เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

ทวา่ เธอก็รดู ้ วี า่ เรอื่ งนมี้ นั รา้ ยแรงมาก จนกระทัง่ มคี นเสยี ชวี ติ ดงั นัน้ เธอจงึ ไมพ่ ดู อะไร เพยี งตอบตกลงทจ่ี ะไปสง่ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ไมน่ านเสยี่ วเหยยี นก็พาเสย่ี วหมโี่ ตว้ กลบั ตระกลู หานไป ในอกี ฝ่ังหนง่ึ ทใ่ี ครบางคนกําลังเคลอ่ื นไหวอยา่ งรวดเร็ว เป็ น เซยี วซทู่ ไี่ ดร้ ายงานขา่ วการตายใหเ้ ขาไดท้ ราบ เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ มมุ ปากอยา่ งเย็นชา “คนทอ่ี ยเู่ บอื้ งหลังนกี้ ล็ งมอื เร็วดนี ิ เพยี ง แคส่ ละหมากสกั ตวั คงเป็ นเรอื่ งเล็กนอ้ ย คดิ วา่ หมากในมอื ตวั เองมมี ากพองัน้ เหรอ? ก็เลยเสยี สละไดอ้ ยา่ งไมเ่ สยี ดายงัน้ เหรอ?” สหี นา้ ของเซยี วซดู่ จู รงิ จังเป็ นอยา่ งมาก “คณุ ชายเยค่ รับ ครัง้ น้ี เราไมส่ ามารถประมาทไดน้ ะครับ อกี ฝ่ ายลงมอื โหดเหย้ี มและ น่ากลัวมาก ผมกงั วลวา่ คณุ ผหู ้ ญงิ …. หานจะไดร้ ับอนั ตราย” เมอ่ื ฟังอยา่ งนัน้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็เขม้ ขนึ้ ใช่ อกี ฝ่ ายลงมอื ไดโ้ หดรา้ ยมาก เดมิ ทที อี่ ยากตรวจสอบ ใครจะรวู ้ า่ อกี ฝ่ ายกลับชงิ ตดั ชอ่ งทาง ซะกอ่ น เมอื่ เซยี วซไู่ ปถงึ อกี ฝ่ ายกจ็ ัดการฆา่ ตวั ตายไปเสยี แลว้

พวกเขาจงึ เลอื กทจี่ ะโทรหาตํารวจ ใหต้ ํารวจเขา้ มาตรวจสอบ เรอื่ งนแี้ ทน เพราะทา้ ยทส่ี ดุ คนกต็ ายไปแลว้ พวกเขาถงึ ไมส่ ามารถแทรก มอื เขา้ ไปได ้ “บรเิ วณใกลต้ กึ ตรวจสอบละเอยี ดแลว้ ใชไ่ หม?” “ตรวจละเอยี ดแลว้ ครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากแน่น กอ่ นจะเอย่ ออกมาเสยี งเย็น “งัน้ ก็ดี จัดการซอ้ื ชมุ ชนตรงทเี่ ธออาศัยอยซู่ ะ” เมอ่ื ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ เซยี วซกู่ ไ็ มไ่ ดแ้ ปลกใจอะไร เขาเพยี งพยัก หนา้ รับเทา่ นัน้ “นายจัดการใหค้ นในตกึ ทเี่ ธออาศยั อยยู่ า้ ยออกทงั้ หมด ใหพ้ วก เขายา้ ยออกภายในสองวัน” “คณุ ชายเยค่ รับ ทต่ี กึ นัน้ มคี นอาศยั อยจู่ นเต็ม ตามความ ตอ้ งการของคณุ ชาย…. อาจเป็ นไปไดย้ ากครับ” แมว้ า่ จะทําได ้ แตก่ ็เป็ นเรอ่ื งยากมาก

คนทส่ี ามารถซอื้ บา้ นอยทู่ นี่ ั่นได ้ ลว้ นแตเ่ ป็ นคนรวย แมจ้ ะใช ้ อํานาจของคณุ ชายเย่ ทวา่ บนโลกใบนก้ี ย็ งั มคี นอยจู่ ํานวนไม่ นอ้ ยทไ่ี มเ่ กรงกลวั ตอ่ อํานาจ ถา้ จๆู่ ถกู สงั่ ใหย้ า้ ยบา้ นกะทันหนั ใครจะยอมยา้ ย? และยงั ใหย้ า้ ยภายในสองวนั ใหย้ า้ ยไปไหน? “คณุ ชายเยค่ รับ คําสง่ั ในครัง้ นม้ี ันดหู นุ หนั เกนิ ไปนะครับ” “แลว้ นายมขี อ้ เสนอทด่ี กี วา่ นหี้ รอื ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ เลกิ ควิ้ มองมา ทเี่ ขาอยา่ งดดุ นั เซยี วซพู่ ยักหนา้ กอ่ นจะพดู ขนึ้ มาวา่ “ผมตรวจสอบบรเิ วณทอี่ ยู่ ของคณุ ผหู ้ ญงิ เรยี บรอ้ ยแลว้ ครับ ชนั้ ทคี่ ณุ ผหู ้ ญงิ อยมู่ เี พยี งแค่ สองหอ้ งทใ่ี ชล้ ฟิ ตต์ วั เดยี วกนั หอ้ งตรงขา้ มของคณุ ผหู ้ ญงิ ถกู ซอ้ื เอาไวเ้ มอ่ื สามปีกอ่ น หลังจากตกแตง่ เสร็จไปแลว้ ก็ยังไมม่ ี ใครเขา้ ไปอยู่ ผมตรวจสอบเรอ่ื งเจา้ ของหอ้ งมาแลว้ หอ้ งนัน้ เป็ นของขวญั ทปี่ ระธานบรษิ ัทตระกลู เฉนิ ซอื้ ใหก้ บั ลกู ชายของ เขาครับ แตว่ า่ ลกู ชายของเขายังไมถ่ งึ สองขวบเลยครับ ดงั นัน้ …. เราน่าจะลงมอื กบั หอ้ งชดุ นัน้ ได”้

เมอ่ื คําพดู นจี้ บลง รมิ ฝี ปากบางของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ขยบั “ความหมายของนายกค็ อื จะใหฉ้ ันยา้ ยไปอยหู่ อ้ งตรงขา้ มเธอ งัน้ เหรอ?” “คณุ ชายเยใ่ หค้ วามเป็ นหว่ งคณุ ผหู ้ ญงิ อยทู่ กุ วนั …. ยา้ ยไปอยู่ หอ้ งตรงขา้ มเธอทําไมจะไมไ่ ดล้ ะ่ ครับ?” การทยี่ า้ ยไปอยหู่ อ้ งตรงขา้ มของคณุ ผหู ้ ญงิ น่ันเป็ นสง่ิ ที่ คณุ ชายตอ้ งการมากทส่ี ดุ ไมใ่ ชห่ รอื ไง? แน่นอนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ มองมาทางเขาอยา่ งชนื่ ชม “ในทส่ี ดุ นายก็ ทําเรอื่ งทฉ่ี ันพงึ พอใจไดส้ กั ทสี นิ ะ งัน้ รบี ไปจัดการเลย” เซยี วซหู่ ยบิ เอาสญั ญาออกมา กอ่ นจะพดู ขน้ึ “ผมทราบอยกู่ อ่ น แลว้ ครับวา่ คณุ ชายจะตอ้ งเห็นดว้ ยในเรอื่ งน้ี ดงั นัน้ ผมเลย ตดิ ตอ่ ไปยังทา่ นประธานเฉนิ แลว้ อกี ฝ่ ายยนิ ยอมขายใหแ้ ตโ่ ดย ดคี รับ” “ขายใหฉ้ ันงัน้ เหรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ กดั ปาก กอ่ นยม้ิ เยาะแลว้ พดู ออกมา “ไอแ้ กเ่ ฉนิ คงหาโอกาสปลน้ ฉันน่ะส”ิ !! เพราะเห็นแกผ่ หู ้ ญงิ ของเขา เพราะฉะนัน้ ครัง้ นเี้ ขาจะลมื มนั ไป ซะ

เยโ่ มเ่ ซนิ หยบิ ปากกาออกมา กอ่ นจะเซน็ ชอ่ื ตวั เองลงไป “คณุ ชายเยค่ รับ เย็นนห้ี ลงั จากเลกิ งานแลว้ คณุ ชายสามารถเขา้ ไปไดเ้ ลยนะครับ นค้ี รับกญุ แจ สว่ นเรอื่ งขา้ วของผมจะจัดการ ใหเ้ รยี บรอ้ ยกอ่ นคณุ ชายเลกิ งานครับ” เมอื่ มองเห็นสายตาพงึ พอใจจากเยโ่ มเ่ ซนิ เซยี วซกู่ ร็ สู ้ กึ โลง่ ใจ ในทส่ี ดุ เมอ่ื วานไมม่ เี รอื่ งอะไรเกดิ ขนึ้ ดังนัน้ เขาจงึ ตงั้ ใจทําสงิ่ นใี้ ห ้ ไดร้ ับการชดเชย คดิ ไมถ่ งึ วา่ มนั จะสําเร็จ โชคดจี รงิ ๆ….. หานมจู่ อ่ื คณุ ผหู ้ ญงิ ….. ผหู ้ ญงิ คนนโ้ี ชคดขี นาดไหนทท่ี ําใหค้ ณุ ชายเยท่ ําเพอื่ เธอมาก ขนาดนี้ ถงึ แมจ้ ะรคู ้ วามโหดรา้ ยของอกี ฝ่ าย เขากย็ งั ยอมทจ่ี ะ ยา้ ยไปอยหู่ อ้ งตรงขา้ มเพอ่ื ปกป้องเธอ หวังวา่ ทา้ ยทสี่ ดุ แลว้ ผลลพั ธจ์ ะเป็ นไปในทศิ ทางทดี่ ี ไมอ่ ยา่ งนัน้ คงตอ้ งทกุ ขท์ นกบั สง่ิ คณุ ชายเยท่ ํา อาจจะทรมาน อยา่ งทค่ี ณุ ผหู ้ ญงิ เป็ นในตอนนัน้

ตอนที่ 555 เขา้ อยู่ หลงั เลกิ งานวันนัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กข็ บั รถไปยังชมุ ชนทหี่ านมจู่ อื่ อาศยั อยู่ ในตอนแรกเขา้ หาสถานทไี่ มเ่ จอ ดงั นัน้ เซยี วซจู่ งึ ตอ้ งตามเขา ไปดว้ ยเพอ่ื นําทาง รา่ งสงู ของเยโ่ มเ่ ซนิ ดงึ ดดู สายตาจากสาว โสดทอี่ ยบู่ รเิ วณโดยลอ้ ม ในชว่ งเวลาทลี่ ฟิ ตม์ าถงึ ดา้ นหลงั กม็ ี หญงิ สาวสองคนตามเขา้ มา เซยี วซแู่ ละเยโ่ มเ่ ซนิ ตา่ งก็เดนิ เขา้ ไปโดยทไี่ มท่ ันสงั เกตเห็น หญงิ สาวทอ่ี ยดู่ า้ นหลัง จงึ เผลอคยุ กนั อยา่ งปกติ “คณุ ชายเย่ เรอื่ งทคี่ ณุ มาอาศยั อยทู่ นี่ ่ี อยากจะใหเ้ ชญิ คณุ ป้า สกั คน หรอื วา่ ….” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากแน่น กอ่ นเอย่ ออกไปเสยี งเย็น “นสิ ยั ของฉัน นายยงั ไมร่ อู ้ กี เหรอ?”

