เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

หวงั วา่ จะไมจ่ รงิ นะ เปิดโนต้ บกุ๊ ขน้ึ มา เสน่ิ เฉียวเตรยี มตวั ตงั้ ใจทํางาน ปรากฏวา่ ผา่ นไปยงั ไมถ่ งึ สองนาที ก็งว่ งนอนจนหาวออกมา ไมไ่ ด ้ เสน่ิ เฉยี วเคาะไปทศี่ รี ษะของเธอ เธอเป็ นผชู ้ ว่ ยผจู ้ ัดการ เธอจะตอ้ งตงั้ ใจทํางาน รบี ปลกุ ใหต้ วั เองกระปี้กระเป่ าขน้ึ มา เสน่ิ เฉยี วถอื เอกสารทน่ี ั่งมองมาครง่ึ คอ่ นวันขน้ึ มา จนสดุ ทา้ ยกม็ ี เพยี งเสยี งศรี ษะทถ่ี กู กระแทกเขา้ กบั โตะ๊ แข็งๆ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ดัง ขน้ึ ปัง เสน่ิ เฉียว ตนื่ ขน้ึ มาแบบมนึ ๆ ลบู ไปทห่ี นา้ ผากแดงเป่ งทช่ี นเขา้ เมอื่ ครู่ เจ็บจัง ดขู อ้ มลู ตอ่ ไปไมไ่ หวแลว้ เสน่ิ เฉยี วจงึ วางไวก้ อ่ น จากนัน้ จงึ ลกุ ไปชงกาแฟใหต้ วั เอง ชงกาแฟเสร็จพง่ึ จะกลบั มา กลบั เห็นเงาของคนทค่ี นุ ้ เคยเดนิ ออกมาจากลฟิ ต์

“นอ้ งสะใภ”้ เยห่ ลนิ่ หาน พชี่ ายของเยโ่ มเ่ ซนิ น่ันเอง “ทา่ นรองประธานเย่ สวัสดคี ะ่ ” เสน่ิ เฉยี วรบี เอย่ คําทกั ทาย เธอรู ้ ตําแหน่งของตวั เองดี ดงั นัน้ จงึ เรยี กเขาวา่ รองประธาน เหมอื นกบั คนอน่ื ๆ เยห่ ลนิ่ หานเดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอ เขาใสเ่ สอ้ื เชต้ิ สขี าว ดู ไปแลว้ ชา่ งสะอาดสะอา้ นราวกบั หยก “ไมต่ อ้ งเป็ นทางการขนาดนัน้ ก็ได ้ ครอบครัวเดยี วกนั แทๆ้ โม่ เซนิ อยไู่ หม” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ “เขาอยทู่ ห่ี อ้ งทํางานคะ่ ” “อมื ” กอ่ นทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานจะจากไปเขาเหลอื บมามองเธอ เอย่ ขนึ้ ขําๆ “นอ้ งสะใภ ้ ตอ่ ไปอยา่ ดม่ื เหลา้ เยอะนะ มนั ไมด่ ตี อ่ สขุ ภาพ” ไดย้ นิ แบบน้ี เสน่ิ เฉียวชะงักไป “ทา่ นรองประธานเย”่ เขารไู ้ ดย้ ังไงวา่ เธอดม่ื เหลา้ หรอื วา่ จนถงึ ตอนนก้ี ลน่ิ เหลา้ ยังตดิ ตวั เธออยหู่ รอ

“เมอื่ คนื วานตอนทคี่ ณุ และโมเ่ ซนิ กลับมา ผมเจอเขา้ พอด”ี เย่ หลนิ่ หานยนื่ มอื ขน้ึ มาจับขมับเธอ แลว้ นวดเบาๆ “จรงิ ๆ นะ ผหู ้ ญงิ อยา่ ดมื่ เยอะเกนิ ไป มนั ไมด่ ตี อ่ กระเพาะและก็ตอ่ ผวิ ดว้ ย” เยห่ ลนิ่ หานพดู จบกเ็ ขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ ในหอ้ งทํางาน เสน่ิ เฉียว กลบั ยนื งงอยทู่ เ่ี ดมิ อยนู่ าน จงึ ยกมอื ขน้ึ มาลบู ปลายผมตวั เอง อยา่ งเขนิ … เมอื่ ครนู่ ี้… เยห่ ลนิ่ หานนวดศรี ษะเธอหรอ ตอ้ งบอกวา่ เยห่ ลนิ่ หานเป็ นผชู ้ ายทอี่ อ่ นโยนมาก ความนุ่มนวล ทซี่ อ่ นไวใ้ นดวงตา ประกอบกบั นํ้าเสยี งทอ่ี อ่ นโยน รวมถงึ ใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเขา เสนิ่ เฉยี วยกมอื ขนึ้ มาเคาะศรี ษะตวั เองอยา่ งงงๆ เธอกําลงั คดิ อะไรอยู่ คดิ ซซ้ี วั้ แบบนไ้ี ดย้ ังไงกนั คดิ ไดด้ งั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ ดงึ สติ กลับคนื มา แลว้ น่ังลง

เยห่ ลนิ่ หานเขา้ ไปในหอ้ งนานแลว้ ก็ยังไมอ่ อกมา ไมร่ วู ้ า่ มา หาเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยเรอื่ งอะไร เสน่ิ เฉียวเรมิ่ มลี างสงั หรณท์ ไี่ มด่ ี แปลกๆ คดิ วา่ ตอ้ งเกดิ เรอื่ งอะไรขนึ้ แน่ๆ ผา่ นไปสบิ นาที ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกมาอกี ครัง้ ครัง้ นม้ี คี นออกมา จากในลฟิ ตส์ ามสค่ี น เสน่ิ เฉียวมองไปจงึ รทู ้ ันทวี า่ ลางสงั หรณท์ ี่ ตนสมั ผัสไดน้ ัน้ มาแลว้ คนทม่ี าไมใ่ ชใ่ ครอนื่ แตค่ อื คณุ ป่ ู คนทเ่ี คยสง่ั ใหเ้ ธอไปหาลสู่ ุ นฉาง คนทมี่ าดว้ ยขา้ งๆ ก็อายรุ าวๆ เดยี วกนั เหมอื นอยากจะชว่ ย ระงับอารมณข์ องคณุ ป่ ู เห็นภาพตรงหนา้ เสน่ิ เฉียวนกึ อะไรบางอยา่ งขน้ึ รบี กลบั หลัง หนั รดุ เขา้ หอ้ งทํางานไป ครัง้ นเี้ ธอถอื วสิ าสะเปิดเขา้ ไปโดย ไมไ่ ดเ้ คาะประตู ดว้ ยทา่ ทรี บี รอ้ น ทําใหท้ งั้ สองคนทอ่ี ยใู่ นหอ้ ง ตอ้ งจอ้ งมองมา “นอ้ งสะใภ ้ ทําไม….” “คอื วา่ …คณุ ป่ มู าคะ่ ” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งมองไปทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ พลางเอย่ ขนึ้

เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ ยงั คงเดมิ ไมเ่ ปลยี่ น แตค่ นทเี่ ปลย่ี นคอื เยห่ ล่ิ นหานทเ่ี ลกิ คว้ิ ขนึ้ สงู เอย่ ขน้ึ อยา่ งหนักใจ “ทําไมคณุ ป่ ถู งึ ได ้ ขนึ้ มาเร็วขนาดนนี้ ะโมเ่ ซนิ พไ่ี มไ่ ดว้ า่ ใหแ้ กนะ แกลงไปพบป่ กู บั พเี่ ถอะ ทา่ นคงไม…่ ” ปัง ยงั พดู ไมท่ ันจบ ประตหู อ้ งทํางานกถ็ กู ผลกั ใหเ้ ปิดออก นาย ทา่ นเยเ่ ดนิ เขา้ มาพรอ้ มกบั คนคอยพยงุ อกี สองคน “ชา่ งงามหนา้ จรงิ ๆ ตอ้ งใหค้ นแกห่ อบสงั ขารขนึ้ มาหาถงึ ทเ่ี ยโ่ ม่ เซนิ นายยงั มคี วามกตัญญทู คี่ วรจะทําไวใ้ หล้ กู ใหห้ ลานดบู า้ งรึ เปลา่ ” นํ้าเสยี งดดุ นั บง่ บอกวา่ โมโหอยา่ งขดี สดุ เสนิ่ เฉียว สหี นา้ เรม่ิ ถอดสี รบี ถอยไปอยอู่ กี ฝั่งหนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ สายตาแข็งกรา้ ววา่ งเปลา่ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งไรอ้ ารมณ์ “ป่ ู ผมกบั ทา่ นกอ็ ายหุ า่ งกนั มาก แลว้ ผมกไ็ มไ่ ดเ้ ป็ นลกู ทา่ นเอง ซะ่ หน่อย” พดู จบ ทําหนา้ ทําตา ยมิ้ ออกมาอยา่ งดอ้ื รัน้ ฟังกร็ วู ้ า่ ประโยคนเ้ี ขาตงั้ ใจพดู ย่ัวโมโหป่ ู

“แก” นายทา่ นเยจ่ อ้ งตาโตดว้ ยความโกรธ “แก..แกยงั เห็นฉัน เป็ นป่ อู ยหู่ รอื เปลา่ ” “มธี รุ ะอะไรไหมครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ เยย้ อกี ครัง้ “ถา้ ไมม่ อี ะไร ก็ เชญิ ออกไปไดค้ รับ ขออนุญาตไมส่ ง่ ” “โมเ่ ซนิ ตอ่ ผหู ้ ลักผใู ้ หญใ่ หม้ นั มมี ารยาทสกั หน่อย ทําแบบนมี้ นั หมายความวา่ ยงั ไง” “ทา่ น ทา่ นไมท่ ํางานทําการของตนเอง แตว่ งิ่ มาสง่ั สอนผมถงึ ที่ ทํางานแบบนจี้ ะใหม้ มี ารยาทตอ่ ผอู ้ าวโุ สไดย้ ังไง” “แก” “เยโ่ มเ่ ซนิ จะยงั ไงซะ่ พวกเราทงั้ สามกเ็ ป็ นผหู ้ ลกั ผใู ้ หญข่ อง คณุ คณุ จะทําแบบนกี้ บั พวกเรา พวกเราไมว่ า่ อะไร แตค่ ณุ ทํา แบบนกี้ บั คณุ ป่ มู นั ไมด่ เู สยี มารยาทไปหน่อยหรอ” “มารยาทหรอ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งเยอื กเย็น “ตงั้ แตเ่ ด็กจนโต ก็ ไมม่ ใี ครสอนฉันเรอื่ งมารยาท” นายทา่ นเย่ ชะงักไป เอย่ ขน้ึ อยา่ งโมโห “แกยงั โทษฉันเรอ่ื งนี้ อยอู่ กี หรอ”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เสนิ่ เฉยี วสอ่ งสายตาไปยงั คนทอ่ี ยู่ ดา้ นหนา้ ราวกบั วา่ ไดร้ อู ้ ะไรบางอยา่ งจากคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาบอกวา่ ไมม่ ใี ครสอนเรอื่ งมารยาทเขามาตงั้ แตเ่ ด็ก มัน หมายความวา่ ยงั ไง หรอื วา่ …. ขณะทเ่ี สนิ่ เฉียวกําลังครนุ่ คดิ อยนู่ ัน้ นายทา่ นเยก่ ระแทกเสยี ง ดงั ขน้ึ มา แลว้ คอ่ ยๆ เดนิ ไปนั่งลงบนโซฟา “แกมนั ไมม่ คี นสงั่ สอน ไมม่ มี ารยาท ทไ่ี มร่ จู ้ ักสมั มาคารวะ ฉันคงไมโ่ ทษแกหรอก แตแ่ กกไ็ มค่ วรววู่ ามแบบนี้ มเี รอ่ื งอะไรกนั กบั ตระกลู ล”ู่ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บไมพ่ ดู อะไร เสนิ่ เฉยี วแอบเหลอื บมองมาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พบวา่ สายตาเขาหลบ ตํา่ ลง นัยนต์ าดําสนทิ คนู่ ัน้ มองตํา่ ลง ดลู กึ ลับราวกบั ทะเลลกึ ราวกบั มอี ารมณ์บางอยา่ งกําลงั ปะทขุ น้ึ “ตกลงรว่ มงานกบั ตระกลู ลเู่ ป็ นสงิ่ ทฉ่ี ันวางแผนไวล้ ว่ งหนา้ นาน แลว้ ทําไมถงึ มาเปลยี่ นแปลง อกี อยา่ ง เปลยี่ นก็เปลยี่ นไปสิ ทําไมจะตอ้ งลงไมล้ งมอื กนั นายรไู ้ หมวา่ ทําแบบนจ้ี ะทําให ้ ตระกลู เยต่ อ้ งวนุ่ วายมากมายขนาดไหน”

