เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่1001-1500

ตงั้ แตค่ นื นัน้ ทเี่ ขาเปิดอกพดู เรอ่ื งจรงิ กบั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ เปลย่ี นเป็ นน่ากลัวขน้ึ เรอ่ื ยๆ ตอนนที้ กี่ ําลังพดู กบั เยห่ ลน่ิ หานก็ แทรกคําดถู กู ไวม้ ากมาย เสนิ่ เฉยี วคดิ แลว้ คดิ อกี ก็แกะมอื ของ เยห่ ลน่ิ หานออก เธอไมค่ วรจะหาเรอื่ งเดอื ดรอ้ นใหเ้ ยห่ ลน่ิ หานอกี ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ กรงใจเขาในตอนนี้ เป็ นเพราะวา่ เยห่ ลนิ่ หานเขา้ มายงุ่ เกยี่ วกบั เธอ “พใี่ หญ่ ฉันไมเ่ ป็ นอะไรจรงิ ๆคะ่ พไ่ี ปทํางานเถอะคะ่ เดย๋ี วตรงน้ี ฉันเกบ็ กวาดกเ็ รยี บรอ้ ยแลว้ ” “นอ้ งสะใภ…้ ……” “ขอรอ้ งนะคะพใี่ หญ!่ ” เสน่ิ เฉียวใชเ้ สยี งทหี่ นักแน่นขน้ึ กวา่ เดมิ เยห่ ลน่ิ หานทกี่ ําลงั จะกา้ วเดนิ มาดา้ นหนา้ กห็ ยดุ เอาไวแ้ คน่ ัน้ เขามองมาทางเสน่ิ เฉียวอยา่ งเหนอ่ื ยออ่ น แลว้ ก็หนั ไปมอง ทางเยโ่ มเ่ ซนิ สดุ ทา้ ยกท็ ําไดแ้ คถ่ อนหายใจอยา่ งเหนอ่ื ยหน่าย “เอาอยา่ งนัน้ ก็ได ้ อยา่ งนัน้ ฉันไปกอ่ น โมเ่ ซนิ นอ้ งสะใภ ้ พวก เธอมอี ะไรกพ็ ดู กนั ดๆี ”

หลังจากทเี่ ยห่ ลน่ิ หานไปแลว้ เสนิ่ เฉยี วก็เหมอื นกบั เบาใจลงไป เธอยอ่ ตวั ลงเก็บเศษแกว้ หยบิ พวกมันขน้ึ แลว้ วางไวบ้ นถาดที ละชน้ิ ๆ ภาพตรงหนา้ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองดว้ ยความหงดุ หงดิ ใจ เขามนั หงดุ หงดิ มากๆ ตอนกําลงั จะดา่ วา่ เธอไมร่ จู ้ ักไมก้ วาด หรอื อยา่ งไร มอื ของเสนิ่ เฉยี วก็โดนแกว้ ทม่ิ เขา้ สหี นา้ ของเธอเปลย่ี นไป แตว่ า่ กลบั ไมส่ ง่ เสยี งรอ้ งออกมา เพราะวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยงั คงดอู ยู่ เธอจัดการสะบดั มอื ทมี่ เี ลอื ดไปมา แลว้ ก็เก็บเศษแกว้ ตอ่ จะไดไ้ มต่ อ้ งหาเรอื่ งใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ วา่ เธอนัน้ ทําตวั น่าสงสาร เธอไมต่ อ้ งการคําดถู กู เหยยี ดหยามของเขาอกี แลว้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะไถรถเข็นมาตรงหนา้ เธอ แลว้ เขาก็ กระชากแขนเธอขน้ึ โดยทเ่ี ธอไมท่ นั ไดต้ งั้ ตวั เสน่ิ เฉียวรอ้ ง ออกมาดว้ ยความตกใจ ขอ้ มอื ของเธอโดนเขาจับเอาไวแ้ น่น” “มอื เธอเลอื ดออกแลว้ ไมเ่ ห็นหรอื ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ ถามขนึ้ อยา่ ง โมโห

“เห็น เห็นแลว้ คะ่ ….” เสนิ่ เฉียวตอบตะกกุ ตะกกั อยากจะดงึ มอื ตวั เองกลับมา “แตว่ า่ นั่นก็ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของคณุ นค่ี ะ” “ไมใ่ ชเ่ รอื่ งของฉัน?” สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ดดุ นั กวา่ หมาป่ า เขา เอานวิ้ ทโ่ี ดนเศษแกว้ ตําของเธอมาดดู เลอื ด อยๆู่ เสนิ่ เฉียวก็ หนา้ แดง รบี ดงึ มอื ตวั เองกลับมาในทนั ที “เย่ เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ทํา อะไร? รบี ปลอ่ ยฉันเดย๋ี วนน้ี ะ!” ลนิ้ ของคนชวั่ มนั นุ่มนวล เขาดดู เลอื ดทอ่ี ยบู่ นนว้ิ เธอออกไปจน หมด ผา่ นไปพักใหญเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ไดป้ ลอ่ ยเธอ เขากระตกุ ยม้ิ รา้ ย “นํ้าลายสามารถทําใหเ้ ลอื ดหยดุ ไหลได ้ เธอควรจะขอบคณุ ฉัน” ตอนที่ 138 ตกกระป๋ องแลว้ เสนิ่ เฉียวชกั มอื ตวั เองกลบั เขนิ ๆ เธอจอ้ งไปทเ่ี ขม็ง “ใครขอใหค้ ณุ ชว่ ยหา้ มเลอื ดใหฉ้ ันกนั ? ใหต้ ายส!ิ ”

เยโ่ มเ่ ซนิ สง่ เสยี งหึ “ทําไม? หรอื วา่ เธออยากใหค้ นอนื่ ชว่ ยหา้ ม เลอื ดให?้ ” เสน่ิ เฉียวขเ้ี กยี จจะมานั่งเถยี งกบั เขา ถา้ ยังพดู ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆคง ทําใหบ้ รรยากาศแยก่ วา่ นแี้ น่ เธอเลยตงั้ ใจจะยอ่ ตวั ลงไปเก็บ ของใหเ้ รยี บรอ้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ กลับวา่ เธอ “สมองของเธอนมี่ ไี วเ้ พอ่ื ประดบั หวั อยา่ งเดยี วหรอื ไง? เศษแกว้ เยอะขนาดนี้ใชเ้ ป็ นแค่ มอื ?” “……..” เสน่ิ เฉียวเงยหนา้ อยา่ งแรง “คณุ อนุญาตใหฉ้ ันใชไ้ ม ้ กวาด?” ตอนทเี่ ธอยอ่ ตวั ลงมาเกบ็ เศษแกว้ ในใจก็คดิ แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ ใจจะแกลง้ เธอ เขาน่าจะอยากใหเ้ ธอใชม้ อื เก็บเศษแกว้ ดงั นัน้ ตอ่ ใหเ้ ธอเดนิ ไปเอาไมก้ วาดมาก็ไมม่ ปี ระโยชน์ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะใหเ้ ธอใชไ้ มก้ วาด เยโ่ มเ่ ซนิ หรตี่ ามองเธอ อากาศอนั ตรายรอบตวั เขาพวกพงุ่ ออกมาอยา่ งรนุ แรง “เธอวา่ ยงั ไงนะ?” “เปลา่ ” เสนิ่ เฉียวลกุ ขนึ้ ยนื แลว้ กเ็ ดนิ ไปหยบิ ไมก้ วาดมา ถา้ เกดิ วา่ เขาอนุญาต เธอก็คงไมโ่ งข่ นาดใชม้ อื

ตอนทก่ี ลับมา เสน่ิ เฉียวเห็นแคแ่ ผน่ หลังของเขา พอเขาไป บรรยากาศกดดนั รอบพนื้ ทตี่ รงนัน้ กไ็ ปพรอ้ มกบั เขา ดว้ ย อณุ หภมู ริ อบๆกก็ ลับมาเป็ นปกติ เสนิ่ เฉียวรบี กวาดเศษ แกว้ บนพนื้ ใหส้ ะอาด พอดกี บั ทค่ี ณุ ป้าพนักงานทําความสะอาด ถพู น้ื มาถงึ ตรงนพ้ี อดี เห็นสภาพแบบนก้ี ็อดทจ่ี ะบน่ ขน้ึ มาไมไ่ ด ้ “โอโ้ ห พวกคนหนุ่มหญงิ สาวสมัยนเี้ นยี่ ทํางานกนั ยังไงนะ ทํา แกว้ แตกเยอะขนาดนี้ เหอ้ ดวู า่ คนหนุ่มสมยั นแ้ี รงเยอะ ทจ่ี รงิ แลว้ ทํางานก็ยังสคู ้ นแกแ่ บบพวกเราไมไ่ ดเ้ ลย” เสน่ิ เฉียววางไมก้ วาดลงอยา่ งอายๆแลว้ ก็รบี ไป รอจนถงึ ตอนทเี่ ลกิ งาน เสย่ี วเหยยี นมาหาเธอ แลว้ ก็แอบ กระซบิ ถาม “ไดย้ นิ มาวา่ ตอนเชา้ ทปี่ ระชมุ คณุ ชายเยแ่ กลง้ เธอ ทําไมเธอถงึ ไดน้ ่าสงสารขนาดนเี้ นย่ี ? ไมเ่ ทา่ ไหรเ่ องก็ตกกระป๋ องเสยี แลว้ ” “……” “ฉันจะบอกอะไรเธอใหน้ ะ นสิ ยั ของผชู ้ ายก็เป็ นแบบนที้ งั้ นัน้ พอไดม้ าไวค้ รอบครองแลว้ กไ็ มด่ แู ล เสร็จแลว้ ก็จะเรไ่ ปหา ผหู ้ ญงิ คนใหม่ จําเป็ นไหมละ่ ? อกี อยา่ งคณุ ชายเยข่ องเรายัง

เป็ นถงึ คนพกิ าร ฉันคดิ วา่ เขาไมน่ ่าจะเลอื กเยอะขนาดน้ี มเี ธอก็ ดเี ทา่ ไหรแ่ ลว้ ” ฟังถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉียวเองก็เหนือ่ ยหน่าย “ตกลงเธอกําลงั วา่ ฉัน หรอื วา่ ปลอบใจฉันกนั แน่?” “ทัง้ หมดเลย!” เสยี่ วเหยยี นมาควงแขนเธอเอาไว ้ “ตอนทฉี่ ัน กําลังวา่ เธอก็ปลอบเธอไปดว้ ยไง แตว่ า่ เธอน่ะไมค่ อ่ ยพยายาม เลยนะ ฉันคดิ วา่ เธอตอ้ งพยายามอกี หน่อย ตอ้ งชงิ เอาใจตงั้ แต่ เนน่ิ ๆ” “…….เธอคดิ มากไปแลว้ จรงิ ๆนะ!” เสย่ี วเหยยี นกําลังจะพดู อะไรตอ่ แตว่ า่ ขา้ งหนา้ ก็เหมอื นมคี น เพม่ิ ขนึ้ มาอกี คนหนงึ่ ดงั นัน้ เธอกบั เสนิ่ เฉยี วก็เลยหยดุ เดนิ เสยี่ วเหยยี นมองคนตรงหนา้ อยา่ งประหลาดใจ “ระ รองประธานเย!่ ” เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ใหก้ บั เสยี่ วเหยยี นเล็กนอ้ ย รอยยม้ิ นัน้ ทําให ้ ภายในใจของเสยี่ วเหยยี นอบอนุ่ ขน้ึ มา เธอหลบุ ตาทําทา่ ทาง เขนิ อาย

