เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขนึ้ มองบคุ คลทอี่ ยตู่ รงขา้ ม เพยี งแคท่ ัง้ คสู่ บสายตากนั ก็ถงึ กบั ตกตะลงึ ไป “คะ คณุ ไมไ่ ดเ้ ป็ น…..” ฉนิ หยานมองดเู ธอดว้ ยความประหลาด ใจ หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื มองอกี ฝ่ ายในใจก็รสู ้ กึ ประหลาดใจอยไู่ ม่ นอ้ ย ถา้ เธอจําไมผ่ ดิ คนตรงหนา้ เธอเป็ นเจา้ ของเหตกุ ารณ์ชนทา้ ย รถเมอื่ ครัง้ กอ่ นไมใ่ ชเ่ หรอ? ในตอนนัน้ …. ผหู ้ ญงิ ทอี่ ยขู่ า้ งกาย เขายังฉกี หนา้ ตวั เองดว้ ยซา้ํ ผหู ้ ญงิ นัน้ จะเขย้ี วจนเกนิ เหตไุ ปแลว้ ไมย่ นิ ยอมใหแ้ จง้ ตํารวจ ไมย่ อมใหแ้ กป้ ัญหา ตอ่ มาเป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ออกมาแลว้ ชว่ ยเธอ แกป้ ัญหา ฉนิ หยานไมค่ ดิ เลยวา่ คดู่ ตู วั ของเขาจะกลายเป็ นเธอไปได ้ ทัง้ คจู่ อ้ งมองกนั อยคู่ รหู่ นง่ึ หลงั จากนัน้ ฉนิ หยานก็กระแอมไอ ออกมาอยา่ งอดึ อดั “คณุ ยังจําผมไดไ้ หม? กอ่ นหนา้ นท้ี …ี่ คณุ ชนทา้ ยรถ” หานมจู่ อ่ื พยักหนา้ ดว้ ยสหี นา้ คอ่ นขา้ งเฉยเมย

“เชญิ น่ังกอ่ นครับ”ฉนิ หยานทักทายเธอกอ่ นจะใหเ้ ธอนั่งลงไป หลงั จากนัน้ จงึ โบกมอื เรยี กบรกิ ร หานมจู่ อ่ื เหลอื บสายตามองเวลาทน่ี าฬกิ าขอ้ มอื อกี ฝ่ ายมาสาย สบิ นาที เขาไมแ่ มแ้ ตจ่ ะขอโทษเลยเหรอ? หลงั จากทส่ี ง่ั เมนูเสร็จ ฉนิ หยานกม็ องมาทางเธออยา่ งอดึ อดั “ครัง้ ทแ่ี ลว้ ถา้ ใหผ้ มเดา ตรงทคี่ ณุ ชนรถผมมันคงตอ้ งเป็ นเพราะ พรหมลขิ ติ แน่เลย เพยี งแตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ พวกเราจะกลับมา เจอกนั เร็วขนาดน้ี อกี ทัง้ ยงั เป็ นรปู แบบนด้ี ว้ ย” หานมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ “ฉันก็คดิ ไมถ่ งึ เหมอื นกนั คะ่ ” “แคก่ …” คงเพราะไมช่ นิ กบั เรอื่ งในครัง้ ทแ่ี ลว้ อกี ทงั้ ในตอนนัน้ ขา้ งกายของเขาก็ยังมผี หู ้ ญงิ อกี คน ดงั นัน้ ในตอนนหี้ านมจู่ อ่ื จงึ รสู ้ กึ อดึ อดั กบั คนู่ ัดดตู วั ของเธอ เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร เธอเองกไ็ มม่ หี วั ขอ้ สนทนาอะไรอกี รอยยมิ้ ในตอนทม่ี องดโู ทรศัพทก์ อ่ นหนา้ นัน้ ในตอนนไ้ี มม่ อี กี แลว้ ใบหนา้ เต็มไปดว้ ยความเฉยเมย แสดงออกอยา่ งชดั เจนเลยวา่ เธอไมไ่ ดส้ นใจในการนัดดตู ัวครัง้ นเ้ี ลยดว้ ยซ้ํา แตเ่ ดมิ หานมจู่ อ่ื คดิ เอาไวว้ า่ อยา่ งนอ้ ยอกี ฝ่ ายกค็ งจะดไู มเ่ ลว

แตท่ วา่ …. คนคนนก้ี ลับเป็ นคนทเ่ี ธอคนุ ้ เคย และเธอเองกจ็ ําได ้ วา่ เขานัน้ มผี หู ้ ญงิ ขา้ งกายอยแู่ ลว้ อกี ทงั้ ในใจเธอยงั จดจํา ทา่ ทางหยงิ่ ผยองของผหู ้ ญงิ คนนัน้ ไดด้ ี ดทู า่ วา่ เรอ่ื งทเ่ี ธอตดั สนิ ใจบอกใหล้ งุ หนานไมต่ อ้ งมารับนัน้ เป็ น เรอื่ งทฉ่ี ลาดแลว้ ฉนิ หยานมองมาทเ่ี ธอกอ่ นเอย่ ถามประโยคหนง่ึ อยา่ งระมัดระวงั “คณุ หานครับ…. คณุ พง่ึ กลบั มาจากตา่ งประเทศหรอครับ? ” สวย ในสายตาเขาผหู ้ ญงิ ตรงหนา้ เธอสวยมากจรงิ ๆ เพยี งแตเ่ ธอไมไ่ ดเ้ ป็ นคนสวยทอ่ี ยใู่ นประเภททส่ี วยลํ้าคา่ หรอื บอบบางสดใส เพยี งแตเ่ ธอเป็ นประเภทความสวยทใ่ี ห ้ ความรสู ้ กึ ถงึ ความเยอื กเย็นและเย็นชา เป็ นความรสู ้ กึ ทใี่ คร หลายคนไมม่ ี เธอเงยหนา้ ขน้ึ สายตาของเธอยงิ่ แสดงออกถงึ ความเย็นชามาก กวา่ เดมิ ฉนิ หยานเผลอกลนื นํ้าลายลงไปอยา่ งไมร่ ตู ้ วั

มผี หู ้ ญงิ อยหู่ ลายแบบทเ่ี ป็ นแบบทผี่ ชู ้ ายชอบ เพยี งแตค่ วาม สวยนัน้ แบง่ แยกออกไปไดห้ ลายแบบ เพยี งแตด่ เู หมอื นวา่ หานมจู่ อ่ื จะอยใู่ นสว่ นนอ้ ย ครัง้ กอ่ นทฉี่ นิ ห ยานไดเ้ จอก็ถงึ กลับลมื ไมล่ งเลยทเี ดยี ว “คะ่ ” หานมจู๋ อื่ พยกั หนา้ “เพงิ่ กลบั มาจากตา่ งประเทศเมอ่ื ไม่ นานนเี้ อง” “ไมแ่ ปลกเลยครับทคี่ ณุ หานจะดไู มเ่ หมอื นกบั คนอนื่ หวังวา่ วันนน้ี ัดดตู วั ของพวกเราจะเป็ นไปอยา่ งมคี วามสขุ นะครับ” หานมจู่ อ่ื ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ กเ็ พยี งยม้ิ ออกมา ไมไ่ ดต้ อบกลับอะไร เธอไมไ่ ดเ้ อาประเด็นทเ่ี ขามาสายสบิ นาทขี นึ้ มาพดู ทวา่ เธอเอง กไ็ มไ่ ดว้ างแผนทจี่ ะทําความรจู ้ ักกบั คนคนนตี้ อ่ ไปอกี หลังจากทไี่ ดก้ าแฟ และนั่งกนั มาสกั พักแลว้ ฉนิ หยานก็เรม่ิ มี คําถามขน้ึ มามากมาย “ปกตแิ ลว้ คณุ หานมงี านอดเิ รกหรอื ชอบทําอะไรไหมครับ?” หานมจู่ อ่ื ตอบกลบั ไปเพยี งผา่ นๆ ทวา่ ฉนิ หยานกลบั รบี ตอบ กลบั ในสง่ิ ทตี่ นเองชอบทันที ทัง้ ยงั มแี นะนําวา่ หากมเี วลากไ็ ป

ดว้ ยกนั ได ้ หานมจู่ อื่ กไ็ มไ่ ดต้ อบกลับอกี ฉนิ หยานจงึ เปลย่ี นไป ถามประเด็นใหม่ หานมจู่ อื่ ก็ตอบกลับไปอยา่ งขอไปที เมอื่ ดทู า่ ทขี องการสนทนาแลว้ ฉนิ หยานกร็ สู ้ กึ วา่ อกี ฝ่ ายไมไ่ ด ้ สนใจเลยสกั นดิ เขาจงึ เรม่ิ ทจี่ ะหงดุ หงดิ ขน้ึ มา มองไปทสี่ าว สวยตรงหนา้ อยา่ งไมย่ นิ ยอม “คณุ หานครับ ทคี่ ณุ เย็นชากบั ผมขนาดนี้ เป็ นเพราะเรอ่ื งเมอ่ื วัน นัน้ ใชไ่ หม? ” เมอื่ ไดฟ้ ังคําพดู นก้ี ็เหมอื นกบั หานมจู่ อื่ ไดส้ ตกิ ลับมาอกี ครัง้ และเงยหนา้ ขน้ึ มา “เรอื่ งวันนัน้ ? ” ฉนิ หยาน …… “กว็ ันนัน้ ทรี่ ถชนกนั ขา้ งกายผมมผี หู ้ ญงิ คนหนงึ่ คณุ คง…. ไมใ่ ชว่ า่ ถอื สาเธอหรอกนะครับ? ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ จางๆ “คณุ ฉนิ พดู ลอ้ เลน่ อะไรกนั คะ ฉันจะไปถอื สา เธอไดย้ งั ไง? ” ความสภุ าพนย้ี ง่ิ เพมิ่ ความรสู ้ กึ อดึ อดั ใหก้ บั ฉนิ หยาน เธอบอกวา่ ไมถ่ อื สา อยา่ งนัน้ กแ็ สดงวา่ เธอกไ็ มไ่ ดส้ นใจกบั การนัดดตู วั ใน ครัง้ นี้

แตว่ า่ ฉนิ หยานก็ยังพยายามทจี่ ะปกป้องตวั เอง “ถงึ คณุ ไมถ่ อื สา แตผ่ มกย็ งั อยากจะอธบิ ายครับวา่ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ เป็ นนอ้ งสาวของผม ไมว่ า่ คณุ จะเขา้ ใจผดิ หรอื ไมก่ ็ตาม” “อา่ …” หลังจากทฉี นิ หยานไดอ้ ธบิ ายเสร็จไปแลว้ ก็มเี สยี งหวั เราะจาก ดา้ นหลังดังขนึ้ มาไมไ่ กล น้ําเสยี งหวั เราะนัน้ คลา้ ยกบั ใหค้ วามรสู ้ กึ เยย้ หยัน ทําใหผ้ ฟู ้ ัง รสู ้ กึ ไมพ่ อใจ ฉนิ หยานเผลอขมวดคว้ิ น่ันใคร? แลว้ ทําไมถงึ หวั เราะออกมาในเวลาเชน่ น?ี้ แตท่ วา่ หานมจู่ อื่ กถ็ งึ กบั หนา้ เปลย่ี นทันทหี ลงั จากทไี่ ดย้ นิ เสยี ง น้ี ตอนที่ 527 เขากลา้ แยง่ คนกบั คณุ ชายเยอ่ ยา่ งนนั้ เหรอ

เขามาไดอ้ ยา่ งไรกนั ? หานมจู่ อื่ สหี นา้ ไมค่ อ่ ยดี เมอ่ื ฉนิ หยาน มองไปทางดา้ นหลังเขาสหี นา้ ก็พลนั เปลย่ี นทนั ที เยโ่ มเ่ ซนิ ? เขามาทน่ี ท่ี ําไม? แมว้ า่ ครัง้ กอ่ นเยโ่ มเ่ ซนิ จะมาแกป้ ัญหาเรอื่ งรถชนแทนหานมจู่ อ่ื ถงึ แมว้ า่ ฉนิ หยานจะรสู ้ กึ วา่ หนา้ ตาอกี ฝ่ ายจะตรงรสนยิ มตวั เอง แตท่ วา่ ก็ไมไ่ ดท้ ําอะไรผลผี ลามเพราะมเี ยโ่ มเซนิ ทตี่ หี นา้ ยักษ์ อยดู่ ว้ ย เขาไมร่ วู ้ า่ หานมจู่ อื่ เป็ นผหู ้ ญงิ ของอกี ฝ่ ายหรอื เปลา่ ทวา่ การนัดดตู วั วันน้ี มันกช็ ดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ …… ไมน่ ่าจะเป็ น อะไรกนั แตเ่ มอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏตวั แลว้ ทัง้ สองคนไมไ่ ดม้ ปี ฏกิ ริ ยิ าตอบสนองออกมา เงาของรา่ งสงู ที่ ยนื อยใู่ กลๆ้ โตะ๊ กา้ วเขา้ มาหาทัง้ คอู่ ยา่ งม่นั คง เพยี งไม่ นาน…… เขากม็ านั่งลงขา้ งหานมจู่ อื่ หานมจู่ อื่ : “……..”

เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยขู่ า้ งหลงั ตวั เองมาตลอดเลยเหรอเนย่ี ? แลว้ ทําไมเธอถงึ ไมเ่ ห็นเลย? หรอื วา่ กอ่ นหนา้ นเี้ ธอเอาแตส่ นใจรปู ถา่ ยมากเกนิ ไปอยา่ งนัน้ เหรอ? เมอ่ื คดิ อยา่ งนัน้ ก็รสู ้ กึ ถงึ ความเป็ นไปได ้ ทนั ทที เ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ น่ังลง บรรยากาศอบอนุ่ โดยรอบก็เหมอื นวา่ จะ คอ่ ยๆ ลดลง ออรา่ ความแข็งแกรง่ จากตวั เขามันทงั้ ดเู ย็นชา ไมย่ อมใคร และ แสนหยาบคาย เขาทัง้ ดเู ฉยชาและดตู อ่ ตา้ นจากผคู ้ นรอบนอก อยา่ งไรกต็ ามออรา่ ทแ่ี สดงออกมาอยตู่ อนนก้ี ็ยังแผป่ กคลมุ หานมจู่ อื่ เขา้ ไปดว้ ย การรวมตวั ของชายหญงิ หนา้ ตาหลอ่ สวยยงิ่ ทําใหด้ มู เี สน่ห์ ไม่ ตอ้ งพดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ทด่ี โู ดดเดน่ เป็ นอยา่ งมาก ฉนิ หยานเองก็รสู ้ กึ วา่ ตงั้ แตเ่ ขาปรากฏตวั ออกมาเขากก็ ลายเป็ น คนพเิ ศษในวนั นที้ ันที แต…่ … ทอ่ี กี ฝ่ ายมาดตู วั แสดงใหช้ ดั วา่ ……

มอื ของฉนิ หยานทว่ี างอยใู่ ตโ้ ตะ๊ ถงึ กบั กําหมัดแน่น สายตากวาด มองไปทใ่ี บหนา้ รปู ไขข่ องหานมจู่ อื่ อยา่ งไมย่ นิ ยอม เขาไมอ่ ยากพลาดโอกาสนี้ เมอ่ื พจิ ารณาแลว้ ฉนิ หยานก็หนั ไปพดู กบั เยโ่ มเ่ ซนิ “คณุ เย่ บงั เอญิ จังเลยนะครับ” “บงั เอญิ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี ามมอง จอ้ งอกี ฝ่ ายดว้ ยรังสอี นั ตราย รมิ ฝี ปากโคง้ อยา่ งไมเ่ ป็ นมติ ร “ไมบ่ งั เอญิ หรอก? ผมตงั้ ใจมาเอง” ฉนิ หยาน : “……” หานมจู่ อ่ื : “……” เขารไู ้ ดอ้ ยา่ งไรวา่ เธอมนี ัดดตู วั ทนี่ ?ี่ ตงั้ แตว่ นั นัน้ ไมใ่ ชเ่ ขาหายไปแลว้ หรอกเหรอ? ทําไมจๆู่ ถงึ ได ้ โผลอ่ อกมา?

จะมากอ่ กวนการดตู วั อยา่ งนัน้ เหรอ? แมว้ า่ เธอจะไมไ่ ดช้ อบคดู่ ู ตวั วนั นมี้ ากนัก แตน่ กี่ ไ็ มใ่ ชจ่ ดุ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ จะเขา้ มาแทรกแซง ได ้ “ความหมายของคณุ เยค่ อื …” “พวกคณุ กําลงั ดตู วั กนั งัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ถามขน้ึ อยา่ ง กะทนั หนั ฉนิ หยานตะลงึ อยคู่ รหู่ นงึ่ จากนัน้ กพ็ ยักหนา้ แลว้ ตอบวา่ : “ยงั ไม่ ชดั เจนอกี เหรอครับ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขยบั เขา้ มาใกลห้ านมจู่ อื่ ในระยะทใี่ กลม้ ากจนสามารถ สดู กลนิ่ หอมๆ ได ้ หานมจู่ อื่ ยน่ คว้ิ กอ่ นจะไดย้ นิ น้ําเสยี งชวั่ รา้ ย จากใครบางคน “บนเตยี งเมอื่ คนื …. ทคี่ ณุ บอกวา่ วนั นม้ี ธี รุ ะ หมายถงึ เรอ่ื งนเี้ องเหรอ? ” ทนั ทที ไ่ี ดฟ้ ัง ฉนิ หยานและหานมจู่ อ่ื กห็ นา้ เปลยี่ นสกี นั ทงั้ คู่ หานมจู่ อื่ เบกิ ตากวา้ งอยา่ งไมอ่ ยากจะเชอื่ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ทอี่ ยู่ ใกลๆ้ ไอบ้ า้ นพ่ี ดู ไรส้ าระอะไร?

“คณุ หาน คณุ …..” ฉนิ หยานมองมาทางหานมจู่ อ่ื กอ่ นพดู ออกมาอยา่ งยากลําบาก หานมจู่ อ่ื หลบั ตาลง ดทู า่ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ คงอยากจะมาลม้ การดตู วั อยา่ งนัน้ เธอจะไมม่ ที างยอมใหเ้ ขาสมหวงั เมอื่ นกึ ถงึ สง่ิ นี้ หานมจู่ อ่ื ก็เปลยี่ นทา่ ทจี ากความเฉยเมยกอ่ น หนา้ เธอมองฉนิ หยานอยคู่ รหู่ นง่ึ กอ่ นยม้ิ ออกมา “ไมใ่ ชค่ ะ่ ” คําสนั้ ๆ เพยี งสองคํา แตท่ วา่ ก็ทําใหฉ้ นิ หยานรสู ้ กึ ม่ันใจเพมิ่ ขนึ้ เพยี งแคเ่ ธอปฏเิ สธ อยา่ งนัน้ ก็ชดั เจนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มคี วามรสู ้ กึ ให ้ หานมจู่ อื่ เพยี งฝ่ ายเดยี ว เขายังมโี อกาส ในใจของฉนิ หยานรสู ้ กึ ตน่ื เตน้ ขนึ้ มา กระแอมขนึ้ มา “งัน้ กด็ คี รับ คณุ เย…่ .. มันไมใ่ ชเ่ รอ่ื งทด่ี เี ลยนะครับ หวังวา่ คณุ เยจ่ ะยอม วางมอื นะครับ” หานมจู่ อื่ ลกุ ขน้ึ ยนื “คณุ ฉนิ คะ คณุ จะวา่ อะไรไหมถา้ จะเปลย่ี นท่ี คยุ กนั ตอ่ ?” ฉนิ หยานเห็นเธอลกุ ขน้ึ ยนื กร็ บี ลกุ ขนึ้ ตามพลางพยกั หนา้ “แน่นอนวา่ ไมอ่ ยแู่ ลว้ ครับ คณุ หานตดั สนิ ใจไดเ้ ลยครับ”

“ดคี ะ่ ” หานมจู่ อื่ ยม้ิ บาง กอ่ นเตรยี มจะหมนุ ตวั จากไป สมั ผัสจากมอื ทถ่ี กู จับเอาไวแ้ น่น เมอ่ื หนั กลบั ไปมองกพ็ บวา่ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ ทจี่ ับมอื เธออยู่ ทัง้ สหี นา้ กเ็ ครง่ ขรมึ เหมอื นยมทตู ทพ่ี รอ้ มจะพรากวญิ ญาณ “คณุ คดิ จะไปไหน? ” น้ําเสยี งเขาเต็มไปดว้ ยความน่าสยดสยองและแฝงการเอย่ เตอื น เมอ่ื เห็นฉากนี้ ฉนิ หยานก็มองหานมจู่ อ่ื ดว้ ยสายตาเป็ นกงั วล หานมจู่ อ่ื เงยี บไปครหู่ นง่ึ กอ่ นจะยนื่ มอื ออกไปแกะมอื ของเยโ่ ม่ เซนิ ออกชา้ ๆ ตามองเขาอยา่ งไมแ่ ยแส “ไมเ่ กย่ี วอะไรกบั คณุ ” พดู จบเธอกห็ มนุ ตวั เดนิ ออกไปขา้ งนอกกบั ฉนิ หยาน ฉนิ หยานหยบิ กญุ แจรถออกมาจากรา้ นกาแฟ “คณุ หาน คณุ รอ ผมทน่ี ส่ี กั ครนู่ ะครับ เดย๋ี วผมไปเอารถมารับ” “โอเคคะ่ ” หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ “รบกวนดว้ ยนะคะ”

เธอยม้ิ ใหก้ บั เขา ฉนิ หยานรสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเขากําลังละลาย แมว้ า่ ดวงตาของเธอไมไ่ ดย้ ม้ิ ไปดว้ ย แตก่ ย็ ังเป็ นรอยยม้ิ ทดี่ สู วย มาก ฉนิ หยานไปเอารถออกมา หานมจู่ อ่ื ก็ยนื รอทรี่ มิ ถนน แตแ่ ลว้ กม็ รี ถสเี งนิ คนั หนงึ่ มาจอดตรงหนา้ เธอ เมอ่ื ลดกระจกลง ก็ปรากฏใหเ้ ห็นใบหนา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ “ขน้ึ รถ” เขาเอย่ ออกมาอยา่ งเย็นชา หานมจู่ อื่ ไมส่ นใจเขา กลบั มองเลยไปราวกบั ไมเ่ ห็นเขา อารมณโ์ มโหทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กกั เกบ็ ไวย้ ังไมป่ ะทอุ อกมา แตส่ ายตา ดําขลับก็อมึ ครมึ ขน้ึ มาเรอื่ ยๆ มอื กําพวงมาลัยรถไวแ้ น่น “มจู่ อื่ ผมจะใหโ้ อกาสคณุ ขน้ึ รถเองเป็ นครัง้ สดุ ทา้ ย” ไมค่ ดิ วา่ หานมจู่ อ่ื ไมเ่ พยี งแตไ่ มส่ นใจเขา เธอยังเดนิ หนไี ปอกี เมอ่ื หานมจู่ อื่ เห็นฉนิ หยานขบั รถมา เธอก็เดนิ ไปหารถของฉนิ ห ยาน รถของฉนิ หยานหยดุ ลงตรงหนา้ เธอ หลงั จากนัน้ เขาก็ลงมาเปิด ประตรู ถใหเ้ ธออยา่ งสภุ าพบรุ ษุ “คณุ หาน ขน้ึ รถเถอะครับ”

