กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

ผ้คู นภายนอกหากเหน็ ชุดนี้แล้วย่อมเข้าใจได้ว่ากว่าจะ ทาออกมาได้ต้องใช้ความคิดมากมายเพียงใด หากพูดไปแล้ว ใช้สมองย่ิงกว่าออกแบบชุดสตรีด้วยซา้ อีกทงั้ รปู แบบการเยบ็ มีรายละเอียดท่ีซบั ซ้อนทาให้ชุดนี้ยิ่งดแู พง หนาซา้ ลวดลายท่ี ปักยงั เป็นแบบที่ไม่เคยเหน็ จากท่ีใดมาก่อน พดู ได้เลยว่ามีเพียง บ้านนี้ ที่เดียวเท่านั้น หากว่าใต้เท้าสวมใส่ออกไป จะต้อง กลายเป็ นแบบท่ีได้รบั ความนิ ยมสาหรบั บุรษุ ทงั้ หลายในเมือง อย่างแน่นอน ลุ่ยจูได้แต่คิดในใจว่าด้วยความสามารถของ คณุ หนู ย่อมทาให้ชุดนี้กลายเป็นท่ีเล่ืองลือได้เลย หากว่าถานหวนั่ ชิงรู้ความคิดของนางทงั้ หมด เกรงว่า คณุ หนูคงขาดความมนั่ ใจยิ้มแห้งๆ ให้เช่นเคย สาหรบั ถานหวนั่ ชิงแล้ว นางคิดว่าตนไม่ได้เก่งขนาดนัน้ นางอาศัยแค่ตัวเองเป็ นคนที่ข้ามมาจากยุคสมยั ใหม่ ผ่าน วฒั นธรรมหลากหลายมานับพนั ปี มีโอกาสได้ศึกษาทัง้ แบบ และลวดลายของเคร่ืองประดบั อีกทงั้ เคยเรียนร้กู ารแต่งกาย ของคนโบราณและคนสมยั ปัจจบุ นั มาอย่างละเอียด จึงสามารถ นาทงั้ หมดมาประยกุ ตใ์ ช้ได้ ขณะเดียวกนั นางกร็ ้ฝู ี มือของลุ่ยจู เดก็ คนนี้เร่ืองเยบ็ ปักถกั ร้อยถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแค่ ตอนที่อย่ใู นจวนตระกลู ถานเป็นเดก็ ท่ีขีเ้ กียจฝึ กฝน 10

ครงั้ นี้ตนจึงถือโอกาสให้อีกฝ่ ายเย็บตามแบบออกมา แล้วส่งส่วนที่ยากไปให้ช่างเยบ็ ผ้าทาให้ ขนาดไม่พอดีตรงไหน ค่อยแก้ไขอีกครงั้ ลุ่ยจูรบั แบบมาแล้วกต็ งั้ ใจว่าจะเยบ็ ตรงคอเสื้อให้เสรจ็ ก่อนท่ีจะนอน นางอยู่ที่จวนตระกลู ถานมาหลายปี รวู้ ่าบรรดาลูกหลาน ในตระกูลสูงศักด์ิล้วนพิถีพิถันกับเสื้อผ้า เพราะเสื้อผ้าคือ สญั ลกั ษณ์อย่างหนึ่งท่ีบง่ บอกถึงฐานะและชาติตระกลู เพียงแต่เขตชายแดนแห่งนี้อยู่ห่างไกลความเจริญ คน ส่วนใหญ่จึงไม่ได้พิถีพิถันนัก ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้เห็นเหล่า ขา้ ราชการจนถึงใต้เท้าขนั้ ห้าสวมเสื้อผา้ เก่าอย่างที่เหน็ ทุกวนั นี้ เพราะถึงเสื้อผ้าพวกนี้จะไม่ขาดว่ิน แต่ถ้าอยู่เมืองหลวงกค็ งดู ไมเ่ หมาะสมกบั สถานะ ตาแหน่ งแม่ทัพหัวเมืองเมืองนับว่ามีอานาจไม่น้ อย รปู แบบชุดในปัจจบุ นั จะทาให้ดดู ้อยลงหลายเท่า บางครงั้ การมี หน้ามีตาของคนกส็ ามารถอาศยั วตั ถภุ ายนอกมาช่วยได้มาก เหมอื นกนั 11

ยามบา่ ย ล า น บ้ า น ท่ี เ งี ย บ ส ง ัด อ า บ ไ ป ด้ ว ย แ ส ง อ บ อุ่น จ า ก ด ว ง อาทิตย์ ถานหวนั่ ชิงไม่ได้สวมเสื้อคลมุ ไหล่ นางเพียงสวมชดุ อยู่ กับบ้านแบบเรียบง่าย กาลังก้มๆ เงยๆ ตัดแต่งต้นไม้ใน กระถางบริเวณลานบา้ นด้วยอารมณ์แจ่มใสเบิกบาน ฤดูใบไม้ผลิกบั ฤดูใบไม้ร่วงเป็ นช่วงเวลาท่ีพืชเจริญงอก งามที่สุด เพียงแค่ช่วงนี้ท่ีดอกไม้และต้นไม้จะเขียวชอ่มุ เป็นพ่มุ พฤกษ์ อีกทงั้ ยงั แผ่กิ่งก้านสดใหม่ออกมา ทงั้ กิ่งและใบอ่อนท้า ทายแสงอาทิตย์ ทาให้ใบไม้ที่เขียวชอ่มุ เปล่งประกาย ถานหวนั่ ชิงใช้บวั รดน้าที่ทาเองรดน้าต้นไม้ หยดน้าเมด็ เลก็ เกาะพราวอยู่บนดอกไม้และใบไม้ย่ิงทาให้ก่ิงใบดูสดช่ืน เหมือนได้รบั พลงั ชีวิต ก่อนหน้านี้เจิ้งเอวี้ยเคยเล่าให้ฟังว่า ตอนมาเมืองเว่ยอนั ครงั้ แรก นอกเมืองไม่มีบ่อน้า ทุกคนต้องไปตกั น้าท่ีเนิ นเขา วดั เวินจว้ งท่ีทิ้งรา้ งไปนานแล้ว ท่ีนัน่ มีน้าพแุ ละมีคคู ลองรอบวดั มีร่องน้าระหว่างภเู ขาไหลลงมายงั เชิงเขา จนถึงทุกวนั นี้กย็ งั มี ผ้คู นจานวนมากไปหาบน้ามาใช้ น้าท่ีนัน่ ดื่มแล้วหวานและสด ชื่นมาก นางเองยงั เคยเอาถงั น้าไปรองเพื่อนากลบั มาต้มน้าชา 12

ซ่ึงรสชาติกเ็ ป็ นไปตามท่ีเจิ้งเอวี้ยกล่าวไว้ทุกประการ น้าช่าง สะอาดบริสุทธ์ิ พอเข้าปากแล้วสดชื่นสบายท้อง รสชาติคล้าย น้าพบุ นยอดเขาหนานฮวา ถานหวนั่ ชิงร้วู ่าสมาชิกในครอบครวั ของเจิ้งเอวี้ยมีมาก แต่หาเสบียงอาหารหาได้น้อยย่อมต้องลาบาก จึงให้คนใน ครอบครวั เดก็ สาวหาบน้ามาให้เพื่อแลกกบั เงินสิบอีแปะทุกวนั ปกติครอบครวั ชาวนาหาบน้าแค่ไม่กี่ถงั แล้วได้เงินถึงสิบ อีแปะเช่นนี้ไม่เคยมีมาก่อน เจิ้งเอวี้ยมาปรนนิ บตั ิคณุ หนูอย่ทู ี่นี่ เกือบสามเดือนแล้ว รวู้ ่าถานหวนั่ ชิงเป็นคนมีนิ สยั เอื้อเฟื้ อ เผอื่ แผ่ มกั จะหยิบยื่นข้าวของให้อย่างใจกว้าง ไม่ปฏิ บตั ิต่อตน อย่างร้ายกาจ ส่วนเงินสิบอีแปะนี้ก็คือข้ออ้างท่ีอยากจะช่วย ครอบครวั ของนาง เดก็ สาวจงึ รีบขอบคณุ คณุ หนูด้วยความดีใจ 13

75 แต่งงานกนั ไหม หลงั จากที่คนในครอบครวั เจิ้งเอวี้ยรกู้ ด็ ีใจกนั มาก ทกุ วนั พวกเขาจะไปท่ีวดั บนเนิ นเขาเพื่อหาบน้าไปส่งถึงบ้านเซ่ียสาม เวลาทงั้ เช้ากลางวนั เยน็ และทุกเดือนเจิ้งเอวี้ยจะมีเบี้ยเลี้ยง ส่งไปที่บ้านทาให้ครอบครวั เริ่มมีรายได้ พอจะทาให้เงยหน้าอ้า ปากขึน้ มาได้บา้ ง สองวนั ก่อนลูกชายคนโตกแ็ ต่งเมียเข้าบ้าน ถึงสะใภ้จะ ผอมไปสกั หน่อยแต่กข็ ยนั หมนั่ เพียร เยบ็ ปักถกั ร้อยได้ แล้วยงั เช่ือฟังอีกด้วย ฝี มือการเยบ็ ปักของนางกก็ ่อให้เกิดรายได้จน คนอ่ืนเกิดความอิจฉาตาร้อนตามๆ กนั เพื่อนบ้านต่างพากนั อิจฉาท่ีบุตรสาวของครอบครวั นี้ได้ผกู สมั พนั ธก์ บั ครอบครวั ที่มี ฐานะดีและใจกว้าง ชีวิตความเป็ นอยู่ของคนในบ้านนับวนั กด็ ี ขึ้นเร่ือยๆ จนเป็ นท่ีกล่าวขวญั บางคนรู้ว่านางเป็ นบ่าวรบั ใช้ บางคนท่ีไม่รู้ก็คิดว่าลูกสาวของครอบครวั นี้รบั ใช้แม่ทัพหัว เมอื ง ดงั นัน้ เมอ่ื ลกู ได้ดีพ่อแม่จงึ พลอยมีหน้ามีตาไปด้วย ถึงอย่างไรเจิ้งเอวี้ยกย็ งั เป็ นเดก็ สาวคนหนึ่ง นับว่าเป็ น ครงั้ แรกที่ต้องห่างจากครอบครวั ในใจจึงยงั คิดถึงอยู่มาก พอมี คนในครอบครวั หาบน้ามาส่งกอ็ ดไมไ่ ด้ที่จะตงั้ ตารอทุกวนั 1

วนั นี้พ่ีรองของเจิ้งเอวี้ยมาแต่เช้า หลงั จากเคาะประตู ใหญ่หน้าบา้ นแล้ว เขากย็ ืนรออย่อู ย่างเข้าใจกฎเกณฑด์ ี ทุกวนั จะเป็ นเจิ้งเอวี้ยท่ีเป็ นคนยกน้าจากหน้าประตูเข้ามาในบ้าน นางค่อนข้างสนิทกบั พ่ีรอง บางครงั้ กจ็ ะเอาของรางวลั ที่คณุ หนู ให้ฝากพี่รองไปให้มารดา พี่รองของเจิ้งเอวี้ยนัน้ คล่องแคล่วปราดเปรียว และมี รปู รา่ งใหญ่กายา เขาหาบน้าสองถงั ได้อย่างสบายมาก พอเจิ้งเอวี้ยเปิ ดประตู เขากอ็ ดไม่ได้ท่ีจะฉวยโอกาสมอง ลอดช่องประตูเข้าไปข้างใน พอดีกบั ที่เหน็ หญิงสาวอ่อนหวาน แช่มช้อยกาลงั ลูบดอกไม้น่ารกั ตรงลานบ้าน นางอยู่ในชุดผ้า ไหมสีแดง เสื้อตวั นอกคลุมลงมาถึงสะโพก เอวคาดเขม็ ขดั ทงั้ เนื้อทงั้ ตวั ไรเ้ ครอื่ งประดบั ชุดที่นางสวมใส่ดเู บาสบายและเนียนนุ่ม ครนั้ หญิงสาว เคล่ือนไหว เนื้ อผ้าก็แนบเข้ากับส่วนโค้งเว้าบนเรือนร่าง โดยเฉพาะเวลาที่นางก้มตวั เป็ นภาพที่ยากจะบรรยายจริงๆ เขาเป็ นชาวไร่ชาวนาจึงไม่เคยเห็นผ้หู ญิงเอวบางร่างน้อยผิว ขาวนวลเนี ยนเช่นนี้ มาก่อน เขารู้สึกเพียงว่าอยากจะเป็ น กระถางต้นไม้ที่หญิงสาวลูบไล้เอาใจใส่เหลือเกิน ช่างเป็ นภาพ ที่เจริญหเู จริญตาเสียจริง 2

