กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

ช้อนคนโจก๊ ด้วยท่าทางหดหู่ หลงั จากนัน้ กก็ ินได้อีกแค่สองคา ไม่ร้วู ่าอ่ิมหรือเพราะอารมณ์เอรด็ อรอ่ ยมลายหายไปถึงกลืนไม่ ลงอีกแล้ว โจก๊ จงึ เหลืออีกครง่ึ ค่อนชาม เซ่ียเฉิ งจู่ที่มองนางอยู่ตลอด เห็นหญิงสาวไม่ได้โกรธ กระฟัดกระเฟี ยดหรืออารมณ์เสีย แต่กินไม่ลงจริงๆ จึงรบั ชาม มา ก่อนจะใช้ช้อนคนั เดียวกนั ตกั โจก๊ ที่เหลือเข้าปากตวั เองโดย ไม่มีท่าทีรงั เกียจ ในเม่ือเรือนกายทุกส่วนของนางเขาล้วนเคย ‘กิน’ มาหมดแล้ว นับประสาอะไรกบั น้าลายเลก็ ๆ น้อยๆ เซ่ียเฉิ งจ่กู ินโจก๊ ในชามจนเกลี้ยงจากนัน้ กล็ ุกขึ้นเตรียม ผละไป เพราะความชานาญของใต้เท้าเซ่ียจึงต้มโจ๊กได้ดีและ เรว็ ขนาดนี้ ทว่ายามนี้อยู่ในสถานที่ห่างไกลผ้คู นจึงจาต้องเร่ง รีบออกเดินทาง เพ่ือจะได้ถึงเมืองเฟิ งหลีก่อนฟ้ามืด เนื่องจาก ในขบวนมีเกวียนขนเสบียงอาหาร หากยิ่งเตะถ่วงเวลากจ็ ะย่ิง อนั ตราย “เดี๋ยว...” ถานหวัน่ ชิ งยื่นมือไปรัง้ ชายหนุ่มที่กาลัง ออกไป ใบหน้าแดงกา่ ในใจคิดถึงลุ่ยจูอย่างมาก เขาลากนาง ขึ้นรถม้ามาอย่างไม่มีเหตุผล แต่กลบั ทิ้งลุ่ยจไู ว้ท่ีบ้านคนเดียว ทงั้ ยงั ชกั สีหน้าพูดกบั เดก็ สาวว่าการเดินทางครงั้ นี้ใช้เวลาไป 2

กลบั ส่ีห้าวนั แค่ชวั่ ระยะเวลาสนั้ ๆ เท่านัน้ เขาไม่มีเวลาดูแล ผหู้ ญิงถงึ สองคนหรอก ล่ยุ จจู งึ ถกู ทิ้งไว้ที่บา้ นโดยปริยาย คณะเดินทางครงั้ นี้ล้วนมีแต่ผู้ชาย นางเป็ นผู้หญิงคน เดียวจึงไม่ค่อยสะดวก อีกทงั้ นางยงั ค้นุ เคยกบั เขาคนเดียว จึง พึ่งพาได้เพียงเขาเท่านัน้ แต่ว่า... เซี่ยเฉิ งจู่เหน็ สีหน้าหญิงสาวแดงระเร่ือ แล้วยงั ย่ืนมือรงั้ เขากะทันหันด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจจึงพอจะเดาได้ “อยากไปปลดทุกขง์ นั้ รึ?” ขนาดนางกินน้อยดื่มน้อย ระหว่างทางจึงหวงั ว่าจะพบ บ้านชาวนาสกั หลงั แต่ความจริงกลบั ไม่เคยได้ลงจากรถม้า ใครจะไปคิดว่าโจก๊ ที่เพิ่งลงท้องไม่ก่ีคาเมื่อคร่จู ะก่อปัญหาเสีย แล้ว ถึงนางจะปวดเบา แต่ไม่ได้กระบิดกระบวนอะไร รีบพยกั หน้าหงึกหงกั ทนั ที กล่มุ ผชู้ ายที่อย่ดู ้านนอกรถม้ายี่สิบกว่าคนกาลงั แทะแป้ง ทอดแขง็ แห้งและเยน็ ชืด ทว่าใบหูกลบั ชี้ตงั้ อย่างตงั้ อกตัง้ ใจ พวกเขาต่างผลดั กนั มองไปยงั รถม้าเป็ นระยะเพราะใต้เท้าเพิ่ง เดินเข้าไป 3

เงียบกริบ... ปกติแล้วใต้เท้าไม่ได้เป็ นเช่นนี้ นับตงั้ แต่พาคนมาด้วย ทุกคนล้วนเห็นไม่ต่างกนั ว่าใต้เท้าถือชามโจ๊กร้อนๆ เข้าๆ ออกๆ โดยไม่ปริปากบ่น นี่ใต้เท้าของพวกเขาเป็ นถึงบุรษุ แนว หน้าที่แขง็ แกรง่ เชียวนะ! ตอนท่ีนายทหารทงั้ หลายนึกถึงใต้เท้าอยู่ กเ็ ห็นใต้เท้า กระโดดลงจากรถม้าแล้วเลิกผ้าม่านออก เพ่ือรบั หญิงสาวที่ ตงั้ แต่เข้าไปในรถม้าแล้วกไ็ มไ่ ด้ออกมาอีกเลย เสื้อขนจิ้งจอกชุดนัน้ ใต้เท้าลงแรงไม่น้อยกว่าจะได้มา ตอนนี้คลุมอยู่บนร่างงามที่ขาวผดุ ผ่องราวหิมะ นางเพียงก้าว มาถึงข้างรถ เท้ายังไม่ได้เหยียบพื้น ด้วยกาลังลังเลว่าจะ กระโดดลงไปดีหรือไม่ มือหน่ึงกย็ ื่นมาหาจากด้านล่างรถม้า เสียก่อนแล้ว สีหน้ าถานหวัน่ ชิ งพลันมืดครึ้ม หญิ งสาวรู้สึกได้ว่า นายทหารท่ีนัง่ ล้อมวงส่ีห้ากลุ่มในบริเวณใกล้ๆ กาลงั ซุบซิบ นิ นทาและชาเลืองมองมาเป็ นตาเดียว นางกวาดตามองพวก เขาเลก็ น้อย บางนายยงั กดั แป้งทอดค้างอยู่ที่ปากทว่าสายตา กลบั มองมาทางนี้ 4

จ่ๆู ขานางกไ็ รเ้ รี่ยวแรงเสียนัน้ ช่างน่าอาย...นางแค่อยากปลดทุกขเ์ ท่านัน้ หญิงสาวจบั เสื้อขนสตั วแ์ น่น มองมือของเขาท่ีย่ืนมา สุดท้ายกว็ างมือลงไป อย่างไมต่ งั้ ใจ บรรดานายทหารเหน็ ท่าทางหญิงสาวบนรถม้าประหน่ึง นกนางแอ่นกลบั รงั นางพ่งุ เข้าสู่อ้อมกอดของใต้เท้า โดยท่ีอีก ฝ่ ายโอบอ้มุ หญิงงามไว้แนบอกแล้วหมุนกายพาขึ้นหลงั ม้าสีดา เสื้อขนสตั วท์ ่ีคลุมบนศีรษะพลนั ล่ืนไหล เผยให้เหน็ เส้นผมดา ขลับท่ีมดั รวบอย่างดี หญิงสาวหันมาแวบหน่ึ งก่อนที่ม้าจะ ทะยานจากไป ทุกคนได้แต่ตาเบิกค้างจ้องนางเขม็งเป็ น ตาเดียว ทัง้ ท่ีแม่ทัพหัวเมืองอุ้มคนขึ้นหลังม้าลับหายไปจาก สายตานานแล้ว ทุกคนกย็ งั อึ้งกนั อยู่ กระทงั่ นายทหารคนหนึ่ง เผลอกลืนแป้งทอดลงปาก จึงสาลกั ออกมาคราหน่ึง เขารีบกิน น้าตาม ไม่ได้สนใจอาการไม่สบายนี้ เพียงเอ่ยด้วยความร้สู ึก ปวดแสบในอก 5

“ใต้เท้าโอ๋นางเกินไปแล้ว” ใต้เท้าส่งน้าส่งข้าวไม่บ่นสกั คา หนาซ้ายงั ทนมองเท้านางเหยียบพื้นไม่ได้ ขนาดอุ้มไปมา เลยทีเดียว ตู้เหอรีบใช้ช้อนตีหวั คนพดู ทนั ที “ข้าจะให้เจ้าคกุ เข่าอยู่ แต่ในหลมุ ทกุ วนั เลยดีไหม อยากจะเจอแบบนัน้ ร!ึ ” นายทหารผนู้ ัน้ ยกมือลบู หวั หวั เราะจืดเจื่อน ถานหวนั่ ชิงยงั ไม่ค่อยเข้าใจ นางแค่จะปลดทุกข์ทาไม ต้องขึน้ บนหลงั ม้า แล้วทาไมต้องวิ่งมาไกลขนาดนี้ด้วย? ยามนี้สายตานางมองไม่เหน็ คนด้านหลงั แต่ในใจกค็ ิด ว่าเซ่ียเฉิงจ่ตู ้องมีเหตผุ ลท่ีพามาไกลขนาดนี้แน่ ที่เขาพานางออกมาปลดทุกขเ์ สียไกล เพราะทหารพวก นัน้ ต่างหูไวตาไว ถึงพวกเขาจะมองไม่เห็น แต่อาจจะได้ยิน เสียงกเ็ ป็นได้ พืน้ ที่รกรา้ งแถวนี้หาต้นไม้สกั ต้นนัน้ ไมง่ ่ายเลย ในท่ีสดุ ก็ หาท่ีกาบงั ได้แห่งหน่ึง ถานหวนั่ ชิงนัน้ ปวดเบาอย่างรนุ แรง พอ 6

เซ่ียเฉิ งจู่ชี้สถานที่ให้ นางกล็ งั เลเลก็ น้อย แต่พอคิดได้ว่าการ ออกมาข้างนอกควรมองข้ามเร่ืองหยุมหยิม แถมทัง้ สองก็มี สถานภาพพิเศษต่อกนั นางจงึ ตดั สินใจเลิกกระโปรงขนึ้ แต่ท่าทางนางกลบั ทุลกั ทุเลเพราะกระโปรงยาวมาก ทงั้ ยงั มีเสื้อขนจิ้งจอกคลุมไหล่ที่เทอะทะหนักอึ้ง ท่ามกลางฟ้าดิน สายลมกพ็ ดั ดวงหน้าทาให้ยิ่งปวดจนย่ิงอยากปลดปล่อย นาง รีบจนทาอะไรไม่ถกู ใต้เท้าเซี่ยท่ีหนั หลงั ไปแล้วได้ยินบางอย่าง จึงคิดจะหนั กลบั มาช่วยนางเก็บเสื้อคลุม แต่กลบั รบั รู้ได้ว่าถานหวนั่ ชิง กาลงั ทาธุระส่วนตวั อยู่ แม้จะไม่เหน็ แต่หขู องเขาได้ยินทุกการ เคลื่อนไหวอย่างชดั เจน จากนัน้ ภาพระหว่างทงั้ คู่กป็ รากฏขึ้น ในหัว ทาให้ดวงตานิ่ งเย็นแปรเปลี่ยนเป็ นเร่าร้อนดัง่ กอง ไฟขึน้ มาทนั ใด ความทรมานเกิดขึ้นกบั ชายหนุ่ม กล้ามเนื้อช่วงท้อง พลนั แขง็ เกรง็ แล้วส่วนล่างกพ็ องขึ้นมา เสียงน้าไหลแผ่วเบา ผ่านไปแล้ว เมื่อหญิงสาวปลดทุกขเ์ รียบร้อยกส็ ะบดั มือหนีเขา อย่างคนท่ีหลอกใช้เสรจ็ แล้วถีบหวั ส่ง นางเดินผ่านไป ทิ้งคนท่ี เคยวางมาดขรมึ ยืนอย่ดู ้านหลงั 7