“ขอบคณุ คะ่ ” หานมจู่ อื่ ทกี่ ําลงั จะกม้ ตวั เขา้ ไปน่ังในรถ ก็รสู ้ กึ สมั ผัสรัดแน่นทบ่ี รเิ วณเอว ในวนิ าทถี ดั มา ตวั ของเธอก็ถกู ยกลอยขน้ึ “อะ๊ ” หานมจู่ อื่ รอ้ งออกมาอยา่ งตกใจ กอ่ นจะออกแรงพยายาม ดนิ้ อยา่ งหนัก “คณุ เย่ นมี่ ันอะไรกนั ?” ฉนิ หยานมองเห็นหานมจู่ อ่ื ทโ่ี ดนเยโ่ ม่ เซนิ อมุ ้ พาดไหลก่ ็เอย่ ถามขนึ้ อยา่ งเย็นชา “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ยม้ิ เยาะออกมา สายตามเี พยี งความเย็นชาที่ ปรากฏออกมา “ทําไม? คณุ ชายฉนิ คดิ จะแยง่ คนกบั ผมเยโ่ ม่ เซนิ เหรอ? ครัง้ ทแ่ี ลว้ ยงั ไดร้ ับบทเรยี นไมพ่ ออกี เหรอครับ? ” ฉนิ หยานเมม้ ปากแน่น “เธอไมไ่ ดเ้ ต็มใจไปกบั คณุ ” “ถา้ หากคณุ ชายฉนิ มคี วามกลา้ กม็ าพยายามแยง่ คนของเยโ่ ม่ เซนิ ไดน้ ะครับ” เมอ่ื สนิ้ คําพดู เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หมนุ ตวั อมุ ้ รา่ งของ หานมจู่ อื่ จากไป

“เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ ปลอ่ ยฉันนะ ปลอ่ ยฉัน! ” ทอ้ งของ หานมจู่ อื่ พาดอยบู่ นไหลข่ องเยโ่ มเ่ ซนิ ไหลข่ องเขาแข็งมากจน เธอรสู ้ กึ เจ็บหนา้ ทอ้ งไปหมด และทา่ ทางนมี้ นั ทําใหเ้ ธอมนึ หัวไปหมด อดึ อดั เป็ นบา้ เลย เธอรสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ กาแฟทเี่ ธอเพงิ่ จบิ เขา้ ไปจะอาเจยี น ออกมา อยา่ งไรก็ตาม เธอก็ยังไดย้ นิ คําพดู ของรา้ ยกาจของเยโ่ มเ่ ซนิ ท่ี พดู กบั ฉนิ หยาน ในชว่ งเวลาทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ กลบั ไปกท็ ําให ้ หานมจู่ อื่ เห็นฉนิ หยานทที่ ย่ี นื อยตู่ รงนัน้ ได ้ สหี นา้ ของเขากําลัง ดยู งุ่ เหยงิ จนในทส่ี ดุ กม็ องไมเ่ ห็นอกี ในเวลาตอ่ มาหานมจู่ อ่ื ไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ยดั เขา้ ไปในรถ การ เปลย่ี นทา่ ทางมันยงิ่ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ มนึ หวั ปึ ง! ประตรู ถถกู ปิดตาย รา่ งสงู ของเยโ่ มเ่ ซนิ กดเขา้ มา กอ่ นจะจับ ศรี ษะเธอล็อกเอาไวแ้ ลว้ กดจบู ลงมา “ออ้ื ”

รมิ ฝี ปากบางของหานมจู่ อื่ ทถี่ กู ปิดแน่น ซํ้ายังเวยี นหัวอยา่ ง หนัก ดทู า่ วา่ การกระทําของเธอวันนคี้ งจะเป็ นการย่ัวยเุ ขา ดงั นัน้ จงึ ทําใหก้ ารกระทําของเยโ่ มเ่ ซนิ ดหู ยาบคาย ทงั้ เธอยงั ถกู เขากดั เขา้ ทร่ี มิ ฝี ปากลา่ งอยา่ งแรง เลอื ดคอ่ ยๆ ไหลออกมาจากรมิ ฝี ปาก หานมจู่ อ่ื ขมวดคว้ิ แน่น หลังจากนัน้ เขาถงึ ยอมผละออกไปแลว้ เอย่ ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชา วา่ “อยากขน้ึ รถมนั มากหรอ? ชวี ติ นอ้ี ยา่ ไดค้ ดิ ถงึ เรอื่ งนอ้ี กี ! ” ตอนท่ี 528 ทม่ิ แทง ประตรู ถไดถ้ กู เยโ่ มเ่ ซนิ ล็อคไวแ้ ลว้ ทําใหห้ านมจู่ อ่ื หมดหนทาง ทจี่ ะหนไี ปได ้ อาจจะเป็ นเพราะความโกรธทพี่ งุ่ ทะยานขน้ึ มา ดงั นัน้ สายตา ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ ปกคลมุ ไปดว้ ยความโกรธ มนั ลกุ โชนจน ดวงตาของหานมจู่ อ่ื แทบจะแสบรอ้ นไปดว้ ย

รมิ ฝี ปากของเธอขยบั แลว้ แตเ่ ธอพดู ไมอ่ อกเลยแมแ้ ตป่ ระโยค เดยี ว เป็ นครัง้ แรกทหี่ านมจู่ อ่ื เห็นทา่ ทางอยา่ งนข้ี องเยโ่ มเ่ ซนิ ตงั้ แตท่ พ่ี บหนา้ กนั จนถงึ ตอนนเ้ี ขากอ็ ยใู่ นสถานการณ์แบบทไี่ ร ้ เหตผุ ลเสมอ ตามรังควานตวั เอง แมจ้ ะไมร่ วู ้ า่ ในชว่ งหา้ ปีนใี้ ห ้ แรงบนั ดาลใจอะไรถงึ ทําใหจ้ ๆู่ เขาเปลยี่ นตวั เองไป แตว่ า่ ดทู า่ ทางของเขาตอนนแี้ ลว้ ก็กลวั วา่ จะกลบั ไปเป็ น เหมอื นเดมิ “ผมคดิ วา่ จะใหเ้ วลาคณุ อยแู่ ลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ หรต่ี าจอ้ งมองเธอ อยา่ งอนั ตราย: “ขอเพยี งพวกเราแตง่ งานกนั คณุ ก็จะมโี อกาส กลับมาอยขู่ า้ งกายผม แตพ่ อดตู อนนแี้ ลว้ … ผหู ้ ญงิ อยา่ งคณุ มัน เลย้ี งไมเ่ ชอ่ื งจรงิ ๆ ” ภายในใจกร็ สู ้ กึ กลวั เล็กนอ้ ยเมอื่ ไดย้ นิ คําพดู ของเยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ อยา่ งหวาดๆ วา่ : “คณุ คณุ จะทําอะไร? ” “ทําอะไรหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ แสยะยมิ้ เย็น เออื้ มมอื มาบบี คางของ เธอไว:้ “ผหู ้ ญงิ ทใี่ จดา้ นชาอยา่ งคณุ ยงั มาสนใจวา่ ผมคดิ จะทํา อะไรดว้ ยหรอ? ”

หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ งแลว้ มองเขาอยา่ งดอ้ื ดงึ แววตานที้ ําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ใจวบู ไปชวั่ ขณะ มนั นานมากแลว้ …… เขาไมเ่ คยไดเ้ ห็นแววตาของเมอ่ื หา้ ปีกอ่ นเหมอื นอยา่ งตอนนี้ ของเธออกี เลย แตห่ ลังจากหา้ ปีตอ่ มา…แววตาทเี่ ธอมองตวั เอง นัน้ ชา่ งเยอื กเย็นและเย็นชาเสยี มากกวา่ ราวกบั วา่ ไมม่ ใี ครสามารถกระตนุ ้ ความรสู ้ กึ ในหวั ใจของเธอได ้ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ เปลย่ี นวธิ โี ดยคดิ วา่ ตวั เขานัน้ สามารถตามต๊อื เธอไดก้ โ็ อเคแลว้ แลว้ ตอนนลี้ ะ่ ? ไมน่ กึ เลยวา่ เธอจะไปนัดดตู วั กบั ชายอน่ื จนกระทั่งเปลย่ี นทก่ี บั เขา? เปลยี่ นทไี่ หน? ยงิ่ เยโ่ มเ่ ซนิ คดิ กย็ งิ่ โมโห สหี นา้ ก็ยง่ิ เย็นยะเยอื กมากขนึ้ เรอื่ ยๆ เหมอื นมเี มฆดําทะมนึ จากกายเขาแผม่ าปกคลมุ กดทับหานมจู่ อ่ื ไว ้

ในขณะทป่ี ระตรู ถถกู ล็อกอยู่ สองมอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็กกั ขงั เธอ ไวแ้ ลว้ จอ้ งมองเธออยา่ งไมล่ ดละ สายตาของเขานัน้ เหมอื นจะกนิ คนอยา่ งไรอยา่ งนัน้ “ฉันไมส่ นใจอยแู่ ลว้ วา่ คณุ จะทําอะไร แตม่ ันมสี ว่ นเกยี่ วขอ้ งกบั ฉันดว้ ย ฉันก็ตอ้ งถามเป็ นปกติ แตถ่ า้ คณุ ใหฉ้ ันลงจากรถ ไมว่ า่ คณุ อยากจะทําอะไร ฉันกจ็ ะไมก่ า้ วกา่ ยเลย… ออื้ ” ทนั ทที พ่ี ดู จบ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ออกแรงบบี คางของเธอ จากนัน้ ก็กด จบู ลงมาอกี ครัง้ หานมจู่ อื่ ตาเบกิ กวา้ ง เธอถกู บงั คบั ใหเ้ งยหนา้ ขนึ้ เพอื่ รับจบู ของ เขา ไดแ้ ตย่ น่ื มอื ไปผลกั หนา้ อกของเขาออก แตแ่ รงของของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เพมิ่ มากขน้ึ เรอ่ื ยๆ ในตอนทหี่ านมจู่ ่ื อคดิ วา่ ตวั เธอแทบทนไมไ่ หวแลว้ กลับมเี สยี งเคาะกระจกรถดงั มาจากดา้ นนอก จบู ยังดําเนนิ ตอ่ ไป—— กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก——