เขายืนมองอย่างปากอ้าตาค้างอยู่หน้ าประตูใหญ่ด้วย ท่าทางโงง่ ม น้าลายแทบจะไหลออกมาโดยไม่รตู้ วั ทนั ทีท่ี เจิ้งเอวี้ยหนั กลบั มาเหน็ ท่าทางของพ่ีชายกร็ ีบปิ ด ประตูด้านหลงั ของตนให้สนิ ททนั ที อีกฝ่ ายจึงไม่อาจมองลอด เขา้ ไปได้อีก นี่เป็นครงั้ แรกท่ีพี่ชายเหน็ คนข้างใน เขาคงจะคิดว่าคนท่ี อาศยั อย่บู า้ นหลงั นี้เป็นเทพธิดา อย่าว่าแต่พี่รองที่เป็นผชู้ ายจะ คิดเช่นนัน้ เลย ผหู้ ญิงเช่นเจิ้งเอวีย้ เองยงั อดรสู้ ึกอิจฉาไม่ได้ ขนาดปิ ดประตแู ล้ว พี่ชายนางกย็ งั คงตกอย่ใู นภวงั ค์ เป็น นานกว่าเขาจะดึงสติกลบั มาได้ สดุ ท้ายกโ็ พล่งออกมาว่า “แมท่ พั หวั เมอื งช่างเป็นคนมีวาสนาดีแท้” “หากเทียบกบั ใต้เท้าเซี่ย คนข้างในย่อมมีวาสนาดีกว่า ขนาดนางอยากกินน้าพุบนภเู ขานอกเมืองกย็ งั มีคนเอามาส่ง ให้เลย...” เจิ้งเอวี้ยบ่นพึมพาเสียงเบา เงินสิบอีแปะเพียงพอ สาหรบั กินอ่ิมท้องได้หน่ึงวนั แต่ในสายตาบางคนแล้วกลบั เป็น เงินเพียงเลก็ น้อยเท่านัน้ 3

การท่ีผ้ลู ี้ภยั จะเข้ามาในเมืองนัน้ ไม่ใช่เรื่องง่าย การเข้า เมืองจะต้องถกู ตรวจสอบทุกครงั้ แต่ว่าทุกวนั พี่รองของนาง หาบน้าไปกลบั สามเท่ียว เม่ือทหารรกั ษาการณ์เหน็ กเ็ พียงโบก มือให้เขาเข้าเมืองอย่างสะดวกโดยไม่ขดั ขวาง เป็ นเพราะใต้ เท้าได้บอกกล่าวไว้ก่อนแล้วนัน่ เอง “หากข้าได้แต่งกบั หญิงงามเช่นนี้ ถึ งนางต้องการน้าบน เขา ข้ากจ็ ะหามาให้...” เจิ้งเอวี้ยได้ยินคาพูดของพี่ชายกอ็ ดหมนั่ ไส้ไม่ได้ “ฮึ! พี่ รอง เจ้ารีบหาภรรยาที่เชื่อฟังแล้วใช้ชีวิตของเจ้าไปดีกว่าจะมา พดู แบบนี้” กล่าวจบเจิ้งเอวี้ยกห็ ยิบเงินเดือนห้าร้อยอีแปะจากชาย แขนเสื้อ แล้วยงั มีป่ิ นปักผมท่ีคุณหนูตกรางวลั ให้ออกมา ตาม จริงแล้วนางอยากจะเก็บปิ่ นนี้ ไว้เอง แต่เมื่อนึ กถึงคนใน ครอบครวั อีกทงั้ พี่ชายอีกคนที่ยงั ไม่ได้แต่งภรรยา หากใช้ปิ่ น ปักผมนี้เป็ นของหมนั้ กน็ ับว่าไม่เลว เม่ือนึกถึงวนั ข้างหน้าที่คง มีของรางวลั ให้อย่เู สมอ นางจึงหยิบออกมาส่งให้ด้วยความร้สู ึก เสียดายอยู่บ้าง แต่สาหรบั ผ้าแพรต่วนสองพบั ที่คณุ หนูให้นาง กบั ลุ่ยจเู ป็ นรางวลั นัน้ นางไม่ให้ใครแน่นอน ด้วยอาลยั อาวรณ์ เกินกว่าจะทาใจได้ 4

“พ่ีรอง เงินกบั ของนี้เจ้านาไปให้ท่านแม่นะ อย่าให้คน อ่ืนเหน็ เดด็ ขาดเชียว” หลงั จากชายหนุ่มเหน็ เงิน บนใบหน้าเผยให้เหน็ ความดี ใจ เงินนี้มาทนั เวลาพอดี เพราะพี่ใหญ่เพ่ิงแต่งเมียจึงใช้เงินของ ครอบครวั ไปจนหมด ทงั้ บา้ นจึงมีอาการเศร้าซึมกนั เลก็ น้อย พอเขาคิดถงึ คาพดู ก่อนหน้าของน้องสาว ในใจรดู้ ีว่าเป็น อย่างที่อีกฝ่ ายกล่าวไว้ไม่มีผิด หากหญิงงามเช่นนี้มาอยู่ด้วย เกรงว่าเขาคงไม่มีทางเลี้ยงไหวแน่ เมื่อรบั ของแล้วจึงเปรยขึ้น ว่า “ไม่ร้วู ่าเมื่อไรใต้เท้าจะแต่งนางเข้าจวน ใต้เท้ามีบุญคณุ ต่อ ครอบครวั เรามาก เมื่อไรจะได้ดื่มสรุ ามงคลสกั ที” พอเจิ้งเอวี้ยได้ยินคาพดู นี้กเ็ บป้ าก “ด่ืมสรุ ามงคลงนั้ หรอื ...เอาแน่นอนไม่ได้หรอก ข้าอยู่ที่นี่มาสามเดือนแล้ว ยงั ไม่เหน็ ใต้เท้าเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานกบั นาง ได้แต่ประเคนอาหารดีๆ แล้วเลีย้ งดใู ห้อย่แู ต่ในบา้ น” “เจ้าอย่าพดู เหลวไหล!” “ข้าไม่ได้โกหกเสียหน่อย” เจิ้งเอวี้ยเถียง “พี่รอง เจ้าน่ะ ไม่รู้อะไร ใต้เท้าดีกบั นางปานนัน้ ส่งของให้นางไม่รู้ตงั้ เท่าไร 5

แม้แต่เสื้อสกั ชุด รองเท้าสกั คู่นางกไ็ ม่ทาให้เขา แม้แต่เขม็ กบั ด้ายนางกไ็ ม่แตะ ทงั้ หมดส่งให้เดก็ รบั ใช้หรือไม่กใ็ ห้ช่างเยบ็ ทา ใต้เท้าคงผิดหวงั น่าด!ู ข้าว่านะ นางน่ะสูงส่งจนไม่เหลียวแลใต้ เท้า...” พูดยงั ไม่ทนั จบกไ็ ด้ยินเสียงฝี เท้าม้าเข้ามาใกล้เสียก่อน พอเหน็ คนมา สองพี่น้องที่ยืนกระซิบกระซาบกนั อยู่หน้าประตู ก็รีบหลบไปด้านข้าง ม้าด้าขนมนั วาววบั หยุดอยู่หน้าประตู จากนัน้ ชายหนุ่มกพ็ ลิกตวั ลงมาจากหลงั มา้ ขณะท่ีเขาเดินผ่าน ทงั้ สองกก็ ้มหน้าแล้วทาความเคารพ “คารวะใต้เท้า!” “อืม” คนท่ีเพ่ิงมาตอบรบั เสียงเรียบ ไม่ได้มองพวกเขา เลยสกั นิ ด แต่กลบั หิ้วน้าสองถงั ขึ้นมาอย่างสบายๆ ราวกบั ถือ ผา้ ไหมสองพบั เขาเดินเข้าบา้ นแล้วใช้เท้าถีบประตปู ิ ดตามหลงั ปัง! สองพ่ีน้องสะดุ้งสุดตวั สีหน้าเจิ้งเอวี้ยเริ่มซีดเซียว เอ่ย อย่างไมแ่ น่ใจ “พ่ีรอง คาพดู เมื่อครพู่ ่ีว่าใต้เท้าจะได้ยินหรอื ไม่?” 6

ชายหนุ่มเองก็ยงั ไม่เป็ นตัวของตัวเองนัก เอ่ยปลอบ น้องสาวเบาๆ “ไม่กระมงั เมื่อคร่ใู ต้เท้าข่ีม้า ห่างไกลขนาดนัน้ คงไมไ่ ด้ยินหรอก” แม้จะตอบเช่นนี้ แต่เขากย็ งั มีสีหน้าไม่ใคร่จะดี เพราะว่า ใต้เท้าเซ่ียมีหูตาดงั เหยี่ยว หากฟังจากเสียงปิ ดประตูเม่ือครู่ เกรงว่าประโยคสุดท้ายท่ีน้องสาวเอ่ยอาจจะได้ยินสกั สามถึงห้า ส่วน แต่หากใต้เท้าใจกว้าง คงไม่คิดเลก็ คิดน้อยกบั น้องสาว ของเขาหรอกกระมงั ร่างบอบบางในชุดสีสดใสกาลงั ก้มตวั ตดั แต่งก่ิงต้นไห่ ถางในกระถางสีขาว ถานหวนั่ ชิงได้ยินเสียงฝี เท้าจากด้านหลงั กร็ ้ทู นั ทีว่าเป็ น ใคร นางตดั ก้านสุดท้ายเสรจ็ กห็ นั กลบั มา จึงได้เห็นคนเปื้ อน ฝ่ นุ ไปทงั้ ตวั กาลงั วางถงั น้าในมือลง อีกฝ่ ายยืนห่างไปสองสาม ก้าวด้วยท่าทางผิดปกติ เขาไม่เอ่ยอะไรสกั คา ได้แต่จบั จ้องนาง นิ่งๆ อย่ตู รงนัน้ หลายวนั มานี้ใครกต็ ามท่ีได้เหน็ แม่ทพั หวั เมืองต่างกพ็ า กนั พดู ไม่ออก ไม่ร้วู ่าเขาพาร่างไปคลุกโคลนที่ไหนมา ทงั้ แขน เสื้อ ชายเสื้อ และรองเท้าล้วนเปรอะเปื้ อนไปด้วยดินโคลน ชาย 7

หนุ่มออกจากบ้านตงั้ แต่เช้าจรดคา่ แทบไม่มีเวลาดูแลตวั เอง ยามนี้บนใบหน้ าจึงมีหนวดเคราเขียวครึ้ม แต่กลับขบั เน้น ใบหน้าหล่อเหลาให้ยิ่งคมเข้มดดุ นั ดวงตาถานหวนั่ ชิงเปล่งประกายวาบ เม่ือก่อนใบหน้า ของชายหนุ่มอัจฉริยะผู้นี้ไม่ทาให้นางรู้สึกหวนั่ ไหว ทว่าไร หนวดคล้ายคนผ่านโลกมาอย่างโชกโชนเช่นนี้กลบั ทาให้นาง ช่ืนชอบ หญิงสาววางกรรไกรในมือลงแล้วเดินไปหา นางเพ่งพิศ หนวดเคราของเขาแล้วจึงยิ้ม “วนั นี้ใต้เท้ากลบั มาเรว็ จริง ตอน คา่ จะอย่กู ินข้าวด้วยกนั เลยหรอื ไม?่ ” พูดมาถึงตรงนี้กเ็ หลือบเห็นว่าบนไหล่ของเขามีฝ่ ุนติด อยู่ นางจึงย่ืนมอื ไปปัดให้จนสะอาดก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่ าย ด ว ง ต า เ รี ย ว ค ม ก ริ บ จับ จ้ อ ง น า ง อ ย่ า ง ลึ ก ซึ้ ง ร า ว กับ อยากจะให้หญิงสาวหลอมละลายแล้วกลายเป็นไอ เขามองนาง นิ่ งๆ อยู่นานก่อนตอบกลบั “ไม่...ที่จวนยงั มีงาน ข้าแค่มา เปล่ียนเสื้อผา้ แล้วจะออกไปเลย” 8

