กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

พอคิดถึงเร่ืองนี้ลุ่ยจูเองกย็ งั ทอดถอนใจ “คุณหนู ชาย แดนเว่ยอนั นี้ถึงจะยงั ไม่สมบูรณ์พร้อม แต่ว่าน้านี่ดีมากเลย ทีเดียว” ถานหวนั่ ชิงเอาผมยาวพาดไว้กบั ขอบอ่าง เพราะพืน้ ฐาน ร่างกายไม่ดีนางจึงไม่อาจแช่ตวั ได้นาน เพียงชวั่ ครู่กต็ ้องลุก แล้ว หลงั หญิงสาวส่งเสียงเรียกล่ยุ จไู ปสองครงั้ แต่กย็ งั ไม่มีเสียง ตอบรบั นางจึงได้แต่บน่ พึมพา “เดก็ คนนี้ ไม่ร้วู ่าว่ิงไปไหนอีกแล้ว ขนาดเสื้อเอี๊ยมกไ็ ม่ เอามาส่งให้” หญิงสาวขมวดคิ้วเลก็ น้อยพลางลุกขึ้นจากอ่างน้า มือ หน่ึงรวบผมยาวที่เปี ยกชื้น อีกมือพยายามใส่ชุดด้วยตนเอง เพราะเสื้อเอี๊ยมตวั เก่าถกู สวมมาทงั้ วนั จึงเปื้ อนเหง่ือ ไม่อาจ สวมซา้ ถานหวนั่ ชิงจึงตดั สินใจสวมเสื้อคลุมยาวสีแดงตวั นัน้ ออกมา เสื้อคลุมนี้เนื้อผ้าอาจโปร่งบางไปบ้าง แต่ปกปิ ดร่างกาย ได้ดี ถานหวนั่ ชิงแค่นเสียงเลก็ น้อยอย่างเคืองๆ คิดว่าให้ตน ออกไปก่อนแล้วค่อยคิดบญั ชีกบั ล่ยุ จู 13

มือหนึ่ งรวบผมยาว อีกมือก็สวมเสื้อ มนั ช่างวุ่นวาย ย่งุ ยากเสียจริง... และนี่เป็นภาพที่ใต้เท้าเซ่ียได้เหน็ ตอนท่ีเดินเข้ามา 14

89 คณุ หนูน้อย ตอนท่ีเซ่ียเฉิงจ่เู ดินเข้ามานัน้ ล่ยุ จไู มไ่ ด้อย่ใู นห้อง พอเขาช้อนตามองกเ็ หน็ ฉากท่ีทาให้ลิ้นแห้งผากไปทนั ที ผ้าแพรต่วนสีแดงมนั วาวคล้ายเรืองแสงเลก็ น้อยดูอ่อน นุ่มแนบไปกบั ผิวเนื้อนวลเนียน เส้นผมเปี ยกลู่ยาวสยายราว น้าตกถกู รวบไว้ข้างไหล่ขาวผอ่ ง เจ้าของเรือนร่างบอบบางที่ยืนอยู่ตรงหน้ากาลงั ใช้มือ เพียงข้างเดียวสวมเสื้อคลุม แต่เพราะผ้าแพรต่วนนัน้ ลื่นมาก พอดึงด้านซ้ายขึ้นได้ ทางด้านขวากเ็ ล่ือนลง แต่พอดึงด้านขวา ทางด้านซ้ายกล็ ่ืนหลดุ จากบา่ เสียอย่างนัน้ เพราะนางยงั สวมใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยจึงเผยให้เห็น ความขาวบาดตา เสื้อผ้าโปร่งบางสีแดงชวนให้คนมึนเมาย่ิง กว่าสุรารสแรงเสียอีก เนื้อตวั ชายหนุ่มเริ่มร้อนผะผ่าว สติไม่ ค่อยอย่กู บั เนื้อกบั ตวั นัก 1

ส่วนถานหวนั่ ชิง พอนางได้ยินเสียงฝี เท้ากร็ ีบเงยหน้าขึน้ เม่ือสบเข้ากบั ดวงตาที่เตม็ ไปด้วยความปรารถนา สีหน้าหญิง สาวกค็ ่อยๆ แดงระเรอ่ื ขึน้ มา เมื่อเห็นหญิงสาวยงั คงยืนนิ่ งไม่ขยบั เขยื้อน เซี่ยเฉิ งจู่ก็ อดไม่ไหวที่จะเดินไปหาพลางดึงเชือกรดั เอวและเสื้อผ้าช่วงบน ของตนออก แล้วห่อรา่ งงดงามเอาไว้อย่างพยายามหกั ห้ามใจ ลุ่ยจเู พ่ิงคิดได้ว่าไม่ได้นาเสื้อผา้ ชดุ ใหม่ไปให้คณุ หนู นาง จึงเอามือตีหน้าผากตวั เองไปหน่ึงที หลงั จากย้ายที่อยู่กร็ ้สู ึกยงั ไมค่ ่อยค้นุ ชินกบั ท่ีใหมน่ ัก ทาส่ิงใดยงั ดตู ิดขดั อยู่ พอนึกได้ เดก็ ส า ว ก็รี บ ห ยิ บ เ สื้ อ ผ้า ข อ ง เ จ้ า น า ย ก่ อ น จ ะ มุ่ ง ต ร ง ไ ป ยัง ห้ อ ง อาบน้า ทว่าย่ิงก้าวเท้าเข้าไปใกล้ห้องอาบน้ามากเท่าไร เสียง สนทนาจากด้านในกย็ ่ิงชดั เจน “ท่านมาห่อข้าไว้ทาไม? ตวั ท่านร้อนมาก อย่ามาทาให้ ข้าร้อนตามไปด้วยนะ” น้าเสียงนัน้ ช่างนุ่มนวลเป็นที่สดุ “อย่าขยบั ข้ากลวั ว่าเจ้าจะล้ม” น้าเสียงใต้เท้ายงั คงสุขมุ ดงั เช่นปกติ “...ไมเ่ อา ข้าอาบน้าเสรจ็ แล้ว” 2

“เดก็ ดี ฟังนะ อาบอีกรอบเถอะ...” “ท่านอย่าอ้มุ อย่างนี้สิ ประเด๋ียวข้าตก” “ถา้ เช่นนัน้ เจา้ กก็ อดคอข้าแน่นๆ...” เสียงที่แว่วมาทาให้หวั ใจของคนท่ีได้ยินเต้นโครมคราม ใบหน้าแดงกา่ ลามไปถงึ ใบหู จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงคุณหนูร้อง “อื้อ” คราหน่ึง ตามมา ด้วยเสียงหายใจหอบถ่ี จากนัน้ เสียงกด็ งั อย่างต่อเนื่อง “อย่า... ข้า... ข้าตงั้ ครรภอ์ ย่นู ะ...” น้าเสียงแหบพร่าของใต้เท้าเซ่ียเงียบไป ก่อนจะได้ยิน เสียงคารามอย่างพยายามอดกลนั้ “ได้... ข้ายงั ไม่ขยบั ข้าขอจบู นิ ดเดียว เดก็ ดี... ผ่อนคลายนะ ให้ข้าจูบหน่อย... แค่นิ ดเดียว ...” ล่ยุ จกู อดเสื้อผา้ ว่ิงหนีเตลิดไปพรอ้ มใบหน้าแดงฉาน หลงั จากแต่งงานแมท่ พั หวั เมืองกย็ ิ่งทางานหนักเพิ่มขึน้ 3

พอกาแพงเมืองเว่ยอนั ก่อสร้างเสรจ็ กย็ งั ต้องขดุ คเู มือง ตงั้ ป้อมปราการและโยกย้ายกาลงั พลเพื่อไปรกั ษาการณ์ ใน ระยะเวลาอนั สนั้ เมืองเว่ยอนั ราวกบั เป็ นเมืองที่ห้มุ ด้วยเกราะ เหลก็ ไมอ่ าจโจมตีได้งา่ ยๆ อีกแล้ว ในที่สุดการหักร้างถางพงนอกเมือง กับสร้างถนนใน เมืองกด็ าเนิ นการมาถึงช่วงสุดท้าย ทว่าใต้เท้าเซ่ียที่เพ่ิงจะเริ่ม หายใจได้คล่องกลบั ได้รบั จดหมายเรง่ ด่วน ด่านชายแดนหลูอนั กบั เมืองเปาเฟิ งของแคว้นอี้ถกู ตี แตก ตอนนี้กองทพั ของพวกต๋าปักหลกั มนั่ อยู่ในพื้นที่ หากไม่ สามารถแย่งสองเมืองนี้ กลับมาได้โดยเร็ว และไล่พวกต๋า ออกไป เกรงว่าอีกไม่นานพอกาลงั เสริมของพวกมนั มาทนั การ จะชิงเมืองคืนก็ยากแล้ว ซ้าร้ายก้าวต่อไปพวกมนั อาจจะพา กองทพั บกุ เขา้ เมอื งหลวงกเ็ ป็นได้ เน่ืองจากกองทพั หลวงอยู่ไกล คงไม่อาจเคล่ือนทพั มา ช่วยได้ทนั อีกทงั้ หากยงั รงั้ รอต่อไปกเ็ กรงว่าพวกต๋าจะทาการ โจมตีเมอื งอ่ืนๆ เพ่ิม ทางราชสานักจึงส่งหนังสือเรง่ ด่วนมาเพ่ือ ระดมกาลงั ทหารม้าจากเมืองต่างๆ ในเวลากระชนั้ ชิด ทว่าการ ศึกครงั้ นี้กลบั ไร้ผู้นา หากไม่มีแม่ทัพนากาลงั พลทัง้ หมด ก็ เท่ากบั การรบไรป้ ระสิทธิภาพแล้ว 4

ในจดหมายจึงมีคาสงั่ ให้เซี่ยเฉิ งจู่แม่ทพั หวั เมืองเมือง เว่ยอนั เป็ นผ้บู ญั ชาการโดยตรง รงั้ ตาแหน่งแม่ทพั ใหญ่ในศึก ครงั้ นี้ เนื้อความในจดหมายยงั รบั ปากด้วยว่า หากชนะศึกครา นี้แล้วเขาจะได้รบั การปนู บาเหน็จรางวลั มากมาย หลงั จากที่ใต้เท้าอ่านจดหมายจบ หวั คิ้วกข็ มวดเข้าหา กันอยู่พักใหญ่ อีกสองเดือนภรรยาของเขาก็จะคลอดแล้ว ผลตอบแทนคณุ งามความดีที่ระบุไว้ในจดหมายนัน้ ไมเ่ ลว แต่ก็ ต้องเอาชีวิตเข้าแลก ซ่ึงเขารู้ว่ามนั เป็ นเร่ืองล่อแหลมและ อนั ตรายย่ิง ไม่ร้วู ่าจะรอดชีวิตกลบั มาเหน็ หน้าภรรยาและลูก น้อยของตนหรือไม่ แต่ถึงอย่างไรคาสงั่ ทางทหารกไ็ ม่อาจฝ่ า ฝื นได้ แม่ทัพหัวเมืองเซี่ยเฉิ งจู่สัง่ ระดมพลจดั ทัพด้วยสีหน้า หนักอึ้ง ในใจวิตกกังวลไม่คลาย เม่ือกองทัพเตรียมพร้อม อาวุธยุทโธปกรณ์ล้วนครบครนั ทงั้ เสื้อเกราะและหมวกเหลก็ ชายหนุ่มยงั ไม่ทนั ได้สงั่ ลาภรรยาตนเองกต็ ้องรีบนาทัพออก จากเมอื งเว่ยอนั ตอนที่ถานหวนั่ ชิงรู้ข่าวกค็ า่ มืดแล้ว เป็ นครงั้ แรกหลงั แต่งงานท่ีต้องนอนเดียวดายอยู่บนเตียงเพียงลาพงั นางจึงอด 5

