เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

“เธอเป็ นอะไรไป?” เมอ่ื เซยี วซไู่ ดย้ นิ คําถามเขากา้ วไปขา้ งหนา้ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ?” คนทขี่ ดตวั อยไู่ มต่ อบสนอง ไมข่ ยบั เลยแมน้ อ้ ย ไดแ้ ตน่ ั่งอยทู่ ี่ เดมิ โดยไมข่ ยบั เลย “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ? ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ?”เซยี วซเู่ ห็นเธอเงยี บ สายตาของเขาก็ เบกิ โพลงขน้ึ มา เขารบี เรยี กเธออกี สองครัง้ แตค่ นทน่ี อนขดตวั อยตู่ รงนัน้ กย็ ังไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ า เหมอื นกบั คน ตาย เซยี วซหู่ นั หวั ของเขาไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ เขาเห็นแคใ่ นดวงตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ เต็มไปดว้ ยหมอกควนั มไี อเย็นแผอ่ อกมาจาก รา่ งกายของเขา “เย่ คณุ ชายเย…่ …” เยโ่ มเ่ ซนิ เลอ่ื นรถเข็นไปขา้ งหนา้ และหยดุ ขา้ งๆ เสน่ิ เฉยี ว แลว้ พดู ขนึ้ ดว้ ยเสยี งเย็น ๆ “เงยหนา้ ขนึ้ ” ไมม่ กี ารตอบสนอง

ใจของเซยี วซกู่ ําลังเตน้ อยา่ งใจจดใจจอ่ เกนิ อะไรขน้ึ กบั ผชู ้ ว่ ย เสน่ิ กนั แน่? ทเ่ี ขากําชบั ลกู นอ้ งพวกนัน้ ไปมันไมม่ ปี ระโยชน์ อะไรเหรอ? พวกนัน้ ทําอะไรเธอหรอื ไม?่ “ความอดทนของผมมจี ํากดั ผมจะใหเ้ วลาคณุ สามวนิ าที เงย หนา้ ขน้ึ มาเอง” เยโ่ มเ่ ซนิ กลา่ วตอ่ แตค่ นทข่ี ดตวั อยเู่ หมอื นไมไ่ ดย้ นิ เขาพดู เยโ่ มเ่ ซนิ ดวงตาเบกิ โพลงขนึ้ มา เหมอื นจะนกึ อะไรขนึ้ มาได ้ เขาควา้ ขอ้ มอื เสน่ิ เฉียวและดงึ เธอขนึ้ มา คนตวั เล็กถกู ดงึ ไปขา้ งหนา้ โดยไมม่ กี ารตอ่ ตา้ นใบหนา้ ทซี่ ดี ไร ้ สเี ลอื ดฝาดกป็ รากฏในดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ เซยี วซทู่ อ่ี ยขู่ า้ งหลังเขาอดไมไ่ ดท้ จี่ ะถอนหายใจออกมา ดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ หรลี่ งมองท่ี เสน่ิ เฉียว ทอี่ ยตู่ รงหนา้ เขา ปกตแิ กม้ สขี าวนัน้ ไมไ่ ดม้ เี ลอื ดฝาด แตแ่ มแ้ ตต่ อนนร้ี มิ ฝี ปากสี ชมพกู ็จางหายไปและดวงตาของเธอก็สงบนงิ่ ราวกบั นํ้านงิ่ และ ไมม่ ชี วี ติ ชวี า

รมิ ฝี ปากเรยี วบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เสยี งของเขาเบาลง: \"บอก ฉันซวิ า่ มอี ะไรผดิ ปกตกิ บั คณุ \" เสนิ่ เฉียวนั่งนงื่ ไมข่ ยบั ดวงตาของเธอไมม่ ชี วี ติ ชวี า เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ พบวา่ ดวงตาของไมม่ ี ปฏกิ ริ ยิ าตอ่ แสงราวกบั วา่ เธอมองไมเ่ ห็น สมควรตาย! เกดิ อะไรขนึ้ กบั ผหู ้ ญงิ คนนก้ี นั แน่? เยโ่ มเ่ ซนิ จๆู่ ก็โมโหอยา่ งมาก เขาพดู กบั คนดา้ นหลงั “ตรวจสอบดวู า่ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่?” เซยี วซเู่ ห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ โกรธมาก จากนัน้ เขาก็มองผชู ้ ว่ ยของ เสนิ่ ทส่ี ตไิ มอ่ ยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั ก็ตระหนักไดถ้ งึ ความรา้ ยแรงของ สถานการณ์และหนั ไปเรยี กคน เหลอื แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ และ เสนิ่ เฉยี ว ทอี่ ยใู่ นหอ้ ง เขาเมม้ รมิ ฝี ปาก เรยี วของเขาแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “หญงิ แตง่ งานครัง้ ท่ี สอง คณุ เป็ นอะไรกนั แน่?” เสน่ิ เฉียว ยังคงนง่ิ ไมข่ ยับเหมอื นเดมิ

สมควรตาย! เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าของเขาลงอยา่ งอนั ตราย มองไปทผี่ หู ้ ญงิ หนา้ ซดี คนนัน้ ทดี่ วงตาไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอ่ แสง เป็ นครัง้ แรกทต่ี วั เองพบวา่ เขาทําอะไรไมถ่ กู กบั ผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ จะวา่ ก็ไมไ่ ดจ้ ะทําไมด่ กี ็ไมไ่ ด ้ เพราะเธอเขา้ มาแบบน้ี ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมด่ ี ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะ เขาเธอคงไมเ่ ป็ นแบบนี้ “หญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี องคณุ แกลง้ โงก่ บั ผมหรอื มองไมเ่ ห็นผม จรงิ ๆ ?” ผา่ นไปนาน เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ถามอกี ครัง้ ขอ้ เท็จจรงิ ไดพ้ สิ จู นแ์ ลว้ วา่ เสนิ่ เฉียว ไมต่ อบสนองจรงิ ๆ เยโ่ ม่ เซนิ รสู ้ กึ ไรป้ ระโยชนเ์ ป็ นครัง้ แรก เขายนื่ มอื ออกมาเพอื่ ดงึ เธอ เขา้ มาในออ้ มแขนของเขา เสนิ่ เฉียว ทําตวั ดมี าก เธอให ้ เยโ่ ม่ เซนิ ดงึ ตวั เธอเหมอื นตกุ๊ ตาหนุ่ เชดิ เธอซบอยใู่ นออ้ มแขนของ เขาเบาๆ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเขาสนั่ เทา เหมอื นมบี างอยา่ ง เปลยี่ นไปอยา่ งเงยี บๆ

ในทสี่ ดุ มอื เย็นใหญค่ นู่ ัน้ ก็ทนไมไ่ ด ้ คอ่ ยๆโอบรอบเอวบางๆ อยา่ งชา้ ๆปรับตําแหน่งใหเ้ ธอนอนในออ้ มแขนของเขาในทา่ ท่ี มัน่ คง แลว้ มอื อกี ขา้ งเธอลบู หวั เธอชา้ แลว้ พดู ออกมาเสยี งตํา่ “ถา้ พวกเขารังแก คณุ บอกผม ผมจะทวงความยตุ ธิ รรมใหค้ ณุ เอง” คนทอ่ี ยใู่ นออ้ มแขนของเขาไมต่ อบสนอง “ผหู ้ ญงิ คณุ ตอ้ งตน่ื ขน้ึ มาสกั หน่อย ครัง้ ทแ่ี ลว้ ทค่ี ณุ เมาจน รอ้ งไหก้ ช็ า่ งมนั เถอะ แตค่ รัง้ นค้ี ณุ กวนแบบนี้ จะแกไ้ ขปัญหาได ้ ยังไง?” แตถ่ งึ แมว้ า่ เขาจะพดู มากกวา่ นเ้ี ชยี วเฉยี วก็ยังไมท่ จ่ี ะตอบโต ้ เขา เซยี วซรู่ บี พาผชู ้ ายมาทน่ี ่ี ทันทที เี่ ขาเขา้ มาในหอ้ งเขาตวั สนั่ และถามวา่ “เย่ คณุ ชายเยเ่ กดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ เหรอครับ?” เซยี วซรู่ บี พาผชู ้ ายมาทน่ี ี่ ทันทที เี่ ขาเขา้ มาในหอ้ งเขาตวั สนั่ และถามวา่

เมอ่ื ไดย้ นิ รา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นมพี ลงั งานทแ่ี ข็งแกรง่ บางอยา่ งแผอ่ อกมา ดวงตาของเขาจับจอ้ งไปทคี่ นพวกนัน้ “พวกนายทําอะไรเธอ?” ชายคนนัน้ สน่ั เทาดว้ ยความกลวั และขาของเขากส็ นั่ “เย่ คณุ ชายเยพ่ วกเรา ……ไมไ่ ดท้ ําอะไรเลย!” ลอ้ เลน่ แลว้ ไมใ่ ชว่ า่ พวกเขาไมม่ ตี า ผหู ้ ญงิ คนนมี้ คี วามสมั พันธ์ พเิ ศษกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งรวดเร็วกอ่ น พวกเขาจะทําอะไรกบั เธอไดอ้ ยา่ งไร? ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา มองไปทางไหนกแ็ หลกราบไปทาง นัน้ ทันใดนัน้ ชายผนู ้ ัน้ ก็ตกใจกลัว เขาคกุ เขา่ ลงบนพนื้ อยา่ งนอบ นอ้ ม พดู อะไรไมอ่ อก “เย่ คณุ ชายเย…่ .พวกเราไมไ่ ดท้ ําอะไรกบั เธอจรงิ ๆ ผชู ้ ว่ ยเซยี ว บอกเราวา่ หา้ มแตะตอ้ งเธอ ดงั นัน้ พวกเราจงึ พาเธอมาทหี่ อ้ งน้ี และขงั เธอไว ้ รอคําสงั่ ของ คณุ ชายเย่ ในภายหลงั ”

ดแู ลว้ ไมเ่ หมอื นเขากําลังโกหก กแ็ คพ่ าเธอมาทนี่ แี่ ลว้ ขงั ไว ้ แลว้ ทําไมเธอถงึ เป็ นแบบน?้ี เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง “มบี างอยา่ งเกดิ ขน้ึ ระหวา่ งน?้ี ” ชายคนนัน้ หยดุ ไปครหู่ นงึ่ นกึ ยอ้ นครหู่ นงึ่ แลว้ พดู วา่ “หลงั จาก เธอถกู พวกเราพามาขงั ไวท้ นี่ ก่ี น็ ง่ิ เงยี บมาก ไมเ่ อะอะโวยวาย” ไมเ่ อะอะโวยวาย? ทันใดนัน้ ดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สบั สนขนึ้ มา ครตู่ อ่ มาชายคนนัน้ ก็รอ้ งอทุ านขนึ้ มา “แต่ ……เพราะเธอนง่ิ เงยี บเกนิ ไปดงั นัน้ พวกเราเลยลมื เธออาหารกลางวนั กบั อาหาร เย็น……ลมื เอามาสง่ ……สง่ ใหเ้ ธอ” เมอื่ เขาพดู ออกมา ชายคนนัน้ ก็ดเู หมอื นจะรชู ้ ะตากรรมของ ตวั เอง รา่ งกายของเขากส็ นั่ เทาขน้ึ มา “นายพดู วา่ อะไรนะ?” ไมร่ อใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ปาก เซยี วซทู่ ฟี่ ัง อยขู่ า้ งๆก็แสดงทา่ ทอี อกมา “บา้ เอย๊ พวกนายยังใชค่ นกนั อยู่ ไหม ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะสง่ อาหารใหเ้ ธอ ปลอ่ ยใหเ้ ธอตอ้ งทนหวิ อยู่ ตลอดทงั้ วัน???”