ถานหวนั่ ชิงดสู ีหน้าเขาออกว่าอีกฝ่ ายมีเร่ืองไม่สบายใจ แต่กไ็ ม่กล้าถามมาก จึงได้แต่บอกว่า “ทางานมาหลายชวั่ ยาม แล้ว อาบน้าอ่นุ สกั หน่อยเถอะเจา้ ค่ะ ข้าจะไปเอาเสื้อผา้ มาให้” ก่อนหน้ าหญิ งสาวเคยได้ยิ นเจิ้ งเอวี้ยพูดว่าเริ่ มมีการ ก่อสร้างท่ีนอกเมือง ผ้คู นนับพนั ล้วนยุ่งอยู่กบั การขดุ คูน้า ทา บ่อน้า สร้างกาแพง ซ่อมถนน โดยมีใต้เท้าเซี่ยเป็ นผ้คู วบคุม งานทงั้ หมด เขาคงจะเหน่ือยกายเหน่ือยใจมากทีเดียว เพราะ คงมีเร่ืองให้ต้องแก้ไขไม่หยุดหย่อน ถึงเขาจะมีกาลงั วงั ชาดี แต่ กอ็ าจล้มป่ วยได้ นางจงึ เข้าใจและเหน็ อกเหน็ ใจอีกฝ่ ายมาก เซ่ียเฉิ งจู่ยืนอยู่เช่นนัน้ โดยไม่พูดคาใดอีก เม่ือเห็นนาง ปัดฝ่ นุ บนตวั ให้ คิ้วที่ขมวดแน่นกค็ ่อยผ่อนคลายลง ยอมหมุน กายไปชาระล้างรา่ งกายอย่างว่าง่าย ใต้เท้าเซี่ยอาบน้าเรว็ มาก เขาไม่ใช้น้าร้อนด้วยซา้ เพียง ใช้น้าเยน็ รดจากศีรษะถึงเท้ากพ็ อแล้ว ตอนท่ีชายหนุ่มสวมเสื้อ คลมุ ออกมา ถานหวนั่ ชิงกาลงั เตรียมเสื้อผา้ ให้อย่ใู นห้อง แต่ไหนแต่ไรเซี่ยเฉิ งจู่ไม่เคยพิถีพิถนั เร่ืองการแต่งกาย ขอให้ปกปิ ดรา่ งกายได้เป็นพอ เขาจงึ สวมชุดทหารมาตลอด อีก 9

ทงั้ ไร้คนข้างกายคอยเอาใจใส่และจดั การเร่ืองเสื้อผ้าให้ ชาย หนุ่มจึงแต่งตวั แบบสะดวกเข้าว่า ตอนที่ชายหนุ่มเปิ ดผ้าม่านแล้วเดินเข้าไปในห้อง เขาก็ ได้กล่ินหอมอ่อนๆ ของดอกท้อผสมผสานมากบั เรอื นกายหอม ของคนตรงหน้า เขาสูดดมเข้าเต็มปอด อารมณ์ที่คุกร่นุ ในใจ เร่ิมบรรเทาเบาบางลง ใต้เท้าเซ่ียเข้ามาหยุดยืนกลางห้อง ยอมให้หญิงสาว แต่งตวั ให้ นิ้ วเรียวยาวของนางเคลื่อนไหวไปมาผ่านอกแกร่ง ดวงตาค่งู ามจดจ่ออย่กู บั รา่ งของเขา ชายหนุ่มมองเสื้อผ้าในมือนางเงียบๆ อดคิดถึงสองปี ก่อนที่เข้าเฝ้าฮ่องเต้เพ่ือรบั ตาแหน่งผ้ปู กครองเมืองไม่ได้ ครงั้ นัน้ มีหลายคนที่มองการแต่งกายของเขาด้วยสีหน้าดถู กู เหยียด หยาม พยายามพูดให้เขาแต่งกายหรหู รา ทว่าเขาไม่เคยใส่ใจ ทงั้ ยงั รงั เกียจเสียด้วยซา้ ทว่าวนั นี้ต่างออกไป เขาไม่เคยร้สู ึกดีแบบนี้มาก่อน หาก ดูจากเสื้อผ้าท่ีนางหยิบมาให้ เหน็ ได้ชดั ว่าเป็ นสีท่ีเขาชื่นชอบ ซึ่งไม่น่าจะเป็ นแค่ความบงั เอิญอย่างแน่นอน นัน่ หมายถึงนาง คอยสงั เกตเขาอย่เู ช่นกนั 10

ถานหวนั่ ชิงรบั รู้ ได้ถึงสายตาที่จบั จ้องนางตลอดเวลา หญิงสาวเร่ิมค้นุ ชินกบั แววตาเช่นนี้แล้วจงึ ช่วยเขาแต่งตวั ต่อไป ถึงบรรยากาศระหว่างทงั้ สองจะเงียบกริบแต่กลบั เจือไว้ด้วย ความสขุ หญิ งสาวถอยห่ างไปสองก้ าวเพ่ือประเมิ นมองผลงาน ตรงหน้าว่าเป็ นไปอย่างท่ีคาดไว้หรือไม่ ชุดที่ชายหนุ่มสวมใน ยามนี้มีเสื้อตวั ในเป็ นสีขาว เสื้อตวั นอกสีเทา สาบเสื้อสีดายาว ไปจนถึงเอว ชายแขนเสื้อปักลวดลายด้วยสีเขียวอ่อนแซมสี เงิน บริเวณคอเสื้อปักลายดอกไม้สีเทา จากนัน้ นางกเ็ ดินเข้ามา ดรู ายละเอียดใกล้ๆ... ส่วนอื่นใช้ได้แล้ว มีเฉพาะตรงคอเสื้อที่ไม่เป็ นไปตามที่ คาดการเอาไว้ เพราะสีด้ายปักกบั สีเสื้อกลมกลืนกนั มากเกินไป ทาให้ชุดดเู รียบ หากเปล่ียนเป็นด้ายสีเงินแทนสีเทา ลวดลายก็ จะโดดเด่นขึน้ หลงั จากจดจารายละเอียดแล้ว นางกห็ ยิบสายรดั เอวสี เทาขลิบด้ามาคาดให้ นอกจากลายปี กคอเสื้อท่ีไม่ถกู ใจ ส่วน อ่ืนที่เหลือล้วนดดู ีเหนือความคาดหมายของนาง 11

หรือจะพูดได้ว่าคนตรงหน้าเป็ นห่นุ ลองเสื้อผ้าที่เย่ียม ยอด เสื้อผา้ ชุดนี้ช่วยขบั เน้นเรือนร่างสงู สง่า ช่วงไหล่กว้าง เอว หนาและขายาว ภาพท่ีออกมาจึงสมบูรณ์แบบที่สุด หากชายผนู้ ี้ อย่ใู นยคุ ปัจจบุ นั กค็ งจะเป็นนายแบบแถวหน้าของวงการ ถานหวนั่ ชิงท่ีเป็นผหู้ ญิง เมื่อได้เหน็ รปู ร่างที่โดดเด่นกว่า คนอ่ืนยงั อดไม่ได้ท่ีจะเกิดความอิจฉา เม่ือช่วยใส่ชุดให้เขา เรยี บรอ้ ยแล้ว นางกย็ ืน่ มอื ไปหยิบหยกสีเขียวเข้มที่คล้องอยู่กบั พ่สู ีเหลืองมาผกู ที่เอวแล้วปล่อยให้พ่หู ้อยลงมาตามแนวขาของ ชายหนุ่ม หลงั จากนางแต่งตวั ให้เขาเสรจ็ กร็ ้สู ึกพอใจมาก ร้สู ึกอิ่ม อกอ่ิมใจกบั ผลงานของตนเอง แล้วกค็ ิดขึ้นมาว่านางไม่อยาก ให้เขาออกไปไหนเสียแล้ว เพราะถึงถานหวนั่ ชิงจะอยากเปลี่ยน เสื้อผา้ ใหม่ให้เขากจ็ ริง แต่นางกอ็ ยากเกบ็ ชายหนุ่มในเสื้อผ้าที่ สงา่ งามไว้ดแู ค่คนเดียว ความรู้สึกเห็นแก่ตวั เช่นนี้ ไม่เพียงแต่บุรุษที่มีสตรีเช่น นางก็มีเหมือนกนั หญิงสาวซบใบหน้าแนบกบั แผงอกแกร่ง แขนสองข้างโอบเอวสอบของชายหนุ่มร่างกายาเบาๆ ชวั่ เวลา นี้ความรสู้ ึกอ่อนหวานอบอวลระหว่างทงั้ สอง 12

ใบหน้าคมของใต้เท้าเซ่ียพลนั อ่อนโยนอย่างน่าอศั จรรย์ เขาพยายามเจียดเวลามาหานางแล้วต้องรีบกลบั จวนเพื่อ ประชุมกบั พวกนายทหาร การที่ได้อาบน้าแล้วมีนางจดั การ เรอื่ งเสื้อผา้ ให้...ช่างดีเหลือเกิน เขาวางมือลงบนบ่าหญิงสาว ลูบไล้ผิวเนี ยนละเอียด เกลี้ยงเกลาผ่านผ้าแพรที่ขวางกนั้ อยู่นาน ก่อนเอ่ยออกมา ประโยคหนึ่ง “ในเมื่อดอกไม้ก็เบ่งบาน อากาศก็อบอุ่นแล้ว ด้วย...” เขาเร่ิมประเดน็ สนทนาแบบไม่มีที่มาท่ีไป ถึงอย่างนัน้ ถานหวนั่ ชิงกย็ งั ฟังร้เู ร่ือง น่ีคือคาพดู ที่นางเคยต่อรองไว้ว่า รอ จนอากาศอบอ่นุ แล้วค่อยปรกึ ษาเรอื่ งงานแต่งกนั อีกครงั้ ความจริงแล้วตงั้ แต่คราแรกท่ีเขาเอ่ยเรื่องนี้ ในใจนาง อยากจะตอบกลบั ทนั ทีว่า ‘เจ้าค่ะ พวกเราจดั พิธีมงคลสมรสใน เดือนสามเถอะนะเจ้าคะ ’ เพราะเดือนสามท่ีมีดอกท้อบาน สะพรงั่ นัน้ งดงามมาก ทว่าประโยคนี้กลบั ติดอยู่ที่ริมฝี ปาก นางนิ่ งเงียบไปครู่ หน่ึ ง ฟังเสียงหัวใจอีกฝ่ ายเต้นอย่างมนั่ คง ไม่นานน้าเสียง นุ่มนวลกเ็ อ่ยอย่างเข้าใจและซาบซึ้งใจ 13

“หลายวนั มานี้ใต้เท้าลาบากกบั ข้อราชการ เม่ืองานลง ตวั แล้วค่อยพูดกนั นะเจ้าคะ” เพียงจบประโยค ในห้องกต็ กอยู่ ในสภาพเงียบงนั ชายหนุ่มท่ียืนอยู่พลนั ผลกั ไหล่ของนางออก แล้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตาเยน็ ชา สุดท้ายกเ็ อ่ยทิ้งท้าย เพียงว่า “คืนนี้ข้าไม่กลบั ” พดู จบกห็ มนุ ตวั จากไปพรอ้ มกบั ความข่นุ เคือง ถานหวนั่ ชิงน่ิ งงนั อยู่นาน รีบทบทวนโดยไวว่าเม่ือครู่ นางเอ่ยประโยคผิดพลาดตรงไหน ตอนนี้เป็ นช่วงท่ีเขาทางาน หนักมากท่ีสดุ หากจดั งานมงคลสมรสแล้วอาจจะทาให้เขาปลีก ตวั ยาก อีกทงั้ ยงั เหน็ดเหน่ือยจากการทางาน ไม่ใช่ว่านางไม่ ตอบรับสักหน่ อย แค่อยากให้เขาจัดการงานให้เรียบร้อย เสียก่อนก็แค่นัน้ แต่ไม่รู้ว่าทาไมเขาจึงโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟ ขนาดนี้ พอคิดไปคิดมา อาจเป็ นเพราะงานทหารยุ่งมากจริงๆ เท้าที่จะรีบเดินตามออกไปจึงหยุดชะงกั นางเดินไปสงั่ ลุ่ยจูให้ เตรียมอาหารเพ่ือใต้เท้าจะได้น้ากลบั จวน ทว่าใต้เท้าเซี่ยเดิน เรว็ มาก ไมร่ อให้ห่ออาหารเสรจ็ เขากอ็ อกจากบา้ นไปเสียแล้ว 14

