เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

หรอื การชกั จงู ใจมาเป็ นพวกทางการคา้ เสยี มากกวา่ แตเ่ พราะ อาหารของรา้ นนล้ี ว้ นมาจากฝี มอื ของพอ่ ครัวชอื่ ดงั ดงั นัน้ คน ทม่ี าทานอาหารทนี่ ก่ี ็มมี ากพอสมควร และคนสว่ นมากกส็ ามารถจา่ ยไหว แตเ่ ห็นไดช้ ดั วา่ เสน่ิ เฉยี วจา่ ยไมไ่ หว ถงึ แมว้ า่ ชายวัยกลางคนทอ่ี ยฝู่ ่ ายการเงนิ จะทําเรอ่ื งเงนิ ทนุ ให ้ เธอจํานวนหนง่ึ แลว้ แตถ่ า้ ใหจ้ า่ ยคา่ อาหารมอ้ื นี้ เงนิ กอ็ าจจะไม่ พอ เสน่ิ เฉียวหันไปมองพวกเขาเล็กนอ้ ย แอบถอื โทรศพั ทแ์ ละเดนิ ไปทางหอ้ งนํ้าอยา่ งเงยี บๆ หอ้ งน้ําหญงิ ไมม่ คี นอนื่ เสนิ่ เฉยี วจงึ หยบิ โทรศพั ทแ์ ละกดโทร หาหานเสโ่ ยวหนา้ หอ้ งนํ้าสะเลย ตอนทห่ี านเสโ่ ยวกดรับโทรศพั ทเ์ ธอ กร็ สู ้ กึ แปลกใจอยู่ เล็กนอ้ ย: “ เวลานท้ี ําไมไมท่ ํางาน แตก่ ลับโทรหาฉันละ หรอื วา่ จะชวนฉันรว่ มรับประทานอาหารกลางวันดว้ ยกนั ? ”

เสน่ิ เฉยี วไมม่ เี วลาหยอกลอ้ กบั เธอ สําหรับเธอแลว้ ตอนนเ้ี ป็ น สถานการณค์ บั ขนั “ เสโ่ ยว ฉันตอ้ งการใหเ้ ธอชว่ ย ใหฉ้ ันยมื เงนิ หน่อยนะ! ” หานเสโ่ ยว: “ ……เกดิ อะไรขน้ึ ? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ เรอ่ื งมนั ยาว แตต่ อนนฉ้ี ันตอ้ งการเงนิ ” “ ได ้ แลว้ เธอตอ้ งการเทา่ ไหร?่ ฉันจะโอนไปใหเ้ ธอตอนนเี้ ลย ” หานเสโ่ ยวตอบรับเธออยา่ งตรงไปตรงมา เพราะทงั้ สองคนรจู ้ ักกนั นานแลว้ ตงั้ แตห่ านเสโ่ ยวเขา้ ไปใน ตระกลู หาน ก็คดิ อยากจะชดเชยเสน่ิ เฉยี วมาตลอด เธอบอก กบั เสนิ่ เฉยี วอยเู่ สมอวา่ ถา้ มเี รอื่ งอะไรเธอจะชว่ ยเสนิ่ เฉียว แต่ เสนิ่ เฉยี วไมเ่ คยพดู ขอยมื เงนิ เธอเลยสกั ครัง้ และไมเ่ คยขอให ้ เธอชว่ ย แมแ้ ตต่ ามหาชายแปลกหนา้ คนนัน้ ก็เป็ นหานเสโ่ ยวเองทพ่ี ดู เสนอวา่ จะชว่ ยเธอตามหา เพราะฉะนัน้ ครัง้ นเ้ี สนิ่ เฉียวบอกวา่ จะยมื เงนิ เธอ หานเสโ่ ยวดใี จ มากจรงิ ๆ เพราะอยา่ งนอ้ ยเธอก็บอกกบั หานเสโ่ ยวเอง จงึ ทําให ้

หานเสโ่ ยวหาโอกาสทจ่ี ะชดเชยเธอไดแ้ ลว้ ใจของหานเสโ่ ยว จงึ ไมไ่ ดร้ สู ้ กึ ไมด่ อี กี ตอ่ ไป ดงั นัน้ เธอจงึ โอนเงนิ ไปใหเ้ สนิ่ เฉยี วอยา่ งรวดเร็ว ตอนทเ่ี สน่ิ เฉยี วไดร้ ับขอ้ ความ ก็พดู ขอบคณุ เธอ: “ ขอบคณุ เธอมากนะ ” หานเสโ่ ยวจงึ พดู ถามขนึ้ : “ เธอยงั ไมบ่ อกฉันเลยนะวา่ ตอ้ งการ เงนิ ไปทําอะไร? ตอ่ ใหเ้ รอื่ งมนั ยาว แตอ่ ยา่ งนอ้ ยก็บอกกนั สกั นดิ สิ ” พดู ถงึ เรอื่ งนี้ เสน่ิ เฉียวจงึ หวั เราะออกมา: “ เรอื่ งมันยาวจรงิ ๆ ครัง้ กอ่ น ทฉี่ ันเคยบอกเธอวา่ จะเลย้ี งอาหารพชี่ ายของเธอไง? ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เหมอื นมอี ะไรมากระทบในใจของหานเสโ่ ยว เธอ จงึ พยักหนา้ ชา้ ๆ: “ ใช่ ใชแ่ ลว้ ทําไมหรอ? ” “ บรษิ ัทตระกลู เยจ่ ะรว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู หาน เพราะฉะนัน้ วนั นฉ้ี ันโชคดมี ากทสี่ ามารถเชญิ พชี่ ายของเธอใหม้ าทาน อาหารไดน้ ่ะ ” “ เธอ เธอบอกวา่ อะไรนะ?? ”

เสนิ่ เฉยี วเพงิ่ พดู เสร็จ หานเสโ่ ยวกต็ กใจจนหนา้ ซดี เสน่ิ เฉยี ว ไดย้ นิ เธอทอ่ี ยใู่ นสายเหมอื นพลงั้ มอื ปัดของตก เธอจงึ ถามขนึ้ อยา่ งแปลกใจ: “ เป็ นอะไรไป? ” “ เธอกบั พข่ี องฉัน……เจอกนั แลว้ ? ” นํ้าเสยี งของหานเสโ่ ยวดู กระวนกระวายมาก เสน่ิ เฉยี วจงึ รสู ้ กึ ประหลาดใจ และขมวดคว้ิ คดิ อะไรออก เสน่ิ เฉียวจงึ รบี พดู อธบิ ายทันท:ี “ เธอวางใจได ้ ฉันไมไ่ ดร้ บกวนงานของพชี่ ายเธอ ทพ่ี วกเรามโี อกาสพบกนั ก็ เพราะมาเจรจาเรอื่ งงาน ” “ ตอนนพ้ี วกเธออยทู่ ไ่ี หน? ” หานเสโ่ ยวถามขนึ้ อยา่ งกะทนั หนั “ วา่ ไงนะ? ” “ บอกฉันมาสิ ไมใ่ ชว่ า่ พวกเธอกําลังทานอาหารกนั อยหู่ รอ รา้ น ไหนละ? ” หานเสโ่ ยวไมไ่ ดส้ งั เกตเลยวา่ เสยี งของตวั เองกําลงั สน่ั เสน่ิ เฉียว: “ ……รา้ นอาหารชอื่ ดงั ในเมอื งเป่ ย…… ” ประโยคหลังยังพดู ไมจ่ บ หานเสโ่ ยวก็กดตดั สายไปเลย: “ เธอ รอฉันกอ่ น ฉันจะไปเดย๋ี วน!ี้ ”

ตอนที่ 127 ผมมอี ารมณแ์ ลว้ เสนิ่ เฉยี วยนื งงอยทู่ เ่ี ดมิ เสยี งรอ้ นรนทด่ี งั ขนึ้ มาจากในมอื ทําให ้ เธอสตหิ ลดุ ไปสกั พักใหญ่ เสโ่ ยวรเู ้ รอ่ื งทเี่ ธอเจอกบั พชี่ ายของตวั เอง ก็ดเู หมอื นรอ้ นใจ มาก ทําไมละ? เธอไมเ่ ขา้ ใจ หานเสโ่ ยวตน่ื เตน้ จนกดวางสายโทรศพั ท์ หลงั จากนัน้ ก็รบี ตามมาทนี่ ี่ เสน่ิ เฉยี วหยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาดขู อ้ ความการโอนเงนิ ทดี่ งั ขน้ึ น่าจะพอสําหรับคา่ อาหารมอื้ นี้ ตอนทเี่ ธอเตรยี มหมนุ ตวั เดนิ ออกไป เทา้ กลบั เหยยี บเขา้ กบั อะไรสกั อยา่ ง หลังจากนัน้ ตวั ของเธอกเ็ อนไปขา้ งหนา้ ปัง!

ประตหู อ้ งนํ้าถกู ปิดจากดา้ นใน หลังจากนัน้ กถ็ กู ล็อคอยา่ ง รวดเร็ว เยโ่ มเ่ ซนิ ถอื โอกาสใชม้ อื รัดเสนิ่ เฉยี วทลี่ ม้ มาอยใู่ นออ้ ม อกของเขา หลังจากทอ่ี กี มอื กดล็อคประตเู สร็จแลว้ ก็ทําการเกบ็ เขา้ ทเ่ี ดมิ เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ มองก็เห็นวา่ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ ของเธองนุ งง ทนั ที “ ทําไมนายมาอยทู่ น่ี ?่ี ทน่ี ค่ี อื ……หอ้ งนํ้าหญงิ นายเขา้ มาได ้ ไง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ คนโรคจติ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะเขา้ มาในหอ้ งน้ําหญงิ อกี ทัง้ ยงั ล็อคประตอู กี ตา่ งหาก เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขน้ึ อยา่ งหงดุ หงดิ : “ ผหู ้ ญงิ ของผมอยทู่ น่ี ี่ ทําไมผมจะเขา้ มาไมไ่ ด?้ ” คําพดู ตรงไปตรงมาทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วหนา้ แดง เธอพบวา่ ตงั้ แตค่ น คนนม้ี อี ะไรกบั เธอ เขากเ็ ปลยี่ นไปจนน่าแปลกใจ และมกั จะ ชอบตวั ตดิ กบั เธออยเู่ รอ่ื ย

คดิ ไดด้ งั นัน้ เสน่ิ เฉยี วก็ขยับมอื ผลักหนา้ อกของเขา เพอื่ จะลกุ ขนึ้ ยนื แตเ่ อวกลบั ถกู มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กดไว ้ หลังจากนัน้ เธอก็ ลม้ ลงไปอกี ครัง้ “ นายคดิ จะทําอะไรกนั แน่? รบี ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วนี้ ” เธอพดู ขอรอ้ งอยา่ งตน่ื เตน้ “ ประธานหานกําลังรอเราอยนู่ ะ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หรต่ี าลงอยา่ งน่ากลัว และจอ้ งเธออยา่ ง หงดุ หงดิ : “ อยากเจอเขาถงึ กบั ตอ้ งรบี ขนาดนเ้ี ลยหรอ? ” เสน่ิ เฉยี วไมเ่ ขา้ ใจ: “ นายพดู ไรส้ าระอะไร? ” “ เพอื่ มาเจอเขา คณุ ถงึ กบั ตงั้ ใจแตง่ ตวั สวย! ” นค่ี อื ประโยค บอกเลา่ เสน่ิ เฉียว: “ ……ฉันไปตงั้ ใจแตง่ ตวั ใหส้ วยตอนไหน? ” พดู เสร็จ เสน่ิ เฉียวก็ยนื่ มอื มาลบู หนา้ ตวั เอง และพดู ขนึ้ เสยี งเบา: “ วนั นฉี้ ันกไ็ มไ่ ดแ้ ตง่ หนา้ ดว้ ย? ” “ งัน้ หรอ? ผมขอดหู น่อย ” เยโ่ มเ่ ซนิ จับคางของเธออยา่ งเอา แตใ่ จ เขายกหนา้ ของเธอขนึ้ หลงั จากนัน้ กก็ ม้ ลงไปเพง่ มอง เธออยา่ งพนิ จิ