“ป่ ”ู อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กต็ ะโกนขน้ึ มา นายทา่ นเยถ่ งึ กบั หยดุ ชะงักตามเสยี งเรยี ก จอ้ งมองไปทเี่ ขา นง่ิ ๆ ราวกบั รอฟังคําอธบิ ายจากเขา เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆ กลอกตาขนึ้ มา ยม้ิ อยา่ งมเี ลศนัย “ถา้ ผมจําไม่ ผดิ ตําแหน่งประธานบรษิ ัทบรษิ ัทตระกลู เยค่ อื ผมไมใ่ ชห่ รอ หรอื วา่ การจะตกลงรว่ มงานหรอื ไม่ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งผา่ นความ คดิ เห็นของผมแลว้ ” “ใหฟ้ ังความคดิ เห็นจากแกหรอ งัน้ แกกบ็ อกเหตผุ ลมาสิ วา่ ทําไมถงึ ไมร่ ว่ มงานกบั ตระกลู ลู่ ถา้ แกบอกไมไ่ ด ้ ฉันกม็ สี ทิ ธท์ิ ี่ จะปลดตําแหน่งนแี้ กไดเ้ หมอื นกนั ” “เหอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเยอื กเย็น “งัน้ เราก็มาลองดแู ลว้ กนั ” “แก” นายทา่ นเยโ่ กรธจนลกุ ขน้ึ ยนื ชน้ี วิ้ บน่ ดา่ มาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ “แกทําทที า่ แบบนก้ี บั ผใู ้ หญห่ รอ” เสนิ่ เฉยี วทย่ี นื มองอยขู่ า้ งๆ รสู ้ กึ ตกใจ เรอื่ งนเ้ี ดมิ ทเี ป็ นความผดิ ของเธอเอง แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เขา…ทําไมไมพ่ ดู อะไรเลยออกมาสกั คํา

ตอนที่ 56 คดิ เองเออเอง ไมไ่ ด ้ กอ่ นหนา้ นกี้ ็ สองครัง้ แลว้ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ทําแบบนเ้ี พอ่ื เธอเอง เธอ จะไมย่ อมใหเ้ ขาตอ้ งมาแบกความผดิ นเ้ี พราะตนอกี คดิ ไดด้ งั นัน้ เสนิ่ เฉียวกา้ วเขา้ ไปอยา่ งไมล่ ังเล แลว้ หยดุ อยู่ ตรงหนา้ ของนายทา่ นเย่ เอย่ ขนึ้ “นายทา่ นเย่ เรอื่ งนไ้ี มใ่ ช่ ความผดิ ของคณุ ชายเลยคะ่ ทัง้ หมดเป็ นความผดิ ของหนูเอง” “เธอวา่ อะไรนะ” นายทา่ นเยห่ รตี่ าพจิ ารณามองมาทเี่ สนิ่ เฉียว เอย่ ขนึ้ ดว้ ยเสยี งขู่ “เรอ่ื งนไี้ ปเกย่ี วอะไรกบั เธอ” “วันนัน้ เป็ นหนูเองท…ี่ ” “ผมเองทใ่ี หเ้ ธอไปหาลสู่ นุ ฉาง ตระกลู เยไ่ มอ่ ยากรว่ มงานกนั กบั ตระกลู ลู่ หากทา่ นมอี ะไรทไ่ี มพ่ อใจ เราจะไปคยุ กนั ตอ่ ทก่ี าร ประชมุ ผบู ้ รหิ าร” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ตัดบทเธอเสยี งแข็ง เสนิ่ เฉียวชะงักนงิ่ ยนื อยทู่ เี่ ดมิ หนั กลบั มามองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไม่ น่าเชอื่

เขาเป็ นอะไรกนั แน่ ทําไมถงึ ไมใ่ หเ้ ธอพดู ความจรงิ ตอ่ หนา้ นายทา่ นเย่ และยังชว่ ย เธอปิดบงั เรอื่ งอกี “คณุ ชายเย”่ “หบุ ปากไปซะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ มองเล็กนอ้ ย เอย่ ขนึ้ ดว้ ย นํ้าเสยี งทแี่ ข็งกรา้ วมากขนึ้ “คนตระกลู เยเ่ ขาจะคยุ กนั ถงึ ควิ เธอ พดู แลว้ หรอ” “…” เสนิ่ เฉียวหบุ ปากแน่นสนทิ ใบหนา้ ซดี เผอื ด รบี กา้ วถอยออกมา ขา้ งๆ จากนัน้ กมุ มอื ตวั เองไวแ้ น่น กดั รมิ ฝี ปากลา่ งจวนเลอื ด เกอื บจะไหลออกมา เยห่ ลนิ่ หานมองเห็น รสู ้ กึ เป็ นหว่ ง ไดย้ นิ ประโยคนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําเอานายทา่ นเยโ่ กรธจนทน ไมไ่ หว ไอเ้ ด็กเวรคนนน้ี ิ เขารดู ้ วี า่ ตวั เองไมอ่ าจไดส้ ทิ ธใ์ิ นที่ ประชมุ ผบู ้ รหิ ารได ้ เพราะพวกเขาลว้ นแตส่ นับสนุนเยโ่ มเ่ ซนิ กนั ทงั้ นัน้ ตอนนมี้ ันยังไมถ่ งึ เวลา

แตน่ ายทา่ นเยค่ งไมป่ ลอ่ ยไวแ้ บบนแี้ น่นอน “โมเ่ ซนิ แกอยา่ คดิ วา่ ฉันไมก่ ลา้ แตะตอ้ งแกนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจเขา เงยหนา้ ขน้ึ มอง “บรษิ ัทอยทู่ น่ี ี่ ป่ …ู ทา่ น สามารถเรยี กประชมุ คณะผบู ้ รหิ ารไดต้ ลอดเวลา ถา้ …พวกเขา ยอมฟังคณุ ” พดู จบ เขาก็แสยะยมิ้ ออกมา รอยยม้ิ นัน้ แฝงไปดว้ ยความสะใจ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาอยเู่ หนอื ผใู ้ ด ใชแ่ ลว้ ตอ่ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มตี ําแหน่งทส่ี งู มอี ํานาจเด็ดขาด มกั จะ ทําเรอื่ งใหผ้ คู ้ นหวนั่ ใจอยบู่ อ่ ย ๆ แตเ่ รอ่ื งทจ่ี ะเกดิ ในภายหลัง จะเป็ นผลยนื ยันการกระทํา วา่ เขาทําถกู ตอ้ งเสมอ เหลา่ อาวโุ สในการประชมุ ผบู ้ รหิ ารรดู ้ ี ตงั้ แตท่ เี่ ขาเขา้ บรษิ ัทมาก็ ถกู พวกเขาดถู กู มาโดยตลอด เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาบรหิ ารบรษิ ัทไดย้ งั ไมน่ าน ก็ทําแตม้ ไดด้ โี ดด เดน่ เป็ นอยา่ งมาก ทําใหใ้ นบรรดาผบู ้ รหิ ารตา่ งเรมิ่ เปลย่ี น

มมุ มอง รวมถงึ ทกุ คนตา่ งกช็ ดั เจนเป็ นอยา่ งดี เยโ่ มเ่ ซนิ เขา พกิ ารแคข่ า แตส่ มองไมไ่ ดพ้ กิ ารเลย “ตระกลู ลู่ ชอบใหย้ ่วั นักไมใ่ ชห่ รอโมเ่ ซนิ แกทํารา้ ยทา่ น ประธานลู่ ก็คงตอ้ งใหค้ ําอธบิ ายกบั อกี ฝ่ ายหน่อย” ชายอกี สองคนทม่ี าดว้ ยเห็นทที า่ เรม่ิ ไมค่ อ่ ยดี กลวั วา่ มนั จะ รา้ ยแรงไปกวา่ นี้ จงึ เอย่ ปากปรามไว ้ “ใชๆ่ ไมร่ ว่ มมอื กพ็ อวา่ แตท่ ําไมตอ้ งถงึ ขนั้ ทํารา้ ยกนั ดว้ ยละ่ ” “ยังไวช้ วี ติ เขาอยกู่ น็ ับวา่ มเี มตตามากแลว้ นะ” เยโ่ มเ่ ซนิ กลา่ ว ขน้ึ อยา่ งไรเ้ ยอ่ื ใย คําพดู ไรเ้ ยอื่ ใยแบบนี้ ทําใหส้ หี นา้ ของคนทอี่ ยใู่ นเหตกุ ารณเ์ รม่ิ เปลยี่ นไป นายทา่ นเยม่ ที ที า่ ทไ่ี มพ่ อใจเป็ นอยา่ งมาก “แก ไอ ้ เศษสวะ ทําไมพอ่ แกถงึ ใหก้ ําเนดิ คนอยา่ งแกออกมาได”้ “ป่ ”ู เยห่ ลน่ิ หาน เห็นเขาเผยธาตแุ ทอ้ อกมา รบี จับไหลห่ า้ มไว ้ “อยา่ โมโหไปเลย ทโี่ มเ่ ซนิ เขาไมร่ ว่ มงานกบั ตระกลู ลู่ เขาก็คง มเี หตผุ ลของเขา สายตาเขาหลักแหลมกวา่ ใคร อกี อยา่ งหนงึ่ ยังไงซะ่ โมเ่ ซนิ ก็เป็ นคนตระกลู เย่ คงไมท่ ําเรอื่ งทท่ี ําใหต้ ระกลู เราเสยี ผลประโยชนห์ รอก ทา่ นไมต่ อ้ งเป็ นหว่ ง”

