เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

ไดย้ นิ เชน่ นัน้ เสน่ิ เฉียวนง่ิ ไปชวั่ ครู่ ใชแ่ ลว้ หานเสโ่ ยวเพง่ิ บอก เธอวา่ พช่ี ายเธอเดนิ ทางไปตา่ งประเทศ กเ็ พอื่ ไปหาคนใหเ้ สน่ิ เฉยี ว คดิ ไดถ้ งึ ตรงนี้ หนา้ ของเสนิ่ เฉียวก็รอ้ นขนึ้ มา เธอรสู ้ กึ ลําบากใจ แลว้ พดู “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ถา้ อยา่ งนัน้ รอจนเขามเี วลาก็ไดค้ ะ่ ” “ตอ้ งขอขอบคณุ มาก ๆ ทที่ างคณุ เขา้ ใจ วันมะรนื ประธานหาน ของเราจะบนิ กลับมาแลว้ คดิ วา่ น่าจะมเี วลาวา่ งในชว่ งบา่ ย ประมาณครงึ่ ชวั่ โมง คณุ เสนิ่ คดิ วา่ ไดไ้ หมคะ?” “ไมม่ ปี ัญหาคะ่ !” เสน่ิ เฉียวรบี ตอบรับอยา่ งรวดเร็ว ตอนที่ 121 ยอมพูดความจรงิ แลว้ ใชไ่ หม หลงั จากทนี่ ัดพบกบั บรษิ ัทตระกลู หานแลว้ เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ สบายใจขน้ึ มาทันที เมอื่ กอ่ นเคยบอกวา่ จะเลยี้ งอาหารหานชงิ แตไ่ มม่ โี อกาสได ้ เลยี้ งเขาเลยสกั ครัง้ เสโ่ ยวบอกวา่ พช่ี ายของเธอยงุ่ มาก ดไู ปดู

มาแลว้ ……ก็เหมอื นจะยงุ่ มากจรงิ ๆ ในระหวา่ งนัน้ มเี วลาเพยี ง ครง่ึ ชว่ั โมง อกี ทงั้ เวลานัน้ ยังเป็ นเวลาอาหารอกี ดว้ ย เสนิ่ เฉยี วถอื โอกาสหาอาหารทหี่ านชงิ ชอบทาน หลังจากนัน้ ก็ ทําการจองรา้ นอาหาร ตอนทท่ี ําการจองรา้ นอาหาร เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ กลมุ ้ ใจขนึ้ มาอกี ครัง้ เพราะเงนิ ของเธอมไี มพ่ อ…… ตามหลกั แลว้ เรอื่ งงานควรจะนําไปเบกิ กบั ทางบรษิ ัท แตเ่ ธอ ยงั มคี วามเป็ นหว่ งเรอ่ื งเธอกบั บรษิ ัทตระกลู หานเมอื่ ครัง้ กอ่ นอยู่ เล็กนอ้ ย ดงั นัน้ เธอจงึ ไมก่ ลา้ นําไปเบกิ กบั ทางบรษิ ัท คดิ เพยี ง แคว่ า่ จะตอ้ งจา่ ยเอง ครัง้ นไี้ มม่ เี งนิ แลว้ เธอจะเลย้ี งอาหารหานชงิ ไดย้ งั ไงละ? คดิ อยสู่ กั พัก เสน่ิ เฉยี วจงึ โทรไปหาเสนิ่ โยว่ ผเู ้ ป็ นนอ้ งสาวของ เธอ ตงั้ แตเ่ ธอออกมาจากตระกลู เสน่ิ เมอื่ ครัง้ กอ่ น เธอก็ไมเ่ คย ตดิ ตอ่ กบั คนในบา้ นอกี เลย คนในบา้ นกเ็ หมอื นสญู หายไปจาก บนโลก ไมเ่ คยตดิ ตอ่ เธอมาเลยสกั ครัง้ และไมเ่ คยถามเธอวา่ อยทู่ ต่ี ระกลู เยเ่ ธอสบายดไี หม เป็ นอยา่ งไรบา้ ง

ดงั นัน้ ตอนเสน่ิ โยว่ เห็นวา่ เสนิ่ เฉยี วโทรมา หลอ่ นจงึ ตดั สายเธอ ทงิ้ อยา่ งไมล่ งั เลเลยสกั นดิ เดยี ว เพราะวา่ รสู ้ กึ ผดิ เธอจงึ กลัว กลวั วา่ ทเ่ี สนิ่ เฉยี วโทรหาเธอ ก็ เพราะจะทวงเงนิ ทเี่ ธอยมื เฉน่ิ เสยี วมาเมอ่ื ครัง้ กอ่ น เสนิ่ เฉียวเห็นหลอ่ นตดั สาย มมุ ปากกเ็ ผยใหเ้ ห็นรอยยม้ิ เย็นชา คดิ วา่ ตดั สายแลว้ เธอกจ็ ะไมม่ ที างอนื่ อยา่ งนัน้ หรอ? หลังจากที่ เฉน่ิ เสยี วเลกิ งาน เธอกไ็ ปดกั รอหลอ่ นทหี่ นา้ ประตโู รงเรยี น ทันที เดมิ ที เวลานใ้ี นโรงเรยี นคงหาใครไมเ่ จอแลว้ แตเ่ สนิ่ โยว่ ไม่ เหมอื นกบั ผหู ้ ญงิ คนอนื่ หลงั เลกิ เรยี น หลอ่ นยังตอ้ งไปซอ้ ม เตน้ อกี ดงั นัน้ รอจนการซอ้ มเตน้ สน้ิ สดุ ลง กถ็ งึ เวลานัน้ พอดี เสน่ิ เฉียวทอี่ ยไู่ กลออกไปมองเห็นเสน่ิ โยว่ แลว้ หลอ่ นกําลังเดนิ ออกมาพรอ้ มกนั กบั เพอ่ื นกลมุ่ ซอ้ มเตน้ ของหลอ่ นสองสามคน “ เสน่ิ โยว่ ! ” เสน่ิ เฉียวเรยี กชอ่ื หลอ่ น เสน่ิ โยว่ มองเธออยา่ งตกตะลงึ เล็กนอ้ ย หลังจากเห็นเสนิ่ เฉียว แลว้ สหี นา้ ของหลอ่ นก็เปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย

“ เสย่ี วโยว่ นั่นพส่ี าวของเธอไมใ่ ชห่ รอ? ” “ พสี่ าวของเธอมาหาเธอแลว้ งัน้ วันนเ้ี ธอยงั จะออกไปกนิ อาหารกบั พวกเราอยอู่ กี หรอื เปลา่ ? ” เสนิ่ เฉยี วยนื รออยดู่ า้ นขา้ งนงิ่ ๆ เสนิ่ โยว่ รสู ้ กึ รําคาญเล็กนอ้ ย “ พวกเธอไปรอฉันทรี่ า้ นชานมแถวนกี้ อ่ น ฉันคยุ กบั พฉี่ ันสกั ครู่ เสร็จแลว้ จะตามไป ” “ ได ้ ” หลังจากทกี่ ลมุ่ เพอ่ื นของหลอ่ นเดนิ จากไปแลว้ เสนิ่ โยว่ กม็ อง เธออยา่ งไมพ่ อใจ และพดู ขน้ึ มา: “ พี่ พจ่ี ะมาหาฉัน ทําไมไม่ บอกฉันกอ่ นละ? อยๆู่ ก็มาโผลท่ ห่ี นา้ ประตโู รงเรยี น มนั ทําให ้ ฉันทําตวั ไมถ่ กู รบู ้ า้ งไหม? พวกเพอ่ื นฉันก็กําลงั รอฉันอยอู่ กี ดว้ ย ” ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วยังคงไมแ่ สดงสหี นา้ ใดๆออกมา สายตา ของเธอมองหลอ่ นอยา่ งเยอื กเย็น: “ ฉันน่ะ คดิ อยากจะบอกกบั หลอ่ นกอ่ น แตห่ ลอ่ นรับโทรศพั ทข์ องฉันไหมละ? ”

ระหวา่ งการพดู คยุ เสนิ่ เฉียวกห็ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา และนําไป โบกใหเ้ สนิ่ โยว่ ด:ู “ ฉันโทรหาหลอ่ นตงั้ หลายสาย หลอ่ นรับ หรอ? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสนิ่ โยว่ กห็ ลบสายตาเล็กนอ้ ย: “ เพราะฉันกําลัง ซอ้ มเตน้ ฉันปิดเสยี งโทรศพั ทไ์ ว ้ จงึ ไมไ่ ดย้ นิ พ่ี พกี่ ร็ ไู ้ มใ่ ชห่ รอ วา่ ฉันกําลงั ซอ้ มเตน้ ? พยี่ ังจะโทรหาฉันอกี นนี่ ะ! ” “ ปิดเสยี งโทรศพั ท์ แลว้ ตอนทซ่ี อ้ มเตน้ เสร็จ หลอ่ นไมด่ ู โทรศพั ทห์ รอ? ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวยงั คงนงิ่ เหมอื นเดมิ นํ้าเสยี งทมุ ้ ตํา่ : “ ครัง้ กอ่ น เรอ่ื งทหี่ ลอ่ นเอาสมดุ เงนิ ฝากของ ฉันไป ฉันขเ้ี กยี จจะเถยี งกบั หลอ่ นแลว้ ในนัน้ มเี งนิ อยหู่ ลาย หมนื่ ถงึ ตอนน้ี หลอ่ นคนื ฉันแคห่ มน่ื เดยี ว ” เสนิ่ โยว่ ตาโตอยา่ งกลนั้ ไวไ้ มอ่ ย:ู่ “ คนื พแ่ี คห่ มน่ื เดยี ว? พี่ พี่ ความจําเสอ่ื มหรอ? ไมใ่ ชว่ า่ แมบ่ อกกบั พแ่ี ลว้ หรอ วา่ เงนิ นัน้ แม่ ไดเ้ อาไปใชแ้ ลว้ ? ถา้ พจี่ ะทวงก็ไปทวงทแี่ มน่ ู่น? จะมาทวงทฉ่ี ัน ทําไม? ” เสน่ิ เฉยี วหวั เราะอยา่ งเย็นชา: “ ใครเอาเงนิ ไป หลอ่ นรอู ้ ยแู่ กใ่ จ ” “ ถงึ อยา่ งไรฉันก็ไมไ่ ดเ้ อาไป แคห่ มน่ื เดยี ว ฉันกจ็ ะไมใ่ หพ้ ี่ ”

“ งัน้ หรอ? ” เสนิ่ เฉยี วยกมมุ ปากขนึ้ : “ ทจ่ี รงิ แลว้ เราสองพ่ี นอ้ งน่ะ ฉันไมเ่ คยคดิ จะทําเรอื่ งใหม้ ันเด็ดขาดจนเกนิ ไปเลยนะ ฉันยอมใหห้ ลอ่ นมาตงั้ แตเ่ ล็ก หลอ่ นอยากไดอ้ ะไร มที ฉ่ี ันไม่ เคยใหห้ ลอ่ นหรอื ไง? แตไ่ มค่ ดิ เลยวา่ หลอ่ นจะใชว้ ธิ ขี โมยของ ฉันทเ่ี ป็ นพสี่ าวจงึ มหี นา้ ทท่ี จ่ี ะทําการสงั่ สอนหลอ่ น ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็จับแขนเสอ้ื ของเสน่ิ โยว่ “ ไปสถานตี ํารวจกบั ฉันหรอื เราไปหาอาจารยข์ องหลอ่ น ดสู วิ า่ ชว่ งระยะเวลาน้ี หลอ่ นไดเ้ รยี นรอู ้ ะไรจากในโรงเรยี นบา้ ง ” แรงของเธอมไี มม่ าก มพี อๆกบั เสน่ิ โยว่ เสน่ิ โยว่ ทเ่ี ดมิ ทกี ต็ นื่ ตระหนกอยแู่ ลว้ พอไดย้ นิ วา่ เธอจะพาตวั เองไปสถานตี ํารวจ หรอื ไปพบอาจารย์ ใบหนา้ ขาวซดี ก็เกดิ ความลกุ ลล้ี กุ ลนขน้ึ ทันที “ พี่ พอ่ี ยา่ ทําแบบนส้ี ิ ฉันไมไ่ ดเ้ อาเงนิ พไี่ ปนะ ฉันไมไ่ ดใ้ ชเ้ งนิ กอ้ นนัน้ ของพจ่ี รงิ ๆนะ ” “ ไมเ่ ป็ นไร เราไปพบอาจารยห์ รอื ตํารวจกอ่ น แลว้ คอ่ ยคยุ กนั ” เสนิ่ เฉยี วพดู อยา่ งเยอื กเย็น เสน่ิ โยว่ : “ พ่ี ตงั้ แตเ่ ล็กพร่ี ักและทะนุถนอมฉัน และยอมฉันมา โดยตลอด พย่ี กโทษใหฉ้ ันเถอะนะ ถา้ พพี่ าฉันไปหาอาจารย์

