เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

“…..โอเค ไมเ่ อาหนง่ึ แสนหา้ หมนื่ ก็ได!้ งัน้ หนงึ่ แสน! หรอื ไม่ หา้ หมนื่ กไ็ ด!้ ” “แม่ แมม่ องฉันสงู เกนิ ไปแลว้ ” “เสน่ิ เฉียว แมเ่ ลย้ี งลกู โตขนาดนี้ ลกู ตอบแทนแมแ่ บบนร้ี ไึ ง? ก็ แคเ่ งนิ ไมก่ ห่ี มนื่ เทา่ นัน้ เอง ลกู กย็ ังไมอ่ ยากใหแ้ ม?่ ไมอ่ ยาก เป็ นลกู กตญั ญรู ไึ ง?” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร เพยี งแคม่ อื ทอี่ ยขู่ า้ งลําตวั เรมิ่ กําแน่นมาก ขน้ึ เรอื่ ยๆ เธอกดั รมิ ฝี ปากตวั เองแน่น เธอปลอ่ ยใหผ้ คู ้ นจอ้ ง มองหนา้ เธอดว้ ยสายตาทแ่ี ปลกประหลาด ชา่ งมนั เถอะ คนอนื่ อยากจะมองยังไงก็มองไป เพยี งแคใ่ นวนั นเี้ ธอไมม่ เี งนิ นจี้ รงิ ๆ “ลกู พดู ส!ิ ” คณุ แมเ่ สน่ิ ใชแ้ รงดงึ เสอ้ื ผา้ ของเธอ “ลกู มองดสู บิ น รา่ งกายของลกู มองดเู สอื้ ผา้ ทล่ี กู ใสท่ กุ วนั พวกนกี้ เ็ ป็ นสงิ่ ทแี่ ม่ หามาใหล้ กู ทัง้ นัน้ ไอล้ กู อกตญั ญู พอมชี วี ติ ทดี่ แี ลว้ กไ็ มเ่ อาพอ่ แม”่ เธอตะโกนเสยี งดงั เสนิ่ เฉียวหลับตาลงแลว้ ยอมใหเ้ ธอดา่ วา่

ทนั ใดนัน้ มมี อื ใหญๆ่ คหู่ นงึ่ เขา้ มาขวางเอาไว ้ หยดุ การโจมตี ของคณุ แมเ่ สน่ิ เอาไวท้ ัง้ หมด “คณุ ป้าทา่ นนไี้ ดโ้ ปรดอยา่ ทําแบบนเี้ ลยครับ” นํ้าเสยี งท่ี ออ่ นโยนดงั อยบู่ นหวั ของเธอ เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยลมื ตาขนึ้ แลว้ จอ้ ง มองคนทมี่ า คอื เยห่ ลนิ่ หาน….. เขามาอยทู่ น่ี ไ่ี ดย้ ังไง? “คณุ คณุ เป็ นใครน่ะ?” คณุ แมเ่ สนิ่ จอ้ งมองผชู ้ ายทอ่ี ยๆู่ เขา้ มา ปกป้องเสนิ่ เฉียวแลว้ ดนั เธอไปดา้ นหลงั ของเขา เขาดเู ป็ นผดู ้ ี สวมชดุ เสอ้ื ผา้ แลดไู มเ่ หมอื นคนท่วั ไป คณุ แมเ่ สนิ่ หรตี่ าแลว้ จอ้ งมองไปทเ่ี ขา “คณุ เป็ นสามขี องเฉยี ว เฉยี วหรอ?” เสน่ิ เฉียวอง้ึ ไปสกั พัก จากนัน้ รบี พดู อธบิ าย “แม่ เขาไมใ่ ช…่ ..” เมอ่ื ฟังจบ เยห่ ลนิ่ หานตกใจเล็กนอ้ ย จากนัน้ ยมิ้ ออ่ นๆ “ทแ่ี ท ้ คณุ คอื แมข่ องเฉยี วเฉยี วนเ่ี อง”

เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองเยห่ ลน่ิ หานดว้ ยความประหลาดใจ คําพดู นี้ ของเขาหมายความวา่ ยงั ไง? ทําไมไมป่ ฏเิ สธละ่ ! “ใชแ่ ลว้ ฉันคอื แมข่ องเฉียวเฉียว คณุ คอื สามขี องเธอสนิ ะ?” คณุ แมเ่ สน่ิ เรม่ิ ยมิ้ ประจบสอพลอขน้ึ มาทันที “ คอื อยา่ งน้ี ชว่ งน้ี ทบ่ี า้ นคอ่ นขา้ งจะลําบาก ดงั นัน้ ฉันเลยมาหาเฉียวเฉยี วเพอื่ ขอ ยมื เงนิ แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ ไอล่ กู คนนจี้ ะดอ้ื ดงึ บอกกบั ฉันวา่ ไมม่ …ี .. มนั จะเป็ นไปไดย้ งั ไงกนั ? เธอแตง่ งานเขา้ ไปอยใู่ นตระกลู เย่ ของพวกคณุ ใชม่ ยั้ ……..ปกตกิ ็ควรทจ่ี ะมเี งนิ ไวใ้ ชจ้ า่ ยมากมาย สนิ ะ? อกี อยา่ งเธอมงี าน………” ไมร่ อใหค้ ณุ แมเ่ สนิ่ พดู จบ เยห่ ลน่ิ หานก็ยมิ้ ออ่ นๆแลว้ ถาม “ ขอ โทษดว้ ยนะครับ ไมท่ ราบวา่ คณุ ป้าตอ้ งการยมื เทา่ ไหร?่ ” คณุ แมเ่ สนิ่ รบี พดู ตวั เลขทต่ี วั เองอยากได ้ “ไมเ่ ยอะ แคส่ องแสนเทา่ นัน้ เอง!” “ แม!่ เมอ่ื ตะกแ้ี มพ่ ดู !” เสน่ิ เฉียวอดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู แทรกเธอ คณุ แมเ่ สนิ่ ถลงึ ตาใสเ่ สน่ิ เฉียวดว้ ยความโกรธ

เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ ออ่ นๆแลว้ ดนั เสนิ่ เฉียวไปอยดู่ า้ นหลงั ของตวั เอง เพอื่ ไมใ่ หเ้ ธอพดู อะไรออกมา จากนัน้ หยบิ เอาบตั รออกมาจาก กระเป๋ าสตางคแ์ ลว้ ยนื่ ใหก้ บั คณุ แมเ่ สน่ิ “คณุ แมค่ รับ ดา้ นในบตั รใบนม้ี เี งนิ สามแสนหยวน ถา้ คณุ ตอ้ งการใชเ้ งนิ อยา่ งเรง่ ดว่ นคณุ เอาไปใชก้ อ่ นเถอะ รหสั คอื เจ็ด หกตวั ” เมอ่ื เสนิ่ เฉียวทโ่ี ดนเยห่ ลนิ่ หานดนั ไปอยดู่ า้ นหลงั ตวั เขาไดย้ นิ ตวั เลขนแี้ ลว้ เธอรบี จะมาแยง่ บัตรธนาคารใบนัน้ ทนั ที แตน่ กึ ไม่ ถงึ วา่ คณุ แมเ่ สนิ่ จะรบี หยบิ ออกไปกอ่ น ตอนนเ้ี ธอดมู คี วามสขุ เป็ นอยา่ งมาก “ลกู เขยของฉันเชอ่ื ฟังจรงิ ๆ! งัน้ แมต่ อ้ งขอบคณุ มากนะ เฉียว เฉียว ลกู แตง่ งานกบั สามที ดี่ จี รงิ ๆ!” เมอ่ื พดู จบ คณุ แมเ่ สนิ่ กลวั วา่ เสน่ิ เฉียวจะเขา้ มาแยง่ เงนิ ไป เธอ รบี ถอยหลังแลว้ พดู “แมย่ ังมธี รุ ะดว่ น แมไ่ ปกอ่ นนะ วันหลังคอ่ ย มาเยยี่ มพวกคณุ ใหม”่ หลังจากทคี่ ณุ แมเ่ สน่ิ เดนิ ขา้ มตรอกถนนออกไปแลว้ อยๆู่ กน็ กึ ขน้ึ มาได ้

น่าแปลก เสน่ิ เฉียวแตง่ งานกบั คนพกิ ารไมใ่ ชห่ รอ? ทําไมผชู ้ าย คนนัน้ ในเมอื่ สกั ครถู่ งึ ยนื ได?้ ชา่ งมันเถอะ ยังไงซะไดส้ ามแสนหยวนมาแลว้ หลังจากนี้ อยากจะทําอะไรกไ็ ดไ้ มใ่ ชห่ รอ? * สว่ นอกี ฝั่งหนง่ึ เสนิ่ เฉียวยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี เยห่ ลน่ิ หานหนั หลงั มา มองดเู ธอ “โอเค แมข่ องคณุ ไปแลว้ ละ่ ” “ทําไมคณุ ตอ้ งใหส้ ามแสนกบั เธอ?” เสนิ่ เฉียวถามเขาดว้ ย ความรสู ้ กึ โกรธ เธอเงยหนา้ ขน้ึ ดวงตาทงี่ ดงามจอ้ งมองเขา ดว้ ยสายตาทดี่ เู ศรา้ “คณุ รมู ้ ัย้ วา่ เงนิ สามแสนคอื อะไร? คณุ รมู ้ ยั้ วา่ ฉันไมม่ ปี ัญญาคนื เงนิ นใ้ี หค้ ณุ ? คณุ รมู ้ ัย้ วา่ เงนิ สามแสนนเี้ ธอ จะเอาไปทําอะไร?” เยห่ ลนิ่ หานรสู ้ กึ ตกใจกบั สายตาทห่ี ดหขู่ องเธอ จากนัน้ คอ่ ยๆ ยม้ิ ออ่ นๆออกมา

“แลว้ มนั มอี ะไรละ่ สามารถชว่ ยคณุ ได ้ พกี่ ็รสู ้ กึ มคี วามสขุ มาก อกี อยา่ งพก่ี ไ็ มเ่ คยคดิ วา่ จะใหค้ ณุ คนื เงนิ ” เสนิ่ เฉียวถอยหลงั หนง่ึ กา้ ว เธอเบกิ ดวงตาทง่ี ดงามกวา้ ง “จะไมค่ นื ไดย้ งั ไง? ฉันเกลยี ดการตดิ คา้ งหนบี้ ญุ คณุ กบั คนอนื่ มากทสี่ ดุ แมข่ องฉันเอาเงนิ ของคณุ ไปแลว้ งัน้ ฉันกต็ อ้ งคนื เงนิ แทนเธอ!” พอมาเอากเ็ ป็ นเงนิ สามแสน คราวนจ้ี บกนั …. เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ อยา่ งขมขน่ื เล็กนอ้ ย “คณุ กําลังโทษพใี่ หญค่ นนี้ หรอ?” เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองเขาแลว้ ไมพ่ ดู อะไร เยห่ ลนิ่ หานเผยสายตาทเี่ ป็ นกงั วลออกมา “งัน้ คณุ ก็ใหอ้ ภัยพสี่ ิ พไ่ี มอ่ ยากมองเห็นภาพทคี่ ณุ โดนดา่ อกี แลว้ เมอ่ื มองดแู ลว้ ชา่ ง รสู ้ กึ ปวดใจ ยยั เด็กโง!่ ” เมอื่ พดู จบ เยห่ ลนิ่ หานยนื่ มอื มาลบู หวั ของเธอ “……”