“ใชห่ รอ มนั ก็ไมแ่ น่หรอก” เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลับดว้ ยสายตาเยอื ก เย็น เสน่ิ เฉยี วฟังอยขู่ า้ งๆ อยา่ งปวดหวั รสู ้ กึ ไดว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มักจะยวั่ โมโหคณุ ป่ อู ยเู่ รอ่ื ย คําพดู แตล่ ะประโยคชา่ งกระแทกกนั อยู่ เรอื่ ย ไมแ่ ปลก ทนี่ ายทา่ นเยท่ โ่ี มโหขนาดน้ี “หลนิ่ หาน แกฟังไวน้ ะ ฟังไวว้ า่ เขาพดู จายังไงกบั ฉัน มนั เหมอื นคนอน่ื เขาพดู ซะทไ่ี หนกนั ” “คณุ ป่ คู รับ ทา่ นกลับไปกอ่ นเถอะ ผมจะใหค้ นขบั รถไปสง่ ทา่ น เอง” เยห่ ลน่ิ หานพดู แคน่ ก้ี อ่ น จากนัน้ พยงุ คณุ ป่ ลู งไปดา้ นลา่ ง คนแกส่ องคนเห็นสถานการณแ์ บบน้ี จงึ ตอ้ งตามออกมา หอ้ งทํางานกลบั สคู่ วามสงบเงยี บอกี ครัง้ เสน่ิ เฉียวยังคงยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับไปไหน สหี นา้ ยังคงซดี เซยี ว รมิ ฝี ปากลา่ งมรี อ่ งรอยของการถกู เธอกดั “ออกไป” อยดู่ ๆี เยโ่ มเ่ ซนิ กร็ อ้ งสงั่ ขน้ึ เสนิ่ เฉียวยังคงยนื นง่ิ อยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับ “ฟังภาษาคนไมร่ เู ้ รอ่ื งหรอื ไง”

เสนิ่ เฉียว กะพรบิ ตาปรบิ ๆ และรบี หนั มาทางเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชว่ ย ฉันทําไม” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บตาขนึ้ พลางขมวดคว้ิ หลังไดย้ นิ “รทู ้ ัง้ รวู ้ า่ มันเป็ นปัญหาของฉัน ไมใ่ ชห่ รอ ทําไมคณุ ไมใ่ หฉ้ ัน พดู ตอ่ หนา้ คณุ ป่ ู ทงั้ ๆ ทมี่ ันเป็ นความผดิ ของฉันแทๆ้ ” “เหอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะ “เธอสําคญั ตวั เองเกนิ ไปหรอื เปลา่ ” “อะไรนะ” เสน่ิ เฉยี วฟังไมเ่ ขา้ ใจ เธอแคก่ ําลังสบั สน จรงิ ๆ แลว้ เรอื่ งมนั เป็ นยงั ไงกนั แน่ “อยา่ ใหฉ้ ันตอ้ งพดู เป็ นครัง้ ทส่ี าม ไสหวั ออกไป” เสน่ิ เฉียวกลบั ยังไมอ่ ยากไป นอกจากไมไ่ ปไหน เธอยงั กา้ วเขา้ มาประชดิ ใกลๆ้ กํามอื แน่น เอย่ ขนึ้ “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ จะเอายังไง กนั แน่ คณุ เกลยี ดฉันไมใ่ ชห่ รอ แตท่ ําไมคณุ ถงึ มกั จะชว่ ยฉัน แลว้ เรอ่ื งเมอ่ื สกั ครนู่ ้ี เพยี งใหฉ้ ันไดบ้ อกกบั คณุ ป่ ใู หช้ ดั เจน พดู ใหท้ า่ นเขา้ ใจ พวกคณุ ทัง้ สองกไ็ มต่ อ้ งมาทะเลาะกนั แบบน้ี และนัน้ มันกเ็ ป็ นความผดิ ของฉันเองตงั้ แตแ่ รก”

ตงั้ แตค่ รัง้ แรกทลี่ สู่ นุ ฉาง มาออ้ ลอ้ เธอ เยโ่ มเ่ ซนิ กป็ ฏเิ สธการ รว่ มงานกบั ตระกลู ลทู่ ันที ครัง้ ทส่ี องก็เป็ นเพราะเธออกี ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งกําจัดลสู่ นุ ฉาง รวมสองเรอื่ งนแ้ี ลว้ ดยู ังไงๆ ก็เป็ นปัญหาของเขา แตว่ า่ …เขาไมเ่ อย่ อะไรเลยแมแ้ ตค่ ําเดยี ว หนําซาํ้ ยงั รบี เอย่ ตัด บทกอ่ นเธอเสยี อกี “เหอะ ผหู ้ ญงิ น่ี ชา่ งชอบคดิ เองเออเองจรงิ ๆ จะรว่ มงานกบั ใคร มันก็เป็ นการตดั สนิ ใจของฉัน สว่ นเธอ ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คย ตอ้ งการใหผ้ หู ้ ญงิ คนไหนมาออกหนา้ รับแทน สว่ นเรอ่ื งระหวา่ ง ฉันกบั คณุ ป่ ู มันไมใ่ ชเ่ รอื่ งอะไรของคณุ เขา้ ใจไหม” เสน่ิ เฉียว อง้ึ ไป “จะใหฉ้ ันพดู หยาบคายไปมากกวา่ นไ้ี หม ของมอื สองอยา่ งเธอ เธอคงไมไ่ ดค้ ดิ วา่ ฉันทําแบบนเี้ พอ่ื เธอหรอกนะ ในสมองของ เธอคงไมไ่ ดจ้ นิ ตนาการอะไรไปมากกวา่ นหี้ รอกนะ ถา้ คดิ แลว้ ใหร้ บี ลบออกใหห้ มดเลยนะ และไปใหพ้ น้ สายตาฉันเดย๋ี วน้”ี เอย่ จบประโยค สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวซดี เผอื ด

เธอคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ …เขาจะพดู คําพดู ทไ่ี มน่ ่าฟังแบบนอี้ อกมา มอื สองขา้ งกําเขา้ หากนั แน่น เธอไมเ่ อย่ อะไร ตวั สนั่ จากนัน้ รมิ ฝี ปากลา่ งถกู กดั ลงแน่น “ฉัน ฉันเขา้ ใจแลว้ ….” พดู จบ เธอเหลอื บตาตํา่ ลง ขนตาเรยี วยาวบดบงั ทกุ ความรสู ้ กึ เธอไว ้ “ขอโทษดว้ ย เป็ นฉันเองทค่ี ดิ มากเกนิ ไป ตอ่ ไปคงไมม่ อี กี แลว้ คณุ ชายเยถ่ า้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ดฉิ ันขอตวั กอ่ นนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ อย่ อะไร สมั ผัสไดถ้ งึ ความเยอื กเย็นทอี่ ยรู่ อบ กาย ทบี่ ง่ บอกชดั เจนวา่ ใหเ้ ธอรบี ไสหวั ไปจากทน่ี ่ี เสน่ิ เฉยี วกลับหลังหนั เดนิ ออกไป ยดื อกตัง้ ตรงขนึ้ ทกุ กา้ ว กา้ ว ออกไปดว้ ยความเสยี ใจ ออกไปโดยไมไ่ ด ้ สนใจเลยวา่ แววตาของคนทอ่ี ยดู่ า้ นหลังมนั จอ้ งมองเธอดว้ ยความกระวนกระวายใจขนาดไหน ผหู ้ ญงิ คนนเ้ี ป็ นอะไรกนั แน่ มกั จะมาคาดเดาความคดิ และจติ ใจ ของเขาอยเู่ รอ่ื ย เธอยังคดิ วา่ เธอเป็ นภรรยาของเขาอยรู่ เึ ปลา่ นะ เหอะ ชา่ งไมร่ อู ้ ะไรจรงิ ๆ

แตท่ วา่ เห็นสายตาทม่ี องตํา่ อยา่ งผดิ หวงั ของเธอ ในใจของเย่ โมเ่ ซนิ กลับใจเสยี อยา่ งบอกไมถ่ กู เรมิ่ รสู ้ กึ เสยี ใจขนึ้ มา… ประมาณวา่ รสู ้ กึ ผดิ ผหู ้ ญงิ ทชี่ อบเรยี กรอ้ งความสนใจ ก็คงจะหาวธิ ลี อ่ ลวงเขาอยู่ ตลอดเวลา ตอนท่ี 57 เธอชา่ งนา่ ขาํ จรงิ ๆ พอออกมาจากหอ้ งเสน่ิ เฉียวก็กลบั เขา้ ประจําโตะ๊ ทํางานของ เธอ พอนั่งลง เธอกมุ มอื ไปทเ่ี มาส์ จงึ พบวา่ มอื ของตวั เองสน่ั แมข้ นาดจะจับเมาสเ์ ลอ่ื นนง่ิ ๆ กท็ ําไมไ่ ด ้ เธอเป็ นอะไรกนั แน่ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ออกมาแบบนี้ ก็เป็ นคําพดู ปกติ ของเขาไมใ่ ชห่ รอ ทัง้ ๆ ทรี่ ดู ้ วี า่ เขาไมช่ อบตวั เองเทา่ ไหร่ แต่ บางทเี สนิ่ เฉยี วก็อดทจี่ ะคดิ มากไปไมไ่ ด ้ ถา้ เขาเกลยี ดเธอขนาดนัน้ จรงิ ๆ แตท่ ําไมจงึ ตอ้ งชว่ ยเธออยู่ บอ่ ยๆ แตล่ ะเรอื่ งๆ มันเห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน

แตท่ กุ ครัง้ กค็ ดิ วา่ มันทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ มคี วามสขุ กบั สงิ่ ทเ่ี ขาทําให ้ แคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ มักจะพดู จาไมน่ ่าฟังเทา่ ไหร่ ราวกบั คําพดู เมอื่ สกั ครนู่ …้ี . เสน่ิ เฉียวกม้ หนา้ ลงตํา่ นัยนต์ าเยย้ หยนั ตวั เอง เธอชา่ งน่าขําเสยี จรงิ ถา้ เขาชว่ ยเธอจรงิ ๆ เขาคงไมพ่ ดู คําพดู ท่ี ทํารา้ ยเธอตอ่ หนา้ ผคู ้ นมากมายขนาดนหี้ รอก เขาพดู ถกู แลว้ ที่ ไมอ่ ยากรว่ มงานกบั ตระกลู ลู่ เป็ นการตดั สนิ ใจของเขาเอง สว่ น ทช่ี ว่ ยเธอตอนอยใู่ นรา้ นเสอ้ื ผา้ ก็แคไ่ มอ่ ยากใหต้ ระกลู เยข่ าย หนา้ เทา่ นัน้ เอง เป็ นเธอเอง….ทคี่ ดิ มากไปเองตลอด ทอ้ งนอ้ ยรสู ้ กึ เจ็บแปร๊บขนึ้ มา ทําใหใ้ บหนา้ ของเธอซดี ลงไปอกี เธอนั่งลงพลางใชม้ อื กดนวดไปทบ่ี รเิ วณทอ้ งนอ้ ย พลันนกึ เรอ่ื ง หนง่ึ ขน้ึ ได ้ ตอนน…ี้ ตวั เองกําลงั ทอ้ งอยนู่ นี่ า ชว่ งไมก่ วี่ นั นไี้ มม่ อี าการอาเจยี นเพราะแพท้ อ้ ง ทําเอาเธอลมื วา่ มลี กู อยดู่ ว้ ยไปเลย ไมง่ ัน้ เมอื่ คนื วานเธอคงไมไ่ ปดม่ื เหลา้ หนัก แบบนัน้

