กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

กิน แต่จะกินแป้ งทอดล่ะเจ้าคะ รสปากของคุณหนูนับวนั ยิ่ง ยากจะคาดเดา” “เจ้าน่ะจะไปเข้าใจอะไร ช่วงนี้หน้าหนาวเวลากลางคืน ยาวนาน การกินอาหารเหล่านี้จะช่วยให้รา่ งกายอบอ่นุ ได้” “ไหนๆ คุณหนูกไ็ ม่ชอบกินเนื้ออยู่แล้ว ทาไมถึงให้ยดั ไส้เนื้อในแป้งทอดกรอบด้วยเล่าเจ้าคะ?” ลุ่ยจูพูดเหมือนไม่ อยากจะเช่ือคาตอบเม่ือครู่ แป้ งทอดท่ีคุณหนูให้นางทาไม่ใช่แป้ งทอดดา แต่เป็ น แป้ งทอดท่ีเคี้ยวง่าย ผสมด้วยน้าผึ้งทาให้หวานหอม อีกทัง้ คุณหนูให้นางยดั เนื้อบดเข้าไปในแป้ งทอดกรอบ ตอนท่ียก ออกมาจากเตาคุณหนูกไ็ ม่ได้ชิมเอง กลบั ให้เจิ้งเอวี้ยชิม หลงั จากเจิ้งเอวีย้ กินกร็ อ้ งว่าอรอ่ ยมากอย่ตู ลอด “แป้งทอดกรอบต้องกินคู่กบั เนื้อถึงจะอร่อย ไปต้มน้า แกงรอ้ นมาสกั ชามสิ” ถึงจะยงั ข้องใจ ทว่าลุ่ยจกู ไ็ ด้แต่ออกไปทาตามคาสงั่ นาง ปรนนิ บตั ิคณุ หนูเร่ืองอาหารมาสิบกว่าปี เหน็ ชดั เจนว่าคณุ หนู 5

ชอบกินอาหารจาพวกปลา พริกดอง มะเขือดอง แต่ไม่เคยเหน็ กินอาหารแบบนี้มาก่อน แต่ดูกร็ ้วู ่าเจ้าแป้งทอดน่ีเจิ้งเอวี้ยน่าจะชอบมาก เพราะ พออีกฝ่ ายชิมเสรจ็ แล้วยงั ทาตาปริบๆ จดจ้องอย่ทู ่ีหมอ้ ใช่แล้ว คุณหนูให้ทาอีกหนึ่งหม้อ ขนาดเท่ากาปัน้ เด็ก ทารกสี่สิบกว่าลูก แน่นอนว่ามือ้ นี้พวกนางไม่มีทางกินหมดแน่ อีกทงั้ คณุ หนูไม่ค่อยกินอาหารเหลือค้างคืน ตามปกติอาหารที่ เหลือไว้ทุกครงั้ กม็ ีแต่ล่ยุ จกู บั เจิ้งเอวี้ยที่จดั การเรียบ ขนาดเจิ้งเอวี้ยอยู่ท่ีนี่ได้เพียงสิบกว่าวนั เท่านัน้ จากเดิม ท่ีมีแต่หนังห้มุ กระดกู ตอนนี้กลบั ตวั กลมดิกเสียแล้ว เมื่อเหน็ ท่าทางประจบของนางกร็ ้วู ่ากาลงั คิดอะไรอยู่ นางคงอยากอ้อน ลุ่ยจู เผื่อจะได้ของกินที่เหลือห่อกลบั บ้าน เพราะท่ีบ้านยงั มี น้องชายสองคนที่ต้องดแู ล... หลงั จากทาแป้งทอดเสรจ็ เรียบร้อย ลุ่ยจกู ต็ ้มน้าแกงอีก หม้อ หยิบขนมดอกเหมยทอดที่ทาไว้เมื่อบ่ายมาอุ่น ตามด้วย ทอดปลาท่ีคุณหนูชอบตัวหนึ่ง แล้วไปห่อแป้ งยดั ไส้อีกสี่ชิ้น อาหารรายการสุดท้ายคือก้งุ ท่ีกินค่กู บั ผกั ทงั้ หมดนามาจดั วาง รวมกนั อย่บู นโตะ๊ 6

กระทัง่ ใต้เท้าเซ่ียลงจากหลังม้า เดิ นเข้ามาในบ้าน เรียบรอ้ ย บนโตะ๊ กเ็ พิ่งวางอาหารเสรจ็ ทนั เวลาพอดิบพอดี เมื่อใต้เท้าเซี่ยเหน็ แป้งทอดในถาดกต็ ะลึงอยู่สกั ครู่ เมื่อ เขาล้างมือเสร็จก็คีบอาหารให้ถานหวัน่ ชิ งสองสามอย่าง จากนัน้ กห็ ยิบแป้งทอดขึน้ มากดั จึงร้วู ่าข้างในใส่เนื้อท่ีมีรสเผด็ เขาไม่เคยกินอาหารเช่นนี้มาก่อน ชายหนุ่มกินอาหารอย่าง รวดเรว็ เพียงคร่เู ดียวแป้งทอดในถาดกพ็ ร่องไปกว่าคร่ึง ตาม ด้วยน้าแกงเผด็ เปรี้ยวหนึ่งชามที่พอกินคู่กนั รสชาติยิ่งกลม กล่อม กว่าชายหนุ่มจะกินอิ่ม แป้งทอดกห็ มดถาดพอดี เมื่อมองไปทางคณุ หนู กพ็ บว่ายงั กินข้าวในชามไม่หมด เลย จากนัน้ บา่ วทงั้ สองกอ็ มยิ้มแล้วหนั กลบั ไปมองใต้เท้ากิน มาตอนนี้ลุ่ยจถู ึงได้เข้าใจว่าที่แท้แล้วแป้งทอดยดั ไส้เนื้อ นี้ทาให้ใคร มิน่าเล่า เพราะอยากให้คนกินเอรด็ อร่อย จึงให้เจิ้ง เอวี้ยเป็ นคนชิ ม หลงั ทงั้ สองกินข้าวเสรจ็ ลุ่ยจกู บั เจิ้งเอวี้ยกเ็ กบ็ สารบั แล้ว ออกจากห้องไป 7

พอเซ่ียเฉิ งจู่เหน็ ว่าคนอื่นออกไปแล้ว ดวงตาดาขลบั ก็ มาตกอยู่บนใบหน้าหญิงสาวตรงหน้า เขามองนางน่ิ งอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยถาม “เจ้าต้องพิจารณานานเท่าไร?” ของหมนั้ กส็ ่งมาให้แล้ว บิดามารดากไ็ ปพบแล้ว เงินกใ็ ห้ แล้ว อายกุ จ็ ะเลยแล้ว แล้วจะให้เขารอไปถงึ เมื่อไร? ถานหวนั่ ชิงกลบั ดึงมือของเขามาโอบเอวของตน เอว คอดกิ่วของนางถกู ฝ่ ามือใหญ่กอบกมุ ไว้จนมิด ร่างหญิงสาวอิง แอบความอ่นุ ร้อนท่ีตนโหยหา ริมฝี ปากนุ่มแนบชิดริมฝี ปากอีก ฝ่ ายจนสมั ผสั ได้ถึงลมหายใจของกนั และกนั ลิ้นสีชมพูแทรก เข้าไปในปากเขา ชายหนุ่มดูดกลบั ราวกบั จะกลืนกินนาง จน ความโกรธของเขาทุเลาลง นางท่ีทงั้ เจบ็ ปวดทงั้ วาบหวามก็ ตอบกลับคาหนึ่ ง “อืม...” แล้วเอ่ยอย่างคลุมเครือ “รออีก หน่อย จบู ข้าอีก...” เสียงและลมหายใจของนางดงั อย่ขู ้างหู ทาให้ใจเซ่ียเฉิ งจู่ ท่ีเคยสุขมุ กลบั พลุ่งพล่าน เลือดในกายร้อนฉ่า สีแดงลามจาก ใบหน้าไปถึงลาคอ เมื่อหญิงสาวใช้มือลบู ไล้ซอกขา เขากย็ ากท่ี จะควบคมุ ตวั เอง จงึ ย่ิงดดู ดื่มลิ้นเลก็ ในปากเป็นการลงโทษ 8

ความเร่าร้อนพลนั จู่โจมทวั่ ร่างกาย ทว่าสติสมั ปชญั ญะ กลบั บอกกบั ตนว่า วนั นี้จะต้องถามไถ่ให้ร้แู น่ชดั ให้จงได้ จะไม่ ยอมให้นางคลุมเครืออย่างนี้อีก เม่ือตงั้ มนั่ ได้แล้วกร็ งั้ ร่างหญิง สาวออกห่าง เขาหลบั ตาลงหายใจหอบแรง พยายามระงบั อารมณ์ ปรารถนา ก่อนจะลืมตาขึน้ อีกครงั้ เตรียมจบั นางถามให้ชดั เจน แล้วก็ต้องตะลึงงนั เมื่อจู่ๆ ก็เห็นภูเขาหิมะขาวสูงลูกกลมๆ เลก็ ๆ ตรงหน้า ชายหนุ่มตกตะลึงพรึงเพริดกบั ความสว่างเจิด จ้า สติสมั ปชญั ญะเฮือกสุดท้ายพงั ทลายพ่ายแพ้อย่างยบั เยิน สมองพลนั ว่างเปล่า นึกส่ิงที่อยากจะถามไม่ออกแม้แต่คาเดียว วนั ต่อมา ถานหวนั่ ชิงกาลงั ตระกองกอดผา้ ห่มนวมนุ่มด้วยอาการ มึนงง นางซุกตัวกับผ้าห่มเหมือนกับแมวอย่างไรอย่างนั้น ท่าทางหญิงสาวดเู กียจคร้าน นางยงั ไม่ยอมลุกจากเตียง ทาให้ ล่ยุ จผู ลกั บานประตเู ขา้ มาดเู จา้ นายด้วยความร้อนใจ กล่ินที่ค้นุ ชินในห้องลอยเข้ามาปะทะจมกู ขนาดเจิ้งเอวีย้ ที่ไม่มีประสบการณ์ใบหน้ากย็ งั แดงฉาน ไม่กล้ากวาดสายตา มองไปรอบทิศ 9

ลุ่ยจูในฐานะบ่าวรบั ใช้อนั ดบั หน่ึงหนั ไปรบั อ่างน้าจาก เจิ้งเอวี้ยท่ีนามาให้คุณหนูทาความสะอาดล้างหน้า ทว่าใบหู ของนางเองกแ็ ดงกา่ เช่นกนั ถานหวนั่ ชิงลุกขึ้นมานัง่ ยอมให้ลุ่ยจูสวมเสื้อเอ๊ียมให้ ปกติหญิงสาวจะสวมด้วยตวั เอง พอมาวนั นี้ไมร่ ทู้ าไม ถงึ ขีเ้ กียจ ขยบั ตวั เสียจริง ได้แต่นัง่ อย่ตู รงนัน้ ให้ล่ยุ จชู ่วยจดั การ เม่ือเจิ้งเอวี้ยออกไปแล้ว ลุ่ยจูจึงพยุงคุณหนูของตนลุก ขึ้น กว่าจะช่วยคุณหนูแต่งตวั และจดั เกบ็ เตียงเสรจ็ เรียบร้อย ใบหน้าเดก็ สาวกแ็ ดงปลงั่ มากขึน้ ทุกที คุณหนูของนางผิวพรรณผุดผ่องขาวประดุจหิมะ เอว คอดกิ่วขาเรียวสวย ถึงจะสวมเสื้อผ้าแต่กม็ องเหน็ ได้ชดั ว่าร่าง ภายใต้อาภรณ์นั้นเกลี้ยงเกลา อ่อนนุ่มและเต็มไม้เต็มมือ เพียงใด จนอยากจะคิดว่าเนื้อตวั อีกฝ่ ายไรก้ ระดกู นางรวู้ ่าปกติ ใต้เท้าเซ่ียแขง็ กรา้ วอย่างมาก แต่ถงึ อย่างไรเขากช็ อบคณุ หนู ลุ่ยจไู ด้แต่จบั จ้องร่องรอยเหล่านัน้ ร้ไู ด้ทนั ทีว่าคืนวานนี้ ค่อนข้างจะ ‘รกั มากจนไม่ยอมปล่อยจากมือ’ แม้ว่าลุ่ยจจู ะเป็ น กงั วลเก่ียวกบั สถานะของคณุ หนู ซ่ึงตอนนี้กย็ งั ไร้ฐานะอยู่เลย 10