“เออ่ คณุ ชายเยค่ รับ จรงิ ๆ แลว้ ในความหมายของผมกค็ อื ….. ถา้ ไมเ่ ชญิ คณุ ป้ามาสกั คน คณุ จะไปทานอาหารกบั คณุ ผหู ้ ญงิ ไดย้ ังไงกนั ละ่ ครับ?” เยโ่ มเ่ ซนิ “………” ทนั ใดนัน้ เขากเ็ งยหนา้ ขน้ึ มาแลว้ มองไปทเี่ ซยี วซู่ “ขออนุญาตสอบถามหน่อยนะคะ พวกคณุ ทงั้ คอู่ าศยั อยทู่ นี่ ่ี เหรอคะ?” ทันใดนัน้ ผหู ้ ญงิ ทตี่ ามหนา้ และไรต้ วั ตนกอ่ นหนา้ มองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ กอ่ นเอย่ ถามออกมา “……….” ภายในลฟิ ตเ์ กดิ ความเงยี บอยหู่ ลายนาที เมอ่ื ไมม่ ใี ครตอบกลับ สหี นา้ ของสองสาวดอู ดึ อดั เล็กนอ้ ยเมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ไมแ่ สดงทา่ ที อะไรตอบกลับ หญงิ สาวมองไปทห่ี นา้ อนั หลอ่ เหลาของเขาอยา่ งไมย่ นิ ยอม พลางกําหมัดแน่น “บา้ นฉันอยทู่ น่ี ่ี พวกคณุ อยชู่ นั้ ไหนเหรอคะ? มเี วลาอยากคยุ ดว้ ยกนั สกั หน่อย…..” “ไสหวั ไป”

หญงิ สาวชะงักไป เมอ่ื เห็นวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ มา สายตา เย็นชาทจี่ อ้ งมองมาดคู มกรบิ ราวกบั เหยยี่ ว อณุ หภมู ริ อบขา้ งราว กบั ถกู แชแ่ ข็ง หลงั จากทซี่ ง่ึ รตู ้ วั วา่ เขาพดู กบั เธอใหไ้ สหัวไป ใบหนา้ หญงิ สาว กซ็ ดี ไปในทนั ที ประจวบเหมาะกบั ทป่ี ระตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกพอดี พรอ้ มกบั เสยี งลฟิ ต์ ผหู ้ ญงิ คนนัน้ และเพอื่ นสาวอกี คนของเธอก็ รบี เดนิ ออกจากลฟิ ตไ์ ปในทนั ที ตงิ่ — เมอื่ ประตลู ฟิ ตป์ ิดลงอกี ครัง้ และคอ่ ยๆ เลอ่ื นขน้ึ ไปตอ่ เซยี วซกู่ ็ กํามอื เอาไวห้ ลวมๆ พลางจรดทรี่ มิ ฝี ปากกอ่ นจะกระแอมไอ ออกมาเล็กนอ้ ย “คณุ ชายเยค่ รับ แบบนค้ี ณุ จะทําใหผ้ พู ้ ักอาศัย อยคู่ นอนื่ ๆ ขนุ่ เคอื งไดน้ ะครับ” เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ อบกลับอะไรมา มเี พยี งสหี นา้ ทแี่ สดงออกถงึ ความหงดุ หงดิ ภายในใจของเซยี วซลู่ อบถอนหายใจ ผา่ นมาหลายปี ก็มเี พยี ง คณุ ผหู ้ ญงิ เพยี งคนเดยี วทอ่ี ยใู่ นสายตาของคณุ ชายเย่

สว่ นผหู ้ ญงิ คนอนื่ ๆ ทอี่ ยากจะสานตอ่ ความสมั พันธก์ บั คณุ ชาย เย่ คณุ ชายไมแ่ มแ้ ตจ่ ะใหค้ า่ ในสายตา ดงั นัน้ เซยี วซถู่ งึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ถา้ หากคณุ ผหู ้ ญงิ ไมย่ นิ ยอมใหอ้ ภยั คณุ ชายเยแ่ ลว้ ละ่ ก็ ตลอดชวี ติ ของคณุ ชายเย…่ … คงตอ้ งอยู่ เป็ นมา่ ยแลว้ “ขนุ่ เคอื งอะไร? เรอ่ื งทใี่ หท้ ํานายดนั ไมท่ ํา อยากใหฉ้ ันเชญิ พวกเธอหรอื ไง?” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ เยาะเสยี งเย็น ดวงตาสนี ลิ กวาด มองมาทเ่ี ขา เซยี วซรู่ สู ้ กึ สนั หลงั เย็นวาบ ในความเป็ นจรงิ ทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ใหค้ น ทนี่ ยี่ า้ ยแกไปก็เพราะเหตผุ ลนี้ การทม่ี คี นมารบกวนเขา เยโ่ มเ่ ซนิ รังเกยี จพฤตกิ รรมแบบนี้ แตท่ นี่ ไี่ มใ่ ชเ่ ขตแดนของพวกเขา หรอื ตอ่ ใหเ้ ป็ นเขตแดนของ พวกเขา ก็ไมส่ ามารถขบั ไลค่ นอน่ื ใหอ้ อกไปตรงๆ ได ้ ตงิ่ — เมอื่ ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออกอกี ครัง้ เซยี วซกู่ ร็ บี เดนิ ออกไป

“เป็ นทนี่ ค่ี รับคณุ ชายเย”่ เยโ่ มเ่ ซนิ กวาดตามองจากพนื้ ลฟิ ตไ์ ป ทช่ี นั้ สบิ แปด ขาเรยี วยาวของเขากา้ วเดนิ ออกมา เซยี วซยู่ นื รออยทู่ ป่ี ระตบู าน หนงึ่ “คณุ ผหู ้ ญงิ กอ็ ยทู่ นี่ ด่ี ว้ ยครับ อยหู่ อ้ งตรงขา้ มคณุ ชาย” เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ รมิ ฝี ปากบาง มอื ขา้ งหนงึ่ ลว้ งไปทก่ี ระเป๋ ากางเกง สายตาเฝ้าจับจอ้ งไปทปี่ ระตขู องหานมจู่ อื่ กอ่ นทม่ี มุ ปากบางจะ คอ่ ยๆ โคง้ ขนึ้ มาอยา่ งสวยงาม จากนไ้ี ปคงอยกู่ นั ทงั้ กลางวนั กลางคนื ดสู ิ วา่ หลงั จากนค้ี ณุ จะหนยี งั ไง เซยี วซมู่ องดสู หี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ สหี นา้ ของเขาดนู ่ากลวั อยา่ ง บอกไมถ่ กู จงึ รบี หยบิ กญุ แจสํารองออกมาแลว้ รบี ไปเปิดประตู “คณุ ชายเยค่ รับ เดย๋ี วผมจะพาคณุ ชายเดนิ ดรู อบๆ หอ้ งกอ่ น แลว้ กนั นะครับ” “ไมจ่ ําเป็ น” เยโ่ มเ่ ซนิ เอย่ ออกมานํ้าเสยี งเย็นชา “นายกลับไป ไดแ้ ลว้ ” เซยี วซู่ “…….โอเคครับ งัน้ เดย๋ี วผมกลับกอ่ นนะครับ”

“ตรวจสอบเรอื่ งนตี้ อ่ ดว้ ย ตรวจสอบคนทอ่ี ยเู่ บอื้ งหลัง ฉัน อยากจะรนู ้ ัก ใครกนั ทค่ี ดิ ตอ่ ตา้ นกบั ฉันเยโ่ มเ่ ซนิ ” “เดย๋ี วเรอ่ื งนผี้ มจะจัดการตรวจสอบตอ่ ครับ งัน้ คณุ ชายเย…่ . ผม ขอตวั กอ่ นนะครับ สว่ นเรอ่ื งอาหารเย็น…..” ทัง้ คมู่ องไปทป่ี ระตฝู ั่งตรงขา้ มเงยี บๆ เซยี วซเู่ องก็เงยี บเสยี งไป กอ่ นจะหมนุ ตวั เดนิ ไปทล่ี ฟิ ต์ เขากงั วลเป็ นอยา่ งมาก คณุ ชายเยม่ าอยตู่ อ่ หนา้ คณุ ผหู ้ ญงิ แลว้ คงไดฝ้ ึกตวั เองใหห้ นา้ หนาเป็ นพเิ ศษ ไมอ่ ยา่ งนัน้ เขาคงไมต่ อ้ ง กงั วลเกย่ี วกบั ปัญหาของคณุ ชายเยแ่ ลว้ หลังจากทเี่ ซยี วซเู่ ดนิ ไปแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ทําการตรวจสอบ บรเิ วณโดยรอบอยา่ งละเอยี ด หลังจากนัน้ กห็ ยบิ กญุ แจแลว้ ไข ประตเู ขา้ หอ้ งไป แมว้ า่ บา้ นจะปลอ่ ยวา่ งมานาน ทวา่ ประสทิ ธภิ าพการทํางานของ เซยี วซกู่ ็เป็ นไดด้ ว้ ยดี เขาจัดการใหค้ นมาทําความสะอาดทน่ี ี่ จนเรยี บรอ้ ยทกุ อยา่ ง

ทวา่ เมอื่ เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บมองการตกแตง่ หอ้ งรอบๆ แลว้ เขาก็ รสู ้ กึ ไมช่ อบใจในสไตลก์ ารตกแตง่ ถา้ หลังจากนเี้ ขาตอ้ งอยทู่ นี่ ี่ นานหน่อย คงกลัววา่ จะไดห้ าคนเขา้ มาตกแตง่ ทน่ี ซี่ ะใหม่ * หลงั จากทเ่ี สย่ี วเหยยี นพาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลบั ไปแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ อยคู่ นเดยี ว ดงั นัน้ เธอเขา้ ไปดโู ทรทัศนใ์ นหอ้ ง สกั พักหลังจาก นัน้ รสู ้ กึ เบอื่ จงึ ไปวาดรา่ งแบบ หลังจากนัน้ ไมน่ านเสยี่ วเหยยี นก็ กลบั มา พอกลับมาแลว้ ก็คอ่ ยมาพดู บน่ อยขู่ า้ งเธอ “พช่ี ายเธอนนี้ ่ารังเกยี จจรงิ ๆ ครัง้ กอ่ นปฏเิ สธฉัน พอมาวันนเี้ ขา เจอฉันคดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ เขาจะทําราวกบั วา่ ไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ เธอ วา่ ทําไมผชู ้ ายถงึ ไดน้ ่ารังเกยี จอยา่ งนก้ี นั นะ? มันชดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ เขาทํารา้ ยหวั ใจของสาวนอ้ ยบรสิ ทุ ธอ์ิ ยา่ งฉัน ไมค่ ดิ เลยวา่ เขาจะไมร่ สู ้ กึ ผดิ เลยสกั นดิ ?” หานมจู่ อ่ื “…….สาวนอ้ ยบรสิ ทุ ธ?์ิ ” เสยี่ วเหยยี นตะโกนเสยี งดงั “ไมใ่ ชห่ รอื ไง? ฉันยังไมเ่ คยมคี วาม รักเลยดว้ ยซา้ํ ! แน่นอนวา่ ตอ้ งเป็ นจติ ใจของสาวนอ้ ยบรสิ ทุ ธส์ิ ”ิ “ไมเ่ คยมคี วามรักมากอ่ น?” หานมจู่ อื่ หรตี่ ามองดว้ ยความสงสยั

สายตาของเธอดรู าวกบั จะมองเสยี่ วเหยยี นจนทะลทุ ะลวงไปถงึ ขา้ งใน เสยี่ วเหยยี นทรี่ สู ้ กึ วา่ ตวั เองถกู จอ้ งมองขนาดนัน้ กโ็ มโห จนวงิ่ เขา้ ไปบบี คอเธอ “เธออยา่ มาแกลง้ ฉันไดไ้ หม?” หานมจู่ อื่ หวั เราะออกมา “อยตู่ อ่ หนา้ ฉันเธอยงั จะมาแสรง้ ทําอกี เหรอ? งัน้ ตอนทอ่ี ยตู่ อ่ หนา้ พชี่ ายฉันเธอแสรง้ เป็ นอะไรละ่ ?” “อยตู่ อ่ หนา้ เขากไ็ มจ่ ําเป็ นตอ้ งแสรง้ แลว้ อกี อยา่ งฉันยังไมท่ ัน ไดส้ ารภาพเขาก็ปฏเิ สธฉันแลว้ ดเู หมอื นวา่ ในชวี ติ นีฉ้ ันคงจะไม่ มโี อกาสแลว้ ละ่ แตว่ า่ ….. ฉันจะไมย่ อมแพห้ รอกนะ ตอ่ ใหไ้ มม่ ี โอกาสกต็ าม ฉันจะกดั ฟันสตู ้ อ่ ไป ตราบใดทเ่ี ขายงั โสด ฉันก็ยัง ยัว่ เขาได ้ เธอวา่ จรงิ ไหม?” เมอื่ ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ หานมจู่ อื่ ก็พยกั หนา้ “ทพ่ี ดู มากไ็ มผ่ ดิ เธอนี่ กลา้ หาญมากเลย” คนแบบนเี้ ทา่ นัน้ ทจี่ ะไมถ่ กู ความรสู ้ กึ ทํารา้ ย กลา้ หาญทจี่ ะไล่ ตามคนทแี่ อบชอบ เธอเองกเ็ คยทําไดม้ ากอ่ น แตถ่ า้ จะบอกเรอ่ื งจรงิ กบั เธอ มันก็คงจะไมด่ ี