76 ข่าวลอื ทนั ทีที่ประตูใหญ่เปิ ดออก เจิ้งเอวี้ยที่ยืนกระวนกระวาย ใจอย่หู น้าประตูบา้ น เหน็ ใต้เท้าเซ่ียรีบรอ้ นขึน้ หลงั มา้ นางกก็ ดั ฟันส่งรองเท้าผา้ ท่ีกอดอย่ใู ห้เขา แล้วเอ่ยขึน้ “ใต้เท้าเจ้าคะ ใต้เท้ามีบุญคุณต่อครอบครวั เจิ้งเอวี้ย บุญคณุ นี้ไม่ร้จู ะตอบแทนอย่างไร เจิ้งเอวี้ยยอมอยู่ปรนนิ บตั ิใต้ เท้าไปชวั่ ชีวิต ขอใต้เท้าอย่าได้เมินเฉยเลยเจ้าค่ะ” แม่ทัพหัวเมืองเดิ นออกมาด้วยสี หน้ าตึ งเครียดอย่าง ที่สดุ ยิ่งเหน็ ว่าถานหวนั่ ชิงไม่ได้ตามออกมากถ็ ึงกบั กดั ฟันแน่น ครนั้ ได้ยินคาพูดเช่นนี้ มือที่กาเชือกบงั เหียนอยู่กบ็ งั คบั ม้าให้ หนั กลบั มา มองไปยงั คนที่อยู่เบื้องล่างซึ่งกาลงั ชูรองเท้าอยู่ เดก็ สาวเงยหน้าขึน้ สบสายตากบั เขา ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูง ไม่เคยคิดเลยว่า เดก็ สาวผ้นู ี้จะอาจ หาญถึงเพียงนี้ เซ่ียเฉิ งจ่มู องประเมินนางตงั้ แต่หวั จรดเท้า เดก็ สาวสวม ใส่ชุดที่ทาจากผ้าโปร่งบางอย่างดีเหมือนกบั หญิงสาวท่ีนาง 1

ปรนนิ บตั ิไม่มีผิด สายรดั เอวสีเขียวมรกต บนศีรษะปักปิ่ น ดอกไม้สีฟ้า ใบหสู องข้างมีลกู ตุ้มเงิน หากเทียบเดก็ สาวใบหน้า เหลืองซีดร่างกายผอมแห้งท่ีเป็ นเพียงผ้ลู ี้ภยั อย่างเมื่อก่อน กบั เดก็ สาวท่ีอยู่ตรงหน้าตอนนี้ ช่างแตกต่างกนั ราวฟ้ากบั ดิน เหน็ ได้ชดั ว่าการที่นางใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลงั นี้เพียงสามเดือนกท็ า ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมากมาย เซี่ยเฉิ งจู่ ไม่ได้ลงจากหลงั ม้า และไม่ได้รบั รองเท้าที่ย่ืน มาให้ ใบหน้ าตึงเครียดฉายแววเอือมระอา เขาชักสายตา กลบั มาพรอ้ มเอ่ยเสียงเยน็ ชา “หรือข้าจะมองคนผิดไปกเ็ ลยคิดเพียงว่าอายุเจ้ายงั น้อย ข้าให้โอกาสแค่ครงั้ นี้ครงั้ เดียว หากเจ้ายงั ไม่เข้าใจฐานะของ ตวั เอง ไม่ร้วู ่าคนที่เจ้าต้องปรนนิ บตั ิคือผใู้ ด กไ็ ม่ต้องอยู่รบั ใช้ที่ บา้ นหลงั นี้อีกต่อไป!” พูดจบก็กระตุกบงั เหียนม้าให้หันหัวกลับ พุ่งทะยาน ออกไปอย่างรวดเรว็ เจิ้งเอวี้ยที่กดั ฟันปลุกความกล้าหาญมานาน ทว่าผลท่ี ได้รบั คือสีหน้าเยน็ ชาและน้าเสียงที่เคร่งขรึมเฉียบขาด นางก็ ตกใจอยู่นาน ใต้เท้าเซี่ยผ้นู ี้แยกบุญคุณกับความแค้นอย่าง 2

ชดั เจน ขาวกว็ ่าไปตามขาว ไม่มีตรงกลาง คนที่เขาสนใจไม่ จาเป็นต้องเอ่ยส่ิงใดให้มากความ แต่หากไม่สนใจแม้แต่สีหน้า หรือคาพดู กไ็ มม่ ีความอ่อนโยนเจอื ให้ สาหรบั คนที่เขาสะอิด สะ เอียน เขากจ็ ะเยน็ ชาไรค้ วามปรานี เจิ้งเอวี้ยท่ีอายเุ พียงสิบสามปี เพิ่งพ้นวยั เดก็ ส่สู าวแรกรนุ่ จึงตกใจกบั ผลลพั ธไ์ ม่น้อย ใบหน้านางขาวซีด กระทงั่ ตกดึกยงั นอนฝันรา้ ยจนต้องสะด้งุ ตื่น ดึกดื่นค่อนคืนถึงกบั แอบรอ้ งไห้ ตัง้ แต่นี้ ต่อไปนางต้องปรนนิ บัติ ถานหวัน่ ชิ งอย่าง รอบคอบ ไม่กล้าทาผิดพลาดสักข้อ เพราะกลวั ว่าจะถูกไล่ ออกไปจริงๆ ลุ่ยจเู หน็ ใต้เท้าจากไปอย่างเดือดดาลเหมือนกบั คบั แค้น ใจเร่ืองคุณหนูกเ็ ม้มปากแน่น สุดท้ายเดก็ สาวกเ็ อ่ยออกมาว่า “คณุหนู ขนาดหินกย็ งั มีวนั ละลายได้เลย” กล่าวจบกไ็ ม่สนใจเจ้านาย ทาเพียงหนั หลงั ให้แล้วเดิน จากไป ถานหวนั่ ชิงได้แต่นวดขมบั บุรษุ ผ้นู ี้ทาให้คนใกล้ชิดพา กนั ตีตวั ออกห่างจากนาง มนั เกิดอะไรขึน้ กนั นะ? 3

หญิงสาวหยิบกรรไกรตัดแต่งกิ่งขึ้นมาอีกครงั้ วนั นี้มี เร่ืองให้ต้องครุ่นคิดมากมาย บางเรื่องนางกย็ งั งุนงงไม่เข้าใจ อีกทงั้ ช่วงนี้ความต้องการจะจากไปของตนนับวนั กย็ ิ่งจืดจาง คงเพราะรู้สึกว่าการใช้ชีวิตอยู่ท่ีนี่กเ็ หมาะสมดีทุกอย่าง หาก ต้องไปจริงๆ ย่อมมีความอาลยั อาวรณ์เกิดขึ้น นางร้แู ละเข้าใจ ดีเกรงว่าส่วนลึกในใจนางจะได้เลือกตงั้ นานแล้ว หรอื บางที นางควรทาตามความตงั้ ใจแต่เดิมมากกว่า... สีหน้าเซ่ียเฉิ งจ่มู ืดครึม้ ตลอดทางจนกระทงั่ กลบั ถึงจวน ผปู้ กครอง ยามนี้บนโต๊ะเตม็ ไปด้วยกองหนังสือราชการ ทหารที่รอ ให้สะสาง เม่ือวานมีหน่วยสอดแนมมาเคาะประตูเพื่อรายงาน ความเคลื่อนไหวและเรื่องราวต่างๆ ของคนในเมืองหลวง จากนัน้ เขากป็ รึกษาหารือกบั นายทหารเพราะมีเรื่องท่ีต้องคิด และทามากมายเหลือเกิน พอเข้ามาในห้องชายหนุ่มก็สะบดั ชายเสื้อแล้วนัง่ ลง หยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหน่ึง ตัง้ ใจอ่านเนื้อความที่รายงาน เกี่ยวกบั รายการเสบียงอาหารที่เหลือทงั้ หมด จงั หวะนัน้ เองจ่ๆู จวั่ เว่ินกเ็ คาะประตแู ล้วเดินเข้ามา 4

“รายงานใต้เท้า เม่ือวานมีขบวนรถม้าของสานักคุ้มกนั จะเข้ามาในเมือง พอค้นรถม้ากพ็ บว่าใต้ท้องรถมีช่องลบั ข้าง ในซ่อนดาบไว้นับสิบเล่ม และซ่อนคนไว้ส่ีคนขอรบั ตอนนี้ ขบวนรถม้าถกู ทหารรกั ษาการณ์ประตูทิศใต้สกดั กนั้ ไว้ ใต้เท้า จะให้จดั การอย่างไรต่อขอรบั ” เซี่ยเฉิ งจู่ที่ใจเพ่ิงสงบลง อารมณ์โกรธพลนั ปะทุขึ้นอีก ครงั้ มือที่ถือกระดาษอยู่นัน้ กาแน่นโดยไม่รู้สึกตวั สายตาจด จ้องกระดาษท่ีรายงานเสบียงอาหารอยู่เช่นเดิม เป็ นนานจึงได้ เอ่ยขึ้น “ควบคุมตวั พวกมนั ไว้นอกเมืองชวั่ คราวก่อน ห้ามให้ เข้าเมอื งแม้แต่ก้าวเดียว!” “ขอรบั ใต้เท้า!” จวั่ เวิ่นเดินออกไปพร้อมกบั ปิ ดประตู ตามหลงั ให้อย่างเรียบรอ้ ย ในห้อง เซี่ยเฉิ งจ่คู อแห้งผากจึงย่ืนมือไปหยิบถ้วยชาบน โต๊ะขึ้นมา แต่พอยกขึ้นมาแล้วกลบั เขวี้ยงลงพืน้ อย่างแรง ถ้วย ชาลายดอกไม้ตกกระทบพืน้ แล้วแตกออกเป็นเส่ียงๆ “หากเป็นไปตามที่จวั่ เว่ินพดู แสดงว่าหร่วนอีตนั ต้องมา กบั ขบวนรถม้าท่ีเตรียมจะเข้าเมืองแน่ เกรงว่าคราวนี้คงอยาก 5

ไปมาอย่างไร้ร่องรอย...ไม่เหลือร่องรอยงนั้ รึ! นี่สินะ เหตุผลที่ ไม่อยากเอ่ยถึงงานมงคลสมรส ข้าประเมินนางตา่ เกินไปแล้ว!” มือใหญ่แขง็ แกร่งที่วางอยู่บนโตะ๊ กาหมดั แน่น เส้นเลือด บนหลงั มอื ปดู โปนอย่างเหน็ ได้ชดั ในท่ีสุดเขากไ็ ด้ร้.ู ..เพราะอะไรนางจึงหาข้ออ้างเล่ือนการ แต่งงานออกไปทุกครงั้ ท่ีแท้กม็ ีเบือ้ งลึกเบือ้ งหลงั อย่างนี้น่ีเอง นางคงทุ่มสุดตวั เตรียมพร้อมจะหลบหนี ด้วยเหตุนี้จึงยินยอม กลา้ กลืนความอปั ยศ ทอดกายเป็ นหญิงนอกสมรสที่ไร้ช่ือไร้ ฐานะ แม้ต้องตกอบั จนคนทวั่ ไปสมเพชและหวั เราะเยาะเหยียด หยาม หรอื ทาให้ครอบครวั ต้องอบั อายขายหน้ากย็ อม... ครงั้ แล้วครงั้ เล่าที่นางวางแผนหนีจากท่ีน่ี ต้องการหนีไป เพราะไมอ่ ยากแต่งงานกบั เขา ดวงตาใต้เท้าเซี่ยแดงกา่ ด้วยความเจบ็ ปวดและสนั่ ไหว เขากาหมดั แน่นขึน้ อีก ภายในใจรอ้ นระอดุ จุ มีไฟแผดเผา...แผด เผาจนเขายากจะอดทน ถึงจะรงั้ ตวั คนให้อยู่ แต่กลบั ไม่อาจรงั้ ใจไวไ้ ด้ 6