เยห่ ลนิ่ หานมองไปทางเสนิ่ เฉยี ว “มเี วลาไหม?” เสนิ่ เฉยี วชะงักไป ครใู่ ครถงึ จะตอบกลบั ไป “มอี ะไรหรอื เปลา่ คะ?” เธอถาม เยห่ ลนิ่ หานยม้ิ ใหเ้ ธอแตไ่ มพ่ ดู อะไร เสนิ่ เฉียวเองกไ็ มใ่ ชค่ นโง่ เธอแคห่ นั ไปบอกกบั เสยี่ วเหยยี น “วันนเ้ี ธอกลบั ไปกอ่ นนะ พรงุ่ นไ้ี วค้ อ่ ยคยุ กนั ใหม”่ “ออ้ื ” เสย่ี วเหยยี นพยักหนา้ แลว้ คอ่ ยยักควิ้ หลว่ิ ตาใหเ้ สนิ่ เฉียว ถงึ คอ่ ยไป รอจนเสยี่ วเหยยี นออกไป เยห่ ลน่ิ หานก็เอากญุ แจรถออกมา “ไปกนั เถอะ ฉันจะเลยี้ งขา้ วเธอ” อะไร? เสนิ่ เฉียวไมท่ ันจะไดต้ งั้ ตวั เยห่ ลนิ่ หานกห็ มนุ ตวั เดนิ ออกไปแลว้ เธอยนื งงอยตู่ รงทเี่ ดมิ อยชู่ วั่ ครู่ ถงึ ไดเ้ ดนิ ตามเขา ไป ในบรษิ ัทมสี ายตาของคนจํานวนไมน่ อ้ ยมองมาทางเธอ เสน่ิ เฉียวกม้ มองนวิ้ ของตวั เอง แลว้ เดนิ ตามหลงั เขาไป เธอพดู ขน้ึ จากดา้ นหลงั ของเขา “คอื …พใ่ี หญค่ ะ่ ฉันยังไมห่ วิ ”

ฟังจบ เยห่ ลน่ิ หานก็ยมิ้ ออ่ น “สบายใจเถอะ ไมใ่ ชท่ ๆ่ี จะพาเธอ ไปกนิ จนอม่ิ ” “……แตว่ า่ ……” “กแ็ คข่ า้ วมอื้ เดยี วเทา่ นัน้ ยงั ไมย่ อมใหพ้ ท่ี ําตามใจหน่อย เหรอ?” เอาเถอะ โดนเขาวา่ อยา่ งนเ้ี สน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองชกั จะทํา เกนิ ไปหน่อยแลว้ เขาเองก็ไมไ่ ดท้ ําอะไร ก็แคอ่ ยา่ งเลยี้ งขา้ ว เธออยา่ งบรสิ ทุ ธใิ์ จ แตเ่ ธอกลับปฏเิ สธเขานับครัง้ ไมถ่ ว้ น ตามเขาไปจนถงึ ลาดจอดรถชนั้ ใตด้ นิ เยห่ ลน่ิ หานเปิดประตรู ถ ใหเ้ ธออยา่ งสภุ าพบรุ ษุ ตอนทเี่ ธอยอ่ ตวั จะเขา้ ไปน่ังในรถยงั ยดื มอื ออกมากนั เอาไวต้ รงประตดู า้ นบน กนั ไมใ่ หห้ วั เธอชน พอเสน่ิ เฉยี วเขา้ ไปนั่งแลว้ เยห่ ลนิ่ หานยงั กม้ ลงมาคาดเข็มขดั นริ ภัยใหด้ ว้ ย เขาเขา้ มาใกลม้ าก กลน่ิ หอมสะอาดเย็นๆแบบผชู ้ ายโชยเขา้ มา ในจมกู เธอ เสน่ิ เฉยี วก็เลยตกใจจนกลัน้ ลมหายใจของตวั เอง เอาไว ้ จนถงึ ตอนทเ่ี ขาคาดเข็มขดั นริ ภัยแทนเธอเสร็จถงึ จะ กลบั มาเป็ นปกติ จรงิ ๆเธอควรจะทําเอง！

แตว่ า่ เยห่ ลนิ่ หานกลบั เดนิ ออ้ มรถ แลว้ เปิดประตขู น้ึ มานั่งทนี่ ั่ง คนขบั เรยี บรอ้ ยแลว้ เสนิ่ เฉยี วไดแ้ ตก่ รดี รอ้ งในใจวา่ ผชู ้ ายคนนี้ ชา่ งเป็ นสภุ าพบรุ ษุ แถมยังออ่ นโยนเสยี จรงิ “เธอบอกวา่ ไมช่ อบกนิ ของหวาน ชอบกนิ เผ็ด อยา่ งนัน้ พจ่ี ะพา เธอไปกนิ ปลาตม้ หมาลา่ ?” ปลาตม้ หมาลา่ ? ไดย้ นิ คําๆนี้ ดวงตาของเสนิ่ เฉยี วก็เป็ นประกาย เธอลอบกลนื น้ําลาย แตว่ า่ เธอยงั คงพดู ขนึ้ อยา่ งอายๆ “พใี่ หญ่ พร่ี ไู ้ ดย้ งั ไง คะวา่ ฉันชอบกนิ ?” “พส่ี งั่ ใหผ้ ชู ้ ว่ ยหาสงิ่ ทเี่ ธอชอบ ก็เลยร”ู ้ เยห่ ลนิ่ หานพดู ไป แลว้ กย็ ดื มอื ไปลบู ผมเธอเบาๆ แตว่ า่ ระยะหา่ งของทัง้ สองคนไมไ่ ดใ้ กลก้ นั ขนาดนัน้ บวกกบั ตอนทเี่ ขายนื่ มาจะลบู หวั เสนิ่ เฉยี วเองกห็ ลบไปขา้ งๆ ดงั นัน้ เย่ หลนิ่ หานกเ็ ลยลบู ไมโ่ ดนหวั เธอ มอื ของเขาคา้ งอยกู่ ลางอากาศแป๊ บหนงึ่ แลว้ กถ็ กู เกบ็ กลับไป

“เป็ นเพราะวา่ พที่ ําอะไรไมเ่ หมาะสมหรอื เปลา่ เพราะฉะนัน้ เธอ กเ็ ลยกลวั พ?่ี ” “เปลา่ เปลา่ คะ่ ” เสนิ่ เฉยี วสา่ ยหนา้ “ฉันก็แคก่ งั วล วา่ โมเ่ ซนิ จะ ไปหาเรอ่ื งพี่ ฉันไมอ่ ยากจะสรา้ งปัญหาใหพ้ ใี่ หญ่ กเ็ ลย……” “นม่ี นั กไ็ มม่ อี ะไรสกั หน่อย” เยห่ ลน่ิ หานยมิ้ ออ่ น “จําไว ้ วา่ ฉัน เคยบอกเธอวา่ โมเ่ ซนิ กแ็ คใ่ บหนา้ เย็นชาแตจ่ รงิ ๆใจดี วันนใี้ น หอ้ งเลขาเธอลําบากแย่ ฉันคดิ วา่ ตงั้ แตท่ เี่ ธอมาอยทู่ บ่ี า้ น ตระกลู เย่ เธอแทบจะไมย่ มิ้ เลย เธอคงจะอยอู่ ยา่ งไมม่ คี วามสขุ ใชไ่ หม?” มคี วามสขุ ? เสน่ิ เฉยี วราวกบั ลมื ไปนานแลว้ วา่ นเี่ ป็ นอารมณแ์ บบไหนกนั ตงั้ แตท่ เ่ี ธอแตง่ งานกบั หลนิ เจยี ง เธอก็ไมร่ อู ้ กี เลยวา่ ความสขุ เป็ นยังไง ไมต่ อ้ งพดู ถงึ หลงั จากทห่ี ยา่ แลว้ แตง่ งานเขา้ ตระกลู เย่ ในหลายๆครัง้ สําหรับเธอทน่ี ั่นไมต่ า่ งอะไรจากนรก น่ากลัวจะตาย

คดิ ถงึ ตรงนี้ เสนิ่ เฉยี วกห็ ลับตาลง เอย่ ขนึ้ เสยี งเรยี บ “ชา่ งเรอื่ ง ทท่ี ําใหอ้ ารมณไ์ มด่ เี ถอะคะ่ ฉันชนิ แลว้ ” ฟังจบเยห่ ลน่ิ หานยม้ิ ขน้ึ มาบางๆ นํ้าเสยี งของเขาเจอื ไปดว้ ย ความกงั วล “เคยชนิ กบั การเสยี ใจ นไ่ี มใ่ ชค่ วามเคยชนิ ทด่ี นี ะ นอ้ งสะใภ…้ ..เป็ นผหู ้ ญงิ ยมิ้ เยอะๆถงึ จะดี โดยเฉพาะเธอทยี่ ัง อายนุ อ้ งขนาดนี้ ทําหนา้ เครยี ดตลอด สําหรับเธอไมใ่ ชเ่ รอื่ งทด่ี ี หรอกนะ สําหรับรา่ งกายกอ็ าจจะสง่ ผลกระทบไดเ้ หมอื นกนั ” ยม้ิ เยอะๆ…… เสน่ิ เฉียวยมิ้ ขม “ทพี่ บ่ี อก ไมใ่ ชร่ อยยมิ้ แบบนี้ แตต่ อ้ งเป็ นยมิ้ ทม่ี าจากภายใน” เสน่ิ เฉยี วยม้ิ ไมอ่ อก เธอพดู ขน้ึ อยา่ งเหนอ่ื ยใจ “พใี่ หญ่ อยา่ บงั คบั ฉันเลยคะ่ ” “ออื ” เยห่ ลนิ่ ไมไ่ ดบ้ งั คบั เธออกี ตอ่ ไป รถวง่ิ ไปเงยี บๆตลอด ทาง ไมน่ านกถ็ งึ จดุ หมายปลายทาง ตอนทเี่ ยห่ ลนิ่ หานพาเธอ เขา้ ไป เสน่ิ เฉียวเดนิ ตามอยดู่ า้ นหลงั เขาตลอด พยายามทจี่ ะ รักษาระยะหา่ งกบั เขาเอาไว ้

เธอมกั จะมองไปรอบๆตวั แลว้ ทําทา่ ทเี หมอื นคนกนิ ปนู รอ้ นทอ้ ง จนถงึ หอ้ งรับรอง ป๊ ั ก! เสน่ิ เฉยี วก็ชนเขา้ กบั หลังของเยห่ ลนิ่ หาน ตอนท่ี 139 แคค่ ดิ เสนิ่ เฉียวไดส้ ตกิ ลับมาทันที เธอถจู มกู ตวั เองแลว้ ถอยหลังไป สองกา้ ว “ขอโทษนะคะพใี่ หญ่ ฉันคดิ ไมถ่ งึ วา่ อยๆู่ พก่ี จ็ ะหยดุ เดนิ ” เยห่ ลนิ่ หานหนั กลบั มามองเธอดว้ ยความออ่ นโยน พดู ขน้ึ เสยี ง เบา “ไมเ่ ป็ นไร เธอไมไ่ ดเ้ จ็บตัวกด็ แี ลว้ ” แน่นอนวา่ เธอ….ไมเ่ จ็บ หลงั จากทที่ ัง้ สองคนน่ังลง เยห่ ลน่ิ หานกส็ งั่ อาหารมากมายที่ เธอชอบกนิ

