เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

พวกเธอไมใ่ ชว่ า่ แตง่ งานกนั แบบมขี อ้ แลกเปลย่ี นรไึ ง? ไมใ่ ช่ สามภี รรยากนั จรงิ ๆสกั หน่อย แตท่ วา่ เธอไมไ่ ดพ้ ดู อะไรกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอแคห่ นั หลงั แลว้ วาง โทรศพั ทม์ อื ถอื ลง จากนัน้ เก็บเสอ้ื ผา้ “ฉันไปอาบนํ้ากอ่ นนะ” จากนัน้ จงึ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งอาบนํ้า หลังจากอาบนํ้าอนุ่ จนสบายตวั เสนิ่ เฉยี วจงึ เดนิ กลับไปทเ่ี ตยี ง นอ้ ยๆของตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ยใู่ นหอ้ ง เธอรบี มดุ เขา้ ไปหลบอยใู่ นผา้ หม่ จากนัน้ เปิดวแี ชทในโทรศพั ทม์ อื ถอื เธอเปิดดบู นั ทกึ แชท ระหวา่ งเธอกบั หานเสโ่ ยว เธอเห็นขอ้ ความทหี่ ายเสโ่ ยวสง่ มาใหเ้ ธอพอดี {เฉียวเฉยี ว พรงุ่ นคี้ ณุ วา่ งมยั้ ? พวกเราออกมาเจอกนั เถอะ} เมอ่ื มองเห็นขอ้ ความนแ้ี ลว้ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ หวั ใจเตน้ เร็วขนึ้ มา หน่อยๆ {มอี ะไรรเึ ปลา่ }

{ในทส่ี ดุ คณุ กต็ อบฉันสกั ที ฉันคดิ วา่ คณุ จะไมส่ นใจฉันแลว้ } {เสโ่ ยว?} {ไมม่ อี ะไร แคม่ เี รอ่ื งจะพดู กบั คณุ } {โอเค พรงุ่ นห้ี ลังเลกิ งานนะ} หลงั จากทที่ ัง้ สองนัดเวลากนั เรยี บรอ้ ยแลว้ เสนิ่ เฉยี วรบี ลบ บนั ทกึ แชททค่ี ยุ กนั กอ่ นหนา้ นท้ี นั ที เมอ่ื มองเห็นหอ้ งแชท ทวี่ า่ งเปลา่ เสน่ิ เฉียวจงึ รสู ้ กึ วางใจมากขน้ึ เสน่ิ เฉียวเกบ็ โทรศพั ทม์ อื ถอื จากนัน้ หม่ ผา้ แลว้ เตรยี มตวั จะเขา้ นอน น่าจะเป็ นเพราะวา่ เมอ่ื คนื เหนอ่ื ยมากไปหน่อย ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี ว จงึ เขา้ สหู่ ว่ งแหง่ ความฝันอยา่ งรวดเร็ว เมอื่ ตกกลางดกึ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ถงึ สมั ผัสนุ่มๆอยบู่ นรมิ ฝี ปากของ เธอ แตส่ มั ผัสนัน้ หายไปอยา่ งรวดเร็ว เธอพลกิ ตวั แลว้ นอนหลับตอ่ วันตอ่ มา

ตอนทเ่ี สนิ่ เฉยี วตนื่ ขน้ึ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ดนิ ออกมาจากหอ้ ง อาบนํ้าแลว้ ปกตเิ ธอจะตน่ื เชา้ กวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ แตว่ ันนเี้ ธอกลับ….. เมอ่ื นกึ ถงึ จดุ น้ี เสน่ิ เฉียวจงึ รบี ลกุ ขน้ึ มาแลว้ พงุ่ ตวั เขา้ ไปลา้ ง หนา้ แปรงฟัน นํ้าเสยี งทเ่ี ย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั มาจากดา้ นนอก “เร็วๆหน่อย” เสนิ่ เฉยี วอง้ึ ไปสกั พัก จากนัน้ จงึ พยักหนา้ ตอบ เมอ่ื เธอเก็บขา้ วของเสร็จ เธอนกึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะออกไปซะแลว้ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะรอเธออยขู่ า้ งนอก “คณุ ทําไม…ยงั อยทู่ น่ี ?่ี ” เสน่ิ เฉียวถามดว้ ยความสงสยั สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แสดงออกถงึ ความอดึ อดั เล็กนอ้ ย ตอนท่ี เขาพดู มคี วามเหวยี่ งอยใู่ นนํ้าเสยี งหน่อยๆ “ทน่ี คี่ อื หอ้ งของฉัน ทําไมฉันจะอยทู่ น่ี ไ่ี มไ่ ด?้ ” “ไมใ่ ช่ ฉันหมายความวา่ …..ทําไมคณุ ถงึ ยังไมไ่ ปบรษิ ัท?”

ทผี่ า่ นมาเวลาประมาณนเี้ ขาจะออกไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วจะรอให ้ เขาออกไปกอ่ นแลว้ จงึ จะเดนิ ไปขนึ้ รถเมล์ เสน้ เลอื ดทป่ี ดู อยบู่ นหนา้ ผากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ เล็กนอ้ ย “มา เข็นฉันส”ิ “อมื ” เมอื่ เขาออกคําสง่ั เสน่ิ เฉียวกไ็ มไ่ ดข้ ดั ขนื แตอ่ ยา่ งใด เธอ เข็นเขาลงไปชนั้ ลา่ งอยา่ งเชอื่ ฟัง จากนัน้ สง่ เขาขนึ้ รถแลว้ เตรยี มตวั จะเดนิ ออกไป ในจังหวะทเี่ สนิ่ เฉยี วกําลงั จะลงจากรถ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยดู่ า้ นหลงั ถามเธอดว้ ยนํ้าเสยี งทเี่ ย็นชา “ไปไหน?” เมอ่ื ไดย้ นิ เสนิ่ เฉียวจงึ หนั หนา้ มา “น่ังรถไปทที่ ํางานไง…..” เยโ่ มเ่ ซนิ เบป้ ากแลว้ ยมิ้ ดว้ ยความเยย้ หยั่น “รถของฉันคณุ ไม่ น่ัง? จะตอ้ งออกไปนั่งรถเมลต์ อ่ หนา้ ฉัน?” เสน่ิ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจวา่ มันเกดิ อะไรขน้ึ แตเ่ ธอก็ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เธอเดนิ เขา้ ไปนั่งอยขู่ า้ งๆเขา เมอ่ื มาถงึ บรษิ ัท เมอ่ื มคี นจํานวนไมน่ อ้ ยมองเห็นเสน่ิ เฉียวเดนิ ลงมาจากรถของเยโ่ มเ่ ซนิ ทกุ คนตา่ งเรม่ิ ซบุ ซบิ นนิ ทากนั ทันที

“นม่ี นั เกดิ อะไรขน้ึ น่ะ? นั่นมันผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไมใ่ ชห่ รอ? เธอเดนิ ลง มาจากในรถคณุ ชายเยข่ องพวกเราไดย้ ังไงกนั ?” “น่ันนะสิ คณุ ชายเยเ่ ดนิ ทางออกมาจากบา้ นตระกลู เยไ่ มใ่ ช่ หรอ? ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ มาอยกู่ บั เขาไดย้ ังไง? อยา่ บอกนะวา่ มันมี ความลับอะไรอยใู่ นน้ี?” “แตก่ อ่ นคณุ ชายเยไ่ มเ่ คยมผี ชู ้ ว่ ยหญงิ มาตลอด อยๆู่ ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ คนนก้ี โ็ ผลม่ าจากไหนไมร่ ู ้ สดุ ทา้ ยยงั ไดม้ าเป็ นผชู ้ ว่ ยของ คณุ ชายเยจ่ รงิ ๆ ตอนนยี้ ังลงมาจากรถคนั เดยี วกนั กบั เขา หหึ ึ ผหู ้ ญงิ คนนคี้ งมมี ายาเรอ่ื งบนเตยี งรา้ ยกาจสนิ ะ ความสามารถ จรงิ ๆไมม่ หี รอก” “หึ ฉันวา่ เธอจะขน้ึ มาเป็ นผชู ้ ว่ ยไดย้ งั ไงกนั ดทู า่ ทางของเธอ แลว้ ทําอะไรก็ไมเ่ ป็ น หนา้ ตาก็ไมส่ วย หนุ่ กไ็ มด่ ี คณุ ชายเย่ ถกู ใจเธอไดย้ งั ไงกนั ? ” “ทร่ี ัก ถงึ แมว้ า่ คณุ ชายเยข่ องพวกเราจะเป็ นถงึ ทา่ นประธานของ บรษิ ัทตระกลู เย่ แตเ่ ขาก็เป็ นแคค่ นพกิ ารคนหนง่ึ อกี ทงั้ ไดย้ นิ มาวา่ เป็ นคนไรส้ มรรถภาพทางเพศดว้ ย! ก็ไมร่ วู ้ า่ ผหู ้ ญงิ คนนใ้ี ช ้ วธิ กี ารอะไร”

“ชู่ เรอ่ื งทค่ี ณุ ชายเยพ่ กิ าร ไรส้ มรรถภาพทางเพศคอื เรอ่ื งทห่ี า้ ม พดู คณุ กลา้ พดู ออกมาแบบนอี้ ยากรนหาทต่ี ายรไึ ง?” “กลัวอะไร พวกเราก็แคพ่ ดู เฉยๆ คณุ ชายเยไ่ มไ่ ดย้ นิ สกั หน่อย” เธอเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ จนมาถงึ ลฟิ ตส์ ว่ นตวั ของทา่ นประธาน เสน่ิ เฉยี วรับรไู ้ ดถ้ งึ สายตาจํานวนมากทจี่ ับจอ้ งมาในระหวา่ งทางท่ี เดนิ ไมต่ อ้ งหนั หนา้ ไปมองกส็ ามารถรับรไู ้ ดว้ า่ คนเหลา่ นัน้ กําลงั จับกลมุ่ ซบุ ซบิ นนิ ทากนั แน่นอนพวกเขาตอ้ งกําลังวพิ ากษ์วจิ ารณเ์ รอื่ งความสมั พันธ์ ระหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอเหลอื บไปมองดา้ นหลังศรี ษะของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมอยๆู่ วนั นเ้ี ขาจงึ ใหเ้ ธอขน้ึ รถของเขามาทบ่ี รษิ ัทดว้ ยกนั หรอื จะเป็ นเพราะวา่ ….. เมอื่ นกึ ถงึ เรอื่ งนัน้ แลว้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย ถา้ จะบอกวา่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เปลยี่ นไป เพราะเรอ่ื งนล้ี ะก็งัน้ เธอยอมทจี่ ะไมเ่ อาเชน่ นี้

ถงึ แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ เพราะอะไร แตจ่ ติ ใตส้ ํานกึ ของเสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ขดั แยง้ ตอ่ ความสมั พันธร์ ะหวา่ งเธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี กดิ ขนึ้ เพราะ เรอ่ื งแบบนัน้ รสู ้ กึ ขดั แยง้ เป็ นอยา่ งมาก หลังจากทเี่ ธอเข็นเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในหอ้ งทํางานแลว้ เสนิ่ เฉยี ว จงึ เดนิ เขา้ ไปในหอ้ งนํ้าชาเพอื่ ชงกาแฟใหก้ บั เขา ตอนทเี่ สน่ิ เฉียวเดนิ เขา้ ไปวางกาแฟใหก้ บั เขา เธอสงั เกตเห็น สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ทมี่ องมา เธอหลบสายตาในทนั ที “ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉันขอตวั ออกไปทํางานกอ่ นนะ” เมอ่ื พดู จบ เสนิ่ เฉียวไมร่ อใหเ้ ขาตอบกลบั มา จากนัน้ เธอจงึ รบี เดนิ ออกไปอยปู่ ระจําตําแหน่งของตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองรา่ งของเธอ ดเู หมอื นวา่ เธอกําลังหลบหนา้ เขา เขาหรต่ี าแลว้ มองไปทเ่ี ธอ เธอกําลงั หลบหนา้ เขา? ทําไมกนั ?

