กำราบแม่ทัพเผด็จการ เล่ม2

ทว่ายามนี้เมื่อออกจากบา้ นแลว้ นางกลบั พบว่าจิตใจของ ตนปลอดโปรง่ ใบหน้ามีเลือดฝาดเปล่งปลงั่ ช่มุ ชื้น หรอื ว่าการลี้ ภยั จนต้องตกระกาํ ลาํ บากจะทําให้นางกินได้มาก ร่างกายจึง เปลี่ยนมาดีขนึ้ ขนาดนี้? วนั นี้หญิงสาวถึงห้องเรียนสายกว่าวนั อ่ืนเลก็ น้อย ซ่งฮู หยินและบณั ฑิตซ่งได้เข้าสอนกนั เรียบร้อยแล้ว แต่นางกไ็ ม่ได้ โอ้เอ้ถ่วงเวลา รีบสะพายย่ามหนังสือเดินเข้าห้องเรียนไป ทุกๆ วนั ต้องรบั มือกบั เหล่าซาลาเปาตวั น้อยท่ีมีกาํ ลงั วงั ชา ทงั้ ยงั คึกคกั มีชีวิตชีวากนั อย่างล้นเหลือ ดงั นัน้ กว่าจะเลิก ชนั้ เรียนจึงหนักหนาเอาการ สภาพร่างกายย่อมเหน่ือยล้าอ่อน แรง ทว่าวนั นี้แปลกนัก นอกจาก คอแห้งแล้ว จิตใจของถาน หวนั่ ชิงยงั อ่ิมเอม ทงั้ ยงั ไม่รสู้ ึกอ่อนเพลียเมื่อยล้าแต่อย่างใด ถานหวนั่ ชิงอดคิดเรื่องสงั ขารของตวั เองไม่ได้ หรือเป็ น เพราะนมแพะม่วงท่ีด่ืมทุกวนั ...มนั จะดีขนาดนัน้ เชียวหรอื ? ตอนเท่ียง หญิ งสาวหาเหตุผลมาปฏิ เสธการเชื้อเชิ ญกิ นมื้อเท่ี ยง ร่วมกนั ของซ่งฮูหยิน นางเดินตามทางท่ีคดเคี้ยวในหออกั ษร 7

จนถึงทางออกประตูใหญ่ ทางขวามือของหน้าประตูใหญ่มีคนผู้ หน่ึงยืนรออยู่ พอเหน็ ถานหวนั่ ชิงเดินออกมา ดวงตาเขากเ็ ปล่ง ประกาย อีกฝ่ ายรีบเดินไปหานาง แล้วเอ่ยด้วยความเคารพ “คณุ หนูเถาเอ๋อ” คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอ่ืนเป็ นอดีตพ่อบ้านของจวนตระกูล ถานนัน่ เอง ถานหวัน่ ชิ งหนักใจเม่ือเห็นเขา ทว่าใบหน้ ายังเผย รอยยิ้มออกมา “พ่อบา้ นหรว่ น” หร่วนอีตันได้ยินคําเรียกขานตนว่า ‘พ่อบ้าน’ อีกครงั้ กไ็ ม่รู้ว่าหวนนึกถึงอดีตหรือขดั เขินกบั ความเป็ นจริงปัจจุบนั ใบหน้ าที่ ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนจึงเผยรอยยิ้ มขมขื่นจางๆ “คณุ หนูเถาเอ๋อ แต่ก่อนข้าเป็นพ่อบา้ นในจวนตระกลู ถานกจ็ ริง อยู่ แต่มาบดั นี้เป็ นเพียงแค่คนขบั รถม้าของตระกลู ไป๋ เท่านัน้ ตอนนี้ไม่เหมาะกบั คาํ ว่า ‘พ่อบา้ น’ หรอกขอรบั ” แววตาหญิงสาวหม่นหมอง หนึ่งนายหน่ึงบ่าวยืนนิ่ งอยู่ ตรงนัน้ โดยไม่มีผใู้ ดปริปาก ผา่ นไปนานพอสมควร ถานหวนั่ ชิง จึงเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ข้าเองกไ็ ม่ใช่คณุ หนูของจวนตระกลู ถาน เหมอื นดงั อดีตอีกแล้ว ต่อไปท่านกเ็ รียกข้าเถาเอ๋อเถอะ” 8

“ไม่ได้หรอกขอรบั คุณหนูใหญ่กย็ งั คงเป็ นคุณหนูใหญ่ ตลอดกาล...” ถานหวนั่ ชิงยกมอื ห้ามปรามคาํ พดู ที่ไรค้ วามหมายนี้ ในมุมหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล มีคนผู้หนึ่งกําลงั จบั ตามองคน ทงั้ สองโดยท่ีไมม่ ีใครสงั เกตเหน็ ถานหวนั่ ชิงหยุด ‘การคุยเรื่องเก่าในอดีต’ ด้วยยิ่งพูดก็ ยิ่งมากความ และหากยงั โอ้เอ้กนั อีก ในใจนางกจ็ ะย่ิงไม่สงบ เพราะมวั แต่เกรงว่าการสนทนายาวนานครงั้ นี้จะทําให้ผู้คน สงสยั “สกลุ ไป๋ ไม่ทาํ ให้ท่านลาํ บากใช่ไหม?” “ตัง้ แต่เกิดเร่ืองคราวก่อน คนในจวนตระกูลไป๋ ล้วน เกรงใจข้ามากขอรบั ” ทงั้ สองต่างเข้าใจดี น่ีหาใช่เพราะฐานะ คนขบั รถม้าหรือเพราะคณุ หนูท่ีตกอบั ไม่แต่เป็ นเพราะชื่อเสียง ของพญายมเซ่ียเฉิงจผู่ ชู้ วั่ รา้ ยต่างหาก อีกทงั้ ต้งั แต่เรื่องท่ีถานหวนั่ ชิงถกู หลอกล่อไปตระกลู ไป๋ ถกู เปิ ดโปง คณุ ชายไป๋ ผเู้ จ้าชู้กถ็ กู กระบองทหารไปหน่ึงยก ช่วง 9

นี้เขาจึงไม่กล้าทาํ ตวั เหิมเกริมที่ไหนอีกแล้ว แต่ทาํ ตวั เป็ นชาย หนุ่มใสซื่อบริสทุ ธ์ิและยึดมนั่ ในความเป็นธรรมแทน “ตระกลู ไป๋ ดูแล้วไม่ใช่สถานท่ีท่ีควรอยู่ตลอดไป” ถาน หวนั่ ชิงหยิบห่อเงินแท่งออกจากย่ามแล้วยดั ใส่ในมือพ่อบ้าน หรว่ น ทกุ ถ้อยคาํ แสดงถงึ ความจริงจงั “ท่านไปเอาทะเบยี นขาย ตวั กลบั มา สกลุ ไป๋ กก็ ลนั่ แกล้งท่านไม่ได้อีก เงินท่ีเหลือคงพอ สาํ หรบั เป็นค่าเดินทางกลบั ไปหาครอบครวั ท่ีเมืองหลวง” หร่วนอีตนั ได้ฟังกต็ กใจอ้าปากค้าง เดิมทีเขาคิดว่า ด้วย นิ สยั คุณหนูที่ไม่ลืมมิตรภาพเก่าๆ กค็ งอยากให้เขากลบั มารบั ใช้ข้างกาย การออกจากจวนตระกูลไป๋ แล้วมาอยู่ข้างกาย คณุ หนูนัน้ ถือว่าเป็นบญุ คณุ มหาศาลต่อเขามาก แค่นางให้เขา มีอยู่มีกินทุกวนั กพ็ อแล้ว ไม่คิดว่า คุณหนูจะให้เขากลบั เมือง หลวง หากบอกว่าไม่อยากกลบั เมืองหลวงนัน่ ย่อมโกหก เพราะ ท่ีนัน่ เขายังมีบ้าน มีภรรยา อนุภรรยา อีกทัง้ บุตรชายและ บุตรสาว คร่ึงปี มานี้ไม่มียามใดที่เขาไม่กงั วลและร้อนใจ นอน กลางดึกเขากระสบั กระส่ายพลิกตวั ไปมาด้วยอยากจะกลบั ไป 10

ในท่ีสุดกไ็ ด้โอกาสแล้ว แต่กย็ งั อดงงงนั ไม่ได้ กระทงั่ ได้ สติกลบั คืนมา ในใจกส็ งั่ ให้ปฏิเสธ เขาอยู่ในจวนตระกลู ถานมา สามสิบกว่าปี ใครมีนิ สยั อย่างไร มีจิตใจเช่นไร เต็มใจหรือไม่ เตม็ ใจ เขาย่อมดอู อก ตอนนี้ฐานะคณุ หนูคงไมค่ ่อยจะดีนัก เขาเหน็ แววตาและ พฤติกรรมของใต้เท้าเซี่ยในวนั นัน้ แล้ว ไม่ว่าอย่างไรคนผ้นู ัน้ ก็ พึงพอใจและต้องการครอบครองคณุ หนูเถาเอ๋ออย่างไม่ปิ ดบงั คนที่ผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากเช่นเขามีหรือจะไม่เข้าใจว่า นางกาํ ลงั ตกอย่ใู นกาํ มือของชายหนุ่มผนู้ ี้ ความปรารถนาที่อยากจะปกป้ องนายท่านและจวน ตระกลู ถานได้มลายหายไปแล้ว เวลานี้ข้างกายคุณหนูมีเพียง เดก็ รบั ใช้ลุ่ยจูคนเดียว ไร้คนหนุนหลงั เกรงว่าความเสียหาย ครานี้คงได้แต่กลืนลงท้อง หากมีเขา คอยช่วยจดั การ แม้จะไม่ มีวิธีการหรือสถานการณ์ไหนที่ทาํ ให้ทุกอย่างหวนคืนกลบั มา ได้ แต่อย่างน้อยที่สุด เขาก็อยู่ให้คุณหนูเรียกใช้ได้ หรือให้ ออกไปทาํ ธุระข้างนอกแทนกจ็ ะสะดวกกว่า คุณหนูเถาเอ๋อจะ ได้เบาใจยิ่งขึน้ เขาต้องการกลับไปหาครอบครัวก็จริ งอยู่ แต่คง เป็นไปไม่ได้แน่นอน หรว่ นอีตนั กาํ ห่อผา้ ในมือ กาํ ลงั จะผลกั คืน 11

กลบั ไป แต่แล้วพลนั ร้สู ึกได้ว่าในห่อเงินท่ีคุณหนูส่งให้เขานัน้ เหมอื นมีกระดาษแขง็ ๆ ยดั ใส่มาด้วย ถานหวนั่ ชิงกดห่อผ้าลงในมือของอดีตพ่อบ้าน จ้องมอง เขาด้วยสายตาแน่วแน่ “เรื่องนี้ช้าไม่ได้ ถ้าช้า สถานการณ์จะ เปล่ียน ท่านไปเอาใบทะเบียนขายตวั มาซะ แล้วรีบกลบั เมือง หลวงไปรวมกบั ญาติๆ เงินนี่ถึงแม้จะไม่มาก แต่หากประหยดั หน่อยกค็ งพอ สาํ หรบั ค่าเดินทาง ท่านไม่ต้องกงั วลเร่ืองข้า ข้า อย่ทู างนี้มีแผนการวางไวแ้ ล้ว...” ส่ิงท่ีถานหวนั่ ชิงอยากพดู กพ็ ดู จบไปแล้ว นางไม่ได้โอ้เอ้ รอคาํ ตอบ เพียงรีบรอ้ นเดินจากไป หรว่ นอีตนั เอาถงุ เงินสอดเกบ็ เข้าไว้ในเอว กลบั คฤหาสน์ ตระกลู ไป๋ ด้วยอาการเหม่อลอย ช่วงเท่ียงเป็ นเวลาที่เจ้านาย มกั จะเรียกใช้งานบา่ ว บริเวณโดยรอบจึงไม่มีคน เขารีบตรงเข้า ไปในห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถง หยิบกระดาษมาเปิ ดออก ตัวอักษรสวยงามของคุณหนูเถาเอ๋อปรากฏอยู่บนนั้น นาง เขียนแผนการและสถานะ รวมไปถงึ ... 12

