กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

“เมื่อเช้ากินไม่อิ่มหรือ ถึงได้หิวโซอย่างนี้ ?” พอเห็น เดก็ ชายไม่ตอบ นางกล็ ูบศีรษะที่มีผมเส้นเลก็ นิ้วมือที่เกาะกมุ กระโปรงของนางช่างผา่ ยผอม ความละอายใจและความเวทนา ปะทขุ ึน้ ในจิตใจหญิงสาวอีกครงั้ พ่ีชายเป็ นนายทหารชนั้ ปกครอง ไม่ได้อยู่จวนตงั้ แต่เช้า จรดเยน็ อีกทงั้ ...ไม่มีมารดาเฝ้าดแู ลเอาใจใส่ นางพลนั หวนนึก ถึงเรื่องท่ีได้ยินมาว่าน้องชายคนเลก็ ของสกลุ เซี่ยโดนรงั แก ก็ ย่ิงรสู้ ึกเศรา้ ใจเป็นอย่างมาก เมื่อเดก็ ชายได้กล่ินหอมของขนมในมือหญิงสาวชดั เจน น้าลายกย็ ่ิงไหลจนเปี ยกเสื้อเป็ นดวงๆ ถานหวนั่ ชิงจึงส่งขนม เข้าปากเล็กของฝูอินชิ้นหนึ่ง พลางกล่าวเสียงแผ่วเบาอย่าง อ่อนโยน “กินสิ” เมื่อป้อนติดต่อกนั สองสามชิ้นก็ เหน็ แก้มเดก็ ชายนูนต่ยุ ขึ้นมา ดวงตายงั คงเหม่อลอยไม่ขยบั แต่ปากเคี้ยวตุ้ยเหมือน หนูตัวเล็กๆ ที่ ถูกป้ อนอาหาร แววตาของถานหวัน่ ชิ งย่ิง อ่อนโยนมากขึ้น จากนัน้ นางกว็ างห่อกระดาษลงบนโต๊ะ แล้ว อ้มุ เดก็ น้อยตวั กลมขึน้ มา 12

เดก็ รบั ใช้คนหน่ึงวิ่งเข้าประตูมาด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ในมือมีกระดาษหลายแผ่น ครนั้ เหน็ อาจารยห์ ญิงอยู่ในห้องก็ ชะงักกึก ก่อนจะเหลือบเห็นเซี่ยฝูอิ น มือเด็กน้ อยยังจับ กระโปรงอาจารย์หญิงอยู่ ถึงแม้จะถกู อ้มุ กระโปรงสีเขียวอ่อน ชนั้ นอกเปื้ อนไปด้วยคราบหมึก เม่ือเอ่ยคาทกั ทายกบั อาจารยห์ ญิงเรียบร้อยแล้ว เดก็ รบั ใช้ก็รีบเดินมาอย่างว่องไว วางแผ่นกระดาษในมือลงบนโต๊ะ ด้านข้าง ก่อนจะค่อยๆ ดึงร่างเดก็ ชายออกจากอ้อมแขนของ อาจารยห์ ญิง “ปกติคุณชายน้อยมกั จะเล่นอยู่ในห้องรบั แขก พอข้า เกบ็ โตะ๊ เรียบร้อย หนั กลบั มามองอีกทีเขาก็ไม่อยู่แล้ว ไม่นึกว่า จะว่ิงมาหาท่านอาจารยถ์ งึ ที่นี่” เรื่องนี้ เป็ นเพราะเด็กรับใช้อย่างเขาเองที่ประมาท เลินเล่อ เมื่อเหน็ อาจารยห์ ญิงไมต่ ่อว่า เขากร็ สู้ ึกโล่งใจไปเปลาะ หนึ่ง ไม่เช่นนัน้ คงเลี่ยงการโดนซ่งฮหู ยินตาหนิ เป็ นชุดไม่ได้แน่ จงึ อดไม่ได้ท่ีจะยกย่องแกมประจบ “คณุ ชายน้อยมีท่าทางเกบ็ กด ไมค่ ่อยกล้าเข้าใกล้คน แต่ กลบั วิ่งมาหาท่านอาจารย์ แสดงว่าคงรบั ร้ไู ด้ว่าท่านใจดีทาให้ 13

คุณชายน้อยอยากเข้าใกล้ ท่านอาจารยไ์ ด้โปรดช่วยข้าปิ ดบงั เรอื่ งนี้ เพอื่ เล่ียงจากการถกู ไม้ไผต่ ีมอื ด้วยนะขอรบั ” เด็กรบั ใช้อายุราวสิบขวบ เป็ นช่วงวยั ท่ีกาลงั ชอบเล่น แล้วจะให้อยู่นิ่ งๆ อย่างเช่ือฟังทัง้ ยงั ต้องดูแลเด็กเล็กที่ไม่รู้ ความตลอดได้อย่างไร งานดูแลเดก็ น้อยคงทาให้เขาลาบาก น่าดู ถานหวนั่ ชิงไม่ได้ใส่ใจกบั รอยน้าหมึกบนกระโปรง นาง รบั ปากเดก็ รบั ใช้โดยการพยกั หน้าให้เลก็ น้อย แล้วนึกถึงฝอู ินที่ เดินเข้ามาในห้องเรียนเม่ือวานโดยไม่มีคนดูแล จึงกาชบั เดก็ รบั ใช้อีกครงั้ “แต่เจ้าต้องระวงั ให้มากกว่านี้ อย่าให้เขาออกมาวิ่งเล่น คนเดียวอีกแล้วกนั ” เดก็ รบั ใช้รบั ค้าพรอ้ มกบั ยิ้มแฉ่ง จากนัน้ กอ็ ้มุ เดก็ ชายห้า ขวบท่ีตวั เลก็ จนไม่ต่างจากเดก็ อายสุ ามขวบออกไป ขณะที่ฝอู ินกาลงั ถกู อุ้มออกนอกห้อง สายตายงั คงมอง มายงั ถานหวนั่ ชิงราวจะบอกว่ายงั กินขนมไม่อิ่ม เดก็ น้อยมอง มาด้วยความอาลยั จนหายลบั ไปจากประตู 14

53 พี่น้องสกลุ เซี่ย ถานหวนั่ ชิงส่ายหน้าไปมา เมื่อหนั กลบั มากเ็ หน็ กระดาษ ท่ีเดก็ รบั ใช้วางไว้บนโต๊ะ...คงจะลืมหยิบไปด้วย หญิงสาวหยิบ กระดาษขึ้นมาดู บนกระดาษเป็ นภาพวาดรูปอีกาดาแบบ หยาบๆ พอลองคิดดกู ร็ ไู้ ด้ทนั ทีว่าเป็นการวาดของฝอู ิน ด้านบนมีรอยพู่กนั และมีรอยนิ้ วมือเลก็ เป็ นการใช้นิ้ ว มือจมุ่ หมกึ ดาเขียนเล่นเท่านัน้ หญิงสาวดทู ีละภาพแล้ววางลงท่ี เดิม จนกระทงั่ เหน็ กระดาษแผน่ ล่างสดุ กช็ ะงกั ไป หากจะเอ่ยถึงการวาดภาพ นับว่าเป็ นอีกอาชีพที่นางมี พรสวรรค์สูงกว่าคนทัว่ ไป นางมีความรู้สึกไวในด้านสีสนั มี จินตนาการในการวาดภาพลายเส้น และมองเหน็ ความงามใน รปู แบบนามธรรม ทงั้ หมดนี้สามารถพดู ได้ว่าเป็นสิ่งที่ติดตวั มา โดยที่ไมต่ ้องฝึ กฝน ดงั นัน้ สาหรบั ภาพนี้ หากเป็ นคนอื่นย่อมมองว่านี่เป็ น เพียงภาพอีกาดาท่ีเดก็ น้อยวาดมวั่ ๆ เท่านัน้ แต่ทว่านางมอง แล้วรู้สึกทึ่งแกมประหลาดใจ จึงต้องนัง่ ลงพิ นิ จภาพวาด เหล่านัน้ อย่างตงั้ ใจอีกครงั้ 1

กระดาษแผ่นท่ีสามน้าหมึกไม่ผสมปนเปเหมือนสอง แผน่ ก่อนหน้า ทงั้ ยงั มีจดุ ท่ีไมเ่ หมอื นกนั ภาพในกระดาษแผ่นนัน้ มีลายเส้นท่ีขาดๆ หายๆ เด๋ียว หยุดเด๋ียวต่อคล้ายกบั ลูกคล่ืน บางแห่งกย็ ุ่งเหยิงเหมือนรอย เลือ้ ยของงู โดยเฉพาะตรงกลางที่ว่างเว้น น่าจะใช้นิ้วมือขีดต่อ ทาให้ไม่มีน้าหมึกในส่วนนี้ ลายเส้นดูเหมือนสะเปะสะปะ แต่ กลับปะติดปะต่อกันได้ นัน่ คือส่ิงที่สายตาของถานหวนั่ ชิง มองเหน็ ช่างน่าอศั จรรยจ์ ริงๆ! มนั เป็ นทศั นียภาพท่ีนางเคยเห็นมาก่อน เมื่อลายเส้น ของภาพรวมกนั เป็นหน่ึง แล้วยงั อีกาดาบนกระดาษกก็ ่อให้เกิด ภาพขึน้ มาในสมอง พืน้ ดินผนื นัน้ ถกู สายลมพดั ผา่ น ยงั ไมม่ ีคนมาบกุ เบิกถาง พง มีเพียงเลนโคลนที่ทิ้งร้างว่างเปล่าบนดิน รอยดินไหลลง ข้างล่างเป็นทางยาว ภาพทิวทศั น์เปล่าเปล่ียวและแห้งเหี่ยวผนื นัน้ เผยให้เหน็ อย่างชดั เจน ภาพท่ีนางเหน็ ไม่ใช่สถานท่ีอื่นไกล มนั คือนอกเมืองเว่ยอนั นัน่ เอง...ท่ีคนู ้าชลประทานแห่งนัน้ 2

ถานหวนั่ ชิงอดไม่ได้ท่ีจะยิ้มให้กบั จินตนาการท่ีเกินจริง ของตนเองพลางส่ายหน้าไปมา หลงั จากมองใหม่อีกรอบ มนั ก็ เป็ นเพียงลายเส้นแนวนอนแนวตงั้ เท่านัน้ และนัน่ กท็ าให้นาง ชะงกั งนั ไปอีกเช่นกนั ตอนที่จะวางแผ่นกระดาษลงท่ีเดิม กย็ งั อดไมไ่ ด้ที่จะหยิบขึน้ มาพลิกดอู ีกครงั้ จนกระทัง่ พลิกไปสองแผ่นล่างสุด ถานหวนั่ ชิงเห็นน้า หมึกเข้มเป็นรปู หน้าลิง แต่อาจจะเป็นจินตนาการของนางเองก็ เป็นได้ คนอ่ืนอาจจะมองว่าเป็ นแค่การลากเส้นไปตามอารมณ์ เท่านัน้ อาจจะเหน็ เป็ นภาพภตู ผีปี ศาจกไ็ ด้เช่นกนั แต่สาหรบั นางมองว่ามนั คือขนมน้าตาลปัน้ รปู หน้าลิงท่ีให้เขาไปเม่ือวาน ดคู ล้ายมากเหลือเกิน ย่ิงมองกย็ ่ิงเหน็ หมึกตรงกลางมีลกั ษณะ ท่าทางคล้ายภาพลิงของจริงมากทีเดียว ไม่ว่าจะเป็ นจมูกหรือ ดวงตา ถานหวนั่ ชิงพินิ จพิเคราะห์กระดาษแผ่นนัน้ อยู่นาน คิ้ว ขมวดเลก็ น้อยเมอ่ื นึกบางอย่างได้ พอเห็นซ่งฮูหยินกาลงั เดินมาพลางใช้ผ้าแพรบางเช็ด เหง่ือข้างขมบั หญิงสาวกร็ ีบดึงสติกลบั มา 3