ในตอนแรกทเ่ี สยี่ วเหยยี นไดฟ้ ังวา่ ตวั เองกลา้ หาญในใจกร็ สู ้ กึ ยนิ ดอี ยา่ งมาก ทวา่ เมอ่ื คดิ ไปคดิ มา สหี นา้ เธอก็แปรเปลยี่ นเป็ น ซมึ พลางหลบั ตาลง “กลา้ หาญแลว้ จะไปมปี ระโยชนอ์ ะไรกนั ละ่ ? ถา้ กอ่ นหนา้ ฉันไม่ ทําอยา่ งทพ่ี ดู บางทฉี ันอาจจะไมถ่ กู ปฏเิ สธเร็วขนาดน…้ี .. บาง ทคี นเราก็ไมจ่ ําเป็ นตอ้ งมคี วามกลา้ หาญอะไรหรอก อยโู่ งๆ่ เคยี งขา้ งอกี ฝ่ ายอยา่ งนอี้ าจจะทําใหไ้ ดอ้ ยดู่ ว้ ยกนั นานขน้ึ ก็ได”้ ทันใดนัน้ บรรยากาศก็ดแู ปลกขน้ึ มา หานมจู่ อื่ กระแอมไอเบาๆ “เอาละ่ อยา่ พดู เรอื่ งนี้เลย เธอไปกําชบั กบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ดแี ลว้ ใชไ่ หม?” “อมื กําชบั ดแี ลว้ ” “ชว่ งสองวนั นใ้ี หล้ งุ หนานไปสง่ เขาไปโรงเรยี น พช่ี ายเธอก็อย”ู่ “อมื ” ตกเย็นเสยี่ วเหยยี นทก่ี ําลังทําอาหาร ทันใดนัน้ เธอก็พบวา่ เกลอื ในหอ้ งครัวหมด ดงั นัน้ เธอจงึ รบี ตะโกนออกมาจากหอ้ งครัว “เกลอื หมดแลว้ เธอชว่ ยไปซอ้ื เกลอื ใหห้ น่อยส”ิ

หานมจู่ อ่ื ทนี่ กึ ถงึ เรอ่ื งราวทเี่ กดิ ขนึ้ ในสองวนั น้ี เธอก็พยักหนา้ พรอ้ มกบั ลกุ ขน้ึ ยนื “โอเค เดย๋ี วฉันจะไปซอื้ ของทซี่ ปุ เปอรม์ าร์ เก็ตมาตนุ ไวแ้ ลว้ กนั ” ตอนท่ี 556 คนทนี่ กึ ถงึ คนแรกคอื ใคร เสยี่ วเหยยี นครนุ่ คดิ อยสู่ กั พัก กอ่ นจะถอดผา้ กนั เปื้อนแลว้ เดนิ ออกมา “เดย๋ี วฉันไปกบั เธอดว้ ย ฉันกลัววา่ ขา้ งนอกมนั จะไมป่ ลอดภัย” หานมจู่ อื่ เหลอื บมองเวลา “ตอนนยี้ ังไมด่ กึ เลย ไมเ่ ป็ นไรหรอก อกี อยา่ งซปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ตอยขู่ า้ งลา่ งนเ้ี อง เธอรอฉันอยนู่ กี้ ไ็ ด”้ เสยี่ วเหยยี นครนุ่ คดิ อกี ครัง้ กอ่ นจะพดู ออกมาวา่ “งัน้ เธอก็ กลบั มาเร็วๆ นะ” “อมื ” หลงั จากทหี่ านมจู่ อ่ื เดนิ ออกไป ภายในหอ้ งก็เหลอื เพยี งเสย่ี ว เหยยี นเพยี งคนเดยี ว บรรยากาศโดยรอบก็เงยี บสงัดขน้ึ มา เธอ

เหลอื บมองผา้ มา่ นทถ่ี กู ลมพัดตรงหนา้ ตา่ ง ทันใดนัน้ เธอก็อดท่ี จะตวั สน่ั เทาไมไ่ ด ้ ถา้ รเู ้ ร็วกวา่ นเี้ ธอควรจะลงไปกบั หานมจู่ อื่ การทต่ี อ้ งอยใู่ นหอ้ งนี้ คนเดยี วมนั เป็ นความรสู ้ กึ ทนี่ ่าหวาดกลัวมาก หานมจู่ อื่ เดนิ ออกจากลฟิ ตไ์ ปทางประตเู พอ่ื เดนิ ไปซปุ เปอรม์ าร์ เกต็ ในตอนทเ่ี ดนิ ผา่ นประตเู ล็กออกมา จดุ ทโี่ ดนรัว้ กนั้ ในตอน กลางวันในตอนนกี้ ไ็ มม่ ใี ครเขา้ ใกลแ้ ลว้ เมอ่ื คดิ วา่ เมอ่ื เชา้ มคี นเสยี ชวี ติ อยตู่ รงนี้ หานมจู่ อ่ื จงึ รสู ้ กึ กลวั ขนึ้ มา จงึ รบี เรง่ ฝี เทา้ ใหเ้ ดนิ เร็วขนึ้ หลงั จากไปถงึ ซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ เธอก็รบี ซอ้ื เกลอื ใหเ้ สย่ี วเหยยี น กอ่ น หลงั จากนัน้ จงึ เลอื กซอ้ื ของทจี่ ําเป็ น กอ่ นจะไปชาํ ระเงนิ อยากรบี กลบั บา้ นเร็วๆ ทวา่ คดิ ไมถ่ งึ วา่ ตอนเขา้ มามคี นนอ้ ยๆ เมอื่ ออกไปชาํ ระเงนิ กลับ มคี นตอ่ แถวรออยา่ งเหยยี ดยาว หานมจู่ อื่ กม้ มองเวลาก็พบวา่ ตอนนเี้ ป็ นชว่ งเวลาทค่ี นเยอะ

เมอ่ื ไรท้ างเลอื ก หานมจู่ อ่ื จงึ ไดแ้ ตต่ อ่ แถวอยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก รอ จนชาํ ระเงนิ เสร็จแลว้ เดนิ ออกจากซปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ต ทอ้ งฟ้าดา้ น นอกกแ็ ปรเปลยี่ นเป็ นสดี ําแลว้ หานมจู่ อ่ื หอบหว้ิ ของรบี เรง่ กา้ วเทา้ เร็วๆ เพราะฟ้ามดื แลว้ ดงั นัน้ ในตอนทไี่ ปถงึ ประตเู ล็ก ก็มองเห็นไฟเล็กๆ ตอนจดุ เกดิ เหตอุ ยไู่ กลๆ เมอื่ มองดกู ร็ สู ้ กึ กลัวขนึ้ มา ไมว่ า่ จะเป็ นคนกลา้ หาญขนาดไหน ถา้ ตอ้ งมาเจอเรอ่ื งแบบนก้ี ็ ตอ้ งมลี ําบากใจกนั บา้ ง ยง่ิ ไมต่ อ้ งพดู ไปถงึ หานมจู่ อื่ ดงั นัน้ เมอื่ ตอ้ งผา่ นตรงจดุ เกดิ เหตุ หานมจู่ อ่ื จงึ เผลอรบี กา้ วเทา้ ใหเ้ ร็วกวา่ เดนิ อยา่ งไมร่ ตู ้ วั เมอ่ื เดนิ ออกมาไกลแลว้ เธอกร็ สู ้ กึ โล่ งอก เมอื่ คดิ อยากจะหนั กลับไปมองตรงจดุ เกดิ เหตทุ อ่ี ยดู่ า้ นหลัง ทวา่ จๆู่ กม็ เี งาอยตู่ รงดา้ นหลงั ตวั เอง หานมจู่ อื่ ถงึ กลับหายใจกระตกุ ใบหนา้ ขาวซดี ความคดิ ท่ี อยากจะหันกลบั ไปมองไดห้ ยดุ กกึ ลง

เธอหายใจเขา้ ออกลกึ ๆ กอ่ นจะคอ่ ยๆ กา้ วเทา้ เดนิ เพราะ นอกจากนยี้ ังไมม่ ที ล่ี บั ดงั นัน้ เธอจงึ ไดแ้ คเ่ อาโทรศพั ทอ์ อก มาแลว้ กดโทรออกหาเบอรเ์ สยี่ วเหยยี นอยา่ งรวดเร็ว สายตามองทางมดื ๆ ทอี่ ยตู่ รงหนา้ ทวา่ เสย่ี วเหยยี นกไ็ มไ่ ดร้ ับ โทรศพั ทเ์ ธอเลย หานมจู่ อื่ กงั วลเป็ นอยา่ งมาก ไมร่ วู ้ า่ วนั นม้ี นั วันอะไรของเธอ เมอื่ วางสายไป หลังจากนัน้ เธอก็กดเบอร์ โทรศพั ทท์ เี่ กบ็ เอาไวใ้ นใจตลอดหลายปีโดยทเ่ี ธอไมร่ ตู ้ วั หนงึ่ วนิ าที สองวนิ าที สามวนิ าท…ี .. หลังจากนัน้ ก็ไมไ่ ดย้ นิ เสยี งอะไรอกี ในเวลาเดยี วกนั เบอร์ โทรศพั ทท์ เ่ี ธอกดออกไปก็ทําการเชอ่ื มตอ่ เมอ่ื ไดฟ้ ังวา่ สายไดท้ ําการเชอ่ื มตอ่ แลว้ คําพดู ขอความ ชว่ ยเหลอื กําลงั พร่ังพรอู อกมาจากปากของหานมจู่ อื่ เธอเหลอื บไปเห็นเงาดา้ นหลงั ทก่ี ระโจมเขา้ มาหาตวั เธอ ใน เวลานัน้ เธอตกใจกลวั สดุ ขดี จนอยากจะกรดี รอ้ งออกมา ทวา่ เธอกลบั ถกู ปิดปากเอาไว ้ หลงั จากนัน้ ก็ถกู ลากไปฝ่ังทมี่ ดื สนทิ “หม้ื !” หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ ง รสู ้ กึ วา่ มอื และเทา้ ของเธอถกู คน ควบคมุ เอาไว ้ เธอตกใจกลัวมากซะจนหวั ใจจะพงุ่ ออกมา เธอ