เสน่ิ เฉยี วใชเ้ วลาครงึ่ เชา้ ในการทําความเขา้ ใจกบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง เมอ่ื ถงึ เวลาเธอจงึ เดนิ ลงมาทานขา้ ว เธอลมื เรอ่ื งในตอนเชา้ ทเี่ ธอเดนิ ทางมาบรษิ ัทพรอ้ มกบั เยโ่ ม่ เซนิ จนหมดสนิ้ เมอ่ื เดนิ มาถงึ โรงอาหารแลว้ มองเห็นสายตา แปลกประหลาดเหลา่ นัน้ แลว้ เธอจงึ คอ่ ยๆนกึ มันออก “เหย้ นม่ี นั ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไมใ่ ชห่ รอ?” มผี หู ้ ญงิ สองสามคนนั่งอยตู่ รงหนา้ ของเธอ “จับประธานเยไ่ ดแ้ ลว้ แทๆ้ ทําไมยงั มากนิ ขา้ วในโรงอาหาร อกี ?” “เหย้ จับน่ะจับไดแ้ ลว้ แตย่ งั ไงกย็ งั ไมใ่ ชต่ วั จรงิ ถา้ ไมก่ นิ ขา้ ว ในโรงอาหารแลว้ จะไปกนิ ขา้ วทบ่ี า้ นตระกลู เยร่ ไึ ง?” เสนิ่ เฉยี ว “…..” หาเรอื่ งรไึ ง? ตอนท่ี 111 เขาทอี่ อ่ นโยน

“ฉันจะถามผชู ้ ว่ ยเสนิ่ วา่ เตยี งของประธานเย—่ —มันปีนงา่ ย ไหม?” หนงึ่ ในนัน้ แตง่ ตวั เซก็ ซย่ี ว่ั ยวน เออ้ื มมอื ไปไลผ้ มทแี่ กม้ ของ ตวั เอง และมองไปทเ่ี สน่ิ เฉียวดว้ ยสายตาดถู กู อยา่ งมาก เมอื่ เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เชน่ นัน้ ใบหนา้ กพ็ ลนั ซดี ขาว “เธอพดู แบบนห้ี มายความวา่ ยังไง?” “หมายความตามตวั อกั ษรนั่นแหละ เธอใชว้ ธิ นี เี้ พอ่ื ใหไ้ ด ้ ตําแหน่งผชู ้ ว่ ยใชไ่ หม?” หญงิ สาวคนนัน้ หวั เราะอยา่ งเหยยี ด หยาม: “กอ่ นหนา้ นว้ี า่ เธอมเี สน้ สาย แตไ่ มค่ ดิ วา่ เสน้ เธอจะใหญ่ ขนาดนนี้ ะ” “ตายแลว้ พเี่ ฉยี งเวย อยา่ งเธอมันเรยี กวา่ มเี สน้ ไดท้ ไ่ี หน? มี เสน้ สายคอื มคี นคอยหนุน อยา่ งเธอรปู รา่ งกง็ ัน้ ๆ หนา้ ตาก็บา้ น ๆ จะมเี สน้ สายทไี่ หนกนั ? พไี่ มเ่ ห็นเหรอวา่ เธอยงั ตอ้ งมากนิ ขา้ ว ทโี่ รงอาหาร? ยังวง่ิ ขน้ึ ลงรถของประธานเย่ คดิ วา่ ตวั เองจับ ประธานเยไ่ ดแ้ ลว้ ส?ิ หนา้ ไมอ่ าย” รมิ ฝี ปากเสนิ่ เฉียวซดี ขาว เธอกําตะเกยี บในมอื แน่นอยา่ งเงยี บ ๆ

“แนะนําหน่อยสิ เธอทํายังไงใหค้ นอยา่ งประธานเยท่ ที่ งั้ พกิ าร และหมดสมรรถภาพแบบนัน้ หลงเสน่หเ์ ธอได?้ ” เสน่ิ เฉยี ว: “เมอื่ กเี้ ธอพดู อะไรนะ?” “กข็ อคําแนะนําเธอไง พวกเรากอ็ ยากจะนั่งอยใู่ นตําแหน่ง ผชู ้ ว่ ย ดงั นัน้ เธอแนะนําหน่อยส”ิ เมอื่ ครทู่ พ่ี วกเธอสบประมาทเธอนัน้ เสน่ิ เฉยี วเพยี งแคร่ สู ้ กึ โมโห แตต่ อนนเี้ ธอกลบั ไดย้ นิ พวกเธอทพ่ี ดู ถงึ เรอื่ งสว่ นตวั วา่ เย่ โมเ่ ซนิ เป็ นคนพกิ ารหรอื ไรส้ มรรถภาพ ทําใหเ้ ธอโกรธจนหนา้ ของเธอแทบจะบดิ เบยี้ ว เธอวางตะเกยี บเสยี งดงั “พวกเธอวา่ ใครพกิ ารไรส้ มรรถภาพ?” รัศมคี วามโกรธทรี่ นุ แรงอยา่ งฉับพลันจากเสนิ่ เฉยี วทําใหพ้ วก ผหู ้ ญงิ เหลา่ นัน้ ตกใจกลัว ยนื นง่ิ มองเธออยคู่ รหู่ นง่ึ กอ่ นจะไดส้ ติ กลบั มาแลว้ หวั เราะเยาะ “ใครพกิ ารและไรส้ มรรถภาพเธอไมร่ ู ้ เหรอ? ทําไมจะตอ้ งแกลง้ ถามดว้ ย?” “ตายแลว้ ตอนนค้ี นเขาเป็ นถงึ คนดงั ขา้ งกายประธานเยน่ ะ เธอ พดู อะไรเกรงใจหน่อยส”ิ

“ฉันจะกลัวทําไม? ก็แคเ่ มยี นอ้ ยไมใ่ ชร่ ไึ ง?” พกิ าร ไรส้ มรรถภาพ เมยี นอ้ ย หลงั จากทคี่ ําพดู ไมเ่ ขา้ หพู วกนี้ ดงั ขนึ้ เสนิ่ เฉยี วไมส่ ามารถอดทนไดอ้ กี ตอ่ ไป เธอจอ้ งมองหญงิ สาวเหลา่ นัน้ ดว้ ยสายตาเย็นชา “คดิ ไมถ่ งึ วา่ พวกเธอจะตํา่ ขนาดน”ี้ “อะไรนะ? กลา้ ทําแตไ่ มก่ ลา้ รับคําพดู คนอนื่ งัน้ เหรอ?” หนง่ึ ใน กลมุ่ หญงิ สาวมองเธออยา่ งไมเ่ ขา้ ตา แลว้ หยบิ ถว้ ยใสน่ ํ้าซปุ รอ้ น ๆ สาดตรงเขา้ ใสเ่ ธอ ดว้ ยความรวดเร็วของเธอ และเดมิ ทที เี่ ธอน่ังอยู่ ในตอนเสนิ่ เฉยี วลกุ ขน้ึ ไมเ่ ห็นวา่ เธอจะลงมอื อยา่ งทันทที นั ใด เธอเพยี ง เบยี่ งไหลโ่ ดยไมร่ ตู ้ ัวเมอื่ เห็นวา่ เธอสาดถว้ ยนํ้าซปุ ใสเ่ ธอ แตน่ ํ้าซปุ รอ้ นก็ยังหกใสไ่ หลแ่ ละหลังเธอโดยตรง อา… น้ําซปุ เพง่ิ จะตกั ขน้ึ มา ถกู สาดลงไปทไี่ หลข่ องเสน่ิ เฉียว เพยี ง ครเู่ ดยี วกท็ ําใหไ้ หลข่ าวเนยี นของเธอถกู ลวกจนแดง

นอกจากนัน้ บวกกบั เสอื้ ทเ่ี ปียกแลว้ ตดิ กบั ผวิ ของเธอทําใหม้ นั ยง่ิ แย่ “หึ ยงั คดิ วา่ ตวั เองเป็ นคนอยรู่ ไึ ง?” “ไมร่ จู ้ ักไปถามดบู า้ งรไึ ง พวกเราเป็ นใคร!” เสน่ิ เฉียวกมุ ไหลข่ องเธอ และกดั รมิ ฝี ปากดว้ ยความโกรธ แผลเดมิ ทย่ี ังไมห่ ายดกี ็ตอ้ งแตกออกอกี แบบน้ี เธอจอ้ งไปที่ หญงิ สาวทสี่ าดนํ้าซปุ ใสเ่ ธอ คดิ วา่ แกลง้ เสนิ่ เฉยี วมนั สนุกมากงัน้ ส?ิ เสน่ิ เฉียวไมค่ ดิ อะไรทงั้ นัน้ เธอควํา่ จานใสห่ ญงิ สาวสามคนตรง ขา้ มเธอ “วา๊ ย! ! !” “แกทําอะไรน่ะ?” เสยี งกรดี รอ้ งของหญงิ สาวสามคนนัน้ ดงั ทัว่ โรงอาหาร คนทัง้ โรงอาหารตา่ งหนั ไปทตี่ น้ เสยี งนัน้

อาหารนัน้ เป็ นอาหารทเ่ี สนิ่ เฉยี วเพง่ิ จะตกั มา ในบททเี่ ธอควํา่ จานใสผ่ หู ้ ญงิ ทัง้ สามคนนัน้ ทัง้ ขา้ ว กบั ขา้ วมนั ๆ และน้ําซปุ ตา่ งประสมปนเปราดไปบนตวั ของพวกเธอ ไมม่ ใี ครรอดสกั คน เพราะเธอสาดเขา้ ไปตรงกลาง ซงึ่ มันโดนคนทสี่ าดนํ้าซปุ ใส่ เธอเขา้ อยา่ งจัง นํ้าของกบั ขา้ วอยบู่ นผมของเธอ มันหยดจากเสน้ ผมของเธอ แลว้ หยดลงบนใบหนา้ ของเธอ “วา๊ ย! ! ! นังคนสารเลว” พวกเธอเหลา่ นัน้ สง่ เสยี งกรดี รอ้ งแลว้ พงุ่ เขา้ ใสเ่ สน่ิ เฉียว ควา้ จับผมเธอแน่น เสน่ิ เฉียวกไ็ มย่ อมออ่ นขอ้ เขา้ ไปควา้ ผมของอกี ฝ่ ายไว ้ เธอมแี รงไมน่ อ้ ย เพยี งไมน่ านกจ็ กิ ใหฝ้ ่ ายตรงขา้ มตอ้ ง รอ้ งโหยหวน “เจ็บ พวกเธอรบี มาชว่ ยเอามอื เธอออกไปท!ี ” “ปลอ่ ย พเี่ ฉียงเวย นะนางสารเลว!” มคี นควา้ มอื ของเสนิ่ เฉียวไว ้ เธอรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความเจ็บแตเ่ ธอไม่ สามารถจะปลอ่ ยมอื ได ้ เมอ่ื เธอโลง่ ใจ ทัง้ สามคนทอ่ี ยฝู่ ่ังตรง

