เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

“คําพดู แบบนเี้ ธอยงั กลา้ พดู อกี อยา่ ใหค้ ณุ หนูเธอไดย้ นิ เขา้ เธอไดโ้ ดยไลอ่ อกแน่” สาวใชค้ นนัน้ กลัวจนรบี ปิดปาก กลมุ่ สาวใชร้ บี เก็บกวาดพนื้ ให ้ สะอาด หลงั จากทหี่ านเสโ่ ยวเขา้ หอ้ งแลว้ เธอโทรศพั ทไ์ ปหาหานชงิ พชี่ ายของเธอ โทรศพั ทด์ ังอยไู่ มน่ าน ปลายสายก็รับโทรศพั ท์ “พคี่ ะ!” เสยี งของหานเสโ่ ยวเปลยี่ นเป็ นออ่ นหวานน่ารักขนึ้ มา ตา่ งจากเมอ่ื ครทู่ เี่ ธอพดู กบั สาวใชล้ บิ ลับ “มอี ะไร?” หานชงิ ทป่ี ลายสายพดู ขนึ้ ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา เป็ น จรงิ เป็ นจังจนทําใหค้ นกลัว หานเสโ่ ยวไดย้ นิ แลว้ รสู ้ กึ หนังศรี ษะมันชาขน้ึ มา เธอพดู ขน้ึ เบา ๆ: “คอื วา่ …พไี่ ปถงึ ตา่ งประเทศรยึ งั คะ? พห่ี าคนคนนัน้ เจอรยึ งั คะ?” “ยังไมเ่ จอ” “ออ่ งัน้ พ…่ี ”

“ฉันยงั มเี รอ่ื งอกี เยอะตอ้ งไปทํา” หานชงิ พดู เตอื นขน้ึ ดว้ ย นํ้าเสยี งเย็นชา หานเสโ่ ยวรบี พดู ขนึ้ : “งัน้ พไี่ ปทําเถอะคะ่ ” ไมร่ อวา่ เธอจะพดู อะไรตอ่ หานชงิ กว็ างสายไปแลว้ หานเสโ่ ยวคอ่ ย ๆ กระชบั นว้ิ ของเธอแน่นเพอ่ื ฟังเสยี งทว่ี นุ่ วาย ทม่ี าจากขา้ งในนัน้ ถงึ แมว้ า่ หลังจากทเี่ ขา้ มาตระกลู หานแลว้ พช่ี ายของเธอจะทํา ทกุ อยา่ งตามทเ่ี ธอรอ้ งขอ แตเ่ ขากไ็ มเ่ คยใหค้ วามสนทิ กบั เธอ และไมเ่ คยพดู อะไรกบั เธอมากมาย หานเสโ่ ยวมักจะหาทาง เพอื่ เขา้ ใกลเ้ ขา เขาก็มกั จะตตี วั ออกหา่ ง เรอ่ื งภายในตระกลู หานลว้ นเป็ นเขาทค่ี อยจัดการ ดงั นัน้ หานเส่ โยวจงึ อยากจะเป็ นทโี่ ปรดปรานของเขา แตห่ านชงิ ขนึ้ ชอ่ื เรอื่ งไมเ่ ห็นอกเห็นใจใคร กบั คนในบา้ นก็ไม่ เวน้ เธอไมค่ วรคดิ ในตอนแรก แตห่ านเสโ่ ยวมคี วามลบั เล็กนอ้ ยใน ใจเธอจงึ ตอ้ งกงั วลเรอื่ งน้ี

ถงึ แมว้ า่ ภายหลังตระกลู จะยอมรับเรอื่ งบตุ รสาว แตห่ านเสโ่ ยว ไมใ่ ชบ่ ตุ รสาวทแ่ี ทจ้ รงิ ไมผ่ ดิ เธอรจู ้ ักกบั เสนิ่ เฉียวมาหลายปี เรอื่ งทเ่ี สนิ่ เฉียวไมร่ มู ้ นั ถกู เธอทําใหจ้ บไปแลว้ ลกู สาวทตี่ ระกลู ตามหาแทจ้ รงิ แลว้ คอื เสนิ่ เฉียว หานเสโ่ ยวเกลยี ดพอ่ ของเธอในเวลานัน้ และแค่ ตอ้ งการกําจัดนักพนันใหพ้ น้ ทาง เธอจงึ ยมื ตวั ตนเสน่ิ เฉียวไป เมอื่ ใชต้ วั ตนของเสน่ิ เฉยี ว หานเสโ่ ยวจงึ ไดก้ ลายเป็ นคณุ หนู ใหญแ่ หง่ ตระกลู หาน ตอนนค้ี นทเ่ี ธอเป็ นหนม้ี ากทสี่ ดุ คอื เสนิ่ เฉียว ดงั นัน้ เธอสาบาน วา่ เธอจะตอ้ งทําดกี บั เสนิ่ เฉยี วมากเป็ นพเิ ศษ เพอ่ื ชดเชย ความรสู ้ กึ ผดิ ในใจเธอ แตว่ ันนเี้ สนิ เฉียวพดู เรอ่ื งพวกนัน้ ทําใหเ้ ธอตกใจกลัวสดุ ขดี ถา้ หากวา่ มสี กั วันทห่ี านชงิ และเสน่ิ เฉยี วไดพ้ บหนา้ กนั น่ัน… หานชงิ จะจําเสน่ิ เฉยี วไดร้ เึ ปลา่ ? ถงึ เวลานัน้ เธอจะยังไดเ้ ป็ น คณุ หนูใหญต่ ระกลู หานอยไู่ หม? คนอยา่ งหานชงิ ถา้ หากวา่ วนั หนง่ึ เขารวู ้ า่ เธอไมใ่ ชบ่ ตุ รสาวทแ่ี ทจ้ รงิ ของตระกลู หาน เขาจะ ปฏบิ ตั ติ วั อยา่ งไรกบั เธอ? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงน้ี หานเสโ่ ยวก็รสู ้ กึ เย็น

วาบไปทงั้ ตวั ราวกบั ถกู โยนลงไปในทะเลสาบน้ําแข็ง แขนขา เย็นจนขยับไมไ่ ด ้ ไมไ่ ด ้ เธอไมส่ ามารถนั่งรอความตายได ้ เธอจะตอ้ งหาทาง… หาทางใหห้ านชงิ ยอมรับเธอ แตว่ า่ เธอจะทํายงั ไง ใหห้ านชงิ เชอื่ มัน่ ในตวั เธอ? เขาไมเ่ คย ใกลช้ ดิ กบั เธอมากอ่ น ถงึ แมว้ า่ เธอจะขออะไรเขากต็ อบรับทกุ อยา่ ง เหมอื นเรอ่ื งของเสนิ่ เฉียวในครัง้ น้ี เธอแคพ่ ดู ไปอยา่ งนัน้ เขาก็รับปากทนั ที แตใ่ นใจของหานเสโ่ ยวกลบั ไมส่ งบ ทําใหห้ านชงิ และเสน่ิ เฉียวไมม่ วี นั ไดพ้ บกนั น่ันคงเป็ นวธิ ที ด่ี ี ทส่ี ดุ แตว่ า่ …เธอจะป้องกนั ไมใ่ หเ้ รอื่ งนเ้ี กดิ ขน้ึ ไดย้ ังไง? ถา้ หาก…มี วนั ใดทพี่ วกเขาพบกนั โดยบงั เอญิ ละ่ ? “ไมไ่ ด ้ ไมไ่ ด…้ จะใหพ้ วกเขาพบกนั ไมไ่ ด ้ พช่ี ายเป็ นคนขร้ี ะแวง อยา่ งนัน้ เขาไมเ่ ขา้ ใกลฉ้ ันคงเพราะเขากําลงั สงสยั ในตวั ฉันแน่

ถา้ หากวา่ เฉียวเฉยี วไดเ้ จอกบั พใี่ หญล่ ะ่ ก็ พใ่ี หญจ่ ะตอ้ งจําได ้ แน่ แตว่ า่ …แตว่ า่ ฉันควรจะทํายังไงดลี ะ่ ?” ไมเ่ อา…กําจัดเสนิ่ เฉียวทง้ิ ไป? ไม่ ไมไ่ ด!้ ในตอนทเ่ี ธอตอ้ งตกระกําลําบาก กเ็ ป็ นเสนิ่ เฉยี วที่ ยนื่ มาเขา้ มาชว่ ยเธอหลายครัง้ หลงั จากทเี่ ธอใชต้ วั ตนของเสนิ่ เฉียว เธอกส็ าบานวา่ จะทําดกี บั เสน่ิ เฉียวใหม้ าก เธอไม่ สามารถ…จะทําตวั อกตญั ญแู บบนัน้ ได ้ แตว่ า่ เธอควรจะทํายังไงดลี ะ่ ? ตอนที่ 116 รว่ มเรยี งเคยี งหมอน ทางดา้ นเสนิ่ เฉียวไมร่ ถู ้ งึ ความคดิ ทแี่ ปลกประหลาดและยงุ่ เหยงิ ของหานเสโ่ ยว หลงั จากแยกกบั หานเสโ่ ยวเธอกต็ รงกลบั บา้ นตระกลู เย่ เมอ่ื กลบั ถงึ บา้ นตระกลู เย่ เธอก็พบวา่ เตยี งหลังเล็กของเธอไม่ อยแู่ ลว้

สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลย่ี นไปในทนั ที คดิ ถงึ เรอ่ื งเมอ่ื สมัยทเ่ี ธอ เพง่ิ จะยา้ ยมาตระกลู เยแ่ ลว้ ตอ้ งนอนกบั พน้ื หรอื น่ังหลับอยขู่ า้ ง นอกในตอนนัน้ ตอนหลงั เพราะเซยี วซรู่ สู ้ กึ วา่ เธอน่าสมเพช เหลอื ทน ดงั นัน้ จงึ หาเตยี งหลงั เล็กมาใหเ้ ธอ ทําใหเ้ สนิ่ เฉยี วได ้ นอนหลับอยา่ งสงบในเวลากลางคนื แตว่ า่ จู่ ๆ เตยี งหลงั เล็กก็หายไปเสยี อยา่ งนัน้ ในใจของเสนิ่ เฉียวเกดิ ความตระหนกขนึ้ เธอคดิ วา่ เป็ นเพราะจู่ ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เกดิ โกรธเธอขนึ้ มา แลว้ สง่ั ใหค้ นยา้ ยเตยี งหลงั เล็กของเธอออกไปรเึ ปลา่ เสน่ิ เฉยี วยนื นง่ิ อยตู่ รงนัน้ และทําอะไรไมถ่ กู ทนั ใดนัน้ สาวใชส้ องคนก็เขา้ มาและเห็นเธอ จงึ เรยี กเธอ “คณุ นายนอ้ ยสอง” เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวจงึ ไดส้ ตแิ ละหนั กลบั มามองพวกเธอ พยกั หนา้ แลว้ จงึ พบวา่ พวกเธอกําลังถอื เสอ้ื ผา้ ของเธอ

