เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่501-1000

เสน่ิ เฉียวหลบุ ตาลง “คราวหลงั ดฉิ ันจะระวังคะ่ ” “มาน!ี่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จะเป็ นบา้ เพราะเธอ เสนิ่ เฉียวไมข่ ยับ แตใ่ นทส่ี ดุ ก็กา้ วเทา้ ไปหาเขา “ถามวา่ ฉันจะสงั่ อะไรใชไ่ หม? เข็นฉันกลบั !” “คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปอยดู่ า้ นหลังของเขา แลว้ เข็นรถเข็นไป ดา้ นหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ โกรธจนหนา้ เขยี ว ราวกบั วา่ มคี นเป็ นหนเี้ ขาอยทู่ งั้ โลก บรรยากาศของคนทัง้ คู่ คนนงึ โมโหอดึ อดั อกี คนโศกเศรา้ โดด เดย่ี ว เมอ่ื เดนิ ผา่ นโถงรับแขก บรรยากาศเหลา่ นัน้ เลยทําใหค้ น ทอี่ ยบู่ รเิ วณเดยี วกนั สนั่ กลัว เมอื่ รวู ้ า่ คนทัง้ คอู่ ารมณ์ไมด่ ี พวกคนรับใชก้ ็รบี หลบออกไปจาก บรเิ วณ เสน่ิ เฉียวเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ หอ้ งโดยสวัสดภิ าพ “ถงึ แลว้ คะ่ ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉันขอตวั ไปเกบ็ ของ”

พดู จบ เธอก็เดนิ ไปฝ่ังตเู ้ สอ้ื ผา้ ของเธอ ปรากฏวา่ ภายในตเู ้ ต็ม ไปดว้ ยเสอื้ ผา้ ทเ่ี ขาซอ้ื มาใสไ่ วใ้ ห ้ สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไป เล็กนอ้ ย ใชห้ ลงั มอื ผลกั ประตปู ิดกลับไปดังเดมิ แตย่ ังไมท่ ันจะปิด มอื ของเธอก็โดนเขาดงึ ไว ้ เสนิ่ เฉียวหันกลบั ไป พบวา่ เขาเขา้ มาแลว้ เขาขวางไมใ่ หเ้ ธอปิดประตตู เู ้ สอ้ื ผา้ มองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา “เธอรังเกยี จเสอ้ื ผา้ ทฉ่ี ันซอ้ื ใหม้ ากงัน้ ส?ิ แคใ่ สก่ ็ไมย่ อมใส”่ เสนิ่ เฉียวกา้ วถอยหลังไปกา้ วหนง่ึ พดู เสยี งตํา่ “คณุ ชายเย่ กําลังเลน่ มขุ หรอคะ? พวกเราก็แคค่ นทมี่ พี ันธสญั ญาตอ่ กนั ของพวกนด้ี ฉิ ันรับไวไ้ มไ่ ดห้ รอกคะ่ ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็หมนุ ตวั จากไป ตอนทเ่ี ธอกําลงั เดนิ ผา่ นเยโ่ ม่ เซนิ เขาก็กําขอ้ มอื เธอเอาไว ้ “ถา้ ฉันสง่ั ใหเ้ ธอใสล่ ะ่ ?” ควิ้ เรยี วของเสนิ่ เฉยี วขมวดปม กม้ มองขอ้ มอื ตวั เองทโ่ี ดนเขา จับไว ้

วนิ าทถี ดั ไป เธอกพ็ ยักหนา้ “ไดค้ ะ่ ” พอเยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยมอื เธอก็เดนิ ไปหยบิ มาชดุ นงึ แลว้ เขา้ หอ้ งน้ําไป เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื ขา้ งหนง่ึ ทบุ ประตตู ู ้ ใหต้ ายเถอะ! เขาอยากใหเ้ ธอสวมเสอื้ ผา้ ทเี่ ขาซอื้ ให ้ วนั นเี้ ธอสวมมันแลว้ เขาก็ยังไมพ่ อใจอยดู่ !ี !!! หลงั จากทเี่ สนิ่ เฉยี วเขา้ หอ้ งนํ้าไปครหู นงึ่ ก็มเี สยี งอาบน้ําดงั ขนึ้ ในขณะเดยี วกนั เสยี งโทรศพั ทข์ องเธอกด็ งั ขนึ้ เชน่ เดยี วกนั แต่ วา่ เสยี งอาบนํ้าดงั กวา่ เธอจรงิ ไมไ่ ดย้ นิ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ จะไดย้ นิ แต่ กท็ ําเป็ นไมไ่ ดย้ นิ แตโ่ ทรศพั ทข์ องเสนิ่ เฉียวก็ไมห่ ยดุ ดงั เสยี ที เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ เซง็ สดุ ทา้ ยเขาก็เลยตอ้ งยอมไถรถเข็นไปดู เขาหยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา เห็นวา่ เป็ นเบอรแ์ ปลกทไ่ี มไ่ ดบ้ นั ทกึ ไว ้ ในโทรศพั ท์ เลยตดั สนิ ใจรับโทรศพั ท์

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมท่ นั จะไดพ้ ดู อะไร อกี ฝ่ ายก็โพลง่ ขนึ้ มาเสยี กอ่ น “เฉียวเฉียว ในทส่ี ดุ เธอกย็ อมรับโทรศพั ทฉ์ ันแลว้ ” เฉยี วเฉยี ว? เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามองอยา่ เอาเรอื่ ง เรยี กซะสนทิ สนม เชยี ว! แตว่ า่ ฝ่ ายนัน้ ไมไ่ ดร้ ถู ้ งึ อนั ตรายทกี่ ําลังคบื คลานอยแู่ มแ้ ตน่ อ้ ย ทัง้ ยงั จะพดู ตอ่ อยา่ งออ่ นโยนวา่ “เฉียวเฉียว เธอใหอ้ ภัยฉันแลว้ ใชไ่ หม? ตอนกลางวนั ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆนะ คําพดู พวกนัน้ มัน คอื คําพดู ไรค้ วามคดิ เธออยา่ โกรธฉันเลยนะ “เฉียวเฉียว ฉันคดิ ถงึ เธอ คดิ ถงึ วนั เกา่ ๆของเรา เธอ….ให ้ โอกาสฉันอกี สกั ครัง้ ไดไ้ หม….?” “เฉยี วเฉยี ว ทําไมถงึ เงยี บละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เย็น ทแ่ี ทก้ ส็ ามเี กา่ ของเธอทโี่ ทรมาเลา่ ความทรง จําเมอ่ื ววนั วานใหฟ้ ังนเี่ อง เยโ่ มเ่ ซนิ เอาโทรศพั ทอ์ อกจากหู แลว้ ดเู บอรโ์ ทรศพั ทบ์ นหนา้ จออกี ครัง้ คอ่ ยยกหขู นึ้ พดู ใหม่ “อยากไดโ้ อกาสในการลองตายสกั ครัง้ ไหมละ่ ?” อกี ฝ่ ายเงยี บ วนิ าทถี ัดมาสายกโ็ ดนตดั

ชดั เจนวา่ อกี ฝ่ าย โดนเขาขู่ จนตกใจตดั สายทงิ้ อยากคนื ดแี ต่ กลัวจนหวั หด เหอะ! ไอผ้ ชู ้ ายแบบนี้ มอี ะไรถงึ ทําใหย้ ยั ผหู ้ ญงิ โงค่ นนัน้ ยอม ตกลงปลงใจดว้ ย? หยา่ จนแตง่ งานใหมแ่ ลว้ ยังจะเก็บเด็กเอาไวอ้ กี ไมม่ สี มองหรอื ไง? เด็ก…… นกึ ขน้ึ ไดว้ า่ ในทอ้ งของเธอยังมลี กู ของไอส้ ามเี กา่ อยู่ แววตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย ทเ่ี ธอพยายามปกป้องเด็กคน นัน้ คงเป็ นเพราะเธอยังมใี จใหส้ ามเี กา่ อยแู่ น่ๆ ถา้ สามเี กา่ เธอมาขอคนื ดี ก็ไมแ่ น่วา่ เธออาจจะยอม?? เมอื่ คดิ วา่ เธออาจจะยอมกลับไปอยกู่ บั ไอผ้ ชู ้ ายเลวคนนัน้ เยโ่ ม่ เซนิ กส็ มั ผัสไดว้ า่ ตัวเขาเหมอื นกําลงั จะระเบดิ อยา่ งไรอยา่ งนัน้ เขารบี โทรศพั ทห์ าเซยี วซู่

“183XXXXXXX ไปหามาวา่ ทอี่ ยขู่ องคนทใ่ี ชเ้ บอรโ์ ทรศพั ท์ เบอรน์ อ้ี ยทู่ ไี่ หน นคี่ อื เบอรส์ ามเี กา่ ของเสนิ่ เฉยี ว. เอาประวัติ ทงั้ หมดของเขามาใหฉ้ ัน” เซยี วซเู่ พง่ิ จะจากเยโ่ มเ่ ซนิ มาเมอ่ื กี้ พอตอนนเ้ี ขากโ็ ทรศพั ทม์ า หาตวั เองอกี แถมยังขอประวตั สิ ามเี กา่ ของเสน่ิ เฉียวอกี นี่ คอ่ นขา้ งทําใหเ้ ขาประหลาดใจ “คณุ ชายเย่ หาประวัตสิ ามเี กา่ ของผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ไปทําไมครับ? ผชู ้ ายคนนัน้ ไมม่ ปี ระโยชนอ์ ะไร กบั เราเสยี หน่อย?” “สงั่ ใหห้ าก็หาเถอะ จะพดู มากทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ วางสายกบั เซยี วซู่ ถงึ เซยี วซจู่ ะมคี ําถามมากมาย แตก่ ็ ทําไดแ้ คก่ ลนื กลับลงไปในทอ้ งตามเดมิ เสนิ่ เฉียวอาบนํ้าคอ่ นขา้ งเร็ว แตต่ อนทอี่ อกมา ขา้ งนอกก็ กลบั มาเงยี บสงบตามเดมิ แลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั อยขู่ า้ งๆเตยี ง นอนของเธอ เธอแปลกใจเลยเดนิ เขา้ ไปดู สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทเ่ี ธอ เธอกําลงั สวมชดุ ทท่ี ํามาจากผา้ ไหมสชี มพอู อ่ น แขนปาดไหล่ เผยใหเ้ ห็นถงึ กระดกู ไหปลารา้ ทสี่ วยงามของเธอ ผวิ หลังจาก

อาบนํ้าของเธอน่ันขาวผอ่ ง ใจเขาเตน้ ตกึ ตกั แคแ่ วบเดยี ว แวว ตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เปลย่ี นเป็ นลมุ่ ลกึ ในทสี่ ดุ ก็ไดเ้ ห็นเธอสวมเสอื้ ผา้ ทเี่ ขาซอื้ ให ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมร่ วู ้ า่ ควร ใชค้ ําพดู ไหนมาอธบิ ายความรสู ้ กึ ของเขาตอนนี้ “คณุ มาทําอะไรตรงน?ี้ ” เสน่ิ เฉียวเดนิ ไป พบวา่ โทรศัพทท์ เ่ี คย วงไวบ้ นทน่ี อนมันหายไป มองอกี ครัง้ กพ็ บวา่ โทรศพั ทเ์ ธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ถอื ไวใ้ นมอื “คณุ เอาโทรศพั ทฉ์ ันไปทําอะไรคะ? คนื ฉันมาเถอะคะ่ ” เสนิ่ เฉียวตกใจแทบสนิ้ สติ ขยบั ไปขา้ งหนา้ อกี สองกา้ วเพอื่ แยง่ โทรศพั ทค์ นื เธอขยบั ตวั รวดเร็วจนมองไมท่ นั เสนิ่ เฉยี วดรู อ้ นรนขนาดน้ี ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองเธออยา่ งไม่ ไวใ้ จ เขาอาศยั จังหวะ เอาโทรศพั ทข์ องเธอซกุ เอาไวใ้ นเสอื้ “ทําไมเธอดรู อ้ นรนจัง ในโทรศพั ทม์ คี วามลบั ทฉ่ี ันหา้ มรงู ้ ัน้ หรอ?”

