กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

หากเป็ นยามปกติ นางอาจคิดหาวิธีอื่น ไม่ยวั่ ให้เขาเกิด ความโมโหแน่นอน แต่สถานะนางตอนนี้ไม่เอื้ออานวย อีกทงั้ การได้เหน็ คนคุ้นเคยจิตใจกก็ ลบั ไม่สงบ ในอกสนั่ ไหว นางไม่ อยากจินตนาการถึงความทุกขย์ ากท่ีพวกเขาได้รบั เพราะจะยิ่ง ตอกยา้ บาดแผลในใจ ใครจะร้วู ่าเร่ืองท่ีถานจ่ิงเอี๋ยนประสบในวนั นี้ จะไม่เกิด กบั ตนเองในวนั พรงุ่ นี้ ด้วยฐานะที่เป็ นอยู่ทาให้นางสามารถควบคุมตวั เองได้ เพราะหากควบคมุ ตนเองไมไ่ ด้นางอาจจะร้องตะโกนเสียงดงั ไป แล้ว แม้จะดูว่านางมองภาพเหตุการณ์เม่ือครู่ด้วยท่าทางนิ่ ง เฉย แต่ตามจริงแล้วสติสมั ปชญั ญะกลบั ค่อยๆ เลือนหายไปที ละนิ ด ปากที่พูดโพล่งออกมาจึงไม่ได้ผ่านการคดั กรอง เพียง เลอื กที่จะทาตามจิตใต้สานึกและความรสู้ ึกในใจ ถานหวนั่ ชิงจ้องมองเซี่ยเฉิ งจู่พลางเอ่ยชัดถ้อยชัดคา “ความผิดของถานจิ่งเอี๋ยนในปี นัน้ ไม่ใช่ท่านได้ชาระแค้นเอา คืนไปแล้วหรอื ?” ความหมายของประโยคนี้คือสิ่งท่ีเขาทากบั นางทงั้ หมด ส่วนหนึ่งกเ็ พ่ือแก้แค้นเรอื่ งในปี นัน้ แล้ว 9

หญิ งสาวมองชายหน่ ุมตรงหน้ าท่ี ปล่อยมือจากตนแล้ว ลุกขึ้น เหน็ แววตาที่เคืองโกรธและเยน็ ชาของอีกฝ่ ายทาให้นาง ขาดความมนั่ ใจจนต้องเบนสายตาไปทางอื่น กระทงั่ เขาสะบดั มา่ นจากไปโดยไม่หนั กลบั มา พอพดู จบนางกม็ ารสู้ ึกเสียใจในภายหลงั หลงั จากเขาออกไปแล้ว นางยกกาปั้นเคาะหน้ าผาก ตัวเอง ก่อนจะขยับตัวเข้าไปซุกซบลงบนฟูก แง้มผ้าม่าน ทอดสายตามองไปยงั ด้านนอก ล้อรถม้าได้เวลาหมุนอีกครงั้ เซี่ยเฉิ งจ่มู องตู้เหอรบั ของ บางอย่างไปจากตน แล้วยดั เข้าไปในอกเสื้อก่อนจะหนั หวั ม้า ออกจากกล่มุ มงุ่ ไปยงั ทิศทางตรงกนั ข้าม ถานหวนั่ ชิงซ่ึงนอนควา่ หน้าอยู่บริเวณช่องประตูรถ เม่ือ รถม้าถึงช่วงเลี้ยวโค้ง นางกเ็ ลิกผา้ ม่านมองออกไปให้ชดั เหน็ ตู้ เหอลงจากหลงั ม้าแล้วเดินเข้าไปในบา้ นตระกลู ถาน นางปล่อยมือจากผา้ ม่าน ถอนใจโล่งอกเงียบๆ เมื่อผอ่ น คลายได้แล้วกลบั ไม่สามารถกลนั้ อาการไอได้อีกต่อไป ถาน หวนั่ ชิงได้แต่คร่นุ คิดในใจ เรื่องนี้ตนไม่มีทางเลือก นางจะทา 10

อย่างไรได้ในเม่ือตวั เองยงั ต้องอาศยั บ้านคนอื่น จะไปมีกาลงั ความสามารถช่วยเหลือใครได้ที่ไหน ต่อไป...ต่อไปเกรงว่า อาจจะไมม่ ีโอกาสได้พบเจอกนั อีกนานแสนนาน ส่วนคนที่โมโหเดือดดาลสะบดั ผ้าม่านพุ่งออกไปเมื่อครู่ นางเช่ือว่าเขาไม่ทิ้งนางลงจากรถม้าแน่นอน ทาไมถึงพดู เช่นนี้ เพราะถ้าเขาจะทากค็ งทาไปนานแล้ว ดงั นัน้ นางจึงร้สู ึกซาบซึ้ง ใจ และตระหนักดีว่าหากนางให้ศตั รคู ่แู ค้นช่วยแก้หน้าให้กต็ ้อง คอยระวงั นิสยั ใจคอของเขาด้วย ในเม่ือก่อนหน้ าแม่ทัพหัวเมืองได้เอ่ยปากเรื่องนั้น ออกมา... กลุ่มคนซึ่งอยู่ท่ามกลางลมหนาว ออกมาตงั้ แต่เช้ามืด นอกจากพกั กินอาหารแห้งแล้ว เวลาที่เหลืออยู่ล้วนต้องรีบ เดินทาง จากเฟิ งหลีถึงเว่ยอนั ในระยะทางร้อยกว่าลี้ สองข้างทาง ส่วนใหญ่อ้างว้างปราศจากผ้คู น แม้แต่นกสกั ตวั กไ็ ม่มีให้เหน็ หากว่าได้เจอบา้ นหรอื คนสกั คน นัน่ นับว่าโชคดีมากแล้ว เหน็ ได้ชดั ว่าโชคของพวกเขาไมด่ ี แต่กไ็ ม่ได้แย่นัก 11

ยามตะวนั ในยามสายณั หย์ งั ไม่ลบั เหล่ียมเขา เซ่ียเฉิ งจ่ทู ี่ อยู่บนเนิ นเขาทอดตามองไปยงั เบื้องหน้า พบว่ามีแม่น้าลา คลองแห้งขอด ข้างแม่น้ามีบ้านท่ีหลงั คาผพุ งั และมีต้นไม้แก่ แห้งตายอย่ไู มก่ ี่ต้น ยามนี้เป็ นช่วงท่ีหนาวที่สุดในฤดูหนาว อากาศหนาว สะท้านถึงกระดูก เยน็ ยะเยือกจนผิวแตก ในท่ีซึ่งไร้ผ้คู น หาก สามารถมีผนังให้หลบความหนาวได้นัน่ ย่อมเป็ นส่ิงท่ีวิเศษสุด อย่างน้อยตอนนี้กม็ ีสถานที่ท่ีพอจะแก้ปัญหาความหนาวเหน็บ ให้ผา่ นพน้ ไปได้ เม่ือใต้เท้าเซ่ียพบสถานท่ีท่ีสามารถพกั ผ่อนได้ กส็ งั่ ให้ ทุกคนเร่งเดินทางเพื่อไปให้ทนั ก่อนพระอาทิตยต์ กดิน ทุกคน จึงพากนั ควบม้าไปข้างหน้าตามกนั เป็ นทิวแถว ทิ้งฝ่ นุ สีเหลือง ไว้ด้านหลงั อย่างว่องไว ห่างไปไม่ไกลนัก เมือ่ มองเหน็ หม่บู า้ นรา้ งเลก็ ๆ ตรงหน้า ทหารทกุ นายกล็ งจากหลงั มา้ มายืนเรียงราย ท่ีแห่งนี้เปล่าเปล่ียว ไม่เหมาะจะเป็ นที่อยู่อาศยั เลยสกั นิ ด ชาวบ้านอาจย้ายไปท่ีอื่น หรืออาจถกู พวกโจรพบและฆ่าทิ้ง ไปเสียแล้ว ในช่วงกลียคุ หม่บู า้ นเลก็ โดดเด่ียวอย่างนี้ย่อมไรว้ ิธี 12

ท่ีจะดารงชีวิตให้อย่รู อดได้ การเดินทางครงั้ นี้เซ่ียเฉิ งจ่เู ลือกแต่ ทหารกล้า ติดตามมาด้วย แต่ละนายหาใช่ทหารธรรมดาไม่ พวก เขาเคยผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชน มีชีวิตท่ีปี นป่ ายออกมา จากกองซากศพคนตาย พวกเขาจึงมีประสบการณ์และ เชี่ยวชาญการนอนอ้างแรมข้างนอกมาก ไม่ต้องรอให้ใต้เท้าอ้า ปาก ทหารกล่มุ นี้กไ็ ปท่ีแม่น้าแห้งขอดเพ่ือหาเศษน้าแขง็ บา้ งก็ เคาะน้าแขง็ บ้างกผ็ ่าไม้ แล้วยงั มีบางนายท่ีหาทาเลเหมาะๆ เพ่ือขดุ บา้ นดิน ห่างจากบริเวณเปล่าเปล่ียวสุดลูกหูลูกตาเป็ นเขต ทะเลทรายสีเหลืองกว้างใหญ่ ในช่วงฤดหู นาว การขุดหลุมสร้างบ้านดิ น ไม่เพียงแต่ประหยัดแรง ประหยดั เวลา แต่ยงั อยู่อ่นุ สบายกว่าบ้านหญ้าคาที่มีช่องให้ลม เข้ามาตงั้ มากมาย แต่ความจริงแล้วทหารชานาญศึกบางนาย ถึงจะเป็ น ผนังผพุ งั จนลมสามารถแทรกเข้ามาทงั้ ส่ีด้านกย็ งั สามารถหลบั สนิทได้ แค่มีกองไฟให้ผิงกพ็ อ 13

ดงั นัน้ เม่ือพวกเขาได้รบั คาสงั่ จากใต้เท้า ทหารหลาย นายจึงซ่อมหลงั คาบ้านร้างริมแม่น้าอย่างง่ายๆ ปูหญ้าแค่พอ อาศยั นอนพกั และเกบ็ ของบางอย่างไว้ด้านใน 14

64 คืนดี กว่าจะจดั เตรียมท่ีพกั เสรจ็ ท้องฟ้ากม็ ืดมิดพอดี กองไฟ ถกู ก่อขึ้นใกล้ๆ กาแพงที่ผพุ งั พวกเขานาก้อนน้าแขง็ จากลา ธารมาต้มพออ่นุ เพื่อป้อนม้า ส่วนในรถม้านัน้ ได้เตรียมน้าไว้ใช้ ด่ืมเรียบร้อยแล้ว ด้วยระยะทางท่ีค่อนข้างไกล อะไรสามารถ ประหยดั ได้ก็ต้องประหยดั ส่วนอาหารกค็ ือแป้งทอดแห้งแขง็ ซ่ึงหากได้อ่นุ กบั ไฟแล้วรสชาติกไ็ ม่ได้แย่สกั เท่าไร ใต้เท้าเซ่ียอยู่รวมกบั กลุ่มทหารท่ีนัง่ ล้อมรอบกองไฟ สี หน้าชายหนุ่มยงั คงบึง้ ตึงเหมือนกบั ตอนเช้า เขาไม่เหลือบแล ไปทางรถม้าแม้แต่น้อย ทว่ามือกลบั กาลงั โรยเนื้อแห้งลงไปใน โจก๊ ท่ีต้มอยู่ ตู้เหอเหลียวมองอย่างรบั รแู้ ละเข้าใจแต่ไม่กล้าเอ่ยคาใด ออกมา เขาพบพานคนมาไม่น้อย ไยจะมองท่าทีของหนุ่มสาว ทงั้ สองไม่ออก แม้จะไม่รวู้ ่ามีเรอื่ งอะไรกนั กต็ าม ถึงใต้เท้าจะทา เป็ นเยน็ ชากบั คนในรถม้า แต่ในใจกย็ งั ห่วงอยู่ตลอด พอต้ม โจ๊กเสรจ็ แล้วก็ไม่ไปส่งด้วยตวั เอง กลบั กวกั มือเรียกเขาเสีย อย่างนัน้ ตู้เหอจาต้องไปรบั คาสงั่ จากนัน้ กว็ ิ่งไปยงั รถม้า เขา 1