พยายามใชแ้ รงทม่ี อี ยดู่ น้ิ รนอยา่ งหนัก กอ่ นจะอา้ ปากงับมอื ของ อกี ฝ่ าย “ออื …” อกี ฝ่ ายทถี่ กู เธองับมอื ไปเต็มแรงก็ครวญครางออกมา ดว้ ยความเจ็บ ทวา่ มอื กลบั ไมย่ อมถอยหา่ งออกไปสกั นดิ มี เพยี งเสยี งกระซบิ ทดี่ งั ขน้ึ มา “ผมเอง!” เสยี งทมุ ้ ตํา่ ดว้ ยมาจากความมดื เป็ นน้ําเสยี งทฟ่ี ังดลู กึ ลับทงั้ ยงั มคี วามโกรธจากการทถ่ี กู กดั อยู่ หานมจู่ อ่ื หยดุ ชะงักไป เสยี งนมี้ นั ฟังดคู นุ ้ เคย…. ในวนิ าทถี ัดมา ดวงตาของเธอกร็ อ้ นผา่ ว นํ้าตาแทบจะรว่ งหลน่ ออกมา แตท่ วา่ เธอรบี พยายามหา้ มตวั เองเอาไวก้ อ่ น โชคดที ต่ี อนน้ี พวกเขาอยใู่ นมมุ มดื อกี ฝ่ ายจงึ ยงั ไมเ่ ห็นวา่ สหี นา้ ของเธอ ตอนนเี้ ป็ นอยา่ งไร ทา่ มกลางความมดื โทรศพั ทใ์ นมอื ของหานมจู่ อ่ื หนา้ จอสวา่ งจา้ ปรากฏชอ่ื ของเย่ โมเ่ ซนิ ใหเ้ ห็นอยา่ งชดั เจน

เยโ่ มเ่ ซนิ จับเธอเอาไวด้ ว้ ยมอื เพยี งขา้ งเดยี ว โดยอกี มอื หนงึ่ ก็ เอาโทรศพั ทแ์ นบหอู ยตู่ รงหนา้ เธอ กอ่ นเอย่ ปากพดู ขนึ้ ชา้ ๆ นํ้าเสยี งทมุ ้ ตํา่ ราวกบั ไหลผา่ นหัวใจทําใหร้ สู ้ กึ อบอนุ่ ขน้ึ ราวกบั วา่ เขาจงใจพดู กบั โทรศัพท์ เสยี งทมุ ้ ตํา่ จากเขาดงั ขน้ึ อยา่ งชดั เจนจากโทรศพั ทข์ อง หานมจู่ อ่ื หลงั จากนัน้ ก็ตามมาดว้ ยนํ้าเสยี งจรงิ ๆ ทด่ี ังทบั ซอ้ น กนั “หาผมเหรอ? ตอนนผ้ี มก็อยตู่ รงหนา้ คณุ แลว้ ไง” หานมจู่ อ่ื กดั ปากแน่น ในวนิ าทตี อ่ มาเธอก็โกรธมากจนกระแทก โทรศพั ทใ์ สเ่ ยโ่ มเ่ ซนิ เยโ่ มเ่ ซนิ จับมอื เธอเอาไวก้ อ่ นจะยมิ้ ออกมา “ถา้ โทรศพั ทพ์ ัง ขน้ึ มา ครัง้ หนา้ จะโทรหาผมยังไงละ่ หมื้ ?” เมอ่ื ไดย้ นิ ประโยคน้ี หานมจู่ อ่ื ก็ยง่ิ โมโห ในเวลาแบบนเ้ี ขายังจะ มใี จมาแกลง้ เธออกี

เธอดงึ มอื ตัวเองกลับอยา่ งแรง กอ่ นจะจอ้ งอกี ฝ่ ายอยา่ งเอาเป็ น เอาตาย แมว้ า่ เธอจะรวู ้ า่ ในทา่ มกลางความมดื แบบนเ้ี ขาคงมอง ไมเ่ ห็น แตเ่ ธอกย็ งั อยากแสดงมนั ออกมา เธอนกึ วา่ ตัวเองโดยตาม เพราะเหตกุ ารณ์ทเ่ี กดิ ขน้ึ ในสองวนั มา น้ี ดงั นัน้ เธอจงึ รสู ้ กึ ระแวงเมอื่ พบวา่ ตวั เองกําลงั โดยตดิ ตามเธอ ก็ตนื่ ตระหนกเป็ นอยา่ งมาก ไมอ่ ยา่ งนัน้ ในเวลาทร่ี สู ้ กึ จนตรอกอยา่ งนเ้ี ธอคงจะไมก่ ดโทร หาเยโ่ มเ่ ซนิ เรอื่ งนกี้ ็ชา่ งมนั เถอะ ทวา่ ….. ฉากเมอื่ ครกู่ ็ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ พบเห็น เขา้ ในเวลาเดยี วกนั นัน้ เธอรสู ้ กึ ทัง้ ลนลาน โมโห เสยี ใจ และอบั อาย ดงั นัน้ อารมณ์ของเธอจงึ พลงุ่ พลา่ นขน้ึ มาขนาดน้ี “คณุ เป็ นบา้ หรอื ไง คณุ มาทําอะไรอยขู่ า้ งหลังฉัน? คณุ รไู ้ หมวา่ มันทําใหค้ นอนื่ ตกใจ ถา้ ตกใจตายขน้ึ มาละ่ ? คณุ โงห่ รอื ไง เป็ น บา้ เหรอ? บา้ ไปแลว้ ใชไ่ หม?” หลังพดู จบหานมจู่ อื่ ก็ทบุ ทอี่ กเขาดว้ ยความโมโห โดยทเี่ ขาก็ ปลอ่ ยใหเ้ ธอตี

เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ยนื นงิ่ อยอู่ ยา่ งนัน้ ราวกบั รปู ปัน้ ปลอ่ ยใหเ้ ธอทบุ ลง บนอกของเขาโดยไมพ่ ดู อะไร ปลอ่ ยใหห้ านมจู่ อื่ กราดดา่ และรํา่ ไหอ้ อกมา เมอ่ื เห็นหานมจู่ อื่ เป็ นอยา่ งนแี้ ลว้ ภายในใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ราว กบั ถกู แทงจนรสู ้ กึ ทรมาน เขาอดทนตอ่ การถกู ทบุ ตี ทวา่ หลงั จากทไ่ี ดย้ นิ เสยี งเธอรํา่ ไหเ้ ขากอ็ ดทจ่ี ะเออื้ มมอื ไปจับมอื ที่ กําลังสาละวนของเธอใหอ้ ยนู่ งิ่ ไมไ่ ด ้ หานมจู่ อ่ื เงยหนา้ ขนึ้ ดว้ ยความประหลาดใจ แสงจันทรท์ พ่ี าดผา่ นเขา้ มาทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ มองเห็นนํ้าตาทค่ี ลอ อยขู่ องเธออยา่ งชดั เจน ใจรสู ้ กึ ปวดหนบึ ขนึ้ มา เยโ่ มเ่ ซนิ ใชแ้ รงดงึ เธอเขา้ สอู่ อ้ มกอด ของเขา ดว้ ยวธิ นี ที้ ําใหเ้ ธอถกู ดงึ เขา้ สอู่ อ้ มกอดทอ่ี บอนุ่ ของอกี ฝ่ าย ใน เวลาทห่ี านมจู่ อ่ื กําลงั จะมปี ฏกิ ริ ยิ าตอบกลบั มา มอื ของเยโ่ ม่ เซนิ ก็วางอยทู่ เ่ี อวบางของเธอแลว้ ความอบอนุ่ นรี้ าวกบั แสงแดดทสี่ าดสอ่ งเขา้ มาทา่ มกลางความ มดื

ชว่ งเวลาเมอื่ ครทู่ ผี่ า่ นมา เธอรสู ้ กึ เป็ นกลวั และเป็ นกงั วลมาก จรงิ ๆ เธอกดั รมิ ฝี ปากลา่ งเอาไวแ้ น่น กอ่ นทน่ี ้ําตาจะคอ่ ยๆ เออ่ ลน้ ออกมาอยา่ งไมส่ ามารถอดกลัน้ ไดอ้ กี ตอ่ ไปแลว้ “ผมขอโทษ” น้ําเสยี งแหบแหง้ ของชายหนุ่มรวมทัง้ แรงสนั่ สะเทอื นจากอก ของเขาทด่ี งั เขา้ หเู ธอ ราวกบั สมั ผัสนกี้ ําลังเขยา่ หวั ใจเธออยู่ “ผมจะปกป้องคณุ ใหด้ ”ี เขาเอย่ กระซบิ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดต้ อบรับ มเี พยี งนํ้าตาทไ่ี หลออกมา เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงพดู ตอ่ ไป “ผมไมร่ เู ้ ลย….. วา่ เวลาทค่ี ณุ กําลังตนื่ ตระหนกคนแรกทค่ี ณุ นกึ ถงึ จะเป็ นผม”

คําพดู เหลา่ นเ้ี รมิ่ ทําใหห้ านมจู่ อื่ ตอบสนอง ตวั เองไมท่ ันระวังจน เผลอแสดงบางอยา่ งออกมาตอ่ หนา้ เขาโดยไมต่ งั้ ใจ เธอถงึ กลับหนา้ เปลยี่ นสี เออื้ มมอื ไปผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก ทวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลบั กดศรี ษะของเธอเอาไว ้ “อยา่ ขยับ” “ปลอ่ ยฉัน… อมื้ ” “ปากของเธอถกู ปิดเอาไว ้ กอ่ นทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ จะกระซบิ เสยี งเบา “มคี นกําลงั มา” ตอนที่ 557 ใหอ้ มิ่ ทอ้ งกอ่ น ในตอนแรกหานมจู่ อ่ื ไมเ่ ชอ่ื คดิ วา่ เขาหลอกตวั เอง เมอ่ื เธอพยายามดนิ้ รนออกมา กลบั ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ กําลังเดนิ มาอยา่ งวนุ่ วาย หานมจู่ อื่ ถงึ กลับกลนั้ หายใจเอาไวด้ ว้ ยความประหมา่ ความรสู ้ กึ ตกใจกลัวกอ่ นหนา้ จนถงึ ตอนนก้ี ย็ งั คงหลงเหลอื อยู่ เพราะเธอ ถกู เยโ่ มเ่ ซนิ ลากเขา้ มาในความมดื ดงั นัน้ เมอ่ื อยตู่ รงนจี้ งึ ทําให ้ เธอเห็นดา้ นนอกทส่ี วา่ งกวา่ ไดอ้ ยา่ งชดั เจน

ชายชดุ ดําสองคนกําลังเดนิ เขา้ มา ทัง้ คตู่ า่ งมองไปรอบๆ ดว้ ย ความระแวดระวงั หลังจากนัน้ ถงึ เอย่ ถามกนั เสยี งเบา “เกดิ อะไรขน้ึ ? คนละ่ ?” “เมอื่ กไี้ มใ่ ชใ่ หน้ ายตามมาเหรอ ฉันพงึ่ ไปเขา้ หอ้ งน้ํามาไหม?” “ไอบ้ า้ เอย้ ใหต้ ายสวิ ะไมใ่ ชเ่ พราะรอนายหรอกเหรอ? ใครจะไป รวู ้ า่ นายจะไปเขา้ หอ้ งน้ํานานขนาดนี้ แคแ่ ป๊ บเดยี วนายไม่ สามารถทนไดเ้ ลยหรอื ไง? ตอนนคี้ นหายไปแลว้ ไหมละ่ ? จะทํา ยงั ไงละ่ ทนี ?้ี ” ระหวา่ งทท่ี งั้ คคู่ ยุ กนั อยู่ จๆู่ กพ็ ากนั หยดุ ฝี เทา้ ลง หนงึ่ ในนัน้ มองไปรอบๆ กอ่ นจะพดู ขนึ้ มาวา่ “อาจจะรวู ้ า่ พวกเรา ตามเธอมา หลังจากนัน้ เธออาจจะซอ่ นตวั อยบู่ รเิ วณรอบๆ นก้ี ็ ได?้ ”เมอ่ื ไดย้ นิ ดงั นัน้ ลมหายใจของหานมจู่ อื่ ก็ถงึ กลบั สะดดุ ที่ ทปี่ ิดรมิ ฝี ปากของเธอเอาไวใ้ นตอนแรกคอ่ ยๆ ปลอ่ ยออกอยา่ ง ชา้ ๆ หานมจู่ อ่ื เบกิ ตากวา้ ง ปลอ่ ยมอื ออกในเวลาแบบน้ี คงไมใ่ ชว่ า่ อยากใหเ้ ธอไมร่ ะวงั จน เผลอสง่ เสยี งออกไปหรอกนะ?