ทว่าตอนนี้เขาไม่อาจวางมาดได้อีกแล้ว ชายหนุ่มสูดลม หายใจลึก อ้มุ นางมาวางบนหน้าขาบนหลงั ม้า มืออีกข้างกอ็ ด ที่จะสารวจไปทวั่ รา่ งบอบบางไมไ่ ด้ ในท่ีสุดคณะเดินทางจากเว่ยอนั กม็ าถึงเมืองเฟิ งหลีก่อน ตะวนั ตกดิน หลงั จากเข้ามาในเมืองแล้ว พวกเขาอาศยั แสงอาทิตย์ ราไรมองไปโดยรอบ เห็นกระท่อมหญ้าคาท่ีผพุ งั เป็ นหย่อมๆ และผ้คู นกาลงั ทางานกนั บางตา โดยมีนายทหารท่ีดูแลการ ซ่อมแซมคอยควบคมุ อย่ตู รงกลาง นี่ไม่ใช่ครงั้ แรกท่ีกองทหารจากเว่ยอนั มาเยือนเมืองเฟิ ง หลี พวกเขาจึงคุ้นเคยเส้นทางเป็ นอย่างดี สามารถขี่ม้าผ่าน บา้ นของชาวบา้ นตรงไปยงั เรอื นที่ว่าการได้ทนั ที แต่ยงั ไม่ถึงกม็ ี คนรีบออกมาต้อนรบั ด้วยความยินดีเสียก่อน “ฮ่าๆ เกรงใจแม่ทพั หวั เมืองที่ต้องเหน็ดเหนื่อยควบม้า มาด้วยตวั เองเช่นนี้ การเดินทางคงลาบากแย่” 8

ฮวั้ เหวินเฟย รองแม่ทพั เฟิ งหลียิ้มแย้มพลางก้าวอาดๆ มาหา ที่เอวเหน็บดาบยาว เขาประสานมือคารวะใต้เท้าเซี่ยท่ี อย่บู นหลงั มา้ ด้วยสีหน้าหยอกเอิน สมยั ท่ีทงั้ สองยงั ไม่ได้เล่ือนขนั้ เปลี่ยนตาแหน่ง พวกเขา เคยด่ืมสุรากาเดียวกันมาก่อน ร่วมสู้รบเลือดไหลอาบมา ด้วยกนั ทงั้ ขึน้ เขาลงห้วย ฆ่าฟันศตั รใู นสนามรบ ความสมั พนั ธ์ จึงแน่นแฟ้น แม้ต่อมาจะแยกย้ายไปตามเส้นทางของตน แต่ก็ ถูกส่งมาอยู่แถบชายแดนไม่ห่างกัน จึงส่งจดหมายหากัน อย่เู สมอ เฟิ งหลีมีท่ีนารกรา้ ง ผนื ดินไม่อดุ มสมบรู ณ์ เสบียงอาหาร ขาดแคลนได้ เว่ยอนั เป็นแหล่งลาเลียงขนเสบียงและไปมาหาสู่ กนั ตลอด บางครงั้ ก็หยิบยืมแลกเปลี่ยนเสบียงอาหารและให้ เงินบ้างเลก็ น้อย เช่นเดียวกบั ครงั้ นี้ที่มีเสบียงมาแลกถึงสอง เกวียน คนเดินตามหลงั ฮวั้ เหวินเฟยออกมาคือแม่ทพั เฟิ งหลี เขาส่งยิ้มแฉ่งบานเตม็ ใบหน้า หนึ่งในนายทหารท่ีออกมายืนต้อนรบั เอ่ยอย่างนอบ น้อม “ทหารของพวกเราได้ตระเตรียมงานเลี้ยงรอต้อนรบั ใต้ 9

เท้าโดยเฉพาะ อีกทงั้ ได้เตรียมน้าให้ล้างคราบฝ่ นุ ชาระความ สกปรกไวแ้ ล้วขอรบั ” “ใต้เท้าโชคดียิ่งนัก ครงั้ นี้ไม่เพียงมีเนื้อแกล้มสุรากบั ดนตรีบรรเลงไว้ต้อนรบั ท่าน ยงั มีหยกงามหอม...อ่นุ ...” ปากแม่ทพั เฟิ งหลีจาระไนได้แค่คร่ึงเดียว ใต้เท้าเซ่ียก็ หมุนตัวไปอุ้มคนลงมาจากรถม้า เม่ือเห็นหญิงสาวนุ่มนวล อ่อนโยนถกู อุ้มลงมายืนข้างกายใต้เท้าเซี่ย ดวงตาของเขาก็ เบิกกว้าง ประโยคที่เหลือกแ็ ทบสาลกั กลืนหายลงคอไป หลงั จากเซ่ียเฉิ งจู่อุ้มหญิงสาวลงมาก็โบกมือให้ทหาร ด้านหลงั ที่คุ้มกนั เสบียงทงั้ ซ้ายขวา ทุกคนจึงกระโดดลงจาก หลงั ม้าตามกนั มา ยามนี้หน้าที่ลาเลียงเสบียงอาหารของพวก เขาถือว่าสาเรจ็ เรียบร้อย ส่วนท่ีเหลือไม่ใช่หน้าท่ีของพวกเขา แล้ว เป็นคนของเฟิ งหลีที่ต้องรบั ช่วงดแู ลจดั การต่อ เซ่ียเฉิ งจู่หันตัวกลับมายังชายสองคนท่ีประสานมือ คารวะอย่างเกรงใจ “อย่าสิ้นเปลืองเลย หาห้องอ่นุ ๆ ให้สกั ห้อง และเตรียมน้าร้อนกบั อาหารอีกชดุ โดยด่วนกพ็ อ” 10

ฮวั้ เหวินเฟยดวงตาเบิกโพลงอ้าปากค้างพดู ไม่ออก เขา หร่ีตาเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “ของที่เจ้าอยากได้ ข้าจะเร่งจดั การ ให้” ถ้าหากของส่ิงนัน้ ไมย่ วั่ ยวนเป็นท่ีสดุ ละก.็ ..เขาคงไมต่ อบ รบั การแลกเปล่ียนข้าวสารถึงสองเกวียนเป็นแน่ เสบียงอาหารที่ได้มาใหม่นี้ เพียงพอสาหรบั ทหารสาม ร้อยนายและใช้จ่ายในชีวิตประจาวนั ไปสามเดือน แต่แรกนัน้ พวกเขาไม่มีเงินทองมาแลกกบั เสบียงอาหารแล้ว อีกทงั้ กว่า เมืองหลวงจะส่งมาให้กน็ านนัก หาไม่แล้วปื นไฟที่วางเรียงราย อย่ตู รงหน้า อาจต้องสละทิ้งและทนเสียดายต่อไป ต้องการห้องอบอ่นุ ? เตรียมน้าร้อนกบั อาหาร? คนอ่ืนอาจไม่รู้ไม่เข้าใจ แต่ฮวั้ เหวินเฟยท่ีเคยต้องทน ความหิวโหยกบั ความเยน็ ยะเยือกในค่ายท่ีแรน้ แค้นรว่ มกบั เขา มาก่อนจะไม่รู้เชียวหรือ? สหายหนุ่มคนนี้ ฤดูเหมันต์หรือ คิมหนั ตร์ ่างกายเขากเ็ หมือนกนั ตอนนี้มาเอ่ยปากขอร้องเร่ือง ที่ ไม่คาดคิด หากจะบอกว่าหญิงนางนัน้ เป็นคนอื่น เขาไมม่ ีทาง เชื่อเดด็ ขาด 11

ฮัว้ เหวินเฟยเห็นเซ่ียเฉิ งจู่หันกลับมาจบั จูงหญิงสาว เพราะนางเดินอ้อยอ่ิงอย่ดู ้านหลงั จากนัน้ ทงั้ ค่กู พ็ ากนั เขา้ ไปใน เรือนท่ีว่าการ เขาจึงหนั มาหานายทหารที่อยู่ข้างๆ แต่เหมือน เปรยกบั ตวั เองมากกว่า “เจ้าคิดว่า ข้าไม่ได้ดูผิดไปใช่หรือไม่ เขาพาผ้หู ญิงมา ด้วย! ในท่ีสุดเจ้าคนท่ีเอาแต่ฝึ กฝนวรยุทธ์ตงั้ แต่ยงั เดก็ กบ็ อก ลาไอ้ไก่อ่อนบริสทุ ธ์ิแล้วหรอื ?” นายทหารหนุ่มรปู ร่างผอมเหมือนท่อนไม้ยิ้มเจ่ือนๆ ไม่ ร้จู ะตอบอะไรดี เรื่องอย่างนี้ทหารเช่นเขาไม่กล้าหวั เราะสนุก ปากมากเกินไป เพราะเกรงว่าหากใต้เท้าเซี่ยระงบั ความโกรธ ไว้ไม่อยู่ นอกจากสีหน้าจะไม่ดีแล้ว อาจจะมีหมดั ซดั ใส่ใบหน้า เขาได้ พอเหน็ ครงั้ นี้อีกฝ่ ายพาผหู้ ญิงมาด้วย นายทหารจงึ ได้แต่ มองตาโต ถึงแม้เฟิ งหลีจะเป็ นสถานที่แร้นแค้น แต่การดาเนิ นชีวิต ของบรรดานายทหารนัน้ ค่อนข้างฟ่ ฟู ่ า เสพสขุ สาราญ สบายอก สบายใจไม่น้อย ทัง้ ยงั ทรมานคนดงั่ เป็ นเจ้าชีวิตได้ตามแต่ 12

อารมณ์ ฆ่าคนตายนับสิบกไ็ ม่มีใครใส่ใจ เพราะว่าคนตายล้วน เป็นพวกที่ทาผิดทงั้ นัน้ ทงั้ อาหารและสิ่งของอานวยความสะดวกพวกนี้ถึงแม้จะ มีน้อย แต่การจดั หาให้คนทวั่ เมืองกบั การแบ่งให้คนไม่ก่ีสิบคน ท่ีนี่ย่อมไม่เหมือนกนั เพราะอย่างน้อยทหารของเฟิ งหลีกย็ งั ถือ ว่าสบายกว่าทหารรกั ษาการณ์ในเมืองเว่ยอนั มาก ที่ว่าการเก่าครึคือภายนอกที่คนอ่ืนเห็น แต่ภายใน ตกแต่งได้อย่างสวยงามต่างจากสิ่งท่ีเหน็ ด้านนอกลิบลบั ครนั้ เดินผา่ นลานกว้างใหญ่ เซี่ยเฉิงจู่ เหน็ ดวงตาของคน ข้างกายจึงยน่ื มอื ไปจบั มือเลก็ ท่ีเยน็ เยียบไว้ เม่ือสวมเสื้อขนจิ้งจอก ใบหน้าของถานหวนั่ ชิงย่ิงดูเลก็ กว่าเดิม ทงั้ ต้องลมจนใบหน้าขาวซีด ทว่าตอนนี้กลบั แดงปลงั่ ขึน้ มาอย่างห้ามไม่อยู่ ด้วยนางยงั จดจาช่วงก่อนเข้ามาเมืองที่มี แต่ป่ าเปล่ียวไร้ผคู้ นได้ดี คนผ้นู ี้ฉวยโอกาสใช้ฝ่ ามือทาอะไรต่อ มิอะไรบนรา่ งนาง 13