หร่วนอีตนั ย่ิงอ่าน สีหน้ากย็ ่ิงเคร่งขรึม หลงั จากจดจาํ ที่ อยู่กบั ช่ือคนได้แล้วเขากฉ็ ีกกระดาษเป็ นชิ้นๆ แล้วโยนเข้าไป ในอ่างไฟ ไมน่ านเศษกระดาษกล็ กุ ไหม้จนเหลือเพียงขีเ้ ถา้ วนั ต่อมา ท้องฟ้าเพิ่งมีแสงราํ ไร เงามืดสลวั ของใครคน หนึ่งกข็ บั รถมา้ ม่งุ หน้าออกจากเมืองเว่ยอนั อย่างเงียบเชียบ 13

57 แนบชิด ห้องนอนในบ้านหลงั เล็กช่วงฤดูหนาว ถ่านในอ่างไฟ กาํ ลงั แผ่ความร้อนกระจายไปทวั่ ห้อง เม่ือรวมกบั กาํ ยานกลิ่น กหุ ลาบในกระถางหยกขาวเนื้อละเอียดข้างเตียงนอน ส่งให้ ห้องอบอวลไปด้วยไออุ่น ทงั้ ยงั ขบั ไล่อากาศแห้งและกล่ินอบั ชื้นให้จางหายไป หญิงงามคนหน่ึงอยู่ในชดุ ขาวตวั หลวมใส่สบาย กึ่งนัง่ ก่ึง นอนอยู่กลางเตียงอ่นุ ลาํ แขนเรียวสวยขาวเนียนปานหยกคา้ํ ยนั กบั หน้าผากนวลที่ก้มอยู่เลก็ น้อย ท่าทางคล้ายกาํ ลงั กลดั กลุ้ม เนื้อผ้าแพรหยาบบนเรือนกาย ย่ิงขบั เน้นผมสีปี กกากบั ผิวพรรณขาวผดุ ผอ่ งให้โดดเด่น นางไม่ได้เกล้าผมปักปิ่ นอย่าง ผหู้ ญิงทวั่ ไปในเมือง เพียงมดั รวบไว้อย่างลวกๆ ที่ย่ิงเผยให้เหน็ ถึงความงามพิสทุ ธ์ิ บนโตะ๊ ข้างเตียงวางจานขนมอบไส้สบั ปะรดชิ้นเลก็ ๆ ไว้ สามชิ้น ดูเหมือนว่าจะเพ่ิงทําเสรจ็ ใหม่ๆ เพราะยงั ร้อนจนได้ กล่ินหอมหวาน แต่มนั กลบั ถกู หญิงงามมองเมิน มือบางใช้ ปลายปิ่ นปักผมพลิกกาํ ยานให้ความหอมกลางกระถางธปู ไปมา ควนั หอมกรุ่นจึงย่ิงตลบอบอวลไปทวั่ ห้อง ช่วยกลบกลิ่นอาย 1

ของเขาท่ียงั หลงเหลืออยู่ ซ่ึงรบกวนอารมณ์และความคิดของ นางไมน่ ้อย หลายปี ก่อนฐานะของถานเฉิ งจี้อยู่ในระดบั กลาง แต่ สามารถสอบและดํารงตําแหน่ งจอหงวนตัง้ แต่ยังหนุ่ม นอกจากความปราดเปรื่องและความสามารถท่ีโดดเด่นเป็ น ทุนเดิมอยู่แล้ว ดวงชะตาของเขาก็โชคดีเป็ นพิเศษอีกด้วย เพราะตงั้ แต่เข้าเป็ นจอหงวนกพ็ ่งุ ทะยานขึ้นสู่ยศขนุ นางขนั้ สูง กระทงั่ ประสบความสําเรจ็ ได้เป็ นหวั หน้าขุนนางชนั้ ผู้ใหญ่ท่ี เรืองอาํ นาจสูงสุด กล่าวได้ว่า คร่ึงค่อนชีวิตของเขาได้เดินถึง จุดสูงสุดของชีวิต มีอํานาจย่ิงใหญ่เหนือผู้คน เป็ นรองเพียง ฮ่องเต้ ซ่ึงจริงๆ แล้วแม้แต่ฮ่องเต้ในเวลานัน้ กย็ งั ไม่มีอาํ นาจ เท่าเขา และต้องฟังการตกั เตือนของเขาในฐานะอาจารย์ ดงั นัน้ ก่อนจะลงมือทาํ อะไรเหล่าขนุ นางข้าราชสาํ นักกไ็ ม่มีผ้ใู ดท่ีจะ ไมศ่ ึกษาสีหน้าของเขาอย่างละเอียดเสียก่อน ทุกอย่างในชีวิตของเขาล้วนสวยงาม ใครเล่าจะคิดว่าวนั หน่ึงกลบั พลิกผนั กลายเป็นความอปั ยศอดสอู ย่างโหดรา้ ย ถานหวนั่ ชิงเป็ นเพียงสตรี อิสตรีไม่อาจก้าวก่ายแทรก แ ซ ง เ รื่ อ ง ก า ร เ มื อ ง แ ล ะ อํา น า จ ข อ ง บุ รุ ษ ใ น ร า ช สํ า นั ก ไ ด้ นอกจากสดบั รบั ฟังในห้องหนังสือโดย ‘ไร้ข้อคิดเหน็ ’ หญิงสาว 2

ได้รบั ข่าวสารจากปากฮูหยินมากที่สุด แต่ข้อมูลก็น้ อยนัก คาํ พูดท่ีได้ฟังไม่กี่ประโยคล้วนต้องใช้ความสามารถจึงได้มา ทงั้ สิ้น สองปี ก่อน ถานเฉิ งจี้ถึงเพ่ิงเริ่มร้สู ึกได้ถึงความผิดปกติ ทงั้ ท่ีถานหวนั่ ชิงพยายามตกั เตือนบิดามาก่อนหน้า จากนัน้ นาง กพ็ ยายามหาทางเดินให้ตวั เอง น่ าเสียดายที่ฮ่องเต้มีราชโองการให้ยึดทรัพย์และ เนรเทศเรว็ เกินไป จงึ ไมม่ ีใครได้ทนั ตงั้ ตวั ยามนัน้ นอกจากลุ่ยจูแล้ว นางยงั มีสาวใช้ท่ีซ่ือสตั ย์อยู่ ข้างกายอีกสี่คน สาวใช้ทงั้ สี่ล้วนได้รบั การคดั เลือกมาจากถาน หวนั่ ชิงด้วยตนเอง ก่อนเกิดเรอื่ ง นางได้มอบเงินจาํ นวนมากให้ เป็นสินเดิมแก่สาวใช้เพื่อเอาไปตงั้ ตวั จะได้ไม่ต้องพลอยมารบั เคราะหไ์ ปด้วย พอมาถึงตอนนี้ระหว่างคนท่ีมีจิตอาฆาตพยาบาท กบั หวั หน้าเดก็ รบั ใช้ที่จงรกั ภกั ดี นางขอเลือก...อย่างหลงั 3

ถานหวนั่ ชิงขอเพียงอดีตหวั หน้าเดก็ รบั ใช้ที่กลายเป็ นฮู หยินของเจ้าของสาํ นักคุ้มกนั ภยั ยงั คงซื่อสตั ย์จงรกั ภกั ดี และ ห่วงใยนางซึ่งเป็นอดีตเจา้ นายด้วยความจริงใจเท่านัน้ เมื่อนึกถึงสิ่งท่ีตนเขียนใส่กระดาษให้กบั พ่อบ้านหร่วน แล้วต้องครนุ่ คิดอย่หู ลายตลบ กระทงั่ มนั่ ใจว่าไม่มีช่องโหว่ นาง จงึ ถอนใจโล่งอก หญิงสาวคิดว่าปลายปี แล้วงานของทหารคงยุ่งมาก อีก ทงั้ เม่ือวานเซี่ยเฉิ งจู่กอ็ ่ิมหนําจนพอใจไปแล้ว ดงั นัน้ เขาคงไม่ มาย่งุ ว่นุ วายกบั นางอีกหลายวนั นางจึงตงั้ ใจจะใช้โอกาสนี้คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตอน แรกที่นางต้องการหนังสือสญั ญา เพราะเช่ือว่าจะทาํ ให้ทงั้ สอง ฝ่ ายได้ประโยชน์และเป็นวิธีท่ีดีที่สดุ แล้ว แต่ในท่ีสดุ สญั ญาฉบบั นัน้ กถ็ กู ฉีกทิ้งไป แล้วนางควรจะทาํ อย่างไรต่อ... ตอนนี้เป็ นเวลาบ่ายแล้ว หญิงสาวจึงตัดสินใจจะเอน หลงั พกั ผ่อน รอให้เรี่ยวแรงกลบั คืนแล้วค่อยว่ากนั ทว่าหญิง สาวประเมินแม่ทพั หวั เมืองที่ทงั้ หนุ่มแน่นและมีกาํ ลงั มหาศาล ตาํ่ เกินไป... 4

ถานหวัน่ ชิ งอยู่ในสภาพครึ่งหลับคร่ึงต่ืน นางยังคง ง่วงงุนไม่หาย จงั หวะนัน้ เองกม็ ีเสียงประตูใหญ่เปิ ด ตามมาด้วยคนผู้ นัน้ ที่แบกกวางตวั ผ้ทู ี่ยงั จดั การไม่เรียบร้อยเดินเข้ามาบริเวณ ลานบา้ น ท่านแม่ทพั ใช้มีดได้คล่องแคล่วอย่างกบั คนฆ่าสตั ว์ อีก ทงั้ ใช้ขวานแทนมีดได้อย่างเลือดเยน็ และป่ าเถ่ือน เขาทงั้ ตดั ทงั้ หัน่ โดยใช้เวลาไม่ถึงเค่อก็จดั การส่วนหัว กระดูก เนื้อ เอ็น เลือด และสุดท้ายคือของล้ําค่า...เขากวางอ่อนหนึ่ งคู่จน เรียบร้อย ทงั้ หมดล้วนถกู จดั การอย่างหมดจดแล้วสงั่ ให้ลุ่ยจู นําไปจดั เก็บให้ดี จากนั้นเขาก็ตุ๋นอาหารบาํ รุงร่างกายสอง อย่างให้กบั คณุ หนูของนาง ลุ่ยจูที่ยืนมองอย่างกล้าๆ กลวั ๆ มาตลอดถึงกบั ขาสนั่ ระริก นางมองมือเขาแยกเนื้อแยกเลือดได้อย่างคล่องแคล่ว ไม่ รู้ทําไมจู่ๆ กน็ ึกถึงวนั ท่ีเข้ามาเมืองนี้ ภาพโลหิตไหลหลงั่ เป็ น แม่น้ําท่ีประตูเหนือ อีกทัง้ ท่าทางและวิธีหัน่ เนื้อเหมือนหัน่ แตงกวาของใต้เท้า ดูไปแล้วน่าจะฝึ กฝนมาจากการฆ่าหนั่ ศพ เสียมากกว่า 5

