เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่4501-5000

“หมา่ ม๊ ี วันนพี้ วกเราเอาเจา้ เหมยี วไปตรวจทโี่ รงพยาบาลกนั เถอะ” ทันทที เี่ สย่ี วหมโ่ี ตว้ เตอื นเธอ หานมจู่ อ่ื ก็จําเหตกุ ารณ์นัน้ ไดแ้ ละ พยกั หนา้ “ใช่ เราไปกนั ” “ชา่ งเถอะ ใหน้ า้ เสย่ี วเหยยี นไปกบั คณุ เถอะ” เสยี่ วเหยยี นควา้ คอเสอ้ื ของเสยี่ วหมโ่ี ตว้ มาไวข้ า้ งกายเธอจากนัน้ มองไปท่ี หานมจู่ อ่ื อยา่ งดแู คลน “ดทู า่ ทางทไี่ รเ้ รยี่ วแรงของแมค่ ณุ ฉัน คดิ วา่ วนั นเ้ี ธอคงเหน่ือยกบั งานมากแลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ เด็กดี เรา ไปเอาแมวกนั เถอะ ปลอ่ ยใหแ้ มข่ องเธอพักผอ่ นเถอะ” ตอนท่ี 521 เปลยี่ นกลยทุ ธ์ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ กบั เสย่ี วเหยยี นออกไปแลว้ หานมจู่ อ่ื เหนอ่ื ยจรงิ ๆ เมอื่ วานกไ็ มไ่ ดน้ อนหลับดๆี แถมวนั นี้ ตอนงบี ตอนบา่ ยก็ยังตกหมอนอกี ตอนนยี้ งั ปวดคออยเู่ ลย หลงั จากรอบๆ ขา้ งเงยี บลง หานมจู่ อ่ื นอนลงบนโซฟา ไมน่ านก็ หลบั ไปสหู่ ว้ งความฝัน

ในความฝันนัน้ เธอเดนิ เขา้ ไปในป่ า ในป่ านัน้ เต็มไปดว้ ยเมฆหมอก มองไมเ่ ห็นทางทม่ี า แลว้ ก็มอง ไมเ่ ห็นทางขา้ งหนา้ เหมอื นกนั หานมจู่ อ่ื ยนื อยตู่ รงกลาง สบั สนงนุ งงไปหมด นมี่ นั เรอื่ งอะไรกนั ? “เด็กคนนัน้ เป็ นลกู ของใคร? ” ทันใดนัน้ ก็มเี สยี งทเี่ ย็นชาของผชู ้ ายดงั ขนึ้ มาทว่ั ทกุ ทศิ ทาง ทําใหห้ านมจู่ อื่ ตกใจ เธอหนั หลงั ไปมองทนั ทเี พอื่ ทจี่ ะตามหา ทมี่ าของเสยี งนัน้ แตว่ า่ รอบๆนมี้ ันวา่ งเปลา่ มคี นอนื่ ทไี่ หนกนั ? “5ปีมานี้ เธอแอบทําอะไรลับหลังฉัน? ”เสยี งของผชู ้ ายคนนัน้ ใกลเ้ ขา้ มาเรอ่ื ยๆ เต็มไปดว้ ยพลังทมี่ ากมายมหาศาล กดขจี่ น เธอแทบจะไมส่ ามารถเงยหนา้ ขน้ึ มาได ้ ทงั้ ๆ ทเี่ ธอไมไ่ ดท้ ําอะไรผดิ แตห่ านมจู่ อ่ื กลับไมร่ วู ้ า่ ทําไม เธอ ถอยหลังอยา่ งรสู ้ กึ กดดนั มาก

ทนั ใดนัน้ กเ็ หมอื นกบั วา่ หลังของเธอไดก้ ระแทกเขา้ กบั ของแข็งบางอยา่ ง หานมจู่ อื่ หนั กลบั ไปมอง ก็เห็นใบหนา้ ทห่ี ลอ่ เหลาแตก่ ็ดเู ย็นชา และดเู ด็ดเดยี่ วในเวลาเดยี วกนั “เอะ้ ! นายน่ันเอง! ” หานมจู่ อ่ื รอ้ งออกมาดว้ ยความตกใจ หนั หลังเตรยี มจะหนี มอื ของผชู ้ ายคนนัน้ รัดเหมอื นกบั โซเ่ หล็ก ตรงึ ไวต้ รงทเ่ี อวที่ เรยี วบางของเธอ หลังจากนัน้ กจ็ ับไหลข่ องเธอดว้ ยมอื อกี ขา้ ง หนงึ่ ผกู มดั เธอไวร้ ะหวา่ งตน้ ไมใ้ หญแ่ ละออ้ มกอดของเขา เยโ่ มเ่ ซนิ ในฝันนัน้ ไมอ่ อ่ นโยนเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว แตกตา่ งกบั เขาทอ่ี ยใู่ ตต้ น้ ไมต้ รงประตทู างเขา้ โรงพยาบาล อยา่ งสน้ิ เชงิ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ไดว้ า่ หลังของตวั เองชนกบั ลําตน้ ของตน้ ไมท้ ่ี ขรขุ ระ เปลอื กไมถ้ หู ลงั ของเธอทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เจ็บปวดอยา่ งมาก และดวงตาของผชู ้ ายทอี่ ยตู่ รงหนา้ เธอตอนนกี้ เ็ ต็มไปดว้ ย พยบั เมฆ ทั่วทงั้ รา่ งกายของเขาเต็มไปดว้ ยอากาศสดี ํา

“ตอบคําถามทฉ่ี ันถามไปเมอ่ื ก!ี้ ” เขาตําหนดิ ว้ ยเสยี งตํา่ หานมจู่ อ่ื หบุ ตาลง เครยี ดจนไมก่ ลา้ จะพดู อะไร เขาบบี คางของเธอ เยโ่ มเ่ ซนิ บงั คบั ใหเ้ ธอเงยหนา้ ขน้ึ มาสบตา กบั เขา “ตอบ! เด็กคนนัน้ เป็ นลกู ใคร? 5ปีมาน!้ี เธอแอบไปมลี กู กบั ใคร ลบั หลังฉัน? ” “ปลอ่ ยฉันนะ! ”หานมจู่ อื่ โกรธจนอยากจะผลกั เขาออก แตว่ า่ ผลกั ยงั ไงก็ผลักไมอ่ อก มอื ของผชู ้ ายคนนัน้ โอบรัดเธอแน่น มากเหมอื นกบั ผอี ํา ในชว่ งเวลาทส่ี ําคญั หานมจู่ อ่ื ก็ตะโกน ออกมา “นนี่ ายความจําเสอื่ มงัน้ เหรอ? ทฉี่ ันทอ้ งเมอื่ 5ปีกอ่ น ตอนนัน้ นายเองก็รู ้ เด็กคนน…้ี …” เธอยังพดู ไมจ่ บ เหมอื นกบั วา่ ผชู ้ ายตรงหนา้ มองหนา้ เธออยา่ ง ประหลาดใจเพราะวา่ เธอหยดุ พดู หลงั จากผา่ นไปชวั่ ครู่ เขากข็ บกรามแน่นแลว้ กบ็ บี คางเธออกี ครัง้ “ลกู ของชายชคู ้ นนัน้ น่ะเหรอ? สมควรตาย! เธอคลอดเด็ก คนนอ้ี อกมาจรงิ ๆ เหรอ! ทําไมเธอถงึ ไดไ้ รย้ างอายขนาดน?ี้ ”

หานมจู่ อื่ “……ปลอ่ ยฉันนะ! ฝ่ ายตรงขา้ มไมส่ นใจอะไรทัง้ นัน้ รมิ ฝี ปากบางทเี่ ย็นชาและไร ้ อารมณก์ ดลงมาโดยไมเ่ ตอื นกอ่ น เขาจบู คอ่ นขา้ งแรง ฟันของเขากระแทกรมิ ฝี ปากของเธอจน แตก จบู ของทัง้ สองคนเป้ือนเลอื ด จบู น…ี้ …ไมไ่ ดอ้ อ่ นโยนเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว สง่ิ ทม่ี ี ก็คอื ความหยาบคาย! บา้ บนิ่ เธอไมต่ อ้ งการ! “อยา่ ! ” หานมจู่ อ่ื กรดี รอ้ งพรอ้ มกบั ลมื ตาขน้ึ มา สงิ่ ทเ่ี ห็นไดช้ ดั กค็ อื เพดานเกล็ดหมิ ะ โคมไฟครสิ ตลั ทแี่ ขวนอยไู่ มไ่ กลกเ็ ขา้ มาใน สายตาของเธอ หลังจากสมองหยดุ นง่ิ ไป10วนิ าที หานมจู่ อื่ ก็เออื้ มมอื ไปเชด็ เหงอื่ ทห่ี นา้ ผากของตนเอง ทําไมถงึ เป็ นแบบนไี้ ปได…้ …

เธอฝันถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ โดยไมค่ าดคดิ แถมยังเป็ นฝันรา้ ยทนี่ ่ากลัว ขนาดนอ้ี กี ตา่ งหาก ทแี่ ทต้ อนนสี้ ําหรับเธอแลว้ เยโ่ มเ่ ซนิ กค็ อื ฝันรา้ ยยังงัน้ เหรอ? 5ปี …… 5ปีแลว้ นะหานมจู่ อื่ เธอยังเดนิ ออกมาจากจติ ใจทช่ี วั่ รา้ ยของตวั เองไมไ่ ดอ้ กี ผชู ้ ายคนนัน้ ……เธอควรจะลมื ไปตงั้ นานแลว้ พอคดิ แบบนแี้ ลว้ หานมจู่ อื่ ก็สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ นอนขดตวั ลงบนโซฟา เหมอื นกบั เด็กนอ้ ยทข่ี าดความชว่ ยเหลอื * ในโรงพยาบาล “คณุ ชายเย่ โจ๊กเย็นแลว้ นะครับ” เซยี วซเู่ ตอื นดว้ ยความหวังดี เยโ่ มเ่ ซนิ ถอื โทรศพั ทอ์ ยู่ เอาแตข่ มวดควิ้ สหี นา้ ไมด่ เี อามากๆ

พอไดย้ นิ คําเตอื นของเซยี วซู่ สหี นา้ ของเขากเ็ ปลยี่ นเป็ นสเี ขยี ว ทันที ตําหนดิ ว้ ยเสยี งทเี่ ย็นชา “ไมต่ อ้ งใหน้ ายมาเตอื นฉัน หรอก” เซยี วซ：ู่ “……กนิ ไมไ่ ดแ้ ลว้ นะครับ” “ถา้ ยังงัน้ ก็เททงิ้ ซะ” เสยี งทไ่ี มม่ คี วามลังเลเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว เซยี วซ：ู่ ”ถา้ ยังงัน้ ใหค้ นเอาอนั ใหมม่ าใหด้ ไี หมครับ? ” “ไมต่ อ้ ง! ” เยโ่ มเ่ ซนิ ปลดกระดมุ คอเสอ้ื ของเขาอยา่ งหงดุ หงดิ รสู ้ กึ เหมอื นวา่ ความโกรธกําลังเผาไหมอ้ ณุ หภมู ริ า่ งกายของเขา ทัง้ ๆ ทกี่ ็สง่ ไปเวลาทเ่ี ธอเลกิ งาน แถมยังใหเ้ วลามากพอทเี่ ธอ จะกลับถงึ บา้ นแลว้ แตท่ ําไมผหู ้ ญงิ คนนถี้ งึ ไมต่ อบกลับอกี ? สมควรตายจรงิ ๆ หรอื วา่ ไมอ่ ยากจะสนใจเขาขนาดนัน้ เลยเหรอ? ตอ้ งการใหเ้ ขา ขอรอ้ งเธอซาํ้ แลว้ ซา้ํ เลา่ ใหเ้ ธอมา? หรอื วา่ ใหเ้ ขาทํารา้ ยตวั เอง เพอื่ ใหเ้ ธอมา? แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ รดู ้ อี ยแู่ ลว้ วา่ กลอบุ ายของตอนเย็นเมอ่ื วานไม่ สามารถเอามาใชใ้ นวนั นไี้ ดอ้ กี แลว้