ถึงแม้นางจะเคย ‘ประสบ’ มาแล้ว แต่นี่ มนั ห่างจาก กฎเกณฑท์ ี่ตนยอมรบั ได้ แม้แต่เสื้อขนจิ้งจอกกย็ งั เปรอะเปื้ อน ไปหมด พอนึกถึงมือนี้ท่ีต่อให้เชด็ แล้วกย็ งั มีคราบ...ติด นางจึง สะบดั มือเขาออกอย่างโมโห เงยหน้าตวดั สายตามองเขาด้วย ท่าทางโกรธเคืองแวบหน่ึง ทว่านางกท็ าได้เท่านี้แหละ ใครจะไปรวู้ ่าไม่ใช่แค่แววตาของเขาเท่านัน้ ที่ยิ้ม มมุ ปาก ยงั ยิ้มกร่ิมอีกด้วย ขณะนี้ทงั้ สองกาลงั ฟาดฟันกนั ด้วยสายตา ถานหวนั่ ชิง เงยศีรษะขึ้นตามความสูงของอีกฝ่ าย หมวกบนเสื้อคลุมขน จิ้งจอกซ่ึงเดิมทีบงั ไว้เกือบครึ่งหน้าก็ขยบั เล่ือนลงไป เผยให้ เหน็ ใบหน้างดงามเนียนละเอียดเกลี้ยงเกลา คิ้วเรียวราวกบั ใบ หลิว ดูละมุนละไมและอ่อนโยน แต่ดวงตาของนางนั้นทา ให้คนที่กาลงั จ้องอย่ถู ึงกบั ตะลึงพดู ไม่ออก ในนัน้ มีทงั้ ความคบั แค้นใจ ความโมโห และน่ารกั ไร้เดียงสา กลีบปากท่ีปราศจาก ชาดแต้มเม้มสนิ ทราวกับผลอิงเถาเดือนห้า สดนุ่มน่ิ มเป็ น ธรรมชาติ แดงสุกปลงั่ ท่ีขนาดสีชาดกเ็ ทียบไม่ติด ทงั้ หมดนี้ส่ง ให้บรรยากาศราวกบั ทวั่ ทงั้ ผืนดินและแผ่นฟ้าอนั เตม็ ไปด้วยสี ขาวโพลนของหิมะจืดชืด จู่ๆ ก็มีดอกกหุ ลาบงดงามผลิบาน 14

ฉับพลนั นางช่างมีชีวิตชีวาสีสนั สดใสประหนึ่งเพิ่งเดินออกมา จากภาพวาด สวยจนผคู้ นตกตะลึง ทุกคนสงั เกตเหน็ ใต้เท้าเซ่ียมีสายตากร้มุ กร่ิมและอมยิ้ม มุมปากอยู่ตลอด แล้วเขาก็ดึงหมวกขนจิ้งจอกขึ้นมาปิ ดดวง หน้างามดงั เดิม นางจึงเงยหน้าขึ้นอีกครงั้ จึงทนั ได้เหน็ รอยยิ้ม ราวกบั ภาพลวงตาครหู่ น่ึงก่อนที่มนั จะสญู สลายหายไป รอจนกระทงั่ หนุ่มสาวทงั้ คู่เดินไปแล้ว ชายวยั กลางคน ร่างอวบอ้วนอายุราวส่ีสิบ หน่ึงในสองคนท่ีมาต้อนรบั กอ็ ดถาม ไม่ได้ “นัน่ คือเซี่ยเฉิ งจ่แู ห่งเว่ยอนั มิใช่หรือ? หรือสตรีข้างกาย นัน้ คือฮหู ยินของเขา?” “ผปู้ กครองเมืองเว่ยอนั แต่งงานแล้วหรอื ข้าไม่เคยได้ยิน ข่าวเลยขอรบั น่าจะเป็นนางบาเรอในบา้ นหรอื เปล่า?” “นางบาเรอรึ?” ใบหน้าชายวยั กลางคนผู้นั้นพลนั สัน่ ระริก ส่ิงท่ีนึกคิดไว้ในใจ จดุ ประกายในดวงตาเลก็ ให้สุกสกาว ขนึ้ มา 15

61 รนหาท่ี กล่มุ ผมู้ าเยือนได้รบั การจดั การเรอ่ื งท่ีพกั ให้อย่างว่องไว ห้องที่ถานหวัน่ ชิ งพักไม่เหมือนกับห้องรับรองแขก ธรรมดาทวั่ ไป เหมือนกบั ว่าข้าวของท่ีมีอยู่เดิมถกู เคล่ือนย้าย ออกไปชวั่ คราว พอนางเดินเข้าไปกม็ ีกระแสความร้อนจดั ลอย มาปะทะใบหน้า ถานหวนั่ ชิงเหมือนเดินเข้ามาในรงั ท่ีอบอุ่นและหรูหรา หญิงสาวกวาดตามองสกั ครกู่ ร็ ้วู ่าห้องนี้ปานสวรรคบ์ นดิน ด้าน ในคล้ายกบั ห้องที่นางกบั ลุ่ยจูอยู่ แต่ใหญ่โตโอ่อ่าถึงขนาดมี ถาดใส่ถ่านไฟก่ีใบกไ็ มพ่ อ ทว่าท่ีในห้องยงั คงอบอ่นุ อยู่ได้กเ็ พราะผนังถกู บุจนหนา และมีช่องไฟใต้ดินอีกช่องคล้ายกับพื้นดินร้อน ใต้ชายคา ระเบียงกม็ ีช่องให้เติมถ่านไฟ จึงสามารถกกั เกบ็ อากาศร้อนไว้ ไม่ให้กระจาย หลงั จากเข้ามาในห้องพกั เรียบร้อยแล้ว ใต้เท้าเซ่ียกด็ แู ล หญิงสาวด้วยการเลิกหมวกขนสตั วบ์ นศีรษะลงมาให้ ต่อด้วย 1

แกะชุดคลุมขนจิ้งจอกออกไปพาดไว้ด้านข้าง ไม่ร้วู ่าก่อนหน้า นี้เขายงั ไม่หนาใจกบั การสมั ผสั เนื้อตวั นางหรืออย่างไร พอลง มาจากรถม้าจึงเหน็ นิ สยั แปลกๆ ของเขาท่ีซุกซ่อนเอาไว้อย่าง แนบเนียน หญิงสาวจ้องเขาเขมง็ ไม่พดู อะไร อีกฝ่ ายตอบกลบั ด้วยการเลิกคิ้วสูง ทาท่าทางไม่ร้ไู ม่ชี้เสียอย่างนัน้ ทว่าสีหน้า กลบั มีความสขุ เหลือเกิน ยามอยู่ต่อหน้าคนอ่ืนเขามกั จะมีท่าทีเมินเฉยดงั เช่น ปกติไม่มีพิรธุ แต่เวลาท่ีอยู่ด้วยกนั สองต่อสอง เขากไ็ ม่เกบ็ งา อาการเอาเสียเลย รีบก้าวเข้ามาหานางด้วยความรีบร้อน ถาน หวนั่ ชิงถกู ดนั จนเซถอยหลงั ไปล้มลงบนเตียงท่ีปูผ้าคลุมหนา นุ่มเอาไว้อย่างดี ชายหนุ่มรีบร้อนปลดชุดตวั นอกออกจากร่างนาง มือไม้ สองข้างพวั พนั อยู่บนตัวหญิงสาวไม่หยุด แววตาที่จ้องมอง เปิ ดเผยความปรารถนาที่เอ่อล้นจวนเจียนจะหยดลงมา ร่างกายนางร้อนผะผ่าวราวนัง่ บนกองไฟ ประหนึ่งว่า เปลวไฟจากตัวเขาท่วมท้นมาปกคลุมตัวนางไว้ เมื่อเจอกบั ความต้องการท่ีรุนแรงของอีกฝ่ ายก็เหมือนตวั นางจะละลาย กลายเป็ นฝนแล้วระเหยเป็ นไอหมอก ความปรารถนาของเขา เขา้ ครอบงานางจนทาให้หญิงสาวเคลิบเคลิ้มตามไปด้วย 2

ถานหวนั่ ชิงไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงกาลงั ของตนเป็ นอะไร มนั คล้ายมีความเร่าร้อนแฝงอยู่ นางไม่สามารถระงบั อารมณ์และ ความต้องการไว้ได้ รสู้ ึกเพียงว่าทวั่ เรือนกายไหวสะท้าน สมอง พลนั พรา่ เลือน รบั รไู้ ด้เพียงคนตรงหน้า เซี่ยเฉิ งจ่อู ดทนมาได้สองวนั แล้ว ก่อนหน้านี้เขาไม่เพียง ตะกละ แต่ยงั มีความกระหายอย่างมากอีกด้วย แม้เวลานี้จะยงั ไม่ได้แตะต้องนางจนถงึ ขนั้ ตอนสดุ ท้าย แต่น้าเสียงของเขากย็ งั แหบพร่า แววตาลุ่มลึกราวกบั บ่อน้าไร้ก้นจ้องมองบางส่ิงท่ีนูน อยู่ใต้ชุดตวั ในบางเบา เขาโถมร่างหนาเข้าแนบชิด จมุ พิตแก้ม อ่ิมกบั ริมฝี ปากนุ่ม แล้วเอ่ยถอ้ ยคาไรย้ างอายอย่างโจ่งครม่ึ “เจ้าบอกว่าเจบ็ ...เจบ็ ตรงไหน? แล้วทาไมถึงเจบ็ หรือ มือของข้าจะมีไอเยน็ จากหิมะ ?” เขาหายใจหอบระรวั พลางเอ่ย ต่อ “ถอดผา้ ออกให้ขา้ ดอู ย่างละเอียดหน่อยสิ...” ถานหวนั่ ชิงยากที่จะต่อต้านและรบั มือได้ พลงั ของทงั้ สองแตกต่างกนั มาก และตอนนี้นางกาลงั ถกู อีกฝ่ ายชกั นาไป ตามห้วงอารมณ์ ใบหน้าหญิงสาวพลนั แดงปลงั่ ในสมองเหมอื น เหน็ คนกาลงั กลายรา่ งเป็นหมาป่ า... 3

จนกระทงั่ ได้ยินเสียงคนเอาน้ามาส่งแว่วมาจากประตู ใต้ เท้าเซ่ียจึงรีบตรวจสอบนางจนเสรจ็ สิ้นอย่างรวดเรว็ เขาลุกขึน้ ด้วยลมหายใจท่ียงั ไม่คงที่นัก จากนัน้ กเ็ อื้อมไปดึงผ้าแพรต่วน มาคลุมเรอื นกายของนางแล้วบอกว่า “ข้าจะออกไปคยุ กบั พวก ข้างนอกสักหน่ อยประเด๋ียวจะให้คนส่งอาหารมาให้ เจ้า พกั ผอ่ นให้ดีล่ะ” กล่าวจบกจ็ มุ พิตท่ีแก้มเนียนนุ่ม เพียงสบเข้ากบั ดวงตา ข่นุ เคืองของหญิงสาว เขากห็ วั เราะเสียงเบาก่อนผละไป เพียงไม่นานเดก็ รบั ใช้กห็ ิ้วน้าร้อนเข้ามาในห้องให้ ถาน หวนั่ ชิงรสู้ ึกว่าในท้องยงั คงวบู ไหวกไ็ ม่รวู้ ่าจะโกรธหรือจะอายดี นางหายใจแรงขึ้นลงอยู่หลายครงั้ ก่อนจะรีบลุกขึ้นจดั การ เสื้อผา้ ท่ีหลดุ ล่ยุ จนเรียบรอ้ ย ต อ น ท่ี เ ด็ก ร ับ ใ ช้ ส อ ง ค น เ ข้ า ม า ก็เ จ อ กับ ช า ย ห น่ ุ ม ที่ สาวเท้าออกไปพอดี ทงั้ สองตกใจจนหวั ใจเต้นระรวั เพราะก่อน เข้ามากถ็ กู ทหารชุดเกราะหลายสิบนายที่ยืนเฝ้าระวงั อยู่หน้า ประตูขวางไว้ ทาให้พวกนางตกใจแทบขวญั หายไปคราหนึ่ง แล้ว ไม่ร้วู ่าพวกเขามาเฝ้าระวงั นักโทษอะไรท่ีนี่หรือเปล่า อีก ทงั้ นอกเรอื นยงั มีเชือกเขียวกนั้ ไว้ด้วย บง่ บอกเป็นนัยว่าอย่าได้ ปัน้ จิ้มปัน้ เจอ๋ เดินลอยชายเข้ามาบริเวณนี้ 4