ลมหายใจอนุ่ กระทบกบั ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียว นุ่มเหมอื นขนของ ลกู นกทเี่ พงิ่ เกดิ สะกดิ จนใจของเสนิ่ เฉยี วคนั ไปหมด ลมหายใจของเธอหยดุ ไปชว่ั ขณะ จอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยใู่ นระยะ ประชดิ และพบวา่ ตาของเขาลกึ มาก อกี อยา่ ง ตอ่ ใหเ้ ขา้ ไปมอง เขาใกลๆ้ ผวิ ของเขากย็ ังดมี ากเหมอื นเดมิ ดวงตาลกึ คนู่ ัน้ เหมอื นทะเลกวา้ งใหญท่ ห่ี าทส่ี ดุ ไมไ่ ด ้ น่าแปลก อยๆู่ เสนิ่ เฉียวกร็ สู ้ กึ ตน่ื เตน้ ขน้ึ มา หลังจากนัน้ กเ็ ลยี รมิ ฝี ปากตวั เองอยา่ งลมื ตวั ดวงตาสหี มกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏความคดิ ขน้ึ เขาเพมิ่ แรงมอื ท่ี บบี คางเธอไวอ้ ยู่ นํ้าเสยี งทมุ ้ แหบ: “ ไมไ่ ดแ้ ตง่ หนา้ จรงิ ๆดว้ ย แลว้ ทําไมคณุ ตอ้ งตงั้ ใจใสก่ ระโปรงดว้ ยละ? ไมม่ คี วามคดิ อนื่ แลว้ หรอื ไง? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……ฉันจะมคี วามคดิ อะไรได?้ ขอ้ มลู เป็ นนายเองท่ี ใหฉ้ ัน สญั ญากเ็ ป็ นนายทสี่ ง่ั ใหฉ้ ันทํา แมแ้ ตก่ ระโปรงทฉ่ี ัน ใส…่ …กเ็ ป็ นนายทซี่ อื้ ใหฉ้ ัน ” นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ แหบยงิ่ กวา่ เดมิ : “ สาวนอ้ ย คณุ ทําไดแ้ ค่ เถยี งใชไ่ หม? ”

เสนิ่ เฉยี ว: “ ฉันแคพ่ ดู ความจรงิ กเ็ ทา่ นัน้ ” เธอรสู ้ กึ วา่ อณุ หภมู ริ อบๆคอ่ นขา้ งรอ้ น จงึ คดิ อยากจะสลดั พันธนาการของเยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป: “ นายปลอ่ ยฉันเดย๋ี วน้ี เรา ควรออกไปไดแ้ ลว้ นะ……ออ้ื ” วนิ าทตี อ่ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็จบู ลงไปทนั ที มอื ใหญท่ จี่ ับคางเธออยกู่ ไ็ ดเ้ ปลยี่ นเป็ นประคองใบหนา้ ของเธอ แทน มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ สากและอนุ่ มาก แนบไปกบั หนา้ ของเธอ และคอ่ ยๆเคลอ่ื นไปดา้ นหลงั หลงั จากนัน้ ก็กดทา้ ยทอยของ เธอเอาไวแ้ น่น ลนิ้ งัดฟันของเธอออกอยา่ งมไี หวพรบิ เสนิ่ เฉียวสตหิ ลดุ อยา่ งรวดเร็ว จงึ ทําใหเ้ ขารสู ้ กึ ชนะ ทว่ งทา่ ทนี่ อนอยบู่ นตวั เขาของเธอ และยงั ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ กดเอว ไวอ้ กี แทบจะถกู บงั คบั ใหร้ ับจบู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เลยกว็ า่ ได ้ บรรยากาศในหอ้ งน้ําเขม้ ขน้ ขน้ึ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ วา่ อณุ หภมู ขิ อง ตวั เองกําลังเพม่ิ มากขน้ึ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ออ้ มไปทางดา้ นหลงั เธอ และรดู ซปิ ลง มอื ใหญค่ อ่ ยๆลว้ งเขา้ ไป

ในขณะเดยี วกนั ก็มเี สยี งรองเทา้ ของพวกผหู ้ ญงิ ดงั มาจากขา้ ง นอก ปัง! มคี นพยายามผลักประตหู อ้ งน้ําเขา้ มา แตก่ ลบั ผลกั ไมอ่ อก “ เป็ นอะไร? ” “ ประตหู อ้ งน้ําเปิดไมไ่ ด ้ เกดิ อะไรขนึ้ ? ” “ ฉันขอดหู น่อย ” และก็เกดิ เสยี งดงั ขน้ึ อกี ครัง้ มคี นพยายามจะเปิดประตหู อ้ งน้ํา เสนิ่ เฉยี วยังคงนอนอยใู่ นออ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ และกําลังถกู จบู แตเ่ หมอื นเยโ่ มเ่ ซนิ จะไมร่ สู ้ กึ สะทกสะทา้ น ยังคงตัง้ ใจจบู เธอเหมอื นเดมิ เสน่ิ เฉียวตน่ื เตน้ จนทนไมไ่ หว ยน่ื มอื และออกแรงผลกั เขาออก ไมก่ ลา้ สง่ เสยี งใดๆ “ เอะ๊ เหมอื นจะเปิดไมไ่ ดจ้ รงิ ๆดว้ ย เกดิ ความขดั ขอ้ งหรอื เปลา่ ? ” ประตหู อ้ งน้ําถกู กระแทกจากขา้ งนอกอยหู่ ลายครัง้ ก็ ยงั เปิดไมไ่ ดอ้ ยดู่ ี

หญงิ สาวทัง้ สองคนกําลังปรกึ ษากนั อย:ู่ “ ไมอ่ ยา่ งนัน้ เราไป เรยี กผจู ้ ัดการรา้ นมาดสู กั หน่อยเถอะ ประตอู าจจะเสยี น่ะ ” ไมน่ าน เสยี งรองเทา้ สน้ สงู กค็ อ่ ยๆหายไป ในทส่ี ดุ เสน่ิ เฉียวกส็ ามารถออกแรงผลกั เยโ่ มเ่ ซนิ ใหอ้ อกไปจน ได ้ เธอหายใจหอบ และจอ้ งเยโ่ มเ่ ซนิ ทเี่ พง่ิ ทําเรอื่ งไมด่ ดี ว้ ย ใบหนา้ ทแ่ี ดงกํา่ : “ นายประสาทหรอ ถา้ ถกู เจอจะทํายังไง? ถงึ ตอนนัน้ กค็ งอบั อายขายขห้ี นา้ ไปทั่ว! ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลยี กลบี ปากสแี ดงกํา่ สายตาเหมอื นหมาป่ าของเขา จอ้ งไปทไ่ี หลข่ าวของเธอ อยๆู่ มอื ใหญก่ อ็ อกแรงกดเอวของ เธอไว ้ “ ผมมอี ารมณแ์ ลว้ ผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เรากลบั บรษิ ัทกนั เถอะ ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……นายนายนายนายนายพดู อะไร? ” เธอถกู คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทําใหต้ กใจจนทนไมไ่ หว ใน ขณะเดยี วกนั กร็ ับรถู ้ งึ ความรอ้ นทมี่ าจากบนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ สี หนา้ ของเสน่ิ เฉยี วระเบดิ ความแดงออกมาอยา่ งรวดเร็ว ไมค่ ดิ วา่ ไอค้ นลามกจะมอี ารมณท์ น่ี ไี่ ด ้

เมอ่ื กอ่ น เสน่ิ เฉยี วคดิ วา่ นอ้ งชายของเขาไมต่ งั้ แตต่ อนนี้ อารมณ์แบบนัน้ …… เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ ป็ นคนทม่ี ากความสามารถอยา่ งเดยี ว อกี ทัง้ ยงั …… เสน่ิ เฉยี วมองเขาดว้ ยใบหนา้ ทแ่ี ดงกํา่ : “ นายเป็ นบา้ อะไร รบี ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วนี้ วนั นเี้ รามาเจรจาเรอ่ื งงานนะ! ” “ โอ ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เขา้ ใกล ้ รมิ ฝี ปากบางแนบลงไปบนไหล่ ขาวของเธอ นํ้าเสยี งแหบทมุ ้ : “ งัน้ คณุ กห็ มายความวา่ ถา้ ตอน ไมเ่ จรจาเรอ่ื งงาน ก็ทําไดง้ ัน้ ส?ิ ” “ ฉันไมไ่ ดห้ มายความวา่ แบบนัน้ …… ” “ ผจู ้ ัดการคะ หอ้ งนแี้ หละคะ่ …… ” หญงิ สาวสองคนนัน้ กลบั มา อกี ครัง้ อกี ทงั้ ยังพาผจู ้ ัดการรา้ นมาอกี ตา่ งหาก หลงั จากที่ ผจู ้ ัดการมาแลว้ ก็ไดล้ องเปิดประตู เปิดอยสู่ กั พัก ผลทไ่ี ดก้ ็คอื ยงั เปิดไมอ่ อกเหมอื นเดมิ “ เกดิ อะไรขน้ึ คะ? ”

“ ขอโทษจรงิ ๆครับ ตวั ล็อคดา้ นในอาจเสยี ผมจะโทรใหค้ นมา ซอ่ มเดย๋ี วน้ี เชญิ คณุ ผหู ้ ญงิ ทงั้ สองทา่ นไปใชห้ อ้ งนํ้าชนั้ ลา่ ง กอ่ นนะครับ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงนง่ิ เฉยเหมอื นเดมิ เหมอื นไมก่ ลัวคนมาเจอเลย สกั นดิ เดยี ว แตเ่ สนิ่ เฉียวกลบั ไมน่ งิ่ เฉย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมอ่ ายแตเ่ ธอ อาย เห็นเขายงั จบู อยบู่ นไหลข่ องตวั เธอ เธอจงึ รบี ประคองหนา้ ของเขา และผลกั เขาออก หลงั จากนัน้ ก็ลกุ ขนึ้ รดู ซปิ และจัด เสอื้ ผา้ ใหเ้ ขา้ ที่ สมควรตาย ไมร่ วู ้ า่ ซปิ ตดิ อยตู่ รงไหน ดงึ เทา่ ไหรก่ ็ดงึ ไมข่ นึ้ ยง่ิ ดงึ ก็ยง่ิ รอ้ นใจ หนั ไปมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ ําลังจอ้ งเธออยขู่ า้ งๆ เสนิ่ เฉียวจงึ รสู ้ กึ โมโห “ โทษนาย ” “ อะไร ตอ้ งการใหผ้ มชว่ ยหรอื ไง? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยม้ิ มมุ ปาก เผยใหเ้ ห็นรอยยมิ้ สวย เสน่ิ เฉยี วสง่ เสยี งฮอึ อกมา ไมส่ นใจเขา และดงึ ซปิ ของตวั เอง ตอ่ ไป เยโ่ มเ่ ซนิ เข็นรถเข็นไปขา้ งหนา้ และทําการรดู ซปิ แทนเธอ