ขา้ มก็พงุ่ เขา้ หาเธออยา่ งบา้ คล่ัง เชน่ นัน้ คนโจมตกี ไ็ มใ่ ชเ่ ธออกี แลว้ เกดิ ความโกลาหลขนึ้ ในโรงอาหาร มหี ลายคนอยากจะเขา้ มา สงบศกึ แตเ่ พราะภาพของทัง้ สคี่ นทที่ ะเลาะกนั นัน้ ดนู ่ากลวั เกนิ ไป ดงั นัน้ จงึ ไมม่ ใี ครเขา้ มาหา้ ม แตก่ ็ยงั มไี ทยมงุ รมุ ลอ้ มอยบู่ า้ ง “พวกคณุ ทําอะไรกนั น่ะ?” เสยี งดงั ถามขน้ึ ดว้ ยความรอ้ นรน มคี นชว่ ยลากเสน่ิ เฉียวออกมา อกี สามคนก็ถกู ลากไปเชน่ กนั ทงั้ สามคนเละเทะไปหมด แตช่ ดั เจนวา่ ดแู ยก่ วา่ เสน่ิ เฉยี วมาก คนทมี่ านัน้ คอื เยห่ ลนิ่ หาน ชายหนุ่มทอี่ บอนุ่ และเจดิ จรัสดงั่ หยก อดไมไ่ ดท้ จี่ ะขมวดคว้ิ เมอื่ เห็นเสน่ิ เฉียวในสภาพนัน้ เขาถามขน้ึ ดว้ ยความขนุ่ เคอื ง: “เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? ทะเลาะกนั ทําไม?” เสน่ิ เฉียวยน่ื มอื ออกไปเชด็ เลอื ดทม่ี มุ ปากและไมพ่ ดู อะไร ทนั ใดนัน้ ซซู ทู พี่ ยงุ เฉียงเวย ก็เดนิ ออกมาแลว้ ชไ้ี ปทเ่ี สน่ิ เฉียว

“รองประธานเย่ จู่ ๆ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ก็เทกบั ขา้ วใสพ่ วกเราคะ่ พวกเรา โกรธจนทนไมไ่ หวกเ็ ลยทะเลาะกบั เธอคะ่ !” เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยห่ ลน่ิ หานหนั ไปมองเธอ: “จรงิ เหรอ?” ซซู ู ถอยหลงั ไปสองกา้ วตอ้ งสยบกบั สายตาเขาเชน่ นัน้ ปกติ แลว้ รองประธานเยเ่ ป็ นคนสภุ าพออ่ นโยน จากทป่ี กตแิ ลว้ เขาไม่ เคยแสดงอารมณโ์ มโหออกมาเลย แตต่ อนนเี้ ขามแี ววตาทด่ี ดุ นั ขนึ้ ทันที รังสคี วามเย็นชาแผอ่ อกมาจากตวั เขา แตกตา่ งจาก เขาทอ่ี อ่ นโยนกอ่ นหนา้ โดยสน้ิ เชงิ “รอง…รองประธานเย่ คอื วา่ คนอนื่ ก็เป็ นพยานใหพ้ วกเราไดน้ ะ คะ!” ซซู ู อาศยั ความทเ่ี ธอเป็ นพนักงานทที่ ํางานทนี่ มี่ านาน จงึ สามารถคยุ โวได ้ เยห่ ลน่ิ หานกลบั มองไปทเ่ี สนิ่ เฉียว แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งท่ี ออ่ นโยนกวา่ หลายเทา่ ตวั : “มันเกดิ อะไรขน้ึ กนั แน่? พวกเธอ รังแกคณุ รเึ ปลา่ ?” คําพดู เหลา่ นัน้ เสน่ิ เฉียวจะพดู กบั เยห่ ลนิ่ หานไดอ้ ยา่ งไรกนั ? พวกคนน่ารังเกยี จและไรย้ างอายพวกนัน้ เธอเมม้ ปากของเธอ แน่นและพยายามจะเกบ็ การแสดงออกทางสหี นา้ ไวอ้ ยา่ งดอื้ ดงึ

แตส่ ายตาของเธอกลบั จอ้ งไปหญงิ สาวสามคนนัน้ อยา่ ง เลอื ดเย็น เยห่ ลนิ่ หานรสู ้ กึ จนใจ เขาถอดเสอ้ื สทู ของเขาออกเพอื่ คลมุ ให ้ เธอ: “ไมอ่ ยากพดู กย็ ังไมต่ อ้ งพดู ก็แลว้ กนั ผมพาคณุ ไปทํา ความสะอาดกอ่ นดกี วา่ ” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร และถกู เยห่ ลนิ่ หานพยงุ เดนิ ออกไป “รองประธานเย่ เธอลงมอื ตบตพี วกเรากอ่ นจรงิ ๆ นะคะ ทําไม คณุ ถงึ ปกป้องผหู ้ ญงิ แบบนัน้ ?” “รองประธานเย!่ ” เยห่ ลนิ่ หานพาเสน่ิ เฉียวมาทห่ี อ้ งพักผอ่ นของเขา “ทน่ี ม่ี หี อ้ งนํ้า คณุ เขา้ ไปทําความสะอาดกอ่ น ผมจะใหผ้ ชู ้ ว่ ยของผมจัดเตรยี ม เสอื้ ผา้ ให”้ เสนิ่ เฉยี วยังยนื อยทู่ เี่ ดมิ ไมข่ ยับ เยห่ ลน่ิ หานขมวดคว้ิ “เป็ น อะไร? หรอื วา่ ไดร้ ับบาดเจ็บตรงไหนรเึ ปลา่ ?” พดู เสร็จ เขายน่ื มอื ออกไปเพอ่ื จับตวั เธอ

เสน่ิ เฉยี วทก่ี ําลงั กม้ หนา้ มองดรู า่ งกายทส่ี กปรกเลอะเทอะของ ตวั เอง เธอตกใจจงึ กา้ วถอยหา่ งสองกา้ ว “คณุ อยา่ โดนตวั ฉัน ตวั ฉันสกปรกคะ่ ” ถงึ แมว้ า่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอจะแคโ่ ดนนํ้าซปุ สาด แตห่ ลงั จากนัน้ ตอนทพ่ี วกเธอกําลังตกี นั ตวั ของเธอก็เลอะเทอะไปดว้ ยสง่ิ ของ อน่ื มากมาย มนั สกปรกเสยี จนเหมอื นกบั ออกมาจากกองขยะ เยห่ ลน่ิ หานทท่ี ัง้ สะอาดและเรยี บรอ้ ยแบบนัน้ ซงึ่ ดแู ลว้ ทัง้ สงา่ งามราวกบั หยกแวววาวแบบนัน้ จะมาโดยตวั ผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอได ้ อยา่ งไร? เยห่ ลน่ิ หานตกตะลงึ ครหู่ นงึ่ แตท่ ันใดนัน้ เขายังคงยนื่ มอื ออกมา และยนื ยันจะกมุ ไหลเ่ ธอเอาไว ้ “เด็กโงร่ ไึ ง? ผมไมส่ นใจหรอ กวา่ คณุ จะสกปรก บอกผมสิ บนตวั คณุ มตี รงไหนไดร้ ับบาดเจ็บรึ เปลา่ ? หรอื วา่ ผมควรจะพาคณุ ไปโรงพยาบาลกอ่ นด?ี ” จะใหเ้ ธอไปโรงพยาบาลในสภาพแบบนนี้ ่ะเหรอ? เสน่ิ เฉียว “ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ ฉันเขา้ ไปทําความสะอาดกอ่ นนะ”

ตอนที่ 112 เธอโงร่ เึ ปลา่ เมอ่ื เสน่ิ เฉียวเขา้ มาในหอ้ งน้ํา เธอเองก็ไมส่ บอารมณ์กบั กลนิ่ เหม็นทสี่ ง่ ออกมาจากตวั เธอ แตว่ า่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอโกรธจรงิ ๆ คนพวกนัน้ ทํางานในบรษิ ัทตระกลู เย่ พดู จาดถู กู เธอ ดถู กู เยโ่ ม่ เซนิ เพยี งแคค่ ดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งโดนพนักงานของตวั เองนนิ ทาดถู กู ลบั หลังวา่ เป็ นคนพกิ ารบา้ งละ่ ไรส้ มรรถภาพบา้ งละ่ เสน่ิ เฉยี วก็ รสู ้ กึ โกรธเป็ นฟืนเป็ นไฟ ทําไมคนเหลา่ นัน้ ถงึ หวั เราะเยาะผอู ้ นื่ ไดต้ ามอําเภอใจแบบนัน้ ? พวกเธอเองมดี อี ะไรกนั อยา่ งนัน้ เหรอ? นํ้าไหลลงจากฝักบวั ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วเปียกไปทงั้ ตวั เธอถอดเสอื้ ผา้ ทสี่ ง่ กลนิ่ เหม็นพวกนัน้ ทงิ้ ไป แลว้ ยนื่ มอื ไปเปิด ทอ่ ระบายอากาศภายในหอ้ งน้ํา แผลนํ้ารอ้ นลวกบรเิ วณไหลเ่ วลาทมี่ ันโดนนํ้าแลว้ รสู ้ กึ เจ็บขนึ้ มา เสนิ่ เฉยี วเดนิ ไปดา้ นขา้ งสองกา้ วโดยไมร่ ตู ้ วั

