เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

การกระทําของเธอทําใหเ้ ยห่ ลนิ่ หานงงเล็กนอ้ ย เขานงิ่ ไปแวบ หนง่ึ กอ่ นจะวงิ่ ลงรถตามไป “นอ้ งสะใภ?้ ” เยห่ ลน่ิ หานยนื ขวางเธอและมองเธอดว้ ยความไมเ่ ขา้ ใจ “เป็ น อะไรไป?” เสนิ่ เฉียวพดู กบั เขาดว้ ยสหี นา้ แย่ “พใ่ี หญ่ จากตรงนไี้ ปไมไ่ กล จากบรษิ ัทเทา่ ไหร่ เดย๋ี วฉันเดนิ ไปเองได ้ สว่ นโรงพยาบาลฉัน ไมไ่ ปแลว้ วนั นข้ี อบคณุ พมี่ ากนะคะ” พดู จบเสน่ิ เฉียวไมม่ ากความ เธอเดนิ ออ้ มเยห่ ลน่ิ หานแลว้ เดนิ จากไป เยห่ ลนิ่ หานไมไ่ ดต้ ามเธอไป เขายนื ดเู สน่ิ เฉียวเดนิ จากไปจาก ตรงนัน้ เสน่ิ เฉียวเดนิ อยนู่ านพอสมควร เมอ่ื ไปถงึ บรษิ ัทแลว้ ยังไมม่ ใี คร เธอจงึ ขน้ึ ไปชนั้ บนสดุ เพยี งลําพัง

เอกสารยงั คงกองเป็ นภเู ขาดงั เชน่ เดยี วกนั กบั เมอ่ื วาน เพยี งแต่ ก็เรมิ่ มพี น้ื ทว่ี า่ งบา้ งแลว้ เมอื่ เธอคดิ อยากจะยา้ ยกองเอกสารไป แตก่ พ็ บวา่ มอื ของเธอทายานํ้ารอ้ นลวกไวท้ ําใหไ้ มส่ ะดวก เธอจงึ ทําไดเ้ พยี งยนื จัดเอกสารดว้ ยมอื ขา้ งเดยี วสกั พัก รอจน ความรอ้ นหายไปจากมอื ของเธอ เธอจงึ ไดป้ ลกี ตวั ไปลา้ งเอายา นํ้ารอ้ นลวกออก โชคดที ม่ี นั เป็ นแคโ่ ดนโจ๊กลวกเทา่ นัน้ ไมไ่ ดโ้ ดนลวกรนุ แรง ขนาดนัน้ ทายาไปประมาณชว่ั โมงกวา่ อาการของเธอกด็ ขี นึ้ มาก ในตอนทเี่ ดนิ กลบั มาโตะ๊ ทํางาน กพ็ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี พงิ่ มา ทํางานพอดี เขายังคงทําตวั เหมอื นเมอ่ื วาน ไมใ่ สใ่ จเธอ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะปรายตา มอง เซยี วซเู่ ข็นเขาเขา้ ไปหอ้ งทํางานอยา่ งรวดเร็ว เสน่ิ เฉยี วกลบั นั่งจัดการเอกสารตามเดมิ อาจเพราะความเหนอ่ื ย สะสมในสองวันทผ่ี า่ นมา และไมไ่ ดพ้ ักผอ่ นอยา่ งเพยี งพอ เสนิ่ เฉียวฟบุ หลบั อยบู่ นโตะ๊ ของเธอ

ไมร่ วู ้ า่ ฉันหลับไปนานแคไ่ หนเสน่ิ เฉียวก็ไดย้ นิ เสยี งใครบางคน ผลกั ไหลเ่ ธอและเรยี กชอื่ เธอ “เสนิ่ เฉยี ว ทําไมเธอยังนอนอยลู่ ะ่ ? รบี ตนื่ ไปกนิ ขา้ วเถอะ” คนท่ี ผลักเธอก็คอื เสยี่ วเหยยี น เธอรออยทู่ โี่ รงอาหารขา้ งลา่ งอยนู่ าน มากแตก่ ไ็ มเ่ จอเสน่ิ เฉียวจงึ ไดข้ นึ้ มาตามขา้ งบน ใครจะรวู ้ า่ เธอฟบุ หลับอยทู่ นี่ ่ี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ มนึ งงเมอื่ ไดย้ นิ คนเรยี กชอื่ เธอลมื ตาและมองดว้ ย ความยากลําบาก “เสยี่ วเหยยี น?” “เธอมานอนอยทู่ นี่ ไี่ ดไ้ ง? พวกเรารบี ไปกนิ ขา้ วเถอะ ถา้ เธอไป ชา้ กวา่ นอ้ี กี นดิ อาหารในโรงอาหารจะหมดแลว้ นะ” เสยี่ วเหยยี น พดู และไมไ่ ดส้ นใจวา่ เธอจะเห็นดว้ ยหรอื ไม่ เขา้ ไปจับแขนและ พยงุ เธอขน้ึ “ออื ” เสนิ่ เฉยี วกเ็ ตรยี มจะไปทานขา้ วจงึ ไดล้ กุ ตามเธอไป สดุ ทา้ ยเดนิ ไปไดส้ องกา้ ว ภาพขา้ งหนา้ กด็ บั มดื ตวั เธอลม้ ลง โดยไมส่ ามารถควบคมุ ได ้

จๆู่ เสยี งอทุ านของเสย่ี วเหยยี นก็ดงั ขน้ึ : “เฮย้ ๆ เธอเป็ น อะไรน่ะ? อยา่ ลม้ ใสฉ่ ันสิ แลว้ กอ็ ยา่ ลม้ ลงพนื้ ดว้ ยส…ิ เอาเถอะ ๆ เธอลม้ บนตวั ฉันดกี วา่ ” เสยี่ วเหยยี นถอื วา่ มแี รงเยอะ ลากเธอไปมา สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉยี วลม้ ลงใสเ่ สย่ี วเหยยี น เสยี่ วเหยยี นมองดเู ธอครหู่ นง่ึ โดยไมพ่ ดู อะไร เธอกม้ ลงดแู ละพบวา่ เสน่ิ เฉยี วหลบั ตาอยู่ “เสนิ่ เฉยี ว? เสน่ิ เฉยี ว? ?” “โธ่ นเ่ี ธอเป็ นลมเหรอเนย่ี ? เกดิ อะไรขนึ้ กบั เธอกนั แน่เนย่ี ฉัน ควรสง่ เธอไปโรงพยาบาลใชไ่ หมเป็ นลมแบบน?ี้ ” เสย่ี วเหยยี น หนั ไปมองรอบ ๆ พบวา่ ไมม่ ใี ครอยเู่ ลย จงึ ไดถ้ อน หายใจอยา่ งหมดหนทาง เธอจับมอื ของเสยี่ วเหยยี นและอมุ ้ เธอไวท้ ห่ี ลังของเธอแลว้ เดนิ ไปขา้ งหนา้ อยา่ งลําบาก เมอื่ ถงึ หนา้ ลฟิ ตก์ ็เสยี งดงั มาจากดา้ นหลังของเธอ เหมอื นวา่ ประตหู อ้ งทํางานจะถกู เปิดออกเสย่ี วเหยยี นจงึ หนั ไป ดู จงึ เห็นเป็ นเซยี วซกู่ ําลงั เข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาจากขา้ งในหอ้ ง

พวกเขาสบตากนั กลางอากาศครหู่ นง่ึ ดเู หมอื นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะ เห็นเสน่ิ เฉียวทอ่ี ยบู่ นหลงั ของเธอ ควิ้ ตรงสงา่ คนู่ ัน้ ขมวดลง เสยี่ วเหยยี นจําขา่ วลอื ในบรษิ ัทมากอ่ นและอธบิ ายดงั ๆ: “คณุ คณุ ชายเย…่ เมอื่ กฉ้ี ันมาตามเสนิ่ เฉียวลงไปทานขา้ ว แตใ่ ครจะ คดิ วา่ เธอเดนิ ไปนดิ เดยี วก็เป็ นลมแลว้ ฉันกําลงั คดิ วา่ จะพาเธอ ไปโรงพยาบาลคะ่ ” เซยี วซเู่ บกิ ตาโพลง: “เป็ นลมเหรอ? ทําไมจู่ ๆ ก็เป็ นลมละ่ ครับ?” เสยี่ วเหยยี นกระแอมเบา ๆ แลว้ อธบิ าย: “ไมท่ ราบคะ่ แตว่ า่ สี หนา้ เธอดแู ยม่ ากคะ่ แถมมอื กเ็ ย็น…” เธอพดู สงิ่ เหลา่ นแี้ ละมองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไปดว้ ย เหมอื นกบั ตงั้ ใจ จะพดู ใหเ้ ขาฟัง สดุ ทา้ ย คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขมวดแน่นกวา่ เดมิ จากนัน้ เขาก็พดู ขน้ึ อยา่ งเย็นชา: “สง่ เธอใหผ้ ม” เสยี่ วเหยยี น: “คะ?”

“คณุ ชายเยข่ องเราหมายความวา่ เขาจะพาผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ไป โรงพยาบาลเอง” ตอนนเ้ี สย่ี วเหยยี น เขา้ ใจแลว้ เธอพยงุ เสน่ิ เฉยี วไปขา้ งหนา้ เย่ โมเ่ ซนิ ทําทา่ เหมอื นรําคาญและรอไมไ่ หว เขาเข็นวลี แชรไ์ ป ขา้ งหนา้ ไมร่ อให ้ เสย่ี วเหยยี นไดต้ งั้ ตัว มอื ใหญข่ องเขายน่ื ออกไปจับเอวและแขนของเสนิ่ เฉยี วไวแ้ น่น และดงึ ตัวเธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มกอด กวา่ เสย่ี วเหยยี น จะไดส้ ตกิ พ็ บวา่ เสนิ่ เฉยี วอยใู่ นออ้ มกอด ของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เสย่ี วเหยยี นยนื มองอยตู่ รงนัน้ ดว้ ยความประหลาดใจ ถงึ แมว้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเป็ นคนพกิ าร อกี ทัง้ ยงั นั่งวลี แชร์ แต่ รา่ งกายของเขากเ็ ผยใหเ้ ห็นความหนาวเย็นและความเฉยเมย ของโลกทโ่ี ดดเดยี่ ว รา่ งบอบบางของเสนิ่ เฉยี วถกู เขากอดไวใ้ น ออ้ มแขนและความหนาวเย็นทอ่ี ยรู่ อบตวั เขากป็ กคลมุ เธอไว ้ เสย่ี วเหยยี น กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ คดิ ถงึ คําคําหนงึ่ ความออ่ นโยนทแี่ ข็งแกรง่

“คณุ คณุ ชายเย่ คณุ หมายความวา่ คณุ จะรับผดิ ชอบในการพา เสน่ิ เฉยี วไปโรงพยาบาลใชไ่ หมคะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ นใจเธอ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหนั มามอง เขาอมุ ้ เสนิ่ เฉยี ว ออกไปเลย เซยี วซนู่ ง่ิ ไปครหู่ นง่ึ และรบี ตามไป: “วันนขี้ อบคณุ เธอมากนะ พวกเราขอตวั กอ่ น” เสยี่ วเหยยี น คดิ ไปคดิ มาและรบี ตามไปกอ่ นประตลู ฟิ ตจ์ ะปิด: “คอื วา่ ฉันตามไปดว้ ยดไี หมคะ? ถา้ หากมเี รอ่ื งอะไรฉันจะได ้ ชว่ ยได”้ เสยี่ วเหยยี นจงึ ตามเขา้ ไปในลฟิ ต์ และเธอกม็ คี วามสขุ มาก เสนิ่ เฉียวมอี ะไรกบั คณุ ชายเยส่ นิ ะ~ มองดคู ณุ ชายเยท่ ปี่ วดใจอยา่ งนัน้ ออิ ิ ใครบอกวา่ เธอตกกระป๋ องกนั ? เห็นชดั ๆ ไหมวา่ ตน่ื เตน้ ขนาด น?้ี

