เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

“ฝันไปเถอะ!” กาวหยนุ หวั เราะอยา่ งเย็นชาหนง่ึ ที “พเี่ ฉยี งเว ยบอกมาแลว้ ใหพ้ วกเราตอ้ นรับเด็กใหมค่ นนดี้ ดี ี เธออยากจะ รอดไปแบบนี้ ไมม่ ที างหรอก” “งัน้ พวกเราทํายงั ไงด?ี ” ชยุ หมน่ิ ลถี่ ามดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา กาวหยนุ ยมิ้ อยา่ งชว่ั รา้ ยออกมา เสน่ิ เฉียวไปเขา้ หอ้ งนํ้ามา เมอ่ื กลับมานั่งอยบู่ นทน่ี ่ังของเธอ แลว้ สหี นา้ เธอแลดขู าวซดี เล็กนอ้ ย ถงึ แมเ้ ธอจะกนิ ยาเป็ นเวลาทกุ วัน แตบ่ างทที อ้ งไสข้ องเธอกไ็ ม่ คอ่ ยดี อาจจะเกย่ี วขอ้ งกบั สภาพอารมณ์ของเธอ เพอื่ ลกู แลว้ เธอจะตอ้ งปรับสภาพอารมณ์ใหด้ ี เสนิ่ เฉยี วกําลังเตรยี มทจี่ ะปรนิ้ เอกสารออกมา แตเ่ ธอกลับพบวา่ หนา้ จอของคอมพวิ เตอรด์ ํามดื ทัง้ จอ สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไปทันที เธอออกแรงคลกิ เมาทห์ ลายที หนา้ จอก็ยงั คงดําสนทิ ดเู หมอื นวา่ จะถกู ปิดเครอ่ื งไปซะแลว้ —-

เสน่ิ เฉยี วกดป่ มุ เปิดเครอื่ งใหม่ หนา้ จอจงึ คอ่ ยๆสวา่ งขนึ้ มา หลังจากทเี่ ธอรอดว้ ยความตนื่ เตน้ ประมาณหนง่ึ นาทแี ลว้ คอมพวิ เตอรก์ ็ถกู เปิดเพอื่ ใชง้ านไดใ้ หม่ เธอคลกิ ไปทหี่ นา้ ใน เมอื่ สกั ครนู่ พ้ี บวา่ เอกสารทต่ี วั เองจัดการเสร็จโดนคนอน่ื ลบไป หมดแลว้ “ฮา่ ฮา่ ~” ดา้ นขา้ งของเธอมเี สยี งหวั เราะเยาะขนึ้ มา เสน่ิ เฉียว หนั หนา้ ไปมอง เธอเห็นวา่ ชยุ หมนิ่ ลแ่ี ละกาวหยนุ กําลังหวั เราะ อยา่ งมคี วามสขุ เมอ่ื เห็นวา่ เธอกําลังเป็ นทกุ ข์ เมอื่ เห็นวา่ เธอหนั หนา้ ไปมอง พวกเธอสองคนกจ็ อ้ งมองเธอดว้ ยสายตาทด่ี หู ยง่ิ ผยอง ราวกบั วา่ ไมไ่ ดก้ งั วลเลยสกั นดิ วา่ เธอจะรคู ้ วามจรงิ วา่ พวกเธอเป็ นคนทํา เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ แน่น จากนัน้ ลกุ ขนึ้ มายนื “คอื พวกคณุ ใชม่ ยั้ ที่ เป็ นคนปิดคอมของฉัน?” เมอ่ื พดู จบ กาวหยนุ ลกุ ขนึ้ มายนื แลว้ จอ้ งหนา้ เสนิ่ เฉยี ว เธอ กอดอกแลว้ พดู ดว้ ยสหี นา้ ทห่ี ยงิ่ ผยอง “คณุ มหี ลกั ฐานอะไรที่ จะยนื ยนั วา่ พวกเราเป็ นคนปิดคอม? ตําแหน่งทค่ี ณุ น่ังไมม่ คี น นั่งมาตงั้ นานแลว้ เปิดคอมใชง้ านยังชา้ ขนาดนัน้ อกี อยา่ งมี ปัญหาบอ่ ยๆ คณุ เองทําเอกสารเสร็จไมร่ จู ้ ักบนั ทกึ งานเองแลว้ คณุ จะไปโทษใคร?”

“ใครบอกวา่ ฉันไมไ่ ดบ้ นั ทกึ คอื พวกคณุ ลบมนั ทง้ิ ตา่ งหาก” เสนิ่ เฉียวพดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ ย็นชา “หหึ ึ งัน้ ขอถามวา่ ดวงตาดวงไหนของคณุ ทม่ี องเห็นวา่ พวกเรา เป็ นคนลบ? คอมมปี ัญหาตวั เองปิดคอม ก็อาจจะเป็ นไปไดท้ ่ี เอกสารจะมปี ัญหาแลว้ หายไป ทําไมถงึ โยงมาถงึ หัวของพวก เราละ่ เด็กใหม่ ตวั คณุ เองทท่ี ํางานไมส่ ําเร็จแลว้ โบย้ ปัญหา ใหก้ บั คนอน่ื ไปเรอ่ื ยมันไมโ่ อเคเลยนะ” ชยุ หมน่ิ ลกี่ ล็ กุ ขนึ้ มายนื ตาม จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ ยย้ หยนั “จรงิ ๆเลย ความสามารถในการทํางานของตวั เองไมด่ กี ็โบย้ มา ใหค้ นอนื่ ไมน่ ่าละ่ ทําไมถงึ โดนลดตําแหน่ง? อยา่ บอกนะวา่ ทกุ ครัง้ ทหี่ วั หนา้ สง่ั งานอะไรใหค้ ณุ พอทําไมส่ ําเร็จก็โบย้ ความผดิ ไปใหค้ นอน่ื น่ะ? ถา้ เป็ นแบบนลี้ ะก็ฉันวา่ จะชา้ หรอื เร็วคณุ กต็ อ้ ง โดนถบี ออกจากบรษิ ัทตระกลู เยอ่ ยดู่ ี หรอื วา่ ….คณุ ไปเป็ น พนักงานทําความสะอาดไมด่ กี วา่ หรอ? ไมต่ อ้ งมาเปลอื ง ทรัพยากรของแผนกพวกเรา รไู ้ วซ้ ะดว้ ยวา่ เปิดคอมกต็ อ้ งใช ้ ไฟฟ้ านะ?” คําพดู นที้ ําใหก้ าวหยนุ รสู ้ กึ สะใจเป็ นอยา่ งมาก ดงั นัน้ พวกเธอ สองคนจงึ หนั หนา้ มาสบตากนั กาวหยนุ แบมอื แลว้ พดู “ใกลจ้ ะ ถงึ เวลาหนงึ่ ชวั่ โมงแลว้ อกี สกั พักหวั หนา้ กจ็ ะมาหาคณุ ฉันจะดู

วา่ คณุ จะเอาอะไรไปสง่ ถา้ ทําไมด่ ลี ะ่ ก็รบี ๆออกไปจากแผนก ของพวกเราซะ” เสน่ิ เฉยี วหายใจเขา้ ลกึ ๆ เธอยังไมท่ ันพดู อะไร หวั หนา้ ก็เดนิ มาแลว้ “เกดิ อะไรขน้ึ มาสมุ่ หวั อะไรกนั ตรงน?้ี ” หวั หนา้ ถามดว้ ยสหี นา้ ที่ ไมค่ อ่ ยพอใจ “พเี่ ฉงิ เยยี่ น คณุ มาเอาเอกสารทเี่ ด็กใหมค่ นนท้ี ํา แตจ่ นถงึ ตอนนเ้ี ธอกย็ ังไมไ่ ดจ้ ัดการเลย เธอไมย่ อมรายงานลว่ งหนา้ กบั คณุ แบบน้ี พเี่ ฉงิ เยยี่ น อกี สกั พักคณุ ตอ้ งยน่ื เอกสารนข้ี น้ึ ไป ทา่ นประธานตอ้ งใชใ้ นการประชมุ !” ชยุ หมน่ิ ลร่ี บี พงุ่ ไปดา้ นหนา้ เพอ่ื ฟ้อง ทา่ ทที ห่ี ยงิ่ ผยองของกาวหยนุ ในเมอื่ สกั ครนู่ หี้ ายไป ตอนนเ้ี ธอ พดู ดว้ ยทา่ ทที ดี่ นู ่าสงสาร “หวั หนา้ เห็นแกท่ เี่ ธอเป็ นเด็กใหม่ แลว้ ปลอ่ ยเธอไปเถอะ ยงั ไงซะเอกสารเหลา่ นไี้ มใ่ ชส่ งิ่ ทใ่ี ครคน หนง่ึ จะจัดการไดง้ า่ ยๆ เธอโดนลดตําแหน่งมา แน่นอนวา่ ตอ้ ง ไมม่ คี วามสามารถเชน่ น้ี ชา่ งมันเถอะ”

หวั หนา้ จอ้ งมองเสนิ่ เฉียวดว้ ยสายตาทดี่ ดุ นั จากนัน้ พดู ดว้ ย ความโมโห “พงึ่ มาไดว้ นั แรกก็อยากจะทําใหฉ้ ันเจอความฉบิ หายสนิ ะ?” เสน่ิ เฉียวยนื อยกู่ บั ทไ่ี มพ่ ดู อะไร ในเวลานเี้ ธออธบิ ายอะไรกไ็ มม่ ี ประโยชน์ เธอพง่ึ จะมาทน่ี กี่ ็โดนหวั หนา้ แผลงฤทธใ์ิ ส่ “โอเค คณุ อยากใหฉ้ ันเจอความฉบิ หาย ฉันกไ็ มย่ อมเป็ นแพะ รับบาปใหค้ ณุ หรอก เรอ่ื งนคี้ ณุ ตอ้ งตามฉันไปทห่ี อ้ งประชมุ แลว้ ยอมรับผดิ ดว้ ยตวั เองในวันน!้ี ” เมอ่ื พดู จบ หวั หนา้ ก็ยนื่ มอื มาดงึ แขนของเสนิ่ เฉยี ว เสนิ่ เฉยี วถอยหลงั ไปหนง่ึ กา้ ว เพอื่ หลกี เลยี่ งจากสมั ผัสตวั กบั ผชู ้ ายคนนัน้ จากนัน้ พดู อยา่ งเย็นชา “ฉันเดนิ เองได”้ หวั หนา้ ดงึ มอื กลบั มา จากนัน้ พดู อยา่ งไมส่ บอารมณ์ “โอเค ตามฉันมาเดย๋ี วน้”ี เสนิ่ เฉียวเดนิ กลบั ไปหวิ้ กระเป๋ าของตวั เองดว้ ยสหี นา้ ทไี่ ร ้ ความรสู ้ กึ จากนัน้ ดงึ แฟลชไดรฟ์ ออกมาจากคอมแลว้ กําอยใู่ น ฝ่ ามอื จากนัน้ เธอจงึ เดนิ ตามหวั หนา้ ออกไปจากหอ้ ง

หลงั จากทพี่ วกเธอเดนิ ออกไปแลว้ ชยุ หมนิ่ ล่ี และกาวหยนุ ก็ พดู คยุ กนั “เมอื่ ตะกเ้ี ธอกลบั ไปหยบิ กระเป๋ าทําไมน่ะ? อกี อยา่ งเหมอื นเธอ เอาอะไรออกมาจากคอมรเึ ปลา่ ?” “ไมร่ ู ้ ยังไงซะเอกสารโดนพวกเราลบออกไปหมดแลว้ เธอหยบิ สง่ิ ของอะไรกช็ า่ งมันเถอะ!” ตอนท่ี 155 โตต้ อบไดอ้ ยา่ งสวยงาม ณ หอ้ งประชมุ คนเรม่ิ มาครบแลว้ หวั หนา้ แผนกพง่ึ จะพาเสนิ่ เฉยี วเดนิ เขา้ มาใน หอ้ งซงึ่ เป็ นเวลาทสี่ ายแลว้ ตอนทเี่ สนิ่ เฉียวเดนิ ตามหวั หนา้ แผนกเขา้ มาในหอ้ ง สายตา ของทกุ คนกล็ ว้ นแตจ่ ับจอ้ งไปทพ่ี วกเขา หลงั จากทเี่ คยเจอ หนา้ กนั มาหลายครัง้ ผบู ้ รหิ ารระดบั สงู แตล่ ะทา่ นทน่ี ั่งอยลู่ ว้ นแต่ รจู ้ ักบคุ คลทชี่ อ่ื เสน่ิ เฉียวทงั้ นัน้

