เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

ครใู่ หญ่ ประตลู ฟิ ตก์ ็เปิดออก เงาของรา่ งๆหนงึ่ เดนิ ออกมาดว้ ยทา่ ทางลบั ๆลอ่ ๆ แลว้ มองไป รอบๆ เสนิ่ เฉยี วพอไดย้ นิ เสยี งก็เลยหนั ไปมอง ทแ่ี ทก้ ็เป็ นผหู ้ ญงิ ทช่ี อ่ื เสยี่ วเหยยี นแผนกการเงนิ นเี่ อง เธอมาทําอะไรกนั ? ตอนกําลังคดิ เสย่ี วเหยยี นกเ็ ธอมาดว้ ยแววตาแข็งกรา้ ว แลว้ รบี เดนิ มาหา มาหาเราเหรอ? “น!ี่ ” เสยี่ วเหยยี นรบี เดนิ มาหยดุ อยตู่ รงหนา้ เธอ มองไปรอบๆ อกี ครัง้ พอเห็นวา่ ตรงนมี้ แี คพ่ วกเธอสองคน เลยพดู ขนึ้ อยา่ งไม่ เกรงใจ “เงนิ กอ้ นนัน้ เธอใชห้ รอื ยงั ?” เงนิ กอ้ นนัน้ ? เสน่ิ เฉียวคดิ ถงึ เรอ่ื งเมอ่ื ตอนเทยี่ งของวนั น้ี พลนั สา่ ยหนา้ “ยงั ไมไ่ ดใ้ ชค้ ะ่ ” “ไมไ่ ดใ้ ช?้ ไมใ่ ชว่ า่ เธอตอ้ งไปคยุ งานหรอื ไง? ทําไมถงึ ยงั ไมไ่ ดใ้ ช?้ นเี่ ธอหลอกฉันหรอื เปลา่ เนย่ี ?”

ตงั้ แตท่ เี่ ธอใหเ้ งนิ หมน่ื กอ้ นนัน้ กบั เสนิ่ เฉยี วไป เสย่ี วเหยยี นก็ไม่ สบายใจเลยทัง้ คนื เธอมัวแตก่ งั วลวา่ เสน่ิ เฉยี วจะไมย่ อมคนื เงนิ กลัววา่ พอถงึ เวลาแลว้ เธอกบั พอ่ จะตอ้ งตกทนี่ ั่งลําบากในบรษิ ัท บรษิ ัทตระกลู เยก่ ไ็ มต่ า่ งอะไรกบั บรษิ ัทเล็กอนื่ ๆ ทบ่ี รษิ ัทตระกลู เย่ ถา้ เกดิ วา่ ทําผดิ ขนึ้ มาก็ตอ้ งโดนไลอ่ อก พอถงึ ตอนนัน้ ยงั จะมบี รษิ ัทไหนกลา้ รับพวกเธออกี เพราะฉะนัน้ เสย่ี วเหยยี น กเ็ ลยตอ้ งรบี มาถามดวู า่ เสนิ่ เฉียวไดใ้ ช ้ เงนิ ไปหรอื ยัง จะไดใ้ หเ้ ธอรบี เอาใบเสร็จมา “ฉันไมไ่ ดห้ ลอกใคร กแ็ คเ่ มอื่ ตอนกลางวนั มเี หตสุ ดุ วสิ ยั นดิ หน่อย แตว่ า่ …..” เสน่ิ เฉียวลองคดิ ดู คดิ วา่ เงนิ กอ่ นน้ี ตอนนค้ี ง ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งใชแ้ ลว้ แถมอกี ฝ่ ายก็ดรู บี รอ้ นขนาดน้ี เสนิ่ เฉียว เลยคดิ วา่ น่าจะคนื เงนิ เธอไปกอ่ น อกี ฝ่ ายจะไดส้ บายใจ ดงั นัน้ เธอกเ็ ลยเปิดกระเป๋ า แลว้ ก็หยบิ บตั รใบนัน้ ออกมา “ของคณุ คะ่ ” บรษิ ัทตระกลู เยร่ บี ยน่ื มอื ออกใบรับ เธอลองตรวจอกี ทเี พอ่ื ความ มั่นใจ “ไมไ่ ดใ้ ชเ้ ลยจรงิ เหรอ?”

เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ “ออื ตอนกลบั ไป คณุ ลองเชค็ ดกู ็ได”้ “โอเค เดย๋ี วฉันลองกลบั ไปดู ถา้ เกดิ เธอกลา้ โกหกฉันละ่ ก็ ฉัน จางเสย่ี วเหยยี น ไมไ่ ดก้ นิ หญา้ หรอกนะ” พอพดู จบ เธอก็ทําทา่ จะเดนิ ไป แตว่ า่ กลบั เห็นวา่ เสอื้ ผา้ ของ เสนิ่ เฉียวดหู ลวมแปลกๆ เธอเลยถามขน้ึ อกี ครัง้ “ชดุ ของเธอมัน เป็ นอะไร?” หลงั จากทไ่ี ดย้ นิ เธอถาม เสน่ิ เฉียวกร็ บี เออ้ื มมอื ไปจัดเสอื้ ให ้ เรยี บรอ้ ย แตเ่ สยี่ วเหยยี น กลบั มองมาดว้ ยสายตาเหยยี ดๆ “อยา่ บอกนะวา่ ทเ่ี ธอแตง่ ตวั แบบนเ้ี พอ่ื ทจี่ ะย่ัวประธานเย?่ ” “…..ไมใ่ ชแ่ บบทคี่ ณุ คดิ นะคะ!” “ออ้ งัน้ เหรอ?” เสนิ่ เฉยี วกดั ปากอยา่ งอายๆ เธอพดู ขน้ึ ดว้ ยความอาย “คอื ซปิ ของฉันมันเสยี คะ่ มนั รดู ขนึ้ ไมไ่ ด”้ เสยี่ วเหยยี นเชอื่ วา่ เธอพดู จรงิ กเ็ ลยรบี เขา้ มาดู “ฉันชว่ ยดใู ห ้ เอะ๊ เสยี จรงิ ๆดว้ ย? เดย๋ี วสิ คงไมใ่ ชเ่ พราะเธอตงั้ ใจทําใหซ้ ปิ พัง หรอกใชไ่ หม?

“……..” เธอพยายามดงึ เสอ้ื ผา้ ใหเ้ รยี บรอ้ ย แลว้ ไมไ่ ดต้ อบอะไร เสย่ี วเหยยี นอกี เสย่ี วเหยยี นเห็นวา่ สหี นา้ เธอไมค่ อ่ ยดี เธอเลยถอดสทู สขี าวบน ตวั ของตวั เอง “อยา่ งนัน้ ฉันกใ็ จดใี หเ้ ธอยมื สทู กอ่ นก็ได”้ เสน่ิ เฉียวชะงัก “คะ? ไมเ่ ป็ นไรหรอกคะ่ ?” เสย่ี วเหยยี นทําทา่ เหมอื นกําลังจะ เอาสทู กลบั ไป เสน่ิ เฉียวก็เลยรบี ยนื่ มอื ไปรับไว ้ “ขอบคณุ คะ่ ” ไดย้ นิ วา่ เธอขอบคณุ เสย่ี วเหยยี นก็ทําหนา้ เบ ้ “ใครอยากไดค้ ํา ขอบคณุ จากเธอกนั ? ฉันกแ็ คไ่ มอ่ ยากเห็นเธอสวมเสอ้ื ผา้ แบบน้ี แลว้ นั่งสรา้ งความรําคาญใหค้ นอนื่ แคน่ ัน้ แหละ! ห”ึ หลงั จากทเ่ี สย่ี วเหยยี นไปแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็หยบิ สทู ขนึ้ มามอง ไมอ่ ยากจะเชอ่ื เลยวา่ ยงั มคี นใสใ่ จเธออยู่ ภายนอกเสยี่ วเหยยี น อาจจะดรู า้ ยๆ แตว่ า่ ความจรงิ แลว้ เธอกน็ สิ ยั ดไี มน่ อ้ ย อยๆู่ เสนิ่ เฉียวกย็ กยม้ิ ขน้ึ *

วันนัน้ ตอนเย็น หานเสโ่ ยวพออาบนํ้าเสร็จแลว้ เธอก็รบี ไปดทู ่ี หอ้ งขา้ งๆวา่ หานชงิ อยไู่ หม แตก่ ลายเป็ นวา่ กลบั ถกู คนใชก้ นั ไว ้ ตรงประตู “คณุ เสโ่ ยว นายหานกําลังอาบนํ้าอยู่ ไมท่ ราบวา่ มาหาทา่ นมี อะไรหรอื เปลา่ ครับ?” ฟังจบ หานเสโ่ ยวมองคอ้ นกลบั ไป “ฉันก็แคม่ เี รอื่ งอยากจะพดู กบั พช่ี าย คนใชแ้ บบนายมสี ทิ ธม์ิ าถามฉันตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหรก่ นั ? หรอื ฉันจะมาหาพช่ี ายฉันไมไ่ ดห้ รอื ไง?” ความรา้ ยกาจของหานเสโ่ ยวดงั มากในหมคู่ นรับใช ้ คนๆนัน้ พอ โดนเธอดเุ ขา้ แบบน้ี กก็ ม้ หลบุ ตาลงแลว้ พดู ขน้ึ เสยี งเบา “คณุ เส่ โยว ผมไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ ครับ ผมกแ็ คต่ อ้ งการจะ บอกคณุ เสโ่ ยวเฉยๆวา่ นายหานกําลังอาบน้ําอยู่ ถา้ ตอนนคี้ ณุ เส่ โยวเขา้ ไป อาจจะทําใหน้ ายหานไมพ่ อใจได”้ “ยงุ่ อะไรดว้ ย? และตอ่ ใหพ้ ช่ี ายของฉันโมโห ก็ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั นายเสยี หน่อย” หานเสโ่ ยวพดู ขน้ึ อยา่ งเกรยี้ วกราด “ยังไมร่ บี หลบไปอกี !” คนรับใชไ้ มก่ ลา้ พดู อะไรอกี รบี หมนุ ตวั เดนิ จากไป

รอใหค้ นๆนัน้ เดนิ ลบั ไปแลว้ หานเสโ่ ยวกส็ ดู หายใจเขา้ แลว้ ก็ ผลักประตหู อ้ งเขา้ ไป อาบน้ําก็อาบนํ้าสิ เธอก็แคร่ อพชี่ ายออกมาก็จบแลว้ เสร็จแลว้ คอ่ ยถามพช่ี ายวา่ ตรวจสอบเรอื่ งของเสน่ิ เฉียวไปถงึ ไหนแลว้ หานเสโ่ ยวคดิ ไปพลางแลว้ ก็เดนิ เขา้ ไปในหอ้ ง แถมเธอยงั สวม ชดุ นอนลายการต์ นู น่ารักดว้ ย นถี่ อื เป็ นครัง้ แรกทหี่ านเสโ่ ยวเขา้ มาในหอ้ งของหานชงิ หอ้ ง ของหานชงิ ก็ไมไ่ ดต้ า่ งอะไรกบั เขาเลย สขี องหอ้ งเป็ นสโี ทน เย็น สขี าวแซมสโี ทนเย็น ในความเรยี บงา่ ยก็มคี วามเครง่ ขรมึ อยใู่ นนัน้ ดว้ ย แคเ่ ดนิ เขา้ มาในหอ้ งกย็ ังไมส่ ามารถรับรถู ้ งึ ความ ผอ่ นคลายไดเ้ ลย มใี ครเขาทําใหห้ อ้ งนอนเป็ นแบบนก้ี นั บา้ ง? หานเสโ่ ยวคดิ อยใู่ น ใจอยา่ งเซ็งๆ หานชงิ นเี่ ป็ นคนทปี่ ระหลาดจรงิ ๆ ในหอ้ งน้ํามเี สยี งน้ําทต่ี กลงกระทบกบั พน้ื ดงั อยู่ หานเสโ่ ยวมองไปรอบๆ อยๆู่ สายตาของเธอก็เจอเขา้ กบั กระเป๋ า เอกสารทตี่ งั้ อยขู่ า้ งๆโตะ๊ หัวเตยี ง ขา้ งๆยังมซี องเอกสารทที่ ํามา จากหนังวัวสนี ้ําตาลวางอยู่