ไม่สามารถทาเหมือนใต้เท้าได้ ที่เลิกผา้ ม่านส่งโจก๊ ให้ถึงมือ จึง ได้แต่ยืนอย่ขู ้างรถ “คณุ หนูถาน ออกมากินโจก๊ อ่นุ เถิดขอรบั ” คนในรถตอบรบั คาหน่ึง ไม่นานกไ็ ด้ยินเสียงสูดน้ามูก ตามด้วยเสียงไอค่อกแค่กสองครงั้ เดิมทีในรถม้ากม็ ืดมิดเงียบเชียบ ครนั้ เลิกผ้าม่านหนาก็ พบว่าในป่ าแห่งนี้มืดสนิ ทและน่ากลวั ยิ่งกว่า ลมหนาวพดั ผ่าน มาเป็ นระลอก มีกองไฟสว่างที่ให้ความอบอุ่นอยู่ไม่ไกลสองที่ แสงสว่างของเปลวไฟส่องใบหน้าคนที่นัง่ รายล้อมหลายสิบคน สายตาของนางเหน็ คนหน้าตาเยน็ ชาผ้นู ัน้ เขากาลงั เข่ียฟื นใน กองไฟท่ีลกุ ไหม้โดยไม่มองมาที่นางเลยสกั นิด ถานหวนั่ ชิงลงจากรถม้า ถกู ลมหนาวพดั มากระทบร่าง ทาให้เกิดอาการไอ นางเงยหน้ามองต้เู หอ จงั หวะที่จะก้าวไปยงั ทิศทางท่ีมีกองไฟ ต้เู หอกร็ ีบขวางเสียก่อน ภาพนัน้ ดึงดดู คนอีก ฟากให้สนใจ “คุณหนูถาน สถานที่พกั ผ่อนอยู่ด้านหลงั เดินตามมา ทางนี้ขอรบั ...” 2

ไม่ใช่ครงั้ แรกที่ถานหวนั่ ชิงได้เหน็ บ้านดิน เขตชายแดน นัน้ ลาบากแสนเขญ็ เมื่ออากาศหนาวมีศพแขง็ ตายไปทวั่ บ้าน ดินสามารถใช้หลบลมเลี่ยงอากาศหนาวได้ เป็นหลุมโพรงท่ีขดุ แบบง่ายๆ ธรรมดา มีให้เห็นอยู่ทุกที่ วิธีนี้นามาจากพวกคน เถือ่ น สามารถช่วยชีวิตคนได้จานวนมาก ในหลุมดินมีกระถางไฟวางอยู่ ไฟเผาไหม้มาได้สกั พกั แล้ว ไม้ท่ีใช้ทาฟื นไม่ร้วู ่านาออกมาจากหลงั คาบ้านไหนเพราะ ทงั้ หยาบและหนัก เพียงเติมไม่ก่ีท่อนกส็ ามารถอยู่ได้ข้ามคืน สาหรบั คนเดินทางรอนแรมในคืนหนาวแล้ว ถือว่าเป็ นสถานท่ี พกั ผอ่ นท่ีไมเ่ ลวเลยทีเดียว แต่สาหรบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว ไม่ว่าจะเป็ นด้านนอกหรือ ด้านในล้วนมืดสนิ ท ป่ าเงียบสงดั ประหนึ่งสุสาน ขณะท่ีตู้เหอ กลบั ไปเอาโจก๊ จึงเหลือถานหวนั่ ชิงเพียงลาพงั นางอาศยั แสงสว่างของกระถางไฟ พยายามรวบรวม ความกล้ากวาดตามองไปรอบๆ กระถางไฟอยู่ใกล้มุมห้อง บน ผนังมีคราบดาเหมือนเป็ นรอยจากควนั หรือไฟไหม้ท่ีผ่านมา นานหลายปี บนพื้นดินปูหญ้าแห้งซ่ึงมีซากแมลงติดมาด้วย หลายตวั จนนางต้องขยบั เท้าถอย เม่ือเงยหน้าขึน้ กเ็ หน็ หลงั คา ด้านบนที่ไม่สูงมาก คานมีฝ่ ุนหนาทึบเกาะอยู่อย่างชดั เจน สี 3

แดงท่ีฉาบอยู่บนคานไม่รู้ว่าทาด้วยสีน้ามนั หรือรอยเลือด ขนาดหญิงสาวทาใจกล้าก็ยงั ไม่วายตกใจถอยหลงั หน่ึงก้าว พลนั เหยียบเข้ากบั ไม้กลมส่ีห้าท่อนจนล้มลง เอวกระแทกถกู มุมกระถางไฟ เจบ็ จนน้าตาซึม กระทัง่ ตู้เหอประคองโจ๊กร้อนเข้ามา ถานหวัน่ ชิงจึง ค่อยๆ ลุกจากพื้นด้วยท่าทางลาบาก ตู้เหอไม่ได้ให้ความ ช่วยเหลือเพราะนางอยู่ในเงามืดจึงเป็ นธรรมดาท่ีเขาจะมองไม่ เห็น สงั เกตเห็นเพียงหลงั มือมีรอยแดงที่ย่ืนมารบั ชามโจก๊ จึง ถามไถ่ ถานหวนั่ ชิงไม่ได้ค้นุ เคยกบั อีกฝ่ ายนักจึงไม่ได้บอกเร่ือง ที่ตนตกใจก้าวพลาดจนหกล้ม ได้แต่บอกปัดไปว่าไม่มีเร่ือง อะไร ถานหวนั่ ชิงทนปวดอยู่ครู่หนึ่งอาการก็ทุเลาลง ยงั ดีท่ี กระแทกไม่แรงมาก หญิงสาวไม่กล้าเดินเข้าไปในเงามืดอีก ทา เพียงนัง่ ข้างกระถางไฟ ก่อนจะมองชามโจ๊กเนื้อท่ีมีตะเกียบ พาดกบั ปากชาม และขนมหวานน้าผงึ้ อ่อนน่ิ มร้อนสองชิ้น ยาม นี้อาหารร้อนหายาก ถึงอย่างไรกต็ ้องกินให้ท้องอิ่มเสียก่อน เรอ่ื งอ่ืนค่อยว่ากนั 4

ขนมน้ าผึ้งหอมหวาน โจ๊กก็มีรส ชาติ อร่อย ทว่า บรรยากาศรอบด้านที่เหน็ เพียงเงาตะค่มุ ไม่ชวนให้เจริญอาหาร เสียเลย ความร้สู ึกจึงเหมือนกบั เคี้ยวเทียนไขแล้วกลืนลงไปก็ ไม่ปาน ตู้เหอเอาหนังจากรถม้ามาส่งแล้วรบั ชามไป ถานหวนั่ ชิง ยกศีรษะขึ้นมองซ้ายแลขวาข้ามไหล่ตู้เหอ แต่กไ็ ร้ว่ีแวว...คนท่ี นึกถึงกลบั ไม่มา ทาไมในอกถึงว่างเปล่าและวบู โหวงเช่นนี้ มือบางค่อยๆ คลี่หนังออกแล้วปลู งข้างๆ กระถางไฟ ก่อนจะถอดเสื้อคลุมขน จิ้งจอกพาดไว้บนท่อนขา นางนัง่ คลึงเอวอยู่อย่างนัน้ ราวกบั รอ บางอย่างซ่ึงตนเองกบ็ อกไม่ได้ว่ารอทาไม เวลาผ่านไปนานก็ ยงั ไมม่ ีเสียงฝี เท้าก้าวเข้ามา หญิงสาวจึงค่อยๆ นอนลง ‘ฮือ…ฮือ’ ป่ ารกร้างข้างนอกมีเสียงแว่วมาเสมือนเสียง ผ้หู ญิงร้องไห้ท่ามกลางลมหนาว ย่ิงดึกกย็ ่ิงได้ยินชดั เจน สาย ลมหอบเอาทรายมากระแทกกบั หลงั คาไม่หยุด กระทงั่ ท่อนไม้ ที่ใช้ทาหลงั คาท่อนหนึ่งกถ็ กู ลมกระโชกแรงพดั จนหลดุ แล้วกลิ้ง หลนุ ๆ ออกไป 5

หวั ใจถานหวนั่ ชิงเต้นระรวั สายตาจบั จ้องข้างบนด้วย ความกงั วล มองไม้ทาหลงั คาผพุ งั ท่ีพะเยิบตามแรงลม ความ หวาดกลวั พลนั ผดุ ขึน้ ในใจ พายุกระหน่าเข้ามาไม่หยุด ความร้อนในกระถางไฟ ลดลงเร่ือยๆ มาถึงตอนนี้ถานหวัน่ ชิงกล็ ุกขึ้นมาโยนท่อนไม้ เข้าไปสองท่อนแล้ว แต่ร่างกายกย็ งั ร้สู ึกหนาวยะเยือก นางได้ แต่ขดตวั นิ่งอย่ใู นเสื้อขนจิ้งจอกเพ่ือรกั ษาความอบอ่นุ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร นางแว่วยินเสียงบางอย่าง จากนัน้ กม็ ีเสียงฝี เท้ากาลงั ลงมาตามบนั ได รอบกายท่ีมดื มิดทา ให้มองไม่เห็นใบหน้าคน เห็นเพียงช่วงเอวของคนที่หยุดยืน เพื่อสงั เกตนาง ก่อนจะเข้ามานอนตรงพืน้ ที่ว่างด้านข้าง ถานหวนั่ ชิงเนื้อตวั สนั่ เทิ้ม หวั ใจเต้นโครมครามอย่ใู นอก เพียงเขานอนลงข้างๆ นางกอ็ ดไม่ได้ท่ีจะหมุนกายเข้าหาอ้อม กอดแล้วกอดเอวของเขาแน่น “เจ้ากล้านักไม่ใช่หรือ แค่นี้กต็ กใจเสียแล้ว?” ท่ามกลาง ความมืดมิดมีเสียงไม่ไยดีของชายหนุ่มแว่วมา แต่ทว่ามือกลบั ตระกองกอดรา่ งในอ้อมแขน จากนัน้ กแ็ กะผา้ รดั เอวแล้วแหวก เสื้อตวั เองออก เพื่อให้สะดวกกบั การมอบไออ่นุ ให้นาง 6

กล้ามเนื้อและผิวหนังคนจะอ่นุ ร้อนเหมือนนัง่ ในกองไฟ ขนาดนี้เชียวหรือ? ความร้สู ึกนางเหมือนคนเพิ่งผ่านพ้นความ หนาวเยน็ มาพบกบั ความอบอ่นุ ของดวงอาทิตย์ ความรสู้ ึกนี้ช่างชวนให้จิตใจมึนเมาเสียจริง... หญิงสาวแนบแก้มเยน็ ชืดกบั อกแกร่งกว้างหนาและร้อน ผะผ่าว ในหูได้ยินเสียงหวั ใจอีกฝ่ ายเต้นอย่างคงที่และหนัก แน่น หวั ใจของตนที่เต้นโครมครามอย่างสบั สนในตอนแรกก็ พลนั สงบลง ถึงด้านนอกจะยงั มีลมพายุกรรโชกอย่างบ้าคลงั่ ปานจะฉีกทึ้งหลงั คา...แต่หากว่ามีคนผ้นู ี้อยู่ข้างกาย กไ็ ม่ต้อง กงั วลใจใดๆ อีกแล้ว นัน่ เป็นความร้สู ึกที่อยู่ในใจ คนผ้หู น่ึงสามารถก่อให้เกิด ความรู้สึกปลอดภยั ได้เพียงนี้เชียวหรือ เขาหนักแน่นมนั่ คง ประดจุ ต้นไม้ใหญ่ให้นางโอบกอดและอิงแอบเพื่อกาบงั พายุฝน ท่ีบา้ ระหา่ ทงั้ หลาย นี่คือความร้สู ึกที่ไม่เคยเกิดขึน้ มาก่อน นาง ไม่ร้วู ่าตนเองเป็นอะไร? หรืออาจเป็นเพราะหวั ใจของนางไม่ได้ เข้มแขง็ อย่างท่ีคิดเอาไว้ เซี่ยเฉิ งจ่ผู ้ทู ี่นางเอ่ยอ้างว่าเป็ น ‘ต้นไม้’ กร็ บั ร้ถู ึงอีกฝ่ าย ได้ชดั เจน คนในอ้อมกอดภายนอกดูอบอุ่นละมุนละไมแต่ข้าง 7