แต่เมื่อเห็นรอยเหล่านี้ แล้ว ความกังวลก็ลดลงเปลาะหนึ่ ง เหมือนได้ยกหินออกจากบา่ นางเคยสอบถามมาอย่างชดั เจนแล้วว่า เดิมทีใต้เท้าเซ่ีย ไม่มีผหู้ ญิงข้างกาย แม้แต่หอนางโลมกไ็ ม่เคยไป มีเพียงคณุ หนู คนเดียว ในสายตาของนาง ใต้เท้าเซ่ียมีอาหารให้คุณหนูกิน อย่างพร้อมพรกั มีอาภรณ์ให้สวมใส่ อีกทงั้ ที่อยู่หลบั นอนของ คุณหนูทงั้ หมดล้วนแสดงถึง ‘ความรกั ’ ของใต้เท้าเซ่ีย ในใจ ของล่ยุ จจู ึงสงบลงไมน่ ้อย ในเม่ือเขารกั คณุ หนูมากเพียงนี้ ไม่นานกค็ งแต่งกบั สาว งามเช่นคณุ หนูของนางแล้ว เม่ือคิดดงั นี้ล่ยุ จกู อ็ ารมณ์ดีขึน้ เป็น กอง หลงั จากท่ีถานหวนั่ ชิงล้างหน้าบว้ นปากแล้ว จึงนึกอะไร ได้บางอย่าง “ข้าให้เจ้าอุ่นแป้ งทอดไส้เนื้อ ได้มอบให้ใต้เท้า หรอื ไม่?” “มอบให้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ อุ่นสองหม้อตามที่คณุ หนู สงั่ ไว้ ใต้เท้าต่ืนแต่เช้ากลบั ค่ายทหารกถ็ ือติดตวั เอาไปด้วย แค่ ได้ยินว่าคุณหนูเป็ นคนสงั่ การเรื่องนี้ให้เขา ใต้เท้าเซี่ยก็ดีใจ มากเลยเจา้ ค่ะ อารมณ์ดีมากทีเดียว” 11

โชคดีท่ีใต้เท้าเซี่ยรกั ชอบพอคณุ หนู มีอะไรกส็ ่งมาให้ถึง บ้าน การแสดงออกซึ่งความรกั ของเขาชัดเจนเหลือเกิน มิ เช่นนัน้ ล่ยุ จคู งวิตกกงั วลเป็นบา้ เป็นหลงั ไปแล้ว ยามราตรีท่ีรา้ ง ไร้ผ้คู น นางอาจร้องไห้น้ามูกน้าตาไหลโศกเศร้าไม่หยุดหย่อน เพราะคณุ หนูแล้วกไ็ ด้ หลงั จากตื่นนอนวนั นี้ นางไม่เหน็ คณุ หนูจะมีท่าทางเป็ น กงั วล จิตใจลุ่ยจจู ึงค่อยสงบลง นอกจากพดู ไม่หยุดวกไปวนมา หลายตลบแล้ว น้าตาที่เคยเอ่อคลอนับครงั้ ไม่ถ้วนก็น้อยลง เช่นกนั “คนขี่ม้าออกรบทาสงครามมาตลอดปี กาลงั กายย่อม ถดถอยลงไปไม่น้อย น้ามนั ในเนื้อจะช่วยให้มีกาลงั มีเร่ียวแรง ได้ มันเป็ นอาหารที่สะดวกและอ่ิ มได้นาน พวกเราชอบ ทาอาหารจานเล็กๆ ท่ีละเอียดอ่อนงดงาม เขากิ นไม่อ่ิ ม ท้องเสียด้วยซา้ ” ถานหวนั่ ชิงมองออกตงั้ นานแล้ว บางครงั้ เขาเห็นของ บนโตะ๊ น้อยจงึ คีบกินแค่ไม่ก่ีคา แต่ตามจริงแล้วกค็ ือยงั ไม่อ่ิม “ต่อไปถา้ เขามาอีกเจา้ กท็ าอาหารมากสกั หน่อย” 12

ลุ่ยจูได้ยินกย็ ิ้มกว้าง มือกช็ ่วยปรนนิ บตั ิปากกข็ ยบั พูด “ใช่แล้วเจา้ ค่ะ นับวนั คณุ หนูกย็ ่ิงมีใจให้ใต้เท้านะเจ้าคะ” ปากกพ็ ดู ไปสายตากช็ าเลืองมองสีหน้าถานหวนั่ ชิง เหน็ สีหน้าคุณหนูย่ิงแดงระเรื่อ ขนาดแป้งสีชาดกย็ งั ยอมแพ้ให้ ริม ฝี ปากแดงสด ผิวผ่องใสจนเห็นเส้นเลือด ทัว่ เรือนกายดูมี ชีวิตชีวา ไมข่ าวซีดหมน่ หมอง ดงั เช่นหน้าหนาวปี ก่อนๆ เลย เดก็ สาวคิดในใจว่า ถึงแม้ว่าบ้านส่ีเหล่ียมเลก็ ๆ แห่งนี้ จะเก่าไปสกั หน่อย แต่กอ็ าศยั ได้อย่างสะดวกสบาย คณุ หนูอยู่ ท่ีนี่มาครึ่งค่อนปี แล้ว มีชีวิตดีกว่าตอนอยู่จวนตระกลู ถานเสีย อีก ถานหวนั่ ชิงท่ีกาลงั อยู่ในอาการเกียจคร้านแย้มยิ้ม หยิบ เอาลูกตุ้มหยกแขง็ ชิ้นหนึ่งขึ้นมามอง ประหน่ึงกาลงั ประเมิน เส้นใยละเอียดอ่อนข้างใน สีหน้านางเหมือนกาลงั คร่นุ คิดบาง เร่ืองอยู่ เม่ือได้ฟังคาพูดลุ่ยจูจึงตอบว่า “ทุกๆ วนั ฟังเจ้าพูด กรอกหขู ้าว่าเขาเป็นสามี แลว้ ทาไมข้าจะไม่ชอบล่ะ?” 13

68 รำ่ สรุ ำ วนั นี้ใต้เท้ำเซี่ยกลบั ค่ำยทหำรด้วยท่ำทำงผ่อนคลำย ไม่ได้ตีสีหน้ำเครง่ ขรมึ ดงั เช่นปกติ แม้แต่ทหำรรกั ษำกำรณ์หน้ำ ประตูยงั ดูออกว่ำใต้เท้ำอำรมณ์ดีมำก ตอนลงจำกหลงั ม้ำ ใต้ เท้ำยงั โยนแป้งทอดในห่อผำ้ มำให้พวกเขำอีกต่ำงหำก ไยพวกเขำจะไม่รู้ว่ำนี่ คือแป้ งทอดท่ีเคยกินมำหลำย เดือน ตอนเสบียงอำหำรไม่พอพวกเขำต้องกินแต่แป้งทอดสีดำ ทุกวนั รสชำติยำ่ แย่ไม่มีควำมอรอ่ ยเลยสกั นิด ยิ่งกินยิ่งแสบคอ มีดีแค่ทำให้อิ่มท้องได้เท่ำนัน้ แต่ช่วงนี้นับว่ำอำหำรดีขึ้นมำก เมือ่ วำนพวกเขำยงั ได้กินซำลำเปำหนึ่งมือ้ ถึงจะได้ส่วนแบง่ แค่ คนละสองลกู แต่เมือ่ เทียบกนั แล้วช่ำงต่ำงกนั รำวฟ้ำกบั ดิน แล้วทำไมวนั นี้ใต้เท้ำถึงได้ให้แป้งทอดสองลูกกบั พวก เขำอีก? รอจนกระทัง่ เซี่ยเฉิ งจู่จำกไป ทหำรรกั ษำกำรณ์หน้ ำ ประตูทงั้ สองกเ็ อำแป้งทอดที่ใต้เท้ำให้ออกมำพิจำรณำภำยใต้ แสงสลวั รำงในยำมเช้ำ แป้งทอดนี้มีสีเหลือง ขนำดเท่ำกำปัน้ เดก็ ทำรก ยงั คงอ่นุ อย่รู ำวกบั เพิ่งออกจำกเตำมำไม่นำน แล้วยงั 1

มีกล่ินเนื้อหอมหวนโชยมำอีกด้วย ในเม่ือยงั ไม่ถึงเวลำที่พวก เขำต้องออกเวร อีกทงั้ ท้องกำลงั หิวพอดี จึงอดไม่ได้ท่ีจะกดั สกั คำ ค ว ำมรู้สึ กแรกเ มื่อ อำ หำ รเ ข้ ำป ำ กก็คื อค ว ำ ม อ่ อ น น่ ุ ม ตำมมำด้วยรสหวำนเลก็ น้อย ตรงกลำงยดั ไส้เนื้อส่งกล่ินหอม ฟุ้งกระจำย แล้วยงั มีรสเผด็ หน่อยๆ ดวงตำทหำรทงั้ สองเปล่ง ประกำย แค่กดั ไม่ก่ีคำแป้งทอดกล็ งไปในท้องจนหมด ถึงจะกิน เสรจ็ นำนแล้วแต่ริมฝี ปำกกย็ งั ขมุบขมิบเพรำะรสอร่อยยงั ติด ลิ้นอยู่ เซ่ียเฉิ งจู่เอำแป้งทอดไส้เนื้อมำแปดสิบลูก แบ่งกนั พอ เสียที่ไหน เพียงพริบตำก็หมดแล้ว ทุกคนท่ีได้กินล้วนชมว่ำ อร่อย เขำนัง่ อยู่ในห้องหนังสือด้วยสีหน้ ำบ่งชัดถึงควำม ภำคภมู ิใจไมน่ ้อย จะไม่อร่อยได้อย่ำงไร? คนที่บำ้ นของเขำจะดื่มน้ำแต่ละ ทีกย็ งั ต้องใส่กลีบดอกไม้ดพู ิถีพิถนั นัก ส่วนแป้งทอดนี้กเ็ ช่นกนั ไม่รู้ว่ำต้องใช้ควำมใส่ใจมำกเพียงใด นำงคงคำนวณไว้ หมดแล้ว ทงั้ ปริมำณเนื้อ น้ำมนั ที่ใช้ทอด รวมไปถึงน้ำผึง้ หำก ว่ำของที่นำงทำไม่อรอ่ ยกค็ งไม่มีอำหำรใดอรอ่ ยแล้วล่ะ 2

ทุกคนต่ำงยื้อแย่งแป้งทอดไส้เนื้อกนั กระทงั่ หมดอย่ำง รวดเรว็ คนที่แย่งไมท่ นั กท็ ำเสียงรำ่ ร้องอย่ำงเสียดำย เซี่ยเฉิ งจ่นู ึกไม่ถึงว่ำ ไม่ถึงคร่ึงวนั แป้งทอดแปดสิบลูกก็ หมดเกลี้ยง ตำมมำด้วยเสียงรำ่ ลือกบั โวยวำยไปทวั่ ค่ำยจนใต้ เท้ำเซี่ยงนุ งง แค่เรอื่ งแป้งทอดกเ็ ป็นประเดน็ ได้งนั้ หรือ? ในที่สุดใต้เท้ำกโ็ บกมือหน่ึงครงั้ เป็ นสญั ญำณอนุญำตให้ เหล่ำพ่อครวั ทำงโรงครวั จึงรีบเตรียมแป้งและเนื้อ ตงั้ ใจจะทำ แป้งทอดให้เหล่ำทหำรได้อ่ิมหนำสำรำญกนั สกั หน่อย พวกเขำล้มหมูอ้วนใหญ่สองตวั ทำให้ไม่สิ้นเปลืองเงิน มำกนัก ส่วนแป้ งหม่ีขำวก็ถกู ร่อนจนละเอียดรำวเกล็ดหิมะ วนั นี้โรงครวั จึงย่งุ กนั ไม่หยดุ มือ พอถึงตอนเท่ียงจึงมีขนมแป้งทอดวำงลงบนโตะ๊ ส่งกล่ิน หอมตลบอบอวลไปทวั่ ค่ำย ครำนี้พวกทหำรนึกอยำกจะกิน เท่ำไรกก็ ินได้เลย ไม่มีกำรจำกดั จำนวน ถึงเนื้อด้ำนในจะน้อย กว่ำท่ีใต้เท้ำเซี่ยเอำมำสกั หน่อยและรสชำติไม่หวำนเผด็ แต่ ควำมหอมกช็ ่วยเพ่ิมอรรถรสในกำรกินได้มำก 3