“พวกคณุ กําลังทําอะไรเหรอคะ?” เสนิ่ เฉยี วขมวดคว้ิ ถาม จากนัน้ จงึ หนั ไปมองตําแหน่งของเตยี งหลงั เล็ก “เมอื่ กพี้ วกคณุ กําลงั เกบ็ ของของฉันเหรอคะ?” สาวใชส้ องคนพยกั หนา้ : “คณุ ชายสองใหพ้ วกเราเก็บของของ คณุ นายนอ้ ยสองคะ่ ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวเปลยี่ นเป็ นซดี ขาว เก็บของของเธอแลว้ ไดฟ้ ังคําพดู เหลา่ นแ้ี ลว้ …เหมอื นกบั กําลังจะไลเ่ ธอไป “เพราะ…เพราะอะไร?” เสนิ่ เฉียวพดู อยา่ งยากลําบากและเลอื ด บนรมิ ฝี ปากของเธอคอ่ ยๆจางลง สาวใชท้ ัง้ สองมองหนา้ กนั อยา่ งไมท่ ราบสาเหตจุ ากนัน้ ก็สา่ ย หวั : “พวกเรากไ็ มท่ ราบคะ่ คณุ นายนอ้ ยสอง คณุ ชายสองสง่ั มา แบบนี้ พวกเรากท็ ําตามนัน้ คะ่ ” ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็พดู อะไรไมอ่ อก ผา่ นไปนานเธอจงึ ถาม: “แลว้ เขาละ่ ?” “คณุ ชายสองอยทู่ หี่ อ้ งหนังสอื คะ่ ”

“ฉันทราบแลว้ ” เสนิ่ เฉียวไมล่ ังเลนาน เธอกา้ วเทา้ เดนิ ไปทางหอ้ งหนังสอื แน่นอนวา่ ไฟหอ้ งหนังสอื ยังเปิดอยู่ เมอ่ื เดนิ มาถงึ ทห่ี นา้ ประตู เสน่ิ เฉยี วพบวา่ เซยี วซกู่ อ็ ยทู่ นี่ ่ันดว้ ย เซยี วซไู่ ดย้ นิ เสยี ง จงึ มองมาทางเธอ แลว้ หนั ไปพดู เบา ๆ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ ชายเยค่ รับ ผชู ้ ว่ ยเสน่ิ มาแลว้ งัน้ ผมขอตวั กอ่ น” “ออื ” เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงจอ้ งมองไปทจี่ อคอมพวิ เตอร์ ดว้ ยสายตา เย็นชาและตอบรับคําหนงึ่ เซยี วซอู่ อกจากหอ้ งหนังสอื และเดนิ สวนกบั เสนิ่ เฉยี วไป เสน่ิ เฉียวยนื อยหู่ นา้ หอ้ งครหู่ นงึ่ กอ่ นทจ่ี ะกา้ วเทา้ เขา้ ไปในหอ้ ง หนังสอื เธอเดนิ ไปทางขา้ งกายเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองแผน่ หลงั บางของเขาอยา่ งตงั้ ใจ เยโ่ มเ่ ซนิ รวู ้ า่ เธอมาแลว้ แตไ่ มไ่ ดส้ นใจเธอ สายตาของเขา ยงั คงจับจอ้ งอยทู่ ห่ี นา้ จอคอมพวิ เตอร์ เสนิ่ เฉยี วยนื อยตู่ รงนัน้ ครหู่ นงึ่ และไมร่ วู ้ า่ จะพดู กบั เขาอยา่ งไรดี เธออยากจะถามเขา

ไปตรง ๆ วา่ ทําไมตอ้ งยา้ ยเตยี งของเธอไป เขาอยากจะใหเ้ ธอ ไปนอนขา้ งนอกอยา่ งนัน้ เหรอ? แตว่ า่ เธอกลับพดู มนั ออกมาไมไ่ ดเ้ มอ่ื คําพดู มันตดิ อยทู่ รี่ มิ ฝี ปาก สดุ ทา้ ยกลับเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทพี่ ดู ขนึ้ กอ่ น: “กลับมาแลว้ เหรอ?” เสยี งของเขาตํา่ และเขาแสดงอารมณใ์ ด ๆ เสนิ่ เฉียวเมม้ ปาก พยกั หนา้ : “คะ่ ” มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั กดแป้นพมิ พบ์ นคยี บ์ อรด์ แลว้ พลางพดู ขน้ึ อยา่ งเย็นชา: “ฉันยงั มงี านตอ้ งทํา เธอไปดหู น่อยวา่ คนงาน เก็บของเธอเสร็จรยึ งั ” เสน่ิ เฉียว: “…” นเ่ี ป็ นคําสง่ั ราชโองการบอกเธอหรอื อยา่ งไร? เสนิ่ เฉียวกํามอื แน่นอยเู่ งยี บ ๆ สดุ ทา้ ยเธอกลับไมพ่ ดู อะไรสกั คํา หนั หลังเดนิ ไปดว้ ยความโกรธ เธอคดิ ในเมอ่ื อกี ฝ่ ายไลเ่ ธอถงึ ขนั้ นแี้ ลว้ เธอจะยงั อยทู่ ําไม? สกู ้ ลับไปเกบ็ ของ แลว้ ออกไปจากทนี่ กี่ ็จบแลว้

เมอื่ เดนิ มาถงึ ประตู เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ย็นชากด็ งั ขน้ึ อกี “หมอนฉันใหค้ นเปลย่ี นเป็ นแบบเดยี วกบั ของฉัน ถา้ หากวา่ เธอ ไมช่ นิ กบั ผา้ ไหม เธอจะบอกใหพ้ วกเขาเปลยี่ นกไ็ ดน้ ะ” เสนิ่ เฉยี วกา้ วขาขา้ งหนง่ึ ออกไปแลว้ เมอ่ื ไดย้ นิ แบบนัน้ ก็ชกั เทา้ กลับ เธอคดิ วา่ ตวั เองไดย้ นิ ผดิ ไป เธอหนั กลบั มาอยา่ งไมน่ ่า เชอ่ื “คณุ วา่ อะไรนะคะ?” ในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ กล็ ะสายตาขนึ้ มาจากหนา้ จอคอมพวิ เตอร์ มองใบหนา้ ขาวนวลของเธออยา่ งมงุ่ มน่ั : “ทําไม? ยงั อยากจะ แยกเตยี งกบั ฉันอยเู่ หรอ?” เสน่ิ เฉยี ว: “…” ปากของเธอมยุ่ เล็กนอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เธอไมพ่ อใจ จงึ ขมวดควิ้ อยา่ งไมพ่ อใจ: “มี ปัญหาอะไรรเึ ปลา่ ?”

เสนิ่ เฉียวเลยี รมิ ฝี ปากของเธอโดยไมร่ ตู ้ วั และสา่ ยหนา้ “ไม่ ไม่ มคี ะ่ คณุ เอาเตยี งฉันไปเก็บ เพอื่ …ใหฉ้ ันไปนอนเตยี งเดยี วกนั กบั คณุ ?” เธอยังคงรสู ้ กึ วา่ มนั ไมน่ ่าเชอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ จะใหเ้ ธอรว่ มเรยี งเคยี งหมอนกบั เขา เขา…ไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ ใชไ่ หม? อยา่ งไรกต็ ามเสน่ิ เฉียวยงิ่ ทงั้ สงสยั และไมแ่ น่ใจ ทําใหใ้ นใจ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เกดิ ความไมพ่ อใจเขา้ ไปอกี “สามภี รรยานอนดว้ ยกนั มนั แปลกมากเหรอ?” เสน่ิ เฉยี วไดส้ ติ พยักหนา้ จากนัน้ ก็สา่ ยหนา้ “ไมแ่ ปลกคะ่ ” แทจ้ รงิ แลว้ ในใจเธอรสู ้ กึ แปลกมาก ทัง้ ๆ ทก่ี อ่ นหนา้ นัน้ ความสมั พันธข์ องทงั้ สองคนนัน้ แยม่ ากอยา่ งชดั เจน ตอนนเี้ ขา กลับจะใชช้ วี ติ แบบสามภี รรยาขนึ้ มา หรอื วา่ จะเป็ นเพราะทนี่ อน ดว้ ยกนั ในคนื นัน้ ? เสนิ่ เฉียววา่ ในใจเธอมนั รสู ้ กึ อยา่ งไร แตม่ ันไมใ่ ชค่ วามรสู ้ กึ ทด่ี ี แน่นอน

“ฉันทราบแลว้ คะ่ ฉันไปดกู อ่ นนะคะ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็ออกไป จากหอ้ งหนังสอื หลังจากกลับมาทห่ี อ้ งคนรับใชก้ ็ทกั ทายเธอ “คณุ นายนอ้ ยสอง หมอนกบั ผา้ หม่ ของคณุ จัดการเรยี บรอ้ ยแลว้ คะ่ เราไดจ้ ัดเตรยี มผา้ แพรไหมแทก้ บั หมอนไหมแทไ้ วใ้ หค้ ณุ คณุ นายนอ้ ยสองลองดวู า่ มตี รงไหนทไ่ี มช่ อบ กส็ ง่ั เราไดเ้ ลย คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ : “ดมี ากแลว้ คะ่ ” “ถา้ หากวา่ คณุ นายนอ้ ยสองไมม่ อี ะไรแลว้ พวกเราขอตวั กอ่ น” “คะ่ ” หลังจากทพี่ วกเธอออกไปแลว้ เสน่ิ เฉยี วก็คอ่ ย ๆ เดนิ ไปที่ เตยี งหลังเดยี วทอ่ี ยใู่ นหอ้ งนัน้ เธอยนื อยขู่ า้ งเตยี ง เสนิ่ เฉียวมสี หี นา้ เรยี บเฉย เตยี งหลงั นเ้ี ป็ นของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอเคยใชม้ ันในวันทเ่ี ธอแตง่ เขา้ มาตระกลู เยค่ รัง้ แรก ในตอนนัน้ เธอสวมชดุ เจา้ สาว จากนัน้ เธอ กไ็ มก่ ลา้ เขา้ ใกลม้ นั อกี ตลอดมามนั มหี มอนใบเดยี ว มันเป็ น

ของเยโ่ มเ่ ซนิ แตว่ นั นกี้ ลับมกี ลบั มหี มอนสชี มพอู อ่ นใบหนงึ่ วาง อยขู่ า้ งหมอนของเยโ่ มเ่ ซนิ หมอนชดุ สฟี ้าออ่ นของเยโ่ มเ่ ซนิ บอกไดว้ า่ มันเป็ นหมอนชดุ ทเี่ ขา้ คกู่ นั สฟี ้าและชมพู ยงั มกี ารเปลยี่ นผา้ นวมเปลย่ี นผา้ นวมลายสชี มพแู ละสฟี ้าซงึ่ ดู เหมอื นเป็ นชดุ เสน่ิ เฉยี วแววตาสบั สนมาก เธอกํามอื แน่นแลว้ แน่นอกี อยเู่ งยี บ ๆ ถา้ หากบอกวา่ …เป็ นเพยี งเพราะเรอ่ื งคนื นัน้ เขาเป็ นหนต้ี นเอง หรอื ดว้ ยอารมณอ์ ยา่ งอนื่ แลว้ มนั เกดิ ทําใหค้ วามรสู ้ กึ ทมี่ ตี อ่ เธอ มนั เปลย่ี นไป เชน่ นัน้ เธอเองกไ็ มต่ อ้ งการ แตว่ า่ …ลกึ ลงไปในใจของเธอกลบั โหยหาอารมณ์ทอี่ บอนุ่ เหลา่ นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ผชู ้ ายคนนี้ เป็ นคนทภ่ี ายนอกเย็นชาแตร่ อ้ นรมุ่ อยู่ ภายใน นเ่ี ป็ นสง่ิ ทเ่ี ธอคาดไมถ่ งึ