ในเม่ือนางอยากจะไปจากที่นี่ มากขนาดนี้ ถ้าให้นาง สมหวงั แล้วจะเป็นเช่นไร หออกั ษรป่ าไผ่ เ ห็น ไ ด้ ชัด ว่ า ซ่ ง ฮูห ยิ น สัน ทัด ใ น ก า ร บ ริ ห า ร แ ล ะ ก า ร วางแผนงานเป็ นอย่างดี เพราะทงั้ ๆ ท่ีหออกั ษรเพิ่งเปิ ดได้ไม่ นาน แต่กลบั มีบตุ รสาวของพวกพ่อค้าและครอบครวั ที่รา่ รวยมี ชื่อเสียงมาเรียนกันมากทีเดียว หอทางตะวันตกท่ีเคยมี เดก็ หญิงไม่ถึงย่ีสิบคน ตอนนี้กลบั เพิ่มเป็ นสามเท่า ห้องเรียน ถกู แบง่ ใหม่เป็นชนั้ เรียนระยะสนั้ กบั ชนั้ เรียนระยะยาว โดยมาก ชนั้ เรียนระยะสนั้ จะเป็ นบุตรของพ่อค้า ใช้เวลาเรียนหน่ึงถึง สามเดือน เพราะความต้องการในการส่งบุตรสาวเล่าเรียนไม่ สูงนัก ขอเพียงวันข้างหน้ าสามารถเย็บปักถกั ร้อยได้และรู้ หนังสือบา้ งเท่านัน้ เป็นพอ ส่วนชนั้ เรียนระยะยาวมีตงั้ แต่ชนั้ ความร้ทู วั่ ไป รวมไปถึง ค ว า ม รู้ ด้ า น ด น ต รี ห ม า ก รุ ก เ ขี ย น อัก ษ ร ว า ด ภ า พ ขนบธรรมเนียมและกิริยามารยาทด้านต่างๆ ซ่ึงใช้ระยะเวลา เรียนสามถงึ ห้าปี 7

เมื่อมีเดก็ เข้ามาเรียนเพ่ิมมากขึน้ อาจารยท์ ่ีสอนย่อมไม่ เพียงพอตามไปด้วย ดงั นัน้ ซ่งฮูหยินจึงรบั อาจารยห์ ญิงเข้ามา เพ่ิมอีกจานวนหนึ่ง ตอนนี้บรรยากาศของหออกั ษรเปล่ียนไปมาก ชนั้ เรียน เดก็ ชายต่างรา่ เรียนกนั อย่างครา่ เคร่ง ขณะเดียวกนั ก็ได้ยิน เสียงท่องบทเรียนแว่วเข้ามาให้ได้ยิน “เบิกฟ้าเบิกดิน ก่อกาเนิดจกั รวาล ดวงดาวโคจร...” “คณุ ธรรมบณั ฑิต สว่างในธรรม...” และเมื่อเดินเข้ามาในลานกว้าง ก็ได้ยินเสียงบรรดา เดก็ หญิงจบั กล่มุ พดู คยุ พลางหวั เราะเฮฮาดงั แว่วมา ถานหวนั่ ชิงนัน้ ชอบความไร้เดียงสาแบบซ่ือๆ ของเดก็ เลก็ เป็ นที่สุด นางพอใจในสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายเช่นนี้เป็ น อย่างย่ิง อาจารยห์ ญิงท่ีเพ่ิงรบั มาใหม่ทงั้ อาจารยห์ ญิงแซ่ซ่ิงและ อาจารยห์ ญิงแซ่มู่กเ็ ข้ากนั กบั นางได้ดี หลงั เลิกเรียนวนั นี้ นาง ตดั สินใจเดินไปนัง่ พกั ในห้องน้าชาสกั ครกู่ ่อนที่จะกลบั 8

ในห้องน้าชามีอาจารย์หญิงนัง่ อยู่หลายคน แต่ละคน ล้วนมีกิริยาแช่มช้อยและนุ่มนวลอย่างเช่นอาจารยห์ ญิงแซ่ซิ่ง ท่ีอยู่ตรงหน้าถานหวนั่ ชิงคนนี้ หลายปี ก่อนสามีนางเสียชีวิต อีกทงั้ ไร้บุตร ตอนนี้จึงมาอาศยั อยู่ด้วยกนั กบั ญาติ นางมีกิริยา นุ่มนวล น่าเสียดายที่ในใจเหมือนมีบางอย่างปิ ดบงั อยู่ แต่ จะมีอะไรข้างในนั้น มีเพียงตัวนางท่ีเข้าใจที่สุด ถึงกระนั้น ท่าทางของนางกย็ งั ละมนุ ละไม แม้แต่น้าเสียงกย็ งั อ่อนหวาน ตอนที่ถานหวนั่ ชิงเดินเข้ามา อาจารยห์ ญิงเหล่านี้กาลงั เอ่ยถึงแขกท่ีมาจวนใต้เท้าเซ่ียเมื่อวาน คนผ้นู ัน้ เป็ นหญิงสาว งดงามหยาดเยิ้ม ได้ยินคนในจวนพูดกนั ว่าเป็ นลูกพี่ลูกน้อง ทางสายมารดา มีภมู ิหลงั ท่ีไมธ่ รรมดา อาจารยห์ ญิงแซ่ซิ่งเอ่ยขึ้น “เม่ือวานช่วงบ่ายข้าเดินผา่ น จวนใต้เท้าเซ่ีย เหน็ ทหารนับสิบนายยืนรอต้อนรบั คนจากบ้าน ฮหู ยินผ้เู ฒ่า ข้าเหน็ หญิงสาวแรกแย้มเดินลงมาจากรถม้า นาง ช่างมีรูปร่างงามสง่า ใบหน้างดงามดูออดอ้อน ดูแล้วมี เสน่ห์ เหลือเกิน” อาจารย์หญิงแซ่มู่ได้ยินจึงเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ไม่รู้ จริงๆ ว่าเป็นคนประเภทไหนกนั ผคู้ นในจวนผปู้ กครองเมืองถึง รา่ ลือกนั เพียงนี้” 9

จงั หวะนัน้ เองกม็ ีฮูหยินวยั สามสิบปี คนหน่ึงเดินเข้ามา พร้อมกาน้าชาสีม่วงในมือ นางไม่ใช่ใครอื่น เป็นน้องสะใภ้ของ ซ่งฮูหยินเจ้าของหออกั ษรนัน่ เอง วนั นี้นางมาช่วยซ่งฮูหยิน จัดการงานในสานักศึกษา ครนั้ ได้ยินเข้าจึงเอ่ยเสียงกลัว้ หวั เราะ “เรื่องนี้ข้าได้ยินมาเหมือนกนั รถม้าของแขกผ้นู ัน้ มา จากจวนข้าหลวงใหญ่เมืองอี้โจว” อาจารย์หญิงแซ่มู่ ได้ยินกส็ นใจขึ้นมาทนั ที “สะใภ้ชิวรู้ ข่าวรวดเรว็ จริง ท่ีแท้หญิงงามกเ็ ป็ นแขกคนสาคญั ของแม่ทพั หวั เมืองน่ีเอง เพียงแต่ไมร่ วู้ ่าอย่ใู นฐานะอะไร?” อาจารยห์ ญิงแซ่ซ่ิงจึงคาดเดาด้วยน้าเสียงนุ่มนวล “ได้ ยินว่าใต้เท้าเมืองอี้โจวมีบุตรสาวคนเดียวและเป็ นท่ีรกั มาก ทีเดียว หรอื ว่าเป็น...” “ใช่แล้ว” น้องสะใภ้ของซ่งฮหู ยินหวั เราะพลางวางกาน้า ชาลงบนโตะ๊ ซ่งฮูหยินรู้ดีว่าน้องสะใภ้ของตนหูตาว่องไว เร่ืองราว มากมายในเมืองนี้ล้วนสามารถสืบร้ไู ด้หมด หากน้องสะใภ้ของ นางพดู เช่นนี้ แสดงว่ามีแนวโน้มว่าจะเป็นจริง 10

อาจารย์หญิงท่ีมาใหม่ทงั้ สองพลนั ตกใจจนอ้าปากค้าง เมื่อรู้สถานะของหญิงงามคนนัน้ อาจารย์หญิงแซ่ซ่ิงเงียบไป นานกว่าจะเอ่ย “นี่เป็ นภาวะสงคราม เหตุใดใต้เท้าเมืองอี้โจว กบั ฮหู ยินจงึ ยอมปล่อยบตุ รสาวให้เดินทางมาไกลถงึ เพียงนี้นะ” ระยะทางจากตวั เมืองอี้โจวมาเมืองเว่ยอนั กไ็ ม่ใช่ใกล้ๆ ผหู้ ญิงคนนัน้ กช็ ่างกล้าหาญเสียจริง “ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องใดเหมือนกนั ทว่าช่วงนี้ในจวนเจ้า เมืองอี้โจวกไ็ ม่มีงานมงคลหรืองานศพ นางไม่น่าจะแค่มาเย่ียม เยียนกนั ธรรมดาหรอกกระมงั ” อาจารย์หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น พลางจิบชาไปด้วย หญิงสาวท่ีใช้เวลาเดินทางหนึ่งวนั สองคืน หากจะบอกว่า เป็ นการมาเยี่ยมเยียนเท่านั้นก็ดูจะแปลกประหลาดไปสัก หน่อย สะใภ้ชิวเอ่ยขึ้น “ได้ยินมาว่าปี หน้าบุตรสาวของใต้เท้า เมืองอี้โจวก็อายุเต็มสิ บแปดแล้ว” หรือว่ามีบางเรื่องที่ไม่ สามารถรอได้ “หรือว่าเกิดเร่ืองใหญ่ขึ้นนางจึงดนั้ ด้นมาถึง เมืองเว่ยอนั ?” 11

สะใภ้ชิวคร่นุ คิดพลางกล่าวต่อ “อาจเป็นเพราะในเมืองอี้ โจวไมม่ ีชายหนุ่มอายเุ หมาะสมท่ีจะแต่งงานด้วย...แต่กไ็ ม่น่าจะ ใช่...” หากจะบอกว่าบตุ รสาวใต้เท้าเมืองอี้โจวยงั ไม่ได้แต่งงาน แต่เว่ยอนั กไ็ มม่ ีคนท่ีมีฐานะเหมาะสมกบั นางมิใช่รึ หรอื ว่า... สะใภ้ชิวมองไปยงั ด้านนอก ดึงสายตากลบั มาแล้วเอ่ย อย่างมีลบั ลมคมใน “ข้ากไ็ ด้ยินมาว่า เม่ือวานหญิงสาวผ้นู ัน้ มาถึงกเ็ ข้าจวนผ้ปู กครองทนั ที จนกระทงั่ พลบคา่ ถึงได้ลาจาก ...” เอ่ยจบนางกป็ รายตามองคนที่นัง่ เงียบอยู่อีกฟากโดยท่ี ไม่พดู คาใดเลยมาตลอด ถานหวนั่ ชิงได้ยินคาพูดของพวกนางทุกคา แววตาสนั่ ไหวอย่างน่าสงสาร คนท่ีเหมาะสมกบั บุตรสาวของใต้เท้าเมืองอี้โจวในเว่ย อนั นี้คงไมต่ ้องคิดให้ย่งุ ยาก เพราะมีเพียงเขาผเู้ ดียว...แม่ทพั หวั เมืองแห่งเว่ยอนั ยิ่งกว่านัน้ ใต้เท้าเมืองอี้โจวกบั แม่ทพั หวั เมือง ยงั มีบญุ คณุ กนั มาตงั้ แต่ตอนที่ใต้เท้าเซี่ยอายยุ งั น้อย ทว่าดแู ล้ว 12

เร่ืองคราวนี้บุตรสาวใต้เท้าเมืองอี้โจวน่าจะเป็ นฝ่ ายรกุ เองเสีย มากกว่า ถานหวนั่ ชิงมาอย่เู มืองนี้ไมน่ าน เคยแต่ฟังคนพดู คยุ เล่น กนั เท่านัน้ ไม่เคยคิดอะไรมาก ทว่าตอนนี้มนั เก่ียวข้องกบั ตวั นางด้วย ทาให้อารมณ์ของนางจากปกติพลนั เปล่ียนเป็ นมืด ครมึ้ ทนั ที ด้านข้างมีเสี ยงนุ่ มนวลเอ่ ยเห็นด้วยกับสะใภ้ชิ ว “บุตรสาวของใต้เท้าเมืองอี้โจวท่ีข้าเห็นเม่ือวานมีหน้ าตา สะสวยเหลือเกิน ข้าได้ยินมาว่านางมีความสามารถรอบด้าน หญิงรปู สวยย่อมเหมาะสมกบั ใต้เท้าเซ่ียที่มีรปู รา่ งสงา่ งาม” ถานหวนั่ ชิงกาลงั หยิบถ้วยชาขึน้ มา พอได้ยินคาพดู นี้มอื ท่ีถือถว้ ยน้าชากช็ ะงกั ค้าง ชายสง่างามกบั หญิงรปู สวย? เป็ นหมาในกบั จิ้งจอกเสีย มากกว่า! อารมณ์ไม่สบายใจพลนั ทะลกั ล้น เหมือนกล้ามเนื้อยึด จนร่างกายแขง็ ทื่อ ขนาดจะใช้ฝาปิ ดถ้วยน้าชายงั ต้องใช้ความ พยายามอย่างมาก 13