ฟังจบ เสนิ่ เฉียวตวั แข็งที่ ตระหนักถงึ บางอยา่ ง เธอกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งแน่น “คณุ ชายเย่ คณุ คงไมค่ ดิ จะยดึ โทรศพั ทข์ องฉันดว้ ย หรอก ใชไ่ หมคะ?” ในนัน้ มแี ชททเ่ี ธอคยุ กบั หานเสโ่ ยวอยู่ ถา้ เกดิ เขาไดค้ ยุ กบั เส่ โยวแลว้ ละก็ เรอื่ งลกู ของเธอก็ไมใ่ ชว่ า่ โดนเปิดเผยแลว้ หรอ? คดิ ถงึ ตรงนี้ หนา้ ของเสน่ิ เฉียวก็ซดี ขนึ้ มาทนั ที “ยดึ แลว้ ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ แววตาเย็นชา “ตอนนเี้ ธอมปี ้ายชอื่ เย่ โมเ่ ซนิ แปะอยู่ เพราะฉะนัน้ เธอกค็ อื ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ของๆ เธอก็คอื ของๆฉัน ฉันอยากจะยดึ โทรศพั ทข์ องเธอเอาไว ้ แลว้ จะทําไม?” \"คณุ ทําแบบนไี้ มไ่ ดน้ ะ คนื โทรศพั ทฉ์ ันมาเดย๋ี วน้ี” “คนื เธอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ มมุ ปาก “ก็ไมใ่ ชว่ า่ จะไมไ่ ด”้ “แลกกบั อะไร?” เสนิ่ เฉยี วมองหนา้ เขา กร็ ไู ้ ดท้ นั ทวี า่ จะตอ้ งมี ขอ้ แลกเปลย่ี น “แคค่ ณุ คนื โทรศัพทฉ์ ันมา ไมว่ า่ อะไรฉันก็ทํา ไดท้ งั้ นัน้ ” เธอไมส่ ามารถยอมใหม้ บี คุ คลทสี่ ามรวู ้ า่ เธอทอ้ งกบั ผชู ้ ายแปลก หนา้ แน่ๆ

“ยอมทกุ อยา่ งใชไ่ หม? ดี ถา้ เธอยอมจบู ฉัน ฉันจะคนื โทรศพั ท์ ให”้ ตอนที่ 95 นเี่ ขารอู้ ะไรบางอยา่ งหรอื เปลา่ “………” เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ ตวั เองหฝู าด เยโ่ มเ่ ซนิ คงไมท่ ําขอ้ เสนอแบบน้ี ยดึ โทรศพั ทเ์ ธอไป แลว้ ขอใหเ้ ธอเดนิ ไปจบู เขา เสร็จแลว้ เขาจะคนื ใหเ้ นย่ี นะ? ? นเ่ี ป็ นเรอ่ื งทเี่ ขาจะทําหรอ? นมี่ นั เรอ่ื งปัญญาออ่ นชดั ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ เห็นเธอยนื นง่ิ อยทู่ เี่ ดมิ ใบหนา้ น่ารักทแ่ี สดงถงึ ความงงงวย เหมอื นกบั สงสยั วา่ สงิ่ ทตี่ วั เองไดย้ นิ คอื ความจรงิ หรอื ความฝัน เยโ่ มเ่ ซนิ เมอื่ ไดส้ ตอิ กี ครัง้ กเ็ พง่ิ คดิ ไดว้ า่ เมอื่ กี้ ตวั เองพดู อะไรออกไป ใบหกู เ็ รมิ่ แดงขนึ้ เขากระแอมเล็กนอ้ ย “เธอ…”

แตว่ า่ วนิ าทถี ดั ไป แมต่ วั นอ้ ยน่ารักทยี่ นื องึ้ อยกู่ บั ทเี่ มอื่ ก้ี กลบั ยดื ตวั แลว้ ขยับเขา้ มาใกลเ้ ขา ใบหนา้ ไรเ้ ครอื่ งสําอางคข์ องเธอ คอ่ ยๆเคลอ่ื นเขา้ มาใกลเ้ ขาเรอื่ ยๆ ปากออ่ นนุ่มของเธอประกบเขา้ กบั ของเขา ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เบกิ โตขนึ้ ตอนแรกเสน่ิ เฉียวตงั้ ใจจะปฏเิ สธ แตพ่ อคดิ ถงึ เรอ่ื งสญั ญาท่ี ฝ่ ายตวั เองดจู ะเอาเปรยี บเขาขนึ้ มา ถา้ เธอไมฟ่ ังคําสงั่ ของเขา เป็ นไปไดว้ า่ เขาอาจจะไมค่ นื โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอจรงิ ๆ หลายๆเรอ่ื งทเ่ี ขา้ มาเธอสามารถทนได ้ แตว่ า่ เรอ่ื งลกู เธอยอม ไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ เธอกลัวมากจรงิ ๆ และถา้ เยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ ขา้ เขาอาจจะสงั่ ใหเ้ ธอไป ทําแทง้ กไ็ ด ้ เพราะอยา่ งนเ้ี สน่ิ เฉยี วเลยโนม้ ตวั ลงไปจบู เขา อยา่ งนอ้ ยมนั กแ็ คแ่ ป๊ บเดยี ว เมอ่ื กอ่ นจบู กนั มาตงั้ หลายครัง้ แค่ นไ้ี มเ่ ป็ นไรหรอก…..

พดู ไดว้ า่ จบู บมี้ ันชา่ งเบาเหมอื นขนนก เสนิ่ เฉยี วแคแ่ ตะปากเธอ เขา้ ปากเขาแลว้ ก็ขยับออกทนั ที เธอแบมอื ไปตรงหนา้ เขา “คราวนค้ี นื โทรศพั ทฉ์ ันมาไดห้ รอื ยังคะ?” ทแี่ ทก้ ็เพอื่ โทรศพั ท…์ …. เยโ่ มเ่ ซนิ ดวงตามดื ลง สายตาเขาเรม่ิ เปลย่ี นไปเหมอื นปีศาจ “อยา่ งนเี้ ธอก็เรยี กวา่ จบู หรอ? เธอไมเ่ คยจบู หรอื ยังไง? ครัง้ กอ่ นๆเราจบู กนั ยังไงเธอจําไมไ่ ดห้ รอ?” “…….” ฟังเขาพดู ถงึ เรอื่ งทจี่ บู กนั เสน่ิ เฉยี วก็หนา้ แดงขน้ึ เรอื่ ยๆ จบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกบั ลมพายทุ ส่ี าดซดั ทกุ ครัง้ เขาไมเ่ คย ปลอ่ ยใหเ้ ธอหลบหนไี ด ้ ถงึ แมว้ า่ เขาจะชอบพดู วา่ เขากําลัง เหยยี ดหยามเธอ แตว่ า่ จบู ของเขามนั ……… “ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ โบกโทรศพั ทไ์ ปมา ยม้ิ กวน “ไมอ่ ยากไดโ้ ทรศพั ท์ แลว้ หรอ?”

เสนิ่ เฉียวกดั ปาก กระพรบิ ตาใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ แตส่ ดุ ทา้ ยเธอก็ยอม ขยบั เขา้ ไปหาเขาอกี รอบ เธอไมส่ ามารถเลยี นแบบจบู เรา่ รอ้ นแบบนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ แตเ่ ธอเลยี นแบบลําดบั แรกกบั สองได ้ อยา่ งเชน่ ตอนนที้ เ่ี ธอ กําลังสอดลน้ิ เขา้ ไปในปากเขาอยา่ งงมุ่ งา่ ม แตเ่ ธอยังเป็ น มอื ใหม่ พอเอาลน้ิ เขา้ ไปไดก้ ็ไมร่ วู ้ า่ ตอ้ งทํายงั ไงตอ่ เธอแคจ่ อ้ ง มองตาเขา ดวงตาของเขาเป็ นประกาย เหมอื นมันพดู ไดอ้ ยา่ งนัน้ นัยนต์ าของเยโ่ มเ่ ซนิ ดมู ดื ลกึ จนน่ากลัว เหมอื นกบั ดวงตาของ หมาป่ าในตอนกลางคนื ลมุ่ ลกึ เยอื กเย็น ราวกบั วา่ อกี แป๊ บหนงึ่ มันจะจับคณุ กนิ จนไมเ่ หลอื แมแ้ ตซ่ าก เสน่ิ เฉียวตกใจจนแทบจะกระโดดหนี แตว่ า่ ไมร่ เู ้ มอ่ื ไหรท่ ม่ี อื ของเยโ่ มเ่ ซนิ รัดเอวเธอเอาไว ้ ใชโ้ อกาส ทเี่ ธอกําลังจะหนรี ัดเอวเธอใหแ้ นบชดิ กบั ตวั เองมากขน้ึ มอื อกี ขา้ งกจ็ ับทา้ ยทอยเธอไว ้ เปลยี่ นจากผรู ้ ับเป็ นผรู ้ กุ “ออ้ื ”

เสนิ่ เฉียวอยใู่ ตอ้ าณัตขิ องเขาทงั้ ตวั คนทงั้ สองเบยี ดเสยี ดกนั จบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ อ่ นโยนเลยสกั นดิ ตรงกนั ขา้ มมนั เลา่ รอ้ น ตะกละตะกลาม เขาจบู ไปทวั่ ทกุ ซอกทกุ มมุ ไมเ่ วน้ จังหวะใหเ้ ธอหายใจเลยแมแ้ ตน่ อ้ ย สมองของเสนิ่ เฉียว ขาวโพลน เมอื่ กตี้ อนเป็ นฝ่ ายจบู เขาเธอรสู ้ กึ เขนิ และยงั สงวน ทา่ ที แตต่ อนนค้ี วามรสู ้ กึ นัน้ พวกมนั หายไปหมด ตอนนมี้ ี เพยี งแตเ่ สยี งลมหายใจของเขา เสน่ิ เฉยี วดน้ิ ไปมา อยๆู่ กม็ คี วามคดิ ประหลาดผดุ ขนึ้ มา เธอลอง เออื้ มมอื ไปหยบิ โทรศพั ทข์ องตวั เอง “กลา้ แยง่ อาหารจากปากเสอื หรอ? คดิ วา่ ฉันเป็ นใครกนั ?” เยโ่ ม่ เซนิ หยดุ จบู เธอ ดวงตาของหมาป่ ากําลังจอ้ งเธออยู่ ตอนนเ้ี สนิ่ เฉยี วกําลังน่ังอยบู่ นขาของเขา ปากสวยบวมเจอ่ เพราะจบู เมอ่ื ครู่ ดวงตาสกุ ใสกําลงั มองเขา “ก็คณุ พดู เอง แคฉ่ ันจบู คณุ คณุ จะคนื โทรศพั ทใ์ ห”้ “แลว้ ฉันพดู รยึ ัง?” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นไปโดยทันที “คณุ ไมร่ ักษาคําพดู ”