อาจจะเป็ นเอกสารทเ่ี ธอขอใหพ้ ช่ี ายตรวจสอบให?้ คดิ ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวก็เดนิ ไปหยบิ ซองเอกสารอนั นัน้ ขน้ึ มา อยากจะเปิดมนั ออก ถา้ เกดิ เปิดออกเลย พช่ี ายพจ่ี ะโมโหหรอื เปลา่ นะ? แตว่ า่ ….เพราะความสงสยั มันกําลังเรง่ เธอ หานเสโ่ ยวบอกกบั ตวั เอง ขอแคแ่ อบดนู ดิ เดยี วเทา่ นัน้ เสร็จแลว้ เธอจะรบี วางคนื ใหแ้ ลว้ ทําเป็ นไมร่ ไู ้ มเ่ ห็นอะไรทัง้ สน้ิ พอคดิ ได ้ หานเสโ่ ยวก็แกะซองเอกสารหนังน่ันออก แลว้ หยบิ เอกสารดา้ นในออกมา ตอนแรกทใ่ี จเธอเตน้ แรงเป็ นเพราะวา่ เธอกแ็ คก่ งั วล แตต่ อนน้ี หลังจากทเ่ี ห็นขอ้ ความบนเอกสาร ดวงตากลมกถ็ งึ กบั เบกิ โต ขน้ึ มา ทําไม….ทําไมถงึ เป็ นแบบนไี้ ปได?้ ตอนที่ 133 คนแปลกหนา้ ยงั ดกี วา่

หานเสโ่ ยวทําตาโต เธอไมอ่ ยากจะเชอื่ สายตาของตัวเอง บนเอกสารบอกวา่ คนนัน้ คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ ผชู ้ ายทเ่ี ธอกบั เสนิ่ เฉียวเทย่ี วตามหากนั ใหว้ นุ่ วายคนนัน้ ก็คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ทแ่ี ทพ้ อ่ ของเด็กก็เธออยๆู่ ขา้ งๆเธอ แตเ่ ธอกลับไมร่ อู ้ ะไรเลย รวมถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย เป็ นแบบนไี้ ปไดย้ ังไงกนั ? แปะๆ อยๆู่ เสยี งนํ้าจากหอ้ งนํ้าก็หยดุ ลง หานเสโ่ ยวรบี ดงึ สตติ วั เอง กลบั มาในทันที พห่ี านชงิ อาบน้ําเสร็จแลว้ ถา้ เกดิ เธออยตู่ อ่ ไป ตอ้ งถกู จับไดแ้ น่ๆ คดิ ไดถ้ งึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวก็รบี เอาเอกสารใสก่ ลบั เขา้ ไปในซอง เหมอื นเดมิ แตน่ ่าเสยี ดายทเี่ ธอลกุ ลลี้ กุ ลน พอเธอวางซอง เอกสารกลบั ไปทเี่ ดมิ แลว้ เตรยี มกําลงั จะรบี ออกไป แขนเสอ้ื ของเธอกไ็ ปกวาดพวกของบนโตะ๊ ใหต้ กลงมา ปัง!

โทรศพั ทท์ ตี่ กลงบนพน้ื เสยี งดงั ชดั เจน หานเสโ่ ยวตกใจจน แทบจะเป็ นบา้ สดุ เลยก็เลยตม้ รบี หนั กลบั มากม้ เกบ็ โทรศพั ทไ์ ว ้ ทเี่ ดมิ แลว้ ก็เตรยี มตัวจะออกไปจากหอ้ งอกี ครัง้ ประตหู อ้ งน้ําก็ ถกู เปิดออกเสยี กอ่ น หานเสโ่ ยวหยดุ นงิ่ เธอรบี หนั หลังกลบั ไปมองทห่ี อ้ งน้ําในทันที หานชงิ ทอ่ี าบน้ําเสร็จแลว้ บนเรอื นรา่ งกํายํายงั คงมหี ยดนํ้าเกาะ อยู่ ผมสดี ําขลับกล็ ตู่ ดิ อยกู่ บั หนา้ ผากของเขา ดวงตาสเี ขม้ ใบ บนหนา้ เย็นชาไรอ้ ารมณน์ ั่นกําลงั จอ้ งมาทหี่ านเสโ่ ยว เขาไมพ่ ดู อะไร ปากเรยี วบางทําแคเ่ มม้ เอาไว ้ สว่ นสายตาก็ ยังคงจับจอ้ งอยทู่ หี่ านเสโ่ ยว ใจของหานเสโ่ ยวเตน้ แรง สายตาทมี่ องไปยังหานชงิ มปี ระกาย ของความกรงิ่ เกรง สามารถมองออกวา่ ทา่ ทางของเธอมันก็คอื โจรทถ่ี กู จับได ้ แตว่ า่ แบบนตี้ อ่ ไปเรอื่ ยๆคงไมด่ แี น่ หานเสโ่ ยวทําไดแ้ คก่ ดั รมิ ฝี ปาก เธอยนื่ มอื ออกไปทักทายหานชงิ “พี่ พใี่ หญ…่ …” เสยี งทเี่ อย่ ออกมา หานเสโ่ ยวไดย้ นิ เสยี งตวั เองกําลงั สน่ั

หานชงิ ไมต่ อบ สายตาของเขาลดระดบั ลงมา มองมาทมี่ อื ของ เธอ หานเสโ่ ยวเรมิ่ กงั วล แลว้ รบี ดงึ มอื กลบั มาไวด้ า้ นหลังของตวั เอง แตเ่ ธอกค็ ดิ ไดว้ า่ ถา้ ทําแบบนม้ี นั ไมถ่ กู ตอ้ ง เธอรบี เอาโทรศพั ท์ ออกมา “ขอโทษนคะพช่ี าย เมอ่ื กฉี้ ันโดนเขา้ กบั โทรศพั ทข์ องพโี่ ดย ไมไ่ ดต้ งั้ ใจ มนั ก็เลยตกลงมาบนพน้ื ไมร่ วู ้ า่ จะเสยี หรอื เปลา่ ….” หานเสโ่ ยวพยายามกดอารมณ์ทม่ี ันกําลงั ตกี นั วนุ่ วายเหมอื น คลนื่ ทซี่ ดั สาดในใจของเธอ แลว้ พดู ขนึ้ เสยี งเบา หานชงิ ยกผา้ ขนหนูขน้ึ มาเชด็ ผมดว้ ยสหี นา้ เรยี บนงิ่ ขาเรยี วยาว กําลังกา้ วมาทางเธอ บรรยากาศเครง่ ขรมึ ทอ่ี ยบู่ นตวั เขากค็ อ่ ยๆ กดดนั หานเสโ่ ยวเชน่ กนั ไดย้ นิ แคเ่ สยี งเรยี บเย็นของเขาเอย่ ขน้ึ “ไมใ่ ชว่ า่ ฉันเคยพดู ไป แลว้ หรอื ไง? ถา้ ฉันยังไมอ่ นุญาต ก็หา้ มเขา้ ออกหอ้ งฉันโดย พลการ” ฟังจบ สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวกเ็ ปลยี่ นไป

“พช่ี าย ฉันไมไ่ ดต้ งั้ ใจ….. ฉันก็แคไ่ ดย้ นิ มาพกี่ ําลังอาบนํ้าอยู่ แค…่ .ตงั้ ใจจะเขา้ มารอเฉยๆ” พอพดู ถงึ ตรงน้ี หานเสโ่ ยวก็กลวั จนนํ้าตาเรม่ิ เออ่ สหี นา้ น่าสงสารกําลงั มองมาทห่ี านชงิ “ครัง้ หนา้ ฉันจะไมท่ ําอกี แลว้ ฉันจะออกไปเดย๋ี วนเี้ ลย” หานเสโ่ ยววางโทรศพั ทล์ ง ตงั้ ทา่ จะจากไป แตห่ านชงิ กลับรัง้ เธอเอาไว ้ “เดย๋ี วกอ่ น” เธอหยดุ เดนิ หานเสโ่ ยวตกใจจนยนื นงิ่ อยกู่ บั ท่ี สายตาแหลมคม หยดุ อยทู่ แี่ ผน่ หลงั ของเธอ หานเสโ่ ยวไดย้ นิ เขาถาม “มเี รอื่ งอะไร พดู มาส”ิ หานเสโ่ ยวกะพรบิ ตา เธอสดู หายใจเขา้ ลกึ แลว้ คอ่ ยๆพดู ขน้ึ “ก็ ก็ไมม่ เี รอื่ งอะไรแลว้ แคเ่ ห็นวา่ พช่ี ายไปตา่ งประเทศเพงิ่ จะ กลับมา เสโ่ ยวคดิ ถงึ พชี่ าย ก็เลยมาดวู า่ พช่ี ายนอนหรอื ยงั ฉัน…..” เธอเรม่ิ พดู ไมร่ เู ้ รอื่ งอกี ครัง้ หานเสโ่ ยวไมช่ อบตวั เอง ในตอนนมี้ ากทสี่ ดุ ทงั้ ๆทเี่ ธออตุ สา่ หแ์ ถจนรอดแลว้ เชยี ว แตว่ า่ เมอ่ื ไหรท่ เี่ ธอเห็นสายตาทเี่ หมอื นกบั มองทะลใุ จคนของหานชงิ ไดท้ ไี ร เธอกร็ สู ้ กึ เหมอื นไมว่ า่ เธอจะโกหกอะไรออกไป กต็ อ้ ง โดนจับไดท้ กุ ครัง้

บวกกบั เธอทเ่ี ป็ นคนใจฝ่ อ เพราะฉะนัน้ เวลาทย่ี นื อยตู่ อ่ หนา้ หานชงิ ก็ยงิ่ รสู ้ กึ ไมม่ คี วามมนั่ ใจ หานชงิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ สายตาของหนั มองอยทู่ ซี่ องหนังสี น้ําตาล ตอนทเี่ ขากําลงั จะหยบิ ขน้ึ มา กพ็ บวา่ ซองมันโดนคน เปิดไปกอ่ นแลว้ เขาหรต่ี าขน้ึ ดว้ ยความหงดุ หงดิ “เธอไดด้ เู อกสารหรอื ยัง?” หานเสโ่ ยวพอโดนเขาถามแบบนี้ ก็หนา้ ซดี ในทันที พอคดิ ไดก้ ็ ปฏเิ สธไป “เปลา่ ไมไ่ ดด้ นู ่ี พชี่ ายฉันก็แคเ่ พงิ่ จะเขา้ มาในหอ้ ง แลว้ เห็นวา่ หนา้ จอโทรศพั ทพ์ ม่ี ันสวา่ งขนึ้ พอดี แตว่ า่ ไมร่ ะวังก็ เลยทําโทรศพั ทพ์ ตี่ ก” “……” เธอชอ้ นตามองเขา หานชงิ หวั เราะดว้ ยเสยี งขน้ึ จมกู เบาๆ มแี ค่ เธอเทา่ นัน้ ทไี่ ดย้ นิ “งัน้ เหรอ?” เขาถาม หวั ใจของหานเสโ่ ยวเตน้ แรง “พี่ เป็ นเอกสารสําคญั มากอยา่ ง นัน้ เหรอ? แน่นอนวา่ ฉันไมม่ ที างแตะตอ้ งของของคนอน่ื อยา่ ง