และไมร่ วู ้ า่ เขาตงั้ ใจหรอื เปลา่ ไมค่ ดิ วา่ ซปิ จะหลดุ ตดิ มอื และ พังบนมอื ของเขา ตอนที่ 128 นายเห็นอะไรบา้ ง “ อะ๊ นายทําอะไรน่ะ? ” เสนิ่ เฉียวรอ้ งตกใจ และกําลงั จะหนั ไป มองสถานการณ์ขา้ งหลงั ของตวั เอง “ อยา่ ขยับ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ มองซปิ ดา้ นหลังเธออยา่ งไม่ เขา้ ใจ ไมเ่ ขา้ ใจวา่ ทําไมซปิ นัน้ ถงึ ถกู เขาดกึ จนพังได ้ “ ผมดู หน่อยวา่ มนั เกดิ อะไรขน้ึ ” เสน่ิ เฉียวโมโหมาก ถา้ ซปิ พัง แลว้ เธอจะออกไปขา้ งนอกยงั ไง? พอคดิ วา่ แผนทเี่ ธอวางไวอ้ ยา่ งดที ส่ี ดุ ตอ้ งมาพังทลายลง เสนิ่ เฉยี วกร็ สู ้ กึ โมโหมาก ใจของเธอกค็ อ่ ยๆบบี รัดกนั แน่น “ ไมต่ อ้ งดแู ลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ นายตงั้ ใจใชไ่ หม? ” เดมิ ที เยโ่ มเ่ ซนิ ยังชว่ ยดแู ทนเธออยู่ แตพ่ อไดย้ นิ เธอพดู แบบ นัน้ การกระทําบนมอื กห็ ยดุ ลงทนั ที หนังตาของเขายกขนึ้

เล็กนอ้ ย ดวงตาสดี ําสนทิ จอ้ งเธอเขม็ง “ ในสายตาของคณุ ผม เป็ นคนแบบนัน้ หรอ? ” “ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ละ? ” เสน่ิ เฉียวโมโหจนเบา้ ตาแดงกํา่ : “ นายรู ้ ไหมวา่ วันนฉ้ี ันตงั้ ใจเตรยี มการมากขนาดไหน นถี่ อื ไดว้ า่ เป็ น ครัง้ แรกทฉี่ ันตงั้ ใจเจรจาเรอ่ื งงาน ตงั้ แตเ่ ขา้ มาในบรษิ ัทตระกลู เย่ นายเป็ นจรงิ เป็ นจังหน่อยไมไ่ ดห้ รอ? ทําไมตอ้ งมาสรา้ ง ความวนุ่ วาย แถมยงั บอกวา่ ฉันมายั่วผชู ้ ายอกี ถงึ อยา่ งไร ใน สายตาของนาย ฉันก็แคผ่ หู ้ ญงิ เหลวไหล ทค่ี ดิ ย่วั ผชู ้ ายไปวันๆ ใชไ่ หม? ” เธอพดู อยา่ งโมโห สตี าของเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆหนักแน่นไปตาม คําพดู ของเธอ เสนิ่ เฉียวพดู ไปพดู มา เบา้ ตาก็คอ่ ยๆแดงขนึ้ ตอนทเ่ี ธอยดื เอว เตรยี มจะหมนุ ตวั อยๆู่ เสอื้ สทู กถ็ กู นํามาสวมใสบ่ นตวั เธอ การ กระทําของเสน่ิ เฉียวหยดุ ลง และรบี หนั หนา้ ไปมองเขาอยา่ ง รวดเร็ว “ ใสแ่ บบนไี้ ปกอ่ น ” หลังจากทน่ี ําเสอื้ สทู ใหเ้ ธอแลว้ บนตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เหลอื แค่ เสอื้ เชติ้ สขี าวตวั เดยี ว สายตาของเขาเพม่ิ ความหยงิ่ ขน้ึ

ใสเ่ สอ้ื สทู ของเขา ถงึ แมจ้ ะไมอ่ ยากใส่ แตเ่ สนิ่ เฉยี วจนปัญญาแลว้ จรงิ ๆ เธอคงจะ ไมเ่ ปลอื ยทอ่ นหลังออกไปเด็ดขาด? สดุ ทา้ ย เสน่ิ เฉยี วกท็ ําไดเ้ พยี งจอ้ งเขาอยา่ งโหดเหย้ี ม ดงึ เสอ้ื สทู บนตวั แน่น เปิดประตู และเดนิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว และบงั เอญิ เป็ นตอนทผี่ จู ้ ัดการรา้ นเรยี กคนมาพอดี เขากําลงั เตรยี มจะเปิดประตู แตใ่ ครจะไปรวู ้ า่ ตอนทเ่ี ขายังไมจ่ ับประตู ประตกู ็ถกู เปิดจากดา้ นในเสยี กอ่ น หลังจากนัน้ กม็ ผี หู ้ ญงิ เดนิ พงุ่ ออกมาดว้ ยเบา้ ตาทแี่ ดงกํา่ “ เอ?๋ ทําไมคณุ ออกมาจากขา้ งในไดล้ ะ? ลกู ประตไู มไ่ ดเ้ สยี หรอกหรอ…… ” หลงั จากนัน้ ตอนทเ่ี ขาเห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ อกมา จากขา้ งใน ประโยคหลงั ก็คอ่ ยๆหยดุ ลง ผจู ้ ัดการจงึ หนั ไปมอง แผน่ หลงั ของคนทวี่ ง่ิ ออกไปอยา่ งรวดเร็ว แลว้ คอ่ ยหันมา มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ั่งอยบู่ นรถเข็น อยๆู่ ก็รวู ้ า่ มันเกดิ อะไรขนึ้ …… เจอทัง้ สองคนกําลังทําอะไรอยขู่ า้ งใน……

ความคดิ ดา้ นหลังยังไมท่ นั หลดุ ออกมา สายตาเครง่ ขรมึ ของเย่ โมเ่ ซนิ ก็กวาดมองมาทเ่ี ขาซะกอ่ น พลานุภาพทก่ี ระจายออกมา จากบนตวั กดทับผจู ้ ัดการซะจนพดู ไมอ่ อก ลองมองดๆี สหี นา้ ของผจู ้ ัดการเปลยี่ นไปมาก นปี่ ระธานเย่ ไมใ่ ชห่ รอ? คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะมาอยทู่ นี่ …่ี … “ ประ ประธานเย!่ ” ผจู ้ ัดการรอ้ งเรยี ก เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากดว้ ยสหี นา้ เย็นชา และพดู เสยี งเบา: “ เมอ่ื สกั ครู่ เห็นอะไรบา้ ง? ” ผจู ้ ัดการ: “ ไมเ่ ห็นอะไรเลย ” “ เหอะ ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ อยา่ งพอใจ “ ทําไดด้ ี ปลายปีคอ่ ยให ้ เงนิ โบนัส ” ผจู ้ ัดการรบี ยมิ้ ประจบทนั ที “ ขอบคณุ ประธานเยม่ ากครับ ลกู ประตเู สยี ผมตอ้ งเรยี กคนมาซอ่ ม เชญิ ประธานเยไ่ ปทําธรุ ะกอ่ น กไ็ ดค้ รับ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามองเขาเล็กนอ้ ย หลอกงา่ ยจรงิ ๆ เขาดงึ เนค ไทไปมา หลงั จากนัน้ กเ็ ข็นรถเข็นจากไป รอจนเขาออกไปแลว้ ผจู ้ ัดการรา้ นถงึ คอ่ ยหนั ไปมองชายสอง คนทย่ี นื อยดู่ า้ นหลัง: “ ยังไมร่ บี ไปซอ่ มประตอู กี ? ” ชายสองคนนัน้ ทําไดเ้ พยี งกลอกตาไปมาในใจ: ตวั ล็อคมันดอี ยู่ แลว้ จะใหซ้ อ่ มยังไง? ใหใ้ ชอ้ ากาศซอ่ มหรอ? * ตอนทเี่ สน่ิ เฉียวมาโผลท่ โี่ ตะ๊ อกี ครัง้ บนตวั ก็มเี สอื้ สทู ของผชู ้ าย แลว้ ดงั นัน้ สายตาท่ี ซจู วิ่ มองเธอจงึ มคี วามแปลกใจเล็กนอ้ ย ไป หอ้ งนํ้าครเู่ ดยี วทําไมถงึ …… หานชงิ นงิ่ เฉยกวา่ ซจู ว่ิ เขากวาดสายตาไปมองเสอื้ สทู บนตวั เธอเล็กนอ้ ย และคอ่ ยเก็บสายตาลง หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวเขา้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็กลับเขา้ มาดว้ ยเชน่ กนั หลงั จากนัน้ เสอื้ สทู บนตวั เขาก็หายไปซะเฉยๆ ซจู วิ่ กระพรบิ ตา รสู ้ กึ วา่ จับเรอื่ งอะไรดๆี ไดซ้ ะแลว้

เซยี วซ:ู่ “ …… ” สถานการณต์ อ้ งเกอ้ เขนิ ขนาดนเ้ี ลยหรอ? “ คอื …… ” เสนิ่ เฉยี วอดกลัน้ ความรอ้ นรนในใจ และหยบิ ขอ้ มลู โครงการทเ่ี ตรยี มไวแ้ ลว้ ออกมาตงั้ บนโตะ๊ “ ประธานหานคะ ปรกตคิ ณุ ยงุ่ มาก วนั นโี้ ชคดที สี่ ามารถเชญิ คณุ มารว่ ม รับประทานอาหารกลางวันดว้ ยกนั เป็ นเกยี รตแิ กบ่ รษิ ัทของเรา มากๆคะ่ เชญิ คณุ ดขู อ้ มลู ฉบบั นกี้ อ่ นคะ่ ” เธอหยบิ ขอ้ มลู มาวางบนโตะ๊ ในทส่ี ดุ กเ็ ขา้ เรอื่ งสําคญั สกั ที ซจู วิ่ รสู ้ กึ โลง่ ใจ และรับขอ้ มลู มา เปิดดู หลังจากนัน้ ก็ไดพ้ ดู ถามขน้ึ เยโ่ มเ่ ซนิ มาดว้ ยพอดี ไวนก์ บั อาหารก็เสริ ฟ์ ครบแลว้ ตอนที่ พนักงานรนิ ไวนใ์ หพ้ วกเขา เสนิ่ เฉยี วมองของเหลวทกี่ ําลงั รนิ ไหล ก็มคี วามรสู ้ กึ เสยี ดาย ทงั้ หมดนัน้ คอื เงนิ ทงั้ สน้ิ เหอ้

