เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

เซยี วซรู่ บี ออกมาจากหอ้ งทํางานอยา่ งรวดเร็วและปิดประตู จากนัน้ เขาจงึ แวะมาดทู โ่ี ตะ๊ ของเสนิ่ เฉียว พบวา่ เธอมสี หี นา้ ไม่ คอ่ ยดี จงึ เขา้ ไปถามไถ่ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ สหี นา้ คณุ ดไู มด่ เี ลย ไมส่ บายรเึ ปลา่ ?” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งเซยี วซู่ เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ ไปมองเขาและ พยายามฉีกยมิ้ “ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ วางใจเถอะ ฉันจะรบี จัดการ เอกสารใหเ้ สร็จคะ่ ” เซยี วซเู่ ลยี รมิ ฝี ปากแลว้ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู ขนึ้ “อนั ทจี่ รงิ เอกสาร พวกนัน้ คณุ ไมต่ อ้ งจัดการมนั จรงิ จังมากกไ็ ดน้ ะครับ พวกมนั …” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ฉันจะตงั้ ใจจัดการ” เธอจะไมต่ ัง้ ใจทํามนั ไดย้ งั ไง? หากแมว้ า่ เธอไมต่ งั้ ใจทํางานแม ้ เพยี งสกั นดิ เดยี ว เกรงวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คงจะจอ้ งจับผดิ และมคี ําสง่ั ใหมม่ าใหเ้ ธอแน่ เธอตงั้ ใจทํางานตรงหนา้ กด็ อี ยแู่ ลว้ และเธอก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งไป เดาถงึ เหตผุ ลทอี่ ยเู่ บอื้ งหลงั

เซยี วซเู่ ห็นเธอยนื ยันอยา่ งนัน้ จงึ ไมพ่ ดู อะไรอกี ทําเพยี งเตอื น วา่ ใกลถ้ งึ เวลาทานขา้ วแลว้ ใหเ้ ธออาศยั ชว่ งพักทานอาหาร เพอื่ พักผอ่ น เสน่ิ เฉยี วกลา่ วขอบคณุ เขา เมอื่ ถงึ เวลาอาหารแลว้ จงึ ไปโรงอาหาร เมอ่ื ถงึ โรงอาหาร เสยี่ วเหยยี น ก็เดนิ เขา้ มาอยา่ งกระตอื รอื รน้ “เมอ่ื คนื เกดิ อะไรขนึ้ อะ? ทําไมเธอถงึ ไปอยกู่ บั รองประธานเย่ ของเราได?้ คณุ ชายเยไ่ มโ่ ปรดแลว้ เหรอ? ถงึ ไดม้ าทางนไ้ี ด?้ ” ถงึ แมว้ า่ คําพดู เหลา่ นจี้ ะไมน่ ่าฟัง แตเ่ สนิ่ เฉยี วมองดแู ววตาใส ซอื่ ของเธอ กร็ วู ้ า่ เธอไมม่ เี จตนารา้ ยอะไร ทําไดเ้ พยี งพดู อยา่ ง จนใจ: “เธออยา่ คดิ อยา่ งนัน้ ไดไ้ หม” “ฉันก็ไมอ่ ยากจะคดิ แบบนัน้ แตเ่ มอื่ วานตอนรองประธานเยเ่ ดนิ มาตรงหนา้ เธอ เธอยังไลใ่ หฉ้ ันไปเลย แบบนม้ี นั ทําใหค้ นอน่ื เขา้ ใจผดิ งา่ ย ๆ เลยนะเขา้ ใจไหม? ฉันไมร่ วู ้ า่ เมอ่ื เชา้ ทกุ คนเขา จะเมา้ ทม์ อยเรอ่ื งนว้ี า่ ยงั ไงบา้ ง พวกผหู ้ ญงิ พวกนัน้ คงพดู แรง กวา่ ฉันมากแหละ” ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วกน็ ง่ิ ไป แลว้ ถามขนึ้ โดยอตั โนมัต:ิ “เมา้ ทว์ า่ อะไร?”

“กเ็ มา้ ทว์ า่ เธอเกง่ เรอ่ื งบนเตยี ง เตยี งของสองพนี่ อ้ งเธอก็ขนึ้ มา หมดแลว้ แลว้ พวกนัน้ ก็พดู วา่ ขนึ้ เตยี งเยห่ ลน่ิ หานยังพอวา่ นี่ ขน้ึ เตยี งคนพกิ ารดว้ ย ประมาณนัน้ ” เดมิ ทสี หี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็ไมส่ ดู ้ อี ยแู่ ลว้ ไดย้ นิ คําพดู พวกนยี้ งิ่ ทําใหเ้ ธอมสี หี นา้ ทแี่ ยก่ วา่ เดมิ เสย่ี วเหยยี น ไมไ่ ดส้ งั เกต ยังคงเลา่ ใหเ้ ธอฟังตอ่ “พวกผหู ้ ญงิ พวกนัน้ ยงั พดู นะวา่ ตอนนเ้ี ธอวนเวยี นอยกู่ บั พน่ี อ้ ง คนู่ เ้ี ทา่ นัน้ ก็เพยี งเพราะตอ้ งการตําแหน่งแมแ้ ตห่ นา้ ตาก็ไมส่ น แลว้ แลว้ ยงั บอกวา่ สกั วันเธอก็ตอ้ งตกลงมาจากสวรรคช์ นั้ ฟ้า ถงึ วันนัน้ พวกนัน้ จะเหยยี บเธอใหจ้ มดนิ ” เสน่ิ เฉยี ว: “…” “ยงั มอี กี นะ ๆ ยังมที น่ี ่าเกลยี ดกวา่ นอ้ี กี เธอ…” “ไมต่ อ้ งพดู แลว้ ” เสน่ิ เฉียวพดู ขดั เธอ เธอพอจะเดาไดว้ า่ ตอ่ จากนัน้ คอื อะไร อนั ทจี่ รงิ แลว้ มันไมม่ อี ะไรมากไปกวา่ การดู ถกู เธอ พดู มากกวา่ กค็ งไมพ่ น้ เรอ่ื งแบบเดมิ

เสย่ี วเหยยี นทถ่ี กู เธอขดั จังหวะ ตอนนเี้ ธอเพงิ่ จะเห็นวา่ สหี นา้ ของเธอไมป่ กติ “เป็ นอะไรไป สหี นา้ เธอไมด่ เี ลย เธอโกรธฉัน เหรอ? แตฉ่ ันบอกเธอกอ่ นแลว้ นะ วา่ ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นคนพดู เรอื่ ง พวกน้ี แตเ่ ป็ นพวกผหู ้ ญงิ พวกนัน้ เธอถามฉันวา่ พวกนัน้ พดู อะไรบา้ ง ฉันกเ็ ลา่ ใหเ้ ธอฟังแคน่ ัน้ ” เสนิ่ เฉียวรดู ้ วี า่ เธอแคเ่ ลา่ ใหฟ้ ังเทา่ นัน้ ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร “ฉันไมไ่ ดม้ เี จตนาจะโทษเธอหรอกนะ เพยี งแตว่ า่ เธอไมต่ อ้ ง พดู ตอ่ ฉันกร็ วู ้ า่ พวกนัน้ จะพดู วา่ อะไรแลว้ น่ะส”ิ “จรงิ เหรอ? ถา้ งัน้ พวกนัน้ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู จรงิ ใชไ่ หม?” เสยี่ วเหยยี น มองมาทเี่ ธอและถาม เสนิ่ เฉียว: “…” เสยี่ วเหยยี นเทา้ คาง: “อนั ทจี่ รงิ ฉันดคู นแบบเธอ เงอะงะ ดไู ม่ เหมอื นปีศาจจง้ิ จอกจะไปหลอกลอ่ ผชู ้ ายทไี่ หนไดห้ รอก ยง่ิ กวา่ นัน้ นะ เธอสวยสฉู ้ ันไมไ่ ดห้ รอก รองประธานเยก่ ต็ อ้ งมอง ฉันมากกวา่ เธออยแู่ ลว้ วา่ ไหม?” เสนิ่ เฉยี ว: “…”

“เธออยา่ คดิ วา่ ฉันพดู จาไมม่ เี หตผุ ลนะ ฉันดขู อ้ มลู ของเธอ มาแลว้ จะ้ ฉันเด็กกวา่ เธอ สดใสรา่ เรงิ กวา่ เธอ เพราะอยา่ งนัน้ ฉันคดิ วา่ ฉันก็ตอ้ งเสน่หแ์ รงกวา่ เธอ ดงั นัน้ …ฉันจะยังไมเ่ ชอ่ื วา่ เธอเป็ นคนอยา่ งนัน้ หรอก!” พดู ถงึ ตรงน้ี เสย่ี วเหยยี น กโ็ ชวฟ์ ัน ขาวและเขย้ี วน่ารักสองขา้ งทเ่ี ธอน่ารักมากเป็ นพเิ ศษ ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ เสย่ี วเหยยี นพดู ถกู เธอมชี วี ติ ชวี า มาก หนา้ ตาก็สวยน่ารัก ผหู ้ ญงิ แบบนมี้ เี สน่หแ์ น่นอนอยแู่ ลว้ แตเ่ ธอ ไมร่ า่ เรงิ ซงั กะตาย ไมม่ ชี วี ติ ชวี าสกั นดิ มเี รอ่ื งอะไรก็ข้ี ขลาดและกลํ้ากลนื ทนไป ใครจะมาชอบคนอยา่ งเธอได?้ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วกท็ อ้ แทเ้ ล็กนอ้ ย “เธอกอ็ ยา่ เสยี ใจไปเลยนะ ถงึ เธอจะสวยไมเ่ ทา่ ฉัน แต่ ทา่ มกลางกลมุ่ ผหู ้ ญงิ เธอกถ็ วื า่ สวยเลศิ แลว้ ละ่ แคใ่ หฉ้ ัน แตง่ หนา้ ใหเ้ ธอเพม่ิ อกี นดิ รับรองวา่ หนุ่ม ๆ ตดิ เธอตรมึ แน่นอน จะ้ ! แตว่ า่ หา้ มมาแยง่ กบั ฉันนะ!”

ตอนที่ 144 ปากพระรว่ ง เสนิ่ เฉยี วมเี วลาทจ่ี ะคดิ ถงึ ปัญหาเหลา่ นท้ี ไ่ี หนกนั ตอนนส้ี ง่ิ ที่ เธอเป็ นกงั วลมากกวา่ กค็ อื ใครเป็ นคนถา่ ยรปู พวกนัน้ ใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ เมอื่ วานนตี้ อนทเี่ ธอออกไปกนิ สกุ ก้ี บั เยห่ ลนิ่ หาน เธอกม็ องดู รอบ ๆ แลว้ ยงั รสู ้ กึ วา่ ไมม่ ใี ครแลว้ แตว่ า่ ตอนหลังก็รสู ้ กึ เหมอื นมคี นตามพวกเธอไป คดิ ไมถ่ งึ วา่ ลางสงั หรณข์ องเธอจะไมไ่ ดผ้ ดิ เพย้ี น มคี นสะกด รอยตามเธอจรงิ ดว้ ย แตว่ า่ คนคนนัน้ คอื ใคร? ทําไมจะตอ้ งถา่ ยรปู พวกนัน้ แลว้ สง่ ไป ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ อกี มจี ดุ ประสงคอ์ ะไรกนั แน่? “เธอกําลงั คดิ อะไรอย?ู่ ” เสยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตาและมองเธอ อยา่ งไรเ้ ดยี งสา เสน่ิ เฉยี วรจู ้ ักเธอไดไ้ มน่ าน แตไ่ มม่ ใี ครรว่ มแบง่ ปันความทกุ ข์ ตรงหนา้ กบั เธอ ถา้ ยังเกบ็ ไวเ้ ธอคงอดึ อดั ตายแน่ จงึ ทําไดเ้ พยี ง พดู “เธอวา่ โดยทว่ั ไปแลว้ ใครจะทํารา้ ยเธอ?”

ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นกลอกตาใสเ่ ธออยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “คําถามเธอมันงเ่ี งา่ ปัญญาออ่ นจัง พวกแรกก็ตอ้ งพวกทอี่ จิ ฉา รษิ ยาเธอส!ิ หรอื ไมก่ ็พวกคนทเ่ี ธอไปทําใหเ้ ขาเสยี ประโยชน!์ ” เสนิ่ เฉยี วสะอกึ ขอ้ วนิ จิ ฉัยนฟ้ี ังดมู เี หตผุ ล “นเี่ ธอโดนใสร่ า้ ยเหรอ? เรอ่ื งอะไรน่ะ?” เสยี่ วเหยยี นถามดว้ ย ความอยากรู ้ “เปลา่ เพอื่ นของฉันน่ะ” เสนิ่ เฉียวพดู ใหง้ า่ ยขนึ้ “มเี พอ่ื นฉันคน หนง่ึ แตง่ งานกบั สามมี าไดแ้ คส่ องเดอื น แตม่ อี ยวู่ ันหนง่ึ เธอ ออกไปกนิ ขา้ วกบั เพอื่ นทบ่ี รษิ ัทแลว้ ถกู ถา่ ยรปู เอาไว ้ จากนัน้ รปู ถา่ ยพวกนัน้ ก็ถกู สง่ ไปถงึ มอื สามขี องเธอ เธอคดิ วา่ มันน่าจะเป็ น ฝี มอื ใครเป็ นคนถา่ ยรปู พวกนัน้ ?” “แตง่ งานกนั สองเดอื น?” เสยี่ วเหยยี น ใชค้ วามคดิ : “เธอกําลัง จะบอกวา่ ความสมั พันธข์ องสามภี รรยาคนู่ ้ีไมร่ าบรน่ื ใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ อยา่ งไมล่ ังเล

ความรสู ้ กึ ของเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชไ่ มด่ ี แตม่ นั เลวรา้ ยสดุ ๆ ตา่ งหาก โดยเฉพาะเมอื่ ไมก่ วี่ นั ทผ่ี า่ นมา สถานการณ์มนั แยล่ ง ไปมาก “ออื จากทฉ่ี ันวเิ คราะหด์ แู ลว้ ผลลัพธเ์ ป็ นไปไดส้ องอยา่ ง อยา่ งแรกคอื ผชู ้ ายคนนัน้ มผี หู ้ ญงิ มาชอบ กเ็ ลยตงั้ ใจถา่ ยรปู พวกนัน้ แลว้ สง่ ใหส้ ามเี ธอเพอื่ ปั้นนํ้าเป็ นตวั ” เสนิ่ เฉยี วรบี ตดั บทเธอ: “ไมใ่ ชส่ ามฉี ัน!” “โธเ่ อย๊ รายละเอยี ดเล็กนอ้ ยไมต่ อ้ งใสใ่ จหรอก อยา่ งทส่ี องคอื สามเี ธอไมเ่ ชอื่ ใจเธอ ก็เลยใหค้ นมาตามดเู ธอเป็ นพเิ ศษ!” เสนิ่ เฉยี ว: “…กบ็ อกแลว้ ไงวา่ ไมใ่ ชส่ ามฉี ัน พดู จามั่วซวั่ ” เธอหลังหรู อ้ นขนึ้ มานดิ หน่อย ยายเสย่ี วเหยยี น คนนยี้ งิ่ เป็ นคน ปากไมม่ หี รู ดู ดว้ ย เป็ นเธอทถี่ ามผดิ คําถามรเึ ปลา่ นะ? เสยี่ วเหยยี น ยม้ิ และเขยบิ เขา้ มาอยา่ งมแี ผน “เสนิ่ เฉียว เธอคง จะไมไ่ ดแ้ ตง่ งานแลว้ จรงิ ๆ หรอกใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉียว: “เปลา่ !”

จะใหม้ ขี า่ วเธอแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หลดุ ออกไปใหผ้ หู ้ ญงิ พวกนัน้ ในบรษิ ัทรไู ้ มไ่ ด ้ ขอ้ แรกเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั อยา่ งแทจ้ รงิ เพราะฉะนัน้ การรักษาความลบั ไมใ่ หค้ นอนื่ รกู ้ ด็ อี ยแู่ ลว้ อกี อยา่ ง เหลอื เวลาอกี เพยี งหา้ เดอื นเธอกจ็ ะไปแลว้ ขอ้ สองถา้ หากวา่ กลมุ่ ผหู ้ ญงิ ทบ่ี รษิ ัทพวกนัน้ รวู ้ า่ เธอแตง่ งาน กบั เยโ่ มเ่ ซนิ จะตอ้ งมาแหกอกเธอแน่ อยา่ งไรก็ตาม เสยี่ วเหยยี นกค็ ดิ ไปแลว้ วา่ ผหู ้ ญงิ ทเี่ ธอพดู ถงึ จะตอ้ งเป็ นตวั เองแน่ ไมว่ า่ เสนิ่ เฉียวจะอธบิ ายยงั ไงก็ไร ้ ประโยชนแ์ ลว้ สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉียวทําไดเ้ พยี งยอมรับ ทันใดนัน้ โทรศพั ทก์ ็สนั่ ขนึ้ เสน่ิ มองดแู วบหนง่ึ หานเสโ่ ยวสง่ ขอ้ ความมาทาง วแี ชท หานเสโ่ ยว {เฉียวเฉยี ว เย็นนก้ี นิ ขา้ วกนั ฉันจะรายงานผลกบั เธอ} เมอ่ื เห็นขอ้ ความนมี้ อื เสนิ่ เฉียวก็สนั่

สองวันทผี่ า่ นมานเี้ ธอพยายามเป็ นหนักหนาทจ่ี ะเก็บซอ่ นเรอื่ งน้ี เอาไว ้ ไมอ่ ยากรอู ้ ยากเห็น เธอแมก้ ระท่งั ไมเ่ ป็ นฝ่ ายตดิ ตอ่ หาน เสโ่ ยวไปกอ่ น แตก่ ลับคดิ ไมถ่ งึ วา่ สดุ ทา้ ยแลว้ จะหนยี ังไงกไ็ มม่ ที างหนพี น้ เสนิ่ เฉยี วคดิ ดแู ลว้ อยา่ งไรเสยี กร็ ับปากหานเสโ่ ยวไป เสยี่ วเหยยี นเห็นเธอกดโทรศพั ท์ จงึ ไดเ้ ขยบิ เขา้ ไปใกลแ้ ลว้ แอบมอง “ผลอะไรเหรอ?” อาจจะเพราะความประหมา่ มอื ของเสน่ิ เฉียวสน่ั โทรศพั ทม์ อื ถอื จงึ ไดต้ กลงพนื้ เสยี งดงั “นเ่ี ธอรอ้ นตวั อะไรรเึ ปลา่ ?” เสย่ี วเหยยี นกม้ ลงไปเกบ็ โทรศพั ท์ ขน้ึ มา หลงั จากทมี่ องทหี่ ลังเครอ่ื งแลว้ ก็คนื โทรศพั ทใ์ หเ้ ธอ หานเสโ่ ยว่ ใชร้ ปู ตวั เองเป็ นรปู profile เสย่ี วเหยยี นเห็นครัง้ แรก เธอรสู ้ กึ วา่ ผหู ้ ญงิ คนนเี้ ป็ นคนสวยมาก แตพ่ อมองอกี ทที ันใดนัน้ เธอก็รสู ้ กึ วา่ หนา้ ตาผหู ้ ญงิ คนนนี้ ัน้ แปลก ๆ จงึ อทุ านออกมา “นเี่ พอื่ นเธอเหรอ? หนา้ ตาดแู ปลก ๆ นะ”

เสน่ิ เฉียวเชด็ หนา้ จอโทรศพั ทด์ ู เมอื่ เห็นวา่ มันยังปกตดิ ี เธอจงึ วางใจ “เธออยา่ พดู ไรส้ าระส”ิ เสนิ่ เฉยี วกบั หานเสโ่ ยวเป็ นเพอ่ื นรักกนั มานาน หานเสโ่ ยวดกี บั เธอเหมอื นกบั ญาตคิ นหนง่ึ มาโดย ตลอด เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี่ วเหยยี นพดู แบบน้ี เธอจงึ รสู ้ กึ ไมพ่ อใจ ทนั ที “ฉันไมไ่ ดไ้ รส้ าระนะ เธอดทู หี่ างตาสไิ หนจะปลายควิ้ ยงั มมี มุ หนา้ อกี นะ ตายแลว้ ~ดยู ังไงกโ็ หงวเฮง้ พวกกลับกลอกปลน้ิ ปลอ้ นชดั ๆ” เสน่ิ เฉยี ว: “…” เสย่ี วเหยยี น: “ถา้ หากวา่ จะมคี นเอามดี มาแทงเธอละ่ ก็ อาจจะ เป็ นเธอกไ็ ดน้ ะ” เสน่ิ เฉียวไมค่ ดิ วา่ สงิ่ ทเี่ สย่ี วเหยยี น พดู จะกลายเป็ นความจรงิ เพยี งแตว่ า่ ตอนนเ้ี ธอไมร่ อู ้ ะไรเลย เมอ่ื ไดย้ นิ คนอน่ื แอบวา่ เพอ่ื นรักตวั เองแบบนี้ ก็ตอ้ งเกดิ ความไมส่ บายใจเป็ นเรอ่ื งปกติ

“ เสยี่ วเหยยี นฉันเป็ นเพอื่ นกบั เธอถงึ แมว้ า่ ฉันจะรสู ้ กึ วา่ เธอหยง่ิ อยสู่ กั หน่อย แตก่ ไ็ มใ่ ชค่ นเลว แตฉ่ ันไมค่ ดิ เลยวา่ เธอจะพดู ถงึ คนทเี่ ธอเคยเห็นแคเ่ พยี งรปู เขาเพยี งครัง้ เดยี วแบบนี้ เสโ่ ยว เป็ นเพอื่ นสนทิ ฉัน ฉันไมอ่ ยากใหค้ นอน่ื พดู ถงึ เธอแบบน้ี เธอ เขา้ ใจใชไ่ หม?” เสยี่ วเหยยี นทําปากขมบุ ขมบิ “กไ็ ด ้ เธอไมช่ อบงัน้ ฉันไมพ่ ดู ก็ ได ้ แตว่ า่ เธอดแู ลว้ เป็ นไปตามแบบฉบบั ของพวกปลน้ิ …เอาละ ๆ ๆ ฉันไมพ่ ดู แลว้ กนิ ขา้ วกนั !” การทานอาหารมอ้ื นบี้ รรยากาศไมค่ อ่ ยดนี ัก เสน่ิ เฉยี วทานเสร็จ แลว้ ก็ปลกี ตวั ไปหลงั จากนัน้ เธอพักผอ่ นครหู่ นง่ึ กอ่ นจะกลบั มาจัดการกบั เอกสารเหลา่ นัน้ ในระหวา่ งนัน้ เยห่ ลนิ่ หานมาหาเยโ่ มเ่ ซนิ เพอื่ รายงานอะไร บางอยา่ ง เมอื่ เดนิ ผา่ นเธอเขาหยบิ นมรอ้ นมาใหเ้ ธอแกว้ หนงึ่ ดว้ ย เสน่ิ เฉยี วเห็นนมรอ้ นแกว้ นัน้ ก็เกดิ ตน่ื เตน้ ขน้ึ เมอ่ื วานนท้ี ัง้ สองคนไปทานสกุ ดี้ ว้ ยกนั แลว้ โดนถา่ ยรปู วันนเ้ี ขา เอานมรอ้ นมาใหต้ วั เองแลว้ จะโดนแอบถา่ ยอกี ไหม?

ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็นกึ ถงึ ความเป็ นไปไดท้ ัง้ สองท่ี เสย่ี วเหยยี น พดู ถงึ แทจ้ รงิ แลว้ อาจจะไมใ่ ชค่ นอน่ื ทท่ี ํารา้ ยเธอ แตอ่ าจจะเป็ นเยโ่ ม่ เซนิ ทคี่ ดิ วา่ เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ใจงา่ ย กลัววา่ เธอจะสวมเขาใหเ้ ขา ดงั นัน้ จงึ สงั่ ใหค้ นสะกดรอยตามถา่ ยรปู เธอเป็ นพเิ ศษ คดิ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวกก็ ลนื น้ําลายอกึ ใหญ่ “พใ่ี หญ่ ฉันไมเ่ อา” เยห่ ลน่ิ หานยังคงมรี อยยม้ิ ออ่ นโยนเหมอื นเกา่ : “เอาไปเถอะ ดมื่ ตามสบาย อกี อยา่ งตรงนไี้ มม่ ใี ครเห็นหรอก” เสน่ิ เฉียว: “…” “ผมไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นนะ” หลังจากเยห่ ลนิ่ หานไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วถอื นมแกว้ นัน้ ความอนุ่ ของนมแกว้ นัน้ สง่ ผา่ นแกว้ ไปยงั ฝ่ ามอื ของเธอทําใหห้ วั ใจของ เธออนุ่ ขน้ึ คนอยา่ งพใ่ี หญ…่ ชา่ งเอาใจใสเ่ สยี จรงิ

หลังจากเสนิ่ เฉียวดมื่ นมแลว้ กร็ สู ้ กึ อนุ่ สบายทอ้ ง ทําใหส้ บายตวั ไดม้ าก มนั ไมง่ า่ ยเลยกวา่ จะถงึ เวลาเลกิ งาน เสน่ิ เฉียวเหนอ่ื ยจนแทบ จะเป็ นลม เอกสารกองพะเนนิ พวกนัน้ มนั เยอะเกนิ ไปแลว้ แค่ เห็นเธอก็ตาลายแลว้ เมอื่ เธอน่ังพักทเี่ กา้ อแ้ี ละเตรยี มจะสะพายกระเป๋ าเพอื่ กลบั บา้ น ตอนนัน้ เองประตหู อ้ งทํางานกเ็ ปิดออก “ทํางานเสร็จแลว้ เหรอ?” เสยี งเย็น ๆ ดงั มาในอากาศ เสน่ิ เฉยี วกา้ วไปขา้ งหนา้ และหนั ไปสบตาของเยโ่ มเ่ ซนิ “แตม่ ันถงึ เวลาเลกิ งานตงั้ นานแลว้ …” เธอตอบเบา ๆ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ ยแส “บรษิ ัทตระกลู เยย่ อมใหเ้ กดิ การ ทง้ิ งานกลบั บา้ นทัง้ ๆ ทง่ี านยังไมเ่ สร็จตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั ?” เสน่ิ เฉียว: “…” นหี่ มายความวา่ จะใหเ้ ธอทําโอทงี ัน้ ส?ิ

เสนิ่ เฉยี วรวู ้ า่ เขาตอ้ งการจะทรมานเธอ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งเบา ๆ แลว้ อธบิ ายดว้ ยเสยี งเบา “พรงุ่ นฉี้ ันจะเขา้ งานกอ่ นเวลาได ้ ไหมคะ? ฉันมนี ัดกนิ ขา้ วกบั เสโ่ ยว ฉัน…” ตอนที่ 145 ยแุ ยงตะแคงรว่ั “มลี กู นอ้ งทไ่ี หนกลา้ ตอ่ รองกบั เจา้ นาย?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ย ความรําคาญ เสนิ่ เฉยี วจับกระเป๋ าในมอื แน่น เธอกดั ฟันพดู ดว้ ยความโมโหไม่ นอ้ ย “ตอ่ ใหต้ อ้ งทําโอทเี พราะเอกสารพวกนัน้ แตม่ ันก็ไมใ่ ชว่ า่ จะเสร็จไดใ้ นพรบิ ตา ฉันเอากลับไปทําทบี่ า้ นไดไ้ หมคะ?” เธอยอมออ่ นใหค้ รง่ึ หนงึ่ “ไมไ่ ด”้ อยา่ งไรก็ตาม เยโ่ มเ่ ซนิ ไมม่ ที ที า่ จะยอม เสนิ่ เฉยี วจะพดู อะไรได?้ เธอคดิ ดแู ลว้ นัดเจอหานเสโ่ ยวใหม่ ในวนั พรงุ่ นเ้ี ถอะ

เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนี้ เธอก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรอกี แตเ่ ธอกลบั ถอนสายตา ทด่ี อื้ รัน้ จอ้ งมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ และเดนิ ไปทท่ี น่ี ั่งของเธอโดยไม่ พดู อะไรสกั คํา ทําโอทกี ็โอที คนอยา่ งเสนิ่ เฉยี วเธอไมจ่ ําเป็ นตอ้ งยอมแพใ้ คร เสน่ิ เฉยี วกลบั ไปน่ังทโ่ี ตะ๊ ทํางานของตวั เอง สว่ นเซยี วซกู่ ็เข็น พาเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปแลว้ หลังจากทเ่ี ขาไปแลว้ เสน่ิ เฉยี วหยบิ โทรศัพทข์ น้ึ มาและสง่ ขอ้ ความใหห้ านเสโ่ ยว เพอื่ บอกวา่ วนั นเ้ี ธอไปไมไ่ ดแ้ ลว้ ใหน้ ัด กนั ใหม่ ขอ้ ความถกู สง่ ออกไปไดเ้ พยี งสองนาที หานเสโ่ ยวกร็ บี โทรหา เธอทันที “เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ ? เย็นนนี้ ัดกนั แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมจู่ ๆ จะ ใหน้ ัดใหมล่ ะ่ ?” นํ้าเสยี งของหานเสโ่ ยวฟังดเู ป็ นกงั วลและกระสบั กระสา่ ยไม่ นอ้ ย

มนั ไมง่ า่ ยสําหรับเธอทจ่ี ะตดั สนิ ใจบอกคําตอบใหก้ บั เสนิ่ เฉียว กลัววา่ หากผา่ นวันนไี้ ปจะอดไมไ่ ดพ้ ดู ความจรงิ ออกไป แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ จู่ ๆ เสนิ่ เฉียวจะไมไ่ ป ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวจงึ ตน่ื ตระหนกอยใู่ นใจ เธอกําลงั คดิ วา่ เสน่ิ เฉียวเกดิ ไปรอู ้ ะไรเขา้ รเึ ปลา่ นะ เสน่ิ เฉียวมองดเู อกสารกองพะเนนิ เป็ นภเู ขาตรงหนา้ เธอแลว้ ปวดหวั เล็กนอ้ ย “ขอโทษนะเสโ่ ยว ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะเบย้ี วนัด เธอนะ เพยี งแตว่ า่ วันนม้ี ธี รุ ะดว่ นน่ะ เลยไปตามนัดไมไ่ ด”้ หานเสโ่ ยว: “ถา้ งัน้ พรงุ่ นล้ี ะ่ ?” “ถา้ เป็ นพรงุ่ น…้ี ก็ตอ้ งรอพรงุ่ นล้ี ะ่ ” “นมี่ ันเรอื่ งอะไรกนั แน่ ทําไมเธอยงุ่ ขนาดน?ี้ ” เสนิ่ เฉยี ว: “ฉันตอ้ งทําโอทที บี่ รษิ ัท” ปลายสายนง่ิ ไปชว่ั ครแู่ ลว้ จงึ พดู ขน้ึ : “เธออยคู่ นเดยี วเหรอ?” เสนิ่ เฉยี วมองไปรอบ ๆ ทว่ี า่ งเปลา่ แลว้ พยักหนา้ : “ใช”่

“ฉันอยเู่ ป็ นเพอื่ นเธอเอง เดย๋ี วฉันเอาอาหารเย็นไปให ้ เธอ อยากกนิ อะไร?” ไดย้ นิ คําพดู น้ี ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วอบอนุ่ ใจ “ฉันอะไรก็ได ้ แตเ่ ธอมา อยเู่ ป็ นเพอื่ นฉันกท็ ําใหเ้ ธอเสยี เวลาหมดส?ิ ” “ฉันกบั เธอเราเป็ นอะไรกนั เธอยงั จะพดู กบั ฉันแบบนอ้ี กี เหรอ? รอฉันกอ่ นนะ ฉันจะไปถงึ ภายในหนง่ึ ชวั่ โมง” หลงั จากวางสายไป เสนิ่ เฉียวก็มองดรู ปู profile วแี ชทของเส่ โยว เพอ่ื นรักของเธอ หานเสโ่ ยว เธอดกี บั ตวั เองขนาดน้ี เธอจะเป็ นคนแบบนัน้ อยา่ งท่ี เสยี่ วเห ยยี นพดู ไดย้ ังไง? ชว่ั ชวี ติ นไ้ี มม่ ที างเป็ นไปได ้ เสนิ่ เฉียวเกบ็ โทรศพั ท์ และตงั้ ใจใชค้ วามคดิ ใหอ้ ยกู่ บั งาน และไมร่ วู ้ า่ ทํางานผา่ นไปนานแคไ่ หน ทนั ใดนัน้ เสยี งลฟิ ตก์ ด็ งั ขนึ้ เมอ่ื หานเสโ่ ยวปรากฏตวั ขน้ึ ทที่ างเดนิ พรอ้ มกลอ่ งอาหาร สองกลอ่ งและตะโกน “โอย๊ หนักจังเลย เสน่ิ เฉียวรบี มาชว่ ยฉัน