สมุ่ สสี่ มุ่ หา้ อยแู่ ลว้ เสโ่ ยวเป็ นเด็กดอี ยแู่ ลว้ ถา้ ไมม่ อี ะไร เสโ่ ย วกลับกอ่ นแลว้ กนั ” หานชงิ เงยหนา้ มองเธอ “ไมอ่ ยากรเู ้ รอ่ื งนัน้ แลว้ เหรอ?” “เรอื่ งนัน้ ….ไวว้ า่ กนั พรงุ่ นก้ี ็ไดพ้ ่ี วนั นพี้ นี่ ่าจะเหนอ่ื ยมากแลว้ รบี ๆพักผอ่ นนะคะ” พดู จบ หานเสโ่ ยวกร็ บี หนอี อกมาจากหอ้ งของเขา สายตาเย็นชาของหานชงิ มองตามไปทต่ี วั ของเธอ เขาเปิดซอง เอกสารหนังออก หยบิ เอกสารดา้ นในออกมาดแู ลว้ ก็โยนลงไป บนโตะ๊ ครใู่ หญ่ เขากค็ ดิ อะไรออก…. เขาหยบิ รปู ขนาดเทา่ กระดาษA4 ทโ่ี ดนพับเอาไวอ้ อกมาจากสทู ของตวั เอง หลังจากทเ่ี ปิดออกดู บนกระดาษแผน่ นัน้ กม็ รี ปู ๆหนงึ่ ถงึ แมว้ า่ ใบหนา้ ของผหู ้ ญงิ คน นัน้ จะยม้ิ แยม้ แตว่ า่ ก็ไมส่ ามารถปกปิดความเย็นชาระหวา่ งหวั คว้ิ ทง้ิ สองขา้ งนัน้ ได ้ ดวงตาคนู่ ัน้ ยงั คงมปี ระกายของความเย็น ชาแสดงออกมา ทําใหม้ องแลว้ กร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ เองไมใ่ ชค่ นธรรมดา ทวั่ ไป

ตกลงวา่ เธอเป็ นใครกนั แน่…… ทําไมถงึ เหมอื นกบั ผหู ้ ญงิ คนนัน้ ในความทรงจําของเขาอยา่ งกบั แกะ * ตอนเย็นหลังจากทเ่ี สน่ิ เฉียวกลับถงึ บา้ น กร็ บี เอาสทู ทเี่ สยี่ วเห ยยี นใหเ้ ธอยมื ไปซกั จนสะอาด แลว้ กต็ ากใหแ้ หง้ วันถดั ไปตอน ไปทํางานจะไดเ้ อาไปคนื ใหเ้ ธอทแ่ี ผนกการเงนิ เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ เธอเอาสทู มาคนื ให ้ ก็ทําทา่ ทางหยงิ่ ยโส “ฉันขอบอกเธอกอ่ นเลยนะ ทฉ่ี ันใหเ้ ธอยมื เสอ้ื ผา้ เนย่ี ไมไ่ ด ้ เพราะวา่ อยากจะชว่ ยเธอหรอกนะ แตเ่ พราะวา่ ไมต่ อ้ งการจะ เห็นวา่ เธอออ่ ยประธานเยข่ องฉัน!” เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ คนตรงหนา้ เธอ เป็ นคนทป่ี ากรา้ ยแตใ่ จดี เธอ พยักหนา้ “โอเค ฉันรแู ้ ลว้ ” เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ เธอยังคงยม้ิ ระรนื่ เลยหรต่ี าขน้ึ “เธอนยี่ ังไง กนั เนยี่ ! ฉันวา่ เธอขนาดนแี้ ลว้ นเ่ี ธอยังไมโ่ กรธฉันอกี หรอ?”

เสนิ่ เฉียวยมิ้ ตอบ “เพราะวา่ ฉันรวู ้ า่ เธอชว่ ยฉันไง ครัง้ นขี้ อบคณุ เธอมากนะ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ตอนนัน้ ฉันเองก็ไมร่ วู ้ า่ จะตอ้ งทํายงั ไง ด”ี “…… ใครอยากใหเ้ ธอขอบคณุ กนั ? ถา้ ไมอ่ ะไรกร็ บี ๆไปได ้ แลว้ !” เสนิ่ เฉียวก็เลยจําเป็ นตอ้ งออกมากอ่ น ตอนทเี่ ขา้ ไปในลฟิ ตเ์ ธอ กเ็ จอเขา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยชู่ นั้ บนพอดี ทัง้ สองคนจอ้ งตากนั แป๊ บหนง่ึ ไมไ่ ดร้ อใหเ้ สนิ่ เฉียวไดต้ งั้ สติ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ป็ นคนเบน สายตากอ่ น บรรยากาศเย็นๆทมี่ ันหอ่ หมุ ้ อยรู่ อบตวั เขาทําใหค้ นทอี่ ยรู่ อบๆ แทบจะตวั แข็งทอื่ กอ่ นทปี่ ระตลู ฟิ ตจ์ ะปิดลงเสน่ิ เฉยี วก็เดนิ เขา้ ไป แคเ่ ดนิ เขา้ มาแขนกบั แขนของเธอก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความเย็น วนั นเี้ ธอสวมเสอ้ื ผา้ ทเ่ี ป็ นเซตเสอื้ แขนกดุ สเี ขยี วออ่ น สนี ชี้ ว่ ย ขบั ผวิ ของเธอ แตว่ า่ มันกําลงั โชวแ์ ขนขาวเนยี นของเธออยู่ เย่ โมเ่ ซนิ แคเ่ ห็นกห็ งดุ หงดิ ผหู ้ ญงิ คนนี้ เสอ้ื ผา้ ยงิ่ โป๊ ยง่ิ กลา้ ใส!่ “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ”

เซยี วซทู่ กั ทายเสน่ิ เฉียวกอ่ น เสนิ่ เฉียวหันมากม้ หวั ใหเ้ ขา แลว้ ก็กลบั ไปยนื ไมพ่ ดู อะไร เซยี วซเู่ รมิ่ ตระหนักไดว้ า่ ตงั้ แตท่ เี่ สนิ่ เฉียวปรากฏตวั บรรยากาศเย็นๆรอบตวั เยโ่ มเ่ ซนิ กแ็ ผอ่ อกมาเรอ่ื ยๆ ขนาดทว่ี า่ มนั แผไ่ ปทัว่ พนื้ ทวี่ า่ งๆภายในลฟิ ตจ์ นเต็มแลว้ กย็ งั คงแผอ่ อกมา ไดอ้ กี ตอนทเี่ ห็นผชู ้ ว่ ยเสน่ิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองสกั นดิ ก็หมนุ ตวั ไป แลว้ ไอเ้ จา้ บา้ คนนนี้ ม่ี นั ยงั ไงกนั ? เมอื่ วานตอนกนิ ขา้ วทรี่ า้ นอาหารดู เหมอื นจะยงั ดๆี กนั อยเู่ ลย ทําไมแคค่ นื เดยี วก็…… ตอนท่ี 134 คณุ จาํ เป็ นตอ้ งเป็ นแบบนดี้ ว้ ยเหรอ บรรยากาศในลฟิ ตแ์ ปลกมาก คนทท่ี รมานทสี่ ดุ คนนัน้ กค็ อื เซยี วซู่ ตอ้ งทนรับอารมณ์ตา่ งๆทัง้ สองคน โดยเฉพาะจากเยโ่ มเ่ ซนิ โชคดที ใ่ี ชเ้ วลาไมน่ านลฟิ ตก์ ็ถงึ ท่ี เซยี วซยู่ ังไมท่ นั จะไดท้ ํา อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไถรถเข็นออกไปดว้ ยตวั เอง

ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะหนั กลับมา เสนิ่ เฉียวทย่ี นื อยใู่ นมมุ ๆหนง่ึ เงยหนา้ ขนึ้ มาดภู าพดา้ นหลังของ เขา ในใจก็รสู ้ กึ ไมด่ ี เธอคอ่ ยๆกา้ วขาออกมา เซยี วซกู่ ลบั กา้ วถอยหลังสองกา้ วแลว้ ถามขนึ้ เสยี งตํา่ “เกดิ อะไรขน้ึ ? เมอ่ื วานพวกคณุ สองคนยังดกี นั อยเู่ ลยไมใ่ ชห่ รอ ทําไมวันนถี้ งึ ?” เสน่ิ เฉียวไมอ่ ยากตอบคําถามนขี้ องเซยี วซู่ เธอก็แคเ่ งยี บเอาไว ้ เซยี วซเู่ ห็นวา่ ถามไปก็ไมไ่ ดค้ ําตอบอะไร เขากเ็ ลยถอดใจแลว้ ก็เดนิ จากไป เสนิ่ เฉยี วกลบั มาทโี่ ตะ๊ ทํางานของเธอ มองตวั อกั ษรมากมาย พวกนัน้ แตใ่ นหวั ของเธอกลบั มภี าพสายตาเย็นชาจนไรค้ วาม อบอนุ่ คนู่ ัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ความเย็นชากบั ความเกลยี ดชงั ของ เขามันแสดงออกมาอยา่ งชดั เจน ตอนนเ้ี ขาคงจะเกลยี ดเธอมากกวา่ เดมิ แลว้ สนิ ะ? ประหลาด

ทงั้ ๆทเ่ี ป็ นเธอทพ่ี ดู เรอื่ งนก้ี บั เขาแทๆ้ ตอนนม้ี อี ะไรใหโ้ มโหกนั ตงั้ ใจทํางาน! เสน่ิ เฉียวรบี ดงึ สตขิ องตวั เองกลบั มา แลว้ รวบรวมสตใิ หจ้ ดจอ่ อยกู่ บั งาน รอจนถงึ เวลากนิ ขา้ วตอนเทยี่ ง หานเสโ่ ยวก็สง่ ขอ้ ความมาหา เธอ ถามวา่ ตอนนเ้ี ธอมเี วลาหรอื เปลา่ มเี รอื่ งสําคญั มากๆท่ี จะตอ้ งคยุ กบั เธอ ตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วเห็นขอ้ ความอนั นี้ ก็นกึ ถงึ ตอนทตี่ วั เองไปกนิ ขา้ วกบั หานชงิ เมอ่ื วาน ตอนนหี้ านชงิ กลบั มาแลว้ อยา่ งนัน้ หมายความวา่ กค็ งรคู ้ วาม จรงิ กนั แลว้ แตว่ า่ ตอนน…้ี ..อยๆู่ เสน่ิ เฉยี วก็คดิ วา่ ตอ่ ใหค้ นๆนัน้ เป็ นใคร ก็ ไมใ่ ชเ่ รอื่ งสําคญั อะไร คดิ ถงึ จดุ น้ี เสนิ่ เฉียวก็พมิ พต์ อบกลับไป {ฉันตอ้ งทํางาน อาจจะไมม่ เี วลา}

หานเสโ่ ยวตอบขอ้ ความเร็วมาก {อยา่ งนัน้ หรอ งัน้ อกี สองวนั ฉันคอ่ ยนัดเธอใหมแ่ ลว้ กนั } เธอกบั เสน่ิ เฉยี วคดิ เหมอื นกนั เพราะเธอเองกย็ งั คดิ ไมอ่ อกวา่ จะบอกเรอ่ื งนกี้ บั เสน่ิ เฉียวยังไง ถา้ เกดิ วา่ ยดื เวลาออกไปได ้ นั่น กน็ ับวา่ เป็ นเรอ่ื งดี เสนิ่ เฉยี วสง่ หนา้ ยมิ้ กลบั มา หลังจากนัน้ ทัง้ สองก็ไมพ่ ดู ถงึ เรอื่ งนอ้ี กี ดว้ ยความรใู ้ จ หานเสโ่ ยวกอดโทรศพั ทไ์ วแ้ ลว้ ถอนหายใจ ถงึ แมว้ า่ ทางเธอจะ ยังไมไ่ ดบ้ อกผลลพั ธก์ บั เสนิ่ เฉยี ว แตว่ า่ วันนเี้ ธอยงั จําเป็ นตอ้ ง ไปลองถามพชี่ ายดู คดิ ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวก็เปลย่ี นชดุ แลว้ กค็ อ่ ยออกจากบา้ น ทางดา้ นเสนิ่ เฉียวทเ่ี พง่ิ จะวางโทรศพั ทแ์ ลว้ เพงิ่ ตกั ขา้ วกนิ ไดค้ ํา หนง่ึ อยๆู่ ก็มคี นมาน่ังตรงหนา้ เธอ “ทแ่ี ทเ้ ธอก็อยนู่ นี่ เี่ อง ใหฉ้ ันหาตงั้ นาน” เสนิ่ เฉยี วเงยหนา้ มอง เป็ นเสย่ี วเหยยี น