คนทอี่ ยดู่ า้ นนอกยงั คงเคาะกระจกรถอยู่ หานมจู่ อ่ื ไดย้ นิ เสยี ง ใครบางคนทตี่ ะโกนล่นั อยไู่ มช่ ดั เจนนัก: “คณุ จอดรถทน่ี ไ่ี มไ่ ด ้ นะ” เสยี งเคาะกระจกรถไมม่ ที ที า่ วา่ จะหยดุ ลง สดุ ทา้ ยเยโ่ มเ่ ซนิ ก็จํา ใจปลอ่ ยหานมจู่ อ่ื แลว้ ลดกระจกรถลงอยา่ งหงดุ หงดิ “นั่น…จอดรถตรงนไี้ มไ่ ด…้ ” ตํารวจจราจรเพยี งจะบอกวา่ ไมส่ ามารถจอดรถตรงนไี้ ดแ้ ลว้ ขอใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ขบั รถออกไป แตห่ ลังจากไดส้ บเขา้ กบั สายตาท่ี เย็นยะเยอื กนัน้ เขาก็รสู ้ กึ ไดว้ า่ ปลายเทา้ เย็นเฉยี บ ตัวสน่ั เทา ขนึ้ มาแบบไมม่ เี หตผุ ล คําพดู ทจี่ อ่ อยรู่ มิ ฝี ปากกไ็ ดห้ บุ กลบั เขา้ ไปคนื “อยากตายหรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งอกี ฝ่ ายแลว้ พดู อยา่ งเย็นชา ตํารวจจราจรสา่ ยหวั : “ไมค่ รับ” หลงั จากนัน้ ไมน่ านเขาก็ไดส้ ตกิ ลับมาแลว้ คดิ วา่ ตวั เองนัน้ เป็ นผู ้ ผดงุ คณุ ธรรมแลว้ จะมาถกู ผชู ้ ายตรงหนา้ นท้ี ําใหเ้ สยี ขวญั ได ้ อยา่ งไร? ดงั นัน้ เขาจงึ ยดื อกขนึ้ แลว้ กระแอมไอเบาๆ : “คณุ

ผชู ้ ายครับ ทนี่ ไี่ มอ่ นุญาตใหจ้ อดรถสว่ นบคุ คลได ้ ถา้ คณุ ยังไม่ ขยบั รถออกไปอกี อยา่ งนัน้ ผมคงตอ้ งออกใบสงั่ นะครับ” วันนเ้ี ป็ นการทํางานวันแรกของเขาดงั นัน้ เขาตอ้ งทําหนา้ ทขี่ อง ตวั เองใหด้ ี สายตาคมสดี ําสนทิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเขาดว้ ยสายตาเย็น เหยยี บ สายตาดดุ นั ราวกบั สายฟ้าฟาดทําใหค้ นขนลกุ ขนพอง ตํารวจ จราจรทย่ี ดื อกอยนู่ านกห็ ดคอลง : “คณุ ครับ ตรงนจ้ี อดรถไมไ่ ด ้ จรงิ ๆ ถา้ คณุ ขบั รถออกไปตอนนี้ ผมจะไมอ่ อกใบสงั่ ใหค้ ณุ แน่นอนครับ” ทางดา้ นหานมจู่ อ่ื กถ็ อนหายใจอยา่ งโลง่ อก ถงึ อยา่ งไรกร็ สู ้ กึ วา่ การปรากฏตวั ของตํารวจจราจรคนนน้ี ัน้ ชว่ ย แกป้ ัญหาของเธอได ้ ถา้ ไมใ่ ชเ่ ขาแลว้ ละ่ ก็ กลัววา่ เธอตอนนี้ อาจจะยังถกู เยโ่ มเ่ ซนิ กกั ตวั ไวอ้ ยู่ เมอื่ เห็นวา่ พวกเขายังถกเถยี งกนั อยู่ หานมจู่ อ่ื จงึ ยน่ื มอื ออกไป ปลดล็อคประตรู ถอยา่ งเงยี บๆ และในตอนทเี่ ธอกําลงั จะเปิด

ประตรู ถเพอื่ เตรยี มตวั หนนี ัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เงอื้ มอื อนั ชวั่ รา้ ยมาจับ ทขี่ อ้ มอื เธอไว ้ “จะไปไหน? ” สหี นา้ หานมจู่ อื่ เปลย่ี นไปเล็กนอ้ ย คนคนน…ี้ … “ปลอ่ ยฉัน” เยโ่ มเ่ ซนิ ล็อกประตรู ถอกี ครัง้ “ในเมอ่ื คณุ อยากจะหนี งัน้ ผมจะ ทําใหค้ ณุ หนไี มไ่ ดอ้ กี ” เมอื่ สน้ิ คําพดู เขากป็ รับกระจกรถขน้ึ แลว้ ขบั รถออกมาจากตรง นัน้ ตํารวจจราจรยนื อยทู่ เี่ ดมิ ดว้ ยความตกตะลงึ อยนู่ านกอ่ นจะ รสู ้ กึ ตวั ขน้ึ มา เมอื่ ก…้ี … มนั เกดิ เรอ่ื งอะไรขนึ้ ? คอื การลักพาตวั หรอ? ไมอ่ ยา่ งนัน้ จะพดู ทําไมวา่ …… ถา้ อยากจะหนกี ไ็ มใ่ หห้ น?ี แตด่ สู หี นา้ ทา่ ทางของพวกเขาแลว้ ดเู หมอื นเป็ นครู่ ักทก่ี ําลงั ทะเลาะกนั ?

หลงั จากทรี่ ถยนตข์ บั ออกไปไกลแลว้ หานมจู่ อ่ื จงึ โตต้ อบมาวา่ : “คณุ จะพาฉันไปไหน? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ทําหนา้ นงิ่ และไมต่ อบคําถามเธอ รถยนตเ์ คลอ่ื น ตวั อยา่ งรวดเร็วทําใหห้ านมจู่ อื่ รสู ้ กึ กลัวขนึ้ มาเล็กนอ้ ย ไดแ้ ค่ เพยี งพดู กบั เขาวา่ : “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ จะเอายังไง? ” “ห”ึ เขาแสยะยมิ้ “ไมไ่ ดต้ อ้ งการอะไร แตแ่ คค่ ณุ ไมเ่ ชอื่ ฟังเอา ซะเลย คณุ เอาออรเ์ ดอรข์ องผมโยนใหพ้ นักงานทอี่ ยใู่ น ปกครองของคณุ แลว้ ยงั แอบผมไปนัดดตู ัวอกี ? ” หานมจู่ อื่ กดั ฟันกรอด : “ฉันไมม่ เี วลามาจัดการเรอื่ งของคณุ ดงั นัน้ เลยใหพ้ นักงานรับออรเ์ ดอรข์ องคณุ ” “แลว้ นัดดตู วั ละ่ ? ” หานมจู่ อ่ื เงยี บไปพักหนงึ่ สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ แลว้ พดู วา่ : “ฉันอยากแตง่ งานแลว้ ” “อยากแตง่ งาน? คณุ คดิ วา่ ผมตายไปแลว้ หรอ? ” นํ้าเสยี ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ นัน้ แยม่ ากๆ

“เปลา่ นะ” หานมจู่ อื่ เอย่ ปฏเิ สธเมอ่ื นกึ ถงึ เรอ่ื งกอ่ นหนา้ นัน้ ที่ หานชงิ บอกกบั ตวั เธอ เธอเงยหนา้ ขนึ้ มองไปทางเยโ่ มเ่ ซนิ : “ฉันไมไ่ ดค้ ดิ วา่ คณุ เป็ นคนตาย แตค่ ณุ กลา้ เอาทะเบยี นสมรสมา ใหฉ้ ันดไู หมละ่ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหยยี บเบรกทนั ทแี ลว้ หนั หนา้ ไปจอ้ งหานมจู่ อื่ อยา่ งน่า กลัว สายตาดําสนทิ ราวกบั สตั วป์ ่ าทซี่ อ่ นตวั อยใู่ นเงามดื แตใ่ นขณะเดยี วกนั หานมจู่ อื่ กลับมคี วามกลา้ สบสายตาของเขา ตรงๆ “คณุ กลา้ ไหม? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตส่ หี นา้ ทแี่ สดงออกมากลบั ยงิ่ เครง่ ขรมึ มากขนึ้ เรอื่ ยๆ “ห”ึ หานมจู่ อื่ มองทา่ ทางนข้ี องเขากอ็ ดทจี่ ะหวั เราะออกมา ไมไ่ ด:้ “คณุ ไมก่ ลา้ ใชไ่ หมละ่ ? เพราะวา่ มันไมใ่ ชท่ ะเบยี นสมรส ของเราสองคนไง” เยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ ถงึ ลมหายใจทถ่ี ข่ี นึ้ คว้ิ ของเขาขมวดกนั แน่น

“ตอนนัน้ ไมใ่ ชช่ อ่ื จรงิ ของฉันแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยอ่ ยแู่ ลว้ ดงั นัน้ ในทะเบยี นสมรสจงึ ไมใ่ ชค่ ณุ กบั ฉัน ชอื่ บนนัน้ คอื ชอ่ื เสนิ่ โยว่ ถงึ รปู ถา่ ยจะเป็ นฉัน แตว่ า่ …ถา้ เรอื่ งนขี้ นึ้ ในชนั้ ศาล ความรสู ้ กึ บาดหมางกนั แยกกนั อยมู่ าหา้ ปี คณุ คดิ วา่ คณุ มี โอกาสชนะเทา่ ไหรห่ รอ? ” หลงั จากวเิ คราะหเ์ รอ่ื งนแ้ี ลว้ หานมจู่ อื่ ไมค่ ดิ วา่ ในสถานการณ์นี้ สมองของเธอจะเงยี บสงบมากขนาดน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คงคดิ ไมถ่ งึ วา่ เธอจะเยอื กเย็นขนาดนี้ และเขาก็คง ไมค่ ดิ วา่ เธอจะรเู ้ รอื่ งนด้ี ว้ ย เรอ่ื งทงั้ หมดนอี้ ยเู่ หนอื การควบคมุ ของเขา เดมิ ทกี ค็ ดิ วา่ ขอเพยี งแตบ่ อกเธอวา่ ไมห่ ยา่ กส็ ามารถรัง้ เธอไว ้ ได ้ แต…่ …ไมค่ ดิ เลยวา่ จะทําใหเ้ ธอเจอชอ่ งโจมตี ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ หมน่ ลงเล็กนอ้ ย: “หานชงิ บอกคณุ หรอ? ” หานมจู่ อ่ื : “คณุ ไมต่ อ้ งสนใจหรอกวา่ ใครเป็ นคนบอกฉัน เรอ่ื งนี้ เป็ นเรอ่ื งจรงิ ใชไ่ หม? ”

ตอนที่ 529 หา้ มตรวจสอบเรอ่ื งฉนั อกี ความเงยี บเขา้ มาเยอื นภายในรถ ลมหายใจของใครบางคนก็ เปลยี่ นเป็ นหอบกระชนั้ ชดิ ขนึ้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ รัง้ มอื ของเธอไวแ้ ลว้ กดั ฟันกรอด: “แลว้ ยงั ไง? ตราบ ใดรปู ทโี่ ชวห์ รานั่นคอื คณุ คณุ ก็เป็ นภรรยาของผม” หานมจู่ อื่ ยม้ิ บางๆ แลว้ คอ่ ยๆ ดงึ มอื ตวั เองกลบั มา “คณุ คดิ ผดิ แลว้ พวกเราไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั ตามกฎหมาย ใน ความเป็ นจรงิ ยง่ิ ไมใ่ ชไ่ ปอกี แลว้ ยงิ่ กวา่ นัน้ ตอนนัน้ คณุ ให ้ ขอ้ ตกลงฉันหนง่ึ ฉบบั คณุ ลมื ไปแลว้ เชยี วหรอื ? ” เมอื่ หยบิ ยกขอ้ ตกลงฉบบั นัน้ ขนึ้ มา สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยงิ่ ไม่ น่าดเู ขา้ ไปอกี เขาเป็ นคนใหข้ อ้ ตกลงเอง แตต่ อนนก้ี ลบั ถกู เธอใชม้ าเป็ น เหตผุ ลปฏเิ สธเขา นเี่ ขาขดุ หลมุ ฝังศพตวั เองหรอ? “เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ มสี ทิ ธอิ ะไรไปใชอ้ ํานาจบงการคนอน่ื กนั ? ถา้ คณุ บอกวา่ ตอ้ งการฉันก็ตอ้ งให ้ ถา้ คณุ บอกวา่ ไมต่ อ้ งการฉันกต็ อ้ ง รบี ไสหวั ออกไปทันที หรอื วา่ ทค่ี ณุ ทํารา้ ยฉันเมอ่ื หา้ ปีกอ่ นมนั ยัง