“มใี ครไดย้ นิ ไหมละ่ ? เธอวางโทรศพั ทข์ นาดน้ี แสดงวา่ ตอ้ ง อยากตดิ ตอ่ ใครมากละ่ ส?ิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ปากเรยี วบางกดั เขา้ ทล่ี ําคอขาวของเธอ “ใหฉ้ ันเดา คงจะเป็ นสามเี กา่ ของเธอ ไมก่ ็ เยห่ ลนิ่ หาน?” “ไมม่ !ี ” เสนิ่ เฉียวเมม้ ปากแน่น รบี ตงั้ สตใิ นทันที “เบอรข์ องท่ี บา้ นฉันอยใู่ นนัน้ ทงั้ หมด แลว้ ก็มเี งนิ ทฉี่ ันเก็บเอาไว ้ คนื ฉันมา เถอะนะ” “……..” ไมน่ ่าเชอ่ื วา่ จะเป็ นเหตผุ ลพวกนี้ “เธอคดิ วา่ ฉันจะเชอื่ หรอ?” “ฉันไมเ่ ขา้ ใจ ตอนแรกก็ปกตดิ ี ทําไมอยๆู่ คณุ ถงึ มายดึ โทรศพั ท์ ฉัน?” เมอื่ กอ่ นเขาไมเ่ คยแตะโทรศพั ทเ์ ธอเลยแมแ้ ตค่ รัง้ เดยี ว วนั นี้ เกดิ อะไรขนึ้ ? อยๆู่ กม็ าบอกวา่ จะยดึ โทรศพั ทเ์ อาไว ้ แถมยังไม่ ยอมใหค้ นื อกี หรอื เขาจะรเู ้ รอื่ งอะไรเขา้ แลว้ ? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาเยอื กเย็นอกี ครัง้ เขาจับมอื ของเสน่ิ เฉยี วแน่น แลว้ ผลักเธอลงไปยังเตยี งดา้ นหลัง

“โทรศพั ทเ์ ธอมนั เกา่ มากแลว้ ใชต้ อ่ ก็ขายหนา้ ฉันเปลา่ ๆ” พดู จบกห็ มนุ ตวั ไถรถเข็นออกไป “งัน้ ก็คนื ฉันมาสคิ ะ ฉันจะเอาไปเปลยี่ นเป็ นเครอื่ งใหม”่ เสน่ิ เฉยี วไมส่ นใจอะไรทงั้ นัน้ เธอรบี หยอ่ นขาลงจากเตยี ง วง่ิ ตาม เขาไป เยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลงั นั่งอยบู่ นรถเข็นหยดุ ในทันที เขาหรต่ี า “อยาก ไดค้ นื ขนาดนัน้ ?” เสน่ิ เฉยี วยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร “รอฉันอารมณ์ดฉี ันจะคนื ให”้ “……..” ไอบ้ า้ เอย้ ! ไอบ้ า้ เอย้ ! ถา้ เป็ นไปได ้ เธออยากไปฆา่ เขาใหต้ ายตอนนเ้ี ลย แตว่ า่ ทํา ไมไ่ ด ้ ยง่ิ เธอทําเหมอื นหวงเธอโทรศพั ทม์ ากเทา่ ไหร่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ ไมย่ อมคอื โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอแน่

เขาคงไดเ้ จออะไรมา พอนกึ ถงึ ความเป็ นไปไดน้ ี้ ในใจของเสนิ่ เฉียวก็เรมิ่ หวน่ั เกรงมากขนึ้ เมอ่ื คนื ทัง้ คนื เสนิ่ เฉียวหลบั ไมเ่ ต็มอมิ่ เชา้ วนั ถัดไปใตต้ าของ เธอถงึ มรี อยคล้ําโผลข่ นึ้ มา เมอื่ เจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ประโยคแรกท่ี พดู คอื “เมอ่ื ไหรค่ ณุ จะคนื โทรศัพทใ์ หฉ้ ันคะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองใตต้ าคลํ้าๆของเธอ “โทรศพั ทม์ ันสําคญั กบั เธอขนาดนัน้ เลยหรอื ไง?” เสน่ิ เฉียวพยักหนา้ “ในโทรศพั ทม์ อี ะไร บอกความจรงิ มา” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหนา้ “ไมม่ อี ะไรจรงิ ๆคะ่ แตว่ า่ นั่นมนั เป็ นโทรศพั ท์ ของฉันนะ ถา้ คณุ ไมเ่ ชอ่ื ฉัน ฉันสามารถลบเบอรต์ ดิ ตอ่ ของคน อนื่ ไดท้ งั้ หมด ยกเวน้ เบอรข์ องเพอื่ นกบั ทบ่ี า้ นฉัน สว่ นเบอรอ์ น่ื ฉันจะลบไมใ่ หเ้ หลอื ” ภายใตค้ วามเหนอื่ ยใจ เสน่ิ เฉยี วทําไดแ้ คย่ กมอื ขนึ้ มาสาบาน ตอ่ หนา้ เขา ดวงตาและสหี นา้ ของเธอเต็มไปดว้ ยความจรงิ ใจ

เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ มมุ ปาก “งัน้ ก็ได ้ รอถงึ บรษิ ัทกอ่ น ฉันจะคนื ให ้ เธอ” ปลอ่ ยใหเ้ ซยี วซพู่ าเขาออกไปจากตรงนี้ ขณะทเ่ี สนิ่ เฉยี วคดิ จะ ตามไป กไ็ ดย้ นิ เขาพดู ขน้ึ มาวา่ “อยา่ ลมื ใสช่ ดุ เมอ่ื คนื มานะ” ทํายังไงได ้ โทรศพั ทข์ องเธออยใู่ นมอื ของคนอนื่ ทําไดแ้ ค่ ขอรอ้ งออ้ นวอนเขาเทา่ นัน้ หลังจากทเี่ ปลยี่ นชดุ เสร็จเสนิ่ เฉียวไมไ่ ดต้ รงไปบรษิ ัทโดยทนั ที เธอแวะทร่ี า้ นมนิ มิ ารท์ ใกลๆ้ แลว้ ยมื โทรศัพทข์ องรา้ นโทรหา หานเสโ่ ยว “เสโ่ ยว นฉ่ี ันเองนะเสน่ิ เฉียว” “โอโ้ ห นมี่ นั เชา้ ตรนู่ ะ เธอกะจะใหฉ้ ันตาลายตายใชไ่ หม? เชา้ ขนาดนโี้ ทรมาหาฉัน มอี ะไรรเึ ปลา่ ?” “เสโ่ ยว เรอ่ื งใหญแ่ ลว้ !” เสนิ่ เฉียวรบี พดู “โทรศพั ทข์ องฉัน โดนเยโ่ มเ่ ซนิ ยดึ ไปแลว้ ” “เกดิ อะไรขนึ้ ?”

เสน่ิ เฉยี วมองออกไปดา้ นนอกอยา่ งรอ้ นรน เธอกดั ปาก “ฉันก็ ไมแ่ น่ใจ กอ่ นหนา้ นเี้ ขาก็ดๆี อยู่ ไมร่ วู ้ า่ ทําไมเขากม็ ายดึ โทรศพั ทฉ์ ันไปหนา้ ตาเฉย ฉันกงั วล วา่ เขาจะไปรเู ้ รอ่ื งอะไรมา” หานเสโ่ ยวกระเดง้ ตวั ลกุ จากหมอน “เธออยา่ เพงิ่ กงั วล ตอนน้ี เธออยไู่ หน? ฉันจะไปหาเดย๋ี วน”ี้ ตอนท่ี 96 เป็ นคอู่ อกงานของฉนั เสน่ิ เฉยี วบอกตําแหน่งเสร็จสรรพก็ออกไปรอดา้ นนอก รอประมาณ20นาทรี ถของหานเสโ่ ยวกข็ บั มาอยตู่ รงหนา้ เธอ เธอรบี พงุ่ ไปเปิดประตแู ลว้ นั่งลงในรถทันที “เกดิ อะไรขนึ้ ?” “ไปบรษิ ัทกอ่ นเถอะ ฉันกําลงั จะสายแลว้ เดย๋ี วฉันเลา่ ใหฟ้ ัง ระหวา่ งทาง” หานเสโ่ ยวไดย้ นิ ก็รบี กลับหวั รถ

“เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมถงึ ยดึ โทรศพั ทเ์ ธอ? เธอไปทําใหเ้ ขาโมโห หรอื เปลา่ ? หรอื วา่ เธอทําความแตกไปแลว้ ??” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ “ไมน่ ่าจะใช่ ฉันไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเลย แตว่ า่ เมอื่ คนื เราทะเลาะกนั ” “ทะเลาะกนั ? เกดิ อะไรขน้ึ บา้ ง? เลา่ ใหฉ้ ันฟังหน่อย” เรอ่ื งทเ่ี สนิ่ เฉียวทะเลาะกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอไมค่ อ่ ยกลา้ เลา่ ละเอยี ดมากนัก เธอแคพ่ ดู เหตผุ ลรวมๆวา่ ทําไมถงึ ทะเลาะกนั ใหห้ านเสโ่ ยวฟัง “โอโ้ ห เขาไมช่ อบเธอขนาดนเ้ี ลยเหรอเนยี่ ? ชอบใชค้ ําพดู พวก นท้ี ํารา้ ยเธอบอ่ ยๆ เขานมี่ ันไมต่ า่ งจากงพู ษิ เลย” ไดย้ นิ ประโยคทบ่ี อกวา่ เขาไมช่ อบเธอ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ ใจหาย พยกั หนา้ อยา่ งนอ้ ยใจ “ใชน่ ะสิ เขาน่าจะเกลยี ดฉันมากๆเลย ละ่ ” “ถา้ พดู จากสถานการณใ์ นตอนนนี้ ะ เธอก็ไมไ่ ดท้ ําใหค้ วามลับ ร่ัว แลว้ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู ถงึ อะไรแปลกๆ ฉันวา่ เขาไมไ่ ดร้ อู ้ ะไรถงึ จะ ถกู ยังไงซะ เรอ่ื งนกี้ ็มแี คเ่ ราสองคนทรี่ ู ้ ใชไ่ หม?”

เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ อยา่ งแรง “ฉันบอกเธอแคค่ นเดยี ว” “งัน้ กโ็ อเค จากการวเิ คราะหข์ องฉัน ฉันวา่ เขาเอาโทรศพั ทเ์ ธอ ไปเพราะตอ้ งการจะแกลง้ เธอเลน่ มากกวา่ อกี อยา่ งนะ….. เขา อยากใหเ้ ธอชดใช ้ ก็คงจะแกลง้ หาเรอ่ื งทรมานเธอ” “เสโ่ ยว ตอนนไ้ี มใ่ ชเ่ วลาทจี่ ะมาน่ังวเิ คราะหเ์ รอ่ื งนน้ี ะ ตอนนี้ โทรศพั ทอ์ ยใู่ นมอื เขา เขาอาจจะเจอแชททพ่ี วกเราเคยคยุ กนั ก็ ได ้ “พระเจา้ ชว่ ย! เรอ่ื งสําคญั ขนาดนัน้ คยุ เสร็จแลว้ เธอไมไ่ ดล้ บ เลยหรอ?” เสน่ิ เฉยี วก็คดิ วา่ เธอเองไมร่ ะมดั ระวงั มากพอ “แชทเกา่ ๆนะลบ แลว้ แตล่ า่ สดุ ทคี่ ยุ กนั ยงั ไมไ่ ดล้ บ ฉันเองกไ็ มค่ ดิ วา่ เขาจะมา เอาโทรศพั ทฉ์ ันไป” “แลว้ ตอนนจี้ ะทําไง โทรศพั ทก์ ็โดนยดึ ไปแลว้ เขาก็ไมย่ อมคนื ให ้ เธอก็ทําไดแ้ คภ่ าวนาใหเ้ ขาไมค่ น้ โทรศพั ทเ์ ธอแลว้ แหละ” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ปวดหวั เธอยกมอื ขน้ึ ไปนวดระหวา่ งควิ้ หานเส่ โยวหนั ไปมองเธออยา่ งเหลอื อด เลยดา่ เธอขน้ึ มาประโยคนงึ

“ฉันกําลงั จะโงก่ เ็ พราะเธอเนย่ี แหละ ถา้ ลบประวัตกิ ารแชทไป ตงั้ แตแ่ รก ตอนนก้ี ็ไมต่ อ้ งมาน่ังรอ้ นใจอยแู่ บบนหี้ รอก” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร “ฉันไปสง่ เธอทบ่ี รษิ ัทกอ่ น ระหวา่ งนเ้ี ธอพยายามอยา่ ตนื่ ตมู ละ่ ดสู ถานการณ์ใหแ้ น่ใจกอ่ นคอ่ ยลงมอื ” พดู จบ หานเสโ่ ยวก็ยดั โทรศพั ทเ์ ครอ่ื งนงึ ใสม่ อื เธอ “น่ี โทรศพั ทข์ องฉัน ใหเ้ ธอเอาไปใชก้ อ่ น” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ “แลว้ ของเธอละ่ ?” “เธอโงร่ เึ ปลา่ นม่ี ันโทรศพั ทท์ ฉ่ี ันเตรยี มเอาไวใ้ ชฉ้ ุกเฉนิ ฉันกม็ ี เครอ่ื งทฉ่ี ันใชป้ ระจํายะ่ ” “อมื ” “กําลังจะถงึ แลว้ ถา้ มเี รอื่ งอะไรก็โทรมาหาฉัน เรอ่ื งอน่ื เธอกด็ ู สถานการณแ์ ลว้ คอ่ ยๆแกไ้ ขไปแลว้ กนั รบี ๆเอาโทรศัพท์ กลบั มาใหไ้ ดล้ ะ่ ” หลังจากทเ่ี สนิ่ เฉียวลงจากรถ เธอหนั กลบั ไปมองหานเสโ่ ยวอ ยา่ งกงั วล หานเสโ่ ยวโบกมอื ใหเ้ ธอ “รบี เขา้ ไปไดแ้ ลว้ ”

ถงึ ตอนนเ้ี สนิ่ เฉียวถงึ ไดย้ อมกา้ วเทา้ เขา้ บรษิ ัทไป เธอสดู หายใจเขา้ บอกตวั เองวา่ ตอ้ งใจเย็นๆ อยา่ ตน่ื ตมู หลงั จากเดนิ เขา้ บรษิ ัทไปแลว้ เสนิ่ เฉียวก็ขน้ึ ตกึ ไปทโ่ี ตะ๊ ทํางานของตวั เอง เห็นวา่ ภายในบรษิ ัทยงั เงยี บอยู่ เธอเลยลกุ ไปชงกาแฟ แลว้ นําเขา้ ไปขา้ งใน ตอนทผ่ี ลกั ประตเู ขา้ ไป เธอเห็นสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจอ้ ง ไปทห่ี นา้ จอคอมพวิ เตอร์ นวิ้ กําลังเคาะอยบู่ นแป้นพมิ พ์ กําลงั ใจจดใจจอ่ เสน่ิ เฉียวกลอกลกู ตาไปมา เมม้ ปาก สดุ ทา้ ยก็ตดั สนิ ใจวาง กาแฟเอาไวบ้ นโตะ๊ ทํางานของเขา “คณุ ชายเย่ กาแฟคะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมต่ อบอะไรเธอ เธอขยบั ปากไปมา อยากถามเขา เรอ่ื งโทรศัพทว์ า่ เมอ่ื ไหรจ่ ะคนื สดุ ทา้ ยเธอก็ไมไ่ ดถ้ ามออกไป พยายามเตอื นสตติ วั เองเอาไว ้ เรมิ่ ใจเย็นลง หา้ มทําตวั เป็ นกระตา่ ยตน่ื ตมู เด็ดขาด

คดิ ถงึ ตรงน้ี เธอก็จัดการเก็บคําถามเอาไวใ้ นใจ วางแกว้ กาแฟ ลงแลว้ กห็ มนุ ตวั เดนิ ออกจากหอ้ งทํางานของเขาไป เยโ่ มเ่ ซนิ หลงั จากทไี่ ดย้ นิ เสยี งประตปู ิดลง ประหลาดใจทเี่ มอื่ กี้ เธอเขา้ มาแลว้ ไมถ่ ามเรอ่ื งโทรศพั ทเ์ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย แถมยงั เงยี บราวกบั วา่ ไมไ่ ดม้ ใี ครเขา้ มาในหอ้ งนอ้ี กี เขาเลยอดไมไ่ ดท้ ี่ จะหลบุ ตามองแกว้ กาแฟบนโตะ๊ เธอไมไ่ ดข้ อโทรศพั ทค์ นื จากเขา เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ า หยบิ โทรศพั ทข์ องเสนิ่ เฉยี วออกมาจากกระเป๋ า กางเกง โทรศพั ทเ์ ครอ่ื งนเ้ี กา่ มากแลว้ แคม่ องกร็ วู ้ า่ ใชม้ าเป็ นปีแลว้ ตอ่ ใหโ้ ยนทง้ิ กไ็ มเ่ จ็บใจแตว่ า่ หนา้ ตารอ้ นรนของเธอเมอ่ื วานตอนท่ี เธอรวู ้ า่ หาโทรศพั ทห์ ายไป ทําใหเ้ ขาอยากรวู ้ า่ ภายในโทรศพั ท์ เครอื่ งนม้ี คี วามลับอะไรกนั แน่ แตว่ า่ จนแลว้ จนรอดเขากไ็ มไ่ ดเ้ ปิดโทรศพั ทด์ เู ลย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจหรอื ยากจะรคู ้ วามลับของคนอนื่

ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะสามเี กา่ ของเธอ โทรมาหาเธอแลว้ ละ่ ก็ เขาก็ไม่ มที างยดึ โทรศพั ทเ์ ธอมา ถา้ คนื โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอ แลว้ สามเี กา่ ของเธอโทรมา แลว้ พวกเขา ตดิ ตอ่ กนั ….. คดิ มาถงึ ตรงนี้ เขาก็ไมร่ รี อ รบี โทรศพั ทห์ าเซยี วซู่ “ชว่ ยไปซอื้ ซมิ โทรศัพทใ์ หมใ่ หห้ น่อย แลว้ กเ็ อาเข็มถอดซมิ มา ดว้ ยนะ” ฝ่ังเซยี่ วซถู่ งึ จะไมเ่ ขา้ ใจ แตก่ ็รบี จัดการทันที เมอื่ เสนิ่ เฉียวกลับถงึ โตะ๊ ตวั เอง เธอกพ็ น่ ลมหายใจออกมา เสยี งโทรศพั ทด์ งั เสน่ิ เฉียวถงึ โทรศพั ทอ์ อกมาดู เป็ นหานเส่ โยวทส่ี ง่ ขอ้ ความมาถามเธอวา่ กา้ วหนา้ ไปถงึ ไหนแลว้ เสนิ่ เฉียวเลา่ เรอื่ งเมอื่ กใ้ี หเ้ ธอฟัง หานเสโ่ ยวชมเธอแลว้ บอกให ้ เธอรักษาสถานการณ์ตอนนเ้ี อาไว ้ อยา่ งนอ้ ยวันนท้ี งั้ วนั กห็ า้ ม ไปยัว่ ยเุ ยโ่ มเ่ ซนิ เด็ดขาด แตถ่ า้ มโี อกาสกต็ อ้ งรบี ควา้ ไว ้ เสนิ่ เฉียวเก็บโทรศพั ทไ์ วต้ ามเดมิ วันนท้ี งั้ วนั เธอดอู อ่ นเพลยี

เธอมัวแตก่ งั วลเรอ่ื งทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะรคู ้ วามลับของเธอ แตว่ า่ เวลา ทเี่ ธอตอ้ งเจอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอก็พยายามรักษาความเงยี บเอาไว ้ ไมพ่ ดู ถงึ เรอื่ งโทรศพั ทอ์ กี แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู ถงึ เรอ่ื งโทรศพั ทอ์ กี เหมอื นกนั เขาทํา เหมอื นกบั วา่ ลมื เรอื่ งไปนไี้ ปเสยี สนทิ จนใกลเ้ วลาทจ่ี ะตอ้ งเลกิ งาน อยๆู่ เขากบ็ อกเธอวา่ ไปงานเลย้ี ง คนื นเ้ี ป็ นเพอื่ นเขา เสน่ิ เฉียวควิ้ ขมวด “คณุ ชายเยจ่ ะตอ้ งไปรว่ มงานเลยี้ งสว่ นตวั ดเู หมอื นวา่ จะไม่ เกยี่ วอะไรกบั ฉันนะคะ” เยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ หัวควิ้ ขนึ้ “กแ็ คไ่ ปเป็ นคอู่ อกงานของฉัน เลกิ งานแลว้ ฉันจะคนื โทรศพั ทใ์ ห”้ ฟังจบ เสนิ่ เฉยี วอดไมไ่ หวกดั ปากตวั เองอกี ครัง้ ไอค้ นเลวน่ี! ยงั จะกลา้ มาขฉู่ ันอกี เธอเงยหนา้ มองเขา “แลว้ ฉันจะรไู ้ ดไ้ งวา่ คณุ จะไมโ่ กหกฉันอกี ? ทงั้ ๆท…ี่ ..” เมอื่ วานเขากโ็ กหกเธอไปแลว้ ครัง้ หนงึ่

สง่ั ใหเ้ ธอจบู เขา แลว้ เขากจ็ ะคนื โทรศพั ทใ์ ห ้ ทัง้ ๆทเ่ี ธอจบู กบั เขาไปตงั้ สองครัง้ สดุ ทา้ ยเขาก็ไมย่ อมคนื มัน ใหเ้ ธอเสยี ที นม่ี ันจะเกนิ ไปแลว้ ! “ไมอ่ ยากได?้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะ “ระหวา่ งทางทจ่ี ะไปงานเลยี้ ง ตอ้ งผา่ น ทะเลสาบซงิ่ สยุ ตอนทผ่ี า่ นจดุ นัน้ ฉันจะโยน โทรศพั ทเ์ ธอลงไป” พอพดู เสร็จเขาก็ไถรถเข็นออกไปตอ่ หนา้ ตอ่ ตาเธอ เสนิ่ เฉียวตาโต เธอยนื นง่ิ อยสู่ บิ วนิ าทเี ต็มๆถงึ จะไดส้ ติ รบี เดนิ ตามเขาไป “ฉันไปกบั คณุ กไ็ ด!้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ จนิ ตานการถงึ ภาพทอี่ กี คนโมโหจนแทบจะระเบดิ กบั สี หนา้ หมดความอดทนแลว้ อดไมไ่ หวทจ่ี ะยม้ิ ขน้ึ มานอ้ ยๆ เซยี วซสู่ ง่ กลอ่ งใบหนง่ึ ใหเ้ สนิ่ เฉยี ว “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ นค่ี อื ชดุ ทจ่ี ะตอ้ งใสอ่ อกงานครับ”