ในกลบั ดื้อรนั้ แขง็ กร้าว ยามนี้นางไม่ผลกั ไสเขาหนาซา้ ยงั แทบ จะฝังตวั เองเข้ามาในอกแกร่ง ลมหายใจจากร่างบอบบางท่ีซุก อยู่ใต้คางกระทบกบั ผิวเนื้อ หญิงสาวอิงแอบกบั ตัวเขาด้วย ท่าทางว่านอนสอนงา่ ย ชายหนุ่มนิ่ งฟังเสียงหวั ใจนางเต้นระรวั พลางวางคางลง บนศีรษะนาง มุมปากค่อยๆ ยกยิ้มในความมืดมิด ทว่าชาย หนุ่มกลบั แค่นเสียงออกจมกู แล้วเอ่ยเสียงเบา “ศตั รคู งไม่สนใจ ความเป็นอย่ขู องเจา้ และกอดเจ้าให้อ่นุ เช่นนี้” เขายงั จาได้แม่นตอนท่ีนางต่อว่าในรถม้า นางหาว่าเขา เจา้ คิดเจา้ แค้นเป็นท่ีสดุ ชายหนุ่มจึงเอ่ยประชดต่อ “หากข้าเอาความแค้นจากถานจ่ิงเอี๋ยนมาวางลงบนตวั เจ้าแล้วไล่เจ้าไปอยู่นอกเมือง ให้กินอยู่อาศยั ร่วมกบั ผ้ลู ี้ภยั ใน ห้องโกโรโกโส กินแต่อาหารหยาบและแบกหินตดั ฟื น” พอถึง ตอนนี้สองมือชายหนุ่มกเ็ ปล่ียนมากาเอวคอด “เจ้าบอกมาสิ ผิวหนังนุ่มนิ่มละเอียดลอออย่างนี้จะรบั ได้ไหม?” ถ้าเขาคิดแต่จะแก้แค้น คงไมเ่ ปลืองสมองหาทางเข้าใกล้ นางอย่างเดด็ ขาด ยิ่งตอนท่ีต้องอดทนเม่ือร่วมเตียงกนั ยาม แนบชิดร่างนุ่มน่ิ มไปทัง้ ตัวก็ยงั กลวั ว่าจะทาให้นางบาดเจ็บ 8

อย่างนี้แล้วนางเป็นศตั รคู ่อู าฆาตตรงไหน? วนั ๆ เขาได้แต่กลวั ว่านางจะโบยบินหนีไป แล้วเหตุใดถึงไม่เข้าใจกนั บ้าง? หรือ เพราะคาพดู และการกระทาของเขาไม่ชดั เจนพอ? ถานหวนั่ ชิงน่ิ งฟังที่เขาพูด แม้แต่ละประโยคจะไม่ร่ืนหู ทว่านางกลบั ร้สู ึกอุ่นวาบในหวั ใจ บรรยากาศรอบกายดูหวาน ช่ืน ทงั้ ที่เร่ิมแรกไม่รู้ว่าใครกนั ท่ีคอยตอกยา้ เป็ นนัยๆ ถึงการ ทาผิดในปี นัน้ ของนางไม่หยุด มาวนั นี้แทนที่จะยอมรบั กลบั ย้อนเล่นงานกนั เสียนี่ หญิงสาวรสู้ ึกสบายจนเหมือนคร่ึงหลบั ครง่ึ ต่ืน ปรารถนา เพียงความอบอุ่นจากร่างเขา ความคิดโต้แย้งใดๆ ไม่มีในหวั อีกแล้ว ได้แต่ทาเป็นเอาหไู ปนาเอาตาไปไรแ่ ล้วซุกศีรษะเข้าใน วงแขนแกรง่ แนบรา่ งนุ่มนิ่มชิดกบั ตวั เขามากขึน้ พอหญิงสาวทาแบบนี้ น้าเสียงท่ีกล่าวหานางจึงหยุด ทนั ที ในใจชายหนุ่มร้สู ึกปวดร้าวเพียงนึกถึงว่าวนั นี้นางกินได้ น้อย เขาลูบหน้าผากนางอย่างเบามือ การกระทาทงั้ ระมดั ระวงั และอ่อนโยนเป็ นที่สดุ สายรดั เอวของทัง้ คู่ถูกปลดออกไปอยู่ด้านข้าง เสื้อ กางเกง และเอี๊ยมตวั ในถกู เลิกออก เพราะฝึ กวรยุทธมาตลอด 9

ร่างกายของชายหนุ่มจึงแขง็ แรงสุขภาพดี แผ่นหลงั เหยียดตรง มีบุคลิกสง่างาม ทงั้ กล้ามเนื้อ ผิวหนังและกระดูกต่างกเ็ ปี่ ยม ด้วยพละกาลงั จึงขาดความอ่อนนุ่ม แต่กลับทาให้นางรู้สึก ปลอดภยั ราวกบั มีกาแพงท่ีแขง็ แกรง่ คอยปกป้อง ช่วยกาบงั ให้ นางยามท่ีต้องออกไปเผชิญลมหนาวพายแุ รงด้านนอก ยามเช้า เมื่อถานหวัน่ ชิงปรือตาต่ืนขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือก็ พบว่าตนอยู่ในเสื้อขนสตั ว์สีขาว ไหล่มนขาวราวหิมะกบั เท้า เลก็ โผล่ออกมาด้านนอก แต่นางกลบั ไม่ร้สู ึกหนาวเลยสกั นิ ด เพราะตัวหญิงสาวกาลงั แนบกบั ‘กาแพงอุ่น’ พอนางได้สติ เต็มท่ี กาลงั จะเงยหน้าก็ได้รบั จูบหวานละมุนละไมวนเวียนท่ี พวงแก้ม ใบหจู มูก หลงั หแู ละลาคอครงั้ แล้วครงั้ เล่า ด้วยความ อาลยั อาวรณ์ไมย่ อมผละห่าง ถานหวนั่ ชิงพยายามพลิกหน้าหลบแต่กไ็ ม่พ้น อีกฝ่ าย ยงั คงตามมาซุกไซ้กบั ร่างนางกระทงั่ หญิงสาวเกิดความรู้สึก แปลกประหลาดในช่องท้อง หวั ใจพลนั เต้นไม่เป็ นสา่ ชายหนุ่ม พลิกร่างนางขึ้นแนบลาตวั ของตน หญิงสาวก้มลงมองความ แข็งแกร่งที่กาลงั ผลกั ดนั เข้าหา ริมฝี ปากทัง้ สองประกบกัน อย่างอ่อนนุ่มหอมหวาน 10

ท่าทีที่นางครอบครองเขาอย่างเช่ืองช้าแฝงด้วยความ เรา่ รอ้ นกลบั ยิ่งกระต้นุ เรา้ ชายหนุ่ม แม้เซี่ยเฉิ งจู่จะขาดทฤษฎี แต่ในการปฏิบตั ิมีเตม็ พร้อม เขายงั ไม่เคยเปิ ดหเู ปิ ดตากบั บทรกั ระหว่างชายหญิงมากนักจึง แขง็ ท่ือไปชวั่ ครู่ ก่อนจะหมดความอดทนไม่อาจรกั ษาจงั หวะ เช่ืองช้าไว้ได้ เขาผลกั ดนั และนาพานางด้วยความเรว็ ที่สูงขึ้น เรอื่ ยๆ เข้ายึดครองทกุ ๆ สมั ผสั และทุกความรสู้ ึก ฉับพลนั เขาก็พลิกร่างนางลง ลาดไล่แกร่งกายาที่อยู่ ด้านบนเคลื่อนไหวไปตามแรงผลกั ดนั ท่ีฮึกเหิม ก่อนที่ความ รสู้ ึกทงั้ มวลจะระเบิดพรา่ งพราว... เมื่อวานสองคนยงั ทา ‘สงครามเยน็ ’ กนั อยู่ พอเช้าวนั นี้ ทงั้ คู่กก็ ลบั เป็ นเหมือนเดิม ใต้เท้าเซ่ียว่ิงไปมาคอยดูแลหญิง สาว ซา้ ยงั โอบอ้มุ ด้วยความระมดั ระวงั ยิ่ง เพราะหากกระทบกบั ช่วงเอวที่ล้มเม่ือคืน หญิงสาวกจ็ ะมีอาการเจบ็ เลก็ น้อย ยามนี้ ถานหวนั่ ชิงจึงหลีกเล่ียงการเดินหรือนอนตะแคงซ่ึงจะทาให้ เจบ็ แปลบ ดังนั้นเซ่ียเฉิ งจู่ย่ิงต้องระวงั เวลาสัมผสั เอวนาง ผู้คน ทงั้ หลายมองมาด้วยแววตาเป็ นประกาย หากพูดถึงเอวได้รบั 11

บาดเจบ็ กย็ ากที่ใครจะคิดเป็ นอื่นได้ ยิ่งเหน็ สายตาใต้เท้าของ ตนเปล่ียนเป็นลึกซึ้งออกปานนัน้ พวกเขากย็ ิ่งมนั่ ใจ ตู้เหอตบไหล่ใต้เท้าเซี่ย แล้วเอ่ยแนะนาด้วยคาพูดที่ จริงจงั “ถึงใต้เท้าจะห้าวหาญเปี่ ยมไปด้วยพลงั แต่อย่างไร ผหู้ ญิงกอ็ ่อนแอ ท่านไม่ควรเอาแรงที่รบราฆ่าฟันศตั รมู าปฏิบตั ิ ต่อนางนะ เฮ้อ...หากวู่วามมากเกินไปแล้วทาให้ร่างกาย บาดเจบ็ กไ็ มด่ ีเลย...” โดยเฉพาะสาวงามหยาดเยิ้มคนนั้น พลันให้นึ กถึง เ ห ตุ ก า ร ณ์ ก็เ ข้ า ใ จ ว่ า น า ง ค ล้ า ย ด อ ก เ จี ย ว ฮ ว า ท่ี ถูก บ ด จ น กลายเป็นโคลน หญิงงามผนู้ ่าสงสาร มิน่าเล่าถงึ เดินไมไ่ หว ใครบอกว่าผู้ชายไม่มีจินตนาการ แค่การเคลื่อนไหว เลก็ น้อยกท็ าให้จินตนาการของพวกเขากก็ ระเจิดกระเจิงข้าม มหาสมุทรไปไกลแล้ว เพียงแต่ไม่มีคนกล้าพูดออกมาเท่า นัน้ เอง ทว่าเซ่ียเฉิงจเู่ ป็นใคร แค่มองแวบเดียวเขากร็ ไู้ ด้ว่าทหาร พวกนี้กาลงั คิดเรื่องโสมม ใบหน้าชายหนุ่มพลนั เปลี่ยนเป็ นมืด ครึม้ ไม่อาจอธิบายเรือ่ งท่ีนางสะดดุ ล้ม เพราะย่ิงพดู ไปกลุ่มคน เลก็ ๆ เหล่านี้กจ็ ะย่ิงสนุก อีกทงั้ มนั ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเล่าให้คน 12

นอกฟัง ชายหนุ่มจึงใช้ฝ่ าเท้าถีบทหารท่ีเป็นคนบงั คบั ม้าให้กลิ้ง ลงไป ส่วนตนเองกห็ ยิบเชือกบงั เหียนมานัง่ ตาแหน่งบงั คบั รถ มา้ ด้วยตวั เอง คณะเดินทางเร่งบ้าง พกั ระหว่างทางบ้าง ในท่ีสุดกก็ ลบั มาถงึ เมืองเว่ยอนั ก่อนจะได้ค้างแรมอีกคืน 13