“กอ๊ ก ๆ——” เสยี งของเยห่ ลนิ่ หานดงั มาจากดา้ นนอก เสน่ิ เฉียวกอดตวั เองไวแ้ น่น “นอ้ งสะใภ ้ ในนัน้ มเี จลอาบน้ํา คณุ ใชไ้ ดเ้ ลยนะ ผมจะออกไป กอ่ น อกี เดย๋ี วผชู ้ ว่ ยผมจะเขา้ มาหาคณุ ” “ออ่ คะ่ ” เสนิ่ เฉียวพยักหนา้ ตอนนเ้ี ธอเลอะเทอะมาก จําเป็ นจะตอ้ ง อาบน้ําใหส้ ะอาดกอ่ น ดงั นัน้ ไมม่ เี วลาจะลงั เลใจอกี แลว้ ผา่ นไปประมาณยสี่ บิ นาที เหมอื นวา่ จะมคี นผลกั ประตหู อ้ งพัก เขา้ มา จากนัน้ ก็เคาะประตู “ใครคะ?” เสยี งเงยี บไปนาน เสน่ิ เฉียวจงึ ถามดว้ ยความ ระมดั ระวัง ดา้ นนอกไมม่ ใี ครตอบ เสน่ิ เฉยี วนง่ิ ไป เธอเดนิ ไปทขี่ า้ งประตู แลว้ เอย่ ปากถามอกี ครัง้ : “น่ันใครคะ?” ดา้ นนอกยงั คงเงยี บอยคู่ รใู่ หญ่ กอ่ นทจ่ี ะมเี สยี งผชู ้ ายทเ่ี ย็นชา ดงั ขนึ้

“ฉันเอง” เสนิ่ เฉยี วตกตะลงึ ในตอนแรกจากนัน้ กต็ อบสนองทันที เสยี งนี้ ไมใ่ ช…่ เยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งนัน้ เหรอ? เมอื่ คดิ วา่ เวลานเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ อยทู่ นี่ อกประตนู ่ัน อารมณท์ กี่ งั วลอยู่ แลว้ ของเสน่ิ เฉียวตอนนกี้ ็ยง่ิ ไมส่ บายใจมากขน้ึ และทําใหเ้ ธอ คดิ ขน้ึ ไดว้ า่ ตอนนเ้ี ธอกําลงั อาบนํ้าอยใู่ นหอ้ งพักของคนอน่ื เย่ โมเซนิ จะตอ้ งโกรธเธอแน่นอน ชวั่ ขณะหนงึ่ เสนิ่ เฉียวตน่ื ตระหนกและไมร่ จู ้ ะทําอยา่ งไร “เปิ ดประต”ู ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ขนึ้ เสนิ่ เฉยี วสหี นา้ เปลย่ี นไปและเธอพดู ขนึ้ เบา ๆ: “ไม่ ไมไ่ ด”้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยดู่ า้ นนอกขมวดควิ้ เขากม้ ลงมองถงุ ทอ่ี ยใู่ นมอื ของตวั เขาเอง แลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา “ฉันจะพดู เป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย เปิดประต”ู เสน่ิ เฉยี ว: “…”

เอาอกี แลว้ ! ทกุ ครัง้ กอ่ นทเี่ ขาจะโมโหเขาจะตอ้ งใชน้ ํ้าเสยี ง แบบน้ี ในใจของเสน่ิ เฉยี วยงั คงกลัวเขา แตใ่ นทสี่ ดุ กค็ อ่ ย ๆ เปิดประตู ออกมา เธอแอบอยหู่ ลงั ประตู แลว้ ยน่ื หนา้ ออกมาเพอื่ ดเู ยโ่ ม่ เซนิ แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา รา่ งกายของเขาเปลง่ ประกาย ออกมาเหมอื นสตั วร์ า้ ยซงึ่ ทําใหผ้ คู ้ นสนั่ สะทา้ น ในตอนทเี่ สนิ่ เฉียวมองไปทเ่ี ขานัน้ เขาก็มองมาพอดี ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วตกใจกลัว เธออยากจะปิดประตู แตก่ ลบั มถี งุ ใบหนงึ่ สง่ มา เสน่ิ เฉียวตกตะลงึ “อะ มนั คอื อะไรคะ?” “อยากจะแกผ้ า้ ออกมาเหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ นํ้าเสยี งเย็นชาดงั น้ําแข็ง ถกู บบี เคน้ ออกมาจากไรฟัน “ไมอ่ ยากตายก็ลองด”ู ไหนเลยเสน่ิ เฉียวจะออกไปโดยไมใ่ สเ่ สอื้ ผา้ ได ้ เธอรบี รับถงุ จากมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ พบวา่ อนั ทจ่ี รงิ แลว้ ในนัน้ เป็ นเสอ้ื ผา้ ชดุ ใหม่

“ขอบคณุ คะ่ ” เธอกลา่ วขอบคณุ เยโ่ มเ่ ซนิ เบนสายตาไปทางอน่ื สดู หายใจแลว้ พดู “ใหเ้ วลาเธอ สบิ นาที แตต่ วั ใหเ้ สร็จแลว้ ออกมา” “ออ” เสน่ิ เฉยี วปิดประตู เธอใชห้ หู วิ้ แขวนถงุ ไวด้ า้ นขา้ ง จากนัน้ จงึ ไดก้ ลับไปเปิดฝักบวั และทําความสะอาดฟองสบู่ เมอื่ มเี วลาสบิ นาที เสน่ิ เฉยี วก็รักษาเวลาเป็ นอยา่ งดี ใชเ้ วลา ประมาณเกา้ นาทใี นการแตง่ ตวั และเกบ็ ของกเ็ ดนิ ออกมาจาก หอ้ งนํ้า ในหอ้ งพักเงยี บสนทิ มเี พยี งเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ังอยบู่ นเกา้ อวี้ ลี แชร์ เมอ่ื เปรยี บเทยี บกบั บรรยากาศปกตติ อนทเ่ี พงิ่ เขา้ มาในหอ้ งพัก ตอนนใี้ นหอ้ งมนั เย็นยะเยอื กเหมอื นหอ้ งแชแ่ ข็งเนอ้ื สตั ว์ เสนิ่ เฉียวทเี่ พง่ิ อาบน้ําเสร็จและยงั มหี ยดนํ้าตดิ ตวั เธอรสู ้ กึ หนาวเมอื่ เดนิ ออกมา ทําใหเ้ ธอหนาวสนั่ เยโ่ มเ่ ซนิ หนั หลงั ใหเ้ ธอ เขาทอดถอนลมหายใจทแ่ี สนเยอื ก เย็น

เสนิ่ เฉียวยนื อยทู่ เ่ี ดมิ และออ้ ยอง่ิ เล็กนอ้ ย กอ่ นจะเรยี กเขาเบา ๆ: “คอื วา่ …เยโ่ มเ่ ซนิ ฉันจัดการเรยี บรอ้ ยแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยี บไปแลว้ ชว่ั ครแู่ ละหนั กลับมามองเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปดว้ ยความเหย้ี มโหด ทําใหเ้ ธอตกใจกลวั จนกา้ วเทา้ หนี “ออกไปกบั ฉัน” เสนิ่ เฉยี วทําไดเ้ พยี งหยักหนา้ เดนิ ขนึ้ ไปขา้ งหนา้ แลว้ เข็นเขา ออกไป เหมอื นฝัน กอ่ นหนา้ นัน้ เป็ นเยห่ ลนิ่ หานทพ่ี าเขาเขา้ มา แต่ ตอนนกี้ ลบั ไมเ่ ห็นแมแ้ ตเ่ งาของเยห่ ลน่ิ หาน อกี ทัง้ ผชู ้ ว่ ยของ เขาก็หายไปไรร้ อ่ งรอย ไหนบอกวา่ ผชู ้ ว่ ยของเขาจะเอาเสอ้ื ผา้ มาใหไ้ ง? แตค่ นทปี่ รากฏตวั อยตู่ รงนท้ี ําไมกลบั เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ? เสนิ่ เฉยี วคดิ ไมต่ ก “ผดิ หวังมากงัน้ เหรอ?” ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถามขน้ึ อยา่ งเย็นชา

เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี ง เสน่ิ เฉยี วกไ็ ดส้ ต:ิ “อะไรนะ?” “ออกมาแลว้ กลับเธอฉัน ทําใหเ้ ธอผดิ หวงั ใชร่ เึ ปลา่ ?” เสนิ่ เฉียว: “…เปลา่ ฉันแคค่ ดิ วา่ พวกเขาหายไปไหนกนั หมด…” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู จาเยาะเยย้ : “เธอคดิ วา่ ฉันจะยอมปลอ่ ยใหผ้ ชู ้ าย คนอน่ื เห็นผหู ้ ญงิ ของฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ในสภาพทเ่ี พงิ่ อาบน้ําเสร็จ เหรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู น้ี ใจของเสน่ิ เฉียวก็เตน้ ผดิ จังหวะ “เมอ่ื วานเธอทําเป็ นหทู วนลมกบั สง่ิ ทฉี่ ันพดู กบั เธองัน้ เหรอ?” คําพดู นชี้ า่ งเย็นชา เสน่ิ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหดคอ “เปลา่ คะ่ ” “ถา้ อยา่ งนัน้ ทําไมถงึ อยกู่ บั เยห่ ลนิ่ หาน? ฉันบอกใหเ้ ธออยหู่ า่ ง ๆ เขาไวไ้ มใ่ ชเ่ หรอ?” เสน่ิ เฉยี วเข็นเขาเดนิ ออกไปขา้ งนอก พลางอธบิ ายไปดว้ ย: “มนั เป็ นอบุ ตั เิ หต”ุ “กไ็ ด ้ งัน้ กอ็ ธบิ ายใหฉ้ ันฟังส”ิ เสน่ิ เฉียว: “…”

ไมน่ ะ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นพวกหวั ออ่ นตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั ? ยงิ่ ไปกวา่ นัน้ เขาสนใจจะฟังเธออธบิ ายงัน้ เหรอ? เสน่ิ เฉียวองึ้ ไปชว่ั ขณะ เธอเลา่ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขนึ้ ในโรงอาหารโดย พยายามเลย่ี งประเด็นสําคญั ไป ก็เพยี งแคเ่ ธอทะเลาะกบั พวกผหู ้ ญงิ สองสามคนแลว้ อกี ฝ่ ายก็ ลงมอื กอ่ นเธอกแ็ คอ่ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสกู ้ ลับ… พดู จนถงึ สดุ ทา้ ย เสยี งของเสนิ่ เฉียวคอ่ ย ๆ ออ่ นลง ราวกบั วา่ คนทที่ ําผดิ ในเรอื่ งนคี้ อื ตวั เธอเอง เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร มเี พยี งลมหายใจทห่ี นักองึ้ ขนึ้ เสน่ิ เฉียว เองกไ็ มพ่ ดู อะไรอกี เธอเข็นเขากลบั ไปทหี่ อ้ งทํางานของเขา “ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ฉันขอตวั กอ่ น” เสนิ่ เฉียวเขา้ ใจวา่ สง่ ขากลับ หอ้ งทํางานแลว้ กไ็ มม่ อี ะไรอกี เธอคงจะเตรยี มตวั จะออกไป ในขณะทเ่ี ธอกําลงั หนั กลบั ไป เสยี งทนี่ ่าดงึ ดดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ดงั ขนึ้ “เธอกําลังกลัวอะไร?”