แต่ทนั ทีที่ได้เห็นผ้ทู ี่อยู่ในห้อง สาวใช้สองนางจึงเข้าใจ ในทนั ที ต่างสบตาแล้วคิดตรงกนั ว่าคนข้างในต้องเป็ นนางใน ดวงใจของใต้เท้าที่เดินออกไปเม่ือคร่นู ี้เป็นแน่ คาดว่าเขาคงจะ ออกไปนาน เพราะก่อนไปยงั หนั มาสงั่ ให้พวกนางนาอาหาร และขนมหวานมาส่งให้คนข้างใน ถึงแม้ท่าทางใต้เท้าจะเยน็ ชาไปสกั นิด แต่แท้จริงแล้วใจกว้าง ดงั นัน้ เมื่อทงั้ สองเดินเข้ามา กต็ งั้ ใจปรนนิบตั ิหญิงสาวเป็นอย่างดี พื้นที่แห้งแล้งของเฟิ งหลีขดั กบั บรรยากาศในท่ีว่าการ ยามนี้ เป็ นอย่างมาก ผ้คู นในที่ว่าการกาลงั กินดื่มและร้องราทาเพลงกนั อย่าง สนุกสนาน มียกพื้นสูงท่ีมีคณะดนตรีนัง่ เป่ าขลุ่ย และมีคนร้อง เพลงพืน้ บา้ นคลอไปด้วย เซี่ยเฉิ งจู่กบั ลูกน้องคนสนิ ทห้านายและเจ้าเมืองเฟิ งหลี นัง่ ร่วมโตะ๊ เดียวกนั ส่วนฮวั้ เหวินเฟยนัง่ อยู่อีกโตะ๊ ทางด้านหลงั เขามองซ้ายแลขวา เอ่ยถามแกมหยอกล้อสหายเก่าแก่ใน ขณะที่ในมอื ถอื จอกสรุ า 5

“ใต้เท้าเซ่ีย เจ้าเอาคนไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว? ทาไมไม่ เห็นพาออกมา? เป็ นหญิงก็นัง่ ร่วมโต๊ะด้วยกนั ได้ ไม่รบกวน หรอกน่า” เซี่ยเฉิ งจ่กู วาดตามองเจ้าเมืองเฟิ งหลีกบั ลูกน้องอีกฝ่ าย ที่มีนางบาเรอขนาบทงั้ สองขา้ งกข็ มวดคิ้ว สีหน้าเหมือนไม่ค่อย ชอบใจส่ิงท่ีเหน็ นัก ก่อนเอ่ยตดั บทไปว่า “ผ้หู ญิงนัน้ ยุ่งยาก ลม พดั นิดเดียวกไ็ มส่ บายแล้ว ทงั้ ยงั อ่อนแอไรเ้ รี่ยวแรง เหน็ แล้วจะ หมดอารมณ์เสียเปล่า” กล่าวจบก็ยกจอกสุราขึ้นมาชนกบั จอกในมือฮวั้ เหวิน เฟย หลายคนต่างก็ชนจอกเข้าด้วยกนั ทัง้ ท่ีเริ่มรู้สึกกระอกั กระอ่วนใจขึน้ มา ด้วยว่าบัดนี้ บรรดาข้าราชการเมืองเฟิ งหลีล้วนสุข สาราญ มีนางบาเรอในชุดเสื้อผ้าโปร่งบางเดินนวยนาดมาหา ในขณะที่เคลื่อนไหวไหล่นวลกบั ขาเรียวเปลือยเปล่ากเ็ ผยให้ เหน็ วบั ๆ แวมๆ ราตรีหนาวในป่ าเขา หนาซา้ เม่ือมีสรุ าเข้าปาก ย่ิงทาให้พวกนางดสู วยสดเป็นพิเศษ 6

บนโต๊ะมีทงั้ สุราชนั้ ดีและกบั แกล้ม ส่วนข้างกายกม็ ีหญิง งาม เมื่อพินิ จเจ้าเมืองเฟิ งหลีอีกที คนผนู้ ี้อ้วนจา้ มา่ ใบหน้ามนั ขลบั ยากท่ีจะโยงไปถงึ ภาพท่ีเหน็ ก่อนหน้าได้ เพราะตอนที่พวกเขาเข้ามาในเมือง เหน็ ศพคนหิวตาย สองศพถกู ยกออกไปอย่างไม่แยแส การนาเสบียงอาหารมา แลกกบั อาวธุ รอบนี้ คงได้เหน็ ภาพ ‘บาดตา’ กลบั ไปไม่น้อย แต่ เพราะที่นี่ไม่ใช่เว่ยอนั ไม่ใช่ที่ของเขา ชายหนุ่มจงึ ไม่อาจล่วงลา้ ได้แต่ปัน้ หน้ากลบั ไปเพ่ือความสนิทสนมกลมเกลียวเท่านัน้ หลังจากสุราฤทธ์ิ แรงลงท้ องไปหลายจอก พวก ข้าราชการเฟิ งหลีกบั นางบาเรอท่ีอยู่รายรอบกย็ ่ิงสรวลเสเฮฮา ท่าทางทุกคนย่ิงหลงระเริง คนเฟิ งหลีทุกขย์ ากเสบียงอาหารมี น้อยแต่มิขาดอิสตรี พวกนางถกู เนรเทศบา้ นแตกสาแหรกขาด เพราะครอบครวั กระทาความผิดต่อราชสานัก เมื่อคิดถึงว่า พวกขนุ นางคงไม่แต่งภรรยาหรืออนุภรรยาท่ีหน้าตาอปั ลกั ษณ์ ดงั นัน้ อิสตรีพวกนี้จึงล้วนมีรปู โฉมงดงาม ผ้ลู ี้ภยั ที่มาอยู่ที่นี่แม้ ภายหลงั จะได้รบั การอภยั โทษ แต่กไ็ ม่มีฐานะหรือตาแหน่งมา ต่อรองแล้ว บุตรสาวในบ้านหากงดงามสักหน่อยก็จะกลาย มาเป็ นนางบาเรอให้ข้าราชการ ดงั นัน้ หญิงสาวทงั้ หลายท่ีนัง่ ข้างกายขณะนี้ล้วนแต่มีหน้าตาไม่เลวกนั ทงั้ นัน้ 7

เม่ือเซ่ียเฉิ งจู่ซ่ึงนัง่ อยู่ตรงกลางถูกหยอกเย้า เขาก็ พยายามฝื นยิ้มให้ ครัน้ เห็นสายตานางบาเรอข้างกายก็ หยดุ ชะงกั แล้วเบอื นหน้าหนี พวกลูกน้องของใต้เท้าเซี่ยสีหน้าแดงกา่ ด้วยฤทธ์ิสุรา มี สองนายท่ีจบั เอวคอดลูบไล้ขึ้นมาถึงใบหูและเส้นผมของหญิง งาม แต่นิ สยั ของใต้เท้าเซี่ยพวกเขาต่างร้ดู ี จึงต้องเจียมตวั ลด ทะยานอยากลงบา้ ง เพราะแต่ไหนแต่ไรใต้เท้ากไ็ ม่เปิ ดหเู ปิ ดตา ริอ่านเร่ืองพวกนี้ หากว่ารู้จกั เปิ ดรบั ก็คงจะดีไม่น้อย ตอนนี้ แม้แต่อาหารตาก็เลิกกินแล้ว ใต้เท้าซึ่งนัง่ ตัวตรงจิบสุราอยู่ ตรงนัน้ หางตาไม่เหลือบแลนางบาเรองดงามข้างกายเลยสกั นิ ด แม่ทพั หวั เมืองดไู ม่แตกต่างจากแต่ก่อนเลย ใช่ว่าใต้เท้า จะทาไม่ได้ แต่หากพูดว่าไม่แล้วกค็ ือไม่อยู่ดี เขาค่อนข้างจะ เมินเฉยเสียด้วยซ้าจนทาให้นึกถึงหญิงท่ีอยู่ในห้องผ้นู ัน้ นาง เปรียบได้กบั รสชาติอาหารที่อร่อยถกู ปาก ใต้เท้าจึงไม่เหลียว แลจานเลก็ จานน้อย ใต้เท้าเซ่ียท่ีพวกเขาเคยเห็นไม่เข้าใกล้ผ้หู ญิง แต่การ เดิ นทางครัง้ นี้ กลับเปิ ดเผยและไม่เคร่งครัด เขาทาลาย กฎเกณฑ์โดยการพาผ้หู ญิงมาด้วย ผิดกบั ฮวั้ เหวินเฟย รายนัน้ 8

นาหน้าสหายไปไกล ยามนี้เขาอายุยี่สิบกว่าปี มีนางบาเรอหก คน และมีผ้หู ญิงเข้ามาเกาะแกะมากมาย กระทงั่ ตอนนี้กย็ งั มี ผ้หู ญิงขนาบกายทงั้ ซ้ายขวา ท่าทางเบิกบานสนุกสนานรื่นเริง เพราะได้ยินเสียงหวั เราะดงั มาไม่ขาดสาย เซี่ยเฉิ งจ่หู ิวมาก เขากบั เหล่าทหารกินแป้งทอดแขง็ เยน็ ชืดมาตลอดทาง พอได้กลิ่นเนื้อท้องกเ็ ลยร้องลนั่ ชายหนุ่มจึง นัง่ กินอาหารอย่างเตม็ ท่ี สาหรบั เขา การปล่อยอาหารไว้บนโตะ๊ โดยไร้คนสนใจช่างเป็นภาพที่สิ้นเปลืองและฟ่ มุ เฟื อยสิ้นดี เวลาผ่านไป ไม่รู้ว่าใครในโต๊ะเอ่ยถึงการแลกเปล่ียน นางบาเรอกนั ทุกคนจึงย่ิงสนุกสนาน หลายๆ คนร่วมเล่นด้วย สาหรบั พวกเขาแล้วนางบาเรอกเ็ หมือนๆ กนั ไม่ว่าจะเป็ นของ เล่นส่วนตวั เป็ นเพื่อนคุยยามว่าง หรือจะแลกเปลี่ยนซื้อขาย แม้กระทงั่ ส่งให้เป็นของกานัลกล็ ้วนเป็นเรือ่ งปกติ เพียงแค่ไมม่ ี ให้เหน็ บอ่ ยเท่านัน้ เอง ฮัว้ เหวินเฟยมีนางบาเรอขนาบข้างสองคนก็อยากจะ แลกเปล่ียนเช่นกนั จึงตบโต๊ะขอเปลี่ยนทนั ที บรรยากาศการ แลกเปลี่ยนเป็นไปอย่างครกึ ครนื้ 9

สตรีเหล่านี้ช่างน่าเวทนาอย่างมาก ตาแหน่งกต็ ่าต้อย วนั นี้ถกู เจ้าของซื้อมา พรงุ่ นี้กไ็ ม่รวู้ ่ารา่ งของตนจะอย่ทู ี่แห่งไหน การแลกเปล่ียนเป็ นไปอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ทหารจากเว่ย อนั ห้านายได้แต่นัง่ กินเนื้อพลางนึกในใจ ข้าราชการน้อยใหญ่ แห่งเมืองเฟิ งหลีเหล่านี้ใช้ชีวิตสบายเสียจริง เมียตวั เองกด็ แู ล ไม่ได้ นางบาเรอของพวกเขาก็เปล่ียนกันตามอารมณ์ ไร้ หลกั ธรรมของสวรรค์ แล้วอย่างนี้จะไปพูดถึงหลกั เหตุผลได้ อย่างไรกนั นายทหารทงั้ ห้าเหน็ ภาพเหล่านี้กไ็ ด้แต่ข่นุ เคืองอยู่ในใจ สายตาพลนั เลื่อนไปมองใต้เท้าของพวกตน ตอนท่ีมองไปนัน้ เหน็ ใต้เท้านัง่ นิ่ง ฟังคนอื่นพดู เงียบๆ สุดท้ายดอกไม้แรกแย้มสองพี่น้องท่ีหน้าตาคล้ายกนั คู่ หนึ่งกด็ ึงดดู สายตาของทุกคน แม้รปู ร่างหน้าตาจะแค่พอใช้ แต่ ใบหน้ารปู ไข่ที่คล้ายกนั ทงั้ ค่เู ช่นนี้หาได้ยากมาก ฮวั้ เหวินเฟยเอ่ยอย่างประหลาดใจ “แบบนี้มีให้เหน็ ไม่ บ่อยนัก สองสาวพ่ีน้องนี้จะแลกเปล่ียนอย่างไร?” เขามองไป รอบๆ แล้วถามต่อ “ท่านอยากจะแลกกบั ใครล่ะ?” 10