ช่วงเที่ยงเซ่ียเฉิ งจู่ไม่ได้อยู่กินอำหำรในโรงครวั ร่วมกนั กบั ลูกน้องคนสนิ ท วนั นี้ในโรงครวั เตม็ ไปด้วยเสียงว่นุ วำย บน โต๊ะมีแป้งทอดไส้เนื้อหลำยถำดกินคู่กบั น้ำแกงเนื้อชำมใหญ่ ทุกคนกินกนั จนอ่ิมแปล้ หำกจะเอำคำหน่ึงมำอธิบำยกค็ งเป็ น คำว่ำ...อรอ่ ย! อำหำรมื้อนี้ทหำรทงั้ ในและนอกเมืองเว่ยอนั ต่ำงกินกนั อย่ำงสบำยใจ ถือเป็ นอีกปี หน่ึงที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดตงั้ แต่พวก เขำเป็ นทหำรมำ ดูเหมือนจะเป็ นสัญญำณท่ีแสดงให้เห็น ล่วงหน้ำว่ำควำมทุกขย์ ำกที่ผำ่ นมำก่ำลงั จะสิ้นสดุ แล้ว ขอเพียง ทุกคนเดินตำมใต้เท้ำ วนั เวลำแห่งควำมสุขสบำยคงอยู่อีกไม่ ไกล เซ่ียเฉิงจ่สู รำ้ งควำมศรทั ธำให้กบั ทุกคนอย่ำงหยงั่ รำกฝัง ลึก บุรุษผู้นี้ เป็ นผู้น่ ำท่ีทหำรทุกนำยพร้อมติดตำมไปบุก ตะลุยในทุกสนำมรบ เพรำะมีเขำ เมืองเว่ยอนั จึงสำมำรถยืน หยดั มำได้จนถงึ ทุกวนั นี้ แต่กว่ำทหำรในค่ำยจะมีร่ำงกำยกำยำ แข็งแรงและ แขง็ แกร่งดงั เช่นทุกวนั นี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ำย นอกจำกจะต้องให้ 4

พวกเขำได้กินอำหำรดีๆ อย่ำงเพียงพอ พวกเขำกย็ งั ต้องผ่ำน กำรฝึ กฝนอย่ำงหนัก ฝึ กทุกวนั จนสภำพบำงคนรำวกบั เพ่ิงผำ่ น ขุมนรก พอมีใครจบั อำวุธไม่ไหว ใต้เท้ำกจ็ ะออกคำสงั่ ให้ยืน เรียงแถวต่อๆ กนั เป็ นสี่แถว โดยแถวท่ีส่ีคือกลุ่มคนท่ีช้ำที่สุด ซ่ึงจะถกู หกั เบีย้ เลี้ยงและส่วนแบง่ ข้ำวในแต่ละเดือน เน่ืองจำกส่วนใหญ่แล้วทหำรจะต้องนำข้ำวกลบั ไปเลี้ยง ดูครอบครวั ดงั นัน้ ผ้ทู ่ีอยู่ในตำแหน่งแถวที่ส่ีก็ต้องพยำยำม ฝึ กซ้อมอย่ำงมุ่งมัน่ เพียงแค่สองเดือน ทหำรใหม่ท่ีเคย ผ่ำยผอมและเหน่ื อยง่ำย มำถึงตอนนี้ ร่ำงกำยก็จะกำยำ แขง็ แกร่ง เปี่ ยมด้วยพละกำลงั กนั เตม็ ที่ ไม่อำจเปรียบเทียบกบั ทหำรขี้โรคเหมอื นแต่ก่อนได้เลย พอมองไปยังกลุ่มเด็กหนุ่มกิ นมูมมำมท่ีตนเป็ นคน ฝึ กซ้อมให้ ตู้เหอก็ทำเสียงระอำ “พวกเจ้ำแต่ละคนเหมือนลูก ววั ไม่มีผิด ต้องใช้อำหำรเท่ำไรถึงจะเลี้ยงได้ไหว กินกนั ขนำดนี้ อีกไมน่ ำนห้องคลงั กค็ งโล่งแน่ๆ...” ปี ท่ีผ่ำนมำทหำรได้รบั ข้ำวกบั ถวั่ บ้ำงเป็ นแป้งสำลีซึ่งก็ ถือว่ำไม่เลวแล้ว 5

ปี นี้พวกเขำดีใจกนั เหลือเกิน เพรำะไม่เพียงแต่ได้รบั เงินเดือนและอำหำรให้ครอบครวั ล่วงหน้ำหน่ึงเดือน ทกุ นำยยงั ได้ข้ำวสำรเพ่ิมนอกเหนือจำกปริมำณท่ีกำหนดไว้เป็ นพิเศษอีก ด้วย เนื้ออีกสำมจิน หลงั จำกทหำรสำมพนั กว่ำนำยได้ยินข่ำวนี้ ในค่ำยทหำรกม็ ีแต่เสียงก่รู ้องดีใจ ทหำรทุกนำยล้วนเทิดทูน และเคำรพใต้เท้ำเซ่ียอย่ำงสงู สดุ ถึงของที่ได้จะไม่มำกมำย แต่สำหรับพวกเขำแล้ว ในขณะท่ีคนจำนวนมำกต้องหิวตำย แต่พวกตนกลบั ได้ข้ำว ของเหล่ำนี้ เป็ นเหมือนฝนท่ีตกลงมำทนั กำลมอบควำมชุ่มชื่น ให้ทุกชีวิต ประหนึ่ งกระถำงไฟในยำมหนำวเหน็บ เป็ นน้ำแขง็ ในหน้ำร้อนที่อบอ้ำว ทหำรใหม่ทุกนำยต่ำงซำบซึ้งใจเป็ นอย่ำง มำก นับจำกนี้ไปพวกเขำจะยืนหยดั เคียงข้ำงกบั ใต้เท้ำเซ่ียไม่ เปล่ียนแปลง... นัน่ เพรำะอย่กู บั ใต้เท้ำแล้วมีเนื้อให้กิน! เนื่องจำกเป็ นช่วงก่อนเทศกำลตรุษจีน ทำงโรงครวั จึง ลงทุนทำหมนั่ โถวลูกใหญ่จำกแป้งหม่ีขำว เป็ นหมนั่ โถวท่ีอร่อย ท่ีสุด เม่ือกัดเข้ำไปในปำกเต็มๆ คำก็ได้กล่ินหอมของแป้ ง นอกจำกหมนั่ โถวขำวรำวหิมะแล้ว ทุกคนกย็ ิ่งพอใจกบั เนื้อหมู 6

ชำมยกั ษ์ แล้วยงั มีน้ำแกงเนื้อถว้ ยใหญ่ซ่ึงแตกต่ำงจำกที่เคยกิน ก่อนหน้ำนี้มำก เมื่อก่อนน้ำแกงจะใส มีเนื้อแค่พอให้ได้กล่ินเท่ำนัน้ แต่ ครำวนี้เหน็ ได้ชดั ว่ำเป็ นน้ำแกงเนื้อที่มีชิ้นเนื้อ หนำซำ้ ด้ำนบน ยงั มีสีเขียวของต้นหอมโรยอยู่อีกด้วย ช่ำงหอมเหลือเกิน ! ทุก คนกินกนั อย่ำงเอรด็ อร่อย น้ำแกงในหม้อใบใหญ่ถกู พวกเขำ จดั กำรจนเกลี้ยง แม้แต่เศษเนื้อกไ็ ม่มีหลงเหลือ ยำมกินไม่อ่ิมทุกคนก็ได้แต่หวั เรำะอย่ำงขมข่ืน พอมำ ยำมนี้มีเนื้อให้กินอย่ำงอ่ิมหนำ กท็ ำให้คนปกติดีแทบจะเป็นบำ้ ได้เหมอื นกนั ช่วงบำ่ ย นำยทหำรคนสนิ ทส่ีคนกค็ ือหวงั จี้ ตู้เหอ กวั ซิ่ง และจำง เซี่ยนมำรวมตวั กนั อยู่ในจวนผ้ปู กครอง จวนนี้อดีตผ้ปู กครอง เมืองสร้ำงไว้อย่ำงหรหู รำ ดูท่ำแล้วเขำคงเสพสุขมำไม่น้อย มี แท่นยกสงู เหมือนในหอคณิกำเสียด้วย ได้ยินมำว่ำแต่ก่อนช่วง จดั งำนเฉลิมฉลองเทศกำลตรษุ จีนกจ็ ะมีคณะละครมำร้องรำ ทำเพลงให้เจ้ำเมืองได้ชม ในจวนเต็มไปด้วยหญิงสำวงดงำม เดินกนั ให้ว่อน 7

หลงั จำกสถำนท่ีนี้ได้ตกมำอยู่ในกำมือของใต้เท้ำเซี่ย แล้ว จวนผ้ปู กครองท่ีเคยครึกครื้นกส็ งบเงียบเชียบ หน้ำห้อง โถงยงั ถือว่ำดี พอจะมีคนเดินผ่ำนไปมำบ้ำง แต่ลำนด้ำนหลงั จวนเงียบสงดั กระทัง่ ยำมคำ่ คืนที่มืดสนิ ทก็ยงั ไม่มีคนไปจุด ตะเกียง บำงครงั้ พวกเขำเหน็ แสงสว่ำงดวงเลก็ ๆ กย็ งั ไม่ร้เู ลย ว่ำเป็นคนหรอื ผีกนั แน่ ด้ำนข้ำงจวนผ้ปู กครองมีตะเกียงแขวนอยู่ เป็ นพื้นท่ีท่ี เอำไว้เลี้ยงแพะท่ีได้มำจำกกำรปรำบซ่องโจร โดยที่แพะม่วงจะ มีเพียงตวั เดียว ที่เหลือเป็นแพะขำว ส่วนพวกสตั วส์ ่วนใหญ่จะเลี้ยงไว้ในค่ำยทหำร หมูจะมี มำกท่ีสดุ แล้วยงั มีแพะอีกหลำยสิบตวั ใกล้ถึงช่วงเฉลิมฉลองเทศกำลปี ใหม่ หวงั จี้จึงอยำกจะ กินเนื้อแพะ เขำไปเอำเนื้อแพะมำจำกโรงครวั ประมำณแปดเก้ำ ชงั่ ซ่ึงถือว่ำเพียงพอสำหรบั คนส่ีห้ำคน อีกทงั้ ยงั มีอำหำรท่ีทำง โรงครวั จดั มำให้อีกหลำยอย่ำง ไม่เพียงมีแป้งทอดไส้เนื้อถำด ยกั ษ์เท่ำนัน้ ยงั มีขนมแป้งหม่ีขำวสิบกว่ำแผน่ หมนั่ โถวแป้งหมี่ ขำวสิบกว่ำลูก เนื้อหน่ึงถำด กีบเท้ำหมูหน่ึงถำด และผดั เผด็ เนื้อแพะหน่ึงถำด ซึ่งพ่อครวั ลงมือท่ำด้วยตวั เองจึงรบั รองได้ถึง ควำมเอรด็ อรอ่ ย 8

ไม่ร้วู ่ำกวั ซ่ิงไปขดุ เอำสุรำอำยุรำวย่ีสิบกว่ำปี จำกที่ไหน มำ โคลนท่ีเปรอะเปื้ อนรอบไหยงั ไม่ได้ถกู เชด็ ออกเลยด้วยซำ้ เมื่อมีเนื้อให้กินเตม็ คำอย่ำงอ่ิมหนำ อีกทงั้ สุรำรสแรงเตม็ ปำก ไม่นำนชำยทงั้ ส่ีกเ็ มำ แม้แต่ใต้เท้ำเซี่ยท่ีด่ืมไม่ค่อยเป็น สำยตำ ยงั วบู ไหว เหน็ เงำมืดบำ้ งสว่ำงบำ้ งผิดแปลกไปจำกปกติ ตู้เหอพูดขึ้นมำ “หวงั จี้ กวั ซ่ิง แล้วกจ็ ำงเซ่ียน กลุ่มพวก เรำกเ็ หลือพวกเจ้ำสำมคน อำยุกค็ รบยี่สิบกนั แล้ว ควรจะหำ เมียแล้วดำเนิ นชีวิตดีๆ ได้แล้วนะ” หำกไม่นับฉงถิงเช่ียน ใน บรรดำพวกเขำตู้เหอมีอำยุมำกท่ีสุด และเป็ นฝัง่ เป็ นฝำก่อน ใครเขำ “จะรีบไปทำไมเล่ำ? ใต้เท้ำกย็ งั ไม่เป็ นฝัง่ เป็ นฝำเลย ข้ำ จะรีบร้อนไปทำไมกนั ?” หวงั จี้กำลงั เมำได้ท่ี ลิ้นค่อนข้ำงแขง็ หลงั กินเนื้อเสรจ็ เขำกเ็ บอื นหน้ำไปมองเซี่ยเฉิ งจ่ทู ี่กำลงั กระดก ชำมสรุ ำ “ใช่หรอื ไมข่ อรบั ใต้เท้ำ?” “เร่ืองนี้เจ้ำอย่ำได้มำเปรียบกบั ข้ำ” เซ่ียเฉิ งจู่เอ่ยพร้อม ทงั้ วำงมำดขรึม ท่ำทำงท่ีแสดงออกดูจริงจงั ดงั เช่นยำมปกติ ทว่ำใครกม็ องออกว่ำแววตำของใต้เท้ำนัน้ เปลี่ยนไป เขำน่ำจะ กำลงั นึกถงึ อะไรบำงอย่ำง แววตำจึงอบอ่นุ และอ่อนโยนเช่นนัน้ 9

