เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

ตอ้ งรับผดิ ชอบ ผมจะสงั่ ใหค้ นไปดกู ลอ้ งวงจรปิดเดย๋ี วน้ี ลอง หาดวู า่ พวกมันพาผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไปไวท้ ไี่ หน” “รบกวนดว้ ย” นายโจวพดู จบก็รบี ออกไปทนั เซยี วซเู่ องกร็ บี เข็นรถของเยโ่ ม่ เซนิ ออกจากหอ้ งโดยดว่ น “ไอเ้ ดนลสู่ นุ ฉางคงไมท่ ําอะไรผชู ้ ว่ ย เสนิ่ ใชไ่ หมครับ? นอ้ งชายของเขาโดนตดั ทงิ้ ไปแลว้ เรอื่ งนใี้ น ฐานะผชู ้ ายคนนงึ คงโกรธมากจนไมร่ จู ้ ะโกรธยงั ไงแน่ๆ แถมเรา กไ็ มร่ วู ้ า่ เขาจะทําเรอ่ื งบา้ อะไรอกี ไหม” เซยี วซยู่ งิ่ พดู สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงิ่ แยข่ น้ึ เรอื่ ยๆ “รบี ไปจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ย” เซยี วซหู่ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา จังหวะเดยี วกนั โทรศพั ทข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ดงั ขนึ้ พอดี เป็ นเบอร์ แปลก เซยี วซสู่ ดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ยนื มองหนา้ จอโทรศพั ทข์ องเขาอยู่ ขา้ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ รับโทรศพั ท์ แววตาเยอื กเย็น

“ฉันรวู ้ า่ นายยังสบายดตี งั้ แตค่ รัง้ สดุ ทา้ ยเราเจอกนั เยโ่ มเ่ ซนิ ” นํ้าเสยี งกวนๆของลซู่ นุ ฉางดงั ผา่ นเขา้ มาในโทรศพั ท์ เซยี วซู่ เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งของเขา กต็ ะโกนดา่ กลบั ไป “ลสู่ นุ ฉางแกอยาก ตายใชไ่ หม? ถงึ ไดก้ ลา้ จับคนไปกลางงานเลย้ี งแบบน้ี แกอยาก ใหต้ ระกลู ลโู่ ดนตระกลู เยถ่ ลม่ ใหร้ าบใชไ่ หม?” “ฮา่ ๆๆๆๆๆๆๆ” ลสู่ นุ ฉางหวั เราะอยา่ งบา้ คลง่ั “แน่จรงิ ก็มาสิ แต่ วา่ ตอนทพ่ี วกแกกําลงั ถลม่ บา้ นตระกลู ลแู่ มผ่ ชู ้ ว่ ยตวั นอ้ ยของแก กค็ งโดนฉันจัดการจนดไู มไ่ ดแ้ ลว้ ละ่ ” น้ําเสยี งลสู่ นุ ฉางฟังดู สะใจ “เยโ่ มเ่ ซนิ เพอ่ื ผชู ้ ว่ ยตวั เล็กๆคนเดยี ว นายยอมใหม้ เี รอื่ ง ทะเลาะกนั ระหวา่ งตระกลู ยอมฉีกสญั ญา ถงึ ขนั้ ยอมหาคน…. เหอะ ฉันอยากจะเห็น วา่ ไอพ้ กิ ารแถมยงั ไรส้ มรรถภาพทางเพศ อยา่ งนาย จะทําเพอื่ ชว่ ยผชู ้ ว่ ยคนนถ้ี งึ ขนั้ ไหน” เซยี วซ:ู่ “ลสู่ นุ ฉางถา้ นายยงั มสี ตดิ ี ก็รบี ปลอ่ ยคนของเรามา ซะ!” “อยากไดอ้ ะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามลสู่ นุ ฉางเสยี งเรยี บ ฝั่งลสู่ นุ ฉางไมม่ เี สยี งตอบรับ วนิ าทถี ดั มาเขาถงึ ตอบ “ดแู ลว้ นายใหค้ วามสนใจผชู ้ ว่ ยคนนเ้ี ป็ นพเิ ศษเลยนะเยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ วา่ นายเองกจ็ ะมวี นั น?ี้ ฉันจะบอกอะไรให ้ แมผ่ ชู ้ ว่ ยของนาย

โดนฉันจับกรอกยาปลกุ เซก็ สไ์ ปแลว้ กําลงั รอนายมาชว่ ยเธอ อยู่ นายคดิ วา่ ไง?” ตอนที่ 100 ทายสวิ า่ เขาจะมาชว่ ยเธอไหม แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เยอื กเย็นยง่ิ กวา่ เกา่ นํ้าเสยี งทเี่ ขาพดู ราว กบั วา่ มนั รอดผา่ นไรฟันออกมา “แกกลา้ !” ลสู่ นุ ฉางหวั เราะเหอะ “ยงั ไงเสยี ตอนนฉ้ี ันก็เป็ นไอค้ นโดนตอน แลว้ นายคดิ วา่ ตอนนฉ้ี ันมอี ะไรทยี่ ังไมก่ ลา้ ทําอกี บา้ ง? เยโ่ ม่ เซนิ ถา้ เป็ นเมอื่ กอ่ นฉันอาจจะใหเ้ วลานายอกี 3นาทแี ต่ ตอนน…้ี .. นายคดิ วา่ ฉันยังกลวั อะไรอกี ไหม?” ตดู๊ ๆๆ พดู จบอกี ฝ่ ายกต็ ดั สายทงิ้ ไปทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ ตัดสนิ ใจไมร่ อชา้ “หาทอี่ ยขู่ องเบอรโ์ ทรนมี้ าเดย๋ี วนี้ แลว้ รบี ไปทน่ี ั่นดว่ นทส่ี ดุ แลว้ กใ็ หค้ นเตรยี มการรักษาเอาไว ้ ดว้ ย”

“ครับ!” เซยี วซไู่ มก่ ลา้ ชกั ชา้ เขารบี เอาโทรศพั ทข์ น้ึ มาโทรสงั่ การทนั ที แถมยังรบี เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากงานเลย้ี ง ฝ่ังลสู่ นุ ฉาง เมอ่ื วางโทรศพั ทแ์ ลว้ เขาก็หนั มามองผหู ้ ญงิ ทน่ี อน หลบั อยบู่ นเตยี ง เธอยังคงอยใู่ นสภาพไมไ่ ดส้ ติ ขา้ งๆมถี ว้ ยยา ถว้ ยใหญว่ างอยู่ สายตาของลสู่ นุ ฉางเหมอื นคนทต่ี กอยภู่ ายใตอ้ าการหลอนยา เสพตดิ “กรอกยาใหเ้ ธอกนิ เดย๋ี วน!้ี ” “ครับ! คณุ ชาย” พวกลกู นอ้ งเมอื่ ไดร้ ับคําสง่ั กช็ ว่ ยกนั เปิดปากของเสนิ่ เฉียวแลว้ จับยากรอกลงไป เสนิ่ เฉียวฟื้นเพราะสําลัก เธอจับคอของตวั เองไวแ้ ละไอออกมา อยา่ งแรง ตอนทไ่ี ดส้ ตถิ งึ ไดร้ วู ้ า่ พวกเขากําลังเอายากรอกปาก เธออยู่ เธอจงึ ใชม้ อื ปัดใหถ้ ว้ ยยานั่นควํา่ ลง แตว่ า่ ตอนนเี้ ธอกนิ ยาไปตงั้ ครงึ่ ถว้ ยใหญแ่ ลว้ ใบหนา้ ทเ่ี ปื้อนไปดว้ ยยมิ้ รา้ ยของลสู่ นุ ฉางกําลังมองมาทเี่ ธอ

เสนิ่ เฉยี วเอามอื ปิดปากตวั เองและถอยไปมมุ ๆหนง่ึ ดวงตาคู่ สวยกําลังมองเขา “ผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ เหอ้ ~ ตอนแรกฉันก็วา่ ตงั้ ใจจะเลน่ กบั เธอ หน่อย แตเ่ ธอดนั ไมร่ จู ้ ักสํานกึ บญุ คณุ เสยี น่ี งัน้ กร็ อใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตอ้ งการจนเหมอื นโดนไฟเผาจนตายแทนแลว้ กนั นะ” ฟังจบ เสน่ิ เฉียวตาโต “แก เมอื่ กแ้ี กใหฉ้ ันกนิ …” “เธอลองเดาดสู วิ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมาชว่ ยเธอไหม?” เสน่ิ เฉียวหนา้ ซดี เธอกม้ หนา้ ลว้ งคอตวั เองอยา่ งแรง ตอ้ งการ ใหต้ วั เองอว้ กยาทก่ี นิ เขา้ ไปเมอื่ กอ้ี อกมา “ไมม่ ปี ระโยชนห์ รอก” ลสู่ นุ ฉางยม้ิ ๆ รอยยม้ิ นัน้ ไมต่ า่ งอะไรกบั สตั วป์ ่ าทก่ี ําลังแยกเขย้ี วขม่ ขเู่ หยอ่ื “อกี 10นาทยี าก็จะออกฤทธิ์ แลว้ ยาตวั นก้ี เ็ ป็ นตวั ทแี่ รงทสี่ ดุ ตอ่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ … เขาก็ เป็ นแคค่ นพกิ ารทน่ี กเขาไมข่ นั คงจะชว่ ยอะไรเธอไมไ่ ด?้ ” พวกลกู นอ้ งเมอ่ื ไดย้ นิ ก็พากนั หวั เราะอยา่ งไรม้ ารยาท พวกมัน เอามอื มาถๆู กนั “คณุ ชายลู่ คณุ ชายเยไ่ รน้ ้ํายาจนชว่ ยเธอไมไ่ ด ้ ถงึ ตอนนัน้ ใหพ้ วกเรา….”