“ทําไมเธอถงึ …..” “อะไร? กใ็ นโรงอาหารไมม่ ที น่ี ั่งแลว้ ฉันกแ็ คม่ าขอน่ังดว้ ยไมไ่ ด ้ หรอื ไง? ดเู ธอสิ ครัง้ กอ่ นเคยแกลง้ คนอน่ื ในโรงอาหาร ตอนนกี้ ็ เลยไมม่ ใี ครกลา้ น่ังดว้ ยใชไ่ หมละ่ ?” เสยี่ วเหยยี นพดู ขนึ้ ดว้ ยความอวดดี ฟังจบ เสนิ่ เฉียวก็อดยม้ิ ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ “ใชน่ ่ะสิ ทกุ คนกลวั ฉัน หมด แลว้ ทําไมเธอถงึ ยังกลา้ มาน่ังตรงหนา้ ฉันอกี ?” เสยี่ วเหยยี นตอบกลับ “ก็เพราะวา่ รอบตวั ฉันมแี ตอ่ ากาศดๆี ไง ไมก่ ลัวเธอหรอก!” “……” เสย่ี วเหยยี นมองดคู นรอบๆตวั อยๆู่ กข็ ยับมาถาม “เรอ่ื งครัง้ กอ่ น เป็ นเธอทลี่ งมอื กอ่ นเหรอ?” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวก็นงิ่ ไป แลว้ ก็สา่ ยหนา้ อยา่ งหนักแน่น “ไมใ่ ช”่ “จรงิ อะ่ ?”

“โกหกเธอแลว้ ฉันจะรวยเหรอ?” เสยี่ วเหยยี นนงิ่ ไป เสร็จแลว้ ก็กลบั ไปนั่งดๆี เหมอื นเดมิ แลว้ ก็สง่ เสยี งดงั ขนึ้ มาจากลําคอ “อยา่ งนัน้ ก็เป็ นพวกนัน้ ทเี่ รมิ่ กอ่ นน่ะ ส?ิ ” “ใช่ ฉันโดนสาดซปุ ใส่ ฉันก็เลยโตก้ ลับ” “โอโ้ ห เป็ นพวกเขาทเี่ รมิ่ กอ่ นจรงิ ๆงัน้ เหรอ? จรงิ ๆเลย…… ปกติ ดเู ป็ นคนออ่ นโยนพวกนัน้ ทําไมถงึ ไดโ้ หดรา้ ยแบบนกี้ นั ? เพราะฉะนัน้ เธอกเ็ ลยเป็ นคนทโ่ี ตก้ ลบั เพอ่ื ปกป้องตวั เอง เท่ มาก!” “…….เมอ่ื กอ่ นเธอไมว่ า่ คดิ วา่ ………” “นั่นมนั แตก่ อ่ นไง ฉันนกึ วา่ เธอเป็ นคนเรมิ่ กอ่ น แตถ่ า้ เป็ นพวก เขาทเ่ี รมิ่ กอ่ น อยา่ งนัน้ เธอกไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งเกรงใจอะไรพวกเขา แลว้ จัดการพวกนัน้ ใหเ้ ด็ดขาดไปเลย…..” พดู จบ เสยี่ วเหยยี น ก็เพงิ่ นกึ ขนึ้ ไดว้ า่ แบบนมี้ นั ดใู ชค้ วามรนุ แรงไปหน่อย รบี เกบ็ มอื ทก่ี ําหมดั แน่นมา เรม่ิ กระแอมขนึ้ “ฉันก็แคล่ อ้ เลน่ แคน่ ัน้ จรงิ ๆ แลว้ ฉันออ่ นโยนมาก อกี อยา่ งเธอหา้ มเอาไปพดู กบั คนอนื่ นะ!”

จากนัน้ เสยี่ วเหยยี นก็คยุ กบั เสน่ิ เฉียวอกี ไมก่ ปี่ ระโยค ตอน กอ่ นทจ่ี ะบอกยงั บอกกบั เธอ “ฉันคดิ วา่ เธอเองก็นสิ ยั ไมแ่ ย่ แถม ยังกลา้ หาญ เธออยากเป็ นเพอ่ื นกบั ฉันหรอื เปลา่ ?” “หา?” เพอ่ื น? เสนิ่ เฉยี วยนื นงิ่ อยทู่ เี่ ดมิ เธอก็ไดเ้ หรอ? ตงั้ แตท่ เ่ี ขา้ มาในบรษิ ัท นี้ ไมม่ ใี ครสนใจเธอดว้ ยซาํ้ เพราะวา่ ทกุ คนคดิ วา่ เธอใชเ้ สน้ สายเพอื่ จะเขา้ มาทน่ี ่ี ดงั นัน้ ทกุ คนก็เลยไมช่ อบ อยๆู่ ตอนนเ้ี สยี่ วเหยยี นก็พดู วา่ จะเป็ นเพอื่ นกบั เธอ เสน่ิ เฉยี ว ถงึ กบั ชะงักไปเลย “เธอเหมอ่ อะไรอะ่ ? เธอไมเ่ ต็มใจเหรอ?” เสยี่ วเหยยี นเบกิ ตา กวา้ ง มองมาทเ่ี ธอดว้ ยความไมพ่ อใจ เสนิ่ เฉยี วดงึ สตกิ ลบั มา รบี สา่ ยหนา้ แลว้ อธบิ ายขนึ้ “เปลา่ ฉันก็ แคต่ กใจนดิ หน่อย เพราะวา่ …..ฉันไมม่ เี พอื่ น” “เธอไมม่ เี พอื่ น?” เสย่ี วเหยยี นหรต่ี ามองเธอดว้ ยความสงสยั “คงไมไ่ ดม้ แี คฉ่ ันคนเดยี วหรอกนะ?”

“ยงั มอี กี คนหนงึ่ แตว่ า่ นอกจากนัน้ กไ็ มม่ แี ลว้ ” เสย่ี วเหยยี นตบลงไปบนหนา้ อกของตวั เอง “งัน้ ก็โอเค ตงั้ แต่ วันนเี้ ป็ นตน้ ไป ฉันกค็ อื เพอ่ื นของเธอ ตอ่ ไปฉันจะดแู ลเธอ” เสน่ิ เฉยี วมองเธออยา่ งซงึ้ ๆ อยๆู่ เสย่ี วเหยยี นกเ็ ขา้ มาหา แลว้ ถามขนึ้ ดว้ ยความสงสยั “แตว่ า่ เธอบอกฉันไดห้ รอื เปลา่ เธอทํายังไงถงึ ไดม้ ดั ใจคณุ ชายเยไ่ ด ้ งัน้ เหรอ?” …… ทัง้ สองคนก็เป็ นเพอื่ นกนั ไปอยา่ งน้ี ดงั นัน้ นอกจากหานเสโ่ ยว เสนิ่ เฉียวก็ไดเ้ สย่ี วเหยยี นเป็ นเพอื่ นเพมิ่ ขน้ึ มาอกี คน ถงึ เสยี่ วเหยยี นจะหนา้ ตาคอ่ นไปทางน่ารัก แตว่ า่ เธอกลบั มนี สิ ยั สบายๆ บรสิ ทุ ธ์ิ แลว้ ก็ตรงๆ หลงั ทเ่ี ลกิ งานเสยี่ วเหยยี นกต็ รงมาหาเสนิ่ เฉยี ว พาเธอไปกนิ อาหารทอี่ ยลู่ ะแวกใกลๆ้ แลว้ กแ็ อบถามเธอเรอื่ งของเยโ่ มเ่ ซนิ

เสนิ่ เฉยี วโดนเธอถามอยหู่ ลายหนจนเรม่ิ เบอ่ื หน่าย “ฉันกบั เย่ โมเ่ ซนิ …..ไมไ่ ดม้ คี วามสมั พันธแ์ บบนัน้ อยา่ งทพี่ วกเธอคดิ เพราะฉะนัน้ …….” “หา? เธอไมใ่ ชเ่ มยี นอ้ ยของเขาเหรอ?” คําวา่ เมยี นอ้ ย ทําใหส้ หี นา้ ของเสนิ่ เฉียวซดี ไป เสยี่ วเหยยี น อธบิ ายในทนั ที “นไี่ มใ่ ชฉ่ ันเป็ นคนพดู หรอกนะ แตฉ่ ันไดย้ นิ คน อนื่ เขาพดู มาอกี ท”ี “ไมใ่ ช”่ เธอไมย่ อมเป็ นเมยี นอ้ ยของเขา และตอ่ ใหอ้ กี ครงึ่ ปีหลงั เธอ จะตอ้ งจากเขาไป ตอนนเ้ี ธอก็ยังมตี ําแหน่งเป็ นภรรยาของเขา อยู่ และตอ่ ใหห้ ลงั จากนเ้ี ลกิ กนั ไปแลว้ เธอกค็ อื ภรรยาเกา่ ของเขา! พอคดิ แบบนเี้ สน่ิ เฉยี วกร็ สู ้ กึ สบายใจมากขน้ึ “ไมใ่ ชเ่ มยี นอ้ ยเหรอ? งัน้ …. เธอเป็ นแฟน?” คําทเี่ สย่ี วเหยยี นใชเ้ รยี กเธอ ทําใหส้ หี นา้ ของเสนิ่ เฉียว เปลยี่ นไป “ไมใ่ ชแ่ ลว้ เธอเลกิ เดาม่วั ไดแ้ ลว้ น่า”

“กไ็ ด”้ หลงั จากทท่ี งั้ สองคนแยกกนั เสนิ่ เฉยี วก็กลับไปทบี่ า้ นตระกลู เย่ ตอนทก่ี ําลงั เขา้ บา้ นก็เจอเขา้ กบั เยห่ ลน่ิ หานพอดี ทัง้ สองคน ทกั ทายกนั เสร็จเสน่ิ เฉียวกเ็ ดนิ ขนึ้ ไปชนั้ บน พอเขา้ ไปในหอ้ ง เธอกพ็ บวา่ ผา้ หม่ บนเตยี งของตวั เองมัน หายไป เธอลองมองหาดู พบวา่ ผา้ หม่ ของเธอมันดนั ไปอยบู่ นเตยี ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ เสนิ่ ฉียวก็เลยเดนิ ตรงไป ตงั้ ใจจะเอาผา้ หม่ กลับมา “วางลง!” เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยบู่ นรถเข็นกําลังออกมาจากหอ้ งนํ้า พอเห็น ทา่ ทางของเธอเขาก็สง่ั ขน้ึ เสนิ่ เฉียวหยดุ การกระทําของตวั เอง หนั กลบั ไปมองเขาตาขวาง “อยา่ ไดแ้ ตะผา้ หม่ ของผม”

“จะเป็ นผา้ หม่ ของคณุ ไดย้ งั ไง? ก็คณุ ทง้ิ ผา้ หม่ ของฉันไปแลว้ ใหผ้ นื นก้ี บั ฉันแลว้ มนั จะมปี ัญหาอะไร?” เสน่ิ เฉยี วถามกลับ ฟังทเ่ี ธอพดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ กห็ วั เราะเสยี งเย็น “ในบา้ นตระกลู เย่ หลังนม้ี อี ะไรทเ่ี ป็ นของเธอดว้ ยเหรอ? ตวั เองอยใู่ นสถานะไหน ไมร่ หู ้ รอื ไง?” “……” “คณุ จําเป็ นตอ้ งเป็ นแบบนดี้ ว้ ยเหรอ?” เสนิ่ เฉียวสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆเฮอื กใหญ่ จอ้ งทเ่ี ขาแลว้ ถามขนึ้ ตอนที่ 135 เขากาํ ลงั เอาคนื เธอ “ยงั ไง?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกึ เหมอื นกบั น้ําหมกึ สดี ํา ความ เย็นชาในดวงตาของเขามันเขม้ ลกึ จนแยกออกไมไ่ ด ้ ตอนทพี่ ดู กบั เธอ บรรยากาศเย็นๆรอบตวั เขาก็พวยพงุ่ ออกมา เสน่ิ เฉยี วก็แคย่ นื อยตู่ รงนัน้ มอื ขา้ งนงึ ถอื ผา้ หม่ เอาไวแ้ ลว้ จอ้ ง ตาเขา