65 เหมอื นอย่ฤู ดวู สนั ต์ หลงั จากกลบั มาถึงเมืองเว่ยอนั ถานหวนั่ ชิงกป็ ่ วยหนัก เพราะเจอกบั อากาศหนาวเหน็บมาส่ีห้าวนั หน้าซา้ การเดินทาง บนถนนหนทางในฤดหู นาวกไ็ ม่ใคร่ดีนัก เส้นทางคดเคี้ยวยาว ไกลทาให้กระดูกข้อต่อเจ็บร้าวไปหมด กอปรกบั ความรู้สึก ภายในใจท่ีมีต่อครอบครวั ตระกลู ถาน ชวั่ ระยะเวลาสัน้ ๆ ที่มี เรอื่ งทกุ ขใ์ จประดงั ประเดเขา้ มา ทาให้รา่ งกายนางอ่อนแอลง แต่ครงั้ นี้ลุ่ยจูไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเหมือนคราก่อนที่ตกใจ แทบตาย เพราะมีคนร้อนรนยิ่งกว่านางเสียอีก ใต้เท้าเซ่ียเชิญ หมอมาตรวจอาการคณุ หนูอย่างละเอียด เทียบกบั การป่ วยครงั้ ก่อนของคณุ หนูแล้ว คราวนี้ลุ่ยจูแทบไม่ต้องหยิบจบั อะไรเลย นอกจากต้มยา แล้วยงั มีเร่ืองท่ีน่าประหลาดใจกค็ ือ คณุ หนูหายป่ วยเรว็ มาก ยาแค่ห่อเดียวก็แทบจะหายเป็ นปลิดทิ้ง ทาให้ลุ่ยจูเกิด ความกงั ขาขึน้ มาทนั ทีว่า ยาของเมืองเว่ยอนั ดีกว่ายาของเมือง หลวงขนาดนัน้ เชียวหรอื ? 1

ไม่ใช่ว่านางไม่อยากเห็นคุณหนูหายป่ วย แต่เพราะ ร่างกายของคุณหนูไม่แข็งแรงอย่างคนทัว่ ไป ถ้าป่ วยขึ้นมา เม่ือไร...สิบวนั หรือครึ่งเดือนเป็ นอย่างน้อยกไ็ ม่หาย ตอนที่หนี มาถึงเมืองเว่ยอนั กเ็ ป็ นไข้หวดั ต้องกินยาถึงห้าวนั จึงจะลงจาก เตียงนอนมาเดินได้ และกว่าจะเดินคล่องแคล่วเหมือนเก่ากใ็ ช้ เวลานานกว่านัน้ ต่างจากอาการป่ วยครานี้ท่ีดูเหมือนจะหาย เรว็ เป็นพิเศษ อีกทงั้ หลงั จากหายป่ วยแล้ว สีหน้าคณุ หน้าไมเ่ พียงแต่ไม่ ซีดเซียวแต่กลบั ย่ิงแดงเปล่งปลงั่ ทงั้ สองข้างแก้ม หรือกล่าวอีก นัยหน่ึงว่า คณุ หนูย่ิงงดงามน่าพิสมยั เป็ นอย่างยิ่ง ซึ่งทงั้ หมดนี้ ทาให้นางอดสงสยั ขึน้ มาไมไ่ ด้ คนท่ีนัง่ หลงั พิงเตียงค่อยๆ พลิกดูแผ่นภาพในมือด้วยสี หน้างดงามอ่อนช้อย สองแก้มแดงระเร่ือไม่ใช่เพราะแป้งสีชาด ท่ีแต่งแต้มอย่างแน่นอน แต่เป็นเพราะมีสขุ ภาพดี ตงั้ แต่กลบั มา จากเฟิ งหลี สภาพร่างกายและจิตใจของคุณหนูล้วนดีขึ้นมาก ถึงคุณหนูจะไม่เล่าไม่บอก ลุ่ยจูก็แอบคาดเดาในใจว่าต้อง เก่ียวพนั กบั ใต้เท้าเซี่ยเป็นแนj เด็กสาวอาศยั จงั หวะที่คุณหนูอารมณ์ดี เข้ามานัง่ ลง ใกล้ๆ แล้วเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ “คณุ หนู” 2

“หืม?” “ตอนท่ีท่านไมอ่ ยู่ เพ่ือนบา้ นท่ีอย่ฝู ัง่ ตรงข้ามหลงั นัน้ เกิด เรอื่ งเจ้าค่ะ” “เกิดเร่ืองอะไรขึน้ ?” ในท่ีสดุ ถานหวนั่ ชิงกล็ ะสายตาจาก สมดุ ภาพท่ีสวยงามแล้วเงยหน้ามองล่ยุ จู “ทางบ้านใหญ่เอาลูกน้องมา แล้วสงั่ ให้คนตีอนุภรรยา คนนัน้ แทบปางตายเลยเจ้าค่ะ หากพ่อค้าข้าวมาช่วยไม่ทัน ใบหน้านางอาจจะเสียโฉมไปแล้วก็ได้ โชคดีที่คุณหนูไม่อยู่ สถานการณ์ตอนนั้นน่ าตกใจมาก หญิ งปากร้ายด่ากราด อาละวาดไปทวั่ ประพฤติตวั ไม่เรียบรอ้ ยเลยสกั นิด” ลุ่ยจูพูดจบก็เห็นคุณหนูยงั มีสีหน้าเรียบนิ่ ง คิ้วไม่ขยบั เลยสกั นิ ด นางกร็ ้แู ล้วว่าอีกฝ่ ายไม่เข้าใจ ลุ่ยจูจึงเอ่ยต่อเสียง รอ้ นรน “เพราะที่พกั ข้างๆ เป็ นของอนุพ่อค้าข้าว อาจจะพลอย ทาให้คุณหนูตกต่าไปด้วยนะเจ้าคะ ฐานะยิ่งไม่ต้องพูดถึง ชื่อเสียงกไ็ ม่ค่อยดี ฟังนะเจ้าคะ พวกเราไม่ควรเช่าบ้านหลงั นี้ ตงั้ แต่แรกแล้ว...” 3

ถานหวนั่ ชิงฟังหซู ้ายทะลุหขู วา ถามเสียงเรียบว่า “แล้ว เจ้าอยากพกั ท่ีไหน?” ลุ่ยจูต่ืนเต้นขึ้นมาฉับพลนั “ยงั จะมีที่ไหนอีกเจ้าคะ? แน่นอนว่าต้องเป็ นจวนผ้ปู กครองเมือง! หลงั จากคุณหนูตบ แต่งกบั ใต้เท้าเซ่ียแล้ว เป็ นธรรมดาที่จะต้องเข้าไปอยู่ในจวน นัน้ ” พอพูดมาถึงตรงนี้ ลุ่ยจูก็ขยบั เข้ามาใกล้อีก เอ่ยด้วย ความกระวนกระวายใจ “เม่ือวานใต้เท้ามาท่ีบ้านก็เอาของมา ส่งให้ ตอนนี้ห้องทางตะวนั ตกเกบ็ ของแทบไม่หมดแล้วเจ้าค่ะ แม้แต่กระถางดอกไม้กย็ กมาด้วย...” ยงั มีประโยคท่ีนางไม่ได้พดู ต่อกค็ ือ บรรดาของพวกนัน้ แค่มองก็รู้ว่าเป็ นของหมัน้ หมาย กระถางดอกไม้นั้นเป็ น ความหมายแฝงแทนส่ิงลา้ ค่า ของพวกนี้ล้วนส่งมาหมดแล้ว บอกเป็นนัยๆ อย่างชดั เจน นัน่ กค็ ือรอหน่ึงประโยคจากคณุ หนู ขนาดนางเป็ นแค่เด็กรบั ใช้ยังมองออกทะลุปรุโปร่ง ทาไม คณุ หนูถงึ ไม่รสู้ ึกรสู้ าเลยนะ “อาจู น้าในกาหมดแล้ว” 4

ลุ่ยจูซ่ึงกาลงั ร้อนรนอยู่อดไม่ได้ท่ีจะเบ้ปาก “คุณหนู อย่าได้คิดไล่ข้าออกไปเลยเจ้าค่ะ ทงั้ หมดนี้ข้าทาเพื่อใคร ถ้า ไม่ใช่เพื่อคุณหนู ถึงแม้ตาแหน่งของใต้เท้าจะไม่สูงมาก แต่ อย่างไรในเมืองเว่ยอนั กม็ ีเขาดแู ลอย่างเบด็ เสรจ็ เดด็ ขาด หลงั แต่งเข้าไปแล้ว คุณหนูก็สามารถเดินอย่างสง่าผ่าเผยโดยไม่ ต้องกงั วล” “ข้าคือปู แล้วยงั จะเดินสงา่ ผา่ เผยได้อย่างไร...” “คณุ หนูไม่ใช่ปเู สียหน่อย ไหนๆ ท่านกบั ใต้เท้าเซี่ยกต็ ่าง ...ต่างเป็ นสามีภรรยากนั อีกทงั้ ผ้หู ญิงอย่างเรารอไม่ได้นะเจ้า คะ ไอ้หยา ข้ารอ้ นใจแทบตาย ไยคณุ หนูฟังไม่เข้าไจบา้ งเลยเจ้า คะ?” แต่ก่อนคาพูดเหล่านี้ลุ่ยจูมิกล้าเอ่ยออกมาตามใจ แต่ หลงั จากท่ีนางกบั คุณหนูหนีออกมา ต่างพ่ึงพาอาศยั กนั เพ่ือ ดารงชีวิตมานานขนาดนี้ ความกล้านับวันจึงย่ิงแข็งแกร่ง คุณหนูมกั ให้อภยั และปฏิบตั ิต่อนางด้วยความโอบอ้อมอารี เพราะพวกนางมีกนั แค่สองคนเท่านัน้ ความกงั วลใจเร่ืองอ่ืนนัน้ ลุ่ยจไู ม่กล้าเอ่ยปาก แต่ตอนนี้ แม่ทพั หวั เมืองมีคณุ หนูอยู่เตม็ หวั ใจแล้ว เขาปลีกตวั มาหาทุก 5

วัน ทัง้ เสื้อผ้า อาหาร ท่ีพัก ต้องการอะไรก็สอบถามอย่าง ละเอียด แต่ก่อนล่ยุ จคู ิดว่าคนผนู้ ี้ส้กู บั พวกคนเถือ่ นมากเกินไป ตัวเองก็เลยเหมือนคนเถื่อน หากคุณหนูแต่งกับคนเย็นชา เช่นนี้ ต่อไปจะใช้ชีวิตที่ดีได้อย่างไร...เพราะเมื่อก่อนนางคิด เช่นนี้ จึงหลบได้เป็นหลบ หลีกได้เป็นหลีก แต่ช่วงหลงั มานี้จึงได้รวู้ ่าตนเองคิดผิด นางไม่อาจตดั สิน คนดีคนเลวแค่เพียงภาพที่ได้เห็น คนผ้นู ี้ภายนอกดูเคร่งขรึม เอาจริงเอาจงั ตลอดเวลาจนดูเหมือนมีนิ สยั เยน็ ชา แต่ความ จริงภายในรมุ่ ร้อน แม้ยงั ไม่ได้แต่งคณุ หนูเข้าจวนกย็ งั สู้อตุ ส่าห์ มาจดั การเรอ่ื งต่างๆ ในบา้ นเลก็ หลงั นี้ทุกอย่าง วนั นี้อาหารสามมื้อจะกินอะไร คุณหนูดูสมุดภาพเล่ม ไหน จะไปท่ีแห่งใด ไม่ว่าเขาจะยุ่งมากมายขนาดไหนกย็ งั ใส่ใจ สอบถามทุกรายละเอียด แมแ้ ต่ผกั กบั เนื้อส้าหรบั ท้าอาหารสาม มอื้ กต็ ระเตรียมไว้ สองวนั ก่อนกส็ ่งรงั นกนางแอ่นชนั้ ดีมาให้ ไม่ ร้วู ่าเขานามาจากที่ไหน เพราะการหาของสิ่งนี้ในเว่ยอนั ย่อม ไม่ใช่เรอ่ื งงา่ ยเลย เดี๋ยวนี้ในบ้านไม่มีอะไรขาดแคลน นางแทบไม่มีอะไร ให้ต้องไปจบั จ่ายอีกแล้ว ใต้เท้าเซี่ยไม่เพียงแต่ชอบพอคณุ หนู เท่านัน้ ยงั สนใจดูแลบ้านช่องอีกด้วย นางจินตนาการว่าหาก 6

