เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

“ นอ้ งสะใภ?้ ” เยห่ ลน่ิ หานเรยี กเธอหนงึ่ ครัง้ เสน่ิ เฉียวได ้ หลบั ตาสองขา้ ง และไมร่ สู ้ กึ ตวั แลว้ เยห่ ลนิ่ หานมองสหี นา้ ของเขาก็รสู ้ กึ สงสารขน้ึ มาทนั ที เขาเก็บ โทรศพั ทใ์ สใ่ นกระเป๋ ากางเกงของตวั เองดว้ ยมอื ขา้ งเดยี ว หลงั จากนัน้ กใ็ ชม้ อื ยกขาทงั้ สองขา้ งของเสนิ่ เฉยี ว และอมุ ้ เธอ ขนึ้ มาในทา่ เจา้ หญงิ และภาพเหตกุ ารณ์นี้เพงิ่ เขา้ ตาเยโ่ มเ่ ซนิ กบั เซยี วซทู่ ต่ี าม ออกมาและยนื อยไู่ มไ่ กล หลังจากทเี่ ซยี วซเู่ ห็นภาพเหตกุ ารณ์น้ี และหลงั จากทไ่ี ดห้ นั ไป มองเยห่ ลนิ่ หานทอี่ มุ ้ เสน่ิ เฉียวขน้ึ มาในทา่ เจา้ หญงิ แลว้ นัน้ ก็ รสู ้ กึ วา่ ลมหายใจทอี่ ยบู่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไปจากเดมิ ทํา ใหเ้ ซยี วซทู่ ย่ี นื อยขู่ า้ งเขาเหมอื นอยใู่ นนรก เขาพดู อธบิ ายใหเ้ สนิ่ เฉียวอยา่ งตดิ อา่ งเล็กนอ้ ย: “ คอื คอื วา่ ……คณุ ชา่ ยเยค่ รับ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เธอเป็ นลมไปแลว้ ” เหอะ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชาในใจ เขารวู ้ า่ เธอเป็ นลมไปแลว้

กอ่ นหนา้ ตอนทก่ี ดั เขา ตอ่ ยเขา ยังมแี รงเยอะอยเู่ ลย? ตอนน้ี พอเห็นเยห่ ลนิ่ หานกลบั ออ่ นแอจนเป็ นลมไป ยังลม้ ลงไปใน ออ้ มอกของเขาอกี ? เหอะ ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทก่ี ลับกลอกจรงิ ๆ! “ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วตงั้ แตเ่ มอ่ื วาน จงึ ไมม่ แี รง……เป็ นลม ไปถอื วา่ เป็ นเรอื่ งธรรมดานะครับ ” เซยี วซยู่ ังคงพดู อธบิ ายให ้ เสนิ่ เฉียว เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบอะไร “ คณุ คณุ ชายเยค่ รับ……พวกเรา……จะไปแยง่ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ กลับมาไหม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หวั กลบั มาอยา่ งรวดเร็ว และจอ้ งเขาดว้ ยสายตาท่ี แหลมคม เซยี วซตู่ วั สน่ั เล็กนอ้ ยทันท:ี “ คอื ไมไ่ ปแลว้ ? ” “ แยง้ เธอทําไม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะอยา่ งเย็นชา ความชวั่ รา้ ย มาเยอื นทนั ท:ี “ เธอยอมไปอยใู่ นออ้ มกอดใครกใ็ หเ้ ธอไป ” เซยี วซ:ู่ “……คณุ ชายเย่ หงึ หรอครับ? ”

ตาคมเหมอื นมดี ของเยโ่ มเ่ ซนิ แทงไปทเ่ี ขาทนั ที เซยี วซเู่ ดนิ ถอยหลังอยา่ งไมร่ ตู ้ วั “ ถา้ คณุ ชายเยไ่ มอ่ ยากออกหนา้ ดว้ ย ตวั เอง งัน้ ……ผมออกหนา้ ใหก้ ไ็ ดค้ รับ ” “ นายกลา้ มากนะ! ” กไ็ ด ้ ตวั เองไมอ่ ยากไปยังหา้ มไมใ่ หเ้ ขาไปอกี ไมย่ อมรับวา่ ตวั เองหงึ แตเ่ ห็นผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ถกู คนอน่ื กอดไวใ้ น ออ้ มอก กลับโกรธซะขนาดนัน้ ตาคนู่ ัน้ ……โกรธจนแทบจะลกุ เป็ นไฟขนึ้ มาแลว้ คนอน่ื ไมไ่ ดต้ าบอดสกั หน่อย เขาเห็นกนั หมดแลว้ เถอะ? “ งัน้ คณุ ชายเย่ ตอนนพ้ี วกเราจะไปทไ่ี หน? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ กลบั บรษิ ัท ” “ แลว้ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ละครับ? ” “ นายลองพดู ชอื่ ของเธออกี ส?ิ ” ในทสี่ ดุ กป็ ิดปากเซยี วซไู่ ดส้ ําเร็จ เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ รถเข็นดว้ ย ตวั เอง ในใจกลับโมโหจนกดั ฟันแน่น

ผหู ้ ญงิ ทส่ี มควรตายคนนัน้ กอ่ นหนา้ ยังจบู กบั เขาอยเู่ ลย มา ตอนนก้ี ลบั ไปอยใู่ นออ้ มอกของผชู ้ ายคนอนื่ ชา่ งไมร่ จู ้ ักอบั อาย ขายหนา้ สะจรงิ กลับกลอกเป็ นทสี่ ดุ ตอนท่ี 83 ความทรงจําอนั แสนนา่ กลวั เหลา่ นนั้ ตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวตน่ื ขน้ึ มา กพ็ บวา่ ตวั เองอยใู่ นหอ้ งทสี่ ะอาด เรยี บรอ้ ยแหง่ หนง่ึ การตกแตง่ ภายในหอ้ งเรยี บงา่ ยมาก แตก่ ลับมเี อกลักษณม์ าก ยังมสี งิ่ ของเหมอื นภาพสเกต็ ซต์ ดิ อยบู่ นผนังอกี ดว้ ย ผา้ มา่ นสเี ทาออ่ นถกู ลมพัดเบาๆ รสู ้ กึ เย็นสบายมาก ทนี่ ท่ี ไี่ หน? เสน่ิ เฉยี วลกุ ขน้ึ ชา้ ๆ ความเจ็บแลน่ ขนึ้ มาบนแขน กม้ ลงไปถงึ พบวา่ ถกู พันดว้ ยผา้ พันแผลเสยี แลว้ “ เธอตนื่ แลว้ หรอ ” นํ้าเสยี งทน่ี ุ่มนวลดงั ขนึ้ เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ มอง

เยห่ ลนิ่ หานเดนิ เขา้ มาในตอนทเ่ี ธอกําลังตกใจ ในมอื ถอื แกว้ นํ้าอนุ่ ไว ้ และสง่ ใหก้ บั เธอ “ กนิ น้ําอนุ่ ใหช้ มุ่ คอกอ่ นเถอะ ” เสนิ่ เฉยี วมองเขาอยา่ งงนุ งงไปชว่ั ขณะ ถงึ ไดย้ นื่ มอื ไปรับแกว้ มา เธอหวิ น้ํามากจรงิ ๆ รมิ ฝี ปากแหง้ มาก หลังจากทร่ี ับแกว้ ไป เสน่ิ เฉียวก็ดมื่ อยา่ งรบี รอ้ น จนเกดิ เป็ นเสยี งขนึ้ เยห่ ลน่ิ หานมองอยขู่ า้ งๆ จงึ ไดส้ ง่ เสยี งออกมาอยา่ งอดไมไ่ ด:้ “ ดมื่ ชา้ ๆ ระวงั สําลกั ” การกระทําของเสนิ่ เฉียวหยดุ ลงทนั ที เธอปลงกบั นํ้าเสยี งของ เยห่ ลนิ่ หานจรงิ ๆ…… เป็ นคนทอ่ี อ่ นโยนจนตอ้ งรอ้ งขอชวี ติ เลยจรงิ ๆ! ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ ดมื่ นํ้าอยา่ งชา้ ๆ รอจนดม่ื หมด เสน่ิ เฉยี วเพง่ิ คดิ อยากจะวางแกว้ ลง มอื ของเยห่ ลนิ่ หานกลบั ยน่ื ออกมาเชด็ หยดน้ําตรงรมิ ฝี ปากของเธอเสยี กอ่ น เขาเชด็ อยา่ งปกติ แตเ่ สนิ่ เฉยี วกลับแข็งทอ่ื ไปแลว้ เขากําลงั ทําอะไร? นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะใชน้ ว้ิ มอื แตะรมิ ฝี ปากของเธอ

หลังจากทค่ี ดิ เรอื่ งนไ้ี ด ้ เสนิ่ เฉยี วกข็ ยับหวั ไปขา้ งหลังเล็กนอ้ ย เพอื่ ทจี่ ะหลบหลกี จากการสมั ผัสของเขา สหี นา้ ของเยห่ ลน่ิ หานเป็ นธรรมชาตมิ าก เขาไมร่ เู ้ ลยวา่ การ กระทําของตวั เองไดท้ ําใหเ้ สน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ลําบากใจ เขาหยบิ แกว้ ทอี่ ยใู่ นมอื ของเสน่ิ เฉียว “ ลกุ ขนึ้ มา ฉันทํากบั ขา้ วใหเ้ ธอแลว้ ” กบั ขา้ ว? พอพดู ถงึ เรอ่ื งของกนิ ทอ้ งของเสน่ิ เฉียวก็ไดร้ อ้ งขนึ้ มาอยา่ งไม่ รักดี เธอหนา้ แดง และรบี ใชม้ อื ปิดทอ้ งของตวั เองอยา่ งรวดเร็ว เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ซํา้ แลว้ ซ้าํ เลา่ สายตาของเขาออ่ นโยนมาก: “ รบี ลกุ ขนึ้ มาเถอะ ” ในตาของเขาไมม่ กี ารหวั เราะเยาะใดๆ สายตาทมี่ องเธอก็สงบ มาก ใจของเสน่ิ เฉยี วจงึ คงทอ่ี ยา่ งชา้ ๆ หลังจากนัน้ กพ็ ยักหนา้ และลกุ ขน้ึ ตามไป หลงั จากทลี่ กุ ขนึ้ เสนิ่ เฉียวถงึ รวู ้ า่ ชดุ คนป่ วยบนตวั ของตวั เองได ้ ถกู เปลยี่ นออกแลว้