ตอ่ ไป ฉันคงตอ้ งอบั อายขายหนา้ มากแน่ๆ และถา้ แฟนของฉันรู ้ เขากค็ งจะไมค่ บกบั ฉันอกี ตอ่ ไป พ…ี่ …พดี่ ที ส่ี ดุ แลว้ ครัง้ น้ี ปลอ่ ยฉันไปเถอะนะ ” “ ในทส่ี ดุ กย็ อมพดู ความจรงิ แลว้ ใชไ่ หม? ” เสนิ่ เฉยี วหยดุ พดู “ เอาเงนิ ไปไหน? ” “ เมอื่ ครัง้ กอ่ น ตอนวันเกดิ ของฉัน ฉันไดพ้ ดู วา่ จะนัดรวมตวั กนั พดู ออกไปแลว้ สรปุ คอื ทกุ คนมารว่ มงานเลยี้ ง เพอ่ื เป็ นการ รักษาหนา้ ฉันจงึ เอาเงนิ พไี่ ปใชจ้ นหมด พกี่ ็รู ้ วา่ ถา้ ฉันไปขอ เงนิ พอ่ กบั แม่ พวกเขาคงจะไมใ่ หฉ้ ันแน่ๆ อกี อยา่ ง ถา้ แมร่ วู ้ า่ งานเลย้ี งของฉันงานนงึ ใชเ้ งนิ เยอะขนาดนัน้ แมก่ ็คงจะตฉี ันอกี แน่ๆ แตพ่ ่ี ตอนนัน้ ฉันแคพ่ ดู เลน่ ๆ ไมค่ ดิ วา่ พวกเขาจะมากนั มากมายขนาดนัน้ แถมยังพาเพอ่ื นมาอกี ตา่ งหาก ฉันจนปัญญา จรงิ ๆนะพี่ พยี่ กโทษใหฉ้ ันเถอะ! เราเป็ นพนี่ อ้ งกนั ครัง้ น…้ี …ฉัน ไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ฉันจะเอาเงนิ น้ําพักนํ้าแรงของพ่ี ไปใชท้ ําไมกนั ละ! ” เสนิ่ โยว่ ทกุ ขใ์ จ หลอ่ นกอดแขนของเสนิ่ เฉียวไปดว้ ย และ รอ้ งไหอ้ ยา่ งนอ้ ยใจไปดว้ ย เสน่ิ เฉยี ว: “ …… ”

เหมอื นเธอจะใจออ่ นอกี แลว้ สิ จะพดู ยังไงดี หลอ่ นเป็ นนอ้ งสาวแทๆ้ ของเธอ ทเี่ ธอมาทน่ี ก่ี ็แค่ จะมาแสดงทา่ ที มาตอนนี้ เสน่ิ โยว่ ยอมรับผดิ ตอ่ เธอแลว้ อกี ทัง้ ยังบอกเรอ่ื งทเี่ กดิ ขน้ึ อกี ดว้ ย เสน่ิ เฉียวพบวา่ ตวั เองโกรธไมล่ ง จรงิ ๆ “ พี่ พไี่ มโ่ กรธฉันแลว้ ใชไ่ หม? ขอโทษ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจรงิ ๆนะ ” “ โกรธหลอ่ นแลว้ ไดอ้ ะไร? ฉันสามารถเชอื ดหลอ่ นไดห้ รอื ไง? ” เสนิ่ เฉียวโกรธมาก เงนิ กอ้ นนัน้ เธอเกบ็ สะสมมานานมาก แต่ มาถกู หลอ่ นเอาไปใชจ้ นหมดเกลยี้ ง เพราะคําพดู เพยี งประโยค เดยี ว ตอนนเี้ ธอรบี ใชก้ ลบั ไมม่ เี สยี แลว้ “ พี่ ฉันขอโทษจรงิ ๆ ฉันยงั มอี ยสู่ องพันบาท ฉันจะใหพ้ ี่ ” พดู จบ เสน่ิ โยว่ ก็รบี หยบิ กระเป๋ าตงั คแ์ ละหยบิ เงนิ สดสองพันบาท ยนื่ ใหก้ บั เสนิ่ เฉียว: “ นเ่ี ป็ นเงนิ ทเ่ี หลอื อยู่ ฉันคดิ อยากจะคนื ให ้ พมี่ าโดยตลอด แตต่ อนทพ่ี ถี่ ามฉันเมอื่ ครัง้ กอ่ น ฉันรสู ้ กึ กลวั จงึ ไมก่ ลา้ ยอมรับ ” มองเงนิ สดสองพันบาทสแี ดงนัน้ เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ ไมส่ บายใจ ขนึ้ มาทนั ที “ ใหฉ้ ันหมด แลว้ หลอ่ นจะทํายงั ไง? ”

เสน่ิ โยว่ เชด็ น้ําตาทห่ี างตา และพดู ยมิ้ ๆ: “ ไมเ่ ป็ นไรหรอกพ่ี เพอื่ นฉันมบี ตั รกนิ ขา้ ว ถงึ ตอนนัน้ ฉันคอ่ ยกนิ ขา้ วของพวกเธอก็ ได ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ใหฉ้ ันตดิ ตวั สกั หนง่ึ รอ้ ยบาท จะไดซ้ อ้ื ซาลาเปา กนิ เดมิ ทเี รอ่ื งนม้ี ันกเ็ ป็ นความผดิ ของฉันอยแู่ ลว้ ฉันกค็ วร ยอมรับบทลงโทษ ” เดมิ ทกี ็เป็ นพน่ี อ้ งกนั อยแู่ ลว้ ตอนยังเล็ก พวกเธอสองคนสนทิ กนั มาก จนมาหลายปีน…ี้ …เสน่ิ เฉยี วจะทนเห็นหลอ่ นลําบากได ้ อยา่ งไรกนั มาตอนน้ี หลอ่ นเป็ นฝ่ ายยอมรับผดิ ดว้ ยตัวเอง เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ ใจออ่ นตามหลอ่ นไปดว้ ยเชน่ เดยี วกนั “ ชา่ งเถอะ เก็บไวค้ นละครง่ึ เถอะ หลอ่ นเก็บพันนงึ ไวใ้ ชก้ นิ ขา้ ว สว่ นพที่ ําอะไรไมไ่ ด ้ เพราะพตี่ อ้ งรบี ใช ้ รอเงนิ เดอื นพอี่ อก พ่ี คอ่ ยใหแ้ กเพม่ิ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ รอยยมิ้ ของเสน่ิ โยว่ ก็แข็งทอื่ ไปเล็กนอ้ ย: “ พ่ี หลงั จากทแี่ ตง่ เขา้ ตระกลู เยแ่ ลว้ ……พไ่ี มม่ คี วามสขุ หรอ? ” ตอนท่ี 122 งานชน้ิ แรกทไี่ ดท้ าํ คณุ ประโยชนจ์ รงิ ๆ ไมม่ คี วามสขุ ?

เสน่ิ เฉยี วไมร่ จู ้ ะบรรยายยงั ไงดี ถา้ บอกวา่ เธอไมม่ คี วามสขุ บางครัง้ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับปฏบิ ตั กิ บั เธอ เป็ นอยา่ งดี ถงึ แมว้ า่ ภายนอกเขาจะดเู หมอื นรา้ ย แตเ่ ขากลับ ชว่ ยเธออยา่ งจรงิ ใจ ถา้ บอกวา่ เธอมคี วามสขุ แตเ่ ธอกลับจนมาก มหี ลายเรอื่ งทที่ ํา ไดย้ าก “ พ?่ี ” เสน่ิ เฉยี วดงึ สตกิ ลับมา และยม้ิ : “ แกอยา่ ถามมาก ไมใ่ ชว่ า่ เพอ่ื นแกกําลังรอแกอยหู่ รอ? ไปสิ ” เสนิ่ โยว่ ถงึ คอ่ ยกระพรบิ ตา: “ ออื พ่ี งัน้ ……ฉันไปหาเพอ่ื นกอ่ น นะ ” เสน่ิ โยว่ เอาเงนิ หนง่ึ พันบาทเก็บเขา้ ในกระเป๋ าตังคข์ อง ตวั เอง และพดู ขน้ึ อยา่ งระมดั ระวัง “ ไปเถอะ พก่ี ็จะกลบั แลว้ เหมอื นกนั ” ภายหลงั ทงั้ สองคนก็แยกจากกนั เสนิ่ โยว่ รอจนเธอเดนิ จากไป แลว้ ถงึ คอ่ ยหยบิ บตั รธนาคารออกมาจากในกระเป๋ าตงั ค์ หลอ่ น มองแผน่ หลงั ของเธอ บนใบหนา้ เผยรอยยม้ิ เหน็บแนมขนึ้

“ โงจ่ รงิ ๆ ” หลอ่ นคบี บตั รธนาคารมาจบู ทมี่ มุ ปาก หลังจากนัน้ กย็ ม้ิ ออกมา “ เงนิ แคส่ องพันบาทก็สามารถทําใหพ้ ตี่ น้ื ตนั ใจไดแ้ ลว้ เป็ นคน โงอ่ ยา่ งทค่ี ดิ ไวจ้ รงิ ๆดว้ ยส!ิ ” ภายหลงั เสนิ่ โยว่ เกบ็ บตั รธนาคารลง หลงั จากนัน้ กห็ มนุ ตวั เดนิ จากไป เสนิ่ เฉียวถอื เงนิ หนงึ่ พันบาทกลบั บา้ น เธอยังคงกลมุ ้ ใจ ฝ่ าย ตรงขา้ มเป็ นถงึ ผอู ้ ํานวยการของบรษิ ัทแหง่ หนง่ึ รา้ นอาหารท่ี เธอจองไว ้ เงนิ หนงึ่ พันบาทยงั ไมพ่ อกบั คา่ อาหารเรม่ิ ตน้ เลย เธอมเี งนิ เลย้ี งอาหารเขาซะทไ่ี หนละ? ” แตภ่ ารกจิ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไดม้ อบหมายใหก้ บั เธอ…… เสนิ่ เฉียวถอดรองเทา้ และนอนควํา่ ลงไปบนผา้ หม่ ของตวั เอง อารมณข์ องเธอตอนนต้ี กตํา่ มาก คดิ อยสู่ กั พัก สดุ ทา้ ยเธอก็สง่ ขอ้ ความหาหานเสโ่ ยวอยา่ งอด ไมไ่ ด ้ แตห่ ลังจากทพ่ี มิ พข์ อ้ ความเสร็จแลว้ นัน้ การกระทําบน มอื ของเสน่ิ เฉียวก็ไดห้ ยดุ ลงอกี ครัง้

