กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

ถานหวนั่ ชิงตกใจจนลมหายใจสะดุด พยายามนึกว่า... เจิ้งชิงหมิงคือใคร? เพียงไม่นานกน็ ึกออก หากเซ่ียเฉิ งจ่ไู ม่เอ่ยช่ือนี้ขึน้ มาละ ก็ นางกค็ งลืมคนผ้นู ี้ไปแล้ว คนที่อีกฝ่ ายเอ่ยถึงเป็ นบุตรชาย ของอดีตผสู้ าเรจ็ ราชการเจิ้งเอว๋ียน ชายผนู้ ี้ เคยเป็นค่หู มนั้ ของ นางเม่ือนานมาแล้ว หลงั จากตระกลู เจิ้งถกู ยึดทรพั ยก์ ต็ ้องโทษ ประหารชีวิตทงั้ ครอบครวั เจิ้งชิงหมิงเป็ นชายหนุ่มท่ีมีความสามารถโดดเด่นด้าน การเขียนโคลงกลอนมาตงั้ แต่ยงั เดก็ เป็นอจั ฉริยบคุ คลคนหนึ่ง เขามีรูปร่างสง่างาม มีชื่อเสียงทางด้านการประพนั ธ์และมี หน้าตาหล่อเหลาท่ีสุดในเมืองหลวง อีกทงั้ ยงั ขึ้นช่ือด้านความ อ่อนโยนเหน็ อกเห็นใจต่อหญิงงาม จึงค่อนไปทางเจ้าชู้ เหล่า ขนุ นางและคหบดีล้วนมีใจอิจฉาริษยาถานเฉิ งจีท้ ่ีจะได้บตุ รเขย ท่ีสมบรู ณ์แบบเช่นนัน้ ด้วยคุณสมบตั ิที่ครบครนั จึงไม่แปลกหากผ้หู ญิงจานวน มากในเมืองหลวงจะหมายปองเจิ้งชิงหมิง และอิจฉาถานหวนั่ ชิงซึ่งเป็ นคู่หมนั้ คู่หมาย ตรงข้ามกบั ถานหวนั่ ชิง ด้วยคู่หมนั้ และว่าที่สามีในอนาคตไม่เคยใส่ใจนางเท่าใดนัก ความ 2

ประทบั ใจที่นางมีต่อเขาจึงจืดจางลงตงั้ แต่ยงั ไม่พ้นคร่ึงปี และ นางกจ็ ารปู รา่ งหน้าตาของเขาไมไ่ ด้แล้ว หญิงสาวเลิกผ้าม่านออก มองไปยงั คนที่เดินเข้ามาใน ห้องพร้อมกบั กลิ่นสุราคละคลุ้ง ภายใต้แสงเทียนท่ีวบู ไหว แวว ตาดุจหมาป่ าดุร้ายจ้องเขมง็ มาท่ีนาง แต่อีกฝ่ ายกลบั ยืนห่าง จากผา้ ม่านหนึ่งก้าว ไม่ยอมเข้ามาใกล้ ในใจของถานหวนั่ ชิงเข้าใจอย่างชดั เจน ท่ีเซี่ยเฉิ งจู่ไม่ เดินมาหาแล้วเลิกผา้ ม่านออก กเ็ พราะกลวั ว่าความเยน็ บนรา่ ง เขาจะทาให้นางหนาว จึงได้แต่ยืนคารามอยู่ด้านนอกด้วย ความหวาดระแวงและความคบั แค้นใจท่ีฝังแน่นเตม็ อก ช่างน่า ขนั นักที่เขาหึงหวงคนที่ตายไปแล้ว นางไม่ใช่ดอกไม้ท่ีอยู่บนกิ่งสูงเกินเอื้อม ทว่านางเป็ น ดอกไม้ท่ีร่วงหล่นลงสู่พื้นดินตงั้ นานแล้ว อีกทงั้ เปรอะเปื้ อนไป ด้วยโคลนตมสกปรก มีเพียงเขาท่ีเกบ็ ดอกไม้นี้ขึ้นมา แล้วยึด เป็นของลา้ ค่าที่ต้องดแู ลปกป้องและเกบ็ รกั ษาไว้อย่างดี ความจริงแล้วที่เขาถามไม่ใช่ต้องการต่อว่านาง แต่เป็ น เพราะเจบ็ ปวดใจกเ็ ท่านัน้ 3

หญิงสาวมองอีกฝ่ ายพลางยิ้มให้ จากนัน้ สีหน้ากค็ ่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็ นเสียใจ แล้วเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าจะลืมได้อย่างไร ข้ากบั เขาหมนั้ หมายกนั ตงั้ แต่ยงั แบเบาะ ความรกั ในวยั เดก็ ไม่ มีผ้ใู ดคาดเดาได้ ตอนนี้คู่หมนั้ ของข้ากต็ ายไปแล้ว หากว่ากนั ตามประเพณี เดิมทีข้ากต็ ้องรกั ษาพรหมจรรยไ์ ว้เพื่อเขา” ใบหน้ าของชายหน่ ุมท่ี ขาวเพราะสภาพอากาศท่ี หนาว เหน็บในคราแรกย่ิงซีดลงไปอีก ดวงตาจบั จอ้ งคนตรงหน้าปาน จะกลืนกิน เอ่ยอย่างไม่เช่ือหตู วั เอง “เจ้าพูดจริงรึ? ในใจเจ้ามีเขาอยู่จริงๆ ลืมเขาไม่ลงเลย หรือ?” เจ้าจงึ ตงั้ ใจจะรกั ษาพรหมจรรยไ์ ว้ให้มนั งนั้ สิ! ชายหนุ่มกามือแน่นอย่างไม่อาจควบคุมตวั เองได้ เขา อยากจะเอากาปั้นทุบโต๊ะตรงหน้าให้พงั จนใจจะขาด ตอนนี้ หวั ใจของเขาดงั ถกู นางท่ิมแทงจนเจบ็ ปวดรวดร้าวไปหมดแล้ว ถานหวนั่ ชิงก้าวลงจากเตียงแล้วก้าวไปบนพรมขนสตั ว์ เพราะเซี่ยเฉิงจ่รู วู้ ่านางหวาดกลวั ความหนาวจึงนาขนสตั วม์ าปู พื้นให้ทงั้ ห้องโดยเลือกสีโทนเดียวกนั นางเข้ามายืนตรงหน้า 4

เขา ก่อนจะยิ้มแบบขบขนั แล้วจบั กาปัน้ ของเขาไว้ นางเหน็ อีก ฝ่ ายหน้าตาเครียดจดั จนเส้นเลือดปดู โปน ช่างน่ากลวั นัก เซี่ยเฉิ งจู่สะบัดมือนางออกด้วยความโกรธสุดขีด หน้าอกกระเพ่ือมขึ้นลงรนุ แรง วาจาที่เอ่ยเตม็ ไปด้วยโทสะ “ท่ี แท้เจา้ กร็ กั ษาพรหมจรรยไ์ ว้ให้มนั ทาไมไม่บอกให้เรว็ กว่านี้” ถึงจะบอกเรว็ กว่านี้ ข้ากไ็ ม่มีวนั ยอมให้เจ้าสมหวงั เป็ น อนั ขาด! ถานหวนั่ ชิงกลบั ขยบั เข้ามาชิดมากขึ้น จากนัน้ ก็แนบ ใบหน้ากบั อกแกร่ง “เป็ นตามที่บอกเมื่อครู่ว่าข้ากบั เขาหมนั้ หมายกนั ตงั้ แต่แบเบาะ ทว่าไม่เคยใกล้ชิดกนั หน้าตาของเขา เป็นอย่างไรข้ากจ็ าไม่ได้แล้ว...” นางเอ่ยมาถึงตรงนี้กร็ ้สู ึกได้ถึงอกแกร่งที่สนั่ สะท้านอยู่ แล้วยิ่งโยกคลอนกว่าเดิม ใบหน้าเหนือหวั ก้มลงมามองนาง “เจ้า...” ถานหวนั่ ชิงยิ้มน้อยๆ แล้วดึงเขามาจนถึงผ้าม่านบาง หน้ าเตี ยง “ถึงอย่างไรใต้ เท้ าก็ได้เปลี่ยนช่ื อข้ามาเข้า 5

สามะโนครวั เมืองเว่ยอนั แล้ว ข้าไม่ได้แซ่ถานตงั้ นานแล้ว จึง ไม่จาเป็นต้องรกั ษาพรหมจรรยอ์ ีก” “ถ้าเช่นนัน้ ทาไมเจ้าถึงไม่ยอมแต่งเข้าตระกลู ข้า? หรือ จริงๆ แล้วเจ้าไม่อยากแต่งกบั ข้า?” “ใต้เท้า ท่านก็รู้ว่าข้าไม่ชอบความหนาว รอให้อากาศ อบอ่นุ กว่านี้สกั หน่อยไม่ได้หรอื ...” เซี่ยเฉิงจ่รู า่ สรุ ามาไมน่ ้อย ความคิดจึงไม่ค่อยกระจ่างนัก อีกทงั้ ถกู คาพดู ของนางทาให้อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เม่ือได้ยินนาง พูดออกมาจากปากว่าไม่มีความร้สู ึกอะไรกบั บุตรชายของเจิ้ง เอว๋ียนแล้ว อีกทัง้ การท่ีนางเอ่ยปากว่าชอบอากาศอบอุ่น เกลียดความหนาวเยน็ เป็ นนัยคล้ายกบั ว่าเมื่ออากาศอุ่นขึ้น แล้วจึงค่อยจดั งานมงคลสมรส ทาให้จิตใจเซ่ียเฉิ งจ่สู งบลงและ อดดีใจไมไ่ ด้ ทว่าชายหนุ่มยงั คงเอ่ยอย่างไม่ไว้วางใจ “ครงั้ นี้จริงๆ นะ?” จากนัน้ กถ็ ามย้าอีกครงั้ “เจา้ พดู จริงใช่ไหม?” 6

ถานหวนั่ ชิงเพียงยิ้มให้แล้วโน้มลาคอของเขาลงมาก่อน จะประทบั จูบบนริมฝี ปาก จุมพิตลึกซึ้งดูดด่ืมยาวนานจนลม หายใจของทงั้ สองหอบสะท้าน ชายหนุ่มลูบไล้ไปบนร่างงดงามจนชุดเบาบางหลุดร่วง เซี่ยเฉิงจ่อู ยากจะพดู บางอย่าง แต่เม่ือก้มมองนางชดั ๆ สีหน้าก็ พลนั เปล่ียนไป เพราะข้างในคือ... ใบหน้าท่ีเพ่ิงอบอุ่นด้วยคาพูดของถานหวนั่ ชิงเมื่อครู่ กลบั มืดครึ้มขึ้นอีกคราทนั ทีท่ีเห็นชุดสีแดงสองชิ้นเลก็ ๆ บน เรอื นรา่ งนาง “นี่เจา้ ...เจ้าสวมใส่อะไรกนั ?” “ชุดรดั หน้าอกนี้กาลงั เป็ นที่นิ ยมของหญิงสาวในเมือง หลวง ท่านว่าสวยไหม?” เขาไม่เคยใกล้ชิดกบั สตรีอื่น แล้วจะเคยเหน็ ของแปลก ประหลาดที่หาได้ยากย่ิงเช่นนี้ได้อย่างไร? ทว่าผา้ สองชิ้นนี้ช่าง เลก็ จนน่าเวทนานัก ห่อนางได้ไม่หมดด้วยซา้ ... ถานหวนั่ ชิงกลบั หันไปหยิบสมุดภาพท่ีนางเพิ่งดูก่อน นอนขึ้นมาพร้อมกบั ยิ้มน้อยๆ ขณะที่มองเขา นางพลิกหน้าที่ พอใจย่ิงแล้วชี้ให้เขาดู 7