ออิ ิ ไมร่ วู ้ า่ ตอ่ ไปเสน่ิ เฉียวจะไดเ้ ลอื่ นขนั้ ไปเป็ นภรรยาทา่ น ประธานบรษิ ัทตระกลู เยไ่ หมนะ~ เสย่ี วเหยยี น แอบมโนอยา่ งมี ความสขุ อยใู่ นใจ ไมร่ วู ้ า่ ตวั เองเป็ นลมหมดสตไิ ปนานแคไ่ หน สดุ ทา้ ยเสน่ิ เฉียว คอ่ ย ๆ ลมื ตาขน้ึ สงิ่ ทด่ี งึ ดดู สายตาของเธอเต็มไปดว้ ยความ ขาวและกลน่ิ ของนํ้ายาฆา่ เชอ้ื เต็มจมกู ของเธอซง่ึ ทําใหเ้ ธอ ขมวดควิ้ และอดไมไ่ ดท้ จี่ ะขยับมอื “เธอตนื่ แลว้ ” เสยี งผหู ้ ญงิ ทส่ี ดใสดงั จากทางซา้ ยมอื เสนิ่ เฉียว หนั หนา้ ไปทางเธอและเห็นใบหนา้ ทนี่ ่ารักของ เสยี่ วเหยยี น “เสย่ี วเหยยี น?” เธอพดู แตน่ ํ้าเสยี งกลบั แตกพรา่ “ตายแลว้ มาเดย๋ี วฉันเทนํ้าให”้ เสยี่ วเหยยี นรบี ลกุ ขนึ้ ไปเทน้ํา ใหเ้ ธอ จากนัน้ จงึ ป้อนน้ําใหเ้ สน่ิ เฉียวดมื่ เมอ่ื ดมื่ เสร็จแลว้ เสนิ่ เฉยี วจงึ ไดถ้ ามขนึ้ : “ทําไมฉันถงึ มาอยทู่ น่ี ไ่ี ด?้ ” เสยี่ วเหยยี นกะพรบิ ตาของเธออยา่ งแกน่ แกว้ “เธอเป็ นลมน่ะสิ หมอบอกวา่ เลอื ดลมเธอไมด่ ี รา่ งกายกอ็ อ่ นแอ ตอนนตี้ อ้ งให ้ น้ําเกลอื ยงั มนี ะ…เสน่ิ เฉียว ชว่ งนเี้ ธอสารอาหารไมเ่ พยี งพอ ทกุ วนั นเี้ ธอไมย่ อมกนิ ขา้ วเหรอ?”

เสนิ่ เฉียว: “…” ทนั ใดนัน้ เสยี่ วเหยยี น กเ็ ขยบิ เขา้ มาใกล:้ “นเ่ี ธอกบั คณุ ชายเย่ เป็ นอะไรกนั เหรอ?” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ ก็ขมวดควิ้ สวย: “ทําไมเหรอ?” “ก็ถามดู ก็ในบรษิ ัทลอื กนั วา่ เธอเป็ นคนรักของคณุ ชายเยไ่ มใ่ ช่ เหรอ? แตเ่ ดย๋ี วนค้ี ณุ ชายเยไ่ มเ่ อาเธอแลว้ ดงั นัน้ ทกุ คนกเ็ ลยรมุ สมหนา้ เธอกนั ใหญ่ แตว่ า่ วันนกี้ ลับโดนตบหนา้ หงายเลยละ่ ~ คณุ ชายเยอ่ มุ ้ เธอทเ่ี ป็ นลมออกมาจากบรษิ ัทตอ่ หนา้ ทกุ คนเลย ละ่ …” ตอนท่ี 150 ชอบจบู ของฉนั รเึ ปลา่ อมุ ้ เธอออกมาจากบรษิ ัท… คว้ิ สวยของเสนิ่ เฉียวขมวดเขา้ เยโ่ มเ่ ซนิ พาเธอมา โรงพยาบาล?

กว่ี ันมานบ้ี รรยากาศระหวา่ งเธอกบั เขามันน่ากลวั มาก เขามอง เธอดว้ ยแววตาทแี่ สนจะเกลยี ดชงั แลว้ จะพาเธอมาสง่ โรงพยาบาลงัน้ เหรอ? เสนิ่ เฉียวไมพ่ ดู อะไร แตก่ ลับรสู ้ กึ เหมอื นโดนอะไรกดั อยใู่ นใจ ใจมันชา ๆ เสนิ่ เฉียวหลับตาลงดว้ ยความสนิ้ หวงั ดเู หมอื นวา่ เธอจะไม่ สามารถควบคมุ หวั ใจของเธอไดแ้ ลว้ “เป็ นอะไร?” เสยี่ วเหยยี นเห็นสหี นา้ เธอไมด่ อี กี ทัง้ ไมพ่ ดู จา จงึ เขา้ ใจวา่ เธอไมส่ บายขน้ึ มาอกี เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ และพดู ขนึ้ เบา ๆ: “ฉันไมเ่ ป็ นไร แลว้ เขาละ่ ?” “ไปแลว้ ” เสยี่ วเหยยี นจับแกม้ ของเธอและพดู เบา ๆ: “เขาพา เธอมาสง่ โรงพยาบาล หมอบอกฉันวา่ ไมเ่ ป็ นไร ใหฉ้ ันอยทู่ นี่ ี่ ดแู ลเธอ หลังจากนัน้ ก็กลับไปแลว้ ” “ออื วนั นข้ี อบคณุ นะ” “ขอบคณุ อะไรกนั เธอคดิ วา่ ฉันทําเพอ่ื ชว่ ยเธอเหรอ? ไมใ่ ชเ่ สยี หน่อยไหม? ฉันทําเพอื่ ใหไ้ ดเ้ ขา้ ใกลท้ ว่ งทา่ สงา่ งามและกลา้

หาญของคณุ ชายเยต่ า่ งหาก!” เสย่ี วเหยยี นพดู แลว้ เรมิ่ ระลกึ ความหลงั : “เธอรไู ้ หมตอนทคี่ ณุ ชายเยร่ ับตวั เธอไปจากฉันตรง ๆ เนย่ี เขาดหู ลอ่ ขนาดไหน? วนิ าทนี ัน้ จะฉันคดิ วา่ ฉันกําลงั ดู พระเอกซรี ยี ์ เสนิ่ เฉียว เธอนโ่ี คตรโชคดเี ลย ไดเ้ ป็ นคนท่ี คณุ ชายเยเ่ ลอื ก ไมง่ ัน้ รปู รา่ งหนา้ ตาอยา่ งเธอ ตา๊ ย~ตาย เทยี บ ฉันไมต่ ดิ เลยสกั นดิ !” เสนิ่ เฉียว: “…” เธอบอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ รับเธอเขา้ ไปไวใ้ นออ้ มกอดตรง ๆ เหรอ? “แตว่ า่ เธอพดู ความจรงิ มาดกี วา่ เธอกบั คณุ ชายเยม่ ี ความสมั พันธย์ ังไงแน่ ทําไมเขาถงึ ไดเ้ ป็ นกงั วลกบั เธอนัก? ถา้ เป็ นคนรักธรรมดา ไมม่ ที างทําแบบนแี้ น่ ใชไ่ หม?” เป็ นกงั วลกบั เธอเหรอ? “เธอคงจะดผู ดิ แลว้ ละ่ ฉันกบั คณุ ชายเยไ่ มไ่ ดม้ อี ะไรพเิ ศษ หรอก แคล่ กู นอ้ งเจา้ นายธรรมดาเทา่ นัน้ ” “เชอะ ฉันไมเ่ ชอื่ เธอหรอกนะ แววตาทเี่ ขามองเธอมันเต็มไป ดว้ ยความปรารถนา หรอื ไมแ่ น่เขาอาจจะชอบเธอ!”

แคค่ ําเดยี ว ในใจของเสน่ิ เฉยี วก็เกดิ คลนื่ โหมซดั สาด ชะ ชอบเธอ? เป็ นไปไมไ่ ดห้ รอก! เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ ใจของเธอเตน้ เร็วไมเ่ ป็ นจังหวะ เสย่ี วเหยยี น ยงั คงพดู เองเออเองไมห่ ยดุ : “อกี หน่อยเธอไดเ้ ป็ นภรรยา ประธานบรษิ ัท เธออยา่ ลมื เสยี ละ่ วา่ วันนฉ้ี ันชว่ ยเธอไว ้ อยา่ ลมื เลอื่ นตําแหน่งขน้ึ เงนิ เดอื นใหฉ้ ันดว้ ย…” …… เสย่ี วเหยยี นอยคู่ อยดแู ลเธอทโี่ รงพยาบาลอยตู่ ลอดจนถงึ คํา่ เมอ่ื เสนิ่ เฉียววา่ ตนเองไมเ่ ป็ นไรแลว้ จงึ อยากกลบั เสยี่ วเหยยี นหา้ มเธอ: “ออกจากโรงพยาบาลไมไ่ ดน้ ะ รา่ งกาย เธอออ่ นแอ” เสน่ิ เฉยี วขมวดคว้ิ สวย: “ตอนนนี้ ่าจะไมเ่ ป็ นไรแลว้ ไมไ่ ดเ้ ป็ น อะไรมากเสยี หน่อย ทําไมตอ้ งอยโู่ รงพยาบาลตอ่ ดว้ ย?” “ยังไงกไ็ มไ่ ด ้ คณุ ชายเยบ่ อกแลว้ ใหฉ้ ันดแู ลเธอใหด้ ี ๆ กอ่ น เขาจะกลับมาฉันไปไหนไมไ่ ดท้ ัง้ นัน้ ”

ในตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวลกุ ขน้ึ และอยากจะลงไปทพ่ี นื้ ทันใดนัน้ ประ ตอ้ งหอ้ งคนไขก้ เ็ ปิดออก เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั ขนึ้ ทห่ี นา้ หอ้ งคนไขพ้ รอ้ มกบั ใบหนา้ เย็นชา “คณุ ชายเย”่ ทันทที ี่ เสย่ี วเหยยี นเห็นเขาก็เหมอื นไดเ้ ห็นผู ้ ชว่ ยชวี ติ เธอชไ้ี ปทเี่ สนิ่ เฉียว: “เสนิ่ เฉยี วอยากออกจาก โรงพยาบาลคะ่ แตฉ่ ันไมเ่ ห็นดว้ ย ฉันหวั ชนฝาเลยคะ่ !” เสนิ่ เฉยี ว: “…” สายตาเย็นชามองไปทเ่ี ธอ แหลมคมและลกึ ลํ้า “อยากออกจากโรงพยาบาลเหรอ?” เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไป รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยับอกี ครัง้ : “ฝันไปเถอะ” เสนิ่ เฉียว: “แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ ไมม่ อี ะไรมากแลว้ ออกจาก โรงพยาบาลแลว้ ไปพักทบี่ า้ นไมไ่ ดเ้ หรอ?”

เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไร เซยี วซทู่ อี่ ยดู่ า้ นหลังของเขายม้ิ ทกั ทาย กบั เสยี่ วเหยยี น: “วันนรี้ บกวนคณุ แลว้ คณุ รบี กลับไปพักผอ่ น เถอะครับ” เสย่ี วเหยยี น รับคํา แตก่ ลบั จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งอดไมไ่ ด ้ อมื …หลอ่ จรงิ ๆ เลย เธอยงั อยากจะอยดู่ มื่ ดํา่ ความหลอ่ ของเขา อกี สกั นดิ น่าจะเป็ นตาของเธอทค่ี ลงั่ ไคลห้ ลงใหลมากเกนิ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ สายตาล้ําลกึ มองไปทเ่ี ธอ พรอ้ มกบั การแจง้ เตอื นในแววตา ทําใหเ้ สย่ี วเหยยี น รสู ้ กึ ไดถ้ งึ แรงกดดนั และพดู ขนึ้ ทันท:ี “ฉัน ทราบแลว้ คะ่ จะกลบั แลว้ คะ่ ” “เสนิ่ เฉียว เอาไวพ้ รงุ่ นฉี้ ันมาเยยี่ มเธอใหมน่ ะ!” พดู จบ เสย่ี วเหยยี นก็หายไปราวกบั กลมุ่ ควนั เสนิ่ เฉยี วอยากทจี่ ะหวั เราะ เมอื่ ครเู่ ห็นชดั ๆ วา่ เธอยังอยากทจี่ ะ อยตู่ อ่ แตส่ ดุ ทา้ ยกลบั หายไปอยา่ งไรร้ อ่ งรอย จะพดู ไปคน อยา่ ง เสยี่ วเหยยี น …กเ็ ขา้ กบั เธอไดด้ ที เี ดยี ว เป็ นคนซอื่ ๆ แม ้ จะพดู อะไรตรงไปตรงมาและบางทอี าจจะทม่ิ แทงใจ แตก่ พ็ ดู ไดว้ า่ เธอไมเ่ สแสรง้ คดิ ยังไงก็พดู อยา่ งนัน้

เพอื่ นคนนถี้ อื วา่ ไมเ่ ลวเลย เซยี วซกู่ ระแอมเบา ๆ: “เดย๋ี วผมไปสง่ เธอเอง” จากนัน้ เขากห็ นั หลงั แลว้ ออกจากหอ้ งคนไขไ้ ป ทําใหใ้ นหอ้ งคนไขเ้ หลอื เพยี งเยโ่ มเ่ ซนิ กบั เสน่ิ เฉยี วเพยี งสอง คน บรรยากาศทเ่ี งยี บทําใหก้ ระอกั กระอว่ นใจเล็กนอ้ ย เสนิ่ เฉียว มองเขาไมว่ างตา แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับไมอ่ ยากจะมองเธออยา่ ง ชดั เจน กลบั หมนุ ลอ้ วลี แชรไ์ ปทโี่ ตะ๊ ดา้ นขา้ งแทน เป็ นทท่ี เ่ี ซยี ว ซวู่ างกระเป๋ าเอาไวต้ รงนัน้ มอื เรยี วยาวเปิดกระเป๋ าหยบิ แล็ปท็อปและเอกสารออกมา จากนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ รม่ิ ทํางานเงยี บ ๆ อยใู่ นหอ้ งพักคนไข ้ เสนิ่ เฉยี วทน่ี อนอยบู่ นเตยี ง: “…” เขามาทํางานทน่ี เ่ี นยี่ นะ? จะทํางานอกี นานไหม? เสน่ิ เฉียวคดิ ไปพลางและมองหลังของ เขาเงยี บ ๆ

ดไู ป ๆ เสน่ิ เฉยี วก็คดิ ถงึ เยห่ ลน่ิ หาน มอื ของเธอกมุ ทท่ี อ้ งนอ้ ยโดยไมร่ ตู ้ วั —— เสโ่ ยวเป็ นเพอ่ื นทดี่ ขี นาดนัน้ เธอไมม่ ที างหลอกเธอไดห้ รอก ถา้ หากวา่ เด็กเป็ นลกู ของเยห่ ลนิ่ หานจรงิ ตอ่ ไปเธอจะทํา อยา่ งไร? “ไมส่ บายกห็ ลับตาแลว้ พักผอ่ นเสยี ” ไมท่ ันไดต้ งั้ ตวั เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ กด็ งั ขนึ้ เสน่ิ เฉยี วไดส้ ตกิ ็ พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังจอ้ งเธออยอู่ ยา่ งรนุ แรง เสนิ่ เฉียวสบตาเขา นง่ิ ไปครหู่ นง่ึ แลว้ พดู ขน้ึ : “คณุ กลบั เถอะคะ่ ” เมอื่ ไดย้ นิ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กห็ รลี่ งอยา่ งอนั ตราย “ทนี่ ไ่ี มเ่ หมาะจะเป็ นทท่ี ํางานของคณุ คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วรบี อธบิ าย จู่ ๆ เธอก็ไมอ่ ยากจะเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนใ้ี นหวั เธอชา่ งสบั สน อยา่ งไรก็ตามเยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเยาะขน้ึ : “เห็นแตห่ นา้ ผชู ้ ายคน อนื่ จนชนิ ตอนนแ้ี มแ้ ตห่ นา้ ฉันก็ไมอ่ ยากมองงัน้ เหรอ?”

สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลย่ี นไป เขาเรมิ่ อกี แลว้ ! “เสนิ่ เฉยี ว เธอเชอ่ื ไหมวา่ ฉันสามารถเอาผชู ้ ายคนนัน้ มาลงโทษ ได?้ ” “คณุ เขา้ ใจผดิ แลว้ !” เสน่ิ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากแลว้ อธบิ าย “ฉันก็แค่ คดิ วา่ ทนี่ ไี่ มเ่ หมาะจะเป็ นทที่ ํางานของคณุ เทา่ นัน้ ” “ใชเ่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ วางสง่ิ ของในมอื ลง จากนัน้ เขาหมนุ ลอ้ วลี แชรเ์ ขา้ มาใกล ้ ๆ เธอ เมอื่ เห็นอยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวก็หอ่ ตวั โดย ไมร่ ตู ้ วั เขากําลังจะประกาศอํานาจเหนอื เธออกี แลว้ ใชไ่ หม? เยโ่ มเ่ ซนิ มาถงึ ดา้ นหนา้ ของเสน่ิ เฉียวอยา่ งรวดเร็ว นวิ้ เรยี วบบี คางของเธอ กม้ ศรี ษะลงและประกบรมิ ฝี ปากของเธออยา่ ง ดเุ ดอื ด เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตาโพลง

จบู นเี้ กดิ ขนึ้ โดยไมม่ กี ารแจง้ เตอื นลว่ งหนา้ ชอ่ งปากของเสน่ิ เฉยี วถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รงรกุ ลํ้า ลน้ิ ออ่ นนุ่มแทรกตวั เขา้ ไปยดึ ครองเธอ รมิ ฝี ปากของเสนิ่ เฉยี วแหง้ เล็กนอ้ ย แตร่ มิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ออ่ นนุ่มและชมุ่ ชนื่ เหมอื นนํ้าแข็ง เขากดทด่ี า้ นหลงั ศรี ษะ ของเธอและจบู อยา่ งแรง ออรา่ ของผชู ้ ายทเี่ อาแตใ่ จหอ่ หมุ ้ รา่ ง เล็กกะทดั รัดของเสน่ิ เฉยี ว เสน่ิ เฉยี วถกู บงั คบั ใหเ้ งยหนา้ ขนึ้ คอทเี่ รยี วและขาวของเธอ เรยี วยง่ิ ขนึ้ ในขณะทด่ี วงตาของเธอปิดแน่น ขนตาของเธอสน่ั เล็กนอ้ ย การแสดงออกซงึ่ ความเสน่หานช้ี ดั เจนวา่ หัวใจกําลงั เตน้ แรง เยโ่ มเ่ ซนิ กระแทกรมิ ฝี ปากและลนิ้ กลับ แตไ่ มร่ บี รอ้ นจะผละตวั ออก รมิ ฝี ปากบางของเขากดเขา้ กบั รมิ ฝี ปากของเธอและถาม เสยี งแหบพรา่ “ชอบใหฉ้ ันจบู เธอแบบนไ้ี หม?” เสน่ิ เฉียวพยกั หนา้ อยา่ งสบั สน

ดวงตาสเี ขม้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เผยใหเ้ ห็นถงึ ความพงึ พอใจ มมุ ปาก ของเขาโคง้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย มอื ใหญข่ องเขาสมั ผัสไปทวั่ ทกุ สว่ นบนรา่ งกายเธอ “แลว้ ฉันละ่ ? ชอบฉันไหม?” ตอนท่ี 151 ทแี่ ทค้ ณุ ก็เหมอื นกบั พวกเธอ เสน่ิ เฉยี วยังคงพยกั หนา้ รัวๆ หลงั จากพยักหนา้ ไปแลว้ ดเู หมอื นเธอจะคน้ พบวา่ สองคําถาม ในเมอ่ื สกั ครนู่ ัน้ มอี ะไรบางอยา่ งไมถ่ กู ตอ้ ง จากนัน้ สายตาคอ่ ยๆชดั เจนขน้ึ มา เธอจอ้ งมองทา่ ทขี องเยโ่ ม่ เซนิ ทอ่ี ยตู่ รงหนา้ เธออยา่ งชดั เจน เมอ่ื ตะกเี้ ขา….ถามวา่ อะไรนะ? เยโ่ มเ่ ซนิ ไดร้ ับสองคําตอบทท่ี ําใหต้ วั เองรสู ้ กึ พงึ พอใจ แมว้ า่ เขาจะไมอ่ ยากยอมรับ แตอ่ ารมณ์ของเขาในคราวนก้ี ลับรสู ้ กึ มี ความสขุ อยา่ งบอกไมถ่ กู เขาเบร้ มิ ฝี ปากบางๆขนึ้ มา “ผหู ้ ญงิ แตง่ งานสองครัง้ คณุ รสู ้ กึ หว่ันไหวแลว้ ”

เสน่ิ เฉียวเบกิ ตาโตแลว้ ออกแรงผลกั ตวั เขาออกไป “คณุ อยา่ มาพดู ไปเรอ่ื ย!” เยโ่ มเ่ ซนิ โดนผลกั ออกมา รา่ งกายถอยกลบั มาพงิ อยบู่ นทน่ี ั่ง ของรถเข็น “หึ พดู ไปเรอื่ ย? ผหู ้ ญงิ แตง่ งานสองครัง้ ความรสู ้ กึ มนั แอบกนั ไมไ่ ดห้ รอก คณุ น่ะชอบฉัน” เสน่ิ เฉียวเอามอื ปิดหตู วั เองเอาไว ้ เธอพดู ตะคอกใสเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสหี นา้ ทดี่ เู กรยี้ วกราด “ยงั ไงฉันก็ไมไ่ ดช้ อบคณุ คณุ อยา่ ทํา ใหต้ วั เองตอ้ งอบั อายอกี เลย ฉันจะไปชอบคนอยา่ งคณุ ไดย้ งั ไง กนั ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปาก “ใชห่ รอ? เมอื่ ตะกใี้ ครกนั แน่ทย่ี อมรับวา่ ชอบ ฉัน?” เสนิ่ เฉียว “อยา่ งคณุ มันคอื การฉกฉวยจังหวะทคี่ นเขากําลัง สบั สน!” “เป็ นฉันทฉ่ี กฉวยจังหวะทค่ี ณุ สบั สนหรอื วา่ เป็ นทคี่ ณุ ควบคมุ หวั ใจของตวั เองไมอ่ ยกู่ นั แน่ หรอื วา่ ….”