เสน่ิ เฉียวยนื ตวั แข็งอยกู่ บั ท่ี จากนัน้ จอ้ งมองเขาดว้ ยสายตาท่ี รสู ้ กึ เหลอื เชอื่ น้ําเสยี งทเ่ี อาอกเอาใจเธอเชน่ นม้ี ันคอื ยงั ไงกนั ……เสน่ิ เฉยี ว มองเห็นสายตาทล่ี มุ่ ลกึ ของเขา การแสดงออกภายนอกท่ี ออ่ นโยนและเอาอกเอาใจซง่ึ แฝงไปดว้ ยความรสู ้ กึ ทซ่ี บั ซอ้ น อยา่ งหนงึ่ น่ันคอื อะไร?? เสน่ิ เฉียวดงึ สตกิ ลบั มาแลว้ รบี ถอยหลังไปกา้ วใหญ่ เธอจอ้ ง มองเขาดว้ ยสายตาทหี่ วาดกลวั เล็กนอ้ ย มอื ของเยห่ ลนิ่ หาน ลอยคา้ งอยกู่ ลางอากาศ จากนัน้ เมอื่ ผา่ นไปสกั พักเขาจงึ คอ่ ยๆ ดงึ มอื กลับมา รอยยม้ิ จางหายไปจากมมุ ปากของเขา “พไ่ี มด่ เี อง แตพ่ แี่ คท่ ําดี กบั คณุ ในฐานะคนในครอบครัวเฉยๆ อยา่ กดดนั มาก เงนิ สาม แสนนัน้ คดิ ซะวา่ เป็ นของขวัญเจอหนา้ กนั ทพ่ี ใ่ี หญม่ อบให ้ นอ้ งสะใภล้ ะกนั ” เสนิ่ เฉยี ว “…..มอบเงนิ สามแสนเป็ นของขวัญตอนเจอหนา้ พ่ี ชา่ งใจกวา้ งเหลอื เกนิ ”

คําพดู นแี้ ฝงไปดว้ ยความรสู ้ กึ เยย้ หย่ันทชี่ ดั เจน เยห่ ลน่ิ หาน ไมใ่ ชว่ า่ ฟังไมอ่ อก เสน่ิ เฉียวกําหมดั ในมอื แน่น “ของขวัญตอนเจอหนา้ กนั ไมต่ อ้ ง ใหห้ รอก สามแสนนฉ้ี ันจะคอ่ ยๆคนื พใี่ หญเ่ อง” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉยี วก็หนั หลังเดนิ ออกไป “นอ้ งสะใภ…้ .” เยห่ ลนิ่ หานพยายามทจี่ ะเรยี กเธอ แตเ่ สน่ิ เฉยี ว ราวกบั วา่ ไมไ่ ดย้ นิ เธอเดนิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว เสน่ิ เฉยี วรบี เดนิ เขา้ ไปในบรษิ ัท หลังจากทเี่ ดนิ เขา้ มาในลฟิ ต์ แลว้ สหี นา้ ของเธอก็ดเู ครง่ เครยี ดขนึ้ มา ตงั้ แตท่ เี่ ธอยา้ ยเขา้ มาอยใู่ นตระกลู เย่ เธอมชี วี ติ ทไี่ มร่ าบรน่ื ตดิ คา้ งเงนิ กบั ทางบรษิ ัทยงั ไมพ่ อ ยงั ตดิ คา้ งเยโ่ มเ่ ซนิ เดมิ ทนี กึ วา่ จะตงั้ ใจทํางานชนิ้ ตอ่ ไปเพอ่ื ใหไ้ ดเ้ งนิ โบนัส แตน่ กึ ไมถ่ งึ วา่ จะ โดนเยโ่ มเ่ ซนิ ลดตําแหน่ง ตอนน…ี้ .อยากจะหาเงนิ อกี กช็ า่ งเป็ นเรอื่ งทยี่ ากจรงิ ๆ ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วนกึ ถงึ สญั ญาหา้ งสรรพสนิ คา้ ทกี่ อ่ นหนา้ นเี้ ย่ โมเ่ ซนิ ไดใ้ หก้ บั ตวั เอง

ถา้ ไมใ่ ชช่ ว่ งเวลาทจ่ี นตรอกจรงิ ๆ เสน่ิ เฉียวกค็ งจะลมื สญั ญา หา้ งสรรพสนิ คา้ นัน้ ไปแลว้ จรงิ ๆ ตอนนัน้ เขาซอื้ หา้ งทัง้ หา้ งแลว้ เอาสญั ญามอบใหก้ บั เธอ แตเ่ ธอ รสู ้ กึ ไมด่ ตี อ้ งรับมัน เขาก็ไมเ่ อาสญั ญาอกี ดว้ ย ดงั นัน้ เธอจงึ เกบ็ สญั ญานไ้ี วใ้ ตต้ ู ้ ดจู ากวันนแ้ี ลว้ …..เป็ นเวลาทเ่ี ธอควรจะไปเยย่ี มดหู า้ งแลว้ หลังจากเลกิ งานแลว้ เสนิ่ เฉยี วเดนิ ทางไปทห่ี า้ งสรรพสนิ คา้ ทันที เธอมาทรี่ า้ นเสอื้ ผา้ ในคราวทแ่ี ลว้ เมอื่ พนักงานเห็นเธอเดนิ เขา้ มาในรา้ น เธอรสู ้ กึ ดใี จมาก “คณุ หนูเสน่ิ ในทสี่ ดุ คณุ ก็มา!” เสนิ่ เฉียว “……” เธอรอใหต้ วั เองมาตลอดงัน้ หรอ? ตอนที่ 161 อกหกั

เสน่ิ เฉียวเดนิ เขา้ ไป กย็ ังไมค่ อ่ ยจะปกติ ถามดว้ ยความเกอ้ เขนิ “ชว่ งนธ้ี รุ กจิ ทน่ี เ่ี ป็ นยงั ไงบา้ ง? ” พนักงานทร่ี า้ นพยักหนา้ : “กพ็ อได ้ คณุ หนูเสน่ิ ตอ่ ไปคณุ คอื เจา้ นายของพวกเราแลว้ เพราะหา้ งเปลยี่ นเจา้ ของแลว้ คณุ ก็ ไมเ่ คยมาทนี่ เี่ ลย เพราะฉะนัน้ เงนิ เดอื นของเรายงั คงคา้ งอย”ู่ ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วนงิ่ ไป ทแี่ ทเ้ ป็ นเพราะเปลย่ี นเจา้ ของ เงนิ เดอื นเลยคา้ งมาโดยตลอดไมไ่ ดจ้ า่ ย? หนักงานน้ําตาไหล : “ผา่ นมาหนงึ่ สปั ดาหไ์ มไ่ ดจ้ า่ ยเงนิ เดอื น แลว้ คณุ หนูเสน่ิ ฉันกย็ งั รอเงนิ เดอื นจา่ ยคา่ เชา่ หอ้ งนะ” เสนิ่ เฉยี วถอนหายใจเบาๆ : “งัน้ ตอ้ งจา่ ยเงนิ เดอื นยังไง ฉันจา่ ย ใหเ้ ธอ? ” “ไมไ่ มไ่ ม่ คณุ ตอ้ งไปชนั้ บนสดุ ของหา้ งสรรพสนิ คา้ ” ชนั้ บนสดุ ของหา้ งสรรพสนิ คา้ หรอ? เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ : “งัน้ ฉันไปดลู ะกนั ” เสนิ่ เฉยี วขนึ้ ลฟิ ตไ์ ปทชี่ นั้ บนสดุ บรรยากาศไมเ่ หมอื นกบั ชนั้ ลา่ ง ชนั้ บนสดุ เงยี บมาก มคี วามรสู ้ กึ เหมอื นยนื อยนู่ อกโลก

เขา้ ไปแลว้ เธอเห็นคนทท่ี ํางานเยอะมากก็ตา่ งกําลงั ยงุ่ ทกุ คน มองเธอดว้ ยความประหลาดใจ แลว้ ก็มองกลบั ไป เสนิ่ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ มาทนี่ ค่ี วรจะตอ้ งพดู อะไรทําอะไร ไดแ้ คห่ าคน ถามเกย่ี วกบั สถานการณ์กอ่ น คนนัน้ ฟังคําบรรยายของเธอแลว้ กพ็ าเธอไปทห่ี อ้ งทํางานหอ้ ง หนง่ึ “คณุ เขา้ ไปเถอะหาเขาก็ไดแ้ ลว้ ” เสน่ิ เฉียวเคาะประตู เสยี งผหู ้ ญงิ ทค่ี นุ ้ เคยก็ดงั ขนึ้ “เขา้ มาได”้ เสน่ิ เฉยี วผลักประตเู ขา้ ไป โผลห่ ัวออกมา : “สวัสดคี ะ่ ? ” แลว้ กส็ บตากบั คนทอ่ี ยขู่ า้ งใน การแสดงออกของเธอผดิ ไป เล็กนอ้ ย ไมไ่ ดร้ อใหเ้ สน่ิ เฉียวพดู ออกมา ผหู ้ ญงิ ทน่ี ่ังอยหู่ นา้ โตะ๊ กพ็ ดู พลางหวั เราะ : “ผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ? ” ไมผ่ ดิ คนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ คอื พจ่ี งิ ทเี่ คยแตง่ หนา้ ใหเ้ ธอ

เธอวนรอบๆ หอ้ งทํางานแลว้ เดนิ มาทางเธอ มอื สองขา้ ง กอดอกพงิ ทป่ี ระตแู ลว้ พดู วา่ : “เธอนช่ี า่ งทําใหค้ นหัวเราะจรงิ ๆ รอเธอตงั้ นานกวา่ จะออกมา” เสน่ิ เฉียว：รอฉัน? “ใชส่ ิ ดว้ ยความประหลาดใจหา้ งนก้ี ็เปลยี่ นเจา้ ของแลว้ ฉันเป็ น พนักงาน กแ็ น่นอนวา่ จะตอ้ งอยากพบเจา้ นายคนใหมส่ ิ แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เป็ นคณุ ” เสน่ิ เฉยี ว： “……คณุ รไู ้ ดย้ งั ไง？” “ความลับ” พจ่ี งิ หนั กลับไปเดนิ เขา้ ไปขา้ งใน “คณุ คงมาดบู ญั ชใี ชไ่ หม? ” บญั ชขี องเร็วๆ นฉ้ี ันจัดการไวห้ มดแลว้ สง่ ในอเี มลคณุ ? “ไม่ ไมต่ อ้ งแลว้ ” เสนิ่ เฉียวคอ่ นขา้ งลังเล “ฉันแคม่ าพดู แทน พนักงานขา้ งลา่ ง เงนิ เดนิ ลา่ ชา้ เลยมาสปั ดาหห์ นง่ึ แลว้ พวก เธอตา่ งก็กงั วล” “เหอะ ไมใ่ ชแ่ คพ่ วกเธอกงั วล พจ่ี งิ ฉันก็กงั วลมากแลว้ หละ่ ? เงนิ เดอื นของฉันก็ลา่ ชา้ มาสปั ดาหห์ นง่ึ แลว้ ”