สาวใช้พยายามปลกุ ใจตวั เองให้กล้าจะได้เรียกร้องความ เป็ นธรรมให้คุณหนู แต่เม่ือเหน็ ภาพ หยดเลือดท่ีไหลซึมลงไป ในดิน อีกทงั้ ท่ีติดอยู่บนใบมีดตรงหน้า ความกล้ากห็ ายวบั ไป กบั ตา ได้แต่มองตามหลงั ใต้เท้าที่นําเนื้อหายเข้าไปในครวั เพ่ือ ทํานํ้าแกงให้คุณหนู จนกระทัง่ ถึงอาหารมื้อคํ่าเขาก็ยังไม่ ออกมาเลย เซี่ยเฉิ งจ่รู ีบล้างมือ เดินจาํ้ อ้าวออกมาจากห้องครวั แล้ว เลิกม่านหนาขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง กลิ่นหอมกรุ่นจาก ด้านในลอยมาปะทะจมูก ภาพหญิงสาวกาํ ลงั นอนหลบั พกั ผ่อน อยู่บนเตียงอ่นุ แต่ไม่วายยงั ขมวดคิ้วเลก็ น้อย ทาํ ให้คนเฝ้ามอง รสู้ ึกเจบ็ ปวดใจไปด้วย ตงั้ แต่ชายหนุ่มเดินเข้ามา สายตากจ็ บั จ้องอยู่ที่ร่างนวล เนียนบอบบางตลอดเวลา โดยไม่ละสายตาไปทางอื่นเลย อันที่จริงถานหวัน่ ชิ งต่ืนแล้ว ในใจนางกําลังสับสน วุ่นวาย จึงยงั ไม่พร้อมท่ีจะเจอหน้าคนผู้นี้ในยามท่ีตนกําลงั อ่อนแอ ซึ่งอาจทาํ ให้นางคล้อยตามเขาได้งา่ ย แล้วไม่นานเขาก็ คงเบื่อ แต่หากต่อต้านเขาอย่างรุนแรง ก็อาจทําให้เขา เอือมระอานางได้เช่นกนั 6

ไม่ว่าจะเลือกทางใด นางกต็ ้องพ่ึงพาคนผนู้ ี้อย่ดู ี ตัง้ แต่ต้นจนถึงตอนนี้ หญิ งสาวไม่เคยคิ ดไปถึงขัน้ แต่งงาน เพราะร้ดู ีว่าตนกบั ชายหนุ่มไม่สามารถอยู่ร่วมกนั ได้ ความสมั พนั ธ์ระหว่างเขากบั นางล้วนเป็ นการกระทําท่ีไร้สติ ต่อให้ทงั้ สองมองข้ามโดยไม่เอ่ยถึงเรื่องแส้ท่ีฟาดมารดาของ เขาเม่ือปี นัน้ ด้วยฐานะของนาง...สาํ หรบั เขากย็ งั เป็ นอนั ตราย อย่ดู ี เหมือนเป็นลกู ระเบิดท่ีฝังลึก แค่รอเวลาที่จะระเบิดเท่านัน้ นางสามารถคาดคะเนเหตุการณ์ ล่วงหน้ าได้เลยว่าหาก วนั หน่ึงเซ่ียเฉิ งจู่ได้เข้าไปอยู่เมืองหลวง ยามนัน้ เขาอาจต้อง เลือกระหว่างอนาคตท่ีก้าวหน้ากบั ภรรยา ซ่ึงเขาอาจจะเลือก อย่างแรก ส่วนการหย่าร้างแม้จะไม่ใช่เร่ืองที่ทาํ กนั ง่ายๆ แต่ใช่ ว่าจะทาํ ไม่ได้ บนโลกใบนี้อะไรล้วนไม่แน่นอน นอกเสียจากชวั่ ชีวิตนี้ เขาจะอยู่เป็ นผ้ปู กครองเมืองเลก็ ๆ ในเขตชายแดนไกลโพ้น แห่งนี้ แต่หนทางนี้ ช่างยากท่ีจะเป็นไปได้จริงๆ 7

นางไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาที่จะคิดว่าเขาอาจเลือกสละ อนาคตของตวั เอง เพราะความคิดเช่นนัน้ ช่างเดก็ เหลือเกิน แม้ นางจะเป็ นคนสองโลก แต่กอ็ ยู่ในโลกนี้มานานพอควรแล้ว จึง ย่อมเข้าใจความเป็ นไปอย่างถ่องแท้ ที่สาํ คญั ร่างกายนี้มีช่วงอายุท่ีสนั้ กว่าคนทวั่ ไปมาก การ คบกบั เขาจึงเป็ นเร่ืองลาํ บากใจสาํ หรบั นาง อีกทงั้ นางไม่อาจ คลอดบุตรชายหญิงซ่ึงเป็ นผู้สืบสกุลให้กับชายหนุ่มได้ นัน่ เพราะร่างกายของนางบกพร่องมาแต่กาํ เนิ ด การตงั้ ครรภแ์ ละ คลอดบุตรอาจทําให้นางต้องตาย หรือไม่หลงั คลอดบุตรกจ็ ะ สูญสิ้นกาํ ลงั วงั ชา มีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่กี่ปี เช่นเดียวกบั ที่ มารดาคลอดนางแล้วจากไป คนในจวนตระกลู ถานดแู ลเอาใจใส่มารดาของนางเป็ น อย่างดี มิเช่นนั้นอีกฝ่ ายคงทนอยู่ไม่ได้ถึงสองปี แต่สําหรบั ตวั เอง นางกลวั ว่าตนจะอยู่ได้ไม่ถึงปี ด้วยซาํ้ นี่คือหนทางแห่ง ความตาย ทว่านางอยากมีชีวิตรอดอย่างน้ อยสักยี่สิบหรือ สามสิบปี ดงั นัน้ หากแต่งงานไปแล้วอาจมีชีวิตยืนยาวที่สุดไม่ ถึงสองปี นางย่อมไม่มีวนั ยอมให้มนั เกิดขึน้ อย่างแน่นอน ถานหวนั่ ชิงมีร่างกายที่คล้ายมารดากค็ ือมีลูกยาก หาก ไม่มีลูกอาจอยู่รอดปลอดภยั ได้หลายปี แต่แล้วหลงั แต่งงานสิบ 8

ปี มารดากลบั มีนางโดยบงั เอิญ ดงั นัน้ การมีลูกยากกไ็ ม่ใช่จะไม่ ตงั้ ท้อง ไมม่ ีความปลอดภยั ที่แน่นอนเลย ‘ลูก’ สําหรบั ถานหวนั่ ชิงไม่ใช่ทูตสวรรค์ตวั น้อยที่มีปี ก แต่เป็นยมทูตตวั ร้ายที่มาเร่งนางให้ตายเรว็ ขึ้น ทว่าเรื่องนี้ยาก จะหลีกเล่ียง เพราะยุคสมยั นี้ ยังไม่มีการคุมกําเนิ ดท่ีได้ผล สมบรู ณ์ นอกจากนี้ นางยงั ต้องคอยกินยาที่ใช้รกั ษาการหนาว เหน็บอนั เป็นโรคที่มีมาแต่กาํ เนิ ด แม้แต่หน้ารอ้ นที่ร้อนอบอ้าว ร่างกายของถานหว่นั ชิงกย็ งั เยน็ ดงั นัน้ หนทางที่จะรกั ษาชีวิต ให้อยู่รอดปลอดภยั มีเพียงทางเดียว คือหนีออกจากที่น่ีไปให้ ไกล...ไกลกว่านี้อีกหน่อย ขณะท่ีถานหวนั่ ชิงกาํ ลงั ครุ่นคิดด้วยจิตใจว้าวุ่นอยู่นัน้ มือท่ีวางอยู่บนฟูกนุ่มก็ถูกกอบกุมแน่ นด้วยอุ้งมือแข็งแรง นิ้วหวั แม่มืออีกฝ่ ายนวดคลึงมือนางอย่างระมดั ระวงั หญิงสาว รสู้ ึกสบายจนไม่อยากเปิ ดเปลือกตา ยามนี้ใต้เท้าเซี่ยกาํ ลงั ก้มหน้ามองนิ้ วที่เลก็ กว่านิ้ วของ เขาหลายเท่า เขาไม่เคยเจอคนท่ีบาํ รงุ รกั ษาตวั เองจนผิวขาว 9

ผอ่ งนวลเนียนราวกบั หยกขาวเช่นนี้มาก่อน นิ้วเรียวยาวสีชมพู ช่างนุ่มน่ิ ม ชวั่ ขณะนัน้ ทาํ ให้นึกไปถึงเมื่อคืนที่นางถกู เขาปรนเปรอ เนื้อนวลเกลี้ยงเกลาทัว่ ทัง้ ร่างโอนอ่อนราวกับลู่ไปตามลม พร้อมกบั เสียงร้องคราง ดวงตาประหนึ่งท้องฟ้ายามราตรีค่นู ัน้ ของใต้เท้าปกติจะเยน็ เยียบราวกบั สระน้ําลึก ทว่าเวลานี้กลบั สกุ สกาวราวกบั สีท้องฟ้าใกล้รงุ่ “รบกวนเจ้าหรือเปล่า? ร่างกายดีขึ้นบ้างแล้วใช่ไหม?” เมื่อเห็นคนท่ีนอนอยู่ต่ืนแล้ว เซ่ียเฉิ งจู่ที่เฝ้ามองมานาน ห่าง กนั แค่เอื้อมแต่บรรยากาศกลบั คลุมเครือไร้เหตุผลกเ็ อ่ยถาม น้ําเสียงที่เปล่งออกมาแหบพรา่ อย่ใู นลาํ คอ หากตอบออกไป เกรงว่าความหมายจะกาํ กวมเหมือน บอกนัยเชื้อเชิญ แต่หากไม่ตอบ นางก็กลัวเขาจะบุ่มบ่าม ตรวจสอบ พอนึกถึงเร่ืองเม่ือคืนวานแล้ว...จาํ ต้องปิ ดปากเงียบ ไมเ่ ปล่งวาจาใดๆ แต่รีบลกุ ขึน้ จากหมอนทนั ที ตอนนี้ท้องฟ้ าเริ่มสลวั แสงสนธยาทําให้ห้องสว่างพอ ทว่าเซ่ียเฉิ งจู่โน้มตวั ลงมาจนนางรู้สึกว่าศีรษะของเขาบดบงั ความสว่างยามโพล้เพล้จนมืดครึม้ ทาํ ให้เกิดบรรยากาศกดดนั 10

เป็ นที่สุด หญิงสาวทรงตวั ไม่ค่อยถนัดอยากดึงมือออกจากอ้งุ มืออ่นุ แต่ขยบั ไมไ่ ด้เลย ข้อมือนุ่มลื่นทําให้เขานึ กถึงผิวนุ่มน่ิ มที่เคยได้สัมผสั จากที่ห่างเป็ นฉ่ือก็ใกล้เข้าไปเร่ือยๆ จนเหลือเพียงชุ่น ชาย ตรงหน้าจ้องนางเขมง็ ไม่ร้เู ขาจะเอาอย่างไร เด๋ียวทาํ เหมือนจะ แก้แค้น เดี๋ยวทาํ ประหนึ่งว่าสนใจ บางครงั้ กท็ าํ ราวกบั ว่านาง เป็ นของเล่น จ่ๆู มือหยาบกร้านกด็ ึงรงั้ กลุ่มผมจนหนังศีรษะของนาง ตึง หญิงสาวสนั่ เทิ้มด้วยความเจบ็ ปวด “ใต้เท้าเซ่ีย ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! ท่านทําข้าเจบ็ หมด แล้ว” ถานหวนั่ ชิงดึงดนั ขดั ขวาง เซ่ียเฉิ งจ่ไู ม่ยอมโอนอ่อนแต่ก็ ไมไ่ ด้แขง็ กรา้ ว “ร่างกายดีขึ้นแล้วหรือ?” เขายงั คงยาํ้ ถามประโยคเดิม เม่ือครู่ ต้องการคาํ ตอบจากนางไมจ่ บไมส่ ิ้น ทาํ ไมเขาต้องถามเจาะจงชดั เจนขนาดนี้? “ไม่ค่อยดี” ถานหวนั่ ชิงซ่ึงถกู โอบอยู่ เอ่ยปากหยงั่ เชิง 11