ถา้ เกดิ วา่ ใชว้ ธิ แี สรง้ ทําเป็ นน่าสงสารมากเกนิ ไป เดาวา่ เธอ น่าจะรังเกยี จเขามากกวา่ แตว่ า่ ……เขาไมเ่ จอเธอไมไ่ ด ้ พอคดิ แบบน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ ก็รสู ้ กึ หงดุ หงดิ มากยง่ิ ขน้ึ ในฐานะทเี่ ป็ นผชู ้ ว่ ยของเยโ่ มเ่ ซนิ แน่นอนวา่ เซยี วซไู่ มอ่ ยากจะ เห็นเขานอนไมห่ ลับเพราะวา่ ความรัก เขาเองก็อยากจะชว่ ย ขจัดปัญหาใหเ้ ยโ่ มเ่ ซนิ เหมอื นกนั พอคดิ จนถงึ ตรงนี้ เซยี วซกู่ ็พดู ขนึ้ มาอกี ครัง้ “คณุ ชายเยค่ รับ หรอื วา่ ……” “หรอื วา่ อะไร? พดู มา” “ในเมอ่ื คณุ หานไมย่ อมเจอคณุ ชายเย่ คณุ ชายเยก่ ไ็ ปเจอเธอก็ ไดน้ คี่ รับ” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ ก็หยดุ ครหู่ นง่ึ เขาคดิ วา่ วธิ นี ีก้ เ็ ป็ นวธิ ที ี่ ดี แตว่ า่ ……

“ใหเ้ วลาคณุ หานไดพ้ ักผอ่ นสกั สองสามวนั กอ่ นเถอะครับ ยังไง หลายวันมานที้ เี่ ธอมาดแู ลคณุ ชายเยท่ โี่ รงพยาบาลกเ็ หนอื่ ย มากแลว้ ถา้ เกดิ วา่ เอาแตใ่ หเ้ ธอวง่ิ ไปวง่ิ มาแบบนจ้ี ะรา่ งกาย ของเธอจะทนไมไ่ หวเขา้ อาศยั ชว่ งเวลาทเ่ี ธอพักผอ่ น คณุ ชายเยเ่ องก็พักฟ้ืนใหเ้ ต็มที่ หลงั จากนัน้ กอ็ อกจาก โรงพยาบาล…..” พอฟังถงึ ตรงน้ี เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นจะเขา้ ใจความหมายของเซยี ว ซแู่ ลว้ เขาหรต่ี าลง พรอ้ มกบั ประเมนิ เขา เซยี วซโู่ ดนสายตาประเมนิ ของเยโ่ มเ่ ซนิ มองมาจนเทา้ เย็นไป หมด เขาเรมิ่ สงสยั วา่ เมอื่ กตี้ วั เองพดู อะไรผดิ ไปรเึ ปลา่ ไมย่ งั งัน้ ทําไมคณุ ชายเยถ่ งึ มองเขาดว้ ยสายตาแบบน?ี้ “คอื วา่ คณุ ชายเยค่ รับ ถา้ เกดิ วา่ คณุ รสู ้ กึ วา่ สง่ิ ทผ่ี มพดู ไปมันใช ้ ไมไ่ ด ้ ถา้ ยังงัน้ ……” “กไ็ ด”้ ใครจะไปคดิ วา่ พงึ่ จะพดู ไปไดแ้ คค่ รงึ่ เดยี ว เยโ่ มเ่ ซนิ ก็ ตดั บทเขา “ใหค้ นทํากบั ขา้ วมา”

ในเมอ่ื ตอ้ งฟ้ืนฟรู า่ งกาย เขาก็ตอ้ งทานขา้ วเยอะๆ จะเสอื่ ม โทรมแบบนต้ี อ่ ไปไมไ่ ด ้ แลว้ อกี อยา่ งตอนนเ้ี ขาก็เป็ นผเู ้ ลน่ ในเกม ดงั นัน้ กเ็ ลยมองไดไ้ ม่ ชดั ชว่ งนเี้ พราะวา่ หานมจู่ อื่ ตอ้ งดแู ลเขา ก็เลยตอ้ งทํางานอยา่ ง หนัก ตอนนเี้ ธอกลบั ไปก็ตอ้ งจัดการกบั งานทก่ี องไว ้ แตว่ า่ เขา กลบั อยทู่ น่ี แ่ี ลว้ คดิ ถงึ แตว่ ธิ ที จี่ ะเรยี กเธอมา เห็นไดช้ ดั วา่ กลางดกึ แบบนเี้ ธอไดห้ ลบั ไปแลว้ แตก่ ็ยอมมดุ ออกมาจากผา้ หม่ สวมใสเ่ พยี งแคเ่ สอ้ื โคต้ แลว้ กต็ รงมาทนี่ เี่ พอ่ื เขา นกึ ถงึ ทา่ ทางตอนทเี่ ธอสวมใสช่ ดุ นอนเมอ่ื คนื นี้ เยโ่ มเ่ ซนิ ถงึ ได ้ พงึ่ รวู ้ า่ ตวั เองทําเรอื่ งทเ่ี ลวรา้ ยไปมากแคไ่ หน เซยี วซตู่ ะลงึ ไป “คณุ ชายเย่ ใหค้ นทําอาหารมาสง่ จรงิ ๆ เหรอ ครับ? ” “อมื ”เยโ่ มเ่ ซนิ พยกั หนา้

“ครับ ผมจะไปเดย๋ี วนี้”พอไดย้ นิ วา่ เยโ่ มเ่ ซนิ จะทานอาหารแลว้ เซยี วซกู่ ร็ บี ออกไปโทรศพั ทด์ า้ นนอกทันที ในขณะเดยี วกนั ก็รสู ้ กึ ภาคภมู ใิ จในตวั เอง ดเู หมอื นวา่ คําแนะนํา จากเซยี วซกู่ ็คอ่ นขา้ งจะมปี ระโยชน์ ทา้ ยทส่ี ดุ เขาก็สามารถ เยยี วยาใหต้ รงกบั โรคได ้ แตว่ า่ ……ทัง้ หมดนก้ี ็ยงั คงเป็ นเพราะผหู ้ ญงิ คนนัน้ สําหรับเยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ ผชู ้ ว่ ยอยา่ งเขาไมม่ ตี ําแหน่งอะไรเลย แมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว ชา่ งเถอะ เขาเซยี วซไู่ มใ่ ชค่ นขงี้ กถงึ ขนั้ อยากจะแยง่ ตําแหน่ง จากผหู ้ ญงิ คนหนงึ่ หรอกนะ ตอนที่ 522 คนจากไปแลว้ สถานทนี่ ว้ี า่ งเปลา่ หลายวันมานี้ วนั เวลาของหานมจู่ อ่ื ผา่ นไปอยา่ งมคี วามสขุ เพราะวา่ ตัง้ แตค่ นื นัน้ เยโ่ มเ่ ซนิ กไ็ มไ่ ดส้ ง่ ขอ้ ความมาหาเธอ กวนใหเ้ ธอไปทโี่ รงพยาบาลอกี บญั ชวี แี ชทของเขา เงยี บ เหมอื นกบั ไมเ่ คยปรากฏมากอ่ น

บางที หานมจู่ อื่ กร็ สู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ เธอคา้ งจา่ ยคา่ โทรศพั ท์ หรอื วา่ WIFIทบี่ า้ นเสยี ไมย่ งั งัน้ ……ทําไมโทรศพั ทข์ องเธอถงึ ไมไ่ ดร้ ับขอ้ ความจากวแี ชทของเยโ่ มเ่ ซนิ เลย แตอ่ ยา่ งไรกต็ าม นอกจากเขาทไี่ มไ่ ดส้ ง่ ขอ้ ความมานัน้ คนอนื่ ๆ กย็ ังคงสง่ หาเธอไดต้ ามปกติ รวมทัง้ โทรศพั ทด์ ว้ ย นมี่ นั ก็หมายความวา่ เธอไมไ่ ดค้ า้ งคา่ โทรศพั ท์ และWIFIทบี่ า้ น ก็ไมไ่ ดเ้ สยี ดว้ ย แตว่ า่ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดต้ ดิ ตอ่ เธอจรงิ ๆ เธอคดิ ในใจวา่ หรอื บางท…ี …เขาเบอ่ื หน่ายแลว้ เขาคดิ วา่ การ ทส่ี ง่ ขอ้ ความมาขอใหเ้ ธอไปทโี่ รงพยาบาลทกุ วนั มนั ไมไ่ ดม้ ี ความหมายอะไร ยังไงกไ็ มใ่ ชท่ กุ คนทจ่ี ะเอาแตย่ นื อยทู่ เ่ี ดมิ เพอ่ื ตามต๊อื และรอเธอเสมอไปอยแู่ ลว้ ตอนนเ้ี ขากแ็ คก่ ลับไปยัง เสน้ ทางทถ่ี กู ตอ้ งเทา่ นัน้ เอง แบบนดี้ มี ากเลย ตา่ งคนกต็ า่ งใชช้ วี ติ

เพยี งแคว่ า่ ……ทําไมในใจเธอถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ งเปลา่ หานมจู่ อ่ื พงิ โซฟา มอื กําโทรศพั ทแ์ น่น ชอ่ งวา่ งในหวั ใจของเธอทําใหห้ านมจู่ อ่ื รสู ้ กึ รังเกยี จตัวเอง หลายวันมานคี้ นทเ่ี อาแตป่ ฏเิ สธกค็ อื ตวั เธอเอง เธอคอื คนท่ี ตอ้ งการตดั การตดิ ตอ่ กบั เขามาโดยตลอด ไมต่ อ้ งการตดิ ตอ่ กนั อกี ตอ่ ไป แตว่ า่ พอตอนนเี้ ขาไมต่ ดิ ตอ่ เธอจรงิ ๆ ทําไมในใจเธอ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ งเปลา่ ขนาดนก้ี นั ? ราวกบั วา่ มบี างสงิ่ บางอยา่ งถกู พรากออกไป หรอื วา่ มันคอื ความเคยชนิ ? เพราะวา่ ตัง้ แตต่ อนทเี่ จอกบั เขานัน้ เขาก็ปรากฏตวั ในชวี ติ ของ เธอเสมอ บกุ รกุ ชวี ติ ในชว่ งนข้ี องเธอ คนเราก็เลยเคยชนิ กบั คนๆหนงึ่ เธอเคยชนิ กบั การมอี ยขู่ องเขา ถา้ ยงั งัน้ ตอ่ ไปน…้ี …เธอกแ็ ค่ ตอ้ งเคยชนิ กบั การทไี่ มม่ เี ขาก็พอแลว้

พอคดิ ถงึ แบบนี้ หานมจู่ อ่ื กส็ งบนงิ่ ลงมากกวา่ เดมิ คดิ เกย่ี วกบั เรอ่ื งนอี้ ยา่ งชดั เจนแลว้ ตอ่ ไปกเ็ อาแบบนแ้ี ลว้ กนั หลงั จากทานอาหารเย็นเสร็จ หานมจู่ อื่ ก็นอนอยทู่ บ่ี า้ น คอกลกู กบั แมแ่ มวทไี่ ดพ้ ากลับมาก็ไดถ้ กู ยา้ ยเขา้ มาอยใู่ นบา้ นของพวก เธอแลว้ วันนัน้ หลังจากเสย่ี วเหยยี นกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ พาไปฆา่ เชอ้ื โรค และถา่ ยพยาธใิ นรา้ นขายสตั วเ์ ลยี้ งแลว้ นัน้ กซ็ อื้ กรงเล็กๆ แลว้ กน็ ําแมวทัง้ หมดกลับบา้ น ลกู แมวถกู แมแ่ มวดแู ลอยา่ งดี มาอยบู่ า้ นนไี้ ดเ้ กอื บหนง่ึ อาทติ ย์ แตล่ ะตวั ก็อวบอว้ นแลว้ เรยี บรอ้ ย น่าจะเพราะวา่ ไดเ้ จอบา้ นแลว้ ดงั นัน้ แมแ่ มวกส็ นทิ กบั พวกเธอ มาก และก็ยอมใหค้ นในบา้ นไดจ้ ับลกู แมวตวั นอ้ ยดว้ ย ทกุ ครัง้ หลังจากใหน้ มเสร็จ มันกจ็ ะวงิ่ ไปกลงิ้ ไปกลง้ิ มาภายใต ้ แสงแดดทร่ี ะเบยี ง นอนหรตี่ าอยา่ งขเ้ี กยี จอยตู่ รงนัน้ ดสู บายอก สบายใจเป็ นอยา่ งมาก