“พอใจกบั สงิ่ ทเ่ี ธอเห็นรเึ ปลา่ ?” เสยี งทเี่ ย็นชาดงั มาจากทาง ดา้ นหลงั เสน่ิ เฉียวไดส้ ตกิ ลบั มา ทันใดนัน้ เธอหนั กลับมา เจอเยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ําลังหมนุ ลอ้ วลี แชรเ์ ขา้ มา จากนัน้ กห็ ยดุ อยู่ ตรงหนา้ เธออยา่ งรวดเร็ว มอื ของเสนิ่ เฉียวยังวางไวบ้ นผา้ หม่ เธอเก็บมอื ดว้ ยความตน่ื เตน้ มองไปทเี่ ขาดว้ ยความเกร็ง เยโ่ มเ่ ซนิ มองหนา้ เธอ เหมอื นกําลงั พยายามคน้ หาปฏกิ ริ ยิ า บางอยา่ ง “คอื วา่ …ไมใ่ ชว่ า่ คณุ ไมช่ อบใหค้ นอนื่ เขา้ ใกลค้ ณุ ไมใ่ ชเ่ หรอคะ? กอ่ นหนา้ นเ้ี ราตกลงกนั แลว้ คณุ ไมใ่ หฉ้ ันแตะตวั คณุ แตว่ า่ … คณุ ก็ยา้ ยเตยี งฉันออกไปแลว้ ” พดู ถงึ ตรงน้ี เสน่ิ เฉยี วก็นงิ่ ไป เธอมองดสู หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ย ความลังเล แลว้ จงึ คอ่ ย ๆ พดู ขนึ้ : “ถา้ นอนรว่ มเตยี งเดยี วกนั อยา่ งนี้ แลว้ ฉันเกดิ ไมร่ ะวงั ไปโดนตวั คณุ จะทํายงั ไงคะ?” ตอนท่ี 117 คาํ พดู เหลา่ นพี้ ดู ไดเ้ พยี งรอบเดยี ว

เยโ่ มเ่ ซนิ : “…” ผหู ้ ญงิ คนนเี้ ป็ นคนโงส่ นิ ะ? ตอ้ งใชแ่ น่ ถา้ อยา่ งนัน้ เธอคงไมถ่ ามคําถามโง่ ๆ ในเวลาอยา่ งนแ้ี น่ “นฉ่ี ันยงั แสดงออกไมช่ ดั เจนอกี เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ าลง รมิ ฝี ปากบางเปิดออกเล็กนอ้ ย “หรอื วา่ เธอมันใสซอื่ เกนิ ไป?” เสนิ่ เฉียวอา้ ปากคา้ ง เขาแสดงออก…อะไรเหรอ? “แมผ่ หู ้ ญงิ แตง่ งานรอบสอง คําพดู บางอยา่ งฉันจะพดู แคค่ รัง้ เดยี ว เธออยา่ หวงั วา่ ฉันจะพดู ใหเ้ ธอฟังเป็ นครัง้ ทสี่ อง” เยโ่ ม่ เซนิ พดู ขนึ้ อยา่ งเย็นชา คําพดู นัน้ แฝงไปดว้ ยความหยงิ่ ยโส ดวงตาของเสนิ่ เฉยี วเบกิ กวา้ งอยา่ งสงสยั : “อะไรคะ?” ใหต้ ายส!ิ เยโ่ มเ่ ซนิ มองดเู ธอในเวลานที้ แ่ี สดงสหี นา้ อยากรอู ้ ยากเห็นแลว้ อยากจะจับคนทอ่ี ยตู่ รงหนา้ มาตตี ดู แรง ๆ สกั ที เขาพดู ในสงิ่ ท่ี

ไมส่ ามารถจะพดู ออกไปไดห้ มดแลว้ สดุ ทา้ ยเธอกไ็ มไ่ ดฟ้ ังสกั นดิ คดิ ถงึ ตรงน้ี รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ กระตกุ เบา ๆ และเสยี งของ เขาก็เย็นลงเล็กนอ้ ย “ดทู า่ ในสายตาของเธอคงจะไมม่ ฉี ัน สามคี นนอ้ี ยเู่ ลยสนิ ะ” เสน่ิ เฉยี ว: “คณุ พดู ใหช้ ดั เจนสคิ ะ สดุ ทา้ ยแลว้ คณุ หมายความ วา่ ยงั ไง? กอ่ นหนา้ นฉ้ี ันนอนทเ่ี ตยี งหลังเล็กก็สบายดี ทําไมจู่ ๆ จะนอนเตยี งเดยี วกนั หรอื วา่ เป็ นเพราะฉันกบั คณุ …” คําพดู ตอ่ ไปยังพดู ไมท่ ันจบ ก็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ขดั จังหวะอยา่ ง เกรยี้ วกราด: “พอแลว้ !” ความหงดุ หงดิ อยา่ งกะทันหนั นัน้ น่ากลวั ระหวา่ งควิ้ และดวงตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถกู ยอ้ มดว้ ยความดดุ นั “ไมร่ อู ้ ะไรก็อยา่ ถาม ยายผหู ้ ญงิ หนา้ โง่ อยากจะนอนเตยี งหลงั เล็กก็เรยี กคนงานใหย้ า้ ยขนึ้ มาเองกแ็ ลว้ กนั เธอคดิ วา่ ฉัน อยากจะนอนรว่ มเตยี งกบั ผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานสองครัง้ อยา่ งเธอ เหรอ? มนั ทงั้ ลดคา่ ! เสยี เกยี รต!ิ

เสน่ิ เฉยี ว: “…” เยโ่ มเ่ ซนิ หมนุ ลอ้ วลี แชรแ์ ลว้ หนั หลังออกไปจากหอ้ ง หลงั จากทเ่ี ขาออกไปแลว้ หอ้ งก็กลับมาเงยี บสงบอกี ครัง้ เสน่ิ เฉยี วโกรธจนใจกระเพอื่ มแรง ใหส้ าวใชย้ กเตยี งกลับมาคง เป็ นไปไมไ่ ด ้ แตถ่ า้ เขาคดิ วา่ การนอนกบั เธอทําใหล้ ดคา่ และ เสยี เกยี รตแิ ลว้ ถา้ อยา่ งนัน้ เธอก็ไมอ่ ยากจะเสนอหนา้ เขา้ ไป เธอปพู น้ื เอาไดร้ เึ ปลา่ ? เสน่ิ เฉยี วออกไปของผา้ นวมสองผนื จากสาวใช ้ พน้ื ก็ถกู เชด็ ทํา ความสะอาดหมดแลว้ เธอใชผ้ า้ นวมสองผนื นัน้ ปไู ปกบั พนื้ และ ยา้ ยเครอื่ งนอนและของของเธอกลับมา ทันใดนัน้ เครอื่ งนอนสชี่ นิ้ ก็ขาดไปสองชนิ้ เหลอื เพยี งผา้ ปแู ละ หมอนสฟี ้า มนั ดวู า่ งเปลา่ ไปหมด ดแู ลว้ รา้ งอยา่ งน่าประหลาด เสนิ่ เฉยี วจัดการกบั ของของตวั เองเสร็จแลว้ จงึ ไปอาบนํ้า อาบน้ําเสร็จเธอก็เขา้ นอนทันที เธอหลับไปไดค้ รง่ึ ทาง ทนั ใดนัน้ กร็ สู ้ กึ เหมอื นมคี นเลกิ ผา้ หม่ เธอ

เพราะเธองว่ งมาก เธอจงึ หม่ ผา้ ไวแ้ น่นมาก แตเ่ ธอก็ยังรสู ้ กึ วา่ ผา้ หม่ มันถกู เลกิ ออกอยดู่ ี เสน่ิ เฉยี วลมื ตาขน้ึ อยา่ งรวดเร็ว มนั บงั เอญิ ไปชนกบั ดวงตาท่ี เย็นชาและลกึ ลํ้าคหู่ นง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ! ! ! “คณุ ทําอะไรน่ะ” เสน่ิ เฉียวถามออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยสายตาเย็นชา: “เธอวา่ ไงละ่ ?” เสนิ่ เฉียวสงบสตอิ ารมณค์ รหู่ นง่ึ กอ่ นลกุ ขนึ้ น่ัง กําผา้ นวมในมอื แน่น “ฉันกําลงั นอนอยดู่ ี ๆ คณุ มาแยง่ ผา้ หม่ แลว้ คณุ ยังจะมา ถามฉันอกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ หัวเราะคกิ คกั : “ผา้ นวมเป็ นของเธอเหรอ?” “…” กไ็ ด ้ เธอหยบิ ผา้ หม่ มาจากเตยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ กใ็ ชผ้ า้ ปกู อ่ นหนา้ นัน้ ส”ิ เสน่ิ เฉยี วพดู : “คณุ ใหค้ นงานเก็บ ของของฉันไปหมดแลว้ ผา้ นวมนค่ี วรจะใหฉ้ ันถงึ จะถกู ”

ตอนนเี้ ธองว่ งจนทนไมไ่ หว ตงั้ แตเ่ ธอตงั้ ทอ้ งเธอก็ยงิ่ อยากจะ นอน หลงั จากทพ่ี ดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ เสนิ่ เฉียวรําคาญทจ่ี ะ โตเ้ ถยี งกบั เขาอกี และถอื ผา้ หม่ ไวใ้ นออ้ มแขนของเธอ “เครอ่ื ง นอนของคณุ กอ่ นหนา้ นอ้ี ยใู่ นตู ้ รบกวนคณุ ไปหยบิ เองก็แลว้ กนั ฉันนอนกอ่ นแลว้ ” พดู จบ เสนิ่ เฉียวกล็ ม้ ตวั นอนและหม่ ผา้ กลับไปเหมอื นเดมิ เธอไมไ่ ดส้ นใจวา่ ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ แสดงออกอยา่ งไร เสนิ่ เฉยี วรเู ้ พยี งหลงั จากเธอลม้ ตวั ลงไดไ้ มน่ านเธอก็หลบั ไป เธอหลบั ไปถงึ กลางดกึ จู่ ๆ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ รอ้ นขน้ึ มา ทหี่ ลัง ของเธอเหมอื นมอี ะไรเคลอ่ื นไหวและสง่ ผา่ นความรอ้ นออกมา อยตู่ ลอด ผา่ นชดุ นอนบาง ๆ ความรอ้ นถกู ถา่ ยเทมายังผวิ หนัง ของเธออยา่ งตอ่ เนอื่ ง อณุ หภมู ใิ นรา่ งกายของเสน่ิ เฉียวคอ่ ย ๆ สงู ขนึ้ เธอขมวดคว้ิ และ เตะผา้ หม่ ออกอยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ สดุ ทา้ ยกส็ บายขนึ้ หน่อย ผา่ นไปแคว่ นิ าทเี ดยี ว ผา้ หม่ ผนื นัน้ กก็ ลบั มาอยบู่ นตวั เธออกี