เธอรบี จับมมุ เสอื้ ของตวั เองอยา่ งไมร่ ตู ้ วั “ อยา่ กงั วล ฉันใหค้ นใชม้ าชว่ ยเธอเปลย่ี นเสอ้ื ผา้ เอง ” เยห่ ลนิ่ หานพดู อธบิ าย เสนิ่ เฉยี วหนั หนา้ กลับมา ใบหนา้ ของ เธอแดงกํา่ เธอยงั ไมพ่ ดู อะไรก็ถกู เขามองรคู ้ วามคดิ ของตวั เองเสยี กอ่ น แลว้ เสน่ิ เฉียวเดนิ ตามเขาไปทโ่ี ตะ๊ กนิ ขา้ วอยา่ งเกอ้ เขนิ บนโตะ๊ มกี บั ขา้ วหลายอยา่ ง ยงั มซี ปุ อกี ดว้ ย ดนู ่ารับประทาน มาก เสนิ่ เฉียวหวิ มานานแลว้ เธอกลนื นํ้าลายอยา่ งอดไมไ่ ด ้ และน่ัง ลงทโี่ ตะ๊ กนิ ขา้ ว “ กนิ สิ ไมต่ อ้ งเกรงใจ ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ เล็กนอ้ ย เขาตกั ขา้ ว และสง่ ตะเกยี บใหเ้ ธอ “ ขอบคณุ คะ่ พใ่ี หญ่ ” เสน่ิ เฉยี วขอบคณุ เขา หลงั จากนัน้ ก็เรมิ่ กนิ ขา้ ว เธอหวิ มากจรงิ ๆ เมอื่ วานเธอไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วทัง้ วนั แตเ่ ธอเขม้ แข็งมาก

ตอนเด็กๆ หวิ สามวันสามคนื ไมม่ นี ้ําดมื่ ไมม่ ขี า้ วกนิ เธอยัง สามารถรอดมาไดเ้ ลย ไมก่ นิ วนั เดยี วไมเ่ ป็ นอะไรหรอก? เสนิ่ เฉียวตกั ขา้ วเขา้ ปาก คดิ ในใจวา่ ตวั เองตอ้ งเขม้ แข็ง เธอไดผ้ า่ นฝันรา้ ยในวัยเด็กมาแลว้ การทรยศของหลนิ เจยี ง การไมด่ แู ลเอาใจใสข่ องคนใน ครอบครัว เธอก็ผา่ นมาแลว้ ถกู บบี บงั คบั ใหแ้ ตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอทนรับไดท้ กุ อยา่ ง แคค่ รงึ่ ปี หลังครง่ึ ปีเธอกส็ ามารถไปจากทนี่ ไี่ ดแ้ ลว้ ถงึ ตอนนัน้ เธอจะไปหาเมอื งทต่ี วั เองชอบ หลงั จากนัน้ ก็สรา้ ง รากฐาน หางานทํา และเกดิ ลกู ออกมาเลย้ี งดู คดิ ไปคดิ มา นํ้าตากค็ ลอเบา้ หลังจากนัน้ กย็ งิ่ ทะลักมากขนึ้ เรอ่ื ยๆ ทา้ ยทส่ี ดุ เบา้ ตารองรับไมไ่ หว น้ําตาเม็ดใหญจ่ งึ หลน่ ลง มาในถว้ ยของเสนิ่ เฉียว แตเ่ ธอไมห่ ยดุ การกระทํา ยังคงตกั ขา้ วเขา้ ปากเรอ่ื ยๆ

เยห่ ลน่ิ หานน่ังอยดู่ า้ นขา้ ง เดมิ ทกี ําลังมองเธอยมิ้ ๆ แตต่ อนที่ เห็นเบา้ ตาของเธอแดงกํา่ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเขาไดช้ ะงัก ไปทันที หลงั จากนัน้ กเ็ ห็นน้ําตาเม็ดโตของเธอ คอ่ ยๆหยดลง ไปในถว้ ยทเี่ ธอกําลังถอื อยู่ รอยยม้ิ ของเยห่ ลน่ิ หานหายไปทนั ที ผา่ นไปไมน่ าน เขากไ็ ดถ้ อนหายใจเบาๆ และหยบิ ตะเกยี บ ขน้ึ มาคบื อาหารใหเ้ ธอ “ อยา่ กนิ แตข่ า้ ว กนิ กบั เยอะๆ ” เสน่ิ เฉยี วสดู จมกู แตย่ งั คงกลนั้ น้ําตาเอาไวไ้ มอ่ ยู่ เธอเห็นเยห่ ล่ิ นหานคบี อาหารให ้ จงึ เงยหนา้ ขน้ึ มามองเขา ชวั่ ขณะ ตาสวยทมี่ นี ํ้าตาคลออยคู่ นู่ ัน้ ไดป้ ะทะเขา้ ไปในใจของ เยห่ ลน่ิ หานโดยไมไ่ ดเ้ ตอื นกอ่ นลว่ งหนา้ การกระทําบนมอื ของเขาหยดุ ลง รมิ ฝี ปากบางเมม้ เป็ นเสน้ ตรง อยา่ งไมร่ ตู ้ วั มมุ ปากของเสน่ิ เฉียวยงั มเี ม็ดขา้ วตดิ อยู่ เธอรสู ้ กึ วา่ ทา่ ทางของ ตวั เองชา่ งน่าขายหนา้ มาก แตเ่ มอื่ สกั ครู่ เธอยงิ่ คดิ อารมณ์ก็ยงิ่

พาไป ภาพเหตกุ ารณต์ รงหนา้ ทําใหเ้ ธอนกึ ถงึ ตอนวยั เด็ก ที่ เธอถกู ตํารวจชว่ ยออกมาไดจ้ ากในมอื ของคนรา้ ย แตพ่ อ่ แมข่ องเธอไมไ่ ดม้ ารับเธอ ทา้ ยทส่ี ดุ คณุ ตํารวจจงึ กอด เธอดว้ ยความสงสาร และพาเธอไปทส่ี ถานตี ํารวจ ซอื้ ขา้ วให ้ เธอ หลงั จากนัน้ กใ็ หเ้ ธอกนิ ขา้ ว ตอนนัน้ เธอเงยี บไปนานมาก อยๆู่ กย็ กถว้ ยขา้ วขนึ้ ตกั ขา้ ว คณุ ตํารวจกไ็ ดส้ ง่ เสยี งออกมาเบาๆ และคบี ขา้ วใสใ่ นถว้ ยของเธอ “ เจา้ หนู กนิ เยอะๆนะ ” ตอนนัน้ เสนิ่ เฉยี วยังเด็ก เธอสง่ เสยี งและรอ้ งออกมาในทสี่ ดุ ตอนน…้ี …ถงึ แมว้ า่ เธอจะโตเป็ นผใู ้ หญ่ แตง่ งาน หรอื มลี กู แลว้ แตเ่ ผชญิ กบั การกระทําทอ่ี บอนุ่ หวั ใจของเยห่ ลนิ่ หาน เธอก็ ยังคงรสู ้ กึ เสยี ใจมากอยดู ี น้ําตาไหลแรงกวา่ เดมิ “ ขอโทษคะ่ ……พใ่ี หญ่ ฉันก็ไม…่ …ไมอ่ ยากเป็ นแบบน…ี้ … ” เธอสะอนื้ วางถว้ ยในมอื ลง หลงั จากนัน้ กห็ นั หลงั กลับไป เธอรสู ้ กึ เสยี ใจจรงิ ๆ

เรอื่ งตอนนัน้ เป็ นวนั ทช่ี วี ติ ของเธอมดื มนทสี่ ดุ ตอนนัน้ เธออยทู่ สี่ ถานตี ํารวจสามวนั ตอนเด็กทห่ี ลน่ หายทัง้ หมดถกู พอ่ แมร่ บี มารับ เธอไดถ้ กู ทงิ้ ไว ้ เป็ นเวลาสามวนั คณุ แมเ่ สน่ิ ถงึ คอ่ ยรบี มารับเธอ ตอนเห็นเธอ คณุ แมเ่ สนิ่ กด็ า่ วา่ เธอไมเ่ ชอื่ ฟัง และถามเธอวา่ ทําไมถงึ ไปวง่ิ เลน่ ทอี่ นื่ หลงั จากนัน้ ก็ตกี น้ เธอตอ่ หนา้ คณุ ตํารวจทัง้ หมด ตอนนัน้ เสนิ่ เฉียวอยากรอ้ งไห ้ แตไ่ ดอ้ ดกลัน้ เอาไว ้ ตาโตของเธอจอ้ งไปทแี่ มข่ องตวั เอง ทําไม? แมไ่ มร่ ักเธอหรอ? ไมเ่ ป็ นหว่ งเธอเลยหรอื ไง? ทําไม……แมค่ นอน่ื ถงึ รักและเอาใจใสล่ กู ของตวั เอง แตแ่ มข่ อง เธอ……ทําไมถงึ ไมเ่ หมอื นคนอน่ื ละ? เสอ้ื คลมุ ตวั หนง่ึ ไดม้ าคลมุ บนตัวของเสนิ่ เฉียว ปกคลมุ ไปดว้ ย กลนิ่ ของผชู ้ ายแปลกหนา้ “ เสยี ใจมากเลยละสิ ” ไมร่ วู ้ า่ เยห่ ลน่ิ หานมานั่งอยขู่ า้ งๆเธอ ตอนไหน ในมอื ของเขาถอื กระดาษทชิ ชู่ เขากม้ ลงมาเชด็ นํ้าตา

บนหนา้ ใหเ้ ธอ: “ รอ้ งออกมาก็ดี รอ้ งเสร็จแลว้ ตอ้ งกนิ ขา้ วตอ่ นะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……ถา้ หวิ จนเป็ นอะไรไปจะไมด่ ี ” มอื ของเสนิ่ เฉยี วสนั่ นดิ หน่อย เธอเงยหนา้ มองเยห่ ลน่ิ หานทอ่ี ยู่ ใกลๆ้ ขนตาสนั่ เล็กนอ้ ย: “ ขอบคณุ คะ่ ” เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ : “ ไมต่ อ้ งเกรงใจขนาดนัน้ หรอก รอ้ งออกมา แลว้ กร็ สู ้ กึ ดขี นึ้ แลว้ ใชไ่ หม? ” “ ออื้ ” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ “ งัน้ ดม่ื ซปุ หน่อย ” เยห่ ลน่ิ หานตกั ซปุ ใหเ้ ธออกี ครัง้ เสนิ่ เฉียว ทําไดเ้ พยี งยนื่ มอื ออกไปรับ “ เมอ่ื วานตอนทฉ่ี ันไปโรงพยาบาล เห็นรถของโมเ่ ซนิ จอดอยทู่ ี่ โรงจอดรถ เธออยกู่ บั เขาหรอ? ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ การกระทําของเสนิ่ เฉยี วก็ไดห้ ยดุ ลงทันที “ โมเ่ ซนิ เป็ นคนทเี่ ย็นชาแตอ่ ารมณ์รอ้ น หลายเรอ่ื งทเี่ ขามักจะ ไมพ่ ดู มนั ออกมา แตพ่ ใ่ี หญจ่ ะบอกความจรงิ ใหฟ้ ัง โมเ่ ซนิ เขาดี กบั เธอมากจรงิ ๆนะ ”

