กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

ตงั้ ตวั ตอนที่นำงอยำกไปคนเหล่ำนี้กลบั ไม่มำ ตอนไม่อยำกไป คนเหล่ำนี้ กลับมำเสียอย่ำงนั้น แถมช่วงนี้ ในใจนำงรู้สึก หวำดระแวงจึงโกรธเขำอยู่ แต่พอสงบใจได้แล้วถึงเพ่ิงคิดได้ว่ำตวั เองหุนหนั พลนั แล่นไปหน่อย ประหน่ึงไอคิวตำ่ ลงฉับพลนั เสียอย่ำงนัน้ ถำนหวัน่ ชิงพยำยำมใช้เหตุผลนี้ ให้อภยั ตัวเอง หำก อยำกเข้ำใจใครสกั คน จะต้องเข้ำใจนิ สยั ของเขำให้ถึงแก่นแท้ จึ ง จ ะ รู้จุ ด มุ่ ง ห ม ำ ย แ ล ะ ค ว ำ ม ห ม ำ ย ท่ี แ ฝ ง ใ น เ รื่ อ ง ท่ี เ ข ำ ท ำ ทงั้ หมด นำงไม่ได้เอ่ยผิดแต่ประกำรใด เซ่ียเฉิ งจู่คนนี้เป็ นคนท่ี ยึดมนั่ ถือมนั่ อย่ำงที่สุด หำกจะทำเร่ืองใดแล้วย่อมต้องทำจน สำเรจ็ ไม่มีคำว่ำล้มเลิกกลำงคนั เขำทำทุกอย่ำงด้วยควำมทุ่มเทและด้วยใจท่ีหลงใหล แบบฝังรำกลึก ถึงควำมรู้สึกของเขำจะดูออกง่ำยแต่ไม่ได้ รำบเรียบดงั ท่ีเหน็ ถำนหวนั่ ชิงมองออกแต่ไม่อำจพูดเปิ ดเผย ควำมจริงได้กเ็ ท่ำนัน้ 13

ถำนหวัน่ ชิ งคิ ดว่ำหำกปี นั้นตอนท่ีอำยุสิ บสำม เขำ เกลียดนำงมำกจริงๆ เม่ือดจู ำกท่ีเขำทำตอนนี้แล้ว คนเกลียด ชงั กนั คงไมท่ ำเช่นนี้แน่ เขำให้ทหำรปลอมตัวเป็ นโจรมำปล้นกลำงทำงเพ่ือ หลอกนำง ตอนนัน้ นำงยงั คิดไม่ออก แต่หลงั จำกท่ีปะติดปะต่อ เรื่องกส็ ำมำรถเข้ำใจ นำงสำมำรถพำลุ่ยจูหนีออกมำได้อย่ำง ง่ำยดำยแบบไม่คำดคิดกเ็ ป็ นเพรำะ ‘โจรภเู ขำ’ พวกนัน้ ฆ่ำฟัน แต่ชำย ทว่ำไมท่ ำรำ้ ยสตรี เกรงว่ำทงั้ หมดนัน้ ได้ถกู ‘วำงแผน’ ไว้นำนแล้ว อบุ ำยนี้ถำนหวนั่ ชิงปิ ดตำข้ำงเดียวแสร้งทำเป็นไม่รู้ ส่วน เรื่องวนั นี้ เขำโกรธจดั จนอำรมณ์เดือดพล่ำนท่วมท้นใจจนต้อง ให้คนรีบพำนำงไปเสีย แต่ยงั ตงั้ ใจเลือกวนั ท่ีฝนตก คงอยำกจะ ให้นำงได้รบั ควำมทุกขย์ ำกลำบำกแล้วกลบั ไปอ้อนวอนขอรอ้ ง เขำ ลุ่ยจใู ห้ตนกลบั ไปคืนดีกบั เขำ...จะเป็นไปได้อย่ำงไร หำก กลบั ไปนำงกแ็ พใ้ ห้เขำน่ะสิ! 14

นำงอยำกจะบอกกบั ลุ่ยจูว่ำ ควำมสมั พนั ธ์ระหว่ำงชำย หญิ งนั้นต้องมีใจให้กันทัง้ สองฝ่ ำย แต่ก็มีบำงอย่ำงท่ีไม่ ยตุ ิธรรมเหมอื นกนั นัน่ คือหำกใครเป็นคนท่ีรกั ก่อน คนนัน้ กจ็ ะ เป็นผแู้ พ.้ .. อำจกลำยเป็ นคนท่ีต้องยอม... หำกนำงยอมลงให้วนั นี้อำจจะกลำยเป็นสญั ลกั ษณ์ว่ำวนั ข้ำงหน้ำจะต้องยอมให้ตลอดไป ผ้หู ญิงนัน้ สำมำรถอ่อนหวำนและคล้อยตำมได้ แต่บำง เรื่องกต็ ้องมีเกียรติและศกั ด์ิศรี อย่ำงไรกต็ ำมในควำมคิดของ ลุ่ยจกู ค็ งไม่เข้ำใจว่ำเพรำะอะไรคณุ หนูจึงทำกบั ใต้เท้ำเช่นนี้ ถึง พดู ออกไปเดก็ สำวกไ็ ม่เข้ำใจอย่ดู ี ใต้เท้ำนัน้ เป็ นผ้ทู ่ีมีควำมปรำรถนำอย่ำงแรงกล้ำในกำร ควบคมุ ผ้คู น ทุกวนั ทุกเร่ืองในบ้ำนเขำร้หู มด ไม่ว่ำนำงจะไปที่ ไหน พดู อะไร ของกินของใช้ในบ้ำนต่ำงร้ชู ดั แจ้ง แม้กระทงั่ สิ่ ง ใดนำงออกควำมคิด เรอื่ งไหนที่ลงแรงทำ เขำล้วนถำมไถ่อย่ำง ชดั เจนจนรเู้ รอ่ื งรำวแจ่มแจ้งเหมือนตำเหน็ 15

อุปนิ สัยเช่นนี้ หำกรักใครมำกและถนอมมำกแถม ต้องกำรแต่งเข้ำตระกูล จะต้องวำงแผนทุกอย่ำงไว้อย่ำง เรียบร้อยโดยไม่มีควำมผิดพลำดแม้แต่น้อย และคงไม่ยอมไล่ คนออกมำอย่ำงรีบรอ้ นเช่นนี้แน่ แม้กระทงั่ สำมะโนครวั กไ็ มใ่ ห้ ส่ิงท่ีเขำกระทำต่อนำงชดั เจนมำกพอแล้ว เขำแค่อยำก ให้นำงได้รบั ทุกขท์ รมำนแล้วกลบั ไปหำ น่ำเสียดำยส่ิงที่เขำคิดไว้ผิดคำด... ถำนหวัน่ ชิงนัง่ รถม้ำมำคร่ึงค่อนวันก็รู้สึกอ่อนเปลี้ย เพลียแรง นำงนอนตะแคงหนุนหมอน ปิ ดเปลือกตำแล้วหลบั สนิทไปอย่ำงรวดเรว็ ขนำดล่ยุ จมู ำคลมุ ผำ้ ห่มให้กย็ งั ไม่รสู้ ึกตวั 16

82 ไมเ่ ก่ียงราคา จวนเจ้าเมือง จวั่ เวิ่นยงั อยู่ในห้องโถง เขาเหลือบตามองนาฬิกาทราย เป็นระยะ ในหแู ว่วยินเสียงใต้เท้าเดินไปเดินมาภายในห้องแข่ง กบั เสียงฝนท่ียงั ตกไม่หยุด จนกระทงั่ ฝนซาลงเสียงฝี เท้ากเ็ งียบ ไป คาดว่าใต้เท้าคงนัง่ ตรวจเอกสารราชการแล้ว เขาจึงสงั่ ให้ บา่ วรบั ใช้เข้าไปเกบ็ กวาดขา้ วของท่ีแตกหกั เสียหายด้านใน จงั หวะนัน้ เองกม็ ีทหารว่ิงเข้ามาในจวนด้วยท่าทีลนลาน พออีกฝ่ ายเหน็ จวั่ เว่ินกร็ ีบถามขึน้ ว่า “ใต้เท้าอย่ทู ่ีไหน?” จวั่ เวิ่นชี้นิ้ วไปทางห้องหนังสือ คนที่มาท่าทางร้อนรน มาก เพราะไม่ได้เคาะประตแู ต่กลบั ผลกั เข้าไปเลย แล้วรายงาน เสียงดงั “ใต้เท้า แย่แล้วขอรบั บนถนนท่ีอยู่ห่างจากหมู่บ้านหลี่ เถียนราวย่ีสิบลี้ จ่ๆู กม็ ีพวกโจรต๋าออกอาละวาด ชาวบา้ นตาย ไปไมน่ ้อยเลยขอรบั ...” 1

เดิมทีใต้เท้ายงั นัง่ อยู่ ทว่าพอได้ยินกผ็ ดุ ลกุ ขึน้ ทนั ที “เจา้ บอกว่าท่ีไหนนะ!” วนั ท่ีฝนตกตลอดวนั เช่นนี้ ทาให้บรรยากาศครึม้ ไปด้วย เมฆฝนจนมองเห็น รอบด้านไม่ชัดเจน คราแรกทหาร รกั ษาการณ์บนกาแพงจึงไม่รบั ร้ถู ึงความผิดปกติ กว่าจะร้ตู วั ก็ สายเกินไปเพราะพวกต๋าได้บกุ เข้ามาประชิดแล้ว หมู่บา้ นหลี่เถียนเป็นจดุ พกั ของบรรดาพ่อค้า รายได้หลกั มาจากแขกท่ีเดินทางผ่านมาแล้วแวะค้างแรม นับว่ามีรายได้ดี มากทีเดียว ส่วนกาแพงเมืองกซ็ ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อ เทียบกบั กาแพงเมืองเว่ยอนั กค็ วรเรียกกาแพงเมืองที่น่ีว่ารวั้ เสียมากกว่า ช่วงที่เกิดเหตุใครๆ กค็ ิดไม่ถึงว่าพวกต๋าจะกล้าบุกเข้า มา พ่อค้าและนักเดินทางทงั้ หลายต่างว่ิงหนี กนั อย่างสบั สน อลหม่าน เดิมทีผ้คู นในเมืองยงั เดินไปมาอย่างคึกคกั พอได้ยิน เสียงร้องอนั น่าเวทนาดงั ขึ้นเท่านัน้ ชาวบ้านต่างกร็ ีบปิ ดประตู หน้าต่าง ซ่อนตวั พลางกอดกนั อยู่ในบ้านด้วยอาการหวาดผวา รอคอยว่าเมื่อไรพวกต๋าท่ีสมควรตายเหล่านั้นจะปล้นเสรจ็ จะได้รีบจากไปเสียที 2

ตอนท่ีเสียงกรีดร้องโหยหวนดงั มาจากชนั้ ล่างโรงเตี๊ยม ถานหวนั่ ชิงยงั คงหลบั ใหล ทนั ใดนัน้ กม็ ีเสียงเคาะประตูอย่าง แรง หญิงสาวจึงพยายามเปิ ดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น ก็เห็น ด้านหลงั ของล่ยุ จทู ่ีกาลงั ว่ิงไปเปิ ดประตู ค น ที่ เ ข้ า ม า คื อ อ วี้ ฉี แ ล้ ว ยัง มี ผู้คุ้ม กัน ภัย สี ห น้ า เคร่งเครียดอีกหลายคนยืนอยู่หน้าประตู อวี้ฉีวิ่งเข้ามาหาด้วย สีหน้าซีดเผอื ด “คุณหนู พวกต๋าบุกมาที่น่ี เจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะขึ้น มาถึงชนั้ บน สามีข้าบอกให้พวกเรารีบไปหลบที่ห้องใต้ดินเจ้า ค่ะ” พวกต๋านัน้ ดรุ ้ายและโหดเหี้ยม พบคนกเ็ ข่นฆ่า เหน็ ของ กจ็ ะปล้น วิธีหลบภยั ที่ดีท่ีสุดคือหาท่ีซ่อน หากยงั รงั้ อยู่ที่น่ี ไม่ ช้ากเ็ รว็ พวกมนั ต้องบุกขึ้นมาแน่นอน ถ้าเป็ นอย่างนัน้ คงไม่ดี แน่ ถานหวนั่ ชิงที่ยงั อยู่ในอาการสะลึมสะลือถกู ลุ่ยจกู บั อวี้ฉี พยุงขึน้ มา คนหน่ึงช่วยสวมรองเท้าอีกคนใส่เสื้อคลุมกนั ลมให้ ตอนลุกขึ้นยืนนัน้ ถานหวนั่ ชิงร้สู ึกปวดแปลบที่ท้องทาให้ได้สติ 3