เสโ่ ยวทําการหาคนแทนเธอ กย็ งุ่ มากพออยแู่ ลว้ ถา้ หากวา่ ครัง้ นเ้ี ธอยังยมื เงนิ เสโ่ ยวอกี ……ก็เทา่ กบั วา่ ยง่ิ รบกวนหลอ่ นขนึ้ ไป อกี น่ะส?ิ ตอ่ ใหเ้ ป็ นเพอื่ นสนทิ กนั เธอก็ไมค่ วรขอใหค้ นอน่ื ชว่ ยอยแู่ บบน้ี ไปตลอด คดิ มาถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวจงึ กดล็อคหนา้ จอโทรศพั ท์ และฝัง ใบหนา้ ลงไปบนหมอน “ ภารกจิ ลม้ เหลวแลว้ ? ” เสยี งของผชู ้ ายดงั ขน้ึ มาอยา่ งเย็นชาจากทางดา้ นหลัง ตวั ของ เสน่ิ เฉยี วแข็งทอื่ ไปทนั ที เธอหนั หวั กลบั มาอยา่ งรวดเร็ว เป็ นอกี ครัง้ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ โผลม่ าทด่ี า้ นหลงั เธออยา่ งไมใ่ หส้ มุ ้ ให ้ เสยี ง สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเกดิ ความเปลยี่ นแปลงเล็กนอ้ ย: “ น่ี นาย……ทําไมนายถงึ ชอบโผลม่ าอยา่ งไมใ่ หส้ มุ ้ ใหเ้ สยี งแบบน้ี ดว้ ยละ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เคาะไปทร่ี ถเข็นของตวั เอง: “ ไมม่ เี สยี ง? ” เสน่ิ เฉยี ว: “ …… ”

ก็จรงิ ตอนรถเข็นของเขาเคลอื่ นทก่ี ็มักจะเกดิ เสยี งขนึ้ เป็ นเธอ เองทค่ี ดิ เรอ่ื งเพลนิ ไปหน่อย “ เมอ่ื สกั ครนู่ ายถามฉันวา่ อะไร นะ? ” “ ภารกจิ ทมี่ อบใหค้ ณุ ดําเนนิ การไปถงึ ไหนแลว้ ? ” เสน่ิ เฉยี วชะงักไป เขาหมายถงึ เรอื่ งทร่ี ว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู หานใชไ่ หม? เสนิ่ เฉียวมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งพจิ ารณา ไมง่ ัน้ …… ลองพดู ขอเบกิ เงนิ กบั เขากอ่ น หลงั จากนัน้ กใ็ หเ้ ขาไปหกั จาก เงนิ เดอื นของเธอ? “ คอื วา่ ……ฉันอยากยมื เงนิ นายกอ่ นสกั เล็กนอ้ ย! ” เสนิ่ เฉยี วพดู ขนึ้ อยา่ งกะทันหนั เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าลง เลกิ คว้ิ ขนึ้ : “ ยมื เงนิ ? ” เขาคอ่ ยๆยกรมิ ฝี ปากขนึ้ ชา้ ๆ ในตาปรากฏการณถ์ ากถางขน้ึ มา ซอ่ นไวไ้ ดต้ งั้ นาน ในทส่ี ดุ ก็ปรากฏโฉมหนา้ ทแ่ี ทจ้ รงิ ออกมาสกั ท?ี “ ใช่ ” เสน่ิ เฉียวพยักหนา้ อยา่ งหนักแน่น อาจเป็ นเพราะลําบาก ใจ ตอนเธอพดู จงึ มคี วามลังเลอยบู่ า้ งเล็กนอ้ ย: “ ฉันตดิ ตอ่ กบั

คนของบรษิ ัทตระกลู หานไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ และฝ่ ายตรงขา้ ม ยอมหาเวลามาเจรจาแลว้ ดว้ ย แตว่ า่ ……ฉันตอ้ งเลย้ี งอาหาร เขา แตฉ่ ันไมม่ เี งนิ แลว้ น่ะส…ิ … ” พดู มาถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวกเ็ งยหนา้ มองเขา้ ไปในตาลกึ ของเยโ่ ม่ เซนิ และพดู ถามอยา่ งระมัดระวัง: “ ฉันยมื หา้ พันบาท รอใหฉ้ ัน ไดเ้ งนิ เดอื น แลว้ ฉันคอ่ ยคนื นาย ไดไ้ หม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” ผหู ้ ญงิ คนน…้ี …มักจะทําใหเ้ ขาคดิ ไมถ่ งึ อยเู่ รอ่ื ยเลย และมกั จะไมเ่ ดนิ ไปตามความคดิ ของเขาอกี ดว้ ย เขาคดิ วา่ เธอจะเสนอเงอ่ื นไขทม่ี นั สงู กวา่ น้ี แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ เธอ คดิ จะยมื แคห่ า้ พันบาท อกี อยา่ ง สายตากบั สหี นา้ นัน้ หมายความวา่ ยังไง? ราวกบั กลวั เขาไมใ่ หย้ มื อยา่ งนัน้ แหละ อาจเป็ นเพราะเงยี บไปนานจงึ ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวคดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ อยากใหเ้ ธอยมื เสนิ่ เฉยี วจงึ รบี พดู ขน้ึ มาอยา่ งรอ้ นรน: “ ขอ โทษคะ่ ฉันรวู ้ า่ เป็ นความผดิ ของฉันทท่ี ําใหค้ วามรว่ มมอื ของ บรษิ ัทในครัง้ นต้ี อ้ งยงุ่ เหยงิ และฉันยังรวู ้ า่ ไมค่ วรมายมื เงนิ นาย แตฉ่ ันไมม่ ที างอน่ื แลว้ ฉันไมม่ เี งนิ แลว้ จรงิ ๆ…… ”

พดู จบ เสน่ิ เฉยี วกก็ ม้ หนา้ ลงไปอยา่ งลําบากใจ “ ถา้ นายไมอ่ ยากใหฉ้ ันยมื งัน้ ฉันคดิ หาวธิ เี องกไ็ ด ้ ” พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็ควํา่ หนา้ กลบั ไปบนหมอนของตวั เอง ใบหนา้ ของเธอซกุ เขา้ ไปในหมอนนุ่ม ไมส่ ง่ เสยี งอะไรออกมา น่าแปลก เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ เสนิ่ เฉียวในตอนนี้ ชวนใหค้ นรสู ้ กึ สงสาร กเ็ ห็นอยวู่ า่ ไมม่ ที างไปแลว้ เธอคดิ อยากจะพดู กบั เขา แตก่ ลวั วา่ เขาจะโกรธจนไมต่ อบรับ กอ่ นทเี่ ขาจะพดู ขน้ึ ตวั เธอกลบั ปฏเิ สธตวั เองไปกอ่ นแลว้ ชา่ งเป็ นผหู ้ ญงิ ทโ่ี งจ่ รงิ ๆ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆหนักแน่นขน้ึ เขาพดู ขนึ้ มาเสยี งเย็น: “ นเี่ ป็ นบญั ชสี าธารณะ คณุ จะไมไ่ ปรายงานตอ่ ฝ่ ายการเงนิ หรอ? ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวก็ลกุ ขน้ึ น่ังทนั ท:ี “ นาย นายพดู วา่ อะไร นะ? ฉันสามารถไปรายงานตอ่ ฝ่ ายการเงนิ ไดห้ รอ? แลว้ ฉัน สามารถไปกอ่ นลว่ งหนา้ ไดไ้ หม? ”

เธอคดิ วา่ ตอ้ งบรโิ ภคและไดร้ ับใบเสร็จกอ่ นถงึ จะสามารถนําไป เบกิ ได ้ ไมค่ ดิ วา่ จะสามารถยนื่ เรอ่ื งไดก้ อ่ นลว่ งหนา้ ” เดมิ ทเี ยโ่ มเ่ ซนิ อยากจะพดู วา่ ไมไ่ ด ้ แตเ่ ห็นสายตากบั สหี นา้ ท่ี น่าสงสารของเธอแลว้ อยๆู่ กค็ ดิ วา่ ใหเ้ ธอเป็ นกรณีพเิ ศษกใ็ ชว่ า่ จะทําไมไ่ ด ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……เธอก็คงจะไมม่ ที างใหไ้ ปแลว้ จรงิ ๆ “ ไดส้ ิ ” เสยี งทมุ ้ พดู ขน้ึ วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นดวงตาของเสนิ่ เฉยี วเป็ นประกาย ขนึ้ มา ราวกบั ทอ้ งฟ้ามดื มดิ ทไ่ี รด้ วงดาวเมอ่ื สกั ครู่ ไดป้ รากฏให ้ เห็นดวงจันทร์ หลงั จากนัน้ กส็ อ่ งแสงสวา่ งใหก้ บั ดวงดาวทอี่ ยู่ ขา้ งๆ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ เหมอื นมอี ะไรมาปะทะเขา้ ทท่ี รวงอก เสนิ่ เฉียวลกุ ขนึ้ ทันที “ งัน้ พรงุ่ นฉี้ ันจะไปยน่ื เรอ่ื ง เยโ่ มเ่ ซนิ สวัสดกิ ารของบรษิ ัทนายชา่ งดจี รงิ ๆ บรษิ ัทเกา่ ของฉันทําไดแ้ ค่ เบกิ เงนิ เทา่ นัน้ แหละ ” อาจเป็ นเพราะแกไ้ ขปัญหาไดแ้ ลว้ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวจงึ อารมณ์ดี ขน้ึ มาทันที อยๆู่ เธอก็ยนื่ มอื มาจับแขนเสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ ครัง้ นฉ้ี ันจะทํามนั ใหด้ ี จะไมเ่ พมิ่ ความลําบากใหก้ บั นายอกี ”

มอื เล็กของเธอนุ่มมาก เยโ่ มเ่ ซนิ กม้ หนา้ ลงไปมองเล็กนอ้ ย ก็ เห็นอยวู่ า่ จับแคแ่ ขนเสอ้ื ของเขา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มคี วามรสู ้ กึ วา่ มอื ของเธอกําลงั จับอยทู่ ที่ รวงอกของเขา ทําใหเ้ ขารสู ้ กึ หายใจลําบาก ผา่ นไปสกั พัก เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ดพ้ ดู ขนึ้ มาอกี ครัง้ น้ําเสยี ง เปลย่ี นเป็ นเสยี งแหบทท่ี มุ ้ ตํา่ ทันที “ ปลอ่ ยมอื ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวก็ชะงักไปเล็กนอ้ ย และเพง่ิ รตู ้ วั วา่ ตวั เอง กําลงั จับชายเสอื้ ของเขาเอาไวอ้ ยู่ ถงึ ไดร้ บี ปลอ่ ยมอื อยา่ ง รวดเร็ว และเบะปากทันที ขง้ี ก ดงึ ชายเสอื้ แคน่ ีก้ ็ไมไ่ ด ้ “ ไปทํางานพรงุ่ น้ี กอ็ ยา่ ลมื ไปรายงานตอ่ ฝ่ ายการเงนิ ดว้ ยละ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เสร็จ กห็ มนุ รถเข็นและคอ่ ยๆหมนุ มอื “ ออื รแู ้ ลว้ น่า~ ” เสนิ่ เฉยี วอารมณ์ดี แกไ้ ขปัญหาไดแ้ ลว้ เธอ ไมต่ อ้ งหว่ งวา่ เรอ่ื งนจี้ ะยงุ่ เหยงิ อกี แลว้

“ อยา่ ดใี จเร็วจนเกนิ ไป หานชงิ ไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะสามารถทําสําเร็จ ไดง้ า่ ยขนาดนัน้ ” นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั เขา้ มา กระทงุ ้ ไปบนหวั ของเสนิ่ เฉยี ว ป้องกนั ไมใ่ หเ้ ธอดใี จจนเกนิ ไป เสนิ่ เฉียวไดฟ้ ังดงั นัน้ กร็ สู ้ กึ วา่ มเี หตผุ ล แตเ่ ธอยงั คงรสู ้ กึ ดใี จ อยา่ งนอ้ ยเธอก็สามารถแกไ้ ขเรอ่ื งทแ่ี กไ้ ข ยากไดแ้ ลว้ ตอ่ จากน้ี สงิ่ ทเี่ ธอตอ้ งทํากค็ อื พดู ใหห้ านชงิ รว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู หานกเ็ รยี บรอ้ ยแลว้ หานชงิ คนนัน้ หวั โบราณและเป็ นจรงิ เป็ นจัง ไปเจรจางานครัง้ นี้ ถอื ไดว้ า่ เป็ นงานชนิ้ แรกทเ่ี ธอไดท้ ําคณุ ประโยชนจ์ รงิ ๆ ตงั้ แต่ เขา้ บรษิ ัทตระกลู หานมา ตอนท่ี 123 เพม่ิ ความกดดนั เวลาคอ่ ยๆผา่ นไปอยา่ งเงยี บๆ วันตอ่ มา สง่ิ แรกทเี่ สน่ิ เฉยี วทํา ตอนถงึ บรษิ ัทกค็ อื ไปยน่ื เรอื่ งเงนิ ทแี่ ผนกการเงนิ