รอ้ งไห้ออกมาไม่ได้ ทว่าหญิงสาวกร็ ีบปลุกเรา้ ให้กาลงั ใจตวั เอง อย่างรวดเรว็ นางร้ตู วั ว่าการจะคลอดครรภน์ ี้ไม่ใช่เรอ่ื งงา่ ย คนในจวน จึงหาของลา้ ค่ามาให้บารงุ ร่างกายไม่เคยขาด แม้ใต้เท้าจะนา กาลงั พลไปออกรบแต่ก็ยงั สัง่ ลูกน้ องว่าต้องดูแลครรภ์ของ ภรรยาของเขาให้ปลอดภยั ใต้เท้าให้ความสาคญั กบั ฮหู ยินมาก ทุกๆ วนั แต่ละคนจะปรนนิ บตั ิกบั ฮูหยินด้วยความระมดั ระวงั และใส่ใจอย่างยิ่ง ทงั้ แม่นม หมอตาแยและหมอหญิงก็ถกู ใต้ เท้าเชิญมาที่จวนอย่างเสร็จสรรพ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้ เรยี บรอ้ ยทงั้ หมดแล้ว การมีเด็กคนหนึ่งในท้อง ทาให้ถานหวนั่ ชิงกินอาหาร ได้มากขึน้ พอเหน็ ของบารงุ แต่ละอย่างกน็ ้าลายสอแล้ว แต่นาง ร้วู ่าหากบารงุ ร่างกายมากจนเกินไปกอ็ าจจะคลอดลูกยาก จึง พยายามควบคุมปริมาณอาหารของตัวเอง น้าแกงบารุงซด เพียงถ้วยเล็กๆ ของบารุงก็ไม่กล้ากินมาก ทุกครงั้ เพียงกิน อย่างละนิ ดอย่างละหน่ อยเพื่อให้มัน่ ใจว่าตนเองได้รับ สารอาหารเพียงพอ โชคดีท่ีลูกน้อยในท้องถึงจะดื้อไปบ้าง ทงั้ กาปัน้ ทงั้ เท้าชอบถีบไปมา แต่ยงั ดีที่เจ้าตวั เลก็ ไม่เลือกกิน คน เป็นแม่จึงกินอาหารได้อย่างสบายใจ ไรก้ ารก่อกวนจากลกู น้อย 6

ช่วงใกล้จะคลอด ทุกวนั ถานหวนั่ ชิงได้แต่ชะเง้อมองไปที่ หน้าประตูและเฝ้ารอ ทว่าข่าวแห่งชยั ชนะกย็ งั ไม่มาสกั ที ส่วน คนก็ยงั ไม่กลบั หญิงสาวมกั จะฝันร้ายจนตกใจต่ืนกลางดึก เสมอ การฝันว่าได้ข่าวเซี่ยเฉิ งจู่ตายในสนามรบ ยิ่งทาให้นาง นอนไม่หลบั ในสมองกค็ ิดเพียงว่า หากเขาไม่สญู เสียพลงั มาให้ นางคร่ึงหน่ึงกค็ งจะรบจบไปนานแล้ว บางทีอาจจะกลบั มาได้ เรว็ กว่านี้ บางที... แม้ว่านางจะพยายามควบคุมความคิดเหลวไหล แต่ เพราะภาวะตงั้ ครรภท์ าให้อดฟ้งุ ซ่านไม่ได้ ดงั นัน้ ถงึ จะระวงั มาก เพียงใด สดุ ท้ายนางกย็ งั คลอดก่อนกาหนด ใต้เท้าเซ่ียเรง่ เดินทางกลบั จนแทบไมไ่ ด้หยดุ พกั เขาพากองทพั โผนทะยานเข้ามาในเมือง แม้กระทงั่ ชุด เกราะกบั หมวกเหลก็ ท่ีมีฝ่ นุ เกาะเตม็ มาตลอดทางกย็ งั ไม่ถอด ออก ผมชื้นเหงื่อจนเปี ยกเหนียว ยงั ไม่ถึงสองเดือน ทว่าหนวด เคราใต้คางกลบั เขียวครึ้ม ใบหน้าซีดเผือดเหมือนคนร้อนรน กระวนกระวาย เซี่ยเฉิ งจู่มาถึงก็ตรงไปที่จวนทันที พอหมอตาแยรู้ว่า ท่านแม่ทัพหวั เมืองกลบั มาแล้ว ก็รีบวิ่งออกมาแจ้งว่าฮูหยิน 7

และเดก็ ในครรภท์ ่าจะไม่ไหวแล้ว หากเลือกเกบ็ เดก็ ไว้ อีกหนึ่ง ชีวิตอาจจะ... พอใต้เท้าเซี่ยได้ยินดงั นัน้ ขอบตาพลนั แดงกา่ เขา กาหมดั แน่นแล้วหนั ไปชกกาแพงอย่างแรงจนเลือดไหลย้อยดู น่าสยดสยอง หมอตาแยรีบวิ่งแจน้ กลบั ไปในห้องคลอดโดยพลนั “ช่องคลอดเพิ่งเปิ ดได้สองช่นุ จะทาอย่างไรดีเล่า” ล่ยุ จไู ด้ฟังหมอตาแยพดู กแ็ ทบสลบ “เรว็ ! ให้ฮหู ยินของเจา้ กินน้าแกงโสมเข้าไป...” ถึงหมอตาแยทงั้ สองจะมีประสบการณ์การทาคลอดมา มาก แต่เวลานี้กย็ ุ่งจนทาอะไรไม่ถกู เหง่ือเยน็ ไหลจนชุ่มหวั ย่ิง นานไปฮูหยินกจ็ ะยิ่งคลอดยากเพราะเสียเลือดมาก หากเป็ น เช่นนัน้ จริงๆ...กลวั แต่ใต้เท้าพญายมเซี่ยเฉิ งจู่จะเดด็ หวั พวก นางให้ตายตามฮหู ยินไปด้วยแน่ พวกนางพกั อาศยั อย่ใู นจวนนี้ มาเกือบสองเดือนแล้ว แต่ละเดือนจะได้รบั เงินมากกว่าปกติถึง สองเท่า หากว่าเกิดความผิดพลาดแล้วละก.็ .. 8

สองหมอตาแยมองหน้ากนั แวบหน่ึง ต่างเห็นแววตา หวาดกลวั ของอีกฝ่ าย พวกนางสนั่ ผวาพร้อมกนั โดยมิได้นัด หมาย ลุ่ยจูเองกต็ กใจจนมือไม้อ่อน นางเดินพล่านไปทวั่ ห้อง พอได้ยินหมอตาแยบอกกร็ ีบไปคุกเข่าอยู่ด้านข้างคุณหนู แค่ เหน็ สีหน้าคณุ หนูขาวซีด เหงื่อเปี ยกชุ่มศีรษะ แม้แต่เสียงร้องก็ ยงั ไมม่ ี ดทู ่าทางเหมือนจะไมไ่ หวแล้ว เดก็ สาวกน็ ้าตาไหลพราก ตอนนี้อวี้ฉีกบั สามีกลบั เมืองหลวงไปแล้ว บุคคลสาคัญของ คณุ หนูอย่างใต้เท้าเซ่ียกย็ งั ไมไ่ ด้พบกนั ลุ่ยจูร้องไห้พลางส่งมือสัน่ ๆ ป้ อนน้าแกงโสมเข้าปาก คุณหนูของตน จากนัน้ กว็ างแผ่นโสมบางๆ ไว้ในปากของอีก ฝ่ ายด้วย “คณุ หนู คณุ หนูเจ้าคะ ท่านต้องยืนหยดั ให้ได้นะ คนข้าง นอกบอกว่าใต้เท้า...ใต้เท้ากลบั มาแล้วเจ้าค่ะ พอใต้เท้ากลบั มา ก็รีบมาดูคุณหนูทันที แล้วยงั สงั่ ให้ปกป้ องคุณหนูกบั คุณหนู น้อยด้วย คุณหนูเจ้าคะ คุณหนูต้องสู้ พอใต้เท้ากลบั มา ทุก อย่างกจ็ ะดีแล้ว หากว่าท่านไม่สู้ ต่อไปลุ่ยจกู ต็ ้องเรียกผอู้ ื่นเป็น เจ้านายนะเจ้าคะ ต่อไปใต้เท้ากจ็ ะแต่งคนอ่ืนเป็ นภรรยา และ 9

ต่อไปคุณหนูน้อยก็จะไม่มีมารดาผ้ใู ห้กาเนิ ดเหมือนคุณหนู จาต้องเรียกคนอ่ืนว่ามารดาตงั้ แต่เดก็ นะเจ้าคะ...” ไม่รู้ว่าน้าแกงโสมเสริมพลงั หรือแผ่นโสมบางท่ีทาให้ สมองปลอดโปรง่ หรอื เพราะถกู คาพดู ของล่ยุ จดู ึงสติกลบั มา ใน ที่สดุ ถานหวนั่ ชิงกฟ็ ื้ นจากเมือ่ ครทู่ ี่เจบ็ ปวดจนทนไม่ไหวจึงสลบ ไป คาพดู ของลุ่ยจูทาให้ถานหวนั่ ชิงค่อนข้างโกรธ นางเกิด แรงฮึด พยายามรวบรวมแรงกาลงั ทงั้ หมด “ช่องคลอดเปิ ดแล้ว ไอ้หยา เปิ ดแล้ว ในท่ีสุดกเ็ ปิ ดแล้ว” หมอตาแยทงั้ สองรอ้ งเสียงดงั ด้วยความดีใจ หนึ่งในนัน้ รีบบอก ว่า “ฮหู ยินออกแรงอีกนิ ด ออกแรงอีกครงั้ ช่องคลอดเปิ ดแล้ว คุณหนูน้อยอยากออกมาแล้ว ขอเพียงฮูหยินออกแรงหน่อยก็ จะเหน็ คณุ หนูน้อยแล้วเจ้าค่ะ...” อีกคนกร็ ีบยกมือขึน้ เตรียมรอ ท่า ถานหวนั่ ชิงไม่รู้ว่าทาไมตนเองถึงได้ฮึดสู้ขึ้นมา นาง ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ในหอู ื้ออึงไปหมด ได้ยินแต่เพียง ออก แรง! ออกแรงหน่อย! ยามนี้ร่างกายนางเจบ็ ปวดเหมือนตาย แล้วเกิดใหม่ แต่นางกร็ ้เู ช่นกนั ว่าเวลานี้ไม่มีใครท่ีช่วยตนได้ 10

ทาได้เพียงออกแรงทวั่ ทงั้ ร่างไปพร้อมกบั เสียงออกแรง! แรง อีก! ถึงนางจะปวดแทบตาย ถึงสุดท้ายเรี่ยวแรงจะเหลือเพียง เศษเสี้ยว ทว่าในท่ีสุดกร็ ้สู ึกได้ถึงเสียงตื่นเต้นยินดีจากคนรอบ ข้างดงั แว่วเข้ามา หลงั จากนัน้ หญิงสาวกห็ มดแรงสลบไป “ยินดีกบั ใต้เท้าด้วยเจ้าค่ะ ทงั้ มารดาและบุตรปลอดภยั ฮหู ยินคลอดคณุ ชายน้อยเจ้าค่ะ” ใต้เท้าเซ่ียที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงหมอตาแย กจ็ ้อง มองอีกฝ่ ายตาไมก่ ะพริบ “นางไม่เป็ นไรจริงๆ ใช่ไหม?” เมื่อครู่เขาเห็นอ่างน้า ผสมเลือดท่ีบ่าวถือออกมาจากห้องคลอด จึงเอ่ยถามด้วย น้าเสียงสนั่ เทา “ฮหู ยินไมเ่ ป็นอะไรจริงๆ เจา้ ค่ะ นางเพียงแค่หมดแรงจึง หลบั ไป เกรงว่าคงยงั ไม่ต่ืนตอนนี้ ใต้เท้าเจ้าคะ น่ีคือคุณชาย น้อย หน้าตาหล่อเหลามากเลยเจา้ ค่ะ” กล่าวจบ หมอตาแยกส็ ่ง เดก็ ทารกที่อ้มุ อย่ใู นอ้อมแขนให้ผเู้ ป็นบิดา 11