ทันที นางก้าวเท้าได้แค่ไม่ก่ีก้าว เหง่ือเย็นก็ผุดออกมาจาก หน้าผากไมข่ าดสาย มือนางเลื่อนลงกมุ ท้องแล้วหยดุ น่ิง อวี้ฉีเหน็ ความผิดปกตินี้ก่อนใคร นางประคองตวั คณุ หนู ไว้แล้วเอ่ยอย่างตกใจ “คุณหนู คุณหนูเจ้าคะ! ทาไมเหงื่อถึงไหลมากขนาดนี้ ไม่สบายตรงไหนหรอื เจ้าคะ?” ด้านนอกมีเสียงกีบเท้าม้าดงั กึกก้องผสมผสานกบั เสียง วิ่ง เสียงตะโกนและเสียงร้องไห้ กลุ่มผ้คู ุ้มกนั ภยั หย่งเต๋อปัก หลกั อยู่หน้าประตู แต่ละคนกระชบั อาวธุ มนั่ อย่างพร้อมสู้ จ้อง เขมง็ ไปท่ีบนั ไดด้วยสีหน้าระแวดระวงั จางเม่าซิ่งตะโกนเร่งหญิงสาวทงั้ สามในห้อง พวกต๋านัน้ ไม่เหมือนพวกโจรภูเขา พวกมันแต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายกายา หากสู้กนั หน่ึงต่อหนึ่งกบั ผ้คู ุ้มกนั ภยั กย็ งั ไม่ร้วู ่า ใครจะเป็ นฝ่ ายเพลี่ยงพลา้ ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกมนั มีจานวน มากกว่าอีกด้วย ถานหวนั่ ชิงร้สู ึกปวดหน่วงท่ีท้องราวกบั กระดกู ถกู ดึงทึ้ง ทว่านางไม่อาจปล่อยให้ตัวเองทาให้คนอ่ืนต้องตกอยู่ใน 4

อนั ตราย หญิงสาวพยายามสูดลมหายใจลึก กดั ฟันอดทนต่อ ความเจบ็ ปวดแล้วให้อวี้ฉีกบั ลุ่ยจูช่วยประคองเดินไปท่ีหน้า ประตู ขณะท่ีคนทัง้ กลุ่มกาลังจะก้าวลงบนั ได หนึ่ งในผู้คุ้ม กนั ภยั ท่ีถกู ส่งไปดสู ถานการณ์กก็ ลบั มาพอดี “หวั หน้า ข้างนอกมีม้ากบั คนอีกกลุ่มเพ่ิงมาถึง ดูแล้ว น่ าจะเป็ นทหารรักษาการณ์ที่อยู่ใกล้ๆ หมู่บ้านหล่ีเถียน พวกต๋านัน่ กลวั จนหวั หดทีเดียว ตอนนี้มนั ถอยไปแล้วขอรบั ” พอได้ยินรายงานผ้คู ุ้มกนั ภยั ทงั้ หลายก็รีบมองไปนอก หน้ าต่ างเพ่ือให้แน่ ใจพวกคนเถ่ือนไปจากหมู่บ้านแล้วจริ งๆ จากนัน้ พวกเขากถ็ อนใจเฮือกใหญ่ โชคดีท่ีทหารมาทนั เวลา ไม่อย่างนัน้ คงมีคนบาดเจบ็ ล้ม ตายมากกว่านี้ เพราะแค่ชวั่ เวลาสนั้ ๆ ไม่ถึงเค่อ ชนั้ ล่างของ โรงเต๊ียมกม็ ีคนตายนับสิบแล้ว ถานหวนั่ ชิงเหน็ ท่าทางของชายกลุ่มนี้กร็ ้ทู นั ทีว่าวิกฤต ผ่านพ้นไปแล้ว หญิงสาวจึงไม่อาจฝื นยืนต่อได้ไหว นางบอกให้ ล่ยุ จกู บั อวี้ฉีช่วยประคองไปนัง่ บนตงั่ 5

ตอนแรกลุ่ยจคู ิดว่าคณุ หนูแค่งวั เงียเพราะเพ่ิงตื่น มาถึง ตอนนี้จึงรวู้ ่าคณุ หนูมีท่าทีผิดปกติ หน้าผากอีกฝ่ ายมีเหง่ือท่วม ใบหน้ากซ็ ีดขาวราวกระดาษ ถานหวนั่ ชิงนัง่ กมุ ท้อง ไม่แน่ใจว่าเจบ็ ปวดบริเวณเอว หรือช่องท้องกนั แน่ นางร้วู ่าร่างกายนี้ไม่ใคร่ดีมาตงั้ แต่เกิดจึง ดแู ลร่างกายมาตลอด ทาไมอยู่ดีๆ กเ็ จบ็ ปวดอย่างนี้นะ? หรือ ว่า... ประจาเดือนของนาง! จ่ๆู กม็ ีบางอย่างแวบเข้ามาในหวั ประจาเดือนของนางดู เหมือนจะเล่ือนออกไปนานแล้ว น่าจะสกั ครึ่งเดือนได้ อีกทงั้ ลกั ษณะการปวดท้องกแ็ ปลกๆ ทนั ใดนัน้ เองนางกก็ มุ มือลุ่ยจู กบั อวี้ฉีแน่น “ประคองขา้ ไปที่เตียง...” ล่ยุ จกู บั อวี้ฉีได้ยินคาสงั่ กแ็ ปลกใจ รีบพาถานหวนั่ ชิงไปที่ เตียงอย่างระมดั ระวงั จากนัน้ กป็ ระคองให้นอนลง 6

เม่อื ห่มผา้ ห่มสีเข้มยิ่งขบั ให้ใบหน้าของถานหวนั่ ชิงยิ่งซีด เผือดจนแทบไร้สีเลือด อวี้ฉีเหน็ แล้วใจไม่ดี รีบหนั ไปบอกลุ่ยจู “เจ้าอยู่ดูแลคุณหนูท่ีน่ี ข้าจะออกไปข้างนอกแล้วถามดูว่ามี ท่านหมอหรอื ไม่” ตอนนี้ข้างนอกว่นุ วายมาก ไม่ร้วู ่าจะหาท่านหมอได้ไหม หากว่าหาเจอแล้ว ในหม่บู า้ นเลก็ ๆ นอกเมืองเช่นนี้เกรงว่าจะมี แต่หมอชาวบ้านน่ะสิ ทว่าท่าทางของคุณหนูทรมานเหลือเกิน ยิ่งคณุ หนูไม่ส่งเสียงรอ้ งยิ่งแสดงว่าเจบ็ ปวดรนุ แรง เรอ่ื งนี้นางรู้ ดี อวี้ฉีเพิ่งจะลงบนั ไดกพ็ บเสี่ยวเอ้อยืนออกนั อยู่ที่ชนั้ หน่ึง นางจึงใช้โอกาสนี้สอบถาม โชคดีท่ีมีท่านหมอหน่ึงคนเข้ามา หลบฝนในโรงเต๊ียมนี้ เส่ียวเอ้อช่วยนางหาจนเจอ ท่านหมอที่ อายรุ าวห้าสิบจงึ สะพายล่วมยาเดินตามอวีฉ้ ีไปท่ีชนั้ สาม ในเวลาเดียวกนั ทหารม้าเมืองเว่ยอนั สามร้อยนายพุ่งทะยานมาอย่าง รวดเรว็ หนึ่งในนัน้ เป็นนายทหารผหู้ นึ่งท่ีมีลกั ษณะเป็นหวั หน้า นัง่ อยู่บนอาชาสีดาขนวาววบั เขาสะบดั แส้ลงบนสีข้างม้าเพ่ือ 7

เร่งความเรว็ จุดหมายคือหมู่บ้านหล่ีเถียนที่พกั กลางทางของ พ่อค้าและนักเดินทาง เม่ือมาถึงหมู่บ้านกลุ่มพวกต๋ากไ็ ด้ถอยร่นออกไปก่อน แล้ว หวั หน้าทหารผ้นู ัน้ ให้สญั ญาณว่าให้เหลือทหารม้าไว้เพียง ห้าสิบนาย ส่วนท่ีเหลือให้ติดตามพวกต๋าที่หนีไป ทหารม้าสาม ร้อยนายนี้ล้วนเป็ นทหารท่ีมีฝี มือยอดเยี่ยม เคยรบกบั พวกต๋า และร่วมต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่แม่ทพั หวั เมืองมาไม่ร้ตู งั้ เท่าไร เรียกได้ว่าเป็นมอื ฉมงั และมีประสบการณ์เตม็ เป่ี ยมทีเดียว เ พี ย งใต้ เ ท้ าโ บกมือทหารทุกน าย ก็รู้ค ว ามหมาย ทัน ที ทหารสองร้อยห้าสิบนายรีบหนั หวั ม้าแล้ววิ่งไล่ตามพวกต๋าที่ หนีตาย เซ่ียเฉิ งจู่เห็นศพท่ียกออกมาจากหมู่บ้าน จึงให้ทหาร ส่วนหนึ่งจดั การเผาศพรวมกนั กลางลานหมู่บ้านด้วยความ เคียดแค้นชิงชงั เหล่าทหารหาญมองป้ อมปราการและกาแพงเมืองท่ีใต้ เท้ายุ่งกบั การก่อสร้างมานาน คาดไม่ถึงว่าพวกต๋ายงั จะอาจ หาญมาปล้น ราวกบั ฉวยโอกาสยวั่ ยุกนั ซ่ึงหน้า! 8

คนท่ีนัง่ อยู่บนม้าดากวาดตามองโดยรอบ เห็นบ้านใน หมู่บา้ นหล่ีเถียนถกู เผาไปกว่าครง่ึ บนพืน้ ดินมีรอยเลือด สีหน้า ของเขากด็ หู นักหน่วงขึ้นมาทนั ที ราวกบั ว่าพายุฝนกาลงั จะมา อย่างไรอย่างนัน้ ชายหนุ่มลงจากหลงั ม้าแล้วเดินไปรอบๆ กาแพงโดยไม่ เอ่ยคาใด กาแพงบางส่วนแตกหกั บางส่วนกย็ งั ซ่อมไม่เสรจ็ พอชาวนาในหมู่บ้านหล่ีเถียนเห็นใต้เท้าเมืองเว่ยอนั มายงั หมู่บ้านตวั เอง แต่ละคนกม็ ีสีหน้าดีอกดีใจ ถึงเมื่อครู่จะ หวาดผวากบั การจู่โจมอย่างฉับพลนั ของพวกต๋าไปบ้าง ทว่า การที่แม่ทพั หวั เมืองพาลูกน้องมาแทบจะทนั ทีท่ีเกิดเร่ืองกช็ ่วย เยียวยาจิตใจพวกเขาให้สงบลงได้ ชาวบ้านและบรรดาพ่อค้าที่ เป็ นแขกคล้ายเพิ่งต่ืนจากฝันร้าย แต่ละคนค่อยๆ ทยอย ออกมาเกบ็ กวาดพืน้ ดินและช่วยกนั ซ่อมแซมบา้ น แม่ทพั หวั เมืองเดินรอบศพชาวบ้านท่ีตายจากเหตุครงั้ นี้ แล้วสงั่ ให้จวั่ เว่ินเอาเงินให้ญาติที่ร้องไห้ครา่ ครวญคนละสอง ตาลึง จากนัน้ กเ็ ดินเข้าไปในโรงเตี๊ยม 9