“ให้ข้าดหู น่อย” หญิงสาวจาํ ต้องสะกดกลนั้ อารมณ์สดุ ฤทธ์ิ “ดี ดีขนึ้ แล้ว” มือใหญ่ที่เตรียมจะแกะสายรดั เอวนางชะงกั น่ิ ง สกั พกั เขาจงึ หวั เราะออกมา น่ีคือท่าทีท่ีเหน็ จนชินจากคนเผดจ็ การผนู้ ี้ เมื่อได้คาํ ตอบอนั เป็ นท่ีพอใจแล้ว เขาจึงเอ่ยต่ออย่างไม่ มีความลาํ บากใจเลยว่า “หิวหรือยงั ? กินข้าวกนั เถอะ อาหาร เตรยี มไว้เรียบรอ้ ยแล้ว” อาหารมือ้ คาํ่ อดุ มสมบูรณ์ อีกทงั้ มีรสชาติจืดอย่างท่ีถาน หวนั่ ชิงชอบกิน บนโต๊ะเตม็ ไปด้วยเนื้อ...ทงั้ ตุ๋นเนื้อ นํ้าแกงเนื้อ แม้กระทงั่ โจก๊ กเ็ ป็ นโจก๊ เลือดกวาง ก้อนเลือดสดใหม่อ่อนน่ิ ม หอมฉุย น้ําแกงกห็ อมอรอ่ ย ทว่าลุ่ยจแู ทบไม่ร้รู สชาติอาหารและออกจะกลืนยากอยู่ สกั หน่อย เพราะเหน็ สายตาใต้เท้าเซ่ียไม่ละไปจากคุณหนูเลย แม้แต่น้อย แต่มือยงั คีบเนื้อไม่หยุด นางไม่แน่ใจว่าแสงเทียน เป็นเหตุหรือไม่ ทาํ ไมจึงร้สู ึกว่าใต้เท้าเซ่ียไม่กะพริบตาบ้างเลย 12

จดจ้องอยู่แต่ท่ีปากของคุณหนู ลุ่ยจูเห็นแล้วใจระทึกอย่าง หวาดหวนั ่ ทนั ทีที่กินเสรจ็ ใต้เท้าเซ่ียคล้ายมีเรื่องท่ีต้องการพูดกบั คณุ หนู จงึ ไล่ล่ยุ จอู อกไป ถานหวนั่ ชิงท่ีกาํ ลงั ก้มลงสวมรองเท้าที่วางอยู่ข้างเตียง อ่นุ ถกู ชายหนุ่มรวบร่างบอบบางจากข้างหลงั เขากระซิบเสียง ต่ําข้างหอู ย่างแผ่วเบา จากที่ยืนอยู่ข้างเตียงตอนนี้แผ่นหลงั บางกลบั แนบไปกบั แผงอกกว้าง เซ่ียเฉิงจ่ซู ุกไซ้เรือนรา่ งนาง มือหนาประโลมลบู ไล้คนใน อ้อมกอด ท่ามกลางแสงสลวั หญิงสาวสมั ผสั ได้ถึงร่างกายอุ่น ร้อนท่ีกาํ จายความอบอ่นุ เข้าครอบคลุม ดงั่ ตนนัง่ อยู่ในกองไฟ ของชายหนุ่มเจ้าของรา่ งสงู ใหญ่แขง็ แรงและปราดเปรียว ถานหวนั่ ชิงไม่รู้มาก่อนว่าร่างแกร่งจะมีความอุ่นร้อน มากขนาดนี้ ร้อนขนาดท่ีคนสติสมั ปชญั ญะดีๆ อย่างนางยงั ถกู ลมหายใจของเขากล่อมเกลาจนร่างกายสัน่ ไหว จิ ตใจ กระเจิดกระเจิง 13

นางเผลอร้องครางเบาๆ ยามท่ีริมฝี ปากของอีกฝ่ ายปิ ด สนิ ทแนบชิด แทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพรงปาก แล้วตักตวง ความอรอ่ ยหวานหอมอย่างเรา่ รอ้ น 14

58 ลงโทษ ในห้องนอนท่ีมืดสลวั ภายใต้แสงเทียนที่วูบไหว ความ ร้อนได้แผ่กาจายไปทวั่ เตียงนอน สองใบหน้าแนบชิดแทบไร้ ช่องว่าง ไม่ร้วู ่าเขาต้องการแก้แค้นหรอื ต้องการทรมานนางกนั แน่ ภายใต้แสงเทียนสลวั เม่ือเหน็ ใบหน้าชายหนุ่มผ้ชู า่ ชองนี้ แล้ว กย็ ากท่ีจะจินตนาการได้ว่า เขาเป็ นเพียงชายหนุ่มอายสุ ิบ เก้าปี เท่านัน้ คนโบราณมกั จะโตก่อนวยั โดยทวั่ ไปผ้ชู ายอายุสิบสี่สิบ ห้ากส็ ามารถสร้างครอบครวั เป็นฝัง่ เป็นฝาได้ อายุสิบหกสิบเจด็ กส็ ามารถแต่งเมียมีลูก ผ้ชู ายช่วงอายุยี่สิบเป็ นวยั หนุ่มแน่นที่ดี ท่ีสดุ ผชู้ ายที่อายเุ ท่านี้ส่วนใหญ่จะได้ลกู ชายหญิงที่ตวั โตเท่าหวั เข่ากนั แล้ว สามารถเป็ นเสาหลกั ให้ครอบครวั และรบั ผิดชอบ ครอบครวั ได้แล้ว ถึงแม้ความคิดและอุปนิ สัยของถานหวนั่ ชิงจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงเพราะถกู กล่อมเกลาด้วยสภาพแวดล้อมมาหลาย ปี แต่สาหรบั ช่วงอายสุ ิบเก้าถงึ ย่ีสิบปี ในความคิดของนางถือว่า ยงั เป็นเดก็ หนุ่มอยู่เลย ทว่าเดก็ หนุ่มท่ีอยู่ตรงหน้านี้ได้หลุดพ้น 1

จากความไร้เดียงสาต้ังแต่อายุยังน้ อย แถมยังช่าชองมี ประสบการณ์มากกว่านางหลายเท่านัก บุรษุ รปู ร่างสูงใหญ่ ผิวพรรณคลา้ เพราะกราแดด สนั จมกู โด่ง ลมหายใจร้อนผ่าวดุจไอของดวงอาทิตย์ เขากดจูบไปทวั่ กายนางอย่างดดุ นั เนื้อตวั หนาหนักที่ทาบลงบนร่างทาให้ร้สู ึก ราวกบั ถกู ภเู ขากดทบั ไว้ ส่ิงเหล่านี้ล้วนเตือนสตินางไม่หยุด หย่อนว่าไม่สามารถนาชายผู้นี้ ไปเทียบเคียงกับเด็กหนุ่ม วยั ละอ่อนไรเ้ ดียงสาในยคุ หลงั ได้เลย หญิงสาวยอมรบั ว่าตวั เองเดาความคิดของเขาไม่ออก ทัง้ หมด ตัวตนของเขาน่ าจะถูกหล่อหลอมมาจากความ ยากลาบากในการดาเนิ นชีวิต เหมือนงานปัน้ ท่ีขรขุ ระไม่เข้ารปู เข้ารอย ต้องใช้ความพยายามและความมุมานะอย่างมากกว่า จะสาเรจ็ ได้ การกระทาของเขากเ็ ช่นกนั ...มีแต่จะมุ่งไปข้างหน้าอย่าง องอาจ ไม่มีความลงั เล และไม่มีคาว่าถอย ตวั นางเองกม็ ีส่วนที่ ทาให้เขาเป็นเช่นนี้ ถานหวนั่ ชิงไม่รวู้ ่ามนั เป็นความผิดของนาง เมื่อครงั้ อดีตท่ีควรต้องสานึ กในภายหลัง หรือเป็ นความดี ความชอบของนางกนั แน่ ท่ีทาให้เขากลายเป็นเช่นนี้ 2

ความเผด็จการของชายบนเตียง ทาให้สติสมั ปชญั ญะ ของนางล่องลอย ท่ีเรียกว่า ‘เผดจ็ การ’ ไม่ใช่เพราะท่าทางพาลของเขา แต่ เป็ นจิตใจเขาท่ีควบคุมได้อย่างเบด็ เสรจ็ คนประเภทนี้ยากจะ รบั มือ ตงั้ แต่ต้นจนบดั นี้ดวงตาคมดจุ ดวงตาเหย่ียวของเขาจอ้ ง เขมง็ อย่ทู ี่นางตลอดเวลา ทาให้ใบหน้าของหญิงสาวแดงกา่ ลาม ไปถึงทรวงอก ในรา่ งรสู้ ึกรอ้ นระอดุ งั่ เอาไฟมาลวก นางตัวแข็งท่ือรู้สึกไม่เป็ นตัวของตัวเองจนต้องหลบ สายตาของเขา แต่ถกู อีกฝ่ ายดึงกลบั มาทุกครงั้ ให้มองตากนั ไม่ จบไม่สิ้น ภายใต้สายตาคู่คม ถานหวนั่ ชิงไม่อาจซ่อนเร้นหรือ ปกปิ ดความคิดในแววตาของตนได้ หญิงสาวทาได้เพียงมองลึก เข้าไปในแววตาดจุ เปลวไฟของเขา นางตระหนกตกใจกบั การ ตอบสนองของตวั เอง จนเกิดความว่นุ วายผดุ ขึ้นในใจไม่หยุด การท่ีต้องรบั ผิดชอบทงั้ หวั ใจและร่างกายพร้อมกนั ทาให้นาง ยากจะควบคุมอารมณ์ได้ แม้นางจะเป็ นคนสองภพ แต่ไม่เคย ประสบกบั พฤติกรรมที่เนื้อตวั แนบชิดอย่างไร้ยางอายเช่นนี้มา ก่อน ราวกบั ร่างกายจะพงั ทลาย ดวงตาพร่าพรายจนแทบจะ สลบไสล แต่กลบั มีสติรบั รทู้ กุ การกระทา 3

หญิงสาวได้แต่มองดูเขาค่อยๆ ละเลียดชิมรสชาติจาก เรือนร่างนาง ขาเลก็ อ่อนระทวย จิตใจเหมือนล่องลอยไปยงั สถานที่ไกลแสนไกล รอจนกระทงั่ หญิงสาวถลาลึกเข้าส่หู ้วงอารมณ์วาบหวาม จิตใต้สานึกมวั เมาในท่ีสุด และเร่ิมท่ีจะใกล้แตะขอบสวรรค์ พลนั ได้ยินน้าเสียงแหบพรา่ อบอ่นุ แฝงความยวั่ ยวนอย่ใู นทีแวว่ มาข้างหู “ทาไมพ่อบา้ นจวนตระกลู ถานถึงกลบั เมืองหลวงยามดึก ด่ืน ไม่ให้เขาอย่ทู ่ีน่ีแล้วหรอื ?” “เพราะ...เพราะว่าข้า...” ถานหวนั่ ชิงกาลงั เคลิบเคลิ้ม จิตสานึกยงั ก่ไู ม่กลบั จึงโพล่งออกไปเช่นนัน้ ทว่าเศษเสี้ยวสติท่ี ยงั หลงเหลือดึงตวั เองกลบั มาได้ในที่สุด ทงั้ ท่ีดวงตายงั ปิ ดอยู่ แต่คาตอบกลบั ชดั เจนย่ิง “เพราะเขาอายุมากแล้ว อยากกลบั บา้ นคืนถ่ิน เขาเรียก ข้าว่าคุณหนูใหญ่ ข้าก็ต้องคานึงถึงมิตรภาพแต่เก่าก่อน เขา ปรารถนารีบกลับไปอยู่พร้อมหน้ าพร้อมตากับครอบครวั ” ขณะที่คาพูดพรงั่ พรอู อกมาน้าเสียงและลมหายใจกย็ งั ไม่คงที่ 4

