เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

“เขา้ มาส”ิ หานเสโ่ ยว หนั ไปดา้ นขา้ ง เซยี วซเู่ ดนิ ไปเข็นเยโ่ ม่ เซนิ จากดา้ นหลงั ในตอนนหี้ านเสโ่ ยว เพงิ่ จะมองเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน ถงึ แมว้ า่ จะน่ังอยบู่ นรถเข็น แตอ่ ยา่ งไรกต็ าม ออรา่ ทท่ี รงพลงั ยังคงอยบู่ นใบหนา้ และคณุ สมบัตทิ สี่ วยงามบนใบหนา้ ทหี่ ลอ่ เหลาดงึ ดดู สายตาของหานเสโ่ ยวในทนั ที สายตาของเขาเย็นชา เขามองไปทเ่ี ธอเพยี งครเู่ ดยี ว กห็ นั กลบั มา หานเสโ่ ยวดเู ซยี วซเู่ ข็นเขาเขา้ ไปในหอ้ งผปู ้ ่ วย เธอมปี ฏกิ ริ ยิ า ออกมาเล็กนอ้ ย นั่น คนนัน้ คอื ทายาทตระกลู อนั ดบั แรก ตระกลู เยข่ องเมอื งเป่ ยเยโ่ มเ่ ซนิ หรอื ？ แต่ เขาไมไ่ ดพ้ กิ ารอยา่ งนัน้ เหรอ? เดมิ ทคี่ ดิ วา่ คนทน่ี ่ังบน รถเข็นนานแรมปี คงจะอว้ น ผวิ เหลอื ง ผมมนั ตาสขี าวและเป็ น ผชู ้ ายทนี่ ่าเกลยี ด คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะหลอ่ ขนาดน้ี กอ่ นทจ่ี ะพง่ึ พาจนิ ตนาการของหานเสโ่ ยว เธอยังเป็ นทกุ ขจ์ าก การถกู บงั คบั ใหแ้ ตง่ งานกบั เสนิ่ เฉยี วตอนน้ี …

หานเสโ่ ยวกลนื น้ําลาย คว้ิ ทดี่ ดู ขี อง เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ปรากฏขนึ้ ใน หวั สมองทค่ี ลมุ เครอื จนรสู ้ กึ อดึ อดั ขนึ้ มา เธอคอ่ ย ๆ หนั หนา้ กลบั ไปชา้ ๆ เมอ่ื มองเห็นทา้ ยทอยทด่ี ู สมบรู ณแ์ บบของผชู ้ าย ก็ราวกบั วา่ หวั ใจนัน้ ถกู จับดว้ ยมอื ใหญ่ ๆ ตอนท่ี 61 จะชา้ จะเร็วก็ตอ้ งหยา่ หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มา เสน่ิ เฉียวก็เรม่ิ วติ กกงั วล เธอกดั รมิ ฝี ปากตวั เองแน่น เพราะเมอื่ กกี้ ําลังพดู ถงึ เรอื่ งทเ่ี ขาไร ้ มนุษยธรรม แตพ่ ดู ไมท่ นั ขาดคําเขากม็ าปรากฏตวั อยตู่ รงประตู หนา้ หอ้ งคนไข ้ ไมร่ วู ้ า่ เขาจะไดย้ นิ มยั้ ถา้ เกดิ ไดย้ นิ ขน้ึ มา แลว้ เธอจะทํายงั ไงด？ี แลว้ ถา้ เขาไดย้ นิ ประโยคกอ่ นหนา้ นอี้ กี ละ่ ？พอคดิ ถงึ ตรงนี้ สี หนา้ ของเสน่ิ เฉียวก็ซดี ลง เธอกําผา้ ปทู น่ี อนบนเตยี งไวแ้ น่น พอเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มา ก็กวาดสายตามองไปรอบๆ กอ่ นจะมา หยดุ ทต่ี วั เสนิ่ เฉยี ว

“ทําไมประตถู งึ ล็อค？” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวกต็ นื่ ตระหนกขน้ึ มาทันที ใบหนา้ ของเธอ ซดี เผอื ด เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองไปทเี่ ธอ เหอะ เป็ นผหู ้ ญงิ ทซ่ี อื่ บอื้ ซะจรงิ ๆ ปกปิดความลับไดไ้ มเ่ นยี นเอาซะเลย แคเ่ พยี งคําถามเพยี ง คําถามเดยี ว ก็สามารถทําใหเ้ ธอหลดุ ปากพดู ออกมาได ้ หานเสโ่ ยวทยี่ นื อยขู่ า้ งๆพอไดฟ้ ัง กร็ บี เดนิ เขา้ มาแกต้ า่ ง ใหก้ บั เสน่ิ เฉียว：“เมอ่ื กเ้ี สนิ่ เฉียวกําลังเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ คะ่ เลย ตอ้ งล็อคประตู ไมม่ ปี ัญหาอะไรใชม่ ัย้ คะ？” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงจอ้ งไปทเี่ สนิ่ เฉียวดว้ ยสายตาแข็ง กรา้ วอยอู่ ยา่ งนัน้ ราวกบั กําลังจับผดิ เสน่ิ เฉยี วไมก่ ลา้ สบตาของเขา ทําไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ กม้ ตา ไมม่ ที าง เธอหวาดผวาเกนิ ไปจรงิ ๆ เสนิ่ เฉียวมโี รคประจําตวั อยอู่ ยา่ งหนงึ่ คอื เวลาทเ่ี ธอกําลัง หวาดกลัวเธอจะไมก่ ลา้ สบตากบั คนอน่ื ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……เธอจะ เผลอพดู ออกมาอยา่ งงา่ ยดาย

ดเู หมอื นภายในหอ้ งคนไขจ้ ะตกอยทู่ างตนั แคพ่ อเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ เขา้ มาอณุ หภมู ภิ ายในหอ้ งก็ลดลง เสน่ิ เฉียวนั่งนง่ิ อยตู่ รงนัน้ ไม่ กลา้ ขยบั ไปไหนราวกบั เป็ นผตู ้ อ้ งหา หานเสโ่ ยวมองแลว้ ก็ เจ็บปวดแทน จงึ เดนิ ขน้ึ มาแลว้ กระแอมเบาๆ “……เฉียวเฉยี วเป็ นภมู แิ พ ้ แลว้ ในนกี้ ม็ แี คพ่ วกเราผหู ้ ญงิ สองคน ไมม่ ใี ครอน่ื และหลังจากทคี่ ดิ อยา่ งรอบคอบแลว้ ก็เลยล็อค ประตู เย…่ …คณุ ชายรอง？คณุ คงเขา้ ใจนะคะ？” หานเสโ่ ยวยนื ขวางอยหู่ นา้ เสนิ่ เฉียว เพอ่ื บดบงั สายตาของเย่ โมเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทห่ี ญงิ สาวตรงหนา้ เธอแตกตา่ งไปจากเสน่ิ เฉียวตรงที่ เธอแตง่ หนา้ แตง่ ตา เสอื้ ผา้ ทสี่ วมใสท่ งั้ หมดเป็ น ของแบรนดเ์ นม และยังมหี นุ่ ทเี่ ซก็ ซ่ี ดแู ลว้ ก็กระปรก้ี ระเปรา่ ขน้ึ มาทนั ที แตเ่ สน่ิ เฉียวทถี่ กู เธอยนื ขวางอยขู่ า้ งหลงั ทอ่ี ยใู๋ นชดุ คนไขส้ ซี ดี ไมเ่ พยี งใบหนา้ ทขี่ าวซดี ขนาดปากก็ยงั ซดี เผอื ด ผมเผา้ รงุ รัง การเปรยี บเทยี บนเี้ ห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจน

เยโ่ มเ่ ซนิ ละสายตาจากตรงนัน้ และไมไ่ ดต้ อบกลับหานเสโ่ ยว แตม่ องไปทเี่ สนิ่ เฉยี วแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชาวา่ ：“ป้าเฉนิ ละ่ ？” พอไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวก็ชะงักไป แลว้ เงยหนา้ ขนึ้ มา “ป้าเฉนิ เธอ……กลับไปพักผอ่ นกอ่ นแลว้ คะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ “วันนมี้ เี สโ่ ยวอยเู่ ป็ นเพอ่ื น แลว้ ฉันก็อาการดขี น้ึ แลว้ กเ็ ลย……” เดมิ ทเี ขามาเพอื่ จะมาหาป้าเฉนิ มนิ ่าละ่ ……แตท่ ําไมอยๆู่ ถงึ มา หาฉันได？้ “โอเค”เยโ่ มเ่ ซนิ ยกกรามขนึ้ เล็กนอ้ ย เป็ นสญั ญาณบอกเซยี วซู่ วา่ จะไปจากทน่ี ี่ เซยี วซไู่ มต่ อบกลบั แตเ่ อาถงุ ทอ่ี ยใู่ นมอื วางไว ้ บนโตะ๊ ：“ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ นเี่ ป็ นของใชอ้ าบน้ําทผ่ี มเตรยี มไวใ้ หเ้ มอื่ กคี้ รับ ผมวางไวต้ รงนี้นะครับ หมอบอกวา่ คณุ ตอ้ งอยเู่ พอื่ รอดู อาการอกี สองวนั ดงั นัน้ สองวนั นคี้ ณุ ตอ้ งอยทู่ โี่ รงพยาบาล” “ออ้ ขอบคณุ มากนะ”

“ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ผมกบั คณุ ชายเยข่ อตวั กลับกอ่ นนะครับ” พดู เสร็จเซยี วซกู่ ็ดนั เยโ่ มเ่ ซนิ ออกจากหอ้ งไป หลังออกมาจาก หอ้ งคนไขเ้ ซยี วซกู่ ็อดทนตอ่ ไปไมไ่ หว แลว้ พดู ขนึ้ มาตรงๆวา่ ： “คณุ ชายเย่ พวกเราไมไ่ ดม้ าหาเธอหรอกเหรอครับ？ทําไมถงึ ไดร้ บี ไปนักละ่ ครับ？” ไดย้ นิ ดงั นัน้ สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็นงิ่ ไป：“ยังไมต่ ายกด็ แี ลว้ นายอยากจะอยตู่ อ่ งัน้ ส？ิ ” เซยี วซ：ู่ “……แตค่ ําถามเมอ่ื กที้ คี่ ณุ ชายเยถ่ ามไปมันชดั เจน มากวา่ อาจจะทําใหผ้ ชู ้ ว่ ยเสน่ิ เขา้ ใจผดิ วา่ คณุ มาหาป้าเฉนิ ไมใ่ ชเ่ ธอนะครับ” “แลว้ ฉันไมไ่ ดม้ าหาป้าเฉนิ เหรอ？” เซยี วซ：ู่ “……” ตามใจ คณุ มคี วามสขุ ก็พอ ภายในหอ้ งคนไข ้