คงเพราะน้าชาร้อนเกินไป นางบอกตวั เองเช่นนัน้ จึงกด อารมณ์โมโหลงไปได้ 14

77 ฟ้าฝนอึมครมึ หลงั จากถานหวนั่ ชิงกลบั มาถึงบ้าน เจิ้งเอวี้ยก็ยกชาม โจก๊ จากห้องครวั มาให้ ขณะเดียวกนั ลุ่ยจูกเ็ ข้ามาช่วยคุณหนู ของตนถอดเสื้อคลมุ แล้วเปล่ียนเป็นชดุ ผา้ แพรเนื้อนุ่มแทน ถึงโจก๊ จะหอมกร่นุ มากเพียงไร แต่ใจคนกินกลบั สบั สน วุ่นวาย อาหารที่อร่อยยามนี้กลบั ไร้รสชาติ ถานหวนั่ ชิงกินได้ ไม่ก่ีคากว็ างช้อน แล้วเดินไปเอนกายลงบนเตียงแลว้ หลบั ตา สาวใช้ข้างกายอย่างลุ่ยจกู บั เจิ้งเอวี้ยที่คอยปรนนิ บตั ิทุก เช้าคา่ รบั รไู้ ด้ว่าวนั นี้เจ้านายดไู ม่ปกติ ถึงนางจะไมไ่ ด้แสดงออก ทางสีหน้า ทว่าตงั้ แต่ถานหวนั่ ชิงกลบั มากไ็ ม่ได้พดู อะไรสกั คา ต่างกบั เมื่อก่อนที่พอกลบั มาจากสานักศึกษากม็ ีเร่ืองน่าขบขนั มาเล่าให้ฟังเสมอ หรือบางทีกเ็ ป็ นเจิ้งเอวี้ยท่ีเล่าเร่ืองสนุกๆ ของคนในครอบครวั ส่วนคณุ หนูกจ็ ะนัง่ ฟังยิ้มๆ เมื่อเหน็ ว่าจิตใจของเจ้านายไม่ใคร่ดีนัก ทงั้ สองจึงระมดั ระวงั เป็ นพิเศษ ลุ่ยจูบอกให้เจิ้งเอวี้ยจดั การทาความสะอาด ห้องครวั แล้วไปตดั หญ้ามาป้อนแพะ ส่วนนางเองกไ็ ปนัง่ เยบ็ ผา้ เงียบๆ ในห้องคุณหนู บางครงั้ กเ็ ดินไปท่ีเตาเพื่อเติมกายาน 1

อาศยั กล่ินหอมช่วยให้จิตใจสงบ ดงั นัน้ ในห้องเวลานี้ นอกจาก เสียงปักผา้ เบาๆ ของล่ยุ จแู ล้วกแ็ ทบไม่มีเสียงอ่ืนใดอีก ถานหวนั่ ชิงปิ ดเปลือกตาลงคล้ายกบั กาลงั นอนหลบั น า ง ไ ด้ ก ลิ่ น ก า ย า น ห อ ม เ ลื อ น ร า ง แ ต่ ใ น ใ จ ก ลับ ไ ม่ ส ง บ ดัง่ ภายนอก ทาอย่างไรกไ็ ม่อาจข่มใจให้หลบั ได้ ความคิดวุ่นวาย สบั สนวนเวียนอย่ใู นหวั ในความคิดหนึ่ ง บุตรสาวของขุนนางขนั้ สองเกิดมา อย่างสุขสบาย ไม่เคยต้องลาบาก จะมาแต่งงานกบั ทหารขนั้ ห้า จริงหรือ ครอบครวั น่าจะรกั ทะนุถนอมบุตรสาว ควรหวงั จะให้ อยู่อย่างสุขสบาย น่าจะเลือกพวกบณั ฑิตหรือจอหงวนขนั้ สาม เสียมากกว่า มีหรือที่จะหนั มาหาทหารขนั้ ห้าที่ไม่สนั ทดั คมั ภีร์ ตาราใดเลย หากจะเอ่ยถึงความหนุ่มแน่ น ความกล้าหาญ องอาจในการออกรบจบั ศึก... คนผนู้ ัน้ กเ็ ป็นเพียงหวั หน้าทหารท่ีหยาบคายซา้ ยงั มทุ ะลุ ดดุ นั ! พอคิดแบบนี้ความเยือกเยน็ สุขุมในใจนางก็สนั่ คลอน เดิมทีนางยกย่องชมเชยกองทหารเมืองเว่ยอนั แล้วไยกลบั มี ความคิดชวั่ รา้ ยถงึ เพียงนี้ได้ 2

อีกความคิดหนึ่ง...เป็นเช่นนี้กด็ ีแล้ว หากเขามีพ่อตาเป็น ถึงขุนนางขัน้ สอง อนาคตข้างหน้ าจะต้องราบร่ืนเป็ นแน่ บตุ รสาวของขนุ นางคงไม่ยอมให้สามีไปมีบา้ นเลก็ บา้ นน้อย ถึง เวลานัน้ นางกแ็ ค่เกบ็ ห่อผา้ จากไป ซ่ึงนับว่าเป็นส่ิงที่ถกู ต้อง นางไม่ควรหน่วงเหน่ียวอนาคตที่รงุ่ โรจน์ของเขา ตวั เอง ยงั มีสถานะเป็ นนักโทษหญิงอยู่เลย เป็ นตัวหายนะ ซ้ายงั ไร้ ประโยชน์ต่อเขา อีกทงั้ เขากไ็ ม่ควรแต่งกบั คนอายุสนั้ ที่มีชีวิต อย่ไู ด้เพียงไม่กี่ปี เรอ่ื งนี้จึงถือว่าดีสาหรบั ทงั้ สองฝ่ าย พอความคิดเร่ิมเห็นดีด้วย ถึงกระนัน้ อารมณ์กย็ งั ไม่ดี ตาม เพียงระยะเวลาสนั้ ๆ แต่นางกลบั คิดว่าตนมาอยู่เว่ยอนั นานมากแล้ว ตงั้ แต่โบราณมาไม่มีใครท่ีไม่อยากมีความรกั แต่ มีรกั กย็ ่อมมีทุกข์ เรื่องนี้เป็ นสจั ธรรม นี่แค่ได้ยินข่าวลือกย็ งั ทา ให้นางคิดมากจนไมอ่ ยากดื่มกินอะไร...ช่างแย่จริงๆ ก่อนหน้าถานหวนั่ ชิงไม่เคยมีความร้สู ึกอย่างนี้ กระทงั่ เมื่อมองความคิดของเจิ้งเอวี้ยออก นางกย็ งั ไม่สนใจด้วยซ้า เพราะมนั่ ใจว่ามาตรฐานการเลือกคู่ของเซ่ียเฉิ งจู่สูงมาก แต่ สถานะของนางกลบั ...สูงกไ็ ม่ใช่ต่ากไ็ ม่เชิง ทว่าหากตดั เรื่อง ความเหมาะสมออกไป จากนิ สยั ของเซี่ยเฉิ งจ่แู ล้วเขากห็ าคนท่ี 3

ตนพอใจได้ยาก แต่ถึงอย่างนัน้ กด็ เู หมือนเขาจะพบแล้ว นัน่ ก็ คือนาง หรอื บางทีนางคงหลงตวั เองมากเกินไป... เพราะแม้ถานหวนั่ ชิงจะยอมรบั ความสามารถของคนยคุ โบราณ แต่กอ็ ดทะนงตวั แบบคนยุคใหม่ไม่ได้ เพราะถึงนางจะ ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงแก้ไขยุคนี้ ทว่ากเ็ คยอยู่ในโลกที่ผ่าน ประวตั ิศาสตรเ์ หล่านี้มาแล้ว ดังนั้นที่ผ่านมาถึงถานหวนั่ ชิงจะเคยอยู่ในตระกูลสูง ศักด์ิ มัง่ คัง่ แต่พอต้องตกอยู่ในฐานะต่าต้อยได้รับความ ยากลาบาก นางก็ไม่เคยดูถกู ตัวเองหรือรู้สึกน้อยเนื้อต่าใจ เพราะนางกค็ ือนางอย่วู นั ยงั คา่ ไม่ว่าอย่ทู ี่ไหนกล็ ้วนเป็นหน่ึงไม่ เป็นสอง ถึงภายนอกจะถ่อมตวั นอบน้อมเพียงใด แต่ภายในนัน้ มัน่ ใจในตัวเองเป็ นท่ีสุด จึงเป็ นเรื่องยากที่ นางจะเช่ือว่า บตุ รสาวของขนุ นางยอมเดินทางนับรอ้ ยลีเ้ พียงเพื่อมาหาทหาร คนเดียว ฟังแล้วราวกบั เป็นเรอื่ งตลก มาถึงตอนนี้ ในที่สุดถานหวนั่ ชิงกต็ ระหนักถึงความร้สู ึก ของตวั เอง น่ีสินะท่ีเรียกว่าความอิจฉาริษยา... 4

หญิงสาวเกิดความตกใจ และความคิดสบั สนเหล่านี้ทา ให้นางนอนกลางวนั อย่างไม่เป็ นสุข เพียงคร่ึงชวั่ ยามถานหวนั่ ชิงกล็ กุ ขึน้ ลุ่ยจจู ดั การชงชาเขียวที่คณุ หนูชอบมาให้ ทว่าถานหวนั่ ชิงจะมีกะจิตกะใจละเลียดชิมเสียที่ไหน ถึงจิบไปหลายคากย็ งั ไม่รรู้ สชาติ นางเอ่ยถามล่ยุ จู “สองสามวนั มานี้ใต้เท้าได้กลบั มา บา้ งไหม?” ล่ยุ จวู างป้านชาลง แล้วหยิบเอาเสื้อที่วางอย่ขู ้างๆ ขนึ้ มา “หกวนั แล้วท่ีใต้เท้าไม่กลบั บา้ นเจ้าค่ะ ไม่ร้วู ่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แมแ้ ต่ผลดั เปล่ียนเสื้อผา้ กไ็ ม่มา” เดก็ สาวตอบพลางจบั จ้องสีหน้าคณุ หนูที่ไม่ส้ดู ีนัก นึกใน ใจว่าคุณหนูคิดถึงใต้เท้าเซ่ียขนาดนี้เชียวหรือ? ขนาดสี่ห้าวนั ก่อนเขาไมม่ า คณุ หนูกไ็ ม่เคยถามสกั คา ถานหวนั่ ชิงไม่รบั ร้รู สชาติชาสกั นิ ดจึงวางถ้วยลง จู่ๆ ก็ รู้สึกว่าตวั เองมีอาการพะวกั พะวนราวกบั คนเป็ นโรคจิต ทงั้ ท่ี ตวั เองคงมีชีวิตอย่ไู ด้ไม่ก่ีปี จะถึงสิบปี หรือเปล่ากย็ งั ไม่รู้ ดงั นัน้ เวลาท่ีเหลืออย่ยู ่อมลา้ ค่ามาก ควรจะทาให้ตนเองมีความสขุ ถึง จะถกู ต้อง 5

