กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

“ไม่ร้วู ่าแม่ทพั หวั เมืองท่านนัน้ ดีต่อคณุ หนูหรือไม่” อวี้ฉี ค่อนข้างกังวล เนื่ องจากยากนักที่สามัญชนจะหาญสู้กับ ข้าราชการ ถึงนางจะไม่เป็ นทุกข์เรื่องอาหารและเสื้อผ้าท่ี คณุ หนูสวมใส่กเ็ ถอะ นางรวู้ ่าการมารบั ตวั คณุ หนูครานี้ล้มเหลว ไม่ว่าอย่างไร กค็ งรบั คณุ หนูไปไม่ได้ เพราะแม่ทพั หวั เมืองคงไม่ยอมเป็ นแน่ อีกทัง้ สามีของนางเป็ นเพียงหัวหน้ าสานักคุ้มกันภัยเล็กๆ เท่านัน้ เคยต่อสู้กบั ทหารเสียที่ไหน บุญคุณนี้ทงั้ ชีวิตคงไม่ได้ ตอบแทน นางจึงค่อนข้างลาบากใจยิ่งนัก ปี นัน้ เมื่อนางออกเรือน คณุ หนูได้ให้สินเดิมมามากมาย แล้วไหนจะเงินอีกหลายพบั มีวนั หน่ึงคุณหนูเคยพูดตอนที่อยู่ จวนตระกลู ถานว่านางกบั คุณหนูมีมิตรภาพต่อกนั ฉันพ่ีน้อง หากเกิดเหตุสุดวิสยั คุณหนูอาจต้องขอความช่วยเหลือ แต่ ไมไ่ ด้ต้องการจะรบกวนชีวิตความเป็นอย่ขู องนาง ทว่าเม่ือวนั นี้มาถึงจริงๆ นางกลบั ช่วยอะไรไม่ได้เลย ได้ แต่หวงั ว่าผ้ชู ายคนนัน้ จะดีกบั คุณหนู จางเม่าซิ่งลูบหลงั ของ ภรรยา เอ่ยด้วยน้าเสียงจริงจงั “ไม่มีใครไม่ร้วู ่าคณุ หนูของเจ้า งดงามหยาดเยิ้ม ใต้เท้าเซี่ยท่านนัน้ น่าจะพอใจเป็นที่สดุ ” 6

ตามสายตาของผ้ชู ายด้วยกนั ...แม่ทพั หวั เมืองเมืองเว่ย อนั จะต้องมีใจให้คณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานเป็นแน่ อีกทงั้ ต้องเป็น ห่วงกงั วลอยู่ทุกวนั ไม่อย่างนัน้ กค็ งไม่รู้ว่าอีกฝ่ ายต้องการจะ หลบหนี ทงั้ ยงั ต้อนรบั พวกเขาด้วยอาหารการกินอย่างดี เขาร้ดู ี ว่าผ้ชู ายคนหนึ่งหากไร้รกั ก็คงไม่จดั การและเอาใจใส่แม้แต่ เรอ่ื งเลก็ น้อยเช่นนี้เป็นแน่ จางเม่าซ่ิงพอท่ีจะมองออกถงึ ความห่วงใยของอีกฝ่ าย “เพราะฉะนัน้ เจ้าไม่ต้องกงั วลว่าคุณหนูของเจ้าจะเป็ น อนั ตราย ใต้เท้าท่านนัน้ จะต้องดูแลนางอย่างดีที่สุด ข้าว่าเขา ต้องแอบรกั นาง เกรงแต่ว่าคณุ หนูของเจ้าจะสายตาสูงเกินไป จึงมองไม่เหน็ ข้าราชการตอ๊ กต๋อยกเ็ ท่านัน้ ” “ถึงคุณหนูจะเอ่ือยเฉื่ อยเหมือนเบื่อง่ายแต่ ไม่ใช่คนดู แคลนใคร จะต้องเกิดเรอ่ื งบางอย่างเป็นแน่” จางเม่าซ่ิงไม่ค่อยพอใจในความจงรกั ภกั ดีต่อเจ้านาย ของภรรยาสกั เท่าไร ไม่ว่าเขาจะบอกกล่าวอะไรไปกด็ เู หมือนไร้ ประโยชน์ คงเป็นเพราะหญิงคนนัน้ เป็นผมู้ ีพระคณุ ของภรรยา 7

ช่วงเที่ยงวนั หลังจากหวังจี้กับทหารอี กสองนายกิ นข้าวอย่าง เอรด็ อร่อยจนท้องอิ่มและกาลงั จะเดินออกจากโรงครวั กถ็ กู จวั่ เวิ่นรอ้ งเรียกให้หยดุ เสียก่อน “ใต้เท้าบอกให้เจ้าปล่อยตวั คนจากสานักคุ้มกนั ภยั นัน่ ได้แล้ว อีกทงั้ ให้คืนรถมา้ ตามจานวนเดิมด้วย” “ข้าคิดเหมือนกนั ว่าพวกเขากินดีอยู่ดีมากเกินไป ควร จะปล่อยตงั้ นานแล้ว” ตอนนี้อาหารแพงมาก เพราะยงั ห่างจาก ฤดใู บไม้รว่ งช่วงเกบ็ เก่ียวอย่นู าน “ใต้เท้ายงั สงั่ อะไรอีกหรอื ไม่? ปล่อยคนแล้วกใ็ ห้ส่งออกนอกเมืองเลยใช่ไหม?” “ให้พวกเขาเข้าเมือง หลงั รบั คนแล้วก็ให้รีบออกจาก เมอื งไป ไมต่ ้องห้ามปรามหรอื หน่วงเหน่ียวไว้” “อะไรนะ!” ดวงตาหวงั จี้เบิกกว้าง ทาสีหน้าไม่อยากจะ เชื่อ ลุ่ ย จูเ อ า ชุ ด ฤ ดูใ บ ไ ม้ ผ ลิ ท่ี เ พ่ิ ง เ ย็บ เ ส ร็จ ไ ม่ กี่ วัน ม า ใ ห้ คณุ หนูผลดั เปลี่ยน 8

แบบชุดเหล่านี้มาจากฝี มือของคุณหนู พูดให้ถกู ต้องก็ คือเป็นผลิตผลที่คณุ หนูทาฆ่าเวลายามเบอ่ื หน่ายนัน่ เอง เมื่อครัง้ อยู่ท่ีจวนตระกูลถาน ทัง้ เครื่องประดับและ เสื้อผ้าของสาวใช้ที่ ติ ดตามคุณหนูล้วนดึงดูดให้สาวน้ อยสาว ใหญ่ในเมืองอยากจะลอกเลียนแบบ น่าเสียดายท่ีคุณหนูใหญ่ อยู่ในตระกลู ถานท่ีมงั่ คงั่ รา่ รวยจึงไม่ได้หาเลี้ยงตวั เองด้วยงาน เหล่านี้ หาไม่แล้วแต่ละลวดลายปักทอกค็ งมีร้านค้าแย่งกนั จน หวั รา้ งข้างแตกแน่ๆ ตามปกติแล้วจึงไม่มีใครเอ่ยถึงเร่ืองนี้กบั คุณหนู เป็ น เพียงเร่ืองท่ีพูดคุยกันลับๆ หลายคนอยากจะสะสมเสื้อผ้า เคร่ืองประดับและแบบปักลวดลายต่างๆ เหล่านี้ เพราะ แม้กระทงั่ ช่างเยบ็ น้อยใหญ่ของเมืองหลวงกย็ งั ไม่สามารถท า แบบท่ีลา้ ค่าเช่นนี้ออกมาได้ ทุกคนในเมืองจึงเข้าใจว่าสิ่ งใดก็ตามท่ีมาจากฝี มือ คณุ หนูย่อมลา้ เลิศ พ่อค้าผา้ ได้ยินหรือมีใครเอ่ยถึงชื่อเสียงของ คณุ หนู ดวงตากจ็ ะเป็นประกายระยิบระยบั ทนั ที ลุ่ยจเู ยบ็ เสื้อตวั ในสีขาวเป็ นลวดลายดอกกหุ ลาบมีลาย ฉลุสีเงิน เสื้อคลุมตวั นอกชายแขนเสื้อกว้าง ตรงช่วงหน้าอก 9

และชายแขนเสื้อเยบ็ เป็นลายดอกไม้สีอ่อน ส่วนตวั เสื้อปักด้วย ด้ายสีแดงเป็ นดอกตูม ช่วงเอวรดั ด้วยสายรดั เอวสีเขียวสด พรอ้ มกบั ห้อยหยกเอวไว้ เฉดสีเขียวแดงและขาวที่ดูธรรมดาไม่ฉูดฉาด แต่กลบั ขบั เน้นให้รสู้ ึกถงึ ความงดงามตระการตายามแรกเข้าส่ฤู ดใู บไม้ ผลิ ทางด้านลุ่ยจูจดั การเครื่องประดบั และเสื้อผ้าคุณหนู เรียบร้อยแล้ว ส่วนทางห้องครวั เจิ้งเอวี้ยกใ็ ส่เมลด็ เหอเถากบั ขนมทอดกรอบสีเหลืองท่ีเสรจ็ ใหม่ลงในตะกร้าเรียบร้อยแล้ว เช่นกนั พอเหน็ ท้องฟ้าด้านนอกยงั ไม่ครึม้ สกั เท่าไร แต่กไ็ ม่ร้วู ่า หยาดฝนจะพรงั่ พรลู งมาอีกหรอื ไม่ ถานหวนั่ ชิงจึงใจรอ้ นเรง่ ล่ยุ จอู ยู่หลายรอบ นางรีบหยิบปิ่ นหยกมาเสียบผมอย่างเร่งรีบแล้ว เดินออกไปข้างนอกด้วยท่าทางรอ้ นรน “คณุ หนู ท่านยงั ไมไ่ ด้ผลดั หน้าเลยเจา้ ค่ะ” 10

ฝนตกยงั จะแต่งหน้าไปเพ่ืออะไร? เคร่ืองสาอางของคน ในสมยั โบราณไม่มีประสิทธิภาพในการกนั น้าได้ หากวาดคิ้วสี ดาเมื่อโดนฝนจนเปี ยกกค็ งจะเลอะเทอะกลายเป็นหน้าผแี น่ๆ ลุ่ยจูเหน็ คุณหนูหยิบร่มแล้วผลกั ประตูออกไป นางกไ็ ด้ แต่ลนลานหยิบเสื้อคลุมฝนแล้วคว้าตะกร้าจากเจิ้งเอวี้ยที่อยู่ ด้านหลงั วิ่งตาม เจิ้งเอวี้ยรีบวิ่งนาไปเปิ ดประตูใหญ่หน้าบ้านรอ ตอนที่ เดินออกไป ถานหวนั่ ชิงกเ็ หลือบมองตะกร้าแล้วไล่ถามว่าใส่ เนื้อแห้งมาด้วยไหม? หมนั่ โถวไส้เนื้อได้ใส่มาด้วยหรือเปล่า? เพราะถึงใต้เท้าจะไม่อยู่ แต่อาหารเหล่านี้กจ็ ดั เตรียมไว้ให้ทุก วนั ด้วยไมร่ แู้ น่นอนว่าเมือ่ ไรใต้เท้าจะมา ฝนตกคร่ึงค่อนคืนพอฟ้ าสางก็หยุดตกแล้ว ทว่ามาถึง ตอนนี้ ท้ องฟ้ าก็ยังไม่ปลอดโปร่ง มี ก้ อนเมฆมาบดบัง แสงอาทิตย์ อีกทงั้ มีสายลมเยน็ พดั มาเป็ นระยะ ทาให้จิตใจไม่ ใครเ่ บิกบานนัก ถานหวนั่ ชิงรบั เสื้อคลุมกนั ลมจากมือลุ่ยจมู าผกู ไว้ที่ไหล่ แล้วหันถามเจิ้งเอวี้ย “เนื้ อแห้งกับหมัน่ โถวใส่มามากพอ 11