หานชงิ สงั เกตไดถ้ งึ อารมณ์โศกเศรา้ ของเธอ และเหมอื นจะเดา อะไรได ้ ดวงตาสหี มกึ ปรากฏความขเ้ี ลน่ ขนึ้ ทันที “ ประธานหาน ” เสยี งเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ขนึ้ ดงึ สตขิ อง หานชงิ กลับไป หานชงิ เงยหนา้ สบตากบั สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ กลางอากาศ “ เป็ นเกยี รตอิ ยา่ งยงิ่ ทไ่ี ดพ้ บคณุ ” ทงั้ สองคนชนแกว้ กนั และเวลานี้ ประตรู า้ นกถ็ กู เปิดออกอยา่ งรบี รอ้ น หญงิ สาวน่ารัก ทใ่ี สช่ ดุ เดรสสชี มพอู อ่ นวงิ่ เขา้ มา สายตามองไปทว่ั ทกุ ทศิ ทาง ตอนทเ่ี ห็นเสนิ่ เฉยี วกบั หานชงิ น่ังประชนั หนา้ กนั ใบหนา้ ของ เธอก็เปลยี่ นสไี ปทนั ที หลังจากนัน้ ก็รบี กา้ วเทา้ วง่ิ เขา้ ไปหา แตว่ งิ่ ไปไดส้ องกา้ ว หานเสโ่ ยวก็เหมอื นนกึ อะไรออก เธอวงิ่ ไปอยา่ งรบี รอ้ นแบบน้ี จะไมร่ อ้ นตวั เกนิ ไปหรอ? พข่ี อง เธอเป็ นคนทฉี่ ลาดเกนิ คนขนาดนัน้ ถา้ ตวั เองทําพริ ธุ ตอ่ หนา้ เขา สกั นดิ ก็อาจจะถกู รไู ้ ดเ้ ลย

คดิ มาถงึ ตรงน้ี ตอ่ ใหห้ านเสโ่ ยวรอ้ นใจมากเพยี งใด ก็ไมก่ ลา้ วง่ิ เขา้ ไปหาพวกเขาตรงๆอกี แลว้ ทําไดเ้ พยี งขม่ ความรอ้ นใจเอาไว ้ เผยรอยยมิ้ ขเ้ี ลน่ บนใบหนา้ และเดนิ เขา้ ไปใกลพ้ วกเขา “ พ่ี พก่ี ลับมาทําไมไมบ่ อกฉันสกั คําละ? เฉยี วเฉียว! ” เดนิ เขา้ ไปใกลแ้ ลว้ หานเสโ่ ยวถงึ คอ่ ยพดู ขนึ้ น้ําเสยี งกบั สายตาเต็มไป ดว้ ยการรอคอย ทา่ ทางน่ารักของเธอเหมอื นดใี จมากทรี่ วู ้ า่ พช่ี ายกําลังจะกลบั ประเทศ “ เสโ่ ยว? ” เสนิ่ เฉยี วไดย้ นิ เสยี งของเธอ และเมม้ ปากเขา้ ดว้ ยกนั : “ เธอมาแลว้ ? ” หานเสโ่ ยวเดนิ ไปยนื ตรงหนา้ เสนิ่ เฉยี ว และกระแอมไอเสยี ง เบา: “ เอ๋ เลขาซู ก็อยดู่ ว้ ย พวกคณุ กําลังเจรจาเรอ่ื งงานกนั อยู่ หรอ? ” ซจู ว่ิ พยักหนา้ สหี นา้ ของหานชงิ ยังคงไรอ้ ารมณเ์ หมอื นเดมิ

“ ขอโทษนะพี่ ฉันไมร่ วู ้ า่ พวกพกี่ ําลงั เจรจาเรอื่ งงานกนั อยู่ ฉัน ไดย้ นิ คนขบั รถบอกวา่ หลังจากทพ่ี ล่ี งเครอ่ื งกไ็ มไ่ ดน้ ั่งรถเขา ฉันจงึ มาหา ไมค่ ดิ วา่ …… ” พดู ถงึ ตรงนี้ ใบหนา้ ของเธอก็ ปรากฏความรสู ้ กึ ผดิ ขน้ึ มา ในทส่ี ดุ หานชงิ ก็เงยหนา้ มองเธอ และพดู ขนึ้ เสยี งนงิ่ “ ไมเ่ ป็ นไร นั่งสิ ” “ ขอบคณุ คะ่ พ!่ี ” หานเสโ่ ยวรบี น่ังลงขา้ งเสนิ่ เฉยี วอยา่ งรวดเร็ว ภายนอกเธอเหมอื นกําลังเบกิ บาน แตค่ วามเป็ นจรงิ ในใจกลบั เกดิ คลน่ื ลกู ใหญข่ นึ้ หลงั จากทนี่ ่ังลงก็พบวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กอ็ ยทู่ นี่ ดี่ ว้ ยเหมอื นกนั สายตา ของหานเสโ่ ยวจงึ เป็ นประกายขนึ้ ทนั ที และทําการทกั ทายเขา “ คณุ ชายเยก่ อ็ ยดู่ ว้ ย สวสั ดคี ะ่ ~ ” เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ เป็ นการขานรับ เดมิ ทเี ป็ นแคก่ ารเจรจาเรอ่ื งงาน สดุ ทา้ ย มอ้ื อาหารนก้ี ลับมคี น สองคนมาเพมิ่ อยา่ งน่าแปลกใจ เยโ่ มเ่ ซนิ กบั หานเสโ่ ยว

ในระหวา่ งนัน้ เสนิ่ เฉียวก็ไมร่ วู ้ า่ ควรเจรจาตอ่ ยังไงดี ชา่ งเป็ น สถานการณท์ ท่ี ําใหค้ นรสู ้ กึ กลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อกซะจรงิ ๆ ตอนที่ 129 งานประชุมสาํ คญั กวา่ ฉนั หรอ บรรยากาศภายในรา้ นเกอ้ เขนิ เป็ นอยา่ งมาก หานเสโ่ ยวกร็ สู ้ กึ ไมเ่ ป็ นตวั เองเหมอื นกนั เห็นไดช้ ดั วา่ สายตาของเธอมคี วาม รอ้ นใจ และกระวนกระวายมาก สายตาของเธอมองใบหนา้ หาน ชงิ อยตู่ ลอดเวลา และไมร่ วู ้ า่ หานชงิ จะรับรถู ้ งึ ความแปลกประหลาดนไ้ี หม ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวจงึ ทําไดเ้ พยี งเปลย่ี นประเด็น และเคลอื่ นสายตาไป ทบี่ นตวั ของเธอ แตท่ วา่ ไมว่ า่ เธอจะทมุ่ เทแรงกายขนาดไหน นอ้ ยครัง้ ทชี่ าย สองคนทอี่ ยบู่ นโตะ๊ จะเคลอื่ นสายตาไปมองใบหนา้ เธอ “ ฮดั ชวิ่ —— ” และในตอนน้ี อยๆู่ เสนิ่ เฉียวกลับรสู ้ กึ คนั จมกู ขนึ้ มา เธอจงึ ยน่ื มอื มาปิดจมกู หนั หวั ไปดา้ นหลัง และจามออกมา

เสยี งไมด่ งั มาก แตก่ ลับดงึ ดดู สายตาของทกุ คนเป็ นอยา่ งดี รวมทัง้ หานชงิ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ ทน่ี ั่งนงิ่ อยตู่ รงนัน้ ดว้ ย “ เป็ นอะไร? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ถาม สายตาของหานชงิ กําลังสงั เกตบนตวั ของเสน่ิ เฉยี ว เดมิ ที หานเสโ่ ยวคดิ จะพดู ถามเสนิ่ เฉียวอยา่ งเป็ นหว่ ง แต่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กบั หานชงิ ทกี่ ําลงั มองเธออยนู่ ัน้ การกระทําก็หยดุ ลงทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นหว่ งเสน่ิ เฉียวเป็ นเรอื่ งปกติ แตท่ ําไม แมแ้ ตพ่ ชี่ ายของเธอกย็ งั …… ” เห็นภาพเหตกุ ารณ์นแี้ ลว้ หานเสโ่ ยวก็กดั รมิ ฝี ปากลา่ งเงยี บๆ มอื ทว่ี างอยใู่ ตโ้ ตะ๊ คอ่ ยๆกําเขา้ หากนั แน่นอยา่ งไมร่ ตู ้ วั ทําไม? เธอลงทนุ พดู ขนาดนัน้ ทกุ คนยงั ไมส่ นใจเธอ แตเ่ สน่ิ เฉียวแคจ่ ามเบาๆ สายตาของทกุ คนกลบั ไปหยดุ อยทู่ เ่ี ธอ พชี่ ายกอ็ กี คน เห็นอยวู่ า่ เขาเป็ นคนทเี่ ย็นชาขนาดนัน้ ทําไมถงึ มองเธอละ? แถมสายตายงั มองไมว่ างอกี ตา่ งหาก น่ามอง ขนาดนัน้ เลยหรอื ไง?

เดมิ ที หานเสโ่ ยวก็รอ้ นใจอยแู่ ลว้ ตอนนยี้ ง่ิ ไมเ่ ป็ นสขุ ขน้ึ ไปอกี เธอกําสองมอื ของตวั เองแน่น เล็บฝังเขา้ ไปในเนอื้ แลว้ ก็ยงั ไม่ รสู ้ กึ เสน่ิ เฉยี วเห็นวา่ ทกุ คนกําลังมองเธออยู่ ใบหนา้ ขาวก็แดงขน้ึ มา ทนั ที เธอปิดจมกู ตวั เอง และสา่ ยหวั ไปมา: “ ฉันไมเ่ ป็ นไรคะ่ พวกคณุ ตอ่ สิ ” เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั ขมวดคว้ิ อยา่ งกลัน้ ไวไ้ มอ่ ยู่ อยๆู่ ก็จาม หรอื วา่ จะ เป็ นหวดั ? เพราะเยโ่ มเ่ ซนิ ยา้ ยเตยี งของเธอออกไปแลว้ ตอ่ ไป เธอกต็ อ้ งปพู น้ื นอนตลอด ตอนกลางคนื เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ปแยง่ ผา้ หม่ เธอมานอนกอดเธออกี ดว้ ย และเธอมกั จะชอบเตะผา้ หม่ อกี อยา่ ง บางครัง้ ตอนตน่ื นอนเธอกอ็ ยากจะออกหา่ งจากเยโ่ มเ่ ซนิ ไปใหไ้ กล และในตอนนี้ มพี นักงานยกกาแฟมาเสริ ฟ์ คงจะเอาไปเสริ ฟ์ ให ้ โตะ๊ ทอ่ี ยดู่ า้ นใน หานเสโ่ ยวทนี่ ่ังอยดู่ า้ นนอกเห็นเขา้ ในใจก็ เกดิ ความคดิ ขนึ้ ทันที “ ไอยา ” “ อะ๊ ! ”