เซี่ยเฉิ งจู่ดึงสายตาจากชุดรัดอกสีแดงชิ้นน้ อยแล้ว เหลือบมองตามนิ้ วของนาง ครนั้ เห็นภาพที่นางยดั ใส่มือของ เขาแล้ว ดวงตากย็ ิ่งเบิกกว้างกว่าเดิม น่ี ...ส่ิงที่อยู่ในสมุดภาพนี่ คือ...อะไร? ชายหนุ่มดงั ถือ เผือกร้อน เขาปล่อยสมุดภาพหลุดจากมือด้วยท่าทางตกตะลึง พรงึ เพริด ท่ีแท้สองคนในภาพกก็ าลงั ... ขณะเดียวกนั สองเท้าเล็กของร่างบอบบางตรงหน้าก็ แทรกเข้ามาระหว่างสองเท้าแกรง่ ของอีกฝ่ ายท่ีอ้าปากค้าง... แม่ทพั หวั เมืองต่ืนตกใจ พอตงั้ สติได้กเ็ ห็นคนตรงหน้า จบั มือเขาไปลูบไล้เอวนาง บ่งบอกความประสงค์อย่างชดั เจน ภายใต้แสงเทียนส่องสว่าง ใบหขู องชายหนุ่มแดงกา่ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ สายตา จบั จ้องที่อกขาวเนียนนุ่ม ลาคอเรียวระหง ลมหายใจรบั รู้ได้ เพียงกลิ่นหอมเย้ายวน ภาพน่าอศั จรรยเ์ ม่ือคร่ทู าให้สมองพร่า มวั จนคิดอะไรไม่ออก 8

กอปรกบั อาการเมา กรมึ่ ๆ ทาให้สติสมั ปชญั ญะตงั้ มนั่ ได้ เพียงชวั่ ครู่ ชายหนุ่มกลืนน้าลายลงคอ จิตใจสนั่ สะท้านสุดท้าย กแ็ ตกพ่ายไม่เป็นขบวน เขาช้อนมือเข้าใต้ข้อพบั เข่าดงั่ ในสมุด ภาพแล้วค่อยๆ อ้มุ รา่ งบางขึน้ มา ไท้สื่อปี ที่แปด หญิงสาวพลดั ถ่ินมาได้หน่ึงปี หลงั มีการยดึ ทรพั ยจ์ วนตระกลู ถาน ยามเหมา ด้านนอกยงั มีเสียงประทดั แว่วมาเป็ นระยะ ตามขนบธรรมเนียมประเพณีเก่าแก่ ท่ีเมื่อท้องฟ้าสว่างกจ็ ะมี การเปิ ดประตูบ้านแล้วจุดประทัดไล่ภตู ผีปี ศาจและเพ่ือขจดั โรคภยั ไขเ้ จบ็ ช่วงเวลานี้บางบ้านก็จุดประทดั บางบ้านก็เงียบเชียบ ด้วยกาลงั จุดเตาไฟ บ้างก็มีเสียงกระทบกนั ของจานชาม ทุก หลงั คาเรอื นจะได้กลิ่นหอมจากข้าวและเนื้อโชยมา หลายบ้านแถวถนนเป่ ยเหมินพากันเปิ ดประตูใหญ่ ออกมาต้อนรบั ปี ใหม่ ทงั้ ชายและหญิงสวมเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม รองเท้าสะอาด การแต่งกายล้วนดดู ี 9

เ ม่ื อ แ ต่ ล ะ ค น ไ ด้ พ บ ห น้ า กั น ก็ จ ะ มี ก า รแลก เปลี่ยนของขวญั ปากกจ็ ะเอ่ยแต่คาอวยพรที่เป็ นมงคล อีกทงั้ ยงั มีเสียงหวั เราะของเดก็ ๆ ท่ีวิ่งเล่นกนั อย่างสนุกสนาน ทว่าบ้านเล็กหลงั หนึ่งในละแวกนัน้ ที่แขวนป้ าย ‘จวน ตระกลู เซี่ย’ กลบั ปิ ดประตเู งียบ บริเวณลานบ้านมีแผ่นโคลงกลอนสีแดงติ ดอยู่บน หน้าต่างติดภาพตดั กระดาษลายผีเสื้อและห่านบิน มีต้นท้อสอง สามต้นใกล้หน้าต่างกบั ห้องครวั เลก็ ด้านในห้องครวั มีควนั ขาวลอยออกมา บนเตาขนาดเลก็ มีหม้อส้าหรบั อ่นุ นมสีม่วง ได้กลิ่นหอมของน้านมโชยมาปะทะ จมูก ในถาดบนโตะ๊ มีเนื้อทอดรสเลิศกลิ่นหอมฟ้งุ กาและถ้วย น้าชา บะ๊ จา่ ง และขนมต่างๆ นานาวางรวมกนั อยู่ ลุ่ยจูจดั เตรียมอาหารเช้าให้เจ้านายอย่างคล่องแคล่ว ด้วยสีหน้ าเบิกบานใจ นางเรียงหอยใส่จานแล้วราดน้า เปรีย้ วหวาน จากนัน้ กอ็ ่นุ น้าแกง ก่อนจะเอาพวกมะเขือดองกบั หน่อไม้ดองท่ีคณุ หนูชอบมากในช่วงนี้หนั่ ใส่จานเลก็ ๆ แล้ววาง 10

บนถาด ผกั พวกนี้จะช่วยให้คุณหนูเจริญอาหาร อีกทงั้ ไม่เพียง แค่รสชาติอรอ่ ย แต่ยงั แก้เลี่ยนได้ด้วย ทว่าอาหารที่พิเศษจริงๆ บนถาดนัน้ กค็ ือห่านฟ้าย่าง ซ่ึง ถือว่าเป็ นอาหารท่ีหากินได้ยาก ใต้เท้าเซ่ียให้คนเอามาส่งเม่ือ วาน แต่นางใช้ทาอาหารไม่หมด เหลือบางส่วนไว้วนั นี้ โดย ตงั้ ใจจะย่างให้คณุ หนูกินค่กู บั โจก๊ ในตอนเช้า เนื้อห่านฟ้ามีเพียงสิบชิ้นเท่านัน้ ซ่ึงนับว่าเพียงพอสาหรบั คณุ หนู เพราะอาหารจาพวกเนื้อคณุ หนูมกั จะกินได้น้อย อีกทงั้ ไม่ต้องแบง่ ให้ใต้เท้าเซ่ีย ดงั นัน้ อาจจะเหลือด้วยซา้ ความจริงแล้วใต้เท้าเซ่ียชอบเนื้อมาก อีกทงั้ ยงั กินอยู่ ง่าย ทว่าหากอาหารใดท่ีมีน้อยหรือหายาก เขากจ็ ะเกบ็ ไว้ให้ คณุ หนูกินคนเดียวโดยไม่แตะต้องมนั ดงั่ เช่นเนื้อห่านฟ้าที่เขา เป็นคนหามาให้กเ็ ป็นของหายากเช่นกนั เขาจงึ ไม่แตะแม้สกั คา เดียว รอจนคณุ หนูกินเหลือ จงึ จะจดั การต่อจนหมด หากจะเอ่ยถึงความประทบั ใจที่ล่ยุ จมู ีต่อใต้เท้าเซ่ีย ตอน แรกนางคิดเพียงเขาหมายปองของสงู ค่า ทว่าตอนนี้ความคิดที่ นางมีต่อใต้เท้ากเ็ ปล่ียนไปมาก 11

เมื่อคืนเขาทาให้นางตกใจกลวั จนหวั ใจเต้นโครมคราม แทบจะหลุดออกมาจากอก แต่โชคดีท่ีระยะหลงั ๆ ต่อให้เขาจะ โกรธเกรี้ยวเพียงใด เพียงได้ยินคาพูดไม่ก่ีประโยคของคุณหนู จิตใจก็อ่อนยวบลงไปแล้ว นางยืนน่ิ งฟังอยู่สกั พกั พอเห็นว่า สงบดีแล้วจึงวางใจ กลบั เข้าห้องไปนอนได้ ถ้าเป็ นเช่นนี้ไป ตลอด ชีวิตนี้ของคณุ หนูกค็ งไมต่ ้องหนีอีกแลว้ เดก็ สาวครนุ่ คิด พลางยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ว่าเม่ือก่อนนางได้ยินใครพูดว่าเขานัน้ มุทะลุดุดนั และหยาบกระด้างเป็ นที่สุด พอมาตอนนี้ ความหยาบกระด้าง กลายเป็ นเพียงภาพภายนอก ใต้เท้าเซ่ียดูแลและเอาใจใส่ คณุ หนูเป็ นอย่างดี เขาคอยเป็ นห่วงคณุ หนูอยู่ตลอด คงไม่มีผู้ ใดดีกบั คณุ หนูมากไปกว่านี้อีกแล้ว เซี่ยเฉิ งจู่ต่ืนนอนตงั้ แต่เช้าตรู่ เขาต่ืนตงั้ แต่ตะวนั ยงั ไม่ โผล่พ้นขอบฟ้า ด้านนอกมีไอหมอกและเกลด็ หิมะชวนให้หนาว สะท้าน แม้แต่ต้นไม้ยงั มีน้าค้างเกาะพราวให้เหน็ ทุกวนั จนค้นุ ชิน ทว่ายงั ไมม่ ีพืชผลิใบดงั เช่นฤดใู บไม้ผลิเลย ชายหนุ่มฝึ กเพลงหอกเพ่ือออกกาลงั อยู่กลางลานบ้าน คงเพราะเกรงว่าเสียงตวดั หอกกลางอากาศจะดงั จนรบกวนคน กาลงั หลบั ให้ตกใจต่ืน การเคล่ือนไหวของเขาจึงช้าลงกว่าเดิม 12

ปกติเขาจะฝึ กเพลงหอกทุกวนั วนั ละอย่างน้อยครึ่งชวั่ ยาม แต่ วนั นี้เขาฝึ กได้แค่สองเค่อกห็ ยดุ แล้ว ชายหนุ่มตรงไปอาบน้าทนั ทีท่ีฝึ กเสรจ็ แล้ว เปล่ียนมา สวมชุดคลุมยาวสีขาวขอบเงินตัวใหม่ จากนัน้ ก็เดินไปทาง ห้องครวั ทุกวนั หลงั ฝึ กซ้อมเขาจะมากินอาหารท่ีน่ี ลุ่ยจูร้เู ป็ น อย่างดีจึงยกจานเนื้อผดั ซีอ๊ิวราดข้าวไปให้ ก่อนจะถามเสียง เบาว่า ใต้เท้าต้องการให้นางไปปลกุ คณุ หนูขึน้ มากินด้วยไหม เซี่ยเฉิ งจู่มองสีท้องฟ้ าอยู่ครู่ใหญ่ ขอบฟ้ าเพ่ิงมีแสงรุ่ง อรณุ ส่องมาราไร เหน็ ได้ว่ายงั ไม่ใช่เวลาตื่นของถานหวนั่ ชิง เขา ไม่อยากให้ใครไปรบกวนการนอนของหญิงสาว จึงโบกมือห้าม ลุ่ยจแู ล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ให้นางนอนพกั ไปเถิด หากต้องตื่นแต่ เช้าเดี๋ยวจะไม่สดชื่นเปล่าๆ” อีกทงั้ เมื่อคืนนางกน็ อนดึกมาก ด้วย ลุ่ยจูคิดว่าคาพูดของใต้เท้าบ่งบอกถึงความเอาใจใส่ยิ่ง กว่าอะไรทงั้ หมด ในน้าเสียงอีกฝ่ ายไม่มีคาตาหนิ ติเตียนแม้แต่ น้อย นางจึงยิ้มกว้าง รีบตอบรบั อย่างว่องไว “เจ้าค่ะ” 13

จากนั้นเด็กสาวก็รีบไปยังห้องฝัง่ ตะวันตกเพ่ือดูเด็ก น้อยฝอู ินท่ีใกล้จะต่ืนแล้ว 14