คุณหนูได้แต่งเข้าไปกแ็ ทบไม่ต้องกงั วลใจอะไรเลย เพราะทุก อย่างใต้เท้าจดั การให้เรียบร้อยแล้ว ย่ิงได้ยินมาว่าแม้แต่หญิง ปรนนิ บตั ิข้างกายสกั คนกไ็ ม่มี นางจึงอยากจะบอกว่าคุณหนู โชคดีมาก ใต้เท้าเซี่ยยงั หนุ่มแน่น หญิงสาวในเมืองเว่ยอนั ตเั้ ท่าไร คิดอยากจะได้เขาเป็นสามี หากคณุ หนูยงั ประวิงเวลาออกไปอีก จะดีหรอื คณุ หนูของนางจะต้องไมเ่ ป็นอนุภรรยาอย่างเดด็ ขาด ในเมื่อเป็ นเช่นนี้ คุณหนูย่ิงสมควรต้องลงมือก่อน อีก ฝ่ ายควรรีบแต่งงานแล้วมีลูก ทว่าหลายวนั มานี้นางพรา่ พูด เกลี้ยกล่อมจนน้าลายแทบแห้งทว่าคณุ หนูกย็ งั ไม่ใส่ใจ ท่าทาง ไมท่ ุกขร์ อ้ นจนคนพดู แทบจะแดดิ้นตายอย่แู ล้ว ถานหวนั ชิงเองกถ็ กู ถ้อยคา้ ของลุ่ยจพู ่นใส่จนปวดศีรษะ ถึงกบั ต้องคลึงนวดขมบั พอทนไม่ไหวจึงปัดมือไล่ แน่นอนว่า ล่ยุ จลู กุ ขึน้ หายใจฮึดฮดั แล้วเลิกผา้ มา่ นเดินออกไป ถานหวัน่ ชิงได้แต่นึ กในใจว่าเด็กคนนี้ นับวันยิ่งไม่มี ความเป็ นเดก็ ตอนท่ีเพิ่งรบั เข้ามาในจวน อีกฝ่ ายยงั เป็ นเดก็ เล็ก พอเห็นนางก็ตกใจจนตัวสัน่ เทิ้ ม แต่ตอนนี้ เก่งกาจ 7

เหลือเกิน กล้าสะบดั ผ้าม่านต่อหน้าคุณหนูอย่างนางเสียด้วย ทว่าความหมายของประโยคเหล่านัน้ ทาไมนางจะไม่ เขา้ ใจ หญิงสาวท่ีหนักแน่นจิตใจเร่ิมสนั่ ไหว นางเพียรนับวนั เวลาว่าป่ านนี้หร่วนอีตนั จะถึงเมืองหลวงหรือยงั ...ปี หน้าก่อน เดือนห้าไมร่ วู้ ่าอวีฉ้ ีจะสามารถมาเว่ยอนั ได้หรอื ไม่ พอคิดเช่นนี้ ในใจกย็ ิ่งหวาดหวนั่ กงั วลและไม่สงบ ใจ หน่ึงอยากจะหนี ปลดการผกู มดั ทงั้ ปวงออก ซึ่งจะเป็นผลดีที่สดุ ทงั้ ต่อนางและต่อเขา แต่อีกใจกลบั ต่อต้านความคิดแรก นับวนั นางยิ่งพึ่งพาอาศยั เขา อีกทงั้ ยิ่งมีความสุขกบั การได้พกั พิง กบั การดแู ลเอาใจใส่ไปหมดทุกอย่างของเขา สาหรบั นางแล้ว เรือ่ งนี้ยากจะตดั สินใจ ถึงเขาจะยินยอม ไมม่ ีบตุ ร แล้วนางจะอย่รู ว่ มกบั เขาได้สกั กี่ปี กนั นางร้วู ่าตนเองแก่เรว็ เพราะสุขภาพไม่ดี จึงไม่ควรหน่วง เหน่ียวผอู้ ่ืนไว้ 8

เวลานี้หญิงสาวได้แต่นัง่ มองสมุดภาพในมืออย่างเหม่อ ลอย หวั ใจย่งุ เหยิงสบั สนจนชาหนึบ... ไมร่ จู้ ริงๆ ว่าควรจะทาอย่างไรดี... เวลาล่วงเข้าสู่เดือนสิบสอง ลมหนาวนอกหน้าต่างเยน็ ยะเยือก พายุหิมะถาโถม เกลด็ หิมะดุจขนห่านบินปลิวละล่อง ตกลงมาทบั ถมกนั จนเป็นแผน่ หนา ทว่าในห้องกลบั อบอวลด้วยถ่านไฟ ผ้ทู ่ีอยู่ในห้องเป็ น คนท่ีเคยขยาดความหนาว เดิมเพียงเจอความเยน็ เข้าหน่อยก็ มกั จะนอนไม่หลบั แต่ช่วงนี้หญิงสาวกลบั นอนหลบั สนิ ทจนฟ้า สว่าง เมื่อคืนพายุหิมะเพิ่งหยุด ยามรุ่งอรุณฟ้ าเร่ิมสาง หญิง สาวยงั นอนอยู่ ผมดาสยายลงบนหมอน ถานหวัน่ ชิงท่ีกาลงั นอนอยู่ร้สู ึกว่าความอ่นุ ร้อนท่ีห้อมล้อมร่างตนกาลงั จะหายไป นางคุ้นชินเสียแล้วกบั ความร้อนผ่าวนัน่ จิตใต้ส้านึกทาให้รีบ แนบชิดแก้มกบั ร่างคนผ้นู ัน้ อย่างอาลยั อาวรณ์ รู้สึกเพียงว่า ความอบอ่นุ นี้จะทาให้นางสุขสบาย ให้นางใกล้ชิดกนั แบบนี้ทุก วนั กย็ อม 9

ไหนเลยจะร้วู ่าท่าทีของนางทาให้หวั ใจดจุ เหลก็ ของบุรษุ หลอมละลายกลายเป็ นน้า มือเรียวเลก็ ขาวผ่องเป็ นยองใย ไขว่คว้าหาร่างท่ีนอน แนบชิด ร่างแกร่งกายาไม่ทันจะได้ลุกไปสวมเสื้อผ้าก็เห็น ท่าทางนางเสียก่อน ชายหนุ่มจึงได้แต่รงั้ รอ ไม่อยากผละหนี จากการให้ความอบอ่นุ แก่นาง เซี่ยเฉิ งจู่ไม่อาจละสายตาไปจากหญิงสาวที่กึ่งหลบั ก่ึง ตื่น ความลุ่มหลงรมุ เร้าจนแทบครองสติไม่อยู่ ในที่สุดกไ็ ม่อาจ ตดั ใจจากไป ผ้าห่มจึงถกู เลิกออกก่อนที่ชายหนุ่มจะแทรกกาย เข้าไปอีกครา แนบชิดร่างของตนกบั ร่างขาวผ่อง ‘ทศั นียภาพ’ บปุ ผางามในยามวสนั ตต์ รงหน้าดึงดดู สายตา ลูกท้อสองผลเจือ สีชมพรู ะเรื่อ นุ่มน่ิ มเหมือนดอกท้อตูมยามแรกเข้าฤดใู บไม้ผลิ เป็ นท่ีสดุ “อืม ไม่อยากให้ไปเลย...” หญิงสาวที่กาลงั อยู่ในความ ฝันเอ่ยพึมพาขึ้น เสียงแผ่วหวานคล้ายนกขมิ้นเหลืองอ่อนร้อง เพลง เดิมทีชายหนุ่มจะค่อยๆ ผละจากไปอย่างแผ่วเบา ทว่า เม่ือได้ประคองร่างเนี ยนนุ่มก็ยิ่งยากจะหักใจ ความลังเล 10

เลก็ น้อยที่มีถกู อารมณ์ปรารถนาท่ีเร่ิมพลุ่งพล่านอย่างดุเดือด เอาชนะได้ในท่ีสุด เขาดื่มด่ากับ ‘ทัศนี ยภาพ’ ตรงหน้ า ทัง้ อาการง่วงงุนก่ึงหลบั กึ่งตื่น แก้มแดงระเร่ือบอบบางทงั้ สองข้าง ริมฝี ปากประดจุ ลกู ท้อที่แดงฉ่า ลิ้นและไรฟันขาวผอ่ ง ชายหนุ่มตะโบมจบู อย่างเร่ารอ้ นบนใบหน้าหญิงสาวครงั้ แล้วครงั้ เล่าอย่างอาลยั อาวรณ์ ไม่ร้วู ่าเขาเอาแต่ใจตวั เองนาน เท่าไรจงึ ยอมลกุ ขึน้ สวมเสื้อผละจากแต่โดยดี เม่ือถานหวัน่ ชิงต่ืนเต็มตา พระอาทิตย์ก็ลอยเด่นอยู่ เหนือศีรษะบ่งบอกว่าสายแล้ว ช่วงนี้หออกั ษรป่ าไผ่หยุดเรียน เพราะอยู่ในช่วงใกล้เฉลิมฉลองงานปี ใหม่ นางเองจึงอยากจะ พกั ผอ่ นให้มากที่สดุ ตอนนี้ในบา้ นมีสาวใช้เพิ่มอีกหน่ึงคนมาอยู่เป็นเพ่ือนล่ยุ จู เดก็ สาวเป็ นคนที่เซี่ยเฉิ งจ่พู ามา ตอนนี้นางพกั อยู่นอกเมือง กับครอบครัว กิ ริ ยาท่าทางปราดเปรียวว่องไว อีกทัง้ ยัง ปากหวานมาก พอมาถึงกเ็ รียกถานหวนั่ ชิงว่าฮหู ยิน ถึงแม้นาง จะอายุน้อยไปสกั หน่อย แต่เพราะเป็ นเดก็ ท่ีมาจากครอบครวั ยากจนจึงทางานบ้านได้ดี ไม่ว่าจะซกั ผ้าล้างชามหรือตดั หญ้า มาเลีย้ งแพะ 11

สาวใช้คนใหม่ช่ือเจิ้งเอวี้ยที่แปลว่าเดือนหนึ่ ง บิดา มารดาตงั้ ช่ือให้ตามเดือนที่เกิด ในเม่ือชื่อแฝงด้วยความหมาย ของวนั เกิด ถานหวนั่ ชิงจึงไม่เปลี่ยนแก้ นางกบั ลุ่ยจูจึงยงั คง เรียกขานอีกฝ่ ายด้วยช่ือเดิม ตอนนี้ สภาพในบ้านไม่เหมือนตอนท่ีย้ายเข้ามาครา แรก ลุ่ยจจู ึงจดั การคนเดียวไม่ไหว โดยเฉพาะห้องครวั กบั แพะ ซึ่งยามนี้เพ่ิมเป็ นสามตวั ท่ีลานบ้าน เดก็ สาวจึงต้องทางานทงั้ วนั เม่ือมีผชู้ ่วยแล้วกท็ าให้พอมีเวลาได้พกั หายใจบา้ ง เม่ือคร่ลู ุ่ยจูได้ยินความเคล่ือนไหวจากห้องคุณหนู จึงรู้ ว่านายของตนต่ืนแล้ว เม่ือนางกบั เจิ้งเอวี้ยผลกั ประตูเข้ามาก็ เหน็ ผ้าม่านบนเตียงอ่นุ ถกู เปิ ดออกแล้ว ส่วนคณุ หนูที่สวมเสื้อ และเสื้อกนั หนาวแพรต่วน ผมยาวสยายคลุมไหล่บางกาลงั คกุ เข่าอย่บู นเตียงเพ่ือเปิ ดหน้าต่างให้อากาศเข้า “คุณหนูเจ้าคะ ข้างนอกหิมะเพิ่งหยุดตก อากาศหนาว ชื้นออกปานนัน้ ท่านเพ่ิงหายป่ วยได้ไม่ก่ีวนั เองนะเจ้าคะ ถ้า อยากผึ่งลมในห้องก็น่ าจะรอตอนเท่ี ยงให้แดดแรงเสี ยก่อน หากว่าโดนลมโกรกจนไข้กลบั มาอีกจะทาอย่างไรล่ะเจ้าคะ?” 12