ลกู แมวกลมุ่ หนงึ่ วง่ิ ไปมาบนพรมทบ่ี า้ น เพราะวา่ อายยุ งั ไมถ่ งึ เดอื น ดงั นัน้ บางทตี อนเดนิ ขาหนา้ ก็เตะกบั ขาหลัง สะดดุ บา้ ง แตว่ า่ ก็ดอื้ มาก พอลม้ ลงแลว้ กพ็ ยายามลกุ ขน้ึ มาเดนิ อกี ถา้ เกดิ วา่ เห็นคนเดนิ ผา่ นหนา้ พวกมนั ไป พวกมันกจ็ ะเดนิ ตาม ตลอด สรปุ แลว้ พอมแี มวมาอยดู่ ว้ ยเพม่ิ ขนึ้ หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ วา่ ……ทกุ ครัง้ ทเ่ี ธอจะเดนิ ไปไหนมาไหนตอ้ งระมดั ระวังมาก เพราะวา่ ……พวกลกู แมวตวั เล็กมาก แถมยงั วง่ิ รวดเร็วอกี ก็กลัว วา่ จะเหยยี บพวกมันโดยบงั เอญิ “เม๊ยี ว……”หานมจู่ อ่ื นอนลงบนโซฟาดว้ ยอารมณ์ทตี่ กตํา่ ทันใดนัน้ กม็ เี สยี งออดออ้ นของแมวดงั ขน้ึ ตรงเทา้ ของเธอ เธอ มองไปทนั ที กพ็ บวา่ ลกู แมวไดว้ งิ่ ออกมาจากกรง ตอนนย้ี นื อยู่ ตรงเทา้ ของเธอ จอ้ งมองมาทเี่ ธออยา่ งอยากรอู ้ ยากเห็นดว้ ย ดวงตาสเี ขม้ หานมจู่ อ่ื สบตากบั มันครหู่ นง่ึ ทันใดนัน้ กโ็ คง้ ตวั แลว้ ยน่ื มอื ไปอมุ ้ แมวนอ้ ยตวั นัน้ มาไวใ้ นออ้ มแขน

ใช3้ นวิ้ ลบู หวั เล็กๆ ของมัน หานมจู่ อ่ื พดู ไปดว้ ย “แกวา่ …… ตอนนเี้ ขากําลังทําอะไรอยเู่ หรอ? ” “ฉัน……ฉันควรไปดเู ขาทโ่ี รงพยาบาลหน่อไหม? ไมร่ ู ้ เหมอื นกนั วา่ ตอนนอ้ี าการบาดเจ็บของเขาเป็ นยงั ไงบา้ ง” “หมา่ ม๊ ี อาการบาดเจ็บใครเป็ นยังไงบา้ งเหรอ? ” เสย่ี วหมโี่ ตว้ ท่ี กําลังวงิ่ ลงมาจากบนั ไดไดย้ นิ ประโยคนพ้ี อดี กเ็ ลยออกปาก ถาม หานมจู่ อ่ื ดงึ สตกิ ลบั มาอยา่ งรวดเร็ว สหี นา้ เปลย่ี นไปทันที “ไมม่ อี ะไรหรอก ลกู ฟังผดิ แลว้ ” เสยี่ วหมโี่ ตว้ จอ้ งมองดว้ ยความสงสยั “เหรอครับ? แตว่ า่ เมอ่ื กี้ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดย้ นิ ชดั ……” “กอ่ นหนา้ นแี้ มแ่ มวไดร้ ับบาดเจ็บทข่ี าน่ะ หมา่ ม๊กี ็เลยกําลงั ถาม มัน ไมย่ ังงัน้ ลกู คดิ วา่ ทําไมหมา่ ม๊ถี งึ ไดอ้ มุ ้ ลกู แมวแลว้ พดู ประโยคนล้ี ะ่ ? ” หานมจู่ อื่ อธบิ ายดว้ ยรอยยม้ิ

ถงึ แมว้ า่ เธอไมอ่ ยากจะโกหกเสย่ี วหมโ่ี ตว้ แตว่ า่ ตอนนไี้ ม่ สามารถบอกเขาไดจ้ รงิ ๆ ตอนนเี้ ธอกําลงั พดู ถงึ เยโ่ มเ่ ซนิ ไมใ่ ช่ เหรอ? เดย๋ี วพอถงึ เวลาเขาอาจจะจับหวั ขอ้ ไดแ้ ลว้ บอกเธอวา่ อยากไดพ้ อ่ อกี ครัง้ พอพดู ถงึ เรอ่ื งทอ่ี ยากจะไดพ้ อ่ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดต้ ระหนักวา่ ตวั เองตอ้ งใสใ่ จกบั ปัญหาน้ี เธอไมส่ ามารถอยคู่ นเดยี วตลอดไปไดจ้ รงิ ๆ แมว้ า่ เธอจะ สามารถอดทนตอ่ ความเหงาไดน้ านหลายปีกต็ าม แตว่ า่ เสยี่ ว หมโ่ี ตว้ กเ็ ป็ นเด็กคนหนงึ่ เขาตอ้ งการครอบครัวทพ่ี รอ้ มหนา้ ถงึ จะไดเ้ ตบิ โตเหมอื นกบั เด็กคนอนื่ ๆ เมอื่ คดิ ถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อ่ื กค็ อ่ ยๆ ตดั สนิ ใจ เสย่ี วหมโ่ี ตว้ น่ังอยทู่ โี่ ซฟาเป็ นเพอื่ นเธอสกั พัก ลกู แมวกอ็ ยใู่ น ออ้ มแขนของเธอมากพอแลว้ ดงั นัน้ ตอนทห่ี านมจู่ อื่ วางมนั ลง มันก็ไปเลน่ กบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ พอพวกเขาไปแลว้ หานมจู่ อ่ื ถงึ ไดพ้ บวา่ ตวั เองมเี หงอื่ ออก เมอื่ กเี้ ธอพดู แบบนัน้ ออกไปโดยทไ่ี มร่ ตู ้ วั

เธอกําหมัดแน่น จนเล็บทม่ิ มอื จนเจ็บ หานมจู่ อื่ ถงึ ไดป้ ลอ่ ยมอื ถา้ เกดิ วา่ เป็ นหว่ งละ่ ก็ ถา้ ยังงัน้ เธอควรไปดเู ขาทโี่ รงพยาบาล ตอนน?้ี แลว้ กซ็ อื้ ผลไมไ้ ปฝากเขา? ยงั ไง……ตอนนกี้ ็ยงั เชา้ อยู่ เธอแคไ่ ปดแู คแ่ ป๊ บเดยี ว แคแ่ ป๊ บเดยี วแลว้ ก็กลับ เธอคดิ แบบนี้ แลว้ หานมจู่ อื่ ก็เรมิ่ ขยบั เธอลกุ ขน้ึ ใสเ่ สอื้ โคต้ หลงั จากนัน้ กถ็ อื กระเป๋ าลงมาขา้ งลา่ ง ไปเลอื กซอ้ื ผลไมร้ า้ นใกลๆ้ สดุ ทา้ ยหานมจู่ อื่ ก็ออกมาพรอ้ มกบั ผลไมห้ นงึ่ ถงุ จากนัน้ ก็น่ังแท็กซแ่ี ละมงุ่ หนา้ ไปยังโรงพยาบาล ตอนแรกทกุ อยา่ งก็เป็ นไปดว้ ยดี แตต่ อนทเี่ ธอมาถงึ หนา้ ประตู โรงพยาบาลนัน้ จๆู่ หานมจู่ อ่ื กถ็ อย ทัง้ ๆ ทบี่ อกแลว้ วา่ จะตดั ขาดการตดิ ตอ่ กบั เขา แลว้ ตอนนเ้ี ธอมา ทําอะไรทนี่ ?่ี ยงั จะมาเยย่ี มเขาอกี ยังงัน้ เหรอ? มันจะทําใหเ้ ขารสู ้ กึ วา่ ……ตวั เองแสรง้ ปลอ่ ยไปเพราะตอ้ งการ จะจับใหอ้ ยหู่ มดั รเึ ปลา่ ?

ชา่ งเถอะ ไมส่ นใจแลว้ ยังไงเธอกม็ าแลว้ ก็เขา้ ไปดหู น่อยแลว้ กนั เรอื่ งอนื่ เดย๋ี วถงึ เวลาคอ่ ยวา่ กนั อกี ที หานมจู่ อ่ื ถอื ผลไมเ้ ดนิ ไปยังหอ้ งผปู ้ ่ วยทค่ี นุ ้ เคย เธอยนื อยหู่ นา้ หอ้ งผปู ้ ่ วยแลว้ สดู ลมหายใจเขา้ ลกึ ๆ หลงั จากนัน้ กผ็ ลักประตเู ขา้ ไปขา้ งใน หลงั จากผลักประตเู ขา้ ไปแลว้ หานมจู่ อื่ กต็ อ้ งตะลงึ ไป ยนื องึ้ พรอ้ มกบั มองเขา้ ไปขา้ งใน หอ้ งผปู ้ ่ วยนัน้ วา่ งเปลา่ ผา้ ปเู ตยี งก็ถกู ถอดออกหมดเชน่ กนั เปลยี่ นเป็ นอนั ใหม่ พับอยา่ งเรยี บรอ้ ย มเี งาของคนอยทู่ ไี่ หนกนั ละ่ ? ในตอนนัน้ หานมจู่ อ่ื นกึ วา่ ตวั เองเขา้ ผดิ หอ้ ง ดงั นัน้ กเ็ ลยถอย ออกมาดู แตก่ พ็ บวา่ มนั ไมไ่ ดผ้ ดิ แลว้ ในตอนนัน้ กม็ พี ยาบาลเดนิ ผา่ นมาพอดี หานมจู่ อื่ กเ็ ลยขวาง เธอไว ้

“ขอโทษดว้ ยนะคะ ขอรบกวนหน่อย ขอถามวา่ คณุ ผชู ้ ายทอ่ี ยู่ หอ้ งน…้ี …” “ออ้ คณุ คอื คนทม่ี าดแู ลเขากอ่ นหนา้ นต้ี ลอดใชไ่ หมคะ? ทําไม เขาออกจากโรงพยาบาลไปแลว้ คณุ ยังไมร่ อู ้ กี ละ่ ? ” “ออก ออกจากโรงพยาบาลงัน้ เหรอคะ? ” หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ ประหลาดใจเล็กนอ้ ย ทําไมเขาถงึ ออกจากโรงพยาบาลไดเ้ ร็ว ขนาดน?้ี “ใชค่ ะ่ เขาพง่ึ ออกไปวันนเ้ี อง พวกเราพง่ึ ทําความสะอาดหอ้ ง ผปู ้ ่ วยเสร็จ” “แบบนน้ี เ่ี อง ขอบคณุ นะคะ” หลังจากพยาบาลคนนัน้ เดนิ ไปแลว้ หานมจู่ อ่ื กย็ งั คงยนื บอื้ อยู่ ตรงนัน้ หลังจากผา่ นไปนาน เธอก็กม้ มองดถู งุ ผลไมใ้ นมอื แลว้ กย็ ม้ิ อยา่ งชว่ ยไมไ่ ด ้ ตอนที่ 523 เยาะเยย้ กนั