ขณะที่ฟัง มือหยาบกร้านของชายหนุ่มกค็ ่อยๆ ปัดเรือนผมดา ขลบั ชื้นเหง่ือบริเวณหน้าผากไปด้านหลงั เผยให้เหน็ หน้าผาก เกลี้ยงเกลา กิริยาของเขาแผว่ เบาอบอ่นุ ดงั่ แพรต่วน แต่ดวงตา แหลมคมกลบั จบั จ้องนางตาไม่กะพริบ ราวกบั อยากจะมองให้ ทะลุไปถงึ ความคิดในใจอย่างแท้จริง สีหน้าของถานหวนั่ ชิงเป็ นปกติ ทว่าหน้าผากกลบั ชื้น เหงื่อ เขาจึงหยิบผา้ มาซบั ให้ หญิงสาวคิ ดว่า อาจเป็ นเพราะพ่อบ้านหร่วนเร่งรีบ เกินไปจึงทาให้คนอ่ืนสงสัย ความจริงนางก็คาดการณ์ไว้ แล้วแต่นางรอไม่ไหวจริงๆ สถานที่ที่อวี้ฉี อยู่ห่างจากเมือง หลวงถึงสามร้อยลี้ แมจ้ ะควบมา้ ไม่หยดุ การไปกลบั กย็ งั ต้องใช้ เวลานานถึงสองเดือน และกว่าอีกฝ่ ายจะเตรียมตวั แล้วมาได้ก็ อาจใช้เวลาสามถงึ สี่เดือน สาหรบั นางแล้ว ย่ิงปล่อยเวลาเน่ิ นนานออกไปเท่าไร กย็ ิ่งไมเ่ ป็นผลดีมากขึน้ เท่านัน้ ชายหนุ่มจ้องถานหวนั่ ชิงอยู่ตลอดจนกระทงั่ นางกล่าว จบโดยไม่เอ่ยขดั สายตาจบั สงั เกตและประเมินใบหน้านางไม่ หยดุ หย่อน 5

หญิงสาวพลิกตวั นอนตะแคงหนั ข้างให้ สีหน้ายงั คงเดิม ไม่แปรเปลี่ยน ทว่าหวั ใจกลบั เต้นแรงตลอดเวลาโดยที่นางไม่ อาจควบคุมได้ ย่ิงตื่นเต้นหวั ใจกย็ ่ิงเต้นระรวั ไม่รู้ว่าเขาจะได้ ยินหรอื ไม่ ถานหวัน่ ชิงมนั่ ใจว่า หลงั จากพ่อบ้านหร่วนอ่านเนื้อ ความในกระดาษแล้ว เขาจะต้องทาลายมนั ทนั ทีอย่างแน่นอน ต่อให้เซี่ยเฉิ งจ่สู งสยั ในเมื่อไม่มีหลกั ฐานเสียอย่าง แค่เดินทาง หน่ึงวนั หน่ึงคืนก็เพียงพอให้พ่อบ้านหร่วนออกจากเขตเมือง เว่ยอนั แล้ว พอคิดได้เช่นนี้ใจจึงสงบลงมาเลก็ น้อย ในที่สุดหวั ใจของนางกเ็ ข้าสู่ภาวะปกติ แต่จู่ๆ เขากย็ ่ืน มือดึงร่างบางเข้าไปแนบชิดย่ิงขึ้น แล้วซุกซบกบั แผ่นหลงั ของ นาง “ถ้าเจ้าอยากจะพบกบั ถานเฉิ งจี้กไ็ ม่ใช่ว่าจะไม่ได้ เว่ย อนั กบั เฟิ งหลีใกล้กนั มาก ข้ากบั รองแม่ทัพเมืองเฟิ งหลีสนิ ท สนมกนั ” เมืองเฟิ งหลีอยู่ทางตะวนั ตกเฉียงเหนือห่างจากเมืองเว่ย อนั ไม่ถึงร้อยลี้ เป็ นสถานที่ทุรกนั ดารและล้าหลงั เพราะตงั้ อยู่ แถบชายแดนจึงมีพวกคนเถ่ือนมารบกวน ตลอดทั้งปี 6

พอเขาพดู จบ นางกย็ งั เงียบกริบ ไม่มีถ้อยคาใดระหว่างคนทงั้ คู่ ทนั ใดนัน้ ถานหว่นั ชิงกถ็ กู พลิกตวั ให้หนั กลบั มา นิ้ วมือ เรียวยาวผวาไปจบั ขอบเตียง นางมองเขาด้วยดวงตาที่เบิก กว้าง ชายหนุ่มขยบั มือไปกมุ มือนางไว้แน่น มือแกร่งกอบกมุ นิ้วทงั้ สิบของนาง พลางกดกายแกร่งเข้าหารา่ งที่บอบบางโดยท่ี อีกฝ่ ายไม่ทนั ได้ต้งั ตวั ถานหวนั่ ชิงไม่ได้เปล่งเสียงร้องแม้แต่น้อย เส้นผมบน ศีรษะสยายออกเป็ นริ้วคล่ืน เป็ นเพราะความเจบ็ ปวดเกิดขึ้น อย่างฉับพลนั ทาให้นางสะด้งุ เฮือก เม่ือได้ตวั คนมาไว้ในกามือ กป็ ระหน่ึงว่าเขามิได้สนใจ อะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ระมดั ระวงั เหมือนก่อนหน้า นางจึง ได้แต่อดทน สองมือจบั ขอบเตียงแน่น เขาไม่ยอมปล่อยนางไป โดยงา่ ย เพราะมีความโกรธปะปนอย่ใู นห้วงอารมณ์ จงึ อยากให้ นางเจบ็ ปวดเสียบา้ ง เลบ็ ของถานหวนั่ ชิงจิกอยู่กบั ขอบเตียง นางกดั ริมฝี ปาก แน่น เบือนหน้าไปทางอ่ืน แล้วบอกตัวเองว่า ยงั เหลืออีกส่ี 7

เดือน...ร้อยกว่าวนั ทาไมถึงนานขนาดนี้...แต่เขาอาจจะเบ่ือ นางก่อนกเ็ ป็นได้ ในเม่ืออีกฝ่ ายต้องการแก้แค้น เขากส็ ามารถทาได้อย่าง ไม่ลงั เลและไม่มีคาว่าเสียใจ นางทาได้แค่รอ...รอให้ถึงวนั นัน้ เขากจ็ ะปลดปล่อยนาง ดงั นัน้ นางต้องอดทน...ต้องอดทนให้ถึง ที่สดุ มือเล็กทัง้ สองข้างสนั่ ระริกในอุ้งมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่ เซี่ยเฉิ งจู่มองใบหน้าหญิงสาวที่เริ่มเคลิบเคลิ้มและคล้อยตาม เขากมุ มือนางแน่นขึ้นพลางจบั จ้องลาคองามระหงด้วยสีหน้า มดื ครมึ้ ความโกรธล้นทะลกั ออกมาจากสายตา เดิมทีเขาอยากจะผ่อนแรง แต่กลายเป็ นออกแรงหนัก ขึ้น เพื่อให้นางได้ชิมรสชาติความทรมานที่แท้จริง ทว่าถึงจะ เจบ็ ขนาดนี้ นางกย็ งั ไม่ยอมขอรอ้ งให้เขายกโทษแม้แต่ประโยค เดียว ดึกด่ืนค่อนคืน ลุ่ยจูตื่นขึ้นพลนั ได้ยินเสียงแว่วมา นาง รีบลกุ ไปแงม้ ประตหู ้องออก... ไม่ผิดแน่...นัน่ คือเสียงของคณุ หนู 8

ลุ่ยจูได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกบั คนกาลงั อด กลนั้ แว่วมาเป็ นห้วงๆ น้าเสียงขาดๆ หายๆ แต่ไหนแต่ไรมา คุณหนูไม่เคยร้องไห้ต่อหน้ านางสักครงั้ นอกจากวันที่หนี ออกมาครานัน้ ... คิดแล้วสาวใช้ผู้ภักดีก็แทบจะทนไม่ไหว ไม่รู้ว่าตน สามารถทาอะไรได้บ้าง ควรทาเช่นไรถึงจะดี สุดท้ายก็ได้แต่ น้าตาไหลพรากหน้าห้องตวั เอง เช้าวนั ใหม่ อากาศตอนนี้หนาวยะเยือกยิ่งกว่าทุกวนั แต่บนฟูกในห้องนอนเล็กกลบั อบอุ่น หญิงสาวที่ขยาดกลวั ความหนาวตัง้ แต่เกิด ทุกฤดูเหมนั ต์จาต้องทนรบั ความทุกข์ ทรมาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามคา่ คืนท่ีอากาศหนาวเหน็บ นาง กม็ กั จะนอนไม่หลบั จนต้องพลิกตวั ไปมา ทว่าสองสามวนั มานี้ นางกลบั นอนหลบั ลึกจนถงึ เช้า ถานหวนั่ ชิงร้สู ึกว่าร่างกายกาลงั แนบกบั กาแพงที่อบอ่นุ ความอ่นุ ซ่านแผไ่ อรอ้ นเข้ามาในร่าง ไม่มากและไม่น้อยเกินไป ความอบอุ่นแบบพอเหมาะพอดีและแสนสบายอย่างยิ่ง จิตใต้ สานึกของนางอยากจะเข้าไปแนบชิดอีกหน่อย หญิงสาวจึง ค่อยๆ ขยบั ขยุกขยิกไปทางด้านหลงั ร้สู ึกย่ิงอ่นุ สบายกว่าเดิม 9

แม้แต่เตาอุ่นมือในถุงผ้าแพร หรือกระทัง่ เตาผิงก็ยังเทียบ ‘กาแพงอ่นุ ’ นี้ไมต่ ิดเลยด้วยซา้ ‘กาแพงอุ่น’ ด้านหลงั เคลื่อนไหวคล้ายลุกขึ้นนัง่ เผยให้ เหน็ แผน่ หลงั ตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อ มีรอยแผลเป็นตื้นอย่หู ลาย แห่ง เพราะเขาฝึ กวรยทุ ธต้งั แต่ยงั เลก็ รา่ งกายจึงมีกระแสความ ร้อนไหลเวียนตลอดเวลา ถึงร่างกายจะเปลือยเปล่าท่ามกลาง บรรยากาศเย็นเยียบจนแทบจะเป็ นน้าแข็ง เจ้าตัวก็ไม่รู้สึก หนาวแมแ้ ต่น้อย เซี่ยเฉิ งจู่ไม่รู้ว่าตนนัง่ มองนางหลบั ใหลอยู่นานเท่าไร ชายหนุ่มใช้ฝ่ ามือลูบไล้ไหล่กลมมนแล้วค่อยๆ ก้มตวั ลงด้วย ความปรารถนาที่ยงั มากล้น สุดท้ายกลบั ชะงกั เขากลืนน้าลาย ลงคอแล้วตดั ใจลกุ ขึน้ อย่างแผว่ เบา ตอนนี้ อากาศหนาวแผ่นดินราวกับฉาบด้วยน้าแข็ง เพียงแม่ทพั หวั เมืองเปิ ดประตูออกมา สายลมจากทางเหนือก็ พดั พาความหนาวเยน็ มาหา คล้ายกบั มีดเลก็ ที่กรีดลงบนแก้ม แต่สาหรบั เซ่ียเฉิ งจ่ทู ่ีฝึ กกาลงั ภายในมาแรมปี เขาค้นุ ชินกบั มนั เป็ นอย่างดี เพียงเสื้อผ้าชนั้ เดียวกส็ ามารถรบั มือกบั โจมตีแค่นี้ ได้อย่างสบาย 10