เสนิ่ เฉียวก็เตะอกี เพยี งแคไ่ มน่ าน ผา้ หม่ ก็กลับมาหม่ บนตวั เธอ อกี เสน่ิ เฉยี วรอ้ นจนทนไมไ่ หว เธอนอนรอ้ นจนเหมอื นเด็กเอาแต่ ใจ เธอพลกิ ตวั ความรอ้ นทด่ี า้ นหลังหายไปแลว้ แตค่ วามรอ้ นท่ี ดา้ นหนา้ กลบั สงู ขน้ึ เสน่ิ เฉียวลมื ตาขนึ้ อยา่ งสะลมึ สะลอื ดวงตาทเี่ ย็นชาทัง้ งัวเงยี และเกยี จครา้ น ดว้ ยวธิ นี ม้ี นั วง่ิ เขา้ ไปในตาของเยโ่ มเ่ ซนิ แบบไม่ มกี ารแจง้ เตอื นลว่ งหนา้ ตาของเขา เหมอื นกบั มดี าวเดน่ แวววาว สวยงามเกนิ จะบรรยาย เสน่ิ เฉียวจอ้ งมองนง่ิ ๆ อยนู่ าน กะพรบิ ตาปรบิ ๆ แลว้ อดไมไ่ ด ้ ทจ่ี ะยน่ื มอื ออกไปทหี่ นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เมอ่ื นวิ้ ของเธอใกลจ้ ะ โดนผวิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ความงว่ งก็กลบั มาอกี ครัง้ เธอหลับตา แลว้ หลับไปอยา่ งรวดเร็ว ดว้ ยความงว่ งทเ่ี ขา้ มา พรอ้ มกบั ลมหายใจรอ้ นกอ่ นหนา้ นี้ มี อะไรบางอยา่ งทอี่ อ่ นนุ่มประทบั อยทู่ รี่ มิ ฝี ปากเธอ เสนิ่ เฉยี วมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั ดว้ ยกนั หลบไปขา้ งหลัง เจา้ บางอยา่ งทอ่ี อ่ นนุ่มนัน้ รับรไู ้ ดถ้ งึ ความไมพ่ อใจ ขยบั ไปขา้ งหนา้

เล็กนอ้ ยเชน่ เดยี วกบั เธอและกดอยา่ งหนักกบั รมิ ฝี ปากนุ่มของ เธอ เอาเถอะ ในเมอื่ หลบไมพ่ น้ เสน่ิ เฉียวก็ขเ้ี กยี จจะไปสนใจแลว้ นอนตอ่ ดกี วา่ เธอหลับตอ่ ไปไดเ้ พยี งไมน่ านเทา่ นัน้ เจา้ บางอยา่ งทอี่ อ่ นนุ่ม บนรมิ ฝี ปากก็เรม่ิ ขยับอกี มันโลมเลยี รมิ ฝี ปากเธอ เหมอื นกําลัง กนิ เยลลี่ มนั คอ่ ย ๆ ลม้ิ ชมิ รส เลยี มัน กดั มนั ดนั มนั เสนิ่ เฉยี วรอ้ งออกมาเบา ๆ ภายใตก้ ารรกุ ของฝ่ ายตรงขา้ ม ทํา ใหอ้ กี ฝ่ ายสญู เสยี ตําแหน่งของเขาเพยี งใชป้ ลายลน้ิ ดนุ ดนั เขา้ ไปในโพรงปากของอกี ฝ่ าย เป็ นเหมอื นการทะลปุ ระตเู มอื งของ กองทพั ศตั รู “อมื ” เสยี งของเสนิ่ เฉียวทดี่ งั ขน้ึ ในขณะทเ่ี ธอยงั หลับดงั เขา้ ไป ในหขู องเยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั มเี วทมนตร์ เสยี งนัน้ ทําใหท้ อ้ งเขารอ้ น มอื ใหญค่ อ่ ย ๆ เคลอ่ื นไปทแี่ ผน่ หลงั ของเธอ จบู คอ่ ย ๆ ดม่ื ดํา่ คํา่ คนื ทเี่ งยี บสนทิ เยโ่ มเ่ ซนิ ราวกบั จะไดย้ นิ เสยี งหวั ใจตวั เองเตน้

ตกึ ! ตกึ ! ! ดงั ขนึ้ เป็ นจังหวะ มันดงั เหมอื นพลทุ ถ่ี กู จดุ ขนึ้ ในคนื ทเ่ี งยี บสงัด ถงึ แมจ้ ะหา่ งไกล แตเ่ สยี งนัน้ เหมอื นกําลงั กระแทกหัวใจ ทลี ะ นดิ ๆ “ออื …” เขารอ้ งขอมากเกนิ ไป ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉยี วไมส่ ามารถจะ นอนสงบ ๆ ไดอ้ กี คว้ิ งามคนู่ ัน้ ขมวดหากนั แน่น มอื นอ้ ยผลัก เขาโดยไมร่ ตู ้ วั เยโ่ มเ่ ซนิ จับขอ้ มอื ของเธอไว ้ รา่ งใหญห่ นั กลบั มาตามใจทาบ ทับรา่ งของเธอ เพยี งชวั่ ครู่ เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ ไดถ้ งึ ความไมป่ กติ เธอคอ่ ย ๆ ตนื่ จากฝัน วนิ าทแี รกทล่ี มื ตา ขา้ งหนา้ มดื ไปหมดไมเ่ ห็นอะไร แตก่ ลบั จํา ไดช้ ดั เจนถงึ รา่ งแกรง่ ของชายหนุ่มทก่ี ําลังทาบทับเธออยู่ และ รมิ ฝี ปากของชายหนุ่มคนนัน้ กก็ าํ ลงั ประกบปากเธออยู่

ตวั แข็งทอ่ื อยเู่ กอื บสบิ วนิ าที เสนิ่ เฉียวก็ไดส้ ตวิ า่ เกดิ อะไรขน้ึ ดวงตาสวยเบกิ โพลงทา่ มกลางความมดื รา่ งเล็กของเธอตอ่ สู ้ ดนิ้ รนอยภู่ ายใตอ้ อ้ มกอดของเยโ่ มเ่ ซนิ “ปลอ่ ยฉันนะ…ออื …” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากและหวั เราะเบา ๆ: “หึ ตอนนเี้ พง่ิ จะมา ตอบโตม้ นั ชา้ ไปแลว้ รเึ ปลา่ ” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เสนิ่ เฉียวนงิ่ อยกู่ บั ท่ี จากนัน้ เธอก็ใชแ้ รง กดั เยโ่ มเ่ ซนิ ฟ่ —ู — เสยี งหายใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงั ออกมาจากความมดื เสน่ิ เฉียวแอบ สบถออกมาเบา ๆ แลว้ ผลักรา่ งของเขาออก ตอนท่ี 118 อยา่ ดถู กู ตวั เอง เยโ่ มเ่ ซนิ ถกู เธอผลักออกมา รา่ งยาวของเขานอนอยดู่ า้ นขา้ ง เธอ แลว้ พลางพดู เบา ๆ “เธอเกดิ ปีหมาเหรอ? กดั คนตลอด เลย”

เสนิ่ เฉียวไดส้ ตแิ ละพบวา่ เป็ นเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ตอนนเ้ี ธอตนื่ ขนึ้ แลว้ หลงั จากทไ่ี ดส้ ตแิ ละรวู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ทําอะไร กบั เธอบา้ ง ใจของเธอก็เตน้ รัว เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของเธอเบา ๆ และถามเขาขนึ้ ในความมดื นัน้ “คณุ มาทําอะไรตรงทข่ี องฉัน? คณุ กม็ เี ตยี งของคณุ ไมใ่ ช่ เหรอ?” เสน่ิ เฉียวแตะไปดา้ นขา้ ง แคแ่ ตะเธอกแ็ ตะไปโดนกบั พนื้ แข็ง ๆ ทเี่ ย็นยะเยอื ก เพอ่ื ยนื ยันวา่ เธอนอนอยบู่ นผา้ ทเี่ ธอปู เอาไวบ้ นพนื้ เสนิ่ เฉยี วกย็ งิ่ แปลกใจยง่ิ กวา่ เดมิ เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ เยาะ: “เธอแยง่ ผา้ หม่ ฉันไป แลว้ ฉันจะหม่ อะไร ละ่ ?” เสน่ิ เฉียว: “…อยา่ งนัน้ คณุ ก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งมานอนเบยี ดฉันบน พนื้ นน่ี า?” เยโ่ มเ่ ซนิ : “ผา้ หม่ อยไู่ หน ฉันก็อยนู่ ่ันแหละ” เสน่ิ เฉียว: “งัน้ เมอื่ กค้ี ณุ ทําอะไร?” ตอ่ ใหเ้ ขาทําสง่ิ นเ้ี พอื่ ผา้ หม่ จรงิ ถา้ อยา่ งนัน้ เมอ่ื กที้ เี่ ขาทําแบบ นัน้ ละ่ เพอ่ื อะไร?

“ใชข้ อ้ ผกู พันของสามภี รรยา” เสนิ่ เฉียว: “…” ขอ้ ผกู พันของสามภี รรยา? ขณะกําลังใชค้ วามคดิ อยนู่ ัน้ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ขยบิ เขา้ มาจับ ทเี่ อวเธอ รา่ งสงู ใหญเ่ ขยบิ เขา้ มาใกล ้ ลมหายใจอนุ่ ๆ แทรกอยู่ ระหวา่ งลมหายใจของเธอ เสนิ่ เฉยี วตน่ื เตน้ ขน้ึ มาโดยไมร่ ตู ้ ัว กดมอื ใหญท่ ไ่ี มท่ ําตามกฎ ของเขาแลว้ ถาม: “คณุ ทําอะไรอกี แลว้ คะ? กลบั ไปทเ่ี ตยี ง ตวั เองคะ่ ” “เธอเคยเห็นสามภี รรยาแยกเตยี งนอนรเึ ปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ไม่ สนใจคําพดู ของเธอ มอื ของเขาหลดุ จากพันธนาการของเธอ อยา่ งงา่ ยดาย จากนัน้ เขาจับมมุ เสอ้ื ผา้ ของเธอสอดมอื เขา้ ไป “…กอ่ นหนา้ นัน้ เรากแ็ ยกเตยี งกนั นอนดอี ยนู่ ะคะ ทําไมจู่ ๆ ถงึ จะเปลยี่ นละ่ ?”