นัยนต์ าทนี่ ง่ิ สงบเหมอื นกบั ผนื นํ้านง่ิ คนู่ ัน้ คอ่ ยๆเปลยี่ นเป็ นแข็ง กรา้ วเหมอื นนํ้าแข็ง ครใู่ หญเ่ สน่ิ เฉยี วกว็ างผา้ หม่ ในมอื กลบั ไป ทเี่ ดมิ พดู ขนึ้ เสยี งตํา่ “ไมม่ อี ะไร แคค่ ณุ อารมณ์ดกี ็พอแลว้ ” พดู จบ เธอกห็ มนุ ตวั กลับไปยงั เตยี งของตวั เอง คดิ ไปคดิ มา กล็ กุ ขนึ้ แลว้ ก็ออกไปขา้ งนอก เยโ่ มเ่ ซนิ โมโหเธอจนเสน้ เลอื ดทอ่ี ยตู่ รงขมับเตน้ ตบุ ๆ ตอนทเ่ี สนิ่ เฉียวไปหาคนใชส้ าวเพอื่ ทจี่ ะขอผา้ หม่ คนใชส้ าวก็ ทําหนา้ ลําบากใจ “ขอโทษดว้ ยคะ่ คณุ นายนอ้ ยสอง ไมใ่ ชว่ า่ พวกเราไมไ่ ดเ้ ตรยี มผา้ หม่ ไวใ้ หค้ ณุ นายนอ้ ยสอง แตว่ า่ วันนผี้ า้ หม่ ทกุ ผนื โดนเอาไปซกั หมด ตอนนย้ี งั เปียกอยเู่ ลยคะ่ ตอนน้ี พวกเราเลยไมม่ ใี หส้ กั ผนื เลยคะ่ ” ฟังจบ เสนิ่ เฉียวก็ขมวดคว้ิ เรยี ว “ไมม่ เี ลยสกั ผนื เหรอคะ?” คนใชส้ าวหนา้ ซดี แลว้ สา่ ยหนา้ ไปมา “จรงิ เหรอคะ?” เสน่ิ เฉยี วไมเ่ ชอื่ เธอเลกิ ควิ้ ขนึ้ ดว้ ยความสงสยั

คนใชส้ าวตกใจกลัวจนโคง้ ตวั ขอโทษ “ขอโทษคะ่ คณุ นายนอ้ ย สอง นเี่ ป็ นคําสง่ั ของคณุ ชายสองคะ่ คณุ นายนอ้ ยสองกรณุ า อยา่ ทําใหพ้ วกเราลําบากใจเลยนะคะ” เสน่ิ เฉยี วแสดงสหี นา้ เหมอื นรอู ้ ยตู่ งั้ แตแ่ รกแลว้ ออกมา เธอยัก ไหลข่ น้ึ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ “คะ่ ถา้ เป็ นแบบน้ี ฉันกจ็ ะไมบ่ งั คบั อะไรอกี ” พดู จบกห็ มนุ ตวั จากไป พวกคนใชส้ าวก็เรมิ่ จับกลมุ่ คยุ กนั “คณุ นายนอ้ ยสองกบั คณุ ชายสองมอี ะไรกนั น่ะ? ไมก่ ว่ี นั กอ่ นยงั ดๆี กนั อยเู่ ลยไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไมวันนก้ี ท็ ะเลาะกนั จนตอ้ งแยก เตยี งกนั นอนอกี แลว้ ละ่ ?” “คทู่ เ่ี พงิ่ แตง่ งานกนั ใหมๆ่ ก็แบบนแี้ หละ ตอ้ งทะเลาะกนั บา้ ง ความสมั พันธถ์ งึ จะไดแ้ น่นแฟ้นขนึ้ ” คนทมี่ อี ายหุ น่อยพดู ขนึ้ “จรงิ เหรอ? ฉันรสู ้ กึ วา่ ทะเลาะกนั ครัง้ นก้ี แ็ รงอยเู่ หมอื นกนั นะ คณุ ชายสองไมแ่ มแ้ ตจ่ ะใหผ้ า้ หม่ กบั คณุ นายนอ้ ยสองดว้ ยซ้าํ อยา่ งนกี้ ลางคนื เวลาคณุ นายนอ้ ยสองหลับไมใ่ ชว่ า่ จะตอ้ งนอน ทนหนาวหรอื ไง?”

“แมเ่ ด็กโงเ่ อย๊ อายนุ อ้ ยเกนิ ก็เลยไมเ่ ขา้ ใจอะไรเลยใชไ่ หมละ่ คณุ ชายสองก็กําลงั กดดนั ใหค้ ณุ นายนอ้ ยสองเป็ นคนขอไปนอน ดว้ ยกอ่ นไงละ่ ทค่ี ณุ ชายสองน่ะ มผี า้ หม่ อยไู่ มใ่ ชห่ รอื ไง?” “ออ้ อยา่ งนนี้ เี่ อง….. คณุ ชายสอง….เจา้ แผนการจรงิ ๆ!” แตว่ า่ เสน่ิ เฉียวกลับไมไ่ ดย้ นิ คําพดู พวกนเี้ ลยแมแ้ ตน่ อ้ ย พอเธอ กลบั ไปถงึ หอ้ ง กเ็ ห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ใชส้ ายตาเย็นชามองมาทเ่ี ธอ เธอก็รสู ้ กึ โมโหขนึ้ มาในทนั ที “คณุ รอู ้ ยแู่ ลว้ ใชไ่ หมวา่ ยังไงฉันกต็ อ้ งกลบั มามอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากเรยี วบาง ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ เกบ็ ผา้ หม่ กลบั ไป อยา่ งนัน้ กช็ า่ งมันเถอะ แต่ ทําไมคณุ ตอ้ งสง่ั พวกเขาวา่ หา้ มใหผ้ า้ หม่ กบั ฉันดว้ ย?” เขาเหลอื บมองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา สง่ เสยี งหใึ นลําคอ แลว้ ก็ หลบตากลบั ไปไมส่ นใจเธออกี เสนิ่ เฉียวโมโหจนแทบบา้ แตก่ ลบั ทําอะไรเขาไมไ่ ด ้

ภายในบา้ นตระกลู เยห่ ลังนี้ ทกุ ๆคนฟังคําสง่ั ของเขา ไมม่ ที าง จะฟังเธอแน่ และตอ่ ใหเ้ ขาตอ้ งการใหเ้ ธอตาย เธอเองก็ไมม่ ี สทิ ธท์ิ จ่ี ะปฏเิ สธ “ได ้ ไมใ่ หก้ ็ไมใ่ ห”้ อยา่ งนอ้ ยคนื นตี้ อนนอนเธอกแ็ คใ่ ชผ้ า้ ปทู ม่ี ว้ นๆขนึ้ มาหม่ แทน ไปกอ่ น รอพรงุ่ นเ้ี ลกิ งานเธอคอ่ ยไปซอ้ื อนั ใหมม่ าใชก้ ็สน้ิ เรอ่ื ง อยา่ งนอ้ ยผนื ใหมก่ ็ไดใ้ ชแ้ คไ่ มก่ ผี่ นื อยแู่ ลว้ เสน่ิ เฉยี วมปี ัญญา ซอ้ื ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งขอรอ้ งคนอน่ื กลางคนื อนั หนาวเหน็บ วนั เวลาหมนุ เปลยี่ นไปเรอื่ ยๆ ตอนนกี้ ็เรมิ่ เขา้ ฤดใู บไมร้ ว่ งแลว้ เสน่ิ เฉยี วนอนอยบู่ นผา้ ทเ่ี ธอปไู วร้ องนอน แลว้ พับเอาอกี ครง่ึ นงึ มาหม่ แถมเธอยงั สวมชดุ นอนทห่ี นาขนึ้ ดว้ ย นอนแบบนที้ จี่ รงิ ก็ ไมไ่ ดต้ า่ งอะไรกนั มาก คงไมร่ สู ้ กึ วา่ หนาวมาก กแ็ คจ่ ะนอนฉกี แขง้ ฉีกขาไมไ่ ดก้ เ็ ทา่ นัน้

ชว่ งแรกๆเสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ วา่ อยา่ งนมี้ ันลําบากอยเู่ ล็กนอ้ ย ยดื แขน ยดื ขาไมไ่ ด ้ แตว่ า่ พอผา่ นไปสกั พักก็ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ วา่ ลําบากขนาด นัน้ แลว้ เธอหลบั ตาลง ไมน่ านกผ็ ล็อยหลบั ไป แตเ่ สน่ิ เฉียวไมร่ เู ้ ลยวา่ ตอนทเ่ี ธอกลับไปแลว้ มเี งารา่ งสงู ใหญ่ เงาหนง่ึ พอมัน่ ใจวา่ เธอหลับไปแลว้ จรงิ ๆ คนๆนัน้ กย็ ม้ิ เยาะเธอ “เป็ นผหู ้ ญงิ ทโี่ งจ่ รงิ ๆเลย ยอมทจี่ ะนอนขดตวั แตก่ ลบั ไมย่ อมท่ี กม้ หวั ใหฉ้ ันเลยสกั ครัง้ ?” * ถงึ แมจ้ ะเป็ นคนื ทห่ี ลับฝันดี แตว่ า่ เชา้ วันถัดไปทเี่ สน่ิ เฉยี วตนื่ มา กร็ สู ้ กึ ไดว้ า่ หลงั แลว้ ก็เอวของเธอนัน้ ปวดไปหมด ราวกบั วา่ กระดกู ทัง้ ตวั ของเธอนัน้ แข็งไปหมดแลว้ แขนขาก็รสู ้ กึ วา่ ยดื ออกไมไ่ ด ้ เธอนอนขดตวั อยทู่ งั้ คนื เลยทําไดแ้ คล่ กุ ขนึ้ มายดื เสน้ ยดื สายบา้ ง แตก่ ลบั เจอเขา้ กบั ดวงตาสดี ําโดยบงั เอญิ เสนิ่ เฉยี วรบี หดแขน ตวั เองกลบั มาทนั ที เสร็จแลว้ กร็ บี ลกุ ไปเขา้ หอ้ งนํ้า พอกลับมาอกี ครัง้ กพ็ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นหอ้ งแลว้

เสนิ่ เฉยี วหยบิ ปฏทิ นิ อนั เล็กในกระเป๋ าออกมาดู เธอเพงิ่ รตู ้ วั วา่ ตอนนเ้ี ธอมาอยใู่ นบา้ นตระกลู เยใ่ กลจ้ ะครบเดอื นนงึ แลว้ ตามเวลาทเ่ี ปลยี่ นไปเรอ่ื ยๆ เด็กนอ้ ยในทอ้ งเธอกม็ อี ายไุ ดส้ อง เดอื นแลว้ ระยะหา่ งจากเวลาทพ่ี วกเธอกําหนดกนั เอาไว ้ ยัง เหลอื อกี หา้ เดอื น แคร่ อจนเวลาผา่ นไปก็จบแลว้ เสน่ิ เฉียวบอกกบั ตวั เองในใจ เสน่ิ เฉียวเพงิ่ จะเรมิ่ ทํางาน กไ็ ดร้ ับเรอ่ื งวา่ วันนจี้ ะตอ้ งคยุ เรอ่ื ง สญั ญากบั บรษิ ัทตระกลู หาน อกี ฝ่ ายจะเป็ นคนมาทบ่ี รษิ ัทดว้ ย ตวั เอง เสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ ตวั เองก็เป็ นหนงึ่ ในผรู ้ ับผดิ ชอบงานชนิ้ น้ี เหมอื นกนั เธอลกุ ขน้ึ มาเตรยี มเอกสารมากมายตงั้ แตเ่ ชา้ ดวู า่ เอกสารแผน่ ไหนอกี แป๊ บหนง่ึ จะไดใ้ ชบ้ า้ ง รอจนถงึ ตอนทเ่ี ธอไดย้ นิ วา่ อกี ฝ่ ายมาถงึ ชนั้ ลา่ งแลว้ เสนิ่ เฉยี ว หยบิ เอกสารเตรยี มจะลกุ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั เซยี วซกู่ อ็ อกมาจาก หอ้ งทํางานเหมอื นกนั เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ ยังไงเสยี ก็ตอ้ งทํางาน ดว้ ยกนั กเ็ ลยตดั สนิ ใจรอเขา