เพียงไม่ถึงเค่อเซี่ยเฉิ งจู่ก็เดินมาถึงค่ายทหารท่ีประตู เมืองทางเหนือแล้ว เขาเดินผ่านลานฝึ ก ได้ยินเสียงฝึ กซ้อมจากเหล่าทหาร ชายหนุ่มมุ่งหน้ากลบั จวนท่ีพกั แล้วทาการผลดั เปล่ียนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกมาด้วยสีหน้าสดใส ท่าทางสบายอกสบายใจ ชายหนุ่มเดินตรวจตราการฝึ กทหารนอกกาแพงทิศเหนือไป รอบหน่ึง แรกเริ่มตอนท่ีทุกคนเพ่ิงเข้ามาเป็ นทหาร แต่ละนาย สวมเสื้อผ้าเก่าขาดและเป่ื อยยุ่ย แม้แต่ชุดเกราะใส่รบและ รองเท้าทหารกม็ ีไม่ครบ แต่มาตอนนี้ ทหารทุกนายมีรองเท้า สวมใส่ชุดเกราะสีดา แผ่นหลงั เหยียดตรง ใบหน้าอิ่มเอมสดใส ถึงแม้จะยังมีอาวุธไม่พรงั่ พร้อม แต่ทหารวันนี้ กับวันนั้นก็ แตกต่างกนั อย่างชดั เจน ทหารทุกนายฝึ กซ้อมอย่างมุ่งมนั่ และตงั้ ใจ ท่าทางห้าว หาญและฮึกเหิม ท่านแม่ทพั หวั เมืองจึงเอ่ยปากชมขณะเดิน ตรวจการ “ดีมาก!” 11

จงั หวะนัน้ เองตู้เหอและนายทหารกลุ่มหน่ึงที่เพ่ิงกินมื้อ เช้าเสรจ็ กเ็ ดินผ่านมา เม่ือพบใต้เท้าเซ่ียต่างกท็ าความเคารพ แล้วเอ่ยทกั ทายอย่างพรอ้ มเพรียงกนั “คารวะใต้เท้า!” จากนัน้ คนทงั้ กล่มุ กเ็ ดินพลางพดู คยุ กนั ไปตลอดทาง “ใกล้จะสิ้นปี แล้ว อาหารในค่ายนับวนั จะยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆ มื้อเช้าวนั นี้มีแป้ งทอดแผ่นใหญ่จานวนมากเพียงพอสาหรบั ทหารทุกนายในค่าย แล้วยงั มีน้าแกงเนื้อท่ีรสชาติอร่อยยิ่ง ถ้า หากกินได้แบบไม่อนั้ ข้าสามารถกินได้แปดอนั เลยทีเดียว น่า เสียดาย...ตาเฒ่าเฉาตระหนี่ขี้เหนียวเกินไป น้าแกงมีเนื้อบด นิดเดียวคงไมก่ ล้าใส่เนื้อชิ้นโตล่ะสิ...” “แค่มีเนื้อบดกไ็ ม่เลวแล้ว เจ้าดสู ิว่าคนในค่ายมีตงั้ เท่าไร ประตูเหนือแห่งเดียวกป็ าไปเกือบพนั แล้ว หากหน่ึงคนต่อเนื้อ หนึ่งชิ้น ฆ่าหมทู ี่เลีย้ งไว้ในค่ายทงั้ หมดมาประเคนกย็ งั ไมพ่ อ!” “ข้าจะบอกอะไรให้ ท่ีจริงงบอาหารของทหารใช้จ่ายไป หมดแล้ว ไมร่ วู้ ่าเมื่อไรจะได้กินเนื้อชิ้นใหญ่สกั มอื้ ” 12

“ใกล้แล้วล่ะ จวนจะถึงตรษุ จีนแล้ว พอถึงวนั นัน้ พวกเรา จะได้ก่อเตาไฟเลก็ ๆ กบั ใต้เท้า...” หลายคนมองไปทางแม่ทพั หวั เมืองพลางพดู ไปด้วย พวก เขาเหน็ กบั ตาตวั เองว่าเม่ือวานใต้เท้าล่ากวางมาได้ตวั หน่ึง แต่ กลบั เอากลบั ไปหมดเสียอย่างนัน้ แต่ก่อนใต้เท้าเซี่ยใจกว้าง แค่ใต้เท้าโบกมือ คนกก็ รไู ป เอากวางมาแบ่งปันกนั ไฉนวนั นี้กลบั ปิ ดปากเงียบกริบ ขนาด พวกเขาพูดจนลิ้นแทบขาดแล้วกย็ งั ไม่สนใจเลยสกั นิ ด ดงั นัน้ พวกเขากค็ วรจะหยุดคิดเพ้อเจ้อ เลิกหวงั ว่าลาภปากจะลอยมา ได้แล้ว ตู้เหอกบั นายทหารสองสามนายท่ีเดินมาด้วยกนั ต่าง หลุบตาลง แน่ล่ะสิ...ชายหนุ่มผ้นู ี้มีเมียแล้วนี่นา เขาจึงไม่เหมือน เดิม หากมีของดีๆ กค็ งไม่ยอมแบ่งปันให้เหล่าพ่ีน้องอีกแล้ว ล้วนรีบนากลบั ไปโอ๋เอาใจเมียคนงาม คนทงั้ กลุ่มเดินกลบั เข้าจวนมาด้วยกนั แล้วนัง่ รอบโต๊ะ ในห้องโถงใหญ่ “ใต้เท้า วนั นัน้ ที่ท่านเชิญอาจารยส์ ามส่ีคนมา 13

ฝึ กสอนเหล่าทหาร ข้าเองกเ็ รียนกบั อาจารยม์ าหลายกระบวน ท่า ที่แท้การใช้หอกกต็ ้องมีวิธีของมนั ทงั้ การออกแรงและการ ประหยดั แรงกระทงั่ ความกล้าในการฆ่าศตั รใู นสนามรบอย่าง ไม่กลวั เกรง ข้าว่าช่วงนี้การฝึ กทหารของเรามีแบบแผนขึ้น หากฝึ กเช่นนี้ไปได้สักคร่ึงปี พวกเรายงั จะต้องกลวั พวกคน เถื่อนนัน้ อีกร!ึ ” “นัน่ เป็ นเพราะความสามารถของใต้เท้าจึงมีเงินซื้อ อาหาร แต่ก่อนทหารทุกนาย ใบหน้าซูบตอบตาเหลืองโปน ผอมอย่างกบั ท่อนฟื น ให้พวกเขาฝึ กเพลงหอกกไ็ ม่ร้วู ่าจะมีแรง จบั หรือไม่ ต้องบอกว่าใต้เท้าเก่งจริงๆ ตอนนี้พวกเรามีอาหาร กินเพียงพอ ทหารแต่ละนายร่างกายาเอวกลมทีเดียว ถึงขนาด นี้แล้วหากยงั ไม่เป็นรปู เป็นรา่ งนี่สิแปลก” 14

59 หอบหิ้ว “ช่วงนี้ พวกโจรเถื่อนมีการเคล่ือนไหวอะไรบ้างไหม?” เซี่ยเฉิงจเู่ อ่ยถามขึน้ มา นายทหารทงั้ หมดต่างมองไปยงั ต้เู หอ “ช่วงนี้หิมะตกหนักปกคลุมทวั่ ทงั้ ภเู ขา ถนนหนทางไม่ ค่อยดี ถึงพวกมนั อยากจะขี่ม้าข้ามป่ าข้ามเขามาจ่โู จมพวกเรา กย็ ่อมไม่ใช่เรอ่ื งง่าย โดยเฉพาะตอนนี้พชื พรรณแห้งแล้ง เสบยี ง อาหารกไ็ ม่เพียงพอ เกรงว่าน่าจะไม่มาแล้วล่ะ...” กต็ อนนี้เว่ย อนั ไม่เหมือนเม่ือก่อนท่ีมีอดีตผ้ปู กครองเมืองนัง่ หวาดกลวั จน หวั หดหลบซ่อนตวั อย่แู ต่ในหลมุ ประโยคสดุ ท้ายได้แต่คิดในใจ ไมไ่ ด้พดู ออกไป ... กาแพงเมืองด้านนอกสร้างเสรจ็ ไปแล้วสองในสามส่วน หากพวกมนั อยากจะเข้ามาโจมตี กจ็ ะเหลือช่องว่างให้บุกได้ เพียงหน่ึงในสาม และตาแหน่งนัน้ ใต้เท้าเซี่ยกส็ งั่ ให้ทหารแปด รอ้ ยนายคอยเฝ้าระวงั อย่ตู ลอดเวลา 1

“รอปี หน้าเข้าฤดูใบไม้ผลิ หลงั จากสร้างกาแพงที่เหลือ แล้วเสรจ็ พวกเรากท็ าระเบิดให้มากหน่อย ใครหน้าไหนกล้า เข้ามาก็ระเบิดพวกมนั ให้ตายเป็ นจุณเสียเลย ดูสิว่าพวกโจร เถ่ือนยงั จะกล้าเข้ามาเมืองเว่ยอนั ของเราอีกไหม!” ต้เู หอพดู มาถึงตรงนี้ นายทหารทงั้ หลายกร็ สู้ ึกฮึกเหิม ไม่ เพียงแค่พวกเขาเท่านัน้ ประชาชนในเมืองเว่ยอนั กค็ งยินดีไม่ น้อย เพราะผ้คู นในแคว้นอี้ทุกหวั ระแหงต่างกเ็ คยได้รบั ความ ทุกขร์ ะทมจากพวกคนเถื่อนที่ล่วงลา้ เขตชายแดนเข้ามา หาไม่ แล้ว เมืองเว่ยอนั ท่ีใกล้ปากแม่น้าทงั้ สองฟากฝัง่ ผืนดินอุดม สมบรู ณ์มีป๋ ยุ มาก อีกทงั้ ทดน้าเข้านาสะดวกคงไม่ได้มีสภาพผนื ดินแห้งแล้งไร้คนหว่านไถ ท่ีนาท่ีเคยอดุ มสมบรู ณ์เปล่ียนเป็นที่ รกรา้ งว่างเปล่าเช่นนี้ “ถึงแม้หิมะจะตกหนักปกคลุมทวั่ ทงั้ ภเู ขา แต่พวกโจร เถ่ือนมนั ใจกล้าทัง้ ยงั ขาดแคลนอาหาร พวกมนั อาจจะยอม เสี่ยงบุกเข้ามากไ็ ด้ พวกเราต้องคอยเฝ้าระวงั และจบั ตามอง เส้นทางของพวกมนั ให้ดี” เซี่ยเฉิ งจู่กล่าวอย่างรอบคอบ “อีก อย่าง นอกเมืองยงั มีผ้ลู ี้ภยั ไม่น้อยท่ีไร้ท่ีอยู่ ถ้าวนั หน่ึงพวกคน เถอื่ นคิดจะจโู่ จมเมืองแล้วผา่ นมาพบเข้า ข้าไม่อยากคิดถึงผลที่ จะตามมาเลย” 2