หัวหน้าเจ่ียยืนขึ้นแล้วเอ่ยอย่างภาคภูมิ “ดอกไม้แรก แย้มสองพี่น้องนี้ เป็ นที่หนึ่งในเฟิ งหลี สุ้มเสียงการขบั ร้องเป็ น เลิศ ร้จู กั การวางตวั ร้วู ่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร เช่ือว่าเมืองเว่ย อนั น่าจะมีให้เห็นไม่มาก ใต้เท้าเซี่ยหากว่าท่านต้องการ ข้า ยอมให้ท่านสองต่อหนึ่ง ยอมเสียเปรียบแลกกบั ใต้เท้าเซ่ีย” ทนั ทีท่ีถอ้ ยคานี้พรงั่ พรอู อกมา คนท่ีเอาแต่กินเนื้อกบั ด่ืม สรุ ากห็ ยดุ ชะงกั ทหารคนสนิทห้านายท่ีแอบลบู คลาหญิงงามใต้ โต๊ะล้วนหยุดการกระทา สายตาจ้องเขมง็ ไปยงั คนท่ีพูดเป็ น ตาเดียว เซี่ยเฉิ งจู่กาลงั ด่ืมสุราอย่างเร่ือยเฉ่ือย พอถกู เอ่ยชื่อ สี หน้าพลนั เคร่งขรึม ก่อนจะใช้สายตาเยน็ เยียบมองไปยงั คนท่ี อยากแลกเปลี่ยนนางบาเรอผนู้ ัน้ นายทหารห้านายกม็ ีท่าทางไม่ต่างจากใต้เท้าของพวก ตน ชายทงั้ ห้าถลึงตาจ้องอีกฝ่ ายด้วยความกร่นุ โกรธ มือท่ี กาลงั ถือน่องไก่อยู่กว็ างน่องไก่ลง ใบหน้าที่กาลงั หวั เราะร่วน ด้วยความสุขกเ็ ปล่ียนเป็ นเคร่งขรึมเอาจริงเอาจงั มือท่ีลูบคลา นางบาเรอพลนั หยุดชะงกั ต่างเกบ็ ไม้ เก็บมือกลบั มา ทุกคน 11

ล้วนจ้องเขมง็ ไปยงั ผ้ทู ่ีอยากเปลี่ยนนางบาเรอกบั ใต้เท้า แม้ หน้าตาจะแตกต่างกนั แต่อารมณ์ของพวกเขาเหมือนกนั ไม่มี ผิด ผู้บงั คับบญั ชาเป็ นอย่างไรทหารลูกน้ องก็เป็ นอย่างนั้น ผู้บงั คบั บญั ชาเจ้าชู้ ลูกน้องก็เลียนแบบตาม ผู้บงั คับบญั ชา ตระหนี่ ลกู น้องกพ็ ลอยตระหน่ีไม่ใจกว้างไปด้วย และเซ่ียเฉิ งจ่ผู นู้ ี้เป็ นคนปกป้องลูกน้องของเขามากที่สดุ เพียรหาของและสรรพกาลงั มาช่วยเหลือสนับสนุนลูกน้อง ไม่ ว่าจะตีหรือฆ่า ทุกคนล้วนเชื่อฟังเขาคนเดียวเท่านัน้ หากว่าใต้ เท้าต้องการ แมแ้ ต่นิ้วพวกเขากต็ ดั ให้ได้ เขาคือผ้กู ่อตงั้ กิจการฆ่าและปล้นพวกโจรมาเลี้ยงทหาร ทุกคนร้เู พียงว่าเขาเหน็ โจรเป็ นต้องยื้อแย่ง เหนือโจรกค็ ือปล้น โจรนี่แหละ เร่ิมแรกพวกเขาเป็ นเพียงทหารพิทกั ษ์รกั ษาป้อม ปราการ เห็นชาวบ้านเพาะปลูกพืชไร่ด้วยตาของตัวเอง แต่ กลบั ถกู พวกคนเถ่อื นปล้นฆ่าแย่งชิง ตั้งแต่ นั้นมา พอพบกับโจรผู้ร้ายเป็ นต้ องสังหาร ปราบปรามซ่องโจร โค่นพวกมนั ให้หมด จนตอนนี้ บริเวณ รอบๆ เมืองเว่ยอนั ในระยะสิบลี้ไร้ซ่ึงโจรผ้รู ้าย พวกเขาไม่ต้อง ย้ายครอบครวั ไปตงั้ รกรากถิ่นอ่ืนอีกแล้ว 12

นายทหารทงั้ ห้าร้จู กั เจ้าอ้วนหวั หน้าของเฟิ งหลีผ้นู ี้ดี จึง แอบสบถในใจว่า รนหาที่! การเสนอแลกเปล่ียนนางบาเรอของมนั คงไม่ได้พูดกนั เล่นๆ แสดงว่ามนั ขวญั กล้าตงั้ ใจอยากจะได้ผ้หู ญิงของใต้เท้า ตงั้ แต่แรก จึงเลง็ เป้ามาทางนี้โดยไม่คิด อย่าได้เอ่ยถึงว่าคนผู้ นัน้ ใช่นางบาเรอหรอื ไม่ หรอื ต่อให้เป็นนางบาเรอ นางกเ็ ป็นคน ของใต้เท้า ไม่ใช่คนท่ีใครอยากได้กม็ าขอแลกขอซื้อ! หรือมนั จะเอาคาพูดว่าอิสตรีนัน้ ยุ่งยากมาถือเป็ นเร่ือง จริงจงั นัน่ เป็นเพียงคาพดู เพื่อให้อีกฝ่ ายไม่เสียน้าใจเท่านัน้ ใต้ เท้าไมไ่ ด้อยากนาคนออกมาด้วยตงั้ แต่แรกอย่แู ล้ว น่าขาสิ้นดี! แม้แต่ไปปลดทุกขใ์ ต้เท้ายงั อุตส่าห์พาข่ีม้า ไปเสียไกลโพ้น ปกป้องนางจากสายตาพวกเขาขนาดนี้แล้วจะ เอาออกมาแลกกบั คนอื่นทาไมกนั เล่า? “ปัง!” จอกทองแดงในมือเซ่ียเฉิ งจ่ถู กู กระแทกลงบนโต๊ะอย่าง แรง สุราในจอกกระฉอกออกมาทนั ที นางบาเรอข้างกายกรีด 13

ร้องด้วยความตกใจ สีหน้ าชายหนุ่มเรียบเฉยเหมือนไม่มี ความรสู้ ึกใดๆ ทงั้ สิ้น บรรยากาศสนิ ทสนมกลมเกลียวเม่ือครู่อันตรธาน หายไปไม่หลงเหลือ ชัว่ พริบตาใบหน้าสงบใจดีของใต้เท้าก็ แปรเปลี่ยนเป็ นพยบั เมฆหนาแน่นตงั้ เค้าพายุร้าย ทุกคนที่ได้ เห็นต่างเงียบกริบลงทันใด ไม่นานหูของพวกเขาก็ได้ยิน น้าเสียงเยน็ เยียบถามขนึ้ ว่า... “ที่พดู น่ะ คิดแล้วหรอื ?” 14

62 เสียงนินทา สาวรบั ใช้สองนางรบั รางวลั จากถานหวนั่ ชิงด้วยท่าทางดี อกดีใจ ยามนี้ อ่างอาบน้ ามีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ด้านบนจนได้ กล่ินหอมรวยรินปะปนมากับไอน้า พวกนางได้ตระเตรียม เสื้อผ้าตามที่ใต้เท้าท่านนัน้ สงั่ กาชบั ไว้เรียบร้อยแล้ว หลงั จาก หญิงสาวอาบน้าชาระกายเสรจ็ กเ็ ดินกลบั เข้าไปในห้องท่ีอบอ่นุ เหน็ หญิงรบั ใช้ทงั้ สองกาลงั จดั วางสารบั อาหารลงบนโตะ๊ เม่ือเหน็ ถานหวนั่ ชิงย่างกรายออกมา หญิงทงั้ สองกเ็ บิก ตาโตค้างอย่างตกตะลึงในความงาม ก่อนจะได้สติแล้วรีบจดั โตะ๊ ตรงหนาต่อ นางมองไปยงั อาหารและขนมหวานท่ีวางเรียงรายอย่บู น โตะ๊ ความอดุ มสมบรู ณ์ต่างไปจากท่ีจินตนาการไว้มาก อาหารบนโต๊ะมีหลากหลายทงั้ เนื้อหมูหนั่ เป็ นชิ้นเลก็ ๆ เนื้อแพะตุ๋น หนังหมู แล้วยงั มีปลาเคม็ แห้งกบั หมนั่ โถวอีกหน่ึง 1

จาน แถมในนัน้ ยงั มีขนมหวานอีกสองอย่าง พอถานหวนั่ ชิง ลองชิมดู กพ็ บว่ารสชาติอรอ่ ยมากทีเดียว “ฮหู ยิน น่ีคือขนมน้าผงึ้ หยกขาว ด้านข้างคือขนมน้าตาล กหุ ลาบเจ้าค่ะ” สาวใช้สงั เกตสีหนาของหญิงสาวยามชิมอาหาร เมอ่ื เหน็ ว่าถานหวนั่ ชิงชื่นชอบขนมหวานจงึ รีบแนะนาในทนั ใด ถานหวนั่ ชิงได้ยินดงั นัน้ กย็ ิ่งชื่นชอบ ใช้ตะเกียบคีบขนม ชิ้นเลก็ ๆ นุ่มน่ิมท่ีมีสีแดงราวกบั กลีบดอกไม้ “น้าตาลกหุ ลาบ? ทาจากดอกกหุ ลาบงนั้ หรือ?” “ใช่แล้วเจ้าค่ะฮหู ยิน ใช้กลีบดอกกหุ ลาบเคี่ยวกบั น้าผึง้ จึงกลายเป็ นน้าตาลกหุ ลาบ มีรสชาติหอมหวาน อร่อยมากนะ เจ้าคะ ฮูหยินลองชิมดเู จ้าค่ะ” หญิงรบั ใช้อีกนางพดู แทรกแล้ว ยิ้มแป้ น พวกนางทงั้ สองไม่รู้สถานะท่ีชดั เจนของหญิงตรงหน้า แต่ในเมื่อใต้เท้าท่านนัน้ เป็ นคนพามาด้วย หากจะเรียกว่าฮู หยินกค็ งไม่ใช่เรอ่ื งผิด 2

ถานหวนั่ ชิงคีบน้าตาลกหุ ลาบเข้าไปในปาก เพียงชวั่ ครู่ ในปากกอ็ บอวลไปด้วยความหอมของดอกกหุ ลาบ มีรสหวาน แต่ไม่เล่ียน อร่อยสมกบั ที่ทงั้ สองแนะนา จากนัน้ กช็ ิมขนมอีก อย่างทนั ที เม่ือเหน็ ทงั้ ขนมน้าผึง้ หยกขาวและขนมน้าตาลกหุ ลาบ ต่างกม็ ีน้าผงึ้ เป็นส่วนผสม นางจงึ เอ่ยชม “การใช้น้าผึง้ แทนน้าเช่ือมทาให้ขนมทงั้ หวานหอมและ ไมเ่ ลี่ยน นับว่าอรอ่ ยมากเลย” หญิงรบั ใช้ทงั้ สองได้ยินกย็ ิ้มกว้าง พวกนางดอู อกว่าหญิง สาวตรงหน้าไม่ถือตัวและไม่หย่ิงยโส นางมีท่าทางนุ่มนวล อ่อนโยน ทาให้ความระวงั ตวั เม่ือแรกเร่ิมจางหายไป พวกนาง จึงอธิบายต่อ “เรียนฮูหยิน พวกเราอยู่ที่น่ีแห้งแล้งมาก พอฤดู ใบไม้ผลิมาถึงจึงจะมีดอกไม้ดอกหญ้าเจริญงอกงาม หลาย ครอบครวั จงึ เลี้ยงผงึ้ ไว้เพอื่ เกบ็ น้าผงึ้ เจ้าค่ะ...” “ทงั้ หมดนี้เป็นผลู้ ี้ภยั มาจากเมืองหลวงท่ีสอนให้เลี้ยงผึง้ เพื่อเกบ็ น้าผึ้งเจ้าค่ะ แล้วยงั มีการใช้ข้าวมาหมกั เป็ นสุราด้วย ทุกเทศกาลแต่ละบา้ นจะเกบ็ ดอกกหุ ลาบเพ่ือทาน้าตาลกหุ ลาบ 3