ถึงโรงเตี๊ยมแห่งนี้จะใหญ่มาก แต่การจะหาใครสกั คน กลบั ไม่ยาก แม่ทพั หวั เมอื งพารา่ งท่ีเปี ยกปอน ใบหน้าเขียวครมึ้ ด้วยไรหนวด เดินขึน้ ไปชนั้ บน จวั่ เว่ินนัน้ มองตามหลงั ใต้เท้าด้วยท่าทางค่อนข้างกงั วล วนั นี้อารมณ์ใต้เท้าหนักหน่วงเหลือทน ตอนท่ีรีบมานัน้ ขนาด อาชาดาค่ใู จท่ีรกั นักหนากย็ งั ลงแส้ไม่ยงั้ อีกสกั พกั เมื่อเจอคนก็ ไม่ร้วู ่าอารมณ์โกรธจะเป็ นอย่างไร ทว่านัน่ เป็นส่ิงท่ีคณุ หนูถาน สมควรได้รบั แล้ว ผลกค็ ือพอเท้าเซ่ียเฉิ งจู่ก้าวไปถึงชนั้ สาม เขากเ็ หน็ จาง เม่าซ่ิงกบั ผ้คู ้มุ กนั ภยั สองคนยืนเฝ้าหน้าบนั ได ทุกคนคารวะใต้ เท้า ทว่าเขากลบั ไม่เอ่ยคาใด เดินผา่ นไปด้วยสีหน้าน่ิ งเฉยแล้ว ผลกั ประตเู ปิ ดเงียบๆ ชายหนุ่มเพ่ิงจะก้าวพ้นธรณีประตู กเ็ หน็ ชายแปลกหน้า คนหนึ่งเอ่ยแสดงความยินดี “ยินดีกบั ฮหู ยินด้วย ท่านกาลงั ตงั้ ครรภข์ อรบั ...” ตอนที่ท่านหมอมาถึง ถานหวนั่ ชิงกาลงั นัง่ พิงพนักเตียง ด้วยอาการอ่อนเพลีย คิ้วขมวดมนุ่ เลก็ น้อย 10

อวี้ฉีจดั ผ้าห่มมาคลุมตวั ให้ถานหวนั่ ชิงอย่างเรียบร้อย เพราะอวี้ฉีอยู่ในจวนตระกลู ถานมาตงั้ แต่เดก็ ทงั้ ยงั เคยเป็ น หวั หน้าสาวใช้ข้างกายคณุ หนู กิริยาท่าทางท่ีปฏิบตั ิต่ออีกฝ่ าย จึงเป็ นไปตามความคุ้นชิน ถึงท่านหมอผ้นู ี้จะแก่ชรา นางกย็ งั ไมว่ ายหาของมากางกนั้ ตอนท่ีอยู่จวนตระกลู ถาน นางเป็ นคนดูแลคุณหนูทุก ครงั้ ท่ีหมอหลวงในวงั มาตรวจท่ีจวน ถ้าไม่ใช้ผ้าม่านกนั้ ใน ขณะท่ีตรวจโรค อย่างน้ อยก็ต้องมีผ้าโปร่งบางกัน้ ผิวเนื้ อ บริเวณที่จะตรวจชีพจร เพราะชายหญิงนัน้ แบ่งแยกกนั ชดั เจน ทกุ อย่างจงึ ต้องระมดั ระวงั และรอบคอบ แต่ว่า ‘ห้องชนั้ เย่ียม’ ในโรงเต๊ียมแห่งนี้ออกจะเก่าไป หน่อย นอกจากเตียงหลงั หนึ่ง ผา้ ห่มหนึ่ง โตะ๊ และเก้าอี้อย่างละ ตวั แล้วกไ็ ม่มีสิ่งอื่นใด แม้แต่ผา้ ม่านโปรง่ บางกไ็ ม่มี อวี้ฉีนัน้ ถึงกบั ตกใจเมื่อเหน็ ว่าท่านหมอไม่ได้นาผ้าบาง มาด้วย ในเมื่อเป็นหมออย่างน้อยกต็ ้องเตรียมผา้ ไว้สิ เพราะถึง อย่างไรท่านหมอผนู้ ี้กเ็ ป็นผชู้ ายไม่ใช่ผหู้ ญิง 11

ถานหวนั่ ชิงเหน็ อวี้ฉีอ้าปากจะพดู บางอย่างกส็ ่ายหน้าให้ นางวางมือลงบนหมอน สาหรบั นางแล้วอาการปวดตรงหน้า สาคญั กว่าการรกั ษาเกียรติ ท่านหมอเดินทางผ่านมาหลายเมืองแล้ว นับว่าเคยเหน็ คนสูงศกั ด์ิอย่ไู ม่น้อย พอเหน็ สตรีผนู้ ี้มีคนเฝ้าอยู่หน้าประตู อีก ทงั้ กิริยาท่าทางที่ไม่เหมือนหญิงธรรมดาทวั่ ไป กเ็ ข้าใจว่าแม่ นางท่านนี้ต้องเป็นผสู้ งู ศกั ด์ิแน่ๆ ถึงเขาจะเคยจบั ชีพจรมานับไม่ถ้วน แต่ไม่เคยมีโอกาส ตรวจโรคให้กบั คนสูงศกั ด์ิเลยสกั ครงั้ ดงั นัน้ เขาจึงระมดั ระวงั ในการตรวจเป็นอย่างมาก เขาวางนิ้วลงบนจดุ ชีพจร จดจ่อกบั การเต้นของชีพจรอย่างตงั้ ใจ เพื่อไม่ให้มีข้อผิดพลาด เขาจึงตรวจซ้าแล้วซ้าเล่าอยู่ สามคราจงึ กล้าสรปุ จากนัน้ กล็ ุกขึ้นแจ้งผลการตรวจ “ยินดีกบั ฮหู ยินด้วย ท่านกาลงั ตงั้ ครรภข์ อรบั ...” ขณะท่ีพดู เขากไ็ ด้ยินเสียงคนผลกั ประตเู ข้ามา ท่านหมอ เหลือบมองไปหน้าประตู เหน็ บุรษุ ในชุดเกราะเหลก็ สีดากาลงั เดินเข้ามาพรอ้ มใบหน้าเครง่ ขรมึ คล้ายกบั คนอารมณ์ไม่ดี ทว่า 12

พอได้ยินประโยคหลงั ของเขา ไม่รู้ว่าเพราะรีบเดินหรือเป็ น เพราะธรณีประตูสูงเกินไป ชายผ้นู ัน้ ถึงได้เดินสะดุดจนเกือบ หน้าคะมา ท่านหมอจาชุดเกราะทหารม้าของเว่ยอนั ได้ เมื่อเหน็ คน ตรงหน้าชดั ๆ...ไม่ใช่ใครที่ไหน ชายหนุ่มผ้นู ี้คือแม่ทพั หวั เมือง แห่งเมืองเว่ยอนั ตามปกติใต้เท้าเซี่ยจะทางานในจวน สลบั กบั ที่นาทพั ทหารออกรบในพื้นท่ีรอบๆ เว่ยอนั ทัง้ ทางเหนือและทางใต้ ปราบปรามพวกต๋าและโจรผรู้ ้าย ไม่รวู้ ่าก่ีครวั เรอื นแล้วท่ีใต้เท้า ช่วยชีวิตไว้จากความตาย ทุกคนจึงจดจาและซาบซึ้งใจในตวั ชายหนุ่มผนู้ ี้ สาหรบั แม่ทพั หวั เมืองผ้นู ี้ทงั้ ทหารและประชาชนเว่ยอนั ไมม่ ีใครไมเ่ คารพนับถอื เขา ท่านหมอเหน็ แม่ทพั หวั เมืองกต็ กตะลึง จากนัน้ กร็ ีบก้าว ไปหาอย่างว่องไว ก่อนจะคารวะด้วยความนอบน้อม “ข้า--สวี เกอ๋ คารวะใต้เท้าเซี่ย” 13

เซ่ียเฉิ งจู่ปรายตามองคนบนเตียงนอน แล้วหนั มาถาม ท่านหมอด้วยความสนใจและเป็ นกนั เองอีกครงั้ “เม่ือครู่เจ้า บอกว่าอะไรหรอื ?” “ข้าบอกว่า ข้า--สวีเกอ๋ คารวะใต้เท้าเซี่ย...” “ไมใ่ ช่ประโยคนี้ ประโยคก่อนหน้า!” “ประโยคก่อนหน้า? อ๋อ...ข้ากาลงั ตรวจโรคให้ฮูหยิน ท่านนี้ จึงพบว่าฮูหยินกาลงั ตงั้ ครรภข์ อรบั เพียงแต่ไม่ระวงั จึง กระทบกระเทือนครรภเ์ ลก็ น้อย เด๋ียวข้าจะออกใบสงั่ ยาบารงุ ครรภใ์ ห้ แล้วให้นางพกั ผอ่ นให้มากกจ็ ะดีขึน้ ...” ท่านหมอผู้นี้ใช้ชีวิตมาเกินคร่ึง เห็นแววตาชายหนุ่ม ตรงหน้ากพ็ อเข้าใจ จึงรายงานแม่ทพั หวั เมอื งตามตรง “ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนท่านแล้ว ช่วยต้มยาบารุงครรภ์ อย่างดีสกั หลายๆ ชดุ ไม่ว่าจะราคาเท่าไร ขอเพียงหายไวข้าไม่ เกี่ยง!” เอ่ยจบใต้เท้ากก็ ้มหน้าหาของตามตวั ด้วยท่าทางร้อน รน สดุ ท้ายกเ็ จอถงุ เงินจึงยดั ใส่ในมือท่านหมอ “ขอรบั ขา้ จะเขียนใบสงั่ ยาให้เดี๋ยวนี้” 14

ยาบารุงครรภ์นั้นจัดให้ไม่ยาก ท่านหมอสวีเก๋อจึงรีบ สะพายล่วมยาแล้วลงไปต้มยาข้างล่างทนั ที 15

83 เปิ ดใจ หลงั จากท่ีท่านหมอออกไปแล้ว เซ่ียเฉิ งจู่ก็ยงั ยืนอยู่ท่ี เดิมครู่ใหญ่ จากนัน้ เขาก็ก้าวเท้าไปท่ีเตียง มองใบหน้าอ่อน ละมุนนัน้ อีกที ก่อนหน้านี้สีหน้าใต้เท้ามืดครึม้ คิ้วขมวดแน่น ทว่ายาม นี้ เหมือนพายฝุ นได้ผา่ นพ้นเผยให้เหน็ ท้องฟ้ากระจ่างใส อวี้ฉีท่ียืนอยู่ข้างเตียงรู้สถานการณ์ จึงหยดั กายลุกขึ้น แล้วเดินไปขวางหน้าใต้เท้าไว้ “เม่ือคร่คู ุณหนูตกใจมากจนเจบ็ ท้อง หากก่อนหน้านี้มี เรื่องใดผิดพลาดไป ขอให้ใต้เท้าโปรดอภยั ด้วย และอย่าได้ทา ให้คณุ หนูลาบากใจเลยนะเจา้ คะ” กล่าวจบนางกห็ นั ไปส่งสายตาให้ลุ่ยจู ก่อนหนั ไปบอก ถานหวนั่ ชิง “ฝนเพ่ิงหยุดตก ในห้องจึงค่อนข้างเยน็ ข้ากบั อาจูจะลง ไปด้านล่างเอาผา้ ห่มมาให้คณุ หนูเพิ่มนะเจา้ คะ” 1