ไมพ่ ออกี หรอ? อยากใหม้ นั เกดิ ซํ้ารอยอกี ครัง้ ? ใครกนั ทใ่ี ห ้ ความม่นั ใจทําใหค้ ณุ คดิ วา่ …ฉันยังจะกลบั มาอยขู่ า้ งคณุ อกี ? ครัง้ เดยี วก็เกนิ พอแลว้ หา้ ปีนฉ้ี ันคดิ จนเขา้ ใจมามากพอแลว้ ฉัน หานมจู่ อ่ื ตอ้ งการทจ่ี ะเรม่ิ ตน้ ชวี ติ ใหม่ น่ันคอื การหนไี ปใหไ้ กล จากคณุ ” คําพดู ทแี่ สนไรเ้ ยอื่ ใยและมน่ั คงนัน้ ทําใหส้ หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เปลย่ี นจากคล้ําเขยี วเป็ นขาวซดี ทันที “เฉยี วเฉียว…” เขาเรยี กชอื่ เดมิ ของเธอออกมาโดยไมร่ ตู ้ วั “คณุ ฟังผมอธบิ ายกอ่ น เรอื่ งในตอนนัน้ …” และเหมอื นไปกระตนุ ้ หานมจู่ อ่ื เขา้ ทนั ใดนัน้ เธอกต็ วาดขนึ้ มา: “อยา่ เรยี กชอื่ นอ้ี กี เสน่ิ เฉียวไดต้ ายไปแลว้ เมอื่ หา้ ปีกอ่ น คนที่ อยตู่ รงหนา้ คณุ ตรงนีค้ อื หานมจู่ อื่ สกลุ ของฉันคอื หาน ไมใ่ ช่ สกลุ เสนิ่ แลว้ ฉากละครในตอนนัน้ กถ็ อื ซะวา่ เป็ นละครตลกแลว้ กนั ตอ่ ไปกข็ อใหค้ ณุ … อยา่ ไดเ้ ขา้ มาในชวี ติ ของฉันอกี ” เมอื่ สน้ิ คําพดู หานมจู่ อื่ ตอ้ งการเปิดประตรู ถออกไปแตพ่ บวา่ มนั ยังคงล็อกอยู่ เธอพดู อยา่ งเคอื งๆ วา่ : “คณุ ปลดล็อกใหฉ้ ัน เดย๋ี วน้”ี เขาไมข่ ยบั เขยอ้ื น

หานมจู่ อ่ื จะลงมอื ดว้ ยตวั เอง แตก่ ถ็ กู เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื เธอไวอ้ กี ครัง้ “ผมขอโทษ” หานมจู่ อ่ื ชะงักไปชวั่ ขณะ “ทผี่ มทํารา้ ยคณุ เมอ่ื หา้ ปี กอ่ น ตอน นัน้ …” “คณุ รไู ้ หม? ” หายมจู่ อื่ เงยหนา้ ขน้ึ มา “ฉันไมค่ ดิ อยากจะรู ้ เหตผุ ลวา่ ทําไมตอนนัน้ คณุ ถงึ ทํากบั ฉันแบบนัน้ เลยสกั นดิ หลายปีผา่ นมาฉันกไ็ มเ่ คยถามและไมเ่ คยตรวจสอบดว้ ย น่ัน เป็ นเพราะวา่ ฉันไมค่ ดิ อยากจะรจู ้ ากใจจรงิ เพราะผลสดุ ทา้ ยฉัน ก็รับรเู ้ พยี งเรอ่ื งทคี่ ณุ ทํา ดงั นัน้ … ฉันไมเ่ คยคดิ จะไปใสใ่ จเลย สกั นดิ ไมว่ า่ จะถกู คณุ บงั คบั ก็ตาม ตอ่ ใหล้ ําบากใจมากแคไ่ หน ฉันกจ็ ะไมใ่ หอ้ ภยั คณุ ทงั้ นัน้ ” แตไ่ หนมาเธอก็ไมเ่ คยคดิ เลยวา่ ความเจ็บปวดจะสามารถทําให ้ คนคนหนงึ่ ทําเรอื่ งไรเ้ หตผุ ลออกมาได ้ ดงั นัน้ หลกั การของเธอคอื การมองทผ่ี ลลัพธเ์ ทา่ นัน้ ไมม่ องที่ กระบวนการ ความเจ็บปวดทรมานเกดิ ขนึ้ มาในสายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ผหู ้ ญงิ คนนดี้ อ้ื รัน้ และยากทจี่ ะรับมอื กวา่ ทเี่ ขาคดิ ไว ้ แตเ่ ขากลับชอบ นสิ ยั นข้ี องเธอ ดอื้ รัน้ และไมย่ อมคน

และยงั ยดึ แตเ่ หตผุ ลของตวั เองเทา่ นัน้ “แลว้ จะทํายังไงดลี ะ่ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ แคน่ หวั เราะออกมา มนั เป็ น เสยี งทเี่ ยย้ หยนั กบั ตวั เอง: “คณุ ไมค่ ดิ จะใหอ้ ภยั ผม แตผ่ มไม่ คดิ ทจ่ี ะทงิ้ คณุ ไป ทงั้ ชวี ติ นไี้ มเ่ คยคดิ เลยจรงิ ๆ ” คําพดู เหลา่ นพ้ี ดู สง่ ไปถงึ กน้ บงึ้ หวั ใจของหานมจู่ อื่ อยา่ งไมต่ อ้ ง สงสยั เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งไวแ้ น่น: “ถา้ อยา่ งนัน้ คณุ กอ็ ยใู่ หห้ า่ งจาก ฉันไกลๆ แคม่ องฉันกพ็ อ อยา่ สง่ ผลกระทบตอ่ ชวี ติ ของฉัน แลว้ ก…็ ” เธอคดิ แลว้ กเ็ พมิ่ ไปอกี หนง่ึ ประโยค: “หา้ มคณุ ทํารา้ ยคนใน ครอบครัวของฉัน! ” ตอนแรกเยโ่ มเ่ ซนิ คดิ วา่ เธอพดู ถงึ หานชงิ แตพ่ อคดิ อกี แงห่ นง่ึ ถา้ เธอจะพดู ถงึ หานชงิ กค็ งจะพดู ขนึ้ มาตงั้ แตเ่ มอ่ื กแ้ี ลว้ นอกจากหานชงิ แลว้ อยา่ งนัน้ เธอกําลงั พดู ถงึ ใครอกี ? ทันใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ นกึ ถงึ เสยี งของหนุ่มนอ้ ยทเ่ี ขาไดย้ นิ ทาง โทรศพั ทท์ โ่ี รงพยาบาลในวนั นัน้ ขนึ้ มาได ้

อกี ฝ่ ายเรยี กเธอวา่ หมา่ ม๊ดี ว้ ยเสยี งออดออ้ น หนา้ ตาของ หานมจู่ อ่ื ในตอนนัน้ กอ็ อ่ นลง เด็กคนนัน้ คอื ดวงใจของเธอ เมอื่ คดิ ถงึ ตอนนัน้ ทเี่ ธอแตง่ งานเขา้ มาขณะทอี่ มุ ้ ทอ้ งลกู ของ สามคี นกอ่ นและจากนัน้ กป็ กป้องเก็บเรอ่ื งเด็กคนนัน้ ไวอ้ ยา่ ง เต็มท่ี เยโ่ มเ่ ซนิ ไมส่ บายใจอยา่ งมาก แตไ่ มส่ บายใจแลว้ อยา่ งไรกนั ละ่ ? เขารักผหู ้ ญงิ คนนม้ี ากแมว้ า่ จะเป็ นลกู ของคนอน่ื แลว้ อยา่ งไร? เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ เยโ่ มเ่ ซนิ กพ็ ดู ขน้ึ มาดว้ ยความยากลําบาก: “ผม จะไมท่ ํารา้ ยคนในครอบครัวของคณุ เด็กคนนัน้ …” เมอ่ื ไดย้ นิ เขาพดู ถงึ เด็ก สหี นา้ ของหานมจู่ อื่ ก็เปลย่ี นไปทนั ท:ี “นค่ี ณุ กําลงั ตรวจสอบเรอื่ งฉันหรอื เปลา่ ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ เบาๆ : “นผี่ มเป็ นคนแบบไหนในสายตาของ คณุ ? ” เมอ่ื เห็นวา่ เขาไมย่ อมรับ ในใจของหานมจู่ อื่ กโ็ ลง่ อกนดิ หน่อย เมอื่ พดู ถงึ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ใจเธอก็ไมส่ งบเลยแลว้ ชว่ งนเ้ี ธอยัง

บงั เอญิ เจอเยห่ ลนิ่ หานอกี ถงึ เขาจะมาจากเยโ่ มเ่ ซนิ แถมเขา ยังมองเห็นเสย่ี วหมโี่ ตว้ อกี ไมร่ วู ้ า่ จะบอกเรอื่ งนก้ี บั เขาไดไ้ หม พอคดิ ตามนสิ ยั ของเยโ่ มเ่ ซนิ ถา้ ใหเ้ ขาเห็นหนา้ ตาของเสยี่ วหมโี่ ตว้ เขาอาจจะไมห่ ยดุ นง่ิ รอดู สถานการณจ์ นถงึ ตอนนห้ี รอก เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อ่ื ก็พดู ขนึ้ ทนั ทวี า่ : “งัน้ คณุ ตอ้ งรับปาก ฉันวา่ ตลอดชวี ติ นขี้ องคณุ จะไมต่ รวจสอบเรอ่ื งของฉันอกี ” เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดควิ้ : “ทําไม? หรอื วา่ คณุ กําลงั ปิดบงั อะไรผม? ” หานมจู่ อื่ แสยะยม้ิ : “ตอนนัน้ คณุ สอบสวนไปกค่ี รัง้ แลว้ ? หรอื วา่ มันยังไมพ่ ออกี หรอ? ” เยโ่ มเ่ ซนิ เดาวา่ เธอแคร่ สู ้ กึ วา่ การสอบสวนเธอนัน้ ทําใหเ้ ธอตอ้ ง เจ็บปวด เขาจงึ พยักหนา้ : “ได ้ ผมรับปากคณุ ” เมอ่ื ไดย้ นิ เขารับปากแลว้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ หนิ ตะกอนทที่ บั ถมอยู่ ในใจของเธอนัน้ หายไปกวา่ ครงึ่ หนงึ่ : “ทคี่ ณุ พดู มา ฉันจํามนั ได ้ ทงั้ หมด”

