคดิ แบบไหนก็เชญิ ยงั ไง

ซะคนทชี่ อบคดิ ไปเองแบบคณุ ไมว่ า่ ใครจะพดู อะไรก็ไมเ่ คยฟัง ฉันไมม่ คี วามจําเป็ นทตี่ อ้ งอธบิ าย”” “นอ้ งสะใภ！้ ” เยห่ ลน่ิ หานขมวดควิ้ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมเสน่ิ เฉยี ว ไมย่ อมออ่ นขอ้ ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ แถมยงั พยายามตอ่ ตา้ นเขาอยา่ ง สดุ ความสามารถ “เรอ่ื งนไี้ มเ่ กยี่ วกบั คณุ !” เสน่ิ เฉียวผลกั เยห่ ลนิ่ หานออก รา่ งเล็ก ของเธอกําลังยนื บงั เขาอยู่ “คณุ คดิ วา่ ฉันตสี องหนา้ ไมใ่ ชห่ รอ? งัน้ คณุ กค็ ดิ ไปแบบนัน้ แลว้ กนั สง่ิ ทค่ี ณุ เห็นเป็ นจรงิ ทงั้ หมด ฉัน เป็ นคนแบบนัน้ แหละ และฉันกเ็ ป็ นคนนัดพใี่ หญอ่ อกมาเอง” สายตาของเขาเปลย่ี นมาเย็นชาในทันที จอ้ งมองทเ่ี ธออยา่ ง เอาเรอ่ื ง “เธอรใู ้ ชไ่ หมวา่ ตวั เองกําลังพดู อะไรอย?ู่ ” เสน่ิ เฉียวเหลอื ทนกบั เยโ่ มเ่ ซนิ จรงิ ๆแลว้ ชว่ งเวลาทผี่ า่ นมา ทกุ คําทเ่ี ขาพดู เหมอื นกบั เข็มทปี่ ักเขา้ มาทกี่ ลางอกเธอครัง้ ละ เลม่ คอ่ ยๆเพมิ่ ขนึ้ เรอ่ื ย ๆ อาจเพราะเธอขออยทู่ บี่ า้ นตะกลู เยต่ อ่ แตถ่ า้ คดิ วา่ เธอไมม่ คี วามสามารถอะไรละ่ ก็ ตอนนเ้ี ธอรสู ้ กึ ควบคมุ อารมณข์ องตวั เองไมไ่ ด ้

นอ้ งสะใภล้ มื เรอื่ งทเ่ี ราคยุ กนั เมอ่ื กแ้ี ลว้ หรอ? “เธอ…” พใ่ี หญน่ เี่ ป็ นเรอ่ื งระหวา่ งฉันกบั เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ กลบั ไปกอ่ นเถอะ “นอ้ งสะใภ…้ ..” สายตาของเสน่ิ เฉยี ว สรา้ งความกดดนั ใหก้ บั เขา ตอ้ งการใหเ้ คา้ รบี ๆจากไปเสยี ที เยห่ ลนิ่ หานเมม้ รมิ ฝี ปากบาง สดุ ทา้ ยเขาก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ออกมา เขาพยกั หนา้ แลว้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ อธบิ ายซํ้าอกี ครัง้ “โมเ่ ซนิ นสิ ยั ของนายในตอนนต้ี อ้ งไดร้ ับการขดั เกลาเสยี บา้ ง นอ้ งสะใภก้ บั พไ่ี มไ่ ดท้ ําเรอ่ื งอะไรทผี่ ดิ ศลี ธรรม คํา่ นก้ี ็แค่ บงั เอญิ มาเจอเธอเขา้ ฉันมเี รอ่ื งจะพดู แคน่ แ้ี หละ ทเ่ี หลอื พวก นายก็คยุ กนั เอาเองแลว้ กนั ” เมอ่ื เยห่ ลนิ่ หานจากไป เซยี วซู่ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเป็ นสว่ นเกนิ เขาช้ี นว้ิ มาทตี่ วั เอง แลว้ พดู วา่ “งัน้ ผมก…็ ไปแลว้ นะ?” ไมม่ ใี ครสนใจเขา เกาหวั ตวั เองอยา่ งงงๆ สงิ่ ทเี่ ขาถามดู เหมอื นวา่ จะไมม่ ใี ครสนใจใชไ่ หม? งัน้ ก็ไปเลยกไ็ ดม้ ัง้ ดงั นัน้ เซยี วซู่ ก็ทง้ิ พวกเขาไปเหมอื นกนั