ลุ่ยจไู ม่กลวั คณุ หนูแต่กลบั กลวั อวี้ฉีเสียอย่างนัน้ นางจึง ได้แต่เหลือบมองคณุ หนู แล้วเดินตามอวีฉ้ ีไปอย่างว่าง่าย เมื่อใต้เท้าเซี่ยเหน็ พวกนางออกไปแล้วกฉ็ วยโอกาสปิ ด ประตู ก่อนจะถอดชุดเกราะสีดาวางลงด้านข้างแล้วเดินตรงมา ที่เตียง ด้วยท่าทางเหมือนกบั พยายามหกั ห้ามใจอย่างหนักเพ่ือ ไมใ่ ห้ตนเองพ่งุ เข้าหานาง ชายหนุ่มนัง่ ลงด้านข้างหญิงสาว ใบหน้ายงั คงเคร่งขรึม แต่ยงั เทียบไม่ได้กบั ตอนแรกที่เข้ามาในห้องแบบไร้รอยยิ้ม เซี่ยเฉิงจ่กู ระแอมให้คอโล่งหน่ึงครงั้ แล้วถามเสียงตา่ “ตอนนี้เจา้ เป็นอย่างไรบา้ ง? ยงั เจบ็ ตรงไหนหรอื ไม?่ ” เซี่ยเฉิ งจู่มองไปยงั ร่างบอบบางที่เอนกายอยู่บนเตียง ใบหน้านางซีดเผือดไร้สีเลือด ถึงกระนัน้ กไ็ ม่อาจทาให้ความ งามท่ีมีแต่เดิมลดลง หญิงสาวเพียงขมวดคิ้วน้อยๆ เม่ือเหน็ ชายหนุ่ม พอได้ ยินน้าเสียงเป็นห่วง นางกไ็ ม่ได้พดู คาใด บรรยากาศระหว่างทงั้ ค่จู ึงกลายเป็ นเงียบงนั ทนั ทีที่อีกฝ่ ายทรดุ ตวั ลงนัง่ ข้างๆ นางก็ ค่อยๆ เบนสายตาไปมองเขา 2

ท่าทางอ่อนเพลียของนาง ทาให้เซ่ียเฉิ งจ่ซู ึ่งนัง่ น่ิ งอย่ขู ้าง เตียงร้สู ึกปวดใจ ในหวั ได้ยินแต่คาพูดของท่านหมอ ชายหนุ่ม ยื่นมือร้อนระอุไปกอบกมุ มือเยน็ เฉียบของนาง พอเห็นหญิง สาวตงั้ ท่าจะชกั มอื ออก เขากย็ ิ่งกมุ มือนางแน่นกว่าเดิม เพราะสภาพร่างกายที่เปลี่ยนไปทาให้นางหยุดดิ้นรน ได้ แต่เอ่ยเสียงเบา “ข้าคงคิ ดผิ ดมาตลอด เพราะนิ สัยของใต้ เท้ าไม่ เปลี่ยนไปเลยสกั นิ ด” หญิงสาวหลุบตาลง “เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า ใต้เท้าจะชอบทรมานคนอ่ืนด้วยวิธีเช่นนี้ หนาซา้ ไม่เพียงแค่ยึด ครองรา่ งกาย แมแ้ ต่หวั ใจท่านกย็ งั ยือ้ แย่งไปจากข้า” น้าเสียงอ่อนนุ่มแฝงความขมข่ืน คล้ายกบั นางกาลงั เยาะ หยนั ตนเอง “ถงึ อย่างนัน้ ข้ากย็ งั ซาบซึ้งใจในตวั ท่าน และครงั้ นี้ ท่านกช็ ่วยชีวิตข้าเอาไว้อีกครา” หญิงสาวชะงกั เลก็ น้อย จาใจต้องถามให้ร้แู น่ทงั้ ท่ีหวั ใจ ปวดร้าว “หลายปี มานี้ ไม่ร้วู ่าความเคียดแค้นชิงชงั ที่ใต้เท้ามี ต่อข้ายงั คงเหลือมากน้อยเท่าไร?” 3

เดิมทีแววตาใต้เท้าฉายแววห่วงกงั วล ครนั้ ได้ยินคาถาม ที่ ออกมาจากใจของนาง มนั กค็ ่ อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นกลดั กลุ้ม สายตาคมจ้องมองนางไม่กะพริบ เขากระชบั มือบางแน่นขึ้น แสดงให้เหน็ ว่าภายในใจของเขาตอนนี้ยากท่ีจะปกปิ ดอารมณ์ ความรสู้ ึกท่ีมีต่อนางได้ ไม่รู้ว่านานเท่าไร มือใหญ่ท่ีกมุ แน่นจึงคลายออก เขา เลื่อนมือกลบั ไปวางไว้บนเข่าของตนด้วยใบหน้านิ่ งประหนึ่งไร้ ความรสู้ ึก ก่อนจะเอ่ยขึน้ “ตอนท่ีข้าได้ยินว่าจวนตระกลู ถานถกู ยึดทรพั ย์จนไม่ เหลือสมบตั ิใดๆ ซา้ ยงั ถกู ขงั คกุ และเนรเทศไปอยู่ชายแดน ข้า นอนไม่หลบั อยู่หลายคืน โดยเฉพาะได้เหน็ ตระกลู ถานที่ยืนอยู่ เหนือผ้คู นกลบั ร่วงลงดิน หมดสิ้นความสูงศกั ด์ิ ข้ายอมรบั ว่า ตนพอใจ...” เขามองไปยงั คนท่ีเงียบงนั อยู่บนเตียง มือบนเข่ากาเป็ น หมดั แน่น \"ถึงความคิดนี้จะตา่ ทราม แต่มนั เป็นเพราะความผิดของ พี่น้องสกลุ ถานของพวกเจ้ามิใช่หรือ? ภาพท่ีเจ้าฟาดแส้ใส่ข้า กบั มารดา มนั ฝังลึกอยู่ในหวั ของข้า ตอนนัน้ ทงั้ สายตาและสี 4

หน้าของเจ้า. . .โดยเฉพาะคาพดู ที่ขบั ไล่คนเย่ียงสตั ว์ ข้าไม่เคย ลืมเลยสกั นิ ด นับตงั้ แต่นัน้ เป็ นต้นมา ข้ากส็ าบานกบั ตนเองว่า ต้องมีสกั วนั ที่ให้เจา้ ชดใช้ ตลอดระยะเวลาหลายปี ในหวั ข้าเต็มไปด้วยเจ้า...มีแต่ เจ้า และเพราะในใจยึดมนั่ กบั ความเคียดแค้นจึงทาให้ข้ามีชีวิต รอดมาจากสนามรบ และช่วยให้ข้ายืนหยดั มาได้จนถึงทุกวนั นี้ ...กเ็ พือ่ รอ\" คาพูดของเขาทาให้ภายในห้องเงียบกริบ หากมีเขม็ สกั เล่มรว่ งลงพืน้ แน่นอนว่าต้องได้ยินชดั เจนทีเดียว เอ่ยถึงตรงนี้เขากน็ ิ่ งงนั อยู่นาน จากนัน้ เซ่ียเฉิ งจ่กู ก็ ดั ฟัน แน่นแล้วถอนหายใจออกมา \"เจ้า...คงจะจาไม่ได้ ก่อนที่ข้ากบั มารดาจะออกจากเมือง หลวงหน่ึงวนั ข้าไปหาเจ้าที่จวนตระกลู ถาน มารดาข้าไม่ให้ข้า ผกู พยาบาทกบั ตระกลู ถาน นางบอกว่าตอนนัน้ ตนหลบหลีกไม่ ทนั โชคดีท่ีแส้นัน่ ฟาดมา ไม่เช่นนัน้ นางคงนอนตายอยู่ใต้กีบ เท้าม้าแล้ว วนั นัน้ ครรภ์ของแม่ข้ากระทบกระเทือนมาก นาง เจบ็ ปวดทงั้ คืนทาให้ข้าโมโหเป็ นท่ีสุด จึงแอบว่ิงไปหน้าประตู จวนตระกลู ถาน\" 5

จ่ๆู เขากย็ ิ้มเยาะ ไมร่ วู้ ่าคิดอะไรอยู่ \"คฤหาสน์ของท่านอคั รเสนาบดีถานช่างกว้างใหญ่น่า เกรงขาม พวกเจ้ามีชีวิตแสนสุขสบาย มีทองคาและหยกใช้ ประหนึ่งเป็นเพียงก้อนหิน รา่ รวยโอ่อ่าอย่างที่สดุ เทียบเท่าราช สานักได้เลยด้วยซา้ เมื่อเทียบกบั ท่ีอยู่อาศยั ซึ่งมุงหญ้าคาก่อ ด้วยดินของข้ากบั มารดา ช่างห่างกนั ลิบลบั ราวฟ้ากบั ดิน ข้าเห็นเจ้าออกมาจากข้างในจวน ข้าจาได้ดีว่าวนั นัน้ เป็ นวนั ท่ีหิมะตก อากาศหนาวเหน็บ ข้ายืนสนั่ อยู่ใกล้กบั มุม กาแพง แต่เจ้ากลบั ใส่ผ้าคลุมขนจิ้งจอก ข่ีม้าค่กู ายขนสีขาวดจุ หิมะ...\" ใต้เท้าเซ่ียเอ่ยถึงฉากท่ีเหน็ ทงั้ หมดอย่างเนิ บช้า หลงั จาก วนั นัน้ นางกอ็ ยู่ในความทรงจามาเนิ่ นนาน เขาไม่มีวนั ลืมเลือน ตลอดกาล นางขี่ม้าสีขาวท่ีฝี เท้าดีไร้ที่ติ ผิวพรรณผุดผ่องขาว สะอาดดสู ูงส่ง เส้นผมดาขลบั ราวขนอีกาถกู มดั รวบสูง ผา้ คลุม ที่พาดอย่บู นไหล่ดจุ ปยุ เมฆ ผิวพรรณขาวดจุ หิมะรบั กบั เสื้อผา้ สี ขาวทงั้ ชุด สายตานางกวาดผ่านเขาไป แม้แต่จะหยุดมองสกั นิดกไ็ มม่ ี 6

\"พอเหน็ เจ้าอยู่เหนือผคู้ น มีเสื้อผา้ สวมใส่พรงั่ พร้อม กิน อาหารเลิศหรู ข้ากย็ ่ิงเพิ่มความจงเกลียดจงชงั เพราะเหตใุ ดคน ที่ทาให้ข้าต้องประสบกบั ความทุกขท์ รมานกลบั ใช้ชีวิตได้อย่าง ไรค้ วามละอาย อีกทงั้ อย่อู ย่างสบายใจได้ปานนัน้ ต่อมามารดาข้าล้มป่ วย เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าหมอจึง ต้องระเหจ็ ออกจากเมืองหลวง ต้องเจอเคราะห์กรรมซ้าซ้อน นับตงั้ แต่นัน้ ข้ากร็ อที่จะคิดบญั ชีกบั เจ้า เคยลืมเจ้าแม้สกั เสี้ยว เวลา และความแค้นนี้เองท่ีเป็ นกาลงั ใจให้ข้ามีชีวิตอยู่ตลอด มา\" มอื ที่วางลงบนเข่าทงั้ สองข้างกาแน่นขึน้ “จนกระทงั่ ต่อมาได้เจอกบั เจ้า ข้าจึงร้ตู วั ว่า ข้านัน้ ไม่ได้ อาฆาตพยาบาทเจา้ เลย...เพียงแค่ใจของข้ามีแต่เจ้าเท่านัน้ ” นิ สยั ของใต้เท้าเซ่ียเป็ นคนท่ีเกบ็ งาความร้สู ึกเก่ง นับว่า เป็ นครงั้ แรกที่เขาเอ่ยความในใจต่อคนตรงหน้า ทว่าคาพูด สดุ ท้ายกย็ งั ไม่ได้เอ่ยออกมา 7