แกร๊ก—— หานมจู่ อ่ื ถอื ผลไมก้ ลบั มาถงึ หนา้ ประตบู า้ น ตอนทกี่ ําลงั เปลยี่ น รองเทา้ หนา้ ประตนู ัน้ กไ็ ดเ้ จอกบั เสย่ี วเหยยี นพอดี “ดกึ ขนาดนแี้ ลว้ เธอไปไหนมา? ” รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื ขยบั แลว้ กข็ ยบั ถงุ ในมอื เหมอื นไมม่ อี ะไร เกดิ ขนึ้ “ลงไปซอ้ื ผลไมห้ น่อยน่ะ” พอไดย้ นิ ดงั นัน้ เสย่ี วเหยยี นกห็ นั ไปดเู วลา “ฉันจําไดว้ า่ เธอ ออกไป50นาทแี ลว้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? ตอนทลี่ งไปซอื้ ผลไมก้ ็ไปเดนิ เลน่ รอบๆ ดว้ ยเหรอ? ” เธอพดู แบบนี้ เทา่ กบั วา่ มคี วามหมายอะไรแฝง เสย่ี วเหยยี น มองมาทเ่ี ธอดว้ ยสายตาหยอกลอ้ แปลกๆ หานมจู่ อ่ื ：“……” ก็แคอ่ ยากจะหยอกลอ้ ไมใ่ ชเ่ หรอ? หานมจู่ อื่ เอาผลไมไ้ ปเกบ็ ท่ี หอ้ งครัว และพดู วา่ “ใช่ เพราะวา่ กนิ ขา้ วอม่ิ เกนิ ไป กเ็ ลยลงไป เดนิ เลน่ ขา้ งลา่ งหน่อย ถงึ แมว้ า่ จะนานไปหน่อย แตว่ า่ ก็ดกี วา่ คนทอ่ี ยแู่ ตข่ า้ งบนไมก่ ลา้ ลงไปขา้ งลา่ งเยอะเลยไมใ่ ชเ่ หรอ? ”

รอยยมิ้ ทกี่ ํากวมบนใบหนา้ ของเสย่ี วเหยยี นเมอ่ื กนี้ แ้ี ข็งทอ่ื ในทนั ที “ถกู ไหมละ่ ? ” หานมจู่ อื่ กะพรบิ ตา และกย็ ม้ิ ตาม เสย่ี วเหยยี นกลับฝื นยม้ิ ตอ่ ไปไมไ่ ดแ้ ลว้ เธอทําหนา้ มยุ่ และพดู วา่ “ถา้ ไมร่ ังแกฉันแลว้ จะตายรยึ ังไง? เรอ่ื งเกา่ ๆ ทผี่ า่ นมาหลาย ปีมากแลว้ ยังเอามาพดู อกี ! ” “เหมอื นกนั นั่นแหละ” หลังจากนัน้ เสย่ี วเหยยี นกน็ ่ังลงบนโซฟา นั่งอยตู่ รงนัน้ พรอ้ มกบั ถอื หมอนดว้ ยสหี นา้ บง้ึ ตงึ “เหตผุ ลทฉี่ ันไมก่ ลา้ ลงไปขา้ งลา่ ง กเ็ จา้ ชายทส่ี งา่ งามดเี ลศิ ขนาดนัน้ ฉันไมก่ ลา้ เขา้ ใกลเ้ ขาแลว้ มันจะมปี ัญหาอะไรละ่ ” หานมจู่ อื่ ก็นั่งลงขา้ งๆ เธอ “ใชไ่ ง นค่ี อื ความคดิ ของเธอ” เธอเอาหมอนมากอดไวใ้ นออ้ มแขนดว้ ยเหมอื นกนั พอนกึ ถงึ คําพดู ทพี่ ยาบาลคนนัน้ พดู กบั เธอ กร็ สู ้ กึ แน่นหนา้ อกเล็กนอ้ ย “ออ้ คณุ คอื คนทมี่ าดแู ลเขากอ่ นหนา้ นตี้ ลอดใชไ่ หมคะ? ทําไม เขาออกจากโรงพยาบาลไปแลว้ คณุ ยงั ไมร่ อู ้ กี ละ่ ? ”

กอ่ นหนา้ นเี้ ธอไปดแู ลเขาบอ่ ยๆ กจ็ รงิ แตว่ า่ ……หลงั จากนัน้ ก็ ไมไ่ ดไ้ ปแลว้ ไง เพราะฉะนัน้ เธอจะไมร่ กู ้ เ็ ป็ นเรอ่ื งปกตมิ ากไมใ่ ช่ เหรอ? “เธอไปเยยี่ มเขาทโ่ี รงพยาบาลอกี แลว้ เหรอ? ”เสยี งของเสยี่ ว เหยยี นดงั ขนึ้ มาจากทางดา้ นซา้ ย หานมจู่ อื่ พยกั หนา้ โดยทไ่ี ม่ รตู ้ วั แตว่ า่ หลงั จากนัน้ กส็ า่ ยหนา้ “เขาออกจากโรงพยาบาล แลว้ ” “ออกจากโรงพยาบาลแลว้ ? เออ่ ……”เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ สบั สน เล็กนอ้ ยขนึ้ มาทันที “แลว้ เธอยังจะไปหาเขาทโ่ี รงพยาบาล อกี น่ะเหรอ? นเ่ี ธอกนิ อม่ิ จนลน้ เลยหรอื ไง? ” “ฉันพง่ึ รตู ้ อนไปถงึ นเ่ี อง” เสย่ี วเหยยี น：”กไ็ ด ้ ดเู หมอื นวา่ เธอจะถกู หลอกนะเนย่ี คนๆนน้ี ่ี แยจ่ รงิ ๆ กอ่ นหนา้ นเ้ี ธอไปดแู ลเขามาตงั้ นาน พอตวั เองออก จากโรงพยาบาลแลว้ จะไมบ่ อกเธอหน่อยเลยหรอื ไง? ” หานมจู่ อ่ื ไมไ่ ดพ้ ดู อะไร พอเห็นวา่ เธอไมพ่ ดู อะไร เสยี่ วเหยยี นกอ็ ดไมไ่ ดแ้ ละถามอกี ครัง้ “เขาคงไมไ่ ดแ้ มแ้ ตไ่ มท่ ักวแี ชทเธอมาเลยใชไ่ หม? ”

หานมจู่ อ่ื ทเี่ งยี บอยนู่ านในทส่ี ดุ กเ็ งยหนา้ ขนึ้ มามองเธอ หลังจากนัน้ กค็ อ่ ยๆ คลยี่ มิ้ ออกมา “อาทติ ยน์ ฉ้ี ันไมไ่ ดไ้ ปหาเขา ทโ่ี รงพยาบาลเลย พอเขาไดอ้ อกจากโรงพยาบาลแลว้ ไมไ่ ด ้ บอกฉันมนั กเ็ ป็ นเรอ่ื งปกตไิ มใ่ ชเ่ หรอ? ” “โอเค คํา่ แลว้ รบี ไปพักผอ่ นเถอะนะ” หานมจู่ อ่ื ลกุ ขนึ้ แลว้ เดนิ ขน้ึ ไปชนั้ บน เห็นไดช้ ดั วา่ เธอไมอ่ ยากจะพดู เรอ่ื งนต้ี อ่ แลว้ เสยี่ วเหยยี นเห็นวา่ แผน่ หลงั ของเธอดหู ดหเู่ ล็กนอ้ ย ก็พมึ พํากบั ตวั เองวา่ “ธรรมดาตรงไหนกนั ถา้ เกดิ วา่ เขาแครเ์ ธอมากจรงิ ๆ คงจะไมพ่ ดู อะไรสกั คําแบบนหี้ รอก? นเ่ี ขาทําใหเ้ ธอไปแบบเสยี เทยี่ วไมใ่ ชเ่ หรอ? ” ถงึ แมว้ า่ เธอจะพดู เบามาก แตว่ า่ ใครใหใ้ นหอ้ งมนั เงยี บมาก ขนาดนี้ หานมจู่ อ่ื ก็เลยไดย้ นิ สงิ่ ทเ่ี ธอพดู เมอ่ื กน้ี ท้ี ัง้ หมด ฝี เทา้ ของเธอหยดุ ชะงัก แตว่ า่ กก็ า้ วไปขา้ งหนา้ ตอ่ พรอ้ มกบั เมม้ รมิ ฝี ปากบางๆ ของเธอ บางที เขาอาจจะไมไ่ ดแ้ ครข์ นาดนัน้ จรงิ ๆ ก็ได ้ *

วนั เวลาผา่ นไปโดยปกติ 2-3วนั ผา่ นไป เยโ่ มเ่ ซนิ กเ็ หมอื นกบั วา่ จะหายไปจากชวี ติ เธอแลว้ จรงิ ๆ แตว่ า่ ชอื่ ของเขายังคงอยใู่ นใบรายชอ่ื ลกู คา้ ของบรษิ ัทของ หานมจู่ อื่ เพราะวา่ เขาไมเ่ คยพดู ถงึ ขอ้ เรยี กรอ้ ง และกอ่ นหนา้ นส้ี ง่ิ ทเ่ี ขา สง่ั ก็คอื หานมจู่ อื่ ดงั นัน้ ตอนนกี้ ย็ งั ไมส่ ามารถดําเนนิ การขนั้ ตอ่ ไปได ้ ในเมอ่ื เป็ นลกู คา้ หานมจู่ อื่ กเ็ ลยคดิ วา่ เธอกค็ วรจะตดิ ตอ่ ลกู คา้ คนนไี้ ปหน่อย แตว่ า่ พอนกึ ถงึ เรอ่ื งทเ่ี กดิ ขนึ้ เมอื่ เร็วๆ นี้ หานมจู่ อื่ ก็รสู ้ กึ วา่ …… บางที เยโ่ มเ่ ซนิ ก็อาจจะเรม่ิ รสู ้ กึ รังเกยี จเธอแลว้ กไ็ ด ้ กอ่ นหนา้ นเ้ี ขาสง่ั ซอื้ จากบรษิ ัทเธอเพราะวา่ ความรสู ้ กึ เกา่ ๆ แลว้ ตอนนี้ ละ่ ? หรอื วา่ ……เธอเอาใบรายการนใี้ หค้ นอนื่ ทําดไี หม? พอคดิ มาถงึ ตรงนี้ หานมจู่ อื่ ก็นกึ ถงึ เรอื่ งทค่ี รัง้ กอ่ นเลงิ เยาเยา ไมไ่ ดท้ ําออเดอรข์ องหลนิ ซงิ หวั่ ใหด้ ี ก็ยงั ไมไ่ ดใ้ หโ้ อกาสเธอ ไดแ้ กต้ วั เลย หรอื วา่ ครัง้ นม้ี อบโอกาสนใี้ หเ้ ธอด?ี

หลงั จากทเี่ ลงิ เยาเยาไดร้ ับขา่ วคราวนี้ ก็รสู ้ กึ เหมอื นกบั วา่ ตวั ของถกู ของดที ตี่ กลงมาจากฟ้าชนเขา้ ออ้ ไมส่ ิ ชนจนมนึ หวั ไปหมด เธอบอื้ อยนู่ านกอ่ นจะดงึ แขนเสอ้ื ของหานมจู่ อ่ื และถามอยา่ ง ออ่ นแรงวา่ “เธอ……เธอจะมอบโอกาสครัง้ นใ้ี หฉ้ ันจรงิ ๆ เหรอ? ” หานมจู่ อื่ พยักหนา้ “อมื แตว่ า่ จะทําไดไ้ หมมนั ก็ตอ้ งขนึ้ อยกู่ บั ตวั เธอเองแลว้ นะ เธอตกลงไหม? ” “ทจี่ รงิ แลว้ การทเี่ ธอยอมมอบโอกาสแบบนใ้ี หฉ้ ัน ฉันก็ดใี จ มากแลว้ แตว่ า่ ……ฉันรเู ้ รอ่ื งระหวา่ งเธอกบั คณุ ชายเย่ การทเ่ี ธอ เอารายการมาใหฉ้ ันทําแบบนมี้ นั ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหรม่ งั้ ? ตอ่ ใหฉ้ ัน ตกลงทํา แตว่ า่ ฝ่ ายตรงขา้ มอาจจะไมย่ อมใหฉ้ ันทําก็ได ้ ดงั นัน้ นะมจู่ อ่ื ฉันวา่ รายการนเ้ี ธอเป็ นคนทําเองน่าจะดกี วา่ นะ” หานมจู่ อ่ื ตะลงึ ไป ตอนแรกเธอพาเลงิ เยาเยาไปงานแถลงขา่ ว แตว่ า่ สงิ่ ทเี่ กดิ ขน้ึ ในงานแถลงขา่ วนัน้ เธอไมร่ อู ้ ะไรเลย แลว้ ตอนนจี้ ะเอางานนใ้ี หเ้ ธอทํากถ็ อื วา่ เป็ นเรอ่ื งทค่ี อ่ นขา้ งยาก