72 กล่องปริศนา วนั นี้คือวนั แรกหลงั จากผ่านพ้นปี ใหม่ ถึงจะต้องออกไป พบปะตามนัดหมาย แต่กไ็ ม่ต้องต่ืนแต่เช้าเพื่อทางาน หลงั จากเซี่ยเฉิ งจู่กินอาหารเช้าเสรจ็ แล้ว เขากจ็ ดั การ เกบ็ กวาดทาความสะอาด ไม่ว่าจะเป็นประทดั ท่ีจดุ เมื่อวานหรอื หิมะท่ีพดั เข้ามาเต็มลานบ้าน จากนัน้ ชายหนุ่มก็ยงั ไปผ่าฟื น สาหรบั ก่อไฟ แล้วเติมน้าในโอ่งจนเตม็ ถึงเขาจะเป็ นผ้ปู กครองเมืองท่ีอยู่เหนือทุกคนในเว่ยอนั ทว่าตอนท่ีมารดาป่ วยและน้องชายยงั เป็นทารก ทงั้ งานในบ้าน และนอกบ้านล้วนเป็ นเขาทาคนเดียว ดงั นัน้ งานบ้านเหล่านี้ เซี่ยเฉิงจจู่ ึงทาได้อย่างค้นุ เคยและคล่องแคล่ว เม่ือชายหนุ่มจดั การทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเขากอ็ าบน้า เปล่ียนเสื้อผ้า มาถึงตอนนี้ดวงอาทิตยก์ เ็ คลื่อนสูงอยู่ในระยะ สายตาพอดี แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านบานหน้ าต่างเข้ามากระทบ ผ้าม่านแพรต่วนทาให้ในห้องอบอุ่นมากย่ิงขึ้น กระทงั่ เตียงท่ี 1

ปกติจะอ่นุ กเ็ ร่ิมรอ้ น ทาให้รา่ งบางท่ีอย่ใู ต้ผา้ ห่มนวมนุ่มสีขาวที่ เดิมหลบั สนิ ทเร่ิมร้สู ึกตวั หญิงสาวงวั เงียถีบผ้าห่มออก จึงเหน็ ขาเรียวขาวผอ่ งโผล่ออกมา เซี่ยเฉิ งจู่ที่เปล่ียนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเตรียมจะออกจาก บา้ น ทว่าก่อนไปชายหนุ่มกต็ งั้ ใจจะเข้าไปดคู นในห้องสกั หน่อย ทนั ทีที่เปิ ดผ้าม่านคลุมเตียงออกกไ็ ด้กล่ินหอมโชยมา อีกทงั้ ภาพท่ีปรากฏตรงหน้ากท็ าให้เลอื ดกาเดาแทบพ่งุ ชายหน่ ุมหวนนึ กถึงภาพการงอนง้อระหว่างสองคนเม่ือ คืนนี้ ใบหน้าใต้เท้าเซ่ียพลนั แดงกา่ ขึน้ มา เขาค่อยๆ ทรดุ ตวั ลง นัง่ ข้างๆ ดวงตามองไล่จากไหล่ไปยงั แผน่ หลงั ขาวนวลเนียนที่ มีผ้าห่มคลุมหม่ินเหม่ ใบหน้างามต้องแสงแดดดูแดงระเรื่อ กลีบปากนุ่มเนียนเผยอออกเลก็ น้อย อวดฟันขาวประดจุ ไข่มุก ย่ิงมองยิ่งเกิดความร้สู ึกอาลยั อาวรณ์จนอดไม่ได้ท่ีจะยื่นมือไป สมั ผสั ลบู ไล้แก้มสีชมพทู ่ีเนียนใสและล่ืนดจุ แพรไหม มือของเซ่ียเฉิ งจ่หู ยาบกระด้างแบบมือของคนที่ฝึ กยุทธ์ มานาน จึงระคายผิวหน้าเนียน เม่อื เขาลบู ไล้ใบหน้านางอีกครงั้ กก็ ่อกวนคนหลบั สนิ ทให้ร้สู ึกตวั หญิงสาวขยบั กายเสียดสีกบั ผา้ ห่มอย่คู รหู่ นึ่งก่อนจะค่อยๆ เปิ ดเปลือกตาแล้วหร่ีมอง 2

“ฮึ หากว่าเจ้าได้แต่งเข้าตระกูลเจิ้งจริงๆ ก็คงเป็ น แม่บ้านท่ีดีมาก ช่างทาตวั ตามสบายแล้วนอนขี้เซาได้ขนาดนี้ เจ้าร้บู ้างไหมว่าตอนนี้เป็ นเวลาใดแล้ว แม้แต่ฝอู ินกย็ งั ต่ืนแล้ว เลย...” น้าเสียงชายหนุ่มยงั คงแฝงความหึงหวงอยู่เล็กน้อย เหน็ ได้ชดั ว่าเป็นผลตกค้างมาจากเม่อื วาน เซ่ียเฉิ งจ่รู บั ราชการทหารมากว่าห้าปี จึงพดู อะไรดีๆ ไม่ ค่อยเป็ น หญิงสาวเพ่ิงต่ืนนอน ท่าทางยงั คงสะลึมสะลือและ สายตายงั คงพร่ามวั เหมือนมีหมอกกนั้ เขารีบดึงมือกลบั ปัน้ สี หน้าให้เครง่ ขรมึ จริงจงั คนในผ้าห่มเพียงร้สู ึกตวั แต่สมองยงั ว่างเปล่าขาวโพลน คาพูดของเขาจึงเหมือนมีเส้นใยเบาบางกางกนั้ ไว้ หาได้ทะลุ ทะลวงไปถึงสมองของนางไม่ นางคิดได้อย่างเดียวคืออยาก นอนต่อ เซ่ียเฉิ งจู่รู้และเข้าใจโรคของนางอยู่บ้างจึงถอนหายใจ แล้วกป็ ระคองร่างบอบบางลุกขึ้นนัง่ ...เขาจาเป็นต้องทาให้นาง ตื่นนอน ไม่เช่นนัน้ เกรงว่าอาหารมือ้ เช้าจะรวมอาหารมือ้ เท่ียง เข้าด้วยกนั แน่ๆ 3

เพราะอยู่บนเตียงอ่นุ เป็ นเวลานานทาให้ผิวกายของนาง ค่อนข้างแห้ง นางสลัดผ้าห่มออก ใช้ชายหนุ่มท่ีร่างกาย ค่อนข้างเยน็ ในตอนนี้มาแก้ปัญหาเรอ่ื งผิว “อืม...” ถานหวนั่ ชิงครางเสียงเบา เปลือกตายงั คงปิ ด มือและแขนปี นป่ ายแนบชิดร่างเยน็ อย่างแนบแน่น...ช่างสบาย เสียจริง ถึงกระนัน้ เซี่ยเฉิ งจ่กู ย็ งั หวั โบราณพอสมควร ยามคา่ คืน ทงั้ สองจะหลงระเริงเกาะกมุ กนั อย่างไรกย็ ่อมได้ ทว่าเวลานี้ถึง จะปิ ดประตูห้องแล้วก็ตาม แต่เป็ นตอนกลางวนั แสกๆ แสง สว่างจ้า ทว่าเม่ือมองเหน็ ภาพท่ีชวน ‘ใจหายใจควา่ ’ ขนาดเขา ซ่ึงเป็นคนเครง่ ขรมึ ดวงตากย็ งั ทอประกายวิบวบั อย่ใู นที ชายหนุ่มพยายามดึงนางออกอย่างเบามือ ทว่าถานหวนั่ ชิงกลบั กอดเขาแนบชิดไม่ยอมปล่อย เขาทาอย่างไรกป็ ลดร่าง บางออกจากตวั ไม่ได้เสียที ไม่ใช่ว่าเขาจะไร้เร่ียวแรง เพียงแต่ กลวั ว่าหากดึงแรงเกินไป ผิวนางอาจจะชา้ ได้ ใต้เท้าเซ่ียจาต้องปล่อยมือจากผิ วเนี ยนน่ ุมแล้วเปล่ียน มากุมเอวบางของนางแทน พลางออกแรงอีกเล็กน้ อย ผล 4

ปรากฏว่านางกลบั ปี นป่ ายโดยใช้ขาหนีบเอวเขาไว้ เหมือนกบั หมีเกาะต้นไม้อย่างไรอย่างนัน้ ร่างกายกายาล่าสันของเซี่ยเฉิ งจู่ เกิดความทรมาน ในทนั ที ยิ่งอีกฝ่ ายเป็ นนางในดวงใจด้วยแล้ว ยงั ไม่ต้องพดู ถึง อากปั กิริยาของนางในตอนนี้ ขนาดยามปกติเพียงแค่ได้ยิน คาพดู อ่อนหวานไม่กี่ประโยค จิตใจของเขากแ็ ทบจะไม่เป็ นตวั ของตวั เองอยากจะเข้าไปใกล้ชิดสนิ ทแนบ ยามนี้ที่ยงั ยงั้ ใจอยู่ ได้กเ็ พราะฝึ กฝนจากการนัง่ ตาแหน่งผ้ปู กครองเมืองมานาน ตาแหน่งนี้ไม่เพียงต้องพ่ึงเรี่ยวแรงกาลงั อย่างเดียวเท่านัน้ แต่ เขายงั ต้องมีจิตใจท่ีแน่วแน่มนั่ คงเกินวยั อีกด้วย ดงั นัน้ เซ่ียเฉิ งจู่จึงพยายามกดั ฟันทนจนกรามขึ้นสัน สายตาเหลือบมองไปยงั แสงตะวนั ด้านนอกแล้วกพ็ ึมพาในใจ ว่าไม่ได้ๆ จากนัน้ กร็ ีบตดั ใจหลบั ตาแล้วดึงนางออก ทว่าเขาคงออกแรงมากไปหน่อย ถานหวนั่ ชิงจึงล้มลงไป ในกองผ้าห่มทว่าไม่มีส่วนใดบาดเจบ็ หญิงสาวทาเสียงฮึออก จากจมกู นอนงอเข่ากอดขาทงั้ สองไว้แล้วขดตวั น่ิงอย่เู ช่นนัน้ 5

อาการทรมานในกายยังไม่ดีขึ้น ก็ถูกภาพตรงหน้ า กระหน่าซา้ อีกรอบ ชายหนุ่มมองเส้นผมท่ีร่ยุ ร่ายปรกหลงั ไหล่ ก่อนจะมองไปยงั ด้านล่าง... เซ่ียเฉิ งจู่พลนั ร้สู ึกลนลาน สายตาราวกบั ถกู ดึงดูด เร่ิม วิงเวียนศีรษะบา้ งแล้ว ตอนนี้คือเวลาอะไร? ดวงอาทิตยข์ ึน้ จนป่ านนี้... เดิมทีความร้อนในร่างยงั ไม่จางหาย พอเผลอมองเพียง แวบเดียว เลือดในกายกพ็ ่งุ กระฉูดอย่างบา้ คลงั่ ในฉับพลนั เขา งอตวั หอบหายใจ มือทงั้ สองข้างจบั ขอบเตียงแน่น เ ข า ย่ื น มื อ ม า ล า ก ผ้ า ห่ ม อ อ ก อ ย่ า ง ย า ก ที่ จ ะ ส กัด กัน้ ความรสู้ ึก ปากกพ็ รา่ เตือนตนเอง “ไม่ได้ ไมไ่ ด้นี่มนั กลางวนั ” ทว่าลึกๆ ในใจกม็ ีความลงั เลอยากจะฝ่ าฝื น... ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมกบั ละสายตาจากนาง เตรียม ที่จะหยดั กายลุกขึ้น ทว่าเท้าเพิ่งขยบั สายตากพ็ ลนั มองเหน็ ว่า ชุดคลุมยาวใหม่เอ่ียมที่ตวั เองเพิ่งผลดั เปล่ียนมาตรงตาแหน่ง เอวมีรอยเปื้ อน... 6

ทันทีที่เห็นรอยนัน้ คนที่จิตใจมนั่ คงแน่วแน่ ดวงตาก็ แดงกา่ ขึน้ มาทนั ควนั เมอื่ นึกถึงสาเหตขุ องรอยเปื้ อนท่ีติดอยู่ ก็ ไม่ต่างจากเข่ือนกนั้ น้าที่พงั ทลายตลอดแนว เขามองไปยงั ร่าง บอบบางกลางเตียงอย่างยากจะควบคมุ สายตาไล้ผา่ นเรียวขา ขาวเจิดจ้าท่ีเตะตา จนเหน็ ว่าหญิงสาวต่ืนนอนเป็ นท่ีเรียบร้อย แล้ว นางกาลงั มองมาทางเขาพลางหวั เราะอย่ใู นใจ เซี่ยเฉิ งจ่รู ้สู ึกเหมือนบางอย่างในสมองขาดผึง อดทนไม่ ไหวอีกต่อไป มือใหญ่กระตุกเชือกผกู เอวออกอย่างว่องไวแล้ว สะบดั เสื้อลงพื้น จากนัน้ กเ็ ลิกผ้าห่มออกแล้วแทรกตวั เข้าไป ทนั ที ผ้าห่มพลนั สนั่ ไหวไปพร้อมกบั ร่างบางที่ขยบั ขึ้นลงตาม แรงกระแทก … เจิ้งเอวี้ยไมไ่ ด้รอให้ถึงวนั ที่สามแล้วค่อยมาทางาน วนั นี้นางกก็ ลบั มาทางานแล้ว เม่ือลุ่ยจูเหน็ อีกฝ่ ายกต็ ก ตะลึง ในใจคิดว่าเดก็ สาวคนนี้ เข้าใจสถานการณ์มากทีเดียว ถึงคุณหนูจะอนุญาตให้หยุดสามวัน แต่การท่ีต้องดูแลทัง้ 7