ทนั ทที เ่ี ธอพดู จบ มอื ใหญท่ ัง้ สองขา้ งของเขาทอี่ ยทู่ เ่ี อวก็ เคลอ่ื นขนึ้ อยา่ งไมท่ ันรตู ้ วั จากนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็รสู ้ กึ ถงึ ลมหายใจ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ย็นลง “จู่ ๆ ก็เปลย่ี น?” เสน่ิ เฉยี วพยักหนา้ เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นขนึ้ เล็กนอ้ ย “ตามทเี่ ธอคดิ ในใจ เธอไม่ อยากเปลย่ี นมันเลยสกั นดิ ?” ทนั ใดนัน้ ในใจของเสนิ่ เฉยี วก็ไมร่ จู ้ ะตอบเยโ่ มเ่ ซนิ อยา่ งไร ใจ เธอมเี รอ่ื งอยากจะพดู กบั เขา แตเ่ ธอกลับพดู มันไมอ่ อก ทําได ้ เพยี งรักษาความเงยี บเอาไว ้ ในความมดื นัน้ เธอไดย้ นิ เพยี งเสยี งหายใจหอบของเขา เหมอื น เขากําลงั โกรธ “เธอไมอ่ ยากจะรว่ มเรยี งเคยี งหมอนกบั ฉันขนาดนัน้ ? นอนกบั ฉันทําใหเ้ ธอเสยี หายมากเหรอ?” เสนิ่ เฉียว “ฉันไม…่ ” “เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานสองครัง้ เธอเสยี หายยังไง?”

ไมร่ อใหเ้ ธอไดพ้ ดู ตอ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็สาดคําพดู เย็นชาใสเ่ ธออกี ครัง้ เสนิ่ เฉียวอดไมไ่ ดท้ จี่ ะหลบั ตาลง เอาเถอะ เขาโมโหงา่ ยกวา่ ทเ่ี ธอคดิ เอาไวเ้ สยี อกี มอื ใหญท่ เ่ี อวถกู เก็บไป ไมม่ าวนุ่ วายกบั เธออกี ในใจของเสนิ่ เฉียววา่ งเปลา่ เธอมองไมเ่ ห็นตวั ของอกี ฝ่ าย ทําไดเ้ พยี งแคห่ นั ตวั ไปเงยี บ ๆ เธอตอ้ งการครอบครองผา้ นวมเพยี งลําพัง แตห่ ลังจากทร่ี วู ้ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ นอนอยกู่ บั เธอตรงนดี้ ว้ ย เธอกห็ ม่ ผา้ เพยี งแคม่ มุ เดยี ว เธอแบง่ อกี ดา้ นใหก้ บั เยโ่ มเ่ ซนิ จากนัน้ เธอก็นอนไมห่ ลบั อกี เลย ลมหายใจของคนขา้ งหลงั ก็เหมอื นกบั ของเธอมนั กระเพอ่ื ม เหมอื นกนั อยคู่ รงึ่ คอ่ นคนื ไมม่ ที างสงบลง ถงึ จะเป็ นเตยี งเดยี วกนั แตฝ่ ันตา่ งกนั เมอื่ ถงึ เวลาเชา้ หลังจากทเี่ สนิ่ เฉียวลกุ ขน้ึ แลว้ เธอเห็นเยโ่ ม่ เซนิ ยังนอนอยขู่ า้ งเธอ จงึ ไดถ้ ามขน้ึ เบา ๆ: “คณุ ตน่ื รยึ งั คะ? อยากจะใหฉ้ ันชว่ ยไหม?” พดู จบเธอกต็ อ้ งตกตะลงึ

เมอ่ื คนื เยโ่ มเ่ ซนิ มาทเ่ี ตยี งเธอไดย้ งั ไง? ก็เห็นอยชู่ ดั ๆ วา่ ขา ของเขาไมส่ ะดวก หรอื วา่ เป็ นเซยี วซชู่ ว่ ยเขาหลังจากทเี่ ธอ หลบั ไปแลว้ ? แตว่ า่ ตอนนเ้ี สนิ่ เฉียวไมส่ ามารถจะสบื เสาะหาเรอื่ งนอี้ กี แลว้ ตอนนเี้ ธอพบวา่ จะทํายังไงเพอ่ื ทจ่ี ะชว่ ยใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยู่ ตรงหนา้ ไปทว่ี ลี แชรไ์ ด ้ ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ลมื ตาขนึ้ ทนั ทจี อ้ งมองเธออยา่ งรนุ แรง “ไมต่ อ้ งการ” เสน่ิ เฉียว: “…งัน้ คณุ จะลกุ ยังไงคะ?” “ไมเ่ กย่ี วกบั เธอ” เสนิ่ เฉียว: “ก็ไดค้ ะ่ งัน้ ฉันไปอาบนํ้ากอ่ น” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็ไมไ่ ดส้ นใจเขาจรงิ ๆ เธอลกุ ขน้ึ แลว้ ไปท่ี หอ้ งนํ้า ไดย้ นิ เสยี งแปรงฟันดงั มาจากในหอ้ งนํ้า เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หวั เราะ ออกมาอยา่ งเย็นเยยี บ

ผหู ้ ญงิ คนนไ้ี มม่ จี ติ สํานกึ จรงิ ๆ! เสน่ิ เฉยี วลา้ งหนา้ แปรงฟันเสร็จแลว้ ออกมา เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ กําลัง ยนั ตวั เองใหล้ กุ ขน้ึ ดว้ ยมอื ของเขา เขาวางมอื ไวท้ หี่ นา้ อกและ จอ้ งมองเธออยา่ งเย็นชา: “เขา้ มาชว่ ยฉันส”ิ หลังจากนง่ิ ไปชวั่ ครู่ เสน่ิ เฉียวก็เดนิ เขา้ ไปหาเขา เธอเข็นวลี แชรม์ าทต่ี รงหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ “ใหฉ้ ันพยงุ คณุ ขน้ึ มานะ คะ?” พดู จบ เธอก็คอ่ ย ๆ คกุ เขา่ ลง จับมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ วางไวท้ ไี่ หล่ ของตวั เอง แลว้ พยงุ เขาใหล้ กุ ขนึ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ไมไ่ ดป้ ฏเิ สธอะไร เขาคอ่ ย ๆ ลกุ ตามแรงของเธอ จากนัน้ ก็ถามขนึ้ อยา่ งฉับพลนั : “เธอรังเกยี จฉันเหรอ?” “หา?” เสนิ่ เฉียวตอบโตด้ ว้ ยคําอทุ านเพยี งหนง่ึ คํา เดมิ ทเี ธอไม่ เคยตอบโตค้ ําพดู ของเขาเลย “เพราะฉันเป็ นคนพกิ ารเหรอ?”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉียวนงิ่ ไป มันไมง่ า่ ยทจี่ ะพยงุ เขาลกุ ขน้ึ มา ได ้ แตต่ อนนเี้ ธอมองเขาดว้ ยความตกตะลงึ มอื ของเธอพลนั หมดแรง ทงั้ สองลม้ ลงบนผา้ นวม “ขอโทษ…” เสน่ิ เฉียวสหี นา้ ซดี ขาว แลว้ รบี พยงุ เขาขน้ึ อกี ครัง้ “คณุ ไมเ่ จ็บใชไ่ หมคะ?” สายตาเย็นชาของเยโ่ มเ่ ซนิ จับจอ้ งเธอไมว่ างตา “เธอตอบ คําถามฉันส”ิ “อา?” เสนิ่ เฉยี วตอบกลบั คดิ ถงึ คําถามทเี่ ขาถามเมอ่ื ครู่ เหมอื นวา่ เขาจะถามเธอวา่ เธอรังเกยี จทเี่ ขาเป็ นคนพกิ ารรึ เปลา่ ? “จะเป็ นไปไดย้ ังไงคะ?” เสน่ิ เฉียวเมม้ ปากแลว้ ยมิ้ เล็กนอ้ ยอยา่ ง ขวยเขนิ เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื เธอแน่น รา่ งใหญข่ องเขาเขยบิ ไปดา้ นหนา้ เล็กนอ้ ย ลมหายใจของเขาโอบลอ้ มเธอไว ้ “เพราะฉันเป็ นคน พกิ ารทแี่ มแ้ ตย่ นื กย็ นื ไมไ่ ด ้ ดงั นัน้ เธอกเ็ ลยรังเกยี จฉัน? ไม่ อยากจะรว่ มเรยี งเคยี งหมอนกบั ฉัน และไมอ่ ยากจะแตง่ งานกบั ฉัน?”

เสนิ่ เฉยี ว: “…” เธอจอ้ งมองดว้ ยความตกใจ จอ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอ่ี ยใู่ กลแ้ ค่ เออื้ มและทําอะไรไมถ่ กู เขาเป็ นอะไร…ของเขากนั แน่นะ สองวนั มานเี้ ขาเปลย่ี นไปอยา่ ง น่าแปลกประหลาดใจ อกี ทัง้ ยังถามวา่ รังเกยี จเขารเึ ปลา่ ? เสน่ิ เฉียวทเ่ี ป็ นอยา่ งเธอในวันนน้ี ัน้ เธอมคี ณุ สมบตั อิ ะไรจะไป รังเกยี จคนอน่ื ได?้ “ไมค่ ะ่ !” เสน่ิ เฉยี วสา่ ยหนา้ ปฏเิ สธคําถามของเขาไปตรง ๆ: “ฉันไมไ่ ดร้ ังเกยี จคณุ คะ่ ” “ใชเ่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธออยา่ งสงสยั เหมอื นกบั กาํ ลังหา คําตอบวา่ เธอพดู จรงิ หรอื เท็จ เสนิ่ เฉียวถอนหายใจลกึ และ เขยบิ หนา้ ไปดา้ นหลัง “คณุ อยา่ ทําแบบนสี้ คิ ะ ใหฉ้ ันพยงุ คณุ ขนึ้ มากอ่ น” เสน่ิ เฉียวใชแ้ รงเยอะมากเพอ่ื พยงุ ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มานั่งทวี่ ลี แชรอ์ กี ครัง้ เธอเหนอ่ื ยจนใบหนา้ เล็กแดงกํา่ หายใจหอบ

หลงั จากทเ่ี สน่ิ เฉียวยดื ตวั ตรงแลว้ ในทสี่ ดุ สายตาของเธอก็ มองเยโ่ มเ่ ซนิ “เยโ่ มเ่ ซนิ ” “?” “อนั ทจี่ รงิ คณุ ไมค่ วรจะดถู กู ตวั เอง ตอ่ ใหค้ ณุ ตอ้ งน่ังวลี แชรแ์ ลว้ ยงั ไง! คณุ ก็ยงั เป็ นคณุ นะคะ ไมม่ ใี ครสามารถเปลยี่ นคณุ ได ้ คณุ กย็ งั เป็ นคณุ ทม่ี เี พยี งแคห่ นง่ึ เดยี วบนโลกใบน้ี ไมม่ ที างทจี่ ะ มใี ครเหมอื นคณุ ไดอ้ กี แลว้ คะ่ รไู ้ หมคะ?” เธอมองเขาดว้ ยดวงตาเธอสกุ ใส และจรงิ ใจอยา่ งทส่ี ดุ เมอื่ พดู สงิ่ นกี้ บั เขา แตเ่ มอ่ื เห็นเธอพดู ในสงิ่ ทผี่ า่ นการไตรต่ รองและจรงิ จังออก มาแลว้ มนั ไมท่ ําใหค้ นรสู ้ กึ วา่ นเ่ี ป็ นเพยี งคําพดู ปะเหลาะเอาใจ หรอื มงุ่ รา้ ยใด ๆ เลย ใจของเยโ่ มเ่ ซนิ สน่ั ไหว มันเหมอื นกบั การไดเ้ ห็นดวงอาทติ ยอ์ บอนุ่ ในฤดหู นาว ทา่ มกลางป่ าลกึ

รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั ก็ไดย้ นิ เสยี งของเธอพดู ขน้ึ “ไมว่ า่ จะเป็ นยงั ไง ก็ตอ้ งมคี นทไ่ี มร่ ังเกยี จคณุ คะ่ คณุ เป็ นคนทเ่ี กง่ มากแลว้ คะ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ …อยา่ ดถู กู ตวั เองนะคะ” ตอนที่ 119 เป็ นหว่ งฉนั ขนาดน้ี เสน่ิ เฉยี วพดู จาดว้ ยความจรงิ จัง ใบหนา้ เธอมคี วามจรงิ ใจ พดู จบกพ็ บวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กําลงั จอ้ งมองเธอ ดว้ ยแววตาเจดิ จรัส ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวไดส้ ติ รสู ้ กึ วา่ หลังจากทเี่ ธอพดู อะไรกบั เยโ่ ม่ เซนิ ไปแลว้ เสนิ่ เฉียวกร็ อ้ นหนา้ ขน้ึ มา และเรม่ิ พดู เพอ้ เจอ้ “เสร็จแลว้ ตอนนคี้ ณุ กจ็ ัดการเองไดแ้ ลว้ คะ่ วนั นฉี้ ันยังมอี ะไร ตอ้ งทํา ฉันขอตวั กอ่ นนะคะ” จากนัน้ เสน่ิ เฉียวกอ็ อกจากหอ้ ง เมอ่ื ลงมาขา้ งลา่ ง ก็พบกบั นายทา่ นพอดี เมอ่ื นายทา่ นเห็นเธอ กข็ มวดควิ้ แลว้ ถาม “เสนิ่ โยว่ ละ่ ฉันใหเ้ ธอ คยุ เรอื่ งนัน้ กบั หนูหาน เธอคยุ รยึ ัง?” แยแ่ ลว้ !

สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วเปลยี่ นไป เรอื่ งนเ้ี ธอเกอื บจะลมื ไปแลว้ เธอ จงึ ไดแ้ ตพ่ ดู ขนึ้ “คณุ ป่ คู ะ ชว่ งนฉ้ี ันไมค่ อ่ ยไดเ้ จอเสโ่ ยว ถา้ ฉัน เจอเธอฉันจะถามใหค้ ณุ ป่ นู ะคะ” นายทา่ นยมิ้ หวานและพยักหนา้ แววตาสง่ ประกายแวววบั “เรอ่ื ง การรว่ มมอื กบั ตระกลู ฟางจะทําเละอกี ไมไ่ ดแ้ ลว้ นะ” เมอ่ื ไดย้ นิ เสน่ิ เฉียวก็ตน่ื เตน้ และพยักหนา้ : “เรอื่ งนแ้ี น่นอนคะ่ ” หลังออกจากบา้ นตระกลู เย่ เสนิ่ เฉยี วคดิ วา่ จะตอ้ งรบี ตดิ ตอ่ บรษิ ัทตระกลู ฟาง แลว้ บรษิ ัทตระกลู เย่ หลงั จากเขา้ งานแลว้ เสน่ิ เฉียวกโ็ ทรไปหาคนที่ บรษิ ัทตระกลู ฟาง เมอ่ื ทางนัน้ ไดย้ นิ เขาเห็นดว้ ยอยา่ งรวดเร็วและบอกวา่ จะพบกนั กอ่ นเพอ่ื พดู คยุ รายละเอยี ด เสนิ่ เฉียวรอเยโ่ มเ่ ซนิ มาทํางานแลว้ เธอจงึ เขา้ ไปบอกเขา เยโ่ ม่ เซนิ ขมวดคว้ิ : “เธอยังคดิ จะจัดการเรอ่ื งนอ้ี ยอู่ กี เหรอ?”

ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วตกตะลงึ ครหู่ นงึ่ เธอกะพรบิ ตาแลว้ พดู : “ฉันเป็ นผชู ้ ว่ ยของคณุ ชว่ ยคณุ เจรจาเรอื่ งนถี้ อื วา่ เป็ นเรอื่ ง ปกตคิ ะ่ ” “เขา้ ใจรยึ งั ?” เสน่ิ เฉยี วนงิ่ ไป แลว้ พยกั หนา้ : “คะ่ ” “อา” เยโ่ มเ่ ซนิ มองเธอดว้ ยสายตาตรง: “เขา้ ใจหมดแลว้ งัน้ เธอรใู ้ ชไ่ หมวา่ ประธานบรษิ ัทตระกลู ฟาง เป็ นคนแบบไหน?” “…คะ่ ” หอ้ งทํางานเงยี บลง มเี พยี งเสยี งบานประตหู นา้ ตา่ งเทา่ นัน้ ทถ่ี กู ลมพัด และอณุ หภมู ริ อบตวั ทลี่ ดลงอยา่ งกะทันหนั “ดเู หมอื นเรอ่ื งเมอื่ คราวกอ่ นมนั จะไมไ่ ดท้ ําใหเ้ ธอฉลาดขนึ้ ” ไมร่ อใหเ้ ธอตอบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา: “อยาก ไป กไ็ ปเองนะ” แววตาประหลาดใจปรากฏขนึ้ ในดวงตาของเสน่ิ เฉยี ว: “แตว่ า่ คณุ จะไมไ่ ปเหรอคะ? อกี ฝ่ ายเขารอ้ งขอจะคยุ กบั คณุ นะคะ”

“หึ ฉันพดู เมอ่ื ไหรว่ า่ จะรว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง?” เสน่ิ เฉยี ว: “…” ดงั นัน้ เป็ นเธอทเี่ ขา้ ใจผดิ ไปเองอยา่ งนัน้ ส?ิ เธออา้ ปากและพดู อยา่ งหมดแรง: “กท็ างคณุ ป่ …ู ” “ในเมอื่ เธอฟังคําสง่ั ของคณุ ป่ ู งัน้ เธอกไ็ ปคยุ สิ หรอื วา่ …ไปเชญิ คณุ ป่ ใู หไ้ ปดว้ ยตวั เองส”ิ ทัง้ สหี นา้ และแววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มัน ชา่ งเยย้ หยัน เหมอื นกบั กําลังดตู วั ตลก สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียว กลับขาวซดี เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งของตวั เอง: “ดงั นัน้ คณุ ไมไ่ ด ้ คดิ จะรว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง ตงั้ แตแ่ รกเหรอ?” “ฉันพดู แลว้ เหรอ?” แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ เย็นชา เหมอื นกําลัง จอ้ งมองคนตาย: “ฉันเคยพดู ถงึ บรษิ ัทตระกลู ฟาง สกั คํารึ เปลา่ ?” ในทส่ี ดุ เสนิ่ เฉยี วกอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะสนั่ สะทา้ นรมิ ฝี ปากของเธอสน่ั : “ไม่ ไมค่ ะ่ ” มนั ก็จรงิ นะ วันนัน้ เป็ นเธอทอี่ อกปากกบั นายทา่ นเอง และเขาท่ี อยขู่ า้ ง ๆ กไ็ มไ่ ดพ้ ดู อะไร ตอนนคี้ ดิ แลว้ มันน่าขนั กลัววา่ ใน

ตอนนัน้ เขาคงจะรสู ้ กึ วา่ เธอพดู เองเออเอง ทําใหค้ นอนื่ รังเกยี จ สนิ ะ? คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉยี วเหลอื บตาลง มอื เล็ก ๆ ทกี่ างออกนัน้ คอ่ ย ๆ เลอื นสไี ป แลว้ เสยี งกเ็ บาลง: “ฉันทราบแลว้ คะ่ ” “ตอ่ ใหเ้ ธอไปคยุ มาได ้ ฉันก็จะไมเ่ ซน็ ชอื่ ใหห้ รอกนะ เขา้ ใจ ไหม?” เขาพดู อกี เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ “ในเมอ่ื คณุ ไมอ่ ยากคยุ อยา่ งนัน้ ฉันกจ็ ะไม่ ไปคยุ คะ่ แตว่ า่ ทางคณุ ป่ …ู ” “ไมเ่ กย่ี วกบั เธอ” เมอ่ื บอกมนั ไมเ่ กยี่ วกบั เธอ เสนิ่ เฉียวกเ็ กบ็ คําพดู เอาไวท้ ร่ี มิ ฝี ปากตวั เธอเอง “ฉันทราบแลว้ คะ่ ” เธอพดู ทงิ้ ทา้ ย จากนัน้ จงึ หนั กลบั ไป เสนิ่ เฉยี วกลบั ไปทโี่ ตะ๊ ทํางานของตวั เอง เธอมองดขู อ้ มลู เป็ น ตงั้ หลายหนา้ ทเี่ ธอนั่งทอ่ ง ขอ้ มลู เหลา่ นเ้ี ธอใชเ้ วลารวบรวมมนั

มาสองวัน จดุ ประสงคก์ ็เพอ่ื รว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง แต่ กลับคดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ คยคดิ ถงึ เรอ่ื งนเี้ ลย เธอยนื่ มอื ออกมาลบู คาง สายตามองไปทห่ี นา้ จอคอมพวิ เตอร์ ดเู หมอื นวา่ ตงั้ แตเ่ รม่ิ ตน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จะมคี วามคดิ สวนทางกบั นาย ทา่ น ความสมั พันธป์ ่ หู ลานคนู่ แ้ี ยเ่ ป็ นพเิ ศษ เหมอื นกบั วา่ เยโ่ ม่ เซนิ ไมช่ อบ ไมอ่ ยากจะรว่ มทนุ แตเ่ หมอื นนายทา่ นเย่ อยากจะ รว่ มทนุ มาก ครัง้ กอ่ นไดย้ นิ เยห่ ลน่ิ หานพดู วา่ ตอนเด็ก ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดโ้ ต มากบั พวกเขา อยา่ งทันทที ันใด เสน่ิ เฉียวเกดิ ใหค้ วามสนใจในชวี ติ ของเยโ่ ม่ เซนิ เมอ่ื เธอไดส้ ตกิ ลับมา เธอไดเ้ ปิดเครอ่ื งมอื คน้ หาและเขา้ ไปทตี่ ระกลู เยแ่ หง่ เมอื งเป่ ยแลว้ ในเวลาตอ่ มา เธอก็เอาแตม่ องดขู อ้ มลู ของตระกลู เย่ ขอ้ มลู ของตระกลู เยน่ ัน้ มเี ยอะมาก แตก่ เ็ ป็ นขา่ วทเี่ คยผา่ นตา ตวั อยา่ งเชน่ หลังจากเยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ บรหิ ารบรษิ ัทตระกลู เยแ่ ลว้ บรษิ ัทตระกลู เยก่ ็เรมิ่ เจรญิ รงุ่ เรอื ง หรอื ตวั อยา่ งเชน่ เยโ่ มเ่ ซนิ