ในสวนเงยี บสงัด เหลอื เพยี งเยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสนิ่ เฉียวเทา่ นัน้ คนอนื่ ไปหมดแลว้ เสนิ่ เฉยี ว ยนื มองเขาจากไมใ่ กลไ้ มไ่ กล เพราะบรรยากาศทเี่ ปลยี่ นไปแสงจันทรจ์ งึ ไมไ่ ดด้ อู อ่ นโยน เหมอื นเมอื่ กี้ แสงจันทรท์ สี่ อ่ งกระทบเยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ลว้ ชา่ งหนาว เหน็บ ไมร่ วู ้ า่ ปลอ่ ยใหค้ วามเงยี บทํางานไปกน่ี าที แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็เป็ น คนเรมิ่ พดู “มาน”่ี เสน่ิ เฉียวยนื อยทู่ เี่ ดมิ ไมข่ ยับ เธอหลบุ ตาลง “ ฉันมเี รอ่ื งทตี่ อ้ ง พดู กบั คณุ ” ฟังจบ เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยม้ิ “วา่ มา” ดวงตาของเสนิ่ เฉียว จับจอ้ งอยทู่ พี่ น้ื “ ตอนแรกเราทําขอ้ ตกลง กนั ไว ้ ฉันมาอยบู่ า้ นตระกลู เยเ่ พอื่ ใหบ้ า้ นตระกลู เยเ่ ป็ นทคี่ มุ ้ ภยั ของฉัน และการมอี ยขู่ องฉันกท็ ําใหค้ นหลดุ พน้ จากการบงั คบั แตง่ งานของคณุ ป่ ู ตอนแรกทพี่ วกเราทําขอ้ ตกลงกนั ไวม้ นั ก็ เป็ นไปไดด้ ว้ ยดแี ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ?”

“ใครบอกเธอวา่ มนั เป็ นไปไดด้ ว้ ยด”ี นํ้าเสยี งเยอื กเย็นของเยโ่ ม่ เซนิ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียว ตอ้ งเงยหนา้ ขน้ึ มา สายตาจับผดิ มองไปที่ เขา “ม….ไมใ่ ช”่ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยคอ่ ยขยบั รถเข็นไปทางเสน่ิ เฉยี ว เพราะเขาคอ่ ย ขยับไปชา้ ๆ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวเลยไมท่ ันระวังตวั เขาคอ่ ยๆไถ รถเข็นไปดา้ นหนา้ คอ่ ยๆพดู กบั เธอ “ คณุ ป่ จู ะยัดเยยี ดใครใหฉ้ ัน ก็ไมไ่ ดเ้ กย่ี วอะไรกบั ฉัน ฉันรับไดห้ มด แตว่ า่ ถา้ การแตง่ งานมนั แฝงไปดว้ ยแผนการหรอื วา่ มใี ครทคี่ ดิ แผนจะทําอะไรซกั อยา่ งก็ คงจะไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉยี ว เธออยา่ ลมื นะวา่ ถงึ แมจ้ ะเป็ นการแตง่ งาน ดว้ ยผลประโยชน์ แตว่ า่ การแตง่ งานครัง้ น้ี คนทต่ี อ้ งแตง่ งานกบั ฉันคอื เสนิ่ โยว่ นอ้ งสาวเธอ ถงึ จะถกู ” เสน่ิ เฉียวมอื สน่ั ”เสนิ่ เฉยี ว เธอคอื คนทม่ี าแตง่ งานแทน แถมยังพาลกู ตดิ มาดว้ ย อกี วันนัน้ คอื เธอทอ่ี อ้ นวอนฉัน ขอใหเ้ ธออยตู่ อ่ ” “……” “ ตอนนเี้ ธอวา่ การทําสญั ญาในครัง้ นี้ มนั ยังไดผ้ ลประโยชน์ เทา่ กนั ไหมละ่ ?”

เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “ได ้ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะเป็ นคนขอให ้ ตวั เองอยตู่ อ่ แตว่ า่ พวกเราก็แคก่ ารแตง่ งานเพอ่ื ผลประโยชน์ ไมใ่ ชห่ รอ? ทําไมตอ้ งเอาศกั ดศิ์ รขี องฉันมาเหยยี บยํา่ ดว้ ย? ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเบาๆ “สนุกไง” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉียวไมอ่ ยากจะเชอื่ หตู วั เอง ดวงตาเธอเบกิ โพลง “สนุก?” เอาศกั ดศิ์ รคี นอน่ื อยา่ มาเหยยี บยํา่ ไวใ้ ตเ้ ทา้ เขา้ ใจคนอน่ื ผดิ ทัง้ หมดนคี้ อื ความสนุกลว้ นๆ? ถงึ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นคนกระหายเลอื ด แตว่ า่ น้ําเสยี ง ของเขานัน้ เย็นเหมอื นน้ําแข็ง “เธอคดิ วา่ การเป็ นภรรยาของเย่ โมเ่ ซนิ มนั งา่ ยมากงัน้ ส?ิ เสนิ่ เฉียว นค่ี อื ราคาทต่ี ระกลู เสน่ิ ตอ้ ง จา่ ยเพราะโกหกฉัน” ราคางัน้ หรอ? เสนิ่ เฉียวยนื หนา้ ซดี อยใู่ ตต้ น้ ไม ้ แสงจันทรท์ ําใหห้ นา้ ของเธอดู ขาวยงิ่ ขนึ้ เธอปลอ่ ยใหผ้ มปรกหนา้ ทําใหย้ งิ่ ดเู หมอื นผผี หู ้ ญงิ

ทแ่ี ท ้ กเ็ พราะเรอื่ งน้ี ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉยี วก็เขา้ ใจ ทําไมเขาถงึ ทํา แบบนก้ี บั เธอ “ดงั นัน้ คณุ เลยคดิ วา่ ฉันมแี ผนการกบั การแตง่ งานครัง้ นี้ ทําทกุ วธิ เี พอ่ื ทจี่ ะไดแ้ ตง่ งานแลว้ เขา้ มาอยใู่ นตระกลู เย่ ใชไ่ หม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ หรอกเหรอ?” เสนิ่ เฉยี วจะพดู อะไรได ้ เธอไดแ้ ตห่ ลบุ ตาลง เขาคดิ วา่ เธอออยากแตง่ นักหรอื ไง? จรงิ ๆแลว้ การแตง่ งานใน ครัง้ น้ี เธอกเ็ ป็ นผเู ้ คราะหร์ า้ ยเหมอื นกนั แตพ่ ดู ไปเขาก็ไมเ่ ขา้ ใจหรอก เสน่ิ เฉยี วยมิ้ หยันใหก้ บั ตวั เอง “ ใช่ ฉันมันก็ผหู ้ ญงิ แบบนแ้ี หละ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นอะไรขน้ึ มาอกี ? นกึ ไม่ อยากจะเถยี งกไ็ มเ่ ถยี ง “สง่ิ ทเ่ี ธอจะคยุ กบั ฉันมแี คน่ ?้ี ” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ดวงตาคสู่ วยกลับมาสงบอกี ครัง้ จอ้ งไปยงั เขา

“เทา่ นแี้ หละ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉันขอตวั ” พดู จบ เธอก็หมนุ ตวั กําลังจะเดนิ จากไป หวั ควิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดแน่น กดั ฟันพดู “กลบั มาน”ี่ เสน่ิ เฉยี วหยดุ เดนิ ยมิ้ ออ่ น “คณุ ชายเยม่ อี ะไรจะสงั่ หรอื เปลา่ คะ?” จากนไ้ี ป เธอจะจําสถานะของตวั เองใหแ้ มน่ ไมว่ า่ เขาจะพดู อะไร กจ็ ะคดิ แคว่ า่ มันคอื สญั ญาและผลประโยชน์ จะไมค่ ดิ วอกแวกอกี วันนเี้ ธอเสแสรง้ มากเกนิ ไปแลว้ จรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ถกู การแลกเปลยี่ นครัง้ นี้ คอื การแลกเปลยี่ นทไ่ี ม่ สมนํ้าสมเนอื้ คนทใ่ี ชว้ ธิ สี กปรกก็มรี าคาคา่ งวดทจี่ ะตอ้ งจา่ ย และเธอก็คอื คนทไี่ ดร้ ับผลจากการกระทํานัน้ “เธอเรยี กฉันวา่ อะไร?” เสน่ิ เฉียวยนื นง่ิ อยแู่ ป๊ บนงึ แลว้ กห็ มนุ ตวั มาเผชญิ หนา้ กบั เขา ใตแ้ สงจันทรใ์ บหนา้ ของเธอเย็นชา น้ําเสยี งก็ไมม่ คี วาม ออ่ นโยนเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย

“คณุ ชายเย่ ตอ้ งการจะสง่ั อะไรหรอื เปลา่ คะ?” “……..” ใหต้ ายเถอะ! การเปลย่ี นแปลงโดยกะทนั หนั แบบนที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ อดึ อดั อยา่ งมาก อกี อยา่ งแววตาสงบของเธอ กท็ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เหมอื นกําลงั คอ่ ยๆเสยี อะไรบางอยา่ งไป แบบนท้ี ําใหเ้ ขายงิ่ ไมถ่ กู ใจ!! “ใครอนุญาตใหเ้ ธอเรยี กฉันแบบนัน้ ” เสนิ่ เฉยี วยมิ้ ออ่ น “คณุ ชายเยเ่ คยสงั่ ดฉิ ันไวว้ า่ ใหเ้ รยี กคณุ ชาย เหมอื นกบั ทคี่ นอนื่ ๆเรยี ก” “นั่นคอื เวลาทอี่ อกไปขา้ งนอกหรอื เวลาอยทู่ บี่ รษิ ัท เธอมา เรยี กชอื่ ฉันแบบนตี้ อนอยบู่ า้ น เธออยากใหค้ ณุ ป่ รู หู ้ รอื ยงั ไง?” “ออ๋ ไดค้ ะ่ อยา่ งนัน้ คณุ ชายเย่ ทา่ นอยากใหด้ ฉิ ันเรยี กทา่ นวา่ อะไรดคี ะ? ดฉิ ันเปลย่ี นได ้ ไมม่ ปี ัญหา”

น่าประหลาดใจมาก จู่ ๆ เสนิ่ เฉียวก็เปลยี่ นเป็ นคนวา่ นอนสอน งา่ ย ราวกบั ตวั เองเป็ นทาสรับใชผ้ ซู ้ อ่ื สตั ย์ ตอนท่ี 94 จบู ฉนั สิ แลว้ ฉนั จะคนื ให้ นที่ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อารมณเ์ สยี เป็ นอยา่ งมาก เคา้ อยากป่ันหวั เสนิ่ เฉียว เพราะเห็นวา่ เธออยกู่ บั ผชู ้ ายอน่ื ความรสู ้ กึ แบบนี้ ทําใหเ้ ขาโคตรหงดุ หงดิ เพราะอยา่ งนัน้ เวลา เจอหนา้ เธอ กม็ ักจะใชค้ ําพดู แนวนเ้ี พอ่ื เรยี กรอ้ งความสนใจจาก เธอ ดว้ ยการทําใหเ้ ธอเสยี ใจ แตต่ อนนอี้ ยๆู่ เธอก็กลายเป็ นคนวา่ นอนสอนงา่ ย ทําตามคําสง่ั ราวกบั เป็ นหนุ่ เชดิ นไ่ี มไ่ ดท้ ําใหค้ วามหงดุ หงดิ ในใจของเยโ่ ม่ เซนิ ลดลง แถมยังทําใหห้ งดุ หงดิ ยง่ิ กวา่ เดมิ อกี เขาจะใหเ้ ธอเรยี กตวั เองวา่ อะไรด?ี เยโ่ มเ่ ชนิ ยม้ิ “ปกตเิ ธอก็เอาแตเ่ รยี กชอ่ื ฉันอยา่ งเดยี วอยแู่ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ ตอนนมี้ าทําเป็ นคนหัวออ่ นเพอื่ อะไร?”