รอจนคนเดนิ ออกไป หานเสโ่ ยวก็ไปนั่งขา้ งๆเสน่ิ เฉียว：“ฉันได ้ ยนิ นะวา่ ลกู นอ้ งของเขาเรยี กเธอวา่ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ ？ เพราะถา้ เอาตามตําแหน่งทเ่ี ธออยใู่ นบา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ เขาควร จะเรยี กเธอวา่ คณุ นายนอ้ ยสองไมใ่ ชเ่ หรอ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวกห็ วั เราะออกมาอยา่ งขมขน่ื ：“เธอ กําลังคดิ อะไรอยนู่ ่ะ？ฉันไมใ่ ชค่ ณุ นายนอ้ ยสองจรงิ ๆของ ตระกลู เยน่ ะ อกี ไมน่ านกต็ อ้ งหยา่ แลว้ ” น่าแปลก หวั ใจทบี่ บี รัดแน่นของหานเสโ่ ยวกลับคลายตวั ลง เธอยมิ้ รา่ ：“น่ันสิ เดย๋ี วพวกเธอกต็ อ้ งหยา่ กนั แลว้ นนี่ ะ” เธอเองกร็ เู ้ รอ่ื งสญั ญาครงึ่ ปีของเสนิ่ เฉยี วกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ครงึ่ ปี หลังจากนเ้ี สนิ่ เฉียวก็ตอ้ งออกจากตระกลู เย่ พอถงึ ตอนนัน้ เยโ่ ม่ เซนิ กเ็ ป็ นคนๆเดยี ว แตไ่ มร่ วู ้ า่ เพราะอะไรอารมณท์ เ่ี ก็บกดอยใู่ นใจของหานเสโ่ ยวก ลบั หายเป็ นปลดิ ทงิ้ คดิ ถงึ ตรงจดุ นี้ หานเสโ่ ยวกก็ มุ มอื ของเสนิ่ เฉียวเอาไวแ้ น่น：“ วางใจเถอะ ฉันจะตอ้ งชว่ ยเธอหาพอ่ ของเด็กใหเ้ จอใหไ้ ด ้ ให ้ พวกเธอกลบั มาอยดู่ ว้ ยกนั พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตาอกี ครัง้ ”

เสน่ิ เฉยี วนง่ิ ไป พรอ้ มหนา้ พรอ้ มตา？ “แตก่ ไ็ มร่ วู ้ า่ อกี ฝ่ ายเป็ นอยา่ งไร มบี างครัง้ ทฉ่ี ันกําลงั คดิ นะ วา่ ……เรอื่ งเราตัดสนิ ใจกนั แบบลวกๆเกนิ ไปมัย้ ？ถา้ เกดิ วา่ อกี ฝ่ ายแตง่ งานแลว้ ละ่ ？หรอื เขาอาจกําลังแบกรับอะไรบางอยา่ ง อย…ู่ …” สดุ ทา้ ยก็เป็ นแคว่ นั ไนทส์ แตนด์ วนั ไนทส์ แตนดข์ องแบบนจ้ี ะพดู ใหถ้ กู นัน้ ยาก ภายใตแ้ สงไฟท่ี มดื สลวั นัน้ อกี ฝ่ ายเป็ นใครคณุ ไมม่ ที างรไู ้ ดเ้ ลย “ฉันคดิ วา่ ไมน่ ะ อกี ฝ่ ายน่าจะเป็ นคนทมี่ รี ะดับ อกี ฝ่ ายจะมี หรอื ไมม่ ภี รรยา รอถงึ เวลากค็ อ่ ยดกู นั อกี ที ถา้ ไมโ่ อเคจรงิ ๆ แถมเธอยังตงั้ ทอ้ ง ตอ่ ใหม้ ภี รรยาอยแู่ ลว้ เธอก็สามารถแยง่ เขา มาได！้ ” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะทําตาโต“เส่ เสโ่ ยว…… เธอพดู อะไรของเธอ？”

หานเสโ่ ยวยกมมุ ปากขน้ึ ：“เป็ นอะไรไปจะ้ ？ฉันพดู อะไรผดิ ไป เหรอ？ของทอ่ี ยากไดก้ ็ตอ้ งไดส้ ิ หรอื วา่ เธออยากใหล้ กู ในทอ้ ง ของเธอกลายเป็ นเด็กทไี่ มม่ พี อ่ ละ่ ？” เสน่ิ เฉยี ว：“……” เป็ นครัง้ แรกทเ่ี ห็นหานเสโ่ ยวพดู จาแบบนี้ เธอไมอ่ าจจะยอมรับ ได ้ “เป็ นอะไร？ทําไมใชส้ ายตาแบบนัน้ มองมาทฉ่ี ันละ่ ？”หานเส่ โยวมองกลับไปทเี่ ธออยา่ งสงสยั เสนิ่ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากแลว้ ตอบไปวา่ ：“เสโ่ ยว เธอรใู ้ ชม่ ยั้ วา่ ทําไมหลนิ เจยี งถงึ ขอหยา่ กบั ฉัน？” ไดย้ นิ แบบนัน้ สหี นา้ ทย่ี มิ้ แยม้ ของหานเสโ่ ยวก็คอ่ ยๆเลอื น หายไป สายตาถกู ความเลก่ิ ลก่ั และตนื่ ตระหนกเขา้ ปกคลมุ “ขอโทษนะเฉียวเฉยี ว เมอื่ กฉ้ี ันไมท่ นั คดิ ฉันไมไ่ ดห้ มายความ วา่ ……เธอเป็ นมอื ทสี่ ามอะไรแบบนัน้ นะ ฉันแคร่ สู ้ กึ วา่ มนั เป็ น ความผดิ ของผชู ้ ายคนนัน้ ตงั้ แตแ่ รก เป็ นเพราะเขาทําเธอทอ้ ง

ถา้ หาตวั เจอเมอ่ื ไหรจ่ ะตอ้ งใหเ้ ขามารับผดิ ชอบใหไ้ ด ้ ฉันไมม่ ี ความคดิ อะไรแบบนัน้ แน่นอน เธออยา่ โกรธฉันเลยนะ” เสนิ่ เฉียวนั่งองึ้ พดู ไมอ่ อก “เรอื่ งชองหลนิ เจยี งมันเป็ นเพราะความไมร่ จู ้ ักรับผดิ ชอบของ เขาแตแ่ รก เธอคดิ ดนู ะ ทัง้ ๆทเ่ี ขามแี ฟนเป็ นตวั เป็ นตนอยแู่ ลว้ แตก่ ลับมาบอกกบั เธอวา่ ตวั เองเป็ นหมัน แตง่ งานมาตงั้ นานไม่ ยอมแตะเน้ือตอ้ งตวั เธอ สดุ ทา้ ยถกู หวยแลว้ กเ็ ขย่ี เธอทงิ้ แต่ เพราะเธอคยุ เอาไวด้ แี ตแ่ รกหรอกนะ อยา่ เอาตวั เองไปเหมา รวมกบั มอื ทสี่ ามแบบนัน้ เลย เธอเขา้ ใจทฉี่ ันพดู ใชม่ ัย้ ？” เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ ตอบ：“ฉันเขา้ ใจแลว้ ” “เฉยี วเฉยี ว เธอตอ้ งเชอื่ ใจฉันนะ ฉันอยขู่ า้ งเธอเสมอ ความคดิ ทัง้ หมดของฉันหมนุ วนอยรู่ อบๆตวั เธอกบั ผลประโยชนข์ องเธอ นะ ดงั นัน้ ถา้ ……ฉันไมท่ ันระวงั แลว้ พดู อะไรไมถ่ กู ตอ้ งออกไป เธออยา่ โกรธฉันนะ” เสน่ิ เฉียวเห็นทา่ ทางทหี่ ดหใู่ จของเธอ จงึ ตระหนักไดว้ า่ เธอเอง คงจรงิ จังเกนิ ไป เลยจับมอื ของเธอกลับ：“เอาละ่ ฉันรนู ้ ะวา่ เธอทําเพอื่ ฉัน แตว่ า่ หลงั จากนค้ี ําพดู พวกนัน้ หา้ มพดุ ออกมาอกี

นะ ถา้ อกี ฝ่ ายมคี รอบครัวอยแู่ ลว้ จรงิ ๆละ่ ก็ งัน้ พวกเรากท็ ําเป็ น วา่ เรอ่ื งพวกนไี้ มเ่ คยเกดิ ขน้ึ มากอ่ น โอเคมัย้ ？” “อมื้ ”หานเสโ่ ยวพยกั หนา้ ：“ฉันจะเชอ่ื ฟังเธอ แตว่ างใจเถอะ ฉันจะตอ้ งหาตวั ผชู ้ ายเฮงซวยคนนแ้ี ทนเธอใหเ้ จอใหไ้ ด！้ ” ตอนที่ 62 แมแ้ ตม่ องก็ไมม่ องเธอ เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ักอยทู่ โ่ี รงพยาบาลนานนัก หลงั จากทหี่ มอมา ตรวจรา่ งกายเธอ และเสน่ิ เฉยี วมัน่ ใจวา่ เธอไมเ่ ป็ นไรแลว้ นัน้ ก็ มคี วามคดิ ทอ่ี ยากจะออกจากโรงพยาบาล หมอขมวดคว้ิ ：“หมอแนะนําใหพ้ ักดอู าการอยทู่ นี่ อ่ี กี ซกั สองวนั กอ่ นนะครับ เพราะยังไงสมรรถภาพทางรา่ งกายของคณุ กไ็ ม่ คอ่ ยดดี ว้ ย” “หมอคะ ฉันไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆคะ่ ขอออกโรงพยาบาลวนั นเ้ี ลย ไดม้ ัย้ คะ？”

เห็นความมงุ่ มัน่ ของเสนิ่ เฉียว หมอเองกเ็ ห็นวา่ เธอไมม่ อี าการ หนักแลว้ หลงั จากเตอื นเธอวา่ หา้ มดมื่ เหลา้ และอน่ื ๆก็เซน็ เห็นชอบใหเ้ ธอออกจากโรงพยาบาลได ้ ตอนทเ่ี ดนิ ไปนัน้ เสนิ่ เฉยี วไปทําเรอ่ื งออกโรงพยาบาลดว้ ย ตวั เอง เธอยมื เงนิ ของหานเสโ่ ยวมากอ่ นบางสว่ น แลว้ บอกวา่ จะคนื ใหท้ หี ลงั แตห่ านเสโ่ ยวรวู ้ า่ สถานการณ์ของเธอหลงั จาก นจ้ี ะไดใ้ ชเ้ งนิ อยา่ งมคี วามสขุ และไมต่ อ้ งใหเ้ ธอคนื เงนิ แลว้ ถงึ แมว้ า่ หานเสโ่ ยวจะพดู ออกไปแบบนัน้ แตเ่ สนิ่ เฉยี วกลบั ไม่ หยบิ เอาเงนิ ของเธอไปเปลา่ ๆ จํานวนมเี ทา่ ไหรเ่ ธอจําไวไ้ ด ้ หมด รอใหเ้ งนิ เดอื นออกเมอื่ ไหรก่ จ็ ะรบี คนื ใหเ้ ธอทันที หลงั จากออกจากโรงพยาบาล เสนิ่ เฉียวก็กลับไปเก็บของท่ี บา้ น จากนัน้ ก็เอาเงนิ ทเ่ี หลอื จากการจา่ ยคา่ รักษาที่ โรงพยาบาลไปซอ้ื ชดุ ใหมม่ าสองชดุ พอเปลยี่ นชดุ กไ็ ปเขา้ งาน มาถงึ ทที่ ํางานของตวั เอง เสน่ิ เฉียวมองดเู วลา ถงึ จะมาสาย แต่ เธอก็ไปน่ังตรงทที่ ํางานของตวั เอง แลว้ ก็เรม่ิ ทํางาน เอกสารกอ่ นหนา้ นเี้ ธอยงั สะสางไมเ่ สร็จดี เสน่ิ เฉียวนั่งจัดการเอกสารประมาณครงึ่ ชวั่ โมงกวา่ ๆ เซยี วซเู่ ดนิ ออกมาจากลฟิ ตด์ ว้ ยสหี นา้ ทไ่ี รอ้ ารมณ์ แลว้ เดนิ ผา่ นทที่ ํางาน