ตอนที่ 84 นายสามารถขอตวั เธอไปได้ พดู เกลย้ี กลอ่ มแทนเยโ่ มเ่ ซนิ ? ไมส่ ิ ทําไมเยห่ ลน่ิ หานถงึ ไดพ้ ดู แทนเยโ่ มเ่ ซนิ ละ? ปกติ ถงึ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะปฏบิ ตั ติ อ่ เขาอยา่ งไมค่ อ่ ยเลวรา้ ย แตย่ ังไง กพ็ ดู ดๆี ใสก่ นั ไมไ่ ดแ้ น่นอน “ ถงึ อยา่ งไรเธอกไ็ มไ่ ดร้ จู ้ ักเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตแ่ รก ระหวา่ งพวก เธอยังตอ้ งใชเ้ วลาขดั เกลากนั อกี เยอะ ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ “ พใ่ี หญ่ ทฉี่ ันรอ้ งไหไ้ มใ่ ชเ่ ป็ นเพราะเขา หรอก พใี่ หญไ่ มต่ อ้ งไปพดู แทนเขา ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เยห่ ลนิ่ หานกง็ งเล็กนอ้ ย และไดย้ มิ้ ออกมา: “ งัน้ ก็ ดี ฉันคดิ วา่ พวกเธอทะเลาะกนั สะอกี ” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไร กม้ หนา้ กม้ ตาดม่ื ซปุ ทลี ะเล็กทลี ะนอ้ ย เธอกม้ หวั ทา่ ทางทผ่ี มกระจายลงมา ดนู ่ารักมาก เยห่ ลนิ่ หาน ยกมอื อยากจะไปลบู หวั ของเธอ แตต่ อนทใ่ี กลจ้ ะสมั ผัสกบั หวั ของเธอนัน้ มอื ของเยห่ ลนิ่ หานกลับชะงักไป

เขามองเสนิ่ เฉยี ว และหนั มามองฝ่ ามอื ของตวั เอง สดุ ทา้ ยก็เก็บ มอื กลบั ไป เวลาน้ี โทรศพั ทข์ องเยห่ ลนิ่ หานไดด้ งั ขนึ้ อยา่ งกะทันหนั เขา หยบิ โทรศัพทอ์ อกมา “ เธอคอ่ ยๆกนิ นะ ฉันออกไปรับโทรศพั ท์ ” “ ออื ” หลังจากทเ่ี ยห่ ลนิ่ หานออกไปรับโทรศพั ท์ เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ สบาย ใจขนึ้ เยอะ ถงึ แมว้ า่ เยห่ ลนิ่ หานจะดกี บั เธอมาก แตถ่ งึ อยา่ งไรก็ไมไ่ ดส้ นทิ กนั ขนาดนัน้ เพราะฉะนัน้ เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดร้ สู ้ กึ ไมส่ บายใจ ขณะนเี้ ขาออกไปแลว้ เธอถงึ ไดห้ มนุ ตวั กลบั มา และกนิ ขา้ วตอ่ เงยี บๆ ผา่ นไปประมาณหนงึ่ นาที เยห่ ลนิ่ หานก็กลบั เขา้ มา “ นอ้ งสะใภ ้ ทบี่ รษิ ัทมงี านดว่ นนดิ หน่อย ฉันตอ้ งกลบั กอ่ น กนิ เสร็จแลว้ จะมี คนใชม้ าเก็บทําความสะอาด ตอนเย็นฉันจะใหค้ นรถมารับเธอ ไปสง่ ทบ่ี า้ น ”

เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ วา่ บรษิ ัทมงี านดว่ น สหี นา้ กไ็ ดเ้ ปลย่ี นไปทันท:ี “ วันนฉี้ ัน……ยังไมท่ ําเรอ่ื งลาเลย ฉัน…… ” “ ป่ วยขนาดน้ี โมเ่ ซนิ คงไมเ่ อาเรอื่ งเธอหรอก พักผอ่ นเถอะ ” หลงั จากทเี่ ยห่ ลน่ิ หานไปแลว้ เสนิ่ เฉียวถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ มันไมถ่ กู เธอคอื นอ้ งสะใภข้ องเขา เป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ จะมาอยใู่ น บา้ นของเยห่ ลน่ิ หานไดย้ ังไง? ถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ ขา้ ถงึ ตอนนัน้ คงตอ้ งหลบหลกี อารมณข์ องเขา อกี แน่ๆ อกี อยา่ ง เธอตอ้ งหลกี เลยี่ งการสงสยั ไมอ่ ยา่ งนัน้ คนขา้ งนอก จะนนิ ทาเยห่ ลน่ิ หานเอาได ้ คดิ ไดด้ งั นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ รบี กนิ ของใหเ้ สร็จ หลังจากนัน้ กล็ กุ ขน้ึ คนใชเ้ ขา้ มาพอดี “ คณุ หนูเสน่ิ คณุ ทานเสร็จแลว้ ? ” เสน่ิ เฉียวหนา้ แดงนดิ หน่อย: “ ออื ขอบคณุ ทตี่ อ้ นรับนะคะ แต่ วันนฉี้ ันมงี านดว่ น ฉันตอ้ งขอตวั กลบั กอ่ น ”

“ คณุ หนูเสนิ่ อยา่ รบี คะ่ คนรถกําลังมารับคณุ นะคะ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวก็ไดช้ ะงักไป “ คนรถ? ” “ ใชค่ ะ่ คนรถทค่ี ณุ ชายหานใชป้ ระจํา เขาตอ้ งไปสง่ คณุ ชาย หานทบี่ รษิ ัทกอ่ น หลังจากนัน้ กจ็ ะกลบั มารับคณุ คะ่ ” เสน่ิ เฉยี วชะงักไป “ ไมต่ อ้ งก็ไดค้ ะ่ รบกวนเกนิ ไปแลว้ ฉันกลบั เองได ้ ป้ายรถเมลแ์ ถวนอี้ ยตู่ รงไหนคะ? ” คนใชม้ ใี บหนา้ เกอ้ เขนิ : “ คณุ หนูเสนิ่ คณุ ไมใ่ ชร้ ถทจ่ี ัดใหห้ รอ คะ? ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ “ ไมใ่ ชค้ ะ่ ฉันนั่งรถเมลก์ ลับไปสะดวกกวา่ รบกวนบอกป้ายรถเมลส์ ายตอ่ ไปใหฉ้ ันดว้ ยคะ่ ” สดุ ทา้ ย คนใชเ้ ห็นความมงุ่ มน่ั ของเสนิ่ เฉียวจรงิ ๆ จงึ ทําไดเ้ พยี ง พาเธอไปสง่ ทป่ี ้ายรถเมลด์ ว้ ยตวั เอง “ ทนี่ ไ่ี งคะคณุ หนูเสนิ่ ” “ ขอบคณุ นะคะ ” เสนิ่ เฉียวยมิ้ ใหเ้ ธอ คนใชช้ น่ื ชมและตกใจเล็กนอ้ ย จงึ สา่ ยหนา้ ไปมา: “ คณุ หนูเสนิ่ ไมต่ อ้ งเกรงใจคะ่ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทคี่ ณุ ชายหานพาผหู ้ ญงิ เขา้ บา้ น คณุ หนูเสน่ิ ตอ้ งควา้ โอกาสไวใ้ หด้ ๆี นะคะ ฉันขอตวั กอ่ น ”

พดู เสร็จ ไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉยี วตอบสนองกลับมา คนใชก้ ไ็ ดเ้ ดนิ จากไปแลว้ เสน่ิ เฉียวยนื งง ยังคงกําลังดดู ซมึ ความหมายทคี่ นใชเ้ พงิ่ พดู เมอื่ สกั ครู่ ผา่ นไปสกั พัก เธอมสี หี นา้ เกอ้ เขนิ เล็กนอ้ ย เห็นไดช้ ดั วา่ คนใชค้ นนเ้ี ขา้ ใจความสมั พันธข์ องเธอกบั เยห่ ลิ่ นหานผดิ ไปแลว้ ? * บรษิ ัท ไดจ้ ัดการประชมุ ขน้ึ อยา่ งกะทันหนั คนในบรษิ ัทไมม่ ใี ครรมู ้ า กอ่ น อกี ทงั้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะวจิ ารณ์รองประธานเยใ่ นท่ี ประชมุ ทําใหผ้ ถู ้ อื หนุ ้ พากนั งง ไมร่ เู ้ ลยวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ ตอนแรกเยห่ ลนิ่ หานยงั หาคําตอบไมไ่ ด ้ ตอ่ มาเยโ่ มเ่ ซนิ มักจอ้ ง จับผดิ เขา อกี ทงั้ สายตาทแี่ หลมคมเหมอื นมดี นัน้ ไดม้ องมาที่ เขา เหมอื นเขาไปแยง่ ของลํ้าคา่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ รักมาอยา่ งนัน้

แหละ และอยๆู่ เยห่ ลนิ่ หานกน็ กึ ถงึ หญงิ สาวทก่ี ําลังกนิ ขา้ วอยทู่ ่ี วลิ ลา่ สว่ นตวั ของเขาขน้ึ มมุ ปากจงึ ยกยมิ้ เล็กนอ้ ย รอจนการประชมุ สน้ิ สดุ ลง เยห่ ลน่ิ หานกเ็ ดนิ ขน้ึ ไปขา้ งหนา้ “ โมเ่ ซนิ ทําไมวันนอ้ี ารมณร์ อ้ นจัง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ เย็น: “ รองประธานเยท่ ําเรอื่ งงามหนา้ เอาไว ้ ใน เอกสารสญั ญาเกดิ ความผดิ พลาดทเ่ี กดิ จากความสะเพรา่ พไี่ ม่ มจี ติ สํานกึ เลยสกั นดิ เดยี ว ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยไมม่ เี หตผุ ล วนั นเี้ ขาเหวย่ี งใสเ่ ยห่ ลน่ิ หานกถ็ อื วา่ เหวย่ี งถกู คนแลว้ เพราะเอกสารสญั ญาเกดิ ความผดิ พลาดขนึ้ จรงิ ๆ “ พสี่ ะเพรา่ เอง พตี่ อ้ งขอโทษนายดว้ ย ” “ เพยี งแต่ วนั นนี้ ายอารมณร์ อ้ นไปหน่อย ” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นหนามทแ่ี หลมคม: “ พคี่ ดิ วา่ ตวั เอง ทําผดิ แลว้ คนอน่ื จะโกรธไมไ่ ดห้ รอ? ”

“ ไมใ่ ชแ่ บบนัน้ พแ่ี คเ่ ดาสาเหตทุ ที่ ําใหน้ ายโกรธก็เทา่ นัน้ เอง ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ เล็กนอ้ ย และเดนิ ขน้ึ ไปขา้ งหนา้ สองกา้ ว: “ วนั นี้ ตอนทฉ่ี ันไปโรงพยาบาล เจอนอ้ งสะใภด้ ว้ ย ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน้ เลอื ดบนหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ กป็ ดู ขนึ้ มา ทันที นกึ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจะกลา้ พดู ถงึ เธอตอ่ หนา้ เขา? เขากําลัง คดิ อะไรอย?ู่ “ นอ้ งสะใภเ้ ป็ นลม ฉันจงึ พาเธอกลับไป ” นํ้าเสยี งเพงิ่ หยดุ ลง เยห่ ลนิ่ หานก็รับรถู ้ งึ ความหนาวเย็น ที่ แพรก่ ระจายออกมาจากบนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นความหนาว เย็นทบ่ี า้ คลัง่ เยห่ ลน่ิ หานชะงักไปเล็กนอ้ ย ในดวงตาท่ี ออ่ นโยนปรากฏแสงทไ่ี มเ่ ปิดใหใ้ ครรับรขู ้ นึ้ เซยี วซทู่ อ่ี ยขู่ า้ งๆรวู ้ า่ อารมณ์ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ ามารถควบคมุ ได ้ แลว้ จงึ รบี เดนิ ขนึ้ ไปพดู อยา่ งรวดเร็ว: “ รองประธานเย่ คณุ ทํา เกนิ ไปหรอื เปลา่ ครับ? คณุ นายนอ้ ยสองเป็ นลม คณุ ไมพ่ าเธอ ไปโรงพยาบาล กลับพาไปทบ่ี า้ นแทน คณุ กําลงั คดิ อะไรอยู่ หรอครับ? ”