หานมจู่ อื่ มองเยโ่ มเ่ ซนิ ผา่ นความมดื ดว้ ยสายตาดดุ นั อยากจะ พดู อะไรออกมา ทวา่ คนตรงหนา้ กลบั โนม้ ตวั ลงมาปิดรมิ ฝี ปาก เธอโดยไมม่ กี ารเตอื นลว่ งหนา้ “………” เธอตกตะลงึ กลา้ ทจ่ี ะบอกวา่ ทจ่ี ๆู่ เขายอมปลอ่ ยมอื ออกนไ้ี มใ่ ชเ่ พอ่ื สงิ่ อนื่ แตก่ ็เพอื่ สงิ่ น?้ี ขนตางอนยาวสนั่ ระรกิ หานมจู่ อ่ื กะพรบิ ตาถๆี่ ในตอนทกี่ ําลงั จะ เออื้ มมอื ไปผลกั เขาออกกต็ ระหนักไดว้ า่ อาจจะทําใหเ้ กดิ เสยี ง แลว้ จะถกู สองคนนัน้ พบได ้ ดงั นัน้ เธอจงึ หยดุ มอื ลง หลังจากนัน้ กไ็ ดย้ นิ สองคนนัน้ พดู ขน้ึ มา อกี “ไมน่ ่าจะซอ่ นเปลา่ วะ ระยะหา่ งไกลขนาดน้ี เธอคงจะไมร่ ดู ้ ว้ ย ซํ้าวา่ พวกเราตามเธออยู่ นอกจากนน้ี ย้ี ังเป็ นเขตชมุ ชน เธอ อาจจะกลบั ไปแลว้ ก็ได”้ เยโ่ มเ่ ซนิ บบี คางเล็กอยา่ งเบามอื กอ่ นจะใหฟ้ ันงับเธอเบาๆ

มอื ของหานมจู่ อ่ื กําคอเสอื้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ เอาไวแ้ น่นอยา่ งไมร่ ตู ้ วั ดวงตาเบกิ กวา้ ง นวิ้ เทา้ ในรองเทา้ จกิ พน้ื เอาไวแ้ น่น กงั วลไม่ กลา้ สง่ เสยี งอะไรออกไป “งัน้ ทํายงั ไงด?ี งัน้ วนั นกี้ ลบั กนั กอ่ นไหม?” “วนั นคี้ งอกี นาน กลบั กนั กอ่ นเถอะ” เมอื่ ไดย้ นิ เสยี งฝี เทา้ ดงั หา่ งออกไป ภายในใจของหานมจู่ อื่ ก็ คอ่ ยๆ วางใจลง จนกระทง่ั เสยี งฝี เทา้ หายไปแลว้ หานมจู่ อื่ จงึ ตระหนักไดว้ า่ ควรผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก ในเวลานเ้ี ยโ่ มเ่ ซนิ กก็ ดจบู ลงมาอยา่ งลกึ ซงึ้ รา่ งสงู ของเขากด รา่ งบางของเธอเอาไว ้ กอ่ นทรี่ า่ งของทงั้ คจู่ ะแนบชดิ ดว้ ยกนั ความรอ้ นทแ่ี ผอ่ อกมาจากรา่ งกายของเขาถกู สง่ ผา่ นเนอ้ื ผา้ มนั แผดเผาจนทําใหผ้ คู ้ นอยากจะถอยหา่ ง หานมจู่ อื่ พยายามดน้ิ รน ถอยหลงั ออกมา พยายามหลกี เลย่ี ง สมั ผัสทเี่ อาแตใ่ จของเยโ่ มเ่ ซนิ ทา่ มกลางความรว่ มมอื ของทงั้ คอู่ กี คนขยบั เขา้ ใกลอ้ กี คนขยับ ถอยหลัง จนในทส่ี ดุ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็คอ่ ยๆ ถอนรมิ ฝี ปากตวั เอง

กลบั ไปอยา่ งไมเ่ ต็มในมากนัก กม้ มองหนา้ ผากขาวนวล และ ปากทเี่ ผยออกเล็กนอ้ ย หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เจ็บแปลบทร่ี มิ ฝี ปาก เธอโกรธจนกําหมัดชกอกี ฝ่ าย “ปลอ่ ยฉัน” “ทําไม?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ “เมอ่ื กยี้ ังไมก่ ลา้ สง่ เสยี ง ตอนนพ้ี อ คนไปแลว้ ก็หมดอารมณ์กบั ผมแลว้ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื “……..” “เห็นผมเป็ นคนใกลช้ ดิ ดงั นัน้ เลยไมก่ ลัวผมแลว้ ?” หานมจู่ อ่ื “คณุ ปลอ่ ย” “มจู่ อื่ ” เยโ่ มเ่ ซนิ โนม้ ตวั เขา้ ไปใกล ้ พรอ้ มทงั้ สมั ผัสรมิ ฝี ปากเธอ เบาๆ “คนทคี่ ณุ เพงิ่ โทรหากค็ อื ผม” แลว้ กเ็ ป็ นเรอ่ื งนอ้ี กี ครัง้ …… เพยี งแคค่ ดิ วา่ ตวั เองเผลอเปิดเผลออารมณค์ วามรสู ้ กึ ตอ่ หนา้ เขาไป หานมจู่ อ่ื ก็ยงิ่ รสู ้ กึ อบั อายเพมิ่ มากขน้ึ เธอใชแ้ รงผลกั เขา ออกไป กอ่ นจะหมนุ ตวั เดนิ ออกไปดว้ ยความโกรธ

“ของไมเ่ อาแลว้ เหรอ?” เสยี งของเยโ่ มเ่ ซนิ ดังตามหลงั มา หานมจู่ อื่ โกรธมากซะจนไมต่ อบกลับเขาไปแมแ้ ตป่ ระโยคเดยี ว เดนิ ตรงไปทลี่ ฟิ ต์ ตอนนเี้ ธอแคอ่ ยากจะกลับไป หลกี ไปใหพ้ น้ จากไอบ้ า้ เยโ่ มเ่ ซนิ ตง่ึ — ประตลู ฟิ ตเ์ ปิดออก หานมจู่ อ่ื กเ็ ดนิ ตรงเขา้ ไป ทันทที เ่ี ธอหนั หลังกลับมากพ็ บเงาของรา่ งสงู ทยี่ นื อยตู่ รงหนา้ พรอ้ มกบั ถงุ ขา้ วของในมอื สองถงุ ทเ่ี ธอโยนลงพน้ื กอ่ นหนา้ เมอื่ เห็นเขาหานมจู่ อื่ ก็รบี กดป่ มุ ปิดลฟิ ตใ์ นทนั ที ทวา่ กวา่ ลฟิ ต์ จะปิดก็ใชเ้ วลาพอสมควร ทําไดเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ สามารถตามเขา้ มาได ้ อยา่ งสบาย เขายกยม้ิ มมุ ปากกอ่ นจะจงใจเดนิ มายนื ขา้ งๆ เธอ สหี นา้ ของหานมจู่ อ่ื ดเู ย็นชาขน้ึ ขยับหา่ งใหเ้ ขาอกี หน่อย ลฟิ ต์ คอ่ ยๆ เลอื่ นขน้ึ ไปชนั้ บนไมน่ านกถ็ งึ ชนั้ ทห่ี านมจู่ อื่ อาศยั อยู่ เธอ เดนิ ออกจากลฟิ ต์ เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ ดนิ ออกมาดว้ ย

หานมจู่ อื่ หนั กลับไปมองดว้ ยความโกรธ “คณุ อยา่ ตามฉันมานะ ของพวกนัน้ ฉันไมต่ อ้ งการมันแลว้ ” เยโ่ มเ่ ซนิ เงยหนา้ ขนึ้ สายตาสบเขา้ กบั ใบหนา้ รปู ไขท่ กี่ ําลังชกั สี หนา้ ไมพ่ อใจของเธอ เพราะเมอื่ ครทู่ เี่ พง่ิ รอ้ งไหม้ า ดงั นัน้ จงึ ทําใหด้ วงตาของเธอยงั แดงอยเู่ ล็กนอ้ ย แตท่ แ่ี ดงทส่ี ดุ ….. คงจะเป็ นรมิ ฝี ปากบางของ เธอ ทงั้ แดงทัง้ บวม เมอ่ื คดิ ไปวา่ นเ้ี ป็ นผลงานจากเขา รอยยม้ิ จากสายตาของเยโ่ ม่ เซนิ กย็ งิ่ กดใหโ้ คง้ รขี น้ึ มากกวา่ เดมิ “ของพวกนค้ี ณุ เป็ นคนจา่ ยเงนิ เพอื่ ซอ้ื เองนะ” เขากลา่ ว เขาหรส่ี ายตาลงจนทําใหห้ านมจู่ อ่ื ไลจ่ ับสงั เกตได ้ เธอพดู ขนึ้ อยา่ งโกรธๆ วา่ “สายตาของคณุ นั่นมันอะไร?” “ผมชว่ ยคณุ แลว้ ” เขากลา่ วขนึ้ มาอกี ครัง้ “มนั กเ็ ป็ นเหตผุ ลไดว้ า่ คณุ ควรจะตอบแทนผมบา้ งส”ิ

“………” เยโ่ มเ่ ซนิ เดนิ ไปขา้ งหนา้ โนม้ ตวั เขา้ หาเธอ อกี มอื หนงึ่ ก็พลาง จับเธอเอาไว ้ นัยนต์ าสดี ําสนทิ จอ้ งมองไปทเ่ี ธอ “กอ่ นทจี่ ะอมิ่ อกอมิ่ ใจกบั รา่ งกายผม ก็ไมท่ ําใหท้ อ้ งผมอม่ิ กอ่ นไดไ้ หม?” หานมจู่ อ่ื “…………..” “หหึ ”ึ เขายน่ื มอื ออกไปควา้ ขา้ วของจากเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มา หลงั จากนัน้ ก็เดนิ ไปถงึ ประตแู ลว้ กดรหสั ผา่ น กอ่ นทเ่ี ธอจะเดนิ เขา้ ไปเธอ หนั กลับไปมองดา้ นนอกพลางพดู ดว้ ยน้ําเสยี งเย็นชาวา่ “วันนี้ ขอบคณุ คณุ มาก แตท่ ฉี่ ันอยากจะบอกก็คอื ถา้ คณุ ไมโ่ ผล่ ออกมาฉันอาจจะไมไ่ ดต้ กใจจนกลวั แลว้ อาจจะขนึ้ มาดา้ นบน กอ่ นทจ่ี ะเจอกบั สองคนนัน้ ดา้ นลา่ งซะอกี ” พดู จบหานมจู่ อื่ ก็ปิดประตเู สยี งดัง หานมจู่ อ่ื ยนื พงิ ประตพู วกถงุ ขา้ วของทอ่ี ยใู่ นมอื สองถงุ เมอ่ื นกึ ไปถงึ เรอ่ื งสองคนทต่ี ามเธอกอ่ นหนา้ ก็ทําใหอ้ ารมณค์ วามรสู ้ กึ ของเธอแปรปรวน

ในตอนแรกทเ่ี ธอรสู ้ กึ วา่ มคี นตามเธอมาเธอจงึ ตกใจกลวั แต่ ภายหลังเมอื่ พบวา่ เป็ นเยโ่ มเ่ ซนิ เธอกร็ สู ้ กึ โกรธเป็ นอยา่ งมาก แตค่ ดิ ไมถ่ งึ เลยวา่ …..หลงั จากนัน้ จะมคี นตามเธอมาจรงิ ๆ มันเป็ นเรอ่ื งยากทจี่ ะจนิ ตนาการ ถา้ ไมใ่ ชเ่ พราะเยโ่ มเ่ ซนิ ปรากฏ ตวั ถา้ ไมใ่ ชว่ า่ ตวั เองเดนิ เร็วหน่อย งัน้ คนื นเ้ี ธออาจจะ…… เมอ่ื ขบคดิ ดแู ลว้ หานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ วา่ ตอนนช้ี วี ติ ของเธอกําลงั ยงุ่ เหยงิ ไปหมด เธอถอดรองเทา้ กอ่ นจะเดนิ เขา้ ไป จัดการเปิดตเู ้ ย็นแลว้ จัดวาง ของเขา้ ไป ระหวา่ งทเี่ ธอกําลังจัดวางของก็ครนุ่ คดิ ไปพลาง เยโ่ มเ่ ซนิ ทําไม? ทําไมเขาถงึ โผลม่ าทนี่ กี่ ลางดกึ แบบนไ้ี ดล้ ะ่ ? หรอื วา่ เขารลู ้ ว่ งหนา้ อยแู่ ลว้ วา่ ตวั เธอกําลังถกู คนตาม? ถา้ เขา ไมร่ ลู ้ ว่ งหนา้ มากอ่ น ทําไมถงึ ไดบ้ อกเธอวา่ กําลงั มคี นจะมา ราว กบั วา่ จงใจเตอื นเธอ