“คณุ อยา่ พดู อกี เลย!” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ กระวนกระวายขนึ้ มา จากนัน้ หลดุ ปากพดู “ฉันจะไปชอบคนพกิ ารอยา่ งคณุ ได ้ ยงั ไง?” เดมิ ทมี มุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ มรี อยยม้ิ เล็กๆแฝงอยู่ แตห่ ลงั จาก ไดย้ นิ คําพดู นแี้ ลว้ สหี นา้ ของเขากเ็ รม่ิ เปลยี่ นไป ภายในดวงตา สดี ํามคี ลนื่ บางอยา่ งแฝงอยู่ ราวกบั คลนื่ พายทุ ซี่ ดั กระหนํ่าอยู่ ในทะเล คลน่ื ลกู ใหญท่ ส่ี ดุ ทส่ี ามารถกอ่ ตวั จนสงู หลายสบิ เมตร ได ้ เสนิ่ เฉียวก็รับรไู ้ ดว้ า่ อณุ หภมู ขิ องบรเิ วณรอบๆเรม่ิ ลดตํา่ ลง เธอกพ็ ง่ึ จะรสู ้ กึ ตวั วา่ เมอ่ื ตะกเ้ี ธอไดพ้ ดู อะไรออกไปภายใต ้ อารมณท์ ร่ี อ้ นรน “อนั นัน้ ……คําพดู ทฉี่ ันพดู เมอื่ ตะกไ้ี มใ่ ช…่ ……” มันตงั้ ใจ แววตาอนั มดื มนลมุ่ ลกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ความโศกเศรา้ ในหวั ทม่ี ี มากมายจนไมอ่ าจจะสลายออกไป เขาจอ้ งมองไปทเี่ ธออยา่ งไมล่ ะสายตา

“ทแ่ี ทค้ ณุ ก็คดิ เหมอื นกบั พวกเธอ” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่น จากนัน้ สา่ ยหวั แรงๆ เธอไมไ่ ดค้ ดิ ! เธอไมเ่ คยคดิ ทจี่ ะทํารา้ ยเขา! แมก้ ระท่ังตอนทค่ี นอน่ื พดู วา่ เขาคอื คนพกิ าร เธอยงั ออกตวั เพอื่ ปกป้องเขาอยา่ งสดุ กําลัง จะเป็ นไปไดย้ ังไงทเ่ี ธอจะพดู จาทํา รา้ ยวา่ เขาคอื คนพกิ ารกนั ? แตว่ า่ …ขาของเขาพกิ ารเลยตอ้ งนั่ง อยบู่ นรถเข็น นคี่ อื สง่ิ ทท่ี ําใหเ้ ขารสู ้ กึ เจ็บปวดอยเู่ บอื้ งลกึ ในใจ แตเ่ มอ่ื ตะกี้ เธอกลบั พดู คําเหลา่ นัน้ ออกมา “หึ ผหู ้ ญงิ แตง่ งานสองครัง้ นคี่ อื สาเหตทุ คี่ ณุ ไมย่ อมใหฉ้ ันแตะ ตอ้ งตวั คณุ มาตลอดใชม่ ยั้ ?” “ไมใ่ ช!่ ” เสนิ่ เฉียวเรมิ่ รนขนึ้ มา เธอเผลอไปทํารา้ ยจติ ใจคนอน่ื โดยทไ่ี มไ่ ดต้ งั้ ใจ ตอนนเ้ี ธอรสู ้ กึ ผดิ เป็ นอยา่ งมาก เธอรบี พงุ่ เขา้ ไปอธบิ ายใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ฟังอยา่ งกระวนกระวายใจ “ คณุ ฟังฉัน อธบิ ายกอ่ นไดม้ ยั้ ? เมอ่ื ตะกฉ้ี ันแคใ่ จรอ้ นเกนิ เหตุ ดงั นัน้ ฉันเลย พดู จาไมท่ ันคดิ ”

“นคี่ อื ความจรงิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู รอยยม้ิ ของเขาแฝงไปดว้ ยความ เยย้ หยั่น “ ตระกลู เสนิ่ สง่ ใหค้ ณุ มาแตง่ งานแทนนอ้ งสาว มนั ทํา ใหค้ ณุ รสู ้ กึ นอ้ ยใจสนิ ะ? คณุ ตอ้ งมาแตง่ งานกบั ฉันทท่ี อ่ นลา่ ง พกิ ารแบบน้ี ชวี ติ หลังจากนข้ี องคณุ กถ็ กู ทําลายไปดว้ ย ดงั นัน้ คณุ เลยอยากอยกู่ บั พใี่ หญเ่ พอื่ ทจ่ี ะแสวงหาความสขุ ในอนาคต ใหก้ บั ตวั เองสนิ ะ?” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหวั เธอกระวนกระวายใจเป็ นอยา่ งมาก “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ อยา่ พดู แบบนี้ ฉันไมเ่ คยคดิ แบบนัน้ จรงิ ๆนะ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงยมิ้ อยา่ งเย็นชา เห็นไดช้ ดั วา่ เขาไมไ่ ดฟ้ ังคําพดู ทเ่ี สนิ่ เฉียวพดู เลยสกั นดิ ตงั้ แตค่ ําพดู นัน้ ทเ่ี สน่ิ เฉียวพดู วา่ ฉันจะชอบคนพกิ ารอยา่ งคณุ ได ้ ยังไง ความคดิ ทเี่ ขามตี อ่ เสน่ิ เฉียวก็เรมิ่ เปลยี่ นไป ผหู ้ ญงิ ทั่วไปเหลา่ นัน้ มกั จะดถู กู เหยยี ดหยามเขาอยใู่ นใจเพราะ เห็นวา่ เขานั่งอยบู่ นรถเข็น ถงึ แมว้ า่ ภายนอกพวกเธอดเู หมอื นจะ อยากเขา้ ใกลเ้ ขา แตก่ เ็ ห็นไดอ้ ยา่ งชดั เจนวา่ พวกเธอทําเพอ่ื สมบตั ขิ องตระกลู เย่ แววตาทด่ี ถู กู เหยยี ดยามเหลา่ นัน้ ไมอ่ าจจะ ซอ่ นเอาไวไ้ ด ้

สว่ นเสน่ิ เฉียวทอี่ ยตู่ รงหนา้ นี้ ในตอนแรกเธอยอมทที่ ะเลาะหรอื แมก้ ระทง่ั ลงไมล้ งมอื กบั คนอน่ื เพยี งเพราะวา่ คนอน่ื มาดา่ วา่ เขา วา่ เป็ นคนพกิ าร อยๆู่ เขาจงึ รสู ้ กึ วา่ …. เธออาจจะไมเ่ หมอื นคน อนื่ ๆ นกึ ไมถ่ งึ วนั นเ้ี ธอกลับเป็ นคนพดู มันออกมาเอง เขารสู ้ กึ อดึ อดั อยเู่ ต็มอก เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ อากาศในหอ้ งพักนไี้ ม่ คอ่ ยดี เขาเคลอื่ นรถเข็นดว้ ยสหี นา้ ทด่ี เู ย็นชาเพอ่ื ออกไปจากหอ้ งพัก ดา้ นหลงั ของเขามเี สยี งของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ดงั ขน้ึ มา นํ้าเสยี งของ เธอฟังดกู ระวนกระวายใจเป็ นอยา่ งมาก “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ กลับมากอ่ น คณุ ฟังฉันอธบิ ายสิ เมอื่ ตะกที้ ฉ่ี ัน พดู คําพดู เหลา่ นัน้ คอื ฉันไมไ่ ดต้ ัง้ ใจนะ!” ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ? หึ ถงึ แมว้ า่ จะพดู โดยทไ่ี มไ่ ดต้ งั้ ใจ น่ันก็คอื สงิ่ ทใี่ นใจของเธอคดิ

มฉิ ะนัน้ ทําไมถงึ หลดุ ปากพดู ออกมาไดล้ ะ่ ? รา่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ เคลอ่ื นออกไปจากหอ้ งพักอยา่ งรวดเร็ว ใน หอ้ งพักเหลอื แคเ่ สนิ่ เฉยี วเพยี งคนเดยี วทก่ี ําลังหายใจอยา่ ง กระวนกระวาย เธอเรยี กชอ่ื ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยนู่ าน แตเ่ ขาไมไ่ ด ้ สนใจเธอสกั นดิ เสนิ่ เฉยี วเหมอ่ มองไปทผี่ า้ ปทู นี่ อนสขี าว เธอรสู ้ กึ ผดิ ไปแลว้ เธอไมค่ วรพดู คําเหลา่ นัน้ ออกมาตอนทเี่ ธอกําลงั ใจรอ้ นววู่ าม แตใ่ นตอนนัน้ เธอไมร่ วู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ เธอมองเห็นรอยยมิ้ ทช่ี วั่ รา้ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เลยรสู ้ กึ วา่ เขากําลังทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ อบั อายอกี แลว้ ถา้ ใหเ้ ขามองความคดิ ของตวั เองออก เขาก็คงจะหวั เราะเยาะ เธอถงึ ทสี่ ดุ แน่ๆ เสน่ิ เฉยี วไมอ่ ยากโดนเขาหวั เราะเยาะอกี แลว้ ดงั นัน้ ….จงึ พดู ออกมาดว้ ยความใจรอ้ นววู่ าม ไมผ่ ดิ เสน่ิ เฉยี วไมส่ ามารถควบคมุ ใหต้ วั เองไมร่ สู ้ กึ หว่ันไหวได ้

หลายปีมานี้ เยโ่ มเ่ ซนิ คอื คนแรกทที่ ําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ หว่นั ไหว ถงึ แมว้ า่ แตก่ อ่ นจะเคยชอบหลนิ เจยี ง แตใ่ นสมัยนัน้ เธอรสู ้ กึ วา่ หลายๆดา้ นของหลนิ เจยี งนัน้ ดใี ชไ้ ด ้ น่าจะเป็ นสามที ร่ี ัก ครอบครัว ดงั นัน้ เธอจงึ ตกลงทจี่ ะแตง่ งานกบั เขา หลังจากนัน้ ไดใ้ ชช้ วี ติ ทเ่ี รยี บงา่ ย จนกระทัง่ ถงึ ตอนทหี่ ยา่ รา้ ง กนั เสน่ิ เฉียวจงึ จะรสู ้ กึ ขดั แยง้ กบั หลนิ เจยี งเล็กนอ้ ย แตห่ ลังจากทเ่ี ธอแตง่ งานเขา้ มาอยใู่ นตระกลู เยแ่ ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําอะไรแทนตวั เธอมากมาย เขาไมย่ อมใหเ้ ธอโดนคนอนื่ รังแก เอาคนื อยา่ งตาตอ่ ตา ฟันตอ่ ฟันแทนเธอ ถงึ แมว้ า่ เธอจะรดู ้ ี เขาทําสง่ิ เหลา่ น…ี้ ..ก็เพอื่ รักษาหนา้ ตาของ ตวั เขาเองเทา่ นัน้ แตว่ า่ ….เธอกไ็ มส่ ามารถควบคมุ ตวั เองทม่ี ี ความคดิ อยา่ งอน่ื ได ้ เสน่ิ เฉียวมดุ กลบั เขา้ ไปในผา้ หม่ แลว้ เอนตวั ลงนอน น้ําตาแหง่ ความสน้ิ หวังไหลออกมาจากหางตา แตเ่ ธอน่าจะไมม่ คี ณุ สมบตั ทิ ค่ี คู่ วรจะอยกู่ บั เขา

เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทเี่ คยหยา่ มากอ่ น เป็ นผหู ้ ญงิ ทใ่ี นทอ้ งกม็ ลี กู ของ ผชู ้ ายคนอนื่ เธอทม่ี มี ลทนิ เชน่ น้ี แมแ้ ตเ่ สน่ิ เฉยี วยงั รสู ้ กึ รังเกยี จตวั เองเลย แตท่ ําไมเธอถงึ ควบคมุ หวั ใจของตวั เองไมอ่ ย?ู่ ตลอดทงั้ คนื เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดม้ าหาเธออกี จนกระทงั่ วันตอ่ มาเขา กไ็ มไ่ ดม้ าหาเธอเชน่ กนั หอ้ งพักอนั วา่ งเปลา่ มแี คเ่ ธอเพยี งคน เดยี วทอี่ ยใู่ นนัน้ สหี นา้ และรมิ ฝี ปากของเสน่ิ เฉยี วขาวซดี หลังจากทหี่ มอมาตรวจดเู ธอเรยี บรอ้ ยแลว้ หมอก็ถามถงึ คนใน ครอบครัวของเธอ เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู อะไร หมอจงึ ทําไดเ้ พยี งโทรไปยังเบอรโ์ ทรตดิ ตอ่ เมอ่ื ผา่ นไปสกั พัก เสยี่ วเหยยี นก็มา “มันเกดิ อะไรขน้ึ น่ะ? เมอ่ื คนื ตอนทฉ่ี ันกลับไปพวกคณุ ยังดดี กี นั อยเู่ ลย ทําไมอยๆู่ พวกคณุ ถงึ …” เสย่ี วเหยยี นมองเห็นสหี นา้ ท่ี ขาวซดี ราวกบั กระดาษของเสนิ่ เฉยี ว เธอรสู ้ กึ ตกใจไมน่ อ้ ย “คณุ โอเคดมี ัย้ ?”