หน่อย” เวลานัน้ เสน่ิ เฉียวก็พบวา่ เวลาผา่ นไปแลว้ หนง่ึ ชว่ั โมง โดยไมร่ เู ้ นือ้ รตู ้ วั เธอรบี ลกุ ขนึ้ ไปรับหานเสโ่ ยวและรับถงุ จากมอื เธอมา หานเสโ่ ยวเดนิ มากบั เธอจนถงึ โตะ๊ และมองดเู อกสารกองพะเนนิ เทา่ ภเู ขาจนไมส่ ามารถวางกลอ่ งอาหารไวบ้ นโตะ๊ ได ้ “แมเ่ จา้ นม่ี ันเรอ่ื งอะไรกนั ? ทําไมเอกสารเยอะขนาดน?ี้ ” ดวงตาของเสนิ่ เฉยี วมดื ลงและเธอพดู เบา ๆ: “ไมม่ อี ะไรหรอก เดย๋ี วฉันทําความสะอาดกม็ ที ว่ี างแลว้ ขอเวลาสบิ นาท”ี หานเสโ่ ยวอยขู่ า้ ง ๆ ดเู สน่ิ เฉยี วทําความสะอาด เธอมองไปทาง หอ้ งทํางานโดยไมร่ ตู ้ วั และพดู โดยไมร่ ตู ้ วั : “คณุ ชายเยท่ ําโอที ดว้ ยไหม?” “เปลา่ ” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ : “ทงั้ บรษิ ัทคงมฉี ันเพยี งคนเดยี วที่ ทําโอท”ี หานเสโ่ ยวเบกิ ตาโพลง: “นม่ี ันตรรกะอะไร ทงั้ บรษิ ัทมเี ธอทํา โอทคี นเดยี ว? งานทงั้ บรษิ ัทจะใหเ้ ธอทําคนเดยี วหรอื ยังไง?” “มันไมเ่ กยี่ วกนั หรอก ฉันทํางานไมเ่ สร็จเองตา่ งหาก”

“งานเยอะขนาดนที้ ําสามวนั กไ็ มร่ จู ้ ะเสร็จไดร้ เึ ปลา่ ?” หานเส่ โยวบน่ อยา่ งอารมณเ์ สยี : “บรษิ ัทของพวกคณุ ปฏบิ ตั ติ อ่ เธอ แบบไรค้ ณุ ธรรมไปนะ” เสนิ่ เฉียวทําความสะอาดของตรงนัน้ เสร็จแลว้ จงึ ลากเกา้ อม้ี า ใหห้ านเสโ่ ยวน่ังและเปิดกลอ่ งอาหาร “เธอชอบอาหารเจของรา้ นนไ้ี มใ่ ชเ่ หรอ? ฉันตงั้ ใจซอื้ มาสองชดุ ขบั รถตงั้ ยส่ี บิ นาทไี ปซอื้ มาเลยนะ” “ขอบคณุ นะ เสโ่ ยว” “เกรงใจอะไรกนั ? พวกเราเป็ นใครกนั ทัง้ สองคนหยบิ ตะเกยี บและทานอาหาร ทนั ใดนัน้ หานเสโ่ ยวก็ ถามขน้ึ “เธอยงั ไมบ่ อกเลยวา่ ทําไมบรษิ ัทถงึ ตอ้ งใหเ้ ธออยทู่ ํา โอทดี ว้ ย? มันเกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ กนั แน่?” กบั หานเสโ่ ยว เสน่ิ เฉียวไมม่ อี ะไรทจ่ี ะไมพ่ ดู เธอเลา่ ทกุ อยา่ งโดยละเอยี ดใหห้ านเสโ่ ยวฟัง หลังจากทห่ี านเสโ่ ยวไดฟ้ ังแลว้ การแสดงออกบนใบหนา้ ของ เธอเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย

“เธอหมายความวา่ เป็ นเพราะรปู พวกนัน้ ทําใหเ้ ขาโกรธ ดงั นัน้ เลยจงใจใหเ้ ธอทํางานพวกนเี้ หรอ?” เสนิ่ เฉียวหวั เราะแลว้ พดู เบา ๆ: “ใครจะไปร?ู ้ หรอื ไมอ่ าจจะเป็ น เพราะฉันดขู ดั หขู ดั ตา” พดู ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวก็ถอนหายใจเฮอื กหนงึ่ : “เสโ่ ยว เธอวา่ ใครเป็ นคนแอบเลน่ งานฉันกนั นะ? ตงั้ ใจถา่ ยรปู พวกนัน้ ” หานเสโ่ ยวหนา้ ซดี เผอื ด ในเธอเตน้ ไมเ่ ป็ นสํา่ เธอปกปิดความ ตงึ เครยี ดในดวงตาของเธอกม้ ศรี ษะลงและตอบอยา่ งลวก ๆ: “ฉันจะไปรไู ้ ดย้ งั ไงละ่ ” เธออยากจะหยบิ เนอ้ื เจชนิ้ หนงึ่ สดุ ทา้ ยคงเป็ นเพราะความตนื่ ตระหนก ตะเกยี บจงึ ตกลงพนื้ สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวเปลยี่ นไปมาก เธอแคอ่ ยากจะกม้ ลงไป หยบิ ตะเกยี บแตก่ ท็ ําเกา้ อล้ี ม้ ไปดว้ ย เสนิ่ เฉยี ว: “…เสโ่ ยว เธอเป็ นอะไร? เงอะ ๆ งะ ๆ” เมอ่ื หานเสโ่ ยวกม้ ศรี ษะลงเพอื่ หยบิ ตะเกยี บเธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จี่ ะ หลับตาเพอ่ื ใหก้ ําลังใจตวั เอง

อยา่ กระโตกกระตาก! “ไมม่ อี ะไรหรอก…” หานเสโ่ ยวยมิ้ อยา่ งเกอ้ เขนิ เธอลกุ ขน้ึ และ จะใชต้ ะเกยี บนัน้ คบี อาหารตอ่ เสน่ิ เฉยี วขมวดควิ้ แลว้ หยบิ ตะเกยี บในมอื เธอไป: “มนั สกปรกแลว้ กนิ ไมไ่ ดแ้ ลว้ เดย๋ี วฉัน เอาไปลา้ งใหก้ อ่ น” พดู แลว้ เธอกห็ ยบิ ตะเกยี บแลว้ ลกุ ขนึ้ ไปลา้ ง หลังจากเธอลกุ ไป หานเสโ่ ยวใชม้ อื กมุ หนา้ อก ใบหนา้ ของเธอ เปลยี่ นเป็ นสขี าวซดี น่ากลวั คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเสยี อาการตอ่ หนา้ เสน่ิ เฉียวแบบนี้ หลงั จากเสนิ่ เฉียวไปสกั พัก หานเสโ่ ยวกป็ รับอารมณข์ องเธอให ้ เขา้ ทไี่ ด ้ “เฉียวเฉยี วคอื วา่ วันนฉี้ ันไมไ่ ดก้ นิ ขา้ วเทย่ี ง แลว้ เมอื่ กย้ี งั ขบั รถ ตงั้ นาน ฉันหวิ จนหนา้ มดื มอื สน่ั ตอ้ งลําบากเธอเลย” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวตกตะลงึ และมองเธออยา่ งซาบซง้ึ “เสโ่ ยว เธอดกี บั ฉันจรงิ ๆ เลย”

หานเสโ่ ยวเมม้ ปาก: “ไมเ่ สยี หน่อย กเ็ ธอเป็ นเพอ่ื นสนทิ คน เดยี วของฉัน! และฉันก็มเี ธอเป็ นเพอ่ื นสนทิ เพยี งแคค่ นเดยี ว ก็ ตอ้ งดกี บั เธอส”ิ หลังจากทท่ี งั้ สองคนกลบั มาน่ังทแ่ี ลว้ หานเสโ่ ยวกลับไมม่ ี อารมณจ์ ะทารอะไรตอ่ แลว้ เธอพดู ขน้ึ เบา ๆ “เฉยี วเฉียว ถา้ อยา่ งนัน้ จะบอกวา่ รปู ภาพพวกนท้ี ําใหเ้ ธอกบั คณุ ชายเยผ่ ดิ ใจ กนั เหรอ? ความสมั พันธข์ องพวกเธอมันแยข่ นาดนัน้ เหรอ? หรอื จะบอกวา่ …เพราะรปู พวกนัน้ ?” เสนิ่ เฉยี วมองดอู าหารตรงหนา้ อยา่ งเงยี บงัน อนั ทจี่ รงิ เธอก็ไมร่ ู ้ วา่ ความสมั พันธก์ อ่ นหนา้ นเี้ ป็ นชว่ งทสี่ งบสขุ ไดร้ เึ ปลา่ แตด่ ู เหมอื นพวกเขาจะสงบสขุ ดอี ยชู่ ว่ งหนงึ่ ตงั้ แตเ่ รอื่ งแพทยแ์ ผน จนี แตค่ วามสงบสขุ นัน้ เป็ นความอปั ยศอดสสู ําหรับเสนิ่ เฉยี ว ผชู ้ ายทเี่ กลยี ดเขาทส่ี ดุ ในชวี ติ ของตวั เองอารมณ์เปลย่ี นไปสดุ ขวั้ หลงั จากมคี วามสมั พันธก์ บั เธอและเธอกค็ ดิ ไมอ่ อกวา่ จะไปท่ี ไหนดี “น่าจะใช”่ เธอพยักหนา้

ตาของหานเสโ่ ยวลกุ เป็ นประกายเมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ ดแู ลว้ การใชร้ ปู ถา่ ยจะเป็ นวธิ สี รา้ งความรา้ วฉานใหพ้ วกเขาไดด้ ี ทเี ดยี ว ตอนท่ี 146 ตรวจสอบรา่ งกายของเธอ ในตอนนใี้ นใจของหานเสโ่ ยวไมม่ คี วามรสู ้ กึ สํานกึ ผดิ แบบเมอ่ื ครอู่ กี แลว้ แตเ่ ธอกลับภมู ใิ จเล็กนอ้ ยในความหลกั แหลมของ ตวั เอง เธอยกมมุ ปากแลว้ พดู เตอื นเสนิ่ เฉยี ว: “เฉยี วเฉียว ขา้ ว จะเย็นแลว้ นะ เธอรบี กนิ เถอะ กนิ เสร็จแลว้ ฉันจะชว่ ยเธอจัดการ เอกสาร จากนัน้ เราจะไดเ้ ลกิ งานไว ๆ” เฉยี วเฉียวเอย๊ เฉยี วเฉียว เธอจะมาโทษทฉี่ ันพรากเยโ่ มเ่ ซนิ ไป จากเธอไมไ่ ดน้ ะ ประเด็นคอื เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อยกู่ นั คนละเสน้ ทาง พวกเธอไมม่ ี ทางอยดู่ ว้ ยกนั อยา่ งมคี วามสขุ ไดห้ รอก