เซี่ยเฉิ งจ่ยู ื่นมือท่ียงั มีเลือดไหลอยู่ไปรบั เจ้าหนูตวั เลก็ ๆ มาโอบอ้มุ ไว้ในอ้อมแขน สายตาทอดมองเดก็ ทารกรา่ งเลก็ จอ้ ย ที่มีผิวแดงทงั้ ตวั จวั่ เว่ินซ่ึงยืนสงบนิ่ งอยู่ข้างใต้เท้ามาตลอด เห็นมือใต้ เท้าสนั่ เทิ้มเป็ นครงั้ แรก มือทงั้ สองกาลงั ประคองเดก็ น้อยท่ีมี ปากเลก็ กระจิริด เปลือกตายงั ปิ ดสนิ ท ทนั ใดนัน้ ในดวงตาใต้ เท้ากม็ ีหยดน้าพราวพรา่ งเป็นประกาย นัน่ คือน้าตาลูกผชู้ าย... สามปี ผา่ นไป ยามฟ้าสางในฤดรู อ้ น แสงอรโุ ณทยั เร่ิมมาเยือน ดวงดาว ยงั คงสว่างเต็มท้องฟ้ า เพียงเลิกม่านหน้าต่างออกก็จะเห็น หมอกขาวแผ่คลุมบางเบาอยู่ด้านนอก สายหมอกลอยอ้อยอิ่ง อย่เู หนือลานบา้ น ต้นไม้ ภเู ขาจาลอง และทางเดินหินที่เหน็ เป็น เงาตะค่มุ ผ้าม่านทัง้ ส่ีด้านคลุมปิ ดรอบเตียง ชายหนุ่มรูปร่าง แขง็ แกร่งใช้แขนของตวั เองโอบหญิงสาวบอบบางท่ีกาลงั นอน หลบั ไว้ในอ้อมกอด ผมดาขลบั ถกู รวบไว้ด้านหน่ึง ผ้าไหมเยน็ 12

ล่ืนคลุมมาถึงหน้ าอก เผยให้เห็นผิวของหญิงสาวท่ีขาวดุจ น้านม และยิ่งขบั ผิวสีเข้มของคนด้านหลงั ให้เด่นชดั เมื่อแนบ ชิดกนั ไม่ร้วู ่านานเท่าไร เม่ือคนข้างหลงั ต่ืนขึ้นมากก็ ้มหน้าลง แนบแก้มกบั แก้มหญิงสาวด้วยความเคยชิน ทงั้ สองแลกจมุ พิต แผว่ เบาอย่างลึกซึ้ง ผิวพรรณของคนในอ้อมแขนนัน้ ขาวราวหิมะจึงมกั จะมี รอยได้ง่าย โดยเฉพาะเมื่อเขาควบคุมแรงปรารถนาไม่ไหว ซึ่ง เกิดขึ้นอยู่บ่อยครงั้ เปลือกตาของนางยงั ปิ ดสนิ ท ทว่าจิตใต้ สานึกรบั ร้ไู ด้ถึงสมั ผสั แผ่วเบาราวปี กผีเสื้อสลบั กบั การขบกดั เบาๆ ที่ริมฝี ปากจึงตอบรบั กลบั ไป นางค่อยๆ เปิ ดเปลือกตา อย่างสะลึมสะลือแล้วหลบั ต่อ จาได้ว่ามีคนคลุมผา้ ห่มให้ ได้ยิน เสียงเสียดสีจากการสวมใส่เสื้อผ้าตามมาด้วยเสียงฝี เท้าก้าว เดินแว่วมา จวบจนดวงอาทิตยข์ ึ้นสูง หญิงสาวกถ็ กู ความร้อน อบอ้าวในห้องปลกุ ให้ต่ืนขนึ้ มาอีกครงั้ 13

90 ครอบครวั ล่ยุ จจู ากเดก็ สาววยั สิบห้ากเ็ ติบโตเป็นสาวเตม็ ตวั นางมีความสุขุมเยือกเย็นมากขึ้น ปัจจุบนั ยงั รบั ใช้อยู่ ข้างกายท่านแม่ทพั กบั ฮหู ยิน มีเดก็ รบั ใช้ในความดแู ลราวสาม สี่คน ทนั ทีที่เหน็ แสงอาทิตยส์ าดส่อง ล่ยุ จกู บั เดก็ รบั ใช้กร็ ีบเร่ง มือทางาน นางสงั่ ห้องครวั ให้เตรียมผกั ชิ้นเลก็ เยน็ ชุ่มคอกบั นม แพะแช่น้าแขง็ จากนัน้ จึงให้สาวใช้หยิบตะกร้า เดินเข้าไปใน อโุ มงคน์ ้าแขง็ ข้างจวน ด้านในมีก้อนน้าแขง็ ท่ีเตรียมไว้จากฤดู หนาวปี ที่แล้ว แต่ละก้อนมีขนาดใหญ่เลก็ ไม่เท่ากนั มีทงั้ เป็ น ก้อนน้าแขง็ และเส้นน้าแขง็ เพื่อให้สะดวกต่อการใช้สอย พอเข้าไปลุ่ยจูกถ็ ึงกบั ตวั สนั่ ด้วยความหนาว นางรีบให้ คนหยิบก้อนน้าแขง็ ใส่ให้เตม็ ตะกรา้ จากนัน้ กป็ ิ ดประตอู โุ มงค์ ฤดคู ิมหนั ตป์ ี นี้อากาศรอ้ นมาก ถานหวนั่ ชิงจึงไม่ค่อยสบ อารมณ์นัก เพราะร่างกายของนางไม่ทนทานทงั้ ต่อความหนาว เยน็ และความร้อน หากหนาวเกินนางกน็ อนไม่หลบั หากร้อน 1

มากไปร่างกายกไ็ ม่มีแรง นอนไม่หลบั เช่นกนั ช่างทรมานเสีย จริง เช้าวนั นี้นางตื่นขึ้นมาพร้อมเหง่ือท่วมกายจนเหนียวตวั กระทงั่ ได้แช่ตวั อาบน้าและเปล่ียนเสื้อผา้ จงึ รสู้ ึกสดช่ืนสบายขึน้ มาก ตอนที่ลุ่ยจูให้คนเอาถาดน้าแขง็ มาวางไว้ในห้องส่ีท่ี ก็ เหน็ ถานหวนั่ ชิงกาลงั นอนตะแคงเท้าศอกอย่บู นเตียง เนื้อผา้ ท่ี ฮหู ยินสวมใส่นัน้ บางเบาเป็ นท่ีสุด กระโปรงอ่อนนุ่มสีไข่มุก ขบั เน้นเส้นผมยาวสลวยดาขลบั กบั ผิวนุ่มขาวราวหิมะให้โดดเด่น ย่ิงขึ้น แขนเสื้อนางร่นลงมา เผยให้เหน็ ลาแขนวบั ๆ แวมๆ ท่ี ปรากฏรอยนิ้วของใต้เท้าประทบั ไว้อย่างเด่นชดั ใต้เท้ามกั จะเหลือทิ้งรอยไว้ตามตวั คณุ หนูเสมอ...วนั นี้ที่ ลาคอกม็ ี ล่ยุ จเู ร่ิมหน้าแดง ทงั้ ท่ีเหน็ มามากจนน่าจะค้นุ ชินนาน แล้ว ใต้เท้าเซี่ยทงั้ รกั ทงั้ หลงคุณหนู หลงั จากท่ีแต่งงานแล้ว นับวนั คณุ หนูกย็ ่ิงงดงามนัก 2

“ฮหู ยิน ข้าให้ห้องครวั เตรียมอาหารเช้าไว้เรียบร้อยแล้ว เจ้าค่ะ มีโจก๊ กบั ผกั เคียง กินแล้วสดช่ืนมากนะเจ้าคะ ฮหู ยินกิน สกั หน่อยเถอะ” ถานหวนั่ ชิงส่ายหน้า “กินไม่ลง ตอนเที่ยงค่อยกินแล้ว กนั ” ลุ่ยจรู ้วู ่าคุณหนูร้อนจนราคาญ แต่ยงั อดไม่ได้ที่จะเซ้าซี้ ต่อ “ถึงจะไม่หิวแต่กินสกั นิ ดกย็ งั ดีนะเจ้าคะ ไม่อย่างนัน้ ท่าน แม่ทพั กลบั มาต้องชกั สีหน้าทาตาขวางใส่ข้าแน่” นางรีบโน้ม น้ าวต่อ “มีน้านมแช่น้าแข็งด้วยนะเจ้าคะ มีเนื้ อผลไม้สด ลอยหน้า รสชาติเปรี้ยวๆ หวานๆ อร่อยสดชื่นมากเลย ข้าจะ ไปยกมาให้ฮหู ยินนะเจ้าคะ...” แต่ก่อนตอนท่ีลุ่ยจเู รียกนางว่าคณุ หนูนัน้ ช่างเช่ือฟังเป็ น ท่ีสุด ทว่าตงั้ แต่เรียกนางว่าฮูหยินกเ็ ปลี่ยนไป การพูดการจา เหมือนกับใต้เท้าเซี่ย เรียกได้ว่าเลียนแบบกันออกมาเลย ทีเดียว อ้อไมส่ ิ...ตอนนี้เป็นแม่ทพั ใหญ่เซ่ียแล้ว เมื่อสามปี ก่อนเซ่ียเฉิ งจู่รบชนะข้าศึก จึงได้เล่ือน ตาแหน่งจากแม่ทพั หวั เมืองเป็นรองแม่ทพั ใหญ่ ตลอดสองปี มา นี้เขามีความดีความชอบในการสู้รบติดต่อกนั อีกหลายครงั้ 3

มาถึงตอนนี้จึงดารงตาแหน่งแม่ทพั ใหญ่ แล้วย้ายบ้านมาอยู่ท่ี จวนแมท่ พั ในเมืองอี้โจว ในเมืองนี้มีจวนแม่ทพั อย่หู ลายแห่ง แต่ละจวนล้วนสร้าง ใกล้ๆ กนั จวนท่ีแม่ทพั ใหญ่เซี่ยอยู่นัน้ ขนาบข้างทงั้ ซ้ายและ ขวาด้วยจวนของแม่ทพั ท่านอ่ืน ทาให้บรรดาแม่ทพั สะดวกต่อ การแลกเปล่ียนความรซู้ ึ่งกนั และกนั โชคดีที่ทุกคนล้วนเป็ นผ้ทู ่ีได้รบั การเลื่อนตาแหน่งของ เมืองอี้โจว ไม่มีผ้ใู ดมาจากเมืองหลวง จึงไม่มีใครรู้ฐานะและ อดีตของนาง ไม่เช่นนัน้ แล้วถานหวนั่ ชิงกไ็ ม่ร้วู ่าจะต้องรบั มือ กบั สถานการณ์อย่างไร เพราะถานหวนั่ ชิงกาลงั จิตใจล่องลอย จึงได้แต่พยกั หน้า ให้ เพียงชวั่ พริบตาน้านมแพะแช่เยน็ กถ็ กู ส่งมาตรงหน้า นาง รบั มาดื่มได้คาหนึ่งแล้วนึกบางอย่างได้ “เชียนเอ๋อล่ะ?” ปกติเจ้าตวั เลก็ จะว่ิงปรูด๊ เข้ามาแล้วน่ีนา และมกั จะถกู ล่ยุ จขู วางเอาไว้หลายต่อหลายครงั้ ทว่าวนั นี้กลบั ไมเ่ หน็ แม้เงา 4