ลสู่ นุ ฉางสง่ เสยี งหขึ น้ึ มา กลอกตามองไปรอบๆ “ล็อกตายประตู กบั หนา้ ตา่ ง แลว้ จดุ เทยี นซะ รอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มนั เดนิ มาตดิ กบั กอ่ นเถอะ” “เยโ่ มเ่ ซนิ มันไรน้ ํ้ายา ยงั จะทําใหค้ นอนื่ เป็ นเหมอื นมันอกี ฉันจะ ใหม้ ันลม้ิ รสความอยากจนบา้ คล่งั แตว่ า่ ระบายออกมาไมไ่ ดด้ ”ู เสนิ่ เฉียวเห็นพวกมนั จดุ เทยี นทกุ เลม่ ในหอ้ ง เมอ่ื เอามาโยงเขา้ กบั เรอ่ื งทลี่ สู่ นุ ฉางพดู เมอื่ ก้ี เธอกเ็ ดาออกโดยทันทวี า่ มันคอื อะไร สหี นา้ เธอเปลยี่ นไป เธอพยายามลกุ ขน้ึ แตว่ า่ เธอไมม่ ี แรงเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย ทงั้ แขนและขาออ่ นแรงนุ่มนม่ิ เหมอื นนุ่น “แก ไอส้ าระเลว…” จดุ เทยี นเสร็จลสู่ นุ ฉางกพ็ าคนของตวั เองออกไปทนั ที เสร็จ แลว้ เขาก็ปิดล็อกประตหู อ้ ง หอ้ งทัง้ หอ้ งเงยี บลง มเี พยี งเสน่ิ เฉียวทก่ี ําลงั นอนอยบู่ นเตยี ง เธอลองขยบั นวิ้ พยายามจะดนั ตวั เองขน้ึ ในทสี่ ดุ เธอกด็ นั จนตวั เองน่ังได ้ แตเ่ พราะไมร่ ะวงั เลยกลง้ิ ตกลง จากเตยี ง เธอลงไปนั่งทง้ิ ตวั อยบู่ นพนื้ เย็นๆ

เจ็บจัง….. เสน่ิ เฉียวเจ็บจนหนา้ ยู่ ลสู่ นุ ฉาง!ไอค้ นสาระเลวจนหาความดไี มไ่ ด ้ เขารดู ้ วี า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ ามารถทําเรอ่ื งนัน้ ได…้ เขายังจะเอายานั่นใหเ้ ธอกนิ แถม ยังจดุ เทยี นยาสลบไปท่วั หอ้ ง ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาในหอ้ งน้ี คง เป็ นแบบเธอแน่ แตว่ า่ …. ตอนนเี้ ธอขยับไมไ่ ดเ้ ลย เรย่ี วแรงตอนนมี้ นั ไมม่ เี หลอื เลยสกั นดิ หนังตาก็หนักขนึ้ เรอ่ื ยๆ ตอนนป้ี ากของเสนิ่ เฉียวโดนตัวเองกดั จนหอ้ เลอื ด สดุ ทา้ ยเธอกระพรบิ ไดแ้ คส่ องครัง้ แลว้ กส็ ลบไป “คณุ ชายเย่ หาเจอแลว้ ครับ” “เธออยไู่ หน?” “อยทู่ lี่ โรงแรมลหี่ าวครับ” “เร็วขนึ้ อกี ”

ไมน่ าน เยโ่ มเ่ ซนิ รอใหค้ นไปถงึ จดุ หมาย รถเพง่ิ หยดุ ลง เซยี วซู่ พดู ดว้ ยสหี นา้ จรงิ จัง “ระบจุ ดุ หมายไดอ้ ยา่ งชดั เจนแลว้ ครับ คณุ ชายเย่ ใหพ้ วกเราขนึ้ ไปตอนนเ้ี ลยไหมครับ?” “อมื ” “แตว่ า่ …..” เซยี วซหู่ ยดุ เล็กนอ้ ย “ผมคดิ วา่ ทางทด่ี คี ณุ ชายเยอ่ ยา่ ขน้ึ ไปเสย่ี งเองจะดกี วา่ ปลอ่ ยใหค้ นของเราขนึ้ ไปชว่ ยผชู ้ ว่ ย เสนิ่ ลงมาแทน” เยโ่ มเ่ ซนิ กดคว้ิ ตํา่ ลง เขากําลงั จะขยบั ปาก เสยี งโทรศพั ทก์ ็ดงั แทรกขนึ้ มา เป็ นลสู่ นุ ฉางทโ่ี ทรมา เยโ่ มเ่ ซนิ กดรับโทรศพั ทอ์ ยา่ งใจเย็น “ดแู ลว้ คณุ ชายเยจ่ ะใหค้ วามสําคญั กบั ผชู ้ ว่ ยคนนจ้ี รงิ ๆสนิ ะ” เมอื่ ไดย้ นิ เซยี วซตู่ กใจจนสหี นา้ เปลย่ี น เขาหนั มองรอบทศิ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ สดงอาการอะไร ไมต่ อบคําถามของลสู่ นุ ฉาง ลสู่ นุ ฉางหวั เราะแลว้ พดู ตอ่ “ผชู ้ ว่ ยของนายโดนกรอกยาปลกุ เซก็ สช์ นดิ รนุ แรง ถา้ คณุ ชายเยไ่ มไ่ ปชว่ ยเธอดว้ ยตวั เองแลว้ ละ่ ก็ ลกู นอ้ งนายทไ่ี ปชว่ ยเธอกค็ งเห็นหมดทกุ อยา่ งหรอื ไมก่ ็เธอ

อาจจะทนพษิ ของยาไมไ่ หวดงึ ลกู นอ้ งนายไปนอนดว้ ย แน่นอน วา่ ฉันอยากจะเตอื นนายเอาไวส้ กั หน่อย ยาทฉี่ ันใหเ้ ธอมัน มากกวา่ ปกตถิ งึ สามเทา่ ถา้ ภายในหนงึ่ ชว่ั โมงเธอยงั ไมไ่ ดร้ ับ การปลอดปลอ่ ย ทวารทัง้ เจ็ดของเธอก็คงจะเลอื ดออกจนตาย เป็ นผชู ้ ว่ ยทน่ี ่าสงสารจรงิ ๆ” เซยี วซกู่ ดั ฟันกําหมัดแน่น “ลสู่ นุ ฉางแกมันไอค้ นเลวไรส้ ํานกึ จน หาความดไี มไ่ ด!้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันดใี จมากทจี่ ะไดเ้ ห็นแกอยากจนจะบา้ แตก่ ลบั ปลดปลอ่ ยออกมาไมไ่ ด ้ ฉันจะรอด”ู พดู จบลสู่ นุ ฉางกว็ างสายอกี ครัง้ “นเ่ี ป็ นแผนทลี่ สู่ นุ ฉางลอ่ ใหค้ ณุ ชายเยไ่ ปตดิ กบั คณุ ชายเย่ คณุ หา้ มหลงกลมนั เด็ดขาดนะครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองออกไปนอกหนา้ ตา่ งอยา่ งสงบ “พาฉันขน้ึ ไป” “คณุ ชายเย!่ ” “ทําไม? เยโ่ มเ่ ซนิ จําเป็ นตอ้ งใหค้ นอนื่ ชว่ ยแมแ้ ตเ่ รอ่ื งผหู ้ ญงิ ของตวั เองงัน้ หรอ?”

“แตว่ า่ !” “นายรบี โทรแจง้ โรงพยาบาล อกี กลมุ่ รบี หาพกิ ดั ของลสู่ นุ ฉาง ใหเ้ จอ จับมนั มาใหไ้ ด”้ ใตค้ วามออ่ นใจ เซยี วซทู่ ําไดแ้ ตท่ ําตามคําสง่ั เขาพาเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไป แลว้ หนั ไปสงั่ คนทเี่ หลอื “พวกนายไดน้ ายทค่ี ณุ เยส่ ง่ั หรอื ยงั ? รบี ไปจัดการเดย๋ี วน้!ี ” “ครับ” หลังจากแบง่ งานเสร็จเรยี บรอ้ ย เซยี วซกู่ ็พาเยโ่ มเซนิ กบั ลกู นอ้ งอกี ไมก่ ค่ี นขน้ึ ไปดา้ นบน เมอื่ ถงึ หอ้ ง เซยี วซถู่ บี ประตหู อ้ งใหเ้ ปิดออกโดยทนั ที ยงั ไมท่ นั จะมองสภาพในหอ้ งใหช้ ดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สง่ั เสยี งเย็น “หลบั ตา!” เซยี วซรู่ บี กลับหลงั หนั เขาทําหนา้ ดใุ สล่ กู นอ้ งทเ่ี หลอื “ใหท้ กุ คนรออยดู่ า้ นนอก หา้ มเขา้ ไปเด็ดขาด” เยโ่ มเ่ ซนิ ไถลอ้ รถเข็นเขา้ ไปในหอ้ งเพยี งคนเดยี ว เซยี วซตู่ กใจ จนหา้ มเขาเอาไว ้ “คณุ ชายเย!่ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไดก้ ลน่ิ หอมทก่ี ําลงั ลอยอยใู่ นอากาศ เขาขมวดคว้ิ “ใหท้ กุ คนเอามอื ปิดปากกบั จมกู เอาไว ้ ในหอ้ งมเี ทยี นยาสลบ” เซยี วซพู่ ยักหนา้ แจกหนา้ กากใหค้ นอน่ื สวมไว ้ แลว้ กใ็ หเ้ ยโ่ ม่ เซนิ สวมเอาไวเ้ ชน่ กนั ถงึ ปลอ่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ในหอ้ งไดค้ น เดยี ว เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ตวั เองรอ้ นจนแทบจะระเบดิ เธอนอนอยบู่ นพน้ื เสอ้ื ผา้ ของเธออยใู่ นสภาพทไ่ี มเ่ รยี บรอ้ ย เธอทไ่ี รเ้ รย่ี วแรง สดุ ทา้ ยก็ทนตอ่ ฤทธย์ิ าไมไ่ หว เธอถอดเสอื้ ผา้ ตวั นอกของ ตวั เองออกหมดเหลอื ก็ไวแ้ คเ่ พยี งชดุ ชนั้ ในตดิ ตวั เทา่ นัน้ ไอ เย็นจากพน้ื ไหลเขา้ ตวั เธอ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ สบายตวั ขนึ้ แตว่ า่ มันไมส่ ามารถชว่ ยเธอไดต้ รงจดุ สตขิ องเธอพรา่ เลอื น ความรสู ้ กึ ทแี่ ปลกประหลาดในทอ้ งตี ขน้ึ มาจนเธอรสู ้ กึ อาย! เธอไมเ่ คยคดิ มากอ่ นวา่ วนั นงึ เธอจะโดนคนอนื่ วางยา แถม รา่ งกายของเธอไมส่ ามารถตอ่ สกู ้ บั มันไดเ้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย สญั ชาตญาณภายใน ก็โดนยาพวกนป้ี ลกุ ขนึ้ มาไดง้ า่ ยๆ

บบี รัด ทรมาน เจ็บปวด สน้ิ หวัง….. ความรสู ้ กึ ตา่ งๆกําลงั พงุ่ เขา้ มาหาเสนิ่ เฉียว ตอนที่ 101 กอดฉนั หนอ่ ยไดม้ ยั้ ไมร่ เู ้ มอื่ ไหรท่ ไี่ อรอ้ นคอ่ ยๆมอี ณุ หภมู สิ งู ขนึ้ แลว้ ปกคลมุ อยทู่ ัว่ รา่ งกาย เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ รอ้ นทศี่ รี ษะของเธอ ราวกบั วา่ เลอื ดใน รา่ งกายกําลังไหลขนึ้ ไปเลยี้ งอยทู่ ตี่ รงนัน้ เธอรสู ้ กึ รอ้ นทห่ี แู ละ ใบหนา้ ของเธอ เธอจะอยทู่ นี่ ต่ี อ่ ไปไมไ่ ด ้ เธอตอ้ ง….ออกไปจากทน่ี ี่ แตส่ ตขิ องเธอคอ่ นขา้ งเลอื นราง เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งกดั รมิ ฝี ปากของตวั เอง ความเจ็บปวดทําใหส้ ตขิ องเธอคอ่ ยๆกลับมา เธอพยายามพยงุ รา่ งกายขนึ้ มาเพอ่ื คลานออกไปขา้ งนอก แตฤ่ ทธข์ิ องยาแรงมาก เธอโดนกรอกยาเขา้ ไปครงึ่ ถว้ ย ในถว้ ย นัน้ ไมร่ ผู ้ สมอะไรลงไปเทา่ ไหร่ หรอื วา่ ….วันนเ้ี ธอจะตอ้ งตายอยทู่ นี่ ง่ี ัน้ หรอ?

รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอไมร่ วู ้ า่ โดนเธอกดั จนมสี ภาพเป็ นเชน่ ไร เสน่ิ เฉยี วรแู ้ คว่ า่ ในปากของเธอเต็มไปดว้ ยคาวเลอื ด จากนัน้ ความเจ็บปวดเหลา่ นัน้ ก็เปรยี บเหมอื นมดนอ้ ยคดิ เขยา่ ชา้ ง ไม่ วา่ คณุ จะออกแรงมากเทา่ ไหรก่ ็ไมส่ ามารถขยบั ตวั ชา้ งเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย ในจังหวะทเี่ สนิ่ เฉียวกําลังจะคลานไปหอ้ งน้ํานัน้ ก็มมี อื ใหญๆ่ คู่ หนง่ึ ดงึ ตวั เธอเอาไว ้ ใครกนั ? เสนิ่ เฉยี วสะบดั มอื ของอกี ฝ่ ายออก เธอพดู “ออกไปไกลๆ!!” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ แน่น เขาจอ้ งมองเสนิ่ เฉียวทอี่ ยตู่ รงหนา้ อณุ หภมู ทิ ไ่ี ดส้ มั ผัสเมอ่ื สกั ครชู่ า่ งรอ้ นราวกบั ไฟ เขาสามารถ รับรถู ้ งึ ความรนุ แรงของฤทธยิ์ า เธอยงั สามารถควบคมุ สตใิ น เวลานแี้ ลว้ สะบดั มอื ของเขาออก ความมงุ่ มน่ั ทย่ี งิ่ ใหญเ่ ชน่ นท้ี ํา ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ประหลาดใจ ในจังหวะทเี่ สนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ มา แมเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นคนใจเย็นก็ยังอดทจี่ ะถลงึ ตาใสเ่ ธอ ไมไ่ ด ้

มมุ ปากของเธอมเี ลอื ดไหลออกมา เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งจนมี เลอื ดเลอะอยจู่ างๆ ภาพของเลอื ดสแี ดงสดทไ่ี หลออกมาจากมมุ ปากของเธอ สะทอ้ นอยใู่ นดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ …..” เขามองดเู ธอทก่ี ําลงั จะกดั ตวั เองอกี รอบ แววตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไป เขาเขา้ ไปดงึ เธอเอาไว ้ จากนัน้ ยน่ื มอื เขา้ ไปทป่ี ากของเธอ เธอออกแรงกดั เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งรอ้ งอยใู่ นลําคอ “ไป….ตายซะ!” หนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ มเี หงอื่ ออกมา เขาพดู ตะกกุ ตะกกั “ผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง ถา้ คณุ …กลา้ กดั นว้ิ มอื …..ของฉันขาด ฉันไมป่ ลอ่ ยคณุ เอาไวแ้ น่” เสนิ่ เฉยี วทก่ี ําลังมนึ งงเหมอื นวา่ จะไดย้ นิ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนแรกเธอคดิ วา่ เธอหแู วว่ ไป แตห่ ลงั จากเธอรตู ้ วั วา่ เธอกดั นวิ้ มอื ของคนอน่ื แลว้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เงยหนา้ ขนึ้ ภาพซอ้ นทเ่ี ธอมองเห็นอยตู่ รงหนา้ คอ่ ยๆชดั เจนมากยง่ิ ขน้ึ

คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ่ังอยบู่ นรถเข็น เขาจอ้ งมองเธอดว้ ยสหี นา้ ที่ เครง่ เครยี ด นว้ิ มอื ของเขาโดนเธอกดั จนมเี ลอื ดออก “คอื คณุ …..” สตขิ องเสน่ิ เฉยี วกลับมาบางสว่ น เธอยน่ื แขนแลว้ ผลักเขาทันที “คณุ ออกไป รบี ออกไป!” “ทําอะไรน่ะ?” นว้ิ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ โดนเธอกดั จนมเี ลอื ดแดงสด ไหลออกมา เขากําลงั รสู ้ กึ เจ็บ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เจ็บจนสหี นา้ เปลย่ี นไป เขาถามเสนิ่ เฉียวอยา่ งไมส่ บอารมณ์ ผหู ้ ญงิ คนนอ้ี ยากตายรไึ ง เขาอตุ สา่ หม์ าชว่ ยเธอ แตเ่ ธอกลบั ผลกั เขาออกไป! แลว้ ยงั กดั เขาจนมสี ภาพเป็ นเชน่ นอี้ กี ! เสนิ่ เฉียวพยายามพดู อธบิ าย “เขาจดุ ยาสลบ!” “ยาสลบ？” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู คําพดู ของเธออกี รอบ สหี นา้ ของเขา นัน้ นงิ่ ราวกบั วา่ เป็ นเรอ่ื งทเ่ี ขาไดค้ าดการณเ์ อาไวแ้ ลว้ เสนิ่ เฉยี ว: “คณุ ออกไปสิ ถา้ คณุ ยงั อยตู่ อ่ คณุ จะโดนฤทธย์ิ าไป ดว้ ย” คนพกิ ารอยา่ งเขาทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็นเป็ นเวลานาน ถา้ เกดิ โดน วางยาไปดว้ ยอกี คน ถงึ ตอนนัน้ จะตอ้ งทํายังไง?

เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองเสนิ่ เฉียวในสภาพเกอื บ เปลอื ยทอี่ ยใู่ นออ้ มอกของเขา สภาพของผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นเชน่ นแ้ี ลว้ แตเ่ ธอยังมใี จเป็ นหว่ งคน อน่ื อกี วา่ จะโดนฤทธยิ์ าไปดว้ ยรเึ ปลา่ ? “เทยี บกบั การทค่ี ณุ จะมาเป็ นหว่ งวา่ ฉันจะโดนวางยาไปดว้ ยรึ เปลา่ คณุ เป็ นหว่ งตวั เองกอ่ นดกี วา่ มัย้ !” เยโ่ มเ่ ซนิ เตอื นเธอดว้ ย นํ้าเสยี งทเ่ี ย็นชา เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั “ไม่ ไมร่ …ู ้ …” ความเจ็บปวดกอ่ นหนา้ นที้ ําใหส้ ตขิ องเธอกลับมาชวั่ ครู่ แตม่ ันก็ เป็ นเพยี งชว่ งเวลาสนั้ ๆเทา่ นัน้ ในตอนนสี้ ตขิ องเธอเรม่ิ กลับมา เลอื นรางอกี ครัง้ ดวงตาอนั งดงามคนู่ ัน้ เรมิ่ พรา่ มัวอกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ สงั เกตถงึ จดุ น้ี เขาใชม้ อื บบี ไปทค่ี างของเธอ “ดงึ สติ กลับมาเดย๋ี วน!้ี ” แววตาทพ่ี รา่ มัวของเสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆกลบั มาชดั เจนและมสี ติ ประมาณไมก่ ว่ี นิ าที จากนัน้ เรมิ่ กลบั มาพรา่ มวั อกี ครัง้

“รบี …ไป…..” รมิ ฝี ปากทเี่ ลอะเลอื ดยงั คงพยายามเปลง่ คําพดู นี้ ออกมา ราวกบั เป็ นเครอื่ งบนั ทกึ เสยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ ：“……” เขาออกแรงทม่ี อื มากขน้ึ จากนัน้ กดั ฟันแน่น “ทําไมคณุ ถงึ ออ่ นแอแบบน?ี้ อดทนอกี หน่อยสิ หมอใกลจ้ ะมาแลว้ !” อยๆู่ รา่ งกายของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็แข็งไปทัง้ ตวั เพราะมอื ของเสน่ิ เฉยี วโอบรัดคอของเขาราวกบั เป็ นเถาวัลย์ แขนอนั ออ่ นชอ้ ยของเธอวางอยบู่ รเิ วณคอของเขา จากนัน้ ใบหนา้ อนั แดงกํา่ ของเธอคอ่ ยๆเลอ่ื นเขา้ มาใกลห้ นา้ ของเขา เขาจอ้ งมองเธอทก่ี ําลงั เขา้ ใกลเ้ พอื่ จะจบู เขา เยโ่ มเ่ ซนิ ลมื ตาขน้ึ เล็กนอ้ ย ในจังหวะทเี่ ธอกําลงั จะจบู เขา คอ่ ยๆเบอื นหนา้ หนี แตเ่ สน่ิ เฉียวไมย่ อมแพเ้ พราะเรอ่ื งแคน่ ี้ เมอ่ื เธอไมไ่ ดจ้ บู รมิ ฝี ปากของเขา เธอจงึ เปลยี่ นตําแหน่งแลว้ จบู ไปทบี่ รเิ วณคอ ของเขา

เยโ่ มเ่ ซนิ เกรงบรเิ วณทอ้ งนอ้ ยของเขา เขาหยกิ ไปทเ่ี อวของ เสน่ิ เฉยี ว จากนัน้ ดนั ตวั เธอใหอ้ อกหา่ งจากตวั เอง “ไอผ้ หู ้ ญงิ สมควรตายคนน้ี รบี ดงึ สตกิ ลบั มาเดย๋ี วนน้ี ะ!” “รอ้ น…ฉันรอ้ นมาก” เสน่ิ เฉียวทโ่ี ดนเขาผลักตวั ออกยน่ื มอื ทัง้ สองออกมาแลว้ ทําทา่ เหมอื นคนทตี่ อ้ งการจะกอด ใบหนา้ เล็กๆ มสี หี นา้ ทไี่ มพ่ อใจ เมอื่ มองดแู ลว้ ชา่ งทําใหผ้ อู ้ นื่ รสู ้ กึ ปฏเิ สธไม่ ลงจรงิ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ควรจะผลกั เธอออกไป แต…่ .เสน่ิ เฉียวทอี่ ยตู่ รงหนา้ เขาคอ่ ยๆมสี หี นา้ ทอี่ อ่ นโยนมากยง่ิ ขนึ้ แสงไฟสเี หลอื งนวลตาในหอ้ งพักของโรงแรมชา่ งเสรมิ บรรยากาศใหก้ บั คนสองคน “กอดฉัน…..ไดม้ ัย้ ?” น้ําเสยี งของเสนิ่ เฉียวฟังดไู มเ่ ย็นชา เหมอื นตอนพดู ปกติ ในตอนนน้ี ํ้าเสยี งของเธอเต็มไปดว้ ยความ ออดออ้ นในแบบของผหู ้ ญงิ แววตาทนี่ ง่ิ สงบนัน้ ราวกบั น้ําทไ่ี หล ในฤดใู บไมร้ ว่ ง เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆโนม้ ตวั เขา้ ไปจบู เธออยา่ งไมร่ ตู ้ วั ราวกบั โดน มนตส์ ะกด