เธอชา่ ง…ไมร่ อบคอบเลยจรงิ ๆ เสนิ่ เฉยี วลกุ ขน้ึ เดนิ ไปทหี่ อ้ งชง ชา พลางเทนํ้ารอ้ นมาดมื่ แตอ่ าการปวดกลบั ไมล่ ดลงเลย แม ้ ไมไ่ ดร้ นุ แรงมาก แตก่ ร็ สู ้ กึ ทรมาน เสนิ่ เฉยี วนักพักอยคู่ รหู่ นงึ่ รสู ้ กึ วา่ อาการปวดไมไ่ ดร้ นุ แรงขนึ้ ใจกค็ ดิ วา่ น่าจะไมม่ อี ะไรแลว้ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ พอตกมาตอนบา่ ย จะปวดมากขน้ึ ขนาดน้ี ขณะท่ี เธอกําลังคดิ วา่ จะไปลางานดหี รอื เปลา่ เซยี วซกู่ เ็ ขา้ มาพอดี “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ นค่ี อื แผนงานทค่ี ณุ จะตอ้ งเอาไปสง่ ทฝี่ ่ ายแผนงาน คณุ ชว่ ยเอาไปสง่ หน่อยนะ” “ได ้ ไดค้ ะ่ ” เสน่ิ เฉียวยน่ื มอื ไปรับมา อยา่ งทลุ ักทเุ ล เซยี วซถู่ งึ พบวา่ สหี นา้ ของเธอซกี ไป ดไู ปแลว้ เหมอื นคนกําลงั ป่ วย เขาเอย่ ถามเสยี งเบา “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ สหี นา้ คณุ ไมค่ อ่ ยดี เทา่ ไหร่ ไมส่ บายหรอื เปลา่ ” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหวั รัว “ฉันไมเ่ ป็ นอะไรคะ” “ไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ หรอ” เซยี วซถู่ ามอยา่ งสงสยั “ขนาดปากคณุ ยงั ดซู ดี เลย”

ไดย้ นิ แบบน้ี เสนิ่ เฉียว หยบิ ลปิ สตกิ ออกมา ทาๆ ไปทป่ี ากเพอ่ื เพม่ิ สสี นั เซยี วซ：ู่ “……” ใหต้ ายเถอะ เมอ่ื ครทู่ เี่ ห็นไดช้ ดั เจนวา่ เหมอื นไมส่ บาย หลังจาก ทเี่ สนิ่ เฉียวทาลปิ สตกิ ลงไป ยง่ิ ทําใหห้ นา้ ทข่ี าวซดี ดซู ดี เดน่ ขน้ึ มาอกี ดๆู ไปกลับแปลกๆ “ฉันจะไปสง่ ใหต้ อนนแ้ี หละคะ” เสน่ิ เฉยี ววางลปิ สตกิ ลง หยบิ เอกสารลกุ ขน้ึ และฝื นตวั เองเดนิ ลงบนั ไดไป เซยี วซเู่ ห็นแบบนี้ ก็พดู อะไรไมอ่ อกไดแ้ ตล่ บู ๆ ผมแบบไม่ เขา้ ใจ กเ็ ห็นๆ อยวู่ า่ ไมส่ บายปางตาย แตก่ ลับทนฝื นไวไ้ มพ่ ดู ออกมา เป็ นคนยังไงกนั แน่เนย้ี หลงั จากทเี่ ซยี วซกู่ ลับไปถงึ หอ้ งทํางาน พอรายงานความ คบื หนา้ ของงานเสร็จ จงึ นกึ ถงึ ใบหนา้ ทซ่ี ดี เผอื ดของเสน่ิ เฉยี ว ขน้ึ ได ้ รบี เอย่ ขนึ้ อยา่ งไมค่ ดิ “เมอ่ื ครตู่ อนทฉี่ ันใหผ้ ชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไป สง่ เอกสาร ฉันเห็นเธอเหมอื นจะไมส่ บาย” ไดย้ นิ ดงั นัน้ มอื ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ถอื ปากกาอยชู่ ะงักไปครหู่ นง่ึ ทา่ ทที ่ี แปลกไปของตวั เองเขากลับไมร่ ตู ้ วั

“แตผ่ มถามเธอแลว้ เธอกลับบอกวา่ ตวั เองไมเ่ ป็ นอะไร เธอคน นกี้ ็ไมร่ เู ้ ป็ นคนยังไง เจ็บปวดตรงไหนก็ไมร่ จู ้ ักพดู ออกมา” เซยี วซพู่ ดู อยคู่ นเดยี วนานสองนาน พลา่ มไปจนจบ เขาถงึ จะ รตู ้ วั ตอนทมี่ องมาทางเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นจังหวะทใ่ี บหนา้ อนั เยอื ก เย็นของเขาเงยขน้ึ มามองทต่ี นพอดี “คณุ วา่ งมากหรอ” เห็นสายตาทเี่ ยอื กเย็นของเยโ่ มเ่ ซนิ ใจของเซยี วซกู่ ็เรมิ่ หวน่ั ๆ รบี เรยี กสตกิ ลบั มาสนใจงานตนเอง เขายกมอื ขนึ้ ลบู หวั อยา่ งทํา อะไรไมถ่ กู “เปลา่ ครับ เปลา่ ผมก็แค…่ ” “พดู จบกอ็ อกไปไดแ้ ลว้ รบกวนเวลาทํางานผม” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ตดั บท โดยไมร่ อใหเ้ ซยี วซไู่ ดอ้ ธบิ ายจนจบ กไ็ ดๆ้ เซยี วซไู่ มก่ ลา้ ขดั คําสง่ั จงึ จําตอ้ งกลับหลงั หนั เดนิ ออก จากหอ้ งไป แตห่ ลงั จากทเี่ สนิ่ เฉียวไปสง่ เอกสารทฝ่ี ่ ายแผนงานกลบั มาแลว้ นัน้ ยง่ิ รสู ้ กึ ไมส่ บายมากขน้ึ กวา่ เดมิ ทอ้ งนอ้ ยของเธอออก อาการปวดมากกวา่ เดมิ หลายเทา่ เธออยากไปลางานกบั เยโ่ ม่

เซนิ แตพ่ อนกึ ถงึ ใบหนา้ และถอ้ ยคําทแ่ี สนเยอื กเย็นนัน้ เธอก็ ลม้ เลกิ ความคดิ นโี้ ดยทนั ที เดมิ ทเี ขาก็ไมพ่ อใจเธออยแู่ ลว้ ถา้ ไปลางานอกี เขาจะตอ้ งไม่ อนุญาตอยา่ งแน่นอน เหลอื เวลาอกี ชวั่ โมงกวา่ ๆ กถ็ งึ เวลาเลกิ งานแลว้ เธอ อดทน อดทนอกี สกั หน่อยกแ็ ลว้ กนั สดุ ทา้ ย เสนิ่ เฉยี วปวดจนตอ้ งฟบุ ลงกบั โตะ๊ ราวกบั เผลอหลับ ไป โชคดที ใี่ นหนง่ึ ชวั่ โมงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ รยี กใชใ้ หเ้ ธอไปทํา อะไร เธอสามารถฟบุ หลบั อยใู่ นนไี้ ดอ้ ยา่ งสบายใจ ไมง่ า่ ยเลยทจี่ ะอดทนจนถงึ เวลาเลกิ งาน เสนิ่ เฉียวเรม่ิ ทจี่ ะเกบ็ ของกลบั แตพ่ อลกุ ขนึ้ จากเกา้ อเี้ ตรยี มออกไปนัน้ เจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลังออกมาจากหอ้ งทํางานเขา้ พอดี เสน่ิ เฉียวทําเป็ นไมเ่ ห็นเขา ใหเ้ ขาขนึ้ ลฟิ ตไ์ ปกอ่ น ตนเองยอมรอ อกี สกั ครู่ จนกวา่ จะรอจนลฟิ ตก์ ลับขน้ึ มา เสน่ิ เฉยี วลงลฟิ ตเ์ ดนิ ตอ่ ไป จนถงึ หนา้ ประตบู รษิ ัท ชอ่ งทอ้ งของเธอเจ็บจ๊ ดี ขนึ้ มาอกี ครัง้ ราว

กบั โดนเข็มทม่ิ แทง เสนิ่ เฉียวเจ็บจนทนไมไ่ หวจงึ ตอ้ งคกุ เขา่ ลง ไป ชา่ ง ปวดทรมานจรงิ ๆ เสน่ิ เฉยี ว คกุ เขา่ ลงขา้ งทางพลางกดโทรศพั ท์ โทรออกหาหาน เสโ่ ยว ผา่ นไปชวั่ หนง่ึ ฝ่ังทางนัน้ จงึ รับโทรศพั ท์ “เฉียวเฉียวหรอ” “เสโ่ ยว……” นํ้าเสยี งของเสนิ่ เฉยี วฟังออกชดั เจนวา่ ออ่ นแอ มาก จนทําให ้ หานเสโ่ ยวตกใจตาม “เธอเป็ นอะไรหรอ” “ฉัน…ปวดทอ้ ง ฉันอยหู่ นา้ ประตบู รษิ ัท คณุ มาไดไ้ หม…” “เธอรอฉันกอ่ นนะ ฉันจะรบี ไป” เสน่ิ เฉยี วยังอยากจะพดู อะไรตอ่ แตอ่ กี ฝ่ังกลบั รบี วางสายอยา่ ง ลนลาน เธอจอ้ งไปยังหนา้ จอมอื ถอื อยคู่ รหู่ นงึ่ ปากทซี่ ดี เผอื ด กดั เมม้ เขา้ หากนั อยา่ งเกนิ ทน

พอจะคดิ เห็นภาพทหี่ านเสโ่ ยวรบี ควา้ กญุ แจรถเรง่ รดุ มาทนี่ อี่ อก อยบู่ า้ ง ยัยคนน…้ี ชา่ งเป็ นคนดจี รงิ ๆ หลงั จากสายตดั ไป รวู ้ า่ หานเสโ่ ยวกําลงั เดนิ ทางมา เสนิ่ เฉียว สบายใจขน้ึ มาก แตท่ อ้ งนอ้ ยยงั คงปวดจนมอิ าจทานทน จน หนา้ ผากของเธอเปียกซมึ เหงอื่ ทว่ มตวั ไมร่ วู ้ า่ รอนานแคไ่ หน หานเสโ่ ยวก็ยังไมป่ รากฏตวั สกั ที เสนิ่ เฉยี วเจ็บจนจะทนไมไ่ หวอกี ตอ่ ไปแลว้ ทนั ใดนัน้ มรี ถทเี่ ธอ คนุ ้ เคยเป็ นอยา่ งดมี าจอดอยตู่ รงหนา้ เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งประตรู ถเปิด นกึ วา่ เป็ นหานเสโ่ ยวทม่ี า ใบหนา้ เผยรอยยมิ้ ทอ่ี อ่ นแอเงยขนึ้ มอง แตพ่ อมองเห็นคนทมี่ า รอยยม้ิ นัน้ กลับหลบหายผา่ นรมิ ฝี ปากไป เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมเขาถงึ มาอยทู่ น่ี ไี่ ด ้ “เป็ นอะไร” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ สายตามองมาทเี่ ธอ เอย่ ถามเสยี งแข็ง

เสน่ิ เฉยี วขยบั รมิ ฝี ปาก อยากจะเอย่ อะไรออกมา แตช่ อ่ งทอ้ ง กลบั ทวคี วามเจ็บปวดเพม่ิ มากขน้ึ มเี พยี งเสยี งครวญครางท่ี ออกมาแทนคําพดู ทอ่ี ยากจะเอย่ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นไป รบี เอย่ สงั่ เซยี วซู่ “พาเธอขนึ้ รถ” เซยี วซชู่ ว่ ยพยงุ เธอขน้ึ มา จากนัน้ ชว่ ยเธอจนเขา้ ไปน่ังในรถ เย่ โมเ่ ซนิ ทจี่ ับจอ้ งทกุ กริ ยิ าอาการกต็ ามเขา้ มา ประตรู ถถกู ปิดลง “คณุ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ หนา้ คณุ ซดี เกนิ ไปแลว้ กอ่ นหนา้ นท้ี ถ่ี ามไปวา่ ไมส่ บาย ทําไมคณุ ถงึ ไมบ่ อก กลับฝื นทนมาจนถงึ ตอนน”้ี เซยี ว ซเู่ อย่ ถามรัวๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ฟังพลางเหลอื บมองไปทเี่ ธอ ใบหนา้ ของเธอซดี จนไมม่ เี ลอื ดเลย หนา้ ผากเปียกไปดว้ ยหยด เหงอื่ เต็มไปหมด แวบเดยี วกร็ วู ้ า่ เธออดทนมานานแลว้ “ฉัน…ฉันไมเ่ ป็ นไร” เสนิ่ เฉียวตอบกลบั อยา่ งโรยแรง ทันใดนัน้ มอื ถอื ของเธอสน่ั ดงั ขน้ึ ขณะทกี่ ําลังคดิ จะหยบิ ขน้ึ มา ตากลับ รสู ้ กึ มดื มนสนทิ จากนัน้ ทงั้ ตวั ก็ลม้ พับหมดสตไิ ป “คณุ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ”