ของเสนิ่ เฉียวไปโดยไมม่ อง แตแ่ ลว้ กต็ อ้ งถอยหลังกลับมาโดย ไว แลว้ มองเสนิ่ เฉียวอยทู่ ข่ี า้ งๆประตู “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ？”เขาไมไ่ ดต้ าฝาดไปใชม่ ัย้ ？ตอนนค้ี วรจะนอน รักษาตวั อยทู่ โ่ี รงพยาบาลสิ ทําไมอยๆู่ ถงึ มาโผลท่ บี่ รษิ ัทได？้ เซยี วซยู่ กมอื ขน้ึ มาแลว้ ขยต้ี าตัวเอง เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดเ้ งยหนา้ ขน้ึ มา ยังคงจดจอ้ งอยกู่ บั เอกสารในมอื แลว้ ตอบไปหนง่ึ คํา เซยี วซ：ู่ “……ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ทําไมคณุ ถงึ มาอยทู่ น่ี ไ่ี ดค้ รับ？” แตป่ ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั จะนงิ่ เฉยเกนิ ไปมัย้ ？ เสนิ่ เฉียวทําเสยี งหมื ：“ทน่ี เ่ี ป็ นทท่ี ํางานของฉัน ฉันอยทู่ นี่ แี่ ลว้ แปลกตรงไหนเหรอ？” “ผมหมายถงึ วา่ ……ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ควรจะพักอยทู่ โ่ี รงพยาบาลไมใ่ ช่ เหรอครับ？” “ออกมาแลว้ ”

“คณุ อยากจะไปเขา้ พบคณุ ชายเยใ่ ชม่ ัย้ ฝากเอาเอกสารพวกนี้ เขา้ ไปสง่ ใหด้ ว้ ยนะ ฉันไมม่ เี วลา？” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็เอาเอกสารทจ่ี ัดการเสร็จสง่ ใหเ้ ซยี วซู่ เซยี ว ซไู่ ดแ้ ตย่ น่ื มอื รับไป จากนัน้ ก็พยักหนา้ หลังจากเขา้ ไปทอ่ี อฟฟิศ เซยี วซรู่ ายงานการทํางานของตวั เอง เสร็จ ก็เอาเอกสารทเี่ สนิ่ เฉียวสง่ ใหเ้ ขามาวางตรงหนา้ “คณุ ชายเย่ นเ่ี ป็ นเอกสารทเ่ี สน่ิ เฉียวใหผ้ มชว่ ยเอามาสง่ ให ้ ครับ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ งยหนา้ ขน้ึ มา“นายพดู วา่ อะไรนะ？” “แปลกใชม่ ยั้ ครับ ตอนนผ้ี ชู ้ ว่ ยเสนิ่ ควรจะอยทู่ โี่ รงพยาบาลถงึ จะ ถกู แตต่ อนทผ่ี มจะมาทห่ี อ้ งทํางานของคณุ ชายเยอ่ ยผู่ มกเ็ ห็น ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ กลับมาทํางานแลว้ ครับ คณุ ชายเย่ ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ผมขอตวั กอ่ นนะครับ” หลังจากรอจนเซยี วซเู่ ดนิ ออกไป ปากกาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ถอื อยใู่ น มอื กค็ อ่ ยๆกําแน่นขนึ้ คว้ิ ขมวดกนั ขน้ึ มา

ยัยผหู ้ ญงิ คนนี้ ไมใ่ ชว่ า่ กําลงั นอนอยทู่ โ่ี รงพยาบาลหรอกเหรอ ？ทําไมอยๆู่ ถงึ ออกมาละ่ ？ คดิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กว็ างปากกาในมอื ลง แลว้ หนั เกา้ อหี้ มนุ ออกหอ้ งไป เสน่ิ เฉยี วเคาะตวั หนังสอื ในบรรทดั สดุ ทา้ ยเสร็จ จากนัน้ ก็บนั ทกึ ขอ้ มลู แลว้ กดปรน้ิ ท์ ขณะทกี่ ําลงั จะลกุ ขนึ้ มานัน้ ก็พลันไดย้ นิ เสยี งทเ่ี ย็นชา “ออกโรงพยาบาลทําไม？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวทกี่ ําลังทําทา่ จะลกุ ขน้ึ ยนื กห็ ยดุ ลงทันที เธอเอยี งคอแลว้ หนั ไปมองตน้ เสยี ง เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยตู่ รงนัน้ มองเธอดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี รยี บเฉย เผชญิ กบั ดวงตาทด่ี ําลกึ ของเขา เสนิ่ เฉยี วนงิ่ ไป กอ่ นจะอธบิ าย วา่ ：“รา่ งกายไมไ่ ดม้ อี าการหนักอะไร ฉันกเ็ ลยออก โรงพยาบาลมาไงคะคณุ ชายเย”่

“ไมม่ อี าการหนัก？”เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ า ทนั ใดนัน้ บรรยากาศรอบตวั เขาก็เปลย่ี นไปรวดเร็วและดดุ นั ：“หมอไมไ่ ดบ้ อกเหรอวา่ เธอ ตอ้ งอยดู่ อู าการสองวัน？เธอมหี ไู วก้ นั สมองเฉยๆหรอื ไง？” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก และกําหมัดแน่น：“คณุ ชายเยค่ ะ ตอ้ งพดู แรงแบบนดี้ ว้ ยเหรอคะ？ฉันออกจากโรงพยาบาลมาไดก้ ็เพราะ ยนื่ ขอจากคณุ หมอแลว้ และคณุ หมอกเ็ ห็นดว้ ย น่ันก็แสดงวา่ รา่ งกายของฉันปกตแิ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆของเขาแน่น แลว้ หวั เราะอยา่ งเย็น ชา “กถ็ กู นะ เพราะผหู ้ ญงิ ทมี่ คี วามลบั มากมายแบบเธอ ไมแ่ น่วา่ อาการป่ วยทเี่ ป็ นกอ็ าจจะแคแ่ กลง้ ทํา จะยอมใหต้ วั เองตอ้ งเจ็บ ตวั ไดย้ ังไงจรงิ มยั้ ？” พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นวา่ เสน่ิ เฉียวจะมปี ฏกิ ริ ยิ ายังไง เขาหนั วลี แชรแ์ ลว้ เดนิ ออกไปทันที คําพดู ของเขาทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วโมโหอยขู่ า้ งใน แตเ่ หมอื นมอี ะไร บางอยา่ งขา้ งในทรี่ ัง้ เธอเอาไว ้ เธอกําหมัดแน่นแลว้ เดนิ ตามไป

“ในเมอื่ คณุ คดิ วา่ แมแ้ ตอ่ าการป่ วยของฉันยงั เป็ นเรอ่ื งโกหก แลว้ คณุ จะไปสง่ ฉันทโ่ี รงพยาบาลทําไม？เยโ่ มเ่ ซนิ หรอื วา่ ที่ ผา่ นมาคณุ เลน่ ตวั มาตลอด？” เยโ่ มเ่ ซนิ หยดุ เดนิ จากนัน้ ก็เหลอื บมอง น้ําเสยี งเย็นยะเยอื ก ราวกบั เป็ นเสยี งทมี่ าจากนรก “ครัง้ หนา้ ถา้ จะตายก็ชว่ ยไปตายไกลๆ อยา่ มาตายทห่ี นา้ ประตู บรษิ ัท ฉันไมอ่ ยากจะแลตามองเธอ” เสน่ิ เฉียว：“……” ไมท่ นั ระวัง เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากตวั เองจนเป็ นแผล ไมส่ ําเร็จ เธอกม้ หนา้ กม้ ตา รสู ้ กึ วา่ รา่ งกายเหมอื นลกู บอลทถี่ กู ปลอ่ ยลมออก ชา่ งมนั แคร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาเป็ นคนยังไงกพ็ อแลว้ หลงั จากน้ี เธอก็ไมต่ อ้ งคาดหวังจากเขาอกี ตอ่ ไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วยน่ื มอื ไปหยบิ เอกสารทป่ี รนิ้ ออกมาอยา่ งเงยี บๆ จากนัน้ ก็เย็บเลม่ แลว้ เอาเขา้ แฟ้ม

พอถงึ เวลาเลกิ งาน หานเสโ่ ยวก็โทรศพั ทม์ าหาเธอ บอกเธอวา่ ตม้ ซปุ ไกม่ าให ้ แลว้ กอ็ ยากจะมาดอู าการเธอดว้ ย จงึ ถามเธอวา่ สามารถพาเธอขนึ้ ไปขา้ งบนไดห้ รอื เปลา่ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ หานเสโ่ ยวมนี ้ําใจมากๆ คดิ วา่ ตอนใกลเ้ ลกิ งาน ใหเ้ ธอขน้ึ มาไมน่ ่าจะมปี ัญหาอะไร จากนัน้ ก็ลงลฟิ ตไ์ ปพาหาน เสโ่ ยวขนึ้ มาทท่ี ํางานของตวั เอง “คดิ ไมถ่ งึ เลยเฉยี วเฉียว วา่ อยๆู่ ฉันกม็ โี อกาสไดม้ าทบ่ี รษิ ัท ตระกลู เย”่ “มาทน่ี …่ี …แลว้ ยังไงเหรอ？” “บรษิ ัทตระกลู เยเ่ ป็ นบรษิ ัทใหญเ่ พยี งบรษิ ัทเดยี วในเมอื งเป่ ย คนธรรมดาเขา้ มาทนี่ ไี่ มไ่ ดห้ รอกนะ ตอ่ ใหเ้ ป็ นพฉี่ ัน กไ็ มน่ ่าจะมี โอกาสไดม้ าเหมอื นกนั เพราะยงั ไงทัง้ สองบรษิ ัทกไ็ มไ่ ดท้ ํา ขอ้ ตกลงรว่ มกนั แตว่ ันนฉ้ี ันโชคดที มี่ เี ธอ ในทสี่ ดุ กไ็ ดม้ าทน่ี ี่ แลว้ ”หานเสโ่ ยวกอดแขนของเธอ แลว้ พดู ขอบคณุ เธอ “จรงิ สิ นเ่ี ป็ นซปุ ทฉ่ี ันใหเ้ ชฟทบ่ี า้ นเป็ นคนทําใหเ้ ธอ เชฟบอก กบั ฉันวา่ เหมาะกบั คนทกี่ ําลังทอ้ งกําลงั ไสท้ ส่ี ดุ มสี ว่ นผสม

หลายอยา่ งมากเลยนะ ถงึ ฉันจะไมร่ จู ้ ัก แตว่ า่ เชฟเป็ นคนทที่ ํา มา ถา้ ไดด้ ม่ื จะตอ้ งดมี ากแน่ๆ” พดู จบ หานเสโ่ ยวกเ็ ปิดขวดเก็บอณุ หภมู อิ อก แลว้ เทใสถ่ ว้ ยให ้ เสน่ิ เฉียว ทนั ใดนัน้ กลนิ่ ของน้ําซปุ ทเ่ี ขม้ ขน้ กฟ็ ้งุ กระจายไปทว่ั หอ้ ง พยาธิ ในทอ้ งเสน่ิ เฉียวทํางานทนั ที จากนัน้ ก็ยกซปุ ขน้ึ มาซดไปหลาย คํา “เสโ่ ยว ขอบคณุ นะ” “ไมต่ อ้ งเกรงใจน่า พวกเราเป็ นเพอ่ื นกนั นะ ออ่ อกี เรอื่ ง……หอ้ ง ทํางานของคณุ ชายเยอ่ ยไู่ หนเหรอ？”หานเสโ่ ยวบดิ มอื ไปมา แลว้ หรต่ี ายมิ้ ：“ฉันขอไปดหู น่อยไดม้ ยั้ ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็ทําหนา้ ลําบากใจออกมา ไปดหู อ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ ？เธอจะใจกลา้ บา้ บน่ิ เกนิ ไปแลว้ เสน่ิ เฉียวขมวดคว้ิ ตอบเธอ：“เสโ่ ยว อนั นน้ี ่าจะไมไ่ ดน้ ะ คณุ ชายเยเ่ ขาไมค่ อ่ ยชอบ ถา้ เกดิ เขารขู ้ นึ้ มา เขาอาจจะ ……”