“โอะ๊ ” รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอมบี าดแผล ตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จบู เธอ มันไปสมั ผัสโดนบาดแผลของเธอ เธอน่าจะเจ็บพอสมควร ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ สง่ เสยี งรอ้ งเบาๆออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ รับรถู ้ งึ อณุ หภมู ขิ องรา่ งกายทค่ี อ่ ยๆสงู ขน้ึ เชน่ เดยี วกบั เสนิ่ เฉียว น่าจะเป็ นเพราะเขารสู ้ กึ สงสารเมอื่ เห็น บาดแผลบนรมิ ฝี ปากของเธอ ดงั นัน้ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางของ เขาจงึ คอ่ ยๆเลอ่ื นขยับมากดั แทะเบาๆทบี่ รเิ วณตงิ่ หเู ล็กๆของ เธอ ในขณะทจี่ บู กนั เยโ่ มเ่ ซนิ รับรถู ้ งึ ความผดิ ปกตบิ างอยา่ ง กอ่ น หนา้ นเ้ี ขาหลับตาอยตู่ ลอด ในตอนนเี้ ขาลมื ตาขนึ้ มา ฤทธข์ิ องยาชา่ งรนุ แรงเหลอื เกนิ เขาโดนฤทธยิ์ าโดยไมท่ นั รตู ้ วั อกี คน หญงิ สาวทอี่ ยใู่ นออ้ มอกของเขากําลังสมั ผัสรา่ งกายของเขาใน ทว่ งทา่ ตา่ งๆ มอื นอ้ ยๆของเธอกําลังปลดกระดมุ ของเขาออก แตเ่ ธอยังมสี ตไิ มเ่ ต็มที่ เธอพยายามปลดอยตู่ งั้ นานกย็ ังปลดไม่ ออก ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ เรม่ิ รสู ้ กึ หงดุ หงดิ เธอใชม้ อื ทัง้ สองควา้ ไปทค่ี อเสอ้ื จากนัน้ ออกแรงเพอื่ ฉีกเสอื้ ของเขาออก ผลลัพธ…์ .แรงของเธอนอ้ ยเกนิ ไป เธอฉีกมันไมอ่ อก

เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ โมโหมาก เธอควา้ คอเสอื้ ของเขาแลว้ ออกแรงฉกี เสอ้ื อกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองพฤตกิ รรมของสาวนอ้ ยทอ่ี ยใู่ นออ้ มอกของ เขา เขารสู ้ กึ เออื มระอาอยใู่ นใจมากขน้ึ เขาจับมอื เล็กๆของเธอเอาไว ้ จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทที่ มุ ้ ตํา่ “อยา่ วนุ่ วายอกี เลย หมอใกลจ้ ะมาถงึ แลว้ ” แตส่ ตขิ องเสน่ิ เฉยี วเลอื นรางเต็มทแี่ ลว้ เธอทําตามความ ปรารถนาแรกเรมิ่ ทต่ี อ้ งการเขา้ มาใกลช้ ดิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอจะไป รับรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังพดู อะไรอยไู่ ดย้ ังไง? แมว้ า่ เธอจะไดย้ นิ คําพดู ของเขา เธอก็ทําเป็ นหทู วนลมอยดู่ ี ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วพยายามทจี่ ะสะบดั มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออก เยโ่ มเ่ ซนิ ไมข่ ยบั เลยสกั นดิ แมว้ า่ แววตาของเขาจะแลดลู มุ่ ลกึ แตก่ แ็ ฝงไปดว้ ยความมงุ่ มัน่ และความชดั เจน เม็ดเหงอ่ื บน หนา้ ผากของเขาไมน่ อ้ ยไปกวา่ เสนิ่ เฉียวเลย “ปลอ่ ย ปลอ่ ยฉันส”ิ เสนิ่ เฉยี วพยายามออกแรงสะบดั เขาออก อยหู่ ลายหน เธอรสู ้ กึ หงดุ หงดิ เธอพยายามปีนขนึ้ ไปกดั แทะ บรเิ วณคอของเยโ่ มเ่ ซนิ

“……” สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ยล่ งเรอ่ื ยๆ ความบวมเชน่ นัน้ ทํา ใหเ้ ขารสู ้ กึ แยจ่ นไมอ่ าจจะทนไหว!! ตอนที่ 102 จะใหฉ้ นั ชว่ ยเธอ เธอคดิ ใหด้ ๆี นะ บนดาดฟ้ า “ประธานลู่ พวกเราทําแบบนม้ี ันจะไมม่ ปี ัญหาจรงิ ๆหรอครับ?” ผชู ้ ว่ ยของลสู่ นุ ฉางอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะถาม “ยงั ไงๆเราอาศยั อยใู่ น เมอื งเป่ ย ถา้ ทําอะไรใหต้ ระกลู เยไ่ มพ่ อใจ มนั จะไมส่ ง่ ผลดใี ดๆ กบั พวกเราเลย” “หึ กแ็ คค่ นพกิ ารคนหนง่ึ แคพ่ งึ่ พาชอื่ เสยี งของตระกลู เย่ เทา่ นัน้ ฉันลสู่ นุ ฉางใชช้ วี ติ อยใู่ นสงั คมแลว้ สรา้ งทกุ อยา่ งดว้ ย มอื ของตวั เองมาเป็ นเวลานานหลากหลายปี ฉันจะมากลวั เขาท่ี เป็ นลกู เศรษฐงี ัน้ หรอ?” ลสู่ นุ ฉางหวั เราะอยา่ งเย็นชา จรงิ ๆแลว้ หากอา้ งองิ จากการใชช้ วี ติ ทผี่ า่ นรอ้ นผา่ นหนาวของลู่ สนุ ฉางและการคลกุ คลอี ยใู่ นวงการมาหลายปี เขาหลับนอนกบั หญงิ สาวคนดงั ในวงการมานับไมถ่ ว้ น เขาเองก็ไมเ่ คยนกึ ถงึ วา่

วันหนง่ึ จะเกดิ ปัญหากบั ตวั เขาได ้ อกี ทงั้ ยงั เป็ นแคผ่ ชู ้ ว่ ยตวั เล็กๆคนหนง่ึ เขาไมใ่ ชค่ นทไี่ มม่ เี หตผุ ล จากชอ่ื เสยี งของตระกลู เยแ่ หง่ เมอื ง เป่ ย แมว้ า่ เขาจะตอ้ งโมโหอกี เขาลสู่ นุ ฉางคนนก้ี ็พรอ้ มใหอ้ ภัย และใหโ้ อกาสผอู ้ น่ื แตใ่ นสายตาของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นแคค่ นพกิ ารคนหนงึ่ เป็ นแค่ คนกากเดนไรค้ า่ คนหนงึ่ แน่นอนวา่ คนทสี่ รา้ งตวั จนมที กุ อยา่ งดว้ ยน้ํามอื ของตวั เอง จะตอ้ งดถู กู ดแู คลนพวกคณุ ชายลกู มหาเศรษฐเี หลา่ น้ี ถา้ ไมม่ ี ชอื่ เสยี งของตระกลู เยค่ มุ ้ กะลาหวั อยเู่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะไปมอี ะไร ดงั นัน้ เขาจะตอ้ งสง่ั สอนเยโ่ มเ่ ซนิ สกั ครัง้ ชอื่ เสยี งเรยี งนามของนายทา่ นเยเ่ ขาไดย้ นิ และรับรมู ้ าตลอด นายทา่ นเยไ่ มอ่ ยากขดั ใจคนอยา่ งเขา อกี ทงั้ ตําแหน่งทา่ น ประธานของเยโ่ มเ่ ซนิ กค็ อื สง่ิ ทน่ี ายทา่ นเยเ่ ป็ นคนมอบให ้ ถา้ มันเกดิ ความขดั แยง้ อนั ยง่ิ ใหญข่ นึ้ มาจรงิ ๆ นายทา่ นเยน่ ่าจะสามารถชว่ ยเยห่ ลน่ิ หานใหม้ ตี ําแหน่งได ้ ถงึ ตอนนัน้ คนพกิ ารคนนจี้ ะยงั มอี ํานาจอะไรอยอู่ กี

“ประธานลู่ ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายเยจ่ ะนั่งอยบู่ นรถเข็น แต่ ความสามารถทคี่ วรจะมเี ขากไ็ มข่ าดเลยสกั นดิ ” “ถยุ ไอส้ ง่ิ ทเ่ี รยี กวา่ ผชู ้ ายยงั ไมไ่ ด ้ นายกลบั บอกวา่ เขามี ความสามารถครบครันอยา่ งนัน้ หรอ? ฉันจะบอกอะไรนาย เยโ่ ม่ เซนิ กค็ อื ขนั ทคี นหนงึ่ !” ในขณะทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั โดนดา่ วา่ เป็ นขนั ทอี ยนู่ ัน้ เขากําลงั มี สภาพเหมอื นคนตกนรกทงั้ เป็ น จติ ใจทเี่ ขม้ แข็งของเขายงั คง อยู่ แตท่ วา่ ในวนั นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ พงึ่ จะรวู ้ า่ รา่ งกายของผหู ้ ญงิ นัน้ สามารถออ่ นนุ่มไดข้ นาดนี้ ราวกบั งตู วั หนง่ึ ทอ่ี อ่ นนุ่มแลว้ ทับอยบู่ นรา่ งกายของคณุ กอดรัด อยบู่ รเิ วณคอของคณุ ความรสู ้ กึ เชน่ นม้ี ันชา่ งแปลกแตก่ ็น่าตนื่ เตน้ นัก ลกึ ๆแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ คนุ ้ เคยกบั กลน่ิ หอมบนรา่ งกายของเสน่ิ เฉียว ราวกบั วา่ เขาเคยไดก้ ลน่ิ นจ้ี ากทไ่ี หนมากอ่ น เขาพยายามอดทนจนเหงอ่ื ไหลชมุ่ ไปทว่ั รา่ งกาย ในตอนนเี้ ขา กลับไมส่ ามารถอมุ ้ เสนิ่ เฉยี วออกไปได ้

“เซยี วซ!ู่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ทนไมไ่ หวจงึ ตะโกนเรยี กออกมา เสยี งของเขา แหบจนเรม่ิ แตก เซยี วซยู่ นื รออยหู่ นา้ ประตมู านานมากแลว้ แมจ้ ะดเู หมอื นวา่ เขา ทยี่ นื อยหู่ นา้ ประตจู ะไมโ่ ดนฤทธย์ิ าไปดว้ ย แตเ่ ขากลับเหงอ่ื แตกออกมาทว่ั รา่ งกาย เพราะเขาไดย้ นิ บทสนทนาระหวา่ งเยโ่ ม่ เซนิ และเสน่ิ เฉียว เขาพอจะนกึ ออกวา่ ขา้ งในมเี หตกุ ารณ์อะไร เกดิ ขนึ้ สว่ นหมอ…ยังมาไมถ่ งึ สกั ท!ี ตอนนเี้ ขาไดย้ นิ เสยี งเยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กชอ่ื ของเขา เซยี วซอู่ ดไมไ่ ด ้ ทจี่ ะตวั สนั่ เขาไมก่ ลา้ พงุ่ ตวั เขา้ ไป “คณุ ชายเย่ อดทนอกี หน่อยนะ ผมไปตามใหอ้ กี ท”ี เมอ่ื พดู จบเซยี วซหู่ ยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ออกมาเพอ่ื โทรตามอกี ครัง้ ปรากฏวา่ อกี ฝ่ ายเจอปัญหาในระหวา่ งการเดนิ ทางแลว้ พงึ่ จะจัดการเสร็จ เขากําลังรบี เดนิ ทางมาทนี่ ี่