น า ง ม อ ง ไ ป ยัง น้ า ช า สี เ ขี ย ว ม ร ก ต ที่ มี ไ อ น้ า ล อ ย อ ยู่ ตรงหน้า ความคิดเร่ิมตกผลึกในใจจนสามารถเดินออกจาก ปัญหาท่ีแก้ไม่ได้สกั ที...สิ่งท่ีนางอยากได้ไม่ใช่การมีชีวิตยืนยาว หรือทรพั ย์สมบตั ิ หรือกระทัง่ อานาจ ขอเพียงเวลาหิวแล้วมี ซาลาเปาในมือ ยามหนาวมีเสื้อผ้าสวมใส่ และมีคนที่รกั ด้วย ความจริงใจ...ซึ่งคงหาได้ยาก ลุ่ยจูที่ถือเขม็ กบั ด้ายอยู่ในมือมกั จะเงยหน้ามองคณุ หนู บ่อยๆ ด้วยความกงั วล ตงั้ แต่คณุ หนูกลบั จากหออกั ษร นางก็ รสู้ ึกว่าคณุ หนูไม่ค่อยปกติ ตอนแรกคิดว่าคงจะเหนื่อยจากการ เดิน แต่เม่ือเหน็ อีกฝ่ ายถือถ้วยชานิ่ งอยู่นานแล้วกย็ งั ไม่พร่อง จึงคิดว่าไมน่ ่าจะเป็นเหตผุ ลนัน้ นางไมร่ วู้ ่าคณุ หนูกาลงั ครนุ่ คิด อะไรอยู่ เกิดเรอ่ื งอะไรขึน้ ท่ีหออกั ษรอย่างนัน้ หรอื ? นางอยากจะเอ่ยปากถาม แต่พอคุณหนูไม่พูดสาวใช้ อย่างนางจึงต้องอดทนอดกลนั้ และเพราะใจมวั แต่กงั วลจึงถกู เขม็ แทงนิ้ว คณุ หนูได้ยินเสียงนางร้องจึงมองมา เดก็ สาวกาลงั จะอ้าปากถาม แต่กลบั เห็นคุณหนูมีสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครงั้ เหมือนกบั คนคิดได้แล้วซึ่งต่างไปจากเมื่อครู่ท่ีอารมณ์ตกต่า หมดกาลงั ใจและท้อแท้ 6

คณุ หนูหยิบกาน้าชาขึ้นมารินชาจนเตม็ ถ้วย แล้วด่ืมจน หมด แต่ไมท่ นั ไรกห็ ยิบผา้ เชด็ หน้าแล้วพ่นน้าออกมา ลุ่ยจตู กใจเหลือกาลงั น้าชานัน่ วางไว้นานแล้ว ไม่น่าจะ รอ้ นมากกระมงั ไมร่ วู้ ่าคณุ หนูคิดอะไรอยู่ ทาไมใจไมอ่ ย่กู บั เนื้อ กบั ตวั นางรีบลกุ ขึน้ ไปจดั เกบ็ ป้านชากบั ถว้ ยชา แล้วไปหยิบคนั ฉ่ องบนโต๊ะเครื่องแป้ งมาให้คุณหนูดูว่ามีแผลพองในปาก หรือไม่ จากนัน้ หยิบน้าผึง้ ถ้วยเลก็ มาให้อีกฝ่ ายทาริมฝี ปากแก้ บวม เรียกว่าว่นุ วายกนั อย่พู กั หน่ึงเลยทีเดียว … สามวนั ต่อมา ฝนตกต้อนรบั ต้นฤดูใบไม้ผลิ สายฝนโปรยปรายไปทวั่ เมอื ง จิตใจของถานหวนั่ ชิงกเ็ ป็นเช่นเดียวกนั กบั สภาพอากาศ ด้านนอก นางไม่ร้วู ่าประจาเดือนเล่ือนออกไปกี่วนั แล้ว ย่ิงได้ ยิ น เ รื่ อ ง บุ ต ร ส า ว ข อ ง ขุน น า ง เ มื อ ง อี้ โ จ ว พัก ที่ จ ว น เ จ้ า เ มื อ ง ชวั่ คราว จิตใจกย็ ่ิงกลดั กล้มุ และกงั วล 7

“ ได้ ยิ นเจิ้ งเอวี้ยบอกว่ ากาแพงนอกเมืองสร้างใกล้ จ ะ เสรจ็ แล้วเจ้าค่ะ” ลุ่ยจทู ี่กาลงั พบั เสื้อผา้ เอ่ยด้วยเสียงผอ่ นคลาย “งานน่าจะยุ่งอีกสกั สองสามวนั จากนัน้ ใต้เท้ากค็ งจะกลบั มา ผลดั เปลี่ยนชดุ แล้วนะเจ้าคะ” หากเป็ นเมื่อก่อน คุณหนูจะต้องเอ่ยปากหยอกล้อ ทว่า วนั นี้กลบั ทาเสียง “หึ!” แล้วพดู ต่อว่า “ใครจะไปรเู้ ล่า” ได้ยินข่าวลือว่าบุตรสาวของขนุ นางท่านนัน้ ช่างงดงาม มีสาวงามคอยเอาอกเอาใจอย่ตู ลอด คงจะนึกถงึ คนอื่นหรอก ผู้ ชายหนุ่มแน่ นย่อมซ่อนสัญชาตญาณยามท่ีเห็นผู้หญิงสวย ไมไ่ ด้ ความคิดเช่นนี้คล้ายกบั นางกาลงั หึงหวง... หญิงสาวปิ ดสมุดภาพสวยงามและประณีตในมือลง แต่ ก่อนนางเคยคิดว่าสมุดภาพเล่มนี้มีฝี พู่กนั ที่ยอดเยี่ยมและลึก ลา้ แต่ก่อนนี้กลบั รสู้ ึกว่าไมม่ ีส่ิงใดแปลกใหม่เสียอย่างนัน้ ลุ่ยจูพบั เสื้อผ้าและจดั เกบ็ เรียบร้อยแล้ว เหน็ คุณหนูยงั ถือสมุดภาพในมอื ด้วยอาการกลดั กลุ้ม เม่ือเหน็ สายตาเจ้านาย เดก็ สาวกเ็ ดินออกจากห้อง สกั พกั กถ็ ือจานขนมสีทองที่เพิ่งทา 8

เสรจ็ ใหม่ๆ ออกมา เดก็ สาวเดินมาหยุดข้างกายนายสาวแล้ว เอ่ยว่า “คณุ หนู ข้างนอกฝนตกปรอยๆ นะเจ้าคะ” “อืม” “ในห้องครวั มีขนมท่ีใต้เท้าชอบกินมากมายจนกินไม่ หมดแล้วเจ้าค่ะ” “หืม?” “ถ้าคณุ หนูไม่มีเรื่องใดต้องทา...” ล่ยุ จยู ื่นจานขนมในมือ ให้ “นาขนมนี้ไปให้ใต้เท้าด้วยตวั เองจะดีกว่านะเจ้าคะ...” “...” … สานักคุ้มกนั ภยั หย่งเต๋อมีจางเม่าซ่ิงผ้ซู ึ่งรูปร่างสูงใหญ่ เป็ นหวั หน้า เขาเป็ นผ้ทู ี่มีสติปัญญาเฉียบแหลมและมากด้วย ความสามารถ เดิมสานักค้มุ กนั นี้เป็ นของท่านป่ .ู ..จางหย่งเต๋อ ท่ีเป็ นผ้รู ่ิเร่ิม พวกชาวยุทธ์ตงั้ ฉายาจางหย่งเต๋อว่า ‘จกั รพรรดิ มีดสองคม’ ด้วยว่าเขาชานาญการใช้มีดสองมือเป็ นท่ีสุด และ อาศยั เพลงมีดอนั ยอดเยี่ยมสรา้ งชื่อไปทวั่ ตงั้ แต่เหนือจรดใต้ 9

เม่ือสืบทอดมาจนถึงร่นุ ของจางเม่าซิ่ง เขากเ็ ป็ นคนท่ีมี ความตงั้ ใจสืบทอดวิชาจากท่านป่ ู หกขวบกเ็ ร่ิมฝึ กมีดสองมือ ทงั้ เช้าและเยน็ ด้วยความยากลาบาก หลงั จากฝึ กได้สิบหกปี ระดบั ฝี มือกถ็ ึงขนั้ สุดยอด ทว่าท่านป่ ูกลบั ถึงแก่กรรม บิดาวยั กลางคนของเขาก็เจ็บไข้ได้ป่ วยเสมอ สภาพของสานักคุ้ม กนั ภยั เสื่อมโทรมลงทุกวนั มีเพียงแค่เขาที่คอยประคบั ประคอง มนั ไว้อย่างยากลาบาก จนกระทงั่ อายุยี่สิบสามเขากไ็ ด้พบกบั หญิงสูงศกั ด์ิท่าน หนึ่ง ตอนนัน้ เขาได้รบั เงินจากนางมากมายจนสามารถปกป้อง สานักคุ้มกนั ภยั ของตนไว้ได้อย่างคาดไม่ถึง ทาให้สานักท่ีแต่ เดิมย่าแย่กลบั ฟื้ นตัวขึ้นมาได้อีกครงั้ นอกจากนี้เขาก็ยงั ได้ สมหวงั กบั ภรรยาคนงาม ผ่านมาสามปี แล้ว กิจการสานักคุ้มกันภยั นับวนั ก็ยิ่ง เจริญรุ่งเรือง มีลูกน้องสามสิบกว่าชีวิต และมีลูกทงั้ ชายและ หญิง ในแต่ละวนั นอกจากจะออกไปสงั่ การอย่ทู ี่สานักค้มุ กนั ภยั แล้ว เขาแทบจะไมม่ ีโอกาสได้แสดงเพลงมีดท่ีเช่ียวชาญอีกเลย แต่ว่าการเดินทางครงั้ นี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน นับเป็นครงั้ แรกท่ีภรรยาออกปากขอร้อง ทาให้เขาได้ร้วู ่า คนที่ ให้เงินจานวนมากในปี นัน้ ผ้มู ีพระคณุ ที่ประคบั ประคองสานัก 10

ค้มุ กนั ภยั ของเขาไว้ ที่แท้คือคณุ หนูใหญ่ บุตรีของอคั รเสนาบดี ถานที่ถกู เนรเทศมาชายแดน และที่สาคญั ผ้มู ีพระคณุ ของเขายงั เป็ นอดีตเจ้านายของ ภรรยาอีกด้วย ครงั้ นี้จางเม่าซ่ิงจึงต้องเสี่ยงภยั มาด้วยตวั เอง แต่รอบนี้เขาเอาภรรยามาด้วย จึงเท่ากบั เป็ นการเดิมพนั ด้วย ชีวิตของทงั้ ตนและภรรยา เพราะพวกเขาร้ดู ีว่าโทษของการให้ ท่ีหลบภยั กบั นักโทษหนักหนาเพียงใด ถึงคุณหนูตระกลู ถานได้วางแผนหาทางหนีทีไล่ไว้แล้ว โดยการซื้อบา้ นพกั บนภเู ขาสองสามหลงั ในชื่อคนอ่ืน แต่หากมี คนสืบหานาง กย็ ่อมเกี่ยวพนั มาถึงพวกเขาสองสามีภรรยาอย่ดู ี ทว่าบุญคณุ ต้องตอบแทน เขามีนิ สยั ท่ีรกั ความยุติธรรม อีกทงั้ ไม่อาจทนการรบเร้าของภรรยาได้ ดงั นัน้ ทงั้ ท่ีร้อู ยู่แก่ใจ ว่ามีอนั ตรายรออยู่มากเพียงใด เพราะยามนี้อยู่ในช่วงภาวะ สงคราม ทุกหนแห่งมีแต่ความวุ่นวาย แต่เขาก็ยงั ตัดสินใจ มาเว่ยอนั โชคดีท่ีสานักหย่งเต๋อเคยค้มุ กนั สินค้าในเส้นทางนี้ มาก่อน จึงคุ้นเคยกบั ถนนหนทาง เขาและผู้ติดตามใช้เวลา เดือนกว่ากม็ าถงึ 11