“ขอโทษครับคณุ ชายเยพ่ วกเราไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆ ……ทเี่ ธอไม่ พดู ไมใ่ ชว่ า่ เธอหวิ จะแยแ่ ลว้ เหรอ?” เธอไมไ่ ดก้ นิ อะไรเลยทงั้ วนั แลว้ ยังตงั้ ครรภอ์ กี บางทเี ธอ อาจจะหวิ จะแยแ่ ลว้ จรงิ ๆ เซยี วซรู่ สู ้ กึ ละอายใจในเรอื่ งน้ี “คณุ ชายเย่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ พวกเรา กลบั กนั กอ่ นเถอะ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ หวิ มาทัง้ วันก็แยแ่ ลว้ ” เหมอื นมไี ฟฟ้าอยใู่ นดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ ในทส่ี ดุ เขากอ็ อื ออกมาคําหนง่ึ และเซยี วซกู่ ็เข็นเขาลงมาชนั้ ลา่ ง ไมร่ วู ้ า่ เมอื่ ไหร่ ทเี่ สนิ่ เฉียวทน่ี อนอยบู่ นรา่ งกายของเขาไดป้ ิด ตาลงอยา่ งเซอื่ งซมึ ในออ้ มแขนของเขา รอจนพาเธอเขา้ นอน เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ตระหนักไดว้ า่ เธอหมดสตไิ ป สหี นา้ ของ เยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไป“ตรงไปโรงพยาบาลเลย โทร หาป้าเฉนิ ใหท้ ําอะไรก็ไดท้ ย่ี อ่ ยงา่ ยๆมาสง่ ทโ่ี รงพยาบาล” ตอนที่ 78 เขาเปลยี่ นไป

โรงพยาบาล หลังจากทแี่ พทยต์ รวจเสนิ่ เฉียว เสร็จแลว้ เขาก็หนั มาพดู กบั เย่ โมเ่ ซนิ วา่ “ผปู ้ ่ วยน่าจะไดร้ ับความตนื่ ตกใจกลัวเป็ นอยา่ งมาก” ตนื่ ตกใจกลวั ? เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง เธอพักอยใู่ นหอ้ งตลอด เธอ จะตกใจไดอ้ ยา่ งไร? เป็ นไปไดไ้ หม… เยโ่ มเ่ ซนิ จําไดว้ า่ ตอนทเี่ ขา้ ไป วลิ ลา่ มดื ไปหมด หรอื ทแ่ี ทแ้ ลว้ เธอจะกลวั ความมดื ? “ผปู ้ ่ วยน่าจะไดร้ ับความตนื่ ตกใจและหวาดกลวั เป็ นอยา่ งมาก ทําใหเ้ ธอตกอยใู่ นหว้ งจนิ ตนาการของตวั เองในตอนนด้ี งั นัน้ ……” “เธอถกู ตรวจดแี ลว้ นอกจากความดนั โลหติ ตํา่ กบั สมรรถภาพ ทางกายไมด่ ี ก็ไมม่ คี วามผดิ ปกตอิ นื่ แตเ่ ธอทอ้ งใชไ่ หม ตอ่ ไป อยา่ ใหเ้ ธอไดร้ ับความตกใจแบบนอ้ี กี มนั มเี คา้ ลางสญั ญาณ เตอื นถา้ เหตกุ ารณแ์ บบนเี้ กดิ ขน้ึ อกี บอ่ ยๆมนั อาจจะทําใหแ้ ทง้ ไดต้ ลอดเวลา” “แตค่ ณุ หมอ สดุ ทา้ ยแลว้ เพราะอะไรเธอถงึ เป็ นแบบนไ้ี ด”้

เซยี วซเู่ ลา่ ถงึ สถานการณใ์ นตอนนัน้ หมอกค็ ดิ อยพู่ ักหนง่ึ กอ่ น จะพดู อกี ครัง้ วา่ “อาจเป็ นไปไดว้ า่ ผปู ้ ่ วยมคี วามฝังใจเกย่ี วกบั สภาพแวดลอ้ มนี้ ดงั นัน้ จงึ สรา้ งความเสยี หายทางจติ ใจตอ่ เธอ จะรนุ แรงกวา่ คนทวั่ ไปสบิ เทา่ ” “ฝังใจ?” เซยี วซหู่ นั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมร่ ตู ้ วั เขา้ เมม้ ปากของเขา สายตาของเขากม้ มองไปบนใบหนา้ เสน่ิ เฉยี วแลว้ นง่ิ เงยี บเหมอื นเดมิ “\"แลว้ คณุ หมอเธอจะตน่ื เมอื่ ไหร?่ \"” “รอกอ่ นเถอะ ปลอ่ ยใหส้ มองเธอทํางานชา้ ๆ ผปู ้ ่ วยตอ้ งปรับตวั กอ่ นทจี่ ะตนื่ ” เซยี วซผู่ งะไป เกอื บจะถามวา่ แลว้ ถา้ คนไขป้ รับตวั เองไมไ่ ดล้ ะ่ ? หลังจากทคี่ ณุ หมอออกไป กเ็ หลอื แคเ่ พยี งสามคนเทา่ นัน้ ทอ่ี ยู่ ในหอ้ งพักผปู ้ ่ วย “คณุ ชายเย่ ผชู ้ ว่ ยผชู ้ ว่ ยเสนิ่ คนื น—้ี —อาจจะไมต่ น่ื ขน้ึ มาแลว้ นะ ครับ”

ทนั ทที เ่ี ขาพดู จบเซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ วา่ บรรยากาศรอบตวั เขาเย็นลง มาก เขารบี ถอยหลังออกมาสองกา้ วอยา่ งรวดเร็ว：“ถา้ อยา่ ง นัน้ ผมจะไปดวู า่ ป้าเฉนิ มาแลว้ หรอื ยัง” หลังจากพดู จบ เซยี วซู่ ก็ออกจากหอ้ งพักผปู ้ ่ วยไปอยา่ งรวดเร็ว และในทสี่ ดุ หอ้ งพักผปู ้ ่ วยก็เงยี บสงบ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองหนา้ ใบหนา้ ซดี ของ เสนิ่ เฉียว ทไ่ี มข่ ยบั เขยอ้ื น เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? มคี วามฝังใจกบั ทมี่ ดื ? * เสนิ่ เฉียวมคี วามฝันทย่ี าวนาน ในความฝันเธอเป็ นคนเดยี วทตี่ ัวเล็กลง ดเู หมอื นจะสห่ี รอื หา้ ขวบเธอถกู ขงั อยใู่ นหอ้ งมดื เล็กๆ ทไ่ี มม่ แี สงสวา่ งไมม่ นี ้ําไมม่ ี อาหาร ในหอ้ งมเี พยี งเตยี งเล็กๆ ทมี่ ผี า้ หม่ บางๆวางอยู่ เธอขดตวั เหมอื นลกู บอลเล็กๆ ซกุ อยทู่ ม่ี มุ และไดย้ นิ เสยี งขา้ ง นอกเป็ นครัง้ คราวซง่ึ ทําใหเ้ ธอตวั สนั่ ดว้ ยความกลวั

เธอหวิ มาตลอดสามวนั รา่ งกายเล็กๆของเธอเกอื บจะเหลอื แต่ กระดกู เบา้ ตาลกึ โบด๋ ไู มเ่ หมอื นคน แอด๊ —— ประตถู กู เปิดออก มเี งาคนทเี่ ดนิ เขา้ มาหาเธอแลว้ หยดุ สบู บหุ ร!ี่ เสน่ิ เฉียว ตวั นอ้ ยไมส่ ามารถทนกบั ความเจ็บปวดไดแ้ ละกรดี รอ้ งออกมา “ถา้ แกยงั กลา้ ตะโกน แกตอ้ งชดใชค้ า่ เสยี หาย!ยังจะกลา้ ตะโกนไหม!” “อะ๊ อะ๊ อะ๊ !” “ฉันวนั นท้ี ําใหแ้ กเจ็บ ทําใหแ้ กไมฟ่ ัง ฉันใหแ้ กไมฟ่ ังคําพดู ฉัน!” “ไมเ่ อา เจ็บ……อยา่ ตหี นู……” ในหอ้ งพักผปู ้ ่ วยทเี่ งยี บสงบ เสนิ่ เฉยี วซง่ึ นอนอยเู่ งยี บๆบนเตยี ง โรงพยาบาล จๆู่ ก็ตะโกนออกมา กด็ งึ ความสนใจจากสายตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ใหห้ นั มามอง

“อยา่ ตี เจ็บ……แม…่ …” เยโ่ มเ่ ซนิ เลอ่ื นรถเข็นเขา้ มาใกล ้ ครเู่ ดยี วรา่ งก็สงู โนม้ ตวั เขา้ มา ใกลเ้ ธอเล็กนอ้ ย ไดย้ นิ คําพดู ทอ่ี อกมาจากปากของเธอ เขา ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย อยา่ ต?ี เจ็บ? จากทงั้ สองคําดเู หมอื นเขาจะไดร้ ับขอ้ มลู ทสี่ ําคญั บางอยา่ งและ เสน่ิ เฉียวยังดเู หมอื นจะอยใู่ นความสบั สน เธอไมไ่ ดต้ น่ื ขน้ึ มา คําพดู เหลา่ นที้ ัง้ หมดเธอโดยไมร่ ตู ้ วั เธอพดู แตป่ ระโยคแรกแต่ ไมไ่ ดพ้ ดู ประโยคถัดไป เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ของเธอขน้ึ เล็กนอ้ ย แลว้ ลบู หนา้ ผากของเธอ โดยไมร่ ตู ้ วั ปลายนวิ้ ของคอ่ ยไลไ่ ปทหี่ างตาของเธอและเชด็ นํ้าตาเหลา่ นัน้ ตรงหางตา ในวันปกตใิ บหนา้ ของเธอเกอื บพันเขา้ ดว้ ยกนั ความรสู ้ กึ น…้ี …เจ็บปวดมากหรอื เปลา่ ? “ตนื่ ขนึ้ มา!” จๆู่ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รนุ แรงขนึ้ มา!