เมอ่ื คดิ มาถงึ ตรงนก้ี ารกระทําของหานมจู่ อ่ื ก็หยดุ ชะงักลง ทันใดนัน้ เธอก็หมนุ ตวั เดนิ ไปเปิดประตู แน่นอนวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ ยังไมไ่ ปไหน เขายังคงยนื อยทู่ เี่ ดมิ เมอ่ื เห็น เธอเปิดประตอู อกมาเขาก็เลกิ ควิ้ มอง “คดิ ออกแลว้ เหรอ?” หานมจู่ อ่ื กดั ฟันตวั เองแน่น กอ่ นจะเบย่ี งตวั หลบ “เขา้ มา!” รมิ ฝี ปากของเยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ อยา่ งมเี สน่ห์ กอ่ นทข่ี าเรยี วยาว ของเขาจะกา้ วเดนิ เขา้ ไป หานมจู่ อ่ื ปิดประตลู งอยา่ งแรง จะ แทบจะหวดิ โดนเขา ทวา่ เขากลับไมถ่ อื สามันสกั นดิ …… ตอนที่ 558 พษิ รกั แรงหงึ นเี้ ป็ นครัง้ แรกทเ่ี ยโ่ มเ่ ซนิ ไดเ้ ขา้ มายังสถานทข่ี องหานมจู่ อ่ื เขาไดย้ นิ มาจากเซยี วซทู่ ท่ี ําการตรวจสอบมาแลว้ วา่ หอ้ งนเี้ ป็ น ชอ่ื โดยตรงของหานมจู่ อื่ เป็ นทรัพยส์ นิ สว่ นตวั ของเธอ แมว้ า่ ในตอนนัน้ ทคี่ วามสามารถของเธอชว่ ยทํางานตา่ งๆ ใน บรษิ ัทของเขาไดเ้ ป็ นอยา่ งดจี นเขารสู ้ กึ ประทับใจ ก็ยง่ิ เดาไดว้ า่

เธอเป็ นคนจรงิ จังกบั การทํางาน มเี พยี งคนกลมุ่ นอ้ ยทจี่ ะ สามารถเทยี บเทา่ เธอได ้ เมอื่ กอ่ นเธอมักจะขาดความมนั่ ใจ ทวา่ หลังจากทเ่ี ธอมนั่ ใจใน ตวั เองขนึ้ มาเธอก็ไดก้ ลายเป็ นคนทโ่ี ดดเดน่ มากทสี่ ดุ คนหนง่ึ ดงั นัน้ สําหรับความสําเร็จของเธอในตอนน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไมร่ สู ้ กึ แปลกใจเลยสกั นดิ ดเู หมอื นวา่ ทัง้ หมดนจี้ ะอยใู่ นความ คาดหมายของเขาอยแู่ ลว้ เขาถอดรองเทา้ เอาไวต้ รงทางเขา้ เมอ่ื เห็นวา่ หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ด ้ สนใจเขาเลยสกั นดิ เธอเพยี งเดนิ ตรงเขา้ ไปดา้ นใน เขาจงึ เมม้ ปากแน่นกอ่ นจะกม้ ตวั ลงไปเปิดตรู ้ องเทา้ เพอื่ จัดการเกบ็ รองเทา้ ของตวั เอง เมอ่ื กวาดสายตามองรอบหนงึ่ เขาก็เห็นวา่ ตรงชนั้ บนสดุ ของชนั้ รองเทา้ มรี องเทา้ วางเอาไวอ้ ยา่ งเป็ นระเบยี บเรยี บรอ้ ยแถวหนง่ึ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ กลับตะลงึ ไป นเ้ี ป็ นของลกู เธองัน้ เหรอ? งัน้ …. เสยี งในโทรศพั ทท์ มี่ คี นเรยี กหมา่ ม๊ ี

กอ่ นหนา้ นเี้ ขาไมร่ เู ้ ลยวา่ เป็ นเด็กผชู ้ ายหรอื เด็กผหู ้ ญงิ ทวา่ ตอนนเี้ มอ่ื ไดเ้ ห็นรองเทา้ แลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็พอจะแน่ใจเรอ่ื งเพศ ของอกี ฝ่ ายได ้ ดทู า่ แลว้ คงจะเป็ นเด็กผชู ้ าย เยโ่ มเ่ ซนิ หลับตาลง เขาไมค่ าดวา่ เธอจะซอื่ บอ้ื ขนาดน้ี นกึ ไม่ ถงึ เลยวา่ เพอื่ อดตี สามกี ากเดนคนนัน้ แลว้ เธอถงึ กบั ใหก้ ําเนดิ ลกู ออกมา ทันใดนัน้ สายตาของเขาก็เหลอื บไปเห็นรองเทา้ ผชู ้ ายทว่ี างอยู่ ใตส้ ดุ ของตรู ้ องเทา้ สหี นา้ ของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็มดื ครมึ้ ลงในทันที สายตาแปรเปลยี่ นเป็ นเย็นชา เขาเงยี บไปครหู่ นงึ่ กอ่ นจะใหม้ อื ผลักตรู ้ องเทา้ ในปิดลง หลังจากนัน้ กเ็ ดนิ เทา้ เปลา่ เขา้ ไป ในชว่ งจังหวะนัน้ เอง เสย่ี วเหยยี นกเ็ ดนิ เชด็ ลงมาดา้ นลา่ ง ในระหวา่ งทหี่ านมจู่ อื่ ออกไปขา้ งนอกเธอก็ไปอาบนํ้า ในตอนนี้ รา่ งบางของเธอกําลังสวมใสช่ ดุ นอนลายการต์ นู ผมกําลังเปียก ชมุ่ และดยู งุ่ เหยงิ พลางเอย่ พดู ขนึ้ มาวา่ “มจู่ อื่ ไมใ่ ชว่ า่ เธอ กลับมากอ่ นแลว้ เหรอ? ฉันไดย้ นิ เสยี ง ทําไมยงั ….”

คําพดู ในประโยคหลงั ไดห้ ยดุ ชะงักลง เสย่ี วเหยยี นเบกิ ตากวา้ ง จอ้ งมองคนทอ่ี ยดู่ า้ นหลังของหานมจู่ อื่ เงาของรา่ งสงู โปรง่ ดแู ข็งแกรง่ สายตาของเขาหรลี่ งอยา่ งเย็น ชา แผร่ ังสปี กคลมุ ในชวั่ พรบิ ตา “ฉะ ฉะ ฉันดผู ดิ ไปหรอื เปลา่ มจู่ อ่ื ?” เสยี่ วเหยยี นมองไปทเ่ี งา ของรา่ งสงู พลางเอย่ ถามออกมาอยา่ งตะกกุ ตะกกั ถา้ ไมไ่ ดม้ องผดิ ไป ทําไมหานมจู่ อ่ื ทไี่ ปซอื้ ของซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ ถงึ ไดพ้ าผชู ้ ายกลับมาดว้ ย แลว้ ผชู ้ ายคนนก้ี ไ็ มใ่ ชใ่ ครอน่ื ไกล แตเ่ ป็ นผชู ้ ายทเี่ ธอพยายาม หลกี เลยี่ งมาตลอดราวกบั วา่ เขาเป็ นงพู ษิ หานมจู่ อ่ื เมม้ ปากแน่นกอ่ นพดู ออกมาเสยี งเบา “ดไู มผ่ ดิ ไป หรอก เธอไปเป่ าผมใหแ้ หง้ กอ่ นเถอะเดย๋ี วเป็ นหวดั ” เมอื่ เธอถกู เตอื นมาอยา่ งน้ี เสย่ี วเหยยี นจงึ พง่ึ รตู ้ วั วา่ ตวั เองกําลัง สวมใสช่ ดุ นอนอยู่ เธอจงึ เผลอกม้ ลงมองตวั เองกอ่ นเอย่ ขนึ้ วา่ “งัน้ เดย๋ี วฉันขน้ึ ไปขา้ งบนกอ่ น พวกเธอก็คยุ กนั ไปกอ่ นนะ!” พดู จบเสย่ี วเหยยี นก็รบี หมนุ ตวั กลับขน้ึ ไปดา้ นบนอยา่ งรวดเร็ว

หานมจู่ อื่ มองตามหลงั ของเธอไป กอ่ นจะเหลอื บไปมอง ดา้ นหลังเล็กนอ้ ย “อยากดมื่ อะไรไหม?” น้ําเสยี งเย็นชาดงั ขนึ้ จากดา้ นหลงั “ไดห้ มด” จากนํ้าเสยี งทฟ่ี ังดเู ย็นชาขนึ้ มากท็ ําใหห้ านมจู่ อื่ อดทจ่ี ะขมวด คว้ิ ดว้ ยความแปลกใจไมไ่ ด ้ เขาเป็ นอะไรไปอกี ละ่ ? ก็เห็ดอยู่ ชดั เจนวา่ ตอนทเ่ี ขาพงึ่ เดนิ เขา้ มาสายตาของเขายงั ดหู ยอกลอ้ อยเู่ ลย พอเขา้ ประตมู าแลว้ เลยเปลย่ี นสหี นา้ งัน้ เหรอ? หรอื วา่ กลับสสู่ ภาพเดมิ อกี แลว้ งัน้ เหรอ? ชา่ งมันเธอ จะสนใจเขาไปทําไม ยังไงแตเ่ ดมิ เขาก็เป็ นหนา้ ภเู ขาน้ําแข็งแบบนอ้ี ยแู่ ลว้ เมอ่ื คดิ มาถงึ ตรงน้ี หานมจู่ อื่ จงึ พดู ประโยคทงิ้ เอาไว ้ “คณุ กห็ าที่ นั่งเองเลยนะ” กอ่ นจะหมนุ ตวั แลว้ เดนิ เขา้ หอ้ งครัวไป เธอเดนิ ไปเปิดประตใู นหอ้ งครัว มองไปทอี่ าหารทพ่ี งึ่ จัดวางไป ไดค้ รงึ่ หนงึ่ เมอ่ื หนง่ึ ไปถงึ ตอนทอ่ี ยดู่ า้ นลา่ งมดื ๆ นัน้ เขาเป็ นคน

ทแี่ บกของพวกนขี้ นึ้ มาใหเ้ ธอ ก็อดทจี่ ะถอนหายใจออกมา ไมไ่ ด ้ แตเ่ มอื่ คดิ ไปถงึ เรอ่ื งทเ่ี ขาเดนิ ตามหลงั ตวั เองมาจนทําใหต้ กใจ หานมจู่ อ่ื ก็ยงั นกึ โกรธไมห่ าย น้ําแข็งทอ่ี ยดู่ า้ นลา่ งสดุ ถกู นํา ออกมา หลงั จากนัน้ ก็เดนิ ออกจากหอ้ งครัว เยโ่ มเ่ ซนิ ยังคงยนื อยทู่ า่ เดมิ รักษาทา่ ทางเดนิ เอาไวไ้ มไ่ ดข้ ยับ ไปไหน และเทา้ ของเขาก็ยงั เปลอื ยเปลา่ เทา้ ใหญข่ องผชู ้ าย เมอื่ ยนื อยบู่ นพรมในบา้ นของเธอก็ทําใหด้ ู แปลกประหลาด หานมจู่ อื่ เดนิ เขา้ ไปหา สายตากวาดมองไปยงั เทา้ ของเขา “ทําไมคณุ ไมใ่ สร่ องเทา้ แตะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ทก่ี ลนื โทสะลงไปเต็มทอ้ ง สายตายง่ิ ดเู ย็นชา เขา ตอบกลบั ไป “แลว้ ทน่ี มี่ รี องเทา้ ทผี่ มใสไ่ ดด้ ว้ ยเหรอ?” เมอ่ื ไดฟ้ ังดงั นัน้ หานมจู่ อ่ื ก็ถงึ กลบั ตะลงึ ไป กอ่ นเผลอตอบไป โดยไมร่ ตู ้ วั “กใ็ นตรู ้ องเทา้ ชนั้ รองสดุ มอี ยคู่ หู่ นง่ึ ทค่ี ณุ น่าจะใส่