“คุณชายน้อยถกู ท่านแม่ทพั พาไปค่ายทหารตงั้ แต่เช้า แล้วเจ้าค่ะ ตอนไปยงั รอ้ งไห้ขี้มกู โป่ งอย่เู ลยเจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงฟังแล้วกไ็ ม่ได้เจบ็ ปวดใจแต่อย่างใด กลบั หวั เราะออกมา เม่ือคืนคุณหนูน้ อยของบ้านไม่เชื่อฟังอยากนอนกับ มารดา ผลสุดท้ายถกู บิดาของเขายกขึ้นแล้วตีจนก้นสองข้าง แดงอย่างกบั ก้นลิง นางเห็นแล้วเจบ็ ปวดใจ แต่เจ้าตวั เลก็ ทงั้ ร้องไห้ทงั้ ยืนหยดั ด้วยขาเลก็ ป้อม ปากน้อยๆ ตะโกนลนั่ ‘ท่าน พ่อแย่...ท่านพ่อแย่...’ เหตกุ ารณ์นัน้ นึกขึน้ มาคราใดกข็ าทุกที น่ีเจ้าตวั เลก็ เจบ็ แค้นเป็นแล้วสินะ ทกุ ครงั้ ที่ถกู บิดาตี เขา กจ็ ดจาอย่างน้อยคือครึ่งเดือน ตามปกติเขาจะชอบตามบิดาไป ค่ายทหาร ครงั้ นี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ งไม่อยากไปคงเพราะเจบ็ แค้น แน่ๆ เลย ล่ยุ จนู ึกขึน้ มากย็ งั อดหวั เราะไม่ได้ “ตอนไปคณุ ชายน้อย ยงั ตะโกนเสียงลนั่ ว่าท่านพ่อแย่อย่เู ลยเจา้ ค่ะ” ตัวเท่านี้ยงั ด่าคนไม่เป็ น อย่างมากที่สุดก็คือแย่ และ สงวนไว้ใช้กบั บิดาของตวั เองเสียด้วย 5

“คณุ ชายน้อยเกิดมาผิวขาวน่ารกั น่าใคร่ ใครเหน็ กช็ อบ ใจ ใต้เท้ายงั ลงมือได้ลงคอ” คุณชายน้ อยนั้นเหมือนคุณหนูมาก ผิวขาวอย่างยิ่ง ดวงตาสดใสเหมือนดวงดาวเลก็ ๆ บนท้องฟ้ายามคา่ คืน เวลา มองกอ็ ยากจะเกบ็ ดวงดาวมาส่งให้เขา ทุกคนล้วนดแู ลคณุ ชาย น้อยเป็นอย่างดี หากจะออกไปข้างนอกจวนกต็ ้องมีคนติดตาม ถึงสามคน เพราะกลวั ว่าจะถกู พ่อค้าเรล่ กั พาตวั ไป ทุกครงั้ ท่ีได้ยินคุณชายน้อยร้องไห้เพราะถกู ใต้เท้าสงั่ สอน คนในจวนต่างก็เจบ็ ปวดหวั ใจอย่างมาก แต่เม่ือวานนี้ คณุ หนูเหน็ แล้วกลบั หวั เราะออกมาเสียอย่างนัน้ ลุ่ยจจู ึงไมค่ ่อย พอใจ มารดาที่ไหนทาอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าควรปกป้ องลูกหรอก หรือ? ถานหวนั่ ชิงหวั เราะรา่ “เจ้าน่ะ เพลาๆ ลงบา้ ง” ความจริง แล้วผ้เู ป็ นบิดานัน้ รกั ลูกมาก เพียงแต่รปู แบบการแสดงออกไม่ เหมือนกนั กเ็ ท่านัน้ พ่อลกู ตีกนั ทะเลาะกนั อย่างนี้ไม่มีอะไรไม่ดี หรอก 6

โชคดีมากท่ีภายนอกนัน้ เชียนเอ๋อเหมือนตน แต่ร่างกาย กลบั แขง็ แรงเหมือนคนเป็ นพ่อ เด็กน้อยทัง้ คล่องแคล่วและ ปราดเปรียวมาก “แล้วฝอู ินล่ะ?” “ไปหาอาจารยต์ งั้ แต่เช้าแล้วเจ้าค่ะ ยงั เอาภาพอกั ษรมา ให้ฮหู ยินด้วย” ฝอู ินค้นุ ชินกบั การให้พี่สะใภ้วิจารณ์ภาพอกั ษร ของเขาแล้ว หาดมีจดุ ไหนท่ีดไู ม่สมบูรณ์หรอื ขาดๆ หายๆ กใ็ ห้ ถานหวนั่ ชิงพินิ จพิเคราะห์แล้วเขียนบอก ผลงานที่ส่งมาจึง สวยงามมากขึน้ เรอ่ื ยๆ ดงั นัน้ พอมาถึงเมืองอี้โจว ถานหวนั่ ชิงจึงหาอาจารยท์ ่ีมี ความชานาญมาสงั่ สอนพื้นฐานและทกั ษะการวาดภาพให้แก่ เขา เพราะถึงนางจะชานาญ แต่กไ็ ม่ได้เกิดมาเป็นคนโบราณ วิธี ท่ีใช้จึงค่อนข้างซบั ซ้อนและผสมผสานหลากหลาย ไม่เหมาะท่ี จะให้ความรู้ขนั้ พื้นฐานแก่ผ้ทู ี่เร่ิมศึกษา พื้นฐานของเดก็ นัน้ สาคญั มาก ต้องปทู างให้ดี ส่วนนางกค็ อยให้คาแนะนาอย่ขู ้างๆ การสอนอย่างนี้จึงจะดีต่อฝอู ิน หลงั เท่ียง 7

ฮหู ยินของอดีตแม่ทพั ท่านหนึ่งที่เพิ่งย้ายถ่ินฐานมาจาก ต่างเมืองเข้ามาขอเยี่ยมเยียน ทัง้ สองนัง่ สนทนากนั ฮูหยินท่านนัน้ พูดถึงแต่อนาคต ของสามีตนเองว่ามีเคลด็ ลบั อะไร เวลาไหนถึงจะสามารถย้าย ไปเมืองหลวงได้ ท้ายที่สุดอีกฝ่ ายกม็ องถานหวนั่ ชิงด้วยความ อิจฉา “เซี่ยฮหู ยินช่างเป็ นคนมีวาสนาจริงๆ ถึงท่านแม่ทพั เซี่ย จะอายุยงั น้อยแต่กม็ ีความโดดเด่นและมีความดีความชอบใน การสู้รบมากมาย ภายในระยะเวลาแค่สามปี กเ็ ล่ือนจากขนั้ ห้า มาเป็ นขนั้ สามได้แล้ว อีกทงั้ ยงั เป็ นบุคคลท่ีมีชื่อเสียง แม้แต่ ฮ่องเต้กร็ วู้ ่าเขตชายแดนมียมทูตเซี่ยคอยปราบพวกต๋า หากว่า ได้คุณงามความดีจากการสู้รบอีกครงั้ ไม่แน่ว่าฮ่องเต้อาจจะ เรียกตวั เข้าเมืองหลวงเพื่อพระราชทานรางวลั ด้วยพระองคเ์ อง กเ็ ป็นได้” แขกท่ีมาสงั เกตเจ้าของบ้าน เหน็ แววตาหญิงสาวไม่ได้ สะทกสะท้านกบั เร่ืองท่ีได้ยินจึงกวาดตามองภาพเขียนงดงาม ในห้องโถงรบั แขก เหน็ แล้วกร็ ้ไู ด้ว่ารสนิ ยมของเจ้านายจวนนี้ ไม่ธรรมดา 8

เมืองอี้โจวนี้แตกต่างจากเมืองหลวง แม่ทพั กแ็ ตกต่าง จากเหล่าบณั ฑิต แต่ละนายผ่านการเดินทัพทาสงครามจึงดู หยาบกระด้าง อีกทงั้ แม่ทพั เซี่ยกเ็ กิดมาในตระกลู ธรรมดาไม่ สูงส่ง ไหนเลยจะมีความละเอียดอ่อนได้ มิน่าล่ะบรรดาฮูหยิ นจึงมกั จะรวมตวั กนั พดู ถึงฮหู ยินของแม่ทพั เซ่ียท่านนี้เสมอ ทงั้ กิริยามารยาท กระทงั่ การขมวดคิ้ว การยิ้ม กด็ ุจดงั คนสูงศกั ด์ิ ต่างคาดเดากนั ว่านางน่าจะไม่ใช่บุตรสาวท่ีมาจากครอบครวั ธรรมดา แต่ตามท่ีพดู ๆ กนั มาว่าบา้ นนางไม่มีใครเหลือแล้วจึง ไม่มีทางพิสจู น์ได้ ประวตั ิชีวิตนางช่างเป็นปริศนาจริงๆ “หากแม่ทพั บ้านข้าอดทนได้สกั ครึ่งหน่ึงของแม่ทพั เซ่ีย ข้ากค็ งไม่ต้องออกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากญาติทางฝ่ าย แมไ่ กลถึงเมอื งหลวงหรอก...” คาพูดนี้ฟังดูเหมือนประเมินค่าตวั เองให้ต่าลง แท้จริง กลบั ซ่อนไว้ด้วยการสืบข่าวว่าถานหวนั่ ชิงนัน้ มีญาติอยู่ท่ีเมือง หลวงบ้างหรือไม่ บางทีอีกฝ่ ายอาจจะอยากหาเบาะแสว่าถาน หวนั่ ชิงนัน้ มาจากเมืองหลวงหรือเปล่า เวลานิ นทาจะได้ไม่ ประเมินหญิงสาวตา่ เกินไป ในที่สดุ กไ็ ด้ส่งแขกกลบั ไปเสียที ถานหวนั่ ชิงรสู้ ึกว่าจิตใจ ของตนยา่ แย่อย่างรนุ แรง 9

ตอนท่ีลุ่ยจถู ามนางว่าอยากไปข่ีม้าหรือไม่พระอาทิตยก์ ็ ใกล้ตกดินแล้ว อากาศร้อนด้านนอกกล็ ดลงมาก มีสายลมพดั เยน็ สบายพอควร เพราะว่าร่างกายอ่อนแอ นางจึงร้อู ย่างลึกซึ้งว่าการออก กาลงั กายเป็ นสิ่งสาคญั ทุกวนั จึงต้องออกไปเดินเล่นข้างนอก หากขี้เกียจก็จะเว้นสองสามวันแล้วไปขี่ม้าออกกาลังกาย เพราะกีฬาในสมยั โบราณมีน้อยมาก อีกทงั้ กิจกรรมที่ผหู้ ญิงทา ได้กจ็ ากดั มีเพียงขี่ม้าท่ีพอทาได้ ซา้ ยงั ช่วยให้ร่างกายแขง็ แรง และจิตใจโล่งสบาย หญิงสาวจึงผ่อนคลายอารมณ์ด้วยการข่ีม้ารบั อากาศ ปลอดโปรง่ ... แล้วกเ็ ป็นดงั ท่ีล่ยุ จกู ล่าวไว้ อากาศตอนพลบคา่ เยน็ สบายมาก สายลมพดั โชยเอ่ือย เวลาควบม้าลมกพ็ ดั เส้นผมพลิ้วไหวเบาๆ หญิงสาวควบมา้ จาก จวนแม่ทพั ไปยงั ทะเลสาบท่ีไมไ่ กลกนั นัก 10

เวลานี้ตะวนั ในยามสายณั ห์คล้อยลงทางทิศตะวนั ตก แสงยามสนธยาแผ่คลุมไปทุกหวั ระแหง ส่องสะท้อนหมู่เมฆ ขาวบริสทุ ธ์ิบนขอบฟ้าให้กลายเป็นสีแดงส้มปานก้อนไฟ สายตานางทอดมองไปท่ีทะเลสาบ นึกถึงประโยคหนึ่ง ท่ีว่า...พระอาทิตย์ใกล้ลบั ขอบฟ้ า สายลมและแสงแดดที่ตก กระทบผิวน้ามอบความรสู้ ึกอาจหาญ ถานหวนั่ ชิงนัง่ อยู่บนหลงั ม้าแล้วมองฉากนี้ พลนั ร้สู ึกว่า ตนค่อนข้างโง่เขลา เพียงไม่นานความข่นุ ข้องหมองใจเพราะฮู หยินที่มาเย่ียมเยือนกค็ ่อยๆ สงบลง ใช่แล้ว... ตาแหน่งของใต้เท้าเซ่ียเลื่อนไวมาก เขาได้ ความดีความชอบในการส้รู บทุกครงั้ จนช่ือเสียงเลื่องลือมาถึงอี้ โจว และวนั นี้กล็ ่วงรไู้ ปถงึ หฮู ่องเต้แล้ว เรื่องเขาจะได้เข้าเมืองหลวง อยู่ท่ีว่าจะช้าหรือเร็วก็ เท่านัน้ ... แล้วจะทาอย่างไรกบั ฐานะตวั เองดี? แกล้งป่ วยงนั้ หรือ แล้วจะแกล้งได้ถึงเม่ือไร? หากวนั หนึ่ งต้องย้ายไปอยู่เมือง 11