“เจ็บ……เจ็บ……” เสน่ิ เฉยี ว พดู คําน้ีซาํ้ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นวา่ ใบหนา้ ของเธอเจ็บปวดจรงิ ๆ มอื ใหญข่ องเขาจับขอ้ มอื สขี าว บางของเธอเอาไว ้ คอ่ นขา้ งแรง “ตนื่ ขนึ้ มา!ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นความ ฝัน!” อาจเป็ นเพราะเขาใชแ้ รงมากเกนิ ไป เสน่ิ เฉียวxiu ขมวดควิ้ แน่น ขน้ึ และยง่ิ เจ็บปวด แตก่ ล็ มื ตาขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว โดยไมม่ สี ญั ญาเตอื นมากอ่ นสายตาของเธอไดส้ บตาเขา้ กบั เย่ โมเ่ ซนิ เชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ คลายมอื ของเขาโดยไมร่ ตู ้ วั ก็เห็นรอยชา้ํ บนขอ้ มอื สขี าวของ เสน่ิ เฉยี ว อยา่ งไรกต็ าม เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมท่ ันจะไดพ้ ดู อะไรกบั เสน่ิ เฉียว เสน่ิ เฉยี ว กท็ รดุ ตวั ลงแลว้ ปิดตาทงั้ สองขา้ งลง เยโ่ มเ่ ซนิ “……” หลงั จากหลับตาลงในครัง้ น้ี เสน่ิ เฉียว ไมไ่ ดร้ อ้ งออกมาดว้ ย ความเจ็บปวดใดๆอกี ตอ่ ไป และสหี นา้ ของเธอก็กลบั คนื สภู่ าวะ ปกตเิ หมอื นกอ่ นหนา้ นี้ เมอ่ื กอ่ นเป็ นอยา่ งไรนะ?

แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยเห็นคนตาย แตก่ อ่ นหนา้ นเ้ี สน่ิ เฉียวกใ็ ห ้ ความรสู ้ กึ วา่ เหมอื นเธอไดต้ ายไปแลว้ เธอนอนเงยี บๆไมข่ ยบั ทงั้ ใบหนา้ ไมม่ ชี วี ติ ชวี า แตต่ อนนไ้ี มเ่ หมอื นเดมิ แลว้ ตอนนเ้ี ธอยังนอนหลบั ตาอยแู่ ต่ ใบหนา้ ของเธอมชี วี ติ ชวี า เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจดว้ ยความโลง่ อก ดวงตาของเขากม้ ลงบน ขอ้ มอื ของเธอและเออื้ มมอื ออกไปอกี ครัง้ นวิ้ มอื ของฉันถเู บาๆ บนรอยชา้ํ การเคลอื่ นไหวทอ่ี อ่ นโยนแมแ้ ตเ่ ขากไ็ มไ่ ด ้ สงั เกตเห็น ประมาณสบิ หา้ นาทตี อ่ มาเซยี วซพู่ าป้าเฉนิ กลบั มา และเมอื่ ป้า เฉนิ เขา้ มาเธอเห็นเสน่ิ เฉียวนอนอยบู่ นเตยี ง ก็มสี มั ผัสของความทะนุถนอมปรากฏในดวงตาโดยไมร่ ตู ้ วั “คณุ นายนอ้ ยสองคนนี้ ทําไมรา่ งกายของเธอเป็ นแบบน?ี้ ครัง้ ท่ี แลว้ ก็เขา้ โรงพยาบาล วนั นกี้ ็เขา้ โรงพยาบาลอกี ” “ดแู ลเธอใหด้ ”ี หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ สง่ั ป้าเฉนิ จบ เขากเ็ ข็นรถเข็น ออกไปขา้ งนอกแลว้ เซยี วซกู่ ็รบี ตามไป

“คณุ ชายเย?่ ” “ไปตรวจสอบขอ้ มลู ทงั้ หมดของ เสนิ่ เฉยี ว รวมถงึ ขอ้ มลู ในอดตี ของเธอไมว่ า่ รายละเอยี ดจะเป็ นอะไรกต็ ามทกุ อยา่ งจะถกู ตรวจสอบ” เมอื่ ไดย้ นิ เซยี วซหู่ ยดุ กา้ วไปครหู่ นง่ึ รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “คณุ ชายเย?่ ทําไมจๆู่ ถงึ คดิ อยากจจะตรวจสอบขอ้ มลู ผชู ้ ว่ ย เสนิ่ ? เธอไมใ่ ชว่ า่ ……” แตง่ งานเขา้ มาแลว้ เหรอ? อกี ทัง้ อกี ครง่ึ ปีพวกเขากต็ อ้ งหยา่ กนั อยแู่ ลว้ ตรวจสอบขอ้ มลู เพอื่ อะไร? “ฉันตอ้ งการพรงุ่ นตี้ อนเชา้ ” หลังจากนัน้ ทันทสี งิ่ ท่ี เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสร็จกท็ ําใหใ้ บหนา้ ของ เซยี่ วซเู ปลย่ี นไป “อะไรนะ? ตอ้ งการพรงุ่ นเี้ ชา้ ถา้ อยา่ งนัน้ ผมก็ ไมไ่ ดน้ อนทงั้ คนื ……” “มปี ัญหา?” เขากวาดสายตามา เซยี วซยู่ ดื หลังตรง “ไมม่ ปี ัญหา ไมม่ ปี ัญหาอยา่ งแน่นอน!” “ผมจะสง่ ขอ้ มลู ใหค้ ณุ พรงุ่ นเี้ ชา้ !”

ถงึ จะพดู แบบน้ี แตจ่ ะตรวจสอบขอ้ มลู ของคนคนหนงึ่ ทงั้ คนื เหมอื นอยากจะเอาชวี ติ เขาจรงิ ๆ โดยเฉพาะทเ่ี ขาทงิ้ ขวา้ งเวลาไปกอ่ นหนา้ น้ี ตอนนเ้ี วลาผา่ นไป ถงึ 10 โมงแลว้ เขาเหนอื่ ยจะตายมาตงั้ แตเ่ ชา้ ยงั ตอ้ งไปหา ขา่ วอกี * เชา้ ตรขู่ องวนั รงุ่ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ ขนึ้ ลา้ งหนา้ ลา้ งตาเสร็จ เซยี ว ซกู่ ็สง่ มอบขอ้ มลู ใหเ้ ขาตรงเวลา “คณุ ชายเย่ จากทเ่ี มอื่ คนื คณุ ใหผ้ มหาขอ้ มลู ผมคดิ วา่ ผมรแู ้ ลว้ วา่ ทําไมผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เป็ นแบบนัน้ คณุ ลองด”ู หลงั จากพดู จบเซยี วซกู่ ็สง่ ขอ้ มลู ไปขา้ งหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ “ทําไม?” ตอนที่ 79 คณุ ชายเยช่ อบเธอเหรอ

“คณุ ชายเย่ ตามขอ้ มลู ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ถกู ลักพาตวั เมอื่ ตอนเธอยงั เด็ก” เมอื่ ฟังคําพดู ของเซยี วซเู่ ยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ห็นตรงกบั ทเี่ ขาพดู “เพราะผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แตกตา่ งจากเด็กอนื่ ๆ ดงั นัน้ เธอจงึ ถกู ขงั อยใู่ น บา้ นหลังเล็กๆมดื ๆคนเดยี ว และตํารวจบอกวา่ เธอถกู ขงั อยใู่ น บา้ นตลอดทงั้ สามวนั สามคนื โดยไมใ่ หน้ ้ําใหข้ า้ วและไมม่ ใี ครมา ดเู ธอเลย” เมอ่ื ไดย้ นิ ถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ถอื ขอ้ มลู กระชบั ไวใ้ นมอื อยา่ ง เงยี บๆ “สามวนั ตอ่ มาคนคา้ มนุษยก์ เ็ ขา้ มาทบุ ตเี ธอ ตามทก่ี ลา่ วไวใ้ น ตอนนัน้ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เมอื่ ตํารวจพบเธอ เธอกําลงั จะตายแลว้ เธอ ไปอยโู่ รงพยาบาลเป็ นเวลานานกวา่ จะชว่ ยชวี ติ ของเธอได”้ เมอ่ื พดู ตรงนี้ เซยี วซกู่ ็หยดุ ลง แลว้ พดู อยา่ งไมค่ อ่ ยเป็ น ธรรมชาติ “ตอนนัน้ ……ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แคอ่ ายสุ ห่ี า้ ขวบ……” สห่ี า้ ขวบ ถกู ทงิ้ ใหห้ วิ อยสู่ ามวนั ไมไ่ ดด้ ม่ื แมแ้ ตน่ ้ํา นกึ ไม่ ถงึ ……

เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ราวกบั วา่ มบี างอยา่ งเขา้ มาในหวั ของเขาอยา่ ง แรง ขอ้ มลู ทอี่ ยใู่ นมอื ของเขายบั ยยู่ ่ี เซยี วซทู่ อี่ ยดู่ า้ นขา้ งมอง อยา่ งเงยี บๆ และเตอื นเขาขน้ึ มา “คณุ ชายเย่ มอี ะไรผดิ ปกตกิ บั คณุ หรอื ?” เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู ดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลย่ี นไป สายตาเย็น ชาของเขาตอบโตม้ าเหมอื นมดี มาท่ี เซยี วซู่ เขาไมก่ ลา้ พดู อะไรรบี ปิดปากทนั ที “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ อาจจะถกู ขงั อยใู่ นบา้ นเมอื่ วาน หลังจากไฟดบั ใน หอ้ งเต็มไปดว้ ยความมดื อาจจะทําใหเ้ ธอนกึ ถงึ เหตกุ ารณ์ เมอื่ กอ่ นดงั นัน้ เลยเป็ นแบบน”ี้ ประสบการณท์ มี่ ดื มนและสน้ิ หวงั เชน่ นชี้ า่ งน่ากลวั เหลอื เกนิ สําหรับเด็กอายสุ หี่ รอื หา้ ขวบในเวลานัน้ เธอตอ้ งมสี ภาพจติ ใจอยา่ งไง ถงึ ทนมาไดข้ นาดน?ี้ เยโ่ มเ่ ซนิ จๆู่ กค็ ดิ ขน้ึ มาไดเ้ มอื่ เธอเขา้ บา้ นตระกลู เยเ่ ป็ นครัง้ แรก ไดย้ นิ วา่ ตอนทใี่ หเ้ ธอออกจากบา้ นไปตอนนัน้ ดวงตากม็ คี วาม สบั สนงงงวยไมร่ วู ้ า่ ทําอะไรผดิ ของเธอ จากนัน้ เธอกร็ บี เจรจา กบั เขาเพอื่ ใหม้ โี อกาสอยตู่ อ่