แตใ่ ครจะคดิ วา่ ตอนทท่ี ัง้ คเู่ ดนิ มาอยตู่ รงหนา้ เธอแลว้ กจ็ ะหยดุ เดนิ แลว้ เซยี วซกู่ ็เดนิ มาอยดู่ า้ นหนา้ เสนิ่ เฉียว “ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ ใหผ้ มเถอะครับ” ฟังเขาจบ เสนิ่ เฉียวก็ยงั คงไมเ่ ขา้ ใจ “อะไรหรอื คะ?” เซยี วซพู่ ดู ขน้ึ อยา่ งอายๆ “เอกสารของงานในครัง้ นไี้ งครับ คณุ เตรยี มไวเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ ใชไ่ หม?” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “คะ่ เตรยี มไวเ้ รยี บรอ้ ยหมดแลว้ คะ่ มี เทา่ น…ี้ ..”เธอสง่ เอกสารใหก้ บั เขา ใบหนา้ ประดบั ไวด้ ว้ ยรอยยม้ิ “เดย๋ี วอกี แป๊ บหนง่ึ ฉันจะไปอธบิ ายใหท้ า่ นประธานหานฟัง การ รว่ มมอื กนั ในครัง้ นไ้ี มน่ ่าจะมปี ัญหาอะไรคะ่ ” “ไมต่ อ้ งหรอกครับ” เซยี วซกู่ ระแอมขน้ึ เล็กนอ้ ย พดู ขนึ้ เสยี งเบา “การประชมุ ครัง้ นี้ คณุ ไมต่ อ้ งไปเขา้ รว่ มหรอกครับ” ไดย้ นิ แบบนัน้ เสน่ิ เฉียวกต็ กใจจนหนา้ เสยี เธอยนื นง่ิ อยกู่ บั ท่ี “ไมต่ อ้ งไปแลว้ ?”

ทําไมละ่ ? เอกสารพวกนเ้ี ธอตงั้ ใจเตรยี มอยตู่ งั้ นานกวา่ จะทํา ออกมาได ้ อกี อยา่ งงานนกี้ ไ็ มใ่ ชว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกใหเ้ ธอทําหรอื ยงั ไง? ตอนนก้ี ค็ ดิ จะเอาคนื กลบั ไปอยา่ งนัน้ เหรอ? เซยี วซเู่ มม้ ปากเล็กนอ้ ย ไมไ่ ดอ้ ธบิ ายอะไรใหเ้ สนิ่ เฉียวฟัง ก็แค่ เบนสายตามองไปยังเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ เสนิ่ เฉียวกเ็ ลยเขา้ ใจวา่ เรอื่ งๆนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นคนสง่ั มา เธอกา้ วไปขา้ งหนา้ แลว้ ถามขน้ึ “ทําไมคะ? ทําไมฉันถงึ จะไป หอ้ งประชมุ ไมไ่ ด?้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ลมื ตาอยา่ งเกยี จครา้ น ดวงตาสเี ขม้ คนู่ ัน้ เต็มไปดว้ ย ความไมไ่ ยดี เขาเยย้ ขนึ้ “คณุ มฐี านะอะไร? ถงึ ไดค้ ดิ อยากจะ เขา้ รว่ มประชมุ ? ทําไม?คดิ ถงึ วันเกา่ ๆทต่ี อ้ งเสริ ฟ์ ชารนิ น้ําอยา่ ง งัน้ เหรอ?” “……..” พดู ถงึ ชว่ งทเี่ ธอยงั เสริ ฟ์ น้ําชารนิ นํ้า สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวก็เปลย่ี นเป็ นขาวซดี ในทนั ที ตอนนัน้ เธอเพงิ่ จะถงึ บา้ นตระกลู เย่ เธอโดนบงั คบั ใหม้ าเป็ น ผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เขากแ็ กลง้ ทําใหเ้ ธออบั อาย ดว้ ยการ สงั่ ใหเ้ ธอมาชว่ ยเสริ ฟ์ นํ้าชาแลว้ กร็ นิ น้ําใหเ้ ขา

อยากจะใหเ้ ธอรตู ้ วั แลว้ ก็ถอนใจงัน้ หรอื “ถา้ เกดิ คณุ คดิ ถงึ มาก ผมเองกใ็ จกวา้ งพอจะใหโ้ อกาสคณุ อกี ครัง้ ” เสนิ่ เฉียวกําหมัดแน่น ถา้ เกดิ เธอมศี กั ดศิ์ รี เธอก็ไมค่ วรจะไป แตว่ า่ เอกสารของงานๆนเี้ ธออตุ สา่ หต์ งั้ ใจเตรยี มเอาไวด้ ว้ ย ความยากลําบาก มสี ทิ ธอ์ิ ะไรทเ่ี ธอจะตอ้ งมานั่งรออยดู่ า้ นนอก? ใหท้ ําแบบนี้ ไมส่ เู ้ ขา้ ไปเสริ ฟ์ นํ้าชา รนิ นํ้าเสยี ยงั ดกี วา่ อยา่ งนกี้ ็ ยังไดย้ นิ สง่ิ ทพี่ วกเขาคยุ กนั ถงึ ตอนนัน้ เธออาจจะมโี อกาสได ้ พดู อะไรบา้ ง คดิ ไดอ้ ยา่ งน้ี เสน่ิ ฉยี วกเ็ ลอ่ื นสายตามาปะทะเขา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ “ไมม่ ปี ัญหาคะ่ อยา่ งนัน้ ฉันขอโอกาสในการเสริ ฟ์ น้ํากบั น้ําชา จากคณุ ชายเยอ่ กี ครัง้ ดว้ ยคะ่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เย็น “จําไวว้ า่ ในหอ้ งประชมุ เธอก็คอื คนใบ ้ เธอ หา้ มพดู อะไรออกมาทัง้ นัน้ ”

ตอนท่ี 136 ทนไมไ่ หวอกี แลว้ เสนิ่ เฉียวเดนิ ตามเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ไปในหอ้ งประชมุ ดว้ ยความ นอ้ ยใจ เยห่ ลนิ่ หานก็อยใู่ นนัน้ ดว้ ย ตอนทสี่ ายตาของเขามองเห็นเสนิ่ เฉยี ว เขายังมอบรอยยมิ้ อบอนุ่ ใจดใี หก้ บั เธอ ตอ่ ใหเ้ สนิ่ เฉียว อารมณ์ไมด่ ี แตว่ า่ รอยยม้ิ ของอกี ฝ่ ายมนั อบอนุ่ ราวกบั เป็ นลมใน ฤดใู บไมผ้ ลอิ ยา่ งนี้ กย็ ากทจ่ี ะทนทาน ความรสู ้ กึ นอ้ ยใจภายใน ใจเมอื่ กก้ี ็ลดลงไปเล็กนอ้ ย สง่ ยมิ้ กลับไปใหเ้ ยห่ ลน่ิ หาน การกระทําเล็กๆทส่ี ง่ ไปมาใหก้ นั ของคนทัง้ คู่ กถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ เห็น ครบทกุ ฉากทกุ ตอนไปโดนปรยิ าย เพราะอยา่ งน้ี บรรยากาศเยอื กเย็นทอ่ี ยรู่ อบๆตวั เขาก็แผ่ กระจายออกมามากกวา่ เดมิ อกี หานชงิ กบั ซจู ว่ิ มาถงึ แลว้ เป็ นเยห่ ลนิ่ ทเ่ี ป็ นรองประธานไปรับ พวกเขาดว้ ยตวั เอง เพราะฉะนัน้ ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วเจอเยห่ ลนิ่ หาน เธอก็สามารถเห็นหานชงิ กบั ซจู ว่ิ ทน่ี ่ังขา้ งๆเขาไปดว้ ย เหมอื นกบั เมอ่ื วาน หานชงิ ยังคงนั่งอยตู่ รงนเี้ งยี บๆเหมอื นเดมิ สายตาของเขาราวกบั วา่ มองไมเ่ ห็นใครเลย

เขากม้ อา่ นเอกสารทวี่ างอยดู่ า้ นหนา้ จนถงึ ตอนทเ่ี สน่ิ เฉียวมอง มา เขากร็ าวกบั รับรไู ้ ด ้ เงยหนา้ ขนึ้ มาสบตากบั เสน่ิ เฉียวครหู่ นงึ่ แลว้ กม้ หวั ใหเ้ สน่ิ เฉียวเบาๆ เสนิ่ เฉียวเองก็หนั ไปกม้ หวั ใหเ้ ขาเชน่ กนั แลว้ กแ็ บบเดยี วกนั กบั ซจู ว่ิ ในเวลานไี้ อความเย็นทแี่ ผม่ าจากเยโ่ มเ่ ซนิ ยังเจอื ความรา้ ยกาจ ออกมาดว้ ย เหอะ เป็ นผหู ้ ญงิ ทม่ี แี ตค่ นใหค้ วามสนใจจรงิ ๆ ไมว่ า่ จะไปทไ่ี หน กม็ แี ตค่ นทกั ทายเธอ ในใจของเธอคงจะรสู ้ กึ ดมี ากแน่ๆ พอน่ังลงกบั ที่ นวิ้ เรยี วยาวของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ คาะลงบนโตะ๊ “กาแฟ” เสน่ิ เฉยี วพยกั หนา้ “ฉันจะไปเตรยี มคะ่ ” พดู จบ เธอก็กา้ วเดนิ ออกไปดา้ นนอก กาแฟของทกุ คนในหอ้ ง ประชมุ มเี ธอเป็ นคนเตรยี มทัง้ หมด แถมยงั ไมม่ ใี ครมาชว่ ยเธอ เลยสกั คน เสนิ่ เฉยี วเองกถ็ อื วา่ เหนอ่ื ยใชย่ อ่ ย

ตอนทเ่ี ธอถอื ถาดกาแฟขนาดใหญเ่ ดนิ เขา้ ไปในหอ้ งประชมุ การประชมุ กไ็ ดเ้ รมิ่ ขนึ้ แลว้ ภายในหอ้ งประชมุ กําลังมคี น นําเสนองานอยู่ เสน่ิ เฉียวไมส่ ามารถทําเสยี งดงั ได ้ เธอวางแกว้ กาแฟเอาไวห้ นา้ ทา่ นประธาน ผรู ้ ว่ มถอื หนุ ้ และกผ็ จู ้ ัดการแตล่ ะ คนอยา่ งเบามอื เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ เธอคงเหนอ่ื ยไมน่ อ้ ย ตอนทเ่ี ธอกําลงั มาก็ เลยชว่ ยเธอเข็น เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ ซาบซงึ้ จนตอ้ งเงยหนา้ มองเขา แลว้ ก็เดนิ ไปวางกาแฟไวต้ รงหนา้ ของหานชงิ หานชงิ มองมอื ขาวเนยี นและนวิ้ เรยี วยาวของมอื ทัง้ สองขา้ ง แต่ ละนว้ิ ราวกบั หยกมปิ าน ในความทรงจําของเขา ตอนทเ่ี ขายังเด็กมากๆ มอื ของแมข่ อง เขากเ็ ป็ นแบบนเ้ี หมอื นกนั ชว่ ยพลกิ หนังสอื ใหเ้ ขาทลี ะหนา้ ๆ ชว่ ยเลา่ เรอื่ งตา่ งๆใหเ้ ขาฟังอยา่ งไมเ่ บอ่ื หน่ายและไมร่ ําคาญ สดุ ทา้ ยยังใชม้ อื ทัง้ สองขา้ งชว่ ยนวดหวั ใหเ้ ขา นํ้าเสยี ง ออ่ นหวาน “หานชงิ ถา้ เกดิ มโี อกาสทหี่ านอ้ งจนเจอ จะตอ้ งดแู ลเธอใหด้ ๆี นะ”