เสน่ิ เฉยี วยังคงกรดี รอ้ งใหก้ บั ความอบอนุ่ และเอาใจใสข่ อง ผชู ้ ายตรงหนา้ ในใจกเ็ รมิ่ รสู ้ กึ กงั วลวา่ ถกู จับได ้ เธอมักจะคดิ อยู่ ตลอดวา่ เธอไมค่ วรจะมากนิ ขา้ วกบั เยห่ ลนิ่ หานเลย แตว่ า่ ลองคดิ ดอู กี ที พวกเธอกแ็ คม่ ากนิ ขา้ วดว้ ยกนั อยา่ ง บรสิ ทุ ธใ์ิ จดว้ ย เธอเองกไ็ มม่ คี วามคดิ อนื่ เธอมอี ะไรใหต้ อ้ งกลวั กนั ? ความคดิ พวกนห้ี ายไปทนั ทที ปี่ ลาตม้ หมาลา่ ถกู ยกขนึ้ มาเสริ ฟ์ เสน่ิ เฉยี วชอบกนิ ปลาตม้ มาก แตว่ า่ ไมม่ ใี ครมากนิ เป็ นเพอื่ นเธอ แตใ่ หเ้ ธอไปกนิ คนเดยี วก็กนิ ไมห่ มด ดงั นัน้ ตอนทไี่ ดก้ ลน่ิ ที่ คนุ ้ เคยเสน่ิ เฉยี วก็นกึ ถงึ รสชาตทิ ตี่ วั เองไมไ่ ดก้ นิ มาหลายปี เธอคบี เนอื้ ปลาชน้ิ นงึ มาไวใ้ นถว้ ยของตวั เอง อยๆู่ ก็พดู ขนึ้ ยมิ้ ๆ “ฉันไมไ่ ดก้ นิ อนั นมี้ านานมากแลว้ คะ่ พใี่ หญท่ านเผ็ดไดห้ รอื เปลา่ คะ? กนิ อนั นเ้ี ป็ นเพอ่ื นฉันไมเ่ ป็ นไรใชไ่ หม?” ควนั ทลี่ อยขนึ้ มาอยรู่ อบใบหนา้ หลอ่ เหลาของเยห่ ลนิ่ หาน ทํา ใหค้ วิ้ และดวงตาคมของเขาดอู อ่ นละมนุ ขน้ึ มาในทันที รอยยมิ้ ของเขาเบาบาง “ไมเ่ ป็ นไร รสชาตแิ บบไหนก็กนิ ไดท้ ัง้ นัน้ ”

ทเ่ี สน่ิ เฉียวกถามก็เพราะวา่ มคี นจํานวนมากทกี่ นิ เผ็ดไมเ่ ป็ น ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ รสชาตหิ มาลา่ ยงิ่ ของทเ่ี พงิ่ ถกู ยกมาเสริ ฟ์ ตรงหนา้ ยงิ่ เผ็ดยง่ิ เปรย้ี ว เสน่ิ เฉยี วกลวั วา่ กระเพาะของเขาจะรับไมไ่ หว “พใี่ หญ่ ถา้ เกดิ วา่ พใ่ี หญท่ านไมไ่ ดก้ ็อยา่ ฝื นนะคะ” “กนิ เถอะนอ้ งสะใภ ้ พไี่ มเ่ ป็ นไรจรงิ ๆ” ตอนนเี้ สน่ิ เฉียวถงึ ไดเ้ บาใจลง ตอนแรกเธอยงั คงกนิ อยา่ ง ระมัดระวงั แตว่ า่ หลงั แอบมองอกี ฝ่ ายอยสู่ องสามครัง้ มนั่ ใจวา่ เขากําลงั ตัง้ ใจแกะกา้ งปลาออก เธอก็กนิ ไดอ้ ยา่ งสบายใจ สว่ นอกี ดา้ น หานเสโ่ ยวก็กําลงั เขา้ มาในรา้ นพรอ้ มกบั สาวๆชอื่ ดงั อกี หลายคน หลงั จากทจี่ องหอ้ งไปแลว้ หอ้ งหนงึ่ อกี สองสามคนทเ่ี หลอื ก็ เดนิ ขน้ึ ไปดา้ นบนเป็ นเพอ่ื นหานเสโ่ ยว ในเมอื งเป่ ยตระกลู หานเองก็พอจะมชี อื่ เสยี งอยบู่ า้ ง หานเสโ่ ยว ก็เป็ นถงึ สาวสวยรนุ่ หลังของตระกลู ใครๆก็รวู ้ า่ เธอเป็ นแกว้ ตา ดวงใจของตระกลู หาน เพราะฉะนัน้ ใครๆก็ยนิ ดที เี่ ขา้ มาทําความ รจู ้ ักกบั เธอ

อยา่ งเชน่ ในตอนน้ี คณุ หนูรองของบรษิ ัทตระกลู เจยี งกําลังควง แขนของหานเสโ่ ยวอยู่ เสยี งหวานเอย่ “เสโ่ ยวจา๋ ปลาตม้ ของ รา้ นนน้ี ่ะดงั มากๆเลยนะ ไมร่ วู ้ า่ เธอเคยลองมากนิ อาหารทน่ี บ่ี า้ ง หรอื เปลา่ วนั นฉี้ ันเลย้ี งเอง เธอชอบกนิ อะไรกส็ งั่ ไดเ้ ลย” อาจเพราะแตก่ อ่ นหานเสโ่ ยวเคยชนิ กบั การใชช้ วี ติ ทยี่ ากลําบาก ตอ่ ใหต้ อนนเ้ี ป็ นถงึ คณุ หนูใหญ่ แตว่ า่ พอไดย้ นิ คําพดู แบบนี้ กําลงั คดิ วา่ อกี ฝ่ ายกําลังเยย้ เธออยู่ เธอเปลง่ เสยี งเรยี บเย็น ออกมา “อะไรคอื เมอื่ กอ่ นฉันไมเ่ คยมากนิ ทร่ี า้ นนอ้ี ยา่ งนัน้ เหรอ? คอื เธอกําลงั เยาะเยย้ ฉันในสภาพจนๆกอ่ นจะมาเป็ น คณุ หนูใหญข่ องตระกลู หานอยหู่ รอื ไง?” สหี นา้ ของคนๆนัน้ เปลย่ี นไปในพรบิ ตา เธออธบิ ายเสยี งออ่ น “เสโ่ ยว ฉันไมไ่ ดห้ มายความวา่ อยา่ งนัน้ ” “ใครอนุญาตใหเ้ ธอเรยี กชอ่ื ของฉัน? เธอเหมาะทจ่ี ะเรยี กชอ่ื ของฉันหรอื เปลา่ ?” ตอ่ หนา้ เสนิ่ เฉยี วหานเสโ่ ยวกด็ เู หมอื นคนปกตทิ ่วั ไป แตพ่ อมา อยตู่ รงนเ้ี ธอกเ็ ปลย่ี นไปคนทเี่ อาแตใ่ จแลว้ กไ็ มม่ เี หตผุ ล ราวกบั วา่ เป็ นคนละคนอยา่ งนัน้ คนๆนัน้ ตกใจจนไมก่ ลา้ จะพดู อะไรอกี

หนงึ่ ในนัน้ มอี กี คนทเี่ ขา้ มาสงบสถานการณ์ “คณุ หนูหาน อยา่ ไปใสใ่ จเธอเลยคะ่ ชว่ งนบี้ า้ นเธอกําลังจะลม้ ละลาย เหมอื นวา่ อยากจะเอาใจคณุ หนูหาน พวกเราไปกนิ ทช่ี นั้ 2กนั ” ดงั นัน้ คนๆนัน้ ก็เลยโดนทงิ้ คนอน่ื ๆกเ็ ดนิ ขนึ้ ไปยงั ชนั้ สอง หานเสโ่ ยวยงั คมอารมณเ์ สยี ตัง้ แตว่ นั นัน้ ทเี่ ธอไดอ้ า่ นเอกสาร ในใจของเธอก็กระวนกระวายมาจนถงึ ตอนน่ี ปกตนิ สิ ยั ของเธอ เองกไ็ มไ่ ดด้ อี ะไรมากอยแู่ ลว้ พอเป็ นแบบนกี้ ็ยง่ิ หนักกวา่ เดมิ ตอนทเี่ ธอเดนิ ผา่ นหอ้ งรับรองหอ้ งหนงึ่ หานเสโ่ ยวกเ็ จอเขา้ กบั เงาของรา่ งทค่ี นุ ้ เคย เทา้ ก็เธอหยดุ ชะงัก แลว้ กม็ องเขา้ ไปดา้ นใน ทแี่ ทก้ ค็ อื เสนิ่ เฉียว ตอนทหี่ านเสโ่ ยวตงั้ แตจ่ ะกา้ วเทา้ ออกไป คนทอ่ี ยๆู่ ขา้ งๆกถ็ ามขน้ึ มา “คณุ หนูหาน เป็ นอะไรไปคะ?” ไดย้ นิ แบบนัน้ หานเสโ่ ยวกไ็ ดส้ ตกิ ลบั มาทนั ที เธอสา่ ยหนา้ “ไมม่ อี ะไร ไปกนั เถอะ”

เธอเขา้ ไปในหอ้ งรับรองพรอ้ มกบั คนอน่ื ๆ ตอนทน่ี ่ังลงก็นกึ อะไร ขนึ้ ได ้ เมอื่ กคี้ นทน่ี ั่งอยฝู่ ่ังตรงขา้ มกบั เสน่ิ เฉียว ดเู หมอื นวา่ จะ เป็ นผชู ้ าย? แถมยงั ดคู นุ ้ หนา้ คนุ ้ ตาอกี ? เป็ นใครกนั ? เสนิ่ เฉยี วมากนิ ปลาตม้ กบั ผชู ้ ายคนไหนกนั นะ? พอคดิ ถงึ ตรงนี้ หานเสโ่ ยวกต็ ดั สนิ ใจจะไปดใู หม้ ันรเู ้ รอ่ื ง ดงั นัน้ เธอเลยยนื ขน้ึ แลว้ บอกกบั คนอนื่ ๆ “พวกเธอน่ังกนั ไปกอ่ นนะ ฉันขอออกไปเขา้ หอ้ งนํ้าหน่อย” “เสโ่ ยว ใหฉ้ ันไปเป็ นเพอ่ื นไหม?” “ไมเ่ ป็ นไร ไมต่ อ้ งตามฉัน” หานเสโ่ ยวจกิ ตามองทคี่ นนัน้ แลว้ กอ็ อกไป หลงั จากทเ่ี ธอออกไปแลว้ ทเี่ หลอื ทนี่ ั่งอยกู่ ร็ สู ้ กึ โมโหกนั ขน้ึ มา “น่ันเธอคดิ วา่ ตวั เองเป็ นคณุ หนูจรงิ ๆเหรอ ทําตวั กรา่ งเพราะวา่ คอยมคี นหนุนหลังใหอ้ ยู่ เห็นแลว้ รสู ้ กึ อยากจะอว้ ก”

“น่ันน่ะสิ ถา้ เกดิ วา่ เธอไมใ่ ชค่ ณุ หนูตระกลู หาน ฉันคงไมม่ ที าง สนใจเธอ” “ตอ่ ไปถา้ มโี อกาส พวกเราจะตอ้ งสงั่ สอนใหเ้ ธอรบู ้ า้ ง วา่ พวก เราไมไ่ ดย้ อมเธองา่ ยๆ” “พอเถอะ พวกเธอแตล่ ะคนก็เลยี แขง้ เลยี ขาเธอกนั ตอนนพ้ี อ เธอไมอ่ ยู่ พวกเธอกแ็ อบนนิ ทาลับหลงั ไมด่ บู า้ งวา่ ตวั เอง หนา้ ตาแบบไหน” * หานเสโ่ ยวไมเ่ คยรเู ้ รอื่ งพวกน้ี หลังจากทเี่ ธอออกมาจากหอ้ ง รับรองของตวั เอง กเ็ ดนิ ไปหอ้ งรับรองทเ่ี ดนิ ผา่ นเมอื่ ก้ี ประตขู องหอ้ งไมไ่ ดถ้ กู ปิด แคแ่ วบเดยี วเธอก็สามารถมองเห็น เสน่ิ เฉียวทนี่ ั่งอยไู่ ดใ้ นทนั ที และในตอนนเ้ี อง เธอกไ็ ดเ้ ห็นผชู ้ ายทน่ี ั่งอยฝู่ ั่งตรงขา้ มได ้ ชดั เจน ทแ่ี ทก้ ค็ อื เยห่ ลน่ิ หาน

เฉยี วเฉียวมาอยกู่ บั เยห่ ลน่ิ หานไดย้ งั ไง? ในใจของหานเสโ่ ยว สบั สน อยๆู่ เยห่ ลน่ิ หานทน่ี ่ังอยฝู่ ่ังตรงขา้ มกล็ กุ ขน้ึ มาเทนํ้า ผลไมด้ บั เผ็ดใหก้ บั เสน่ิ เฉยี ว “กนิ เผ็ดขนาดนัน้ กนิ อนั นดี้ บั เผ็ด เถอะ” สหี นา้ และดวงตาของเขามแี ตแ่ ววของความออ่ นโยน ใสใ่ จ หานเสโ่ ยวมองออกถงึ ความผดิ ปกตขิ องหนงึ่ ในนัน้ ไมม่ ที างทจ่ี ะเป็ นไปไมไ่ ดถ้ า้ เยห่ ลน่ิ หานจะชอบเฉียวเฉียว ? เขาอยากจะเป็ นชกู ้ บั นอ้ งสะใภต้ วั เอง? บอกตระหนักไดถ้ งึ ความคดิ ในขอ้ น้ี สหี นา้ ของหานเสโ่ ยวก็ เปลย่ี นไปดไู มไ่ ดข้ นึ้ มา ตอนทเี่ ธออยากจะพงุ่ เขา้ ไปแลว้ ลาก ตวั เสน่ิ เฉียวออกมา ความคดิ อกี ความคดิ หนง่ึ ก็โผลพ่ รวดขน้ึ มา ในหวั เธอ ทําใหเ้ ธอนัน้ หยดุ ฝี เทา้ ของตวั เองลง ผา่ นไปครใู่ หญ่ หานเสโ่ ยวกเ็ กบ็ เทา้ ของตวั เองกลบั มา เธอกะพรบิ ตา ถา้ เกดิ ……เยห่ ลน่ิ หานมใี จใหก้ บั เสนิ่ เฉียวจรงิ ๆ ก็ใหส้ องคนนัน้ คบกนั ก็ไมเ่ ป็ นไรไมใ่ ชห่ รอื ไง? อกี อยา่ ง…..