“ไปโรงพยาบาล” เยโ่ มเ่ ซนิ โยนขอ้ มลู ทง้ิ แลว้ เลอื่ นลอ้ รถเข็นออกไปขา้ งนอก โรงพยาบาล เสนิ่ เฉียว นอนตลอดทัง้ คนื ป้าเฉนิ เฝ้าเธอตลอดทัง้ คนื โดยไม่ เห็นเธอลมื ตาขนึ้ มา หมอมาตรวจและพบวา่ รา่ งกายเธอออ่ นแอ เกนิ ไปจงึ ใหย้ าแกเ่ ธอ เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ มาไดค้ รงึ่ ทาง ป้าเฉนิ ก็ลกุ ขน้ึ ทันที “คณุ ชายสอง คณุ มาแลว้ ” “ป้าเฉนิ ตน่ื หรอื ยงั ?” ป้าเฉนิ สา่ ยหวั “ไมเ่ ลย ดฉิ ันเฝ้าอยทู่ งั้ คนื คณุ นายนอ้ ยสอง ไมไ่ ดล้ มื ตาขน้ึ มาเลย” เมอ่ื ไดย้ นิ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ย็นชาลง ถงึ ตอนนย้ี ังไมต่ นื่ ? “แตห่ มอมาพบเธอและบอกวา่ อารมณ์ของเธอดขี นึ้ แลว้ ทกุ อยา่ งเป็ นปกตแิ ละเธอน่าตน่ื ขน้ึ มาเร็วๆ น้”ี

พดู ถงึ ตรงน้ี ป้าเฉนิ ก็พดู วา่ “ฉันคดิ วา่ คณุ หมอพดู ถกู ตอ้ งแลว้ ในเมอื่ คณุ นายนอ้ ยสองใกลจ้ ะตนื่ แลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจะกลบั ไป เตรยี มตวั สกั หน่อย อกี สกั ครจู่ ะนําอาหารทําสดใหมม่ าให”้ “อมื ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบดว้ ยเสยี งทแี่ หบ เซยี วซพู่ ดู ขน้ึ มาดว้ ยเสยี งแหบแหง้ “ป้าเฉนิ คณุ ทนมาทงั้ คนื แลว้ ผมจะไปสง่ คณุ กลบั บา้ น” “ไมต่ อ้ งไมต่ อ้ งหรอก ฉันน่ังรถเมลค์ รเู่ ดยี วก็ถงึ แลว้ คณุ กบั คณุ ชายสองตาคล้ํากนั ขนาดน้ี คงไมไ่ ดน้ อนกนั ทัง้ คนื ละ่ ส?ิ ” เซยี วซพู่ ดู ถงึ เรอื่ งนอ้ี ยา่ งขมขน่ื เขาไมไ่ ดน้ อนทงั้ คนื แตเ่ ยโ่ ม่ เซนิ ……ทําไมถงึ ไมไ่ ดน้ อนทงั้ คนื ? เซยี วซเู่ อนตวั ไปขา้ งหนา้ เพอ่ื ดใู ตต้ าของ เยโ่ มเ่ ซนิ “อยากตายเหรอ?”อยา่ งไรกต็ าม เขาเพง่ิ กม้ หวั ของเขาไปใกลๆ้ ดวงตา เยโ่ มเ่ ซนิ สายตาของเขาก็มองกลบั มาทันทเี ซยี วซรู่ บี ถอยออกมา “คณุ ชายเยไ่ มไ่ ดน้ อนหลบั ……เป็ นเพราะกงั วลเรอื่ งผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เหรอ?”

“……”เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “คณุ ชายเย่ คณุ รตู ้ วั หรอื ไม่ วา่ คณุ ทํากบั ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ……” “นายจะพดู อะไร?”เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ เยอื กเย็นและหยงิ่ กวา่ ปกตแิ ละบรรยากาศทม่ี ดื มนลง เซยี วซเู่ ลยี รมิ ฝี ปากของเขาแลว้ พดู อยา่ งประหมา่ วา่ “คณุ ชาย เย…่ …คณุ ชอบผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แลว้ เหรอ” ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หดลง เขามองกลับไปอยา่ งรวดเร็ว ดวงตา ลกึ เหมอื นหมาป่ า เซยี วซกู่ า้ วถอยหลังกา้ วใหญ่ เขาประหมา่ จนหนา้ ผากของเขา เหงอ่ื ออกเต็มไปหมด “เย่ คณุ ชายเย…่ …ผมแคล่ อ้ เลน่ !!คณุ ไม่ ตอ้ งตอบสนองขนาดนหี้ รอก” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู แตก่ ารแสดงออกบนใบหนา้ และดวงตาที่ ชดั เจนของเขา โดยเฉพาะดดู รุ า้ ยเหมอื นจะกนิ คนทว่ั ไปเซยี วซู่ กน็ กึ เสยี ใจทหี ลัง ยากทจ่ี ะไมก่ ลนื นํ้าลาย

“คณุ ชายเย…่ …ถา้ คณุ ไมไ่ ดช้ อบผชู ้ ว่ ยเสนิ่ เหมอื นทพี่ ดู แค่ ปฏเิ สธกไ็ ดแ้ ลว้ ทําไม……ทําไมตอ้ งตอบสนองกลบั มาเยอะ ขนาดนด้ี ว้ ย” คลกิ —— เซยี วซไู่ ดย้ นิ เสยี งขอ้ ตอ่ ดเู หมอื นวา่ เขาจะคาดหวังวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดก้ ําหมัด ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาอาจจะตอ้ งหักกระดกู บางสว่ น ดงั นัน้ เขาจงึ กา้ วถอยหลังอยา่ งเงยี บๆ “แคกๆ……” แตใ่ นเวลาน้ี คนทน่ี อนอยบู่ นเตยี งป่ วยไอสองครัง้ ทําใหป้ ัญหา ของสถานการณน์ หี้ ายไป เยโ่ มเ่ ซนิ ผทู ้ ด่ี วงตาเยอื กเย็น ยงั คงเต็มไปดว้ ยจติ สงั หาร หนั ไป มองทนั ทแี ลว้ เลอื่ นลอ้ ไปทขี่ า้ งเตยี ง หลังจากไดย้ นิ เสน่ิ เฉียว ไอ “เทน้ําหนง่ึ แกว้ ” เซยี วซยู่ ังตอบสนองดว้ ยการเทน้ําอนุ่ หนงึ่ แกว้ แลว้ สง่ ใหด้ ว้ ย ความเร็วทเ่ี ร็วทสี่ ดุ

เสน่ิ เฉียวหลบั เป็ นเวลานานเมอ่ื เธอลมื ตาเธอก็ยังไมช่ นิ กบั แสง ในหอ้ งมากนัก ดวงตาของเธอเปิดออกเล็กนอ้ ยแลว้ เธอก็ปิด อยา่ งไมส่ บาย ใชเ้ วลานานกวา่ จะเปิดขน้ึ มาใหม่ พอลมื ตาก็ เป็ นใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาทคี่ นุ ้ เคย ตาเสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองอยา่ งงนุ งง เธอยงั อยใู่ นสภาวะไมไ่ ดส้ ติ เยโ่ มเ่ ซนิ มองตาเธอแบบนแี้ ลว้ เสน้ เลอื ดดําทหี่ นา้ ผากก็ผดุ ขน้ึ มา คงจะไมเ่ หมอื นกบั เมอ่ื วานนะ? วนิ าทตี อ่ มา เสนิ่ เฉียวก็หลบั ตาสลี ง หนา้ ของเธอแสดงออกถงึ ความเจ็บปวดเล็กนอ้ ยและไอเบาๆ “ลกุ ขนึ้ นั่ง”เยโ่ มเ่ ซนิ เออ้ื มมอื ออกไปและคอ่ ยๆพยงุ เธอเซยี วซกู่ ็ สง่ น้ําไปขา้ งหนา้ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ดมื่ นํ้าเพอื่ ใหค้ อและกระเพาะ อาหารชมุ่ ชน้ื ขนึ้ มากอ่ นเถอะ” เสนิ่ เฉยี วนอนอยบู่ นเตยี ง เธอลกุ ขนึ้ นั่งโดยไมฟ่ ังสง่ิ ท่ี เยโ่ ม่ เซนิ พดู และเธอก็ไมไ่ ดร้ ับนํ้าจากเซยี วซู่ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ?”

เสนิ่ เฉียวนอนอยตู่ รงนัน้ อยา่ งเงยี บๆ โดยไมข่ ยบั เขยอ้ื น แต่ ดวงตาของเธอจอ้ งมองมาท่ี เยโ่ มเ่ ซนิ ลักษณะทา่ ทางของเธอทที่ ําใหค้ นเห็นรสู ้ กึ วา่ เหมอื นเด็ก เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจสายตาของ เสนิ่ เฉียว และเออ้ื มมอื ออกไป เพอื่ ชว่ ย เสน่ิ เฉยี ว ลกุ ขนึ้ เพ๊ ยี ะ—— อยา่ งไรกต็ าม กอ่ นทเ่ี ขาจะสมั ผัส เสน่ิ เฉียว, เสนิ่ เฉียว ตบมอื ของเขาออกไป เซยี วซู่ “……” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ แลว้ มองดเู ธอ เธอมองเขา้ ไปในดวงตาของตวั เอง ราวกบั วา่ ……เกลยี ดเหรอ? เขามองผดิ เหรอ หรอื เธอเกลยี ดเขาจรงิ ๆ โทษเขาเพราะเขาขงั เธอไวใ้ นหอ้ ง?