เดก็ ๆ ในห้องเรียนทงั้ ดือ้ และซน แต่หากมองอีกมมุ หนึ่ ง พวกนางก็แค่อยู่ ในวยั ชอบเร่ืองสนุกสนาน ขอเพียงเข้าใจ ความคิดของพวกนางสกั นิ ดแล้วค่อยๆ นาพา แต่ละคนกจ็ ะ เช่ือฟังอย่างดี ซา้ ปากช่างเจรจาเจือ้ ยแจ้วยงั เรียกอาจารยด์ ้วย ถ้อยคาหวานหู สาหรบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว งานเช่นนี้นับว่าเหมาะสมกบั นางมาก เมื่อกลบั มาถึงบ้าน ถานหวนั่ ชิงก็นอนพกั กลางวนั จน เตม็ อิ่ม นางรู้สึกประหนึ่ งได้เพ่ิมพลงั จากท่ีพูดจนปากแห้งก็ กลบั มาชุ่มชื้นมีชีวิตชีวาอีกครงั้ นางลุกขึ้นนัง่ ท่ีหน้าโต๊ะ ขีด เขียนอย่างเกียจคร้าน วาดรูปสตั ว์ตวั เล็กหลายภาพที่เด็กๆ สนใจ เพ่ือให้เดก็ ตวั น้อยหดั วาดตามในวนั พรงุ่ นี้ ลุ่ยจปู ักเยบ็ เรียบร้อยแล้วเตรียมลุกขึน้ ไปทาอาหาร ถาน หวนั่ ชิงนึกบางอย่างได้จึงเรียกเดก็ สาวไว้ทนั ที “ขนมแบบที่เจ้า ห่อให้เม่ือเช้าน่ะ พรงุ่ นี้ข้าอยากได้อีก” 4

“คณุ หนูชอบหรือเจ้าคะ” ลุ่ยจเู อ่ยด้วยความดีใจ “ได้เจา้ ค่ะ ข้าจะทาอีก น่าจะเป็ นเพราะนมแพะท่ีนี่ดี ทงั้ หอมทงั้ ข้น ทา ขนมได้นุ่มละมนุ ลิ้น อรอ่ ยกว่าตอนท่ีอย่ใู นจวนอีกนะเจา้ คะ” ประโยคนี้กล่าวไม่ผิดเลยสกั นิ ด นางเองกร็ ้สู ึกได้เช่นกนั ว่าอร่อยกว่า หรือบางทีอาจเป็ นเพราะเคยหิวโหยรุนแรง ใน ยามนี้ทงั้ สองกินอะไรล้วนรสู้ ึกพอใจไปหมด ดวงอาทิตยใ์ นฤดหู นาวลบั ขอบฟ้าเรว็ มาก ตอนแรกยงั เหน็ แสงอ่นุ นวลราไร พริบตาเดียวท้องฟ้ากม็ ืดมิดเสียแล้ว เดี๋ยวนี้ ลุ่ยจูคล่องแคล่วฉับไว อีกทัง้ เงินทองไม่ขาด แคลน เดก็ สาวจึงสามารถจดั เตรียมอาหารท่ีประณีตได้อย่าง รวดเรว็ ย่ิงขึน้ หญิงสาวทงั้ สองไปล้างมือก่อนจะมาจดุ เทียนไข จากนัน้ กน็ ัง่ ลงหยิบตะเกียบเตรียมกินมือ้ คา่ ทว่าเพ่ิงจะหย่อนก้นลงบน เก้าอี้ เสียงประตใู หญ่กด็ งั ขึน้ มือล่ยุ จสู นั่ ระริก อดไมไ่ ด้ท่ีจะมองไปยงั คณุ หนู นางตกใจ เพราะเสียงเคาะประตู ร้โู ดยสญั ชาตญาณว่าดาวแห่งความโชค รา้ ยมาเยือนอีกแล้ว 5

คราวนี้จะเป็ นวาสนาหรือภยั พิบตั ิกไ็ ม่อาจร้ไู ด้ แต่ต่อให้ เป็ นภยั พิบตั ิก็ไม่อาจหลบซ่อนได้อยู่ดี ถานหวนั่ ชิงครุ่นคิด สกั ครแู่ ล้วพยกั หน้าให้เดก็ สาวไปเปิ ดประตู ลุ่ยจลู งจากเตียงแล้วสวมรองเท้าผิดๆ ถกู ๆ อยู่สองครงั้ จึงจะสาเรจ็ ตอนท่ีอย่จู วนตระกลู ถานนางเป็นหนึ่งในส่ีของสาว ใช้ท่ีกล้าหาญที่สดุ ทว่าหลงั จากตกอบั กไ็ ม่กล้าโอ้อวดตวั เองอีก เลย เสียงฝี เท้ายา่ บนหิมะของเด็กสาวดงั ตามจงั หวะที่ก้าว เดิน เม่ือเปิ ดประตแู ล้ว นางกอ็ าศยั แสงจนั ทรม์ องผมู้ าเยือน จึง สบเข้ากบั ดวงตาปี ศาจร้ายรูปร่างกายาสูงใหญ่ แขนซ้ายยงั หนีบเดก็ ชายคนหน่ึงไว้ใต้รกั แร้ เดก็ คนนัน้ จบั ชุดเกราะบนร่าง ของชายหนุ่ม ในปากกค็ รางอือๆ อาๆ ราวกบั ว่ามีอะไรติดอยู่ ในคอแล้วพยายามพดู ออกมา “ขะ ขะ ขะ...” ในที่สุดลุ่ยจูกไ็ ด้รู้ว่าเพราะเหตุใดพรุ่งนี้ คณุ หนูถงึ ให้เตรียมขนม ลุ่ยจูมองเดก็ ชายตวั เลก็ อายุราวห้าขวบตรงหน้า กาลงั ใช้มือจบั ขนมอบใส่ปากเคี้ยวอย่างเอรด็ อร่อย ที่แท้ที่คุณชาย น้อยสกลุ เซี่ยเอ่ยว่า ‘ขะ ขะ ขะ...’ กค็ ือขนมนัน่ เอง เมื่อช่วงเช้า 6

นางเตรียมขนมอบให้คณุ หนู ขนมนัน่ จะต้องเข้าไปอยู่ในท้อง เดก็ น้อยด้วยเป็นแน่ ตอนคา่ ถงึ มีอาการอยากกินเช่นนี้ สายตาลุ่ยจูที่กาลงั มองเผยให้เห็นถึงความสงสาร ห้า ขวบแล้วแต่ยงั ใช้ตะเกียบไม่เป็ น ปากลิ้นพูดไม่ได้สกั คาเดียว จะไม่ให้สงสารได้หรอื ‘ปัญญาอ่อน’ สามพยางค์นี้อาจจะไม่มีผู้ใดกล้าเปล่ง วาจา ทว่าในใจล้วนคิดกนั ทงั้ นัน้ ล่ยุ จรู ินนมแพะใส่ชามกระเบอื้ งเคลือบด้วยกิริยานุ่มนวล นางทาสองอย่างพรอ้ มกนั คือใช้ช้อนป้อนข้าวเซี่ยฝอู ิน กบั ลอบ มองสีหน้าของคณุ หนูท่ีอยู่ต่อหน้าใต้เท้าเซี่ย เดก็ สาวรสู้ ึกได้ถึง หวั ใจตนเองที่กาลงั เต้นระรวั แม่ทพั หวั เมืองมาเอาคา่ มืดป่ านนี้ หรอื อยากจะนอนค้าง ท่ีน่ีอีกอย่างนัน้ หรอื ? เม่ือวานตงั้ แต่กลบั จากค่ายทหาร นางกร็ ้เู ลยว่าคุณหนู โกรธ ทงั้ สองคงข่นุ ข้องหมองใจกนั ในเมื่อไม่อยากจะพบหน้า ใต้เท้าเซี่ย แล้วเหตุใดคณุ หนูถึงจะเอาขนมไปให้น้องชายของ ใต้เท้าเซ่ียผนู้ ี้ด้วย? 7

ลุ่ยจไู ด้แต่เกบ็ ความสงสยั ไว้ในใจพร้อมทงั้ ดแู ลเดก็ ชาย ไปด้วย แต่ไม่ลืมท่ีจะลอบสงั เกตหนุ่มสาวทงั้ คู่ ขนาดตวั เดก็ สาวเองยงั กระอกั กระอ่วนใจ แล้วนางจะร้ไู ด้อย่างไรว่าตอนนี้ อารมณ์คณุ หนูของตนกย็ ่งุ เหยิงซบั ซ้อนไม่แพ้กนั ถานหวนั่ ชิงกาลงั จดั เสื้อผา้ ให้อยู่ ในสภาพเรียบรอ้ ยแล้ว นัง่ อย่างสงบเสงี่ยม จากนัน้ นางกเ็ ริ่มกินข้าวโดยใช้ตะเกียบคีบ ผดั หน่อไม้เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเช่ืองช้า หน่อไม้สดใหม่หอม หวานกลมกล่อมแต่ตอนนี้ลิ้นนางกลบั มีแต่รสขม ถ้าไม่มีแส้นัน่ ตัง้ แต่แรก ครรภ์ฮูหยินสกุลเซี่ยก็คงไม่ กระทบกระเทือน ร่างกายกค็ งไม่อ่อนแอไร้เร่ียวแรงจนคลอด บตุ รยาก และหากหญิงผนู้ ัน้ ไม่ต้องมาบาดเจบ็ กค็ งไม่ ได้คลอด เซ่ียฝูอินที่ ไม่สมประกอบก่อนจะลาจากโลกไป ตอนนี้สองพ่ี น้องไรม้ ารดา จึงดปู ระหน่ึงว่าเป็นเจ้าหนี้ท่ีมานัง่ ตรงหน้า รอให้ นางชดใช้อย่างไรอย่างนัน้ ถานหวนั่ ชิงพยายามฝื นตวั เอง ไม่ให้อีกฝ่ ายเหน็ สีหน้า ละอายใจของตน เกรงว่าหากเผยออกมาแล้ว ฝ่ ายตรงข้ามกจ็ ะ มีโอกาสกดนางจนจมดิน แล้วยงั จะมีทางไหนให้ถอยหนีได้อีก 8

เป็นเหมือนท่ีคนตรงหน้าพดู ไว้ทงั้ หมด หากนางไม่ลงแส้ ฟาดคน ตระกลู ถานของพวกนางกอ็ าจจะไม่เกิดเคราะหร์ ้ายจน เหมือนตายทงั้ บ้าน เกรงว่าต่อไปชีวิตนางต้องตกอยู่ในกามือ ของเขาผนู้ ี้แน่ ถานหวนั่ ชิงไม่กล้าที่จะเดาอนาคตตนเอง สาหรบั บุรษุ ผู้ หนึ่งท่ีเหยียบยา่ ลงบนศพมากมาย กบั ศตั รคู ่อู าฆาตท่ีเหยียบยา่ มารดาและน้องชายของเขา แล้วเขาจะใช้วิธีใดมาแก้แค้นกนั เล่า น่าจะไมใ่ ช่นัง่ เฉยๆ เช่นนี้แน่ เมื่อคิดได้ดงั นี้ สีหน้าถานหวนั่ ชิงก็ซีดเผือด ในหวั เร่ิม ปวดรา้ ว การลงแส้ในปี นัน้ หากจะบอกว่าเป็ นการตีกไ็ ม่ใช่ จะว่า ไม่ได้ตีก็ไม่เชิง แต่คาดไม่ถึงว่าตนจะต้องมาประสบกบั เรื่อง แบบนี้ ความร้สู ึกนางราวกบั ตกลงไปในหลุมพรางแล้วหาทาง ปี นขึน้ มาไม่ได้ พอคิดมาถงึ ตรงนี้หญิงสาวกถ็ อนใจยาว ถานหวนั่ ชิงกินอาหารอย่างใจลอยไม่อยู่กบั เนื้อกบั ตวั ตอนนี้แม้แต่ความอยากอาหารกล็ ดลงไปด้วย แต่ท่ียงั ไม่วาง ตะเกียบกเ็ พราะอาจจะทาให้บรรยากาศพลอยไม่รื่นรมย์ แบบ นัน้ จะยิ่งอึดอดั กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกนั ไปใหญ่ นางจึงคีบผดั 9