“ฉัน……” “แตว่ า่ ถา้ เกดิ วา่ เธอไมไ่ หวจรงิ ๆ ฉันรับแทนเธอกไ็ ด ้ แตว่ า่ …… ฉันอาจจะทําไมไ่ ดก้ ็ได ้ เมอ่ื กอ่ นทเ่ี ธอยอมเอารายการของหลนิ ซงิ หวั่ ใหฉ้ ันทํา แถมยงั พาฉันไปงานแถลงขา่ ว ฉันซงึ้ ใจจรงิ ๆนะ ดงั นัน้ ……ครัง้ นก้ี ็ถอื วา่ ฉันตอบแทนบญุ คณุ เธอกแ็ ลว้ กนั ! ” รมิ ฝี ปากของหานมจู่ อ่ื ขยบั “เธอไมต่ อ้ งคดิ แบบนหี้ รอก ถา้ เกดิ วา่ รายการสงั่ ซอ้ื นเ้ี ธอทําออกมาไดด้ ี เธอก็มโี อกาสจะไดร้ ับ โบนัสกอ้ นโตเลยนะ” “อมื งัน้ ก็เอาตามนแี้ ลว้ กนั ฉันเองก็ตอ้ งการเงนิ โบนัสกอ้ นน้ี เหมอื นกนั ถา้ ยังงัน้ กใ็ หฉ้ ันทําเถอะ แตแ่ คว่ า่ ……ถา้ เกดิ วา่ ถงึ เวลาแลว้ ฉันทําไมไ่ ดจ้ รงิ ๆ กจ็ ะสง่ คนื ใหเ้ ธอทําแลว้ กนั นะ” ทา่ ทางของเลงิ เยาเยาแบบน้ี ทําใหห้ านมจู่ อ่ื มองเธออยา่ งชนื่ ชมจรงิ ๆ เธอมองเลงิ เยาเยาแลว้ ยม้ิ อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู “เธอนช่ี า่ งทําใหฉ้ ันชนื่ ชมจรงิ ๆ เลยนะ”

ตอนทห่ี านมจู่ อ่ื ไมไ่ ดอ้ อกปากชมเลงิ เยาเยายังพดู คยุ แบบปกติ ได ้ แตพ่ อชมแลว้ สหี นา้ ของเลงิ เยาเยาก็ดไู มส่ บอารมณ์ทนั ที “เธอพดู อะไรกนั ? ใครอยากใหเ้ ธอมามองฉันอยา่ งชน่ื ชม? แลว้ อกี อยา่ งทฉี่ ันทํางานนไี้ มใ่ ชเ่ พราะวา่ เธอกําลงั ลําบากหรอก เขา้ ใจไหม? ฉันทําก็เพราะวา่ ฉันตอ้ งการเงนิ โบนัสใหต้ วั เอง ตา่ งหาก เธอคงไมไ่ ดห้ ลงตวั เองแลว้ คดิ วา่ ฉันทําเพอื่ เธอหรอก ใชไ่ หม? ” หานมจู่ อ่ื “……ฉันยังไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเลยนะ” เลงิ เยาเยา “เธอตอ้ งคดิ วา่ ฉันทําเพอื่ เธอแน่ๆ หึ ใชท่ ไ่ี หนกนั ! ” เลงิ เยาเยาหมนุ ตวั แลว้ วงิ่ ออกไป เหลอื ไวแ้ ตห่ านมจู่ อื่ กบั เสย่ี วเหยยี น ทัง้ สองคนมองหนา้ กนั หลังจากผา่ นไปครหู่ นงึ่ ทงั้ สองคนกร็ ะเบดิ หวั เราะออกมา “เลงิ เยาเยาคนนจ้ี ะทําใหฉ้ ันหวั เราะจนตายเลยหรอื ไง? ทงั้ ๆ ท่ี วนิ าทกี อ่ นหนา้ ยงั จรงิ จังขนาดนัน้ แตห่ ลังจากนัน้ กไ็ มส่ บ อารมณข์ นาดนเ้ี หรอ? ทําไมฉันถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ทกุ ครัง้ ทเ่ี ธอชม เธอ เธอก็จะไมส่ บอารมณ์ขนาดน?ี้ ”

เสย่ี วเหยยี นเอามอื จับหนา้ อกไว ้ หวั เราะไปดว้ ยแลว้ ก็แขวะไป ดว้ ย มรี อยยมิ้ เล็กนอ้ ยทรี่ มิ ฝี ปากของหานมจู่ อื่ เธอพยกั หนา้ ยม้ิ และ พดู วา่ “น่าจะเป็ นแบบนัน้ นะ แตว่ า่ ……แบบนก้ี น็ ่ารักมาก ไมใ่ ช่ เหรอ? ” “ห!ึ ถา้ ใหเ้ ทยี บความน่ารัก ฉันไมแ่ พน้ างหรอก! มจู่ อ่ื เธอหา้ ม ตกหลมุ รักคนอนื่ นะ มแี คฉ่ ันเทา่ นัน้ ทจ่ี ะเป็ นเพอื่ นทด่ี ที ส่ี ดุ ของ เธอ! ” “เพอ่ื นทดี่ ที ส่ี ดุ งัน้ เหรอ? ” หานมจู่ อื่ เลกิ คว้ิ “คนบางคนอยาก เป็ นพส่ี ะใภฉ้ ันไมใ่ ชเ่ หรอ? หรอื วา่ เธอเต็มใจจะเป็ นเพอื่ นรักฉัน ไปตลอดชวี ติ ? ” “เชอะ ไมค่ ยุ กบั คนทช่ี อบซ้ําเตมิ แบบเธอแลว้ ไมส่ นใจแลว้ ! ” ตอนท่ี 524 ชอ่ งโหว่

หลังจากทหี่ านมจู่ อ่ื เอาขา่ วคราวเรอื่ งใบรายการใหเ้ สย่ี วเหยยี น ไปมอบหมายใหเ้ ลงิ เยาเยา แลว้ นัน้ เธอก็รสู ้ กึ เหมอื นไดย้ ก ภเู ขาออกจากอก พรงุ่ นเี้ ป็ นวันอาทติ ย์ หานมจู่ อ่ื วางแผนจะพาเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไปเลน่ ทสี่ นามเด็กเลน่ กลับมานานขนาดนแ้ี ลว้ กเ็ อาแตย่ งุ่ จนไมม่ เี วลาพาเสยี่ วหมโ่ี ต ้ วออกไปขา้ งนอกเลย เดมิ ทตี กลงวา่ จะไปกนั สองคน ใครจะไปรวู ้ า่ เจา้ จอมโจรนอ้ ย อยา่ งเสย่ี วหมโ่ี ตว้ จะลากเสยี่ วเหยยี นกบั หานชงิ มาดว้ ย พอคดิ ถงึ เรอื่ งของหานชงิ กบั เสย่ี วเหยยี น หานมจู่ อื่ กเ็ ลยยอม ใหพ้ วกเขาเขา้ รว่ มทมี ดว้ ย ยังไงเธอก็ไมอ่ ยากจะเห็นหานชงิ อยเู่ ป็ นชายโสดแบบนอี้ กี ตอ่ ไปแลว้ วนั ท2่ี คนกลมุ่ นัน้ กอ็ อกเดนิ ทาง

ตอนแรกเสย่ี วเหยยี นลงมาชนั้ ลา่ งอยา่ งเกอ้ เขนิ หลงั จากนัน้ พอ โดนเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ทง้ิ ระเบดิ ถงึ ไดย้ อมกม้ หนา้ ออกมา หลงั จาก ขน้ึ รถแลว้ กเ็ อาแตม่ ดุ หวั อยทู่ ม่ี มุ รถเหมอื นนกกระจอกเทศ พอหานมจู่ อ่ื เห็นวา่ เธอทําตวั เหมอื นบคุ คลลอ่ งหนนัน้ กอ็ ด หวั เราะไมไ่ ด ้ ดงั นัน้ กเ็ ลยโนม้ ตวั เขา้ ไปใกลเ้ ธอและกระซบิ วา่ “ถา้ เกดิ วา่ เธอ เอาแตเ่ ป็ นแบบนต้ี อ่ ไป แลว้ อกี นานแคไ่ หนถงึ จะไดม้ าเป็ น พสี่ ะใภฉ้ ันละ่ ? ” เธอกดเสยี งจนเบามาก น่าจะมแี คพ่ วกเธอ2คนเทา่ นัน้ ทไ่ี ดย้ นิ แตว่ า่ ยังไงนก่ี ค็ อื ในรถ เสย่ี วเหยยี นรสู ้ กึ หลอนวา่ หานชงิ จะได ้ ยนิ กร็ บี จอ้ งไปทห่ี านมจู่ อื่ อยา่ งดรุ า้ ย และกระซบิ วา่ “หบุ ปาก นะ! ” สหี นา้ และแววตาของเธอดรุ า้ ยมาก เหมอื นกบั วา่ อยากจะฆา่ คน แตว่ า่ พอกระซบิ แลว้ นัน้ มนั ไมไ่ ดด้ มู พี ลังอํานาจเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว

หานมจู่ อ่ื อดหวั เราะไมไ่ ดแ้ ละพดู อกี ครัง้ “อยา่ งนอ้ ย เธอกน็ ่าจะ กลา้ นดิ หน่อยไมใ่ ชเ่ หรอ? ” “หบุ ปากไปเถอะเธอ ฉันไมอ่ ยากจะคยุ กบั เธอ” เสย่ี วเหยยี น พลกิ ตวั และเอามอื มาปิดหเู อาไว ้ แสดงใหเ้ ห็นอยา่ งชดั เจนวา่ เธอไมอ่ ยากจะคยุ กบั หานมจู่ อื่ อกี แลว้ หานมจู่ อ่ื กห็ ยดุ แกลง้ เธอ ดงึ สายตากลบั มาแลว้ กน็ ่ังทา่ ทสี บาย ตอนทมี่ าถงึ สนามเด็กเลน่ นัน้ เพราะวา่ เสยี่ วเหยยี นไมก่ ลา้ เผชญิ หนา้ กบั หานชงิ กเ็ ลยรบี ดงึ เสยี่ วหมโ่ี ตว้ ไปเลน่ ดว้ ย ทง้ิ หานชงิ กบั หานมจู่ อ่ื ไวด้ า้ นหลัง เมอื่ เห็นฉากเหตกุ ารณ์น้ี หานชงิ กเ็ มม้ รมิ ฝี ปากแน่น สายตาจับ จอ้ งไปทหี่ ญงิ สาวทนี่ ่ารักโดยทไ่ี มร่ ตู ้ วั หานมจู่ อ่ื สงั เกตเห็นสายตาของเขา และยกรมิ ฝี ปากขน้ึ โดยที่ ไมร่ ตู ้ วั “พี่ พคี่ ดิ วา่ เสย่ี วเหยยี นเป็ นยงั ไงบา้ ง? ” พอไดย้ นิ หานชงิ กเ็ ลกิ คว้ิ ขน้ึ นกึ ถงึ ทา่ ทางตอนทเี่ ธอแอบ ขโมยจบู เขาถงึ 2ครัง้ หลังจากวนั นัน้ ทป่ี ลายนวิ้ ของเขาเปื้อนไป ดว้ ยลปิ กลอสของเธอ เขาลมื ลา้ งออก แลว้ ก็กลบั ไปทบี่ รษิ ัท ทัง้ ๆ แบบนัน้ หลังจากนัน้ ตอนทหี่ ยบิ เอกสาร ซจู ว่ิ ก็เห็นสบี นนว้ิ