“ได ้ ไดย้ ังไง? ” “ก็กําลงั รอคณุ เซน็ ชอื่ ไง เจา้ นายใหม~่ ” พจ่ี งิ วางรายการเงนิ เดอื นไวข้ า้ งหนา้ เธอ: “ดสู กั หน่อยเถอะ ถา้ หากไมม่ ปี ัญหากเ็ ซน็ ชอื่ เถอะ” เสนิ่ เฉียวรับมาอยา่ งงงๆ ดจู นตาลายไปหมด “เอม่ิ ……” “ใชแ่ ลว้ นค่ี อื การด์ รายรับรายจา่ ยนะเจา้ นายคนใหม่ รหสั ชอ่ื วัน เกดิ ของคณุ ” เสน่ิ เฉียว： “……” เธอรับบตั รธนาคารมาก กะพรบิ ตาอยา่ งงงๆ เรอื่ งอะไรกนั ? ดว้ ยความประหลาดใจกใ็ หบ้ ตั รรายรับรายจา่ ย กบั เธอ? “ขา้ งในเป็ นกําไรของหา้ งเดอื นน”้ี

เสน่ิ เฉยี วไปทธ่ี นาคารใกลๆ้ ตรวจสอบดู เห็นวา่ ในบตั รมกี ําไล เฉียดหมนื่ ลา้ นขา้ งในจรงิ ๆ ตกใจจนแทบจะทําบตั รหลน่ แลว้ แตเ่ ธอก็กลบั ไปหาพจ่ี งิ อกี “พจี่ งิ พใ่ี หบ้ ตั รผดิ ไปหรอื เปลา่ ? ” ในนมี้ เี กอื บหมนื่ ลา้ น…… พจ่ี งิ มองเธอดว้ ยความประหลาดใจ “เป็ นไปไดไ้ ง? หา้ งใหญ่ ขนาดน้ี และยังอยภู่ ายใตช้ อ่ื ของตระกลู เย่ เดอื นหนง่ึ กําไลหมน่ื ลา้ น……..เดอื นนยี้ งั ถอื วา่ นอ้ ยแลว้ ” เสนิ่ เฉยี วหายใจไมอ่ อก รบี เอาบตั รธนาคารวางกลบั ไปทโ่ี ตะ๊ บตั รหมนื่ ลา้ นนอ่ี ยใู่ นมอื ฉันกเ็ หมอื นมนั ฝรั่งรอ้ นๆ เธอไม่ สามารถเก็บรักษาไวไ้ ด ้ “เป็ นอะไรไป? ” “เงนิ ในนเ้ี ยอะเกนิ ไป ฉันเกบ็ ไวไ้ มไ่ ด”้ “ตอนนคี้ ณุ เป็ นเจา้ นายของทน่ี ่ี คณุ ไมเ่ ก็บใครเกบ็ ละ่ ? ” เสน่ิ เฉยี ว： “แตว่ า่ …..”

“แมฉ้ ันไมร่ วู ้ า่ โมเ่ ซนิ ทําไมถงึ เอาหา้ งนยี้ กใหค้ ณุ กะทันหนั แบบ น้ี แตว่ า่ เขาใหค้ ณุ ก็ตอ้ งมเี หตผุ ลของตวั เอง กําไลของหา้ ง เดอื นนล้ี ดลงกวา่ กอ่ นหนา้ นน้ี ดิ หน่อย คณุ มวี ธิ ที ําใหม้ ันกลับมา มชี วี ติ อกี ไหม? ยงั ไง ดแู ลหา้ งใหญข่ นาดนไี้ มใ่ ชเ่ รอื่ งงา่ ยๆ ” อะไร? เสน่ิ เฉียวฟังคําพดู แลว้ ถลงึ ตากวา้ ง ทําใหห้ า้ งมชี วี ติ อกี ครัง้ ? เธอไมเ่ คยเรยี นเกย่ี วกบั การทําธรุ กจิ มากอ่ น ไมค่ อ่ ย เขา้ ใจเรอื่ งนเี้ ทา่ ไหร่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก หยบิ บตั รธนาคารกลับมาไวใ้ นมอื “เรอ่ื งนฉ้ี ันจะใหค้ ําตอบคณุ ” หลังจากเสนิ่ เฉยี วออกไปจากหา้ ง แลว้ ก็กลับไปทตี่ ระกลู เย่ ใน หอ้ งหาเยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ จอ สาวใชบ้ อกวา่ เขาไปทหี่ อ้ งหนังสอื แลว้ เธอก็ไปทห่ี อ้ งหนังสอื เพอ่ื ไปหาเขา เธอเดนิ เขา้ ไปเอาบตั รธนาคารวางไวบ้ นโตะ๊ บตั รธนาคารทบั สญั ญาสขี าวไวฉ้ บบั หนงึ่ “นค่ี อื สญั ญามอบอํานาจของหา้ งสรรพสนิ คา้ แลว้ ยงั มกี ําไรของ เดอื นน”ี้

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจเธอ และไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เสน่ิ เฉยี วยนื อยสู่ บิ วนิ าที เห็นเขาไมม่ กี ารตอบสนอง ยงั หนั กลบั จะออกไป “ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ สง่ ของออกไป แมว้ า่ คณุ จะสง่ กลับเหมอื นเดมิ ก็ ตาม ฉันกไ็ มร่ ับไว”้ เสนิ่ เฉยี วขนั้ ตอนดําเนนิ การกย็ ังหยดุ อยทู่ เี่ ดมิ แบบน้ีแลว้ คําพดู น…ี้ ..ดเู หมอื นจะมบี างอยา่ งในคําพดู ! เธอหนั หนา้ ไปอยา่ งรวดเร็ว กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง : “กอ่ นคณุ จะ สง่ ออกไปคณุ เคยถามฉันกอ่ นไหม? ฉันเคยบอกวา่ ฉันอยากได ้ หา้ งน?้ี หา้ งสรรพสนิ คา้ ใหญข่ นาดนี้ ฉันจะอยากไดไ้ ดย้ งั ไง? เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ คดิ วา่ เงนิ ทองสามารถซอื้ ฉันไดอ้ ยา่ งนัน้ หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ มองไปทเ่ี ธอดว้ ยสายตาเยอื กเย็น “ถา้ เงนิ ทองซอื้ เธอไมไ่ ด ้ วันนเ้ี ธอจะเอาของพวกนม้ี าทห่ี อ้ ง หนังสอื ฉันไดย้ ังไง ถา้ ไมไ่ ดอ้ ยากได ้ ก็ยังจะมาหาฉันทนี่ เ่ี พอ่ื แกลง้ ทําเป็ นไรเ้ ดยี งสาหรอ? ” เสน่ิ เฉยี ว : “……คดิ ไมถ่ งึ วา่ คณุ จะมองฉันแบบน!ี้ ” คําพดู พวกนท้ี ําเธอโกรธจนตวั สนั่

แตก่ ต็ อบใจสนองกลบั มา เขาตอ้ งตงั้ ใจแน่ๆ เพราะเธอพดู คําพดู ทท่ี ํารา้ ยเขา ดงั นัน้ ตอนนเ้ี ขาเลยพดู คําพดู ทแ่ี ทงใจดําเธอ “ไมม่ อี ะไร! คณุ อยากจะมองฉันยงั ไงก็มองไปเถอะ ยังไงของ พวกนฉี้ ันไมร่ ับไว”้ พดู จบ เสน่ิ เฉยี วหนั กลับกไ็ ป ตอนทเี่ ดนิ ไปถงึ ประตู กไ็ ดย้ นิ เสยี งพมึ่่่ มาครัง้ หนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยนื่ มอื มาหยบิ สญั ญากบั บตั รธนาคารโยนทง้ิ ไปในถงั ขยะ เสน่ิ เฉียวถลงึ ตาโตอยา่ งไมเ่ ชอื่ “คณุ บา้ ไปแลว้ หรอ? น่ันเป็ นสญั ญาของหา้ งสรรพสนิ คา้ นะ ใน บตั รก็มเี งนิ หลายหมนื่ ลา้ น” “รอ้ นรนแลว้ หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองไปทเ่ี ธออยา่ งเยอื ก เย็น มรี อยยมิ้ กระหายเลอื ดทร่ี มิ ฝี ปาก : “หยบิ ขนึ้ มาส”ิ

มอื ทัง้ สองขา้ งกําอยา่ งแน่น เล็บแทบจะแทงเขา้ ไปในเนอื้ แลว้ เสนิ่ เฉียวมองไปทผ่ี ชู ้ ายทนี่ ่ารังเกยี จขา้ งหนา้ ความรสู ้ กึ สน้ิ หวัง ในใจคอ่ ยๆ ลกึ ลงไป “เธอตอ้ ง…… ตอ้ งหยามเกยี รตคิ นอนื่ แบบนถี้ งึ จะมคี วามสขุ ใช่ ไหม? ” “สําหรับผหู ้ ญงิ แบบนี้ วธิ แี บบนเ้ี หมาะสมทสี่ ดุ แลว้ ” “โอเค ไมต่ อ้ งการกไ็ มต่ อ้ งการ ทง้ิ ก็ทงิ้ ใครสนใจ? ” เสนิ่ เฉียว ทนเขาไมไ่ หวจรงิ ๆ แลว้ เลยตะโกนไปทเ่ี ขา ดวงตาคสู่ วย เปลยี่ นเป็ นสแี ดงอยา่ งไมไ่ ดร้ ะวัง ตะโกนเสร็จ เธอกไ็ มไ่ ด ้ มองเยโ่ มเ่ ซนิ อกี หนั หลังกลับแลว้ จากไป เยโ่ มเ่ ซนิ มองทเี่ งาเล็กๆ ทจี่ ากตัวเองไป ตาก็คอ่ ยๆ ลอย ไปตก ในถังขยะ กํามอื แน่นอยา่ งเงยี บๆ ตอนท่ี 162 นเี่ ป็ นเรอื่ งออ้ื ฉาว เทย่ี งคนื

เสนิ่ เฉียวเปิดผา้ หม่ ออกมา ออกจากหอ้ งดว้ ยเทา้ เปลา่ แลว้ ไป ทห่ี อ้ งหนังสอื เอาสญั ญาและบตั รธนาคารทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ โยนทง้ิ ใน ถงั ขยะออกมา หยบิ มาไวใ้ นมอื แลว้ เธออดไมไ่ ดร้ อ้ งไหอ้ อกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ไอค้ นเลว เธอเอาของพวกนกี้ ลบั มา เขากลบั มองก็ไมม่ องสกั ตาทงิ้ ไป อยา่ งเดยี วเลย ตอนแรกตอนทเี่ ขาเอาของพวกนสี้ ง่ ใหเ้ ธอ สนใจสกั นดิ กไ็ มม่ ี ทแ่ี ทข้ องพวกนกี้ ็เป็ นของเขา ไมต่ อ้ งการก็ไมต่ อ้ งการแลว้ เสน่ิ เฉียวเห็นทา่ ทางทเ่ี ยอื กเย็นของเขา ในใจกท็ นไมไ่ หวทจี่ ะ เสยี ใจ หอ้ งหนังสอื ทม่ี ดื มน มเี สยี งสะอนื้ ทห่ี ดหดู่ ังขน้ึ สกั พัก เสน่ิ เฉียวถงึ เชด็ นํ้าตาตวั เองใหแ้ หง้ แลว้ เอาสญั ญากบั บตั รธนาคารเกบ็ แลว้ กลบั ไปทห่ี อ้ ง นอนลงเหมอื นไมม่ อี ะไร เกดิ ขน้ึ ในวนั ทส่ี องเธอหาเวลาไปหา้ งเพอ่ื ไปหาพจี่ งิ