“โถ่ เธออยา่ กลวั สิ ถงึ เวลานัน้ ฉันไมล่ ากเธอเขา้ มาเกย่ี วดว้ ย หรอก เธอนั่งอยตู่ รงนลี้ ะคอ่ ยๆจบิ ซปุ ไปนะ ฉันจะไปเดนิ หาเอง” พดู จบ ก็ไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉียวมาขดั ขวาง หานเสโ่ ยวรบี กา้ วเดนิ ออกไปอยา่ งไว ขณะนัน้ เอง เสน่ิ เฉียวกก็ งั วลจนไมแ่ มแ้ ตจ่ ะอยากดม่ื ซปุ ตอ่ ไป เธอเอาถว้ ยซปุ วางลงแลว้ รบี เดนิ ตามไป หานเสโ่ ยวเดนิ ไวมาก ไมท่ ันไรกเ็ ดนิ มาถงึ หนา้ หอ้ งทํางานแลว้ จากนัน้ กย็ นื เกาะอยขู่ า้ งประตเู พอ่ื แอบดเู ยโ่ มเ่ ซนิ ตอนที่ 63 ไมซ่ อ่ื สตั ย์ หานเสโ่ ยวทําทา่ จะผลักประตเู ขา้ ไป เสนิ่ เฉียวตกใจจนหนา้ ซดี เธอรบี เดนิ ไปควา้ ตวั หานเสโ่ ยว เอาไว ้ หานเสโ่ ยวเบะปากมองบนอยา่ งเซง็ ：“โถ่ ใหฉ้ ันไดเ้ ขา้ ไปเห็น ดว้ ยตาหน่อยส”ิ

เสนิ่ เฉียวไมย่ อมใหเ้ ธอไดม้ โี อกาสนัน้ กอ่ นจะพาเธอกลบั ไปที่ เดมิ ：“เสโ่ ยว อยา่ ซนสิ เดย๋ี วเขาจะโมโหเอา” “ก็ไดๆ้ เห็นแกเ่ ธอหรอกนะ งัน้ รอใหเ้ ขาเลกิ งานกอ่ นคอ่ ยดกู ็ได ้ จรงิ สเิ ฉียวเฉียว คณุ ชายเยเ่ ขาชอบหวั เสยี ใสเ่ ธอบอ่ ยมัย้ ？” เสน่ิ เฉียวคดิ อยสู่ กั พัก เอยี งหวั เล็กนอ้ ยกอ่ นจะตอบไปวา่ ：“หวั เสยี ใสไ่ มม่ นี ะ แคฉ่ ันแตง่ งานเขา้ ไปอยใู่ นตระกลู เยแ่ คน่ กี้ ท็ ําให ้ เขาลําบากแลว้ แถมขาของเขาก็ยังเจ็บอกี ถงึ จะโมโหใสแ่ ตฉ่ ัน กเ็ ขา้ ใจไดล้ ะ่ นะ” “จรงิ เหรอ？”หานเสโ่ ยวนั่งคดิ “อนั ทจ่ี รงิ ฉันรสู ้ กึ วา่ การทเ่ี ขา สามารถทําใหเ้ ธออยทู่ ตี่ ระกลู เยไ่ ด ้ น่ันก็แสดงวา่ เขาไมธ่ รรมดา เลยนะ และ……ฉันดจู ากทา่ ทางของเขาแลว้ ก็ไมเ่ หมอื นกบั คน ทไ่ี รส้ มรรถภาพทางเพศเลย คณุ ชายเยค่ นน…้ี …ดไู มค่ อ่ ยจะ เหมอื นกบั ในเรอื่ งเลา่ เทา่ ไหรเ่ ลยนะ” รอจนถงึ เวลาเลกิ งาน หลงั จากเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปแลว้ เสนิ่ เฉียว ถงึ พาหานเสโ่ ยวไปทห่ี อ้ งทํางาน “แคด่ เู ฉยๆนะ หา้ มอยนู่ าน หา้ มแตะตอ้ งของในนัน้ ดว้ ย ไมง่ ัน้ โดนจับไดแ้ น่”

หานเสโ่ ยวทําตามทบ่ี อก หลงั จากดหู อ้ งทํางานเสร็จก็เดนิ ตาม เสนิ่ เฉยี วออกมา ระหวา่ งทางทไี่ ปสง่ เธอกลบั บา้ น อยๆู่ ก็มี ความคดิ แปลกๆผดุ ขนึ้ มา：“เฉียวเฉียว คนื นฉ้ี ันไปเป็ นแขก บา้ นเธอนะ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวกม็ อื ไมส้ น่ั เธอมองไปทางหานเสโ่ ยว ดว้ ยทา่ ทที แ่ี ปลกประหลาดใจ：“เสโ่ ยว？” หานเสโ่ ยวหลดุ หวั เราะออกมาทนั ท：ี “ฉันหมายความวา่ ฉันจะ ไปเยยี่ มเธอในฐานะแขกของบา้ นเธอไง เธอแตง่ งานไปอยทู่ ่ี ตระกลู เยต่ ัง้ นานแลว้ น่าจะยังไมม่ ใี ครไปหาเธอเลยใชม่ ัย้ ？ฉัน คดิ วา่ ฉันน่าจะไปสกั หน่อย ใหค้ นบา้ นตระกลู เยร่ บู ้ า้ งวา่ เธอก็มี คนหนุนหลงั อยนู่ ะ แบบนพ้ี วกนัน้ จะไดไ้ มก่ ลา้ มารังแกเธอ” ทเ่ี ธอพดู มากฟ็ ังดมู เี หตมุ ผี ล ดนู ่าเชอื่ ถอื เสน่ิ เฉยี วไมไ่ ดค้ ดิ วา่ เอายงั ไง ไดแ้ ตก่ ม้ หนา้ กม้ ตาไมพ่ ดู ไมจ่ า หานเสโ่ ยวเห็นเธอเงยี บไป เหมอื นจะไมค่ อ่ ยดใี จ ขา้ งในจงึ รสู ้ กึ กระอกั กระอว่ น มอื ทจี่ ับพวงมาลัยอยกู่ ส็ น่ั เทา กอ่ นจะพดู ออกไปวา่ ：“ถา้ เธอไมส่ ะดวกจรงิ ๆ งัน้ ฉันยงั ไมไ่ ปกไ็ ดน้ ะ？”

“ไมใ่ ชไ่ มส่ ะดวก ฉันแคก่ ําลงั คดิ วา่ ……ฉันแตง่ งานมาตงั้ นาน ขนาดน้ี แตก่ ไ็ มเ่ คยมใี ครไปหาฉันทบี่ า้ นตระกลู เยเ่ ลยจรงิ ๆซกั คน” หานเสโ่ ยวทก่ี ําลังขบั รถอยกู่ ็หยดุ แลว้ นกึ ถงึ พอ่ แมข่ องเธอ กอ่ นจะพดู ปลอบเธอวา่ ：“ฉันก็ไปหาแลว้ นไี่ ง？เฉยี วเฉียว เธอ นับฉันเป็ นคนหนง่ึ ในครอบครัวของเธอไดเ้ ลยนะ” เสน่ิ เฉยี วยมิ้ แลว้ ก็สวมกอดคอของหานเสโ่ ยว：“เสโ่ ยว ขอบคณุ นะ” สดุ ทา้ ยหานเสโ่ ยวก็กลบั บา้ นไปพรอ้ มๆกบั เสนิ่ เฉียว ทวา่ เธอ อยใู่ นบา้ นตระกลู เยแ่ ตไ่ มม่ ตี ําแหน่งใดๆ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉียวจงึ ตอ้ ง ไปถามความเห็นของนายทา่ นกอ่ น แตร่ ะหวา่ งทางทกี่ ําลงั ไปก็ ไปเจอเขา้ กบั เยห่ ลน่ิ หาน หลงั จากเยห่ ลนิ่ หานไดฟ้ ังเหตผุ ลของเธอแลว้ กอ็ ธบิ ายใหเ้ ธอ เบาๆวา่ ：“คณุ ป่ ยู ังโมโหเรอ่ื งกอ่ นหนา้ นอี้ ยู่ ดงั นัน้ ผมไมแ่ นะนํา ใหค้ ณุ ไปหาแกนะ มอี ะไรมาคยุ กบั ผมกอ่ นมัย้ ？” เสนิ่ เฉยี วคดิ อยซู่ กั พัก กอ่ นจะพดู เรอื่ งการพาหานเสโ่ ยวมาเป็ น แขกทบี่ า้ นกบั เยห่ ลนิ่ หาน พดู เสร็จกก็ ม้ หนา้ กม้ ตา และพดู ขน้ึ

อยา่ งประหมา่ วา่ ：“ฉันไมร่ วู ้ า่ จะไดม้ ยั้ ……เลยอยากจะมาถาม ความเห็นของนายทา่ กอ่ นคะ่ ” “ไมเ่ ป็ นไร เสนิ่ เฉยี ว ตอนนเ้ี ธอเองกเ็ ป็ นหนงึ่ ในคนของบา้ น ตระกลู เยน่ ะ การตัดสนิ ใจเรอ่ื งพวกนเี้ ธอสามารถตัดสนิ ใจเอง ไดเ้ ลยนะ ถา้ อยากพาเพอื่ นมากพ็ ามาเลย”เยห่ ลนิ่ หานยงั คง ถอ่ มตวั และมมี ารยาทเหมอื นเดมิ เสนิ่ เฉียวเกอื บจะมคี วาม สงสยั ในตวั เองวา่ เขา้ ใจเขาผดิ ไปหรอื เปลา่ เสน่ิ เฉียวไมท่ นั สงั เกตวุ า่ เยห่ ลนิ่ หานเรยี กชอ่ื เธอเปลย่ี นไป และ เธอเองกล็ มื ไปวา่ อยทู่ น่ี เี่ ธอชอ่ื เสนิ่ โยว่ “ขอบคณุ คะ่ พี่ งัน้ ฉันไปพาเพอ่ื นเขา้ มากอ่ นนะคะ” “อมื้ ไปเถอะ”เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ให ้ แลว้ อยๆู่ กย็ น่ื มอื ไปลบู หวั ของ เธอ：“ไดข้ า่ ววา่ เมอ่ื คนื เธอเขา้ โรงพยาบาลเหรอ อาการไม่ หนักใชม่ ัย้ ？” ทา่ ทางทเี่ ขาเอามอื มาลบู หวั นัน้ มนั ดเู อ็นดเู กนิ ไปจรงิ ๆ เสน่ิ เฉยี วถอยหลังออกมาหนงึ่ กา้ วตามสญั ชาตญาณ แลว้ สา่ ยหวั บอกไปวา่ ：“ขอบคณุ พใี่ หญท่ เี่ ป็ นหว่ งคะ่ อาการฉันไมห่ นัก อะไร ฉันไปรับเพอ่ื นมากอ่ นนะคะ”