ในใจของเสโ่ ยวมคี วามคดิ แทรกขน้ึ มา ถา้ เป็ นแบบนเ้ี ธอเองก็จะไดบ้ อกเสน่ิ เฉยี ววา่ เจา้ ของสทู ตวั นัน้ ก็ คอื เยห่ ลน่ิ หาน แบบนก้ี จ็ ะไดช้ ว่ ยพวกเขาทัง้ คดู่ ว้ ย? แคค่ ดิ หานเสโ่ ยวก็ควบคมุ มอื ไมข้ องตวั เองไมไ่ ดอ้ กี ตอ่ ไป เธอ หยบิ โทรศัพทข์ นึ้ มาแลว้ เปิดกลอ้ งถา่ ยรปู หนั ไปหาดา้ นทที่ งั้ สองคนอยู่ หาจังหวะดๆี แลว้ กถ็ า่ ยรปู ของทัง้ คเู่ อาไว ้ เสร็จแลว้ ก็ เก็บโทรศพั ทเ์ อาไวแ้ ลว้ เกาะทผ่ี นังเหมอื นเดมิ หวั ใจของเธอเตน้ แรง หานเสโ่ ยวหลับตาลง เฉียวเฉียว อยา่ โทษฉันเลยนะ….. ฉันกแ็ ค…่ …ทําเพอ่ื เธอ เยโ่ มเ่ ซนิ ผชู ้ ายคนนัน้ อารมณข์ นึ้ ๆลงๆไมอ่ ยกู่ บั รอ่ งกบั รอย แถมยังเป็ นคนพกิ ารอกี เธอเป็ นผหู ้ ญงิ ทแ่ี ตง่ งานครัง้ ทส่ี อง เขา ไมม่ ที างทําดกี บั เธอแน่ๆ แตถ่ า้ แตง่ กบั เยห่ ลน่ิ หานก็น่าจะดกี วา่ น้ี หานเสโ่ ยวตดิ อยใู่ นหว้ งความคดิ ของตวั เอง ในใจพดู แตค่ ําพดู ทว่ี า่ ทําแบบนดี้ กี บั เสนิ่ เฉียวเอง อยา่ งนเี้ ธอถงึ ไดส้ บายใจขน้ึ

ชว่ ยไมไ่ ด ้ เพราะวา่ เธอขโมยบตั รประชาชนของเสน่ิ เฉียวมา เสนิ่ เฉียวเป็ นคนๆเดยี วในโลกนที้ เ่ี ธอรสู ้ กึ ผดิ ตอ่ ดว้ ย รอใหเ้ รอื่ งๆนจี้ บไปกอ่ น หานเสโ่ ยวขอสาบาน เธอจะทําดี กบั เสนิ่ เฉยี วอกี เทา่ ตวั ดงั นัน้ หานเสโ่ ยวกเ็ ลยโทรศพั ทห์ าเพอื่ นๆ บอกวา่ ตวั เองไม่ กลบั ไปแลว้ ใหพ้ วกเธอทกุ คนกนิ กนั ไปไดเ้ ลย เสร็จแลว้ ดา้ นนี้ หานเสโ่ ยวกส็ งั่ ใหบ้ รกิ รเปิดใหร้ ับรองทอี่ ยใู่ กลๆ้ กบั เสนิ่ เฉียวใหเ้ ธอน่ัง ตอนท่ี 140 พวกเขาไมใ่ ชส่ ามภี รรยาจรงิ ๆ รอจนเกอื บจะครง่ึ ชว่ั โมง เสน่ิ เฉียวกบั เยห่ ลนิ่ หานถงึ จะกนิ ขา้ ว เสร็จแลว้ ออกมา ทัง้ สองคนเดนิ ผา่ นหอ้ งของหานเสโ่ ยวไป หานเสโ่ ยวเห็นสถานการณต์ รงหนา้ กร็ บี หยบิ กระเป๋ าของตวั เอง แลว้ รบี ตามไปทนั ที เธอตามอยดู่ า้ นหลงั ของทงั้ สองคน หยบิ โทรศพั ทข์ นึ้ มาถา่ ยรปู ไวอ้ กี รปู หนง่ึ แลว้ กร็ บี ไปแอบ ราวกบั ตวั เองเป็ นโจรอยา่ งนัน้

เธอตามพวกเขาไปจนถงึ ลานจอดรถ หานเสโ่ ยวกถ็ า่ ยรปู ไวไ้ ด ้ หลายรปู ยังไมท่ ันจะไดห้ นั หลังกลับไปดู จๆู่ เสน่ิ เฉียวกห็ ยดุ เดนิ แลว้ ก็ มองไปขา้ งหลงั เยห่ ลน่ิ หานทเี่ ดนิ อยขู่ า้ งๆกห็ ยดุ เดนิ เชน่ กนั “เป็ นอะไรเหรอ?” เสนิ่ เฉียวมองไปรอบๆลานจอดรถทเี่ งยี บสงัด เธอพดู ขน้ึ เพราะ รสู ้ กึ แปลกๆ “ทําไมฉันถงึ รสู ้ กึ วา่ กําลงั มคี นตามพวกเราอย?ู่ ” พดู จบ เยห่ ลนิ่ หานก็มองไปรอบๆเชน่ เดยี วกนั แตว่ า่ เขากลบั มองไมเ่ ห็นใคร พดู ขนึ้ เสยี งเบา “ไมเ่ ห็นมใี ครเลยตาฝาดหรอื เปลา่ ?” ไดย้ นิ เขาพดู แบบนี้ เสน่ิ เฉยี วก็คดิ วา่ อาจจะเป็ นตวั เองทต่ี าฝาด แลว้ ก็ตอบเขา “ฉันอาจจะตาฝาดไปเอง” “ไปกนั เถอะ กลับกนั ไดแ้ ลว้ ทอ้ งฟ้ากเ็ รม่ิ มดื แลว้ ถา้ เกดิ กลับไปชา้ โมเ่ ซนิ จะโกรธเอานะ” เยห่ ลน่ิ หานเปิดประตรู ถ แลว้ เอามอื วางไวบ้ นหลงั คา พอเสน่ิ เฉียวเขา้ ไปดา้ นในแลว้ หานเส่

โยวทหี่ ลบอยตู่ รงมมุ ๆหนง่ึ กห็ ยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มาถา่ ยรปู เอาไว ้ อกี เยห่ ลนิ่ หานเหมอื นกบั รับรไู ้ ด ้ สายตาของเขาหนั ไปมองทางที่ หานเสโ่ ยวอยู่ แลว้ กวาดตามองอกี รอบ หานเสโ่ ยวตกใจจนตอ้ งกลับไปหลบอยหู่ ลังเสา ใจของเธอเตน้ ตกึ ๆ นเี่ ธอโดนจับไดแ้ ลว้ เหรอ? อยา่ งนัน้ รปู ทเี่ ธอถา่ ยวนั นจี้ ะโดนเอา ไปดว้ ยหรอื เปลา่ ….. แลว้ อกี เดย๋ี วถา้ เธอตอ้ งเผชญิ หนา้ กบั เฉียวเฉียวตรงๆ เธอจะบอกกบั เฉยี วเฉยี ววา่ ยังไงด?ี ใจของหานเสโ่ ยวเตน้ ไมเ่ ป็ นจังหวะ พอผา่ นไปแป๊ บหนงึ่ ก็ได ้ ยนิ เสยี งรถขบั ออกไป เธอเพง่ิ จะโผลห่ นา้ ออกมาจากเสาทแ่ี อบอยู่ มองรถคันนัน้ ท่ี เพง่ิ จะขบั ออกไป เยห่ ลน่ิ หาน…..ตกลงวา่ เขาเห็นเธอหรอื เปลา่ นะ? * “พใ่ี หญ่ วนั นขี้ อบคณุ นะคะ”

หลังจากทรี่ ถมาถงึ บา้ นตระกลู เย่ เสน่ิ เฉยี วก็ปลดเข็มขดั นริ ภัย ออก แลว้ กห็ นั ไปขอบคณุ เยห่ ลนิ่ หาน ใบหนา้ ของเยห่ ลน่ิ หานประดบั ไปดว้ ยรอยยม้ิ พดู ขน้ึ ดว้ ยเสยี ง นุ่มทมุ ้ “คนในครอบครัวเดยี วกนั ไมเ่ ป็ นอะไรอยแู่ ลว้ เธอเขา้ ไป เถอะ” “ขอบคณุ คะ่ พใี่ หญ่ อยา่ งนัน้ ฉันไปนะคะ” พดู จบ เสน่ิ เฉียวก็เปิดประตแู ลว้ ลงจากรถ เพราะวา่ ไปกนิ ปลาตม้ กนั มา บนตวั ของเสนิ่ เฉยี วก็เลยเต็มไป ดว้ ยเหงอื่ พอกลบั ถงึ หอ้ งเธอก็รบี เขา้ ไปอาบนํ้าทันที จะไดล้ า้ ง กลน่ิ ทอี่ ยบู่ นตวั ไปดว้ ย ตอนทเี่ ธออาบน้ําเสร็จแลว้ ออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงั ไมก่ ลับมา ตอนทเี่ สนิ่ เฉยี วเอาผา้ ขนหนูมาซบั ผม เธอกลบั พบวา่ ทัง้ ผา้ หม่ และผา้ ทใ่ี ชร้ องปนู ัน้ หายไปเลยทงั้ หมด สหี นา้ ของเธอเปลยี่ นไปทนั ที เธอหนั หลังกลับไปมองในหอ้ ง มี แคบ่ นเตยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทม่ี ผี า้ หม่ วางอยู่ เกนิ ไปแลว้ นะ!

เสนิ่ เฉียวรบี ไปถามกบั คนใชส้ าวทนั ที คนใชส้ าวพอเห็นเสนิ่ เฉียวสหี นา้ ก็เปลย่ี นเป็ นขาวซดี ในทันที “คอื วา่ คณุ นายนอ้ งสองคะ….ผา้ หม่ …มนั สกปรกคะ่ พวกเราก็ เลยเอาไปซกั ” “เอาไปซกั ?” เสน่ิ เฉียวตาโต “แตฉ่ ันไมไ่ ดส้ งั่ ใหพ้ วกเธอซกั แทนฉันน?่ี ” “ขอโทษนะคะคณุ นายนอ้ ยสอง ตอนทพ่ี วกเราทําความสะอาด เห็นวา่ ผา้ หม่ มันสกปรก พวกเรากเ็ ลยเอาไปซกั ใหค้ ะ่ คณุ นาย นอ้ ยสองอยา่ โกรธเลยนะคะ” ชา่ งมันเถอะ เสนิ่ เฉยี วขเี้ กยี จจะซกั ไซแ้ ลว้ เธอทําไดแ้ คเ่ ปลย่ี น เรอ่ื ง “ชา่ งมนั เถอะ ซกั กซ็ กั อยา่ งนัน้ เธอใหผ้ า้ หม่ ผนื ใหมก่ บั ฉันอกี สองผนื ไดไ้ หม?” เมอื่ วานตอนทม่ี าเอาไมม่ ี วนั นน้ี ่าจะมแี ลว้ ใชไ่ หม? แตค่ นใชส้ าวกลบั พดู อยา่ งตะกกุ ตะกกั “คณุ นายนอ้ ยสอง ดู เหมอื นวา่ จะไมไ่ ดค้ ะ่ ” “ทําไมละ่ ?”