หลงั จากทเ่ี ซยี วซวู่ างโทรศพั ทแ์ ลว้ เขาตะโกนเขา้ ไปขา้ งใน “คณุ ชายเย่ คณุ ชว่ ยอดทนตอ่ อกี สบิ นาท!ี ชา้ สดุ สบิ นาทกี ็จะ มาถงึ แลว้ !” ภายในหอ้ ง เสน้ เลอื ดทป่ี ดู บนหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ ไม่ หยดุ ทกุ วนิ าทที เ่ี ขากําลงั เผชญิ อยนู่ ัน้ ราวกบั วา่ กําลงั ถกู หนบี อยบู่ น เตายา่ งรอ้ นๆ เวลาสบิ นาทนี แี้ ทบจะเอาชวี ติ ของเขาไปไดเ้ ลย อกี อยา่ ง….เวลาสบิ นาที แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะพยายามฝื นอดกลัน้ เอาไวไ้ ด ้ แตผ่ หู ้ ญงิ ใน ออ้ มอกละ่ ? ในตอนแรกเธอทอี่ ยใู่ นออ้ มอกยังลบู ไลส้ มั ผัสตวั เขาไปทวั่ จน สดุ ทา้ ยเธอยงั หาวธิ กี ารของตวั เองไมเ่ จอ อกี ทงั้ ยาออกฤทธิ์ อยา่ งเต็มที่ ตอนนเ้ี ธอไมม่ แี รงทจ่ี ะทําอะไรเขาแลว้ เธอทําได ้ เพยี งพงิ อยใู่ นออ้ มอกของเขาแลว้ หายใจหอบๆ แตท่ วา่ ลมหายใจออกของเสน่ิ เฉยี วนัน้ รอ้ นมาก เธอหายใจรด บรเิ วณอกของเขา

“ผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง？” เยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กเธอหนงึ่ ที เสน่ิ เฉยี วไมต่ อบสนองอะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ จากนัน้ เอามอื จับไปทค่ี างของเธอเพอื่ เสย หนา้ ของเธอขนึ้ “เสนิ่ เฉยี ว?” นนี่ ่าจะเป็ นครัง้ แรกทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เรยี กชอ่ื ของเสน่ิ เฉยี ว แตเ่ สน่ิ เฉียวไมส่ ามารถตอบสนองเขาได ้ ผวิ ขาวๆของเธอรอ้ นจน กลายเป็ นสชี มพู ใบหนา้ แดงกํา่ ราวกบั ลกู แอปเปิลแดงทสี่ กุ งอม เธอไดย้ นิ เสยี งคนเรยี กชอื่ ของเธอ เปลอื กตาของเสนิ่ เฉยี วขยับ เธอพยายามลมื ตาขน้ึ มาเล็กนอ้ ย เธอเหลอื บไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสายตาทพี่ รา่ มัว เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย “โอเคมัย้ ?” ใบหนา้ เล็กๆของเสนิ่ เฉยี วเหยี่ วยน่ เล็กนอ้ ย นํ้าตาคอ่ ยๆไหล ออกมาจากหางตา “ทรมาน ทรมานมาก”

เรม่ิ แรกเธอรสู ้ กึ รอ้ นจนไมม่ แี รง ในตอนนเี้ ธอรสู ้ กึ ทรมานจนทน ไมไ่ หว แตผ่ ชู ้ ายทอี่ ยตู่ รงหนา้ เธอไมส่ ามารถจัดการกบั ความ รอ้ นบนรา่ งกายของเธอได ้ ในตอนแรกเธอรสู ้ กึ วา่ การกอดแลว้ สมั ผัสสามารถบรรเทาความรอ้ นไดเ้ ล็กนอ้ ย แตเ่ มอ่ื ผา่ นไปมัน เรม่ิ จะไมโ่ อเคซะแลว้ เธอตอ้ งการน้ําเย็น…. ใช่ เมอื่ นกึ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วพยายามดงึ สตกิ ลบั มา จากนัน้ ผลักมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออกแลว้ พยายามลกุ ขนึ้ มายนื จากขาของเขา เธอ เดนิ โซซดั โซเซไปทห่ี อ้ งอาบน้ํา แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไปทนั ที เขาจับขอ้ มอื ของเธอ “ไป ไหน?” “ฉันตอ้ งการนํ้า….” เสนิ่ เฉยี วพดู ดว้ ยน้ําเสยี งทอี่ อ่ นระทวย น้ําเสยี งเต็มไปดว้ ยความนอ้ ยเนอื้ ตํา่ ใจ “นายไมช่ ว่ ยฉันก็ไม่ เป็ นไร ฉันจะไปหาน้ําเอง….” เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจออกมา เธออยากจะไปหาน้ําเย็น?

“พดู เลน่ อะไรอย?ู่ รา่ งกายจะหนาวจนไมส่ บายไดน้ ะ!” อกี อยา่ งตอนนเ้ี ธอกําลังทอ้ งอย!ู่ นค่ี อื สง่ิ ทนี่ ่าปวดหวั ทส่ี ดุ เสน่ิ เฉียวรอ้ งออกมาเบาๆดว้ ยความ เจ็บปวด ท่ัวรา่ งกายเรมิ่ เป็ นตะครวิ ความรอ้ นจากบรเิ วณ ทอ้ งนอ้ ยและความคาดหวงั ทอี่ ยเู่ บอื้ งลกึ ของหวั ใจทําใหเ้ ธอ รสู ้ กึ ทกุ ขท์ รมาน เธอรสู ้ กึ เจ็บปวดราวกบั วา่ เธอกําลงั จะตาย…. เยโ่ มเ่ ซนิ โอบกอดเธอเขา้ ไปในออ้ มอก มอื ใหญๆ่ ทร่ี อ้ นดงั่ ไฟ จับไปทเ่ี อวของเธอ แววตาของเขามดื มนราวกบั หมกึ สดี ํา ราวกบั มหาสมทุ รนํ้าลกึ เสยี งของเขาแหบมาก เขาชอ้ นศรี ษะของเธอขนึ้ มา จากนัน้ ถามดว้ ยน้ําเสยี งทที่ มุ ้ ตํา่ “ถา้ ฉันชว่ ยคณุ คณุ จะขอบคณุ ฉัน ยงั ไง?” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉยี วกลอกตาไปมา เธอเงยหนา้ ขนึ้ มามองเขา ดว้ ยความใสซอื่ บรสิ ทุ ธิ์ “ชว่ ย ชว่ ยฉัน……”

ตงั้ แตเ่ ขา้ มาในหอ้ งน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โดนฤทธขิ์ องยาสลบไปดว้ ย เขาอยใู่ นนเี้ ป็ นเวลานานขนาดน้ี เขาเองก็สดู ดมเขา้ ไปใน ปรมิ าณทไ่ี มน่ อ้ ย รา่ งกายเรม่ิ ตอบสนองมานานแลว้ ถา้ สามารถใชว้ ธิ กี ารเชน่ นม้ี าแกป้ ัญหาไดล้ ะก็ เขา….กไ็ ม่ ปฏเิ สธ เพยี งแต…่ . เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื ขา้ งหนง่ึ บบี คางของเธอเอาไว ้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี ง ทมุ ้ ตํา่ “ถา้ จะใหฉ้ ันชว่ ยคณุ คณุ คดิ ใหด้ นี ะ?” เขาโนม้ ตวั ลงมาแลว้ พดู กระซบิ ขา้ งหขู องเธอ “เป็ นผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ คนนี้ ฉันไมส่ นวา่ คณุ เคยมใี ครมาบา้ ง จากนคี้ ณุ จะตอ้ งคดิ ถงึ และมแี ตฉ่ ันคนเดยี วเทา่ นัน้ คณุ คดิ ใหด้ รี ยึ งั ?” ในตอนนเี้ สน่ิ เฉยี วจะยังไดย้ นิ สงิ่ ทเ่ี ขาพดู อยา่ งชดั เจนไดย้ ังไง แตเ่ ธอกลับพยักหนา้ ดว้ ยความเบลอ ราวกบั แมวนอ้ ยตวั หนงึ่ ที่ กําลงั ดงึ คอเสอื้ ของเขาเอาไว:้ “ฉันยอมตกลงทัง้ นัน้ ……ขอแค่ นายชว่ ยฉัน” “อยา่ เสยี ใจทหี ลังนะ!” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เตอื นเธอ จากนัน้ หนั หนา้ เพอื่ ตะโกนเรยี กเซยี วซหู่ นงึ่ ครัง้

เซยี วซไู่ ดย้ นิ บทสนทนาของพวกเธอทงั้ หมด หดู เี กนิ ไปก็คอื ปัญหาอยา่ งหนง่ึ คราวนเี้ ขาไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ตะโกนเรยี กชอ่ื ของ เขา เขารตู ้ วั แลว้ เดนิ มาปิดประตทู ันที จากนัน้ พดู กําชบั กบั คนขา้ งนอก: “ขา้ งในมเี สยี งอะไรใหพ้ วก นายทําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ อะไรทัง้ นัน้ คนื นใี้ หเ้ ฝ้าอยตู่ รงนด้ี ๆี หา้ ม ใครเขา้ ไปขา้ งใน ไดย้ นิ ชดั มยั้ ?” ลกู นอ้ งหลายคนตรงนล้ี ว้ นแตเ่ ป็ นบคุ คลทมี่ คี ณุ ภาพ พวกเรา ไดร้ ับการฝึกอบรมมา พวกเขาก็ไดย้ นิ เสยี งจากขา้ งในหอ้ ง แต่ ในตอนนพี้ วกเขากลับสามารถควบคมุ สหี นา้ ทา่ ทางใหน้ ง่ิ เฉยไม่ หนา้ แดงไมใ่ จเตน้ ได ้ “รับทราบครับ!” ภายในหอ้ ง เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังคอ่ ยๆปลดกระดมุ ของตัวเองออกที ละเม็ดทลี ะเม็ด ตอนที่ 103 จดจําชว่ งเวลานไ้ี ว้

เสน่ิ เฉียวนอนนง่ิ อยใู่ นออ้ มอกของเขา ฤทธย์ิ าไดแ้ ผดเผาสติ เฮอื กสดุ ทา้ ยของเธอจนหมดสน้ิ แมแ้ ตเ่ รยี่ วแรงกถ็ กู แผดเผา จนหมดสนิ้ ไปดว้ ย ทว่ งทา่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ําลงั คอ่ ยๆปลดกระดมุ ชา่ งเหมอื นกบั เครอ่ื งจักรอนั เกา่ แกอ่ ยา่ งไรอยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวลมื ตาขนึ้ มาเล็กนอ้ ยแลว้ จอ้ งมองเขาอยา่ งนง่ิ สงบ ลมหายใจของทงั้ สองรอ้ นผา่ ว เมอ่ื ปลดกระดมุ เม็ดสดุ ทา้ ยเรยี บรอ้ ย อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ อมุ ้ เสน่ิ เฉียว แลว้ ลกุ ขน้ึ มายนื จากรถเข็นทนี่ ั่งอยู่ เสนิ่ เฉยี วทกี่ ําลังเบลอไมไ่ ดเ้ อะใจวา่ ทําไมคนพกิ ารคนหนง่ึ ถงึ ลกุ ขน้ึ มายนื จากรถเข็นได ้ เธอโดนอมุ ้ ขนึ้ มาแลว้ คอ่ ยๆเดนิ เขา้ ไปหาเตยี งใหญใ่ นหอ้ งนอน เธอโดนวางอยบู่ นเตยี งทอ่ี อ่ นนุ่ม บรเิ วณทา้ ยทอยของเธอทับอยบู่ นหมอนทอ่ี อ่ นนุ่ม รา่ งกายของ เธอถกู กดทับโดยรา่ งทห่ี นักหน่วงและรอ้ นผา่ ว ไอรอ้ นของ