หน่อไม้ซ่ึงอยู่ใกล้ที่สุด แล้วเผลอคีบอยู่แต่จานนัน้ อย่างเดียว โดยไมร่ ตู้ วั อีกครงั้ ท่ีกาลงั ย่ืนตะเกียบไปท่ีจานหน่ อไม้แต่กลบั มี ตะเกียบอีกค่มู าชน เพ่ือท่ีจะคีบหน่อไมใ้ นจานนัน้ ด้วย ไม่จาเป็ นต้องเงยหน้ าขึ้นมอง ถานหวัน่ ชิ งก็รู้ได้ว่า เจ้าของตะเกียบคือใคร มือบางชะงกั ค้าง แต่ไม่ได้ท้วงติงใดๆ ครนั้ เล่ือนตะเกียบไปคีบหน่อไม้ชิ้นอ่ืน ตะเกียบค่เู ดิมกเ็ ปลี่ยน มาคีบหน่อไม้ชิ้นเดียวกนั ถานหวนั่ ชิงอดกลนั้ อารมณ์เงียบๆ แล้วย้ายไปคีบอีกชิ้น ตะเกียบคู่นัน้ กข็ ยบั แย่งเอาไปทาให้หน่อไม้ชิ้นนัน้ หล่นลงพื้น โตะ๊ แสงเทียนบนโต๊ะวูบไหว ส่องใบหน้าหน่ึงให้เห็นอย่าง ชดั เจน ส่วนอีกใบหน้าอยู่ในเงาสลวั ราง ใบหน้างามของถาน หวนั่ ชิงอยู่ในแสงท่ีสลวั คิ้วนางขมวดแน่นแล้วเงยหน้าจ้องคน ตรงข้าม 10

ทว่าใต้เท้าเซี่ยที่เป็ นถึงผ้ดู ูแลเมือง เวลานี้กลบั มีสีหน้า เยียบเย็น สายตาคมกาลงั จบั จ้องมาเช่นกนั และดูไม่พอใจ อากปั กิริยาของนางอย่างย่ิง เขาพาน้องชายมาด้วยเพ่ือตอกยา้ ความผิดบาปท่ีนาง เคยกระทา แล้วยงั ยวั่ ยุนางด้วยความโกรธท่ีหลงเหลือจากเม่ือ วานอย่างนัน้ หรือ ความกลดั กลุ้มในใจของถานหวนั่ ชิงเริ่มล้น เอ่อ นางดึงตะเกียบกลบั มา ถึงจะบอกว่าได้เตรียมใจไว้แล้ว ล่วงหน้า แต่กย็ ากท่ีจะปกปิ ดความวิตกกงั วลบนใบหน้าได้ สี หน้านางกาลงั แสดงความรสู้ ึกประหน่ึงตนกาลงั ประสบเคราะห์ กรรม ถกู ผ้อู ่ืนควบคมุ แค่จะคีบหน่อไม้กไ็ ม่อาจทาได้ตามที่ใจ ต้องการ ถานหวนั่ ชิงออกจากจวนตระกลู ถานมานานจนหลงลืม ไปแล้วว่าตนเคยเป็นคนในจวนอคั รเสนาบดี นางต้องกลา้ กลืน ฝื นความเจบ็ ชา้ ไมต่ ่างจากคนท่ีมีฐานะต้อยตา่ ไรค้ ่า ตะเกียบของคนตรงข้ามกลบั คีบเนื้อแห้งขึน้ มาหน่ึงแผน่ แล้ววางลงในชามโจก๊ ของนาง แต่นางไม่ปรารถนาจะหยิบเนื้อ เข้าปาก จึงวางตะเกียบลงเบาๆ 11

ล่ยุ จลู อบมองคนทงั้ สองฟาดฟันกนั ตะเกียบสองค่ชู นกนั สามครงั้ ติดเช่นนัน้ หวั ใจของนางกพ็ ลนั กระตุกตามสามครงั้ เช่นกนั เดก็ สาวกงั วลใจเหลือเกินว่าทงั้ สองจะเกิดการปะทะกนั อย่างรนุ แรงเหมือนอย่างวนั นัน้ เดก็ สาวอดท่ีจะหวาดกลวั ไม่ได้ ด้วยกาลงั อนั ป่ าเถ่ือน ของชายตรงหน้า นางกบั คณุ หนูย่อมไม่ต่างอะไรจากลูกเจี๊ยบที่ เขาใช้เพียงนิ้วเดียวขยี้ให้ตายกย็ งั ได้ โชคดีท่ีคุณหนูพยายามอดกลัน้ แล้ววางตะเกียบลง พร้อมกบั เกบ็ ซ่อนอารมณ์ความร้สู ึกไว้ในใจ ไม่ได้ทาท่าโมโห ขนึ้ มา อาหารมื้อนี้กินกนั อย่างอกสนั่ ขวญั หาย ลุ่ยจูปรารถนา ให้จบโดยเรว็ ด้วยจิตใจท่ีร้อนรนกระวนกระวาย นางจึงรีบเอา ขนมอบนมสีเหลืองชิ้นสดุ ท้ายใส่ในมอื ของฝอู ิน “ฝอู ินกก็ ินอ่ิมแล้ว ข้าขออนุญาตเกบ็ โตะ๊ เลยนะเจ้าคะ...” จ่ๆู เดก็ รบั ใช้ที่ไมไ่ ด้ปริปากเลยกโ็ พล่งออกมาก่อนจะก้ม หน้าก้มตาเกบ็ โต๊ะโดยไม่กล้ามองท่านแม่ทพั หวั เมือง ความ ร้สู ึกในยามนี้ไม่ร้วู ่าตื่นเต้นหรือหวาดกลวั แต่ท่ีแน่ๆ ลุ่ยจเู กรง 12

ว่าจะทาให้อีกฝ่ ายอารมณ์ไม่ดี แล้วพาลโกรธ จากนัน้ กจ็ ะกวาด ถว้ ยชามลงพืน้ จนแตกอีก ความจริงแล้วเซี่ยเฉิ งจู่ไม่เคยใช้อาวุธหรือพูดจาด้วย ถ้อยคารนุ แรงกบั พวกนาง แต่คงเป็ นอิทธิพลจากเหตุการณ์ที่ นางได้เห็นตอนเข้าเมืองมาครงั้ แรก หัวคนเป็ นร้อยๆ และ เลือดท่ีนองพื้น กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเข้มข้นได้สร้างความ ประทบั ใจที่ยากจะลืมเลือน คงจะซึมซาบเข้าไปในส่วนลึกของ สมองนางเป็ นแน่ ถานหวนั่ ชิงไม่ใช่หญิงสาวใสซ่ือไร้เดียงสาท่ีจะมาร้องไห้ ครา่ ครวญ ไม่ว่าจะทาเร่อื งอะไร นางมกั จะคานึงถึงผลที่ตามมา เสมอ หญิงสาวจะคิดว่าทาแล้วได้อะไร ตนสามารถรบั ผลของ การกระทานัน้ ๆ ได้ไหมจากนัน้ ค่อยตดั สินใจลงไป ภายใต้สภาพการณ์ตอนนี้ อีกฝ่ ายแสดงออกชดั เจนว่า ต้องการยวั่ โทสะนาง แต่ถงึ จะทะเลาะกนั ไปกไ็ ร้ประโยชน์ ถานหวนั่ ชิงหวนคิดถึงเรื่องเม่ือวาน ตอนท่ีนางถอดเสื้อ คลุมทหารคืนให้ต่อหน้าต่อตาเขา ใต้เท้าเซี่ยผ้หู ย่ิงยโสอาจจะ ยบั ยงั้ ชงั่ ใจเอาไว้ไม่เอาความ เขาคงอยากจะให้นางได้มีเวลา หายใจหายคอ และใครค่ รวญถึงเรอื่ งสญั ญาที่ล้มเหลวอีกครงั้ 13

แต่ดเู หมอื นนางจะคาดคะเนผิดพลาดไป เพราะถึงลุ่ยจจู ะลุกขึน้ มาเกบ็ สารบั บนโตะ๊ แล้ว เซี่ยเฉิ งจู่ กย็ งั นัง่ ปักหลกั อยู่ที่เดิม คล้ายกบั จะไม่ลุกไปไหนอีกแล้ว ดูท่า ว่าคืนนี้คงจะไม่กลบั ไปท่ีจวนเสียแล้วกระมงั 14

54 คิดได้กส็ ายไปแล้ว “ใต้เท้าเซี่ย คืนนี้ ท่านจะพักที่ห้องทางตะวันตกใช่ หรอื ไม่?” ถานหวนั่ ชิงเอ่ยถามตรงๆ ทนั ทีที่เหน็ เขาวางตะเกียบ ลง ไม่เปิ ดโอกาสให้อีกฝ่ ายได้พูดคาใด และไม่ถามโยกโย้ให้ เสียเวลา ล่ยุ จทู ่ีกาลงั เกบ็ จานชามอย่ถู ึงกบั หผู งึ่ รอฟังคาตอบ เซ่ียเฉิ งจู่มองหญิงสาวตรงหน้าที่อยู่ภายใต้แสงเทียน จิตใจก็ไพล่ไปนึ กถึงเด็กสาวท่ีนัง่ บนหลังม้าในปี นั้น นางมี ท่าทางจองหองแขง็ กร้าวไม่ยอมถอยให้กบั ส่ิงใด แต่ในยามนี้ เม่ือไร้ซึ่งอานาจนางกลบั เกบ็ กดอดกลนั้ ไว้ข้างใน แสดงให้เหน็ เพียงท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน ทงั้ ยงั สามารถทาหน้าน่ิ งเหมือน ไมร่ สู้ ึกรสู้ าโดยไม่เผยพิรธุ ใดๆ ออกมาได้ ‘รู้หลบรู้สู้’ ส่ีคานี้บ่งบอกถึงความเป็ นตัวนางได้อย่าง ชดั เจน แต่ไม่ร้เู พราะเหตุใด ย่ิงนางทาเช่นนี้ ความร่มุ ร้อนในใจ ของเขาก็ย่ิงแผดเผาลุกไหม้อย่างรุนแรง โดยเฉพาะเม่ือเห็น 1

สายตาของนางยามมองฝอู ินกินขนมหวานจนอ่ิมแปล้แล้วเอน ร่างล้มตวั นอนอยู่ด้านข้าง กบั ท่าทางที่ตดั สินใจให้อาศยั อยู่ที่น่ี ด้วย เดิมที เขาวางแผนพาฝอู ินมาเย่ียมดูพ่ีสะใภ้เท่านัน้ แต่ แล้วความคิดกลบั เปล่ียนไปในฉับพลนั จึงเค้นเสียงลอดไรฟัน พดู ออกมาประโยคหนึ่ง “กต็ ้องพกั ท่ีนี่เป็นธรรมดา” เมื่อได้ยินประโยคนี้ ลุ่ยจูกถ็ อนใจโล่งอกไปเปลาะหน่ึง รีบเกบ็ โต๊ะต่ออย่างว่องไว ก่อนจะว่ิงไปที่ห้องทางทิศตะวนั ตก เก็บข้าวของทาความสะอาด โชคดีที่ความกังวลใจเร่ืองใต้ เท้าเซ่ียนอนค้างอ้างแรมที่น่ีเม่ือสองสามวนั ก่อน ทาให้นางลืม เกบ็ ผ้าห่มเข้าตู้ ครานี้จึงได้เวลาใช้สอยอีกครงั้ เดก็ สาวอดคิด ไม่ได้ว่า ใต้เท้าเซี่ยเอาน้องชายมานอนด้วย หากเขาจะทาอะไร กต็ ้องคิดมากสกั หน่อยล่ะ คงไม่ต้องกงั วลว่าเขาจะกลนั่ แกล้ง คณุ หนูอีก จากนัน้ ลุ่ยจูกร็ ีบจดั เตรียมน้าร้อนสาหรบั ล้างหน้าบ้วน ปากให้อย่างรวดเรว็ เพราะอยากเชิญสองพี่น้องตระกลู เซ่ีย ออกจากห้องคณุ หนูแล้ว 2