เป็ นคนพกิ าร มขี า่ วเกยี่ วกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เยอะมาก แตก่ เ็ ป็ นขา่ วที่ เสน่ิ เฉียวเขา้ ถงึ ไดท้ ัง้ นัน้ สดุ ทา้ ยเมอื่ เสนิ่ เฉยี วดจู นสายตาลา้ ไปหมดแลว้ ก็มบี ทความ หนงึ่ ทเ่ี ขา้ ตาเธอ สง่ิ เหลา่ นัน้ เกย่ี วกบั การจับคดู่ งั้ เดมิ ของคนรวยและเมยี นอ้ ย เย่ โมเ่ ซนิ เป็ นลกู นอกสมรสงัน้ เหรอ? แตใ่ นเนอ้ื ขา่ วกลับไมใ่ ช่ เปิดดว้ ยพาดหวั ขา่ ว ใหท้ กุ คนเขา้ ใจผดิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เป็ นลกู สมรสแลว้ คอ่ ยแกต้ า่ ง แลว้ จงึ เปิดเผยวา่ แทจ้ รงิ แลว้ แมข่ องเย่ โมเ่ ซนิ เป็ นคทู่ ถี่ กู จัดมา แตแ่ มข่ องเยห่ ลน่ิ หานตา่ งหากทเ่ี ป็ น เมยี นอ้ ยทรี่ า้ ยกาจ คทู่ แี่ ทจ้ รงิ ถกู เมยี นอ้ ยไลอ่ อกจากบา้ น หลายปีผา่ นไปกลบั มา ยดึ บลั ลงั กต์ ระกลู เย่ เป็ นการตอ่ สแู ้ กแ้ คน้ กลบั จากนัน้ จงึ เรมิ่ ทฤษฎสี มคบคดิ เรอื่ งทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ พกิ าร

บอกวา่ เขาไมไ่ ดพ้ กิ ารแตก่ ําเนดิ ถา้ อยา่ งนัน้ แลว้ มันเป็ นอะไร เขาถงึ ไดก้ ลายเป็ นคนพกิ ารตอ้ งน่ังวลี แชรล์ ะ่ ? ถงึ แมว้ า่ ผเู ้ ขยี น จะไมไ่ ดร้ ะบไุ วช้ ดั เจน แตก่ ็ทงิ้ ทา้ ยการชน้ี ําไวอ้ ยา่ งน่าสนใจ อา่ นถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวรสู ้ กึ เย็นยะเยอื กไปทัง้ ตวั ถงึ แมว้ า่ คนทโ่ี พสตบ์ ทความจะไมพ่ ดู ออกมาชดั เจน แตเ่ ธอก็ สามารถรสู ้ กึ ไดข้ นุ่ เคอื งใจภายในตระกลู ทรงอทิ ธพิ ล คดิ ถงึ เรอ่ื งทกี่ อ่ นหนา้ นี้ นายทา่ นเย่ เรยี กเธอเขา้ ไปคยุ เรอื่ งนัน้ ในหอ้ ง หนังสอื สามารถเห็นไดว้ า่ ตอนนเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ ตอ้ งรับศกึ รอบดา้ น ภายในตระกลู เย่ เมอ่ื คดิ ถงึ เยห่ ลนิ่ หานทส่ี งา่ งามดงั่ หยกลํ้าคา่ เยห่ ลน่ิ หาน คงจะ…ไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ หรอกนะ? ระหวา่ งใชค้ วามคดิ จู่ ๆ เสยี งถามทเี่ ย็นชาก็ดงั มาจากทาง ดา้ นซา้ ย ทําใหเ้ สนิ่ เฉียวตกใจตวั สนั่ “เวลาทํางาน เธอมาดอู นั นเี้ หรอ?” เสนิ่ เฉียวหันหนา้ ไปทนั ที เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ ทย่ี นื อยขู่ า้ งตวั เธอ

ถงึ แมว้ า่ เขาจะนั่งอยบู่ นวลี แชร์ แตเ่ ขาก็ดตู วั สงู ใหญก่ วา่ เธอ มาก แบบนเ้ี หมอื นกําลังมองเสนิ่ เฉยี วจากมมุ สงู แววตาของเขา เหมอื นตะขอ ปากบางเมม้ แน่น ลมหายใจทเ่ี ยอื กเย็นแผอ่ อกมา ท่วั รา่ งกาย ทนั ใดนัน้ ก็ถกู จับ! เสน่ิ เฉียวกะพรบิ ตาและมองไปทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยสหี นา้ ไรเ้ ดยี งสา เธอจะอธบิ ายใหเ้ ขาฟังยงั ไงดลี ะ่ ? “คอื วา่ …ฉันกด็ ไู ปเรอ่ื ยแหละคะ่ ” มันเป็ นความของเธอ เธอไมค่ วรดเู รอื่ งพวกนใี้ นเวลางานเลย พดู จบ มอื ของเสนิ่ เฉียวก็จับเมาสแ์ ละเตรยี มทจ่ี ะปิดหนา้ ตา่ ง นัน้ ไป มอื ใหญน่ ัน้ เร็วกวา่ การกระทําของเธอวางไวบ้ นมอื เล็ก ของเธอ ฝ่ ามอื ทอี่ อ่ นโยนปิดมอื เล็ก ๆ ของเธอ เสนิ่ เฉียวไมท่ นั หลบมอื เธอแหงนมองสบตากบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดว้ ยความประหลาดใจ จากนัน้ ก็ไดย้ นิ เสยี งทมุ ้ ของเขาถามขน้ึ : “เป็ นหว่ งฉันมากขนาดนัน้ ?”

ตอนท่ี 120 จดุ มงุ่ หมายแอบแฝง น้ําเสยี งแข็งทอ่ื ทเี่ หมอื นกบั แสงไฟ และเหมอื นกบั เหลา้ หวาน ทไี่ หลลนื่ ลงลําคอเขา้ ไปในกระเพาะ นาทนี ัน้ มันคอ่ ย ๆ แผด เผา เสนิ่ เฉยี วดงึ มอื ของเธอออกเหมอื นไฟฟ้าชอ็ ต มมุ ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกขน้ึ เล็กนอ้ ย ภายใตแ้ สงไฟอนั อบอนุ่ รอยยม้ิ ดเู หมอื นจะสง่ ผา่ นความสดใสไปอกี ชนั้ ตกึ ๆ! เสน่ิ เฉยี วไดย้ นิ การเตน้ ของหวั ใจของเธอรนุ แรงขนึ้ หลายครัง้ “ฉันไมไ่ ดเ้ ป็ นหว่ งคณุ เสยี หน่อย!” หลังจากเธอดงึ มอื กลบั กเ็ รม่ิ พดู จาเพอ้ เจอ้ แตก่ ารทเ่ี ป็ นแบบน้ี มันเหมอื นกบั การอดุ หขู โมยกระดงิ่ ชดั ๆ (หลอกตวั เอง)

เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งทเ่ี ธออยา่ งสนใจ: “ใชเ่ หรอ? ไมเ่ ป็ นหว่ งฉัน แลว้ เธอจะดขู อ้ มลู ของฉันไปทําไม? หรอื จะบอกวา่ หาขอ้ มลู ตระกลู เยเ่ หรอ?” เขาคอ่ ย ๆ ยนื่ มอื กลับไป เสน่ิ เฉียวก็ไมก่ ลา้ ยนื่ มอื ไปกดเมาส์ ทําไดเ้ พยี งเปลยี่ นเรอื่ งคยุ : “คณุ ไมไ่ ดอ้ ยใู่ นหอ้ งทํางานเหรอ คะ? ทําไมจู่ ๆ ตอนนกี้ ็มาอยตู่ รงน?้ี หรอื วา่ คณุ เปลย่ี นความคดิ อยากจะรว่ มมอื กบั บรษิ ัทตระกลู ฟาง แลว้ คะ?” เปลยี่ นเรอ่ื งกลับมา แววตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เย็นชาอกี ครัง้ “อยากจะรว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู เย่ บรษิ ัทตระกลู ฟาง ยงั ไมม่ ี คณุ สมบตั มิ ากพอ” “แตเ่ ทา่ ทฉ่ี ันรู ้ ทส่ี ามารถแทนทบี่ รษิ ัทตระกลู ลไู่ ดก้ ็มแี ตบ่ รษิ ัท ตระกลู ฟาง เทา่ นัน้ คณุ ไมค่ ดิ จะรว่ มงานกนั จรงิ เหรอคะ?” เสน่ิ เฉยี วขมวดคว้ิ : “เป็ นเพราะตอ้ งการจะทําอะไรสวนทางกบั นาย ทา่ น ตอ้ งทําถงึ ขนาดนเ้ี ลยเหรอคะ?” “เชอะ” เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยม้ิ แลว้ พดู ขนึ้ “ใครบอกวา่ ฉันทําเพอ่ื ให ้ มนั สวนทางกบั ตาแกน่ ั่น? ยายผหู ้ ญงิ ทแี่ ตง่ งานครัง้ ทสี่ อง เธอ ชกั จะคดิ เองเออเองเกง่ ไปแลว้ นะ”

เสนิ่ เฉยี ว: “…” ปัง! ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็โยนถงุ เอกสารชดุ หนง่ึ ใหเ้ ธอ: “ดใู หด้ ี ๆ” เสนิ่ เฉยี วยังคงคดิ ไมอ่ อก เธอทําไดเ้ พยี งยน่ื มอื ออกไปรับกอง เอกสาร เธอพลกิ ดู รสู ้ กึ วา่ แปลก แตเ่ มอ่ื อยากจะถามเขา เยโ่ ม่ เซนิ กลบั หมนุ ลอ้ วลี แชรแ์ ละออกไปแลว้ แปลกคน! เสน่ิ เฉยี วสบถออกมาในใจ จากนัน้ ก็เปิดขอ้ มลู ออกมาดู ทเี่ ขาใหเ้ ธอ เป็ นขอ้ มลู ของบรษิ ัทตระกลู หาน บรษิ ัทตระกลู หาน เสน่ิ เฉียวจะไมค่ นุ ้ เคยไดอ้ ยา่ งไร? หลงั จากทต่ี ระกลู หานยอมรับหานเสโ่ ยวแลว้ เธอก็ไดข้ า่ วของ ตระกลู หาน เพยี งแตว่ า่ หานเสโ่ ยวไมไ่ ดเ้ ปิดเผยใหเ้ ธอฟังมาก นัก ทําเหมอื นมันเป็ นความลบั แบบนัน้ แตเ่ สนิ่ เฉียวก็ไมไ่ ด ้ อยากรอู ้ ะไร ดงั นัน้ จงึ ไมไ่ ดต้ ดิ ตาม