“ใช่แล้ว หำกใต้เท้ำอยำกเป็ นฝัง่ เป็ นฝำ พรุ่งนี้ มะรืน มะเร่ือง วนั ไหนกไ็ ด้ทงั้ นัน้ คนกอ็ ยู่ที่นัน่ แล้ว เหลือเพียงพำเข้ำ จวนเท่ำนัน้ เอง แล้วเจ้ำเล่ำ เจ้ำทำได้อย่ำงนี้ได้หรือไม่ เมียของ เจำ้ อย่ทู ี่ไหน? แมแ้ ต่เงำกไ็ ม่มีเหมือนคนอื่นเขำ” ต้เู หอกล่ำว หวงั จีร้ ีบเอ่ยขึน้ ทนั ที คำพดู บง่ บอกว่ำไมเ่ ช่ืออย่ำงชดั เจน “พร่งุ นี้? มะรืน? มะเรื่องงนั้ รึ? ฮึ! รอจนวนั ฉลองปี ใหม่ผ่ำนไป ใต้เท้ำกย็ งั ไม่ได้แต่งหรอก ในเม่ือใต้เท้ำไม่รีบ ข้ำจะรีบไปทำ มำย...” เซ่ียเฉิ งจู่ได้ยินดงั นัน้ มุมปำกกต็ ึงเลก็ น้อย เขำกระดก สรุ ำในชำมเขำ้ ปำกอีกคำหนึ่ง ยำมนี้กลบั ร้สู ึกว่ำสรุ ำรสชำติช่ำง ขมปรำ่ เสียเหลือเกิน “ต้นปี ใต้เท้ำค่อนข้ำงยุ่ง จะมีเวลำที่ไหนกนั ข้ำไม่พดู กบั เจ้ำแล้ว เจ้ำล่ะกวั ซิ่ง? เมียข้ำบอกว่ำ นอกเมืองมีแม่นำงงำมๆ ตัง้ มำกมำย มีทัง้ ท่ีขยันและมุมำนะ มีทัง้ ท่ีมีสติปัญญำและ ควำมสำมำรถ หำกเจ้ำอยำกได้ ขำ้ จะให้เมียข้ำดๆู ไว้ให้...” ทนั ทีที่กวั ซิ่งได้ยินดงั นัน้ ใบหน้ำท่ีกำลงั มีควำมสุขพลนั เปลี่ยนเป็ นขมขื่น “พ่ีใหญ่ตู้ เอ่อ...สมเป็ นพ่ี ใหญ่ของข้ำจริ งๆ 10

ข้ำฝำกขอบคุณในควำมหวงั ดีของพี่สะใภ้ด้วยนะ แต่ไม่ต้อง ดีกว่ำขอรบั ” เดก็ สำวผลู้ ี้ภยั นอกเมืองเหล่ำนัน้ แต่ละคนผอมอย่ำงกบั ลำไม้ไผ่ ใช่ว่ำเขำจะไม่เคยเลง็ ดู แต่ไม่มีใครเหมือนคนปกติสกั คน ไม่ใช่แค่ขี้ริ้วขี้เหร่เท่ำนัน้ พวกนำงยงั แคระแกรน็ และดูจืด ชืดอีกด้วย ถึงจะมีควำมขยนั หมนั่ เพียรก็เถอะ...แต่ข้ำอยำก แต่งเมีย ไมใ่ ช่ต้องกำรหำบำ่ วรบั ใช้นะ กวั ซิ่งเป็นคนท่ีมีปณิธำนเดด็ เดี่ยว เขำอยำกได้หญิงงำม เท่ำบ้ำนใต้เท้ำเซี่ย...ลองคิดดเู ถอะว่ำบนแผ่นดินยงั มีหญิงงำม ปำนนัน้ แล้วจะมองหญิงใบหน้ำบิดเบีย้ วไปทำไมกนั แต่หำกหำ ได้ไม่สวยเท่ำบ้ำนใต้เท้ำ อย่ำงน้ อยที่สุดก็ให้ควำมสวย ใกล้เคียงหรือคล้ำยๆ กนั กพ็ อแล้ว ตู้เหอร้คู วำมคิดของอีกฝ่ ำยในข้อนัน้ ทว่ำใต้เท้ำอยู่ตรง นี้ด้วยย่อมไม่สมควรจะเอ่ยออกมำ จึงหนั ไปทำงจำงเซ่ียนที่ดู ว่ำนอนสอนง่ำยสุด “จำงเซี่ยน ปี นี้เจ้ำยี่สิบจะย่ีสิบเอด็ แล้วนะ อย่ำได้เพิกเฉยมำกเกินไป ข้ำจะให้เมียข้ำช่วยเลือกให้เจ้ำดี หรอื ไม?่ ” 11

ใบหน้ำจำงเซี่ยนซึ่งแดงเพรำะฤทธ์ิสุรำอยู่แล้วกย็ ่ิงแดง กำ่ เหมือนผลผิงกวั่ เขำรีบโบกมือปฏิเสธเป็ นพลั วนั “ข้ำมี...มี แล้ว” “มีแล้ว!” หวงั จี้มองไปยงั จำงเซ่ียนอย่ำงข้องใจ “เจ้ำ น้องชำย วนั ๆ เจ้ำเดินตำมหลงั พวกข้ำต้อยๆ แต่กลบั บอกว่ำ หำเมียได้แล้วรึ?” กวั ซิ่งเอ่ยถำมด้วยควำมสงสยั “นัน่ สิ วนั ๆ เจ้ำกอ็ ยู่แต่ กบั พวกข้ำ ไปหำมำตอนไหนหรอื ? ทำไมพวกเข้ำถงึ ไมร่ ?ู้ ” “มำรดำข้ำ...” จำงเซ่ียนซดน่้ำแกงแพะรอ้ นเตม็ ปำก เพือ่ ทำให้สรำ่ งเมำ “มำรดำข้ำเป็นคนจดั กำรให้” “แม่นำงผนู้ ัน้ เป็นอย่ำงไร? แล้วเมอ่ื ไรเจำ้ จะแต่งงำน?” “ไม่ร้เู หมือนกนั ข้ำยงั ไม่เคยพบเลย มำรดำข้ำบอกเพียง ว่ำนำงรูปร่ำงหน้ำตำงดงำมมำก กำรแต่งงำนต้องรอจนถึงปี หน้ำ เพรำะตอนท่ีนำงยงั เดก็ เคยหมนั้ หมำยไว้ ทว่ำก่อนครบ กำหนดแต่งงำนผชู้ ำยดนั มำป่ วยตำยไปเสียก่อน กฎเกณฑข์ อง ครอบครวั ข้ำ ต้องไว้ทุกขใ์ ห้ฝ่ ำยชำยสำมปี ปี หน้ำจึงจะได้แต่ง 12

...” จำงเซ่ียนเอ่ยจนจบด้วยท่ำทำงซื่อๆ เหมือนสติ ยังไม่ กลบั คืนมำเตม็ ท่ีนัก ฝ่ ำยเซี่ยเฉิ งจู่ท่ีน่ิ งฟังมำตลอด ตอนนี้มือท่ีถือชำมสุรำ พลนั สนั่ เทิ้มจนสรุ ำข้ำงในกระฉอกออกมำแล้ว 13

69 ชื่นชอบ ขณะเดียวกนั ชาวบ้านในเมืองเว่ยอนั กเ็ ริ่มมีการเฉลิม ฉลองเทศกาลตรษุ จีน เสียงประทดั ดงั ขึ้นไม่ขาดสายตงั้ แต่เช้า จรดคา่ ทงั้ เมืองเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการเฉลิมฉลองปี ใหม่ ไม่ใช่เพียงชาวบ้านในเมืองเว่ยอนั เท่านัน้ ที่ดื่มดา่ กบั เทศกาลนี้ กระทงั่ ผลู้ ีภ้ ยั ท่ีตงั้ ถ่ินฐานอย่นู อกเมืองซ่ึงนับวนั เพิ่มจานวนมาก ขึน้ เรอื่ ยๆ กด็ ีใจที่อย่รู อดปลอดภยั ไปอีกปี ถึงผ้ลู ี้ภยั นอกเมืองจะสวมใส่เสื้อผ้าเก่าขาด แต่อย่าง น้อยพวกเขาก็มีท่ีพกั อาศยั มีอาหารให้กินอย่างอิ่มหนาทัง้ ครอบครวั ต่างกบั บา้ นเกิดเมืองนอนท่ีพวกเขาต้องลี้ภยั มาและ ไม่อาจกลบั ไปได้อีกแล้ว ทุกคนมองผนื ดินอนั กว้างใหญ่ไพศาล ด้วยใจมุ่งหวงั ที่จะท่าการเพาะปลูกและจบั จองพื้นท่ีทากิน แต่ละคนรู้สึกซาบซึ้งใจในตวั ผ้ปู กครองเมืองเป็ นอย่างมากที่ โอบอุ้มพวกเขาในยามยากลาบาก ทาให้ชายฉกรรจ์จานวน มากตดั สินใจสมคั รเข้ามาเป็นทหารและตงั้ รกรากอย่ทู ่ีน่ี 1

นับว่าปี ท่ีผ่านมาเป็ นปี ที่ดีสาหรบั ทุกคน แม้แต่บ้านหลงั เล็กใกล้ประตูทางทิศเหนื อท่ีถูกใต้เท้าเซ่ียซื้อไว้ ย่ิงเปรียบ เหมอื นแดนสขุ าวดีกไ็ มป่ าน บ้านหลงั เลก็ แห่งนี้ถกู เจิ้งเอวี้ยกบั ลุ่ยจูจดั การทาความ สะอาดเป็ นอย่างดี เซ่ียเฉิ งจู่ก่ออิฐล้อมทาเป็ นคอกแพะด้วย ตวั เอง บนหลงั คายงั มุงด้วยกระเบื้อง เขาไม่ได้ท่าแบบลวกๆ แต่มนั เป็ นเหมือนบ้านหลงั ย่อมๆ ของครอบครวั แพะท่ียามนี้ ได้รบั การดแู ลอย่างสุขสบายจากเจิ้งเอวี้ย หนึ่งในนัน้ มีแพะแม่ ลูกอ่อนซ่ึงเมื่อสองวนั ก่อนออกลูกมาค่หู นึ่งอยู่ด้วย ลูกแพะทงั้ สองมีขนสีขาวทงั้ ตวั ดนู ่ารกั น่าชงั มาก ลูกแพะคู่นี้เป็ นเจิ้งเอวี้ยท่ีช่วยท่าคลอดให้ด้วยตนเอง นางจึงดแู ลลกู แพะอย่างประคบประหงม ฝอู ินตวั น้อยกช็ อบลูก แพะเป็ นที่สุด ทุกวนั ตอนเช้าจะเห็นเด็กสาวกบั เด็กน้อยนัง่ ยองๆ จดจอ้ งลกู แพะในคอกด้วยกนั เพราะหออกั ษรป่ าไผ่หยุดเรียน ฝอู ินวยั ห้าขวบจึงถกู พา มาไว้ที่นี่ คล้ายกบั ว่าเป็ นเจตนาของเซี่ยเฉิ งจ่ทู ่ีเอาน้องชายมา ฝากให้ถานหวนั่ ชิงช่วยอบรมเลี้ยงดู เพราะวางใจได้มากกว่า ฝากกบั คนอื่น และถึงนางจะไม่เชี่ยวชาญด้านโคลงกลอน แต่ 2