พวกเขาไดย้ นิ ขา่ วลอื มาไมน่ อ้ ยเลยรวู ้ า่ หลงั จากทเี่ สนิ่ เฉียวเขา้ มาในบรษิ ัทนไ้ี ดม้ คี วามสมั พันธบ์ างอยา่ งกบั เยโ่ มเ่ ซนิ อกี ทงั้ พวกเขาเคยเห็นหนา้ เสน่ิ เฉียวในทป่ี ระชมุ หลายครัง้ ถงึ แมว้ า่ ในตอนเรม่ิ แรกเธอจะโดนทา่ นประธานรังแกอยซู่ า้ํ ๆ แต่ ทกุ คนไมไ่ ดต้ าบอด คนทสี่ ามารถนั่งอยใู่ นตําแหน่งทส่ี งู เชน่ น้ี ไดท้ ําไมจะมองอารมณแ์ ละความรสู ้ กึ ของคนทม่ี กี าร เปลยี่ นแปลงไมอ่ อกกนั ? ในครัง้ ทแ่ี ลว้ ทห่ี านชงิ มาพดู คยุ หารอื เกย่ี วกบั การรว่ มธรุ กจิ ขอ แคต่ าไมไ่ ดบ้ อดทกุ คนตา่ งกม็ องทา่ ทแี ละอารมณท์ เี่ ยโ่ มเ่ ซนิ มี ตอ่ เสน่ิ เฉยี วออก แตท่ วา่ …บางทสี นใจก็คอื สนใจจรงิ ๆ แตเ่ กลยี ดขนึ้ มาก็คงจะ เกลยี ดจรงิ ๆเชน่ กนั มฉิ ะนัน้ คงไมล่ ดตําแหน่งของเธอใหต้ ํา่ ทส่ี ดุ ตอ่ หนา้ พนักงานทัง้ บรษิ ัทหรอก หวั หนา้ แผนกเป็ นผชู ้ ายวยั สส่ี บิ กวา่ ๆ รา่ งผอมบาง ใบหนา้ กบั ดวงตายาว ปากแหลมๆหน่อย ใสแ่ วน่ ตาแลดคู อ่ นขา้ งเรยี บรอ้ ย เป็ นผดู ้ ี แตด่ สู หี นา้ แลว้ ไมค่ อ่ ยดสี กั เทา่ ไหร่

“สวเ่ี ลย่ี วคณุ มาสาย! ไมร่ รู ้ ไึ งวา่ ทา่ นประธานไมช่ อบการมา สาย?” มคี นพดู เตอื นออกมาหนงึ่ ประโยค แววตาของสวเี่ ลยี่ ว เปลย่ี นไปทันที เขาเอย่ ปากพดู ทนั ที “ผมไมไ่ ดต้ งั้ ใจจะมาสาย แตเ่ อกสารทต่ี อ้ งใชใ้ นการประชมุ ครัง้ นย้ี งั ไมไ่ ดจ้ ัดการเลย ครับ!” เมอ่ื ฟังจบ ทกุ คนเรมิ่ แตกตน่ื ขน้ึ มา “มนั เกดิ อะไรขนึ้ ? เอกสารไมใ่ ชว่ า่ เมอ่ื วานไดแ้ จง้ พวกคณุ ไป จัดการแลว้ ไง? ทําไมมาวันนยี้ ังจัดการไมเ่ สร็จอกี ? นม่ี ันเวลา ไหนแลว้ ?” “ใชแ่ ลว้ เอกสารของแผนกพวกเราสง่ ไปตงั้ แตเ่ มอื่ วานเชน่ กนั เกดิ อะไรขนึ้ กบั พวกคณุ ?” สวเี่ ลยี่ ว พยายามอดกลนั้ เอาไว ้ จากนัน้ จอ้ งมองสหี นา้ อนั เย็น ชาของทา่ นประธานคนนัน้ ผชู ้ ายทม่ี รี ังสอี ํามหติ แผอ่ อกมาทั่ว รา่ ง—เยโ่ มเ่ ซนิ ทนั ใดนัน้ เขากด็ งึ ตวั เสนิ่ เฉียวทอ่ี ยดู่ า้ นหลัง ออกมา! “ทกุ ทา่ น เอกสารทงั้ หมดเธอเป็ นคนทําพังหมดครับ”

หา๋ ? แลว้ มนั ไปเกย่ี วอะไรกบั เธออกี ? ทกุ คนไมเ่ ขา้ ใจ จากนัน้ จอ้ งมองเสนิ่ เฉยี วทโี่ ดนลากออกมา สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไรค้ วามรสู ้ กึ สายตาทเี่ ย็นชาของเขามอง ทะลหุ วั หนา้ ไปแลว้ เพง่ ไปทแี่ ขนอนั เรยี วบางของเสนิ่ เฉียว ผวิ ของเธอขาวใส เธอสวมชดุ กระโปรงแขนกดุ เมอ่ื โดนหวั หนา้ ออกแรงดงึ แขน ผวิ ขาวๆทแี่ ขนของเธอจงึ เผยรอยแดงออกมา ผหู ้ ญงิ คนนี้ ทงั้ ทัง้ ทร่ี วู ้ า่ ตวั เองผวิ บางกไ็ มร่ จู ้ ักทจี่ ะสวมเสอ้ื คลมุ เลยสกั นดิ เหอ้ “เธอพง่ึ มาอยใู่ นแผนกของพวกเรา ผมอยากจะดวู า่ ความสามารถของเธอเป็ นยังไง นกึ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเป็ นคนอาสา บอกวา่ จะขอจัดการเอกสารในการประชมุ ครัง้ นเี้ อง ผมเห็นวา่ เธอมคี วามมัน่ ใจอยเู่ ต็มอก ดงั นัน้ จงึ ยอมใหเ้ ธอเป็ นคนจัดการ นกึ ไมถ่ งึ วา่ สดุ ทา้ ยเธอจะจัดการไมเ่ สร็จ คณุ ชายเย่ ขอโทษ ดว้ ยครับ คอื ผมเองทส่ี ง่ั สอนเธอไมด่ !ี ” คําพดู ดา้ นหนา้ โยนความผดิ สารพัดใหก้ บั เสนิ่ เฉียว พอมาตอน หลงั กลับพดู ประโยคหนง่ึ วา่ ตวั เองไมไ่ ดส้ งั่ สอนเธอใหด้ ี ชา่ งเส แสรง้ เสยี จรงิ

เขาพดู จบไปสกั พักกลับไมม่ ใี ครตอบสนองอะไรทงั้ สน้ิ จรงิ ๆ แลว้ ผบู ้ รหิ ารระดบั สงู ไมร่ วู ้ า่ ควรจะตอบสนองยงั ไง พวกเขาอา่ น ความคดิ ของทา่ นประธานคนนัน้ ไมถ่ กู ดงั นัน้ พวกเขาจงึ ไมพ่ ดู อะไร เสนิ่ เฉียวดนู ง่ิ เฉยเชน่ กนั เธอหวิ้ กระเป๋ าอยใู่ นมอื ใบหนา้ ท่ี งดงามไรซ้ ง่ึ ความรสู ้ กึ ใดใด ราวกบั วา่ ไมไ่ ดก้ งั วลเหตกุ ารณ์ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เลยสกั นดิ “คณุ ไมไ่ ดส้ งั่ สอนใหด้ จี รงิ ๆแหละ” อยๆู่ มนี ้ําเสยี งทอ่ี อ่ นโยนแต่ แฝงไปดว้ ยความเขม้ งวดดงั ขนึ้ มา ผชู ้ ายสวมเสอื้ เชต้ิ สขี าวยนื ขน้ึ มาทา่ มกลางผบู ้ รหิ ารระดบั สงู แววตาทน่ี ง่ิ สงบจอ้ งมองไปทใี่ บหนา้ ของสวเ่ี ลยี่ ว สวเี่ ลยี่ วรับรไู ้ ดถ้ งึ แรงกดดนั ทันที เอวของเขาคอ่ ยๆกดตํา่ ลง อยา่ งไมร่ สู ้ กึ ตวั “เย่ รองประธานเย”่ นํ้าเสยี งของเยห่ ลนิ่ หานแน่นง่ิ “คณุ กบ็ อกเองวา่ เธอคอื คนทพี่ ง่ึ มาใหม่ อกี อยา่ งเอกสารในครัง้ นคี้ อ่ นขา้ งสําคญั มาก คณุ รทู ้ ัง้ รู ้ วา่ มันคอื สง่ิ ทต่ี อ้ งใชต้ อนประชมุ ตอ่ ใหค้ ณุ จะอยากดวู า่ ความสามารถของเธอเป็ นยังไง คณุ ก็ควรทจ่ี ะหาตวั สํารอง

เอาไวเ้ พอื่ ป้องกนั ปัญหาตา่ งๆทอี่ าจจะเกดิ ขน้ึ แตค่ ณุ กลับมอบ งานงานหนง่ึ ใหก้ บั คนทพ่ี งึ่ มาใหมอ่ ยา่ งสมุ่ สส่ี มุ่ หา้ ในวนั นที้ ี่ เกดิ เรอ่ื งขนึ้ คณุ ไมเ่ พยี งแตไ่ มไ่ ดส้ อนงานเธอใหด้ ี แตย่ ังโยน ความผดิ ไปท่วั อกี สวเี่ ลยี่ ว ตําแหน่งในทกุ วันน้ี คณุ รสู ้ กึ น่ังแลว้ ยังไมป่ ลอดภยั พออกี หรอ?” คําพดู นฟี้ ังดมู เี หตแุ ละผล เขาพดู จนทําใหส้ หี นา้ ของสวเี่ ลย่ี ว ขาวซดี ทนั ที เขารับรวู ้ า่ ตวั เองกําลงั ทําอะไรอยทู่ นั ที เขาจอ้ ง มองสายตาทแี่ ฝงไปดว้ ยความน่ากลวั ของเยห่ ลน่ิ หาน แตเ่ มอ่ื จอ้ งมองไปทผ่ี ชู ้ ายผซู ้ ง่ึ เป็ นทา่ นประธานแลว้ เขายังคงไม่ เหลอื บตามามองเชน่ เคย ราวกบั วา่ เรอ่ื งเรอื่ งนเี้ ขาไมไ่ ดส้ นใจ เลยสกั นดิ ดงั นัน้ สวเี่ ลย่ี วเรมิ่ มคี วามม่นั ใจอกี ครัง้ จากนัน้ พดู “รอง ประทานเยพ่ ดู ถกู คอื ผมเองทไี่ มไ่ ดค้ ดิ ใหล้ ะเอยี ดถถี่ ว้ น แตค่ รัง้ น…ี้ ..” “ทําไม? หรอื วา่ ครัง้ น้ีคณุ ตอ้ งการจะปัดความรับผดิ ชอบอยา่ ง นัน้ หรอ?” สวเี่ ลยี่ วกม้ หนา้ ลง “ไมค่ รับ ไมก่ ลา้ !”

“เอกสารละ่ ?” ทนั ใดนัน้ นํ้าเสยี งทเี่ ย็นชาถงึ ขดี สดุ ก็ดงั ขน้ึ มาทํา ใหผ้ บู ้ รหิ ารระดบั สงู รสู ้ กึ ตกตะลงึ เป็ นอยา่ งมาก จากนัน้ ตา่ งกย็ ดื ตวั ขน้ึ มานั่งหลังตรง สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองไปทใ่ี บหนา้ ขาวๆของเสนิ่ เฉยี ว นํ้าเสยี งฟังดดู ดุ นั “โดนลดตําแหน่งวันแรก ไมอ่ ยากจะกา้ วหนา้ ไรซ้ ง่ึ ความตงั้ ใจก็ชา่ ง แตก่ อ่ เรอ่ื งวนุ่ วายขนาดนี้ คณุ วางแผน จะชดเชยยังไง?” เมอื่ พดู จบ เสนิ่ เฉียวทยี่ นื นง่ิ ไมพ่ ดู อะไรมาตลอดก็จอ้ งมองไป ทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ เทยี บกบั หลายวนั กอ่ นแลว้ แววตาทเี่ ขาจอ้ งมองเธอดเู ย็นชา เป็ นอยา่ งมาก เพยี งแคส่ บสายตา เธอก็รสู ้ กึ ราวกบั วา่ ตวั เอง กําลงั อยใู่ นถํ้านํ้าแข็ง เสนิ่ เฉียวรวู ้ า่ คําพดู เหลา่ นัน้ ของตวั เองทํารา้ ยความรสู ้ กึ ของเขา เธอไมข่ อใหเ้ ขาใหอ้ ภยั ตวั เอง แต…่ .เธอแคอ่ ยากหาโอกาสใน การอธบิ ายเทา่ นัน้ ทัง้ สองสบสายตากนั อยนู่ าน เสน่ิ เฉยี วพดู “ฉันไมไ่ ดไ้ มต่ งั้ ใจ ทํางาน”

สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา เขาไมพ่ ดู อะไรแลว้ จอ้ งไปทเ่ี ธอ อยา่ งเดยี ว เสน่ิ เฉียวพดู ตอ่ “ฉันกไ็ มไ่ ดก้ อ่ เรอ่ื งวนุ่ วายอะไร” ทกุ คนตา่ งไมเ่ ขา้ ใจวา่ เธอหมายความวา่ อะไร ในจังหวะนเ้ี อง เสนิ่ เฉียวเอากระเป๋ าของตวั เองวางไวบ้ นโตะ๊ จากนัน้ พลกิ ฝ่ ามอื ขนึ้ มา มแี ฟลชไดรฟ์ อนั เล็กๆอนั หนงึ่ วางอยบู่ นฝ่ ามอื ขาวๆของ เธอ “เอกสารฉันจัดการเสร็จหมดแลว้ แตค่ อมพวิ เตอรเ์ ครอื่ งนัน้ เกา่ จนเกนิ ไป อยๆู่ ก็ปิดเครอ่ื งไปเอง” “โชคดที ฉ่ี ันมนี สิ ยั ชอบบนั ทกึ งานในแฟลชไดรฟ์ ” เสนิ่ เฉียวชแู ฟลชไดรฟ์ ใหท้ กุ คนดู จากนัน้ กา้ วฝี เทา้ เดนิ ไป ขา้ งหนา้ เธอเสยี บแฟลชไดรฟ์ เขา้ ไปในชอ่ งเสยี บUSB จากนัน้ เปิดเอกสารใหท้ กุ คนดดู ว้ ยความตนื่ เตน้ “นค่ี อื สง่ิ ทฉ่ี ันจัดเรยี งเรยี บรอ้ ย ทกุ ทา่ นโปรดใหเ้ วลาฉันสกั หน่อย เดย๋ี วตอนนฉี้ ันจะปรนิ้ เอกสารออกมา จากนัน้ แจกถงึ มอื ของทกุ ทา่ น”

ผบู ้ รหิ ารระดบั สงู ทกุ ทา่ น：“……” อะไรนะ? ไมใ่ ชบ่ อกวา่ เอกสารจัดการไมเ่ สร็จหรอกหรอื ไง? น่ี มันเกดิ อะไรขนึ้ อกี ? หลงั จากทส่ี วเ่ี ลยี่ วผซู ้ ง่ึ ดนั เสนิ่ เฉยี วออกไปมองเห็นวา่ เอกสาร เหลา่ นัน้ ถกู จัดการเรยี บรอ้ ยหมดแลว้ สหี นา้ ของเขาเปลยี่ นไป ทนั ที เขาเดนิ มาอยดู่ า้ นขา้ งของเสน่ิ เฉียว “คณุ มสี ํารองเอาไว ้ ทําไมไมบ่ อกตงั้ แตแ่ รก? ทําใหฉ้ ันตอ้ งมาหนา้ แตกแบบน”ี้ สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวนง่ิ เฉย “หวั หนา้ คณุ ไมไ่ ดถ้ ามฉันเอง” สวเ่ี ลยี่ ว：“……” “คณุ แคใ่ หฉ้ ันตามคณุ ไปทหี่ อ้ งทํางาน อกี ทัง้ ไมบ่ อกสาเหตุ อะไรทงั้ นัน้ ตงั้ แตเ่ ดนิ เขา้ ไปในหอ้ งทํางาน ฉันไมม่ แี มแ้ ต่ โอกาสทจ่ี ะอธบิ ายใหค้ ณุ ” เสน่ิ เฉียวพดู ตอ่ สหี นา้ ของเธอนง่ิ เฉย จากนัน้ กะพรบิ ตา เธอแลดใู สซอื่ บรสิ ทุ ธเิ์ ป็ นอยา่ งมาก สวเี่ ลย่ี วรสู ้ กึ โมโหจนแทบจะอว้ กออกมาเป็ นเลอื ด

ผบู ้ รหิ ารระดบั สงู ทอ่ี ยอู่ กี ฝั่งจอ้ งมอง สวเี่ ลย่ี วดว้ ยสายตาท่ี เออื มระอา เซยี วซทู่ ยี่ นื อยดู่ า้ นหลังของเยโ่ มเ่ ซนิ อดไมไ่ ดท้ จี่ ะ รสู ้ กึ ตนื่ เตน้ อยภู่ ายในใจ เขาปรบมอื ใหก้ บั เสนิ่ เฉียว ดมี าก! โตต้ อบไดอ้ ยา่ งสวยงาม! ฉกี ธาตแุ ทข้ องสวเ่ี ลยี่ วผชู ้ ายคนนอ้ี อกมาใหเ้ ขาเห็น! แน่นอนวา่ เสน่ิ เฉียวรดู ้ วี า่ คนเหลา่ นัน้ รอดเู ธอหนา้ แตก รวมไป ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เขาก็คงอยากเห็นเธอหนา้ แตกสนิ ะ เธอไมย่ อมใหม้ นั เกดิ ขน้ึ แน่! เสน่ิ เฉียวก็ไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะยอมใหใ้ ครมาโขกสบั ตอ่ ใหห้ ลงั จากน้ี เมอื่ กลบั ไปจะโดนรังแกมากยงิ่ ขนึ้ เธอก็จะโตต้ อบเอาคนื ! ตอนที่ 156 โดนเมนิ ถงึ ทส่ี ดุ

เยห่ ลน่ิ หานจอ้ งมองไปทเ่ี สนิ่ เฉียว แววตาแฝงไปดว้ ยความ ออ่ นโยนและมรี อยยมิ้ ทแี่ ฝงไปดว้ ยความตน่ื เตน้ เขาอดไมไ่ ดท้ ี่ จะกดไลคใ์ หเ้ ธออยภู่ ายในใจ ยัยผหู ้ ญงิ คนนไี้ มใ่ ชค่ นทห่ี มดหนทางสเู ้ หมอื นอยา่ งทเี่ ขาคดิ เขาพดู ขนึ้ มาในจังหวะนัน้ “หวั หนา้ ซู คณุ พดู อยา่ งเต็มปากวา่ เธอไมม่ คี วามสามารถเพยี งพอ นกึ ไมถ่ งึ วา่ แมแ้ ตโ่ อกาสทจี่ ะให ้ เธออธบิ ายคณุ ยงั ไมม่ ใี หเ้ ลย ถา้ ฉันไมร่ อบคอบเหมอื นคณุ ละ่ ก็ คงจะสงสยั ในความสามารถของคณุ วา่ เป็ นยงั ไง?” รา่ งกายของสวเ่ี ลยี่ วเรมิ่ สน่ั ขนึ้ มา รองประธานเยพ่ ดู เชน่ นแี้ ลว้ เขาควรจะทํายังไงด?ี สวเ่ี ลยี่ วหนั ไปมองทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเสนิ่ เฉียวอยา่ งเย็นชา เธอยังคงปรน้ิ เอกสาร อยตู่ รงนัน้ ทําทกุ อยา่ งเป็ นขนั้ เป็ นตอน สหี นา้ นง่ิ เฉย สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บไปมองเยห่ ลนิ่ หานอยา่ งไมร่ สู ้ กึ ตวั มองเห็นเขายม้ิ แลว้ กําลังจอ้ งมองไปทผ่ี หู ้ ญงิ คนนัน้ อยๆู่ ก็มไี ฟ ในใจลกุ โชนขนึ้ มา จากนัน้ ยม้ิ อยา่ งเย็นชา “โดนลดตําแหน่งวนั แรกก็ฉลาดในเรอ่ื งหยมุ หยมิ เลยนะ ทัง้ ทงั้ ทม่ี โี อกาสจะอธบิ าย

แตก่ ลบั เลน่ ลน้ิ ปรน้ิ เอกสารออกมาไมใ่ ชเ้ วลารไึ ง? เพราะพวก คณุ ทําผดิ พลาด ตอนนเี้ สยี เวลาไปหา้ นาทแี ลว้ ” “โมเ่ ซนิ นมี่ ันก็เป็ นเรอื่ งทกี่ ะทันหนั คณุ ก็….” อยา่ ถอื สาเลย คําพดู นย้ี ังไมท่ ันไดพ้ ดู ออกมากโ็ ดนเยโ่ มเ่ ซนิ พดู แทรก “หกั โบนัสในไตรมาสแรก” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชาและไรค้ วามรสู ้ กึ เขาจอ้ งมองไปที่ เสนิ่ เฉยี วและสวเี่ ลย่ี ว “บรษิ ัทตระกลู เยไ่ มต่ อ้ งการคนทฉ่ี ลาดในเรอื่ งหยมุ หยมิ แลว้ สรรหาวธิ กี ารตา่ งๆมาแสดงตอ่ หนา้ ฉัน ถา้ ยังมอี กี จะไลอ่ อกไป จากบรษิ ัทตระกลู เย”่ เมอื่ ตอ้ งเผชญิ กบั สายตาทแี่ สนเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ สวี่ เลย่ี วไมอ่ าจจะยดื เอวของเขาใหต้ รงได ้ อกี ทัง้ คําพดู ทบี่ บี คนั้ เขาเหลา่ นัน้ ทําใหเ้ ขามเี หงอ่ื แตกออกมาเต็มตวั

ตงั้ แตท่ เี่ สน่ิ เฉียวแตง่ งานกบั เขา เขามที า่ ทแี ละอารมณ์เชน่ นี้ บอ่ ยๆกบั เธอ ตอนนเ้ี ธอรสู ้ กึ เคยชนิ กบั มนั ไปแลว้ ดงั นัน้ ถา้ เทยี บกบั ใบหนา้ ทขี่ าวซดี ของสวเี่ ลย่ี วแลว้ เธอดนู ง่ิ เฉยกวา่ มาก ในจังหวะทพี่ ดู อยู่ เธอกป็ รนิ้ เอกสารจนเรยี บรอ้ ย จากนัน้ เธอเอา เอกสารใสเ่ ขา้ ไปในแฟ้มเอกสารแลว้ แจกใหก้ บั ทกุ คนคนละ หนง่ึ ชดุ “ตอนนเ้ี อกสารทอี่ ยใู่ นมอื ของพวกคณุ ก็คอื เอกสารทฉี่ ันจัดเรยี ง หวั ขอ้ ออกมา เชญิ พวกคณุ ลองเปิดอา่ นด”ู ถงึ แมว้ า่ เสนิ่ เฉียวจะไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมพนักงานธรรมดาทวั่ ไปถงึ ตอ้ งเป็ นคนมาจัดการเอกสารทสี่ ําคญั ขนาดน้ี แต…่ .เธอไมม่ ี สทิ ธทิ์ จี่ ะถาม! หรอื บางที นอ่ี าจจะเป็ นแผนกลนั่ แกลง้ อยา่ งหนงึ่ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจทําใหเ้ ธอตอ้ งเจอความอยากลําบาก! ดงั นัน้ การประชมุ ในครัง้ นถี้ กู กนิ เวลาไปสบิ นาทใี นชว่ งเรม่ิ แรก ในภายหลังการประชมุ ไดด้ ําเนนิ ตอ่ อยา่ งราบรน่ื ราวกบั วา่ เสน่ิ เฉียวเคยชนิ กบั สมยั กอ่ น หลงั จากจัดการเอกสารเสร็จเธอจงึ ไป ชงกาแฟใหก้ บั ทกุ คน จัดการทัง้ หมดไดอ้ ยา่ งชาํ่ ชอง

หลงั จากทกี่ ารประชมุ เสร็จสน้ิ ทกุ คนเรม่ิ แยกยา้ ยกนั ออกไป เสนิ่ เฉยี วไมร่ บี ทจี่ ะเดนิ ออกจากหอ้ ง สวเี่ ลยี่ วพดู ดว้ ยนํ้าเสยี งทท่ี มุ ้ ตํา่ “คณุ เดนิ ออกมากบั ฉัน!” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร เธอจอ้ งมองผชู ้ ายทน่ี ั่งอยบู่ นรถเข็น ถงึ แมจ้ ะโดนลดตําแหน่งแลว้ แตเ่ ธอก็ยงั อยากจะอธบิ ายกบั เขา คําพดู ในวันนัน้ เธอไมไ่ ดต้ งั้ ใจพดู จรงิ ๆ! “เด็กใหม่ คณุ ไดย้ นิ มยั้ ?” นํ้าเสยี งขม่ ขขู่ องสวเ่ี ลยี่ วดงั อยขู่ า้ งหู เสนิ่ เฉยี วคอ่ ยๆดงึ สตกิ ลับมาแลว้ พบวา่ เขาเดนิ เขา้ มาอยใู่ กลๆ้ ตวั เธอ เธอรสู ้ กึ ขดั ใจอยลู่ กึ ๆแลว้ ถอยออกไปขา้ งๆหลายกา้ ว “หวั หนา้ คณุ กลับไปกอ่ นเถอะ ฉันมธี รุ ะนดิ หน่อย” สวเ่ี ลยี่ วไดย้ นิ จงึ พดู “คณุ คดิ จะทําอะไร? คดิ จะอยตู่ อ่ เพอื่ ฟ้อง เรอ่ื งของฉันหรอ?” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เออื มระอา “ฉันไมท่ ําเรอ่ื งตกตํา่ แบบ นัน้ หรอก ฉันอยตู่ อ่ เพราะเรอื่ งสว่ นตวั ของฉัน” เรอื่ งสว่ นตัว? สวเ่ี ลย่ี วกดั ฟัน “เวลาทํางานหา้ มพดู เรอ่ื งสว่ นตวั ตอนนคี้ ณุ เป็ นคนของแผนกฉัน ตอ้ งฟังคําสง่ั ของฉัน”