ของเขาแลว้ ก็หยอกลอ้ เขาวา่ ดอกไมก้ ําลงั จะบานจากตน้ ไม ้ เหล็กซะแลว้ ตอนนัน้ หานชงิ รสู ้ กึ องึ้ ไปเล็กนอ้ ย ยงั ไงในเวลาปกตนิ ัน้ เขาควร จะจัดการอะไรพวกนใ้ี หส้ ะอาด แตว่ า่ วนั นัน้ เหมอื นจะถกู ปีศาจเขา้ สงิ ซะยังงัน้ …… ความรสู ้ กึ แบบน้ี หานชงิ ไมช่ อบเลย เขาเมม้ ปาก “ทําไม? ปัญหาของตวั เองยงั ไมไ่ ดแ้ ก ้ ก็อยากจะ มาเป็ นแมส่ อ่ื ใหฉ้ ันแลว้ ยังงัน้ เหรอ? ” หานมจู่ อื่ หนั หนา้ ไปมองเขา “พกี่ ็อายเุ ยอะขนาดนแี้ ลว้ ฉันยัง เด็กกวา่ ปี ตงั้ หลายปี แลว้ อกี อยา่ งฉันกม็ ลี กู แลว้ ดว้ ย แลว้ พมี่ รี ึ ยังละ่ ? ” หานชงิ ：“……” เหมอื นวา่ เขาจะไมส่ ามารถตอบในเรอ่ื งนไ้ี ด ้ พอเห็นวา่ อกี ฝ่ ายพดู ไมอ่ อก หานมจู่ อ่ื ก็ยมิ้ อยา่ งเจา้ เลห่ ์ “ดงั นัน้ คนทต่ี อ้ งทํางานหนักกค็ อื พตี่ า่ งหาก”

สหี นา้ ของหานชงิ ดเู ครง่ ขรมึ ขนึ้ ทันที “เรอื่ งนัน้ ของเธอ แกไ้ ข ไดร้ ยึ ัง? ” พอไดย้ นิ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อ่ื กจ็ างลงเล็กนอ้ ย พรอ้ มกบั สา่ ยหนา้ “ยงั ” เธอเกอื บจะลมื เรอื่ งทเ่ี ธอตอ้ งไปหยา่ กบั เยโ่ มเ่ ซนิ แลว้ หรอื วา่ ควรจะอาศยั ชว่ งเวลาตอนทเี่ ขารังเกยี จตวั เองแลว้ เรยี กเขาไปท่ี สํานักงานกจิ การพลเรอื นด?ี “พักนน้ี ่าจะเพราะวา่ เขาไดร้ ับบาดเจ็บ กเ็ ลยระมัดระวงั ตวั นอ้ ยลง เพราะฉะนัน้ ฉันกเ็ ลยสบื เจอชอ่ งโหวน่ ดิ หน่อย” “ชอ่ งโหว?่ หมายความวา่ ยังไง? ”หานมจู่ อื่ ไมเ่ ขา้ ใจ หานชงิ จอ้ งหนา้ เธอ พรอ้ มกบั เมม้ ปากและพดู วา่ “ทจ่ี รงิ แลว้ เธอกบั เขาตามกฎหมายแลว้ ไมใ่ ชส่ ามภี รรยากนั ” “อะไรนะ? ” หานมจู่ อ่ื ตะลงึ ไป “นมี่ ันหมายความวา่ ยังไง? ไมใ่ ชว่ า่ ……” “ฉันเจอชอ่ งโหว่ ตอนนัน้ ทเี่ ธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยไ่ ปนัน้ คอื การทตี่ ระกลู เสน่ิ กบั นายทา่ นเยเ่ จรจากนั แตว่ า่ เธอแตง่ งานเขา้

ไปในฐานะของเสนิ่ โยว่ ดงั นัน้ ……การบนั ทกึ ทางดา้ นกฎหมาย นัน้ ถอื วา่ เป็ นการใชข้ อ้ มลู เท็จ” หานมจู่ อื่ ：“……” เหมอื นกบั วา่ สมองไดร้ ับการกระทบกระเทอื นอยา่ งหนัก หานมจู่ อ่ื รสู ้ กึ เวยี นหวั เล็กนอ้ ย ดงั นัน้ หลายปีมานเ้ี ธอกบั เยโ่ มเ่ ซนิ ไมไ่ ดเ้ ป็ นสามภี รรยากนั ยงั งัน้ เหรอ? มเี งนิ กส็ ามารถทําทกุ สงิ่ ทกุ อยา่ งทตี่ อ้ งการไดจ้ รงิ ๆ งัน้ เหรอ? ตอนนัน้ เธอแตง่ งานเขา้ ตระกลู เยแ่ ทนเสนิ่ โยว่ เกดิ เรอ่ื งอะไรขน้ึ มากมาย แตว่ า่ ทา้ ยทส่ี ดุ แลว้ ทแี่ ทม้ ันก็มแี คค่ วามวา่ งเปลา่ พอเห็นวา่ สหี นา้ เธอไมด่ เี อามากๆ หานชงิ ก็ยน่ื มอื ออกไปตบ ไหลเ่ ธอเบาๆ “แบบนไ้ี มด่ กี วา่ เหรอ? เธอไมไ่ ดม้ คี วามสมั พันธอ์ ะไรผกู พันกบั เขาอกี ตอ่ ไปแลว้ ตอนนเ้ี ป็ นอสิ ระแลว้ กค็ วรจะพจิ ารณาเรอื่ ง ของตวั เองกบั เสย่ี วหมโ่ี ตว้ ไดแ้ ลว้ ” “พี่ พหี่ มายความวา่ ……”

“พใี่ หค้ นไปหาคทู่ ด่ี มี าใหเ้ ธออยหู่ ลายคนอยู่ ถงึ เวลาจะไปเจอ หน่อยไหมละ่ ? ” หานมจู่ อ่ื ：“……” รมิ ฝี ปากสชี มพขู องเธอเปิดออก แตว่ า่ ผา่ นไปนานกพ็ ดู อะไรไม่ ออก หลงั จากผา่ นไปครหู่ นงึ่ เธอกห็ วั เราะเยาะตวั เอง “ฉันตอ้ งการ จับคใู่ หพ้ ่ี แตน่ พ่ี กี่ ลบั จัดการใหฉ้ ันเรยี บรอ้ ยแลว้ งัน้ เหรอ? แตว่ า่ พ่ี พเ่ี คยคดิ ไหมวา่ ฉันจะคดิ ยังไง? ” หานชงิ มองไปขา้ งหนา้ อยา่ งเรยี บเฉย “ถา้ เกดิ วา่ ไมใ่ ชเ่ พราะวา่ คํานงึ ถงึ ความรสู ้ กึ ของเธอ เธอคดิ วา่ 5 ปีมานเ้ี ธอจะประสบความสําเร็จแบบนเี้ หรอ? เธอจะเป็ นแบบน้ี ตอ่ ไปเรอ่ื ยๆ ไมไ่ ดห้ รอกนะ ถงึ แมว้ า่ พจ่ี ะโอนออ่ นผอ่ นตามเธอ ตลอด แตก่ ไ็ มไ่ ดห้ มายความวา่ จะใหท้ า้ ยเธอไดต้ ลอดไปนะ” “ตอ้ งแตง่ งาน ฉันถงึ จะมคี วามสขุ ยังงัน้ เหรอ? แตว่ า่ ฉันกอ็ ยมู่ า คนเดยี วตลอดไมใ่ ชเ่ หรอ? ” “แลว้ เสย่ี วหมโี่ ตว้ ละ่ ? เธอเคยคดิ แทนเขาไหม? ”

หานมจู่ อื่ กดั รมิ ฝี ปากลา่ ง พดู ไมอ่ อกไปชว่ั ขณะ เธอไดค้ ดิ แทนเสยี่ วหมโ่ี ตว้ จรงิ ๆ ถงึ ไดร้ สู ้ กึ วา่ ตวั เองควรจะ แตง่ งานไดแ้ ลว้ แตว่ า่ ……ความคดิ ของเธอนัน้ มันแตกตา่ งจาก สง่ิ ทห่ี านชงิ ทําโดยสนิ้ เชงิ หลงั จากทห่ี านชงิ รคู ้ วามจรงิ นัน้ กพ็ ยายามหาคคู่ รองใหเ้ ธอ ในทนั ที ทําใหเ้ ธอรสู ้ กึ เหมอื นไรค้ วามสามารถ “พห่ี ามาใหเ้ ธอหลายคนอยู่ พอดกี บั ทพี่ รงุ่ นเี้ ธอไมต่ อ้ งไป ทํางาน ดงั นัน้ พรงุ่ นเ้ี ธอกไ็ ปนัดบอดไดแ้ ลว้ ถา้ เกดิ วา่ ไมพ่ อใจก็ ใหห้ ยดุ ใหเ้ ร็วทสี่ ดุ แลว้ พจ่ี ะหาคนใหจ้ นกวา่ เธอจะพอใจ” หานมจู่ อ่ื ：“……” “เป็ นไง? ” หานชงิ หันหนา้ มามองเธอ “จะเป็ นไงไดอ้ กี ละ่ ? ” หานมจู่ อ่ื ไดแ้ ตย่ ม้ิ อยา่ งขมขนื่ “ในเมอื่ พ่ี ตดั สนิ ใจเรยี บรอ้ ยแลว้ ฉันจะยังพดู อะไรไดอ้ กี ? ” “มจู่ อ่ื พไี่ มม่ วี นั ทํารา้ ยเธอหรอก ตอ่ ไปเธอกจ็ ะรเู ้ อง ตอนนเ้ี ธอ อายยุ ังนอ้ ย สามารถเลย้ี งลกู ไดโ้ ดยทไี่ มต่ อ้ งเหนอื่ ยมาก แตว่ า่ ตอ่ ไปมนั จะยากนะ”

“กไ็ ด ้ ฉันรับปากไปแลว้ ถา้ ยงั งัน้ พก่ี ็ควรจะรับปากฉัน แลว้ พจิ ารณาเสยี่ วเหยยี นสกั หน่อยไดไ้ หม? ” พอเปลย่ี นหวั ขอ้ หานชงิ ก็คอ่ ยๆ ขมวดคว้ิ เขา้ หากนั รสู ้ กึ ปวด ขมับเล็กนอ้ ย เขานวดขมบั ของตวั เองเบาๆ และไอเล็กนอ้ ย “เธอไมต่ อ้ งมากงั วลเรอ่ื งของพห่ี รอก” “ทพ่ี ยี่ งั กงั วลเรอื่ งของฉันไดเ้ ลย แลว้ ทําไมถงึ ไมใ่ หฉ้ ันกงั วล เรอื่ งของพลี่ ะ่ ? ทฉี่ ันพดู เมอื่ กพี้ ไี่ มไ่ ดฟ้ ังหรอื ไง? ตอ่ ใหไ้ มใ่ ช่ เสย่ี วเหยยี น คนอน่ื กไ็ ด?้ ไมย่ ังงัน้ ——ใหฉ้ ันหาคนู่ ัดบอดใหพ้ ่ี กนั ดไี หม? ฉันเห็นวา่ ดไี ซเนอรใ์ นบรษิ ัทของเราสวยทกุ คนเลย นะ สามารถออกเดทกบั บอสของบรษิ ัทตระกลู หานจากเมอื ง เป่ ยได ้ ฉันเดาวา่ พวกเขาน่าจะมคี วามสขุ มาก หรอื ไมย่ งั งัน้ …… ฉันไปโพสตข์ อ้ มลู ของพใี่ นเว็บไซตห์ าคแู่ ตง่ งานดไี หม? ” คําพดู พวกนท้ี ําใหห้ านชงิ รสู ้ กึ ปวดหวา่ งควิ้ เขามองไปท่ี นอ้ งสาวของตวั เองอยา่ งไมม่ ที างเลยี่ ง แลว้ ก็ยม้ิ อยา่ งเอาใจ “ทัง้ ๆ ทเ่ี ป็ นแมค่ นแลว้ ทําไมถงึ ไดม้ คี วามเป็ นเด็กขนาดนก้ี นั ? ” ตอนท่ี 525 ฉนั ไมไ่ ดม้ เี จตนารา้ ย