“ผา้ หม่ …. ยังไมแ่ หง้ เลยคะ่ ” เธอพดู ตดิ ๆขดั ๆ เหมอื นกบั ลมในปอดเธอมนั ไมพ่ อ สายตาก็ไม่ กลา้ จะมองตรงมาทเี่ สนิ่ เฉียว เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ อยา่ งนัน้ อกี นดิ กแ็ ทบจะหลดุ หวั เราะออกมา ผา้ หม่ ทัง้ หมดยงั ไมแ่ หง้ วันนกี้ ม็ าเอาผา้ ผนื ทเี่ ธอใชร้ องนอนไป อกี เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ เออื มระอา “ผา้ หม่ กไ็ มม่ แี ลว้ อยา่ งนัน้ คนื นจี้ ะ ใหฉ้ ันไปนอนเป็ นเพอื่ นเธอ?” คนใชส้ าวไดย้ นิ แบบนัน้ ก็ตกใจจนถอยหลงั ไปสองกา้ ว อกี นดิ ก็ แทบจะลม้ ลงไปนอนอยตู่ รงหนา้ ของเสนิ่ เฉียว “อยา่ นะคะ คณุ นายนอ้ งสอง ในหอ้ งไมใ่ ชว่ า่ ยังมอี กี ผนื เหรอ คะ? คณุ นายนอ้ ยสองก็นอนกบั คณุ ชายสองก็ไดน้ คี่ ะ” “……..” ใหเ้ ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ นอนดว้ ยกนั ? ไมม่ ที างเป็ นไปไดห้ รอก! “เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ใชไ่ หม ทส่ี ง่ั ใหเ้ ธอทําแลว้ กพ็ ดู กบั ฉันแบบน?ี้ ”

“ไมใ่ ชน่ ะคะ” คนรับใชส้ าวสา่ ยหนา้ แตพ่ อเสนิ่ เฉยี วกําลงั จอ้ ง อยกู่ ็พยกั หนา้ “เป็ นคณุ ชายสองทบี่ อกวา่ ผา้ หม่ ของคณุ นาย นอ้ งสองสกปรก ใหค้ นมาเอาไปซกั สว่ นประโยคดา้ นหลัง นัน้ …… ดฉิ ันเป็ นคนพดู เองคะ่ ” เธอทดั ผมของตวั เอง พดู ออกมาอยา่ งเกร็งๆ “คณุ นายนอ้ งสอง กบั คณุ ชายสองเป็ นสามภี รรยากนั นอนอยบู่ นเตยี งเดยี วกนั ไมใ่ ชว่ า่ เป็ นเรอื่ งปกตเิ หรอคะ?” ใชไ่ ง สามภี รรยานอนเตยี งเดยี วกนั เป็ นเรอ่ื งปกตมิ ากๆ แตว่ า่ เธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั จรงิ ๆเสยี หน่อย พวกเธอเป็ นสามภี รรยากนั ตามสญั ญา แคร่ อจนถงึ เวลา เธอก็จะรบี ออกไปจากบา้ นตระกลู เยใ่ นทนั ที บวกกบั แตก่ อ่ นพวกเธอไมเ่ คยนอนดว้ ยกนั เลยสกั ครัง้ นอกจาก เรอื่ งสดุ วสิ ยั ครัง้ นัน้ แคค่ รัง้ เดยี ว แตว่ า่ เรอื่ งนัน้ สําหรับเสน่ิ เฉียว มันเป็ นเรอ่ื งทน่ี ่าอบั อาย “ใหผ้ า้ หม่ ฉันไมไ่ ดจ้ รงิ ๆเหรอ?” เสนิ่ เฉียวถามอยา่ งลําบากใจ คนรับใชส้ ายมสี หี นา้ หวัน่ เกรง “คณุ นายนอ้ ยสอง ฉัน….”

“ฉันเขา้ ใจแลว้ ฉันจะไมท่ ําใหเ้ ธอลําบากใจแลว้ เธอไปเถอะ” คนรับใชส้ าวถงึ ไดห้ นอี อกมา รอใหเ้ ธอไปแลว้ เสนิ่ เฉียวก็เขา้ ไปในหอ้ งน้ํา มองตวั เองกบั สภาพผมทย่ี งุ่ เหยงิ ในกระจก ใบหนา้ นี้ หนา้ ตาดไู มไ่ ด ้ ผมเผา้ ก็ไมเ่ รยี บรอ้ ย สภาพแบบนข้ี อง เธอ มสี ทิ ธอิ์ ะไรทจี่ ะเป็ นไปคนในดวงใจของคนอนื่ ถา้ ไมใ่ ช่ เพราะความสมั พันธท์ างกาย คราวหลงั ถงึ ไดเ้ ปลย่ี นวธิ ตี ดิ ตอ่ กนั เสน่ิ เฉียวเองกม็ ศี กั ดศ์ิ รเี หมอื นกนั ใหใ้ ชว้ ธิ แี บบนัน้ เพอ่ื ไดม้ า เธอเองกไ็ มต่ อ้ งการ เชด็ ผมจนแหง้ เสน่ิ เฉยี วก็เปลย่ี นเป็ นชดุ ทส่ี ะอาด เสร็จแลว้ ก็ ออกไป ตอนทกี่ ําลงั อยใู่ นลฟิ ต์ กเ็ ห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาแลว้ สายตา ของทงั้ สองคนประสานกนั ในอากาศ ครัง้ นเี้ ธอไมไ่ ดร้ อใหเ้ ยโ่ ม่ เซนิ เบนสายตาไปกอ่ น เสน่ิ เฉยี วก็เป็ นคนเบนสายตาไปเองโดย อตั โนมตั ิ เสร็จแลว้ กห็ ลบไปอกี ดา้ น ใหเ้ ขาออกมากอ่ น

เซยี วซเู่ ข็นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมา เขาถามขนึ้ อยา่ งประหลาดใจ “ผู ้ ชว่ ยเสนิ่ ดกึ ขนาดนแ้ี ลว้ คณุ จะออกไปอกี เหรอครับ?” เสนิ่ เฉยี วพยกั หนา้ แลว้ ตอบไป “มเี รอื่ งนดิ หน่อย” พวกเขาออกมาจากลฟิ ต์ เสน่ิ เฉยี วก็เขา้ ไปในลฟิ ต์ เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ คว้ิ ขน้ึ ทันใดนัน้ เขาก็คดิ อะไรออก ตอนทก่ี ําลงั จะอา้ ปาก เรยี กใหเ้ ธอหยดุ ประตลู ฟิ ตก์ ป็ ิดลงไปแลว้ เซยี วซเู่ ข็นเขาไปดา้ นหนา้ พดู ไปแลว้ กเ็ ดนิ ไป “คณุ ชายเย่ ระหวา่ งคณุ กบั ผชู ้ ว่ ยเสนิ่ เกดิ อะไรขนึ้ ? เมอื่ กผ้ี มเห็นวา่ ผชู ้ ว่ ย เสน่ิ ไมแ่ มแ้ ตจ่ ะมองคณุ ดว้ ยซา้ํ อกี อยา่ งดกึ ดนื่ ขนาดนี้ เธอจะ ออกไปทําอะไรอกี ?” “………..” “คณุ ชายเย่ ไมอ่ ยา่ งนัน้ …..” “หบุ ปาก” เยโ่ มเ่ ซนิ แผบ่ รรยากาศเย็นออกมารอบตวั เขาทําใหเ้ ซยี วซปู่ ิด ปากและไมก่ ลา้ พดู อะไรอกี ไดส้ ําเร็จ

เสนิ่ เฉยี วหลังจากทอ่ี อกมาจากบา้ นตระกลู เยแ่ ลว้ กอ็ อกมาเดนิ หา้ งสรรพสนิ คา้ ใกลๆ้ เพอื่ ทจี่ ะซอ้ื ผา้ หม่ กลับไป รวมถงึ ผา้ ปทู ่ี นอนกบั หมอนดว้ ย สงิ่ ทย่ี ังนับไดว้ า่ เป็ นเรอื่ งทโ่ี ชคดกี ค็ อื เธอยงั พอมเี งนิ เหลอื อยู่ นดิ หน่อย พอทจี่ ะซอื้ ของทัง้ หมด รอจนเธอซอื้ ของเสร็จถอื ขา้ วของกลับมาถงึ บา้ นตระกลู เย่ เปิด ประตมู าก็เจอเขา้ เกบ็ สายตาเย็นชาเหมอื นน้ําแข็งของเยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉยี วก็กําถงุ ผา้ หม่ กบั หมอนในมอื แน่น เธอถอดรองเทา้ แลว้ กเ็ ดนิ เขา้ ไปภายในบา้ น พอเห็นสง่ิ ทเี่ ธอถอื มามอื เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ม้ิ เย็น “คณุ นท่ี ําไดท้ กุ อยา่ งจรงิ ๆเลยนะ นอนอยบู่ นเตยี งเดยี วกนั ผมมันทรมานมาก หรอื ยังไง?” ฝี เทา้ ของเสน่ิ เฉยี วหยดุ ลง แลว้ เธอก็เดนิ ไปกางผา้ หม่ ไวบ้ น เตยี งเงยี บๆ พอจัดการเสร็จเรยี บรอ้ ย ถงึ ไดต้ อบเยโ่ มเ่ ซนิ “ตอ่ ไป คณุ ก็เลกิ สงั่ ใหพ้ วกคนรับใชผ้ หู ้ ญงิ พวกนัน้ มาเก็บผา้ หม่ ของฉันไปไดแ้ ลว้ นะ เป็ นแบบนต้ี อ่ ไปเรอื่ ยๆ ฉันเกรงวา่ อกี หา้ เดอื นทเ่ี หลอื ฉันจะอยตู่ อ่ ไมไ่ หว…….”