กนั ทงั้ นัน้ จากนัน้ กจ็ ะเอาน้าตาลกหุ ลาบมาทาเป็นไส้ซาลาเปา รสชาติอรอ่ ยมากเจา้ ค่ะ” ถานหวนั่ ชิงได้ยินแล้วย่ิงชอบใจไปใหญ่ นางตงั้ ใจฟังสาว ใช้ทงั้ สองผลดั กนั เล่าเร่ืองขนมหวานและอาหารในเฟิ งหลี นาง กินพลางฟังเร่ืองเล่าอย่างเงียบๆ สุดท้ายกเ็ ทน้าผึง้ ใสสีเหลือง ลงถ้วยแลว้ ยกขึน้ ดื่ม เป็นอนั ว่าจบการกินอาหารไปอีกหนึ่งมอื้ สองสาวใช้มองอาหารคาวบนโต๊ะที่ยงั ไม่ถกู แตะเลยสกั คา ส่วนขนมหวานนัน้ กพ็ ร่องไปเพียงเล็กน้อย จึงรู้ว่าฮูหยิน ท่านนี้ชอบกินรสจืดๆ และไม่ชอบกินเนื้อสัตว์ หากถือจาน อาหารพวกนี้กลบั เข้าไปในครวั กถ็ ือว่าเป็ นลาภปากของพวก นางแล้ว ทงั้ สองรีบเกบ็ โต๊ะอย่างว่องไว จากนัน้ กเ็ ตรียมขนม หวานอีกสองจานเพอ่ื นาไปวางไว้ในห้องอีกครงั้ เม่ือสาวใช้ทงั้ สองกลบั เข้ามากเ็ หน็ ผา้ ม่านบางเบาถกู ปิ ด ไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนคนกน็ อนหลบั สนิ ทอยู่บนเตียง พอเห็น ดงั นี้ก็พากนั วางจานขนมหวานลงอย่างเบามือแล้วถอยกลบั ออกไป 4

คราวนี้ หญิงสาวนอนเร็วและหลับสนิ ทเพราะเหน็ด เหน่ือยจากการเดินทาง ทว่ากลบั ต่ืนขึ้นมาตอนดึกเนื่องจาก รสู้ ึกร้อนจนเหงอ่ื ไหลโซมกาย และรสู้ ึกกระหายน้า นางลุกขึ้นนัง่ เพราะในห้องมืดสลวั จึงมองเหน็ เลือนราง ไม่ชดั เจน หญิงสาวนิ่ งอยู่คร่หู นึ่งเพื่อปรบั สายตาและเรียกสติ ให้ตื่นขึ้นมา ถานหวนั่ ชิงไม่ได้เรียกเดก็ รบั ใช้ ทาเพียงเลิกม่าน ออกแล้วก้าวลงจากเตียงเพื่อเทน้าจากกาที่อย่บู นโตะ๊ มาด่ืมแก้ กระหาย ไม่ร้วู ่าตอนนี้เป็ นเวลาก่ีชวั่ ยาม ในห้องเทียนดบั ไปแล้ว นางเทน้ าผสมน้ าผึ้งที่ ตอนนี้ ไม่ร้อนแล้วลงถ้วยก่อนจะดื่มจน หมด ถานหวนั่ ชิงกระหายน้าเป็ นอย่างมาก นางจึงเทน้าผสม น้าผงึ้ เพ่ิมอีกถ้วย น้าผึ้งคือสิ่งที่ให้ความชุ่มชื่นเป็ นอย่างมาก หลงั จากด่ืม เข้าไป ลาคอที่แห้งผากรวมไปถึงกระเพาะล้วนสบายขึ้นบ้าง แล้ว ถานหวนั่ ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ วางถ้วยลงที่เดิม แล้ว เดินกลบั ไปท่ีเตียงเพ่ือจะนอนต่อ ทว่าเพ่ิงจะหย่อนก้นลงบน 5

เตียง พลนั ได้ยินเสียงสาวใช้กระซิบกระซาบกนั ระหว่างเดิน ผา่ นหน้าประตู “ได้ยินลิ่วจ่ือบอกว่า หวั หน้าเจ่ียเกิดเรื่องแล้ว ใต้เท้า ท่านนัน้ เดือดจดั จนปัดจอกสรุ าตกลงไปกลิ้งกบั พนื้ ...” “ใต้เท้าท่านไหน?” “ยงั จะมีท่านไหนอีกเล่า กใ็ ต้เท้าที่มาวนั นี้น่ะสิ” “ผปู้ กครองเมอื งเว่ยอนั ใต้เท้าท่านนัน้ น่ะหรอื ?” “ได้ยินว่าพวกข้าราชการกบั บรรดานางบาเรอล้วนถกู ไล่ ออกจากห้องมาหมดแล้ว” “เกิดอะไรขึน้ ?” คราวนี้เสียงตอบกลบั ย่ิงเบาลงกว่าเดิมอีก ทาให้ฟังบาง คาไม่ชดั เจน “...หวั หน้าเจี่ยอยากแลกเปลี่ยนนางบาเรอกบั ใต้ เท้าท่านนัน้ ทว่าใต้เท้าไมย่ ินยอม...” “แลกนางบาเรอ! เจ้าจะบอกว่า...” 6

“ช่.ู ..เบาๆ หน่อย...กค็ ือแม่นางที่อย่ใู นห้องนัน่ แหละ” “ข้าเข้าใจว่านางเป็น...มองแล้วไมเ่ หมอื นเลย...” “กใ็ ครบอกว่าไม่ใช่เล่า พวกเราล้วนดอู อก...” ท่ีพวกบ่าวรบั ใช้กล้าพูดกเ็ พราะเห็นว่าเทียนในห้องดบั จึงคิดว่าคนนอนหลบั แล้ว ไม่นานเสียงฝี เท้าของบา่ วหญิงกห็ ่าง ออกไป ทว่าหญิงเหล่านัน้ ไม่ร้เู ลยว่า ในห้องยงั มีคนผ้หู นึ่งนัง่ ฟัง อย่เู งียบๆ ก่อนท่ีนางจะย่ืนมอื ไปหยิบเสื้อคลมุ มาสวม รอจนพวกสาวใช้เดินห่างออกไปสกั พกั ใหญ่ หญิงสาวจึง ลกุ ขึน้ แล้วเดินไปยงั หน้าต่างท่ีมีแสงจนั ทรเ์ ลด็ ลอดเข้ามา... วนั นี้คือวนั ขึ้นสิบห้าคา่ ดวงจนั ทร์แห่งฤดูเหมนั ต์สาด แสงสีเงินยวงไปทวั่ พืน้ หิมะ ถานหวนั่ ชิงที่ปกติมีจิตใจสขุ มุ เยือก เยน็ ยามนี้กลบั สบั สนว้าว่นุ ประหน่ึงมีความคบั ข้องใจท่ียากจะ ระบาย 7

นางย่ืนมือไปผลกั บานหน้าต่างให้เปิ ดออก เป็ นไปอย่าง ที่คิด นอกหน้าต่างคือแสงจนั ทรก์ ระจ่าง แม่น้าจบั ตวั เป็ นน้า แขง็ สะท้อนแสงระยิบระยบั สว่างไสวดจุ เวลากลางวนั นางใส่เสื้อคลุมขนจิ้งจอก เรือนผมปล่อยสยายไว้ ด้านหลงั อากาศหนาวเยน็ จนลมหายใจออกมาเป็ นไอ สายลม พดั เส้นผมยาวสลวยจนพลิ้วไหว พ อ ท ห า ร ร่ า ง กาา ยาา นั บ สิ บ น า ย ท่ี ยื น เ ฝ้ า รกั ษาการณ์อยู่ด้านนอกได้ยินการเคลื่อนไหว ต่างกห็ นั มามอง ต้นเสียงกนั เป็นระนาว เม่ือเหน็ หญิงสาวพวกเขากร็ ีบเบนศีรษะ กลบั มา สีหน้าเปลี่ยนเป็นแดงกา่ ตู้เหอเองกเ็ ดินผ่านมาทางนี้พอดี เขาหยุดมองหญิงสาว อย่างตดั สินใจไมไ่ ด้ว่าจะทาอย่างไร แน่นอนว่าไมม่ ีผใู้ ดกล้าเข้า ไปในห้องอยู่แล้ว ต่อให้เป็ นเขากไ็ ม่ได้ แต่แค่เดินไปปิ ดบาน หน้าต่างกค็ งพอทาได้กระมงั ตู้เหอเข้าใจดีว่าหญิงผ้นู ี้ไม่เหมือนกบั เมียที่อยู่ในบ้าน ของเขา หญิงสาวถกู เลี้ยงมาจากตระกลู ท่ีสูงศกั ด์ิ ร่างกายจึง อ่อนแอ หากว่าถกู ลมหนาวพดั โกรกแล้วเกิดป่ วยขึ้นมา ถ้ามี การซกั ถามสืบความ เขากค็ งไม่อาจต้านโทสะของใต้เท้าได้ 8

ตู้เหอไม่กล้ามองอย่างละเอียด ได้แต่เอ่ยเสียงเบา “ด้าน นอกลมแรง แม่นางรีบพกั ผอ่ นเถิด” ผา่ นไปครใู่ หญ่ คนท่ียืนอยู่ นอกหน้าต่างกเ็ หน็ ว่าคนที่อยู่ด้านในยงั คงไม่ขยบั เขยือ้ น เขาก็ เลยต้องกดั ฟันปิ ดบานหน้าต่างตรงหน้าองเสียเลย ระหว่างเดิ นกลับไปที่ พัก เขาก็ยังคงครุ่นคิ ดด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจนัก นางว่านอนสอนง่ายเสียจริง ไม่ร้วู ่า เลี้ยงออกมาเป็ นแบบนี้ได้อย่างไร สงสยั น้าในเมืองหลวงคงจะ ไม่เหมือนที่อ่ืน ผิวพรรณนี่ย่ิงไม่ต้องพูดถึง แม่นางยืนอยู่ตรง นัน้ น่ิ งไม่ขยบั ทว่าดวงตาท่ีจบั จ้องมาที่เขา...ช่างเป็ นเร่ืองยาก จะรบั มือจริงๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะกลวั ผ้หู ญิงคนนี้ ทว่านางมกั จะทาให้เขา รู้สึกว่าตนเองกบั ผ้หู ญิงนัน้ แตกต่างกนั ปกตินางจะอ่อนโยน ละมุนละไมแบบคนที่ เกิดมาในตระกลู สูงศกั ด์ิ เมื่อนางมาอยู่ ตรงหน้า เขากร็ สู้ ึกว่าตวั เองตา่ ต้อยขนึ้ มาทนั ที ทหารสองนายเห็นเขาเดินมาด้วยท่าทางหน้ านิ่ วคิ้ว ขมวดจึงสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตู้เหอท่ีกาลงั โกรธปนกลดั กลุ้มจึงจ้องอีกฝ่ ายเขม็งอย่างราคาญ จะถามอะไรนักหนา? จากนัน้ ไล่พวกนัน้ ไปเหมือนไล่นก ใครจะยืนเป็นเสาปักหลกั ให้ พวกมนั ถามกนั ล่ะ... 9

ถานหวนั่ ชิงเหน็ บานหน้าต่างถกู ปิ ดต่อหน้าต่อตากไ็ ม่ได้ ขยบั ไปไหนเลย จนกระทงั่ เริ่มปวดขาจึงกลบั ไปท่ีเตียงดงั เดิม นางปลดเสื้อคลุมขนสัตว์ออกแล้วซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มอุ่น ทว่าความรสู้ ึกในใจกลบั ไมอ่ ่นุ ตามเลยแมแ้ ต่น้อย หญิงสาวรู้สึกว่าในห้องมืดมิดนี้ ช่างหายใจอึดอัดนัก คล้ายกบั ว่าตวั เองเป็ นนกกระจอกในกรงที่ถกู ปิ ดล้อมด้วยผ้า ดา...ทาได้เพียงกระโดดไปมาในพนื้ ที่จากดั เท่านัน้ หลงั ผ้าม่านบางเบา ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆ ถานหวนั่ ชิงกร็ ้สู ึกได้ถึงลมหายใจท่ีกรนุ่ กล่ินสุรา คิ้วเรียวขมวด ยุ่งและพยายามหลบลมหายใจนัน้ แต่มือและเท้าทงั้ หมดเร่ิม เยน็ เฉียบ เพียงอึดใจร่างนางที่อยู่ใต้ผ้าห่มกเ็ ริ่มอบอุ่นขึ้นมา แผ่นหลงั และเอวคอดก่ิวร้อนผ่าวราวกบั มีเปลวไฟโอบล้อม ความหนาวเหน็บจางหายไป มือและเท้าที่เยน็ ยะเยือกพลนั อบอ่นุ เช้าวนั ต่อมา ถานหวนั่ ชิงต่ืนขึ้นพร้อมกบั ความร้สู ึกปวดศีรษะและล้า คอแห้งผาก จึงร้ไู ด้ว่าตนเป็นหวดั เสียแล้ว แต่อาการไม่ได้หนัก หนาถึงขนั้ ยืนตวั ตรงไม่ได้ 10