หรือไม่? ตามปกติแล้วของท่ีเอาไปก็มกั จะถกู คนอ่ืนแย่งกิน หมด ไมค่ ่อยมีเหลือมาถงึ ใต้เท้านัก” ใต้เท้าไม่ใช่คนหวงของกิน อาหารและขนมที่ให้ไปก็ แบง่ ปันให้ลกู น้อง ตวั เองได้กินไม่ก่ีคา “คณุ หนูวางใจเถอะเจ้าค่ะ เนื้อแห้งกบั หมนั่ โถวไส้เนื้อจดั ไปให้อย่างเพียงพอแน่ นอน ขนมหวานก็ห่อให้ไปไม่น้ อย เหมือนกนั เจ้าค่ะ” เจิ้งเอวี้ยตอบ ลุ่ยจเู ม้มปากแอบยิ้ม คณุ หนู ปากแขง็ ใจอ่อน จริงๆ แล้วกค็ งเป็นห่วงใต้เท้ามากนัน่ เอง ถานหวนั่ ชิงเห็นว่าฝนจะลงเมด็ อีกแล้วจึงรีบเดินอย่าง รวดเร็ว ระหว่างทางไปค่ายทหารมีฝนตกพราทาให้เดินไม่ สะดวกนัก นางรีบกางร่ม ปรากฏว่าใบร่มไม่ดีจึงกางยากสกั หน่ อย หญิงสาวมัวแต่วุ่นวายอยู่กับร่ม จนไม่ได้สนใจเท้า กระทัง่ เท้าข้างหน่ึ งเหยียบลงไปในแอ่งน้าขังเล็กๆ ทาให้ รองเท้าไหมถกั ลายโปร่งเปี ยก หนาซา้ หยาดฝนในฤดใู บไม้ผลิ ยงั พาความหนาวเหน็บของฤดหู นาวมาด้วย ความเยน็ ผา่ นเท้า เสียดแทงเข้ามาในกายทาให้หนาวจนตวั สนั่ ทวั่ ร่างตงั้ แต่หวั จรดเท้าเฉอะแฉะไม่ค่อยจะสบายนัก 12

ช่วงเวลาท่ีเลวร้ายท่ีสุด แต่ดนั วู่วามอยากจะออกจาก บ้านกเ็ ลยเป็ นเช่นนี้ นางยืนอยู่ตรงนัน้ ในใจกล็ งั เลว่าจะกลบั บา้ นไปเปล่ียนรองเท้าก่อนดีไหม รอให้ฝนหยุดก่อนค่อยว่ากนั พลนั ได้ยินเสียงรถมา้ แล่นมาทางด้านหน้า ถนนสายนี้ปกติผู้คนค่อนข้างน้อย ถานหวนั่ ชิงจึงเงย หน้ ามองไปตามต้นเสียงด้วยความสงสัย รถม้าท่ี ว่ิงมาไม่ เหมือนรถม้าของค่ายทหารแม้แต่น้ อย จู่ๆ คนบงั คับรถม้า รูปร่างสูงใหญ่กก็ ระตุกเชือก ทาให้รถม้าหยุดลงตรงหน้าถาน หวนั่ ชิงพอดี จากนัน้ กม็ ีเสียงร้องตะโกนด้วยความดีใจดงั ขึ้นมา เสียง นี้ช่างคุ้นเคยนัก ลุ่ยจกู บั ถานหวนั่ ชิงตกตะลึงไปชวั่ ครู่ ก่อนจะ เหน็ คนผหู้ นึ่งเดินลงมาจากรถมา้ “อวีฉ้ ี?” “พ่ีอวี้?” เทียบกบั ความประหลาดใจของถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูแล้ว ผ้คู ุ้มกนั ภยั บนรถท่ีตามลงมา พอเห็นหญิงสาวตรงหน้าย่ิงตก ตะลึงไม่แพ้กนั 13

จางเม่าซ่ิงซ่ึงเดินตามอวี้ฉีลงมาจากรถม้า เพิ่งได้เห็น เพชรเมด็ งามท่ีถกู เกบ็ ไว้ในจวนอดีตอคั รมหาเสนาบดีถานเป็น ครงั้ แรก ก่อนหน้าแม้จะไม่เคยพบหน้ากนั แต่กไ็ ด้ยินคารา่ ลือ ที่ว่าคณุ หนูใหญ่ตระกลู ถานงดงามเพริศพริ้งท่ีสุด เขานึกไม่ถึง ว่าเม่ือได้เจอเข้าจริงๆ ภาพท่ีตนเคยจินตนาการไว้นั้นยัง งดงามไม่ถงึ ครง่ึ ของตวั จริงตรงหน้า ถึงจะมองในระยะห่างเพียงนี้กย็ งั เหน็ ชดั ถึงคิ้วขมวดมุ่น บนใบหน้าที่ไร้สีวาดทา รปู ร่างและอวยั วะทงั้ ห้าช่างงดงามจน ไม่อาจละสายตา ทาให้คนท่ีเหน็ ยากจะลืมเลือน มิน่าเล่าแม่ทัพหวั เมืองที่รู้อยู่แก่ใจว่านางเป็ นนักโทษ ของราชสานักถงึ พึงใจอยากจะเกบ็ นางไวข้ า้ งกาย 14

79 มารบั ตวั ท่ามกลางบรรยากาศที่มืดครึม้ ด้วยสายฝนจนได้กลิ่นไอ ดิน บนท้องถนนมีคนสองคนเดินมาตามทาง หนึ่งในนัน้ ถือ ร่มสีเขียว บรรดาผ้คู ุ้มกนั ภยั ทยอยกระโดดลงมาจากหลงั ม้า และรถม้า ระหว่างคนทงั้ สองกลุ่มมีหยาดฝนกางกนั้ อยู่ กลุ่มผู้ ค้มุ กนั มองไปยงั คนที่ถือร่ม เป็ นหญิงสาวผ้หู น่ึงท่ีกาลงั ทาหน้า นิ่ ว อีกมือยกชายกระโปรงให้สูงพ้นพื้นท่ีเปี ยกแฉะ ทนั ทีที่นาง เงยหน้าแล้วมองมา ชายทงั้ กล่มุ กถ็ งึ กบั ตะลึงงนั เม่ือความงดงามรวมเข้ากบั ความเคร่งขรมึ นางกป็ ระดจุ เดินออกมาจากภาพวาด รูปร่างหน้าตาพิลาสลา้ ราวกบั ไม่ใช่ คนบนโลกมนุษย์ ริมฝี ปากแดงชุ่มฉ่า ดวงตาเรียวแฝงแววแห่ง อานาจท่ีทาให้คนถึงกบั ยอมคกุ เข่าให้ บุคลิกนางคล้ายกบั เป็ น เปลวไฟผสมผสานกบั น้าแขง็ ทงั้ อบอุ่นและเยือกเยน็ แฝงไว้ ด้วยความดือ้ ดึงจนคนท่ีพบเหน็ ยากจะลืมเลือน เม่ือร้วู ่าคนท่ีส่งเสียงเรียกเป็ นใคร คิ้วขมวดมุ่นของสาว งามกค็ ลายลงแล้วเผยรอยยิ้มออกมา เหล่าบุรษุ ตรงหน้าพลนั 1

เงียบงนั รู้สึกเพียงว่าผ้หู ญิงตวั เลก็ ๆ คนนี้ทาให้พวกตนดูต่า ต้อยด้อยค่าได้อย่างง่ายดาย ถานหวนั่ ชิงเองกร็ ตู้ วั ว่าเป็นโฉมงาม ทว่าหญิงงามในโลก มีนับพนั นับหมื่น แถมนางยงั เคยเหน็ หญิงงามในทงั้ ยุคโบราณ และยุคปัจจบุ นั มามากมาย นามาเป็นแบบวาดภาพกไ็ มน่ ้อย จงึ คิดเพียงว่าถึงหน้ าตาตนจะสวยแต่ก็ไม่ได้งดงามเป็ นหนึ่ ง ดังนั้นการท่ีผู้คนชื่นชมความงามของนางน่ าจะเป็ นเพราะ อปุ นิ สยั ส่วนตวั ได้หลอมรวมกบั ตวั ตนในยุคนี้ ทาให้นางดโู ดด เด่นและแตกต่างเสียมากกว่า การท่ีนางกลายเป็ นจุดสนใจเช่นในตอนนี้จึงทาให้หญิง สาวค้นุ ชินเสียแล้ว พอถานหวนั่ ชิงเหน็ อดีตหวั หน้าบ่าวคนสนิ ทกถ็ ึงกบั ลืม ความเฉอะแฉะและหนาวเหน็บ นางรีบก้าวเข้าไปหาแล้วจบั มอื อีกฝ่ ายไว้ จากนัน้ กย็ ิ้มให้อย่างอบอ่นุ ถึงอวี้ฉี จะออกเรือนไปแล้ ว ทว่ าหน้ าตาก็ไม่ได้ เปล่ียนแปลงไปเลย อีกทัง้ หากมองรูปร่างก็ดูไม่ออกเลยว่า แต่งงานแล้ว มาถึงตอนนี้ถานหวนั่ ชิงกร็ ้สู ึกว่าคนท่ีตนได้ช่วย ไว้ในปี นัน้ ไม่ทาให้ผิดหวงั จริงๆ นางเป็นหวั หน้าสาวใช้ท่ีดีที่สดุ 2

เทียบกบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว เม่ืออวี้ฉี เห็นอดีตเจ้านายก็ รอ้ งไห้สะอึกสะอืน้ ไม่อาจพดู อะไรได้เลยสกั คา นางเป็ นคนท่ีคุณหนูเคยให้การอบรมและสอนสงั่ ไม่ว่า จะเร่ืองการเขียนหนังสือหรือความเป็ นระเบียบเรียบร้อย ประหนึ่งกระดาษว่างเปล่าที่บงั เอิญมีผมู้ ีฝี มือลา้ เลิศมาขีดเขียน สามารถพดู ได้ว่าหากไม่มีคณุ หนูพาเข้าจวนตระกลู ถานในตอน นัน้ กค็ งไม่มีนางตอนนี้ และคงไม่มีชีวิตท่ีเป็ นอิสระเหมือนท่ี เป็นอย่นู ี้ได้เลย ทุกวนั นี้ชีวิตนางมงั่ มีเต็มเป่ี ยมไปด้วยความสุข ทว่า คณุ หนูกลบั บา้ นแตกสาแหรกขาด ซดั เซพเนจรไปต่างถ่ินอย่าง โดดเด่ียวไร้ท่ีพึ่ง ถึงนางจะไม่สามารถอธิบายให้คนอื่นร้คู วาม ในใจได้ แต่เม่ือจวนตระกูลถานเกิดเรื่องก็ทาให้นางนอน กระสบั กระส่ายด้วยความกงั วล หลงั จากได้ข่าวว่าตระกลู ถาน ได้รบั ราชโองการเนรเทศแบบสายฟ้าแลบ เมื่อนางเร่งรีบไปถึง กผ็ ่านไปสามวนั แล้ว กระทงั่ สามีกย็ งั ไม่เข้าใจว่าทาไมนางจึง จงรกั ภกั ดีต่อเจา้ นายเก่าถึงเพียงนี้ นัน่ เพราะเขาไม่เข้าใจว่าคุณหนูอยู่ในใจนางเสมอ คุณหนูไม่ได้เป็ นแค่เจ้านาย แต่เป็ นทัง้ อาจารย์ ทงั้ เพ่ือน ทงั้ 3

พ่ีสาวและเป็ นทัง้ มารดาก็ว่าได้ ความรู้สึกของนางยากที่จะ อธิบายให้คนอื่นรบั รู้ “ออกจากจวนมานาน ในท่ีสดุ ขา้ กไ็ ด้พบคณุ หนูแล้ว” อวี้ ฉีเอ่ยด้วยน้าเสียงเจือสะอื้น นางดึงมือคุณหนูมากุมไว้แน่น น้าตาไหลพรากอาบสองแก้มจนลาคอตีบตนั ไม่อาจเอื้อนเอ่ย วาจาได้อีก บรรดาผ้คู ้มุ กนั ภยั ไม่ได้เข้าไปในเรือนหลงั เลก็ พวกเขา ต่างนัง่ พกั กนั อยู่แถวลานหน้าตวั เรือนและบริเวณใกล้เคียง บ้างกเ็ อาหญ้าที่มีไว้ป้อนแพะมาป้อนให้ม้า บางคนกร็ บั น้าแกง จากในห้องครวั มากิน บ้างกน็ ัง่ อยู่บนตงั่ ตวั ยาวใต้ชายคาหน้า ประตหู ้อง กินไปด้วยหลบฝนไปด้วย “โอะ๊ ! เนื้อนี่กินแล้วมีกาลงั จริงๆ รสชาติเผด็ ถึงอกถึงใจ ย่ิง” “ลองชิมหมนั่ โถวมีไส้ดีกว่า” พูดจบ ชายหนุ่มไว้เคราก็ ย่ืนมือไปหยิบหมนั่ โถวอุ่นๆ ในถาดแล้วบิออก เผยให้เห็นไส้ เนื้อด้านใน ปากกง็ บั คาโต ก่อนจะอทุ าน “ไอ้หยา...” 4