“พจ่ี งิ หา้ งสรรพสนิ คา้ นข้ี องพวกเรามมี ลู คา่ ประมาณเทา่ ไหร?่ ” พจี่ งิ หลตี่ ามองทเี่ ธอ : “ทําไมอยดู่ ๆี คณุ ถงึ ถามเรอื่ งน?ี้ ” “ฉันกแ็ คอ่ ยากรมู ้ ลู คา่ ของหา้ ง พจ่ี งิ บอกกนั หน่อยไดไ้ หม? ” “หา้ งใหญข่ นาดนี้ คณุ กเ็ ห็นแลว้ กําไรเดอื นหนง่ึ ก็เป็ นหมน่ื ลา้ น บาท น่ันเป็ นชว่ งนอกฤดู คณุ คดิ วา่ มลู คา่ ของหา้ งสรรพสนิ คา้ นี้ เทา่ ไหรล่ ะ่ ? ” ทพ่ี ดู คอื เสนิ่ เฉยี วไมส่ ามารถประเมนิ ราคาของหา้ งสรรพสนิ คา้ นไี้ ด ้ ดแู ลว้ ตอนนเี้ ธอไมม่ ที างทจ่ี ะซอ้ื ไดแ้ ลว้ เมน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ ง เรม่ิ คดิ หาวธิ จี ัดการกบั มัน และพจ่ี งิ กไ็ มไ่ ดบ้ อกวา่ เธอคดิ อะไรอยู่ : “คณุ คงไมไ่ ดค้ ดิ จะ เสยี เงนิ ซอื้ หา้ งสรรพสนิ คา้ หรอกนะ? ” ไดย้ นิ วา่ เสน่ิ เฉยี วรอยยมิ้ บนรมิ ฝี ปากเกอ้ เขนิ เล็กนอ้ ย : “น่า ตลกมากใชไ่ หม? ฉันกไ็ มร่ …ู ้ ..ฉันทําไมถงึ มคี วามคดิ แบบน”้ี

“ไม”่ พจ่ี งิ ก็หวั เราะอยา่ งเยอื กเย็นพลางพดู วา่ “คําพดู แบบนี้ คณุ เป็ นผหู ้ ญงิ ทมี่ คี วามคดิ มาก ไมใ่ ชแ่ คค่ ดิ จะพงึ่ โมเ่ ซนิ อยา่ ง เดยี ว ฉันสนับสนุนคณุ ” เสนิ่ เฉียวดวงตาทเี่ ศรา้ หมองกเ็ รม่ิ สวา่ งขนึ้ เงยหนา้ มองเธอ อยา่ งมคี วามสขุ “พสี่ นับสนุนฉันจรงิ ๆ หรอ? แตว่ า่ ….. คณุ กพ็ ดู แลว้ หา้ งสรรพสนิ คา้ นป้ี ระเมนิ คา่ ไมไ่ ด ้ ฉัน…..ฉันซอ้ื ไมไ่ หวอยแู่ ลว้ ” “ฉันคดิ วา่ คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งซอ้ื เลย เด็กโง่ คณุ สามารถนับ เปอรเ์ ซน็ ตข์ องกําไรครัง้ ตอ่ ไปไดก้ เ่ี ปอรเ์ ซน็ ต์ แลว้ คนื ใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ ไง ทเ่ี หลอื คณุ ไดเ้ ทา่ ไหร่ คณุ คดิ วา่ จัดการหา้ งสรรพสนิ คา้ มนั งา่ ยขนาดนัน้ หรอ? แรงทค่ี ณุ เสยี ไปก็ตอ้ งไดร้ ับการตอบ แทน อกี อยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดส้ ญู เสยี ” พดู ถงึ นี่ พจ่ี งิ ไดแ้ ตถ่ อนหายใจในใจ กไ็ มร่ วู ้ า่ ความสมั พันธข์ องเยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสนิ่ เฉียวสองคนนเี้ ป็ น ยังไง? เห็นไดช้ ดั วา่ เสนิ่ เฉยี วเสยี ใจมากเมอื่ เขาเอาของไป อกี อยา่ งก็คดิ กบั เขาชดั เจนมาโดยตลอด ถา้ หากเป็ นแบบนจี้ รงิ ๆ งัน้ สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ซวยแลว้ หละ่

แตแ่ คต่ อนนเ้ี ธอไมม่ โี อกาสเจอเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ จงึ ไมช่ ดั เจนวา่ สถานการณ์เป็ นอยา่ งไร “จรงิ หรอ? ” เสนิ่ เฉยี วแปลกใจ “แน่นอน แตว่ า่ คณุ ตอ้ งใหห้ า้ งสรรพสนิ คา้ กําไรดขี น้ึ มากอ่ นถงึ จะดี คดิ หาวธิ เี ถอะ” เสนิ่ เฉียวทันใดนัน้ กม็ แี รงจงู ใจ พยักหนา้ : “โอเค!” หลงั จากนัน้ เสนิ่ เฉยี วเซน็ ตร์ ายการจา่ ยเงนิ เดอื น แลว้ กลับไป บรษิ ัทตงั้ ใจทํางาน เวลากนิ ขา้ วหรอื เวลาพักผอ่ นกเ็ รยี นวา่ จะ ทําธรุ กจิ ยงั ไง เธอซอ้ื หนังสอื ทเ่ี กย่ี วขอ้ งกบั ธรุ กจิ จากรา้ น หนังสอื เป็ นพเิ ศษ ทกุ วนั เวลาทน่ี อกจากทํางานกบั พักผอ่ น เธอก็เรยี นรู ้ พดู ไดว้ า่ หวั ยัดอะไรเขา้ ไปก็ไมอ่ อกมาแลว้ ดว้ ยสง่ิ เหลา่ นเ้ี ป็ นแรงจงู ใจในการกา้ วไปขา้ งหนา้ เสนิ่ เฉียวพง่ึ รู ้ วา่ เวลาทค่ี ดิ เรอ่ื งไรส้ าระนอ้ ยลงแลว้ เมอื่ กอ่ นเธอเขา้ ไปพัวพัน กบั เยห่ ลนิ่ หานเรอื่ งนัน้ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ยงุ่ เหยงิ วนุ่ วาย

แตว่ า่ หลงั จากเธอมเี รอ่ื งสําคญั มากกวา่ ทตี่ อ้ งทําแลว้ เธอพง่ึ รู ้ วา่ เรอื่ งเหลา่ นห้ี ยดุ เธอไมไ่ ด ้ แคเ่ พยี งเวลาวา่ ง หรอื ในเวลาคํา่ คนื ทเี่ งยี บสงัด เสน่ิ เฉยี วถงึ จะ คดิ ถงึ เรอ่ื งทป่ี ัญหาทยี่ งุ่ เหยงิ แตว่ า่ …..เธอไมร่ วู ้ า่ จะแกไ้ ขยังไง ไดแ้ คผ่ า่ นไปวนั แลว้ วนั เลา่ แตห่ านเสโ่ ยวกแ็ ตม่ นั เหมอื นทําอะไรผดิ จรงิ ๆ เอาของขวญั มา ใหเ้ ธอทกุ วัน นแี่ คส่ ปั ดาหก์ วา่ ๆ เธอกร็ ับของขวญั จากหานเส่ โยวหลายอยา่ ง จนถงึ ตอนนี้ หานเสโ่ ถวก็เอาของสง่ ใหเ้ ธอถงึ หนา้ ประตู เสน่ิ เฉียวความจรงิ ทนไมไ่ หวอกี แลว้ “เสโ่ ยว ชว่ งหลงั ๆ มาเป็ นอะไรขนึ้ ชอบสง่ ของมาใหฉ้ ัน” หานเสโ่ ยวฟังแลว้ โบกมอื อยา่ งเกอ้ เขนิ : “กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันไมใ่ ช่ เคยอธบิ ายแลว้ หรอ? ฉันเอาตดิ มอื มาใหเ้ ธอ เธอด—ู — ฉันเอง ก็มอี นั นงึ พวกเรากเ็ ป็ นเพอื่ นสนทิ ทดี่ ตี อ่ กนั น่ี พวกเราใชข้ อง เหมอื นไมไ่ ดห้ รอ? ”

“นไ่ี มใ่ ชด่ ไี มด่ ี แตว่ า่ ของพวกนแ้ี พงเกนิ ไปแลว้ เธอไม่ จําเป็ นตอ้ งซอ้ื มาใหฉ้ ันทกุ แบบ คราวหลงั อยา่ ใหฉ้ ันอกี ” แลว้ หานเสโ่ ยวกไ็ มพ่ ดู อะไรแลว้ เสนิ่ เฉียวเงยี บไปสกั พักแลว้ ถามเธอ : “เสโ่ ยว เธอรสู ้ กึ ผดิ ตอ่ ฉันใชไ่ หม? ” คําพดู นที้ ําใหห้ านเสโ่ ยวเงยหนา้ ขน้ึ มองเธอเหมอื นนกทตี่ กใจ น้ําเสยี งรบี รอ้ น : “เฉียว เฉียวเฉียว เธอคดิ แบบนไี้ ดย้ ังไง? ” “ถา้ หากเธอรสู ้ กึ ผดิ ตอ่ ฉัน เธอทําไมตอ้ งใหข้ องฉันบอ่ ยๆ ? ที่ จรงิ …..” เธอหยดุ ไปสกั พัก “ถา้ หากเพราะเรอื่ งนัน้ เธอไมต่ อ้ ง มารสู ้ กึ ผดิ กบั ฉัน เพราะวา่ …..เพราะจดุ จบมันกเ็ ป็ นอะไรทเ่ี ธอ กบั ฉันคดิ ไมถ่ งึ ” กอ่ นจะเรม่ิ สํารวจ เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดค้ ดิ วา่ คนนจ้ี ะเป็ นเยห่ ลนิ่ หาน ถงึ แมถ้ งึ ตอนนเ้ี ธอยงั ไมเ่ ชอ่ื หานเสโ่ ยวเงยหนา้ มองเธอ เฉยี วเฉียว เธอไมเ่ ชอ่ื ฉันใชไ่ หม? ไดย้ นิ แลว้ เสน่ิ เฉยี วหยดุ ไปสกั พัก แลว้ สา่ ยหนา้ : “ฉันเชอ่ื เธอ แตว่ า่ …..ในใจฉันรับไมไ่ ดแ้ ลว้ ”

หานเสโ่ ยวมองเธอยา่ งจดจอ้ ง “งัน้ ……เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หรอ? ” เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หรอ? ชอบไหม? ถา้ เป็ นเมอื่ กอ่ น เสน่ิ เฉียวสามารถทตี่ อบอยา่ งแน่ใจ วา่ ไมช่ อบ แตต่ อนน…้ี …เธอเองก็ยงุ่ เหยงิ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วยมิ้ อยา่ งเย็นชา : “ไมช่ อบ” แคห่ านเสโ่ ยวการแสดงออกดา้ นลา่ งของดวงตาจมลงเล็กนอ้ ย เฉียวเฉียว เธอเปลยี่ นไปแลว้ “เปลยี่ นแลว้ ? ” “ปัญหาแบบนฉ้ี ันก็เคยถามเธอแลว้ ตอนนัน้ คําตอบของเธอ เด็ดขาดมาก ไมเ่ หมอื นตอนนท้ี ล่ี งั เลขนาดน”ี้ เสนิ่ เฉียว : “…….ใชห่ รอ? ” เธอเองก็ไมร่ เู ้ รอื่ งน้ี ก็ลมื แลว้ ……