“ออกไป!”หลงั จากมองไปรอบๆ เสนิ่ เฉียวกพ็ ดู ออกมา เสยี ง แหบแหง้ ของเธอพดู ออกมาอยา่ งยากลําบาก เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ และเสยี งของเขากเ็ ย็นลง “หญงิ แตง่ งาน ครัง้ ทส่ี อง คณุ รไู ้ หมวา่ คณุ กําลังพดู กบั ใครอย?ู่ ” เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอและไมต่ อบ “ลกุ ขนึ้ มา” เขาสงั่ เธอไมข่ ยับ เยโ่ มเ่ ซนิ ยน่ื มอื ออกไป เสนิ่ เฉียว ตอ้ งการทจี่ ะตเี ขา แตเ่ ป็ นไป ไดอ้ ยา่ งไรที่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะถกู ตสี องครัง้ ดว้ ยวธิ เี ดยี วกนั ? คราวนี้ เขาแคจ่ ับขอ้ มอื ของเธอ แลว้ ออ้ มไปขา้ งหลังของเธอแลว้ ยก เธอขนึ้ เสนิ่ เฉียวผอมเพรยี วดงั นัน้ เธอจงึ เบามาก และเมอื่ เธอหวิ ทัง้ วัน ทัง้ คนื เธอจงึ ไมม่ เี รย่ี วแรง ดงั นัน้ จงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกขน้ึ ในครัง้ เดยี ว

“คณุ ปลอ่ ยฉัน!”เธอตอ่ สดู ้ ว้ ยความโกรธ เข็มทต่ี ดิ อยใู่ นมอื ของ เธอก็คดแลว้ เลอื ดกไ็ หลออกมา … ตอนที่ 80 อยากลองไหม สแี ดงสดปรากฏในดวงตาของ เยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ที และเขาปลอ่ ย มอื เสนิ่ เฉียว ไปโดยไมร่ ตู ้ วั แตค่ วิ้ ของเขาขมวดแน่น “ใหต้ าย เถอะ คณุ กําลังโกรธอะไรอย?ู่ ” เสนิ่ เฉียวไมส่ นใจสแี ดงสดในมอื กลับหดตวั ลงในมมุ เธอกอดตวั เอง ในดวงตาของเธอมคี วามเกลยี ดชงั เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง“คณุ เกลยี ดผม?” เสนิ่ เฉียว ไมไ่ ดพ้ ดู แตด่ วงตาของเธอแสดงใหเ้ ห็นวา่ สําหรับ เยโ่ มเ่ ซนิ เธอเต็มไปดว้ ยความเกลยี ดชงั “คณุ โทษผมเรอื่ งเมอ่ื วานนเ้ี หรอ?”เยโ่ มเ่ ซนิ เยาะเยย้ ออกมา แตด่ วงตาของเขามองทข่ี อ้ มอื ของเธอโดยทเี่ ลอื ดไหลออกมา โดยไมร่ ตู ้ วั เสยี งกค็ อ่ ยๆเย็นชา “คณุ จะพดู ดๆี สกั คําก็ไมม่ ี จะ ใหค้ ําอธบิ ายสกั นดิ ก็ไมใ่ หข้ งั คณุ หนงึ่ วัน มปี ัญหาอะไร?”

เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอและยงั จอ้ งมองเขาดว้ ยความ โกรธ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ หมดหนทางและพดู ไดเ้ พยี ง “มาน”ี่ แต่ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดข้ ยบั เลย เสน้ เลอื ดสดี ําผดุ ออกมาจากหนา้ ผากเยโ่ มเ่ ซนิ ความโกรธทถี่ กู ซอ่ นไวร้ ะหวา่ งคว้ิ ของเขาและเสยี งของเขากเ็ ย็นขนึ้ มา “ความ อดทนของผมมจี ํากดั คณุ จะมาทนี่ ดี่ ว้ ยตวั เองหรอื จะทําใหผ้ ม โมโห” มบี รรยากาศทห่ี นักหน่วงมากในหอ้ งพักผปู ้ ่ วย มอื ของเสนิ่ เฉยี ว ยังเลอื ดออกแตเ่ ธอนั่งอยตู่ รงนัน้ และไมย่ อมทจ่ี ะมาขา้ งหนา้ ดวงตาสวยจอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งโกรธเกรย้ี ว เซยี วซยู่ นื อยดู่ า้ นหลังและดฉู ากนแี้ ละเขารสู ้ กึ ตกใจอยา่ งมาก ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ……มนั เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? เมอ่ื คนื คณุ ชายเย่ พาเธอ ออกไปจากวลิ ลา่ ดว้ ยตวั เอง!! “ใหต้ ายเถอะ!”เยโ่ มเ่ ซนิ คํารามเสยี งตํา่ ออกมา มอื ใหญข่ องเขา ยน่ื ไปทางเสนิ่ เฉียว

เสน่ิ เฉยี วพยายามทจี่ ะหลกี เลย่ี งการสมั ผัสของเขา แตเ่ ขาก็จับ แขนผอมของเธอไวท้ ัง้ หมดในครัง้ เดยี ว แลว้ ดงึ เธอมา ไดย้ นิ เขากดั ฟันแลว้ พดู วา่ “ไปเรยี กหมอมา” เซยี วซหู่ ยดุ ไปหนง่ึ วนิ าทแี ลว้ พยกั หนา้ หลังจากทหี่ มอมาแลว้ พันมอื ของ เสน่ิ เฉียว และถอนหายใจ “ตน่ื ขน้ึ มากด็ แี ลว้ แตผ่ หู ้ ญงิ คนนอ้ี อ่ นแอเกนิ ไป ไมข่ ยับเลยจะ ดที สี่ ดุ “รแู ้ ลว้ ครับ ขอบคณุ นะครับหมอ”เซยี วซขู่ อบคณุ หมอในขณะที่ สง่ เขาออกไป เสนิ่ เฉยี วไมเ่ ต็มใจทจ่ี ะใหค้ วามรว่ มมอื ในกระบวนการทงั้ หมด แตค่ วามแข็งแรงของเธอไมส่ ามารถขดั ขนื เยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ เป็ นเรอื่ งแปลกทค่ี นบนรถเข็นสามารถมพี ละกําลงั มากมาย เชน่ น?้ี “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉัน……”เสน่ิ เฉียวโกรธมากจนเธอ พยายามทจี่ ะหลดุ พน้ จากมอื ของเขา แตม่ อื ของ เยโ่ มเ่ ซนิ จับ อยแู่ น่นหนาเหมอื นโซเ่ หล็ก

ดวงตาของเขามดื ลงและน่ากลวั “คณุ น่าจะสงบลงหน่อย ไมอ่ ยา่ งงัน้ …… ผมจะโยนคณุ ลงจาก ทน่ี ”่ี เมอื่ ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวขยับทันที รมิ ฝี ปากเรยี วบางของ เยโ่ มเ่ ซนิ ขยับเล็กนอ้ ยแลว้ พดู เสรมิ “นี่ คอื ชนั้ หก” เสน่ิ เฉยี ว“……เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ บา้ ไปแลว้ ” “เหอะ”อดไมไ่ ดท้ จี่ ะเยาะเยย้ มอื ทจ่ี ับแขนของเธอคอ่ ยๆ ใช ้ แรงเล็กนอ้ ย “คณุ กลา้ มากทกี่ ลา้ เรยี กชอื่ ผมตรงๆ” เสน่ิ เฉยี วเสนิ่ เฉียว เห็นวา่ ควิ้ ของเขาขมวดคว้ิ และดวงตาสเี ขม้ ของเขาเต็มไปดว้ ยแสงทน่ี ่ากลวั เธอพดู อยา่ งไมร่ ตู ้ วั “คณุ คดิ วา่ ฉันจะกลัวคณุ เหรอ? ถา้ มคี วามสามารถ คณุ ก็โยนฉันลงไปเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากสซี ดี ของเธอ “กลับกนั ถา้ ฉันตาย คณุ ก็หนี ไมพ่ น้ ”

ฆา่ คนชดใชด้ ว้ ยชวี ติ “อา่ ใครบอกวา่ ตกลงไปแลว้ จะตาย?”เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั มอื ของเขา ไวข้ า้ งหลงั เธอ จับหวั ของเธอเขา้ มาใกลช้ ดิ กบั ตวั เอง ระยะหา่ ง ระหวา่ งคนทงั้ สองก็ขยบั เขา้ มาใกลก้ นั และการหายใจของทัง้ สองกเ็ กอื บจะผสมกนั ใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ อยตู่ อ่ หนา้ ตอ่ ตาเธอนัน้ ใหญท่ ส่ี ดุ ใหญจ่ นตาเธอไมส่ ามารถจดจอ่ ได ้ เห็นเพยี งดวงตาสี เขม้ คมชดั ทเี่ ปิดเผยของเขาคนู่ ัน้ และเสยี งตํา่ มเี สน่หข์ องเขาก็ ดงั ขนึ้ ในหขู องเธอ “ไมต่ ายแตพ่ กิ ารถงึ จะเรยี กวา่ น่ากลัวทส่ี ดุ เมอื่ ถงึ เวลา……แขน หกั หรอื ขาหกั ก็แคน่ ั่งบนรถเข็นทกุ วนั เหมอื นผม” “……”เสน่ิ เฉียวหายใจไมอ่ อก รมู า่ นตาขยายตวั เล็กนอ้ ย“คณุ !” ไมค่ าดคดิ วา่ เขาจะพดู แบบนัน้ กบั ตวั เอง เห็นไดช้ ดั ……เขานั่ง รถเข็น เห็นไดช้ ดั ……น่ันคอื ความเจ็บปวดของเขา! นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะพดู โออ้ วดมันออกมา

“อยากลองไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ดนั หัวดา้ นหลงั ของเธอ หนา้ ผาก ของพวกเขาชน ลมหายใจกผ็ สานเขา้ ดว้ ยกนั เสน่ิ เฉยี ว……ไดย้ นิ การเตน้ ของหวั ใจของเธอเรมิ่ เปลยี่ นไป อยา่ งชา้ ๆ ถา้ กอ่ นหนา้ นมี้ นั เตน้ แรงดว้ ยความโกรธ แตต่ อนนม้ี นั เป็ น เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ใกลเ้ ขา้ มา ลมหายใจของเขาคอ่ ยๆลอ้ มรอบเธอ กลนิ่ ฮอรโ์ มนของผชู ้ ายตามหลอกหลอนเธอ การเตน้ ของหวั ใจของเธอคอ่ ยๆเตน้ เร็วขนึ้ เพราะความตนื่ เตน้ ทนั ทที หี่ ายใจเธอรสู ้ กึ ถงึ ลมหายใจของเขา เสนิ่ เฉียวกะพรบิ อยา่ งประหมา่ และอารมณใ์ นดวงตาทส่ี วยงาม ของเธอก็เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย เธอประหมา่ มากจนเธอยน่ื มอื ออกไปผลกั หนา้ อกเขา “คณุ ปลอ่ ยฉัน……อม้ื ……” โดยไมต่ อ้ งบอกใหท้ ราบลว่ งหนา้ รมิ ฝี ปากทอี่ อ่ นนุ่มของเธอถกู จบู