คณุ หนูและฝอู ิน เพราะแม่นมของฝอู ินลากลบั บ้านเกิดสองวนั นางคนเดียวจดั การไม่ไหวจริงๆ ช่วงเวลานี้ใต้เท้าน่าจะปลุกคุณหนูแล้ว ลุ่ยจูจึงให้เจิ้ง เอวี้ยถือกาน้าร้อนไปท่ีห้องคุณหนู ส่วนตวั นางหลงั จากผสม น้าอ่นุ เรียบรอ้ ยแล้วจงึ จะตามเข้าไป เจิ้งเอวี้ยหิ้วกาน้าร้อนมาถึงหน้าประตู ตอนท่ีกาลงั จะ ผลกั ประตูให้เปิ ดออก กไ็ ด้ยินเสียงแว่วหวานดงั มาจากในห้อง เสียงราวกบั คนร้องกาลงั ทรมานแต่กลบั แฝงไว้ด้วยความสุข เสียส่วนใหญ่ ถึงเจิ้งเอวีย้ จะยงั เดก็ แต่กพ็ อเข้าใจอย่บู า้ ง พอได้ยินเสียง นี้กเ็ ข้าใจชดั เจนว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน ใบหูแดงระเรื่อขึ้นมา ทนั ที นางยืนทื่ออยู่ครู่หนึ่ง พอตงั้ สติได้กห็ มุนกายว่ิงกลบั ไป ทางเดิม เดก็ สาวอายุสิบกว่าๆ เพ่ิงรู้จกั เร่ืองความสมั พนั ธ์ชาย หญิง ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความเขินอาย นางอายจนแทบจะ เอาหน้าแทรกแผน่ ดินหนี แต่ในใจคิดว่าเรอ่ื งเช่นนี้ไม่เหมาะสม กลางวนั แสกๆ เชียวนะ ด้านนอกคนเดินขวกั ไขว่ไปมา แล้ว 8

ทาไมจึง...ทาไมจึงทาเช่นนี้ ได้...ช่างขัดต่อประเพณี และ ศีลธรรม หากคนอื่นรเู้ ข้าไมร่ วู้ ่าจะอบั อายกนั ไปถงึ ไหน ถานหวนั่ ชิงต่ืนนอนจริงๆ อีกครงั้ ตอนเที่ยงวนั หญิงสาว กาลงั นัง่ พิงหลงั อยู่บนเตียงด้วยท่าทางขี้เกียจโดยที่มีลุ่ยจูช่วย จดั การแต่งตวั และทาผมให้ล่ยุ จถู กู คณุ หนูทาให้ตกใจกบั เรอื่ งนี้ บอ่ ยๆ จนเร่ิมชินแล้ว ไมเ่ หมือนเจิ้งเอวี้ยที่สติไม่ค่อยอย่กู บั เนื้อ กบั ตวั นัก คุณหนูของนางมีความคิดเป็ นของตวั เอง คนส่วนใหญ่ จะคิ ดว่าถานหวัน่ ชิ งอ่อนหวานละมุนละไม เป็ นสตรีที่ เพียบพร้อม มีเพียงเด็กรบั ใช้ใกล้ชิดสามส่ีคนเท่านั้นท่ีรู้ว่า ความจริงแล้วคุณหนูไม่ใช่คนที่จะปฏิบตั ิตามข้อกาหนดหรือ เครง่ ครดั เรอ่ื งธรรมเนียมปานนัน้ “คณุ หนูเจ้าคะ ข้าร้สู ึกว่านับตงั้ แต่ที่ใต้เท้าเซี่ยมาอยู่ท่ีน่ี สีหน้าท่านดีวนั ดีคืนเลยนะเจ้าคะ” ลุ่ยจูตงั้ ข้อสงั เกตขณะมอง ภาพสะท้อนของเจา้ นายบนคนั ฉ่อง คนั ฉ่องนี้จะเหน็ ภาพชดั เจนกว่าคนั ฉ่องทวั่ ไป เป็ นหนึ่ง ในส่ิงของท่ีใต้เท้าส่งมาเป็ นของหมนั้ ลุ่ยจูร้สู ึกว่าคุณหนูน่าจะ ชอบ จงึ นามนั ออกมาใช้สอย 9

ถานหวนั่ ชิงเงยหน้ามองตวั เองในคนั ฉ่อง แต่ กลบั นึกถึงภาพท่ีเกิดขึน้ เมอ่ื คืนตรงหน้าคนั ฉ่องบานนี้... ใบหน้าของนางกอ็ ดไมไ่ ด้ท่ีจะแดงปลงั่ ขึน้ มา อย่าได้มอง ว่าเซี่ยเฉิ งจ่จู ะวางมาดขรึมเลยเชียว เขาจดั การจนนางเหน่ือย หอบ เสรจ็ แล้วเขากเ็ ร่ิมรงั แกนางใหม่ ทงั้ ยวั่ เย้าและหยอกล้อ จนนางหน้าแดง ดูอย่างตอนนี้แค่คิดถึงใบหน้านางกแ็ ดงระเรื่อ ขนึ้ มาอีกแล้ว “ดีขึ้นจริงๆ” ถานหวนั่ ชิงเอ่ยตามที่คิด ในใจรู้ว่าเป็ น เพราะมีการปรบั สมดลุ ของหยินหยางอย่างเหมาะสม สีหน้าจึง ดีขนึ้ เป็นธรรมดา เมื่อได้ยินดงั นัน้ ลุ่ยจูกร็ ีบพูดต่อทนั ที “คุณหนูก็รู้สึกใช่ ไหมเจ้าคะ? ท่ีข้าจะบอกคือ...ตอนท่ีอยู่จวนตระกลู ถาน หน้า หนาวทุกปี คุณหนูจะต้องเป็ นไข้สามถึงห้าครงั้ ทว่าปี นี้เป็ นไข้ แค่ครงั้ เดียว แต่นัน่ กเ็ พราะคณุ หนูเดินทางไกลและรบั ลมหนาว ยาวนานจึงล้มป่ วย หากเป็ นเมื่อก่อนยามเข้าหน้าหนาวคราใด คณุ หนูต้องนอนกลางวนั นานสองถึงสามชวั่ ยามเชียวนะเจ้าคะ แต่เด๋ียวนี้คณุ หนูนอนกลางวนั แค่สองเค่อกพ็ อแล้ว หนาซา้ ยงั 10

ไม่มีท่าทีง่วงเหงาหาวนอนหรืออ่อนเพลีย สีหน้ากด็ ีขึ้น อีกทงั้ กาลงั วงั ชาของคณุ หนูกม็ ีมากขึน้ ด้วยเจา้ ค่ะ...” ประโยคที่เหลือจากนี้ล่ยุ จู ไม่หาญกล้าพดู ออกมา... แต่ก่อนถานหวนั่ ชิงขี่ม้าบนเส้นทางคดเคี้ยวยาวเหยียด หน่อยก็ต้องปวดร้าวระบมเอวไปทงั้ วนั ทว่าตอนนี้...แรงใต้ เท้าเซี่ยผนู้ ัน้ ยิ่งกว่าม้า กระทงั่ ม้าศึกยงั เทียบไม่ติด ตอนแรกลุ่ย จเู ข้าใจว่าใต้เท้าเซี่ยทรมานคณุ หนู ทว่าหลายครงั้ ท่ีได้ยิน ไมใ่ ช่ เสียงแห่งความทรมาน ซ่ึงนัน่ ก็หมายความว่าร่างกายของ คณุ หนูดีกว่าปี ที่แล้วๆ มากเ็ ป็นได้ ถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจมู ีความสมั พนั ธ์ดงั พี่สาวกบั น้องสาว จึงไม่จาเป็ นต้องเล่ียงการใช้ถ้อยคา หลังจากได้ฟังนางก็ ครนุ่ คิดสกั พกั จึงรสู้ ึกว่าท่ีล่ยุ จพู ดู มานัน้ มีเหตผุ ล หากอีกฝ่ ายไม่ เอ่ยถึงนางกค็ งไม่ร้สู ึก ระยะหลงั มานี้นางรสู้ ึกว่าบางครงั้ ตนเอง จะง่วงบอ่ ย แต่จิตใจกลบั ปลอดโปรง่ ขึน้ มาก เม่ือใคร่ครวญอย่างละเอียดกพ็ บว่าเป็ นดงั ที่ลุ่ยจูกล่าว มาทัง้ หมด เมืองชายแดนเล็กๆ อย่างเว่ยอนั เป็ นสถานท่ีท่ี เหมาะแก่การดแู ลรกั ษาสขุ ภาพได้ปานนี้เชียวหรอื ? 11

ลุ่ยจกู าลงั ปักป่ิ นรปู นกยูงสีทองฉลุลายสามอนั ลงบนผม ที่จดั แต่งอย่างดีของถานหวนั่ ชิง ที่ปากของนกยูงทุกตวั มีไข่มุก สีม่วงอมชมพูห้อยระย้าลงมา ตกแต่งได้อย่างเลอค่าและ สวยงามย่ิง ถานหวนั่ ชิงจ้องมองตวั เองในคนั ฉ่อง พอใจกบั ฝี มือ ของล่ยุ จมู ากทีเดียว จงึ เอ่ยชมอีกฝ่ ายไปหลายประโยค ลุ่ยจดู ีใจเป็นท่ีสดุ จากนัน้ กห็ ยิบเคร่ืองประดบั ท่ีน่าสนใจ จดั แต่งให้ต่อ โดยไม่ได้คิดเลยว่าควรแต่งอย่างไรให้ดูดีน่า พิสมยั คนหนอคน พอได้รบั แรงกระตุ้นปลุกใจเข้าหน่อยก็ย่ิง คึก ยิ่งเจ้าชมว่านางทาดี...นางกย็ ่ิงหลงระเริง ทุกคนต่างกเ็ ป็ น เช่นนี้ กลายเป็ นเด็กน้อยห้าขวบขึ้นมาอย่างไม่มีข้อยกเว้น พลนั หญิงสาวกน็ ึกถงึ ฝอู ิน “ทาไมไม่เหน็ เจา้ ลิงน้อยมาเสียที?” “อ้อ ใต้เท้าเซี่ยอุ้มฝูอินไปด้วยเจ้าค่ะ” การท่ีคุณหนู เรียกฝูอินว่าเจ้าลิงน้อยไม่ใช่เพราะเขาซุกซน แต่เป็ นเพราะ เดก็ ชายผอมมาก ผอมเหมือนลูกลิงน้อยอย่างไรอย่างนัน้ แล้ว ลุ่ยจูกน็ ึกบางอย่างได้ จึงหยิบกล่องขนาดย่อมออกมาจากชนั้ วางหวี “ก่อนท่ีใต้เท้าจะไป ได้สัง่ ให้ข้ามอบของส่ิงนี้ ให้แก่ คณุ หนูเจ้าค่ะ” 12