ตอนท่ี 58 ครรภไ์ ดร้ บั การกระทบกระเทอื น เมอ่ื เห็นแกม้ สขี าวของ เสนิ่ เฉยี วกําลังจะชนไปทด่ี า้ นหนา้ เซยี วซู่ กค็ ดิ จะลกุ ขน้ึ แตม่ คี นเร็วกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เหยยี ดแขนออกและกอดไหลบ่ าง ๆ ของเธอ แลว้ ใช ้ แรงดงึ รา่ งของเธอเขา้ มาตวั เอง รา่ งเล็กกะทดั รัดกม้ ลงมาในออ้ มแขนของเขา เซยี วซเู่ ห็นฉากน้ี ตอ่ หนา้ เมอ่ื ปากจะพดู ก็อนั ธทานหายไปโดยทนั ที “ไปโรงพยาบาล” ชายทนี่ ั่งดา้ นหลังออกคําสง่ั ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “รับทราบ” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดห้ มดสติ เพยี งแคแ่ ข็งแกรง่ มานาน สตสิ มั ปชญั ญะของเธอนัน้ เรมิ่ เลอื นราง เธอคดิ วา่ ตัวเองจะลม้ ไปชน ใครจะรไู ้ ดว้ า่ จะมมี อื ใหญค่ หู่ นง่ึ มาควา้ ตวั เธอเอาไว ้ จากนัน้ ก็พาเขา้ ไปในออ้ มแขนทมี่ นี ้ําใจโอบออ้ มอารี แตเ่ ยอื ก เย็น

เมอ่ื เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ ก็เห็นคางทมี่ ่ันคงของเยโ่ มเ่ ซนิ และ ลําคอทสี่ วยงามและชดั เจน ลมหายใจของเขาเยอื กเย็น แตม่ นั ใหค้ วามรสู ้ กึ สงบมาก อกี แลว้ ชว่ ยเธออกี แลว้ เขาจะไมพ่ ดู อะไรทจี่ ะทํารา้ ยเธอหลังจากชว่ ย เธอเหรอ? เมอ่ื คดิ อยา่ งนี้ เสน่ิ เฉียวกย็ น่ื มอื ไปผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก “คณุ ไม่ ตอ้ งยงุ่ ” เธอมพี ละกําลังไมม่ าก อกี ทัง้ รา่ งกายไมค่ อ่ ยสบาย ทําใหไ้ มม่ ี แรง จงึ ผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปไมพ่ น้ “เกดิ อะไรขน้ึ ？” ถงึ แมเ้ รอ่ื งนจี้ ะไมอ่ ยใู่ นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แตก่ ารเคลอื่ นไหวและนํ้าเสยี งของเธอ ทําใหเ้ ขาไมม่ คี วามสขุ “ฉันไมต่ อ้ งการใหค้ ณุ มายงุ่ ” กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเจ็บปวดเป็ นอยา่ ง มาก จนถกู ประคองขนึ้ มาบนรถยงั คงรสู ้ กึ สบั สนเล็กนอ้ ย ตอนน้ี อยใู่ นออ้ มแขนของเยโ่ มเ่ ซนิ ลมหายใจเยอื กเย็นในตวั เขา ทํา ใหส้ ตขิ องเธอชดั เจน

โทรศพั ทด์ ังขน้ึ มาอกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ หานเสโ่ ยวอาจจะไป ถงึ แลว้ จงึ เอย่ ปากพดู “ฉันจะลงรถ” ไดย้ นิ เชน่ น้ี คว้ิ ทสี่ วยงามของเยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดขน้ึ มาทันที สายตาทเี่ ย็นชากจ็ อ้ งไปทเี่ ธอ “คณุ พดู อะไร?” สายตาของเขามคี วามดรุ า้ ยเล็กนอ้ ย ราวกบั มดี ทว่ี างลงไปบน ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี ว เสน่ิ เฉยี วตะลงึ งัน แตย่ ังคงกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งอยา่ งดอื้ รัน้ “จากทค่ี ณุ ชายเยเ่ ป็ นคนพดู ฉันไมเ่ ทา่ กบั วา่ เป็ นคนนอกเหรอ? ในเมอื่ ฉันเป็ นคนนนอก ถา้ อยา่ งนัน้ กข็ อให ้ คณุ ชายเยก่ รณุ าใหฉ้ ันลงจากรถดว้ ย เรอื่ งของฉันไมเ่ กย่ี วขอ้ ง กบั คณุ ” เซยี วซแู่ ละคนขบั รถทน่ี ่ังอยขู่ า้ งหนา้ “……” คณุ นายนอ้ ยสองอยา่ งนจี้ ะดเี หรอ? คาดไมถ่ งึ วา่ จะกลา้ พดู อยา่ งนก้ี บั คณุ ชายเยช่ า่ งมคี วามกลา้ หาญจรงิ ๆ อณุ หภมู ภิ ายในรถลดลงอยา่ งกะทันหนั “คณุ ลองพดู ประโยคเมอ่ื สกั ครอู่ กี ครัง้ ด”ู

เสน่ิ เฉียว กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง รสู ้ กึ ถงึ การบบี บงั คบั กําลังลอ้ มรอบ ตวั เธอ เธอไมม่ ที างหนรี อดไปได ้ พดู อกี ครัง้ เหรอ? เสน่ิ เฉยี วลมื ตาขน้ึ เมอื่ สงั เกตวา่ ดวงตาของเย่ โมเ่ ซนิ นัน้ เต็มไปดว้ ยความโกรธ ดเู หมอื นวา่ เธอจะตอ้ งพดู อกี หนง่ึ ประโยค เขาจะยน่ื มอื ออกมาและบบี คอเธอโดยไมล่ ังเล จนทําใหเ้ ธอตาย เมอื่ คดิ แลว้ ในทสี่ ดุ เสน่ิ เฉียวกไ็ มพ่ ดู ประโยคทเ่ี พง่ิ พดู ออกมา แคถ่ ามกลับวา่ “จะพดู อกั กค่ี รัง้ แลว้ มันไมเ่ หมอื นกนั เหรอ? ฉัน ไมใ่ ชเ่ ครอื่ งอา่ นเสยี งซ้ํานะ ถงึ อยา่ งไร ฉันก็จะลงจากรถ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คลอ่ื นไหว “ฉันจะลงจากรถ” เสนิ่ เฉียว ยนื ยันดว้ ยเสยี งทห่ี นักแน่นอกี ครัง้ วนิ าทตี อ่ มา นวิ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ บบี คางของเธอแรง จนกระดกู แทบแหลก ไมว่ า่ คณุ จะเชอื่ ฉันหรอื ไมฉ่ ันก็จะสง่ คณุ ลงรถ เมอื่ ถงึ เวลา คณุ กบั ลกู อยา่ คดิ วา่ จะมชี วี ติ รอด

เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็ขาวซดี จนดไู มไ่ ด ้ รมิ ฝี ปากของเธอสน่ั เทา “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ มันคอื ปีศาจ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเยอื กเย็น “ปีศาจเหรอ? เสยี ใจจรงิ ๆ ท่ี รับปากวา่ คณุ วา่ จะเก็บเจา้ ลกู นอกสมรสนัน้ ไว ้ ผชู ้ ายทอี่ อ่ นแอ อยา่ งนัน้ ถา้ คณุ ไมม่ สี มองจะทําอยา่ งไร ยงั คดิ ทจ่ี ะปกป้องลกู ๆ แทนเขาเหรอ?” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปาก ลกู นัน้ ไมใ่ ชข่ องหลนิ เจยี ง แตเ่ ธอไมม่ วี ธิ กี ารทจี่ ะสามารถอธบิ ายกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ เธอเองก็ ไมร่ วู ้ า่ พอ่ ของลกู เป็ นใคร ในใจหงดุ หงดิ ขนึ้ มาทันที จงึ พดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ วา่ “คณุ ไมเ่ ขา้ ใจอะไรสกั อยา่ งเลย” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ อยา่ งเยอื กเย็น โดยไมส่ นใจเธออกี ในทสี่ ดุ เสนิ่ เฉียว ก็เงยี บ โทรศพั ทด์ งั ขน้ึ มาอกี ครัง้ สายตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ นง่ิ ใครกนั ทห่ี ว่ งเธอขนาดน?ี้ เสน่ิ เฉียวกม้ ลงหยบิ โทรศพั ทอ์ กี ครัง้ ในขณะเดยี วกนั เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดป้ ลอ่ ยมอื ทบี่ บี เธอเอาไว ้ “ฮลั โหล”

“เสน่ิ เฉียว ฉันถงึ ประตหู นา้ บรษิ ัทพวกคณุ แลว้ คณุ อยทู่ ไี่ หน? คณุ เป็ นอยา่ งไรบา้ งแลว้ ? ขอโทษ เมอ่ื สกั ครตู่ อนทกี่ ําลังมา รถ ตดิ มาก” ภายในรถเงยี บ เสยี งปลายสายของผหู ้ ญงิ นัน้ เป็ นกงั วลอยา่ ง เห็นไดช้ ดั เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เป็ นเสยี งของผหู ้ ญงิ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดส้ นใจ “ฉันไมเ่ ป็ นไร ตอนนฉ้ี ันกําลังไปโรงพยาบาล” พดู จบ เสน่ิ เฉียว กเ็ ชด็ เหงอื่ เย็นๆ บนหนา้ ผากตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ทําเสยี งกระแอมออกมา เจ็บขนาดนย้ี งั บอกวา่ ไม่ เป็ นไร “จรงิ เหรอ? แลว้ รถทค่ี ณุ เรยี ก?” “เดย๋ี วตอนเย็นฉันคอ่ ยอธบิ ายใหค้ ณุ ฟัง ทําใหไ้ ปเสยี เทยี่ วแลว้ ขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ ” “พวกเราเป็ นอะไรกนั คณุ จะมาขอโทษทําไม ถา้ อยา่ งนัน้ ตอน เย็นคณุ คอ่ ยโทรหาฉันแลว้ กนั ” “อมื ”

คนทอ่ี ยปู่ ลายสายถามเพอื่ ความแน่ใจหลายครัง้ จนวางใจถงึ ได ้ วางสายโทรศพั ทไ์ ป หลังจาก เสน่ิ เฉียว รับสายโทรศพั ท์ ลมหายใจกย็ งิ่ ไมค่ งเสน้ คง วา นั่งตวั ออ่ นไรเ้ รยี่ วแรง มอื เธอลบู หนา้ ทอ้ งสว่ นลา่ งโดยไม่ รตู ้ วั มันเจ็บปวดมาก คงจะไมเ่ กดิ อะไรขน้ึ กบั ลกู นะ? ผา่ นไปประมาณสบิ หา้ นาที รถก็มาจอดอยทู่ ห่ี นา้ โรงพยาบาล “คณุ ชายเยผ่ ชู ้ ว่ ยเสน่ิ ถงึ โรงพยาบาลแลว้ ” ผหู ้ ญงิ ทนี่ ่ังอยใู่ นทนี่ ั่งนัน้ นงิ่ ไมข่ ยับ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “รบี ลงไปเร็ว” เสน่ิ เฉยี ว ไมม่ ปี ฏกิ ริ ยิ าโตต้ อบ เซยี วซหู่ นั หนา้ กลบั มาดู แลว้ เอย่ ปากพดู อยา่ งระมัดระวงั “คณุ ชายเยด่ เู หมอื นวา่ เธอจะหมด สตไิ ปแลว้ ”