ไดไ้ มใ่ ชเ่ หรอ? ฉันก็เพง่ิ ไดย้ นิ คณุ เปิดตรู ้ องเทา้ ไปเมอื่ ครู่ คณุ ไมเ่ ห็นมนั เหรอ?” เธอยังไมก่ ระดากใจทจี่ ะเอย่ มันออกมาอกี ? บรรยากาศรอบตวั ของเยโ่ มเ่ ซนิ เรม่ิ ลดตํา่ ลงเรอ่ื ยๆ หานมจู่ อ่ื เลกิ คว้ิ ยงั เขา้ ใจในทา่ ทขี องเขา เห็นเขาไมต่ อบเธอก็ คดิ วา่ เขาคงจะไมเ่ ห็นมนั จรงิ ๆ จงึ ไดว้ างนํ้าเย็นเอาไวบ้ นโตะ๊ หลงั จากนัน้ ก็เดนิ ไปขา้ งเขา “ฉันจะชว่ ยไปเอาใหค้ ณุ เอง” ในขณะทเ่ี ธอกําลงั จะเดนิ ผา่ นเยโ่ มเ่ ซนิ เขาก็กําขอ้ มอื ของเธอ เอาไว ้ “คณุ ทําอะไร?” หานมจู่ อ่ื มองเขาอยา่ งไมเ่ ขา้ ใจ นกึ อยากจะจับมอื เขาออก อยา่ งไมย่ นิ ยอม เยโ่ มเ่ ซนิ เมม้ ปากเป็ นเสน้ ตรง นัยนต์ าเขาดเู หมอื นจะยงิ่ ดํามดื ขน้ึ เรอื่ ยๆ สายตาทม่ี องมาของเขาดเู ฉยี บขาดและคมกรบิ กอ่ น จะเอย่ ปากพดู ออกมาเสยี งเบา “ไมต่ อ้ งแลว้ ”

ราวกบั จะคลายความสงสยั ใหเ้ ธอ เขากดยม้ิ ทม่ี มุ ปากพลางเอย่ ออกมาอยา่ งเย็นชา “ผมไมใ่ สร่ องเทา้ ทค่ี นอน่ื ใสไ่ ปแลว้ ” หานมจู่ อ่ื “………” ในตอนแรก หานมจู่ อ่ื คดิ เพยี งแคว่ า่ เขาเป็ นคนรักความสะอาด ทวา่ เมอ่ื ลองคดิ ดดู ๆี แลว้ กร็ สู ้ กึ วา่ มบี างอยา่ งผดิ ปกติ รอจนใน ทส่ี ดุ เธอเห็นสายตาทเี่ ป็ นปรปักษ์จากเขา เธอก็พงึ่ คน้ พบวา่ …. ผชู ้ ายคนนเี้ ป็ นคนขน้ึ หงึ จรงิ ๆ ในตอนแรกทเี่ ปิดประตใู หเ้ ขาเขา้ มา เขาก็ดปู กตดิ ี ทวา่ หลงั จาก ทเี่ ปิดตรู ้ องเทา้ แลว้ เห็นก็เปลยี่ นเป็ นเย็นชาขนึ้ มา ในตอนนัน้ หานมจู่ อ่ื เองก็ยังสงสยั วา่ เกดิ อะไรขน้ึ ทําไมเขาถงึ ไดเ้ ปลยี่ นสี หนา้ รวดเร็วขนาดนัน้ ใครจะไปร…ู ้ .. วา่ เพยี งเขาเห็นรองเทา้ ของผชู ้ ายคนอนื่ ก็เกดิ อาการหงึ หวงซะ แลว้ ? ชา่ งน่าหวั เราะ ทงั้ ยงั รสู ้ กึ วา่ ผชู ้ ายตรงหนา้ คนนชี้ า่ งดซู อ่ื บอ้ื เสยี จรงิ ไมใ่ ชว่ า่ เขาเป็ นคนฉลาดมากหรอกเหรอ? ยงิ่ ตอนทตี่ อ้ งรับมอื กบั พวกจงิ้ จอกเถา้ ตอนทอี่ ยหู่ า้ งสรรพสนิ คา้ เขายงิ่ ดฉู ลาดหลัก

แหลมมากจะตาย ทวา่ ทําไมเมอ่ื อยตู่ อ่ หนา้ เธอ เขาถงึ ไดด้ ู หนุ หนั พลันแลน่ เป็ นพเิ ศษ ดเู ป็ นคนไมม่ ปี ระสบการณ์เลยละ่ ? ยังไมท่ นั ไดค้ ดิ หานมจู่ อื่ รบี พดู ออกมา “รองเทา้ ทค่ี นอน่ื ใส่ อะไรกนั ละ่ ? น่ันเป็ นรองเทา้ ทพี่ ช่ี ายฉันเอาไวเ้ ปลยี่ นเวลามาทนี่ ่ี ตา่ งหาก” เมอื่ พดู ประโยคนอี้ อกมา ทัง้ คตู่ า่ งก็ตกใจในเวลาเดยี วกนั เหตผุ ลทหี่ านมจู่ อื่ ตกใจไปดว้ ยน่ันเป็ นเพราะวา่ เธอไมค่ ดิ วา่ จะตอ้ งมาอธบิ ายใหเ้ ขาฟัง สว่ นเหตผุ ลทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ตกตะลงึ ไปนัน้ เป็ นเพราะตวั เองกําลังถกู ไฟโทสะครอบงําจนกระท่งั ลมื เรอื่ งทวี่ า่ เธอมพี ชี่ ายทนี่ ่าชงั อยู่ คนหนง่ึ ใชแ่ ลว้ ทนี่ เี่ ป็ นบา้ นเธอ หากหานชงิ มาทน่ี เ่ี ธอกต็ อ้ งเตรยี ม รองเทา้ เอาไวใ้ หเ้ ขาเป็ นเรอื่ งปกติ หลงั จากทคี่ ดิ ไดด้ งั นัน้ ไฟโทสะทส่ี มุ อยใู่ นใจของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็ มลายหายไป แตเ่ ขาก็ยงั คงตอ้ งรักษาสหี นา้ ของตวั เองเอาไว ้ พลางเอย่ ออกมาน้ําเสยี งเย็นชา “ถงึ จะเป็ นพช่ี ายของคณุ กช็ า่ ง ผมตดิ นสิ ยั รักสะอาดมาก คณุ ไมร่ เู ้ หรอ”

หานมจู่ อ่ื เหลอื บมองสายตาของเขาทไี่ มม่ ไี ฟโทสะอยแู่ ลว้ เธอ กห็ วั เราะเยาะออกมาอกี “แตไ่ หนแตไ่ รทา่ นประธานเยก่ ็ตดิ นสิ ยั รักความสะอาดอยแู่ ลว้ คะ่ งัน้ บา้ นฉันมันคงเต็มไปดว้ ยฝ่ นุ คณุ จะออกไปกอ่ นไหมละ่ คะ?” เยโ่ มเ่ ซนิ จอ้ งมองเธอ “ผมรักสะอาดแคก่ บั คนอน่ื กบั คณุ ไม่ ตอ้ ง คณุ ก็ร”ู ้ สายตาของเขาจดจอ้ งไปทร่ี มิ ฝี ปากบางของเธอ ทําใหห้ านมจู่ ่ื อนกึ ถงึ ฉากทเ่ี ขาจบู เธอทา่ มกลางความมดื ขน้ึ มา ใบหนา้ ของเธอรอ้ นผา่ วขน้ึ มา ใชแ่ ลว้ ชดั เจนอยแู่ ลว้ วา่ เขาเป็ นคนรักสะอาด ทวา่ เวลาทเ่ี ขา จบู เธอเขาไมร่ สู ้ กึ สกปรกบา้ งเหรอ? ยงั จะมาใหแ้ รงบงั คบั เธอ จบู อกี … ตอนท่ี 559 ทาํ ไมคณุ ตาํ่ ทรามไดข้ นาดน้ี

ใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ รอ้ นผา่ ว เธอหลบั ตาลงกอ่ นจะขบรมิ ฝี ปาก ตวั เองเบาๆ กอ่ นจะพดู ขน้ึ ดว้ ยน้ําเสยี งขนุ่ เคอื ง “ใครจะไปรนู ้ สิ ยั อะไรของคณุ กนั ?” เมอื่ ไดฟ้ ังอยา่ งนัน้ ดวงตาของเยโ่ มเ่ ซนิ ก็โคง้ ขนึ้ เล็กนอ้ ย กอ่ นทเ่ี ขาจะกา้ วไปขา้ งหนา้ เออ้ื มมอื ไปจับคางของเธอเอาไว ้ ทําใหห้ านมจู่ อื่ ผงะจนเผลอถอยหลังออกไปสองสามกา้ ว “คณุ จะทําอะไร?” “ไมร่ เู ้ หรอ?” เยโ่ มเ่ ซนิ ยกยมิ้ “ชว่ ยคณุ รอ้ื ฟ้ืนความจําไง” “ไมจ่ ําเป็ น!” หานมจู่ อ่ื จอ้ งมองทเี่ ขาอยา่ งเดอื ดดาล หลังจาก นัน้ จงึ ชไ้ี ปทน่ี ้ําเย็นบนโตะ๊ “ดม่ื มันแลว้ ก็รบี ไปซะ” เยโ่ มเ่ ซนิ เหลอื บสายตาไปมองนํ้าเย็นบนโตะ๊ ขบคดิ ไปมาเขาก็ เดนิ ลงไปนั่งบนโซฟา พลางแสรง้ ยกแกว้ นํ้าขนึ้ มาดมื่ สองอกึ ความจรงิ แลว้ เขาไมไ่ ดก้ ระหายน้ํา แตเ่ ขากําลงั หวิ ตา่ งหาก ตงั้ แตเ่ ลกิ งานจนถงึ ตอนนเี้ ขายงั ไมไ่ ดก้ นิ อะไรเลย

เมอ่ื เห็นวา่ เขาน่ังลง ภายในใจของหานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ สงบลง หลังจากความเงยี บผา่ นมาสกั พักเธอก็นกึ กบั ตวั เองขน้ึ มาไดว้ า่ เธอเรยี กเขาเขา้ มาทําอะไร “วนั นท้ี ค่ี ณุ ปรากฏตวั ทนี่ ค่ี งไมใ่ ชเ่ รอื่ งบงั เอญิ หรอกมงั้ ” เสยี ง เอย่ ขน้ึ ดว้ ยนํ้าเสยี งเย็นชา เยโ่ มเ่ ซนิ วางแกว้ นํ้าเย็นในมอื ลง มองสบสายตาเธอโดยไมไ่ ด ้ ตอบอะไร “ไมต่ อบ งัน้ ฉันจะถอื วา่ คณุ ยอมรับ” ในเมอื่ เขาไมไ่ ดพ้ ดู อะไร หานมจู่ อื่ จงึ รไู ้ ดว้ า่ เขายอมรับมนั กอ่ น จะพดู ตอ่ อกี วา่ “คณุ คงคาดเดาไวก้ อ่ นหนา้ แลว้ ใชไ่ หมเรอ่ื งทม่ี ี คนตามฉัน? ดงั นัน้ กเ็ ลยมาทน่ี ?่ี ” เยโ่ มเ่ ซนิ เอามอื ทัง้ สองขา้ งประสานกนั ไวท้ ที่ า้ ยทอย กอ่ นจะ ปรับตวั เองใหอ้ ยใู่ นทว่ งทา่ ทส่ี บาย แลว้ เอนตวั นอนลงบนโซฟา ของเธอ ในขณะเดยี วกนั หลงั จากทเี่ สยี่ วเหยยี นขน้ึ ไปเปลยี่ นเสอ้ื ผา้ ชนั้ บน เธอกซ็ อ่ นตวั อยบู่ นั ไดชนั้ บนสดุ แอบมองลงมาดทู ัง้ คอู่ ยา่ ง