“ฉันไมเ่ ป็ นไร” เสนิ่ เฉียวสา่ ยหนา้ “วันนฉี้ ันออกโรงพยาบาลได ้ แลว้ สนิ ะ? ฉันไมช่ อบอยใู่ นโรงพยาบาล” ทนี่ ไี่ มว่ า่ จะมองไปทางไหนก็เป็ นสขี าวทัง้ หมด อกี อยา่ งไมม่ คี น อยเู่ ป็ นเพอื่ นเธอ มนั ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ อา้ งวา้ งเป็ นอยา่ งมาก สง่ิ สําคญั กวา่ นคี้ อื เธออยากจะไปหาเยโ่ มเ่ ซนิ เพอื่ อธบิ าย คําพดู ในเมอ่ื คนื “เสย่ี วเหยยี น คณุ ไปทําเรอ่ื งขอออกจากโรงพยาบาลเป็ นเพอ่ื น ฉันหน่อยไดม้ ัย้ ?” “แตว่ า่ รา่ งกายของคณุ ….” เสยี่ วเหยยี นถามดว้ ยความกงั วล “ไมเ่ ป็ นไรจรงิ ๆนะ?” “ถา้ ฉันเป็ นอะไรละก็ฉันจะพดู ออกมา….คณุ วางใจเถอะ” “งัน้ —-โอเค” สดุ ทา้ ยเสยี่ วเหยยี นกห็ า้ มเธอไมอ่ ยแู่ ลว้ ไปเป็ น เพอ่ื นเธอเพอ่ื ทําเรอ่ื งออกจากโรงพยาบาล หลังจากนัน้ ทงั้ สอง ก็แยกยา้ ยกนั

เสน่ิ เฉียวมงุ่ หนา้ กลับไปทบี่ า้ นตระกลู เย่ ในเวลานเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ น่าจะยงั ไมเ่ ดนิ ทางไปทบี่ รษิ ัท ขอแคห่ าตวั เขาใหเ้ จอ เธอก็ สามารถอธบิ ายเรอ่ื งในเมอื่ คนื ได ้ ตอนที่ 152 คณุ โดนคณุ ชายเยส่ ง่ั ลดตําแหนง่ แลว้ แตท่ วา่ ภายในหอ้ งนัน้ วา่ งเปลา่ ไรซ้ ง่ึ เงาของเยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉยี วยังไมย่ อมแพ ้ เธอวง่ิ ไปหาเขาทห่ี อ้ งสมดุ ปรากฏวา่ เธอก็ไมพ่ บกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ในหอ้ งสมดุ เชน่ กนั เสนิ่ เฉยี ว ไมร่ วู ้ า่ เขาไปไหน อาจเป็ นเพราะเธอพดู คําพดู เหลา่ นัน้ ทําให ้ เธอรสู ้ กึ ผดิ อยใู่ นใจ มกั จะรสู ้ กึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆหายออกไป จากโลกของเธอ หรอื บางที เธอไมเ่ คยทจี่ ะเขา้ ไปอยใู่ นโลกของเขาเลยดว้ ยซํ้า สดุ ทา้ ย เสน่ิ เฉยี วไปลา้ งหนา้ แปรงฟัน จากนัน้ เปลย่ี นเสอ้ื ผา้ เพอื่ จะเดนิ ทางไปทบี่ รษิ ัท ตอนทเี่ ธอกําลงั เดนิ ผา่ นบรเิ วณชนั้ ลา่ ง เธอพบเจอกบั นายทา่ น ทก่ี ําลงั จะออกจากบา้ นพอดี

เธอไมไ่ ดเ้ จอเขานานแลว้ ดเู หมอื นวา่ ชว่ งนนี้ ายทา่ นจะ คอ่ นขา้ งยงุ่ เขามองเห็นเสนิ่ เฉียว แววตาทสี่ ขุ มุ ลมุ่ ลกึ เหลอื บไปมองเธอ เขาถามเธอ “เสนิ่ โยว่ เรอ่ื งคราวกอ่ นทปี่ ่ ฝู ากใหล้ กู ไปจัดการ จัดการเป็ นยังไงบา้ ง?” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ สบั สนอยใู่ นใจเป็ นอยา่ งมาก ในตอนแรกเธอยัง นกึ ไมอ่ อกวา่ เขาถามถงึ เรอ่ื งไหน เมอ่ื ผา่ นไปสกั พักเธอจงึ นกึ ขนึ้ มาไดว้ า่ เรอ่ื งทนี่ ายทา่ นเยถ่ ามคอื เรอื่ งเกยี่ วกบั เยห่ ลนิ่ หาน กบั หานเสโ่ ยว เมอ่ื นกึ มาถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉียวรบี อธบิ ายทันที “นายทา่ น ฉันพดู กบั เสโ่ ยวแลว้ แตท่ วา่ ……ดเู หมอื นวา่ เธอจะมแี ฟนแลว้ ดงั นัน้ ……” เมอื่ นายทา่ นเยไ่ ดย้ นิ เชน่ นแ้ี ลว้ เขาจงึ หรต่ี าลง ราวกบั วา่ กําลัง ครนุ่ คดิ วา่ คําพดู ของเธอเป็ นความจรงิ หรอื ไม่ เสนิ่ เฉียวโดน สายตาทด่ี ดุ นั ของเขาจอ้ งมองจนรสู ้ กึ ขนหวั ลกุ เธอกม้ หนา้ ลง แลว้ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง “คณุ ป่ ”ู

นํ้าเสยี งทฟ่ี ังดอู อ่ นโยนดงั มาจากดา้ นหลังของเธอ คอื เสยี ง ของเยห่ ลน่ิ หาน “คณุ ไมใ่ ชว่ า่ นัดรําไทเกก๊ กบั คณุ ป่ จู งหรอกหรอื ? ถา้ ยังไมอ่ อก จากบา้ นเดย๋ี วคณุ ป่ จู งก็หวั เราะเยาะทคี่ ณุ ไปสายอกี หรอก” แววตาทดี่ สู บั สนของนายทา่ นเยเ่ หลอื บไปมองทเ่ี ยห่ ลนิ่ หาน จากนัน้ จงึ เบอื นสายตากลับมาทเ่ี ดมิ “โอเค เสนิ่ โยว่ วนั หลังป่ ู คอ่ ยมาหาลกู นะ” “เดนิ ทางปลอดภยั นายทา่ น” หลังจากทน่ี ายทา่ นเดนิ ออกไปแลว้ เสนิ่ เฉียวพงึ่ จะรวู ้ า่ หลังจาก ทตี่ วั เธอเองโดนสายตาอนั ดดุ นั ของเขาจอ้ งมอง แผน่ หลงั ของ เธอมเี หงอ่ื แตกออกมาเป็ นชนั้ บางๆ ชว่ ยไมไ่ ด ้ สายตาของเขาดดุ นั จนเกนิ ไป อกี อยา่ งเมอื่ ตอ้ ง เผชญิ หนา้ กบั เขา เสนิ่ เฉยี วมกั จะรสู ้ กึ กลัววา่ ตวั ตนของเธอจะ ถกู เปิดเผย เยห่ ลน่ิ หานเดนิ เขา้ มาใกล ้ “ไมเ่ ป็ นไรใชม่ ัย้ ?” เยห่ ลน่ิ หาน…..

เสนิ่ เฉียวยังไมไ่ ดป้ รับความรสู ้ กึ ใหพ้ รอ้ มทจี่ ะเผชญิ หนา้ กบั เขา เมอ่ื ไดย้ นิ เสยี งของเขาจงึ กม้ หนา้ หลบสายตาทันที เธอจอ้ ง มองเทา้ ของตวั เอง จากนัน้ จะหนั หลังเดนิ ออกไป “นอ้ งสะใภ!้ ” เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ เธอกําลังหนั หลงั จะเดนิ ออกไป แมแ้ ตก่ ารทกั ทายกบั ตวั เขาก็ยังไมม่ ี น้ําเสยี งทเี่ รยี กเธอแฝงไป ดว้ ยความกระวนกระวายใจ ฝี เทา้ ของเสน่ิ เฉียวหยดุ ชะงัก นํ้าเสยี งของเยห่ ลนิ่ หานแฝงไปดว้ ยความเออื มระอา “คณุ กําลงั หลบหนา้ ฉันหรอ?” เสน่ิ เฉียว：“……” เธอแคไ่ มร่ วู ้ า่ จะตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั เขายังไงดตี า่ งหาก เรอ่ื งน…้ี . ชา่ งซบั ซอ้ นวนุ่ วายเหลอื เกนิ ตอนนเ้ี ธอแคร่ สู ้ กึ ราวกบั วา่ นายทา่ นไดว้ างตําแหน่งของเธอใน กระดานหมากแหง่ ชวี ติ ไวแ้ ลว้ บางท…ี .เธอถกู ลขิ ติ ใหเ้ ป็ น หมากเม็ดนัน้ ทมี่ ไี วเ้ พอื่ เสยี สละ

เมอ่ื นกึ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วหลับตาลง เธอตอบดว้ ยนํ้าเสยี งทท่ี มุ ้ ตํา่ วา่ ไมใ่ ช่ จากนัน้ จงึ กา้ วเดนิ ไปขา้ งหนา้ ตอ่ นกึ ไมถ่ งึ วา่ เยห่ ลนิ่ หานจะพงุ่ ตวั มาขวางทางขา้ งหนา้ ของเธอ “ถา้ ไมไ่ ดห้ ลบหนา้ ฉัน ทําไมแมแ้ ตค่ วามกลา้ ทจ่ี ะเงยหนา้ มา มองฉันก็ยงั ไมม่ ลี ะ่ ?” เสน่ิ เฉยี วคดิ ในใจ ขอรอ้ งละ่ คณุ รบี ออกไปเถอะ ตอนนี้ฉันไมร่ ู ้ จรงิ ๆวา่ ควรจะตอ้ งใชอ้ ารมณ์แบบไหนในการเผชญิ หนา้ กบั คณุ ! เยห่ ลน่ิ หานทดี่ อู อ่ นโยนในเวลาปกติ ในตอนนเ้ี ห็นไดช้ ดั วา่ เขา กําลังดสู บั สน “ฉันทําอะไรผดิ ไปรเึ ปลา่ ? เลยทําใหค้ ณุ เรมิ่ รําคาญ? หรอื วา่ …..” “ไมเ่ ลย!” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ ขนึ้ แลว้ พดู ขดั คําพดู ของเขา “พ่ี ใหญค่ ณุ อยา่ คดิ มากเลย มันคอื ปัญหาของฉันเอง! ฉันยงั ตอ้ ง รบี ไปทบ่ี รษิ ัท ฉันขอตวั กอ่ นนะ” เมอื่ พดู จบ เสน่ิ เฉยี วรบี เดนิ ผา่ นเขาไป เยห่ ลนิ่ หานหนั หนา้ มามองรา่ งเล็กๆนัน้ กา้ วฝี เทา้ แลว้ เดนิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว

เธอมองวา่ เขาคอื ปี ศาจทนี่ ่ากลัวไปแลว้ เขาจอ้ งมองแผน่ หลงั ของเธอทไ่ี กลออกไปจนกระทั่งเธอเดนิ จากไป เยห่ ลนิ่ หานดงึ สตขิ องตวั เองกลับมา ชว่ งนด้ี เู หมอื นวา่ ตวั เองจะสนใจเธอมากเป็ นพเิ ศษ…. แตท่ วา่ ทําไมเธอถงึ ตอ้ งหลบหนา้ เขาดว้ ย? อะไรทเ่ี รยี กวา่ คอื ปัญหาของตวั เธอเอง? * ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วเดนิ ทางมาถงึ บรษิ ัทเป็ นเวลาทส่ี ายมากแลว้ แต่ ทวา่ เธอมาไมท่ นั ทจ่ี ะไปซกั ถามปัญหาน้ี เธอจงึ มงุ่ ตรงไปทหี่ อ้ ง ทํางานเพอ่ื ตามหาเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนทเี่ ธอกําลังจะเดนิ เขา้ ไป เธอโดนเซยี วซขู่ วางทางเอาไว ้ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ คณุ เขา้ ไปไมไ่ ด”้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวขาวซดี “ฉันมเี รอ่ื งตอ้ งพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ” เซยี วซู่ “คณุ ชายเยก่ ําชบั ไว ้ จากนเี้ ป็ นตน้ ไปไมอ่ นุญาตใหค้ ณุ เขา้ ออกหอ้ งทํางานของเขาไดอ้ ยา่ งอสิ ระอกี แลว้ อยา่ ทําใหผ้ ม ลําบากใจเลย”

เสน่ิ เฉียว：“……” นกึ ไมถ่ งึ วา่ คําพดู นัน้ ทพี่ ดู ออกมาโดยทไี่ มไ่ ดต้ งั้ ใจจะทําใหเ้ ขา โกรธไดข้ นาดน้ี “อกี ทัง้ จากวันนเ้ี ป็ นตน้ ไปคณุ จะไมไ่ ดเ้ ป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ ชายเย่ อกี แลว้ ” “อะไรนะ?” เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตาโต เธอถามดว้ ยความรสู ้ กึ ไม่ อยากจะเชอื่ “คําพดู นี้หมายความวา่ ยงั ไง?” ถงึ แมจ้ ะดนู ่าอเนจอนาถไปหน่อย แตเ่ ซยี วซกู่ ็ตอบตามความ เป็ นจรงิ วา่ “คณุ โดนคณุ ชายเยส่ งั่ ลดตําแหน่งแลว้ ” ลด ลดตําแหน่งแลว้ … เสน่ิ เฉยี วกลนื นํ้าลาย รมิ ฝี ปากสชี มพเู ปิดออก สกั พักเธอถาม ดว้ ยความระอา “งัน้ จากนฉ้ี ันทําอะไร?” “งาน งานทําความสะอาด” งานทําความสะอาด? สหี นา้ ของเสน่ิ เฉียวขาวซดี ในทันที

นค่ี อื การลดตําแหน่งอะไรกนั ? มันไมต่ า่ งจากไลเ่ ธอออกไปจาก บรษิ ัทตระกลู เยเ่ ลยไมใ่ ชห่ รอ? ใหผ้ หู ้ ญงิ ทท่ี ํางานเป็ นผชู ้ ว่ ย อยๆู่ ไปทํางานทําความสะอาด จะใหค้ นทงั้ บรษิ ัทมองเธอ อยา่ งไรกนั ? “หรอื ไม่ คณุ กเ็ ลอื กทจ่ี ะไปทํางานในตําแหน่งพนักงานทวั่ ไป ระดบั ลา่ งสดุ แตท่ น่ี ่ันมพี นักงานอยมู่ ากมาย วนุ่ วายมากๆ” หรอื จะบอกวา่ งานทําความสะอาดคนไมเ่ ยอะขนาดนัน้ แตเ่ ป็ น งานหนักและลําบากมาก พนักงานทัว่ ไปไมไ่ ดง้ านหนักขนาดนัน้ แตค่ นเยอะและวนุ่ วาย อกี อยา่ งเธอถกู ลดตําแหน่งลงไป ตอ้ งโดนคนอน่ื รังแกแน่นอน เสนิ่ เฉียวกม้ หนา้ แลว้ หวั เราะเยาะออกมา “ทําไมเขาไมไ่ ลฉ่ ัน ออกไปเลยละ่ ?” เซยี วซตู่ อบดว้ ยสหี นา้ ทดี่ จู รงิ จัง “คณุ ชายเยก่ ็อยากจะไลค่ ณุ ออก แตค่ ณุ หนูเสน่ิ อยา่ ลมื วา่ คณุ ยงั ตดิ คา้ งเงนิ เดอื นกบั ทาง บรษิ ัทอยู่ ดงั นัน้ คณุ ตอ้ งอยตู่ อ่ เพอื่ ทํางานใหค้ รบเวลา” เสน่ิ เฉยี ว “…..เขาชา่ งวางแผนอยา่ งละเอยี ดรอบคอบจรงิ ๆ ฉัน เขา้ ใจแลว้ ละ่ ”

อยากจะมาอธบิ ายกบั เขาตอนนดี้ เู หมอื นวา่ เขาจะไมร่ ับฟังอะไร แลว้ ละ่ และในตอนนเ้ี องทเี่ สนิ่ เฉียวรับรไู ้ ดว้ า่ ครัง้ นเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ โกรธตวั เธอจรงิ ๆ เพราะทผี่ า่ นมาไมว่ า่ จะเป็ นยงั ไงเขากไ็ มท่ ําถงึ ขนาดน้ี ตอนนเี้ ขากลับลดตําแหน่งของเธอไปแลว้ นก่ี แ็ สดงใหเ้ ห็นวา่ เขาไดป้ ระกาศกบั คนทงั้ บรษิ ัทแลว้ แมว้ า่ แต่ กอ่ นเขากบั เสนิ่ เฉยี วจะมคี วามสมั พันธอ์ ะไรทที่ ําใหค้ นอนื่ พยายามจอ้ งจับผดิ มาตลอด ตอนนที้ งั้ หมดเป็ นโมฆะแลว้ เสน่ิ เฉยี วไรซ้ งึ่ คนมาปกป้องแลว้ ใครกส็ ามารถมารังแกเธอได ้ “เสนิ่ …คณุ หนูเสนิ่ ” เซยี วซเู่ ห็นเธอหนั หลงั อยา่ งหงอยเหงา เขาจงึ รสู ้ กึ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะเรยี กเธอ “ครัง้ นค้ี ณุ พดู แรงเกนิ ไป คณุ ชายเย…่ …สงิ่ ตอ้ งหา้ มทสี่ ดุ คอื คนอนื่ พดู คําพดู นัน้ กบั เขา” “ฉันรแู ้ ลว้ ” เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ “ตอนนัน้ ฉันใจรอ้ นไปหน่อย ฉัน อธบิ ายใหเ้ ขา เขาก็ไมฟ่ ัง แตด่ เู หมอื นวา่ ตอนนม้ี นั ก็ไมม่ ี ประโยชนอ์ ะไรอกี แลว้ ฉันจะทํางานแน่นอน ฉันไปเก็บขา้ วของ กอ่ นนะ” เมอื่ พดู จบ เสนิ่ เฉียวตรงไปเก็บขา้ วของทต่ี ําแหน่งของตวั เอง

เซยี วซยู่ นื ถอนหายใจอยอู่ กี ฝั่ง ทัง้ ทัง้ ทเ่ี ป็ นสามภี รรยากนั แทๆ้ ทําไมผลลพั ธถ์ งึ ออกมาเป็ นแบบน?ี้ ความรสู ้ กึ ระหวา่ งชายหญงิ คนู่ ชี้ า่ งน่าแปลกเสยี จรงิ …. เซยี วซรู่ สู ้ กึ ไมเ่ ขา้ ใจ ตอนกนิ อาหารกลางวันเสน่ิ เฉยี วไดบ้ อกเรอื่ งทต่ี วั เองโดนลด ตําแหน่งกบั เสย่ี วเหยยี น เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ โมโหจนแทบจะ ระเบดิ “เป็ นไปไดย้ ังไง? คณุ ชายเยร่ ักคณุ มากๆเลยไมใ่ ชห่ รอ? ทําไม อยๆู่ ถงึ โดนลดตําแหน่งละ่ ? ฉันไมเ่ ชอ่ื ! คณุ พดู เลน่ กบั ฉัน สนิ ะ?” เสนิ่ เฉยี วยมิ้ ทมี่ มุ ปากดว้ ยความเจ็บปวด จากนัน้ กนิ ขา้ วในชาม อยา่ งไรอ้ ารมณ์ “คณุ ดฉู ันเหมอื นกําลงั พดู เลน่ มัย้ ละ่ ?” ตอนท่ี 153 ถกู รงั แก เสยี่ วเหยยี นจอ้ งมองเธอไปสกั พัก จากนัน้ จงึ พดู อยา่ ง ตะกกุ ตะกกั

“งัน้ ถา้ คณุ โดนลดตําแหน่งไปแลว้ จากนคี้ ณุ จะทํายงั ไงดลี ะ่ ?” ทํายงั ไงด?ี เสน่ิ เฉยี วจะทํายังไงได?้ “ฉันยงั มตี วั เลอื กอกี หรอ?” เธอยม้ิ อยา่ งขมขน่ื เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ “มแี น่นอน” เสนิ่ เฉียวยักควิ้ ขนึ้ เสยี่ วเหยยี นพดู “คณุ สามารถเลอื กงานทําความสะอาด หรอื ไป เป็ นพนักงานทว่ั ไปไง ฉันรสู ้ กึ วา่ ….คณุ ชายเยก่ ถ็ อื วา่ โอเคเลย อยา่ งนอ้ ยยังใหต้ วั เลอื กกบั คณุ ” เสนิ่ เฉียว：“……” เธอรสู ้ กึ วา่ เสย่ี วเหยยี นสามารถถกู ประเมนิ วา่ เป็ นเพอื่ นรักทเี่ ลว ทส่ี ดุ กว็ า่ ได ้ “ฉันพดู อยา่ งจรงิ จังเลยนะ ฉันรสู ้ กึ วา่ คณุ ไปเป็ นพนักงานทํา ความสะอาดยงั ดกี วา่ ถงึ แมว้ า่ งานจะหนัก แตไ่ มม่ คี นมากมาย มากลน่ั แกลง้ วางอบุ ายใสค่ ณุ กอ่ นหนา้ นมี้ ขี า่ วลอื ระหวา่ งคณุ กบั คณุ ชายเย่ ถา้ คณุ ไปทํางานกบั พวกพนักงานทว่ั ไปละก็มี หวงั ผหู ้ ญงิ พวกนัน้ จะกนิ หวั คณุ ละ่ ส!ิ ”