ทเ่ี ขาพดู ถอื วา่ เกรงใจมากแลว้ นะ เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ เล็กนอ้ ย “ เธอวงิ่ ออกมาจากในโรงพยาบาล ใน โรงพยาบาลน่าจะมคี นทเี่ ธอไมอ่ ยากเจอ หรอื มเี รอื่ งทท่ี ําให ้ เธออยากหลบหนี หรอื เธอไมช่ อบโรงพยาบาล ถา้ ฉันยงั พาเธอ กลับเขา้ ไป งัน้ ไมเ่ ทา่ กบั วา่ ฉันทํารา้ ยเธอหรอ? เซยี วซู่ ทําเรอ่ื ง อะไรตอ้ งคดิ ใหร้ อบคอบกอ่ นนะ ” “ เหอะ พคี่ ดิ รอบคอบแลว้ ละสิ งัน้ พใี่ ครค่ รวญแลว้ หรอื ยงั วา่ เธอคอื ผหู ้ ญงิ ของผม ” “ โมเ่ ซนิ หมายความวา่ ไมใ่ หฉ้ ันไปสนใจนอ้ งสะใภท้ ส่ี ลบไมไ่ ด ้ สต?ิ ” “ คณุ พดู บา้ อะไร? ” เซยี วซรู่ สู ้ กึ โกรธนดิ หน่อย: “ ป่ วยกต็ อ้ งไป โรงพยาบาล ไมช่ อบโรงพยาบาลจะไมไ่ ป แบบนไี้ ดห้ รอ? ” “ และอกี อยา่ งจติ ใจของรองประธานเยท่ ําดว้ ยอะไรกนั แน่ หลังจากทคี่ ณุ นายนอ้ ยสองเป็ นลมไป ทําไมคณุ ถงึ ไมโ่ ทรหา พวกเราละ? ”

“ วันนพี้ วกนายอารมณ์รอ้ นจรงิ ๆดว้ ย โมเ่ ซนิ พแ่ี คร่ สู ้ กึ วา่ ขาของ นายไมส่ ะดวก จงึ ไมไ่ ดโ้ ทรหานาย นายไมโ่ ทษพหี่ รอกใช่ ไหม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เย็น “ พว่ี า่ ไงละ? ” “ ทพี่ มี่ าบรษิ ัทก็เพอ่ื จะมาบอกนาย วา่ เลกิ งานแลว้ กไ็ ปรับเธอ กลบั บา้ นดว้ ย ” “ เธออยากอยทู่ ไี่ หนก็ใหเ้ ธออยไู่ ป ผหู ้ ญงิ ประเภทนัน้ สมควรให ้ ผมไปรับกลับบา้ นหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไดต้ ดิ เครอื่ งทําการเหน็บแนมอกี ครัง้ เยห่ ลนิ่ หานขมวดควิ้ นอ้ งชายทอี่ ยตู่ รงหนา้ เขามอี ะไรชอบไม่ พดู จรงิ ๆดว้ ย “ ทผี่ มไมอ่ ยากใหพ้ ไี่ ปใกลช้ ดิ กลับเธอ ก็เพราะเธอคอื ผหู ้ ญงิ ที่ เห็นแกเ่ งนิ อกี อยา่ ง บนตวั ของเธอยังมตี ําแหน่งคณุ นายนอ้ ย สองค้ําคอไวอ้ ยู่ จะไดไ้ มต่ กเป็ นขป้ี ากคนอน่ื ผมไมไ่ ดบ้ อกวา่ ผมเป็ นหว่ งเธอ และจะไปรับเธอ ” “ โมเ่ ซนิ ? ”

“ ถา้ พช่ี อบเธอ พก่ี ็ไปพดู เรอ่ื งนกี้ บั นายทา่ น วา่ ขอตวั เธอไป ” “ …… ” เสน่ิ เฉยี วรบี มาทบี่ รษิ ัท ไถถ่ ามทที่ พี่ วกเขาอยอู่ ยา่ งชดั เจนแลว้ และตอนทเ่ี ธอมาถงึ หนา้ หอ้ งประชมุ กไ็ ดย้ นิ ประโยคนเี้ ขา้ พอดี เธอยนื อยทู่ ปี่ ระตู และเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยขู่ า้ งในแลว้ ใบหนา้ ของเขาเย็นชา สายตาเย็นเหมอื นบงึ น้ําลกึ ทไ่ี มม่ ี อณุ หภมู ใิ ดๆ คําพวกนัน้ เหมอื นหนามแหลมคมทแี่ ทงลงไปบน ทรวงอกของเธอ ตอนที่ 85 ใหฉ้ นั ตรวจดสู กั หนอ่ ย ก็รแู้ ลว้ วา่ เธอมนั กลบั กลอก เธอกลัววา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ใจผดิ จงึ วงิ่ เขา้ ไปทงั้ แบบน้ี นกึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะบอกกบั เยห่ ลน่ิ หานวา่ ถา้ หากเขาตอ้ งการเธอ กส็ ามารถไปหานายทา่ นและบอกวา่ จะเอาเธอกลบั ไปไดเ้ ลย

คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกโ็ มโหจนทนไมไ่ หว จงึ ผลกั ประตเู ขา้ ไปเสยี เลย เสยี งผหู ้ ญงิ ดงั ขน้ึ อยา่ งกะทนั หนั ทําใหช้ ายหนุ่มทงั้ สามคนตก ตะลงึ หลังจากนัน้ พวกเขาจงึ หนั ไปมองทป่ี ระตพู รอ้ มกนั เสน่ิ เฉยี วผลกั ประตแู ละเดนิ เขา้ ไป เธอสวมใสช่ ดุ สฟี ้าออ่ น กอ่ น ไป คนใชไ้ ดห้ ยบิ ออกมาใหเ้ ธอเปลย่ี น เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ ตอนนัน้ ตวั เองตอ้ งมาบรษิ ัท จงึ ไมส่ ามารถใสช่ ดุ นอนออกมาได?้ ดงั นัน้ จงึ รับมา ชดุ สฟี ้าออ่ นเขา้ กบั นสิ ยั เรยี บๆของเธอเป็ นอยา่ ง มาก มันขลบั ผวิ ทขี่ าวนวลของเธอใหง้ ดงามยง่ิ ขนึ้ เพราะใบหนา้ ทขี่ าวซดี แตก่ ลบั ไมถ่ งึ ขนั้ ดไู มไ่ ด ้ ในทางกลบั กนั ยังดเู หมอื นความสวยของความผดิ ปกตทิ างรา่ งกาย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมค่ ดิ วา่ เธอจะมาโผลท่ น่ี ่ี จงึ รสู ้ กึ ประหลาดใจไป ชว่ั ขณะ แตห่ ลงั จากทสี่ ายตามองเห็นชดุ สฟี ้าออ่ นทอี่ ยบู่ นตวั เธอ สายตาของเขากไ็ ดเ้ ปลย่ี นเป็ นดดุ นั ขนึ้ มาทนั ที ผหู ้ ญงิ ทสี่ มควรตายคนน!้ี

เขาซอื้ ชดุ ไปใสใ่ นตใู ้ หเ้ ธอตงั้ มากมาย เธอไมเ่ คยไปสนใจมัน ถงึ ขนาดไปซอ้ื ชดุ ใหมม่ าใส่ แตต่ อนน…ี้ …นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะใส่ ชดุ ใหมม่ าใหเ้ ขาเห็น? เหอะ เยห่ ลนิ่ หานซอ้ื ใหเ้ ธอละส?ิ “ นอ้ งสะใภ ้ เธอมาไดย้ งั ไง? ” เยห่ ลน่ิ หานเห็นเธอมาโผลท่ นี่ ี่ จงึ รบี เดนิ ขน้ึ ไปหาเธอ: “ หายดแี ลว้ หรอ? ” เป็ นเพราะผา่ นการรอ้ งไหม้ า เบา้ ตาของเธอจงึ ยังแดงอยนู่ ดิ หน่อย เทยี บกบั ความเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ ทขี องเยห่ ลิ่ นหานสามารถพดู ไดว้ า่ เป็ นความชว่ ยเหลอื ทางดา้ นจติ ใจเลยก็ วา่ ได ้ เธอยม้ิ ใหเ้ ขา และพดู เสยี งเบา “ ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ่ ฉันไมเ่ ป็ นอะไรแลว้ ” ภาพเหตกุ ารณ์นเี้ ขา้ ตาของเยโ่ มเซนิ และยงิ่ กลายเป็ นการย่วั เยา้ เขายกมมุ ปากอยา่ งเย็นชา: “ เธอนกึ วา่ ฉันตายไปแลว้ หรอ? มาน!ี่ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ชะงักไปทนั ที เธอมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอไมไ่ ดข้ ยบั เยห่ ลนิ่ หานขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย: “ นอ้ งสะใภ?้ ”

“ พใี่ หญ่ พก่ี ลับไปกอ่ นเถอะ ฉันไมเ่ ป็ นไร ” เสน่ิ เฉียวพยักหนา้ ใหเ้ ขา แสดงเจตนาใหเ้ ขากลบั ไป เยห่ ลนิ่ หานไมค่ อ่ ยวางใจ “ ฉันอยทู่ น่ี แี่ หละ? ยงั สามารถพดู อธบิ ายใหเ้ ธอไดบ้ า้ ง ” “ ไมต่ อ้ งคะ่ ยง่ิ อธบิ าย กย็ งิ่ ยงุ่ ยาก ” “ กไ็ ด ้ งัน้ ฉันกลบั กอ่ นละ ” เซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ อณุ หภมู บิ รเิ วณรอบๆตํา่ ไปสะจนน่าตกใจ จงึ ขยบิ ตาใหเ้ สน่ิ เฉยี ว เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก กา้ วขน้ึ ไปขา้ งหนา้ และพดู อธบิ ายใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ฟัง “ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ่ ใหน้ ายจะไมอ่ ยากแตง่ กบั ฉัน แตพ่ วกเราไดท้ ํา การคา้ ขายกนั ไวแ้ ลว้ นายก็ควรรักษาสญั ญาทใี่ หไ้ ว ้ ไมใ่ ชห่ รอ? ” “ รักษาสญั ญา? ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง และมองเธออยา่ งอนั ตราย รมิ ฝี ปากบางยกขน้ึ : “ เป็ นคณุ นายนอ้ ยสอง เธอคดิ วา่ การ ยัว่ ยวนผชู ้ ายคนอนื่ เป็ นเรอื่ งธรรมดามากเลยหรอื ไง? เมอ่ื กอ่ น ฉันเคยบอกเธอแลว้ วา่ หา้ มเธอยวั่ คนของตระกลู เย?่ ”