เมอ่ื พดู จบ เขาใชแ้ รงดงึ มอื ของเสนิ่ เฉยี ว เมอ่ื สมั ผัสแขนของ เสน่ิ เฉยี ว เขากลบั รสู ้ กึ วา่ ผวิ ทแี่ ขนของเธอชา่ งนุ่มและบอกบาง ราวกบั เด็กทารก เขาองึ้ ไปสกั พัก จากนัน้ สายตาของเขาจอ้ ง มองไปทเี่ ธออยา่ งไมร่ สู ้ กึ ตวั “ปลอ่ ยฉันนะ!” เสน่ิ เฉียวออกแรงสะบดั มอื ของเขา เมอ่ื ตะกสี้ ว่ี เลย่ี วสมั ผัสโดนผวิ อนั นุ่มนวลของเธอ เขาไอเบาๆออกมาหนง่ึ ที “ โอเค งัน้ ฉันออกไปรอคณุ ขา้ งนอก คณุ ไวๆหน่อยละกนั ” เมอื่ พดู จบสวเ่ี ลยี่ วจงึ เดนิ ออกไปจากหอ้ ง เสน่ิ เฉยี วรอใหค้ นออกไปจากหอ้ งพอสมควรแลว้ จงึ เดนิ ตรงเขา้ ไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ “อนั นัน้ ……เรอื่ งเมอื่ คนื ….” เสน่ิ เฉียวพดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา โทรศพั ทม์ อื ถอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดังขน้ึ มาในจังหวะนัน้ พอดี เขารับ โทรศพั ทด์ ว้ ยสหี นา้ ทเ่ี ย็นชา “มธี รุ ะอะไร?” เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเขาทก่ี ําลังรับโทรศพั ท์ เธอหยดุ คําพดู ท่ี ตอ้ งการจะพดู

จากนัน้ เธอมองเห็นเขาพยกั หนา้ แลว้ พดู วา่ โอเค หลงั จากทว่ี าง สายโทรศัพทแ์ ลว้ เขาจงึ พดู กบั เซยี วซู่ “ไปกนั เถอะ” เซยี วซจู่ อ้ งมองเสนิ่ เฉยี วดว้ ยความรสู ้ กึ อดึ อดั ใจ เขาสง่ สายตา ใหเ้ ธอบางอยา่ ง จากนัน้ จงึ เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป ตงั้ แตแ่ รกจนจบ เขาไมไ่ ดม้ องหนา้ เธออกี เสน่ิ เฉยี วทม่ี าหาเขาเพราะมเี รอื่ งจะพดู ราวกบั เป็ นตวั ตลก อยา่ งไรอยา่ งนัน้ โดนเมนิ หนา้ จนถงึ ทส่ี ดุ เสนิ่ เฉยี วยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี มอื ของเธอกําแน่น คลายออก กําแน่น อกี ครัง้ จากนัน้ คลายออกอกี ครัง้ …..กําแน่นอกี ครัง้ “นอ้ งสะใภ”้ นํ้าเสยี งทอ่ี อ่ นโยนดงั มาจากดา้ นหลงั ของเธอ เสน่ิ เฉียวหนั หลงั ไปมองเห็นเยห่ ลนิ่ หาน เขายงั ไมไ่ ดเ้ ดนิ ออกไป?

เสน่ิ เฉียวทจี่ ดจอ่ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ไมท่ นั ไดส้ งั เกตเห็นวา่ เยห่ ล่ิ นหานยงั อยใู่ นหอ้ ง เยห่ ลนิ่ หานมองเห็นความผดิ ปกตภิ ายในแววตาของเธอ เขา พอจะเดาสงิ่ ทเ่ี ธอคดิ อยใู่ นใจได ้ เขาอดไมไ่ ดท้ จ่ี ะยม้ิ ออกมา อยา่ งขมขนื่ “ในสายตาของคณุ ฉันมันไมม่ ตี วั ตนขนาดนเ้ี ลย ใชม่ ัย้ ?” “ขอโทษดว้ ยพใ่ี หญ่ ฉันยังมธี รุ ะ ฉันขอตวั กอ่ นนะ!” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉียวเก็บขา้ วของ จากนัน้ เดนิ ออกไปจากหอ้ งทนั ที ตอนทเ่ี ธอเดนิ ออกมา เธอรสู ้ กึ ไดว้ า่ มสี ายตาจอ้ งมองเธอจาก ดา้ นหลังตลอดเวลา เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ สบั สนอยภู่ ายในใจเป็ นอยา่ ง มาก เธอพยายามทจ่ี ะปัดความคดิ ทสี่ บั สนนัน้ ออกไปแลว้ ไมค่ ดิ อะไรทัง้ นัน้ หลงั จากกลับมาถงึ แผนก เมอ่ื เธอเดนิ เขา้ มาก็มองเห็นแววตาท่ี เศรา้ โศกของชยุ หมนิ่ ลแี่ ละกาวหยนุ เห็นไดช้ ดั วา่ พวกเธอไมไ่ ดด้ มู คี วามสขุ บนความทกุ ขข์ องเธอ เหมอื นตอนทเ่ี ธอเดนิ ออกจากหอ้ งไป ดเู หมอื นกบั วา่ พวกเธอ กําลงั รสู ้ กึ ผดิ หวังทไ่ี มส่ ามารถบรรลวุ ัตถปุ ระสงคใ์ หส้ ําเร็จ

เสน่ิ เฉยี วเดนิ กลับมาทต่ี ําแหน่งของเธออยา่ งนง่ิ เฉย ตอนที่ กําลงั จะนั่งลงเธอพบวา่ ทน่ี ่ังของตวั เองเปี ยกชมุ่ เพราะโดนคน เอาน้ํามาราด เธอเกอื บจะมองไมเ่ ห็น “สมกบั เป็ นผหู ้ ญงิ ทส่ี ามารถปีนขนึ้ ไปบนเตยี งของทา่ นประธาน ได ้ มอี บุ ายทล่ี ้ําลกึ จรงิ ๆ ทําเป็ นลกุ ไปเขา้ หอ้ งนํ้าเพอ่ื เปิด โอกาสใหพ้ วกเรา ผลปรากฏวา่ ไดส้ ํารองขอ้ มลู เอาไวใ้ นแฟลช ไดรฟ์ ” “นั่นนะส!ิ คนทไ่ี มร่ กู ้ ็นกึ วา่ คณุ น่ะใสซอ่ื บรสิ ทุ ธแิ์ คไ่ หน!” “คณุ น่ะจงใจทํา! ใชม่ ัย้ ?” เสนิ่ เฉียวดงึ กระดาษทชิ ชอู อกมา จากนัน้ ซบั นํ้าบนเกา้ ออี้ อก แลว้ นั่งลงอยา่ งนง่ิ เฉย เธอพดู “แฟลชไดรฟ์ น่ะฉันเสยี บคาอยู่ บนคอม พวกคณุ ตาบอดทมี่ องไมเ่ ห็นเอง ทําอะไรไมล่ ะเอยี ด รอบคอบแลว้ โทษฉันรไึ ง?” “คณุ !” เมอื่ กาวหยนุ ไดย้ นิ สหี นา้ ของเธอก็เปลย่ี นไป จากนัน้ เดนิ มาขา้ งหนา้ ทําทา่ เหมอื นจะตบเธอ

ชยุ หมน่ิ ลร่ี บี ยนื่ มอื มาขวางเธอเอาไว ้ “กาวหยนุ คณุ ใจเย็นๆกอ่ น ครัง้ ทแ่ี ลว้ พเ่ี ฉียงเวยไปตบกบั เธอสดุ ทา้ ยลงเอยไมด่ ี พวกเรา อยา่ ไปเป็ นหวั โจกเลย!” กาวหยนุ พยายามเกบ็ อารมณ์ จากนัน้ พดู อยา่ งเย็นชา “ยังมี เวลาอกี เยอะ ขอแคค่ ณุ ยังอยใู่ นแผนกนี้ ฉันไมป่ ลอ่ ยใหค้ ณุ อยู่ อยา่ งสงบสขุ แน่!” เสนิ่ เฉยี วเบป้ าก “โอเค จะรอดกู ็แลว้ กนั ” “ห”ึ ทงั้ สองสะบดั หวั แลว้ เดนิ ออกไป เมอื่ ถงึ เวลาพักอาหารกลางวัน เสย่ี วเหยยี นเดนิ มาหาเธอที่ แผนก เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย “คณุ บอกใหฉ้ ันอยู่ หา่ งๆคณุ หน่อยไมใ่ ชห่ รอ? ทําไม……” เสยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตา “ฉันแคพ่ ดู ไปเรอื่ ยคณุ กเ็ ชอื่ จรงิ ๆงัน้ หรอ? พวกเราไมใ่ ชเ่ พอื่ นกนั รไึ ง? ฉันจะใหค้ ณุ อยหู่ า่ งๆฉันจรงิ ๆ ไดย้ ังไง? ไปกนั เถอะ ไปกนิ ขา้ วกนั ”

พดู ๆอยู่ เสย่ี วเหยยี นกเ็ ดนิ มาดงึ แขนของเธอเพอื่ จงู เธอไปโรง อาหาร เธอไมส่ นใจสายตาของคนอนื่ วา่ จะมองมายงั ไง เสนิ่ เฉียวอง้ึ ทันที ในเวลาน…้ี .หวั ใจของเธอรสู ้ กึ อบอนุ่ ขน้ึ มา ตอนที่ 157 ไปกบั ฉนั เถอะ หลงั จากทท่ี ัง้ สองนั่งลงเสยี่ วเหยยี นกเ็ ปิดปากพดู ทันที “เรอื่ ง ในหอ้ งประชมุ ฉันไดย้ นิ มาหมดแลว้ นะ เฉียวเฉียวคณุ สดุ ยอดไป เลย!” เป็ นครัง้ แรกทไี่ ดเ้ สยี่ วเหยยี นพดู ชมตวั เอง เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย จากนัน้ พดู ดว้ ยความอดึ อดั ใจ “สดุ ยอดตรงไหน มันไม่ มอี ะไรหรอก” “ฉันนกึ วา่ คณุ จะโดนรังแกจนรอ้ งไหข้ ม้ี กู โป่ ง นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ ไป วนั แรกก็โตต้ อบแลว้ เอาคนื เลย อกี อยา่ งยังโตต้ อบไดอ้ ยา่ ง สวยงามขนาดนี้ ตอนนหี้ วั หนา้ คนนัน้ แลว้ กพ็ วกคนเหลา่ นัน้ ท่ี อยากจะหวั เราะเยาะคณุ คงจะบา้ ตายแลว้ ละ่ ”

เสน่ิ เฉยี ว “…..” เธอพดู ดว้ ยความรสู ้ กึ เป็ นทกุ ข์ “ตอนนใ้ี น บรษิ ัทมคี นมากมายอยากจะเห็นฉันหนา้ แตก ถา้ คณุ อยกู่ บั ฉัน ละกค็ ณุ อาจจะซวยไปดว้ ยกไ็ ดน้ ะ” เสยี่ วเหยยี นพดู อยา่ งไมย่ หี่ ระ “ไมเ่ ป็ นอะไรหรอก ฉันอยแู่ ผนก บญั ชนี ะ สว่ นป่ ขู องฉันเป็ นหวั หนา้ แผนกบญั ชี พวกเขาไมก่ ลา้ ทําอะไรฉันหรอก” เสนิ่ เฉยี ว “มแี บบนดี้ ว้ ยหรอ?” “ใชส่ ิ คณุ รรู ้ เึ ปลา่ วา่ เงนิ เดอื นของคนทงั้ บรษิ ัทตอ้ งจา่ ยผา่ นมอื ของฉันน่ะ~ฮา่ ฮา่ ” เสน่ิ เฉยี วพอจะเรมิ่ เขา้ ใจ ทแี่ ทเ้ สย่ี วเหยยี นคอื คนทคี่ มุ ปากทอ้ ง ของทกุ คน “ถงึ แมฉ้ ันจะไมห่ กั เงนิ ของพวกเขาไปเรอ่ื ย แตฉ่ ันสามารถคา้ ง การชาํ ระเงนิ เดอื นใหก้ บั พวกเขาได~้ คณุ รรู ้ เึ ปลา่ วา่ คนในเมอื ง สว่ นใหญล่ ว้ นแตเ่ ป็ นพวกใชเ้ งนิ ชนเดอื น ทกุ เดอื นตา่ งกร็ อคอย วันทเี่ งนิ เดอื นออก เพยี งแคฉ่ ันใชค้ วามคดิ เล็กนอ้ ยแลว้ ยดื วนั จา่ ยเงนิ เดอื นออกไปใหล้ า่ ชา้ สกั วันสองวนั พวกเขาแตล่ ะคนก็ จะรอ้ งไหข้ มี้ กู โป่ งแลว้ ”