เ สี ย ง ล ม ห า ย ใ จ ข อ ง เ ด็ก ช า ย อ อ ก ห่ า ง เ ม่ื อ เ ข า ถ ูก อุ้ ม ออกไป ใจของนางกพ็ ลอยสงบลงไปด้วย ถานหวนั่ ชิงนัง่ ล้างมือ อย่บู นเตียง จากนัน้ กเ็ ดินลงมาด้วยเท้าที่เปลือยเปล่า หญิงสาว ก้มตวั ไปหยิบผา้ ห่มหอมนุ่มออกจากตู้ เพ่ิงจะปิ ดประตูตู้สนิ ทก็ ได้ยินเสียงแว่วมาจากด้านหลงั ตามมาด้วยเสียงประตูห้องถกู ปิ ดลง นางไม่ได้หนั ไปมองเพราะเข้าใจว่าเป็นล่ยุ จู ได้แต่เดินไป นัง่ ลงที่ริมเตียงแล้วคลี่ผ้าห่มปูเตียงก่อนถามว่า “จดั เตรียมท่ี พกั ให้ห้องนัน้ เรียบรอ้ ยแล้วใช่ไหมอาจ?ู ” เม่อื ไม่ได้ยินเสียงฝี เท้าหรอื คาตอบใดๆ จากคนด้านหลงั มือบางพลนั ชะงกั กึก รบั รู้ได้ถึงความผิดปกติของอีกฝ่ ายจึงหนั มามอง คนที่อย่ตู รงหน้ากลบั ไมใ่ ช่ล่ยุ จู แต่ว่าเป็น... หญิงสาวมองเลยไปยงั ประตู พอพบว่ามีเชือกคล้องทบั ดาลประตูอย่างเรียบร้อย สีหน้าจึงเปลี่ยนไป นางไม่สนใจจะ สวมรองเท้า กลบั รีบรอ้ นเดินไปที่ประตใู นทนั ใด ทงั้ ท่ีหญิงสาวคิดว่าตวั เองเรว็ แล้วแต่อีกคนกลบั เรว็ กว่า หลายเท่า 3

“ท่านอย่ามาแตะต้องตวั ขา้ !” ถานหวนั่ ชิงเข้าใจความคิดของเขาในทนั ที ในที่สดุ นางก็ คงใบหน้าเรียบนิ่ งต่อไปไม่ไหว หญิงสาวกดั ฟันแน่น พยายาม ดิ้นรนให้หลดุ พ้นจากมือเขาด้วยท่าทางกรนุ่ โกรธ เซี่ยเฉิ งจู่ย่ิงออกแรงจบั หญิงสาวแน่นขึ้น เม่ือเห็นท่าที ของนางกร็ ้สู ึกโกรธขึ้นมาแล้วเหมือนกนั เขารกุ ไล่จนแผ่นหลงั นางแนบไปกบั ผนัง “ข้าจะแตะต้อง!” ถานหวนั่ ชิงนิ่ งงนั ด้วยความตกใจกบั เสียงคารามข้างใบ หู “คิดได้กส็ ายไปแล้ว...” เขากระซิบเสียงแผ่วเบา ก้มลง ไปจมุ พิตที่ใบหบู างใส เพราะเขาฝึ กวรยุทธ์มานาน กล้ามเนื้อจึงไม่ต่างอะไรกบั แท่งเหลก็ รา่ งเลก็ ท่ีถกู ความกายากดทบั อยู่จึงแทบจะหายใจไม่ ออก 4

พรหมจรรย์ของหญิ งสาวในยุคโบราณถือเป็ นสิ่ ง ลา้ ค่าต่อชีวิต หากสูญเสียไปอย่างไร้ความชอบธรรมย่อมต้อง เสียใจและอบั อาย ทว่าถานหวนั่ ชิงไม่ได้เกิดในยุคสมยั นี้ จึงไม่ได้ซึมซับ ความคิดแบบคนรนุ่ เก่ามาทงั้ หมด แม้นางจะใช้ชีวิตอย่ใู นรา่ งนี้ มานาน นิ สยั อาจเปล่ียนไปบ้างตามกระแสคล่ืน แต่ในใจนัน้ กลบั เป็นนางคนเดิม ยามที่ตระกลู ถานตกอบั หลงั จากนางรอดพ้นจากความ ตายกเ็ หมือนได้เกิดใหม่ ในใจได้วางแผนต่างๆ ไว้มากมาย... สิ่งที่นางเตรียมไว้นัน้ มีไว้ใช้ในสถานการณ์ท่ีจนตรอกและอบั จนหนทาง ทว่าสถานการณ์ตรงหน้ากลบั ไม่มีอยู่ในแผนการเอาตวั รอดของนางเลยด้วยซา้ ตอนนี้สมองหญิงสาวว่างเปล่าขาวโพลน ดวงตาพร่ามวั มองไม่ชดั เจน ทาให้เหน็ คนตรงหน้าเพียงเลือนรางเท่านัน้ หญิง สาวอดไม่ได้ที่จะปิ ดเปลือกตาลงก่อนจะลืมขึ้นอีกครงั้ พลนั สบ กบั สายตาชายหนุ่มท่ีมองมาตาไมก่ ะพริบ 5

เซี่ยเฉิ งจู่ก้มมองคนใต้ร่างไม่วางตา จับจ้องใบหน้ า นางในระยะประชิดจนรบั ร้ไู ด้ถึงลมหายใจของกนั และกนั มือ ใหญ่กดข้อมอื นุ่มนิ่มของนางไว้ทงั้ สองข้าง เขารบั ร้ไู ด้ถึงความหวาดกลวั ของนางขณะที่ก้มลงไปหา เพ่ือครอบครองริมฝี ปากสีชมพเู นียนนุ่ม กลืนกินเสียงเจบ็ ปวด ใจของนางเข้าไปในท้อง ก่อนจะปล่อยข้อมือนางข้างหน่ึง แล้ว เปล่ียนมาลูบไล้ช่วงท้องนวลเนียน ไอร้อนจากฝ่ ามือแกร่งลวก ผิวนางจนหญิงสาวอ่อนแรงลง ถานหวนั่ ชิงหวาดกลวั แต่ไม่ได้หวาดกลวั เรื่องความ สัมพันธ์ชายหญิง แต่หวาดกลัวด้วยเพราะร่างกายนี้ จะยิ่ง บกพรอ่ งและอ่อนแอลง เมื่อก่อนมารดาของถานหวนั่ ชิงเองก็งดงามไร้ที่ติ คน ภายนอกต่างคิดว่าความงามของนางราวสวรรคส์ รรคส์ ร้าง แต่ ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วร่างกายนี้อ่อนแอยากจะเยียวยา ทุกๆ วนั ต้องกินทงั้ น้าแกงผสมยาและลูกกลอนไม่ว่างเว้น แม้จะได้ หมอหลวงจากในวงั ออกใบสงั่ ยาให้หลายร้อยใบ แต่สุดท้าย ชีวิตนางกย็ งั ถงึ แก่ความตายก่อนวยั อนั ควร 6

ความบกพร่องของชีวิตท่ีแสนสนั้ นี้เป็ นกรรมพนั ธ์ุท่ีตก ทอดมาส่ถู านหวนั่ ชิง หากวนั ใดท่ีถานหวนั่ ชิงตื่นเช้ามากกจ็ ะพบว่าร่างกายนี้ ไม่ปกติ ดงั นัน้ นางจึงติดนอนเหมือนมารดา ไม่มีกาลงั วงั ชา ร่างกายอ่อนเพลียไรเ้ รี่ยวแรง นางเคยคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่อง ธรรมดา แต่นับวนั ย่ิงรู้สึกว่ามนั ผิดปกติอย่างย่ิง จนเมื่อนาง อายไุ ด้สิบสองปี จึงได้ถามเรอ่ื งสขุ ภาพของมารดาอย่างละเอียด กบั แมน่ ม แม่นมเล่าให้ฟังว่า เม่ือหลายปี ก่อนตอนท่ียังไม่ได้ แต่งงานออกเรือนไป แม้ร่างกายนางจะอ่อนเพลียติดนอนและ ป่ วยบ่อยแต่ก็ยังถือว่าปกติ จนกระทัง่ แต่งเข้าตระกูลถาน รา่ งกายจงึ ยิ่งแย่ลงเรอ่ื ยๆ นางแต่งงานตอนอายุสิบเจ็ดแต่มีลูกยาก พออายุสิบ แปดถึงจะตงั้ ครรภ์ ยิ่งสองปี ต่อมาหลงั คลอด ร่างกายของนาง ย่ิ ง เ ป ร า ะ บ า ง ร า ว ห ย ก ที่ ต้ อ ง ค อ ย ร ะ มัด ร ะ วัง ไ ม่ ใ ห้ ต ก ห ล่ น เหมือนดอกไม้ท่ีพร้อมจะโรยรา ต่อให้มีเงินทองมากมายกไ็ ม่ อาจช่วยได้ 7

ย่ิงถานหวนั่ ชิงซกั ถามมากเท่าไรกย็ ิ่งต่ืนตระหนกและ กงั วลมากเท่านัน้ เพราะทงั้ นางและมารดาต่างกไ็ ม่ได้ป่ วยเป็ น อะไรทงั้ สิ้นแต่กลบั มีอายุที่สนั้ ลงเรื่อยๆ นางติดนอน เร่ียวแรง น้อย และขาดกาลงั วงั ชาเหมือนมารดาไม่มีผิด อาการที่ปรากฏ ออกมาเหล่านี้กเ็ พียงพอแล้วที่จะทาให้นางหวาดกลวั ภายใต้ความหวาดกลวั นัน้ อีกใจนางกลบั ไม่เชื่อในชะตา กรรม จึงพยายามดูแลและบารุงร่างกายเป็ นอย่างดี และด้วย ความรกั ความเอน็ ดทู ี่บิดามีต่อนาง เรอื นท่ีตนอย่จู ึงเตม็ ไปด้วย ทัศนี ยภาพที่สวยงาม น้าพุใสไหลเย็น สภาพแวดล้อมดีต่อ รา่ งกาย นอกจากจะบารุงด้วยอาหารการกินแล้ว นางยงั วาง กฎเกณฑก์ ารพกั ผอ่ น อีกทงั้ ตดั สินใจฝึ กขี่ม้าเพื่อออกกาลงั กาย ทาให้ตอนนี้นางจึงยงั มีชีวิตรอด ทว่าสาหรบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว นางยงั คงคิดว่ารา่ งกายนี้หลดุ จากเงามดื ไม่พ้นอย่ดู ี นัน่ เพราะวนั ที่มารดาเข้าหอ เกิดเรื่องที่ทุกคนในจวน ต่างรบั รู้ ทว่าแม่นมย่ิงร้รู ายละเอียดของเหตุการณ์ในวนั นัน้ ดี ย่ิ งกว่า หลังคืนเข้าหอ สาวใช้ที่มาเก็บท่ีนอนเห็นเลือด พรหมจรรย์อยู่บนฟูกนอน ส่วนตวั ฮูหยินเองแทบเอาชีวิตไม่ 8

รอด ต้องบารุงรกั ษาร่างกายอย่างหนัก ทงั้ ต้องเลี่ยงการร่วม หลบั นอนกบั สามีถงึ สิบวนั ถานหวัน่ ชิ งจึงหวาดกลัวเรื่องนี้ เป็ นอย่างมาก และ ความรสู้ ึกนี้กาลงั แสดงออกมาอย่างเหน็ ได้ชดั ก็ลองนึกภาพดูสิ ขนาดบิดานางเป็ นขุนนางฝ่ ายบุ๋นที่ โดดเด่นกว่าใคร เขียนบทประพนั ธท์ ่ีผ้คู นทงั้ เคารพศรทั ธาและ นับถือ มารดาของนางยงั มีสภาพแบบนัน้ แต่คนตรงหน้ าเป็ นทหารที่องอาจห้าวหาญ ร่างกาย กายาแขง็ แกรง่ เปี่ ยมด้วยกาลงั วงั ชา และเกรงว่าจะเกินกว่าคน ธรรมดามากโข ดงั นัน้ ชายที่ใกล้ชิดนางยามนี้ คงไม่เข้าใจการ ถนอมหญิงงามอย่างนุ่มนวลอ่อนโยนเป็ นแน่ แล้วถ้านางจงใจแสร้งทาเป็ นหมดสติเหมือนคราวก่อน คาดว่าคงไม่สามารถขดั ขวางเขาได้อีก เพราะมารยาแบบนัน้ ทาได้แค่ครงั้ เดียว ซา้ ร้ายหากเขาบนั ดาลโทสะ นางเองกค็ งยาก จะรบั มือได้ 9