แรกเรมิ่ คนในแผนกการเงนิ ไมค่ อ่ ยชอบเธอนัก ตอนเห็นเธอยัง ทําทา่ ทางรําคาญอกี ตา่ งหาก “ ไมม่ กี ารสง่ มอบใบเสร็จจะขอยน่ื เรอ่ื งไดย้ ังไงละ? อกี อยา่ ง กรณีแบบนยี้ ังตอ้ งการขนั้ ตอนกบั เวลาทไ่ี ปดว้ ยนะ ” เสน่ิ เฉียวงนุ งง: “ ไหนบอกวา่ ไมต่ อ้ งใชล้ ะ? ” คนในแผนกการเงนิ กลอกตาใสเ่ ธอ: “ ใครบอกเธอวา่ ไมต่ อ้ ง ใช?้ ตอนเขา้ มาใหมๆ่ ไมร่ กู ้ ฎระเบยี บของบรษิ ัทรไึ ง? หรอื คดิ วา่ ตวั เองมคี นหนุนหลงั แลว้ จะกําเรบิ เสบิ สานยงั ไงก็ได?้ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวกข็ าวซดี ขนึ้ ทันที เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองแน่น กเ็ ยโ่ มเ่ ซนิ บอกอยวู่ า่ เธอสามารถมารายงานตอ่ ทนี่ ไี่ ดเ้ ลย แตม่ า ตอนนี้ คนในแผนกการเงนิ กลับพดู อกี อยา่ งนงึ สรปุ วา่ มนั เป็ น ยังไงกนั แน่? คนในแผนกการเงนิ ไมช่ อบเธอ ตอ้ งการเลน่ งาน เธอหรอื เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทห่ี ลอกเธอ? คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวคดิ อยสู่ กั พักถงึ คอ่ ยถามขนึ้ มาใหม:่ “ คอื วา่ คณุ เขา้ ใจผดิ อะไรรเึ ปลา่ ? ขอยน่ื เรอื่ งกอ่ นลว่ งหนา้ ไมไ่ ด ้ จรงิ ๆหรอ? ”

คนคนนัน้ หวั เราะอยา่ งเย็นชา สายตาทหี่ ลอ่ นใชม้ องเสน่ิ เฉยี ว เหมอื นสายตาทใ่ี ชม้ องคนปัญญาออ่ นแบบนัน้ เลย: “ ถามสบิ รอบ คําตอบก็ยังเหมอื นเดมิ ไมไ่ ด!้ ” เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งกลับไปบนตกึ อยา่ งคนหงอยเหงา เธอคดิ อยสู่ กั พักใหญ่ และคดิ วา่ ควรกลบั ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ หลงั จากทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ รอื่ งน้ี เขากข็ มวดคว้ิ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ แยล่ ะ เดมิ ที เขาคดิ จะใหเ้ ซยี วซไู่ ปแจง้ แผนกการเงนิ กอ่ นลว่ งหนา้ แตเ่ ขากลับลมื เรอื่ งนไ้ี ปสนทิ ทําใหต้ อนนเี้ ธอตอ้ งโดนปฏเิ สธ กลับมา “ บรษิ ัท……ไมอ่ นุญาตใหท้ ําการยน่ื เรอ่ื งหรอ? งัน้ ฉันไม…่ … ” “ ผมบอกวา่ ไดก้ ็ไดส้ ิ คณุ เชอ่ื หลอ่ นหรอื เชอื่ ผมละ? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……กต็ อ้ งเป็ นนายอยแู่ ลว้ ” รตู ้ วั อกี ที เธอกต็ อบไปแบบนัน้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ มมุ ปาก: “ งัน้ คณุ กไ็ ปทนี่ ั่นอกี ครัง้ ”

“ หา? ยังตอ้ งไปอกี หรอ? ” เสนิ่ เฉียวบดิ นว้ิ เขา้ หากนั และจม้ิ ไป มาอยา่ งลําบากใจ หลงั จากทเี่ ธอไปทน่ี ่ัน ก็เหมอื นโดนไล่ ออกมา ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ขายหนา้ มาก เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ ตวั เองทํา ไมไ่ ดอ้ กี แลว้ “ ตอ้ งไป ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู อยา่ งแน่วแน่ “ ……ก็ได ้ ” ใครใชใ้ หเ้ ธอขาดเงนิ ใชก้ นั ละ เสนิ่ เฉียวทําไดเ้ พยี งออกจาก หอ้ งและเดนิ ไปขนึ้ ลฟิ ต์ หลงั จากนัน้ กไ็ ปทชี่ นั้ หา้ เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมา และรบี กดโทรหาเซยี วซทู่ ันท:ี “ แจง้ แผนกการเงนิ วา่ ยน่ื เรอ่ื งเงนิ ทํางานใหก้ บั ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ลว่ งหนา้ ดว้ ย ” ถงึ แมว้ า่ เซยี วซจู่ ะยังไมเ่ ขา้ ใจวา่ เกดิ อะไรขนึ้ แตน่ เ่ี ป็ นครัง้ แรก ทใี่ ชก้ รณีพเิ ศษประเภทน้ี และอกี อยา่ ง เป้าหมายยังเป็ นผชู ้ ว่ ย เสนิ่ เซยี วซกู่ ็เห็นจนชนิ แลว้ ดว้ ย ถงึ อยา่ งไรชว่ งน้ี พฤตกิ รรม ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ปฏบิ ตั ติ อ่ เสน่ิ เฉยี ว เซยี วซกู่ ไ็ ดเ้ ห็นมาหมดแลว้ “ ทราบแลว้ ครับ ผมจะไปแจง้ เดย๋ี วน้ี ”

* เสน่ิ เฉยี วยนื ลังเลใจอยดู่ า้ นนอกเป็ นเวลานาน ก็ยงั ไมเ่ ขา้ ไปใน แผนกการเงนิ สกั ที เธอกําลังคดิ วา่ หรอื จะกลับไปบอกเยโ่ มเ่ ซนิ วา่ คนในแผนกการเงนิ บอกเธอวา่ ตอ้ งมใี บเสร็จและตอ้ งมใี บ ขนั้ ตอนตา่ งๆ คนทว่ี ันๆอยแู่ ตใ่ นหอ้ งผอู ้ ํานวยการและปลกี วเิ วก อยา่ งเขา อาจจะไมร่ หู ้ นง่ึ ในสาเหตนุ ก้ี ไ็ ด?้ คดิ ไปคดิ มา ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วตดั สนิ ใจจะกลบั ในแผนกการเงนิ กลบั มชี ายหวั ลา้ นวัยกลางคนเดนิ ออกมาอยา่ งกะทันหนั พอ เห็นเธอ เขากร็ บี เรยี กเธอ: “ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ ฝี เทา้ ของเสน่ิ เฉียวกห็ ยดุ ลง เธอมองเขาอยา่ ง งนุ งงเล็กนอ้ ย: “ คณุ เรยี กฉันหรอ? ” ชายวัยกลางคนสง่ เสยี งหวั เราะเล็กนอ้ ย: “ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เป็ นคณุ นเี่ อง? ทําไมถงึ ยนื อยทู่ หี่ นา้ ประตู ไมเ่ ขา้ มาละครับ? รบี เขา้ มาสิ ครับ ” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ งนุ งง แตเ่ ขาเป็ นกนั เองมาก ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เดนิ ตามเขาเขา้ ไปขา้ งใน

“ เสยี่ วเหยยี น บอกผมวา่ เมอ่ื สกั ครู่ คณุ มารายงานเรอื่ งเงนิ แลว้ ใชไ่ หมครับ? ” เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ อยา่ งเกอ้ เขนิ : “ แตค่ นของพวกคณุ บอกวา่ ตอ้ งมใี บขนั้ ตอน และยังตอ้ งมใี บเสร็จ ถงึ จะสามารถยน่ื เรอ่ื งได ้ ฉัน…… ” “ ไมต่ อ้ งครับ ไมต่ อ้ ง หลอ่ นจําผดิ แลว้ ครับ! ” ชายวัยกลางคน รบี โบกมอื ไปมาทันท:ี “ ไมเ่ คยมเี รอื่ งแบบนคี้ รับ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ลอง ดวู า่ จะยน่ื เป็ นจํานวนเงนิ เทา่ ไหร่ ผมจะพมิ พร์ ายงานใหค้ ณุ เอง ครับ ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……ไดจ้ รงิ ๆหรอคะ? ” เธอมองเขา้ ไปขา้ งใน และเห็นหญงิ สาวทชี่ อ่ื เสย่ี วเหยยี น ยนื อยตู่ รงนัน้ จรงิ ๆ หลอ่ นกําลังโมโห และจอ้ งเธออยา่ งไมเ่ ป็ นมติ ร “ ไดส้ คิ รับ ทําไมจะไมไ่ ดล้ ะ? รบี เขา้ มาเถอะครับ ” ชายวยั กลางคนเรยี ก เสยี่ วเหยยี น เล็กนอ้ ย: “ รบี ไปพมิ พ์ รายงานใหผ้ ชู ้ ว่ ยเสนิ่ สิ จะยนื โงอ่ ยทู่ ําไม? ไมอ่ ยากทํางานแลว้ หรอ? ”

ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสยี่ วเหยยี น ถงึ คอ่ ยหมนุ ตวั ไปหยบิ เอกสารอยา่ ง โมโห และสง่ ใหเ้ สน่ิ เฉียว: “ เธอกรอกเอกสารนี้ จะยน่ื เรอ่ื งเป็ น จํานวนเงนิ เทา่ ไหรก่ ็เขยี นลงไป ” “ ขอบคณุ ” เสนิ่ เฉยี วยนื่ สองมอื ออกไปรับเอกสารอยา่ งมี มารยาท เธอใชเ้ วลาเพยี งหา้ นาที ก็กรอกเอกสารทัง้ หมดเสร็จ เรยี บรอ้ ย เสยี่ วเหยยี น จอ้ งเธออยา่ งคบั แคน้ ใจ เห็นเธอกรอกเอกสาร อยา่ งตงั้ ใจ จงึ พมึ พําอยา่ งโกรธแคน้ : “ ไมใ่ ชว่ า่ ใชเ้ สน้ สาย หรอกหรอ ทําไมถงึ ใหส้ ทิ ธพิ เิ ศษกบั หลอ่ นละ? ” เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ ไมช่ ดั เจน เธอเงยหนา้ ขน้ึ ไปมองหลอ่ น ไมต่ อ้ ง บอกเลยวา่ สายตานัน้ ไรเ้ ดยี งสาขนาดไหน เสยี่ วเหยยี น มอง เธอเล็กนอ้ ย อยๆู่ ก็รสู ้ กึ วา่ คําพดู ของตวั เองเมอ่ื สกั ครนู่ ัน้ เต็มไป ดว้ ยความรา้ ยกาจ หลอ่ นจงึ พดู กบั เธออยา่ งอารมณร์ า้ ย: “ มี อะไร? หรอื ทฉ่ี ันพดู มันมอี ะไรผดิ หรอ? ” เสนิ่ เฉยี วไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ทําเพยี งนําเอกสารทก่ี รอกเสร็จแลว้ สง่ ไปใหห้ ลอ่ น: “ ฉันขอยนื่ เรอ่ื งเป็ นจํานวนเงนิ หา้ พันบาทกอ่ น ไดไ้ หม? ”