เซี่ยเฉิ งจู่เป็ นคนท่ีหย่ิงในศกั ด์ิศรีเป็ นที่สุด เขาไม่เคย ต้องมาเฝ้าหรือว่าแสดงความปรารถนาท่ีตนมีต่อหน้าใคร การ ท่ีเขาเอ่ยถ้อยคาเหล่านี้ออกมาแสดงว่าถงึ ขีดสดุ แล้ว ในห้องยงั คงเงียบสนิ ท เขาไม่ได้รอให้คนท่ีอยู่บนเตียง ตอบกลบั แต่อย่างใด กลบั ลุกพรวดพราดขึน้ ยืน ทว่าจ่ๆู กม็ ีมือ ข้างหนึ่งย่ืนมาจบั มอื ของเขาไว้แน่น \"หลงั จากท่ีข้ารบั ร้เู รื่องราวของมารดาท่านกบั ฝอู ิน ข้าก็ ละอายใจมาก คิดเพียงว่าหากท่านอยากจะเอาชีวิต ข้าก็ ยิ นยอม การท่ีข้าอยากไปจากท่ีน่ี เป็ นเพราะไม่อยากรัง้ ตาแหน่งหน้าที่การงานของท่าน ถึงตงั้ แต่ต้นท่านจะใช้คาพดู ที่ แขง็ กระด้าง แต่ข้ากไ็ ม่เคยร้สู ึกเกลียดชงั ท่าน นัน่ เป็นเพราะข้า รวู้ ่าจริงๆ แล้วท่านเป็นคนที่เอาใจใส่และดแู ลข้าอย่างดีท่ีสดุ \" น้าเสียงถานหวนั่ ชิงเบาหวิว แรงที่จบั เขาไว้ก็น้อยนิ ด เพียงชายหนุ่มขยบั นิ ดเดียวกด็ ิ้นหลุดแล้ว แต่เขายงั คงยืนอยู่ ตรงนัน้ ให้นางได้กมุ มือของเขาเอาไว้ นางค่อยๆ ใช้นิ้ วเรียว บางนวดเบาๆ ท่ีมือหยาบกระด้างของเขา คาพดู ท่ีเอ่ยออกมา นุ่มนวลทงั้ อบอ่นุ มนั่ คงและแน่วแน่ 8

“หากท่านไม่สนใจว่าข้านัน้ เป็ นเพียงนักโทษหญิงแล้ว... ข้ากย็ ินยอมอย่ขู ้างกายท่าน จะไม่จากไปไหนอีก” ชาตินี้นางไม่ร้วู ่าตนจะอยู่ได้นานเท่าไร เกรงว่าจะไม่มี เวลาเหลือให้หยงั่ เชิงใดๆ ได้อีกแล้ว เม่ือใต้เท้าเซี่ยได้ฟังประโยคนี้ มือที่กาแน่นกค็ ลายออก ทนั ที เขารีบหมุนกายกลบั มา จ่ๆู ถานหวนั่ ชิงกร็ ้สู ึกว่าตรงหน้านัน้ มืดมิด เพราะถกู คน โอบกอด ชายหนุ่มตรงหน้ ามีเร่ียวแรงมากพอที่จะทาให้ถานหวนั ่ ชิงหายใจไม่ออก ทุกครงั้ ที่เขากอดจะลงน้าหนักมาไม่น้อยเลย ทว่าครงั้ นี้เพราะเขาคานึงถึงว่านางกาลงั ตงั้ ครรภ์ ดงั นัน้ แม้ชาย หนุ่มจะกอดนางไว้ในอ้อมแขน แต่กไ็ ม่ได้ลงแรงมาทงั้ หมด ทงั้ สองเงียบงนั อยู่นาน ก่อนท่ีชายหนุ่มจะเป็ นคนเปิ ดปากก่อน เขาเอ่ยออกมาด้วยน้าเสียงหนักแน่น “ข้าจะไม่มีอนุ ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างกายข้า อะไรข้ากย็ อม ทงั้ นัน้ ...” 9

เมื่อถานหวนั่ ชิงได้ยินประโยคนี้กเ็ ป็ นครงั้ แรกท่ีอารมณ์ อ่อนหวานนุ่มนวลอบอวลอยู่ในใจ นางแนบกายอยู่ในอ้อม กอดที่อบอ่นุ ของเขา วางปลายคางไว้บนไหล่กว้าง หลงั จากนัน้ อีกคร่ใู หญ่ ตอนที่ลุ่ยจูยกถ้วยใส่ยาต้มของ ท่านหมอเข้ามาในห้อง กไ็ ด้เห็นใต้เท้ากาลงั จุมพิตคนที่นอน หลบั ไปแล้วพอดี... ลุ่ยจูตกใจจนถ้วยยาในมือเกือบพลิกคว่า เด็กสาวยืน เก้ๆ กงั ๆ อยู่หน้าประตู จะเข้าไปตอนนี้กไ็ ม่เหมาะ แต่กถ็ อย กลบั ไม่ได้เช่นกนั พอคิดว่าใต้เท้าเซี่ยประเด๋ียวกเ็ ป็นปี ศาจร้าย ประเด๋ียวกอ็ บอ่นุ กบั คณุ หนู นางกร็ ู้สึกร้อนใจ สุดท้ายจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้า ไปในห้องแล้วเอ่ยเสียงตะกกุ ตะกกั “ใต้...ใต้เท้า ในท้องคุณหนูมี...ไม่สามารถทาตาม อาเภอใจได้นะเจ้าคะ...เอ่อ...” พอเหน็ ว่ามีคนเข้ามา สีหน้าและท่าทางของใต้เท้าเซ่ียก็ กลบั เป็ นปกติดงั เดิม เขาจดั แจงห่มผ้าห่มให้กบั คนที่นอนหลบั อยู่บนไหล่ตนเม่ือสกั คร่กู ่อนจะลุกขึ้น พอได้ยินคาพดู ของลุ่ยจู 10

เขากร็ บั คาสนั้ ๆ โดยท่ีไมไ่ ด้หนั ไปมอง สีหน้าชายหนุ่มราบเรียบ ไร้ความร้สู ึกอย่างท่ีเคยเป็ นมาตลอด ทาให้ลุ่ยจูหวาดหวนั่ จน หวั ใจเต้นกระหน่าราวกบั จะหลดุ ออกมาจากอก “ป้อนยาแล้วให้นางนอนสกั พกั ” เด็กสาวรีบลนลานรบั คา ใต้เท้าเซี่ยจึงก้าวข้ามธรณี ประตเู ดินออกไป นางลบู อกก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่ เม่อื ดจู าก สถานการณ์เดก็ สาวกค็ ิดว่าใต้เท้ากบั คณุ หนูคงจะคืนดีกนั แล้ว วนั เวลาแห่งความทรมานของนางจบสิ้นลงได้ในที่สดุ ณ หม่บู า้ นหลี่เถียน หลงั ผ่านวิกฤตปล้นชิงของพวกต๋า เหล่าทหารกม็ าช่วย ชาวบา้ นในพืน้ ท่ีซ่อมแซมบา้ นเรอื นท่ีพงั และเสียหาย การจ่โู จม เพื่อปล้นชิงของพวกต๋าครานี้ค่อนข้างกะทนั หนั แต่กไ็ ม่ได้ส่งผล ท่ีเลวร้ายเพียงอย่างเดียว การบุกเข้ามาในหมู่บ้านท่ีแทบจะ เรียกได้ว่าอยู่ใต้จมูกของเว่ยอนั ไม่เพียงเป็ นการกระทาท่ีไม่ ไว้หน้าท่านแม่ทพั หวั เมือง แต่กลบั ทาให้ใต้เท้าเซี่ยร้วู ่าสถานท่ี ท่ีดูเหมือนปลอดภยั ที่สุดกย็ งั เกิดเหตุร้ายได้ วนั นี้พวกมนั บุก โจมตีหมู่บ้านเลก็ ๆ ไม่แน่ว่าพร่งุ นี้กอ็ าจโจมตีและยึดเมืองเว่ย อนั เป็นลาดบั ต่อไป... 11

เรอ่ื งนี้ทาให้แมท่ พั หวั เมืองเดือดเป็นฟื นเป็นไฟ วนั ต่อมา เขาจึงนาทหารสองร้อยนายที่มากด้วยความสามารถมาที่ หมู่บ้านหล่ีเถียน จากนัน้ กจ็ ดั การซ่อมแซมและบูรณะกาแพง เมือง ไม่เพียงแค่หมู่บ้านที่เป็ นจุดพกั นี้ เท่านั้น แม้แต่ป้ อม ปราการรอบๆ เมืองเว่ยอนั กไ็ ด้รบั การตรวจสอบและซ่อมแซม ทงั้ หมดเช่นกนั เขายกระดบั ความสาคญั ในเรื่องนี้ให้สูงกว่า การบุกเบิกหน้าดินสาหรบั หว่านไถในต้นฤดูใบไม้ผลิ เพราะ กาแพงและป้อมปราการเป็นพืน้ ฐานท่ีสาคญั อนั ดบั แรก จากวนั นัน้ ทวั่ ทงั้ เมืองกไ็ ด้ยินเสียงย้ายหินย้ายดิน ระคน กบั เสียงคนท่ีกาลงั ทางานอย่างหนัก ยิ่งทาให้กิจการโรงเตี๊ยม เจริญรงุ่ เรอื งย่ิงกว่าวนั วานเสียอีก บางครงั้ จึงมกั ได้ยินเสียงเส่ียวเอ้อร้องเรียกลูกค้าด้วย ท่าทางกระตือรือร้นและสบายใจ ราวกบั ว่าเสียงร้องด้วยความ หวาดกลวั ของเม่ือวานได้ห่างไกลออกไปแล้ว มีแต่เสียงที่เตม็ ไปด้วยความสขุ และคึกคกั ในทกุ ๆ วนั ถานหวนั่ ชิงยงั คงพกั อย่ใู น ‘ห้องชนั้ เยี่ยม’ บนชนั้ สาม ทว่าการบริการผิดจากเมื่อวานลิบลบั ด้วยวนั นี้มีทงั้ ผา้ ปู ท่ีนอนผนื ใหมท่ ี่นุ่มสบาย มีผา้ ม่านบางพลิ้วสีเขียวแขวนกบั ราว 12