รา่ งของเซยี วซคู่ อ่ ยๆเคลอ่ื นยา้ ยไปขา้ งนอก เห็นเยโ่ มเ่ ซน็ ไมม่ ี ความผดิ ปกตอิ ะไรแลว้ เขาจงึ รบี หนอี อกไปจากตรงนัน้ อยา่ ง รวดเร็ว เขาไปแลว้ เสนิ่ เฉียวจะไดพ้ ดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งสะดวกขน้ึ “ ใช่ นายเคยพดู แตฉ่ ันก็รักษาคําพดู นัน้ แลว้ ไง ” เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ รถเข็น รา่ งสงู ใหญเ่ ขา้ มาใกลเ้ ธอ ความกด อากาศกต็ ามมาระรานดว้ ยเชน่ กนั “ นร่ี ักษาแลว้ ? ” มอื ใหญข่ องเขายนื่ ออกมาเร็วเหมอื นไฟฟ้า และจับไปทขี่ อ้ มอื เรยี วของเสนิ่ เฉียวอยา่ งแน่นหนา เสน่ิ เฉียว ตกใจ เธอตาโต และถกู เขาดงึ เขา้ มาในออ้ มกอด ไมร่ อใหเ้ ธอ ตอบสนองกลบั มา มอื ใหญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ก็จับชายเสอื้ ของเธอ ขน้ึ มา: “ เยห่ ลนิ่ หานซอื้ ชดุ ทอ่ี ยบู่ นตวั ชดุ นใี้ หเ้ ธอหรอ? ” สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลย่ี นไปทันที เธอกดั ปากแน่น “ ชดุ ทฉ่ี ันซอื้ ให ้ เธอไมใ่ ส?่ วง่ิ เตน้ ไปใสช่ ดุ ทผี่ ชู ้ ายคนอน่ื ซอ้ื ให?้ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะอยา่ งเย็นชา: “ นคี่ อื สงิ่ ทเี่ ธอเรยี กวา่ การรักษา สญั ญาหรอ? ผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง หลังหยา่ ลา้ งกร็ บี หาไม ้ ตอ่ หาไมต้ อ่ เจอแลว้ ยงั ไมพ่ อใจ ยงั อยากมเี พมิ่ อกี นดิ หน่อย? แบบนยี้ งิ่ ฉวยเงนิ ไดง้ า่ ยขนึ้ ใชไ่ หมละ? ” เสนิ่ เฉียวหนา้ ซดี : “ ฉันกบั พใ่ี หญไ่ มไ่ ดเ้ ป็ นแบบทนี่ ายคดิ นะ! ” “ พใี่ หญ?่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ชายเสอื้ ของเธอขน้ึ สงู กวา่ เดมิ นํ้าเสยี งของเขายง่ิ เหน็บแนมขนึ้ ไปอกี : “ เรยี กไดส้ นทิ สนมดจี ัง ตอนอยบู่ นเตยี ง เธอก็เรยี กเขาแบบนห้ี รอ? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ ควา้ คอเสอื้ ของเขาไวแ้ น่นอยา่ งไม่ รตู ้ วั : “ นายอยา่ ใสร่ า้ ยคนอนื่ ” “ ตกลงวา่ ฉันใสร่ า้ ยคนอน่ื หรอื เป็ นเธอทก่ี ลับกลอก ใหฉ้ ัน ตรวจดสู กั หน่อย ก็รแู ้ ลว้ ละ ” พดู เสร็จ มอื ใหญค่ นู่ ัน้ กล็ ว้ งเขา้ ไปทางชายเสอ้ื ของเธอ ลว้ งขน้ึ ไปจับจดุ ขนึ้ ลงบางจดุ “ อะ๊ ปลอ่ ยนะ! ” เสน่ิ เฉียวใบหนา้ รา้ นผา่ ว ใบหกู แ็ ดงขน้ึ มา อยา่ งกลัน้ ไมอ่ ยู่ เมอ่ื กยี้ งั ควา้ คอเสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยเู่ ลย ตอนนไ้ี ดเ้ ปลย่ี นมาปัดมอื ของเขาแทน แตแ่ รงของเธอสแู ้ รง

ของเขาไมไ่ หว เธอยงิ่ ปัด การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงิ่ รนุ แรง ขน้ึ การกระทําบนมอื ของเขาเพม่ิ แรงขนึ้ เสนิ่ เฉียวเจ็บจนสง่ เสยี ง รอ้ งออกมา แกม้ ทเ่ี ดมิ ทเี ป็ นสขี าวนวล กลับแดงเพราะเหตนุ ้ี ทําใหใ้ ครเห็นก็คดิ อยากจะรังแก ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ จบู ลงไปตรงๆ เขาเอยี งตวั ไปฉกฉวยรมิ ฝี ปากอวบของเธออยา่ งโหดเหยี้ ม “ ออื้ ” เสน่ิ เฉยี วยงั ตอ่ สกู ้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งสดุ กําลงั นกึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะจบู ลงมา มอื ขา้ งหนงึ่ ของเขาจับไปทเี่ อวของเธอ ทําให ้ เธอขยบั ไปไหนไมไ่ ด ้ จบู นมี้ รี สชาตขิ องการไรเ้ หตผุ ล เสน่ิ เฉยี วถกู เขาจบู จนรมิ ฝี ปาก ชาไปหมด บวกกบั การกระทําบนมอื ของเขา เสนิ่ เฉียวจงึ รบี วาง อาวธุ ลงอยา่ งรวดเร็ว ทัง้ ตวั ของเธอออ่ นปวกเปียกอยใู่ นออ้ ม กอดของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ มอื หนัก ตวั เขาเองกร็ สู ้ กึ ไดเ้ หมอื นกนั แตเ่ ขาโกรธ โกรธทผี่ หู ้ ญงิ คนนย้ี กมอื มาเชด็ รมิ ฝี ปาก ตอนที่ เขาเพงิ่ จบู เธอเสร็จ

คดิ ไดด้ งั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เกบ็ ลนิ้ ของตวั เอง และพดู ดว้ ยน้ําเสยี ง แหบแหง้ : “ เธอรังเกยี จฉันไมใ่ ชห่ รอ? วนั นฉี้ ันจะทําใหเ้ ธอรู ้ วา่ รังเกยี จฉันแลว้ มนั จะเป็ นยังไง ” พดู เสร็จ ไมร่ อใหเ้ ธอตอบสนองกลับมา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ฉกฉวยรมิ ฝี ปากของเธออกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วสญู เสยี การตอ่ ตา้ น รา่ งกายไร ้ เรยี่ วแรง ทันใดนัน้ มอื ใหญก่ ็สง่ อายเย็นมาหา เสน่ิ เฉียวทก่ี ําลังถกู จบู สายตาของเธอกช็ าํ เลอื งไปขา้ งลา่ ง พบวา่ ชายกระโปรงได ้ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ขน้ึ มาแลว้ เธอตกใจจนแทบจะรอ้ งกร๊ ดี ไอค้ นเลวนมี่ นั จะทําอะไรกนั แน่? แตล่ มหายใจทงั้ หมดในปากไดถ้ กู โมเ่ ยเ่ ซนิ กลนื เขา้ ไปจนหมด สน้ิ เขาไมก่ งั วลความรสู ้ กึ ของเธอเลยสกั นดิ การกระทําของมอื กบั ปากรนุ แรงมาก อกี ทงั้ ยังป่ าเถอื่ นอกี ตา่ งหาก เสน่ิ เฉียวกลนื เสยี งทกี่ ําลังจะสง่ เสยี งออกมา แตย่ งั คงไมล่ ะทง้ิ ทจ่ี ะผลกั เขา

เธอกดั เยโ่ มเ่ ซนิ หนงึ่ ที เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ เจ็บและผลักเธอออก มมุ ปากของทัง้ สองคนมเี ลอื ดไหลออกมา สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดดุ นั ขน้ึ และไดฉ้ กี กระโปรงของเธอขาด “ ฉันใหเ้ ธอใสเ่ สอื้ ผา้ ของคนอนื่ ได ้ ” แควก! กระโปรงทเ่ี พง่ิ สวมใสไ่ ดข้ าดคามอื ของเขาทงั้ แบบน้ี เสน่ิ เฉียว เบกิ ตากวา้ ง มองคนดา้ นหนา้ อยา่ งไมเ่ ชอ่ื สายตาตวั เอง “ เสอ้ื ผา้ ทเ่ี ขาซอ้ื ใหด้ กี วา่ ทฉ่ี ันซอื้ ใหห้ รอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื น คนบา้ เขาฉกี กระโปรงเสร็จ ก็ไดฉ้ ีกเสอื้ ของเธอตอ่ สรปุ แลว้ คอื เขาตอ้ งการฉีกเสอ้ื ผา้ ทเ่ี ยห่ ลน่ิ หานซอ้ื ใหเ้ ธอชดุ นใี้ หย้ งุ่ เหยงิ ไมเ่ ป็ นระเบยี บ เขาไมร่ เู ้ ลยวา่ พฤตกิ รรมของตวั เองตอนน้ี ไดเ้ ปิดโปงความคดิ ในใจของเขาไปหมดแลว้ ตอนแรกเสน่ิ เฉยี วยังคงโกรธเขา ตอ่ มาเห็นเขาโกรธเพราะ เสอื้ ผา้ ชดุ เดยี ว ชว่ั ขณะทเี่ ธอรสู ้ กึ วา่ ……เขาเหมอื นกําลังหงึ เธอ กบั เยห่ ลน่ิ หานอยู่

คดิ ไดด้ งั นัน้ เสนิ่ เฉยี ว…… อยๆู่ กไ็ มไ่ ดโ้ กรธอะไรขนาดนัน้ แลว้ ตอนที่ 86 ฉนั จะไมม่ วี นั ชอบนายเด็ดขาด การกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ นขา้ งบา้ คลัง่ รอจนเขาสงบลงถงึ ได ้ รสู ้ กึ วา่ มันแปลก คนในออ้ มกอดเงยี บเกนิ ไป เทยี บกบั ตอนกอ่ น หนา้ ทต่ี อ่ ตา้ นเขาแลว้ ก็ตา่ งกนั มากอยู่ กม้ หวั ลง สายตาเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ สบเขา้ กบั ตาของเธอ ไมม่ คี วามโกรธกบั ความแคน้ เคอื งเหมอื นทค่ี ดิ ไว ้ ในทาง กลับกนั ดวงตาของเธอสงบมาก เหมอื นทะเลสาบทไี่ มม่ คี ลน่ื เกดิ อะไรขน้ึ ? เขาปฏบิ ตั ติ อ่ เธออยา่ งป่ าเถอื่ น นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะไมม่ กี าร ตอบสนองใดๆ? วนิ าทตี อ่ มา เสน่ิ เฉยี วกระพรบิ ตา และจอ้ งเขา: “ เยโ่ มเ่ ซนิ นายหงึ ใชไ่ หม? ”

เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” เสน่ิ เฉยี วกระพรบิ ตาตอ่ ไป เธอจอ้ งเขา้ ไปในตาลกึ ของเขา คลา้ ยกบั กําลงั พยายามหาอารมณท์ ซ่ี อ่ นอยใู่ นตาของเขา “ ใชไ่ หม? ” เห็นเขาไมต่ อบ เสนิ่ เฉียวจงึ ถามขนึ้ อกี ครัง้ อยา่ ง อดไมไ่ ด ้ เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” หนา้ ผากของเขานูนขนึ้ เขาโกรธถงึ ขนาดนี้ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทถี่ กู ผหู ้ ญงิ ยแุ หยจ่ นรสู ้ กึ โกรธ หลังจากเขาทํา เรอ่ื งเหลา่ นัน้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะถามเขาดว้ ยความสงบวา่ หงึ ใช่ ไหม? เสน่ิ เฉยี วเห็นเขาไมต่ อบ จงึ กม้ ลงไปมองชดุ สฟี ้าออ่ นทข่ี าด หลดุ ลยุ่ ชดุ นัน้ และพดู ออกมาเสยี งเบา: “ ถา้ ไมไ่ ดห้ งึ แลว้ นาย จะฉีกมันทําไมละ? ” ตอนนี้ บนตวั ของเสน่ิ เฉียวเหลอื แคเ่ สอื้ ผา้ ทแ่ี นบกาย กนั้ ไว ้ ดว้ ยเสอ้ื เชติ้ ทอ่ี ยบู่ นตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทแ่ี นบตวั เขาแน่น ตาลกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอสกั พัก หลงั จากนัน้ กห็ วั เราะออกมา อยา่ งเหน็บแนม: “ผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง ใครใหค้ วามเขา้ ใจ

ผดิ กบั เธอ ทําใหเ้ ธอคดิ วา่ ทฉ่ี ันฉีกเสอื้ ผา้ ชดุ นี้ เพราะกําลงั หงึ ? ” สายตาของเสนิ่ เฉยี วเย็นยะเยอื ก: “ ไมไ่ ดห้ งึ งัน้ นายจะโกรธ ทําไม? ” ดวงตาของเธอคนู่ ัน้ สะอาดกวา่ น้ํา ไดม้ องเขา้ ไปในกน้ บง้ึ หวั ใจ ของเขา อารมณ์ทอี่ ยากรอู ้ ยากเห็นนัน้ กําลงั เรยี กหาอยใู่ นตา ของเธอ และยังแฝงไปดว้ ยการรอคอยทเ่ี รอื นราง รอคอย? ผหู ้ ญงิ คนน…ี้ … “ เธอกําลังคดิ อะไร? เธอคงไมค่ ดิ วา่ ฉันจะชอบผหู ้ ญงิ แบบเธอ หรอกใชไ่ หม? ” เสนิ่ เฉียวชะงักไป “ ของมอื สอง ผหู ้ ญงิ ทถี่ กู สามเี กา่ ของตวั เองเขย่ี ทง้ิ และตวั เอง กําลังตงั้ ทอ้ ง แตย่ งั ออ่ ยคนอน่ื ไปทัว่ แบบเธอ ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ จะ สนใจเธอหรอื ไง? ”

เสน่ิ เฉยี วหนา้ ซดี เธอกดั ปากและพดู แกต้ วั : “ ฉันไมไ่ ดอ้ อ่ ยใคร ฉันแคบ่ งั เอญิ เจอพใ่ี หญ่ ตอนนัน้ ฉันเป็ นลม จงึ …… ” “ เพราะฉะนัน้ เธอกําลงั อธบิ ายใหฉ้ ันฟังวา่ เธอไดแ้ สดงละคร ยังไงบา้ งตอนทอี่ ยตู่ อ่ หนา้ พใ่ี หญใ่ ชไ่ หม? เสนิ่ เฉียว เธอกําลัง แสรง้ ทําตวั น่าสงสารกบั ฉันหรอ? วธิ นี ไี้ มเ่ หมาะกบั เธอเอาสะ เลย \" เยโ่ มเ่ ซนิ บบี ขากรรไกรของเธอแน่น และยมิ้ ออกมาอยา่ งชว่ั รา้ ย: “ ถา้ เธอยอมใชร้ า่ งกายมาทําใหฉ้ ันมคี วามสขุ บางที ฉัน อาจพจิ ารณาวา่ จะเชอ่ื คําพดู ของเธอเมอื่ สกั ครกู่ ็ได ้ ” เขาโกรธ เขาโมโห เธอคดิ วา่ ตวั เองสามารถไมค่ ดิ อะไร แตพ่ อเยโ่ มเ่ ซนิ ใชน้ ํ้าเสยี งกบั สายตาทนี่ ่ารังเกยี จพดู กบั เธอ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ เขากําลงั ตงั้ ใจทําใหต้ วั เธออบั อายขายหนา้ และวธิ แี บบน้ี เสนิ่ เฉียวไมส่ ามารถทนไดจ้ รงิ ๆ! เธอกดั รมิ ฝี ปากดว้ ยความโมโห สายตาจอ้ งเขาอยา่ งโกรธแคน้ “ นายหยดุ คดิ สกั ที ”

มอื ทบี่ บี อยทู่ ค่ี างหนักขน้ึ ทันที รอยยมิ้ ชวั่ รา้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ แผ่ ขยายออกไป: “ เป็ นอะไรไปละ? เมอื่ สกั ครยู่ งั มที า่ ทรี อคอยอยู่ เลยผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เธอชอบฉันแลว้ ละส?ิ ” อะไรนะ? ไดฟ้ ังประโยคน้ี สายตาของเสน่ิ เฉียวจงึ มคี วาม ลกุ ลลี้ กุ ลนทันที เธอจะชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ทชี่ วั่ รา้ ยและทําเกนิ ไปไดย้ ังไง? สมองของ เธอตอ้ งกรวงถงึ จะชอบคนทอ่ี ยดู่ า้ นหนา้ “ นายใจสนั่ เอง กลบั ผลักความรับผดิ ชอบมาใหค้ นอน่ื ยงั ถาม ฉันอกี วา่ ชอบนายไหม? ” นกึ ไดว้ า่ เธออาจจะชอบตวั เอง รอยยม้ิ ทอ่ี ยมู่ มุ ปากของเยโ่ ม่ เซนิ ก็แผข่ ยายขนึ้ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั ดวงตาสหี มกึ ปรากฏความดใี จ ขน้ึ มา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมร่ ตู ้ วั ตอนทเ่ี ขาถาม เสนิ่ เฉยี วไดก้ ม้ หวั ลง ในตาใสมคี วามแสบรอ้ น! ทําไมเธอถงึ โงจ่ นถามคําถามประเภทนัน้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไดล้ ะ? เธอสมองทม่ึ หรอ? ถงึ ไดเ้ ขา้ ขา้ งตวั เองและไปถามเขาวา่ ชอบ

ตวั เอง หรอื หงึ ตวั เองหรอื เปลา่ จะคดิ แบบไหนกเ็ ป็ นไปไมไ่ ด ้ อยดู่ ี เมอื่ วาน ถงึ แมว้ า่ เธอจะตามเยโ่ มเ่ ซนิ ไปทว่ี ลิ ลา่ และไมร่ วู ้ า่ เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ แตจ่ ากลางสงั หรณ์ของผหู ้ ญงิ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เขากําลังตามหาคน อกี ทัง้ ตอ้ งเป็ นคนทส่ี ําคญั มากๆคนหนง่ึ แลว้ เมอ่ื ไหรจ่ ะมเี รอ่ื งของเธอละ? คดิ ไดด้ งั นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ กดั ปาก ตอนทเี่ งยหนา้ ขน้ึ มาใหม่ ใน ตาก็มคี วามโกรธแลว้ “ ฉันไมไ่ ดช้ อบนายสกั หน่อย! ” เธอคอ่ ยๆกดั ฟันพดู ประโยคนอี้ อกมา เสน่ิ เฉยี วจอ้ งตาสดี ําขลบั ของเขา และพดู เสรมิ อกี ประโยค: “ นายพดู ถกู ฉันคอื คนท่ี แตง่ งานใหม่ ถกู สามเี กา่ ทง้ิ และยังตงั้ ทอ้ งอกี ดว้ ย ไมว่ า่ ใครก็ ไมช่ อบฉัน ฉันไมไ่ ดเ้ ขา้ ขา้ งตวั เอง แตฉ่ ันอยากบอกนายวา่ นายกเ็ ขา้ ขา้ งตวั เองเหมอื นกนั นายคดิ วา่ ทฉี่ ันแตง่ งานกบั นาย เพราะฉันชอบนายหรอ? คนแบบนาย ระเบดิ อารมณ์งา่ ย อารมณไ์ มด่ ี นสิ ยั เลวรา้ ย ไมเ่ คารพผหู ้ ญงิ คนทช่ี อบยํา่ ยี ศกั ดศ์ิ รขี องคนอนื่ มกั จะไมเ่ ขา้ ใจวา่ อะไรคอื ความเคารพ นาย เป็ นแบบน้ี นายมสี ทิ ธอิ ะไรมาคดิ วา่ ฉันชอบนาย??? ”

พดู ประโยคสดุ ทา้ ย เสนิ่ เฉยี วแทบจะตะโกนออกมา! เดมิ ทสี หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เขยี วมากพออยแู่ ลว้ หลงั จากทไ่ี ด ้ ฟังเสนิ่ เฉยี วตอ่ วา่ เขา สามารถพดู ไดว้ า่ สหี นา้ ของเขา เครง่ เครยี ดมาก เขาบบี ขากรรไกรของเธออยา่ งรนุ แรง พละกําลังมากสะจนแทบจะบบี กระดกู ของเธอจนแตกละเอยี ด “ เธอพดู ประโยคเมอื่ สกั ครอู่ กี ทสี ?ิ ” เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ และสบตาเขาอยา่ งไมล่ ดละ “ พดู อกี ทกี พ็ ดู อกี ทสี ิ ในเมอ่ื นายอยากฟัง ฉันพดู สบิ รอบยังได ้ เลย ฉันบอกวา่ นายอารมณ์ไมด่ ี นสิ ยั เลวรา้ ย จะไมม่ วี นั ชอบ นายเด็ดขาด ออ้ื …… ” เสยี งของเธอยงั ไมห่ ยดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จบู ลงมาอยา่ งรวดเร็ว ราว กบั พายฝุ นฟ้าคะนอง เขากดั รมิ ฝี ปากของเธอ และบกุ เขา้ ยดึ ดนิ แดนทันที มอื ใหญท่ ร่ี อ้ นระอถุ ไู ปมาอยทู่ ดี่ า้ นหลังของเธอ ฝ่ ามอื หยาบราวกบั ไฟฟ้า ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวตวั สนั่ เป็ นครัง้ คราว เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ตวั เองเหมอื นเรอื ลําเล็กทลี่ อยอยใู่ นทะเล พอมี คลนื่ ซดั มา เธอก็จะโครงเครงไปมา และไมส่ ามารถตา้ นแรงถว่ ง ได ้

ถงึ แมว้ า่ คลน่ื ลกู นจ้ี ะอนั ตรายมาก แตเ่ รอื ก็จําเป็ นตอ้ งเพงิ่ คลนื่ ลกู นี้ เพอ่ื ทจี่ ะแลน่ ไปขา้ งหนา้ และสงบลง ตอนแรกเสนิ่ เฉียวไดต้ อ่ ตา้ น ตอ่ มาทัง้ ตวั ของเธอก็ไดถ้ ลําเขา้ ไป ตอนทเี่ ธอกําลังหลบั ตาลง เยโ่ มเ่ ซนิ ไดด้ งึ เสอ้ื สทู ทอ่ี ยขู่ า้ งๆ มาคลมุ หวั ของเธอ เธอยังไมท่ ันไดต้ อบสนองกลบั มา สายตาก็มดื ลงเสยี กอ่ น หลงั จากนัน้ ทา้ ยทอยของเธอไดถ้ กู กดไว ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กดเธอใหม้ า อยทู่ ห่ี นา้ อก และในขณะเดยี วกนั เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ออกมาดว้ ยความโกรธ: “ ไสหวั ไป! ” คําวา่ ไสหวั ไปแฝงไปดว้ ยพลงั มากมาย มันสนั่ สะเทอื นตงั้ แต่ ทรวงอกของเยโ่ มเ่ ซนิ และสง่ มาถงึ ในหขู องเสนิ่ เฉียว “ ขอ ขอโทษคะ่ ” คําขอโทษเสยี งสนั่ สองสามเสยี ง เสน่ิ เฉียวใบหนา้ ซดี ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ทไี่ มเ่ ป็ นระเบยี บคอ่ ยๆหา่ งออกไป