เม่ือคนอื่นๆ เห็นท่าทางชายผ้นู ี้ก็พากนั หยิบหมนั่ โถว ขึ้นมาบ้าง “หมนั่ โถวนี้หอมมาก แค่ดมกร็ ้วู ่าใช้เนื้อทาไส้” พอ พวกเขาได้กินกเ็ อ่ยชมเป็ นเสียงเดียว “อร่อยมาก อร่อยกว่า ซาลาเปาไส้เนื้อในท้องตลาดเสียอีก” บรรดาผู้คุ้มกนั ภยั ท่ีเหลือเม่ือได้ยินคารบั รองจากคน อื่นๆ แล้ว กท็ ยอยกนั หยิบหมนั่ โถวไส้เนื้อขึน้ มา ทงั้ กินทงั้ ชมว่า อร่อยไม่ขาดปาก “ยงั ไม่เคยกินหมนั่ โถวไส้เนื้ออร่อยเช่นนี้มา ก่อนเลย” ทนั ทีที่เจิ้งเอวี้ยเอาขนมหวานออกมาให้ ก็ถกู พวกเขา แย่งไปจากมือและกินกนั หมดเกลีย้ งในเวลาไม่นาน “หากได้กินแกล้มกบั สรุ าคงจะรสชาติดีไม่น้อยทีเดียว” “เอาเถอะๆ มีของรอ้ นๆ ให้กินกน็ ับว่าไม่เลวแล้ว” จงั หวะนัน้ เองกม็ ีชายคนหนึ่งกวกั มือเรียกเจิ้งเอวี้ย “แม่ นาง ของพวกนี้เป็ นขนมหวานของเว่ยอนั หรือ? มีขายท่ีไหน บา้ ง? พวกขา้ อยากซื้อไว้เป็นเสบียงตอนเดินทางสกั หน่อย” 5

เจิ้งเอวี้ยไม่มีท่าทีหวาดกลวั ผ้ชู ายกลุ่มใหญ่แต่อย่างใด นางช่วยตกั น้าแกงให้แต่ละคน พอได้ยินประโยคนี้กต็ อบเสียง ใส “วิธีทาไส้เนื้อแล้วกเ็ นื้อแห้งพวกนี้ล้วนเป็ นวิธีเฉพาะของ คณุ หนูของข้า โดยที่มีพี่ลุ่ยจลู งมือทาด้วยตนเอง ข้างนอกไม่มี ขายหรอกเจา้ ค่ะ” เหล่าผคู้ ้มุ ภยั ต่างหนั มามองตากนั “คณุ หนูของพวกเจา้ ทาอาหารเหล่านี้เป็นด้วยหรือ?” “คณุ หนูของข้างนั้ หรือ ?...นางทาอะไรได้มากมายหลาย อย่าง” เจิ้งเอวี้ยเอ่ยอย่างโอ้อวด “นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าคณุ หนูที่ดอู ่อนแอบอบบางผนู้ ัน้ ที่แท้ ชอบกินของเผด็ ร้อน” แต่กน็ ับว่าอร่อย ถึงปกติแล้วเนื้อรสชาติ เผด็ เช่นนี้ ผหู้ ญิงไมน่ ่าจะชอบกินกเ็ ถอะ “คุณหนูของข้า ของกินต้องละเอียดอ่อนและประณีต ตามจริงแล้วของพวกนี้เตรียมไว้ให้ใต้เท้าของพวกข้า หากพวก เจ้ามาช้ากว่านี้สกั หน่อยกค็ งไม่ได้กินแล้ว” เจิ้งเอวี้ยกล่าวจบก็ หมุนตวั กลบั ไปเกบ็ ห้องครวั ต่อ 6

บรรดาผ้คู ุ้มภยั กไ็ ม่ได้พูดอะไรอีก หลงั จากความเรว็ ใน การกินอาหารของพวกเขาเร่ิมช้าลง หน่ึงในนัน้ กห็ วั เราะ “ตอน พวกเราจากสานักคุ้มกนั ภยั มา หวั หน้าไม่ได้บอกเลยว่ามารบั หญิงงาม? สรปุ แล้วหญิงงามผ้นู ี้คือสินค้าที่ต้องค้มุ กนั ขนส่งใน ครงั้ นี้หรือ? หากมีหญิงงามร่วมเดินทางเป็ นเพื่อน คงค้มุ กนั ได้ อย่างเบิกบานใจมากท่ีสดุ ในชีวิตแล้ว” “ทาอาหารใดกถ็ กู ปาก อา...น่าเสียดายท่ีดอกไม้งามมี เจ้าของแล้ว...” หน่ึงในนัน้ กดั หมนั่ โถวอย่างหกั ห้ามใจ คนด้านข้างที่กาลงั ซดน้าแกงร้อนเอ่ยอย่างฉุนเฉี ยว ออกมา “เจ้าคิดอะไรอยู่ รีบๆ กินเข้าไปเถอะ เจ้าเป็ นพ่อลูก สามแล้วนะ” พ่อลูกสามซดน้าแกงเสียงดงั ก่อนจะเอ่ยต่อ “เหตุใดใต้ เท้าท่านนัน้ ถึงยอมให้หญิงงามไปอย่างง่ายดายเช่นนี้? หาก เป็ นข้า ข้าคงทิ้งไม่ลงแน่” พอพูดมาถึงตรงนี้ เขากห็ นั ไปถาม คนข้างหลงั “น่ี ! หากเป็นเจ้า เจา้ จะยอมทิ้งไหม?” “ไมย่ อมอย่างเดด็ ขาด” 7

“แล้วเจ้าเล่า” เขาเรียกคนที่กาลงั โยนลูกเหอเถาเข้าไป ในปาก “ทิ้งไม่ลงหรอก ทงั้ ชีวิตไม่เคยเหน็ หญิงใดสวยหยาดฟ้า มาดินเช่นนี้มาก่อนเลย” พ่อลูกสามจึงซดน้าแกงต่อแล้วสรุป “ทิ้งไม่ลงแน่นอน หากว่านางมองข้า ข้ากเ็ อา” หลายคนหยุดชะงกั หนั ไปถ่มน้าลายใส่ชายผ้นู ี้พร้อมกนั โดยไมไ่ ด้นัดหมาย...เจ้าฝันกลางวนั อย่หู รือไง “พวกเจ้าคิดดู ถึงไม่ได้เป็ นเมียเอกก็เป็ นเมียน้อยได้ ถึงกบั ปล่อยให้คนไป ไมร่ วู้ ่าใต้เท้าท่านนัน้ คิดอะไรอย่”ู คนที่นัง่ เงียบอยู่หน้าประตูโดยไม่พูดจามาตลอด เปรย ขนึ้ มาเบาๆ “เพราะว่าทิ้งไมล่ งน่ะสิ” “อะไรนะ?” “เพราะไม่ยอมให้นางเป็ นน้ อยน่ ะสิ ” “เพราะอะไร?” 8

คนผ้นู ัน้ กวาดตามองของกินของใช้ในครวั ไปกระทงั่ ถึง ลานหน้าบ้านที่มีแพะม่วงหายากลา้ ค่าผกู อยู่ ก่อนจะเงียบไป สกั พกั แล้ว จากนัน้ กเ็ อ่ยออกมาเบาๆ “น่าจะ.. . เป็ นเพราะว่า รกั มากเกินไปกเ็ ท่านัน้ ?” คนอื่นๆ มองหน้ากนั เลิ่กลกั่ ทาเพียงยดั อาหารเข้าไปใน ปากคาใหญ่ สีหน้าบง่ บอกว่าไมเ่ ข้าใจเลยสกั นิด ในปี นัน้ ถานหวนั่ ชิงทุ่มเทมากเพ่ือการใหญ่ เพ่ือชีวิตของ อวี้ฉี นางจึงเลือกครอบครวั ท่ีไกลจากเมืองหลวงสกั หน่อย เผื่อ ภายภาคหน้ าจวนตระกูลถานเกิ ดเร่ืองจะได้ไม่ต้ องให้ ครอบครวั ใหม่ของอวีฉ้ ีต้องลาบากด้วย หลงั จากพลิกหนังสือภาพเลือกอยู่จนดึกดื่นหลายคืน จึง เลอื กได้บตุ รชายของหวั หน้าค้มุ กนั ภยั คนนี้ ไม่ใช่ว่านางจะไม่คิดถึงพวกบณั ฑิต เพียงแต่สุดท้ายแล้ว ก็ขีดช่ือออก ในยุคสมยั นี้ ถึงพวกปัญญาชนจะมีจิตใจงดงาม และมีคณุ ธรรมสูง แต่การพดู และการทางานยงั เก่าครา่ ครึ เป็น เพียงบณั ฑิตยากจน พอแต่งเมียแต่ละครงั้ กลบั เน้นเร่ืองฐานะ และชาติกาเนิ ด อีกทงั้ ต้องมีลาภยศพอสมควร ซา้ ยงั มีข้ออ้าง มากมายในการแต่งเมียสามเมียสี่อีก ขืนนางให้อวี้ฉีแต่งเข้าไป 9

ผลคงไม่จบอยู่ที่ขอเพียงต่างฝ่ ายต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน เท่านัน้ เป็นแน่ สตรีในยุคสมยั นี้ควรต้องรู้สึกว่ามีที่พกั พิงย่อมดีที่สุด สุดท้ายถานหวนั่ ชิงจึงเลือกบุตรชายของหวั หน้าผ้คู ุ้มกนั ภยั เลก็ ๆ ให้บา่ วคนสนิท วนั นี้ไม่ใช่ครงั้ แรกที่ถานหวนั่ ชิงเห็นบุรุษผ้นู ี้ ก่อนหน้า นัน้ นางเคยมองเขาไกลๆ จากบนเกี้ยว นางเหน็ บุรษุ รปู ร่างสูง ใหญ่ ร่างกายกายาแขง็ แรง ไม่ได้เจบ็ ป่ วยออดแอดทางานไม่ได้ แล้วต้องให้ภรรยาคอยปรนนิ บตั ิดูแลไปจนตาย อีกทงั้ ท่าทาง ของเขาแล้วหาใช่คนขี้ขลาดโง่เขลาไม่ ต้องสามารถปกป้อง ภรรยาในช่วงท่ีเกิดกลียคุ ได้แน่นอน...คนผนู้ ี้จงึ เข้าตานาง อายุยี่สิบสาม ยงั ไม่แต่งงาน และไร้นางบาเรอ ทางาน หนักเอาเบาสู้ ภายภาคหน้าจะไม่ทาให้เรื่องเหยียบยา่ ให้คน ของนางต้องชา้ ใจ ถานหวนั่ ชิงให้ความสาคญั กบั แววตาใสซื่อ การทางาน ตรงไปตรงมาและซื่อสตั ยจ์ นดูเคร่งขรึม เขาไม่ใช่ลกั ษณะคน ชอบคิดคด ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีแต่หยอกสาวไปวันๆ อีกทัง้ ใน 10