เสน่ิ เฉยี ว “เกง่ จังเลย” “ดงั นัน้ จากนไ้ี ปฉันจะปกป้องคณุ เอง ไมต่ อ้ งกงั วลขนาดนัน้ หรอก” ทัง้ สองทานอาหารกลางวนั แลว้ เสนิ่ เฉียวกก็ ลบั มาทท่ี ํางาน ของตวั เอง คอมของเธอคอ่ นขา้ งจะเกา่ มาก ดงั นัน้ เธอตอ้ ง เสยี เวลาในการจัดการกบั มนั เล็กนอ้ ย เสนิ่ เฉยี วน่ังๆอยกู่ ็ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ดงั มาจากดา้ นหลัง เธอขมวดควิ้ แน่น จากนัน้ หนั หนา้ ไปมองเห็นสวเ่ี ลย่ี วกําลังเดนิ เขา้ มาหาตวั เอง ในมอื ของเขาถอื กาแฟหนงึ่ แกว้ เขาวางมนั ไว ้ ตรงหนา้ ของเสน่ิ เฉียว “อนั นัน้ …..คณุ ชอ่ื อะไรนะ?” สวเี่ ลยี่ วตอ้ งการจะเรยี กชอื่ เธอแตเ่ ขากลบั พบวา่ ตวั เองไมร่ จู ้ ัก ชอ่ื ของเธอ เพราะเธอโดนลดตําแหน่ง ตอนทเ่ี ธอมาก็ไมไ่ ด ้ ผา่ นขนั้ ตอนทถี่ กู ตอ้ ง อยๆู่ บอกจะยดั เธอเขา้ มาในแผนกก็ยัดมา เลย ดงั นัน้ จงึ ไมม่ ไี ฟลบ์ นั ทกึ ใดใด เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองอกี ฝ่ ายดว้ ยสายตาทเ่ี ย็นชา เธอไมไ่ ดต้ อบ คําถามของเขา เธอแคเ่ หลอื บไปมองแกว้ กาแฟหนง่ึ ที

“หวั หนา้ มาหาฉันมธี รุ ะอะไรมัย้ ?” หวั หนา้ ถมู อื ไปมา จากนัน้ ยมิ้ แลว้ พดู “คณุ ไมบ่ อกชอื่ ก็ไม่ เป็ นไร คณุ พง่ึ จะมาใหม่ งัน้ ฉันเรยี กคณุ วา่ สาวนอ้ ยละกนั ” เสนิ่ เฉียว “…..” สาวนอ้ ยมนั เกย่ี วอะไรกบั เธอทพ่ี ง่ึ มาใหมม่ ัย้ ? “หวั หนา้ เรยี กฉันวา่ เสยี่ วเสน่ิ ก็ได ้ ” เธอไมอ่ ยากบอกชอ่ื ของตวั เองกบั คนทอี่ ยตู่ รงหนา้ ผซู ้ งึ่ มี สายตาทด่ี ไู มป่ ระสงคด์ คี นนี้ อกี ทัง้ เป็ นคนทพ่ี ยายามจะทํารา้ ย เธอในตอนเชา้ “เสยี่ วเสนิ่ ? เสย่ี วเสน่ิ เพราะดนี ะ!” สวเี่ ลย่ี วยม้ิ แฉ่งแลว้ เดนิ มา ขา้ งหนา้ หนงึ่ กา้ ว จากนัน้ ชไ้ี ปทแี่ กว้ กาแฟแกว้ นัน้ “ฉันตงั้ ใจเอา มาใหค้ ณุ รบี ดม่ื ส”ิ เสน่ิ เฉยี ว “หวั หนา้ ตกลงคณุ มาหาฉันมาธรุ ะอะไรกนั แน่?” “ธรุ ะไมใ่ ชเ่ รอ่ื งใหญอ่ ะไรหรอก” สวเ่ี ลยี่ วถมู อื ไปมา จากนัน้ เดนิ เขา้ มาใกลเ้ ธออกี หลายกา้ ว สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวเปลย่ี นไปทนั ที เธอรบี ถอยไปดา้ นหลังหลายกา้ วเพอื่ รักษาระยะหา่ งกบั เขา

จากนัน้ จอ้ งมองไปทแ่ี ววตาของเขาทเ่ี ต็มไปดว้ ยความน่า รังเกยี จ อยๆู่ เสนิ่ เฉยี วก็เขา้ ใจอะไรบางอยา่ งทนั ที เธอยนื อยกู่ บั ที่ จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งทเี่ ย็นชา “อยา่ เขา้ มานะ!” สวเ่ี ลย่ี วโดนเธอพดู เชน่ นี้ เขาจงึ ยนื อยกู่ บั ทที่ นั ที แตเ่ ขาไมไ่ ด ้ รสู ้ กึ โกรธ เพยี งแตส่ ายตาของเขายังคงจอ้ งมองไปทแ่ี ขนขาวๆ และลําคอทเ่ี รยี วสวยของเธอไมห่ ยดุ เขาหรตี่ ามอง “จรงิ ๆแลว้ เสย่ี วเสนิ่ คณุ โดนลดตําแหน่งแลว้ ยา้ ยเขา้ มา อกี อยา่ งกอ่ นหนา้ นคี้ ณุ อยใู่ นบรษิ ัทกเ็ จออะไรแยๆ่ มาไมน่ อ้ ยสนิ ะ? ทกุ คนลว้ นแตอ่ ยากเห็นคณุ หนา้ แตกหรอื อยากทํารา้ ยคณุ คณุ รจู ้ ักเฉยี งเวยทอี่ ยแู่ ผนกการออกแบบใชม่ ยั้ ? กอ่ นทคี่ ณุ จะมา เธอขอใหฉ้ ันดแู ลคณุ ดดี ี คณุ เขา้ ใจความหมายของฉันสนิ ะ?” เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร สวเี่ ลยี่ วพดู ตอ่ “แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ การกระทําของพวกเธอเชน่ นมี้ ัน ไมถ่ กู ตอ้ งเลยจรงิ ๆ จะทํารา้ ยผหู ้ ญงิ ทนี่ ่ารักขนาดนอ้ี ยา่ งคณุ ได ้ ยงั ไงกนั ? กเ็ ป็ นเพราะวา่ พวกเธอชอบทา่ นประธานเยแ่ ตไ่ ม่ อาจจะเออ้ื มมอื ไปถงึ ได ้ แตค่ ณุ กลบั มโี อกาสเขา้ ใกลเ้ ขาใชม่ ัย้ ? มนั ชา่ งไมค่ วรจรงิ ๆ”

คําพดู นท้ี ําใหเ้ สนิ่ เฉียวเรมิ่ ขมวดควิ้ “ตกลงคณุ อยากจะพดู อะไร กนั แน่?” “ฉันก็แคอ่ ยากจะปกป้องคณุ คําพดู ทเี่ ฉยี งเวยบอกกบั ฉัน ฉันก็ ไมฟ่ ังเลย เรอื่ งทเ่ี กดิ ขน้ึ ในตอนเชา้ กเ็ ป็ นสงิ่ ทเี่ กดิ เหนอื ความ คาดหมาย แตเ่ สยี่ วเสน่ิ ฉันรับรองกบั คณุ ไดว้ า่ ตอ่ จากนม้ี ันจะไม่ เกดิ เรอื่ งแบบนขี้ น้ึ อกี ” เขาพดู ไปดว้ ยเดนิ เขา้ มาใกลเ้ สน่ิ เฉียวไปดว้ ย เสนิ่ เฉียวรวู ้ า่ ใน ใจของเขามคี วามคดิ อะไร เธอยมิ้ อยา่ งเย็นชาแลว้ พดู “คณุ ลอง กา้ วเขา้ มาใกลอ้ กี ทสี ”ิ ฝี เทา้ ของสวเี่ ลยี่ วหยดุ ชะงัก เขายนื อยกู่ บั ทแ่ี ลว้ ฝื นยม้ิ ออกมา อยา่ งมเี ลศนัย จากนัน้ พดู “เสย่ี วเสนิ่ เคยไดย้ นิ คําพดู ทว่ี า่ ผรู ้ สู ้ ถานการณ์ คอื ผมู ้ สี ตปิ ัญญา เป็ นเลศิ มัย้ ? ตอนนค้ี ณุ โดนลดตําแหน่งมาอยใู่ นแผนกของฉัน ขอเพยี งแคฉ่ ันยนิ ยอมทจ่ี ะปกป้องคณุ จากนเี้ ป็ นตน้ ไปคณุ ก็จะ โดนรังแกนอ้ ยลง ไมต่ อ้ งเจออปุ สรรคมาก ดมี ยั้ ?” เมอื่ เห็นวา่ เสนิ่ เฉียวไมต่ อบ สวเ่ี ลย่ี วจงึ พดู กลอ่ มเธอตอ่ “ ถงึ แมว้ า่ ฉันจะเทยี บกบั ทา่ นประธานไมไ่ ด ้ แตย่ งั ไงซะทา่ น ประธานกไ็ มเ่ อาคณุ แลว้ ใชม่ ัย้ ? คณุ ตามมาอยกู่ บั ฉันดกี วา่

ถงึ แมว้ า่ ฉันจะไมม่ อี ํานาจและเงนิ ทองเทา่ ทา่ นประธานขนาด นัน้ แตฉ่ ันรับรองวา่ ฉันจะไมท่ ง้ิ คณุ ไปเรอื่ ยแน่นอน คณุ วา่ ยังไง บา้ ง?” เสน่ิ เฉยี ว：“……” นกึ ไมถ่ งึ วา่ วตั ถปุ ระสงคท์ แี่ ทจ้ รงิ ของเขาก็คอื สง่ิ น้ี “เสย่ี วเสน่ิ คณุ ลองพจิ ารณาดดู ดี ี ผรู ้ สู ้ ถานการณ์ คอื ผมู ้ ี สตปิ ัญญาเป็ นเลศิ แตฉ่ ันไมบ่ บี คัน้ คณุ หรอก ฉันใหเ้ วลาคณุ คดิ ใหด้ ดี สี องวัน” เมอื่ พดู จบ สวเี่ ลยี่ วไมร่ อใหเ้ สนิ่ เฉียวเปิดปากพดู เขาหันหลัง แลว้ เดนิ ออกไป หลงั จากทเ่ี ขาเดนิ ออกไปแลว้ เสน่ิ เฉยี วกลอกตาใสเ่ ขาอยู่ ภายในใจ คณุ ลงุ คนนเ้ี ป็ นบา้ หรอ? เธอแมแ้ ตเ่ ป็ นเมยี นอ้ ย ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมอ่ ยากจะเป็ น เธอจะอยากเป็ นเมยี นอ้ ยของ เขาไดย้ งั ไง? เป็ นเพราะวา่ สวเ่ี ลย่ี วอยตู่ รงนเ้ี ป็ นเวลานาน อยๆู่ เสนิ่ เฉียวจงึ รสู ้ กึ วา่ อากาศของทน่ี ม่ี ัวหมองเพราะเขาทันที

เธอไมอ่ ยากอยตู่ อ่ จงึ เกบ็ ขา้ วของแลว้ เดนิ ออกไปกอ่ น ยงั ไมถ่ งึ เวลาทํางาน เธอจงึ ไปหาเสย่ี วเหยยี นเพอื่ พดู คยุ ดว้ ย เสน่ิ เฉยี วเดนิ ไปทแ่ี ผนกบญั ชี ระหวา่ งทางเธอไดข้ อ้ ความจาก หานเสโ่ ยว บอกใหเ้ ธอเดนิ ออกมาขา้ งถนนของบรษิ ัท เธอผา่ น มาตรงนแ้ี ลว้ มขี องขวญั จะใหเ้ ธอ เสนิ่ เฉียวเห็นวา่ เสยี่ วเหยยี นยงั ไมอ่ อกมา เธอจงึ เดนิ ลงไป ดา้ นลา่ ง จากนัน้ ยนื อยขู่ า้ งถนนไปสกั พัก รถของหานเสโ่ ยวจงึ ขบั เขา้ มา ประตรู ถเปิด หานเสโ่ ยวยนื่ ถงุ อนั หนงึ่ ใหก้ บั เธอ “เฉยี วเฉียว ฉันตงั้ ใจซอ้ื มาใหค้ ณุ ตอนกลางคนื คณุ กลับไปถงึ บา้ นแลว้ คอ่ ยเปิดดนู ะ” “ทําไมอยๆู่ ถงึ ซอ้ื ของใหฉ้ ันละ่ ?” เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองถงุ นัน้ อยา่ ง ไมเ่ ขา้ ใจ ดแู ลว้ น่าจะแพงมาก ก็ไมร่ วู ้ า่ เธอซอ้ื อะไรมา หานเสโ่ ยวดหู ลบสายตาเล็กนอ้ ย เธอยมิ้ อยา่ งอดึ อดั ใจแลว้ พดู “ทําไมละ่ ? ตอนทฉี่ ันซอื้ ใหต้ วั เองก็นกึ ถงึ คณุ ไมไ่ ดห้ รอ? ดงั นัน้ เลยซอ้ื ใหค้ ณุ อกี อนั ไง คณุ รังเกยี จฉันใชร่ เึ ปลา่ ?”