“ผมจะไมต่ รวจสอบคณุ ” แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็เสรมิ อกี วา่ : “ไมว่ า่ ตอนนคี้ ณุ จะเป็ นอะไร มลี กู กบั ใคร ผมก็รับไดท้ งั้ หมด” เมอ่ื ไดย้ นิ คําพดู นัน้ เธอก็รสู ้ กึ วา่ หวั ใจของเธอไหววบู รมิ ฝี ปาก ของเธอสน่ั เล็กนอ้ ย ไมว่ า่ เป็ นลกู ใคร เขาก็รับได?้ “คณุ รไู ้ หมวา่ คณุ กําลังพดู ถงึ อะไร? ” “ร”ู ้ เยโ่ มเ่ ซนิ พยักหนา้ ดวงตาสดี ําสนทิ จอ้ งมองเขา้ ไปใน ดวงตาทเ่ี ยอื กเย็นและเงยี บเหงาของเธอ: “ผมมสี ตเิ ต็มรอ้ ย ไม่ ตอ้ งสงสยั ” ใครทําใหเ้ ขาขาดเธอไมไ่ ดก้ นั ละ่ ? เขาก็คดิ ไมถ่ งึ เชน่ กนั วา่ ตวั เองจะลม้ หกคะเมนใสผ่ หู ้ ญงิ คนนี้ เต็มๆ แลว้ จากนัน้ ก็ไมล่ กุ ขน้ึ มาอกี เลย “ฉันดแู ลเด็กคนนดี้ ว้ ยตวั เองได ้ ไมต่ อ้ งการคณุ หรอก เด็กคนนี้ เป็ นลกู ของฉัน ไมไ่ ดเ้ กย่ี วขอ้ งอะไรกบั คณุ ” ทนั ใดนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ ทะแมง่ ๆ ตอนทเี่ ธอพดู ถงึ ลกู และ ประโยคหลังทตี่ ามมากแ็ ปลกมาก

ทําไมเธอตอ้ งย้ํากบั เขาวา่ เด็กคนนเี้ ป็ นของเธอเอง? เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คอ่ ยๆ เกดิ ความสงสยั ขนึ้ มาในใจ บางทเี ขาควรจะ ใหค้ นไปสบื เรอ่ื งนวี้ า่ ทจ่ี รงิ แลว้ มนั เกดิ อะไรขน้ึ ? แตพ่ อคดิ อกี ทตี วั เขาก็เพง่ิ จะรับปากเธอวา่ จะไมส่ อบสวนเธอ แลว้ ใหต้ ายเถอะ เธอจํากดั ความคดิ และการกระทําทัง้ หมดของเขา จรงิ ๆ “คณุ สามารถเป็ นลกู คา้ ของฉันได ้ แตพ่ วกเราจะไมก่ ลบั ไปสู่ ความสมั พันธเ์ หมอื นครัง้ กอ่ น สว่ นเรอ่ื งของวันนถ้ี า้ ตอ่ ไปยงั มี อกี เราก็จะไดพ้ บกบั ในชนั้ ศาล เยโ่ มเ่ ซนิ หวงั วา่ คณุ จะจํา คําพดู ของคณุ ไดน้ ะ แลว้ หา้ มมาตรวจสอบเรอ่ื งของฉันอกี ” เมอ่ื จบคําพดู เธอก็เออื้ มมอื ออกไปปลดล็อก โดยครัง้ นเี้ ยโ่ ม่ เซนิ ไมไ่ ดข้ ดั ขวางเธอ หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื ปลดล็อคไดแ้ ลว้ กเ็ ปิดประตลู งจากรถไป เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังอยใู่ นรถโดยยังคดิ ถงึ คําพดู เหลา่ นัน้ ของหานมจู่ อ่ื ท่ี เพงิ่ พดู ไป

เขาเอาแตข่ มวดควิ้ อยคู่ รใู่ หญๆ่ จากนัน้ กห็ ยบิ มอื ถอื ออกมาตอ่ สายหาเซยี วซู่ ในใจเขาอยากรอู ้ ยากเห็นถา้ ไมต่ รวจสอบ แตถ่ า้ ตรวจสอบก็จะ ผดิ สญั ญากบั เธอ? เยโ่ มเ่ ซนิ คณุ เพงิ่ จะรับปากเธอนะ แคช่ วั่ พรบิ ตากล็ มื แลว้ หรอื ? ถา้ ทําเชน่ นกี้ ็ยง่ิ แตจ่ ะทําใหเ้ ธอเกลยี ดคณุ เขา้ ไปอกี ในทสี่ ดุ มอื ของเยโ่ มเ่ ซนิ กต็ กลงมาอยา่ งออ่ นแรง เป็ นครัง้ แรกทเ่ี ขารสู ้ กึ พา่ ยแพแ้ บบน้ี ตอนที่ 530 เรอ่ื งตอนนน้ั กลางคนื ภายในหอ้ งเปิดเพยี งโคมไฟเล็กๆ ไว ้ หานมจู่ อ่ื แปรงฟันลา้ ง หนา้ เปลย่ี นเป็ นชดุ นอนเรยี บรอ้ ยแลว้ นั่งลงบนเตยี ง ในเวลานี้ เธอควรจะเขา้ นอนไดแ้ ลว้ แตว่ นั นเ้ี ธอกลับไมง่ ว่ งเลย แมแ้ ตน่ อ้ ย

ภายใตแ้ สงไฟในยามคํา่ คนื กระดมุ สที องเปลง่ แสงนอ้ ยๆ ในมอื ของเธอ อาจเป็ นเพราะแสงกลางคนื เป็ นโทนสอี บอนุ่ สขี องกระดมุ จงึ ดู อบอนุ่ ไปดว้ ย เธอจอ้ งมองไปทก่ี ระดมุ ในมอื อยา่ งใจลอย กระดมุ เม็ดนเี้ ป็ นของชายลกึ ลบั ทท่ี ํารว่ งในเสอ้ื ผา้ ของเธอในคนื ฝนตกวันนัน้ เมอื่ หา้ ปีกอ่ น เมอ่ื นกึ ถงึ เรอ่ื งนี้ หานมจู่ อ่ื ก็ลบู กระดมุ นัน้ ไปมาแลว้ ปลอ่ ย ความคดิ ใหล้ อยลอ่ งไปอกี ครัง้ ในตอนนัน้ เธอไดไ้ หวว้ านขอใหห้ านเสโ่ ยวหาเบาะแสของ เจา้ ของกระดมุ ทท่ี ําตกไว ้ สบื ไปสบื มากรี่ อ้ ยกพี่ ันครัง้ ผลสดุ ทา้ ย กส็ บื ไดว้ า่ เป็ นเยห่ ลน่ิ หาน ขา่ วนท้ี ําใหเ้ ธอตกใจอยพู่ ักหนง่ึ จนทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ผดิ ตอ่ เยโ่ ม่ เซนิ อยา่ งมาก

แมว้ า่ เธอจะไมไ่ ดพ้ ดู อะไร แตเ่ ธอก็ม่นั ใจวา่ เด็กคนนัน้ น่าจะเป็ น เยห่ ลน่ิ หาน ดงั นัน้ ควรหลกี เลย่ี งเยห่ ลนิ่ หานเหมอื นคนใจดํา อํามหติ จนกวา่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะเกดิ แลว้ คอ่ ยๆ เตบิ โตขน้ึ มา เคา้ โครงอวัยวะทัง้ หา้ บนใบหนา้ กย็ ง่ิ เหมอื นใครคนหนง่ึ มากขนึ้ เรอ่ื ยๆ ในใจทเี่ รมิ่ มาจากความสงสยั ไปสคู่ วามไมน่ ่าเหลอื เชอ่ื จนตก ตะลงึ อกี ครัง้ เหลวไหลเกนิ ไปแลว้ แมว้ า่ ลกู ของเยห่ ลนิ่ หานจะมยี นี ของครอบครัวตระกลู เย่ แตม่ นั เป็ นไปไมไ่ ดท้ จ่ี ะเหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดค้ ดิ วา่ ชายลกึ ลับในคนื นัน้ คอื เยโ่ มเ่ ซนิ น่ันเอง เธอทแี่ ตง่ งานเขา้ ตระกลู เยก่ ลับถกู พดู ถงึ ไมข่ าดปากวา่ เธอทอ้ ง ลกู นอกคอก

หลังจากทไี่ ดร้ ับรใู ้ นตอนนัน้ ความคดิ แรกของหานมจู่ อ่ื คอื การ ปฏเิ สธความคดิ ทนี่ ่ากลวั ของคนเหลา่ นี้ เป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร? มันจะเป็ นไปไดอ้ ยา่ งไร??? ถา้ เป็ นเขาจรงิ ๆ อยา่ งนัน้ ไมใ่ ชว่ า่ เธอกบั โมเ่ ซนิ ถกู พระเจา้ กําหนดทางไวห้ รอ? เธอรับไมไ่ ด ้ บวกกบั ทา่ ทางของเยโ่ มเ่ ซนิ ทมี่ ตี อ่ ตวั เองแลว้ ยังมคี ําพดู ของ หานเสโ่ ยวทพ่ี ดู กบั เธอในตอนนัน้ อกี มันทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ …… สน้ิ หวังในชวี ติ นี้ ถา้ ไมใ่ ชว่ า่ มเี สย่ี วหมโี่ ตว้ ในตอนนัน้ เธอก็คงอยไู่ มไ่ ด ้ เมอ่ื คดิ ถงึ ตรงนแี้ ลว้ หานมจู่ อื่ ก็กํากระดมุ ในมอื ไวแ้ น่นจนนว้ิ สี ขาวเปลย่ี นเป็ นสแี ดง แกรก๊ —— ทนั ใดนัน้ ประตหู อ้ งกถ็ กู เปิดออก ปรากฏเงาของรา่ งเล็กๆ ทว่ี ง่ิ เขา้ มารบี ถอดรองเทา้ ออกแลว้ ปีนขน้ึ ไปบนเตยี งอยา่ งรวดเร็ว

หานมจู่ อื่ ตกใจกลัว ในจติ สํานกึ ใหเ้ อากระดมุ นัน้ ซอ่ นไวใ้ นผา้ นวมเพอ่ื ไมใ่ หใ้ ครเห็น นจ่ี ะเป็ นความลับของเธอเพยี งคนเดยี ว เก็บซอ่ นมาไดห้ ลายปีแลว้ เด็กผชู ้ ายตวั เล็กทเี่ ขา้ มากอดกา่ ยเธอดว้ ยมอื และเทา้ แลว้ พมึ พําวา่ : “หมา่ ม๊ ี เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมอ่ ยากนอนคนเดยี ว เสยี่ วหม่ี โตว้ อยากนอนกบั หมา่ ม๊”ี หวั ใจทหี่ วาดกลวั ของหานมจู่ อื่ คอ่ ยๆ สงบลงแลว้ พดู เสยี ง นุ่มนวลทา่ มกลางแสงสลัวยามคํา่ คนื วา่ : “เสยี่ วหมโี่ ตว้ โตแลว้ นะครับ จะมานอนกบั หมา่ ม๊ไี มไ่ ดแ้ ลว้ ลกู เป็ นผชู ้ าย กบั หมา่ ม๊ ี คอื มคี วามแตกตา่ งระหวา่ งชายและหญงิ เขา้ ใจไหมครับ? ” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ เอาหนา้ ไปถทู ต่ี น้ แขนของเธอไปมาอยา่ งไม่ พอใจ: “ไมค่ รับ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ยังไมใ่ ชผ่ ใู ้ หญ่ แลว้ หมา่ ม๊ขี องเป็ น แมข่ องเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไมม่ คี วามแตกตา่ งของชายหญงิ หรอก” “แลว้ หลายวันมานหี้ มา่ ม๊ใี หเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ นอนคนเดยี ว เสยี่ วหมี่ โตว้ คดิ ถงึ หมา่ ม๊ ี คนื นใี้ หเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ นอนดว้ ยนะครับ”