“ใต้เท้าอย่าได้กังวล ตอนนี้ ข้าได้วางสายสืบไว้ตาม ตาแหน่งดงั กล่าวแล้วขอรบั และพยายามจดั หาที่ให้ผ้ลู ี้ภยั อยู่ แล้ว แม้อากาศจะหนาวจนดินแขง็ ยากจะขุดพื้นอย่างมากก็ ตาม...” พวกมนั ก็น่าจะรู้อยู่แล้ว ใต้เท้ารบั พวกลี้ภยั ไว้จานวน มากขนาดนี้ กเ็ พื่อใช้ในการบุกเบิกถางพงในฤดใู บไม้ผลิปี หน้า ไม่เช่นนั้นผืนนาจานวนมหาศาลก็คงไร้คนทา อีกไม่นานก็ สามารถแก้ไขปัญหาพวกลี้ภยั ได้แล้ว และการที่พวกเขามาอยู่ เขตชายแดนเช่นนี้ เสบียงอาหารย่อมเป็นส่ิงสาคญั มากที่สดุ “วนั ก่อนมีจดหมายส่งมาจากรองแม่ทพั ฮวั้ ว่าเขาได้ปื น ไฟมาหลายกระบอก พวกเจ้ากร็ ีบเตรียมลูกน้องกบั ม้าให้พร้อม ไว้ พวกเราจะไปเอาปื น” พอใต้เท้ากล่าวจบ ใบหน้าของบรรดา นายทหารกด็ มู ีความสขุ ขนึ้ มาทนั ที ปื นไฟ...ของสิ่งนัน้ ดีมาก ได้ยินมาว่าสามารถยิงนกได้ใน ระยะหนึ่งร้อยก้าว เป็นอาวธุ ร้ายแรงท่ีเคยได้ยินแต่คนเล่าขาน ทว่าไมเ่ คยได้สมั ผสั ลบู คลา “รองแม่ทพั ฮวั้ รทู้ ี่ซ่อนของพวกคนเถ่ือนแล้วงนั้ หรือ?” 3

“ฮ่าๆๆ สงสยั พวกโจรจะประเมินพวกเราตา่ เกินไป” “คาดว่าทางเฟิ งหลีคงอยากได้เสบียงอาหารแลกกบั อาวธุ ไม่รวู้ ่าครงั้ นี้จะต้องการเพิ่มอีกก่ีเกวียน...” ตอนนี้เงินในมือของพวกเขามีเพียงพอสาหรบั ซื้อหา เสบียงอาหารมาตุนไว้ จึงสามารถนาไปแลกกบั ปื นไฟที่เป็ น ของหายากได้ นายทหารเหล่านี้ล้วนเป็ นลูกน้องคนสนิ ทของเซ่ียเฉิ งจู่ พวกเราต่างรบั คาสงั่ และร้ดู ีว่าเร่ืองนี้จะต้องเกบ็ เป็ นความลบั แต่ละคนมีสีหน้าชื่นม่ืนแล้วพยกั พเยิดแบบรู้กนั พอจบการ ประชุมใต้เท้าเซี่ยจงึ โบกมอื ไล่ให้พวกเขาไปเตรียมตวั กระทงั่ เหลือตู้เหอเป็ นคนสุดท้าย เขารบั ป้ายชื่อจากใต้ เท้าเพื่อไปเอาเสบียงอาหารในคลงั เวลานี้ห้องคลงั ไม่อนุญาต ให้เข้าออกโดยง่าย หากจะเข้าไปต้องอาศยั ป้ายช่ือใต้เท้า และ ถ้าต้องการใช้สิ่งใดกใ็ ห้นายทะเบยี นจดบนั ทึกเอาไว้ ก่อนที่ตู้เหอจะเดินออกไปพลนั นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “เมื่อวานเถ้าแก่ชวีให้คนส่งผ้าแพรต่วนมาจานวนมาก สีสนั สดใสใหมเ่ อี่ยมทีเดียว ใต้เท้าอยากเลือกไว้สกั กี่พบั ขอรบั ” 4

หากกาแพงเมืองด้านนอกสร้างเสรจ็ ทวั่ ทงั้ เว่ยอนั กจ็ ะ แข็งแกร่งไม่สามารถตีให้แตกได้ง่ายๆ จากนั้นก็จะมีคน หลงั่ ไหลเข้ามาในเมืองจานวนมาก ชวีเซิ่งเฟิ งวาดหวงั อยากจะ ให้รา้ นค้าผา้ ของเขาครอบคลุมไปถึงนอกเมือง ไม่ว่าจะเป็นเงิน หรือเป็ นพบั ผ้ามกั ส่งมากานัลเสมอ เพราะใต้เท้าไม่รบั เงิน เขาจึงมกั จะส่งของมาให้ ครานี้เขาได้ผ้าแพรต่วนหายากย่ิงมา จากเมืองหลวง เป็ นผ้าเนื้อดีที่ไม่ได้มีวางขายทัว่ ไป แม้แต่ บตุ รสาวและภรรยาของตระกลู ชวีกย็ งั ไม่มีสิทธ์ิครอบครอง “มีเท่าไร?” เซ่ียเฉิงจถู่ าม “ราวๆ สิบกว่าพบั อย่ใู นเกวียนเล่มเลก็ ” “ส่งมาให้หมดเลย” “เอ่อ...ขอรบั ” ตู้เหอได้แต่ตอบรบั เพราะตอนนี้พูดอะไร ไมอ่ อกแล้ว เมอื่ ก่อนหากชวีเซิ่งเฟิ งส่งผา้ พบั มาประจบ ใต้เท้ากม็ กั จะ เอามาแบง่ ให้พวกเขาเสมอ ตระกลู ชวีส่งของมาให้สองปี แต่ใต้ เท้าเซี่ยไม่เคยเกบ็ ไว้เลย เกือบทงั้ หมดจะแบ่งให้บรรดาฮหู ยิน 5

ของหวั หน้าทหาร แต่ดทู ่าครานี้ใต้เท้าคงไม่เกรงใจพวกเขาอีก แล้ว เม่ือตู้เหอเดินพ้นประตูใหญ่ไปแล้วกต็ บปากตวั เอง...ไม่ สมควรบอกเลย ต่อไปนี้แม้แต่เศษผา้ สกั ชิ้นกค็ งไมม่ ีแล้ว วันนี้ ถานหวัน่ ชิ งรู้สึกเจ็บคอ กว่าจะสอนเสร็จสอง ห้องเรียนกแ็ ทบไม่มีเสียง หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านด้วยรองเท้าที่เปี ยกชุ่มหิมะ เหน็ ผา้ แพรต่วนหลากสีสนั หลายพบั วางอย่บู นโตะ๊ กลางห้อง ขอบตาของลุ่ยจูยงั คงบวมเล็กน้อย แต่อารมณ์กลบั ดี เป็ นพิเศษ เม่ือเหน็ ถานหวนั่ ชิงเดินเข้ามา สาวน้อยกห็ น้าบาน เผยรอยยิ้มแฉ่ง “คุณหนูเจ้าคะ เมื่อเช้าใต้เท้าเซ่ียให้คนส่งผ้า พบั มาให้หน่ึงเกวียน ข้าดึงเอาผ้าสีขาวมาทาฟูก และทาชุดตวั ในสองชุด ผ้าพวกนี้เนื้อดี คงใส่สบายกว่าผ้าฝ้ายแน่เลยเจ้า ค่ะ” ลุ่ยจกู ล่าวพลางคิดในใจ จะว่าไปแล้วในใจใต้เท้าเซ่ียกม็ ี แต่คณุ หนู ดสู ิ...แพรต่วนตงั้ หน่ึงเกวียนแล้วยงั เนื้อกวางท่ีหอบ หิ้วมาทาให้กินด้วยตัวเองอีก สองสามวันก่อนก็ตัง้ ใจดูแล 6

คณุ หนูเป็นพิเศษ ทงั้ แพะม่วงหายากท่ีจบั มาได้ แล้วยงั ให้คนนา เคร่ืองประดบั มาส่งอีก เขาจดั หาปัจจยั ส่ีมาให้อย่างครบครนั นัน่ เป็นเพราะมีคณุ หนูนัง่ อย่ใู นหวั ใจแล้วจริงๆ นางไม่ได้มองว่าของเหล่านี้ เป็ นส่ิงเลก็ น้อย ถึงแม้ของ พวกนี้จะไม่ได้มีราคาสูง แต่ทุกอย่างที่สรรหามาให้ล้วนเป็ นส่ิง ท่ีอานวยความสะดวกสบายให้กบั คุณหนูทงั้ นัน้ ซ้ายงั แฝงไว้ ด้วยความเป็ นห่วงจนออกนอกหน้ า และเพราะว่าชอบคณุ หนู จึงไม่แปลกที่แม่ทพั หวั เมืองจะ เอ่ยปากสู่ขอคุณหนูในครงั้ นั้น แต่คาพูดของคุณหนูท่ี เอ่ย ปฏิเสธน่ีสิ . . .ช่างเด็ดขาดและโหดร้ายเกินไปหน่อย จนใต้ เท้าเซี่ยถึงกบั ไปไมเ่ ป็นเลย เขาคงจะรสู้ ึกเสียหน้าไมน่ ้อย ล่ยุ จคู ิดว่า ขอเพียงคณุ หนูเหน็ แก่หน้าเขาสกั นิ ด ทาตาม ความต้องการของใต้เท้าผนู้ ัน้ กค็ งดี สุดท้ายแล้วลุ่ยจกู เ็ ป็ นแค่เดก็ รบั ใช้อายุแค่สิบห้าเท่านัน้ น้าตายงั ไม่เหือดแห้งจากเมอื่ วาน ตอนนี้กลบั เปลี่ยนเป็นดีอกดี ใจหยิบผ้าทอขึ้นมา ซ้ายังช่วยพูดถึงความดีของใต้เท้าอีก ต่างหาก 7

ถานหวนั่ ชิงฟังอย่างน่ิ งเฉย นางยงั รู้สึกเหน็ดเหน่ือย ปลายจมูกมีเหง่ือเมด็ เลก็ ซึมออกมา หญิงสาวยงั ไม่มีกะจิตกะ ใจจะหนั ไปมองผ้าแพรสีสนั สวยงามเหล่านัน้ ได้แต่วางย่าม หนังสือลงแล้วเอ่ยถามล่ยุ จเู สียงแหบแห้ง “มีน้ารอ้ นไหม?” “คณุ หนูอยากอาบน้าหรือเจ้าคะ? ข้าเตรียมไว้ตลอดอยู่ แล้วเจ้าค่ะ” เพราะตอนที่อย่ใู นจวนถกู เลี้ยงดมู าจนค้นุ ชิน เกรง ว่าหากเจ้านายต้องการใช้น้าแล้วจะไม่มี ดงั นัน้ ในห้องครวั จึง ต้องต้มน้าร้อนไว้ตลอด พรอ้ มให้ตกั มาใช้ได้เลย เดก็ สาวรีบจดั เตรียมน้าอาบให้อย่างรวดเรว็ น้ารอ้ นหนึ่ง ถงั ผสมกบั น้าเยน็ สองถงั เมอ่ื เรียบรอ้ ยถานหวนั่ ชิงกล็ งไปแช่ใน อ่างพลางผ่อนลมหายใจเบาๆ นางหนั ไปเหน็ ลุ่ยจกู าลงั ถือเสื้อ เอ๊ียมและกางเกงเอ๊ียมจึงรีบยื่นมือไปห้าม “เดี๋ยวก่อน อนั นัน้ วางลง ข้าจะซกั เอง...” ล่ยุ จตู กใจจนดวงตาเบิกโพลง ตลอดชีวิตนี้ของคณุ หนูไม่ เคยซกั เสื้อผา้ มาก่อน แล้วเหตใุ ดจ่ๆู ถงึ อยากจะซกั เอง “เสื้อผา้ ของคณุ หนู ขา้ เอามือขยี้ไมก่ ่ีทีกส็ ะอาดแล้ว ไมเ่ ปลืองแรงหรอก เจา้ ค่ะ” 8