หลังจากทแ่ี มต่ ายไป หานชงิ สามารถบอกไดว้ า่ เขาใชเ้ รอื่ งเป็ น จดุ มงุ่ หมายของชวี ติ และความพยายาม เมอ่ื สองปีทแ่ี ลว้ ในทสี่ ดุ เขาก็หานอ้ งสาวทไ่ี ดย้ นิ วา่ พลดั พราก จากกนั ตงั้ แตเ่ ด็กจนเจอ แตว่ า่ …..ภายในใจของเขากลบั รสู ้ กึ โหวงๆ เขามกั จะรสู ้ กึ วา่ ตวั เองยังไมไ่ ดท้ ําตามคําขอขอแมใ่ ห ้ สําเร็จ ทกุ วันนก้ี ารปรากฏตวั ของเสน่ิ เฉียวทําใหค้ วามรสู ้ กึ ขาดหายใน ใจของเขามันเพม่ิ มากขน้ึ เพราะวา่ เสน่ิ เฉียวมักจะทําตวั เหมอื นกบั คนในความทรงจําทงั้ อยา่ งตงั้ ใจและไมไ่ ดต้ งั้ ใจ มนั ทําใหเ้ ขาเขา้ ใจผดิ เขาพยายามหานอ้ งสาวคนนัน้ ของเขามาตลอด ดไู ปแลว้ หลังจากการประชมุ ในครัง้ นจ้ี บลง คงตอ้ งใหซ้ จู ว่ิ ลอง ไปคน้ ประวัตขิ องเสน่ิ เฉยี วดเู สยี หน่อย ซจู วิ่ มองเสน่ิ เฉยี วดว้ ยความประหลาดใจ คดิ ไมถ่ งึ วา่ แคเ่ ธอคน เดยี วตอ้ งทํางานเยอะขนาดน้ี แลว้ ลองมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ่ัง นง่ิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะวอ่ กแวก่ อยตู่ รงตําแหน่งประธาน ซจู วิ่ นกึ ถงึ ภาพ ทรี่ า้ นอาหารเมอื่ วาน

ในใจก็คดิ ผชู ้ ายคนนน้ี ช่ี า่ งเป็ นสงิ่ มชี วี ติ ทไ่ี รห้ วั ใจจรงิ ๆ! ปัง! ตอนทเี่ สน่ิ เฉียวยกกาแฟเขา้ มาอกี รอบ เยห่ ลนิ่ หานกท็ นมอง ตอ่ ไปไมไ่ ด ้ ตอนทเ่ี ขากําลงั จะลกุ ขนึ้ หานชงิ กส็ ง่ สายตามายงั ตวั เอง ซจู วิ่ ทํางานกบั หานชงิ มาหลายปี ก็เขา้ ใจไดใ้ นทนั ที เขารบี ชงิ ลกุ ตดั หนา้ เยห่ ลน่ิ หานไปชว่ ยเสน่ิ เชยี วยกกาแฟ พดู ขนึ้ เสยี ง เบา “ใหฉ้ ันชว่ ยนะคะ” เสนิ่ เฉยี วนงิ่ “ขะ ขอบคณุ คะ่ ” หลงั จากนัน้ ซจู วิ่ กบั เสนิ่ เฉียวก็ชว่ ยกนั ยกกาแฟไปเสริ ฟ์ ไว ้ ดา้ นหนา้ ทกุ คน ตอนทอี่ ยตู่ รงหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ อยๆู่ เขาก็ หวั เราะแกนๆขน้ึ มา “เลขาของประธานหานมนี ํ้าใจจังเลยนะ ครับ” เสยี งทพี่ ดู แทรกขน้ึ มา สามารถขดั จังหวะการประชมุ ลงได ้ ในทันที หลายๆคนมสี หี นา้ ตกใจ ไมม่ ใี ครรวู ้ า่ เกดิ อะไรขน้ึ

สายตาเย็นชาของหานชงิ หยดุ มองอยทู่ เี่ ขา เสยี งแข็งเอย่ ขน้ึ “คนของบรษิ ัทคณุ ไมพ่ อ? อยา่ งนที้ ําใหผ้ มสงสยั วา่ ตอ่ ไปถา้ เรา รว่ มงานกนั บรษิ ัทของคณุ จะสามารถตามทนั บรษิ ัทตระกลู หาน ของเราไดห้ รอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งหใึ นลําคอ “ในฐานะบรษิ ัทอนั ดบั หนงึ่ ในเมอื ง เป่ ย พวกเราเนน้ ทคี่ ณุ ภาพ ไมใ่ ชท่ ป่ี รมิ าณ” เสนิ่ เฉยี วทย่ี นื อยดู่ า้ นขา้ งไดย้ นิ กถ็ งึ กบั เลกิ คว้ิ เอาอกี แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ นไี่ มย่ อมปลอ่ ยผา่ นอกี แลว้ ชดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ กําลงั จะมโี ปรเจกตร์ ว่ มกบั บรษิ ัทตระกลู หาน สดุ ทา้ ยก็ยังโต ้ กลับไปอกี ไมร่ จู ้ ักอดทนบา้ งหรอื ยังไง? เสนิ่ เฉียวก็ไมร่ เู ้ หมอื นกนั วา่ ตวั เองเป็ นอะไร ทัง้ ๆทต่ี วั เองโดนเย่ โมเ่ ซนิ ทําใหอ้ บั อายขนาดน้ี แตเ่ ธอก็ยังคดิ แทนตระกลู เยอ่ กี หรอื เป็ นเพราะวา่ ตวั อยทู่ ไ่ี หน กอ็ ยกู่ บั ฝ่ังนัน้ อยา่ งนเ้ี หรอ? ไมว่ า่ ทกุ คนจะหวั ชา้ แคไ่ หน แตว่ า่ กพ็ อจะมองออกวา่ อะไรเป็ น อะไร การประชมุ ในครัง้ นเี้ รม่ิ มาไดค้ รงึ่ ทางแลว้ จๆู่ กเ็ กดิ เรอื่ ง ประหลาดแบบนขี้ น้ึ

นปี่ ระธานหานกบั คณุ ชายจะทะเลาะกนั หรอื ยงั ไง? เพราะอะไร? “ใชเ่ หรอ? ถา้ อยา่ งนัน้ ผมก็รอดผู ลงานบรษิ ัทของคณุ แลว้ กนั ” การประชมุ ในครัง้ นจี้ บกอ่ นเวลากําหนด แตว่ า่ เรอื่ งทที่ ําใหค้ น อน่ื ๆประหลาดใจก็คอื การคยุ โปรเจกตต์ กลงกนั ไดส้ ําเร็จ เยโ่ ม่ เซนิ กบั หานชงิ ไมไ่ ดเ้ ขมน่ กนั เพราะคําพดู สองประโยคนัน้ ตอน ทเี่ ซน็ สญั ญา ทัง้ สองฝ่ ายยงั จับมอื กนั อกี ดว้ ย ตอนทก่ี ารประชมุ จบลงแลว้ เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เสยี งทา่ นผอู ้ ํานาจ หลายคนพดู ขนึ้ “ประธานหานกบั คณุ ชายเยข่ องเราถงึ แมว้ า่ จะอายยุ งั นอ้ ยแตก่ ็ น่านับถอื นะ หลังจากทที่ ะเลาะกนั ในทปี่ ระชมุ ก็ยงั สามารถเซน็ สญั ญาไดอ้ ยา่ งใจเย็นไดอ้ กี ฉันนกึ วา่ การรว่ มมอื กนั ในครัง้ นจี้ ะ ลม้ เหลวเสยี แลว้ ” “ไมน่ ่าจะนะ ถงึ ประธานเยจ่ ะพกิ าร แตว่ า่ สมองเขาน่ะเป็ นเลศิ มาก โอกาสในการรว่ มลงมอื แบบไหนทคี่ วรจะควา้ เอาไว ้ เขาก็รู ้ หมด แลว้ คณุ ลองดทู า่ ทางของหานชงิ แคด่ กู ร็ แู ้ ลว้ วา่ เขาเป็ น คนทท่ี ํางานอยา่ งมรี ะเบยี บแบบแผน โชคดที แี่ ยกออก”

ตอนทห่ี านชงิ กบั ซจู ว่ิ ออกมา ซจู ว่ิ ทนไมไ่ หวจนตอ้ งพดู ออกมา “ประธานหาน วนั นค้ี ณุ ไมค่ วรจะออกตวั แทนคณุ หนูเสน่ิ คนนัน้ ” ฟังจบ หานชงิ กค็ วิ้ กระตกุ ซจู วิ่ พดู ตอ่ “พวกเขาทงั้ คนู่ ่าจะทะเลาะกนั อยู่ ปกตปิ ระธานหาน เป็ นคนใจเย็นไมพ่ ดู เยอะ ทําไมวันนถี้ งึ ได…้ …” แตซ่ จู ว่ิ ยังไมท่ นั จะไดพ้ ดู จบ เขาก็ไดย้ นิ หานชงิ สงั่ ขน้ึ มาเสยี ง เย็น “ซจู ว่ิ เธอชว่ ยไปตรวจสอบเสนิ่ เฉยี วคนนใี้ หห้ น่อย ขอทกุ เรอื่ ง” ซจู วิ่ นง่ิ ไป “ดว่ นทส่ี ดุ ” หานชงิ พดู ขน้ึ อกี ครัง้ ซจู วิ่ เพง่ิ จะไดส้ ตกิ ลบั มา “คะ่ รับทราบคะ่ ” ในใจของเธอสงสยั มาก เป็ นครัง้ แรกทหี่ านชงิ ทําทา่ สนใจ ผหู ้ ญงิ 0อยา่ บอกนะวา่ สนใจเสน่ิ เฉียวคนนัน้ ? แตว่ า่ …. เสนิ่ เฉียวคนนัน้ มอี ะไรพเิ ศษกนั ? กจ็ รงิ อยทู่ เี่ ธอหนา้ ตาดี แถมยังหนุ่ ดอี กี ตา่ งหาก โดยเฉพาะดวงตาคนู่ ัน้ ทมี่ แี ววเย็นชาอยหู่ น่อยๆ ทําใหค้ นรสู ้ กึ วา่ เธอนัน้ ดสู งู สง่

และถงึ จะเป็ นแบบนัน้ กไ็ มน่ ่าจะทําใหป้ ระธานหานเสยี อาการ ไดน้ ี่ ตกลงเพราะอะไรกนั แน่? เสน่ิ เฉยี วเห็นวา่ ทกุ คนไปแลว้ เธอเองกเ็ ตรยี มตวั จะออกไป พรอ้ มๆกบั ทกุ คน แตเ่ ซยี วซกู่ ลับตามาพดู กบั เธอ “ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ คณุ ชายเยส่ งั่ ใหค้ ณุ กลบั แกว้ กาแฟทัง้ หมดทนี่ ”ี่ ฟังจบ เสน่ิ เฉียวไดแ้ ตถ่ อยหลงั กลบั มา แลว้ ก็เก็บแกว้ กาแฟท่ี วางเอาไวบ้ นโตะ๊ อยา่ งเงยี บๆ เยห่ ลน่ิ หานออกไปชา้ เห็นวา่ เธอกําลังเกบ็ ของ เขากว็ าง ปากกาแลว้ เดนิ เขา้ มาชว่ ย “ทําไมโมเ่ ซนิ ถงึ ไมส่ งั่ ใหค้ นมาชว่ ยเธออกี แรง?” “เออ่ ……” เสนิ่ เฉียวถอยหลังไปสองกา้ ว “รองประธานเย”่ เธอจําคําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ได ้ ตอ้ งรักษาระยะหา่ งกบั เยห่ ล่ิ นหาน