หลงั จากทไ่ี ดร้ ับชดุ มาแลว้ เสน่ิ เฉียวกไ็ ปเปลย่ี นในหอ้ งน้ํา เธอ เดนิ ออกมาอยตู่ อ่ หนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก ดวงตามดื มดิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นประกาย เขาหรตี่ ามองเสน่ิ เฉียว ทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ ชดุ ถกู ออกแบบมาใหพ้ อดกี บั ชว่ งเอว ทําใหต้ อนนเ้ี อวของเธอดู คอดสวยยง่ิ กวา่ เกา่ พอชว่ งเอวพอดกี ท็ ําใหเ้ ห็นสว่ นทน่ี ูน ออกมาของเธอชดั ขนึ้ ดว้ ย ใสแ่ ลว้ ทําใหเ้ ห็นรปู รา่ งของเธอ ชดั เจน เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ ผหู ้ ญงิ คนนม้ี ขี องดี เพยี งแตเ่ วลาปกติ มกั จะโดนสไตลก์ ารแตง่ ตวั ของเธอบดบงั ไปกเ็ ทา่ นัน้ แตห่ ลงั จากทไี่ ดส้ มั ผัส เขาก็รวู ้ า่ จรงิ ๆแลว้ มนั ไมไ่ ดแ้ บนเรยี บ อยา่ งทเี่ ห็น ตอนที่ 97 ฉนั อยดู่ ว้ ย ไมม่ ใี ครกลา้ ทาํ อะไรเธอหรอก “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ชดุ ๆนคี้ ณุ ชายเยเ่ ป็ นคนเลอื กเองกบั มอื ” เซยี วซหู่ า้ มตวั เองไมไ่ หว จนตอ้ งพดู ขน้ึ มา

“อา๋ ?” เสน่ิ เฉียวทําหนา้ งงๆหนั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ หลบ ตาเธอ กระแอมขน้ึ “ฉันเลอื กหรอ ทําไมฉันไมเ่ ห็นจะร?ู ้ ” “…… เออ้ ใชค่ รับๆ ชดุ นผี้ มเป็ นคนเลอื กเอง ขอโทษดว้ ยครับ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ” “……” เซยี วซบู่ น่ ในใจ คณุ เยช่ าย นคี่ ณุ ชายไมร่ สู ้ กึ ละอายบา้ งหรอ? เซยี วซไู่ มค่ อ่ ยรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ยงั ไงกบั เสนิ่ เฉยี ว แตใ่ นฐานะ ลกู นอ้ ง เขากท็ ําไดเ้ พยี งแสรง้ วา่ ไมร่ อู ้ ะไรทัง้ นัน้ “ไปกนั ไดแ้ ลว้ ”เยโ่ มเ่ ซนิ เตอื น เสนิ่ เฉียวถงึ ไดเ้ ดนิ มาผลัก รถเข็น ทงั้ สามคนเขา้ ไปในลฟิ ต์ ออกมาขน้ึ รถ ผา่ นไปแป๊ บเดยี วกถ็ งึ สถานทจี่ ัดงาน เสน่ิ เฉยี วมองววิ ระหวา่ งทางทมี่ างาน เธอพบวา่ ระหวา่ งทางนัน้ ไมเ่ ห็นมบี งึ นํ้าเลยสกั แหง่ เมอื่ ลงจากรถเธอถงึ ตระหนักได ้ เธอกําลงั โดนเยโ่ มเ่ ซนิ แกลง้ อกี หนแลว้

บงึ น้ําอะไร! ไมเ่ ห็นจะมี นเี่ ขากําลังแกลง้ เธออยชู่ ดั ๆ คดิ ถงึ ตรงน้ี เธอก็ผลกั รถไปขา้ งหนา้ อยา่ งโมโห “คณุ โกหกฉัน อกี แลว้ ! ตอนน่ังรถมาฉันไมเ่ ห็นบงึ น้ําเลยสกั แหง่ ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กระตกุ ยม้ิ มมุ ปากขน้ึ “เด็กโง”่ เพราะเสยี งของเขาเบามาก เธอเลยไมไ่ ดย้ นิ วา่ เขาพดู วา่ อะไร เธอเลยจําเป็ นตอ้ งโนม้ ตวั ไปขา้ งหนา้ “อะไรนะคะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หันมาเห็นพอดวี า่ ตอนทเ่ี ธอทโ่ี นม้ ตวั ลงมา หนา้ อก ของเธอกโ็ ผลอ่ อกมาดว้ ย เขาสดู ลมหายใจเขา้ “เงยหนา้ ” เสน่ิ เฉยี วถงึ จะไมเ่ ขา้ ใจ แตก่ ็ทําตามเขาสงั่ “หา้ มกม้ หวั อกี ” ทน่ี ค่ี นเยอะจนตาลาย ถา้ เธอกม้ ลงมา คนคง ไดเ้ ห็นกนั หมดพอดี เขามองเห็นไมม่ ปี ัญหา แตเ่ มอ่ื คดิ ถงึ วา่ ก็มคี นอนื่ มองเห็นดว้ ย เหมอื นกนั ใจเขากไ็ มส่ งบสขุ อกี ตอ่ ไป เวรจรงิ ! รแู ้ บบนเ้ี ขาคงเลอื กชดุ ทเ่ี รยี บรอ้ ยกวา่ นใ้ี หเ้ ธอ เสนิ่ เฉียวยังคงสบั สน “ตกลงมอี ะไรหรอคะ?”

“เธอทําตวั ใหม้ นั ดเู ป็ นผหู ้ ญงิ เรยี บรอ้ ยกวา่ นไ้ี มไ่ ดห้ รอ?” ไดฟ้ ังเธอก็เบกิ ตาโต “ฉันไมเ่ รยี บรอ้ ยตรงไหนคะ?” เสน่ิ เฉียวกม้ ลงมองชดุ ทต่ี วั เองสวม ยมิ้ เยาะ “คณุ ชายเย่ ชดุ น้ี ไมใ่ ชว่ า่ คณุ เป็ นคนเลอื กเองหรอื คะ? ตอนนม้ี าวา่ ฉันทําตวั ไม่ เรยี บรอ้ ย ไมใ่ ชว่ า่ กําลงั ตบหนา้ ตวั อยหู่ รอื ไง?” “เซยี วซไู่ มไ่ ดบ้ อกแลว้ หรอ วา่ เขาเป็ นคนเลอื กชดุ น”้ี เซยี วซทู่ ยี่ นื อยขู่ า้ งๆรบี ตอบ “ขอโทษครับ ครัง้ หนา้ ผมจะเลอื ก ชดุ ทด่ี เู รยี บรอ้ ยกวา่ นค้ี รับ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองคาดโทษเซยี วซู่ และเขาก็ทําไดเ้ พยี งกรดี รอ้ งใน ใจ การเปิดตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับเสยี งตอบรับเป็ นอยา่ งดี ถงึ แมว้ า่ เขาจะนั่งอยบู่ นรถเข็นแตว่ า่ ตระกลู เยใ่ นเมอื งเป่ ยถอื วา่ เป็ น ตระกลู ดงั อนั ดบั ตน้ ๆ อกี ทัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั เป็ นประธานของบรษิ ัท ตระกลู เย่ การปรากฏตวั ของเขาสามารถเรยี กสายตาจากคนมา รว่ มงานไดเ้ ป็ นอยา่ งดี

ตอนทแ่ี สงไฟและสายตาจับจอ้ งอยทู่ เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉียวทเ่ี ดนิ อยขู่ า้ งๆกไ็ มไ่ ดโ้ ดนมองขา้ ม อยา่ งนอ้ ยวนั นชี้ ดุ ทเี่ สนิ่ เฉยี วสวม กเ็ ป็ นชดุ ราตรสี เี ทา ผมของเธอปลอ่ ยยาวประบา่ มองดแู ลว้ ดู สวยงาม เรยี บรอ้ ย สะอาดตา ทําใหด้ งึ ดดู สายตาทัง้ ของชายหนุ่มและหญงิ สาวทมี่ ารว่ มงาน จํานวนครัง้ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ รว่ มงานเลยี้ งแคม่ อื ขา้ งเดยี วกน็ ับได ้ และระยะหา่ งในการเขา้ รว่ มงานแตล่ ะครัง้ นัน้ หา่ งกนั คอ่ นขา้ ง นาน นับตงั้ แตท่ เี่ ขาเขา้ มาเป็ นสว่ นหนง่ึ ของบรษิ ัทตระกลู เยก่ ็ หลายปีแลว้ เขาเขา้ รว่ มรว่ มงานเลย้ี งน่าจะเพยี ง5-6ครัง้ เทา่ นัน้ แตค่ ําเชญิ ทเ่ี ขาไดร้ ับทกุ ครัง้ จะเป็ นเกย่ี วกบั เรอื่ งธรุ กจิ หรอื ไมก่ ็ เป็ นงานเลยี้ งทถี่ กู จัดขน้ึ เพราะงานวนั เกดิ ของลกู สาว สว่ นใหญ่ เขาจะปฏเิ สธการเขา้ รว่ ม นานๆเขา้ ในแวดวงชนชนั้ สงู เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นกบั เทพทเี่ จอตวั ไดย้ าก ชายคนนล้ี กึ ลบั เกนิ กวา่ จะหาอะไรมาเปรยี บเทยี บ แตเ่ ขากลบั จัดการเรอ่ื งราวตา่ งๆเร็วราวกบั พายุ หนา้ ตาหลอ่ เหลาราว เทพบตุ ร แถมยังมหี วั ดา้ นการคา้ อกี

แต่ เพราะวา่ เขาไมย่ งุ่ เกยี่ วกบั เรอื่ งสาวๆเลย เพราะงัน้ กเ็ ลยเรม่ิ มขี า่ วลอื วา่ เขานกเขาไมข่ นั นานวนั เขา้ ทกุ คนกค็ ดิ วา่ เรอ่ื งนี้ เป็ นเรอื่ งจรงิ ตอนน้ี ตอ่ ใหจ้ ะมคี นอยากจะมสี มั พันธฉ์ ันทเ์ ครอื ญาตกิ บั เขาแค่ ไหน พอไดย้ นิ เรอ่ื งเขานกเขาไมข่ นั ก็มกั จะพจิ ารณาเรอื่ งคบหา แทนลกู สาว เพราะฉะนัน้ ครัง้ นเี้ มอื่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ควงสาวมาดว้ ย แถมยังเดนิ คกู่ นั เขา้ มาภายใตส้ ายตาของคนมากมาย กเ็ ป็ นเรอ่ื งธรรมดาที่ หลายๆคนจะใหค้ วามสนใจ “ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยขู่ า้ งๆคณุ ชายเยน่ ั่นใครกนั ? หนา้ ตาใชไ้ ดเ้ ลยนะ ลกู สาวของบรษิ ัทไหนหรอื เปลา่ ?” “ไมน่ ่าจะใชน่ ะ ดชู ดุ ทเี่ ธอสวมกด็ แู พงใชไ้ ดอ้ ยู่ แตว่ า่ อยา่ งอน่ื ก็ ไมไ่ ดม้ อี ะไรเป็ นพเิ ศษนี่ ผหู ้ ญงิ แบบนนี้ ่าจะเป็ นแคผ่ ชู ้ ว่ ยของ คณุ ชายเยไ่ มก่ ต็ ําแหน่งอนื่ มากกวา่ ” “ฉันเคยไดย้ นิ คนในบรษิ ัทพวกเขาพดู วา่ คณุ ชายเยม่ ผี ชู ้ ว่ ยเพมิ่ ขนึ้ มาคนนงึ ครัง้ กอ่ นแมส่ าวผชู ้ ว่ ยคนนกี้ ็เคยออกงานคกู่ บั เขา มาแลว้ ครัง้ นงึ แตว่ า่ ครัง้ กอ่ นเธอแตง่ ตวั ธรรมดาๆ เพราะงัน้ ครัง้ กอ่ นเลยไมม่ ใี ครสนใจเธอ กบั ครัง้ นก้ี น็ ่าจะเป็ นคนๆเดยี วกนั นะ”