อนาคตจะเป็ นผู้สืบทอดสานักคุ้มกันภัย มีกินมีใช้อย่างไม่ ลาบากขดั สน และไมม่ ีคนมากล้าก่อกวนให้เดือดรอ้ น ถานหวนั่ ชิงจึงวางใจและมอบเงินให้เขาจานวนมากเพ่ือ พยุงสานักไว้ ทาให้อีกฝ่ ายผ่านช่วงเวลาท่ียากลาบากมาได้ หลงั จากนัน้ กิจการกด็ ีขึ้นจนเขาสามารถปกป้องภรรยาและลูก ให้อยู่ อย่ างมีความสขุ และสะดวกสบาย ตอนนี้ พอได้หวนคิ ดถึงส่ิ งที่ตนทาครัง้ นั้น นางก็ไม่ ผิดหวงั เลยจริงๆ จางเม่าซิ่งร้วู ่าถานหวนั่ ชิงเป็นเจ้านายเก่าของภรรยา จึง ประสานมือทาความเคารพ “ข้าน้ อยจางเม่าซิ่ง ขอบคุณที่ คณุ หนูช่วยให้รอดพ้นจากวิกฤติในปี นัน้ ” เมื่อมีคนนอกอยู่ ถานหวนั่ ชิงจึงยงั สงวนท่าที นางพยกั หน้าแล้วตอบกลบั น้าเสียงนุ่มนวล “เร่ืองเลก็ น้อยหวั หน้าจาง อย่าได้คิดว่าเป็ นบุญคุณ เพราะครานี้พวกเจ้าสองสามีภรรยา ทาเพ่ือข้า จึงต้องเดือดร้อนบุกป่ าฝ่ าดงเดินทางมาแสนไกล ข้า ซาบซึ้งใจย่ิง” 11

“คณุ หนูกล่าวหนักเกินไปแล้ว คณุ หนูเป็นผมู้ ีพระคณุ กบั เราทงั้ สอง ถึงจะให้พวกขา้ บกุ น้าลยุ ไฟ ข้ากย็ ินยอมเจ้าค่ะ” ถานหวนั่ ชิงเรียกให้เจิ้งเอวี้ยพาจางเม่าซ่ิงไปพกั ห้องฝัง่ ตะวนั ตกแล้วให้นาน้าแกงกบั ขนมไปให้ ส่วนนาง ล่ยุ จู และอวี้ฉี กเ็ ขา้ ไปในห้อง ถานหวนั่ ชิงดึงมืออดีตหวั หน้าบ่าวคนสนิ ทให้นัง่ ลงด้วย ท่าทางดีใจ “คุณหนู ท่านเป็ นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ? ดูเหมือนว่าท่าน จะผอมลงนะ...” อวี้ฉีเอ่ยพรอ้ มขอบตารอ้ นผา่ ว ถานหวนั่ ชิงหัวเราะเบาๆ “เอวข้าขยายไปตัง้ สองชุ่น ผอมอะไรกนั เจา้ ลองดสู ิ” “จริงหรอื เจา้ คะ?” อวี้ฉีปาดน้าตาตรงหวั ตาออกเพื่อมอง หญิงสาวให้ชัดเจน ร่างกายของคุณหนูดูอ่ิมเอิบ ท่าทางดู อ่อนหวานชดช้อย อีกฝ่ ายคาดสายรดั เอวสีเขียวทบั เสื้อโปร่ง บาง ไม่ร้เู พราะเหตุใดนางจึงร้สู ึกว่าใบหน้าคณุ หนูดมู ีน้ามีนวล ทงั้ ที่ไม่ได้แต่งหน้า 12

จากนัน้ อวี้ฉีกก็ วาดตามองไปรอบด้าน ในห้องเลก็ ๆ นี้ ไม่มีฉากกนั้ จึงมองเห็นทุกอย่างแบบทะลุปรุโปร่ง สีของบาน หน้าต่างค่อนข้างซีดจาง ดแู ล้วบา้ นนี้น่าจะสรา้ งมานานหลายปี “เจ้าดแู ลคณุ หนูอย่างไร ทาไมถึงให้คณุ หนูอยู่ในสถานที่ เช่นนี้?” อวี้ฉีจ้องล่ยุ จทู ่ีอยู่ด้านหลงั ของถานหวนั่ ชิงตาเขมง็ อวี้ ฉีเคยเป็ นหวั หน้าสาวใช้ข้างกายถานหวนั่ ชิง ในบรรดาสาวใช้ คนสนิททงั้ ส่ีล่ยุ จนู ัน้ เดก็ ที่สดุ และเป็นคนท่ีนางเคยดแู ล ลุ่ยจูรู้สึกว่าตนไม่ได้รบั ความเป็ นธรรม จึงเอ่ยทกั ท้วง “ข้าก็ไม่อยากให้เป็ นเช่นนี้ ทว่าตอนท่ีข้ากบั คุณหนูเดินทาง มาถึงท่ีนี่กเ็ หลือเงินติดตวั ไมม่ าก โชคดีที่คณุ หนูซ่อนทองเอาไว้ ไมอ่ ย่างนัน้ พวกเรากค็ งใช้ชีวิตยากเยน็ ยิ่งกว่านี้...” “เจา้ ยงั จะเถียงอีก ลืมระเบียบที่ขา้ สอนแล้วหรอื ? ตอนท่ี อยู่ในจวนกด็ ีแต่กิน ให้เจ้าเรียนเยบ็ ปักกไ็ ม่ยอม พอถึงเวลาจะ ได้ใช้จริงกเ็ ป็นแบบนี้... ” แน่นอนว่าฝี มือปักเยบ็ ของอวี้ฉีนัน้ ดีท่ีสุด ภาพลายปัก นกกางเขนเหยียบกิ่งไม้ของนาง มีเงินร้อยตาลึงกไ็ ม่อาจซื้อหา มาได้ นางอาศยั ฝี มือท่ียอดเย่ียมช่วยให้ชีวิตความเป็ นอยู่ดี ย่ิงขึน้ 13

“ข้า...ข้า...” ลุ่ยจูกดั ริมฝี ปากแน่น พูดไม่ออกเลยสกั คา ช่วงเวลานี้นางลืมระเบียบของจวนตระกลู ถานไปแล้วจริงๆ มา บดั นี้ถกู อวี้ฉีเตือนจึงเพิ่งตระหนักในหน้าท่ี เหมือนกลบั ไปเป็น เดก็ ที่อย่ใู นจวนตระกลู ถานอีกครงั้ สกั พกั จิตใจกเ็ ซ่ืองซึมลง “เอาล่ะ...เอาล่ะ...” ถานหวัน่ ชิ งยกมือขึ้นห้ามอวี้ฉี “ตอนนี้ ไม่มีจวนตระกูลถานอีกแล้ว ด้วยฐานะเช่นนี้ ข้า สามารถหาที่พกั ที่ปลอดภยั ซ้ ายงั ใช้ชีวิตอิสระได้กน็ ับว่าโชคดี ท่ีสุดแล้ว เจ้าอย่าได้กล่าวโทษอาจูเลย ระหว่างทางนางกบั ข้า ลาบากมาด้วยกนั ไม่น้อย โชคดีท่ีข้ามีนาง จงึ ยงั อย่ดู ีกินดีได้” “คุณหนู หากข้าได้อยู่ข้างกายคุณหนูกด็ ีหรอก...” ดวง ตาอวี้ฉีกลบั มาแดงกา่ อีกครงั้ เอ่ยอย่างสตั ยซ์ ่ือ “ข้าจะได้ดูแล คณุ หนูอย่างดี” พวกนางทัง้ เจ้านายและบ่าวต่างเติ บโตมาด้วยกัน ความร้สู ึกจึงแน่นแฟ้นเป็ นธรรมดา ถึงจะแยกกนั อยู่มาสามปี แล้ว แต่เม่ือได้เจอกันอีกครงั้ ก็ยงั มองหน้ ากันได้สนิ ท ไม่มี ความห่างเหินแมแ้ ต่น้อย จึงอดท่ีจะพดู คยุ กนั ถึงเรอื่ งราวแต่หน หลงั อย่างไมห่ วาดไม่ไหว 14

80 คงไม่ได้พบกนั อีก ตอนนี้บรรดาผคู้ ้มุ กนั ต่างกินด่ืมอย่างอิ่มหนาแล้ว พวกเขากวาดตามองไปรอบๆ เหน็ คอกแพะสรา้ งจากอิฐ ดาเก็บกวาดอย่างสะอาด ข้างในมีแพะสีขาวและแพะสีม่วง กาลงั นอนบนกองหญ้าอย่างสบาย ปากกเ็ คี้ยวอาหารไมห่ ยดุ บางคนเหน็ อาหารของแพะเหล่านี้กต็ ้องส่ายหน้า อาหาร แพะมีมากมาย ทงั้ ข้าวโพดสีเหลืองทอง ถวั่ ดา ธญั พืชแห้ง ทงั้ ยงั มีถวั่ ลนั เตาและหญ้าสาหรบั เลี้ยงสตั ว์ โดยรวมกินอยู่ดีกว่าคน เสียอีก “เจ้าขนสีม่วงตวั นัน้ กค็ ือแพะนมที่ผลิตนมสีม่วงหายาก เชียวนะ?” พอได้ยินหลายคนกห็ นั ไปมองแพะม่วงตวั นัน้ มนั มีขา เลก็ ๆ ส่ีขา ขนเป็ นสีม่วงหนากว่าแพะทวั่ ไป ย่ิงได้รบั การดแู ละ เอาใจใส่จากเจิ้งเอวี้ยสีขนจงึ ยิ่งสว่างสดใสเป็นอย่างมาก มีกล่ิน อายของความหายาก 1

ผู้คุ้มกนั ภยั แต่ละคนถึงกบั มองตาโต “น้านมแพะม่วง เป็นของท่ีพบได้ในราชสานักเฉพาะฮ่องเต้เท่านัน้ ท่ีได้ด่ืมเพราะ มีจานวนน้อยและหายากอย่างท่ีสดุ ไมค่ ิดว่าท่ีน่ีจะมีตวั หน่ึง” จางเม่าซ่ิงเดินออกมา เหน็ แพะม่วงตวั นัน้ กต็ กตะลึงไป ชวั่ ขณะ คนของสานักคุ้มกนั ภยั มกั เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ บอ่ ยครงั้ จงึ รจู้ กั ของแปลกพิสดารอย่บู า้ ง “ถ้าพวกเราพาแพะตวั นี้กลบั เมืองหลวงด้วยจะไม่รวย กนั ใหญ่เลยหรอื ?” จางเม่าซ่ิงส่ายหน้า “แพะม่วงเป็นของลา้ ค่าหายาก เลี้ยง ดูกย็ าก สภาพแวดล้อมไม่เหมาะสมกต็ ายได้ง่ายๆ ตอนแรกมี แคว้นอื่นนาแพะม่วงสองตวั มาบรรณาการแด่ฮ่องเต้ ตอนที่ส่ง มาถึงกต็ ายไปหน่ึงตวั อีกตวั หายใจแผว่ ฮ่องเต้รบั สงั่ ระดมท่าน หมอทงั้ เมืองมาจึงสามารถรกั ษามนั ได้ หากพวกเราเอาไปด้วย เกรงว่าคงเดินได้เพียงคร่ึงทาง มนั กค็ งกลายเป็ นเนื้อย่างไปน่ะ สิ” ยงั มีอีกประโยคที่เขาไม่ได้เอ่ย...แพะขนสีม่วงหายากแต่ กลบั ถกู เลี้ยงไว้ในบ้านหลงั นี้ เหน็ ทีจะเก่ียวพนั กบั ใต้เท้า กลวั 2

แต่ว่าการพาคนไปครัง้ นี้ จะเป็ นเร่ืองร้ายมากกว่าเร่ืองดีมี ความสขุ “เม่ือครู่เจ้าบอกว่า พวกเจ้าถกู คนกกั บริเวณไว้ห้าวนั หรอื ?” ถานหวนั่ ชิงถามด้วยสีหน้าฉงน “เจ้าค่ะคุณหนู พอข้ากับสามีพร้อมด้วยขบวนรถม้า เดินทางมาถึงนอกเมืองกถ็ กู ทหารรกั ษาการณ์กกั ตวั ไว้ วนั นี้ เพิ่งยอมอนุญาตให้พวกเราเข้าเมอื งมา” อวี้ฉีตอบ “คนที่กมุ ตวั พวกเจา้ เป็นใคร?” “ดเู หมือนจะเป็ นคนของแม่ทพั หวั เมืองเจ้าค่ะชื่อว่าหวงั จี”้ ถานหวนั่ ชิงยงั คงมีสีหน้าสงสยั นางเท้าแขนกบั โตะ๊ เขียน หนังสือ แล้วถามต่อ “ที่เจ้าพดู เช่นนี้แสดงว่าการมารบั ข้าครงั้ นี้ คนที่จวนเจา้ เมืองรู้ เรอื่ งทงั้ หมดแล้วหรือ?” “ได้ยินสามีข้าบอกว่าแม่ทพั หวั เมืองฝากคาพดู มา...” อวี้ ฉีเล่าตามความจริงพลางลอบสงั เกตสีหน้าของถานหวนั่ ชิง “ให้ ข้าพาคณุ หนูออกจากเมอื งโดยเรว็ เจา้ ค่ะ” 3