พนักงานเอากาแฟมาเสริ ฟ์ อยๆู่ หานเสโ่ ยวทนี่ ่ังนง่ิ มาตลอดก็ ยนื ขน้ึ อยา่ งกะทนั หนั และไดช้ นเขา้ กบั กาแฟรอ้ นๆถว้ ยนัน้ อยา่ ง ไมไ่ ดร้ ะวัง กาแฟทะลักออกมา ของเหลวรอ้ นๆสาดไปทบ่ี นตวั หานเสโ่ ยว “ รอ้ น รอ้ น! ” หานเสโ่ ยวเบา้ ตาแทบจะแดงขน้ึ ทันที ผวิ ท่ี คอแดงขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว เธอกระโดดรอ้ งอยทู่ เ่ี ดมิ “ ขอโทษครับ! ” พนักงานเห็นเขา้ กเ็ บกิ ตากวา้ งอยา่ งตกใจ และรบี พดู ขอโทษ: “ คณุ ผหู ้ ญงิ คณุ เป็ นอะไรไหมครับ? ตาม ผมไปขา้ งหลงั ผมจะเอาน้ําแข็งมาประคบให ้ ” ถงึ อยา่ งไรก็เป็ นนอ้ งสาวของตวั เอง และตอนน้ี ในทส่ี ดุ หานชงิ ก็ยนื ขนึ้ ดงึ มอื ของหานเสโ่ ยว และพดู ถามขน้ึ : “ มนี ํ้าเย็นไหม? ” “ มมี มี คี รับ อยขู่ า้ งหลัง ” ดงั นัน้ หานชงิ จงึ พาหานเสโ่ ยวไปทข่ี า้ งหลงั เขาหยบิ กระดาษ ชาํ ระมาจมุ่ น้ํา และแนบไปบนผวิ ทคี่ อของเธอ หานเสโ่ ยวเจ็บ จนน้ําตาไหล: “ ขอโทษนะพี่ ฉันไมด่ ตู ามา้ ตาเรอื เอง จงึ ทําให ้ พล่ี ําบาก ”

ไดฟ้ ังดงั นัน้ หานชงิ จงึ กม้ มองเธอ เห็นทา่ ทางน่าสงสารของ สาวนอ้ ย ในใจก็รสู ้ กึ จนปัญญา น้ําเสยี งของเขาออ่ นโยนขนึ้ เล็กนอ้ ย: “ ครัง้ หนา้ กร็ ะวังหน่อยละ ” “ ออื พ…ี่ …ฉันจะเป็ นแผลเป็ นไหม? ” หานชงิ ขมวดคว้ิ หานเสโ่ ยวถอื โอกาสจับมอื ของเขาไว ้ และพดู อยา่ งน่าสงสาร: “ ถา้ เป็ นแผลเป็ น จะน่าเกลยี ดไหม แลว้ ถา้ ถงึ ตอนนัน้ ฉันจะแตง่ ออกเรอื นไดไ้ หม? ” เงยี บไปสกั พัก หานชงิ กถ็ อดกระดมุ เสอื้ สทู ออก หลงั จากนัน้ ก็ นําเสอ้ื คลมุ มาคลมุ ตวั หานเสโ่ ยว และหอ่ ตวั เธอไว:้ “ ไป โรงพยาบาล ” ไดย้ นิ หานชงิ บอกวา่ จะพาตวั เองไปโรงพยาบาล หานเสโ่ ยวก็ รสู ้ กึ ดใี จ สายตาทมี่ องหานชงิ เต็มไปดว้ ยการรอคอย: “ ขอบคณุ คะ่ พ่ี ” หลงั จากนัน้ เธอกเ็ ดนิ ออกไปขา้ งนอกพรอ้ มกบั หานชงิ เพยี ง แคห่ านชงิ พาเธอไปโรงพยาบาล กไ็ มต่ อ้ งอยรู่ ว่ มกบั เสน่ิ เฉยี ว ทน่ี อ่ี กี ตอ่ ไปแลว้ เป็ นแบบนัน้ คอ่ ยปลอดภยั หน่อย

“ เสโ่ ยว เธอไมเ่ ป็ นไรนะ? ” ตงั้ แตท่ เี่ สนิ่ เฉียวรวู ้ า่ หานเสโ่ ยว โดนกาแฟลวก กน็ ่ังไมต่ ดิ อกี เลย แตพ่ ช่ี ายของเธออยทู่ นี่ ั่นดว้ ย เธอจงึ ไมค่ อ่ ยกลา้ ขน้ึ ไปทําอะไรมากนัก ทําไดเ้ พยี งรอเธอ ออกมา และรบี พดู ถามอยา่ งเป็ นหว่ งเทา่ นัน้ หานเสโ่ ยวเห็นเธอมองมาทต่ี วั เอง ตาสวยกป็ รากฏความ หงดุ หงดิ ขน้ึ ในใจเกดิ ความรสู ้ กึ ทว่ี า่ เสนิ่ เฉยี วตงั้ ใจแสรง้ ทําเป็ น คนดตี อ่ หนา้ พช่ี ายเธอ ชา่ งชวนใหร้ สู ้ กึ สะอดิ สะเอยี นจรงิ ๆ! “ ฉันไมเ่ ป็ นไร ” ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวจงึ หลบหลกี การจับตอ้ งของเสนิ่ เฉียว สหี นา้ นง่ิ มอื ของเสนิ่ เฉยี วทยี่ น่ื ออกไปหยดุ ชะงักกลางอากาศ เธอมอง หานเสโ่ ยวอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ เกดิ อะไรขนึ้ ? เสโ่ ยว เธอ…… “ เลขาซู ” หานชงิ พดู ขน้ึ เสยี งเย็นชา: “ พาคณุ หนูไปจัดการ แผลทโ่ี รงพยาบาล อยา่ ใหเ้ ป็ นรอยแผลเป็ น ”

เดมิ ที หานเสโ่ ยวทด่ี อี กดใี จอยนู่ ัน้ หลงั จากทไ่ี ดย้ นิ ประโยคน้ี ก็เหมอื นถกู คนสาดน้ําเย็นใส่ สเี ลอื ดบนใบหนา้ ของเธอซดี ขาว ทันที “ พี่ พ…ี่ …พไ่ี มพ่ าฉันไปหรอ? ” เลขาซู ยนื ขน้ึ และพดู อธบิ ายกบั หานเสโ่ ยวนง่ิ ๆ: “ คณุ หนูเส่ โยวคะ ทา่ นประธานหานงานยงุ่ มาก และอกี สบิ นาที เขาตอ้ งรบี ไปเขา้ รว่ มงานประชมุ สําคญั จงึ ใหฉ้ ันพาคณุ ไปแทนคะ่ ” หานเสโ่ ยว: “ ……งานประชมุ นัน้ สําคญั กวา่ บาดแผลของฉัน หรอ……พ…ี่ … ” เลขาซู ขมวดคว้ิ เธอกลัววา่ คําพดู ตอ่ ไปของหานเสโ่ ยวจะทํา ใหห้ านชงิ อารมณ์เสยี จงึ รบี เดนิ ขนึ้ ไปโอบไหลข่ องเธอไว:้ “ พอแลว้ คณุ หนูเสโ่ ยว ฉันรวู ้ า่ คณุ รสู ้ กึ ไมส่ บายตวั ฉันจะพาคณุ ไปตรวจทโี่ รงพยาบาลสกั ครู่ ตอนกลางคนื พอพชี่ ายของคณุ เสร็จจากงานแลว้ ก็จะมาดคู ณุ ไปกนั เถอะ ” ไมน่ าน เลขาซู กพ็ าหานเสโ่ ยวเดนิ ออกไป

หานเสโ่ ยวกดั รมิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งคบั แคน้ ใจ กอ่ นออกไป เธอได ้ หนั มองไปทางเสนิ่ เฉียวดว้ ยทา่ ทางทใ่ี กลจ้ ะรอ้ งไห:้ “ เฉียว เฉียว ฉันกลัว เธอไปกบั ฉันไดไ้ หม? ” เสนิ่ เฉยี วเห็นทา่ ทางของเธอก็รสู ้ กึ เป็ นหว่ ง เพยี งแตว่ นั นเี้ ธอนัด หานชงิ ใหม้ า หานชงิ ไมไ่ ป เธอจะไปไดย้ ังไง…… คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกม็ องเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เยโ่ มเ่ ซนิ มองเห็นการออ้ นวอนในดวงตาของเธอ ก็ขมวดคว้ิ เล็กนอ้ ย ผหู ้ ญงิ คนนโี้ งไ่ ปแลว้ หรอื ไง? แตถ่ งึ อยา่ งไรเยโ่ มเ่ ซนิ กป็ ฏเิ สธเธอไมไ่ ด ้ เขาจงึ พดู ขนึ้ เสยี ง เย็น: “ ไปเถอะ นานๆทผี มจะมโี อกาสไดเ้ จอกบั ประธานหาน พวกเธออยา่ อยใู่ หเ้ สยี บรรยากาศเลย ” เสน่ิ เฉยี ว: “ …… ” ผชู ้ ายคนนช้ี ว่ ยเธอหรอื ทําใหเ้ ธอดแู ยเ่ นยี่ ชา่ งปากรา้ ยและเยอ่ หยงิ่ ซะจรงิ ๆ

แตส่ ดุ ทา้ ยเสนิ่ เฉยี วก็มองเขาอยา่ งขอบคณุ หลังจากนัน้ กพ็ ดู ขอโทษหานชงิ และพยงุ หานเสโ่ ยวเดนิ ออกไป เธอคดิ วา่ ถงึ อยา่ งไรหานเสโ่ ยวก็เป็ นนอ้ งสาวของหานชงิ ถา้ เธอไปกบั หานเสโ่ ยว เขาก็คงจะไมว่ า่ อะไรหรอก หานเสโ่ ยวเอนตวั พงิ เสนิ่ เฉยี วอยา่ งหมดแรง และพดู ขนึ้ : “ เฉียวเฉยี ว มเี ธอไปกบั ฉันดว้ ยก็ดเี หมอื นกนั เลขาซู ไมอ่ ยา่ งนัน้ คณุ กลบั ไปเถอะ ” ไดฟ้ ังดงั นัน้ เลขาซู กช็ ะงักไปทันท:ี “ แตท่ า่ นประธานหาน กําชบั ฉัน…… ” “ พขี่ องฉันเป็ นหว่ งทไ่ี มม่ ใี ครไปกบั ฉัน แตต่ อนนี้ มเี ฉียวเฉียว อยเู่ ป็ นเพอื่ นฉันแลว้ อกี อยา่ ง……ไมใ่ ชว่ า่ อกี สบิ นาที พขี่ องฉัน มงี านประชมุ สําคญั หรอกหรอ? เขาตอ้ งใหค้ ณุ ชว่ ยแน่ๆ คณุ ไป ชว่ ยพขี่ องฉันเถอะ ” ตอนที่ 130 เธอโดนแกลง้

หานเสโ่ ยวพดู ขนาดนแ้ี ลว้ ซจู ว่ิ กค็ วรจะรับคําไดแ้ ลว้ เธอจงึ หนั ไปพดู กบั เสน่ิ เฉียวยมิ้ ๆ: “ คณุ เสน่ิ คะ งัน้ ก็รบกวนคณุ ดว้ ยนะคะ รบกวนคณุ ชว่ ยดแู ลคณุ หนูเสโ่ ยวของเราดว้ ยคะ่ ” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ ใหเ้ ธอ: “ ยนิ ดคี ะ่ ” ซจู ว่ิ เดนิ กลบั ไป เหลอื แคพ่ วกเธอสองคนทอี่ ยขู่ า้ งนอก “ เธอขบั รถมาใชไ่ หม? งัน้ ฉันพาเธอไปโรงพยาบาลเอง ” หลังจากทเี่ สนิ่ เฉียวพยงุ หานเสโ่ ยวขนึ้ รถแลว้ ก็ไดห้ ยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาคน้ หาโรงพยาบาลทอี่ ยบู่ รเิ วณใกลเ้ คยี ง หลังจากทรี่ แู ้ หง่ แลว้ เธอกร็ ับกญุ แจรถของหานเสโ่ ยวมา และ ขบั พาเธอออกไปจากทนี่ ่ี รถแลน่ อยบู่ นถนน หานเสโ่ ยวน่ังอยเู่ บาะขา้ งคนขบั อารมณบ์ น ใบหนา้ กลับแปลกไป “ เฉยี วเฉียว…… ” เสน่ิ เฉียวกําลงั ตงั้ ใจมองถนน ไดย้ นิ เธอเรยี กตวั เอง จงึ หนั หวั ไปมองเธอ: “ มอี ะไร? เจ็บหรอ? ” “ เธอทนหน่อยนะ ใกลถ้ งึ โรงพยาบาลแลว้ ”