“ เยอะขนาดนัน้ ทําไมเธอไมไ่ ปปลน้ มาเลยละ? ” เสย่ี วเหยยี น ยังคงพดู อยา่ งอารมณร์ า้ ย ชายวัยกลางคนตบหัวของ เสย่ี วเหยยี น เล็กนอ้ ย รอยยม้ิ บน หนา้ ใกลจ้ ะพังทลายลงมาอยแู่ ลว้ : “ พดู อะไรของหลอ่ น หรอื วา่ ไมอ่ ยากทํางานแลว้ จรงิ ๆ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ ตอนนหี้ ลอ่ นก็ไปเกบ็ ของกลับบา้ นซะเลยส?ิ ” เสย่ี วเหยยี น สง่ เสยี งฮอึ อกมา หลอ่ นกมุ หวั ตวั เอง และมองชาย วัยกลางคนอยา่ งคบั แคน้ ใจ เสนิ่ เฉียวสงั เกตไดถ้ งึ สายตาทช่ี าย วยั กลางคนใชม้ องหลอ่ น ถงึ แมว้ า่ จะเป็ นสายตาทด่ี รุ า้ ย แตก่ ลับ มคี วามรสู ้ กึ รักและเอ็นดผู สมไปดว้ ยความจําใจ ความรสู ้ กึ ทที่ ัง้ สองคนมใี หเ้ ธอ เหมอื นเป็ น……พอ่ กบั ลกู “ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ครับ หา้ พันบาทนอ้ ยเกนิ ไปหรอื เปลา่ ถงึ อยา่ งไร คณุ กเ็ ป็ นผชู ้ ว่ ยทอ่ี ยขู่ า้ งกายของทา่ นประธานเยน่ ะครับ หา้ พัน บาทอาจจะไมพ่ อใช ้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ……ผมเพมิ่ ใหค้ ณุ อกี สอง หมน่ื ? ” เสน่ิ เฉียวไดฟ้ ัง สหี นา้ กเ็ ปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย: “ สอง สองหมนื่ ? ไมต่ อ้ งเยอะขนาดนัน้ หรอกคะ่ ? ” “ พอ่ พอ่ บา้ ไปแลว้ หรอไง? ”

และเป็ นเหมอื นทคี่ ดิ ไวจ้ รงิ ๆ เสย่ี วเหยยี น รอ้ งออกมาอยา่ ง ตกใจ: “ นคี่ อื แผนกการเงนิ ของบรษิ ัท ถา้ พอ่ ใหห้ ลอ่ นไปสอง หมนื่ ถงึ เวลา ทา่ นประธานเยก่ ลา่ วโทษพวกเราจะทํายงั ไงละ? ” “ ใครเป็ นพอ่ แก เจา้ คนชว่ั รบี ไสหวั ไปซะ ” ชายวัยกลางคนโบก มอื บอกใบใ้ หห้ ลอ่ นไสหวั ไป หลังจากนัน้ กห็ นั มายม้ิ และพดู กบั เสนิ่ เฉยี ว: “ งัน้ เดย๋ี วผมเพม่ิ จํานวนเงนิ ใหค้ ณุ เป็ นสองหมนื่ บาท เสยี่ วเหยยี น รบี ไปจัดการเรอื่ งนเ้ี ร็วเขา้ อยา่ ใหผ้ ชู ้ ว่ ยเสนิ่ ตอ้ งรอนาน ” เสน่ิ เฉยี วยนื รอพวกเขาจัดการเรอื่ งใหอ้ ยทู่ เ่ี ดมิ ในใจกําลังคดิ วา่ ทําไมมาครัง้ น้ี ทา่ ทถี งึ ไดเ้ ปลย่ี นไปถงึ ขนาดน้ี หรอื คนทชี่ อื่ เสยี่ วเหยยี น คนนัน้ กําลังเล็งเลน่ งานเธอ? กําลงั คดิ เพลนิ ๆ เสยี งของชายคนนัน้ กด็ งั ขน้ึ มาอกี ครัง้ : “ ขอโทษดว้ ยจรงิ ๆครับ เสย่ี วเหยยี น คอ่ นขา้ งอารมณ์รอ้ น แตห่ ลอ่ นไมไ่ ดค้ ดิ รา้ ยกบั ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ แน่นอนครับ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ จะเห็นแก่ เสยี่ วเหยยี น ทอี่ ายุ ยังนอ้ ย และไมค่ ดิ เล็กคดิ นอ้ ยกบั หลอ่ นไดไ้ หมครับ? ” “ คณุ อยา่ เกรงใจไปเลยคะ่ คณุ ยอมใหฉ้ ันยน่ื เรอ่ื งลว่ งหนา้ ฉัน ก็ตอ้ งขอบคณุ คณุ มากๆดว้ ย ” เสน่ิ เฉยี วยมิ้ เล็กนอ้ ย

เธอดอู อกวา่ ชายวยั กลางคนปฏบิ ตั ติ อ่ เธออยา่ งระมดั ระวงั มาก ราวกบั กลวั วา่ จะทําใหเ้ ธอไมพ่ อใจอยา่ งนัน้ แหละ ทา่ ทางดไู ป มา เหมอื นถกู เพม่ิ ความกดดนั เชน่ ……ตอนทเี่ ขาพดู กบั เธอ บน หนา้ ผากมกั จะมเี หงอ่ื ผดุ ออกมา หลงั จากทไ่ี ดย้ นิ คําพดู ของเธอ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาถอนหายใจ ออกมาเบาๆ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ พดู ขนึ้ อยา่ งอดไมไ่ ด:้ “ กอ่ นหนา้ นัน้ เสย่ี ว เหยยี น บอกวา่ ตอ้ งมใี บขนั้ ตอน อยๆู่ กบ็ อกวา่ ไมต่ อ้ งแลว้ มคี น โทรหาคณุ หรอื เปลา่ คะ? ” ตอนที่ 124 หลอ่ นเป็ นใคร คําถามนถี้ ามจนทําใหช้ ายหนุ่มรสู ้ กึ เกอ้ เขนิ เขายนื่ มอื ออกมา เชด็ เหงอ่ื ทห่ี นา้ ผาก “ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ พดู อะไรน่ะครับ? นค่ี อื ขอ้ กําหนดของบรษิ ัททม่ี มี า ตงั้ นานแลว้ อกี อยา่ ง ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ เป็ นคนทอี่ ยขู่ า้ งกายทา่ น ประธานเย่ ถา้ หากวา่ ทําการยนื่ เรอื่ งเงนิ กอ่ นลว่ งหนา้ ก็คง

จะตอ้ งเป็ นเรอ่ื งทสี่ ําคญั มาก แผนกการเงนิ ของพวกเราก็คงจะ ไมม่ คี วามเสยี หายใดๆดว้ ยเชน่ เดยี วกนั ครับ ” “ แตก่ อ่ นหนา้ นัน้ …… ” เสน่ิ เฉียวกําลงั คดิ ไมต่ ก เสยี่ วเหยยี น กจ็ ัดการเรอ่ื งเรยี บรอ้ ย แลว้ “ ใหเ้ ธอ ” เสนิ่ เฉียวยน่ื มอื ออกไปรับ “ ขอบคณุ คะ่ ” “ อยา่ คดิ วา่ เธอพดู ขอบคณุ แลว้ ฉันจะไมเ่ กลยี ดเธอนะ! ” เสยี่ ว เหยยี น พดู เสรมิ ขนึ้ อกี ครัง้ : “ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะใชเ้ สน้ เขา้ มา เหมอื นกนั แตว่ ธิ กี ารใชเ้ สน้ ของเธอนัน้ น่าเกลยี ดกวา่ วธิ ขี องฉัน เสยี อกี ” เสนิ่ เฉยี ว: “ …… ” แมว้ า่ จะมคี นพดู เรอ่ื งใชเ้ สน้ สายไดอ้ ยา่ งโจง่ แจง้ ขนาดนี้ เห็น ทา่ ทางตรงไปตรงมาของหลอ่ นแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ รังเกยี จอะไร เธอทําแคย่ กยม้ิ มมุ ปาก: “ วนั นขี้ อบคณุ พวกคณุ ทัง้ สองคนมากๆ งัน้ ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ ”

รอจนเธอเดนิ จากไป เสย่ี วเหยยี น ถงึ คอ่ ยหนั มามองพอ่ ตวั เอง อยา่ งไมพ่ อใจ “ พอ่ ทําไมอยๆู่ พอ่ ถงึ ใหเ้ งนิ หลอ่ นไปตงั้ มากมายขนาดนัน้ ละ? ถงึ เวลาทา่ นประธานเยก่ ลา่ วโทษเราจะทํายงั ไง? ตงั้ สองหมนื่ นะ สามารถใหฉ้ ันดํารงชวี ติ ไดน้ านเลยนะนั่น ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ ชายหนุ่มกจ็ อ้ งหลอ่ นทันที นํ้าเสยี งของเขาดดุ นั ขนึ้ : “ ครัง้ หนา้ อยา่ ววู่ ามอกี นเี่ ป็ นหนา้ ทที่ ผี่ ชู ้ ว่ ยเซยี วคนขา้ ง กายของทา่ นประธานเย่ โทรมามอบหมายใหก้ บั ฉัน ดที แี่ ก ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเกนิ ไปมากกวา่ น้ี และโชคดที ผ่ี ชู ้ ว่ ยเสนิ่ ใจกวา้ ง ไมเ่ อาเรอื่ งแก ” “ ชิ คนอยา่ งหลอ่ นน่ะหรอใจกวา้ ง ทะเลาะกบั คนอน่ื ใน หอ้ งอาหาร แถมยงั เอาอาหารราดใสค่ นอน่ื อกี หลอ่ นคดิ วา่ เป็ น คนของทา่ นประธานเยแ่ ลว้ จะทําอะไรกไ็ ดห้ รอื ไง ใชอ้ ํานาจ รังแกคนอน่ื ชดั ๆ ” “ เรอ่ื งนัน้ แกอยา่ เอาไปปนกนั และไมต่ อ้ งไปฟังคําพดู ของคน อน่ื แกดทู า่ ทางของเธอสิ เหมอื นคนโหดรา้ ยไหมละ? คนใน บรษิ ัทเป็ นยงั ไง แกก็รหู ้ น?ิ ”

เสยี่ วเหยยี น เบะปาก “ ถงึ อยา่ งไรหนูก็ยังคดิ วา่ ทหี่ ลอ่ นเอา อาหารราดใสค่ นอน่ื มันไมถ่ กู ตอ้ ง! ทัง้ สามคนถกู หลอ่ นเลน่ งาน จนเละขนาดนัน้ หรอื วา่ เรอื่ งนม้ี ันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งจรงิ ละ? ” พดู เสร็จ เสยี่ วเหยยี น ก็หมนุ ตวั และเดนิ จากไป หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวแกไ้ ขปัญหาไดแ้ ลว้ ก็กลบั ไปน่ังทโี่ ตะ๊ ทํางานของตวั เอง แตเ่ ธอกลับอดไมไ่ ดท้ จี่ ะนกึ ถงึ เสยี่ วเหยยี น หลอ่ นบอกวา่ เธอใชเ้ สน้ เขา้ มาทํางานทน่ี ี่ เพราะฉะนัน้ ใน สายตาของทกุ คนตอนน้ี เสน่ิ เฉียวกค็ อื คนทพ่ี งึ่ ความสมั พันธ์ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ มาทํางาน ชา่ งเถอะ เธอจะไปคดิ เล็กคดิ นอ้ ยทําไม? ทํางานของตวั เองให ้ ดกี พ็ อแลว้ ละ * เวลาหนงึ่ วันผา่ นไปอยา่ งรวดเร็ว หานเสโ่ ยวรขู ้ า่ ววา่ หานชงิ จะกลบั ประเทศวันนี้ เธอกด็ ใี จขนึ้ มา ทันที กอ่ นทเี่ ขาจะขนึ้ เครอ่ื ง หานเสโ่ ยวก็ไดโ้ ทรไปหาเขา “ มอี ะไร? ” นํ้าเสยี งของหานชงิ ยังคงเย็นชาเหมอื นเดมิ