เยโ่ มเ่ ซนิ เกอื บกา้ วไปขา้ งหนา้ ควา้ รมิ ฝี ปากของเธออยา่ งรนุ แรง โดยไมร่ ตู ้ วั ดวงตาของ เสน่ิ เฉยี วเบกิ กวา้ งและแสงในดวงตาทส่ี วยงามของ เธอสน่ั ไหวดว้ ยความประหลาดใจ นกึ ไมถ่ งึ วา่ ……เขาจะจบู เธออกี หลังจากปลอ่ ยตวั เธอเขา้ ไปในหอ้ งดํา หลังจากทใี่ หเ้ ธอถกู จับ ไปโดยไมห่ นั มามองเธอ แตก่ ลบั กดหวั แลว้ จบู เธอทน่ี ่ี ทจี่ รงิ แลว้ เขาคดิ ยงั ไงกบั เธอ? คดิ วา่ เป็ นอะไร???? เขาคดิ วา่ เธอชา่ งน่าสงั เวชและน่าขบขนั เลยจงใจทําใหเ้ ธอ ขายหนา้ ? เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ประหลาดใจในตอนแรก ตอ่ มาหลังจากทเ่ี ธอ วกวน ความโกรธในใจของเธอกเ็ พม่ิ ขนึ้ แตก่ ารจบู ของ เยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ ลกึ ซงึ้ ขนึ้ เรอ่ื ยๆ และแมแ้ ตก่ ารยัด ลน้ิ ของเขาเขา้ ไปในปากของเธอโดยไมต่ งั้ ใจทําใหซ้ มึ ซบั ความหวานมากขน้ึ และกลน่ิ หอมทเ่ี ป็ นของเธอ

“ออื้ ปลอ่ ย……”เสน่ิ เฉียวดนิ้ รนอยา่ งหนัก ไมด่ นิ้ รนยังดกี วา่ พอ ดนิ้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จบู ลกึ กวา่ เดมิ แมแ้ ตม่ อื อกี ขา้ งยนื่ ออกมา และบบี กรามของเธอไมย่ อมใหเ้ ธอหลบหนไี ประหวา่ งครง่ึ ทาง เสนิ่ เฉยี วเหมอื นถกู บงั คบั ใหต้ อ้ งจบู เขา ไมม่ อี ะไรสวยงามเกยี่ วกบั การจบู แบบนี้ มแี ตค่ วามอัปยศอดสู เทา่ นัน้ ! ความอปั ยศอดสทู ไ่ี มม่ ที สี่ น้ิ สดุ ! เสน่ิ เฉียวไมส่ ามารถผลักเขาออกไปได ้ ไดแ้ ตค่ ดิ หาวธิ อี นื่ เทา่ นัน้ ทันใดนัน้ เธอกก็ ดั ลนิ้ ของเขาอยา่ งหนัก! “โอย๊ ……”เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจออกมา แลว้ รอ้ งออกมาดว้ ย ความเจ็บปวด กลนิ่ เลอื ดเต็มรมิ ฝี ปากของพวกเขาทัง้ สองเมอ่ื เสนิ่ เฉียว คดิ วา่ เขาจะปลอ่ ยมอื ของตวั เอง แตใ่ ครจะรวู ้ า่ จรงิ ๆ แลว้ เขากดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธออยา่ งแรง

“ออื้ ——”ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วรอ้ งออกมาดว้ ยความเจ็บปวด ใบหนา้ เล็กๆของเธอยน่ เขา้ หากนั เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ รมิ ฝี ปากและลน้ิ ของเขาออกมาอยา่ งชา้ ๆ “ยังจะกดั อกี ไหม?”เขาพงิ กบั หนา้ ผากของเธอและถาม รมิ ฝี ปากของเขาแดงเป็ นพเิ ศษเพราะเปื้อนเลอื ด กบั ดวงตาที่ ลกึ ซงึ้ ของเขาคนู่ ัน้ ทําใหเ้ ขาดมู เี สน่หใ์ นขณะน้ี เสน่ิ เฉียว แตะรมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองทเ่ี ขาเพงิ่ กดั เธอโกรธ มากจนยกมอื ขน้ึ และตบหนา้ เขา เพ๊ ยี ะ! เพราะเธอไมม่ เี รยี่ วแรงมากพอการตบเขาของหนา้ เธอก็ดู ออ่ นแอและไมเ่ จ็บปวด แตส่ ําหรับ เยโ่ มเ่ ซนิ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเ่ี ขาถกู ผหู ้ ญงิ ตบ เขาไมไ่ ด ้ คดิ วา่ ผหู ้ ญงิ ทดี่ เู หมอื นจะไมส่ ามารถรับมอื กบั ความกลวั ไดจ้ ๆู่ ก็ จะกลา้ พอทจี่ ะตเี ขา “นกึ ไมถ่ งึ เลยวา่ เธอกลา้ ……” เพ๊ ยี ะ!

เสนิ่ เฉียว เขา้ มาแลว้ ยกมอื ขน้ึ และตบหนา้ ของเขาอกี ดา้ นหนง่ึ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอ “นค่ี อื ราคาทไี่ รย้ างอายของคณุ ที่ ตอ้ งจา่ ย!” เยโ่ มเ่ ซนิ หันหวั กลับมา ดวงตาทด่ี รุ า้ ยเหมอื นหมาป่ า เหมอื นจะ ฉกี เธอลงในทอ้ งของเขา ตอนท่ี 81 วธิ ที จี่ ะทําใหเ้ ธออบั อายขายหนา้ ผหู ้ ญงิ คนนตี้ อ้ งกนิ หวั ใจเสอื ดาวเขา้ ไปแน่ๆ ถงึ ไดก้ ลา้ ลงมอื กบั เขาไดถ้ งึ สองครัง้ อยา่ งตอ่ เนอ่ื งแบบนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ บบี ขากรรไกรของเธอไวแ้ น่น พละกําลงั มากสะจน แทบจะบบี กระดกู ของเธอใหแ้ หลกคามอื เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เจ็บมาก และสหี นา้ ของเธอกไ็ ดเ้ ปลยี่ นเป็ นซดี ขาวขนึ้ ทนั ที “ ในเมอ่ื เกลยี ดฉันขนาดน้ี งัน้ นายกท็ ําใหฉ้ ันรสู ้ กึ สบายไปเลยสิ อยากโยนฉันลงตกึ กโ็ ยนลงไปเลย หรอื นายจะฆา่ ฉันเลยก็ได ้ แตท่ ําไมตอ้ งทําใหฉ้ ันอบั อายขายหนา้ ครัง้ แลว้ ครัง้ เลา่ แบบนี้ ดว้ ย?! ”

ถงึ แมว้ า่ คางจะถกู มอื ใหญข่ องเขาบบี ไวอ้ ยู่ พละกําลังมากมาย นัน้ ทําใหเ้ ธอเจ็บจนเหงอื่ ออกเต็มหนา้ ผากไปหมด แตเ่ สนิ่ เฉยี ว ยงั คงตอ่ ตา้ นเขาอยา่ งถงึ ทส่ี ดุ “ อบั อายขายหนา้ งัน้ ร?ึ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลงอยา่ งอนั ตราย นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเขา้ ใจวา่ การจบู เมอ่ื สกั ครู่ คอื การทําใหเ้ ธออบั อายขายหนา้ ? อนั ทจี่ รงิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มร่ วู ้ า่ ทําไมตอนนัน้ ตวั เองถงึ ไดก้ ม้ ลง ไปจบู เธอ เพยี งแตต่ อนทเ่ี ขา้ ใกลเ้ ธอ อยๆู่ เขาก็เหมอื นเห็นพลงั บางอยา่ งอยใู่ นตาสงบคนู่ ัน้ หลงั จากนัน้ เขาก็กม้ ลงไปจบู โดย ไมร่ ตู ้ วั หลงั จากนัน้ ยงิ่ จบู กย็ ง่ิ รสู ้ กึ หลงใหล เขากําลังคดิ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนมี้ เี วทมนตรอ์ ะไรกนั แน่ ก็ไดถ้ กู เธอ กดั ลน้ิ เสยี กอ่ น แน่นอนวา่ ……เขาจะตอ้ งฟันตอ่ ฟัน “ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ คนแรกทกี่ ลา้ ตบหนา้ ฉัน ”

“ ตบก็ตบไปแลว้ นายจะทํายังไง? ” เสน่ิ เฉียวพดู อยา่ งไมก่ ลวั ตาย เขาจะทํายังไงนัน้ หรอ? พดู ตามหลกั การ จากอารมณท์ ผี่ า่ นมาของเขา ตอ่ ใหเ้ ธอไม่ ตาย กต็ อ้ งพกิ าร แตต่ อนทเี่ ผชญิ กบั ผหู ้ ญงิ คนน้ี เขาพบวา่ ตวั เองกลับทําเธอไมล่ ง “ เหอะ ไมท่ ํายังไง? ไมใ่ ชว่ า่ เธอเขา้ ใจวา่ ฉันทําใหเ้ ธออบั อาย ขายหนา้ หรอกหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็น และเขา้ ใกล ้ รมิ ฝี ปากของนางอยา่ งรวดเร็ว พดู ดว้ ยน้ําเสยี งคลมุ เครอื : “ แบบนี้ เธอคดิ วา่ เป็ นไงบา้ ง? ” “ ไอ…้ …ออ้ื ” เสน่ิ เฉียวอยากผลกั เขาออก แตร่ มิ ฝี ปากของเขา กลบั แนบแน่นขน้ึ และไดป้ ิดเสยี งของเธอไปจนหมด เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ สะอดิ สะเอยี น วนิ าทตี อ่ มากลับตาโตขนึ้ เพราะ สองมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดล้ ว้ งเขา้ ไปทางชายเสอื้ ของเธอ หลังจากนัน้ ……ไดค้ ลํา…… เธอแทบจะกระโดดขนึ้ มาทนั ที และใชแ้ รงผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก รา่ งของตวั เองถอยไปขา้ งหลงั แตเ่ สนิ่ เฉยี วไมม่ เี วลาไปคดิ