หลวงจริงๆ ฐานะของเขาต้องถูกตรวจสอบอย่างละเอียด แน่นอน กระทงั่ ฮหู ยินกต็ ้องถกู ถามถึงไปด้วย แล้วควรทาอย่างไรดี? เมื่อถึงเวลานัน้ จริงๆ นางยงั จะสามารถแกล้งตายได้อีก หรอื ? ถานหวนั่ ชิงคิดจนปวดหวั นักโทษหญิง! นักโทษหญิง! นางรู้ตัง้ แต่แรกแล้วว่านี่ อาจจะเป็ นอุปสรรคใหญ่ ระหว่างทงั้ สอง เริ่มแรกนัน้ นางอาจจะตดั ใจได้ แต่ตอนนี้เม่ือได้ ลิ้มรสความหวานนุ่มลิ้นแล้วไยจะต้องชิมรสขมฝาดเฝื่ อนอีก เล่า นางไม่สามารถคิดหนีไปได้อีกแล้ว นอกจากเซ่ียเฉิ งจู่ นาง กย็ งั มีเจ้าตวั เลก็ ป้อมด้วย เชียนเอ๋อ... สีหน้าหญิงสาวภายใต้แสงตะวนั ยามโพล้เพล้ดเู คร่งขรึม อย่างชดั เจน นางยงั คร่นุ คิดเร่ืองซบั ซ้อนนี้ไม่ออก จ่ๆู กไ็ ด้ยิน เสียงเลก็ อ่อนเยาวด์ งั ขึน้ ไม่ไกล “ท่านแม่... ท่านแม่...” 12

พอหนั ไปมอง กเ็ หน็ ร่างกลมเลก็ กบั ร่างสูงใหญ่ว่ิงมาทาง นาง ร่างใหญ่นัน้ เตม็ ไปด้วยฝ่ นุ ไม่ร้วู ่าไปกลิ้งกบั กองดินท่ีไหน มา และร่างเลก็ กเ็ ตม็ ไปด้วยดิน ใบหน้าเลก็ ดสู กปรกมอมแมม ทว่าตอนนี้เจา้ ตวั เลก็ กาลงั ถกู บิดาของเขายกขึน้ หลงั จากที่เหน็ ถานหวนั่ ชิง คนเป็ นพ่อกเ็ หมือนกบั ขาด ความมนั่ ใจ จึงรีบปัดฝ่ นุ บนร่างลูกชายออกแล้วยกขึ้นมาวาง บนไหล่ เดก็ ชายวยั สามขวบถกู บิดาของเขายกบ้าง จบั แกว่ง บ้าง บางครงั้ กห็ นีบลูกไว้ บางครงั้ กห็ าม หนาซา้ เวลาเล่นกย็ งั โยนกนั เหมือนกบั ตกุ๊ ตาผา้ จนถานหวนั่ ชิงรสู้ ึกหวนั่ ใจกม็ ี แต่เชียนเอ๋อนัน้ ชอบให้บิดาเล่นด้วยแบบนี้เป็นที่สดุ เดก็ น้อยจะรอ้ งลนั่ ด้วยความสนุกสนานแล้วหวั เราะเอ๊ิกอา๊ กจนเหน็ ฟันซ่ีเลก็ ๆ ตอนนี้เขาใช้มือหนึ่งจบั ผมบิดาไว้ อีกมือกย็ ื่นมาหา นาง ถานหวนั่ ชิงถึงกบั อึ้งไป เพราะนางยงั ไม่ทนั ลงจากหลงั ม้า เซ่ียเฉิงจกู่ ก็ ้าวยาวๆ ไมก่ ่ีก้าวมาประชิดตวั นางแล้ว ตอนนี้ถานหวนั่ ชิงนัง่ อยู่บนหลงั ม้า ก้มมองพวกเขาด้วย อาการฉงน สองพ่อลูกก็แหงนหน้ ามองนางเช่นกัน ภายใต้ 13

แสงแดดอ่อน สองพ่อลูกยิ้มชวนตะลึงมาให้ช่างดูละม้าย คล้ายกนั แววตาประจบเอาใจมองมายงั นาง “ลิงน้อยของเรา กอดแน่นๆ!” พอเห็นถานหวนั่ ชิงไม่ ตาหนิ ว่าทาลูกชายกลายเป็ นลิงคลุกโคลนเหมือนเม่ือวนั ก่อน เซี่ยเฉิ งจ่กู ส็ ่งยิ้มเจิดจ้าให้ จากนัน้ กย็ ่ืนแขนยาวๆ ยกเชียนเอ๋อ ท่ีดิ้นยุกยิกบนบา่ ไปวางไว้ในอ้อมกอดภรรยา แล้วกพ็ ลิกตวั ขึน้ หลงั ม้าซ้อนอยู่ด้านหลงั นางอย่างว่องไว มือใหญ่เอื้อมไปจบั เชือกบงั เหียน โอบสองแม่ลูกไว้ในอ้อมกอด จากนัน้ กห็ นีบท้อง ม้ากระต้นุ ให้ออกเดิน ม้าวิ่งรอบทะเลสาบยาวเหยียดอย่างรวดเรว็ ราวกบั ลูก ธนูที่ถกู ปล่อยจากสาย แผน่ หลงั นางแนบสนิทชิดกบั สามี ได้ยิน เสียงลมหายใจร้อนอุ่นข้างแก้ม ในอ้อมกอดกม็ ีเสียงอ่อนนุ่ม เจอื้ ยแจว้ ของลกู ชายดงั ไม่ขาดสาย “ม้ามา้ ลิง ท่านแม่ ท่านพ่อแย่...” ทศั นียภาพช่างงดงามเหลือเกิน ลมอ่อนๆ นัน้ กอ็ บอุ่น และจุมพิตข้างแก้มนี้กอ็ ่อนโยนเป็ นที่สุด ไม่ร้วู ่าใต้เท้าเซี่ยพูด อะไรข้างหนู าง แต่ถานหวนั่ ชิงใบหน้าแดงกา่ ดวงตาท่ีสนั่ ไหว อ่อนโยนดจุ น้าในฤดใู บไม้ผลิ ก่อนท่ีหญิงสาวจะหวั เราะเบาๆ 14

ณ เวลานั้น ไม่ว่าจะเป็ นอดีต ฐานะ อะไรผิดอะไรถูก อะไรเหมาะหรือไม่เหมาะ ทุกอย่างท่ีทาให้กลดั กลุ้มใจล้วนถกู นางทิ้งไว้เบื้องหลงั ชีวิตคนเราจะอยู่ได้กี่สิบฤดู... ใบไม้ผลิ... ใบไม้รว่ ง... ในเมื่อไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ถึงจะมีชีวิตอยู่อย่าง อกสัน่ ขวญั หายก็ต้องทะนุถนอมชีวิตรกั และทะนุถนอมคน ตรงหน้าเอาไว้ให้นานที่สดุ และดีที่สดุ สาหรบั เรอ่ื งข้างหน้า...ถึง วนั นัน้ แล้วค่อยว่ากนั อย่างมากก็แค่ให้ใต้เท้าเซี่ยแกล้งป่ วย แล้วลาออกจากราชการไปปลกู ข้าว ถึงอย่างไรเขากไ็ ม่หย่าเมีย แล้วแต่งงานใหมแ่ น่นอน ถานหวนั่ ชิงคิดได้ดงั นัน้ กอ็ ดท่ีจะหวั เราะออกมาไม่ได้ นางหนั กลบั ไปจมุ พิตคนข้างหลงั คราหน่ึง ภายใต้ตะวนั ในยาม สายนั ต์ ม้าท่ีถกู ปล่อยให้วิ่งริมทะเลสาบอย่างอิสระ คนรกั จูบ กนั และกนั บนหลงั ม้า ลูกชายตัวน้อยด้านหน้ากาลงั ก่อกวน ด้วยการกระดกก้นขึน้ กถ็ กู มือของพ่อแมก่ อดยึดไว้แน่น ภาพความอบอุ่นและความหวานช่ืนใจตรงหน้านี้ ถกู ฝู อินท่ีเลิกเรียนแล้วกลบั มาหาหลานตัวน้อยทอดสายตามอง และบนั ทึกลงบนแผ่นภาพที่งดงามเงียบๆ เกบ็ ไว้ในตู้ลึกที่สุด ตลอดไป... 15

ตอนพิเศษ นางเป็ นคนท่ีหย่ิงผยองและเท่ียวใช้อานาจบาตรใหญ่ อย่างหลงระเริงมาตงั้ แต่เดก็ ถานจิ่งเอ๋ียนเป็ นสตรียโสโอหงั มองไม่เห็นหวั ผ้อู ่ืน แม้ นางจะไม่ถึงขนั้ ทาเสื่อมเสียชื่อเสียง แต่กท็ าให้บิดามารดาปวด เศียรเวียนเกล้ามาก แล้วอย่างไรเล่า? ใครใช้ให้ฮ่องเต้น้อยไรป้ ระสบการณ์ ปล่อยให้ขนุ นางคมุ อานาจการเมือง และบิดาของนางก็เป็ นหวั หน้าของกลุ่มขุน นางที่มีอานาจเสียด้วย นอกจากบิดาจะเป็นปราชญใ์ นราชสานัก ยงั เป็นอาจารย์ ของฮ่องเต้ เป็ นอคั รเสนาบดี พดู ได้ว่ามีทงั้ ตาแหน่งใหญ่และมี อานาจอยู่ในมือ การปกครองในราชสานักก็เป็ นเขาท่ีดูแล ทัง้ หมด ไม่ว่าจะเป็ นการรบั ขุนนางเข้าใหม่หรือการแต่งตัง้ ตาแหน่ งขุนนาง ทาให้ฮ่องเต้ไม่มีความหมายใดๆ เลย 1

แมก้ ระทงั่ หากเขาต้องการล้มราชบลั ลงั กเ์ พื่อเปลี่ยนเป็นฮ่องเต้ องคอ์ ื่นกล็ ้วนเป็นเรอ่ื งง่ายสบายๆ ทงั้ นัน้ แล้วฮ่องเต้เดก็ จะไม่รหู้ รอื ว่าต้องทาอย่างไรกบั เขา? ด้วยอานาจล้นเหลือของบิดา นางและพี่สาวจึงหยิ่งผยอง เที่ยววางอานาจบาตรใหญ่ตัง้ แต่ยังเด็ก ไม่มีใครสามารถ หยุดยงั้ ได้ แม้จะเป็ นพ่ีใหญ่ท่ีเกิดจากอดีตภรรยาของบิดาผ้นู ัน้ กไ็ ม่มีข้อยกเว้น ตัง้ แต่เด็กนางก็รบั รู้จากปากมารดาว่า พ่ีใหญ่ท่ีอายุ มากกว่านัน้ ไม่ได้มีมารดาคนเดียวกนั กบั นาง ดงั นัน้ นางและ พ่ีสาวจึงไม่เข้าใกล้อีกฝ่ าย ทว่าพ่ีใหญ่กลบั ไม่สนใจราวกบั ไม่ เหน็ พวกตนอย่ใู นสายตา นางเคยใช้วิธีแย่ๆ เพ่ือช่วงชิงความรกั มาจากบิดา แต่ อีกฝ่ ายกลบั อดทนต่อการยวั่ ยุมาได้ตลอด คล้ายกบั ไม่เคยเกบ็ เอามาใส่ใจ ท่าทางราวกบั ท้องทะเลท่ีสงบไรร้ ะลอกคล่ืน พ่ีใหญ่นัน้ ประพฤติตวั เรียบรอ้ ยเป็นที่สดุ ต่างกบั นางและ พ่ีน้องที่เที่ยววางอานาจทงั้ ในจวนและนอกจวน บิดานางจึง โปรดปรานพ่ีใหญ่เป็ นอย่างมาก ส่วนมารดานาง หากมองผิว 2