หานเสโ่ ยวกลับคดิ ไมเ่ หมอื นเสนิ่ เฉียว เธอมองหนา้ ดา้ นขา้ ง ของเสน่ิ เฉียวดว้ ยสหี นา้ กลมุ ้ ใจ นกึ ถงึ ภาพเหตกุ ารณ์ใน รา้ นอาหารเมอื่ สกั ครู่ จงึ ถามขน้ึ อยา่ งอดไมไ่ ด:้ “ ตอ่ ไปเธอ…… ” “ วา่ ไงนะ? ” “ ชา่ งเถอะ ไมม่ อี ะไร ” หานเสโ่ ยวกม้ หนา้ ลง เจอหนา้ กนั ครัง้ น้ี คงเป็ นแคเ่ หตบุ งั เอญิ เธอแกป้ มแลว้ ครัง้ หนา้ ถา้ พวกเขาเจอ กนั ก็คงไมย่ ากแลว้ เพยี งแคพ่ วกเขาไมม่ าเจอกนั หานเสโ่ ยวกไ็ มไ่ ดถ้ อื สาอะไร เธอพดู ปลอบใจตวั เองแบบนอ้ี ยใู่ นใจ เสนิ่ เฉียวคดิ วา่ หานเสโ่ ยวเจ็บมาก ตอนทร่ี อไฟแดง เธอตงั้ ใจ ยน่ื มอื ออกไปจับมอื ของหานเสโ่ ยวไว ้ และพดู ปลอบเธอดว้ ย นํ้าเสยี งทอ่ี อ่ นโยน: “ ไมต่ อ้ งกลัว ฉันจะรบี พาเธอไปสง่ โรงพยาบาล ใหห้ มอรักษาแผลของเธอใหห้ าย ” หานเสโ่ ยวมองมอื ทกี่ าํ ลังจับเธอไวอ้ ยู่ กร็ สู ้ กึ เสยี ใจ หลอ่ นไมร่ เู ้ ลยวา่ เธอไดแ้ ยง่ สถานะของเธอไป ยังมาทําดกี บั เธอ อกี อยๆู่ ความหว่ งใยทจี่ รงิ ใจนัน้ กท็ ําใหห้ านเสโ่ ยวรสู ้ กึ รังเกยี จ

ขน้ึ มา ตอนทเ่ี ธอยงั ไมไ่ ดส้ ติ เธอไดส้ ะบดั มอื ของเสนิ่ เฉยี วออก อยา่ งรวดเร็ว “ เธอพดู อะไรน่ะ? เธอไมร่ อู ้ ะไรเลย! ” ความโมโหอยา่ งกะทันหนั ทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วตะลงึ เธอมองหานเส่ โยวทอี่ ยตู่ รงหนา้ งงๆ และไมเ่ ขา้ ใจวา่ มันเกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ หานเสโ่ ยวเบา้ ตาแดง น้ําตาคอ่ ยๆไหลลงมา เธอกดั รมิ ฝี ปาก ลา่ งของตวั เองอยา่ งรนุ แรง และพดู ซ้ําอกี ครัง้ : “เธอไมร่ อู ้ ะไร เลย ไมเ่ ขา้ ใจอะไรเลยสกั นดิ ! ” “ ……ขอโทษนะเสโ่ ยว ทเ่ี รอื่ งครัง้ นฉ้ี ันไมไ่ ดป้ ระสบไปกบั เธอ ดว้ ย แตฉ่ ันรวู ้ า่ การถกู นํ้ารอ้ นลวกจะตอ้ งเจ็บปวดมากอยา่ ง แน่นอน เธออยา่ เสยี ใจเลยนะ รอใหจ้ ัดการแผลเสร็จแลว้ ฉันจะ ไปกนิ ขนมทร่ี า้ นของหวานเมอื่ ครัง้ ทแี่ ลว้ เป็ นเพอื่ นเธอ เป็ นไง? ” ในใจของหานเสโ่ ยวยงิ่ โมโห เธอมคี วามรสู ้ กึ ละอายใจอยแู่ ลว้ และยงิ่ เสนิ่ เฉยี วดตี อ่ เธอมากขนาดไหน ในใจของหานเสโ่ ยวก็ ยง่ิ เกดิ การตอ่ ตา้ น เชน่ ตอนนี้ เธอมองใบหนา้ ของเสนิ่ เฉียว ก็รสู ้ กึ เกลยี ดมากๆ!

เห็นอยวู่ า่ เธอทําเรอ่ื งทม่ี ันเกนิ ไป แตไ่ มค่ ดิ วา่ หลอ่ นจะยงั มอง เธอดว้ ยสหี นา้ เป็ นหว่ งอยอู่ กี ทําใหค้ วามเกลยี ดของเธอยง่ิ ฝัง ลกึ ขน้ึ เรอื่ ยๆ เสนิ่ เฉยี วเห็นเธอไมส่ นใจ และไฟแดงก็เปลยี่ นเป็ นไฟเขยี ว พอดี เธอทําไดเ้ พยี งไปสง่ เธอทโี่ รงพยาบาลกอ่ น เป็ นเพอ่ื น เธอไปจัดการเรอ่ื งแผล เสร็จแลว้ คอ่ ยไปสง่ เธอกลบั บา้ น กอ่ นจากกนั อยๆู่ หานเสโ่ ยวก็พดู ขน้ึ มา: “ เฉยี วเฉยี ว เมอื่ ครฉู่ ัน เจ็บมาก จงึ ใชอ้ ารมณใ์ สเ่ ธอ ขอโทษนะ เธอไมโ่ กรธฉันใช่ ไหม? ” “ ไมห่ รอก เธอรบี เขา้ บา้ นเถอะ เราเป็ นเพอื่ นสนทิ กนั ไมเ่ ป็ นไร ” เสน่ิ เฉยี วไมโ่ กรธเธอหรอก ถงึ อยา่ งไรเธอกช็ ว่ ยตวั เธอมาเยอะ แลว้ หานเสโ่ ยวพยักหนา้ : “ ออื พข่ี องฉันกลับมาแลว้ ตอนกลางคนื ฉันคอ่ ยถามเขาใหว้ า่ สบื ไปถงึ ไหนแลว้ แลว้ พรงุ่ นฉี้ ันคอ่ ย ตดิ ตอ่ เธอไปนะ ”

พดู ถงึ เรอ่ื งนี้ เสน่ิ เฉียวก็ชะงักเล็กนอ้ ย ผา่ นไปไมน่ าน เธอก็พดู ออกมานงิ่ ๆ: “ ไมร่ บี หรอก เธอพักผอ่ นกอ่ น แลว้ คอ่ ยวา่ กนั ” หลังจากนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็ขบั รถกลบั บรษิ ัท หลงั จากทค่ี นื รถใหเ้ ซยี วซแู่ ลว้ เธอก็นกึ เรอื่ งอะไรทมี่ ันสําคญั ออก หลงั จากนัน้ เธอก็รบี วง่ิ ไปทห่ี อ้ งทํางานของเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งรวดเร็ว กอ๊ กกอ๊ ก—— “ เขา้ มา ” เสน่ิ เฉยี วผลักประตหู อ้ งทํางานเขา้ ไป หลังจากทเ่ี ขา้ มาแลว้ ก็ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทนี่ ั่งอยบู่ นรถเข็น เขากําลังมองหนา้ จอดว้ ย ใบหนา้ ทเ่ี ย็นชา พอเห็นเธอเขา้ มากเ็ งยหนา้ ขน้ึ มาชา้ ๆ สายตาก็ ไดม้ าหยดุ อยทู่ บ่ี นหนา้ ของเธอ เสนิ่ เฉียวสดู หายใจเขา้ ลกึ ๆ เธอเลยี กลบี ปากของตวั เองอยา่ ง ตน่ื เตน้ หลังจากนัน้ กก็ า้ วเทา้ เดนิ ไปทางเขา

บนตวั ของเธอยังมเี สอ้ื สทู ของเยโ่ มเ่ ซนิ คลมุ ไวอ้ ยู่ เขา้ กบั ชดุ กระโปรงสฟี ้าบนตวั เธอมากๆ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ สบายตาเป็ น พเิ ศษ “ คณุ ชายเย่ คอื วา่ …… ” หลังจากทเ่ี สน่ิ เฉียวยนื นงิ่ แลว้ ก็ มองเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไมเ่ ป็ นธรรมชาติ “ เป็ นอะไร? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขนึ้ : “ มอี ะไรกพ็ ดู อยา่ มาอ้ําอง้ึ ” เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก และพดู เสยี งเบา: “ วนั นี้ อาหารมอื้ นัน้ …… ” กลับมาก็พดู กบั เขาเรอื่ งมอื้ อาหาร? เยโ่ มเ่ ซนิ แทบจะระเบดิ ให ้ เธอเห็นตอ่ หนา้ เธอ เขาหวั เราะเย็นชา: “ ถงึ ตอนนยี้ งั คดิ ถงึ มอ้ื อาหารนัน้ ? หรอื คดิ จะทําอะไร? ” เสนิ่ เฉยี ว: “ …… ” ไอค้ นนมี้ นั มาอกี แลว้ มคี วามตอ้ งการมากจนน่ากลวั เธอแคพ่ ดู ถามเฉยๆ ไมค่ ดิ วา่ เขาจะเชอ่ื มโยงไปถงึ คนอน่ื เธอกลอกตาไป มาในใจ และพดู อธบิ าย: “ ฉันหมายความวา่ วนั น้ี ตอนฉันไป ฉันลมื จา่ ยคา่ อาหารมอ้ื นัน้ ”