อยา่ งอนื่ ไดอ้ อกแรงกระโดดลงจากเตยี ง หลงั จากนัน้ กถ็ อยให ้ หา่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขน้ึ : “ หน?ี เธอคดิ วา่ เธอจะหนไี ปไหนได?้ ” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากแน่น และคดิ อะไรออก เธอยนื่ มอื ออกมา และออกแรงเชด็ รมิ ฝี ปากของตวั เอง ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู การกระทําของเธอย่ัวใหโ้ กรธได ้ อยา่ งงา่ ยดาย นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะกําลงั เชด็ ปาก เยโ่ มเ่ ซนิ มสี ี หนา้ ครํา่ เครยี ด เดนิ เขา้ ใกลเ้ ธอและยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็น: “ เธอ ลองทําอกี ทสี !ิ ” พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็หมนุ ตวั และวง่ิ ไปทางดา้ นนอก เซยี วซทู่ ก่ี ําลงั ตามมาก็ไดช้ นเขา้ เต็มอก รา่ งของเซยี วซถู่ อย หลงั ไปทันที เสนิ่ เฉียวชนจนเจ็บหนา้ อกไปหมด หลังของเธอ แนบตดิ กบั ผนัง เซยี วซปู่ ิดหนา้ อกถาม: “ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ คณุ กําลงั ทําอะไรเนย่ี ? ” เสนิ่ เฉียวไมส่ นใจเขา เดนิ ผา่ นเขามาไดก้ ็วงิ่ ไปทางดา้ นนอก ทนั ที

เซยี วซรู่ สู ้ กึ งงเล็กนอ้ ย เดนิ ไปทด่ี า้ นหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ และพดู ถามขน้ึ : “ คณุ ชายเย่ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เธอ……ตน่ื แลว้ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ หมนุ ลอ้ รถ สหี นา้ ของเขาครํา่ เครยี ดขนึ้ สายตา เยอื กเย็นมองเซยี วซดู่ ว้ ยหางตา “ ไมใ่ ชว่ า่ นายเห็นแลว้ หรอ? ” เซยี วซพู่ ยักหนา้ : “ ใชค่ รับ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วทัง้ วัน ตน่ื มากลับมแี รงวง่ิ ได ้ ยังชนผมสะเจ็บอกี ดว้ ย ” เสน้ เลอื ดบนหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ ปดู ขน้ึ มา เซยี วซ:ู่ “ คณุ ชายเย่ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ทะเลาะกบั คณุ หรอครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” เซยี วซ:ู่ “ คณุ ไมต่ ามไปหรอครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” เป็ นความผดิ ของเขาเองทห่ี าผชู ้ ว่ ยแบบน้ี เสน่ิ เฉียววง่ิ ไปทโ่ี รงพยาบาลอยา่ งรวดเร็ว ตอนหยดุ วงิ่ เธอรสู ้ กึ หอบมาก หายใจไมท่ นั ดา้ นหนา้ มดื ไปหมด แขนขาแทบจะไร ้

เรยี่ วแรง เสนิ่ เฉยี วตอ้ งรบี จับกําแพงไว ้ น่ังยองๆและหลบั ตาลง ชา้ ๆ พักผอ่ นสกั พัก เธอถงึ ไดล้ มื ตาขน้ึ มาใหม่ ดา้ นหนา้ ไดฟ้ ้ืนฟแู สงสวา่ งเหมอื นเดมิ แลว้ เธอนั่งยองๆอยบู่ นพน้ื เย็น ถงึ ไดร้ สู ้ กึ ตวั วา่ ไมไ่ ดใ้ สร่ องเทา้ มา ความเจ็บทแี่ ลน่ ผา่ นลนิ้ เตอื นเธออยา่ งชดั เจน วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทํา ใหเ้ ธออบั อายขายหนา้ และเธอไมส่ ามารถกลบั ไปไดอ้ กี แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไอค้ นเลว! เสนิ่ เฉียวกําหมัดแน่น หลงั จากนัน้ ก็ไดย้ นื่ มอื ออกมาเชด็ รมิ ฝี ปากอกี ครัง้ ทา้ ยทส่ี ดุ เธอก็ลกุ ขน้ึ ชา้ ๆ และมองคนทเี่ ดนิ ผา่ นไปมารอบๆ อาจเป็ นเพราะสภาพของเธอตอนนแี้ ปลกประหลาดเล็กนอ้ ย ดงั นัน้ สายตาของคนพวกนัน้ ทกี่ ําลงั มองเธอก็แปลกประหลาด เหมอื นกนั เสน่ิ เฉียวยม้ิ เจอ่ื นๆ และกม้ หนา้ เดนิ ไปขา้ งหนา้

“ เฉียวเฉียว ” เสยี งทคี่ นุ ้ เคยดงั ขน้ึ จากทางดา้ นหลงั เสน่ิ เฉียวหยดุ ฝี เทา้ ลง คนคนนัน้ ก็พงุ่ เขา้ มาหาทนั ที “ เฉยี วเฉยี ว เป็ นคณุ จรงิ ๆดว้ ย? ” เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ คนทต่ี ามเธอมาจะเป็ นหลนิ เจยี ง ทําไมมาเจอเขาทนี่ ไ่ี ดล้ ะ? สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย และไดเ้ รง่ ฝี เทา้ เดนิ ไป ขา้ งหนา้ แตเ่ ธอไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วมาตงั้ แตเ่ มอ่ื วาน เดนิ ไดส้ องกา้ วก็ เกอื บจะลม้ ลง หลนิ เจยี งเดนิ ขนึ้ มาประคองเธอไว ้ “ เฉยี วเฉยี ว ผมโทรหาคณุ สง่ ขอ้ ความหาคณุ ทําไมคณุ ถงึ ไม่ สนใจผมละ? ” หลนิ เจยี งมสี หี นา้ กงั วลใจ แตน่ ํ้าเสยี งเต็มไป ดว้ ยคําถาม คลา้ ยกบั ยังไมเ่ ห็นวา่ เวลานเ้ี ธอกําลังใสช่ ดุ คนป่ วย อยู่ และมที า่ ทางออ่ นแอมาก เสน่ิ เฉยี วผลักมอื เขา เธอยมิ้ อยา่ งเย็นชาและกา้ วถอยหลัง “ ออกไปใหห้ า่ งจากฉัน ไอค้ นเจา้ ชู ้ ”

ฝี กา้ วทกี่ ําลังจะเดนิ ไปขา้ งหนา้ ของหลนิ เจยี งไดห้ ยดุ ลง เขา มองเสน่ิ เฉียวอยา่ งไมเ่ ชอ่ื สายตาตวั เอง: “ เฉียวเฉยี ว คณุ บอก วา่ ……ผมเป็ นคนเจา้ ช?ู ้ ” เสน่ิ เฉียวมองเขาอยา่ งเยอื กเย็น “ เฉยี วเฉียว ผมมคี วามลําบากใจ คณุ เชอื่ ไหม? ” เสน่ิ เฉียวหมนุ ตวั เดนิ ไป หลนิ เจยี งรบี ตามไปจับมอื ของเธอไว ้ เสน่ิ เฉยี วพลกิ ฝ่ ามอื และสลดั เขาออกอยา่ งน่าขยะแขยง: “ ปลอ่ ยฉัน อยา่ มาจับฉัน! ” หลนิ เจยี งเกบ็ มอื กลบั ไปดว้ ยใบหนา้ เจ็บปวด และยนื มองเธอ เงยี บๆ “ ผมมคี วามลําบากใจจรงิ ๆ และผมหวงั วา่ คณุ จะฟังผมอธบิ าย ” “ อธบิ ายอะไร? ขนั้ ตอนการหยา่ พวกเราก็ทําเสร็จแลว้ ? คณุ กบั ฉันไมม่ คี วามเกยี่ วขอ้ งกนั แลว้ ” “ กเ็ พราะเป่ าเออ๋ ทอ้ ง ดงั นัน้ ผมจงึ ตอ้ งรับผดิ ชอบเธอ เฉยี ว เฉียว คณุ ยกโทษใหผ้ มไดไ้ หม? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ …… ”

นกึ ไมถ่ งึ วา่ เขายังมหี นา้ พดู คําพวกนอี้ อกมา เสนิ่ เฉยี วหวั เราะ เยาะตวั เอง หลังจากนัน้ ก็มองไปทหี่ ลนิ เจยี ง: “ หลนิ เจยี ง คณุ คดิ วา่ ฉันเสนิ่ เฉียว ดเู หมอื นโงม่ ากหรอื ไง หรอื จะบอกวา่ ฉันคอื คนโงใ่ นสายตาของคณุ ? ทจี่ ะทํากบั ขา้ ว สกั ผา้ และคดิ แทน คณุ ไปตลอดโดยไมม่ เี งอื่ นไขอะไร ทไี่ มว่ า่ คณุ จะทําอะไร ฉันก็ สามารถไมถ่ อื สา ตอ่ ใหค้ ณุ พาชเู ้ ขา้ มาในบา้ น ถงึ ขนาดทท่ี ํา หลอ่ นทอ้ ง ฉันก็สามารถใหอ้ ภัยคณุ ได?้ ” “ หรอื วา่ ไมใ่ ช?่ ” หลนิ เจยี งยอ้ นถาม เขาขมวดคว้ิ : “ ผมคดิ วา่ คณุ เป็ นแบบนัน้ เฉียวเฉียว เป็ นภรรยาผม หรอื คณุ จะไมเ่ ห็นอก เห็นใจสามขี องตวั เองหน่อยหรอ? ” เสน่ิ เฉียว: “ …… ” เป็ นครัง้ แรกทเ่ี ธอรสู ้ กึ จนปัญญาขนาดน้ี และเป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอ รสู ้ กึ วา่ ความหนา้ ดา้ นมันน่ากลัวขนาดไหน เธอยมิ้ เย็น: “ ฉันนกึ ไมว่ า่ คณุ จะหนา้ ดา้ นไดถ้ งึ ขนาดนนี้ ะ ” “ เฉยี วเฉยี ว หรอื วา่ ไมจ่ รงิ ละ? มผี ชู ้ ายคนไหนบา้ งทไี่ มไ่ ปหาชู ้ ขา้ งนอก? แลว้ คนทคี่ ณุ ไปหาเขาวันนัน้ ละ? เขาเป็ นใคร? ทําไม คณุ ถงึ ไดไ้ ปอยกู่ บั เขา? ”