เตียงเพ่อื บงั ลม เครอ่ื งเรือนล้วนมีผา้ ฝ้ายปรู อง พรมขนแกะขาว สะอาดนุ่มนิ่ มปูอยู่บนพื้นตงั้ แต่หน้าเตียงทอดยาวไปถึงประตู เพอื่ ป้องกนั ความหนาวเยน็ เมอื่ หญิงสาวก้าวลงมาจากเตียง ริมหน้าต่างมีกายานไม้ไผเ่ ขียวท่ีกาลงั ลกุ ไหม้ เมอ่ื มีสาย ลมอ่อนๆ พดั เข้ามาทางหน้าต่าง กพ็ ากล่ินหอมกาจายไปทวั่ ห้องที่สวยงามและเงียบสงบ ไม่เพียงทาให้อากาศบริสุทธ์ิ แต่ ยังทาให้ผู้ท่ีพกั อยู่ในห้องรู้สึกราวกับว่าได้สัมผสั ธรรมชาติ ท่ามกลางป่ าไผ่ท่ีเขียวขจี ไม่ว่าจะเป็ นใจหรือกายก็ล้วนสุข สบายเป็ นอย่างมาก ด้านข้างหัวนอนมีกระถางต้นจนั ทน์เล็กๆ บนโต๊ะมี ผลไมส้ ดใหมก่ บั ขนมอบที่ทาอย่างงดงามวางอย่สู ามจาน และมี เหยือกลายครามใส่น้าดื่มที่ใสสะอาดวางอย่ดู ้วย ยามนี้ถานหวนั่ ชิงกาลงั นัง่ พิงหวั เตียงเพ่ืออ่านหนังสือ นางอยู่ในชุดเสื้อคอกว้างเนื้อผ้านุ่มนิ่ มเบาสบาย ตวั เสื้อ ด้านบนเป็ นสีชมพูอ่อน บนผ้าโปร่งท่ีบางเบาปักด้วยดิ้นสีทอง เป็นรปู ดอกท้อ บริเวณเกสรดอกไม้ใช้สีชมพทู ่ีเป็นสีเดียวกบั ตวั เสื้อเย็บตกแต่ง ถึงชุดนี้ เมื่อมองเผินๆ จะดูเรียบง่าย แต่ 13

แสงแดดตกลงมากระทบกเ็ ผยให้เหน็ ความงดงามอย่างเด่นชดั ในทนั ที 14

84 ตรวจรา่ งกาย อวี้ฉีผลกั ประตูเข้ามา ในมือถือถาดที่วางรงั นกและน้า แกงไข่เป็ดมาอย่างละถว้ ย นางเหน็ คณุ หนูของตนกาลงั นอนพิง หวั เตียงโดยใช้หมอนรองหลงั สีชมพขู องเสื้อผ้าท่ีสวมใส่ยิ่งขบั ผิวกายให้ขาวผอ่ งราวหิมะ คณุ หนูพลิกสมดุ ภาพในมอื หน้าแล้ว หน้าเล่าโดยไม่ได้จดจ่อกบั เนื้อหาด้านในเท่าท่ีควร อวี้ฉีจึงส่าย หน้า หนั ไปปิ ดประตแู ล้วเดินมาหา “ใต้เท้าให้คนส่งเป็ ดป่ ามาให้หลายตวั เลยเจ้าค่ะ แต่ละ ตวั อวบอ้วนทงั้ นัน้ ข้าขอใช้ห้องครวั เลก็ ของโรงเต๊ียมแล้วต้ม น้าแกงทาเป็นรงั นกถ้วยนี้ คณุ หนูลองชิมดสู ิเจ้าคะ...” อวี้ฉีวาง ถาดลงบนโตะ๊ แล้วส่งถว้ ยรงั นกให้ “อืม” ถานหวนั่ ชิงวางหนังสือลงแล้วยื่นมือไปรบั พอเปิ ด ฝาออก กลิ่นหอมกล็ อยมาแตะจมูก นางตกั มาหน่ึงช้อนแล้ว เอาเข้าปาก จากนั้นหญิงสาวก็มองถ้วยรงั นกแล้วแอบถอน หายใจ แต่ไหนแต่ไรฝี มือของอวี้ฉีนัน้ อร่อยที่สุด แต่ไม่คิดว่า กว่าจะได้ลิ้มรสอีกครงั้ สถานการณ์กเ็ ปล่ียนไปมากมายเพียงนี้ 1

ตอนท่ีอยู่จวนตระกลู ถาน สาวใช้ข้างกายทัง้ สี่ล้วนทา ตามความต้องการของนาง พอจวนตระกลู ถานตกอบั หญิงสาว กไ็ ม่ได้บากหน้าไปพ่ึงพาผ้ใู ด เพราะในใจลึกๆ แล้วถานหวนั่ ชิง ไมต่ ้องการให้พวกนางต้องมาพลอยลาบากไปด้วย อวี้ฉีนัง่ ลงริมเตียงแล้วโพล่งขึ้นมา “ใต้เท้าดีกบั คุณหนู มากนะเจา้ คะ” ถานหวนั่ ชิงหลุดจากภวงั ค์ มองไปที่อวี้ฉี พลางเอ่ยถาม “หืม? ทาไมจงึ พดู เช่นนี้เล่า?” “เป็ ดพวกนี้ ใต้เท้าต่ืนไปจับตัง้ แต่เช้าแล้วเอามาส่ง ห้องครวั ด้วยตวั เองเลยนะเจ้าคะ” นางหยุดสกั พกั แล้วมองสี หน้ าคุณหนู พอไม่เห็นสิ่งผิดสังเกตใดๆ จึงเล่าให้ฟังอย่าง ละเอียด “ใต้เท้าท่านนัน้ ห่วงใยคุณหนูแม้แต่ในรายละเอียด เลก็ ๆ น้อยๆ เพราะอวี้ฉีแต่งงานแล้วจึงดูเรื่องนี้ออกชดั เจน หากวนั ข้างหน้ามีใต้เท้าเซ่ียดูแลคุณหนู อวี้ฉีกจ็ ะได้สบายใจ อย่างแท้จริงเสียทีเจา้ ค่ะ...” ถานหวนั่ ชิงท่ีกาลงั ถือช้อนอยู่หยุดชะงกั เลก็ น้อย นางนิ่ ง ไตรต่ รองอย่เู ป็นนานจึงพยกั หน้า “ข้าเข้าใจแล้ว” 2

รสชาติของรงั นกอร่อยมาก ถานหวัน่ ชิงจึงกินไปได้ หลายคา หญิงสาววางช้อนลงแล้วเอ่ยขึน้ “ครงั้ นี้ให้เจ้ากบั สามีเดินทางมา แท้จริงข้าหาได้สบายใจ ไม่ เจ้าแต่งงานมีลูกแล้วยงั ต้องมาดูแลข้าเรื่องเสื้อผ้า อาหาร การกินทงั้ ที่อย่หู ลบั นอนอีก...” อวี้ฉีรีบลุกขึ้น กะพริบตาแดงปริบๆ “อวี้ฉีไร้พ่อขาดแม่ อยู่ข้างกายคุณหนูตัง้ แต่เล็กจนเติ บใหญ่ สาหรบั อวี้ฉี แล้ว คุณหนูเป็ นญาติเพียงคนเดียว ไม่ว่าคุณหนูอยู่ที่ไหนกเ็ ป็ นคน ในครอบครวั ข้า วนั นี้คณุ หนูกลบั พดู เช่นนี้ หรือว่าราคาญอวี้ฉี แล้ว ต้องการตดั อวี้ฉีออกไปหรอื เจ้าคะ?” ถานหวนั่ ชิงตกใจรีบดึงอีกฝ่ ายเข้ามาหาแล้วเอ่ยปลอบ ขวญั “ไม่ ใช่ เช่นนัน้ ถึงอย่างไรเจ้าก็ เป็ นคนที่ข้าไว้วางใจ ตลอดไป” คาพดู ของนางเม่ือกี้แฝงความหมายผลกั ไสอวี้ฉี ให้ออก ห่างจริงๆ ถึงหวั หน้าสานักค้มุ กนั ภยั จางจะแสดงออกว่าเกรงใจ นาง แต่ถานหวนั่ ชิงดูออกว่าเขาไม่ค่อยพอใจท่ีภรรยาใกล้ชิด 3

กบั เจา้ นายเก่ามากเกินไป เป็นใครกไ็ มย่ อมหรอกที่จะให้ภรรยา ของตนมาคอยเป็ นบ่าวรบั ใช้ผู้อ่ืน ดูแลปรนนิ บตั ิทัง้ เสื้อผ้า อาหารและท่ีอย่หู ลบั นอนให้คนอื่นถงึ เพียงนี้ ย่ิงไปกว่านัน้ ตวั นางเองไม่ได้อย่ขู ้างกายอวี้ฉีตลอด ชีวิต ของอวี้ฉียงั ต้องอยู่กบั สามีต่อไป อวี้ฉีนัน้ ซื่อสตั ยต์ ่อนางเสมอ มา แล้วไยนางจะไม่ไตรต่ รองเพ่ืออีกฝ่ ายเล่า การเรียกอวี้ฉีมาครงั้ นี้ ทาให้ถานหวนั่ ชิงรู้สึกเสียใจใน ภายหลงั เดิมทีการวางหมากครานี้ก็เพ่ือให้ตวั เองได้ใช้ชีวิต ต่อไปอีกสกั สิบปี เท่านัน้ เอง ถานหวนั่ ชิงปลอบขวญั อวี้ฉีอย่เู ป็นนาน อีกฝ่ ายจงึ ได้เชด็ น้าตาที่เอ่อคลอ นาถ้วยรงั นกไปวางลงบนถาดก่อนจะหยิบอีก ถ้วยมาส่งให้ “ดื่มน้าแกงแก้เลี่ยนสกั หน่อยนะเจ้าคะ เม่ือเช้าตอนท่ีใต้ เท้าเอาเป็ ดป่ ามา ตอนท่ีทาข้าเจอไข่เป็ ดสองสามใบกเ็ ลยทา เป็ นน้าแกงไข่มาให้” พอหญิงสาวกินน้าแกงเสรจ็ อวี้ฉีกน็ าถาดไปเกบ็ ขณะท่ี ออกจากห้องกส็ วนกบั ลุ่ยจูท่ีถือถ้วยยาบารงุ ครรภม์ า หลงั จาก 4

ถานหวนั่ ชิงด่ืมยาเสรจ็ นางกก็ ินผลไม้เช่ือมตามเพ่ือไล่รสชาติ ขมของยาในปาก ลุ่ ย จู เ ห็ น คุ ณ ห นู ด่ื ม ย า ห ม ด แ ล้ ว ก็เ อ า ถ้ ว ย ไ ป ว า ง ไ ว้ ด้านข้าง จากนัน้ กย็ ่ืนมือไปหยิบผลไม้เช่ือมมาหนึ่งผลแล้วยดั เขา้ ปากตวั เอง ถานหวนั่ ชิงไม่ใช่คนหวงของกิน แต่ก่อนตอนที่อยู่จวน ตระกลู ถานแล้วมีอาหารรสเลิศ นางกม็ กั จะแบ่งปันให้กบั บ่าว รบั ใช้คนสนิ ทของตนอยู่เป็ นประจา ต่อมาเมื่อมาอาศยั อยู่ใน บ้านกบั ลุ่ยจูก็ได้กินใช้ด้วยกนั โดยไม่มีการแบ่งแยกนายบ่าว เดก็ สาวจงึ ทาตวั ตามสบาย กฎเกณฑต์ ่างๆ ในจวนตระกลู ถาน กเ็ จอื จางลงไป “คุณหนู เม่ือเช้าข้าไปเดินด้านนอกมา ท่ีนี่ไม่มีอะไรน่า อร่อยเลยเจ้าค่ะ ยิ่งอาหารของแขกท่ีชนั้ ล่างกม็ ีแต่เส้นกบั น้า แกงเกี๊ยว เทียบกบั ตอนท่ีเราอยู่เว่ยอนั ท่ีกินใช้อุดมสมบูรณ์ ไม่ได้เลยเจ้าค่ะ” พอลุ่ยจูพูดมาถึงตรงนี้ ก็เหมือนกับนึ ก บางอย่างขึ้นมาได้ “ใช่แล้ว! คุณหนูเจ้าคะ เมื่อเช้าใต้เท้ารีบ กลบั เว่ยอนั ไปแล้วเจา้ ค่ะ” “อืม” 5