หานมจู่ อื่ : “… เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ” “หมา่ ม๊บี อกตลอดวา่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ โตแลว้ งัน้ หมโ่ี ตว้ ก็ไปหา แดด๊ ดไ้ี ดแ้ ลว้ ใชห่ รอื เปลา่ ครับ? ” ในตอนแรกนัน้ หานมจู่ อ่ื ตอ้ งการเกลยี้ กลอ่ มใหเ้ ขากลับไปนอน ทห่ี อ้ งของตวั เอง แตท่ นั ใดนัน้ เขาก็ทําใหห้ านมจู่ อ่ื ตกตะลงึ กบั คําพดู นแ้ี ละในใจของเธอก็สน่ั ไหวอยา่ งน่ารนุ แรง นเ่ี ป็ นการเคลอื่ นไหวของโชคชะตาหรอ? กอ่ นหนา้ นต้ี อนทเ่ี ธออยตู่ า่ งประเทศนัน้ เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไมเ่ คยถาม ถงึ พอ่ มากอ่ นเลย เขาน่ารักและเป็ นเด็กดมี าก แตเ่ มอ่ื กลบั ประเทศมา จํานวนครัง้ ทเี่ ขายกเรอื่ งนขี้ นึ้ มาก็ยง่ิ เพม่ิ มากขนึ้ เรอ่ื ยๆ จนกระทง่ั วันนท้ี เี่ ธอหา้ มเยโ่ มเ่ ซนิ ตรวจสอบเรอื่ ง ของเธออกี เสย่ี วหมโี่ ตว้ มดุ เขา้ มาในผา้ นวมแลว้ มาพดู เรอ่ื งน้ี กบั เธอ มันเป็ นเรอ่ื งบงั เอญิ หรอ? หานมจู่ อ่ื ออกแรงบบี กระดมุ สที องแรงๆ จากนัน้ กเ็ ก็บไวใ้ นฝ่ า มอื

“ทําไมจๆู่ ถงึ ถามละ่ ? ” หานมจู่ อ่ื มองเสย่ี วหมโี่ ตว้ ทอี่ ยใู่ นออ้ ม กอด พยายามทําเสยี งตวั เองใหน้ ุ่มนวลมากทส่ี ดุ “เมอื่ กอ่ น… ตอนทห่ี นูอยตู่ า่ งประเทศ หนูไมเ่ คยพดู ถงึ เลยนะ? ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เมม้ รมิ ฝี ปากของเขา: “เมอื่ กอ่ นหมา่ ม๊ลี ําบากมาก เสยี่ วหมโี่ ตว้ กเ็ ขา้ ใจหมา่ ม๊ ี แตว่ า่ ตอนนเี้ สยี่ วหมโี่ ตว้ โตแลว้ ไม่ ตอ้ งใหห้ มา่ ม๊ไี ปหาแลว้ ใหเ้ สยี่ วหมโี่ ตว้ หาดว้ ยตวั เองกพ็ อแลว้ ” หานมจู่ อื่ : “……” “ไดไ้ หมครับหมา่ ม๊?ี ” เสยี่ วหมโ่ี ตว้ เขยา่ แขนของเธอ: “เสย่ี ว หมโี่ ตว้ เกง่ มาก จะตอ้ งหาแดด๊ ด๊เี จอแน่นอน! ” เมอื่ ไดถ้ งึ อยา่ งนี้ หานมจู่ อ่ื เหมอื นหายใจไมอ่ อก ในทส่ี ดุ เธอก็รู ้ แลว้ วา่ หลายตอ่ หลายครัง้ ทเี่ สยี่ วหมโ่ี ตว้ เอย่ เรอ่ื งนข้ี น้ึ มานัน้ ไมใ่ ชว่ า่ ลอ้ เธอเลน่ แตว่ า่ เขานัน้ อยากเจอพอ่ จรงิ ๆ แมว้ า่ เธอจะรสู ้ กึ วา่ เป็ นไปไมไ่ ดท้ เ่ี สย่ี วหมโ่ี ตว้ จะหาเยโ่ มเ่ ซนิ พบดว้ ยอายนุ อ้ ยขนาดนี้ แตเ่ ธอกลับยังรสู ้ กึ อยใู่ นใจ จงึ ตวาด ขน้ึ ทันท:ี “หา้ มไป! ” เสยี งของเธอเด็ดขาดมากจนทําใหเ้ ขาตกใจอยา่ งมาก

“มะ หมา่ ม๊…ี ” “ไดย้ นิ ไหม? ” หานมจู่ อ่ื ถามแลว้ มองไปทเ่ี สยี่ วหมโ่ี ตว้ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กระพรบิ ตาถๆ่ี ดวงตากลมแดงกํา่ เออ่ คลอดว้ ย น้ําตา “หมา่ ม๋ี แตเ่ สย่ี วหมโ่ี ตว้ … แคอ่ ยากตามหาแดด๊ ด๊”ี “ไมใ่ ชว่ า่ แมบ่ อกวา่ หา้ มไปหรอ? ” หานมจู่ อ่ื ไมค่ ดิ วา่ เขาจะไม่ ฟังคําพดู ของเธอแลว้ หลังจากทเี่ ธอพดู หา้ มกย็ ังดงึ ดนั วา่ จะ ตามหาแดด๊ ด๊ ี พดู หนักขอ้ มากขน้ึ เรอื่ ยๆ จงึ หลดุ ปากพดู ไป อยา่ งไมค่ ดิ วา่ : “พอ่ แทๆ้ ของลกู ตายไปแลว้ ลกู ไมต่ อ้ งออกไป หาเพราะหายงั ไงกไ็ มเ่ จอหรอก” เสย่ี วหมโ่ี ตว้ : “……” เมอ่ื พดู ประโยคนจ้ี บ บรเิ วณรอบดวงตาของหานมจู่ อื่ กค็ อ่ ยๆ แดงขนึ้ มา ดวงตาของคนสองคนทดี่ คู ลา้ ยกนั หานมจู่ อื่ หลับตาแลว้ สดู ลม หายใจเอย่ ขน้ึ วา่ : “ขอโทษนะเสย่ี วหมโ่ี ตว้ … ไมใ่ ชว่ า่ เมอ่ื ก้ี ตกใจหมา่ ม๊แี ลว้ นะ? ”

ทนั ทที ห่ี านมจู่ อื่ พดู กบั เขาดว้ ยเสยี งออ่ นโยน ทํานบน้ําตาของ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ก็พังทลายลงมาทันที เขารอ้ งไหโ้ ฮออกมาเสยี งดงั ล่ัน เสยี งนเ้ี หมอื นเข็มทมี่ าทม่ิ แทงหวั ใจของเธอ ความเจ็บปวดนที้ ํา ใหเ้ ธอแทบหายใจไมอ่ อก คําพดู ทเี่ ธอเพง่ิ จะพดู ออกไปเมอื่ กี้ ไมส่ ามารถเปลยี่ นคนื กลับมาได ้ และตอนนกี้ ไ็ มร่ วู ้ า่ ควรจะ อธบิ ายกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ อยา่ งไร ไดแ้ คเ่ พยี งยน่ื มอื ไปกอดเขาไว ้ เทา่ นัน้ “หมา่ ม๊ขี อโทษ หมา่ ม๊ไี มด่ เี อง… หมา่ ม๊ไี มค่ วรโมโหใสห่ นู” ขณะทพี่ ดู นัน้ น้ําตาของหานมจู่ อื่ กไ็ หลลงมาเป็ นสาย นํ้าตาทกุ หยดไหลมากระทบทค่ี อของเสย่ี วหมโี่ ตว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ตกใจเมอ่ื สมั ผัสไดถ้ งึ นํ้าตาน้ี เขายงั คงรอ้ งไหอ้ ยู่ อยา่ งนัน้ และดเู หมอื นวา่ นเ่ี ป็ นครัง้ แรกทหี่ มา่ ม๊รี อ้ งไหต้ อ่ หนา้ เขาแบบนี้ น้ําตาไหลออกมาจากดวงตาสวยอยา่ งไมล่ ดละและไมส่ ามารถ หยดุ มันลงได ้

“ขอโทษ…หมา่ ม๊ขี อโทษเสยี่ วหมโ่ี ตว้ ขอโทษจรงิ ๆ ” หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตพ่ ดู ประโยคเดมิ ซา้ํ ๆ วนไปมาจนเหมอื นถกู ปีศาจรา้ ยเขา้ สงิ เสย่ี วหมโี่ ตว้ มองทา่ ทางหานมจู่ อ่ื แบบนแ้ี ลว้ ก็รสู ้ กึ วา่ วนั นตี้ วั เอง นัน้ ไมม่ เี หตผุ ลเอาซะเลย เขายนื่ มอื นอ้ ยๆ ออกไปโอบรอบคอของหานมจู่ อ่ื ไวแ้ ลว้ แนบ ใบหนา้ อนุ่ ของตวั เองลงไป: “หมา่ ม๊ไี มร่ อ้ งไหน้ ะครับ ตอ่ ไปนี้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ …จะไมพ่ ดู เรอื่ งตามหาแดด๊ ด๊อี กี แลว้ ” หานมจู่ อ่ื ไมส่ ามารถหยดุ รอ้ งไหไ้ ดอ้ กี น้ําตาไหลพร่ังพรไู ดแ้ ต่ กอดเสย่ี วหมโี่ ตว้ ไวใ้ นออ้ มแขนแลว้ รอ้ งไหอ้ อกมา ตอนท่ี 531 เลอื กทจี่ ะฝื นเอง วันตอ่ มาหานมจู่ อ่ื ตนื่ มาพรอ้ มกบั ดวงตาทบ่ี วมเป่ งราวกบั ตากบ ตอนทเี่ สยี่ วเหยยี นเขา้ มาทักทายเขายังถงึ กบั ตกอกตกใจ “ตายจรงิ เธอไปเลน่ อะไรมา ทําไมตาถงึ ไดบ้ วมขนาดน…ี้ …”

หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดต้ อบเธอ แตก่ ลับใชผ้ า้ ขนหนูชบุ น้ําเย็นมา ประคบ จากนัน้ ก็ใชม้ นั นวดเบาๆรอบๆดวงตาของตวั เอง “แบบนัน้ มนั ไมเ่ ห็นผลหรอก” เสยี่ วเหยยี นทอ่ี ยขู่ า้ งๆพดู อยา่ ง หน่ายใจ เห็นแผน่ หลังอนั ผอมบางของหานมจู่ อ่ื แลว้ ในใจก็รสู ้ กึ เจ็บปวดอยเู่ ล็กนอ้ ย “ฉันพบวา่ ตงั้ แตท่ ก่ี ลับประเทศมารอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเธอกล็ ดลงมากเลยนะ ถา้ รวู ้ า่ เธอจะเป็ นแบบนี้ ตงั้ แตต่ น้ พวกเราก็ไมน่ ่ากลบั มาเลยตงั้ แตแ่ รก” “ไมห่ รอก” หานมจู่ อ่ื ยังใชผ้ า้ ขนหนูประคบอยู่ อกี ดา้ นก็ปฏเิ สธ คําพดู ของเธอ “ทําไมฉันถงึ ไมค่ วรกลับมาละ่ ? ทนี่ เ่ี ป็ นสถานที่ ทฉ่ี ันเกดิ และเตบิ โตมา ฉันจะกลบั มามนั ก็ไมเ่ ห็นจะเกย่ี วกบั คน อนื่ เลย” “แตว่ า่ …..” เธอไมม่ คี วามสขุ เลยนี่ ประโยคหลงั เสยี่ วเหยยี นไดแ้ ตพ่ ดู มนั อยใู่ นใจ “ไมเ่ ป็ นไร” หานมจู่ อื่ ยมิ้ ออกมาอกี ครัง้ “ฉันไมเ่ ป็ นไรหรอก เธอ ไมต่ อ้ งเป็ นกงั วลแทนฉัน เวลาหา้ ปียังผา่ นมนั มาไดเ้ ลย แลว้ ฉัน จะไปกลัววา่ จะผา่ นชว่ งเวลานไี้ ปไมไ่ ดไ้ ดย้ ังไง”