ตอนท่ี 141 ตอ้ งการฉนั รเึ ปลา่ มเี วลาเหลอื ไมถ่ งึ หา้ เดอื นแลว้ ? ในตอนแรกเยโ่ มเ่ ซนิ ยงั ไมเ่ ขา้ ใจวา่ เธอกําลังหมายถงึ อะไร แต่ ทนั ใดนัน้ เขากค็ ดิ ขน้ึ ได ้ เธอหมายถงึ ขอ้ ตกลงระหวา่ งพวกเขา สองคน ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กโ็ กรธเป็ นฟืนเป็ นไฟและพดู ขนึ้ ดว้ ยความ โกรธ: “จนป่ านนเ้ี ธอยังจําเรอื่ งขอ้ ตกลงเรอ่ื งนอ้ี ยอู่ กี เหรอ?” เสน่ิ เฉียวหันหลังใหเ้ ขา เมอื่ ไดย้ นิ คําพดู น้มี นั ทําใหไ้ หลข่ อง เธอถงึ กบั หดลงอยา่ งชดั เจน เพยี งชวั่ อดึ ใจเธอจงึ ไดพ้ ยักหนา้ หงกึ ๆ เธอจะทําลมื เรอ่ื งขอ้ ตกลงนไี้ ดอ้ ยา่ งไร? ขอ้ ตกลงนเี้ ป็ นเหมอื นกบั การวาดเสน้ ขนั้ กลางระหวา่ งเธอกบั เย่ โมเ่ ซนิ ทไี่ มส่ ามารถจะกา้ วขา้ มผา่ นมนั ไปได ้ เพยี งแคม่ ี ขอ้ ตกลงนอี้ ยู่ เธอก็จะสามารถควบคมุ จติ ใจของตวั เอง ไมใ่ ห ้ มันไมก่ อ่ หวอดแบบนต้ี อ่ ไป

“ดงั นัน้ เธอกเ็ ลยงเี่ งา่ กบั ฉันเพราะเรอื่ งนง้ี ัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ พดู เหมอื นคดิ เรอ่ื งบางอยา่ งขน้ึ มาได ้ ดว้ ยน้ําเสยี งแผว่ เบา “…ไมใ่ ช”่ คําพดู ของเสนิ่ เฉียวตดั ขาดลําแสงในใจของเยโ่ ม่ เซนิ ดวงตาทส่ี วา่ งไสวกอ่ นหนา้ ไดอ้ ับแสงลง เหมอื นเหลา่ ดวงดาว ทถี่ กู ปกคลมุ ไปดว้ ยกลมุ่ เมฆดํา รอบดา้ นปกคลมุ ไปดว้ ยความ มดื มดิ เสนิ่ เฉียวรสู ้ กึ ไดถ้ งึ ลมหายใจของคนขา้ งหลงั ทเี่ ปลยี่ นเป็ นเย็น เยยี บ ความอบอนุ่ รอบดา้ นก็ลดตํา่ ลง เธอทางดา้ นนที้ เี่ ตรยี มผา้ หม่ ไวแ้ ลว้ กล็ ม้ ตวั ลงนอน ทงั้ สองคนทอี่ ยใู่ นหอ้ งตา่ งไมพ่ ดู จา คนื นเี้ สน่ิ เฉียวกต็ อ้ งทนทกุ ขจ์ ากการนอนไมห่ ลับอกี แลว้ อาจจะ เป็ นเพราะกลนิ่ ของผา้ หม่ ใหม่ ทําใหเ้ ธอนอนหลบั ไมส่ นทิ ใน ตอนกลางคนื จนถงึ เวลารงุ่ สางเธอจงึ ไดห้ ลับสนทิ ในฝัน เหมอื นกบั มหี มาป่ าดรุ า้ ยทจ่ี อ้ งมองเธออยู่ เสนิ่ เฉยี วถกู จอ้ งหลงั จนหนาวสน่ั สน่ั สะทา้ นไปทงั้ ตวั เหตใุ ดจงึ มหี มาป่ ามา จอ้ งเธอไดน้ ะ?

เธอคดิ จะถอยหลังไปโดยไมร่ ตู ้ วั แตส่ ดุ ทา้ ยกพ็ บวา่ ขา้ งหลงั เธอนัน้ เป็ นหบุ เหวลกึ ไมส่ นิ้ สดุ เธอกา้ วไปขา้ งหลงั พบกบั ความ วา่ งเปลา่ แลว้ ตกลงไป เสน่ิ เฉียวตกใจตนื่ เหงอ่ื ทว่ มไปทัง้ ตวั ในตอนทเ่ี ธอลมื ตานัน้ รสู ้ กึ วา่ บรรยากาศโดยรอบนัน้ ไมป่ กติ เธอกลอกตาไปมาและพบวา่ ดวงตาลกึ ลบั และเยอื กเย็นคหู่ นงึ่ ราวกบั หมาป่ า คนคนนัน้ จอ้ งมองเธอดว้ ยแววตาดรุ า้ ยจนเสน้ เลอื ดแดงโปนจนลกู ตาแทบถลน เหมอื นหลดุ ออกมาจากในฝัน แตเ่ จา้ ของดวงตาคนู่ ัน้ คอื —— เยโ่ มเ่ ซนิ ! ทนั ใดนัน้ เสนิ่ เฉยี วก็จับผา้ หม่ แน่นแลว้ ลกุ ขนึ้ น่ัง เสนิ่ เฉยี วทเ่ี ดมิ ทงี ว่ งจนแทบจะไมไ่ หวเมอื่ เห็นหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ แบบนัน้ ก็หายงว่ ง เป็ นปลดิ ทง้ิ คณุ คงไมเ่ ขา้ ใจ สภาพเขาตอนนไี้ มต่ า่ งอะไรกบั หมาป่ าดรุ า้ ย สามารถตะครบุ และฉีกรา่ งคณุ เป็ นชน้ิ ๆ ไดท้ กุ เมอื่ “คณุ คณุ ทําอะไรน่ะ?”

ทําไมไมน่ อนดี ๆ มาจอ้ งหนา้ เธออยทู่ ําไมกนั ? เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอดว้ ยดวงตาแดงกํา่ “ยายผหู ้ ญงิ หลายผัว เธอ กลา้ สวมเขาใหฉ้ ันงัน้ เหรอ?” “คณุ พดู อะไรอยนู่ ่ะ?” เสนิ่ เฉยี วทเ่ี พงิ่ ตน่ื แลว้ ถกู เขาทําใหเ้ สยี ขวัญเชน่ น้ี ใจของเธอเตน้ ไมเ่ ป็ นจังหวะ ปัง—— รปู ถา่ ยจํานวนหนงึ่ โยนลงตรงหนา้ เสน่ิ เฉยี ว ในตอนแรกเสน่ิ เฉยี วไมร่ วู ้ า่ มนั คอื อะไร เธอจงึ พลกิ รปู ขนึ้ มาดอู ยา่ งระมดั ระวงั จากนัน้ ก็หยบิ มนั ขน้ึ มา หลงั จากดรู ปู ถา่ ยพวกนัน้ ชดั ๆ แลว้ เสนิ่ เฉยี วก็เบกิ ตาโพลง มองดคู นในนัน้ อยา่ งไมอ่ ยากจะเชอ่ื น่ันมนั เธอกบั เยห่ ลนิ่ หานทไี่ ปทานสกุ กี้ นั ไมใ่ ชเ่ หรอ? ทําไม… ทําไมถงึ โดนคนถา่ ยเอาไวล้ ะ่ ? มนิ ่าละ่ เมอื่ วานนตี้ อนบา่ ยเธอรสู ้ กึ เหมอื นมคี นสะกดรอยตาม ท่ี แทเ้ ธอกไ็ มไ่ ดร้ สู ้ กึ ไปเอง!

“ใครเป็ นคนเอารปู พวกนใี้ หค้ ณุ ?” เสนิ่ เฉียวเงยหนา้ ถามเขา ดว้ ยทา่ ทกี งั วล เยโ่ มเ่ ซนิ มรี อยยมิ้ ทชี่ วั่ รา้ ย: “รอ้ นตวั เหรอ?” เสนิ่ เฉียวสะบดั ผา้ หม่ แลว้ ลกุ ขนึ้ : “ไมใ่ ชอ่ ยา่ งนัน้ คณุ อยา่ เชอ่ื รปู ถา่ ยพวกนงี้ า่ ย ๆ ฉัน…” “รปู ถา่ ยเป็ นของปลอม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยาะ “หอื ?” “ไมไ่ ดเ้ ป็ นของปลอมคะ่ แตม่ ันไมใ่ ชอ่ ยา่ งทคี่ ณุ คดิ แตฉ่ ันแค่ ไปกนิ ขา้ วกบั พใ่ี หญเ่ ทา่ นัน้ ฉันไมเ่ คยคดิ สวมเขาใหค้ ณุ ” เธอเดนิ มาทห่ี นา้ เยโ่ มเ่ ซนิ และพยายามอธบิ าย เยโ่ มเ่ ซนิ ยกมอื ใหญแ่ ละลากเธอเขา้ มาไวใ้ นออ้ มกอด ฝ่ ามอื ใหญท่ รี่ อ้ นรมุ่ บบี เอวของเธอไวแ้ น่นและบบี คางของเธอดว้ ยอกี มอื “ครัง้ นกี้ นิ ขา้ ว แลว้ ครัง้ หนา้ ละ่ ? ขน้ึ เตยี งกบั เขาเหรอ?” แววตา ของเขาคกุ คามอยา่ งหนัก ความโกรธในตวั ของเขาแทบจะแผด เผาเสนิ่ เฉียวใหด้ บั ดน้ิ ไป “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉันนะ คณุ เลกิ พดู ดถู กู ฉันไดแ้ ลว้ ฉันกบั พี่ ใหญเ่ ราไมม่ อี ะไรกนั แคก่ นิ ขา้ วดว้ ยกนั กเ็ ทา่ นัน้ ”

“ใชเ่ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยมิ้ เยาะ มอื ทย่ี ดึ คางเธอไวเ้ พม่ิ แรงหนัก ขน้ึ ผหู ้ ญงิ อยา่ งเธอยังกลา้ ทําทา่ ทางใสซอ่ื บรสิ ทุ ธอ์ิ ยเู่ หรอ? ถา้ หากวา่ ฉันไมส่ งั่ สอนเธอละก็ เธอคงจะไมร่ วู ้ า่ ควรจะวางตวั ยังไงสนิ ะ” “คณุ ทําฉันเจ็บแลว้ ปลอ่ ย…” ทันทที เ่ี ธอพดู คําถดั มา รมิ ฝี ปากกถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ประกบอยา่ ง รนุ แรง เขาจบู เธออกี แลว้ ! เสนิ่ เฉียวเบกิ ตาโพลง เธอบดิ ตวั พยายามขดั ขนื เขา แควก่ ทันใดนัน้ ชดุ นอนของเสนิ่ เฉยี วถงึ จดุ จบ เธออยากจะรอ้ งออกมา แตเ่ สยี งทงั้ หมดทเ่ี ธอทํานัน้ ถกู กลนื ไป โดยเยโ่ มเ่ ซนิ เสน่ิ เฉียวอยากจะผลักเขาออกไป แตเ่ ขากลบั บบี เอวของเธอ ดว้ ยความแรงและแตล่ ะนว้ิ ของเขาจับเธอไวแ้ น่น

เยโ่ มเ่ ซนิ ทเ่ี ป็ นแบบนที้ ําใหเ้ สน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ กลัว เหมอื นกบั ปีศาจ เขาจับศรี ษะของเธอไวแ้ ละพดู ดว้ ยเสยี งหอบพรา่ : “พดู สิ เธอ กบั เขาทําอะไรกนั ?” ทา่ ทคี กุ คามของเขาทําใหเ้ สน่ิ เฉียวหวั ป่ัน จติ ใจป่ันป่ วน เมอื่ เธอไดย้ นิ คําถามดว้ ยนํ้าเสยี งทแี่ หบพรา่ ของเขา ชว่ั ครู่ เธอก็ได ้ สติ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งแน่นมองหนา้ เยโ่ มเ่ ซนิ และไมพ่ ดู อะไร เขายมิ้ อยา่ งเย็นชา: “พดู ส”ิ เสนิ่ เฉยี วกดั รมิ ฝี ปากแน่น นัยนต์ าแดงกํา่ : “ไมไ่ ดท้ ําอะไรเลย! คณุ ไมเ่ ชอื่ ก็ไมต่ อ้ งมาถามฉัน!” “โอเค” นํ้าเสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ทมุ ้ ตํา่ ลงมาก: “ไมพ่ ดู ก็ได ้ ถา้ งัน้ อยา่ มาโทษฉันกแ็ ลว้ กนั !” เสน่ิ เฉยี ว: “…” เมอื่ เธอตระหนักถงึ ความหมายของมันขนึ้ มาได ้ กท็ ําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ปวดใจ เยโ่ มเ่ ซนิ บรรลวุ ัตถปุ ระสงคแ์ ลว้ เขยบิ เขา้ ไปใกลแ้ ลว้ กระซบิ ท่ี ขา้ งหเู ธออยา่ งเย็นชา: “พดู ไมพ่ ดู ?”