หานเสโ่ ยวกลบั ไมส่ นใจ เพราะวันนเี้ ธออารมณด์ เี ป็ นพเิ ศษ เธอ ใกลจ้ ะหาพอ่ ของเด็กในทอ้ งแทนเสนิ่ เฉียวไดแ้ ลว้ “ พ่ี วันนพ้ี จ่ี ะกลับประเทศหรอ? ” “ ออื อกี สบิ หา้ นาทกี จ็ ะขน้ึ เครอื่ งแลว้ ” “ พี่ แลว้ เรอื่ งทฉี่ ันใหพ้ ชี่ ว่ ยสบื หา พรี่ คู ้ วามจรงิ แลว้ ใชไ่ หม? ” ดวงตาของหานเสโ่ ยวหรลี่ งเล็กนอ้ ย มองคนในสนามบนิ ท่ี กําลงั เดนิ ไปมา รมิ ฝี ปากบางเมม้ เขา้ หากนั แน่น “ ใช่ ” “ จรงิ หรอ? ” หานเสโ่ ยวยม้ิ ขนึ้ มาทนั ท:ี “ ขอบคณุ คะ่ พ่ี ฉันรวู ้ า่ พเี่ กง่ อยแู่ ลว้ ! แลว้ สามารถดกู อ่ น…… ” “ กลับไปคอ่ ยใหแ้ กดขู อ้ มลู ขอวางสายกอ่ น ” พดู เสร็จ หานชงิ ก็กดวางสาย ขา้ งกายเขามเี ลขาสาวยนื อยคู่ น หนง่ึ หลงั จากทเ่ี ธอเห็นเขาวางสายโทรศัพทแ์ ลว้ กพ็ ดู เตอื น ขนึ้ ทันท:ี “ ทา่ นประธานหานคะ เครอื่ งบนิ จะถงึ เมอื งเป่ ยในอกี หา้ ชวั่ โมง ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ของทางบรษิ ัทตระกลู เย่ ไดจ้ อง

หอ้ งอาหารไวแ้ ลว้ หลงั จากทเ่ี ราลงจากเครอ่ื งแลว้ กจ็ ะรบี ไป ทันทคี ะ่ ” หานชงิ พยักหนา้ เขายน่ื มอื ออกมาดงึ เนคไทบนเสอื้ สทู ภายใต ้ ดวงตาคมเป็ นดวงสเี ขยี วออ่ น เห็นไดว้ า่ ชว่ งนเี้ ขายงุ่ มาก เพยี งใด เลขาซจู วิ่ เห็นสภาพเขา จงึ พดู ขนึ้ มาอยา่ งอดไมไ่ ด:้ “ ทา่ นประธานหานคะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ กลบั ไปพักผอ่ นกอ่ นดไี หม คะ? ชว่ งนคี้ ณุ เหนอื่ ยมากพอแลว้ …… ” “ ไมต่ อ้ ง ” ในเมอื่ เขาปฏเิ สธแลว้ ซจู ว่ิ ก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี ทําเพยี งสง่ ขอ้ มลู ทอ่ี ยใู่ นมอื ไปใหเ้ ขา: “ ทา่ นประธานหานคะ นี่คอื ขอ้ มลู ของคณุ เยโ่ มเ่ ซนิ ประธานบรษิ ัทตระกลู เยค่ ะ่ ” หานชงิ รับไปเปิดดู “ คแู่ ขง่ หนิ ” เขาพดู ประเมนิ คแู่ ขง่ ซจู วิ่ รับขอ้ มลู กลบั มา: “ ใชค่ ะ่ ตงั้ แตเ่ ขาเขา้ ไปทํางานใน บรษิ ัทตระกลู เย่ บรษิ ัทตระกลู เยก่ ็พัฒนาขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว ปัจจบุ นั ทศิ ทางของทางบรษิ ัททอ่ี ยใู่ นเมอื งเป่ ย ก็ครอบคลมุ บรษิ ัทตระกลู หานของเราไปแลว้ ดว้ ย เขาใชใ้ บหนา้ เยอ่ หยงิ่

แสดงใหค้ นอน่ื เห็นมาโดยตลอด เพราะฉะนัน้ ทกุ คนจงึ ไมก่ ลา้ ยแุ หยจ่ อมมารของบรษิ ัทตระกลู เย่ ครัง้ นพ้ี วกเขาเป็ นฝ่ ายเขา้ มาขอทําการรว่ มมอื เอง จงึ ทําใหร้ สู ้ กึ คาดไมถ่ งึ นดิ หน่อย ใช่ แลว้ คะ่ ทา่ นประธานหาน นคี่ อื ผชู ้ ว่ ยคนใหมข่ องบรษิ ัทตระกลู เย่ ฉันไดท้ ําแบบสํารวจโดยสงั เขปไวใ้ หค้ ณุ แลว้ คะ่ ” ซจู วิ่ สง่ ขอ้ มลู อกี หนงึ่ ฉบบั ไปใหเ้ ขา หานชงิ กวาดสายตามอง ดวงตาวา่ งเปลา่ ปรากฏอารมณ์ ผดิ ปกตขิ น้ึ สายตาของเขาไปหยดุ อยบู่ นใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียว ใบหนา้ ของผหู ้ ญงิ คนน…้ี …ทําไมรสู ้ กึ คนุ ้ หนา้ จัง? “ ทา่ นประธานหานคะ มปี ัญหาอะไรหรอื เปลา่ ? ” ซจู วิ่ พดู ถาม ขนึ้ หานชงิ ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย นว้ิ อวบลบู ไปทบ่ี นดวงตาของหญงิ สาว ถงึ แมว้ า่ ผหู ้ ญงิ ในรปู จะกําลังยมิ้ แตด่ วงตาคนู่ ัน้ กลบั เงยี บ เหงา เหมอื นทะเลกวา้ งใหญท่ มี่ องแลว้ หาทส่ี ดุ ไมไ่ ด ้ ไมม่ ี ตณั หาและอารมณ์สว่ นเกนิ ใดๆในนัน้ เกดิ ความเงยี บขน้ึ

ดวงตาแบบน…ี้ …เขาเคยเห็นอยแู่ คค่ นเดยี ว “ ออ้ ใชแ่ ลว้ คะ่ ตามทไ่ี ดส้ ํารวจมา คณุ เสนิ่ เฉยี วคนนยี้ งั เป็ น เพอื่ นรว่ มชนั้ ของคณุ หนูเสโ่ ยวอกี ดว้ ยคะ่ ” หานชงิ : “ เพอื่ นรว่ มชนั้ ? ” “ ใชค่ ะ่ ” หานชงิ จอ้ งรปู ภาพอยสู่ กั พักใหญ่ สายตาของเขาไมเ่ คลอื่ นไป ไหน ซจู ว่ิ ทํางานกบั หานชงิ มาเป็ นเวลาหลายปี ไมเ่ คยเห็นเขา เป็ นแบบนมี้ ากอ่ น จงึ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะรสู ้ กึ สงสยั : “ ทา่ นประธาน หานชอบผหู ้ ญงิ คนนหี้ รอคะ? ” หานชงิ : “ …… ” เขากวาดสายตาไปมองเธออยา่ งเย็นชา ซจู ว่ิ รบี กม้ หนา้ ลงไปทนั ท:ี “ ซจู วิ่ พดู ผดิ ไปแลว้ คะ่ ” หานชงิ เก็บขอ้ มลู ทมี่ รี ปู ภาพ พับเป็ นสเี่ หลย่ี ม และยดั ใสเ่ ขา้ ไป ในกระเป๋ าเสอ้ื สทู ของตวั เอง “ วันนที้ ต่ี อ้ งไปเจอก็คอื คนนห้ี รอ? ” “ ใชค่ ะ่ ” “ ไปกนั เถอะ ”

* หา้ ชวั่ โมงผา่ นไป เครอื่ งบนิ ทหี่ านชงิ นั่งมา กม็ าถงึ เมอื งเป่ ยเป็ น ทเ่ี รยี บรอ้ ย เสน่ิ เฉยี วรวู ้ า่ เขาจะออกมาจากสายการบนิ นี้ ดงั นัน้ เธอจงึ มารอ ทสี่ นามบนิ ลว่ งหนา้ เจรจาเรอ่ื งงานจะตอ้ งมคี วามจรงิ ใจ เรอื่ งนี้ เธอเขา้ ใจดี เมอื่ กอ่ น เธอเคยไดร้ ับโอกาสจากคนอน่ื มาก็ไม่ นอ้ ย และพลาดไปก็ไมน่ อ้ ยเหมอื นกนั คนในสนามบนิ เยอะมาก เสนิ่ เฉยี วจอ้ งสายการบนิ ทแี่ สดงอยู่ บนหนา้ จอ ในทส่ี ดุ เธอกม็ องเห็นเครอื่ งบนิ ทห่ี านชงิ น่ังมา ได ้ ลงจอดเป็ นทเ่ี รยี บรอ้ ยแลว้ เธอถามผชู ้ ว่ ยของหานชงิ และรวู ้ า่ หานชงิ จะออกมาจากทางผโู ้ ดยสาร VIP หลังเครอ่ื งลงจอด ซจู วิ่ ก็ไดน้ ําโทรศพั ทข์ องหานชงิ มาเปิด เครอื่ ง ตอนทเี่ ตรยี มจะตดิ ตอ่ เสนิ่ เฉยี ว โทรศพั ทข์ องเธอก็ดงั ขนึ้ มาเสยี กอ่ น ซจู ว่ิ กดรับดว้ ยใบหนา้ ทไี่ มแ่ สดงอารมณ์ใดๆ หลงั จากนัน้ ใบหนา้ ก็ปรากฏความแปลกใจขนึ้ : “ คณุ พดู วา่ อะไรนะ? คณุ มา……รับเราหรอ? ”

หานชงิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งๆมองเธอเล็กนอ้ ย ซจู วิ่ กระแอมไอเบาๆ และพดู ขน้ึ : “ ทา่ นประธานหานคะ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ มารับเราที่ สนามบนิ คะ่ เธอกําลังรออยดู่ า้ นนอก ” เดมิ ที ซจู วิ่ คดิ วา่ หานชงิ จะขมวดควิ้ แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะทํา เพยี งแคห่ นา้ เย็นชา: “ ยังถอื วา่ มคี วามจรงิ ใจ ไปกนั เถอะ ” “ คะ่ ” ซจู ว่ิ รบี เดนิ ตามไปทันที นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทห่ี านชงิ จําผหู ้ ญงิ คนนงึ ทอ่ี ยใู่ นฝงู คนมากมายได ้ แมว้ า่ ตอนทจ่ี ําหานเสโ่ ยวไดน้ ัน้ หานชงิ ก็ไมไ่ ดม้ คี วามรสู ้ กึ แบบ นเี้ ลยสกั นดิ แตค่ รัง้ น้ี ตอนทเ่ี ขาเดนิ มาถงึ ทางออก ดวงตาทค่ี มเหมอื น เหยย่ี วกลับสามารถมองเห็นเสนิ่ เฉียว ทย่ี นื อยใู่ นฝงู คนไดอ้ ยา่ ง รวดเร็ว ตอนที่ 125 ควาํ่ ไหนํา้ สม้ สายชู เธอผอมมาก รา่ งบางถกู หอ่ หมุ ้ ดว้ ยกระโปรงสฟี ้าออ่ น ผวิ ทข่ี าว นวลของเธอขบั ใหก้ ระโปรงดสู วยแบบไมฉ่ ูดฉาดจนเกนิ ไป ผม

ทยี่ าวจนถงึ เอวตกลงมาอยดู่ า้ นขา้ ง อวยั วะบนใบหนา้ ทเี่ ป็ นมติ ิ ถกู แสงไฟในสนามบนิ สาดสอ่ งจนทําใหด้ อู อ่ นโยนมาก มที า่ ทขี องคนสวยตามยคุ สมยั หมนุ เวยี นอยรู่ อบตวั เธอ และใน ความทรงจําของหานชงิ มรี า่ งของใครบางคนมาวางทบั ซอ้ น เอาไว ้ ฝี เทา้ ของหานชงิ หยดุ ลงอยา่ งไมร่ ตู ้ วั สายตาของเขาจอ้ งไปที่ เธอนงิ่ ๆ ซจู วิ่ ทํางานกบั หานชงิ มาเป็ นเวลานาน กส็ งั เกตไดถ้ งึ ความ เปลย่ี นแปลงตอนทห่ี านชงิ มองเห็นเสน่ิ เฉยี ว “ ทา่ นประธานหานคะ คณุ ไมเ่ ป็ นอะไรใชไ่ หม? เราจะนั่งรถของ เธอจรงิ ๆหรอคะ? ” “ ไมเ่ ป็ นไร ” หานชงิ ดงึ สตกิ ลับมา ไมน่ าน ทัง้ สองคนก็เดนิ มาถงึ ดา้ นหนา้ ของเสนิ่ เฉียว ตอนทหี่ านชงิ กบั ซจู ว่ิ เดนิ มาถงึ ดา้ นหนา้ เธอ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วก็ปรากฏรอยยม้ิ ทางการคา้ ขนึ้ ความจรงิ แลว้ กอ่ นทพ่ี วก เขาจะมา เสน่ิ เฉียวก็ไดฝ้ ึกยม้ิ อยหู่ ลายรอบ เพราะฝ่ ายตรงขา้ ม