ทว่าเรื่องท่ีพวกเขาไม่ได้คิดมาก่อนกค็ ือ ขบวนเดินทาง ยงั ไม่ทันได้ผ่านเข้าประตูใหญ่ของเมืองเว่ยอนั ด้วยซ้า ก็ถกู ทหารสกดั กนั้ ไว้แล้ว ทหารรกั ษาการณ์ไม่เพียงค้นเจออาวุธที่ พวกเขานามา แต่ยงั พบคนที่แอบซ่อนไว้ในช่องลบั ของรถม้า ด้วย ทงั้ ขบวนจึงถกู ทหารควบคมุ ตวั ไว้ จางเม่าซ่ิงเริ่มร้สู ึกเสียใจขึ้นมา หากร้วู ่าเป็ นเช่นนี้ ไม่ว่า ภรรยาจะอ้อนวอนเพียงไร เขาก็จะไม่ยอมตอบรับอย่าง เดด็ ขาด การซุกซ่อนคนและอาวธุ เข้าเมือง จะสามารถเอ่ยอ้าง ว่าเตรียมมาเพื่อใช้ป้องกนั ตวั ได้อีกหรือ? ย่ิงครัง้ นี้ พวกเขามาเพ่ือนาตัวนักโทษหญิ งคนหนึ่ ง กลบั ไป นัน่ คือการให้ที่พกั พิงแก่นักโทษ อาจจะจบลงด้วยการ ถกู ส่งเข้าคกุ และอาจลงเอยด้วยโทษตายในท่ีสดุ เขารู้สึกถึงหายนะท่ีคืบคลานมาหา คิดว่าพวกตนไม่ แคล้วต้องถกู จบั ขงั คุกแน่แล้ว แต่กลบั พบว่าท่ีคุมขงั พวกเขา นัน้ หาใช่คกุ ตะรางอย่างท่ีคิดไม่ แต่เป็ นบา้ นท่ีเพ่ิงสร้างเสรจ็ ไม่ นาน มีผ้าห่มฟูกหมอนครบครนั เพียงแต่ถูกกักบริเวณไม่ สามารถเข้าออกได้ตามอาเภอใจเท่านั้น อีกทัง้ อาหาร แมก้ ระทงั่ น้าชากล็ ้วนเตรียมไว้อย่างดี 12

หนาซา้ ผ้ทู ่ีได้รบั หน้าที่คุมตวั พวกเขายงั คุยเล่นหวั เราะ กบั ผ้คู ุ้มกนั ภยั เจด็ แปดคนราวกบั ร้จู กั กนั มานาน นายทหารผู้ นัน้ ดแู ลพวกเขาและให้ความเป็ นกนั เองอย่างมาก หากร้สู ึกว่า สุราแรงไม่พอก็ยงั อุตส่าห์ให้คนเอามาเปลี่ยนให้พร้อมด้วย กบั แกล้ม พอคิ ดมาถึงตรงนี้ จางเม่าซิ่ งก็ถอนหายใจอย่างหนั ก หน่วง โชคดีที่เขาทาหน้าที่คุ้มกนั ภยั สินค้ามาหลายปี หวั ใจจึง ค่อนข้างกล้าแกรง่ ไม่อย่างนัน้ ความกงั วลระคนหวาดระแวงใน ความเป็นอยู่ท่ีดีผิดปกตินี้ เขากค็ งรบั ไม่ไหวแน่ๆ จากนี้เขายงั ไม่รวู้ ่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เพราะสถานการณ์อาจเปล่ียนแปลง ได้ทุกเม่ือ 13

78 ปล่อยให้ไป หวังจี้รับหน้ าที่ดูแลการขุดคลองสร้างกาแพงเมือง ขณะเดียวกนั กเ็ ป็ นหวั หน้าเฝ้าคนในสานักคุ้มกนั ภยั หย่งเต๋อ กล่มุ นี้ ท่ีต้องบอกว่าเฝ้านัน้ เพราะไม่เพียงแค่ส่งทหารเดินตรวจ ตราไปมา แต่ทุกวนั ต้องส่งข้าวส่งน้าให้ด้วย อาหารสามมือ้ ตรง เวลา ทงั้ สุรา เนื้อและข้าวมีครบครนั หากช่วงไหนท่ีปลีกตวั ได้ เขากจ็ ะไปแวะดวู ่าผคู้ ้มุ กนั ภยั กล่มุ นี้มีสิ่งใดขาดเหลือหรอื ไม่ การกระทานี้ทาให้ทหารและชาวบ้านในละแวกใกล้เคียง คิดว่าในบา้ นหลงั นี้มีบุคคลสาคญั มาพกั เวลาเดินผ่านพวกเขา กจ็ ะหลบ ด้วยเกรงว่าจะไปชนกบั ผสู้ งู ศกั ด์ิเข้า ไม่เพียงแต่หวงั จี้ ทงั้ ตู้เหอและจางเซ่ียนกเ็ คยไปทกั ทาย คนในสานักค้มุ กนั ภยั ด้วยท่าทางยินดีกนั มาแล้ว ตอนที่ออกมาตู้เหอยงั เอ่ยด้วยว่า “น่ีคือญาติฝ่ ายเมีย ของแม่ทัพหัวเมืองงนั้ หรือ? ลกั ษณะดูดีนี่ !...ผิวแต่ละคนทัง้ หนาและหยาบกระด้าง ดกู ร็ วู้ ่าฝึ กยทุ ธเ์ ป็นประจา” 1

จางเซ่ียนเอ่ยขึ้นมาบ้าง “เป็ นผู้คุ้มกันภัยก็ต้องมี ความสามารถสิ ว่าแต่...ฮหู ยินของหวั หน้าสานักค้มุ กนั ภยั เป็น อดีตหัวหน้ าสาวใช้ข้างกายคุณหนูถาน...เมียใต้เท้างัน้ รึ? เหลือเช่ือจริง! บ่าวรบั ใช้ท่ีจงรกั ภกั ดีตอนนี้หาได้ยากมาก นี่ ขนาดนางแต่งงานออกเรือนไปหลายปี แล้วกย็ งั ไม่ลืมเจ้านาย อีกหรือ นางเดินทางมาไกลนับพนั ลี้เพื่อช่วยคน นัน่ ไม่ง่ายเลย นะ” ตู้เหอตบหัวจางเซี่ยนไปหนึ่ งที “ช่วยคนอะไร? นัน่ เรียกว่าการมาเยี่ยมเยียน เป็นการสานสมั พนั ธร์ ะหว่างเจ้านาย กบั ลกู น้อง ช่วงนี้ใต้เท้าย่ิงอารมณ์ไม่ใครด่ ี เจา้ จะพดู อะไรกต็ ้อง ระวงั หน่อย อย่าให้ภยั ออกมาจากปาก ระวงั จะถกู ใต้เท้าส่งไป เฝ้าท่าเรอื ” หวงั จี้ยิ้มจนตาหยี “พดู แล้วกน็ ึกถึงผ้คู ้มุ กนั ภยั ที่พวกเรา เคยจ้างขนเสบียงมาจากในเมือง มีสองคนท่ีข้าร้จู กั อยู่ในผ้คู ้มุ กนั ภยั กลุ่มนั้นด้วย พูดตามตรงการขนเสบียงครงั้ นั้นระยะ ทางไกลพอสมควร จานวนเกวียนกม็ าก ทว่าคนของพวกเรามี น้อยจึงกลวั ว่าเสบียงจะถกู ปล้น ทว่าผ้คู ุ้มกนั ภยั พวกนัน้ นับว่า ไม่เลว ทาให้ขา้ สบายขึน้ มาก” 2

“มิน่าล่ะเจ้ากบั พวกเขาถึงเข้ากนั ได้ดี หากจะพูดไปคน เหล่านี้ก็อยู่ท่ีนี่ มาสี่ห้าวนั แล้ว ไม่รู้ว่าใต้เท้าจะเอาอย่างไร สรปุ ว่าจะให้คมุ อย่อู ย่างนี้ต่อไปหรอื ?” “กค็ งต้องรอคาสงั่ จากใต้เท้าจงึ จะปล่อยได้” “อืม...หากให้รอคาสงั่ จากใต้เท้าคงยากหน่อย แต่ถ้า หญิงงามผนู้ ัน้ มาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้า รบั รองว่าใต้เท้าคงได้ใจ อ่อนตาม” “ไม่จริง ใต้เท้าไมใ่ จอ่อนหรอก เขาจะต้องใจแขง็ แน่ๆ” “ดไู ปแล้วประสบการณ์พวกเจา้ ทงั้ สองยงั อ่อนนัก!” “ระวังคาพูดหน่ อย หากใต้เท้าได้ยินเข้า เขาอาจจะ ประเคนหมดั ให้พวกเจ้าจนต้องนอนซมกบั เตียงลุกไม่ได้ไป สามวนั เชียวนะ” “แล้วเจา้ คิดว่าตวั เองจะรอดงนั้ หรอื ...” พดู จบ ทัง้ สามก็ออกหมดั ใส่กันพลางหัวเราะเฮฮาในขณะท่ี เดินไปยงั ค่ายทหาร 3

ถึงแม้อวี้ฉีจะออกเรือนแล้ว ทว่าก่อนที่จะออกเรือนนัน้ นางอยู่จวนตระกลู ถานกบั คุณหนูใหญ่ เสื้อผ้าอาภรณ์อาหาร การกินไม่ขาดตกบกพรอ่ ง ทงั้ สินเดิมกไ็ ด้มามากถือเป็นวาสนา ที่น้อยคนนักจะมี หลงั ออกเรือนสามีกร็ กั ใคร่ ไม่มีบา้ นเลก็ บา้ น น้อยให้ต้องกลดั กลุ้มใจ แล้วยงั มีบุตรชายหญิงที่น่ารกั สองคน ชีวิตความเป็ นอยู่ราบร่ืนสมหวงั ดงั นัน้ แม้จะออกเรือนมาสาม ปี แล้วกย็ งั คงเป็นสาวงามอายนุ ้อย การเดินทางครงั้ นี้ นางร้วู ่ามนั อนั ตราย แต่นางมีชีวิตได้ ดีจนถึงบดั นี้ล้วนเป็ นบุญคุณของคุณหนูทัง้ สิ้น อีกทัง้ นางก็ ไม่ใช่บา่ วที่เกิดในบา้ น และไม่ได้เป็นเดก็ กตญั ญขู ายตวั เอาเงิน มาฝังศพบิดามารดา แต่เป็นแค่เดก็ ขอทานท่ีวนั หนึ่งมาขอทาน ต่อหน้าเกี้ยวคณุ หนู คณุ หนูเหน็ นางหน้าตาน่าเอน็ ดู จึงพาเข้า จวนมาเป็ นเดก็ รบั ใช้ข้างกาย จากนัน้ กเ็ ล่ือนขนั้ ให้นางขึ้นมา เรอื่ ยๆ ชีวิตของนาง ไม่ว่าจะอยู่ในจวนตระกลู ถานที่รา่ รวยหรือ หลงั จากออกเรือนเป็ นอิสระแล้ว ต่างกอ็ ยู่ภายใต้การวางแผน ของคุณหนูทงั้ สิ้น วนั นี้คุณหนูตกทุกขไ์ ด้ยาก นางจะไม่แยแส ได้อย่างไร ในเม่ือนางได้รบั ความเมตตาจากคณุ หนูกค็ วรต้อง ตอบแทน ความจริงแล้วยงั มีอีกหลายเร่ืองที่เอ่ยไม่หมด ถึง 4

จะต้องมอบชีวิตนี้ให้คณุ หนูกถ็ ือว่าค้มุ ค่า สงสารกแ็ ต่บุตรชาย บตุ รสาวสองคน และสามีท่ีแสนดีของนางเท่านัน้ ย่ิงช่วงนี้สามีไม่ได้โกรธนางแล้ว กลบั กนั คือเขาคอยเอ่ย ปลอบใจเมอ่ื เหน็ ว่านางมีท่าทีกลดั กล้มุ “ข้าสืบข่าวท่ีสานักศึกษามาแล้ว เป็ นไปตามท่ีหร่วนอี ตนั พดู ไว้ทงั้ หมด ใต้เท้าเซ่ียกลวั ว่าพวกเราจะแอบลกั ลอบเข้า เมืองไปรบั คนออกมาจึงสงั่ ให้หยุดการเรียนการสอนมาหลาย วนั แล้ว ตอนนี้เรายงั ไม่ได้รบั คน และท่านกไ็ ม่ได้โกรธพวกเรา จนไประบายกบั นางด้วย” อวีฉ้ ีถอนหายใจ “ข้าเพียงแต่คิดถงึ ห้าวเอ๋อกบั หลิงเอ๋อ” จางเม่าซ่ิงวางมือลงบนไหล่ของภรรยา ทาไมเขาจะไม่ คิดถึงเล่า ห้าวเอ๋อสามขวบ ส่วนหลิงเอ๋อเพ่ิงขวบครึ่ง เป็ น ช่วงเวลาท่ีน่ารกั มากทีเดียว “ครงั้ นี้หากได้กลบั ไป ข้าก็จะไม่ออกไปคุ้มกนั ภยั ด้วย ตวั เองสกั ระยะ” ตอนนี้เขากบั ภรรยามีลูกยงั เยาว์ หากเขาเป็ น อะไรไปกย็ ากจะคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรกบั ภรรยาและลูกๆ บา้ ง 5