ไมต่ อ้ งใหเ้ สยี่ วเหยยี นบอกหรอก เสนิ่ เฉียวเองกส็ ามารถรับรไู ้ ด ้ แตก่ อ่ นตอนทเี่ ธอยังเป็ นผชู ้ ว่ ยก็มคี นกลา้ ทจ่ี ะลงมอื กบั เธอ ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ถงึ ตอนนท้ี เ่ี ธอโดนลดตําแหน่งเลย รสู ้ กึ ไดว้ า่ อนาคตอยยู่ ากแน่ เสน่ิ เฉยี วหลับตาลงดว้ ยความรสู ้ กึ ทเ่ี ออื มระอา “แตค่ ณุ ก็อยา่ มองโลกในแงร่ า้ ยจนเกนิ ไป ไมแ่ น่พอทกุ คน เขา้ ใจคณุ แลว้ กอ็ าจจะไมเ่ กลยี ดคณุ แลว้ ไง? ครคิ รคิ ร”ิ ถา้ เลอื กไดล้ ะกเ็ สนิ่ เฉียวเลอื กทจ่ี ะลาออกแน่นอน แตช่ ว่ ยไมไ่ ด ้ ตามทเี่ ซยี วซบู่ อก เธอยงั ตดิ คา้ งเงนิ เดอื นและ โบนัสกบั ทางบรษิ ัทอยู่ ทา้ ยทสี่ ดุ เสน่ิ เฉียวคดิ ดใู หด้ แี ลว้ เธอเลอื กทจี่ ะทํางานกบั พวก พนักงานทวั่ ไป หลังจากทเ่ี สย่ี วเหยยี นรเู ้ รอื่ ง เธอกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะกงั วลใจ “นมี่ นั เรอ่ื งอะไรของคณุ น่ะ? ฉันบอกไปแลว้ ไมใ่ ชห่ รอวา่ คณุ ไปทน่ี ่ันก็ มแี ตโ่ ดนพวกเธอกนิ หวั ไง? คณุ ยงั สง่ ตวั เองไปถงึ ทอี่ กี หรอ?”

“คณุ พดู ไมผ่ ดิ เรอ่ื งทฉี่ ันโดนลดตําแหน่งทกุ คนรเู ้ รอื่ งกนั หมด ตอ่ ใหฉ้ ันไปเป็ นพนักงานทําความสะอาด คณุ คดิ วา่ ทกุ คนก็จะ ปลอ่ ยฉันไปอยา่ งนัน้ หรอ? ถงึ ตอนนัน้ พวกเธอกต็ อ้ งคดิ หาวธิ ี จัดการฉันอยดู่ ี ถา้ มนั เป็ นแบบนแ้ี ลว้ ฉันไปเผชญิ หนา้ กบั พวก เธอซงึ่ ๆหนา้ ยังจะดกี วา่ รเึ ปลา่ ” เมอ่ื ฟังจบ เสยี่ วเหยยี นจอ้ งมองเธอไปสกั พัก อยๆู่ เธอกพ็ ดู ให ้ กําลงั ใจ “นกึ ไมถ่ งึ วา่ คณุ จะมคี วามกลา้ ขนาดนี้ จากนเ้ี ป็ นตน้ ไป เมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ คนอนื่ เราสองคนไมร่ จู ้ ักกนั นะ! อยา่ ทําใหฉ้ ัน ซวยไปดว้ ยนะ” เสน่ิ เฉยี วหวั เราะ “โอเค” เธอชนิ ไปแลว้ ละ่ ตอ่ หนา้ คนอนื่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็บอกวา่ เธอเป็ นแคล่ กู นอ้ งเทา่ นัน้ ลับ หลงั เธอก็ไมใ่ ชภ่ รรยาของเขา ดงั นัน้ หลังจากทเี่ สยี่ วเหยยี นพดู คําพดู นอ้ี อกมา เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ มันคอื เรอื่ งทแ่ี น่นอนอยแู่ ลว้ คนทม่ี เี รอื่ งวนุ่ วายเชน่ นใี้ ครจะ ไปชอบกนั ?

หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวเก็บของเรยี บรอ้ ยแลว้ เธอกไ็ ปรายงานตวั เป็ นไปตามทเี่ ธอคดิ ทกุ อยา่ ง ตอนทพ่ี งึ่ มาถงึ หวั หนา้ ก็แสดง อํานาจใหเ้ ธอเห็นทันที พาเธอไปทโี่ ตะ๊ ทํางานตวั หนง่ึ “จากนเ้ี ป็ นตน้ ไปทนี่ คี่ อื ทท่ี ํางาน ของคณุ คนทพ่ี งึ่ มาใหมก่ ต็ อ้ งรกู ้ ฎระเบยี บ รนุ่ พใี่ หค้ ณุ ทําอะไร ก็กระตอื รอื รน้ หน่อย เขา้ ใจมัย้ ?” เมอื่ ฟังคําพดู นจ้ี บ เสนิ่ เฉยี วรสู ้ กึ วา่ หวั หนา้ คนนกี้ ไ็ มไ่ ดร้ า้ ย ขนาดนัน้ แต…่ .เขม้ งวดเป็ นอยา่ งมาก เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ เมอื่ หวั หนา้ เดนิ ออกไป พนักงานกลมุ่ หนง่ึ ทนี่ ั่งอยดู่ า้ นขา้ งก็เรม่ิ พดู ถกเถยี งกนั ขนึ้ มา “ตอนนไี้ มว่ า่ จะเป็ นคนแบบไหนกก็ ลา้ ทจี่ ะยดั เขา้ มาในบรษิ ัท จรงิ ๆ คดิ วา่ ตวั เองสามารถเป็ นผชู ้ ว่ ยทา่ นประธานได ้ สดุ ทา้ ย ตอนนกี้ ลบั โดนลดตําแหน่ง แถมยังลดลงมาตํา่ ขนาดน”้ี “ฉันไดย้ นิ มาวา่ ทา่ นประธานลดตําแหน่งใหเ้ ธอเลอื กวา่ จะเป็ น พนักงานทําความสะอาดหรอื เป็ นพนักงานท่ัวไป เธอเลอื กทจ่ี ะ เป็ นพนักงานทวั่ ไป”

“จรงิ ๆเลย หนา้ ตาอยา่ งเธอไปเป็ นพนักงานทําความสะอาดน่ะ เหมาะทส่ี ดุ แลว้ มาอยตู่ รงนกี้ บั พวกเราทําไมกนั ? ผหู ้ ญงิ ที่ อาศยั การหลับนอนแบบนี้ นอกจากเกง่ เรอ่ื งบนเตยี งแลว้ อยา่ ง อนื่ กค็ งจะทําอะไรไมเ่ ป็ นสนิ ะ ไปเป็ นพนักงานทําความสะอาด น่ะดที ส่ี ดุ แลว้ ” “เหย้ เด็กใหม่ คณุ ยังมยี างอายอยมู่ ยั้ ? พวกเราทน่ี ไี่ มไ่ ดข้ าด คนหรอกนะ คณุ ไปเป็ นพนักงานทําความสะอาดไมไ่ ดห้ รอ?” มคี นตะโกนดา่ อยดู่ า้ นหลงั ของเสนิ่ เฉียว เสนิ่ เฉียวตดั สนิ ใจทจ่ี ะไมถ่ อื สาพวกเธอ ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดส้ นใจ คําพดู เหลา่ นัน้ นกึ ไมถ่ งึ เมอ่ื คนเหลา่ นัน้ เห็นวา่ เธอไมโ่ ตต้ อบอะไร พวกเธอ กลา้ ทเี่ ดนิ เขา้ มากระชากผมของเธอ “ฉันพดู กบั คณุ อยนู่ ะ ทํา เป็ นไมส่ นใจคณุ มมี ารยาทรเึ ปลา่ น่ะ?” เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เจ็บ ดงั นัน้ เธอจงึ ลกุ ขนึ้ มายนื จอ้ งมองอกี ฝ่ ายดว้ ย สายตาทเ่ี ย็นชา

“คณุ พดู กบั ฉันตอนไหนกนั ? คณุ ทกั ทายฉันแลว้ รไึ ง? มารยาท น่ะหรอ ของแบบนฉ้ี ันมแี น่นอน แตฉ่ ันรสู ้ กึ วา่ คณุ สามารถทจ่ี ะ พัฒนาตวั เองใหด้ ขี นึ้ กวา่ น้ี อยา่ มาแตะตอ้ งคนอนื่ ไปเรอื่ ย” ผคู ้ นกลมุ่ นเ้ี ดมิ ทคี ดิ วา่ เธอดเู ป็ นคนทนี่ ่าจะรังแกไดง้ า่ ย นกึ ไม่ ถงึ วา่ เธอจะลกุ ขน้ึ มายนื แลว้ กลา้ ทจี่ ะโตต้ อบ “คณุ พดู อะไรนะ? เด็กใหมอ่ ยา่ งคณุ กลา้ พดู แบบนก้ี บั ฉันหรอ? ตกลงคณุ รับรถู ้ งึ สถานการณ์ของตวั เองบา้ งมยั้ ? คณุ มาถงึ ทน่ี ่ี แลว้ ยงั กลา้ ทจ่ี ะขดั พวกเรา? อยากตายนักใชม่ ัย้ ?” เสน่ิ เฉยี วจอ้ งมองคนกลมุ่ นดี้ ว้ ยสายตาทเี่ ย็นชา ผคู ้ นกลมุ่ นยี้ ังคงพดู ไมด่ ตี อ่ เธอเรอ่ื ยๆ “ใชแ่ ลว้ ถา้ ไมอ่ ยากตายละกท็ างทด่ี เี ชอ่ื ฟังพวกเราดกี วา่ ผหู ้ ญงิ ทเ่ี กง่ เรอื่ งบนเตยี งอยา่ งคณุ พวกเราเห็นมานักตอ่ นักแลว้ จัดการมากเ็ ยอะเชน่ กนั ” “ฮา่ ฮา่ ใชแ่ ลว้ ถา้ รตู ้ วั วา่ ผดิ ไปแลว้ ตอนนร้ี บี ออกไปขา้ งนอกซอ้ื กาแฟกบั ขนมเคก้ มาใหพ้ วกเราทกุ คนในออฟฟิศ คนละชดุ เลย นะ บางทพี วกเราอาจจะเห็นแกส่ ง่ิ นไ้ี มท่ ํารา้ ยคณุ ในภายหลังก็ ได ้ ”

หึ เสยี เงนิ ซอ้ื ของใหค้ นทต่ี วั เองเกลยี ด อกี ทัง้ ยังเป็ นคนทท่ี ํา รา้ ยตวั เองอกี ดว้ ย พวกเธอคดิ วา่ สมองของตวั เธอโดนลาถบี มารไึ ง? เสนิ่ เฉียวสง่ เสยี ง หึ ออกมาหนงึ่ ที เธอกลับไปน่ังประจํา ตําแหน่งของตวั เองแลว้ ไมพ่ ดู อะไรกบั พวกเธออกี เธอเปิดคอมพวิ เตอร์ “คณุ คณุ หมายความวา่ ยงั ไง? คณุ กลา้ เมนิ พวกเราหรอ?!” “ขอโทษดว้ ยนะ พวกคณุ ไมใ่ ชห่ ัวหนา้ ของฉัน ฉันก็ไมใ่ ชผ่ ชู ้ ว่ ย สว่ นตวั ของพวกคณุ พวกคณุ ไมม่ สี ทิ ธท์ิ จ่ี ะเรยี กใหฉ้ ันไปทํา อะไรใหพ้ วกคณุ ” คอมพวิ เตอรค์ อ่ นขา้ งชา้ หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวเปิดคอมแลว้ เธอก็ กดเขา้ ไปในโปรแกรมฆา่ ไวรัส จากนัน้ สแกนไวรัสในคอมหนง่ึ รอบ คนทอี่ ยดู่ า้ นขา้ งกําลงั มคี วามสขุ บนความทกุ ขข์ องผอู ้ นื่ “หึ โอเค พวกเราไมว่ ธิ ที จี่ ะทําอะไรคณุ ไดส้ นิ ะ? งัน้ หวั หนา้ จะมี สทิ ธห์ิ รอื ไม?่ คณุ คอยดลู ะกนั !”