แสงเทียนบนโต๊ะราวกบั ว่าถกู สายลมพดั ผ่านจนวบู ไหว ทาให้ห้องเด๋ียวสว่างเด๋ียวมืด สนั่ ไหวไปมาตามแรงสนั่ สะเทือน ไมห่ ยดุ หย่อน ลุ่ยจูท่ีร้อนรนกาลงั เดินวนไปมาอยู่หน้าประตูห้อง นาง ไมร่ วู้ ่าควรจะทาอย่างไรดี ได้แต่ปิ ดปากไม่กล้าส่งเสียงออกไป ก่อนหน้านี้ปี ศาจร้ายผ้นู ัน้ คุกคามนางอย่างเหี้ยมโหด แล้วเข้าห้องคุณหนู เขาบอกนางว่า หากอยากให้คุณหนู ปลอดภยั จะต้องเชื่อฟัง และอย่ใู ห้ห่างๆ ไม่เช่นนัน้ ... ปี ศาจร้ายผู้นั้นกล้าฆ่าคนตาไม่กะพริบ คิดว่าคงไม่มี เร่ืองใดที่เขาทาไม่ได้ นางกบั คุณหนูสองชีวิตล้วนอยู่ในกามือ ของเขา มนั คือเรอ่ื งจริงที่น่าตกใจจนขวญั กระเจิงยิ่งนัก นางได้ยินคณุ หนูที่อยู่ในห้องร้องไห้ตลอด ก่อนที่จะทน ไม่ไหวเปิ ดประตูเข้าไป ปี ศาจร้ายกลบั ทาให้เสียงคุณหนูเงียบ ลงได้ นางได้แต่ยืนงุนงง มือชะงกั ค้างอยู่หน้าประตูอย่างคนทา อะไรไมถ่ กู จากนัน้ เสียงท่ีได้ยินกแ็ ปลกไป ทาให้นางยิ่งร้อนใจมาก กว่าเดิม 10

นางร้อู ยู่ก่อนแล้วว่า ทหารทงั้ เถ่ือนและหยาบคาย ซา้ ยงั มุทะลุดุดนั อย่างไม่ร้จู ะสรรหาคาไหนมาบรรยาย เขาสามารถ ตดั หวั ฆ่าคนได้เพียงแค่ขยบั ตวั เท่านัน้ แม้กระทงั่ กบั ผ้หู ญิงเขา กท็ าเช่นเดียวกนั ... เม่ือเสียงในห้องเงียบลงในท่ีสุด ลุ่ยจูกอ็ ดรนทนไม่ไหว แล้วจริงๆ นางกดั ฟันคว้าเอาไม้กวาดด้านข้างมาจบั ไว้มนั่ ทงั้ ท่ี ในใจยงั คงหวาดกลวั เดก็ สาวเดินไปที่ประตูแต่สายตากลบั เหน็ รอ่ งประตเู สียก่อน จึงอดลอบมองเข้าไปไม่ได้ นางเห็นเตียงอุ่นอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง...และปี ศาจร้าย นัน่ !!! แล้วยงั มีของนัน่ ! ขะ...ของอะไรน่ะ!!! ภาพท่ีเหน็ ทาให้เดก็ สาวถึงกบั สะด้งุ ด้วยความหวาดผวา มือไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะจบั ด้ามไม้กวาดไว้ไม่อยู่ ใบหน้าขาว ซีดเปล่ียนเป็ นแดงเถือก ก่อนจะถอยหลงั กรูด หัวใจราวจะ กระเด็นกระดอนออกมาจากอก ก่อนท่ีนางจะเผลอหลุดร้อง ตะโกนออกไป กย็ กมือขึน้ มาปิ ดปากตวั เองไว้ได้ทนั 11

ทาอย่างไร? ทาอย่างไรดี? ปะ...ปี ศาจร้ายนัน่ ทะ...ทาเช่นนี้ หะ...หากรู้ก่อนว่าจะ เป็ นเช่นนี้ ก่อนที่เขาจะเข้าไปหาคุณหนู นางน่าจะเอาด้ามไม้ กวาดตีเขาให้สลบ ทาอย่างไรดี? ความบริสุทธ์ิของคณุ หนูถกู เขาทาลายไป หมดแล้ว! จากนี้ถึงอยากจะแต่งกแ็ ต่งไม่ได้แล้ว... ร่างกายที่อ่อนแรงแบบนี้จะหาญสู้แรงของแม่ทพั เซ่ียได้ อย่างไร ถานหวนั่ ชิงปรารถนาอยากให้ตวั เองสลบไสลไม่ได้สติ ไปเลยจริงๆ จะได้ไม่ต้องรบั ร้คู วามทุกขย์ ากลาบากที่กาลงั คืบ คลานเข้าหา แต่เรื่องมนั ไม่เป็ นอย่างที่ใจหวงั เพ่ือรกั ษาชีวิต เปราะบางของตนจะแสรง้ เวียนหวั เป็นลมกท็ าไมไ่ ด้ อากาศหลงั หิมะตกย่ิงเพิ่มความหนาวเหน็บ ลมเหนือ หอบเอาความเยน็ และเกลด็ หิมะมาตกกระทบกบั บานหน้าต่าง เกิดเสียงราวกบั พายุหิมะกระหน่าลงมา แม้นางจะอย่บู นเตียงท่ี อบอุ่น แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางลมพายุเช่นกัน 12

สภาพการณ์ไม่ได้ดีไปกว่าโลกภายนอกหน้าต่าง หรืออาจจะ เลวรา้ ยยิ่งกว่า หญิงสาวไม่ร้วู ่าปี ศาจร้ายเร่ิมลงมือกบั นางตอนไหนและ สิ้นสุดลงเม่ือใด แต่เม่ือเขาเหน็ ว่าไรหนวดท่ีปลายคางของตน ทาให้พวงแก้มนวลแดงเป็นปื้ น จึงค่อยหยดุ แทะเลม็ นาง ชายหนุ่มก้มมองร่างบอบบางอย่างละเอียด ร่างกายนี้ ช่างลา้ ค่าราวกบั ทองพนั ชงั่ เซี่ยเฉิ งจู่หยดั กายชนั ตวั ขึ้น เหงื่อ ของเขาไหลท่วมโซมกาย หยดลงบนผมดาขลับที่ระไปกับ ใบหน้าจนเปี ยกชื้น ทว่าหญิงสาวยงั แน่น่ิ งไม่อาจขยบั เขยื้อน แมแ้ ต่แรงจะพยงุ ตวั เองยงั ไม่มี เซ่ียเฉิ งจู่หยิบกางเกงตัวในมาสวมแล้วเปล่ียนเป็ น คุกเข่าบนเตียงอุ่น ไม่ลืมเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมเรือน กายขาวผ่องให้เรียบร้อย จากนัน้ เขาก็กระโดดลงจากเตียง อย่างคล่องแคล่ว สาวเท้าไปยงั ตู้ไม้ที่มุมห้อง กระตุกผ้าสะอาด ที่พาดอย่มู าจมุ่ ลงในอ่างน้า ถงึ เพ่ิงรวู้ ่าน้านัน้ เยน็ เฉียบไปแล้ว ถานหวนั่ ชิงไม่รเู้ ลยว่าด้านนอกกาลงั หนาวยะเยือก หรือ ฟื นท่ีเผาไหม้ในห้องไม่เพียงพอกนั แน่ เพราะพอคล้อยหลงั ชาย หนุ่มที่เปิ ดประตูออกไป นางกย็ ิ่งร้สู ึกหนาวเหน็บ อย่างกบั ว่า 13

ความร้อนค่อยๆ ไหลออกจากร่าง แม้แต่เท้าก็ยงั เย็นเยียบ ขึน้ มา เหง่ือร้อนที่ผดุ ออกมาบนร่างกายเมื่อครกู่ ลายเป็นความ หนาวเข้ามาแทน เหมอื นอย่บู นชนั้ เมฆ ทงั้ หนาวและเหนียวตวั ถานหวนั่ ชิงเร่ิมสนั่ ระริก สภาพร่างกายท่ีไม่ปกติทาให้ หวั ใจของนางหนักอึ้ง เมื่ออดรนทนไม่ไหว จึงลองขยบั ผ้าห่ม ออกแล้วเลิกขึ้นดู หญิงสาวอาศยั แสงเทียนจากโต๊ะข้างเตียง จ้องเขมง็ ไปยงั จดุ หนึ่งบนฟกู ใต้รา่ ง ถานหวนั่ ชิงมองข้ามความเจบ็ ปวด รวมไปถึงรอยนิ้วมือ ท่ีประทบั บนผิวเนียนขาวซ่ึงตอนนี้กลายเป็ นเขียวช้าไปแล้ว ฟกู ใต้ร่างมีจดุ คล้ายดอกเหมยแดง หญิงสาวออกแรงยกตวั ขึน้ ดอู ีกครงั้ จนแน่ใจว่าไม่ใช่รอยเลือดที่ใหญ่ และไม่มีส่วนใดท่ียงั มีเลือดไหลไม่หยุด ทนั ใดนัน้ หวั ใจที่เต้นโครมครามอยู่กพ็ ลนั สงบลง นางนึกว่าตวั เองจะต้องตายแล้วเสียอีก หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะกาผา้ ห่มในมอื แน่น 14

55 ดแู ล ทัง้ ท่ีอากาศหนาวเหน็บแต่เซี่ยเฉิ งจู่กลบั ไม่ได้ใส่เสื้อ คลุมออกมา ชายหนุ่มเดินออกมานอกห้องโดยใส่กางเกงเพียง ตวั เดียว แผงอกเปลือยเปล่า เขาถืออ่างน้าไปท่ีห้องครวั เลก็ เพื่อเอาน้าร้อน จึงได้รู้ว่าดึกด่ืนค่อนคืนแล้วแต่สาวใช้ยงั ไม่ นอน นางเตรียมอ่างน้าร้อนไว้ให้เรียบร้อย และกาลงั วางลงบน โตะ๊ พอดี เซ่ียเฉิ งจ่มู องสาวใช้ที่อยู่ห่างไปประมาณแปดก้าว กเ็ หน็ นางกาลงั จบั จ้องมาท่ีเขาซ่ึงไม่ได้สวมเสื้อ บนร่างชายหนุ่มมี รอยเลบ็ ที่ชดั เจนอยู่หลายแห่ง สีหน้าเดก็ สาวเตม็ ไปด้วยความ หวาดกลวั ทาท่าราวกบั ร่างจะทรดุ ลงไปได้ทุกเม่ือ แต่ยงั ทาใจ กล้าเอ่ยเสียงสนั่ ออกมาว่า “นะ...น้าร้อนเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ หรือ... หรอื จะให้ข้าเข้าไปปรนนิบตั ิคณุ หนู...” น้ารอ้ นนี้เตรียมไว้ได้เวลาอย่างพอเหมาะพอเจาะ แค่นี้ก็ รู้ว่าเด็กรบั ใช้ตรงหน้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้อง สีหน้าของใต้ 1