ฝี มอื การวาดภาพนับว่าลา้ เลิศ อีกทงั้ นางยงั มีหนังสือภาพที่วาด เองซ่ึงควรค่าแก่การช่ืนชมและเหมาะสมกบั การสอนเดก็ ถานหวนั่ ชิงชอบเดก็ และไม่เบอ่ื เม่ือเดก็ รอ้ งกระจองอแง อีกทงั้ ส่วนลึกในหวั ใจนางรู้สึกผิดกบั ฝูอินอย่างแท้จริง การท่ี สติปัญญาของเดก็ คนนี้เติบโตเช่ืองช้า ส่วนหนึ่งอาจเป็ นเพราะ แส้ของนางในครัง้ นั้นก็เป็ นได้ เหตุการณ์ในวันนั้น หาก ผิดพลาดอีกนิดเดียว เดก็ คนนี้อาจจะไม่ได้เกิดตลอดกาล ทว่าถึงอย่างไรการดแู ลฝอู ินกไ็ ม่เหมือนการดแู ลเดก็ อื่น และต้องใช้ความอดทนสูง ทุกวนั นางจะสอนหนังสือภาพให้เขา สองชวั่ ยาม สาหรบั ตวั นางเองเรอ่ื งอกั ษรนัน้ ไม่โดดเด่นเท่าวาด ภาพ ต่างกบั ถานเฉิ งจี้ท่ีชานาญด้านอักษร ลายเส้นของเขา ชดั เจนคมกริบประดจุ ดาบ ตัว อัก ษ ร ข อ ง น า ง นั ้น ร ว ม ค ว า ม โ บ ร า ณ แ ล ะ ค ว า ม สมยั ใหม่เข้าไว้ด้วยกนั ลายเส้นคมกริบ แต่ค่อนข้างพลิกแพลง และอ่อนช้อย ถือว่าเป็ นรปู แบบพิเศษเฉพาะตวั ทาให้มีบางคน เกบ็ สะสมภาพวาดอกั ษรของนาง ตอนนี้ถานหวนั่ ชิงเป็ นอาจารย์สอนศิลปะให้ฝอู ินเพียง คนเดียว ทาให้มีเวลาว่างอย่างเหลือเฟื อ 3

ในห้องที่สวยงามและเงียบสงบ กล่ินหอมและความ อบอุ่นแผ่กระจายไปทวั่ ทงั้ ห้อง ผ้าม่านประดบั พู่ระย้าทงั้ ส่ีมุม ถกู รวบไว้ ด้านข้างมีเตาเล็กๆ กาลังย่างขนมหอมกรุ่น ตอนนี้ นอกจากโต๊ะเตี้ยตวั เดิม ยงั มีโต๊ะไม้พยุงเลก็ ๆ เพ่ิมมาอีกหนึ่ง ตัว ใต้โต๊ะหนังสือปูหนังเสือหน่ึงชัน้ บนโต๊ะมีสมุดภาพและ แผ่นกระดาษท่ีเขียนอกั ษรวางทบั กนั อยู่สามส่ีแผ่น มีหินฝน หมึกสองอนั ท่ีใส่พ่กู นั หลากสีอีกหนึ่งอนั เพราะเวลาที่ถานหวนั่ ชิงวาดรูปต้องใช้สีหลายสี และต้องใช้พู่กนั หลากหลายขนาด ทาให้มีพ่กู นั เสียบอย่มู ากมายราวกบั ป่ าไม้อย่างไรอย่างนัน้ เดิมทีของเหล่านี้เป็ นของรกั ของหวงของนาง แต่ตอนนี้ กลบั ให้เดก็ ชายวยั ห้าขวบท่ีนัง่ หน้าโตะ๊ ใช้สอยเสียแล้ว บนโตะ๊ เตี้ยของหญิงสาวมีกาน่้าชากบั ถ้วยน้าชาสองสาม ใบวางอยู่ ประดบั ด้วยแจกนั กระเบื้องที่มีกิ่งดอกเหมยท่ีบาน สวยเสียบไว้ ใต้ก่ิงดอกเหมยมีอาหารว่างสาหรบั เดก็ ชายและ ขนมอบท่ีหญิงสาวชอบ อีกทงั้ ยงั มีจานเมลด็ ฟักทองที่ถานหวนั่ ชิงไม่ชอบเพราะต้องแกะเปลือก แต่สองสาวใช้เจิ้งเอวี้ยกบั ล่ยุ จู นัน้ ช่ืนชอบเป็นที่สดุ 4

เจิ้งเอวี้ยประคองนมแพะรอ้ นที่เพ่ิงยกลงจากเตาหมาดๆ และดับความคาวแล้วมาให้ เม่ือก่อนมีแพะให้นมสามตัว ตอนนี้เหลือเพียงสองตวั แต่ถึงอย่างนัน้ ถานหวนั่ ชิงก็ด่ืมคน เดียวไมห่ มด ล่ยุ จแู ละเจิ้งเอวีย้ จงึ พลอยได้ดื่มด้วย และเม่ือฝูอินมา นางก็ให้ฝูอินด่ืมอีกคน แต่ละวนั จึงมี คราบนมติดท่ีมุมปากเดก็ ชาย จนถึงวนั นี้ฝอู ินกย็ งั ไม่หย่านม อีกทงั้ ร่างกายของเดก็ น้อยกอ็ ่อนแอนัก ท่ีจวนจึงมีแม่นมคอย เลี้ยงดอู ย่ดู ้วย เจิ้งเอวี้ยมาอยู่กบั ถานหวนั่ ชิงได้หน่ึงเดือนแล้ว ครนั้ ได้ ดื่มนมแพะใบหน้าท่ีเคยซูบตอบก็ชุ่มช่ืน หายจากอาการซีด เหลือง กอปรกบั ได้กินอาหารดีๆ ทุกวนั ดงั นัน้ นอกจากนางจะ สงู ขึน้ ผิวหนังยงั นุ่มนิ่ม และเส้นผมท่ีเคยแห้งกรอบกเ็ ป็นมนั ดา ขลบั ขนึ้ มาด้วย เมื่อเด็กสาวเดินถือถ้วยนมเข้ามา ถานหวนั่ ชิงจึงเพิ่ง สงั เกตเหน็ ว่า สาวใช้คนนี้มีหน้าตาสะสวยเกินความคาดหมาย จริงๆ เจิ้งเอวี้ยจะร้คู วามในใจของเจ้านายได้อย่างไร เดก็ สาว จึงท่าเพียงวางถ้วยนมลงบนโต๊ะฝูอินอย่างระมดั ระวงั ยามนี้ 5

เด็กชายกาลงั จดจ่ออยู่กบั การใช้พู่กนั วาดรูป ถึงเจิ้งเอวี้ยจะ มองไม่ออกว่าลายเส้นท่ียุ่งเหยิงกลุ่มนี้คืออะไร แต่คณุ หนูฝอู ิน ดจู ริงจงั มาก นางกเ็ ลยพยายามเพ่งมอง แต่น่าเสียดายที่นอกจากสีดา กลมๆ แล้ว นางกม็ องไม่ออกว่ามนั เป็ นรปู อะไรกนั แน่ หนาซา้ ลกั ษณะการจบั พ่กู นั ของฝอู ินกไ็ ม่เหน็ เหมือนกาลงั วาดภาพแต่ อย่างใด เขาลากมือสะเปะสะปะไปทวั่ กระดาษ บนโต๊ะกล็ ้วน เปรอะเปื้ อนไปด้วยหมึกดา ในมุมมองของเจิ้งเอวี้ยแล้วนางคิดว่าการทาแบบนี้ช่าง สิ้นเปลืองมาก เพราะกระดาษและน้าหมึกมีราคาแพง ตอนท่ี นางอาศัยอยู่บ้านหลงั เก่า มีหลายครอบครวั ที่ประหยัดทัง้ เสื้อผ้าและอาหารการกินเพ่ือส่งลูกไปเรียนที่สานักศึกษา แต่ก็ สดุ ท้ายกไ็ ม่อาจส้กู บั ของสิ้นเปลืองอย่างหมึกและพ่กู นั ได้ นางชาเลืองมองเจ้านายอย่างเงียบๆ เหน็ ฮหู ยินไม่ใส่ใจ เลยสกั นิ ด ยงั คงปล่อยให้เดก็ ชายวยั ห้าขวบทาตามอาเภอใจ ไม่เพียงไม่ห้ามปรามเท่านัน้ หนาซา้ ยงั หยิบภาพท่ีเดก็ ชายเพ่ิง ‘ทาให้เสีย’ เสรจ็ ขึน้ มาดอู ย่างละเอียดอีกต่างหาก 6

เจิ้งเอวี้ยไม่เข้าใจเรื่องภาพ ในดวงตาของเดก็ สาวเห็น เพียงถานหวนั่ ชิงท่ีนอนอยู่บนเตียง ขามีผ้าห่มแพรต่วนคลุม มืองดงามดุจดงั หยกแกะสลกั กาลงั ถือถ้วยกระเบื้องที่ใส่ชา ดอกไม้ ประหนึ่งว่าร่างนี้กาลงั นอนอยู่ในภาพวาด หากอีกฝ่ าย ไม่เคล่ือนไหวกค็ งจะเป็นภาพเลอค่าท่ีหายากและประเมินราคา มิได้เป็ นแน่ ตอนที่ฮหู ยินค่อยๆ หรี่ตามองกระดาษท่ีเดก็ ชายวาดไป เรื่อยเป่ื อยอย่างหาความสวยไม่ได้ อีกฝ่ ายช่างงดงามชวน ตะลึงเสียจริง จงั หวะนั้นเองลุ่ยจูท่ีกาลังชงชาอยู่ข้างๆ ก็บ่นพึมพา ขึ้นมา “น้าหิมะน่ีฝาดเกินไปแล้วนะเจ้าคะ ชงชาออกมาไม่ได้ เร่ืองเลย ข้าเหน็ คณุ หนูบอกว่าช่วงนี้ให้ทาอาหารจากเนื้อมาก หน่อย กเ็ ลยจะชงชาแก้เล่ียน แต่แบบนี้จะด่ืมได้ไหมนะ?” ถานหวนั่ ชิงคิดว่าร่างกายนางคงรบั รู้ถึงความรู้สึกของ เจ้าของร่าง เพราะหากนางไม่อาจปล่อยวางได้บา้ งแล้ว กค็ งไม่ สามารถจิบชาได้อย่างเอ้อระเหยเช่นนี้ เจิ้งเอวี้ยรู้ว่าลุ่ยจูไปหาดอกเหมยมาทาเป็ นชาตัง้ แต่ เช้าตรู่ นางดมกล่ินแล้วกค็ ิดว่าหอมมาก เพียงแต่แปลกใจว่าน้า 7

บ่อมีให้ตกั สบายๆ ทาไมไม่ใช้ ไยต้องยุ่งยากไปรองหิมะ ซา้ ย่ิง สงสยั หนักว่าฝาดตรงไหน แล้วถ้าเป็ นแบบนัน้ มนั จะดีกว่าน้า ใบบอ่ ได้อย่างไร จึงโพล่งออกมาทนั ที “ให้ข้าไปเอาน้าในบอ่ มาให้ดีหรอื ไม่?” ล่ยุ จทู ่าตาโตมองไปยงั เจิ้งเอวี้ย “ไม่ได้หรอกน้าในบอ่ มนั กระด้าง ไม่เหมาะจะใช้ชงชา อย่างไรน้าจากหิมะก็ยงั ดีกว่า มาก” เจิ้งเอวี้ยเพิ่งอายุสิบสามปี จึงไม่เคยรู้ว่าแค่เร่ืองน้ายงั ต้องพิถีพิถนั ปานนี้ ในมุมมองของนางขอเพียงมีอาหารให้กิน อ่ิม มีเสื้อผา้ ให้ความอบอ่นุ กถ็ อื ว่าดีท่ีสดุ แล้ว ถานหวนั่ ชิงสอนฝอู ินโดยให้เขาขีดเขียนวาดภาพตามใจ ปรารถนา ไม่ตาหนิ ดุว่าอย่างรุนแรงกบั เดก็ ชาย หรือกาหนด กฎเกณฑ์แบบตายตวั สาหรบั นางแล้ว ฝอู ินเป็ นเดก็ พิเศษ ถึง เขาจะปิ ดกนั้ ตนเองจากบางอย่าง แต่ชีวิตคนเรากเ็ ป็นเช่นนี้ . . . แม้สวรรค์ให้เจ้าปิ ดประตู แต่กลบั เปิ ดบานหน้าต่างให้ เจา้ แทน 8

ประสาทสมั ผสั ทงั้ ห้าของฝอู ินเช่ืองช้ากว่าวยั ซ่ึงทงั้ หมด ได้รบั การชดเชยด้วยพรสวรรคใ์ นการวาดภาพอนั แสนยุ่งเหยิง จิตใจเดก็ ชายจะจดจ่ออยู่กบั ทุกภาพที่วาด อย่างน้อยเขากเ็ ริ่ม ออกเสียงแบบไรค้ วามหมายออกมานับครงั้ ไม่ถว้ น เมื่อใดกต็ ามท่ีฝอู ินหยิบพ่กู นั ขึน้ มากเ็ หมือนกบั จมอยู่ใน โลกส่วนตวั ทุกครงั้ ท่ีจรดพู่กนั ลง นัน่ ก็คือโลกทงั้ ใบของเขา เดก็ ชายจะปลดปล่อยความร้สู ึกลงไปในภาพวาด และนัน่ เป็ น หนทางที่จะเข้าถงึ โลกของเขาได้ ใช่แล้ว . . . เดก็ น้อยผ้นู ี้มีความร้สู ึก . . . เป็นความร้สู ึกท่ี บริสุทธ์ิและซื่อตรง ถานหวนั่ ชิงหยิบกระดาษทุกแผ่นที่เขา ละเลงหมึกเสรจ็ แล้วมาพินิ จอย่างจริงจงั ถึงลุ่ยจกู บั เจิ้งเอวี้ยจะ ดแู ล้วไมเ่ ข้าใจ แต่นางกลบั ดเู ข้าใจ นางเองกเ็ คยถกู คนเรียกว่ามี ‘พรสวรรค’์ แต่เลก็ แต่น้อย ถานหวนั่ ชิงมีความรู้สึกไวต่อสีสนั และลายเส้นของภาพวาด มันเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ นางสามารถเอาสีสันรูปร่าง ลกั ษณะท่ีไร้กฎเกณฑ์ใดๆ มาวาดในใจ...ดงั นัน้ นางจึงรบั รู้ได้ ทงั้ ความรสู้ ึกความรกั และลกั ษณะนิสยั ของเขา 9