ทัง้ ๆ ทเี่ ป็ นแมค่ นแลว้ รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของหานมจู่ อื่ จางลงเยอะ ไมไ่ ดต้ อบรับคําพดู ของหานชงิ หลงั จากเลน่ อยา่ งสนุกสดุ เหวยี่ งในสนามเด็กเลน่ อยเู่ กอื บครงึ่ วันนัน้ พอเสย่ี วเหยยี นกบั เสยี่ วหมโี่ ตว้ ไดข้ นึ้ รถกเ็ หนอ่ื ยจนพงิ กนั และกนั และหลับไป ยังไงกเ็ ป็ นพวกเขาทเี่ ลน่ เครอ่ื งเลน่ หลายอยา่ งดว้ ยกนั สว่ น หานชงิ กบั หานมจู่ อ่ื ก็คอยดอู ยดู่ า้ นหลัง “ไปกนิ ขา้ วเหรอ? ” หานชงิ รัดเข็มขดั เสร็จก็หนั กลับมามองคน ทนี่ ่ังอยดู่ า้ นหลัง หานมจู่ อื่ กห็ นั กลับไปเหมอื นกนั คดิ อยคู่ รหู่ นงึ่ และสา่ ยหวั “กลบั บา้ นเถอะ พวกเขาเหนอื่ ยแลว้ ใหพ้ วกเขากลับไปพักผอ่ น เดย๋ี วตอนเย็นฉันทํากบั ขา้ วทบี่ า้ นกพ็ อแลว้ ” “อมื ” หานชงิ พยักหนา้ เขาเองก็คดิ แบบนัน้ เหมอื นกนั จะทํากบั ขา้ วกต็ อ้ งไปซอื้ วตั ถดุ บิ แตว่ า่ ถา้ ไมม่ คี นอยบู่ า้ นหานมจู่ อ่ื กร็ สู ้ กึ ไมว่ างใจ ดงั นัน้ กเ็ ลยใหห้ านชงิ อยบู่ า้ นเฝ้า

เสยี่ วหมโี่ ตว้ กบั เสย่ี วเหยยี น และตวั เองกไ็ ปซปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ต ใกลๆ้ คนเดยี ว พอไปเดนิ ซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ คนเดยี วแลว้ ก็จะไมเ่ ดนิ ออ้ ยอง่ิ ดขู อง ไปเรอ่ื ยๆ หานมจู่ อ่ื ซอื้ ของทจ่ี ําเป็ นมาทงั้ หมดอยา่ งรวดเร็ว ตอนทเ่ี ธอเข็นรถเข็นเตรยี มจะไปจา่ ยเงนิ นัน้ ตอนทก่ี ําลังเลย้ี ว นัน้ ก็ไดเ้ จอกบั รา่ งทค่ี นุ ้ เคย ปลอกคอสขี าวถกู รดี โดยไมม่ รี อยยบั ใดๆ ชดุ สทู สนี ้ําเงนิ เขม้ เผยใหเ้ ห็นออรา่ ของอกี ฝ่ าย ดวงตาของผชู ้ ายออ่ นโยน ตอนท่ี เห็นวา่ เธอมองมานัน้ คนๆนัน้ กค็ อ่ ยๆ คลยี่ ม้ิ ออกมา เหมอื นกบั สายลมในฤดใู บไมผ้ ลิ เทา้ ของหานมจู่ อื่ หยดุ เดนิ หลงั จากนัน้ กท็ ําเหมอื นกบั วา่ ไมเ่ ห็น คนๆนัน้ แลว้ กเ็ ข็นรถไปขา้ งหนา้ ตอ่ เหมอื นไมม่ อี ะไรเกดิ ขน้ึ ไมค่ ดิ เลยวา่ จะมาเจอเขาทนี่ ่ี เยห่ ลน่ิ หาน เยห่ ลนิ่ หานเห็นวา่ เธอยงั คงเมนิ ตวั เอง สหี นา้ ของเขาก็ไมไ่ ดด้ ู ประหลาดใจเทา่ ไหร่ เหมอื นจะเดาไดแ้ ตแ่ รกแลว้ วา่ หานมจู่ อื่ จะ ทําแบบนก้ี บั เขา ดงั นัน้ เขาก็เลยเดนิ ตามเธอไปอยา่ งรวดเร็ว

“ฉันใหเ้ บอรเ์ ธอไป เธอทําหายเหรอ? ” เขาเดนิ ขา้ งเธอและถาม หานมจู่ อื่ เมม้ รมิ ฝี ปากสแี ดงสดของเธอ สหี นา้ เย็นชาแตก่ ไ็ มไ่ ด ้ ตอบอะไรเขา เยห่ ลน่ิ หานยม้ิ เขากไ็ มไ่ ดถ้ อื สาอะไร พรอ้ มกบั อธบิ ายวา่ “ฉัน รอมาตงั้ หลายวัน เธอกไ็ มต่ ดิ ตอ่ ฉันมาเลย ดงั นัน้ ฉันก็เลยทําได ้ แคม่ ารอเธอทซี่ ปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ น”้ี ประโยคนท้ี ําใหห้ านมจู่ อื่ หยดุ เดนิ แป๊ บหนง่ึ แตว่ า่ เธอก็เดนิ ไป ขา้ งหนา้ ตอ่ ไมอ่ ยากจะสนใจเขา “เพอ่ื นเกา่ เจอหนา้ กนั เธอจะไมค่ ยุ กบั ฉันสกั ประโยคหนง่ึ เลย เหรอ? แคท่ กั ทายกย็ ังด”ี เธอยงั คงไมไ่ ดต้ อบอะไรเหมอื นเดมิ เยห่ ลนิ่ หานเดนิ มาถงึ แคชเชยี รก์ บั เธอ เยห่ ลนิ่ หานก็หยบิ ของ ในรถเข็นของเธอวางขนึ้ ไปบนเคานเ์ ตอรเ์ พอ่ื ใหแ้ คชเชยี ร์ สแกน หานมจู่ อื่ ：“……”

การรวมตวั ของหนุ่มหลอ่ และสาวสวยมักจะสะดดุ ตาเป็ นพเิ ศษ และยง่ิ ไปกวา่ นัน้ หานมจู่ อ่ื และเยห่ ลนิ่ หานก็ไมใ่ ชช่ ายหนุ่มสาว สวยธรรมดาๆ ทวั่ ไป บวกกบั การกระทําของเยห่ ลน่ิ หานทดี่ เู อา ใจใสข่ นาดนี้ ทําใหส้ ายตาของแคชเชยี รค์ นนัน้ เต็มไปดว้ ย ความอจิ ฉาทันที อดไมไ่ ดท้ จ่ี ะพดู เสรมิ “คณุ ผหู ้ ญงิ คะ แฟนคณุ หลอ่ มากเลยนะคะ” มอื ของเยห่ ลนิ่ หานหยดุ ทันที หลังจากนัน้ ก็เหลอื บไปมอง หานมจู่ อ่ื สหี นา้ ของเธอยงั คงนง่ิ เรยี บ ไมพ่ ดู อะไรตัง้ แตต่ น้ จนถงึ ตอนนี้ “เขาไมใ่ ชแ่ ฟนของฉันหรอกคะ่ ฉันกบั เขาไมไ่ ดร้ จู ้ ักกนั ” รอยยมิ้ บนใบหนา้ ของแคชเชยี รค์ นนัน้ หายไปทนั ที เธอเมม้ ปากอยา่ งเกอ้ เขนิ หลังจากนัน้ มองไปทม่ี อื ของเยห่ ล่ิ นหาน ถา้ เกดิ วา่ ไมไ่ ดร้ จู ้ ักกนั แลว้ ทําไมผชู ้ ายคนนตี้ อ้ งหยบิ ของแทนหานมจู่ อื่ ดว้ ยละ่ ? หรอื วา่ ……แคใ่ จด?ี หรอื วา่ เมอื่ กไี้ ดเ้ จอกนั ในซปุ เปอรม์ ารเ์ ก็ต แลว้ เห็นวา่ หานมจู่ อื่ สวยดี ก็เลยอยากจะชวนคยุ ยังงัน้ เหรอ?

หลงั จากในหวั ของพนักงานคนนัน้ คดิ เคา้ โครงเรอ่ื งไดเ้ ป็ นหมน่ื เรอ่ื งกเ็ รมิ่ สแกนของ ครัง้ นห้ี านมจู่ อ่ื ไมใ่ หโ้ อกาสเยห่ ลนิ่ หาน มอื เธอสง่ บตั รเครดติ ใหพ้ นักงานอยา่ งวอ่ งไว ถา้ จะรดู บตั รตอ้ งกดรหสั ผา่ น ตอนทพ่ี นักงานสง่ เครอ่ื งป้อนรหสั ใหเ้ ธอนัน้ หานมจู่ อ่ื กําลงั คดิ วา่ จะหนั ไปเตอื นเยห่ ลนิ่ หานวา่ ควรไปไดแ้ ลว้ ใครจะไปคดิ วา่ ตอนทเ่ี ธอหนั ไปนัน้ กไ็ มเ่ ห็นเขาแลว้ หานมจู่ อื่ ：“……” เธอป้อนรหสั ลงไปอยา่ งรวดเร็ว หลงั จากนัน้ กเ็ กบ็ บตั ร ถอื ถงุ ขนึ้ มาแลว้ กเ็ ดนิ ออกไปทันที พอออกมาจากซปุ เปอรม์ ารเ์ กต็ แลว้ หานมจู่ อื่ วางแผนจะเดนิ กลับ แตก่ ็พบวา่ ดา้ นหลงั ของเธอทยี่ นื อยใู่ ตเ้ สาไฟนัน้ มรี า่ งของ คนหนง่ึ เพมิ่ มา เธอทัง้ โกรธและไมม่ ที างเลย่ี งจรงิ ๆ ไมอ่ ยากจะใหเ้ ขาตามมา ไมอ่ ยากรจู ้ ักและ และกย็ งิ่ ไมอ่ ยากจะคยุ กบั เขา

พอเดนิ ไปไดไ้ มไ่ กล หานมจู่ อื่ ก็หยดุ เดนิ ดว้ ยความโกรธ และ ทนั ใดนัน้ เยห่ ลน่ิ หานก็กลับกา้ วขน้ึ มาแลว้ แยง่ ถงุ ในมอื ของเธอ ไป “หนักเกนิ ไปเหรอ? เดย๋ี วฉันชว่ ยเธอถอื ” หานมจู่ อ่ื ：“……” นเ่ี ธอเห็นภาพลวงอยรู่ เึ ปลา่ ? ทําไมนสิ ยั ของ2พน่ี อ้ งถงึ ไดไ้ ม่ เหมอื นกบั เมอื่ 5ปีกอ่ นเลยแมแ้ ตน่ ดิ เดยี ว? แน่นอนวา่ คนทเ่ี ปลยี่ นไปมากทส่ี ดุ ก็คอื เยโ่ มเ่ ซนิ ระยะเวลา5ปีสามารถเปลย่ี นคนๆหนง่ึ ไดจ้ รงิ ๆ เหรอ? ไม่ มันไมเ่ ป็ นเชน่ นัน้ แน่นอน ยังไงเธอกเ็ ห็นการกระทําทเี่ ยโ่ มเ่ ซนิ ทํากบั คนอน่ื แลว้ ไมว่ า่ จะ เป็ นกบั พนักงานในบรษิ ัทของตวั เอง หรอื วา่ กบั หลงิ ชงิ ชงิ เขา ไมอ่ ยากแมแ้ ตจ่ ะเหลอื บมองดว้ ยซา้ํ แตว่ า่ กบั ตัวเองแลว้ …… ใน5ปีมาน้ี มเี สน้ อะไรเกดิ ขอ้ ผดิ พลาดขนึ้ งัน้ เหรอ?