เผินกด็ เู หมือนจะเข้ากนั ได้ดีกบั ลูกเลี้ยง แต่ความจริงแล้วกลบั ไม่ได้ใส่ใจพี่ใหญ่เท่าท่ีควร ทว่าพี่ใหญ่กไ็ ม่เคยนาเร่ืองนี้ไปฟ้อง บิดาแต่อย่างใด พี่ใหญ่มีหน้าตางดงามมาตงั้ แต่เกิด ทว่ามีนิ สยั ไม่ยินดี ยินร้ายในลาภยศ และไม่เคยคิดร้ายใคร จึงไม่เคยดดุ ่าและฝื น ใจพวกนาง หากนางมีนิ สยั ได้สกั คร่ึงของพ่ีใหญ่ ส่ิงศกั ด์ิสิทธ์ิก็ คงค้มุ ครองนางแล้ว ในเวลานัน้ ถึงพวกนางพี่น้องจะไม่ได้สนิ ทกนั แต่ก็ไม่ เคยถึงกบั โกรธกนั หน้าดาหน้าแดง เป็ นช่วงเวลาที่ถานจิ่งเอี๋ยน ร้สู ึกสบายท่ีสุด ทาทุกอย่างได้ตามอาเภอใจ วนั ๆ ไม่ต้องกงั วล เรื่องใด ทงั้ อาหารการกินล้วนอดุ มสมบูรณ์ ท่ีอยู่อาศยั ใหญ่โต โอ่อ่า เสื้อผา้ อาภรณ์มีให้เลือกสรรมากมาย แค่อาหารจาพวกเนื้อกม็ ีให้กินทุกวนั ยามท่ีในจวนจดั งานเลี้ยง เฉพาะตะเกียงกม็ ีหลายร้อยรปู แบบ ทงั้ ตะเกียบทอง ตะเกียบงาช้าง ตะเกียบกระดองเต่า ตะเกียบต้นไม้ดา ตะเกียบ ไผล่ าย และอีกมากมาย ทุกวนั เสพสขุ แต่อาหารชนั้ เลิศ ในวนั ท่ี นางตกระกาลาบากท่ีสดุ พอนึกถงึ ทีไรกน็ ้าตาไหลทกุ ครงั้ 3

บางทีอาจเป็ นสวรรคท์ นดูนางมีความสุขไม่ได้ เมื่อนาง เข้าสู่วยั พร้อมจะออกเรือน ครอบครวั กป็ ระสบชะตากรรมครงั้ รา้ ยแรง เกิดการเปลี่ยนแปลงแบบพลิกฟ้าควา่ แผน่ ดิน การตายของพ่ีใหญ่ระหว่างทางท่ีถกู เนรเทศทาให้บิดา ป่ วยหนัก เกือบจะไม่มีชีวิตรอดไปถึงสถานที่ท่ีถูกเนรเทศ เหตุการณ์ท่ีตามมาราวกบั ฝันร้ายจนบางครงั้ นางอยากจะตาย ไปให้พน้ ๆ จากคนที่เคยอยู่สูงเหนือมวลชนมาก่อน คนท่ีเคยกิน อาหารเลิศรสมานับไม่ถ้วน จะสามารถทนความหิวโหยและทน ความหนาวเยน็ ได้อย่างไร เพียงไม่นานคนตระกลู ถานเกือบทงั้ ตระกลู กพ็ ากนั เจบ็ ป่ วยอย่างรวดเรว็ มารดากเ็ อาแต่ประคบ ประหงมพี่ชาย หากมีอาหารอร่อยกป็ ้อนให้แต่พ่ีชาย ส่วนนาง และพ่ีสาวไมไ่ ด้รบั การเหลียวแลแม้แต่น้อย ทว่าไมใ่ ช่เรอื่ งท่ียากจะอดทนที่สดุ ความหนาวเหน็บในฤดูหนาวทาให้มีคนตายทุกวนั ไม่ นานครอบครวั ตระกลู ถานทงั้ ห้าชีวิตกเ็ ผชิญกบั การขาดแคลน อาหาร ครอบครวั นางถกู เจ้าเมืองใช้ให้ไปทางานหนัก ทุกสอง สามวนั จะมีเจ้าหน้าที่มาตรวจตราถึงบา้ น 4

เพียงไม่นานแววตาของพวกมนั ก็มาตกอยู่ท่ีนางกับ พ่ีสาว เม่ือในบ้านแทบจะไม่มีข้าวหลงเหลืออยู่ เพื่อพี่ชายแล้ว บิดามารดาของนางจึงตัดสินใจขายพวกนางคนหนึ่ งให้กับ ข้าราชการ ตอนนัน้ นางกลวั มากว่าคนท่ีถกู ขายจะเป็ นตวั เอง ถานจิ่งเอี๋ยนตกใจจนเนื้อตัวสัน่ เทิ้ม นางรู้สึกว่าทุกอย่างที่ เกิดขึ้นเป็ นฝันร้ายที่ไม่มีวนั สิ้นสุด ใบหน้าบิดามารดาเร่ิมพร่า เลือนเพราะหยดน้าตา นางเคยคิดว่า หากพ่ีใหญ่ท่ีเกิดจากภรรยาคนแรกของ บิดายงั มีชีวิตอยู่ บิดาจะยอมขายบุตรสาวคนโตที่รกั มากที่สุด ให้กบั ข้าราชการพวกนี้หรือไม่ แต่พอคิดอีกที...บุตรสาวท่ีรกั มากจะสาคญั กว่าบุตรชายท่ีเป็ นผ้สู ืบสกลุ ได้อย่างไร พอคิดได้ แบบนี้ นางกร็ ้สู ึกว่าพ่ีใหญ่ช่างโชคดีที่ตายไปเสียก่อน ทาให้ใน ใจจดจาได้เพียงความรกั ของบิดามารดา ไมต่ ้องมาเหน็ การขาย ลกู สาวเพ่ือช่วยลกู ชายอย่างน่ารงั เกียจเช่นนี้ นางร้องไห้จนน้าตาแทบเป็ นสายเลือด แต่ไรมานางไม่ เคยถกู ฝื นใจในเรื่องใดมาก่อน ตอนที่ข้าราชการผนู้ ัน้ มารบั คน นางอยู่ในห้องส้วม ไม่ว่าอย่างไรกไ็ ม่ยอมออกมา ทาให้แม่สื่อ ท่ีมารบั คนทนกลิ่นไมไ่ หว สดุ ท้ายจงึ คว้าเอาตวั พี่สาวไป 5

ตอนนี้ถกู เอาตวั ไป นางได้ยินเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจ ของอีกฝ่ ายดงั แว่วมา นางเห็นใบหน้าของมารดามีน้าตาไหล ทว่าตงั้ แต่ต้นจนจบมารดากลบั ไมป่ ริปากแมแ้ ต่คาเดียว ตัง้ แต่นั้นเป็ นต้นมา ท่าทีของบิดามารดาของนางก็ เปลี่ยนไป และนางก็รู้ว่า ความสัมพนั ธ์ของพวกนางคงไม่ สามารถกลบั ไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก นางไม่เคยนึกเสียใจภายหลงั กบั ส่ิงที่ตัวเองทา เพราะ หากไมเ่ ป็นพี่สาวกต็ ้องเป็นตวั นางเอง สดุ ท้ายพ่ีสาวกก็ ลายเป็น นางคณิกาให้กบั ข้าราชการ หากนางต้องเข้าตาจนแบบนี้ นาง คิดว่าไม่สู้ให้ตวั เองตายไปให้พ้นๆ ครอบครวั จะได้นานางไป แลกเป็นเงินไมไ่ ด้ นางรดู้ ีว่า สกั วนั หนึ่งเงินที่ได้จากการขายพี่สาวต้องหมด ไม่ร้วู ่าจะประคบั ประคองไปได้นานเท่าไร ดงั นัน้ ต่อไปกค็ งถึง คราวนาง ส่วนบิดาและมารดากค็ งไม่ใจอ่อนแน่ เพราะพวกเขา ทาทงั้ หมดเพ่ือลกู ชาย...เพ่ือลกู ชายเพียงคนเดียว ในเวลากลางคืนถานจิ่งเอี๋ยนจงึ มกั จะนอนไมห่ ลบั 6

อย่มู าวนั หนึ่ง บิดานางพดู ว่า หากใช้เงินหมดแล้วอาจจะ ให้นางแต่งกบั คนอื่น เขาบอกว่าดีกว่าขายนางออกไป พอได้ ยินนางกท็ ะเลาะกบั พวกเขาอย่างหนัก เข้าใจว่าตนเองคงยากที่ จะหนีโชคชะตาเช่นนี้พ้น แต่นึกไม่ถึงว่าจะเกบ็ ห่อเงินได้อย่าง ไม่คาดคิด ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายจนคนแขง็ ตายไปทวั่ ทุกหน แห่ง กลบั มีคนทาห่อเงินตกท่ีประตบู า้ นพวกนาง ครง่ึ เดือนผา่ น ไปกไ็ ม่มีคนมาหาห่อเงินที่ทาหาย ห่อเงินนี้ช่วยครอบครวั พวกนางให้ผ่านพ้นความหนาว เหน็บของฤดหู นาวไปได้ และนับตงั้ แต่เกบ็ เงินได้ ชีวิตของคนในครอบครวั กเ็ ริ่มดี ขึ้น พวกนางได้รบั การแจกจ่ายข้าวและแป้งอย่างเตม็ เมด็ เตม็ หน่วย ไม่มีการอมเม้มเหมือนเดิมอีก ความเป็ นอยู่นับวนั กด็ ี ยิ่งขึน้ ปี ศาจร้ายท่ีส่งครอบครวั นางไปทางานกเ็ ปล่ียนทีท่าเป็ น เกรงใจรวมถงึ มีใบหน้าท่ีอ่อนโยนขึน้ มา เม่ือเหตุการณ์กลบั ตาลปัตรแบบนี้ คนที่เฉลียวฉลาด อย่างบิดาของนางจึงเดาได้ว่ามีผ้สู ูงศกั ด์ิแอบช่วยพวกตนลบั ๆ ทว่าถึงแม้จะพยายามสอบถามเท่าไรกไ็ ม่อาจล่วงรู้ได้ว่าผ้สู ูง 7

ศกั ด์ิท่ีให้ความช่วยเหลือในขณะท่ีพวกตนตกทุกข์ได้ยากนัน้ เป็นใคร รเู้ พียงว่าเป็นคนที่บิดามารดาเคยอ้มุ ชู เป็ นเพราะผ้สู ูงศกั ด์ิท่านนี้ ครอบครวั ของพวกนางจึงมี บ้านให้อาศยั อย่างอบอุ่น ในที่สุดท้องกก็ ินอ่ิม ถึงพี่ชายจะยงั อ่อนแอแต่ก็ไม่ต้องทนหนาวทนหิวอีกต่อไป ส่วนเร่ืองการ แต่งงานของนางนับแต่นัน้ พวกเขากไ็ มพ่ ดู ถึงอีกเลย ก่อนบิดานางจะได้รบั โทษ เขาเป็ นถึงขุนนางในราช สานัก ดงั นัน้ เรื่องในวงราชการจึงชานาญเป็ นที่สุด ถึงวนั นี้จะ ผิดหวงั และท้อใจแต่กม็ องได้ทะลุปรโุ ปร่ง เม่ือมีเงินในมือ เขา จึงไม่ตระหน่ีถ่ีเหนียวสกั นิ ด พยายามติดต่อสร้างความสมั พนั ธ์ กบั คนในพืน้ ที่รกรา้ งแห่งนี้ เมื่อครอบครวั มีทุกอย่างพร้อมแล้วจึงคิดอยากจะไถ่ ถอนตวั พี่สาวกลบั มา ทว่าพ่ีสาวนางกลบั ไม่อาจยอมรบั ความ อปั ยศอดสู จึงได้ผกู คอชิงฆ่าตวั ตายไปเสียก่อน มารดานางเสียใจเป็ นอย่างมาก มีท่าทางราวกบั คนสิ้น หวงั 8