ตอนที่ 82 คณุ ชายเยห่ งึ แลว้ “ หลนิ เจยี ง คณุ มสี ทิ ธอิ ะไรมาถามฉันเรอื่ งพวกน?้ี แลว้ มันเกย่ี ว อะไรกบั คณุ ไมท่ ราบ? ” เสนิ่ เฉียวถอยหลังไปสองกา้ ว เพอ่ื ทจี่ ะ เวน้ ระยะหา่ งจากหลนิ เจยี ง เธอไมเ่ ขา้ ใจวา่ เมอ่ื กอ่ นตวั เองถกู กรอกยาเสน่หอ์ ะไร ทําไมถงึ ไดไ้ มเ่ ปลย่ี นใจไปจากผชู ้ ายคนนมี้ าตลอดระยะเวลาสองปีเต็ม แตว่ ันนก้ี ลับไดร้ วู ้ า่ หลนิ เจยี งคอื คนทไี่ รย้ างอายไดถ้ งึ ขนาดน!้ี เป็ นเขาทเ่ี สแสรง้ เกง่ หรอื เป็ นเธอทโ่ี งม่ าตลอด? “ เกย่ี วส!ิ ” หลนิ เจยี งกา้ วขน้ึ ไปดา้ นหนา้ และขงึ ไหลข่ องเธอ ไว:้ “ ทําไมคณุ ถงึ ไดไ้ ปหาผชู ้ ายคนอน่ื ในตอนทเี่ ราเพงิ่ จะหยา่ กนั ? ทําไมเขาถงึ ปฏบิ ตั ติ อ่ คณุ ดนี ัก? เขารวยขนาดนัน้ คณุ คง จับเขาไดแ้ ลว้ ใชไ่ หม? หรอื วา่ ตอนทเ่ี รายังไมไ่ ดห้ ยา่ กนั คณุ ก็ คบกบั เขาแลว้ ? ผมคดิ วา่ คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ทด่ี มี าตลอด นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ จะเห็นแกเ่ งนิ จนหนา้ ไมอ่ ายไดถ้ งึ ขนาดน!้ี ” เสนิ่ เฉยี วตกตะลงึ ไปทันท!ี

เธอมองผชู ้ ายดา้ นหนา้ อยา่ งไมเ่ ชอื่ สายตาตวั เอง และรสู ้ กึ ตวั วา่ เขาไรย้ างอายจนไมส่ ามารถบรรยายออกมาไดเ้ ลยจรงิ ๆ จะวา่ ไปแลว้ ถา้ เขาพดู ตอ่ อกี ก็คงไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร เสนิ่ เฉยี ว ยมิ้ อยา่ งเย็นชา และมองเขาดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นยะเยอื ก “ ใช่ ฉันมันเห็นแกเ่ งนิ ฉันมันหนา้ ไมอ่ าย ฉันยอมรับ ตอนนค้ี ณุ จะปลอ่ ยฉันไดห้ รอื ยัง? ” ชา่ งเป็ นอดตี สามที ดี่ จี รงิ ๆ! สองปีทอ่ี ยดู่ ว้ ยกนั ครัง้ แรกทเ่ี ขาเห็นเธอ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะถาม เธอกลบั แตไ่ มเ่ คยพจิ ารณาวา่ ตวั เองไดท้ ําผดิ ไปหรอื เปลา่ ยังคงมองไมเ่ ห็นวา่ ตอนนเ้ี ธอไมไ่ ดใ้ สร่ องเทา้ และยังใสช่ ดุ คน ป่ วยอยู่ แถมมใี บหนา้ ซดี เซยี วอกี ตา่ งหาก เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ เมอื่ กอ่ นตวั เองชา่ งตาบอดจรงิ ๆ “ ปลอ่ ยคณุ ? ไมม่ ที าง คณุ ตอ้ งขอโทษผม ” เสน่ิ เฉยี ว: “ ……ปลอ่ ยฉัน ” “ เฉียวเฉยี ว ขอโทษผมเสร็จ คณุ ยงั ตอ้ งไปขอโทษแมผ่ ม คณุ หลอกพวกเรา…… ”

“ เหอะเหอะ ฉันจะพดู เป็ นครัง้ สดุ ทา้ ยนะ ปลอ่ ยฉัน! ” เสนิ่ เฉยี ว โมโหมาก พลกิ ฝ่ ามอื ไปตบหนา้ หลนิ เจยี ง หลังจากทห่ี ลนิ เจยี ง ถกู เธอตบหนา้ กไ็ ดแ้ สดงอาการโกรธออกมาทันที “ นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ จะเป็ นผหู ้ ญงิ ทป่ี ากคอเราะรา้ ย ได ้ ในเมอื่ คณุ หนา้ ไมอ่ ายไดถ้ งึ ขนาดนี้ งัน้ ผมจะไมเ่ กรงใจคณุ แลว้ ! ” หลนิ เจยี งบบี แขนของเธอแน่น และออกแรงลากเธอ พละกําลงั ของเธอจะไปสเู ้ ขาไดย้ งั ไง “ คณุ ปลอ่ ยฉันนะ ปลอ่ ย! ” “ ผหู ้ ญงิ หนา้ ไมอ่ ายอยา่ งคณุ ผมจะพาคณุ ไปขอโทษคนใน บา้ นของผมทกุ คน และใหค้ ณุ ไปบอกกบั ทกุ คนวา่ คณุ ไดท้ ํา เรอื่ งหนา้ ไมอ่ ายอะไรลงไปบา้ ง! ” “ ปลอ่ ยฉัน…… ” แขนของเสนิ่ เฉียวถกู เขาบบี จนรสู ้ กึ เจ็บไป หมด อกี อยา่ ง การฉุดกระชากทร่ี นุ แรงนี้ ทําใหด้ า้ นหนา้ ของ เธอคอ่ ยๆมดื ลง ทนั ใดนัน้ ไดม้ รี า่ งสงู ใหญม่ าขวางหนา้ หลนิ เจยี ง และขวางทาง ทเ่ี ขากําลงั จะเดนิ ไป หลนิ เจยี งมองผชู ้ ายทป่ี รากฏตัวออกมาอยา่ งกะทนั หนั เขา ขมวดควิ้ และลากเสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปทางอน่ื ใครจะรวู ้ า่ ผชู ้ ายคน

นัน้ กเ็ ปลย่ี นทศิ ทางตามเขาไปเหมอื นกนั และไดม้ าขวางทาง ของเขาไว ้ หลนิ เจยี งหงดุ หงดิ : “ นายเป็ นใครวะ? มาขวางทางฉันทําไม? ” ชายหนุ่มยมิ้ เล็กนอ้ ย นํ้าเสยี งนุ่มนวลมาก “ ขอโทษนะ คณุ ผหู ้ ญงิ ทน่ี ายกําลงั ลากเธออยู่ คอื นอ้ งสะใภ ้ ฉัน ” “ นอ้ งสะใภ?้ ” ไดย้ นิ เสยี งทคี่ นุ ้ เคย เสนิ่ เฉยี วจงึ เงยหนา้ ขนึ้ และไดเ้ ห็นเยห่ ลิ่ นหาน เขาสวมเสอื้ เชติ้ สขี าวทไี่ มม่ รี อยยบั เลยสกั นดิ เดยี ว ถงึ แมว้ า่ จะ ขวางทางหลนิ เจยี งอยู่ แตส่ ายตาของเขายังคงออ่ นโยน และมี ทา่ ทที เี่ ป็ นสภุ าพบรุ ษุ เพราะฉะนัน้ หลนิ เจยี งเห็นทา่ ทางทน่ี ่ารังแกของเขา เขาจงึ ไม่ รสู ้ กึ กลวั เขาสกั นดิ เดยี ว

“ เธอคอื นอ้ งสะใภน้ าย แตเ่ ธอยังคงเป็ นภรรยาของฉัน ฉันจะ ทําอะไรกบั เธอกไ็ ด!้ ” “ ฉันบอกวา่ เธอคอื นอ้ งสะใภฉ้ ัน นายบอกวา่ เธอเป็ นภรรยาของ นาย? หรอื วา่ นายเป็ นนอ้ งชายฉัน? ทําไมฉันถงึ ไมแ่ น่ใจกบั เรอ่ื ง นลี้ ะ? ” เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ เล็กนอ้ ย แตส่ ายตากลับเปลง่ ประกาย แสงอนั ตรายขน้ึ หลนิ เจยี ง: “ น่ารําคาญจังวะ? อยา่ ยงุ่ เรอ่ื งของคนอนื่ นม่ี ันเรอ่ื ง ระหวา่ งฉันกบั เธอ ” “ จะปลอ่ ยเธอไหม? ฉันใหเ้ วลานายหา้ วนิ าที ” พดู ถงึ ตรงน้ี เยห่ ลนิ่ หานกไ็ ดห้ ยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา และกดไปที่ เบอร์ 110 “ ถา้ หลังจากทโ่ี ทรตดิ แลว้ นายยังไมป่ ลอ่ ยเธอ งัน้ กอ็ ยา่ โทษ วา่ ฉันเป็ นคนเรยี กตํารวจมาก็แลว้ กนั ฉันคดิ วา่ ……ตํารวจคงจะ ใหค้ วามสนใจกบั คนทลี่ อ่ ลวงผคู ้ นบนถนนนะ ” เยห่ ลน่ิ หานเปิดลําโพง ตดู ้ ——

ตดู ้ —— บนตวั ของเยห่ ลนิ่ หานเหมอื นมพี ลังบางอยา่ ง ทท่ี ําใหค้ นรสู ้ กึ วา่ เขาไมไ่ ดล้ อ้ เลน่ และหลนิ เจยี งกไ็ ดถ้ กู เขาทําใหต้ กใจ หลังจากทเ่ี ขาไดย้ นิ เสยี งนัน้ ในทสี่ ดุ ก็ไดป้ ลอ่ ยเสนิ่ เฉียว หลังจากนัน้ กไ็ ดจ้ อ้ งไปทเี่ สน่ิ เฉียวอยา่ งโหดเหยี้ ม “ ฝากไว ้ กอ่ น ครัง้ หนา้ คณุ ไมโ่ ชคดแี บบนแ้ี น่ ” หลังจากนัน้ หลนิ เจยี งก็รบี เดนิ จากไปทนั ที เยห่ ลน่ิ หานรบี กดวางสาย เสนิ่ เฉียวมองเยห่ ลนิ่ หาน รมิ ฝี ปาก ขยับไปมา: “ พ่ี พใ่ี หญ…่ …ขอบคณุ คะ่ ” เสยี งพดู เพงิ่ จะหยดุ ไป รา่ งของเธอก็ลม้ ลงไปขา้ งหนา้ อยา่ งไร ้ เรยี่ วแรง สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานเปลยี่ นไป เขายนื่ มอื ไปรับเธอ หลงั จาก นัน้ ก็ไดน้ ําเธอมากอดไวใ้ นออ้ มอก ตอนทจ่ี ับเธอ เยห่ ลน่ิ หานถงึ ไดร้ วู ้ า่ เสนิ่ เฉียวผอมมาก จับเธอ ครัง้ น้ี สามารถคลําถงึ กระดกู ของเธอไดเ้ ลย