คําพดู ของเขาทําใหเ้ สน่ิ เฉยี วหนา้ แดงไดส้ ําเร็จ แมก้ ระทัง่ ตงิ่ หู เธอยงั กลายเป็ นสแี ดงระเรอื่ ไปดว้ ย เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ วา่ มนั น่ารัก เขาจงึ งับไปคําหนง่ึ “อา…เยโ่ มเ่ ซนิ คะ…คณุ ปลอ่ ยฉันเร็วส”ิ “ปลอ่ ย เธอแน่ใจ?” เขา้ ใชท้ า่ เกา้ ตน้ื ลกึ หนงึ่ (เทคนคิ การรว่ ม รักของจนี โบราณ) ทําใหน้ วิ้ เทา้ ของเสน่ิ เฉยี วตอ้ งหงกิ เกร็ง ตอนที่ 142 ยาบาํ รงุ ครรภ์ ความดเุ ดอื ดนไ้ี มร่ วู ้ า่ ดําเนนิ ไปนานเทา่ ใด เสน่ิ เฉยี วรสู ้ กึ แต่ เพยี งวา่ ตัวเธอไมเ่ ป็ นของเธออกี ตอ่ ไป ทกุ ประสาทสมั ผัสของ เธอถกู เยโ่ มเ่ ซนิ เขา้ ควบคมุ สดุ ทา้ ยรา่ งกายเธอกลับนอนอยบู่ น ตวั เขาอยา่ งสบั สน ไรท้ ศิ ทาง ผา่ นไปครใู่ หญ่ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ถอนตวั ออก จับแขนเธอแลว้ เลอื่ นตวั เธอวางไวท้ ผี่ า้ หม่ ดา้ นขา้ ง มรี อยยมิ้ เยาะเกดิ ขนึ้ ทมี่ มุ ปาก ดว้ ยใบหนา้ ทเ่ี ปลยี่ นจากหนา้ มอื เป็ นหลงั มอื ดงั ผชู ้ ายเลวทราม คนหนงึ่

“ยายผหู ้ ญงิ แตง่ งานสองครัง้ เธอนตี่ ณั หาจัดเหมอื นกนั นะ” หลงั ของเสนิ่ เฉียวสมั ผัสกบั ผา้ หม่ นุ่ม เธอหลับตาโดยไมร่ ตู ้ วั ดว้ ยความเหนอ่ื ยลา้ ทันใดนัน้ เสยี งทเ่ี ย็นเยยี บของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ดงั ขนึ้ ราวกบั ในชว่ งฤดหู นาวทหี่ นาวเหน็บ ทันใดนัน้ กถ็ กู สาดดว้ ยนํ้า เย็น ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ หนาวสะทา้ นตงั้ แตเ่ ทา้ ขนึ้ มา เสนิ่ เฉยี วลมื ตาขนึ้ สงิ่ ทเี่ ขาตาเธอกค็ อื รอยยมิ้ ทโี่ หดรา้ ยนัน้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เธอผงะไปครหู่ นงึ่ ทันใดนัน้ ก็ลกุ ขนึ้ ไปควา้ ผา้ หม่ มาคลมุ รา่ งของเธอแลว้ มองเขาอยา่ งเดอื ดดาล เยโ่ มเ่ ซนิ ยนื่ มอื ออกไปบบี คางเธอแน่น เสน่ิ เฉยี วพยายามดน้ิ รน แตไ่ มส่ ามารถสะบัดพน้ ได ้ ทําไดเ้ พยี งจอ้ งหนา้ เขา “จัดการตวั เองใหด้ ี จากนไ้ี ปฉันจะตรวจสอบเธอทกุ คนื ถา้ หาก วา่ ฉันเจอวา่ เธอไมส่ ะอาดและไมซ่ อ่ื ละ่ ก…็ ” เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไรตอ่ จากนัน้ แตก่ ็ชดั เจนวา่ เป็ นคําพดู ทข่ี ม่ ขู่ คกุ คาม

“เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไมคณุ ถงึ ทํากบั ฉันแบบน?ี้ คณุ อยากจะตรวจสอบ ฉันกท็ ํา? คณุ ทําเหมอื นฉันเป็ นตวั อะไรไปแลว้ กนั แน่?” ชว่ งเวลาแหง่ ความออ่ นโยนละมนุ ละไมผา่ นไปเหลอื ไวเ้ พยี ง ความเยย้ หยัน คําพดู เหลา่ นัน้ บาดลกึ เขา้ ไปในใจของเสน่ิ เฉียว ตาเธอแดงกํา่ และรอ้ งถามเยโ่ มเ่ ซนิ เสยี งดัง เมอื่ เห็นดวงตาแดงกํา่ ของเธอ ในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ทนไม่ ไหวเล็กนอ้ ย แตร่ ปู ถา่ ยพวกนัน้ ยังคงตดิ อยทู่ มี่ มุ สายตาของเขา สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ ยงิ่ นกึ ถงึ ภาพทเ่ี ธอกบั เยห่ ลนิ่ หานกนิ สกุ ้ี ดว้ ยกนั ยมิ้ ใหก้ นั หรอื ไปไหนดว้ ยกนั มนั ทําใหใ้ จของเยโ่ มเ่ ซนิ ลกุ เป็ นไฟอยา่ งบอกไมถ่ กู คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นลกู ศรอาบยาพษิ “ทําไมเหรอ? ก็เพราะเธอคอื ผหู ้ ญงิ ทต่ี ระกลู เสนิ่ ของพวกเธอ สง่ มาใหฉ้ ันถงึ เตยี งไงละ่ เหตผุ ลแคน่ เ้ี พยี งพอรยึ ัง?” บนใบหนา้ ของเสน่ิ เฉียวไมเ่ หลอื เลอื ดแมแ้ ตน่ อ้ ย คงจะเป็ น เพราะโกรธมาก จนทําใหเ้ ธอไมม่ อี ารมณอ์ ะไรบนใบหนา้ มี เพยี งใบหนา้ ซดี ขาวทจ่ี อ้ งมองเยโ่ มเ่ ซนิ และปากซดี ขาวทส่ี นั่ เทา

เธอไมพ่ ดู อะไรอกี จากนัน้ ครหู่ นงึ่ เธอไดล้ ดสายตาลงและทํา หนา้ อาลยั ตายอยาก ใชส่ ิ เธอมคี ณุ สมบตั อิ ะไรจะไปเถยี งเขา? ตงั้ แตว่ นั ทเี่ ธอตอ้ งแตง่ งานแทนเสน่ิ โยว่ เขา้ มาในตระกลู เย่ ชวี ติ ของเธอกไ็ ดถ้ กู ลขิ ติ ไวแ้ ลว้ ถา้ หากวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมเ่ ซน็ สญั ญากบั เธอไวเ้ ป็ นเวลาครงึ่ ปี ทงั้ ชวี ติ ของเธอจะตอ้ งอยกู่ บั เยโ่ มเ่ ซนิ นอกเสยี จากเขาจะเต็มใจ ปลอ่ ยเธอไป เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เสน่ิ เฉียวทกุ ขใ์ จจนตอ้ งหลบั ตาลง จากนัน้ จงึ พลกิ ตวั และดงึ ผา้ หม่ มาหม่ ตวั เองเอาไว ้ เธอไมอ่ ยากจะสนใจเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ คนเลว น้ําตาไหลออกจากหางตาเงยี บ ๆ ไหลลงหมอนและหายไป ทนั ใด ดา้ นหลงั เป็ นอยา่ งไรบา้ งนัน้ เสน่ิ เฉียวไมร่ เู ้ ลย ไดย้ นิ เพยี งเสยี ง ใสเ่ สอ้ื ผา้ แวว่ ๆ ครหู่ นงึ่ ก็เป็ นเสยี งหมนุ ลอ้ วลี แชร์ จนเสยี งลอ้ นัน้ จางหายไป

เสนิ่ เฉียวจงึ ม่ันใจวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ออกไปแลว้ เธอเขา้ มาตระกลู เยน่ านขนาดนแ้ี ลว้ นเี่ ป็ นครัง้ แรกทเี่ ธอเสยี นํ้าตามากมายเชน่ นี้ เหมอื นสายสรอ้ ยลกู ปัดทม่ี นั ขาด รว่ งหลน่ ไมส่ ามารถจะเก็บมนั ขนึ้ มาไดห้ มด มคี วามเจ็บปวดบางอยา่ ง เกดิ ขนึ้ อาการบวมและปวดทร่ี มิ ฝี ปากของเธอและรอยประทับ ทเ่ี ขาทง้ิ ไวบ้ นรา่ งกายของเธอลว้ นทําใหเ้ ธอนกึ ถงึ ความอปั ยศ อดสนู อ้ี ยา่ งชดั เจน ทง้ิ กายอยตู่ รงนัน้ ไมร่ นู ้ านเพยี งไหน ทันใดนัน้ เสน่ิ เฉยี วก็รสู ้ กึ ไม่ สบายทท่ี อ้ งนอ้ ย เธอทําไดเ้ พยี งใชม้ อื พยงุ ตวั ขนึ้ เพอ่ื ไปหอ้ งนํ้า สดุ ทา้ ยเธอก็พบวา่ พนื้ ทนี่ อ้ ย ๆ ตรงนัน้ มเี ลอื ดไหล ในตอนแรกเสนิ่ เฉยี วยงั คดิ วา่ ประจําเดอื นมา แตเ่ มอ่ื คดิ ดแู ลว้ มันไมป่ กติ เธอตงั้ ครรภแ์ ลว้ แลว้ ประจําเดอื นจะ มาไดย้ งั ไง? ไดย้ นิ วา่ เรอื่ งทตี่ อ้ งระวงั ในระหวา่ งการตงั้ ครรภช์ ว่ งสามเดอื น แรกคอื เรอื่ งการมเี พศสมั พันธ์ เธอลมื เรอื่ งนไ้ี ปเสยี สนทิ เมอื่ คดิ ถงึ เรอื่ งนี้ แมว้ า่ ขาจะเจ็บ แตเ่ สนิ่ เฉียวก็รบี เกบ็ ของและ แตง่ ตวั เพอื่ ไปลงทะเบยี นทโี่ รงพยาบาล

หลงั จากทแี่ พทยท์ ําการตรวจวนิ จิ ฉัยเธอแลว้ กม็ สี หี นา้ คอ่ นขา้ ง ซบั ซอ้ น: “คณุ เพง่ิ จะตงั้ ครรภไ์ ดป้ ระมาณสองเดอื นใชไ่ หม?” เสนิ่ เฉยี วพยักหนา้ “สามคี ณุ ละ่ ?” ไดย้ นิ อยา่ งนัน้ สหี นา้ ของเสนิ่ เฉียวก็เปลย่ี นไปแลว้ พดู เสยี ง ออ่ ย: “เขา เขางานยงุ่ คะ่ ” เมอ่ื แพทยเ์ ห็นสหี นา้ เธอไมส่ ดู ้ ี นํ้าเสยี งจงึ ซบั ซอ้ นขนึ้ เล็กนอ้ ย “ในชว่ งสามเดอื นแรกของการตงั้ ครรภค์ รู่ ักตอ้ งใสใ่ จกบั จํานวน การมเี พศสมั พันธ์ อกี ทงั้ ไมค่ วรจะทําอะไรรนุ แรงเกนิ ไป บวก กบั รา่ งกายคณุ ทอี่ อ่ นแออยแู่ ลว้ ถา้ หากวา่ เกดิ สถานการณแ์ บบ นอ้ี กี หมอไมก่ ลา้ จะรับรองความปลอดภัยของเด็ก” เสน่ิ เฉยี ว: “…” เธอพยกั หนา้ รับดว้ ยความกระอกั กระอว่ นใจ: “ฉันทราบแลว้ คะ่ ตอ่ ไปจะระวังคะ่ ” “เดย๋ี วหมอจะสงั่ ยาบํารงุ ครรภใ์ หค้ ณุ กลบั ไปใหท้ านยาตาม เวลา ใหร้ ะวังเรอ่ื งอาหารและการพักผอ่ น ถา้ ไมไ่ หวก็ไมค่ วรมี เพศสมั พันธ์ เขา้ ใจไหม?” พดู จนถงึ สดุ ทา้ ย แพทยค์ งจะ สงั เกตเห็นภาวะกลนื ไมเ่ ขา้ คายไมอ่ อกของเธอ จงึ พดู ขน้ึ อกี คํา