เป็ นถงึ ประธานบรษิ ัทตระกลู หาน อกี ทงั้ ยงั เคยชว่ ยเธอมาแลว้ ตงั้ หลายเรอ่ื ง เสนิ่ เฉียวจงึ รสู ้ กึ ตน่ื เตน้ อยา่ งไมเ่ ป็ นตวั ของตวั เอง “ สวัสดคี ะ่ ประธานหาน ฉันเสนิ่ เฉียว เป็ นผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ประธานบรษิ ัทตระกลู เย่ ” ตอนแนะนําตวั เธอก็ไมไ่ ดย้ น่ื มอื ออกไปหาฝ่ ายตรงขา้ ม แตก่ ลับโคง้ ตวั ดว้ ยทา่ ทางทอ่ี อ่ นนอ้ ม ถอ่ มตนแทน “ ฉันไดเ้ ตรยี มรถไวแ้ ลว้ ถา้ ประธานหานกบั เลขาซู ไมถ่ อื สา ก็ สามารถน่ังรถของเราไดค้ ะ่ ” สายตาเรยี บนง่ิ ของหานชงิ กลับไปหยดุ อยบู่ นหนา้ เธอ น้ําเสยี ง ทฟี่ ังนัน้ สงบมาก: “ คณุ ขบั รถเป็ น? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวก็พยกั หนา้ ดว้ ยใบหนา้ ทแี่ ดงกํา่ : “ เป็ นคะ่ ” ตอนออกจากบา้ นตอนเชา้ เสน่ิ เฉยี วไดไ้ ปหาเซยี วซู่ เพอื่ จะยมื รถของเขา ตอนแรกเซยี วซไู่ มใ่ หเ้ ธอยมื ภายหลงั อยๆู่ กใ็ หเ้ ธอ ยมื เมอ่ื กอ่ น เสน่ิ เฉยี วเคยเรยี นขบั รถ และไดใ้ บขบั ขแ่ี ลว้ และเทคนคิ การขบั รถของเธอก็ไมไ่ ดแ้ ยอ่ กี ดว้ ย

หานชงิ รสู ้ กึ แปลกใจมาก แต่ ซจู วิ่ ไดถ้ ามเธอกลับ: “ ผชู ้ ว่ ย เสนิ่ คะ เพอ่ื ความปลอดภัย ฉันขอถามคณุ วา่ คณุ มใี บขบั ขห่ี รอื เปลา่ ? ” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ ภายหลัง หานชงิ กบั ซจู ว่ิ ก็ไดข้ นึ้ รถของเสนิ่ เฉียว ตงั้ แตเ่ จอเสน่ิ เฉียว สายตาของหานชงิ ก็มองตามเสน่ิ เฉยี ว ตลอด แมจ้ ะน่ังอยดู่ า้ นหลัง สายตาดดุ นั และเยอื กเย็นของเขาก็ ไปหยดุ อยบู่ นทา้ ยทอยของเสน่ิ เฉียว สายตานจ้ี อ้ งเสน่ิ เฉยี วสะจนเธอรสู ้ กึ กลัว—— ทเี่ ธอรมู ้ า หานชงิ เป็ นคนทหี่ วั โบราณและเด็ดขาดมาก ไมต่ อ้ ง ไปพดู ถงึ ตอนปกติ ตอ่ ใหค้ ณุ ดงึ ดดู สายตาเขามากขนาดไหน เขากอ็ าจจะไมม่ องคณุ เลยดว้ ยซํา้ ไป แตว่ นั นที้ ําไมถงึ จอ้ งเธออยนู่ ักละ? เสน่ิ เฉยี วยดื หลัง หรอื วา่ หานชงิ เป็ นคนโรคจติ ทแี่ อบปกปิดไว?้ ซจู วิ่ กส็ งั เกตไดเ้ ชน่ กนั อยๆู่ ทา่ นประธานของพวกเขาก็ เปลยี่ นไปอยา่ งกะทันหนั เหมอื นคนโรคจติ อยา่ งนัน้ แหละ อกี

อยา่ ง เธอก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลมหายใจทก่ี ระวนกระวายใจของเสนิ่ เฉยี วดว้ ย จงึ พดู อธบิ ายขน้ึ เสยี งเบา: “ คณุ เสนิ่ คะ ถนนสายน้ี คนคอ่ นขา้ งมาก ยังไงคณุ ก็ระวังหน่อยนะคะ ” คําพดู ประโยคเดยี วก็สามารถทําใหเ้ สนิ่ เฉียวดงึ สตกิ ลบั มาได ้ เธอกําลงั คดิ อะไรอย?ู่ ทเี่ ขาจอ้ งเธอก็อาจเป็ นเพราะไมว่ างใจทเี่ ธอขบั รถ ดงั นัน้ จอ้ ง เธอกเ็ พอื่ เตอื นเธอกเ็ ทา่ นัน้ แตเ่ ธอกลบั คดิ เพอ้ เจอ้ ใชค้ วามคดิ สกปรกไปวา่ รา้ ยคนทม่ี ศี ลี ธรรมอนั ดงี ามซะจรงิ ๆเลย เสนิ่ เฉยี วจัดการกบั อารมณข์ องตวั เอง และตงั้ ใจขบั รถตอ่ ไป ครง่ึ ชวั่ โมงผา่ นไป รถกม็ าจอดทรี่ า้ นอาหารสดุ หรแู หง่ หนงึ่ เสนิ่ เฉียวก็สง่ รถใหค้ นรับรถดแู ล และนําหานชงิ และพวกเขาเขา้ ไปในรา้ นอาหาร ซจู วิ่ เดนิ ตามหลงั หานชงิ เขา้ ไปในรา้ น เธอยกยม้ิ มมุ ปากอยา่ ง อดไมไ่ ด ้ ถอื วา่ ใชใ้ จจรงิ ๆดว้ ย แมแ้ ตร่ า้ นอาหารทที่ า่ นประธาน หานชอบมาทานเป็ นประจํายังถามจนรู ้

เพงิ่ นั่งไดไ้ มน่ าน บรกิ รกน็ ําอาหารทเี่ ตรยี มเสร็จแลว้ มาเสริ ฟ์ หานชงิ : “ …… ” ซจู วิ่ คดิ ในใจ เกง่ เหมอื นกนั นะเนยี่ ! แมแ้ ตร่ สชาตอิ าหารก็ยงั สบื รู ้ เห็นทวี า่ ผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ……กใ็ ชใ้ จเหมอื นกนั เสนิ่ เฉียวถมู อื ไปมาอยา่ งตน่ื เตน้ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งและพดู ขนึ้ : “ ประธานหานคะ นเ่ี ป็ นอาหารทฉ่ี ันใหพ้ นักงานเตรยี มไว ้ กอ่ นลว่ งหนา้ ประธานหานไปทํางานมาตงั้ ไกล คงจะเหนอ่ื ย มาก เชญิ คณุ รับประทานกอ่ นเลยคะ่ อกี สกั พักเราคอ่ ยเจรจา เรอื่ งงาน ” พดู เสร็จ เสน่ิ เฉียวก็นั่งลงฝั่งตรงขา้ ม และมองหานชงิ ยม้ิ ๆ สี หนา้ นัน้ เหมอื นแมวนอ้ ยทป่ี รากฏรอยยม้ิ ออกมาใหเ้ ห็น ดแู ลว้ ชา่ งผดิ ปกตมิ าก ผา่ นไปหนงึ่ นาท…ี … รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวคอ่ ยๆหายไป ถกู แทนดว้ ย ความรสู ้ กึ เกอ้ เขนิ นดิ หน่อย “ คอื ……ประธานหานมคี วาม คดิ เห็นอะไรหรอื เปลา่ คะ? ”

สายตาของหานชงิ เย็นชา และไปหยดุ อยบู่ นหนา้ เธอ เสน่ิ เฉยี วกลนื นํ้าลายอยา่ งลมื ตวั ผา่ นไปสกั พัก หานชงิ ถงึ จะยกมอื หยบิ ตะเกยี บขนึ้ มา เสน่ิ เฉียว ถงึ คอ่ ยรสู ้ กึ โลง่ ใจขน้ึ ผา่ นไปชวั่ ขณะ หานชงิ กพ็ ดู ขนึ้ มาดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา: “ ขอบคณุ ” ตอนแรกเสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ ตวั เองฟังผดิ ภายหลังถงึ ไดร้ วู ้ า่ หานชงิ พดู ขอบคณุ เธอจรงิ ๆ เธอจงึ ยม้ิ ออกมาอยา่ งกลนั้ ไวไ้ มอ่ ยู่ ชว่ งเวลากลางวนั ตอนฤดใู บไมร้ ว่ ง แสงแดดเล็กๆทะลหุ นา้ ตา่ ง และสาดสอ่ งเขา้ มาในกระจกใส ในรา้ นอาหารเงยี บสงบ และ เปิดเพลงสากลทนี่ ุ่มนวล เสน่ิ เฉียวใสก่ ระโปรงสฟี ้าออ่ นและนั่ง อยตู่ รงนัน้ ลมหายใจของเธอเขา้ ออกอยา่ งสมํา่ เสมอ พอเยโ่ มเ่ ซนิ รเู ้ รอื่ งทห่ี านชงิ ขนึ้ รถของเสนิ่ เฉียวกข็ มวดควิ้ ทันที ดงั นัน้ เขาจงึ ใหเ้ ซยี วซไู่ ปทรี่ า้ นอาหารทพ่ี วกเขานัดกนั ไวก้ บั เขา

และบงั เอญิ ตอนทเ่ี ขาอยดู่ า้ นนอก ก็เห็นฉากเหตกุ ารณฉ์ ากน้ี เขา้ พอดี ดังนัน้ เขาจงึ หรตี่ าลงอยา่ งอนั ตราย ผหู ้ ญงิ คนน้ี ไมเ่ จอประเดย๋ี วเดยี วกส็ ามารถดงึ ดดู ความสนใจ ของเขาไดแ้ ลว้ อกี อยา่ ง ใครใชใ้ หเ้ ธอปลอ่ ยผม? แคเ่ จรจาเรอ่ื งงาน เธอจะ แตง่ ตวั สวยขนาดนัน้ ทําไม? เซยี วซทู่ ยี่ นื อยดู่ า้ นหลงั รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความโกรธทกี่ ระจายออกมา จากบนตวั ของเขา จงึ พดู ถามขน้ึ อยา่ งระมดั ระวงั : “ คณุ ชายเย่ ครับ เราก็เขา้ ไปดว้ ยเลยส?ิ ผมคดิ วา่ คณุ เหมาะทจี่ ะเจรจากบั ประธานหานมากกวา่ เธอนะครับ มอบหมายเรอื่ งนใี้ หผ้ ชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไปทํา เกรงวา่ ผลลัพธจ์ ะไมเ่ ป็ นไปตามทห่ี วงั ไวน้ ่ะสคิ รับ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตม่ พี ลังเยอื กเย็นกําลังหมนุ อยรู่ อบตวั เขา ซงึ่ พลังนัน้ น่าตกใจเป็ นอยา่ งมาก เซยี วซเู่ บะปาก: “ งัน้ ผม เขา้ ไปทกั ทายพวกเขากอ่ นนะ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ ……จะทกั ทายทําไม? นายคดิ วา่ เจอเพอื่ นหรอื ไง? ” เซยี วซ:ู่ “ …… ”