“เป็ นไปไม่ได้! ใต้เท้าเซี่ยจะปล่อยให้คุณหนูไปได้ อย่างไร? ใต้เท้าเตรียมทุกอย่างเสรจ็ เรียบร้อยแล้ว นอกจากจะ สู่ขอคณุ หนูแล้ว เขากบั คณุ หนูยงั มี...” มีความสมั พนั ธ์ฉันสามี ภรรยากนั แล้ว ลุ่ยจูเกือบจะหลุดปากพูดออกไป จึงรีบปิ ดปาก เป็นพลั วนั “เป็นเรอื่ งจริงหรอื ?” ลุ่ยจูคิดว่าอวี้ฉี มองไม่ออกเลยหรือ? ถึงอย่างไรนางก็ เคยแต่งงานมาก่อน เรอ่ื งบางเร่อื งแค่เอ่ยเพียงเลก็ น้อยกเ็ ข้าใจ หมดแล้ว “ปี ก่อนใต้เท้าเซ่ียส่งของหมนั้ มามากมาย กองรวมกนั อยู่เต็มห้องทางตะวันตกนู่น รอแค่แต่งเข้าจวนเจ้าเมือง เท่านัน้ ” ลุ่ยจูรีบมองไปยงั คุณหนู ทว่าถานหวนั่ ชิงกลบั ถามยา้ กบั อวี้ฉีอีกครงั้ “เขายอมให้เจ้ามารบั ข้าไปจริงๆ หรอื ?” 4

อวี้ฉีไม่ได้ตอบ บรรยากาศจึงเงียบงนั ไปคร่หู นึ่งสุดท้าย ถานหวนั่ ชิงท่ีหน้าน่ิวคิ้วขมวดกเ็ ผยรอยยิ้มออกมา “ข้ารู้อยู่แล้วว่าวนั นี้ต้องมาถึงสกั วนั แค่ไม่คิดว่ามนั จะ เรว็ ปานนี้” พดู มาถึงตรงนี้ถานหวนั่ ชิงกห็ นั ไปหาล่ยุ จทู นั ที “อาจู เจ้าไปเกบ็ ของในห้อง เอาแต่เสื้อผา้ ไว้ผลดั เปล่ียน กบั เงินตาลึงท่ีข้าขายภาพได้ อย่างอื่นไม่ต้องโลภเอาไป” “คณุ หนู!” พอเหน็ ทีท่าว่าจะต้องไป ล่ยุ จกู แ็ ทบจะรอ้ งไห้ เดิมทีอวี้ฉีดีใจท่ีจะได้มารบั คุณหนูไป ทว่าพอเหน็ สภาพ คุณหนูแล้วกค็ ล้ายกบั มีความในใจบางอย่างอยู่ ย่ิงเหน็ สีหน้า เจบ็ ปวดรวดร้าวของนายสาว นางกอ็ ดไม่ได้ท่ีจะแนะนา “อาจ เป็ นเรื่องผิดพลาดหรือเปล่าเจ้าคะ? ถ้าอย่างนัน้ คณุ หนูกร็ อให้ แมท่ พั หวั เมืองมาก่อน ถามเขาให้เข้าใจแล้วค่อยไปกไ็ ด้เจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงนิ่ งงนั ชวั่ อึดใจ นิ้วมือท่ีวางบนโตะ๊ ค่อยๆ กมุ เป็นกาปัน้ “ข้าไมไ่ ด้หน้าหนาที่จะรอให้คนมาไล่” 5

“คณุ หนู!” ลุ่ยจยู งั อยากจะพดู บางอย่าง แต่กลบั ถกู ถาน หวนั่ ชิงตวดั สายตามองมาเขมง็ จงึ กลืนคาพดู ท่ีเหลือลงคอ หญิงสาวปรบั สีหน้าให้กลบั เป็ นปกติ ใช้มือยนั โต๊ะแล้ว หยดั กายลุกขึ้น เอ่ยกบั ลุ่ยจดู ้วยน้าเสียงไม่สะทกสะท้าน “เอา ล่ะ รีบไปเกบ็ ของ ถ้ารอจนเยน็ ยา่ กว่านี้ เดี๋ยวดวงอาทิตยจ์ ะตก เขาจนมดื คา่ ไปเสียก่อน” เหน็ คณุ หนูตดั สินใจเช่นนี้ ในท่ีสุดลุ่ยจกู ก็ กั เกบ็ น้าตาไว้ ไม่อยู่ เดก็ สาวเดินไปเปิ ดตู้เสื้อผ้า ร้องไห้พลางเกบ็ ของพลาง ด้วยความปวดใจ สายฝนด้านนอกหยดุ ลงแล้ว ทนั ทีท่ีฝนหยดุ ตก คณะเดินทางกเ็ ตรียมตวั ออกจากบา้ น เซ่ีย หวั หน้าสานักค้มุ กนั ภยั หย่งเต๋อกบั ลูกน้องโจนตวั ขึ้นบน หลงั ม้า บางคนกระโดดขึ้นรถม้าด้วยความกระฉับกระเฉง ดึง เชือกบงั เหียนแล้วหมนุ กลบั ทางเดิมอย่างว่องไว 6

ลุ่ยจูยืนรอเจ้านายด้วยดวงตาแดงกา่ นางเหม่อมองไป ด้านนอก เพราะไม่ร้วู ่าหนทางข้างหน้าจะเป็ นอย่างไร เดก็ สาว จึงมีสีหน้าห่อเห่ียว พอได้ยินเสียงฝี เท้านางจงึ หนั หน้ามา ถานหวนั่ ชิงกาลงั เดินมา ใบหน้าไร้รอยยิ้มดงั ก่อนหน้า กลบั มาเป็ นคนเงียบขรึมไม่พดู ไม่จาเช่นในอดีต ก่อนจะขึ้นรถ ม้า นางกลบั หยุดชะงกั แล้วหนั กลบั มา เห็นเจิ้งเอวี้ยว่ิงมาหา นางจึงพดู คยุ ด้วยไม่ก่ีประโยคจากนัน้ กย็ ดั ถงุ เงินใส่มือเดก็ สาว ข้างในใส่เงินไว้ไม่น้อย บอกเพียงว่าอีกฝ่ ายจะได้มีสินเดิมมาก หน่อยตอนแต่งงาน เจิ้งเอวี้ยกาเงินพร้อมนิ่ งตะลึงไปสกั พกั กระทงั่ คนให้หนั กลบั ไปแล้วจึงได้ร้องเรียกถานหวนั่ ชิงก่อนจะร้องไห้โฮ มาถึง ตอนนี้สายฝนกก็ ระหน่าลงมาอีก เสียงร้องไห้จึงถกู กลบด้วย เสียงฝนและเสียงรอ้ งของมา้ หลังจากท่ีถานหวัน่ ชิ งกับเจิ้ งเอวี้ยกล่าวอาลากัน เรียบร้อย หญิงสาวกเ็ ดินไปหาลุ่ยจแู ละอวี้ฉีท่ีรออยู่ อวี้ฉีเอาตงั่ จากบนรถม้าวางคอยไว้ที่พื้นแล้ว ถานหวนั่ ชิงเพ่ิงจะก้าวเท้า เหยียบบนตงั่ พลนั ได้ยินเสียงว่ิงมาจากด้านหลงั “แม่นาง โปรดรอสกั คร!ู่ ” 7

ผทู้ ่ีมาหาไม่ใช่คนแปลกหน้า ด้วยนางเข้าออกบา้ นหลงั นี้ มากว่าคร่ึงปี กม็ กั จะเหน็ เงาของเขาตลอด บางครงั้ นางไปหอ อกั ษรกย็ งั เหน็ ด้านหลงั ของเขาไกลๆ ถานหวนั่ ชิงรวู้ ่าบางทีนาง กส็ ร้างความลาบากให้ผ้คู ้มุ กนั คนนี้ เกรงว่าน่าจะทาให้เขากิน อาหารไม่อร่อยอยู่หลายมื้อ ดงั นัน้ วนั ไหนทาอะไรอร่อย นางก็ จะให้ล่ยุ จแู บง่ ไปให้เขาบา้ ง ถอื เป็นการชดเชย คราวนี้หลงั จากที่นางไปแล้ว เขากค็ งจบงานลาบากและ เลิกอดั อนั้ ตนั ใจเสียที สีหน้าจวั่ เว่ินร้อนรน ท่าทางกระสบั กระส่าย ไม่รู้ว่าบน หน้าผากนัน้ คือน้าฝนหรือเหง่ือกนั แน่ สภาพเช่นนี้น่าจะรีบมา พอควร รองเท้าที่สวมมีดินโคลนติดเตม็ ไปหมด เขาเหลือบมอง ไปทางรถม้าที่ตงั้ ท่าจะจากไปตลอดเวลาแล้วรีบเอ่ยแนะนา “ทาไมแม่นางถึงได้รีบไปเช่นนี้ ฝนยงั ตกหนักอย่เู ลย พกั ต่ออีกสักคืนไม่ดีกว่าหรือ รอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยออก เดินทางกย็ งั ไม่สาย” ถานหวนั่ ชิงได้ยินดงั นัน้ กม็ องไปยงั อีกฝ่ าย ท่ีเขากล้าเอ่ย เช่นนี้คงเพราะใต้เท้าของเขาบอกมานัน่ เอง 8

เพียงแต่ว่าตอนนี้นางอารมณ์ไมด่ ีจงึ ไม่มีแก่ใจจะตอบรบั ทาเพียงพยกั หน้าให้น้อยๆ แล้วเอ่ยด้วยความเกรงใจ “เมด็ ฝน นี้ไมไ่ ด้เป็นปัญหาสาหรบั การเดินทางหรอก ขอบคณุ ผคู้ ้มุ กนั จวั่ เว่ินมากท่ีช่วยดแู ลมาตลอด” กล่าวจบกห็ มนุ กายเหยียบตงั่ แล้วขึน้ รถมา้ “เด๋ียวก่อนขอรบั ...” แต่ถานหวนั่ ชิงนัน้ ขึน้ รถมา้ ไปเรียบรอ้ ยแล้ว ล่ยุ จกู บั อวี้ฉี ซ่ึงขึ้นรถม้าไปก่อนได้ปูฟูกสะอาดไว้ให้เรียบร้อยแล้วเช่นกนั เดก็ สาวยื่นมอื ไปเลิกผา้ ม่านรอให้คณุ หนูเข้ามา เม่ือเหน็ ว่าถานหวนั่ ชิงจะไปแน่แล้ว จวั่ เวิ่นกร็ ีบสาวเท้า ไปข้างหน้า “แม่นาง...แม่นางไม่มีอะไรจะบอกกบั ใต้เท้าจริงๆ หรือขอรบั ?” ถานหวนั่ ชิงกาลงั จะก้มหัวเข้าไปในตัวรถ พอได้ยินก็ ถึงกบั หยุดกึก เมด็ ฝนเริ่มโปรยปรายหนักขึน้ ทาให้เสื้อคลุมตวั นอกแทบจะเปี ยกไปถึงข้างใน ลุ่ยจแู ละอวี้ฉีจึงยิ่งเร่งนาง หญิง สาวคร่นุ คิดอยู่สกั ครู่ ก่อนหนั กลบั ไปมองจวั่ เวิ่นท่ีอยู่ด้านล่าง รถ 9