หวั สมองท่ีตีบตันพร่าเลือนเริ่มปลอดโปร่งขึ้นเมื่อต่ืน เตม็ ตาและได้กินโจก๊ ร้อนกบั ของหวาน จากนัน้ คนเผดจ็ การก็ นาผ้าคลุมขนจิ้งจอกมาห่อร่างนางแล้วอุ้มขึ้นรถม้า พร้อมกบั ของบางอย่างที่ไม่ใช่เมล็ดข้าวสารบรรทุกเต็มสองเกวียน ด้านหลงั กองทหารจากเว่ยอนั เริ่มออกเดินทางจากเฟิ งหลีอย่าง เรอื่ ยเฉื่อยแต่รวดเรว็ กว่าตอนขามาที่ต้องคอยระมดั ระวงั รกั ษา เสบียงอาหาร ยามนี้รอบข้างมีแต่เสียงกีบเท้ามา้ ภายในรถม้ามีเตาอุ่นมือและอุ่นเท้าใส่เอาไว้ ถานหวนั่ ชิ งนอนอยู่บนฟูกท่ี อ่อนน่ ุ มซึ่ งไม่รู้ว่าทาจากขนเตี ยวหรือขน จิ้งจอก พวงแก้มท่ีอิงแอบอยู่กบั ขนอ่อนนุ่มท้าให้ใบหน้าของ นางย่ิงดเู ลก็ ลงกว่าเดิม และย่ิงทาให้เหน็ ความซีดขาวไร้สีเลือด เด่นชดั ขึน้ ถ้าเทียบกบั รถม้าขามา ตอนนี้มีส่ิงของอีกหลายอย่างถกู เพ่ิมเข้ามาเป็ นจานวนมาก บนตู้เล็กเตี้ยข้างๆ มีกล่องไม้ใส่อาหารท่ีด้านนอกห่อ คลุมด้วยหนังสตั วเ์ พ่ือเกบ็ ความร้อนเอาไว้ เมื่อยื่นมือไปแตะ 11

บนกล่องก็รู้ได้ว่ายงั อุ่นอยู่บ้าง เซี่ยเฉิ งจู่น่าจะให้คนเตรียม อาหารกบั ขนมหวานไว้ให้ตงั้ แต่เช้า ด้านข้างของตู้เลก็ มีถงั ไม้บรรจนุ ้าผึง้ สามถงั ไม่ต้องเปิ ด ออกดูก็ได้กลิ่นหอมเข้มข้นของน้าผึ้งอบอวลทัว่ รถ คาดว่า น่าจะมีทงั้ รงั ผึ้งและน้าผึ้งบรรจุอยู่เต็มเลยทีเดียว คงเป็ นผึ้งท่ี สาวใช้ทงั้ สองเล่าให้ฟังว่าคนในเฟิ งหลีเลี้ยงไว้ นางร้สู ึกเจบ็ คอจึงอดไม่ได้ที่จะไอเบาๆ สองที ย่ิงอดทน ไม่ด่ืมน้าเพราะไม่อยากยุ่งยากระหว่างเดินทาง ย่ิงทาให้ลาคอ ร้สู ึกไม่สบาย หญิงสาวจึงย่ืนมือไปที่กาน้าบนตู้เตี้ย กพ็ บว่าใน กามีน้าผสมน้าผึ้งที่ยงั อุ่นอยู่ หากดื่มแล้วคงชุ่มคอดี จึงเทลง ถว้ ยแล้วดื่มไปหน่ึงอึก เสียงจากด้านนอกดงั แว่วเข้ามาในรถม้าไมข่ าดสาย สาหรบั คนท่ีคุ้นเคยกันเป็ นที่สุด ต่อให้เขาปลอมตัว เปล่ียนสถานะ ทว่าเพียงเห็นภาพแผ่นหลัง หรือได้ยินแค่ น้าเสียงกย็ งั รบั ร้ไู ด้ว่าเป็ นเขา ถึงห่างกนั ไปเป็ นสิบปี หรือยี่สิบปี หรือแม้แต่อยู่ท่ามกลางคลื่นมนุษย์ นางกส็ ามารถจดจาคนที่ ค้นุ ชินได้เสมอ 12

ถานหวนั่ ชิงมนั่ ใจว่าการเดินทางขากลบั นี้นางจะได้พบ บิ ดา เพราะรู้ว่าเมื่อเซ่ียเฉิ งจู่พูดออกมาแล้วต้องทาได้ ไม่เช่นนัน้ เขาคงไม่พานางมาด้วย ถึงการเดินทางจะรีบร้อน แต่ เมื่อเขาร้วู ่านางอยากพบ เขากเ็ ลยให้นางกบั บิดาได้พบหน้ากนั สกั ครา ระดบั ความเรว็ ของรถม้าช้าลงเร่ือยๆ นางได้ยินเสียง ร้องไห้จากด้านนอกดงั เข้ามาอย่างชดั เจน เมื่อรถม้าหยุดลง ถานหวนั่ ชิงกล็ กุ ขึน้ นัง่ อย่างเรียบร้อย แล้วเปิ ดผา้ มา่ นหนาออก เพอ่ื มองไปด้านนอก นอกจากลมหนาวท่ีลอยเข้ามาปะทะห น้ าจนพูดไม่ออก กย็ งั ได้กล่ินเหมน็ สาบท่ีไม่ร้วู ่าเป็ นบอ่ ขี้ววั หรือขี้ม้าโชยมา ภาพ ท่ีปรากฏสู่สายตาเบอื้ งหน้าช่างโกโรโกโสยิ่งกว่ากระท่อมท่ีเหน็ เมื่อวานเสียอีก เขตผู้ประสบภยั ของเว่ยอันอาจจะเทียบกับที่น่ี ไม่ได้ เพราะเป็ นหลุมดินท่ีมุงด้วยหญ้า แต่ด้านสภาพแวดล้อมถือว่า ดีกว่ามาก อีกทัง้ บริเวณรอบๆ ยงั มีทหารจานวนมากดูแล ช่วยเหลือและคุ้มกันอย่างแน่ นหนา ทาให้สภาพจิตใจของ ชาวบ้านดีขึ้น ทัง้ หน้ าตารวมไปถึงเสื้อผ้าก็สะอาดสะอ้าน พอสมควร 13

แต่ท่ีนี่...เป็ นบ้านดินที่ก่อด้วยอิฐ ถกู สร้างในทรงเตี้ย แบบหยาบๆ แค่พอให้ซุกตวั ได้ ทุกหนทุกแห่งเตม็ ไปด้วยขยะ กบั มูลสตั ว์ เม่ือทุกคนได้ยินเสียงรา่ ไห้ดงั ขึ้นกร็ ีบย่ืนหน้าและ เดินออกมาดู หญิงสาวจึงเห็นว่าทัง้ ผู้ชายผู้หญิงคนแก่และ เดก็ ๆ ล้วนผอมแห้งแบบหนังห้มุ กระดกู ท่าทางแต่ละคนดซู ึม กะทือไม่มีความสดใส บ้างก็มีความกลดั กลุ้มอยู่เต็มใบหน้า แววตาเหมือนไร้กะจิตกะใจจะทาอะไร มีเด็กๆ ส่ีห้าคนว่ิง ออกมา แม้แต่เสื้อกนั หนาวกไ็ ม่มีสวมใส่ มีแต่เสื้อกางเกงเพียง ชนั้ เดียว แข้งขาเดก็ น้อยดูสนั่ เทิ้ม หนาซ้านิ้ วเท้ายงั โผล่ทะลุ รองเท้าขาดออกมาอีกด้วย สภาพแวดล้อมช่างเลวร้าย ประชาชนทุกข์ยากดูน่ า เวทนานัก หญิงสาวพยายามสอดส่ายสายตามองหาเสียงท่ีได้ ยินตงั้ แต่คราแรกท่ีมาถึงจนกระทงั่ พบในท่ีสดุ 14

63 กรรมตามสนอง ไม่ไกลกนั นัน้ ท่ีหน้าประตูบ้านพกั หลงั หนึ่ง เดก็ สาวอายุ ราวสิบหกสิบเจด็ ในชุดสีเทากาลงั วิ่งออกมาจากบ้าน ถึงแม้จะ เห็นใบหน้าแค่ด้านข้างถานหวนั่ ชิงกจ็ ดจาได้ทนั ที สีหน้าเดก็ สาวค่อนข้างซีดขาว แต่กย็ งั งดงามโดดเด่นมากทีเดียว ใบหน้ าท่ีขาวซีดเพราะความหนาวเต็มไปด้วยหยาด น้าตา แววตาที่ไร้ซึ่งความหวงั แฝงไว้ด้วยความโกรธเกลียด กิริยาท่าทางคล้ายคนกาลงั คลุ้มคลงั่ โดยมีชายหญิงคู่หนึ่งไล่ ตามหลงั นางมา “ข้ารบั โทษมาพอแล้ว! ข้าอยากไปจากท่ีน่ี แต่พวกท่าน กลบั อยากให้ข้าแต่งกบั ไอ้แก่นัน่ เพ่ือแลกเงิน เพ้อเจ้อ! ข้าไม่ ยอม! ต่อให้ข้าตายกไ็ มแ่ ต่ง!!!” ฮหู ยินที่ไล่ตามมามีผมสีดอกเลาที่ถกู คลุมไว้ด้วยผา้ สีน้า เงิน นางย่ืนมือไปจบั เดก็ สาว บนใบหน้าเตม็ ไปด้วยคราบน้าตา เช่นกนั พลางกระซิบอ้อนวอนอะไรสกั อย่าง แต่ดเู หมือนไรผ้ ล 1

“พอแล้ว เจ้าไม่จาเป็นต้องพยายามขอรอ้ งนาง ปล่อยไป ตามยถากรรมเถอะ...” ชายที่ตามมาด้านหลงั เอ่ยขึน้ ถานหวัน่ ชิ งเตรียมอกเตรียมใจไว้แล้ว แม้ยากท่ีจะ จินตนาการได้ว่าจะเจอชายผ้นู ี้ในสภาพใบหน้าซูบตอบ ศีรษะ ขาวโพลน เขาคือชายท่ีนางเรียกขานว่าบิดามาจนอายุยี่สิบปี เป็นบิดาบงั เกิดเกล้าของถานหวนั่ ชิง เขายงั ไว้หนวดเคราอย่าง ที่นางเคยเหน็ เสมอ และยงั คงเป็นบิดาท่ีมีท่าทีสง่างาม เมอ่ื ฝ่ าย สามียอมรบั ชะตากรรม แล้วคนเป็ นฮูหยินจะคดั ค้านอะไรได้ ในเม่ือด้านหน่ึงคือบุตรสาวท่ีชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย อีกด้าน กค็ ืออวี้เอ๋อบุตรชายที่นอนหายใจพะงาบๆ อยู่บนเตียง ทงั้ สอง คนต่างกเ็ ป็ นชีวิตจิตใจของนาง แต่จะให้นางทนดูอวี้เอ๋อตาย ไปต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร น่ีเป็นความหวงั เดียวของนางแล้ว ฮูหยินกอดบุตรสาวไว้แน่น ร้องไห้พร้อมกบั เอ่ยวิงวอน “เอี๋ยนเอ๋อ แม่ขอร้องเจ้า แม่ขอร้อง อวี้เอ๋อคือพี่ชายแท้ๆ ของ เจ้านะ หากว่ายงั ชกั ช้าต่อไปเขาอาจจะไม่มีชีวิตรอดแล้วจริงๆ แม่ขอโทษที่ให้เจ้าช่วยชีวิตพ่ีชายด้วยวิธีนี้ แต่แม่ขอล่ะนะ แม่ จะคกุ เข่าให้เจา้ ...” 2