ตอนท่ี 137 นํา้ ลายสามารถหยดุ ไมใ่ หเ้ ลอื ดไหลได้ เยห่ ลน่ิ หานเห็นวา่ เธอถอยหลงั ไปกา้ วหนง่ึ แววตาก็สลดลง เล็กนอ้ ย “ผมเป็ นสตั วป์ ระหลาดเหรอ?” “คะ?” เสนิ่ เฉียวไมเ่ ขา้ ใจในสง่ิ ทเี่ ขาพดู เงยหนา้ มองเขาอยา่ ง ไมเ่ ขา้ ใจ เยห่ ลนิ่ หานยมิ้ เจอ่ื นๆ “ถา้ เกดิ ผมไมใ่ ชส่ ตั วป์ ระหลาด ทําไมคณุ ถงึ กลวั ผมขนาดนัน้ ?” “……ขอโทษนะคะพใี่ หญ”่ เธอไมไ่ ดก้ ลวั เขา แตเ่ ธอกลวั วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ มาเห็นแลว้ จะ มาหาเรอื่ งอกี ผชู ้ ายคนนัน้ ….ถงึ จะบอกวา่ ไมช่ อบเธอ แตว่ า่ ความตอ้ งการของเขามนั รนุ แรงจรงิ ๆ เพราะวา่ ตอนนเ้ี ธอยงั มปี ้าย คณุ นายนอ้ ยสองแขวนเอาไวอ้ ยู่ “ไมเ่ ป็ นไรหรอก พไ่ี มโ่ กรธเธอ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ใหเ้ ธออยา่ ง ออ่ นโยน เขาพดู ขน้ึ เสยี งเบา “ตรงนปี้ ลอ่ ยใหฉ้ ันจัดการเถอะ เธอขนึ้ ไปกอ่ น”

ไดย้ นิ แบบนัน้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวกเ็ ปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย “จะเป็ น แบบนัน้ ไดย้ งั ไงกนั คะ ปลอ่ ยใหฉ้ ันทํากไ็ ดค้ ะ่ พใี่ หญไ่ ปทํางาน ตอ่ เถอะคะ่ ” คดิ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี ขาเคยชว่ ยเธอทโี่ รงอาหารครัง้ กอ่ น เสน่ิ เฉียวยงั ไมเ่ คยไดพ้ ดู ขอบคณุ กบั เขาสกั ครัง้ เลย ชว่ งนพ้ี อเจอเขาก็เอา แตห่ ลบหนา้ ในใจของเสนิ่ เฉียวเองกร็ สู ้ กึ แย่ ดงั นัน้ เธอเลยกด เสยี งตํา่ แลว้ พดู ขนึ้ “ใชแ่ ลว้ คะ่ พใี่ หญ่ เรอื่ งทโ่ี รงอาหารครัง้ กอ่ น ขอบคณุ นะคะ” “เรอ่ื งนไ้ี มต่ อ้ งไปสนใจหรอก หลังจากนัน้ โมเ่ ซนิ ไปรับเธอแลว้ ใชไ่ หม?” พอพดู ถงึ ตรงน้ี เยห่ ลนิ่ หานก็ยมิ้ ขนึ้ เบาๆ “โมเ่ ซนิ ก็ แครเ์ ธอเหมอื นกนั นะ นอ้ งสะใภ”้ พอพดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉยี วถงึ ไดร้ ตู ้ วั วา่ เขาไมอ่ ยใู่ นหอ้ ง ประชมุ แลว้ คงเป็ นเพราะตอนน้ี เขาคงไมอ่ ยากจะเห็นหนา้ เธอเทา่ ไหร่ ละมัง้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ เศรา้ ขนึ้ มา เธอยมิ้ เยาะตวั เองในใจ “อมื คงอยา่ ง นัน้ มงั้ คะ”

เยห่ ลน่ิ หานวา่ เธอดเู ศรา้ ลง ก็พดู ขนึ้ ดว้ ยความเป็ นหว่ ง “เป็ น อะไรไป? ทําไมโมเ่ ซนิ ถงึ ทํากบั เธอแบบน?้ี พวกเธอทะเลาะกนั เหรอ?” “ไมใ่ ชค่ ะ่ ไมร่ วู ้ า่ จะพดู ยงั ไงดเี หมอื นกนั มนั คอ่ นขา้ งจะ ซบั ซอ้ น” เยห่ ลนิ่ หานวา่ เธอคดิ มากจน ทําหนา้ นว่ิ คว้ิ ขมวด สภาพแบบนี้ ของเธอ ภายในสายตาของเขามันชา่ งดนู ่ารักมากๆ อดไมไ่ ดท้ ี่ จะยน่ื มอื ออกไปลบู หวั ของเธอ “ไมต่ อ้ งคดิ มากแลว้ เป็ นผหู ้ ญงิ ก็ตอ้ งสดใสหน่อย ตอ้ งยมิ้ เยอะๆถงึ จะด”ี ทา่ ทางน่ารักแบบนท้ี ําใหเ้ สน่ิ เฉียวชะงักไปชวั่ ครถู่ งึ จะขยับตวั แลว้ เธอกถ็ อยหลังไปสองกา้ ว “ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ่ ฉันรแู ้ ลว้ คะ่ ” “เดย๋ี วเลกิ งานแลว้ พอมเี วลาไหม? ไดย้ นิ วา่ ของหวานทําให ้ อารมณ์ดขี นึ้ ไดน้ ะ เคก้ ครัง้ กอ่ น…..” พดู ถงึ ของหวาน เสน่ิ เฉียวก็หนา้ เสยี “พใ่ี หญค่ ะ คอื วา่ … ฉันไม่ อยากโกหกพี่ เลยคดิ วา่ พดู ความจรงิ กบั พด่ี กี วา่ ” “หมื ?”

“จรงิ ๆแลว้ ฉันไมท่ านของหวานคะ่ เคก้ ครัง้ กอ่ น…ฉันใหเ้ พอื่ น ของฉันไปคะ่ พใี่ หญ่ พไี่ มโ่ กรธใชไ่ หมคะ?” เสน่ิ เฉียวคดิ วา่ พดู ใหช้ ดั เจนไปเลยคงจะดกี วา่ เกดิ วันไหนอยๆู่ เขาถงึ จะซอื้ เคก้ มาใหเ้ ธออกี หรอื อยๆู่ ก็จะพาเธอไปกนิ ของ หวาน จะไดไ้ มต่ อ้ งทําลายนํ้าใจของเขา เยห่ ลนิ่ หานราวกบั คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะซอื่ สตั ยข์ นาดน้ี ตอนแรกก็ ถงึ กบั นง่ิ อง้ึ ไป แตว่ ถิ ัดไปเขาก็ยมิ้ ใหก้ บั เธอ แลว้ ก็ยนื่ มาลบู หวั เธออกี ครัง้ “นอ้ งสะใภ ้ ฉันดใี จมาก” “？？？” “เธอยอมบอกความคดิ จรงิ ๆใหฉ้ ันฟัง นท่ี ําใหฉ้ ันดใี จมาก” มอื ของเยห่ ลนิ่ หานยงั คงวางอยบู่ นหวั ของเธอ เสยี งของเขามัน ออ่ นโยนราวกบั ลม “ไมเ่ ป็ นไร เธอไมช่ อบกนิ ของหวาน อยา่ ง นัน้ เธอชอบกนิ รสชาตอิ ะไร?” เสนิ่ เฉยี วมองเขา แลว้ คอ่ ยคดิ อยา่ งจรงิ จัง “รสเผ็ด? ไมใ่ ชส่ ิ พ่ี ใหญ่ ฉันตอ้ งรบี ไปทํางานแลว้ คะ่ ”

พดู จบ เสนิ่ เฉยี วกร็ บี ไปยกแกว้ กาแฟแลว้ ออกไปจากหอ้ ง ประชมุ แตต่ อนทเี่ ธอเปิดประตอู อกไปกช็ นเขา้ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยดู่ า้ น นอกประตพู อดี เสนิ่ เฉียวตกใจจนถอยหลังมาสองกา้ ว ในวนิ าที นัน้ เองพวกก็ลม้ แลว้ รว่ งลงไปบนพน้ื เพราะวา่ ในมอื เธอถอื อยู่ เป็ นจํานวนมาก เพราะฉะนัน้ เสยี งของมันก็เลยดงั มาก แตว่ า่ ในตอนนค้ี นกอ็ อกไปแทบจะหมดแลว้ คนทไ่ี ดย้ นิ เสยี งหนั กลับมามอง เห็นวา่ เป็ นเสน่ิ เฉียวทท่ี ําแกว้ ตกก็เมนิ แลว้ กเ็ ดนิ จากไปในทนั ที กลบั เป็ นเยห่ ลน่ิ หานทอี่ ยใู่ นหอ้ งประชมุ ทไี่ ดย้ นิ เสยี งของตกก็ เลยรบี ออกมาดู “นอ้ งสะใภ?้ ไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” เยห่ ลน่ิ หานรบี เดนิ ไปดงึ ตวั เสนิ่ เฉยี วออกมาจากบรเิ วณนัน้ บน พน้ื มแี ตเ่ ศษแกว้ “ระวังนะ อยา่ ใหบ้ าดเทา้ ได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นภาพตรงหนา้ รมิ ฝี ปากก็เหยยี ดยม้ิ เย็นขนึ้ “พใ่ี หญด่ แู ลนอ้ งสะใภด้ จี ังนะครับ”

ไดย้ นิ เยห่ ลน่ิ หานก็เงยหนา้ มองเขา สายตาของเขามันเต็มไป ดว้ ยความเออื มระอา “โมเ่ ซนิ นายปลอ่ ยใหน้ อ้ งสะใภท้ ําเรอ่ื ง พวกนคี้ นเดยี วไดย้ งั ไง?” “ตระกลู เยไ่ มเ่ ลย้ี งคนขเ้ี กยี จ เธอทําอะไรไดบ้ า้ ง?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เยย้ เสยี งเย็น เยห่ ลนิ่ หานคว้ิ กระตกุ “เทา่ ทฉี่ ันรู ้ เธอเป็ นคนตดิ ตอ่ กบั บรษิ ัท ตระกลู หาน แถมเอกสารในการประชมุ ครัง้ นก้ี ็เป็ นเธอทเี่ ป็ นคน เตรยี มเอาไว ้ ทนี่ ายพดู วา่ เธอทําอะไรไมไ่ ด ้ ดเู หมอื นวา่ จะไม่ ถกู ตอ้ ง นอ้ งสะใภเ้ ป็ นผชู ้ ว่ ยทด่ี ี โมเ่ ซนิ เสยี อกี ทเ่ี อาคนทมี่ ฝี ี มอื มาทํางานเล็กๆ” “ออ๋ ดเู หมอื นวา่ พใ่ี หญจ่ ะรคู ้ วามสามารถของเธอดกี วา่ ผมทเ่ี ป็ น สามอี กี นะ?” “โมเ่ ซนิ ทําไมนายตอ้ งพดู จาไมน่ ่าฟังแบบนด้ี ว้ ย? พเี่ ป็ นคน แบบไหน ยังไมร่ อู ้ กี เหรอ?” แววตาเกรย้ี วกราดของเยโ่ มเ่ ซนิ ชดั เจนขนึ้ “พใ่ี หญเ่ ป็ นคนแบบ ไหน ผมเองกไ็ มค่ อ่ ยจะรแู ้ น่เสยี ดว้ ย”