เท้าเซ่ียยงั คงเรียบเฉย เขาเดินไปยกอ่างน้า จากนัน้ กโ็ บกมือไล่ นาง “ข้าทาเอง เจ้ากลบั ไปดแู ลฝอู ินเถอะ หากไม่มีเร่ืองอะไร ก็ไม่ต้องมายืนอยู่หน้ าประตู ข้าไม่ทาอะไรคุณหนูของเจ้า หรอก” กล่าวจบกห็ มนุ ตวั สาวเท้าเดินกลบั ห้องพรอ้ มอ่างน้า พอลุ่ยจูได้ยินคาว่า ‘หน้าประตู’ ใบหน้ากพ็ ลนั แดงกา่ ท่ี ถกู อีกฝ่ ายจบั ได้ ทาให้ฉุกคิดถึงภาพที่เห็นก่อนหน้านี้...ทว่า ประโยคหลงั ทาให้นางต้องเบิกตากว้าง ‘ไม่ทาอะไรคณุ หนูของ เจ้าหรอก?’ งนั้ ท่ีเขารงั แกคุณหนูไปเรียบร้อยแล้วเล่า เรียกว่า อะไร! เด็กสาวได้แต่บ่นพึมพาในใจ น่าเสียดายท่ีนางไม่อาจ หาญพอจะพูดมันออกมา ส่วนอีกฝ่ ายก็เดินเข้าไปในห้อง เรียบร้อยแล้ว ทงั้ ยงั ปิ ดสลกั ลนั่ ดาลตรงประตู แล้วยงั นาเสื้อ คลมุ บนพืน้ มาแขวนเพื่อบงั ช่องประตจู นมิดชิดอีกด้วย ถานหวนั่ ชิงมีอาการสะลึมสะลือครึ่งหลบั คร่ึงตื่น หญิง สาวรสู้ ึกว่าผา้ ห่มถกู เลิกขึน้ จิตใต้สานึกสงั่ ให้นางรีบงอตวั ทนั ที 2

ทว่าเรี่ยวแรงกลบั หดหาย หวั สมองไม่ปลอดโปร่งอย่างมาก จนกระทงั่ มีบางอย่างหยดลงบนเท้า ความร้สู ึกแสบร้อนดึงสติ หญิงสาวให้ต่ืนขนึ้ มาทนั ที ครนั้ เหน็ ว่ากาลงั เกิดอะไรขึน้ ถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่มีเรี่ยวแรง แล้ว ทว่าความโกรธยงั คงคกุ รนุ่ พอมือคลาไปเจอสายรดั เอว ก็ ไม่รู้ได้เรี่ยวแรงคืนมาจากไหน นางใช้สายรดั เอวฟาดลงบน แผน่ หลงั ท่ีเปลือยเปล่าตรงหน้า สวรรคย์ ่อมรดู้ ีว่าหลายปี แล้วที่ นางไม่เคยตีคน คราวนี้อย่าว่าแต่สายรดั เอวเลย ต่อให้โดนแส้ฟาดลงบน ร่างอีกหน ปลายคิ้วของเซ่ียเฉิ งจ่กู ไ็ มข่ ยบั แม้แต่น้อย ย่ิงไม่ต้อง พูดถึงแรงฟาดในตอนนี้ของนาง ซึ่งไม่ต่างอะไรกบั แมวสะกิด เลยสกั นิด ยามนี้เขาต้องใช้ความระมดั ระวงั และถี่ถ้วนให้มาก มือ หน่ึงขยบั อย่างแผว่ เบา อีกมอื ยกเทียนขึน้ สงู แต่กลบั ถกู ลกู แมว ยุ่มย่ามรบกวนสมาธิ จึงเอ่ยว่า “ตีเบาๆ หน่อย ข้าจะดใู ห้ว่าเจา้ เป็ นแผลไหมหรือเพียงบวมแดง แค่คร่เู ดียว เดี๋ยวน้าตาเทียน จะหยดใส่ขาอีก...” 3

เรอื นร่างขาวนวลเนียน ไม่มีจดุ ไหนท่ีไม่นุ่มน่ิ ม หากโดน น้าตาเทียนหยดลงไปย่อมเจบ็ ปวดกว่าคนอ่ืนหลายเท่า น้าตาเทียนท่ีหยดหลงั เท้าเม่ือครู่ถกู เขาลูบออกอย่าง รวดเรว็ แต่ความรอ้ นกท็ าให้นางตกใจตื่นจนได้ แย่จริง! ชายหน่ ุมไม่เคยทาอะไรท่ี อายจนแทบจะเอาหน้ า แทรก แผ่นดินหนีเช่นนี้มาก่อน ถานหวนั่ ชิงคือคนแรก เขากาลงั ใช้ เทียนส่องแล้วนางต่ืนมาเหน็ ดีที่ตอนนี้เท้าของนางไร้เรี่ยวแรง หากไม่แล้วเท้าเลก็ น่ีคงจะเหยียบบนหน้าของเขาเป็นแน่ ถึงแม้เซ่ียเฉิ งจู่จะจบั ดาบมาหลายปี แต่การเคลื่อนไหว ของเขากลบั อ่อนโยนมาก เมื่อทาความสะอาดให้นางเสร็จ เรียบรอ้ ยแล้ว เขากไ็ ม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ ายจะต่อต้าน เพียงล้มตวั ลงแล้วเข้าไปอยู่ในผา้ ห่มผนื เดียวกนั โอบกอดคนท่ีใบหน้าแดง กา่ ด้วยความโกรธ จากนัน้ กต็ ้องพึมพาในใจ... ไม่ร้วู ่าคนในอ้อมกอดเกิดออกมาได้อย่างไร ทาไมถึงตวั นิ่ มขนาดนี้ ราวกบั ว่าใช้น้าปั้นร่างขึ้นมา เขาไม่กล้าทาแรง แม้แต่นิ ดเดียว ต้องระมดั ระวงั ให้มาก เกรงว่าไม่แคล้วจะเพ่ิม รอยชา้ ไปทวั่ รา่ งบอบบาง 4

“คนเลว!” ถานหวนั่ ชิงด่าแต่กร็ ้สู ึกว่ายงั ไม่พอ นางจึงอ้า ปากกดั ลงบนข้อมือเขา พองบั ลงไปแล้วกลบั หยุดค้าง จะกดั ก็ ไม่ใช่ ไมก่ ดั กไ็ ม่เชิง คนท่ีโอบกอดนางไว้แน่ นรู้สึกว่าข้อมือตนอุ่นร้อน ดวงตาพลันสัน่ ไหวในความมืด เนื้อตัวแข็งเกร็งไปทัว่ ร่าง สุดท้ายแล้วกอ็ ดกลนั้ เอาไว้ได้ เขาลบู เส้นผมสลวยอย่างเบามอื “อย่ากดั เลย ตอนนี้ยามจื่อแล้ว เวลาพกั ผ่อนของเจ้าเหลืออีก แค่สามชวั่ ยามเท่านัน้ นอนเถอะ ไม่หนาวแล้ว...” ไมห่ นาวแล้ว... เป็นเช่นนัน้ จริงๆ ก่อนหน้านี้นางยงั ตวั สนั่ อย่เู ลย ตอนนี้ ไม่มีความร้สู ึกหนาวหลงเหลือเลยสกั นิ ด เหมือนร่างกายแนบ อยู่ข้างเตาอ่นุ ส่วนฝ่ ามือแขง็ แกร่งนัน้ กเ็ ป็นเหมือนเงาติดตาม ตั วอยู่ตลอดเวลา ถึงนางจะขยบั ออกอย่างไร มือนัน้ กต็ ามมา วางบนหน้าท้องของนางอยู่ดีแล้วกร็ าวกบั มีไออุ่นแผ่ซ่านเข้า มาในรา่ ง ช่างสบายเหลือเกิน นางต่อต้านได้ไม่นานกห็ ลบั ลึก ในความฝัน หญิงสาวร้สู ึกว่าตวั เองถกู ห่อห้มุ ด้วยขนนก ที่อบอุ่น ไม่เคยสบายอย่างนี้มาก่อน ทาให้นางไม่อยากหลุด ออกมา และไมอ่ ยากตื่นจากความฝัน 5

คา่ คืนแห่งลมพายุ โหมกระหน่าผ่านพ้นไป เปลี่ยนเป็ น แสงอาทิตยส์ าดส่องให้ความอบอ่นุ ข้างลานฝึ กของทหารในฤดหู นาว ทหารหลายนายกาลงั ยืนมุงดูใต้เท้าเซี่ยฝึ กเพลงหอกตามปกติ ความยาวของหอก ราวสี่ศอก น้าหนักของหอกหนักมาก ทว่าคนใช้กลบั มีท่วงท่า พลิ้วไหวราวสายลมที่พดั ผ่านก้อนเมฆ ปลายหอกคมพุ่งไป ข้างหน้าปานจะแหวกลมฉีกอากาศ พู่สะบดั เห็นเงาสีแดงวูบ ไหว กล่าวได้ว่าท่าทางของคนตรงหน้ามนั่ คงดุจดงั ขุนเขา การเคล่ือนไหวดจุ ดงั อสนีบาตยามฟ้าพิโรธ ผอู้ าวโุ สที่ยืนอย่ไู ม่ไกลเฝ้ามองพลางส่ายหน้า ปากกพ็ รา่ พรรณนา \"กระบวนท่าของเพลงหอกน่าอศั จรรยเ์ หลือเกิน ช่าง เช่ียวชาญชานาญย่ิง ทัง้ หอกและคนหลอมรวมเป็ นหนึ่ง ทัง้ หนักแน่นและมนั่ คง พลิกพลิ้วไปมาอย่างไมอ่ าจคาดเดา... สามารถฝึ กเพลงหอกได้ถึงขนั้ นี้นับว่าอจั ฉริยะโดยแท้ หากทหารสามารถเรียนร้ไู ด้สกั สามในห้าส่วนของใต้เท้า อย่าง น้อยท่ีสดุ เมอื่ อย่บู นสนามรบกส็ ามารถรกั ษาชีวิตตนเองให้รอด ได้แล้ว\" 6

ผ้อู าวุโสดีท่านนี้คือคนสกลุ หม่าที่ถกู เชิญมาท่ีค่ายเมื่อ หลายวนั ก่อนเพื่อสอนศิลปะเพลงหอก เป็ นผ้ชู านาญเพลงหอก มือหนึ่งของเมืองเว่ยอนั มีประสบการณ์ยาวนานร่วมสามสิบปี ผนู้ ้าหลายคนกไ็ ด้รบั การถา่ ยทอดวิชาจากเขา เซ่ียเฉิ งจู่ให้ความสาคญั กบั เร่ืองการฝึ กฝนในเชิงยุทธ์ และการใช้อาวุธได้อย่างชานาญคล่องแคล่ว เพราะใต้เท้าเซ่ีย ต้องการให้ทหารเกิดการบาดเจบ็ ล้มตายให้น้อยท่ีสุดเม่ือต้อง เดินเข้าสู่สนามรบ ทหารทุกนายจะต้องฝึ กเรื่องเหล่านี้อย่าง หนัก ต้องร้แู ละเข้าใจการป้องกนั ตวั ย่ิงหากไม่อยากตายกย็ ิ่ง ต้องฝึ กให้แกรง่ กว่าคนอื่น ตอนนี้เงินในคลงั มีมากพอท่ีจะหลอมเหลก็ ทาปลายหอก ได้จานวนมาก ทหารในค่ายส่วนใหญ่จึงใช้หอก ดงั นัน้ การฝึ ก ทหารเหล่านี้จึงถือเป็ นเรื่องเร่งด่วนที่ไม่ควรรงั้ รอ เซี่ยเฉิ งจ่จู ึง เชื้อเชิญผู้เช่ียวชาญด้านศิลปะเพลงหอกมาหลายท่าน ให้ผู้ ชานาญเหล่านี้แนะน้าศิลปะเพลงหอกให้กบั เหล่าทหาร “ด้ามจบั ใหญ่ ปลายหอกแหลมคมทงั้ ยาวทงั้ หนัก สาหรบั ทหารทัว่ ไปใช้สองมือยกก็ยงั ถือว่ายาก หากไม่เคยฝึ กกาลงั ภายในมาก่อน ก็จะใช้หอกใหญ่กว่าปกติ เช่นใต้เท้าไม่ได้ อาจจะทาให้เกิดความยุ่งยากตามมา คงได้แต่ใช้หอกธรรมดา 7