อะไรนะ? เสน่ิ เฉียวหยดุ อยตู่ รงนัน้ พรอ้ มกบั หนั มาดว้ ยความไม่ เขา้ ใจ เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ลอ้ แลว้ หนั กลบั มาชา้ ๆ แววตาเครง่ ขรมึ มองไปท่ี หนา้ เธอ “ถา้ หากวา่ เป็ นความผดิ ของคนอนื่ ทําไมถงึ ไมม่ คี วาม ม่ันใจละ่ ?” เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ เขาจะไมเ่ ชอ่ื เธอ จงึ ไดก้ ลา่ วขอโทษเรยี บ ๆ: “ขอโทษคะ่ ฉันรวู ้ า่ เรอื่ งพวกนม้ี นั แยม่ าก ตอ่ ไป…ฉันจะไมเ่ ป็ น แบบนอี้ กี ” “ไมเ่ ป็ นแบบนอี้ กี ? ไมส่ กู ้ ลบั เหรอ? หรอื จะบอกวา่ ถา้ เจอเรอื่ ง แบบนอี้ กี จะสกู ้ บั พวกนต้ี อ่ ไป?” ในใจของเสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ผดิ มากพอแลว้ สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ยังจะ พดู แบบนัน้ อกี เธอรสู ้ กึ เพยี งวา่ ความเจ็บปวดและความเศรา้ ทงั้ หมดรวมอยใู่ นอกของเธอซงึ่ ทําใหเ้ ธออดึ อดั มากและมอื ทงั้ สองของเธอก็อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกอดกนั แน่น “ฉันเชอ่ื ฟังคณุ ชายเย่ คณุ ชายเยว่ า่ ยงั ไงฉันกว็ า่ ตามนัน้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองไปทเ่ี ธอซง่ึ อดกลนั้ และในทส่ี ดุ ก็อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ ขมวดควิ้ แน่น

“นเี่ ธอโงร่ ไึ งกนั ?” ตอนที่ 113 ตอ้ งปกป้ องผหู้ ญงิ ของตวั เองใหด้ ี เสน่ิ เฉียวเหลยี วตาลงเธอจงึ ไมร่ วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ มสี หี นา้ เชน่ ไร เธอรู ้ เพยี งวา่ เธอไดย้ นิ น้ําเสยี งตําหนใิ นคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เขาคงจะโทษเธอ ทา้ ยทสี่ ดุ ใครกนั อยากใหผ้ ชู ้ ว่ ยของตวั เองไปทะเลาะกบั พนักงาน และทําใหโ้ รงอาหารยงุ่ เหยงิ เสยี งหมนุ ลอ้ ทด่ี งั อยขู่ า้ งหู ขาเรยี วตรงคหู่ นง่ึ ปรากฏขน้ึ ตอ่ หนา้ ตอ่ ตาของเสน่ิ เฉยี วกอ่ นทเ่ี ธอจะตอบสนอง ทนั ใดนัน้ เอวของ เธอกก็ ระชบั ขน้ึ และเธอก็ถกู กอดไวใ้ นออ้ มแขนของเขา เสนิ่ เฉียวอดไมไ่ ดท้ จี่ ะเบกิ ตาโพลง เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ วงลอ้ ตรงหนา้ เธอและกอดเธอไวใ้ นออ้ มแขนของ เขา

ในขณะทกี่ ําลงั อง้ึ อยนู่ ัน้ คางของเสนิ่ เฉยี วถกู ตรงึ ไวแ้ น่น เยโ่ ม่ เซนิ บงั คงั ใหเ้ ธอเงยหนา้ เพอื่ สบสายตาทเี่ ย็นยะเยอื กของเขา “รไู ้ หมวา่ ฉันโมโหอะไร?” ออรา่ ของผชู ้ ายทเ่ี ย็นชาอยรู่ อบตวั เธอและเสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ เธอ ไมส่ ามารถคดิ ได ้ เธอสา่ ยหนา้ “ฉันรเู ้ รอ่ื งทงั้ หมดด”ี “อะไรนะ? คณุ รแู ้ ลว้ เหรอ? งัน้ ทําไมคณุ ยงั …” ถามฉัน… “เพยี งแตว่ า่ ฉันอยากจะฟังเวอรช์ นั ของเธอจากปากเธอ หึ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอยงั จะพยายามเบยี่ งประเด็นฉันอกี ? คดิ วา่ ตวั เองยัง โดนรังแกไมพ่ อรไึ ง? เจ็บแลว้ ไมร่ จู ้ ักรอ้ งรไึ ง?” เมอ่ื คําพดู จบลงนว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็สะบดั ไปทห่ี นา้ ผากของเธอ อยา่ งแรง เสน่ิ เฉียวอทุ านรอ้ งดว้ ยความเจ็บ เธอใชม้ อื ปิดหนา้ ผากเอาไว ้ “ดแู ลว้ ก็ยังเจ็บเป็ นน”ี่ เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดว้ ยนํ้าเสยี งเยอื กเย็น แลว้ ยม้ิ ออกมา

เสนิ่ เฉยี วปิดหนา้ ผาก: “คณุ หมายความวา่ ยังไงกนั แน่คะ?” “ตอ่ ไปหา้ มไปทะเลาะกบั คนอน่ื ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ดวงตาลกึ สบลง ทใ่ี บหนา้ ของเธอ ใบหนา้ ขาวมรี อยแผลอยหู่ ลายที่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดรู อยแผลเหลา่ นัน้ ราวกบั มันกําลงั เป็ นรอยแผลทเ่ี กดิ ขน้ึ ในใจของเขา “ออื ” เธอไมค่ ดิ จะทะเลาะกบั ใคร เพยี งแตว่ า่ ตอนนัน้ มันควบคมุ ไมไ่ ด ้ จรงิ ๆ เสยี งถอนหายใจดงั ออกมา มอื ทต่ี รงึ คางเธอไวเ้ ปลย่ี นทศิ ทาง ปิดหลงั ศรี ษะและกดลงทห่ี นา้ อกเธอ เสนิ่ เฉียวนอนอยบู่ นอก ของเขา มันอยใู่ นสถานการณ์ทสี่ บั สน ทําไมเธอจงึ รสู ้ กึ บางอยา่ ง…เหมอื นกบั มเี ขา้ ใจผดิ คดิ วา่ เยโ่ ม่ เซนิ กําลงั รักเธอมาก? นเี่ ธอรสู ้ กึ ไปเองรเึ ปลา่ ? ขณะทเี่ ขากําลังคดิ อยมู่ กี ารสน่ั สะเทอื นทหี่ นา้ อก เยโ่ มเ่ ซนิ เปิด ปาก: “ฉันจะ…”

กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก—— ในเวลาเชน่ น้ี เสยี งเคาะประตหู อ้ งทํางานกลับดงั ขนึ้ “คณุ ชายเย่ คณุ หมอมาแลว้ ครับ!” เสยี งของเซยี วซดู่ งั ขน้ึ ทนี่ อกหอ้ งทํางาน เมอื่ เสนิ่ เฉียวไดย้ นิ เธอรบี เงยหนา้ ขน้ึ และมองเยโ่ มเ่ ซนิ เขา มองดเู ธอดว้ ยแววตาทซี่ บั ซอ้ น “ลกุ ขน้ึ เถอะ ใหห้ มอดหู น่อยวา่ เธอไดร้ ับบาดเจ็บตรงไหนบา้ งรเึ ปลา่ ” เมอื่ พดู เสร็จเขากพ็ ยงุ เธอลกุ ขน้ึ อยา่ งออ่ นโยน เสนิ่ เฉียวยนื ขนึ้ ตามทา่ ทางของเขา “เขา้ มา” เซยี วซจู่ งึ ไดเ้ ปิดประตเู ขา้ มา พรอ้ มกบั พาหมอเขา้ มาดว้ ย เป็ นแพทยห์ ญงิ ทพ่ี ามา เยโ่ มเ่ ซนิ ปลอ่ ยใหท้ งั้ สองคนเขา้ ไปใน หอ้ งพัก เสนิ่ เฉยี วเดนิ ตามหมอเขา้ ไปในหอ้ งพักดา้ นขา้ ง แพทยห์ ญงิ เป็ นผหู ้ ญงิ อายเุ กอื บสส่ี บิ ปี ควิ้ ทงั้ หมดของเธอดอู บอนุ่ มากและ

ดเู หมอื นจะมรี อยยมิ้ จาง ๆ “คณุ เสน่ิ ถอดเสอ้ื ออกเถอะคะ่ ให ้ ฉันดแู ผลคณุ หน่อย” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ อยา่ งวา่ งา่ ย เมอ่ื คดิ วา่ จะถอดเสอ้ื ออก แต่ ทันใดนัน้ กค็ ดิ ขน้ึ มาได ้ ทําใหเ้ ธอหยดุ นงิ่ ไป ไมไ่ ดน้ ะ… บนตวั เธอยังมรี อยทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนทําเอาไวอ้ กี หลายจดุ ถา้ หากคณุ หมอเห็นเขา้ แบบนัน้ มนั จะไม…่ ขายหนา้ หมดเหรอ? เมอ่ื คดิ ไดเ้ ชน่ นี้ เสนิ่ เฉียวจงึ ไดห้ ยดุ ทา่ ทางทกี่ ําลงั จะถอดเสอื้ ออก “คณุ หมอคะ รา่ งกายฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ คณุ แคช่ ว่ ยดแู ผลที่ หนา้ ฉันกพ็ อ” สว่ นแผลน้ํารว้ นลวกทบี่ า่ เดย๋ี วเลกิ งานแลว้ เธอแวะรา้ นขายยา ซอื้ ยากลับไปทาทบ่ี า้ นกโ็ อเคแลว้ หมอยม้ิ เล็กนอ้ ย: “สาวนอ้ ยไมจ่ รงิ ใจ ดฉิ ันเป็ นหมอ คณุ มอี ะไร ใหต้ อ้ งอายละ่ คะ? รบี ถอดเสอ้ื เถอะคะ่ ” สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉยี วก็ไมส่ ามารถเถยี งเธอได ้ เธอหนั หลังไปถอด เสอื้ เงยี บ ๆ จากนัน้ จงึ เปิดเผยเฉพาะตรงหวั ไหล่

เมอ่ื แพทยห์ ญงิ สงั เกตเห็นอาการบาดเจ็บทไี่ หลข่ องเธอเธอ ถอนหายใจอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด:้ “เป็ นแผลขนาดนแ้ี ลว้ คณุ ก็ยงั ฝื น อกี นะคะ?” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร เธอหนา้ แดงเล็กนอ้ ย แพทยห์ ญงิ คนนัน้ ทําแผลใหเ้ ธอและพดู ไปพลาง: “ฉันไดย้ นิ มา วา่ คณุ กําลังทอ้ ง ดงั นัน้ ครัง้ ตอ่ ไปคณุ ตอ้ งระวงั หน่อย ครัง้ นไี้ มม่ ี บาดแผลรา้ ยแรงถอื วา่ เป็ นโชคดี แตค่ รัง้ ตอ่ ไปอาจจะไมเ่ ป็ น แบบนแ้ี ลว้ ทางทด่ี คี วรจะหลกี เลยี่ งการปะทะกบั คนอนื่ กถ็ อื วา่ เพอื่ เด็ก และตอ้ งปกป้องตวั เองดว้ ย อยา่ มคี วามขดั แยง้ กบั คน อน่ื ” เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เชน่ นัน้ กน็ ง่ิ ไป นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอจะไดเ้ ป็ นแมค่ น บวกกบั หลังจากทเ่ี ธอหยา่ ขาดกบั หลนิ เจยี งแลว้ มาแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ หลังจากเกดิ เรอ่ื งคนื ฝนตกนัน้ แลว้ ทกุ วนั ของเธอก็ผา่ นไปอยา่ งทลุ กั ทเุ ล มี หลายครัง้ ทไ่ี มร่ วู ้ า่ ตวั เองตกอยใู่ นสถานะอะไร หรอื กําลังทํา อะไร ดงั นัน้ เรอ่ื งทัง้ หมดนี่ ลว้ นแลว้ แตไ่ ปตามหวั ใจ