“ทแี่ ทก้ ็อยา่ งนน้ี เ่ี อง แยจ่ รงิ …. ฉันกน็ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนจ้ี ะทําให ้ ขา่ วลอื เป็ นเรอื่ งโกหกเสยี อกี ” พวกผชู ้ ายหวั เราะกนั ยกใหญ่ ทกุ คนมารวมตวั คยุ กนั คนทไี่ ม่ เขา้ กลมุ่ ก็มารวมฟังดว้ ย “ถา้ เป็ นแคผ่ ชู ้ ว่ ย งัน้ พวกเรา…. รออกี แป๊ บเขา้ ไปหาเธอกนั เถอะทงั้ หนา้ ตาทงั้ หนุ่ ก็ดใี ชไ้ ด ้ บางท…ี . เรอื่ งบนเตยี งก็น่าจะ ไมแ่ พก้ นั ?” “ความคดิ นใี้ ชไ้ ด ้ แตว่ า่ ฉันเห็นเธอกอ่ น พวกนายหา้ มแยง่ ” “ใครจะแยง่ นายกนั พวกเราก็ตอ่ ควิ หรอื ไมก่ จ็ ัดเป็ นกลมุ่ ๆ” “ฮะ่ ๆๆๆๆๆๆๆ” เสนิ่ เฉยี วเมอื่ เห็นวา่ ตวั เองกําลังโดนจับจอ้ งจากทกุ ทศิ ทางเธอ กร็ สู ้ กึ ประหมา่ จนตอ้ งหลบุ ตาลง มอื ทกี่ ําลังจับทต่ี วั จับรถเข็น ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ รม่ิ แน่นขนึ้ ภาพตรงหนา้ เรมิ่ มดื ลงเรอ่ื ยๆ ดเู หมอื นวา่ อาการเกา่ ๆของเธอกําลงั กลับมา เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ปากกบั คอของเธอแหง้ ไปหมด ตวั ของเธอก็เรมิ่ โงนเงนไปมา

เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ไดถ้ งึ อาการแปลกๆของเธอ เขาขมวดคว้ิ “เป็ น อะไร?” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ “ไม่ ไมเ่ ป็ นไร” แตว่ า่ เสยี งทเ่ี ปลง่ ออกมาของเธอสนั่ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ หนักยงิ่ กวา่ เกา่ คดิ ถงึ ครัง้ ทกี่ ําลังเดนิ อยใู่ น หา้ งสรรพสนิ คา้ ตอนนัน้ เธอตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั สายตาสอดรแู ้ ละ ตําหนขิ องคนอนื่ เธอไมท่ นั ไดโ้ ตต้ อบอะไรกลบั ไป เธอก็ตา ปรอื แลว้ เป็ นลมลม้ ลงไปเลย ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเขารับเธอเอาไวไ้ ดท้ ันเวลา เธอคงไดล้ งไปนอน อยบู่ นพน้ื เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ภาพดา้ นหนา้ ของเธอคอ่ ยๆมดื ลงทกุ ที แตเ่ ธอ ก็ทําไดเ้ พยี งกดั รมิ ฝี ปากตวั เองแลว้ อดทนเอาไว ้ มอื เธอไดร้ ับสมั ผัสอนุ่ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ วางมอื ของเขาใกลๆ้ กบั มอื ของเธอ เสยี งทมุ ้ ถาม “ตนื่ เตน้ หรอ?” เสยี งนุ่มทมุ ้ ในลําคอของเขาฟังแลว้ ทําใหร้ สู ้ กึ เหมอื นมแี รงมาก ขนึ้ มอื เล็กๆทเี่ ย็นเฉียบของเธอเทยี บกบั มอื ใหญข่ องเขา มอื

ของเขาก็ไมต่ า่ งอะไรกบั กองไฟกองใหญ่ มนั ทําใหเ้ ธอนัน้ รสู ้ กึ อนุ่ ขน้ึ ไปถงึ หวั ใจ เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยใู่ นอาการประหมา่ เมอ่ื ก้ี พอไดย้ นิ คําพดู ของเขาก็ ไดแ้ ตก่ ระพรบิ ตามองทา้ ยทอยของเจา้ ของคําพดู เหมอื นกบั เขารวู ้ า่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ กบั เธอ เขาเลยพดู ขน้ึ มาอกี ครัง้ วา่ “มฉี ันอยดู่ ว้ ย ไมม่ ใี ครกลา้ ทําอะไรเธอหรอก” ตง้ึ ! คําพดู เมอื่ ก้ี มนั เหมอื นกบั เป็ นเสยี งเตอื นของนาฬกิ า เสยี งตง้ึ ของมนั ดงั ล่ันเขา้ ไปในใจของเสนิ่ เฉยี ว เธอไดย้ นิ เสยี งหวั ใจตวั เองเตน้ รัวและเร็วขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยู่ ดา้ นหนา้ ก็ดตู วั โตขนึ้ ความรสู ้ กึ ทถี่ กู ดแู ลทําใหเ้ ธอไมไ่ ดก้ ลวั เขาอยา่ งทผ่ี า่ นมา เมอ่ื เงยหนา้ อกี ครัง้ ภาพตรงหนา้ เธอก็ เปลย่ี นมาเป็ นปกติ เสนิ่ เฉยี วไมเ่ คยรตู ้ วั วา่ อาการของเธอก็สามารถรักษาใหห้ ายได ้ ตงั้ แต…่ ..เกดิ เรอ่ื งนัน้ ขนึ้ เธอกก็ ลัวสถานทท่ี มี่ คี นรวมตวั เยอะๆ โดยเฉพาะเวลาทม่ี คี นมองมาทางเธอมากๆ

ตอนที่ 98 กลบั มาตวั คนเดยี วอกี ครง้ั ความมดื ทเ่ี ห็น ก็เหมอื นกบั เมฆดําทป่ี กคลมุ อยรู่ อบตวั เธอ ทําใหค้ นรสู ้ กึ อดึ อดั ทําใหค้ นรสู ้ กึ หายใจตดิ ขดั เหมอื นกําลังจะ ตาย แตว่ า่ วนั นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหอ้ าการเหลา่ นัน้ ของเธอหายไปจม หมด “คอื ….. ขอโทษนะคะ” เสน่ิ เฉยี วบอกขอโทษเขาเบาๆ “ฉัน รสู ้ กึ วา่ ถา้ เป็ นแบบนต้ี อ่ ไปคงตอ้ งภาระใหค้ ณุ แน่ๆ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉัน…..” “ทําไม มากม็ าแลว้ ยังจะยอมแพอ้ กี หรอ? ตอนนกี้ ็แคม่ าเป็ นคู่ ควงของฉันเฉยๆ ตอ่ ไปตอ้ งออกงานในฐานะคณุ นายเย่ งาน หนักกวา่ นอี้ กี นะ เธอกจ็ ะยอมแพห้ รอ?” วา่ ไงนะ? เสน่ิ เฉยี วโดนประโยคสดุ ทา้ ยตอ่ ยเขา้ จนงง ตอนน้ี เธอหาสตติ วั เองไมเ่ จอแลว้

อะไรคอื ตอ่ ไปตอ้ งออกงานในฐานะคณุ นายเย?่ ไมใ่ ชว่ า่ ใน อนาคตพวกเธอจะตอ้ งหยา่ กนั หรอ? ในขณะทเี่ สนิ่ เฉยี วชอ็ คนง่ิ ไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ พง่ิ รตู ้ วั วา่ เมอ่ื ก้ี ตวั เองพดู อะไรออกมา เขาเลกิ ควิ้ ขนึ้ แอบมองเธอผา่ นหางตา สรปุ ยยั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เหมอ่ อกี แลว้ ? กําลังคดิ ถงึ เรอ่ื งทพี่ ดู เมอ่ื ก?้ี เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ อดึ อดั “ฉันกําลังคยุ กบั เธอ ไดย้ นิ ไหม?” เสน่ิ เฉยี วเพง่ิ ไดส้ ติ เธอพยกั หนา้ สองครัง้ “รับทราบแลว้ คะ่ ” สหี นา้ ของเธอคอ่ นขา้ งจะเออ๋ ๆ สายตางนุ งง แตม่ ันกด็ เู ขา้ กบั ชดุ ราตรสี เี ทาทเ่ี ธอสวมวนั นม้ี าก เข็นรถไปเดนิ ไปอยดู่ า้ นหลงั เขา บรรยากาศอบอนุ่ นุ่มนวลทร่ี ายลอ้ มรอบตวั เองไว ้ สงิ่ เหลา่ น้ี ไดแ้ ทรกซมึ สเู่ ยโ่ มเ่ ซนิ จอมเย็นชา ตลอดทางผา่ นมาไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย ไมใ่ ชว่ า่ ไมม่ คี นเขา้ มาคยุ ประจบกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ ป็ นเพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ไมย่ อมใหป้ ระจบได ้ งา่ ยๆ

จนถงึ ทสี่ ดุ ทา้ ย เจา้ ของงานเลยี้ ง นายโจว กไ็ ดเ้ ขา้ มาตอ้ นรับ เขา “คณุ ชายเยย่ อมมางาน ถอื วา่ เป็ นเกยี รตขิ องผม” เยโ่ มเ่ ซนิ มองตาของอกี ฝ่ าย น้ําเสยี งราบเรยี บ “ครัง้ กอ่ นทห่ี อ้ ง ทํางานผมเพราะวา่ มเี รอื่ งดว่ น จงึ ไมไ่ ดต้ อ้ นรับคณุ โจวใหด้ ี เทา่ ทคี่ วร ถอื วา่ วันนเ้ี ป็ นการขอโทษก็แลว้ กนั ครับ” ขอโทษ? คณุ ชายสองแหง่ บรษิ ัทตระกลู เยย่ อมขอโทษคนอน่ื ? พดู ไปใครกไ็ มเ่ ชอ่ื แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ พดู ไดด้ มี าก ถอื ไดว้ า่ เป็ น การใหเ้ กยี รตนิ ายโจวคนนม้ี ากทส่ี ดุ แลว้ แตน่ ายโจวก็ไมไ่ ดเ้ อะอะ เขาแคย่ กแกว้ ขน้ึ มาขอบคณุ เทา่ นัน้ “ขอบคณุ มากครับ” จากนัน้ สายตาของเขาก็ตกมาอยทู่ คี่ นทยี่ นื อยดู่ า้ นหลงั เยโ่ ม่ เซนิ เมอื่ เห็นสายตาตรี าคาของนายโจว เสนิ่ เฉียวกเ็ รมิ่ รสู ้ กึ ประหมา่ ขนึ้ มา

นายโจวมองหนา้ เธอไมน่ าน หลังจากนัน้ ก็หนั กลับไปมองเยโ่ ม่ เซนิ “คณุ ชายเย”่ เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ใจความหมาย เรยี กเสนิ่ เฉยี วเขา้ มาใกลๆ้ “ฉันตอ้ งไปคยุ เรอื่ งงานกบั คณุ โจว” เสนิ่ เฉยี วสดู หายใจ “ไปคยุ งาน ฉันตอ้ งตามไปไหมคะ?” “เธอรอตรงน”้ี ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวซดี ขน้ึ เล็กนอ้ ย “ใหฉ้ ันรอตรงน?้ี ” “รอฉัน15นาท”ี “อ.. โอเคคะ่ ” เธอไมส่ ามารถปฏเิ สธได ้ เลยไดแ้ ตพ่ ยกั หนา้ เซยี วซกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ หายไปอยา่ งรวดเร็ว กอ่ นจะไปเขายังสง่ั วา่ ไมใ่ หไ้ ปไหนไกล ใหร้ อเขาอยตู่ รงนที้ เี่ ดมิ เมอื่ เห็นวา่ เงาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆหายไปตอ่ หนา้ ตอ่ หนา้ ในใจ ของเธอกร็ สู ้ กึ ไมค่ อ่ ยดนี ัก ครัง้ กอ่ นทไี่ ปรว่ มงานเลยี้ ง เธอไปในฐานะผชู ้ ว่ ยของเขา พอ เขา้ ไปในงานเขาก็ทง้ิ เธอเอาไวค้ นเดยี ว