ถานหวนั่ ชิงอดร้สู ึกเก้อเขินไม่ได้ ในใจคิดเพียงว่าหรือ ลุ่ยจจู ะร้สู าเหตุที่แท้จริง นางและเซี่ยเฉิ งจ่นู ัน้ แนบชิดกนั ทุกวนั ยามนี้ในห้องจึงไม่ได้มีกล่ินของนางแค่คนเดียว แต่กลบั มีกล่ิน ของชายหนุ่มผสมผสานอย่ดู ้วย เมื่อเทียบกนั แล้วกล่ินนี้แรงย่ิง กว่ากลิ่นกายของถานหวนั่ ชิงเสียอีก ขนาดนางต่ืนขึ้นมาแล้ว ได้กล่ิน สองแก้มกย็ งั ร้อนผะผ่าว นางจึงเกรงว่าลุ่ยจจู ะได้กลิ่น นี้เช่นกนั หญิงสาวจึงรีบไปเปิ ดหน้าต่างให้ลมระบายเข้ามา... เด๋ียวนี้นางไม่เป็นตวั ของตวั เองเอาเสียเลย โชคดีหน่อยท่ีห้องไม่ใหญ่มาก พอเปิ ดได้สกั พกั กลิ่นนัน้ ก็ ค่อยๆ จางหายไปก่อนท่ีลุ่ยจูท่ีไม่พอใจจะเดิ นเข้ามาปิ ด หน้าต่าง หลงั จากนัน้ ระหว่างท่ีคณุ หนูอาบน้าล้างหน้าบว้ นปาก นางก็ดูแลปรนนิ บัติ แล้วช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตาม ความคุ้นเคย ส่วนเจิ้งเอวี้ยยามนี้กาลงั วางอาหารลงบนโต๊ะ พลางลอบมองนายสาว ครงั้ แรกที่เหน็ ฮหู ยินของผปู้ กครองเมือง ดวงตาของนาง ถึงกบั เบิกกว้าง แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยเห็นผ้ใู ดท่ีงดงามราว กบั เดินออกมาจากภาพวาดถึงเพียงนี้ หากจะพูดตามตรงกค็ ือ ...งดงามจนไม่เหมือนมนุษยค์ นอ่ืน 13

เดก็ สาวคิดว่าฮหู ยินคงไม่ได้กินข้าวจนโตมาเหมือนพวก นางแน่นอน ถานหวนั่ ชิงถอดเสื้อกนั หนาวออกแล้วสวมเสื้อตวั ใหม่สี เขียวอ่อนแบบผ่าหน้ าเนื้อนุ่ม กระโปรงมีลายดอกไม้ เมฆ หมอกและหญ้าเขียวกระจายอยู่ทวั่ ตวั ชุดนี้ขบั เน้นให้เอวเรียว ย่ิงคอดกิ่ว หญิงสาวกาลงั นัง่ บนเตียงหลงั เลก็ ละเลียดด่ืมผึ้ง ร้อนอุ่นด้วยกิริยาท่าทางท่ีอ่อนโยน ในขณะท่ีลุ่ยจูกาลงั เกล้า ผมให้ด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอย่างไมป่ ิ ดบงั แมแ้ ต่น้อย 14

66 วางแผนอนาคต หลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ถานหวัน่ ชิ งก็มานัง่ หน้าโตะ๊ นางกวาดตามองอาหารที่วางเรียงรายรอบหน่ึง กเ็ ห็น ว่าของกินบนโตะ๊ อดุ มสมบรู ณ์อย่างมาก หญิงสาวหนั ไปถามลุ่ย จอู ย่างสงสยั “วนั นี้วนั อะไร ทาไมอาหารถงึ ได้มากขนาดนี้?” นับตงั้ แต่เจิ้งเอวี้ยมาอยู่ด้วย ลุ่ยจูกไ็ ม่ได้กินข้าวร่วมกบั ถานหวนั่ ชิง เพราะไมอ่ ยากทาให้เจา้ นายต้องเสียหายในสายตา คนอื่น “นี่ใกล้จะถึงวนั เฉลิมฉลองเทศกาลปี ใหม่แล้ว ใต้เท้าเซี่ย จึงให้คนส่งของมามากมายจนห้องครวั แน่นไปหมด ใต้เท้ายงั บอกอีกว่าต่อไปอาหารทุกมื้อจะต้องเพิ่มกบั ข้าวอีกสองอย่าง ขนมหวานหน่ึงอย่าง ทงั้ ยงั เปรยว่าคณุ หนูผอมไปต้องบารงุ สกั หน่อย ข้าคิดว่าใต้เท้าพูดถกู ต้อง ดงั นัน้ ก็เลยทาอาหารเพิ่ม เลก็ น้อย คณุ หนูกก็ ินมากๆ นะเจ้าคะ...” 1

ถานหวนั่ ชิงมองอาหารบนโต๊ะ ทุกวนั ต้องมีนมแพะม่วง หนึ่งชาม รงั นกใส่พุทราเช่ือมหน่ึงถ้วย โจก๊ ใส่เกาลดั หน่ึงชาม แล้วยงั มีน้าแกงหน่อไม้ผสมเนื้อปลารสชาติกลมกล่อม ตาม ด้วยเป็ ดตุ๋นโสมที่เค่ียวด้วยไฟอ่อนทงั้ คืน และปลานึ่งหนึ่งจาน พร้อมทงั้ มีขนมหวานอีกสองอย่าง เป็ นรวมมิตรหน่ึงถ้วยและ ขนมฟักทอง อาหารมากมายเหล่านี้ทาให้นางคิดไปถึงวนั เวลาที่อยู่ ในจวนตระกลู ถาน พอถานหวัน่ ชิงเงยหน้าขึ้นอีกครา ก็เห็นห้องที่เคยไร้ ชีวิตชีวาไม่เหลือเค้าโครงเดิมอีกแล้ว ตอนนี้เคร่ืองเรือนที่ถกู เปลี่ยนทาจากไม้พะยูงหอม มี โต๊ะเตี้ยสาหรบั วางของ ผ้าม่านสีแดง แม้แต่ผ้าห่มกย็ งั เป็ นผ้า แพร นางทอดสายตามองด้านบน บนผนังมีภาพวาดท่ีเขียน ด้วยพู่กนั อย่างงดงาม พอมองด้านล่างกม็ ีเตาหยกขาววางอยู่ พวกถ้วยและของท่ีใช้บนโต๊ะก็ทาจากหยก แม้แต่โต๊ะเครื่อง แป้ งก็มีกล่องเคร่ืองประดับที่ทาจากไข่มุก ทอง และเงิน มากกว่าสองกล่อง ทงั้ หมดเปล่งประกายแวววาวระยิบระยบั ... บา้ นโกโรโกโสหลงั เดิมหายไปไหน? 2

นางค้นุ ชินกบั ความเปล่ียนแปลงนี้จนไม่ทนั ได้สงั เกตมา ก่อน พลนั รสู้ ึกว่ามีบางอย่างไมถ่ กู ต้อง สีหน้านางจึงเปลี่ยนเป็น จริงจงั ก่อนจะถามว่า “ใต้เท้าของพวกเจา้ เอาเงินมาจากไหน?” ทงั้ ที่นอกเมืองมีผ้ปู ระสบภยั อดอยากอยู่มากมายเพียง นัน้ นับตงั้ แต่กลบั มาจากเฟิ งหลี นางกเ็ พ่ิงเห็นลุ่ยจูเอากล่อง พวกนี้ออกมา หญิงสาวร้ดู ีว่าของพวกนี้เป็ นใต้เท้าเซ่ียที่นามา ให้ เงินเดือนขนุ นางขนั้ ห้าอย่างเขา หน่ึงปี ได้แค่หน่ึงร้อยแปด สิบตาลึง ไม่ต้องพูดถึงว่าทามาสามปี ต่อให้ทามาแปดปี สิบปี แล้วกินอยู่แบบอดๆ อยากๆ เพ่ือเกบ็ เงิน กย็ งั ไม่สามารถซื้อ ของที่อย่ใู นห้องนี้ได้แน่นอน ถึงเขาอยากจะให้ของที่ดีที่สุดกบั นาง แต่ก็ไม่ควรเอา เงินในคลงั ซ่ึงเป็ นทรพั ย์สินของประชาชนมาใช้ ดงั นั้นของ เหล่านี้มาจากไหน? “คุณหนู!” ลุ่ยจูได้ยินอย่างนัน้ กห็ น้าแดงปลงั่ สวนกลบั ทันควัน “ใต้เท้าของข้าเม่ือไรกัน นัน่ คือสามีของคุณหนู ต่างหาก คณุ หนู...ท่านล้อข้าเล่นอีกแล้ว...” ถานหวัน่ ชิ งได้ยิ นประโยคนี้ ก็รีบขัดทันที “พอแล้ว พอแล้ว นับวนั เจ้ายิ่งน่าราคาญ เขาไปเอาของมาจากไหน รีบ 3

บอกมาเรว็ ” ชายผ้นู ัน้ คงไม่ได้เอาของท่ีขุดได้ในจวนตระกลู ถานมาส่งคืนให้นางใช่ไหม? “คณุ หนูไม่รู้ แล้วข้าจะร้ไู ด้อย่างไรเล่าเจ้าคะ? แต่ได้ยิน พวกนายทหารโอดโอยมาว่า ของพวกนี้ได้มาจากเงินทองที่ ปล้นซ่องโจรเม่ือสองปี ที่แล้ว ตอนนัน้ ของพวกนี้ตกเป็นของใต้ เท้าทงั้ หมดแต่ใต้เท้าไม่ต้องการ กเ็ ลยแบ่งปันให้กบั ลูกน้องสี่ ห้าคน แต่หลงั จากนัน้ ...” ล่ยุ จนู ึกถึงใบหน้าคนท่ีขนของเหล่านี้เข้ามาแล้วรอ้ งทุกข์ ให้ฟัง เรอื่ งออกจะน่าขบขนั เป็นอย่างมาก “พวกเขาบอกว่าหลงั ใต้เท้ากลบั จากเฟิ งหลีกไ็ ล่ทวงเอาของคืนมาจากคนสนิ ททีละ คน...” เม่ือถานหวนั่ ชิงฟังจบก็ตกตะลึงพรึงเพริดอยู่นาน ถึง นางจะร้วู ่าบางครงั้ เซ่ียเฉิ งจู่กม็ ีความคิดแปลกๆ ดูได้จากการ นาเหล่าทหารไปปล้นของจากโจร... แต่กระทงั่ เอาส่ิงของที่ให้คนอ่ืนไปแล้วกลบั คืนมานี่มนั ... หน้าหนาเกินไปแล้ว! 4

ตอนแรกเซ่ียเฉิ งจ่ใู ช้วิธีการปราบโจรมาเลี้ยงทหาร การ ท่ีนาเหล่าทหารไปเสี่ยงกบั พวกโจร จะมีใครบา้ งท่ีไม่เหน็ แก่ตวั เพราะแต่ละคนล้วนมีครอบครวั ท่ีต้องเลี้ยงดู ถึงจะเป็ นคนท่ีไม่ มีครอบครวั กต็ ้องตงั้ ตวั สร้างอนาคต ดงั นัน้ การท่ีพวกเขาต้อง เอาชีวิตไปเสี่ยงเพ่ือปราบโจรนัน้ หากสุดท้ายของที่ได้มาเข้า คลงั ทงั้ หมด แล้วต่อไปใครเล่าจะอยากทา ดงั นัน้ เขาจึงมีแนวคิดว่า ทุกครงั้ ที่ร่วมกนั ปราบโจร คนท่ี มีชีวิตรอดจะได้ทรพั ย์สินหนึ่งในสิบตามการลงแรง อีกส่วน มอบให้ครอบครวั ทหารที่เสียชีวิต ที่เหลือถงึ จะเกบ็ เขา้ คลงั หากครงั้ ใดได้สมบตั ิจากซ่องโจรมามาก ส่วนแบ่งที่ได้ก็ จะมากตามไปด้วย ถึงสดุ ท้ายหลงั จากกระจายให้ทุกคนแล้วแต่ ละคนจะเหลือเพียงเล็กน้อย แต่ก็นับว่าสามารถจูงใจเหล่า ทหารได้เป็ นอย่างดี สองปี มานี้ คนกล้าเส่ียงตายมีมาก คนอยากหิวตายมี น้อย พวกทหารจึงติดตามเซ่ียเฉิ งจ่ดู ้วยจิตใจมุ่งมนั่ ไม่หวนั่ ไหว หลายคนอาศยั ส่วนแบ่งท่ีได้มาเกบ็ หอมรอมริบแต่งเมียมีลูก กนั ระนาว 5