ผชู ้ ายหอ่ หมุ ้ รา่ งกายของเธอเอาไว ้ มอื ใหญๆ่ ทร่ี อ้ นราวกบั ไฟจับ ไปทเี่ อวของเธอ “ฉันจะถามคณุ อกี ทเี ป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย คณุ คดิ ดแี ลว้ ใชม่ ัย้ ?” เสน่ิ เฉียว：“……” “ไมเ่ สยี ใจทหี ลงั นะ?” ราวกบั วา่ เขากําลงั พดู คนเดยี ว แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นกําลงั จะ เอาชนะเธอ เขาหรตี่ าลงแลว้ เขา้ มาใกลเ้ ธอ รมิ ฝี ปากเรยี วบางของเขาแนบ คา้ งไวก้ บั รมิ ฝี ปากบนของเธอ เขาถามดว้ ยนํ้าเสยี งอนั ทมุ ้ ตํา่ “รมู ้ ัย้ วา่ ฉันคอื ใคร? ถา้ ไมพ่ ดู ออกมา ฉันจะไมช่ ว่ ยคณุ นะ” เสน่ิ เฉยี วยังคงไมไ่ ดโ้ ตต้ อบอะไร? “หมื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ตัวเธอขน้ึ มา มอื ใหญๆ่ ของเขาคอ่ ยๆปลด กระดมุ ทบี่ รเิ วณแผน่ หลงั ของเธอออกอยา่ งรวดเร็ว “ฉันคอื ใคร?” “เออ่ …. ” เสนิ่ เฉียวพยายามลมื ตามองดคู นทอ่ี ยตู่ รงหนา้ อยา่ ง ยากลําบาก

เธอเห็นภาพเงาคนทซ่ี อ้ นกนั จากนัน้ คอ่ ยๆซอ้ นทบั เพยี งแค่ เหลอื บมอง…. เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เสยี งเล็กๆทแี่ ผว่ เบาดงั ออกมาหนง่ึ คํา “เย…่ … เยโ่ มเ่ ซนิ …….” เขารสู ้ กึ พงึ พอใจแลว้ รมิ ฝี ปากบางๆเบข้ นึ้ เล็กนอ้ ย เขาคอ่ ยๆดดู รมิ ฝี ปากบนของเธอเบาๆ “เป็ นเด็กดนี ะ” ในทสี่ ดุ เขาไมก่ วนเธอและไมโ่ อบรัดเธอเอาไวแ้ ลว้ เขาราวกบั เป็ นนักปีนเขาคนหนงึ่ เขาหลบสงิ่ กดี ขวางตา่ งๆได ้ อยา่ งคลอ่ งแคลว่ แลว้ มงุ่ ตรงไปทยี่ อดเขา เขาปีนขน้ึ ไปอยา่ ง รวดเร็ว ตอนทเี่ ขาขน้ึ ไปถงึ บนยอดเขา เสน่ิ เฉียวรับรถู ้ งึ ความเจ็บปวดที่ ถกู สง่ มาจากจดุ จดุ หนงึ่ มนั ทําใหเ้ ธอตนื่ ขน้ึ มาประมาณสอง วนิ าที เธอลมื ตาขน้ึ ในตอนนัน้ เอง ภายในดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มแี สงเปลง่ ประกาย ออกมา ราวกบั เป็ นดาวพันลา้ นดวง

เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองอยา่ งเหมอ่ ลอย ดวงตาทใี่ หญโ่ ตและงดงามคู่ นัน้ จอ้ งมองเขาอยเู่ ชน่ นัน้ รมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางของเขารว่ งลงมาวางอยบู่ นดวงตาของเธอ เสยี งของเขาแหบมาก “จากนไี้ มว่ า่ คณุ จะไปทไ่ี หน มสี ถานะคอื อะไร ใหจ้ ดจํา ชว่ งเวลาน้ีเอาไวใ้ หด้ ”ี * เสน่ิ เฉียวตกอยใู่ นหว่ งแหง่ ความฝันอนั ยาวนาน ในความฝัน เธอกลายรา่ งเป็ นกระตา่ ยนอ้ ยสขี าวตวั หนงึ่ เธอวงิ่ หลงทางอยใู่ นป่ า จากนัน้ ไดพ้ บเจอกบั สนุ ัขจงิ้ จอกตวั หนงึ่ สนุ ัข จง้ิ จอกตวั นัน้ ดหู วิ กระหายเป็ นอยา่ งมาก กระตา่ ยนอ้ ยสขี าว ตกใจมากจงึ หนั หลังแลว้ วงิ่ แตข่ าสองขา้ งของเธอสนั้ เกนิ ไป วง่ิ หนอี ยตู่ งั้ นานก็ยงั ไม่ สามารถหนอี อกจากอาณาเขตของสนุ ัขจงิ้ จอกได ้ เธอโดนสนุ ัขจง้ิ จอกจับตวั อยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ โดนกลนื กนิ เขา้ ไปทงั้ ตัว สดุ ทา้ ยไมเ่ หลอื แมแ้ ตก่ ระดกู

เสน่ิ เฉยี วสะดงุ ้ ตกใจจนตน่ื ขน้ึ มา เธอลมื ตาขน้ึ มาทันท!ี หลังจากทเี่ ธอลมื ตาขน้ึ เธอมองเห็นบรเิ วณรอบๆเป็ นสขี าว ทงั้ หมด มเี ครอื่ งมอื ทางการแพทยท์ อ่ี ยดู่ า้ นขา้ งกําลงั สง่ เสยี ง รอ้ ง เธอไดก้ ลนิ่ ยาฆา่ เชอื้ อยเู่ ต็มจมกู โรงพยาบาล! เธอ…..มาอยทู่ นี่ ไี่ ดย้ ังไง? เสน่ิ เฉยี วอยากจะลกุ ขน้ึ มาน่ัง แตเ่ ธอรสู ้ กึ เจ็บทข่ี าทงั้ สองขา้ ง ของเธอ เธอรสู ้ กึ ราวกบั วา่ รา่ งของเธอกําลงั จะหลดุ ออกเป็ น เสยี่ งๆ เธอขยับเขยอื้ นไมไ่ ด ้ “คณุ นายนอ้ ยสองตนื่ แลว้ ” ป้าเฉนิ ถอื ถงั เกบ็ ความรอ้ นแลว้ ดนั ประตหู อ้ งจนเปิดออกเพอื่ เดนิ เขา้ มา แววตาทอี่ บอนุ่ จอ้ งมองมา ทเี่ ธอ เมอื่ มองเห็นป้าเฉนิ เสน่ิ เฉียวหนั มาพยักหนา้ กบั เธอ จากนัน้ ทกั ทายเธอ

จากนัน้ เธอกม้ หนา้ ลงแลว้ พยายามนกึ เหตกุ ารณ์ตา่ งๆทเี่ กดิ ขน้ึ เธอจําไดว้ า่ …ตวั เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไปเขา้ รว่ มงานเลย้ี ง จากนัน้ โดนลสู่ นุ ฉางลกั พาตวั ไป… เรอื่ งราวหลงั จากถกู ลกั พาตวั ราวกบั กระแสน้ําทไี่ หลเขา้ ไปใน หวั สมอง เสน่ิ เฉียวรอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจโดยไมร่ ตู ้ วั ป้าเฉนิ รสู ้ กึ ตกใจมาก เธอรบี วางถังเกบ็ ความรอ้ นไวบ้ นโตะ๊ “คณุ นายนอ้ ยสองเป็ นอะไรรเึ ปลา่ ? ไมส่ บายตรงไหนรเึ ปลา่ ? ฉันเรยี กหมอเขา้ มาดมี ัย้ ?” เสน่ิ เฉียวจับขอ้ มอื ของเธอเอาไว ้ เธอถามดว้ ยความกงั วล “เย่ โมเ่ ซนิ ละ่ ? ตวั เขาละ่ ? เขาไปไหนแลว้ ?” เธอจําไดว้ า่ ลสู่ นุ ฉางจดุ ยาสลบไวใ้ นหอ้ ง เขาบอกวา่ จะทําใหเ้ ย่ โมเ่ ซนิ ไดล้ มิ้ ลองความเจ็บปวดทเี่ ขาไมเ่ คยเจอมากอ่ น ความเจ็บปวดเชน่ นัน้ เสน่ิ เฉยี วรจู ้ ักด!ี เธอจําไดว้ า่ ตอ่ มาเยโ่ ม่ เซนิ ไดอ้ อกไปแลว้ แตเ่ หตกุ ารณ์ตอ่ จากนัน้ ไปอกี ….เธอก็จํา เรอ่ื งทัง้ หมดไมค่ อ่ ยได ้ ราวกบั วา่ ความทรงจําทงั้ หมดถกู บดขยี้ อยใู่ นหวั สมอง เธอจําเรอ่ื งทัง้ หมดไมไ่ ดแ้ ลว้

“คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ ใจเย็นๆกอ่ น คณุ ชายสองกลบั บา้ นไป ลา้ งหนา้ แปรงฟัน อกี ประเดย๋ี วก็คงจะรบี มา ” กลับบา้ นลา้ งหนา้ แปรงฟัน? เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตารัวๆ“เขาไม่ เป็ นไรใชม่ ัย้ ?” ป้าเฉนิ ไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขนึ้ กบั พวกเธอ เธอจอ้ งมองเสน่ิ เฉียวดว้ ย ความสงสยั “คณุ ชายสองจะเป็ นอะไรไปไดย้ ังไง? แตว่ า่ คณุ นายนอ้ ยสองละสิ สขุ ภาพของคณุ แยม่ าก หลายวนั มานตี้ อ้ ง เขา้ โรงพยาบาล รอคณุ ออกจากโรงพยาบาลในครัง้ นี้ กลบั ถงึ บา้ นไปป้าเฉนิ จะตม้ ซปุ มาบํารงุ รา่ งกายของคณุ ใหน้ ะ” เสน่ิ เฉียวยังคงอง้ึ อยกู่ บั ท่ี เธอยงั ตอบสนองไดย้ งั ไมเ่ ต็มท่ี เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ป็ นอะไรใชม่ ัย้ ? เขาเขา้ ไปในหอ้ งนัน้ ไมใ่ ชห่ รอ? แตม่ ันก็ใช่ ถา้ เขาอยใู่ นนัน้ ไม่ นาน เขาคงไมโ่ ดนฤทธย์ิ าไปดว้ ยแน่นอน แต…่ .ลสู่ นุ ฉางจะยอมใหเ้ ขาออกมาจากหอ้ งทันทอี ยา่ งนัน้ หรอ? อกี อยา่ ง…..