ทว่าพรสวรรค์ก็ยงั มีขีดจ่ากดั นางรู้ตัวเองดีว่าตนนัน้ ขาดบางสิ่งท่ีสาคญั อยู่เหมือนกนั จึงต้องให้เวลากบั การฝึ กฝน มากๆ กระดาษที่อยู่ในมือนาง หากดจู ากลายเส้นของ ‘ภาพยุ่ง เหยิง’ เหล่านัน้ ดเู หมือนว่าคนวาดจะหารปู แบบของตวั เองเจอ แล้ว ดังนั้นนางจึงให้ความรู้ขัน้ พื้นฐานแก่ฝูอินเพ่ือให้เขา พฒั นาต่ออย่างใกล้ชิด ให้กาลงั ใจในการแก้ไข และให้เดก็ ชาย ได้ปลดปล่อยจิ นตนาการบนหน้ ากระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า ตามแบบท่ีเขาชอบ ความอดทนของถานหวัน่ ชิ งค่อนข้างดีเป็ นพิ เศษ แม้กระทงั่ ทาการจบั พ่กู นั แบบจบั ไม้พลองของเขา นางกป็ ล่อย ให้ฝอู ินได้เรียนร้ดู ้วยตวั เอง ทาตามความถนัดของตวั เอง ดงั ประโยคท่ีว่า ‘การจบั พู่กนั เขียนไร้กฎเกณฑ์ที่แน่นอน มีเพียง ความสบายใจ’ ถานหวัน่ ชิ งสอนโดยแบบไม่ต้องคิ ดมากจนเกิ นไป เดก็ ชายกไ็ ม่ได้เรียนแบบต้องคิดมากเช่นกนั แต่กลบั ได้ผลลพั ธ์ ท่ีดี 10

แม้เซ่ียฝูอิ นจะอายุเพียงห้าขวบ แต่เพราะเคยผ่าน ประสบการณ์ไม่ดีจนปิ ดกัน้ ตัวเอง ความรู้สึกของเขาจึงไว เหลือล้น ใครดีกบั เขา ใครคิดร้ายกบั เขา เขาล้วนรู้หมด แต่ ก่อนเม่ือถึงห้องนอนมกั จะปี นราวเตียงไม่ยอมอยู่น่ิ ง และทุก ครงั้ เซ่ียเฉิ งจู่จะต้องหนีบน้องชายเอาไว้ใต้แขน เพราะเร่ืองนี้ เองที่ทาให้เขากบั เซ่ียเฉิงจ่ไู ม่สนิทชิดใกล้กนั ในทางตรงกนั ข้าม เม่ือมาอยู่ที่นี่กบั ถานหวนั่ ชิงทุกวนั ตอนเช้าหลงั จากสวมใส่เสื้อผ้าเสรจ็ แล้ว หากเซ่ียเฉิ งจู่ช้าสกั หน่อย บางวนั เดก็ น้อยแทบจะรีบวิ่งมาคอยที่หน้าประตูจวน เลยทีเดียว... เมอื่ ถึงสถานท่ีหอมๆ ท่ีไม่มีคนบงั คบั ให้เขาพดู ไม่มีคนดุ และไมม่ ีคนพยายามเข้ามาช่วยเหลือ แต่ที่นัน่ มีของกินอรอ่ ย มี โต๊ะปาฏิ หาริย์หนึ่ งตัว พู่กันเยอะแยะ สีดามากมาย เขาก็ สามารถนัง่ อย่ตู รงนัน้ ได้ทงั้ วนั สามารถทาให้ทวั่ ทงั้ ร่างเป็นสีดา โดยไม่ต้องกงั วลสายตาของคนข้างๆ อีกทัง้ เขายงั สามารถ ดูภาพที่ตนเองวาดได้ตลอดโดยไม่ถกู ทาให้หายไปอยู่เร่ือย แ ล้ ว ยัง มี อ า ห ญิ ง ค น ส ว ย ค อ ย จัด เ ก็บ ไ ว้ ใ ห้ อ ย่ า ง ดี ใ น ก ล่ อ ง สี่เหลี่ยมซึ่งมีฝาปิ ดไว้ข้างบนอีกต่างหาก 11

ดงั นัน้ ถึงแม้เขาจะไม่ร้วู ่าจิตใจของตนชอบสิ่งใด แต่เขา ชอบที่นัน่ ชอบของหอมๆ ที่นัน่ ชอบสีดาๆ ของที่นัน่ และก็ ชอบอาหญิงที่นัน่ ด้วย แสงตะวนั ในยามสายณั ห์แทรกผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา ในห้อง แสงสีเหลืองทองตกกระทบน้าในถ้วยชาเป็ นประกาย ระยิบระยบั เดิมทีในถ้วยนัน้ เป็ นเพียงชาดอกเบญจมาศธรรมดาๆ เมื่อจิบดคู าหน่ึงพร้อมกบั สูดดมกส็ มั ผสั ได้ถึงกล่ินหอมแปลกๆ จากนัน้ พอเอาดอกเหมยมาแช่เพิ่มจึงมีรสชาติเปรี้ยวอมหวาน และมีกลิ่นหอมอบอวลในปาก และนัน่ ช่วยให้น้าลายที่กลืนลง ไปมีกลิ่นหอมและรสชาติดี พื้นฐานร่างกายของถานหวนั่ ชิงไม่ดีนัก เพื่อร่างนี้...นาง ต้องสิ้นเปลืองความคิดไปไม่รู้เท่าไรแล้ว ตามปกติหนังสือที่ เอ่ยถึงการบ่ารงุ ร่างกายนัน้ มีน้อยมาก อีกทงั้ แต่ละเล่มกเ็ ขียน คล้ายๆ กนั แต่เมื่อนางได้อ่านบนั ทึกของไต้ซือท่านหนึ่งท่ีมี ชีวิตยืนยาวถงึ หนึ่งรอ้ ยห้าสิบปี ด้วยการกินอย่แู บบพืน้ เมืองอนั แปลกประหลาดและน่ามหศั จรรย์ 12

เขามีตารายาผีบอกท่ีทาให้อายุยืนด้วยการกินน้าลาย ของตวั เอง หลกั การของเขาอ่านแล้วเป็นความรทู้ ี่ใหม่มาก เขา รบั เอาน้าชีวิตบนลิ้นอย่างสมา่ เสมอ ย่ิงตอนท่ีเขาใกล้อายุหนึ่ง ร้อยปี ยิ่งกินบ่อยจึงสามารถมีชีวิตได้ยาวนาน ถานหวนั่ ชิงอ่าน แล้ว แม้จะยงั ไม่เข้าใจทงั้ หมด แต่เม่ือเหน็ คาว่า ‘ชีวิต’ กร็ สู้ ึกว่า พอจะมีหลกั การขึน้ มาหน่อย ถานหวนั่ ชิงไมใ่ ช่ผบู้ า่ เพญ็ ตบะหรอื ฝึ กฌาน นางอ่านแล้ว จึงแค่พอจะเข้าใจบ้าง แต่ในเมื่อไม่มีอะไรเสียหาย แค่ใช้ปลาย ลิ้นแตะบนเพดานปาก แล้วกเ็ ป็นตามที่คิด... น้าลายในปากไหลออกมาเรื่อยๆ หญิงสาวสงั เกตได้ว่า ตอนที่ร่างกายของนางแขง็ แรงดี มกั จะมีน้าลายไหลออกมา อย่างต่อเนื่องจนเตม็ ปาก ครนั้ กลืนลงไปกร็ ้สู ึกหวานอร่อย แต่ หากวนั ไหนสภาพร่างกายไม่ค่อยดี จะเหน็ ได้ชดั ว่าลิ้นกบั ปาก แห้งผากแทบไมม่ ีน้าหล่อเลี้ยงอย่เู ลย เมื่อก่อนถานหวนั่ ชิงไม่เคยสนใจสิ่งเหล่านี้ ครนั้ พอสนใจ กไ็ ม่มีสิ่งใดรบั รองว่าจะได้ผล ทว่าในเม่ือยามปกติกต็ ้องกลืน น้าลายอยู่แล้ว หญิงสาวจึงพบว่าการจิบน้าชานัน้ ช่วยได้มาก นางร้สู ึกได้ถึงความเยน็ สบายสดช่ืนอย่างเป็ นธรรมชาติที่สุด แล้วยงั มีลมหายใจหอมแทรกปนอย่ดู ้วย 13

ยิ่งคนเมื่อคืนนัน้ ยิ่งชอบนัก เขาเฝ้าแต่จบู คลอเคลียโดย ไม่พูดอะไร เมื่อสถานการณ์เข้มข้นมากกค็ ว้านิ้ วมือของนาง อย่างเผดจ็ การแล้วเอาเข้าไปในปากของเขา ไม่เพียงเท่านัน้ ยงั ก ลื น กิ น น้ า ล า ย ข อ ง น า ง ป า น ด่ื ม น้ า พุที่ ห ว า น ชุ่ ม ค อ โ ด ย ไ ม่ รงั เกียจอีกด้วย 14

70 มากกว่าพี่สะใภ้ วนั ปี ใหม่ ลุ่ยจูกบั เจิ้งเอวี้ยอยู่ในครวั ตงั้ แต่ฟ้าสางช่วยกนั ทาของ อรอ่ ยๆ ในวนั พิเศษอย่างวนั เฉลิมฉลองปี ใหมน่ ี้ ตามปกติแล้วทงั้ สองจะเตรียมอาหารจานวนมากเผื่อใต้ เท้าเซ่ียท่ีกลบั มาจากทางานทุกวนั ตอนเยน็ แต่ในช่วงเทศกาล ใต้เท้าเซ่ียมีงานเลี้ยงท่ีต้องพบปะสงั สรรคห์ ลายงาน ถานหวนั่ ชิงจึงสงั่ ให้ล่ยุ จทู าแค่พอกินเท่านัน้ ส่วนตัวลุ่ยจูเองนางชอบทาอาหารหลายอย่าง แต่ใน ปริมาณท่ีไม่มาก ทาให้เจิ้งเอวี้ยพลอยได้กินอาหารอร่อยๆ หลายชนิดตามไปด้วย เจิ้งเอวี้ยมองว่าการใช้ชีวิตในบา้ นหลงั นี้ ราวกบั เป็ นความฝัน ก่อนจะไปพบความจริงที่บ้านตนเองที่อยู่ นอกเมือง ลุ่ยจยู กจานขนมถวั่ กวนออกมาจากครวั เดิมนางเคยซื้อ ขนมนี้มาจากตลาด ไม่คิดว่าพอคุณหนูได้กินจะชอบมากจน ถึงกบั ชมไม่ขาดปาก นางจึงพยายามเรียนรู้แล้วกลบั มาทาท่ี 1

บ้าน ด้วยวตั ถดุ ิบท่ีดี อีกทงั้ เพ่ิมความคิดสร้างสรรคแ์ ละความ ประณี ตเข้าไป ทาให้สีสันและรสชาติ ออกมาดีมาก ขนมมี กลิ่นหอมหวน เนื้อเนียนละเอียด เพียงเข้าปากกแ็ ทบจะละลาย ทนั ที ดงั นัน้ ไม่เพียงถานหวนั่ ชิงเท่านัน้ ท่ีชื่นชอบ ขนาดฝูอิน น้อยกช็ อบกินขนมนี้ด้วยเช่นกนั วนั นี้ฝอู ินวาดภาพมานานกว่าหน่ึงชวั่ ยามแล้ว เดก็ น้อย เหมือนมีพละกาลงั ล้นเหลือ เพียงให้กระดาษกบั พู่กนั เขาก็ สามารถวาดภาพอยู่ตรงนัน้ ได้โดยไม่ขยบั ไปไหน ถานหวนั่ ชิง ย่ืนมือไปลูบศีรษะของเดก็ น้อยท่ีสนใจแค่การวาดรูป กลบั ไม่ สนใจเร่ืองการกินสักเท่าไร ปกติแล้วเด็กๆ เป็ นวัยท่ีกาลงั เจริญเติบโตจึงมกั จะหิวง่าย แต่เด็กคนนี้กลบั กินไม่เพียงพอ แล้วจะเติบโตได้อย่างไร นางหยิบพ่กู นั ในมือเดก็ ชายออก เจิ้งเอวี้ยเชด็ มือให้เขา จากนัน้ ถานหวนั่ ชิงก็จูงมือเด็กชายมาท่ีโต๊ะแล้วนัง่ กินขนม หวานด้วยกนั แม้ฝูอินจะพูดไม่เป็ น ทว่าในใจเขากลบั รบั รู้และเข้าใจ ทุกอย่าง ซา้ ยงั มีนิ สยั ดื้อรนั้ อย่างแปลกประหลาดอีกด้วย ถึงจะ เป็ นบ่าวรบั ใช้หรือกระทงั่ แม่นมท่ีดูแลเขามาตงั้ แต่เดก็ แต่ถ้า 2