ในเมอื่ เป็ นแบบนแ้ี ลว้ สใู ้ หเ้ ธอเป็ นคนทอี่ ยขู่ า้ งกายเขาแทนจะ ดกี วา่ แลว้ ถา้ หากวา่ เยห่ ลน่ิ หานไมร่ ังเกยี จสถานภาพของเธอ แลว้ ละ่ ก็ ฉันคดิ วา่ เขาเหมาะกบั เธอมากกวา่ นะ “ไมต่ อ้ งหรอก เธอเอาขา้ วมาใหฉ้ ันกล็ ําบากแลว้ เดย๋ี วอกี สกั พักกนิ เสร็จแลว้ เธอกลับกอ่ นเถอะ” เสน่ิ เฉียวยมิ้ ใหเ้ ธอ หานเสโ่ ยวกลบั ยนื ยนั ทจี่ ะอยตู่ อ่ ไมม่ ที างเลอื ก เสนิ่ เฉียวจงึ ตอ้ งยอมใหเ้ ธอชว่ ย ทัง้ สองคน ชว่ ยกนั จนถงึ สท่ี มุ่ กวา่ หานเสโ่ ยวมองอาคารทว่ี า่ งเปลา่ แลว้ เสนอขน้ึ กบั เสน่ิ เฉียว: “ทําถงึ ตรงนน้ี ่าจะพอไดแ้ ลว้ รเึ ปลา่ ? พวกเรากลับกอ่ นเถอะ ฉันมรี ถเดย๋ี วฉันแวะไปสง่ เธอเอง” ในระหวา่ งทก่ี ําลงั ยงุ่ อยนู่ ัน้ เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ มองดเู วลา นมี่ ันก็ สที่ มุ่ กวา่ แลว้ ตอ่ ใหเ้ ธออยากจะทํางานอกี สกั พักแตก่ ็ไม่ สามารถจะทําใหห้ านเสโ่ ยวตอ้ งมาเดอื ดรอ้ นไปกบั เธอแบบนี้ ตอ่ ไปได ้ เธอพยกั หนา้ รับคําและเรม่ิ เก็บของ

หานเสโ่ ยวไปสง่ เสน่ิ เฉยี วทบี่ า้ นตระกลู เยก่ ็เป็ นเวลาหา้ ทมุ่ กวา่ แลว้ เธอมองคํา่ คนื ทเ่ี งยี บสงบแลว้ หานเสโ่ ยวก็พดู ขนึ้ : “เฉียว เฉียวจ๊ะ พฉี่ ันบอกวา่ …” เมอื่ ฟังถงึ ตรงน้ี การกระทําของเสนิ่ เฉียวก็หยดุ ลง นว้ิ ของเธอ เกร็งและพดู ขน้ึ : “คอื วา่ …” “ฉันพดู ตรง ๆ กบั เธอเลยนะ คนคนนัน้ คอื เยห่ ลนิ่ หาน!” กอ่ นทเี่ สนิ่ เฉียวจะลงจากรถไป หานเสโ่ ยวพดู สงิ่ นอ้ี อกมาเสยี ง ดงั เมอื่ พดู เสร็จ…หนา้ ผากของเธอก็ปกคลมุ ไปดว้ ยเหงอ่ื มอื จับพวงมาลัยรถแน่น หลังจากทเ่ี ธอพดู คํานอ้ี อกมาทําใหเ้ สนิ่ เฉียวตกตะลงึ อยตู่ รงนัน้ เธอตกตะลงึ และนงิ่ อยนู่ านโดยไมต่ อบสนองใด ๆ เธอคดิ วา่ …ตวั เองฟังผดิ ไป ชอ่ื ทห่ี านเสโ่ ยวพดู เมอ่ื กี้ คอื เยห่ ลนิ่ หาน? เธอหนั กลบั มามองหานเสโ่ ยว ปากสนั่ เล็กนอ้ ย: “เสโ่ ยว ทําไม จู่ ๆ เธอก็พดู ชอื่ เยห่ ลนิ่ หานละ่ ?” หานเสโ่ ยวไมพ่ ดู อะไรไดแ้ ตม่ องเธอนง่ิ ๆ

เสนิ่ เฉียวเมม้ รมิ ฝี ปากลดความตนื่ ตระหนกในดวงตาของเธอ และกระซบิ : “นม่ี นั กด็ กึ แลว้ เธอรบี กลบั ไปพักผอ่ นเถอะ” “เฉยี วเฉียว สทู ชดุ นัน้ เป็ นของเยห่ ลน่ิ หานนะ” นสี่ งิ่ ทหี่ านเสโ่ ยวพดู ตามหลงั เธอมาอกี ครัง้ ในตอนทเ่ี สนิ่ เฉียว เปิดประตเู ตรยี มตวั จะลงจากรถ ในเวลานัน้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ หวั เธอกําลงั จะระเบดิ ออกเป็ นเสย่ี ง ๆ ทําไมถงึ เป็ นเยห่ ลน่ิ หาน? พระเจา้ กําลังลอ้ เลน่ อะไรกบั เธอกนั แน่? “ฉันรวู ้ า่ ถา้ บอกขา่ วเรอื่ งนก้ี บั เธอไปมันจะเป็ นยังไง…แตว่ า่ …อกี ฝ่ ายคอื เยห่ ลนิ่ หานจรงิ ๆ นะ ตอนแรกฉันก็ลงั เลวา่ จะบอกเธอดี ไหม แตส่ องวันนฉ้ี ันก็คดิ ดแู ลว้ อกี ทงั้ ฉันฟังเธอเลา่ เรอื่ งเมอ่ื ตอนบา่ ย จู่ ๆ ฉันก็รสู ้ กึ วา่ เธออยกู่ บั พเ่ี ย่ กค็ งจะเป็ นเรอื่ งทไี่ ม่ เลว คนื นฉ้ี ันเลยใชค้ วามกลา้ เพอื่ บอกเธอ” เสน่ิ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร หานเสโ่ ยวยังไมห่ ยดุ เธอพดู ตอ่ : “แน่นอนวา่ ฉันรวู ้ า่ เธอตอ้ ง ใชเ้ วลาในการยอมรับ…”

เสนิ่ เฉยี วหนั หนา้ ไปอยา่ งรวดเร็วนํ้าเสยี งของเธอกงั วล เล็กนอ้ ย: “ลอ้ เลน่ รเึ ปลา่ ? คนในคนื นัน้ ดยู งั ไงก็ไมเ่ หมอื น สไตลข์ องเยห่ ลน่ิ หาน!” “เฉยี วเฉียว คนเรามรี ปู แบบการกระทําทห่ี ลากหลายเมอ่ื เผชญิ หนา้ กบั คนหรอื สถานการณ์ทต่ี า่ งกนั ไป ในเวลาปกตเิ ขา อาจจะดอู บอนุ่ แตใ่ นความเป็ นจรงิ เขากลบั เป็ น…” “เป็ นไปไมไ่ ด!้ ” เสนิ่ เฉยี วตดั บทเธออยา่ งรวดเร็วพรอ้ มสา่ ยหนา้ หานเสโ่ ยวถอนหายใจ: “แตฉ่ ันก็ใหค้ ําตอบกบั เธอแลว้ ยงั พอมี เวลา คนื นเ้ี ธอลองทบทวนมนั ดนู ะ” เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเธอดว้ ยแววตาทว่ี า่ งเปลา่ ครหู่ นง่ึ กอ่ นจะ กําชบั ใหข้ บั รถปลอดภยั และลงรถไป แตง่ เขา้ ตระกลู เยม่ านานขนาดนี้ เป็ นครัง้ แรกทเี่ สนิ่ เฉียวกลบั ดกึ ขนาดนี้ บา้ นตระกลู เยเ่ งยี บสนทิ ทัง้ ขา้ งบนและขา้ งลา่ ง มี เพยี งสาวใชก้ ะดกึ เฝ้ายามเทา่ นัน้ และยงั แปลกใจเล็กนอ้ ยเมอื่ เห็นเธอกลับมา แตก่ ็รบี กลา่ วทักทายเธอ เป็ นเพราะเสน่ิ เฉยี วยังคงตกตะลงึ อยกู่ บั เรอ่ื งเมอื่ ครู่ ดงั นัน้ เธอ จงึ พยักหนา้ รับพวกเขาอยา่ งลอ่ งลอยแลว้ จงึ เดนิ ขน้ึ ขา้ งบนไป

เมอื่ เดนิ มาถงึ หนา้ ประตหู อ้ งนอน เสนิ่ เฉยี วยงั คดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คง เขา้ นอนไปแลว้ เธอเปิดประตอู ยา่ งระมัดระวัง แลว้ คอ่ ย ๆ ยอ่ งเขา้ ไปเบา ๆ แต่ พบวา่ ไฟยังคงสวา่ งอยู่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังน่ังอา่ นหนังสอื บนเกา้ อว้ี ลี แชร์ เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งดงั ควิ้ ของเขากข็ มวดเขา้ เล็กนอ้ ย คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะยังไมน่ อน นกี่ ็ใกลจ้ ะเทย่ี งคนื อยแู่ ลว้ ปกติ นาฬกิ าชวี ภาพของเขามันทํางานดจี ะตายนนี่ า? เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เขา เธอเดนิ ไปหยบิ เสอ้ื ผา้ และไป อาบนํ้า เสน่ิ เฉยี วคดิ ถงึ เรอื่ งทห่ี านเสโ่ ยวพดู ตลอดขณะทอ่ี าบนํ้า ทตี่ รวจสอบมานัน้ ผดิ หรอื เปลา่ นะ? ในคนื วันฝนตกทม่ี ดื มดิ นัน้ เธอไมเ่ ห็นหนา้ ชายคนนัน้ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน แตเ่ ธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ ลม หายใจของเขากําลงั ครอบงํากา้ วรา้ วและดรุ า้ ย แตเ่ ธอกลับรสู ้ กึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานนัน้ อดกลนั้ และออ่ นโยน

ไมว่ า่ จะทํายังไงเธอกไ็ มส่ ามารถรวมสองคนนร้ี วมรา่ งเป็ นคนคน เดยี วกนั ได ้ แตต่ อนนห้ี านเสโ่ ยวกลับบอกเธอวา่ เจา้ ของกระดมุ สทู ตวั นัน้ คอื เยห่ ลน่ิ หาน นอกจากเสน่ิ เฉยี วจะไมเ่ ชอ่ื แลว้ ยังรสู ้ กึ วา่ รับไมไ่ ด ้ อกี ดว้ ย เยห่ ลน่ิ หาน—— เป็ นพใ่ี หญข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ นะ! ยง่ิ คดิ เสน่ิ เฉียวกย็ งิ่ ปวดหวั ตาก็พรา่ มวั เล็กนอ้ ย เธอรบี ปิด ฝักบวั จากนัน้ เชด็ ตวั ใหแ้ หง้ และสวมเสอ้ื ผา้ เมอ่ื เธอเดนิ ออกจากหอ้ งนํ้าดว้ ยเทา้ เปลา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงตน่ื อยู่ และยงั คงถอื หนังสอื อา่ นอยตู่ รงนัน้ หนังสอื อะไรมันจะสนุกขนาดนัน้ …ถงึ ไดท้ ําใหต้ ารางเวลาของ เขาเละเทะ เสน่ิ เฉยี วบน่ เงยี บ ๆ ในใจ และเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหมอื นจะไดย้ นิ สงิ่ ทเ่ี ธอบน่ ในใจนัน้ จู่ ๆ เขาก็ ปิดหนังสอื และสงั่ ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา

“มาน”่ี คําพดู ทเ่ี ย็นชากระทบหวั ของเสนิ่ เฉียวราวกบั คอ้ นหนิ หลงั จาก ทไี่ ดพ้ บกบั สง่ิ ทเี่ กดิ ขน้ึ ในตอนเชา้ ตอนนเ้ี ธอกลวั ทา่ ทขี อง เยโ่ มเ่ ซนิ และเธอตอ้ งการทจี่ ะอยหู่ า่ ง ๆ แตต่ อนนเ้ี ขาสงั่ ใหเ้ ธอเขา้ ไปใกล ้ เสนิ่ เฉยี วจับปลายเสอื้ ดว้ ย ความประหมา่ จนแทบหยดุ หายใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ อยา่ งไมพ่ อใจ ตบหนังสอื ลงบนโตะ๊ : “มี คําถาม?” เสน่ิ เฉียว: “…นม่ี นั ดกึ มากแลว้ คณุ รบี พักผอ่ นเถอะ ฉันไมเ่ ขา้ ไปหรอก” พดู จบ เสน่ิ เฉียวเตรยี มตวั จะหนั กลับไป “ผหู ้ ญงิ แตง่ งานสองครัง้ ถา้ เธอไมม่ าเชอื่ ไหมวา่ พรงุ่ นฉี้ ันจะให ้ คนเอาผา้ หม่ เธอไปทงิ้ ใหห้ มด?” คําพดู นที้ ําใหเ้ สน่ิ เฉยี วหยดุ อยกู่ บั ท่ี เธอหนั กลบั ไปมองเยโ่ ม่ เซนิ

ครหู่ นง่ึ เสนิ่ เฉยี วเดนิ เขา้ ไปหาเขา พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา: “มี คําสง่ั อะไร?” “ถอดเสอื้ ” วนิ าทตี อ่ มาเสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขน้ึ ราวกบั วา่ เธอไดย้ นิ อะไร บางอยา่ งทน่ี ่าตกใจและมองไปทเ่ี ขาอยา่ งไมน่ ่าเชอื่ หนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ในตอนนที้ งั้ สงา่ งามและเย็นชาอกี ทงั้ ยงั ไม่ เป็ นมติ ร มคี วามสงา่ งามทไ่ี มอ่ าจตา้ นทานไดใ้ นดวงตาคม เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากอยา่ งอดไมไ่ ด ้ และไมพ่ ดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ อยา่ งเย็นชา ทนั ใดนัน้ ก็ควา้ ขอ้ มอื ของเธอและดงึ เธอลง “ปลอ่ ยฉัน” จู่ ๆ เสนิ่ เฉยี วก็ดน้ิ รนเหมอื นเป็ ดอยใู่ นน้ํา คอกลบั ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ตรงึ เอาไว ้ เสยี งของเขาเยอื กเย็นราวกบั มาจากนรก “ฉันบอกตงั้ แตแ่ รกแลว้ วา่ ทกุ วันฉันจะตรวจสอบรา่ งกายเธอ!” ตอนที่ 147 ปลอ่ ยฉนั กบั ลกู ไป

เมอื่ พดู จบ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กฉ็ ีกชดุ นอนทเ่ี ธอเพง่ิ ใสอ่ ยา่ ง รนุ แรง “วา๊ ย!” เสน่ิ เฉยี วอทุ านออกมา รา่ งเล็กของเธอสน่ั เทาไมห่ ยดุ อยใู่ นออ้ มกอดของเขาดว้ ยความกลวั สายตามองตามมอื ของเย่ โมเ่ ซนิ ทเี่ รมิ่ เคลอ่ื นไปตามรา่ งกายของเธอ เธอนกึ ถงึ วันทม่ี ดื มดิ เมอ่ื เชา้ และมนั ยงั คงปวดรา้ วอยทู่ ไ่ี หนสกั แหง่ ถา้ หากวา่ เขาทําแบบเมอื่ เชา้ … ไม…่ ไมเ่ อา!” เสนิ่ เฉียวควา้ มอื ใหญข่ องเขาทสี่ ะเปะสะปะ ดว้ ย นํ้าเสยี งทกี่ ําลังจะรอ้ งไห:้ “คณุ อยา่ ทํากบั ฉันแบบน!้ี ” ถา้ หากวา่ ทําการอยา่ งเรา่ รอ้ นและรนุ แรงอยา่ งเมอ่ื เชา้ เสนิ่ เฉยี ว ไมก่ ลา้ จะรับประกนั วา่ จะยงั รักษาลกู ของเธอเอาไวไ้ ดห้ รอื ไม!่ เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ยกบั ปฏกิ ริ ยิ าทร่ี นุ แรงของเธอ เขาเพมิ่ แรงทบี่ บี จับบนตวั เธอและแววตาทเี่ ย็นยะเยอื ก: “ทําไม ละ่ ไปทําอะไรผดิ มา ไมก่ ลา้ ใหฉ้ ันตรวจสอบเหรอ?” เสน่ิ เฉยี วสําลัก: “เยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื เชา้ ฉันไปโรงพยาบาลมา!” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้

“ฉันทําเรอื่ งอยา่ งวา่ กบั คณุ ไมไ่ ด ้ ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …เด็กอาจจะ หลดุ ได”้ สหี นา้ ทเี่ ย็นชาเป็ นทนุ เดมิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื ไดย้ นิ เธอพดู ถงึ เด็ก ทนั ใดนัน้ แววตาของเขากแ็ ตกละเอยี ด มอื เขายงิ่ เพมิ่ แรง และกดั ฟันกรอด: “เธอยังกลา้ พดู ถงึ เด็กกบั ฉันอกี เหรอ? ก็เป็ น เพยี งกอ้ นเนอ้ื เทา่ นัน้ ตอนแรกก็ตอ้ งการจะใหเ้ อาออกอยแู่ ลว้ เธอคดิ วา่ ฉันจะปกป้องเด็กคนนัน้ รไึ ง?” แควก—— ชดุ นอนของเสนิ่ เฉียวถกู ดงึ จนขาด แววตาแหง่ ความสน้ิ หวังปรากฏขน้ึ ในดวงตาของเสนิ่ เฉยี วเธอ ดงึ แขนเสอ้ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ไมเ่ อา กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ รับปากชดั เจน วา่ จะเก็บเด็กไว”้ เธอมนี ํ้าตาคลอและตอนนเี้ ธอมองขน้ึ ไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทขี่ อบตา ของเธอเหมอื นทะเลสาบทแี่ สนเย็นสบาย แตด่ วงตาของเธอมัว หมน่ และแดงกํา่ เยโ่ มเ่ ซนิ นง่ิ ไปพักหนง่ึ เกดิ ความรสู ้ กึ ใจออ่ นในใจไมน่ อ้ ยอยา่ ง ประหลาด

ทันใดนัน้ เขายกมมุ ปาก: “ไดส้ ิ ขอฉัน” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ย่ัวเธอ: “ขอฉัน ฉันจะปลอ่ ยเธอกบั เด็กน่ัน” เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองเขานงิ่ ๆ แตน่ ํ้าตากย็ ังกลนั่ ตวั ออกมาจาก ปลายหางตา “แคเ่ พยี งขอรอ้ งคณุ คณุ ก็จะปลอ่ ยฉันไปงัน้ เหรอ?” เธอไมค่ อ่ ยจะเชอื่ ใจ เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ เอาแน่เอานอนไมไ่ ด ้ เธอ กลัววา่ ถา้ หากวา่ เธอขอรอ้ งไปแลว้ เขาจะกลบั คําทหี ลงั แตถ่ า้ เธอไมท่ ํา แมแ้ ตโ่ อกาสสกั นดิ ก็ไมม่ ี แพทยใ์ หพ้ ดู กบั เธอ อยา่ งชดั เจนแลว้ ถา้ หากวา่ คนื นเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ยงั จะทํากบั เธอแบบ นัน้ … คงจะไมส่ ามารถเก็บเด็กไวไ้ ด ้ “ถา้ งัน้ จะขอแลว้ คอ่ ยคยุ ” สดุ ทา้ ย คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ หมอื นกบั กอ่ นหนา้ นี้

ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวภายใตแ้ สงไฟนัน้ ซดี ขาวลงไปมาก มอื ของเธอจับมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ แน่นมาก จากนัน้ จงึ พดู ขนึ้ เบา ๆ: “ได ้ ถา้ อยา่ งนัน้ ฉันขอคณุ …ปลอ่ ยฉันไปสกั ครัง้ ปลอ่ ยฉันกบั ลกู ฉันขอรอ้ งคณุ !” ทันใดนัน้ มา่ นตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กห็ ดลง ในทสี่ ดุ เธอกเ็ อย่ ปากขอรอ้ งเขาจรงิ ๆ! เพราะตอ้ งการจะเกบ็ กอ้ นเนอื้ นั่นไว ้ ตอนเชา้ เขาใหเ้ ธอจัดการ กบั เอกสารกองใหญเ่ ธอไมบ่ น่ สกั คํา ในหอ้ งประชมุ ถกู คนอน่ื วา่ รา้ ยเธอกไ็ มว่ า่ อะไร แตต่ อนนกี้ ลบั ขอรอ้ งเขาเพอ่ื เด็กไมม่ พี อ่ น?่ี เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะออกมา “หญงิ สองผัว ฉันควรจะบอกวา่ เธอโงห่ รอื คล่ังรักด?ี หยา่ กห็ ยา่ แลว้ เธอยังจะเก็บเด็กไวเ้ พอื่ ผชู ้ ายคนนัน้ ? คดิ วา่ จะมสี กั วันทจ่ี ะ ไดก้ ลับไปอยขู่ า้ ง ๆ มันรไึ ง?” เมอื่ เขาพดู ประโยคหลงั น้ําเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รนุ แรงขนึ้ ทนั ใด และสมั ผัสแหง่ ความโกรธก็ผดุ ขน้ึ รอบตวั เขา

พดู ถงึ หลนิ เจยี งอกี แลว้ เธออยากจะตะโกนใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เด็กในทอ้ งของเธอไมม่ ี ความสมั พันธอ์ ะไรกบั หลนิ เจยี งเลยสกั นดิ เดยี ว แตว่ า่ …เธอกค็ ดิ ถงึ คําพดู ของหานเสโ่ ยว สทู น่ันเป็ นของเยห่ ลนิ่ หาน! พช่ี ายคนโตของเยโ่ มเ่ ซนิ เยห่ ลน่ิ หาน หรอื วา่ …เด็กในทอ้ งจะเป็ นลกู ของเยห่ ลนิ่ หาน? เสนิ่ เฉียวหลบสายตาและคดิ ถงึ เรอื่ งราว เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั คดิ วา่ เขาพดู ทมิ่ แทงไดต้ รงจดุ จงึ เงยี บไป ดว้ ยทา่ ทกี ล้ํากลนื ฝื นทน อยา่ งนัน้ ทําใหเ้ ขายงิ่ เห็นแลว้ ยง่ิ โมโห “เพอ่ื ผชู ้ ายประเภทนัน้ เธอทําไดถ้ งึ ขนาดนี้ ห…ึ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยมอื จากเธออยา่ งรวดเร็ว ใบหนา้ แสดงความ ขยะแขยงและนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา “เห็นหนา้ เธอแลว้ หมดอารมณ์ ไสหวั ไป”