ลบั ๆ ทําไมหานมจู่ อื่ ถงึ ไดพ้ าผชู ้ ายทรราชอยา่ งเยโ่ มเ่ ซนิ กลบั มาดว้ ยกนั ? นย้ี งิ่ ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ ตกใจกลวั จรงิ ๆ เกดิ อะไรขนึ้ กนั แน่? อะไรทท่ี ําใหม้ จู่ อื่ พาเยโ่ มเ่ ซนิ กลับมาบา้ น กนั ? เมอ่ื นกึ ไปถงึ อะไรบางสง่ิ เสย่ี วเหยยี นก็รสู ้ กึ วา่ ตวั เองโชคดี โชคดจี รงิ ๆ ทเ่ี มอ่ื ตอนกลางวันเธอสง่ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ กลับบา้ นไป แลว้ เมอ่ื ดแู ลว้ มจู่ อ่ื ชา่ งเป็ นคนมองการณ์ไกลไดด้ จี รงิ ๆ ถา้ ขนื ตอนนเี้ สย่ี วหมโี่ ตว้ ยังอยทู่ น่ี ่ี ในตอนทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทัง้ คจู่ ะไม่ เผชญิ หนา้ กนั เหรอ? เมอื่ คดิ มาถงึ ตรงนี้ เสย่ี วเหยยี นก็อดทจ่ี ะรสู ้ กึ ผวาไมไ่ ด ้ ดา้ นลา่ ง บทสนทนายงั คงดําเนนิ ตอ่ ไป เมอื่ หานมจู่ อื่ เห็นเยโ่ มเ่ ซนิ นงิ่ เงยี บไป เธอกร็ สู ้ กึ วา่ สง่ิ ทตี่ วั เองคดิ นัน้ ถกู แลว้

“คณุ คาดเดาไวก้ อ่ นหนา้ แลว้ วา่ มคี นกําลังตามฉัน งัน้ เรอื่ งกอ่ น หนา้ นัน้ คณุ ก็รอู ้ ยา่ งนัน้ เหรอ?” เมอื่ ถามประโยคนเ้ี สร็จ จๆู่ หานมจู่ อื่ กน็ กึ ไปถงึ อะไรบางอยา่ ง สหี นา้ ของเธอก็ดเู ปลย่ี นไป ในทันที จอ้ งมองไปทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ “งัน้ เรอ่ื งกอ่ นหนา้ หรอื วา่ คณุ จะ เป็ นคนทํา?” “หม้ื ?” เยโ่ มเ่ ซนิ เห็นสหี นา้ ของเธอเปลย่ี นไป ก็พดู อะไรไมอ่ อก “คณุ รอู ้ ยกู่ อ่ นแลว้ ” หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากแดงเอาไวแ้ น่น ราว กบั ตดั สนิ ใจอะไรบางอยา่ ง สายตาของเยโ่ มเ่ ซนิ มดื ครม้ึ ลงจนสมั ผัสไดถ้ งึ โทสะ เขาหรตี่ า ลงกอ่ นจะพดู ขนึ้ มาวา่ “คณุ หมายถงึ เรอ่ื งทคี่ นตายนั่นน่ะเหรอ? คณุ คดิ วา่ …. เป็ นฝี มอื ของผม?” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดต้ อบรับ แตท่ า่ ทขี องเธอก็ยอมรับมนั “ห”ึ เยโ่ มเ่ ซนิ หวั เราะกบั ตวั เอง “หานมจู่ อ่ื ในใจของคณุ ผม เป็ นคนน่ารังเกยี จขนาดนัน้ เลยเหรอ?” หานมจู่ อื่ ตกตะลงึ เผยรมิ ฝี ปากออกมา “ฉัน…..”

“คณุ คดิ วา่ พอผมรเู ้ รอ่ื งทเี่ ขาสง่ กระตา่ ยตายมาใหค้ ณุ ดงั นัน้ ผม เลยบงั คบั ใหเ้ ขาฆา่ ตวั ตาย? หึ ปฏเิ สธความใกลช้ ดิ กบั ผมกช็ า่ ง เถอะ ตอนนค้ี ณุ คดิ วา่ ผมเป็ นคนประเภทไหนกนั ?” หานมจู่ อื่ “………” เธออยากจะบอกวา่ ตวั เองไมไ่ ดค้ ดิ แบบนัน้ ทวา่ เมอ่ื เห็นสหี นา้ ผดิ หวงั จากเขาเธอก็ไมร่ วู ้ า่ ควรจะเรม่ิ พดู จากตรงไหน ยงิ่ พดู เยอะก็ยงิ่ เหมอื นใหค้ วามหวังเขา ถา้ เป็ นอยา่ งนัน้ สเู ้ ธอไมอ่ ธบิ ายอะไรเลยดกี วา่ “คณุ คดิ วา่ เป็ นยงั ไงกเ็ ป็ นอยา่ งนัน้ แหละ” เธอจงึ จงใจพดู ออกไปอยา่ งนัน้ ประโยคน้ีของเธอยงิ่ ทําใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ รสู ้ กึ หงดุ หงดิ เขา้ ลกุ ขนึ้ จากโซฟากอ่ นจะเดนิ ตรงเขา้ หาเธอ “งัน้ ตอนนคี้ ณุ คดิ วา่ ไงละ่ ? คดิ วา่ ผมเป็ นคนสารเลวน่ารังเกยี จงัน้ สิ แลว้ คณุ ใหผ้ มเขา้ มา ทําไมละ่ ?” มอื ทงั้ สองขา้ งของเขาวางเอาไวท้ โี่ ซฟาดา้ นหลังหานมจู่ อื่ โดย ทเี่ ขาคอ้ มตวั เธอเอาไวจ้ ากดา้ นบน ลมหายใจของเขาทป่ี ะทะ เขา้ มากท็ ําเอาเธอพดู ตดิ อา่ ง

“คะ คณุ ถอยไปกอ่ น” “ตอบผมมาส”ิ หานมจู่ อ่ื กดั ฟันแน่น “ก็ฉันบอกแลว้ ไงวา่ คณุ คดิ ยงั ไงมนั ก็อยา่ ง นัน้ แหละ” “งัน้ คณุ ใหผ้ มเขา้ มาทําไมละ่ ? ไมก่ ลวั วา่ ผมจะบงั คับใหค้ ณุ ฆา่ ตวั ตายบา้ งหรอื ไง?” อาจจะเป็ นเพราะความหงดุ หงดิ ดงั นัน้ จงึ ทําใหเ้ ผลอพดู คําพดู ทไ่ี มไ่ ดต้ งั้ ใจออกมา หานมจู่ อ่ื เมอื่ ยังเห็นวา่ เขายงั ตามตดิ มาไมถ่ อย กลบั เอย่ คําพดู ออกมาย่ัวโมโห ทถี่ กู เขากอ่ กวนกอ่ นหนา้ กไ็ มน่ กึ โกรธแลว้ เธอ เพยี งยดื หลังตวั เองใหต้ รง “งัน้ คณุ กฆ็ า่ ฉันเลยสิ มาดกู นั วา่ ฉันยงั จะกลัวคณุ ไหม?” จากความหยงิ่ ผยองทม่ี อี ยกู่ อ่ นหนา้ หลงั จากทห่ี านมจู่ อื่ พดู ประโยคนีอ้ อกมาแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ตกตะลงึ ไป บางทสี งิ่ ทพ่ี ดู ออกมาในตอนแรกอาจเป็ นเพราะเธอไมต่ งั้ ใจ ทวา่ เมอ่ื เยโ่ มเ่ ซนิ ไดย้ นิ เขา้ เขากลับตไี ปในความหมายอน่ื …..

เขามองไปทใ่ี บหนา้ สวยรปู ไข่ องคป์ ระกอบของใบหนา้ เธอดู เป็ นสามมติ มิ าก ไมว่ า่ จะเป็ นคว้ิ ทไ่ี มห่ นาหรอื บางไป เป็ นควิ้ ธรรมชาตทิ ดี่ อู อ่ นโยนและมเี สน่ห์ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ จงึ ไดค้ ดิ หาวธิ อี น่ื เพอ่ื จัดการเธอ….. จัดการเธอซะ……. ภายในหวั มภี าพทบั ซอ้ นโผลข่ นึ้ มาโดยอตั โนมตั ิ เพราะรัศมี โดยรอบจากตวั เขาแตกตา่ งกนั ดงั นัน้ จงึ ทําใหบ้ รรยากาศ โดยรอบเปลยี่ นไป กลายเป็ นบรรยากาศคลมุ เครอื ขนึ้ หานมจู่ อื่ รับรไู ้ ดอ้ ยา่ งชดั เจน โทสะของเธอพงุ่ ทะยานไปจนถงึ ดวงตาคสู่ วย กอ่ นทเี่ ทา้ ของเธอจะเตะเขาออกไปตรงๆ “ในหวั ของคณุ นม้ี ันคดิ ไดแ้ ตเ่ รอื่ งน่ารังเกยี จหรอื ไง?” เมอ่ื โดนเทา้ ของเธอเตะมา สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ การเตะหนัก เตะเบานัน้ ไมใ่ ชเ่ รอ่ื งสําคญั แตท่ วา่ มันสําคญั ตรงทจี่ ดุ ทโ่ี ดน เตะมันคอื กลอ่ งดวงใจของเขา นกึ ยงิ่ ทําใหแ้ รงปรารถนาของเย่ โมเ่ ซนิ ถกู กระตนุ ้ ใหม้ ากขน้ึ ไปอกี คอของเขาขยบั ออกไป กอ่ นเอย่ ออกมาเสยี งเขม้

“ไมใ่ ชท่ ผ่ี มคดิ เป็ นคณุ ทพี่ ดู มันออกมาเองเหรอ” “ฉันพดู อะไร?” ดวงตาของเขาเขม้ ขน้ึ กอ่ นทตี่ วั เขาจะกดลงไป “คณุ ใหผ้ ม…. จัดการคณุ ไง” หานมจู่ อื่ “………..” เกดิ ความเงยี บอยปู่ ระมาณสามวนิ าที ในทสี่ ดุ หานมจู่ อ่ื กเ็ ป็ น ฝ่ ายทนไมไ่ หวระเบดิ อารมณ์ออกมา เธอใชแ้ รงผลักเยโ่ มเ่ ซนิ ออก “ทเุ รศไรย้ างอาย!” เยโ่ มเ่ ซนิ เซซวนถอยหลงั ไปสองสามกา้ วกอ่ นทเี่ ขาจะทรงตวั ตวั เองเอาไว ้ เขามองไปทต่ี รงๆ ทโี่ ดยหานมจู่ อื่ ผลกั ออก ดวงตายงั คงหนักอง้ึ หลังจากนัน้ เขาก็พาตวั เองกลบั ไปนั่งตรง ตําแหน่งเดมิ “ทใ่ี หค้ ณุ เขา้ มากเ็ ห็นวา่ หวั รอ้ นจนจะตม้ น้ําไดอ้ ยแู่ ลว้ ตอนนฉ้ี ัน ใหค้ ณุ ออกไป” เธอชไ้ี ปทปี่ ระตู ใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ ออกไป ทวา่ เยโ่ มเ่ ซนิ กลับยังนั่งอยทู่ เ่ี ดมิ ไมข่ ยับ ไมค่ ดิ ทจ่ี ะออกไปไหน