ส่วนใต้เท้าเซี่ยเอง เขาเป็ นคนนาทพั ไปปราบโจรทุกครงั้ ดงั นัน้ ส่วนแบ่งกม็ ากตามเช่นกนั ทว่าแต่ก่อนเขาไม่มีแผนจะ ตัง้ ตวั ถึงขนั้ ไม่เคยคิดจะแต่งเมียเข้าจวน ในเม่ือมีความคิด เช่นนี้ พอเหน็ สมบตั ิที่ทุกคนต่างกห็ มายจะครอบครอง เขาจึง เมินเฉยไม่สนใจ ได้มาเท่าไรกส็ ่งเข้าคลงั ทงั้ หมด อีกทงั้ ช่วงนัน้ เสบียงอาหารกข็ ดั สน จึงพอได้ใช้ข้าวของเหล่านี้ไปก่อให้เกิด ประโยชน์ได้ หลายครงั้ ท่ีนายทหารคนสนิ ทมองของเหล่านั้นด้วย ความเสียดาย เพราะของที่ปล้นมาจากพวกโจรโดยมากจะเป็ น ของดีทงั้ นัน้ อีกทงั้ บางครงั้ เมื่อปราบโจรเสรจ็ แล้วแบ่งเงินกนั แต่เงินกลบั มีไม่พอ กต็ ้องเปล่ียนเป็ นแบ่งพวกหยกหรือของลา้ ค่าอ่ืนแทน ทว่าสุดท้ายใต้เท้าก็เอาของเหล่านัน้ มอบให้คลงั ทหารทงั้ หมด ทาให้คนที่เหน็ จ้องมองด้วยความเจบ็ ปวดใจ ซึ่ง พอใต้เท้าเห็นเข้าก็ใจป้ า โบกมือเป็ นสญั ญาณให้พวกเขาเอา สมบตั ิเหล่านี้ไปแบ่งกนั แต่มาตอนนี้พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าใต้ เท้ าจะกล้าแบกหน้ าไปเย่ียมเยียนถึงบ้านเพื่อทวงเอา ‘ของที่เคยแบง่ ให้’ กลบั คืน เหตผุ ลกค็ ือจะเตรยี มของหมนั้ ... แล้วทุกคนจะพดู อะไรได้อีกเล่า ใต้เท้าทวงของหน้าตาย ขนาดนัน้ ไมอ่ ยากให้กต็ ้องให้แล้ว! 6

ข้าวของท่ีได้คืนมา ความจริงแล้วไม่ถึงหน่ึงในสามท่ีเคย ให้ไปด้วยซา้ ทว่าสีหน้าท่าทางของทหารสี่ห้าคนที่ยกของมาให้ นั้น ช่างเจ็บปวดรวดร้าวจนน้าตาเอ่อคลอจวนจะหยดอยู่ รอมรอ่ บนโลกใบนี้ เรอ่ื งที่โหดเหี้ยมทารณุ ไรม้ นุษยธรรมท่ีสดุ ก็ คือการที่กินของเข้าไปแล้วแต่กลบั ต้องคายออกมา พวกเขาจึง ได้แต่ปลอบใจตวั เองว่ายงั ไม่ถือว่าเสียเปรียบนัก อย่างน้อย ท่ีสดุ กเ็ คยได้กินมาแล้วรอบหน่ึง “คุณหนู ใต้เท้าทาเพื่อท่านนะเจ้าคะ ล้วนยอมเสียหน้า เพื่อท่าน ท่านด.ู ..” “จะให้ข้าดอู ะไร ดวู ่าเจ้าทรยศงนั้ หรอื ” ลุ่ยจไู ด้ยินประโยคนี้ สีหน้ากต็ ื่นตระหนกราวกบั ถกู ทุบตี จนบาดเจบ็ “คะ...คณุ หนู ทะ...ทาไมท่านถึงพดู อย่างนี้เจ้าคะ ที่ ข้าทากเ็ พราะ...” “เพราะอะไร? ถา้ ชอบเขาขนาดนัน้ เจ้ากแ็ ต่งเองเสียสิ” 7

“คุณหนู ข้าไม่ได้...ข้าเพียงแต่รู้สึกว่า...” ลุ่ยจูมีสีหน้า สลดลง แทบจะรอ้ งไห้อย่แู ล้ว โชคดีที่เจิ้งเอวี้ยเพ่ิ งจะเอาของไปเก็บในห้องครัว ไม่เช่นนัน้ นางคงได้เหน็ สาวใช้อนั ดบั หน่ึงแห่งจวนตระกลู ถาน หน้าเสีย “เอาล่ะๆ เรื่องนี้ขอข้าพกั ก่อนแล้วค่อยพูดกนั ต่อ ไม่ ต้องพดู ยา้ ข้างหขู ้าทุกวนั ทุกเวลากไ็ ด้ ข้ามีเร่ืองในใจให้ต้องคิด มากมายอยู่แล้ว” ถานหวัน่ ชิงพูดจบ แววตาก็อ่อนโยนขึ้น แสร้งทาเป็นมองไม่เหน็ ดวงตากลมฉ่าน้าตา แล้วเปล่ียนไปพดู เรอื่ งอ่ืนแทน “หิวจงั รีบคีบเป็ดมาให้ข้าชิมฝี มือเจา้ สกั ชิ้นสิ” … ปี ท่ีผ่านมาเซี่ยเฉิ งจ่ทู างานหนักมาก หลงั ผ่านช่วงฉลอง ตรษุ จีน หิมะที่ปกคลุมภเู ขารวมไปถึงแม่น้าสายใหญ่ท่ีเกาะตวั เป็นน้าแขง็ กเ็ ร่ิมละลาย จากนี้ไม่เพียงแต่ต้องสร้างกาแพงเมอื ง ยังต้องสร้างป้ อมปราการ คูเมือง อีกทัง้ จดั การเร่ืองระบบ 8

ชลประทานให้แล้วเสร็จ อีกทัง้ ต้องแบ่งเขตนอกเมืองให้ เรียบรอ้ ย ยามนี้บนโต๊ะหนังสือในห้องโถงจวนผ้ปู กครองมีแผนท่ี ภูมิประเทศขนาดใหญ่แผ่นหนึ่ งวางอยู่ มีเส้นโค้งลากผ่าน ตะวนั ออกไปฝัง่ ตะวนั ตก เส้นนี้คือตวั แทนกาแพงนอกเมืองท่ี ต้องก่อสร้างให้เสรจ็ และมีลายเส้นแนวนอนจากทิศเหนือมา ทิศได้ แสดงถงึ ถนนใหญ่ทงั้ ในและนอกเมือง เจ้าหน้าท่ีอาลกั ษณ์ฉงถิงเชี่ยนกาลงั รายงานสถานการณ์ “ใต้เท้า นอกเมืองรบั ผ้ลู ี้ภยั เอาไว้ทงั้ หมดห้าพนั คน และมีหนึ่ง พนั สองร้อยคนที่ขอสมคั รมาเป็ นทหาร เพียงแค่รอให้ถึงฤดู ใบไมผ้ ลิกจ็ ะได้ทานาบกุ เบิกถางพงกนั ขอรบั ” ช่วงเวลานี้ในปี ก่อนๆ พวกเขาจะยุ่งกบั การจดั การเร่ือง สามะโนครวั ให้กบั คนเหล่านี้จนหนวดเคราครึม้ กนั ทุกคน เรื่อง ความเหน่ือยล้านัน้ อย่าได้เอ่ยถึงเชียว ฉงถิงเช่ียนชี้นิ้ วไปท่ี ตาแหน่งหนึ่งบนแผนที่ “หลงั จากจดั หาที่พกั ให้คนเหล่านี้แล้วก็ ต้องจดั การเรอ่ื งการกินการอยู่ ช่วงนี้มีพ่อค้าหลายรายต้องการ ซื้อที่นอกเมืองเพื่อสร้างร้านค้า ใต้เท้ามีความคิดเห็นเช่นไร ขอรบั ?” 9

ปกติพื้นที่แถบคูเมืองและกาแพงเมืองมกั จะมีคนสนใจ มาก หากขายที่ออกไปก็สามารถสร้างรายได้ให้ไม่น้อย ทว่า เซ่ียเฉิงจ่เู ป็นคนตงฉิ นและหนักแน่น ส่วนคนของเขากไ็ ม่เคยมี เอ่ียวหรือมีส่วนแบ่งกบั คนนอก หน าซ้าคูเมืองและกาแพง เมืองกเ็ ป็ นเขาและเหล่าทหารสร้างมาด้วยตนเอง นอกจากคน พืน้ ที่แล้ว หากคนนอกคิดจะมาจบั จองที่ดินกอ็ ย่าได้หวงั ! แต่ก่อนเมืองเว่ยอนั แห่งนี้แทบไม่มีอะไรเลย มีแต่ผืน ดินรกรา้ งว่างเปล่า กลบั เป็นเขาที่หาเงินด้วยน้าพกั น้าแรงสร้าง มนั ขึ้นมา เขาจึงมีสิทธ์ิจดั การกบั แผ่นดินนี้ได้อย่างเบด็ เสรจ็ เดด็ ขาด ต่อให้เงินทุนไม่พอ เขากไ็ ม่คิดจะขายออกไปโดยง่าย แน่ ขนาดตระกลู ชวีที่ว่าสนิ ทสนมกนั ก็ได้แค่ร้านค้าสองแห่ง เท่านัน้ ดงั นัน้ พอฉงถิงเช่ียนเอ่ยขึ้น เขาจึงปฏิเสธทนั ควนั หาก ให้เขาขายท่ีดินให้กบั พ่อค้าต่างถิ่นเหล่านัน้ ไม่สู้เขาจดั พื้นท่ีให้ ทาการค้าขายเองไม่ดีกว่าหรือ จากนัน้ กเ็ ซน็ สญั ญาให้เช่าที่ ทุก ปี เกบ็ ค่าเช่า แม้ในระยะสนั้ จะได้กาไรไม่มาก แต่หากมองระยะ ยาว ตราบใดท่ีเมืองยังอยู่ก็จะได้ผลประโยชน์จากท่ีตรงนี้ ตลอดไป แบบนี้จึงจะถือว่าคุ้ม! ได้ทงั้ แม่ไก่ได้ทงั้ ไข่ แม่ทพั หวั เมืองคิดมองการณ์ไกล 10

ฉงถิงเช่ียนรู้ว่าที่ใต้เท้าพูดมานัน้ มีเหตุผล เพียงแต่ว่า ... “ถึงยามนี้เงินในคลงั จะมีเพียงพอ แต่กค็ งเบิกมาใช้ส่วน นี้ไม่ได้มาก...” เซ่ียเฉิงจ่กู ลบั โบกมือตดั บท “ในเมื่อจะปรบั พืน้ ท่ี ถนนจึง ต้องซ่อม กาแพงกต็ ้องสร้าง กบั แค่เพ่ิมร้านค้าไม่ก่ีแห่ง...ไม่น่า เป็ นไร” ฉงถิงเช่ียนทาได้เพียงยิ้มเจื่อน ยามนี้แทบจะซ่อมบารงุ ทัง้ เมืองอยู่แล้ว หากต้องสร้างนอกเมืองด้วย คาดว่าคงไม่ งา่ ยดายขนาดนัน้ ทว่าเขาอย่กู บั ใต้เท้ามานาน ถงึ แมอ้ ีกฝ่ ายจะเผดจ็ การไป บ้าง ทว่าใต้เท้าเซี่ยกม็ ีความสามารถในการแก้ไขปัญหาอย่าง แท้จริง ไม่เช่นนัน้ ห้องคลงั คงว่างเปล่าจนไม่เหน็ กระทงั่ หนูสกั ตวั มาว่ิงเพ่นพ่าน บุรุษหน่ึงคนกบั ทหารหนึ่งร้อยกว่านายได้ สร้างคูเมืองและกาแพงเมืองอย่างมนั่ คงมาจนทุกวนั นี้ ล้วน เป็นความสามารถของเขาทงั้ สิ้น 11