“ฉันไปกบั เธอดว้ ยดกี วา่ ” พดู จบ เยห่ ลน่ิ หานกเ็ ดนิ ตามหลังเธอไปรับตวั หานเสโ่ ยวเขา้ มา ตอนทห่ี านเสโ่ ยวเห็นเยห่ ลน่ิ หานนัน้ ขณะทก่ี ําลงั สงสยั วา่ ผชู ้ ายคนนเ้ี ป็ นใคร เยห่ ลนิ่ หานกย็ น่ื มอื และเดนิ เขา้ มาหาเธอ กอ่ น：“สวสั ดคี รับ ผมเป็ นพช่ี ายของเสนิ่ เฉยี ว เยห่ ลนิ่ หาน” “สวสั ดคี ะ่ ฉันหานเสโ่ ยว”หานเสโ่ ยวเป็ นคนทเ่ี คยเจอคนดงั ๆมา กอ่ น จงึ มปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั ไว และไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ประหมา่ ทจี่ ะตอ้ ง จับมอื กบั เยห่ ลน่ิ หาน “ยนิ ดตี อ้ นรับสบู่ า้ นตระกลู เย”่ “ขอบคณุ คะ่ ” “พวกคณุ คยุ กนั ไปกอ่ นนะ ผมมธี รุ ะตอ้ งไปทํากอ่ น” เสนิ่ เฉียวพาหานเสโ่ ยวเดนิ ขน้ึ ไปขา้ งบน ขณะทที่ ัง้ สองเขา้ ลฟิ ต์ หานเสโ่ ยวก็ถามขน้ึ มาวา่ ：“คนนัน้ กค็ อื พช่ี ายของเยโ่ ม่ เซนิ เหรอ？โตมาหลอ่ เลยทเี ดยี ว สําหรับเธอก็ถอื วา่ ไมเ่ ลวเลย นะ？”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็นกึ ถงึ เรอื่ งทผ่ี า่ นมา แลว้ กพ็ ยกั หนา้ ตอบ：“ใช่ พชี่ ายของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทด่ี มี ากจรงิ ๆน่ันละ่ ” “ถงึ จะโตมาหลอ่ แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ ……เยโ่ มเ่ ซนิ ยังมคี วามรสู ้ กึ มากกวา่ ！สายตาทล่ี กึ ซง้ึ และความเป็ นชายชาตรบี นตวั ของ เขา จ๊จุ ๊…ุ …” เสน่ิ เฉยี วสง่ สายตาทป่ี ระหลาดใจมา หานเสโ่ ยวกระแอมเบาๆ ：“ฉันชมสามเี ธออยไู่ ง！” ขณะทเ่ี ดนิ ไปถงึ หนา้ ประตหู อ้ ง เสน่ิ เฉยี วกลับรสู ้ กึ ไมด่ ขี นึ้ มา เธอยนื กดั รมิ ฝี ปากแน่นอยตู่ รงนัน้ เธอลมื ไปไดย้ งั ไงวา่ ตอนน้ี เธอนอนอยหู่ อ้ งเดยี วกนั กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ เกดิ พาหานเสโ่ ยวเขา้ หอ้ งไป เยโ่ มเ่ ซนิ เขา……จะโอเคเหรอ？ “เป็ นอะไรไป？” “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ พวกคณุ กลบั มาแลว้ เหรอครับ？”ขณะทกี่ ําลัง พจิ ารณาอยนู่ ัน้ เซยี วซกู่ ็เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ มาทางน้ี พอเห็นเย่ โมเ่ ซนิ สายตาของเสน่ิ เฉยี วก็เปลยี่ นไป และกา้ วถอยหลงั ไป โดยอตั โนมตั ิ

รายละเอยี ดเล็ๆนอ้ ยๆนัน้ อยใู่ นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ นัยนต์ าท่ี ดํามดื นัน้ ปรากฏใหเ้ ห็นการเยาะเยย้ เล็กนอ้ ย เหอะ ผหู ้ ญงิ คนนดี้ ๆู แลว้ กก็ ลวั เขาจรงิ ๆ และยงั แผค่ วามกลวั ที่ อยขู่ า้ งในออกมา แตก่ ารตอบสนองของมอื และเทา้ ของรา่ งกาย นัน้ ไมส่ ามารถจะหลอกตาคนได ้ “คะ่ กลบั มาแลว้ เย่ คณุ ชายเย…่ …นค่ี อื ……เพอ่ื นของฉันหาน เสโ่ ยว”เสนิ่ เฉยี วคดิ อยซู่ กั พัก กอ่ นจะพดู ตอ่ แลว้ แนะนําหานเส่ โยวใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ พอเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ สายตาของหานเสโ่ ยวกเ็ หมอื นกบั เห็นแสง สวา่ ง สายตาของเธอจอ้ งไปทใี่ บหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไม่ อาจทจี่ ะละสายตาไปได ้ จากนัน้ ก็ยมิ้ ขน้ึ มาทมี่ มุ ปากแลว้ สง่ ไป ทกั ทายเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเย่ ฉันคอื หานเสโ่ ยวคะ่ เราเคยเจอกนั มากอ่ นหนา้ นท้ี ่ี โรงพยาบาล”พดู จบ เธอยังกะพรบิ ตาใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ จติ ใจไม่ อยกู่ บั เนอื้ กบั ตวั สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองขนึ้ มา และกวาดตามองไปทเ่ี ธอ หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเธอไดถ้ กู ฉกฉวยเอาไปแลว้ ！

สายตาแบบน！ี้ ทา่ ทางแบบน！้ี ผชู ้ ายแบบน！้ี จะโดดเดน่ —— เกนิ ไปแลว้ ！ หวั ใจของหานเสโ่ ยวอดไมไ่ หวทจี่ ะเตน้ ตมู ตามเมอื่ ไดม้ าเห็นเย่ โมเ่ ซนิ ！ อยา่ งไรกต็ าม สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แคม่ องสํารวจไปทเี่ ธอเพยี ง ชว่ั ครแู่ ลว้ ก็ละสายตาไป จากนัน้ ก็มองไปทเี่ สนิ่ เฉยี วทย่ี นื อยู่ ขา้ งๆเธอ ตอนทเ่ี สนิ่ เฉยี วถกู สายตาอนั เย็นชาของเขามองมานัน้ หลังของ เธอกข็ นลกุ ขนพองขนึ้ มา รมิ ฝี ปากอมชมพอู า้ ออกเล็กนอ้ ยแลว้ เอย่ วา่ ：“ถา้ ……รกุ ลํ้าพนื้ ทขี่ องคณุ งัน้ ฉันจะพาเธอออกไปขา้ ง นอกเองคะ่ ” “ยนิ ดตี อ้ นรับ” ถงึ อยา่ งไรกต็ าม ในตอนนัน้ เอง อยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ กม็ องไปทางหาน เสโ่ ยวแลว้ เอย่ ปากออกมา ดว้ ยน้ําเสยี งทป่ี กติ แตท่ วา่ มันกลับทําใหห้ ัวใจของหานเสโ่ ยว เตน้ ขนึ้ มาอยา่ งรนุ แรง

เซยี วซมู่ องดสู ถานการณใ์ นตอนน้ี กร็ สู ้ กึ ไดเ้ ลยวา่ มบี างอยา่ ง ผดิ ปกติ ตอนท่ี 64 เขาไมใ่ ชค่ นทร่ี กั ความสะอาดเหรอ เสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ ไป คนทเี่ ย็นชาอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมถงึ พดู คําแบบน้ีออกมาได？้ แตเ่ ขาก็พดู ออกมาจรงิ ๆ แถมยังพดู กบั หานเสโ่ ยว แตใ่ นเสย้ี ว วนิ าทนี ัน้ ในใจของเสนิ่ เฉยี วรับรไู ้ ดถ้ งึ บางอยา่ งทแี่ ปลกไป แต่ กร็ สู ้ กึ ดที ห่ี านเสโ่ ยวไดร้ ับการตอ้ นรับ “เซยี วซู่ ไปหอ้ งหนังสอื ” เซยี วซไู่ ดส้ ตแิ ลว้ บอกไปวา่ ：“เชญิ พวกคณุ ตามสบายนะ ผม กบั คณุ ชายเยย่ ังมงี านทย่ี ังสะสางไมเ่ สร็จ” “คะ่ ”หานเสโ่ ยวสง่ ยมิ้ หวานไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ ทม่ี เี ซยี วซพู่ าเดนิ ไป หลงั จากพวกเขาไป หานเสโ่ ยวกม็ องตามแผน่ หลังของเย่ โมเ่ ซนิ ：“ทจ่ี รงิ ฉันรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดน้ ่ากลัวหรอื เย็นชา เหมอื นกบั ทไี่ ดย้ นิ มาเลยนะ เธอคดิ วา่ ไง？”

เสนิ่ เฉียวเองก็ยนื องึ้ มองไปทแี่ ผน่ หลังอนั ใหญน่ ัน้ ：“น่าจะ อยา่ งนัน้ นะ” “เฉียวเฉยี ว เธอโชคดจี รงิ ๆเลย！” “โชคด？ี ” “ใช่ ไมต่ อ้ งไปเอาผชู ้ ายเฮงซวยอยา่ งหลนิ เจยี งแลว้ เพราะ ยงั ไงเธอกส็ ามารถแตง่ งานมาอยกู่ บั ผชู ้ ายทดี่ เี ลศิ อยา่ งเยโ่ ม่ เซนิ ไดแ้ ลว้ เธอยังกลา้ พดู วา่ ตวั เองโชครา้ ยอกี เหรอ？” โชคดเี หรอ？เสน่ิ เฉยี วเบะมมุ ปาก รอยยมิ้ นัน้ คอ่ นขา้ งขมขน่ื เธอเองก็ไมร่ วู ้ า่ การมาแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ จรงิ ๆแลว้ เป็ น เรอ่ื งทโี่ ชคดหี รอื วา่ โชครา้ ยกนั แน่ “แตจ่ ะชา้ จะเร็วพวกเธอกต็ อ้ งหยา่ กนั อยดู่ ี จะดขี นาดไหนก็คง ไมม่ ปี ระโยชน์ เหอ้ ” ถงึ เวลาทานอาหาร ทกุ คนนั่งทานขา้ วรวมกนั ทโี่ ตะ๊ สหี นา้ ของ นายทา่ นไมร่ ับแขกเอามากๆ แตพ่ อไดย้ นิ วา่ จะมแี ขกมารว่ ม ทานขา้ วดว้ ยก็มสี หี นา้ ทอี่ อ่ นลง

“สวสั ดคี ะ่ นายทา่ น ฉันคอื หานเสโ่ ยวจากบรษิ ัทตระกลู หานคะ่ ” “บรษิ ัทตระกลู หาน？”นายทา่ นเยห่ รต่ี าเล็กนอ้ ย：“พช่ี ายของ เธอคอื หานชงิ ？” หานเสโ่ ยวคอ่ นขา้ งประหลาดใจ：“นายทา่ นเยร่ จู ้ ักพชี่ ายของ ฉันดว้ ยเหรอคะ？” สายตาของนายทา่ นเยม่ คี วามเชยชมออกมา：“กอ่ นหนา้ นเ้ี คย เจอกนั มากอ่ น นับวา่ เป็ นเด็กทม่ี อี นาคตมากเลยทเี ดยี ว” “ขอบคณุ นายทา่ นเยส่ ําหรับคําชมคะ่ ” “โมเ่ ซนิ ไปเรยี นรกู ้ บั เธอไวม้ ากๆ”อยๆู่ ขณะนัน้ นายทา่ นเยก่ ลบั พดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ขนึ้ มาอยา่ งคาดไมถ่ งึ คนบนโตะ๊ อาหารตา่ งหยดุ นงิ่ ทกุ สายตาจับจอ้ งไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ ทม่ี มุ ปาก แลว้ หวั เราะเยาะออกมา：“ในเมอื งเป่ ย ยงั มบี รษิ ัทไหนทย่ี งิ่ ใหญไ่ ปกวา่ บา้ นตระกลู เยอ่ กี เหรอครับ？” คําพดู ของเขา ทําเอานายทา่ นเยถ่ งึ กบั สําลัก！