กล่าวจบลุ่ยจูกเ็ ดินออกประตูไป ไม่ได้เหน็ สายตาเคอะ เขินท่ีถานหวนั่ ชิงจ้องกางเกงเอ๊ียมนัน่ มือของนางได้แต่ชะงกั ค้างอย่างเก้อๆ … เฟิ งหลีไม่ใช่เมืองที่มีผคู้ นหนาแน่นเหมอื นกบั เมืองอื่นๆ สถานท่ีแห่งนั้นทัง้ เย็นยะเยือกและเงียบเหงาเปล่า เปลี่ยว อาจกล่าวได้ว่าเป็ นสถานท่ีท่ีเหน็บหนาวและทรมาน เป็นเส้นทางท่ีอนั ตรายสาหรบั คนเดินเท้า บนรถม้า ถานหวนั่ ชิงเลิกผา้ ม่านหน้าต่างออก หากว่าไป ตามท่ีเซี่ยเฉิ งจู่บอก เฟิ งหลีห่างจากเมืองเว่ยอนั ไม่ถึงร้อยลี้ กาแพงก่อด้วยอิฐ แต่ตอนนี้มองไปข้างหน้าล้วนมีแต่หิมะขาว โพลนกว้างใหญ่สุดลูกหลู ูกตา นอกเสียจากหิมะกม็ ีเพียงก้อน หิน พืน้ ท่ีบกุ เบิกถางพงทาไรไ่ ถนาอย่หู ่างจากกาแพงเมืองสิบ กว่าลี้ ตอนนี้เห็นแค่กระท่อมปลายนาผพุ งั สามส่ีหลงั และไร้ ผคู้ นอย่อู าศยั มีรอ่ งรอยของผคู้ นน้อยมาก เดินทางมานานแล้ว กย็ งั ไม่เหน็ แม้แต่คนเดียว 9

เมื่อเทียบกบั เว่ยอนั แล้ว เฟิ งหลีจะมีความยากจนข้น แค้นมากกว่า เพราะถึงเว่ยอนั จะเปล่าเปลี่ยวแต่กม็ ีลุ่มแม่น้า ฉางเจียงตอนใต้และมีหมู่บ้านประปรายตามริมแม่น้า เมื่อคิด มาถึงตรงนี้ ใบหน้ าถานหวัน่ ชิงก็ฉายแววเจ็บปวดรวดร้าว ออกมา หากไม่ใช่เพราะตนหลบหนีมาได้ เวลานี้ตวั นางเองก็ อาจจะต้องทาไรไ่ ถนา ลาบากยากเขญ็ ไปแล้ว ผ้คู นที่มายงั สถานที่สาหรบั ผ้ถู กู เนรเทศโดยมากชีวิตแต่ เดิมไม่เคยต้องทุกข์ยากลาบากมาก่อน กระทัง่ เข้าไปอยู่ใน เมืองนี้ ความทกุ ขย์ ากลาบากอย่างใหญ่หลวงจงึ ค่อยเร่ิมต้นขึน้ มือบางเกาะกมุ ผ้าม่านแน่น หญิงสาวทอดสายตามอง ออกไปด้านนอก เม่ือรถม้าหยุดลงกไ็ ด้ยินเสียงหินจุดไฟตาม ด้วยเสียงไฟที่ลุกไหมฟ้ ื น การออกเดินทางคราวนี้มีทงั้ กลุ่มคนที่ข่ีม้าและนัง่ บนรถ ม้า พรอ้ มเสบยี งอาหารอีกสามเกวียน เพ่ือเป็นการย่นระยะทาง พวกเขาจึงใช้เส้นทางลดั โดยการข้ามผา่ นธารน้าแขง็ กีบเท้าทงั้ สี่ของม้าถกู ห่อหุ้มไว้ ทาให้เวลาเหยียบยา่ บนถนนไม่มีเสียง ยงั สามารถป้องกนั ความหนาวเยน็ ให้ม้าได้ 10

ฤดูหนาวปี นี้ ถือว่าหนาวมากท่ีสุด แม้ไม่ถึงขนาดถ่ม น้าลายแล้วกลายเป็ นน้าแขง็ แต่ลมหายใจกอ็ อกมาเป็ นไอ ชวั่ เวลาประเด๋ียวเดียวความหนาวเหน็บก็ย้อมริมฝี ปาก หนวด เคราไปจนถึงคิ้วให้ขาวโพลน ถานหวนั่ ชิงเป็ นคนเดียวที่นัง่ รถม้าซ่ึงไม่มีสินค้าบรรทุก เป็ นรถม้าคนั เลก็ ท่ีด้านนอกดแู ล้วธรรมดาไม่มีความพิเศษแต่ อย่างใด ทว่าภายในดงั่ สรวงสวรรค์ ห้องโดยสารห่อห้มุ ด้วยขน สตั วห์ นานุ่มทงั้ หมด ไม่มีส่วนของเนื้อไม้โผล่ให้เหน็ เลยสกั นิ ด มีที่นอนพกั ผอ่ นและหมอนกใ็ ช้ผา้ ท่ีสีสนั สวยงามทาขึน้ มาอย่าง ดี มีโถใส่น้าร้อนห้าใบวางให้ความอบอุ่นนางจึงไม่ลาบากนัก ทงั้ ท่ีเดินทางอยู่ท่ามกลางอากาศท่ีหนาวเหน็บ ทว่าความเยน็ ไมส่ ามารถกลา้ กรายเข้ามาด้านในได้เลย เหมอื นกบั ถกู ตดั ขาด จากโลกภายนอก ในเมืองจะมีรถม้าเช่นนี้เป็ นจานวนมาก แต่ สาหรบั เว่ยอนั แล้วนับว่าหรหู รามากทีเดียว ไม่รวู้ ่าใต้เท้าเซี่ยไป หามาจากไหน หญิงสาวซ่ึงกาลงั นอนอยู่บนฟูกนุ่มนิ่ มถึงกบั ตะลึงงนั เมื่อประตูผ้าม่านหนาหนักถกู เปิ ดออก ลมหนาวพดั กรเู ข้ามา ทนั ที 11

เซี่ยเฉิ งจู่ยงั คงสวมชุดดาทงั้ ร่าง ในมือประคองชามโจก๊ รอ้ นแล้วก้าวเท้าเข้ามาในรถ ในป่ าเขาท่ีเปล่าเปลี่ยวห่างไกลชุมชนเช่นนี้ น้าร้อนหา ได้ไม่ง่ายนัก และการกินของร้อนกไ็ ม่ง่ายเช่นกนั หากไม่พา ‘สตรี’ ที่ ‘ลา้ ค่า’ คนนี้มาด้วย เซ่ียเฉิ งจ่กู บั ตู้เหอและคนอ่ืนๆ ก็ คงกินอาหารแห้งแขง็ ๆ พรอ้ มกบั กระดกสรุ าเท่านัน้ กไ็ ปได้แล้ว ไมต่ ้องย่งุ ยากหยดุ ขบวนมาก่อไฟ แถบนี้ต้นไมน้ ้อยดินแห้งกรงั ใช่ว่าอยากจะตดั ฟื นมาก่อไฟกส็ ามารถหยิบฉวยมาได้ทนั ทีเลย เสียท่ีไหน ถานหวัน่ ชิ งรู้ตัวดี ว่าตนทาให้ คนอื่ นยุ่งยากและ เดือดร้อนเพียงใด หญิงสาวจาเป็นต้องมีคนดแู ลกจ็ ริง แต่ในใจ หาได้มีความเห็นอกเห็นใจสักนิ ดไม่ นางนอนบนรถม้าอุ่น สบายอย่างไมล่ ะอายใจแม้แต่น้อย จะโทษนางได้หรือ? นางไม่ได้อยากจะมาเฟิ งหลีสัก หน่อย ชายผ้นู ี้ต่างหากที่ต้องการลากนางมาด้วยให้ได้ โดยไม่ สนว่านางจะต่อต้านหรอื คดั ค้านแต่อย่างใด 12

เม่ือมาแล้วกใ็ ช่ว่านางจะไม่ร้สู ึกร้สู า เพราะในสายตาคน อื่นนางก็คือคุณหนูตระกูลถาน หญิงสาวที่ไม่ได้อยู่ในโลก มนุษยน์ ี้มานานแล้ว ถือว่าตายแล้ว หลงั จากที่ถกู เนรเทศออกจากเมืองหลวง สาหรบั คน ตระกลู ถาน นางคงไม่อาจได้อยู่ร่วมกนั ทาได้เพียงมองจากท่ี ไกล แล้วอย่างไรเล่า ขอแค่พวกเขามีชีวิตท่ีดีกพ็ อแล้ว แต่ถึง พวกเขาจะลาบาก นางกม็ ีปัญญาทาได้แค่มองเท่านัน้ ไม่มีทาง ช่วยใครได้เลย นางคิดเช่นนี้แล้วจะทาไม? ตอนนางอยากมาก็ไม่ให้มา พอนางไมอ่ ยากมากบ็ งั คบั ให้มาเสียอย่างนัน้ นิ สยั ถานหวนั่ ชิงแม้จะอ่อนโยน แต่ใบหน้ายากจะปกปิ ด ความไม่ยินดีอย่างชดั เจน กล่ิ นหอมของโจ๊กร้อนๆ ลอยมาแตะจมูก นางไม่ สามารถทนหิวได้ต่อไป จากที่นอนน่ิ งอยู่ใต้ผ้าห่มพลนั ลุกขึ้น ย่ืนมอื ไปรบั ชามโจก๊ ที่ส่งมาแล้วกินข้าวไม่พดู ไมจ่ า ชามโจ๊กร้อนพออยู่ในฝ่ ามือก็อุ่นอย่างเหมาะเจาะ ให้ ความรสู้ ึกสบายเป็นอย่างย่ิง 13

เซ่ียเฉิงจ่มู องหญิงสาวรบั ชามแล้ว ทว่ายงั ไม่กลบั ออกไป เขานัง่ อย่ขู ้างๆ นาง หยิบเสื้อคลมุ ขนจิ้งจอกแต่งผา้ ดิ้นสีเขียวท่ี วางอย่บู นที่นอนมาคลมุ ไหล่ให้นาง 14

60 เฟิ งหลี ถานหวนั่ ชิงหิวมาก นางไมใ่ ส่ใจว่าข้างๆ จะมีใครอย่ดู ้วย ทาเพียงหยิบช้อนขึ้นมาคนแล้วตักโจ๊กเข้าปาก โจ๊กทาได้ เหนียวข้นแถมใส่หมูบดด้วย รสชาติอร่อยยิ่งนัก แต่ถานหวนั่ ชิงกลบั ตกั เนื้อหมูบดไปไว้ด้านข้างด้วยความเคยชิน ซึ่งอาจจะ ดูประหลาดในสายตาคนอ่ืน แต่สาหรบั นางแล้วไม่ได้รู้สึก แปลกอะไรเลย ทว่าคนข้างๆ ซึ่งนัง่ มองนางกินอาหารมานาน คิ้วหนา ขมวดเป็ นปมแล้ว ชายหนุ่มเอ่ยตาหนิ อย่างไม่เกบ็ งาความคิด “เจ้าไม่เพียงมีโจก๊ ให้กิน แล้วยงั จะเลือกกินอีก เจ้าไม่ร้เู ลยหรือ ว่าเนื้อหมใู นโจก๊ น่ีมีคนมากมายแค่ไหนต้องการแย่งมนั ?” เฟิ งหลีมีแต่ผืนดินรกร้างแห้งแล้ง ผ้คู นยากจน แค่มีผกั ผสมอยู่ในโจก๊ เลก็ น้อยกด็ ีใจจนน้าตาแทบไหล ยิ่งไม่ต้องพดู ถึง เนื้อ คนที่ไม่ได้กินเนื้อมานานแรมปี มีอย่มู ากมายนัก ถานหวนั่ ชิงได้ยินก็ถึงกบั สาลกั ส่ิงที่เขาพูดไม่ผิดเลย นางเองถกู เลี้ยงมาแบบกินทิ้งกินขว้างตลอด ไม่เคยคานึงถึง การประหยดั พอหวนนึกถึงวนั ท่ีเคยอยู่ดีกินดี หญิงสาวก็ใช้ 1