“เมื่อครกู่ ม็ ีรถมา้ นาของกินจากเมอื งเว่ยอนั มาให้บอกว่า เตรียมมาให้คณุ หนูเจ้าค่ะ แล้วในรถม้ากม็ ีท่านหมอนัง่ มาด้วย สองคน ได้ยินว่าเป็นท่านหมอที่เช่ียวชาญโรคของสตรี โดดเด่น เรอ่ื งการดแู ลครรภเ์ ป็นท่ีสดุ ” “อืม...แล้วเขาฝากบอกอะไรอีกไหม?” “ใต้เท้าฝากบอกว่าตอนเยน็ จะมาเจ้าค่ะ ให้คณุ หนูบารงุ ตวั เองให้ดี ขาดอะไรกใ็ ห้บอก” “อืม” “คณุ หนูเจา้ คะ” ลุ่ยจนู ัง่ ลงบนเตียง ถามถานหวนั่ ชิงที่ยก สมดุ ภาพขึน้ มาพลิกดดู ้วยอาการอยากรอู้ ยากเหน็ “เม่ือวานคณุ หนูพดู อะไรหรือเปล่าเจ้าคะ? ข้าร้สู ึกว่าใต้ เท้ากลบั มาเป็นใต้เท้าคนก่อนแล้ว...” เรอื่ งราวทุกอย่างในบา้ นรวมถงึ เรอ่ื งของคณุ หนูล้วนเป็น ใต้เท้าเซี่ยที่เป็นผดู้ แู ลและจดั การให้ ไม่ว่าจะเร่ืองเลก็ แค่ไหนก็ ต้องรายงานเขา ถึงใต้เท้าจะไม่ได้จดั การด้วยตวั เองแต่เขาก็ ต้องรบั รู้ ประหนึ่งว่าแม้จะไม่ได้ท้ากข็ อแค่ได้ร้เู ท่านัน้ กระทงั่ 6

ข้าวของต่างๆ ในรถม้ากเ็ ป็ นใต้เท้าที่ตรวจนับด้วยตวั เอง และ มีแต่ของใช้ของคณุ หนูทงั้ สิ้น ของบางอย่างแมแ้ ต่สาวใช้ใกล้ชิด อย่างนางเองกย็ งั นึกไมถ่ ึงด้วยซา้ วนั นัน้ ใต้เท้ายงั มีท่าทางดุดนั อยู่ แต่พอได้ยินว่าคณุ หนู ตงั้ ครรภ์ ความแขง็ กร้าวกส็ ลายหายไปในทนั ที ตอนออกจาก ห้องมาสีหน้ากด็ ผู ่อนคลายลงมาก ถ้าหากคณุ หนูบอกว่าไม่ได้ พดู อะไร ล่ยุ จยู ่อมไม่เชื่อแน่นอน ถานหวนั่ ชิงกาลงั ดสู มุดภาพ หลงั ฟังลุ่ยจพู ดู จบกห็ วั เราะ “เรื่องเก่าหลายปี ถึงเวลาจบสิ้นสกั ที ใต้เท้าของเจ้าน่ะปากแขง็ อย่าทาให้เขาต้องลาบากใจ” หากไม่ใช่เพราะตนไตร่ตรองซา้ แล้วซา้ เล่า เกรงว่าเรื่อง เหล่านัน้ คงไมม่ ีโอกาสได้ฟังไปตลอดกาล วนั ต่อมากม็ ีท่านหมอวยั ชราอายุย่างหกสิบเข้ามาตรวจ ถานหวนั่ ชิงอีกครงั้ หญิงสาวนัง่ อยู่บนเตียง มีผ้าห่มหนาสีเขียวผืนหนึ่งคลุม กาย ผ้าห่มนี้ช่วงบนปักลายห่านขาวบนผืนน้าสีเขียว อีกทงั้ ยงั ปักดอกโบตนั ๋ และดอกเหมยแซมจึงเต็มไปด้วยกลิ่นอายของ 7

ฤดใู บไม้ผลิอย่างชดั เจน ดแู ล้วมีชีวิตชีวา เยน็ สบายและสดชื่น สิ่ งเหล่านี้เป็นฝี มอื การออกแบบของถานหวนั่ ชิง อวี้ฉีเหน็ รปู แบบการปักแล้วช่ืนชอบมากจึงขอแบบจาก ลุ่ยจูมาแผ่นหน่ึง นางอยากจะนาไปเยบ็ เป็ นผ้าห่มให้ลูกชาย และลูกสาว ห่านขาวตวั ใหญ่ดูน่ารกั เดก็ น้อยทงั้ สองต้องชอบ เป็ นแน่ ถานหวนั่ ชิงท่ียามนี้ว่างงานอย่างมากได้ออกแบบห่าน ตัวเล็กลกั ษณะอ้วนป้ อมท่ีเด็กๆ น่าจะช่ืนชอบให้ แม้จะเป็ น ของที่ไม่ได้มีราคาค่างวดแต่อย่างใด เป็นเพียงภาพวาดน่ารกั ๆ เท่านัน้ แต่ปรากฏว่าอวี้ฉีชอบมาก รีบรบั แบบไปโดยตงั้ ใจจะ นาไปทาให้ลกู รกั ท่านหมอชราผ้มู ีประสบการณ์มากมายวางผ้าแพรเบา บางลงบนข้อมือของหญิงสาว แล้วแตะปลายนิ้ วตรวจชีพจร ของนางอย่างสุขมุ เปลือกตาเห่ียวย่นหลบั ลงครหู่ น่ึงก่อนจะลืม ตาขึน้ เขาดึงมือกลบั มาลบู หนวดเครายาวที่ปลายคาง ถานหวนั่ ชิงนัง่ อยู่ตรงนัน้ ด้วยท่าทางน่ิ งเฉย ลอบสงั เกต ท่านหมอวยั ชราท่ีกาลงั จบั ชีพจรให้ เขาน่าจะอายุราวหกสิบ เกือบเจด็ สิบกระมงั ทว่าใบหน้าขาวเกลี้ยงเกลา เส้นผมหนวด 8

เครากไ็ ม่ค่อยขาวหงอก หากบอกว่าท่านหมออายุห้าสิบกค็ งมี คนเช่ือ นางพอได้ยินมาบ้างว่าหมอจีนโบราณมักจะบารุง รา่ งกายให้อายยุ ืน เหน็ ทีว่าคาพดู นี้คงไม่ผิดเลย หลงั จากที่ท่านหมอชราดึงมือกลบั ไปแล้ว ล่ยุ จซู ่ึงอยู่ข้าง กายกเ็ อาผา้ เชด็ หน้าแพรบางผนื นัน้ ออก ส่วนท่านหมอหนั ไปหยิบกระดาษกบั พู่กนั มา ตงั้ ใจจะ เขียนใบสงั่ ยาให้ ถานหวนั่ ชิงค่อนข้างกงั วล น่ีเป็ นครงั้ แรกที่นางตงั้ ครรภ์ ในยคุ โบราณ ร่างกายนี้เป็นดงั่ ประตสู าหรบั อีกหนึ่งชีวิตที่กาลงั จะมา ในสมยั โบราณถือว่าการคลอดบุตรนัน้ ไม่ต่างอะไรจาก การข้ามประตสู วรรค์ แต่สาหรบั นางแล้ว การท่ีกาลงั มีครรภน์ ัน่ กค็ ือ...นางกาลงั ก้าวขาย่างเข้าประตูนรกแล้ว การคลอดบุตร ของนางกเ็ หมือนกบั ถึงเวลานับถอยหลงั นาทีแห่งความตาย รอจนกระทงั่ ท่านหมอชราเขียนใบสงั่ ยาเสรจ็ นางกอ็ ด ไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ท่านหมอหลู ชีพจรของข้ามีตรงไหนที่ ผิดปกติบา้ งหรอื ไม่?” 9

ท่านหมอชราได้ยินกเ็ อามือประสานก่อนก้มตวั แล้วเอ่ย “เพียงแค่สติปัญญาเช่ืองช้า และเรี่ยวแรงลดน้อยไปบ้าง อีกทงั้ จิตใจขาดการบารงุ ต้องระวงั เร่อื งสภาวะจิตใจให้ดี การครนุ่ คิด สิ่งใดควรเพลาๆ ลง หลงั กินยาสองชุดนี้แล้ว ร่างกายของแม่ นางกด็ ีขนึ้ ขอรบั ” สติปัญญาเชื่องช้า เรี่ยวแรงน้อย จิตใจขาดการบารงุ มี เท่านี้เองหรือ? ถานหวนั่ ชิงยงั คงฉงนไม่หาย สภาพร่างกายนี้ นางย่อมเข้าใจดีกว่าใคร จะเพียงแค่เจบ็ ป่ วยเลก็ น้อยเท่านี้หรอื หญิงสาวนึ กถึงลูกในครรภ์จึงอดไม่ได้ท่ีจะถามย้าเสียงเบา “ท่านหมอหลูไม่ต้องปิ ดบงั ข้า ร่างกายข้าเป็นโรคอ่อนแอมาแต่ กาเนิดเช่นเดียวกบั มารดา พอจะมีทางรกั ษาหรอื ไม?่ ” ปกติแล้วสภาพร่างกายเส่ือมโทรมตงั้ แต่กาเนิ ดของถาน หวนั่ ชิงได้รบั การถ่ายทอดทางพนั ธกุ รรมมาจากมารดา การจะ ตัง้ ครรภ์และเลี้ยงดูครรภ์จึงยิ่งยากเป็ นทบทวี แม้แต่เด็กใน ครรภ์ก็เกรงว่ายากจะรอด สภาวะที่เป็ นอยู่นี้ นางไม่อาจ คาดการณ์อะไรได้เลย คนเรานั้นหากพื้นฐานร่างกายดีมาตัง้ แต่เกิ ด เม่ือ เจบ็ ป่ วยไม่สบายกย็ งั สามารถบารงุ รกั ษาให้หายดงั เดิมได้ แต่ หากร่างกายทรดุ โทรมมาตงั้ แต่เกิด พื้นฐานร่างกายย่อมยากที่ 10

จะบารงุ รกั ษา ดงั นัน้ การตงั้ ครรภส์ ืบทอดทายาทจึงเป็ นเรื่องท่ี ต้องสญู เสียพละกาลงั และทาให้รา่ งกายถดถอยเป็นอย่างยิ่ง สองวนั มานี้ถานหวนั่ ชิงได้แต่คร่นุ คิดว่าจะทาอย่างไรดี หากคลอดออกมาแล้วรา่ งกายของลกู เป็นเช่นเดียวกบั ตน ต้อง ทนรบั ความทุกขท์ รมานเหมือนตน นางคงจะร้องไห้และโทษ ตวั เองไปจนตาย “แม่นางคิดมากเกินไปแล้ว ถึงเลือดจะไม่ดีตงั้ แต่เกิด ทว่าไม่ได้ร้ายแรงแต่อย่างใด เวลาตงั้ ครรภเ์ พียงบารงุ รกั ษาให้ มากกส็ ามารถเสริมสร้างร่างกายให้สมบูรณ์แขง็ แรงได้ ไม่ใช่ โรคอ่อนแอตงั้ แต่เกิดแน่นอนขอรบั ” “น่ี...” ถานหวนั่ ชิงฟังจบกห็ ยุดชะงกั เลก็ น้อย นางอยาก ให้ท่านหมอตรวจชีพจรให้ดีอีกครงั้ แต่ถ้าทาเช่นนัน้ กเ็ ท่ากบั ว่า ไม่เชื่อเขา ขณะที่นางยงั ลงั เลทาให้นิ่ งเงียบไป หมอชราผนู้ ัน้ จึง ขอตวั ไปจดั ยาตามใบสงั่ ถานหวัน่ ชิ งท่ีพิงข้างเตียงอยู่ยืดตัวนัง่ หลังตรงแล้ว คร่นุ คิดสกั พกั ก่อนจะเรียกลุ่ยจทู ี่ส่งท่านหมอเรียบร้อยแล้วให้ ไปตามท่านหมอท่ีจบั ชีพจรให้นางเม่ือคราแรกมาหา 11