“หืม?” ถานหวนั่ ชิงฟังจบกย็ ื่นมือไปรบั ช่วงนี้เขาส่งสิ่งของมาท่ีบ้านไม่น้อย ทรพั ย์สินมากมาย ในบา้ นล้วนเป็นของใต้เท้าเซี่ย นางกวาดตามองไปรอบๆ และ รวู้ ่าบรรดาข้าวของในห้องนี้เกินครง่ึ มาจากเขา กล่องในมือมีขนาดไม่ใหญ่นัก รูปแบบเก่าแก่มาก แกะสลกั ลวดลายคล้ายกบั กล่องเคร่ืองแต่งหน้าของผ้หู ญิง แต่ ไม่ว่าจะดอู ย่างไรทงั้ เนื้อไม้และลกั ษณะของลวดลายแกะสลกั ก็ ยงั ดเู ป็นของราคาถกู ราคาไม่น่าเกินรอ้ ยอีแปะ “เขาได้บอกไหมว่ามนั คืออะไร?” ถานหวนั่ ชิงมองแล้ว มองอีก ไม่ได้รีบร้อนเปิ ดกลบั เอ่ยถามลุ่ยจูแทน ทว่าเดก็ สาว กลบั ส่ายหน้า ถานหวนั่ ชิงมองกล่องใบนัน้ อีกครงั้ ในเมื่อเป็นของราคา ถกู แต่ เขายงั เกบ็ เอาไว้ หรือว่าจะมีความหมายท่ีเกบ็ ซ่อนอยู่ นางนิ่งพกั ใหญ่ก่อนจะเปิ ดกล่องออก ด้านในมีกาไลข้อมือหยกขาวหนึ่งคู่ เครื่องประดบั เงินที่ ประณีตงดงามสองชิ้น รปู ร่างลกั ษณะเป็ นรูปแบบใหม่ท่ีไม่ได้ ด้อยกว่าเครอื่ งประดบั ในยคุ ปัจจบุ นั เลย 13

ถานหวนั่ ชิงหยิบเคร่ืองประดบั ออกมา กเ็ หน็ ว่าข้างล่าง ยงั มีโฉนดบา้ นและตวั ๋ เงินสองร้อยตาลึง โฉนดใบแรกคือบา้ นท่ี อยู่ปัจจุบนั ส่วนอีกใบแม้ว่านางจะไม่รู้สถานท่ี แต่กร็ ู้ว่านี่คือ สถานท่ีท่ีมารดาของเขาเกิด ถานหวนั่ ชิงจ้องมองอยู่ชวั่ ครู่ ก่อนจะเอาของวางกลบั ไว้ ที่เดิม แล้วโบกมือให้ล่ยุ จอู อกไป หญิงสาวเอนหลงั พิงเตียงแล้วมองไปท่ีกล่องนัน้ ด้าน นอกหน้าต่างแสงอาทิตย์หลงั เที่ยงยงั นับว่าแรงอยู่มาก เสี้ยว หน้าหญิงงามเผยให้เหน็ ความงามแบบไร้ที่เปรียบ คอเสื้อกว้าง และเป็ นเพราะการขยบั ตวั ของนางท่ีทาให้มนั ร่นลงไป เผยให้ เหน็ ลาคอระหงขาวเนียนเกลี้ยงเกลาดุจดงั งาช้างแกะสลกั ยิ่ง อยู่ท่ามกลางแสงแดดที่ ส่องสว่างเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดถึง ความร้สู ึกในแววตาที่มีแต่ความอ่อนหวานละมุนละไมชวนให้ หลงใหล ไม่รู้ว่านานเท่าไร หญิงสาวที่อยู่ในความเงียบ จึงทอด ถอนใจออกมาแผว่ เบา 14

73 ความเปล่ียนแปลง ถานหวนั่ ชิงรวู้ ่าของในกล่องใบนี้เป็นตวั แทนสิ่งใด แมจ้ ะ เทียบกบั ส่ิงของชิ้นอื่นท่ีเขาเคยให้มาแล้วจะไม่ใช่ของแพงอะไร นัก แต่กลบั มีค่ามากเมือ่ อย่ใู นมอื ของนาง ในยุคสมยั นี้สามีหน่ึงคนมีภรรยาได้หลายคน หากได้ช่ือ ว่าเป็ นภรรยาต้องให้ความเคารพต่อสามี เมื่อก่อนนางจึงไม่ เคยมอบความรกั ให้กบั ผ้ชู ายคนใด เพราะไม่ร้สู ึกว่าค้มุ ค่าหาก จะวางความรกั ไว้ในมือผ้ชู ายเหล่านัน้ ในเมื่อผ้ชู ายสามารถมี ผหู้ ญิงได้มากหลายและมากรกั ได้ ตลอดชีวิตของเขาสามารถมี ภรรยาคนท่ีสอง คนที่สาม คนท่ีส่ี หรือกระทงั่ คนที่ห้า...จะกี่คน กไ็ ด้เพราะล้วนชอบด้วยกฎหมาย ความรกั ของผหู้ ญิงจึงเป็นเรอ่ื งท่ีโงง่ มมาก หากวนั ใดนาง มีรกั ย่อมหมายถึงการก้าวเข้าไปในเขตแดนอนั ตรายแลว้ อีกทัง้ ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ว่าจะสามารถมีชีวิตอยู่ใน ร่างกายนี้ได้นานเท่าไร นางจึงหวงั เพียงใช้ชีวิตท่ีเหลืออยู่อย่าง สงบสขุ 1

ตอนที่หนีออกมา เดิมถานหวนั่ ชิงคิดเพียงจะหาสถานที่ สงบไร้การรบกวน และดาเนิ นชีวิตอย่างเรียบง่าย ไม่ต้องกลดั กลุ้มกบั เรื่องการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นและเรื่องไร้สาระของผ้คู น ในตระกลู สงู ศกั ด์ิ ยามว่างชมดอกเหมยปลกู ดอกเบญจมาศ ยามง่วงกน็ อน หลบั สนิ ทบนหมอนนุ่มและอบอุ่น หากพบเจอสิ่งท่ีสวยงาม น่าสนใจกห็ ยิบพ่กู นั ขึน้ มาวาดภาพเกบ็ ไว้หรอื อาจจะกระจายไป ให้คนอื่นบา้ ง ใช้ชีวิตในแต่ละวนั อย่างราบเรียบเท่านี้กเ็ พียงพอ แล้ว แต่คงเป็ นความคิดที่ไร้เดียงสาเกินไป ความปรารถนา เช่นนี้ช่างยากเยน็ ย่ิงกว่าการปี นขึน้ สวรรคเ์ สียอีก หากจะทาได้ เกรงว่าต้องอยู่แต่ในแดนสุขาวดีเท่านัน้ เพราะสดุ ท้ายแล้วนาง กย็ งั ต้องพ่ึงพาผชู้ ายอย่ดู ี อย่ใู ต้รม่ เงาของเขาเหมือนกบั สถานท่ี ท่ีนางหายใจในตอนนี้ ยิ่งเขามาทาให้จิตใจนางสัน่ คลอน ชีวิตที่เรียบง่ายก็ เป็ นไปไม่ได้อีกแล้ว การชอบใครสกั คน มนั คือความโชครา้ ยจริงๆ! 2

พอคิดมาถึงตรงนี้ความหอมหวานก็เปล่ียนเป็ นทุกข์ ตรมยากจะตดั สินใจ ถานหวนั่ ชิงรู้สึกเหน่ือยใจอย่างมาก โดยเฉพาะเร่ือง ตระกลู ถานท่ีเปรียบเสมือนหอกท่ีแขวนไว้เหนือศีรษะซึ่งไม่ร้จู ะ หล่นลงมาใส่หวั เมอ่ื ใด แล้วยงั ชีวิตที่ล่องลอยไม่มีหลกั แหล่งเป็ นของตัวเอง โชคชะตาท่ีไม่ร้จู ะแปรผนั ไปทางใดดจุ จอกแหนที่ไร้ราก ดงั นัน้ ความต้องการท่ีแท้จริงของนางก็คือใครสกั คนท่ีอยู่ด้วยแล้ว ร้สู ึกปลอดภยั เป็ นเหมือนรงั ไหมที่อบอุ่น ชวั่ ชีวิตนี้นางไม่เคย ได้รับความสงบสุข ส่ิ งนี้ จึงกลายเป็ นสุดยอดของความ ปรารถนา ความสมั พนั ธ์ในตอนนี้อ่อนหวานอย่างมาก และนางก็ ชอบมากเช่นกนั แต่นัน่ กย็ ิ่งทาให้หวาดหวนั่ ต่ออนาคตท่ีไม่รจู้ ะ เป็ นอย่างไรต่อไป ด้วยฐานะนักโทษหลบหนี หากถกู จบั ได้ นอกจากนาง อาจจะต้องตายแล้ว อนาคตของเซี่ยเฉิ งจู่หรือแม้แต่ชีวิตของ เขากอ็ าจต้องถกู ทาลายด้วยเช่นกนั หากเป็ นเช่นนัน้ ฝอู ินน้อย จะอยู่อย่างไร หรือแม้ฐานะของนางจะไม่ถูกเปิ ดเผย แต่ 3

ร่างกายของนางจะอยู่ได้อีกนานเท่าไร แล้วหากนางตงั้ ครรภ์ ลูกของนางกจ็ ะต้องตกอยู่ในวงั วนเดียวกนั เพราะมีมารดาเป็ น นักโทษ ถานหวนั่ ชิงนึกถึงพ่อบ้านหร่วนที่ตนส่งให้ไปทาธุระใน เมอื งหลวงซ่ึงห่างไกลจากท่ีน่ีนับพนั ลี้ แล้วยงั มีคนท่ีนางขอความช่วยเหลือผนู้ ัน้ ... เรอ่ื งสุขภาพของนาง เคยมีหมอมาตรวจให้ท่ีจวนตระกลู ถานแล้ว ดวงตาท่านหมอซ่อนความสงสารเอาไว้ไม่มิด นาง เองคิดว่ามารดาเลี้ยงกน็ ่าจะรู้ อีกฝ่ ายจึงคิดว่าไม่จาเป็ นต้อง กาจดั นางให้เสียเวลา หนาซา้ อาจจะขอบคุณนางท่ีเป็ นสาเหตุ ให้ชีวิตมารดาแท้ๆ ของตนสนั้ ลงด้วย หญิงสาวเหลือบมองกล่องของหมนั้ ลา้ ค่าบนโต๊ะแล้ว คิดถงึ คนให้... นางไม่อยากทารา้ ยเขา... ถานหวัน่ ชิ งรู้สึกปวดศีรษะรุนแรง หัวใจเต้นไม่เป็ น จงั หวะอย่างฉับพลัน เดือนสามต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศเร่ิม 4

อบอ่นุ เม่ือทอดสายตามองทงั้ ในและนอกเมืองล้วนเหน็ สีเขียว อ่อนของต้นหยางกบั ต้นหลิวตามริมทาง บ้านหลงั เลก็ แถบถนนเป่ ยเหมินใกล้ประตูทางเหนือ... ทนั ทีท่ีสายลมแห่งฤดใู บไม้ผลิมาเยือน ต้นท้อที่เคยเหี่ยวกผ็ ลิ ช่อดอกตมู สีชมพู ให้เหน็ ก่ิงก้านสาขาเอนไหวไปตามแรงลม ข้างหน้าต่าง มีกิ่งท้อกิ่งหนึ่งย่ืนเข้ามาใกล้ บนก่ิงนัน้ มี ดอกท้อสองดอกกาลงั บาน ช่อดอกสนั่ ไหวเลก็ น้อยยามต้อง สายลม ราวกบั จะอวดให้คนในห้องได้เหน็ ถึงความสวยงามของ ตวั เอง มอื ขาวเรียวยื่นมาลบู ไล้ช่อดอกตมู สีชมพเู ลก็ ๆ ตรงหน้า อย่างเบามือ ก่ิงและก้านสนั่ ไหวน้อยๆ ตามแรงจบั จากนัน้ ถาน หวนั่ ชิงกห็ นั กลบั มาพดู กบั เดก็ ชายวยั หกขวบที่กาลงั จบั จ้องอยู่ ด้านขา้ ง “เจา้ ชอบหรอื ลองวาดดสู ิ” พอได้ยินดงั นี้ เดก็ ชายวยั หกขวบกจ็ ้องมองกิ่งท้อท่ีแกว่ง ไกวไปมาด้วยสายตาเหม่อลอยโดยไม่ขยบั เขยื้อน ราวกบั จะ จ้องจนช่อดอกตูมคล่ีกลีบแย้มบานออกมาได้อย่างไรอย่างนัน้ มือท่ีถือพ่กู นั ช่มุ น้าหมกึ ดาน่ิงค้างอย่นู าน 5