ยามนี้ฟ้าฝนทาให้รอบด้านมืดครึ้ม แม้แต่ใบหน้ากม็ อง ไม่ชัดแล้ว ทว่าจวั่ เวิ่นรบั รู้ได้ว่าสตรีท่ีอยู่ตรงหน้ายิ้มให้เขา จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงอ่อนตอบกลบั “ในเม่ือเป็ นแบบนี้แล้ว เช่นนัน้ กร็ บกวนผ้คู ุ้มกนั จวั่ เวิ่น บอกกบั ใต้เท้าว่า ข้าขอบคณุ ใต้เท้ามาก หวงั ว่าใต้เท้าจะรกั ษา สุขภาพให้ดี ขอให้ต่างคนต่างดูแลตัวเอง จากกนั คราวนี้คง ไม่ได้พบกนั อีกชวั่ ชีวิต” กล่าวจบกไ็ ม่รอให้จวั่ เว่ินตอบ นางหมุนตวั ก้าวเข้าไปใน รถมา้ จากนัน้ ประตรู ถกถ็ กู ปิ ดทนั ที ตามมาด้วยเสียงแส้และล้อ รถบดพื้นถนนที่เปี ยกแฉะแว่วมา ไม่นานรถม้าสามคนั กห็ าย ลบั ไปท่ามกลางสายฝน ไม่เหน็ แมแ้ ต่เงา สายน้าไหลผา่ นลาธาร เมฆหมอกลอยละล่องบนท้องฟ้า สายลมพดั ผา่ นใยฝ้ายให้ปลิวไปในอากาศ นัน่ คือสัญลกั ษณ์ว่าอากาศหนาวกาลงั ถกู แทนท่ีด้วย อากาศอบอ่นุ ยามฟ้าสางมีเมด็ ฝนโปรยปราย ยามใกล้เที่ยงฝนกเ็ ร่ิม ตงั้ เค้าตกหนัก หยาดฝนที่โปรยปรายได้หอบเอาความหนาว 10

จากเหมนั ตฤ์ ดมู าด้วย จึงหนาวสะท้านเกินกว่าความเยน็ ในฤดู ใบไมร้ ว่ ง จวั่ เวิ่นเดินต้านความหนาวของหยาดฝนเข้ามาในจวน เจ้าเมือง บนร่างเปี ยกชุ่มจนเนื้อตวั สนั่ เทา เขาเงยหน้ามองก็ เห็นแม่ทัพหัวเมืองกาลังยืนอยู่ในห้องโถงเพ่ือปรึกษางาน ราชการ สายตาอีกฝ่ ายเหลือบมองมาทางเขาแวบหน่ึง แต่เม่ือ ทอดมองเลยไปด้านหลงั แล้วไม่เหน็ ผ้ใู ดตามหลงั เขามา จึงหนั มาสบตากนั อีกครา จัว่ เว่ินไม่ได้เช็ดน้าฝนบนตัวให้แห้งก่อน รีบก้าวไป ด้านหน้ าแล้วรายงานใต้เท้าด้วยอาการประหม่า “ใต้เท้า คุณหนูถานไปพร้อมกบั ขบวนรถม้าของส านักคุ้มกนั ภยั หย่ง เต๋อแล้วขอรบั ” พอสิ้นเสียงรายงาน สีหน้าแม่ทพั หวั เมืองกเ็ ปล่ียนเป็ น เครียดขรึม สายตาตกอยู่บนร่างจวั่ เวิ่น เซ่ียเฉิ งจู่ขบฟันแน่น มองมาโดยไมเ่ ปล่งวาจาใด ภายในห้องเงียบสงดั การท่ีไม่มีเสียงนัน้ ย่ิงทาให้เกิด ความกดดนั อย่างหนักหน่วง 11

ถึงจวั่ เวิ่นจะเป็ นชายสูงแปดฉื่อ แต่เม่ือใต้เท้ามองมา ด้วยสายตาเยน็ เยียบปานเหมนั ต์เช่นนี้ ขาจึงยืนไม่ค่อยน่ิ งนัก จงึ รีบเอ่ยต่อ “ก่อนท่ีแม่นางจะเดินทาง ได้ฝากคามาบอกใต้เท้า ด้วยขอรบั ” “พดู มา!” เซี่ยเฉิงจ่เู อ่ยด้วยน้าเสียงเยน็ เยียบ “คุณหนูถานบอกว่า...” จัว่ เว่ิ นรีบเอาข้อความนั้น รายงานใต้เท้าโดยไมต่ กหล่นแม้สกั คา ต่างคนต่างดแู ลตวั เอง? คงไม่ได้พบกนั อีกชวั่ ชีวิต? ทนั ทีท่ีเขารายงานจบกเ็ หน็ ใต้เท้าคล้ายจะหวั เราะ แล้ว เอ่ยสนั้ ๆ “ดี! ดีมาก!” ไม่ร้วู ่าในใจใต้เท้าข่มกลนั้ ความโกรธไว้มากเพียงใด เขา ได้ยินใต้เท้าแค่นเสียงออกจากจมกู จากนัน้ กก็ ้าวเดินมาหาเขา สองก้าวแล้วกวาดตามองรอบหนึ่ง ก่อนจะสะบดั ชายแขนเสื้อ หนั หลงั เดินเข้าไปในห้องหนังสือ จวั่ เว่ินถอนหายใจยาว เหน็ ใต้เท้าจากไปเขากค็ ่อยโล่งใจ ตอนแรกพอเหน็ สายตาของใต้เท้าที่มองมา เขากค็ ิดว่าตนเอง 12

แย่แน่แล้ว แต่ยามนี้ใต้เท้าเดินเข้าไปในห้อง กแ็ สดงว่าเขารอด พ้นวิกฤตอย่างฉิ วเฉี ยด เขาติดตามใต้เท้ามาหลายปี ถึงจะมีอายุพอกัน ทว่า ความอดทนนัน้ ต่างกนั มาก ใต้เท้าเป็ นบุรษุ ผ้หู นึ่งท่ีเช่ือว่าสิบปี แก้แค้นกย็ งั ไม่สาย ถึงเจ้าจะเคยกลนั่ แกล้งหรือเหยียดหยามดู หมิ่นเขา ใต้เท้ากย็ งั อดทนอดกลนั้ จนผา่ นไปได้ ทว่าเม่ือโอกาส มาถึง ใต้เท้ากจ็ ะลงมือโดยไม่มีความปรานีให้สกั นิ ด คนผ้นู ัน้ ยงั ไม่รเู้ ลยด้วยซ้ าว่าตวั เองตายอย่างไร จวั่ เว่ินเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องหนังสือพร้อมทัง้ เง่ียหูฟัง เสียงด้านใน เสียงท่ีเลด็ ลอดมานัน้ ไม่ใช่เสียงพลิกแผน่ กระดาษ แต่เป็นเสียงจงั หวะการก้าวเท้าในห้อง เสียงนัน่ ไม่ได้สงบเยือก เยน็ ทว่าการเดินกลบั หนุ หนั พลนั แล่น แสดงให้เหน็ ว่าใจของ คนด้านในนัน้ ...ไม่ว่าอย่างไรกย็ ากที่จะสงบ เขาพลนั นึกถึงสภาพใต้เท้าในช่วงส่ีห้าวนั ก่อนท่ีถือว่าแย่ มากๆ ทว่าบดั นี้ย่ิงแย่กว่าเดิม เกรงว่าต่อไปกค็ งไม่ดีขึ้น เพื่อ หลีกเลี่ยงการถกู ลูกหลง จวั่ เว่ินจึงคิดว่าตวั เองควรก้าวไปยืน ให้ห่างจากประตสู กั หน่อยจะดีกว่า 13

จวั่ เว่ินได้แต่บ่นกบั ตวั เองในใจ เรื่องนี้ใต้เท้าควรโกรธ ตัวเอง เดิมทีคนก็ถกู สกดั ไว้นอกเมืองอยู่แล้ว คิดจะขจดั ทิ้ง ย่อมทาได้ง่ายดายและไม่มีใครล่วงรู้แน่ แต่จู่ๆ ใต้เท้ากอ็ อก คาสงั่ ให้ปล่อยตวั เสียอย่างนัน้ บดั นี้นางถกู รบั ตวั ไปแล้ว ใต้เท้า ก็มากลดั กลุ้มจนโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟอยู่คนเดียว จวั่ เว่ินคิด แล้วเจบ็ ปวดใจตามไปด้วย น่ีไม่ใช่สร้างเรื่องให้ตวั เองไม่อยาก มีชีวิตอย่ตู ่อหรอกหรอื ... แล้วคุณหนูตระกลู ถานผ้นู ัน้ เล่า ดินแดนไม่ว่าจะเหนือ ใต้หรอื ห่างไกลกนั สุดหล้า ท่ีไหนจะปลอดภยั และมีอิสระเท่าอยู่ กบั ใต้เท้าท่ีนี่ หากนางไม่อยากไปกอ็ ยู่ต่อได้ แค่เพียงเอ่ยวาจา ออดอ้อนไม่กี่ประโยค ใต้เท้ากต็ ามใจนางแล้ว ไม่ใช่มีคนบอก หรอื ว่าลมปากของสตรีนัน้ ย่ิงใหญ่กว่าทหารมา้ นับหมื่น? แต่ก่อนนางทาให้ใต้เท้าหลงมัวเมา ของอะไรดีๆ ก็ ประเคนให้ เมื่อผ่านการเฉลิมฉลองช่วงตรุษจีนมาแล้วก็ อยากจะแต่งงานแล้วพานางเข้าจวน แม้กระทงั่ ของใช้ในจวนก็ เปล่ียนใหมท่ งั้ หมด ทว่าวนั นี้แค่มีคนมารบั แล้วใต้เท้าบอกให้ไป นางกไ็ ปเสีย อย่างนัน้ ช่างทาให้คนเจบ็ ปวดรวดร้าวเหลือเกิน มิน่าเล่าใต้ เท้าถึงได้โกรธมากปานนัน้ 14

ในขณะที่กาลงั กอดอกครนุ่ คิดอยู่ พลนั ได้ยินเสียงไมร่ วู้ ่า เป็ นแจกนั ดอกไม้หรือถ้วยชาตกกระแทกพื้นดงั มาจากในห้อง หนังสือ จวั่ เว่ินยงั ยืนอย่ทู ่ีเดิมแล้วถอนหายใจอีกครงั้ เฮ้อ...วนั นี้มนั วนั บา้ อะไรวะ! 15

81 วดั ใจ สำหรบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว วนั นี้ไม่ใช่วนั ฤกษ์งามยามดี แน่นอน เกรงว่ำจะเป็นวนั ย่งุ ว่นุ วำยเสียมำกกว่ำ ในใจนำงไม่ต่ำงจำกสำยฝนที่กระหน่ำลงมำจำกที่ตก เปำะแปะจนกระทัง่ หนักหนำแทบบ้ำคลงั่ ถำนหวนั่ ชิงกำลงั ไตร่ตรองว่ำคนผู้นั ้นเจตน ำไล่นำงไปในช่ วงเวลำเช่ นนี้ จริ ง หรอื ? เขำคงต้องกำรให้นำงได้รบั ควำมทุกขท์ รมำนกระมงั นำง เองกร็ ้นู ิ สยั ข้อนี้ของเขำตงั้ นำนแล้ว หำกชำยผ้นู ี้ตดั สินใจเร่ือง ใดแล้วกจ็ ะไมส่ นใจใครหน้ำไหนทงั้ สิ้น ฝนยิ่งตกกย็ ิ่งหนัก คณะค้มุ กนั ภยั เพ่ิงออกจำกเมืองเว่ย อนั ได้ไมน่ ำน รถมำ้ กเ็ ร่ิมเดินทำงในสภำพทุลกั ทเุ ลต่อไปไม่ไหว กำรเดินทำงในสภำพอำกำศแบบนี้ สำหรบั คนเดินทำงแล้วถือ ว่ำเป็นภยั พิบตั ิดีๆ น่ีเอง เสื้อสีน้ำตำลบนร่ำงจำงเม่ำซิ่งเปี ยกลู่แนบเนื้อ เขำสวม งอบนัง่ อย่หู น้ำรถม้ำ พอเหน็ ว่ำฝนตกหนักขึน้ เร่อื ยๆ กก็ งั วลว่ำ น้ำฝนจะเข้ำไปในรถ พวกเขำชำนำญกำรเดินทำงคุ้มกนั ภยั ทำงำนตำกแดดตำกฝนอยู่หลำยปี พำยุฝนแค่นี้ไม่ได้ระคำย 1