เขาโกรธขึ้นมาแล้วละก็ แม้เอาของกินมายดั ใส่ปากเขาก็จะ คายออกมา ตอนท่ีอยู่สานักศึกษาแล้วโดนกลนั่ แกล้งจากเดก็ ชาย อายุมากกว่า เดก็ เหล่านัน้ บงั คบั ฝอู ินให้คลานเป็ นม้าให้พวก ตนขี่ แต่ฝอู ินไม่ยอมจึงถกู เยาะเย้ยและทุบตี ถึงกระนัน้ เขากไ็ ม่ ร้องและไม่ยอมคลานเป็ นม้าเดด็ ขาด นิ สยั เช่นนี้คล้ายพี่ใหญ่ ของเขามาก เขาไม่ค่อยแยแสคนรอบกาย แต่กบั ถานหวนั่ ชิงนัน้ ต่าง ออกไป ฝูอินเช่ือฟังอาหญิงท่านนี้มาก เวลาท่ีได้ใกล้ชิดกัน เด็กชายมกั จะกอดขาถานหวนั่ ชิงไว้แล้วแหงนหน้ามองหน้า นาง ดวงตาเรียวเลก็ เป็นประกายคล้ายกบั ว่ามีเรือ่ งอยากจะพดู ด้วย คนตรงหน้านี้ไม่เหมือนคนอ่ืน นางไม่เกลี้ยกล่อมเขา ไม่ โอ๋ไม่เอาอกเอาใจ แต่เขารู้ว่านางช่างแสนดี ดีกว่าทุกๆ คน กระทัง่ ดีกว่าพ่ีใหญ่ด้วยซ้า ตอนนั้นเขาไม่รู้จกั ความรู้สึกที่ เรียกว่าพึ่งพาอาศยั ไม่รวู้ ่านางให้ความเคารพแก่เขา ให้ความรู้ ที่ลา้ ค่าท่ีสุด และเปิ ดทางสว่างบนเส้นทางการวาดภาพในภาย ภาคหน้าให้แก่เขา 3

ฝูอิ นไร้มารดาตัง้ แต่ยังเล็ก พี่ใหญ่ก็ยุ่งกับงานด้าน การทหารทงั้ ปี เขาไม่มีคนคอยใกล้ชิดและอยู่เป็ นเพ่ือน จน เหมือนกบั เดก็ ที่ขาดความรกั และการเอาใจใส่ เป็นถานหวนั่ ชิง ที่เข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหาย นางเป็ นเหมือนแสงสว่างใน ชีวิต ท่ามกลางความมืดสลวั ท่ีไม่มีท่ีสิ้นสดุ ประหน่ึงปรากฏแสง สว่างรุ่งโรจน์มาตกกระทบร่างแล้วแทรกซึมเข้าไปในกระดูก ต่อให้วนั ข้างหน้าหมดแรงและพลงั แต่พอหวนนึกถึงนาง ก็ เปรียบเสมือนเห็นแสงสว่างท่ามกลางความสิ้นหวงั เหมือน ต้นไม้ที่ผ่านพ้นช่วงหิมะตกแล้วกลบั มามีชีวิตชีวาในฤดูใบไม้ ผลิ สาหรบั ฝอู ินแล้ว ถานหวนั่ ชิงไม่ใช่แค่พี่สะใภ้ แต่นางคือ อาจารย์ คือเพื่อน คือคนรใู้ จ คือมารดา... คือ...ผหู้ ญิงคนแรกที่เขาชอบ นางคือครงั้ แรกของทุกสิ่งอย่างในชีวิต ถึงภายภาคหน้า ในวนั ที่แก่ตวั เขากไ็ ม่มีวนั ลืมนาง คนที่เข้ามาเปลี่ยนทงั้ ชีวิต ของเขา 4

ขณะที่ถานหวนั่ ชิงกาลงั กินขนมกเ็ ห็นลุ่ยจูกบั เจิ้งเอวี้ย ช่วยกนั ยกหีบใบหนึ่งเข้ามา “เม่ือเช้าตอนที่คณุ หนูยงั ไม่ตื่น ใต้ เท้าเซ่ียให้คนส่งของมาสามหีบเจ้าค่ะ” ร้านค้าใหญ่ของตระกลู รา่ รวยส่ีห้ารายในเมืองเว่ยอนั ล้วนพ่ึงพาอาศยั ใต้เท้าเซ่ียมาโดยตลอด ทว่าพวกเขารู้ดีว่าใต้ เท้าไม่รบั เงินทองใดๆ ทงั้ สิ้น จึงพากนั ขบคิดจนหวั แทบแตก สุดท้ายกม็ อบเสบียงอาหารรวมกนั สิบกว่าเกวียนเพ่ือเติมเข้า คลงั ทหาร จากนัน้ กถ็ ือโอกาสมอบของตอบแทนเลก็ น้อยให้ บ่าวทงั้ สองวางหีบลงกบั พืน้ อย่างระมดั ระวงั ลุ่ยจเู อ่ยต่อ ว่า “อีกสองหีบที่เหลือเป็นโสมดา บกุ เหลือง เขากวางอ่อน และ ของบารุงร่างกาย ส่วนหีบนี้เป็ นเคร่ืองประดบั กบั พวกเคร่ือง ประทินผิวเจ้าค่ะ คุณหนูลองดูสิเจ้าคะว่ามีของท่ีช่ืนชอบบ้าง หรอื ไม่?” พอเปิ ดหีบออก เจิ้งเอวีย้ กอ็ ดไม่ได้ที่จะทาตาโต ของด้าน ในมากมายจนตาพร่า นางมนั่ ใจว่าคงไม่มีผ้หู ญิงคนใดไม่ชอบ ของเหล่านี้ 5

ล่ยุ จหู ยิบของด้านในออกมาทีละชิ้น มีทงั้ ลิ้นชกั สองชนั้ สี ขาวท่ีด้านในใส่หวีไม้แบบต่างๆ ฝี มือแกะสลกั ช่างประณีต งดงาม นับว่าไมเ่ ลวเลยทีเดียว อีกอนั เป็นลิ้นชกั ห้าชนั้ ทาจากไมห้ อมสีมว่ ง ด้านในบรรจุ พวกเครื่องสาอาง ลุ่ยจูเปิ ดทีละชัน้ ให้คุณหนูดู มีทัง้ น้าหอม แป้งเนื้อละเอียด แป้งสีชาด อีกทงั้ ขวดท่ีใส่กส็ วยมากทีเดียว โดยเฉพาะชาดทาปากยาวห้าชุ่น ถานหวนั่ ชิงเหน็ แล้วกค็ ิดว่า ลกั ษณะรปู รา่ งคล้ายกบั ลิปสติกในโลกอนาคตเหลือเกิน ลุ่ยจูเพ่งมองสินค้าแปลกใหม่ ไม่นึกเลยว่าเพียงไม่นาน ท้องตลาดกม็ ีสินค้าแบบใหม่ให้ชมแล้ว แต่ก่อนตอนท่ีอยู่เมือง หลวง สีชาดทาริมฝี ปากยงั เป็ นแผ่นอยู่เลย หรือไม่กบ็ รรจุใน ตลบั เนื้อหยาบ ทว่ารูปร่างหน้าตาอย่างนี้นางไม่เคยเห็นมา ก่อน ส่วนของอ่ืนๆ ก็มีดอกไม้ติ ดหน้ าผากสาหรับหญิงที่ แต่งงานแล้ว ต่างหรู ปู ดอกไม้ ซึ่งล้วนเป็ นแบบท่ีไม่เคยเหน็ ใน เว่ยอนั แล้วยงั ผ้าต่วนสีแดง หมวกกนั ลมสาหรบั ฤดหู นาวท่ีทา จากขนเตียว แล้วยงั มีผา้ สาหรบั ผชู้ ายอีกส่ีห้าพบั ไม่ร้วู ่าใครส่ง มามอบให้แก่ใต้เท้าเซี่ย 6

นอกจากลิ้นชกั ทงั้ สองแล้ว ของอื่นถานหวนั่ ชิงให้ลุ่ยจู กบั เจิ้งเอวี้ยไปแบง่ กนั ลุ่ยจูไม่ได้ตื่นเต้นมากนักเพราะคณุ หนูมกั จะใจกว้างกบั บ่าวรบั ใช้เสมอ ตอนอยู่ท่ีจวนตระกลู ถาน มีแต่คณุ หนูท่ีให้เงิน รางวลั จนนางเกบ็ ได้เป็ นกอบเป็ นกา แต่เจิ้งเอวี้ยกลบั ดวงตา เบิกกว้าง น่ิ งอึ้งอยู่นานกว่าจะหลุดออกจากภวงั ค์ แล้วกย็ งั ไม่ กล้าหยิบของที่ล่ยุ จแู บง่ ให้นางมากโข นางอยู่ท่ีบ้านหลงั นี้มาเดือนกว่าแล้วจึงรบั ร้ไู ด้ถึงความ ใจดีของฮูหยิน แต่ของเหล่านี้มากเกินกว่าท่ีนางคาดคิดไว้ ขณะที่เดก็ สาวกาลงั ดแู ลฝอู ินให้กินขนมและด่ืมนมอยู่นัน้ กไ็ ด้ ยินฮหู ยินเอ่ยว่า “เจิ้งเอวี้ย เจ้าคงคิดถึงบ้านแล้วสินะ ตอนเยน็ ไม่ต้องอยู่ ปรนนิบตั ิข้าหรอก เด๋ียวข้าจะให้ลุ่ยจแู บง่ เนื้อและขนมหวานให้ แล้วเจ้ากเ็ อาข้าวสารไปด้วยหน่ึงถงุ กลบั บ้านไปอยู่พร้อมหน้า พร้อมตากบั ครอบครวั เถอะ ข้าอนุญาตให้หยุดพกั ผ่อนสองวนั วนั ที่สามค่อยกลบั มา” พอถานหวนั่ ชิงพูดจบ เจิ้งเอวี้ยก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง ทนั ที เดก็ สาวรีบคกุ เข่าคานับ เอ่ยเสียงเครอื “เจิ้งเอวี้ยสานึกใน 7

บุญคุณคุณหนู ขอขอบคุณคุณหนูแทนบิดามารดา และพ่ีน้อง ด้วยเจา้ ค่ะ” มาถึงตอนนี้ เจิ้งเอวี้ยถึงคิ ดได้ว่า ท่ีผ่านมานางแค่ ปรนนิ บตั ิรบั ใช้ฮูหยินตามหน้าที่ ไม่ค่อยร้สู ึกถึงความสมั พนั ธ์ ระหว่างนายบ่าวเท่าไร เพราะถึงอีกฝ่ ายจะช่วยให้ชีวิตความ เป็นอยู่ของตนดีขึ้น แต่นางกย็ งั คิดว่าเสมอว่าอีกฝ่ ายไม่เคยได้ ลิ้มรสความทุกขย์ ากลาบากเช่นพวกตนที่กินและใช้แต่ของไม่ ค่อยดี ทว่าเวลานี้น้าตาค่อยๆ ไหลอาบสองแก้ม เพิ่งคิดได้ว่า นางหลงลืมผมู้ ีพระคณุ ไปชวั่ ขณะ ลุ่ยจูหนั่ เนื้อให้เจิ้งเอวี้ยส่ีจินพร้อมแป้ งหมี่ขาวหน่ึงถงุ ทว่าเจิ้งเอวี้ยปฏิ เสธ ขอเพียงข้าวแดงหนึ่ งถุงเท่านั้น ทว่า ห้องครวั ไมม่ ีข้าวแดงจึงให้ข้าวสารถงุ เลก็ กบั นางแทน เพื่อที่เจิ้ง เอวี้ยจะได้นากลบั ไปหงุ กินกบั ครอบครวั นอกจากนี้ยงั มีพวก แป้งทอดไส้เนื้อหนึ่งห่อกบั ปลาหน่ึงตวั ด้วย ตอนแรกเจิ้งเอวี้ยไม่กล้ารบั ลุ่ยจจู าต้องยดั ใส่มืออีกฝ่ าย พลางบอกว่าคณุ หนูไม่ใช่คนคิดเลก็ คิดน้อย หากคณุ หนูมีของ ดีๆ กม็ กั จะแบง่ ให้คนรอบข้าง จะได้มีคนมีความสขุ หลายๆ คน 8