ครัง้ นเ้ี ธอมาในฐานะคคู่ วง ก็โดนทง้ิ เอาไวค้ นเดยี วเหมอื นเดมิ เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ปลกี ตวั ไปกบั นายโจว ตรงนกี้ ็เหลอื เพยี งแคเ่ สน่ิ เฉยี วคนเดยี วเทา่ นัน้ เธอยนื อยทู่ เ่ี ดมิ ตวั คนเดยี ว ตอนแรกมคี น สงสยั สถานะของเธออยากจะถาม แตเ่ พราะเยโ่ มเ่ ซนิ อยดู่ ว้ ย เลยไมม่ ใี ครกลา้ เขา้ มา แตพ่ อเยโ่ มเ่ ซนิ ปลกี ตวั ไป… ในทสี่ ดุ ก็มคี นทนไมไ่ หวเดนิ เขา้ มาถาม “คณุ ชายเยต่ งั้ แตไ่ หนแตไ่ รมา เวลาออกงานไมเ่ คยควงผหู ้ ญงิ คนไหนมางานดว้ ยสกั คน วันนเ้ี กดิ อะไรขนึ้ เขานกึ ครมึ้ อะไร ขนึ้ มาหรอ?” “ไดย้ นิ มาวา่ กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ ชายเยเ่ พง่ิ จะจัดงานแตง่ งานไป ใหญโ่ ต อยา่ บอกนะวา่ คนนค้ี อื ……” “ไมใ่ ชค่ ะ่ !” เสยี งปฏเิ สธใสแจว๋ ของหญงิ สาว ดงั แทรกเสยี งถาม คําถามขออกี ฝ่ าย เสน่ิ เฉียวตนื่ เตน้ จนไมร่ จู ้ ะเอามอื ไปวางไว ้ ไหน เลยตัดสนิ ใจรวบมอื มาไวด้ ว้ ยกนั เธอมองหนา้ อกี ฝ่ าย “สวสั ดคี ะ่ ฉันเป็ นผชู ้ ว่ ยคนใหมข่ องคณุ ชายเย่ ฉันนามสกลุ เสน่ิ ” “นามสกลุ เสน่ิ ? ไดย้ นิ มาวา่ ภรรยาของคณุ ชายเยช่ อ่ื เสน่ิ โยว่ …”

เสน่ิ เฉียวหนา้ เจอื่ นลง “จรงิ หรอคะ? งัน้ ฉันก็คงโชคดนี ่ันแหละ คะ่ ทบี่ งั เอญิ ใชน้ ามสกลุ เดยี วกนั กบั คณุ นายนอ้ ยสอง” เธอไมไ่ ดล้ มื สง่ิ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ พดู กบั เธอ หา้ มใหใ้ ครรวู ้ า่ เธอเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ เพราะเขาคดิ วา่ เธอ คงทําไดแ้ คท่ ําใหเ้ ขาขายหนา้ “จรงิ หรอื เปลา่ เนยี่ ? ภรรยาทเี่ พงิ่ แตง่ ไปก็นามสกลุ เสน่ิ หรอ? พวกคณุ คงไมใ่ ชค่ นเดยี วกนั หรอกนะคะ?” เสน่ิ เฉียวพยายามรักษารอยยมิ้ บนใบหนา้ เอาไว ้ “ขอบคณุ ความ สนใจจากทกุ คนมากนะคะ แตพ่ วกเราไมใ่ ชค่ นเดยี วกนั จรงิ ๆคะ่ ” “ออ้ งัน้ ก็คงเป็ นแคผ่ ชู ้ ว่ ยจรงิ ๆนั่นแหละ” “ครัง้ แรกเลยนะทเ่ี ห็นคณุ ชายเยม่ ผี ชู ้ ว่ ยเป็ นผหู ้ ญงิ แตด่ นั ไมใ่ ช่ ภรรยาเขาเสยี น”ี่ เสน่ิ เฉยี วเรมิ่ มอี าการกงั วล ภาพตรงหนา้ เธอเรม่ิ เลอื นรางอกี ครัง้ เธอพยายามกดั ปากอดทน รบี หมนุ ตวั ออกจากสายตาของ ผคู ้ นทันที แอบไปหลบอยมู่ มุ ๆหนงึ่

เสน่ิ เฉียวหาทเ่ี งยี บๆนั่งลง สายตาทคี่ อยจับจอ้ งเธออยา่ งอยาก รอู ้ ยากเห็นก็คอ่ ยๆหายไป เสนิ่ เฉียวน่ังไดส้ กั พักอาการของเธอ ก็กลบั มาเป็ นปกติ ภาพตรงหนา้ กค็ อ่ ยๆชดั เจนขน้ึ เธอเห็นวา่ บนโตะ๊ มไี วนแ์ ดงวางอยู่ จงึ ไปหยบิ มาเพอ่ื จะดม่ื แต่ นกึ ไดว้ า่ ตวั เองกําลังทอ้ งอยู่ เธอเลยวางมันกลบั ลงไปทเ่ี ดมิ เพง่ิ จะวางแกว้ ก็มเี สยี งชายคนหนงึ่ ดงั ขนึ้ เหนอื หวั เธอ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ขอเตน้ กบั คณุ สกั เพลงไดไ้ หมครับ?” ผชู ้ ายทเ่ี พง่ิ มาทําใหเ้ ธอตกใจแทบแย่ เธอเงยหนา้ ขน้ึ มอง พบ ผชู ้ ายคนหนง่ึ แตง่ ตวั ดว้ ยสทู ดดู ี ผชู ้ ายหนา้ ตาสะอาดสะอา้ นคน หนง่ึ กําลังยมิ้ และมองมาทางเธอ เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ อยา่ งรบี รอ้ น “ขอบคณุ คะ่ แตฉ่ ันเตน้ ไมเ่ ป็ น” “ไมเ่ ป็ นไรครับ ผมสอนคณุ เอง” เสนิ่ เฉยี วหลบตา “ขอโทษคะ่ แตฉ่ ันเตน้ ไมเ่ ป็ นจรงิ ๆ” ชายคนนัน้ ดผู ดิ หวงั แตเ่ ขายังคงยมิ้ ”ไมเ่ ป็ นไรครับ งัน้ เราไม่ เตน้ แลว้ กไ็ ด ้ แตผ่ มขอเชญิ คณุ ดม่ื ดว้ ยกนั สกั แกว้ ไดไ้ หม?”

ดม่ื สกั แกว้ ? เสน่ิ เฉียวเบกิ ตามองเขาอกี ครัง้ เห็นแตเ่ พยี ง รอยยม้ิ จรงิ ใจไรค้ วามคดิ ชว่ั รา้ ยแฝง แตว่ า่ เธอมเี จตนารมณ์ท่ี ชดั เจน เมอื่ คดิ ดแี ลว้ ยังคงปฏเิ สธเขาไปเหมอื นเดมิ “ฉันดม่ื แอลกอฮอลไ์ มไ่ ดค้ ะ่ ” “…..อยา่ งนัน้ ผมก็ไมบ่ งั คบั คณุ แลว้ ครับ” “จ๊ๆุ ๆ เป็ นแคผ่ ชู ้ ว่ ยตวั เล็กๆคนนงึ หยง่ิ ขนาดนจ้ี างหยฝู่ าน แคน่ ้ี นายก็ยอมแพแ้ ลว้ หรอ?” ตอนทชี่ ายคนนก้ี ําลงั จะเดนิ ไป อยๆู่ เขาก็ไดย้ นิ เสยี งคนุ ้ หขู อง ผชู ้ ายอกี คนดงั ขนึ้ น้ําเสยี งของเขาเยย้ หยันและเยอื กเย็น ไดย้ นิ เสยี งนเ้ี สน่ิ เฉียวกด็ วงตาเบกิ โตโดยอัตโนมตั ิ พรอ้ มหนั ไป มองตน้ เสยี ง ลสู่ นุ ฉางทเ่ี ธอไมไ่ ดพ้ บมาตงั้ นานกําลงั ยนื อยตู่ รงหนา้ เธอ ขา้ ง หลงั เขามผี ชู ้ ายตวั ใหญอ่ กี 2-3คนยนื อยดู่ ว้ ย ดแู ลว้ น่าจะเป็ น ลกู นอ้ งของเขา ทา่ ทางการเดนิ ของเขาดไู มค่ อ่ ยปกติ เทยี บกบั ครัง้ แรกทเ่ี จอกนั ตอนนเี้ ขาดแู ข็งแรงกวา่ มาก ถา้ เทยี บกบั ผชู ้ าย ทนี่ อนกบั ผหู ้ ญงิ ไปทั่วอยา่ งเขา สําหรับเธอลสู่ นุ ฉางในตอนนดี้ ู เหมอื นกบั พวกนักเลงหวั ไม ้

เมอ่ื พบเขา เสน่ิ เฉียวกล็ กุ ขน้ึ โดยทันที “เป็ นอะไรไป? แคเ่ จอหนา้ ฉันก็กลัวแลว้ งัน้ หรอ?” ลสู่ นุ ฉางหนั ใบหนา้ ยม้ิ แยม้ แตแ่ ฝงไวด้ ว้ ยเลศนัยมาทางเสน่ิ เฉียว แตเ่ ขา กลบั พดู กบั จางหยฝู่ าน “ฉันวา่ นายน่ะจางหยฝู่ าน ในฐานะ ผชู ้ ายนายนไี่ มข่ ข้ี ลาดไปหน่อยหรอ? ก็แคผ่ ชู ้ ว่ ยตวั เล็กๆคน เดยี วทปี่ ฏเิ สธนายอยา่ งไมไ่ วห้ นา้ ผหู ้ ญงิ ประเภททใ่ี หโ้ อกาส แตไ่ มย่ อมรับไวเ้ นยี่ ไมค่ วรจะปลอ่ ยไปงา่ ยๆนะ” จางหยฝู่ านทเ่ี ป็ นสภุ าพบรุ ษุ เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู หยาบคายของลสู่ ุ นฉางก็ขมวดควิ้ ขนึ้ ทันที “ประธานล…ู่ . ทคี่ ณุ พดู มาเมอื่ กี้ มันกอ็ อกจะเกนิ ไปหน่อยนะ ครับ ผมจางหยฝู่ านไมเ่ คยบงั คบั ใครใหเ้ จ็บชาํ้ น้ําใจ ถงึ จะเป็ น ผชู ้ ว่ ยก็แลว้ ยังไง? เคารพซงึ่ กนั คอื สงิ่ ทค่ี วรทํา” ตอนที่ 99 เสน่ิ เฉยี วโดนวางยา “เคารพ?” ลสู่ นุ ฉางหวั เราะ เขามองตาของจางหยฝู่ าน “ฉัน ไมไ่ ดฟ้ ังอะไรผดิ ใชไ่ หม คณุ ชายจางพดู วา่ ตอ้ งเคารพผชู ้ ว่ ยตวั