“ โอ ้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หนา้ นง่ิ : “ ผมก็ไมไ่ ดจ้ า่ ย ” เสน่ิ เฉียวไดฟ้ ัง สหี นา้ ก็เปลย่ี นไปทนั ท:ี “ นายเป็ นอะไร? เป็ น บรษิ ัทตระกลู เยข่ องเราทนี่ ัดบรษิ ัทตระกลู หานออกมาเจรจา เรอื่ งงาน รา้ นอาหารฉันกเ็ ป็ นคนจอง ฉันลมื จา่ ย ทําไมคณุ ไม่ รจู ้ ักจา่ ยหน่อยละ? เป็ นแบบน้ี ถา้ บรษิ ัทตระกลู หานมภี าพความ ทรงจําทเี่ ลวรา้ ยตอ่ บรษิ ัทของเราจะทํายงั ไง? ” พดู มาถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวกก็ ดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เองอยา่ งรอ้ น รน และเดนิ ไปเดนิ มาอยทู่ เี่ ดมิ ไดฟ้ ังดงั นัน้ อารมณ์ในตาลกึ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ขม้ ขน้ึ ทันที น้ําเสยี งของเขาคอ่ ยๆเย็นขน้ึ : “ คณุ เป็ นหว่ งกลัวเขาจะมคี วาม ทรงจําทไ่ี มด่ ตี อ่ คณุ ขนาดนัน้ เลยหรอ? ” “ ทฉ่ี ันเป็ นหว่ งกค็ อื นายน่ันแหละ! ” เสนิ่ เฉียวพลัง้ ปากพดู ออกไป “ คณุ อยากรว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู หานไมใ่ ชห่ รอ? ถา้ ฝ่ ายตรงขา้ มมภี าพความทรงจําตอ่ เราไมด่ ี ถงึ ตอนนัน้ บรษิ ัท ตระกลู หานไมร่ ว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู เยจ่ ะทํายงั ไง? และถงึ ตอนนัน้ นายทา่ นก็ตอ้ ง…… ” เสนิ่ เฉยี วรบี รอ้ นเหมอื นมดบนหมอ้ รอ้ น อยๆู่ เธอก็คดิ อะไรออก: “ ฉันจะไปอธบิ ายเละขอโทษประธานหาน ”

พดู จบ เสน่ิ เฉียวกท็ ําทา่ จะหมนุ ตวั ออกไป สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นขน้ึ เขาหรต่ี าลง: “ หยดุ ” ฝี เทา้ ของเสน่ิ เฉียวหยดุ ชะงัก เธอหนั หวั กลับไปมองเขาอยา่ ง ไมเ่ ขา้ ใจ เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง สายตามคี วามจําใจเล็กนอ้ ย “ ในสายตาของคณุ ผมเป็ นคนทไี่ มม่ คี วามคดิ อะไรเลยหรอื ไง? ถงึ ทําใหค้ ณุ เขา้ ใจผดิ วา่ หานชงิ เป็ นคนจา่ ยคา่ อาหารมอื้ นัน้ ? ตอ่ ใหห้ านชงิ เป็ นคนจา่ ย แลว้ ยงั ไง? ” เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง: “ ฉันไมไ่ ดบ้ อกวา่ เขาจา่ ย ไมไ่ ด ้ แตฉ่ ันแคค่ ดิ วา่ ถงึ อยา่ งไรก็เป็ นบรษิ ัทตระกลู เยข่ องเรา ทเี่ ป็ นฝ่ ายเชญิ ก็ควรจะตอ้ นรับฝ่ ายตรงขา้ มใหด้ กี เ็ ทา่ นัน้ ” เรา…… ศพั ทค์ ํานี้ทําใหค้ นรสู ้ กึ แปลกใจ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ มมุ ปาก รอยยม้ิ ของเขาเจดิ จา้ เล็กนอ้ ย เสนิ่ เฉียวจับอะไรบางอยา่ งได ้ “ แลว้ นายจา่ ยเงนิ รยึ งั ละ? ”

“ ไมไ่ ดจ้ า่ ย ” เสนิ่ เฉยี ว: “ ……งัน้ ฉันจะไปอธบิ าย ” “ อธบิ ายอะไร? รา้ นอาหารนัน้ เป็ นกจิ การภายใตบ้ รษิ ัทตระกลู เย่ ” เสน่ิ เฉียว: “ นายพดู วา่ อะไรนะ? ” “ ผมไปทานขา้ วทน่ี ่ัน จะจา่ ยเงนิ ทําไม? ” เสนิ่ เฉยี วหมดคําพดู ทันที สรปุ ทพี่ ดู มาตงั้ นาน คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจทําใหเ้ ธอรอ้ นรนถกู ไหม? เธอโดนแกลง้ หรอเนย่ี ? ตอนท่ี 131 ไมค่ คู่ วร ทนมานาน เสนิ่ เฉยี วมองเขาดว้ ยดวงตาโกรธขง้ึ เธอกลับหลงั หนั เตรยี มจะเดนิ จากไป “หยดุ เดย๋ี วน!้ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ั เธอ

เสนิ่ เฉยี วหยดุ ยนื อยทู่ เ่ี ดมิ อยา่ งนอ้ ยนเี่ ป็ นคําสง่ั ของเขา ไมท่ ํา ตามไมไ่ ด ้ แตถ่ งึ เธอจะหยดุ เดนิ แตก่ ลบั หนั หลงั ใหเ้ ขา แตผ่ ลปรากฏวา่ วนิ าทถี ัดมา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สวมกอดเธอแน่น เธอ ตกใจจนรอ้ งเสยี งหลง นวิ้ รอ้ นของเยโ่ มเ่ ซนิ แตะลงบนตน้ คอของเธอ นํ้าเสยี งนุ่มทมุ ้ ดงั ขน้ึ “บนตวั คณุ ยังสวมเสอ้ื ผา้ ขอผมอยเู่ ลยนะ มาหวั ฟัดหวั เหวย่ี ง ขนาดน้ี ไดถ้ ามผมบา้ งหรอื ยงั ?” มอื ของเขายงั คงรัดแน่นอยบู่ นเอวของเธอราวกบั เป็ นโซต่ รวน เธอเลยขยับไปไหนไมไ่ ด ้ เสนิ่ เฉียวหนั หนา้ ไปมองเขาดว้ ย ความโมโห “ขฉู่ ันหรอ!” แววตาของเยโ่ มเซนิ มาดรา้ ย เขากม้ ลงไปชดิ ตวั เธอมากขน้ึ “หรอื วา่ ผมพดู ผดิ ?” “ยังไงเสยี คณุ ก็ตงั้ ใจจะขฉู่ ันอยดู่ ”ี ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเขาตงั้ ใจจะขเู่ ธอ แลว้ ทําไมไมบ่ อกเธอตงั้ แต่ แรกวา่ รา้ นอาหารรา้ นนัน้ เป็ นของตระกลู เย่ ทําไมตอ้ งรอจนถงึ

ตอนทเ่ี ธอกําลงั รบี รอ้ นออกไปแลว้ คอ่ ยบอกเธอวา่ เป็ นของ ตระกลู เย่ ตอนแรกพดู เป็ นปมปรศิ นา ตอนหลังคอ่ ยมาอธบิ าย ใหเ้ ธอฟัง มันน่าโมโหจรงิ ๆ! “ได ้ อยา่ งนัน้ กถ็ อื วา่ ผมตงั้ ใจ คณุ ทนไดห้ รอื เปลา่ ละ่ ?” เยโ่ ม่ เซนิ พดู ออกมาอยา่ งหนา้ ไมอ่ ายจนทําใหค้ นฟังถงึ กบั องึ้ ตาคา้ ง “เมอ่ื กใี้ นหอ้ งนํ้าทรี่ า้ นอาหาร ผมบอกกบั คณุ วา่ ยังไง?” เยโ่ ม่ เซนิ ถอดสทู ของเธอทงิ้ น้ําเสยี งนุ่มทมุ ้ เอย่ ขน้ึ “ผมมอี ารมณ”์ เสน่ิ เฉยี วตาโต เธอทัง้ เขนิ ทัง้ โมโห แน่นอนวา่ เธอรวู ้ า่ ทเ่ี ขาพดู มนั หมายความวา่ ยังไง และตอ่ ใหไ้ ม่ รู ้ แตก่ ารกระทําของเขามนั ก็บอกไดอ้ ยดู่ ี เพราะวา่ ! เยโ่ มเ่ ซนิ กําลังใชส้ ว่ นใดของสว่ นหนงึ่ ของรา่ งกายถู เธอไปมา ทา่ ทางแบบนัน้ กําลังบอกเธอวา่ เขาตอ้ งการ อะไร…….. เสนิ่ เฉยี วทอ่ี ยใู่ นออ้ มกอดของเขาหนา้ ซดี ลงทกุ ที “เยโ่ มเ่ ซนิ ตกลงคณุ หมายความวา่ ยงั ไงกนั แน่?”

หลงั จากทสี่ ทู โดนออก มันกโ็ ดนโยนทง้ิ ลงไปบนพนื้ เย็นๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ใชม้ อื ใหญข่ องเขาลบู ไปบนหลงั เกลย้ี งเกลาของเธอ เอย่ ถามขน้ึ “ตอนทก่ี ลบั มา สวมสทู ตวั นไี้ วต้ ลอดใชไ่ หม? ผหู ้ ญงิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชว่ า่ ใครกส็ ามารถมองไดห้ รอกนะ” “……..” ตกลงนเี่ ขาไดฟ้ ังในสง่ิ ทเ่ี ธอพดู บา้ งหรอื เปลา่ ? แตส่ ง่ิ ทเ่ี กดิ ขน้ึ ในตอนนี้ มันกําลงั บอกวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดฟ้ ังเธอ เลย เขากม้ ลงมาจบู ลงไปบนตน้ คอของเธอ เสนิ่ เฉียวหมดความ อดทนแลว้ เธอผลักเขาออก “คณุ จะทําอะไร?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู ขน้ึ เสยี งตํา่ “ทําตอ่ ไง” “ทําตอ่ ?” “ตอนทอี่ ยใู่ นหอ้ งน้ํา ยังทําไมจ่ บ” พอโดนขดั จังหวะ คว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ กข็ มวดขน้ึ แสดงทา่ ทไี ม่ พอใจ เขากดั เธอไปเขย้ี วหนงึ่ เสนิ่ เฉยี วตกใจจนรอ้ งออกมา

สง่ิ ทเ่ี กดิ ขน้ึ เมอื่ กม้ี ันกะทันหนั ไป เสน่ิ เฉียวคาดไมถ่ งึ วา่ อยๆู่ เย่ โมเ่ ซนิ กจ็ ะ…… เออ่ กระตอื รอื รน้ จนถงึ ขนาดทถ่ี อดเสอ้ื ผา้ เธอ ออก แลว้ ฝังหนา้ มาบนตน้ คอเธอ ตวั เขายังคงทําตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ แตม่ อื ใหญข่ องเขาทกี่ ําลงั แตะลง บนผวิ เนอื้ ของเธอ มนั ทงิ้ ความรอ้ นรมุ่ เอาไวท้ กุ พนื้ ทท่ี โี่ ดน สมั ผัส น่ันทําใหเ้ สนิ่ เฉียวอาย เขาไมไ่ ดช้ อบเธอสกั หน่อยน่ี แตก่ อ่ นก็เห็นไดช้ ดั วา่ เขาเกลยี ดเธอ เขามกั จะใชส้ ายตาเหยยี ด หยามมองมาทางเธอประจํา ชอบพน่ คําพดู ทท่ี ํารา้ ยจติ ใจ เด็ก ในทอ้ งของเธอกไ็ มใ่ ชล่ กู ของเขา และตอ่ ใหเ้ ปลยี่ นเป็ นผชู ้ าย คนอนื่ พวกเขากไ็ มม่ ที างชอบผหู ้ ญงิ แบบเธอ แตว่ า่ ตงั้ แตท่ เ่ี กดิ เรอ่ื งนัน้ ขนึ้ การกระทําของเขาตอ่ เธอมันก็ เปลยี่ นไป เดย๋ี วก็กอดเธอ เดย๋ี วก็จบู เธอ เดย๋ี วก็แกลง้ เธอ เธอนกึ ถงึ สง่ิ ทพี่ นักงานในบรษิ ัทพดู เมยี นอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยมองวา่ เธอเป็ นภรรยาของเขาเลยสกั ครัง้ แคพ่ ดู วา่ เป็ นผหู ้ ญงิ ของเขา อกี ครง่ึ ปีเธอกจ็ ะจากไป ดงั นัน้ เขาก็เลย ทําเหมอื นวา่ เธอเป็ นเมยี นอ้ ยของเขาหรอื ไง?