ในเมื่อของที่ให้มีมากมายขนาดนี้ เจิ้งเอวี้ยก็เลยหอบ กลบั บา้ นคนเดียวไม่ไหว ล่ยุ จจู ึงอาสาไปส่งนางถงึ นอกเมอื ง ครอบครวั เจิ้งเอวี้ยมีสมาชิกทงั้ หมดเจด็ คน บิดามารดา และบุตรห้าคน เป็นผ้ชู ายสาม ผ้หู ญิงสอง เจิ้งเอวี้ยเป็นบุตรคน ที่สาม นางมีพ่ีชายสองคน น้องสาวหกขวบท่ีมีรปู ร่างผอมหนึ่ง คน กบั น้องชายคนสดุ ท้องที่ยงั ไม่หย่านม ครอบครวั นี้ยากจนข้นแค้น การที่ต้องเลี้ยงบุตรมาก ขนาดนี้ในสภาวะสงครามและฤดูหนาวเป็ นเร่ืองยากเยน็ แสน เขญ็ พวกเขาจึงคิดจะขายเจิ้งเอวี้ยให้เป็ นเมียน้อยเถ้าแก่วยั ห้า สิบเศษซึ่งอาศยั อยู่ในเมือง พอดีใต้เท้าเซี่ยผา่ นมาเหน็ จึงพามา ช่วยทางาน ขณะที่ทุกคนในบ้านกาลงั เฉลิมฉลองปี ใหม่ ด้วยคิดว่า เจิ้งเอวี้ยจะไม่กลบั มา พวกเขาจึงกินอาหารเรว็ กว่าปกติ ไหน เลยจะคาดคิดว่าช่วงพลบคา่ นางกลบั ถือของกินทงั้ ห่อเลก็ ห่อ ใหญ่กลบั มาบ้าน อีกทงั้ มีบ่าวรบั ใช้ข้างกายฮูหยินช่วยถือของ มาส่งด้วย บิดาและมารดาของเจิ้งเอวี้ยต้อนรบั ลุ่ยจูด้วยอาการ ต่ืนเต้น น้องสาวกบั น้องชายของเจิ้งเอวี้ยต่างเข้ามาห้อมล้อม 9

พี่สาวด้วยท่าทางดีใจกนั ยกใจใหญ่ สายตาจบั จ้องอย่ทู ่ีข้าวของ ในมือนาง เจิ้งเอวี้ยยิ้มแล้วลูบศีรษะน้องๆ แล้วให้ทงั้ สองช่วย หิ้วของเข้าบา้ น เพียงไม่นาน ในบ้านเก่าโกโรโกโสกม็ ีเสียงตื่นเต้นยินดี แว่วมา ทันทีท่ีบิดามารดาของเจิ้งเอวี้ยส่งลุ่ยจูจากไปไกล พอสมควรแล้ว เม่ือเดินกลบั มากเ็ ห็นสายตาอิจฉาของผ้ลู ี้ภยั หลายคน บางคนชมว่าพวกเขาได้บุตรสาวดีสามารถหาเลี้ยง ครอบครวั ได้ ส่วนตวั บุตรสาวเองกโ็ ชคดีท่ีมีเจ้านายดี ต่อไป ชีวิตพวกเขาจะต้องดีขึน้ แน่นอน พอได้ยินดงั นัน้ สองสามีภรรยากร็ ้สู ึกเหมือนได้หน้า พา กนั เดินเข้าไปในบา้ นด้วยท่าทางปลาบปลืม้ ปี นี้ถอื ว่าเป็นปี ท่ีดีงามของครอบครวั ตอนคา่ ด้านนอกมีเสียงจุดประทัดดงั สนัน่ ตามมาด้วยเสียง หวั เราะคิกคกั ของพวกเดก็ ๆ ถานหวนั่ ชิงรอแล้วรอเล่ากไ็ มเ่ หน็ ว่าเซ่ียเฉิงจ่จู ะกลบั มาเสียที 10

ลุ่ยจบู ่นอบุ อิบ “ใต้เท้าเซี่ยน่ีจริงๆ เลย ในเม่ือไม่มากไ็ ม่ บอกให้รสู้ กั หน่อย” ทาให้คณุ หนูต้องมาคอยเก้อ ถานหวนั่ ชิงกลบั เอ่ยอย่างเข้าใจ “เขายุ่งมาทงั้ ปี แล้ว ไม่ ง่ายนักท่ีจะมีเวลาผ่อนคลายเช่นนี้ บางทีอาจจะด่ืมกบั ลูกน้อง และบรรดาสหายจึงลืมบอกก็เป็ นได้ ปี ท่ีผ่านๆ มาการเฉลิม ฉลองปี ใหม่มกั จะทาให้ข้าปวดหวั แต่ปี นี้กลบั ไม่มีอาการปวด หวั เลย เพียงแต่ต้องลาบากเจ้าหน่อยนะอาจู มีเพียงแต่เจ้าท่ี ต้องดแู ลข้าอย่คู นเดียว” “คุณหนูพูดอะไรเจ้าคะ สามารถดูแลคุณหนูได้ ลุ่ยจูก็ พอใจแล้ว คุณหนูวางใจเถิดเจ้าค่ะ ถึงจะมีข้าแค่คนเดียว ข้าก็ จะปรนนิบตั ิคณุ หนูให้สขุ สบายอย่างแน่นอน” ความจริงแล้วถานหวนั่ ชิงเคยบอกลุ่ยจไู ปแล้วว่า ใบซื้อ ขายทาสของล่ยุ จนู ัน้ ถกู นางไถ่ถอนตงั้ นานแล้ว นางไม่ต้องการ ให้เดก็ สาวแสดงตวั เป็ นบ่าวรบั ใช้อีก และยิ่งพวกนางร่วมเป็ น ร่วมตายตกทุกขไ์ ด้ยากด้วยกนั มา ในความคิดหญิงสาว ลุ่ยจกู ็ เปรียบเสมอื นน้องสาวมาตงั้ นานแลว้ ถานหวนั่ ชิงพยายามวางแผนอนาคตให้ลุ่ยจู อยากจะหา ผ้ชู ายท่ีเหมาะสมให้อีกฝ่ ายแต่งงานมีครอบครวั มีที่ให้พกั พิง 11

ดีกว่าต้องมาคอยติดตามนางเป็นไหนๆ ทว่าล่ยุ จเู ป็นเดก็ สาวที่ ดื้อรนั้ อีกฝ่ ายติดตามนางมาตงั้ แต่อายุเจด็ แปดขวบ ทงั้ ท่ีสาว ใช้อีกสามคนของนางต่างกแ็ ต่งงานออกเรือนกนั ไปหมดแล้ว เหลือเพียงล่ยุ จเู ท่านัน้ ท่ีไม่ยินยอม ลุ่ยจูนัน้ ยากท่ีจะเข้าใจว่าตวั เองไม่ได้เป็ นทาสอีกต่อไป ความร้สู ึกลึกๆ ของเดก็ สาว ถานหวนั่ ชิงกค็ ือเจ้านายท่ีดีของ นาง ดงั นัน้ หากนางยงั พดู ถึงการแยกจากกนั แล้วละก.็ ..จะต้อง ทารา้ ยหวั ใจล่ยุ จไู ม่น้อย ถานหวนั่ ชิงจงึ ไมอ่ ยากพดู ถงึ มนั อีก อาหารสาหรบั คืนเฉลิมฉลองปี ใหม่มีอยู่แล้ว ก่อนเจิ้ง เอวี้ยจะกลบั บ้านในตอนบ่ายกช็ ่วยทาไว้อย่างเรียบร้อย เพียง แค่ใช้ไฟอ่อนๆ อ่นุ กก็ ินได้เลย ก่อนหน้านี้ฝอู ินวิ่งไปที่ลานบ้าน เพ่ือไปดลู กู แพะอย่ตู งั้ นาน เมื่อเหน็ ผใู้ หญ่กาลงั จดุ ประทดั เขาก็ ก้มหน้าอดุ หู ครนั้ จดุ ประทดั พอแล้วล่ยุ จจู ึงอ้มุ เดก็ น้อยกลบั เข้า ไปกินข้าวในบา้ น ก่อนจะพาเข้านอนท่ีห้องทางทิศตะวนั ตก จากนัน้ สองนายบา่ วกม็ าแช่น้าในอ่างอาบน้าอย่างสบาย อกสบายใจ ล่ยุ จชู ่วยถานหวนั่ ชิงผงึ่ ผมจนแห้ง ก่อนจะแยกย้าย กนั เขา้ นอน 12

ใครจะรู้ว่าผ่านไปเพียงหนึ่งชวั่ ยาม ด้านนอกก็มีเสียง เคาะประตูดงั ขึ้น ลุ่ยจูพลนั ตกใจตื่น นางลุกจากเตียงไปหยิบ ตะเกียง แล้วเดินไปท่ีประตูใหญ่ พอมองลอดช่องประตูออกไป เหน็ ว่าเป็ นใต้เท้าเซี่ย เดก็ สาวกร็ ีบเปิ ดประตู ได้กล่ินสุราลอย มาปะทะจมกู ทนั ที ล่ยุ จเู อ่ยตามหลงั แม่ทพั หวั เมอื งเสียงเบา “ใต้เท้า คณุ หนู หลบั แล้วเจา้ ค่ะ” เซี่ยเฉิ งจ่ไู ม่เพียงไม่ตอบ ใบหน้ายงั คงเคร่งขรึม เขาทาหู ทวนลมคล้ายไมไ่ ด้ยินก่อนเดินตรงไปยงั ห้องท่ีค้นุ เคย ลุ่ยจูรีบปิ ดประตูหน้ าบ้าน ตอนที่นางหมุนตัวกลับ มาแล้วมุ่งหน้าไปยงั ห้องทางทิศตะวนั ตก ก็ได้ยินเสียงเก้าอี้ กระแทกพื้นดงั โครมมาจากห้องคุณหนู นางตกใจจนมือที่ถือ ตะเกียงสนั่ ระริก หลงั จากนัน้ กไ็ ด้ยินเสียงใต้เท้าโพล่งออกมา ด้วยน้าเสียงกรนุ่ โกรธ “ถานหวนั่ ชิง! เจ้าบอกข้ามาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ เจ้ากบั บุตรชายของเจิ้งเอวี๋ยน พวกเจ้า...เจ้ายงั ไม่ลืมเขาใช่ไหม? ต้องการรกั ษาพรหมจรรยใ์ ห้ไอ้หมาเจิ้งชิงหมิงอย่างนัน้ หรอื !” 13

71 ใจอ่อน หลงั จากถานหวนั่ ชิงอาบน้าผลดั เปล่ียนเสื้อผา้ เป็นชุดผา้ เบาบางที่ใส่สบายแล้ว นางกม็ านอนดสู มดุ ภาพอย่บู นเตียงโดย อาศยั แสงสว่างจากตะเกียงจนกระทงั่ รสู้ ึกง่วง ขณะที่หญิงสาวก้าลงั จะวางสมุดภาพลงเพื่อเข้านอน พลนั มีเสียงเคลื่อนไหวดงั มาจากหน้าห้อง นางจึงหยดั กายจาก หมอนแล้วลกุ ขึน้ นัง่ ทนั ใดนัน้ เองประตูห้องกถ็ กู เปิ ดออกพร้อมกบั มีกระแส ลมพัดตามเข้ามา ทาให้เปลวเทียนโบกสะบดั ตามแรงลม ผ้าม่านพลนั พลิ้วไหว ก่อนจะมีเงาตะคุ่มของคนร่างสูงเดินมา หา จงั หวะก้าวเท้าช่างหนักหน่วง จากนัน้ ก็เหมือนเขาจะไป สะดุดบางอย่างเข้า เพราะมีเสียงเก้าอี้กระแทกกบั พื้นดงั สนัน่ พรอ้ มกบั เสียงตะโกนอย่างกราดเกรีย้ ว “ถานหวนั่ ชิง! เจ้าบอกข้ามาให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้ เจ้ากบั บุตรชายของเจิ้งเอวี๋ยน พวกเจ้า...เจ้ายงั ไม่ลืมเขาใช่ไหม? ต้องการรกั ษาพรหมจรรยใ์ ห้ไอ้หมาเจิ้งชิงหมิงอย่างนัน้ หรอื !” 1