ถงึ แมว้ า่ ไดฟ้ ังคําพดู นแ้ี ลว้ มันจะทํารา้ ยจติ ใจ แตเ่ สนิ่ เฉยี วกลบั รสู ้ กึ เหมอื นยกภเู ขาออกจากอก อยา่ งนอ้ ยตอนนเ้ี ขากป็ ลอ่ ยเธอ เจา้ ตวั นอ้ ยในทอ้ งจะยัง ปลอดภัยเป็ นการชวั่ คราว ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วจงึ เซถอยหลังไปหนง่ึ กา้ วและจับมมุ โตะ๊ ไว ้ จากนัน้ เธอเดนิ ไปยังทข่ี องเธอ สายตาทจี่ อ้ งมองของเยโ่ มเ่ ซนิ ทดี่ า้ นหลัง เขาจอ้ งมองไปที่ ดา้ นหลงั ของเธอเหมอื นนกเหยย่ี วเหมอื นหนามแหลมคมกอ่ นที่ จะเดนิ เคลอื่ นตวั ไป เสน่ิ เฉยี วหลบเขา้ ไปในผา้ หม่ ของเธอ ตวั และปากยงั คงสนั่ เทา ใชเ้ วลาอยนู่ านกวา่ เธอจะสงบลง จากนัน้ กพ็ บวา่ มอื เทา้ ของเธอ เย็นเฉียบ โชคดี คนื นเี้ ธอหนรี อดมาได ้ เสนิ่ เฉียวหลับตาหวงั วา่ ตวั เองจะสามารถนอนหลับได ้ แตท่ ัง้ คนื นัน้ กผ็ า่ นไปอยา่ งสะเปะสะปะ ในหวั ของเธอ ในความฝันมแี ต่ คําพดู ของหานเสโ่ ยววนเวยี น และไปหนา้ ของเยห่ ลนิ่ หาน

อกี ทัง้ ลมหายใจหนักของผชู ้ ายคนนัน้ ในคนื ทฝ่ี นตก ทนั ใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ตน่ื ขน้ึ มาจากการหลับใหล เธอลมื ตาขน้ึ และเห็นวา่ บรเิ วณโดยรอบสวา่ งแลว้ เธอหยบิ โทรศพั ทม์ อื ถอื ขนึ้ มาดู พบวา่ มนั เชา้ แลว้ ทแี่ ทค้ ํา่ คนื ไดผ้ า่ นไปแลว้ เสนิ่ เฉียวเก็บผา้ หม่ และลกุ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั พักผอ่ นอยู่ เธอทํา ความสะอาดอยา่ งรวดเร็วและลงไปขา้ งลา่ ง ในเมอ่ื นอนตอ่ ไม่ หลับแลว้ สไู ้ ปทํางานดกี วา่ เพยี งแตเ่ ธอไมค่ ดิ วา่ กอ่ นออกจากบา้ นจู่ ๆ จะเจอเยห่ ลน่ิ หาน “นอ้ งสะใภ ้ ทําไมตนื่ เชา้ จัง?” เมอื่ เยห่ ลน่ิ หานเห็นเธอเขายังคงทกั ทายเธออยา่ งอบอนุ่ ครัง้ นที้ เี่ สนิ่ เฉียวไดพ้ บเยห่ ลนิ่ หาน อารมณ์และความรสู ้ กึ ของ เธอตา่ งไปจากเดมิ กอ่ นหนา้ นที้ กุ ครัง้ ทพี่ บเยห่ ลน่ิ หาน เธอคดิ และพยายามไมอ่ ยู่ ใกลเ้ ขาจนเกนิ ไป เพอื่ ไมใ่ หเ้ ขาตอ้ งมปี ัญหาไปดว้ ย

แตว่ า่ ตอนนเ้ี จอกบั เยห่ ลน่ิ หาน เสนิ่ เฉียวคดิ ถงึ คําพดู ทหี่ านเส่ โยวพดู กบั เธออยตู่ ลอด จากนัน้ เธอมองไปทชี่ ายหนุ่มทย่ี ม้ิ ให ้ เธออยา่ งอบอนุ่ ทต่ี รงหนา้ ไมว่ า่ จะทํายงั ไงเธอก็ไมส่ ามารถคดิ วา่ ผชู ้ ายในคนื นัน้ คอื คนเดยี วกนั กบั เขาไดเ้ ลย มันจะเป็ นคนคนเดยี วกนั ไดย้ งั ไง? ? พช่ี ายของเสโ่ ยวจะผดิ หรอื เปลา่ นะ? หรอื บางทเี ธอจะเป็ นคนฟังผดิ เอง? “นอ้ งสะใภ?้ ” เยห่ ลนิ่ หานเห็นสหี นา้ เธอไมด่ ี อกี ทงั้ ยังยนื มอง หนา้ เขาเฉย ๆ อยา่ งนัน้ : “เป็ นอะไร? ใจลอยคดิ เรอ่ื งอะไรอยู่ เหรอ?” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ ไดส้ ติ เธอรบี กม้ หนา้ เพอื่ ระงับ อารมณข์ องเธอ “ขอโทษคะ่ พใ่ี หญ่ เมอ่ื คนื ฉันนอนหลับไมค่ อ่ ยสบาย ก็เลย สบั สนเล็กนอ้ ย” เยห่ ลนิ่ หานไดย้ นิ ดงั นัน้ จงึ พยกั หนา้ เล็กนอ้ ย: “ทแ่ี ทก้ ็หลับไม่ คอ่ ยสบาย ถงึ วา่ หนา้ ตาดไู มค่ อ่ ยดี รอยคล้ําใตต้ าก็เขม้ มาก”

เสนิ่ เฉยี วยม้ิ อยา่ งลําบากใจ “ถา้ งัน้ เธอกนิ ขา้ วเชา้ รยึ งั ?” เยห่ ลนิ่ หานมองเขา้ ไปขา้ งในและ ยม้ิ เล็กนอ้ ย: “ตนื่ เชา้ ขนาดน้ี คนงานคงจะเตรยี มอาหารเชา้ ให ้ ไมท่ นั หรอกมัง้ ?” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ : “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ฉันก็ไมห่ วิ ” “ฉันพาเธอไปนะ” เสน่ิ เฉียว: “…” “ไปเถอะ อยใู่ กล ้ ๆ ออฟฟิศเรา ทน่ี ั่นอาหารเชา้ อรอ่ ยนะ” ตอนแรกเสน่ิ เฉยี วอยากจะปฏเิ สธ แตเ่ มอ่ื คดิ ถงึ เรอ่ื งของตวั เอง แลว้ เธอจงึ ตดั สนิ ใจไปกบั เยห่ ลน่ิ หานสกั รอบ ในเมอื่ หานเสโ่ ยวพดู แบบนัน้ แลว้ เธอรสู ้ กึ วา่ …ตอ้ งทดสอบ ความจรงิ สกั ครัง้ “คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ เธอลมื สงิ่ ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กําชบั เธอไวห้ มดแลว้

ตอนที่ 148 เขาคอื คนคนนน้ั จรงิ หรอื เปลา่ ในรา้ นอาหารเชา้ เหมอื นวา่ เยห่ ลน่ิ หานจะมารา้ นนเ้ี ป็ นประจํา เมอื่ เขา้ รา้ นมาเถา้ แกเ่ นยี้ เป็ นฝ่ ายทกั ทายเขา “รา้ นอาหารเชา้ รา้ นน้ดี งั มากในละแวกน้ี เพราะใชว้ ตั ถดุ บิ สด แลว้ กม็ หี ลายอยา่ ง นเ่ี มนู เธอเลอื กสจิ ะกนิ อะไร” หลังจากทเี่ ยห่ ลนิ่ หานพาเธอเดนิ เขา้ ไปในรา้ นและนั่งทโี่ ตะ๊ ประจําแลว้ ก็สง่ เมนูใหเ้ สนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวไมม่ แี กใ่ จจะทานมอื้ เชา้ เธอพลกิ เมนูดอู ยา่ งไมใ่ สใ่ จ นัก จงึ สง่ั แคบ่ ะหมน่ี ้ําใส ทหี่ นงึ่ เมอื่ เยห่ ลน่ิ หานเห็นเธอใจไมอ่ ยกู่ บั เนอ้ื กบั ตวั จงึ ไมพ่ ดู อะไรมาก เขายน่ื ใบสงั่ อาหารใหพ้ นักงานเสริ ฟ์ แลว้ สงั่ เพม่ิ ใหเ้ ธออกี บางอยา่ ง จากนัน้ จงึ ไดห้ นั มามองเสนิ่ เฉียว “เป็ นอะไรไป? สหี นา้ แยจ่ ัง เหมอื นเธอจะไมห่ วิ เทา่ ไหรเ่ ลยนะ อกี เดย๋ี วใหผ้ มไปโรงพยาบาลไปหาหมอเป็ นเพอื่ นคณุ หน่อย ไหม?”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวกไ็ ดส้ ติ เธอมองดเู ยห่ ลน่ิ หานทอี่ ยู่ ตรงหนา้ อยา่ งตกตะลงึ เขาสวมเสอื้ เชติ้ สขี าวสะอาด คอเสอื้ รวมถงึ ตวั เสอ้ื ถกู รดี ใหเ้ รยี บ ไมม่ รี อยยับยน่ ทําใหเ้ ห็นไดว้ า่ ชดั เขาเป็ นคนทม่ี คี วามประณีต มาก ใบหนา้ ของเยห่ ลนิ่ หานนัน้ กช็ า่ งสงา่ งาม เพยี งแตเ่ มอ่ื เทยี บกบั คว้ิ แหลมและใบหนา้ ราวรปู แกะสลักจากเทพของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ใบหนา้ ของเยห่ ลนิ่ หานมคี วามอบอนุ่ มาก ไมร่ วู ้ า่ คณุ เคยไดย้ นิ คํานไี้ หม สภุ าพบรุ ษุ เป็ นเหมอื นสายลม เยห่ ลนิ่ หานใหค้ วามรสู ้ กึ กบั เธอเชน่ นัน้ ออ่ นโยนแตไ่ มอ่ อ่ นแอ มันเป็ นไปไดท้ เี่ ขาจะเป็ นคนในคนื นัน้ จรงิ เหรอ? “ไมต่ อ้ งหรอกคะ่ ฉันก็แคน่ อนไมค่ อ่ ยหลบั แคน่ ัน้ ” เยห่ ลนิ่ หานไดย้ นิ อยา่ งนัน้ กม็ คี วามกงั วลในแววตาเพมิ่ ขน้ึ “นอ้ งสะใภ ้ เธอรังเกยี จพช่ี ายรเึ ปลา่ ?” เสน่ิ เฉยี วผงะไป “พใี่ หญ?่ ”

“ทําไมเธอถงึ ดอ้ื กบั พต่ี ลอด” เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ เล็กนอ้ ยและถาม ขนึ้ เบา ๆ: “เพราะอะไรนะ? พดี่ นู ่ากลวั อยา่ งนัน้ เหรอ?” เสน่ิ เฉียวตอ้ งอธบิ ายดว้ ยความลําบากใจ: “ไมม่ เี รอื่ งอยา่ งนัน้ หรอก พใ่ี หญอ่ ยา่ คดิ มากสคิ ะ” “งัน้ เธอกอ็ ยา่ ดอ้ื กบั พส่ี ิ ดไี หม?” เสนิ่ เฉยี ว: “…” เธอหลบตา ในใจของเธอชา่ งสบั สน เธอจะเปิดปากลองถามเรอื่ งนไี้ ดย้ ังไง? คดิ อยนู่ าน เสน่ิ เฉยี วจงึ ไดเ้ งยหนา้ ขนึ้ อกี ครัง้ และถามขน้ึ เบา ๆ: “พใ่ี หญ่ ปกตแิ ลว้ สทู ของพ…ี่ เป็ นแบบสง่ั ตดั หรอื เปลา่ คะ?” แมว้ า่ คําถามนจี้ ะคอ่ นขา้ งกะทันหนั แตเ่ สน่ิ เฉยี วก็ยังตอ้ งการ ยนื ยัน เยห่ ลน่ิ หานไมเ่ ขา้ ใจทําไมเธอจงึ ตอ้ งถามเขาเรอื่ งน้ี แตเ่ ขาก็ ไมไ่ ดว้ า่ อะไร ทําเพยี งพยกั หนา้ เบา ๆ “บางครัง้ กส็ งั่ ตดั แตถ่ า้ ไมม่ เี วลาก็ซอื้ ทําไมเหรอ?”