“ฉัน ฉันทราบแลว้ คะ่ ” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ รับคํา แพทยห์ ญงิ ยมิ้ ออ่ น ๆ แลว้ ถอนมอื “เสร็จแลว้ ทําแผลเสร็จแลว้ นคี่ อื ยาแกแ้ ผลน้ํารอ้ นลวก จําไวว้ า่ ตอ้ งทาทกุ วนั วนั ละสองรอบ แผลดขี น้ึ แลว้ ใหใ้ ชอ้ นั น”ี้ เสน่ิ เฉยี วรับยามาสองหลอด “ลบรอยแผล เป็ นผหู ้ ญงิ อยา่ ใหม้ รี อยแผลเป็ นบนรา่ งกาย มัน ไมส่ วยนะ” “ขอบคณุ คะ่ ” หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉยี วรับยาสองหลอดนัน้ มาก็ตกอยใู่ นภวังค์ ถา้ หากวา่ เซยี วซไู่ มม่ าเคาะประตพู อดี ทําใหข้ ดั จังหวะของเย่ โมเ่ ซนิ ทก่ี ําลงั พดู อะไรอยใู่ นตอนนัน้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ เหมอื นเขาจะพดู วา่ “ฉันคงจะปวดใจ…” แตว่ า่ มันถกู ขดั จังหวะเสยี กอ่ น ดงั นัน้ คําพดู ตอ่ มาของเขาฉันจงึ ไมอ่ าจจะรไู ้ ดว้ า่ มันคอื อะไร

เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เสยี ดายไมน่ อ้ ย เธอไดส้ ตแิ ละเดนิ ออกมาพรอ้ ม กบั คณุ หมอ หลงั จากเดนิ ออกมา แพทยห์ ญงิ ไดเ้ ลอื่ นหนา้ กากลง: “ทําแผล เสร็จแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอแลว้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งราบเรยี บ: “ขอบคณุ มากครับนา้ ” เสน่ิ เฉียวทต่ี ามแพทยห์ ญงิ คนนัน้ หยดุ ชะงัก นคี่ อื นา้ ของเยโ่ ม่ เซนิ เหรอ? ทันใดนัน้ ใบหนา้ ของเสนิ่ เฉยี วก็เปลย่ี นเป็ นสแี ดง ถา้ วา่ เธอคอื นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ อยา่ งรอยทัง้ หมดบนตวั เธอกเ็ ห็นหมดแลว้ งัน้ ก็เทา่ กบั วา่ เธอ… เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ รอ้ นไปถงึ หู “ขอบคณุ นา้ กม็ าหานา้ บอ่ ย ๆ หน่อยสิ โมเ่ ซนิ เธอน่ะ อยา่ เอา แตห่ มกตวั อยแู่ ตใ่ นออฟฟิศ” คนทถี่ อดหนา้ กากออกมาคอื นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเป็ นนอ้ งสาวของแมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ สง้ อาน

สง้ อาน อายนุ อ้ ยกวา่ แมข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ประมาณแปดปี ปีนอี้ ายุ เกอื บจะสสี่ บิ แลว้ แตเ่ พราะเธอดแู ลตวั เองเป็ นอยา่ งดี ทําให ้ เธอดอู อ่ นกวา่ วยั เหมอื นอายสุ ามสบิ กวา่ เทา่ นัน้ นอกจากนร้ี อยยมิ้ และดวงตาของเธอยงั ใจดมี ากซงึ่ ทําใหผ้ คู ้ น รสู ้ กึ วา่ เธอน่าเขา้ หาเป็ นพเิ ศษ ตงั้ แตเ่ มอ่ื ครทู่ เ่ี ธอทําแผลใหต้ วั เอง เสน่ิ เฉียวกร็ สู ้ กึ อยา่ งนัน้ มา ตลอด คดิ ไมถ่ งึ วา่ …เธอจะกลายเป็ นนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ สง้ อานหนั มามองเสน่ิ เฉียว สายตานัน้ บอกไดว้ า่ แฝงไวด้ ว้ ย ความนัย “ฉันเคยไดย้ นิ เรอ่ื งของเธอจากโมเ่ ซนิ ถงึ แมว้ า่ นจ่ี ะเป็ นการ แตง่ งานเพอ่ื ผลประโยชน์ แตท่ สี่ ดุ แลว้ พวกเธอก็ไดเ้ ป็ นสามี ภรรยากนั จรงิ ๆ แลว้ ตอ่ ไปจะตอ้ งชว่ ยกนั ดแู ลลกู ใหด้ ลี ะ่ ” เมอื่ ไดย้ นิ รมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉียวกข็ ยบั เล็กนอ้ ย เหมอื นกบั ตอ้ งการจะอธบิ ายอะไรบางอยา่ ง ในเวลานเ้ี องเยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ขนึ้ : “คณุ นา้ พวกเราทราบแลว้ ครับ” “เธอก็เหมอื นกนั เธอเป็ นผชู ้ าย กค็ วรจะตอ้ งปกป้องผหู ้ ญงิ ของ ตวั เองสิ ทําไมถงึ ปลอ่ ยใหเ้ ธอไดร้ ับบาดเจ็บขนาดน?ี้ ขา้ งหลงั

เธอเป็ นแผลถกู ลวกตงั้ ใหญ่ ถา้ หากวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะเธอพาฉันมา ทําแผลไดท้ นั เวลาละ่ ก็ มันคงจะตอ้ งเป็ นแผลเป็ นแน่ เธอรรู ้ ึ เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เล็กนอ้ ย: “คณุ นา้ ครัง้ นเ้ี ป็ นอบุ ตั เิ หตคุ รับ” เป็ นเพราะเขาไมเ่ คยคาดคดิ วา่ เสนิ่ เฉียวจะทะเลาะกบั ผหู ้ ญงิ ใน บรษิ ัทได ้ ภาพฉากนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยคดิ ถงึ มากอ่ น “อบุ ตั เิ หตแุ ลว้ ยังไง? เธอไมป่ ้องกนั การเกดิ อบุ ตั เิ หตุ มนั เลย ไมใ่ ชค่ วามผดิ ของเธองัน้ เหรอ?” สง้ อาน พดู แลว้ ขมวดคว้ิ เยโ่ มเ่ ซนิ : “…ผมผดิ เองครับ” สง้ อาน จงึ ไดพ้ ยกั หนา้ ดว้ ยความพอใจ: “ตอ่ ไปก็แกไ้ ขเสยี นะ นา้ ยังมธี รุ ะ วนั นไี้ ปกอ่ นละ่ ” เมอื่ สง้ อาน จากไป เสนิ่ เฉยี วก็มองเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยแววตาท่ี สบั สน “คณุ ไมไ่ ดบ้ อกคณุ นา้ คณุ เหรอคะ เด็กเป็ น…”

ตอนที่ 114 ตดิ ตอ่ นกั ออกแบบแลว้ เสนิ่ เฉยี วยังไมไ่ ดพ้ ดู คําพดู ทเี่ หลอื เยโ่ มเ่ ซนิ กส็ าดสายตาอนั เย็นชาเขา้ ใสเ่ ธอ: “พดู ไรส้ าระอะไรน่ะ? เธอคดิ วา่ ฉันจะเอา เรอื่ งแบบนไ้ี ปบอกนา้ ฉันไดเ้ หรอ?” เมอ่ื ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉยี วจงึ คอ่ ย ๆ หลบสายตา ใชแ่ ลว้ เธอไมไ่ ดท้ อ้ งลกู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรอื่ งนเ้ี ป็ นเรอ่ื งเสอ่ื ม เสยี เกยี รตสิ ําหรับผชู ้ าย เขาจะสามารถพดู ออกไปไดย้ ังไงกนั ? เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเธอจมลงทลี ะนอ้ ย “แผลของฉันไมเ่ ป็ นไรแลว้ ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ” เสน่ิ เฉียวพดู เบา ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมม่ เี หตผุ ลทจ่ี ะรัง้ เธอไว ้ เขาพยกั หนา้ : “ออื ” เสน่ิ เฉยี วกลบั ไปทโ่ี ตะ๊ ทํางานของตวั เอง ดว้ ยแววตาหมน่ หมอง นเี่ ธอคดิ อะไรอย?ู่

จากนัน้ เสน่ิ เฉียวก็กําจัดความคดิ นไี้ ป แลว้ ทมุ่ เทตงั้ ใจทํางาน ในเวลาอนั รวดเร็วก็ถงึ เวลาเลกิ งาน เมอื่ ถงึ เวลา โทรศพั ทม์ อื ถอื กด็ งั ขนึ้ เป็ นหานเสโ่ ยวทส่ี ง่ ขอ้ ความหาเธอ {เฉยี วเฉียว รถของฉันจอดอยหู่ นา้ ซเู ปอรม์ ารเ์ กต็ ไมไ่ กลจาก ออฟฟิศเธอ เดย๋ี วเธอเดนิ ตรงมาเลยกเ็ จอ} {ได}้ เสนิ่ เฉียวเรมิ่ เก็บของ จากนัน้ ก็สะพายกระเป๋ าลงไปขา้ งลา่ ง เธอไดพ้ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เซยี วซทู่ อ่ี อกมาจากหอ้ งทํางานพอดี เสนิ่ เฉยี วนงิ่ ไปครหู่ นงึ่ แตก่ ย็ งั กา้ วไปขา้ งหนา้ แลว้ พดู กบั เยโ่ ม่ เซนิ : “คอื วา่ …เย็นนฉ้ี ันไมก่ ลับบา้ นพรอ้ มคณุ นะคะ” เสนิ่ เฉยี วรบี พดู ขนึ้ “ฉันจะไปหาเสโ่ ยวคะ่ ” จะไปหาผหู ้ ญงิ คนนัน้ อกี แลว้ ? เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย: “เธอเป็ นเพอ่ื นเธอเหรอ?” เสน่ิ เฉียวรบี พยกั หนา้ : “คะ่ พวกเรารจู ้ ักกนั นานแลว้ ฉันไปหา เธอจรงิ ๆ คะ่ ไมไ่ ดไ้ ปหาคนอนื่ ”