นายทา่ นเยท่ ําเสยี งหแึ ลว้ พดู วา่ ：“ทบี่ รษิ ัทตระกลู เยย่ งิ่ ใหญอ่ ยู่ บรษิ ัทเดยี วได ้ แกคดิ วา่ มาจากน้ําพักน้ําแรงของแก？” หางตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ เล็กนอ้ ย กอ่ นจะพดู ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี ง ทแี่ สนจะเย็นชาวา่ ：“หา้ ปีกอ่ นหนา้ นท้ี ผ่ี มไมไ่ ดเ้ ขา้ มาบรหิ าร บรษิ ัทตระกลู เย่ บรษิ ัทตระกลู เยก่ ็ถกู ขนามวา่ เป็ นแคห่ นงึ่ ในหา้ บรษิ ัทยักษ์ใหญเ่ ทา่ นัน้ แตห่ ลังจากทผ่ี มรับชว่ งบรหิ ารตอ่ ก็ทํา ใหบ้ รษิ ัทตระกลู เยท่ ง้ิ ระยะหา่ งจนยง่ิ ใหญอ่ ยเู่ พยี งบรษิ ัทเดยี ว ได ้ คณุ ป่ กู ําลงั เพอ้ ฝันอะไรอยคู่ รับ การทบี่ รษิ ัทตระกลู เย่ ใหญโ่ ตอยบู่ รษิ ัทเดยี วแบบนไี้ มใ่ ชเ่ ป็ นเพราะนํ้าพักน้ําแรงของ ผมหรอกเหรอ？” คําพดู ของเขามเี หตมุ ผี ล บวกกบั น้ําเสยี งทตี่ ํา่ และแหบของเย่ โมเ่ ซนิ แคเ่ อย่ ปากพดู ก็สามารถทําใหค้ นเชอ่ื ถอื ได ้ และการ ยกตวั อยา่ งกท็ ําใหค้ นแกต้ า่ งไดไ้ มช่ ดั เจนอยดู่ ี เสนิ่ เฉยี วทน่ี ั่ง อยขู่ า้ งๆไดย้ นิ คําพดู แบบนกี้ ็แอบตกใจเหมอื นกนั ดเู หมอื นวา่ ความสามารถของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ไมอ่ าจจะมองขา้ มไปไดเ้ ลย จรงิ ๆ เพยี งแต…่ …เหตผุ ลทน่ี ายทา่ นเยไ่ มช่ อบเขานัน้ เป็ นเพราะอะไร กนั แน่？

อยๆู่ เสนิ่ เฉียวก็เกดิ มคี วามอยากรอู ้ ยากเห็นในจดุ นข้ี น้ึ มา ทําไม ป่ กู บั หลานสองคนนถี้ งึ ไดม้ คี วามรสู ้ กึ ทไี่ มด่ ตี อ่ กนั เลย？ หานเสโ่ ยวทน่ี ่ังอยขู่ า้ งๆก็พดู ชมขนึ้ มาเหมอื นกบั เป็ นแฟนคลบั ตวั ยง：“สดุ ยอดเลยคะ่ คณุ ป่ เู ย่ ทค่ี ณุ ชายเยพ่ ดู มาก็ถกู นะคะ พช่ี ายของฉันหานชงิ ตอ้ งไปเรยี นรกู ้ บั คณุ ชายเยส่ คิ ะถงึ จะถกู ” ถงึ แมว้ า่ บรษิ ัทตระกลู หานจะถกู ขนานนามวา่ เป็ นหนง่ึ ในสาม บรษิ ัทยักษ์ใหญ่ แตถ่ งึ กระนัน้ ขา้ งบนก็ยังมบี รษิ ัทตระกลู เยค่ อย กดดนั อยู่ เพราะบรษิ ัทตระกลู เยห่ ยง่ิ ทะนงไมย่ อมรว่ มมอื กบั บรษิ ัทอน่ื ๆ เป็ นปึกแผน่ และมที า่ ทที เี่ ป็ นเอกเทศ จนกลายเป็ นผนู ้ ําไปใน ทส่ี ดุ “เธอถอ่ มตวั เกนิ ไป พช่ี ายเธอเป็ นคนทม่ี พี รสวรรค์ ถา้ มโี อกาสก็ มาทําความรว่ มมอื กนั ได”้ นายทา่ นเยพ่ ดู คยุ กบั หานเสโ่ ยวอยา่ งออกรสออกชาติ เสนิ่ เฉียว ทนี่ ั่งอยขู่ า้ งๆไดแ้ ตอ่ จิ ฉาอยขู่ า้ งใน เสโ่ ยวเป็ นคนทเ่ี กง่ มาก เธอ เปิดใจคยุ กบั ทกุ คน ไมเ่ หมอื นกบั เธอ…… แตถ่ งึ อยา่ งนัน้ ชอ่ งวา่ งระหวา่ งเรา ก็ยงั มคี วามตา่ งกนั อยมู่ าก

ยกตวั อยา่ งเชน่ เธอ นายทา่ นเยเ่ จอเธอมากห็ ลายครัง้ แตท่ กุ ครัง้ กลบั พดู จากบั เธอดว้ ยสหี นา้ ทเ่ี รยี บเฉย ไมม่ กี ารแสดงออก ใดๆ แตก่ บั หานเสโ่ ยว ก็ไมไ่ ดพ้ ดู จาดอี ะไรแตส่ ามารถทําใหน้ าย ทา่ นเยม่ คี วามสขุ ได ้ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉยี วก็กม้ หนา้ กม้ ตาเขยี่ ขา้ วในถว้ ยของตวั เอง ไป แตท่ นั ใดนัน้ เอง ก็มปี ีกไกม่ าวางลงในถว้ ยของเธอ เสนิ่ เฉยี ว เงยหนา้ ไปก็เห็นรอยยม้ิ ทอี่ อ่ นโยนของเยห่ ลน่ิ หาน “นอ้ งสะใภ ้ เวลาทานขา้ วตอ้ งทานกบั ดว้ ยนะ ทานแตข่ า้ วไมม่ ี ประโยชนห์ รอกนะ” เหตกุ ารณ์ทไี่ มค่ าดคดิ ตรงหนา้ ทําใหค้ นบนโตะ๊ อาหารตา่ งพา กนั ตกตะลงึ ทกุ คนแทบคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ อยๆู่ เยห่ ลนิ่ หานจะตกั อาหารใหเ้ ธอ？ดว้ ยเหตนุ เ้ี สนิ่ เฉยี วกถ็ งึ กบั ทําตวั ไมถ่ กู แลว้ พยักหนา้ ตอบอยา่ งงงๆ：“ขอบ ขอบคณุ คะ่ พใ่ี หญ”่ หานเสโ่ ยวเห็นแบบนัน้ ก็มองเสน่ิ เฉียวทท่ี ําตาเลกิ ลกั่ ไปมา：“ พเ่ี ยด่ กี บั เธอจังเลยนะ！”

เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากตวั เองอยา่ งประหมา่ ไวแ้ น่น มนั ก็ดจี รงิ ๆ น่ันแหละ แตด่ แี บบนม้ี นั …… เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นซา้ ยไมห่ า่ งจากเธอมากนักกท็ ําเสยี งแสยะ ยม้ิ ออกมา เป็ นนํ้าเสยี งทตี่ ํา่ มาก มแี ตเ่ ธอเทา่ นัน้ ทไี่ ดย้ นิ ดว้ ย เหตนุ ี้เสนิ่ เฉยี วจงึ มองไปทางเขา และพบวา่ สายตาของเขานัน้ มดื มน จนมองไมอ่ อกวา่ อยใู่ นอารมณ์ไหน แยแ่ น่ๆ เขาตอ้ งเขา้ ใจผดิ อกี แลว้ แน่นอน “ทกุ คนรบี ทานอาหารกนั ดกี วา่ ครับ”เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ ทกุ คน ตกอยใู่ นภะวงั จงึ เรยี กสตทิ กุ คนกลับมา บรรยากาศบนอาหาร จงึ กลบั มาปกตอิ กี ครัง้ บรรยากาศโดยรอบของโตะ๊ อาหารไมค่ อ่ ยดนี ัก โดยเฉพาะเสนิ่ เฉยี วทน่ี ่ังอยขู่ า้ งๆเยโ่ มเ่ ซนิ กบั ขา้ วบนโตะ๊ อาหารทกี่ นิ ไป เธอ รสู ้ กึ เหมอื นรา่ งกายอยใู่ นขวั้ โลกใต ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังอยขู่ า้ งๆเธอก็ ปลอ่ ยอากาศทเ่ี ย็นยะเยอื กออกมาอยตู่ ลอด เสน่ิ เฉียวทน่ี ่ังอยู่ ขา้ งๆ กพ็ ลอยไดร้ ับผลนัน้ ไปดว้ ย

“อะ่ น่ี เธอผอมเกนิ ไปแลว้ นะ กนิ เยอะๆหน่อย”อยๆู่ หานเสโ่ ยวก็ ตกั กบั ขา้ วใหเ้ สนิ่ เฉยี วลงไปในถว้ ย เสนิ่ เฉียวไดส้ ตหิ ันไปมอง ทางหานเสโ่ ยวแลว้ ยมิ้ ให：้ “ขอบใจนะ” เสนิ่ เฉียวคดิ อยสู่ กั พัก แลว้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ทันใดนัน้ เธอก็ตกั หมนู ํ้าแดงใสไ่ ปในถว้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ：“คณุ กท็ าน เยอะๆนะคะ” ทกุ คนทก่ี ําลังรับประทานอาหารอยนู่ ัน้ ก็หยดุ การกระทําดงั กลา่ ว ในทนั ท！ี แมแ้ ตส่ าวใชท้ อี่ ยขู่ า้ งๆเอง ก็ตกตะลงึ ！ ทกุ คนลว้ นรกู ้ นั หมดวา่ ！ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทร่ี ักความสะอาดมาก！ เขาไมก่ นิ อาหารของคนอน่ื ！ แตอ่ ยๆู่ เสนิ่ เฉียวก็ตกั อาหารไปใสใ่ นถว้ ยของเขา นเ่ี ธอไมอ่ ยาก มชี วี ติ อยแู่ ลว้ หรอื วา่ เกดิ อะไรขน้ึ ทําไมถงึ ไดเ้ อาตะเกยี บทเ่ี ป้ือน นํ้าลายแลว้ ไปตกั อาหารใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ

นายทา่ นเยก่ ลัน้ หายใจมองดฉู ากตรงหนา้ และคอ่ ยๆหรต่ี า ขน้ึ มา เสนิ่ เฉียวเองกส็ งั เกตเห็นบรรยากาศรอบตวั ทเี่ ปลยี่ นไป เหมอื นกนั ลกู ตากลมสวยนัน้ กลอกไปมา เธอทําอะไรผดิ ？ ทําไมแตล่ ะคนเหมอื นมองเธอเป็ นศตั รไู ปหมด? เยห่ ลนิ่ หานหวั เราะขน้ึ มา ไดเ้ หมาะเจาะทจ่ี ะปกป้องเธอ “นอ้ งสะใภอ้ าจไมร่ เู ้ รอื่ งไปบา้ ง โมเ่ ซนิ เขา……” คําพดู ขา้ งหลังนัน้ ยงั ไมท่ นั ไดพ้ ดู ออกมา กถ็ กู การกระทําของเย่ โมเ่ ซนิ ทําใหต้ กใจจนถกู เลอื นหายไป เพราะอยๆู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คบี เนอ้ื น้ําแดงทเ่ี สน่ิ เฉียวตกั มาใสใ่ นถว้ ย ของเขาขน้ึ มาใสเ่ ขา้ ปากไปอยา่ งหนา้ ตาเฉย！！！ ถงึ จะเป็ นแคก่ ารกระทําเพยี งเล็กๆนอ้ ยๆ แตก่ ลับทําทกุ คนบน โตะ๊ อาหารประหลาดใจเป็ นอยา่ งมาก รวมไปถงึ นายทา่ นเยเ่ อง ก็ดว้ ย กลมุ่ สาวใชเ้ องก็ยนื อา้ ปากตาคา้ งไปตามๆกนั คณุ ชายเยอ่ ยๆู่ เขาก็……กนิ เขา้ ไป？