ผิวหนัง ทว่ำหญิงสำวทงั้ สำมในรถล้วนบอบบำงอ่อนแอ หำก ทนควำมลำบำกในกำรเดินทำงไม่ไหวแล้วเกิดเจบ็ ป่ วยขึ้นมำ จะย่งุ ยำกย่ิงกว่ำฝนท่ีกำลงั ตกกระหน่ำนี้เสียอีก ดงั นัน้ เขำจึงหนั ไปทำงประตูรถม้ำแล้วเลิกม่ำนขึ้น ตงั้ ใจ จะปรึกษำกบั หญิงสำวที่นัง่ อยู่ตรงกลำงว่ำอยำกจะย้อนกลบั ไป เมืองเว่ยอนั ก่อนไหม รอให้ฝนหยดุ ตกแล้วค่อยเดินทำงใหม่ ถำนหวนั่ ชิงนิ่ งคิดอยู่คร่หู น่ึง “ข้ำงหน้ำประมำณสิบลี้มี หม่บู ำ้ นอย่แู ห่งหนึ่ ง พวกเรำสำมำรถหลบฝนท่ีนัน่ ได้” น่ีนำงไม่คิดจะกลบั เว่ยอนั แล้วจริงๆ หรอื ? ยงั ดีท่ีกำรเดินทำงสิบลี้ไม่ถึงชวั่ ยำมกถ็ ึงแล้ว จำงเม่ำซิ่ง เหลือบมองภรรยำแวบหนึ่ งก่อนจะปล่อยม่ำนลงโดยไม่ได้พูด อะไร จำกนัน้ กส็ ะบดั เชือกบงั เหียนแล้วออกเดินทำงต่อ ถำนหวนั่ ชิงรู้อยู่แก่ใจว่ำไม่ควรหนั ม้ำกลบั ไปเพื่อหลบ ฝน เพรำะในใจของผ้คู ุ้มกนั ภยั คงอยำกออกเดินทำงต่อเสีย มำกกว่ำ สภำวะแบบนี้สำหรบั ถำนหวนั่ ชิงแล้วไม่ใช่เพียงฝนตก แต่มนั คือกำรลองใจตวั เอง 2

หำกจะทิ้งแล้วก็ควรตดั ใจให้เด็ดขำดแล้วเริ่มต้นใหม่ เมื่อใดท่ีหนั กลบั ไปก็เท่ำกบั ว่ำไม่อำจละทิ้งได้ จะเหมือนกบั ตวั เองมีควำมหวงั อยู่ลึกๆ ว่ำอีกฝ่ ำยจะมีเย่ือใยอำลยั อำวรณ์ ถำ้ เป็นแบบนี้แล้วจะเริ่มต้นใหมไ่ ด้หรอื หลำยปี มำนี้ ถำนหวัน่ ชิ งใช้ชีวิ ตกลมกลืนกับคนยุค โบรำณได้สำเรจ็ โดยไม่เกิดควำมหวนั่ ไหวแบบชำยหญิง ทว่ำ เม่ือเกิดควำมหวัน่ ไหวขึ้นมำ นำงก็ไม่อำจโกหกตัวเองได้ เพรำะหำกนำงไม่มีเยื่อใยให้เขำนำงกค็ งไม่ร้สู ึกอบอ่นุ เวลำอยู่ ใกล้ ตำมจริงแล้วนำงไม่ควรเอำควำมร้สู ึกตนเองไปฝำกไว้กบั คนอ่ืน เพรำะสุดท้ำยนำงกอ็ ำจเจบ็ ปวดรำวกบั มีมีดมำกรีดลง กลำงใจอย่ำงเช่นตอนนี้ บนถนนมีเพียงเสียงฝนตกกระทบหลงั คำรถกบั เสียงกีบ เท้ำมำ้ แทบไมไ่ ด้ยินเสียงอื่นสอดแทรกมำ อวี้ฉีร้วู ่ำจิตใจของคณุ หนูเวลำนี้ไม่ใครด่ ีนักจึงไม่ควรพดู ให้มำกควำม ส่วนลุ่ยจูอยู่อำศยั บ้ำนเลก็ หลงั นัน้ มานำน กำร ต้องจำกไปทำให้จิตใจยำ่ แย่เช่นกนั จึงไม่พูดอะไรสกั คำตลอด ทำง 3

ระยะทำงสิบลี้ หำกจะบอกว่ำไกลกไ็ ม่ไกล แต่กไ็ ม่ใกล้ ดงั ท่ีคิด ผ้คู ้มุ กนั ภยั ที่ควบคมุ รถม้ำลูบน้ำฝนบนใบหน้ำนับครงั้ ไมถ่ ว้ น เขำหวดม้ำพรอ้ มกบั บน่ พมึ พำเมื่อมนั ไม่เชื่อฟัง “เส้นทำงนี้ไม่น่ำเดินทำงเอำเสียเลย หำกข้ำช้ำกว่ำนี้ละ กล็ ้อขวำต้องจมโคลนจนยกไม่ขึน้ แน่” เมื่อเทียบกบั รถม้ำ เขำชอบเดินทำงทำงเรือมำกกว่ำ ถึง จะไกลนับรอ้ ยลี้กไ็ ม่มีปัญหำ เพรำะไม่ต้องเรง่ เดินทำงทุกวนั ไม่ ต้องลำบำกกบั ฝนที่เปี ยกชื้นและเลนตม หำกเจอหนทำงไม่ดีก็ ย่ิงทำให้ใจไม่ดีไปด้วยดงั เช่นตอนนี้อีกต่ำงหำก มีคนหน่ึงเลิกผ้ำมำ่ นจำกในรถแล้วชะโงกหวั ออกมำเอ่ย กบั ผ้คู มุ รถม้ำ “ข้ำงในรถเปี ยกหมดแล้ว จะนัง่ ไม่ได้แล้ว ต่อให้ ฝนหยดุ กย็ งั เดินทำงไม่ได้อย่ดู ี พวกเรำรีบหำท่ีพกั เถอะ” แถวนี้ก็เป็ นเขตชำยแดน อำจจะมีโจรป่ ำโผล่ออกมำ เม่ือไรกไ็ ด้ กำรหำที่พกั ค้ำงแรมจึงเป็ นส่ิงที่ถกู ต้องท่ีสุดในเวลำ นี้ “หวั หน้ำจำงบอกแล้วว่ำข้ำงหน้ำมีหม่บู ำ้ นอยู่ พวกเรำจะ ไปหลบฝนที่นัน่ ประมำณสิบลี้กถ็ งึ แล้ว” 4

คณะเดินทำงมุ่งไปทำงทิศเหนืออย่ำงเร่งรีบ ใช้เวลำไม่ ถึงชวั่ ยำมกเ็ หน็ กำแพงที่โอบล้อมหมบู่ ำ้ นชำวนำ หมู่บ้ำนแห่งนี้อยู่ใกล้กบั เว่ยอนั ตำแหน่งท่ีตงั้ ถือว่ำดีไม่ น้อย เพรำะเป็ นทำงผ่ำนของรถม้ำและบรรดำทหำร อีกทงั้ เป็น สถำนท่ีที่พ่อค้ำพกั เหนื่อยกนั เม่ือผ่ำนกำแพงเข้ำมำ จำกบ้ำนชำวนำหลังเล็กก็ เปล่ียนเป็ นร้ำนอำหำร ร้ำนสุรำ และโรงเต๊ียมท่ีมีอำหำรง่ำยๆ มีน้ำร้อนและที่พักให้คนเดินทำงได้พกั ผ่อน เป็ นสถำนที่ท่ี เหมำะสมกบั กำรดำเนินกิจกำร ทนั ทีที่มำถึงพวกเขำก็นำรถม้ำเข้ำไปจอดในลำนหน้ำ โรงเตี๊ยมแห่งหน่ึงท่ีดูใหญ่ที่สุด ยำมนี้ทำงเข้ำประตูโรงเต๊ียม เตม็ ไปด้วยรอยเท้ำเปื้ อนโคลนเฉอะแฉะ มีลูกค้ำถือร่มเดินไป มำหลำยคน เพรำะว่ำฝนเทลงมำอย่ำงหนักปำนฟ้ำรวั่ ที่นัง่ ใน โรงเต๊ียมจึงเตม็ หมด เส่ียวเอ้อในโรงเตี๊ยมเหน็ ว่ำมีคนกลุ่มหน่ึงมำ จึงรีบเดิน เข้ำมำทกั ทำยด้วยใบหน้ำยิ้มแย้ม “นำยท่ำน ชนั้ สองมีคนพกั เตม็ แล้ว ชนั้ สำมเป็นห้องชนั้ เย่ียมยงั เหลืออยู่หกห้องน่ำจะพอดี คนขอรบั ” 5

ห้องชนั้ เยี่ยม? แค่ได้ยินกร็ ้แู ล้วว่ำแพง พวกเขำบกุ ตะลุย จำกเหนือจรดใต้มำนำน ตื้นลึกหนำบำงล้วนร้ดู ี ถึงจะเป็ นห้อง ชนั้ เย่ียมทว่ำเงินที่จ่ำยไปกถ็ ึงกบั ทำให้มอื ไม้อ่อนทีเดียว เส่ียวเอ้อเหน็ สำยตำกร็ ้วู ่ำพวกเขำคิดอะไรอยู่ จึงรีบเอ่ย เสริม “นำยท่ำน วนั นี้ข้ำงนอกฝนตกหนัก มีคนเข้ำมำพกั ก่อน หน้ำนี้ไม่น้อย โรงเตี๊ยมของเรำมีจำนวนห้องพกั มำกท่ีสุด ส่วน ที่อ่ืนๆ กม็ ีคนเข้ำพกั เตม็ หมดแล้ว ข้ำคิดว่ำวนั นี้ท้องฟ้ำคงมืด ครึ้มอีกนำน ไม่แน่ว่ำสกั พกั อำจจะมีคนมำเพ่ิม หมู่บ้ำนนี้ไม่มี โรงเต๊ียมอื่นอีกแล้วนะขอรบั ” “ข้ำเอำห้องทงั้ หมดนัน่ แหละ ให้คนเอำอำหำรและน้ำ รอ้ นไปส่งด้วย รีบๆ หน่อย” จำงเม่ำซิ่งโบกมอื จองห้องทงั้ หมด หลงั จำกรบั ป้ำยห้องกเ็ ดินขึ้นชนั้ บน หญิงสำวทงั้ สำมท่ีสวมผ้ำ คลมุ ศีรษะ เดินตำมหวั หน้ำผคู้ ้มุ กนั ภยั ขึน้ ไปบนชนั้ สำม พวกเขำได้ทำกำรแบ่งห้องพักโดยจำงเม่ำซิ่ งพักกับ ภรรยำ ถำนหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจู และห้องท่ีเหลือสี่ห้องกแ็ บง่ ให้ผ้คู ้มุ กนั อีกแปดคน เสี่ยวเอ้อทำงำนรวดเรว็ ไม่นำนน้ำร้อนในห้องก็พร้อม สรรพ ทุกคนไม่เพียงได้แช่น้ำร้อนสบำยตวั ยงั มีกำน้ำชำและ 6