พอยงิ่ คดิ เสน่ิ เฉียวก็ยง่ิ รสู ้ กึ ปวดหวั มากขนึ้ เพราะเรอื่ งราวตอ่ จากเมอื่ คนื เธอนกึ อะไรไมอ่ อกเลยสกั นดิ “คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ อยา่ พง่ึ คดิ มากเลย นอนพักผอ่ นกอ่ น เถอะ รสู ้ กึ ไมส่ บายตรงไหนมัย้ ? ฉันไปเรยี กหมอมาดมี ัย้ ?” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉยี วพงึ่ จะดงึ สตกิ ลับมา จากนัน้ จงึ สา่ ยหนา้ “ไม่ ตอ้ งหรอกป้าเฉนิ ฉันไมม่ ตี รงไหนทไ่ี มส่ บาย ไมต่ อ้ งเรยี กหมอ มาหรอก” “งัน้ คณุ นายนอ้ ยสองจะดมื่ ซปุ มัย้ ?” ป้าเฉนิ ยนื ขน้ึ มา จากนัน้ เปิดฝาถังเกบ็ ความรอ้ นออก เธอเทซปุ หนงึ่ ถว้ ยใหก้ บั เสน่ิ เฉยี ว เสน่ิ เฉียวเองกเ็ รมิ่ รสู ้ กึ หวิ เธอพยกั หนา้ แลว้ ยน่ื สองมอื ออกมารับถว้ ยนํ้าซปุ ไกด่ ว้ ยมารยาท เธอดมื่ ซปุ ไกเ่ งยี บๆ อยๆู่ เธอถามป้าเฉนิ “เยโ่ มเ่ ซนิ เขา…..อกี สกั พักจะมาทนี่ มี่ ยั้ ?” ป้าเฉนิ ยมิ้ ออ่ นๆแลว้ พดู “มาสิ คณุ ชายสองบอกกบั ป้าเฉนิ คนน้ี เอาไว ้ เดย๋ี วเขากก็ ลบั มา เขาใหฉ้ ันดแู ลคณุ นายนอ้ ยสองดดี ”ี เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ โลง่ ใจมากขนึ้ เขากลับมาก็ดี

เธอมคี ําถามมากมายจะถามเขา ในจังหวะทเี่ ธอกําลงั ดมื่ ซปุ ไกอ่ ยนู่ ัน้ อยๆู่ ป้าเฉนิ กพ็ ดู “คณุ นาย นอ้ ยสอง ป้าเฉนิ ไมไ่ ดจ้ ะวา่ อะไรคณุ หรอกนะ เพยี งแตว่ ยั รนุ่ อยา่ งพวกคณุ จะตอ้ งหดั ยับยัง้ ชงั่ ใจกนั หน่อย เพราะเรอ่ื งแบบ นัน้ เลยทําใหต้ อ้ งเขา้ โรงพยาบาล มนั จะไมด่ ตี อ่ สขุ ภาพในระยะ ยาวนะ” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉยี วทก่ี ําลงั ดม่ื ซปุ ไกอ่ ยนู่ ัน้ อง้ึ และนงิ่ อยกู่ บั ที่ ทันที เธอเอยี งศรี ษะเล็กนอ้ ย เพราะเรอ่ื งแบบนัน้ ? เรอ่ื งแบบนัน้ หมายถงึ ….เรอ่ื งอะไร? “พวกคณุ นล่ี ะก็ เด็กหนุ่มสาวถงึ จะยงั ขา้ วใหมป่ ลามนั แตก่ ต็ อ้ ง หดั ยับยงั้ ชงั่ ใจไวบ้ า้ ง ยงั ไงซะเวลาทอี่ ยดู่ ว้ ยกนั ยงั อกี ยาวนาน มเี วลาอกี ตัง้ มากมาย คณุ นายนอ้ ยสอง ป้าเฉนิ เตอื นคณุ ดว้ ย ความหวังดใี นฐานะของคนทเ่ี คยอาบนํ้ารอ้ นมากอ่ น คณุ จะไม่ โกรธป้าเฉนิ ใชม่ ัย้ ?” เสน่ิ เฉียววางถว้ ยนํ้าซปุ ไกล่ ง เธอถาม “ป้าเฉนิ ความหมายของ คณุ ….ฉันไมค่ อ่ ยเขา้ ใจ” ป้าเฉนิ ：“……”

จะพดู ยังไงกบั คณุ นายนอ้ ยสองด?ี ป้าเฉนิ ลังเลอยนู่ าน อยๆู่ เธอ จงึ ชไี้ ปทบี่ รเิ วณคอของเสนิ่ เฉยี ว เสนิ่ เฉียวลองกม้ หนา้ มองตามทเ่ี ธอชี้ แตเ่ ธอกลบั มองไมเ่ ห็น อะไร ป้าเฉนิ “……โธค่ ณุ นายนอ้ ยสอง เอาเป็ นวา่ คนหนุ่มสาวตอ้ ง หดั ยบั ยัง้ ชงั่ ใจหน่อยกด็ ี คําพดู เหลา่ นคี้ ณุ จดจําเอาไวใ้ นใจก็ พอ” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ป้าเฉนิ นัน้ แปลกๆ คําพดู เหลา่ นท้ี ป่ี ้าเฉนิ พดู …. เธอไมเ่ ขา้ ใจเลยสกั นดิ หลังจากทเี่ ธอดม่ื ซปุ ไกจ่ นหมดแลว้ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนํ้า เมอื่ เธอมองเขา้ ไปในกระจก เสน่ิ เฉียวพงึ่ จะเขา้ ใจวา่ คําพดู เหลา่ นัน้ ของป้าเฉนิ นัน้ หมายความวา่ ยังไง! ตอนที่ 104 อยา่ มาแตะตอ้ งฉนั เสน่ิ เฉียวยนื อยหู่ นา้ กระจก ดวงตาเธอเบกิ กวา้ งจอ้ งมองตวั เอง ในกระจกดว้ ยสายตาทไี่ มอ่ ยากจะเชอ่ื

ไมร่ ตู ้ งั้ แตเ่ มอ่ื ไรทบ่ี รเิ วณคอขาวๆของเธอมรี อยมว่ งชา้ํ อยหู่ ลาย จดุ รอยชา้ํ เชน่ นเ้ี สนิ่ เฉยี วเคยเห็นมันมากอ่ น แตท่ วา่ เคยเห็นเพยี งแคห่ นงึ่ หนเทา่ นัน้ คอื คํา่ คนื ทฝ่ี นตกหนักซงึ่ เธอกบั หลนิ เจยี งไดห้ ยา่ รา้ งกนั เธอ โดนผชู ้ ายแปลกหนา้ คนหนงึ่ พรากความบรสิ ทุ ธใิ์ นครัง้ แรกไป หลังจากทเี่ ธอวง่ิ หนกี ลบั มาถงึ บา้ น เธอก็รบี อาบน้ําอยา่ งเอา เป็ นเอาตาย ในตอนนัน้ เธอเห็นวา่ บรเิ วณคอของเธอมรี อยจบู จํานวนมาก ซง่ึ มนั ก็เหมอื นกบั ตอนน…้ี เธอเหมอ่ ลอยไปประมาณสบิ วนิ าที เสนิ่ เฉียวจงึ ดงึ สตขิ อง ตวั เองกลับมา สหี นา้ ของเธอขาวซดี เธอรบี กม้ หนา้ ลงแลว้ เอา มอื ไปเปิดเสอื้ ผา้ ของเธอออก เป็ นไปตามทค่ี ดิ นอกจากบรเิ วณคอ รอยชาํ้ เหลา่ นย้ี งั มอี ยทู่ วั่ รา่ งกายของเธอ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ชอ็ กจนชนเขา้ กบั ประตทู อี่ ยดู่ า้ นหลงั

ใชแ่ ลว้ เธอลมื ไปไดย้ งั ไง…. ถงึ แมว้ า่ เมอ่ื คนื ในหอ้ งหอ้ งนัน้ จะจดุ ยาสลบ แต…่ ลสู่ นุ ฉางให ้ เธอดมื่ ยาเขา้ ไป เธอเอาแตก่ งั วลใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ วา่ จะโดนฤทธไิ์ ปดว้ ยรเึ ปลา่ หลังจากนัน้ เป็ นยงั ไง เธอกลบั ลมื เรอ่ื งทต่ี วั เธอเองโดนกรอกยา ไปทัง้ หมด สว่ นความจําตอ่ จากนัน้ เธอนกึ อะไรไมอ่ อกเลยสกั นดิ เธอนอนแน่นง่ิ อยตู่ รงนี้ แตร่ า่ งกายของเธอกลบั มรี อยชาํ้ มากมาย ไมต่ อ้ งพดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาไมม่ คี วามสามารถในดา้ นนัน้ สง่ิ นแี้ สดงถงึ อะไร??? แสดงถงึ อะไร??? เสน่ิ เฉยี วไมส่ ามารถควบคมุ รา่ งกายทก่ี ําลังสนั่ ได ้ เธอรสู ้ กึ ไร ้ เรย่ี วแรงแลว้ ทรดุ ตวั นั่งลงอยบู่ นพนื้ สวรรคเ์ ลน่ ตลกครัง้ ยง่ิ ใหญก่ บั เธอจรงิ ๆ

“คณุ นายนอ้ ยสอง เป็ นอะไรไปน่ะ?” ป้าเฉนิ เห็นเธออยๆู่ นั่งลง อยบู่ นพนื้ ป้าเฉนิ ตกใจจนรบี วางสงิ่ ของในมอื ลงแลว้ พงุ่ เขา้ มา หาเธอ จากนัน้ คอ่ ยๆพยงุ ตวั เธอขน้ึ มา เสน่ิ เฉียวถกู พยงุ ตวั กลับมาอยบู่ นเตยี ง หลังจากทเ่ี อนตวั ลง นอนเธอก็มที า่ ทที ดี่ มู นึ งง ทนั ใดนัน้ เองเธอนกึ เรอื่ งสําคญั อะไร ออก เธอควา้ มอื ของป้าเฉนิ ออกไว ้ “ป้าเฉนิ ป้าเฉนิ !” “ป้าเฉนิ อยตู่ รงนี้ คณุ นายนอ้ ยสอง ตกลงคณุ เป็ นอะไรไป?” “ชว่ ยฉัน ชว่ ยฉันเรยี กหมอมาหน่อย!!” “ได!้ ได ้ ป้าเฉนิ จะไปชว่ ยคณุ เรยี กหมอมาเดย๋ี วนแี้ หละ” ป้าเฉนิ มองเห็นสหี นา้ ของเธออยๆู่ ขาวซดี จนดนู ่ากลวั เธอตกใจจนไม่ กลา้ ถามอะไรไปมากกวา่ น้ี จากนัน้ รบี ออกจากหอ้ งพักเพอ่ื ไป เรยี กหมอ คณุ หมอโดนเรยี กมาอยา่ งกะทนั หนั หลังจากเขา้ มาในหอ้ ง มองเห็นวา่ เสน่ิ เฉียวฟ้ืนขน้ึ มาแลว้ คณุ หมอจงึ เผยรอยยม้ิ ออกมา เสนิ่ เฉยี วกลับจับไปทคี่ อเสอ้ื ของเขา เธอนอนอยตู่ รง นัน้ แลว้ ลมื ตาเปิดกวา้ ง