หนง่ึ “เมอื่ เราเป็ นแม่ กต็ อ้ งปกป้องลกู ของตวั เองใหด้ ี เขา้ ใจ ไหม?” “ขอบคณุ คะ่ คณุ หมอ!” เสน่ิ เฉียวมองเธอดว้ ยความขอบคณุ หลงั จากเสนิ่ เฉียวไดร้ ับยาแลว้ กอ็ อกจากโรงพยาบาล เธอพบกบั หลนิ เจยี งเขาระหวา่ งทอ่ี อกจากโรงพยาบาล หลนิ เจยี งลงจากรถในทันทแี ละเดนิ ไปหาเธอดว้ ยรอยยม้ิ : “บงั เอญิ จังนะเฉียวเฉียว ไมค่ ดิ เลยวา่ จะไดเ้ จอเธอทนี่ ่ี เธอมา โรงพยาบาลทําไม?” ไดเ้ จอหลนิ เจยี งทําใหเ้ ธอคดิ ถงึ เรอื่ งทผ่ี า่ นมา แววตากเ็ ย็นชา ลงและเดนิ จากไปโดยไมอ่ ยากจะสนใจเขา ใครจะไปคดิ วา่ หลนิ เจยี งจะดอื้ ดงึ เขาเขา้ ไปดงึ มอื ของเสนิ่ เฉียวและพดู อยา่ งสนทิ สนม: “เฉยี วเฉียวคณุ อยา่ เมนิ ผมสิ ผมมี เรอ่ื งอยากจะคยุ กบั คณุ นะ” สหี นา้ ของเสนิ่ เฉยี วดไู มด่ ี และสะบดั มอื ของเขาออกไป: “ฉัน ไมม่ อี ะไรจะคยุ กบั คณุ ”

“แตผ่ มมเี รอื่ งจะคยุ กบั คณุ เฉียวเฉยี ว คณุ ใหโ้ อกาสผมสกั ครัง้ เถอะนะ พวกเราไปคยุ กนั ทร่ี า้ นกาแฟใกล ้ ๆ ทนี่ กี่ นั เถอะ” ไดย้ นิ ดงั นัน้ เสน่ิ เฉยี วหยดุ กา้ ว ไปรา้ นกาแฟแถวน?ี้ เธอยมิ้ ขนึ้ : “ฉันเลยี้ งเหรอ?” ทันใดนัน้ สหี นา้ ของหลนิ เจยี งก็มสี สี นั ขนึ้ : “นะ แน่นอนวา่ ไมใ่ ช่ สิ ผมเลย้ี งเอง” “ไมต่ อ้ ง” พดู แลว้ เสนิ่ เฉยี วก็ยม้ิ เยาะและกา้ วถอยหลงั เล็กนอ้ ย: “หลนิ เจยี ง ฉันขอใหค้ ณุ เขา้ ใจไวอ้ ยา่ งนะ ฉันหยา่ กบั คณุ แลว้ พวกเราไมม่ คี วามสมั พันธอ์ ะไรกนั แลว้ คณุ อยา่ มายงุ่ กบั ฉันอกี ” พดู จบ เสนิ่ เฉยี วก็หนั หลังแลว้ เดนิ ไป เดมิ ทเี สนิ่ เฉยี วคดิ วา่ เธอ พดู ไดแ้ จม่ แจง้ แลว้ แตเ่ ธอกลับประเมนิ ความไรย้ างอายของ หลนิ เจยี งไวต้ ํา่ ไป คดิ ไมถ่ งึ วา่ เขาจะเดนิ ตามเธอมา: “ใครบอก วา่ เราไมม่ คี วามสมั พันธอ์ ะไรกนั แลว้ เมอ่ื กคี้ ณุ ไปตรวจอะไรที่ โรงพยาบาล?” เมอ่ื เสน่ิ เฉียวไดย้ นิ เธอเกอื บจะลม้ หนา้ ควํา่ หรอื วา่ หลนิ เจยี งจะรแู ้ ลว้ ?

“คณุ จะรไู ้ ปทําไมวา่ ฉันมาตรวจอะไร? หลนิ เจยี ง เรอ่ื งของฉัน คณุ ไมต่ อ้ งมายงุ่ คณุ เลกิ ยงุ่ กบั ฉันสกั ท!ี ” เธอเรง่ ฝี เทา้ หวงั ใหอ้ อกไปจากตรงนใี้ หเ้ ร็วขน้ึ หลนิ เจยี งตามเธอไป หลนิ เจยี งตวั แขนเธออยา่ งแรงและตะโกน ขน้ึ : “เสนิ่ เฉียวนเ่ี ธอยังกลา้ ตอแหลอกี เหรอ เธอทอ้ งใชร่ เึ ปลา่ ? เด็กในทอ้ งเธอน่ันลกู ใคร?” สหี นา้ ของเขาเต็มไปดว้ ยความโกรธ: “กไู มไ่ ดแ้ ตะตวั มงึ เลยใช่ ไหม? แลว้ มงึ ทอ้ งไดย้ ังไง? เสน่ิ เฉียวนม่ี งึ แมง่ สวมเขาใหก้ ใู ช่ ไหม?” เสน่ิ เฉยี ว: “…” นอกจากนย้ี งั มผี คู ้ นบางคนทมี่ องพวกเขาดว้ ยสายตาแปลก ๆ แตห่ ลนิ เจยี งไมร่ สู ้ กึ ละอายเลย ในทางกลบั กนั เขายง่ิ พดู ถงึ เรอื่ งนก้ี ย็ ง่ิ อาละวาดมากกวา่ เดมิ “คดิ ไมถ่ งึ เลย วา่ เธอทว่ี างทา่ ทางไวว้ า่ เป็ นผหู ้ ญงิ ทแ่ี สนดแี บบ นี้ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะทําแบบนก้ี บั ฉัน เป็ นผชู ้ ายทฉี่ ันเจอคราวท่ี แลว้ ใชไ่ หม? เธอไดก้ บั มนั ตงั้ แตเ่ มอื่ ไหร?่ ”

ตอนท่ี 143 มชี ูใ้ นระหวา่ งชว่ งสมรส “ปลอ่ ยฉัน! หลนิ เจยี งคณุ ถามคําถามพวกนก้ี บั ฉันไมร่ สู ้ กึ วา่ มนั ตลกไปหน่อยเหรอ? ตงั้ แตว่ นั ทแี่ ตง่ งานกบั ฉันคณุ ก็อยกู่ บั ชู ้ ของคณุ มาตลอด แถมยงั มลี กู ดว้ ยกนั อกี ตอนเราหยา่ กนั เธอก็ เกอื บจะคลอดอยแู่ ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ตอนนคี้ ณุ ยังมหี นา้ จะมาถาม ฉันอกี เหรอ? ดใู หด้ กี อ่ น!” เสน่ิ เฉยี วหยบิ ลสิ ตข์ น้ึ มาและยมิ้ เยาะ: “ฉันทอ้ งแลว้ แถมเป็ นชู ้ ในชว่ งทแ่ี ตง่ งานดว้ ย” หลนิ เจยี งเบกิ ตาโพลง มองเธออยา่ งไมน่ ่าเชอ่ื ราวกบั วา่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ เสน่ิ เฉยี วจะพดู คําพดู พวกนอ้ี อกมา! “ทําไม?” เสนิ่ เฉยี วถามถาง แววตาเต็มไปดว้ ยความเย็นชา: “หลนิ เจยี งเธอคดิ วา่ เธอระเบดิ ได ้ แลว้ ฉันจะสมุ ไฟบา้ งไมไ่ ดร้ ึ ไง?” “เธอ!” หลนิ เจยี งยนื่ มอื ชห้ี นา้ เธอ

เสน่ิ เฉยี วปัดมอื ของเขา: “คณุ ชว่ ยระวงั ตัวดว้ ย เรอ่ื งแบบนี้ ไมไ่ ดม้ แี คค่ ณุ คนเดยี วทที่ ําได ้ ตอ่ ไปกอ็ ยา่ มายงุ่ กบั ฉันอกี ” เสน่ิ เฉียวพดู เสร็จ ก็หนั หลังแลว้ เดนิ ไป ครัง้ นี้ หลนิ เจยี งไมไ่ ดต้ ามเธอไปแลว้ เขาคงกําลังตกตะลงึ อยู่ ดงั นัน้ จงึ ยนื อง้ึ อยทู่ เ่ี ดมิ อยนู่ านจงึ รสู ้ กึ ตวั อกี ครัง้ “แมง่ แอบมชี ลู ้ บั หลังแลว้ ยงั จะกลา้ พดู เสน่ิ เฉยี ว มงึ คอยดกู ู เถอะ!” เสนิ่ เฉียวมาถงึ บรษิ ัท เธอมาสายเพราะไปหาหมอ เธอสหี นา้ ไม่ ดเี ลยตอนทเี่ ขา้ มาในบรษิ ัท เมอื่ ขนึ้ มาขา้ งบนแลว้ เธอหยบิ น้ํา เพอ่ื กนิ ยากอ่ น เมอื่ คดิ ดแู ลว้ เสน่ิ เฉียวจงึ ไดเ้ ดนิ ไปเคาะประตหู อ้ งทํางานเยโ่ ม่ เซนิ “เขา้ มา” น้ําเสยี งนัน้ เย็นชาไมม่ คี วามอบอนุ่ ใด ๆ

เสนิ่ เฉยี วผลกั ประตเู ขา้ ไป เธอกา้ วเขา้ ไปอยา่ งลังเลไปทหี่ นา้ เย่ โมเ่ ซนิ และอยากทจี่ ะเอย่ ปากขอลาพักกบั เขา เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พดู ขนึ้ พอด:ี “มาพอดเี ลย เอาเอกสารพวกนไ้ี ป จัดการขา้ งนอกดว้ ย” เซยี วซไู่ ดย้ นิ แลว้ ตาเบกิ โพลง เสน่ิ เฉียว: “…” เธอยังคดิ อยากจะขอลา “คอื วา่ …ฉัน…” “มปี ัญหาอะไรไหม?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ ขา้ งหนง่ึ รา่ งกายเขาแผ่ รังสคี วามเป็ นศตั รอู อกมาชดั เจน ดวงตาคนู่ ัน้ ยงั คงเหมอื นเมอื่ เชา้ “ไม่ ไมม่ ปี ัญหาคะ่ ” เสน่ิ เฉียวเมม้ ปาก ยน่ื มอื ออกไปรับเอกสาร มเี อกสารจํานวนมาก เสนิ่ เฉยี วคนเดยี วถอื ตอ้ งใชแ้ รงเยอะ ทเี ดยี ว เซยี วซเู่ ห็นแลว้ เหมอื นกบั จะทนไมไ่ หว อยากจะเขา้ ไป ชว่ ย แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลบั แอบสง่ สายตาเย็นชาใสเ่ ขา ทําใหเ้ ซยี ว ซตู่ อ้ งยนื นงิ่ อยทู่ เ่ี ดมิ

เสน่ิ เฉยี วแบกเอกสารออกไปคนเดยี วจนขาสน่ั เธอตอ้ งเขา้ มา แบกถงึ สามรอบจงึ จะหมด กวา่ เธอจะขนเอกสารจนหมด กเ็ ลน่ เอาเธอหอบแฮก่ เธอมองเอกสารทกี่ องเป็ นภเู ขาบนโตะ๊ ทํางานของตวั เอง ทําให ้ เธอหมดอารมณ์ไปเลย เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นไดช้ ดั วา่ เขาตอ้ งการทรมานเธอ ในหอ้ งทํางานนัน้ หลงั จากทเ่ี ซยี วซเู่ ห็นเสน่ิ เฉยี วขนเอกสาร ออกไปแลว้ กอ็ ดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู ขนึ้ “คณุ ชายเยน่ ม่ี นั เรอื่ งอะไร กนั เอกสารพวกนัน้ เห็นอยชู่ ดั ๆ วา่ …” “หบุ ปาก” เยโ่ มเ่ ซนิ ขดั ขนึ้ ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา: “ออกไป” “แตว่ า่ คณุ ชายเย…่ ” “วา่ ง?” “ผมจะไปเดย๋ี วนค้ี รับ”