เวลานั้นนางเหมือนจะรบั รู้ถึงความรู้สึกเจ็บปวดของ บิดามารดา บางทีอาจไม่ใช่พวกเขาไม่รกั บุตรสาว เพียงแต่เม่ือ เทียบกบั บตุ รสาวแล้ว บตุ รชายสาคญั กว่ากแ็ ค่นัน้ ชวั่ พริบตากถ็ ึงฤดูใบไม้ผลิ ครอบครวั นางอยู่ชายแดน อย่างอุดมสมบูรณ์ท่ีสุด เสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นใหม่กว่าคนอื่น ในขณะที่คนอื่นทนความลาบากหิ วโหยจนหน้ าเหลืองผอมโซ ตลอดฤดูหนาว ในบ้านนางกลบั ยงั มีเสบียงอาหารเหลือมาก จนกระทงั่ สามารถเอาไปเปล่ียนเป็นเงินได้ ราวกบั ประสบการณ์ก่อนหน้านี้หน่ึงปี เหมือนเป็ นความ ฝัน ชีวิตตอนนี้ถึงเพ่ิงจะเป็ นจริง บิดานางจากที่สิ้นหวงั ท้อใจก็ เร่ิมฟื้ นขึน้ มาเพ่ือวางแผนเร่ิมต้นชีวิตใหม่ เวลาสามปี ผ่านไปชวั่ แวบเดียว พวกนางค่อยๆ ปรบั ตวั กบั ความยากลาบากในชายแดนได้ หากพดู ถึงเมืองหลวงกไ็ ม่มี ความร้สู ึกแสลงใจอีกแล้ว เม่ือวางแผนไว้ว่านับแต่นี้เป็ นต้นไป จะอยู่อย่างสงบ จู่ๆ ก็ได้รบั ราชโองการจากฮ่องเต้อย่างไม่ คาดคิด ในนัน้ บอกว่า... ให้บิดาคืนส่ตู าแหน่งเดิม และกลบั เข้าเมืองหลวงทนั ที! 9

เวลานัน้ นางรดู้ ีว่า สายตาที่ทุกคนมองมายงั พวกนางเตม็ ไปด้วยความอิจฉาริษยา เป็ นอีกวนั หนึ่งท่ีชะตาชีวิตพลิกผนั อีกครงั้ จากนักโทษ ชายแดนให้คืนสู่ตาแหน่งเดิมนัน้ ถือว่าเกินคาด ย่ิงกว่าการ ได้รบั การอภยั โทษเสียอีก มารดานางกอดพ่ีชายน้าตาไหลพราก แต่ดวงตาของ ถานจิ่งเอ๋ียนกลบั นิ่ งสงบดุจสายน้า ระยะเวลาสามปี ทาให้นาง เปลี่ยนไป นับวันนางยิ่งนึ กถึงถานหวัน่ ชิงพี่สาวที่เกิดจาก ภรรยาคนแรกของบิดามากขึน้ จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าตนคุ้นเคยกับพ่ีใหญ่ แต่คิ ดอีกทีก็ เหมือนไม่เคยร้จู กั ตวั ตนที่แท้จริงของอีกฝ่ ายมาก่อน ความจริง แล้วพ่ีใหญ่ทาตัวลึกลบั มาตลอด ส่ิงท่ีนางได้เห็น อาจไม่ใช่ ตวั ตนท่ีแท้จริงของอีกฝ่ ายกไ็ ด้ พอคิดแบบนี้กร็ ้สู ึกราวกบั ว่าท่ี ผา่ นมามีผา้ บางๆ กางกนั้ เอาไว้ เหมือนกบั แต่ไรมาไม่เคยมีใคร ล่วงรไู้ ด้ว่าในใจอีกฝ่ ายนัน้ คิดอะไร และไม่รู้ว่าตัง้ แต่เมื่อไรที่จิ ตใต้สานึ กของนางเริ่ ม เลียนแบบพี่ใหญ่--ถานหวนั่ ชิง ทงั้ ท่าทีไม่ร้สู ึกร้สู า ไม่รีบไม่ร้อน คล้ายกบั คนที่ไมม่ ีเรอื่ งใดให้กงั วลใจ เป็นอิสระท่ามกลางฝงู ชน 10

วนั นี้ฮ่องเต้หนุ่มไม่มีลกั ษณะและท่าทางเหมือนเดก็ น้อย ดงั แต่ก่อนอีกแล้ว หลงั จากท่ีเขาจดั การลงโทษขุนนางท่ีถือครองอานาจ แล้ว บลั ลงั กข์ องเขากย็ ิ่งมนั่ คง สายตากย็ ิ่งคมกริบ นับวนั กิริยา ท่าทางยิ่งเป็นแบบฮ่องเต้ที่สงู ส่งอย่เู หนือผคู้ นทงั้ แคว้น แต่ถึงอย่างไรฮ่องเต้กค็ ือฮ่องเต้อยู่วนั ยงั คา่ แม้ท่าทีจะ เปล่ียนเป็ นสุขมุ เยือกเยน็ มากกว่าเดิม แต่ใครเล่าจะร้วู ่าในใจ นัน้ คิดอะไร สามปี ท่ีแล้วเขาจดั การลงโทษสามขนุ นางท่ีมีอานาจและ ผ้คู นที่มีส่วนเกี่ยวข้อง หลงั จากนัน้ ทุกครงั้ ที่เข้ามาในห้องทรง อกั ษรท่ีเคยใช้เมื่อตอนเดก็ กจ็ ะเหน็ ลงั ใบใหญ่สองลงั ท่ีเขาเกบ็ ไว้ใต้เตียง ในลงั นัน้ เต็มไปด้วยของเล่นท่ีทาขึ้นอย่างประณีต และงดงาม ของเล่นเหล่านัน้ มีทงั้ ท่ีทาจากไม้และจากเหลก็ มีจานวน มากมายจนแทบล้นลงั ของเหล่านี้เคยอยู่เป็ นมีเพื่อนเขาใน ตอนเด็กทุกวนั ทุกคืน พอเห็นพวกมนั ทีไร ฮ่องเต้หนุ่มก็จะ คิดถึงอาจารยข์ ึน้ มา ถึงถานเฉิ งจี้จะถกู ตงั้ ข้อหาหลายข้อหา แต่ ตอนท่ีเขายงั เป็นเดก็ คนผนู้ ี้กเ็ คยค้มุ ครองเขาจากราชนิ กลุ คน 11

อื่น ไม่ให้ใครมากดขี่และประทุษร้ายเขาได้ ถึงอีกฝ่ ายจะ เข้มงวดกวดขนั กบั เขามาก ทว่าทุกครงั้ ที่การเล่าเรียนของเขา สาเรจ็ ลลุ ่วงกจ็ ะส่งของเล่นเป็นรางวลั ให้ เขามกั จะดีใจเม่ือได้รบั ของเล่นชิ้นเลก็ อย่างนี้ ถึงแต่ไร มาเขาจะไม่แสดงออก ทว่าทุกครัง้ ก่อนเข้านอนก็จะหยิบ ออกมาเล่นสกั ครเู่ สมอ ในเวลานัน้ ของเล่นเหล่านี้ล้วนไม่มีในเมืองหลวง เป็ น ของเล่นที่คนอ่ืนไม่เคยเล่น และเป็ นแรงผลกั ดนั ให้เขาขยนั เรียนครงั้ ต่อไปให้สาเรจ็ แม้อายุจะเพ่ิมขึ้นทว่าของเหล่านี้ก็ยงั ติดตรึงอยู่ในใจ คล้ายกบั ว่าจิตใจตอนวยั เยาวย์ งั คงอยู่ ทุกครงั้ ท่ีเหน็ กจ็ ะนึกถึง อาจารย์ท่านนัน้ และเพราะอีกฝ่ ายเคยปรารถนาดีกบั เขามา ก่อน จงึ เป็นเหตผุ ลแรกที่เขาไว้ชีวิตตระกลู ถานในครงั้ นัน้ เมื่อเขามีราชโองการคืนตาแหน่งเดิมให้ถานเฉิ งจี้ ทวั่ ทงั้ ราชสานักกเ็ กิดเสียงฮือฮา พอบุตรสาวท่ีเหลือเพียงคนเดียวของถานเฉิ งจี้เข้าเมือง หลวงได้ไม่นานก็ถูกเรียกตัวเข้าวัง นี่ คือความกรุณาครัง้ 12

ย่ิงใหญ่ของฮ่องเต้ และเป็ นครงั้ แรกที่ถานเฉิ งจี้เข้าใจว่าการ ใกล้ชิดฮ่องเต้กเ็ หมือนใกล้ชิดกบั เสือ สามารถเกิดภยั พิบตั ิได้ ตลอดเวลา เขาจึงไม่กล้าก้าวผิดพลาดอีกครงั้ เมื่อถานจิ่ งเอ๋ี ยนได้ ข่ าวว่าพ่ี ใหญ่ ที่ เกิ ดจากภรรย าคน แรกของบิดายงั มีชีวิตอยู่ นางกก็ ้าวจากสนมเจ๋ียอวี๋ขนั้ สามขึน้ มาเป็ นสนมซิวอ๋ีขนั้ สองแล้ว อีกทงั้ กาลงั ตงั้ ครรภ์ ใ น ข่ า ว บ อ ก ว่ า พี่ ใ ห ญ่ นั ้น ถ ูก ด ัก ป ล้ น แ ล ะ ร อ ด ม า ไ ด้ จากนัน้ กแ็ ต่งงานกบั แม่ทพั หวั เมืองท่ีปกครองเมืองเลก็ ๆ อย่าง เมืองเว่ยอนั แม่ทพั หวั เมืองผนู้ ี้เป็นคนมีความสามารถ ช่วงสอง สามปี มานี้ชนะศึกสงครามมากมายจนฮ่องเต้พอพระทยั จึง เรยี กตวั เขา้ เมืองหลวงเพื่อรบั รางวลั ในจดหมายของมารดาบอกว่าเมื่อบิดาเหน็ พ่ีใหญ่กด็ ีใจ มาก ทงั้ ยงั ร้แู ล้วด้วยว่าผ้สู ูงศกั ด์ิที่ช่วยเหลือพวกนางในปี นัน้ อย่างเงียบๆ กค็ ือพี่ใหญ่นัน่ เอง หลงั จากพี่ใหญ่รอดชีวิตจากโจร ปล้นมาได้กต็ กใจกลวั จนป่ วยหนัก จากนัน้ กไ็ ด้แม่ทพั หวั เมือง ช่วยเหลือพ่ีใหญ่เอาไว้ กระทัง่ ตัง้ ตัวได้ทว่าสถานะก็ไม่อาจ เปิ ดเผย จึงได้แต่แอบให้เงินพวกนางไว้ใช้ 13

มารดานางยงั บอกอีกว่าหากไม่มีพ่ีใหญ่ พวกนางกค็ ง ประคองตวั อย่ไู ด้ไม่ถึงสามปี และคงไม่สามารถอย่รู อดจนได้รบั ราชโองการจากฮ่องเต้เช่นนี้ ในจดหมายบอกว่าหากมีโอกาส ให้นางกลบั บา้ นมาพบกบั พ่ีใหญ่ กลบั บา้ นงนั้ รึ? หึ! มนั ไม่ง่ายอย่างนัน้ หรอก กฎของวงั หลวงมีมากมาย แม้กระทงั่ ฮ่องเต้เองกย็ งั ไม่มีสิทธิพิเศษ แล้วนางเล่า? หนาซา้ ตอนนี้นางยงั ตัง้ ครรภ์อีกด้วย ย่อมไม่สามารถเอ่ยปากกับ ฮ่องเต้ในเรอ่ื งเลก็ น้อยเช่นนี้ได้ ถึงในจดหมายจะบอกว่าฮ่องเต้ หนุ่มนัน้ ชอบใจสามีของพ่ีใหญ่ ทว่านางไม่ได้มีเจตนาจะดูถกู เหยียดหยาม แม่ทพั กระจอกคนหนึ่ง ถึงจะอยู่ในสายตาฮ่องเต้ แล้วอย่างไร แต่ว่า... ถานจิ่งเอ๋ียนลูบปลอกนิ้ วแล้วหวั เราะเลก็ น้อย นางร้ตู งั้ นานแล้วว่าพ่ีสาวคนนี้ไม่ธรรมดา ในขณะที่เป็ นนักโทษหญิงก็ ยงั มีชายหนุ่มท่ีไม่กลวั จะถกู ปลดออกจากตาแหน่งยอมแต่ง ด้วยอีก 14