อะไรนะ? คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ ผหู ้ ญงิ ทส่ี มควรตายคนนี้ แต่ กอ่ นเป็ นคนทมี่ คี วามสามารถมาก แคค่ รเู่ ดยี วกส็ ลบไปแลว้ เหรอ? หลังผา่ นไปไมก่ น่ี าที เสน่ิ เฉยี วก็ถกู นําขนึ้ นอนบนเปลพยาบาล แลว้ เข็นเขา้ ไปในโรงพยาบาล จากนัน้ ก็ถกู สง่ เขา้ ไปยังหอ้ ง ฉุกเฉนิ เซยี วซผู่ ลักเยโ่ มเ่ ซนิ ผซู ้ งึ่ น่ังอยใู่ นรถเข็นไปรอทหี่ อ้ งฉุกเฉนิ พลางกลา่ ววา่ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ คงจะไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม?” ไมม่ ใี ครโตต้ อบเขา เซยี วซเู่ องก็ไมร่ สู ้ กึ เบอ่ื กลบั ถามตอ่ ไปวา่ “ฉันคดิ ขน้ึ มาไดก้ ะทันหนั วา่ เมอ่ื สกั ครผู่ ชู ้ ว่ ยเสนิ่ นัน้ กมุ ทอ้ งอยู่ ตลอดเวลา คงจะไมใ่ ชล่ กู ของเธอมปี ัญหาอะไรนะ? จรงิ สิ เมอื่ คนื ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ดม่ื เหลา้ ไปไมใ่ ชเ่ หรอ? ดเู หมอื นวา่ ตงั้ ครรภน์ ัน้ ไม่ สามารถดม่ื เหลา้ ได”้ เมอ่ื ไดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดคว้ิ แน่น ไมใ่ ชด่ เู หมอื น แตไ่ มไ่ ดเ้ ลยตา่ งหาก “แตเ่ มอื่ วานผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ดม่ื ไปเยอะมาก” เมอื่ พดู ถงึ ตรงนี้ เซยี วซู่ กก็ ลนื น้ําลาย แลว้ มองไปทางดา้ นเยโ่ มเ่ ซนิ

เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ลมหายใจเย็น ๆ จากรา่ งกายของเขาก็ถกู ปลอ่ ยออกมา “ปากคณุ วา่ งมากเหรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ เซยี วซกู่ ็อา้ ปากโดยไมร่ ตู ้ วั และสา่ ยหวั อยา่ งแรง เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาลง “เสร็จแลว้ เรยี กฉัน” “คณุ ชายเยพ่ วกเราจะรออยทู่ น่ี ？ี่ ไมก่ ลับเหรอ？” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ สงู “หรอื วา่ คณุ อยากจะใหห้ มอออกมา แลว้ หาคนไมเ่ จออยา่ งนัน้ เหรอ?” เมอ่ื คดิ ได ้ เซยี วซกู่ พ็ ยักหนา้ “ก็จรงิ ถา้ อยา่ งนัน้ พวกเราก็รออยู่ ทนี่ ี่ ดแี ลว้ ” เวลาผา่ นไปแตล่ ะนาทแี ตล่ ะวนิ าที ในทสี่ ดุ ประตหู อ้ งฉุกเฉนิ ก็ เปิดออก หมอเดนิ ออกมา แลว้ ถอดหนา้ กากออก “ใครเป็ นญาติ ของผปู ้ ่ วยเสน่ิ เฉยี ว” เซยี วซรู่ บี ยกมอื แลว้ ชไ้ี ปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ

เมอ่ื หมอเห็นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มพ่ อใจขน้ึ มาทันที “คณุ เป็ นสามขี องเธอใชไ่ หม? คณุ เป็ นสามยี ังไง？ครรภน์ ัน้ ไมค่ อ่ ย มนั่ คง แถมยงั มปี รมิ าณแอลกอฮอลท์ เ่ี กนิ ขนาดอกี พวกคณุ ไม่ ตอ้ งการเด็กคนนแ้ี ลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เรอ่ื งนเี้ กยี่ วอะไรกบั เขา? “อกี ทัง้ เธอปวดทอ้ งมาตงั้ นาน ทําไมถงึ เพง่ิ พามาสง่ โรงพยาบาล?” ตอนที่ 59 หลอกลวงตวั เอง “คณุ เป็ นสามที มี่ คี วามรับผดิ ชอบไหม? ไมค่ วรปฏบิ ตั ติ อ่ ภรรยา ทต่ี งั้ ครรภอ์ ยา่ งทะนุถนอมแลว้ เหรอ?” การสอบปากคําหลาย ครัง้ ทําใหใ้ บหนา้ ของ เยโ่ มเ่ ซนิ ซดี มอื ทวี่ างอยบู่ นกระดานกํา แน่นโดยไรเ้ สยี งมากขน้ึ จนขอ้ ตอ่ กลายเป็ นสขี าว เซยี วซรู่ สู ้ กึ ไดถ้ งึ ความกดดนั อยา่ งชดั เจน จงึ รบี เอย่ ปากพดู กอ่ นทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะอารมณ์แปรปรวน “ขออภยั คณุ หมอดว้ ย ขา และเทา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ เดนิ ไมค่ อ่ ยสะดวก อกี ทงั้ กอ่ นหนา้ นี้

พวกเราเองกไ็ มเ่ คยรมู ้ ากอ่ น แตห่ ลงั จากทรี่ แู ้ ลว้ ก็รบี พามาสง่ ตอนนคี้ นป่ วยเป็ นอยา่ งไรบา้ ง?” หมอพดู จบ กร็ สู ้ กึ สบายใจขน้ึ มาเล็กนอ้ ย แตส่ ายตาของเยโ่ ม่ เซนิ ยงั คงไมส่ บาย “ตอนนไ้ี มเ่ ป็ นอะไรแลว้ แตต่ อ้ งนอนพักที่ โรงพยาบาลเพอื่ ดอู าการสองวัน” “ถา้ อยา่ งนัน้ ความหมายของทา่ นคอื เด็กยังอยเู่ หรอ?” เซยี วซู่ ถามอยา่ งระมดั ระวัง “ทําไมคณุ ถงึ พดู อยา่ งน?้ี ” เมอื่ หมอไดย้ นิ คําถามนี้ ก็แทบจะ ระเบดิ ความโกรธออกมา “หรอื วา่ แทท้ จ่ี รงิ พวกคณุ ไมต่ อ้ งการ เด็กแลว้ ?” “ไม่ ไม่ ไม่ ความหมายของฉันคอื ถา้ เด็กยังอยกู่ ็ด”ี เซยี วซู่ รบี ยมิ้ แสดงความสํานกึ ผดิ เขาไมก่ ลา้ พดู อะไรอกี หมอสะบดั แขนเดนิ ออกไป เซยี วซเู่ อย่ ปากพดู ดว้ ยความรสู ้ กึ กลัดกลมุ ้ “คณุ ชายเยถ่ า้ เจา้ ลกู นอกสมรสน่ันแทง้ ละ่ ก็ คณุ ก็ไม่ ตอ้ งลําบากลงมอื เองแลว้ ” เมอ่ื ไดย้ นิ ถอ้ ยคําของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดควิ้ อยา่ งหนักและลม หายใจก็ดเุ ดอื ดขนึ้

“พดู อกี ครัง้ ” เซยี วซตู่ กใจและไมก่ ลา้ พดู อกี เขาชอ็ คในใจ กอ่ นหนา้ นมี้ กี ารกลา่ วไวอ้ ยา่ งชดั เจน วา่ เด็กทอ่ี ยู่ ในทอ้ งของเธอเป็ นลกู นอกสมรส และเขาเป็ นคนทต่ี อ้ งการฆา่ เด็กในทอ้ งของ เสนิ่ เฉียวทําไมวันนี้ … ชา่ งเถอะ ชา่ งเถอะ ถงึ อยา่ งไรก็ตามความแตกตา่ งหลงั จากที่ เสนิ่ เฉยี วแตง่ งานเขา้ มาในบา้ นของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ไมค่ อ่ ยเหมอื น เมอื่ กอ่ น ตอ่ ไปคงจะแปลกประหลาดมากยง่ิ ขน้ึ เขาคงจะตอ้ ง ปรับตวั เมอ่ื คดิ ไดอ้ ยา่ งนี้ เซยี วซกู่ โ็ ลง่ ใจ หอ้ งผปู ้ ่ วยทเี่ งยี บสงบ มเี พยี งกลน่ิ ของแอลกอฮอล์ เสนิ่ เฉยี ว ถกู เปลย่ี นเป็ นชดุ ผปู ้ ่ วยทสี่ ะอาด เธอนอนอยา่ งสงบบนเตยี ง ผปู ้ ่ วย สหี นา้ ซดี เซยี ว ราวกบั เป็ นโรคทร่ี า้ ยแรง รถเข็นของเยโ่ มเ่ ซนิ อยขู่ า้ งเตยี งคนป่ วย เขาจอ้ งมองไปยัง ผหู ้ ญงิ ทอ่ี ยบู่ นเตยี ง ความเย็นชาในดวงตาของเขากจ็ างหายไป เล็กนอ้ ย

“จะฟ้ืนตอนไหน?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามขน้ึ มากะทันหนั “ฉันถามหมอแลว้ ตอ้ งรอจนถงึ ตอนเย็น” สายตาของยอ้ นเยโ่ มเ่ ซนิ กลับมา “กลบั กนั เถอะ” ไดอ้ ยา่ งเชน่ น้ี เซยี วซกู่ ็รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “คณุ ชายเย่ พวกเราไมอ่ ยทู่ นี่ เี่ ป็ นเพอื่ นผชู ้ ว่ ยเสนิ่ เหรอ?” “ใหป้ ้าเฉนิ มาทนี่ ”ี่ เซยี วซู่ มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบโต ้ พยกั หนา้ “ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันจะใหป้ ้า เฉนิ ทําอาหารมาให ้ เมอ่ื ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ฟ้ืนขนึ้ มาก็จะไดท้ านทนั ท”ี โรงพยาบาลในตอนกลางคนื นัน้ เงยี บสงัด ผปู ้ ่ วยไดเ้ ขา้ นอน แลว้ สมาชกิ ในครอบครัวทมี่ าดว้ ยกเ็ งยี บ เสน่ิ เฉยี วฟ้ืนขนึ้ มา อยา่ งชา้ ๆ ดวงตาเป็ นสขี าว ขา้ งๆ เป็ นผหู ้ ญงิ ทอี่ อ่ นโยน “คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ ฟ้ืนแลว้ ” เมอื่ ไดย้ นิ เธอเรยี กตวั เองวา่ คณุ นายนอ้ ยสอง สมองของเสน่ิ เฉยี วตอบสนองเพยี งครเู่ ดยี ว นเ่ี ป็ นแมบ่ า้ นของตระกลู เย่ เธอ โบกมอื ไปมา คดิ อยากทจ่ี ะลกุ ขน้ึ นั่ง แตเ่ มอ่ื เคลอ่ื นไหว