ในเมอื่ ตอนนเี้ ยโ่ มเ่ ซนิ เอาเอกสารเกย่ี วกบั บรษิ ัทตระกลู หานมา ใหเ้ ธอ เพอ่ื จะเตรยี ม…รว่ มทนุ กบั ตระกลู หานเหรอ? เมอื่ คดิ ถงึ เรอ่ื งน้ี ใบหนา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็เปลยี่ นเป็ นจรงิ จัง ตอ่ ใหเ้ ธอจะนอนกบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ แตเ่ ธอก็ยังไมล่ มื สง่ิ ทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ พดู กบั เธอในคนื นัน้ ได ้ เขาไมม่ ที างปฏเิ สธผหู ้ ญงิ ทสี่ ง่ มาได ้ กอ่ นหนา้ นัน้ เสโ่ ยวมาหาเธอบอ่ ย ๆ เยโ่ มเ่ ซนิ ดเู หมอื นจะพอใจ ในตวั เธอมาก ทันใดนัน้ ก็คดิ ถงึ บางสงิ่ บางอยา่ งเสนิ่ เฉียวก็ลกุ ขนึ้ อยา่ งรวดเร็ว เธอหยบิ เอกสารแลว้ เขา้ ไปในหอ้ งทํางาน เธอไมแ่ มแ้ ตจ่ ะเคาะ ประตู เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ ดว้ ยความไมพ่ อใจ: “กอ่ นหนา้ นฉี้ ันบอกอะไร เธอลมื แลว้ เหรอ?” เสน่ิ เฉยี วรวู ้ า่ เขาหมายถงึ อะไร แตเ่ ธอกําลังโกรธอยใู่ นใจ เธอ กา้ วเขา้ ไปแลว้ วางเอกสารลงตรงหนา้ แลว้ เรยี กชอื่ เขา: “เยโ่ ม่

เซนิ คณุ เอาขอ้ มลู ของตระกลู หานมาใหฉ้ ันหมายความวา่ ยงั ไง?” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ขน้ึ พรอ้ มสายตาเย็นชา: “รว่ ม ทนุ ” “คณุ ไมไ่ ดอ้ ยากจะออกแรงอยตู่ ลอดเหรอ? ตอนนคี้ ณุ เอา ขอ้ มลู ตระกลู หานใหฉ้ ัน ไมอ่ ยากจะทําแลว้ รไึ ง?” “มบี รษิ ัทตัง้ มากมาย กบั บรษิ ัทตระกลู ลคู่ ณุ กไ็ มเ่ อา บรษิ ัท ตระกลู ฟาง คณุ ก็ปฏเิ สธ ทําไมจะตอ้ งยนื กรานใหเ้ ป็ นตระกลู หานดว้ ย?” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ จอ้ งมองเธออยา่ งรวดเร็ว เสน่ิ เฉียวสดู หายใจลกึ แลว้ พดู สง่ิ ทอี่ ยใู่ นใจออกมาอยา่ ง ตรงไปตรงมา “คณุ อยากจะรว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู หานจรงิ ๆ หรอื วา่ มจี ดุ ประสงคอ์ น่ื กนั แน่คะ?” เขายังคงไมพ่ ดู อะไร มเี พยี งแววตาทย่ี งิ่ เย็นชาหนักกวา่ เดมิ เสนิ่ เฉยี วยังคงดงึ ดนั : “กอ่ นหนา้ นค้ี ณุ บอกวา่ เสโ่ ยว…”

“ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะหยัน ดว้ ยแววตาทไ่ี มเ่ ป็ นมติ ร “ในสายตา เธอ ฉันรว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู หานก็เพอื่ สง่ิ นนี้ ่ะเหรอ?” “ถา้ ไมอ่ ยา่ งนัน้ ทําไมคณุ ถงึ เอาแตเ่ ลอื กบรษิ ัทตระกลู หาน!” บรรยากาศเงยี บลง ผา่ นไปครหู่ นง่ึ ทนั ใดนัน้ มมุ ปากของเยโ่ ม่ เซนิ กย็ กเป็ นรอยยม้ิ ลอ้ เลยี น สายตาทนี่ ่ากลัวยงิ ตรงมาทเ่ี ธอ “ยายผหู ้ ญงิ แตง่ งานครัง้ ทสี่ อง เธอหาวา่ ฉันมเี จตนาแอบแฝง แลว้ ตวั เธอไมม่ คี วามเห็นแกต่ วั รไึ ง? เธอกลัววา่ ฉันกบั เพอื่ น สนทิ เธอจะมอี ะไรกนั แลว้ เธอจะกลายเป็ นผหู ้ ญงิ ทถ่ี กู ทอดทงิ้ อกี ครัง้ ใชไ่ หม?” เมอื่ เรอ่ื งในอดตี ถกู หยบิ ขน้ึ มาพดู ซ้ําไปซํา้ มา สหี นา้ ของเสน่ิ เฉยี วก็คอ่ ย ๆ เปลย่ี นเป็ นซดี ขาว “คณุ มนั่ ใจในตวั เองมาก ฉันไมต่ อ้ งการใหค้ นอยา่ งคณุ เขา้ มายงุ่ เกย่ี วกบั เพอื่ นสนทิ ของฉัน!” “เขา้ มายงุ่ เกย่ี ว? เธอแน่ใจนะวา่ ไมใ่ ชเ่ พอื่ นเธออยากยงุ่ เกย่ี วกบั ฉัน?” เสนิ่ เฉียวโกรธจนปากสนั่ : “เสโ่ ยวไมใ่ ชค่ นแบบนัน้ !”

“งัน้ เรามาพนันกนั ไหม?” เสน่ิ เฉียวไมพ่ ดู อะไร เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดคว้ิ คลนื่ ใตน้ ้ําไหลลกึ ในดวงตาสเี ขม้ “ถา้ หากวา่ เธอแพ ้ เธอจะตอ้ งอยทู่ นี่ ต่ี ลอดไปเป็ นภรรยาของเยโ่ มเ่ ซนิ ไป ตลอดชวี ติ ” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ เสน่ิ เฉยี วเบกิ ตากวา้ งดว้ ยความประหลาดใจ “ถา้ หากเธอชนะ ฉันจะเป็ นเตยี งอนุ่ ๆใหก้ บั เธอ” เสนิ่ เฉยี ว: “…” “ถา้ ไมม่ อี ะไรแลว้ ก็ออกไปไดแ้ ลว้ ฉันมปี ระชมุ ทางออนไลน”์ ไมร่ อเธอตอบกลับ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ ลแ่ ขกทนั ที เสน่ิ เฉยี วยงั ไมท่ นั เขา้ ใจชดั เจนวา่ เกดิ เรอื่ งอะไรขน้ึ เขาหนั กลบั และเดนิ ออกไป อยา่ งกบั มกี ลไก เมอ่ื เธอกลับออกมาถงึ ทนี่ ่ังของเธอ คําพดู เหลา่ นัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงดงั กอ้ งอยใู่ นใจของเธอ “ถา้ หากวา่ เธอแพ ้ เธอจะตอ้ งอยทู่ น่ี ต่ี ลอดไปเป็ นภรรยาของเย่ โมเ่ ซนิ ไปตลอดชวี ติ ถา้ หากเธอชนะ ฉันจะเป็ นเตยี งอนุ่ ๆใหก้ บั เธอ”

นเ่ี ธอรสู ้ กึ ผดิ ไปเองรเึ ปลา่ ? ทําไมเธอถงึ รสู ้ กึ วา่ สองประโยคนี้มนั …ไมค่ อ่ ยจะตา่ งกนั ยังไงก็ ไมร่ ู ้ ดแู ลว้ มนั กห็ มายความวา่ พวกเขาจะอยดู่ ว้ ยกนั แตท่ ําไมเยโ่ ม่ เซนิ จะตอ้ งพดู เรอ่ื งพวกนก้ี บั เธอดว้ ยนะ? ในหวั ของเสน่ิ เฉียวมันสบั สนปนเปไปหมด ในใจของเธอมแี ต่ คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ผา่ นไปนาน เธอยังคงนั่งเหมอ่ ลอยพลกิ เอกสารในมอื ไปมา ใชเ้ วลาสบิ หา้ นาทใี นการเปิดดขู อ้ มลู อยา่ งรวดเร็ว ขอ้ มลู ทเี่ ยโ่ ม่ เซนิ มอบใหเ้ ธอเป็ นฉบบั สําคญั มันรวบรวมขอ้ มลู ทเ่ี ป็ น ประโยชนท์ กุ ประเภทดงั นัน้ จงึ ใชเ้ วลาไมน่ าน เมอื่ ดกู ารแนะนําบรษิ ัทตระกลู หานเสร็จแลว้ เสนิ่ เฉียวกน็ กึ ขน้ึ ได ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชพ่ วกกา๋ กนั่ เหมอื นกบั รปู ลักษณ์ภายนอก ขนาดนัน้

ทกุ สงิ่ ทเ่ี ขาทําลว้ นแลว้ แตม่ วี ธิ คี ดิ เป็ นของตวั เอง ดแู ลว้ เหมอื น จะหนุ หนั พลนั แลน่ แตเ่ มอ่ื คณุ ตอบสนองการตดั สนิ ใจนดี้ ู เหมอื นจะชดั เจนทส่ี ดุ เสน่ิ เฉียวบบี มมุ ของเอกสารและกะพรบิ ตาสองสามครัง้ ทแี่ ทเ้ ขาก็คํานวณไวห้ มดแลว้ เหรอ? เรม่ิ ตอ้ งดว้ ยตระกลู ลู่ เหมอื นตวั ลอ่ แตจ่ รงิ ๆ แลว้ ตอ้ งการจะรว่ มทนุ กบั ตระกลู หาน เสน่ิ เฉียวรบี ตดิ ตอ่ เจา้ หนา้ ทที่ รี่ ับผดิ ชอบของบรษิ ัทตระกลู หาน เมอ่ื อกี ฝ่ ายไดย้ นิ เธอรายงานเรอื่ งจากทางฝั่งเธอแลว้ ไมไ่ ด ้ ยนิ ดยี นิ รา้ ย ดเู รยี บเฉยมากและบอกวา่ จะรับเรอื่ งของเธอไวเ้ พอื่ ไปรายงาน เธอรออยเู่ กอื บครงึ่ ชวั่ โมง ทางนัน้ จงึ ไดต้ ดิ ตอ่ กลบั มา บอกวา่ อยากจะคยุ กบั เธอ เสนิ่ เฉียวพยกั หนา้ : “เป็ นเรอื่ งแน่นอนอยแู่ ลว้ คะ่ อยา่ งนัน้ รบกวณคณุ ชว่ ยดวู า่ เวลาไหนเหมาะสมดว้ ยไดไ้ หมคะ?” “คอื อยา่ งนนี้ ะคะคณุ เสน่ิ ทางพวกเราบรษิ ัทตระกลู หานอยากจะ รว่ มงานกบั บรษิ ัทตระกลู เยม่ าตลอด เพยี งแตว่ า่ กอ่ นหนา้ นไี้ มม่ ี โอกาสเหมาะ เมอื่ ครเู่ ราไดแ้ จง้ เจตจํานงของคณุ ใหก้ บั ประธาน หานแลว้ แตว่ า่ ตอนนี้ ประธานหานอยตู่ า่ งประเทศ ทําใหไ้ ม่ สามารถพบกบั คณุ ไดช้ ว่ั คราว”