และเสบียงอาหาร อีกทงั้ เงินที่ให้คนส่งมา นัน่ คงเพราะ ผู้ชายคนนัน้ รกั และหลงพี่ใหญ่มากสินะ แสดงว่าที่ผ่านมาพ่ี ใหญ่ไมเ่ คยได้รบั โทษเลย “โอ้... ชะตาชีวิตช่างดีแท้!” ถานจ่ิงเอี๋ยนไม่เคยคิดมาก่อนว่าฮ่องเต้หนุ่มจะชอบใจ แมท่ พั ผนู้ ัน้ ถงึ เพียงนี้ บางทีอาจเป็ นเพราะทงั้ สองอายุพอๆ กนั คนหนึ่งเป็ น ฮ่องเต้หนุ่ม อีกคนเป็ นวีรบุรษุ หนุ่ม ทงั้ ยงั มีน้องชายร่วมอทุ รท่ี สมองไม่ค่อยดีเหมือนกนั เพียงแต่ว่าน้องของฮ่องเต้หนุ่มนัน้ เกิดจากคนทา แต่อีกคนนัน้ เป็นมาตงั้ แต่ในครรภ์ ทงั้ สองโตก่อนวยั เหมือนกนั คนหน่ึงมีอานาจแขง็ แกร่ง อีกคนเป็ นทหารที่สุขุมเยือกเย็น และก็แต่งงานกบั บุตรสาว ตระกลู ถานเหมือนกนั ครงั้ แรกท่ีพบหน้าสองหนุ่มกถ็ กู คอกนั มาก ไม่ก่ีปี มานี้มิตรภาพของฮ่องเต้และขนุ นางนัน้ ไม่ธรรมดา การจะทาให้ฮ่องเต้หนุ่มเชื่อถือและไว้วางใจได้นัน้ ไม่ใช่เรื่อง ง่ายเลย นางไมเ่ คยนึกมาก่อนว่าแม่ทพั กระจอกผนู้ ี้จะทาได้ 15

ห ล ัง จ า ก ท่ี มี ค ว า ม ดี ค ว า ม ช อ บ ใ น ก า ร สู้ ร บ ไ ด้ ไ ม่ ก่ี ปี ฮ่องเต้หนุ่มกพ็ ระราชทานตาแหน่งให้อีกฝ่ ายเป็ นแม่ทพั ใหญ่ ขนั้ หนึ่ง ฉายานามแม่ทพั เสวียนเวย และเป็นขนุ นางชนั้ ผ้ใู หญ่ที่ สนิทสนมกบั ฮ่องเต้ เป็นหน่ึงในผทู้ ่ีรว่ มกนั ปกครองสามกองทพั ใหญ่ของเมืองหลวงที่ประกอบด้วยค่ายทหารอู่จวิน ค่าย ทหารซันเชียน และค่ายเสินจี ซึ่งเป็ นศูนย์กลางที่เป็ นกาลงั สาคญั ของฮ่องเต้ แม่ทพั กระจอกท่ีนางเคยปรามาสในปี นัน้ สุดท้ายกก็ ้าว กระโดดเป็ นคนสนิ ทของฮ่องเต้ท่ีหย่ิงยโสและโอหงั เตม็ เปี่ ยม ไปด้วยอานาจอนั ยิ่งใหญ่ ถานจ่ิงเอ๋ียนได้แต่หวั เราะฝื ดเฝื่ อน เพราะไม่เคยคาดคิด มาก่อน “พ่ีสาวข้าคนนี้ชะตาชีวิตช่างดีนัก!” ครรภ์แรกของนางเป็ นองค์หญิง จากนั้นก็ลาบากมา หลายปี ในท่ีสุดกต็ งั้ ครรภค์ นท่ีสอง ความหวงั ทงั้ หมดของนาง ล้วนมีเพียงเท่านี้ ในวงั หลวงไร้ซ่ึงเยื่อใยและความรกั หากมีความรกั กย็ ่ิง ตายเรว็ 16

นางนัน้ มองอย่างทะลุปรุโปร่งมาตงั้ นานแล้ว ความรกั ของฮ่องเต้นัน้ ยากท่ีจะยาวนาน ไม่เท่ากบั การมีทายาทสืบสกลุ เพ่ือให้นางมีความรสู้ ึกปลอดภยั สองปี ก่อน อายุบิดาเร่ิมมาก ร่างกายจึงไม่ค่อยแขง็ แรง ไม่นานกถ็ อนตวั ออกจากราชสานักไปใช้ชีวิตอยู่ในจวนอย่าง สงบ ประสบการณ์ในปี เหล่านัน้ ทาให้เขาแก่อย่างรวดเรว็ ไร้ซ่ึง ปณิ ธานอนั ย่ิงใหญ่และความมุ่งมาดปรารถนา ในใจคิดเพียง อยากจะอยู่อย่างสงบในบนั้ ปลายชีวิต ทว่านางยงั คงอยู่ใน กระแสน้าวนของอานาจ หากหยุดกอ็ าจจะตายแล้วไรท้ ่ีฝัง หาก ว่าครรภน์ ี้เป็นลกู ชาย นางต้องได้ช่วงชิงกบั คนอื่นอีกเป็นแน่ ฮ่องเต้หนุ่มอารมณ์ดี ตอนท่ีมาถึงตาหนักกพ็ ดู กบั นางว่า “แม่ทพั เสวียนเวยทางานให้ข้าครงั้ นี้มีความดีความชอบอย่าง มาก พระสนมคิดว่าข้าควรจะให้อะไรเป็ นรางวลั แก่เขาดี? ครงั้ ก่อนข้าได้ให้ฉายานามกบั ฮหู ยินของเขาแล้ว” นางได้แต่หัวเราะแล้วเอ่ยว่า “ได้ยินว่าในจวนแม่ทัพ เสวียนเวยแม้แต่ห้องอนุ หรือห้องเมียบ่าวล้วนไม่มี นัน่ คง เพราะพ่ีใหญ่งดงามมาก ท่านแม่ทพั จึงไม่มองคนอ่ืนเลย ฝ่ า บาทน่าจะพระราชทานหญิงสาวงามเลิศลา้ สกั สองคนให้นะเพ คะ” 17

พอพูดจบ ฮ่องเต้หนุ่มทาเพียงมองนางโดยไม่เอ่ยสิ่งใด ในใจหญิงสาวเร่ิมลนลาน นางพยายามยิ้มให้อย่างจืดเจื่อน บรรยากาศเร่ิมอึดอัด เป็ นนานกว่าฮ่องเต้หนุ่มจะหัวเราะ ออกมา “พระสนมกล่าวถูกต้องท่ีสุด ก่อนหน้ านี้ สองสามวัน แคว้นอ่ืนส่งสาวงามมาหลายคน แต่ละนางสวยเพริศพริ้งท่ีสุด พอจะเทียบกบั พี่สาวเจา้ ได้ ข้าจะให้คนเอาไปส่งให้เขาสองคน” ถานจ่ิงเอี๋ยนจึงได้ยิ้มอบอุ่นออกมา ตอนที่นางแอบอิง คลอเคลียกบั อกฮ่องเต้ก็ได้ยินเขากล่าวอีกครงั้ ว่า “เจ้าและ พ่ีสาวของเจา้ ไม่ค่อยเหมือนกนั เลย” รอยยิ้ มนางแข็งค้างบนใบหน้ า ปากกลับพูดเสียง อ่อนหวาน “ข้าและพี่สาวไม่ได้เกิดจากมารดาเดียวกัน ไม่ เหมอื นกนั แน่นอนเพคะ... ...” ฮ่องเต้หนุ่มจากไปอย่างว่องไว เหลือเพียงนางที่นัง่ อยู่ท่ี เดิม ได้แต่กาผา้ เชด็ หน้าในมอื แน่น เดิมทีนางนัน้ มีนิ สยั ชอบวางโต ใช้อานาจบาตรใหญ่ ทว่า หลงั จากเข้าวงั มานิ สยั ของนางกเ็ หมือนพี่ใหญ่ไปเสียทุกอย่าง 18

เพราะในจิตใต้สานึกของนางคิดว่าต้องเป็ นเหมือนพ่ีใหญ่จึงจะ มีคนชื่นชอบ ตงั้ แต่เดก็ แล้วที่พี่ใหญ่มีผ้ชู ายมาสนใจมากกว่า นาง นางฝึ กจนเหมือนอีกฝ่ ายเพียงนี้แล้ว เหตุใดฝ่ าบาทจึงยงั บอกว่าไม่เหมือน หมายความว่าอย่างไร? หรือต้องหน้าตาเหมอื นกนั ? นางนึกถึงหญิงงามต่างแคว้นสองคนนัน้ ที่ช่างงดงาม เป็ นท่ีสุด กิริยาท่าทางก็ดึงดูดใจอย่างมาก เป็ นความงามใน แบบท่ีแตกต่างจากพ่ีใหญ่ นางได้ยินคาร่าลือมาว่าแม่ทัพ เสวียนเวยนัน้ หลงรกั ภรรยาเป็ นอย่างมาก สองสามีภรรยารกั ใคร่กนั มาใกล้จะสิบปี เขาไม่เคยมีอนุภรรยา นางกานัลเล่าให้ ฟังด้วยใบหน้าท่ีเตม็ ไปด้วยความอิจฉา ทกุ คนล้วนพดู กนั ว่าแม่ ทพั เสวียนเวยนัน้ เป็นสามีที่ดีอย่างที่พบเหน็ ได้ยากแต่นางกลบั ไม่เชื่อ บนโลกใบนี้ไม่มีแมวที่ไม่แอบขโมยปลา หากว่ามีนัน่ คง เพราะปลาตวั นัน้ ยงั ยวั่ ยวนใจไม่พอ 19

ไมน่ านข่าวเรอ่ื งหญิงงามสองคนถกู ส่งไปให้ท่านแม่ทพั ที่ จวนตระกลู ถานกแ็ ว่วมา ทว่าหลงั จากนัน้ ไม่นานกไ็ ด้ยินข่าวว่า ใต้เท้านัน้ ไม่ชายตาแลพวกนางเลย หญิงทงั้ สองถกู ส่งไปดูแล น้องชายร่วมอุทรท่ีห้องหนังสือ คอยประคองน้าร้อนน้าชาให้ น้องชายของเขา ในเมืองหลวงไม่มีใครท่ีไม่รู้ว่าน้ องชายแท้ๆ ของแม่ ทพั เซี่ยเป็ นคนปัญญาอ่อน ได้ยินมาว่าเขามีพรสวรรค์ในการ วาดภาพมาก ทว่าอย่างอ่ืนกเ็ หมือนคนโง่เขลา มอบหญิงงามให้ เขากเ็ หมอื นให้คนตาบอด ถานจิ่งเอี๋ยนกาหมดั แน่น หวั เราะเสียงน่าเกลียด เอ่ย เสียงลอดไรฟัน “นางช่างมีโชคชะตาดีจริง!” ชวั่ พริบตานางกเ็ ข้าวงั มาย่ีสิบปี แล้ว ถานจิ่งเอ๋ียนคลอดลูกมาสองคนต่างกเ็ ป็ นองคห์ ญิงทงั้ คู่ เพราะไม่มีองค์ชาย หลายปี มานี้นางจึงรกั ใคร่กลมเกลียวกบั ฮองเฮามากขึน้ ถึงจะเป็นแค่การเสแสรง้ ภายนอกกต็ าม 20