หายเสโ่ ยวละสายตาลง ฉันไมร่ วู ้ า่ ทําไมอารมณข์ องฉันถงึ ตํา่ ลง หลงั จากนัน้ ไมน่ านสายตาของเธอกส็ บกบั เสน่ิ เฉียว “งัน้ เธอ…..คดิ จะพดู เรอ่ื งนกี้ บั เยห่ ลน่ิ หานใหช้ ดั เจน? ” เสนิ่ เฉยี วไมม่ ที างทจี่ ะสนใจความสนใจหานเสโ่ ยว เพราะใจเธอ เองกย็ งุ่ เหยงิ “ตอนนฉ้ี ันกไ็ มแ่ น่ใจ แตว่ า่ …..ฉันวา่ เขาไมส่ ามารถรับได ้ อกี อยา่ ง เมอ่ื พดู ถงึ เรอ่ื งน”ี้ “แลว้ เป็ นยังไง? ” หานเสโ่ ยวตน่ื เตน้ ขน้ึ มา : “ไมว่ า่ เขาจะน่า เกลยี ดแคไ่ หนในคนื นัน้ เขากเ็ ป็ นผชู ้ ายของคณุ เป็ นพอ่ ของลกู ในทอ้ งของเธอ! งัน้ เธอจะไมห่ าพอ่ ของลกู ทที่ ําใหเ้ ขาเกดิ มา หรอ? หรอื วา่ เธอชอบเยโ่ มเ่ ซนิ ？เธออยากใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ป็ น ลงุ มาเป็ นพอ่ ของเด็ก” คําพดู พวกนท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉียวสะเทอื นใจ เธอมองทหี่ ายเสโ่ ยวอยา่ งวา่ งเปลา่ รสู ้ กึ วา่ เธอเป็ นหวั หนา้ ของ ตวั เอง

ใชส่ ิ เธอจะใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มายอมรับลกู ในทอ้ งของตวั เองได ้ ยังไง? ตอนท่ี 163 แอบฟงั เฉยี วเฉียว ฉันเห็นพเ่ี ยก่ ด็ กี บั เธออยนู่ ะ เธอจะไมพ่ ดู ออกมา จรงิ ๆ หรอ? หานเสโ่ ยวพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทแี่ ข็งขน้ึ : “เธอไมม่ ี ความกลา้ ใชไ่ หม? ถา้ เธอไมก่ ลา้ พดู จรงิ ๆ งัน้ ฉันไปพดู แทนเธอ เองไหม? ” เธอกระตอื รอื รน้ ทจ่ี ะลอง ปีศาจตวั นอ้ ยในใจเตบิ โตขน้ึ แลว้ ก็ไม่ สามารถควบคมุ มนั ไดแ้ ลว้ ไดย้ นิ วา่ เธอจะพดู แทนตวั เอง เสน่ิ เฉยี วตกใจ กอ่ นทสี่ มองของ เธอจะตอบสนอง ปากกโ็ พลง่ ออกมาโดยไมร่ ตู ้ วั : “ไมต่ อ้ ง” หานเสโ่ ยวตอนแรกการมองเห็นในสายตากว็ า่ งเปลา่ เกดิ ความเงยี บระหวา่ งทงั้ สองคน ใครก็ไมพ่ ดู ออกมา ลว้ นมคี วามคดิ เป็ นของตวั เอง

หานเสโ่ ยวจอ้ งเสน่ิ เฉียวทอ่ี ยขู่ า้ งหนา้ มอื ทอี่ ยใู่ ตโ้ ตะ๊ กําแน่น หลายนาที ตอนแรกเธอคดิ วา่ หลังจากเอาขา่ วนบ้ี อกกบั เสน่ิ เฉียวแลว้ เธอ ควรจะมคี วามสขุ จากนัน้ เธอกบั เยห่ ลน่ิ หานก็เดนิ ไปใกลแ้ ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? งัน้ ก็อยกู่ บั เขาใกลๆ้ ทําไมยังตอ้ งลําคานเยโ่ มเ่ ซนิ ละ่ ? บางทหี านเสโ่ ยวกร็ สู ้ กึ วา่ เสน่ิ เฉียวเกนิ ไปแลว้ ยงุ่ ผชู ้ ายคนสอง คนไมป่ ลอ่ ย ลมื ตวั ตนของตวั เองไปทัง้ หมดแลว้ และโกหกความจรงิ จากนัน้ ทัง้ สองคนแยกกนั หานเสโ่ ยวกลับไปทบ่ี า้ นตระกลู หาน ดว้ ยความหนักใจ เขาไปในประตเู ห็นรถพชี่ ายใหญข่ องตวั เอง อยใู่ นบา้ น เธอถามสาวใชแ้ ปลกๆ ประโยคหนง่ึ : “วนั นพ้ี ใ่ี หญ่ ไมไ่ ปบรษิ ัทหรอ? ” สาวใชต้ อบดว้ ยความเคารพ : “คณุ ผชู ้ ายน่าจะไมค่ อ่ ยสบายนะ คะ อยใู่ นหอ้ งทํางาน” หานเสโ่ ยวตกใจ : “พใ่ี หญไ่ มส่ บาย? ฉันจะไปดสู กั หน่อย”

สาวใชร้ บี ตามไป : “คณุ ผหู ้ ญงิ นายหานสง่ั ไวแ้ ลว้ ไมใ่ หใ้ คร เขา้ ไปรบกวนทัง้ นัน้ ” “เรอ่ื งตลกน่า ฉันเป็ นนอ้ งสาวของพช่ี ายฉันนะ อะไรทเี่ รยี กวา่ รบกวน? ฉันแคเ่ ห็นวา่ พชี่ ายของตวั เองไมส่ บายจะไปเยยี่ ม เฉยๆ นเี่ ธอกําลงั พดู อะไร? ” หานเสโ่ ยวหนา้ ตาดดู ดุ นั สาวใชก้ ม้ หนา้ ไมก่ ลา้ พดู อะไรอกี หานเสโ่ ยวตรงไปทชี่ นั้ บน แลว้ ไปทห่ี อ้ งของหานชงิ สดุ ทา้ ยเห็นวา่ หอ้ งของหานชงิ ไมไ่ ดล้ ็อก ขา้ งในมคี น “ประธานหาน นค่ี อื ขอ้ มลู ทคี่ ณุ ใหผ้ มสบื เกย่ี วกบั คณุ หนูเสนิ่ ” เป็ นเสยี งของซจู ว่ิ หานเสโ่ ยวรบี นอนลงขา้ งประตแู ลว้ หยดุ การ เคลอ่ื นไหว “อมื วางไวเ้ ถอะ” ลําเสยี งตํา่ หานชงิ นัน้ ปะปนไปดว้ ยความแหบ กรา้ น ฟังดแู ลว้ เหมอื นกบั ไมส่ บายจรงิ ๆ

ซจู ว่ิ พดู ตอ่ : “ประธานหาน ทําไมคณุ ถงึ ใหส้ บื เรอื่ งคณุ หนูเสนิ่ ละ่ ? เพราะเธอเป็ นเพอ่ื นของคณุ เสโ่ ยว? จากทส่ี บื มา นช่ี อ่ื เสน่ิ เฉยี ว เธอเป็ นสาวเกง่ ในทกุ ๆ ดา้ น แตว่ า่ ……ประสบการณ์ตอน เด็กของเธอน่าสงสาร ” ทจี่ รงิ คําพดู พวกนซี้ จู วิ่ ไมน่ ่าพดู ออกมา ปกตเิ ธอพดู เรอ่ื งพวกน้ี หานชงิ สนใจก็ไมส่ นใจเธอ อกี อยา่ งเธอก็เรยี นรทู ้ จ่ี ะปรับปรงุ ภาษา แตว่ า่ ซจู วิ่ เห็นหานชงิ สองวนั นสี้ นใจเรอื่ งของเสนิ่ เฉียวมาก อกี อยา่ งพดู ขน้ึ มาโดยไมร่ ตู ้ วั ออกมาสองประโยค ในหอ้ งเงยี บไปสกั พัก ซจู ว่ิ กระแอมเล็กนอ้ ย คดิ วา่ ตวั เองพดู มากตอนทก่ี ําลังจะหยดุ พดู นัน้ กลับไดย้ นิ หานชงิ ถามดว้ ยเสยี ง ตํา่ มาประโยคหนงึ่ : “สงสาร? ” “ใชส่ ิ ” ซจู ว่ิ พยกั หนา้ : “สามที เี่ ธอแตง่ งานกอ่ นหนา้ นมี้ เี มยี นอ้ ยแลว้ แตเ่ มอ่ื สองมที แ่ี ลว้ คณุ หนูเสน่ิ ไมร่ มู ้ ากอ่ น จๆู่ วันหนง่ึ สามขี องเธอกถ็ กู ลอตเตอร่ี ตอนแรกคดิ วา่ จะไดใ้ ชช้ วี ติ ทด่ี ี ใคร จะรวู ้ า่ เลกิ กนั แลว้ เมยี นอ้ ยเขา้ มาในบา้ นพรอ้ มกบั ทอ้ งทโี่ ต สดุ ทา้ ยคณุ หนูเสนิ่ ก็ไมไ่ ดอ้ ะไรเลย” ไดย้ นิ แบบนี้ หานชงิ ขมวดคว้ิ โดยไมร่ ตู ้ วั : “อะไรกไ็ มม่ ?ี ”

“ใช่ งานแตง่ งานของตระกลู เสน่ิ กบั ตระกลู เย่ ทจี่ รงิ แลว้ เป็ น นอ้ งสาวของคณุ หนูเสน่ิ เวนิ่ โยว่ แตแ่ มข่ องคณุ หนูเสน่ิ ไดย้ นิ มา วา่ คนทต่ี อ้ งแตง่ งานดว้ ยเป็ นคนพกิ าร พอดคี ณุ หนูเสนิ่ กห็ ยา่ พอดี เลยตดั สนิ ใจใหค้ ณุ หนูเสนิ่ แตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทน นอ้ งสาว” “วันนัน้ …..ทา่ ทางทพี่ วกเราเห็นในหอ้ งประชมุ น่าจะ……กค็ อื สถานการณข์ องเสน่ิ เฉียวตอนน”ี้ หลงั จากฟังคําเหลา่ น้ีแลว้ หานชงิ ไมพ่ ดู อะไรสกั คํา แคเ่ อา ปลายนว้ิ ทเ่ี รยี วยาวปัดไปทห่ี นา้ จอ ทําเสยี งเบอื่ หน่าย รบี ทํา หนา้ ไรอ้ ารมณ์ แตว่ า่ ซจู วิ่ เห็นทา่ ทางนขี้ องเขาก็รแู ้ ลว้ วา่ โกรธ แตว่ า่ …..ทําไมตอ้ งโกรธ? ตงั้ แตเ่ ขาเจอเสน่ิ เฉยี วจนถงึ ตอนนกี้ ็ไมน่ านนะ หรอื วา่ …….จะ เป็ นรักแรกพบ? แตน่ ่ันกไ็ มน่ ่าใชน่ ะ เสน่ิ เฉียวแมว้ า่ จะโชครา้ ย ทําใหค้ นเห็นใจ แตก่ ็ไมไ่ ดส้ วยทส่ี ดุ ในประเทศจนคนสามารถหลงรักตงั้ แตแ่ รก พบไดห้ รอกมัง้ ?