ทัว่ ไป” ผู้อาวุโสหม่ามองพลางกล่าวต่อ “หอกใหญ่หนักอึ้ง ต้องใช้แรงส่งจากเอวจึงสามารถใช้มนั ได้ เพลงหอกท่ีดีต้องได้ ยินแรงจากปลายหอกแหลมแหวกอากาศ การเปล่ียนกระบวน ท่ารวดเรว็ ย่อมไมม่ ีทางพ่ายแพ้แน่นอน!” น้าเสียงของผู้อาวุโสเพิ่ งแผ่วลง ขณะเดียวกับที่ใต้ เท้าเซี่ยเปลี่ยนกระบวนท่า ทนั ใดนัน้ เองหอกกพ็ ลนั หลุดออก จากมือ พ่งุ ไปยงั ประตใู หญ่ ฟิ้ ว! ปึ้ ก! หลงั จากเสียงแหลมสูงเสียดแก้วหู ประตูเหลก็ ก็ถกู แทง ทะลุจนเป็นรู เหน็ เพียงปลายหอกด้ามยาวท่ีสนั่ ไหว หลายคนตกตะลึงพรึงเพริ ด ผู้คนที่ห้อมล้อมแตก กระจาย ฝงู ชนที่มามงุ ต่างกแ็ ยกย้ายทนั ที ส่วนนายทหารหน่วยรกั ษาการณ์ท่ียืนอยู่ข้างประตูกลบั มีใบหน้าขาวซีดเหมือนเหน็ ผี เขากระโดดหลบจนล้มลงไปกอง อยู่กบั พื้น ลุกขึ้นมาไม่ไหว จะไม่ให้เขากลวั ขนาดนี้ได้อย่างไร 8

หากหอกนัน้ เบี่ยงมาอีกนิ ดเดียว เหน็ ทีวนั นี้ชีวิตน้อยๆ คงไม่ รอดแล้ว แค่นึ กถึงภาพหอกแหลมของใต้เท้าพุ่งตรงมา นายทหารชนั้ ประทวนท่ีเพ่ิงเข้ามาในค่ายทหารไม่ถึงคร่ึงปี ก็ ตกใจจนใบหน้าไรส้ ีเลอื ด พอเหน็ หอกปักอยู่ในประตู กบั รบู นประตูใหญ่นัน่ กไ็ ม่มี ผใู้ ดอาจหาญกล้าหวั เราะใต้เท้าเซ่ียสกั คน ผ้อู าวโุ สร้เู หตุผลเป็ นอย่างดี การฝึ กหอกจาต้องควบคุม กาลงั และใช้แรงมาก ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ให้หลุดจากมือได้ยาก ซ่ึงกเ็ ป็นเรอ่ื งปกติ ถึงหอกจะหลุดจากมือไปแล้ว แต่ใต้เท้าเซ่ียกลบั มีสีหน้า พอใจมาก วนั นี้เขากลบั มาค่ายทหารตงั้ แต่เช้าด้วยจิตใจที่ผ่อง ใส ท่าทางกระปรี้กระเปร่า ริมฝี ปากมีรอยยิ้มน้อยๆ ไม่เหมือน ทกุ ๆ วนั ที่ผา่ นมา ตอนนี้เซี่ยเฉิ งจ่กู าลงั เดินไปโรงครวั กบั บรรดานายทหาร คนด้านหลงั เหมอื นกบั นึกบางอย่างได้จึงหวั เราะขึน้ มา 9

“ใต้เท้า สองวนั มานี้รู้สึกว่าเอวจะใช้การไม่ได้นะขอรบั ถ้าเช่นนัน้ กใ็ ห้พ่อครวั เตรียมเอวหมูบารงุ กาลงั ดีหรือไมj?” ตู้ เหอที่สวมชดุ เกราะเลียบเคียงถาม เวลาปกติหากได้ยินว่าเอวใช้การไม่ได้กจ็ ะเป็นเรื่องที่น่า อบั อายของชายชาติทหารย่ิง ส่วนใต้เท้าเซี่ยท่ียงั หนุ่มแน่นและ หน้ าบางเป็ นทุนเดิ ม จะมีสี หน้ างุนงงเหมือนไม่เข้าใจ ความหมาย แต่มาวนั นี้พอชายหนุ่มได้ยินกลบั กระตุกยิ้มมุม ปาก กวาดตามองตู้เหอแล้วปรายตามองเอวกลมดิกของอีก ฝ่ าย พรอ้ มกบั เอ่ยด้วยใบหน้าท่ีอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก “หากจะพดู เช่นนี้ เจ้าแน่ใจนะว่าเป็ นข้าที่ต้องการบารงุ กาลงั ข้าว่าหากหลงั ครวั มีเหลือ ข้าจะเตรียมไว้ให้เมียเจ้าหิ้ว กลบั ไปต้มหม้อเลก็ ๆ บารงุ เจ้าสกั หน่อย” “ฮ่าๆ มีแต่เอวของพ่ีใหญ่ตู้เท่านัน้ แหละท่ีต้องใช้เอวหมู บารงุ ” จางเซี่ยนหวั เราะลนั่ “ใต้เท้าของพวกเราเป่ี ยมพลงั ทงั้ ฮึกเหิ มและห้าวหาญ แม้จะไม่ได้หลับมาหนึ่ งคืน แต่หาก อยากจะบารงุ กต็ ้องบารงุ ด้วยกวางมากกว่า ยามยกหอกขึ้นมา จะได้มีแรง...” 10

กล่าวจบเขากห็ มุนเอวสองรอบ เรียกเสียงหวั เราะจาก ใครๆ ได้หลายคน เซี่ยเฉิ งจ่ทู นมองไม่ได้ หมุนตวั กลบั แล้วถีบ ไปยงั รา่ งจางเซ่ียนทีหน่ึงอย่างไม่เกรงใจ จางเซี่ยนท่ีไม่ได้ตงั้ ตวั เกือบจะล้มทงั้ ยืน บรรดาหนุ่มๆ ต่างพดู จาหยอกล้อพลางพากนั เดินเข้าไปในห้องครวั สองวนั ก่อนใต้เท้าพาหญิงสาวมาที่จวน ทหารทงั้ ค่ายไม่ มีใครไมร่ ู้ ส่วนเมอ่ื วานกไ็ มไ่ ด้กลบั ค่ายทหารทงั้ คืน เดก็ หนุ่มวยั ใกล้ย่ีสิบ...เกรงว่ารา่ งกายจะหกั โหมเกินไป ปกติใต้เท้าจะค่อนข้างไว้ตวั แต่เช้าวนั นี้กลบั กนั จนหมด สิ้น เกรงว่าต่อจากนี้คงยากท่ีจะกลบั ไปใช้ชีวิตเหมือนนักบวช ดงั แต่ก่อนได้อีกแล้ว เพราะผา่ นไปเพียงสองวนั เขากลบั มีกาลงั วงั ชาใช้การได้ไม่ต่างจากเดิม ปากหลายคนอาจจะพูดว่า ใต้ เท้าเซี่ยยงั หนุ่มแน่นแต่เอวใช้การไม่ได้แล้ว ทว่าในใจพวกเขา อยากจะพดู ว่า ถกู รีดน้าไปเท่าไรแล้วมากกว่า ครนั้ นึกถึงหญิงงามผนู้ ัน้ ทงั้ ใบหน้ารปู ไข่ เอวคอดกิ่ว ขา เรียวยาว รปู ร่างอรชรอ้อนแอ้นถึงเพียงนัน้ ทุกคนกเ็ ข้าใจและ ไมม่ ีใครเหน็ อกเหน็ ใจเขาเลย 11

ทงั้ ท่ีทุกคนพูดเล่นกนั แต่นึกไม่ถึงว่าช่วงบ่ายใต้เท้าจะ พาทหารม้าสิบนายเส่ียงภยั ขึน้ บนภเู ขาโดยไม่รอให้หิมะละลาย จนกระทงั่ ตอนเยน็ ถึงเพ่ิงกลบั มา ชายหนุ่มล่ากวางตวั ผ้มู าได้ ตัวหน่ึ ง ทหารหลายนายเช็ดปากลูบมือรอ เตรียมรับการ แบง่ สนั ปันส่วนกลบั ไปให้เมียให้ลกู บารงุ ผลปรากฏว่า ใต้เท้าเซี่ยที่เคยใจกว้างและเข้าอกเข้าใจ ลูกน้องเสมอมา ทว่าครงั้ นี้กวางทงั้ ตวั หรือแม้แต่ขนเส้นเดียวก็ ไม่ยอมแบ่งให้พวกเขา กระทัง่ เลือดสักหยดพวกเขาก็ไม่มี โอกาสได้เห็น กวางท่ีถูกสับกระดูกอย่างดี แล่หนังอย่าง เรียบร้อย ถกู หิ้วออกจากค่ายทหารไปยงั บ้านหลงั น้อยที่อยู่ ใกล้ๆ กวางเป็นของดีสามารถบารงุ รา่ งกายและเลือดได้อย่างมี ประสิทธิภาพ และไม่ใช่จะล่าได้บ่อยๆ แต่ก่อนในครอบครวั มี แค่เขากับน้ องชายห้าขวบจึงไม่ได้เก็บเนื้อไว้มาก ของดีๆ มกั จะให้คนอื่นไปทงั้ หมด แต่ตอนนี้เขามีคนร่างกายบอบบางท่ี ต้องเลี้ยงดอู ย่างดี เขาจึงไมอ่ าจใจดีแบง่ ปันให้ผอู้ ื่นได้อีกแล้ว … 12

เม่อื หญิงสาวต้องตกอยู่ ในเงือ้ มมือของคนที่อาฆาตแค้น ถานหวนั่ ชิงร้ตู วั เองดี ไม่ว่าจะช้าหรือเรว็ ย่อมมีสกั วนั ที่ต้องพบ เจอเช่นนี้ ท่ีผา่ นมาการท่ีนางสามารถผดั ผอ่ นมาได้จนถึงวนั นี้ก็ นับว่าไว้หน้าตวั เองในชาติก่อนมากแล้ว หากเป็ นถานหวนั่ ชิง ตวั จริงท่ีเกิดในยคุ สมยั นี้ การเป็นผหู้ ญิงท่ีมีฐานะตระกลู สงู แล้ว มาถกู ปู้ยี่ปู้ยาจนช่ือเสียงเหมน็ เน่าฉาวโฉ่ ซา้ ร้ายยงั กลายเป็ น นักโทษลี้ภยั ในชวั่ ข้ามคืน ชะตาชีวิตจะย่ิงน่าเวทนาย่ิงกว่าร้อย เท่าพนั เท่า เร่ืองนี้ถานหวนั่ ชิงเข้าใจได้อย่างชดั เจน เสียตวั แค่นี้เป็น เร่ืองเลก็ น้อยเมื่อเทียบกับคนในตระกลู ถานท่ีถกู พาตวั ไปยงั ดินแดนแถบตะวนั ตกเฉียงเหนือ สถานที่แห่งนัน้ มีไว้สาหรบั ขนุ นางท่ีถกู เนรเทศไปเป็ นทาส เป็ นสถานที่ท่ีมีความหนาวเยน็ อย่างร้ายกาจ ผ้ชู ายต้องทางานแบกหามไม่หยุดหย่อน ส่วน ผหู้ ญิงกลายเป็นของเล่นของผชู้ าย สวมใส่เสื้อผา้ ไม่อ่นุ กาย กิน ไม่อ่ิมท้อง เช่นนี้แล้วไม่จาเป็ นต้องเอ่ยถึงความมีหน้ามีตาหรอื เกียรติภมู ิแต่เก่าก่อนเลย 13