เมอื่ ไดย้ นิ ดงั น้ี มอื ของเสนิ่ เฉยี วทว่ี างอยบู่ นโตะ๊ กก็ ําแน่นขนึ้ พดู อยา่ งนแี้ สดงวา่ เคยสง่ั ตดั เธอควรจะถามตอ่ ไหม? ถา้ หากวา่ เธอยังจะถามใหม้ ันลกึ ลงไป กวา่ นี้ ถา้ หากวา่ เยห่ ลนิ่ หานคอื ผชู ้ ายในคนื นัน้ จรงิ แลว้ เธอยัง ถามตอ่ ไป เขาก็จะรทู ้ กุ อยา่ ง! เสนิ่ เฉยี วใชค้ วามคดิ คําถามตอ่ ไปควรจะถามอะไรเขาถงึ จะไม่ จับได ้ คดิ อยนู่ าน เธอจงึ ไดพ้ ดู ขนึ้ อกี ครัง้ “เปลา่ คะ่ แคบ่ างครัง้ เห็นพใ่ี หญส่ วมสทู ทด่ี สู วยมาก พใ่ี หญ่ ถา้ อยา่ งนัน้ แตก่ อ่ น…” เสน่ิ เฉียวถามและเงยหนา้ มองเขา กลบั พบวา่ ดวงตาคสู่ วยของ เยห่ ลน่ิ หานกําลงั จอ้ งมาทตี่ นเอง สหี นา้ เหมอื นจะยมิ้ แตก่ ็ไมย่ มิ้ ดวงตาทแ่ี วววาวเหมอื นหยกคนู่ ัน้ มองเธอ ราวกบั สามารถมอง ไปจนถงึ หวั ใจของเธอ เสนิ่ เฉียวหยดุ หายใจอยา่ งกะทนั หนั เธอพดู ไมอ่ อกในสงิ่ ทคี่ ดิ เยห่ ลนิ่ หานจอ้ งมองเธอ ดว้ ยแววตาลกึ ล้ําไมส่ นิ้ สดุ

“ดเู หมอื นเธอจะมคี ําถามเยอะนะ?” ดว้ ยรปู ลกั ษณ์ทไี่ มส่ ามารถคาดเดาไดเ้ สน่ิ เฉยี วไมก่ ลา้ ถาม คําถามใด ๆ อกี ในเวลานพ้ี นักงานนําโจ๊กทเี่ ธอตอ้ งการมาให ้ และ เสนิ่ เฉยี วหลกี เลยี่ งการสบตาเยห่ ลน่ิ หานจากนัน้ กล็ กุ ขนึ้ เพอื่ หยบิ โจ๊ก แตเ่ ป็ นเพราะตนื่ เตน้ ทําใหเ้ ธอทําชามควํา่ ทําใหถ้ กู ลวก เยห่ ลน่ิ หานทน่ี ่ังอยฝู่ ่ังตรงขา้ มพรอ้ มกบั รอยยม้ิ ทมี่ มุ ปากอยู่ ตลอด เขารบี ลกุ ขนึ้ และพงุ่ ตวั เขา้ มาจับมอื เสนิ่ เฉยี ว “รบกวนขอ น้ําเย็นใหผ้ มหน่อย” พนักงานเสริ ฟ์ นงิ่ ไปและรบี ไปรองน้ําเย็นออกมา “ขอโทษจรงิ ๆ คะ่ คณุ ลกู คา้ ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ” “ไมเ่ ป็ นไร คณุ ไมผ่ ดิ หรอกคะ่ ” เสน่ิ เฉียวสา่ ยหนา้ เป็ นเธอเองท่ี ไมร่ ะวงั เยห่ ลนิ่ หานจับมอื เธอแชล่ งไปในกะละมงั เดมิ ทผี วิ เธอขาวใส ตอนนม้ี ันโดนลวกเป็ นสแี ดง เยห่ ลน่ิ หานมองมอื เธอแลว้ ขมวด

ควิ้ “เป็ นแบบนต้ี อ่ ไปคงไมด่ แี น่ แชน่ ํ้าไปกอ่ นนะ เดย๋ี วผมไป ซอื้ ยาแถว ๆ นี้ คณุ รอผมนะ” พดู เสร็จ เยห่ ลน่ิ หานไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉยี วตอบเขาหนั แลว้ วง่ิ ไป เสนิ่ เฉียวคดิ จะหา้ มเขาแตก่ ไ็ มท่ ันแลว้ ไดแ้ ตร่ อเขาอยทู่ เี่ ดมิ อยา่ งจนใจ เดมิ ทเี ธอคดิ วา่ เยห่ ลนิ่ หานคงจะตอ้ งหายไปนาน แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาใชเ้ วลาแคส่ ถี่ งึ หา้ นาทเี ทา่ นัน้ เยห่ ลน่ิ หานกถ็ อื ยาหลอด หนง่ึ หยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอ เขาจับมอื เธอขน้ึ มาจากนํ้า จากนัน้ กใ็ ชผ้ า้ สะอาดซบั น้ําออกไป จนแหง้ แลว้ ทายาใหเ้ ธอ ยารักษานํ้ารอ้ นลวกเย็นสบายถกู ทาบนมอื เธอ เสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งหอบเร็วของเยห่ ลนิ่ หานเธอเงยหนา้ ขน้ึ และเห็นเหงอื่ ทห่ี นา้ ผากของเยห่ ลนิ่ หาน นม่ี ัน… มปี ฏกิ ริ ยิ าบางอยา่ งในใจเธอ เขารบี วง่ิ ไปซอ้ื ครมี รักษาน้ํารอ้ น ลวกใหเ้ ธออยา่ งเรง่ รบี

“ทําไมถงึ ดกี บั ฉันขนาดน?้ี ” เมอ่ื คําพดู นห้ี ลดุ ออกจากไป เสน่ิ เฉียวพดู ออกไปแลว้ กลับรสู ้ กึ เสยี ใจภายหลงั ทําไมเธอถงึ ถามคําถามประเภทนนี้ ะ แบบนถี้ อื วา่ เจตนาใหค้ นอน่ื เขา้ ใจผดิ อยา่ งนัน้ เหรอ? เมอื่ คดิ ถงึ เรอื่ งนเี้ สน่ิ เฉยี วก็อธบิ ายทันท:ี “ขอโทษคะ่ พใี่ หญ่ เมอ่ื กฉ้ี ันพดู ผดิ ฉันหมายความวา่ …พใี่ หญไ่ มต่ อ้ งดกี บั ฉันมากก็ ได”้ พดู จบ เสนิ่ เฉียวคดิ จะดงึ มอื กลับ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานจะดงึ ขอ้ มอื เธอไว ้ ไมใ่ หเ้ ธอขดั เขาเงยหนา้ แมว้ า่ ดวงตาเขาจะดอู อ่ นโยนแตห่ นักแน่นมองหนา้ เธอ “ยังทายาไมเ่ สร็จ นงิ่ ๆ หน่อย” เสยี งของเขาอบอนุ่ แตก่ ลบั มพี ลงั ไมอ่ าจจะปฏเิ สธได ้ เขาจับมอื เธอแน่น และคอ่ ย ๆ ชว่ ยทายาใหเ้ ธอ ไมท่ ันรตู ้ วั เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ สายตารอบขา้ งมันดแู ปลก ๆ เธอ ยนื ยันอยนู่ านกวา่ เยห่ ลน่ิ หานจะปลอ่ ยมอื เธอ

“เสร็จแลว้ วนั นอี้ ยา่ ใหโ้ ดนนํ้านะ โชคดที ไ่ี มใ่ ชม่ อื ขวา ไมง่ ัน้ วนั นหี้ ยดุ งานดไี หม?” เสนิ่ เฉียวดงึ มอื กลบั มา ความอบอนุ่ ของเยห่ ลนิ่ เซนิ ยังคงคา้ งอยู่ ทขี่ อ้ มอื เธอ “ไมต่ อ้ งคะ่ ” เยห่ ลน่ิ หานลกุ ขน้ึ หยบิ เสอื้ นอก “ยาน้ํารอ้ นลวกใชไ้ ดแ้ ค่ ชวั่ คราว ใหฉ้ ันพาเธอไปทําแผลทโี่ รงพยาบาลเถอะ” เสน่ิ เฉยี วอยากจะบอกเขาวา่ ไมต่ อ้ ง แตเ่ ยห่ ลนิ่ หานกลับไมร่ อ ใหเ้ ธอพดู พาเธอเดนิ ออกไปขา้ งนอก เป็ นครัง้ แรกทเี่ สน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เยห่ ลน่ิ หานก็มมี มุ ทใี่ ชอ้ ํานาจ เหมอื นกนั “เฉยี วเฉียว คนเรามรี ปู แบบการกระทําทห่ี ลากหลายเมอื่ เผชญิ หนา้ กบั คนหรอื สถานการณ์ทต่ี า่ งกนั ไป ในเวลาปกตเิ ขา อาจจะดอู บอนุ่ แตใ่ นความเป็ นจรงิ เขากลบั เป็ น…” คําพดู ของหานเสโ่ ยวยังคงดงั อยขู่ า้ งห…ู หรอื วา่ …เยห่ ลนิ่ หานจรงิ ๆ แลว้ เป็ น…

พดู ไดว้ า่ เสน่ิ เฉยี วขนึ้ รถไปเหมอื นกบั วญิ ญาณหลดุ ออกจากรา่ ง เธอเดนิ ใจลอยขน้ึ รถไป เยห่ ลนิ่ หานรัดเข็มขดั นริ ภยั ใหเ้ ธอ เขา เรยี กชอื่ เธอสองครัง้ แตเ่ ธอก็ไมต่ อบ ในหวั เธอสบั สนไปหมดแลว้ ถา้ หากวา่ เยห่ ลนิ หานคอื คนคนนัน้ จรงิ แลว้ ตอ่ ไปเธอจะทํา ยงั ไง? แตเ่ ธอเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ แมว้ า่ จะในนามกต็ าม จนถงึ ตอนนกี้ ็ยังไมส่ ามารถรับความจรงิ ขอ้ นไี้ ด ้ ในขณะทรี่ ถกําลังแลน่ ไปนัน้ ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉียวกพ็ ดู ขน้ึ : “จอด รถ” เยห่ ลนิ่ หานเหยยี บเบรกกะทันหัน: “เป็ นอะไร?” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไรสกั คํา เธอเปิดประตลู งจากรถแลว้ จากไป ตอนที่ 149 สดุ ทา้ ยพวกเธอเป็ นอะไรกนั