เธอเป็ นกงั วลวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ ใจผดิ วา่ เธอไปพบผชู ้ าย ดงั นัน้ จงึ ตอ้ งออกตวั กอ่ น เพอื่ ไมใ่ หเ้ กดิ ความเขา้ ใจผดิ หลังจาก กลับไป เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอครหู่ นงึ่ อธบิ ายไมถ่ กู วา่ เธอรสู ้ กึ วา่ คําพดู สดุ ทา้ ยของเธอนัน้ ไพเราะตดิ หจู รงิ ๆ เธออธบิ ายอยา่ งเจาะจง เพราะกลวั วา่ เขาจะเขา้ ใจผดิ ซงึ่ แสดงใหเ้ ห็นวา่ ในใจของเธอ สนใจความคดิ เห็นของเขา “ได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากเบา ๆ แลว้ พดู : “ใหเ้ ซยี วซไู่ ปเป็ นเพอื่ น เธอกแ็ ลว้ กนั ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย: “ไมไ่ ด ้ เซยี วซตู่ อ้ งไปสง่ คณุ ทบี่ า้ น คณุ เคลอ่ื นไหวไมส่ ะดวก” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมมุ ปาก เขาจอ้ งมองเธอดว้ ยแววตาลกุ โชน: “เป็ น หว่ งผมขนาดนัน้ ?” เสนิ่ เฉียวหนา้ แดงเล็กนอ้ ย: “พอแลว้ ฉันขอตวั กอ่ นคะ่ ” จากนัน้ เธอจงึ ไดห้ ลบฉากไป

เมอ่ื ถงึ ชนั้ ลา่ ง คนไมน่ อ้ ยเห็นเธอแลว้ ตอ้ งถอยหา่ ง สว่ นใหญ่ แลว้ เป็ นเพราะเรอ่ื งเมอ่ื กลางวนั ทําใหร้ สู ้ กึ วา่ เธอเป็ นคนน่ากลัว แลว้ สนิ ะ? เสนิ่ เฉยี วเรง่ ฝี เทา้ และเดนิ ไปทซ่ี เู ปอรม์ ารเ์ ก็ต เมอ่ื เธอไปถงึ ซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตเธอสามารถมองเห็นรถของหานเสโ่ ยวไดใ้ น พรบิ ตา เธอเดนิ ไปเคาะหนา้ ตา่ งอยา่ งรวดเร็ว แตห่ านเสโ่ ยวท่ี อยใู่ นรถนั่งเหมอ่ ลอยดเู หมอื นจะใสใ่ จเธอราวกบั คดิ ถงึ เรอื่ ง สําคญั เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ แปลกใจ เธอเคาะกระจกอกี ครัง้ แลว้ ตะโกนขน้ึ “เสโ่ ยว?” หานเสโ่ ยวก็ยงั ไมส่ นใจเธอ ไมร่ วู ้ า่ กําลังคดิ อะไรอย?ู่ เสน่ิ เฉียวจงึ ทําไดเ้ พยี งเคาะกระจกแรง ๆ แลว้ ตะโกนเรยี กเสยี ง ดงั หานเสโ่ ยวจงึ ไดส้ ตกิ ลับมา เมอ่ื เห็นเสน่ิ เฉียวทย่ี นื อยขู่ า้ งรถ อยแู่ ลว้ เธอจงึ รบี ลดกระจกรถ “เฉียวเฉียวเธอมาแลว้ เหรอ”

“เธอเป็ นอะไรไปน่ะ? นั่งเหมอ่ อยใู่ นน้ี ฉันมาตงั้ นานแลว้ ละ่ ” เสน่ิ เฉยี วหันไปยมิ้ หวานใหเ้ ธอ แลว้ ออ้ มไปอกี ดา้ นเพอื่ เปิด ประตรู ถ หานเสโ่ ยวกลับพดู ขนึ้ : “พวกเราไมต่ อ้ งขน้ึ รถ พวกเขาจะขนึ้ ไป ทชี่ นั้ สามบนซเู ปอรม์ ารเ์ ก็ตจะ้ ทรี่ า้ นมรี า้ นขนมอยรู่ า้ นหนงึ่ ” รา้ นขนมหวาน… ไดย้ นิ คําวา่ หวานแลว้ หนา้ เสน่ิ เฉยี วก็เปลยี่ นไป “วางใจเถอะ ไมไ่ ดม้ แี คข่ องหวานหรอก อยา่ งอนื่ ก็ม”ี หานเสโ่ ยวลงจากรถแลว้ จงู เธอขนึ้ ไปขา้ งบน เสน่ิ เฉยี วขน้ึ ไปทร่ี า้ นขนมหวานทช่ี นั้ สามกบั เธอ หานเสโ่ ยวสงั่ อาหารเยอะแยะ เสน่ิ เฉียวมองไปมองมาแลว้ สง่ั นํ้าผลไมค้ นั้ สด แกว้ หนง่ึ ทงั้ สองคนนั่งลง “ขอโทษนะ วนั นัน้ ทเ่ี ธอไปโรงพยาบาลฉันอยากจะไปเยย่ี มเธอ แตว่ า่ เธอยังไมไ่ ดน้ อนสติ ฉันกเ็ ลยไมอ่ ยากจะไปรบกวนเธอ”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสนิ่ เฉยี วตกตะลงึ ในวันนัน้ เธอฟื้นขน้ึ แลว้ ได ้ เจอเพยี งเยโ่ มเ่ ซนิ แตก่ ลับไมร่ วู ้ า่ หานเสโ่ ยวก็ไปเยย่ี มเธอ หลังจากไดย้ นิ คําพดู ของเธอก็แปลกใจเล็กนอ้ ย “วันนัน้ เธอก็ไปเหรอ?” “ใชน่ ่ะส”ิ หานเสโ่ ยวพยกั หนา้ : “เพอ่ื นสนทิ ของฉันเขา้ โรงพยาบาล ฉันก็ตอ้ งไปเยย่ี มส”ิ เสนิ่ เฉยี วหวั เราะ: “ฉันรู ้ วา่ มแี คเ่ ธอทดี่ กี บั ฉันทส่ี ดุ แลว้ ” หานเสโ่ ยว:“อนั ทจี่ รงิ แลว้ ฉันเรยี กเธอออกมาเพราะมเี รอ่ื ง สําคญั มากจะบอกกบั เธอนะ” เมอ่ื พดู จบ หานเสโ่ ยวก็หนั ไปมองรอบ ๆ จากนัน้ โนม้ ตวั ไป ขา้ งหนา้ เธอและลดเสยี งลง: “พวกเราตดิ ตอ่ นักออกแบบคนนัน้ ไดแ้ ลว้ นะ” ในขณะทบ่ี รกิ รนําน้ําผลไมม้ าเสริ ฟ์ ทโี่ ตะ๊ เสนิ่ เฉียวทส่ี หี นา้ นง่ิ เฉยเมอ่ื ไดย้ นิ สงิ่ นก้ี ็ตกตะลงึ เธอลกุ ขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว ทําใหช้ น กบั บรกิ ร เพลง้ !

“อะ๊ ขอโทษคะ่ !” แกว้ ตกลงพนื้ แตกกระจาย น้ําแตงโมหกใสเ่ สน่ิ เฉียวเต็มตวั บรกิ รคดิ วา่ นั่นคอื ความผดิ ของตน จงึ ไดข้ อโทษดว้ ยความ ตกใจ:“ขอโทษคะ่ ๆ ฉันไมไ่ ดต้ ัง้ ใจ” หานเสโ่ ยวสหี นา้ เปลย่ี นและลกุ ขนึ้ :“เธอเป็ นอะไรไป? ทําอะไร ถงึ ไดเ้ ป็ นแบบน”ี้ เสนิ่ เฉยี วดงึ หานเสโ่ ยว แลว้ พดู เสยี งเบากบั บรกิ ร:“ไมเ่ ป็ นไรคะ่ เป็ นเพราะฉันลกุ ขนึ้ เร็วเกนิ ไป ไมเ่ กย่ี วกบั คณุ แตว่ า่ คณุ ชว่ ย หยบิ กระดาษทชิ ชมู าใหท้ ไี ดไ้ หมคะ?” บรกิ รอง้ึ ไปพักหนง่ึ กอ่ นจะรบี พยักหนา้ รบี ไปหยบิ กระดาษทชิ ชู มาใหเ้ สน่ิ เฉยี วดว้ ยความไวแสง เมอ่ื กลบั มาพรอ้ มกบั ผจู ้ ัดการ รา้ นและทําการขอโทษขอโพยเธอ “ตอ้ งขอโทษคณุ ลกู คา้ ดว้ ยจรงิ ๆ บรกิ รคนเมอ่ื ครไู่ มไ่ ดเ้ รอื่ งจรงิ ๆ ทําใหเ้ สอื้ ผา้ ของคณุ เป็ นเชน่ นไี้ ปแลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ เราขอ ชดเชยดว้ ยการใหล้ กู คา้ ทัง้ สองทา่ นใหร้ ับประทานอาหารฟรใี น อาหารมอื้ นี้ ถอื เป็ นการชดเชยคณุ ลกู คา้ ทงั้ สองทา่ น”

กระโปรงทเี่ สน่ิ เฉียวใสอ่ ยนู่ ัน้ เป็ นตวั ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ซอ้ื ให ้ ผจู ้ ัดการ รา้ นมสี ายตาแหลมคม ดกู ็รวู ้ า่ กระโปรงนัน้ มรี าคาแพง บวกกบั หานเสโ่ ยวทสี่ วมใสแ่ ตข่ องแบรนดเ์ นม ผจู ้ ัดการรา้ นไม่ กลา้ จะวา่ อะไรกบั คนแบบนี้ ทําไดเ้ พยี งรบี เขา้ ไปขอโทษ หานเสโ่ ยวกะพรบิ ตาปรบิ ๆ:“แคค่ ดิ จะชดใชด้ ว้ ยอาหารพวกน้ี คดิ วา่ กระโปรงของเพอ่ื นฉันมคี า่ แคน่ ัน้ เองเหรอ?” สหี นา้ ของผจู ้ ัดการรา้ นเปลยี่ นไปเล็กนอ้ ย: “อยา่ งนัน้ คณุ ผหู ้ ญงิ คดิ วา่ เราควรจะจัดการยังไงดคี ะ?” “ขอโทษคะ่ ” บรกิ รคนนัน้ รบี เขา้ มาขอโทษเสนิ่ เฉียว: “ฉันไมไ่ ด ้ ตงั้ ใจจรงิ ๆ ขอใหพ้ วกคณุ ใหอ้ ภยั พวกเราเถอะคะ่ ” เสน่ิ เฉียวทรี่ ับกระดาษทชิ ชมู าเพอื่ เสร็จคราบน้ําแตงโมปั่น เมอ่ื ไดฟ้ ังดงั นัน้ เธอจงึ พดู ขน้ึ : “ฉันพดู แลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? มนั เป็ น ปัญหาจากฉันเอง เสโ่ ยว เธออยา่ ทําใหพ้ วกเขาตอ้ งลําบาก เลย” หานเสโ่ ยวตะโกนขนึ้ “กโ็ มโหแทนเธอน่ะสิ จานกถ็ อื ไมด่ เี อง แคข่ อโทษแลว้ ใหข้ นมมาชน้ิ หนงึ่ มนั จะไดอ้ ะไรละ่ ? ไอข้ นมนมี่ ี คา่ เทา่ ไหรก่ นั เชยี ว? เชอะ”