ไมใ่ ชว่ า่ กําลังหาขอ้ อา้ งใหค้ ณุ เขา้ ไปหรอกหรอ? เยโ่ มเ่ ซนิ : “ พาฉันเขา้ ไป ฉันจะดสู วิ า่ เธอจะยั่วผชู ้ ายสกั กค่ี น ” ยั่วผชู ้ าย? เซยี วซหู มดคําจะพดู ทันที หลงั จากนัน้ เขาก็พาเยโ่ ม่ เซนิ เดนิ เขา้ ไปขา้ งใน และไดพ้ ดู แทนเสน่ิ เฉยี ว: “ ผมคดิ วา่ ทา่ ทขี องผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ก็ปกตดิ นี ะครับ ทําไมถงึ มองวา่ เธอยว่ั ผชู ้ าย ละ? ” “ ตงั้ ใจแตง่ ตวั เป็ นพเิ ศษไง ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เตอื น และหวั เราะ อยา่ งเย็นชา ดงั นัน้ เซยี วซจู่ งึ หนั ไปมองคนทอ่ี ยขู่ า้ งในดว้ ยความรสู ้ กึ แปลก ใจ: “ คณุ ชายเยค่ รับ เหมอื นผชู ้ ว่ ยเสน่ิ จะไมไ่ ดแ้ ตง่ หนา้ เลยนะ อกี อยา่ ง กระโปรงนัน้ กเ็ ป็ นคณุ เองทซ่ี อ้ื ใหเ้ ธอนะครับ ” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ …… ” อยๆู่ กร็ สู ้ กึ เจ็บหนา้ เพราะฉะนัน้ เสอ้ื ผา้ ทเ่ี ขาซอ้ื ใหเ้ ธอ เธอใสม่ าเจอผชู ้ ายคนอนื่ ทําใหเ้ ขาทนไมไ่ ด?้ “ อกี อยา่ ง เป็ นคณุ ชายเยท่ ใ่ี หเ้ ธอมานคี่ รับ? ”

ตบหนา้ อกี ครัง้ ! เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะอยา่ งเย็นชา: “ ฉันคดิ วา่ นายคงไมอ่ ยาก ทํางานแลว้ นะ ” เซยี วซ:ู่ “ ไมใ่ ชแ่ น่นอนครับ คณุ ชายเยข่ องพวกเราจะทําเรอ่ื ง แบบนัน้ ทําไม ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ นจ่ี รงิ ๆเลย นกึ ไมถ่ งึ วา่ จะแตง่ ตวั จน สวย กแ็ คเ่ จรจาเรอ่ื งงาน ทําไมถงึ ตอ้ งอวดขนาดนด้ี ว้ ยละ? ” “ …… ใครอนุญาตใหน้ ายนนิ ทาผหู ้ ญงิ ของฉัน? ” เซยี วซ:ู่ เหอะเหอะ! เสนิ่ เฉยี วเห็นหานชงิ ทานอาหารทตี่ วั เองเตรยี มให ้ ก็รสู ้ กึ ดใี จ มาก จนลมื ใหค้ นมาเสริ ฟ์ อาหารของตวั เองไปเลย เพราะฉะนัน้ ชว่ งเวลาทานอาหารเธอกจ็ อ้ งหานชงิ อยตู่ ลอด เบนสายตาไป หา ซจู ว่ิ ทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ ง กร็ สู ้ กึ เกอ้ เขนิ แตห่ านชงิ เหมอื นกอ้ นน้ําแข็งทไี่ รค้ วามรสู ้ กึ เขาทานอาหารตอ่ หนา้ เธออยา่ งไมแ่ สดงความรสู ้ กึ ใดๆออกมาทางสหี นา้ ตอนท่ี 126 ฉนั ตอ้ งการใหเ้ ธอชว่ ย

ดงั นัน้ ภาพเหตกุ ารณข์ า้ งหนา้ เป็ นเหมอื นพอ่ ครัวฝึกหดั ทเ่ี พงิ่ จบการฝึกฝนมาใหมๆ่ ทน่ี ําอาหารทตี่ วั เองทําเสร็จแลว้ มาเสริ ฟ์ ตอ่ หนา้ ลกู คา้ เห็นลกู คา้ กนิ อยา่ งเอร็ดอรอ่ ย ถงึ ไดป้ รากฏ รอยยม้ิ กวา้ งขนึ้ มา ภาพเหตกุ ารณฉ์ ากนี้ ทําไม ซจู วิ่ ดยู งั ไงก็ยังรสู ้ กึ วา่ แปลก ประหลาด ตกลงวา่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? “ ขอโทษทผ่ี มมาชา้ ” เสยี งเย็นชาของผชู ้ ายดงั ขน้ึ มา ขดั จังหวะ ซจู วิ่ กบั เสนิ่ เฉยี วชะงักไป และหันไปมองทางเสยี งทเี่ พง่ิ ดงั ขนึ้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ทมี่ บี คุ ลกิ องอาจ และสวมใสช่ ดุ สทู สดี ําทถ่ี กู รดี ตรง กําลังนั่งอยบู่ นรถเข็น โดยมเี ซยี วซทู่ เี่ ป็ นคนเข็นออกมา ตรงหนา้ ผคู ้ น เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉียวก็เบกิ ตากวา้ งอยา่ งคาดไมถ่ งึ ทําไมเขา ถงึ โผลม่ าทน่ี ไี่ ดล้ ะ?

เวลาน่ี ไมใ่ ชว่ า่ เขาควรจะอยทู่ บี่ รษิ ัทหรอกหรอ? อกี อยา่ ง ภารกจิ นเี้ ขากม็ อบหมายใหเ้ รามาทําแลว้ นนี่ า หรอื เราทําผดิ ตรงไหนอกี ? ” พอนกึ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขน้ึ กอ่ นหนา้ นัน้ เสน่ิ เฉียวก็รบี ลกุ ขน้ึ ยนื และ เดนิ ไปหาเขาทนั ที ทา่ ทางทเ่ี หมอื นเมยี นอ้ ยนัน้ ทําใหห้ านชงิ ที่ นั่งนงิ่ อยฝู่ ่ังตรงขา้ มเงยหนา้ ขนึ้ มามองอยา่ งอดไมไ่ ด ้ ดวงตา เย็นชามองไปทเ่ี สน่ิ เฉียว หลงั จากนัน้ กม็ องเลยไปทางดา้ นหลังของเสนิ่ เฉยี ว หานชงิ ก็ ไดส้ บเขา้ กบั ดวงตามดื ครมึ้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ …… พอนกึ ถงึ ผลสํารวจครัง้ น้ี ดวงตามดื ครม้ึ ของหานชงิ กป็ รากฏ ความคดิ ขน้ึ ทันที ไมร่ วู ้ า่ คดิ อะไรขน้ึ ได ้ ดวงตาของหานชงิ ถงึ ไดเ้ พมิ่ ความ พจิ ารณาขนึ้ มา ซจู วิ่ ยนื ขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว: “ ประธานเย่ ถา้ รวู ้ า่ คณุ มาดว้ ย ฉันคง จะ…… ”

สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา: “ ไมต่ อ้ งเกรงใจขนาดนัน้ หรอก ผม แคม่ าดวู า่ ผชู ้ ว่ ยของผมเจรจาเรอ่ื งงานไปถงึ ไหนแลว้ ” นํ้าเสยี งของเขาเรยี บนงิ่ มาก ฟังไมอ่ อกถงึ อารมณ์อนื่ ซจู วิ่ มองเสนิ่ เฉยี วอยา่ งเกอ้ เขนิ เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปดา้ นหนา้ เยโ่ ม่ เซนิ และพดู ขนึ้ เสยี งเบา: “ นายมาไดย้ งั ไง? ” สหี นา้ ประหลาดใจทอ่ี ยบู่ นใบหนา้ นัน้ เหมอื นเด็กนอ้ ยเลยกว็ า่ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าคมลงเล็กนอ้ ย ทําไมเมอ่ื กอ่ นถงึ ไมร่ สู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนก้ี ม็ มี มุ น่ารักเหมอื นกนั ละ? แตต่ อนน้ี ทา่ ทางและสายตาตา่ งๆของเธอทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ถกู ตาตอ้ งใจเป็ นอยา่ งมาก และยงิ่ อยยู่ ง่ิ รสู ้ กึ ถกู ชะตามากดว้ ยเชน่ เดยี วกนั เวร! หรอื เป็ นเพราะความสมั พันธบ์ นเตยี ง? ไมค่ วรนน่ี า! คดิ ไปคดิ มา เยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ มโหอยา่ งน่าแปลกใจ และใชน้ ้ําเสยี ง ทสี่ ามารถไดย้ นิ แคส่ องคนพดู ตอบเธอ: “ มาดวู า่ ลบั หลังผม คณุ ไดย้ ั่วผชู ้ ายคนอนื่ หรอื เปลา่ ไง ”

เสนิ่ เฉียว: “ …… ” ผา่ นไปชว่ั ขณะ สหี นา้ ของเธอก็แข็งทอื่ ไปทันที และใบหนา้ หลอ่ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นจะยม้ิ แตก่ ็ไมย่ มิ้ เขาเข็น รถเข็นไปทห่ี นา้ โตะ๊ อาหาร: “ ถา้ ไมถ่ อื สา ขอรว่ มโตะ๊ ดว้ ยได ้ หรอื เปลา่ ? ” หานชงิ วางซอ้ มกบั มดี ทอ่ี ยใู่ นมอื ลง ใบหนา้ เครง่ ขรมึ “ ประธานเย่ เป็ นเกยี รตอิ ยา่ งมากทไี่ ดเ้ จอคณุ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ มมุ ปาก: “ นานๆจะไดเ้ จอ ” และเสนิ่ เฉียวทยี่ นื อยตู่ รงนัน้ ยังคงรักษาทว่ งทา่ เดมิ ไดย้ นิ พวก เขากําลงั พดู คยุ กนั ถงึ จะตอบสนองกลบั มา และหนั หวั ไปมอง พวกเขาเล็กนอ้ ย เธอเดนิ ไปน่ังลงทตี่ ําแหน่งเดมิ ทกุ คนน่ังลงอยา่ งเกอ้ เขนิ สกั พักเสน่ิ เฉยี วถงึ จะตอบสนองกลบั มา บนโตะ๊ มเี พยี งอาหารทอี่ ยู่ ตรงหนา้ หานชงิ แตเ่ ธอดนั ลมื อาหารของเธอกบั ซจู วิ่ ไปสนทิ “ ขอโทษนะคะ ฉันขอไปเรยี กพนักงานมาสง่ั อาหารสกั คร!ู่ ”

หลงั จากทพี่ นักงานมาแลว้ และเสน่ิ เฉยี วถามความคดิ เห็นของ ทกุ คนแลว้ ถงึ คอ่ ยโลง่ ใจขนึ้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั พดู เสนอขน้ึ มาในเวลาน:้ี “ บรรยากาศดขี นาด นี้ ประธานหานไมด่ มื่ สกั หน่อยหรอครับ? ” ซจู วิ่ กําลังจะบอกวา่ ทา่ นประธานของพวกเธอไมด่ ม่ื เหลา้ แต่ ไมค่ ดิ วา่ หานชงิ จะตอบรับเสยี กอ่ น: “ ไดส้ ิ ” เพราะฉะนัน้ กอ่ นทอ่ี าหารจะมาเสริ ฟ์ กไ็ ดเ้ สริ ฟ์ เหลา้ สองขวด กอ่ น ตอนทเ่ี สนิ่ เฉยี วเห็นเหลา้ ขวดนัน้ สหี นา้ ของเธอก็เปลย่ี นไป เล็กนอ้ ย เธอถอื โอกาสตอนทพ่ี วกเขาดมื่ เหลา้ ไปทเี่ คานเ์ ตอร์ และแอบถามราคาเหลา้ ขวดนัน้ หลังจากทรี่ รู ้ าคาเหลา้ แลว้ ใจ ของเสน่ิ เฉียวกอ็ ยไู่ มน่ ง่ิ อกี เลย ทน่ี เี่ ป็ นรา้ นอาหารทมี่ ชี อ่ื เสยี งของเมอื งเป่ ย และลว้ นเป็ นพอ่ ครัวทม่ี ชี อื่ เสยี งทัง้ สนิ้ แคร่ าคาอาหารขน้ึ ชอื่ ก็แพงมากพอแลว้ ไมต่ อ้ งไปพดู ถงึ พวกเครอ่ื งดมื่ จําพวกไวนเ์ ลย ปกตแิ ลว้ พนักงานท่วั ไปจะไมม่ าทานอาหารทร่ี า้ นอาหาร ประเภทนี้ สถานทม่ี รี ะดบั จะจัดใหก้ บั คนทมี่ าเจรจาเรอื่ งงาน