เล็กนอ้ ย ก็รสู ้ กึ ถงึ ความเจ็บปวดในทอ้ งนอ้ ย จงึ ตอ้ งกลบั ลงไป นอน ป้าเฉนิ รบี ลกุ ขนึ้ ยนื “คณุ นายนอ้ ยสอง อยา่ เพง่ิ ลกุ รา่ งกายของ คณุ ยงั ออ่ นแอ นอนตอ่ อกี หน่อย หวิ นํ้าไหม? ฉันจะไปรนิ นํ้าให ้ คณุ ” เมอื่ พดู จบกไ็ มร่ อคําตอบจาก เสนิ่ เฉยี ว ป้าเฉนิ หนั ไปรนิ นํ้าอนุ่ อยา่ งเอาใจใสใ่ หเ้ สน่ิ เฉยี ว เสน่ิ เฉียวทน่ี อนอยตู่ รงนัน้ ยมิ้ อยา่ ง เขนิ ๆ ป้าเฉนิ วางแกว้ น้ําเบาๆ และมาประคองเสน่ิ เฉียวใหน้ ่ัง แลว้ วางหมอนบนหลงั ของเธอ “รสู ้ กึ เป็ นอยา่ งไรบา้ ง?” หลังจากทเ่ี สนิ่ เฉียว ดม่ื น้ําไปครง่ึ แกว้ ป้าเฉนิ กส็ อบถามดว้ ย ความระมัดระวัง “คณุ นายนอ้ ยสองมตี รงไหนทไ่ี มส่ บายไหม? ตอ้ งการใหเ้ รยี กหมอหรอื ไม?่ ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ พดู เสยี งเบา “ขอบคณุ ไมต่ อ้ งเรยี กหมอ หรอก ฉันไมเ่ ป็ นไร” แคย่ ังปวดทอ้ งเล็กนอ้ ยเทา่ นัน้ เอง เธอเออ้ื มมอื ออกไปอยา่ งไม่ รตู ้ วั แลว้ ลบู หนา้ ทอ้ งสว่ นลา่ งของเธอเบา ๆ

“คณุ นายนอ้ ยสองฉันทําอาหารเย็นมาใหค้ ณุ ซง่ึ พจิ ารณาจาก สาเหตขุ องรา่ งกายคณุ แลว้ ดงั นัน้ อาหารทฉ่ี ันทํามาทงั้ หมด ลว้ นแตเ่ ป็ นอาหารคอ่ นขา้ งจดื คณุ นายนอ้ ยสองลองชมิ ด”ู ป้าเฉนิ เปิดกลอ่ งรักษาอณุ หภมู อิ าหาร แลว้ หยบิ เอาอาหารท่ี อยขู่ า้ งในออกมา เสน่ิ เฉียวเองก็หวิ มากจรงิ ๆ เพราะปวดทอ้ ง ดงั นัน้ วนั นที้ งั้ วนั เธอจงึ ไมไ่ ดท้ านอาหาร เมอื่ ไดเ้ ห็นอาหาร กร็ สู ้ กึ หวิ ขน้ึ มาจรงิ ๆ “คณุ นายนอ้ ยสอง” ป้าเฉนิ นําถว้ ยโจ๊กไปวางไวต้ อ่ หนา้ เธอให ้ ใกลท้ ส่ี ดุ หลงั จากเสนิ่ เฉียวรับมา ก็พดู ดว้ ยความตน้ื ตนั ใจ “ขอบคณุ ” “คณุ นายนอ้ ยสองไมต่ อ้ งเกรงใจ รบี กนิ เถอะ” ในตอนนขี้ า้ งนอกหอ้ งผปู ้ ่ วย เซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป ปรากฏตวั ทชี่ อ่ งหนา้ ตา่ ง เมอื่ เห็นวา่ เสน่ิ เฉยี วฟื้นขน้ึ มาและ กําลังพดู คยุ กบั ป้าเฉนิ ก็สงั่ ใหเ้ ซยี วซหู่ ยดุ ซง่ึ เขาหยดุ ดว้ ย ความไมเ่ ขา้ ใจ “คณุ ชายเย？่ ” “กลบั กนั เถอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ถอนหายใจยาวๆออกมา

เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี เซยี วซกู่ ย็ ง่ิ สงสยั “กลับเหรอ? แตพ่ วกเราเพง่ิ จะมา อกี ทัง้ พวกเรายังไมไ่ ดเ้ ขา้ ไปเลย ฉันไดย้ นิ เสยี งผชู ้ ว่ ย เสน่ิ ฟื้นขนึ้ มาแลว้ พอดที จี่ ะเขา้ ไปเยยี่ ม” “ไมไ่ ดย้ นิ ทฉี่ ันพดู อยา่ งนัน้ เหรอ?” คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ เขา พดู ดว้ ยความโกรธ “เอะ๊ ? แตค่ ณุ ชายเยพ่ วกเรามาเยยี่ มผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไมใ่ ชเ่ หรอ?” เซยี วซพู่ ดู ไมอ่ อก พวกเขาเพง่ิ จะมาถงึ ประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย เสนิ่ เฉียวเองกฟ็ ้ืนขนึ้ มาแลว้ มนั เหมาะทจี่ ะเขา้ ไป ทําไมถงึ จะกลบั เสยี แลว้ ? เซยี วซไู่ มเ่ ขา้ ใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ อะไรกนั แน่ แตเ่ มอ่ื เขาพดู สงิ่ ท่ี เขาคดิ จบ ลมหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ลดลงอยา่ งกะทนั หนั เขารู ้ วา่ มันผดิ ปกติ ดงั นัน้ เขาจงึ พดู วา่ \"ก็ได\"้ จากนัน้ เขากเ็ ข็น เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยบู่ นรถเข็นและเดนิ ออกไป ประตู หอ้ งผปู ้ ่ วยกลับเปิดออก ป้าเฉนิ เดนิ ออกมา เมอื่ เห็นพวกเขาก็ พดู วา่ “คณุ ชายสอง คณุ มาแลว้ ” เสยี งของเธอไมด่ งั มาก แตก่ ็ไมน่ ับวา่ เบา ซงึ่ ดงั อยา่ งไมช่ ดั เจน เขา้ ไปในหขู องเสน่ิ เฉียว

เมอ่ื ไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มาแลว้ หวั ใจของเสน่ิ เฉยี วกร็ วมตวั กนั เป็ นกอ้ นในทันที เกอื บลมื ไปแลว้ วา่ คงจะเป็ นเขาทพ่ี าเธอมา สง่ โรงพยาบาล “คณุ ชายสอง คณุ นายนอ้ ยสอง ฟ้ืนแลว้ คณุ อยากจะเขา้ ไป ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เสนิ่ เฉยี ว อยใู่ นทา่ ทางทกี่ ําลังถอื ถว้ ย หลงั จากทปี่ ้าเฉนิ ทักทายพวกเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมเ่ ขา้ มา คงไมค่ ดิ ทจี่ ะดเู ธอสนิ ะ? เสนิ่ เฉียวทก่ี ําลงั ทานอาหารก็ชะลอชา้ ลง สายตามองออกไป นอกประตโู ดยไมไ่ ดต้ งั้ ใจ ในเวลาน้ี ก็ไดย้ นิ นํ้าเสยี งทเี่ ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ “ไมล่ ะ่ ” มอื ของเสน่ิ เฉยี ว ถอื ชาม และหลบสายตา “ไปเถอะ” เซยี วซทู่ ําตามคําสงั่ ของ เยโ่ มเ่ ซนิ และเข็นเขาออกไป ทงิ้ ไวแ้ ต่ สหี นา้ งนุ งงของป้าเฉนิ ทย่ี นื อยทู่ เ่ี ดมิ พดู กนั ตามเหตผุ ลคณุ ชาย

สองมาทโ่ี รงพยาบาลเพอื่ มาเยยี่ มคณุ นายนอ้ ย แตเ่ มอื่ มาถงึ ประตหู นา้ หอ้ งผปู ้ ่ วย ทําไมถงึ ไมเ่ ขา้ ไป ประโยคทเี่ ธอตะโกน เมอื่ สกั ครู่ คณุ นายนอ้ ยสองเองก็ตอ้ งไดย้ นิ แลว้ อยา่ งแน่นอน แตค่ ณุ ชายสองกลับออกไปเสยี อยา่ งน้ี หรอื วา่ สองสามภี รรยาหนุ่มสาวคนู่ ท้ี ะเลาะกนั ? ป้าเฉนิ คดิ อยู่ ภายในใจ พลางกดน้ํากลับไปทหี่ อ้ งผปู ้ ่ วย “คณุ นายนอ้ ยสองคณุ กบั คณุ ชายเย…่ …” “เขาไปแลว้ อยา่ งนัน้ เหรอ?” เสน่ิ เฉยี ว ตดั บทคําพดู ของเธอ แลว้ ถามเบา ๆ ไมร่ วู ้ า่ ทําไม เมอ่ื เห็นเสนิ่ เฉยี วลดสายตาลง ป้าเฉนิ กลบั รสู ้ กึ เป็ นทกุ ข์ แตเ่ ธอเลอื กทจี่ ะพดู วา่ “คงเป็ นเพราะคณุ ชายสองมี ธรุ ะทตี่ อ้ งไปทํา จงึ ออกไปอยา่ งกะทันหนั แตค่ ณุ ชายสองตอ้ ง เป็ นหว่ งคณุ นายนอ้ ยสองอยา่ งแน่นอน” ไดย้ นิ เชน่ นี้ เสนิ่ เฉียวก็ยม้ิ ออกมาอยา่ งฝื น ๆ เป็ นหว่ งเธออยา่ ง นัน้ เหรอ? การพดู แบบนเ้ี ป็ นการหลอกลวงตนเอง

ตอนที่ 60 กลบั ไปทเี่ จา้ ของเดมิ ป้าเฉนิ เห็นสหี นา้ เสนิ่ เฉยี วของดผู ดิ หวัง กร็ วู ้ า่ สง่ิ ทตี่ วั เองปลอบ ประโลมนัน้ ไมม่ ปี ระโยชน์ ทําไดเ้ พยี งแคพ่ ดู เบา ๆ อกี ครัง้ วา่ “คณุ นายนอ้ ยสองอยา่ เพงิ่ ทอ้ ใจ ถงึ อยา่ งไรคณุ กเ็ พงิ่ แตง่ งาน เขา้ ตระกลู เยจ่ ําเป็ นทจ่ี ะตอ้ งปลกู ฝังความรสู ้ กึ กบั คณุ ชายสอง ป้าเฉนิ ดอู อกวา่ คณุ ชายสอง ปฏบิ ตั ติ อ่ คณุ นายนอ้ ยสองไม่ ธรรมดา” เมอื่ ไดย้ นิ เชน่ น้ี เสน่ิ เฉยี วก็เงยหนา้ ขนึ้ สายตามองไปทเี่ ธอ อยา่ งออ่ นโยน “ขอบคณุ ป้าเฉนิ ” หลงั เสน่ิ เฉียวทานโจ๊กเสร็จก็เขา้ นอน ป้าเฉนิ บอกวา่ ตวั เองจะ อยดู่ แู ลทนี่ ใ่ี นตอนกลางคนื จากนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็บอกใหป้ ้าเฉนิ ไป นอนพักผอ่ นทเ่ี ตยี งผปู ้ ่ วยขา้ ง ๆ พอดที ห่ี อ้ งผปู ้ ่ วยนมี้ เี พยี งเธอ คนเดยี ว ดว้ ยเหตนุ จี้ งึ ป้าเฉนิ ตอบรับ เสนิ่ เฉยี ว นั่งอยสู่ กั พัก จากนัน้ กส็ ง่ ขอ้ ความไปอธบิ ายตอ่ หานเส่ โยวถงึ สถานการณ์ของตวั เอง แลว้ กไ็ ปนอน วนั ตอ่ มา หานเสโ่ ยวก็มาทมี่ าเยย่ี มเธอทโ่ี รงพยาบาล