เสน่ิ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มนี สิ ยั แบบนี้ ดงั นัน้ จงึ ไมร่ สู ้ กึ วา่ แปลก อะไร เพยี งแคเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ยอมกนิ อาหารทตี่ ัวเองตกั ใหเ้ ขาแคน่ ี้ เธอปลมื้ ปิตแิ ลว้ เธอกม้ หนา้ กม้ ตายมิ้ นอ้ ยยม้ิ ใหญ่ สายตาของ เธอมคี วามสขุ ตอ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ขน้ึ วา่ ：“ตกั มาอกี ส”ิ ไดย้ นิ แบบนัน้ เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ มาอยา่ งงงๆ：“คะ？” เยโ่ มเ่ ซนิ ใชห้ างตามองไปทใ่ี นถว้ ยของตัวเอง เสนิ่ เฉียวถงึ ได ้ สติ จากนัน้ กต็ กั กบั อยา่ งอน่ื มาใหเ้ ขา：“อนั นม้ี ัย้ คะ？” “อมื้ ”เยโ่ มเ่ ซนิ ตอบกลับ และกนิ ตอ่ “……”กลมุ่ สาวใชต้ า่ งอา้ ปากคา้ งจนคางแทบจะหลน่ ไปกองที่ พน้ื น…่ี …ใชเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ คนกอ่ นหนา้ นท้ี ร่ี ักความสะอาดนัน้ จรงิ เหรอ？ ทําไมอยๆู่ เหมอื นกบั อาการรักสะอาดของเขาก็ถกู รักษาหาย？ ตอนท่ี 65 ถกู ตอ้ งตามกฎหมาย

มอื้ อาหารมอื้ นแี้ ตล่ ะคนทานกนั อยา่ งประหลาดใจ สดุ ทา้ ยตอน ทหี่ านเสโ่ ยวกําลงั จะกลับ เสนิ่ เฉยี วกไ็ ปสง่ เธอ แตเ่ ธอก็ สงั เกตเห็นวา่ อารมณข์ องเธอเหมอื นจะไมค่ อ่ ยโอเค จงึ ถามไป วา่ ：“เป็ นอะไรรเึ ปลา่ ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานเสโ่ ยวกม้ หนา้ กม้ ตาคดิ อะไรบางอยา่ งอยู่ จงึ ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งทเ่ี ธอเรยี ก เสนิ่ เฉียวหยดุ เดนิ “เสโ่ ยว？” หานเสโ่ ยวถงึ ไดห้ นั หนา้ มา แลว้ มองหนา้ สายตาทเี่ ป็ นหว่ งเป็ น ใยของเสน่ิ เฉียวกอ่ นจะหวั เราะแกเ้ ขนิ ออกมา：“ขอโทษนะ เฉยี วเฉียว เมอื่ กฉ้ี ันมเี รอ่ื งใหค้ ดิ นดิ หน่อย เลยไมไ่ ดย้ นิ ทเี่ ธอ เรยี ก เธอคยุ อะไรกบั ฉันรเึ ปลา่ ？” “เธอเป็ นอะไร？”เสนิ่ เฉียวถามดว้ ยความเป็ นหว่ ง หานเสโ่ ยวมองไปทางเธอแลว้ ยมิ้ ให：้ “ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นอะไรนะ ออ้ จรงิ สิ เธอสนทิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ มัย้ ？”

เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ คําถามนม้ี นั คอ่ นขา้ งแปลก เธอขมวดควิ้ ขนึ้ มา แลว้ มองไปทเี่ สโ่ ยวกอ่ นทจี่ ะรบี อธบิ ายวา่ ：“ฉันแคถ่ ามเฉยๆ ไมไ่ ดม้ อี ะไรจรงิ ๆ” เสน่ิ เฉยี วไมพ่ ดู ไมจ่ า แลว้ มองไปทางเธอเงยี บๆ สายตาทเ่ี รยี บเฉยนัน้ ทําใหห้ านเสโ่ ยวตนื่ ตระหนก：“เออ่ …… เฉียวเฉียว ฉันไมไ่ ดค้ ดิ อะไรจรงิ ๆนะ ก็แคเ่ ป็ นหว่ งเธอเทา่ นัน้ เอง ถา้ ไมเ่ ป็ นอะไร ฉันกลบั กอ่ นนะ” “โอเค ขบั รถดๆี ละ่ ” หลงั จากเดนิ ไปสง่ หานเสโ่ ยวแลว้ เสนิ่ เฉียวเดนิ กลบั หอ้ งไป ดว้ ยความรสู ้ กึ ทวี่ นุ่ วายใจ ตอนทมี่ อื จับไปทลี่ กู บดิ ประตกู ็คดิ ถงึ ทา่ ทางของหานเสโ่ ยวเมอ่ื ครู่ เธอถอนหายใจอยขู่ า้ งใน ดู เหมอื นเสโ่ ยวจะ……เป็ นหว่ งเธอจากใจจรงิ ๆ การมเี พอื่ นแบบน้ี นับวา่ เป็ นโชคดขี องในชวี ติ เธอเลยจรงิ ๆ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วก็ยม้ิ ออกมาเล็กนอ้ ย จากนัน้ กเ็ ปิดประตู เขา้ ไป

หลงั จากเขา้ หอ้ งมา เสน่ิ เฉยี วบงั เอญิ สบตาเขา้ กบั ดวงตาทเ่ี ย็น ชาและนงิ่ ลกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยเหตนุ ี้เสนิ่ เฉียวทก่ี ําลังจะปิด ประตกู ห็ ยดุ การกระทําลง กอ่ นจะปิดประตใู หมอ่ กี ครัง้ เพราะ ปฏกิ ริ ยิ าจากบนโตะ๊ อาหารยงั คงอยู่ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ความสมั พันธข์ องเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ มกี าร เปลย่ี นแปลงไปเล็กนอ้ ย เห็นวา่ ในหอ้ งมเี ขาเพยี งคนเดยี ว เธอ กก็ ดั รมิ ฝี ปากแลว้ เดนิ เขา้ ไปหาเขา หยดุ ทขี่ า้ งหลังเขาแลว้ เข็น วลี แชรใ์ ห ้ “เซยี ว เซยี วซ？ู่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ นั่งอยตู่ รงนัน้ อยา่ งไมส่ นใจอะไร แลว้ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี ง ทแ่ี หลมคม “เสน่ิ เฉยี ว เธอคดิ อยากไดอ้ ะไรกนั แน่？” ไดย้ นิ ดงั นัน้ การกระทําของเสนิ่ เฉียวกห็ ยดุ นง่ิ ไป แลว้ มองไปที่ ทา้ ยทอยของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ ขา้ ใจถงึ เหตแุ ละผล หมายความวา่ อะไรกนั ？ “พาเพอื่ นของตวั เองมาทบ่ี า้ นตระกลู เยโ่ ดยพลการแบบนัน้ ”

เสนิ่ เฉียวถงึ ไดเ้ ขา้ ใจความหมายของเขา รมิ ฝี ปากของเธออา้ ออก และอธบิ ายใหเ้ ขาฟังวา่ ：“ฉันแคพ่ าเธอมาเป็ นแขก เทา่ นัน้ คะ่ ถา้ คณุ ไมช่ อบ ครัง้ หนา้ ……” “ครัง้ หนา้ ？”ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กส็ ง่ เสยี งหวั เราะเยาะออกมา： “เธอเห็นวา่ ใครอยากจะมาทบ่ี า้ นตระกลู เยก่ ม็ าไดง้ ัน้ เหรอ？” เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปาก：“ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆคะ่ แตเ่ ป็ นเพราะ วันน…้ี …” คําพดู พดู ไปไมท่ ันขาดคํา เยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังนงิ่ อยตู่ รงนัน้ ไมข่ ยบั มาตลอดอยๆู่ กลบั ยกมอื ขน้ึ มาแลว้ จับไปทข่ี อ้ มอื อนั เล็กบางนัน้ ของเธอ เสน่ิ เฉียวทําตาโต และถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ เขา้ ไปหาโดย ไมท่ นั ตงั้ ตัว กอ่ นจะลงไปน่ังบนตกั ของเขา รปู รา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ สงู ยาว แตเ่ สนิ่ เฉียวนัน้ ผอมบาง หลังจาก น่ังลงบนตกั ของเขา ก็รสู ้ กึ วา่ มอื ใหญๆ่ ของเขาโอบมารอบ เธอเยโ่ มเ่ ซนิ กอดเธอเอาไวแ้ น่นในออ้ มแขนนัน้ นัยนต์ าของเสน่ิ เฉียวสนั่ เทา คางถกู จับไว ้ ลมหายใจของเขาเขา้ มาใกลอ้ ยา่ งทันทที ันใด แลว้ ลอ้ มรอบไปทว่ั ทัง้ ตวั ของเธอ

เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองไปทใี่ บหนา้ อนั หลอ่ เหลาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยู่ ตรงหนา้ คอ่ ยๆใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยๆ แตเ่ ขาไมร่ อใหเ้ ธอไดต้ งั้ ตวั รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ประกบลงมาบนปากของเธอ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ หวั ของเธอขาวโพลน รา่ งกายสน่ั เทาอยา่ ง เล็กนอ้ ยขน้ึ มา นเี่ ขา……จบู เธออกี แลว้ นนี่ ับวา่ เป็ นจบู เหรอ？ รมิ ฝี ปากของเขาเย็นเฉียบ และคอ่ นขา้ งแหง้ ประกบกบั รมิ ฝี ปากอนั บางของเธอ ดวงตาของเสน่ิ เฉียวโตขนึ้ มาในทนั ที เสนิ่ เฉียวประหมา่ จนจับไปทคี่ อเสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งทําตวั ไม่ ถกู หวั ของเธอถกู ทําใหเ้ งยขนึ้ เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆหลบั ตาไปอยา่ งไมร่ ตู ้ วั ความทรงจําของเสน่ิ เฉียวหวนกลบั ไปเมอื่ ประมาณหนงึ่ เดอื น กวา่ ๆกอ่ นหนา้ นใ้ี นคนื ฝนพรํา ชายคนนัน้ ทม่ี องเห็นใบหนา้ ไม่ ชดั เจน

ทําไม？ทําไมลมหายใจถงึ เหมอื นกนั หรอื วา่ พวกเขาเป็ นคน คนเดยี วกนั ？ ไมจ่ รงิ พวกเขาไมใ่ ชค่ นคนเดยี วกนั …… แตท่ ําไมตอนทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จบู เธอ เธอกลับคดิ ถงึ ชายคนนัน้ หรอื วา่ เป็ นเพราะ——หลนิ เจยี งไมเ่ คยจบู เธอมากอ่ น？ ในขณะทกี่ ําลังตกอยใู่ นอารมณ์ทส่ี บั สนนัน้ —— เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทใี่ ชน้ ํ้าเสยี งเสยี ดสถี ามเธอ ขนึ้ มา “รสู ้ กึ วา่ แรงของเธอคนเดยี วไมพ่ อจะดงึ ดดู ฉันใชม่ ยั้ เรยี กเพอื่ น เธอมาดว้ ยมัย้ ละ่ ？” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็มนึ ไปตามๆกนั เขากําลงั พดู เรอ่ื งอะไร ？ นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ตํา่ จนแทบไมไ่ ดย้ นิ เหมอื นกบั ไวนท์ ถี่ กู บม่ มานานหลายปีไหลผา่ นลําคอ เหมอื นคนเมาเหลา้ เพรยี ว