ไม่ เธอไมต่ อ้ งการแบบน!ี้ เสนิ่ เฉยี วเบกิ ตากวา้ ง แลว้ รบี ผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก “ปลอ่ ยฉัน! ปลอ่ ยฉันนะ!” เธอพดู ขน้ึ ซํา้ ๆแลว้ ก็ออกแรงผลัก เขา เยโ่ มเ่ ซนิ เกอื บจะถงึ ตอนสําคญั แลว้ ใครจะรวู ้ า่ อยๆู่ เธอก็ ผลกั เขาออก จรงิ ๆตอนแรก เขาจะเมนิ เธอก็ได ้ แตว่ า่ เขาโดนเธอสะกดเขา้ เต็มๆ เขารวบมอื เธอเอาไวแ้ ลว้ เอามาไขวก้ นั ไวข้ า้ งหลัง ทําให ้ ตวั นุ่มนม่ิ ของเธอเบยี ดเขา้ กบั ตวั เขามากกวา่ เดมิ เขาหรต่ี าลง “รหู ้ รอื เปลา่ วา่ ตอนนค้ี ณุ กําลงั นั่งอยบู่ นตกั ของใคร? ทา่ น่ังของ คณุ ในตอนนม้ี นั มแี ตจ่ ะทําใหม้ อี ารมณ์มากขนึ้ ……” ฟังเขาพดู จบ สหี นา้ ของเสยิ่ เฉียวเปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย “อยา่ ทํา แบบน้ี ไมใ่ ชว่ า่ คณุ เกลยี ดฉันหรอื ไง? ไมใ่ ชว่ า่ เกลยี ดฉันแลว้ ตอ้ งไมแ่ ตะตอ้ งฉันหรอื ไง? ตอนนคี้ ณุ กําลงั จะทําอะไร?” พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองเสยี การควบคมุ เล็กนอ้ ย “คณุ มองวา่ ฉันเป็ นของเลน่ ใชไ่ หมละ่ ? เพราะฉันเคยหยา่ แลว้ ใน

ทอ้ งฉันก็ไมใ่ ชล่ กู คณุ อยา่ งนัน้ …คณุ ก็เลยใชว้ ธิ นี ลี้ งโทษฉันใช่ ไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทลี่ ็อกขอ้ มอื เธอไวน้ งิ่ ไปเสยี้ ววนิ าที เขาหรตี่ ามองเธอ ดว้ ยสายตาอนั ตราย “คณุ คดิ วา่ ผมกําลงั ทําโทษคณุ อย?ู่ ” “ไมใ่ ชห่ รอื ยังไงคะ?” เสน่ิ เฉียวมองเขา้ ไปในดวงตาของเยโ่ ม่ เซนิ เสยี งหวานเอย่ “แตก่ อ่ นกเ็ ห็นไดช้ ดั วา่ คณุ เกลยี ดฉัน ทําไมอยๆู่ คณุ กเ็ ปลยี่ นไป? เป็ นเพราะเรอื่ งในคนื นัน้ ใชไ่ หม? อยา่ งนัน้ ฉันจะบอกคณุ ใหน้ ะวา่ ถา้ เป็ นเพราะเรอื่ งในคนื นัน้ คณุ ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งทําแบบน้ี เพราะ…วนั นัน้ ฉันโดนวางยา ฉันไมไ่ ด ้ เต็มใจ” ประโยคหลงั ทเ่ี ธอเอย่ ขน้ึ สามารถทําใหส้ หี นา้ ทไี่ มค่ อ่ ยจะดอี ยู่ แลว้ ของเขาเปลย่ี นเป็ นโกรธเกรย้ี วได ้ เขากดั ฟันโมโห “ไหน คณุ ลองพดู อกี ทสี ?ิ ” เสน่ิ เฉียวกดั รมิ ฝี ปากของเธอไว ้ ดวงตาดอื้ รัน้ จอ้ งอยทู่ น่ี ัยนต์ า ของเขา คางของเธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ บบี เขาไว ้ แถมครัง้ นเ้ี ขาบบี มนั แรง กวา่ เดมิ ดว้ ย เขามองมาทเี่ ธอดว้ ยสายตาอันตราย “อมื ? คณุ ไมไ่ ดเ้ ต็มใจ? เพราะฉะนัน้ กค็ อื ผมขนื ใจคณุ ?”

“ฉันไมโ่ ทษคณุ ” เสนิ่ ฉียวอธบิ าย “คนื นัน้ ในหอ้ งมเี ทยี นหอม ยาสลบอยู่ ลสู่ นุ ฉางตงั้ ใจจะเอาคนื คณุ เขาคดิ วา่ คณุ ไร ้ สมรรถภาพ…. เพราะฉะนัน้ เลยอยากใหค้ ณุ ลองทนกบั ความ เจ็บปวดทท่ี นไมไ่ ดด้ บู า้ ง แตค่ ดิ ไมถ่ งึ วา่ คณุ จะ……” เสนิ่ เฉียวไมไ่ ดพ้ ดู ประโยคทเ่ี หลอื ตอ่ ตอ่ ใหค้ นื นัน้ สตขิ องเธอมนั เลอื นราง แตว่ า่ ยงั คงนกึ ออกอยบู่ า้ ง แตว่ า่ มันกแ็ คน่ ดิ เดยี วเทา่ นัน้ แตอ่ กี วันทต่ี น่ื มาแลว้ เห็นรอยบน ตวั รอยพวกนัน้ คงไมโ่ กหกแน่ “คดิ ไมถ่ งึ วา่ อะไร?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เขม้ ขนึ้ แถมมนั ยังทอ ประกายเกรย้ี วกราด มอื ทบี่ บี อยทู่ ค่ี างของเธอก็แรงขนึ้ เรอ่ื ยๆ “คนื นัน้ คณุ ไมไ่ ดค้ ดิ เลยใชไ่ หมวา่ คนทไี่ ปชว่ ยจะเป็ นผม หรอื วา่ จรงิ ๆแลว้ คณุ คดิ ถงึ คนอน่ื ?” “ฉัน……” เขาเป็ นอะไร เขาพดู แบบนมี้ นั เหมอื นกบั เขากําลงั หงึ แตว่ า่ เขา หงึ ใครกนั ……. ไมใ่ ชส่ ิ เขาจะหงึ เธอไดย้ งั ไงกนั

ก็เธอเป็ นคนทเ่ี ขาเกลยี ดน!่ี เธอรคู ้ วามสําคญั ของตวั เองดี และไมไ่ ดค้ ดิ ไปไกล เสนิ่ เฉยี วหนั ไป เธอเอย่ ขน้ึ “ยงั ไงเสยี เรอื่ งวนั นัน้ คอื ฉันถกู บงั คบั ชา่ งมนั เถอะคะ่ อยา่ เอามาใสใ่ จอกี เลย” “……คณุ ตอ้ งการแบบน?ี้ ” เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก เธอไมไ่ ดพ้ ดู อะไร ตวั เธอเองอยากไดอ้ ะไร ในใจเธอกย็ งั ไมร่ เู ้ ลย แตว่ า่ ไมใ่ ช่ เพราะวา่ เกดิ เรอ่ื งแบบนัน้ ขน้ึ ก็เลยเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทกี่ อดเธอ จบู เธอ เธอไมอ่ ยากไดอ้ ะไรแบบน!ี้ เธออยากได…้ …..อยากได…้ ….. เสนิ่ เฉยี วหลบั ตา เลกิ คดิ ไดแ้ ลว้ เสน่ิ เฉยี ว เธอไมค่ คู่ วรเลยสกั นดิ

ตอนท่ี 132 ผมจะสนองให้ หลงั จากทที่ งั้ คเู่ งยี บใสก่ นั พักใหญ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยม้ิ เย็นแลว้ ปลอ่ ยตวั เธอ “ได ้ ถา้ เกดิ คณุ ตอ้ งการ ผมกจ็ ะสนองให”้ พดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ผลักเธอออก เสน่ิ เฉยี วเซไปดา้ นหลงั เล็กนอ้ ย มองเขาดว้ ยความตกใจ “ผหู ้ ญงิ ทม่ี แี ผนการในใจ ผมเองก็ไมอ่ ยากจะยงุ่ ดว้ ย เหมอื นกนั ” คําพดู ของเขาเต็มไปดว้ ยนํ้าเสยี งเยย้ หยันในที รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ หยันขน้ึ เขามองเธอดว้ ยสายตา เหยยี ดหยามอยา่ งไมป่ ิดบงั “แตเ่ พราะลลี าของคณุ ก็ไมไ่ ดแ้ ย่ ถา้ คณุ ไมเ่ ต็มใจ ตอ่ ไปก็อยใู่ หห้ า่ งจากผมกแ็ ลว้ กนั ” “…….ฉันเขา้ ใจแลว้ ” เธอรดู ซปิ กระโปรงใหเ้ รยี บรอ้ ย กอ่ นจะออกไปจากหอ้ งเธอมอง สทู ทต่ี กอยบู่ นพนื้ “ฉันขอยมื สทู ของคณุ หน่อยไดไ้ หมคะ? ตอนเย็นกลับบา้ นแลว้ ฉันจะคนื ให”้

“ในฐานะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ ยมิ้ “ขอรอ้ งผมสิ บางทผี มอาจจะ ลองคดิ ด”ู ชา่ งมนั เถอะ เสน่ิ เฉยี วหมนุ ตวั แลว้ เดนิ ออกไปจากหอ้ งทํางาน ตอนทกี่ ลบั มาถงึ โตะ๊ ของตวั เอง ใจของเธอยังคงเตน้ แรงไมห่ ยดุ ประโยคนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ แตเ่ พราะคณุ ลลี าก็ไมไ่ ดแ้ ย่ มันยังคง หอ้ งอยใู่ นหเู ธอ ทแี่ ทเ้ ขาก็แคช่ อบรา่ งกายของเธอเทา่ นัน้ แตก่ อ่ นหนา้ นเี้ ธอกลบั คดิ วา่ …. เขามใี จใหเ้ ธอ ตอนนมี้ าคดิ อกี ที ทําไมเธอถงึ ไดโ้ งข่ นาดนัน้ กนั นะ? มคี วามคดิ แบบนไ้ี ดย้ ังไงกนั ? ตอ่ ใหพ้ ระอาทติ ยข์ น้ึ จากทางทศิ ตะวนั ตก เธอกไ็ มค่ วรทจ่ี ะมี ความคดิ แบบนถ้ี งึ จะถกู ซปิ ดา้ นหลังกระโปรงมนั เสยี ก็เลยรดู ขนึ้ ไมไ่ ด ้ เธอเองก็ออกไป ไมไ่ ด ้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มย่ อมใหเ้ ธอยมื สทู ของเขา เสนิ่ เฉียวเลยทํา ไดแ้ ตน่ ่ังเหมอ่ อยตู่ รงโตะ๊ ของตัวเอง