เมอ่ื สกั ครู่ เธอกําลังจติ ใจปั่นป่ วน หรอื วา่ จะถกู คนพวกนัน้ เห็น หมดแลว้ ? เสน่ิ เฉยี วหนา้ ซดี ทันที รา่ งเล็กกําลังสนั่ เทาอยใู่ นออ้ มกอด ของเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ได ้ จงึ ขมวดควิ้ และดงึ เสอ้ื สทู ออก เห็นหวั เล็ก กําลังฟบุ หนา้ อยทู่ หี่ นา้ อกของตวั เอง ผา่ นไปสกั พัก เขากไ็ ดห้ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาและโทรหาเซยี วซู่ “ เอาเสอ้ื ผา้ หนงึ่ ชดุ มาใหห้ น่อย ” หนา้ ของเสน่ิ เฉียวยงิ่ แดงขน้ึ กวา่ เดมิ เขาใหค้ นอน่ื เอาเสอ้ื ผา้ มา ให ้ ถงึ ตอนนัน้ …… ถงึ แมว้ า่ ตอนนเ้ี สนิ่ เฉียวจะโทษเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ธอกลับกําลงั ฟบุ หนา้ อยใู่ นออ้ มกอดของเขา ไมก่ ลา้ ขยบั ไปไหน ถงึ อยา่ งไร ตอนน้ี เธอกใ็ สแ่ คเ่ สอ้ื ผา้ ทแี่ นบรา่ งกาย ถา้ ลกุ ขน้ึ กจ็ ะถกู เห็นจน หมด สบิ หา้ นาทตี อ่ มา เซยี วซกู่ ็ไดเ้ อาเสอ้ื ผา้ มาให ้ “ วางไวท้ ป่ี ระตู แลว้ ก็ปิดประตดู ว้ ย ”

ตอนท่ี 87 ในใจยงั รสู้ กึ หวาดผวา ปัง! ประตปู ิดลง ภายในหอ้ งประชมุ ใหญท่ เี่ งยี บสงบ มเี พยี งเสยี งลม หายใจของพวกเขาสองคน โดยเฉพาะเสน่ิ เฉียว เมอื่ สกั ครเู่ ธอตกใจ จงึ ทําใหห้ ายใจไม่ เสถยี ร ทัง้ สองคนอยใู่ นทา่ เดมิ สกั พัก เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งสน่ั สะเทอื น ดงั มาจากทรวงอกของเยโ่ มเ่ ซนิ คําพดู เย็นชาของเขาไดท้ ะลุ เขา้ หขู องเธอ “ เธอจะนั่งไปจนถงึ เมอื่ ไหร?่ ” เสน่ิ เฉียวชะงัก รบี ตอบสนองกลบั มาอยา่ งรวดเร็ว และเงยหนา้ ขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ถอื โอกาสกม้ หวั ลง

ทงั้ ตวั ของเสนิ่ เฉียวถกู เสอ้ื ผา้ ตวั ใหญข่ องเขาคลมุ ไวอ้ ยดู่ า้ นใน ตอนเงยหนา้ ขนึ้ มาจงึ โผลแ่ คห่ นา้ เล็กออกมา ขอบตายงั แดงอยู่ ดนู ่าสงสารมาก ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นถกู มอื จับไวแ้ น่น เขาเมม้ รมิ ฝี ปาก ผา่ น ไปสกั พักกพ็ ดู ออมาเสยี งเย็น: “ น่าดไู หม? ” เสนิ่ เฉียวรบี หนั หนา้ กลับอยา่ งรวดเร็ว ความโกรธกอ่ นหนา้ ได ้ ถกู คนพวกนัน้ ทําใหต้ กใจจนไมห่ ลงเหลอื แลว้ ตอนนใ้ี จยังรสู ้ กึ หวาดผวา กลัววา่ จะมคี นเปิดประตหู อ้ งประชมุ เขา้ มาอกี เยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นรคู ้ วามคดิ ทอี่ ยใู่ นใจของเธอ จงึ พดู ขน้ึ เสยี ง เบา: “ เซยี วซเู่ ฝ้าอยดู่ า้ นนอก ถา้ เธอยังไมไ่ ปใสเ่ สอื้ ผา้ งัน้ เรา ทําตอ่ ? ” เสน่ิ เฉียว: “ …… ” เงยี บไปสองวนิ าที เธอก็รบี ดงึ เสอ้ื สทู ทอี่ ยบู่ นตวั เอาไวแ้ น่น หลังจากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ มาจากบนตวั เขา เพราะตอ้ งใชม้ อื ขา้ งเดยี ว จับเสอ้ื สทู เอาไว ้ ป้องกนั ไมใ่ หต้ ัวเองโป๊ ตอ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เพราะฉะนัน้ การกระทําของเธอจงึ คอ่ นขา้ งงมุ่ งา่ ม มอื เล็กทอ่ี อ่ นนุ่มกดไวอ้ ยบู่ นตวั ของเขาสกั พัก ถงึ คอ่ ยลกุ ขนึ้ มา

หลงั จากนัน้ กห็ มนุ ตวั กลับไป เทา้ เล็กวงิ่ ไปทห่ี นา้ ประตู เสอื้ สทู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดส้ วมอยบู่ นตวั ของเธอ ดแู ลว้ เหมอื นกบั เด็กนอ้ ยแอบเอาเสอ้ื ผา้ ของผใู ้ หญม่ าใส่ ชายเสอ้ื ยาวจนเกอื บ คลมุ หวั เขา่ ตอนเธอกม้ ตวั ลงไปหยบิ เสอ้ื ผา้ ชดุ แหวกออก เล็กนอ้ ย จงึ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะมอง “ …… ” เยโ่ มเ่ ซนิ หลบั ตาเล็กนอ้ ย ยนื่ มอื มาบบี หวั ควิ้ ของ ตวั เอง ใหต้ ายสิ วันนเี้ ขาเป็ นอะไรไป? เสน่ิ เฉียวหยบิ เสอ้ื ผา้ ขน้ึ มา ถงึ ไดพ้ บวา่ ขา้ งในคอื กระโปรงลาย ทางสสี ม้ ออ่ น ลวดลายน่ารัก ประณีตสวยงาม แตก่ ลบั ไรร้ สนยิ ม เพยี งแต่ หอ้ งประชมุ ใหญแ่ หง่ นี้ แมแ้ ตท่ กี่ ําบงั ก็ยังไมม่ ี เธอจะ ไปเปลยี่ นทไี่ หนละ? คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวกช็ ะงักอยทู่ เี่ ดมิ เสยี งหงดุ หงดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดังขนึ้ มาจากทางดา้ นหลัง “ ถา้ เธอยงั ชกั ชา้ อกี ฉันจะเปิดประตใู หญ่ แลว้ ใหค้ นเขา้ มามงุ ดู เธอ ”

เสน่ิ เฉยี วจับเสอื้ ผา้ ในมอื แน่น และกดั ปาก เป็ นผชู ้ ายทช่ี วั่ รา้ ยจรงิ ๆดว้ ย เธอไมส่ นใจอยา่ งอน่ื ลกุ ขน้ึ ถอยหา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ เธอหนั หลงั ให ้ เขา และรบี ใสก่ ระโปรงอยา่ งรวดเร็วอยทู่ ม่ี มุ หอ้ ง รอจนเธอเปลยี่ นชดุ เสร็จแลว้ ถงึ ไดก้ อดเสอ้ื สทู และเดนิ กลับไป ทดี่ า้ นหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ คนื นาย ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเย็นชา มองเธอดว้ ยสายตาเยอื กเย็น: “ เสอื้ สทู นถี้ กู เธอใสแ่ ลว้ เธอคดิ วา่ ฉันยงั ตอ้ งการมนั อกี หรอ? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็จับเสอื้ สทู ในมอื แน่นอยา่ งไมร่ ตู ้ วั เธอ กดั ปากพดู : “ บนตวั ของฉันไมไ่ ดส้ กปรกสกั หน่อย ” “ เธอยังอยากพดู วา่ เธอสะอาด? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังเคอื งเรอื่ งทเี่ ธอ ไปกบั เยห่ ลน่ิ หาน บนตวั ยังใสช่ ดุ ทเ่ี ขาซอ้ื ใหอ้ กี ตา่ งหาก แตต่ อนนเ้ี ห็นเธอเปลยี่ นเป็ นชดุ กระโปรงชดุ ใหม่ สสี ม้ ออ่ นขบั ผวิ ของเธอใหส้ วยงาม ดขู าวเนยี นนุ่มมาก อกี ทัง้ ชดุ กระโปรง ทรงเกบ็ เอว เก็บเอวเล็กของเธอใหโ้ ดดเดน่ ยงิ่ ขนึ้

เยโ่ มเ่ ซนิ มองจนคอหอยแน่น เขาแอบดา่ ตวั เองในใจ หลงั จาก นัน้ ก็หมนุ รถเข็นไปทางดา้ นนอก กอ่ นไปไดท้ งิ้ คําพดู ไวอ้ ยา่ ง กลมุ ้ ใจ: “ ผหู ้ ญงิ ทไี่ มไ่ ดเ้ รอ่ื ง ” เสน่ิ เฉยี วหนา้ แดง หมนุ ตวั กลับไปจอ้ งแผน่ หลงั ของเขา “ ฉันไมไ่ ดเ้ รอื่ งสกั หน่อย! ” เขาไมส่ นใจเธอ เสน่ิ เฉยี วพดู ขนึ้ อกี ครัง้ : “ นายไมเ่ อาเสอื้ สทู จรงิ ๆหรอ? ” “ ทงิ้ ไปเถอะ! ” คําพดู เย็นชากระทงุ ้ เขา้ มาเหมอื นน้ําแข็ง ประตหู อ้ งประชมุ เปิด ออก เซยี วซทู่ ย่ี นื อยหู่ นา้ ประตู เดนิ มาเข็นเยโ่ มเ่ ซน็ ออกไป ภายในหอ้ งประชมุ เหลอื แคเ่ สน่ิ เฉียวคนเดยี ว เธอกม้ ลงมองเสอ้ื สทู ในมอื แรงบนมอื ไดเ้ พม่ิ ขน้ึ หลายเทา่ เสอ้ื สทู ชดุ นดี้ มู รี าคาแพงมาก แตเ่ ขาบอกวา่ ไมต่ อ้ งการก็ไมเ่ อา แลว้ สาเหตเุ พราะ……ถกู เธอใสแ่ ลว้