ลุ่ยจูที่อยู่ข้างๆ กลวั ว่าน้าหมึกจะหยดลงบนเส่ือปูนอน จนเลอะเทอะ ครนั้ พอจะเข้าไปทาความสะอาด ถานหวนั่ ชิง กลบั ส่ายศีรษะห้าม หลงั จากผา่ นพ้นเทศกาลปี ใหม่ ฝอู ินกม็ าเรียนกบั นางทุก วนั ทงั้ เช้าและเยน็ จนตอนนี้ร่วมเดือนแล้ว เขาค้นุ ชินกบั การว่ิง มาเรียนกบั นางที่หออกั ษรช่วงเช้าแล้วรอจนเลิกเรียน ความร้สู ึกของเดก็ ชายค่อนข้างช้า เขามกั จะว่ิงมายงั มุม ท่ีคนอื่นมองไม่เห็นแล้วนัง่ อยู่คนเดียวจากนั้นก็เขียนวาด ตามใจ กระทงั่ วนั เวลาผา่ นไป ฝอู ินได้เหน็ เดก็ หญิงเลก็ ๆ หลาย คนกาลงั สนใจกบั การลอกภาพวาด ส่วนอาหญิงกต็ งั้ อกตงั้ ใจ สอนวิธีวาดให้กบั พวกนาง ตลอดระยะเวลาหน่ึงเดือน ในท่ีสดุ ฝู อินกม็ ีถานหวนั่ ชิงอยู่ในโลกของตวั เอง ดวงตาคู่นัน้ มกั จะหนั ไปมาตามการเคล่ือนไหวของนาง แต่ถานหวนั่ ชิงกลบั ไม่สอน เขา นางได้แต่เฝ้ าดูแต่ไม่บอกกล่าวให้แก้ไขในสิ่ งท่ีผิด เด็กชายเพียงมองลกั ษณะท่าทางของนางในยามท่ีช่วยพวก เดก็ ผ้หู ญิงแต่ละคนแก้ไขภาพวาด จากนัน้ เขาจึงเร่ิมลงมือวาด ภาพของตวั เอง 6

ถานหวัน่ ชิ งเห็นลักษณะที่ เคยจับพู่กันด้วยกาปั้น เปล่ียนเป็ นการจบั พู่กนั ด้วยนิ้ วทงั้ ห้า เพราะตอนที่สอน นาง เคยเอ่ยปากให้เดก็ คนอ่ืนแก้ไขท่าทางการวาดภาพ แท้จริงแล้ว การจบั พ่กู นั เขียนหาได้มีกฎเกณฑต์ ายตวั ไม่ เพียงแต่วิธีการจบั พู่กนั ที่ถกู ต้องเป็ นประสบการณ์ที่คนสมยั โบราณหลายร้อยหลายพนั ปี สรปุ เอาไว้ ถึงแม้นิ้วมือทงั้ ห้าจะไม่ มี สามนิ้วท่ีปราดเปรียวกส็ ะดวกในการขีดเขียนและน่าเล่ือมใส กว่าการกามือมาก ประหน่ึงเป็ นจุดเร่ิมต้นเลก็ ๆ ในเส้นทางท่ี คดโค้งมากมาย ฝูอินแตกต่างจากเด็กธรรมดาทวั่ ไป หากเขาไม่อยาก เรียน ต่อให้พดู หลายร้อยรอบจนคอแห้ง เขากจ็ ะปิ ดกนั้ ตวั เอง ไมย่ อมรบั ฟังทงั้ สิ้น และหากก่อกวนจนเขาโกรธ ผลกจ็ ะออกมา ในทางตรงข้ามเลยทีเดียว จึงทาได้เพียงรอการยินยอมพร้อม ใจที่อยากจะเรียนร้จู ากตวั เขาเองเท่านั้ น เขาถึงจะสามารถรบั ข้อมลู และรบั รโู้ ลกภายนอกได้รวมไปถึงยอมแลกเปล่ียนกบั คน อ่ืนด้วย การเร่ิมต้นจึงไม่ควรบงั คบั เค่ียวเขญ็ ให้เขาทาตามเป็ น อันขาด ดังนั้นหลกั ในการสอนของถานหวนั่ ชิงก็คือค่อยๆ ดึงดดู ฝอู ินให้สนใจ จนกระทงั่ ตอนนี้ ถึงจะสิ้นเปลืองกระดาษไป 7

หนึ่งกล่องใหญ่ นางกย็ งั ไม่ได้สอนวิธีจบั พ่กู นั ให้แก่เขาเลย ทุก อย่างเกิดจากสติปัญญาของเขาเองทงั้ นัน้ โดยทัว่ ไปสิ่งท่ียากท่ีสุดในการวาดภาพ ไม่ใช่ลีลาการ วาดท่ีสลบั ซบั ซ้อน แต่เป็นเรอ่ื งการใช้มิติในภาพวาด เพียงแค่มิติใกล้ไกล ระยะสงู ตา่ ความสว่างและความมืด ถึงจะสามารถบรรยายสิ่งเหล่านี้ออกมาเป็ นทฤษฎีได้ แต่การ ผสมผสานออกมานัน้ ไมง่ ่ายเลย อีกทงั้ เพียงแค่คิดตามกไ็ ม่อาจ เข้าใจ หรือถึงจะเข้าใจก็ต้องอาศัยทักษะในการลงมือทา ไม่อย่างนัน้ ภาพที่ออกมากจ็ ะไรซ้ ่ึงพลงั ชีวิตและจิตวิญญาณ ดงั นัน้ ทกั ษะเช่นนี้ต่างหากที่เป็นเรือ่ งยากโดยแท้ และถึง จะมีคนท่ีมีความสามารถในระดบั ปรมาจารย์แต่กย็ งั หาผู้มา ถ่ายทอดและสอนสงั่ ได้ยากเสียยิ่งกว่า ในบ้านหลงั เลก็ สายตาของฝอู ินยงั คงจบั จ้องก่ิงดอกท้อ ที่ย่ืนเข้ามาใกล้หน้าต่างข้างอาหญิงคนงามตลอดเวลา เขามอง ก่ิงก้านท่ีแกว่งไปมาตามแรงลมน่ิ ง ฝอู ินมีสมาธิมากกว่าเด็ก ทวั่ ไป เดก็ น้อยรอจนกระทงั่ ก่ิงก้านหยุดขยบั กย็ ่ืนมือไปทาให้ แกว่งไกวอีกครงั้ จากนัน้ กม็ องต่อไปเรอื่ ยๆ 8

ลุ่ยจูมองอีกฝ่ ายด้วยสายตาท่ีไม่เข้าใจ เด็กน้ อยช่าง แตกต่างจากพ่ีชายมากเหลือเกิน ถึงฐานะเดิมของใต้เท้าเซ่ียจะไม่ดีนัก ทว่าชีวิตเขากลบั ดี ยิ่ง ไม่เพียงมีรา่ งกายแขง็ แรง รปู รา่ งสูงใหญ่และสง่างาม การรา เพลงหอกยงั องอาจห้าวหาญอย่างไร้ท่ีเปรียบ ในบรรดาทหาร ไม่มีผ้ใู ดสามารถเทียบเทียมได้ หากเขาอยู่ในกองทพั ใหญ่ของ เมืองหลวงย่อมไม่แคล้วเป็ นผ้ทู ี่โดดเด่นเป็ นแน่แท้ น่าเสียดาย ...น้องชายของเขากลบั ด้อยสติปัญญา ได้แต่เหม่อมองดอกไม้ ได้เป็นครง่ึ ชวั่ ยาม นับว่าห่างชนั้ กนั หลายรอ้ ยลี.้ .. คุณหนูคงไว้หน้าใต้เท้าเซ่ียจึงได้สอนสงั่ เดก็ น้อย ลุ่ยจู คิดพลางส่ายหน้า จากนัน้ ก็วางกาน้าชาลงแล้วออกไปหยิบ อาหารว่างมาจากห้องครวั ตอนนี้คุณหนูลิ้นเปลี่ยนไปแล้ว จากเดิมท่ีชื่นชอบรส หวานกม็ าชอบรสเคม็ ทงั้ ยงั กินเนื้อได้มากขึ้น และไม่เลือกกิน อย่างเม่ือก่อน ลุ่ยจูดีใจเป็ นอย่างมาก ครนั้ มองดูคณุ หนูอย่าง ละเอียดอีกครา คุณหนูก็ยงั คงมีคางเรียวใบหน้ารูปไข่ห่าน เหมือนเมื่อก่อน ท่ีเพ่ิมมาคือดูมีน้ามีนวลมากขึ้น สีหน้าสดใส เปล่งปลงั่ ชวนพิศ 9

ในห้องครวั เจิ้งเอวี้ยกาลงั เกบ็ ของอยู่ ลุ่ยจูเดินไปหยิบ จานใส่เนื้อกวางกบั เนื้อแพะอบสมุนไพร ซ่ึงอาหารชนิ ดนี้ไม่ใช่ แค่คุณหนูเท่านัน้ ที่ชอบกิน ทว่าใต้เท้าเซี่ยกช็ อบด้วยเช่นกนั นางทาไว้มากเพราะรายการนี้กลายเป็นอาหารว่างกินกบั น้าชา ของคณุ หนูไปแล้ว เด็กสาววยั สิบสามปี วิ่งเข้ามาช่วยลุ่ยจูจดั ถาด ช่วงนี้ คุณหนูกินอาหารค่อนข้างมาก แปดชิ้นสิบชิ้นกไ็ ม่พอกิน ลุ่ยจู มองเจิ้งเอวี้ยอย่างละเอียด เวลานี้คนเจ้าเนื้อมีน้ามีนวลไม่ได้มี เพียงคณุ หนูเท่านัน้ เพราะหากจะพดู ถึงความเปล่ียนแปลง ถือ ว่าเจิ้งเอวีย้ เปล่ียนไปมากที่สดุ ใครจะไปนึกว่าเดก็ สาวผอมแห้ง ท่ีพาเขา้ มาในบา้ นคราแรก จะกลายเป็นเดก็ สาวอวบอนั ๋ ได้ปาน นี้ ใบหน้าเรียวรบั กบั ดวงตากลมโต แก้มมีเนื้ออวบอ่ิม ริม ฝี ปากแดงกา่ หากเจิ้งเอวี้ยได้ใส่เสื้อผา้ เนื้อดีสกั หน่อย นางกจ็ ะ กลายเป็นเดก็ สาวท่ีงดงามและโดดเด่นท่ีสดุ ในหม่บู า้ นได้เลย ลุ่ยจูนึกเทียบกบั ตวั เองแล้วลูบแก้มป่ องๆ ของตน กน็ ึก บ่นในใจว่าต่อไปจะกินมากไม่ได้แล้ว หาไม่ตนคงกลายเป็ น ดอกไม้ข้างทางท่ีไมโ่ ดดเด่นเท่าใบไม้สีเขียวมนั ขลบั 10

“พ่ีล่ยุ จู เพิ่มสบั ปะรดสกั หน่อยดีไหม?” “สับปะรดต้องราดน้าผึ้งถึงจะอร่อย แต่มันยุ่งยาก คณุ หนูไมช่ อบความย่งุ ยาก ถ้างนั้ ไม่ต้องดีกว่า” กล่าวจบ ลุ่ยจกู ว็ างเนื้อแห้งลงบนของหมกั ดองท่ีออกรส ได้ท่ีแล้ว บว๊ ยเปรี้ยวๆ หวานๆ สามารถแก้เลี่ยนได้ จากนัน้ ก็ เลือกเอาขนมดอกบวั ท่ีสวยงามประณีตอีกส่ีห้าชิ้นมาวางบน จานคู่กบั น้าตาลกหุ ลาบ แล้วให้เจิ้งเอวี้ยเอาผลไม้ท่ีฝอู ินชอบ มาเพ่ิมอีกหนึ่งจาน ตอนกลบั เข้าไปในห้อง ฝอู ินไม่ได้มองดอกท้อก่ิงนัน้ อีก แล้ว แต่กลบั จดจ่ออยู่กบั การลงพู่กนั บนกระดาษ สาหรบั ลุ่ยจู แล้ว ภาพเหล่านัน้ ของฝอู ินไม่อาจเรียกว่างานเขียนพ่กู นั ที่ดีได้ เลย แต่ไม่รู้ว่าทาไมคุณหนูถึงต้องตงั้ ใจดูอย่างละเอียดถ่ีถ้วน ทุกครงั้ ปานนัน้ ด้วย ทุกครงั้ ท่ีลุ่ยจูเกบ็ กระดาษกบั หมึก สีหน้า ของนางกจ็ ะมีแต่ความเสียดายของ ฝอู ินใช้หมึกจนหมดอย่างรวดเรว็ เขา ‘ถลุงเงินเป็นเบีย้ ’ ทงั้ เช้าและเยน็ หมึกกล่องหนึ่งใช้ไม่ถึงคร่ึงเดือนกห็ มดแล้ว สิ่ง ที่ดีขึ้นกว่าเดิมก็คือไม่เลอะเสื้อผ้า ไม่เปื้ อนหน้ าเปื้ อนมือ มากมายดงั แต่ก่อน ถงึ กระนัน้ พอเหน็ พ่กู นั ท่ีช่มุ หมึกแล้ว ล่ยุ จกู ็ 11