“ขอบคณุ คณุ นา้ ทดี่ แู ลเฉยี วเฉียวตลอดทงั้ คนื วันนฉี้ ันจะมา ดแู ลเธอเอง คณุ รบี กลบั ไปพักผอ่ นเถอะ หานเสโ่ ยวกระตอื รอื รน้ จับแขนของป้าเฉนิ และพดู สงิ่ ทดี่ มี ากมาย ทําใหป้ ้าเฉนิ เบกิ บานดว้ ยความยนิ ดี ไมน่ านก็กลบั ไป” หลังจากรอใหป้ ้าเฉนิ กลบั ไป หานเสโ่ ยวกร็ บี เดนิ ออกไปสง่ ท่ี ประตหู อ้ งผปู ้ ่ วย กอ่ นเดนิ กลบั มา “เป็ นอะไรเหรอ? ทําไมถงึ ดลู บั ๆ ลอ่ ๆ” เสน่ิ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะ ถามออกมา เมอื่ ไดย้ นิ อยา่ งนี้ หานเสโ่ ยวก็จอ้ งมองเธอ “คณุ ยังจะพดู อยา่ ง นก้ี บั ฉันเหรอ? ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะชว่ ยคณุ ตรวจสอบเรอ่ื งตา่ ง ๆ ฉัน จะลบั ๆ ลอ่ ๆ อยา่ งนเี้ หรอ?” ตรวจสอบเรอื่ งตา่ ง ๆ ？เสนิ่ เฉียว คดิ ถงึ กระดมุ นั่น “ไดเ้ รอื่ ง เหรอยัง？” หานเสโ่ ยวเปิดกระเป๋ าออก แลว้ หยบิ กระดมุ ออกมา กระดมุ สี ทองสอ่ งแสง “กลับไปทเ่ี จา้ ของเดมิ ” เสนิ่ เฉยี วยน่ื มอื ไปรับเอามา แลว้ ถามดว้ ยความสงสยั “ไมต่ อ้ ง ใชส้ ง่ิ นค้ี น้ หาเบาะแสเหรอ? ทําไมถงึ ไมใ่ ชแ้ ลว้ ?”

“ดใู หแ้ น่ใจกพ็ อแลว้ จําเป็ นตอ้ งพกตดิ ตวั ตลอดเวลาดว้ ยเหรอ? ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ นค่ี อื สงิ่ ของทมี่ คี า่ สําหรับคณุ และจะตอ้ งสง่ คนื ให ้ คณุ ” พดู จบ หานเสโ่ ยว กย็ ม้ิ ใหเ้ ธอ “เฉยี วเฉียว คณุ ชา่ งโชคดี จรงิ ๆ” เสนิ่ เฉยี ว “？？？” “พชี่ ายฉันพดู แลว้ กระดมุ แบบนี้มไี มเ่ ยอะในตลาด ดงั นัน้ สว่ นประกอบทใี่ ชห้ ายากมาก ตอนนใ้ี หค้ นไปตรวจสอบ แหลง่ ทม่ี าแลว้ รอใหห้ าตน้ ตอพบ อยากจะรวู ้ า่ เป็ นใครกไ็ มย่ าก แลว้ ” เดมิ ทเี สนิ่ เฉยี วคดิ วา่ การพงึ่ พากระดมุ นเ้ี พอ่ื คน้ หาคนจะเป็ น เรอื่ งทย่ี าก แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ หานเสโ่ ยว จะชว่ ยเธอจัดการได ้ ภายในเวลาอนั รวดเร็ว เธอรสู ้ กึ ซาบซง้ึ้้้ “เสโ่ ยว ขอบคณุ ” “ยยั โง่ คณุ จะมาพดู ขอบคณุ อะไรกบั ฉัน พวกเราเป็ นอะไรกนั ?” หานเสโ่ ยวเมม้ รมิ ฝี ปาก แลว้ คดิ อะไรขน้ึ มาไดบ้ างอยา่ ง “ถา้ หากวา่ หาคนเจอแลว้ คณุ คดิ จะทําอยา่ งไรเหรอ? หยา่ กบั เยโ่ ม่ เซนิ เหรอ?”

เมอื่ กลา่ วถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ การแสดงออกของกเ็ สนิ่ เฉยี วเปลย่ี นเป็ น ซบั ซอ้ น “ทําไมอยดู่ ี ๆ ก็ไมพ่ ดู อะไรออกมา” หานเสโ่ ยวเหลอื บมองไป ทเี่ ธอ” เกดิ อะไรขน้ึ อยา่ งนัน้ เหรอ?” “ฉันเอง กไ็ มร่ เู ้ หมอื นกนั ” “ไมร่ อู ้ ะไร มเี รอ่ื งอะไรกพ็ ดู กบั ฉัน ฉันจะวเิ คราะหใ์ หค้ ณุ ” เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ เมอ่ื เห็นใบหนา้ ทก่ี ระตอื รอื รน้ ของ หานเส่ โยว รมิ ฝี ปากของเธอกข็ ยบั จากนัน้ กบ็ อกถงึ เรอื่ งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในชว่ งนแ้ี กเ่ ธอ หลังเสนิ่ เฉียวพดู อธบิ ายจนจบ หานเสโ่ ยวกจ็ ับ มอื ทงั้ สองของเธอ และมองเหมอื นผสี างเทวดา: \"ฟังคณุ แลว้ นับวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ไมเ่ ลวสําหรับคณุ \" ไมเ่ ลวอยา่ งนัน้ เหรอ? เสนิ่ เฉียวเองกร็ สู ้ กึ อยา่ งนี้ แตเ่ มอื่ นกึ ถงึ ภาพคําพดู เย็นชาของเขากบั ตวั เอง กร็ สู ้ กึ วา่ นอ่ี าจเป็ นภาพลวง ตาของเธอเอง “แตเ่ ขาอารมณ์เสยี เล็กนอ้ ย อาจเป็ นเพราะอาการบาดเจ็บทข่ี า ฉันไดย้ นิ มาวา่ คนทมี่ คี วามบกพรอ่ งทางรา่ งกาย มักมอี ารมณ์ท่ี แปรปรวนงา่ ยและยากทจ่ี ะควบคมุ อกี ทัง้ เขาเป็ นคนทม่ี คี วาม

รับผดิ ชอบ ถา้ หากจะเป็ นคนไรม้ นุษยธรรม มนั คงเป็ นเรอ่ื งใหญ่ สําหรับเขาแน่ ๆ \" เสน่ิ เฉยี วคดิ ถงึ วนั ทเี่ ธอเขา้ ตระกลู เยใ่ นวันแรก เพอื่ ทจ่ี ะอยู่ ตอ่ ไปเธอพดู คําพดู ทไี่ รย้ างอายตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ มาเขาลากเธอ ไปบนตกั แลว้ ปลอ่ ยใหเ้ ธอรับความรสู ้ กึ หากเยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ มี นุษยธรรมละ่ ก็ แลว้ วนั นัน้ เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอเหรอ? “คดิ อะไรอยเู่ หรอ？หนา้ แดงหมดแลว้ ” ขณะทก่ี ําลังคดิ จนวญิ ญาณจะออกมา คําพดู ของหานเสโ่ ยว ดงึ สตขิ องเธอกลบั มา เสนิ่ เฉียวจอ้ งมองท่ี หานเสโ่ ยว อณุ หภมู บิ น ในหนา้ ของเธอก็เพม่ิ ขนึ้ เล็กนอ้ ย จากนัน้ กเ็ ปลง่ เสยี งออกมาวา่ “ฉันคดิ วา่ เป็ นการดที จ่ี ะไมพ่ ดู คยุ เรอ่ื งน้ี” “ทําไม คณุ เป็ นทกุ ขห์ รอื เปลา่ ？” “เปลา่ ” “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ บอกฉันวา่ เมอ่ื สกั ครคู่ ดิ อะไร？ทําไมเมอื่ ฉัน พดู เรอื่ งดา้ นนัน้ ของเขา คณุ ตอ้ งหนา้ แดง？หรอื วา่ คณุ ทดลอง

มันแลว้ ？” สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวยมิ้ ออกมาอยา่ งมเี ลศนัย，คดิ ขน้ึ มาไดก้ ็พดู วา่ “ไมส่ คิ ณุ ชายสองแหง่ ตระกลู เยน่ ัน้ ไร ้ ความสามารถน่ี ไมส่ ามารถทําใหค้ ณุ หนา้ แดงได ้ ถงึ จะถกู ส”ิ “เสโ่ ยว คณุ ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เสนิ่ เฉยี วทนไมไ่ หวกบั เธอ มนั แย่ มาก “ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เห็นไดช้ ดั วา่ คณุ หนา้ แดงไปเอง ฉันกแ็ ค่ ถามเทา่ นัน้ เอง” เสน่ิ เฉยี ว “……” กอ๊ ก กอ๊ ก ทันใดนัน้ ประตกู ็ถกู กระแทก จากนัน้ ลกู บดิ ประตกู บ็ ดิ แตก่ ไ็ ม่ สามารถเปิดได ้ ดงั นัน้ เสยี งทนี่ ่าสงสยั จงึ ดงั มาจากนอกประตู “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ？” หานเสโ่ ยวมองดเู สนิ่ เฉียวก็พบวา่ ใบหนา้ ของเธอเปลย่ี นไป เล็กนอ้ ย “คนทบี่ า้ นคณุ เหรอ？” หานเสโ่ ยวเดาตวั ตนของคนทจี่ ะมาถงึ

“คณุ ชายเยป่ ระตลู ็อค” หนา้ ของเสนิ่ เฉยี วขาวซดี เขามาจรงิ ๆ ดว้ ย เมอื่ วานมาแลว้ ก็ไปไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมวันนถ้ี งึ มาอกี ? สดุ ทา้ ย แลว้ เขาจะทําอะไรกนั แน่? “อยา่ กงั วล” เมอ่ื เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ เป็ นกงั วลมากเกนิ ไป มอื ของหาน เสโ่ ยว กอดเธอไว ้ แลว้ เธอก็กะพรบิ ตา “มฉี ันอย”ู่ พดู จบก็ไมร่ อใหเ้ สน่ิ เฉียวตอบ หานเสโ่ ยวกล็ กุ ขนึ้ ไปเปิดประตู เซยี วซกู่ ําลังเตรยี มทจี่ ะใชม้ าตรการ ประตกู ็ถกู เปิดออก จากนัน้ ก็มหี ญงิ แปลกหนา้ ปรากฏตวั ออกมาหนา้ ประตู เซยี วซนู่ งิ่ อยู่ สกั ครู่ และกําลังคดิ วา่ พวกเรามาผดิ หอ้ ง แตเ่ มอ่ื มองดรู อบ ๆ ก็ พบวา่ ถกู ตอ้ งแลว้ “พวกคณุ มาหาเสนิ่ เฉียวเหรอ?” ยังไมท่ นั ทจ่ี ะรอใหเ้ ซยี วซไู่ ด ้ คดิ อยา่ งถถี่ ว้ น หานเสโ่ ยวกเ็ รม่ิ สอบถาม เมอ่ื ไดย้ นิ เชน่ นี้ เซยี วซกู่ ็มองเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย เมอื่ เห็นเสนิ่ เฉยี วน่ังอยบู่ นเตยี ง เขาตอบโตแ้ ละพยักหนา้ “อมื ”