หลงั จากผา่ นไปสกั พัก เสนิ่ เฉียวถงึ รับรไู ้ ดว้ า่ คําพดู ทเ่ี ขาพดู ออกมานัน้ หมายความวา่ ยังไง สหี นา้ ทถ่ี กู ทําใหต้ อ้ งอบั อาย ปรากฏขนึ้ ในดวงตา เสนิ่ เฉียวยกมอื ขน้ึ มาจะผลกั เขาออก แต่ กลับถกู เยโ่ มเ่ ซนิ รัดไวแ้ น่นกวา่ เดมิ “เป็ นอะไร？ไมล่ องดดู ว้ ยตวั เองดลู ะ่ จะใหเ้ พอื่ นเธอมา ไดถ้ าม ความเห็นฉันรยึ งั ？” “ออื ……ปลอ่ ยนะ！”เสน่ิ เฉยี วโมโหจนเอามอื มาขวางเขาไว ้ เพราะดว้ ยความโมโห ดงั นัน้ ดวงตาทส่ี วยงามของเธอ จงึ มี ความแววใสเหมอื นคนเมา รมิ ฝี ปากทบี่ วมแดงแตพ่ ดู ออกมา อยา่ งดอื้ รัน้ ：“คณุ อยา่ มองคนอน่ื ในแงร่ า้ ยเกนิ ไป เสโ่ ยวกแ็ ค่ มาเป็ นแขกก็เทา่ นัน้ ไมใ่ ชม่ าทําอะไรแบบทค่ี ณุ คดิ ！” “งัน้ เหรอ？”เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะออกมาเสยี งตํา่ สายตาของเขา ยังคงจับจอ้ งไปทเ่ี ธอ “เธอมัน่ ใจวา่ เธอมาเป็ นแคเ่ ทา่ นัน้ สนิ ะ ไมใ่ ชว่ า่ มาคดิ วางแผน ชว่ั รา้ ยอะไรกบั ผมหรอกเหรอ？” เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตาโต และหนั ไปมองเขาทม่ี รี อยยม้ิ อนั โหดรา้ ย ที่ อยใู่ กลเ้ พยี งแคค่ บื

“จะเป็ นไปไดย้ ังไง？เสโ่ ยวไมม่ ที างทําอยา่ งนัน้ กบั คณุ แน่！” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากบางๆนัน้ แลว้ แกต้ า่ ง “เหอะ เธอแน่ใจวา่ หลอ่ นไมม่ แี ผนชวั่ รา้ ยกบั ฉัน？หรอื เธอคดิ วา่ สามสี ามารถยอมหลกี ทางใหค้ นอนื่ ได？้ ” เสน่ิ เฉยี ว：“……” เขาพดู แบบนห้ี มายความวา่ ยงั ไง？ อะไรคอื สามสี ามารถหลกี ทางใหค้ นอนื่ กถ็ กู เธอกบั เขาเป็ นสามภี รรยากนั จรงิ ๆ แต…่ …การแตง่ งาน แบบนท้ี ไี่ มถ่ กู การยอมรับมนั ใชเ่ หรอ？คําพดู ของเขาตอนนี้ กําลังคดิ อะไรอยกู่ นั แน่？เสนิ่ เฉียวสงั เกตวา่ หวั ใจของเธอเตน้ เร็วขน้ึ กวา่ เดมิ และกร็ สู ้ กึ วา่ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลับดําลกึ ยงิ่ กวา่ เดมิ ดําจนทําใหเ้ ธอไมอ่ าจรไู ้ ดเ้ ลยวา่ อารมณ์ตอนนขี้ องเขา เป็ นอยา่ งไร เธอกดั รมิ ฝี ปากแน่น “ฉันไมม่ คี วามคดิ อะไรแบบนัน้ แต…่ …ฉันรับประกนั ไดว้ า่ เส่ โยวไมม่ คี วามคดิ แบบนัน้ กบั คณุ วนั นเ้ี ธอแคม่ าเป็ นแขกของทน่ี ่ี

ดว้ ยความบรสิ ทุ ธใิ์ จกเ็ ทา่ นัน้ ฉันรวู ้ า่ คณุ อาจจะไมช่ อบนัก แต…่ …” “หมื ทําไมฉันจะไมช่ อบละ่ ？”เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางของเธอ ลม หายใจเบาบาง：“ภรรยาของฉันใจกวา้ งถงึ ขนาดพาเพอ่ื นมาสง่ ถงึ ท่ี ฉันควรจะขอบคณุ เธอสิ จรงิ มยั้ ？” เสน่ิ เฉยี วทําตาโตดว้ ยความงนุ งง：“หมายความวา่ ยงั ไงคะ？” “ถา้ มาอกี ฉันจะตอ้ นรับหลอ่ นเป็ นอยา่ งด”ี เสนิ่ เฉยี ว：“……เยโ่ มเ่ ซนิ ？” “แบบนี้ กส็ มกบั ทเี่ ธอคาดไวแ้ ลว้ ใชม่ ัย้ ？” ใบหนา้ เล็กๆของเสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆซดี ขาว แลว้ มองไปทใี่ บหนา้ อนั หลอ่ เหลาไรท้ ต่ี แิ ตก่ ลับมรี อยยม้ิ ทแ่ี ฝงไปดว้ ยความน่ากลวั ของเขาอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื สายตาตวั เอง ทนั ใดนัน้ ก็รสู ้ กึ ไดเ้ ลยวา่ ความคดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ น่ากลวั กวา่ ของเธอเป็ นอยา่ งมาก

ตอนที่ 66 เธอกาํ ลงั หงึ อยใู่ ชม่ ย้ั “กลัวซะแลว้ ？”สายตาของเธอทม่ี คี วามกลวั กอ่ ขนึ้ มา เยโ่ ม่ เซนิ หวั เราะเสยี งตํา่ ๆออกมา“ใจเสาะขนาดนี้ ยังกลา้ แตง่ งานมา อยบู่ า้ นตระกลู เยแ่ ทนนอ้ งสาวอกี ？” รอยยม้ิ ทชี่ ว่ั รา้ ยของเขา ถงึ แมภ้ ายในดวงตาจะเย็นชา และ อณุ หภมู ริ า่ งกายทไ่ี มอ่ าจสมั ผัสไดเ้ หมอื นกบั คนทั่วไป เสนิ่ เฉยี วกลนื น้ําลาย และรสู ้ กึ วา่ รมิ ฝี ปากของเธอยังมลี ม หายใจของเขาตดิ อยู่ เธอคอ่ ยๆยดื ตวั ตรง แลว้ จอ้ งไปทางเขา ：“ฉันไมก่ ลัว” เยโ่ มเ่ ซนิ ：“ไมก่ ลัว？” “ฉันไมก่ ลัว！”เสนิ่ เฉยี วตอบอยา่ งแข็งขนั ：“เสโ่ ยวไมม่ ที าง คดิ รา้ ยกบั คณุ แน่นอน การทฉี่ ันพาเธอมาก็เพอื่ มาเป็ นแขก เทา่ นัน้ ฉันไมอ่ นุญาตใหค้ ณุ คดิ กบั เธอในแงร่ า้ ยแบบนัน้ ” ประโยคสดุ ทา้ ยนัน้ เหมอื นกบั ไปกระตนุ ้ จติ วญิ ญาณของเยโ่ ม่ เซนิ รมู า่ นตาของเขาหยดุ นง่ิ ไป：“ไมอ่ นุญาต？” “ใช！่ ฉันไมอ่ นุญาต！”

“เสน่ิ เฉียว เธอหงึ เหรอ？”อยๆู๋ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทําเสยี งหวั เราะ ออกมาเบาๆ เสยี งหวั เราะนัน้ สะเทอื นใจคน เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ หู ของเธอแทบจะทอ้ ง ชายตรงหนา้ เธอไมเ่ พยี งแตโ่ ตมาหลอ่ ทกั ษะการจบู กย็ อดเยยี่ ม นํ้าเสยี งก็น่ากนิ …… เดย๋ี วนะ นเ่ี ขากําลงั พลา่ มอะไรอย？ู่ ？？ “เขาหงึ คณุ กนั แน่？ ฉันแคไ่ มอ่ ยากใหค้ ณุ ไดม้ โี อกาสทํารา้ ยเส่ โยวก็เทา่ นัน้ ！” ไดย้ นิ แบบนัน้ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ย็นชาไปสกั พัก และ ทันใดนัน้ เขาก็ผลกั เธอออก เสนิ่ เฉยี วไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั จนสะดดุ เกอื บจะลม้ ลงไปกบั พนื้ เธอเงยหนา้ ขน้ึ มาแลว้ มองไปทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ ดว้ ยความโมโห “เธอเชอ่ื เพอ่ื นตวั เองขนาดนเ้ี ลยเหรอ？ ไมร่ วู ้ า่ ฉันควรจะเสยี ใจ กบั ความโงเ่ ขลาของเธอดมี ัย้ ” เสน่ิ เฉียวขมวดควิ้ และอยากจะถกเถยี งกบั เขาตอ่ แตเ่ ขากลับ หนั หลังแลว้ เข็นวลี แชรเ์ ดนิ ออกจากหอ้ งไป

เสน่ิ เฉียวโกรธมาก ทวา่ ก็ไมค่ วรตามไปพดู อะไรอกี แตภ่ ายใน ใจของเธอนัน้ เลอื กทจ่ี ะเชอ่ื ม่นั ในตวั หานเสโ่ ยว ทัง้ สองรจู ้ ักกนั มานานขนาดนี้ ยอ่ มมคี วามรสู ้ กึ ทด่ี อี ยา่ งมาก ยง่ิ ไปกวา่ นัน้ หานเสโ่ ยวจะไปชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ งั ไง？เพราะ เขาตงั้ ใจทําใหเ้ ธอหวั่นไหว！ เสน่ิ เฉยี วหาเสอ้ื ผา้ มาเปลยี่ นอยา่ งหวั เสยี จัดการตวั เองเสร็จก็ เรม่ิ งว่ งนอน เธอจงึ ขน้ึ เตยี งเตรยี มตวั เขา้ นอน หลับไปนานเทา่ ไหรไ่ มร่ ู ้ แตเ่ สนิ่ เฉยี วสะลมื สะลอื ขน้ึ มาเหมอื น ไดย้ นิ เสยี งคนเดนิ ภายในหอ้ ง เธอรสู ้ กึ รําคาญ ใครมาทําอะไร ดกึ ดน่ื ป่ านน？ี้ เสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆลมื ตาขนึ้ รปู รา่ งทส่ี งู ยาวก็ปรากฏตรงหนา้ เป็ น รปู รา่ งทค่ี นุ ้ ตา……เพยี งแต่ เห็นแคห่ ลงั เทา่ นัน้ หนังตาหนักจนรับไมไ่ หว เสน่ิ เฉยี วเอามอื มาปิดหตู วั เองโดย อตั โนมตั ิ จากนัน้ กห็ ลบั ตาลง แลว้ ก็เขา้ สคู่ วามฝันอยา่ งรวดเร็ว *