ยงั อดใจหายไม่ได้ เกรงว่าเขาจะสะบดั น้าหมึกจนเลอะเทอะ โชคดีท่ีเขาให้ความสนใจกบั กระดาษ ไม่มองท่ีอื่นเลยสกั นิด ลุ่ยจูเอาขนมวางไว้บนโต๊ะเตี้ยข้างถ้วยชา แล้วขยบั มา ใกล้ถานหวัน่ ชิ งอีกเล็กน้ อย นายสาวกึ่งนัง่ กึ่งนอน ตรวจ กระดาษที่ฝอู ิน ‘ทาให้เสีย’ เสรจ็ แล้ว “คณุ หนู กินสกั หน่อยเถอะเจ้าค่ะ” พอเชิญชวนจบนางก็ ชะโงกหน้าไปดกู ระดาษบนมือคณุ หนู พอเหน็ ลายเส้นที่สบั สนอลหม่านบนกระดาษ กอ็ ดไม่ได้ ที่จะแลบลิ้น นัน่ มนั ภาพอะไร? เหตุใดจึงมีแต่สีดายุ่งเหยิงเตม็ หน้ากระดาษ เหมือนดอกท้อตรงไหนกนั คณุ หนูดอู ะไรกนั แน่ หรอื จะมองออกจริงๆ ว่าเป็นก่ิงดอกท้อ? ถานหวนั่ ชิงเริ่มหิวเลก็ น้อยจึงเช็ดมือก่อนจะหยิบเนื้อ แห้งใส่ปาก แต่ก่อนทาไมถึงไม่ร้วู ่าเนื้อแห้งอร่อยขนาดนี้นะ? กินคู่กบั บว๊ ยเพ่ือแก้เลี่ยนและชาดอกไม้ รสชาติกเ็ ข้ากนั ได้ดี ทีเดียว “ข้าเอาผลไม้มาด้วย เรียกคุณหนูฝูอินมากินสกั หน่อย ไหมเจ้าคะ?” ลุ่ยจูถามพลางมองไปยงั เซี่ยฝูอินท่ีก้มหน้าวาด 12

ภาพอย่างเงียบเชียบ ท่าทางเขาเคร่งขรึมอยู่กบั กระดาษกาลงั ตงั้ ใจ ‘ทาให้เสีย’ ถานหวนั่ ชิงโบกมอื ห้าม “วางไว้ก่อนเถอะ รอเขาหิวเดี๋ยว กม็ ากินเอง” กล่าวจบกน็ ึกบางอย่างได้ “ในครวั น่าจะมีเนื้อสด ถ้ายงั มีอยู่ มื้อคา่ นี้เจ้าไปตุ๋นเนื้อบารุงร่างกายฝูอินสกั หน่อย เถอะ” ลุ่ยจูเมียงมองผิวพรรณขาวบางใสดุจหิมะของคุณหนูท่ี เหน็ เส้นเลือดใต้ผิวได้อย่างชดั เจน การเจริญอาหารของคณุ หนู ในสองสามวนั มานี้ทาให้นางดีใจกจ็ ริง แต่พอเหน็ คณุ หนูหยิบ เนื้อแห้งใส่ปาก จ่ๆู กร็ สู้ ึกว่ามนั ออกจะแปลกประหลาดไม่น้อย คุณหนูไม่เคยเจริญอาหารขนาดนี้ แทบไม่เหลือเนื้อทิ้ง ไว้ในจานอีกแล้ว การท่ีอีกฝ่ ายกินได้มากทาให้นางตื่นตะลึง คณุ หนูท่ีอยากกินนัน่ อยากกินนี่มากกว่าแต่ก่อน ทาให้ลุ่ยจยู ่ิง รสู้ ึกถงึ ความผิดปกติได้อย่างชดั เจน แต่พอคิดอีกที ปกติใต้เท้าเซ่ียจะมากินอาหารท่ีน่ี พวก อาหารคาวโดยเฉพาะเนื้อย่อมจะมากว่าปกติอยู่แล้ว ไม่แน่ว่า คณุ หนูอาจจะเปล่ียนใจมากินตามแบบใต้เท้าเซี่ยกเ็ ป็นได้ ถึงมี คนพดู กนั ว่าหากอย่ใู กล้ใครกจ็ ะเป็นเหมือนคนนัน้ 13

เม่ือคิดดงั นี้ ลุ่ยจกู ร็ ้สู ึกว่ามีความเป็ นไปได้อย่างมาก อีก ทงั้ การที่คณุ หนูสามารถเปลี่ยนการกินอาหารจากการเลือกกิน เฉพาะของท่ีอยากจะกินมาเป็ นกินได้หลากหลายมากขึ้นนัน้ นับว่าดีท่ีสดุ แล้ว ลุ่ยจูออกจากภวงั ค์ความคิด ตอบยิ้มๆ “ยงั มีอยู่เจ้าค่ะ สองวนั ก่อนใต้เท้าให้คนส่งเนื้อแพะมาคร่ึงตวั ยงั กินไม่หมด เลย ก่อนหน้าข้าเอาเนื้อแพะมาตุ๋นให้คุณหนูแล้ว แต่ในครวั ก็ ยงั มีกระดกู อ่อนเหลือ ข้าตงั้ ใจจะต้มโจก๊ กระดกู อ่อน ใต้เท้าสงั่ ให้ข้าทาโจก๊ กระดกู อ่อนให้คณุ หนูทุกวนั แล้วยงั บอกด้วยว่าไข กระดกู มีประโยชน์ต่อรา่ งกายคณุ หนูมาก...” ถานหวัน่ ชิงท่ีจิบน้าชาเรียบร้อยแล้ว รีบกล่าวแทรก ขึ้นมา “อ้อ...เจ้าไปทาเถอะ หากว่าทาได้ดีจะมีรางวลั ให้ทงั้ เจ้า และเจิ้งเอวีย้ ด้วย” 14

74 ดอกท้อกบั ผงึ้ งาน ช่วงเดือนสามเป็ นเวลาแห่งดอกท้อเบ่งบาน ถึงเวลาท่ี ต้องถอดเสื้อกนั หนาวแล้ว เจิ้งเอวี้ยและลุ่ยจูกล็ ้วนอยู่ในวยั ที่ กาลงั บานสะพรงั่ เช่นกนั ถึงในห้องนอนของถานหวนั่ ชิงจะ ไม่ได้มีข้าวของหรหู ราเท่าในจวนตระกลู ถาน แต่ในตู้ของนางก็ เต็มไปด้วยผ้าแพรต่วน อีกทัง้ ผ้าขนสัตว์และผ้าทอเนื้ อดี หลากหลายสีสนั เจิ้งเอวี้ยมองลุ่ยจเู ปิ ดต้เู สื้อผา้ ด้วยแววตาอิจฉา เดก็ สาว แรกรุ่นมีหรือจะไม่ช่ืนชอบส่ิงสวยๆ งามๆเช่นนี้ ถึงอย่างไร ถานหวนั่ ชิงกใ็ ช้ผ้าทอเหล่านี้ไม่หมด นางจึงแบ่งให้เดก็ สาวทงั้ สองเอาไปใช้ ลุ่ยจูนัน้ ได้รบั รางวลั บ่อยครงั้ จึงไม่ต่ืนเต้นมากนัก นาง ชื่นชอบเรื่องอาหารการกินมากกว่า พอได้ยินเจ้านายเอ่ยถึง อาหารที่ตนกช็ ื่นชอบเช่นกนั จงึ รีบตอบรบั ด้วยท่าทางดีใจ “ถ้าเช่นนัน้ ข้าจะทาน้ าแกงเต้าห้ปู ลา เมื่อบ่ายข้าเพิ่งไป ซื้อปลามาสดๆ ใหม่ๆ ต้มกบั น้าแกงเต้าห้คู งจะอรอ่ ยไมน่ ้อย” 1

กล่าวจบก็ไม่รอให้ถานหวนั่ ชิงได้พูดคาใด รีบหนั หลงั เดินออกจากห้องไป ถานหวนั่ ชิงส่ายหน้ากบั ท่าทีลุกลนของอีกฝ่ าย จากนัน้ ก็ หนั ไปเพลิดเพลินกบั เนื้อแห้งต่อ ไม่ร้วู ่าติดรสชาติมาจากเซี่ย เฉิ งจู่หรืออย่างไร ช่วงหลงั มานี้นางถึงกินอาหารตามเขา ดู อย่างเนื้ อแห้งน่ี นางก็รู้สึกว่าอร่อยมากทีเดียว จนตอนนี้ กลายเป็นอาหารว่างท่ีนางชอบกินที่สดุ หลงั กลบั จากการสอน นางมองภาพวาดในมืออีกครงั้ พร้อมทัง้ จิบน้าชากิน อาหารว่างไปด้วยจนไม่รวู้ ่าเนื้อในถาดหมดตงั้ แต่เมื่อไร หลงั จากลุ่ยจูนาน้าแกงตงั้ เตา กย็ กหน้าที่ดูไฟในเตาให้ เจิ้งเอวี้ย จากนัน้ นางกก็ ลบั เข้ามาในห้องเพอ่ื เกบ็ โตะ๊ ในที่สุดฝอู ินกว็ าดภาพ ‘ทาให้เสีย’ เสรจ็ อีกแผ่น เขาเดิน มานัง่ ข้างถานหวัน่ ชิ ง หยิบถัว่ ทอดใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่าง เอรด็ อรอ่ ย ส่วนคณุ หนูที่นัง่ ใกล้ๆ กนั กก็ าลงั พลิกแผน่ ภาพท่ีเขาวาด ทีละแผน่ 2

“คณุ หนูฝอู ินวาดดอกท้อได้แล้วหรอื เจ้าคะ?” ลุ่ยจูเดินไปเช็ดมือเช็ดหน้าให้ฝูอิน ทว่าเด็กน้อยกลบั ไม่ได้มองลุ่ยจูสกั เท่าไร ทงั้ ที่นางดแู ลเขามาหลายวนั แล้ว ตรง ข้ามกบั คุณหนูท่ีใกล้ชิดเขาน้อยมาก แต่ฝอู ินกลบั มองคุณหนู ตาไม่กะพริบ ลุ่ยจูมองเด็กน้ อยแล้วหันไปมองกระดาษในมือของ คณุ หนู บนแผน่ กระดาษดยู ุ่งเหยิงแน่นขนัดไปด้วยสีดา ไม่ร้วู ่า คณุ หนูเหน็ อะไรถึงดใู จจดใจจ่อเพียงนี้? ถานหวนั่ ชิงเลือกกระดาษแผ่นสุดท้ายออกมา ก่อนจะ วางท่ีเหลือลงถาด พลางเอ่ยปากชม “อืม รปู ภาพของฝอู ินแผน่ นี้ดีท่ีสดุ ” ล่ยุ จฟู ังคณุ หนูแล้วกช็ ะโงกหน้าเข้าไปดู “คณุ หนู นี่...ภาพ นี่คืออะไรเจา้ คะ? ทาไมไม่เหน็ มีดอกท้อเลย” นางอยู่กบั คณุ หนูมาหลายปี เหน็ ภาพวาดของคณุ หนูมา ก็มาก จึงคุ้นเคยกบั ลายเส้นท่ีงดงามของคุณหนู ทว่าภาพนี้ นางเหน็ เพียงเส้นแนวนอน แนวตงั้ กบั หยดน้าหมึกเลอะๆ ตรง 3