“ตอ้ งขอโทษดว้ ยจรงิ ๆ” “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ พวกคณุ กลับไปทํางานเถอะคะ่ ” เสน่ิ เฉียวหนั กลบั ไปพดู กบั พวกเธอ “ขอบคณุ มากคะ่ ” หญงิ สาวมองไปทเ่ี สนิ่ เฉียวอยา่ งลกึ ซงึ้ ดวงตาของเธอเต็มไปดว้ ยความขอบคณุ หลงั จากทพ่ี วกเธอไปแลว้ หานเสโ่ ยวอดไมไ่ ดท้ จี่ ะพดู ขน้ึ “เธอ เป็ นอะไรไป? กระโปรงเป้ือนขนาดนแ้ี ลว้ เธอจะปลอ่ ยไปแบบน้ี เหรอ?” “มนั เป็ นเพราะฉันไมด่ เี อง” เสน่ิ เฉยี วอธบิ ายเสยี งเบา: “เมอ่ื กี้ ฉันตน่ื เตน้ ไปหน่อย ทําใหล้ กุ ไปชนเธอเขา้ จะพดู ไปแลว้ ฉัน เป็ นฝ่ ายผดิ ทท่ี ําแกว้ เขาแตก” หานเสโ่ ยวไมเ่ ชอื่ และไมส่ นใจเธอ แตท่ นั ใดนัน้ เธอก็นกึ ถงึ บางอยา่ งและยม้ิ ตาหย:ี “ทําไมจู่ ๆ เธอ กต็ น่ื เตน้ ขนึ้ มาละ่ ใชเ่ พราะหาผชู ้ ายคนนัน้ เจอแลว้ เธอก็เลย ตนื่ เตน้ เหรอ?” เสน่ิ เฉยี ว: “…เธออยา่ พดู เพอ้ เจอ้ ส”ิ

หายเสโ่ ยวหรต่ี า: “อนั ทจ่ี รงิ เธอทนเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ หวแลว้ อยากจะรบี ไปจากเขาไมใ่ ชเ่ หรอ?” ทนเยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ หวแลว้ อยากจะรบี ไปจากเขา? ตอนที่ 115 ตวั ตนทแี่ ทจ้ รงิ เสนิ่ เฉียวตกอยใู่ นภวงั ค์ ตงั้ แตเ่ ธอแตง่ งานกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เธอไมเ่ คยคดิ ถงึ เรอ่ื งนเ้ี ลย ไมใ่ ช่ ไมค่ ดิ แตเ่ พราะไมเ่ คยคดิ จะจากเขา ถา้ หากวา่ ไมใ่ ชเ่ พราะเขา ใหข้ อ้ ตกลงไวว้ า่ ใหเ้ วลาเธออยา่ งนอ้ ยหกเดอื นหลงั จากนัน้ คอ่ ยหยา่ “เสน่ิ เฉียว?” หายเสโ่ ยวเรยี กเธอ จงึ ทําใหไ้ ดส้ ตกิ ลบั มา เสน่ิ เฉยี วยมิ้ อยา่ งเกอ้ เขนิ : “เมอ่ื กเ้ี ธอพดู อะไรนะ?” แววตาของหานเสโ่ ยวเปลยี่ นไปหลายนาท:ี “เธออยากจะ…ไป จากเขาใชร่ เึ ปลา่ ?”

ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วมสี หี นา้ เปลย่ี นไปมาก: “เปลา่ !” เธอลงั เลทจี่ ะไปจากเยโ่ มเ่ ซนิ ไดอ้ ยา่ งไรกนั ? ถงึ แมว้ า่ …เขาจะ เป็ นคนทท่ี ําหลายสงิ่ หลายอยา่ งทท่ี ําใหเ้ ธอประทบั ใจ แตล่ กึ ๆ ในตวั เขาก็ยังรังเกยี จผหู ้ ญงิ ของเขาทม่ี ตี วั ตนแบบนี้ สําหรับเขา แลว้ เธอก็คอื ความอปั ยศ ดงั นัน้ เขาจงึ ไมย่ อมจะใหใ้ ครรสู ้ ถานะของเธอ ใหเ้ ธอเป็ นเพยี ง ผชู ้ ว่ ยเทา่ นัน้ “ตอ่ ใหห้ าผชู ้ ายคนนัน้ ไมพ่ บ ขอ้ ตกลงของเรากจ็ ะจบลงอยดู่ ี ฉันจะเป็ นคนไปเอง” เสน่ิ เฉยี วพดู เบา ๆ ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ หานเสโ่ ยวก็ถอนหายใจ: “งัน้ ก็ดี ฉันยังคดิ วา่ เธอจะตกหลมุ รักเขาเขา้ แลว้ ” “เอาละ่ เรากลบั เขา้ เรอ่ื งดกี วา่ ตอนนเี้ ราตดิ ตอ่ นักออกแบบคน นัน้ ไดแ้ ลว้ พชี่ ายฉันอยรู่ ะหวา่ งทางไปหาเขา รอหาเขาเจอจะ ไดถ้ ามวา่ ชดุ สทู นัน้ เขาเอาใหใ้ ครไป” เมอ่ื ฟังถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะหวั เราะ: “เสโ่ ยว ลําบาก พวกเธอเลยนะ ไหนจะยังมพี ชี่ ายเธออกี …ตอ้ งมาชว่ ยฉันตงั้ มากมาย ถา้ หากวา่ มเี วลาวา่ งละ่ ก็ ใหฉ้ ันเลยี้ งขา้ วพวกเธอนะ”

ถงึ แมว้ า่ จะรจู ้ ักกบั หานเสโ่ ยวมานาน แตเ่ สนิ่ เฉียวกย็ ังไมเ่ คย พบพช่ี ายคนนัน้ ของเธอ หานเสโ่ ยวเพง่ิ จะมารจู ้ ักกบั ครอบครัวทหี ลัง เป็ นเวลาสนั้ ๆ ไมก่ ปี่ ี เธอเขา้ กบั คนทบี่ า้ นไดอ้ ยา่ งดี เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวบอกวา่ จะเลยี้ งขา้ วพช่ี ายของเธอ สหี นา้ ของ หานเสโ่ ยวก็เปลย่ี นไปทันที แววตาเธอเปลยี่ นไปดลู กุ ลล้ี กุ ลน: “กนิ กนิ ขา้ วเหรอ? ฉันวา่ ไมต่ อ้ งหรอกมงั้ ? พช่ี ายฉัน…เขายงุ่ มากน่ะ!” “งัน้ ไมเ่ ป็ นไร เอาไวพ้ ช่ี ายเธอวา่ งแลว้ ฉันคอ่ ยชวนเขามากนิ ขา้ วนะ” หานเสโ่ ยวพยักหนา้ “ได ้ ไดส้ ”ิ จากนัน้ หานเสโ่ ยวกร็ บี เปลยี่ นเรอ่ื งคยุ อยา่ งรวดเร็ว “อกี ไมก่ วี่ นั ก็ คงรแู ้ ลว้ วา่ คนคนนัน้ เป็ นใคร เฉียวเฉียว ถงึ เวลานัน้ ฉันจะบอก เธอเป็ นคนแรกเลย” “ได”้ *

หลังจากทหี่ านเสโ่ ยวไปสง่ เสนิ่ เฉยี วทบ่ี า้ นตระกลู เย่ เธอเดนิ เขา้ บา้ นมาและพบกบั คนรับใช ้ “คณุ หนูกลบั มาแลว้ ” “ออื ” เธอตอบอยา่ งหมดแรง “คณุ หนู นคี่ อื นํ้าผลไมเ้ พอ่ื ความงามสตู รพเิ ศษสําหรับคณุ ” สาว ใชย้ กนํ้าผลไมม้ าวางดว้ ยความเอาใจ หานเสโ่ ยวหยดุ อยตู่ รงนัน้ เธอมองดแู กว้ น้ําผลไมอ้ ยคู่ รหู่ นง่ึ ทนั ใดนัน้ ก็เยาะเยย้ และเคาะนํ้าผลไม:้ “น้ําผลไมเ้ พอ่ื ความ งาม? เอามาเพอื่ เอาใจของปลอมอยา่ งฉันงัน้ เหรอ ของแบบน้ี เธอยงั กลา้ เอามาใหฉ้ ันอกี เหรอ?” สาวใชไ้ ดย้ นิ แลว้ ตกใจกลัว คกุ เขา่ ลงดว้ ยใบหนา้ ซดี ขาว “ขอโทษคะ่ คณุ หนู แตน่ ่ันคอื นํ้าผลไมแ้ หง่ ความงามพเิ ศษของ เราจรงิ ๆ” “ห”ึ หานเสโ่ ยวเตะเศษซากออกจากเทา้ ของเธอ “ยังไมร่ บี เกบ็ อกี อยากจะใหเ้ ศษแกว้ มันบาดเทา้ คณุ หนูอยา่ งฉันงัน้ เหรอ?” คนรับใชต้ กใจมากจงึ รบี ทําความสะอาด เพราะการกระทําท่ี ตน่ื เตน้ เกนิ ไป เธอจงึ ถกู เศษแกว้ บาดและเลอื ดไหลออกมา

หานเสโ่ ยวเบอื นสายตาหนอี ยา่ งรังเกยี จ: “นม่ี นั บา้ อะไรกนั ทําไมกลา้ ทําเรอื่ งบาดตาตอ่ หนา้ ฉัน รบี เอาไปเลย!” จากนัน้ หานเสโ่ ยวก็กา้ วขน้ึ ไปชนั้ บนดว้ ยความโกรธดว้ ยรองเทา้ สน้ สงู หลงั จากทเี่ ธอไปแลว้ กลมุ่ สาวใชก้ จ็ ับกลมุ่ พดู คยุ กนั “เมอื่ เทยี บกบั ภรรยาคนกอ่ นบคุ ลกิ ของคณุ หนูของเรานัน้ แตกตา่ งกนั มาก” “น่ันสิ คณุ นายคนกอ่ นจะเป็ นคนใจรา้ ยขนาดนไ้ี ดย้ งั ไง?” “ฮึ พวกเธออยา่ พดู ไป คณุ หนูหายไปตอนเด็ก ไดย้ นิ วา่ กอ่ น หนา้ นพ้ี อ่ ของเธอเป็ นผพี นัน ไมข่ ายเธอไปกด็ เี ทา่ ไหรแ่ ลว้ คน ทไี่ มไ่ ดร้ ับการสงั่ สอนแบบนเี้ ขา้ มาในตระกลู หาน กต็ อ้ งใชเ้ วลา อยแู่ ลว้ ตอนนเี้ ธอถอื วา่ เป็ นคณุ หนูใหญข่ องตระกลู หาน พวก เราก็ตอ้ งอดทนไว”้ “แตฉ่ ันก็ยังรสู ้ กึ วา่ …เธอไมม่ คี วามเป็ นหนูใหญแ่ หง่ ตระกลู หาน เอาเสยี เลย เหมอื นมนุษยป์ ้ามากกวา่ ”