ไมใ่ ชไ่ มใ่ ช่ สวยทสี่ ดุ ในประเทศจนคนสามารถหลงรักตงั้ แต่ แรกพบก็ไมใ่ ชเ่ หตผุ ลหลัก เพราะวา่ หานชงิ เป็ นผชู ้ ายทไ่ี ม่ เหมอื นคนอน่ื ทค่ี วามสวยไมส่ ามารถดงึ ดดู เขาได ้ ถงึ จะรักแรกพบยงั ไง นั่นก็คนมสี ามแี ลว้ นะ คดิ ถงึ ตรงนี้ ซจู ว่ิ อยากจะเตอื นหานชงิ ดว้ ยความหวังดซี กั ประโยค แตเ่ ห็นหนา้ เขาทค่ี มเหมอื นมดี พอจะพดู มันก็ตดิ อยทู่ ่ี รมิ ฝี ปากสดุ ทา้ ยก็กลนื มนั ลงไป พอแลว้ ผชู ้ ายคนนส้ี ขุ มุ มากในทกุ ๆ เรอื่ ง เธอคงไมต่ อ้ งไปยงุ่ มากหรอก แลว้ หานเสโ่ ยวทแ่ี อบฟังอยนู่ อกประตู ฟังบทสนทนาระหวา่ ง ทัง้ สองอยา่ งชดั เจนทกุ คํา เสยี งบทสนทนาขา้ งในเงยี บลงไป แลว้ หานเสโ่ ยวสหี นา้ ซดี มาก เหมอื นกระดาษสขี า้ วทลี่ ากขน้ึ จากน้ํา มันซดี มาก พใี่ หญใ่ หเ้ ลขาซไู ปสบื ขอ้ มลู ของเสน่ิ เฉียว? ทําไม? อกี อยา่ งเขายังถามเรอ่ื งเสนิ่ เฉยี วเป็ นครัง้ แรก ราวกบั เป็ นหว่ งเธอมากแบบนัน้

พอคดิ ถงึ เรอ่ื งแอบอา้ งตวั เอง หานเสโ่ ยวรสู ้ กึ ออ่ นแอไปทงั้ ตวั พใี่ หญป่ กตเิ ฉยเมยกบั เธอ สงสยั ตวั ตนของเธออยหู่ รอื เปลา่ ? หรอื อาจจะ เขาไมเ่ คยยอมรับนอ้ งสาวคนนอี้ ยา่ งจรงิ จังตงั้ แต่ แรก? อกี อยา่ งตอนนเี้ ห็นเสนิ่ เฉียว เขากเ็ รม่ิ สบื เสนิ่ เฉยี วแลว้ ไม่ ไมไ่ ด…้ … เธอไมไ่ ดต้ วั ตนนม้ี างา่ ยๆ พสี่ าวคนใหญข่ องบา้ นตระกลู หาน คนจํานวนมากจงึ นับถอื เธอ ทกุ วนั เธออยดู่ กี นิ ดี อยบู่ า้ นทใ่ี หญ่ จนคนอจิ ฉา ซอื้ กระเป๋ าน้ําหอมเครอื่ งสําอางและเสอื้ ผา้ สดุ หรู ทกุ ชนดิ จนผหู ้ ญงิ หลายคนตา่ งอจิ ฉาตารอ้ น เธออยบู่ นกอ้ นเมฆ ก็มคี วามเป็ นไปไดท้ จี่ ะหลน่ ลงมา ทํายงั ไง? หานเสโ่ ยวฉันกงั วลมากจนตาเป็ นสแี ดง คนขา้ งในก็ เรมิ่ พดู ขนึ้ อกี ครัง้ แลว้ ซจู ว่ิ พดู ：“ประธานหาน ถา้ หากไมม่ เี รอื่ งอนื่ แลว้ ฉันก็กลบั กอ่ น” “อมื ”

จากนัน้ กเ็ ป็ นเสยี งกา้ วเทา้ หานเสโ่ ยวเรยี กสตกิ ลบั มา ตระหนัก วา่ เธอยังคงยนื อยทู่ ป่ี ระตหู อ้ งของพใ่ี หญ่ อกี อยา่ งเลขาซกู ็ ออกมาอยา่ งเร็ว เธอจะใหเ้ ลขาซรู วู ้ า่ ตวั เองแอบฟังพวกเขาพดู ได ้ หานเสโ่ ยวรบี เรง่ ฝี เทา้ ออกไป เธอหลบอยใู่ นมมุ เห็นซจู ว่ิ ออกมาจากหอ้ งพใ่ี หญข่ องเธอ จากนัน้ แลว้ กา้ วลงไปชนั้ ลา่ ง ในตอนกลางซจู วิ่ ยงั หนั กลบั ยอ้ นไปทศิ ทางทเี่ ธออยอู่ กี ครัง้ ราว กบั วา่ จะรตู ้ ัว ทําใหห้ ายเสโ่ ยวตกใจจนรบี ซอ่ นตวั อยหู่ ลงั กําแพง หายใจแทบไมอ่ อก ซจู วิ่ เป็ นเลขคนสําคญั ของพใ่ี หญ่ ถา้ หากใหเ้ ธอจับได…้ … โชคดที เี่ สยี งรองเทา้ สน้ สงู หายไปแลว้ หานเสโ่ ยวรตู ้ ัววา่ ตวั เอง ตกใจจนเหงอื่ แตกทงั้ ตวั พงิ กําแพงน่ังลงอยา่ งไมม่ แี รง ทํายังไง? พใี่ หญเ่ รมิ่ จะสบื เรอ่ื งเสนิ่ เฉยี วเเลว้ งัน้ เขา้ จะสบื รไู ้ หม วา่ เสน่ิ เฉียวจะเป็ นลกู สาวทแ่ี ทจ้ รงิ ของบา้ นตระกลู หาน? ถา้ หากสบื รแู ้ ลว้ จะทํายังไง ถงึ ตอนนัน้ หานเสโ่ ยวเธอจะทํายงั ไง?

เธอไมอ่ ยากกลบั ไปใชช้ วี ติ ทมี่ ดื มนอกี แลว้ ไมไ่ ด—้ —เธอตอ้ งคดิ หาวธิ ี คดิ หาวธิ …ี .. ตอนท่ี 164 พวกคณุ กาํ ลงั พดู กบั ฉนั เสนิ่ เฉียวสองสามวันนน้ี อกจากเรยี นแลว้ เลกิ งานแลว้ ยงั ไปท่ี หา้ ง ไปเรยี นดว้ ยกนั กบั พจี่ งิ ถงึ แมค้ วามหวงั ทพี่ จี่ งิ ใหเ้ ธอในตอนแรกไมม่ าก แตพ่ ักนค้ี วาม พัฒนาของเธอทําใหพ้ จี่ งิ ตะลงึ อกี อยา่ งเสนิ่ เฉียวขยันกวา่ ที่ เธอคดิ ไวเ้ ยอะ ไมก่ ลวั ลําบากไมก่ ลัวเหนอื่ ย หลายๆ ครัง้ เสนิ่ เฉยี วอยใู่ นหอ้ งทํางานของเธอ เหน่อื ยจนหลบั ไปยังคงทํางานหนักอยทู่ นี่ ่ันอยา่ งขยัน จากนัน้ อกี สกั พักกน็ อน อยบู่ นโตะ๊ หลับไปแลว้ พจ่ี งิ มองเห็นขอบตาดําของเธอแลว้ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะแกลง้ เธอ “เธอจรงิ จังขนาดน้ี โมเ่ ซนิ ไมส่ งสารเธอ? ”

ไดย้ นิ ชอ่ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉียวหยดุ ไปสกั พัก จากนัน้ ก็ หวั เราะอยา่ งเยอื กเย็น ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ นเ่ี ป็ นชว่ งเวลาทยี่ าวนานทส่ี ดุ ของสงครามเย็นนับตงั้ แตเ่ ธอ แตง่ งานกบั เยโมเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ ทํากบั เธอราวกบั วา่ เป็ นมนุษยล์ อ่ งหน อกี อยา่ งเธอก็ ไมไ่ ดไ้ ปคยุ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ น สองคนถงึ อยใู่ นหอ้ งเดยี วกนั แตเ่ ขากลับไมส่ นใจซง่ึ กนั และกนั มากกวา่ คนแปลกหนา้ ซะอกี คดิ ไปคดิ มา เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ แบบน…้ี ..กค็ อ่ นขา้ งดี อยา่ งนอ้ ย เธอไมต่ อ้ งดนิ้ รนเพอ่ื เผชญิ หนา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ พอ กระโจนเขา้ ทํางาน ตามองไมเ่ ห็นใจ ใจก็ไมล่ ําคาน “ผหู ้ ญงิ ตอ้ งเป็ นหว่ งตัวเองมากหน่อย วยั รนุ่ มจี ํากดั นะ เธอ ทํางานหนักแบบนต้ี อ่ ไป ฉันกลวั เธอจะแกไ่ ว ถงึ ตอนนัน้ โมเ่ ซนิ ตอ้ งมาจัดการฉันแน่เลย ”

เสนิ่ เฉียวหยดุ มอื สกั พัก แลว้ ก็หวั เราะพลางพดู วา่ : “พจ่ี งิ พ่ี อยา่ ลอ้ ฉันเลน่ ” “ใครลอ้ เธอเลน่ ? ฉันมเี วลาทไี่ หนละ วันนไี้ มต่ อ้ งทํางานแลว้ กลับไปพักผอ่ นเถอะ ดตู าเธอเป็ นถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ไมเ่ อากระจก มาสอ่ งสกั หน่อย” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดใ้ สใ่ จ คดิ วา่ พจี่ งิ โกหก ตอ่ มา พจ่ี งิ เลยเอากระจกมาวางไวต้ อ่ หนา้ เธออนั หนงึ่ เสนิ่ เฉยี ว สอ่ ง ตกใจผหู ้ ญงิ ในกระจกจนแทบจะกระโดดขน้ึ มา ผหู ้ ญงิ ในกระจก ขอบตาทัง้ คดู่ ํามาก และรมิ ฝี ปากไมช่ มุ่ ชนื้ เหมอื นปกติ แหง้ กรา้ นมาก “นี่ นค่ี อื …..” “ตกใจละซ?ิ ” พจี่ งิ หวั เราะ : “ฉันยังไมเ่ คยเห็นผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ ตวั ไมเ่ ป็ นกวา่ เธออกี เลย ไมร่ ักสวยรักงามเอาซะเลย! ” เสนิ่ เฉียวเกอ้ เขนิ ทนไมไ่ หวเอามอื มาลบู ทหี่ นา้ ของตวั เอง “ขอโทษทนี ะพจ่ี งิ ทําใหพ้ ต่ี กใจเลย ”

“เราผหู ้ ญงิ เหมอื นกนั ตกใจกไ็ มเ่ ป็ นไร กลวั วา่ โมเ่ ซนิ เอาละ่ สิ ถงึ แมจ่ ะขยนั ทํางาน แตผ่ หู ้ ญงิ กต็ อ้ งรักสวยรักงาม ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ เมอื่ คณุ ดเี ทา่ นัน้ คณุ ถงึ จะคคู่ วรกบั คนทดี่ กี วา่ ” คําพดู นไี้ มเ่ ลว เสน่ิ เฉียวกค็ ดิ แบบนมี้ าโดยตลอด เสยี ดาย เธอไมไ่ ดเ้ ป็ นคนทด่ี แี บบนัน้ อกี อยา่ งเธอ ไมค่ คู่ วรกบั คนทดี่ ี “รบี กลบั ไปพักผอ่ นเถอะ” “อมื ” เสนิ่ เฉยี วก็รตู ้ วั เองวา่ ชว่ งนเี้ หนอ่ื ยมากเกนิ ไปแลว้ ไดแ้ ตเ่ กบ็ ของ จากนัน้ กลับบา้ น เธอถงึ บา้ นกด็ กึ มากมาตลอด สว่ นมากเยโ่ มเ่ ซนิ ก็จะนอนหลบั แลว้ วันนเ้ี ธอกลบั มาบา้ นคอ่ นขา้ งเร็ว กลับมาบา้ นเห็นวา่ เยโ่ ม่ เซนิ ยังอยยู่ งั ในหอ้ งหนังสอื อยเู่ ลย เสนิ่ เฉียวเหนอ่ื ยจนแทบจะ ไมไ่ หว อาบนํ้าเสร็จกน็ อนแลว้ นอนถงึ กลางดกึ เหมอื นกบั มมี อื คหู่ นงึ่ มาโดนแกม้ ของเธอ มอื นัน้ เย็นและแหง้ กรา้ น เหมอื นเอาอะไรมาเชด็ ทต่ี าของเธอ ทํา