อำหำรมำวำงบนโตะ๊ ด้วย ช่วงนี้อำหำรขำดแคลนอำหำรร้อนจงึ เป็ นเพียงเกี๊ยวน้ำ ฤดหู นำวเพ่ิงผ่ำนพ้นไป ต้นไม้กเ็ พ่ิงผลิดอก ยำมท่ีอย่นู อกบำ้ นหำกมีน้ำแกงรอ้ นๆ ให้ซดกถ็ อื ว่ำไมเ่ ลวแล้ว ถำนหวนั่ ชิงเปล่ียนชดุ เรียบรอ้ ยกเ็ ชด็ ผมจนแห้งแล้วรวบ เป็นมวยผม จำกนัน้ กข็ ยบั กำยมำนัง่ หน้ำโต๊ะ ก่อนจะหยิบช้อน ไม้ขึ้นมำเตรียมจะกินน้ำแกง ทันใดนัน้ จิตใจท่ีอึมครึมพลนั เปล่ียนเป็ นสดใส มุมปำกเผยรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเรียกลุ่ยจู ให้มำกินอำหำร หลงั จำกลุ่ยจูปูเตียงเรียบร้อยกว็ ำงห่อผ้ำลงแล้วเดินมำ หำ นำงเห็นคุณหนูนัง่ หลงั ตรงท่ำทำงอยำกจะลองซดน้ำแกง เตม็ ทีกเ็ ดินเข้ำมำนัง่ ใกล้ๆ แล้วจ้องคณุ หนูของตนเงียบๆ ถำนหวนั่ ชิงเพิ่งซดได้สองคำ กระเพำะกเ็ ริ่มอ่นุ นำงเงย หน้ำมองคนข้ำงๆ เห็นลุ่ยจูทำปำกย่ืนซึ่งเป็ นท่ำทำงยำมที่ไม่ พอใจ ช้อนในมือนำงพลนั ชะงกั แล้วจึงวำงมนั ลง หญิงสำวร้วู ่ำ ล่ยุ จโู กรธเรอื่ งใด เพียงแต่ไมอ่ ยำกอธิบำยกเ็ ท่ำนัน้ ลุ่ยจูนั้นไม่ใช่คนท่ีจะเก็บเร่ืองรำวไว้ในใจได้ พอเห็น คณุ หนูไม่เอ่ย นำงจึงพดู ขึ้นมำก่อน “คณุ หนูเจ้ำคะ ท่ำนส่งสำร บอกพี่อวี้ฉีให้มำรบั ตงั้ แต่เมอื่ ไร? ทำไมข้ำถงึ ไมร่ เู้ ลย?” 7

ถำนหวนั่ ชิงน่ิ งอย่นู ำนจึงค่อยตอบ “ข้ำเหน็ ท่ำทำงเจ้ำกร็ ู้ แล้วว่ำหำกบอกเจำ้ กเ็ ท่ำกบั บอกคนอื่นๆ” ลุ่ยจูหน้ำแดงกำ่ “แล้วไยคุณหนูถึงต้องไปเล่ำเจ้ำคะ ผู้ คุ้มกนั ภยั กลุ่มนี้ดไู ม่น่ำพ่ึงพำได้สกั เท่ำไร สำมีของพี่อวี้กเ็ พียง เหน็ แก่หน้ำภรรยำ พูดตำมตรงกค็ ือไม่มีสกั คนท่ีใส่ใจคุณหนู ไม่เหมือนอย่ทู ่ีเว่ยอนั อย่ำงน้อย...อย่ำงน้อย...” อย่ำงน้อยกย็ งั มีคนตงั้ ใจดแู ลและปกป้องคณุ หนู ถำนหวนั่ ชิงถอนหำยใจ “ข้ำถกู ไล่ออกมำ ลุ่ยจู หรือเจ้ำ แสรง้ ทำเป็นไมร่ ?ู้ ” “แต่ว่ำเรื่องนี้คุณหนูก็รู้อยู่แก่ใจว่ำตนเองผิด คุณหนู ตอบรบั แต่งงำนกบั ใต้เท้ำแต่กลบั วำงแผนจะหนี ใต้เท้ำย่อม โกรธเป็ นธรรมดำ ขอแค่คุณหนูยอมรบั ผิดกบั ใต้เท้ำกจ็ บแล้ว แต่น่ีคณุ หนูไม่พดู สกั คำกจ็ ำกมำอย่ำงนี้ ทิ้งใต้เท้ำโดยไม่อำลำ ...” ถำนหวนั่ ชิงได้ยินดงั นัน้ กถ็ อนหำยใจ “ข้ำเป็ นคนผิดใช่ หรอื ไม่ ตอนนี้แม้แต่คนใกล้ชิดกไ็ ม่เข้ำข้ำงข้ำแล้ว?” “คณุ หนู ข้ำ...ข้ำอยำกให้คณุ หนูมีชีวิตที่ดีนะเจ้ำคะ...” 8

“อีกอย่ำง...” ถำนหวนั่ ชิงเอ่ยแทรกคำพดู ของนำง หยิบ ช้อนมำตกั น้ำแกงเข้ำปำกอีกครงั้ จำกนัน้ กเ็ อ่ยเสียงเนิ บ “ข้ำ พดู เมอ่ื ไรว่ำข้ำทิ้งเขำ?” “แต่ว่ำพวกเรำออกมำจำกเมืองเว่ยอนั แล้วนะเจ้ำคะ” ล่ยุ จมู องเกี๊ยวน้ำบนโตะ๊ ครงึ่ ค่อนวนั ไม่ได้แตะของกินจึงเร่ิมหิว บำ้ งแล้ว นำงอดไม่ได้ที่จะยื่นมอื ไปหยิบช้อนขึน้ มำ ควำมจริงแล้วนำงก็ไม่อยำกตงั้ ตวั เป็ นศตั รูกบั คุณหนู หรอก นำงคิดเสมอว่ำในที่สุดคุณหนูจะต้องแต่งกับใต้เท้ำ แน่นอน บดั นี้ควำมร้สู ึกนำงไม่เหมือนเม่ือก่อน อำจเพรำะพกั อยู่ท่ีเว่ยอนั นำนจึงเริ่มร้สู ึกดี จู่ ๆ ต้องมำจำกไปกะทนั หนั กท็ ำ ใจลำบำก ควำมร้สู ึกนำงเหมือนกบั เม่ือครงั้ ท่ีต้องจำกบ้ำนเกิด เมอื งนอน นำงกบั คณุ หนูอำศยั อย่ทู ่ีน่ีกเ็ งียบสงบและสขุ สบำยดี ยำกมำกท่ีจะให้กลบั ไปมีชีวิตที่ลำบำกยำกแค้นดงั แต่ก่อน ลุ่ยจูกดั เกี๊ยวเข้ำไปในปำก พอเคี้ยวได้สองคำกแ็ ทบจะ คำยออกมำ เก๊ียวนี้ทงั้ เคม็ ทงั้ เปรี้ยวทงั้ แขง็ น่ีมนั ของอะไรกนั ทำไมถงึ ไมอ่ รอ่ ยเอำเสียเลย! ถำนหวนั่ ชิงมองอีกฝ่ ำยปรำดเดียวก็เข้ำใจ อำหำรที่น่ี เทียบไมไ่ ด้กบั บำ้ นเลก็ ท่ีเว่ยอนั ทกุ สองสำมวนั จะมีแต่คนส่งผกั 9

และเนื้อสดใหม่มำให้ นัน่ เพรำะบำงคนหำผกั ผลไม้มำให้โดย หกั จำกเบีย้ เลี้ยงของตวั เอง หมู่บ้ำนชำวนำท่ีเป็ นจุดหยุดพกั เช่นนี้ หำกไม่สะดวก สบำยกย็ ่อมเป็ นเรื่องธรรมดำ อีกทงั้ ตอนนี้ข้ำวของขำดแคลน ถำนหวนั่ ชิงมองเกี๊ยวที่กินไปแล้วคร่ึงอนั ไส้เกี๊ยวขำ้ งในสีดำ น่ำจะทำจำกผกั แห้งและผกั ดองผสมกนั มิน่ำล่ะลุ่ยจถู ึงไม่อยำกไป นี่ยงั ไม่ทนั พ้นเขตเว่ยอนั ด้วย ซำ้ เดก็ สำวกเ็ ร่ิมไมค่ ้นุ ชินกบั สิ่งเหล่ำนี้เสียแล้ว ถำนหวนั่ ชิงพยำยำมกินเกี๊ยวท่ีเหลือในชำมของตน ก่อน ถอนหำยใจ “กินแก้ขดั ไปก่อนเถอะ” “คุณหนู ท่ำนไม่ต้องกินแล้วเจ้ำค่ะ ไม่รู้ว่ำของน่ี ทำ สะอำดหรือเปล่ำ กินแล้วถ้ำท้องเสียจะทำอย่ำงไร?” ลุ่ยจูนึก บำงอย่ำงได้ดวงตำพลนั เปล่งประกำย รีบวำงตะเกียบ “คณุ หนู เจ้ำคะ ท่ีท่ำนพูดเม่ือคร่หู มำยถึงเรำจะหนั รถม้ำกลบั เว่ยอนั ไป หำใต้เท้ำใช่ไหมเจ้ำคะ?” อย่มู ำตงั้ นำนเพ่ิงจะรวู้ ่ำเว่ยอนั น่ำอยู่ ที่นัน่ คณุ หนูไมต่ ้อง กงั วลเร่ืองฐำนะ พร้อมทงั้ มีใต้เท้ำคอยปกป้องดูแล เทียบกบั 10

ตอนที่อยู่เมืองหลวงนัน้ มีอิสระกว่ำกนั มำก พอจำกมำครำนี้ ยงั ไม่ต้องพูดถึงกำรเดินทำงไกล แค่เร่ืองสำมะโนครวั ก็ไม่รู้จะ จดั กำรอย่ำงไร อีกทัง้ หลงั จำกนี้ก็ไม่รู้ว่ำต้องหลบซ่อนด้วย ควำมอกสนั่ ขวญั แขวนอีกนำนแค่ไหน ถำนหวนั่ ชิงเพิ่งกินไปได้สองชิ้นกต็ ดั สินใจหยุดกิน มอง ลุ่ยจทู ่ีกำลงั รอคำตอบอย่ำงตงั้ อกตงั้ ใจ ก่อนตอบเสียงแผว่ เบำ “จะเป็ นไปได้อย่ำงไรเล่ำ” “คณุ หนู!” ถำนหวัน่ ชิ งโบกมือ “อย่ำเอะอะเสี ยงดังไป หูข้ำ สนั่ สะเทือนจนเจบ็ ไปหมดแล้ว” เอ่ยถึงตรงนี้นำงกห็ วั เรำะ “เจ้ำ วำงใจเถอะ อย่ำงไรเสียใต้เท้ำของเจ้ำจะต้องมำรบั ตัวเจ้ำ แน่นอน” ใบหน้ำฟึ ดฟัดเมื่อคร่พู ลนั เปลี่ยนเป็ นตื่นเต้นดีใจขึ้นมำ ทันที เพรำะนัยสำคัญของประโยคนี้ ก็คือ หำกมำรบั นำงก็ เท่ำกบั มำรบั คุณหนู แสดงว่ำพวกตนไม่ต้องไปจำกที่นี่แล้วใช่ ไหม? นำงรีบเอ่ยว่ำ“คณุ หนูให้คนไปแจ้งข่ำวแก่ใต้เท้ำแล้วหรอื เจ้ำคะ?” 11

“เปล่ำ” “แล้วรไู้ ด้อย่ำงไรเจำ้ คะว่ำใต้เท้ำจะมำรบั แน่” “เขำมำแน่นอน” “เพรำะอะไรเจ้ำคะ?” ถำนหวนั่ ชิงยิ้มกว้ำง แล้วเอ่ยว่ำ “เพรำะว่ำเขำเป็ นคนที่ ยึดมนั่ ถอื มนั่ อย่ำงที่สดุ ” “...” ล่ยุ จมู ีสีหน้ำงุนงง ไมเ่ ข้ำใจ ถำนหวนั่ ชิงกินไม่ลงอีกแล้ว นำงร้สู ึกว่ำเพลียมำกจงึ เดิน ไปนอนลงบนเตียง ทิ้งลุ่ยจทู ่ีมีท่ำทำงฮึดฮดั นัง่ อยู่คนเดียว นำง หลงคิดว่ำหำกบอกไปอีกฝ่ ำยจะสบำยใจเสียอีก ทว่ำส่ิงที่นำงพูดนัน้ เป็ นควำมจริง ตอนที่นำงตดั สินใจ จำกมำ นำงคิดว่ำเขำเป็ นคนใจแคบ ถึงแม้จะเป็ นควำมจริงอยู่ บำ้ งกต็ ำม เรอื่ งครงั้ นี้เป็นหมำกท่ีนำงแอบวำงไว้นำนแล้ว เป็ นเพรำะนำงไม่อยำกฉุดรงั้ อนำคตของเขำ ทว่ำช่วง หลำยวนั มำนี้นำงคิดได้แล้วแต่เร่ืองรำวกลบั พลิกผนั โดยไม่ทนั 12