เธอมองไปทถ่ี งุ ทถ่ี กู เยห่ ลน่ิ หานแยง่ ไป ตอนทเี่ ตรยี มจะบอกวา่ เธอไมต่ อ้ งการนัน้ เยห่ ลนิ่ หานก็พดู ขน้ึ มากอ่ น “เธออยตู่ รงเขต ดา้ นหนา้ นัน้ ใชไ่ หม? ฉันเห็นวา่ เธอออกมาจากตรงนัน้ ไปกนั เถอะ เดย๋ี วฉันไปสง่ เธอทห่ี นา้ ประต”ู หานมจู่ อ่ื ：“……” หลงั จากพดู จบ เยห่ ลนิ่ หานก็เดนิ นําไปขา้ งหนา้ กอ่ น รา่ งทสี่ งู ยาวของเขาพอถกู ไฟรมิ ถนนสอ่ งจนเป็ นเงายาว หานมจู่ อ่ื คดิ แลว้ ก็เดนิ ตามไป ตอนทม่ี าถงึ ดา้ นหนา้ ประตเู ขตนัน้ เยห่ ลนิ่ หานกห็ ยดุ เดนิ “มา สง่ แคต่ รงนแ้ี ลว้ กนั เธอเขา้ ไปเถอะ ดกึ แลว้ ระวังความปลอดภัย ดว้ ยนะ” หานมจู่ อ่ื รับถงุ นัน้ มา เธอเดนิ เขา้ ไปในเขตนัน้ โดยทไี่ มแ่ มแ้ ต่ คดิ ดว้ ยซ้ํา หลงั จากเดนิ ไปไดไ้ มก่ ก่ี า้ ว กย็ งั คงรสู ้ กึ ไดถ้ งึ สายตาของเยห่ ล่ิ นหานทมี่ องมา เธอหยดุ เดนิ หลังจากนัน้ กห็ นั ไปมอง

เยห่ ลน่ิ หานยังคงคลย่ี มิ้ ทเ่ี หมอื นฤดใู บไมผ้ ลใิ หก้ บั เธอ เหมอื นกบั เมอ่ื กอ่ น…… อยากจะรจู ้ ักกนั อกี ครัง้ งัน้ เหรอ? สายตาของหานมจู่ อื่ สบั สน กดั รมิ ฝี ปากลา่ งดว้ ยอารมณ์ท่ี ซบั ซอ้ น เยห่ ลนิ่ หานเขา้ ใจความคดิ ของคนอนื่ ไดด้ ี หลงั จากเห็นแววตา ของหานมจู่ อ่ื แลว้ นัน้ เขากต็ ะลงึ ไปเล็กนอ้ ย หลังจากนัน้ ไมน่ าน เขาก็ยมิ้ แลว้ พดู วา่ “ไมต่ อ้ งคดิ อะไรเยอะหรอก ฉันไมไ่ ดม้ ี เจตนารา้ ย กแ็ คอ่ ยากจะเจอเพอื่ นเกา่ กเ็ ทา่ นัน้ เอง เขา้ ไปเถอะ” แคอ่ ยากเจอเพอ่ื นเกา่ จรงิ ๆ เหรอ? หานมจู่ อื่ กลับรสู ้ กึ วา่ เรอ่ื งนมี้ ันไมไ่ ดง้ า่ ยขนาดนัน้ การปรากฏตวั ของเขา มันเหมอื นฟันเฟืองแหง่ โชคชะตาเรมิ่ หมนุ ทลี ะนดิ หลายๆ เรอื่ ง……มนั ไมไ่ ดเ้ รยี บงา่ ยเหมอื น เมอื่ กอ่ นแลว้ สดุ ทา้ ย หานมจู่ อื่ ก็ยงั คงไมไ่ ดพ้ ดู อะไรแมแ้ ตป่ ระโยคเดยี ว หนั หลงั ไปแลว้ ก็เดนิ ลับจากสายตาของเยห่ ลนิ่ หานไป

หลงั จากรา่ งของคนตรงหนา้ หายไปแลว้ เยห่ ลนิ่ หานก็เกบ็ สายตา ในขณะเดยี วกนั รอยยม้ิ บนใบหนา้ ของเขากค็ อ่ ยๆ หายไปทลี ะนดิ เขาหยบิ โทรศพั ทข์ น้ึ มา แลว้ กค็ ลกิ เปิดรปู เด็กทผี่ ชู ้ ว่ ยของเขา สง่ มาให ้ ลกั ษณะบนใบหนา้ เหมอื นกบั เยโ่ มเ่ ซนิ เป๊ ะ เพยี งแคห่ วา่ งควิ้ เทา่ นัน้ ทด่ี เู ย็นเหมอื นกบั หานมจู่ อ่ื ดงั นัน้ เด็กคนนถ้ี งึ ไดห้ นา้ ตา ดงู ดงามและละเอยี ดออ่ นมาก มองแคแ่ วบเดยี ว กส็ ามารถจําไดแ้ ลว้ ผชู ้ ว่ ยของเขาคน้ หาขอ้ มลู มาทงั้ หมด ใชเ้ วลานานมากกวา่ จะ หาหนา้ ตรงๆ ไดแ้ บบน้ี แถมยังมรี ปู ทไี่ มค่ อ่ ยชดั เจนอกี ดว้ ย ดเู หมอื นวา่ หลายปีมานี้ หานมจู่ อ่ื จะปกป้องลกู อยา่ งดมี าก สว่ นทําไมถงึ ตอ้ งปกป้องดขี นาดนนี้ ัน้ เยห่ ลนิ่ หานเก็บโทรศพั ท์ ดวงตาอนั อบอนุ่ ของเขามปี ระกายความมงุ่ รา้ ย เขาคดิ วา่ เขาจะตอ้ งรคู ้ ําตอบเร็วๆ น้ี

ตอนท่ี 526 กอ่ กวนนดั ดตู วั สถานทนี่ ัดดตู วั นัน้ เป็ นทท่ี ห่ี านมจู่ อื่ ไมค่ นุ ้ เคยเลย ดงั นัน้ หานชงิ จงึ ใหล้ งุ หนานไปสง่ เธอ และเมอ่ื มาถงึ ทห่ี มาย แลว้ ลงุ หนานกเ็ อย่ ขน้ึ วา่ : “คณุ มจู่ อื่ ครับ ผมจะไปรับคณุ ผชู ้ าย ทบ่ี รษิ ัทกอ่ น อาจจะกลบั มารับคณุ ชา้ สกั หน่อยนะครับ” เมอ่ื หานมจู่ อ่ื คดิ วา่ คณุ ลงุ นัน้ จะตอ้ งวนกลบั ไปกลับมา เธอกส็ า่ ย หนา้ แลว้ พดู วา่ : “ไมเ่ ป็ นไรคะ่ ลงุ หนาน คณุ ลงุ กลับไปกอ่ นเลย เพราะหนูกไ็ มร่ วู ้ า่ การนัดดตู ัวจะถงึ กโี่ มง ถา้ มนั เลทเดย๋ี วหนู เรยี กรถกลับไปเองก็ไดค้ ะ่ ” เธอคดิ ในความเป็ นจรงิ ทว่ี า่ หลังจากทล่ี งุ หนานไปรับหานชงิ แลว้ วนกลบั มานัน้ คงใชเ้ วลานานมาก เธอคดิ วา่ นัดดตู วั ในครัง้ นคี้ งใชเ้ วลาไมน่ านมากขนาดนัน้ “โอเคครับ คณุ มจู่ อ่ื กด็ แู ลตวั เองดว้ ยนะครับ ถา้ มอี ะไรคณุ มจู่ อื่ ก็ โทรหาลงุ หนานไดเ้ ลยนะครับ” “ลงุ หนานก็ขบั รถระวังๆ นะคะ”

หลังจากทลี่ งุ หนานขบั รถออกไปแลว้ มจู่ อื่ กห็ มนุ ตวั เดนิ เขา้ ไป ในรา้ นกาแฟทอี่ ยตู่ รงหนา้ ในเวลานคี้ นในรา้ นกาแฟกย็ ังไมม่ ากนัก มจู่ อ่ื กวาดสายตามอง เป้าหมายในการนัดดตู วั ของเธอไมพ่ บ เพราะคนในรา้ นสว่ น ใหญน่ ่ังเป็ นกลมุ่ กนั ไมม่ ใี ครน่ังอยคู่ นเดยี วเลย เธอเลอื กทจี่ ะนั่งลงบรเิ วณรมิ หนา้ ตา่ ง บรกิ รก็เขา้ มารับออรเ์ ดอร์ “ฉันรอคนอยู่ เอาไวค้ อ่ ยสง่ั พรอ้ มกนั ดกี วา่ คะ่ ” “ไดค้ รับคณุ ผหู ้ ญงิ ” หานมจู่ อื่ ยกมอื ขนึ้ มาเหลอื บมองเวลา พวกเธอนัดกนั ตอนบา่ ย สอง ยังมเี วลาอกี สองนาทกี วา่ จะถงึ เวลา หวังวา่ อกี ฝ่ ายจะเป็ นคนตรงตอ่ เวลา หานมจู่ อ่ื หยบิ โทรศพั ทอ์ อกมาเลอื่ นดโู มเมนตเ์ พอ่ื นหนา้ ฟีด เมอื่ วานทไ่ี ปสวนสนุกมา เสย่ี วเหยยี นและเสย่ี วหมโ่ี ตว้ ตา่ งก็พา กนั สนุกสนามเป็ นอยา่ งมาก ทงั้ คพู่ ากนั ถา่ ยรปู เยอะมาก เธอ ไมไ่ ดอ้ พั โหลดลงโมเมนตเ์ พอ่ื น แตส่ ง่ รปู ทัง้ หมดใหเ้ ธอสว่ นตวั

ทงั้ คตู่ กลงกนั แลว้ วา่ รปู ของเสย่ี วหมโี่ ตว้ จะไมถ่ กู อพั โหลดลงใน โซเชยี ลใดๆ เมอื่ หานมจู่ อ่ื มองดรู ปู ภาพเหลา่ นัน้ กเ็ ผลอยกยมิ้ มมุ ปากขน้ึ มา โดยไมร่ ตู ้ วั แสงแดดในยามบา่ ยกําลงั สอ่ งลงมาทถี่ นนเสน้ หลกั แสงจาก หนา้ ตา่ งหกั เหมาทางหานมจู่ อื่ เธอกําลงั กม้ มองดโู ทรศพั ทใ์ น มอื พรอ้ มทัง้ ยม้ิ อยา่ งออ่ นโยน เผยใหเ้ ห็นฉากทดี่ เู งยี บสงบเป็ น พเิ ศษ เมอ่ื ฉนิ หยานเดนิ เขา้ มาในรา้ นกาแฟก็มองไปเห็นฉากนัน้ ทงั้ สายตาและฝี เทา้ กถ็ งึ กบั สะดดุ เล็กนอ้ ย สายตาของเขามองไปรอบๆ อยา่ งรวดเร็ว กพ็ บวา่ ภายในรา้ น กาแฟ นอกจากเธอแลว้ ก็ไมม่ ใี ครอนื่ ทน่ี ่ังอยคู่ นเดยี ว อยา่ งนัน้ เธอคงเป็ นคนู่ ัดดขู องตวั เองในวันนเ้ี หรอ? หานมจู่ อ่ื มองดรู ปู ภาพเสร็จ ทันใดนัน้ กร็ สู ้ กึ ถงึ เงาคนทยี่ นื อยู่ ตรงหนา้ บดบงั สายตาจากบรเิ วณโดยรอบ “สวัสดคี รับ ผมฉนิ หยาน”