เสนิ่ เฉยี วไมส่ นใจพวกเธอ เธอยงั คงจัดการกบั คอมพวิ เตอรข์ อง ตวั เองตอ่ ไป เธอรดู ้ วี า่ คนเหลา่ นลี้ ว้ นแตอ่ ยากจะกนิ หวั ของเธอ แตเ่ ธอกร็ ดู ้ ี ตอ่ ใหเ้ ธอซอ้ื ของใหท้ กุ คนแลว้ ทกุ คนกม็ แี ตห่ วั เราะเยาะเธอ มากขนึ้ เทา่ นัน้ ดงั นัน้ เธอจงึ แข็งกรา้ วเชน่ นตี้ อ่ ไป ไมม่ อี ะไรทเ่ี ธอตอ้ งถอยและ ตดิ สนิ บนอะไร ในวนั นเี้ ธอมาถงึ จดุ นแี้ ลว้ เธอทําไดเ้ พยี งหากพวกเธอจะใช ้ ลกู เลน่ ไหนมาเธอก็ตอ้ งรับมอื กบั สงิ่ ทจ่ี ะเกดิ ขน้ึ ใหไ้ ด ้ เมอื่ ผา่ นไปสกั พัก หวั หนา้ เรยี กเธอเขา้ ไปในหอ้ งทํางาน จากนัน้ มอบแฟ้มเอกสารหลายเลม่ ใหก้ บั เธอ “เอกสารขา้ งในนคี้ อื สงิ่ ทต่ี อ้ งใชใ้ นการประชมุ ตอนเย็น ประชมุ จะเรม่ิ ในอกี หนง่ึ ชว่ั โมงหลังจากน้ี คณุ ไปจัดการใหเ้ รยี บรอ้ ย ภายในหนงึ่ ชว่ั โมง” เมอ่ื ฟังจบ เสน่ิ เฉียวรับแฟ้มเอกสารมาแลว้ พลกิ ดดู า้ นในของ แฟ้ม เธอขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย “หวั หนา้ อนั นใ้ี ชเ้ วลาแคห่ นงึ่ ชว่ั โมงในการจัดการใหเ้ สร็จ มันคอ่ นขา้ งจะยากรเึ ปลา่ ?”

หวั หนา้ เงยหนา้ ขนึ้ มามองเธอ “คอ่ นขา้ งยาก? คนทก่ี อ่ นหนา้ น้ี เป็ นถงึ ผชู ้ ว่ ยทา่ นประธานอยา่ งคณุ งานจัดการเอกสารไมใ่ ช่ เรอ่ื งทคี่ ณุ ควรจะถนัดรไึ ง? อยา่ บอกนะวา่ คณุ กเ็ ป็ นเหมอื นกบั ท่ี พวกเธอพดู มาวา่ ไมม่ คี วามสามารถเลยสกั นดิ ??” เสน่ิ เฉียว “….ไมใ่ ช่ ฉันจะไปจัดการใหเ้ สร็จ” เมอื่ พดู จบเสนิ่ เฉียวก็ถอื แฟ้มเอกสารแลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ ง ทํางาน ผหู ้ ญงิ หลายคนยนื ลอ้ มอยรู่ อบๆโตะ๊ ของเธอ พวกเธอจอ้ งมอง เธอทก่ี ําลังทกุ ขอ์ ยา่ งมคี วามสขุ “เธอไมใ่ ชบ่ อกหรอวา่ พวกเราไมส่ ามารถเรยี กใชเ้ ธอได?้ ตอนน้ี โดนหวั หนา้ จกิ หวั ใชแ้ ลว้ สนิ ะ? เอกสารมากมายขนาดนัน้ ฉันจะ ดวู า่ เธอจะจัดการทัง้ หมดนใี้ หเ้ สร็จกอ่ นทจี่ ะเรมิ่ ประชมุ ไดย้ งั ไง ถา้ จัดการไมเ่ รยี บรอ้ ยละกพ็ วกเราสามารถไลเ่ ธอออกไปจาก แผนกไดม้ ัย้ ? ยังไงซะบรษิ ัทตระกลู เยไ่ มเ่ คยเลย้ี งคนทไ่ี ร ้ ความสามารถเอาไว!้ ” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดส้ นใจคําพดู ไรส้ าระเหลา่ นัน้ แตเ่ ธอกลับน่ังอยู่ หนา้ คอมแลว้ เปิดแฟ้มเอกสารออกมา จากนัน้ ตงั้ ใจจัดการกบั เอกสาร

ตอนท่ี 154 วางแผนใสร่ า้ ย จรงิ ๆแลว้ ความสามารถในการทํางานของเสนิ่ เฉียวนัน้ ดมี าก อกี ทงั้ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอมปี ระสบการณ์มากอ่ น ดงั นัน้ การจัดการกบั เอกสารเหลา่ นถี้ อื ไดว้ า่ เป็ นงานถนัด เพยี งแตว่ า่ ลกู นอ้ งคนอน่ื ไมร่ วู ้ า่ แตก่ อ่ นเธอเคยทํางานอะไรมากอ่ น อกี ทงั้ ไมร่ วู ้ า่ ตอนท่ี เธออยเู่ คยี งขา้ งเยโ่ มเ่ ซนิ เธอก็สามารถตามฝี เทา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไดท้ ัน ทกุ คนมองเห็นแคร่ ปู ลักษณภ์ ายนอกของเธอ ตา่ งรสู ้ กึ วา่ เสน่ิ เฉยี วคอื ผหู ้ ญงิ ทใ่ี ชเ้ รอ่ื งบนเตยี งหรอื วธิ กี ารอน่ื ๆเพอ่ื ใหไ้ ดม้ าซง่ึ ตําแหน่งงานนัน้ ตอนนท้ี า่ นประธานเกลยี ดเธอแลว้ ดงั นัน้ จงึ ลดตําแหน่งของ เธอทนั ที ในครัง้ นหี้ วั หนา้ มอบเอกสารเหลา่ นัน้ ใหเ้ ธอจัดการ เดมิ ทคี อื ตงั้ ใจจะทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ลําบากใจ ดงั นัน้ ทกุ คนจงึ รสู ้ กึ มคี วามสขุ บนความทกุ ขข์ องเธอ อยากจะเห็นเด็กใหมท่ พ่ี ง่ึ โดนลด ตําแหน่งมาโดนผอู ้ น่ื สรรหาวธิ กี ลนั่ แกลง้ ใหพ้ บเจอแตป่ ัญหา

ถงึ ตอนนัน้ ก็สามารถขนึ้ ไปฟ้องคณุ ชายเย่ ไมแ่ น่อาจจะสามารถ ไลเ่ ธอออกไปจากบรษิ ัทตระกลู เยก่ ไ็ ด ้ เวลาผา่ นไปแตล่ ะนาทแี ตล่ ะวนิ าที ตงั้ แตท่ เ่ี สนิ่ เฉยี วถอื เอกสาร กลับมาเธอเรม่ิ ตงั้ ใจจัดการกบั เอกสารอยทู่ โี่ ตะ๊ ทํางาน ตลอดเวลา ไมส่ นใจวา่ คนทอี่ ยดู่ า้ นหลงั จะพดู อะไร คนอน่ื ๆเห็นวา่ เธอสามารถนั่งนง่ิ อยกู่ บั ทโี่ ดยทไี่ มส่ ะทกสะทา้ น อะไร พวกเขากเ็ รมิ่ อยไู่ มส่ ขุ ตา่ งก็เรม่ิ พดู จาฉกี หนา้ เธอ “อะไรกนั วางมาดอยา่ งกบั อะไร เธอคงไมค่ ดิ จรงิ ๆวา่ ตวั เองจะ สามารถจัดการกบั เอกสารทงั้ หมดใหเ้ สร็จภายในหนงึ่ ชว่ั โมงได ้ ใชม่ ัย้ ?” “จ๊จุ ุ๊ อกี สกั พักเอกสารเหลา่ นต้ี อ้ งใชใ้ นทปี่ ระชมุ ถงึ ตอนนัน้ ถา้ มี ปัญหาอะไรขนึ้ มาเธอคงจะน่าดเู ลยทเี ดยี ว ตอนนจี้ ะวางมาดนง่ิ แคไ่ หน อกี สกั พักไดค้ กุ เขา่ ออ้ นวอนแน่!” “ทําไมเธอไมข่ ยบั ตวั เลย? คดิ วา่ ตวั เองจรงิ จังแลว้ จะทําได ้ หรอ?” “ยงั เหลอื อกี สบิ นาทกี จ็ ะครบหนง่ึ ชว่ั โมงแลว้ เหย้ เด็กใหม…่ . ตอนนคี้ ณุ จะออ้ นวอนขอรอ้ งกย็ ังทนั นะ!”

เสน่ิ เฉยี วไมส่ นใจพวกเธอ แคพ่ อน่ังนานๆเธอก็เรม่ิ รสู ้ กึ ปวดฉี่ ขน้ึ มา เธอเหลอื บไปมองคอมพวิ เตอร์ อกี นดิ เดยี วกจ็ ะทําเสร็จ แลว้ เสนิ่ เฉียวใชเ้ วลาหา้ นาทสี ดุ ทา้ ยจัดการเอกสารจนเสร็จ เรยี บรอ้ ย ตอนทเี่ ธอทําเสร็จเรยี บรอ้ ยแลว้ เสน่ิ เฉยี วเห็นวา่ ยังมเี วลา ดงั นัน้ จงึ เดนิ ไปเขา้ หอ้ งนํ้า เมอื่ เธอเดนิ ออกไป กลมุ่ คนทอ่ี ยดู่ า้ นขา้ งก็พงุ่ ตวั เขา้ มาดู “ดเู หมอื นวา่ เธอจะทําเสร็จหมดแลว้ ” ชยุ หมนิ่ ลผี่ หู ้ ญงิ หนง่ึ ใน นัน้ พงุ่ ขน้ึ มาดา้ นหนา้ เพอื่ กวาดตาดู เธอเห็นวา่ เอกสารดา้ นใน ทําเสร็จเรยี บรอ้ ยเป็ นอยา่ งมาก “เป็ นไปไดย้ งั ไง?” กาวหยนุ เบกิ ตาโต จากนัน้ จอ้ งมองเอกสาร ตรงหนา้ ทถี่ กู จัดการเรยี บรอ้ ยเหลา่ นัน้ อยา่ งไมน่ ่าเชอื่ “เธอทํา อะไรไมเ่ ป็ นไมใ่ ชห่ รอ? เธอจะจัดการรวดเร็วขนาดนี้ไดย้ งั ไง กนั ? ใชเ้ วลาไมถ่ งึ หนงึ่ ชว่ั โมงดว้ ยซํ้า!” ชยุ หมนิ่ ลกี่ ดั รมิ ฝี ปากลา่ ง “แตก่ าวหยนุ นเี่ ห็นไดช้ ดั เจนวา่ เธอ จัดการเสร็จหมดแลว้ ทํายังไงกนั ด?ี จะใหเ้ ธอมาทแี่ ผนกของ พวกเราวนั แรกแลว้ แสดงผลงานชน้ิ โบวแ์ ดงเลยหรอ?”