“ไมไ่ ดร้ ังเกยี จหรอก” เสนิ่ เฉยี วกลอกตามองบนใสเ่ ธอ “คณุ กร็ ู ้ วา่ ฉันจะรังเกยี จคณุ ไดย้ งั ไงกนั คณุ ตงั้ ใจขับมาทน่ี เี่ ลย” “มนั ไมม่ อี ะไรหรอก ตอ่ จากนฉี้ ันจะพยายามทําดกี บั คณุ นะเฉียว เฉียว!” เสนิ่ เฉียว “….ทําไมละ่ ? คณุ ลบั หลงั ทําอะไรผดิ ตอ่ ฉันรเึ ปลา่ ?” สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวขาวซดี เธอรบี พดู อธบิ าย “คณุ พดู บา้ อะไร น?่ี ฉันหานเสโ่ ยวเคยทําเรอ่ื งไมด่ ลี ับหลงั คณุ ดว้ ยหรอ? เฉียว เฉียว ตอนนคี้ ณุ พดู ถากถางฉันมากขนึ้ แลว้ ใชม่ ยั้ ? ห”ึ “ไมน่ ะ ขอบคณุ มาก” “หึ ใครใหค้ ณุ ขอบคณุ กนั ฉันไปกอ่ นนะ” “เฉียวเฉยี ว!” เสยี งของเสยี่ วเหยยี นดงั มาจากดา้ นหลัง เสน่ิ เฉยี วหนั หนา้ ไป มอง เห็นวา่ เสยี่ วเหยยี นกําลงั เดนิ มาทางน้ี “เพอื่ นของคณุ หรอ?” หานเสโ่ ยวจอ้ งมองเสย่ี วเหยยี นทอ่ี ยหู่ า่ ง ออกไป จากนัน้ ถาม

เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ “เพอื่ นสาวคนหนงึ่ ในบรษิ ัททด่ี กี บั ฉันน่ะ” “โอเค งัน้ อกี สองวนั ฉันคอ่ ยมาเยย่ี มคณุ ” หานเสโ่ ยวพงึ่ จะขบั ออกไป เสยี่ วเหยยี นก็เดนิ มาอยขู่ า้ งเสน่ิ เฉียวพอดี เธอยนื่ หวั แลว้ จอ้ งมองไปทศิ ทางทหี่ านเสโ่ ยวขบั ออกไป “เหย้ ผหู ้ ญงิ ทห่ี นา้ ตาดรู า้ ยคนนัน้ คอื คนคนนัน้ ทฉี่ ันเคย เห็นในวแี ชทกอ่ นหนา้ นรี้ เึ ปลา่ ?” ตอนที่ 158 ทาํ ไมถงึ ใหฉ้ นั แตง่ งานแทน เมอื่ ไดย้ นิ วา่ เธอพดู วา่ หนา้ ตาดรู า้ ย สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี ว เปลย่ี นไปแลดบู ง้ึ ตงึ ทันที “เสยี่ วเหยยี น คณุ พดู บา้ อะไรน่ะ?” เสย่ี วเหยยี นดงึ สตกิ ลับมา “ใชแ่ ลว้ ใชแ่ ลว้ ไมส่ ามารถพดู ตอ่ หนา้ คณุ ได”้ เธอหวั เราะขน้ึ มา ไมไ่ ดส้ นใจอะไรทันนัน้ “คณุ วงิ่ ออกมาทําไม? เพอ่ื นของคณุ มาหาคณุ หรอ?”

“อมื ” เมอื่ ไดย้ นิ เธอพดู คําวา่ เพอื่ น สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวกค็ อ่ ยๆดี ขน้ึ เธอกม้ หนา้ แลว้ จอ้ งมองถงุ ในมอื “เห็นบอกวา่ จะสง่ ของมา ใหฉ้ ันน่ะ” “ของอะไรหรอ?” เสยี่ วเหยยี นจอ้ งมองถงุ จากนัน้ อทุ าน วา้ ว ออกมา “LVออกใหมล่ า่ สดุ ของปีนี้ สดุ ยอดเพอื่ นคณุ คนนร้ี วย จังเลย เฉียวเฉียว” เสน่ิ เฉียวไมไ่ ดม้ คี า่ นยิ มเกยี่ วกบั แบรนดเ์ นม เธอไมร่ วู ้ า่ ราคา เทา่ ไหรเ่ ลยดว้ ยซํ้า เพยี งแคม่ องเห็นดวงตาของเสยี่ วเหยยี น เป็ นประกายกพ็ อจะรวู ้ า่ เป็ นกระเป๋ าทร่ี าคาแพงหฉู ีแ่ น่ๆ เธอจอ้ ง มองมนั จากนัน้ พดู “ถา้ มันแพงขนาดนฉี้ ันหาเวลาเอาไปคนื ให ้ เธอดกี วา่ ” “ทําไมตอ้ งคนื ดว้ ยละ่ ?” เสย่ี วเหยยี นจอ้ งมองเธอ อยๆู่ กพ็ ดู “อยๆู่ ก็ใหข้ องทแ่ี พงขนาดนก้ี บั คณุ เธอทําเรอ่ื งทอ่ี ะไรทผี่ ดิ ตอ่ คณุ รเึ ปลา่ ?” เมอื่ ฟังจบ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เอะใจทันที นกึ ไมถ่ งึ วา่ เสย่ี วเหยยี นจะ มคี วามคดิ ทเี่ หมอื นกบั เธอกอ่ นหนา้ นี้ ถงึ แมค้ ําพดู นัน้ เธอแคพ่ ดู ออกมาไปเรอ่ื ย

สมัยกอ่ นหานเสโ่ ยวดกี บั เธอเป็ นอยา่ งมาก แตร่ ะหวา่ งพวกเธอ สองคนไมเ่ คยซอ้ื ของใหก้ นั มากอ่ น หานเสโ่ ยวก็ไมใ่ ชค่ นทจ่ี ะ ซอื้ ของขวัญราคาแพงใหก้ บั เธอ อยๆู่ วนั นเ้ี ธอมอบของขวัญ ราคาแพงขนาดนจ้ี ัดไดว้ า่ นคี่ อื ครัง้ แรก “คณุ พดู ไปเรอื่ ยอกี ละ่ !” เสนิ่ เฉียวสหี นา้ บดู บงึ้ เธอรสู ้ กึ โกรธ ขน้ึ มาจรงิ ๆ เสย่ี วเหยยี นรบี ยมิ้ แฉ่งเพอื่ ไถโ่ ทษ “ขอโทษนะ ฉันแคพ่ ดู เลน่ ไปเรอื่ ยเทา่ นัน้ เอง คณุ อยา่ โกรธขนาดนเี้ ลย” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ โกรธขนึ้ มาจรงิ ๆ เธอหนั หลงั แลว้ เดนิ เสย่ี วเหยยี น รบี วงิ่ ตาม “เฉยี วเฉียว คณุ อยา่ โกรธฉันสิ ฉันแคพ่ ดู เลน่ เฉยๆ ฉันไมไ่ ดม้ เี จตนารา้ ยนะ” เดนิ ๆอยู่ ฝี เทา้ ของเสน่ิ เฉยี วกห็ ยดุ ทันที เพราะเธออยๆู่ มองเห็นรา่ งของคนทค่ี นุ ้ เคยอยดู่ า้ นหนา้ เธอยนื อยหู่ นา้ ทางเขา้ ของบรษิ ัทกําลังยนื่ หวั มองเขา้ ไปขา้ งในบรษิ ัท แตโ่ ดนยามขวางทางเอาไวไ้ มใ่ หเ้ ขา้ ไปดา้ นใน แตร่ า่ งของคนคนนัน้ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ คนุ ้ เคยเป็ นพเิ ศษ คอื คนท่ี เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดเ้ จอนานมากแลว้ คณุ แมเ่ สนิ่ !

สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเรมิ่ ดสู บั สนขนึ้ มาทันที เธอยนื อยกู่ บั ทแี่ ลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ ไมใ่ ชว่ า่ ไลเ่ ธอออกไปจากตระกลู เสน่ิ แลว้ รไึ ง? ทําไมตอนนถ้ี งึ มาหาเธอทบ่ี รษิ ัท? เป็ นเพราะวา่ …..รสู ้ กึ ผดิ ตอ่ เธอ ดงั นัน้ จงึ มาหาเธอเพอ่ื ขอโทษ? หรอื เป็ นเพราะวา่ เธอไมไ่ ดก้ ลับบา้ นนานมากแลว้ คณุ แมเ่ สน่ิ จงึ เรมิ่ คดิ ถงึ ตวั เอง เมอื่ นกึ ถงึ ตรงน้ี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ สบายใจขนึ้ มาหน่อยๆ ในจังหวะทเ่ี ธอกําลงั ครนุ่ คดิ อยู่ คนคนนัน้ กห็ นั หนา้ มาแลว้ สบตาเขา้ กบั เสน่ิ เฉยี วพอดี จากนัน้ บนใบหนา้ ของคณุ แมเ่ สน่ิ เผยรอยยม้ิ ออกมา เธอรบี เดนิ เขา้ มาหาเสน่ิ เฉียว “เสย่ี วเหยยี น ฉันเจอกบั คนรจู ้ ักน่ะ คณุ เขา้ ไปขา้ งในกอ่ นเถอะ” กอ่ นคณุ แมเ่ สนิ่ จะเดนิ เขา้ มา เสน่ิ เฉียวยน่ื ถงุ ในมอื ใหก้ บั เสยี่ ว เหยยี น ใหเ้ ธอถอื มันเขา้ ไปขา้ งในแทนตวั เองกอ่ น เสย่ี วเหยยี น มองเห็นสหี นา้ ของเธอดไู มป่ กติ เธอจงึ ถอื ของแลว้ เดนิ เขา้ ไป กอ่ น

คณุ แมเ่ สนิ่ เดนิ มาอยดู่ า้ นหนา้ ของเสนิ่ เฉียวอยา่ งรวดเร็ว ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยรอยยม้ิ “เฉียวเฉยี ว ลกู ทํางานอยทู่ น่ี จ่ี รงิ ๆดว้ ย คนของบรษิ ัทพวกลกู ไมใ่ หเ้ ขา้ ไปน่ะ” เสยี งของเสน่ิ เฉยี วแหบ เปลง่ เสยี งไมอ่ อก เสน่ิ เฉยี วทําไดเ้ พยี ง จอ้ งมองเธออยา่ งเหมอ่ ลอย เมอ่ื มองเห็นสายตาของเธอ คณุ แมเ่ สน่ิ กร็ สู ้ กึ ผดิ เล็กนอ้ ย จากนัน้ หลบสายตาโดยไมร่ สู ้ กึ ตวั เธอไอออกมาเบาๆหนงึ่ ที “อนั นัน้ ….พวกเราหาทนี่ ั่งกนั เถอะ” ณ รา้ นกาแฟทอี่ ยแู่ ถวนัน้ เพราะทน่ี คี่ อื ยา่ นธรุ กจิ ทําเลทอง แลว้ ยังอยใู่ กลก้ บั บรษิ ัท ตระกลู เย่ ดงั นัน้ ตอ่ ใหบ้ รเิ วณรอบๆจะเป็ นรา้ นกาแฟกด็ หู รหู รา เป็ นอยา่ งมาก คณุ แมเ่ สนิ่ เขา้ รา้ นกาแฟเชน่ นเ้ี ป็ นครัง้ แรก เมอื่ ไดน้ ั่งสดู อากาศทเี่ ย็นสบายจากเครอ่ื งปรับอากาศและไดส้ มั ผัส กบั โซฟาหนังแทแ้ ลว้ เธออดไมไ่ ดท้ จี่ ะอทุ านออกมา “นกี่ ็คอื วถิ ชี วี ติ ของคนมเี งนิ ใชม่ ยั้ ?”

เสนิ่ เฉยี วไมพ่ ดู อะไร เธอแคส่ ดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ จากนัน้ จบิ กาแฟหนงึ่ ที หวงั วา่ จะสามารถชว่ ยบรรเทาอาการเสยี งแหบนัน้ ได ้ ผา่ นไปสกั พัก คณุ แมเ่ สนิ่ พดู ตอ่ “เฉียวเฉยี ว ตอนนลี้ กู ไดด้ แี ลว้ ทกุ วันมารา้ นกาแฟแบบนด้ี มื่ กาแฟมยั้ ?” เสน่ิ เฉยี วจะมาทนี่ แ่ี บบนไ้ี ดย้ งั ไง? ไมร่ อใหเ้ ธอตอบ คณุ แมเ่ สน่ิ ก็พดู ตอ่ “ลกู มชี วี ติ ทดี่ ี แมก่ ็มคี วามสขุ !” เสนิ่ เฉยี วสําลักในลําคอ เธอยงิ่ พดู อะไรไมอ่ อก เดมิ ทตี งั้ แตย่ ังเด็กเธอไมค่ อ่ ยไดร้ ับความรัก ดงั นัน้ หลายครัง้ ท่ี เธอพยายามทําเรอ่ื งแตล่ ะอยา่ งออกมาใหด้ เี พอื่ หวงั วา่ แมข่ อง ตวั เองจะพดู ชมเธอบา้ ง ในครัง้ นเ้ี ธอไดร้ ับความหวงั ดจี ากคณุ แมเ่ สน่ิ ความรสู ้ กึ ของเสน่ิ เฉียวอยๆู่ กร็ ับไมไ่ หว ไมร่ อใหเ้ ธอแสดงอารมณ์เหลา่ นอ้ี อกมาอยา่ งเต็มท่ี คณุ แมเ่ สนิ่ มองเธอดว้ ยสายตาทดี่ ปู ระหมา่ จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งอนั แผว่ เบา “เดมิ ทฉี ันนกึ วา่ การใหล้ กู แตง่ งานเขา้ ตระกลู เยค่ อื การทํา รา้ ยลกู นกึ ไมถ่ งึ วา่ ตอนนจี้ ะเป็ นผลดตี อ่ ลกู เฉยี วเฉียว ลกู ให ้ เงนิ แมห่ น่อยไดม้ ัย้ ?”