เล็กๆคนนงึ ? เลกิ เลน่ ละครไดแ้ ลว้ ใครจะไปรใู ้ นใจอาจจะคดิ เรอ่ื งสกปรกอยกู่ ็ได”้ จางหยฝู่ านขมวดคว้ิ แน่น ยกนว้ิ ขน้ึ มาชห้ี นา้ ลสู่ นุ ฉาง “นาย ทําไมถงึ พดู จาแบบน?้ี ” “ถา้ คณุ ชายจางไมก่ ลา้ ทจ่ี ะลงมอื กอ่ น งัน้ กห็ ลบไป” ลสู่ นุ ฉาง หนั ไปสบตากบั ลกู นอ้ งขา้ งหลังเขา พวกชายตวั ใหญก่ ็ขยับไป ลอ้ มเสนิ่ เฉียวเอาไว ้ เสน่ิ เฉยี วสหี นา้ เปลยี่ น เธอจอ้ งไปทล่ี สู่ นุ ฉาง “ประธานลคู่ ณุ ทําอยา่ งนหี้ มายความวา่ ไงคะ?” “เหอะ” ลสู่ นุ่ ฉางหวั เราะเสยี งเย็น “คณุ ผชู ้ ว่ ย นคี่ ณุ ยังกลา้ ถาม วา่ หมายความวา่ ยังไงอกี หรอ? วนั นพ้ี วกคณุ เดนิ เขา้ มาเอง ก็ อยา่ หาวา่ ผมใจรา้ ยก็แลว้ กนั ” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ไดถ้ งึ อันตราย เธอกําลังจะอา้ ปากตะโกน ชายอกี คนทย่ี นื อยดู่ า้ นหลงั ก็ยกมอื ขน้ึ มากระแทกตน้ คอเธอ เสน่ิ เฉยี ว ตาเหลอื กแลว้ ก็เป็ นลมลม้ ลงไป

ไมม่ ใี ครเขา้ มารับเธอ ดที จ่ี างหยฝู่ านตาเร็วมอื ไว เขาเขา้ มารับ เธอไดท้ ันเวลาพอดี เสร็จแลว้ จงึ หนั ไปเขมน่ ตามองลสู่ นุ ฉาง “ประธานลู่ นคี่ ณุ กําลังทําอะไร?” สายตาของลสู่ นุ ฉางเหมอื นกําหมาป่ าทโี่ กรธเกรยี้ ว “หลกี ทาง ไป!” ลสู่ นุ ฉางกระชบั ออ้ มกอดของตัวเองทม่ี เี สนิ่ เฉยี วอยแู่ น่น “พวก คณุ คดิ จะลงมอื กบั ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ? เธอเป็ นถงึ ผชู ้ ว่ ยของคณุ ชายเย่ เชยี วนะ คณุ คดิ จะตอ่ กรกบั คณุ ชายเยใ่ นเมอื งเป่ ยหรอ?” “เหอะ เสอื สองตวั มันอยถู่ ้ําเดยี วกนั ไมไ่ ดห้ รอก” ลสู่ นุ ฉางมอง หนา้ เขาแลว้ แสดงสหี นา้ อนั ตราย “จางหยฝู่ านใชไ่ หม? สง่ ตวั ผหู ้ ญงิ ใหล้ กู นอ้ งฉัน ไมอ่ ยา่ งนัน้ …. ฉันกจ็ ะชกแกใหส้ ลบแลว้ พาตวั ไปดว้ ยกนั ” จางหยฝู่ านฟังทลี่ สู่ นุ ฉางพดู มองหนา้ เขา แตก่ ็ไมไ่ ดป้ ลอ่ ยเสนิ่ เฉยี วทสี่ ลบอยใู่ นออ้ มแขนไป “กแ็ คผ่ หู ้ ญงิ ทเี่ พง่ิ จะเจอกนั นายอยากมเี รอื่ งตระกลู ลหู่ รอื ไง?”

ฟังเขาพดู จบจางหยฝู่ านก็คลายออ้ มแขนออกเล็กนอ้ ย ลกู นอ้ ง ของลสู่ นุ ฉางเมอื่ เห็น กร็ บี มาเอาตวั เสนิ่ เฉียวไปทันที จากนัน้ ตวั ของเสน่ิ เฉียวก็โดนคนพาออกไปจากโถงงานเลยี้ ง ในทันที การกระทําทใี่ หญโ่ ตเมอ่ื ก้ี คนทยี่ นื อยบู่ รเิ วณตรงมมุ นัน้ มองเห็นกนั หมด แตว่ า่ ในเวลาธรรมดาการกระทําของลสู่ นุ ฉาง ทกุ คนกร็ ๆู ้ กนั อยู่ พวกเขาคดิ วา่ นเี้ ป็ นเรอ่ื งทะเลาะหงึ หวง เลย ไมม่ ใี ครสนใจ พอเสนิ่ เฉียวโดนเอาตวั ไปจางหยฝู่ านรสู ้ กึ ไมด่ มี ากๆ เขาเลย เรยี กเลขาสว่ นตวั ของตวั เองมาโดยดว่ น “คณุ รบี สง่ คนไปขา้ งบน ไปหาผชู ้ ว่ ยของนายโจว บอกเขาวา่ ผชู ้ ว่ ยทมี่ าเป็ นคอู่ อกงานของคณุ ชายเย่ โดนลสู่ นุ ฉางตจี นสลบ แลว้ กพ็ าไปแลว้ ” เลขาเมอื่ ไดฟ้ ังกข็ มวดคว้ิ ทันที “เรอ่ื งระหวา่ งตระกลู ลกู่ บั ตระกลู เย?่ ” “อมื รบี ไป” แตเ่ ลขายังคงยนื อยทู่ เ่ี ดมิ

“มอี ะไร?”จางหยฝู่ านถามนํ้าเสยี งแข็ง เลขาพยายามอธบิ าย “คณุ ชายฝาน นท่ี า่ นไมร่ เู ้ รอ่ื งระหวา่ ง ตระกลู ลกู่ บั ตระกลู เยใ่ ชไ่ หมครับ? ผมกเ็ พง่ิ จะไดร้ ับขา่ วมาวา่ ไม่ รลู ้ สู่ นุ ฉางไปทําอะไรไวใ้ หค้ ณุ ชายเยโ่ กรธ คณุ ชายเยเ่ ลยสง่ คน ไปจัดการเขา ปกตลิ สู่ นุ ฉางชอบทําอะไร? ตอนนเี้ ขาโดนตดั ทงิ้ คงสะสมความแคน้ เอาไวม้ าก ตอนนกี้ ็ไมต่ า่ งกบั คนทเ่ี สยี สต”ิ จางหยฝู่ านไดย้ นิ แลว้ กข็ มวดคว้ิ แน่น “ปกตลิ สู่ นุ ฉางใชเ้ วลา คลกุ คลอี ยกู่ บั ผหู ้ ญงิ จํานวนมาก จัดการของเขาทง้ิ ไปไมด่ หี รอื ไง? ถอื วา่ ไดป้ กป้องประชาชนคนอน่ื ดว้ ย” “คณุ ชายฝาน ทา่ นไมเ่ ขา้ ใจความหายของผมหรอครับ? ผม หมายความวา่ ตอนนลี้ สู่ นุ ฉางน่ะกไู่ มก่ ลบั แลว้ เดาวา่ ไมว่ า่ เรอ่ื ง อะไรเขาก็มาสามารถทําไดท้ งั้ นัน้ ทงั้ นเ้ี รอื่ งราวก็วนุ่ วายพออยู่ แลว้ พวกเราก็อยา่ เอาตวั เองเขา้ ไปเกยี่ วดว้ ยเลยนะครับ” ฟังคําพดู ของเลขาจบจางหยฝู่ านก็เลกิ คว้ิ ขน้ึ “เพราะฉะนัน้ ความหมายของนายก็คอื ใหฉ้ ันเอาหไู ปนาเอาตาไปไร่ ทําเป็ น ไมร่ ไู ้ มเ่ ห็นไปเสยี ?” “อยา่ งน.ี้ . ดที ส่ี ดุ ครับ”

“บรษิ ัทตระกลู จางของเราไมเ่ หมอื นกบั กบั ตระกลู ลตู่ ระกลู เย่ ถา้ เกดิ พวกเขาเกดิ มเี รอ่ื งกนั ขน้ึ มา…” “งัน้ ถา้ ครัง้ น้ี บรษิ ัทตระกลู จางไดร้ ับการปกป้องจากตระกลู เย่ ละ่ ? คําทจี่ างหยฝู่ านพดู ทําใหค้ นฟังตกใจ เลขาของเขาตาโต “คณุ ชายฝาน？\" “ฉันขอพนัน นายไปคดิ หาวธิ บี อกคณุ ชายเยใ่ หเ้ ร็วทส่ี ดุ จัดการ เอาเรอ่ื งนไี้ ปบอกวา่ ฉันเป็ นคนสง่ั ใหม้ าบอกคณุ ชายเย่ ตระกลู ลู่ ทเ่ี ป็ นเสย้ี นหนาม… ใครๆกอ็ ยากรบี กําจัดทงิ้ ยงั ไงซะตระกลู ลู่ ไมใ่ ชศ่ ตั รขู องตระกลู เย่ พวกเราก็แคน่ ั่งรอผล” เยโ่ มเ่ ซนิ กบั นายโจวเพง่ิ จะนั่งลงคยุ กนั ไดไ้ มน่ าน กม็ คี นมาทํา ลับๆลอ่ ๆ นายโจวหยดุ พดู หนั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ มอง “คณุ โจวมเี รอ่ื งทต่ี อ้ งไปจัดการหรอื เปลา่ ครับ?” “คณุ ชายเย่ เรอื่ งนเ้ี กยี่ วกบั ผชู ้ ว่ ยของคณุ ” ผชู ้ ว่ ย?

เสนิ่ เฉียว? สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นเป็ นดดุ นั ขน้ึ มาในทนั ที “หมายความวา่ ยงั ไง?” นายโจวพดู เรอ่ื งทเ่ี ขาเพงิ่ ไดฟ้ ังมาเมอื่ กใ้ี หเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ฟัง เซยี วซู่ ทยี่ นื อยดู่ า้ นหลงั ก็ไดย้ นิ “ลสู่ นุ ฉาง? คณุ โจว นค่ี ณุ ยังเชญิ เขา มารว่ มงานอกี หรอ?” นายโจวลบู จมกู ตวั เอง ยม้ิ แหยๆ “ผมไมไ่ ดเ้ ชญิ เขาครับ แตว่ า่ จากฐานะของเขา ถา้ คดิ อยากจะไดบ้ ตั รเชญิ เขา้ รว่ มงาน คดิ วา่ กค็ งไมย่ าก” เมอ่ื ไดฟ้ ัง เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เรอื่ งนม้ี นั จะชกั หนักขนึ้ เรอื่ ยๆแลว้ เซยี วซรู่ บี พดู อยา่ งรบี รอ้ น “คณุ ชายเย่ คงไมใ่ ชเ่ พราะลสู่ นุ ฉาง ยงั โมโหเรอ่ื งครัง้ กอ่ นอยู่ ก็เลยรอจะใชโ้ อกาสครัง้ น…ี้ ลสู่ นุ ฉาง จะพาผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไปไวท้ ไ่ี หน?” เยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ โกรธจัด ดวงตาก็มดื ขนึ้ จนทําใหค้ นทเ่ี ห็นเกรง กลัว เสยี งเย็นเรยี บพดู “คณุ โจว ผมคดิ วา่ วันนก้ี ค็ งตอ้ งเสยี มารยาทอกี แลว้ ” นายโจวผายมอื ใหเ้ ขา เสร็จก็ยดื ตวั ขนึ้ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ หายไปใน งานเลยี้ งของผม ในฐานะทผี่ มเป็ นเจา้ ภาพของงาน ผมเองก็