ใหเ้ ธอขมวดควิ้ อยา่ งอดึ อดั เธออยากลมื ตาดู แตเ่ หน่อื ยมาก จรงิ ๆ เปลอื กตาหนักจนลมื ตายงั ไงกไ็ มข่ น้ึ จากนัน้ เธอกระแอมขน้ึ มา มอื นัน้ ก็เกบ็ กลับไป จากนัน้ ครงึ่ คนื กเ็ งยี บสนทิ แลว้ เสน่ิ เฉียวฝันดจี นรงุ่ สาง วนั ทส่ี องตอนอาบน้ําก็เห็นวา่ ขอบตาทด่ี ําของตวั เองเหมอื นกบั วา่ จะดขี นึ้ อกี อยา่ งวงกลมรอบดวงตาจางลงเล็กนอ้ ย ทจ่ี รงิ การ นอนคอื มารก์ ธรรมชาติ เสน่ิ เฉียวอาบนํ้าเสร็จออกมา พอดเี ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ตนื่ ขนึ้ เห็นเขานั่งขา้ งเตยี ง ในมอื ถอื นติ ยสารพงิ อยทู่ นี่ ั่น วลี แชรอ์ ยไู่ มไ่ กล เซยี วซยู่ งั ไมไ่ ดม้ า เสน่ิ เฉียวคดิ ๆ ดู หรอื เดนิ ไปขา้ งหนา้ เธอเข็นรถเข็นไปทหี่ นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ เสยี งไมค่ อ่ ยสงบ : “ตอ้ งการ ความชว่ ยเหลอื ไหม? ” ไดย้ นิ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มามอง ดวงตาทลี่ กึ และสงบนง่ิ มองลงบนใบหนา้ ของเธอ

พวกเขาเวลานอนชนิ กบั การนอนแบบไมป่ ิดผา้ มา่ น และ หนา้ ตา่ งนหี้ นั ไปทางทศิ ตะวันออก แตห่ นา้ ตา่ งอยไู่ กลจากทท่ี ่ี พวกเขานอน แตแ่ สงแดดทแ่ี รงกย็ งั สามารถสะทอ้ นใบหนา้ ของ พวกเขาได ้ ตอนนท้ี เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ มองไปทเ่ี สนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียว สงั เกตเห็นวา่ ครง่ึ หนง่ึ ของใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาของเขามปี ระกาย แวววาวราวกบั เทพเจา้ หวั ใจดวงหนง่ึ ก็วบู วาบแบบนข้ี นึ้ มา เสยี ใจทว่ี นิ าทตี อ่ มา เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหเ้ ธอเหมอื นตกถ้ํา “ไมต่ อ้ งการ” เสน่ิ เฉียวสหี นา้ เปลย่ี น รสู ้ กึ ถงึ ตวั เองหลงใหลมากไปแลว้ ทงั้ สองอยใู่ นสงครามเย็น เขาถอนตวั มาตงั้ นานแลว้ ยงั จะเอา สญั ญาและบตั รธนาคารโยนทงิ้ จะมาสนใจเธอไดย้ ังไง? มอื ทจี่ ับรถเข็นอยยู่ งิ่ แน่นขน้ึ สดุ ทา้ ยกลบั คอ่ ยๆ คลายความดุ รา้ ย

เสนิ่ เฉียวมองลงไป กม้ หนา้ แลว้ เดนิ ไป ทง้ิ มมุ มองดา้ นหลงั ไว ้ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ มองทรี่ ปู รา่ งผอม แตต่ รงของเธอ ความเยาะเยย้ ใน ดวงตาสองสามนาที ผหู ้ ญงิ คนนี้ กอ่ นหนา้ นไี้ มร่ จู ้ ักกม้ หวั ตอ่ หนา้ เขา มกั จะเป็ นเชน่ น้ี ตลอดไป ไมม่ อี ะไร! ถา้ เธออยากจะตะลงึ ก็ใหเ้ ธอตะลงึ ดสู ใิ ครสามารถตะลงึ ถงึ ตอนสดุ ทา้ ย * เสน่ิ เฉียวพง่ึ ถงึ บรษิ ัท ฉันเห็นอาหารเชา้ พเิ ศษบนโตะ๊ ของ ตวั เอง เธอขมวดคว้ิ แลว้ มองไปรอบๆ ใครชา่ งใจดเี อาอาหาร เชา้ มาใหเ้ ธอ? ตงั้ แตเ่ ธอเรม่ิ เขา้ มาในแผนกน้ี มกี คี่ นทชี่ อบดู หมน่ิ เธอ ตอ้ งการจัดการเธอ สว่ นทเ่ี หลอื มเี พยี งจติ ใจทไี่ มม่ กี าร กระทําไมด่ ี ยังพวกทก่ี ลัวเดอื ดรอ้ นไมก่ ลา้ เขา้ ใกลเ้ ธอ ดงั นัน้ ถา้ หากมคี นเอาอาหารเชา้ มาใหเ้ ธอ……

เสนิ่ เฉยี วมองไปรอบๆ น่าจะคดิ ออกวา่ เป็ นใครแลว้ เธอไมไ่ ดไ้ ปจับอาหารเชา้ นัน้ เปิดคอมทํางานราวกบั ไมเ่ ห็น อะไร เสยี งเยาะเยย้ ของกาวหยนุ ก็ดงั ขน้ึ ใน “โห ผหู ้ ญงิ ทเ่ี ขา้ ใจย่วั คนกไ็ มเ่ หมอื นกนั ไมว่ า่ ไปทไ่ี หนกจ็ ะ เหมอื นปลาไดน้ ้ํา นพ่ี งึ่ มาแผนกเรากวี่ ันเอง กย็ ่วั ไดค้ นนงึ แลว้ เหอะเหอะ สงสารคนทถี่ กู คนโกหกจรงิ ๆ เลย” ชยุ หมน่ิ ลเี่ ป็ นผชู ้ ว่ ยทด่ี ขี องเธอ เมอ่ื ไดย้ นิ สง่ิ นแ้ี ลว้ กท็ ําใหเ้ ธอ สนั่ สะทา้ น “พก่ี าวหยนุ อยา่ พดู เลยคะ่ ผหู ้ ญงิ ทร่ี ทู ้ กั ษะบนเตยี งกเ็ ป็ นแบบนี้ ไปทไี่ หนก็สามารถใชเ้ คล็ดลับนี้ปราบผชู ้ ายไดท้ กุ ที่ เหอ้ พง่ึ จะ มา ตอ่ หนา้ สวเ่ี ลย่ี วคณุ ก็ทําวธิ นี ห้ี รอื เปลา่ ? ” กาวหยนุ เยาะเยย้ : “เธอคงไมม่ มี ารยาทและน่าอายในสายตา ทํากบั คนแกก่ เ็ หมอื นกนั น่ารังเกยี จจรงิ ๆ ฉันคดิ ถงึ ก็ขนลกุ แลว้ ” คําพดู พวกนไี้ มเ่ ขา้ ไปในหขู องเสน่ิ เฉียวสกั คํา คนอน่ื ๆ กไ็ ดย้ นิ หมดแลว้ จากนัน้ พวกเขากห็ นั กลับมาราวกบั กําลงั ดกู ารแสดงท่ี

ดี ทกุ คนก็ตา่ งไปมงุ ดู มองดสู งครามดา่ ทกี่ ําลงั จะเรมิ่ ขน้ึ ในหอ้ ง ทํางานนี้ แตว่ า่ ใครจะรรู ้ อตงั้ นาน กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลค่ี นทพี่ วกเขาพดู ถงึ ไมม่ กี ารเคลน่ื ไหวใดๆ แมแ้ ตช่ ายตามองพวกเขาก็ไมม่ ี รอยยม้ิ ยนิ ดบี นใบหนา้ ของทกุ คนคอ่ ยๆ หายไป … กาวหยนุ และชยุ หมนิ่ ลรี่ อไมถ่ งึ เธอขยบั ตวั ยนื ขน้ึ และถามเธอ ดว้ ยความโกรธ : “เด็กใหม่ นห่ี มายความวา่ ยังไง? ทําไมถงึ ไม่ มกี ารตอบสนอง? ” ไดฟ้ ัง เสนิ่ เฉยี วถงึ หนั หวั มาชา้ ๆ มองพวกเขาดว้ ยดวงตาทไ่ี ร ้ เดยี งสา : “พวกคณุ พดู กบั ฉันอยหู่ รอ? ” ตอนที่ 165 โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ทกุ คนแทบคล่ัง! กาวหยนุ และชยุ หมน่ิ ลกี่ ารแสดงออกบนใบหนา้ มกี าร เปลยี่ นแปลงตลอดเวลา เห็นไดช้ ดั วา่ ถกู เสน่ิ เฉียวทําใหโ้ กรธ มาก

ดา่ มาตงั้ นาน เธอไมฟ่ ังไปสกั ประโยคเลยหรอ? งัน้ พวกเธอพดู แรงๆ ใหใ้ ครฟังละ่ ? “นามสกลุ เสน่ิ เธอนชี่ า่ งหยง่ิ เกนิ ไปแลว้ ?” คดิ วา่ หวั หนา้ ชอบ คณุ มาก เธอเลยสามารถทําอะไรก็ไดท้ คี่ ณุ ตอ้ งการในแผนก อยา่ งนัน้ หรอ? “กค็ อื ไมแ่ คอ่ าหารเชา้ มอ้ื เดยี วหรอ? เธอคดิ วา่ ตวั เองสําคญั แลว้ หรอ? เจา้ นายของพวกเราเป็ นคนมภี รรยาแลว้ เธอยว่ั คนมี ภรรยาแลว้ หนา้ ดา้ นเกนิ ไปแลว้ มัง้ ?” พวกเธอสองคนเสยี งยง่ิ ดงั ขน้ึ เรอื่ ยๆ พดู จาก็ไมเ่ ขา้ หู คนทมี่ งุ ดู อยขู่ า้ งๆ กต็ า่ งคดิ วา่ พวกเธอเกนิ ไปแลว้ ก็มคี นทช่ี อบยแุ ยงอยู่ “เธอยงั มหี นา้ อะไรอกี หรอ? เตยี งของผชู ้ ายคนไหนก็ปีนไปซะ หมด เธอตอ้ งถามเธอยังใหใ้ ครมองหนา้ ไหม…….” เสน่ิ เฉียว： “……” “ก็คอื ไมต่ อ้ งการใหเ้ ห็นหนา้ ”