เธอมอี ะไรอยากจะพดู คณุ หมอคนนคี้ อื คณุ หมอทเ่ี จอกนั ในครัง้ กอ่ น คณุ หมอสยุ คณุ หมอสยุ รเู ้ รอื่ งความสมั พันธอ์ นั ซบั ซอ้ นระหวา่ งเธอกบั เยโ่ ม่ เซนิ เมอ่ื เห็นเธอจอ้ งมองมาทต่ี วั เองแลว้ ไมย่ อมพดู อะไร ออกมาสกั ที เขาจงึ หนั ไปพดู กบั ป้าเฉนิ ทอี่ ยดู่ า้ นหลงั “ญาติ ของผปู ้ ่ วยทา่ นนคี้ รับ รบกวนเชญิ คณุ ออกไปรอขา้ งนอกกอ่ น เถอะ ผมขอตรวจดคู นไขค้ นนสี้ กั หน่อยครับ ” “ไดค้ ะ่ ” ป้าเฉนิ เดนิ ออกไปจากหอ้ งพัก เสนิ่ เฉียวจับไปทช่ี ายเสอ้ื ของคณุ หมอสยุ เธอขยบั รมิ ฝี ปากแต่ เธอกลับพดู อะไรไมอ่ อกสกั คํา คณุ หมอสยุ พอจะเดาออกวา่ เธอจะถามวา่ อะไร ดงั นัน้ เขาจงึ ถาม “ คณุ หนูเสน่ิ เรยี กผมมาเพราะตอ้ งการจะถามเรอื่ งของเด็ก ในทอ้ งใชม่ ัย้ ครับ?” เมอื่ ฟังจบ ดวงตาของเสน่ิ เฉยี วเบกิ กวา้ ง เสยี งของเธอสนั่ โดย ไมร่ ตู ้ วั “คณุ หมอ คณุ ร?ู ้ ”

“อมื ” คณุ หมอสยุ พยักหนา้ เขารับรถู ้ งึ ความกงั วลของผทู ้ จี่ ะเป็ น แมค่ น เขายมิ้ ออ่ นๆ “คณุ วางใจได ้ เด็กสบายด”ี เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เด็กปลอดภัย เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ โลง่ ใจในทนั ที มอื เล็กๆ ทจ่ี ับชายเสอ้ื ของเขาแน่นคอ่ ยๆคลายแรงออก “ขอบคณุ คะ่ ” “ยังมอี ะไรอกี มัย้ ? มตี รงไหนทรี่ สู ้ กึ ไมส่ บายมยั้ ?” ในเมอ่ื คณุ หมอสยุ เขา้ มาในหอ้ งนแ้ี ลว้ เขาคอ่ ยๆโนม้ ตวั ลงยนื่ มอื มาจับชพี จรทข่ี อ้ มอื ของเธอ จากนัน้ หยบิ เครอื่ งฟังตรวจมาตรวจรา่ งกาย เธอตามปกติ “ดแู ลว้ จะไมม่ ปี ัญหาอะไรแลว้ ละ่ คณุ หนูเสนิ่ พักผอ่ นใหด้ ๆี เถอะ” ตอนทค่ี ณุ หมอสยุ กําลงั เตรยี มทจี่ ะออกจากหอ้ งพักกไ็ ดย้ นิ เสยี งจากนอกหอ้ งดงั แวว่ เขา้ มา “คณุ ชายสอง คณุ มาแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มาแลว้ ? เมอ่ื ไดย้ นิ ชอื่ ของเขา แววตาของเสนิ่ เฉียวก็ เปลย่ี นไปทันที เธอมดุ เขา้ ไปในผา้ หม่ ทนั ที

“คณุ หมอสยุ กําลังตรวจรา่ งกายใหก้ บั คณุ นายนอ้ ยสองคะ่ ” เมอ่ื พดู จบ ประตหู อ้ งถกู เปิดออกจากขา้ งใน คณุ หมอสยุ เดนิ ออกมาแลว้ สบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย่ ตรวจรา่ งกายเรยี บรอ้ ยแลว้ คณุ หนูเสน่ิ ตน่ื แลว้ รา่ งกายไมไ่ ดบ้ าดเจ็บอะไรครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ “อมื ” เสน่ิ เฉยี วหลบอยใู่ ตผ้ า้ หม่ แลว้ ฟังเสยี งการเคลอื่ นไหวขา้ งนอก หอ้ ง เธอไดย้ นิ เสยี งของลอ้ รถเข็นคอ่ ยๆเคลอื่ นเขา้ มาในหอ้ ง เธอตกใจจนตวั หดไปสกั พัก เมอ่ื คนื ….ตกลงมนั เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ปัง้ ! ประตหู อ้ งพักปิดสนทิ เสยี งอนื่ ๆหายไปหมด มแี คเ่ สยี งลอ้ รถเข็นทก่ี ําลังหมนุ ไมม่ ใี ครพดู อะไร เสน่ิ เฉียวเรมิ่ สงสยั เล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มา ในหอ้ งแคค่ นเดยี ว?

“หมกอยใู่ นผา้ หม่ ทําอะไร?” เสน่ิ เฉยี วกําลงั ครนุ่ คดิ อยู่ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ อยๆู่ ดงั ขน้ึ มาทํา ใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตกใจ “ไมก่ ลา้ เจอหนา้ ใคร?” เสน่ิ เฉยี ว：“……” เธอคอ่ ยๆดงึ ผา้ หม่ ออก จากนัน้ สบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ทันที เพราะใบหนา้ อนั งดงามของเยโ่ มเ่ ซนิ มรี อยแผลขดี ขว่ น บนใบหนา้ ทงี่ ดงามมรี อยแผลขดี ขว่ นยาวประมาณสองสามเสน้ ดคู ลา้ ยกบั โดนกรงเล็บของแมวขว่ นมา อกี ทัง้ บนรมิ ฝี ปากอนั เรยี วบางมแี ผลถลอกอยู่ ถา้ ไมใ่ ชเ่ ป็ นเพราะเสอื้ ผา้ ของเขาดู เรยี บจนไรร้ อยยับ เสนิ่ เฉยี วคงนกึ วา่ เขาโดนตบตมี า ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ เอย่ ปากถาม “บนหนา้ คณุ ไปโดนอะไรมา?” เมอื่ ฟังจบ เยโ่ มเ่ ซนิ อง้ึ ไปทนั ที นวิ้ อนั เรยี วยาวของเขาคอ่ ยๆลบู ไปทบ่ี าดแผลขดี ขว่ นบนใบหนา้

หนา้ เป็ นอะไร? หึ เธอยงั จะมหี นา้ มาถามอกี “คณุ วา่ ยังไงละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามกลบั หนงึ่ คํา เสนิ่ เฉียว“……” เธอจะไปรไู ้ ดย้ ังไง? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองไปทรี่ มิ ฝี ปากลา่ งของเธอ เมอื่ คนื รมิ ฝี ปากลา่ งโดนเธอกดั จนเป็ นแผล หลงั จากไปถงึ โรงพยาบาล หมอไดท้ ายาใหก้ บั เธอ แตท่ วา่ บาดแผลบนรมิ ฝี ปากของเธอ นัน้ หายดอี ยา่ งรวดเร็ว บรรยากาศในหอ้ งเงยี บจนรสู ้ กึ แปลกประหลาด เสนิ่ เฉยี วกําลงั จะกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ รบี พดู “อยา่ ขยบั ” การกระทําของเสน่ิ เฉียวหยดุ ชะงัก เยโ่ มเ่ ซนิ เคลอ่ื นตวั เขา้ มา เขาเงยหนา้ ของเธอขนึ้ แลว้ บบี ไปทค่ี างของเธอ “คณุ โงร่ ไึ ง? เจอเรอ่ื งอะไรกดั รมิ ฝี ปากตวั เองเป็ นอยา่ งเดยี วรไึ ง?” “ฉัน……” เสน่ิ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจวา่ อยๆู่ ทําไมเขาถงึ ตอ้ งอารมณร์ า้ ย ขนาดน้ี แววตาของเขาชา่ งมดื มนแลดนู ่ากลัว

“รมิ ฝี ปากของตวั เองบาดเจ็บอยไู่ มร่ หู ้ รอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บไป มองดเู ธอ นํ้าเสยี งดดุ นั เสน่ิ เฉียวเอามอื ไปสมั ผัสรมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง เธอรสู ้ กึ เจ็บ จรงิ ๆ ทําไมเมอื่ ตะกตี้ อนทเ่ี ธอดมื่ น้ําซปุ ถงึ ไมร่ สู ้ กึ อะไร? หรอื วา่ จะนกึ เรอ่ื งอนื่ ๆมากจนเกนิ ไป? “โง!่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ดา่ เธออกี หนง่ึ คํา เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ไดว้ า่ วันนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดแู ปลกมากๆ ถงึ แมว้ า่ จะรา้ ย กบั เธอเหมอื นเดมิ ดา่ เธอเหมอื นเดมิ แต…่ ..นํ้าเสยี งของ เขา……เหมอื นวา่ จะออ่ นโยนกวา่ แตก่ อ่ นมาก เธอรสู ้ กึ ไปเองรเึ ปลา่ ? เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นเธอกําลังเหมอ่ ลอย นํ้าหนักแรงทม่ี อื คอ่ ยๆผอ่ น ลงโดยไมร่ ตู ้ วั สายตาของเขาจอ้ งมองไปทรี่ อยมว่ งชา้ํ ตรง บรเิ วณคอของเธอ ความสขุ และความพงึ พอใจถกู สอื่ ออกมา ผา่ นดวงตาสดี ํา เมอ่ื นกึ ถงึ เหตกุ ารณ์เมอ่ื คนื เธอกอดคอของเขาดว้ ยความสบั สน ขอรอ้ งเขาใหเ้ บาหน่อย….เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ราวกบั วา่ มแี มวนอ้ ยตวั หนง่ึ เขา้ มาจ๊ักจห้ี วั ใจของเขา

นว้ิ มอื ของเขาคอ่ ยๆเออื้ มมาทบี่ รเิ วณคอของเธอโดยไมร่ ตู ้ วั ปลายนว้ิ ทอ่ี บอนุ่ คอ่ ยๆลบู สมั ผัสรอยมว่ งชาํ้ ตรงบรเิ วณคอของ เธอ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ คนั เธอหลบการสมั ผัสของเขา ทันใดนัน้ เอง เธอพง่ึ จะนกึ ออกวา่ บรเิ วณคอของตวั เองนัน้ มี อะไรอยู่ สหี นา้ ของเธอเปลย่ี นไปอยา่ งรวดเร็ว จากนัน้ รบี ถอย ไปดา้ นหลังทนั ที “อยา่ มาแตะตอ้ งฉัน!!” ตอนท่ี 105 ตอ้ งการใหฉ้ นั ชว่ ยคณุ ยอ้ นความจําหนอ่ ยมยั้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ ชะงักอยกู่ ลางอากาศ เขาขมวดคว้ิ แลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นบา้ อะไรอกี ? เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอรบี มดุ เขา้ ไปในผา้ หม่ จากนัน้ ดงึ เอาผา้ หม่ ขน้ึ มาปิดทรี่ อยชาํ้ มว่ งตรงบรเิ วณคอของ เธอ