เขารังเกยี จวา่ เธอสกปรก? เสน่ิ เฉยี วหนา้ ซดี ถา้ เขารังเกยี จวา่ เธอสกปรกจรงิ แลว้ เมอ่ื กอ่ นทําไมเขาตอ้ ง…… คดิ มาถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวก็ไดห้ ยดุ ความคดิ ของตวั เองลง “ เสนิ่ เฉยี ว เธออยา่ ไปนกึ ถงึ ผชู ้ ายชว่ั รา้ ยคนนเ้ี ลย เขาแค่ ตอ้ งการแกลง้ เธอเทา่ นัน้ เอง! ” ในเมอ่ื ไมต่ อ้ งการเสอื้ สทู ชดุ นแี้ ลว้ งัน้ จะเอาไปทงิ้ ตามทเ่ี ขา ตอ้ งการก็แลว้ กนั ” เสนิ่ เฉยี วโมโห เอาเสอ้ื สทู ไปทง้ิ ลงในถังขยะทว่ี างอยขู่ า้ งๆ ถังขยะในหอ้ งประชมุ ทงิ้ แคก่ ระดาษ เพราะฉะนัน้ ถอื วา่ ไม่ สกปรก เสนิ่ เฉียวใสร่ องเทา้ และเดนิ ออกไปจากในหอ้ งประชมุ สบิ หา้ นาทตี อ่ มา รา่ งเล็กกก็ ลบั มาอกี ครัง้ เธอกา้ วเทา้ ไป ดา้ นหนา้ ถังขยะอยา่ งลังเล เสน่ิ เฉียวมองเสอื้ สทู ทถี่ กู ทง้ิ ไวด้ า้ น ใน เงยี บไปสกั พักถงึ คอ่ ยกม้ ลงไปเก็บเสอ้ื สทู ขนึ้ มาใหม่

ชา่ งเถอะ เห็นแกท่ เี่ ขาไมใ่ หเ้ ธอถกู คนอนื่ มอง จะเก็บรักษา แทนเขากไ็ ด ้ เสน่ิ เฉยี วกอดเสอ้ื สทู เดนิ ออกไปจากหอ้ งประชมุ ขณะน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นภาพเหตกุ ารณ์น้ี จากในกลอ้ งวงจรปิดใน หอ้ งทํางานของตวั เอง ขอบตาก็เย็นยะเยอื กขนึ้ เซยี วซทู่ ย่ี นื อยขู่ า้ งหลงั เขาไดพ้ ดู แทนเสน่ิ เฉียว: “ ดไู ปดมู า ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ กเ็ หมอื นจะหวงเสอื้ สทู ของคณุ ชายเยเ่ หมอื นกนั นะ ถงึ แมว้ า่ จะทงิ้ ไปแลว้ แตก่ ็กลับมาเก็บไปอกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบอะไร “ คณุ ชายเย่ เสอ้ื สทู ชดุ นัน้ มแี คช่ ดุ เดยี ว คณุ ไมเ่ อาแลว้ จรงิ ๆ หรอครับ? ” ปลายนว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับเล็กนอ้ ย เขาพดู ออกมาเสยี งเย็น: “ สกปรกจะตาย ใครจะเอา? ” เซยี วซ:ู่ “ ถังขยะในหอ้ งประชมุ ถกู ทําความสะอาดทกุ วัน อกี อยา่ ง ใสแ่ คก่ ระดาษ ไมถ่ อื วา่ สกปรกหรอกครับ? ”

“ สมควรตาย ถังขยะกค็ อื ถังขยะ ถังขยะมไี มส่ กปรกดว้ ยหรอ? ” เซยี วซ:ู่ “ …… ” คณุ ชายเยพ่ ดู ยังไงก็เป็ นไปตามน่ันแหละ แตว่ า่ กจ็ รงิ คนรักความสะอาดอยา่ งคณุ ชายเย่ เสอ้ื สทู ถกู ทงิ้ ลง ในถังขยะแลว้ จะเอามาใสอ่ กี ไดย้ ังไง? แตฝ่ ่ังนี้ เสน่ิ เฉียวกอดเสอื้ สทู เดนิ กลับไปทหี่ อ้ งทํางานของ ตวั เอง หลังจากนัน้ กเ็ ปิดตู ้ เอาถงุ ออกมาจากในนัน้ พับเสอื้ สทู และวางใสเ่ ขา้ ไป รังเกยี จวา่ เธอสกปรก ซกั ใหใ้ หมก่ จ็ บแลว้ ถงึ ตอนนัน้ แลว้ คอ่ ยเอามาคนื เขา ดสู เิ ขาจะพดู วา่ ยงั ไง เวลาหนงึ่ วันผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว ตอนเลกิ งาน เสนิ่ เฉียวถอื ถงุ ลงมาจากตกึ ตอนลกุ ขน้ึ ไดเ้ จอเขา้ กบั โมเ่ ยเ่ ซนิ ทเ่ี พงิ่ เดนิ ออกมาจากในหอ้ งทํางาน คงเพราะกลวั เขารู ้ เธอจงึ เอาถงุ ไป หลบทด่ี า้ นหลังอยา่ งไมร่ ตู ้ วั การกระทําเหลา่ นัน้ โมเ่ ยเ่ ซนิ ไดเ้ ห็นหมดแลว้ เขามองเธอยา่ ง เยอื กเย็นและเก็บสายตาลง

“ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เลกิ งานแลว้ หรอ? ” มนั สมองของเซยี วซรู่ าวกบั ขาดเสน้ เอ็นไปหนง่ึ เสน้ เขาทกั ทายเสน่ิ เฉียวดว้ ยใบหนา้ ยม้ิ แยม้ เธอทําเขาไมล่ ง อกี อยา่ ง เซยี วซกู่ ไ็ มไ่ ดล้ ว่ งเกนิ อะไรเธอดว้ ย เสนิ่ เฉยี วเห็นเขายม้ิ แยม้ ก็ไดย้ กมมุ ปากขนึ้ และพยกั หนา้ “ ลงลฟิ ทไ์ ปพรอ้ มกนั สิ ” เซยี วซพู่ ดู ขนึ้ อกี ครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังอยบู่ นรถเข็นขมวดควิ้ เซยี วซมู่ นั กนิ ยาผดิ หรอ? หรอื มนั ลมื เรอื่ งทเี่ กดิ ขนึ้ กอ่ นหนา้ นไ้ี ปแลว้ ? “ ไม่ ไมต่ อ้ ง ฉัน…… ” “ ไปเถอะผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ถา้ คณุ ไมม่ า รอจนพวกเราลงไปแลว้ คณุ ยงั ตอ้ งรออกี สกั พักเลยนะ ” ความหว่ งใยยากทจี่ ะปฏเิ สธ เสน่ิ เฉยี วทําไดแ้ คเ่ ดนิ ไปขา้ งหนา้ และเดนิ ตามหลงั พวกเขาเขา้ ไปในลฟิ ต์ หลังจากทป่ี ระตลู ฟิ ทป์ ิดลง เสนิ่ เฉยี วยนื อยทู่ ม่ี มุ ลฟิ ทค์ นเดยี ว และเอาถงุ ไปแอบไวท้ ด่ี า้ นหลงั อยา่ งสดุ ชวี ติ เสยี งตํา่ ทเี่ ย็นยะ

เยอื กของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดด้ งั ขนึ้ มาอยา่ งกะทันหนั : “ ไมใ่ ชว่ า่ ฉันให ้ เธอทง้ิ เสอื้ สทู ไปแลว้ หรอ? ” ตอนที่ 88 ถงึ อยา่ งไรก็ลา้ งไมส่ ะอาดหรอก สตู้ ดั ทงิ้ ไปเลย ดกี วา่ ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เงยหนา้ ขนึ้ ไปมองเขา เธอกดั ปากและ พดู อธบิ าย: “ ฉันจะซกั ใหส้ ะอาด ” “ ซกั ยงั ไง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเขาอยา่ งเหน็บแนม: “ ใชม้ อื ซกั หรอ? ” เสนิ่ เฉียวชะงักไป เธอกระพรบิ ตาไปมา “ แน่นอนวา่ ไมใ่ ช่ ฉัน จะสง่ ไปซกั ทร่ี า้ นซกั แหง้ ” ถงึ แมว้ า่ บา้ นของเธอจะไมไ่ ดร้ วย แตเ่ ธอก็รเู ้ รอื่ งความรทู ้ ว่ั ไป เสอื้ สทู หา้ มซกั ดว้ ยนํ้า โดยเฉพาะชดุ ทม่ี รี าคาแพงแบบนี้ “ เหอะ ถอื วา่ ยังไมโ่ ง่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะอยา่ งเย็นชา: “ แตเ่ ธอ คดิ วา่ ซกั เสร็จแลว้ ฉันจะใสห่ รอ? ” เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก ไมพ่ ดู อะไร

เยโ่ มเ่ ซนิ พดู แทงใจเธอตอ่ อยา่ งไมส่ นใจ: “ เสอ้ื สทู ถกู เธอใส่ แลว้ ฉันขยะแขยง ตอ่ ใหซ้ กั จนสะอาดแลว้ ฉันกไ็ มใ่ ส่ เหมอื น ผหู ้ ญงิ ทใี่ นใจเห็นแกเ่ งนิ น่ันแหละ ภายนอกแสรง้ ทําเป็ นบรสิ ทุ ธ์ิ แตจ่ รงิ ๆแลว้ เธอก็เป็ นผหู ้ ญงิ ทไ่ี มไ่ ดเ้ รอื่ งคนหนง่ึ เขา้ ใจไหม? ” ตอนแรกเสนิ่ เฉียวยังพอทจี่ ะไมส่ นใจ แตห่ ลงั จากทไี่ ดฟ้ ังคําพดู พวกนแ้ี ลว้ เธอทนไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ: “ ……กแ็ คเ่ สอ้ื สทู ตวั เดยี ว? ฉัน ขอรอ้ งนายใสใ่ หฉ้ ันหรอื ไง? เป็ นนายเองทเ่ี อาเสอื้ สทู มาคลมุ บนตวั ฉัน นายคดิ วา่ มันสกปรก งัน้ เมอ่ื สกั ครู่ ตอนทนี่ ายลบู ๆ คลําๆฉันในหอ้ งประชมุ ตงั้ นาน ทําไมนายไมล่ า้ งมอื ละ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” เซยี วซ:ู่ โอโ้ ห ขอ้ มลู กวา้ งขวางมาก ลบู ๆคลําๆ……ตงั้ นาน?? เซยี วซแู่ อบสงั เกตเสนิ่ เฉียวเงยี บๆ อด ไมไ่ ดอ้ ยากจะยกนว้ิ โป้งใหเ้ ธอ! เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ไมถ่ งึ วา่ แรงระเบดิ ของเจา้ แมวนอ้ ยจะทําใหค้ น ตกใจไดข้ นาดน้ี แมแ้ ตค่ ําพดู พวกนี้ เธอยงั กลา้ พดู มันออกมา ตอ่ หนา้ บคุ คลทส่ี าม และถกู ทําใหส้ ําลกั ไปชวั่ ขณะ จงึ ทําได ้ เพยี งตอบกลับไปอยา่ งดดุ นั : “ เธอรไู ้ ดไ้ งวา่ ฉันไมล่ า้ งมอื ? ”