ความโกรธในตวั เสน่ิ เฉยี วเย็นลง เธอคอ่ ยๆ ยมิ้ ทม่ี มุ ปากเบาๆ พดู ตอ่ ทา้ ยประโยคประโยคหนงึ่ : “แคเ่ อาอาหารเชา้ วางไวบ้ น โตะ๊ ของพวกเธอ ก็เป็ นการออ่ ยคนทม่ี ภี รรยาแลว้ ใชไ่ หม?” ผคู ้ นตกใจ เสนิ่ เฉียวยนื ขน้ึ เอาถงุ ทอ่ี ยบู่ นโตะ๊ หยบิ ขน้ึ มา วางไวบ้ นตวั กาว หยนุ “ตอนนลี้ ะ่ ? คณุ กาว ขอถามหน่อยคณุ ยงั มหี นา้ อยอู่ กี ไหม?” กาวหยนุ สหี นา้ เปลย่ี น “คําดถู กู พวกนี้ และสง่ิ ทคี่ ณุ เพงิ่ กลา่ วถงึ ฉันคดิ วา่ ถงึ จะมคี นพดู ออกมา กค็ งออกมาจากปากคนโกง คดิ ไมถ่ งึ วา่ จะออกมาจาก ทกุ คนทน่ี ่ี พวกคณุ ไมไ่ ดถ้ ามฉันวา่ ไรย้ างอาย งัน้ คําถามนัน้ ฉัน ก็จะถามพวกคณุ แบบนพี้ วกคณุ แตกตา่ งจากคนปากรา้ ยทเี่ อา แตด่ า่ คนขา้ งถนนยงั ไง? แตกตา่ งยงั ?” เสน่ิ เฉียวพดู จาไมน่ ่าฟัง แตค่ วามจรงิ ลกึ ๆ กอ็ ยากจะวา่ พวกเขา เป็ นคนปากรา้ ยทเ่ี อาแตด่ า่ คนขา้ งถนนนั่นแหละ คนอน่ื ฟังก็โกรธขนึ้ มา โกรธจนพดู กลับมาประโยคนงึ

“ทเี่ ธอพดู หมายความวา่ ยังไง? เธอกลา้ ทําแตค่ นอน่ื วา่ เธอ ไมไ่ ดง้ ัน้ หรอ?” ชยุ หมนิ่ ลกี่ ดั ฟัน : “ก็คอื กลา้ พดู ไมก่ ลา้ เป็ น ยงั ใสร่ า้ ยคนอนื่ อกี ” เสนิ่ เฉียวคอ่ ยๆ หวั เราะ ยน่ื มอื ดงึ ไหมสนี ้ําเงนิ ทแี่ กม้ หลงั ใบหู จากนัน้ เดนิ ไปทห่ี นา้ ชยุ หมนิ่ ลี่ “ชยุ หมนิ่ ลี่ เมอ่ื คนื ฉันเห็นคน หวั ลา้ นมารับคณุ กลบั บา้ น ตอนแรกฉันคดิ วา่ เป็ นพอ่ ของคณุ แต่ จากนัน้ พวกคณุ ก็จบกนั ขอถามหน่อยความสมั พันธข์ องพวก คณุ คอื อะไร? ชยุ หมนิ่ ลไ่ี ดย้ นิ แลว้ สหี นา้ เปลยี่ น สน่ั ไปหมด “เธอ เธอ…….พดู อะไรอะ！ ฉันเปลา่ ซะหน่อย!!” ทกุ คนกม็ องไปทช่ี ยุ หมนิ่ ลที่ ันที “ไมใ่ ช?่ คณุ กลา้ ทําไมก่ ลา้ รับ?” กาวหยนุ ทอี่ ยขู่ า้ งๆ ก็มกี ารตอบสนองกลบั มา เสน่ิ เฉียวนเ่ี ป็ นวธิ ี เอาชนะเธอกบั ชยุ หมนิ่ ล่ี

“นามสกลุ เสน่ิ เธออยา่ โฟกสั ผดิ จดุ ! สดุ สําคญั ไมใ่ ชเ่ ธอยว่ั หวั หนา้ หรอ? เธอใสร่ า้ ยชยุ หมนิ่ ลที่ ําไม? พดู ถงึ ตรงน้ี กาวหยนุ โกรธจนยนื่ มอื ไปลากผมของเสน่ิ เฉียว อยากจะลากเธอไป” เสนิ่ เฉียวสหี นา้ เปลยี่ นไป รบี หลกี เลย่ี งการสมั ผัสเธอ “พวกคณุ พดู มาตงั้ นานฉันไมเ่ คยลงไมล่ งมอื ฉันพดู แคป่ ระโยค เดยี วแตพ่ วกคณุ อยากใชก้ ําลัง นเ่ี พราะฉันพดู อะไรแทงใจดํา หรอื เปลา่ ? หรอื วา่ คณุ ไมส่ ามารถรอทจ่ี ะปกปิดสง่ิ ทน่ี ่าเกลยี ด ใหก้ บั เธอได ้ ไมง่ ัน้ …..ฉันพดู ของคณุ หน่อยดไี หม?” กาวหยนุ ： “….. พดู ของฉัน? เธออยากจะสรา้ งเรอื่ งอะไรขน้ึ มา อกี ?” “เปลา่ เลย ฉันแคห่ วงั ดอี ยากเตอื นคณุ ไวป้ ระโยคหนงึ่ แฟนของ คณุ กอ่ นทจ่ี ะมารับคณุ เขาคยุ โทรศพั ทก์ บั ก๊กิ ” “เธอพดู บา้ อะไร?” กาวหยนุ ไมค่ ดิ วา่ เรอ่ื งมันจะมาถงึ แฟนของ เธอแลว้ โกรธจนเธอคนั ไมค้ นั มอื อยากตบเธอ “พวกเธอทะเลาะอะไรกนั ?” เสยี งของ สวเี่ ลยี่ ว ดงั ขน้ึ ทนั ที ทําใหเ้ สยี งของทกุ คนเงยี บลง

ถงึ แมจ้ ะพดู ถงึ เธอลับหลงั แตส่ วเ่ี ลย่ี วอยทู่ น่ี เี่ ป็ นหวั หนา้ มา 5-6 ปีแลว้ มคี วามกลา้ หาญมาก ทกุ คนเห็นเขามาแลว้ รบี แยกยา้ ย กนั ไป กาวหยนุ เห็นสวเ่ี ลยี่ วมาแลว้ ตาก็แดง เลยพดู วา่ : “หวั หนา้ คณุ มาสกั ที คนทม่ี าใหมน่ ท่ี ําเรอ่ื งผดิ ฉันวา่ เธอสองสามประโยค เธอกลบั ดฉุ ัน แลว้ ยังใสร่ า้ ยหมนิ่ ลอ่ี กี ” ถกู เรยี กชอื่ ถงึ ชยุ หมนิ่ ลไี่ ดย้ นิ ก็รบี แสดงละคร รอ้ งไหแ้ ลว้ มอง ไปทสี่ วเี่ ลย่ี ว “หวั หนา้ พวกเราไมไ่ ดพ้ ดู อะไรใหเ้ ธอเลย แตเ่ ธอใสร่ า้ ยวา่ ฉัน ถกู ผชู ้ ายเลยี้ งดแู ลว้ ฉันกแ็ คเ่ ป็ นเด็กผหู ้ ญงิ ทน่ี ่ารัก จะเป็ นแบบ นัน้ ไปไดย้ ังไง หวั หนา้ ……คณุ ตอ้ งตดั สนิ ใจใหฉ้ ันนะ!” ไมว่ า่ กาวหยนุ กบั ชยุ หมนิ่ ลี่ เสนิ่ เฉยี วกย็ นื อยตู่ รงนัน้ ไมข่ ยับ สี หนา้ เย็นชามองไปทส่ี องคนนัน้ ทา่ ทางแบบนี้ ชา่ งทําใหค้ นทนไมไ่ หวอยากจะมองเธออกี รปู ลกั ษณ์ทไี่ รท้ ต่ี แิ ละเด็ดเดย่ี ว …

สวเี่ ลย่ี วก็เห็นความงามบนตวั เธอทนั ที ถงึ แมเ้ ธอชอบไมส่ นใจ ตวั เอง แตเ่ สน่ิ เฉยี วดวงตาทเ่ี ยอื กเย็นและอารมณ์ของเธอไมไ่ ด ้ น่ารําคาญ ในทางกลบั กนั ยงิ่ เธอตอ่ ตา้ น สวเี่ ลยี่ วยง่ิ รสู ้ กึ วา่ ตวั เองยงิ่ จมลง “แตว่ า่ พดู ไมก่ ป่ี ระโยค พวกคณุ ถงึ เปลย่ี นเป็ นออ่ นแอแบบนี้ แลว้ ละ่ ?” สวเ่ี ลย่ี วเหอะออกมา แลว้ มองไปทเ่ี สน่ิ เฉียวแลว้ ถาม เบาๆ วา่ : “เธอวา่ พวกเธอจรงิ ๆ หรอ? หรอื วา่ พวกเธอกําลัง สรา้ งเรอ่ื งโทษเธอ?” กาวหยนุ กบั ชยุ หมน่ิ ลส่ี หี นา้ ซดี ไปสองสามนาที : “หวั หนา้ คณุ หมายความวา่ ยงั ไง? พวกฉันจะสรา้ งเรอื่ งโทษเธอไดย้ งั ไง?” เสน่ิ เฉียวองึ้ ไป คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะถามแบบนี้ จะยมื มอื เธอ ลงโทษสองคนนัน้ หรอ? แตว่ า่ ……เธอกไ็ มต่ อ้ งการมสี ว่ น รว่ มกบั สวเ่ี ลย่ี วทอี่ ยตู่ อ่ หนา้ พอแลว้ เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก ขเี้ กยี จจะพดู แลว้ กห็ นั กลบั ไปทขี่ องตวั เอง สวเ่ี ลยี่ วถกู มองขา้ ม ในใจไมค่ อ่ ยสบายใจ

“หวั หนา้ …..” “พอแลว้ พวกเธอ อะไรๆ ก็ทําใหค้ นไมไ่ รก้ งั วลใชไ่ หม? เชา้ มา ก็ใหฉ้ ันมาจัดการเรอ่ื งตอ่ ปากตอ่ คํา งัน้ กนิ ขา้ วตอ้ งใหฉ้ ันจัดการ ใหด้ ว้ ยไหม? รบี ไปทํางานเลยนะ ทํางานไมเ่ สร็จโบนัสเดอื นนกี้ ็ จะไมม่ แี ลว้ !” กาวหยนุ กบั ชยุ หมนิ่ ลไ่ี ดย้ นิ เรอ่ื งโบนัส กไ็ มก่ ลา้ พดู อะไรอกี แลว้ ไดแ้ ตก่ ลัน้ หายใจและกลบั ไปทน่ี ่ัง สวเี่ ลย่ี วอยากหนั กลับออกไป แตเ่ ห็นคว้ิ ทโ่ี คง้ สวยของเสนิ่ เฉียว และคดิ ถงึ ใบหนา้ และสายตาทเี่ ยอื กเย็น กเ็ ลยเดนิ ไป กระแอมครัง้ หนง่ึ : “เสน่ิ เฉียว เธอไปทหี่ อ้ ง ทํางานฉันหน่อย” ไดย้ นิ แลว้ เสนิ่ เฉยี วก็หยดุ มอื หนั กลับไปมองสวเี่ ลย่ี ว : “หวั หนา้ มเี รอื่ งอะไรคะ?” สวเี่ ลยี่ ว： “เธอมาแลว้ คอ่ ยพดู ” แลว้ เขาก็หนั หลงั เดนิ ไปเลย