ความรสู ้ กึ ทคี่ อ่ ยๆเพม่ิ สงู ขนึ้ อยๆู่ มนั กห็ ยดุ ชะงัก เธอจอ้ งมอง คนทอ่ี ยดู่ า้ นหนา้ อยา่ งเหมอ่ ลอย คณุ แมเ่ สน่ิ ไอออกมาเบาๆหนง่ึ ที “ฉันวางแผนวา่ จะเปลยี่ น โรงเรยี นใหก้ บั นอ้ งสาวของลกู ใหเ้ ธอเรยี นอะไรมากกวา่ นี้ แต่ ในบา้ นไมส่ ามารถทจ่ี ะสนับสนุนไดม้ ากมาย ดงั นัน้ ฉันจงึ หวังวา่ ลกู …..” “ดงั นัน้ วัตถปุ ระสงคท์ แี่ มม่ าในวนั นจ้ี รงิ ๆแลว้ กค็ อื สงิ่ นสี้ นิ ะ?” ใน ทสี่ ดุ เสนิ่ เฉยี วกย็ อมทจ่ี ะเปิดปากพดู เพยี งแตว่ า่ เสยี งของเธอ ฟังดแู หบจนน่ากลัว นํ้าเสยี งสน่ั เล็กนอ้ ย “ เฉยี วเฉยี ว ลกู ก็อยา่ โทษทแ่ี มพ่ ดู สง่ิ เหลา่ นี้ ดลู กู ตอนนไี้ ดด้ ี ทกุ อยา่ งแลว้ ใหท้ กุ คนเสวยสขุ ไปดว้ ยมอี ะไรไมด่ งี ัน้ หรอ? เดมิ ทกี ารแตง่ งานในครัง้ นเี้ ป็ นของนอ้ งสาวของลกู วาสนานก้ี ค็ วร จะเป็ นของนอ้ งสาวของลกู แตใ่ นวนั นส้ี ง่ิ เหลา่ นกี้ ใ็ หล้ กู ไป หมดแลว้ ลกู แตง่ งานแลว้ มชี วี ติ ทดี่ ขี นาดนี้ ลกู จะชว่ ยนอ้ งสาว ของลกู มันมอี ะไรทไี่ มถ่ กู งัน้ หรอ?” กลวั วา่ เธอจะปฏเิ สธ คณุ แมเ่ สนิ่ เรม่ิ พดู ถงึ เธอไมห่ ยดุ “ฉันยงั นกึ วา่ …..ครัง้ ทแี่ ลว้ ฉันออกมาจากบา้ นเป็ นเวลานาน ขนาดนัน้ ครัง้ นแ้ี มจ่ ะมาเยยี่ มดฉู ันจรงิ ๆ” เสน่ิ เฉียวพดู ออกมา

เบา้ ตาของเธอเรม่ิ แดงเล็กนอ้ ย “แมค่ ดิ วา่ ฉันแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ลว้ มคี วามสขุ จรงิ ๆใชม่ ัย้ ? วันนสี้ ง่ิ ทแี่ มม่ องเห็น แม่ คดิ วา่ นี่คอื สง่ิ ทฉ่ี ันกําลงั เสวยสขุ ใชม่ ัย้ ? งัน้ แมเ่ คยคดิ บา้ งมัย้ วา่ ฉันจะกนิ อมิ่ รเึ ปลา่ ใชช้ วี ติ ดหี รอื ไม?่ สงิ่ เหลา่ นแ้ี มเ่ คยถามฉัน บา้ งมัย้ ?” “สามารถแตง่ เขา้ ตระกลู เยซ่ ง่ึ เป็ นอนั ดบั หนง่ึ ของเมอื งเป่ ย ลกู จะมชี วี ติ ทไ่ี มด่ ไี ดย้ ังไง? เสน่ิ เฉียว ตอนนล้ี กู มเี งนิ แลว้ เลยอยาก ไมส่ นใจพวกเราแลว้ ใชม่ ัย้ ?” “ตระกลู อนั ดบั หนง่ึ ของเมอื งเป่ ย?” เสนิ่ เฉยี วหวั เราะดว้ ย นํ้าเสยี งทท่ี มุ ้ ตํา่ นํ้าเสยี งเต็มไปดว้ ยความเยย้ หย่ัน “ตระกลู เย่ คอื ทหี่ นง่ึ จรงิ ๆ ถา้ มันดขี นาดน้ี ทําไมตอนแรกถงึ ใหฉ้ ันแตง่ งาน แทนละ่ ?” เมอ่ื พดู ถงึ จดุ น้ี เสน่ิ เฉยี วเงยหนา้ ขนึ้ จอ้ งมองไปทค่ี ณุ แมเ่ สนิ่ “แมบ่ อกฉันสิ ถา้ ตระกลู เยม่ นั ดขี นาดนี้ ทําไมแมถ่ งึ ไมใ่ หเ้ สนิ่ โย่ วแตง่ งานเองละ่ ?” ทนั ใดนัน้ คณุ แมเ่ สน่ิ พดู อะไรไมอ่ อก เธอจอ้ งมองเสน่ิ เฉียวดว้ ย ความรสู ้ กึ อดึ อดั ใจ

“ เฉยี วเฉยี ว แมไ่ มไ่ ดห้ มายความวา่ อยา่ งนัน้ กอ่ นหนา้ นแี้ ม่ ไมไ่ ดค้ ดิ อะไรเยอะขนาดนัน้ ถา้ ลกู เป็ นเพราะสง่ิ นแี้ ลว้ โทษแม่ ละก็งัน้ แมข่ อโทษลกู ดมี ยั้ ? เพยี งแค…่ ..” เธอยงั พดู ไมจ่ บ เสนิ่ เฉียวก็พดู ขดั “เป็ นลกู สาวของแมเ่ หมอื นกนั แตเ่ ป็ นเพราะวา่ ฉันเคยหยา่ แม่ เลยใหฉ้ ันแตง่ งานแทนเธอเขา้ ไปในตระกลู เย่ ในตอนนัน้ …ใน ใจของแมค่ ดิ ทําเพอื่ ใหฉ้ ันไดด้ จี รงิ ๆ หรอื ไมใ่ ชว่ า่ ใหฉ้ ันไปรับ เคราะหร์ ับกรรมแทนเสน่ิ โยว่ รไึ ง?” ตอนที่ 159 ฉนั เอาชวี ติ ใหค้ ณุ เลยดมี ยั้ “รับเคราะหร์ ับกรรม?” สหี นา้ ของคณุ แมเ่ สนิ่ บดู บง้ึ ขนึ้ มาทันที “เฉยี วเฉยี ว ลกู คดิ แบบนก้ี บั แมไ่ ดย้ งั ไงกนั ? แมไ่ มไ่ ดค้ ดิ แบบนี้ ลกู กร็ วู ้ า่ ลกู คอื ลกู สาวของแม่ แมจ่ ะใหล้ กู ไปรับเคราะหร์ ับกรรม แทนโยว่ โยว่ ไดย้ ังไงกนั ?” “ใชห่ รอ?” เสนิ่ เฉียวยมิ้ ออกมาอยา่ งขมขนื่ มอื ทวี่ างอยใู่ ตโ้ ตะ๊ อยๆู่ กบ็ บี แน่นเขา้ ดว้ ยกนั ปลายนวิ้ กดเขา้ ไปในผวิ ของตวั เอง ความรสู ้ กึ เจ็บในมอื ยงั ไมถ่ งึ ครงึ่ ของหวั ใจ

“คําพดู ของแมใ่ นตอนนัน้ ฉันยังจําไดอ้ ยา่ งชดั เจน….แมบ่ อกวา่ ลกู สาวสองคนของตระกลู เสน่ิ จะหมดอนาคตทงั้ คไู่ มไ่ ด ้ ลกู สาว สดุ ทร่ี ักของแม่ เสน่ิ โยว่ ตงั้ แตเ่ ด็กตอ้ งใสเ่ สอื้ ผา้ ดที ส่ี ดุ เรยี นดี ทสี่ ดุ เป็ นลกู สาวของแมเ่ หมอื นกนั แตฉ่ ันกลบั ไมเ่ หมอื นกนั สง่ิ ทฉี่ ันตอ้ งทําคอื ดแู ลเธอ ยอมใหเ้ ธอ ฉันรสู ้ กึ วา่ สงิ่ เหลา่ นฉี้ ัน สามารถทําใหไ้ ดใ้ นฐานะพส่ี าว นคี่ อื สงิ่ ทฉ่ี ันควรจะทํา แต…่ .. ตอนทฉ่ี ันหยา่ แลว้ กลับมาทบี่ า้ นแมไ่ มป่ วดใจหรอื หว่ งใยฉันเลย สกั นดิ อกี ทัง้ ยงั บงั คบั ใหฉ้ ันแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนเธอ ใน ตอนนัน้ แมร่ ดู ้ วี า่ คนทฉี่ ันตอ้ งแตง่ งานดว้ ยคอื คนพกิ าร แมไ่ ม่ อยากใหเ้ สนิ่ โยว่ แตง่ งานเลยใหฉ้ ันไปแตง่ งานแทน” แววตาของคณุ แมเ่ สนิ่ เรมิ่ สบั สนขน้ึ มาทนั ที เธอพดู อธบิ าย “ วนั นไ้ี มเ่ หมอื นทผี่ า่ นมา ตอนนล้ี กู มชี วี ติ ทด่ี ไี มใ่ ชห่ รอ? แมเ่ ห็น ลกู ทํางานในบรษิ ัททใ่ี หญข่ นาดนัน้ มบี า้ นหลังใหญอ่ ยอู่ าศยั ขนาดนัน้ ตอนนยี้ งั สามารถน่ังในสถานทที่ ม่ี เี งนิ แหง่ นดี้ ม่ื กาแฟ ลกู ยังไมพ่ อใจอะไรอกี หรอ? ” เสน่ิ เฉยี วเชด็ น้ําตา “ถา้ แมร่ วู ้ า่ จะมวี นั นี้ แมก่ ็คงไมใ่ หฉ้ ัน แตง่ งานหรอกใชม่ ยั้ ?”

“น่ันมันแน่นอน…..เรอื่ งเรอื่ งนล้ี กู อยา่ พดู อกี เลย สรปุ แลว้ ตอนนี้ ลกู มชี วี ติ ทด่ี !ี น่ันกด็ แี ลว้ ไมใ่ ชห่ รอ? แลว้ ทําไมจะตอ้ งถอื สา เรอ่ื งทผี่ า่ นมาดว้ ย?” คณุ แมเ่ สนิ่ เรมิ่ รสู ้ กึ ไมส่ บอารมณ์ โดยเฉพาะเมอื่ มองเห็นเบา้ ตา ทแ่ี ดงกํา่ ของเสนิ่ เฉียวก็รสู ้ กึ อารมณ์เสยี ขนึ้ มา ทําไดเ้ พยี งพดู อยา่ งเย็นชา “ยังไงซะวันนที้ แ่ี มม่ ากม็ าพดู เรอ่ื งนกี้ บั ลกู นั่น แหละ ใหแ้ มห่ นง่ึ แสนหยวนเถอะ” เสนิ่ เฉียวไมพ่ ดู อะไร “แมจ่ ะบอกอะไรกบั ลกู นอ้ งสาวของลกู เรยี นมาถงึ ขนาดนแ้ี ลว้ ถา้ ตอนนไ้ี มเ่ รยี นตอ่ ละก็อนาคตของเธอจะตอ้ งหมดสน้ิ แน่ๆ ลกู เป็ นพส่ี าว ควรจะนกึ ถงึ นอ้ งสาวมากๆ!” เสนิ่ เฉยี วจอ้ งมองเธอ อยๆู่ กถ็ ามขน้ึ มา “แม่ ฉันเป็ นลกู สาวแทๆ้ ของแมม่ ัย้ ?” เมอ่ื ฟังจบ คณุ แมเ่ สน่ิ รสู ้ กึ ตกใจจนเบกิ ดวงตาโต จากนัน้ จอ้ ง มองเสน่ิ เฉียวดว้ ยความรสู ้ กึ ทไี่ มอ่ ยากจะน่าเชอื่