เด็กสาวงดงามน้าตาไหลพรากลงมาเป็ นสาย สะบดั มารดาออกพลางถอยหลงั เอ่ยอย่างหมดอาลยั ตายอยาก “ข้า ไม่ช่วยแล้วจะทาไม? พวกท่านเคยสนใจความเป็ นความตาย ของข้าหรอื ไม่? พ่ีสาวกถ็ กู พวกข้าราชการเอาไปเป็นนางบาเรอ คนหนึ่งแล้ว ตอนนี้กย็ งั จะขายข้า ซา้ ยงั ให้ข้าแต่งกบั พ่อหม้ายที่ ทงั้ แก่ทงั้ อปั ลกั ษณ์ มนั กเ็ หมือนส่งข้าไปตายนัน่ แหละ” กล่าว จบ เดก็ สาวกห็ มนุ กายจะพ่งุ ไปชนกาแพง หญิงสาวหลายคนที่อยู่ใกล้บริเวณนัน้ ตาไวมือไว เข้า ขวางนางไว้ได้ทนั เด็กสาวพยายามดิ้นขลุกขลกั อย่างอดั อนั้ สดุ ท้ายกถ็ กู หญิงสาวทงั้ หลายลากนางกลบั มา บรรดาคนที่มุงดอู ยู่ไม่ได้มีใบหน้าสลดหดห่ตู ามไปด้วย บางคนยงั ดูคึกคกั เสียด้วยซา้ เหน็ ได้ชดั ว่าพวกเขาคุ้นเคยกบั เหตุการณ์เช่นนี้ การขายบุตรชายบุตรสาวสาหรบั พวกเขาคงมี ให้เหน็ อยู่เสมอ เกรงว่าจะเป็ นความชินชาจนไม่เหน็ เป็ นเร่ือง สลกั สาคญั อะไรอีกแล้ว เสียงรา่ ไห้ระงมราวกบั เจบ็ ปวดเจียนตายแว่วมาจากลาน บา้ น 3

ถานหวนั่ ชิงกาผ้าม่านหนาไว้แน่นโดยไม่ร้ตู วั ลมหนาว พดั มากระทบรา่ งจนเลบ็ มอื ขาวซีดเช่นเดียวกบั สีหน้าของนาง เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่คนอ่ืน เป็ นคุณหนูคนเล็กของจวน ตระกลู ถาน ถานจ่ิงเอ๋ียน น้องสาวต่างมารดาของถานหวนั่ ชิง เม่ือเหน็ คนคุ้นเคยก็ทาให้หวนคิดถึงเหตุการณ์ในอดีต เพียงฉับพลนั ภาพเหล่านัน้ กไ็ หลทะลกั เข้ามาในหวั อย่างยากที่ จะควบคมุ หลงั จากมารดาผ้ใู ห้กาเนิ ดของถานหวนั่ ชิงป่ วยตายได้ สองปี ถานเฉิ งจี้ได้แต่งหญิงสาวสกลุ ต่งเข้าจวนตระกลู ถาน หญิงสาวสกุลต่งผู้นี้ ถึงแม้จะเป็ นบุตรีของภรรยาเอก ทว่า ตระกลู ตกอบั ตอนที่นางยงั ไม่ได้แต่งเข้ามา การดาเนิ นชีวิตจึง แตกต่างจากลูกหลานขุนนางรา่ รวยทัว่ ไป ทาให้มีโลกทัศน์ คบั แคบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เม่ือได้แต่งงานกบั ขนุ นางชนั้ สูง นางจึงกอบโกยและโลภมาก แต่อีกด้าน ถานฮูหยินคนนี้กไ็ ม่ใช่คนที่มีประสบการณ์ ทางชีวิตโชกโชนและไม่ได้ดุร้ายเหี้ยมโหดมากนัก ตอนท่ีนาง 4

อยากริบสินเดิมของมารดาถานหวนั่ ชิงไว้ เป็ นสมบตั ิส่วนตวั ทว่าหลงั จากเจอกบั อารมณ์โกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟของบิดา นางก็ ล้มเลิกไป สาหรบั ถานหวนั่ ชิงท่ีเป็ นบตุ รสาวของฮหู ยินคนเก่า นาง ก็ยงั ให้ความเกรงใจอยู่บ้างในฐานะบุตรสาวคนโตของสามี ถึงแม้นางจะให้กาเนิ ดบุตรสาวสองคนแต่ผู้ เป็ นสามีกไ็ ม่เอน็ ดู เท่ากบั บุตรสาวของอดีตภรรยาท่ีแสนรกั นางได้แต่กกั เก็บ ความไม่พอใจไว้เงียบๆ แน่นอนว่าความสมั พนั ธร์ ะหว่างนางกบั ลูกเลี้ยงนัน้ ไม่ดี เท่าไร แต่ถานหวนั่ ชิงคนนี้ ไม่ใช่ถานหวนั่ ชิงคนก่อน จึงไม่มี ความร้สู ึกว่าขาดอะไรตงั้ แต่สิ้นมารดาไป แม้แต่กบั บิดา นางก็ ไมม่ ีความอาลยั อาวรณ์หรือต้องการเรยี กรอ้ งความสนใจ ในสายตาของนาง นางกบั ถานฮูหยินไม่มีความอาฆาต พยาบาทต่อกัน สามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างปรองดองเช่น ครอบครวั ทวั่ ไป และเพราะนางปฏิบตั ิกบั ถานฮหู ยินอย่างไม่มี อคติ ไม่เคยมองว่าอีกฝ่ ายเป็ นศตั รู ตงั้ แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคย ใช้อารมณ์กบั ถานฮหู ยิน อีกฝ่ ายจึงดเู หมือนจะรบั ร้ไู ด้ จากเดิม ท่ีถานฮหู ยินเคยมีความคิดเป็ นปฏิปักษ์กบั นางจึงลดน้อยลงใน ท่ีสดุ 5

แม้กระทัง่ บุตรสาวสองคนและบุตรชายหนึ่งคนท่ีเกิด จากนาง ความสมั พนั ธท์ ่ีมีกบั ถานหวนั่ ชิงยงั ถือว่าไมเ่ ลวนัก ผา่ นมากน็ ับสิบปี แล้วที่นางมาอย่ใู นรา่ งนี้จึงพลอยซึมซบั ความรู้สึกจากผ้คู นท่ีรายล้อม ถึงนางจะไม่ใช่ถานหวนั่ ชิงตวั จริง แต่เม่อื เหน็ คนกพ็ ลนั ให้คิดถึงอดีต นางค่อยๆ ปล่อยผ้าม่านที่กุมอยู่ และนัง่ อยู่เช่นนั้น สักครู่จนกระทัง่ เห็นว่าด้านนอกสงบลงแล้วจึงลุกขึ้น ทว่า ก่อนที่นางจะลงจากรถม้า ชายหนุ่มกลบั เลิกผ้าม่านรถม้าแล้ว ขวางทางลงของนาง เขาจบั มือเย็นเฉียบของถานหวนั่ ชิงไว้ อารมณ์ท่ีเผยให้เหน็ บนใบหน้าไม่ค่อยดีนัก ก่อนจะประคองให้ นางนัง่ ลงบนฟกู ขนสตั วเ์ ช่นเดิม “กลวั จะเจอคนร้จู กั ขนาดนัน้ เชียว? เจ้าน่าจะร้ถู ึงจะได้ พบกนั แต่เจ้ากไ็ ม่สามารถกลบั ไปได้อีกแล้ว” เขาจ้องนางเขมง็ ขณะท่ีพดู ถานหวนั่ ชิงร้แู ละเข้าใจข้อนี้ดีกว่าเขา ไม่เช่นนัน้ ตอนที่ นางเหน็ ถานเฉิ งจี้เดินมา นางกค็ งเลิกผ้าเดินออกไปตงั้ แต่แรก แล้ว 6

ใบหน้าถานหวนั่ ชิงซีดเซียว แม้กระทงั่ ริมฝี ปากกข็ าวซีด ไม่ร้วู ่าเป็ นเพราะร่างกายอ่อนแอเพราะถกู ลมหนาวหรือเพราะ อย่างอ่ืน นางตอบกลบั ว่า “ข้าอยากให้ใต้เท้าช่วยเหลือ” จากนั้นก็มองหน้าเขา ก่อนจะเอ่ยเตือน “ก่อนหน้านี้ท่ีใต้เท้าได้เสบียงมาเป็ นจานวน มากจนสามารถแก้ไขปัญหาเร่งด่วนได้ ก็ควรต้องนึ กถึง แหล่งท่ีมาบ้าง และตอนนี้กเ็ ป็ นจงั หวะเหมาะสมที่จะตอบแทน บญุ คณุ ” การท่ีจๆู่ เขากส็ ามารถจดั หาเสบยี งอาหารมาได้เตม็ คลงั เขานามาได้อย่างไร ทงั้ สองต่างรไู้ ส้รพู้ งุ กนั ดี เซ่ียเฉิ งจู่เนื้อตวั แขง็ เกรง็ ขึ้นมาทนั ที สีหน้าเปล่ียนเป็ น เยน็ เยียบ เขาแค่นลมออกจากจมูกก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ข้า เพียงรบั เงินที่มาจากเลือดเนื้อของราษฎร แล้วกใ็ ช้เพ่ือราษฎร เกี่ยวอะไรกบั จวนตระกลู ถาน?” จากนัน้ กช็ กั สีหน้าบึ้งตึง เอ่ยเสียงเยน็ ชาต่อว่า “ข้ายงั ไม่ได้ซา้ เติมถานจ่ิงเอ๋ียนเลย อนั ท่ีจริงข้าควรจะทาในส่ิงที่ควร ทาต่างหาก” 7

นับตัง้ แต่ท่ีสูญเสียมารดาไป เขาก็ยึดมัน่ กับคาว่ามี บุญคุณต้องทดแทน มีความแค้นต้องชาระ ถึงตอนแรกเขาจะ บอกว่าถานหวนั่ ชิงคือคน ‘ผิด’ หลายครงั้ หลายคราที่บีบบงั คบั ใช้ประโยชน์จากนางเพ่ือให้อีกฝ่ ายสานึกในความผิดบาปที่ได้ กระทาต่อมารดา แต่ยามนี้เขาเข้าใจอย่างชัดเจนดีแล้วว่า คนตรงหน้าพยายามช่วยเหลือมารดาไม่ให้ต้องตายใต้ฝี เท้าม้า แต่ท่ีเขากลบั ‘ใช้ประโยชน์’ จากเรื่องนี้กเ็ พียงหาเหตุผลมาอ้าง อยากให้นางอย่ขู ้างกายตนเองเท่านัน้ ส่วนคนท่ี ‘ทาร้าย’ มารดาของเขาจริงๆ ในวนั นัน้ เป็ น คนที่เขาควรจะลงมือโดยไร้ความปรานี ดงั นัน้ หากเขาจะไม่ ช่วยเหลือกเ็ ป็นส่ิงท่ีสมควรแล้ว เขากาลังจะบอกถานหวัน่ ชิงว่า สิ่งท่ีถานจ่ิงเอ๋ียนได้ ประสบเวลานี้ มนั คือการลงโทษที่เหมาะสมกบั นางแล้ว ทว่า ‘ตระกลู ถาน’ ไม่ใช่มีเพียงถานจ่ิงเอี๋ยนคนเดียว ใน ท่ีสดุ ใจของถานหวนั่ ชิงกย็ งั เอนเอียงเพราะว่านางแซ่ถาน ไม่ใช่ คนนอกท่ีไร้ความเกี่ยวข้อง และสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเม่ือครู่ นางก็ไม่สามารถเข้าไปช่วยต่อหน้าได้ ขนาดเงินเล็กน้อยก็ ยงั ยากที่จะนาไปให้ 8