มมุ ด้านล่างเหมือนไม่ได้ระมดั ระวงั กเ็ ท่านัน้ หากจะบอกว่าเป็น รปู เป็นรา่ งกค็ งยาก เหน็ เพียงรปู ภาพที่ย่งุ เหยิงไรร้ ะเบียบ ถานหวนั่ ชิงรู้ความคิดของลุ่ยจูดีจึงหวั เราะเบาๆ “การ วาดภาพกค็ ล้ายกบั การดูกระดูกของคน ผิวหนังท่ีไร้กระดูกก็ จะดไู มเ่ ป็นรปู เป็นรา่ งเหมือนกนั ” พอพดู จบ นางกก็ างกระดาษแผน่ นัน้ ลงบนโตะ๊ จากนัน้ ก็ นาก้อนหินมาทบั ท่ีมุม ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบพู่กนั มาจุ่มน้า หมึกแล้วเร่ิมซ่อมแซมส่วนท่ีขาดหายไป ตบท้ายด้วยการใช้ สีมาผสมให้ใกล้เคียงกบั สีชมพแู ล้วแต้มจดุ กเ็ ป็นอนั เสรจ็ สิ้น ถานหวนั่ ชิงไม่ได้แก้ไขอะไรมาก เพียงแค่เสริมเติมแต่ง เลก็ น้อยกท็ าให้ภาพท่ีดไู ม่สวยในคราแรกพลนั มีชีวิตชีวาขึน้ มา ทนั ที หยดหมึกนัน้ ถกู แก้เป็นตราประทบั ล่ยุ จทู ี่มองอย่ดู ้านข้าง ถึงกบั ปากอ้าตาค้าง กระทงั่ เจ้านายวาดเสรจ็ กย็ งั ไม่อาจพดู คา ใดออกมาได้เลย นางนึกไม่ถึงว่าเดก็ ชายวยั หกขวบที่เอาแต่เหม่อมองกิ่ง ท้อจะวาดภาพที่ซ่อนความละเอียดไว้ได้มากขนาดนี้ เพียงแค่ คณุ หนูเสริมจดุ ที่สาคญั ด้วยสีชมพกู เ็ หน็ เป็ นดอกตูมเลก็ ๆ บน ช่อ ลายเส้นท่ีย่งุ เหยิงดงั คา่ คืนในฤดใู บไมผ้ ลิที่มีสายลมพดั ผา่ น 4

ในท่ีสุดลุ่ยจูก็รู้สึกว่าภาพนี้ ช่างคุ้นตา อืม...หากตัด หน้าต่างออกไป ภาพนี้...นี่...นี่คือ ต้นท้อท่ีอยู่นอกหน้าต่างต้น นัน้ ใช่หรอื ไม่? ลุ่ยจูหนั ขวบั กลบั ไปมองเดก็ น้อยท่ีเลิกกินของว่างแล้ว ไมร่ วู้ ่าตอนไหนท่ีฝอู ินปี นขึน้ มาแล้วมองนางด้วยแววตาวาววบั เป็ นประกาย “คนกเ็ หมือนกบั หยก หากไม่ผา่ นการเจียระไนแล้วจะลา้ ค่าได้อย่างไร” ถานหวนั่ ชิงยื่นมือไปลูบผมของฝอู ินน้อยที่ซบ หน้ากบั แขนนิ่งอย่บู นโตะ๊ หญิงสาวพอใจกบั ภาพวาดของฝอู ินแผ่นนี้มาก นางหนั กลบั มามองภาพในมืออีกครงั้ แล้วครุ่นคิดอย่างละเอียด เห็น ดอกท้อเพียงแค่ดอกเดียวผลิบานกเ็ ลยแต้มผงึ้ น้อยสองตวั ให้มี ชีวิตชีวาและสวยงามขึน้ หลงั เป่ าน้าหมึกจนแห้งกส็ ่งภาพให้ลุ่ย จอู ย่างระมดั ระวงั “พดั ฤดรู อ้ นปี นี้ ใช้ภาพผงึ้ งานนี้นะ เอาช่ือของฝอู ินปักไว้ ด้านบน เอาผา้ ดิ้นหลากสีมาเยบ็ ข้าจะเอาไปให้คนที่หออกั ษร” 5

เมื่อนึกถึงซ่งฮูหยินกบั บรรดาฮูหยินส่ีห้าคนท่ีหออกั ษร จึงเอ่ยกาชบั ลุ่ยจูอีกครงั้ “เวลาลอกภาพต้องระมดั ระวงั หน่อย นะ อย่าให้กระดาษชา้ ภาพเดิมต้องเกบ็ ไว้ให้ฝอู ินอย่างดี” “วางใจเถิดเจ้าค่ะ คณุ หนู” ลุ่ยจยู ื่นมือไปรบั ภาพมาดอู ีก ครงั้ สมกบั ช่ือภาพผงึ้ งานเหลือเกิน ตอนแรกนางคิดว่าลายเส้นกบั หมึกสีดาเหล่านัน้ ไม่มี ความสมั พนั ธ์กนั แม้แต่นิ ดเดียว แต่เมื่อคณุ หนูลงพ่กู นั แค่ไม่ก่ี จดุ กก็ ลายเป็นภาพบนหน้าพดั ได้แล้ว ช่างน่าอศั จรรยจ์ ริง! และเมื่อนางยิ่งพิศอย่างละเอียดกเ็ ห็นว่าภาพนี้ยิ่งสวย ไม่ว่าจะทาพดั แบบกลมหรือพดั แบบเหลี่ยมกไ็ ด้ทงั้ นัน้ นางคง ต้องเลือกสีชมพูมาปักกลีบดอกท้อให้สว่างสดใสหน่อย คงจะ เป็นภาพท่ีงดงามย่ิงผคู้ นที่ได้เหน็ ย่อมตกตะลึงอย่างแน่นอน ถานหวนั่ ชิงภมู ิอกภมู ิใจในความสามารถฝูอินขนาดนี้ ลุ่ยจูเองก็ตัง้ อกตัง้ ใจปักตามอย่างดี ทว่าสองนายบ่าวไม่ คาดคิดเลยว่า หลงั จากที่ซ่งฮูหยินเอาพดั ท่ีลอกแบบภาพนี้ไป มาหาส่กู บั บรรดาฮหู ยินในเมอื งกไ็ ด้รบั การช่ืนชมจากทกุ คน 6

เพียงไม่นานหญิงทงั้ หลายในเมืองเว่ยอนั กเ็ ริ่มนิ ยมพดั ลายดอกท้อ จนกระทงั่ ล่วงเข้าสู่ฤดูร้อน เจ้านายกบั สาวใช้กเ็ พ่ิงจะ พบว่าภาพผึง้ งานนัน้ ได้รบั ความนิ ยมอย่างแพร่หลาย ไม่ว่าจะ เป็ นผ้าเชด็ หน้า ลายปักกระเป๋ า อีกทงั้ สายรดั เอวและรองเท้า หรือแม้แต่เครื่องประดับก็ล้วนเป็ นลายดอกท้อและผึ้งเป็ น ส่วนมาก เป็ นรปู แบบที่เรียบง่ายทว่างดงามจนผ้คู นรา่ ลือต่อๆ กนั มาแบบปากต่อปาก หลงั จากนัน้ ที่เมืองหลวงก็มีลายดอกท้อและผึ้งแบบนี้ เช่นกนั ทงั้ หมดนี้เป็ นส่ิงท่ีถานหวนั่ ชิงกบั ลุ่ยจูไม่เคยนึกถึงมา ก่อน ปี นี้เป็ นอีกปี ท่ีร้านค้าหาเงินได้เป็ นกอบเป็ นกา แม้แต่ พ่อค้าต่างเมอื งกพ็ ลอยรบั ทรพั ยต์ ามไปด้วย ถานหวัน่ ชิงหยิบภาพคนหลายแผ่นท่ีนางวาดเอาไว้ ออกมาพลิกดหู ลายรอบ ในภาพมีทงั้ แบบคอเสื้อ ชายแขนเสื้อและแบบของสาย รดั เอว ทงั้ หมดวาดด้วยลายเส้นหนาหนัก 7

“เข้าสู่ฤดใู บไม้ผลิแล้วกค็ วรเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าคิดว่าควร เพิ่มเสื้อผ้าสกั สองชุดให้ใต้เท้าเซี่ย เอาเป็ นผ้าสีเทาเงินกบั ผ้าสี ดา เจ้าทาคอเสื้อ ชายแขนเสื้อกบั สายรดั เอวตามแบบนี้ รวมไป ถึงการปักและการใช้สีผ้าตามนี้ด้วย ทาออกมาหนึ่งชุดก่อน แล้วกนั ” ถานหวนั่ ชิงรู้ว่าการเยบ็ ปักถกั ร้อยของตนอยู่ในระดบั พอใช้ จงึ สงั่ งานกบั ล่ยุ จแู ทน ลุ่ยจรู บั แบบมาอย่างค้นุ เคย คณุ หนูของนางไม่เพียงวาด รูปได้ดี ทว่าการออกแบบเสื้อผ้าและการวาดดอกไม้ก็ทาได้ อย่างแปลกใหม่ไม่ซา้ ใคร หลายปี ก่อนท่ีจวนตระกลู ถาน สอง สาวทาชุดแต่งกายส่ีฤดูครงั้ นัน้ ถึงแบบจะไม่ตรงตามที่คุณหนู ต้องการสกั เท่าไร ทว่าหญิงในตระกลู สูงศกั ด์ิของเมืองหลวง กลบั ให้ความสนใจ ตอนนัน้ เถ้าแก่จากร้านค้าหลายร้านมกั จะเข้าหาคณุ หนู อยู่เสมอ หากมีเนื้อผ้ามาใหม่ พวกเขาจะนามาให้คณุ หนูเลือก ถงึ ที่จวน จากนัน้ กจ็ ะคิดราคาแค่ครงึ่ เดียวหรอื เท่าท่ีคณุ หนูเหน็ ว่าเหมาะสม นัน่ เพราะเมื่อไรท่ีคุณหนูเลือกสีสนั และลวดลาย ใดออกมา เพียงไม่นานแบบผ้าชิ้นนัน้ กจ็ ะขายดีไปทวั่ เมือง ทา ให้บรรดาเถา้ แก่ทากาไรได้เป็นกอบเป็นกา 8

ลุ่ยจูพลิกกระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่า รูปแบบเสื้อตวั ใน เสื้อตัวนอก เสื้อคลุม แม้กระทัง่ รองเท้าแบบยาวล้วนวาด ออกมาได้อย่างสวยงาม มีทงั้ ด้านหน้า ด้านข้างและด้านหลงั ทัง้ ยงั ระบุสีสันและลวดลายไว้อย่างชัดเจน เพียงมองปราด เดียวก็เข้าใจ นางมัน่ ใจว่าหากทาเสื้อผ้าชุดนี้ ตามแบบ เรียบรอ้ ยแล้วจะต้องออกมาเรียบหรดู ดู ีอย่างแน่นอน หลงั จากดูแบบอย่างถ่ีถ้วนแล้ว ลุ่ยจูกอ็ ดไม่ได้ท่ีจะยิ้ม แล้วมองไปทางคุณหนู คุณหนูเขียนแบบชุดให้ใต้เท้าอย่าง ละเอียดเพียงนี้ ไม่ใช่เพราะให้ความสนใจและเป็ นห่วงใต้เท้า อย่างนัน้ หรอื แต่ก่อนใต้เท้าเซี่ยมกั สวมแต่เคร่ืองแบบของทางการมา ตลอด ชุดลาลองล้วนเป็นเสื้อสีดาสาเรจ็ รปู ที่ซื้อมาจากร้านค้า โชคดีท่ีเขาเลือกเสื้อผ้าท่ีพอดีตวั จึงไม่เคยต้องปรบั แก้ ทว่าเม่ือ ใส่นานไปก็จะเก่าและมอมแมมอยู่สกั หน่อย คุณหนูจึงเลือก โทนสีที่เหมาะกบั การใช้งานและดดู ีให้ ทงั้ สีดาและสีเทาเป็ นสีโทนมืด ไม่เพียงดึงกลิ่นอายของ พลงั อานาจให้เด่นชัดย่ิงกว่าเดิม แต่เมื่อรวมเข้ากับรูปร่าง สมบูรณ์แบบของใต้เท้าเซ่ียแล้วย่ิงเพิ่มความโดดเด่นและความ สง่างามมากขึน้ ไปอีก 9