“ลกู พดู คําพดู แบบนอ้ี อกมาไดย้ ังไง? แมเ่ ลยี้ งดลู กู จนโตกบั มอื ตวั เอง ลกู กลับกลา้ …..สงสยั แม!่ ” “ถา้ ฉันกบั เสนิ่ โยว่ เป็ นลกู สาวแทๆ้ ของแมท่ งั้ คลู่ ะก็งัน้ ทําไม…… ตงั้ แตเ่ ด็กฉันไมไ่ ดใ้ ชข้ องดเี หมอื นกบั เธอ แม่ ฉันกเ็ ป็ นคน ธรรมดาท่วั ไป ฉันก็มหี วั ใจนะ” คณุ แมเ่ สน่ิ รสู ้ กึ โกรธจนเอามอื กมุ ไปทห่ี นา้ อก สหี นา้ ขาวซดี แลว้ หายใจหอบๆ “โอเค ฉันเลย้ี งลกู สาวมาดจี รงิ ๆ กลา้ ทจี่ ะเรมิ่ สงสยั แมอ่ ยา่ งฉันขนึ้ มา…..โอเค โอเค……พวกลกู ตอนนเี้ รม่ิ ปีก กลา้ ขาแข็งกนั แลว้ แม่ แมก่ ลบั ก็ได”้ พดู ๆอยู่ คณุ แมเ่ สน่ิ ก็ลกุ ขน้ึ แลว้ จะเดนิ ออกไปขา้ งนอก เธอ หายใจหอบอยา่ งรนุ แรง จากนัน้ ลม้ ลงมา “แม!่ ” เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ตกใจเป็ นอยา่ งมาก จากนัน้ รบี ไปประคอง ตวั เธอเอาไว ้ คณุ แมเ่ สน่ิ กลบั แกลง้ ทําเป็ นไมม่ แี รงแลว้ ผลกั ตวั เธอออกไป “ลกู ไอล้ กู อกตญั ญู ปลอ่ ยแม่ แมจ่ ะออกไปจากทนี่ …ี่ .ตอนน้ี พวกลกู โตกนั หมดแลว้ มคี รอบครัวกนั หมดไมเ่ อาแมค่ นนแ้ี ลว้ แมไ่ มค่ วรทจี่ ะอยบู่ นโลกใบนตี้ อ่ ฮอื่ ฮอื่ ….”

คณุ แมเ่ สนิ่ พดู ตําหนไิ ปดว้ ยรอ้ งไหไ้ ปดว้ ย เธออาละวาดจนผคู ้ น มากมายหนั มามอง จากนัน้ เรมิ่ ซบุ ซบิ นนิ ทา พนักงานเดนิ เขา้ มา “คณุ ผหู ้ ญงิ พวกเราทนี่ ง่ี ดใชเ้ สยี งดงั นะคะ ไมท่ ราบวา่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ รเึ ปลา่ คะ? มอี ะไรใหพ้ วกเราชว่ ย มัย้ คะ?” เสนิ่ เฉยี วรวู ้ า่ ทน่ี ค่ี อื รา้ นกาแฟหรหู รามรี ะดับ คณุ แมเ่ สนิ่ อาละวาดเสยี งดงั อยใู่ นนท้ี ําใหม้ ผี ลกระทบเป็ นอยา่ งมาก โดน ถามเชน่ น้ตี อ่ หนา้ ผคู ้ นมากมาย ใบหนา้ ขาวๆของเธอแดงกํา่ ขนึ้ มาทันที เธอพดู ขอโทษดว้ ยความรสู ้ กึ อดึ อดั “ขอโทษคะ่ ฉันจะพาเธอออกไปเดย๋ี วนค้ี ะ่ ” จากนัน้ เธอพยงุ คณุ แมเ่ สน่ิ ออกไปจากรา้ น “แม่ ฉันพาแม่ ออกไปจากทน่ี ก่ี อ่ นนะ?” “ฉันไมไ่ ป!” คณุ แมเ่ สน่ิ ราวกบั เป็ นผหู ้ ญงิ บา้ เธอน่ังลงกบั พนื้ จากนัน้ ตะโกน ดา่ “ ตอนนพ้ี วกลกู ปีกกลา้ ขาแข็งกนั หมดแลว้ น่ี ฉันอตุ สา่ ห์ เลยี้ งลกู ใหเ้ ตบิ โตอยา่ งยากลําบากขนาดนี้ นค่ี อื สง่ิ ทล่ี กู ตอบ แทนแมห่ รอ! ตกลงลกู เห็นวา่ แมย่ ังเป็ นแมข่ องลกู อยมู่ ัย้ ?”

คณุ แมเ่ สนิ่ สามารถแกลง้ ทําพฤตกิ รรมแปลกๆทไ่ี หนก็ได ้ ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ รา้ นกาแฟทหี่ รหู รามรี ะดบั เชน่ นี้ เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ ลําบากใจมาก ไมอ่ ยากใหเ้ ธอขายหนา้ อยทู่ น่ี ่ี ตอ่ ไปจงึ ทําไดเ้ พยี งพยงุ เธอออกไปขา้ งนอก “แมต่ อ้ งการเทา่ ไหรฉ่ ันใหแ้ มก่ ็จบ แตแ่ มต่ อ้ งออกไปจากทนี่ ก่ี บั ฉันกอ่ น” เมอ่ื ฟังจบ ดวงตาของคณุ แมเ่ สนิ่ เป็ นประกายทันที “ลกู พดู จรงิ รึ เปลา่ ?” “อมื แมล่ กุ ขนึ้ มากอ่ น” คราวนค้ี ณุ แมเ่ สนิ่ ไมไ่ ดข้ ดั ขนื ตอ่ แตย่ อมใหเ้ สนิ่ เฉียวพยงุ ตวั เดนิ ออกไปจากรา้ นกาแฟดว้ ยกนั เสนิ่ เฉียวสามารถรับรไู ้ ดถ้ งึ สายตาทดี่ ถู กู เหยยี ดยามของ พนักงานในตอนทพี่ วกเธอเดนิ ออกไป ทัง้ สองยนื อยบู่ นถนนทม่ี คี นเดนิ ชกุ ชมุ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวนงิ่ สงบ สว่ นคณุ แมเ่ สน่ิ มสี หี นา้ ทพี่ งึ พอใจเป็ นอยา่ งมาก “เฉยี ว เฉยี ว ลกู ยอมใหเ้ งนิ จรงิ ๆใชม่ ัย้ ? งัน้ ลกู ใหไ้ ดเ้ ทา่ ไหร?่ ดที สี่ ดุ

ใหเ้ ยอะหน่อยกด็ ี ชว่ งนค้ี วามเป็ นอยภู่ ายในบา้ นไมค่ อ่ ยดี ลกู ….” “แม”่ เสนิ่ เฉยี วขดั คําพดู ของเธอ จากนัน้ พดู ดว้ ยน้ําเสยี งแผว่ เบา “ถา้ ฉันจะบอกวา่ ฉันไมม่ เี งนิ ใหล้ ะ่ ?” ตอนนต้ี วั เธอเองคนเดยี วยงั ตดิ คา้ งเงนิ กบั ทางบรษิ ัท เธอมเี งนิ สํารองทไ่ี หนใหค้ ณุ แมเ่ สนิ่ ยมื กนั ? เมอ่ื คณุ แมเ่ สนิ่ ไดย้ นิ เธอรบี ถลงึ ตาจอ้ งมองอยา่ งไมก่ ลัวเกรง ทันที “ ลกู หมายความวา่ ยังไง? เมอ่ื ตะกใี้ นรา้ นกาแฟลกู ยัง บอกวา่ จะใหเ้ งนิ กบั แม่ ตอนนลี้ กู จะคนื คําหรอ?” เมอ่ื พดู จบเธอ สงั เกตวา่ ทา่ ทขี องตวั เองเรม่ิ กา้ วรา้ วอกี ครัง้ ดงั นัน้ เธอจงึ รบี เปลย่ี นคําพดู “เฉียวเฉยี ว แมไ่ มไ่ ดจ้ ะมาหาประโยชนก์ บั ลกู แต่ กอ่ นตอนทลี่ กู อยกู่ บั หลนิ เจยี ง หลนิ เจยี งไมม่ เี งนิ แมก่ ไ็ มเ่ คย มาหาลกู เพอื่ ยมื เงนิ ถกู มัย้ ? แตต่ อนนสี้ ถานการณ์ไมเ่ หมอื นเดมิ แลว้ ตอนนล้ี กู มชี วี ติ ทด่ี ี ลกู คงไมใ่ หต้ วั เองมชี วี ติ ทดี่ คี นเดยี ว แลว้ ปลอ่ ยใหพ้ วกเราลําบากหรอกใชม่ ยั้ ? เฉียวเฉยี ว แมข่ อแค่ หนงึ่ แสนหยวน ถา้ ลกู มมี ากกวา่ นใ้ี หแ้ มห่ นง่ึ แสนหา้ หมนื่ กไ็ ด”้ เสนิ่ เฉยี ว “…..ขอแคห่ นง่ึ แสนหยวน? หนง่ึ แสนหา้ หมน่ื ก็ได?้ ”

คณุ แมเ่ สน่ิ ฟังความหมายของคําพดู เธอไมอ่ อก ยงั นกึ วา่ เธอ รสู ้ กึ วา่ เงนิ จํานวนนไ้ี มม่ าก สหี นา้ จงึ ดเู หลงิ ขนึ้ มาทันที “ใชแ่ ลว้ ไมเ่ ยอะเลยสกั นดิ ใชม่ ัย้ ? สําหรับลกู แลว้ มนั เป็ นแคเ่ งนิ เพยี งเล็กนอ้ ยเทา่ นัน้ ดงั นัน้ เฉียวเฉียว ถา้ ลกู ยงั รสู ้ กึ วา่ นอ้ ยละก็ จะใหแ้ มม่ ากกวา่ นก้ี ็ได ้ แมก่ บั พอ่ จะรสู ้ กึ ซาบซงึ้ ลกู มาก” “เหอ้ …..” รอยยมิ้ และแววตาของเสน่ิ เฉียวดขู มขนื่ มาก “ใชแ่ ลว้ ขอแคใ่ หเ้ งนิ แมห่ นงึ่ แสนหรอื หนง่ึ แสนหา้ หมน่ื พวกคณุ ทัง้ ครอบครัวก็จะซาบซง้ึ ในตวั ฉัน” คณุ แมเ่ สน่ิ พยกั หนา้ แรงๆ “ใชใ่ ชใ่ ช”่ “แตฉ่ ันไมม่ ไี ง แม่ ถา้ ทําไดล้ ะ่ ก็ ฉันก็อยากจะชว่ ยแมน่ ะ แตฉ่ ัน ไมม่ เี งนิ กอ้ นนัน้ ทํายงั ไงด?ี แมใ่ หฉ้ ันทํายังไงด?ี ” พดู จนจบ นํ้าเสยี งของเสน่ิ เฉียวฟังดกู รดี รอ้ งเล็กนอ้ ย อยๆู่ เธอก็ ระเบดิ ออกมาทําใหค้ ณุ แมเ่ สนิ่ ตกใจจนเบกิ ดวงตาโต “แมร่ สู ้ กึ จรงิ ๆหรอวา่ ฉันแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ลว้ มชี วี ติ ทดี่ นี ่ะ? ตลอดเดอื นนแ้ี มไ่ มเ่ ป็ นหว่ งฉันเลยหรอ? ตอนทฉ่ี ันกลบั มาบา้ น แมก่ ไ็ มเ่ คยถามฉันเลยสกั คํา แมก้ ระทงั่ ตกลงฉันมชี วี ติ ทด่ี รี ึ

เปลา่ ? ตอนนเี้ มอื่ เจอหนา้ กนั ก็ขอเงนิ ฉัน แม…่ .ฉันเอาชวี ติ ของ ฉันใหแ้ มเ่ ลยดมี ัย้ ?” คณุ แมเ่ สน่ิ เบกิ ดวงตาโต จากนัน้ เอามอื กมุ หนา้ อกดว้ ย ความรสู ้ กึ เหลอื เชอื่ “แมอ่ ยา่ แสดงละครอกี เลย ฉันพดู จรงิ จังนะ ตอนนฉ้ี ันมแี คช่ วี ติ นี้ ถา้ แมร่ สู ้ กึ วา่ ชวี ติ ของฉันยังมรี าคา บางท…ี ….เอามันไปเลยก็ ไดน้ ะ” ตอนท่ี 160 คดิ ซะวา่ คอื ของขวญั ตอนเจอหนา้ กนั คณุ แมเ่ สน่ิ จอ้ งมองเธอนานพอสมควร “ลกู …..ดแู ลว้ ลกู คงอยากจะทําใหแ้ มร่ สู ้ กึ บา้ ตาย ถงึ จะสมความ ตงั้ ใจของลกู สนิ ะ” เสน่ิ เฉียวยนื อยกู่ บั ทแ่ี ลว้ จอ้ งมองไปทเี่ ธอ “แมข่ อเงนิ หนงึ่ แสนหา้ หมนื่ นก่ี ็เหมอื นกบั เอาชวี ติ ของฉัน เหมอื นกนั ไมใ่ ชห่ รอ?”