ถึงจะมีปัญหาทางด้านการเงินจนชะงกั ไปบ้าง ทว่าโชคดี ท่ีจานวนผ้ลู ี้ภยั มีมากพอ ขอเพียงรอจนถึงฤดูใบไม้ผลิปี หน้า กระทงั่ เปิ ดผืนนากว้างใหญ่ เกบ็ เกี่ยวธญั พืชได้อุดมสมบูรณ์ก็ จะคลายความกงั วลไปได้หลายส่วน ความร่งุ เรืองของเว่ยอนั ย่อมจะมาถึงในไม่ช้า เซี่ยเฉิ งจ่มู องไปยงั สญั ลกั ษณ์อื่นในแผนท่ี บนนัน้ มีบอก รายช่ือถนน เขตอย่อู าศยั รา้ นค้า จนกระทงั่ บา้ นและที่นา สุดท้ายเขาชี้ไปตรงจุดหน่ึงเขตฝัง่ ตะวนั ออกของเมือง เว่ยอัน เขาจาได้ว่าพื้นท่ีนี้เป็ นท่ีราบท่ีมีความอุดมสมบูรณ์ “พืน้ ท่ีตรงนี้ทาประโยชน์อะไรได้?” ฉงถิงเช่ียนมองตามนิ้ วของใต้เท้า “อืม...พื้นที่ตรงนี้ ซบั ซ้อนเลก็ น้อยขอรบั เดิมทีเป็ นท่ีนาส่วนตวั ของทหารเว่ยอนั ราวสี่ห้านาย ตอนเมืองแตกทหารพวกนี้ตายบ้าง หนีหวั ซุกหวั ซุนบ้าง พื้นท่ีกเ็ ลยกลายเป็ นท่ีว่างไม่ได้ใช้ประโยชน์ ตามท่ีข้า ไปสารวจมา พื้นท่ีตรงนี้ดีมาก ห่างจากตวั เมืองไม่ไกล มีคลอง ให้ใช้น้าได้อย่างสะดวกสบาย มีคนอยากซื้อท่ีดินผืนนี้สร้าง บา้ น ปลกู ผกั ผลไม้ ใต้เท้าคิดว่า...” 12

พอได้ฟังคาว่า ‘ผกั ผลไม้’ ใจเซ่ียเฉิงจกู่ ว็ บู ไหวพลนั ให้นึก ถึงคนที่มีร่างกายบอบบางยิ่ง เนื้อปลาอย่างดีนางกลบั ไม่ชอบ แต่ไปชอบพวกผกั ผลไม้เหล่านัน้ ซา้ ยงั ชอบกินขนมหวานท่ีทา จากผลไม้ผสมน้าผึ้ง อาหารมื้อหลกั กินได้น้อย แต่หากเป็ น ขนมกลบั สามารถกินได้จนอ่ิม ใต้เท้าเซ่ียท่ีไม่เลือกกินมาแต่ ไหนแต่ไรพอเหน็ แล้วจงึ ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความฉงน แม้คนในเมืองเว่ยอนั จะทานากนั เป็ นส่วนมาก แต่ไร่นา ท่ีอุดมสมบูรณ์กลบั มีไม่มากจึงปลูกธญั พืชไม่ค่อยทนั ดงั นัน้ การหาของที่นางชอบกินจึงไม่ง่ายดายสกั เท่าไร ใต้เท้าสงั เกตที่ตรงนัน้ อยู่นานพอสมควร ตาแหน่งอยู่ ใกล้กบั เมือง รถม้าเข้าออกสะดวกอย่างย่ิง หากสร้างบ้านอยู่ก็ สามารถปลูกต้นผลหมากรากไม้ได้ ปลูกพวกแตงหรือผกั ใบ เขียวกย็ งั ได้ แล้วยงั มีอโุ มงคส์ าหรบั เกบ็ ของในหน้าหนาวที่ขดุ ไว้แล้วอีกด้วย เพียงหาคนไปดูแลสกั หน่อย ถึงเวลานัน้ กจ็ ะมี ผกั ผลไม้ให้กินตลอดทงั้ ปี และคนร่างบอบบางผ้นู ัน้ น่าจะพอใจ กบั สถานที่แห่งนี้ พอคิดมาถงึ ตรงนี้หวั ใจแกรง่ พลนั สนั่ ไหวไม่น้อย 13

67 มีใจ เซี่ยเฉิ งจ่ไู ม่ได้เร่งร้อนเอ่ยปาก เขานิ่ งคิดอยู่คร่หู นึ่งก่อน ถามว่า “พนื้ ท่ีตรงนี้มีอาณาบริเวณเท่าไร?” “หากรวมกบั บริเวณรอบๆ ด้วยน่าจะประมาณร้อยไร่ ขอรบั ” ใต้เท้าเซ่ียพยกั หน้าเป็ นเชิงรบั รู้ “ในเม่ือเคยเป็ นไร่นา แต่ตอนนี้ไร้ผ้คู นอาศยั กใ็ ห้นามาแบง่ สนั กนั ใหม่เถอะ พวกเจ้า ติดตามข้ามานานหลายปี ลงแรงกายใจเพื่อเว่ยอนั ผืนดินร้อย ไร่นี้ให้แบ่งตามแรงกาลงั ของแต่ละคน” ชายหนุ่มชี้ไปยงั พื้นที่ รกร้าง “รีบถางพงหญ้าแถบนี้ให้เรียบร้อย แล้วใช้ตกรางวลั ความดีความชอบให้กบั ทหาร” เพียงแค่มีรากฐานมนั่ คงในเมืองเว่ยอนั ทุกคนจึงจะมี ความรสู้ ึกว่าเป็นเจา้ ของอย่างแท้จริง เรอื่ งนี้เซี่ยเฉิงจ่เู ข้าใจเป็น อย่างดี ไม่เช่นนัน้ เขาคงไม่มีทหารแนวหน้าติดสอยห้อยตาม จานวนมากขนาดนี้ 1

อีกทัง้ หลายวนั ก่อนเขาได้ไปขอของคืนอย่างโหดร้าย จากเหล่าคนสนิ ท หลายคนคงขุ่นเคืองกนั ไม่น้อย หากได้รบั พื้นที่ที่ถกู แบ่งสนั ปันส่วนกนั คนละแปดไร่สิบไร่ ก็น่าจะช่วย ปลอบขวญั พวกเขาได้ ไร่นาอุดมสมบูรณ์และทาเลดีๆ นัน้ หา ยาก แต่ไหนแต่ไรเขากไ็ ม่เคยตระหนี่กบั คนของตวั เองอยู่แล้ว น่าจะทาให้ทุกคนพออกพอใจ ฉงถิงเช่ียนเองกด็ ีใจเป็ นอย่างมาก พอได้ยินกล็ ุกขึ้นทา ความเคารพอย่างนอบน้อม ใบหน้าเผยรอยยิ้มกว้าง “มีใต้เท้า เข้าใจและเห็นใจเช่นนี้เป็ นวาสนาของข้าเหลือเกิน ภายภาค หน้าข้ายินยอมอทุ ิศตวั รบั ใช้เพื่อใต้เท้าขอรบั ” เซี่ยเฉิ งจ่โู บกมือบ่งบอกว่าไม่ต้องมากพิธี จากนัน้ กช็ ี้นิ้ว ไปยงั ท่ีตรงกลาง “สิบกว่าไรน่ ี้แบง่ มาให้ข้า ข้าต้องการใช้” ยามนี้ ฉงถิ งเชี่ ยนซาบซึ้งใจในความเมตตาของใต้เท้า เป็ นท่ีสุด อย่าพดู ถึงท่ีนาสิบกว่าไร่นัน้ เลย หากใต้เท้าต้องการ มากกว่านี้กย็ ่อมได้ พืน้ ท่ีว่างเปล่ากว้างใหญ่นัน้ เหมาะท่ีจะเป็ น ของผ้ปู กครองเมือง ดงั นัน้ หากเป็ นของใต้เท้ากย็ ่อมถกู ต้อง ตามหลกั ทานองคลองธรรมแล้ว 2

ทว่าเซี่ยเฉิ งจู่กลบั ทอดถอนใจ เขาเพียงอยากแต่งกบั ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะต้องใช้แรงกายแรงใจถึงปานนี้เชียวหรือ เงินเดือนทุกเดือนกม็ อบให้นางทงั้ หมดเพื่อให้หญิงสาวดาเนิ น ชีวิตได้อย่างสะดวกสบายและไม่ต้องพะวกั พะวนต่อสิ่งใด ถึง กระนัน้ เขากย็ งั คิดว่าไม่พอ... หากเป็ นครอบครวั ทัว่ ไป เงินเดือนของเขาก็เพียงพอ สาหรบั สมาชิกสี่ห้าคนให้ได้กินอิ่ม มีเสื้อผา้ อบอ่นุ สวมใส่ ถือว่า รา่ รวยเหลือเฟื อแล้ว แต่สาหรบั นางนัน้ ยงั ไม่พอซื้อป่ิ นปักผม ทองสกั อนั ด้วยซา้ เม่ือมีนางข้างกาย เขากเ็ กรงว่าเพียงแค่บ้าน หลงั เดียวก็อาจจะไม่พอ เขาจาต้องคิดเร่ืองเก็บเงินเพื่อเป็ น ค่าใช้จ่ายอีกด้วย ในใจของเซ่ียเฉิ งจู่ ในเม่ือนางเป็นของเขา กเ็ ป็นหน้าที่ท่ี เขาต้องดูแลรบั ผิดชอบ ไม่ว่าจะเป็ นเร่ืองเสื้อผ้า อาหาร ท่ีอยู่ อาศยั และในทุกๆ ด้าน ถึงเสื้อผ้าอาหารจะไม่ได้ลา้ เลิศหรือ หรหู รา แต่อย่างน้อยกไ็ ม่ควรทาให้นางลาากหรอื ขาดแคลน ยามสาย ฉงถิงเช่ียนเชื้อเชิญใต้เท้าให้กินอาหารคา่ ด้วยกนั ตอนนี้ พ่อครวั กาลงั นึ่งซาลาเปาอยู่ เพราะใกล้จะถึงวนั เฉลิมฉลอง 3

เทศกาลปี ใหม่ อาหารจึงมีมากกว่าทุกวนั แต่ก่อนซาลาเปาที่ โรงครวั ไม่ค่อยมีรสชาตินัก วนั นี้ตอนคา่ กลบั มีซาลาเปาแป้งหม่ี ขาวอย่างดี แบง่ ให้ทุกคนสามถงึ ห้าก้อน หากเป็นเมื่อก่อน ใต้เท้ามกั จะรว่ มกินอย่ดู ้วยกนั กบั พวก เขา แต่เด๋ียวนี้น่ะหรอื ?... ทงั้ กรางานหนัก และที่สาคญั คือพอเสรจ็ งานแต่ละวนั ก็ อยากจะกลบั บา้ นทนั ทีทนั ใด เพราะในใจมีคนให้คิดถึงและเป็ น ห่วงอยู่ตลอด ไม่ใช่ตวั คนเดียวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว แม้แต่ เตียงนอนในจวนผปู้ กครองยงั มีฝ่ นุ เกาะเป็นชนั้ ทีเดียว แล้วกเ็ ป็นไปตามที่ทุกคนคาดไว้ ใต้เท้าทอดสายตามอง ไปยังสีท้องฟ้ าด้านนอก หลังจากจิบน้าชาไปคาหนึ่ ง ก็รีบ ออกไปอย่างรีบรอ้ นท่ามกลางความมดื ยามราตรี ถานหวนั่ ชิงมองสีท้องฟ้ า แล้วให้คนจดั วางอาหารบน โตะ๊ ล่ยุ จทู ี่ตอนนี้อารมณ์กลบั เป็นปกติแล้ว มองคณุ หนูอย่าง ไม่เข้าใจ จึงเอ่ยถามอย่างสงสยั “ทาไมแป้งหม่ีขาวอย่างดีถึงไม่ 4