ท่านหมอผนู้ ัน้ พกั อยู่ชนั้ ล่างจึงมาถึงว่องไว ถึงเขาจะเป็น หมอที่ออกเดินทางไปเรือ่ ยๆ แต่กเ็ คยมีประสบการณ์ตรวจโรค มาไม่น้อย และถานหวนั่ ชิงเองกร็ อ้ นรนอยากให้แน่ใจอีกครงั้ ท่านหมอตรวจชีพจรทัง้ มือซ้ายและขวาด้วยความ ระมดั ระวงั อย่างยิ่งยวด เขาทาซา้ ไปซา้ มาเป็ นเวลานานจึงลุก ขึ้นแล้วรายงานอาการว่า ถึงภาพร่างกายของนางจะทรดุ โทรม ไปบ้าง แต่ไม่ได้ป่ วยเป็ นโรคอ่อนแอแต่อย่างใด ขอเพียงต่อไป บารงุ รกั ษารา่ งกายให้ดีกน็ ่าจะไม่มีส่ิงใดรา้ ยแรงดงั ท่ีกงั วล เมื่อท่านหมอออกไปแล้ว ถานหวนั่ ชิงกย็ ากที่จะปกปิ ดสี หน้าปี ติยินดี ถึงกระนัน้ กย็ งั ไม่กล้าเชื่อหตู วั เองนัก ตอนอยู่ท่ีจวนตระกูลถาน ส่วนใหญ่นางต้องอยู่ใน สายตาของมารดาเลี้ยง จะมีหมอหลวงและท่านหมอที่มี ช่ือเสียงเมาตรวจจบั ชีพจรให้ถึงจวนอยู่เป็ นประจา ถึงพวกเขา จะพดู คร่ึงๆ กลางๆ ไม่ได้เอ่ยออกมาตามตรง อีกทงั้ ตอนที่จบั ชีพจรนั้นพวกเขาก็ไม่ได้เผยสีหน้ าตกใจ แต่กลับมีสายตา สงสารเวทนาส่งมาให้ แม้จะมีผ้าม่านบางกนั้ หลายชนั้ นางกย็ งั รสู้ ึกได้ “ล่ยุ จู ที่น่ียงั มีท่านหมออีกหรอื ไม?่ ” 12

“ยงั มีท่านหมอแซ่เหออีกท่านเจ้าค่ะ ตอนที่มาถึงกก็ ้ม หน้าก้มตาต้มยาที่ชนั้ ล่างให้คณุ หนูตลอด คณุ หนูเป็นอะไรหรอื เจ้าคะ? เมื่อคร่ทู ่านหมอกบ็ อกคุณหนูแล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะว่า ไมม่ ีอะไร?” ลุ่ยจูเห็นใบหน้ าคุณหนูแดงก่าก็คิดว่าเป็ นเลือดฝาด มากกว่าจะร้สู ึกว่าผิดปกติ นางไม่ร้เู ลยสกั นิ ดว่าเจ้านายกาลงั ตื่นเต้นดีใจ “เจา้ ไปพาเขามาที ให้มาจบั ชีพจรข้าด”ู “แต่ว่า...” ถานหวนั่ ชิงโบกมือ “ข้าให้เจ้าไปเจ้าก็ไป ไม่ต้องมีแต่ อะไรทงั้ นัน้ ” “เจ้าค่ะ...” ในเมื่อคณุ หนูกล่าวเช่นนี้แล้ว นางจะพดู อะไร ได้อีกเล่า ถานหวนั่ ชิงไม่ได้สนใจมารยาทดงั เช่นก่อนหน้านี้อีก แล้ว รีบให้ล่ยุ จไู ปตามคนขึน้ มา 13

85 มอื้ ดึก ท่านหมอเหอผู้นี้ อายุอ่อนกว่าท่านหมอหลูเล็กน้ อย หลงั จากมาถึงท่ีนี่เขากเ็ ป็ นลูกมือให้ท่านหมอหลูตลอด เพราะ ท่านหมอหลูเป็ นผ้มู ีชื่อเสียงไม่น้อย เขาจึงไม่อยากเด่นเกิน หน้า อีกทัง้ ยงั มนั่ ใจว่าท่านหมอหลูต้องไม่วินิ จฉัยผิดพลาด แน่นอน ท่านหมอเหอเป็ นคนท่ีระมดั ระวงั และรอบคอบ เขาใช้ เวลาจบั ชีพจรอยู่คร่ใู หญ่ สุดท้ายกเ็ กบ็ ผา้ เชด็ หน้า แล้วบอกข้อ วินิจฉัยอย่างละเอียดถี่ถ้วน “ข้าวิเคราะหช์ ีพจรของแม่นางแล้ว ท่านเป็นโรคอ่อนแอตงั้ แต่เกิด แต่ไม่ได้รา้ ยแรงมาก หากว่ากิน โสมคนพนั ปี หรือเหด็ หลินจือหรือพวกสมุนไพรหายากซ่ึงเป็ น ตวั ยาชนั้ เลิศ กจ็ ะสามารถบารงุ กาลงั และต้านทานโรคอ่อนแอ ท่ีมีมาแต่กาเนิดได้ดีขอรบั ” ถานหวนั่ ชิงหวนนึกตามที่ท่านหมอเหอกล่าวมา... โสมคนกบั เหด็ หลินจือนางกก็ ินมาไม่น้อย กินมาเกินสิบ ปี แล้วกว็ ่าได้ แต่ยงั ไม่เหน็ ว่าจะดีขึ้นสกั เท่าไร ทงั้ นี้นางไม่ได้ดู ถกู สมนุ ไพรร้อยปี ย่ิงเป็นของที่เติบโตในป่ ามานับร้อยปี กย็ งั ไม่ 1

ตายกลายเป็ นป๋ ุย แต่กลบั อยู่รอดผ่านฤดใู บไม้ผลิครงั้ แล้วครงั้ เล่ามาได้ ย่อมเป็ นของวิเศษมาก ดงั นัน้ คนที่พอจะมีสิทธ์ิถือ ครองย่อมเป็ นคนท่ีมีฐานะรา่ รวยและมีช่ือเสียง ของเหล่านี้ ไม่ใช่ของดาษดื่นตามท้องถนน ในแต่ละปี อาจจะขึ้นมาสกั ต้น สองต้น ย่อมต้องมีการเกบ็ รกั ษาไว้อย่างทะนุถนอมมาก เดิมนางเคยมีสามก่ิงจากสินไหมท่ีมารดาให้ไว้ ส่วนสมนุ ไพรหลายพนั ปี นัน้ เกรงว่าหากมนั มีอยู่จริงกค็ ง ตกอยู่ในมือคนอ่ืนไปนานแล้ว ใช่ว่าคนธรรมดาเช่นนางจะ สามารถหาของแบบนัน้ มาได้อย่างงา่ ยดาย ท่านหมอเหอเป็ นคนมีมนุษยสัมพนั ธ์ดีมาก ครนั้ เห็น ถานหวนั่ ชิงเอาแต่ส่ายหน้าพลางครุ่นคิด เขาจึงเอ่ยแนะนา ขึ้นมา “อย่างไรก็ตาม ของเหล่านัน้ เป็ นเพียงของท่ีใช้บารุง ภายนอกเท่านัน้ แม่นางน่าจะลองฝึ กจิตดบู า้ งนะขอรบั ” ท่ามกลางกลียุค คนที่มีจิตใจน่ิ งสงบและมีเคลด็ ลบั ใน การประคองพลงั หยางนัน้ ท่านหมอเหอเคยเหน็ มาแล้วสองคน แต่ถานหวนั่ ชิงไมเ่ คยเหน็ คนเช่นนี้ 2

เมื่อเหน็ หญิงสาวมีหน้างุนงง ท่านหมอเหอจึงรีบอธิบาย ต่อ \"การบารงุ พลงั นัน้ จะทาให้เกิดความอบอ่นุ ซ่ึงเป็ นรากฐาน ของร่างกาย ดงั คาท่ีว่า ‘คนเรานัน้ ดินให้กาเนิ ด ตวั เองเลี้ยงดู ฟูมฟัก และฟ้าเป็ นผ้หู ล่อเลี้ยง’ เพราะฉะนัน้ การหล่อเลี้ยงของ ฟ้ าเป็ นสิ่งที่มองไม่ เห็นและไม่สามารถสัมผสั ได้ ไม่มีใคร สามารถควบคมุ ฟ้ าได้ กด็ งั นัน้ เราต้องมองไปท่ีผ้ใู ห้กาเนิ ด แต่ นอกจากสมุนไพรเหด็ หลินจือของดินท่ีพอจะบารงุ และเพิ่มพนู พลงั ให้แล้ว กเ็ หลือเพียงคนหรือกค็ ือตวั เราเอง...หนทางเดียว เท่านัน้ หนังสือความรทู้ างด้านวิชาหมอได้บอกวิธีฝึ ก ‘บาเพญ็ ค่’ู ของลทั ธิเต๋าไว้ทงั้ หมด ความจริงแล้วเป็ นการเพ่ิมส่ิงที่ดีให้กบั ร่างกายตงั้ แต่เกิดจนเติบโต ทัง้ ยงั สามารถทาให้กระแสพลงั ภายในรา่ งกายอบอ่นุ เป็นท่ีสดุ เพียงแต่ว่า ตองเป็นคนมีวรยทุ ธ ที่แขง็ แกรง่ เท่านัน้ จงึ จะสามารถทาให้เกิดผล...\" ท่านหมอเหอกล่าวเพียงเท่านี้กล็ กุ ขึน้ แล้วกล่าวลาทนั ที ฝึ กค่งู นั้ ร?ึ ถานหวนั่ ชิงพยายามคิดหาคาตอบ คาพดู ของท่านหมอ เหอนัน้ เกินจินตนาการของนางไปมาก ในโลกใบนี้ยงั มีวิธีทาให้ 3

อ่อนเยาวไ์ ม่แก่เชียวหรือ? หรือว่าโลกใบนี้จะเหมาะสมกบั ผ้ฝู ึ ก ยทุ ธ?์ เมื่อนึ กมาถึงตรงนี้ หญิ งสาวก็จาได้ว่ามีคนเคยพูด บางอย่างคล้ายๆ แบบนี้กบั นางเหมือนกนั นางเห็นเขาต่ืน ขึน้ มาฝึ กวรยทุ ธทกุ วนั เดิมเคยเข้าใจมาตลอดว่าเป็นเพลงหอก สาหรบั ทหาร ที่แท้ในการฝึ กยงั มีอะไรซ่อนเรน้ อย่อู ีก... … หลายวนั มานี้ งานราชการในเมืองเว่ยอนั มีมากมาย ใต้เท้าเซี่ยจึงทางานหนักมาก พอว่างก็จะรีบควบม้า ออกไป เพียงหนึ่งชวั่ ยามกถ็ ึงหม่บู า้ นหลี่เถียน ตอนที่เขามาถึงฟ้ากม็ ืดหนาซ้ าประตูเมืองกป็ ิ ดไปแล้ว ชายหนุ่มเข้าไปในโรงเตี๊ยม ในเวลาท่ีคนส่วนใหญ่พกั ผ่อนกนั หมดแล้ว มีเพียงห้องบนชนั้ สามห้องเดียวท่ีเหลือแสงไฟจาก ตะเกียงดวงเลก็ ๆ เอาไว้ ทาให้เขาไม่ต้องคลาทางท่ามกลาง ความมดื เข้าไปในห้อง เซี่ยเฉิ งจู่ค่อยๆ ผลกั ประตูเข้าไปอย่างเงียบกริบ กลิ่น หอมอบอ่นุ เฉพาะตวั กส็ มั ผสั ใบหน้าทนั ที ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อ 4