เวลาหา้ ปีเธอผา่ นมนั มาไดแ้ ลว้ แตว่ า่ แตล่ ะวันเธอผา่ นมันมา ดว้ ยสภาพแบบไหนกนั เลา่ ทมุ่ เทกบั งานออกแบบอยา่ งบา้ คลง่ั ทกุ ๆวันทําตวั เองใหเ้ หนอื่ ย ลา้ มากจนเมอื่ กลบั ถงึ บา้ นกต็ อ้ งลม้ ตวั ลงนอนเลย จากนัน้ พอ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ โตพอจะเรยี กคณุ แมไ่ ดแ้ ลว้ กก็ อดเธออยา่ ง เจ็บปวดใจ หลงั จากนัน้ จติ ใจของผหู ้ ญงิ คนนถี้ งึ ไดร้ ับการฟื้นฟู ขน้ึ มาบา้ ง หลายปีทผ่ี า่ นมาเสย่ี วเหยยี นก็คอยเฝ้าดหู านมจู่ อ่ื มาตลอด ก็ เลยรสู ้ กึ สงสารเธอจับใจ ตอนนกี้ ลับประเทศแลว้ ก็ยังตอ้ งเห็นเธอทกุ ขใ์ จเพราะเรอ่ื ง ของเยโ่ มเ่ ซนิ ความเกลยี ดชงั ทเ่ี สยี่ วเหยยี นมตี อ่ เยโ่ มเ่ ซนิ กย็ ง่ิ หย่งั รากลกึ ลงไปอกี ผชู ้ ายชว่ั ! ตอนนัน้ ทํารา้ ยมจู่ อ่ื แลว้ จนถงึ ตอนนก้ี ย็ งั ไมค่ ดิ ทจ่ี ะปลอ่ ยเธอ ไปอกี คดิ วา่ ตวั เองเป็ นประธานของบรษิ ัทตระกลู เยแ่ ลว้ ยงิ่ ใหญน่ ัก หรอื อยา่ งไร

ครัง้ หนา้ ถา้ เธอเจอเขาละ่ ก็ จะตอ้ งฆา่ เขาใหต้ ายใหไ้ ด ้ * หอ้ งทํางานชนั้ บนสดุ ของบรษิ ัทตระกลู เย่ เยโ่ มเ่ ซนิ น่ังเหมอ่ ลอยอยหู่ นา้ โตะ๊ ทํางานในหอ้ ง ควิ้ ยงั ขมวด กนั แน่นไมค่ ลาย ปลายนว้ิ เคาะอยบู่ นโตะ๊ เอกสารทอี่ ยบู่ นโตะ๊ เรมิ่ กองสมุ กนั จนเป็ นภเู ขาครงึ่ ลกู แลว้ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยังไมม่ ที ที า่ วา่ จะจัดการกบั มนั ในหวั เขาเต็มไปดว้ ยเรอื่ งของผหู ้ ญงิ คนนัน้ จนไมม่ กี ะจติ กะใจท่ี จะทํางานเลย กอ๊ ก กอ๊ ก ประตขู องหอ้ งทํางานถกู เคาะ แตเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ กลับทําเหมอื นไมไ่ ด ้ ยนิ ยังน่ังหนา้ นวิ่ ควิ้ ขมวดอยแู่ บบนัน้ หลังจากเสยี งเคาะดงั อยสู่ กั พัก และคงคดิ วา่ ดา้ นในไมม่ คี น ตอบสนอง ดงั นัน้ คนเคาะก็เลยถอื วสิ าสะผลักประตเู ขา้ มาเอง

หลงั จากสง้ อานผลักประตเู ขา้ มาดา้ นใน สง่ิ ทเ่ี ห็นกลบั เป็ นเยโ่ ม่ เซนิ ทนี่ ่ังหนา้ นงิ่ คว้ิ ขมวดอยกู่ บั ทน่ี ั่ง ทัง้ ๆทกี่ ารเคลอ่ื นไหวของ เธอสง่ เสยี งดงั ขนาดนัน้ แตก่ ลับดเู หมอื นสตขิ องคนๆนไี้ ดล้ อย ออกไปนอกอวกาศเสยี แลว้ เมอ่ื คดิ ถงึ เรอื่ งทเี่ กดิ ขน้ึ ในชว่ งเวลาทผี่ า่ นมา รมิ ฝี ปากของสง้ อานกข็ ยบั ขมบุ ขมบิ เธอเดนิ เขา้ ไปชา้ ๆ จากนัน้ กว็ างกระเป๋ าลงบนโตะ๊ หยอ่ นตวั ลง น่ังบนโซฟาทอี่ ยไู่ มไ่ กลจากเยโ่ มเ่ ซนิ มากนัก แลว้ เรมิ่ ชงกาแฟ ใหต้ วั เอง คงจะเป็ นเพราะเสยี งน้ําทที่ ําใหส้ ตขิ องเยโ่ มเ่ ซนิ คอ่ ยๆกลบั คนื มา เมอื่ เขาเชยตาขนึ้ มาก็เห็นสง้ อานทนี่ ่ังชงกาแฟใหต้ วั เองดมื่ อยบู่ นโซฟา เลยเลกิ ควิ้ ขนึ้ มาทนั ที “ทําไมคณุ ถงึ มาอยทู่ น่ี ่ี ?” สง้ อานชาํ เลอื งเขาทหี นงึ่ จากนัน้ ก็ดมื่ กาแฟดว้ ยความรสู ้ กึ ขบขนั โดยไมไ่ ดส้ นใจเขา “เขา้ มาตงั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่ ?” ควิ้ เยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดแน่นกวา่ เดมิ

“กต็ อนทสี่ ตนิ ายลอยออกไปนอกอวกาศแลว้ น่ะส”ิ สง้ อานยมิ้ บางๆ จากนัน้ กว็ างถว้ ยกาแฟลงบนโตะ๊ เสยี งแกว้ กระทบกบั ผวิ โตะ๊ เกดิ เสยี งขนึ้ เล็กนอ้ ย แลว้ คําพดู ตอ่ จากนัน้ ของสง้ อานก็ดงั ขน้ึ อกี ครัง้ “ทําไม ? ทา่ นประธานใหญเ่ ยไ่ มท่ ําการทํางานใน เวลาแบบน้ี แตก่ ลับนั่งเหมอ่ ลอยอยใู่ นหอ้ งทํางาน หรอื วา่ กําลงั คดิ วา่ จะเอาใจผหู ้ ญงิ ยงั ไงดหี รอื เปลา่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งเธอดว้ ยสายตาไมพ่ อใจ แววตาคมกรบิ สง้ อานสองมอื กอดอก แลว้ จอ้ งเขากลบั “ถงึ แมจ้ ะรวู ้ า่ คําพดู ในวนั นม้ี ันดนู ่ารําคาญ แตเ่ ห็นสภาพ นายแบบนแี้ ลว้ ป้ากอ็ ยากจะบอกนายไว ้ อยา่ ฝื นอกี เลย” “คณุ วา่ ไงนะ ?” คําพดู ประโยคนเ้ี หมอื นจะไปโดนจดุ ของเยโ่ ม่ เซนิ เขา้ ควิ้ ของเขาขมวดแน่นยง่ิ กวา่ เดมิ ทันที “ป้ามองออกนะ เธออาจจะยังมเี ยอ่ื ใยกบั นาย แตเ่ ธอไมม่ ที าง กลบั มาอยกู่ บั นายอกี แลว้ ” คําพดู พวกนท้ี ําใหค้ ว้ิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ขมวดกนั แน่นตลอดเวลา รมิ ฝี ปากบางของเขาก็เมม้ แน่น สายตาจอ้ งไปทางสง้ อานอยา่ งไม่ พอใจ

สง้ อานยนื ขน้ึ “รสู ้ กึ วา่ วา่ คําพดู ของฉันมนั ไมน่ ่าฟัง ? ไมอ่ ยาก ฟังงัน้ เหรอ แตม่ ันก็คอื ความจรงิ ” “ความจรงิ อะไร ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบางแน่น แลว้ เอย่ ถาม เสยี งเย็น “ความจรงิ ทว่ี า่ เธอไมอ่ ยากจะอยกู่ บั นายอกี แลว้ ไมว่ า่ นายจะ ทมุ่ เทอกี สกั เทา่ ไหร”่ “ทําไม ?” เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะเสยี งเย็นทหี นง่ึ “คณุ ป้ารจู ้ ักเธอดี ขนาดนัน้ เลยเหรอ ขนาดคําพดู พวกนย้ี งั คดิ ออกมาได”้ เห็นเขาหัวเราะเสยี งเย็น สง้ อานเองกห็ วั เราะเสยี งเย็นกลบั ไปที หนง่ึ อยา่ งไมเ่ กรงใจ “ก็ฉันเป็ นผหู ้ ญงิ จะไมร่ จู ้ ักผหู ้ ญงิ ดไี ปกวา่ นายไดย้ งั ไง” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมพ่ ดู อะไรอกี แตท่ า่ ทเี ย็นชามาก เห็นไดช้ ดั วา่ ไม่ อยากสนใจเธอ วนั นสี้ ง้ อานมาเพอื่ ลา้ งสมองเขา แตน่ อนวา่ จะตอ้ งไปยอมรามอื แคน่ แี้ น่ และกา้ วไปดา้ นหนา้ หนงึ่ กา้ ว

“คดิ วา่ ทําไมตอนนัน้ แมข่ องนายถงึ คลอดนายออกมาตามลําพัง กนั ละ่ ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” เมอื่ เอย่ ถงึ มารดา นัยนต์ าของเยโ่ มเ่ ซนิ กฉ็ ายแววปวดรา้ วขนึ้ มา ผา่ นมาตงั้ หลายปีแลว้ แตม่ ารดากย็ ังเป็ นเข็มทค่ี อยทม่ิ แทงใจ เขาตลอดมา เมอื่ คดิ ถงึ มารดา เขาก็รสู ้ กึ เกลยี ดคนในตระกลู เยม่ าก และ เกลยี ดมากวา่ ทําไมตวั เองถงึ มเี ลอื ดของคนในตระกลู เย่ ไหลเวยี นอยู่ “ตอนนัน้ คนทหี่ มายปองแมน่ ายมอี ยไู่ มน่ อ้ ยเลย แตเ่ พอ่ื นายเธอ เลยไมเ่ คยคดิ จะแตง่ งานกบั คนอน่ื และแมว้ า่ มันจะไมใ่ ชส่ งิ่ ที่ ทําเพอ่ื นาย แตเ่ ธอก็จะไมม่ วี ันแตง่ กบั คนอน่ื นายรไู ้ หมวา่ ทําไม ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “……” สง้ อาน “เพราะวา่ เธอถกู ทํารา้ ยอยา่ งสาหสั เธอมอบหวั ใจ ทงั้ หมดออกไป แตก่ ลบั ถกู ยํา่ ยี หลังจากนัน้ เป็ นตน้ มา