56 ไถ่ตวั ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนสีเรยี บรอ้ ยแล้ว ถานหวนั่ ชิงตื่นสายกว่าวนั ปกติเลก็ น้อย และฝื นสงั ขาร ลุกขึ้นมาได้ในที่สุด หญิงสาวเอาเสื้อคลุมห่อร่างไว้ แล้วคกุ เข่า บนฟูกอุ่นสบายด้วยท่าทางทุลักทุเล ความรู้สึกปวดระบม ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาจนนางเผลอลูบบนั้ เอว จากนัน้ กน็ ัง่ นิ่ ง อย่สู กั พกั ตอนที่ลุ่ยจูประคองถาดอาหารเช้าเข้ามา กเ็ ห็นคุณหนู ขยบั ตวั อย่างเชื่องช้า คิ้วเรียวขมวดเลก็ น้อย เพราะหญิงสาวก้ม หน้า ผมดาํ ยาวราวแพรต่วนท่ีสยายอยู่บนแผ่นหลงั ก็ราวกบั ม่านนํ้าตกท่ีไหลลงมา แม้ลาํ คอระหงจะเตม็ ไปด้วยรอยแดง แต่ ความงามของนางกท็ าํ ให้ผคู้ นต้องตกตะลึง อาจเป็ นเพราะน้ํานมแพะกบั รงั นกนางแอ่นที่ทําให้ผิว นางดูเนี ยนนุ่มชุ่มชื้น สองอย่างนี้ เป็ นอาหารบํารุงอย่างดี เสริมสร้างให้ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง รูปร่างของคุณหนู ในตอนนี้ผิดกบั แต่ก่อนที่ผอมบางเนื้อน้อย ช่วงนี้อีกฝ่ ายกิน ของบาํ รงุ เขา้ ไปจึงเหน็ ผลได้ชดั เจน 1

น่าเสียดายท่ีรอยแดงชา้ํ ท่ีประทบั อยู่บนผิวผ่องนัน้ ช่าง น่าสยดสยองอย่างมาก ลุ่ยจเู หน็ แล้วพลนั ต่ืนตระหนก ราวกบั ว่าหยกสวยชนั้ เลิศมีคราบหมองที่ยากจะล้างออกติดอยู่ พลอย ให้นางนึกถงึ เรอื่ งเม่ือคืน... นางเพิ่งจะอายุสิบห้า ตัง้ แต่เข้าจวนตระกลู ถานก็เป็ น สาวใช้อยู่กบั คุณหนูมาโดยตลอด ไหนเลยจะเคยเห็นหรือมี ประสบการณ์ในด้านนัน้ ลุ่ยจูใบหน้าแดงปลงั่ ขึ้นโดยไม่รู้ตวั คาํ พูดที่อยากจะเอ่ยถกู กลืนกลบั เข้าไปตามเดิม ไม่อาจพูดคาํ ใด ได้แต่ก้มหน้าก้มตาช่วยคณุ หนูเปล่ียนชดุ หลงั จากถานหวนั่ ชิงล้างหน้าแต่งตวั เรียบร้อย หญิงสาว กจ็ ดั ชายแขนเสื้อกว้างด้วยท่าทางเนือยๆ ไม่กระฉับกระเฉง จากนัน้ กย็ ื่นมือมารบั ชามท่ีลุ่ยจยู ่ืนให้ พอเหน็ นมแพะม่วงอ่นุ ๆ กล่ินหอมกร่นุ แผ่ไอร้อนออกจากชามกระเบือ้ งเคลือบ กค็ ิดถึง สถานท่ีที่จดั ไว้สาํ หรบั ขนุ นางท่ีถกู เนรเทศอีกครงั้ ว่าจะมีข้าวใน ชามให้กินสักกี่เม็ด นางถอนหายใจก่อนจะยกชามนมขึ้น ด่ืม ล่ยุ จดู อู อกว่าคณุ หนูไม่สบายใจ นางอยากจะเอ่ยออกมา แต่กไ็ ม่กล้า ทําเพียงตงั้ หน้าตงั้ ตากินอาหาร เกบ็ ความหวาด กลวั จนลนลานไว้เต็มสมอง สองเท้าเสียดสีกนั ไปมาบนพื้น 2

อย่างระงบั ความกงั วลไม่อยู่ ตงั้ ท่าจะพูดหลายครงั้ แต่กพ็ ูดไม่ ออกสกั ที ส่ิ งท่ีนางอัดอัน้ ตันใจก็คือ เมื่อหวนคิ ดถึงเรื่องท่ีใต้ เท้าเซี่ยเคยเอ่ยปากเรื่องเตรียมของหมนั้ ให้คุณหนู คุณหนูไม่ น่าตอบปฏิเสธเรว็ ปานนัน้ แล้วสภาพการณ์ตอนนี้ดีที่ไหนกนั ไร้แม่สื่อ ไร้ของหมนั้ จะเหมาะสมได้อย่างไร แล้วหากอีกฝ่ าย ไม่เอ่ยเรื่องการมงคลสมรสขึ้นมาอีกครงั้ ความบริสุทธ์ิของ คณุ หนูท่ีเสียหายไปแล้วนัน้ จะไปเรียกรอ้ งกบั ใครได้เล่า ถึงแม้ในตอนต้นลุ่ยจูจะคิดว่าใต้เท้าเซี่ยเป็ นเพียงชาย หนุ่มที่มทุ ะลุดดุ นั มีจิตใจท่ีหลงใหลเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ไปวนั ๆ หาได้เหมาะสมกบั คณุ หนูเลยสกั นิ ด ส่วนฐานะย่ิงไม่ต้องพดู ถึง เทียบเท่าอนุภรรยาของจวนตระกูลถานยังไม่ได้เลย ส่วน ความสามารถและสติปัญญา หากเทียบกบั บุตรชายของเจิ้ง เอวี๋ยนอดีตคู่หมายของคณุ หนูกย็ งั ไม่ค่คู วร หนําซา้ํ ยงั เป็ นแค่ ขุนนางขัน้ ห้า พูดง่ายๆ ก็คือ ไม่มีตรงไหนท่ีเหมาะสมกับ คณุ หนูเลยสกั อย่าง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนในกาลก่อนแล้ว สถานะคนในจวน... ที่ตายกต็ ายไป ท่ีถกู ขายกข็ ายไป ท่ีถกู เนรเทศก็เนรเทศไป นี่ เป็นเรอ่ื งจริงที่เกินความคาดหมายอย่างที่สดุ นางกบั คณุ หนูอยู่ 3

กันเพียงลําพังในภาวะที่ บ้านเมืองเกิ ดสงคราม มีความ เดือดร้อนวุ่นวายไปทัว่ ทุกหย่อมหญ้า การท่ีสามารถรกั ษา ความบริสุทธ์ิและรกั ษาชีวิตมาจนถึงวนั นี้ได้ นับว่าสวรรค์ให้ ความเมตตามากแล้ว ยามนี้คุณหนูขาดท่ีพึ่งไร้คนปกป้ อง แม้แต่ทหารอย่างเซ่ียเฉิ งจู่ ผทู้ ี่แต่ก่อนไม่เคยอยู่ในสายตา กย็ งั สามารถควบคมุ ความเป็นความตายของพวกนางได้ สาํ หรบั ลุ่ยจูแล้ว คร่ึงปี มานี้นางเหมือนคนท่ีอยู่บนโลก มนุษยแ์ ต่แล้วจู่ๆ กร็ ่วงหล่นไปอยู่ยมโลก ส่วนคุณหนู นางไม่ เคยร้เู ลยว่า จิตใจของอีกฝ่ ายเป็ นอย่างไร เพราะอย่างนี้นางจึง อยากจะถามนัก แต่กไ็ มม่ ีความกล้าพอ ด้วยกลวั ว่าส่ิงท่ีตนถาม อาจไปกระทบกระเทือนจิตใจอีกฝ่ าย ในความคิดของนาง เมื่อผ้หู ญิงสูญสิ้นความบริสุทธ์ิไป แล้วกเ็ ท่ากบั ชีวิตจบสิ้น หากใต้เท้าเซี่ยไม่ยอมแต่งให้คุณหนู นัน่ หมายถึงความเสียหายอย่างใหญ่หลวงของคุณหนูเลย ทีเดียว ขนาดนางที่เป็ นบา่ วรบั ใช้ยงั ร้สู ึกเช่นนี้ แต่หากพดู ตาม ตรง ถงึ จะแต่งงานไปแล้วกไ็ ม่แน่ว่าจะโชคดีเสมอไป นางยงั จาํ ได้ว่า แต่ก่อนใต้เท้าเซ่ียผ้นู ี้ไม่ต่างจากยมทูตท่ี โหดร้ายทารณุ เขาใช้สายตาเหยียดหยามมองคณุ หนูอย่างจาบ 4

จ้วง และเม่ือวานกไ็ ด้คณุ หนูไว้ในกาํ มือตามความต้องการแล้ว คณุ หนูที่เป็นเพียงสตรีอ่อนแอ ย่อมไม่อาจดิ้นหลดุ ไปได้ นึกถึงเรื่องท่ีเขากระทํากบั คุณหนูเมื่อคืน ลุ่ยจูก็สนั่ ยะ เยือกไปทงั้ รา่ ง หลงั จบมื้ออาหารเช้าและบ้วนปากเสรจ็ เรียบร้อยแล้ว ถานหวัน่ ชิงก็รีบสวมเสื้อคลุมกันลม สะพายย่ามใส่หนังสือ เตรียมจะออกจากบา้ น ล่ยุ จทู ่ีเหน็ อดไม่ได้ท่ีจะแยง้ ออกมา “คุณหนูเจ้าคะ ในเม่ือท่านไม่ค่อยสบาย กใ็ ห้ข้าไปที่หอ อกั ษร บอกกบั ซ่งฮหู ยินว่าวนั นี้ท่านไมไ่ ปสอนดีไหมเจา้ คะ...” “ในเม่ือตกปากรับคําไปแล้ว จะไปๆ หยุดๆ ตาม อําเภอใจได้อย่างไร” ถานหวัน่ ชิ งเอ่ยขึ้น แล้วเหมือนนึ ก บางอย่างได้ “เจา้ ไปเอาเงินมาแปดสิบตาํ ลึง ข้าต้องการใช้” เร่ืองในบ้าน ทงั้ เสื้อผ้าอาหารและของใช้สอยล้วนเป็ น ลุ่ยจทู ี่คอยจดั การ รายได้ส่วนใหญ่มาจากการวาดภาพของถาน หวนั่ ชิง ซึ่งเด็กสาวเก็บไว้ในกล่องแล้วใส่กุญแจ ลุ่ยจูได้ยิน คณุ หนูบอกให้ไปเอาเงินออกมาแปดสิบตาํ ลึงกร็ ้สู ึกเจบ็ ปวดใจ ย่ิงนัก คณุ หนูอตุ ส่าห์หาเงินมาด้วยความยากลาํ บาก นอกจาก 5

จบั จ่ายใช้สอยแต่ละวนั แล้ว ตอนนี้เอาเงินมากองรวมกนั ยงั ไม่ ถึงหนึ่งร้อยตําลึงเลย เดิมตงั้ ใจว่าจะรวบรวมให้ได้ร้อยตําลึง แล้วเปลี่ยนเป็ นทองแท่ง ไฉนเพียงเดี๋ยวเดียวต้องนําออกมา เกือบหมดเช่นนี้ ถึงแม้จะเจบ็ ปวดใจอย่างไร้ที่เปรียบ แต่ลุ่ยจกู ไ็ ม่ได้ถาม อะไร ทําเพียงหนั ไปเปิ ดกล่องท่ีซุกอยู่ในลิ้นชกั หยิบเอาแท่ง เงินออกมาแปดอนั แล้วห่อด้วยผา้ เชด็ หน้า ก่อนจะใส่ลงในย่าม ของคณุ หนูให้ ถานหวนั่ ชิงพยกั หน้าแล้วผลกั ประตเู ดินออกไป “คณุ หนูเจา้ คะ ท่านไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?” ล่ยุ จเู หน็ จงั หวะก้าวเดินของถานหวนั่ ชิงสนั้ กว่าปกติแล้วต้องออกไปข้าง นอกตามลาํ พงั เช่นนัน้ นางกอ็ ดเป็นห่วงไม่ได้ “ไม่เป็นไร เจา้ กลบั ไปเถอะ” หลงั จากที่ถานหวนั่ ชิงออกจากบ้านแล้วกร็ ู้สึกแปลกใจ ไม่น้อย ร่างกายตนเป็ นอย่างไรนางย่อมรู้ตวั เองดีที่สุด ร่างนี้ บอบบางราวกระเบือ้ งเคลือบที่พร้อมจะปริแตกได้ทุกเมื่อ แค่ กระทบอะไรหน่อยกพ็ รอ้ มจะลายพรอ้ ยไปทงั้ ตวั ... 6